Foto

: Nic

hon

Gle

rum

Ik hoop dat deze geweldige dialoog, speciaal geschreven over de beider Kreutzersonates, invloed heeft op het luisteren naar de muziek van Beethoven en Janáček. En vice versa: dat de muziek invloed heeft op het kijken naar de scènes. Kan muziek inderdaad aanzetten tot overspel?Leopold Witte

Kreutzer vs. KreutzerAmsterdam SinfoniettaAntje Weithaas leiding en vioolOrkaterLeopold Witte regieAnniek Pheifer spelStefan Rokebrand spelGijs Scholten van Aschat vertalingGebaseerd op een scenario van Laura Wade

L. van Beethoven (1770-1827)Vioolsonate nr. 9 in A, opus 47 ‘Kreutzersonate’ (1803, arr. voor viool en strijkorkest R. Tognetti)I Adagio sostenuto – Presto II Andante con variazioniIII Presto

L. Janáček (1854-1928)Strijkkwartet nr. 1 ‘Kreutzersonate’ (1923, versie voor strijkorkest)I Adagio – Con motoII Con motoIII Con moto – Vivo – AndanteIV Con moto – Adagio – Più mosso

Tolstojs novelle De Kreutzersonate is in de pauze en na afloop te verkrijgen bij de cd-balie.

Muziekcentrum, Enschede / zondag 10 november, 14.30 uurInleiding door Ben Coelman, 13.30 uurTivoliVredenburg, Utrecht / dinsdag 12 november, 20.00 uurMuziekgebouw, Amsterdam / woensdag 13 november, 20.15 uurInleiding door Huib Ramaer, 19.15 uurStadsgehoorzaal, Leiden / donderdag 14 november, 20.15 uurInleiding door Huib Ramaer, 19.30 uurMuziekgebouw, Amsterdam / vrijdag 15 november, 20.15 uurInleiding door Huib Ramaer, 19.15 uurNieuwe Kerk, Den Haag / zaterdag 16 november, 20.15 uurConcertzaal, Tilburg / woensdag 20 november, 20.30 uurInleiding door William Schaffels, 19.30 uurFo

to: M

aart

en C

orb

ijn

Cast en crewspelAnniek PheiferStefan Rokebrand

viool 1Antje WeithaasIngrid van DingsteeArnieke EhrlichEmma RoijackersNicoline van SantenKaren Segal

viool 2Jacobien RozemondPetra GriffioenMara OosterbaanFrances ThéDiet TilanusInki Varga

altvioolGeorgy KovalevAnne-Bartje FonteinEls GoossensErnst GrapperhausRoeland Jagers

celloSébastien van KuijkAlice GottÖrs KöszeghyMichiel Weidner

contrabasYing Lai GreenServaas Jessen

regieLeopold Witte

regie-assistentTom Jaspers

kostuumsCarin Eilers

lichtontwerpStefan Dijkman

uitvoering licht & geluidHendrik Walther

Beethoven

Feiten en fictie lopen in deze dramati-sche liefdesgeschiedenis door elkaar. Beethovens verbijsterend vernieu-wende Vioolsonate nr. 9, die hij in 1803 opdroeg aan Rodolphe Kreutzer, genoot in de 19e eeuw een demoni-sche reputatie. Beethoven ambieerde succes in Parijs, en dacht de invloed-rijke violist en dirigent Rodolphe Kreutzer daarvoor als stroman te kunnen gebruiken. De Fransman behoorde tot het selecte clubje musici dat de dan nog ongekroonde consul Napoléon mocht behagen. Kreutzer dirigeerde het operaorkest van Parijs, componeerde opera’s en vioolconcer-ten. De sonate heeft hij echter nooit gespeeld, omdat hij de muziek te moeilijk achtte.

Het inspireerde Tolstoj in 1889 wel deze brisante muziek te gebruiken als voer-tuig voor zijn novelle over een jaloerse echtgenoot Pozdnysjev. Zelf gestopt

met musiceren, laat dit personage van Tolstoj zijn pianistvrouw – Tolstoj heeft haar geen naam gegeven – los in de kooi van de aantrekkelijke violist Troechatsjevski. Vervolgens werpt hij hen bij wijze van spreken als een stuk rauw vlees de Kreutzersonate van Beethoven toe. ‘Zie je dan nog maar eens te beheersen, dat lukt jullie nooit’, profeteert de even moralistische als masochistische binnenvetter.

