EINDHOVENS DAGBLAD SPECTRUM 5 ‘Dit is eigenlijk alles wat ik...
1
EINDHOVENS DAGBLAD ZATERDAG 3 AUGUSTUS 2013 SPECTRUM 5 door Evi van den Oever e-mail: [email protected] fotocollage Jessica Miggelbrink E r wordt wat geschuifeld met de banken, een neus wordt opgehaald, verder is het stil. Zo stil is het de afgelopen week niet geweest. Kampcoördinator Mattijn Amsing zet de ‘spreekhoed’ op, maar die lijkt nu meer dan ooit overbodig, want ieder- een wacht totdat hij iets zegt. De gespannen sfeer hangt drukkend in de ruimte. „Het was een ontzettend mooie, maar ook heftige week. Nou dit is het dan, het is alweer bijna afge- lopen. Jullie zijn allemaal kanjers.” Bijna geluidloos begint een jongen te huilen, alleen zijn kersverse vriendin- netje ziet het en kijkt hem bezorgd aan. Zachtjes, voorzichtig begint ze over zijn rug te aaien. Een andere jon- gen verliest zijn aandacht en pakt zijn strip van Donald Duck bij zijn voeten vandaan en begint te bladeren. Dan klinkt er een gilletje, gevolg door gegrinnik, een jongedame kan haar ongemak niet anders uiten en ver- breekt daarmee de stilte. Sommigen kijken met een schuin oog door het raam om alvast een glimp op te van- gen van hun ouders, die klaarstaan om hen op te halen. Nee, het is zeker geen doorsnee groep- je jongeren in de leeftijd van twaalf tot vijftien op kamp. Het gaat om kin- deren met een rugzakje, met uiteenlo- pende inhoud. Sommigen wonen thuis, anderen bij een pleeggezin of in een leefgroep. Een enkeling zit sa- men met een broertje en hun moeder in een resocialisatiehuis voor ex- gede- tineerden, of wordt gepest. Een aantal kinderen kampt met een autistische stoornis of een leerachterstand. Ande- ren zitten in een lastige situatie die wordt getekend door een scheiding, het overlijden van een ouder of door een broer of zusje dat de aandacht van het gezin opeist. Wat vaak de stem- ming in de gezinnen vaak verder ver- sombert is een gebrek aan geld om er even tussenuit te kunnen. Juist om die kinderen iets extra’s te kunnen geven, is in 1999 in Veldho- ven Stichting Heppie (eerder KICO) opgericht. Zij organiseert, daarbij ge- holpen door honderden vrijwilligers in combinatie met donateurs en spon- sors, kindervakanties en -weekein- den. Tot vorig jaar huurde Heppie vakantie- complex De Buitenjan in Veldhoven (waar ze dit jaar ook nog gebruik van maken) en een logeerboerderij in Scheerwolde af om de kindervakan- ties te realiseren, maar nu beschikt de stichting over een eigen hotel in de Mierlose bossen. Kosten: zo’n 3,5 mil- joen euro, bijeengebracht door de Vriendenloterij en sponsoren zoals Philips en Auping. Ook hielp de publi- citeit via bekende Nederlanders zoals René en Natasja Froger, die sinds 2009 ambassadeurs zijn van Heppie. „Het is eigenlijk bijna te mooi en te luxe voor een kamp”, vindt Kilian uit Eindhoven. Hij is een bekende bij de stichting. Al sinds zijn achtste viert hij jaarlijks vakantie bij Heppie. Nu is hij gevraagd om een workshop hip- hop te geven aan de jongeren, maar over een paar weken staat zijn laatste ‘eigen’ Heppie-kamp op het program- ma omdat hij achttien geworden is. Kilian: „Het heeft mij zoveel vrijheid gegeven, een uitlaatklep, die ik nor- maal in mijn eigen leven niet heb. Tijdens zo’n week kun je alles van je afzetten, niet denken aan je proble- men. Bijna zorgeloos zelfs, genieten van de dingen die je doet.” Wat zijn achtergrond is wil hij liever niet kwijt. Dat is ook niet van