Dus nr 2 seizoen 2010-2011

DUS # 2 2 0 1 0 - 2 0 1 1

Bestuur [email protected]

VoorzitterSilke van [email protected]

PenningmeesterErik [email protected]

SecretarisFey van [email protected]

WedstrijdsecretarisCeline van der [email protected]

Algemeen bestuurslidRaymond [email protected]

Algemeen bestuurslidJitske van [email protected]

Redactie [email protected]

Bolke Koster [email protected] Coen Wirtz [email protected] Maaike Vonk [email protected] Michiel Bles [email protected] Roel van den [email protected]

US Basketball heeft als thuishal Sporthal WibautVan Musschenbroekstraat 38

1091 DC Amsterdam020-6631909

Aan deze DUS werkten mee:Jorieke, Judith, Kim, Mirjam, Sanne, Scheids Henk, Scheids Joost, Scheids Martijn, scheids Roman, Silke, Stan, Reija, Heb jij ook een leuk artikel, stuur het naar [email protected]

www.usbasketball.nl

1

DUS 02 SEIZOEN 2010-2011

2010 was een vrij druk jaar. Een goed gevulde wedstrijdkalender, vooral te danken aan de vele teams in competitie, lustrumjaar, de vernieuwing van het bestuur, een nieuwe trainer, en een tal van andere initiatieven hebben ervoor gezorgd dat er zowel voor de spelers, trainers/coaches, en de bestuursleden nogal wat te beleven viel.

Vooraleer de sportieve kant te belichten lijkt het mij opportuun om vooraf enkele instanties en personen te bedanken. Eerst en vooral het gemeentebestuur. Het lijkt voor de meesten onder ons normaal dat de gemeente iets doet voor de sport, maar er mag gerust gesteld worden dat onze groei en gezonde werking, het dagelijks functioneren, enkel en alleen mogelijk is door de financiële steun van de gemeente.

De vergaderingen, organisatie van matchen en clubactiviteiten, hebben er vaak voor gezorgd dat sommige van de bestuursleden bij wijze van spreken hun tenten dienden op te slaan in de hal om alles in goede banen te leiden. Daarom van harte bedankt voor jullie inzet en medewerking. Jullie verwachten geen applaus, dat weet ik, maar toch mag het even aangehaald worden.

Enkel met de goodwill van onze trouwe sponsors blijft het mogelijk de nodige financiële draagkracht te verzekeren. Allen doen dit eigenlijk belangeloos vermits er geen grote return uit hun sponsoring te verwachten is. Dit strekt hen des te meer tot eer. De trainers/coaches én de spelers hebben het voorbije jaar het beste van

zichzelf gegeven. Iedereen kwam ruim aan bod om zijn talenten op het terrein maar ook daarbuiten te tonen.

Ten slotte wil ik me richten tot de talrijke ouders die hun kinderen aan ons toevertrouwen. Velen onder u zijn dan ook regelmatig van ‘dienst’ (vervoer, wassen van de uitrusting, enz.) en beseffen dat sportbeoefening meer inhoudt dan lidgeld betalen. Ik hoop dat we in de toekomst nog meer een beroep op jullie mogen doen, bvb.

Kom ons aanmoedigen met uw kind(eren) bij de wedstrijden. De thuiswedstrijden zijn een probaat middel tegen de werkstress die we allen in het dagelijkse leven ondergaan. Ambiance gegarandeerd, vraag het maar aan onze trouwe supporters!

Met dank aan het voorwoord van BBC Zedelgem, zo zou het dus ook kunnen!

Om het wat meer in de US stijl te houden: US Basketball Rules, bedankt iedereen! Geniet van het spel, de derde helft en de DUS. De redactie weet er elke keer weer wat moois van te maken en zo ook deze keer!

De voorzitter

Dit strekt hen des te meer tot eer


2

Immers, oude rotten etc. Het gaat uw redactieleden dit basket-baljaar voor de wind. Voor u ligt zomaar alweer de tweede editie van de DUS. Niets te vroeg, maar zeker ook niets te laat. Precies op tijd “dus”. Dju*. Vroe-ger werd met hangen en wurgen een voorlopige datum gevonden voor een redactievergadering, vandaag de dag is de vergadering nog niet voorbij of de deadline is alweer gehaald. Hoe kan dit? Sterker nog, hoe is dit te verklaren?

De nieuwe redactieleden zouden een prima verklaring kunnen vormen, vers bloed doet immers leven. Kut**. Het gegeven echter dat er geen nieuwe redactieleden zijn gooit roet in deze verklaring. Wel zijn er een hoop oude redactieleden. Ook dat kan een verklaring zijn. Immers, oude rotten etc.

Voor de rest is het verder niet interessant om deze kwestie uit te diepen, en zal ik verder gaan met een prettig leesbare inleiding van

dit nummer, voorzover ons aller voorzitter Silke dit nog niet gedaan heeft.

Gemakshalve open ik met de vaste katernen. Vrijwel allemaal zijn ze weer van de partij. Van het diepte interview tot de kantinere-view, van de strip tot het collega-stukje, de oplettende lezer ziet ze allemaal voorbij ko-men. Soepeltjes pak ik door met de eenmalige artikelen. Er worden interessante inzichten verschaft in de geheimzinnige wereld van kantinebanken en het succes van de maan-delijkse borrel wordt verklaard.

Vriendelijke groet,Uw redactie.

* PSV 1-0 achter** PSV 2-0 achter, tv gaat uit

ZerotoleranceWibautbeleid


3

Er was een tijd dat ik altijd een appel at voor de wedstrijd. Best gezond gezond zou je zeggen. Het vreemde eraan was dat ik die appel moest eten omdat ik dacht dat ik dan beter zou spelen. Nog gekker werd het toen dit bijgeloof op mijn teamgenoten oversloeg en we al snel een hele fruitkraam in de kleedkamer hadden staan.

