Bevrijdende liefde 1-576 Bevrijdende liefde 1-576Geen van de vaders die ze tijdens de mis zag, kon...

FSFSFRiversFrancine

Be

vrijde

nd

e lie

fde

Bevrijdende liefde

FSFSFRiversFrancine

Bevrijdende liefde

Roman

SFSFS

FrancineR

ivers

SF

Als jong meisje werd Angel verkocht en misbruikt. Nu leeft ze als prostituee in het goudzoekersstadje Pair-a-Dice. Ze heeft geleerd om van mannen niets te verwachten dan leugens, bedrog en geweld. De enige kracht die Angel in staat stelt te overleven, is de diepe haat die zij koestert tegen de mannen die haar hebben gebruikt.

Dan ontmoet zij Michael Hosea, een man die God wil gehoor-zamen en bij alles zoekt naar Zijn wil. Michael geeft gehoor aan Gods roep om met Angel te trouwen en haar onvoorwaardelijk lief te hebben. Langzaamaan weet hij tot haar door te dringen, en ondanks haar verzet begint haar bevroren hart uiteindelijk te smelten. Maar niet iedereen is bereid Angel te vergeven en te vergeten wie zij was... Kan zij werkelijk leren liefhebben en haar verleden overwinnen? Of is er geen hoop voor een vrouw als Angel?

Bevrijdende liefde is gebaseerd op het Bijbelse verhaal van de profeet Hosea, geplaatst in Californië rond 1850.

NUR 302www.uitgeverijvoorhoeve.nl

ISBN 978 90 297 2255 1

9 789029 722551

Al vanaf haar kindertijd leefde bij Francine Rivers (1947) de wens om schrijfster te worden. Na het afronden van de studies Engels en journalistiek kwam die droom een stap dichterbij en in 1976 verscheen haar eerste roman.

Hoewel ze christelijk was opgevoed, kwam Francine Rivers pas later in haar leven tot geloof. Schrijven lukte daarna niet meer. Totdat ze tijdens een Bijbelstudie het verhaal over Hosea las. Ze voelde dat dit het verhaal was dat God haar opnieuw wilde laten schrijven. In 1997 verscheen Bevrij-dende liefde, waarmee ze de harten van miljoenen lezers veroverde.

Michael zag dat haar gezicht bleek werd in het maanlicht. Hij wist niet wat ze dacht, maar hij wist dat ze werd gekweld door haar verleden. Hij stak zijn hand uit om haar wang aan te raken. ‘Ik wou dat ik je hoofd kon openen en bij je naar binnen kon kruipen.’ Misschien konden ze samen vechten tegen de duisternis die haar met huid en haar probeerde te ver-slinden. Hij wilde haar vasthouden, maar ze had zich al teruggetrokken, bij hem vandaan. God, hoe kan ik haar redden?

Angel keek naar hem op en zag dat zijn ogen glommen van tranen. Er ging een schok door haar heen. ‘Huilt u? Om mij?’ zei ze zwakjes.

‘Denk je dat je dat niet waard bent?’

Er knapte iets in haar.

FR bevrijdende liefde HER.indd 1 19-01-2015 11:51:47

Bevrijdende liefde 1-576_Bevrijdende liefde 1-576 19-01-15 13:21 Pagina 3

Zestiende druk 2015

© Uitgeverij Voorhoeve – Kampen, 2000Postbus 13288, 3507 LG Utrechtwww.kok.nl

Oorspronkelijk verschenen onder de titel Redeeming Love bij Mult-nomah Books, Colorado Springs, Colorado, USA.© Francine Rivers, 1997De Nederlandse uitgave is tot stand gekomen door bemiddelingvan Browne & Miller Associates, LLC.

Vertaling Nellie KeukelaarOmslagillustratie Yolande de Kort, Trevillion ImagesOmslagontwerp Mark HesselingISBN 978 90 297 2255 1ISBN e-book 978 90 297 2021 2NUR 302

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag wordenverveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbe-stand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, het-zij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of openige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestem-ming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced,stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by anymeans, electronic, mechanical, photocopying, recording, or other-wise, without the prior written permission of the publisher.


11

Proloog

De Vorst der Duisternis is een edelman

Shakespeare

New England, 1835

Alex Stafford zag er precies zo uit als mama had gezegd. Hijwas lang en donker. Sarah had nog nooit iemand gezien diezo knap was. Zelfs in zijn vieze rijkleding en met haar dat natwas van het zweten, leek hij op de prinsen uit de verhalen diemama voorlas. Sarahs hart klopte wild van blijdschap en trots.Geen van de vaders die ze tijdens de mis zag, kon aan hemtippen.

Hij keek naar haar met zijn donkere ogen en haar hart ju-belde. Ze droeg haar mooiste blauwe jurk en een wit schort, enmama had roze en blauwe linten door haar haar gevlochten.Vond papa dat ze er leuk uitzag? Mama had gezegd dat blauwzijn lievelingskleur was. Waarom lachte hij dan niet? Bewoogze zenuwachtig? Mama had gezegd dat ze rechtop en stilmoest staan en zich als een dame moest gedragen. Ze had ge-zegd dat hij dat fijn zou vinden. Maar hij leek helemaal nietin zijn schik.


12

‘Vind je haar geen plaatje, Alex?’ zei mama. Haar stem klonkvreemd… gespannen, alsof ze stikte. ‘Vind je haar niet hetmooiste meisje dat je ooit hebt gezien?’

Sarah zag papa’s wenkbrauwen fronsen. Hij keek niet blij.Hij keek boos. Zoals mama wel eens keek wanneer Sarah

te veel praatte of te veel vragen stelde.‘Een paar minuutjes maar,’ zei mama vlug. Te vlug. Was ze

bang? Maar waarom? ‘Meer vraag ik niet, Alex. Alsjeblieft.Het zou zo veel voor haar betekenen.’

Alex Stafford keek op Sarah neer. Zijn mond vormde eenstrakke lijn en hij observeerde haar zwijgend. Sarah stond zostil als ze kon. Ze had vanmorgen zo lang naar zichzelf in despiegel gekeken dat ze wist wat hij zou zien. Ze had de kinen de neus van haar vader, en het blonde haar en de lichte ge-laatskleur van haar moeder. Ze had ook de ogen van haarmoeder, al waren de hare zelfs nog blauwer. Sarah wilde datpapa haar mooi zou vinden en ze keek hoopvol naar hem op.Maar de blik in zijn ogen was niet vriendelijk.

‘Heb je haar expres iets blauws aangetrokken, Mae?’ Papa’swoorden deden Sarah schrikken. Ze waren kil en boos. ‘Omdatde kleur van haar ogen dan beter uitkomt?’

Sarah kon er niets aan doen. Ze keek naar haar moeder enze verloor de moed. Mama’s gezicht was vol verdriet.

Alex wierp een blik naar de hal. ‘Cleo!’‘Ze is er niet,’ zei mama rustig waarbij ze haar hoofd om-

hoog hield. ‘Ik heb haar een dag vrij gegeven.’Papa’s ogen leken nog donkerder te worden. ‘O ja? Dan zit

je dus in de knel, of niet soms liefje?’Mama verstijfde, beet vervolgens op haar lip en keek neer

op Sarah. Wat was er mis? Sarah vroeg het zich bedroefd af.Was papa niet blij haar te zien? Ze was zo opgewonden ge-weest dat ze hem nu eindelijk zou ontmoeten, al was het maareven…


13

‘Wat wil je dat ik doe?’ Mama’s woorden waren tot papa ge-richt. Sarah hield zich dus stil en hoopte nog steeds.

‘Stuur haar weg. Ik denk dat ze Cleo wel zal weten te vinden.’Er verschenen rode vlekken op mama’s wangen. ‘Wat wil je

daarmee zeggen, Alex? Dat ik anderen vermaak tijdens jouwafwezigheid?’

Sarahs glimlach verdween door alle verwarring. Ze sprakenzo harteloos tegen elkaar. Ze keken allebei niet naar haar.Waren ze vergeten dat ze er was? Wat was er mis? Mama wasverontrust. Waarom was papa zo boos dat Cleo niet thuis was?

