6 WEEKENDZATERDAG24JULI2010

HETFOTOALBUMVAN...

JanTaminiau

‘Ikbennog steeds zogedreven;werkongeveer zestienuur

Het resultaat van een van de veleverkleedpartijen in het gezin Tami-niau: een fotosessie in Knokke. Metvan links naar rechts Martijn, Maar-tje en Jan Taminiau.

Het leven van de gevierdemodeontwerper Jan Taminiau(35) bestaat uit hard werken,borduren en mijmeren overhet verleden. En uit zijnfamilie natuurlijk.

Tekst:Mensje Melchior Foto’s Jacqueline deHaas/privécollectie Jan Taminiau

Vijf stagiairs buigen zichgeconcentreerd overlange borduurramen.Met de hand bevestigenze pailletten en steentjesop fijn gaas. Over eenstukje van twintig centi-

meter doen ze bijna een hele dag. Bin-nen heerst rust, buiten wordt de straatoverspoeld door toeristen en hoerenlo-pers die zich vergapen aan de vrouwenachter de ramen.Het atelier van Jan Taminiau (35) zit

in een voormalig sekspand op de Wal-len. Ruim twee jaar geleden kwam hijnaar Amsterdam. In het begin keek Ta-miniau nog vaak vol verbazing naarbuiten (,,Dat mannen helemaal buitenzinnen raken wanneer een schaars ge-klede vrouw haar lippen stift, ongeloof-

lijk’’). Inmiddels is de sekshandel voorzijn deur een vertrouwd decor.

Je verliet je geliefde Tilburg voor ditatelier. Waarom?,,Ik wilde weg uit mijn veilige zone, hetwerd allemaal wel heel erg comforta-bel. Ik werkte in Tilburg in hetzelfdegebouw als mijn ouders. Zij runnensamen een bedrijf dat kantoorpandenexploiteert, mijn broers werken daarook. Mijn moeder kwam langs om tekijken wat ik aan het maken was enmet mijn broers ging ik lunchen. Heelgezellig natuurlijk, maar ik was toe aaniets spannenders. Ik was ook benieuwdwat voor effect het zou hebben als ik inzo’n buurt chique jurken zou ontwer-pen.’’

En, maak je nu echteWallenfashion?,,Nou, eigenlijk geloof ik niet dat mijnwerk er echt door wordt beïnvloed.Mijn jurken zijn niet ineens een stukbloter geworden. Ik maak nog steedsromantische mode met een rauwrandje. Ik heb wel gemerkt dat ik mijnmanier van naar de wereld kijkenoveral mee naar toe neem. Ook hier zieik de romantiek. Als ik nu naar buitenkijk, concentreer ik me op de zwanenin de gracht. Ik geniet van die roman-tische, trouwe dieren die hier onver-stoord rondzwemmen, terwijl eenstukje verderop geld wordt verruildvoor seks.”In zijn atelier levert Taminiau maat-

werk. Hij maakt trouwjurken, avond-jurken en zakenpakjes. De vrouwen inzijn klantenkring komen soms wel vijfkeer passen, voordat hun nieuwe kle-dingstuk perfect is. Het borduurwerkgebeurt met de hand, in een jurk kan

antieke, brokaten priestergewaden inzijn jurken en verandert hij versletenstof van postzakken in een hip jasje.In de keuken van zijn atelier spreidt

Taminiau een aantal foto’s uit op tafel.Eén ding is duidelijk: zijn liefde voorhet verleden zat er al vroeg in. Zijn fa-voriete foto toen hij klein was? Eenbeeld waarop hij met zijn broers en zusverkleed staat. ,,Deze is genomen inKnokke tijdens een vakantie in Vlaan-deren. Het lijkt net of we uit een andereeeuw komen. Hij hing bij mijn oudersop de slaapkamer. Ik kon er minuten-lang naar staren, zo mooi vond ik datbeeld. Alsof we echt in vervlogen tijdenleefden.’’

Je vond verkleden sowieso heerlijk; jezusje Maartje heeft heel wat te verdu-ren gehad.,,Haha, ja. Wat in mijn fantasie speelde,deelde ik met haar. Ze was mijn pas-pop; ik kleedde haar aan en samenspeelden we fotoshoots na. Op dezefoto heb ik van kippengaas een korsetvoor haar gemaakt en een glanzendesjaal van mijn moeder en een blauwlaken om haar heen gedrapeerd. Maarze vond het leuk om te doen, hoor. Ooktoen ik een rafelige pony in haar haarknipte, vond ze het prima.”