Het werk spreidt een meeslepende veel- zijdigheid tentoon

Het werk spreidt dan ook een meesle-pende veelzijdigheid tentoon. Na een langzame inleiding komt de sonate in vliegende vaart met een Presto-deel in mineur. Het hart van het driedelige werk bestaat uit een thema met vier variaties, zinderend van verlangen in een stapvoets tempo Andante. De eerste variatie kent staccato-triolen

ToelichtingIn 2018 sloegen Amsterdam Sinfonietta en Orkater voor het eerst de handen ineen, in het programma Pärt en Tavener. Gijs Scholten van Aschat droeg daarin gedichten voor van de Portugese dichter Fernando Pessoa, als spiegel voor de Greater Antiphons van Arvo Pärt. De tournee nodigde uit tot een vervolg, met deze nieuwe samenwerking als resultaat: in Kreutzer vs. Kreutzer gaan muziek en theater een intensere verbinding aan. Voor het eerst in Nederland komen niet alleen de klanken van Beethovens en Janáčeks Kreutzersonates, maar ook de menselijke verwikkelingen en inspi-raties erachter op het podium tot leven. Acteurs van Orkater volgen een script waarin de gevierde Britse toneelauteur Laura Wade zwij-gende personages uit de 19e eeuw vleugels van emancipatie geeft. ‘Women are less quiet nowadays’, stelt ze in de toelichting bij haar scenario Kreutzer vs. Kreutzer, ‘and this 21st-century writer found plenty for a 19th-century woman to say’. Waar heeft Wade het over? Welke dame werd hier dan kennelijk zo de mond gesnoerd?

en trillers, variatie twee verlaat met snelle toonherhalingen voor even de rustige sfeer: opgewonden hectiek en een speels karakter zijn troef. Variatie drie heeft een geheimzinnig verloop met spannende mineurakkoor-den, rijk aan chromatische kleuringen, en variatie vier biedt de pianist – het strijkorkest in deze bewerking – alle kans te schitteren in virtuoze figuraties, waar de solist zich met staccato-noten bij aansluit. Het deel eindigt met een naspel waarin al deze stemmingen even terugkomen.

In de finale, in levendige 6/8ste maat, biedt een terugkerend refrein houvast. De muziek stuitert voort op een kort-lang ritme en meandert in zwierige kettingen van triolen. De vaart stokt kort voor de afsluiting, als Beethoven even op de rem trapt in een nieuw tempo Adagio. De finale straalt in een triomfantelijk A-majeur: wie liefheeft zal overwinnen!

Tolstoj

In de context van het feit dat Tolstoj zelf steeds dieper in de Heer dook en een groeiende afkeer ontwikkelde van zijn eigen lustgevoelens, is Pozdnysjev een karakter met een autobiografisch rafelrandje. Een brief van zijn vrouw is de druppel die de emmer doet overlo-pen. ‘Troechatsjevski is onverwacht op bezoek gekomen’, schrijft ze, ver-heugd dat ze weer muziek kan maken met de charmante violist. Stinkend van jaloezie trekt de man zijn dolk en moet zij zijn argwaan met de dood door een crime passionel bekopen.

Om het nog erger te maken werd Sofja Behrs, echtgenote van Tolstoj, geas-socieerd met de vrouw in de novelle. In de Russische high society werd ze

zonder pardon tot overspelig wicht bestempeld. Sofja liet het er niet bij zitten en luchtte haar woede in een eigen versie van haar mans verhaal, ‘Чья вина?’ (Wiens schuld?). Het is geschreven vanuit het perspectief van Anna, in Sofja’s versie de vrouw. De man in het verhaal bewaakt met ziekelijke jaloezie Anna’s kuisheid, ter-wijl hij zelf een allesbehalve ascetisch verleden heeft.

In Wiens Schuld? kwam Sofja’s tegenhanger van het bij Tolstoj nog zo zwijgzame en naamloze perso-nage in verzet, op papier althans. Papier waarvan de publicatie al snel werd vermeden. Een select aantal lezers kon pas in 1994 eindelijk kennisnemen van Sofja’s versie in het Russische tijdschrift Oktjabr. In 2011 verscheen Een zuivere liefde, de Nederlandse vertaling door Eva van Santen.

