De onverwachte held van kamer 13B - door Teresa Toten

Gottmer_Onverwachte Held_voor+achter_DEF.indd 1 16-09-14 16:08

� Teresa Toten �

gottmer � Haarlem

Gottmer_De onverwachte held_binnenwerk_DEF15092014.indd 3 15-09-14 16:15

Met dank aan de Canada Council for the Arts voor het financieel ondersteunen van deze vertaling.

© 2013 Teresa Toten By arrangement with Transatlantic Agency Oorspronkelijke titel The Unlikely Hero of Room 13B Oorspronkelijke uitgever Doubleday Canada, onderdeel van Random House of Canada Limited Voor het Nederlandse taalgebied © 2014 Uitgeverij J.H. Gottmer / H.J.W. Becht BV, Postbus 317, 2000 AH Haarlem (e-mail: [email protected]) Uitgeverij J.H. Gottmer / H.J.W. Becht BV maakt deel uit van de Gottmer Uitgevers Groep BV Vertaling Esther Ottens Omslagontwerp & zetwerk Bas van Vuurde Druk en afwerking TenBrink BV, Meppel ISBN 978 90 257 5821 9 ISBN 978 90 257 5969 8 (e-book) NUR 283, 284 Behoudens de in of krachtens de Auteurswet van 1912 gestelde uitzon-deringen mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd, opgesla-gen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of een andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

www.gottmer.nl


Voor iedereen die denkt dat hij de enige is


Indien ge nooit een kostbare minuut onnuttig laat verlopen,Maar elke vliedende seconde naarstig arbeidt aan uw plan,Dan ligt de weg naar Vrede, Voorspoed en Voldoening voor u open,En — wat oneindig méér betekent — dan, m’n zoon, zijt ge een man.

Rudyard Kipling, ‘If’ (vert. J.M. de Vries de Waal)


9

Op het moment dat de deur openging ademde de jongen in. Het leek alsof hij het wist. Het meisje kwam de kamer in en een tel later was hij verloren.

Het meisje liep zonder een echte glimlach op haar gezicht, maar ook zonder aarzelen naar de halve kring van stoelen. Ze was ouder, zeker weten. Hoogstwaarschijnlijk. Dus het was hopeloos. Ze ging recht tegenover hem zitten, aan haar uiteinde van de halve kring. Zonder op te kijken sloeg ze haar geniale, perfecte benen over elkaar en wipte een lange zwarte vlecht over haar schouder. Toen hij weer uitademde, was de jongen verliefd.

Het was alsof hij was verdronken in een zee van willen.Zonder te weten hoe precies, wist hij op de een of andere

manier dat hij het meisje alles zou geven, als zij dat wilde. Vanaf dit moment kon ze het allemaal zo krijgen: zijn iPad 3 (daar mocht hij zelf toch niets meer mee doen), zijn eerste druk van Negen verhalen van J.D. Salinger, zijn Xbox, zijn honkbal met de handtekening van Doc Halladay én zijn lievelings-Orcs uit het Warhammer Fantasy Battle-spel — gewoon de achtste edi-tie, trouwens, niet dat andere aanstellerige gedoe. Voor haar zou hij zijn lastigste rituelen de baas worden en zijn laatste restje gezond verstand opofferen.

‘Gegroet, Robin, en welkom!’ zei dokter Mutinda met een knikje naar haar en een knikje naar de rommelige map op zijn schoot. Dit verpestte het belangrijke moment en maakte het te-gelijk nog groter. Nu wist de jongen hoe ze heette.

� Hoofdstuk �

1


10

Robin.‘Bedankt,’ zei het meisje tegen haar voeten, en de jongen

stopte met ademhalen, zo hypnotiserend was haar stem.Het meisje had blauwe ogen. Tot op die seconde had de

jongen nooit op de kleur van iemands ogen gelet; hij had niet eens kunnen zeggen wat voor kleur ogen zijn moeder had. Maar Robins ogen… ja, die hadden de kleur van een woeste lucht, omrand door dikke roetzwarte wimpers. Haar schoon-heid — en gek genoeg sprong geen van de aanwezigen op om hier iets over te zeggen — was betoverend. In zijn binnenste voelde alles gebutst en gehusseld.

Het deed pijn om naar haar te kijken, maar hij kon het niet laten.

Dus zó was dat?‘Robin Plummer is een ietwat late toevoeging aan ons

gezellige clubje, aangezien ze nog maar net een opname achter de rug heeft.’

