Lees hier ruim 3 hoofdstukken van mijn

debuutroman.

Hoofdstuk 1

Langzaam naderde een rode Audi R8 Spyder de

parkeerplaats. De auto werd

omhuld door het geluid van een diepe bas. Toen

de auto eenmaal geparkeerd was, stopte de

muziek abrupt. Het portier vloog open en er

verscheen een elegant been, behorend bij een

vrouw die je alleen verwacht op Miss

Worldverkiezingen. Deze dame met haar

gelijkmatig gebruinde huid en zwierig zwarte

haar zorgde ervoor dat de chauffeurs op enige

meters afstand direct stopten met lossen en haar

kant op staarden. Maar Gia zag het niet. Ze was

zoals gewoonlijk weer aan het hannesen met

haar handtas, agenda en sleutels, waardoor ze

met gebogen hoofd richting de entree van het

Grand Plaza EventCenter liep.

“Goedemorgen Gia,” begroette de receptioniste

haar schijnheilig.

Gia glimlachte terug en was blij dat Stephanie

nu eindelijk begreep dat ze niet van dat formele gedoe hield. In een wankele stapel plaatste ze

haar handtas, agenda en sleutels op de balie. “Zo Steph, is er nog iets te melden vandaag?”

“Nee, vandaag nog niet,” antwoordde de blondine gespeeld vrolijk. “Behalve dat Peter je wil

spreken.”

Gia knikte vriendelijk en verliet opgewekt de receptieruimte op zoek naar Peter.

Stephanie keek haar vals na. Ja, ze was aardig, eigenlijk veel aardiger dan ze verwachtte van

zo’n popje als Gia. Maar toch kon ze haar voor geen meter uitstaan. Ze was stikjaloers. Zo

mooi, zo elegant. Bah! Ze zou willen dat mannen zo op háár zouden reageren. Maar die muts

negeert alle aandacht, dacht Stephanie nijdig, ze voelt zich vast en zeker te goed voor ze.

Backstage trof Gia haar baas Peter Heijmans, diep in gesprek met een onbekende man,

vermoedelijk een chauffeur. Op een afstandje wachtte ze het einde van dit gesprek af, zodat ze

ongegeneerd rond kon gapen. Niet dat ze nooit backstage kwam, maar de tijd om rond te

kijken en de sfeer te proeven had ze nauwelijks. Ze hield ervan de stagebouwers in de

imposante stellages te zien klimmen en de technici aan het werk te zien, zo fascinerend.

Ze had een drukke baan, waar ze graag over sprak, maar nooit om te klagen.

Wie had dat gedacht, dacht ze, Gia de Leeuw bij het Grand Plaza EventCenter werkzaam als

gastvrouw. Nou ja, gastvrouw… Haar officiële functie was manager Various Relations, wat

inhield dat zij de contactpersoon was voor onder anderen de artiesten, managers en vipgasten.

Maar in de praktijk was ze verantwoordelijk voor alles wat Peter niet zelf wilde regelen. Ze

vond het fantastisch, was oprecht overtuigd van haar prachtbaan.

Terwijl Gia weer dromerig stond rond te kijken bekeek Peter haar van een afstandje. Wat is

het toch een stoot, dacht hij. En wat zou ik graag dat zijden jurkje zijn dat zo mooi strak om

haar lichaam sluit, al was het maar voor vijf minuten.

Haar sollicitatiegesprek kon hij zich nog helder voor de geest halen. Een paar maanden

geleden stond ze opeens voor zijn neus met de vraag of hij een baantje voor haar had. Peter,

algemeen directeur en eigenaar van het EventCenter, nam nooit sollicitaties af, maar Gia was

een uitzondering. Toevallig was hij in de ontvangsthal toen ze binnenkwam. Stephanie begon

met haar standaardreactie op de vraag of er een vacature was, dat sollicitaties schriftelijk

ingediend moesten worden, maar hij brak dat gesprek direct af. “Goedemiddag, ik ben Peter

Heijmans,” had hij zichzelf tot zijn eigen verbazing direct horen zeggen. “Als u mij wilt

volgen naar mijn kantoor, dat praat wat makkelijker. Stephanie, zorg jij even voor twee

koffie?” Stephanies onvrede was op haar gezicht af te lezen geweest.

Gia was tijdens het sollicitatiegesprek nerveus geweest, misschien zelfs onzeker. Alsof ze al

haar zelfvertrouwen nodig had gehad om het Plaza binnen te stappen en te informeren of er

een vacature was.

Ze vertelde dat ze na haar studie Journalistiek was gaan schrijven en dat ze er graag een

baantje bij wilde. Tijdens het gesprek bleek dat ze nog maar weinig werkervaring had en al

helemaal geen ervaring in de muziek- en entertainmentwereld. Peter verwachtte dat haar

nervositeit en onzekerheid ten grondslag lagen aan haar gebrek aan ervaring. Hij had haar wat

gerustgesteld door haar te vragen naar haar journalistieke ervaringen. Dit had zeker gewerkt,

Gia’s ogen vlamden op en ze begon bewogen te vertellen over dat ze het liefste

onderzoeksjournalistiek had willen doen, terwijl het bedrijf waar zij voor werkte haar graag

op de voorgrond wilde hebben. Natuurlijk, dacht Peter, met haar looks, hij begreep dat

helemaal. Eerlijk gezegd was dat ook de reden waarom hij het gesprek met haar was

aangegaan. En hoewel ze geen ervaring had met de werkzaamheden, verwachtte hij dat ze met

haar intelligentie snel haar draai zou vinden binnen het Plaza. Zo niet, dan was hij daar om

haar met alles te helpen. Het liefste met de rits van haar jurk, maar dat hield hij wijselijk voor

zich. Overtuigd van zijn eigen voorkomen, was hij niet het type om zich op te dringen.

De banen die hij in eerste instantie in zijn hoofd had, hadden dan ook vrij weinig met werk te

maken, laat staan met het EventCenter. Dit was een vrouw die iedere man aan zijn arm wilde

hebben. Maar verbazend genoeg gedroeg ze zich daar helemaal niet naar en dat fascineerde

hem alleen maar meer. Gia leek op die manier totaal niet in hem geïnteresseerd te zijn. Ze was

dolblij geweest toen hij haar de functie van zijn assistente aanbood en ze had deze ook direct

geaccepteerd.

In de tijd die volgde bleek ze oprecht vriendelijk, behulpzaam en meelevend en absoluut niet

vies om haar handen uit de mouwen te steken. Verbaasd had hij toegezien hoe ze, gekleed in

een elegant zachtroze mantelpakje en een iets minder elegant schoonmaakschort, op hoge

hakken de toiletten schoonmaakte omdat ze de zieke toiletjuffrouw naar huis had gestuurd.

Ook zag Peter nog steeds Sjoerd voor zich, wiens gezicht in tweeën spleet door de grootste

grijns ter wereld. Op een drukke dag was hij nodig in de keuken, maar door een spontane

staking van het openbaar vervoer kon de leerling-kok niet op tijd aanwezig zijn. Behulpzaam

als ze was had Gia hem even opgepikt op zijn school. Voor de neus van zijn vrienden was hij,

zoals hij vertelde aan iedereen die het wilde horen, ‘in de sportauto van het lekkerste wijf ter

wereld gestapt’.

Met alle liefde en plezier leerde Peter haar de kneepjes van het vak. Ze leerde snel en pikte

dingen op die hem weleens ontschoten. In de paar maanden dat ze samenwerkten was zijn

assistente getransformeerd tot zijn rechterhand. Ze was nu manager Various Relations of

gastvrouw, zoals ze het zelf noemde.

De vipgasten en artiesten waren allemaal heel blij met haar. Ze was correct, behulpzaam en

vriendelijk en regelde alles tot in de puntjes. Iets wat de mannelijke artiesten en vipgasten

vaak compleet vergaten; die keken alleen naar haar prachtige lijf en volle D-cup.

“Aarde aan Peter, iemand thuis?”

Peter schrok wakker uit zijn overpeinzing; dit bloedmooie wezen sprak hem nu aan met haar

melodieuze stem.

“Goedemorgen Peter, volgens Stephanie had jij mij nodig?”

“Ja, ehm,” stamelde Peter. Hij betrapte zich erop dat hij er steeds vaker moeite mee had om

op verhaal te komen als hij in die heldergroene ogen van haar keek.

Gia keek hem aan; op de een of andere manier werd hij altijd nerveus van haar. Ze begreep

dat niet. Haar ontbijt overdenkend trok ze onzeker haar rokje onnodig recht. Yoghurt, bedacht

Gia. Nee, er kon niets van tussen haar tanden zitten of een slechte adem veroorzaken. Ze zou

direct haar make-up en kleding checken, misschien dat daar wat mis mee was. Onbewust

stapte ze een kleine pas achteruit.

“Juist Gia,” begon Peter. “Loop even mee naar mijn kantoor. Ik wil je inderdaad even

spreken.” Onder het lopen spraken ze de planning van het komende event snel even door.

Bij zijn luxueuze kantoor aangekomen hield hij galant de deur voor haar open en gebaarde

haar te gaan zitten aan de enorme glazen vergadertafel.

Hij nam ook plaats en begon voorzichtig. “Afijn, waarvoor ik je wilde spreken…” Hij wist dat

ze hier niet blij mee zou zijn. “Zoals je weet is het Concertgebouw Antwerpen sinds kort ook

onderdeel van Heijmans Enterprises. Vandaag zou ik daar een bespreking hebben betreffende

de samenwerking, maar ik zou graag zien dat jij direct naar Antwerpen vertrekt om de

bespreking met Patriek Aerschot over te nemen. Er is iets tussen gekomen waardoor ik niet

weg kan en aangezien wij samen alles zo’n beetje hebben doorgesproken, kun jij deze

afspraak zonder problemen overnemen.”

“Natuurlijk Peter,” antwoordde Gia beleefd, ondertussen bedenkend dat Peter nooit van plan

was geweest om zelf naar deze afspraak te gaan. “Natuurlijk ga ik voor je,” zei ze koel. “Ik

zal direct vertrekken.” Haar toon maakte hem meteen duidelijk dat hij wat goed te maken had.

Hij glimlachte, ervan overtuigd dat hij wel een ‘manier’ wist waarop hij dit met haar goed zou

willen maken, maar hij betwijfelde of zij daar ook voor in was.

Ze namen nog even snel alle onderwerpen door, Peter wilde zeker weten dat zij wist wat zijn

standpunten waren en had er alle vertrouwen in dat ze dit oriënterend gesprek heel goed kon

overnemen. Gia had weliswaar nog niet heel veel ervaring, maar ze wist heel goed hoe zij het

Plaza moest leiden. Het Concertgebouw Antwerpen kon dan ook geen probleem zijn.

