BDW - editie 1467

N° 1467 VAN 26 MAART TOT 2 APRIL 2015 ¦ WEEK 13: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: [email protected], WWW.BDW.BE

schrijver xl peter verhelsten ook: studio Orka, reymer en vincente Minnelli.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

26 0315

Een moment om te delenEVERE – Het was behoorlijk duister toen onze fotograaf vorige week donderdag omstreeks half elf van Schaarbeek naar Haren reed. Toen hij in de Houtweg in Evere aankwam, zag hij toch een straaltje zonlicht. Het moment om de auto aan de kant te zetten en op zoek te gaan naar een geschikte foto. Na enige omzwervingen stootte hij op deze twee zwarte kraaien die even samen romantisch genieten van de gedeeltelijke zonsverduistering. Mocht u er doelgericht naar zoeken, u zou ze nooit tegenkomen. Toeval bestaat. Romantiek ook.

DV

HART BOVEN HARDBDW volgde

de voorbereidingen

LEES P. 6-7

HAREN TVVooruit met

de geit!LEES P. 8

GLOBE AROMAopent nieuwe stek

met een feest

LEES P. 14-15

FOTO: © BART DEWAELE

BDW 1467 PAGINA 2 - DONDERDAG 26 MAART 2015

VAN DE REDACTIE

De S-Baan Eigenlijk is het een slimme zet van de NMBS om het voorstedelijk aanbod dat rond en in Brussel wordt gepland, onder de noemer ‘S-Baan’ te promoten. Want wie al eens in een Duitse, Zwitserse of Oostenrijkse grote stad de S-Bahn heeft gebruikt, weet hoe handig deze lijnen zijn om snel naar en binnen deze steden te rei-

zen. Zeker in die steden waar dat S-aanbod mooi com-plementair is met het metroaanbod. Hier in Brussel wordt al decennialang over het GEN (Gewestelijk Expresnet) gesproken. Maar de verwe-zenlijking daarvan vordert zo traag, dat de term as-sociaties is beginnen oproepen met ‘Echternach’ of, nog erger, ‘sint-juttemis’. Begin deze week kondigden minister van Mobiliteit Galant (MR) en spoorbaas Jo Cornu toch aan dat vanaf eind 2015 de nu reeds ge-bruikte lijnen en enkele nieuwe in gebruik te nemen verbindingen, onder het merk S-Baan in de markt worden gezet. En dat vanaf 2017 90 procent van het voorstedelijk spooraanbod klaar zou zijn. Het is heuglijk nieuws dat er nu toch vaart in het dos-sier van het voorstadsnet lijkt te komen, en dat de NMBS lijkt te beseffen dat ook binnen Brussel zelf de

trein een volwaardig en milieuvriendelijk alternatief voor de wagen kan zijn. Maar de Brusselse regering heeft ook gelijk als ze bij monde van Rudi Vervoort (PS) en Pascal Smet (SP.A) zegt dat wat voorligt, nog te beperkt is. Zij vinden dat er op zijn minst vier trei-nen per uur moeten rijden in de dertig belangrijkste Brusselse stations. En dat is iets waarover voorlopig door de NMBS geen garanties zijn gegeven; om bud-gettaire redenen allicht niet kunnen worden gegeven.Hoewel, budgettaire redenen. Omdat de NMBS zo een ondoorzichtig huis is met zoveel verschillende kamers, blijf je je altijd afvragen of dat wel klopt, dat gebrek aan budgettaire middelen bij de NMBS. Want bij dochteronderneming Eurostation, dat stations en stationsomgevingen renoveert en verfraait, is er wél geld voor een aantal bijzonder dure, prestigieuze sta-tionsgebouwen. Of om dure commissies uit te beta-len aan lokale partners in verre buitenlanden waar Eurostation ook actief is als stationsbouwer. En dat terwijl andere stations, om Vilvoorde niet als voor-beeld te noemen, er als industriële archeologie bij liggen. En dat terwijl er dus evenmin geld is bij de NMBS om meer treinen te laten rijden.Minister Galant en Jo Cornu lijken zich alvast bewust van deze ongerijmdheden. Want is de missie van de NMBS niet simpelweg deze: reizigers snel en comfor-tabel vervoeren. En hen daarmee een zo goed moge-lijk alternatief bieden voor de wagen?

WAUTER MANNAERT

© E

LK

E VA

NO

OS

T

POLITIEK > WALTER VANDENBOSSCHE LUIDT ALARMBEL

KINDERGELD KLEURT WAALS-BRUSSELSBRUSSEL – Als de Vlaamse Brusselaars niet uit hun doppen kijken, kleurt hun kindergeld en heel het gezinsbeleid binnen-kort Waals-Brussels. Walter Vandenbossche (CD&V) ziet met lede ogen aan hoe de Vlaamse Gemeenschap uitgesloten wordt en heeft hierover een brief geschreven aan zijn partijgenote, staatssecretaris Bianca Debaets. Brussel Deze Week kon de brief inkijken.

Tot juni vorig jaar was Vanden-bossche eerste ondervoorzit-ter van het Brussels parlement. Hij onderhandelde ook mee over de zesde staatshervorming. Het voorstel om de kinderbijslag van het federale niveau naar de twee-talige Gemeenschappelijke Ge-meenschapscommissie (GGC) over te hevelen kwam van Vanden-bossche. Volgens Vandenbossche gebeurde dat in de beste verstand-houding met PS-onderhandelaar Philippe Moureaux (PS). In de geest van de onderhandelingen én de onderhandelaars is het nooit de bedoeling geweest om één ge-meenschap uit te sluiten, zegt Vandenbossche, integendeel: de GGC moet besluiten nemen die voor beide gemeenschappen aan-vaardbaar zijn. Vandenbossche: “Nu stel ik vast dat de uitvoering van dit beleidsdomein (kinderbij-slag, dv) toegewezen werd aan een overlegstructuur met de Franse Gemeenschap en de GGC. Bete-kent dit dat de normen voor de Vlaams-Brusselse gezinnen vast-gelegd worden met uitsluiting van de Vlaamse Gemeenschap?”Vandenbossche stelt zich ook vragen bij de keuze voor Famifed, dat als locomotief optreedt voor een aantal actoren in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Kinderbijslagfondsen Vandenbossche: “Vlaanderen duidde Kind en Gezin aan, een in-stelling die over alle ideologische grenzen heen het vertrouwen ge-niet van beide gemeenschappen.”

Bovendien, aldus nog steeds Van-denbossche, kijkt Famifed jaloers naar de technologie die de Vlaam-se privébedrijven gebruiken. Van-denbossche vreest dat de Vlaamse kinderbijslagkassen gaan afhaken als ze voor de betaling van de kin-derbijslag de technologie van Fa-mifed moeten aankopen.Ook de restricties die de GGC hanteert, zinnen Vandenbossche niet: “De GGC pleegt voorlopig al-leen overleg met instellingen die minstens 40.000 leden tellen in het Waals en het Brussels Hoofd-

stedelijk Gewest samen. Kinder-bijslagfondsen als Acerta, Xerius, Mensura, Horizon en ADMB wor-den uitgesloten. Dat zijn instellin-gen die hun wortels in Vlaanderen hebben, maar vaak in heel het land actief zijn.”

AnkerpuntenMaar voor Vandenbossche wegen de politieke conclusies door: “Als de GGC, die binnen afzienbare tijd over een enorm budget beschikt, op deze weg verdergaat, hebben we over twintig jaar geen Vlaamse Gemeenschap meer in Brussel, alleen nog individuele Vlaamse Brusselaars. We zijn met steeds minder, dat betekent dat onze in-stellingen onze enige ankerpun-ten zijn. Hoelang gaat de Vlaamse Gemeenschap desgevallend nog investeren in Brussel?”

Danny Vileyn

door Anne Brumagne

BDWVOORGROND

WALTER VANDENBOSSCHE:

“We zijn met steeds minder, dat betekent dat onze instellingen onze enige ankerpunten zijn”

STEDENBOUW > WEMMEL NIET UITGENODIGD VOOR JURY NIEUW STADION

‘OVERLAST EERLIJK VERDELEN’LAKEN - Brussel-Stad koos vorige week het consortium BAM/Ghelamco voor de bouw van het nieuwe stadion op parking C. In de jury zaten be-halve het stadsbestuur, de bouwmeester, de vzw Tentoonstellingspark, het gewest en de burgemeester van Grimbergen ook de buurtcomités van de Treft (Grimbergen) en Verregat (Laken).

TREIN RAAST LANGS THEATERZAAL

RÉSIDENCE PALACE > BESTEMMING ART-DECOPARELS ONBESLIST

De Regie der Gebouwen, ei-genaar van de Résidence Palace, kijkt de kat uit de

boom. De nieuwe hoofdzetel van de Europese Raad krijgt voorrang op de restauratie, renovatie en herbestem-

ming van het art-decozwembad en het Théâtre du Résidence Palace. Beide art-decoparels blijven voor-lopig gesloten. “De restauratie van het zwembad zal gebeuren nadat alle werken zijn afgerond. De reden

BRUSSEL – Eind 2015 moeten de werken aan de nieuwe spoorlijn Schuman-Brussels Airport (Zaventem) van het Gewestelijk Expresnet (GEN) afgerond zijn. Ondertussen blijft het koffiedik kijken naar het bestemmingsplan van de art-decoparels in de Résidence Palace: de theaterzaal en het zwembad. De nieuwe treinlijn schuurt tegen de theaterloges. Et alors?

aan op uitstel van verantwoordelijk-heid in het dossier.Gefinancierd door Beliris, werkt de FOD Mobiliteit naarstig ver-der aan het nieuwe station van de GEN-spoorlijn Schuman/Josaphat-Brussels Airport. Infrabel stelt dat het einde van de werken voor eind 2015 is voorzien. De werf heeft een deel van Gebouw C van de Résidence Palace geamputeerd. Ook een deel van de ondergrondse parking in Ge-bouw A werd opgeofferd.

De toekomstige spoorlijn tussen Schuman en luchthaven (rechts) loopt vlak langs het Théâtre du Résidence Palace. © SASKIA VANDERSTICHELE

hiervoor is technisch; gelet op de trillingen van de bouwwerken en de werken aan de ondergrondse trein-verbinding is de restauratie uitge-steld.” Einde verantwoording. Daar-mee stuurt de Regie der Gebouwen

Het treinstation (NMBS) en de me-trohalte (MIVB) fuseren tot één sta-tion. Daarvoor wees de Regie der Gebouwen in 2011 afbraak-, conso-lidatiewerken en asbestsanering toe aan Interbuild nv en Cegelec nv.

Publieke functieDe Résidence Palace is een voorma-lige verticale stad met 180 luxeflats, die werd ontworpen door de Zwit-serse architect Michel Polak. Het gebouw had onder andere een hotel, zwembad, tennisterreinen op het dak, bank, winkels en een eigen the-aterzaal uit 1953. Sinds 1947 is het complex eigendom van de Belgische Staat. De verbouwing en herbestemming van de Résidence Palace moddert al sinds het begin van deze eeuw aan. Het zwembad werd om veilig-heidsredenen gesloten in juli 2006. Er waren stabiliteits-, ventilatie- en dichtheidsproblemen. De Regie heeft het laatste theatergezelschap in 2006 aan de deur gezet en de zaal gesloten in februari 2007. Ze heeft altijd vooropgesteld dat deze (semi)-openbare ruimtes toegankelijk zou-den blijven voor het publiek.Stadsonderzoekscentrum Arau op-perde harde kritiek op de sluiting wegens werken in het art-deco-zwembad en de theaterzaal in Ge-bouw C. Zij vinden dat de overheid haar belofte moet nakomen om op-nieuw een publieke functie te geven aan het zwembad en de theaterzaal. Een belofte die al uit 2001 dateert.