Niet alleen in de amateursport komt bijgeloof voor, veel topsporters maken gebruik van bepaalde rituelen die vrij opmerkelijk zijn. Een bekend voorbeeld is Michael Jordan, die altijd onder zijn NBA-tunue een broekje van North Carolina droeg omdat het hem geluk zou brengen. Andere vormen van bijgeloof zijn ook bekend van topspelers uit de NBA. Zo draagt Jason Terry de nacht voor een wedstrijd een broekje van het team waartegen gespeeld wordt, geeft Lebron James voor aanvang van de westrijd elke teamgenoot individueel een aparte handshake en kauwt Caron Butler minstens 12 rietjes per wedstrijd weg.

IrrationeelZo zijn er meer voorbeelden te noemen van topsporters die geloven dat iets dat logisch gezien niet gerelateerd is aan het verloop van een wedstrijd de uitkomst ervan toch bepaalt. Hoe komt het eigenlijk dat een normaal nadenkend mens gebruik maakt van zoiets irrationeels als bijgeloof? Dat heeft te maken met de fundamentele menselijke behoefte aan controle. Er is bijna niets zo vervelend als een situatie waarin je geen controle hebt, aangezien dat tot onzekerheid

leidt. Mensen grijpen in dergelijke situaties dan ook van alles aan dat hun houvast kan bieden. Religie is zo’n voorbeeld, maar ook meer seculiere vormen zoals het geloof in the Secret kunnen daarbij helpen.

Bijgeloof kan je ook het idee geven dat je controle uitoefent over de uitkomst van een situatie. Let maar eens op hoe mensen met dobbelstenen gooien wanneer ze hoge ogen nodig hebben. Ze zullen dan harder schudden en harder gooien dan wanneer

ze lage getallen nodig hebben. Maar hoe zit dat in de sport? Je zou toch zeggen dat de uitkomst daarbij afhankelijk is van de kwaliteit van de sporter en dat deze daardoor geen bijgeloof nodig heeft?

Toch blijkt uit psychologisch onderzoek dat mensen in situaties waarin ze zich onzeker voelen over de uitkomst en waarbij ze gespannen zijn eerder terugvallen op bijgeloof. Opvallend is dat deze processen vaak van toepassing zijn op situaties waarin gepresteerd moet worden, zoals bij een wedstrijd. Het is dan ook niet voor niets dat bijgeloof frequenter voorkomt bij sporters dan bij niet-sporters.

Hamburger etenZeer interessant dit allemaal, maar hoe zit het met het bijgeloof bij de US-ers? Een grondig onderzoek leek niet heel veel op

Een mandarijn in je sok en andere vormen van bijgeloof

Let maar eens op hoe mensen met dobbelstenen gooien wanneer ze hoge ogen

nodig hebben. Ze zullen dan harder schudden en harder gooien

door: Coen

Caron Butler kauwend op een rietje


4

te leveren, maar er kwamen gelukkig wel wat voorbeelden boven drijven. Een speler van heren 2 droeg bijvoorbeeld standaard twee paar sokken over elkaar, dronk een glas thee met twee klontjes suiker en droeg een elastiekje om zijn linker pols voor aanvang van elke wedstrijd. Een speelster uit dames 2 heeft een aantal seizoenen lang voor elke

wedstrijd een hamburger gegeten omdat het geluk bracht. Het gerucht gaat dat er iemand op de club rondloopt die altijd een manderijnenschil in de sok doet. Verder gaf iemand uit heren 1 aan iemand te kennen die voor elke wedstrijd seks had. Niet omdat het lekker is, maar omdat hij anders dacht niet goed te spelen. Tot slot kwamen er nog wel wat minder spannende rituelen naar voren, zoals een laatste bal tijdens training willen en moeten maken of de laatste bal tijdens de warming-up die erin moet.

Power-Balance-bandjeOpvallend weinig reacties dus. Bovendien bleek veel bijgeloof met nadruk in het verleden te hebben gespeeld of kwam het voor bij iemand die iemand weer kende via iemand anders. Hebben US-ers dan werkelijk geen bijgelovige rituelen voor een wedstrijd? Misschien vinden we onze sport minder belangrijk dan toen we jonger waren. Uit onderzoek blijkt namelijk ook dat mensen meer bijgelovig worden naarmate het belang van de prestatie toeneemt. Dat kan ook een mogelijke verklaring bieden voor het dragen van het Power-Balance-bandje door een groot deel van de Oranje-selectie tijdens het afgelopen WK voetbal. En hoeveel ongeschoren mannen met ongewassen oranje-shirts liepen er toen niet rond?

Magisch denkenHet is daarnaast niet ondenkbar dat we weinig voorbeelden van bijgeloof binnen US te horen hebben gekregen omdat men zich ervoor schaamt. Het is natuurlijk ook niet gemakkelijk om toe te geven dat je zoiets irrationeels doet, waarvan je weet dat het geen enkel effect heeft. Maar is dat wel zo? Zeer recent Duits onderzoek heeft aangetoond dat bijgeloof weldegelijk de prestatie kan verbeteren. Deelnemers die in dat onderzoek hun bijgeloof volledig konden uitvoeren presteerden beter op verschillende taken, waaronder het putten bij golf, dan deelnemers die dat niet konden doen. Gebeurt er dan toch iets speciaals door dit magisch denken?

Hetzelfde onderzoek biedt een verklaring die iets minder spannend is. De verbeterde prestaties bleken het gevolg van een

Het gerucht gaat dat er iemand op de club rondloopt die altijd een manderijnenschil in

de sok doet.

