Editie 03 / 2018 - Vaillant · 4 Vaillant Vonk! 3 5 We kunnen niet meer om het begrip...

1Vaillant Vonk! #3Ode aan de vakman

VONK!Editie 03 / 2018

32 Vaillant Vonk! #3

inhoud

6

20

14

26

12

30

18

36

Arnold Tabak:karakterondernemer

Theo Wielinga: installateur en imker

Kees Koudijs: ronkende Ducati’s

Bart Kersten:sportschool in magazijn

Jaap Schut: schatkamer van techniek

Pascal en Yvonne Michorius:rit vol obstakels

Richard Kemper over de verwarmingsman

Remco van Zijl en Ruben van der Vos: avonturiers


We kunnen niet meer om het begrip ‘duurzaam’ heen. We koppelen het aan zonnepanelen, geen aardgas meer, warmtepompen en besparen. Maar duurzaam kan veel meer inhouden. De Dikke van Dale geeft drie betekenissen: “1.lang durend, 2.weinig aan slijtage of bederf onderhevig 3. het milieu weinig belastend”. Duurzaam is dus een veel breder begrip. Denk ook aan de omgeving om ons heen, de bossen, je eigen tuin, je gezin, passie, vrienden of een hobby.

Mijn hoofd stond de afgelopen maanden alleen maar naar mijn bruiloft. Op 25 mei 2018 was ik de bruid! Nu heb ik nooit van kinds af aan grote dromen gehad over mijn bruiloft. Ik wist niet eens of ik een witte jurk wilde. Het moest vooral een relaxte bruiloft zijn. Gewoon lekker met een barbecue, geen stress, geen spanning en ‘s avonds een goed (Brabants) feestje. De bruiloft was in ieder geval volledig geslaagd. Maar nu het allerbelangrijkste: op naar een duurzaam huwelijk.

Dat duurzaamheid in alle aspecten van ieders leven belangrijk is, is ook te zien in deze editie van VONK. We portretteren twee echte warmtepomp-ambassadeurs, die met veel passie voor duurzaam hebben gekozen. Daarnaast zien we ook weer een aantal mooie familiebedrijven terugkomen die al lang bestaan. Tot slot een aantal mooie hobby’s die voor iedereen een duurzaam aspect in het leven geven.

Uiteindelijk blijft dat toch het allerbelangrijkst: de tijd nemen om van het leven te genieten, de kleine dingen te omarmen en af en toe eens rust te nemen. Want de wereld om ons heen is prachtig. Dat laten de installateurs in deze editie van VONK ook zien: neem vaker de tijd om even rustig te bepalen of het vuurtje dat in jezelf wakkert, nog wel de juiste stooklijn heeft. Want het installateursleven is te mooi om daar niet optimaal van te genieten.

Veel leesplezier!

Wendy van Duijnhoven

Brandmanager Vaillant Nederland

Duurzaamheid in élk aspect van het leven


Karakter zonder

opsmuk encompromissen


Alles op gevoel

Aan de buitenkant misschien wat nukkig en koppig, maar

van binnen een vakman die het beste voor heeft met

zijn omgeving. Het is behoorlijk uit de hand gelopen, het

zelfstandig ondernemerschap van Arnold Tabak (44). Op

zijn 25e nam de eigenwijze Oost-Groninger ontslag bij het

bedrijf waar hij werkte als servicemonteur. Hij was er wel

klaar mee. En dat tekent gelijk zijn karakter. Ja is ja, nee is

nee. “Ik ben een koppig kereltje”, zegt hij met gevoel voor

understatement. Hij was 25 jaar jong, vrouw Wilma was net

bevallen van zoon Niek, en hij ging het avontuur aan, zonder

te weten wat het avontuur was.

Het avontuur

De inkt van de Kamer van Koophandel-inschrijving was nog

niet droog, of hij had al acht mensen in dienst. Want het

werk vloog hem om de oren. Achttien jaar later is Tabak

Installatietechniek een gevestigde naam in Ter Apel en wijde

omgeving. Een flink pand, een tweetal overnames verder. De

28 blauwe busjes van de in totaal 45 monteurs; je ontkomt

er niet aan. Het kantoor wordt bemand door acht collega’s,

waaronder echtgenote Wilma, agenda, en administratieve

steun en toeverlaat. Tabak doet het installatiewerk aan

250 nieuwbouwwoningen per jaar, is verantwoordelijk

voor het planmatig onderhoud van corporaties, bedient de

particuliere markt met cv-ketels en servicedienst en is al

sinds 2006 in de weer met warmtepompen. Er draaien er

al zeker 150. “We waren er vroeg bij. Dat komt omdat wij

gauw zeggen: ‘wat iedereen kan, is niet leuk’. Dus installeert

Tabak gecompliceerde cleanrooms bij een farmaceut, bouwt

hij NOM-woningen voor een corporatie, maar doet hij met

dezelfde liefde een particulier klusje. Acquisitie is niet nodig.

De opgeleverde klussen zijn Tabaks advertenties.

De paplepel

Het vak is hem met de paplepel ingegoten. Vanaf zijn

twaalfde was Tabak loopjongen bij een installateur. De

bussen wassen, opruimen en zo langzamerhand de techniek

in. Het heeft hem gevormd. Arnold Tabak is wars van opsmuk.