Opname. Zijn hart bleef stilstaan en begon weer te kloppen. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling zoals Chuck Mutinda hem geleerd had — alleen had hij nooit zo goed opgelet, dus het hielp niet. Opname. Ze flipten allemaal bij de gedachte aan opname.

‘Robin, welkom in kamer 13B en deze praatgroep voor adolescenten met obsessief-compulsieve stoornis. Er is geen kamer 13A,’ legde Chuck uit, ‘dus die B is eigenlijk een beetje onzinnig. En je hebt vast ook al gezien dat je met de lift niet naar de dertiende kunt. Je moet er op de veertiende uit om op deze verdieping te komen.’

‘Ja man, hoe zit dat eigenlijk? De eerste keer heb ik een halfuur in die klotelift gestaan. Ik dacht dat het een of andere zieke test was of zo,’ zei Peter Kolchak, onderuitgezakt op zijn stoel. Een paar anderen grinnikten instemmend.

‘Kortom,’ vervolgde Chuck zonder op de onderbreking te letten, ‘in een gezegend hoekje van het bestaan, eh… bestaan wij niet.’ Hij zei dit zoals hij bijna alles zei, met een vleugje Jamaicaanse zangerigheid. Dat land had hij lang geleden achter zich gelaten, maar de melodieuze cadans van de taal nog niet. Hij boog zich weer over zijn map. ‘Robin is zestien en…’


11

Zestien! De jongen beet zich in het getal vast. Zestien was fout. Het was een even getal en moest daarom gesteriliseerd worden. En als leeftijd was het helemaal goed fout. Zestien — hij herhaalde het vijftien keer en tikte het drieëndertig keer, tot het ‘precies goed’ voelde. Oké, dus het had erger gekund. En toen besefte hij dat het erger was. Je had ook nog de kwestie lengte. Je zag het zelfs als ze zat. De lengte, haar lengte, kon en zou zeker een hindernis worden. Robin was opvallend lang voor een zestienjarige godin, en hij was helaas, onbetwistbaar, heel klein voor een jongen van bijna vijftien. Te jong, te klein — absoluut obstakels.

Maar ook die waren overkomelijk.De jongen zou groeien, en hard ook, nu hij een doel had.

Hij had gewoon nooit eerder een doel gehad, niet echt, in elk geval kon hij zich er niet één herinneren. Hij zou meteen begin-nen, onmiddellijk, vanaf nu. Terwijl Chuck de hele groep aan Robin voorstelde, begon de jongen zijn splinternieuwe doelen op een rijtje te zetten. Met opsommingstekens ervoor schreef hij ze met zijn rechterwijsvinger onopvallend in zijn linkerhand.

• Onmiddellijk groeien.• Moed vatten.• Moed houden.• Normaal worden.• Met Robin Plummer trouwen.

Zo moest het lukken.De jongen ging stram rechtop in zijn stoel zitten. De ruwe

plastic rand van de rugleuning sneed in zijn schouderbladen. Hij was bijna aan de beurt.

‘En naast Elizabeth Mendoza zit…’‘Mooie Adam,’ zei Peter, die gedurende Chucks voorstel-

rondje aan één stuk door commentaar leverde. Peter zat naast Robin en keek de hele tijd naar haar, en intussen schoof hij heel langzaam dichter naar haar toe. Mooi? Wat krijgen we nou? Peter zou een probleem worden. Of misschien moest zijn medi-catie worden bijgesteld. Bij sommige mensen was dat moeilijk te zeggen.


12

Chuck trok een wenkbrauw op, wat voor Chucks doen al heel dreigend was. ‘En naast Elizabeth zit ons jongste groeps-lid, Adam Spencer Ross.’

Had hij dat echt gezegd? Samen maakten Chuck en Peter van Adam een lief klein groepskonijntje. Elizabeth was verdorie maar een paar maanden ouder dan hij! Vorige week, op de eerste bijeenkomst, had Chuck hem op precies dezelfde manier voor-gesteld. Om een of andere reden had het toen een stuk minder sullig geklonken. Normaal zou Adam nu tikken of tegels tellen, maar aangezien hij sinds zeven minuten een man met een doel was, deed hij dat niet. Bovendien zaten ze allemaal naar hem te kijken. En dus wierp Adam Spencer Ross dobbelstenen waarvan hij zelf niet wist dat hij ze had. Hij ging nog rechter zitten en schonk Robin een subtiel lachje dat ‘laat ze maar’ moest betekenen.