Janáček

Leoš Janáček koesterde de Russische literatuur en koos duidelijk partij voor het geplaagde personage waarmee Tolstojs echtgenote vergeleken werd. Janáček zelf had een jarenlange en grotendeels eenzijdige briefwisseling met Kamila Stösslová, een getrouwde en veel jongere vrouw. Hij bewonderde haar op afstand en schreef haar ruim duizend brieven. Onderdrukt door Janáčeks echtgenote en mensen die belang hadden bij zijn muziek en bezorgd waren voor bezoedeling van zijn reputatie, werden deze brieven na Janáčeks overlijden in 1928 decennia-lang onder de pet gehouden. Pas in 1990 verscheen de eerste Tsjechische publicatie ervan.

Door zijn liefde voor Kamila Stösslová kon de Tsjechische componist zich uitstekend verplaatsen in het benarde lot van Troechatsjevski en de pianiste. Voor Janáček was de violist het alter ego van hemzelf. Bovendien koes-terde hij een warme empathie voor de talentvolle vrouw waar de violist op viel. ‘Ik dacht aan die arme vrouw, veront-rust, geslagen, vermoord’, bekende Janáček in een brief.

Voor Janáček was de violist het alter ego van hemzelf

Uit Janáčeks identificatie met de novelle van Tolstoj ontsproot eerst een pianotrio. De noten gingen ver-loren, maar het materiaal kreeg in 1923 een tweede leven in het Eerste Strijkkwartet, dat hij de ondertitel ‘Kreutzersonate’ meegaf. Janáček gaf de muziek de gestalte van een psychologisch drama. Emotionele uit-barstingen verhalen van vurige passie en de conflicten die de personages parten spelen. Vurig geloof in echte liefde voert naar een bevrijdende apotheose. Wellicht een van de allermooiste verklankingen van de overdonderende kracht waarmee Amors pijlen het bloed door de aderen laat razen. Het strijkkwartet Kreutzer ging in première op 17 oktober 1924 in Praag, om nooit meer van de podia te verdwijnen.

Vurig geloof in echte liefde voert naar een bevrijdende apotheose

Opvallend in het strijkkwartet van Janáček zijn de langzame hoekdelen en de consequent volgehouden tempoaanduiding ‘con moto’. ‘Met beweging’, een aanwijzing ter voorkoming van stilstand. De op spraakmelodieën geënte muziek wemelt van de subtiele tempowisse-lingen die vloeiend in elkaar overgaan. Vanzelfsprekend lijken ze voort te spruiten uit de achterliggende emo-ties. Huiveringwekkend mooi is het broze strijkersgeluid, gerealiseerd door heel dicht bij de kam te strijken.

Kreutzer vs. KreutzerTheater maken op bewerkingen voor strijkorkest van kamermuziek, voor die taak stond Leopold Witte, vooral bekend als acteur. Hij heeft zijn bakens verlegd naar schrijven en regisseren. Eerder deed hij met Orkater goede ervaringen op met de mix van livemuziek en theater: ‘We zochten de muziek zelf op, namen het risico en het initiatief.’ Neem Alice in Wonderland met Tjitske Reidinga, in een eigen bewerking die hij schreef met collega Geert Lageveen. Ook De terugkeer van Hans en Grietje ziet hij nog steeds als een hoogtepunt. ‘De choreografie maakte de vorm zicht-baar. Musici uit Het Balletorkest liepen over het podium, speelden zónder diri-gent. Ze kregen elk hun rol als unieke theaterpersoonlijkheid, en ineens ontdekten ze: wij zijn onvervangbaar!’

Remplaceren, een geijkt woord in de symfonische muziek, is er bij zo’n productie niet meer bij. Iedereen haalt het beste uit zichzelf. Al werkt zo’n operabewerking van Toek Numan anders dan deze arrangementen voor strijkorkest van kamermuziek. ‘Een Gesamtkunstwerk als bij de opera’s van Wagner kunnen we er

niet van maken, al zullen muziek en theater bij het werk van Janáček meer samen zijn dan bij Beethoven.’ De klassieke vorm van Beethovens vioolsonate laat hij rijmen met klassiek acteerwerk, gericht op dictie en klank. De delen van Beethovens sonate staan op zichzelf, acteurs gaan op en af. Janáčeks strijkkwartet verleidt echter tot een vrijere vorm, waarin de wend-bare muziek meer mogelijkheden voor samenspel tussen acteurs en strijkers biedt. Pheifer en Rokebrand spreken in de tweede helft meer aan op het visuele.

