- Historisch Institutioneel Tijdschrift - Nummer 3 - 2009

HInT

Theo Engelen – Minoordeel Oudheidkunde – Dood op Deshima Veertig jaar Pinkpop – Weg met de GSV? – Het nieuwe masterpalet

Grote Reis PolenGrote Reis PolenGrote Reis PolenGrote Reis Polen

| HInT

| 2

Redactioneel – Einde

Het collegejaar loopt alweer op zijn einde. De laatste colleges wor-

den momenteel gevolgd en de meeste van jullie snakken naar de

zomervakantie. Nog een paar weekjes geduld.

Binnen de GSV is het momenteel erg druk. De laatste weken van

het collegejaar staan bol van de activiteiten. Zo zijn de Arbeids-

marktdag, History Rocks, het A-Feest, de Mannen- en Vrouwendag

en de Boekpresentatie net achter de rug en staan de Verkiezings-

ALV, het Debat over de Public Sphere en het GSV-Babylon-feest

nog voor de deur.

Via deze weg nog even een woord van dank aan een aantal men-

sen. Ten eerste natuurlijk alle redactieleden en schrijvers van

HInT. Daarnaast jullie, studenten, en jullie vaak positieve reacties

en adviezen. Een speciaal woord van dank aan de moeder van

Dirk Lueb, Rikie Lueb, die mij persoonlijk te kennen gaf HInT met

plezier te lezen.

Ik wil ook nog mijn opvolger veel succes toewensen bij zijn werk

aan HInT het komende jaar. Ik heb er alle vertrouwen in dat het

blad ook volgend jaar (daarmee insinuerend dat het dit jaar zo

was) zowel inhoudelijk als uiterlijk van behoorlijk niveau zal zijn.

Mijn bijdrage als bestuurslid aan GSV zit er bijna op. In de zomer

ga ik samen met mijn opvolger en de redactie nog een mooi intro-

ductienummer (voor de gelegenheid wordt HInT omgedoopt in

HInTro) maken, speciaal voor de nieuwe eerstejaars en hun men-

toren.

Succes met jullie tentamens, een fijne vakantie, en tot augustus,

want dan zijn we weer terug!

hintredactie@gmail.com

Colofon

Jaargang 26, Nummer 3,

Juni 2009.

Het Historisch Institutioneel

Tijdschrift (HInT) is het perio-

diek van GSV Excalibur.

Redactiadres

Erasmusplein 1

kamer 1.60a/9.14

6525 HT Nijmegen

hintredactie@

gmail.com

Oplage: 350

ISSN: 0923-9375

© GSV Excalibur 2009

Redactie: Niek Alofs, Paul

Bongers, Martijn Van den Boom,

Hester Borm, Dieuwertje ten

Brinke, Martin Buunk, David

Croese, Bob van Dijk, Peter

Kerris, Gaard Kets, Aniek de

Kort, Arlette van Lint, Meike

Lucas, Remy Maessen, Thomas

Vries, Mike van de Weijer, Bou-

dewijn Wijnacker, Koen van

Zon.

Met bijdragen van: Erik Cleij-

ne, Karin Geerts, Rob Janssen,

Chantal Kleve, Tijn van Lange,

Bram Verheij, Ruud Vos.

Eindredactie: Dieuwertje ten

Brinke, Coen Pouls, Remy Maes-

sen, Aniek de Kort.

Hoofdredacteur:

Coen Pouls

juni 2009 |

3 |

In dit HInT...

4

5

6

9

12

14

16

18

21

HInT interviewt dit keer Theo

Engelen. Hij vertelt over zijn

studententijd, zijn jeugdromans

en Taiwan.

Afgelopen april ging een delega-

tie Nijmeegse studenten naar

Zagreb. Vanaf pagina 16 lees je

meer over deze ISHA-reis.

Vanaf september 2010 kent

onze Letterenfaculteit een nieu-

we masterstructuur. In HInT

lees je daar nu meer over!

De laatste ‘Studenten zonder

grenzen’ van dit collegejaar

bevat weer enkele interessante

verhalen van buiten Nijmegen.

De vorige keer aandacht voor

Polen gemist? Dit keer een

uitgebreid verslag van de Grote

Reis in woord en beeld!

GSV-nieuws

Ondertussen bij de GSV

HInTerview - Theo Engelen

Nieuw masterpalet op komst!

‘Weg met de GSV!’

ViaVia - Krijn Pansters

ISHA Zagreb 2009

Schotland strijdt door

Van Golden Earring tot Snow Patrol

Studenten zonder grenzen

Jaargetal - 1504

Minoordeel - Oudheidkunde

Grote Reis 2009

Boek

Film

Tekening Inger Leemans

De Cleijne Geschiedenis

26

28

30

34

40

41

42

43

Afgelopen Pinksteren vierde

Pinkpop haar veertigjarig

bestaan. In HInT lees je over de

historie van dit popevenement.

6 9 16

21 24 34

| HInT

| 4

Nieuw GSV-bestuur

Op 9 juni werd/wordt op een Algemene Leden-

vergadering het bestuur van GSV Excalibur

voor het collegejaar 2009-2010 verkozen. Bij

het ter perse gaan van dit HInT was nog niet

duidelijk welke personen het bestuur gaan

vormen. De komende periode zal het oude

bestuur het nieuwe gaan inwerken zodat deze

begin oktober op een volgende ALV echt aan

het werk kunnen gaan.

Triviantcompetitie

Op een tweetal woensdagen in mei werd in de

Camelot gestreden om de Triviantbokaal van

de GSV. Via een knock-outsysteem dunde het

deelnemersaantal snel uit. Op de tweede

woensdag waren er nog drie teams over, te

weten Charlotte en Anouk, Jaap en Sebastiaan,

en Bram en Mike. Het laatstgenoemde team

wist uiteindelijk, net als vorig jaar, de GSV-

triviantcompetitie te winnen.

Arbeidsmarktoriëntatiedag

In samenwerking met de opleiding Geschiede-

nis en alumnivereniging dr. Huijbers organi-

seerde de GSV op 26 mei de tweede editie van

de arbeidsmarktoriëntatiedag. De opkomst viel

een klein beetje tegen, maar het programma

was net als vorig jaar erg interessant. Zowel de

lezingen als de workshops werden bij het pu-

bliek met positief enthousiasme ontvangen.

History Rocks

Een dag na de arbeidsmarkoriëntatiedag vond

in Café Piecken het jaarlijkse bandjesfestival

van de GSV plaats. Tussen 22.00u en 01.00u

vermaakten drie bandjes het aanwezige pu-

bliek met aansprekend eigen repertoire.

10 juni!

Aanstaande woensdag vinden er twee GSV-

activiteiten plaats. Om 18.30u begint een debat

over the Public Sphere in Café Faber en aanslui-

tend, vanaf 22.00u organiseert GSV in samen-

werking met onze collega’s van Babylon

(Bedrijfscommunicatie) een spetterend Lus-

trum-eindfeest met als thema Cuba, Commu-

nism and Cocktails. Komt dus allen! Voor dege-

nen die naar het debat komen zal de entree op

het feest gratis zijn!

GSV-Boek

Op 5 juni werd (als het allemaal is goed ge-

gaan) het GSV-boek Of kom er gewoon bij! dat

geschreven werd onder redactie van Rob Jans-

sen en Lennert Savenije gepresenteerd. Heb je

dit alles gemist en hoor je allemaal enthousias-

te reacties van je medestudenten die het boek

wel al hebben aangeschaft? Het boek is nog

steeds te koop! Kom langs op de GSV-kamer of

kijk op de GSV-website voor meer informatie.

Het meer dan 200 pagina’s tellende boekwerk

kost slechts €14,95!

GSV-nieuws

GSV-Agenda

9 juni Verkiezings-ALV 10 juni GSV-Babylon-Feest

10 juni Debat over de Public Sphere 16-25 augustus Introductie

juni 2009 |

5 |

Mijn taak is bijna volbracht. Rond het verschijnen van deze HInT vallen de verkiezingen voor het

bestuur van 2009-2010. Hoewel het in studentenbestuurlijk Nijmegen aan alle kanten rommelt,

piept en kraakt, mogen we bij de GSV niet klagen. Maar liefst dertien kandidaten hebben gesolli-

citeerd naar één (of meerdere) van de zeven bestuursfuncties. Na de Algemene Ledenvergade-

ring van 9 juni zal een nieuw team langzaam maar zeker de taken van het huidige bestuur over-

nemen. Wij moeten nog even door, de bestuurswissel is immers pas op 1 oktober, maar ik wil

het bestuur 2009-2010 alvast heel veel succes en vooral ook plezier wensen.

We kunnen inmiddels alweer terugblikken op een aantal geslaagde activiteiten. De Grote Reis

naar Warschau en Krakau was een groot succes, getuige de foto’s op http://gsv.ruhosting.nl. Op

het jaarlijkse mini-festival History Rocks kon het toegestroomde publiek in Piecken genieten

van een internationale line-up. Pandora’s Box, The Aleatory Junkies (uit Duitsland) en Red Hill

Town maakten er een mooi feestje van.

Van dit bestuursjaar resten ons natuurlijk ook nog enige activiteiten. Op het moment van schrij-

ven kijken we nog uit naar de presentatie van “Of kom er gewoon bij…”, het langverwachte Lus-

trumboek, op 5 juni. Het boek is nog steeds te verkrijgen. Kijk op de GSV-site voor meer infor-

matie! Op het moment van uitkomen van deze HInT maakt (hopelijk) iedereen zich op voor het

GSV-Debat over the Public Sphere in Café Faber. Aansluitend vindt het grootse eindfeest in sa-

menwerking met Babylon, studievereniging voor Bedrijfscommunicatie, plaats in El Sombrero,

met het thema Cuba, Communism and Cocktails.

Ook het collegejaar loopt op zijn einde. De meeste majorcursussen worden nu afgerond evenals

de minoren. Juni zal naast de feesten dan ook in het teken staan van hard leren voor tentamens

en nog harder schrijven aan scripties en werkstukken. Ik wil iedereen heel erg veel succes wen-

sen met alle studieuze verplichtingen, en alvast heel veel plezier voor de zomervakantie.

Ik zie jullie hopelijk snel op één van de activiteiten!

Tijn van Lange, voorzitter GSV |

Ondertussen bij de GSV

Tekening: Ruud Vos

juni 2009 |

7 |

HInTerview Theo Engelen

Door Aniek de Kort en Freke Remmers

Een maand geleden verscheen het nieuwe boek Van 2 naar 16 miljoen mensen van Theo

Engelen (1950), onze welbekende hoogleraar Historische Demografie. Een mooi moment

om één van de langstwerkende docenten van de afdeling Geschiedenis uit te nodigen voor

een gesprek. Ter sprake komen zijn studententijd, zijn jeugdromans en zijn bezigheden in

Taiwan.

Niet zo’n feestbeest

Engelen begon aan de universiteit te Nijmegen als student, maar zijn keuze voor geschiedenis was

niet vanzelfsprekend. Pas in zijn tweede studiejaar ontdekte hij hoe leuk geschiedenis was. Op de

vraag waarom hij dan in eerste instantie voor geschiedenis koos, blijft hij het antwoord schuldig.

“Ik zat in vijf gymnasium te twijfelen tussen geschiedenis en psychologie. Het is dus geschiedenis

geworden, waarom precies weet ik ook niet. Ik heb er in ieder geval nooit spijt van gehad.”

Zijn studententijd omschrijft hij als “heel leuk”, hoewel hij niet zo’n feestbeest was. “Destijds

was het not done om bij een studentenvereniging te gaan, want dat was alleen iets voor rechtse

mensen. Er was ook geen band tussen geschiedenisstudenten onderling.” Tien jaar voordat Enge-

len kwam studeren, zorgde Huybers voor saamhorigheid, en tien jaar na zijn tijd werd de GSV

opgericht. In zijn eigen studietijd bestond er echter geen vereniging.

Over hoe de studie zelf in de loop der tijd veranderd is, is Engelen niet echt te spreken.

“Vroeger was het een wetenschappelijke opleiding, gericht op het kweken van onderzoekers. Te-

genwoordig moet je breed inzetbaar zijn en krijgen de studenten van alles een beetje te weten. Dit

zorgt voor vervlakking,” vindt Engelen, “ze zijn niet in één ding helemaal thuis. Maar dat is een

politiek incorrecte opmerking, want volgens mij vinden bestuurders wel dat het zo moet.”