Sarah beet op haar lip en keek van de een naar de ander.Ze liep naar voren en trok aan haar vaders jas. ‘Papa…’‘Noem me niet zo.’Ze knipperde met haar ogen, bang en verward door zijn

houding. Hij was haar vader. Dat had mama gezegd. Hij brachtzelfs altijd cadeautjes voor haar mee als hij kwam. Mama gaf zeaan haar. Misschien was hij boos omdat ze hem er nooit voorhad bedankt. ‘Ik wil u bedanken voor de cadeautjes die u…’

‘Stil, Sarah,’ zei haar moeder vlug. ‘Niet nu, schat.’Papa wierp mama een boosaardige blik toe. ‘Laat haar uit-

praten. Zo wilde je het, nietwaar? Waarom moet ze nu haarmond houden, Mae?’

Mama stapte naar voren en legde haar hand op Sarahs schou-der. Sarah voelde mama’s vingers trillen, maar papa boog nu la-chend naar haar toe. ‘Welke cadeautjes?’ zei hij.

Hij was zo knap, net als mama had gezegd. Ze was er trots opzo’n vader te hebben.

‘Vertel het me, kleintje.’‘Ik ben altijd blij met de snoepjes die u voor me mee-

brengt,’ zei Sarah. Ze had het warm en voelde zich trots doorzijn aandacht. ‘Ze zijn heel lekker. Maar het allermooiste vindik de kristallen zwaan.’

Ze glimlachte weer en straalde van vreugde omdat papa zo


14

aandachtig naar haar luisterde. Hij glimlachte zelfs, al wist Sarahniet zeker of ze daar blij om moest zijn. Hij glimlachte vaagen gespannen.

‘Natuurlijk,’ zei hij en richtte zich op. Hij keek naar mama.‘Fijn om te horen hoeveel mijn cadeaus betekenen.’

Sarah keek op naar haar vader, blij met zijn goedkeuring.‘Ik heb hem op mijn vensterbank gezet. De zon schijnt erdooren laat kleuren op de muur dansen. Wilt u komen kijken?’ Zepakte zijn hand. Toen hij zijn hand wegrukte, knipperde zegekwetst met haar ogen en begreep er niets van.

Mama beet op haar lip, stak haar hand uit naar papa en stop-te toen plotseling. Ze keek weer angstig. Sarah keek van de eneouder naar de andere en deed erg haar best om het te begrij-pen. Wat had ze verkeerd gedaan? Vond papa het dan niet fijndat ze blij was met zijn cadeaus?

‘Dus je geeft mijn cadeaus aan het kind,’ zei papa. ‘Het isgoed te weten wat ze voor je betekenen.’

Sarah beet op haar lip bij de kilte in papa’s stem maar voor-dat ze iets kon zeggen, raakte mama haar schouder zacht aan.‘Schatje, wees eens lief en ga buiten spelen.’

Sarah keek op en was bang. Had ze iets verkeerd gedaan?‘Mag ik niet blijven? Ik zal heel rustig zijn.’ Mama leek nietsmeer te kunnen zeggen. Haar ogen waren vochtig en ze keeknaar papa.

Alex bukte naar Sarah. ‘Ik wil dat je buiten gaat spelen,’ zeihij rustig. ‘Ik wil je moeder onder vier ogen spreken.’ Hij glim-lachte en tikte tegen haar wang.

Sarah lachte en was helemaal in de wolken. Papa had haaraangeraakt. Hij was helemaal niet boos. Hij hield van haar!Net zoals mama had gezegd. ‘Mag ik terugkomen wanneerjullie klaar zijn met praten?’

Papa richtte zich stijfjes op. ‘Je moeder komt je wel halenals ze klaar is. Hup, doe wat je is gezegd.’


15

‘Ja, papa.’ Sarah wilde blijven, maar ze wilde nog liever haarvader behagen. Ze liep de salon uit en huppelde door de keu-ken naar de achterdeur. Ze plukte wat madeliefjes die in detuin bij de deur groeiden en liep vervolgens naar het latwerkmet rozen. Ze plukte de blaadjes. ‘Hij houdt van me, hij houdtniet van me. Hij houdt van me, hij houdt niet van me…’ Zewerd stil toen ze de hoek om kwam. Ze wilde papa en mamaniet storen. Ze wilde alleen dicht bij hen zijn.

Sarah dagdroomde tevreden. Misschien zou papa haar opzijn schouders zetten. Ze vroeg zich af of hij haar zou mee-nemen voor een ritje op zijn grote zwarte paard. Dan moestze natuurlijk wel een andere jurk aan. Hij zou niet willen dathaar jurk vies werd. Ze wou dat hij haar op zijn schoot liet zit-ten terwijl hij met mama praatte. Dat zou ze erg fijn hebben ge-vonden en ze zou helemaal niet tot last zijn geweest.

Het raam van de salon stond open en ze kon stemmenhoren. Mama hield ervan als de geur van rozen de salon vulde.Sarah wilde gaan zitten om naar haar ouders te luisteren. Zozou ze precies weten wanneer papa wilde dat ze weer binnen-kwam. Als ze erg rustig deed, zou ze hen niet storen en danzou mama alleen maar naar buiten hoeven te leunen en haarnaam hoeven te roepen.

‘Wat moest ik dan, Alex? Je hebt nog nooit een minuut methaar doorgebracht. Wat moest ik haar dan zeggen? Dat het haarvader koud laat? Dat hij wenste dat ze nooit was geboren?’

Sarahs mond viel open. Ontken het, papa! Zeg dat het nietwaar is!

‘Ik heb die zwaan voor jou uit Europa meegebracht en jijgeeft hem zo maar aan een kind dat niet weet wat hij waardis. Heb je haar het parelsnoer ook gegeven? En de muziek-doos? Ik durf te wedden dat ze die ook heeft!’

De madeliefjes dwarrelden uit Sarahs hand. Ze ging op degrond zitten zonder op haar mooie jurk te letten. Haar hart ver-


16

loor langzaam de wilde, blijde hartslag. Alles in haar leek alsin een draaikolk omlaag te worden getrokken bij elk woord.

‘Alex, alsjeblieft. Ik zag er geen kwaad in. Het maakte hetmakkelijker. Ze vroeg vanmorgen of ze al oud genoeg was omje te ontmoeten. Ze vraagt het me telkens wanneer ze weet datje komt. Hoe kon ik opnieuw “nee” tegen haar zeggen? Ik konhet niet over mijn hart verkrijgen. Ze begrijpt je nalatigheidniet, en ik ook niet.’

‘Je weet hoe ik over haar denk.’‘Hoe kun je zeggen wat je van haar vindt? Je kent haar niet

eens. Ze is een prachtig kind, Alex. Ze is bijdehand en char-mant en ze is nergens bang voor. In veel opzichten lijkt ze opjou. Ze is iemand, Alex. Je kunt haar bestaan niet altijd blij-ven ontkennen. Ze is je dochter…’

‘Ik heb genoeg kinderen bij mijn vrouw. Echtelijke kinde-ren. Ik heb je gezegd dat ik niet nog een kind wilde.’

‘Hoe kun je dat nu zeggen? Hoe kun je nu niet van jeeigen vlees en bloed houden?’

‘Ik heb je vanaf het begin duidelijk gemaakt hoe ik eroverdacht, maar je wilde niet luisteren. Ze had nooit geborenmogen worden, Mae, maar jij hebt je zin doorgedrukt.’

‘Dacht je dat ik zwanger wilde worden? Dacht je dat ikhaar bewust wilde?’

‘Dat heb ik me vaak afgevraagd. Vooral toen ik iets had ge-regeld om de situatie te beëindigen en jij weigerde. De dokternaar wie ik je toe stuurde, zou alles hebben geregeld. Hij zouhet hebben weg…’

‘Ik kon het niet. Hoe kon je van me verlangen mijn ongebo-ren kind te doden? Begrijp je het niet? Het is een doodzonde.’

‘Je zit te vaak in de kerk,’ zei hij spottend. ‘Heb je er ooitaan gedacht dat je huidige problemen niet zouden bestaan alsje van haar af was gekomen zoals ik je had gezegd? Het zoumakkelijk zijn geweest. Maar jij haakte af.’


17

‘Ik wilde haar!’ zei mama met overslaande stem. ‘Ze waseen deel van jou, Alex, en een deel van mij. Ik wilde haar, ookal wist ik dat jij dat niet wilde…’

‘Is dat de ware reden?’‘Je kwetst me, Alex!’Sarah kromp ineen toen er iets brak. ‘Is dat de ware reden,

Mae? Of heb je haar gekregen omdat je door mijn kind tedragen macht over me dacht te krijgen die je anders niet hadgehad?’