belang, vindt Kilian. „Je weet dat hier ieder- een komt met een reden, je gaat daar ook niet naar vragen, tenzij iemand er zelf mee komt. Je laat iedereen in zijn of haar waarde, je moet een beetje respect voor el- kaar hebben. Iedereen komt hier om een leu- ke tijd te hebben.” Ondanks dat het binnen- kort voor hem de laatste keer is dat hij mee mag met een Heppie-kamp, kan hij er alleen maar positief naar kijken. „Zes jaar geleden heb ik via Heppie mijn beste vriend leren kennen. Ik hoop dat ik bij de lei- ding mag komen. Als ik met tien jaar ervaring niet meer door de selectie- procedure kom, weet ik het niet meer”, lacht de Eindhovenaar. Het lijkt misschien een erebaantje; een midweek tussen de kinderen vertoeven in het splinternieuwe hotel met stralend weer, maar voor de lei- ding van Heppie gaat dat zeker niet op. Alles staat in het teken van een strakke planning, structuur, veel, heel veel aandacht en oplettendheid. „Vooral weinig slaap”, stelt de 21-jari- ge Renata Sneller uit ’t Harde (vlakbij Zwolle), één van de vrijwilligsters. Ze is voor de tweede keer mee als lei- ding. „Als juf leek het me erg leuk en goed om dit te doen en daarom heb ik me aangemeld voor het selectieweek- end. Daarin word je getest en leer je om te gaan met kinderen in allerlei situaties. Vorig jaar heb ik een week- kamp gedraaid met basisschoolkinde- ren en nu ben ik ingedeeld bij tieners. Heel wat anders, maar wel goed voor me, want ik ben namelijk aan het doorstuderen om docent te kunnen worden op een middelbare school.” Renata heeft net als iedere andere vrij- williger drie kinderen onder haar hoe- de. Evy en Daphne (allebei dertien) zijn er daar twee van. „In het begin heb ik altijd een beetje last van heim- wee, maar het is verder een super kamp”, zegt Daphne, die al bekend is met de vakanties van Heppie. Voor Evy ligt dat anders: „Ik ging altijd mee met een ander kamp, maar daar werd ik te oud voor. Ik vind het leuk hier, heb al veel vrienden gemaakt. Graag kom ik nog een terug, als dat mag...”, waarbij ze smekend naar begeleidster Renata kijkt. On- dertussen werkt Daphne driftig verder aan één van haar vele Angry Birds-te- keningen. Ter- wijl de dames zich op hun kamer te- rugtrekken om te douchen en om te kleden, kan de vijftienjarige Dennis niet meer wachten tot de start van de bonte avond, hét hoogtepunt van elk Heppie-kamp. Dennis is dj en mag de muziek verzorgen. Om de apparatuur alvast aan te zwengelen, loopt hij met kampcoördinator Mattijn richting de toneelzaal in het speelgebouw. „Ik houd vooral van Nederlandstalige muziek, thuis zit ik eigenlijk alleen maar achter mijn computer.” Dennis is voor het eerst mee met Hep- pie en is enorm enthousiast. „We doen hier van alles en ik voel ’s avonds dat ik flink gewerkt heb. Nor- maal kan ik nooit slapen en pieker ik veel in bed, maar hier ben ik daar echt te moe voor.” Of hij eenmaal thuis ook vaker achter zijn scherm vandaan komt, weet hij niet. Dennis: „Hier is veel gezelligheid en wordt er veel gepraat en ik heb een goede klik met de groep- sleiding. Thuis heb ik dat niet, ik word veel gepest. Nu, hier, is eigenlijk alles wat ik thuis ook zou willen.” ‘Dit is eigenlijk alles wat ik thuis ook zou willen’ Kinderen die het thuis niet gemakkelijk hebben, kunnen in de Mierlose bossen genieten van een fijne vakantie. Dankzij Stichting Heppie, die sinds kort over een eigen hotel beschikt. „Het is eigenlijk te mooi en te luxe voor een kamp.”