O, wat baalde ze hiervan, een samenwerkingsverband met het Concertgebouw. Gia was al niet

verheugd geweest toen Peter dit enige tijd geleden voorstelde. Ze begreep wel dat er wellicht

voordelen waren van zo’n verbond. Maar zeker nu zij de klos was om het allemaal te gaan

regelen, wist ze niet of ze hier wel zo blij van werd. En nu stond ze dus, na twee keer fout te

zijn gereden, in de file op de Ring om Antwerpen. Vanwege het mooie weer had ze de kap

van de cabrio neergelaten toen ze vertrok en nu werd ze omgeven door uitlaatgassen.

Chagrijnig werd ze ervan.

Het verkeer reed maar heel langzaam, vele minuten stond ze zelfs stil. Naast haar stopte een

dubbeldeksbus vol jongeren, waarschijnlijk op weg naar Spanje om zich allemaal klem te

zuipen. Vanuit haar ooghoeken zag ze een jongen van een jaar of zeventien verwoed tegen het

raam bonzen. Gia keek niet om. Waarom zou hij dat doen, vroeg ze zich verbaasd af. Waarom

zou hij haar aandacht vragen, zou er iets met haar auto aan de hand zijn?

Haar dashboard gaf geen enkel signaal af dat er iets mis was met de auto, maar waarom bleef

hij dan zo op dat raam bonken? Uiteindelijk won haar nieuwsgierigheid het en keek ze om; de

jongen grijnsde breed en hield een mobiel nummer voor het raam. Gia keek hem vreemd aan,

waarna hij het papier omdraaide, waarop stond: Bel me! Gia negeerde hoofdschuddend zijn

verzoek en was blij dat het verkeer voor haar weer een beetje begon te rijden.

Langzaam loste de file op en Gia kon weer vaart maken. Ze was nog steeds ruim op tijd, daar

hoefde ze zich niet druk over te maken. Ze had gewoon zo’n bloedhekel aan filerijden. Gia

draaide de volumeknop van haar stereo verder open en drums en gitaargeluiden van

snoeiharde rock vlogen haar om de oren. Langzaam voelde ze haar chagrijnige bui wegzakken

terwijl ze met de muziek meezong. Haar valse klanken trokken de aandacht van

voorbijgangers, of was het haar auto?

Haar boze bui was een halfuurtje later helemaal verdwenen toen ze aankwam bij het

Concertgebouw Antwerpen. Ze pakte haar tas, sloot haar auto af en liep naar de hoofdingang.

Op slot, natuurlijk! dacht Gia, dan maar op zoek naar een ingang die open is. Na enkele

minuten zoeken bleek er geen open deur of intercom te vinden. Haar irritatieniveau liep weer

op.

De volgende keer doet Peter zijn kloteklussen maar zelf, bitste ze in zichzelf. Ten slotte liep

ze terug naar de laad-en-loszone waar ze haar auto had geparkeerd. Ze had gezien dat er nu

vrachtwagens werden gelost. Gia bedacht zich geen moment en stapte op een open deur af. De

chauffeurs keken verbaasd op toen ze aan kwam lopen. Gia groette vriendelijk en keek rond

om erachter te komen waar ze precies naartoe moest. Ze werd direct tegengehouden door een

Engelssprekende man.

“Sorry mevrouw, u mag hier niet naar binnen,” zei de zwaargebouwde man, duidelijk van de

security.

Gia keek de man vriendelijk aan en antwoordde eveneens in het Engels: “Dan is dit niet de

enige deur die voor mij gesloten blijft. De overige deuren zijn namelijk ook allemaal gesloten.

En ik moet toch echt naar binnen.”

“Sorry mevrouw, ik heb mijn opdracht, niemand mag naar binnen.”

“Ik begrijp het volkomen,” antwoordde Gia. “Concert vanavond?” vroeg ze geïnteresseerd.

“Nee mevrouw, over een paar dagen,” zei de man, verbaasd dat deze vrouw zo aardig tegen

hem was en niet snibbig had gereageerd omdat hij haar de entree weigerde. John had haar aan

zien komen: Gucci-tas, Prada-schoenen, designerjurkje. Duidelijk een dure vrouw, maar dan

ook nog eens bloedmooi. Zo’n vrouw die niet met gepeupel praat. Maar zij sprak hem heel

vriendelijk aan.

Ze wilde weglopen, dacht even na en vroeg toen: “Vind je het erg als ik mijn contactpersoon

even bel vanaf hier? Misschien dat je me dan wel binnen kunt laten.”

“Geen probleem, mevrouw,” antwoordde John oprecht, terwijl hij beleefd gebaarde naar zijn

stoel. “Wilt u even zitten?”

“Wat aardig,” antwoordde ze net zo oprecht. “Maar nee, dank je, ik blijf liever even staan.”

Ze pakte haar telefoon, zocht even in haar adresboek en niet veel later hoorde ze de telefoon

overgaan. Gia wachtte geduldig, terwijl ze de laad-en-loszone bekeek. Een man of acht was

aan het werk. Op een afstandje stonden twee mannen met hun rug naar haar toe, en een die

naar haar keek. Gia bekeek hem ook, ze staarde bijna. God, wat zag deze man er goed uit!

Nee nee, geen man, hij was vast een halfgod. Ze werd er nerveus van. Snel keek ze weg,

hopend dat hij haar niet had zien staren. Het beeld van deze sportief gebouwde hunk met zijn

wat langere donkere haren stond nu op haar netvlies gebrand.

De lijn werd opgenomen door een man met een duidelijk Belgische tongval. “Het

Concertgebouw Antwerpen, met Patriek Aerschot, goedemiddag.”

“Hallo,” groette ze nog een beetje afwezig, zichzelf dwingend niet naar de onbekende te gaan

staren. “U spreekt met Gia de Leeuw. Wij hebben een afspraak over…” Ze keek op haar klok.

“Eh… vijf minuten geleden,” zei ze beschaamd. “Ik heb echter een klein probleempje,”

vervolgde ze.

“Ah, mevrouw De Leeuw, goedemiddag,” antwoordde haar gesprekspartner. “Peter had al

gemeld dat u zou komen. Maar vertelt u eens, wat is het probleem?”

“Ik ben hier ongeveer een kwartiertje geleden aangekomen, maar heb geen mogelijkheid om

binnen te komen, Alle ingangen zijn dicht en bij de achteringang word ik tegengehouden door

iemand van de security.”

“Ah, dat is spijtig, mevrouw,” zei hij verrast. “Ik zal hem direct vertellen dat hij u door moet

laten.”

“Nu wil ik niet vervelend doen, maar misschien kunt u mij hier even komen ophalen, anders

loop ik waarschijnlijk nog drie dagen rond voordat ik uw kantoor gevonden heb.”

“Natuurlijk,” lachte Patriek. “U hebt helemaal gelijk. Ik kom direct naar u toe.”

Na een korte bevestiging beëindigde Gia het gesprek. Nu had ze nog enige tijd om de grote

onbekende te bekijken. Ze richtte zich tot de beveiliger en zei: “U vindt het toch niet erg dat

ik hier even wacht?”, terwijl ze stiekem naar de knappe man gluurde. Hij keek nog steeds naar

haar terwijl hij in gesprek was met de twee andere mannen. Snel keek ze terug naar de

beveiliger; hij glimlachte naar haar.

“Nee mevrouw, natuurlijk niet,” antwoordde hij beleefd.

“Dank u,” zei ze afwezig. Ze rommelde in haar tas om zichzelf bezig te houden. Ze was bang

dat ze anders de man kwijlend aan zou staren. Ze gunde zich snel een blik zijn kant op. Shit,

zijn gesprekspartners hadden zich nu ook naar haar toe gedraaid. Een daarvan leek wel zijn

broer, die zag er bijna net zo lekker uit. Gia kreeg het er warm van. Het was lang geleden dat

ze zich tot iemand aangetrokken had gevoeld. Nu waren het er twee.

Haar telefoon ging, snel klapte ze hem open. Het was May. Fijn, afleiding! Door haar

nervositeit zette ze de speaker aan.

“Hé gek mens! Waar ben je?” riep May. “Het wordt hoog tijd dat wij weer een fles wijn

soldaat maken.”

Gia schoot in de lach. “Was dat gisteren ook niet je excuus?” zei ze, terwijl ze verwoed

probeerde de speaker uit te zetten.

“Technisch gezien was dat geen fles wijn, dat was Southern Comfort,” lachte May.

“Juist,” zei Gia, “nog erger. Ik voel die shots nog steeds in mijn hoofd hameren. Ik ben

verbaasd dat ik vanmorgen uit mijn bed ben gekomen.”

“O, je bent al op?”

“Ja!” zei Gia semichagrijnig. “Ik heb zojuist vijfenveertig minuten op de Ring om Antwerpen

in de file gestaan.”

“Wat doe jij in Antwerpen zonder mij? De kroegen zijn nog niet open hoor, drankorgel!”

lachte ze.

Gia had eindelijk de speaker uitgezet, en zag de beveiliger vanuit haar ooghoeken lachen. Hij

had duidelijk alles gehoord. Fijn! dacht Gia. “Ik heb een afspraak,” zei ze.

“O ja, hoe ziet hij eruit? Beetje vroeg, niet?”

“Nee, muts,” sneerde Gia. “Ik moet voor het Plaza bij het Concertgebouw Antwerpen gaan

praten over een mogelijke samenwerking.”

“Welke samenwerking?” vroeg May verbaasd.

“Ja, dat moeten we dus nog gaan bekijken,” legde Gia rustig uit. “Maar we liggen geografisch

niet zo ver uit elkaar, dus mogelijk kunnen we iets voor elkaar betekenen op het gebied van

extra personeel voor de catering of kaartverkoop, security, entree, noem maar op. De

werkzaamheden verschillen niet veel per zaal natuurlijk. Maar Peter wilde zelfs naar de

boekingen kijken. We zullen zien. Ik sta nu te wachten tot ze me binnenlaten.”

May lachte hard. “Ik geloof niet dat er een persoon bestaat die jou niet binnenlaat!”

“Nou, hier staat er een, wil je hem spreken?” grapte Gia. Ervan overtuigd dat May alleen maar

belde om wat te kletsen beëindigde Gia het gesprek met: “May, ik spreek je later!”, en hing

op. Gia draaide zich om naar haar tas en keek in de staalblauwe ogen van een enorm knappe

man. Het was de ‘broer’ van de man die ze bijna kwijlend had aangestaard.

“Hallo,” zei hij met een grote grijns. Gia sprong van schrik achteruit. Ook hij sprak Engels.

“Heb ik je laten schrikken?” vroeg hij onnodig. Hij wachtte niet op antwoord en vervolgde:

“Wij,” hij wees naar Gia’s knappe kwijlobject en de andere man, “vragen ons af waarom jij

hier zo alleen buiten staat. Werk je hier?”

Gia dacht even na en antwoordde toen met een stalen gezicht in het Engels: “Ik ben

toiletjuffrouw. Maar ik ben mijn securitypas kwijt.” Ze zag de beveiliger vanuit haar ooghoek

grinniken.

Deze brutale heer geloofde duidelijk niets van haar verhaal, maar was ook niet uit het veld

geslagen en antwoordde: “Wat vervelend nu, kan ik je misschien helpen?”

