Flits

Maandblad van Maandblad van SOBEKA SOBEKA Fotoclub nr. Fotoclub nr.

Sobeka Fotoclub O.C. De Brug

Otegemstraat 238 8550 Zwevegem

Februari 2011 403403

Frank Vervaeck

Het jaar van de “Vrijwilliger” (of...Het verhaal achter een fotoreportage bij Somival Waregem)

Ze komen niet altijd in beeld : die duizenden vrijwillig(st)ers die

nog zoveel meer andere mensen op de één of andere ma-

nier gelukkig maken.

Dit jaar zijn er meerdere initiatieven die deze vrijwilligers in de

schijnwerpers stellen, met o.m. voor de foto-amateurs een

wedstrijd met dit onderwerp als thema.

Een bestuurslid van Somival kende me als fotoliefhebber en

wist dat twee van mijn kleindochters er als begeleidster actief

waren. Hij nodigde me uit om eens kennis te maken met hun

werking. Somival is een Sport- en Ontspanningsclub voor

mensen met een handicap, beperking of verminderde mobi-

liteit. Eén van hun topactiviteiten is de wekelijkse zwemrecre-

atie (elke zaterdag om 9u). Mijn eerste kennismaking viel

heel erg mee en ik zag het wel zitten om er een fotoreporta-

ge van te maken. Ik sprak er met Jacques Vanhulle over, die

zich meteen ook geïnteresseerd toonde. Ik zou met “flits”

werken en Jacques zou het meer “naturel” houden door op

ca 1600ASA te fotograferen.

Met enige schroom zijn we eraan begonnen. Het is tenslotte

niet vanzelfsprekend om het werk van deze vrijwilligers als be-

geleiders van fysiek en/of mentaal gehandicapte mensen op

een aanvaardbare manier te fotograferen, vooral dat alles

zich hier afspeelt in en rond het zwembad en de publieke

douches. Zonder enige ervaring in het omgaan met deze

groep van mensen, waren we verrast hoe vlug er een soort

vertrouwensrelatie groeide en we op een enthousiaste mede-

werking konden rekenen en zelfs meermaals gevraagd wer-

den om hier en daar nog bijkomende foto’s te nemen.

De beste opnames verzamelden we daarna in een album,

waarover het Bestuur van Somival vrij kan beschikken. Een

beperkte selectie van kandidaat-wedstrijdfoto’s werd voor-

gelegd aan de bestuursleden, de gefotografeerden en fami-

lie of begeleid(st)ers. We kregen hun toestemming voor ge-

bruik van deze foto’s, en zelfs aanmoedigingen met de hoop

dat hun vereniging mogelijk ook langs deze weg wat extra

aandacht kon krijgen.

We meenden ons dus voldoende ingedekt te hebben om

met deze foto’s naar buiten te komen. Wellicht waren we

door de spontane en blije medewerking van alle Somival-

betrokkenen de mening toegedaan dat dit vrij open stand-

punt t.o.v. foto’s van en met gehandicapten zowat alge-

meen aanvaard werd binnen dit milieu. Maar na de discussie

hieromtrent in onze laatste clubvergadering hebben we deze

visie enigszins moeten bijstellen. In vele (of misschien wel de

meeste) gelijkaardige organisaties lijkt het standpunt eerder

te wijzen op een weigering van dergelijke fotoreportages

met als argument : we moeten deze mensen in hun eigen-

waarde laten.

Maar als de Provincie een wedstrijd uitschrijft met dit thema,

dan zijn we toch wel benieuwd hoe de Jury (met o.m. verte-

genwoordigers van de Vrijwilligerswerking) zelf aankijkt tegen

dit genre fotografie. Uiteindelijk kunnen we toch moeilijk

“vrijwilligers aan het werk” fotograferen zonder de personen

af te beelden waarvoor ze dit allemaal doen, ook al zijn het

vb. mensen met het syndroom van Down; en zijn ze schaars

gekleed omdat dit

niet anders moge-

lijk is in de omge-

ving waarin dit zich

alles afspeelt : in dit

geval : het zwem-

bad.

Leon Leroy

Nooit gedacht Ik ben bijlange nog niet zover maar

ik heb wel al dikwijls stil gestaan bij

de tekst van het liedje van Jean Ga-

bin: "maintenant, comme je suis

dans l'automne de ma vie...". Ik her-

haal, ik ben er nog niet aan toe

maar een mens mag en moet ook

wel eens vooruit durven denken.