Het is zoals het is. Mooier voordoen dan je bent, is er niet

bij daar in de veenkolonie. “Tot 2012 liep ik alleen maar op

schoenklompen, ook al sprak ik af bij een de directeur van

een woningebouwcorporatie. In een driedelig pak zul je mij

nooit zien. Voor mij is iedereen hetzelfde. Of je nu een zzp’er

of een directeur bent. Ik hoor de mensen wel eens zeggen.

‘Daar heb je Tabak weer op zijn gympies’. Wij hebben al dat

vertoon niet nodig. Het waarmaken van wat je belooft, het

opstropen van de mouwen; dat is de basis van ons succes.”

De keerzijde

De ongelofelijke groei van het bedrijf en de inborst van

de oprichter leverde wel een minder prettig hoofdstuk

op in zijn biografie. Arnold Tabak was krap veertig en

runde het bedrijf vol passie, maar niet met een zorgvuldig

doordachte structuur. “Ik ben geen manager. Niks geen

managementteam of bureaucratisch organisatieschema. Ik

doe alles op het gevoel, maar ben wel een controlfreak.”

Of het nu om de inkoop, de boekhouding of de uitvoering

ging. Arnold was er mee bezig. Ondertussen draaide hij zijn

dienstjes bij de vrijwillige brandweer en was hij ook nog

vader van twee opgroeiende pubers (nu 20 en 17). Hij sliep

twee à drie uur per nacht. Dat kon niet lang goed gaan, hoe

koppig en gepassioneerd hij ook was. “Achteraf gezien dacht

ik misschien dat ik hard werkte, maar ik deed bij tijd en wijle

helemaal niks. Ik kwam niet verder, liep telkens vast.” De

ondernemer werd als een hond die achter zijn eigen staart

aan rende.

Een markante verschijning, die Arnold Tabak. Rechtlijnig, kort van stof, en nooit concessies. Ook in zijn kwaliteitsdenken. Hoe een eigenwijze zzp’er in een mum van tijd uitgroeide tot een regionale speler. Maar wel een die op schoenklompen bij de woningbouwvereniging naar binnen stapte.

Dat het lampje uitging was niet gek. Maar toch was het even

schrikken, zeker voor de collega’s die erbij waren. “Op 27

november 2014. Ik weet het nog precies. Na de instorting

heb ik drie dagen geslapen. Ik was total loss.” Die periode

heeft hem aan het denken gezet. “Ik heb alles voor elkaar.

Een mooi gezin, een gezond bedrijf. Ik moest zuiniger op

mezelf worden. Wat egoïstischer ook. Zo’n gebeurtenis

verandert je leven en ook je karakter.” Toen hij na zijn burn-

out weer aan de gang ging, heeft hij om zichzelf te ontlasten

een assistent aangenomen, en geïnvesteerd in een extra

projectleider. Met succes. Hij zit weer lekker in zijn vel, neemt

een aantal keer per week lekker de tijd om het hoofd leeg te

lopen met een hardlooprondje. Maar minder eigenwijs is hij

er niet van geworden.

De druk

Tabak is geen compromissenman. Dat betekent dat een

discussie met hem kan knallen. “Ik laat me niet onder druk

zetten. Maar ik kan prima ruzie maken, en daarna weer

door. Ik kan snel schakelen: uitpraten, bijleggen en door.

Daar moeten mensen misschien aan wennen, maar uit die

botsingen komt energie vrij. En altijd oplossingsgericht. Het

verloop onder het personeel is laag. Ik ben duidelijk in wat ik

wil, en weet dat de blikken op mij gericht staan. Ik denk dat

mensen dat graag willen, iemand die op gevoel een bedrijf

runt.

De tevredenheid

Dat eigenwijze. Die druk. “Dat is ook wel een beetje

ondernemers eigen. Maar ik wil heel graag presteren. En

ik heb een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Voor al die

gezinnen die afhankelijk zijn van Tabak, voor onze klanten.

Dat geeft een spanning, waar ik me eigenlijk nooit mee heb

bezig gehouden. Er komt een hoop op je af, en dat vergeten

mensen wel eens wanneer ze enkel de mooie kanten zien.

Ik heb geleerd om tevreden te zijn met wat je hebt. Daar

werken we hard voor, maar genoeg is genoeg. ”


44

ruziemaken,endaarnaweerdoor


Schatkamer Een reis door de tijd van de installatietechniek in het Westland. Jaap

Schut (65) begon ooit met het ophangen van een aantal oude geisertjes

die hij verving. Ze pronkten in het trapgat van het dik honderdjarige

bedrijf in Naaldwijk dat hij 40 jaar runde. Hij zag zijn verzamelwoede

finaal uit de hand lopen. Vorig jaar is het bedrijf verkocht, maar is de

bovenverdieping van Schut Installatietechniek nog het domein van de

zelfbenoemde museumdirecteur die de krochten van de fysieke en

online marktplaatsen kent.

Zeventig (bad)geisers, historische stortbakken, gasfornuizen uit

vervlogen jaren, klassieke kachels, radiatoren, tapwaterketels.

Kleine onderdelen, zoals ombouwsetjes voor aardgas, eeuwenoude

gereedschappen, branders. Vitrines vol foto’s, schildjes en miniatuurtjes.

Een 19e eeuws bad, een klassieke poepdoos. Memory lane voor elke

techneut met gevoel voor nostalgie. De waarde? “Wat de gek er voor

geeft. Ik hoop dat dit niet verloren gaat, op het moment dat ik er niet

meer ben.”