Adem in, adem uit! dacht Gia, terwijl ze de man voor haar schattend bekeek. Het zou

verboden moeten worden er zo lekker uit te zien. Ze wees naar zijn pas om zijn nek. “Jij hebt

wel een pas, dus als jij nou vandaag voor mij de toiletten schoonhoudt, dan kan ik lekker met

mijn voetjes omhoog op de bank gaan hangen en mijn favoriete soaps kijken.”

De man voor haar grinnikte: “O, wat jammer nou, dat gaat niet, maar ik zou graag met jou op

de bank hangen om ‘soaps’ te kijken,” zei hij met een enorm verleidelijke grijns op zijn

gezicht. Het was direct duidelijk wat hij daarmee bedoelde. Gia voelde zich rood worden en

kon geen woord uitbrengen.

Plots hoorde ze iemand haar naam roepen: “Mevrouw De Leeuw!”

“Sorry,” stamelde Gia geheel ontzet naar het directe stuk.

“Ik… eh…” Ze wees naar Patriek. “… moet gaan. Tot ziens.”

Ze liep naar Patriek toe en stak automatisch haar hand naar hem uit. “Gia!” zei ze corrigerend.

“Hallo Gia,” begon hij opnieuw, “als u mij wilt volgen?” Hij ging haar voor naar de

vergaderruimte.

Toen de dame uit beeld was verdwenen werd ze nog steeds nagestaard.

“Wat is er, Jason?” vroeg de beveiliger. “Ben je in trance of ontgoocheld dat ze je heeft

afgewezen?”

Jason zette een grote grijns op. “Beide!” lachte hij toen hij zich omdraaide om zich weer bij

zijn vrienden te voegen.

Hoofdstuk 2

Patriek was in alle opzichten het tegenovergestelde van de twee knappe heren buiten. Een

klein, gezet, kalend mannetje van een jaar of vijfenveertig. Minstens een kop kleiner dan Gia,

gekleed in een kostuum dat haar een beetje aan de kleine kant leek. Ze wilde er 100 euro om

verwedden dat zijn colbert waarschijnlijk al jaren niet meer dicht kon. Maar met zijn

vriendelijke gezicht stelde hij haar direct op haar gemak. Gia, blij dat ze nu even op adem kon

komen, had het idee dat haar hart in haar keel klopte. Wel weer heel jammer dat de verkeerde

man op haar was afgestapt. Maar ja, dat had ze nou altijd. Mannen vonden haar meestal niet

echt interessant, ze spraken May aan, in plaats van haar. En degene die wel op haar afstapten

waren vaak zo vol van zichzelf dat ze daar geen zin in had. Niet dat het vreemd was dat ze op

May afstapten, ze was jarenlang model voordat ze trouwde en had nog steeds de looks en het

lijntje van een lingeriemodel. Haar lange bruine haren, haar prachtig ronde gezicht, voorzien

van grote eerlijke ogen en een fantastische aanstekende glimlach zorgden ervoor dat May

werkelijk iedere man ter wereld zou kunnen krijgen. En hoewel ze zich daar wel bewust van

was, bleef ze hartelijk naar iedereen.

Gia zuchtte bij de gedachte aan May. Het was gisteren weer te gezellig geweest op het terras

van Beach 2 Bitches, hun favoriete strandpaviljoen.

Krom van het lachen waren ze door Twan, de uitsmijter van B2B, naar de taxi geëscorteerd.

Barman Vince had ze daarvoor met een bezem bedreigd. “Vegen,” had hij geroepen, “als

jullie Twan en mij nog langer van het werk afhouden.” Zowel Twan als Vince was een

breedgeschouderde, zeker niet onknappe, maar gelukkig getrouwde man. Hoewel Gia en May

veelvuldig met ze flirtten, was dit altijd voor de flauwekul, daar de dames goed bevriend

waren met hun echtgenotes.

May had de dames er destijds van overtuigd dat ze, als ze een goedlopende strandtent wilden

hebben, Vince en Twan tewerk moesten stellen. De vrijgezelle vrouwen zouden dan graag

komen, op de voet gevolgd door de altijd op jacht zijnde vrijgezelle mannen. En ze had gelijk

gehad: Beach 2 Bitches was de best lopende strandtent in heel Stadhoven aan Zee.

May had gisteren geopperd dat wanneer ze een betere omzet wilden, Twan en Vince in een

string moesten bedienen. Priscilla, Vince’ vrouw, was in lachen uitgebarsten en had gezegd

dat ze dit met Twans vrouw Veronique moest gaan bespreken, waarna Vince geopperd had

dat de dames weer lang genoeg waren geweest en Twan ze wel naar de taxi zou escorteren

voordat ze nog meer foute adviezen zouden geven.

Gia grinnikte in zichzelf bij deze laatste gedachte terwijl ze achter Patriek aan liep in de

richting van zijn kantoor.

Niet zichtbaar voor Gia bekeek die haar vanuit zijn ooghoeken. Hij was verbaasd een

prachtvrouw als zij bij de achteringang aan te treffen. In zijn ogen hoorde zij daar niet. “Sorry

dat u de achteringang hebt moeten gebruiken,” verontschuldigde hij zich. “Blijkbaar is de

receptioniste vergeten dat u kwam en heeft ze voor haar koffiepauze de voordeur gesloten. Ik

zal haar er direct op aanspreken.”

“Och, het maakt niet uit,” wuifde ze zijn verontschuldigingen weg, terwijl ze dacht: ik ben het

gewend.

Hij opende een deur voor haar en liet haar voorgaan. Zo had hij de kans haar volledig te

bekijken.

Gia bekeek het kantoor vluchtig. Er stond een grote notenhouten vergadertafel met een tiental

luxe zetels. Aan de muur hing moderne kunst. Aan de achterzijde van de ruimte stond een

groot notenhouten bureau, uiterst links een zitje met vier zetels. Het was een duur ingericht

kantoor en omdat ze niet wist waar hij wilde dat ze ging zitten, nam ze wat onzeker plaats aan

de vergadertafel en glimlachte. Met die glimlach veranderde haar onzekerheid in zakelijke

directheid.

“Sorry! Ik heb een grote hekel aan te laat komen. Ik hoop niet dat dit uw overige plannen

verstoort.”

“Nee hoor,” glimlachte Patriek terug, “geen enkel probleem.” Voor u maak ik mijn hele dag

vrij, de nacht en mijn bed, maakte hij in zijn hoofd de zin af.

Hij trok de stoute schoenen aan. “Hebt u al geluncht? Er is een plezant restaurant hier juist om

de hoek.”

Gia keek hem verbaasd aan, dacht even na, ze was nog steeds een beetje misselijk van de

shots Southern Comfort van gisteren. Ze had vandaag alleen maar jus d’orange gedronken;

aan eten moest ze nog niet denken. Ze zag hem vragend kijken en antwoordde beleefd: “Nee,

dank je, misschien een andere keer.”

“Natuurlijk,” reageerde Patriek vriendelijk, hij begreep haar afwijzing direct en stak van wal.

Hij gaf aan dat hij blij was met de overname door Heijmans Enterprises, het bracht zo veel

mogelijkheden met zich mee voor het Concertgebouw. Ze bespraken de mogelijkheden, de

voorwaarden en de verwachtingen. Gia luisterde aandachtig, gaf haar mening en stelde

vragen, die Patriek geduldig beantwoordde. Hij gaf aan dat hij haar inzicht en ideeën zeer op

prijs stelde. Ten slotte leidde hij haar kort rond in het Concertgebouw en nam afscheid van

haar bij de achterdeur. Gia had geïnteresseerd rondgelopen, maar was meer op zoek geweest

naar de mysterieuze man die ze alleen van een afstandje had bekeken, maar helaas had ze hem

niet meer gezien. Lichtelijk teleurgesteld liep ze naar haar auto, zuchtend stapte ze in. Het

overleg had veel langer geduurd dan verwacht. Na een flesje water uit haar tas te hebben

gevist nam ze een paar paracetamol. Vervelende kater! dacht ze. Voortaan hou ik het bij

water.

Ze schrok van een donkere, sexy stem: “Ben ik nu te laat om je uit te nodigen voor een kop

koffie?”

Doordat ze wederom in het Engels werd aangesproken verwachtte ze dat de roadie die het

eerder had geprobeerd nog een poging waagde. Ze draaide snel haar hoofd om en keek in de

grijns van haar eerste goddelijke kwijlobject, waar ze net naarstig naar op zoek was geweest.

“Eh… nice,” stotterde Gia. O god! Dat bedoelde ik niet, eh… sweet, hot, delicious!

Nee, nee, nee, ze zocht gehaast naar het juiste Engelse woord maar alles wat in haar opkwam

had betrekking op hem, niet op zijn uitnodiging. Ze stierf bijna van schaamte. Tot ze

uiteindelijk een zacht “Okay” uitbracht.

Hij glimlachte terwijl hij haar zijn arm aanbood en in de richting van het koffiehuis tegenover

het Concertgebouw liep.

Hij had niets gemerkt van Gia’s innerlijke gevecht om de juiste woorden, en had niet in de

gaten dat ze zo onder de indruk van hem was. Maar wow, wat was ze mooi en gracieus. Nog

nooit was hij een vrouw tegengekomen die zijn hart zo op hol had weten te brengen.

“Hi, ik ben Joe! Leuk je te ontmoeten.”

Gia keek hem eens goed aan, nu hij gekleed was in een T-shirt, baseballcap en zonnebril zag

ze niet veel van zijn gezicht, maar wat ze zag betoverde haar. Zo’n glimlach had ze nog nooit

live gezien. “Gia,” zei ze zacht.

Joe bekeek haar terwijl hij de stoel aanschoof die hij haar had aangeboden. Ze waren in een

knus koffiehuis dat redelijk druk was voor dit tijdstip. Voornamelijk jonge mensen die aan

een hippe koffiedrank nipten en gezellig aan het kletsen waren. Hij bestelde twee koffie.

“Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n mooie toiletjuffrouw heb gezien. Mijn broer loopt nu

om de haverklap naar het toilet in de hoop je tegen te komen!”

Ze lachte hartelijk om zijn leugen. “Ik geloof dat ik ben betrapt.”

“Ach, ik had ook zo gereageerd als Jason op mij afgestapt was met zijn gladde praatjes. Hell!

Als ik een vrouw was, was ik hard weggerend!”