Levenslang aan de universiteit

Een maand na zijn afstuderen kon Engelen al aan het werk aan de Katholieke Universiteit Nijme-

gen. “Dat was nogal een gekke overgang,” is zijn commentaar. Terwijl hij wachtte op zijn vrouw

om af te studeren – zijn scriptie lag al lange tijd klaar om ingeleverd te worden – en ondertussen

genoot van een beurs, werd hij op een vrijdagavond plots gebeld door de universiteit. Er was voor

lange tijd iemand ziek bij de ESG-sectie en er was een vervanger nodig. Engelen kon de baan krij-

gen op voorwaarde dat hij zijn scriptie zou afronden. “Ik zei dat ik mijn best zou doen en maandag

leverde ik mijn scriptie in.” Drie weken later, in februari 1976, studeerde hij officieel af waarna hij

al snel aan de slag kon. Enigszins verbouwereerd was hij wel. “Moet je je voorstellen dat je hier als

student rondloopt en twee maanden later als medewerker op zo’n kantoor achter een bureau zit.”

Sinds 2005 is Engelen hoogleraar Historische Demografie. De interesse hierin ontstond al in

zijn doctoraalfase. Een professor uit Wageningen vertelde in een gastcollege over de bevolkings-

ontwikkeling in de Bommelerwaard en benadrukte het belang hiervan voor het begrip van ge-

schiedenis. Engelen werd erdoor gegrepen. Vervolgens wijdde hij zijn hele studie aan historische

| HInT

| 8

demografie, een pad dat zou leiden tot zijn huidige leerstoel op persoonlijke titel. Dat houdt in dat

de universiteit vindt dat je professorabel bent, maar er geen leerstoel vrij is. Kenmerkend voor een

dergelijke leerstoel is de eenzaamheid van zijn bestaan: “Ik heb niemand onder me en ook

niemand boven me. Dat is prettig,” aldus Engelen. Hij is die Wageningse professor nog altijd dank-

baar. Zijn laatste boek heeft hij zelfs aan hem opgedragen.

Sinds zijn studietijd heeft Engelen de universiteit niet meer verlaten. Samen met Patty Bange

en Peter Rietbergen behoort hij tot de langstwerkende docenten op de afdeling. “Raar om je te

realiseren dat wij hier zo langzamerhand de oude garde zijn,” verwondert Engelen zich.

In zijn loopbaan heeft hij een aantal veranderingen binnen de afdeling meegemaakt. De groot-

ste verandering vindt hij wel de de-democratisering. Vroeger konden docenten zelf beslissen hoe

de opleiding eruit kwam te zien, welk onderzoek ze deden en was de stem van een student in het

beleid even belangrijk als die van een docent. Nu voert de docent uit wat er op facultair niveau

besloten wordt. Ook hebben studenten – nu verenigd in opleidingscommissies – niet meer één op

één dezelfde inspraakmogelijkheden.

“Het is heel leuk hoor, schrijven zonder noten”

Engelen heeft ook minder bekende hobby’s. Op 1 april 1992 na het achtuurjournaal begon hij met

het schrijven van jeugdromans. Op die dag vroeg zijn vrouw hem een boekje te schrijven voor de

achtste verjaardag van zijn zoontje. Het was slechts een dun boekje, maar hij merkte hoe leuk het

was om verhalen op papier te zetten. Inmiddels zijn er al acht romans van zijn hand verschenen.

Soms speelt het verleden een rol, maar hij schrijft ook over maatschappelijke problemen zoals

pesten en rechtsextremisme. Onterecht wordt vaak beweerd dat hij kinderboeken schrijft. “De

uitgever is altijd heel boos als je spreekt over kinderboeken. Het zijn jeugdromans, een soort

cross-overs.” Zijn boeken bereiken een breed publiek. Aan de reacties merkt hij dat ook volwasse-

nen zijn werken lezen. “Het is heel leuk hoor, schrijven zonder noten,” merkt hij tenslotte op.

Taiwan

Vorig semester vertrok er een groep Nijmeegse studenten naar Taiwan, een uitwisselingsproject

dat mede dankzij Engelen tot stand is gekomen. Eerder al liep er een onderzoek tussen de twee

universiteiten over de overeenkomsten en verschillen in de demografie van Nederland en Taiwan.

“De meeste mensen worden daar niet opgewonden van, maar Nederland is typerend voor West-

Europa en Taiwan voor Azië.” Voor dit onderzoek heeft hij in het academisch jaar 2004-2005 als

gastonderzoeker in Taiwan gewoond.

Vol enthousiasme vertelt Engelen over het uitwisselingsproject met Nederlandse en Taiwane-

se studenten. “Het kost je alleen een ticket. Uit eten gaan kost maar de helft van wat je hier kwijt

bent als je boodschappen doet bij de Albert Heijn. De groep die er vorig jaar heen is geweest, heeft

ook Chinees geleerd.” Hoe dan ook raadt hij iedereen aan een periode in het buitenland te stude-

ren, want het is goed voor je ontwikkeling.

Op de vraag of hij zelf een periode buiten Nederland had willen studeren, antwoordt hij vol-

mondig: “Ja!” Hij vindt het erg jammer dat de mogelijkheid er niet was, anders had hij het zeker

gedaan. |

juni 2009 |

9 |

Met ingang van 1 september 2010 komt er op de Letterenfaculteit een heel nieuw master-

systeem. Dit betekent dat er voor de Letterenstudent die niet aankomend collegejaar met

zijn/haar master begint het een en ander veranderen zal. In dit artikel bekijkt HInT het hoe

en wat van deze veranderingen. Daartoe sprak het met Jasper Loots, vanuit onze opleiding

nauw betrokken bij het hele gebeuren, en met Kim Konsten, student-assessor van de Lette-

renfaculteit.

Vijf pijlers

In februari 2008 besloot het faculteitsbestuur dat er echt iets moest gebeuren. Té veel masters

kampten met (te) kleine aantallen studenten. Bij Geschiedenis zag men dit probleem al eerder

aankomen. Jasper Loots, destijds opleidingscoördinator, zegt hierover het volgende: “Al in 2006

hoorden wij geluiden dat bij de helft van de mastervakken een studentaantal van vijf of minder

normaal was, terwijl bij andere vakken heel veel studenten zaten. Dat zou op den duur een on-

houdbare situatie worden. Ook bij Geschiedenis hadden wij daar mee te maken. Mastertrajecten

als ESG, Middeleeuwen, Gender en in mindere mate Oudheid waren onder studenten namelijk niet

buitengewoon populair. Daarom lagen wij in februari 2008, toen de faculteit eindelijk onder ogen

zag dat er iets moest veranderen, ook voor op de meeste andere opleidingen.”

Het afgelopen anderhalf jaar is men dan ook druk bezig geweest met het bedenken van een

nieuwe masterstructuur. De hoofdlijnen van dit palet, zoals het nieuwe mastersysteem graag ge-

noemd wordt, staan inmiddels redelijk vast. Waar de Letterenfaculteit nu nog een totaal van 21

masteropleidingen (zestien eenjarige doorstroommasters en vijf tweejarige onderzoeksmasters)

kent, zullen dit er vanaf 1 september 2010 nog maar vijf zijn: te weten Taalwetenschappen, Letter-

kunde, Kunst– en Cultuurwetenschappen, Communicatie– en mediawetenschappen, Geschiedenis.

Deze vijf pijlers/labels hebben alle nog verschillende mastertrajecten/specialisaties onder zich.

Voor geschiedenis worden dat Roma Aeterna, Actuele Geschiedenis en Politiek en Parlement.

Kim Konsten maakte dit proces als assessor van dichtbij mee. Zij vertelt het volgende: “Het

was duidelijk dat er iets moest gebeuren aan het huidige mastersysteem. Er moest gewoon

200.000 euro bezuinigd worden, dat is niet niks. De faculteit heeft gezocht naar een model waarin

alle opleidingen zich konden vinden en waarbij zoveel mogelijk specialisaties behouden konden

blijven, maar zonder pijnpunten is het niet mogelijk zoveel te bezuinigen.” De uitkomsten voor de

geschiedenisstudent zijn volgens Loots zeker niet nadelig: “Bij Geschiedenis houden we een even

groot budget als we al hadden. Dat komt omdat er een nieuwe wijze van financieren komt, waarbij

docenten niet alleen worden betaald naar studiepunten, maar deels ook naar het aantal studenten

dat een bepaalde cursus volgt. Voorheen was het zo dat een cursus met vijf studenten bij wijze van

spreken bijna even duur was dan dezelfde cursus voor vijftig studenten.”

Of het nieuwe palet inderdaad vanaf 2010 in zal gaan is nog enigszins onduidelijk. Dat komt

Nieuw masterpalet op komst!

Door Coen Pouls

| HInT

| 10

omdat er momenteel op landelijk niveau ook het een en ander speelt. Er zijn ontwikkelingen gaan-

de waardoor alle letterenopleidingen het huidige masteraanbod zullen onderbrengen in een tien-

tot twaalftal labels. Het is wel van belang dat alle universiteiten op hetzelfde moment hiermee

starten, anders zal verandering op verandering volgen. Loots hierover: “Het zijn allemaal ingewik-

kelde processen die tot een goed einde moeten worden gebracht. Je hebt te maken met de NVAO

[Nederlands-Vlaamse Accreditatie Organisatie], het ministerie van Onderwijs en je bent ook nog

eens afhankelijk van de andere Letterenuniversiteiten. Met name de grote universiteiten als de

UvA en Utrecht hebben veel invloed, dat hebben wij als Nijmegen minder. Begin juni zullen over

de nieuwe masters knopen worden doorgehakt, maar voorlopig gaan wij er van uit dat vanaf sep-

tember 2010 het nieuwe mastersysteem van start zal gaan.”

Een andere verandering die op stapel staat is de invoering van de harde knip. Roland Plasterk,

minister van onderwijs, heeft hiertoe besloten, waardoor studenten voordat ze aan een master

beginnen, eerst volledig hun bachelor moeten hebben afgerond. Als gevolg van deze maatregel

moet er een tweede instroommogelijkheid komen. Dit was een extra stimulans om het nieuwe

masterpalet in te voeren.

Drie specialisaties

Voor de geschiedenisstudent zal er dus waarschijnlijk vanaf 2010 niet meer gekozen kunnen wor-

den uit zes of zeven mastertrajecten maar uit drie. Het mastertraject Roma Aeterna zal gaan, zoals

de naam al zegt, over het eeuwige Rome. De specialisatie moet de student volgens de voorlopige

tekst voor de studiegids “een fascinerend, diachroon en multidisciplinair perspectief geven op

Rome als machtscentrum, ideologische leidraad en inspiratiebron.” Niet alleen bekende geschiede-

nisdocenten als Hekster, De Haan, Raedts en Roest zullen hier onderwijs verzorgen, maar ook

docenten van Griekse- en Latijnse Taal en Cultuur, Oudheidkunde, Mediterrane Archeologie en

Kunstgeschiedenis zullen er bij betrokken worden. Het traject Actuele Geschiedenis (1500-heden)

“leert studenten omgaan met de tijdgebondenheid en actuele relevantie van visies op het verle-

den.” In dit mastertraject zijn studenten bezig met vragen als hoe ons beeld van het verleden

wordt beïnvloed door wat ons op dit moment bezig houdt en door wie geschiedenis gemaakt en

gebruikt wordt, niet alleen in het heden, maar ook in het verleden. De masterspecialisatie Politiek

en Parlement loopt al enkele jaren en doet het goed. Dit traject zal de studenten inzicht bieden in

het functioneren van het politieke bestel. “De studenten zal duidelijk worden gemaakt dat de prak-

tijk van de politiek meer is dan de toepassing van regels en modellen.”

Gevolgen voor de studenten

Op het eerste gezicht lijkt de keuze uit mastertrajecten beperkt te zijn. Volgens Loots is deze keuze

echter veel groter. “Er wordt waarschijnlijk ook een traject opgestart waarbij Amerikanistiek cen-

traal staat. Daarnaast is er in vele gevallen de mogelijkheid om een onderzoekscollege van een

ander mastertraject te volgen, of zelfs van een andere master. Zo kunnen studenten die bijvoor-

beeld meer geїnteresseerd zijn in cultuur ook gewoon vakken kiezen die daar meer bij aansluiten,

zoals een onderzoekscollege over Rome wat de culturele aspecten meer belicht. Er moet natuurlijk

juni 2009 |

11 |

sprake zijn van samenhang en kwaliteit, maar binnen de nieuwe structuur is er voor de individue-

le student echt heel veel mogelijk.” Ook Kim ziet in het nieuwe systeem allerlei positieve punten.