ConferentieruimteRest de vraag of met de nieuwe GEN-spoorlijn de theaterzaal nog bruikbaar is. Op minder dan twee meter van het decoratelier van het Théâtre du Résidence Palace pas-seert de treintunnel. De loges van de zaal liggen rug aan rug met het spoorverkeer. Dat zal vast heel wat gedaver opleveren.Mogelijk is het Internationaal Pers-centrum, dat in het gebouw actief is, geïnteresseerd in de exploitatie van de theaterzaal, maar dan wel als conferentieruimte, wat een herbe-stemming inhoudt. Daarvoor moet eerst een haalbaarheidsstudie voor-gelegd worden. Een verhaal waarin de politiek zich afzijdig houdt. Jean-Marie Binst

Lees ook blz. 23: ‘Wie redt het zwembad?’

dag pas een half uur later beginnen omdat de Ring en de buurt helemaal dichtgeslibd waren. Het weekend voordien moest een afrit op de Ring afgesloten worden vanwege de ver-keerschaos veroorzaakt door twee evenementen in de Heizelpaleizen.Volgens de Grimbergse burgemees-ter Marleen Mertens komen er geen extra op- of afritten op de Ring. Hoe zal het dreigende verkeersin-farct dan opgelost worden? “Ghe-lamco en Stad Brussel beweren dat ze oplossingen hebben, maar veel geruststellends hebben we nog niet gehoord,” zegt André Verloes van comité Verregat. “Wij denken dat de verkeersproblemen alleen maar zullen verergeren. De Ring is nu al verzadigd. Het stadion wordt groter, met veel meer evenementen. Zestig keer per jaar zal de buurt lamlig-gen.”

Bettina Hubo

In het project dat nu geselecteerd is, wordt het stadion heel dicht tegen de woonblokken van Verregat en ook vlakbij de woningen van de Wem-melse Panoramawijk neergezet, ter-wijl er aan de kant van Grimbergen een groene bufferzone komt. “Als er overlast is, moet die eerlijk verdeeld worden,” vindt Vansteenkiste.

‘Ring is verzadigd’En er zijn nog wel meer zaken waar-over hij donderdag, als Ghelamco de Wemmelse gemeenteraad komt inlichten, duidelijkheid wil: de af-watering, want Wemmel kampt nu al regelmatig met wateroverlast, en ook ook de impact op milieu en mo-biliteit. “Is er een mobiliteitsplan of een milieueffectenrapport? Men wil in dit dossier heel snel gaan.”De impact op het verkeer blijft ook de buurtcomités veel zorgen baren. De bekerfinale kon afgelopen zon-

Hij zou me uitnodigen voor de jury, maar dat is niet gebeurd.”

Het stadion komt vlak tegen de Wemmelse Panoramawijk.

© W

WW

.RE

TRO

SC

OO

P.C

OM

De bewoners zijn gekant tegen een stadion op parking C, maar lieten zich toch overhalen om in deze ad-viescommissie te zetelen. Veel re-kening met hun bezwaren werd er niet gehouden. “Een vergiftigd ge-schenk,” zegt Philippe Fierens van de Treft achteraf.Wie niet in de jury vertegenwoor-

digd was, was de gemeente Wem-mel. Nochtans grenst parking C, ge-legen op grondgebied Grimbergen, aan de Wemmelse Panoramawijk. “Ik heb vooraf wel een onderhoud met Brussels schepen Alain Cour-tois gehad,” zegt burgemeester Wal-ter Vansteenkiste (Wemmel). “Dat gesprek moest confidentieel blijven.

Het was weliswaar een bewolkte zonsverduistering, maar tussen de wolken door konden we een glimp opvangen van de eclips. Dat zorgde voor enorme vreugdeta-ferelen op de speelplaats van het Maria Assumptalyceum in Laken. De leerlingen hadden het niet verwacht. Er werden massaal selfies gemaakt, onder andere door deze dames. Hopelijk staat de leraar niet mee op de foto!

DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE

STOP DE VOORSPELLINGENUITGELICHT > BEVOLKINGSGROEI LAAT ZICH WEINIG BEÏNVLOEDEN DOOR DEMOGRAFEN

BRUSSEL – Het Federale Plan-bureau berekende vorige week een verwachte bevolkingsstijging in de hoofdstad met 315.000 mensen tegen 2060. Een hoorzitting in het Vlaams parlement daags nadien over de bevolkingsgroei in Brussel en de Vlaamse Rand liet vooral de onmogelijkheid zien van langeter-mijnvoorspellingen. En misschien ook van de maakbaarheid van de samenleving.

M eer dan 300.000 mensen erbij, in 2060. Dat bete-kent een stijging met 27

procent, terwijl het Planbureau het vorig jaar nog op een stijging met 14 procent tegen 2060 hield. Nieuwe inzichten in migratie zouden tot dit nieuwe resultaat hebben geleid.Tijdens een hoorzitting in het Vlaams parlement met demogra-fen van het Brussels Instituut voor Statistiek (Bisa) en het Brussels In-formatiecentrum Brio bleek alvast dat de bevolking in Brussel vandaag stijgt. Dat is natuurlijk niets nieuws, maar er viel ook te ontdekken dat bevolkingsvoorspellingen op lange termijn weinig zin hebben. In 2013 bijvoorbeeld stokte de groei in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, maar ze bleef hoger dan in Vlaan-deren en Wallonië. Dat de groei zou stokken, kon echter niemand voor-spellen. Zeker, het migratiebeleid wordt in ons land strenger, maar volgens sociaal agoog Michel Van-denbroeck van de Universiteit Gent hebben wetswijzigingen een margi-naal effect op migratie: twee derde van de migratie is niet onderhevig aan versoepelingen of verstrengin-gen. Nog een argument tegen voorspel-lingen: tot 2009 zag vrijwel niemand de demografische groei in Brussel aankomen. De Brusselse bevolking daalde van 1968 tot 1994, en daar-

© B

AR

T DE

WA

EL

E


na groeide ze gestaag met enkele pieken, zoals in 2001 en 2010, die het resultaat waren van naturalisa-ties. Maar de forse groei tegen 2060, die sinds 2009 wordt vooropgesteld, is wel het beleid in Brussel gaan be-palen. En ook in de Vlaamse Rand, waar men te maken krijgt met de migratie uit Brussel: grosso modo verlaten migranten de stad om werk te consolideren in gemeenten als

Vilvoorde, Machelen en Zaventem en daar hun leven uit te bouwen.Volgens VUB-demograaf Patrick Deboosere zal de internationale migratie de komende jaren dan wel afnemen, met als hoofdargument de economische crisis. De fout van de voorspellingen ligt volgens Deboo-sere in de projecties op tien jaar die vroeger door demografen gebruikt werden. Op tien jaar tijd veranderde

de Brusselse bevolking niet zo sterk, waardoor de projectie ook niet sterk veranderde.

Wie zag babyboom?Arau, het Franstalige stadsonder-zoekscentrum, besteedde in 2012 al aandacht aan gesjeesde bevolkings-voorspellingen. Met een grafiek (zie ook kader) toonden zij toen de wer-kelijke bevolkingsgroei in België

aan, en de verschillende voorspel-lingen die er boven of naast zaten. Een voorbeeld: in 1989 voorspelde men voor Brussel een bevolkingsda-ling tot 800.000 mensen in 2010, en in werkelijkheid klokte de bevolking in dat jaar af op bijna 1,1 miljoen. In 1943 kon men de babyboom niet voorspellen (en wie zag enkele jaren daarvoor de oorlog aankomen?) en in 1965 hield men geen rekening

In 1989 voorspelde men dat er in 2010 800.000 Brusselaars zouden zijn.

WEEKOVERZICHTWOENSDAG 18 MAART

315.000 INWONERS BIJ TEGEN 2060. Volgens het Federaal Planbureau zal de bevol-king van Brussel tegen 2060 met 315.000 inwoners stijgen. Dat is een toename van 27 procent. Het Vlaams parlement houdt een

hoorzitting over de demografische voorspellingen voor Brussel en de invloed op de Rand.

RADICALISERING IN OVERHEIDSBEDRIJVEN. De Brusselse afdeling van de N-VA is verontrust over mogelijke radicalisering in overheidsbedrijven als Net Brussel en de MIVB. PS-staatssecretaris Fadila Laanan had tijdens een radio-interview gezegd dat er mogelijk radicaliseringshaarden zijn. De N-VA vraagt dringend een screening binnen de Brusselse overheidsbedrijven.

VRIJDAG 20 MAARTHELFT BRUSSELSE STUDENTEN FIETST. Uit een fietsonder-zoek van Br(ik blijkt dat iets meer dan de helft van studenten de fiets gebruikt. Dat is 20 procent meer dan het jaar voordien. Snelheid, flexibiliteit en vrijheid zijn de grootste drijfveren van fietsers in Brus-sel.

ZATERDAG 21 MAARTWILDE ACHTERVOLGING DOOR BRUSSEL. Gewapend met kalashnikovs overvallen drie individuen een handelszaak in het centrum van Brussel. Ze gaan aan de haal met alcohol, sigaretten en de inhoud van de kassa. Na een wilde achtervolging kan de politie de drie Brusselse daders inrekenen in Sint-Agatha-Berchem. De overval-lers zijn ter beschikking van het parket gesteld.

ZONDAG 22 MAART CLUB PAKT EERSTE PRIJS IN BOUDEWIJNSTADION. Club Brugge heeft zijn eerste prijs van het seizoen beet. De West-Vlamin-gen wonnen de wedstrijd van Anderlecht met 2-1. Aleksandar Mi-trovic maakte in het slot nog gelijk, maar de vreugde was van korte duur. Na een goal van Lior Refaelov in de toegevoegde tijd mocht Brugge de Belgische Beker in de lucht heffen.

MILITAIRE OPENDEUR AAN JUBELPARK. De Koninklijke Militaire School opent de deuren voor het grote publiek. Er zijn volgend academiejaar 120 plaatsen voor kandidaat-officieren van het Belgisch leger. Dat zijn er 40 minder dat gewoonlijk. Oorzaak hiervan zijn de besparingen waar ook het leger niet aan ontsnapt.

MAANDAG 23 MAART TAXICHAUFFEURS SLAAGS MET UBERCHAUFFEURS. Brus-selse taxichauffeurs vallen vier chauffeurs van Uber aan. Ze zijn niet tevreden met de plannen van Brussels minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) om Uber toe te laten. Er vielen geen gewonden, maar een paar Uberauto’s liepen wel wat blikschade op. Eerder waren er al incidenten tussen taxichauffeurs en een Djump-chauffeur.

HOMOFOBE BELAGERS VEROORDEELD. Eind november belaagden twee mannen het personeel van holebicafé Fontainas op de Kolenmarkt. Volgens de correctionele rechtbank gaat het om een homofobe daad en de twee mannen krijgen een werkstraf. De kelner, die zijn belager drie messteken gaf, is vrijgesproken omdat hij volgens de rechtbank uit zelfverdediging handelde.

GEN NOG DIT JAAR VAN START. Federaal minister van Mobili-teit Jacqueline Galant (MR) kondigt nieuwe aanpassingen van het Ge-westelijk Expresnet (GEN) aan. Er komen nieuwe stations: Mouterij in Elsene en Thurn & Taxis in Laken. De opening van de Schuman-Josaphattunnel eind dit jaar zorgt voor betere verbindingen, onder meer met de luchthaven. De NMBS wil ook nieuwe voorstadstreinen inzetten. Hoewel een groot deel van de infrastructuur al af is, wordt het volledig Expresnet pas in 2025 volledig in dienst genomen.

DINSDAG 24 MAARTBRUSSELS AIRPORT OPENT DE CONNECTOR. De nieuwe ver-binding moet de oude ondergrondse lange gang tussen het hoofdge-bouw en pier A vervangen. Reizigers zullen zo sneller van check-in naar gate kunnen. De Connector zal onderdak bieden aan de grootste cosmetica- en parfumwinkel van België en er zal ruimte zijn voor restaurants en ontspanning.

Samengesteld door Cyril van der Esch en Jilan Berroho

met de verlaging van het gemiddelde aantal kinderen per vrouw.Zulke foute voorspellingen zijn niet onschuldig, zo argumenteert Arau. De internationale migratie valt niet te voorspellen, zo schrijft men, want ze is onderhevig aan beleid en in-ternationale conjunctuur. Kwalijker is volgens het onderzoekscentrum echter dat de demografische boom als een autoriteitsargument wordt gebruikt om aankondigingspoli-tiek te legitimeren. Het risico hier-van, nog volgens Arau, is dat deze aankondigingspolitiek door bouw-promotoren wordt aangewend als argument om te speculeren. Arau redeneert dat promotoren immers de beste en makkelijkste stukken van de stad te ontwikkelen. Voor het

Wat een poeha voor een schommel en een glijbaan”Architectuurcriticus Koen Van Synghel is niet onder de indruk van het pocketpark dat aan de Wolvengracht is ingehuldigd (in De Standaard).

