Bron : http://guidehomeo.com/tag/amaigrissement/

Patiënten vertellen :

Hoe geraakte ik 20 kg kwijt ?

Bij de diagnose van mijn diabetes bijna 20 jaar geleden, een zekere 5 februari 1997, besloot ik om mijn levensstijl grondig te veranderen. Eerst en vooral mijn eetgewoonten. Het was, geloof ik, de best mogelijke reactie, want een type 2 diabetes met overgewicht moet vooreerst afvallen.

In feite, ben ik begonnen met opletten een jaar voorheen, want ik woog toen 77 kg, voor een grootte van 1m70cm, wat overeenkwam met een BMI of Body Mass Index van 26,6 : een licht overgewicht, inderdaad.

Een correcte weegschaal is essentieel is om zijn gewicht in de gaten houden bij het volgen van een dieet.

Maar bovenal toonden mijn laboratoriumuitslagen in 1991 al, veel te veel slechte vetten in het bloed en pathologische levertesten wijzend op leversteatosis, een geleerd woord voor "vettige lever". Dit alles was qua gezondheid niet ideaal en gaf in feite een metabool syndroom aan, m.a.w. een voorloper van diabetes. Maar op dat moment wilde ik niets horen ...

Medische illustratie van de gevolgen van leversteatosis.

Bron van de illustratie: http://nl.dreamstime.com/royalty-vrije-stock-afbeelding-lever-steatosis-image22267876

Dus moest ik dringend vermageren, al was het maar om mijn bloedresultaten te normaliseren. En ik geef toe dat ik heel slecht at en met veel te grote porties, wat mijn vrouw wanhopig maakte. Gulzigheid is altijd mijn zwak punt geweest, vooral voor snoep, gebak, brood, pasta, aardappelen goed doorweekt met boter of saus, frietjes vergezeld van een heerlijke mayonaise en een goede pepersteak, en desserts die niet zoeter konden... Ik kon mij niet blijven volproppen als dat. Zo ging ik enorm worden.

Om te beginnen, nam ik twee eenvoudige maatregelen:

De hoeveelheid voedsel verminderen (3 maaltijden per dag en niets meer) Minder snoep en stoppen met snacken tussen de maaltijden

En het werkte! Ik kon van 77 tot 70 kg afvallen in minder dan 6 maanden tijd. Een goed tempo. Het was lastig, maar ik was gemotiveerd, vooral omdat het resultaat er was. Ten slotte was het een gewoonte. Eenmaal goed ingeburgerd, was ik verbaasd hoe gemakkelijk het was om verder te doen. Het is gek wat voor een aanpassingskracht men kan hebben. Om dit te voltooien, probeerde ik om meer te bewegen, om mijn fysieke activiteit te verhogen door te tuinieren en de moestuin te onderhouden. Is het niet beter het nuttige aan het aangename te koppelen?

Echter, een paar maanden later moest de grote vreugde van zo treffelijk te kunnen afslanken, plaats maken voor een diep gevoel van teleurstelling en frustratie: ondanks het aanzienlijke gewichtsverlies, maakte de diabetes voortaan deel uit van mijn leven. Waarom? Welke fout had ik begaan?

De allereerste preventieve maatregel om diabetes type 2 te voorkomen was immers toch gezonder gaan eten: minder snoep, minder slechte vetten, eiwitten met mate, minder calorieën, het geheel met gewichtsverlies als gevolg.

Klassieke voedselpiramide: zoete drank is verboden, maar een (veel) te groot deel is toegekend aan zetmeel- en graanproducten.

Bron: http://hetkoolhydratendieet.nl/wat-is-een-koolhydraatarm-dieet/

Dit is wat we aan de faculteit leerden en als arts heb ik altijd de aanbevelingen opgevolgd van degenen die de richtlijnen actualiseren en van een wereldwijd erkend gezag genieten, ik noem: de ADA (American Diabetes Association) en de EASD (European Association for the Study of Diabetes). Deze officiële organisaties voerden aan dat het eten van te veel slechte vetten (vooral verzadigd vet) schadelijk was voor de gezondheid en dat de dagelijkse calorie-inname van koolhydraten zich tussen 50 en 60% moest bevinden, zelfs bij diabetici. Vandaag is hun mening niet veranderd of nauwelijks meer genuanceerd.

