De Memoires van een Anti-Apostel (ES1025)

8/9/2019 De Memoires van een Anti-Apostel (ES1025)

1/104

MARIE CARRDE MEMOIRES VANEEN ANTI-APOSTEL

E.S. 1025

Een belangrijk boek over een Russische infiltrantin de hoogste regionen van de katholieke kerk.

Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen uit onze tijdmoet niet als zuiver toeval worden beschouwd

Dit boek brengt de vertaling van het Franse boek:E.S.1025, ou LES MEMOIRES DUN ANTI-APTRE

De eerste uitgave, in het Frans, dateert uit 1972.


2/104

" # "

Commentaar van de uitgever :

Marie Carr (gestorven in 1984) is van oorsprong een prote-stantse verpleegster die later non werd. Ze is bekend gewor-den door de memoires die zij heeft gepubliceerd, gekend als:E.S. 1025 - De Memoires van een Anti-Apostel.

In een ziekenhuis te Parijs in de jaren 60 werd na een auto-ongeluk een ernstig gewonde man met een Slavisch uiterlijkbinnengebracht. Marie probeerde met hem te praten en vra-gen te stellen, maar hij kon niet meer reageren. Ze probeerdezelfs om hem op haar vragen te laten antwoorden door hemmet zijn ogen te laten knipperen. De man leefde nog enkeleuren voordat hij aan zijn verwondingen bezweek. Er werd

niets gevonden dat tot mogelijke identificatie kon leiden, maarze ontdekte wel een pak getypte vellen in zijn aktetas. Uitnieuwsgierigheid is ze die gaan lezen, en wat daarin stondheeft dit boek gemaakt. Het zijn de memoires van die ge-wonde man, een soort korte terugblik op zijn leven.

Niemand eiste zijn bezittingen op en tenslotte besloot MarieCarr deze memoires te publiceren. Ze zijn voor het eerst inmei 1972 uitgegeven, in het Frans.

In deze terugblik legt de man uit dat hij een spion was voor deSovjet-Unie. Het was hem gelukt in de katholieke Kerk te infil-treren door zich priester te laten wijden. In die hoedanigheidwilde hij modernistische ideen in de Kerk binnenbrengen dietot een afbreuk zouden leiden van de belangrijke kerkelijkeleerstellingen. Het document toont veel details van het groteplan. Er is ook sprake van een moord op een priester, die deplannen van deze sovjetspion dreigde te dwarsbomen.

Opmerkelijk is dat toen dit boek in 1972 werd gepubliceerd

men in het algemeen nog heel optimistisch was over de vruch-ten van het Tweede Vaticaans Concilie. De conclusie dringtzich op dat indien deze memoires verzonnen zijn, dat dit uit-sluitend door iemand kan zijn gebeurd die precies op dehoogte was van wat zich achter de schermen afspeelde endeze vorm koos om zijn ongerustheid over wat in de Kerkgaande was naar buiten te brengen. Anderzijds: Is het wel zoonwaarschijnlijk dat dit boekje op waarheid berust en on-verzonnen is? Neen, het is heel waarschijnlijk! Nu, bij de her-uitgave in 2015, kan op zijn minst worden gezegd dat het een

profetisch karakter had.


3/104

" $ "

INDEX HOOFDSTUK 01 (p. 09)De man zonder naam onthult het groot geheim van zijn leven

HOOFDSTUK 02 (p. 15)

Waarin we vaststellen hoe onheil bijdraagt tot het sterk maken vanstervelingen

HOOFDSTUK 03 (p. 20)Waar hoogmoed verheerlijkt wordt en doorgaat voor een schitterendeen overheersende deugd

HOOFDSTUK 04 (p. 26) Waar de magistraal geveinsde bescheidenheid in botsing komt meteen volmaakt nederige hindernis HOOFDSTUK 05 (p. 31)Een roemzuchtig antichristelijk programma leidt tot moord

HOOFDSTUK 06 (p. 36)Waar de anti-apostel zich krachtig aan het werk zet en een bijzonderehaat opvat tegen de priestertoog

HOOFDSTUK 07 (p. 41)De held van het verhaal stelt het biechtgeheim op de proef

HOOFDSTUK 08 (p. 47)De overmoedige, die zich over iedereen en alles de baas wist,ontmoet zwarte haren en wordt bang voor zijn eerste zwakheid

HOOFDSTUK 09 (p. 53)De ijveraar tegen God wil zwarte haren in zijn zog meeslepen HOOFDSTUK 10 (p. 58)Een eenvoudige medaille veroorlooft zich een rol te spelen. Kan datenige invloed uitoefenen op de mensen die zijn weg kruisen?

HOOFDSTUK 11 (p. 63)Het vernielingswerk maakt grote vorderingen in weerwil van eenbelachelijk kinderachtige tegenstand

HOOFDSTUK 12 (p. 68)Over de catechismus van het Jaar 2000 en over een arme maarijverige student

HOOFDSTUK 13 (p. 74)Het symbolum der apostelen en de zeven sacramenten worden aaneen strenge censuur onderworpen

HOOFDSTUK 14 (p. 84)Hier wordt getoond hoe een wereldkerk de verheerlijking van de menszal bezingen

HOOFDSTUK 15 (p. 91)Zwarte haren schrijft een brief die doet denken aan eenmiddeleeuws en romantisch obscurantisme

HOOFDSTUK 16 (p. 96)

Het offer van een lieve en zachte vriendin schijnt door een dreigendaanstormende stortvloed te worden verzwolgen, die het aanschijn vande Kerk wil vernieuwen


4/104

" % "

I N L E I D I N G

Hoe een boek beginnen indien men geen schrijver is?

Of liever, hoe te verklaren dat men het tot zijn plicht achtvreselijke memoires te doen uitgeven, juist omdat ze zogruwelijk verontrustend zijn.

Welnu, laten we zeggen dat we in deze eerste bladzijdeneen oproep doen aan de katholieken van deze tijd. Eenoproep in de vorm van een voorwoord of wellicht in de

vorm van een belijdenis. Ja, belijdenis wat mijzelf be-treft: het arme kleine ik. Belijdenis schijnt het juistewoord te zijn, alhoewel in onze moderne tijd niemandmeer dit woord wenst te gebruiken. Och ja, wanneer ikzeg niemand meer, dan bedoel ik enkel diegenen diezich verstandig achten in het nahollen van hedendaagsegrillen, ja zelfs van de grillen van morgen.

Wat mij betreft, vind ik slechts een alledaags woord om

die houding te verklaren van het nahollen van heden-daagse of toekomstige grillen en het eindeloos gepraatover de zin der geschiedenis: allemaal gekheid, dorre as.

Maar, Lieve Heer, Gij weet het heel goed: ik geloof vastdat Gij de sterkste zijt. Moet ik het nader bepalen? Ja!...in onze moderne tijd is deze bepaling noodzakelijk. Wantde hedendaagse mens stelt enkel nog vertrouwen ineigen kracht.

Een kracht die raketten afschiet maar die ook ontelbarenvan honger laat sterven. Een kracht die machines uitvindten in werking stelt maar er tevens slaaf van maakt. Eenkracht die beweert God te kunnen missen maar alles ver-knoeit wat met de schepping en de natuur te maken heeft.

Ik moet zwijgen en kalm blijven. Alles wat ik tot nu toe ge-schreven heb, is enkel bestemd om uit verlegenheid hetmoment uit te stellen waarop ik voor de lezer zal moetenverschijnen. Zie, ik ben slechts een klein verpleegstertjedat, alhoewel het reeds veel mensen heeft zien sterven,


5/104

" & "

nog altijd in Gods barmhartigheid blijft geloven, dat tochvaak ervaren heeft hoe de wil van de Onzichtbare zich ophet gepaste ogenblik kan doen gelden. Ik ben maar eenverpleegster. In een land dat ik niet zal noemen en in een

ziekenhuis dat onbekend moet blijven heb ik een manzien sterven. Een man zonder naam en zonder nationa-liteit, ik bedoel: zonder identiteitspapieren. In zijn tasechter staken documenten, die ik wel verplicht was in tezien. En daarvan begon met deze woorden:

Ik ben de man zonder naam, de man zonder verwanten,zonder vaderland en zonder erfdeel.

Blijkbaar kon die tekst, een honderdtal getypte bladzij-den, geen enkele aanwijzing geven nopens de identiteitvan de zwaargewonde. Maar wie weet? Ik wil eerlijk blij-ven en het oprecht bekennen, gezien ik over belijdenissprak: ik kreeg zin die zeer persoonlijke aantekeningen telezen. Tamelijk vlug gaf ik aan de bekoring toe.

Toen ik mijn gewetensbezwaren door mijn vrouwelijkenieuwsgierigheid liet onderdrukken, kon ik onmogelijkvoorzien dat me een document in handen viel dat mewerkelijk door elkaar zou schudden en verpletteren. Detekst was te belangrijk om zomaar in het vuur te werpen.Het was te scherp actueel om aan iedereen te wordendoorgegeven. Het scheen te geloofwaardig om te verhin-deren dat de verdediging van mijn Kerk boven elke ande-re beschouwing moest worden gesteld. Immers, aan degewezen protestantse die ik ben, in liefde bekeerd tot deheilige katholieke en onsterfelijke Kerk, wordt eenvoudiggevraagd een kleine of grote maar vooral volhardendeheiligheid te beoefenen. O! Ik weet wel dat God niet ver-dedigd hoeft te worden. Hij kan het wel zonder mij stel-len. Ik weet echter ook dat Hij mij voorheen in dwalingliet, in de droefheid van vragen zonder antwoord, in desfeer van opperste eigenwaan waardoor het bijvoorbeeldmogelijk werd dat de katholieke leer eeuwenlang in get-tos werd gekluisterd. Voor deze leer werd prikkeldraadde uitdrukking van de rechtmatige en heilige wet. Och, ikben geen Ierse. Zoek maar niet naar mijn nationaliteit,

niemand zal ze ooit kennen. De Ieren hebben, zonder hette beseffen, mij geholpen om wat meer moed aan de dag


6/104

" ' "

te leggen. Moge mijn klein en nederig getuigenis ietwatgoedmaken wat grote wijzen en hooggeplaatsten hebbenverzuimd.

Mijn zwaargewonde was evenmin een Ier. Hij scheen vanSlavische oorsprong te zijn. Zonder belang overigens,want hij kon toch niet meer spreken.

Ik deed nochtans alles wat nodig was om van hem en-kele inlichtingen te verkrijgen. Ik verzocht hem de ogen tesluiten wanneer hij een bevestigend antwoord had opmijn vragen. Ik had het document nog niet gelezen. Wei-gerde hij mijn vragen te beantwoorden? Had hij er de

kracht niet toe? Hoe zal ik het ooit weten?Het is pas na zijn dood, nadat ik het document had gele-zen, dat ik begreep hoe zwaar zijn lijden moet zijn ge-weest bij zijn laatste gedachte aan deze ongeveer hon-derd bladzijden tekst, tekst die hij ongetwijfeld in eenvlaag van moedeloosheid en grote zwakheid had ge-schreven. Dit geestelijk lijden moet zeker duizendvoudiggroter zijn geweest dan de pijnen van zijn vele door eenongeval veroorzaakte verwondingen en botbreuken.

Ik had niet het flauwste vermoeden van de onmetelijkemacht en het ongelooflijk belang van deze tot wrak ge-worden man. Anders had ik wel de nodige woorden ge-vonden waaraan hij behoefte had. Anders had ik wel hetomhulsel kunnen verscheuren waarin hij zich gewikkeldhad om zijn spijt (en waarom niet zijn geestelijk lijden?) teverbergen. Een omhulsel, zelfs door jarenlange oefeningen hardnekkig werk verstevigd, kan in een honderdstevan een seconde worden verscheurd. God weet het enook de heiligen weten het.

Maar ik werd helemaal opgeslorpt door mijn taak als verpleegster of liever, neen, het is niet helemaal waar, wantvoor mij (dat staat niet in mijn lessen geschreven, noch inmijn leerboeken, noch in mijn examens) is het gebed deaanvulling van elke geneeskundige handeling.

En ik bad voor deze man van wie men overigens had ge-zegd dat hij geen enkel identiteitspapier bezat.