Ik las deze week de krant en moest terugdenken aan mijn

jeugd, tante nonneke,dat stond altijd voor ouderwetse deug-

delijkheid. Geen mens dierf het in zijn hoofd te halen ook

maar een onvertogen woord uit te kramen in aan- zowel in

afwezigheid van zoveel vestimentaire degelijkheid. Helaas,

dit beeld ligt aan diggelen, ik kwam vannacht badend in het

zweet wakker door de herinnering aan een nooit eerder ge-

ziene bos schaamhaar. "Ik dacht dat het mijn schuld was",

zegt de getuige. Vrij vertaald: als zelfs nonnekes niet meer te

vertrouwen zijn.

Ik ben altijd voorstander geweest van een dieselkar, over-

schot aan trekkracht bij laag toerental en bovendien zeer

zuinig. Sinds kort word ik met de vinger gewezen en versleten

voor een ordinaire schaamteloze vervuiler. In mijn dromen zie

ik mij al in mijn propere Prius naar de fotoclub komen. Helaas

onvoldoende. Als ik straks met mijn geitenwollen sokken aan

wil rond hossen in de Ardense bossen zal ik dat helaas nog

enkel kunnen tussen 21 juni en

15 augustus want buiten deze

periode zullen mijn zonnepane-

len onvoldoende energie gene-

reren om mijn prestigieuze Re-

nault Zero voor zoveel kilometer

op te laden.

Intussen tuf ik nog steeds rond in mijn ouwe trouwe ma-

zoutstoof. Ook dat stelt mij voor problemen, mijn oude kente-

ken 764 K 3 voldoet niet meer. Mijn vriend Etienne Schouppe

vindt de letter-cijfer combinatie niet meer van deze tijd en zijn

halfzus Joëlle Milquet vindt het rood niet meer Belgisch ge-

noeg. Ik moet zo snel als mogelijk overschakelen op een

combinatie 1-ABC-123. Ik heb de betekenis van het eerste

cijfers nog niet kunnen achterhalen. Wie weet staat de 1 voor

tijdelijk te gedogen en een 9 garant voor een voorkeursbe-

handeling in de spliksplinternieuwe nationale euthanisiekliniek

die door de overheid wordt gerund.

Vorige week reed ik op de autoweg, plots zie ik een felle flits

in mijn achteruitkijkspiegel en zie in de berm nog een vage

schim van een politievoertuig. Juist, we mogen drie dagen

lang maar 90 km/u rijden en ik doe er 121. Ik stuur snel een

SMS naar God en zeg hem dat het mij spijt en vraag om ver-

giffenis. Ik vind dat "dat voldoende moet zijn". Verkeerd ge-

dacht, voor sommige misdrijven is er nog ge-recht-igheid,

vanmorgen zit er een bruine enveloppe in de brievenbus.

Uit pure frustratie wil ik naar buiten om een sigaretje te roken,

ver kom ik niet want de antirookpolitie houdt mij overal tegen.

Een alternatief in de vorm van een lekker fris pintje in een

heerlijk glas kan ook al niet meer. Een kleffe slok half Hollands

of Braziliaans bier in een slappe plastiek beker laat ik graag

aan mij voorbij gaan. Dan nog liever een Waals biertje in een

'gobelet', klinkt als iets deftiger en daar weerstaan trappisten

tenminste nog aan de felste branden. Bovendien mogen de

klokken van hun klooster tenminste nog boven de 100 dB uit-

schallen.

Ik miste de laatste verkiezingen wegens een 'buitenlandse

missie', ik zou graag nog eens socialistisch stemmen . Ook dat

is wishfull thinking, sedert 25% van de stemmen halen resul-

teert in 100% groot gelijk en macht, is ook dat geen optie

meer, het buitenland lonkt.

Bekomen van zoveel emotie op zo een kor-

te tijd, schiet ik in een nostalgische bui nog

snel een tri-X filmpje vol dat ik al al die jaren

koester in mijn kelderfrigo. Na vier pogingen

om het in te leveren bij een fotograaf be-

sluit ik het met het schaamrood op de wan-

gen aan te bieden in de KGA-kluis op het

containerpark. Ik krijg het terug mee naar huis als onidentifi-

ceerbaar gevaarlijk afval, ik kieper het dan maar in de vuilzak

bij dat overigens slachtvers Duits dioxine-koteletje. Waar is de

tijd dat ons landje ook in deze laatste sector koploper was?

Ik denk terug aan de tijd dat

mijn kinderen klein waren, net

als menig fiere ouder heb ik

mijn kinderen naakt gefotogra-

feerd op het obligate scha-

penvel. Helaas, Marc Dutroux

heeft in zijn eentje beslist dat ik dat binnenkort met mijn ei-

genste kleinkind niet meer durf te riskeren. Bovendien, nu ik er

aan denk, ik ben al meer dan 35 jaar dezelfde vrouw trouw. Is

dat nog normaal?