Momenteel moeten artsen bij het behandelen van hun patiënten niet te veel afwijken van de formele aanbevelingen die de verworven wetenschappelijke kennis weerspiegelen. Dit om het risico te vermijden door bepaalde ontevreden patiënten (er zijn er altijd ) te worden aangeklaagd en zo eventuele problemen van de kant van de tuchtrechtelijke instanties van de Orde van Geneesheren te voorkomen. Om die reden zou ik er nooit aan gedacht hebben om regels die in principe bedoeld zijn om patiënten te beschermen, te overtreden.

Echter, de dingen zijn heel anders als het om jezelf gaat. Dus ben ik me niet lang blijven voeden volgens richtlijnen waarvan ik de geldigheid ernstig begon in twijfel te trekken. Wat mij echt schokte was het feit dat men diabetici toelaat om zo ontzaglijk grote hoeveelheden van snel opneembare koolhydraten (brood, aardappelen, pasta) in te nemen, wat onvermijdelijk tot onverantwoord hoge glucosepieken leidt na de maaltijd, en onvermijdelijk complicaties meebrengt.

Bijgevolg heb ik de hoeveelheden van deze voedingsmiddelen gehalveerd, terwijl ik hun kwaliteit probeerde te verbeteren:

brood: in veel geringere hoeveelheden waarbij ik liefst voor volkorenbrood koos;

aardappelen: een kleine aardappel bij de warme avondmaaltijd, en dan nog, niet elke dag;

frietjes niet meer dan een keer per week;

Bron : http://fr.fotolia.com/id/32493517

pasta: veel minder en ook van volle granen gemaakt.

Bovendien bleef ik boter, gefrituurd voedsel, vlees en andere vette voedingsmiddelen vermijden. Langzamerhand heb ik geleerd om meer groenten te eten, daar ik meer vezels moest opnemen om de absorptie van glucose af te remmen. Ik ontzegde me het fruit niet waar ik altijd van hield, noch de chocolade die ik zo zwart mogelijk koos, met dus een minimum aan suiker. Ook

nam ik plichtsgetrouw metformine 500 mg 3 maal vóór elke maaltijd, een echte aanrader zodra de diagnose T2 diabetes wordt gesteld.

Het resultaat was uitstekend voor wat de gewichtsevolutie en de bloedonderzoeken aangaat. Inderdaad, na een jaar van dit plan, was mijn gewicht blijven dalen tot 60 kg. Leverfunctietesten en bloedlipiden werden genormaliseerd: geen vette lever meer en slechte cholesterol. Het hoofd van het laboratorium schreef me overigens een zeer bemoedigende notitie over dit resultaat: "ronduit geniaal". Ik mocht tevreden zijn ...

Maar blij was ik niet 100%. Na een jaar behandeling was mijn diabetes er nog steeds! Weliswaar zat mijn bloedsuiker wel al iets lager ten opzichte van het begin, maar ze wilde niet echt normaliseren. De nuchtere bloedglucose viel wel vaak normaal uit, maar overschreed nog steeds vrij regelmatig de maximale norm van 110 mg / dL (of 6,1 mmol / L) 1 en de postprandiale glucose (na de maaltijd) kon ruim boven 140 mg / dL (7,8 mmol / L) klimmen, een drempel die niet te vaak mag overschreden worden als we vrij van complicaties willen blijven.

Hypoglycemie Minder dan 60 mg/dL (< 3,3 mmol/L)

Normale glycemie

Nuchter: tussen 70mg/dL en 110mg/dL (3,8-6,1 mmol/L)1h30 na de maaltijd: minder dan 140 mg/dL (< 7,7 mmol/L)

Hyperglycemie in nuchtere toestand Meer dan 110mg/dL (> 6,1 mmol/L)

Bron : http://www.afd.asso.fr/diabetique/glycemie

De gemiddelde bloedglucose was dan 120 mg / dL (6,7 mmol / L) bij benadering, wat overeenkomt met een HbA1c van 5,8% (40 mmol / mol).