Gia grinnikte en begon een geanimeerd gesprek met Joe. Langzaam kreeg ze in de gaten dat

verschillende vrouwen in de koffieshop steeds naar hem keken, lachten en zwaaiden. Ze

begreep er niets van. Oké, dit was geen date, maar toch, je ging toch niet openlijk flirten met

een man die in de aanwezigheid was van een andere vrouw. Maar tot Gia’s irritatie reageerde

hij er zelf op. Hij mocht dan insinueren dat zijn broer een player was, hij was misschien nog

wel een grotere. Terwijl hij nogmaals naar de dame achter de counter liep om koffie te

bestellen schoten er twee jonge vrouwen op hem af, die hem aanspraken. In plaats van ze af te

wijzen, lachte hij lief en omhelsde hij beide vrouwen. Gia werd furieus. Oké, dit was geen

date, maar anderen dachten misschien van wel. Terwijl hij nog met de vrouwen in gesprek

was, pakte ze haar tas en verliet opgefokt de zaak. Hoe kon hij haar dat aandoen? Zo snel als

ze kon liep ze naar haar auto en stapte in. Met een druk op de knop gooide ze de kap open en

startte de auto. Haar stereo sprong aan, het geluid stond zoals gewoonlijk veel te hard.

Metallica’s ‘Don’t Tread on Me’ schalde uit haar boxen. De beveiliger bij de achteringang

van het Concertgebouw keek verrast om bij het horen van de harde metal; dat had hij zeker

niet verwacht bij een popje als zij. Net zomin als de manier waarop deze dame van het terrein

af scheurde. Hij keek haar verbaasd na.

Uiteindelijke wimpelde Joe de vrouwen af en draaide zich om naar Gia, maar ze was weg.

Eerst dacht hij nog dat ze naar het toilet was, maar toen hij zag dat ook haar jas weg was en er

een briefje van 10 euro op tafel lag, kreeg hij in de gaten dat ze was vertrokken. Verbaasd

keek hij in de richting van het Concertgebouw en hij zag haar wegscheuren.

“Joe! Kom je bij ons zitten?” riep een blozende, jonge vrouw. Joe schudde zijn hoofd en liep

terug naar het Concertgebouw, nagestaard door de zuchtende vrouwen. Waarom was ze nu zo

opeens vertrokken, wat had hij verkeerd gedaan?

Op de snelweg trapte Gia het gas wat dieper in dan normaal. In haar gedachten spookten de

knappe mannen rond. Ze hadden duidelijk iets bij haar losgemaakt. Het was lang geleden dat

ze iemand was tegengekomen tot wie ze zich aangetrokken voelde en nu waren het er twee

geweest. Jason, die haar had aangesproken, was leuk maar niet zo leuk als Joe. Gia was uit

verlegenheid nogal kortaf tegen hem geweest, terwijl hij haar alleen maar aansprak, bedacht

ze. Later was ze sprakeloos geweest, toen hij wel heel erg direct was. Ze had hem helemaal

niet verwacht, was oprecht verrast geweest toen hij haar op die manier aansprak en had ter

verdediging direct haar masker opgetrokken; zichzelf verschuilen achter humor was iets wat

ze vaker deed. Bij Joe daarentegen had ze zich heel vertrouwd gevoeld, maar zoals hij haar

behandeld had in die koffieshop…

Nou, doei! Ze mocht dan niet het mooiste meisje van de klas zijn, maar zo hoefde ze ook niet

behandeld te worden.

Gia keek op de snelheidsmeter: 153 kilometer per uur. Ze liet haar snelheid wat terugzakken,

maar was te laat. In haar binnenspiegel zag Gia een motoragent met het bordje VOLGEN voor

op zijn stuur. Ze mompelde geërgerd binnensmonds enkele verwensingen en maakte ruimte

voor de motoragent. Terwijl deze passeerde keek Gia strak voor zich uit; de ogen van de agent

prikten in haar rug.

Damn! dacht ze, hoe hard mag ik hier eigenlijk? Ben ik nog steeds in de 100 kilometerzone?

O jee, dit ging geld kosten, dat was zeker. Gia volgde de politiemotor naar de parkeerplaats

van een wegrestaurant. Daar bleek een grote controle gaande. Gia sloot achter in de rij aan.

Mogelijk hadden ze haar snelheid dan toch niet gemeten, wie weet kwam ze er gemakkelijk

vanaf.

Als ze maar opschieten, dacht ze. Een toiletbezoek was hoognodig.

De controle duurde lang, heel lang. Al meer dan een halfuur stond ze stil en het was

overduidelijk dat ze nog lang niet aan de beurt was. Wel waren er verschillende agenten en

douanebeambten langsgelopen en die hadden haar vriendelijk gegroet, maar het schoot niet

veel op. Ze besloot niet in haar auto te blijven zitten. Als ze rondliep kon ze haar toiletbezoek

misschien uitstellen.

Eenmaal uit haar auto verminderde de druk op haar blaas aanzienlijk. Ze kreeg direct in de

gaten dat dit duidelijk niet de bedoeling was, want alle beambten keken naar haar om. Gia

betwijfelde of ze weer in haar auto moest gaan zitten, maar ze besloot dit niet te doen: de

dreiging van haar blaas was te groot. Een van de motoragenten stapte op haar af.

Deze dure schoonheid was het zeker niet gewend te wachten, maar dat zal ze nou toch

moeten, bedacht de agent.

“Is er iets aan de hand, mevrouw?” vroeg hij vriendelijk. Probeer je eronderuit te komen door

lief te lachen en wat benen te laten zien, wilde hij eigenlijk zeggen. En wat voor benen, er

leek geen einde aan te komen. Hij wist wel een manier waarop hij zich wel om wilde laten

kopen door deze vrouw. Deze gedachte toverde een grote grijns op zijn gezicht, die voor Gia

niet onopgemerkt bleef. Wow, dacht ze. Meneer agent is zonder helm wel heel erg leuk!

“O, sorry,” begon Gia verlegen, verrast door het effect dat deze agent op haar had. De agent

keek haar eveneens verrast aan. Wat ging zij proberen, ging ze nu onschuldig spelen?

Gia vervolgde: “Ik begrijp dat het de bedoeling is dat ik netjes in mijn auto wacht, maar ik sta

hier al een halfuur!”

Zie je wel, ze probeert eronderuit te komen, net wat ik dacht. “Iedereen moet op zijn beurt

wachten,” onderbrak hij haar terwijl hij haar voorkomen in zich opnam.

“Natuurlijk,” knikte Gia. “Dat begrijp ik volkomen, maar ik heb een klein probleem. Is het

mogelijk dat ik even naar het toilet ga daar?” vroeg ze beschaamd terwijl ze naar het

wegrestaurant wees.

“Ah, sanitaire problemen,” lachte de agent. “Ja, dat is inderdaad een probleem, want daar dit

een grote controle is waarop uw auto ook op drugs wordt gecontroleerd, mag ik u niet alleen

naar het toilet laten gaan,” zei de agent verontschuldigend.

“O nee! Hoelang gaat dit nog duren?”

“Als ik deze rij zo zie… Inclusief controle nog zeker een halfuur, mevrouw. Mijn excuses.”

“Een halfuur nog?” bracht Gia onthutst uit.

De agent leek haar gezichtsuitdrukking te begrijpen en vroeg beleefd: “Mag ik bij u

instappen? Dan begeleid ik u verder!”

“Natuurlijk,” antwoordde Gia en de agent stapte aan de bijrijderskant in. Gia stapte in en

startte de auto. De stereo sprong aan en de auto vulde zich met harde rockmuziek. De agent

grinnikte toen Gia het volume direct lager zette, onderwijl excuses mompelend. Hij wees haar

de weg en zodra Gia wegreed uit de rij, klonk uit de mobilofoon van de agent een oproep.

“Waar gaat die sportwagen heen, die heeft in ieder geval veel te hard gereden!”

De agent antwoordde direct: “Weet ik, weet ik, een speciaal geval. Ik neem ‘m nu mee voor

controle.”

Gia werd geïnstrueerd om aan het einde van de parkeerplaats te stoppen, tussen de

geparkeerde politie- en douaneauto’s in en uit het zicht van iedereen. Nu twijfelde Gia of ze

hier wel goed aan gedaan had.

De motoragent stapte uit en zei iets in zijn mobilofoon.

“Nu even wachten op de man met de hond,” zei hij vriendelijk.

Ze knikte begrijpend, hopend dat die man met die hond opschoot. Haar blaas had niet meer

zoveel geduld.

“Mooie auto!” begon de agent een vriendelijk babbeltje.

“Dank je,” antwoordde Gia vriendelijk.

“Niet echt een vrouwenauto, wel?” ging de agent verder. Gia keek hem verbaasd aan.

De agent zag haar kijken en vervolgde: “Vrouwen schijnen tegenwoordig in grotere auto’s te

willen rijden, zoals MPV’s en SUV’s.”

“Die parkeren zo moeilijk!” lachte Gia.

De agent grinnikte om haar opmerking. Hij had verwacht dat ze zou zeggen dat de auto niet

van haar was, maar dat bleef uit. De hondengeleider was inmiddels aangekomen en die liet de

hond direct haar auto doorzoeken, terwijl de motoragent haar papieren controleerde.

Nu de agenten bezig waren kon Gia de motoragent eens beter bekijken. Hij zag er leuk uit in

die strakke, zwarte leren broek, eind twintig, groter dan zij, minimaal 1 meter 90, zijn gezicht

was vriendelijk met een glimlach van rechte witte tanden en hij had sprekende ogen. Geen

goddelijke adonis van het Concertgebouw, maar lelijk? Nee, verre van dat. De hondenagent

zag haar kijken en Gia keek direct weg, terwijl ze haar kaken voelde kleuren. Ze werd gered

door May, die haar weer eens telefonisch lastigviel. De agenten waren nog druk bezig haar

auto en papieren te controleren, dus nam ze haar telefoon op.

“Hé May!” groette ze haar.

“Hé Gia! Ben jij nog in Antwerpen?”

“Onderweg naar huis. Waarom vraag je dat?” reageerde Gia verbaasd.

“We gaan vanavond stappen in Antwerpen, dus je kunt daar blijven als je wilt. Ik heb kamers

geboekt in het StadHotel Antwerpen en jij gaat mee!”

“O May, vanavond stappen in Antwerpen? Ik heb gisteren nog niet eens verwerkt,” lachte

Gia. “Waarom vanavond?”

“Toby is vandaag in de buurt voor een fotoshoot en vliegt morgen terug naar Ibiza. We

kunnen toch wel even wat eten en misschien wat drinken. We hebben hem al zo lang niet

meer gezien.”

“Leuk,” lachte ze gemaakt. “Ik ken dat even eten en wat drinken van jou en Toby. Dat eindigt

altijd in ontbijt,” grinnikte ze nu en vervolgde: “Maar ik heb niets bij me.”

“Dat regel ik wel,” zei May. “Ga jij lekker shoppen vanmiddag. Ik laat Patrick wel bij je

inbreken.”

“Nee! Ik kom je vanavond wel ophalen, ik moet echt nog naar het Plaza.”

“Ook goed,” kirde May enthousiast. “Tot vanavond, zeven uur!”

Gia hing op een keek direct naar de agenten om te kijken hoe de controle vorderde. Haar volle

blaas begon nu echt pijn te doen. Blijkbaar was haar gesprek duidelijk te verstaan geweest en

daar deed meneer de motoragent dan ook niet geheimzinnig over.

“O, wat hoor ik, stappen in Antwerpen vanavond?” lachte hij. Gia keek ervan op dat hij

erover begon.