Sneijder en zijn Power Balance bandje


5

verhoogd geloof in eigen kunnen, het stellen van hogere doelen en meer volharding in de taak bij mensen die bijgelovig waren. Bijgeloof kan dus weldegelijk werken. Dus naast het blijven trainen op

je verdedigende voetenwerk kun je best je favoriete onderbroek binnestebuiten en achterstevoren aantrekken voor elke wedstrijd.

Vind je ITUS ook altijd zo geslaagd? Wel eens naar het MIT in Utrecht geweest? Ken je de geniale kampeersfeer van het CMBT? Wat jouw antwoorden ook zijn, onderstaande mag je niet missen:

Wegens ongekend succes van zowel ITUS (US, Amsterdam), als MIT (SBU, Utrecht) hebben beide basketballverenigingen de handen ineen geslagen en organiseren op 1, 2 en 3 juli voor het eerst in Antwerpen een driedaags mixed basketball toernooi.

Voor sommigen niets nieuws (Leuven organiseerde daar altijd al een toernooitje tijdens het eerste weekend van juli), voor

anderen een kans om kennis te maken met (M)ITUS in de zomer. Niet koukleumen in de zaal of 24 uur per dag met je jas aan binnen hangen, maar lekker Bollekes drinken op een zonnig terras en kamperen op het grasveld naast de sporthal!

Meer informatie volgt al rap, echter zet de data maar aleer in uwen agenda!

Tot 1, 2, en 3 juli 2011!Anne (SBU), Marije (Cangaroes), Mirjam (US), Myrthe (SBU), Noortje (SBU), Maikel (US), Stan (US)

ITUS plus MIT is Antwerpen


6

Deze grijze skai banken bleken afkomstig te zijn van Marcel en Rudolf, wonende in de Utrechtsedwarsstraat. “Het is wel echt leer, geen skai”. “En zo makkelijk afneembaar”. Ok, maar waarom wilden jullie er vanaf? “Poe, het was 1982 geloof ik en we wilden weer eens wat anders”. Dat bleken ze dus elke twee jaar

te doen, veranderen van interieur. Mogelijk dat er meerdere banken van deze heren afkomstig zijn en dus laat ik de overige foto’s zien. “Wat? Nee hoor, de rest is echt spuuglelijk”. Zijn er nog spannende dingen gebeurd op deze banken, wil ik weten. “Nou, ik geloof het niet. We zaten er meestal op wanneer we tv keken”.

Comfort: GemiddeldTranspiratie-absorbatievermogen: MatigModel: Reija (DS 5)

De tvkijkbank

Zie dit paarse juweeltje. Heerlijk om eens lekker je schoenen uit gooien en neer te ploffen op de zachte kus-sens van deze ruime bank. Na Suzan goed de hemd van het lijf gevraagd te hebben bleek de bank toch echt oorspronkelijk te komen van haar tante Marlies. Zij woont alleen in de Water-graafsmeer en kon zich de bank nog goed herinneren. “Ja, erg veel plezier aan ge-had”. Waarom dan precies? “Ja, hij zat zo lekker”. O. En

waarom dan toch weg-gedaan? “Tja, na veertien jaar kreeg ik een lekkage waardoor mijn vloerbedek-king vernieuwd moest worden en daar paste deze bank niet goed meer bij”. Veertien jaar? “Ja, ik weet nog als de dag van gisteren dat ik de bank kocht. Dat soort dingen vergeet je niet he?” Maar waarom heeft u dan een tapijt uitkozen dat niet goed bij de bank paste? “Tja, uhm, misschien omdat het goedkoop was?”

Comfort: BovengemiddeldTranspiratie-absorbatievermogen: Zeer goedModel: Martijn (HS2)

De taaie

Deze bijzonder blauwe en brede bank is niet alleen geschikt om een kopje thee op te drinken, je kunt er ook heel goed met een stuk of zes vrienden op zuipen. Daar bleek deze bank toch allerminst voor gebruikt te zijn. Zij bleek afkomstig van een bedrijf dat ik verder hier niet bij naam zal noemen. Dat heeft een reden. Na vele telefoongesprekken waarin meerdere keren werd duidelijk gemaakt dat we “om dergelijke futiele redenen” (letterlijk) niet

welkom waren, besloten we als ware Pieter Stormsen het bedrijf een bezoekje te brengen. Ons zouden ze niet krijgen. Of wel? Nadat we de receptioniste vriendelijk te woord hadden gestaan (er was duidelijk sprake van eenzijdige commnunicatie) en onze bedoelingen rustig had-den toegelicht, zijn we enigszins hardhandig uit het pand verwij-derd. Het was ons niet waard om weer terug te keren. Zo mooi is de bank nou ook weer niet.

Comfort: VoldoendeTranspiratie-absorbatievermogen: VoldoendeModel: Mirjam (DS 5)

De sociale gozer

Opeens waren ze daar: de Banken. En wat zijn ze met veel. Het doel van hun verblijf in de kantine van de Wibauthal is natuurlijk duidelijk, maar de vraag is waar ze opeens vandaan komen. Reden voor onze verslag-

gevers om eens op onderzoek uit te gaan. Al snel bleek dat ze afkomstig zijn van een kringloopwinkel die het hoofd niet meer bo-ven water kon houden in deze moeilijke tijd. Zoals bekend, heeft een kringloopwinkel

De banken


7

Misschien wel een van de lelijkste banken in de Wibaut. We hoefden niet lang te zoeken voordat we bij mevrouw Kooiman kwamen. “Zeg maar Neel”. Mevrouw Kooiman is 89 jaar en woont om de hoek van de van Wou. We hadden eigenlijk een ander adres opgekregen, maar werden doorverwezen naar dit adres. “O ja, die bank. Die was van me zus. En die ver-schrikkulukke man van der.