De meeste artsen die gespecialiseerd zijn in de behandeling van diabetes beschouwen dit resultaat als bevredigend. Inderdaad, voor hen gaat het alarmsignaal alleen maar als een diabetespatiënt de drempel van 6,5% (48 mmol / mol) HbA1c overschrijdt, wat overeenkomt met een gemiddelde bloedglucose van 140 mg / dL (7,8 mmol / L).

Officiële normale waarden van HbA1c bij een niet-diabetische persoon 2:

Percentage geglycosyleerd hemoglobine tussen 4 en 6%

Voor mij bleef dit resultaat onvoldoende. Wat ik wou was logischerwijze de normoglycemie bereiken. Met andere woorden de normale gemiddelde bloedsuiker van een niet-diabeticus. Deze waarde is 83 mg / dL (4,6 mmol / L) 3, overeenkomende met een HbA1c van 4,5% (26 mmol / mol). Ik was en blijf ervan overtuigd dat om diabetische complicaties te voorkomen, men best zo dicht mogelijk dit cijfer probeert te benaderen. Bovendien had ik waargenomen dat ik me met een bloedsuiker tussen de 80 en 90 mg / dL (4,4-5,0 mmol / L), het best voelde. Echter, zodra ik de waarde van 100 mg / dL (5.6 mmol / L) overschreed, voelde ik een zwaarte in het hoofd en een algemene vermoeidheid, vooral na te overvloedige maaltijden natuurlijk.

Het was voor mij vanzelfsprekend dat ik niet kon tevreden zijn met een HbA1c van 5,8% (40 mmol / mol). Later zullen nog andere argumenten deze niet-officiële positie komen versterken. Ik zal erop terugkomen in andere artikelen.

Maar nu weer even terzake: was het noodzakelijk om een nog strenger dieet te volgen en nog meer af te slanken om een normoglycemie te bereiken? Of was het nemen van bloedglucose verlagende middelen daartoe noodzakelijk? Ik kreeg geen duidelijk antwoord op deze vraag op dat moment, want tijdens mijn laatste professionele jaren, had ik gekozen voor de gemakkelijke weg, 't is te zeggen het toevoegen van sulfonylureas zoals glibenclamide (Daonil®, Euglucon®) aan de metformine (Glucophage®) die ik al nam. Dit deed me in gewicht terug bijkomen, omdat glibenclamide een krachtige stimulator is van de endogene insuline en iedereen weet dat insuline je dik maakt!

In juli 2008 bedroeg mijn gewicht terug 70 kg. Echter waren de HbA1c-waarden veel verbeterd, schommelend tussen 5,5 en 4,8% (37-29 mmol / mol). Dus was ik erin geslaagd om onder glibenclamide mijn gemiddelde bloedglucose van 120 naar 112 en zelfs tot 91 mg / dL te verlagen. Een belangrijk resultaat, maar ten koste van het gewicht dat geleidelijk weer was gestegen. Zou ik alle verworven voordelen van het dieet dat ik steeds nauwgezet bleef nastreven, nu gaan verliezen?

Het was absoluut noodzakelijk om weer af te vallen, omdat deze gewichtsstijging ongetwijfeld de insulineresistentie ging doen toenemen, wat me zou dwingen om de glibenclamide-dosis te verhogen om een goede bloedsuikerspiegel op peil te houden. En een hogere dosis glibenclamide betekent meer bijkomen. Een vicieuze cirkel is daarmee opgezet ...

Hoe ben ik tewerk gegaan?In de loop der jaren ben ik voortdurend de literatuur met betrekking tot diabetes van dichtbij blijven volgen: de officiële en niet-officiële, de orthodoxe en de minder conventionele, deze gesponsord en beïnvloed door farmaceutische bedrijven en deze gefinancierd door onafhankelijke organisaties, vrij van alle belangenconflicten.