Dus, aan wie het horen wil, deze smeekbede... alstublieft,

help mij af van dat etiket van excentriekeling en help mij mij-

zelf ervan te overtuigen dat wat 'toen' normaal was ook' nu'

nog als normaal zou kunnen worden beschouwd. Gun mij

weer de illusie van een gelukkige grijze muis. Ik zal jullie dank-

baar zijn.

(naam en adres bekend bij de redactie)

De eerste veldslag De programmering van de clubwedstrijden voor 2011 is onge-

nadig. Het jaar is pas gestart of de eerste bergrit dient zich al

aan. Dat is trouwens de beste manier om voldoende foto's te

verzamelen voor deelname aan de WVFD-wedstrijden.

Er zijn wat minder foto's dan gewoonlijk. Niet onlogisch want

dit keer mogen we slechts 2 kleurenfoto's en 2 zwartwitjes la-

ten meespelen. Kwestie van de jurering wat beheersbaar te

houden.

Laten we starten met de kleurenfoto's. Sommige foto's dra-

gen uiteraard de stempel van de meester maar toch vinden

we op de tafel werk dat we in eerste instantie onmogelijke

kunnen thuisbrengen. Het wordt dus wachten op de bespre-

king van het werk. Intussen wordt er naarstig geteld om zo

snel als mogelijk tot het verdict te komen. En ziehier het resul-

taat: de beste foto is van de hand van Frank Vervaeck ge-

volgd door werk van respectievelijk Jan Demets, Yves Van De

Kerckhove, alweer Frank en Jan, Jacques Vanhulle, Hubert

Baluwé, Rik Depraetere en Johan Hespeel. Als onafhankelijk

waarnemer heb ik er het raden naar of Otto Focus als gevolg

van de uitslag naar Frank trok of het net omgekeerd is en dat

Otto Focus Frank er kon van overtuigen deel te nemen aan

de clubwedstrijd. Het doet er niet toe.

Zwartwit dan, ook hier ligt de kwaliteit van de beelden dicht

bij elkaar en uit de telling blijkt dat het puntenverschil gering

is, maar daar gaat het niet om. Afspraak is dat we enkel de

10 eerste plaatsen meedelen: op één staat Johan Hespeel.

We tellen verder af; Flor Depraetere, Hubert Baluwé, Johan

Hespeel, Yves Van De Kerckhove, Rik Depraetere, Jan De-

mets, Hubert Baluwé, Rik Depraetere, Jan Demets.

Nog een leuke anekdote. Voor de tweede keer halen we er

zowel bij kleur als bij zwartwit de meest controversiële foto uit.

Dit is de foto waarbij de maximum- en minimumscore het

verst uit elkaar ligt. Samen met Rik Depraetere tel ik de pun-

ten samen en met veel genoegdoening stelt Rik vast dat

dochterlief één foto maar een "klotefoto" vindt. "Hihi, laat ze

het maar een keer uitleggen" vertrouwt hij mij in de jurykamer

toe. Nu moet je weten dat bij het tellen van de punten wij

geen enkel zicht hebben over welke foto we het hebben. En

laat dit nu net het leuke van de avond worden: dochter Flor

vindt namelijk de foto van vader Rik maar een klotefoto!

Koninklijke SOBEKA Fotoclub is niet verantwoordelijke voor ge-

beurlijke ongevallen in de huiselijke kring, dit weze duidelijk!

Christiaan

Wist jij dat? Nooit te oud om iets bij te leren. Ik wist wel van het bestaan af

van patroonheiligen. Sint-Cecilia is de

moederkloek waarachter trompetters

zich verschuilen als ze nog eens wat la-

waai willen maken op straat terwijl Sinte

Barbara de brandweermannen de

hand boven het hoofd houdt als het

vuur weer eens te heftig laait.

De druivelaar heeft mij deze week zon-

der schroom op een tekort in mijn ken-

nis gewezen. Ook fotografen hebben

een 'patrones'. De heilige Veronica, zo

heet die van ons!

Blij het te weten, nu ik weet dat ik be-

schermd ben, kan ik tenminste met een

gerust gevoel met fototoestel in aan-

slag de straat op.

Christiaan

Marielin Ovaere

Otto in Ethiopië De eerste ontmoeting in 2011 van Otto met een clublid was een buitenbeentje. Je zou kunnen zeggen dat het een soort terugkeer was naar de natuur en de basis van ons bestaan.

“Als de deur van het lokaal op een

later tijdstip open gaat heb je veel kans dat Frank eraan komt. Als jong gepensioneerde (je zou het niet zeg-gen é) heeft hij het toch nog steeds druk. Iedereen in de club weet dat Frank een sociaal en geëngageerd

persoon is. Vol enthousiasme kan hij vertellen over zijn Afrikaans project, zonder op te scheppen. Hoed af Frank, er zijn er niet veel die het je zul-len nadoen.”