Ja, wel jammer hoor, dat ze allemaal bij bossies vallen. Je houdt niks meer over zo he? Ik red me wel hoor, daar niet van. Maar het wordt toch een beetje alleen zo he? Willen jullie echt niks drinken? Ik heb nog ergens wel wat cola. Het lopen gaat wel wat lastig. Al die trappen, weetjewel? Maar ja joh, ik red me heus wel.” We moesten maar eens gaan. Dag mevrouw Kooiman. “Zeg alsjeblieft Neel”.

Comfort: OndermaatsTranspiratie-absorbatievermogen: Zeer goedModel: Silke (DS 5)

Het lelijke eendje

Deze bank oogt niet alleen goed, maar is het ook. Zeer geschikt om wat in te lezen of om even rustig voor je uit te staren. Voor de voormalige eigenaars van deze bank, moesten we wat verder reizen. Alphen aan de Rijn om precies te zijn, want daar wonen Gerben en Inge. Tot voor kort woonde daar ook hun dochter Liesbeth, maar zij is op kamers in Amterdam gaan wonen. “Dat is ook hoe de bank bij

die winkel is beland, want hij bleek niet in haar kamer te passen”. “We hadden de bank nog niet zo lang, ik denk twee jaar, maar we zitten eigenlijk altijd aan tafel”. Of er nog interessante verhalen over de bank zijn wilde ik al niet meer vragen. “We hebben wel één goede herinnering aan die bank”. “Ja, maar dat hoeft niet iedereen te weten, Gerben!”.

Comfort: BuitengewoonTranspiratie-absorbatievermogen: GemiddeldModel: Kim (DS5)

Het mysterie

Je kunt er niet alleen goed zitten, maar na een zware training ook even lekker een uiltje knappen. Ik heb wel wat dispuutshuizen gezien, maar het oude verblijf van deze bank op de Ouderzijdsvoor-burgwal slaat alles. Ik trof drie mannelijke studenten aan in een kamer die zuur rook naar rolmops gemengd met oud bier. Twee van de drie herkenden de bank. Of nou ja, gelukkig. “O ja, supermooi. Die stond altijd in die kamer daar”. “Ja, als je als feut een vrouwtje mee naar huis

nam dan blafte je haar daar vol aangezien je zelf geen deur in je kamer had”. Juist. En hoe vaak gebeurde dat dan? “Bijna elke avond. Op een goede avond zo’n drie a vier keer”. En verder nog goede verhalen over die bank? “Nou ja, er bleven ook wel eens vriendjes op tukken. Die waren zo lam als een malle en konden niet meer naar hun eigen toko”. “Ja, dat is uiteindelijk ook de reden geweest dat we hem op straat hebben geflikkerd. De lucht van al die barf was niet meer te harden man”.

Comfort: OnovertroffenTranspiratie-absorbatievermogen: UitmuntendModel: Jorieke (DS 5)

De blafbank

geheimhoudingsplicht en mag deze nooit gegevens vrijgeven van cliënten die hun spullen tegen enige vergoeding daar achter-laten. Na lang druk uitgeoefend te hebben en met enige omkooptechnieken (Erik, ik

krijg nog geld van je), is het ons toch gelukt om de voormalige eigenaren van deze prachtexemplaren te achterhalen.

door: Coen


8

27 tamelijk eenvoudige vragen aanJudith Smit1. Hoe oud ben je? 41

2. Waar kom je vandaan? Je moet me eigenlijk vragen Waar kom je weg? Want ik kom uit het noorden (Hoogeveen en daarna Groningen). Maar ik voel me ook mezza Italiana omdat ik een hele tijd in Italië heb gewoond en gewerkt.

3. Wat doe je in het dagelijkse leven? Ik manage mijn drukke agenda; werk (als organisatieadvi-seur binnen de gezondheidszorg), familie, vrienden en sport.

4. Heb je een relatie? Si, ik woon samen met de leukste Italiaan. Samen hebben we due bellissime bambine.

5. Hoe lang basketbal je al? Sinds mijn 14e. Ik ben begonnen in een klein gymzaaltje om de hoek.

6. Hoe lang speel je bij US en waar heb je hiervoor gespeeld en op welk niveau?Sinds 2004 speel ik bij US. Daarvoor een paar jaar bij Lely (district 1) en daarvoor in Italië. Tijdens mijn studententijd heb ik bij de Groene Uilen gespeeld (rayon).

7. Waarom heb je destijds gekozen voor US? Van Maaike Siers (ex-Groene Uil en inmiddels ex-US) hoorde ik dat bij US alleen maar leuke, gezellige mensen spelen. Dat leek me een opluchting.

8. In welk team speel je en op welke po-sitie? In D3 als guard en soms forward

9. Waar liggen je kwaliteiten als basket-baller? In de verdediging maak ik de guard van de tegenstanders helemaal gek (vraag maar aan coach Martijn).

10. Wat zijn je zwakke punten als basket-baller? Ik ga niet veel inside.

11. Heb je nog andere hobby’s behalve basketbal? Uit eten gaan, bere un caffe in Italia, duiken, rennen, appeltaart bakken met de kids

12. Wat is je favoriete film? Ik heb niet één favoriete film. We kijken veel films thuis met de beamer. Afgelopen weekend heb ik in de bios Black swan gezien. Mooi, maar te weinig actie.

13. Wat is het laatste boek dat je gelezen hebt (of nu aan het lezen bent)? Op dit moment lees ik ‘Zelfs aan de stilte komt een eind’ van Ingrid Betancourt. Een echt vrou-wenboek, volgens m’n man.


9

14. Waar mag iemand jou midden in de nacht voor wakker maken? Niet doen!

15. Kun je een goede en een slechte ei-genschap van jezelf opnoemen? Goede: vrolijk, resultaatgericht Slechte: soms te directe vragen stellen (hè teamgenootjes?!)