7/104

" ( "

Ik gaf hem een naam. Ik noemde hem Michal, omdatdeze aartsengel mij zo vaak geholpen heeft. Deze He-breeuwse naam brengt mij vertroosting als ik tijdens onzevernieuwde godsdienstige ceremonies, die zo luidruchtig

zijn als onze straten en voetbalstadions, al die nieuwebewoordingen moet aanhoren die men volkstaal pleegtte noemen, maar die in de grond bedoeld zijn om indrukte maken en ons het zwijgen op te leggen. Want dit allesis slechts een klucht. Al deze redevoeringen, waarin menons uitnodigt als volwassenen te handelen en samen deelte nemen (terwijl Christus de kinderen tot zich riep), ver-tegenwoordigen slechts een bespotting en verbergen iro-nisch genoeg een wreedaardig autoritarisme. Dit autori-tarisme zou wel eens averechtse gevolgen kunnen heb-ben

Ik bad dus voor deze man die ik Michal had genoemd,zonder echter te weten dat hij een van onze gevaarlijkstevijanden was. Ook indien ik dat had geweten, dan nogbleef het mijn christelijke plicht voor hem te bidden, ookdan bleef het mijn plicht anderen met vurigheid en liefdevoor hem te laten bidden.

Thans laat ik voor hem missen opdragen. Het is echterzo moeilijk missen te vinden die het vereiste ontzag to-nen voor een duizendvoudig Heilig Offer en niet zijn ver-worden tot het bespottelijke aanhangen van een vriend-schappelijke, broederlijke en medemenselijke maaltijd! Helaas! Driewerf helaas!

Michal bezat een onvergetelijke blik. Maar ik kon dezeblik niet doorgronden.

Na zijn memoires te hebben bekeken, heb ik getracht dekracht van die blik in mij te doen herleven. Ik wou zijnverlangen kennen om te weten wat er met zijn memoiresmoest gebeuren. Waarom had hij ze geschreven? Warendie memoires geen duidelijk teken van grote zwakheid?De enig grote zwakheid waaraan hij had toegegeven?Welk oogmerk heeft hem daartoe gedreven? Was hetheerszucht of een dringende behoefte aan troost? Alleen

God weet het.


8/104

" ) "

Vandaag heb ik een vriendin ontmoet. Ze wenst dat detekst wordt uitgegeven. Heb ik daar wel het recht toe? Ikvoel me zeer bedrukt omdat mij de lust ontbreekt dezevraag in de biecht te stellen. Enkele jaren geleden zou ik

dit wel hebben gedaan. Neen, de zeer heilige deugd vangehoorzaamheid is thans het geduchte en machtige wapen geworden waar onze vijanden, die zich onze vrien-den noemen, zich van bedienen om alles wat we vroegerwaren af te breken en ons te kneden naar hun bedoe-lingen.

Dit kneden kan herkend en beschreven worden. Het isons goed bekend: het bestaat sinds meer dan vierhon-derd jaar. Het heet protestantisme. Zie, we worden ergvriendelijk uitgenodigd goede katholieken te blijven entoch op weg te gaan volmaakte protestanten te worden,stukje bij beetje, kleine ongehoorzaamheid na kleine on-gehoorzaamheid, van valse nederigheid naar valse wroe-ging, van leugenachtige liefde naar bedrieglijke dubbel-hartigheid, van bedekte en bewimpelde woorden naartweesnijdende zwaarden, zodat ons ja neen wordt en onsneen ja. Echt geniaal bedacht! Moet dit dan de vorm vanchristendom worden waarvoor men onze liefde vraagt?

De geschiedenis leert ons echter wie de Geduldigste is,de Sterkste en de Getrouwste. Dat Michal mij vergevedat ik zijn rol in de openbaarheid breng. Ik doe het voorzijn heil en ons aller heil. Ad majorem Dei Gloriam *


9/104

" + "

H O O F D S T U K 1

De man zonder naamonthult het groot geheim van zijn leven

Ik vraag mij af: waarom deze aandrang om mijn me-moires te schrijven? Eigenaardig toch. Ik heb de indrukdat ik er hele nachten mee bezig ben in mijn dromen.Vandaar een soort medeplichtigheid die me in mijn ver-beelding ertoe verplicht overdag daaraan voort te wer-ken. Om het even trouwens, niemand zal ze ooit lezen.Te gelegener tijd zal ik ze wel vernietigen. Ik ben de manzonder naam, de man zonder gezin, zonder vaderland enzonder erfgoed. Ik behoor tot de groep mensen die doorde welgestelden en bureaucraten misprezen wordt. Omal deze redenen heb ik domweg geleden, ook wegens degoedheid van hen die me echt mochten. Had ik maargeweten welk geluk daaruit kon voortkomen! Ik was ech-ter te jong om te kunnen bevroeden dat uit groot onheilzonnen van licht geboren kunnen worden. Het begon

allemaal met de heel kleine knaap die ik was. Toen reedshad ik geen naam. Ik scheen drie jaar oud en slenterdehuilend door een Poolse straat. Het was in 1920. Ik ver-moed dat ik in 1917 ben geboren. Maar in welk land?Welke stad? Van welke ouders? Naar men mij later ver-telde, kon ik nauwelijks praten.

Mijn Pools was uitermate slecht, mijn Russisch nog slech-ter. Duits scheen ik niet te vatten. Wie was ik? Ik kon

zelfs mijn naam niet meer zeggen. Toch had ik een naamgekregen. Een naam waarop ik vroeger kon reageren. Numoet ik me tevreden stellen met de naam die door mijnpleegouders werd bedacht. Vandaag nog, alhoewel vijftig

jaren zijn vervlogen, overspoelt me een golf van woedewanneer ik terugdenk aan mijnheer en mevrouw X. Zewaren goed, edelmoedig en grootmoedig. Ze waren kin-derloos en namen mij als kind aan. Ik geloof dat ze mijmeer liefde gaven dan aan een eigen kind. Ze haddenme lief omdat ik ze verlost had uit de wanhoop van eenonvruchtbaar huwelijk. Ik geloof dat ze mij versleten voor


10/104

" ,- "

een zuiver geschenk uit de hemel. Want hun vroomheidwas uitzonderlijk. Alles werd tot God herleid. Van-zelfsprekend leerden ze me, alsof het een spel was, zena te doen. Zo groot was hun deugdzaamheid dat ik ze

nooit van iemand kwaad heb horen vertellen. De dag datze mij snikkend en van iedereen verlaten op straat von-den, waren ze nog jong. Ongeveer 35 jaar oud. Hetwaren beide heel mooie mensen. Ik werd spoedig ge-voelig voor de bijna overdreven liefde die hen verenigde.

Als ze naar elkaar keken en daarna omhelsden, door-stroomde een warme golf van genegenheid mijn kinder-hart en kwam ik in verrukking.

Ze waren echt mijn vader en mijn moeder voor mij. Iksprak deze bezittelijke voornaamwoorden uit met een vol-komen jeugdige vurigheid. Vooral mijn moeder gaf mijeen werkelijk overdreven liefde. Normaal had ik daardooronverdraaglijk moeten worden. Waarom dit niet gebeurdeweet ik niet. Van nature was ik kalm en vlijtig. Ik misdeedhun niets. Verwijfd was ik niet, want ik kon behoorlijkvechten. Om goed te vechten moet men geen driftig ofslecht karakter hebben. Mijn pleegouders, vooral moeder,meenden dat ik een goed karakter had. Ze hadden echterniet door dat ik, dankzij een gelukkig toeval, mijn wil aandie van hun kon aanpassen, omdat ik eerzuchtig was.

Ze prezen me. Wat kan een jongen meer wensen? Opmijn veertiende jaar kreeg ik schitterende schoolresulta-ten. Mijn beloning zou een reis worden naar Rome enParijs. Ik was zo verheugd dat ik niet meer kon slapen.Slapen scheen tijdverlies. Ik wilde de reis goed voorberei-den. Ik verslond veel boeken om de beide steden grondigin me op te nemen. Op zekere avond werd het me temachtig. Het werd me bijna onmogelijk de ogen open tehouden. Toch wilde ik niet slapen. Ik beeldde me in datmijn vader over een krachtig middel beschikte om hetslapen te beletten. Ik sloop de salon binnen. Mijn oudersbevonden zich in een aangrenzend vertrek. Ze sprakenover me. Ik verstond uit hun woorden dat ze zich onge-rust voelden in verband met mijn paspoort omdat ik niethun bloedeigen zoon was.


11/104

" ,, "

Een verpletterende bliksem, begrijpt u? Romanschrijversplegen dit woord te gebruiken bij de onthulling van derge-lijke plotselinge toestanden. Maar ik zeg dat het veelerger was dan bliksem. Er bestaat geen woord om de

afschuwelijkheid van een dergelijke onthulling uit te druk-ken. En de smart die dan begint is onmetelijk diep en te-gelijk heel klein als van een pasgeboren kind, eigen-aardige smart die als bij een kind zal opgroeien, zich be-vestigen en ontplooien. Wie er echter het slachtoffer vanis, beseft het niet. Ik wou sterven, mijn hart kon het nietlanger verdragen. Het bonsde, bonsde. De verontrustendsnelle hartslag leek volkomen in tegenspraak met hetblok graniet waarin ik werd omgetoverd. Minutenlang konik niet meer bewegen. Ik was verpletterd. Ik weet niet hoelang mijn roerloosheid heeft geduurd, maar ik voelde na-dat mijn hart het normale ritme had hervat, dat ik me op-nieuw kon bewegen. Overal voelde ik pijn. Tot hiertoewas ik van pijn en lijden bespaard gebleven.

Dit lijden echter was zo diep, zo overweldigend dat ze mijhelemaal in haar greep hield en mijn leven een tijdlangvolkomen beheerste. Dit lijden gebood mij het huis enmijn pleegouders te ontvluchten. Ik rende dan ook dade-lijk weg zonder iets mee te nemen. Ik schepte zelfs beha-gen in de gedachte dat ik helemaal naakt had moetenwegvluchten om die lui daar mijn pleegouders mijnhaat te tonen. Want stellig, ze blijven zich voor mij in-zetten en hebben dat steeds gedaan, die lui daar. Dehaat, die ik voor hen voel, staat in verhouding tot deliefde die ze mij hebben gegeven. Want ze hebben mebestendig belogen, ook toen ze me liefde gaven. Ik ver-geef het hen nooit dat ik hun echte zoon niet was! Ikvergeef niets, uit beginsel. Indien ik logisch was zou ikdankbaar moeten zijn: dankzij hen ben ik een der meestgeduchte n gevaarlijkste geheime agenten geworden. Ikben de persoonlijke vijand van God geworden. De gevaar-lijkste geheime agent, die vast besloten is aan de helemensheid voor te houden en te onderwijzen dat Goddood is, dat God nooit bestaan heeft.

Mijn smart gebood me naar Wladiwostock te gaan. Ik

ging vastbesloten en verbeten op stap. Alhoewel ik eenstevige kerel ben, zag ik me toch verplicht na een paar


12/104

" ,# "

dagen marcheren tegen een muur aan te leunen om opadem te komen. Ik voelde dat mijn krachten het begaven,de muur verzwond in een wolk, ik viel languit op de grondterwijl de snerpende kreet van een ver verwijderde stem

in mijn oren nagalmde: "Och, het is een arm jochie! Ikdraaide mij om met de bedoeling de vrouw, die de indrukgaf mij te willen bemoederen, bij de keel te grijpen. Mijnmoordzuchtig plan werd onmiddellijk verijdeld door eengevoel van walging. Nooit zou ik, zelfs niet met de vinger-toppen, de huid kunnen aanraken van zulk een afschu-welijk vrouwmens. Ik wou praten, maar stikte. Twee vrou-wen wilden mij alcohol ingieten. Ik spuugde het uit ensliep dadelijk in. De dageraad wekte me. Een vrouw, bijmijn bed gezeten, bekeek me. Ze had mij dus meege-nomen! Wellicht was het dezelfde vrouw. Haar gelaatwas niet meer zo beschilderd. Ik zei: U bent minder wal-gelijk dan gister. Kalm antwoordde ze: Eergister.