Transcript of EINDHOVENS DAGBLAD SPECTRUM 5 ‘Dit is eigenlijk alles wat ik...
EINDHOVENS DAGBLAD ZATERDAG 3 AUGUSTUS 2013 SPECTRUM 5
door Evi van den Oevere-mail: [email protected] Jessica Miggelbrink
Er wordt wat geschuifeldmet de banken, eenneus wordt opgehaald,verder is het stil. Zo stilis het de afgelopen weekniet geweest.
Kampcoördinator Mattijn Amsing zetde ‘spreekhoed’ op, maar die lijkt numeer dan ooit overbodig, want ieder-een wacht totdat hij iets zegt. Degespannen sfeer hangt drukkend inde ruimte. „Het was een ontzettendmooie, maar ook heftige week. Noudit is het dan, het is alweer bijna afge-lopen. Jullie zijn allemaal kanjers.”Bijna geluidloos begint een jongen tehuilen, alleen zijn kersverse vriendin-netje ziet het en kijkt hem bezorgdaan. Zachtjes, voorzichtig begint zeover zijn rug te aaien. Een andere jon-gen verliest zijn aandacht en pakt zijnstrip van Donald Duck bij zijn voetenvandaan en begint te bladeren. Danklinkt er een gilletje, gevolg doorgegrinnik, een jongedame kan haarongemak niet anders uiten en ver-breekt daarmee de stilte. Sommigenkijken met een schuin oog door hetraam om alvast een glimp op te van-gen van hun ouders, die klaarstaanom hen op te halen.Nee, het is zeker geen doorsnee groep-je jongeren in de leeftijd van twaalftot vijftien op kamp. Het gaat om kin-deren met een rugzakje, met uiteenlo-pende inhoud. Sommigen wonenthuis, anderen bij een pleeggezin ofin een leefgroep. Een enkeling zit sa-men met een broertje en hun moederin een resocialisatiehuis voor ex- gede-tineerden, of wordt gepest. Een aantalkinderen kampt met een autistischestoornis of een leerachterstand. Ande-ren zitten in een lastige situatie diewordt getekend door een scheiding,het overlijden van een ouder of dooreen broer of zusje dat de aandacht vanhet gezin opeist. Wat vaak de stem-ming in de gezinnen vaak verder ver-sombert is een gebrek aan geld om ereven tussenuit te kunnen.Juist om die kinderen iets extra’s tekunnen geven, is in 1999 in Veldho-ven Stichting Heppie (eerder KICO)opgericht. Zij organiseert, daarbij ge-holpen door honderden vrijwilligers
in combinatie met donateurs en spon-sors, kindervakanties en -weekein-den.Tot vorig jaar huurde Heppie vakantie-complex De Buitenjan in Veldhoven(waar ze dit jaar ook nog gebruik vanmaken) en een logeerboerderij inScheerwolde af om de kindervakan-ties te realiseren, maar nu beschikt destichting over een eigen hotel in deMierlose bossen. Kosten: zo’n 3,5 mil-joen euro, bijeengebracht door deVriendenloterij en sponsoren zoalsPhilips en Auping. Ook hielp de publi-citeit via bekende Nederlanders zoalsRené en Natasja Froger, die sinds2009 ambassadeurs zijn van Heppie.„Het is eigenlijk bijna te mooi en teluxe voor een kamp”, vindt Kilian uitEindhoven. Hij is een bekende bij destichting. Al sinds zijn achtste vierthij jaarlijks vakantie bij Heppie. Nu ishij gevraagd om een workshop hip-hop te geven aan de jongeren, maarover een paar weken staat zijn laatste‘eigen’ Heppie-kamp op het program-ma omdat hij achttien geworden is.Kilian: „Het heeft mij zoveel vrijheidgegeven, een uitlaatklep, die ik nor-maal in mijn eigen leven niet heb.Tijdens zo’n week kun je alles van jeafzetten, niet denken aan je proble-men. Bijna zorgeloos zelfs, genietenvan de dingen die je doet.”Wat zijn achtergrond is wil hij lieverniet kwijt. Dat is ook niet