‘Dat geloof je toch zelf niet!’ Mama huilde nu. ‘Je geloofthet echt, hè? Je bent een dwaas, Alex. O, wat heb ik gedaan?Ik heb alles opgegeven voor jou! Mijn familie, mijn vrienden,mijn zelfrespect, alles waar ik in geloofde, alles waar ik ophoopte…’

‘Ik heb dit huis voor je gekocht. Ik geef je geld genoeg omalles te kopen wat je hartje begeert.’

Mama’s stem steeg en klonk vreemd. ‘Weet je hoe het voorme is om door de straat in dit dorp te lopen? Je komt en gaatwanneer jou dat schikt. Ze weten wie je bent en ze wetenwat ik ben. Niemand kijkt naar me. Niemand praat tegen me.Sarah merkt het ook. Ze heeft me er ooit eens naar gevraagden ik heb haar verteld dat we anders zijn dan andere mensen.Ik wist niet wat ik anders moest zeggen.’ Haar stem sloegover. ‘Ik zal waarschijnlijk naar de hel gaan om wat ik ben ge-worden.’

‘Ik ben je schuldgevoelens zat en ik ben het beu over datkind te horen. Ze maakt alles kapot tussen ons. Weet je noghoe gelukkig we waren? We hadden nooit onenigheid. Ik konhaast niet wachten om naar je toe te gaan, om bij je te zijn.’

‘Niet…’‘En hoeveel tijd heb ik vandaag nog met jou? Genoeg? Je

hebt je tijd verspild aan haar. Dat had ik je toch voorspeld? Ikwou dat ze nooit was geboren!’


18

Mama riep iets vreselijks. Er volgde een klap. Doodsbangstond Sarah op en ze begon te rennen. Ze rende door mama’sbloemen, over het grasveld en het pad op naar het koelhuis.Ze rende tot ze niet meer kon. Hijgend en met steken in haarzij viel ze in het hoge gras neer. Haar schouders schokten vanhet snikken en er liepen tranen over haar gezicht. Ze hoordeeen paard haar kant op galopperen. Ze haastte zich naar eenbetere verstopplek tussen de wijnstokken vlak bij de kreek,tuurde erdoor en zag haar vader voorbijrijden op zijn grotezwarte paard. Ze dook huilend naar beneden, kromp ineenen wachtte tot haar moeder haar kwam halen.

Maar mama kwam niet en ze riep niet. Na een tijdje wan-delde Sarah terug naar het koelhuis, ging bij de in bloei staan-de wijnstokken zitten en wachtte weer. Tegen de tijd dat haarmoeder kwam, had Sarah haar tranen gedroogd en het vuilvan haar mooie jurk geslagen. Ze beefde nog steeds door watze had gehoord.

Mama was lijkbleek. Haar ogen stonden dof en waren rood-omrand. Ze had een blauwe plek op de zijkant van haar ge-zicht. Ze had geprobeerd de plek met poeder te verdoezelen.Ze glimlachte, maar anders dan gewoonlijk.

‘Waar ben je geweest, schatje? Ik heb je overal gezocht.’Sarah wist dat het niet waar was. Ze had naar haar uitgekeken.Mama likte aan haar kanten zakdoek en veegde een vuileplek van Sarahs wang. ‘Je vader werd plotseling weggeroepenvoor zaken.’

‘Komt hij nog terug?’ Sarah was bang. Ze wilde hem nooitmeer zien. Hij had mama pijn gedaan en haar aan het hui-len gemaakt.

‘Misschien duurt dat een hele tijd. We zullen het gewoonmoeten afwachten. Hij heeft het erg druk en hij is een voor-aanstaand man.’ Sarah zei niets. Haar moeder tilde haar op enomhelsde haar stevig. ‘Het komt goed, liefje. Weet je wat we


19

gaan doen? We gaan terug naar huis en dan trekken we eenandere jurk aan. Daarna vullen we de picknickmand en dangaan we naar de kreek. Zou je dat leuk vinden?’

Sarah knikte en sloeg haar armen om haar moeders nek.Haar mond trilde en ze probeerde niet te huilen. Als ze huil-de, zou mama misschien vermoeden dat ze het gesprek hadafgeluisterd en dan zou ze ook boos zijn.

Mama hield haar stevig vast waarbij ze haar gezicht begroefin Sarahs haar. ‘We redden het wel. Wacht maar af, liefje. Weredden het wel. Echt.’

Alex kwam niet terug en mama werd mager en lusteloos. Zebleef te lang in bed en wanneer ze op was, wilde ze geen langewandelingen maken zoals vroeger. Wanneer ze glimlachte,lachten haar ogen niet. Cleo zei dat ze meer moest eten. Cleozei veel en was achteloos, ook als Sarah dicht genoeg in debuurt was om het te horen.

‘Hij stuurt u nog steeds geld, Miss Mae. Dat is in iedergeval iets.’

‘Het geld kan me gestolen worden.’ Mama’s ogen schotenvol tranen. ‘Ik heb er nooit om gegeven.’

‘U zou er wel om geven als u het niet had.’Sarah probeerde haar moeder op te beuren door haar grote

boeketten bloemen te brengen. Ze zocht mooie stenen, spoeldeze schoon en gaf ze aan haar. Mama glimlachte altijd en be-dankte haar, maar er lag geen sprankeling in haar ogen. Sarahzong de liedjes die haar moeder haar had geleerd, droevigeIerse ballades en enkele misgezangen in het Latijn.

‘Mama, waarom zingt u niet meer?’ vroeg Sarah terwijl zebij haar moeder op bed kroop en haar pop in het verkreu-kelde beddengoed neerzette. ‘U zou zich beter voelen als uzou zingen.’

Mama streek langzaam over haar lange blonde haar. ‘Ik heb


20

niet zo’n zin om te zingen, schat. Mama heeft nu veel aan haarhoofd.’

Sarah voelde vanbinnen een zwaarte groeien. Het was al-lemaal haar schuld. Allemaal haar schuld. Als zij niet was ge-boren, zou mama gelukkig zijn. ‘Komt Alex terug, mama?’

Mama keek naar haar, maar het kon Sarah niets schelen. Zezou hem geen papa meer noemen. Hij had mama pijn gedaanen haar verdrietig gemaakt. Sinds hij was vertrokken, hadmama haar nauwelijks aandacht geschonken. Sarah had mamazelfs tegen Cleo horen zeggen dat liefde geen zegening was,maar een vloek.

Sarah keek even naar haar moeders gezicht en de moedontglipte haar. Ze zag er zo verdrietig uit. Haar gedachtenwaren weer afgedwaald en Sarah wist dat ze aan hem dacht.Mama wilde dat hij terugkwam. Mama huilde ’s nachtsomdat hij niet kwam. Mama duwde haar gezicht ’s nachts inhet kussen, maar Sarah hoorde haar toch snikken.

Ze beet op haar lip en liet haar hoofd hangen. Ze speeldeverward met haar pop. ‘Wat gebeurt er als ik ziek word endoodga, mama?’

‘Je wordt niet ziek,’ zei mama waarbij ze naar haar keek. Zeglimlachte. ‘Je bent veel te jong en te gezond om te sterven.’

Sarah keek hoe haar moeder haar haar borstelde. Het golfdeals zonlicht over haar blanke schouders. Mama was zo mooi.Hoe bestond het dat Alex niet van haar hield? ‘Maar als ikwel doodga, mama, zou hij dan terugkomen en bij u blijven?’

Mama werd doodstil. Ze draaide zich om en keek naarSarah. De vreselijke blik in haar ogen maakte haar bang. Dathad ze niet moeten zeggen. Nu vermoedde mama misschiendat ze hen had horen bekvechten…

‘Dat mag je nooit denken, Sarah.’‘Maar…’‘Nee! Stel nooit meer zo’n vraag. Heb je dat begrepen?’


21

Mama had nog nooit met stemverheffing gesproken. Sarahvoelde haar kin trillen. ‘Ja, mama.’

‘Nooit meer,’ zei mama minder nors. ‘Beloof het me. Ditheeft niets met jou te maken, Sarah.’ Mama stak haar hand uitom haar in haar armen te nemen en aaide haar teder. ‘Ik houdvan je, Sarah. Ik houd zoveel van je. Er is niets of niemand inde hele wereld waar ik meer van houd.’

Behalve van hem, dacht Sarah. Behalve van Alex Stafford.Stel dat hij terugkwam. Stel dat hij mama liet kiezen. Wat zoumama dan doen?