Daarom had ik zulk een honger. Ik eiste eten te brengen.De vrouwen zijn immers bestemd om mannen te voeden.Ik hoopte dat deze vrouw wel zou begrijpen dat ik haarnooit iets anders dan eten zou vragen. Ik moet bekennendat ze een hoop lekkere dingen bracht. Ik werd ietwatinschikkelijker toen ze zei: U bent ontsnapt. U bent de

jongeman X. Ik gaf geen antwoord, wachtend op watverder zou gebeuren. Ze ging verder: Ik kan u over degrens helpen naar Rusland.

Hoe kunt u weten dat ik naar Rusland wil? In uwslaap hebt u het een en ander verteld. En zo hebt umijn naam vernomen? Neen. Door het dagblad. Uwouders smeken u terug te keren. Ze beloven u geenverwijten te maken. Ik heb geen ouders!Ze begreep dat ik vast besloten was, want ze zei: Ik hebfamilie in Rusland. Ik kan u helpen, over de grens helpen.Dit betekende een lichtpunt voor mij, een uitkomst. Ikvroeg haar een brief te willen bezorgen aan een makkervan me die s middags van school zou komen. Ze scheenwerkelijk opgetogen iets voor mij te kunnen doen. Ikschreef enkele woorden in codeschrift. We hadden ons

daarin geoefend uit tijdverdrijf. De inhoud van mijn briefjebleef dus geheim. In deze dramatische toestand kon ik


13/104

" ,$ "

gelukkig gebruik maken van iets wat ik voorheen als eenspel had gezien.

Bewuste makker was rijk. Tot zijn schade werd hij door

zijn ouders ergerlijk verwend. Hij kon over veel meer geldbeschikken dan hij nodig had. Ik hoopte maar dat hij diedag een groot bedrag op zak zou hebben. Het geld be-steedde hij toch maar aan nutteloze zaken, zodat ik elkewroeging gerust opzij kon zetten als hij mij dit geld gaf. Ikwist dat hij aan de vriendschap, die hem aan mij verbond(ik wil zeggen: die ons aan elkaar verbond), vr elkeandere overweging zou verkiezen. Ik wist dat hij al hetgeld, waarover hij onmiddellijk kon beschikken, in handenzou spelen. Ik had hem mijn bedoeling niet verborgen inhet geheim naar Rusland te willen oversteken. In tegen-stelling tot zijn vader hield hij van Rusland, omdat hij erde durfkracht van bewonderde en omdat dit land zijnmoeders vaderland was.

Hoewel hij mij benijdde om mijn schoolresultaten was hijtoch een goede makker die, daar was ik zeker van, zichliever zou laten doden dan mij verraden voor mijn over-lopen naar Rusland. Ik herinnerde me zelfs dat een oomvan hem een belangrijke staatsfunctie bekleedde naar ikmeen in Leningrad. Ik vroeg hem het adres en een kleinwoord van aanbeveling. Toen de vrouw gereed stond omte vertrekken, voegde ik er gauw een woordje aan toe: Ikwil lid van de Partij worden en in die Partij een groot manworden. Ik wilde het als wraak, mijn wraak. De vrouwwachtte mijn vriend bij hem huis op toen hij naar schoolvertrok. Ze had geluk, het was net twee uur s middags.Mijn vriend herkende haar en overhandigde haar een pak

met erin een lange brief in codeschrift en tevens een briefin gewone taal die voor de oom was bestemd, plus daar-enboven een fors bedrag. Een prachtjongen! Ik zal maarniet verklappen hoe ik de grens overstak en te Leningradbelandde. Het blijft om begrijpelijke redenen mijn geheim.Mijn eerste bezoek aan de oom was onvergetelijk. Hetliet de indruk na van iets onsterfelijks. Ik herinner het menog tot in de kleinste details. Het herbeleven vrolijkt menog steeds op. De hoedanigheid van zijn staatsfunctie

kende ik niet. Ik besloot eerlijk spel met hem te spelen. Ikwilde immers de hoogste top bereiken, waartoe ik me ge-


14/104


15/104

" ,& "

H O O F D S T U K 2

Waarin we vaststellen hoe onheil bijdraagttot het sterk maken van stervelingen

De oom was mijn enige vriend, de enige mens die mijgrondig kende. Voor alle anderen wilde ik zonder beteke-nis zijn. En dat lukte me zonder veel moeite. Voor vrou-wen voelde ik niets anders dan een zekere walg. Ik hadmisprijzen voor mannen die vrouwen al te zeer liefheb-ben. Mijn wil om maximaal te studeren werd aanzienlijk

vergemakkelijkt door een wonderbaarlijk geheugen. Eenaandachtig gelezen boek kende ik van buiten, zelfs wan-neer het in een verwaande stijl geschreven was. Ik bezatbovendien de gave om enkel te onthouden wat de moeitewaard was. Mijn uitmuntend verstand onthield enkel hetwaardevolle en vermocht zelfs, in het geniep en met eenonweerstaanbaar genoegen, mijn grootste leraren te be-dillen. Mijn voorliefde voor athestische leerstellingen, diede grondslag en de uiteindelijke betekenis vormen van de

Partij, prikkelde in hoge mate mijn niet geringe ijver.Na deze zes jaar lange en hardnekkige studies ontboodde oom me op zekere avond. Niet bij hem thuis, zoals ge-woonlijk, maar deze keer op zijn kantoor. Die dag kon ikvaststellen dat hij een hooggeplaatste politiefunctionariswas, wat ik steeds al had verondersteld. Hij deed me eenbrutaal voorstel dat, naar zijn oordeel althans, me uit hetlood zou slaan. Hij zei: De tijd lijkt gekomen om u eentaak en een zending toe te vertrouwen: de verspreidingvan een strijdend en internationaal athesme. U zult destrijd aanbinden tegen alle godsdiensten maar vooraltegen de katholieke kerk, die de sterkste structuren bezit.Om het efficint aan te pakken moet u het seminarie inen een katholiek priester worden. Een minutenlang stil-zwijgen was mijn enig antwoord, alhoewel een geweldigevreugde mij doorzinderde. Ik huichelde een zekere on-verschilligheid. De oom verborg zijn tevredenheid niet.Kalm sprak hij verder: Om het seminarie te kunnen bin-nengaan moet u naar Polen terug, u verzoenen met uwpleegouders en u bij de bisschop aanmelden. Even ont-


16/104

" ,' "

stond een opstandig gevoel. Nooit had de oom mij be-trapt op een gebrek aan zelfbeheersing. Hij had mijninnerlijke opstandigheid opgemerkt, doch hij leek voldaanen zelfs vrolijk gestemd. Hij zei: Zo jonge man, u bent

toch niet helemaal van marmer. Die bedenking wektemijn woede op, maar ik zei droogweg: Ik ben van mar-mer en zal het blijven, wat er ook gebeure. De oom leekontspannen en zeer goed geluimd. Hij leek niet te besef-fen dat mijn loopbaan, mijn roeping, dus ook deze van dePartij, in grote lijnen door de beslissingen van die avondwerden bepaald.

Hij voegde eraan toe: Van marmer zijn is wel een goedezaak, vooral voor iemand die geheim agent wil wordenmaar in uw geval bent u verplicht, of u het al of niet wilt,uw familie op te zoeken en uw grote genegenheid te be-tonen. Ik voelde me laf en ellendig en stelde gedrukt devraag: Zes volle seminariejaren lang? Hij antwoorddekoel en hard en het leek wel een beschuldiging: Wel,wanneer ik ja zeg, welk antwoord krijg ik dan? Het kostteme geen moeite hem te verzekeren dat ik me zou onder-werpen. Ik was verwonderd me sluwer te weten dan hij.Glimlachend ging hij verder: U hebt het echt niet kunnenverbergen. U waant zich slimmer dan de oom. De dom-me oom die naefweg zijn spel weet bloot te geven. Ikwerd rood, rood van ergernis. Dat gebeurt me nooit. Hijvervolgde: Een geheim agent heeft geen bloed in deaderen. Hij heeft geen hart, heeft niemand lief, ook nietzichzelf, hij is eigendom van de Partij die hem levend enzonder verwittiging kan verslinden. Prent dat heel diep inuw hersens: waar u ook bent, we houden u in het oog. Bijde minste onvoorzichtigheid gaat u naar de bliksem. In-dien u gevaar loopt, zelfs buiten uw schuld om, reken danniet op ons. Wie gevaar loopt, wordt niet meer door onserkend.

Ik antwoordde: Dat alles weet ik wel maar ik ben zo vrijde vraag te stellen: waarom dan toch genegenheid beto-nen aan mijn vermeende familie? Ik heb u nooit mijn haatverborgen. De haat, zei hij, behalve de haat tegenGod, naar Lenins voorbeeld, mag ons niet van dienst zijn.

Ik acht het noodzakelijk dat u aanvaard wordt door eenechte bisschop van uw land van oorsprong, dus Polen.


17/104

" ,( "

Het is echter niet onze bedoeling u godsdienst in dat landte laten studeren. U zult studeren aan de overzijde vande Atlantische Oceaan. Dit blijft echter tussen ons. Umoet verwondering huichelen wanneer u het bevel krijgt

daarheen te gaan. De gek, die Duitsland in zijn machtheeft, stuurt aan op een oorlog in Europa. Het lijkt onsvoorzichtiger u naar Canada te sturen voor uw studies.Bovendien, de seminaries in Europa zijn strenger dan in

Amerika. De oom raadde onmiddellijk mijn nauwelijksmerkbaar protest en vervolgde: Ik weet wel dat u in staatbent om het zes jaar vol te houden in een streng semina-rie, zonder desertie. Dat doet niet terzake. Maar we ach-ten het noodzakelijk voor onze actie dat u de wereld kent.U moet de kunst aanleren om door uw woorden de men-sen van het geloof af te brengen. Let wel op, u moet datdoen zonder ooit verdacht te worden. We hebben nietsaan jongens die zich gemakkelijk laten vangen. U zultpriester blijven tot aan de dood. Al uw uiterlijke gedra-gingen zullen het kenmerk dragen van trouw en kuisheid.Trouwens, ik ken u, u bent een verstandsmens en eenuitstekend denker.

Daarop gaf hij enkele aanduidingen over de werking vanhet departement (van de Partij) waarvoor ik mij zou inzet-ten. Ik had gehoopt eenmaal het hoofd te zullen wordenvan dat departement waaraan ik mijn hele leven zou wij-den. Ik kreeg een opdracht: dadelijk na mijn intrede in hetseminarie moest ik trachten te ontdekken hoe ik kon ver-nietigen wat men onderwees. Met dat doel voor ogenmoest ik aandachtig en vooral verstandig, dat wil zeggenzonder hartstocht, de kerkelijke geschiedenis bestuderen.Ik mocht niet uit het oog verliezen dat godsdienstvervol-ging enkel maar martelaars creert, waarvan de katho-lieken terecht beweren dat ze het zaad zijn van de chris-tenheid. Dus geen martelaars maken! Nooit vergeten datalle godsdiensten gebouwd zijn op angst, de oerangstder voorvaderen. Alle godsdiensten zijn uit die angst ont-staan. Door angst uit te bannen, maakt men godsdienstonmogelijk. Dat volstaat echter niet. Het is uw taak, zeide oom, goede methodes te ontwikkelen.

Ik trilde van vreugde. Hij voegde eraan toe: Om de weekzult u mij schrijven, kort en goed samengevat, om slag-


18/104

" ,) "

zinnen (slogans) voor te stellen die wereldwijd moetenworden verspreid. U legt uw beweegredenen uit. Na eenzekere periode zult u rechtstreeks met het net in contactworden gebracht. Dit betekent dat tien personen onder

uw bevel zullen staan. Deze tien personen zullen elk ophun beurt het bevel krijgen over tien anderen. Zij kunnenu alleen bereiken buiten mij om. Die methode voorkomtelk verraad. We hebben reeds heel wat priesters in allelanden waar het katholicisme domineert. U zult ze echternooit kennen. Een ervan is bisschop. Wellicht komt u methem in contact. Dit zal afhangen van de graad die u in deorganisatie zult bereiken. We hebben overal waarne-mers, voornamelijk oudgedienden die de wereldpersdoorpluizen. Regelmatig wordt u een algemene samen-vatting bezorgd. Het zal ons niet moeilijk vallen uit temaken hoeverre uw gedachten en slogans in de herse-nen van de massamens zijn binnengedrongen. Vergeetnooit: een gedachte is pas prima wanneer ze wordt aan-vaard en overgenomen door een of andere dwaze auteurof journalist die deze gedachte voorstelt alsof die uit zijnbrein is ontsproten. Niets is zo ijdel als een auteur of jour-nalist. Voor onze actie zijn ze van grote waarde. Vorminghebben ze niet eens nodig. Ze verrichten zonder het tebeseffen een hoop werk voor ons, of liever zonder het tewillen.