16. Wat is je favoriete uitspraak? Vanavond ga ik ècht vroeg naar bed!

17. Wat is het hoogtepunt en/of dieptepunt uit je basketbalcarrière? Alleen maar hoogtepunten. Kam-pioen worden bij US. En ik heb hele goede herinneringen aan basketballtoernooien in Leuven.

18. Wat is je favoriete plek op de wereld?Malediven en Sicilië

19. Wat is je laatste album dat je gekocht of gedownload hebt en hoe bevalt-ie?De laatste van Nora Jones. Relaxt voor thuis. In de auto vind ik Bruno Mars erg leuk. Sinds we Spotify hebben kopen/downloaden we eigenlijk bijna niets meer.

20. Waar denk je dat je over 5 jaar bent? In Amsterdam, in een ander huis met uit-zicht op het water.

21. Wat is de beste basketbaltip die je ooit hebt gehoord, van wie en waarom?Re-focus! Iedere bal is een nieuwe bal. Van een docent Sportpsychologie.

22. Wat is de grootste blunder die je ooit hebt gemaakt? Deze vraag speel ik door aan mijn secondanten.

23. Wat vind je goed of slecht aan US als vereniging en wat mis je binnen US? Ik ben alleen maar positief: heel gezellig en goed geregeld.

24. Omschrijf jezelf als basketballspeler in een metafoor (met uitleg)?

Een Duracell pop, die door blijft gaan.

25. Wie is je grootste held allertijden?

Op dit moment is dat Martijn die zoveel tijd besteed aan Dames 3.

26. Welke vraag zou je graag in deze lijst willen zien en welke vraag in deze lijst vind je overbodig? Waar dagdroom je van?Vraag 20 mag van mij weg.

27. Wie zou je de volgende keer onder-vraagd willen zien? Nando Pengel, omdat hij ook bij de Groene Uilen heeft gespeeld en toen ook heel wat uurtjes in het Pakhuis heeft doorgebracht. Ik ben benieuwd wat hij nu doet.

Basketballtip? Re-focus! Iedere bal is een nieuwe bal


10

Imago van US, door de bril van de bondscheidsIedere eerste DUS van het seizoen vraagt de redactie aan de nieuwe US Basketballers wat ze van de vereni-ging vinden. Enthousiaste reacties te over: ‘gezellig’, ‘leuke mensen’, ‘leuke kantine’, ‘borrelen’ en andere sociaal wenselijke opmerkingen vallen de club ten deel. Maar ook de leden die al enkele jaartjes meedraaien kunnen nauwelijks een betrouwbare karakterisering geven van US.

We kennen het principe van cognitieve dissonantie: zij kiezen voor die club, betalen contributie en investeren tijd. Ze kunnen kunnen vervolgens niet de mening hebben dat het een ongezellige, saaie, baggervereni-ging voor stumperds is: dat klinkt niet samen (dissonant). Psychologen onder ons weten dat de mening min of meer onbewust kan worden bijgesteld om het in harmonie te la-ten zijn met het gedrag (lidmaatschap). Dus, ook zij vinden de club ‘vol met gave gasten’, ‘hun tweede thuis’, ‘een warm bad’, en dies al niet meer zij.

140 keer per jaarWat is nu het werkelijke imago van de ver-eniging? Een onopvallende groep mensen bezoekt regelmatig de sporthal. Het zijn de bondscheidsrechters, waarop voor US-thuis-wedstrijden in totaal zo’n 140 keer per jaar een beroep wordt gedaan. Ze schijnen geheel neutraal te zijn als ze de hal binnenstappen. We laten hen daarom aan het woord over het imago van US Basketball. Allereerst Joost van Liempt, een Bosschenaar die is overgekomen uit het zuiden om de wedstrijd van US dames 1 tegen Almere Pio-

neers te f lui-ten. Allereerst wil hij even kwijt dat de hal moeilijk te vinden is en dat hij nogal wat el-lende met het verkeer heeft gehad. Hij blijkt dan ook voor het eerst in de Wibauthal te zijn, en US kent hij niet. Veel over het imago kan hij ons niet vertel-len. Echter, hij deelt onder het genot van een pilsje wel graag zijn eerste indruk.

Die is positief: de ontvangst door de coach van de dames was prima, de kantine is ‘vrij gezellig’ en hij merkt dat er ‘leven in de tent’ is. Verder vond hij het prettig dat de zaal op tijd vrij was zodat bijtijds omgekleed en warmgelopen kon worden. Minpunt: de tafel was wat aan de late kant (red. Roy, DJ en Erik), waardoor even kennismaken lastig was.

Drankje en een praatjeMedescheids Martijn Bergsma, een US-er die f luit voor de club, bevestigt de meeste op-merkingen. De ontvangst door coach Martin Hoekstra was aangenaam. Het komt regel-matig voor dat een coach niet zo proactief is, en dat beinvloedt toch de ervaring van deze

door: Maaike

Ook over supporters valt weinig negatiefs te zeggen: ‘beschaafd publiek’.