De agent had haar papieren gecontroleerd. En het voordeel van een gecombineerde controle

was dat je van alles kon controleren. Hij wist nu dat de auto op haar naam stond, ze niet

getrouwd was, misschien zelfs single. Al was dat laatste wel een enorme gok, vond hij zelf.

Toch pakte hij al zijn lef bijeen. “Als je mij jou vanavond een drankje aan laat bieden, vergeet

ik die snelheid,” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.

Gia keek hem verbaasd aan en dacht: wat nou? Kom ik weg met mijn zeker 30 kilometer per

uur te hard! Wow, alleen een drankje? May en Toby zijn erbij. Ze dacht hier zakelijk over na,

op de een of andere manier was ze dan altijd een stuk zelfverzekerder.

“Goed,” zei Gia ten slotte. “Ik heb alleen geen idee waar we zullen zijn, dus je belt maar als je

in de buurt bent vanavond,” lachte ze oprecht, ervan overtuigd dat hij haar voor de gek hield.

“Goed!” zei hij met een brede grijns, terwijl hij haar kaartje uit haar rijbewijshouder viste.

“Dit nummer?”

“Inderdaad!” antwoordde Gia verbaasd. Hij ging dit echt doen, dacht ze. Ze bekeek de agent

nogmaals, met hem wilde ze wel een beschuitje eten.

“In dat geval, mevrouw De Leeuw, kunt u nu gaan,” zei hij beleefd terwijl hij haar de

autopapieren teruggaf. “Alles is in orde.”

Gia zuchtte, sloot haar auto af, groette de agenten en liep snel naar het wegrestaurant voor een

hoognodig toiletbezoek. Ze werd nagestaard door de twee agenten. De hondengeleider keek

zijn collega grijnzend aan. “Wat nou, Sergio, heb je nu een date?”

“Schijnbaar!” antwoordde de motoragent met een grote grijns, nog steeds verbaasd dat het

hem gelukt was.

“Als ik geweten had dat het zo gemakkelijk ging, had ik het zelf geprobeerd,” lachte de

hondengeleider. “Wacht maar tot ze dit op het bureau horen!”

Een halfuurtje later bereikte Gia eindelijk het Plaza EventCenter. Ze groette Stephanie in het

voorbijgaan en liep direct naar Peters kantoor om verslag te doen van het overleg met Patriek

Aerschot.

Peters kantoordeur stond open en hij wenkte haar direct binnen. “File onderweg?” vroeg hij

kort.

“Nee,” antwoordde Gia met een glimlach. “Of je moet die op de parkeerplaats meerekenen.”

Peter keek haar niet-begrijpend aan en Gia informeerde hem over de politiecontrole; de

uitnodiging van de agent liet ze wijselijk achterwege.

“Dat zal dan een dikke boete worden, die je mooi niet kunt declareren,” grinnikte Peter toen

hij haar had aangehoord. Gia rolde met haar ogen om zijn opmerking, maar reageerde er niet

op en begon direct verslag te doen van haar overleg. Peter luisterde aandachtig en vroeg toen

opeens: “Hoe denk jij over hun werkwijze?”

“Werkwijze?” vroeg Gia verbaasd. “Ik heb geen idee wat hun werkwijze is; hij heeft wel

globaal verteld hoe het allemaal reilt en zeilt, maar niet genoeg om iets aan te geven over hun

werkwijze.”

Peter keek haar doordringend aan en zei: “Ik heb zojuist met Patriek gesproken en wat betreft

de werkwijze van beide bedrijven kunnen wij misschien nog wat van elkaar leren. Daarom

wilde ik vragen of jij een paar dagen naar Antwerpen kunt gaan om daar mee te draaien. We

hebben nu geen grote events hier, dus qua planning komt het nu het beste uit.”

Gia keek Peter strak aan. “Jij denkt dat ik daar de aangewezen persoon voor ben? Peter, ik

werk hier nog niet zo heel lang. Zou het niet slimmer zijn iemand anders te sturen die al

langer dit werk verricht en meer ervaring heeft? Ik betwijfel of ik hier de geschiktste persoon

voor ben.”

“Gia, jij hebt de afgelopen maanden zoveel geleerd,” schoot Peter direct in de verdediging.

“Je hebt op alle afdelingen meegelopen en bent mijn rechterhand. Wie zou ik dan moeten

sturen? Mezelf?”

Gia zuchtte. “Misschien…” begon ze voorzichtig.

Peter keek haar doordringend aan, ging rustig achteruit zitten en stak van wal. “Nee Gia, jij

bent hier uitermate geschikt voor. Wil je niet? Of is er een reden waarom je niet kunt?”

“Nee,” antwoordde ze eerlijk. “Ik heb geen reden om niet te gaan.”

Peter rechtte zijn rug. “Laat Stephanie een hotel voor je boeken. Dan verwacht ik dat je

morgenmiddag om twee uur bij het Concertgebouw Antwerpen begint, voor een weekje

maximaal.”

“Oké,” zuchtte Gia terwijl ze zich terug liet zakken in haar stoel. “Ik begrijp dat ik hier niet

echt onderuit kan komen, en eerlijk gezegd lijkt het me ook wel interessant om daar eens een

paar dagen rond te kijken.” Peter zag Gia omslaan naar haar zakelijke karakter. Hij was nog

steeds verbaasd dat ze van zo kwetsbaar en onzeker over kon stappen naar een redelijk harde

zakenvrouw. Hij zag haar een notitieblok uit haar tas grissen en ze begon te vragen. “Waar

wil je dat ik op let? Wat is jouw plan hierin? Nog een hidden agenda? Zijn er dingen waar ik

mijn mond over moet houden?”

Peter keek haar met twinkelende ogen aan en glimlachte. “Ik wist wel dat je de uitdaging aan

zou willen gaan. We zouden ook samen naar Antwerpen kunnen gaan, maar ik denk dat ze

veel minder op hun gemak zouden zijn als ik erbij was, plus dat er hier nog genoeg werk op

mij ligt te wachten.” Ten slotte zakte ook hij weer terug in zijn stoel en voor de tweede keer

die dag had Gia een bespreking die weer veel te lang duurde.

Hoofdstuk 3

May wachtte ongeduldig. Gekleed in een elegante witte Gucci-jurk met bijpassende tas en

schoenen − haar kennende vast van hetzelfde merk − zag ze er zoals gewoonlijk weer erg

goed uit.

“Gia, Toby verwacht ons voor het eten, waar bleef je nou?” vroeg ze ongeduldig.

“Ruzie met mijn föhn,” grapte Gia terwijl ze haar hoofd schudde en haar donkere haren in

krullen over haar schouders golfden.

“Ach muts! Jij ziet er altijd uit alsof je zojuist uit een glossy bent gestapt,” zei May geïrriteerd

en ze vervolgde: “Nou, stap uit, laat zien wat je aanhebt!”

Gia stapte uit. Ze droeg een zwarte kanten wikkeljurk van D&G en een paar zwarte

levensgevaarlijke hoge hakken.

“Zie je wel!” siste May gespeeld jaloers. “Iemand die jou in dat jurkje ziet gaat ervan uit dat

het voor jou is ontworpen. Je ziet er weer uit als een femme fatale.”

“Tuurlijk!” zei Gia ontwijkend. “Daarom heb ik ook de hele wereld achter me aan lopen.

NOT!”

May schudde haar hoofd terwijl ze haar beste vriendin verbaasd aankeek. “Jij hebt echt geen

idee!” zei ze beslist.

“May, je hebt me al vaker proberen te overtuigen van je gelijk, het is je nog nooit gelukt.

Kom, stap in, Toby zit te wachten.”

May stapte in. “Heb je me ooit op zien geven?” vroeg ze schaterend.

Anderhalf uur later bereikten ze het StadHotel Antwerpen, waar Toby in de foyer op hen

wachtte.

“May! Gia! Wat leuk jullie weer te zien. O god, wat is dat lang geleden.”

Gia en May bekeken Toby van top tot teen. Het was echt heel jammer dat deze man niet op

vrouwen viel. Met blond haar dat warrig om zijn stoere gezicht viel, gekleed in een strak

zwart overhemd en een nauw zittende witte pantalon. Kortom, met kleding die zijn gespierde

lichaam echt eer aandeed, zag hij er heerlijk uit.

“O, wat zie je er weer lekker uit, schat,” zei May tegen hem, terwijl ze haar armen om hem

heen wikkelde en hem misschien iets te vriendschappelijk knuffelde. Lachend knuffelde hij

May terug en kuste haar ter begroeting op de mond.

Gia was daarna aan de beurt. “En Gia, nog steeds vrijgezellig?” vroeg hij nadat hij Gia losliet.

“Natuurlijk!” antwoordde May toen Gia stil bleef. “Die meid is zo blind als wat, die ziet nog

geen man, al bind je haar eraan vast!” Toby en May schaterden.

“Ja ja, dat weet ik nou wel,” bitste Gia. “Kunnen we inchecken? Ik wil gaan eten.” Gia liep

naar de incheckbalie, gevolgd door een giebelende May en Toby.

“O, o, the woman needs food,” giechelde May naar Toby, doelend op Gia’s snibbige reactie.

De vrouw achter de balie knikte kort naar Gia; ze leek wat chagrijnig. De manier waarop ze

naar haar keek zorgde ervoor dat Gia helemaal geen zin had om vriendelijk te doen en ze zei

zakelijk: “Gia de Leeuw. Er is voor mij een kamer gereserveerd.”

De vrouw keek in de computer en bevestigde de reservering. “Uw creditcard voor de

financiële afhandeling?” zei ze kortaf terwijl ze verveeld haar hand naar Gia uitstak. Meer dan

lichtelijk geïrriteerd vanwege haar onvriendelijke houding nam Gia haar zwarte creditcard uit

haar beurs en legde hem in de uitgestoken hand van dat vreselijke mens.

Toen ze de kaart voelde knikte ze een keer en ging verder met haar handelingen; pas toen ze

het nummer in moest voeren keek ze naar de kaart. Ze hield direct stil, ze had nog niet zo

vaak een American Express Centurion Card gezien, maar zodra die voorbijkwam gingen alle

bellen rinkelen. Ze drukte op een knop en haar baas kwam snel uit een kantoor achter de balie

gelopen.

“Goedenavond!” groette hij en keek de receptioniste vragend aan. Zij wees voorzichtig op de

kaart. Deze manager reageerde direct, keek snel een keer op het computerscherm en gaf een

smile van oor tot oor. “Mevrouw De Leeuw!” groette hij haar vriendelijk. “Even kijken wat

uw kamernummer is,” zei hij vriendelijk terwijl hij dit in de computer nakeek.

De chagrijnige dame richtte zich nu op May, maar die meldde duidelijk: “Ik verblijf op de

kamer van meneer De Troubeye, mijn naam is May Klein”, waarna ze haar paspoort

overhandigde.

Gia keek verbaasd op. “Waarom verblijf je niet op mijn kamer?”