Men kan smakelijk eten zelfs met zeer weinig koolhydraten ...Bron van het beeld: http://maigrirsansfaim.com/comment-maigrir-pendant-la-menopause/

Nieuwe avant-gardistische theorieën waren verschenen. Hierin was er sprake van begrippen als glycemische index en -lading, van sterk het aandeel van de koolhydraten te verminderen, maar het aandeel van goede vetten, eiwitten en vezels te verhogen. Dit laatste door het eten van veel groenten en niet te zoet fruit. Minder koolhydraten en meer vetten en eiwitten was in duidelijke tegenspraak met de officiële aanbevelingen van de ADA en EASD, maar ik wilde het alternatief pogen door deze nieuwe regels, aan mijn persoonlijk geval aangepast, te volgen. En het werd mijn groot geluk.

Nu geef ik jullie mijn huidige eetgewoonten prijs:Koolhydraten:

Ten eerste, stopte ik alle granen die gluten bevatten, omdat ik vermoedde een intolerantie te hebben voor dit eiwit. Dan elimineerde ik koemelk en zijn derivaten. Volgens Dr. Jean Seignalet 4, verminderen deze twee maatregelen de ernst van chronische ontstekingen in het lichaam 5. Persoonlijk verbeterden zij aanzienlijk mijn spijsverterings- en darmproblemen, en ook mijn bloedsuiker.

Ik stopte brood, stokbrood, gebak en desserts die gluten bevatten, ook aardappelen, pasta met gluten, frietjes en alles wat met frituur te maken heeft. Echter, gooide ik mezelf niet op de "glutenvrije" industriële voeding, waarbij er geknoeid wordt door ze aan te vullen met snel opneembare suikers.

Bron van het beeld : http://www.spa-poitiers.fr/2011/10/26/le-refuge-spa-ne-prend-plus-de-pain-dur/pain-interdit/

Ik neem slechts kleine hoeveelheden koolhydraten met lage glycemische index (GI), indien mogelijk onder een GI van 50 6, om de glycemische lading (GL) onder de 20 te houden voor elk voedingsbestanddeel dat koolhydraten bevat. Hierdoor wordt een dagelijkse gemiddelde van ongeveer 50 aan GL bereikt 7.

Geen graangewassen bij het ontbijt, één of maximaal twee sneetjes volkorenbrood bij voorkeur zonder gluten 's middags (met 5 tot 7 gram koolhydraten per sneetje), een kleine portie koolhydraten 's avonds (pasta met boekweit, quinoa, Basmati rijst, linzen, bruine bonen, kikkererwten, zoete aardappel, zelden een halve aardappel).

Een kleine portie rode quinoa doet amper de glycemie stijgen…Bron van het beeld: http://en.wikipedia.org/wiki/Quinoa

Ik neem alleen maar zeer uitzonderlijk zoete desserts zoals gebak, koekjes, taarten en andere lekkernijen. De weinige keren dat het gebeurt, is het tijdens een evenement of feest. Maar dan is de portie erg "mini"! Ik heb het geluk om een vrouw te hebben die veel heeft van een deskundige kok: ze maakt me vruchtengebak vrijwel zonder toegevoegde suiker, op basis van een soort amandelpoederbloem waaraan een kleine hoeveelheid kokosbloesemsuiker is toegevoegd. Een dergelijk dessert doet mijn behoefte aan insuline niet toenemen en het vermeerdert nauwelijks mijn bloedsuiker, omdat meel wordt gebruikt dat geen graanmeel is.

Vetten :

Ik eet bijna alle vetten, behalve degene die als slecht beschouwd worden (de transvetzuren en de industrieel bewerkte vetten die men voornamelijk in margarines en sommige industriële oliën terugvindt). Ik vermijd niet langer

de meeste verzadigde vetten, waarvan een aantal aangetoonde gezondheidsvoordelen bezit 8, 9, zoals deze op basis van kokosnoten.

Rijk aan laurinezuur, dat wordt aangetroffen in moedermelk, verlaagt kokosolie de slechte cholesterol.

Bron van het beeld : http://mamzellekitkat.over-blog.com/article-les-prodiges-de-l-huile-de-noix-de-coco-112001225.html

In het bijzonder, neem ik weer boter, maar de gewoonte om er weinig te consumeren is me gebleven. Bijna elke dag, eet ik eieren van mijn kippen die de hele dag in het gras pikken (hun eigeel bevat daarom omega-3 vetzuren, ω3). En minstens een keer per week, geniet ik van mijn "persoonlijke foie gras", die niets anders is dan levertraan bevattende kabeljauwlever.