Scheidsrechter Joost


11

landelijke scheidsrech-ters. Een drankje en een praatje worden gewaardeerd. Qua facili-teiten zijn de heren niet ontevreden: f luiten op het centercourt is

prima, er is veel ruimte. Ook over supporters valt weinig negatiefs te zeggen: ‘beschaafd publiek’. Maar ze geven beiden toe dat ze niet

echt op het publiek gelet hebben. Hun ge-dachte: als je met je oren in de tribune zit, dan kan je niet echt met de wedstrijd bezig zijn. Professionaliteit probeert Martijn ook te heb-ben bij het f luiten van zijn eigen vereniging: voorkomen om de dames bij de voornaam te noemen en oppassen niet te amicaal te

zijn. Op de vraag of hij bijzondere ervaringen als scheids-rechter in de Wibau-thal heeft meege-maakt ant-

woordt Martijn dat een voorval die mid-dag hem uiterma-te heeft ver-baasd. Toen een US-dame vrije worpen aan het nemen was, stond op veld 3 een speler van US heren 7 rustig te dribbelen en te schieten. Na een verzoek om omwille van de concentratie daarmee te stoppen, rea-geerde hij nogal kinderachtig en mokkend.

Denkt om te stoppenHet volgende paar scheidsrechters had de wedstrijd van US heren 1 tegen Zeemacht in de benen en het hoofd. Onze mannen verlo-ren, en de scheidsen kregen veel kritiek van de spelers en het publiek. Roman Sosnowy, een scheidsrechter uit Amsterdam-Noord snapt niet waarom de jongens nou zo boos zijn. Het lijkt hem nogal te raken en meldt zelfs dat hij er soms aan denkt om te stoppen. Hij snapt niet goed wat er is gebeurd, want normaalgesproken ervaart hij US als een sportieve en goede vereniging. Heel kort wil hij iets loslaten over de hal: slechte borden, weinig uitloop en het publiek is heel dichtbij. Zijn f luitpartner Henk Martens, afkomstig uit Heemskerk, 1,65 meter groot en 61 jaar oud, f luit graag bij US: ‘Het is hier leuk en altijd gezellig’. Maar US is niet de enige club waar hij graag komt. Heiloo, Zeemacht, Derba, allemaal prima en stukken beter dan

Tussentijdse samenvatting van het US-imago: US is wel ok.

Scheidsrechter HenkScheidsrechter Martijn

Scheidsrechter Roman


12

de Apollohal (geen echte thuisclub) of bij Schrobbelaar (slechte ontvangst). Positief punt van deze dag was de goede tafel (bezet door dames 1), echter is dat bij US lang niet altijd het geval. Ander negatief punt is het parkeren. Zijn spontane associatie bij US is ‘studenten’. Hij vindt het aangenaam dat je in de Wibauthal na de wedstrijd gewoon met iedereen een biertje kan drinken.

Goede sfeerMartens komt al zo’n 15 jaar in de Wibauthal, namelijk sinds dat het systeem van rayon-scheidsrechters is ingevoerd om de enorme partijdigheid in het rayon tegen te gaan. Echter kan hij geen bijzondere ervaringen met US of de hal oplepelen. Hij ziet geen echte ontwikkeling qua belevenis: ‘De sfeer is hier nu goed, maar dat was altijd al zo’. Over de US-supporters kan hij alleen zeggen dat ze fanatiek zijn en altijd alles beter weten. Maar

ja, dat is overal zo. Hij vindt het leuk dat er uberhaupt publiek aanwezig is. Samenvatting: US is wel best. Echter, we hebben niets gehoord over ‘gave gasten’, ‘een tweede thuis’ of een ‘warm bad’. Was hun bezoek te kort? Waren de wedstrijden van die dag te intensief? Hadden ze onvoldoende bier gekregen? Of, zijn toch de mysterieuze krachten van cognitieve dissonantie hier aan het werk? Waarschijnlijk niet. Zullen we net als bij verliespartijen de scheidsen de schuld geven? Dan blijft alles harmonieus klinken.

’s Avonds zorgt ze er eigenhandig voor dat de barman in de Wibauthal de witte wijn met kwantumkorting kan blijven bestellen en werkt ze consciëntieus en slagvaardig de meest voor de hand liggende en minder voor de hand lig-gende US mannen af. Net infrequent en onopvallend genoeg om het predicaat ‘sletje’ ‘gewillig’ te ontlopen (je moet als journalist niet altijd hoor en wederhoor willen toepassen).

Overdag meet ze de stabiliteit en snelheid van looppatronen bij patiënten*. Ze heeft een zwak voor de statistiek professor en bestu-deert epidemiologie in een klooster (hoewel er in het klooster wordt volgehouden dat er van een epidemie geen sprake is). En Jiska is beroepsmatig geenszins een lichtgewicht, ze is toegetreden tot de medische Hall of Fame (PubMed) als co-auteur van het artikel: Physical activity behavior of people with multiple sclerosis: understanding how they can become more physically active.De collega’s die ons te woord wilden staan

Deel II van The Office US Jiska Kempendoor: Bolke

Samenvatting: US is wel best. Ech-ter, we hebben niets gehoord over ‘gave gasten’, ‘een tweede thuis’ of

een ‘warm bad’


13

spraken allen van een vrolijke, sociale per-soonlijkheid. Over het aantal collega’s dat weigerden ons te woord te staan zullen we hier niet verder uitweiden maar: “laten we het erop houden dat dit geen representatieve steekproef is,” aldus de statistiek professor. Het schijnt dat yoghurt met stukjes erin en

gebonden soep categorisch vermeden wor-den tijdens de lunch en men spreekt van een mogelijk jeugdtrauma. Wellicht iets om over te beginnen in het zeldzame geval de Jiska zelf even niets te vertellen heeft (zeldzaam) op een van de vele woensdag- of vrijdag-avonden waarop ze lekker onverstandig lang blijft hangen in de Wibauthal. (Overigens zijn dit soort iconische prestaties precies de factoren die iedere US’er een minute of fame in de Dus kunnen opleveren.)