van belang,vindt Kilian. „Je weet dat hier ieder-een komt met een reden, je gaat daarook niet naar vragen, tenzij iemand erzelf mee komt. Je laat iedereen in zijnof haar waarde, je moet eenbeetje respect voor el-kaar hebben. Iedereenkomt hier om een leu-ke tijd te hebben.”Ondanks dat het binnen-kort voor hem de laatstekeer is dat hij mee mag met eenHeppie-kamp, kan hij er alleen maarpositief naar kijken. „Zes jaar geledenheb ik via Heppie mijn beste vriendleren kennen. Ik hoop dat ik bij de lei-ding mag komen. Als ik met tien jaarervaring niet meer door de selectie-procedure kom, weet ik het nietmeer”, lacht de Eindhovenaar.Het lijkt misschien een erebaantje;een midweek tussen de kinderenvertoeven in het splinternieuwe hotelmet stralend weer, maar voor de lei-
ding van Heppie gaat dat zeker nietop. Alles staat in het teken van eenstrakke planning, structuur, veel, heelveel aandacht en oplettendheid.„Vooral weinig slaap”, stelt de 21-jari-ge Renata Sneller uit ’t Harde (vlakbijZwolle), één van de vrijwilligsters. Zeis voor de tweede keer mee als lei-ding. „Als juf leek het me erg leuk engoed om dit te doen en daarom heb ikme aangemeld voor het selectieweek-end. Daarin word je getest en leer jeom te gaan met kinderen in allerleisituaties. Vorig jaar heb ik een week-kamp gedraaid met basisschoolkinde-ren en nu ben ik ingedeeld bij tieners.Heel wat anders, maar wel goed voorme, want ik ben namelijk aan hetdoorstuderen om docent te kunnenworden op een middelbare school.”Renata heeft net als iedere andere vrij-williger drie kinderen onder haar hoe-de. Evy en Daphne (allebei dertien)zijn er daar twee van. „In het beginheb ik altijd een beetje last van heim-wee, maar het is verder een superkamp”, zegt Daphne, die al bekend ismet de vakanties van Heppie. VoorEvy ligt dat anders: „Ik ging altijdmee met een ander kamp, maar daarwerd ik te oud voor. Ik vind het leukhier, heb al veel vrienden gemaakt.Graag kom ik nog een terug, als datmag...”, waarbij ze smekend naarbegeleidster Renata kijkt. On-dertussen werkt Daphnedriftig verder aanéén van haar veleAngry Birds-te-keningen. Ter-
wijl de dames zich op hun kamer te-rugtrekken om te douchen en om tekleden, kan de vijftienjarige Dennisniet meer wachten tot de start van debonte avond, hét hoogtepunt van elkHeppie-kamp. Dennis is dj en mag demuziek verzorgen. Om de apparatuuralvast aan te zwengelen, loopt hij metkampcoördinator Mattijn richting detoneelzaal in het speelgebouw. „Ikhoud vooral van Nederlandstaligemuziek, thuis zit ik eigenlijk alleenmaar achter mijn computer.”Dennis is voor het eerst mee met Hep-pie en is enorm enthousiast. „Wedoen hier van alles en ik voel ’savonds dat ik flink gewerkt heb. Nor-maal kan ik nooit slapen en pieker ikveel in bed, maar hier ben ik daar echtte moe voor.” Of hij eenmaal thuisook vaker achter zijn scherm vandaankomt, weet hij niet. Dennis: „Hier isveel gezelligheid en wordt erveel gepraat en ik heb eengoede klik met de groep-sleiding. Thuis heb ikdat niet, ik wordveel gepest. Nu,hier, is eigenlijkalles wat ikthuis ook zouwillen.”
‘Dit is eigenlijkalles wat ik thuisook zou willen’Kinderen die het thuis niet gemakkelijk hebben,kunnen in de Mierlose bossen genieten van een fijnevakantie. Dankzij Stichting Heppie, die sinds kortover een eigen hotel beschikt. „Het is eigenlijk te mooien te luxe voor een kamp.”