27 procent van de kinderen uit het eerste leerjaar van het basisonderwijs heeft overgewicht”

VGC-collegelid voor Welzijn Bianca Debaets (CD&V) trekt extra geld uit voor de promotie van gezonde voeding en beweging in scholen en crèches (op Twitter).

Een aannemer die een privépand ver-bouwt, kreeg van de Stad Brussel de toelating om een deel van de openbare parkeerruimte tijdelijk af te sluiten met drie verbodsborden. Maar blijkbaar heeft de man weinig vertrouwen in de Brus-selse automobilisten. Hij plaatste in de Vandenbrandenstraat een heel woud aan borden. Schepen van Openbare Werken

3HETGETAL

““

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP


kinderopvang en scholen worden geïnvesteerd. Volgens Michel Van-denbroeck groeit de ongelijkheid voor betaalbare kinderopvang, en zal die ook blijven toenemen. Van-denbroeck moest op vraag van een parlementslid wel toegeven dat Bel-gië al bijzonder goed scoort wat be-treft het aantal kleuters dat naar het kleuteronderwijs gaat. De vraag is of ons land geen limieten bereikt wat de bevolkingstoename betreft, en of we daar überhaupt nog de nodige beleidsmiddelen voor kunnen vrijmaken. Wat Patrick De-boosere weet: “De beleidseffecten op migratie zijn marginaal. Tenzij we de Europese Unie opdoeken.” Christophe Degreef

Enkele bevolkingsprognoses (zwarte lijnen) tegenover de reëele bevolkingsevolutie (blauwe lijn) geplaatst. Alleen in 1971 en 1992 zat men min of meer juist.

1920 1940 1960 1980 2000

11,5 MILJOEN

11 MILJOEN

10,5 MILJOEN

10 MILJOEN

9,5 MILJOEN

9 MILJOEN

8,5 MILJOEN

8 MILJOEN

7,5 MILJOEN

7 MILJOEN

1940-1980

1951-1971

1981-2025

1992-20501971-1985

1965-1985

h INWONERS JAARTAL k

VERGELIJKING VAN DE WERKELIJKE DEMOGRAFISCHE EVOLUTIE MET VIJF VOORSPELLINGENB

RO

N: D

G S

IE VOO

R W

ER

KE

LIJK

E EVO

LUTIE

/ DG

SIE E

N B

FP

VOO

R VO

OR

SP

EL

LIN

GE

N. IN

FO

GR

AF

IEK

: PE

TER

DH

ON

DT/B

DW

openbaar vervoer betekent een foute voorspelling een kans om open-baar vervoer te voorzien daar waar het misschien niet nodig is, zo zegt Arau.In de marge van het debat in het Vlaams parlement ging het ook over kinderopvang. Als er veel men-sen bijkomen, zo luidt de redene-ring, dan moet er ook massaal in

Els Ampe (Open VLD) schrok niet minder dan wij van de overdaad. Zij had de borden alleszins niet la-ten plaatsen. Misschien haar col-lega Marion Lemesre (MR), bevoegd voor parkeren? Maar ook daar geen verklaring. Een telefoontje naar het kabinet van de burgemeester bracht soelaas: Yvan Mayeur (PS) vroeg de politie om dinsdagnamiddag ter plekke te gaan om de borden te ra-tionaliseren. Minder borden dus en beter geplaatst. Danny Vileyn

© B

AR

T D

EW

AE

LE

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BRUSSEL – Burgerbewegingen Hart boven Hard en Tout Autre Chose brengen individuen en organisaties uit allerlei secto-ren samen om een gezamenlijk antwoord op de besparingspolitiek te formuleren. Het initiatief wil een lans breken voor een samenleving die werk maakt van herverdeling, gelijke kansen waarborgt en alter-natieven aanreikt.

Bijna 17.000 mensen en meer dan duizend organisaties tekenden de beginselverklaring van Hart boven Hard (HbH). “Amper een half jaar na onze oprichting mobiliseerden we een nooit verwachte achterban,” vertelt cultuurjournalist en mede-initiatiefnemer Wouter Hillaert. In september 2014 schreef HbH ge-lijktijdig met het Vlaamse regeerak-koord een ‘alternatieve september-verklaring’ tegen de besparingen op de socioculturele sector en over-heidsvoorzieningen. In de nasleep hiervan en als reactie op het federale regeerakkoord organiseerde HbH verschillende discussieavonden, acties en bijeenkomsten over heel Vlaanderen. Tout Autre Chose, de Franstalige tegenhanger, zag het le-venslicht in december 2014 en komt voort uit een eensluidende onge-rustheid over de taalgrens.

AlternatievenOp 29 maart organiseren Hart bo-ven Hard en Tout Autre Chose een ‘Grote Parade’ in Brussel. Op deze nationale actiedag komen burgers en het maatschappelijk middenveld samen om een vuist te maken. “De Grote Parade is het voorlopige sum-mum van onze acties,” zegt Wouter Hillaert. “Ons verhaal is niet eigen aan een bepaalde sector in Vlaande-ren, Brussel of België. Het is een Eu-ropees verhaal waar we de mens met al zijn kwaliteiten, mogelijkheden en basisrechten opnieuw centraal plaatsen. Wij hebben het gevoel dat deze waarden de laatste tijd sterk onder druk komen te staan. Het recht op studeren, op waardige ver-zorging, opvang, huisvesting of een sociaal vangnet. Dat is de kern van ons verhaal.”De ondertussen breed verspreide maatschappelijke beweging goot haar bezorgdheden in tien zoge-naamde ‘hartenwensen’, streefprin-cipes voor een andere samenleving. Thema’s als samen rijk, eerlijke belastingen, levenskwaliteit en ar-beid, maar ook diversiteit en ecolo-gie komen aan bod. Hillaert: “We willen het verhaal, dat zich nogal snel beperkt tot de vakbondenstrijd of linkse groeperingen, opentrek-ken. Met 28.000 individuen, ruim 1.500 organisaties en 25 lokale ker-nen over heel België is dat al aardig gelukt. Hoe kunnen we de discussie aangaan met de pensée unique, het geloof dat er geen alternatieven zijn? Wij geloven wel in politieke keuze-mogelijkheden.”

DiversiteitHbH wil alles behalve een sta-kingsbeweging zijn en vermijdt alle vormen van partijpolitieke inmen-ging. “Het is een open uitnodiging voor wie gelooft in waarde boven winst.” Verbinden, verdiepen en verbreden zijn de kernwoorden van HbH. “Verdiepen gaat over het in-

In stadsproject Zinneke bereiden Angela Van Der Wiel (links) en Wouter Hillaert (rechts) zich voor op de Grote Parade. Minstens 10.000 demonstranten worden verwacht.

© LU

CA

S DE

STR

IJCK

ER

BDW KEEK MEE MET DE VOORBEREIDINGEN

maar rond inclusie van senioren, minderheidsgroepen en jonge-ren is er nog werk aan de winkel. “In Brussel is verbreden van het draagvlak een bijzondere uitda-ging”, zegt Angela Van Der Wiel, coördinator van vzw Samenlevings-opbouw Brussel en drijvende kracht achter HbH in de hoofdstad. “Het begon allemaal met een eerste bij-eenkomst in cultuurcentrum de Pianofabriek in Sint-Gillis. De op-komst was onverwacht groot en de Brusselaar had duidelijk specifieke bekommernissen.” In de oorspron-kelijke beginselverklaring van HbH ontbrak het thema diversiteit als een van de speerpunten. Het gebrek aan aandacht hiervoor werd vooral van-uit Brussel aangekaart. De bezorgd-heid om een ééntalige, monocultu-rele beweging, die niet overeenkomt met de stedelijke en maatschap-pelijke realiteit, was groot. “Onze superdiverse hedendaagse samen-leving gaat al te vaak samen met on-gelijke behandeling van mensen op vlak van afkomst, religie, geslacht of seksuele geaardheid. Ook daar wil HbH zich tegen kanten,” benadrukt Van Der Wiel.

BewegingsenergieIn de gemeenten Sint-Gillis en Watermaal-Bosvoorde ontstonden actiegroepen van Hart boven Hard en Tout Autre Chose. Plaatselijke kernen verenigen en mobiliseren burgers en proberen onzichtbare groepen in de samenleving te be-trekken. “Minderbedeelden en kwetsbare groepen zijn vaak niet op de hoogte van dit soort initiatieven. Nochtans lijden zij het zwaarst on-der de besparingspolitiek,” legt Van Der Wiel uit. “Ook mensen zonder wettige verblijfsvergunning, vaak de ‘twintigste gemeente’ van Brus-sel genoemd, hebben hun plek in de beweging.”Vzw Samenlevingsopbouw Brussel organiseert in de aanloop van de Grote Parade solidariteitsacties in verschillende buurten. Vrijwilligers van ‘Solidair City’ informeren buurt-bewoners op de markt van Abattoir, het Anneessensplein en in de Bra-bantwijk over de tien hartenwensen en nodigen uit om deel te nemen aan het collectieve solidariteitseve-nement. “Er beweegt duidelijk iets in de samenleving,” klinkt Hillaert hoopvol. “Ook politieke partijen kij-ken op van de bewegingsenergie en dynamiek die Hart boven Hard en Tout Autre Chose losweken. We ge-ven een krachtig signaal.”�� Lucas�Destrijcker


BLERI LLESHI:

“Een samenleving wordt alleen sterker als elk van ons een rol kan spelen in het tot stand brengen van alternatieven”

BOVEN HARDHART

vesteren in een sterk aanbod dat mensen rijker maakt in inzicht, ver-beelding en maatschappelijke be-

trokkenheid,” zegt Hillaert. Vooral de missie ‘verbreden’ is een grote uitdaging. Voorlopig kleurt de be-

weging nog te blank, middenklasse en Vlaams. Tout Autre Chose zorg-de al voor een tweetalig karakter,

De Senegalese zanger Ismael Lô zingt in ‘Tayaboné’ over solidariteit en ecologische duurzaamheid.

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

Tadaaam... Daar toverde Molenbeeks burgemeester Françoise Schepmans (MR) een verbleekt geel konijn uit haar hoed te ver-sterking van haar coalitie, namelijk ex-N-VA’er Dirk Berckmans. Ziedaar de Berpmans-coalitie, sprankelend fris, verstomt de Molenbeekse oppositie volledig. Catherine Moureaux terug naar Schaarbeek, staart tussen de benen. Philippe Moureaux bekeert zich van de weeromstuit tot het boeddhisme. RWDM knalt zichzelf uit het niets naar de Champions League. Maar één vraag dringt zich toch op: wat hoopt Schepmans hiermee te bereiken? Voor een alomvattende meerderheid had ze beter nog een man of vier, vijf extra geëist.

Wie zich ook afvroeg wat er bereikt zou worden, was voormalig Brussels Staatssecretaris Bruno De Lille (Groen). Vroeg zich op Facebook af wat uw krant wilde bereiken met het interview vorige week waarin een oorlogsfotograaf een niet zo flatterend beeld ophangt van Molenbeek. Wel, mijnheer De Lille, simpel: jour-nalisten proberen de waarheid te documenteren, en soms is die waarheid zacht, en soms is ze hard. Als ze zacht is dan wordt ze gepubliceerd, als ze hard is ook. Er zijn natuurlijk samenlevingen waarin harde waarheden niet mogen gepubliceerd worden. Dat noemt men dictaturen. En dan zijn er samenlevingen waarin politici hun mening vormen over waarheden, en die mening kan hard of zacht zijn. Dat noemt men democratieën. En dan zijn er samenlevingen waarin politici de boodschappers aanpakken. Dat noemen we perceptiedemocratieën.

