Januari 2012

... een krant voor jongeren en volwassenen met pit!

De Spoorkrant

2

Woord vooraf

Je kan de Spoorkrant ook digitaal doorgestuurdkrijgen. Stuur daarvoor een mailtje naarmarijke.lampo@tspoor.net

Samensp(r)aak organiseert

informatie- en ontmoetings-momenten voor familieleden van personen

met NAH

Dinsdag 28 februari 2012 van 19 uur tot 22 uur

Mijn partner heeft het overleefd, hoe overleef ik het nu?Gespreksavond voor partners van personen met NAHModerator: Niek Carlier

Waar: De Nieuwe NotelaarPotterierei 77b8000 Brugge

COLOFON

De Spoorkrant is een uitgave van de Thuisbegeleidingsdienst ‘t SPOOR. Niets in deze uitgava mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming. Neem hiervoor contact op met Lieve Borremans.

De dienst werkt vanuit drie antennepunten

antennepunt GitsBruggesteenweg 888830 Gits

antennepunt BruggeDorpsstraat 408200 Brugge

antennepunt KortrijkKanaal 127Stasegemsesteenweg 1108500 Kortrijk

T 051 230 605

V.U.: Eric van Parys

Koolskampstraat 24 , 8830 Gits

Beste,

Een nieuw jaar, tijd voor een nieuwe spoorkrant, met korte verslagjes.

De thuisbegeleiders bezochten in de Magda-lenakerk in Brugge een unieke tentoonstelling. We delen onze ervaringen graag met jullie…

Ook onze indrukken over Hasta la vista, de veel-besproken film, kan je hieronder lezen. Verder stellen we jullie graag de vereniging Auxilia voor: wil je graag een en ander leren, en is een cursus voor jou niet haalbaar, dan kan je mis-schien bij hen terecht.

Bovenal houden we eraan jullie bij het begin van het nieuwe jaar van harte het allerbeste te wensen;

Dat 2012 je mag brengen:

een knipoog, een heldere lach, een luisterend oor, een hand in jouw hand, een stevige portie moed, een weg uit verlamming en angst, een flinke dosis stilte, muziek die jou vrolijk maakt en bovenal het besef dat elk moment de belofte van een nieuw begin in zich draagt.

In naam van het team,

Lieve Borremans coördinator

3

Met ons team van ’t Spoor gingen we deze tentoonstelling bezoeken. Bij aankomst aan de Magdalena kerk in Brugge konden we niet binnen. Dit was even schrikken, de tentoonstelling was toch open?

Een breuk in je levenslijn ...

Het bleek zo bedoeld dat je niet meer door kan gaan en verplicht bent een andere weg te nemen (in dit geval de zij ingang van de kerk).Het is meteen duidelijk voelbaar hoe iemand met een NAH niet meer door kan gaan met zijn of haar leven zoals het was voorzien en gepland.Een NAH dwingt je een andere weg in het leven te bewandelen.Knap gevonden, dit idee!

De tentoonstelling leidt ons door verschillende “kamers” waar telkens een ander aspect van het leven met NAH wordt belicht.De bedoeling is een hoopgevende boodschap te brengen vertrekkend vanuit de donkere doodse stilte, doorheen de dreigende en beklemmende ervaring, naar een hoopvolle lichtgevende ruimte.

Het positieve van deze opbouw komt zeker goed tot uiting, de creativiteit en de schone afwerking van de tentoonstelling treft ons.

We hadden wel spontaan dezelfde bedenking: In de tentoonstelling is er een drempel geplaatst. De bedoeling is aan te tonen waar iemand met NAH over of doorheen moet. Die drempel viel voor ons wat licht uit, we zien de mensen met NAH en hun omgeving in werkelijkheid veel meer zwoegen!Natuurlijk, uiteraard moet de tentoonstelling toegankelijk zijn voor iedereen, je kunt bezoekers nu eenmaal geen al te zware hindernissen voorschotelen, maar toch, het hield ons bezig.Het doet ons sereen stil staan bij al die mensen die wij mogen begeleiden en waarvan sommigen de bewuste drempel niet (nooit?) kunnen overbruggen, net omdat hij veel te hoog en te zwaar is voor hen.