Foto Sobeka

Sobeka in the seventies

Frank Vervaeck komt bij Sobeka in de beginjaren 70.

“Als nieuweling werd je onmiddellijk geconfronteerd met de toppers van de club. De vergaderingen hadden plaats in de Gambrinus. Je had toen bij Sobeka een heel toffe sfeer maar die was helemaal anders als nu. Vooral dia’s waren toen in en een aantal leden boekten heel wat successen binnen en

buiten de club. Die wilden dat de nieuwe ook hun best deden en je werd heel hard aangespoord om de kwaliteit van je werk op te drijven. Ze por-

den je aan om beter te presteren en je kreeg vol-doende feedback om leerpunten waar te ma-ken!

Ik was in die tijd erg geïnteresseerd en gefascineerd door bo-dy’s (daarmee bedoelt Frank camerahuizen) en mooi materi-aal. Zo kocht ik in 1977 een Minolta XM van toenmalig clublid

Luc Depreitere. Dat was een prachtig reflextoestel met ver-wisselbare zoekers. Toen ik op reis ging begaf mijn oud toestel het net voor het vertrek en zo nam ik de XM mee. Op het eind van de reis kreeg ik daar ook een probleem mee. Het toestel wou niet meer opengaan. Ik durfde niets te forceren en dus waren de opnamen gedaan. Toen ik bij de fotograaf

ging met het toestel voor herstelling openden zij het ter plaat-se en het probleem was opgelost en deed zich nooit meer voor.

Later dat jaar nam ik ook een tijdje afstand van Sobeka.”

Sobeka in the eighties en later

“In 1985 keer ik terug naar Sobeka onder impuls van Luc Le-

roy, zoon van Leon. Ik kom geregeld naar de vergaderingen, maar de competitie en de jureringen trekken wij wat minder aan. Ik kom vooral naar de club voor het sociaal aspect en voor de contacten. Ik heb een heel gevoelsmatige aanpak als ik naar een foto kijk : een foto staat mij aan of niet en dat

heeft niet direct iets te maken met techniek of iets anders. Waarom een foto mij aanstaat weet ik niet zo uit te leggen.”

“Over de foto's van andere clubleden geeft Frank niet zo graag zijn mening bloot. Hij waardeert iedereen die de moei-te doet om iets goeds te brengen. Hij geniet vanop de ach-terste rij van alle mooie werken en zal hier of daar, met een

kwinkslag, wel zijn stem eens laten horen aan de mensen die rond hem zitten. Nooit zal hij iemand afbreken maar iedereen met respect benaderen.”

Ik had een Nikon F4 en D70, maar toen ik de resultaten zag van iemand die foto’s had genomen in dezelfde omstandig-heden als ik, en als ik de resultaten vergeleek dan was de be-

slissing snel genomen om te moderniseren.

Otto zocht op Internet naar de F4 en kwam tot de volgende mogelijkheden. Ofwel is dat het ene ofwel het andere toestel. Het zijn beide F4-toestellen.

“Ik kocht een D700 en dacht van verder te kunnen met mijn vorige objectieven maar toen de motor van de autofocus

het begaf bij één objectief en mijn ander objectief het ook begaf, dan moest ik ook nog een nieuwe 24-70 2.8 kopen. Zo sta ik nu helemaal in het nieuw.”

(Noot van de schrijver : het is de tweede keer dat Frank pro-blemen heeft met au(ot)tofocus bij het veranderen van toe-stel)

“Dat heeft toch mijn positie ten opzichte van de club veran-derd. Nu ik dat mooi materiaal heb vind ik dat ik daar iets moet mee doen en zo heb ik mij voorgenomen om stilaan weer werken mee te brengen. De volgende clubwedstrijd breng ik al zeker een paar foto’s mee.

Ik zou mij graag in de komende tijd wat meer toeleggen op Photoshop zodanig dat ik mijn foto’s wat kan bijwerken waar nodig.”

“Voor mij is Frank een zeer waardevol clublid. Hij heeft steeds een ludieke kijk op de dingen. Is altijd in om een mopke te maken. De mensen die in zijn buurt zitten zullen zeker zijn aan-

wezigheid merken, de mensen die iets verder zitten hebben kans Frank niet opgemerkt te hebben. Daarmee wil ik maar zeggen dat hij geen luide roeper maar eerder een stille ge-nieter is.”

En dan nog Ethiopië

“Bij Bekaert werd ik betrokken bij kennisbe-heer.