In schril contrast met de perceptiedemocratie staat de democratie bij Ecolo, de Franstalige groene partij. Daar verkiezen ze demo-cratisch twee nieuwe voorzitters, een Waal en een Brusselaar. Met 60 procent van de stemmen, allerminst een Stalinistische score, werden Patrick Dupriez en Zakia Khattabi verkozen. Om het democratische gehalte nog te onderstrepen, stemde de meerder-heid der militanten dan ook nog eens voormalig staatssecretaris Christos Doulkeridis als Brusselse kandidaat weg. Dynastieën krijgen weinig kans bij de Franstalige groenen. Uw commentator wil dan ook het Waals-Brusselse duo gelukwensen en oproepen om van Ecolo weer een schitterende partij te maken. Zijn we in Brussel ook meteen van het FDF af.

In dat opzicht was het voorstel om te fuseren met Groen nog niet zo slecht, trouwens. Democracia Real YA!

De geleidehond van Brussels parlementslid en VGC-Raadsvoor-zitter Carla Dejonghe (Open VLD) mag de Senaat niet binnen. Er is nochtans een Brusselse ordonnantie die stelt dat dat wel mag, maar toen Dejonghe vorige week in de Senaat op bezoek was voor een vergadering van alle parlementsvoorzitters, werd haar duidelijk gemaakt dat het goed was voor één keer, maar niet voor meer. Waarom Itch, want zo heet de hond, niet binnen mag in de Senaat is nog maar de vraag. Waarom Brusselse ordonnanties niet werken in het federale parlement ook. Dejonghe leidt de hond op, binnen enkele maanden mag hij echt ingezet worden.

Trouwens wel een goed idee, zo’n geleidehond. Weten ze ten-minste waar naartoe bij de Vlaamse gemeens chapsco mmissie wanneer Daniël Buyle nog eens een pikante speech geeft.

Itch zou ook van pas kunnen komen bij de brede bochten naar links die menig vliegtuig nog durft maken bij het opstijgen van op Brussels Airport. Weet dat vliegtuig tenminste dat dat niet meer mag. Want nu is het een zootje en doet elk vliegtuig maar wat op. Links, rechts, hoger, lager: het lijkt allemaal niet uit te maken voor de controletoren in Steenokkerzeel. Voor het moratorium op brede bochten naar links maakte het ook niet uit, trouwens, maar dat is een ander verhaal.

Het was vorige week eclips-tijd in Brussel, maar volgens een tweet van Paul De Grauwe van de London School of Economics was er in Brussel beter gekeken naar de luchtvervuiling. Die was volgens de berichten namelijk even erg als in Peking. Twee dingen: in Peking was er geen eclips, en dankzij de luchtvervui-ling in Brussel kon je rustig naar de eclips kijken zonder brilletje, want de smog fungeerde als filter. Kost meteen heel wat minder uitstoot om die brilletjes te maken, en met een erge luchtvervui-ling ziet de Brusselse bevolking ook niet welke brede bochten boven Brussel vliegtuigen nemen. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Het enige nadeel bij smog dat wij kunnen bedenken is dat Itch erin verloren kan lopen.

EEN CREATIEVE, KLEURRIJKE OPTOCHTOp zondag 29 maart bundelen vrijwilligers, sympathisanten en organisaties verbonden aan Hart boven Hard en Tout Autre Chose hun krachten in de Grote Parade. Al maanden maken deelnemers zich klaar voor het solidariteits-evenement. Maar hoe verlopen de voorbereidingen en wat kan u verwachten?

Het tijdelijk kampement van Hart boven Hard en Tout Autre Chose iaan het Masuiplein gonst van de activiteiten. In de aanloop naar de kritische op-tocht fungeren de ateliers als tijde-lijke ontmoetingsplaats voor ieder-een die zijn steentje wil bijdragen. Jong en oud schildert, timmert, te-kent of denkt na over verschillende vormen van creatieve, ludieke actie-voering. Minstens 10.000 demon-stranten met vlaggen, ballonnen en kraalwagens worden verwacht. De initiatiefnemers willen geen klas-sieke betoging, maar net een heel creatieve mars. “De parade zal be-staan uit elf blokken”, legt Veroni-que Clette-Gakuba van Tout Autre

HART BOVEN HARD > VOORBEREIDINGEN VAN DE GROTE PARADE

© L

UC

AS

DE

STR

IJC

KE

R


JAN GOOSSENS:

“Hart boven Hard legt de vinger op de onwil en het onvermogen van beleidsmakers en politici om te handelen ‘in het nut van het algemeen’”

RACHIDA AZIZ:

“Hart boven Hard kan een trampoline zijn om ook op internationaal vlak iets in beweging te zetten”

ERIC CORIJN:

“Hart boven Hard is een platform dat perfect aansluit bij de Brusselse sociaal-economische en culturele werkelijkheid”

Chose uit. Elke eenheid draait rond een hartenwens. Burgers of organi-saties die zich bekommeren om het thema kunnen hierbij aansluiten. “Een elfde en laatste blok verenigt alle vlaggen van wie zich achter onze beweging schaart. Samen vor-men ze één kleurrijk mozaïek.”Het thematisch ingedeelde concept moet wervend werken. “Elk on-derdeel heeft een bepaalde kleur, specifieke artistieke invulling en

een eigen themalied, begeleid door verschillende zangroepen en fan-fares”, vertelt artistiek coördinator Vital Schraenen. In het kader van hartenwens acht, ‘eco is logisch’ zingt de Brusselse muzikante Kaat De Windt met het koor Stem Mag-nifique en vrijwilligers van het col-lectief La Voix Des Sans Papiers het nummer Tayaboné. Een traditioneel Senegalees lied dat het einde van de Ramadan inluidt en symbool staat voor generositeit.

Muzikaal slotmoment In de aanloop van de Grote Parade organiseert HbH deze week ver-schillende ‘hartstochten’, te voet van Antwerpen of met de fiets vanuit Oostende, richting Brussel. Aankomst van deze symbolische opwarming is zondagmorgen, voor de aanvang van het evenement. Om 13 uur start de Grote Parade aan station Brussel-Noord om via de Anspachlaan verder te trekken rich-ting het eindpunt op de Kunstberg. Na een muzikaal slotmoment eindi-gen de festiviteiten om 17 uur. � Lucas�Destrijcker

“Elk onderdeel heeft een kleur, een artistieke invulling en een themalied, begeleid door zanggroepen en fanfares”

DEZE WEEK OP DE KEELBEEK > BEELD, TEKST EN WILDKAMPEREN TEGEN KOMST GEVANGENIS

MET DE GEIT VOOROP

Oprichter Pascal Jacqmin en vrijwilligster Stéphanie Guilmin van Haren tv: “Als er iets gebeurt in Haren, dan bellen ze ons op.” © BART DEWAELE

H aren tv is geen zender in de klassieke zin van het woord. Het is een webblog, onder

leiding van Pascal Jacqmin, die het landelijke Haren op de kaart pro-beert te zetten en verdedigt tegen de verstedelijking. “Het is een dorp dat te vaak over het hoofd wordt gezien,” vindt gewezen cameraman Jacqmin. De onderwerpen zijn divers van aard. Aanvechten van bouwprojec-

was niet bepaald blij met een artikel dat was verschenen. Daar moest ik dan uitleg over komen geven op haar kabinet. Dat was op een kantoor dat groter was dan dit café,” licht Jacq-min toe. Ook de inwoners van Haren vinden hun weg naar het medium en dus naar Jacqmin. “Als er iets ge-beurt in Haren, dan bellen ze mij en ben ik heel snel ter plaatse. Niet zo lang geleden was er een schietpartij hier recht tegenover. Nadien heb ik doodsbedreigingen gekregen omdat ik erover had bericht.”

KeelbeekNa een kop thee en een glaasje port voor Jacqmin wandelen we naar de lap grond waar het nieuwe ge-vangeniscomplex moet komen. De mars leidt ons naar het noorden. Onderweg beschrijft hij de stand van zaken in Haren. “Handel is er bijna niet meer. De oorzaak is een-voudig. Omdat Haren onderdeel is van de Stad Brussel betalen hande-laars hier evenveel belasting als een handelaar op het De Brouckèreplein. De keuze is dan snel gemaakt.” De talrijke tags die de nieuwe gevange-nis aanvechten zijn niet te missen. Overal duiken ze op. De Harenaar kan zich duidelijk niet vinden in het project. “Oorspronkelijk waren we niet te-gen het project. In eerste instantie ging de nieuwe gevangenis op een oud industriecomplex verrijzen. Achteraf blijkt dat het moet komen op een gebied van 18 hectare onge-repte landbouwgrond,” verduidelijkt Jacqmin. Dat stukje landbouwgrond is de Keelbeek. Het terrein bevindt zich op het einde van een lang pad dat achter de Harense huizen en door de menige moestuintjes loopt. Vlak voor het betreden van het ter-rein staat een paneel met een op-schrift dat wandelaars en ander gespuis waarschuwt dat het om een vrij gebied gaat.Op de plaats waar de gevangenis moet komen, zijn nu een paar pro-testtenten en hutten opgetrokken. Stéphanie, die ons mee heeft gegidst naar Keelbeek, is een fervente acti-viste tegen de nieuwe penitentiaire instelling. “Het is hier met één tent begonnen. Gestaag zijn er een an-dere bij gekomen. Nu staat er een berbertent, een joert en een met pa-letten gebouwde keuken,” legt Stép-hanie uit. “Er zijn nu op elk moment ongeveer twintig personen aanwe-zig op deze locatie. Bij vergaderin-gen en filmavonden kan dat oplopen tot een honderdtal sympathisanten. Haren wordt geleidelijk aan omsin-geld door faraonische constructies. Met Haren tv wilt Pascal Jacqmin verzet bieden om de authenticiteit van zijn gemeente te vrijwaren. Of dit een geslaagde zet is, zal nog moeten blijgen. Na een kleine rondleiding, een fotosessie, een kennismaking met bewoners en de twee geiten die er vreedzaam grazen, scheiden onze wegen. Jacqmin zal zich, met pen en camera in de aanslag, blijven inzet-ten voor Haren en haar inwoners, terwijl wij huiswaarts keren naar de drukte van de stad, haar problemen en haar perikelen.

Cyril van der Eschen Danny Vileyn

“Ik kreeg doods-bedreigingen omdat ik over een schietpartij had bericht”

HAREN – Pascal Jacqmin is Harenaar in hart en nieren. In een vorig leven was hij cameraman en globetrotter met als uitvalbasis Haren. Na een lange en dynamische carrière en een korte pauze richt Jacqmin Haren tv op. “Haren is met de tijd sterk veranderd, zowel de mensen als de omgeving. Met ‘Haren tv’ wil ik over de stand van zaken berichten,” legt Jacqmin uit.


ten, culturele evenementen en de zonsverduistering aankondigen, om maar een paar items te citeren die de voorbije week de revue passeerden. Een buitenstaander die een eerste keer Haren bezoekt zou kunnen zeggen dat de Verdunstraat en de Harenheidestraat de slagaders zijn van een vergeten dorp. De plaats waar deze twee straten elkaar ont-moeten is het kloppend hart van Haren. Bus 64 rijdt tot halte Korten-back, die zich niet toevallig op dat kruispunt bevindt. Meer dan een winkeltje, een café, een politiekan-toor en een kerkje uit de twaalfde eeuw is er niet. Toch is het een dorp dat leeft. Kettingzagen en boorma-chines doorbreken de rurale stilte op de dag van de zonsverduistering. Het plaatje is nog niet compleet. Haren is een onderdeel van de Stad Brussel. Vreemd genoeg kan er niet naartoe gegaan worden zonder het grondgebied van de Stad Brussel te verlaten. De stad lijkt ver, ver weg. In café Old Time zit Pascal Jacq-min, geboren en getogen in Haren, op ons te wachten. “Als cameraman

heb ik de wereld rondgereisd. Ik heb mijn passie voor audiovisuele beel-den achtervolgd, waar me dat ook naartoe bracht. Zes maanden per jaar op hotel was geen uitzonde-ring, maar eerder de regel,” vertelt Jacqmin. Tien jaar geleden valt het doek en vestigt hij zich weer vol-tijds in zijn geboortedorp. Haren was veranderd. Haren was niet meer wat het vroeger was. Het landelijke karakter heeft hij met de jaren zien verdwijnen, beginnend met de stel-plaats van de MIVB die zich in de jaren 1970 in Haren heeft geves-tigd. “Haren wordt overstelpt met grote bouwprojecten. Dit ten koste van goede landbouwgrond. In mijn kinderjaren werd er hier veel Brus-sels lof geteeld,” weet Jacqmin. Niet ingenomen met de gang van zaken, besloot hij hier wat aan te doen.