Bang klampte Sarah zich aan haar moeder vast en bad dathij zou wegblijven.

Er kwam een jonge man voor mama.Sarah zag hoe haar moeder een tijdje met hem sprak ter-

wijl Sarah vlak bij de haard met haar pop speelde. De enigemensen die naar dit huis kwamen, waren meneer Pennyrod,die haardhout bracht, en Bob. Bob kwam voor Cleo. Hij werkteop de markt en plaagde Cleo over gebraden achterdelen en sap-pige lamsbouten. Cleo lachte om hem, maar Sarah vond nietdat hij erg grappig was. Hij droeg een vuile witte schort metbloedvlekken.

De jonge man gaf mama een brief, maar ze opende hemniet. Ze bood hem thee aan en hij bedankte haar. Daarna zeihij niet veel meer. Hij praatte alleen over het weer en hoe mooimama’s bloementuin was. Hij zei dat het een lange rit wasnaar de stad. Mama gaf hem koekjes en dacht helemaal nietmeer aan Sarah.

Ze wist dat er iets mis was. Mama zat te recht en ze sprakheel zacht. De man lachte naar haar. Sarah keek beschaamd naarbeneden, bang dat mama haar de kamer uit zou sturen omdathij haar had opgemerkt.

‘Ze lijkt op u.’


22

Mama glimlachte naar haar. ‘Sarah, ga maar naar buiten omwat bloemen af te snijden voor op tafel.’

Sarah pakte haar pop en ging zonder een woord van pro-test naar buiten. Ze wilde mama een plezier doen. Ze pakteeen scherp mes uit de keukenlade en ging naar buiten naarde bloementuin. Rozen waren mama’s lievelingsbloemen.Sarah voegde er ridderspoor, rode gilia’s, ranonkel, margrietenen madeliefjes aan toe tot de stromand aan haar arm vol was.

Toen ze weer binnenkwam, was de jonge man verdwenen.De brief lag geopend op mama’s schoot. Haar ogen straaldenen er lag een blos op haar wangen. Ze glimlachte toen ze debrief opvouwde en in haar mouw stopte. Ze stond op en liepop Sarah af. Ze tilde haar op en zwaaide haar vrolijk in hetrond. ‘Bedankt dat je de bloemen hebt gehaald, schat.’ Ze gafSarah een kus. Toen mama haar had neergezet, zette Sarah demand op tafel.

‘Ik ben dol op bloemen,’ zei mama. ‘Ze zijn zo mooi, vindje niet? Schik jij ze deze keer maar. Ik moet iets zoeken in dekeuken. O, Sarah! Vind je het geen prachtige, heerlijke dag?’

Het was een ellendige dag, dacht Sarah toen ze haar zaggaan. Ze was misselijk van angst. Ze pakte de grote vaas vande tafel, droeg hem naar buiten en gooide de verwelkte bloe-men op de composthoop. Ze pompte vers water en goot hetin de vaas. Ze morste op haar jurk toen ze de vaas terugdroeg en weer op de tafel schoof. Ze sneed de stengels nietbij en verwijderde de blaadjes niet. Het kon haar niet schelenhoe ze eruit zagen en ze wist dat mama het niet eens zoumerken.

Alex Stafford kwam terug.Mama kwam de salon binnen met Cleo. ‘O, schat, ik heb

zulk heerlijk nieuws. Cleo is van plan deze week naar de kustte gaan en ze wil jou meenemen. Is dat niet fantastisch?’

Sarahs hart klopte snel en luid.


23

‘Is dat niet aardig van haar?’ Mama ging opgewekt verder.‘Ze heeft een vriend die een herberg heeft en hij is gewoon-weg dol op kleine meisjes.’

Cleo’s glimlach was stijfjes en koel.Sarah keek naar haar moeder. ‘Ik wil niet met Cleo mee,

mama. Ik wil bij u blijven.’ Ze wist wat er gaande was. Mamastuurde haar weg omdat haar vader haar niet wilde. Misschienwilde mama haar nu ook niet meer.

‘Onzin,’ zei mama lachend. ‘Je bent nog nooit ergens ge-weest en je moet iets van de wereld zien. Je zult de oceaan leukvinden, Sarah. Hij is zo prachtig. Je kunt in het zand zitten ennaar de golven luisteren. Je kunt kastelen bouwen en schel-pen zoeken. Wacht maar tot je de branding aan je tenen voeltkriebelen.’

Mama zag er weer levendig uit. Sarah wist dat het door debrief kwam. Alex moest hebben geschreven dat hij mamakwam opzoeken. Ze wilde niet nog een keer zo’n scène alsde laatste keer en daarom zorgde ze dat Sarah hem niet voorde voeten zou lopen. Ze keek naar haar moeders stralendegezicht en de moed zonk haar in de schoenen.

‘Kom, schatje. Laten we gaan pakken zodat je klaar bentom te vertrekken.’

Sarah keek toe hoe haar spullen werden opgevouwen en ineen valies werden gestopt. Mama kon niet wachten om vanhaar af te zijn. ‘Waar is je pop?’ zei mama en keek rond. ‘Diewil je toch zeker meenemen?’

‘Nee.’‘Waarom niet? Je hebt je pop altijd bij je.’‘Ze wil bij u thuisblijven.’Mama fronste maar drong niet aan. Ook veranderde ze niet

van gedachten.Cleo kwam terug om Sarah te halen en samen liepen ze de

anderhalve kilometer naar het dorp. Cleo was kaartjes aan het


24

kopen toen de koets kwam aanrijden. De koetsier ontfermdezich over de valiezen en Cleo tilde Sarah in de koets. Toen hetdienstmeisje erin was geklommen, ging ze tegenover haar zit-ten en glimlachte. Haar donkere ogen straalden. ‘We gaan opavontuur, Sarah.’

Sarah wilde uit de koets springen en naar huis rennen naarmama, maar mama zou haar alleen opnieuw wegsturen. Toende paarden in beweging kwamen, drukte Sarah haar neus tegenhet raam en tuurde naar buiten terwijl de bekende huizenvoorbijvlogen. De koets ratelde over de brug en reed over eenweg met bomen erlangs. Alles wat Sarah bekend voorkwam,verdween snel uit het zicht en ze zakte naar achter in de hob-belende stoel. Hoe verder ze gingen, hoe troostelozer ze zichvoelde.

‘We zullen in de Four Winds logeren,’ zei Cleo die duide-lijk blij was dat Sarah zich rustig leek te houden. Ze hadwaarschijnlijk verwacht dat ze moeilijk zou doen. Als ze hadgedacht dat dit haar moeder op andere gedachten zou brengen,had ze dat misschien ook wel gedaan. Ze was nog nooit langerdan enkele uren van haar moeder gescheiden geweest. MaarSarah had geweten dat het niets aan de situatie zou veranderen.Alex Stafford kwam, dus moest zij weg. Ze zat stil en keekernstig.

‘Ze hebben lekker eten en fatsoenlijke kamers,’ verteldeCleo haar. ‘En we zullen vlak bij de zee zijn. Je kunt over eensmal graspaadje naar de kliffen lopen. De branding beukt opde rotsen. Het is een prachtig geluid en er gaat niets boven degeur van de zoute lucht.’

Niets boven…Sarah hield van haar huis en van de bloementuin achter het

huis. Ze zat graag met mama naast het koelhuis terwijl ze hunblote voeten in de kreek lieten bungelen.

Vechtend tegen de tranen keek ze weer uit het raam. Haar


25

ogen prikten en ze kreeg een droge keel van het stof van deweg. De uren verstreken langzaam. Het harde dreunen van depaardenhoeven bezorgde haar hoofdpijn. Ze was moe, zo moedat ze haar ogen nauwelijks kon openhouden, maar telkenswanneer ze haar ogen sloot, slingerde de koets of maakte eenscherpe bocht waardoor ze wakker schrok.

De koetsier liet de koets eenmaal stoppen om de paardente wisselen en kleine reparaties uit te voeren. Cleo nam Sarahmee naar het toilet. Toen Sarah er weer uit kwam, was Cleonergens te bekennen. Sarah rende naar de koets, vervolgensnaar de stallen en uiteindelijk de weg op, aldoor Cleo’s naamroepend.

‘Houd op met dat gegil! Waar is al dat tumult voor nodig?’zei Cleo die op haar af rende. ‘Je lijkt wel een kip zonder kopzoals jij rondrent.’