May en Toby wisselden een duistere blik met elkaar.

“O god, jullie gaan duidelijk op jacht,” zuchtte ze, haar hoofd schuddend.

“Juist!” lachten haar vrienden. “Het wordt eens tijd dat je een leuke man aan de haak slaat,

dame,” zei Toby.

Gia reageerde niet en nadat ze haar creditcard van de manager had aangenomen liep ze achter

hem aan naar haar kamer, waar ze haar koffer op bed gooide, haar voorkomen even checkte in

de spiegel en direct weer naar beneden ging om te dineren. Toby had ondertussen een taxi

geregeld om in het centrum wat te gaan eten.

May en Toby liepen hand in hand een klein, gezellig restaurant binnen.

“Is dat jullie act voor vanavond?” lachte Gia. “Doen alsof jullie een stel zijn?”

May grinnikte. “Hé, dat is een goed idee, dan laten we je gewoon alleen. Dan moet je wel met

anderen praten.”

De kelner ging hen voor naar een tafel. Galant schoof Toby de stoelen voor beide dames aan

en nam plaats. Binnen een uur was de eerste fles wijn soldaat gemaakt, Gia werd er wat losser

van. Toby en May hadden dit duidelijk niet nodig. Zij waren normaal al los genoeg. Tijdens

het etentje vertelde Gia May en Toby over de knappe mannen bij het Concertgebouw, maar

onthield hun de munitie van haar afgang bij het koffiehuis. Dat zou ze anders nog lang aan

moeten horen.

Toby en May keken haar verbaasd aan. “Vertelde je nou dat je maar liefst twee mannen leuk

vond?” lachte Toby en terwijl hij zijn handen in de lucht gooide sneerde hij lachend:

“Halleluja, ze ontdooit!”

Gia grinnikte terwijl ze hem bekogelde met een stuk brood. Het was inderdaad lang geleden

dat zij het over een man had gehad. Toby en May spraken altijd over mannen, ondanks Mays

gelukkig gehuwde staat. Hun gesprekken gingen over wie nu echt het mooiste kontje had; de

meningen liepen hierover zeer uiteen. Ook spraken ze over welke man Toby nu weer versierd

had en dan waren er de lange gesprekken over Mays glazenwasser. Daar waren Toby en May

het voor de verandering wel over eens, maar deze man was gewoon een favoriet onderwerp.

Dat was de reden dat May hem vaak in de zomer liet komen als Toby er ook was. Niets was

beter dan met een fles rosé in de tuin kijken naar de knappe glazenwasser van May, aldus

Toby en May.

Gia rekende net het eten af toen haar telefoon ging. NUMMER ONBEKEND, gaf haar telefoon

aan. Met een kort “Gia de Leeuw” beantwoordde ze haar telefoon, in zichzelf hopend dat het

niets zakelijks was, want ze was nu niet echt meer in staat correct zakelijk over te komen.

“Goedenavond, mevrouw De Leeuw,” hoorde ze een vreemde mannenstem met een duidelijk

Belgische tongval. “Ik geloof dat ik u een drankje beloofd heb.”

“O, ja natuurlijk,” zei Gia opgelucht. “Dat geloof ik ook!” vervolgde ze met een grote

glimlach op haar gezicht. Juist! Die wijn hakte erin vanavond. Toby en May staarden haar

aan.

“Waar kan ik je treffen?” vroeg de man.

“O, eh… geen idee. Wacht even!” Ze keek Toby en May aan. “Waar gaan we heen?”

“Laten we bij grand café Status beginnen. Dan zien we daarna wel verder,” antwoordde Toby.

May knikte.

“We beginnen in grand café Status,” zei Gia vrolijk.

“Oké,” sprak de agent zelfverzekerd. “Ik zal er zijn, tot zo!”

Gia hing op en werd aangestaard door haar vrienden. “Was dat knappe man nummer één of

zijn broer?” vroeg May verbaasd.

“Nee,” zei Gia, “dat was meneer de motoragent!”

“Wat?” riepen May en Toby verrast in koor. “Heb jij vanavond een date met een

motoragent?”

“O, uniform, mmm,” zuchtte Toby terwijl hij speels over zijn lichaam streelde en zijn lippen

likte.

Gia grinnikte om zijn platvloerse on-Tobygedrag terwijl ze vertelde over de verkeerscontrole,

haar snelheidsovertreding van minimaal 30 kilometer per uur en zijn aanbod om de boete te

laten varen als zij een drankje met hem zou drinken.

“Een drankje,” lachte May sarcastisch. “Die wil veel meer dan een drankje!” Gia wimpelde

haar opmerking af terwijl ze in de taxi stapte die Toby ondertussen had aangehouden. “Zou je

hem herkennen?” vroeg May aan Gia toen ze op weg waren naar het grand café. “Je bent

normaal niet zo goed met gezichten.”

“Misschien,” grinnikte Gia. “Als hij zijn motorpak aanheeft.”

Eenmaal bij het café aangekomen liep May naar binnen, gevolgd door Gia en Toby. De laatste

had beschermend zijn arm om Gia’s middel geslagen. Hij was niet alleen een knappe man om

te zien, maar hij was ook goedgebouwd en straalde kracht, energie en bovenal dominantie uit.

Hij was overduidelijk een man waar je niet mee kon sollen, Gia’s trouwe bodyguard.

De motoragent stond voor in de bar op haar te wachten. Niet gekleed in zijn motorpak maar in

een spijkerbroek en een strakke G-Star-longsleeve, die zijn gespierde bouw verraadde. Hij

keek enigszins teleurgesteld toen ze met een knappe man aan haar zij binnenkwam. Maar zo’n

vrouw kon natuurlijk niet alleen zijn. Hij stapte direct op haar af. “Dag mevrouw De Leeuw,”

groette hij haar.

“Gia!” verbeterde ze hem.

“Hoi Gia!” lachte hij nu.

“Hi… eh… agent. Sorry, maar ik heb eigenlijk geen idee hoe je heet,” zei Gia.

“Sergio Vandenbroecke, aangenaam,” lachte hij.

“O, hi Sergio, ik zal je even voorstellen aan mijn vrienden. Dit zijn May en Toby.”

Sergio keek een keer naar Toby. Dat was een knappe man, het was vast haar vriend.

Gia zag hem kijken. “Hij zou het leuk vinden als je op mannen valt,” zei ze zacht.

“Wat? Ik eh… Hij… o… o!” stotterde Sergio. Hij keek haar aan en zei met een enorme

glimlach: “Ik vind het geloof ik wel leuk dat hij op mannen valt.” Gia keek hem niet helemaal

begrijpend aan, waarop hij vervolgde: “Dan weet ik zeker dat hij jouw man niet is.”

“O ja. Ha ha!” lachte Gia gemaakt.

Zou hij daarmee nou bedoelen dat hij me leuk vindt? dacht ze onzeker. Of begreep ze zijn

opmerking niet? Terwijl Toby zich voorstelde aan Sergio keek Gia de zaak rond. Ze trokken

nogal veel bekijks, lachte ze in zichzelf. Een gezelschap van vier personen waarvan er drie er

enorm goed uitzagen, logisch dat ze aandacht trokken. Het was leuk geweest als ze ook eens

zo naar haar keken, dacht ze nu bijna somber. Niemand keek ooit zo naar haar. Natuurlijk

keken er wel mannen naar haar, ze was niet echt lelijk. Maar die keken alleen naar haar met

begeerte, wilden alleen seks, niets meer. Dat was haar helaas maar al te vroeg heel goed

duidelijk gemaakt.

Toen ze zich weer naar Sergio toe draaide, stelde May zich net voor aan hem. Hij lachte om

een opmerking van haar en Gia bedacht direct dat hij May wel leuk moest vinden. Toby zette

op de bartafel naast haar een champagnekoeler neer met een fles Moët & Chandon erin. Hij

had er een handje van direct drank te kunnen regelen. Zelfs als het heel druk was aan de bar,

kreeg hij bijna altijd direct wat hij wilde hebben, één knipoog was meestal genoeg. Hij bood

Gia en Sergio beiden een glas aan. Sergio keek haar aan. “Heb jij niet al te veel gedronken om

nog naar huis te kunnen rijden?”

“Absoluut, meneer agent!” lachte ze oprecht. “Maar ik ga niet meer rijden. We blijven

vannacht in Antwerpen. Te hard rijden, oké. Maar dronken achter het stuur, nee, dat nooit!”

Sergio ontspande zich. Hij bedacht dat hij wel een plek wist waar zij kon overnachten, maar

besloot dat het niet wijs was om haar nu al zijn bed aan te bieden.

Gia tikte zacht met haar glas tegen het zijne. “Cin, cin!” zei ze terwijl ze lief glimlachte.

“Proost!” glimlachte hij terug en hij zag haar volle lippen zacht tegen het glas aan drukken

terwijl ze een klein slokje nam. Sergio blies snel de lucht uit zijn longen terwijl hij het volle

glas direct achterover gooide. Damn, wat kreeg hij het warm van haar!

Zoals gewoonlijk stonden de dames niet lang stil. Waren ze in het begin nog een beetje op

hun plek aan het dansen, binnen de kortste keren stonden de dames te swingen op de

dansvloer. Toen de muziek wat langzamer ging liep Toby op May af, pakte haar hand vast en

vroeg haar ten dans; zonder op antwoord te wachten trok hij haar tegen zijn lekkere lichaam.

Dit resulteerde in enkele jaloerse blikken van de omringende dames en een enkele heer. May

giechelde. Terwijl Gia direct de opzet van haar vrienden begreep, twijfelde Sergio even, maar

stapte toen toch op Gia af en vroeg haar beleefd ten dans. Toby en May waren bijna

lichamelijk samengevoegd, zo klef als die twee samen aan het dansen waren. Gia grinnikte

om het gedrag van haar vrienden toen ze op Sergio afstapte en zijn aanbod aannam.

Langzaam op de muziek bewegend vroeg Sergio: “In je auto draai je heel andere muziek, is

het niet?”

“Klopt!” lachte Gia. “Maar dit kan ik ook wel aanhoren. Liever hoor ik wat hardere rock.

Maar dat draaien ze bijna nergens en het danst ook zo moeilijk.”

Eenmaal uit gedanst liet hij haar hand niet los, maar begeleidde haar naar Toby en May, die

ook weer terug waren bij de bartafel. Galant reikte hij haar haar glas aan, dat zij lieflijk

aanpakte. Ze spraken geamuseerd over hun werk en interesses. Sergio bleek een gezellige,

open persoon met veel humor. Gia wist niet of het aan de hoeveelheid alcohol lag, maar ze

begon hem leuk te vinden. Het viel Sergio op dat Gia steeds omhoog moest kijken om hem

aan te kijken vanwege zijn lengte. Hij keek even om zich heen en pakte een barkruk. Met zijn

andere hand pakte hij Gia’s hand en leidde haar een stukje naar achter zodat hij kon gaan

zitten. Hij ging zoals de meeste mannen wijdbeens op de barkruk zitten. Nu kon zij hem recht

in de ogen kijken. Omdat hij haar hand nog steeds vasthad trok hij haar iets dichter naar zich

toe.