Van kolenkit naar poepdoos


“Als een wilde stier die nog getemd moet worden”


Ronkend en bonkend door de bocht

Fittingen, bouten, moeren, ventielrubbers. Allemaal op maat gesorteerd en ondergebracht in grote stellingkasten. De muur van Kees’ werkplaats oogt als een geordende collage. Een beter bewijs van versmolten liefde bestaat er niet. In het domein van Koudijs staan de motoren gewoon pal naast de cv-onderdelen. Koudijs licht toe: “Mijn monteurs verklaarden mij voor gek. Als ze een onderdeel op wilden snorren, moesten ze eerst vier Ducati’s verplaatsen. Ooit kwam er een monteur verbouwereerd de werkplaats binnenstormen. Hij miste een onderdeel voor een cv-reparatie. Dat moertje had ik de avond daarvoor gebruikt om een motorblok in mijn Ducati vast te draaien. Mijn hobby en mijn beroep vloeien dus letterlijk in elkaar over.”

Niet over de grens

Koudijs kan bogen op 32 jaar ervaring als installateur. Op zijn

achttiende kwam hij in het installatiebedrijf van zijn oom te

werken. Eenmaal gerijpt begon hij in 1999 zijn eigen bedrijf. Met

zijn 24-uursservice bediende hij zo’n tweeduizend klanten. Een

hectisch bestaan. Sinds vorig jaar pakt Koudijs het anders aan.

“Dag en nacht stond ik voor mijn klanten klaar. Van een lekkage

of kapotte cv kun je ook middenin de nacht last hebben. Van

cv-installaties tot reparaties en het plaatsen van zonneboilers.

Geen klus was ons te gek. Met zo’n grote klantenkring moet

je oppassen dat je niet meer weet hoe je bed eruit ziet. Mijn

jongens zaterdag naar het voetbal brengen: een simpele

handeling, maar ik kwam er niet aan toe. Kortom; het roer

moest om.”

Paplepel met smeerolie

De druk moest letterlijk van de ketel. Het werd tijd voor een

rustiger bestaan. Als zzp’er pikt hij nu de krenten uit de pap.

Trots laat hij een foto op zijn mobiele telefoon zien. Koudijs

poseert op het dak van een buitenzwembad met een trits

boilers naast hem. “Ik was het kraanleertje zat. Vanaf nu pak

ik alleen nog klussen aan waar ik energie uit haal. Zoals deze

installatie van een stel zonneboilers bij Bosbad Leersum. Of

laatst nog het plaatsen van drie Vaillant-ketels op een oude

woonboerderij. Met water en techniek zulke mooie projecten

maken is mijn roeping.” Koudijs kan zich een leven zonder

techniek en het betere sleutelwerk niet voorstellen. Hij kreeg

het dan ook met de paplepel binnen gegoten. “Als 7-jarige zette

mijn vader mij al op een zelf in elkaar gelaste motor. Dat ik de

regenpijpen van het huis reed, nam hij voor lief. Maar het was

wel mijn eerste kennismaking met techniek. Mijn vader leerde

mij alle fijne kneepjes van het vak. Het sleutelen heeft de basis

gelegd voor mijn latere fascinatie voor cv-installaties. En voor

motoren natuurlijk.”

Getemde stier

Aan de keukentafel vertelt Koudijs enthousiast over de

installatietechniek. Maar wanneer het onderwerp Ducati’s

aangesneden wordt, fonkelen zijn ogen pas echt. Zijn pronkstuk

is een zelf gerestaureerde 851 uit 1992. “Duitsers zijn degelijk,

Japanners hebben de looks. Maar een Italiaanse Ducati is

een bonk ronkend genot. Als een wilde stier die nog getemd

moet worden. Start de motor en je hoort de droge koppeling

rammelen als een bak ijzerwaren op een trilband. Ducati, stuk

gaat-ie. Een insiders-geintje voor de Ducati-fans. Dit type is

misschien niet het meest duurzaam maar er vloeit wel rauwe

energie door je donder wanneer je gas geeft. Voor originele

onderdelen moet je soms wel een flinke reis maken. Maar die

zoektocht is al het halve plezier.”

Keerpunt

Koudijs strooit kwistig met anekdotes. Plots laat hij een stilte

vallen. Zijn geschiedenis met motoren kent ook een zwarte

bladzijde. Zijn vader Kees senior raakte 13 jaar geleden op de

A12 in een slip en verloor de macht over het stuur. Zijn motor

sloeg tegen de vangrail. Het zware letsel aan arm en schouder

werd hem uiteindelijk fataal. Koudijs senior overleed in 2007.

“Daardoor ben ik me wel extra bewust van mijn kwetsbaarheid.

In installatietechniek hebben mijn zoons geen interesse. Maar

de jongste is wel gek van mijn motoren. Ik kan mijn collectie

dus met een gerust hart overdragen. Samen toeren op onze

Ducati’s; dat is een mooi toekomstbeeld.”

Gewoon doen wat je leuk vindt. Dat is het motto van installateur Kees Koudijs (48) uit Leersum. Voor installatietechniek loopt hij warm, maar van zijn vintage motoren giert de adrenaline pas echt door het lijf. Kilometers vreten met de wind in de haren en de blik op oneindig. Zijn Ducati 851 brengt hem overal.