Laura Wade koos in haar scenario slim voor elk stuk een ander perspectief

Laura Wade koos in haar scenario slim voor elk stuk een ander perspectief. Bij Beethoven wordt alles bekeken door de bril van de man, bij Janáček vanuit het perspectief van de vrouw. De Nederlandse vertaling is van Gijs Scholten van Aschat. Wat is het geheim van een goede toneeltekst? ‘Nou, vooral dat de tekst een halfproduct moet zijn: sober plus’, stelt regisseur Leopold Witte. ‘Je moet de acteurs de ruimte laten er zelf betekenis aan te geven, legt hij uit. Niet alle prozaschrij-vers kunnen dat. Wie het wel goed kan is bijvoorbeeld Ilja Leonard Pfeiffer. Als je iets van hem speelt zegt hij altijd: je mag van mij wel iets weglaten, maar geen woord toevoegen.’

Huib Ramaer

Anniek Pheifer

Anniek Pheifer (Assen, 1977) is theater, televisie- en filmactrice. Zij studeerde in 2000 af aan de Amsterdamse Toneelschool. Na haar afstuderen speelde ze in diverse TV series als Westenwind (2002), Grijpstra & de Gier (2004-2006), Jiskefet (2004-2010), in de bekroonde kinderserie Taart (2015), Mocro Maffia (Giancarlo Sanchez) en 7 Kleine Criminelen (Rob Lücker). Zij was jarenlang verbonden aan Het Nationale Theater, voorheen Nationale Toneel waar ze onder andere in Midzomernachtdroom, The Nation, De Ideale Man en As You Like It speelde. Voor haar rol in de speelfilm Grote Zwaen ontvangt ze in 2016 een Gouden Kalf Nominatie op het Nederlands Film Festival. Ze ontving ze twee maal de Guido de Moor Prijs voor beste jonge acteur in een Nationale Toneel-voorstelling en in 2015 de prestigieuze Mary Dresselhuys Prijs. In 2019 is Anniek te zien in de speelfilm Bumperkleef van regisseur Lodewijk Crijns en in de comedy Mi Vida door Norbert ter Hall. Tevens speelt ze een rol in de BBC serie Van der Valk.

Stefan Rokebrand

Stefan Rokebrand (Hilversum, 1977) studeerde in 2002 af aan de Toneelschool Arnhem. Van 2009 tot en met 2013 was hij verbonden aan Toneelgroep Oostpool waar hij onder andere speelde in Wachten op Godot, Hamlet en Het Proces. Daarnaast speelde hij in verschillende televisie-series, waaronder Celblok H, Smeris en Ramses en in de musical Soldaat van Oranje. In 2016 speelde hij de hoofdrol in de musical Chez Brood over het leven van Herman Brood. Hij won daarvoor de Musicalaward voor beste mannelijke hoofdrol in een kleine musical. Vorig jaar speelde hij in Het Pauperparadijs in Carré en in Vele hemels boven de zevende, naar het gelijknamige boek van Griet Op de Beeck. In 2019 speelde hij de hoofdrol in Casablanca, naar de gelijknamige film.

Tolstojs novelle De Kreutzersonate is verkrijgbaar bij de cd-balie.

€ 8

Laura Wade

Laura Wade (Bedford, 1977) studeerde Drama aan de universiteit van Bristol en maakte daarna deel uit van het Young Writers’ Programme van het Royal Court Theatre aan West End, Londen. Haar eerste theaterstuk Limbo speelde in het Sheffieldse Crucible Theatre, toen Wade pas achttien jaar was. Ze won meerdere prijzen en beurzen voor haar voorstellingen, zoals de Most Promising Playwright-prijs bij de Britse Critics’ Circle Theatre Awards, of de Best Play Award van de Pearson Playwrights’ Scheme. Ook won ze meerdere Oliviers – te vergelijken met onze Gouden Kalveren – en de prestigieuze George Devine-prijs. Vorig jaar gingen na enkele jaren stilte twee nieuwe voorstellingen van haar hand in première, die haar een Olivier voor Beste Komedie opleverde en allebei vijf sterren kregen van onder meer The Times, The Guardian en het Londense theatermagazine The Stage.