Ik zorg voor de juiste balans tussen ω3 en ω6 door het nemen van lijnzaadolie, lijnzaad en chia, het eten van walnoten, amandelen, hazelnoten, en kleine vette vis (sardines, ansjovis, makreel, biologische zalm, of beter nog, wilde zalm als deze beschikbaar is). Ik vermijd de grootste vette vissen, vooral de tonijn omdat hij moet worden beschermd en omdat hij, als grotere vis die zich op het eind van de keten bevindt in het ecosysteem, er zware metalen en dioxines of polychloorbifenylen (PCB) zich ophopen in zijn vet.

Het is duidelijk, de olijfolie is een essentieel deel van de Middellandse voeding die we consumeren. Echter, mayonaise wordt gemaakt met koolzaadolie en salade op smaak gebracht met notenolie.

Eiwitten :

Mijn eiwitbronnen komen vooral uit vlees, vis, kaas, soja, peulvruchten of leguminosen en eieren. Ik eet merkbaar minder vlees dan vroeger (hoogstens

twee of drie keer per week), vooral minder rood vlees. De dagen van vlees worden afgewisseld met dagen van vis en vegetarische dagen.

Daar ik voor het verschijnen van mijn diabetes een grote fan was van steak met frietjes, stel ik mezelf nu tevreden met van tijd tot tijd een goede steak (maar geen frietjes). Men moet zich af en toe eens verwennen.

Van een steak zonder frietjes, kan men ook genieten…

Bron van het beeld: http://www.utile.fr/conseils-pour-cuire-un-steak-de-bison_4367

Voor de rest, eet ik meestal gevogelte (kip, kwartel, eend), maar ook kalfs- en varkensvlees waarvan ik het bloed en sommige slachtafvallen niet versmaad (lever, niertjes, bloedworst): dat vult aardig de vitamine B12 reserves aan. Wel geef ik de voorkeur aan biologisch gekweekte dieren of dan degene die het “label rouge” keurmerk dragen.

Terwijl ik voorheen enkel van tong hield, heb ik geleerd om van bijna alle vissoorten te houden. Naast de kleine vette vis, zijn brasem, baars, zwaardvis (zelden want bedreigde soort), heilbot, schelvis regelmatig op het menu.

Bron van het beeld : http://www.ikonet.com/fr/ledictionnairevisuel/alimentation-et-cuisine/alimentation/poissons-osseux.php

Garnalen minder vaak, alleen maar biologische en wilde, in de hoop dat ze met microalgen worden gevoed en vrij zijn van giftige stoffen (zware metalen, antibiotica, pesticiden, PCB's).

Daar ik geen koemelk meer drink omdat zij me niet past en steeds meer als schadelijk word beschouwd voor de gezondheid, ontzeg ik me ook alle kazen die met koemelk zijn bereid. Een stukje geiten- of schapenkaas zou ik echter wel nemen, alleen of eventueel met een knapperig sneetje boekweitbrood bijvoorbeeld (5 g koolhydraten per sneetje). Zachte kazen zijn ook heerlijk om van te genieten gemengd met kleine rode en blauwe vruchten, zoals granaatappel, aalbes en blauwe bosbessen.

Mijn koffie neem ik in de ochtend zonder suiker, maar ik voeg er een goede portie ongezoete sojamelk aan toe. Men vindt er in de handel tegen minder dan 1% koolhydraten per 100 gram, wat verwaarloosbaar is. Mijn yoghurt is ook met ongezoete sojapeulen gemaakt. Ik meng hem met vers fruit of

Samenstelling van sojamelk vergeleken met koemelk (voor 100 ml)Bestanddelen Sojamelk Koemelk

Calorieën 37 kcal 45 kcalWater 92 ml 90 mlEiwitten 3,7 g 3,2 gVetten 2,2 g 1,5 gKoolhydraten 0,4 g 4,8 gLactose 0 4,5 – 5 gCalcium 0 120 mg

Bron van de tabel : http://naturevitalite.wordpress.com/category/alimentation-biologique/laits-vegetaux/

appelmoes en ik warm hem eventjes bij lage temperatuur om het gebruik ervan te veraangenamen.