Het is een boeiende opdracht geweest waar ik naging in hoeverre welke kennis moest beschikbaar zijn voor wie en welke

kennis beveiligd moest worden. Zo moest het mogelijk gemaakt worden om na te gaan wie welke kennis raadpleegde voor zijn werk. In andere gevallen was het soms nodig om een signaal te geven als iemand kennis opvroeg waarmee hij/zij niet direct iets mee te maken had. Dat was misschien een signaal dat iemand met

bepaalde know-how naar de concurrentie wilde vertrekken. Om dit uit te werken ben ik de wereld rond gereisd. Ik kwam meestal in heel chique hotels terecht, maar op bepaalde plaatsen begon bij mij een belletje te rinkelen. Zo stond ons hotel in Brazilië op amper 50 meter van de sloppenwijken. Ik stapte uit de taxi op enkele honderden meters van het hotel

om te zien wat daar leefde. In Indië (2005) kreeg ik de cultuur-schok. De krottenwijken over ettelijke kilometers riepen bij mij op :

Korte tijd nadien kwam ik in contact met Rishan Kahsay Dory, een Ethiopische vrouw die eerst de rijkdom had gekend in haar land onder Haile Selassie, maar dan met de val van de keizer plots superarm was geworden. Ze had een Belg leren kennen en is dan met hem naar Otegem komen wonen en gehuwd. Als haar man na 7 jaar kwam te sterven stond ze

weer aan de grond en startte ze lezingen over haar land, de cultuur en de huidige situatie. Samen met 3 hartsvriendinnen startte ze een droom om in haar geboortedorp een kraamki-niek te kunnen bouwen. Ze had de ellende daar gezien en meegemaakt en wou daar een project voor opzetten. Bij haar zoektocht hebben onze wegen zich gekruist en vanaf

2005 ben ik mij beginnen inspannen vaor dat doel.”

ER MOET IETS GEBEUREN

Voor uw informatie zocht Otto naar Ethiopië op Internet

Als opening een merkwaardig feit uit Ethiopië. De origine van de mens :

Fossielen van Australopithecus afarensis zijn

gevonden in Ethiopië. Lucy was een

volwassen vrouw die ongeveer 3,2 miljoen

jaar geleden leefde in wat tegenwoordig

Ethiopië wordt genoemd. Van haar geraamte

bestaan tegenwoordig nog vrij veel bo#en,

waaronder haar ribben, onderkaak en een

deel van het bekken. Lucy had het bekken

van een rechtoplopend dier, en was daarmee

in 1974 de oudst bekende fossiele hominide

die rechtop kon lopen.

Lucy (foto Wikipedia)

Wikipedia en andere zeggen verder over

Ethiopië:

Het woord Ethiopië is Grieks en dat betekent “bruingebrande

gezichten”. Vernoemd naar de donkere huid van de oorspronkelijke

Ethiopische bewoners

De hoofdstad is Addis Abeba, wat ook wel Addis Adeba wordt

genoemd. De Ethiopische munteenheid is de Birr. Vergelijkbaar: 9,86

Birr is ongeveer € 1,00.

Het land bestaat uit ongeveer 45% moslims, 40% christenen

Ethiopische Orthodoxe Kerk) en de overige 15% bestaan uit Hindoes,

Protestanten en Rooms

Katholieken.Tot aan de

Tweede Wereldoorlog

stond Ethiopië bekend

onder de naam

"Abessinië", hoewel

Ethiopië reeds voor die

@jd de officiële naam is

van het land. Ethiopië of

Abessinië was nooit

gekoloniseerd geweest

door een vreemde

mogendheid, al was er

wel een Portugese invloed door hun handelsreizen.Italië viel in 1935

Ethiopië aan en wist het Ethiopische leger in 1936 te verslaan. In 1941

werd Ethiopië door de Bri#en op de Italianen veroverd en werd het

weer onaCankelijk.De laatste keizer van Ethiopië was Haile Selassie,

die voor de Italiaanse bezeEng en daarna tot 1974 aan de macht was.

Na zijn afzeEng werd het land geregeerd door het bewind van de

marxis@sche dictator Mengistu Haile Mariam. Na een burgeroorlog

nam de Tigrische Meles Zenawi de macht over. Onder de regeringen

Zenawi heeI Ethiopië onaCankelijkheid verleend aan het voorheen

beze#e en eenzijdig geannexeerde Eritrea, en is Ethiopië omgevormd

tot een federa@e. Als een van de oudste landen ter wereld wist

Ethiopië zich door de eeuwen heen te verdedigen tegen het

kolonialisme, waarmee het een symbool werd van hoop en

onaCankelijkheid in Afrika. De Ethiopische cultuur is zo omvangrijk

dat in 2004 het eerste deel van een encyclopedie verscheen: de

Encyclopaedia Aethiopica.