En toen gebeurde er een wonder.Ze lachte terug.Hij kreeg warme voeten. Naar de anderen — vorige week

had hij trouwens al geconcludeerd dat die allemaal veel en veel gekker waren dan hij — had ze niet teruggelachen. Onder het opsommen van zijn nieuwe levensdoelen had hij haar reac-ties op Chucks voorstelpraatjes scherp in de gaten gehouden. Na jaren van op zeer hoog niveau multitasken kon hij tegelijk tikken, tellen én cruciale informatie opnemen.

‘En tot slot terug naar ons nieuwste lid, Robin Plummer…’ Chuck zocht in zijn aantekeningen, waarbij hij met zijn dread-locks naar haar leek te zwaaien. ‘Robin zit in de vijfde klas van Chapel High.’

Oké, klaar! Over en uit! Officieel niets meer aan te doen! De vijfde was bijna de zesde. Het was bijna van school áf! Meisjes uit de vijfde gingen soms met studenten. Dat wist hij zelfs. Peter Kolchak, die nog steeds verliefd naar haar zat te kijken, was zo’n student, of zou zo’n student zijn als hij niet de mist in was gegaan. Adam zat in de vierde. Dit was een Romeo

Neee!


13

en Julia-verhaal. Dat hij in het begaafdenklasje op St. Mary zat was geen pluspunt. Hij werd weer helemaal opnieuw kwaad op zijn moeder. Die had vierkant geweigerd hem van groep twee naar groep vier te laten gaan, al hadden de nonnen daar (voor nonnen dan) sterk op aangedrongen. Door zijn moeder zaten Robin en hij nu niet in dezelfde klas. Adam tikte drie keer met zijn rechtervoet tot negenentwintig en sloot voor de zekerheid af met drie middelvingertikken. Zelfs in deze kamer vol kenners was het nauwelijks waarneembaar. Zijn ergernis zakte. Zijn moeder bedoelde het goed en hij hield toch van haar, wat voor kleur ogen ze ook had.

Robin legde haar handen gevouwen in haar schoot. Ze staken een heel eind uit haar dennengroene mouwen. De blazer van haar schooluniform was te klein en de rok te kort. Dit was meer achteloosheid dan een poging om cool te zijn. Dat durfde Adam te zweren. Op de glimmende, perfecte lippen na was haar stralend magnifieke gezicht volkomen make-uploos, maar haar nagels waren glanzend lichtblauw gelakt. Robin betekende roodborstje. Roodborstjes legden lichtblauwe eitjes. Hij was er rotsvast van overtuigd dat ze daarom deze kleur had gekozen. Hij snápte het. Het was nog een reden extra, bij de duizeling-wekkend snel aangroeiende verzameling van redenen, om voor eeuwig met haar samen te willen zijn.

Op zijn eigen ontspannen manier was Chuck intussen ernstig op dreef geraakt. Hij was bezig opnieuw de hele groep langs te gaan. Er werd gemopperd.

Adam had iets gemist.‘Geloof me, mensen, onderzoek toont aan dat dit heel bevrij-

dend kan zijn. Kijk gewoon eens hoe het bevalt. Kies een perso-nage. Soms kun je dichter bij jezelf blijven als je iemand anders bent.’

Hè?Chuck zat erbij alsof het hem om het even was. Maar Adam

wist wel beter. Hij had al bijna een jaar individuele therapie gehad voor Chuck opperde dat het tijd was om bij een groep te gaan. Het was dokter Mutinda helemaal niet om het even.

Chuck had de groep gevraagd om voor deze en alle volgende sessies een pseudoniem te kiezen, zoals hij het noemde. Ze zou-


14

den hun door twijfel verscheurde, neurotische en ploeterende ik bij de deur achterlaten en tijdelijk een oppermachtig wezen worden. Adam raakte ondanks zichzelf enthousiast. Hij zou ophouden te bestaan, veranderen in Lord Kroak of Grimgor Ironhide! Ja! Waarom niet?

Maar nadat de derde gekozen had werd er een duidelijke trend zichtbaar: behalve Elizabeth Mendoza, die voor een reality- soapy ging die Snooki heette, riepen ze allemaal de hulp in van striphelden. De groep viel zelfs ruwweg uiteen in Justice League en Avengers, met een loslopende X-Man ertussen. Connie Brenner koos voor Wonder Woman, Peter Kolchak haalde Wol-verine erbij. Kyle Gallagher zei dat hij Iron Man wilde zijn en Tyrone Cappell was het liefst Green Lantern, als iedereen dat goed vond.