DoodsbedreigingenVerandering is niet altijd makkelijk om mee om te gaan. Rust en stabi-liteit zijn kwaliteiten die een mens kan waarderen. Met het oprichten van Haren tv wou Jacqmin de re-

cente evoluties in Haren aan de tand voelen. “Haren tv is een webtelevisie en een blog waar we beeld en tekst op publiceren over zaken die de Ha-renaren aanbelangen,” legt Pascal Jacqmin uit. “Ik ben alleen begon-nen, maar ondertussen zijn er een aantal mensen bij gekomen. Onder andere Stéphanie Guilmin, die hier naast me zit, JP en Ernesto. Zij zijn twee tekenaars.” Jacqmin besloot zijn ervaring en passie in te zetten voor zijn gemeente. En met enig succes, want ze trekken dagelijks rond de 310 unieke bezoekers aan en Sudpresse kwam met de vraag om er een ‘officiële’ blog van te ma-ken, aldus Jacqmin. Politici verliezen Jacqmins geestes-kind ook niet uit het oog. “Ik heb ooit eens een convocatie van Open VLD-schepen Els Ampe ontvangen. Ze

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Bezoeken enkel op afspraak

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Puzzel

[email protected]

PASCAL JACQMIN:

“Vluchtelingen, wees de gastvrijheid welke u aangeboden wordt in België waardig! Ge-draag u steeds voorbeeldig! Respecteer de gebruiken van het land. Blijf onopvallend. Vermijd luidruchtigheid op straat en op openbare plaatsen. Wees gedisciplineerd! Het is in uw eigen belang.”Zo luidt het Duitse opschrift op de binnen-koer van het gebouw aan de van der Wey-denstraat 27, vanaf nu beschermd door de

Brusselse regering. Het gebouw huisvestte de Bijstandsraad voor Joodse Vluchtelingen. Die was bezorgd om de rijzende xenofobie van de Brusselaars als gevolg van de infl ux van Joden die het nazisme ontvluchtten. Met het opschrift wilde de organisatie Joden aanzetten om hun gedrag in het straatbeeld aan te passen. Onder het opschrift is ook een Franstalige vertaling te vinden. Jilan Berroho

GETUIGENIS VAN JODEN-VERVOLGING BESCHERMD

BRUSSEL-STAD > DUITSE TEKST OP BINNENKOER


© J

O V

OE

TS

PARCKFARM WINT PRIJS PUBLIEKE RUIMTE

LAKEN > DANKZIJ UITZONDERLIJKE INBRENG VAN BUURTBEWONERS

Stadsboerderij Parckfarm, gelegen onder de Jubelfeestbrug, is de winnaar van de Prijs Publieke Ruimte 2015. De stadsboerderij be-schikt onder meer over een grote serre, moes-tuinen, een dierenboerderij en een bijenhuis. De Prijs, uitgereikt door het Infopunt Publie-ke Ruimte in Antwerpen, gaat jaarlijks naar het beste project op vlak van openbare ruimte in Vlaanderen en Brussel. Volgens de jury

was vooral de inbreng van buurtbewoners in het project uitzonderlijk. De opdrachtgever en ontwerpers maakten gebruik van parti-cipatie-initiatieven en groeiden zo via input van onderuit. “Een unicum in een sector die steeds meer met blauwdrukken en traditio-nele ontwerpmethoden werkt,” verklaarde de jury. Jilan Berroho

Elk jaar koopt het Nationaal Geografisch Instituut (NGI) luchtfoto’s aan om zijn databank met geografische gegevens aan te passen. Overlappende luchtfoto’s worden daarop op elkaar gelegd, waardoor een 3D-model ontstaat, dat op zijn beurt vergeleken wordt met de gegevens die het NGI al heeft van plaatsnamen, rivieren, bossen en gebouwen. Zo wordt duidelijk hoe de werkelijkheid op het terrein is in vergelijking met de werkelijkheid op de kaart. Als het moet, dan past het NGI de gegevens aan.Het NGI is natuurlijk al zo lang bezig met kaarten maken dat het ondertussen over een indrukwekkend archief luchtfoto’s beschikt. Een selectie hiervan vindt u week na week in deze rubriek ‘Uit de lucht gegrepen’ terug. Het gaat steeds om (oude) luchtfoto’s uit een van de negentien Brusselse gemeenten. Vorige week zag u de Paul Deschanellaan op de grens van Sint-Joost-ten-Node en Schaarbeek, en een stukje van de spoorlijn van de Europese wijk naar het Noordstation. Jaar: 2009.Deze week nemen we u mee naar een makkelijker herkenbare plaats. Een tip: de spoorlijn waarvan vorige week sprake komt er samen met een andere lijn. Een van de stations in de buurt is een begrip bij vele jonge mensen. De foto is wel een tikje gedateerd. CD

UIT D

E LUC

HT G

EGRE

PEN

© N

GI

PS en Ecolo hebben op voorstel van CDH een motie aangenomen die oproept om Belfius overheidseigendom te houden. De alternatieve linkse meerderheid vreest dat gemeenten anders geen geld meer kunnen lenen in de toekomst. Meerderheidspartij MR stemde tegen.

“De federale overheid wil Belfi us opnieuw privatiseren, waardoor gemeenten het moei-lijk zullen hebben om investeringen te fi nan-cieren,” stelt oppositieraadslid Jacqueline Delapierre (CDH). Haar partij legde daarvoor een motie voor in de Elsense gemeenteraad, vorige week donderdag. Belfi us is sinds jaar en dag een partner van Belgische gemeenten; de bank levert heel wat studies en denkwerk af voor lokale overheden, en investeert er ook

in. Daar dreigt bij een privatisering een einde aan te komen.Meerderheidspartij PS en oppositiepartij Ecolo sprongen op de kar. MR wilde liever de federale N-VA/CD&V-MR-meerderheid niet tegen de haren in strijken. Hoewel de Frans-talige liberalen de grootste fractie vormen in Elsene, is de linkse frontvorming toch opmer-kelijk. “Het was een duidelijke ideologische stellingname, en ik wil dit koste wat kost ver-dedigen,” verklaart PS-burgemeester Willy Decourty aan de telefoon aan deze krant. De socialist geeft zijn sjerp in december door aan de liberale Dominique Dufourny.“Maar ik zal wel het politieke akkoord respec-teren en zoals afgesproken afstand doen van mijn stoel,” zo voegt Decourty er nog aan toe. Met de glimlach. CD

Alternatieve meerderheid van links stemt motie

ELSENE > GEMEENTE WIL DAT BELFIUS STAATSBANK BLIJFT

Groep Gemeentebelangen van ex-N-VA’er Dirk Berckmans verruilt de oppositie voor de meerderheid. Zo versterkt burgemees-ter Françoise Schepmans (MR) haar broze bestuur numeriek.

De gesprekken liepen al sinds het begin van dit jaar, maar toch komt de overtocht van Dirk Berckmans als een verrassing. Berck-mans behaalde in 2012 een goed resultaat en wist zich als eenmansfractie in de oppositie

te handhaven met inhoudelijke interpella-ties. In het najaar echter verliet hij de N-VA om tezamen met ex-CDH-fractieleider Yous-sef Lakhloufi Gemeentebelangen op te rich-ten.Beide heren nestelen zich nu dus in de meer-derheid, en krijgen daarvoor enkele manda-ten bij gemeentelijke vzw’s, zoals bij de cel tegen sociale uitsluiting. Schepmans’ meer-derheid telt nu 26 leden op 46. CD

Berckmans gooit het op akkoordjeSINT-JANS-MOLENBEEK > TWEE EXTRA MEERDERHEIDSLEDEN

Burgerinitiatief les Boulistes Bruxellois organiseerde enkele jaren terug hun eerste activiteit op de plaats waar nu het pop-uprestaurant van VTM staat. Symbolisch voor de privatisering van de Brusselse publieke ruimte, vindt medeoprichter Bram Dewolfs.

© ELKE VANOOST

SAMENLEVING > BRAM DEWOLFS OVER DE VERMARKTING VAN BRUSSEL

UW STAD IS VERKOCHT

C ontainers. Gestapeld. Man-nen met en zonder helmen die zonevreemde objecten op

ons petanqueveldje installeerden. Ik wist hoe laat het was, de maand maart. Precies een jaar geleden was ik getuige van éénzelfde ritueel op het Muntplein: Het pop-uprestau-rant. Of hoe een Vlaamse Televisie-maatschappij een uitgemolken mo-dewoord nog weet uit te persen. Wie besliste dit in de publieke ruimte te droppen en niet in één van de vele leegstaande kantoorgebouwen die Brussel rijk is, is niet geweten. Vergelijkbaar met de verkeerslichten

aan de Beurs, gedeeltelijk afgezaagd ten voordele van een reclamebord van JC Decaux. Exemplarisch ook voor het beleid dat de Stad Brussel onder leiding van Yvan Mayeur, op stempapier een socialist, blijft voe-ren. Politieke kleuren vervagen. En de toelating voor de winteropvang van daklozen blijkt geen prioriteit voor onze nieuwe burgemeester en wordt zodoende twee weken te laat getekend. De kerstmarkt daarentegen wordt zelfs te vroeg geïnstalleerd. Drie maanden winterpret. Het wordt al snel duidelijk welke richting de

nieuwe meerderheid ingeslagen is: die van het snelle geld. U voelt waar ik naartoe wil. Neoli-berale stadsplanning.

ParkingbouwwoedeJe kan geen stuk schrijven over de privatisering van de Brusselse pu-blieke ruimte zonder ook het totale wanbeleid in één adem te noemen. Ik geef u even de grote lijnen van de Brussel-Stad Soap mee. 2012, Rood (PS, Spa) & Blauw (MR, Open VLD) besluiten na de gemeenteverkiezin-gen met elkaar in zee te gaan. Een verstandshuwelijk met een huwe-lijkscontract. De politieke filosofie-en van beide kampen lijken op het eerste gezicht lijnrecht nochtans tegenover elkaar te staan. De praktijk leert ons anders. Een ménage à trois met een gedeelde minnaar houdt dit liefdeloze ver-bond in leven. De minnaar, privé-spelers met het grote geld, wordt

met veel wellust langs een ach-terdeur de stedelijke slaapkamer binnengeloodst. Beslissingen die meer dan een miljoen Brusselaars aanbelangen worden in de kleine kamertjes genomen en later zonder veel tegenwind in de gemeenteraad goedgekeurd. Wie zijn deze urbane actoren met zoveel macht? Het zijn de vastgoed-ontwikkelaars, de bierconsortia, de parkinguitbaters. Zij worden de nieuwe eigenaars van wat ooit Brus-sels erfgoed geworden was. Het zijn zij die gaan bepalen hoe ons Brus-sel er straks gaat uitzien, niet u. Parking 58 met zijn alom bekende guerrilla-dakterras krijgt nu voor-namelijk een kantoorfunctie met privé-daktuin. Het Beursgebouw zal een biertempel worden, manifes-teren op de symbolische trappen is nu al verboden wegens verkocht. En laten we onze pleinen niet vergeten die dreigen ten prooi te vallen aan de parking(bouw)woede.Hoe zit dat nu met die parkings, zegt u?

Gedeelde verontwaardigingJuni 2013. De kersverse burge-meester laat zich gewillig fotogra-feren op de redderstoel op Picnic the Streets en Rood recupereert in 2014 de luidkeelse schreeuw voor autovrije centrale lanen. Men “vergeet” echter een globale, in-clusieve, gezonde visie te ontwik-kelen op gebied van mobiliteit, pu-

“Protesten en burgerbewegingen duiken vaker op dan pop-up-restaurants”

© E

LK

E VAN

OO

ST

BRUSSEL – Medeoprichter van burgerinitiatief Les Boulistes Bruxellois Bram Dewolfs maakt zich zorgen over de privatisering van de Brusselse publieke ruimte. De Brusselse politici vergeten een globale, inclusieve en gezonde visie te ontwikkelen op gebied van mobiliteit, publieke ruimte en luchtvervuiling, vindt de bezorgde Brusselaar.