Het team van ‘t Spoor

4

Info voor mensen met NAH en hun omgeving

Onze papa kreeg een ongeluk in zijn hoofd

Zelfhulpboek voor kinderen

Ten gevolge van een zware beroerte werd het gezin van Hugo grondig door elkaar geschud. Zijn leven niet al-leen, maar ook dat van zijn gezin, echtgenote en drie kinderen.

Vanuit de ervaring dat er weinig informatie bestond voor de kinderen in het gezin, schreef ze vanuit het standpunt van de zoon neer wat het leven met een papa met NAH teweeg bracht.

Het boek kreeg de titel ‘Onze papa kreeg een ongeluk in zijn hoofd’, de tekeningen werden door Jasper gemaakt. Op het moment dat de beroerte het gezin trof was Jasper 5 jaar.

Het boek wordt omschreven als een voorlichtings- en zelfhulpboekje voor kinderen van wie een (groot) ouder een beroerte heeft gehad en voor de volwassenen in hun omgeving. Behalve de ervaringverhalen van Jasper en zijn mama, staan in het boekje ook vragen om jonge lezers de mogelijkheid te geven hun eigen gevoelens en gedachten met woorden of tekeningen te omschrijven. Voor de volwassen lezers zijn er in aparte kadertjes tips opgenomen.

Het boekje legt heel bevattelijk uit wat een beroerte al-lemaal teweeg kan brengen en biedt aanknopingspunten om kinderen te laten vertellen wat ze ervaren als iemand uit hun directe omgeving een beroerte krijgt.

(De praktische informatie is spijtig genoeg minder bruik-baar voor Vlamingen.)

Op de website van www.horizon-nah.be kan je ook na-lezen wat de gevolgen kunnen zijn voor kinderen met een ouder met NAH. Horizon is een organisatie binnen Oost-Vlaanderen.

Samensp(r)aak

Ook binnen West-Vlaanderen wordt gestreefd naar het geven van goede informatie aan familieleden van men-sen met een NAH. Samenspraak organiseert in de pro-vincie regelmatig infomomenten voor partners, ouders of andere familieleden van mensen met een NAH.

De volgende gespreksavond “Mijn partner heeft het over-leefd, hoe overleef ik het nu.” is op dinsdag 28 februari in De Nieuwe Notelaar, Potterierei 77b, te Brugge.

Vereniging AFASIE

De vereniging Afasie brengt driemaandelijks een tijd-schrift uit en willen zo zorgen voor meer bekendheid van de afasieproblematiek. Ze geven info over studiedagen, info over hun regionale activiteiten enz..

De vereniging heeft een eigen website: www.afasie.be

5

Hasta la Vista

Hasta La Vista is een film geregisseerd door Geoffrey Eindhoven. De makers baseerden zich losjes op de le-venservaringen van Asta Philpot, hij ondernam een soortgelijke reis. Philpot komt op voor een actief seksu-eel leven voor mensen met een fysieke beperking.

De film doorbreekt alvast het taboe.

De film speelt zich hoofdzakelijk onderweg af; onderweg met eindbestemming een luxebordeel en legt de nadruk op de wil van de 3 jongeren om te Leven met een grote L.

De rollen van de jongeren zijn op een zeer menselijke manier ingevuld en raken beladen thema’s aan zoals seksualiteit en handicap, omgaan met terminale ziekte en houding van ouders tegenover het volwassen worden van hun kinderen met handicap, …

Een film die je laat geloven dat iedereen zijn dromen kan realiseren. Maar moeten mensen met een beperking naar Spanje reizen om hun wensen te realiseren?

vzw Aditi

Naar aanleiding van de film Hasta La Vista, werd in Kop-pen (VRT) ook een uitzending gewijd aan het thema seksualiteit, meer bepaald seksuele dienstverlening voor gehandicapten. In de reportage werd Aditi voorgesteld.