‘Waar was u?’ vroeg Sarah dringend waarbij de tranen overhaar wangen stroomden. ‘Mama zei dat we bij elkaar moes-ten blijven!’

Cleo’s wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Pardon, mevrouwde barones, maar ik nam een kroes bier.’ Ze greep Sarahshand en leidde haar terug naar het station.

De vrouw van de stationsbeheerder stond in de deurope-ning haar handen te drogen. Ze lachte naar Sarah. ‘Heb je hon-ger, liefje? Je hebt tijd genoeg voor een kom stoofschotel.’

Sarah sloeg haar ogen neer, verlegen onder de kritische blikvan de vrouw. ‘Nee, dank u, mevrouw.’

‘En nog beleefd ook,’ zei de vrouw.‘Kom mee, Sarah,’ zei Cleo, en duwde haar zachtjes naar

binnen.De vrouw klopte op Sarahs rug toen ze haar naar een tafel

bracht. ‘Je kunt wel wat vlees op je botten gebruiken, schat.Probeer mijn stoofschotel maar eens. Er wordt gezegd dat ikeen van de beste koks op de route ben.’


26

Cleo ging zitten en pakte haar kroes bier weer. ‘Je moetiets eten voordat we vertrekken.’

‘Ik heb geen trek.’Cleo boog naar voren. ‘Het kan me niet schelen of je trek

hebt of niet,’ zei ze zacht. ‘Doe wat je wordt gezegd. Dekoetsier heeft gezegd dat het nog een half uur duurt voordatwe vertrekken en het duurt nog drie tot vier uur voordat webij de kust zijn. Ik wil je dan niet horen jengelen dat je hongerhebt. Dit is je laatste kans om iets te eten voor we bij de FourWinds zijn.’

Sarah keek naar Cleo en deed haar best om niet te huilen.Cleo zuchtte diep en stak vervolgens haar hand uit om on-beholpen op haar wang te kloppen. ‘Eet wat, Sarah,’ zei ze.Gehoorzaam pakte Sarah haar lepel op en begon te eten.Mama had gezegd dat deze reis voor haar was georganiseerd,maar zelfs Cleo deed alsof ze in de weg liep. Het was duidelijkdat mama haar had weggestuurd om van haar af te zijn.

Toen de koets weer vertrok, was Sarah rustig. Ze zat bij hetraam en staarde naar buiten met haar kleine handen ineenge-slagen op haar schoot en haar rug recht. Cleo leek dankbaarvoor de stilte en dommelde uiteindelijk in. Toen ze wakkerwerd, glimlachte ze naar Sarah.

‘Ruik je de zeelucht?’ vroeg ze. Sarah zat nog precies het-zelfde als toen Cleo ging slapen, maar ze wist dat er wittestrepen over haar vieze gezicht liepen van de tranen die ze niethad kunnen bedwingen. Cleo keek alleen bedroefd naar haaren begon toen uit het raam te staren.

Ze kwamen vlak na zonsondergang bij de Four Winds aan.Sarah hield Cleo’s hand krampachtig vast terwijl de koetsier

hun valiezen losmaakte. Sarah hoorde een hevig gegrom alsvan een monster en was bang. ‘Wat is dat voor geluid, Cleo?’

‘De zee die op de rotsen beukt. Mooi, hè?’Sarah had nog nooit zo’n vreselijk geluid gehoord. De wind


27

gierde door de bomen als een wild beest op zoek naar zijnwarmbloedige prooi. Toen de deur van de Four Winds open-ging, hoorde ze luid gelach en schreeuwende mannen. Sarahdeinsde zichtbaar terug en wilde niet naar binnen.

‘Pas een beetje op, ’ zei Cleo en duwde haar naar voren.‘Neem je valies mee. Ik moet mijn eigen valies dragen.’

Sarah sleepte haar valies naar de deur. Cleo duwde de deurmet haar schouder open en ging naar binnen met Sarah ophaar hielen. Cleo keek het vertrek rond en glimlachte ver-volgens. Sarah volgde haar blik en zag een man aan de bar dieaan het armdrukken was met een gespierde zeeman. Een groteman tapte bier en hij zag Cleo gelijk. Hij boog naar voren omde man aan te stoten die aan het armdrukken was en kniktenaar Cleo, waarbij hij zacht iets zei. De man draaide zijnhoofd een beetje en de zeeman, die het verslappen van zijnaandacht benutte, duwde met een triomfantelijke kreet zijnarm op de bar. Sarah keek angstig toe toen de verslagen manovereind kwam, de zeeman op diens rechteroog sloeg en hemdaardoor op de vloer deed belanden.

Cleo lachte. Ze leek Sarah te zijn vergeten die zich nu ach-ter haar rokken verstopte. Sarah jammerde zacht toen de manbij de bar op Cleo af liep en haar een stevige zoen gaf ondergeschreeuw van de andere mannen in het vertrek. Toen hijlangs Cleo naar Sarah keek, dacht ze dat ze zou flauwvallen vanangst. Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Een onwettig kind? Jemoet het met een knappe vent hebben aangelegd naar haaruiterlijk te oordelen.’

Het duurde even voordat Cleo haar tong weer had gevondenen wist waar hij het over had. ‘O, zij. Nee, Merrick. Ze is nietvan mij. Ze is de dochter van de dame voor wie ik werk.’

‘Wat doet ze hier met jou?’‘Dat is een lang en droevig verhaal dat ik nu liever wil ver-

geten.’


28

Merrick knikte en tikte tegen haar wang. ‘Hoe bevalt hetleven op het platteland?’ Hij glimlachte, maar Sarah vond hetgeen vriendelijke glimlach.

Cleo gooide haar hoofd naar achteren. ‘Het is precies zoalsik had gehoopt dat het zou zijn.’

Hij lachte en pakte haar valies. ‘En daarom ben je natuurlijkterug in de Four Winds?’ Hij pakte Sarahs valies ook, grijnsdebrutaal en lachte toen ze voor hem terugdeinsde alsof hij eenschurk was.

Sarah had nog nooit iemand zoals Merrick gezien. Hij waserg fors en had zwart haar en een bijgeknipte baard. Hij deedhaar denken aan de piratenverhalen die mama haar vertelde.Zijn stem was luid en zwaar en hij keek naar Cleo alsof hijhaar wilde opeten. Cleo leek het niet erg te vinden. Zeschonk geen aandacht aan Sarah en liep door het vertrek.Sarah volgde, te bang om te worden achtergelaten. Iedereenkeek naar haar.

‘Hé, Stump, geef onze Cleo eens een kroes bier!’ schreeuwdeMerrick naar de grijze kastelein die Cleo met een knipoogen een grijns verwelkomde. Merrick greep Sarah bij haarmiddel, tilde haar hoog op en zette haar met een smak op debar. ‘En aangelengde wijn voor dit bleke meisje.’ Hij voeldeaan haar fluwelen jasje. ‘Je moeder is zeker wel rijk?’

‘Haar vader is rijk,’ zei Cleo. ‘En getrouwd.’‘O.’ Merrick schonk Cleo een spottende grijns. ‘Zo zit het

dus. Ik dacht dat je respectabel werk zocht.’‘Het is respectabel. Niemand haalt daar zijn neus voor me op.’‘Weten ze dat je vijf jaar in een kroeg hebt gewerkt voor-

dat je besloot je stand te verbeteren?’ Hij liet zijn hand overhaar arm glijden. ‘Om maar te zwijgen over je bijbaantje…’

Cleo keek vluchtig naar Sarah en duwde zijn hand weg.‘Mae weet het. Ze is niet iemand die op anderen neerkijkt. Ikmag haar graag.’


29

‘Lijkt deze peuter enigszins op haar?’‘Als twee druppels water.’Merrick streek Sarah onder de kin en streelde haar wang.

‘Ogen zo blauw als viooltjes en engelenhaar. Ik zou je moederwel eens willen ontmoeten.’

Cleo verstijfde en Sarah dacht dat ze boos was. Ze wou datMerrick haar met rust liet, maar hij bleef haar wang strelen.Sarah wilde zo ver mogelijk bij deze vreselijke man met zijnzwarte baard, donkere ogen en gemene grijns vandaan zijn.

‘Laat haar met rust, Merrick. Ze is al bang genoeg zonderdat jij haar plaagt. Dit is de eerste keer dat ze bij haar moedervandaan is.’