“Het nieuwe model haalt creativiteit in de mensen naar boven. Er ontstaan allemaal nieuwe speci-

alisaties met leuke, nieuwe, verfrissende ideeën, die er zonder deze hervormingen nooit waren

gekomen.” Over de pijnpunten, die met name bij hele kleine opleidingen zitten zegt zij het volgen-

de: “Op sommige terreinen heeft de universiteit een morele, maatschappelijke verplichting om dat

onderwijs aan te blijven bieden, er moeten echter wel studenten voor zijn. Het gaat om de combi-

natie van hoge kwaliteit onderwijs met nieuwe innoverende ideeën die ontwikkeld worden, waar-

bij rekening gehouden wordt met de wensen van de huidige generatie studenten. En dat gaat met

dit nieuwe masterpalet nu echt gebeuren.”

Dat de studenten via de officiële kanalen nog nauwelijks iets gehoord hebben over deze nieu-

we plannen wijt Kim (nota bene studente Informatie– en Communicatiewetenschappen) aan een

aantal dingen. “Ten eerste is het allemaal erg snel gegaan is. Daarnaast is nog steeds niet precies

duidelijk hoe het nieuwe systeem er precies uit gaat zien en de universiteit wil natuurlijk geen

onrust creëren onder studenten. Binnenkort zullen de studenten echter uitgebreid op de hoogte

worden gebracht van de nieuwe plannen.” |

- Advertentie -

Voor al uw feesten en borrels!

| HInT

| 12

juni 2009 |

13 |

Naar aanleiding van de verschijning van het GSV-boek ‘Of kom er gewoon bij!’ dit keer ook een HInT-

artikel uit de oude doos. ‘Weg met de GSV!’ verscheen in het decembernummer van HInT in 1996.

Jasmijn Bovendeert schreef dit artikel naar aanleiding van een sluimerende imagokwestie binnen de

GSV. Voor het twaalfjarig bestaan in 1996 waren GSV-jassen gemaakt, die bij vele studenten associa-

ties opriepen met het dispuutsleven, waarvan het gros een duidelijke afkeer had. Ook gedroeg volgens

velen het GSV-bestuur zich te ballerig en had het meer aandacht voor borrelen met andere verenigin-

gen dan voor de eigen activiteiten. In het voorjaar van 1997 werden op een open dag enkele HInT’s

met daarin dit artikel uitgedeeld aan aankomende eerstejaars; een ongelukkig foutje.

Dit artikel van Bovendeert was de laatste publicatie in HInT over de imagodiscussie die de GSV

midden jaren negentig kende. Imago is in de GSV altijd een hot issue geweest, vandaar dat ‘Weg met

de GSV!’ - geschreven op het moment dat de GSV 12,5 jaar bestond - hier nog eens afgedrukt wordt. |

Toelichting door Rob Janssen

| HInT

| 14

ViaVia - Krijn Pansters

Door Remy Maessen en Thomas Vries

“Ja, er is leven na je studie” kopt geschiedenis-alumnikring Dr. Huijbers op hun gedeelte van

de website van de opleiding Geschiedenis. Na je studententijd ga je reizen, je gaat promove-

ren of je gaat werken en begint een carrière. In deze rubriek gaan we op zoek naar arbeids-

perspectieven van een historicus. Ditmaal een interview met Krijn Pansters, als postdoc ver-

bonden aan de Radboud Universiteit, de Universiteit van Tilburg en de Stichting Roermondse

Kartuizers.

“Geschiedenis studeren uit interesse voor

verhalen is een misverstand. Dat had ik snel

in de gaten, de studie geschiedenis bestaat

niet uit verhalen, maar het zoeken van din-

gen. Onderzoek. Saai!” Toch promoveert de

mediëvist in 2007 op een proefschrift over de

kardinale deugden. In dit artikel een schets

van de loopbaan van Krijn Pansters.

In 1993 kiest de dan achttienjarige Pansters

voor de studie geschiedenis aan de Radboud

Universiteit te Nijmegen. Een moeilijke keuze was dat niet: “De leraar op de middelbare school kon

zo mooi verhalen vertellen.” Ook de beslissing in Nijmegen te gaan studeren is voor de Limburgse

student in spé vanwege de bereikbaarheid snel gemaakt. Zijn reeds in Nijmegen studerende zus

helpt hem daar snel aan een kamer en aldus begint hij in 1993 aan de studie. Hij komt al snel tot de

conclusie dat onderzoek bij hem past. Tijdens onderzoekscolleges Oudheid en Middeleeuwen wordt

zijn interesse dusdanig gewekt, dat hij er al gauw voor kiest Nieuwe en Nieuwste Tijd te laten vallen.

“Colleges bij Luuk de Blois waren prachtig. Hij maakte gebruik van archeologisch materiaal en aller-

lei verschillende soorten bronnen.” Daarna maakt hij kennis met de Middeleeuwen en professor

Raedts, die op dat moment bezig is met onderzoek naar twaalfde-eeuwse spiritualiteit. Het onder-

zoekscollege hierover bevalt Pansters en hij sluit het tweemaal af met een negen. Hij schrijft daarna

zijn scriptie bij Raedts, over het commentaar van Bernardus van Clairvaux op het Hooglied. “Ik dacht,

ik zit goed bij Raedts en daarom wilde ik me op zijn gebied specialiseren.” Dat blijkt geen misvatting;

zijn scriptie wordt andermaal beloond met een negen.

Ondanks de tip van Raedts om onderzoek te gaan doen besluit Pansters te vertrekken uit Nijme-

gen. “Je bent doctorandus en denkt: ik heb wel genoeg gepresteerd.” Pansters vertrekt voor een jaar

naar India, vanuit zijn persoonlijke interesse in spiritualiteit. “Uiteindelijk kreeg ik werk in een bibli-

otheek en ging ik me weer verdiepen in teksten van Augustinus en Thomas van Aquino.” Op een

kamer in Bombay, uitkijkend over water, met een kop Indiase thee in de hand, besluit hij terug te

keren naar het Nijmeegse. In 1999 start hij de studie Theologie. In plaats van zes jaar, de gebruikelij-

ke duur van de studie, rondt Pansters de studie in drie jaar af, onder meer dankzij vrijstellingen voor

juni 2009 |

15 |

de vakken Latijn en Grieks. Binnen de studie specialiseert hij zich andermaal op de kerkgeschiedenis.

Ook hier maakt hij de juiste keuze, want hij rondt de studie uiteindelijk af met scriptie over kartui-

zertheologie, gewaardeerd met – alweer – een negen. De Middeleeuwen blijken voor Pansters een

vruchtbare onderzoeksbodem.

De fascinatie voor Middeleeuwen en spiritualiteit heeft hij al als kind. Opgroeiend in het amper

duizend inwoners tellende kerkdorp Boukoul, aan de rand van de gemeente Swalmen, onder de rook

van de Midden-Limburgse bisschopszetel Roermond, beleeft de jonge Pansters de “historische sen-

satie”. Ridderromantiek in films, oude handschriften en op de Middeleeuwen geïnspireerde muziek –

door Pansters zelf “kathedralen op muziek” genoemd – faciliteren zijn vroege interesse in geschie-

denis.

Na zijn studie krijgt Pansters een positie binnen de dan op te zetten Stichting de Roermondse

Kartuizers. Een positie die hem terugbrengt naar zijn geboortegrond. “Het was Werner van Swalmen,

een lokale ridder, die na terugkomst uit het Heilige Land besloot een kapel ter ere van de Maagd

Maria te bouwen. De Kartuizers uit Keulen besloten later op deze ‘door de duivel geregeerde’ plek,

aan de rand van Roermond, een nieuw klooster te stichten.” Deze Kartuizerorde kenmerkte zich

door een zeer streng ascetische levenswijze; ieder individu zat achttien uur per dag in zijn cel, bid-

dend voor het heil van zichzelf en vooral de mensheid. Helaas staan deze cellen niet meer overeind,

maar gelukkig is een gedeelte van het klooster bewaard gebleven. Sinds dit jaar loopt er in dit ge-

bouw een tentoonstelling, georganiseerd door de Stichting de Roermondse Kartuizers. Zeven des-

kundigen, waaronder Krijn Pansters, maar ook een kunsthistoricus en een stadsarchivaris, hebben

sinds 2002 gewerkt om deze tentoonstelling te realiseren.

Over zijn toekomstplannen zegt Pansters het volgende: “Je moet geluk hebben, als postdoc krijg

je een onderzoeksproject voor drie jaar toegewezen en als het meezit kun je ook een vast contract

krijgen. Anders ga je van onderzoek naar onderzoek, zonder zekerheid over de toekomst te hebben.”

Gelukkig zijn er ook alternatieven mogelijk. Zo schrijft Pansters vertalingen van Middeleeuwse wer-

ken voor ordes die zelf het Latijn niet machtig zijn. “De kloosters hebben vaak een traditie van we-

tenschap en willen die graag doorzetten. Zonder eigen geleerdheid komen zij vaak terecht bij leken.”

Pansters is vooralsnog blij met zijn keuze voor het onderzoek. “Ik zie het onderzoek als een uit de

hand gelopen hobby en met studenten werken is – meestal – ook ontzettend leuk.” |

Deze tentoonstelling loopt nog tot en met

21 juni. Meer informatie vind je op

www.kartuizers.nl

| HInT

| 16

Na de val van de Muur in 1989 kregen enkele Hongaarse historici in spe het idee om een

internationale (of: Europese) vereniging van geschiedenisstudenten te starten. De histori-

sche ontwikkelingen die rond 1990 plaatsvonden waren de ideale katalysatoren om ge-

schiedenisstudenten uit Oost- en West-Europa met elkaar in contact te brengen. In 1990

werd dan ook de International Students of History Association officieel opgericht in Buda-

pest.

In de week na ‘ons’ Pasen, van 13 tot 19 april, werd het twintigjarig bestaan van het idee ‘ISHA’

gevierd in Zagreb, waar de lokale ISHA-sectie haar vijftienjarig jubileum vierde. Geheel passend in

deze stemming was het thema van de conferentie Turning points… (in history). De organisatie had

het evenement goed gepromoot, want er waren meer dan zeventig deelnemers uit veertien ver-

schillende landen.

Bijzonder was dat enkele oude bekenden, die jarenlang niets hadden gedaan met ISHA, weer

van zich lieten horen en dat er uit nieuwe landen en steden mensen meededen. Naast een over-

vloed van Finnen, Nederlanders, Serviërs en vanzelfsprekend Kroaten verwelkomde ISHA nu de

verloren sectie Leuven en de nieuwe secties Istanbul, Moskou en Sofia.

Vooroordelen

Goed, Nijmegen – traditioneel een van de

actievere secties – was ook weer vertegen-

woordigd, en daarmee ook de GSV. Leuk

was dat het hele bestuur van de Groningse

zustervereniging Ubbo Emmius er was, net

als de voorzitter van de Utrechtse Histori-

sche Studenten Kring (UHSK). Op de ice

breaking-party, het eerste feest met een

naam die de lading wel dekt, trokken de

Nederlanders en de Vlamingen uit Leuven

dan ook wel een beetje naar elkaar toe.

Denk aan wat er gebeurt wanneer tijdens de introductie er een groep Limburgers bij elkaar te-

recht komt.

Even over vooroordelen. Alle Serviërs kijken chagrijnig, Zwitsers zijn erg neutraal in gedrag en

Finnen zijn woest en awesome. De Balkanezen vonden ons maar ‘crazy Dutch people’ omdat wij

Nederlanders de dansvloer beheersten. Toch, omdat wij allemaal historici zijn, vervallen deze

vooroordelen net zo snel als dat de prijs van het bier steeg naarmate de week vorderde. De feesten

ISHA Zagreb 2009 Turning points… (in history)

Door Rob Janssen

Uit eten in Zagreb met studenten uit Utrecht, Leu-

ven, Nijmegen en Helsinki

juni 2009 |

17 |

werden wel steeds beter, het ijs was ge-

broken en de internationale uitwisseling

begon echt.

Een wat wrang vooroordeel is mis-

schien dat, gezien de meer recente politie-

ke en historische ontwikkelingen aldaar,

de Balkan een geschikte locatie is om een

dergelijk evenement te organiseren. De

geschiedenis is nog levend en hoewel het

in Zagreb op zich wel meeviel zijn de oor-

logswonden van de Balkan nog altijd voel-

baar. Enige rivaliteit tussen de Kroaten,

Serviërs en Slovenen was wel merkbaar.