“Doe je dat vaker?” vroeg May opeens aan de knappe agent.

“Waar doel je op?” Sergio keek niet-begrijpend en was verbaasd dat hij helemaal niet in de

gaten had gehad dat een mooie vrouw als zij erbij was komen staan.

“Vrouwen chanteren zodat ze met je uitgaan,” vulde Gia, die goed in de gaten had waar May

op uit was, plagend aan.

Sergio grijnsde van oor tot oor, richtte zich tot Gia en zei: “Ik had je weg kunnen laten rijden

met een boete op zak. Maar dan was je waarschijnlijk kwaad op mij geweest en had ik je nooit

meer gezien!”

“Hm, waarschijnlijk wel,” antwoordde Gia serieus, waarna ze op dezelfde koele toon

vervolgde: “Je ontwijkt mijn vraag, dat betekent dus dat je het vaker doet! Vaak?”

“Nee, nee!” riep Sergio uit. “Je begrijpt me verkeerd. Natuurlijk doe ik dat niet vaker! Hoe

kom je daar nu bij?”

May en Gia keken elkaar aan en proestten het uit.

“Laat je niet zo door die dames voor de gek houden,” lachte Toby, die de verbijsterde agent

broederlijk op zijn schouder klopte. Sergio keek verbaasd naar Gia, die nog steeds een beetje

na grinnikte.

“Jij…!” begon hij terwijl hij haar bij haar middel pakte en dicht naar zich toe trok. Ze stond

nu tussen zijn benen. Hij keek recht in haar groene ogen, nog waterig van het lachen. En even

wist hij niet meer wat hij van plan was, maar toen zij geen aanstalten maakte om uit zijn greep

te ontsnappen kreeg hij een heel andere ingeving. Voor hij echter kon handelen bemerkte hij

een persoon die naar zijn mening veel te dicht bij hen stond.

“Hé Sergio!” hoorden ze een donkere stem zeggen. “Wie is je vriendinnetje?” Beiden

draaiden zich direct om en Gia zag Sergio’s gezicht verstrakken. De aanblik van deze man

zorgde ervoor dat zij zich ook niet op haar gemak voelde. Hij was een heel stuk groter dan zij

en zo breed als een deur. De arrogante kop op zijn schouders zorgde ervoor dat hij het type

was waar je ‘s avonds een paar straten voor omloopt. Sergio stond direct op van de barkruk en

leek ook niet echt op zijn gemak te zijn.

“Mitchel,” reageerde hij nors. “Wat wil je?”

“Van jou niets!” antwoordde Mitchel geamuseerd. “Ik wil deze mooie dames iets te drinken

aanbieden.” De arrogante kwal draaide zich om naar Gia en May en vroeg, in een

halfslachtige poging charmant te zijn: “Wat willen jullie te drinken? Schatjes!”

“Niets!” zei Gia afwijzend.

“Maar liefje,” zei hij sluw, “je denkt toch niet dat deze arme agent je altijd deze dure

champagne kan geven!” Hij haalde de halflege fles uit de koeler en nam er een grote slok uit.

“Als luxe is wat je zoekt, dan kun je beter met mij meegaan!”

Sergio keek kwaad naar Mitchel. Wat zou hij hem graag op zijn bek slaan. Maar dat zou te

veel problemen geven. Buiten het feit dat Mitchel deze tent zo ongeveer bezat en hij Gia en

May absoluut niet in gevaar wilde brengen, zou ook zijn baas het niet leuk vinden als hij een

kroeggevecht begon. Zolang Mitchel niets verkeerd deed, moest Sergio zich dus gedeisd

houden. Mitchel bekeek Gia van top tot teen. Gekleed in haar kanten D&G-jurkje en Prada-

schoenen zag ze er duur uit. Hij gaf haar een kaartje en zei: “Bel me! Zodra je dit arme

agentje hebt afgeschud.”

Hij keek een keer vals naar Sergio, die zich ervan bewust was dat hij niets tegen de

denigrerende pesterijen kon doen.

Gia gooide het kaartje in de wijnkoeler en draaide zich zonder iets te zeggen om. Toby zag de

problemen aankomen en riep: “Volgende kroeg!”, waarbij hij Gia en May bij de arm nam en

naar buiten begeleidde. Tot Sergio’s grote verbazing trok Gia hem aan zijn arm mee naar

buiten.

Voor het café stond een limousine.

“Neem jij ook mensen mee?” vroeg Toby aan de chauffeur.

“Als je betaalt,” reageerde deze direct.

“Oké, instappen!” lachte Toby.

Sergio keek een beetje vreemd maar stapte toch na May en Gia in.

“Waar gaan we heen?” vroeg Gia toen de limousine begon te rijden.

“Geen idee, wel naar een tent met een beetje klasse!” zei May. “Dit was niks, met die engerd.

Wie was dat?”

“Lokale crimineel,” antwoordde Sergio rustig. Hij had moeite zijn irritatie te onderdrukken.

“Maar zolang hij niets verkeerd doet kan ik weinig tegen hem uitrichten zonder mijn baan te

riskeren. En dat weet hij donders goed,” vervolgde hij, waarbij hij zijn irritatie niet meer kon

verbloemen. “Hij wilde duidelijk stoer doen!”

“Nou, er doet niemand stoer met mijn Gia!” snauwde Toby geïrriteerd. “Waar gaan we heen?

Sergio, noem eens iets waar het gezellig is.”

“En we kunnen dansen,” vulde May aan.

“Oké, eh… even denken, we kunnen naar Stars, een discotheek net buiten het centrum,” zei

Sergio snel. “Dat schijnt nu een redelijk hippe tent te zijn.”

“Oké, gaan we daar heen!” besliste May. Binnen vijftien minuten bereikten ze Stars, een

nachtclub. Toby stopte de chauffeur naast een vette knipoog met veelzeggende blik een flinke

fooi toe, die de chauffeur gretig incasseerde.

Er stond een redelijke rij mensen te wachten bij de entree, maar de aankomst met de

limousine zorgde ervoor dat ze direct door konden lopen.

“Ik heb je nog steeds geen drankje aangeboden,” zei Sergio zachtjes terwijl hij met Gia aan de

arm naar binnen liep. “Straks moet ik toch nog die boete uitschrijven.”

Gia lachte. “De avond is nog jong, je krijgt je kans nog wel. Of het moet zo zijn dat je snel

weg wilt.”

“Nee… nee… Ik hoef nergens heen!” antwoordde hij direct.

Gia en May zochten direct de dansvloer op terwijl Toby en Sergio voor wat te drinken

zorgden.

“Je vindt haar leuk!” zei Toby. Het was geen vraag, hij sprak zijn visie hardop uit. “Verlies je

hart niet,” ging hij verder zonder op antwoord te wachten. “Ze is een tof wijf, maar wordt niet

verliefd. In al die jaren dat ik haar ken heb ik dat nog niet zien gebeuren. Wees blij met de

aandacht die je krijgt, maar verwacht niet te veel!” waarschuwde hij hem.

“Oké,” zei Sergio beduusd, “maar ik hoop dat je ongelijk hebt.”

“Ik ook,” zei Toby zacht voor zich uit. “Ik ook.”

“Ze is ook te goed om waar te zijn,” zuchtte Sergio.

“Klopt!” zei Toby en hij tikte met zijn glas tegen dat van Sergio.

Gia en May bleven dansen en Toby en Sergio voegden zich bij hen; het was zeker gezellig.

Sergio bleek een gezellige prater te zijn en tussen het dansen door vertelde hij Gia geanimeerd

over zijn werk en zijn hobby’s, waarbij zijn grootste hobby natuurlijk motorrijden was. Ook

bleek hij het goed te kunnen vinden met May en Toby. Wat voor Gia zeker belangrijk was,

was dat hij niet homofoob was, ook niet toen Toby in een dronken bui broederlijk zijn arm om

Sergio heen sloeg.

Hoofdstuk 4

Net als Toby hadden Gia en May ook te veel gedronken en bij het sluiten van de club was

alleen Sergio nog redelijk nuchter, waardoor hij de taak op zich nam het drietal richting de

uitgang te loodsen. Helaas waren er geen taxi’s te krijgen. “Verdorie!” zei Gia. “Hoe komen

we zo ooit bij het hotel? Ik heb geen idee waar we zijn.”

“Daar weet ik wel wat op,” zei Sergio en hij liep al bellend een paar passen van hen weg, om

zich na een kort gesprek weer bij hen te voegen. “Geregeld!”

Terwijl ze op hun vervoer wachtten had Sergio een arm om Gia heen geslagen; ze had hierop

gereageerd door tegen hem aan te hangen. Hm, niet verkeerd, dacht Sergio, ze wijst me niet

af. Nog geen vijf minuten later stopte er een arrestantenwagen voor hen.

Sergio gebaarde naar de wagen. “Het is niet zo comfortabel als de limousine maar je hoeft

niet te lopen.”

Een jonge agent stapte uit en maakte de deur voor hen open. “Hé Sergio, is dat je date?” vroeg

hij met een smile op zijn gezicht waaruit bleek dat hij de roddels op het bureau ook had

doorgekregen.

Sergio knikte naar zijn collega. “Gia, Toby, May, dit is mijn collega Stefan. Stefan, dit zijn

Gia, Toby en May.”

De vrolijke agent stak zijn hand uit en groette Gia en daarna Toby. Toen hij May wilde

groeten riep zij met haar zatte kop: “Wow! Hier heb ik nog nooit in gezeten. Leuk, in een

arrestantenwagen naar huis!” Ten slotte keek ze de agent aan. “Uniform en handboeien. O

god, Toby!” schaterde ze. “Volgens mij droom ik.”

De agent grijnsde breed en knipoogde een keer terwijl hij Toby en May de bus in hielp.

Sergio hielp Gia het busje in, Stefan sloot de deur en niet veel later kwam het voertuig in

beweging. “Moeten we u straks nog thuis afzetten, Sergio?” vroeg hij terwijl hij met een

schuin oog naar Gia keek, die door Sergio werd vastgehouden zodat ze met haar kanten jurkje

niet van de gladde bank af gleed.

“Nee, dank je,” zei hij. “Dat kleine stukje loop ik wel.” Hij streelde Gia zachtjes over haar

arm. Ze hadden een leuke avond gehad, maar hij had haar niet durven kussen, niet na de

waarschuwing van Toby. Binnen enkele minuten kwamen ze aan bij het hotel en de agent

opende voor hen de deur van de arrestantenwagen. In het hotel werd er nogal vreemd

opgekeken door het personeel en de gasten in de bar toen ze met dit aparte vervoermiddel

werden afgezet.

Stefan gaf Gia een hand en grijnsde. “Ik hoop u nog eens terug te zien, dame.” Gia knikte

lieflijk terwijl ze door Sergio uit de wagen werd geholpen. Hij had zijn arm weer om haar

heen geslagen. Ze had echt te veel gedronken.