Hij lachte. ‘Ze ziet inderdaad wat pips om de mond. Komop, meisje. Ik ben ongevaarlijk. Drink op.’ Hij duwde de mokmet aangelengde wijn naar haar toe. ‘Goed zo. Hier een beetjevan en dan ben je nergens meer bang voor.’ Hij lachte opnieuwtoen Sarah vol afkeer een scheef gezicht trok. ‘Is ze beter spulgewend?’

‘Ze is helemaal niets gewend,’ zei Cleo. Sarah wist nu zekerdat ze boos was. Cleo vond het niet leuk dat Merrick zoveelaandacht aan haar besteedde. Ze keek naar Sarah en ergerdezich duidelijk aan de manier waarop ze op Merrick reageerde.‘Wees niet zo laf. Hij bestaat voornamelijk uit gebakken lucht!’Oude Stump en de anderen aan de bar lachten en Merricklachte met hen mee.

Sarah wilde van de bar springen en wegrennen voor deluide stemmen, het gelach en de starende ogen. Ze slaaktezacht een zucht van verlichting toen Cleo haar hand uitstakom haar op de grond te zetten, vervolgens haar hand pakte enhaar naar een tafel bracht. Ze beet op haar lip toen Merrickhen volgde. Hij trok er een stoel bij en ging zitten. Telkenswanneer de kroezen leeg raakten, bestelde hij meer. Hij maak-te grapjes en Cleo lachte veel. Eenmaal reikte hij onder tafel


30

en duwde Cleo hem weg. Maar ze lachte en ze praatte steedsmeer. Haar stem klonk gek alsof de woorden allemaal in elkaarovervloeiden.

Het regende buiten en er schraapten takken tegen de ruit.Sarah was moe. Haar oogleden waren zo zwaar dat ze dezenauwelijks kon openhouden.

Merrick bracht zijn kroes weer omhoog. ‘Haar luikjes gaandicht.’

Cleo raakte Sarahs hoofd aan. ‘Leg je armen op tafel en gamaar een beetje slapen.’ Sarah deed wat haar werd gezegd enwenste dat ze konden weggaan. Cleo was duidelijk nog nietbereid te vertrekken. Ze leek zich uitstekend te vermaken enze bleef naar Merrick kijken en glimlachen op een manierzoals Sarah haar nog nooit had zien glimlachen.

‘Waarom moest je haar meenemen naar de Four Winds?’zei Merrick. Sarah hield haar ogen dicht en deed of ze sliep.

‘Omdat haar moeder haar fraaie vader vermaakt en ze haarallebei uit de weg wilden hebben.’ Cleo’s woorden waren kil.‘Niet doen.’

‘Wat?’ Hij lachte zacht. ‘Je weet dat je daarvoor bent ge-komen. Wat mankeert er aan die jongens op het platteland?’

‘Niets. Eén wil met me trouwen.’‘Laten we naar boven gaan en eens praten over de reden

dat je bent teruggekomen.’‘Wat moet ik dan met haar? Ik was zo boos toen Mae me

met haar opzadelde.’Tranen prikten in Sarahs ogen en haar keel werd dichtge-

knepen. Wilde niemand haar meer?‘Het lijkt mij een peulenschil haar uit te besteden. Iemand

zal haar toch wel willen hebben.’‘Dat heb ik ook tegen Mae gezegd, maar ze is ertegen. Ze

vertrouwt me. Dit kind is het enige wat ze heeft als haar maner niet is om vadertje en moedertje te spelen. Mae weet eigen-


31

lijk alleen hoe ze mooi moet zijn en hoe ze bloemen moetkweken.’

‘Ik dacht dat je zei dat je haar mocht.’‘Ik vind haar inderdaad aardig, maar telkens wanneer zijne

majesteit besluit op bezoek te komen, mag jij raden wie ervoor haar onwettig kind mag zorgen. Het is vermoeiend eenkind met je mee te slepen, vooral als het niet van jou is.’

Merrick grinnikte. ‘Waarom gooien we haar niet gewoonvan de landpunt? Misschien zullen haar ouders het als een gunstbeschouwen. Misschien geven ze je wel een bonus.’

Sarahs hart bonsde.‘Dat is niet grappig, Merrick.’ Cleo zuchtte diep en geër-

gerd. ‘Ik kan haar beter wakker maken en in bed stoppen. Zeheeft een lange dag gehad.’ Ze stootte Sarah aan die opge-lucht opkeek. Cleo pakte haar hand. ‘Kom. We gaan nu naarbed. Zeg welterusten tegen meneer Merrick.’

Hij grijnsde. ‘Ik zal erop toezien dat jullie veilig bovenkomen, dames.’

Toen Cleo de deur van haar oude kamer opende, hield Mer-rick die op een kier en kwam binnen. Sarah keek geschrokkennaar Cleo.

‘Wat doe je nou?’ fluisterde Cleo fel. ‘Je kunt niet hier bijme binnenkomen. Ze zal het tegen haar moeder zeggen endan raak ik mijn baan kwijt.’

‘Daar zorg ik wel voor.’ Merrick bukte en kneep in Sarahskin. ‘Als je ook maar tegen iemand zegt dat ik in deze kamerben met Cleo, dan snijd ik je kleine roze tongetje eruit. Be-grepen?’ Sarah geloofde hem en knikte. Hij lachte vaag enliet haar los. Ze schoot een hoek in en hurkte daar neer. Zebeefde en was misselijk. ‘Zie je nou wel?’ pochte Merrick op-gewekt. ‘Niets om je druk over te maken. Ze zal tegen niemandiets over ons zeggen.’

Cleo keek met grote ogen naar hem. Ze leek overstuur en


32

Sarah hoopte dat ze zou zeggen dat hij moest weggaan. ‘Datwas vreselijk wreed,’ zei ze, naar Sarah kijkend. ‘Hij meendehet niet, liefje. Hij maakte maar een grapje. Geloof geen woordvan wat hij zegt.’

‘Geloof het maar wel, meisje. Ik maakte helemaal geen grap-je.’ Hij drukte Cleo tegen zich aan. ‘Wreed? Het zou wreedzijn mij buiten de deur te zetten terwijl je weet dat ik bij jewil zijn.’

Ze duwde hem weg. Hij reikte weer naar haar en ze ontweekhem, maar zelfs Sarah zag dat ze het niet met volle overtuigingdeed. Hoe kon Cleo deze man dicht bij haar laten komen?

‘Ik ken je, Cleo.’ Merrick lachte vaag en zijn ogen glommen.‘Waarom ben je helemaal teruggekomen naar de Four Winds?Alleen om de zee weer te zien?’

‘Die zit in mijn bloed, net als in het jouwe.’Merrick greep haar beet en kuste haar. Cleo worstelde en

probeerde los te komen, maar hij hield haar stevig vast. Toenze tegen hem aan leunde, liet hij haar voldoende los om tezeggen: ‘Er zit meer dan dat in je bloed.’

‘Merrick, niet doen. Ze kijkt.’‘Nou en?’Hij kuste haar opnieuw en deze keer verzette ze zich. Sarah

zat verstijfd van angst te kijken. Misschien zou hij hen allebeidoden.

‘Nee!’ zei Cleo boos. ‘Maak dat je wegkomt. Ik kan dit niet.Ik hoor op haar te letten.’

Hij lachte. ‘Ik wist niet dat plichten zo belangrijk voor jewaren.’ Hij liet haar los, maar Sarah vond Cleo er helemaalniet blij uitzien. Ze zag eruit alsof ze zou gaan huilen.

Merrick lachte en keerde Sarah zijn rug toe. ‘Kom met memee, meisje.’

‘Wat doe je, Merrick?’ vroeg Cleo dringend toen Sarah haas-tig probeerde te ontsnappen.


33

‘Haar buiten zetten. Ze zal er niets van krijgen een tijdje opde gang te zitten. En zeg geen nee. Ik ken je te goed. Boven-dien zit ze vlak voor de deur. Niemand zal haar lastigvallen.’Hij sleepte een deken en een kussen van het bed en gebaardenaar Sarah. ‘Ik hoef je toch niet te komen halen, wel?’

Sarah waagde het niet ongehoorzaam te zijn.Ze volgde Merrick de gang in en keek toe toen hij de

deken en het kussen in de verduisterde gang neergooide. Ietsgroots schoot haastig naar het eind van de gang en verstoptezich in het duister. Ze keek hem met grote ogen aan.

‘Ga hier zitten en verroer je niet. Als je niet blijft zitten, zalik je weten te vinden. Dan neem ik je mee naar de zee omje aan de krabben te voeren. Begrepen?’