Het oude Joegoslavië zag echter weer culturele unificatie bij de National Drinks Party op de

laatste avond, waarbij zelfgemaakte rakkia met smaken variërend van peer via pruim naar appel/

honing zichtbaar verbroederde (en niet alleen onder voormalig Joegoslaven). Het laatste door een

Verenigd Joegoslavië ingezonden Songfestivallied Hajde de ludujemo van de Kroatische zangeres

Tacji, bleek bijna twintig jaar na dato nog altijd een van de bekendste Joegoslavische liedjes te zijn.

Turning points…

We moeten natuurlijk niet vergeten waar ISHA, behalve gezelligheid, om bekend staat: uitwisse-

ling van ervaringen met het (be)studeren van geschiedenis. In kleinere workshops van zes tot

twaalf mensen discussieerden Europese historici in wording over deelonderwerpen die in dit

geval gecentreerd waren rond het thema Turning points… (in history).

Een ruim thema, dat ruimte laat voor een variëteit aan onderwerpen. Opvallend is altijd hoe-

veel presentaties over een nationaal onderwerp gaan. Laten we het zo stellen: ik ben een stuk

bekender geworden met de economische landbouwpolitiek en het verband met nation building in

Servië rond 1900.

Maar belangrijker: wat blijkt is dat hetgeen dat ons bindt, de studie geschiedenis en alle bijbe-

horende eigenaardigheden, universeel is. De typische geschiedenishumor is bij iedereen aanwezig,

van Galway in Ierland tot Vilnius in Litouwen en Sofia in Bulgarije. Bij de laatste plenaire zitting,

de final conclusions, waar de resultaten van alle workshopdiscussies werden besproken, werd een

discussie gevoerd die aan een tafel in de Refter of in de Camelot ook gevoerd kan worden: wat is

het nut van geschiedenis studeren? En, kunnen historici iets van de toekomst voorspellen?

Final conclusion

Voor mij was dit mijn tweede keer ISHA, voor anderen de eerste kennismaking en voor velen een

wederzien van vrienden uit heel Europa. Een internationale GSV, waar je als GSV’er eenvoudig en

gemakkelijk mee naar toe kunt. Oké, het is geen Grote Reis van de GSV, geen half jaar naar het

buitenland, maar een betere beleving van geschiedenisstudent-zijn in Europa heb ik nooit gehad. |

Rondleiding door het oude gedeelte

van de Kroatische hoofdstad

| HInT

| 18

In de huidige polls in Groot-Brittannië heeft de Labour Partij van premier Brown een histo-

risch dieptepunt bereikt. In Engeland zal de Conservatieve Partij zeer waarschijnlijk als

winnaar uit de bus komen en oppositieleider David Cameron als nieuwe premier naar vo-

ren schuiven. In Schotland lijken de nationalisten af te stevenen op een grote overwinning.

Sinds de Scottish National Party (SNP) van Alex Salmond in 2007 de Schotse parlementsver-

kiezingen won en sedertdien met een minderheidskabinet regeert, is de roep om onafhan-

kelijk steeds groter geworden. Binnen enkele jaren wil de SNP een referendum uitschrijven

waarbij het Schotse volk mag kiezen hoe hun toekomst eruit zal komen te zien.

Schotse onafhankelijkheid

Onder een groot deel van de Schotten leeft de roep om zelfbeschikking. Schotland was bijna 1000

jaar een zelfstandig koninkrijk en had zodoende de beschikking over een eigen parlement en

rechtssysteem. In 1707 werd de unie gesloten tussen Engeland en Schotland waarbij de parlemen-

ten van beiden landen werden samengevoegd en het Verenigd Koninkrijk ontstond. Wales was

Engels kroonbezit en ging daarmee ook deel uitmaken van de unie. Ierland trad formeel toe in

1801, maar scheidde zich in 1921 alsnog af van Groot-Brittannië. Schotland speelde in de periode

dat het deel uitmaakte van de Unie geen geringe rol in de wereld. Het ontwikkelde zich tot een van

de belangrijkste industriële centra van de wereld en de Schotse steden werden welvarende centra

van het Britse Rijk. Hoewel de Schotten hun soevereiniteit verloren, bleef het Schotse natiegevoel

Schotland strijdt door

Door Niek Alofs

Loyalistische/Unionistische muur-

schildering in Belfast die de verbon-

denheid tussen de Schotten en de

(protestantse) Noord-Ieren verbeeldt.

juni 2009 |

19 |

op allerlei manieren levend. In de negentiende eeuw waren dit de verhalen van Sir Walter Scott,

de opleving van de Schots-Keltische taal, en de vele beelden die geplaatst werden ter ere van nota

bene Schotse vrijheidsstrijders als William Wallace (Braveheart) en Robert the Bruce.

Devolution

De Schotten werden tot 1999 vanuit Londen bestuurd en hadden zeer beperkte zeggenschap over

hun ‘binnenlandse zaken’. Dat veranderde echter toen de Labour-regering van premier Blair aan-

kondigde dat in Noord-Ierland en Schotland een parlement zou worden gevestigd. Het referendum

gehouden in Schotland om dit terug in te voeren, bleek een groot succes want de Schotten accep-

teerden het met 75 procent. In het daaropvolgende jaar werd in Edinburgh een eenkamer-

parlement ingesteld dat zeggenschap over onderwijs, gezondheidszorg, milieu, rechtspraak en

economische ontwikkeling kreeg, maar ondergeschikt bleef aan de regering in Westminster. Hoe-

wel de Labour-partij met dit initiatief de Schotten juist tegemoet wilde komen, bleek de decentra-

lisering in de praktijk vooral de separatistische gevoelens van veel Schotten aan te wakkeren. De

SNP groeide van een marginale partij uit tot de grootste partij in het Schotse Parlement. Ook bij de

verkiezingen voor het Europese Parlement behaalden de nationalisten de meeste stemmen. De

SNP beloofde in de verkiezingscampagne van 2007 binnen vier jaar een referendum te houden,

waarbij de Schotten zich voor onafhankelijkheid konden uitspreken.

Naast de primair etnisch-nationalistische claim dat Schotland als ‘natie’ dezelfde soevereiniteit

verdient als andere ‘kleine’ volkeren, zijn veel Schotten van mening dat de Schotse regering de

belangen van de Schotse burgers beter kan behartigen dan een regering in het ‘verre’ Londen. Dit

laatste punt levert de SNP ook relatief veel steun op van Schotten van allochtone komaf. Boven-

First minister Alex Salmond van de SNP

| HInT

| 20

dien is First minister Salmond erg populair en steekt hij premier Brown qua populariteit naar de

kroon.

Het einde van de unie

Het is op dit moment moeilijk te zeggen of er spoedig een referendum zal komen en hoe groot een

eventuele steun zal zijn. In Schotland bestaat immers ook een grote groep tegenstanders van onaf-

hankelijkheid, maar deze kunnen niet beschouwd worden als een homogene beweging. Gematigde

tegenstanders van onafhankelijkheid wijzen op de nadelen die een onafhankelijkheid met zich

mee zou brengen: een minder grote rol in de internationale politiek en op langere duur een min-

der stabiele economie. Deze standpunten worden vooral ingenomen door de Britsgezinde partijen

in het Schotse Parlement, de Conservatives en Labour die samen over een krappe meerderheid

beschikken.

Unionistische broederschappen zoals de Protestantse Orange Lodge, verzetten zich uit symbo-

lische en religieuze overwegingen tegen het stopzetten van het Schotse lidmaatschap van de unie.

Onder Unionisten bestaat er grote angst voor verdeeldheid en chaos zoals in het voormalige Joego-

slavië. Want als Schotland onafhankelijk wordt dan willen Wales en Noord-Ierland dat ook, aldus

de huidige premier Brown, die bekend staat als een pleitbezorger van ‘Britishness’. Kort voor zijn

benoeming als premier noemde Brown de unie van 1707 “een model voor de wereld hoe naties

niet alleen naast elkaar kunnen leven maar samen ook sterker kunnen zijn en afzonderlijk zwak-

ker” en opperde hij de vrees dat door een onafhankelijk Schotland dit evenwicht verstoord zou

worden. Als Schotland uit het Verenigd Koninkrijk treedt dan kan dit grote gevolgen hebben voor

het voortbestaan van de Unie, met name voor Noord-Ierland, waar de broze vrede tussen nationa-

listen en unionisten nog maar elf jaar oud is. Als Schotland uit de Unie stapt, zullen nationalisten

zich afvragen wat er dan nog over is van de Unie. Bovendien kan daardoor sektarisch geweld wor-

den aangewakkerd. Voor beide groeperingen neemt het Schotse volk immers een belangrijke plek

in. Nationalisten identificeren zich met hun Keltische broeders en zullen de Schotse onafhankelijk-

heid aangrijpen om de status-quo ter discussie te stellen, zo niet op het spel te zetten. Voor veel

unionisten, vaak zelf afstammelingen van Schotse protestanten die zich in de zeventiende eeuw in

Noord-Ierland vestigden, is hun gedeeltelijk Schotse afkomst hetgeen hen aan de Unie bindt. In

Wales, waar de roep om een eigen staat veel minder aanwezig is, zal Schotse onafhankelijkheid

niet zoveel veranderen.

Toch is het nog lang niet zover, want de SNP beschikt in het Schotse Parlement niet over een abso-

lute meerderheid, waardoor de steun van minstens een van de grote Britsgezinde partijen noodza-

kelijk is. Als er inderdaad een referendum komt en een meerderheid stemt voor onafhankelijkheid

dan zal de Schotse regering onderhandelingen beginnen met de Britse regering in Londen over

afscheiding. Het zal geen eenvoudig proces zijn, want Schotland is natuurlijk op talloze manieren

vervlochten met de rest van het Verenigd Koninkrijk. Mocht Schotland zich eenzijdig onafhankelijk

verklaren, dan zal Londen dat niet zomaar accepteren. Een pikant detail is echter wel dat diezelfde

regering in Londen de eenzijdige afscheiding van Kosovo wel accepteerde. |

juni 2009 |

21 |

Dankzij een afgelast concert van een zekere zangeres Melanie werd er in 1970 voor het

eerst in Geleen het ‘Pop met Pinksteren’ festival georganiseerd, oftewel Pinkpop. Door de

jaren heen, met ups en downs, is de crème de la crème van de internationale muziekwereld

naar het zuidelijke gedeelte van Nederland afgereisd. In dit artikel zullen wij met zeven-

mijlslaarzen door de historie van Pinkpop stappen en enkele hoogtepunten uitlichten.

De beginjaren

De eerste editie vond plaats op 18 mei 1970 met een entreeprijs van een rijksdaalder. Voor dit

kleine bedrag kon men een aantal Nederlands topacts zien, zoals George Baker Selection, Golden

Earring en Mr. Albert Show, en een buitenlandse R&B legende. Het festival bleek een succes: er

waren 10.000 bezoekers, de begroting was 15.000 gulden, dus er werd maar liefst 10.000 gulden

winst gemaakt. Dit was voor de organisatie een goede motivatie om het festival een vervolg te

geven. Het was toen nog een eendaags festival, maar vanaf 1971 kwamen er meerdere podia waar-

op je bands en artiesten kon aanschouwen.

Gedurende de jaren zeventig en begin jaren tachtig groeide het festival als kool. De bezoekers-

aantallen stegen, met als hoogtepunt 1983 met 40.000 man. Ook de namen die kwamen werden

steeds groter. Denk hierbij aan beginnende acts als U2, The Police en Dire Straits en bestaande

blueslegendes als Jimi Hendrix, Rory Gallagher en Gary Moore.

Daling en verhuizing

Na 1983 kelderden de bezoekersaantallen aanzienlijk, met als dieptepunt het jaar 1985 toen er

slechts 15.000 mensen naar Limburg afreisden. Deze daling was te wijten aan de uit Amerika over-

gewaaide hype van stadionacts. Hierdoor verloor het festival zijn unieke positie in Nederland.

Minder interessante bands kwamen naar Geleen en ook de mensen waren er minder voor te por-

ren om de hele reis naar Zuid-Limburg in de auto af te leggen.

Door Gaard Kets en Martijn van den Boom

Van Golden Earring tot Snow Patrol Veertig edities Pinkpop

Pinkpop 1971

| HInT

| 22

In 1987 moest het festival uitwijken naar

een andere locatie. Het sportpark in Geleen was

aan verbouwing toe. Ondanks de verhoogde

entreeprijs van 45 gulden en het slechte weer

kwamen er weer 32.000 bezoekers kijken naar

acts als Lou Reed, Iggy Pop en Echo & Bunny-

man. Het volgende jaar zou het festival weder-

om verhuizen, ditmaal naar de draf- en renbaan

te Landgraaf, waar het festival nog steeds

plaatsvindt. Eind jaren tachtig bleven de grote

namen komen en werd het festival internatio-

naal erkend. In 1990 wordt het festival opgeno-

men in het Guiness Book of Records als “oudste

en enige ononderbroken jaarlijks openlucht-

rockfestival in Nederland”, de Pinkpopkenner

zal zeggen dat dit waarschijnlijk voor de hele

wereld geldt.