Eieren worden als zachtgekookt ei, als spiegelei of als omelet bereid: ze bieden me voordelige eiwitten, maar ook uitstekende vetten, waaronder lecithine. Zelfs het eten van gemiddeld één ei per dag, verbeterde mijn slechte (LDL) en mijn goede cholesterol (HDL) aanzienlijk in vergelijking met de periode vóór mijn nieuwe manier van eten. Toen durfde ik geen eieren meer eten. Eieren die oorzaak zijn van cholesterolverhoging: dat is nu wel een lang vervlogen mythe die aan de algemene gezondheid veel kwaad heeft verricht.

Groenten :

Leguminosen of peulvruchten bezorgen mij niet alleen koolhydraten die langzaam opgenomen worden, ze bevatten eveneens uitstekende plantaardige eiwitten die bovendien nog goedkoop zijn ook. Ze betekenen een heil voor elke diabeticus omdat hun glycemische index en -lading laag zijn.

Een brede keuze leguminosen…

Bron : http://fr.dreamstime.com/images-libres-de-droits-l%C3%A9gumineuses-et-c%C3%A9r%C3%A9ales-image4527449

Ze maken deel uit van het mediterrane dieet, dat wordt beschouwd als een van de beste ter wereld. Peulvruchten waaraan ik de voorkeur geef: erwten, kikkererwten, linzen, bruine bonen.

Andere groenten worden bladgroenten genoemd om aan te geven dat hun bladeren gegeten worden en om ze te onderscheiden van de peulvruchten : Men vindt er van alle kleuren : wortelen zijn geel of oranje (of paars van buiten en oranje binnenin), paprika's en tomaten kunnen rood, geel of groen zijn, aubergines zijn paars (soms wit) en groene bonen (de zogenaamde "prinsessen" in België) zijn groen ... Best eet men een fruit / groente van elke kleur elke dag, want de kleuren komen overeen met vitamines en micronutriënten !

Vóór mijn diabetes, vermeed ik de meeste groenten. Nu heb ik ze dolgraag. Mijn favorieten: rauwe wortelen als voorgerecht, broccoli's, artisjok, snijbiet,

Snijbiet wordt als een uitstekende bladgroente beschouwd voor diabetici.

Bron van het beeld : http://www.supertoinette.com/fiche-cuisine/485/bette-ou-blette.html

asperges, alle soorten kool, spinazie, rauwe of gekookte andijvie of witlof, salades, veldsla en postelein (met ω3), tomaten, aubergine, courgette (zonder zijn heerlijke bloem te vergeten), paprika's en nog veel meer ... Gestoomd, zijn ze heerlijk en brengen ze zeer weinig koolhydraten : om zonder beperking te worden gegeten door alle diabetici !

Fruit :

Er zijn vruchten die kunnen worden beschouwd als een groente: men noemt ze vlezige vruchten: tomaten en pompoensoorten. Uitstekend in soep, kunnen ze veilig worden geconsumeerd, omdat hun glycemische index en -lading laag zijn. Dit is niet zo voor alle vruchten. Sommige zijn zelfs heel zoet, zoals bananen en druiven. Daarom is het best ze met mate te eten.

Bron van het beeld : http://www.pratique.fr/recette-soupe-fruits.html

Van jongs af aan heb ik altijd van fruit gehouden, misschien juist omdat het zoet is. Maar de suiker die het bevat bestaat hoofdzakelijk uit fructose waarvan glycemische index slechts 20 bedraagt. Fructose wordt door de lever gemetaboliseerd volgens een cyclus die uiteindelijk glucose kan produceren10, maar veel later, zodat fruitconsumptie niet onmiddellijk na het eten teveel bloedsuiker of hyperglycemie genereert. Let wel echter: te veel fructose veroorzaakt ook lipogenese (vetaanmaak) in de lever, wat voor elke diabeticus zeer schadelijk is. De hoeveelheid antioxidanten, vitaminen en essentiële mineralen die het bevat, bieden fruit volgens mij veel meer

voordelen voor de gezondheid dan ongezonde effecten. Daarom ben ik altijd blijven genieten van kleine hoeveelheden fruit in mijn persoonlijk voedingsplan.