Sarah had een droge mond en slaagde er niet in iets te zeg-gen. Ze knikte alleen.

Cleo kwam naar de deuropening. ‘Merrick, ik kan haarniet daar laten. Ik zag een rat.’

‘Ze is zo klein dat de ratten haar met rust zullen laten. Zeredt het wel.’ Hij tikte tegen Sarahs wang. ‘Ja, toch? Je blijfthier buiten totdat Cleo je komt halen. Verroer je niet totdatze komt.’

‘J-ja, meneer; stamelde ze, waarbij haar stem in haar keelbleef steken.

‘Zie je wel?’ Hij richtte zich op, draaide Cleo om enduwde haar weer de kamer in. Hij sloot de deur stevig ach-ter hen.

Sarah hoorde Merrick praten en Cleo giechelen. Toenhoorde ze ook andere geluiden en ze was bang. Ze wilde weg-rennen voor de geluiden die ze maakten, maar herinnerde zichwat Merrick had gedreigd te zullen doen als ze zich verroerde.Doodsbang bedekte ze haar hoofd met de vieze deken endrukte haar handen tegen haar oren.

De stilte die volgde, werd drukkend. Sarah tuurde naar het


34

einde van de donkere gang. Ze voelde ogen naar haar kijken.Stel dat de rat terugkwam. Haar hart bonsde als een trommelen haar hele lichaam trilde. Ze hoorde een zacht schrapendgeluid en trok haar benen dicht tegen zich aan. Ze staarde inhet donker en was bang voor wat zich daar verschool.

De deur klikte open en ze veerde op. Merrick kwam naarbuiten. Ze duwde zich tegen de muur en hoopte dat hij haarniet zou opmerken. Dat deed hij niet. Hij was helemaal ver-geten dat ze bestond. Hij keek niet eens vluchtig naar haartoen hij door de gang liep en de trap af ging. Cleo zou haarnu komen halen. Cleo zou haar uit deze donkere gang halen.

Minuten verstreken, vervolgens een uur en nog een.Cleo kwam niet naar buiten om haar te halen. Ze krulde

zich op in de deken en drukte zich tegen de muur. Sarahwachtte, net zoals ze op mama had gewacht de dag dat Alexwas gekomen.

Cleo’s hoofd deed pijn toen ze wakker werd met het zonlichtop haar gezicht. Ze had de vorige avond te veel bier gedronkenen haar tong voelde opgezet aan. Ze strekte haar hand uitmaar Merrick was weg. Dat was net iets voor hem. Ze gingzich daar nu geen zorgen over maken. Hoe kon hij na gister-avond nog ontkennen dat hij van haar hield? Ze had koffienodig. Ze stond op, waste haar gezicht en trok haar klerenaan. Toen ze de deur opendeed, zag ze het kind in elkaar ge-doken in de koude hal zitten met donkere kringen om haarblauwe ogen.

‘O,’ zei Cleo zwak. Ze had helemaal niet meer aan haartaak gedacht. Ze werd bevangen door angst en schuldgevoel.Stel dat Mae erachter kwam dat ze haar dochter een helenacht had achtergelaten in een koude, donkere gang. Ze tildeSarah op en droeg haar naar haar kamer. Haar kleine handenwaren ijskoud en ze zag spierwit.


35

‘Niet tegen je moeder zeggen,’ zei ze huilend. ‘Als ze mewegstuurt, is het jouw schuld.’ Ze werd boos doordat ze inzo’n benarde situatie was beland, waarbij haar baan afhing vanhet zwijgen van een kind. ‘Waarom ben je gisteravond nietterug naar bed gekomen zoals je hoorde te doen? Merrickheeft tegen je gezegd weer naar binnen te gaan toen hijwegging.’

‘Nee, dat heeft hij niet gedaan. Hij zei dat ik me niet mochtverroeren totdat u me kwam halen,’ fluisterde Sarah zielig enbegon te huilen vanwege Cleo’s boosheid.

‘Lieg niet! Ik hoorde wat hij zei! Dat heeft hij helemaalniet gezegd!’

Sarah begon nog harder te huilen en zag er verward enbang uit. ‘Het spijt me, Cleo. Het spijt me. Het spijt me.’ Deogen van het kleine meisje stonden wijdopen en waren rood-omrand. ‘Zeg het alsjeblieft niet tegen Merrick. Laat hem meniet van de landpunt gooien of me aan de krabben voerenzoals hij heeft gezegd.’

‘Stil! Houd op met huilen,’ zei Cleo, die bedaarde. ‘Huilenhelpt niet. Heeft het je moeder ooit iets opgeleverd?’ Volwroeging nam ze Sarah in haar armen en hield haar vast. ‘Wezullen het tegen niemand zeggen. Het is ons geheim.’

Merrick kwam niet terug naar de Four Winds en Cleowerd die avond dronken. Ze legde Sarah vroeg op bed enging terug naar de bar in de hoop dat hij later zou komen.Hij kwam niet. Ze bleef nog wat langer, lachte met anderemannen en deed of het haar koud liet. Vervolgens nam ze eenfles rum mee naar boven. Sarah zat rechtop in bed, klaarwakkeren met grote ogen.

Cleo wilde praten. Ze wilde haar gal spuwen over Merrick.Ze haatte hem omdat hij haar hart opnieuw had gebroken.Ze had hem dat al zo vaak laten doen. Wanneer zou ze lerenom nee tegen hem te zeggen? Waarom was ze teruggeko-


36

men? Ze had kunnen weten wat er zou gebeuren, wat altijdgebeurde.

‘Ik zal je de zuivere waarheid vertellen, kleine meid. Luis-ter goed.’ Ze nam een grote slok en slikte de tranen en de el-lende weg en liet de verbittering en woede opkomen enwegebben. ‘Mannen willen je alleen maar gebruiken. Als jehun je hart geeft, dan breken ze het.’ Ze dronk nog meer ensprak met een dubbelslaande tong. ‘Het kan ze niets sche-len. Neem nou je fraaie vader. Is hij bezorgd over je moeder?Welnee.’

Sarah dook diep onder de deken en stopte haar vingers inhaar oren. Dus het prinsesje wilde de vreselijke waarheid niethoren? Nou, dat was dan jammer. Woedend trok Cleo de de-kens van haar af. Toen Sarah wegklauterde, greep ze haar bijde benen en sleepte haar terug. ‘Ga zitten en luister naar me!’Ze trok het kind overeind en schudde het heen en weer.Sarah kneep haar ogen stijf dicht en wendde haar gezicht af.‘Kijk me aan!’ raasde Cleo, die pas tevreden was toen ze gehoorzaamde.

Sarah keek met grote, bange ogen naar haar. Ze trildehevig. Cleo verslapte haar greep. ‘Je moeder heeft tegen megezegd dat ik goed op je moet passen,’ zei ze. ‘En dat zal ikdoen. Ik ga je de zuivere waarheid vertellen. Je moet luiste-ren en het onthouden.’ Ze liet haar los en Sarah bleef muis-stil zitten.

Cleo keek dreigend naar het kleine meisje, liet zich in eenstoel bij het raam vallen en nam weer een slok rum. Ze weesen probeerde haar hand recht te houden. ‘Je fraaie papa trektzich van niemand iets aan, en van jou al helemaal niet. Hetenige wat hem interesseert aan je moeder is wat ze bereid ishem te geven. En ze geeft hem alles. Hij komt langs als hijdaar zin in heeft, gebruikt haar en rijdt dan weer terug naarzijn fraaie huis in het dorp, naar zijn vrouw van adel en naar


37

zijn goed opgevoede kinderen. En je moeder? Ze wacht totze hem de volgende keer weer zal zien.’

Ze zag Sarah langzaam terugdeinzen tot ze tegen de af-bladderende muur zat. Alsof die haar zou beschermen. Nietsbeschermde een vrouw tegen de koude, harde feiten. Cleolachte verdrietig en schudde haar hoofd.

‘Ze is zo’n zachtaardige dwaas. Ze wacht op hem en buigtvoor hem om zijn voeten te kussen wanneer hij terugkomt.Weet je waarom hij zo lang wegbleef? Vanwege jou. Hij kanhet niet verdragen zijn eigen nakomeling te zien. Je moederhuilt en smeekt, en wat heeft haar dat ooit opgeleverd? Vroegof laat krijgt hij genoeg van haar en wordt ze afgedankt. Enjij ook. Dat kun je op je vingers natellen.’