BDWOPINIE


blieke ruimte en luchtvervuiling. Yvan Mayeur, die zoals voorspeld de burgemeesterssjerp overnam van de naar Neo verkassende Freddy Thie-lemans, is op zoek naar zijn eerste wapenfeit. Zijn natte droom: een au-tovrij hypercentrum dat plaats biedt aan evenementen, vol consumeren-de toeristen. De pseudo-participatie met betrekking tot de centrale la-nen wordt in allerijl afgewerkt, “het moet vooruitgaan”, gebruikt Mayeur als argument. In ruil krijgt Blauw een miniring in het centrum en vier extra centrumparkings. Beslissin-gen die tot op heden op geen enkele manier kunnen worden gestaafd.Procedures, zoals studies en test-fases, worden bewust niet gevolgd, hopend dat het middenveld zich in slaap laat wiegen door de toegeving van de voetgangerszone. De protest-stemmen klinken nog steeds erg he-vig, ondanks de sluwe zet om de par-king gepland onder het Vossenplein, te verplaatsen naar de Brigitinnen. Els Ampe, schepen van Mobiliteit en de vrouw achter het elektrisch-trein-ideetje, vindt naast campagne voeren in de Marollen, ook nog tijd om een ‘Pocketpark’ vlak naast de miniring te openen. Spelende kin-deren op nog geen tien meter van al dat kankerverwekkende fijn stof. Waan-zin. Gelukkig is Brussel slimmer dan zijn beleid en gezonder dan zijn luchtkwaliteit. Door de gedeelde verontwaardiging is de cohesie tus-sen de bewuste Brusselaars sterker dan ooit. Protesten en burgerbewe-gingen duiken vaker op dan pop-up-restaurants. De mensen zijn het beu, en terecht. Politici worden ruim-schoots vergoed om de belangen van alle Brusselaars te verdedigen, niet enkel die met een dikke portefeuille. Ethiek lijkt vaak zonevreemd.

Echte publieke ruimte Één raad, voor de Brusselse over-heid: Gebruik uw menselijk kapi-taal in plaats van het te negeren. Er zijn genoeg kansen om de publieke ruimte in samenspraak én met de verschillende belangengroepen vorm te geven. Maak letterlijk en figuurlijk plaats voor echte inspraak en laat daarbij inwoners, handelaars en collectieven samen dromen én realiseren. De versterking van deze publieke ruimte heeft niet alleen tot doel deze op te smukken, maar ook om in dialoog te treden met andere actoren. Zo wordt niet alleen de be-trokkenheid verhoogd maar ook het welbevinden en de gezondheid van alle stadsbewoners verbeterd. Het zou van deze vrijgekomen ruimte ook een meer gedragen, gedeelde ruimte maken. Een plaats door en voor echte mensen, waar het leuk vertoeven is zonder te hoeven con-sumeren. Echte publieke ruimte, voor elke Brusseleir, quoi. �

Bram�Dewolfsmede-oprichter�Les�Boulistes�

Bruxellois

SAMUSOCIAL REAGEERT OP ARTIKEL ‘DAKLOOS IN BRUSSEL’

Het leven op straat is zwaarGraag willen wij reageren op het ar-tikel Dakloos in Brussel (BDW 1465, p.8). Samusocial wil graag in herin-nering brengen dat zijn opdracht erin bestaat onvoorwaardelijke dringende hulp te verstrekken aan iedereen die in sociale nood verkeert en geen on-derdak heeft in Brussel. Het principe van een opvang zonder voorwaarden is fundamenteel voor Samusocial, omdat het ervan uitgaat dat de koude ’s nachts voor iedereen gelijk is en dat het harde leven op straat ook geen onderscheid maakt. De praktische toepassing van deze onvoorwaardelijke bijstand vereist een ‘laagdrempelige’ werking. Door de lage drempel van het onthaal kan voorkomen worden dat mensen op straat moeten worden gelaten die sterk gedestructureerd zijn en daar-door bijvoorbeeld zelfs de elemen-tairste hygiënemaatregelen niet meer nemen. Het is inderdaad zo dat Samusocial mensen opvangt met soms zware psy-chiatrische problemen. Het is zo dat Samusocial de deur wijd openzet voor verslaafden en mensen die het slacht-offer zijn van meerdere drugs tegelijk.

geen schaduw werpen op de realiteit van het werk dat Samusocial dag in dag uit op het terrein verricht.Samusocial bevestigt ten volle dat de benadering vaak wordt aange-past aan de situaties waarmee wij worden geconfronteerd. De manier waarop mensen worden geholpen en opgevolgd, verschilt inderdaad in functie van het feit of de opgevangen persoon een chronisch zwervend bestaan leidt of veeleer in een acute noodtoestand is terechtgekomen. Onze teams hebben de opdracht om mensen die pas dakloos zijn ertoe aan te zetten zich iedere dag op-nieuw in te zetten om een oplossing te vinden die hen van de straat kan weghelpen. En dat is niet om de ene bevolkingsgroep te bevoordelen ten koste van de andere, maar in de eer-ste plaats om te voorkomen dat de groep mensen die terechtkomt in de negatieve spiraal van het zwervers-bestaan verder toeneemt bij gebrek aan een volgehouden begeleiding. Het leven op straat is zwaar. En het leven in een centrum voor noodop-vang zal nooit gemakkelijk zijn. Heel wat punten van de opvang zijn voor vervolmaking vatbaar, daarvan is Samusocial zich bewust en het zet alles in het werk om de omstandig-heden van de opvang jaar na jaar te verbeteren.

Grégory�Polus�enLaurence�Bourguignon,

Directie�Samusocial

Het is inderdaad zo dat Samu-social migranten en mensen van vreemde herkomst opvangt als zij zonder hulp veroordeeld zijn tot een zwerversbestaan in de koude. Vrijwel 1.000 mensen met de meest uiteenlopende problemen worden elke nacht opgevangen in de vijf centra die Samusocial tij-dens het winterplan beheert. Het systeem voor noodopvang laat helaas niet toe dat iedereen over een eigen kamer beschikt. Som-

migen mensen moeten daarom slapen in slaapzalen van twee tot vijftien plaatsen, waarvoor slechts één toilet beschikbaar is. Eén toilet voor 15 plaatsen is nu al een logistiek huzarenstukje in een context van noodopvang. Tenzij we kunnen beschikken over een financiering die een in-dividuele kamer met een indivi-dueel toilet garandeert, zal dit soort verwijt echter niet te ver-mijden zijn. Maar de kritiek mag

PASCAL DUFOUR BETREURT OPHEFFING VERPLICHTE BIBLIOTHEEK VOOR GEMEENTEN

Vlucht naar droomwereldIk ben opgegroeid in een kleine ge-meente op de taalgrens. De bibliotheek die slechts open was op woensdagna-middag en zaterdagvoormiddag was mijn vluchtoord naar een droomwe-reld. Van ‘De Vijf’ over Terlouw naar Walschap, Claus, Boon en ten slotte Ruhsdie. Ik kon het allemaal vinden in die bescheiden plaats in de Paro-chiezaal. Ik sta nog steeds versteld van de passie waarmee de bibliothecaris mijn nieuwsgierigheid stimuleerde. Ik fietste iets harder als ik wist dat de bib mijn bestemming was. Hoewel mijn ouders zelf geen lezers waren, wisten ze dat ik naar een ‘goede’ plaats ging. Soms vraag ik me echt af of ik hogere studies had kunnen aanvatten als ik deze plaats niet had gekend. De huidige bibliotheek is zo veel meer. Zelf weet ik welke dynamiek dat met zich meebracht in Elsene. Naast het li-teraire, is de bib de ontmoetingsplaats geworden voor kinderen met mama en papa, voor jongeren, ouderen en men-sen zoals ik.Een beetje verdwaasd las ik de be-slissing om de bibliotheekverplich-ting voor de gemeenten op het heffen. Naast het feit dat de lokale bibliotheek

daar Luc De Vos, veertien dagen voor zijn trieste heengaan.Ik zie er jongeren komen die anders gevangen zouden zitten in de digi-tale kloof. We weten dat die jon-geren er komen om te chatten, te Facebooken, filmpjes te bekijken en ja, ook games te spelen. Ik zie ook de bibliothecarissen hun best doen om dat toch een beetje te begelei-den. En zo komen deze jongeren toch in een veiligere omgeving met de voor hen zo belangrijke virtuele wereld in aanraking. Velen hebben daar thuis geen toegang toe.Uit de ervaring van de oprichting van de bibliotheek Sans Souci kan ik met zekerheid stellen dat zonder die verplichting, die gekoppeld was aan het opstarten van het lokaal cultuurbeleid, de bib er vandaag waarschijnlijk niet zou geweest zijn. Alvast niet in de huidige vorm. De belangrijke middelen voor het gebouw die van de gemeente kwa-men, had ik zeker niet kunnen onderhandelen zonder die ver-plichting. Ik denk dat dit het geval is voor vele Brusselse gemeenten. Zonder die belangrijke verplichting en de administratieve ondersteu-ning van de VGC om het waar te maken, zouden er vandaag heel wat minder, o zo noodzakelijke, Neder-landstalige gemeentelijke biblio-theken bestaan.�

Pascal�DufourOprichter�bibliotheek�

Sans�Souci

voor vele kinderen vaak de eerste ontmoeting is met cultuur in het algemeen, is het ook de ontdek-kingsplaats met letteren in ver-schillende vormen. Het is zelfs in de huidige rol een soort wijkhuis geworden met specifieke pro-grammatie. Er zijn voorleesmo-menten voor de allerkleinsten. Regelmatig worden interessante schrijvers uitgenodigd. Zo nodig-den we een paar jaar terug Ab-del Kader uit en waren daarmee

ver vooruit op de actualiteit. Dat hij dat weekend ook in de KVS zijn boek over de Koran kwam voorstellen deed er niet toe. Bij ons konden de mensen hem van dichtbij meemaken, zijn hand schudden en zonder microfoon vragen stellen.Laagdrempeligheid is daarbij het kernwoord. Het publiek kreeg de kans om in de vertrouwde om-geving kennis te maken met het ‘andere’. Vorig jaar ontmoette ik

BRIEVEN VAN LEZERS [email protected]

© IVA

N P

UT

T©

AN

DE

VRO

E


BDWOPINIE

Schepen Annalisa Gadaleta (Groen) reageert op de kritiek van oorlogsfotograaf Teun Voeten (foto), die vorige week in deze krant vertelde waarom hij uit Sint-Jans-Molenbeek verhuist.

© ELKE VANOOST

SAMENLEVING > SCHEPEN ANNALISA GADALETA (GROEN) REAGEERT

HEEFT TEUN VOETEN GELIJK?

D e realiteit in onze gemeente is zeer complex: we zijn de tweede armste gemeente

van het hele land en de jongste te-gelijk. Daarnaast zijn we ook wat men kan noemen “een stad van aankomst”. Migranten komen hier terecht, bouwen een beter leven op en trekken daarna weg. Een groei-end aantal middenklassegezinnen beslist om in Molenbeek te komen wonen om verschillende redenen: woningen zijn hier goedkoper, de gemeente ligt vlak bij het stadscen-trum en is gemakkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Boven-dien bruist Molenbeek door haar uitgebreid cultureel en verenigings-

leven, en is de diversiteit die we er kennen, ongetwijfeld een troef.Tot zover het goede nieuws. Want ik erken de problemen die door de heer Voeten worden beschreven. We kampen inderdaad met een be-perkte interpretatie van de islam die helaas meer en meer bijval kent en die het samenleven tussen verschil-lende culturen maar ook bepaalde fundamenten van onze democratie onder druk zet.