‘Nee joh, Cappell!’ snoof de kersverse Wolverine. ‘Heb je het niet gehoord dan? Green Lantern is een poot… ik bedoel homo.’

Green Lantern leek hier even op te kauwen en stamelde toen: ‘Eh… j-ja, dus Green Lantern is eigenlijk perfect.’

‘O. Op die manier. Cool. Mij best,’ zei Wolverine.Jacob Rubinstein, die aan de andere kant van Robin zat,

koos Captain America en kon niet meer ophouden met grijnzen. Chuck kwam ertussen om te zeggen dat Nicolas Redmond, de zwartgallige kolos die niet zozeer in de halve kring zat, maar erachter, voor Thor had gekozen. ‘Toch, Nick?’

De donderwolk gromde instemmend.Adam zat als een dwaas naar de Noorman te grijnzen. Hij

kon het niet laten. ‘Ja man, Thor is klasse!’ De pasbenoemde Noorman keek hem dreigend aan. Gaf niet. Adam was gek op de comics over de gekwelde Thor. In zijn kast lagen een mil-joen afleveringen netjes op volgorde. Nicolas Redmond was een perfecte Thor.

Toen was het háár beurt.‘Robin,’ zei ze zacht. ‘Als jullie het niet erg vinden kies ik

gewoon Robin.’ De pijn schemerde door elke klinker en mede-klinker.

En Adam, die nog helemaal nooit op meisjes had gelet — oké, soms wel een beetje, maar niet écht — Adam wist dat hij haar moest redden, zou redden, of anders strijdend ten onder


15

gaan. Hij hield meer, intenser van haar dan hij nog maar een paar minuten geleden voor mogelijk had gehouden. Robin, zijn Robin, had een echte superheld nodig — een triomfator, een ridder — en die zou hij zijn. Voor haar kon en zou Adam normaal en onverschrokken worden. Hij wilde zo graag onverschrokken zijn. Hij kon het. Hij werd haar superheld.

Dat was het!Ze keken nu allemaal naar hem, inclusief Thor en Robin.

Haar glimlach werd zachter, ook dat wist Adam zeker. Hij voelde zichzelf groeien. Het klopte allemaal precies. Het universum ontvouwde zich exact zoals de bedoeling was.

‘Batman,’ zei hij met krachtige, duidelijke stem. Adam Spencer Ross werd haar Batman.


16

‘En, goede vriend, heb je je huiswerk gedaan?’

Adam en Chuck waren op ongeveer driekwart van hun maandelijkse gesprek toen Chuck zijn vulpen tussen de vingers van zijn rechterhand door liet slalommen. Het gegoochel met de pen werkte hypnotiserend. Wist Chuck dat? Dat moest wel. Chuck wist alles.

Het enige wat Adam voor zijn therapie hoefde te doen was de Lijst maken. Maar meestal deed, kon of wilde hij dat niet, en hij wist niet waarom. Chuck gaf ook de groep huiswerk op. Meestal iets uit een handleiding over obsessief-compulsieve stoornis die ze voor het begin van de groepstherapie hadden moeten aanschaffen. Dat huiswerk maakte Adam ook niet. Het was debiel. Voor school maakte hij zijn huiswerk altijd. Hij was waarschijnlijk de enige leerling op St. Mary die dat deed. Hij maakte het in recordtijd op een van de schoolcomputers in de schoolbibliotheek. En hij maakte het foutloos. Maar Chucks opdrachten?

Nee.Tot vandaag.Want sinds kort had Adam doelen.‘Yep. Ja hoor, dok, gedaan.’Chuck trok eerst zijn linkerwenkbrauw op en toen zijn rech-

ter. Hij vond het vreselijk als ze ‘dok’ tegen hem zeiden.‘Eens moet de eerste keer zijn, toch?’ zei Adam.Chucks wenkbrauwen werkten ook hypnotiserend. Hij kon

ze onafhankelijk van elkaar bewegen — een superieur kunstje

� Hoofdstuk �

2


17

als je erover nadacht. Als Chuck de rechter optrok was hij pissig of gefrustreerd, zoals laatst met Wolverine. Ging de linker om-hoog, dan was hij verrast of verbaasd, zoals nu.