Als ik tegen mijn verwarmingsman Marc begin

over ‘duurzaamheid’ roept ie meteen “23 jaar! En

ik kom er nooit meer vanaf”. Ik wilde het eigenlijk

over een duurzame warmtepomp hebben, maar

hij denkt dat ik het over zijn huwelijk heb. Ik laat

hem maar even want ik wil niet ongeïnteresseerd

lijken. Marc is niks zonder zijn vrouw Petra. Als

ik Marc bel, krijg ik Petra aan de telefoon. Petra

regelt dat Marc op tijd komt, op tijd weer weg

gaat, z’n ogen op de ketel houdt en niet op mijn

vrouw, dat de storing wordt verholpen en we

daarvoor keurig een factuur krijgen. Meestal al

voordat Marc het pad af is, maar dat terzijde.

Zo gaat het al jaren. Maar Marc wordt er niet

goed van. Laatst verzuchte hij roerend in zijn

koffie: “Ze zit constant bovenop me! Vooral als

ik er niet ben, snap je… ” Als ik zeg dat hij toch

ook veel aan Petra te danken heeft, onderbreekt

ie me: “Jij bent zeker ook zo iemand die gelooft

dat getrouwde mannen langer leven? Laat je nou

niks wijsmaken; het lìjkt alleen langer!” Ik vraag

Marc wat het probleem is. Hij legt me uit dat hoe

langer hij en Petra bij elkaar zijn, hoe meer ze

elkaar ‘voor lief’ nemen. En dat klinkt liever dan

het is. “Kijk” zegt ie “In het begin vond ze het nog

heel schattig dat ik ’n beetje kalend werd, maar

als ik nu vanuit de douche vraag of ze de shampoo

even aan wil geven zegt ze opeens “Nou, vind je

dat zelf ook niet een beetje zonde van het geld?”

Nu wordt het ook voor mij herkenbaar.

Ik begin een zekere verwantschap met Marc te

voelen en ik zeg dat de laatste keer dat mijn

vrouw aan me vroeg “Zullen we dit weekend wat

leuks gaan doen?” ik enthousiast “Ja!” riep en zij

toen zei “Mooi, tot maandag!” Marc moet erom

lachen, maar gelukkig heeft hij het zelf ook niet

echt lekker voor elkaar thuis. Tja, sleetsheid in je

relatie verteer je toch net wat makkelijker als je

weet dat anderen het ook lastig hebben.

Zo vertelt Marc dat de laatste ruzie bij hen ging

over het feit dat hij voorzichtig had gezegd dat

Petra nogal is aangekomen.

Dat had Marc niet moeten doen. Volgens

Petra is daar een hele logische verklaring voor

en geldt dat voor alle getrouwde vrouwen.

“Vrijgezelle vrouwen komen thuis, kijken wat er

in de koelkast ligt en gaan naar bed. Getrouwde

vrouwen komen thuis, kijken wat er in bed ligt en

gaan naar de koelkast!”

Marc is inmiddels toe aan zijn derde koffie en

keuvelt gezellig door. Ik probeer de boel wat

op te vrolijken en zeg “Marc, elke relatie gaat

weleens met een beetje horten en stoten.” Marc

kijkt beteuterd en zegt: “Ja, maar bij ons is het

de laatste tijd wel erg veel horten en weinig … ”

Is dit een grap vraag ik me af, maar Marc raast al

door. “Laast hoorde ik mezelf zeggen, schat als

we dit jaar het gemiddelde van eens per maand

nog willen halen, zullen we deze week toch echt

12 x aan de bak moeten!” Au, daar heeft Marc

me weer want ook dit herken ik. Toen ik onlangs

voorzichtig opperde dat ik een beetje afwisseling

in onze relatie wel leuk zou vinden, ook in bed

zeg maar, antwoordde mijn vrouw: “Mooi, doen

we het volgende maand een keer aan mijn kant”.

Marc knikt alsof ie het herkent.

Zijn telefoon gaat, het is Petra. Ik besluit even

om de hoek te gaan staan om Marc wat privacy te

geven. Ik hoor hem: “Ja schatje … helemaal klaar

hier … appeltje eitje. Ik kom eraan lieffie. Ja,

weer lekker geluld, smullen ze altijd van hé die

klanten, van een beetje smeuïge onzinverhalen.

Werkt altijd. Maar Peetje, die Kemper hé… die

heeft een slécht huwelijk joh! Echt zielig.” Marc

schudt me de hand, ik durf niks te zeggen.

Enigszins verward blijf ik achter en hoor m’n

telefoon pingen. Email van Petra. De factuur met

als onderwerp: ‘Jaarlijks onderhoud’. Ik had het

kunnen weten. ‘Onderhoud’ betekent natuurlijk

ook: gesprek. Een lulgesprek in dit geval. Tijd

voor een andere verwarmingsman. Of beter:

vrouw! Die lullen niet zo slap.

Duurzaam

Richard Kemper is bekend als de helft van het cabaretduo Veldhuis & Kemper. In zijn verleden had

Kemper een internationaal reclamebureau waarbij hij onder meer voor Vaillant werkte. Inmiddels is

hij met Veldhuis & Kemper 9 theaterprogramma’s verder. Afgelopen jaar schreef hij Nederlands’ best

bezochte Nederlandse bioscoopfilm ‘Huisvrouwen Bestaan Niet’. Op dit moment tourt Kemper samen

met Veldhuis langs de Nederlandse theaters met het cabaretprogramma ‘Geloof ons nou maar’. Richard Kemper


“Een verkeerd ingrediënt kan

je hele taart verpesten”


“Doe mij maar witte klaver,” doceert Theo Wielinga terwijl hij door zijn voortuin banjert.