Ik vroeg hem hoe met hem in contact te blijven wanneerde oorlog zou uitbreken. De oom had alles voorzien. Tergelegener tijd zou ik een brief ontvangen, gepost in eenvrij land en buiten het bereik van de vijandelijkheden. Diebrief zou mijn geheim kengetal E.S.1025 vermelden alsbewijs van geldigheid. E.S. betekende: lve sminariste(seminarist in opleiding). Zou dan het getal 1025 eenvolgnummer zijn? Ik had het goed geraden, want de oomknikte bevestigend. Zo dus, riep ik uit, zijn 1024 semi-naristen en priesters in deze loopbaan voorgegaan?! Inderdaad, gaf hij droogjes toe. Ontmoedigd om dezeopenbaring was ik wel niet, echter wel diep geschokt envernederd. Graag had ik deze 1024 onnozele halzen ge-wurgd! Ik zei enkel: Moeten het er zoveel zijn? De oomglimlachte even. Het leek nutteloos hem mijn gedachten

te verbergen. Hij doorzag mij volledig. Aarzelend waagdeik toch een vraag: Moet ik geloven dat mijn voorgangers


19/104

" ,+ "

hun werk niet behoorlijk hebben verricht, gezien het feitdat de werving doorgaat? Hij weigerde daar antwoord opte geven.

Ik wilde graag van hem horen in welke mate ik met hen incontact zou komen, althans met enkelen. Ik kreeg destellige verzekering dat ik nooit iemand van hen zou lerenkennen voor wat ze zijn. Ik begreep het niet. Ik was dekluts kwijt! Hoe zouden we, stamelde ik, goed werkkunnen doen zonder onderling verband en wedijver metelkaar, ver van elkaar verwijderd? - Wat betreft het on-derlinge verband, wees gerust, daar hebben we voor ge-zorgd. Alleen de mannen aan de top kennen de detailsvan het stelsel. Wat de onderlinge wedijver betreft: we re-kenen enkel op uw onvoorwaardelijke liefde voor de Par-tij. Ik heb niet verder aangedrongen. Ik kon toch nietzeggen dat de Partij helemaal niets zou bereiken op hetathestisch front zolang ik niet aan het hoofd zou staanvan dat departement! Ik was er me terdege van bewustdat ik mijn 1024 voorgangers in alles zou overtroeven. Endaarom dreef ik hen bewust naar de verste uithoek vanmijn gedachten.


20/104

" #- "

H O O F D S T U K 3

Waar hoogmoed verheerlijkt wordt endoorgaat voor een schitterende enoverheersende deugd

Na die gedenkwaardige avond verzocht de oom mij eenaantal geheime en gewichtige dossiers door te nemen.Het was opwindend. Hoewel deze memoires nooit hetlicht zullen zien of worden gepubliceerd, wil ik toch voor-zichtig zijn en er niet te veel melding van maken. Ik ken

menigeen die een fortuin zou schenken, alleen maar omze te mogen filmen. Het maakt me vrolijk, want het zouvolstaan een machine uit te vinden die in mijn geheugenkan lezen. Diezelfde week kreeg ik een aantal nuttigeadressen en telefoonnummers toegespeeld in verschil-lende landen. Al die voorzorgen voorspelden een op han-den zijnde oorlog. Ik brandde van verlangen om Europate verlaten. Immers het welzijn van de mensheid zou tezeer in gevaar worden gebracht door mijn mogelijke dood

of door een tamelijk lange militaire diensttijd die me zouafstompen.

De oom stelde voor om over de wereldpolitiek te praten.Ik had bitter weinig belangstelling voor die wetenschap.De oom maakte een scherp verwijt, want hij wees eropdat athesme een vertakking is van de politiek, naar zijnoordeel de belangrijkste vertakking. De oom, die mijngedachten scheen te lezen, sprak verder: Ik geef u geenongelijk wanneer u beweert dat het athesme centraalmoet staan en de basis moet vormen voor ons denken,maar op dit terrein mist u elke ervaring en u moet nogheel veel leren. Gergerd gaf ik toe, maar onbewogen lietik me ontvallen: En toch heb ik een voorstelletje om eennieuwe algemene richting te bepalen voor onze strijd.Een grote voldoening vrolijkte klaarblijkelijk het gelaatvan de oom op. Ik geloof dat hij me liefhad en me innerlijkprees. Een weinig uitdagend bekeek ik hem. Spreek,zei hij, wees echter kort. Wat kon ik nog meer wensen?Hij voelde zich bereid tot luisteren. Ik begon rustig: Wemoeten het godsdienstig gevoel niet bestrijden maar wel


21/104

" #, "

het verheerlijkend richten op een utopisch doel. Er volg-de een lange stilte. Blijkbaar kon de oom de gedachteniet verwerken. Geef een voorbeeld, beval hij. Ik hadbeet. Ik had het dus bij het goede eind. Het leek op dat

ogenblik alsof ik de hele wereld in mijn greep hield. Rus-tig gaf ik meer uitleg: We moeten bij de mensen en voor-al de geestelijken de gedachte erin hameren dat er naareen wereldkerk moet worden gestreefd waarin alle ker-ken zullen samensmelten. Om aan die gedachte een dui-delijk omlijnde gestalte te geven, moet bij de vromen endan vooral de Rooms-Katholieken een schuldgevoel wor-den aangewakkerd aangaande de enige waarheid die zein pacht menen te hebben.

Gaat u niet een beetje te ver in het tweede gedeelte vanuw voorstel? Draaft u geen droombeelden achterna?Naar Utopia toe? Helemaal niet, reageerde ik. Uweet het, ik was vroeger katholiek, zelfs een goed katho-liek. Tot mijn veertiende was ik zeer vroom en ijverig. Ikweet hoe men vrome mensen maakt. Ik geloof vast dathet betrekkelijk makkelijk zal zijn de katholieken ervan teovertuigen dat bij protestanten, moslims, Joden, enz. ookheiligen te vinden zijn, evengoed als bij hen Goedmogelijk, jongen, maar dan? Welk gevoel zal zich danwel bij die andere godsdiensten openbaren? Het zalverschillend zijn al naargelang ras, temperament, men-taliteit en godsdienst. Ik moet dit probleem nog grondigbestuderen. Maar hoofdzaak is dat de katholieke Kerkdodelijk en zelfs definitief in het hart wordt getroffen. DieKerk is de gevaarlijkste. Hoe beeldt u zich die we-reldkerk in waarnaar we alle gelovige kudden zullen drij-ven? - Ik zie ze, die wereldkerk als een zeer eenvou-dige kerk. Ze kan trouwens niet anders dan eenvoudigzijn. Om alle kudden tot binnentreden aan te sporen moetmen enkel het onduidelijk beeld ophangen van een minof meer scheppende God, van een min of meer goedeGod. Dat zal afhankelijk zijn van de periode waarin dewereld zich bevindt. Ten slotte zal dat soort God enkelnog van nut zijn tijdens dagen van rampspoed en grootleed. Tijdens die dagen zullen de tempels weer vollopen.De oerangst zal daarvoor zorgen. Op alle andere dagen,

echter, zal God vergeten zijn!


22/104

" ## "

De oom dacht enkele minuten na en opperde: Ik vreesdat de katholieke geestelijkheid zich spoedig van hetgevaar bewust wordt en zich daarom vijandig zal opstel-len tegen uw plan. Mijn antwoord kwam vlug: Inder-

daad, tot nog toe is het die weg gegaan. Proefbalonnenwerden reeds opgelaten door niet-katholieken om mijnprogramma ingang te doen vinden, maar vrij vlug heeftde Kerk elke toegangspoort afgegrendeld. Juist daaromheb ik de methode bestudeerd om de Kerk van Romevan mening te doen veranderen. Ik besef wel dat hetgeen makkelijk karwei zal zijn. Wellicht zullen twintig,misschien zelfs vijftig jaren nodig blijken om het program-ma te verwezenlijken. Slagen doen we zeker omdat demassa van de katholieken uit slappelingen bestaat.

Wat voor middelen zult u daartoe gebruiken? Veel-soortige en subtiele middelen. Beeldt u de katholiekeKerk in als een glazen bol. Om die bol te vernietigen,moeten we hem op verschillende punten treffen totdat hijzijn bolvormigheid verliest en daar nog maar weinig oplijkt. Met geduld moeten we te werk gaan. Ik zit met eenhoop gedachten die bij eerste overweging wellicht klein-geestig en kinderachtig kunnen lijken. Ik ben er echterrotsvast van overtuigd dat het geheel van die schamelekinderachtigheden uiteindelijk een onzichtbaar maar heeldoelmatig wapen zal zijn. - Goed, zei de oom, geefeen beschrijving op papier, ik zal het plan onderzoeken.Langzaam nam ik mijn tas op, pakte er een map uit dieeen kostbare arbeid bevatte, namelijk de uiteenzettingvan mijn gedachten. Dit document legde ik met een groteinnerlijke voldoening op het bureau. De oom zette zichdadelijk aan het lezen, wat ik niet had durven hopen. Weleen bewijs dat hij in mij geloofde en grote verwachtingenkoesterde. Had hij geen groot gelijk, de lieve oude man?

Toen hij klaar was met lezen, wat meer tijd in beslag namdan ik had verwacht, bekeek de oom mij en zei: Ik zaldat werkstuk door mijn raadgevers laten onderzoeken.Kom over acht dagen en op hetzelfde uur het antwoordafhalen. Maak u inmiddels klaar om naar Polen te ver-trekken. Neem dit hier mee, zei hij, terwijl hij me een

enveloppe toestak, dik gevuld met roebels, meer dan ikooit had bezeten.


23/104

" #$ "

Met een soort razernij bezocht ik alle schouwburgen encinemas, maar ik begon ervan te walgen. Ik kocht eengroot aantal boeken maar wist niet goed hoe ze te ver-zenden. Ik stelde mijn hoop echter op de oom die het wel

voor elkaar zou krijgen dankzij een of andere diploma-tieke relatie. Acht dagen lang leefde ik in een soort roes.Ik voelde mijn lichaam niet en sliep praktisch niet.

De vraag kwam bij me op, en dit was wel de eerste maalin mijn leven, of ik niet zou pogen een vrouw te ontmoe-ten. Maar de geestelijke verrukking, die me toen in zijngreep hield, gaf een negatief inzicht en ik achtte het demoeite niet waard. Ik vreesde zelfs door dergelijk alle-daags en wellicht vleselijk verkeer nadeel te berokkenenaan het ontworpen plan dat thans door de hoogste lei-ders van de dienst werd bestudeerd. Was het niet vanelementair belang mijn kans zuiver te houden tot onmid-dellijke promotie om op die manier ettelijke graden in dehirarchie van de dienst te kunnen overslaan en voorrangte krijgen op een zo groot mogelijk aantal van mijn 1024voorgangers, die zeker niet uit mijn hout waren gesne-den?