Je wist; ooit maak ik haar trouwjurk.,,Ik heb heel wat trouwjurken voor haargetekend. Eindeloos hebben we gefan-taseerd hoe ze er op haar bruiloft uitzou zien. De foto waarop ze dan einde-lijk haar echte jurk past, is een van deweinige die ik zelf heb gemaakt. Ik slabeelden op in mijn hoofd en heb nor-maal gesproken helemaal geen be-hoefte om nog foto’s te maken. Maar dit

Jans zus Maartje was een ideale pa-spop. Met een blauw laken drapeerdehij een jurk en de imaginaire foto-shoot kon beginnen.

Tijdens de opening van zijn eersteatelier op de AmsterdamseWallen.

INHETKORTGeboren: Goirle, 1975Opleiding: In 2001 studeertTaminiau af aan ArtEZ, Hogeschoolvoor de Kunsten in Arnhem.Daarna volgt hij de vervolgoplei-ding aan het Fashion InstituteArnhem (FIA).Carrière:Meteen na de FIA begintTaminiau in 2003 voor zichzelf. In2007 heeft hij zijn eerste eigenshow in Parijs en ontwerpt hij eenfeestcollectie en lentecollectie voormodeketen Claudia Sträter.In 2009 ontwerpt hij zijn eigenpret-a-porter-collectie. Maar doorstrubbelingen met zijn zakenpart-ners, moet hij met deze collectie naeen seizoen alweer stoppen.In een van zijn eerste collecties ver-werkte Taminiau de Nederlandsepostzak tot jasjes en jurken. PrinsesMáxima droeg vorig jaar een post-zakjasje en later nog andere kledingvan de ontwerper.Privé: Taminiau is single en woontin Amsterdam

wel tweehonderd uur werk zitten.In 2003 studeerde hij af aan het FIA,

de vervolgopleiding van de modeacade-mie in Arnhem. Al snel begon hij voorzichzelf en showde hij zijn ontwerpenin Nederland en later in Parijs. Zijn sig-natuur: elegant, stoer en vrouwelijk.Stugge stoffen gecombineerd met fijneborduursels of tule. Het zijn bijnasprookjesachtige ontwerpen, met eenvleugje nostalgie. Zo gebruikte hij de

WEEKEND 9ZATERDAG24JULI2010

‘Er is nugeenplaats inmijn levenvoorde liefde.’

HETFOTOALBUMVAN...JANTAMINIAU

‘Ik benenblijfeen romanticusinhart ennieren.’

Voor zijn afstudeercollectie kreeg Jan Taminiau de Roos Geesink Prijs voor meestveelbelovend ontwerptalent.

Topnaaister en steun en toeverlaat Esther Koster op de terugweg na hun eersteshow in Parijs. Esther stierf vorig jaar op 40-jarige leeftijd.

Het postzakjasje is Taminiaus bekend-ste ontwerp omdat het het eerste stukwas dat prinses Máxima aanschaftevan een Nederlandse ontwerper.

en misschien een leuk huisje dat ikdaarvan kon betalen. Met niets wilde ikmeteen een eigen zaak opzetten. Op deacademie was het me toch ook geluktom met bijna niets mooie jurken temaken?”Al snel ging hij samenwerken met Es-

ther Koster. ,,Zij was dé topnaaister vanNederland. Op haar 16de begon ze bijFrank Govers, na zijn overlijden werkteze voor Frans Molenaar en Viktor enRolf. Op een kerstavond kwam ze inmijn leven. Ik kon een paar jurken nietop tijd afkrijgen en belde haar in pa-niek. Ze stapte meteen in de auto enhielp me uit de brand. Een en al kor-daatheid was ze en wat ik in mijn hoofdhad, kon zij maken.,,De foto in de auto is genomen na

mijn eerste show in Parijs, in 2007. Zeheeft een grote zonnebril op, we had-den net hele nachten doorgewerkt.Juist op het moment dat ik klikte,maakte ze haar favoriete grap: ‘Die jur-ken van jou stik ik met een peuk inmijn bek en twee vingers in de neus’. Endaarna haar bulderlach.,,Esther was belangrijk voor mijn ate-

lier. Ze was mijn rechterhand en eenheel goede vriendin. Vorig jaar werd zeziek, kanker. Ze is niet ouder dan 40 ge-worden. Toen ze stierf liet ze tweekleine kinderen achter, en mij. Estherwaakte altijd als een pitbull overhaar kinderen en eigenlijk was ik erdaar ook een van. Voordat ze stierf,regelde ze nog een goede opvolger.En die werkte ze ook nog in. ‘Jan, jemoet doorgaan,’ zei ze.”