De Ethiopische regering hanteert een brede defini@e van cultuur.

Want niet alleen de liefst 80 inheemse talen en hedendaagse kunst

gelden als cultuur, ook eetgewoonten, rituele ceremonies en

tradi@oneel leiderschap vallen daaronder. Het cultuurbeleid, dat de

ministerraad in oktober 1997 goedkeurde, garandeert de gelijke

toegang tot cultuur voor alle ‘na@es, na@onaliteiten en volken van

Ethiopië’. Het verantwoordelijke Ministerie voor Jongeren, Sport en

Cultuur tracht daarmee de discriminerende prak@jken van het

dictatoriale Derg-regime, dat in 1991 na een bloedige periode omver

werd geworpen, uit te wissen.

De eeuwenoude beschavingen binnen Ethiopië’s grenzen bleven niet

gevrijwaard van kunstroof. Vandaag de dag is het behoud en

terugvorderen van cultureel erfgoed een belangrijk beleidspunt. Begin

2004 lanceerde de regering een nieuwe campagne. Een mijlpaal was

de terugkeer, begin 2005, van de Axum-obelisk, die op bevel van de

Italiaanse dictator Mussolini in 1937 werd gestolen. Het 1700 jaar

oude monument, dat de graven van de heersers van het

legendarische Axum in het noorden van Ethiopië markeerde, stond

meer dan zes decennia lang op een plein in Rome.

Ethiopië heeI nog meer kunstscha#en terug te halen. Zo ijvert de

organisa@e Afromet al decennialang voor de terugkeer van de

Maqdala-scha#en. Die kunstscha#en werden in 1868 geroofd @jdens

de Britse invasie. De gestolen objecten schi#eren nog al@jd in

Amerikaanse en vooral Europese ins@tuten zoals het Bri@sh Museum

en het Victoria and Albert Museum in Londen.

Ethiopië bestaat voor het grootste deel uit het uitgestrekte en rela@ef

vruchtbare Ethiopisch Hoogland, dat van noord naar zuid doorsneden

wordt door de Grote Slenk.In het Ethiopisch Hoogland ontspringt de

Blauwe Nijl (in het Tanameer), die samen met de Wi#e Nijl en de

eveneens in Ethiopië ontspringende Tekeze-rivier de Nijl vormt.

Andere grote rivieren die het hoogland ontspringen zijn de Awash,

Baro, Omo en Wabi Shebelli. Ondanks dat Ethiopië nabij de evenaar

ligt, kent het in verband met de hoogte van het Ethiopisch Hoogland,

een rela@ef gema@gd klimaat. Uitzondering zijn de lager gelegen

gebieden, zoals de Danakildepressie en de Ogaden, die een heet en

droog klimaat kennen. Ethiopië is een land met massieve rotspar@jen

en enorme tafelbergen, diepe canyons en vulkaankegels en golvende

vlakten. Tussen de Danakilwoes@jn en de besneeuwde berg Ras

Dashen ligt een prach@g afwisselend landschap. Hier groeit een groot

aantal plantensoorten en die kunnen tegen grote droogte en hi#e.

De Hoogvlaktes kennen veel regen en koelte. Ethiopië is een land

waar heel veel verschillende diersoorten rondlopen, zelfs nog

onontdekte diersoorten. Ook de vogels kennen een grote

verscheidenheid, er zijn ongeveer 800 soorten gesignaleerd.

Volgens het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Na@es leeI

in Ethiopië 44,2% van de bevolking onder de armoedegrens. [5]

Cultureel erfgoed : Wanneer het gaat om zichtbare overblijfselen van

een rijk en zijn cultureel verleden, kan alleen Egypte het in Afrika

opnemen tegen Ethiopië. De culturele rijkdom van Ethiopië komt

vooral voort uit zijn christelijk erfgoed. En toch is dat niet de enige

bron. Een islami@sche stad als Harer fascineert elke bezoeker. De

muziek is meeslepend. De oudste historische schat van Ethiopië werd

in 1974 gevonden bij de rivier de Awash in het noordoosten. Stel je

voor: een bijna volledig 3,5 miljoen jaar oud mensach@g skelet van

een vrouw! Omdat het tot dan toe oudste skelet twee miljoen jaar

oud was, schokte deze vondst de wereld. De waarschijnlijk oudste

culturele stad ligt bij de

oostelijke stad Dire

Dawa. In gro#en

bevinden zich

rotstekeningen die door

sommigen worden

toegeschreven aan

Bushmen.