Aditi vzw is een centrum voor advies, informatie en on-dersteuning betrefffende seksualiteit aan personen met handicap. Hun doelstelling is sensibilisering rond seksu-aliteit en handicap.

Alle personen met een handicap kunnen terecht bij Aditi. Maar ook ouders, familie, partner, studenten of profes-sionelen kunnen hier aankloppen. Afhankelijk van de vraag helpt Aditi je verder of verwijst organisatie je door naar anderen.

Met welke vragen kan je er terecht? Tijdens een consult of persoonlijk gesprek wordt geluisterd naar het per-soonlijk verhaal en de vragen. Er wordt advies gegeven of er wordt uitgekeken naar praktische mogelijkheden.

Ook professionelen kunnen hier terecht voor vorming; workshop, begeleiding bij visie- en missieontwikkeling rond het thema sexualiteit en handicap.

Daarnaast biedt men ook sekszorg; o.a. seksuele dienst-verlening, … aan.

De film heeft voor Aditi toch het een en ander veranderd. Aditi heeft inderdaad een enorme toename van vragen gekregen na het uitbrengen van de film Hasta La Vista en dat is een goede zaak. Aditi denkt dat deze film ta-boe-doorbrekend werkt en er wordt opgemerkt dat het een veel voorkomend gespreksonderwerp is.

Er komen bij Aditi veel vragen binnen. Vanaf juli tot half december zijn er 250 vragen binnen gekomen, waarvan de meerderheid in de laatste 2 maanden dus na het uit-brengen van de film.

Hasta La Vista de film, kwam uitgebreid in de media.In onze krant willen we de film eventjes gebruiken als inleiding om de kansen als persoon met handicap op relationeel en seksueel vlak te bekijken.

De meeste vragen die wij binnen krijgen zijn van perso-nen met een handicap of hun begeleider. Dit zijn vooral vragen naar seksuele dienstverlening, hoe dit in zijn werk gaat, wat het kost, of ze kunnen kiezen wie er komt…. Aditi krijgt echter ook veel vragen van voorzie-ningen of begeleiders over hoe je het thema seksualiteit bespreekbaar kunt maken in het team.

Wens je meer info; www.aditivzw.be of info@aditivzw.be

Dottie, een netwerksite voor mensen met een beperking.

Vanuit het idee dat iedereen nood heeft aan affectie en genegenheid, richtte Sophie een netwerksite op voor mensen met een beperking. Dottie kan je vergelijken met facebook en Netlog; je kan er chatten, mailen en fo-to’s uitwisselen, maar in een meer beveiligde omgeving. Alleen mensen met een beperking mogen lid worden.

De lidmaatschapsaanvragen passeren eerst bij Sofie, hetzelfde voor foto’s.

Mensen met een beperking kunnen vrijblijvend lid wor-den van de Dottiesite. Met een gratis lidmaatschap krij-gen ze een beperkte toegang tot de andere profielen. Om grapjassen af te schrikken, bestaat er ook een betalend

lidmaatschap (6 euro voor een maand, 25 euro voor een halfjaar) met meer uitgebreide mogelijkheden als een chatbox en een eigen gastenboek.

Voor vragen en info kun je terecht op de website zelf (www.dottie.be) of op info@dottie.be

6

AUXILIA

Auxilia ontstond in 1926 in Frankrijk dank zij het initiatief van Marguerite Rivard. Zij lijdde aan een zware beenderziekte en in die jaren was er voor mensen met een handicap helemaal niets voorzien inzake onderwijs of beroepsvorming. Zij startte met kosteloze, schriftelijke cur-sussen. Vandaag zijn 14 regio’s en verscheidene projecten over geheel Vlaanderen actief .

Auxilia staat klaar voor kinderen, jongeren en volwas-senen die niet in het bestaande onderwijsaanbod terecht kunnen en die te maken hebben met kansarmoede. Kansarmoede wordt erg ruim geïnterpreteerd: het gaat niet enkel om financiële problemen, maar ook om uit-sluiting en achterstand. In praktijk helpt de organisatie langdurig zieken, gehandicapten, anderstalige nieuw-komers, gedetineerden, volwassenen en jongeren met psychische problemen of mensen die moeilijk in groep functioneren.