Hoe doe je dat dan, doorgaan?,,Door eerst een paar potjes keihard tejanken, maar daarna gewoon weerhard aan het werk te gaan. Eigenlijkblijft het ongrijpbaar dat ze er nietmeer is. Door dat verlies en door an-dere omstandigheden moest ik mijnbedrijf even op een lager pitje zetten.”

Je deed vorig jaar geen shows in Parijsen stopte met de pret-à-portercollectie

die je op wilde zetten voor het grotepubliek.,,Het was echt even tijd voor bezinning.Het liep mis met de zakelijke partnersdie mij zouden helpen met de pret-à-portercollectie. En omdat mijn rechter-hand ziek was, kon ze me niet meerhelpen om jurken voor de couture-shows erdoorheen te knallen. Tegelij-kertijd leek de wereld in te storten metdie vreemde economische recessie. Hetwas ineens niet meer zo veilig in mijneigen wereldje, de kille werkelijkheiddrong erin door. We moesten echt evenpas op de plaats maken.”

Wat ging er dan mis met die zakelijkepartners?,,Ze stelden contracten op waarin zezichzelf voor 60 procent eigenaar pro-beerden te maken van mijn bedrijf. Ikhad dat niet meteen in de gaten. Ik bendyslectisch en dus niet echt goed in hetnapluizen van contracten. Mijn zusleest altijd mee en zij belde me in pa-niek op: ‘Stop, niets tekenen!’”

Ze heeft je behoed voor een grotemisstap…,,Zeker. Als ik er in was getrapt, haddenze gewoon mijn bedrijf over kunnennemen.”

Toch is Taminiau alweer meer danovereind gebrabbeld. In januari hieldhij weer een show in Parijs, de kritiekenwaren goed. Zoals altijd waren zijnbroers, zus en ouders erbij. De een doetde catering, de ander helpt de dressersof doet last-minute klusjes. ,,Heerlijk,dat ze er nog altijd bijzijn. We wordensoms wel een potje emotioneel met z’nallen. Na de show wil ik ze even nietzien. Bij hen komt de ontlading, terwijlik nog de pers te woord moet staan.Dan kan ik natuurlijk even niet eenemotionele vader in de buurt hebben.”Taminiau kreeg er steeds meer parti-

culiere klanten bij. Niet in de laatsteplaats doordat Máxima in zijn werkrondloopt. Vorige zomer opende onzekroonprinses de Mode Biënnale in Arn-hem in een van zijn beroemde postzak-jasjes. Met die jasjes begon hij zijn

collectie na het afstuderen. (,,Zo mooi,dat ze juist die uitkoos, een jasje waar-bij ik versleten postzakken gebruik. Vandie zakken waar liefdesbrieven in heb-ben gezeten, maar ook vervelende be-lastingaanslagen.’’) In New York droegze vorig jaar zijn blauwe trenchcoat eneen huidkleurige galajurk. Ook opPrinsjesdag had ze zijn werk aan.

Hoe gaat zoiets, hing Máxima ineensaan de telefoon? Kwam ze hier langs opdeWallen?,,Dat vertel ik niet. Ik praat nooit overklanten. Ik wil er niet teveel over op-scheppen. Natuurlijk was ik blij dat zein mijn ‘kindje’ rondliep en het is ookleuk dat er aandacht voor is in de pers.Maar het gaat om háár in die jurk enniet om mij. Dat klinkt misschien alsvalse bescheidenheid, zeker omdat erveel energie en liefde in de door mijontworpen kleding zit. Toch is het echtzo; het gaat ommijn ontwerpen en nietom Jan Taminiau zelf.”

Maar voor die jurkenmoet wel alles wij-ken. Heb je eigenlijk nogwel tijd voor deliefde, met al dat hardewerken?,,Er is nu geen plaats in mijn leven voorde liefde. Ik moet me concentreren opmijn werk en kan dus niet beginnenaan een relatie met iemand die wil datik de hele tijd bij hem ben. Alles draaitom dit. Ik zet niet zomaar alles opzijvoor iemand anders. Dat weten mijnvrienden en familie ook. Als ze een pro-bleem hebben en ze bellen me, sta ikmeteen bij ze op de stoep. Maar zemoeten niet verwachten dat ik elkeweek kom borrelen en er op alle ver-jaardagen ben.,,Ik heb het wel geprobeerd hoor, re-

laties. Ik ben en blijf natuurlijk een ro-manticus in hart en nieren. De meestemannen houden het jammer genoegniet uit met iemand die constant aanhet werk is. Maar ja, mijn werk is mijnalles en ik ben niet van plan het rusti-ger aan te doen.” ■

➜

2008: Maartje Taminiaupast de door haar broerontworpen trouwjurk.