Drank :

Hoofdzakelijk water, koffie met sojamelk en wijn, bij voorkeur rode wijn. De natuurlijke groene thee is ook uitstekend.

Met mate en tijdens de maaltijd gedronken, verwarmt een glas rode wijn het hart en is bovendien uitstekend voor de gezondheid…Maar let op: wijn kan de bloedsuikerspiegel doen dalen!

Bron van het beeld : http://www.les-vins-du-monde.fr/vin%20rouge.html

Het water is dat van de kraan (dat in mijn dorp goed is, hoewel iets gechloreerd) of mineraal water, helaas in plastic fles verpakt. Ik verkies er één rijk aan magnesium en calcium. Aan dat zuiver water, voeg ik een paar druppels citroensap. Het water mag niet zoet zijn, noch de sojamelk, noch de koffie die ik in de ochtend en 's middags neem. Het gebeurt dat ik thee neem om 5 uur, zoals de Engelsen. Ik kies voor groene thee (omwille van haar antioxidanten), ook zonder suiker, zonder melk, maar met een paar druppels citroensap.

Sterke drank (korte drank of “borrels” voor de Nederlanders) is mij verboden, want mijn lever kan hem niet meer aan. Iedereen weet dat, eens men die begint te drinken, men daarmee doorgaat en uiteindelijk ziek wordt de volgende dag. In uitzonderlijke gevallen, bij voorbeeld als een vriend me een goede fles whisky brengt, neem ik er een scheutje van om met hem te proosten, en alles is goed.

Ik liet ook het vruchtensap, zelfs versgeperst. Het is te zoet voor mij geworden. Ik geef de voorkeur om de vrucht in haar geheel te eten, om te voorkomen dat vezels, vitaminen, sporenelementen en vooral kostbare antioxidanten die in pulp en schil van de vrucht verscholen zitten, zouden

verloren gaan. Dank zij de vezels wordt glucose langzamer geabsorbeerd door de dunne darm. Het schijnt dat er nu ook vruchtenpersen zijn die alles vermalen, ook pulp en schil, waardoor alle ingrediënten bewaard blijven.

Snoepjes :

Chocolade is de enige lekkernij die ik me veroorloof. Door te kiezen voor de zeer zwarte (> 70% cacao, maar bij voorkeur de "volledig zwarte" met 99% cacao, die zeer bitter is), wordt het een snoepje dat zeer weinig suiker bevat en dat bovendien goed is voor de gezondheid ook (vooral voor het hart dank zij voornamelijk de bitterheid 11 en door de antioxidanten die het bevat). Maar het calorieëngehalte van chocolade blijft hoog. Dus ontsnapt hij niet aan "de regel van de kleine hoeveelheden" (zie verder).

Andere lekkernijen (koekjes, snoepjes, ijs, zoetwaren) verleiden me zelfs niet meer. Ik verwerp hun smaak die mij te zoet overkomt. Soms ben ik verbaasd hoe we tot zo'n punt een veranderde smaaksensatie kunnen ervaren als we anders gaan eten.Bron van het beeld : http://www.prixing.fr/products/1804581-chocolat-noir-absolu-99-

de-cacao-la-tablette-lindt

Resultaat en besluit:

Deze nieuwe manier van eten voor de type 2 diabeticus die ik ben, heeft me geholpen 21 kg of 27% van mijn oorspronkelijk gewicht te verliezen, aanzienlijk mijn insulineresistentie te verminderen en dus mijn behoefte aan insuline. Voor mij waren deze voorwaarden nodig om vandaag een stabiele normoglycemie te bereiken.

De officiële aanbevelingen pleiten helaas voor een voedingsmodus die nog veel te rijk is aan koolhydraten en onmogelijk kan zorgen voor een stabiele bloedsuikerspiegel die de normoglycemie benadert. Wij geloven dat dit een fundamentele fout is, mede verantwoordelijk voor de diabetes-epidemie die de wereld op dit moment teistert.