“Rode klaver geeft geen nectar. Daar kun je nooit iets lekkers van maken.” Wielinga is

een installateur in hart en nieren. Maar vandaag even niet. “Er moet gedopt worden.

Leg ik je zo meteen wel uit.” Op struikelafstand van zijn kantoor aan huis bevindt zich de

kraamkamer van Wielinga’s kroonjuweel. Een eigen weiland met vijf bijenkasten. Hier

kweekt hij het bijenras Carnica. Voor een paar potten vloeibaar goud wordt er heel wat

tijd van zijn werkschema opgesnoept. “Je bent overgeleverd aan de natuur. Hoe warmer

het voorjaar, hoe meer honing. We boffen. Vorig jaar zaten we op 73 potten. Dit jaar

tikken we zeker de 225 aan. Alles gebeurt tussen het sleutelwerk door. Tijdrovend hoor.

Met één kast ben je 45 minuten zoet. Reken maar uit. Uitbreiding? Dan moet ik eerst de

Staatsloterij winnen.”

Krappe jas Het gelaat zongebruind, handen als kolenschoppen en zijn stem gekruid met een Friese

tongval. De handdruk bij ontvangst is ferm. Zoals je dat van een aanpoter verwacht.

Wielinga is al vanaf zijn zestiende actief in de installatiebranche. Eerst in loondienst maar

sinds 2001 begon hij voor zichzelf. Een spannende stap. Wielinga memoreert: “Het was

geen zelfgenomen besluit. Red ik het wel in mijn eentje? Ik vroeg het me vaak af. Via mond-

tot-mond reclame bouwde ik snel een vaste klantenkring op. Inmiddels zijn we uit ons

jasje gegroeid en staat Installatiebedrijf Wielinga voor een flinke uitbreiding. Deze zomer

betrekken we een nieuw bedrijfspand in Dokkum.” Of het nu gaat om cv-installaties, het

aanleggen van lucht-water warmtepompen of het plaatsen van zonnepanelen; Wielinga

bedient het gehele segment. Particulieren, aannemers en gemeenten. Allemaal weten

ze hem te vinden. Wielinga over zijn liefde voor techniek: “De basis kreeg ik als kleine

jongen mee van ome Fedde. Onze familie had een veetransportbedrijf met aanpalende

werkschuur. Die schuur was mijn tweede thuis. Mijn school lag ertegenover. Als ik mijn

oom op de tractor voorbij zag rijden, moest en zou ik naar huis om te sleutelen. Ze

hebben me ooit zelfs vastgebonden op het schoolplein.”

Familierecept Intussen tuurt Wielinga naar het vakkundig ingezaaide bloemenveld voor zijn neus.

Klaproos, korenbloem, facelia, raapzaad en klaver vechten er met elkaar om voorrang.

Als een bonte lappendeken strekt het land zich voor hem uit. “Dit is geen willekeurig

zaaiveldje hoor,” verduidelijkt Wielinga. “Voor écht lekkere honing luistert de combinatie

van bloemen heel nauw. Zie het als het samenstellen van een recept. Een verkeerd

ingrediënt kan je hele taart verpesten. Koolzaad is bijvoorbeeld lekker maar de honing

kristalliseert snel. Welke bloemencombinatie de beste honing oplevert, is een kwestie

van ervaring en uitproberen. Maar dat kunstje keek ik af van mijn vader. Ook hij hield bijen.”

Van ketels tot klaverhoning Te midden van weids Fries grasland regeert installateur Theo Wielinga

(51) over zijn eigen koninkrijk. Het leven met zijn zoemende volk is

bepaald geen sinecure. Tussen het sleutelen en installeren door hou-

den zo’n 200.000 bijen hem zoet. Ongebreideld perfectionisme is het

sleutelwoord.


PrecisiewerkjeEen leven tussen cv-installaties, warmtepompen en bijenkasten. Het lijkt een flink contrast. Volgens Wielinga zijn het twee opzichzelfstaande werelden, maar zijn er zeker ook gelijkenissen. “Of je nu installateur of imker bent; zonder een gezonde dosis perfectionisme begin je niets. Stel je een cv-ketel of lucht/water warmtepomp verkeerd af dan kun je nooit een hoog rendement behalen. Voor het houden van bijen geldt hetzelfde. Je moet om de tien dagen de kasten controleren op doppen. Dit zijn larven waar een koningin uit komt. Wanneer deze koninginnen gaan zwermen, nemen ze je halve bijenvolk mee. Daar zit geen enkele imker op te wachten. Vandaar dat je de eitjes moet verwijderen. Een foutje kan grote gevolgen hebben. Dat geldt voor beide beroepen.”