HalalmaaltijdenIn Molenbeek wordt al meer dan tien jaar via een beperkt aantal mos-keeën de salafistische interpretatie van de islam actief verspreid. Deze

onderstroom wordt vandaag ver-sterkt door de gebeurtenissen in het Midden-Oosten. De opmars van het IS-kalifaat in Syrië, zeker, maar ook het onopgeloste Palestijnse conflict werken een identitaire terugplooi-ing en een toenemende polarisering in de hand. De terughoudendheid van de democratische Europese landen in het tussenkomen in deze conflicten en de dubbele houding ten aanzien van Israël verzwakt het vertrouwen van moslimburgers in onze instellingen. En door nega-tieve ervaringen met bijvoorbeeld de politie, heeft een deel van de jon-geren bijna geen vertrouwen meer in de democratie. Het klopt ook dat

burgers. Ze vragen halalmaaltijden op school en aandacht voor hun feestdagen. Dat ze respect vragen voor hun cultuur en religieuze voor-schriften is niet meer dan normaal. Dat een vrouw met een hoofddoek achter het loket kan werken, ook.Wil dit zeggen dat we alles moeten aanvaarden in name van het respect voor diversiteit en multiculturali-teit? Natuurlijk niet; er zijn gren-zen die we heel duidelijk moeten stellen en daarvan moeten we geen centimeter afwijken. Het funda-mentalisme dat onze veiligheid in gevaar brengt moet hard aangepakt worden. Een religieus discours dat de vrijheid van meisjes en vrouwen beperkt dus ook. Vanuit deze zelfzekerheid en het vertrouwen in onze democratische waarden moeten we de stap zetten naar een dialoog en samenwerking met de overgrote groep moslims die wel geloven in een harmonieuze samenleving en die werken, stude-ren, hun kinderen opvoeden met een diep geloof in onze maatschap-pij. Als we fanatisme in een hoekje willen drijven, moeten we vooral de hand reiken aan deze grote groep moslims en hen erkennen in hun waarden en waardigheid. We moe-ten hen laten zien dat we racisme en discriminatie even hard aanpakken als fundamentalisme, dat we hen ondersteunen in hun emancipatie-strijd en daarbij de voedingsbodem van fanatisme, armoede en onwe-tendheid, hard aanpakken.

Geloof in democratieVerder moeten we het vertrouwen in onze democratie herstellen; enkele maanden geleden is er in Molenbeek voor de eerste keer een jeugdraad verkozen. Meer dan 17.000 jongeren werden opgeroepen om hun stem uit te brengen. Sinds kort is er ook een werkgroep jongeren en politie die de wederzijdse negatieve beeldvorming wil doorbreken. Jongeren starten spontaan solidariteitsacties met Palestina op vanuit een oprecht ge-voel van betrokkenheid met het leed van een volk en geven de boodschap door dat die betrokkenheid met wat in het Midden-Oosten gebeurt ook op een andere manier tot uiting kan worden gebracht. Onlangs heeft de actie “Ik ben 1080” plaatsgevonden; deze actie van een groep inwoners die Molenbeek op een positieve ma-nier in beeld wilde krijgen, heeft op veel steun en bijval kunnen rekenen.Net omwille van al die positieve acties zie ik wel degelijk oplos-singen voor Molenbeek. Het wordt een moeilijke taak, ik ben me ervan bewust. En ook een taak die het ge-meentelijke niveau overstijgt. Maar mijn geloof in onze democratie en in de Molenbekenaars - ongeacht hun afkomst of religie – is veel groter dan het pessimisme dat uit de woor-den van de heer Voeten druipt.

Annalisa�Gadaleta,Schepen�voor�Nederlandstalige�

Aangelegenheden�in�Sint-Jans-Molenbeek�(Groen)

“We moeten de voedingsbodem van fanatisme, armoede en onwetendheid hard aanpakken”

SINT-JANS-MOLENBEEK – Oorlogsfotograaf Teun Voeten is hard in zijn kritiek over Molenbeek, dat hij voorstelt als een broeinest voor fanatisme en religieuze haat. Hij beschrijft een gemeente waar “het leven grotendeels wordt bepaald door islamitisch fundamentalisme” en ziet zelf geen oplossing meer voor Molenbeek. Zijn kritiek wegwuiven omdat die te eenzijdig is, zou te gemakkelijk zijn, schrijft schepen voor Nederlandstalige Aangelegenheden Annalisa Gadaleta (Groen).

het vandaag anders is dan vijftig jaar geleden, in het begin van de Marok-kaanse migratie. De eerste migran-ten zagen zichzelf als “gasten”. “Niet opvallen” was de boodschap die ze meekregen en ook meegaven aan hun kinderen. Ondertussen zit-ten we aan de vierde generatie: veel moslims zijn hier geboren en willen ook erkend worden als volwaardige

ANNALISA GADALETA:


ZEG HET MET BLOEMEN. Begin deze maand werden een molotovcocktail en een kassei door hun ruit gekieperd, maar drie weken later is bloemenwinkel Flower Attitude in de Dansaert-straat opnieuw open. De uitbaters hebben voor een ludieke heropening gekozen. In een af-beelding op het winkelraam wordt duidelijk gemaakt dat flessen geschikter zijn om bloemen in te zetten dan om molotovcocktails van te maken. Er zijn ondertussen extra veiligheids-maatregelen genomen in de wijk, maar de dader is nog steeds onbekend. JB

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

WERELDWATERDAG. Elk jaar is het op 22 maart wereldwaterdag. Feiten: 748 miljoen mensen hebben nog steeds geen drinkwater in de buurt. 40 procent van de wereldbevolking heeft geen kraan en dus geen lopend water. Protos tekende afgelopen vrijdag in het kader van wereldwaterdag een 3D-waterput in het Centraal Station om voorbijgangers met de neus op de feiten te drukken. Als niet-gouvernementele organisatie zet Protos zich in voor beter waterbeheer in ontwikkelingslanden, maar ook in België. CVDE

Nederlands in Brussel

Ik wou even reageren op de brief van mevrouw Presburg uit Sint-Pieters-Woluwe (BDW 1466, p.19) .Niet alleen bij Actiris is men Nederlandsonkundig, ook bij de politie! Ga daar maar hulp vragen. Je zegt dat men je bestolen heeft en ze begrijpen dat je verkracht werd.Onlangs meegemaakt in het nieuwe commissariaat in Ouder-gem in de Tritomasstraat. Ik wens er een klacht in te dienen tegen onbekenden na een aanrijding met vluchtmisdrijf. Een doodgewone zaak heden ten dage in Brussel. De dienstdoende agent zegt mij in een moeilijk te verstaan Nederlands dat ik even moet wachten omdat hij “incompetent is om een Neder-landstalige klacht te ontvangen“ en dat hij een collega die beter Nederlands kent gaat roepen. Na een tijdje word ik inderdaad verder geholpen door een Franstalige agent die redelijk goed Nederlands spreekt en nota neemt van mijn klacht. Ondertus-sen was er een andere Nederlandstalige dame binnengekomen die dringend een klacht wou indienen om een poststuk tegen te houden. Er volgde een onderhoud (in het Frans en dus onbe-schoft ten overstaan van betrokken dame) tussen de verschil-lende aanwezige politiemensen die aan deze dame doodleuk mededeelden dat “indien het echt dringend is, de klacht in het Frans moest ingediend worden, omdat niemand nota kon ne-men van haar klacht in het Nederlands en ze redelijk lang zou moeten wachten, met alle gevolgen van dien.“Dit is natuurlijk één aspect van de service van de police de la capitale . Het tweede aspect is dat ik de politie meegedeeld heb dat er veel kans was dat mijn wagen aangereden was in de parking van Delhaize Boondaal, waar cameracontrole is en men eventueel deze bewakingsbeelden kon opvragen. Met een glimlach heeft de politieagent mij gevraagd: “Denkt u echt dat we dat verder gaan onderzoeken?“ Waarop ik mij de vraag

stelde: “Waarvoor dient het om een klacht in te dienen?” Het prijskaartje van de herstelling aan mijn wagen is bijna 2.000 euro. Bijkomend heeft hij men mij gezegd dat indien ik meer info nodig zou hebben, ik dadelijk naar hem moest vragen om-dat er anders veel kans was dat men mij niet zou verstaan. Met dank aan onze Vlaamse mandatarisssen die zo’n toestanden tolereren en deze politiemensen ook laten benoemen.Aansluitend wou ik nog even kwijt dat er tijdens de nieuw-jaarsperiode een ‘Feestentombola’ georganiseerd werd in Watermaal-Bosvoorde, met de steun van de gemeente. Deel-nemingsformulieren moesten in de daarvoor voorziene urne in het gemeentehuis gedeponeerd worden. Op het gelijkvloers stond er in de gang inderdaad een grote doos met bovenaan een gleuf, waarop langs alle kanten Tombola des Fêtes was geschre-ven. Waarschijnlijk mochten Nederlandstaligen niet meedoen? Ik heb aan een Nederlandstalig gemeenteraadslid, via e-mail, mijn beklag gedaan. Ik wacht nog steeds op een antwoord. Misschien dat, als hij dit artikel leest, hij mij een antwoord zal sturen. � Henk�Hillaert,�� Watermaal-Bosvoorde

Dakloos

Ik was met stomheid geslagen door het artikel over de twee daklozen (BDW 1465, p.8-9) . Normaal is het OCMW er voor alle mensen, welke taal ze ook spreken. Ik vind het niet kun-nen dat de mensen die voor een dergelijke instelling werken, enkel Frans spreken. Waar blijft dan die tweetaligheid hier in Brussel? Het is van groot belang dat wij als Nederlandstaligen in onze moedertaal kunnen geholpen worden. Ik vraag mij af of hier voor ons Nederlandstaligen wel iets gedaan wordt. Zijn wij

dan alleen maar goed om de schatkist te vullen? Voor de rest laten ze ons, Nederlandstalige Belgen, in de kou staan. Dit is een grote schande voor ons allemaal. �� Maria�Pajaz,�� Evere

Vlaamse zorgverzekering

Ik heb het opiniestuk van mevrouw Dhaene over de zorgver-zekering (BDW1464, p. 16-17) goed gelezen. Samen met een groep senioren uit Vlaanderen, Wallonië en Brussel hebben we een paar jaar geleden een colloquium georganiseerd in het federaal parlement met als titel ‘Confrontatie tussen Vlaande-ren, Wallonië en Brussel over het behoud van de zorgverzeke-ring als federale competentie’. Onze conclusie, als oude Belgen, was dat de zorgverzekering een federale materie moest blijven. Zo vermijdt de regering moeilijke toestanden. � Roselyne�Lories,�� Vorst

Correctie

In het artikel ‘Waar de wakkere boerin naar school ging’ (BDW 1465, p.12) over het Instituut van Ossegem is een fout geslopen. Niet Jan Lindemans, directeur van het Instituut van Ossegem, was landbouwingenieur, maar wel zijn broer Paul Lindemans, die ook tijdelijk lesgever was in de school. Paul Lindemans werd nadien inspecteur van het landbouwonder-wijs. Jan Lindemans was dokter in de Germaanse Talen en medestichter van Eigen Schoon, zo meldt Jans dochter Juliana Lindemans uit Laken. Onze excuses.

Teun Voeten

Nog nooit heb ik me zo kunnen herkennen in een kran-tenartikel als dat van Teun Voeten (BDW 1466, p.6-7) . Hij heeft de moed gehad om als intellectueel te zeggen waar het op staat en dat de islamisering geen sprookje is. Deze ontwikkeling heb ik al jaren zien gebeuren. Vanaf 1993 ben ik in Schaarbeek gaan wonen en mocht van geluk spreken om daar in 2006 weer te kunnen ver-trekken. In die dertien jaar heb ik deze gemeente zien veranderen zoals Teun Voeten het zo mooi beschrijft en fotografeert. Ik ben bang dat de toekomstvisie die Michel Houellebecq in zijn laatste roman ‘Soumission’ ontvouwt niet tot Frankrijk alleen beperkt zal blijven!�� Harry�van�Voorden,�Le�Roeulx

SINT-JANS-MOLENBEEK – Teun Voeten is oorlogs-

fotograaf en antropoloog, en woonde tot voor kort in

Molenbeek. Hij trok er weg, omdat hij de verpaupering

en de islamisering niet meer kon verdragen. “Het is

een etnisch-religieuze enclave geworden van een zeer

gesloten, bekrompen gemeenschap.”

D onderdagochtend, markt-

dag in Sint-Jans-Molenbeek.

Het moet ondertussen al een

cliché zijn, en komt waarschijnlijk

voor in menige reportage over Mo-

lenbeek.

“Ja, eigenlijk wel best exotisch en

zo. Gezellig,” weet Teun Voeten.