De jaren negentig

Tijdens de jaren negentig kende het festival

haar grootste succesperiode. Tijdens het 25-

jarig jubileum kwamen er maar liefst 70.000

bezoekers naar het festival, van wie 25.000 kampeerders. Tevens was dit jaar ook het startsein

voor het tweedaagse festival. De sfeer op de camping van Pinkpop versterkte het hippiekarakter

en de gezelligheid van het festival. Tot diep in de nacht werd hier de feeststemming van het festi-

val doorgezet. De volgende ochtend konden de muziekliefhebbers zich te goed doen aan de vele

eet- en drinkgelegenheden die het festival nu rijk was. Dankzij de sanitaire voorzieningen kon er

gedoucht worden, konden de tanden worden gepoetst en kon er make-up op worden gedaan, die

voor vrouwen in die tijd al even onmisbaar was als tegenwoordig.

In deze negentiger jaren kwamen de grote muzieksensaties uit die tijd van over de hele wereld

naar het festival. In 1991 deed Lenny Kravitz het festival aan, in 1992 Pearl Jam, in 1993 Rage

Against The Machine en in 1995 Sinead O’Connor. In 1996 stond het zelfs bol van de grote namen.

Een vluchtige blik op de line-up leert ons dat het festival echt volwassen is geworden. Een kleine

greep uit de drie dagen vol optredens: Alanis Morissette, Radiohead, The Prodigy, Sepultura, Che-

mical Brothers, Fun Lovin’ Criminals, De Heideroosjes en The Presidents Of The U.S.A. De jaren

hierna bleef het muzikale aanbod zowel kwalitatief als kwantitatief van hoog niveau.

Recente ups en downs

Helaas voor Pinkpop-fossiel en organisator Jan Smeets kwam aan deze succesreeks een eind in

2003. Na jarenlang uitverkocht te zijn geweest liepen de bezoekersaantallen in deze eerste jaren

Mister Pinkpop: Jan Smeets

juni 2009 |

23 |

van het nieuwe millennium sterk terug, met als dieptepunt het jaar 2005. De belabberde program-

mering en de grote concurrentie van andere Nederlandse festivals – waaronder Lowlands - waren

hier mede debet aan. Het jaar hierop, 2006, kreeg de organisatie de smaak weer te pakken. De

line-up was uitstekend en het festival raakte met 68.000 betalende bezoekers ruim uitverkocht.

Ook de afgelopen jaren deed Smeets goede zaken, en het festival beleefde vorig jaar, tijdens

haar 39e editie – voor het eerst niet tijdens Pinksteren! – een nieuw hoogtepunt. Er werden maar

liefst 93.000 muziekliefhebbers ontvangen, en het festival kende met Metallica, Foo Fighters en

Rage Against The Machine drie steengoede headliners. Het jaar 2008 was dus zowel financieel als

muzikaal een enorm succes.

Het is nog maar zeer de vraag of dit succes dit jaar geëvenaard kan worden. Ondanks het ge-

plande, drie uur durende, bij voorbaat al legendarische concert van Bruce ‘The Boss’ Springsteen

is het festival bij lange na niet uitverkocht en het lijkt onwaarschijnlijk dat dit nog gaat gebeuren.

Sterker nog, op internet spreken vele kaartbezitters de gedachte uit om deze weer in de verkoop

te doen, mede vanwege het afzeggen van de Amerikaanse headliner Depeche Mode. Deze band zou

de zondag mogen afsluiten, maar moest het optreden cancellen vanwege ziekte van de zanger.

Hierdoor heeft de line-up voor veel bezoekers een deel van haar charme verloren. Hoewel deze

veertigste editie een feest-editie had moeten worden, lijkt het toch vooral een klein debacle te

worden voor Smeets en de zijnen.

Toch is er geen reden om dit artikel in neergelaten stemming af te sluiten. Pinkpop heeft in haar

bestaan vele ups en downs gekend. De verwachting is dan ook, dat zij ook de tegenvallende op-

komst van dit jaar wel weer te boven zal komen. Deze verwachting komt voort uit de enorme groei

die het festival zowel financieel als muzikaal heeft doorgemaakt. Daar waar een toegangsbewijs

veertig jaar geleden nog fl. 2,50 bedroeg, is dat nu maar liefst € 75,- per dag of € 140,- voor een

heel weekend inclusief een kampeerplaats. Het festival is gegroeid van één naar drie dagen, en

staat jaar in, jaar uit vol met grote internationale acts. En dat ondanks al die vreselijke roze hoed-

jes. |

| HInT

| 24

Studenten zonder grenzen

Door Chantal Kleve, Paul Bongers, Karin Geerts en Koen van Zon

Dit semester verruilen verschillende studenten het Nijmeegse voor een wereldstad ergens

hier ver vandaan. In HInT doen Paul (Berlijn), Koen (Wenen), Chantal (Barcelona) en Karin

(Swansea) voor de laatste maal verslag vanuit hun tijdelijke ‘thuis’.

Barca, Barca, Baaaaaaaaaaaarca!!!

Chantal Kleve, Barcelona. De bekers hangen hier (in karton, maar toch) aan de muur en het rood/

blauwe Unicef shirtje in de kast: FC Barcelona mag zich winnaar van beker, liga én Champions

League noemen! En als er iets is wat de Barcelonezen leuk vinden is het wel winnen met voetbal,

en dan bij voorkeur van Madrid. Toeterende auto’s door de hele stad (denk aan het Keizer Karel-

plein bij Turkse overwinningen op het EK afgelopen jaar) en honderden fans die zich verzamelen

op de Ramblas. Ik heb mijn Wolter Kroes voetbal-repertoire inmiddels aangevuld met érg nationa-

listische FC Barca liedjes, in het Catalaans uiteraard en het liefst anti-Madrid.

Dit is natuurlijk allemaal geweldig, ware het niet dat álles hier werkelijk wordt verbonden met

de Catalaanse politiek. Catalanen willen er niets van horen dat ze in Spanje wonen, ze wonen in

Catalonië. Castilliaans spreken valt ook in dit straatje, dat wordt over het algemeen niet zo ge-

waardeerd. De nationalisten zien de voetbaloverwinningen als een uitgelezen kans om Catalonië

weer eens te promoten. Zelfgemaakte bommetjes, duizendklappers in de straten en vuren op de

Rambla zijn hier het resultaat van. FC Barcelona is ‘mes que un club’, het komt de Catalanen uit het

hart. Maar het blijft natuurlijk wel gewoon voetbal, dat kan ook worden gevierd zonder nationalis-

tische Catalanen die de Rambla terroriseren en door de ME moeten worden afgevoerd.

Meer dan een club, ik vind het prima maar laat dat ‘Madrid, cabron’ maar gewoon weg. En laat

het bij ‘Saluda, Campion’.

Waarom? Omdat het in Berlijn gewoon allemaal kan!

Paul Bongers, Berlijn. Op het brugje over het Teltowkanaal in Kreuzberg zitten ‘s avonds jongeren

te roken, muziek te maken en te discussiëren. De laatste zonnebaders verlaten de oever van het

kanaal als de zon ondergaat. Een straat verder, bij Kottbusser Tor worden voor de Kaisers-

supermarkt drugs gedeald. Een klein Turks meisje staat te wachten op haar papa, mensen lopen

voorbij. Iedereen kent het, iedereen heeft daar rendez-vous. Bij de Thai spreekt men Turks, bij een

Dönerimbiss Berlijnduits. Een zwerver verzamelt lege bierflessen op straat voor het statiegeld.

In Prenzlauerberg in de Lychenerstrasse zitten twee mannen in pak een vrouw in een kort

rokje te versieren, terwijl driehonderd meter verderop in het Mauerpark de jeugd zich heeft ver-

zameld rond een karaokefiets. Worstjes worden gegrild en een vrachtauto dient als podium voor

een beginnend bandje, dat onverstoorbaar de karaoke verstoort. De hoed van het ampelmannetje

kleurt groen onder het bovengrondse metrostation, waar Döner en Currywurst verkocht worden

juni 2009 |

25 |

door een man die alleen tussen acht en tien ‘s morgens slaapt. De bestverkochte drank na bier is

Bionade.

Aan Warschauerstrasse is altijd wat te beleven. S-Bahnhof uit, rechtsaf en de zwervers vragen

in bezopen tunnelvisie om een ‘kleine Spende’. Tegen twaalven wordt er op z’n minst een van hen

afgevoerd door een ambulance: de politie blijft weg en geen mens kijkt ervan op. Niemand heeft

geen fles alcohol in de hand en O2-World stroomt leeg. Linksaf naar een strandbar – chillen aan de

Spree – of rechtsaf naar de Simon-Dachstrasse. Goedkope cocktails en pullen bier voor twee euro.

Op de Karl-Marxallee zijn er rellen, de politie doet haar werk. Twaalf arrestaties, één hoofdwond

en gekneusde ribben: zaterdagavond in Friedrichshain. Aan Ostkreuz zitten drie Nederlandse

Erasmusstudenten bitterballen te eten bij snackbar de Molen.

In Wilmersdorf blijft het rustig. Want het is altijd rustig in Wilmersdorf. Toeristen weten de

weg naar de Ierse Pub in het Europacenter. Bij hun vertrek worden ze even aan het verleden her-

innerd door de Gedächtnisskirche. De Kurfürstendamm is rijk, en zij ook.

Vannacht slaapt Unter den Linden, bij de Reichstag is niets te doen. Stilte aan de Spree. De

vogels slapen in Tiergarten en de musea op het eiland sluiten. Angela ligt op bed, maar op Alexan-

derplatz is er nog leven. Daar zijn wij, met een beatbox, teveel alcohol en een zesmaandenkaart

voor de metro. Een politieauto rijdt ongestoord voorbij, en wij citeren de Berlijnse voetbalfans in

gezamenlijk gezang: “nur nach Hause, gehn wa nich.”

Meer lezen over Paul in Berlijn? Kijk op http://paulisteinberliner.waarbenjij.nu/

| HInT

| 26

Stappen in Swansea

Karin Geerts, Swansea. In de drie maanden dat ik nu in Swan-

sea heb gewoond, heb ik hier al menig pub en ook een enkele

club bezocht (uiteraard alleen om onderzoek voor dit stukje

te doen). Stappen hier is zeker anders dan in Nederland.

Pubs buiten de binnenstad sluiten hier bijvoorbeeld om elf

uur ’s avonds. Dit leidt ertoe dat mensen hier veel vroeger

naar de kroeg gaan dan wij gewend zijn. In Nederland is het

normaal om rond een uur of tien, elf in de stad af te spreken.

Hier sta ik vaak al om acht uur of vroeger in de pub. Als deze

pubs dan sluiten en al het dronken volk naar buiten gejaagd

wordt, zijn er maar een paar keuzes: je kunt naar huis toe

gaan, je kunt naar Wind Street gaan, of je kunt naar één van

de clubs gaan.

Aangezien naar huis gaan voor watjes is, wordt er

meestal voor Wind Street gekozen. Wind Street is het equiva-

lent van de Nijmeegse Molenstraat, een straat in het midden

van het centrum met een hoop pubs. Anders aan Wind Street

zijn echter de mensen die daar rondlopen. Voor Nederlandse studentes is het namelijk normaal

om te gaan stappen in jeans met een leuk shirtje of topje, zo niet voor Britse studentes. Hier gaan

de meisjes gekleed in zo weinig mogelijk, zelfs midden in de winter (!); het is niet ongebruikelijk

dat je precies kunt zien welke string iemand aan heeft en dat is dan niet omdat die boven de broek

uitkomt. Af en toe zie je ook rokjes voorbijkomen die qua breedte niet als riem zouden misstaan.

De gedachte die achter deze kledingstijl schuilt is ‘because they can’. Helaas lopen er ook genoeg

meisjes rond in dit soort kleding die dit dus echt niet kunnen (als je maat 46 hebt, kun je nou een-

maal beter geen kleren in maat 38 proberen te dragen). Onder deze zogenaamde jurkjes of rokjes

moeten natuurlijk hakken worden gedragen, want dat staat mooier. Waar vaak echter geen reken-

ing mee wordt gehouden is dat schoenen met hoge hakken (meer dan tien centimeter) vaak pijn

gaan doen. En dronken over straat strompelen in een jurkje dat te klein is met schoenen in je hand,

staat zeker niet mooier.