In zee duikenTerug naar Jiska, er zijn ooggetuigen die haar op bedrijfsfeestjes in de zee hebben zien duiken en boze tongen beweren dat er meer-dere collega’s zijn die van haar winnen bij wedstrijdjes op de mini basket aan de deur op kantoor. Hoe het ook zij, ze blijft voor dames 1 van grote waarde en voor de gezelligheid binnen de club al evenzo. En nu hebben zelfs die paar zonderlingen die nooit met haar gesproken hebben genoeg voer om haar eens aan te spreken op een US borrel of feestje.

* = Sinds 1998 wordt een groep van 156 MS patiënten gevolgd en worden regelmatig de mogelijkheden die een patiënt heeft om allerlei dagelijkse activiteiten uit te voeren gemeten. In dit project wordt deze groep patiënten opnieuw gemeten, nu na 10 jaar. Tijdens een loopanalyse worden videobeelden gemaakt, waarbij tegelijkertijd metingen van de spieractiviteit worden verricht. Hierbij wordt gekeken naar bijvoorbeeld de staplengte, de loop-snelheid en de coördinatie van de verschillende spieren. De 10-jaars meting bestaat uit twee gedeelten. Er vindt eerst een thuismeting plaats in het bewegingslaborato-rium van het VUmc wordt elke deelnemende patiënt daarna verder onderzocht.

Over het aantal collega’s dat weigerden ons te woord te staan zullen we hier niet verder uitweiden maar: “laten we het erop houden dat dit geen repre-sentatieve steekproef is,”


14


15

Hé, hoe was het met de pissebedden? Ik zou daar wel nerveus van worden dat gekrioel. Ik ga er tenminste vanuit dat je onder een steen hebt geleefd als je nog geen borrel in café Stigter hebt bezocht. Maar goed, ik strijk over mijn hart en leg nog één keer uit waarom je dit niet wilt missen.

1) het is een heel relaxte kroeg, relaxt hè?2) het is minder proppen dan de Berkhout, relaxt hè? 3) ze hebben pitchers, hoe vet is dat.4) de sponsorinkomsten zorgen dat D1 niet meer belt met lootjes (relaxt hè, dat miste je al).5) rokers hebben er niets te klagen, meer

kan ik niet loslaten. 6) de kans dat bolke’s tampeloeres nog-maals getoond wordt is nihil. (vet relaxt) 7) lekker centraal gelegen, gunstig voor doorgaan of op tijd thuis zijn.

8) het wemelt er van de mooie mannen en vrouwen. 9) je literaire vrienden van de Dus redac-tie zijn er ook vaak.

En nu ga ik stoppen want Get the picture begint. O ja, en je kunt er ook heel goed netwerken (maar dat is altijd op dinsdag).

Zie linksdoor: Bolke


16

Basquet en Argentinaverslag van een expatBasketball is behoorlijk populair in Ar-gentinië. Maar hoe is dat nou eigenlijk, basketballen in Argentinië? Heb je daar ook clubs? Met kantines? Drinken ze daar ook bier? Net zoveel als bij US? En hoe zit het met het clubgevoel? Is er net zo’n ‘sentimiento’ als bij het voetbal? Een tipje van de sluier over basketball in Argentina.

Na jarenlang bal- en bierplezier bij US, ben ik vorig jaar naar in maart naar Buenos Aires verhuisd. In Argentinië ben ik eerst gaan rugbiën. Ik vond het wel tijd voor iets an-ders. Daar kwam ik snel op terug. Wekelijks bloedende knieën (de velden hier hebben geen groen sappig gras maar het zijn meer

opgedroogde zandvlaktes met een sporadig sprietje hier en daar) en iedere week weer spierpijn is geen lolletje. En ik dacht dat basketball fysiek was, hhhmm... Toen besloot ik toch maar weer te gaan basketballen en ik ging op zoek naar een club.

El TalarIk kwam bij El Talar terecht via een korte zoektocht op internet. Het bestuderen van de clubs en de locaties maakte al snel duidelijk dat er slechts enkele clubs binnen ‘Capital’ liggen, binnen de ring van Buenos Aires. Alle overige vereningingen liggen in de ‘provin-cia’, oftewel: ver weg. El Talar ligt voor mij op zo’n 40 minuten met

bus 110-1, in de wijk Villa del Parque (spreek uit Biesja del Parque), een behoorlijk goede wijk in het westelijk deel van Buenos Aires. In El Talar kun je twee sporten beoefenen: zaalvoetbal (5x5) en basketball.

Wat me direct opviel toen ik de eerste keer binnenkwam: aan mijn linkerhand een grote kantine (yeeeh!), een soort restaurant. Daarachter het basketballveld beneden en links een trap naar het erboven liggende voetbalveld. Bij binnenkomst rechts, een ruime kamer met de prijzenkast en twee oudjes van 75 jaar die de ledenadministratie doen. Iedere maand moet je bij hen contant je contributie betalen.

SocioIn Argentinië wordt je ‘socio’ van een club. Dat is toch net wat anders dan lid worden. Ten eerste kun je socio worden omdat je fan bent van een club, ten tweede heb je als socio vaak andere voordelen, kun je bijvoorbeeld van de faciliteiten van een club gebruik ma-ken (soms fitness of een zwembad). Socio bij

door: Sanne de Bruijn

Wekelijks bloedende knieën en iedere week spierpijn is geen lolletje.


17

el Talar kost je 15 peso per maand, omgere-kend zo’n 3 euro. In maart gaat de contributie omhoog naar 20 peso vanwege de in f latie. In f latie is de laatste tijd een groot probleem in Argentinië, met enorme prijsstijgingen tot wel 40%. Voor de welgestelden op zich niet zo’n heel groot probleem, voor de armen des te meer.