“Kom, we gaan naar de bar,” zei May tegen Toby, die echter May direct richting de lift

duwde.

“Het is bijna half vijf, May, over zes uur vertrekt mijn vliegtuig!”

“Kom Toby, één glaasje Southern Comfort, de avond is nog jong.” Gia stond nog met Sergio

buiten bij de ingang. “Gia!” riep May. “Ga je nog mee wat drinken in de bar? Toby wil

slapen, de zeikerd!” May werd vermanend aangekeken door de nachtportier, maar ze leek het

niet te zien. Gia knikte bevestigend, waarop May Toby liet staan en naar Gia toe liep.

“May!” siste Toby haar lichtelijk geïrriteerd na. “Denk maar niet dat ik je kom halen, schat!”

“Hoeft niet, lieverd,” lachte ze. “Of je moet nog een glaasje met me willen drinken.”

Toby schudde zijn hoofd en liep naar de lift. “Veel plezier, dames!”

Sergio liet Gia echter niet los. De bar werd bevolkt door een groepje mannen, die Sergio

direct als bedreiging zag. “Gia?” zei hij zacht. Ze draaide haar gezicht naar Sergio toe en

merkte dat hij wel heel dichtbij was. Ze voelde zijn armen strak om haar middel sluiten en

zijn lippen op de hare, hij kuste haar teder.

May keek van Gia naar Toby, en Toby wenkte haar subtiel; hier had Gia hen niet bij nodig.

May knikte naar hem en zei snel: “Gia, ik denk dat ik toch maar naar bed ga. Tot morgen.

Dag Sergio!” Ze kreeg echter geen reactie.

Wow, bedacht Gia verbaasd, hoe kom ik hier nu weer in terecht, hij is leuk en mmm, kust

lekker!

Toen Sergio uiteindelijk hun kus beëindigde sprak hij hees: “Kom, ik breng je naar je kamer.”

Gia zuchtte enigszins teleurgesteld, terwijl ze hem recht in zijn guitige ogen keek. Ze was een

beetje ondersteboven van zijn kus.

“Nee!” zei ze zacht. “Sorry, maar dat gaat wel heel snel.”

Natuurlijk bedacht Sergio zich direct, hij had dit niet echt slim aangepakt, maar god wat wilde

hij haar. Hij had net zo goed direct kunnen vragen of ze wilde neuken. Idioot die hij was.

“Gia, ik wil je alleen veilig ‘thuisbrengen’,” zei hij zacht, terwijl hij het moment probeerde te

redden.

“Dan wil ik graag dat je hier als veilig afleveren ziet, Sergio,” glimlachte ze.

God, wat klonk dat goed, zoals ze zijn naam uitsprak! bedacht hij. Hij had haar nog steeds in

zijn armen en streek zacht haar haren uit haar gezicht. Hij stopte ze lieflijk achter haar oor,

waarna zijn vingers zacht haar nek streelden. Hij voelde haar in zijn armen reageren op die

tedere aanraking. Haar reactie was duidelijk positief te noemen. Hij kuste haar nogmaals en

weer liet ze het toe, ze sloeg haar armen om hem heen en beantwoordde zijn kus. Ten slotte

pakte hij haar handen vast, stapte een klein stukje achteruit en keek haar vragend aan. Gia had

onder invloed van drank moeite om rationeel te denken. Die tedere blik in zijn ogen bracht

haar aan het twijfelen. Zonder verder iets te zeggen liet hij één hand los en begeleidde hij haar

naar de lift. Eenmaal in de privacy van de lift leunde hij tegen de liftwand en trok haar strak

tegen zich aan. Voor hij haar kuste vroeg hij: “Welke verdieping?” Gia drukte op een knop en

richtte zich weer op Sergio. Nu nam zij het initiatief.

Hij voelde haar heerlijke lijf tegen het zijne en terwijl hij haar kus beantwoordde trok hij haar

onderlichaam dicht tegen zich aan en streelde die gevoelige plek in haar nek. De tijd die deze

lift nodig had om op de gewenste verdieping aan te komen mocht van Sergio uren duren.

Gia voelde zijn lichaam tegen het hare, een hand in haar nek, een op haar billen en zijn

enthousiasme in zijn broek. O jee! dacht ze, wat wil ik nu? Dit is niet goed, maar zo lekker!

Ze raakte helemaal opgewonden van hem. De bel verraadde hun aankomst op de zevende

verdieping en de deuren schoven open. Gia stapte van hem weg en hij keek haar vragend aan.

“Wil je dat ik wegga?” vroeg hij hees.

“Ja! Nee,” verbeterde ze zichzelf snel. “Ik weet het niet,” zuchtte ze ten slotte.

Hij pakte haar hand en leidde haar uit de lift. “Anders staan we zo direct weer in de lobby,”

zei Sergio zacht terwijl zijn lippen zachtjes haar hand beroerden. Met haar vrije hand haalde

Gia de sleutelkaart uit haar tas en liep naar de deur van haar suite.

Ze twijfelde nog steeds of ze Sergio binnen zou vragen toen ze de deur opende. Sergio zag

haar twijfelen en pakte haar vast en kuste haar opnieuw, trok haar dicht tegen zich aan en

kuste zacht in haar nek. Hij voelde haar lichaam weer reageren.

“Sergio,” begon ze. Ze wilde hem vertellen dat ze dit niet wilde, dat ze dit nooit deed. Niet

zomaar met een man die ze net had leren kennen.

Terwijl hij wist dat ze twijfelde − hij had dit al een paar keer in haar ogen gezien − zette hij

nu alles op alles om haar het bed in te krijgen. Terwijl zijn handen teder over haar rug gingen

kuste hij haar nek en sabbelde aan haar oorlel. Dit in combinatie met de drank die ze op had

zorgde ervoor dat ze zo week als boter in zijn armen lag. Haar kussend en strelend probeerde

hij haar zo opgewonden te krijgen dat ze hem niet af zou wijzen. Hij wist dat als hij haar de

kans gaf even helder te denken, ze hem waarschijnlijk direct zou afwijzen. Ze had hem al

eerder gezegd dat ze niet wilde dat hij haar naar haar kamer zou begeleiden en nu stond hij al

bijna in haar hotelkamer.

“Sorry Sergio!” zei Gia, die in een helder moment direct aan de rem trok. Ze had grote moeite

rationeel na te denken, maar duwde Sergio uiteindelijk toch van zich weg. “O, ik heb echt

veel te veel gedronken vanavond!” zei ze zacht. Het bleek redelijk moeilijk om in deze

situatie te blijven focussen met al die drank in haar lijf. “Ik vind je een leuke vent, maar dit

gaat gewoon veel te snel.”

“O Gia,” probeerde Sergio hees. Shit! dacht hij, wat wil ik die meid. “Je wilt dat ik nu

wegga?” Sergio keek haar vragend aan.

Ze antwoordde niet en sloot kort haar ogen, maar keek hem daarna direct aan. “Sorry Sergio,

maar ik ben hier echt nog niet aan toe.”

Sergio keek haar aan en probeerde de teleurstelling van zijn gezicht af te houden, wat hem

maar deels lukte. “Mag ik je bellen?” vroeg hij toen.

“Natuurlijk!” zei Gia eerlijk.

“Ik heb een leuke avond gehad, Gia,” zei hij. Hij kuste haar een laatste keer. “Bel me!” zei hij

terwijl hij zich omdraaide en de lift opzocht. Gia keek hem niet na, maar draaide zich direct

om en liep haar kamer in, wachtte even totdat ze zeker wist dat Sergio weg was en liep haar

kamer direct weer uit.

In de bar reageerde een man direct toen hij Gia en Sergio samen in de lift zag stappen.

Geïrriteerd goot hij zijn glas bier leeg in zijn keel. Vanmiddag was ze opeens, zonder hem te

groeten, weggelopen terwijl ze het zo gezellig hadden en nu, nu stond ze daar met een andere

man.

“Hé Joe, was dat Jasons toiletjuffrouw niet?” vroeg de breedgebouwde man naast Joe

plagerig.

“Schijnbaar niet Jasons toiletjuffrouw! Ik bedoel, het is niet alsof ze alléén naar boven

vertrok, of wel, John?” antwoordde Joe geïrriteerd.

“Zo,” lachte John, “heb jij even een ochtendhumeur! Misschien moet je eens je bed op gaan

zoeken.”

Joe keek chagrijnig op zijn horloge. “Ik denk dat het inderdaad weleens tijd wordt. Het is al

bijna vijf uur.”

Niet veel later besloot hij toch maar naar zijn kamer te vertrekken en toen de liftdeuren zich

openden stond hij oog in oog met de man waar hij zo enorm pissed op was.

Deze man keek echter chagrijnig en stampte langs hem heen het hotel uit.

Hm, dacht Joe, de mooie dame heeft hem afgewezen, prachtig! Er verscheen een enorme

grijns op zijn gezicht. Hij draaide zich op zijn hakken om en liep terug de bar in.

“Damn Joe! Heb jij soms een gespleten persoonlijkheid?” sneerde John toen hij naar de

grijnzende Joe keek.

May keek geïrriteerd op. “Hoorde ik daar nou geklop?”

“Verdomme May, je weet toch dat je me ʼs nachts alleen wakker mag maken voor seks? En in

jouw geval dat niet eens!”

“O Toby, doe niet zo raar, in jouw toestand merk je niet eens of er een man of een vrouw

onder je ligt.”

“Hm,” grijnsde Toby. Hij trok een wenkbrauw op en zei speels: “Draai je eens om dan!”

“Toby!” gilde May afkeurend terwijl ze haar kussen naar zijn hoofd gooide en naar de deur

liep.

Toby schaterde het uit.

“Gia!” riep May verbaasd uit. “Wat doe jij hier?”

“Ga je nog even mee naar de bar, ik heb geloof ik koffie nodig.”

May kleedde zich snel aan en vergezelde Gia gedwee.

“Waar is Sergio?” vroeg May terwijl ze de lift in stapten. “Het leek zojuist zo gezellig tussen

jullie.”

“Was het ook,” zei Gia. “Maar ik weet niet of dat mijn mening was of die van de drank. Hij

heeft me naar mijn kamer gebracht en toen heb ik hem met een bult in zijn broek

weggestuurd. En nu ben ik gefrustreerd en chagrijnig en in desperate need of coffee!”

May keek haar eerst verbaasd aan, herpakte zich en schaterde het toen uit terwijl ze de lift uit

stapten. “Jij hebt geen koffie nodig maar een borrel!”

Mays schaterende lach door de lobby trok de aandacht van de aanwezige personen in de bar.

Heb ik je interesse gewekt?

Voor recensies e.d.

www.tmzaan.nl

https://www.facebook.com/tmzaan/

https://www.facebook.com/prijsvanvertrouwen/

Direct bestellen:

Prijs van vertrouwen is te koop bij alle boekhandels.

Paperback € 19,95

E-book € 7,99

http://www.boekenbestellen.nl/zoeken/result