Uitgaan is hier geweldig en je kunt altijd lachen, maar ik ben toch blij dat het in Nederland net

even iets anders is.

De zegenen van internationalisering

Koen van Zon, Wenen. Wat voor verkeersbord staat er bij een Noorse rotonde? Ja, het klinkt mis-

schien als een raadsel dat meer van toepassing is op onze zuiderburen, maar volgens de Zweden

die ik hier spreek zijn juist de Noren de laughing stock van Europa. Was het niet voor hun olie-

voorraden, zo is mij toevertrouwd, dan stelde Noorwegen absoluut niets voor. Blijkbaar heeft elk

land zo een eigen buurschlemiel; Belgenmoppen circuleren door heel Europa, al staat steeds een

ander land erin centraal.

Wind Street, Swansea

juni 2009 |

27 |

Naast een collectieve schlemiel heeft een land klaarblijkelijk ook behoefte aan een grote of

machtige buur waartegen het kan opboksen. In de praktijk komt dit er door de Europese geografie

(en een stukje pijnlijke geschiedenis) op neer dat half Europa tegen Duitsland rebelleert. Dit uit

zich van Nederlandse kant voornamelijk op Europese- en Wereldkampioenschappen voetbal. Oos-

tenrijkers echter beschikken niet bepaald over een indrukwekkende Nationalmannschaft. Wel

hebben ze een gezonde dosis arrogantie en een calimerocomplex, vandaar dat Oostenrijk ook wel

inofficieel te boek staat als ‘das bessere Deutschland’. Van stambroederlijke gevoelens tussen Oos-

tenrijkers en Duitsers is dus duidelijk geen sprake, zo concludeerde ook een bevriende Duitser

toen hij om zijn nationaliteit uit een Oostenrijkse taxi werd gegooid.

Je zou denken dat globaliseringsprocessen als de Europese eenwording internationalisering

vereenvoudigen. Dat is natuurlijk ook zo, maar het levert soms ongemakkelijke – en daarmee niet

zelden amusante – situaties op. Zo werd ik onlangs in een gesprek met een Tsjechische gerepri-

mandeerd nadat ik haar land en ‘Oost-Europa’ in één zin noemde. Waar ons in Nederland nog

regelmatig het beeld van ‘het Oostblok’ voor ogen staat, stond de Tsjechische erop dat ik Tsjechië

tot Midden-Europa rekende. Was ik een kind van de Koude Oorlog geweest, dan zou ik zeggen dat

het EU-voorzitterschap de Tsjechen naar het hoofd gestegen is.

Duidelijk is in ieder geval dat de tijden veranderen, en wie zich in een internationaal gezel-

schap geen rekenschap geeft van het verleden van anderen kan in ongemakkelijke – doch niet

zelden amusante – situaties terecht komen. Zo merkte ook een Russische professor, toen hij bij

een introductieronde aan een studente vroeg waar ze vandaan kwam. “Taiwan”, antwoordde het

meisje, waarop de Rus uitriep: “Aah, the People’s Republic of China!” Vooral de aanwezige Chine-

zen konden deze grap waarderen.

Gelukkig is enige historische subtiliteit aan ons geschiedenisstudenten wel besteed. Dat kan

niet van alle Nederlanders gezegd worden, zo werd mij duidelijk op Koninginnedag, waarvoor

Nederlandse staatsburgers bij de ambassadeur in Wenen uitgenodigd waren. Wij werden daar

voorzien van een oer-Hollands natje en droogje – lees: Heineken, haring en bitterballen, wat had ik

dat gemist! – door een aantal Indisch ogende meisjes. Wat mij stoorde was dat zij waren uitgedost

als Zeeuwse meisjes. Het kwam op mij vooral over als smakeloos neokolonialisme, zeker in een

gezelschap van geslaagde internationale zakenlui en diplomaten. Is dat hoe Nederland zich in het

buitenland wil presenteren?

Deze voorbeelden dienen voornamelijk om eens te meer te benadrukken dat een verblijf in het

buitenland absoluut geestverruimend is. Leren over andere landen is interessant, maar sommige

zaken zie je pas in als je het land zelf hebt bezocht of met mensen uit het bewuste land hebt ge-

sproken. Ook zie je met eigen ogen dat de manier waarop Nederlanders zichzelf en anderen zien,

hoe fout dit beeld ook is, niet op zichzelf staat. En hoezeer wij ons ook afzetten tegen anderen, de

ironische realiteit is dat we alleen maar dichter bij elkaar komen. Met matige raadsels waarmee ik

begon als resultaat. Want wat voor verkeersbord siert Noorse rotondes? Welnu, op deze borden

staat: Maximaal tien rondjes! Ja, ik vond hem ook niet bijster grappig. Waarschijnlijk een typisch

voorbeeld van slechte Zweedse humor. |

| HInT

| 28

In de rubriek Jaargetal bespreekt Mike van de Weijer een bepaald jaar uit de geschiedenis.

Aan de hand van een jaargetal dat hij ergens vindt neemt hij je mee naar vervlogen tijden.

Dit maal een warrig stuk over Columbus, inboorlingen en bemande ruimtevaart: het jaar

1504 door de bril van Mike.

Ik ben tegen bemande ruimtevaart. Je hebt er niks aan, van die vreemde gebieden ontdekken waar

nog nooit iemand is geweest en waarvan we eigenlijk helemaal niks weten. Ik weet nog goed hoe

het de vorige keer ging, toen de linkerhelft van de wereldkaart nog leeg was en tabak, tomaten,

aardappels en spelcomputers nog slechts woorden waren zonder betekenis. Ik weet het nog als de

dag van gisteren.

In 1504 was Columbus, u allen overbekend van flippo’s en andere interactieve leermiddelen die

gratis aangeboden worden om dikmakende voedingswaren aantrekkelijk te maken (ik heb nog

nooit een leuk plastic geschenk gekregen bij vers fruit), op Hispaniola, het eiland waarvan bijna

niemand de naam weet omdat er twee landen op liggen (Haïti en de Dominicaanse Republiek). Om

zich uit een hachelijke situatie te redden met de oorspronkelijke bewoners voorspelde Columbus

een zonsverduistering, want ook hij had ‘Kuifje en de Zonnetempel’ gelezen. De inboorlingen wa-

ren vol ontzag voor deze tovenarij en dropen af. Waarschijnlijk duurde het slechts enkele weken

voor ze ingezet werden in de sigaren-, rum-, salsa- of bauxietindustrie. Columbus en zijn bazen in

Spanje wisten namelijk dat er best wel wat te halen viel, daar aan de andere kant van de oceaan.

Ze zeggen dat er op Mars ontzettend veel stikstof is. Dat geloof ik meteen, want dat schijnt er op

aarde ook veel te veel te zijn, zoveel zelfs dat er dagelijks mensen stikken.

Ja, één keer hoesten en half Mexico valt om. Dat waren nog eens tijden. En alleen maar door ge-

bruik te maken van twee harige dingen die rijmen (een baard en een paard, voor de mensen met

een te arme of te rijke fantasie) een heel rijk kunnen onderwerpen. Als god vereerd worden sim-

pelweg omdat je een grotere kano hebt dan de buurman, anderhalf kanon en een lading smerige

ziekten, dat was de tijd van de ontdekkingen. Met trucjes zoals dat van Kuifje kan Columbus nog

mensen versteld doen staan. Inboorlingen die doodgaan van de schrik als ze zien dat blanke men-

sen metaal kunnen bewerken en zich er daarna mee scheren.

Ik ben voor bemande ruimtevaart. Er moet toch nog ergens iemand zijn die we een trucje kunnen

laten zien? |

Jaargetal - 1504 Door Mike van de Weijer

juni 2009 |

29 |

| HInT

| 30

Bij het kiezen van minoren heb je de mogelijkheid om vakken te volgen bij verschillende

opleidingen, zoals geschiedenis, managementwetenschappen, Amerikanistiek, taalweten-

schappen en noem maar op. En alsof het kiezen daartussen nog niet moeilijk genoeg is, kun

je ook nog een educatieve-, stage- of buitenlandminor volgen. Kortom: het kiezen van mi-

noren lijkt een lastige zaak.

Toch was dit bij mij helemaal niet het geval. De minor Oudheidkunde van onze eigen opleiding

geschiedenis was namelijk precies wat ik zocht. Het centrale thema van deze minor is ‘Provincies

en het centrum van het Romeinse rijk.’ De minor bestaat uit twee vakken: de collegereeks en de

excursiewerkgroep. Bij de collegereeks wordt het Romeinse rijk, met Rome als centrum, in al haar

facetten behandeld. In de eerste periode krijg je één keer in de week hoorcollege over onder an-

dere het ontstaan van het Romeinse rijk, het Romeinse leger, Romeinse keizers en religie in de

Oudheid. Je komt er dan vanzelf achter dat het vak Oudheid uit het eerste jaar nog maar een topje

van de ijsberg is van alles wat er te weten valt over het Romeinse rijk. Deze kennis wordt nog eens

Minoordeel - Oudheidkunde

Door Arlette van Lint

Met zijn allen voor de piramide van Chefren in Giza.

juni 2009 |

31 |

flink vergroot door het boek The Romans from Village to Empire van Boatwright, Gargola en

Talbert te leren voor je tentamen. In de tweede periode komen er naast de hoorcolleges ook werk-

colleges bij, waarvoor je opdrachten moet maken en dat je afsluit met een mondeling tentamen.

Naast de collegereeks volg je ook een excursiewerkgroep, wat voor velen de reden is om deze

minor te kiezen. In deze werkgroep word je namelijk voorbereid op de reis die bij deze minor

hoort. Hierbij gaat het altijd om een bestemming waar de Romeinen invloed hebben uitgeoefend.

Dit jaar hebben we ontzettend veel geluk gehad, aangezien de reis naar Egypte ging. Dit was in één

woord geweldig! Ondanks dat we veel van de oude Egyptische cultuur hebben gezien, gingen we

vooral om te kijken hoe Egypte er in de Hellenistische en Romeinse tijd uitzag. Ter voorbereiding

van de reis moesten we dan ook zeven opdrachten maken over onder andere de stad Alexandrië,

het bestuur van Egypte onder de Romeinen en Romeinse mummieportretten. Vooral het laatste

vond ik erg fascinerend. Hierbij was goed te zien hoe er acculturatie plaats gevonden heeft, waar-

bij de Egyptische en de Romeinse cultuur in elkaar overliepen. Zo gingen de Romeinen ook mum-

mificeren en maakten ze uiteenlopende portretten voor deze mummies, van typisch Egyptisch

naar typisch Romeins. Deze acculturatie zag je ook naar voren komen in de architectuur en dan

vooral in de tempelbouw, waar zowel Egyptische als Romeinse goden werden afgebeeld. Deze

opdrachten gaven ons hier al een mooi beeld van, maar dit alles was slecht voorbereiding op de

grote reis.

Nog moe van de lange, maar gezellige nacht reizen begaven we ons in de jungle van Caïro. Ezels en

auto´s bewogen zich dwars door elkaar in het chaotische verkeer. Stoplichten werden genegeerd

en iedereen maakte gebruik van de toeter, ook al gaven verkeersborden aan dat dit verboden was.

Vrouwen met hoofddoeken en boerka’s en mannen die van alles in het Arabisch riepen, waar je

gelukkig niks van kon verstaan, vormden het straatbeeld. Nee, Caïro kon mij niet zo bekoren, al

was het Egyptisch museum in Caïro echt geweldig om te bezoeken. Hier was van alles te zien; van

het masker van Toetanchamon tot de Romeinse mummieportretten. Vlakbij Caïro, bij de stad Giza,

ongeveer tegenover de pizzahut bevinden zich bovendien de beroemde piramides van Giza. Deze

bouwwerken van ruim 4000 jaar oud in het echt te bewonderen was voor mij als een droom die

uitkwam.

Na twee dagen lieten we Caïro achter ons en trokken we met onze zeer moderne bus,

aangezien deze airconditioning had, langs de Nijl richting de Fayum. Onderweg bezochten we

onder andere nog de oudste trappiramide van Egypte in Saqqara en het enorme beeld van Ramses

II in Memphis. Na een overnachting in Al-Minya bezochten we ook Hermopolis en de tombes van

Beni Hassan. Hermopolis was ooit een grote stad in de Oudheid, waar zowel Egyptische als Hel-

lenistische en Romeinse elementen terug te vinden zijn. Dit was erg fascinerend, aangezien je de

transformatie kon zien van een Egyptische stad naar een Romeinse stad met een enorme basilica.

