Hetspeeltuintjeis leegDaan Westerinkpubliciste

Vaak liepen ze met zijn drietjeshand in hand over het speel-pleintje. En de oudste van vijf

sloeg regelmatig zijn armpjes omzijn broertje en zusje heen. Uit be-scherming, of als voorbereiding, om-dat hij wist dat er zo maar weer ietszou kunnen gebeuren. Ik keek heelgraag naar hem. Naar dat, ondanksde scheldwoorden, prachtige ventje,dat, tegen het hekje aan leunend, meaankeek alsof hij wilde zeggen: ’hee,zie eens hoe leuk ik eigenlijk ben, wilje met me spelen?’

Huilen zag ik hem nooit. Ook niettoen hij in het speeltuintje ineenseen klap kreeg van zijn oma. Hij gafgeen kik, pakte zijn broertje en zusjewederom bij de hand en liep terugnaar huis. Zijn grootmoeder schel-dend achterlatend. Of hij huilde toenbij hem thuis onlangs de boel weereens flink op stelten werd gezet, konik niet zien. Wel hoorde ik de kinde-ren heel hard krijsen. En ik hoordeheel veel volwassenen schreeuwen.En ik zag dat zijn tante hem en zijnbroertje en zusje meenam, roependdat niemand je mag slaan, ook je ei-gen vader niet.

Voor de zoveelste keer kwam depolitie poolshoogte nemen. En voorde zoveelste en nog een keer meerzag ik ze gesust worden door de vol-wassenen en reden ze weer weg. Deouders beloven beterschap, de in-stanties hopen daar tegen beter we-ten in ook op, en de kinderen wach-ten op de volgende keer.

De volgende ochtend werd de helestraat gewekt door een enorm ge-schreeuw. Blijkbaar was voor Jeugd-zorg de emmer voor goed overgelo-pen. Iemand bij al die instanties diehet gezin begeleiden heeft door dur-ven pakken. Sindsdien is het speel-tuintje leger dan anders. Een spelendbuurmeisje vertelde dat ze nu in eenpleeggezin wonen. Omdat hun ou-ders ’even’ niet zo goed voor ze kun-nen zorgen. En ik hoop hevig dat dit’even’ heel lang mag gaan duren.

TR

29-

07-0

8 ka

tern

2 p

agin

a 06