In al die jaren zijn er heel wat veranderingen geweest in de manier van werken. Van schriftelijk onderwijs voor mensen met een handicap en zieken evolueerden ze naar een organisatie die actief is op haast alle vlakken waar het gewone onderwijs niet genoeg kan doen. Er vallen spijtig genoeg nog heel wat mensen uit de boot in onze samenleving, dat bewijst het stijgend aantal aanvragen.

Het speciale aan Auxilia is dat de vrijwilligers les aan huis geven. Dat gebeurt 1 à 2 uur per week, meestal individu-eel, soms in groep. Als thuis lesgeven geen optie is, wijkt men uit naar instellingen, scholen, diensten beschermd en begeleid wonen, gevangenissen, ... Door de persoon-lijke benadering, bereiken ze soms mensen die anders nooit hulp zouden krijgen.

Of er een Auxiliavrijwilliger kan worden ingeschakeld, hangt van een aantal factoren af. Men hanteert drie cri-teria om te beslissen of men een nieuwe leerling zelf helpen of doorverwijst:

* het gaat om een onderwijsvraag;

* er is een zekere graad van kansarmoede;

* de aanvrager kan nergens anders terecht

Maatwerk

In een eerste gesprek (intake) met de regiocoördinator gaat men peilen of de lesaanvrager aan deze drie basis-voorwaarden voldoet. Kom je niet in aanmerking, dan probeert men voor een alternatieve oplossing te zorgen. Kom je wel in aanmerking, dan gaat men op zoek naar een geschikte vrijwilliger en probeert men een zo goed mogelijke match te maken.

Iedere vraag wordt individueel bekeken. Beslissen of ie-mand al dan niet kansarm is, is zeer subjectief en kan enkel met een zekere kennis van zaken gebeuren. Een goed inzicht in ons onderwijssysteem is dus nodig om te beslissen of iemand al dan niet bij Auxilia terecht kan.

Auxilialesgevers werken op vrijwillige basis. De lessen zijn dus gratis. Wel dient de aanvrager een jaarlijkse dossierkost van 10 euro te betalen. Ook de vervoers-kosten van de vrijwillige lesgever, en eventuele uitgaven voor lesmateriaal worden door de leerling vergoed.

Men werkt niet met een lesaanbod dat vastomlijnd is,

maar men tracht in te gaan op heel diverse vragen zoals lezen en schrijven, creatieve vakken, talen, wiskunde, wetenschappen, voorbereiding op examens van de Cen-trale Examencommissie, enzovoort.

Het lesaanbod kan verschillen van regio tot regio, omdat Auxilia vzw de vakken aanbiedt waar de vrijwilligers het best in zijn. Elke aanvraag is dus specifiek en wordt op maat ingevuld.

Auxilia stuurt zijn hulptroepen uit

S. is mama van 2 kinderen. Zij kan niet garanderen om ieder cursusmoment aanwezig te zijn in de les. Haar ziekte is onvoorspelbaar, en belet haar om lessen te vol-gen. Zij wou breilessen krijgen om truien voor de kinde-ren te maken. Auxilia zocht en vond een lesgever.

D. woonde terug thuis na een lange revalidatie. Hoe moest hij zijn dagen zien te vullen. Hij wenste zijn com-puterkennis uit te breiden. Auxilia zocht en vond een vrijwilliger.

D. is tijdelijk aan huis gekluisterd door medische proble-men. Mevrouw wil haar Frans wat bijschaven, omdat dit mogelijkheden kan bieden voor de toekomst. Mevrouw stelde deze vraag aan Auxillia en kreeg een positief ant-woord.

Lesaanvragen worden gericht aan het secretariaat of aan de regiocoördinator. Al deze info vind je terug op www.auxilia-vlaanderen.be

Het secretariaat is van maandag tot donderdag bereik-baar van 9u tot 17u, vrijdag van 9u tot 14u.

T 03 226 25 41

info@auxilia-vlaanderen.be