Op zekere avond trachtte ik me te bedrinken. Ik wou er-varen of drank in staat was mijn hersenen een nieuweimpuls te geven. Het mislukte volkomen en ik durf te stel-len dat alcohol nog noodlottiger is dan godsdienst. Wateen waarschuwing! De dag kwam waarop ik me opnieuwvolgens afspraak op het kantoor van de oom aanmeldde.Mijn hart klopte heel wat sneller dan normaal. Het berok-kende me echter niet veel last en ik hoopte maar datniemand het zou opmerken. Hij bekeek mij een lange tijd.Met een brede glimlach vertrouwde hij me toe dat zijnchef mij persoonlijk wenste te ontmoeten. Ik kwam nietonder de indruk van dat bericht omdat ik ervan overtuigdwas dat de chef zich die moeite niet zou getroostentenzij hij zijn afkeuring wilde betuigen. Wel voelde ik datmijn plan ook door de chef ernstig werd genomen. Deontmoeting met die beruchte leider deed me werkelijkopschrikken. Ik voelde ogenblikkelijk een sterke afkeervoor zijn uiterlijke verschijning. Opschrikken is wel een

gepaste uitdrukking, want vandaag, bijna dertig jaar nadie ontmoeting, hoef ik maar de ogen te sluiten om hem


24/104

" #% "

terug te zien en hem aan te voelen. Hij bezat een onge-looflijke aanwezigheid, zodanig zelfs dat alle anderenarme marionetten leken te zijn. Ik verfoei wel mijn eigengewaarwording maar ik moet eraan toevoegen dat ik die

aanwezigheid aanvoelde als van een monster. Hoekunnen brutaliteit, gemeenheid, sluwheid, sadisme enalledaagsheid zo innig met elkaar verenigd zijn in nenkel persoon? Die man behoorde ongetwijfeld tot datsoort mensen die in gevangenissen en interneringskam-pen hartstochtelijk genieten van de folteringen die ande-ren wordt aangedaan. Welnu, ik verafschuw wreedheidomdat ze stellig een bewijs is van zwakheid. En omdat ikelke zwakheid minacht, hoe zou ik ooit de houding vande oom kunnen goedkeuren, een houding die van wal-gelijk slaafse onderwerping getuigde aan de bruut dieons ontving? De woesteling deed net als alle leiders:strak keek hij mij in de ogen om te zien. Om te zienwat? Bij mij is niets te zien, kameraad! Nooit krijgt hij diekans, dacht ik met voldoening.

De leider vroeg op de man af waar ik het meest om gaf.Het kostte me geen moeite te zeggen: de verpletterendetriomf van de Partij hoewel de waarheid toch heel watsubtieler is. Bezat deze leider dan niet de minstesubtiliteit? Ondenkbaar! Nonchalant liet hij zich ontvallen:Vanaf vandaag staat u op de lijst van de actieve gehei-me agenten. Om de week geeft u richtlijnen. Ik reken opuw ijver. Ik neem aan dat het een bepaalde tijd zal ver-gen om de godsdiensten van binnenuit te vernietigen.Het is echter strikt noodzakelijk dat uw richtlijnen onmid-dellijk weerklank vinden bij auteurs en journalisten enzelfs bij theologen. Neem er nota van: we beschikkenover een ploeg mensen die over de gehele wereld allegodsdienstige bladen en geschriften nakijken om te ont-dekken of er nuttige gegevens in staan, gegevens diemoeten dienen voor het uitdenken van nieuwe richtlijnenvoor onze geheime agenten. Sta uw mannetje! Doe allesom door ons geprezen te worden. Ik koester goede hoop,want u wekt de indruk alles reeds op uw eentje begrepente hebben.

De woesteling was geen idioot. Hij zou van mij en vanmijn werk wel horen, daar was ik zeker van. De kwets-


25/104

" #& "

baarheid van de Christenen was me te zeer bekend omte kunnen twijfelen aan het welslagen van mijn onderne-ming. Ik geloof dat die kwetsbaarheid ligt in het begripnaastenliefde. In naam van die hoogstheilige naasten-

liefde lukt het zeker om het even welke wroeging op teroepen. Wroeging verwekt steeds een toestand van ver-minderde weerstandskracht. Men kan het eveneens ge-neeskundig en wiskundig verklaren en alhoewel die tweebegrippen niet samengaan, slaagde ik er toch in ze metelkaar te verzoenen. Bij ons afscheid groette ik de leiderwaardig en beleefd. Ik bedankte hem koeltjes. Ik wouzeker niet de indruk wekken dat hij me in de greep had.In gesprekken met de oom hoedde ik mij ervoor om heteven welke commentaar over de leider te geven. Trou-wens, ik wenste mezelf geluk om mijn misprijzen voor dieonuitstaanbare kerel, op grond waarvan ik in staat wasmezelf te verlossen van elke schuchterheid tegenover degroten der aarde. En telkens weer kwam ik tot de conclu-sie: ik was wel degelijk de grootste en de sterkste!


26/104

" #' "

H O O F D S T U K 4

Waar de magistraal geveinsde bescheidenheidin botsing komtmet een volmaakt nederige hindernis

Ik vertrok naar Polen. Ik probeerde mezelf er van te over-tuigen dat mijn grote vaardigheid in veinzen en huichelenhet onweerlegbare bewijs was van mijn acteurstalent. Opmijn eenentwintigste, na zes jaar lang als een eenzaam,arm en eerzuchtig student te hebben geleefd, kreeg ik alsopdracht in de huid te kruipen van een vriendelijke, voor-komende, gehoorzame en vrome jonge man. Erger nog,door mijn vroomheid voelde ik mij verplicht naar het semi-narie te gaan!

Een erg fraai spel als inzet voor mijn loopbaan! Mijn zo-genaamde moeder beetnemen beschouwde ik niet alseen moeilijke opdracht. Maar de dokter, mijn zogenaam-de vader? Ik geloof dat hij de enige man in mijn leven is

geweest voor wie ik ooit bang ben geweest. Toch werd ikverplicht om tot elke prijs hem de baas te worden. Nietzozeer om zijn steun te krijgen voor mijn intrede in hetseminarie, die had ik niet nodig, maar wel om mezelf deefficintie van mijn huichelspel te bewijzen. Zijn wantrou-wen mocht niet worden gewekt. Ik mocht niet verdachtoverkomen. Deze man beschouwde ik als een toetssteenvan mijn waarde. Omstreeks zes uur s avonds belde ikaan bij mij thuis. Ik hoopte met haar een uurtje alleen te

zijn vr zijn thuiskomst.Zij was het die opendeed! Ik had geluk! Ze was er niet

jonger op geworden. Niet de minste schmink. Ze scheenziek te zijn. Toen ze mij zag begon ze te beven. Er volg-de een huilpartij. Welnu, vrouwen horen echt thuis inharems waar mannen ze enkel bij grote noodzaak gaanbezoeken. Ik vroeg nederig en ontroerd (wat een spel!)vergiffenis voor mijn langdurige afwezigheid, in de heime-lijke hoop dat mijn berouw het verleden spoedig zou doenvergeten en alles zou effenen vr de komst van de dok-


27/104

" #( "

ter. Ik zag er werkelijk tegenop ditzelfde berouw aan eenechte man te tonen.

Ik wist dat ik met haar spoedig in het reine zou komen,

dankzij de vreugde van het wederzien en dankzij mijnedele toekomstplannen. Daarom meldde ik haar mijn on-weerstaanbare drang naar het priesterschap. Ik wist datdit het summum betekende van haar wensen. De armedwaze voelde zich zo gelukkig dat ik haar eender wathad kunnen doen slikken. Ze wou vernemen hoe ik totdie zo geliefde en gelukkige roeping was gekomen. Welhad ik voordien enkele verklaringen bedacht, maar na-dien achtte ik het verkieslijk dit spel niet op voorhand tebedenken en alles aan het toeval over te laten. Gewoon-lijk klinkt het gemproviseerde minder vals dan het voorafbedachte. Ik diste haar een verhaal op over een verschij-ning, en dat was helemaal naar haar zin. Ik wist dat dedokter dergelijke dingen erg wantrouwde. Zij echter hadeen groot zwak voor het wonderbare. Door dit verhaalwas ik verzekerd van een bepaalde verdeeldheid tussenman en vrouw, wat mijn toestand van verloren zoon iet-wat vergemakkelijkte. Terwijl ze met elkaar zouden twis-ten over fysica en metafysica, zouden ze mij met rustlaten.

Ik gaf haar dus het vervoerend verhaal over een hemelseverschijning. Ik droeg er zorg voor dat alle bijzonderhe-den nauwkeurig in mijn geheugen bleven geprent om hetgevaar voor latere tegenspraak te vermijden. Ik vond hetschilderachtig te beweren dat ik een bezoek had gekre-gen van Sint Antonius van Padua. Zou de patroon van deverloren voorwerpen zich ook niet bekommeren om verlo-ren kinderen? Die heilige is zo volksgeliefd dat men hemwelk mirakel ook mag toeschrijven. De vrome lui zullenwel volgen. Sint Antonius had mij dus een bezoek ge-bracht met vanzelfsprekend het kindje Jezus in de ar-men. Dit ontroerend vroom tafereeltje paste uitstekend inmijn spel. Terwijl we allebei zwommen in een honigzoetevroomheid, kwam de dokter thuis. De ontmoeting meteen redelijk wezen bracht opbeuring. Ik begreep onmid-dellijk dat hij mij niet geloofde. Met hem zou het spelletje

heel wat moeilijker te spelen zijn, dus heel wat prettiger.Tenslotte vond ik het noodzakelijk mijn zogenaamde va-


28/104

" #) "

der te overtuigen. Ik was het aan mezelf verplicht hemminstens te dwingen te doen alsof. Die eerste avond ver-liep eerder pijnlijk. De dokter behoort tot de eerder zeld-zame verstandige mensen die mijn wegen hebben ge-

kruist. Het spelgenot zou des te groter worden.De dag daarop vroeg ik om een audintie bij de bisschop.Mijn schijnmoeder kende hem van jongsaf. Hij ontving mijvriendelijk, echter zonder de minste geestdrift. Hij be-hoorde tot de groep katholieken die menen dat een roe-ping best niet wordt aangewakkerd maar eerder bestre-den. Een ware roeping moet over alle hindernissen zege-vieren. Die geestesgesteldheid was me niet onbekend enniet van dien aard om me te ergeren. Nochtans moet ikerkennen dat ze wel iemand, die geen roeping heeft, inverwarring kan brengen. Het lukte me uitstekend bij debisschop een christelijk nederige houding te veinzen. Ikhad dan ook de indruk dat hij niet ontevreden over mijwas. Nochtans verzocht hij een bezoek te brengen aande pastoor van mijn parochie en tevens aan een klooster-ling die befaamd was om zijn gave van de onderschei-ding van geesten. Deze duistere woorden willen enkelbeduiden dat de brave kloosterling zich wist in te beeldendat hij alle valse roepingen kon ontdekken, zowel de echtingebeelde als de meest perverse.

Een brave doodeenvoudige pastoor kreeg ik te zien. Zijnhartenwens: eindelijk eens in zijn parochie een roeping tezien openbloeien. Hij was bereid me alles te schenkenwat hij bezat, dat wil zeggen praktisch niets, om daarmeezijn feestelijke stemming tot uitdrukking te brengen. Dieheilige geestdrift kon van nut zijn, vooral bij de dokter. Ikverzocht mijn pleegmoeder de pastoor voor een maaltijduit te nodigen. Ik snoepte van dit tafereeltje, want de manbezat een kinderziel. De dokter voelde zich geenszins inzijn nopjes in het gezelschap van die man, behorend toteen uiterst zeldzaam soort mensen waarvan men tochbeweert dat ze tot heiligen zijn gegroeid. Hoe kon de dok-ter, een eerlijk christenmens, aan heiligen weerstaan?Opgeruimd trok ik naar de kloosterling, befaamd om zijngrote scherpzinnigheid.


29/104

" #+ "

De eerste kennismaking was ontgoochelend. Zijn traag-heid en herhaald lang stilzwijgen werkten op mijn zenu-wen. Ik haalde uit mijn arsenaal alle clichs op die eengunstige indruk wekken bij de beschrijving van een ware

priesterroeping. Inwendig moest ik toch lachen: beelddedie man zich werkelijk in mijn diepste gedachten te kun-nen lezen? Hoe kon hij weten dat ik geheime gedachtenhad? Het onderhoud duurde heel lang. Ik kreeg desmaak te pakken. Ik sprak buitengewoon vlot en beluis-terde mezelf met grote voldoening. Vanzelfsprekend leg-de ik een bescheiden houding aan de dag. Bescheiden-heid is een deugd die makkelijk na te bootsen is. Het iszelfs een zeer vermakelijk spel. Ik ben een kei in hethuichelen van bescheidenheid, zoals ik een kei ben in hetopvoeren van allerlei komedies. Over een zogezegdeverschijning van Sint Antonius van Padua repte ik niet.Mocht mijn pleegmoeder hem daarover hebben gespro-ken, dan was het verkieslijker daarover te zwijgen. Konhij daardoor niet worden gesticht?