Duurzaam denkenZelf richtte Wielinga zijn huis zo duurzaam mogelijk in. Zo maakt hij gebruik van een warmtepomp met bodembron, liggen er 34 zonnepanelen op zijn dak en stookt hij met een houtgestookte cv-ketel. Dat duurzame gedachtegoed past hij ook toe in zijn bedrijfsvoering. Afval van dakbedekking bijvoorbeeld. Dit biedt hij bij de groothandel aan voor recycling. Wel plaatst Wielinga een kanttekening: “Duurzaam met onze energie omgaan, is natuurlijk prachtig maar het moet niet overhaast worden. Sinds het gasdebacle in Groningen neemt de vraag naar lucht-water warmtepompen bij consumenten toe. Maar een lucht-water warmtepomp is wel maatwerk. Niet iedere woning is hier geschikt voor. Waar plaats je bijvoorbeeld het buitendeel? De buren zijn namelijk niet blij met geluid dat ervan af komt. Als je niet goed weet hoe een lucht-water warmtepomp werkt, kan je energieverbruik juist omhoog schieten. Inzicht in de producten is erg belangrijk. Als installateur heb ik de plicht om consumenten hier goed over te informeren. Duurzaam denken maar met gezond verstand. Ik heb vier jonge kinderen. Die wil ik graag een toekomst meegeven op een gezonde wereld. Maar die eerste stap daarnaartoe zet je altijd zelf.”“Duurzaam met

onze energie omgaan moet

niet overhaast worden”


Pezen in de magazijngym

Op maandag en vrijdag ‘de bovenkant’, dinsdag en donderdag de benen, op woensdag boksen en zondagochtend hardlopen. Sporten is dé manier waarop Bart Kersten (39) ontspant en tot rust komt. En het mooie is: de Arnhemmer doet het bijna allemaal in het eigen magazijn van het bedrijf aan huis. Hij kon de boedel van een sportschool overnemen, en heeft met onder meer een roeiapparaat, loopband, pulley-apparaat en drukbankjes het beter voor elkaar dan menig krachthonk. Na gedane arbeid, in een vrij uurtje, of als de pas geboren dochter Suus haar slaapje doet, hangt Bart aan zijn apparaten. Hij heeft een muurtje gemetseld in het magazijn, en doet wat voorraad betreft meer beroep op een naburige groothandel. “Als ik in de gym zit, denk ik even helemaal nergens aan”, zegt de ondernemer, actief in vooral het particuliere loodgieterswerk, cv-aanleg en -onderhoud en badkamers.

Installatiebedrijf Koos Kersten uit Arnhem draagt al 40 jaar de naam van de grondlegger: Barts vader. In 2006, het vak geleerd bij andere bedrijven, kwam hij in de vof. Toen Koos een jaar later overleed, nam Bart het bedrijf met zijn vriendin over. “Ik word nu ook Koos genoemd. Prima, ik luister er zelfs naar.”


Mindervoorraad, meersportruimte


Mouwen opstropenVergelijk het leven en werken van installateursgezin Michorius met een mountainbike-rit. Vol obstakels, dalen, onvoorziene paden, maar ook vol adrenaline, snelheid, energie én resultaat. Met daarin centraal: de blik naar voren, vol liefde voor elkaar, het vak en de klant.

Woensdagavond is het volgens goed Twents gebruik ‘plak en pleer-avond’ in huize Michorius. Dan houden Yvonne en Pascal, beiden 45 jaar, de agenda’s vrij voor elkaar en gaan de zakelijke besognes even aan de kant. Ontspannen, naar het theater bijvoorbeeld. En dat moet ook wel: want zelfs de kinderen klagen wel eens over het feit dat vader en moeder het op weg naar de vakantiebestemming over de zaak hebben. Dat is niet gek, de feitelijke grens tussen installatiebedrijf en woonhuis is er nauwelijks. De bedrijfswoning in Haaksbergen vloeit feilloos over in de showroom, en dat is nu al twee generaties zo.

De Michoriussen dragen een bijzonder verhaal met zich mee. Pascals vader Marinus, een bekende dorpeling uit het naburige Bentelo, stortte zich in vanaf 1967 op gasinstallaties ‘bij de boer’; werkzaamheden die zich jaren later uitbreidden naar het klassieke cv-werk. Eenmaal verkast naar Haaksbergen, werden onder de vlag van de naburige aannemer Wijlens tot 300 nieuwbouwwoningen per jaar voorzien van verwarmingsinstallaties. Als klein jochie vulde Pascal thuis al de bussen van de mannen. Propvol radiatoren en buizen, dag in dag uit. Marinus was een ouderwetse handelskoopman. “Had Brugman een nieuw type, stond ons hele magazijn vol met de laatste lading van het oude type.” Pascal ging een onbezorgde opvolging tegemoet.


De donderslagDat veranderde bruut in 1995. Pascal was pas 22, toen op een zaterdagochtend zijn vader plots overleed. Thuis, relatief uit het niets: hartinfarct. “Je hebt hem nog in de ogen gekeken”, zegt Yvonne. Het markante ondernemershart stopte acuut, en als relatief groentje in het leven was Pascal niet alleen zijn vader kwijt, maar ook de leermeester en werkgever van zes gezinnen. Dat hij bedrijfsopvolger zou worden, was een feit. Maar niet op je 22e, met je voorbeeld die maar 48 jaar mocht worden.Een rollercoaster volgde: de zaken gingen door, en voor rouw was nauwelijks plek. Mouwen opstropen, kop in de wind en doorgaan; het adagium van veel nuchtere oosterlingen. Zus Dianne was een steun en toeverlaat, en ook de monteurs zetten alle zeilen bij om het bedrijf overeind te houden. Deze gebeurtenis is – hoe je het ook went of keert - een rode draad geworden in het bedrijf. Uit verdriet, maar ook uit trots. Pascal slikt een brok weg. Een jaar later: dikke verkering met Yvonne. Ze hielp al gauw mee in de zaak: een beetje poetsen, en een welkome steun in de rug. Dat werd één dag in dienst, en binnen enkele jaren ging haar baantje bij de bakker eraan. Yvonne werd installateur én ondernemer. “De eerste twee jaar vond ik het niks. Maar ja, je bent tot over je oren verliefd. Altijd maar diezelfde grapjes van die chauffeurs en monteurs.” De kinderen, Joanne (16) en Mitch (13) groeien op in dezelfde bedrijfswoning waar Pascal als puber heen verhuisde.