Ook de tombes van Beni Hassan waren zeer indrukwekkend. Vergezeld door militaire met ko-

gelvrije vesten, helmen en geweren trokken we het rotsachtige gebied in, van waaruit je trouwens

een prachtig uitzicht over de Nijl had. De graftombes werden speciaal voor ons opengemaakt,

| HInT

| 32

aangezien hier verder geen toerist te bekennen was. In alle stilte konden we genieten van de eeu-

wenoude inscripties uit de elfde en twaalde dynastie. Deze inscripties lieten ons het dagelijks

leven van de Egyptenaren mooi zien, van het binnenhalen van de oogst, tot worstelpartijen en het

liefdesleven van de farao.

De overnachting in het Egyptische bungalowpark in de Fayum is ook het vernoemen waard.

We sliepen in schattige huisjes op stenen bedden, waar helaas maar een heel dun matrasje op lag

en waarbij de klamboe je grootste vriend was. Echt uitgaan was lastig in Egypte, maar deze avond

op de matrassen en kussens in de buitenlucht en met zelfgemaakte Egyptische muziek, Egyptisch

bier en de waterpijp was er een om nooit te vergeten.

Ten slotte kwamen we aan in Alexandrië, wat een verademing was. Deze modernere stad aan

zee had veel mooie bezienswaardigheden, waaronder de archeologische vindplaats Kom el-Dikka.

Hier had je het gevoel midden op het Forum Romanum te staan, al verraadden de palmbomen wel

dat dit niet het geval was. Na vele dagen cultuur te hebben gesnoven is het ons ook nog gelukt om

een frisse duik in de Middellandse Zee te nemen aan de kust van Alexandrië. Zo zijn we onder het

oog van vele toeschouwers de zee in gegaan, de mannen in zwembroek en de vrouwen…tja, met al

hun kleren aan. En dan merk je toch dat Egypte de afgelopen vijf jaar sterk geïslamiseerd is. Het

oude Egypte is dan ook geweldig om te bezoeken, het moderne Egypte daarentegen is weer een

avontuur apart.

Volgend jaar zal de reis vast weer ergens anders naar toe gaan. Maar als jij gefascineerd bent

door de Romeinen met hun grote rijk en geweldige cultuur dan is deze minor echt iets voor jou. |

- Advertentie -

| HInT

| 34

Maandenlang gonsde het al van de geruchten… Waar zou de GSV dit jaar naar toe gaan met de

Grote Reis? De meest exotische bestemmingen passeerden de revue. Van het mystieke Marrakech

in Marokko tot aan het Tsjechische Pilzen: zoals gewoonlijk stonden er weer vele opties voor de

reiscommissie open. De keuze viel uiteindelijk op Polen. Polen? Ja, Polen, en wel naar de twee

meest interessante steden van het land: Warschau en Krakau. Zoals ieder jaar vertrok er een reis-

genootschap, dit jaar bestaande uit 32 avontuurlijke GSV’ers en twee enthousiaste docenten, naar

een buitenlands oord om daar een flinke dosis cultuur maar vooral historie op te snuiven óf histo-

rische kennis in de praktijk te brengen. Aan dat laatste ontbrak het deze keer zeker niet: beide

docenten, Wim van Meurs (docent Politieke Geschiedenis) en Karin van Leeuwen (junior-

onderzoeker Politieke Geschiedenis) hebben sterke banden met het Oostelijke deel van de land-

massa die we doorgaans Europa noemen. Van Meurs voornamelijk vanwege zijn specialisatie in de

Oost-Europese politieke betrekkingen, en Van Leeuwen vanwege haar studietijd in Krakau als

studente Euroculture.

Samen met de reiscommissie verzorgden de docenten tevens het voorprogramma: een serie

van korte (hoor)colleges waarin iedere deelnemer van de aanvullende historische bagage werd

voorzien. Als hoogtepunt in deze reeks was dit jaar de vertoning van een klassiek Pools cinemato-

grafisch meesterwerk te noemen. Na het schrijven van het voor iedereen verplichte essay (en de

goedkeuring daarvan) was het tijd om op zaterdag 25 april de bus in te stappen, op weg naar het

vliegveld van Keulen. Van daar ging onze vlucht naar het Frederik Chopin Airport te Warschau. De

Grote Reis 2009: een reis van uitersten

Door Bob van Dijk en Boudewijn Wijnacker

juni 2009 |

35 |

reis verliep voorspoedig, op een enkele

misselijkheidsaanval na. Na de bagage-

band, de douane en het Poolse openbaar

vervoer te hebben doorstaan, arriveer-

den we bij ons hostel in Warschau. Ieder-

een was goed gemutst, de Poolse zon

straalde ons tegemoet en de misselijk-

heid was over: de Grote Reis 2009 kon

nu echt beginnen!

Van Sovjeterfenis tot Poolse grandeur

Al het enthousiasme ten spijt, de kwali-

teiten van de reiscommissie, bestaande

uit Zorah Blok, Mijke Dellemann, Jessie

Kerry en voorzitter Dirk Cornelissen,

werden helaas meteen op de proef ge-

steld. Ondanks herhaaldelijk aandringen,

hoge telefoonrekeningen (voor de oplei-

ding uiteraard) en de nodige mails bleek

het hostel toch een dubbelboeking ge-

maakt te hebben waardoor een aantal

GSV’ers de eerste nacht in een ander

hostel moesten doorbrengen. De volgende dag was het echter allemaal weer pico bello en kon

iedere deelnemer in hetzelfde hostel genieten van het in de folder aangeprezen ‘simple continental

breakfast’ en de aanwezige PlayStation.

Het academische programma in Warschau kon beginnen. Wat meteen opviel toen we door de

drukke straten van de Poolse metropool naar verschillende locaties liepen was de vaak grijze,

simpele en trieste architectuur van de in 1944 compleet verwoeste stad. De brede, kaarsrechte,

ongezellige straten vormden een schril contrast met het heerlijke weer en ons eigen enthousias-

me. Desalniettemin waren er natuurlijk ook heel erg mooie delen van Warschau zoals het geheel

nieuw gebouwde ‘oude’ stadscentrum dat vanaf het Paleis van Cultuur en Wetenschappen goed te

onderscheiden was van de moderne nieuwbouw. Vanaf de 237 meter hoge toren van het Paleis

(gebouwd door Russische arbeiders als cadeautje van Stalin) genoten we de eerste dag van het

programma al van het panoramisch uitzicht op de stad alsmede van een interessante lezing van

een vooraanstaand Pools historicus. Gedurende de vijf dagen die we in Warschau doorbrachten

bezochten we allerlei bezienswaardigheden: van de presidentiële residentie tot de universiteit en

van het Joodse getto tot de Kerk van het Heilige Kruis waar het hart van de Poolse muzikale trots,

Frederik Chopin, in een pilaar is ingemetseld. Warschau is een stad van uitersten. Je loopt in tien

minuten van het pittoreske oude centrum naar het modernistische low budget Sovjetdeel van de

stad: een groter contrast is op het eerste gezicht niet denkbaar. Maar ook begeef je je op het ene

| HInT

| 36

moment tussen de bakermat van de Poolse democratie terwijl je op het andere moment gecon-

fronteerd wordt met de gevolgen van de Endlösung die een hoge tol eiste van de omvangrijke

Joodse populatie in de stad. Lang hebben we stilgestaan bij verschillende monumenten waar infor-

matie traditioneel werd verzorgd door de deelnemers in de vorm van een referaat. Zelfs Wim van

Meurs was ons, toen we op zoek gingen naar een kerk die bleek te liggen op een militaire basis

(waar we dus niet op mochten), een klein referaat schuldig. Vanwege het mooie weer sloten we

iedere dag af met terrassen, waarna we ons weer op konden maken voor een mooie avond. Een

gedenkwaardige avond was sowieso de avond dat zowel Wim van Meurs als Karin van Leeuwen

ons vergezelden naar een trendy Poolse cocktailbar. Van een ander kaliber was het bezoek aan

een operavoorstelling in het nationale theater van Polen. Hoewel sommigen de Italiaanse uitspat-

tingen van het hoofdpersonage niet konden verdragen, was het wel een mooie avond waar we

ineens tussen de boys and girls van de Poolse high society vertoefden. Ook de avondjes in de stu-

dentenbar Indeks, waar de meest schokkende verhalen naar voren kwamen, waren legendarisch

en zullen niet snel vergeten worden. Warschau was een mooie ervaring, maar heeft vanwege haar

enorme diversiteit nog moeite met het bepalen van haar identiteit, waardoor ze ook van het ene

op het andere moment een andere sfeer kan uitdragen.

De culturele hoofdstad van Polen

29 april: een tussentijdse reisdag. Met de trein vertrokken we uit Warschau om vervolgens af te

zakken naar het meer zuidelijk gelegen Krakau. Terwijl de een zijn oor op een geïmproviseerd

kussen liet rusten en de ander deze volstopte met allerlei muzikale herrie, zagen we tot onze grote

verbazing de temperatuurmeter nóg verder oplopen gedurende de treinreis. Met haast dertig gra-

den op de thermometer arriveerden we in Krakau. Het werd alsmaar beter: ook het hostel over-

trof alle verwachtingen. Met werkend internet, schone luxe sanitaire voorzieningen en comforta-

bele kamers (op een aantal bedden na) was het waarschijnlijk een van de mooiste hostels waar de

GSV ooit haar intrek in heeft genomen. Op een steenworp afstand van de historische, niet door de

Tweede Wereldoorlog verwoeste binnenstad, was het daar goed toeven.

juni 2009 |

37 |

Daar waar Warschau voor een groot deel nog de erfenis van het Sovjetregime met zich mee draagt,

ervaar je in Krakau meer het authentieke Polen. De stad wordt dan ook niet voor niets de culturele

hoofdstad van het land genoemd. Voor de wat meer op kunst gerichte historici bezochten we een

tweede Nationaal museum (een resultaat van de ‘hoofdsteden-twist’ tussen Warschau en Krakau).

Onze overenthousiaste, zeer welbespraakte, knipogende gids wist ons te verleiden tot een educa-

tieve reis door de Poolse moderne kunstschatten. Het ging hierbij volgens hem vooral niet om de

schilderijen, maar juist om de ‘emotionele impact’ die deze op ons hadden. Echte historici kwamen

echter vooral aan hun trekken tijdens ons bezoek aan de Wawelheuvel, het hoogste punt van de

stad, waarop onder andere de Sint Stanislauskathedraal en een koninklijk paleis gevestigd zijn.

Het paleis was omgetoverd tot een interessant en overigens prima uitziend museum met gidsen

die heel erg goed op de hoogte waren van de inhoud van hun museum. Ook de binnenstad straalt

het rijke handelsverleden uit. Verschillende kerken (zowel romaans als gotisch) en gebouwen

(vaak in renaissance stijl) die soms zelfs teruggaan naar de dertiende eeuw, geven vooral het cen-

trum een historische lading. Het centrale plein is één van de kenmerken van de in 2000 door het

Europees Parlement verkozen culturele hoofdstad van Europa. Maar het was in Krakau vooral

heel gezellig. Weense koetsen en talloze terrasjes bepaalden het straatbeeld en er waren dan ook

veel meer collega-toeristen op de been. Ook het uitgaansleven werd hier door ons beter en grondi-

ger op de proef gesteld. Onder kundige begeleiding van Karin van Leeuwen doken we menigmaal

het bruisende nachtleven in waar enkele historici-in-spé hun moves op het Poolse publiek uitpro-

beerden (met wisselend succes overigens).