Ik ging er fier op hem te vertellen dat ik nooit een vrouwhad gekend en geen belang stelde in dat geslacht, enkelgoed om kinderen voort te brengen. Ik dacht dat dit voorhem een zeker bewijs van ware roeping kon betekenen.Het woord roeping mocht ik terecht gebruiken voor detaak die ik had aanvaard in de leidende kaders van dePartij. Bovendien werd mijn afkeer voor vrouwen, beke-ken vanuit het begrip roeping, een soort teken van voor-bestemming. De ware apostel en evengoed de anti-apostel mag geen andere liefde kennen dan deze voorhet apostolaat. Als tijdens het gesprek het woord aposto-laat ter tafel kwam, zorgde ik telkens voor een nederigewelsprekendheid. Het moest voor de kloosterling wel dui-delijk zijn dat ik een ijverig priester zou zijn.

De man spande menige valstrik. Hij wou mij laten liegen.Kinderachtig! Een verstandig mens weet toch dat leugen-taal zelden mag worden gebruikt. Wanneer ik me ver-plicht zie een leugen te vertellen, dan snelt mijn sterk ge-heugen me steeds ter hulp om niet in tegenspraak te ko-men. Zich tegenspreken brengt automatisch de waarheid

aan het licht. Ik beweer dat een flinke leugen echte waar-heid moet worden voor hem die ze heeft uitgesproken.


30/104

" $- "

Pas dan wordt die leugen ook waarheid voor anderen. Dekloosterling wenste te vernemen waarom ik mijn pleeg-ouders zes volle jaren zonder enig nieuws had gelaten.Toen werd ik echt pathetisch. Het viel mij niet moeilijk

naar het verleden terug te grijpen om de golven van leeden verdriet te herbeleven, die me naar Rusland haddengedreven. Terecht scheen de monnik te vrezen dat ikcommunist was geworden. Ik verzekerde hem dat politiekme onverschillig liet. Mijn zes jaar lang stilzwijgen kon ikeenvoudig niet verklaren. Ik geloof dat het soms nuttig iszich als een zwak en kwetsbaar mens voor te doen.

De hooggeplaatsten en welgestelden voelen zich danheel gelukkig u in bescherming te nemen. Ik legde er zelfsde nadruk op dat mijn schuldig stilzwijgen de wroegingvan mijn leven zou blijven, hoewel ik toch liet doorsche-meren dat mijn pleegmoeder zich beloond voelde doormijn priesterroeping. Ik was er van overtuigd dat de oudemonnik door deze argumenten werd getroffen en het nietzou aandurven mijn moeder te beroven van de enigevreugde die ze in haar oude dagen zou beleven aan mijnpriesterschap. Vanzelfsprekend verwoordde ik die laatstegedachte niet. Het leek me te onvoorzichtig. Ik koesterdeechter de hoop dat alles voor elkaar zou komen. Hoemeer de tijd vorderde, des te hartelijker werd ons ge-sprek. Ik was buitengewoon tevreden en we namen alsgoede vrienden afscheid. Enkele dagen verliepen. Erkwam niet het minste nieuws. Ik kreeg de indruk dat deKerk niet bijster haastig was met het aanmonsteren vaneen nieuwe seminarist. Inmiddels werkte ik hardnekkigen met de grootste ijver aan de opmaak van nieuwe richt-lijnen die, via Rusland, de hele wereld moesten treffen.Eindelijk werd ik naar het bisdom geroepen. En daarstortte de wereld voor me in: de bisschop wist heel vrien-delijk en kalm te vertellen dat de monnik van mening wasdat ik niet de minste roeping had.


31/104

" $, "

H O O F D S T U K 5

Een roemzuchtig antichristelijk programmaleidt tot moord

Mijn pleegmoeder werd ziek en ging ter observatie naarhet ziekenhuis. Mijn pleegvader werd hoogstwaarschijn-lijk door een gevoel van medelijden overdreven aardigvoor me. Ik betaalde hem met dezelfde munt terug, maarmet waardigheid. Hij informeerde naar mijn plannen voorde onmiddellijke toekomst. Ik geef het niet op, maar als

de Kerk niet van mij wil weten, studeer ik geneeskunde.Het bekende refreintje: gezond lichaam, gezonde ziel,zou hem wel overtuigen. Vanzelfsprekend had ik eentelegram gezonden naar de oom. Het monnikgeval mochtniet verzwegen worden. De priester, die als brievenbusfungeerde, bezorgde me een spoedantwoord. De inhoudwas kort en weinig verrassend. Het luidde: Ruim de hin-dernis op.

Zoals alle geheime agenten had ik een voortreffelijke op-leiding ontvangen, die me in staat stelde flink mijn man-netje te staan. Ik kon evengoed aanvallen als verdedigen.Ons lichaam was uitstekend gedrild voor toepassing vangeweld. Ik overdacht grondig wat met de monnik moestgebeuren: een ongeval voorwenden of een plotselingehartstilstand. Werd volledige onderwerping aan een bevelvereist of kon ik mij tevreden stellen met een of anderevorm van chantage door schrikaanjaging? Ik achtte hetraadzaam de monnik buiten het klooster op te ruimen. Ikverzocht de tussenpersoon om de monnik bij hem thuisuit te nodigen onder om het even welk voorwendsel. Hetging moeiteloos, want zij kenden elkaar. Ik loog niet toenik de tussenpersoon vertelde de redenen te willen ken-nen die de monnik hadden gedreven tot afwijzing vanmijn ware priesterroeping. Dat leek me ongemeen be-langrijk voor de vervolmaking van mijn huicheltactiek. Bo-vendien hoopte ik nog de monnik van mening te doenveranderen. Ik was immers vreselijk gergerd om de mis-lukking. In afwachting van het tweede onderhoud met de


32/104

" $# "

monnik ontwierp ik verdere plannen, overdacht alles tot inde kleinste details.

Ik schreef enkele notities: Het is van enorm belang dat de

Christenen zich bewust worden van de ergernis die doorde kerkscheuring wordt veroorzaakt. Er zijn immers driesoorten Christenen: de katholieken, verschillende ortho-doxen en allerlei protestanten, verdeeld over minstensdriehonderd sekten. Ze herdenken regelmatig het laatstemaar nooit verhoorde gebed van Jezus: Wees EENzoals de Vader en Ik EEN zijn. Vooral bij de katholiekenroept deze verdeeldheid bittere wroeging op. Het moetnaar buiten worden gebracht dat dit alles de schuld is vande katholieken, die door hun onverdraagzaamheid scheu-ringen en ketterijen teweeg hebben gebracht. We moes-ten de katholiek zover krijgen dat hij zich zo erg schuldigvoelt dat hij tot elke prijs het kwaad wil herstellen. Hemwijsmaken dat hij het is die toenadering tot de protes-tanten moet zoeken zonder daarmee schade aan hetCredo te brengen. Enkel het Credo bewaren. Maar opge-let, het Credo moet een lichte wijziging ondergaan. Dekatholieken zeggen: Ik geloof in de katholieke Kerk, deprotestanten zeggen: Ik geloof in de universele Kerk. Isdat niet hetzelfde? Immers het woord katholiek betekent:universeel, wereldwijd. Dat was ten minste de betekenisin het begin. Maar in de loop der tijd heeft het woord ka-tholiek een diepere betekenis gekregen. Het is bijna eentoverwoord. Ik beweer dat het woord katholiek uit hetCredo moet worden geschrapt voor een groot en edeldoel, namelijk de eenwording met de protestanten.

Wat meer is, elke katholiek moet de moed opbrengen tothet vinden van middelen die de protestanten genoegenverschaffen zonder daarom schade aan het geloof enaan het Credo toe te brengen, die nooit betwist mogenworden. De geesten alsmaar richten op een groterenaastenliefde, naar meer broederlijkheid. Nooit over Godspreken, maar wel over de grootheid van de mens. Beet-

je voor beetje de terminologie en geestestoestanden om-vormen. Het begrip mens moet voorrang krijgen. Vertrou-wen aanwakkeren in de mens, die zijn grootheid wel zal

bewijzen door de oprichting van de universele en we-reldwijde Kerk waarin alle mensen van goede wil zullen


33/104

" $$ "

worden opgenomen. Er de nadruk op leggen dat mense-lijke goede wil, dat menselijke oprechtheid en vooralmenselijke waardigheid een grotere rol spelen dan eenbestendig onzichtbare God. Aantonen dat de geest van

praal en kunstzinnigheid, die de katholieke en orthodoxekerken heeft overweldigd, aanstoot geeft aan protestan-ten, Joden en moslims. Bewijzen dat in het algemeen be-lang het noodzakelijk wordt die geest te vernietigen. Deijver voor beeldenstormen moet aangewakkerd worden.De jongeren moeten alle prullen opruimen: heiligenbeel-den, reliekschrijnen, priestergewaden, orgels, kaarsen enlampen, kunstglasramen, kathedralen, enz. Een orde-woord, onder het mom van profetische voorspelling, moetaan de hele wereld worden doorgegeven: De priesterszullen huwen waardoor het celibaat wordt opgeheven. DeMis zal in de volkstaal worden opgedragen.

Met vreugde denk ik eraan terug de allereerste te zijngeweest om al deze dingen aan de katholieke christen-heid te hebben voorgehouden en door te geven. Ik washeel jong maar beschikte over een fantastische invloed.Hetzelfde jaar nam ik de vrouwen onder handen. De on-duldbare toestand van segregatie in de katholieke Kerkmoest worden opgeheven: ook vrouwen moesten priesterworden. Ik prees een nieuwe Mis aan, geen parochialemaar een familiale Mis, binnenshuis opgedragen doorvader en moeder, vr elke maaltijd. De ideen rezen on-gemeen talrijk in mijn geest op. De opwinding groeide bijelk nieuw idee. Toen dit omvangrijk programma in code-schrift op papier was gesteld, kreeg ik van mijn vriend, detussenpersoon, het bericht: de monnik zal de volgendedag bij hem op bezoek komen.

Ik had mijn strategie bepaald om die man, toch maar eendoodeenvoudig en weinig ontwikkelde monnik, te dwing-en en tot wijziging van zijn voor mij nadelige beslissing.Hij was helemaal niet verwonderd toen hij mij zag. Ik be-greep onmiddellijk dat mijn vriend pogingen had gedaanom hem aan het spreken te krijgen. Het was hem blijk-baar niet gelukt, want hij gaf me een teken met het hoofd.Ik gaf echter de moed niet op. Ik begon een zachte aan-

val op deze doodeerlijke man. Ik liet hem begrijpen dat hijbijna een moord beging door me het priesterschap te ont-


34/104

" $% "

zeggen. Ik drong aan de redenen te vertellen voor dezeweigering.

Ik kreeg als antwoord dat hij geen reden had. De Heer

gaf hem eenvoudig het licht om zielen en geesten te on-derscheiden. Mijn ziel werd niet geschikt bevonden voorhet priesterschap. Ik erken graag dat ik door dit absurdeantwoord hoogst geprikkeld werd. Vanzelfsprekend looghij niet. Hij bezat een fijne neus maar had niet de minstewetenschappelijke verklaring op zak. Werd ik verplichtzijn fijne neus doorslaggevend bewijs te aanvaarden?Kon hij me dwingen de zaak op te geven? Zijn goedkopeargumentatie leek me enorm dwaas. Het scheen dat hijvolop zwom in een vage toverwereld van zwarte kunst.

Ik liet hem mijn beslissing kennen: ik zou me bij een an-der seminarie aanmelden. Met een engelachtige glimlachgaf hij vrij vlug antwoord: U hebt ongelijk. Wees niet zokoppig. Beslist gaf ik te verstaan: Ik ben in staat u vanhet leven te beroven indien dat middel mij in het semi-narie helpt. - Ik weet het. zei hij. Ik was een en al ver-bazing. Een lange poos keken we elkaar in de ogen.Daarop hernam hij: U weet niet wat u doet. Ik beken datik me verslagen voelde. Ik had naar het andere einde vande wereld willen vluchten. Die man bezat een enorme enonverklaarbare macht. Toen gaf mijn vriend me een te-ken. Hij voelde mijn tastbare verzwakking.