Het was de bedoeling dat Adam elke week een lijst van tien punten maakte, een soort inventarisatie, en die meenam om aan Chuck te laten zien. Chuck had hem de opdracht zo’n vier maanden geleden gegeven en vandaag had Adam eindelijk de eerste gemaakt, op weg naar zijn afspraak. Maar hij had het tenminste gedaan. En hij zou de Lijst vanaf nu elke week maken én meenemen naar het gesprek. Als zo’n achterlijke huiswerk-opdracht hem sneller op het goede spoor kreeg, aan de kant dan maar, want die trein moest Adam hebben. Robin wachtte.

‘Zullen we hem samen doornemen?’ vroeg Chuck.‘Nee! Eh… ik bedoel, nee. We… Niet nu, graag. Oké?’

Adams hart sloeg op hol. Zodra Chuck ‘doornemen’ zei stond het in de startblokken. Natuurlijk wilde de therapeut de Lijst ‘doornemen’, bespreken, analyseren. Jezus, hij had het al niet meer bij het idee dat Chuck het ding zou lézen.

Chuck schoof zijn bril lager op zijn neus en tuurde over de rand. Het was een enorm pilotengeval uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. De man was een tijdcapsule op pootjes.

Adam gaf zuchtend toe en overhandigde Chuck een vel papier dat zo vaak was opgevouwen dat het prijswinnaar in een krankzinnige origamiwedstrijd had kunnen zijn. De therapeut vouwde het omstandig open en begon te lezen terwijl Adam vanbinnen ijsbeerde. Hij kende de Lijst uit zijn hoofd. Hij had hem verschillende keren in gedachten opgesteld voor hij een pen op papier zette. Er mankeerde nogal wat aan.

12 september DE LIJST Adam Spencer Ross

Medicatie: Anafranil 25 mg 1x daagsLorazepam indien nodig 4 a 6 per week

Belangrijkste dwanghandelingen en -gedachten: ordenen, tellen, magisch denken m.b.t. zuiveringsrituelen


18

Chuck vertrok onder het lezen geen spier, maar Adams hart bleef in de startblokken wachten op het startschot, wachten op tekenen van walging.

Op uw plaatsen!Zonder op te kijken vroeg Chuck of Adam aan zijn adem-

halingsoefeningen had gewerkt. Adam zei ja.Klaar!

1. Ik geloof dat ik maandag verliefd ben geworden op Robin Plummer. Dit is een heel onprettig gevoel. Als ik kon zou ik er een eind aan maken.

2. Ik geloof dat ze me groep 3 hadden moeten laten overslaan. Dan zat ik nu in de vijfde en was mijn hele leven anders. Beter. Ergens.

3. Ik geloof dat Stones (Ben Stone) en ik dankzij Warhammer al die jaren ons hoofd boven water hebben weten te houden, al is het maar net.

4. Ik geloof dat mijn halfbroertje ‘Moppie’ van vier meer van me houdt dan alle volwassenen in ons leven bij elkaar. Dat maakt hem niet minder irritant.

5. Ik geloof dat die hele praatgroep (op Robin na) zo gestoord is als een deur. Ik zie niet hoe het zou moeten helpen, maar dat superheldenverhaal is wel aardig.

6. Ik geloof dat even getallen ingewikkelde dingen zijn en in specifi eke (maar niet voorspelbare) gevallen toxische negatieve ionen bij zich kunnen dragen.

7. Ik geloof dat ik een leugenaar ben omdat ik alles wat ik moet verbergen moet verbergen. Het is moeilijk te onthouden waar de ene leugen ophoudt en de andere begint. Ik geloof dat zo veel liegen een ander iemand van je maakt, dat je er ziek van wordt.


19

‘Echt?’ Linkerwenkbrauw omhoog. ‘Doe er dan nu maar een, want ik hoor je hier helemaal van de kook raken.’

Af!En weg was zijn hart. Chuck wist het! Dat kon niet anders.

Hij wist wat een leugenaar Adam was en zou hem erom veroor-delen, en terecht…

‘Adam?’ Chuck sprak zo zacht dat Adam niet zeker wist of hij zijn naam echt gehoord had.

‘Ja, dok?’‘Iedereen liegt, man. Iedereen.’Chuck was in zijn hoofd gekropen en dit had hij eruit

gevist. Adams hart besloot het rustiger aan te doen. Hij knikte.‘En noem me geen dok,’ zei Chuck voor hij zijn aandacht

weer op de Lijst richtte. ‘Dat ram ik er nog wel uit, al is het het laatste wat ik doe.’