Ter aanvulling: de oppervlakte van Ethiopië is 1.112.000km. Dat komt

overeen met ongeveer 33 maal België of voor de echte

Zwevegemnaren 17.586.589 keer de oppervlakte van Zwevegem.

De munteenheid birr heeI niets te maken met een bier dat aan de bar

van de club wordt besteld.

Eritrea is nog steeds in oorlog met Ethiopië en de oorlogslijn ligt op

amper 5 kilometer van het dorp waar het project van Frank loopt.

“Zo zijn wij gaan werken voor de opbouw van een legale or-

ganisatie om een droom waar te maken. Dit werd vzw Ethio-

pië IK WIL LEVEN.

Bezoek de website door op het logo

of de bovenstaande link te klikken.

Je moet daarbij op lange termijn den-

ken en ook rekening houden met de

situatie ter plaatse. Daarom ga ik nu

geregeld naar Kelat en omstreken om

vzw ETHIOPIË IK WIL LEVEN

ter plaatse de zaken te zien en te bespreken. Bij de start was

er geen water, geen elektriciteit, gewoon niets. Maar met de

medewerking van de lokale autoriteiten hebben zij de elektri-

citeit tot daar doorgetrokken.

Wij hebben intense contacten met een aantal instellingen

zoals Terradialoog vzw, Ingenieurs zonder grenzen, Caritas, en

de Belgische en lokale officiële instellingen.

“Frank zijn grootste passie ligt in Ethiopië. Vol vuur kan hij er

uren over bezig zijn. Laat ons hopen dat zijn beeldresultaten

de weg naar de fotoclub niet zijn vergeten.”

“Ik veronderstel dat hij vanuit zijn buitenlandse reizen toch al

over een serieuze voorraad foto’s beschikt. Misschien moet hij

wat meer aangepord worden om met nieuw fotowerk voor

de dag te komen of op de website te zetten.”

Sensibliseren is een belangrijke taak. Zo ga ik regelmatig naar

scholen, hospitalen en verenigingen om dit project te promo-

ten. Een van die promoties was met Betafence, toen ook

Jean-Marie Pfaff zijn medewerking verleende.

JM Pfaff met Edith De Beck

foto website

Hier en daar komen steunbetuigingen tot stand bij onder-

meer de Provincie West-Vlaanderen, serviceclubs, ,bedrijven

en individuën en daarmee kunnen wij de droom helpen reali-

seren.

Wij zijn gestart met een kraamkliniek te bouwen en dank zij de

subsidies, de giften en de medewerking van regeringen in

ons land en in Ethiopië hebben wij op 15 mei 2010 de officiële

inhuldiging kunnen doen. De lokale autoriteiten leveren het

personeel en wij passen voorlopig het extra loon bij.

Maar dit loopt niet vanzelf, je moet blijven onderhandelen en

samenwerken met individuën en grote organisaties. Je moet

je inleven in hun manier van denken en in hun cultuur om

enig succes te boeken.

Na de realistie van de kraamkliniek bleek dat de lokale bevol-

king behoefte had aan een plantentuin ( de lokale bevolking

heeft een voedselzekerheid

van 5 à 6 maanden) en

dank zij een Vlaams ontwik-

kelingsproduct TerraCottem

slagen wij erin om de tot

woestijn geworden grond

terug vruchtbaar te maken.

De 50% polymeerkorrels in dit

product houden het water

vast en de andere 50% be-

staat uit 22 verschillende

meststoffen, trage en snelle

bemesters. Die bemesting

werkt ongeveer een jaar.

Piloot moestuin met TerraCottem

Dino Galbusere (Terradialoog vzw) demonstreert het Terra-

Cottem product

Waar vroeger hoog gras groeide is er nu door de oorlog over-

al rots en zandgrond.

Nu werken wij aan een verdere ontplooiing van het dorp in

de vorm van een trainingscentrum (project van 2 à 3 jaar) en

een schooltje. De Ethiopische autoriteiten hebben zich al ge-

ëngageerd voor leraars, uurlonen en infrastructuur.,Wij zoeken

nog naar lokale financiëringspartners. Wij zouden ook een

labo en een apotheek moeten bijbouwen. Je ziet dat daar

werk aan de winkel is.”

Mijn schooltje

Maar Frank ben je dan nooit ontmoedigd?

“Je moet je hier blijkbaar blijven verdedigen. Wij kennen bij

ons die nuchtere geesten. Maar je moet er blijven voor gaan,

stapvoets, en je krijgt een buitengewoon gevoel van de men-

sen die je ginder uit de nood kunt helpen. Mensen van hier

hebben armoede gezien op het tv-scherm maar armoede

moet je voelen om te begrijpen.”

Het gesprek met Frank is een doorleefd verhaal , doorspekt

met emotionele en soms harde getuigenissen.