Ik begreep dat alles reddeloos verloren was indien hetbevel van de oom zonder gevolg bleef. Gehoorzaamheidaan zijn bevel was geboden. Opruimen! Door mijn hand!Mijn persoonlijke waarde van geheim agent mocht niet intwijfel worden getrokken. In het geval van deze monnikwerden radicale gehoorzaamheid aan een bevel en radi-cale moed in de uitvoering geist om deze waarde te be-vestigen. Toen stond ik op en veroorzaakte zijn dood zon-der verwondingen. Ikzelf en al mijn collegas waren totkeiharde kerels en tot vakkundige bekwaamheid getraind.We kenden alle knepen van het vak om zonder merkbareoorzaak te doden. Uit Japan hadden we het geheim ge-haald. Op enkele uitzonderingen na hadden de Wester-

lingen nog niet het flauwste benul van de vele mogelijk-heden die het menselijk lichaam biedt tot zelfverdediging


35/104

" $& "

en tot aanvalskracht, en zelfs tot doodslag met de blotehand. Alhoewel ik Rus ben en de Rus beschouw als eenmens met uitzonderlijke kwaliteiten, moet ik toch beken-nen dat de Japanners ons op dit terrein de loef hebben

afgestoken, en wie weet op hoeveel andere terreinen. Ikben van mening dat in geen enkel Europees land en ookniet in Amerika onze methodes worden aangeleerd: dezevan het esthetisch en doeltreffend vechten met of zonderde dood tot gevolg; het vechten met de blote vuist. Ik gaer fier op een der eerste ingewijden te zijn geweest indeze krijgskunsten, des te meer omdat ze voor de Rusdie ik ben aan onze nationale danscultuur beantwoorden.Die krijgskunsten stelden me vaak in staat het bewijs televeren dat lichamelijke verdediging mogelijk is zonderhet potsierlijk spektakel van oerlompe spierkracht. Nadus door middel van twee vliegensvlugge bewegingen(die enkel door jarenlange oefening kunnen worden aan-geleerd) de dood te hebben veroorzaakt van de monnik,die het bijna komische lef had zich tegen het marxismeen leninisme te keren dus tegen de toekomst, ging ikrustig terug naar huis.

Het sterfgeval zou als normaal worden verklaard. Oor-zaak: hartstilstand. s Anderdaags was mijn lichaam metpuistjes overdekt. Het maakte me razend, want het leekeen onweerlegbaar bewijs van zwakheid en ook een te-ken dat mijn lever de spanning niet had kunnen verdra-gen. Ontzettend stom van me. Ik kreeg echter een flinketroost: mijn pleegvader verkeerde in de veronderstellingdat mijn huidziekte een rechtstreeks gevolg was van dezware psychologische druk door mijn seminarie-avontuur.Hij kreeg medelijden en ging mijn zaak bepleiten bij debisschop. En met groot succes!


36/104

" $' "

H O O F D S T U K 6

Waar de anti-apostel zich krachtig inspanten een bijzondere haat ontwikkelttegen de priestertoog

Ik trof openlijk de nodige voorbereidingen voor mijn intre-de in het seminarie. Mijn pleegmoeder genas. Terwijl zede meest onzinnige dingen voor me kocht werd een tele-gram besteld. Ik werd als door de bliksem getroffen! Ikwerd naar Rome geroepen met de melding: Voor een

nieuwe bestemming. Ik deed alsof ik er niets van be-greep. Mijn moeder verviel opnieuw in een huilpartij. Ikslaakte echter een diepe zucht van verlichting toen ik hetland van mijn kinderjaren verliet. Ik hoopte hartsgrondighet nooit meer te zullen zien.

Te Rome had ik ongemeen belangwekkende gesprekkenmet een professor. Hij vertrouwde me toe dat hij mijn le-raar zou worden als ik eenmaal priester zou zijn gewijd.

Hij maakte deel uit van ons net van geheime agenten. Hijleek zeer optimistisch. Hij had zich in de Heilige Schriftgespecialiseerd. Hij werkte aan een nieuwe bijbelverta-ling in het Engels. Ik vond het heerlijk dat hij als enigemedewerker een lutheraanse dominee had gekozen. Diedominee kon het niet meer stellen met zijn eigen kerk, diehij als verouderd en voorbijgestreefd bestempelde. Dezesamenwerking bleef vanzelfsprekend geheim. Samenhadden ze ten doel om het mensdom te bevrijden vanalle stelsels die het had opgebouwd op basis van deBijbel en dan vooral van het Nieuwe Testament.

Het was daarom noodzakelijk dat de maagdelijkheid vanMaria, de werkelijke Tegenwoordigheid van Jezus in hetHeilig Sacrament evenals de Verrijzenis van Christus terdiscussie zouden worden gesteld. De ter discussie stel-ling zou automatisch tot de ontkenning van die dogmasleiden. Ze waren beide van oordeel dat de waardigheidvan de moderne mens in de plaats van deze dogmasmoest komen.


37/104

" $( "

De professor verborg zijn mening niet over een redelijkemanier van mislezen. Als toekomstig priester zou ik im-mers verplicht worden de Mis te lezen. In afwachting vaneen grondige wijziging van deze godsdienstige ceremo-

nie vermeed hij de ware consecratiewoorden uit te spre-ken. Om echter niet te worden verdacht sprak hij gelijk-soortige woorden uit, waarbij hij het accent legde op tel-kens de laatste lettergreep. Hij adviseerde me dezelfdetactiek toe te passen. Alles wat die ceremonie verbondmet een zoenoffer moest stukje bij beetje worden verwij-derd. Alles moest tot een gemeenschapsmaaltijd wordenherleid, zoals ook bij de protestanten. Het had nooit an-ders mogen worden, beweerde hij. Hij werkte aan hetopstellen van een nieuwe Ordo Missae en vroeg mij ditook te doen. Hij achtte het hoogst wenselijk dat allerleimisvormen op de katholieke markt zouden worden aan-geboden: zeer korte voor de gezinnen en kleine groepen,langere voor allerlei feestdagen. Tevens beweerde hij datde werkende mens alleen feest kan vieren in een mee-beleven met de natuur. In de natuur zou hij zijn behoefteaan God kwijtraken. Waarom dan niet de zondag aan denatuur wijden?

Hij beklaagde zich over een groot gebrek aan tijd voorhet bestuderen van de Joodse, islamitische, oosterse enandere godsdiensten. Hij zag deze studie als veel be-langrijker dan zijn nieuwe bijbelvertaling. Hij spoorde meenthousiast aan tot het opzoeken in alle niet-christelijkegodsdiensten van teksten en gedachten die naar een ver-heerlijking van de mens leiden. Dit zou een uitstekendebasis vormen voor een vernietigende propaganda. Alhoe-wel ik pogingen deed om inlichtingen los te krijgen overpriesters en seminaristen, die evenals ik aan de Partijwaren verbonden, was hij onvermurwbaar. Hij beweerdedaar niet veel over te weten.

Toch gaf hij mij het adres van een Fransman, een zang-leraar die zich in de stad had gevestigd waar ik gedoemdwerd tijdens zes volle jaren erg vervelende wetenschap-pen te studeren. De professor gaf de verzekering dat ikdie man ten volle kon vertrouwen en dat hij mij alle mo-

gelijke diensten zou kunnen bewijzen, tot de meest kiesetoe. Hij zou mij zelfs burgerkleren bezorgen. Maar zijn


38/104

" $) "

diensten zou hij rijkelijk laten betalen. De professor werdmijn trouwe gids in de stad Rome. We bezochten velemerkwaardigheden, zodat ik heel wat indrukken opstapel-de. Hij leerde me allerlei volkslegenden kennen over de

meest vereerde heiligen. Die legenden waren zo over-dreven opgesmukt dat dat voldoende was om al die heili-gen van de jaarkalender te schrappen, wat natuurlijk on-ze bedoeling was. Beiden wisten we dat het echter meertijd zou kosten de heiligen te doden dan God.

Op zekere dag toen we gezellig op het terras zaten vaneen caf, liet hij zich ontvallen: Beeld je eens even destraten van Rome in zonder priestertogen, zonder nenkel mannelijk of vrouwelijk habijt. Wat een leegte! Wateen wonderbare leegte! Het is in Rome dat ik me bewustwerd van het fantastisch belang van de priestertoog. Ikzwoer dan ook een dure eed: de priestertoog zal ik uitonze straten verjagen en uit onze kerken. De Mis kanimmers ook in burgerpak worden gelezen! Het fantaserenvan straten zonder priestertogen vatte ik als een vrolijkspelletje op, dat echter stilaan uitgroeide tot een reflex,waardoor mijn afkeer van de priesterkledij, van al diezwarte vodden, tot een gloeiende haat aanzwol.

Het kwam me voor dat de toog een stille getuige was,een bijzonder welsprekende! Elke priestertoog verkon-digde, zowel aan gelovigen als aan onverschilligen, datde man die hem droeg zich aan een onzichtbare en zo-geheten almachtige God had gewijd. Toen ik dan zelfverplicht werd dit belachelijk kleed aan te trekken, deed iktwee geloften: ten eerste begrijpen waarom en hoe eenpriesterroeping ontstaat bij kleine jongens en jongelingen;ten tweede: bij elke drager van de toog de vrome wensinblazen hem spoedig af te leggen om zo des te beter deonverschilligen en vijanden te bereiken. Deze drijfveerzou bij priesters logisch overkomen en mijn grote inzetrechtvaardigen. Zodoende werd de ware bedoeling ach-ter een rookgordijn verborgen. Dat is overigens bij dekatholieken geen zware opdracht. Aanvankelijk drong hetniet tot mij door hoe bij een jongen de priesterroepingwordt geboren. Deze geboorte verloopt zo eenvoudig dat

ik ze onmogelijk voor echt kon aanzien. De veronderstel-ling dat jongens tussen de vier en tien jaar oud, wanneer


39/104

" $+ "

ze een innemende priester hebben leren kennen, dat zedan op hem willen lijken, en daarin zit ongetwijfeld veelwaarheid. En zo begreep ik beter mijn haat voor de pries-tertoog. Want die jongens zouden zich niet tot die echte

of ingebeelde macht van de priester hebben aangetrok-ken gevoeld, indien hij zich niet van de andere mensenhad onderscheiden door een door hem zelf verkozen af-wijkende levenswijze en afwijkende levenskunst. Tot dielevenskunst behoort wel degelijk de toog. En de toog ver-zinnebeeldt de overtuiging en de leer van de persoon diebereid was hem levenslang te dragen. Er werd als hetware een huwelijk voltrokken tussen een zogenaamde al-machtige God en deze mannen, die bij elke stap een le-vend getuigenis afleggen van hun overgave en onthech-ting. Hoe meer ik dit alles overwoog, des te groter werdmijn razernij. Ik was het leven echter dankbaar dat ik mijnkinderjaren en zelfs mijn pubertijd in een zeer christelijkefamilie had doorgebracht. Want het was daaraan dat ikmijn averechts apostolaat te danken heb. Ik wist dat ikdankzij mijn ervaringen van destijds de beste geheimeagent zou worden en bijgevolg ook de algemene leidervan deze heilzame onderneming.

Ik vond het gepast me reeds bij voorbaat hierop te ver-heugen. Er zou immers geen enkele jongen zijn die doorzijn ontmoetingen met priesters die in niets van deandere mensen verschillen zou worden aangespoordze na te volgen. Deze priesters zouden zich met eeniedermoeten vereenzelvigen. Op die manier zouden ze in demassa oplossen. Het zou voor een jonge knaap moeilijkzijn om zo iemand als zijn voorbeeld te zien, omdat ernauwelijks onderscheid heerste tussen hem en de ande-ren. Bovendien zouden al die priesters volstrekt niet opelkaar lijken, aangezien zij tot een kerk behoorden dievoor iedereen openstond. Ze zouden ook niet dezelfdeleer verkondigen. Omdat er geen onderlinge overeen-stemming bestond, vooral op theologisch gebied, zoudenze bij de bevolking maar weinig gehoor vinden. En deangst dan voor een collega uit een naburige parochie?Kortom, enkel op het vlak van de naastenliefde zoudenze het met elkaar eens kunnen worden. En God zou

dood zijn, basta! In wezen vond ik de uitvoering van ditplan niet zo moeilijk, maar ik stelde me de vraag waarom


40/104

" %- "

niemand eerder een dergelijk plan had bedacht. Ja, som-mige bloemen bloeien maar eens in de vier eeuwen. Mijneerste stappen in het seminarie brachten me veel geluk.Het feit dat ik een enig en geliefd kind was uit een welge-

stelde familie die ondanks alle oorlogspericelen toch depijnlijke scheiding had verkozen, verschafte me een inte-ressant en aantrekkelijk imago. Iedereen wilde vriendelijkzijn voor die moedige Pool. Want er werd van mij gezegddat ik de glorie Gods verkoos boven die van mijn vader-land. Een geur van heiligheid omzweefde me. Vanzelf-sprekend was nederigheid geboden!