De grote ommekeerHet was ook de tijd van een rigoureuze ommekeer. Michorius stopte met het grootschalige projectmatige werk, en ging zich richten op klantwerk. Terug naar de basis. Dus geen stouwwerk meer in nieuwbouwwoningen, maar servicegericht installatiewerk voor de particuliere markt. Het magazijn wordt een showroom. Een gewaagde stap, zeker omdat de economische crisis eraan kwam. “Het zag er niet rooskleurig uit, maar het was wél mijn manier”, zegt Pascal. “Met minder stress, op gevoel en intuïtie.” De showroom werd een tienjarenplan. Maar hij kwam er wel, en dat maakt de trots alleen maar groter.

Zonder vader, maar wel met zijn

bedrijf


Mensgericht“Ik ben gek op mensen”, zegt Yvonne, die haar rol voor de zachte kant van de techniek met twee handen aangreep. Michorius werd stap voor stap een hippe, op de consumentgerichte totaalinstallateur met een flinke rol voor duurzaamheid, maar ook badkamers. Professionele look aan de buitenkant, ouderwets vakmanschap en mouwen opstropen aan de uitvoeringszijde. Michorius ging aan de slag met houtvergassers, pellettoestellen, zonnepanelen en badkamers. Met 2000 cv-onderhoudsadressen als solide basis. Van klassieke onderaannemer naar een rol als innovatief, klantgerichte installateur voor de particulier, met inmiddels drie monteurs en een leerling, die met de tablet in de aanslag ver geautomatiseerd zijn. Yvonne is overdag op kantoor de drijvende kracht, Pascal het technische gezicht, de energie-expert en de meewerkend voorman buiten. De boerenslimheid en handelsgeest van vader Marinus, in een nieuw jasje. Het onafscheidelijke ondernemersduo heeft een bedrijfsadviseur in de arm genomen, om de groei en de toekomst te borgen. “De afgelopen jaren hebben we zó hard gewerkt. Over 5 jaar maken we de balans op”, zegt Pascal. “Je moet er voor zorgen dat je misbaar wordt”, is zijn levenservaring. Yvonne zou wel in het buitenland een bed & breakfast willen beginnen. Pascal wil op het gebied van duurzaamheid gaan pionieren.

WoensdagavondYvonne stort zich op de Technomobil van OTIB, die in september weer bij het bedrijf staat. In drie dagen komen 500 basisschoolleerlingen bij Michorius snuffelen aan techniek. De gezamenlijke hobby is mountainbiken door de regionale bossen. Het schiet er te vaak bij in. Maar als het even kan, staan ze op de pedalen. Net als vader trouwens, die ook hartstochtelijk fietser was. Pascal beklom al alpenreuzen. Mouwen opstropen, hard werken met voldoening. En op woensdagavond naast een zakelijk stel, ook gewoon gelukkig echtelieden zijn. Het tegeltje in de woonkamer spreekt boekdelen: Kijk met je ogen, ruik met je neus, proef met je tong, geniet met je hart.


Van viertakt

naar warmtepomp


Boezemvrienden van de brommerclub

Een kwart eeuw onafscheidelijke boezemvrienden én compagnons in Energie Techniek Zeist: Remco van Zijl (41) en Ruben van der Vos (44). Toen in 1993, op de viertakt naar het zuiden, hadden ze het al over warmtepompen. Remco is het meest extravert van de twee. Een vrijgezel die fluitend door het leven lijkt te gaan. Ruben woont samen, heeft twee dochters (4 en 6) en weegt zijn woorden meer. Maar professioneel is het een eeneiige tweeling, met nog steeds de studentikoze blik en dito krulletjes. Ze willen en kunnen allebei alles. En wat ze niet kunnen, willen ze leren. Hoewel 25 jaar geleden, lijkt het als gisteren dat de krullenbollen op hun viertakt Hondaatje, met de brommerclub, naar Barcelona scheurden. Remco: “Wist je dat zo’n Honda met 3,5 liter brandstof dik 150 kilometer rijdt? Dat komt door die hoge compressie op de zuiger.” Het tekent de fascinatie voor techniek, voor technische details, en voor al het uitzoekwerk dat voorafgaat aan een montage. Het blijkt een voorbestemde rode draad door turbulente levens.

Hamburgers bakken

Toen Remco als bijbaantje bij de McDonalds in Veenendaal

hamburgers bakte, vroeg zijn bedrijfsleider hem samen

met zijn maatje eens te kijken naar de intercom. Omdat

zijn oplossing zo goed was, besloten de jongens zich in

te schrijven bij de Kamer van Koophandel. R & R Special

Products was in 1994 geboren. “Die intercom was beter

dan de intercom die in 10.000 andere restaurants hingen.”

De handige jongens gingen communicatiesystemen en ICT

studeren, maar bleven ondernemen. Toppunt was toch wel

de twee vrachtwagens met historische aardewerken potten

die het duo van Griekenland naar Nederland haalde. Het

neusje voor de niche, maar het constant pionieren, speuren

naar kansen en het hier vol enthousiasme vermarkten. Sjors

& Sjimmie en de Schippers van de Kameleon revisited.