“Mensen moeten vechten om te leven en om te eten. Een

vroedvrouw verdient daar ongeveer 80€ per maand, een kui-

ser of bewaker 12€ per maand.

“Tot slot het verhaal van dat 11-jarig meisje dat daar plots zat,

rond 16.30u. Niemand kende haar. Ik nam een foto en met

de medewerking van een tolk vernamen wij dat zij geen ou-

ders meer had en was grootgebracht door tantes en familie.

Nu ze 11 was hadden ze haar daar gedumpt en moest ze

maar voor haar eigen instaan. Als ze niet voor het donker (18

uur) wordt opgenomen, dan is ze verloren. Ze wordt stellig

verkracht en later ooit eens vermoord teruggevonden. Ik

zocht een opvang voor haar en toen wij buitenkwamen om

haar een onderdak te geven was het donker. Wij vonden

haar nooit meer terug……………..”

Noot van Otto : Ga zeker eens kijken naar de website

www.ethiopie-berhaney.be

“Er mogen meer mensen als Frank op deze aardbol rondlo-

pen. Er zou meer gelachen worden en minder "pissig" worden

gedaan. (Ik weet niet of de censuur dat woord kan toela-

ten????)”

“Maar voor zijn inzet voor zijn Afrikaans Project, daar kunnen

we alleen bewondering voor hebben…”

De pater familias

“Ik heb een tijdje in Waregem gewoond maar nu wonen wij

in Otegem. Wij leven daar heel rustig en afgelegen met Ria

en de 3 kinderen. Nele (26) en Linde (24) hebben beide crimi-

nologie gestudeerd en zijn nu bezig met projecten om jonge-

ren te helpen, terwijl Hanne (20) nu pedagogie studeert.

Sinds verleden jaar ben ik met pensioen en zo verdeel ik mijn

tijd tussen mijn familie en de passie om een goed doel te

steunen voor Ethiopië. Dat is niet eenvoudig omdat een pas-

sie nu eenmaal een passie is en het niet gemakkelijk is om dat

evenwicht te doseren, maar ik doe er alles voor om daarin te

slagen.

“Ik ken hem vooral als oud-collega en vriend van mijn zoon

Luc, maar zeker ook als enthousiaste babbelaar aan de toog

bij de “après-ski” van de clubvergaderingen. Met hem in de

compagnie vallen de gesprekken niet vlug stil hoor !!!”

Frank, veel succes met de familie en met de projecten in Ethi-

opië, wij kunnen allemaal nog iets van jouw.leren.

Het ga je goed.!

De biologische fiche van Frank Naam : Frank Vervaeck

Geboren in Zwevegem, België

LeeIijd : Al@jd jong van hart en geest, maar toch 7 jaar ouder dan

Sobeka

Gehuwd met Ria, die bij Betafence werkt

3 kinderen ; Nele, Linde en Hanne

Houdt van mooie camerahuizen en materiaal.

HeeI een deel van zijn hart verloren in Ethiopië, maar heeI een groot

hart

Werkten mee aan deze Flits:

Christiaan Clapuyt

Rudy Deboeuf

Luc Depreitere

Leon Leroy

Marielin Ovaere

Doordenkertje Onlangs een documentaire gezien waar gepoogd werd een beeld te

schetsen hoe de wereld zou evolueren als de mens er plots niet meer

zou zijn

Eén statement bleef me daar wel bij:

Wat de Egyptenaren 4 à 5000 jaar geleden in stenen schreven

(beitelden) is vandaag nog voor een groot deel perfect bewaard.

De huidige ingenieurs kraaien al victorie

als ze kunnen aankondigen dat er een

informa@edrager ontwikkeld is die

misschien wel eens...... 100 jaar zou

kunnen meegaan.

Gelukkig moet ik niet telkens de Flits samenstellen met hamer en

beitel

Rekeningnummer

468-7121641-64

http://www.sobekafotoclub.be

Algemeen e-mailadres

info@sobekafotoclub.be

Voorzitter: Reserveren van studio of zaal

Johan Hespeel, Oude Bellegemstraat 1D, 8550 Zwevegem

tel: 056 75 56 11 e-mail: johan.hespeel@scarlet.be

Erevoorzitter:

Leon Vanneste, Twee Molenstraat 16, 8550 Zwevegem

tel: 056 75 59 72

Secretariaat en redactie Flits:

Chris@aan Clapuyt, van Halewynstraat 7, 8550 Zwevegem

tel: 056 75 81 60 e-mail: chris.clapuyt@skynet.be

Lay-out:

Rudy Deboeuf e-mail: rudy@deboeuf.be

Contactadressen

VU: Christiaan Clapuyt