Bewustwording

Vrijwel iedere historicus die ooit Polen bezoekt, zal zeker niet nalaten het voormalige vernieti-

gingskamp Auschwitz te bezoeken. Ook de reiscommissie deelde deze mening en trok een hele dag

| HInT

| 38

uit voor het bezoeken van de kampen Auschwitz I en Birkenau (Auschwitz II). Hoe veel je ook

gehoord en gezien hebt in boeken of films over wat zich hier tussen 1940 en 1945 heeft afge-

speeld, de realiteit van het zelf rondlopen tussen de barakken, gaskamers en wachttorens is iets

wat moeilijk te beschrijven valt. Ondanks de drukte (er waren veel grote groepen bezoekers die

het zelfs waagden om blije groepsfoto’s te maken voor de ingang van het kamp) verzorgde onze

gids een leerzame tour over het terrein. Het is moeilijk te zeggen of Birkenau, waar dé spoorlijn

naar toe liep en per dag op het ‘hoogtepunt’ zo’n 2000 mensen werden gedood, een grotere impact

had dan Auschwitz I. Beide terreinen maakten iedereen écht bewust van de gruwelijkheden die

hier plaatsgevonden hebben. Gelukkig waren we met een grote groep zodat je makkelijk met el-

kaar gedachten kon uitwisselen en zo de onwerkelijkheid van het geheel kon verhapstukken. Het

was een leerzame en beklijvende dag die je iedereen gek genoeg toch zou aanraden.

juni 2009 |

39 |

Een reis van uitersten

Een GSV reis kent zo haar leuke en minder leuke momenten die vooral deze Grote Reis tot een erg

indrukwekkend geheel maakten. Organisatorisch zat de reis goed in elkaar waardoor er op dat

terrein vrijwel niets is misgegaan. Ook het reisgenootschap maakte de reis tot een groot succes:

hoewel de reizigers uit verschillende jaren kwamen en lang niet iedereen elkaar kende, werd er al

snel een hechte groep gevormd waar je iedere dag met plezier mee op stap ging. Dat iedereen een

referaat moest houden bij zijn/haar onderwerp hielp daar erg aan mee, zeker toen bekend werd

dat er een referatenprijs uitgereikt zou worden. Op de laatste avond, toen we met zijn allen bij de

Italiaan gingen eten, mocht, na een uitvoerig verslag van het juryberaad door Wim van Meurs,

Joost van den Oever (derdejaars) de eervolle prijs in ontvangst nemen. Helaas moesten we diezelf-

de avond al afscheid nemen van Roger van der Hoeven, die na het verliezen van zijn identiteitsbe-

wijs gedwongen was in zijn eentje met de trein terug naar Nederland te reizen. De rest van het

genootschap keerde op 4 mei met de trein terug naar Warschau om vervolgens het vliegtuig te

pakken richting Keulen, dit keer overigens zonder last te hebben van misselijkheidsverschijnselen!

Bij thuiskomst kregen we een warm welkom van Roger die inmiddels gedoucht en wel in zijn bes-

te kleren ons op stond te wachten. In de bus naar Nijmegen kon iedereen terugkijken op een ge-

weldige reis die bol stond van uitersten. |

| HInT

| 40

Tijd om romanlezend Nederland te laten zien hoe het allemaal zat in Japan in de zeven-

tiende eeuw. Dat moet auteur Nicolaas Berg hebben gedacht bij het schrijven van zijn Dood

op Deshima. Niet het avontuur dat de Nederlandse arts en de Japanse ronin – een samurai

zonder meester – beleven, maar de cultuur en vooral de cultuurverschillen tussen het Ned-

erland van de VOC en het mystieke Japan staan centraal. Wat dat betreft had het boek goed

door een cultuurwetenschapper geschreven kunnen zijn.

Hoe waarschijnlijk is het dat een Nederlander en Japanner samen rondreizen door de geheimen

van Japan? Zeer onwaarschijnlijk, geeft ook Berg toe. Nederlandse handelaren werden zorgvuldig

geweerd van het land, en werden vastgehouden op het kleine eilandje Deshima waar ze onder

streng toezicht hun handel mochten bedrijven. Toch gebeurt het dat de jonge VOC-arts Simon en

zijn leerling Ito na de ontdekking van een moord en een geheimzinnige brief op pad worden ges-

tuurd met een kluitje in het riet. Bergen en rosse buurten vormen het decor van hun ontdekking-

stocht. Ondertussen proberen ze grip te krijgen op complexe gebeurtenissen en machtsverhoudin-

gen in het rijk. Mocht dit nog niet genoeg zijn, dan krijgen ze ook nog eens te maken met een las-

tige boeddhistische monnik. Ze raken verstrikt in het ontrafelen van een reeks mysteries die ook

de Japanse elite in haar greep houdt. Toch blijkt de oplossing van de vele raadsels niet de kern van

het avontuur te zijn, de toenadering tussen de twee mannen des te meer.

De lezer krijgt een gedetailleerd beeld van de cultuur van beide heren. Simon komt uit een

gegoede Leidse familie en er wordt van hem verwacht dat hij bij terugkomst in Nederland zijn

vader opvolgt in de politiek. Ito leeft in een klein Japans dorpje en is de zoon van een man die

samurai's opleidt tot geconcentreerde krijgers. Ook hij is samurai, weliswaar zonder meester, en

leeft sober.

Maar wat zal er gebeuren als deze culturen vreedzaam en tactvol in contact komen met el-

kaar? Als de historische werkelijkheid het ons niet vertelt, dan zal de romanschrijver maar in de

pen moeten klimmen. Hoewel het avontuur van Simon en Ito totaal berust op fictie, gaat de auteur

zeer voorzichtig om met historische feiten. Door ontdekkingen van de twee leert ook de lezer hoe

complex de Japanse cultuur is, en hoe ‘anders’ die is

in vergelijking met de westerse. De afwisseling tus-

sen Simon en Ito als ik-personen zorgt voor een

dubbele beleving van de cultuur door de lezer,

waardoor er een tweezijdig discours wordt opge-

bouwd. De vriendschap en vertrouwensrelatie die

ontstaat tussen Simon en Ito mondt uit in een liefde

voor en uitwisseling van elkaars cultuur. Een natte

droom voor de cultuurhistoricus. |

Boek Een natte droom voor de cultuurhistoricus

Door Dieuwertje ten Brinke

Dood op Deshima. Of: de weg en de orde (2000) Auteur: Nicolaas Berg Uitgeverij: Meulen-hoff Omvang: 239 pag. Tweedehands

verkrijgbaar via

bol.com vanaf € 9,70

juni 2009 |

41 |

Film Neorealisme in de naoorlogse Italiaanse cinema Door David Croese

In 1943 waren de meeste Italianen de fascistische dictator Benito Mussolini meer dan beu.

De staat controleerde bijna alles, inclusief de filmindustrie. Nationalistische propaganda,

xenofobe beperkingen van importfilms en verstikkende censuur ontsierden de Italiaanse

cinema's. Maar ze waren niet verstikkend genoeg. In de lente van 1943 maakte de zowel

adelijke als marxistische regisseur Luchino Visconti ‘Ossessione’ (Obsession), een span-

nend drama waarin een heel ander Italië te zien was dan in de andere films. “Dit is Italië

niet!”, schreeuwde Vittorio Mussolini, zoon van de dictator, boos uit na het zien van de film.

Ossessione zou door velen worden beschouwd als het startsein van de neorealistische film.

Andere regisseurs waren Visconti eigenlijk al een beetje voorgegaan. De charmante tragikomedie

‘Quattro Passi fra le Nuvole’ (A Walk in the Clouds, 1941) hintte ook al naar een andere realiteit

dan die van de fascistische cinema. Zelfs propagandafilms verkenden met hun semidocumentaire

karakter al de grenzen. Helemaal ‘neo’ was het neorealisme dus niet. Hoe realistisch was het dan?

De neorealistische films werden veelal gekenmerkt door een set bijna nobele eigenschappen. Real-

isme, sociaal bewogen thema's, antifascisme, humanisme en dat met zo weinig mogelijk opsmuk.

Misschien nog wel de bekendste neorealistische film was Roberto Rossellini's ‘Roma Città

Aperta’ (Rome Open City) (1945). De film werd volgens de, inmiddels genuanceerde opvattingen

van haast legendarische statuur, geproduceerd met minimale middelen en onder barre om-

standigheden. De stad lag in puin, materiaal en geld waren schaars en de tijd om te filmen was

ongekend kort. Twee acteurs waren bekend; de meesten waren echter onbekende amateurs. Deze

film legde het leven van de partizanen onder de nazi's op verrassend realistische wijze bloot.

Rossellini, voorheen nog regisseur van propagandafilms, werd de meester van het neorealisme.

‘Roma Citta Aperta’ zette de standaard. Een van de meest bepalende en gek genoeg vaak

genegeerde ongeschreven regel die er uit voort vloeide was die van de soberheid. Hoe minder

gedoe, hoe realistischer, redeneerde scenarioschrijver en neorealisme theoreticus Cesare Zavat-

tini. De filmmakers die een paar jaar na de oorlog gewoon weer over het nodige budget en mid-

delen beschikten raakten in een spagaat. Een dure, goed uitgeplande en dus weinig spontane pro-

ductie zou aan de eenvoudige oprechtheid weleens voorbij kunnen gaan.

Wie goed oplet ziet in Vittorio De Sica's meesterwerk ‘Ladri di Bicicletta’ (Bicycle Thieves)

(1948) deze tweeledigheid terug. Het verhaal is simpel. Een man krijgt na lange werkloosheid

eindelijk een baan, maar ziet zijn dromen op een beter leven in duigen vallen als de vereiste fiets

van hem wordt gestolen. Zijn ellende is schrijnend. Niet alleen lonkt diepere armoede, hij valt ook

steeds verder uit zijn vaderrol. Bovendien is Rome niet de romantische stad vol mooie monumen-

ten, maar de stad van sociale armoede, met gebrek aan solidariteit en vooral aan hoop. Voor ops-

muk is in ‘Ladri di Bicicletta’ geen plaats, alles straalt er armoe uit. Maar de film kostte een fortuin

en aan het script werd maandenlang geschreven. Zavattini had de juiste snaar geraakt. Menselijk

drama is zelden zo treffend verbeeld. |

Ruud Vos portretteert ieder HInT op geheel eigen wijze een van de medewerkers van onze universiteit.

Omdat de geïnterviewden van vorig jaar nog niet door hem getekend waren, zien jullie die personen dit

jaar voorbij komen!

juni 2009 |

43 |

De Cleijne Geschiedenis

Door Erik Cleijne

Soms is er een vrijdag die gewoon voorbij gaat. Zomaar. Een vrijdag waarop mijn ski’s over het

zachte tapijt glijden dat de bouwwerkzaamheden op mijn weg naar de universiteit bedekt, als ik

naar de man met de baard langlauf. Meestal volg ik hem niet, de man met de baard. Ik verwonder

me dan over dat wat aan de kin van de Man met de Baard hangt. Ik zweer je dat het in drie maan-

den tijd grijs is geworden. Grijs van de ellenlange enthousiasticiteiten van de toehoorders, die

menen colleges over te moeten nemen door te etaleren hoeveel ze óók kunnen vertellen, ware het

niet dat zij zonder baard zijn. Er zijn er velen van, en vaak zijn zij oud. Niet zo oud als ik. Ouder. Zij

die oud en vervelend zijn, zijn dat. De Man met de Baard heeft ernstig veel geduld met zij die oud

en vervelend zijn. “Ahh, yeah... good!” De Man met de Witte Bef zou er wel raad mee geweten heb-

ben, maar de Man met de Baard is daar teveel baard voor.

Ik had ooit een Gymleraar met een gigantische snor. Het was geen baard, maar een gigantische

snor. Daar hing ook weleens iets in. Bij het voetbal veegden we veelal de vloer met hem aan. Dan

hing er speeksel in. Zo niet bij de Man met de Baard. Feilloos en erudiet. Zijn haar past bij zijn

baard, en hij vertelt. Maar zoals gezegd volg ik dat niet. Daar ben ik meestal veel te dronken voor.

Vrijdagen die zomaar voorbij gaan zijn dan ook brakke vrijdagen, en soms is bij mij sinds een jaar

of vier iedere week. Ik prijs mij gelukkig dat ik niet doorheb wat de Man met de Baard allemaal

zegt. Voorgaande jaren had ik namelijk ook al geen idee wat de Man met de Witte Bef tegen mij

vertelde. Pech dat die man mij bij het college betrok. Nu zit ik rustig in de achterste banken te

bedenken wat de bomen bij de parkeerplaats de hele dag tegen elkaar zouden zeggen, als zij niet

het lawaai zouden maken waartoe de wind hen dwingt. Hier en daar een schunnige opmerking

voor de mensen voor mij. Hier en daar een lach. “Sorry, do you want to add anything?”

“Good point!” Gelukkig heeft de Man met de Baard geen clitoris tussen zijn wenkbrauwen. Dat ding

is vetrokken om elders didactisch twijfelachtig te zijn. Zou het dat ding zijn, of drukt iets anders

dergelijk zwaar op de smalle schouders, waardoor hij op de campus rondliep met een hoofd dat op

zelfmoord stond? Gelukkig niet de Man met de Baard en het Passende Haar met het Passende Jo-

dendom. Aanwezigheid tekenen en bijkomen van een zware week. Een week die immer langer

wordt. Iets opsteken doe ik wel van de Man met de Baard. De sufheid dwingt mij tot ideeën. En

eigenlijk is het ook geen baard maar gewoon een Pratende Kut. |

Boek bestellen? gsv.ruhosting.nl