WEEKEND 7ZATERDAG24JULI2010

Gedreven: Stagiaires hebben het nogal eens moeilijk met Jan Taminiau. ‘Als je van mij iets wilt leren, moet je niet om vijf uur naar huis willen.’

perdag.Omdehoek evenChineeshalen enhop, verder.’

was zo’n bijzonder moment, dat ik tochnaar die camera greep.”In huize Taminiau mocht zo’n beetje

alles, als het maar creatief was. Metkerst deed Jan de decoraties. ,,Danknipte ik de hele tuin kaal, van deklimop bleef niets over. Ik maakte stuk-ken voor de tafel, en zette het huis volmet kaarsen. Niemand die zei ‘Nu is hetwel genoeg, Jan’.’’Zo kon het gebeuren dat hij het be-

hang van de muren van zijn slaapka-mer trok en dat zijn moeder dat nogstimuleerde ook. ,,Ik vond dat zo mooi,die vergeelde muren met gaten in hetstucwerk. Dus scheurde ik het van demuren af. En daarna was de vloer aande beurt; weg met die vloerbedekking.Ik leefde in een compleet gestriptekamer en vond het prachtig.”Taminiaus oma en tante handelden

in antiek. In oma’s woonkamer stondengrote, eikenhouten kasten en hingen

immense kroonluchters. De zolder lagvol met afgedankt antiek. ,,Stoelen diekapot waren, stukken kroonluchter.Daar mochten we mee spelen. Dat prik-kelde mijn fantasie; ik bedacht heleverhalen over waar het vandaan kwamen hoe het kapot was gegaan. Toen ismijn fascinatie voor het verleden ont-staan.”Na de middelbare school was Jan

even zoekende. Hij begon aan twee stu-dies die hij niet afmaakte; de Europeseschool voor Antiquairs in Antwerpenen de kunstacademie in Breda. Maartoen hij op de modeacademie in Arn-hem terechtkwam, werd hij bloedseri-eus. Hij bleef bij zijn ouders in Tilburgwonen, zodat hij niet in de verleidingzou komen ommet zijn academievrien-den in Arnhem te gaan stappen. ,,Ikwilde overdag leren en ’s avonds aanmijn jurken werken. Niets mocht menog afleiden.”

Waar kwam die gedrevenheid ineensvandaan?,,Ik stopte in Breda, omdat ik het gevoelhad dat ik niets leerde. Ik besloot tegaan reizen en op een gegeven momentontmoette ik Susan Train, de hoofdre-dactrice van de Amerikaanse Vogue inParijs. Ik vertelde haar over mijn ambi-ties in de modewereld en toen heeft zeme heel wijs toegesproken. ‘Mijn moe-der zei altijd: ook al trouw je een rijkeman, dan nog moet je weten hoe je eenbed opmaakt en het bestek neerlegt,’ zeize. ‘Alleen dan kun je aan anderen ver-tellen hoe jij vindt dat het moet’.Kortom, mijn creativiteit had een basisnodig, en daarvoor moest ik toch echtweer terug naar school.”

En daar werd je heel fanatiek.,,Ach, fanatiek. Ik vond het heerlijk omin mijn eigen wereldje te leven en mijnmode te creëren. Ik ben trouwens nog

steeds zo gedreven; werk ongeveer zes-tien uur per dag. Om de hoek even Chi-nees halen en hop, weer verder. Hetvoelt voor mij ook niet altijd als werk,ik vind het heerlijk ontspannend omaan een jurk te borduren. Dan ben iklekker alleen in mijn eigen universum.Alleen als je zo gefocust bent, kun jeecht goed zijn in mijn vak. Daar hebbenmijn stagiaires het nog wel eens moei-lijk mee. Als je van mij iets wilt leren,moet je niet om vijf uur naar huis wil-len. Dan bereik je nooit het hoogste ni-veau.”Het harde werken wierp al tijdens

het eindexamen zijn vruchten af. Hijwon de Roos Geesink Prijs, als meestveelbelovend ontwerper. Met dat geld-bedrag financierde hij zijn postdocto-raal aan dezelfde opleiding. Daarnabegon hij meteen voor zichzelf. ,,Ikwilde niet gewend raken aan de luxevan een vaste baan, een goed loon ➜