Gijs Scholten van Aschat

Gijs Scholten van Aschat (Doorn, 1959) is in de eerste plaats toneelacteur, maar werd onder meer bekend van de films Cloaca (van Maria Goos), De Passievrucht, Tirza (nominatie Gouden Kalf en Gouden Film) en Publieke Werken. Hij speelde in televisieseries zoals Pleidooi, Oud Geld (Gouden Kalf 1998) en Klem. Momenteel is hij verbonden aan Internationaal Theater Amsterdam (ITA). Daarvoor speelde hij onder andere bij het Nationale Toneel, Het Toneel Speelt, ZT Hollandia en Orkater. Bij Orkater speelde hij onder andere de titelrol in Richard III (2010), waarvoor hij genomineerd werd voor de Louis d’Or en in The Pre Fab Four (2002) waarvoor hij het script schreef. In 2018 speelde hij in Pärt & Tavener, een coproductie van Orkater met Amsterdam Sinfonietta. Naast acteur is Scholten van Aschat ook schrijver. In 2012 verscheen zijn novelle Beretta Bobcat bij uitgeverij Atlas Contact.

Antje Weithaas

Antje Weithaas (Guben, 1966), volgens Fonoforum ‘één van de grote violisten van onze tijd’, studeerde viool aan de Hanns Eisler Hochschule fur Musik in Berlijn, bij professor Werner Scholz. Ze won daarna de Kreisler Competitie in Graz en het Bach-concours in Leipzig, en sleepte de eerste prijs in de wacht op het Internationaal Vioolconcours in Hanover. Ondertussen, sinds 2004, geeft ze les op haar eigen alma mater, de Hanns Eisler Hochschule fur Musik. Weithaast speelde als solist al met veel internationaal aangeschreven orkes-ten als het Los Angeles Philharmonic, BBC Symphony en het Deutsches Symphonie-Orkester Berlin, onder leiding van onder meer Sir Neville Marriner, Vladimir Ashkenazy, Marc Albrecht en Antonello Manacorda. Haar repertoire is zeer divers en reikt van Vioolconcerten van Mozart en Beethoven tot Widmanns Vioolconcert en werken van Sjostakovitsj, Ligeti, Hartmann en Goebaidoelina. Weithaas bespeelt een viool van Peter Greiner uit 2001.

Leopold Witte

Leopold Witte (Haarlem, 1959) is acteur, schrijver en regisseur. Hij verwierf landelijke bekendheid door zijn rol in de komische drama-serie Gooische Vrouwen, waarin hij Evert Lodewijkx speelt. Zijn acteer-carrière begon al veel eerder. In 1985 studeerde hij af aan de Toneelschool in Amsterdam. Vervolgens werkte hij onder andere bij het RO-theater en Het Nationale Toneel. Sinds 1995 is Leopold Witte verbonden aan muziektheatergezelschap Orkater. Met onder andere Geert Lageveen en Beppe Costa maakte hij succes-volle voorstellingen, waaronder Kamp Holland (2008), Alice in Wonderland (2010), Amsterdammers (2014), 237 Redenen voor Seks (2011 en 2013), Lutine (2015) en 237 redenen om door te gaan (2017). Hij regisseerde o.a. De Onzichtbare Man (2014) en De Terugkeer van Hans en Grietje (2015). Hij speelt sinds 2012 in toneelgezel-schap De Verleiders. Op televisie was hij te zien in het Human-programma De vloer op en televisieseries Dokter Deen en Nieuwe Buren. Hij speelde in de films Ventoux, Waterboys en Dorst.

Amsterdam Sinfonietta

Amsterdam Sinfonietta speelt onder leiding van violiste en artistiek leider Candida Thompson in binnen- en buitenland. Het ensemble is te horen op de grote podia van Nederland en in gerenommeerde concertzalen als Barbican Hall (Londen), National Centre of Performing Arts (Beijing) en Konzerthaus (Wenen). Onderscheidend is ook de innovatieve programmering. Het repertoire omvat niet alleen uiteenlopende stijlen, maar ook onbekend en nieuw repertoire. Zo speelde Amsterdam Sinfonietta recentelijk premières van Jörg Widmann, Thomas Larcher, John Zorn, Sofia Goebaidoelina, Bryce Dessner en Michel van der Aa. Voorgaande artistiek leiders waren Lev Markiz en Peter Oundjian.De 22 strijkers van Amsterdam Sinfonietta spelen zonder dirigent en voeren regelmatig grensverleggende concepten uit, onder andere met videokunst, dans en theater. Het ensemble werkte samen met musici als Thomas Hampson, Barbara Hannigan, Janine Jansen, Martin Fröst, Patricia Kopatchinskaja, Alexander Melnikov, Sol Gabetta, en ook Rufus Wainwright, Gijs Scholten van Aschat, Typhoon en Wende.Met het educatieve KleuterSinfonietta bereikt Amsterdam Sinfonietta jaarlijks duizenden kinderen. Daarnaast organiseert het ensemble de Sinfonietta Strijkersdagen voor jongeren. In 2017 startte het ensemble ook een bijzonder coachingstraject voor masterstudenten van het Conservatorium van Amsterdam.