Ik had gezworen in alles uit te blinken en altijd de eerstete zijn. Ik maakte het waar. Mijn kennis van de courantetalen grensde aan het wonderbaarlijke. Dat is trouwenseigen aan oosteuropeanen. Met grote overgave studeer-de ik Latijn en Grieks. Men had mijn muzikale aanlegopgemerkt en daarom toestemming gegeven particulierezanglessen te volgen bij mijn Franse vriend. In dat semi-narie viel niet veel strengheid te bespeuren. Op karakter-vorming werd geen nadruk gelegd, zoals wel in vele lan-den van Europa. In alle sportwedstrijden blonk ik uit doormijn lenigheid en uithoudingsvermogen. Natuurlijk ver-meed ik beroep te doen op mijn speciale vermogens inhet lijf aan lijf gevecht volgens de Japanse regels. Kort-om, alles liep op rolletjes, zodat ik mij ging vervelen enverlangend uitzag naar een roemrijk feit om mijzelf nieuwleven in te blazen. Ik vond er niets beters op dan bij dieprofessor te gaan biechten, die mij de meeste affectiehad betoond.


41/104

" %, "

H O O F D S T U K 7

De held van het verhaal stelthet biechtgeheim op de proef

Ik biechtte dus bij een eerbiedwaardige grijsaard, eenpriester die we met grote genegenheid blauwe ogennoemden. Ik liet me soms in mijn gevoel door zijn lieveen kinderlijke blik verrassen. Daarom koos ik hem voordat experiment uit. Ik wilde ervaren hoe hij zich aangaan-de het biechtgeheim er doorheen zou slaan, dat hij ener-

zijds moest eerbiedigen, of anderzijds na mijn biecht konnegeren om mij te laten wegsturen.

Veel gevaar liep ik niet, want ik kon nog altijd ontkennen.Daarbij was ik in alles een uitblinker en dus bij iedereengoed aangeschreven. Ik werd versleten voor de verstan-digste van het hele groepje. Ik verzocht dus blauweogen mijn biecht te horen. Ik vertelde hem alles: dat ikcommunist was verbonden aan de afdeling van de gehei-

me dienst die voor het athesme strijdt. Dat ik bovendieneen Poolse monnik had vermoord, die beweerde dat ikniet de minste roeping had. Heel eigenaardig dat blauweogen mij direct geloofde. Nochtans had ik dit hele ver-haal kunnen verzinnen. Hij begon in een soort priester-reflex te spreken over mijn eeuwig geluk en mijn zielen-heil. Ik kon moeilijk een schaterlach onderdrukken. Konhij mij na zulk een biecht nog een greintje geloof schen-ken? Ik voelde me verplicht hem degelijk op het hart tedrukken dat ik noch in God noch in de duivel geloofde.Een dergelijke biecht had hij ongetwijfeld nog nooit be-leefd. Ik stond op het punt hem te beklagen. Hij stelde devraag: Wat is uw eigenlijk doel om priester te worden?Waarop ik een oprecht antwoord gaf: De katholieke Kerkvan binnenuit afbreken en vernielen. Wat een ver-waandheid! antwoordde hij. Een lichte vlaag van woedegreep me aan. Ik nam echter genoegen met te antwoor-den dat we reeds met meer dan duizend priesters enseminaristen aan de slag waren gegaan. Hij antwoorddedoodgewoon: Ik geloof u niet.


42/104

" %# "

Kalm aan man, ik draag toch nummer 1025. En zelfs uit-gaande van de veronderstelling dat reeds enkelen zijngestorven, zijn we nu zeker met duizend. Na een langstilzwijgen vroeg hij met droge keel: Wat verhoopt u van

me? Begrijpelijk viel het mij vrij moeilijk hem te beken-nen dat ik het deed om mijn vermaak. Nooit zou hij begrij-pen dat ik beslist wilde weten hoe hij het aan boord zouleggen met het biechtgeheim. Ik zei heel eenvoudig: Ikveronderstel dat u mij uit het seminarie zult jagen?

U wegzenden? De meest verstandige en de godvruch-tigste van onze studenten? Toen wist ik niet goed meerwat te antwoorden. Nochtans merkte ik op: Bent u danniet door mijn biecht voldoende ingelicht over mijn bedoe-lingen? Zijn antwoord klonk heel nuchter: Onze HeerJezus Christus heeft de biecht ingesteld voor het heil derzielen, uw biecht heeft dus geen enkel nut. Zelfs nietom me beter te begrijpen? Zelfs daarvoor niet, ge-zien ik alles vergeten zal zijn bij het verlaten van dezebiechtstoel. Echt waar? U weet het heel goed, uleeft en studeert midden onder ons. Theoretischweet ik het wel, maar hoe kan ik het praktisch weten? -Zo zo, dat was dus uw bedoeling met die ongelooflijkebiecht? Misschien wel. Indien u een andere be-doeling hebt, verzwijg ze dan liever niet. Neen, ant-woordde ik vriendelijk, ik wil u alleen maar op de proefstellen, u bestuderen, vooral u, dat is alles. Hij scheenna te denken en liet zich ontvallen: Nutteloze moeite, ergebeurt helemaal niets. Waarlijk? Helemaal niets? Helemaal niets, u weet het.

Hij stond op en liet me beteuterd in de biechtstoel achter.De volgende dag vernam ik van een medestudent, diezich mijn vriend waande omdat hij mij genegen was, datblauwe ogen de hele nacht in de kapel had doorge-bracht. Ik nam de oude professor nauwkeurig op. De sla-peloze nacht liet bij hem geen sporen na. Maar terwijl hijzijn les afdreunde, liet de gedachte me niet los dat dezenacht voor hem misschien wel de betekenis kon krijgenvan de doodsstrijd in het Hofje van Olijven.

Ongetwijfeld had blauwe ogen gebeden opdat die kelkaan hem zou voorbijgaan. Maar niemand bezat de macht


43/104

" %$ "

om deze biecht ongedaan te maken. Het leek mij zelfsabsoluut onmogelijk dat hij ze kon vergeten. Hij had ofwelom mijn bekering moeten vragen ofwel om mijn vertrek.Had hij niet naar een middel gezocht om mijn vertrek te

bewerkstelligen? En telkens wanneer die gedachte bijhem opkwam, moest hij het dan niet telkens opnieuw in-wendig uitschreeuwen: Maar neen, ik weet van niets!

Wat kon hij tegen me inbrengen, buiten wat ik hem in debiecht had verteld? Eenvoudig niets. Ik had die biechtniet gedaan als ik geen toonbeeld van de volmaakte se-minarist was geweest. Ik had steeds voor een onbevlektimago gezorgd. Had de oude man er dan geen benul vandat een communist tot de grootste offers bereid is? Dielui daar beelden zich graag in dat enkel de Christenenoffers brengen. De volgende dagen hield ik blauweogen nauwkeurig in het oog. Hij bleef zichzelf. Hij bleefals altijd even kalm, even zacht, laat me zeggen: evenblauw. Ik beken dat ik een zwak voor hem had. Zekeredag meende ik zelfs dit te moeten bekennen aan de oom.Ik besloot dan maar helemaal niets te vertellen over diebiecht. In Rusland zou men er niets van hebben gesnapt.

Enkele maanden later werd ik opnieuw gegrepen doorhet verlangen naar de biecht. Deze keer echter zou ik bijalle professoren gaan biechten. Eigenlijk overviel me dik-wijls een dodelijke verveling. Mijn leven werd kil eentonig,vooral omdat ik in alles scheen te behagen. Het veroor-zaken van herrie en opschudding zou me wat opwarmen.Ik biechtte achtereenvolgens bij alle professoren en ikverkneukelde me in hun ontzetting over dit gruwelijk ge-heim. Nooit heb ik kunnen begrijpen hoe ze nog langerde last van mijn tegenwoordigheid konden verdragen, nuze wisten hoeveel kwaad ik zou kunnen doen. Sommigedagen nochtans overviel me een heerlijke ongerustheid.Ik had deze prikkel nodig. Ik beeldde me in dat ze er allesvoor over zouden hebben om mijn priesterwijding te weer-houden. Daarom verdubbelde ik mijn ijver. Ik liet mijn pre-ken uitgroeien tot ware meesterstukjes van oratorischekunst en evangelische inhoud. Ik had des te meer ver-dienste omdat ik naast mijn studie ook nog de goede

werking van onze wereldwijde anti-godsdienstige actiemoest verzekeren.


44/104

" %% "

Gelukkig had de oom begrepen dat niet al mijn werken ingeheimschrift hoefden te worden vertaald. Ik had daar teweinig tijd voor. En ontwerp per week volstond. Ik wasboordevol gedachten en het werk ging mijn krachten niet

te boven. Wel integendeel, ik beleefde er veel vreugdeaan en het gaf een morele steun. Ongeveer ten tijde datik de spot dreef met de biecht, trok een punt van de ge-loofsleer mijn bijzondere aandacht, namelijk dit van deheilige deugd van gehoorzaamheid, zoals ze dat noe-men. Die gehoorzaamheid heeft voornamelijk betrekkingop de paus. Op welke manier ik het ook wende of keerde,ik begreep er geen snars van.

Ik zag het tot mijn plicht onze diensten opmerkzaam temaken op een belangrijk punt: telkens wanneer de gele-genheid zich voordeed, moest de paus, die de katholie-ken zoveel vertrouwen, discreet belachelijk worden ge-maakt. Het ontging me niet dat dit een zware dobber zouzijn. En toch beschouwde ik het als noodzakelijk de ka-tholieken aan te zetten tot kritiek op de paus. Iemand vanonze groep werd belast met de opdracht alle geschreventeksten, afkomstig van het Vaticaan, aan een grondigonderzoek te onderwerpen. De bedoeling was in dezeteksten allerlei dingen, zelfs de onbelangrijkste, te ont-dekken die wrevel en misnoegen konden opwekken bijeen of andere groep mensen. Door wie of hoe de pauszou worden gehekeld speelde geen rol. Hoofdzaak wasdat hij werd gehekeld. De kroon op het werk zou zijn dathij door iedereen werd geminacht, zowel door de conser-vatieven als modernisten. Wat de deugd van de gehoor-zaamheid betreft: ze is voor de katholieke Kerk een dersterkste steunpilaren. Ik meende hem aan het wankelente kunnen brengen door het aanzetten tot wroeging, zo-dat eenieder zich er bewust van zou zijn dat we allen per-soonlijk verantwoordelijk dragen voor de verdeeldheid dieer onder de Christenen heerst.

Iedere katholiek moet zich op de borst slaan en schuldbekennen. Iedere katholiek moet zich op het pad van ge-wetensonderzoek begeven en onderzoeken in hoeverrehij de vier eeuwen lange minachting voor de protestantse

sekten ongedaan kan maken. Ik kon een helpende handbieden bij dit onderzoek, door het aangeven van alles dat


45/104

" %& "

kwetsend is voor protestanten en ook door heimelijkeaansporing tot iets meer onderlinge naastenliefde. Naas-tenliefde biedt als voordeel dat men onder die vlag iede-reen tot allerlei dwaasheden kan aanzetten. In die tijd

vreesde ik nog dat mijn methode zou uitlekken en datmen er de sluwe bedoeling om God te doden in zou ont-dekken. De loop der gebeurtenissen bewees de onte-rechtheid van mijn vrees. Een spreekwoord zegt: Hetbeste is de vijand van het goede. Daarom heeft nooitiemand opgemerkt dat mijn heimelijke liefde voor de pro-testanten de uiteindelijke dood zou betekenen van hethele christendom. Ik wil helemaal niet zeggen dat de pro-test

De Memoires van een Anti-Apostel (ES1025)

Documents

Transcript of De Memoires van een Anti-Apostel (ES1025)