Sarah huilde nu en bracht haar hand omhoog om de tranenvan haar wangen te vegen.

‘Niemand bekommert zich om een ander in deze wereld,’zei Cleo, die zich met de minuut verdrietiger en somberdervoelde. ‘We gebruiken elkaar allemaal op een of andere manier.Om je goed te voelen. Om je slecht te voelen. Om helemaalniets te voelen. De geluksvogels zijn er echt goed in. ZoalsMerrick. Zoals je rijke vader. En anderen pakken gewoon watze kunnen pakken.’

Cleo had moeite helder te denken. Ze wilde blijven praten,maar haar oogleden waren zo zwaar dat ze die niet kon open-houden. Ze zakte verder onderuit in haar stoel en liet haarkin op haar borst rusten.

Ze moest alleen even rusten. Dat was alles. Dan zou allesbeter gaan…

Sarah keek toe terwijl Cleo bleef mompelen, verder onder-uitzakte in de stoel totdat ze sliep. Ze snurkte en er droopspeeksel uit een hoek van haar openhangende mond.

Sarah zat op het verkreukelde bed, rilde en vroeg zich af of


38

Cleo gelijk had. Diep vanbinnen vertelde iets haar dat ze in-derdaad gelijk had. Als haar vader om haar gaf, zou hij haardan dood hebben gewild? Als mama om haar gaf, zou ze haardan hebben weggestuurd?

De zuivere waarheid. Wat was de waarheid?Ze vertrokken de volgende ochtend. Sarah had de zee niet

eens gezien.

Toen ze thuiskwamen, deed mama of alles in orde was, maarSarah wist dat er iets vreselijk mis was. Er stonden dozen buitenen mama pakte haar spullen in.

‘We gaan bij je opa en oma op bezoek,’ zei mama opge-wekt, maar haar ogen stonden dof en doods. ‘Ze hebben jenog nooit gezien.’ Ze zei tegen Cleo dat het haar speet haar temoeten ontslaan. Cleo zei dat het niet erg was. Ze had beslo-ten toch met Bob, de slager, te trouwen. Mama zei dat zehoopte dat Cleo gelukkig zou worden en Cleo vertrok.

Sarah werd midden in de nacht wakker. Mama lag niet inbed, maar Sarah kon haar horen. Ze volgde het geluid van haarmoeders bedroefde stem en ging de salon binnen. Het raamstond open en ze liep ernaartoe om naar buiten te kijken. Watdeed mama in het holst van de nacht buiten?

Maanlicht stroomde over de bloementuin en Sarah zaghaar moeder neerknielen in haar dunne, witte nachtpon. Zetrok alle bloemen weg. Ze trok de planten er met handenvoluit en gooide ze naar alle kanten, onderwijl huilend en tegenzichzelf pratend. Ze raapte een mes op en ging staan. Ze gingweer op haar knieën zitten naast haar geliefde rozenstruiken.Een voor een sneed ze de wortels door. Tot de laatste toe.

Toen leunde ze naar voren en snikte, aldoor heen en weerwiegend met het mes nog in haar hand.

Sarah ging binnen op de vloer zitten, verstopte zich in hetduister van de salon en legde haar handen op haar hoofd.


39

De hele volgende dag reden ze in een koets en die nacht slie-pen ze in een herberg. Mama zei weinig en Sarah hield haarpop stevig tegen haar borst gedrukt. Er stond één bed in dekamer en Sarah sliep tevreden in haar moeders armen. Toenze de volgende ochtend wakker werd, zat mama bij het raamen liet de kralen van de rozenkrans door haar vingers glijdenterwijl ze bad. Sarah luisterde niet-begrijpend, terwijl haarmoeder telkens dezelfde zinnetjes herhaalde.

‘Vergeef me, Jezus. Het is mijn schuld. Mea culpa, meaculpa…’

Ze reden nog een dag in een andere koets en kwamen ineen dorp. Mama was gespannen en zag bleek. Ze borsteldeSarah af en zette haar hoed recht. Ze pakte Sarahs hand en zeliepen lange tijd, totdat ze bij een straat met bomen erlangskwamen.

Mama liep naar een witte omheining en stopte bij het hek.‘Heer, alstublieft, alstublieft, laat ze me vergeven,’ fluisterde ze.‘O, alstublieft, God.’

Sarah keek naar het huis voor haar. Het was niet veel groterdan hun huis, maar het had een leuke veranda en er stondenpotten met bloemen op de vensterbanken. Kanten gordijnenhingen voor alle ramen. Ze vond het erg mooi.

Toen ze bij de deur kwamen, haalde mama diep adem enklopte. Een vrouw deed open. Ze was klein en grijs, en droegeen gebloemde katoenen jurk met een wit schort erover. Zebleef naar mama kijken en er kwamen tranen in haar blauweogen. ‘O,’ zei ze. ‘O. O…’

‘Ik ben naar huis gekomen, moeder,’ zei mama. ‘Alstublieft.Mag ik binnenkomen?’

‘Zo makkelijk is het niet. Je weet dat het niet zo makkelijk is.’‘Ik kan nergens anders heen.’De dame keek naar Sarah. ‘Ik hoef niet te vragen of dat jouw

kind is,’ zei ze met een droevige glimlach.


FSFSFRiversFrancine

Be

vrijde

nd

e lie

fde

Bevrijdende liefde

FSFSFRiversFrancine

Bevrijdende liefde

Roman

SFSFS

FrancineR

ivers

SF

Als jong meisje werd Angel verkocht en misbruikt. Nu leeft ze als prostituee in het goudzoekersstadje Pair-a-Dice. Ze heeft geleerd om van mannen niets te verwachten dan leugens, bedrog en geweld. De enige kracht die Angel in staat stelt te overleven, is de diepe haat die zij koestert tegen de mannen die haar hebben gebruikt.

Dan ontmoet zij Michael Hosea, een man die God wil gehoor-zamen en bij alles zoekt naar Zijn wil. Michael geeft gehoor aan Gods roep om met Angel te trouwen en haar onvoorwaardelijk lief te hebben. Langzaamaan weet hij tot haar door te dringen, en ondanks haar verzet begint haar bevroren hart uiteindelijk te smelten. Maar niet iedereen is bereid Angel te vergeven en te vergeten wie zij was... Kan zij werkelijk leren liefhebben en haar verleden overwinnen? Of is er geen hoop voor een vrouw als Angel?

Bevrijdende liefde is gebaseerd op het Bijbelse verhaal van de profeet Hosea, geplaatst in Californië rond 1850.

NUR 302www.uitgeverijvoorhoeve.nl

ISBN 978 90 297 2255 1

9 789029 722551

Al vanaf haar kindertijd leefde bij Francine Rivers (1947) de wens om schrijfster te worden. Na het afronden van de studies Engels en journalistiek kwam die droom een stap dichterbij en in 1976 verscheen haar eerste roman.

Hoewel ze christelijk was opgevoed, kwam Francine Rivers pas later in haar leven tot geloof. Schrijven lukte daarna niet meer. Totdat ze tijdens een Bijbelstudie het verhaal over Hosea las. Ze voelde dat dit het verhaal was dat God haar opnieuw wilde laten schrijven. In 1997 verscheen Bevrij-dende liefde, waarmee ze de harten van miljoenen lezers veroverde.

Michael zag dat haar gezicht bleek werd in het maanlicht. Hij wist niet wat ze dacht, maar hij wist dat ze werd gekweld door haar verleden. Hij stak zijn hand uit om haar wang aan te raken. ‘Ik wou dat ik je hoofd kon openen en bij je naar binnen kon kruipen.’ Misschien konden ze samen vechten tegen de duisternis die haar met huid en haar probeerde te ver-slinden. Hij wilde haar vasthouden, maar ze had zich al teruggetrokken, bij hem vandaan. God, hoe kan ik haar redden?

Angel keek naar hem op en zag dat zijn ogen glommen van tranen. Er ging een schok door haar heen. ‘Huilt u? Om mij?’ zei ze zwakjes.

‘Denk je dat je dat niet waard bent?’

Er knapte iets in haar.

FR bevrijdende liefde HER.indd 1 19-01-2015 11:51:47

Bevrijdende liefde 1-576 Bevrijdende liefde 1-576Geen van de vaders die ze tijdens de mis zag, kon...

Documents

Transcript of Bevrijdende liefde 1-576 Bevrijdende liefde 1-576Geen van de vaders die ze tijdens de mis zag, kon...