Orkater

Orkater is een in Amsterdam gevestigd, landelijk opererend gezelschap dat oorspronkelijk en origineel theater maakt. Orkater is een gezelschap van makers dat staat voor het ontwikkelen, produceren en presenteren van nieuw geschreven, nieuw gecomponeerde en nieuw vormgegeven muziektheatrale mengvormen. Hoezeer de makers onderling ook verschillen, de producties dragen een herkenbare Orkatersignatuur door eigenheid in vorm, inhoud en een kwalitatief hoogwaardige uitvoering. De voorstellingen van Orkater worden gespeeld in de grote zalen van de schouwburgen, in vlakke vloertheaters en op zomerfestivals.

Makers van Orkater zijn Geert Lageveen, Leopold Witte, Ria Marks, Titus Tiel Groenestege, Reinout Scholten van Aschat, Jip van den Dool, Matthijs van de Sande Bakhuyzen, Mattias Van den Vijver, Erik van der Horst, Nita Kersten, Francesca Pichel, Gery Mendes, Esther Duysker en Dionne Verwey. Onder de vlag Orkater/De Nieuwkomers maken jonge, professionele theatermakers hun eigen muziektheatervoorstelling. Orkater/De Nieuwkomers brengt per seizoen gemiddeld twee muziektheaterproducties van jonge makers uit die worden gespeeld in de kleine zalen en op festivals verspreid door heel Nederland.Bekende producties van Orkater zijn onder andere Richard III, Een Pure Formaliteit i.s.m. Cello Octet, De Terugkeer van Hans en Grietje i.s.m. Het Balletorkest, Julius Caesar i.s.m. K.O. Brass en Lost Tango i.s.m. Via Berlin en Ragazze Quartet.

Volgende concertenAmsterdam SinfoniettaGoldbergvariaties

Amsterdam SinfoniettaCandida Thompson leiding en vioolNing Feng viool

Henze Il Vitalino raddoppiatoBach Goldbergvariaties (voor strijkorkest, arr. D. Sitkovetsky)

Vr 29 nov, Utrecht

Za 30 nov, Amsterdam

Breder dan klassiek

Amsterdam SinfoniettaDaniel Bard leiding en vioolJonathan Jeremiah zang en gitaar

Di 7 jan, Groningen

Do 9 jan, Arnhem

Vr 10 jan, Eindhoven

Za 11 jan, Enschede

Ma 13 jan, Rotterdam

Di 14 jan, Amsterdam

Wo 15 jan, Utrecht

Vr 17 jan, Leiden

Za 18 jan, Heerlen

Zo 19 jan, Zwolle

Di 21 jan, Tilburg

Volgende voorstellingenOrkaterOrkater/Sir Duke

Guilty until proven

Wie bepaalt wanneer iemand schuldig is? De publieke opinie, de media, de rechter of laat je je leiden door je eigen perspectief? In Guilty until proven confronteert Orkater/Sir Duke met bewuste en onbewuste vooroordelen en verwachtingspatronen. Het muziektheatercollectief maakt een eigentijdse whodunnit, geïnspireerd op de klassieker Murder on the Oriënt Express van Agatha Christie.

30 november 2019 t/m 6 februari 2020

in theaters door het hele land

Orkater

Fabel

In dit kleurrijke en muzikale epos komen de gruwel en romantiek van de dierenfabel tot leven. Orkater exploreert zowel muzikaal als beeldend het gegeven van “de variatie” en cirkelt om de fabel als een havik om zijn prooi. Want hoe vaker de fabel herhaald wordt, hoe meer waarheid hij lijkt te bevatten. Fabel wordt gemaakt en gespeeld door een grote groep Orkatermakers en geregisseerd door Suze Milius (Erik Vos Prijs 2018).

13 maart t/m 17 mei 2020

in theaters door het hele land

Amsterdam Sinfonietta en Orkater danken

Sponsoren en fondsen

Subsidiënten en begunstigers

Design & Branding partner

Partners

Vrienden van

Maurice Amado Foundation

OrkaterArchangelkade 15c1013 BE Amsterdamt 020 60 60 600info@orkater.nlorkater.nl