november 201024 discours

‘De Dag begint vroeg, zo ronD zes uur, met de follow-up van postopera-tieve patiënten. Ik rouleer over verschillende afdelingen: de Gastro-intestinale, de Oncologische, de Plastische en de Kinderchirurgie. Driemaal per week be-spreken we de spoedgevallen uit de dienst. Na dit ochtendrapport volgt de visite met de staf en gaan we naar de polikliniek of de operatiekamers. Maar eerst moet er nog even een goed bordje rijst worden gegeten. In de middag is er vaak onderwijs waar de co-assistenten casussen kunnen bespreken met een staflid of is er een klinische les.Ik wilde graag naar Indonesië. De historische band tussen Nederland en Indo-nesië gaf de doorslag. Mijn moeder heeft haar eerste levensjaren doorgebracht in Indonesië. Ik vind het een interessant land, hoorde veel over de goede aard van de mensen en de prachtige natuur. Dat wilde ik zelf ervaren. Ook ben ik een liefhebber van de Indische keuken. Een paar opvallende verschillen met Nederland: patiënten worden ingedeeld in categorieën. Klasse 3 zijn de armste patiënten zonder verzekering en die worden vaak door relatief onervaren assistenten geopereerd. Dit geldt bepaald niet voor klasse 1-patiënten die in een apart gebouw verblijven en op de beste zorg kunnen rekenen. Elke patiënt behandelen alsof het je eigen moeder is, dat gaat hier niet. Het leven is harder en dat weerspiegelt zich ook in de zorg. Verder heerst er een opvallend sterke hiërarchie in het ziekenhuis.Eén patiënt zal ik niet snel vergeten. Tijdens een nachtdienst moesten we een van ‘mijn’ patiënten, een 70-jarige man, verder gezond en Nederlands sprekend, met een heupfractuur onbehandeld naar huis sturen. Hij kon de kosten van een heupprothese niet betalen. Hij leek zich bij de situatie neer te leggen, was bang voor de operatie en zei dat hij toch al oud was. Ik vertelde hem dat hij met een nieuwe heup nog jaren van het leven zou kunnen genieten en gaf hem het voorbeeld van mijn 93-jarige opa. Tot mijn opluchting kwam ik dezelfde man

enkele dagen later tegen tijdens de visite en had hij toch de financiële mid-delen bij elkaar kunnen krijgen voor de operatie. Inmiddels is hij geopereerd en ontslagen. Dit vond ik een mooie ervaring.In mijn vrije tijd ga ik zaalvoetballen, tennissen of lekker uit eten. Eigenlijk is in deze stad alles mogelijk wat je in Nederland ook kunt doen. Daarnaast heb ik wat tripjes gemaakt naar de vulkanen rondom Bandung. De mensen zijn hier vriendelijk en geïnteresseerd. Door elke uitnodiging van collega’s aan te nemen, maar ook af en toe jezelf uit te nodigen, bouw je snel een sociaal leven op. Soms is het nu zelfs lastig om uitnodigingen te moeten afslaan, een vrij directe Hollandse afwijzing wordt hier soms niet helemaal begrepen. Ik ben redelijk tevreden over de begeleiding die ik hier krijg. De bereidheid van de arts-assistenten om de co-assistenten goed te begeleiden wisselt nogal tussen de afdelingen. De stafleden en mijn mede co-assistenten zijn echter zeer behulpzaam. Na mijn co-schappen wil ik klinische ervaring opdoen als anios chirurgie en op termijn solliciteren voor een opleidingsplek binnen de Algemene Heelkunde. Een tip voor studenten: benader iemand in het AMC, bijvoorbeeld een hoog-leraar, want er bestaan bijna altijd contacten met het buitenland. Ik zou echt adviseren het te doen, omdat het na je co-schappen lastiger wordt om zo’n ervaring op te doen.’

Lees wekelijks mee met de blog van Rick die zijn co-schappen loopt in Australië op www.amc.nl/discours.

tekst: Jeroen Vliegenberg beeld: Wytze Lameris

‘Eerst een goed bordje rijst’ -

Wytze Lameris (27) liep zijn oudste co-schap algemene Heelkunde in het Hasan sadikin ziekenhuis in bandung op het indonesische eiland Java.

-Co-assistenten in Het buitenLanD-

Na de dienst op de SEH.

Gelukkig kan ik over iedereen heen kijken, want het kan soms erg druk zijn rond het bed.

Op het OK-complex met drie mede co-assistenten.

Een tripje in West-Java: mooie natuur en groen, groen, groen.

Het onderwijs is soms wat slaapverwekkend.