Als aanvulling bij dit specifiek voedingspatroon, vereist mijn diabetestherapie dagelijkse fysieke activiteit gedurende minstens een uur en een medicatieschema aangepast naar de regelmatige zelfcontrole van mijn bloedsuiker (hier kom ik op terug in andere artikelen). Deze therapie is voor mij geheel persoonlijk. Elke lezer kan zich er door laten inspireren zoals hij wil, maar ik adviseer hem om eerst persoonlijk te praten met zijn arts om een betere behandeling te krijgen aangepast aan zijn persoonlijk geval.

Tot slot geef ik u een tip die u toelaat zelfs wat verboden is te eten en toch een aanvaardbaar postprandiale glucose te halen. En dat is: eerbiedigen van "de wet van de kleine hoeveelheden". Wat is dat?

Normaal gesproken mag ik geen bananen eten waar ik nochtans van hou, want als ik het doe, is mijn bloedsuiker een uur later in de hoge sferen aan het zweven ... En toch eet ik er. Met een derde of een kwart van een banaan heb ik genoeg en heb ik mijn smaakpapillen net tevreden gesteld zonder paniek voor mijn bloedsuiker. De rest van de banaan wordt dan in de koelkast geplaatst tot een andere maaltijd.

Door het verlagen van de hoeveelheid geconsumeerd voedsel rijk aan snel opneembare koolhydraten, daalt de glycemische lading ervan evenredig en dan is de kous af ...

Herinner je het citaat van Giorgio Nardone in “Het Paradoxale Dieet” 12:

Als je het je niet gunt, kun je er niet afstand van doen.Als je het je gunt, kun je er afstand van doen.

Tot de volgende keer, en pas goed op jezelf !

Luc Vangermeersch, 3 december 2014.

Bibliografie :

1 Volgens de FFD, Fédération Française des diabétiques, http://www.afd.asso.fr/diabetique/glycemie (geraadpleegd in november 2014)2 http://sante-medecine.commentcamarche.net/faq/5218-hemoglobine-glyquee-diabete (geraadpleegd in december 2014)3 Bernstein R.K., «Dr. Bernstein’s Diabetes Solution», Ed. Little, Brown and Company, 2011, p.46.4 Seignalet, J., «L’alimentation ou la troisième médecine», Éd De l’œil, Collection Écologie Humaine, 2004.5 Lallement, M. «Les clés de l’alimentation santé – Intolérances alimentaires et inflammation chronique», Éd. Mosaïque-Santé, 2012.6 Vangermeersch L., «Diabetes T2 stoppen : De glycemische index», http://lucvangermeersch.over-blog.com/diabetes-t2-stoppen-vermageren-is-evident-9.html (27 augustus 2013).7 Vangermeersch L., “Diabetes T2 stoppen : De goede, de slechte en de zeer slechte suikers” http://lucvangermeersch.over-blog.com/diabetes-t2-stoppen-10-de-goede-de-slechte-en-de-zeer-slechte-suikers.html (20 september 2013).8 Vangermeersch L., «Diabetes T2 stoppen : Zijn alle vetten zo ongezond ?», http://lucvangermeersch.over-blog.com/2013/11/diabetes-t2-stoppen-11-zijn-alle-vetten-zo-ongezond.html (21 november 2013).9

Dupuis J-M., «Graisses saturées : le vent tourne en notre faveur» http://www.santenatureinnovation.com/graisses-saturees-le-vent-tourne-en-notre-faveur/ Santé Nature Innovation (26 november 2014)10 http://calamar.univ-ag.fr/deugsv/Documents/Cours/Bioch-Zinsou/Fructose.pdf (geraadpleegd in december 2014)11 N.v.d.r. : Een bekend gegeven in de traditionele Chinese geneeskunde : «de bittere smaak richt zich naar het orgaan hart, en doet goed aan het hart».12 Vangermeersch L., Diabetes T2 stoppen : Hoe blijf ik mijn gewicht behouden na een dieet ? http://lucvangermeersch.over-blog.com/diabetes-t2-stoppen-vermageren-is-evident-8 (27 juli 2013)