Lekker uitvogelen

Na diverse zijwegen – “net zo veel beroepen gehad als

Donald Duck” - zijn ze inmiddels acht jaar samen Energie

Techniek Zeist, adviseur en installateur in warmtepompen.

Met nog steeds dezelfde jongensachtige branie, tomeloos

enthousiasme en idealisme. “De laatste cv-ketel, hebben we

drie jaar geleden aangesloten”, illustreert Remco. Inmiddels

tekent het duo jaarlijks voor een dertigtal warmtepompen,

waarbij ze uitdagende situaties zoals oude, slecht geïsoleerde

woningen niet uit de weg gaan. Ook daarvoor hebben ze

samen weer jarenlang in de schoolbanken gezeten. Geen

macht zonder kennis. Het adviestraject, het verkopen van

hun kennis, is daarbij de belangrijkste toegevoegde waarde.

Het in kaart brengen van comfortbehoeftes, het berekenen

van het benodigde vermogen, en het op maat leveren

van de juiste warmtepompoplossing. “Het uitvogelen

kost tijd en energie, maar daar ligt wel onze kracht”, zegt

Ruben. De HBO-geschoolde rastechneuten beheersen

het consultdeel tot in de puntjes, geven hapklaar advies

in gewone mensentaal, en kunnen daardoor een puik

slagingspercentage van de offertes overleggen. Met geloof

in de techniek als ultieme basis. Nooit ruzie, wel discussie.

En die leidt altijd tot verrassende uitkomsten. De praktijk is

ook de leerschool. “Een middagje ontluchten bij een slecht

ontworpen installatie is heel leerzaam.”

Het is maar techniek

De warmtepomp is daarbij een heerlijk apparaat. Bewezen

techniek, op het aloude omgekeerde koelkastprincipe.

De Honda van weleer is een warmtepomp geworden”,

knipoogt Remco. Het duo heeft een voorliefde voor

monoblock’s, rijkelijke dimensionering, modulerend, en

het liefst zonder te veel regeltechniek om de techniek.

“Onze klanten vragen om maatwerk; een installatie die je

zit als een lekkere jas.” En dat betekent ook wel eens dat

de trias energetica aan de kant geschoven wordt, om te

experimenteren met warmtepompen in een lekke woning.

“Het is maar techniek”, halen ze de schouders op. “Wanneer

je weet wat je doet, kun je altijd bijsturen.” Opleveren en

wegrennen is er dan ook niet bij. De mannen blijven als een

coach aan hun projecten verbonden. De grote uitdaging is

de opschaling. Na een bedrijfsverzamelgebouw in Eemnes

(20 warmtepompen), wordt het de kunst om met de juiste

samenwerkingspartners de grote vraag aan te kunnen.

“Waarbij wij prima met ons uitvogel-specialisme een deel

van de klus kunnen doen”, schetst Ruben.

Grenspost

Het nieuwste projectje is een grenspost in de Franse

Ardennen, in the middle of nowhere. Het wachthuisje,

dat boven een vallei aan de glooiende weg kleeft, moet

energieneutraal worden. Een vakantiewoning als levende

advertentie. Voor klanten, maar ook voor henzelf. Waar

ze als schippers van de Kameleon naar nieuwe avonturen

kunnen dromen. Dat lukt ze. Passie wint en verkoopt altijd.

Of dat nu een hamburger, een intercom, een Griekse pot of

een warmtepomp is.

Onafscheidelijk zijn ze, sinds ze samen met een zelf in elkaar gesleutelde viertakt Honda naar Barcelona scheurden. Ze runnen een kennisbedrijf voor warmtepompen, maken samen een Noord- Franse grenspost energie-neutraal. Een jongensboek in de installatiebranche, vol avonturen en verhalen.


‘Heerlijk,dat uitvogelen’


colofon

VONK! is een uitgave van Vaillant Nederland. Gemaakt voor, en gratis verspreid onder installatiebedrijven en technische groothandelaren in Nederland.

CorrespondentieVaillant Group NetherlandsPaasheuvelweg 421105 BJ AmsterdamTelefoon: 020 565 92 00Email: [email protected]

Concept, coördinatie en tekstproducties:Eisma Content Marketing Eddy Buiting, Inge van Ditshuizen, Jeroen van der Molen,Koen Wieriks, Wim WisselinkTelefoon: 088-2944 936 Email: [email protected]

Fotografie en vormgevingJohan van der Wardt, CrossProcesswww.crossprocess.nl

Herre Vermeer (trouwfoto pagina 4)

DrukwerkVeldhuis Media, Raaltewww.veldhuismedia.nl

Copyrights: Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd of openbaar gemaakt worden, in enige vorm of op enige wijze, zonder voorafgaande toestemming van de uitgever. Uitgever en auteurs verklaren dat deze uitgave op zorgvuldige wijze en naar het beste weten is samengesteld, evenwel kunnen zij op geen enkele wijze instaan voor de juistheid of volledigheid van de informatie en aanvaarden dan ook geen enkele aansprakelijkheid voor schade, van welke aard ook, die het gevolg is van deze informatie. © 2018 Vaillant Nederland

Editie 03 / 2018 - Vaillant · 4 Vaillant Vonk! 3 5 We kunnen niet meer om het begrip...

Documents

Transcript of Editie 03 / 2018 - Vaillant · 4 Vaillant Vonk! 3 5 We kunnen niet meer om het begrip...