Las ligasDe competitie in Argentinië is vergelijkbaar opgezet als in Nederland: mini’s, aspiranten, kadetten, junioren, senioren én een liga voor 30+ en 40+: de maxi. Voor dames senioren bestaat er in Buenos Aires een liga A, B en C. Naast de regionale ligas is er parallel een

nationale competitie. De weinige teams die dit kunnen betalen spelen naast de regionale ook de nationale competitie. Voor heren is het vergelijkbaar, maar hier is de landelijke competitie een ‘normale’ klasse hoger dan de regionale (en kun je dus niet regionaal en landelijk tegelijk spelen).

Vloer van badkamertegels Competitie spelen in Argentinië is soms best een belevenis, vooral de uitwedstrijden. Het is altijd weer een verrassing waar je terecht-komt. Afgelopen seizoen (het is hier nu zomerstop) speelden we een uitwedstrijd in Union de Munro, in een wat armere wijk in de provincie van Buenos Aires. De facili-

Goede, betrouwbare schilder nodig???voor elk schilderwerk, ook muurschilderingen voor kinderkamers en kunst op doek!

Pieter Beeks Heren 1: 0641847928

“Verfklus? Bel Pieter! Vakwerk zonder gesodemieter!” Bolke, Heren 2

“Ik heb er drie woorden voor: schi-tte-rend” Joost, Heren 2

“Pieter in the paint Beeks: met een kwast in de hand en 1 in de mond verft hij als de beste ‘s avonds, in het weekend en doordeweeks.” Daan, Heren 2

“De schilder met de langste armen van Nederland, komt in elk hoekje van je huis!” Michiel, Heren 2

“Pietertje, Pietertje aan de wand? Die schildert het mooiste van het land!” Brian, Heren 3


18

teiten waren zo oud en zo slecht, dat je blij moest zijn als je zonder blessures het veld af kwam. De vloer was gemaakt van een soort badkamertegels, lichtblauw, en je kon dus niet echt stoppen met rennen of omdraaien (dat duurde in ieder geval heel lang). Aan

één kant van het veld, binnen het driepunts-gebied, was een gat. Een kuil in het veld van ongeveer één meter, zo’n 10 cm lager, dus dat moest je ook proberen te vermijden. Overi-gens heb ik in heel Argentinië nog nooit een sporthal gezien met meer dan één basketbal-veld. Clubs hebben meestal meerdere sporten en het zijn vaak sprtcomplexen, maar er is altijd maar één veld en het is altijd oud.

De ‘superiores’De minimale faciliteiten doen echter niet af aan het niveau en het fanatisme. Vorig jaar heb ik in de liga maxi gespeeld (30+) en dat was rustig aan (niet trainen, alleen spelen) maar van een behoorlijk goed niveau. Dit seizoen speel ik met de ‘superiores’ (dames 1 zeg maar). Afgelopen december werden zij ‘bicampeonas’, dit betekent twee seizoenen op jaar kampioen worden. Eerst in de liga C, en afgelopen seizoen in de liga B. En dit jaar spelen we dus in de liga A. Het niveau is goed, ik zou zeggen iets hoger dan in Neder-land. Vergelijken is echter lastig want het spel is anders. Er is hier minder lengte (de vrouwen zijn hier niet zo groot) maar het spel is sneller en fysieker. Er is ook behoorlijk wat beleving. De tegenstander is de vijand. Het

spel is hard en soms ook gemeen. Triomfen worden gevierd. Als iemand bijvoorbeeld een drietje raak schiet of een moeilijke of be-langrijke bal scoort hoor je altijd een ‘vamos!’ met een vuistje de lucht in. Argentijnen zijn dol op zingen. Vorig jaar na het behalen van het kampioenschap is het een nacht lang zingen, samen zingen, als team. Armen om elkaars schouders, springen en zingen.

Dames 1Mijn team heeft 2 coaches, een normale coach (Carlos) en een fysieke training coach

Aan één kant van het veld, bin-nen het driepuntsgebied, was een gat. Een kuil in het veld van ongeveer één meter,


19

(Pablo) en bestaat uit 9 meiden. Argentijnse vrouwen zijn erg gericht op uiterlijk. En ze willen zo veel mogelijk hun lichaam accen-tueren. Ze vinden die grote lompe basket-balbroeken dus helemaal niks. Om dit op te lossen, doen ze een legging onder hun bas-ketbalbroek aan en stoppen ze de uiteinden van de van hun broekpijpjes onder de einden van de pijpjes van hun legging. Of alleen een legging, dat kan natuurlijk ook.

Wij trainen op dinsdag en donderdag van 20.30 tot 22.30. Dit is één uur buiten rennen of fitnessen en één uur op het veld. We spe-len op zaterdag. Op donderdag eten we met z’n allen op de club na de training. Er wordt dan een lange tafel in de kantine gezet en we eten vlees met salade of empanadas.

Veel van de meiden wonen nog bij hun

ouders en die sluiten regelmatig aan bij deze etentjes, evenals vriendjes, vrienden, zus, broer, etc. En jaja, dan komt er ook bier op tafel (weliswaar in bescheiden mate, maar toch!) en cola met fernet natuurlijk. Meestal zitten we daar tot een uurtje of 1. Binnen de club wordt er niet gemingled met andere teams, ik heb de herenteams zelfs nog nooit gezien, maar binnen het team is de sfeer behoorlijk hecht.

DUS... El Talar is geen US, maar het is hier wel ook gezellig. Er zou wat meer bier gedronken mogen worden. En ik mis de teamschotels. Maar goed, daar krijg je dan een Argentijnse steak voor terug! En ik mis iedereen natuurlijk.... Dus, als er iemand zin heeft in een oefenwedstrijd in Argentinië, er kan natuurlijk altijd wat geregeld worden ([email protected]).

Bolke Stript

BIKE TRACKS,bijzondere

fietsreizen

Dus nr 2 seizoen 2010-2011

Documents

Transcript of Dus nr 2 seizoen 2010-2011