‘Een hele stap, Adam. Goed werk!’ Chuck vouwde het vel weer op. ‘We zullen dit nu niet doornemen. We zullen nooit op een lijst ingaan tenzij jij er klaar voor bent. Dus laat die last maar van je schouders glijden, oké? Als je die lijsten maar maakt.’

‘Ja, goed.’ Adam knikte en keek naar de klok. Hij zou nog ja zeggen tegen een besnijdenis, als hij maar weg kon uit deze beige-met-beige spreekkamer. Hij zat hier al ruim vijftig minuten. Hoogste tijd.

8. Ik geloof dat ik moeite heb met de Robin-gevoelens. Z e zijn zo groot. Is dit normaal? Gaan ze weer, soms, ooit over? Het is net alsof je verdrinkt in elektriciteit.

9. Ik geloof dat mijn moeder misschien wel een beetje vreemder aan het worden is. Maar het is zo lastig te bepalen.

10. Ik geloof dat ik van nu af aan al mijn opdrachten zal maken, inclusief de Lijst, want ik moet beter worden voor Robin. Ik geloof ook dat de praatgroep dankzij Robin niet alleen maar bagger zal worden.


20

‘Eén puntje alleen… oké? Heel even iets checken?’Adam knikte. Drieënvijftig minuten. Op uw plaatsen!

‘Goed, dok.’‘Je moeder?’Klaar!‘Ja, die deed vreemd.’De linkerwenkbrauw ging omhoog.‘Eh… een paar dagen geleden deed ze opeens vreemdér.’

Adam ontweek Chucks blik. ‘Toen ik uit school kwam stond ze een brief of een envelop of zo in stukjes te scheuren. Het leek alsof ze hyperventileerde. We deden allebei alsof ik het niet zag. De rest van de avond heeft ze geen woord gezegd.’

Chuck schreef dingen op. Vijfenvijftig minuten. Ze waren over de tijd heen. In de wachtkamer zat de volgende stumper zichzelf nu natuurlijk van top tot teen met handwasgel in te smeren. ‘Meestal heeft het iets te maken met de scheiding, geld, mijn vader… weet ik veel, kies maar iets uit. Niks bijzon-ders, hoor.’

‘Oké.’ Chuck deed de dossiermap dicht en knikte. ‘Mooi. Volgens mij hebben we de juiste medicatie te pakken. Het ver-baast me nog steeds dat je op de Anafranil symptoomvrij bent, maar gezien alle problemen die we hadden met de nieuwere generatie medicijnen ben ik blij toe. Soms is oldskool maar bestskool, hè?’

Adam knikte alsof hij zat op te letten.‘Wees nauwkeurig op de Lijst, oké? Dat is cruciaal nu je

zelf verantwoordelijk bent voor je dosering. Maar het gaat hartstikke goed. Dus voor de komende maand: ademhaling, de Lijst, lichaamsbeweging. Dan ben je al een heel eind op weg.’

Een heel eind op weg. Hij had het er allemaal graag voor over als hij al een heel eind op weg was.

Waar naartoe?Naar beter worden. Naar normaal worden.Met zijn gedachten bij de mogelijkheden stond Adam op.

Hij gaf zijn therapeut afwezig een hand. ‘Bedankt,’ zei hij. Hij was op weg naar normaal. Hij was op weg naar Robin. Robin. Haar mondhoeken krulden omhoog. Die zachte, perfecte, glan-zende lippen. Van nu af aan zou Adam elke week naar huis ren-


21

nen, of in elk geval stevig doorlopen. Geen bussen en taxi’s meer, waar dan ook, wanneer dan ook. Met al die lichaamsbeweging, huiswerkopdrachten, dat rare ademhalen, praatgroep en therapie — shit, hij zou binnen een maand genezen zijn.

‘En Adam?’ riep Chuck toen hij de deurkruk al wilde pak-ken. ‘Je hebt vast gelijk over die brief, dat het niks bijzonders is, maar probeer me op de hoogte te houden van hoe het met je moeder gaat, oké?’

Adam draaide de kruk om.‘Het is belangrijk.’‘Ja, geen probleem.’ Adam ademde uit en deed de deur

open. ‘Zal ik doen,’ loog hij.


De onverwachte held van kamer 13B - door Teresa Toten

Documents

Transcript of De onverwachte held van kamer 13B - door Teresa Toten