Het moet zowat het enige positieve

zijn dat Voeten over zijn voorma-

lige woonplaats zegt. Wat volgt is

dan ook geen liefdesverklaring aan

Molenbeek, maar een vlijmscherpe

aanklacht tegen een gemeente die

steeds islamitischer wordt, en daar-

door steeds intoleranter.

Voeten is al 25 jaar oorlogsfoto-

graaf, en verdiende zijn sporen

door in New York samen te wonen

met daklozen, door het extreme ge-

weld van Mexicaanse drugskartels

in beeld te brengen en beelden te

schieten in oorlogen in onder ande-

ren Rwanda, Bosnië, Afghanistan,

Liberië, Irak en Afghanistan.

Mon frère

“Eh mon frère, combien ça coute?,”

vraagt Voeten wanneer we halt hou-

den bij een fruitkraam. Hij koopt

een appel, om er nadien smakelijk

zal daar nooit iemand anders mee

lastigvallen.”

Anti-imperialisme

“Ik ben een anti-imperialist,” zegt

Voeten, als statement. “Ik vecht te-

gen Islam-imperialisme.”

“Nietzsche had

gelijk. De moderne

mens wentelt zich

in zelfhaat en

capitulatiedrang”

Voeten: “Als antropoloog heb ook ik de politieke correctheid met de paplepel ingegeven gekregen.”

© IV

AN

PU

T

“Tot 2005 was

ik nog gematigd

positief. Ik dacht

dat sommige

buurten er boven-

op zouden komen”



TEUN VOETEN TREKT VOOR

DE LAATSTE KEER DOOR ‘ZIJN’ GEMEENTE

OORLOGS-

FOTOGRAAF

IN MOLENBEEK

deerde ramen. “Hier is een van die

obscure moskeetjes waar ik dezelfde

mannen heb zien lopen als in Syrië:

jihadi-dresscode.”

Terug op de markt zegt Voeten: “Ik

heb in het begin nog in de Arabische

lente geloofd, heel even. Op Tunesië

na is die echter dood gebleven, die

lente. Nu denk ik dat sommige cul-

turen in de wereld misschien geen

boodschap hebben aan democratie

zoals wij die beleven.”

Vorming

We wandelen richting Ribaucourt.

“Goh, dat is de eerste keer dat ik

op het terras van dat theehuis een

vrouw zie zitten,” zegt Voeten. “En

dan nog zonder hoofddoek.”

Eerder telde de oorlogsfotograaf de

hoofddoeken op straat. Het was de

meerderheid.

“Het is alleen maar erger gewor-

den,” voegt Voeten er aan toe.

In de Ribaucourtstraat. “Islami-

tische Staat is de ideologie van de

haat in de praktijk gebracht. Daar-

om dat het ook zo succesvol is: er is

een grondgebied, een land waar je

de haat tegen ongelovigen zomaar

in de praktijk kan brengen. Niet al-

leen jonge mannen, maar ook jonge

vrouwen vinden het best geil daar.

Men zegt dat ze maar met honder-

den zijn, de Belgische Syriëstrijders,

en dat dat niet veel is. Maar tel daar

de actieve sympathisanten bij op, de

complotdenkers, de conservatieve

moslims die IS misschien niet steu-

nen, maar ook niet afvallen, en je

bent al met veel.”

We vragen of er echt geen remedie

is.“Onderwijs, maar als ik dat zeg,

word ik ook plots als linkse bien-

pensant geklasseerd. Toch is dat nog

iets waarin ik geloof. Filosofie, vor-

ming. Tussen haakjes: ik ben nooit

links geweest. Rechts trouwens ook

niet.”

“We hebben hier nogal de neiging

om dreigingen weg te rationalise-

ren. De bevolking is terecht bang

voor IS, maar krijgt te horen dat de

kans statistisch klein is dat je het

leven laat in een aanslag. Dat kan

wel zijn, maar angst is per definitie

irrationeel, en het is zeer begrijpelijk

dat mensen bang zijn. Als de elite

dat weglacht of wegcijfert, dan gaan

we er niet geraken. Eerlijk en open

debat, waarbij de dingen benoemd

worden. Dat hebben we nodig.”

Voeten is niet per definitie pessi-

mistisch, of bang. Toch zegt hij dat

hij tegenwoordig in Brussel oplet als

er een gek uitziend individu met een

rugzak de metro opstapt.

Hij denkt na, en zegt: “Misschien

zullen we wel het begrip ‘overwin-

ning’ moeten herdefiniëren. In

vroegere oorlogen won één van de

partijen. De verliezer werd in de pan

gehakt. Onvoorwaardelijke over-

gave. Nu heerst er een permanente

strijd met een ongrijpbare, flexi-

bele vijand die niet op een klassiek

slagveld wordt uitgevochten. Totale

overwinning, eliminatie van IS en

haar gedachtegoed is onmogelijk.

We moeten leren leven met een hoe-

veelheid geweld in onze samenle-

ving, en dat geweld zal blijven.”

�Christophe�Degreef

Voeten in een verlaten canapé: “In Molenbeek wonen veel weters.”

steeds belangrijker wordt. Vrouwen

krijgen de raad een hoofddoek te

dragen, en als ze dat niet doen wor-

den ze geïntimideerd.” Terwijl Voe-

ten dit zegt lopen talloze vrouwen

met hoofddoeken voorbij.

We gaan het loftcomplex binnen.

Voeten begroet een ex-buurman, en

leidt ons rond. Naar de parkeerga-

rage, waar hij op een knopje duwt.

Via de grote garagepoort komen we

weer buiten. “Iedereen parkeerde

hier zijn auto voor de ingang, en

men was nooit gehaast om die te

verplaatsen. Je mocht ook de poort

niet laten openstaan, want dan was

er gegarandeerd iets gestolen.”

Politiek correct met de paplepel

“Weet je, er is blank racisme. Uiter-

aard. Maar Marokkanen zijn ook

maar mensen, en zij zijn dus ook

racistisch. Waarom zouden ze dat

niet kunnen zijn? Maar ik hoef u ook

niet te vertellen dat de verstikkende

politieke correctheid jarenlang heeft

verhinderd dat je zoiets kon zeg-

gen.”

We vragen waar die correctheid van-

daan komt. Voeten is antropoloog

van opleiding, en vertelt hoe hij po-

litieke correctheid met de paplepel

ingegeven kreeg. “De Duitse filo-

soof Friedrich Nietzsche had gelijk.

De moderne geseculariseerde mens

heeft de Sklavenmoral van de chris-

tenen behouden en wentelt zich in

gemoet. “Het afval wordt gewoon

uit het raam gekieperd. Ik kan het

weten, want ik woon hier al 24 jaar.”

Voeten neemt een foto, iets wat hij

trouwens tijdens de wandeling on-

ophoudelijk doet.

“Islamitische Staat is als een blik-

debat. Zelftwijfel om jezelf te ver-

beteren. Streven naar de waarheid,

en, terwijl er verschillende interpre-

taties bestaan, interpretaties rang-

schikken volgens feitelijke toetsing.”

“Mensen hebben wel hun spiritu-

aliteit nodig. Niets mis mee. Het

in te bijten, terwijl hij voortgaat met

zijn uitleg. “Tot 2005 was ik nog ge-

matigd positief over Molenbeek. Ik

zag de problemen, maar dacht dat

sommige buurten in laag-Molen-

beek er wel bovenop zouden komen,

zoals in New York een buurt ook kan

omslaan. Maar hier is er boven de

sociaal-economische problematiek

nog een politiek-religieuze dimensie

bij gekomen.”

We komen aan bij het loftcomplex

waar Voeten gewoond heeft. Onder-

tussen heeft hij nog een praatje ge-

maakt met een zwarte straatveger.

Voeten heeft de gave de mensen aan

te spreken en praatjes te beginnen,

steevast beginnend met ‘Eh, mon

frère’. De veger klaagt over het vuil-

nis, en over auto’s die eenrichtings-

straten verkeerd inrijden.

Voor het loftcomplex staat een ver-

laten canapé. De oorlogsfotograaf

zet zich gemakkelijk en gaat verder

met zijn betoog. “De Marokkanen

van Molenbeek hebben een sterk

parochiale cultuur. Laag-Molenbeek

is een etnische enclave van een zeer

gesloten gemeenschap. Daarop

heeft zich een toenemend islamis-

me gevestigd, een onderstroom die

zelfhaat en capitulatiedrang. Wij

vinden dat wij schuld hebben aan al

het leed van de wereld. We hebben

op een kortzichtige manier onze ei-

gen godsdienst weggegooid en den-

ken dat we vrij zijn. Aan de andere

kant heb je nu vijftig tot zestig pro-

cent van de Europese moslims – vol-

gens een recente studie uit Berlijn –

die een zeer conservatieve invulling

van de islam volgen. De rest niet,

dus, maar een groot deel onder hen

is wel vatbaar voor het verwijt dat

ze dan niet vroom genoeg zijn. Net

zoals meneer pastoor vroeger men-

sen ‘raad’ kwam geven, en heel wat

mensen plots in een vlaag beseften

dat ze niet vroom genoeg waren.”

“De meeste moslims die ik in mijn

leven heb ontmoet zijn wel lieve,

goede mensen, maar zeer beïn-

vloedbaar voor godsdienstige ver-

wijten.”

Voeten onthult dat hijzelf katholiek

is. “Ik ben gelovig, maar dat is iets

persoonlijks tussen mij en God. Ik

probleem met moslims is vaak dat

ze weters worden in plaats van gelo-

vigen. Zij weten wat de waarheid is,

en daarmee gedaan. In Molenbeek

wonen veel weters.”

Arabische lente

Aan een sociaal woningencomplex

houden we halt. De tuin ligt vol af-

val. Een oud dametje komt ons te-

semafleider waar alle spanningen

en frustraties samenkomen. We

leven in een goor neoliberaal tijd-

perk, en mensen worden door het

economische systeem aan de kant

gezet. Ze worden steeds overbodi-

ger, kijk maar naar de berichten over

de nieuwe golf automatiseringen

die op komst is. De strenge islam

biedt buitengesloten jongeren een

sterke identiteit en groepsgevoel,

en daarbovenop een staat die je de

kans geeft om iemand te zijn, om

avontuur te beleven, om te ‘leven’

tout court. In 2012 had je nog een

soort idealisme bij jongeren die

naar Syrië trokken. Ze gingen tegen

dictator Bashar Al-Assad vechten.

Naïef, maar begrijpelijk. Maar nu is

Islamitische Staat puur fascistoïde

geworden. Iedereen die zich daar nu

nog bij aansluit is medeplichtig aan

oorlogsmisdaden.”

Voeten was drie keer in Syrië tijdens

de oorlog. Terwijl we door de Rans-

fortstraat lopen, houden we halt

bij een anoniem pand met geblin-

Is hij ook tegen Amerikaans impe-

rialisme? “Simpel,” zegt Voeten.

“Amerika schendt ook mensenrech-

ten. De wreedheden in de Iraakse

Abu Graib-gevangenis zijn een goed

voorbeeld. Maar in de VS kan je dat

zeggen zonder gestraft te worden.

Er wordt voordurend een open, eer-

lijk en hard debat gevoerd. Dat is

typisch voor de Westerse cultuur:

MOLENBEEK DOOR DE LENS VAN TEUN VOETEN:

© IVA

N P

UT

© T

EU

N V

OE

TEN

Teun Voeten (2)

Een merkwaardig en interessant gesprek met Teun Voe-ten, over diens verblijf in Molenbeek. In eerste instantie omwille van de inhoud; ook al zullen de meeste lezers die de gemeente wat kennen niet echt verwonderd zijn over de vaststellingen, ervaringen en zorgen die Voeten formuleert. Maar vooral merkwaardig is het dat hij daartoe de gelegen-heid heeft gekregen. Alvast één politieke partij mag van BDW tot dusver niet op die goodwill rekenen. Teun Voeten heeft ge-lijk waar hij een eerlijk en hard debat, typisch voor de westerse cultuur noemt. Tot nog toe heeft BDW zich wat dat betreft ech-ter nogal atypisch opgesteld. Hopelijk kondigt dit gesprek een nieuwe lente aan?�� Luk�Van�Nieuwenhuysen,�Bornem

BR

IEVE

N V

AN

LEZ

ERS

[email protected]

© B

AR

T D

EW

AE

LE

D e nieuwe ruimtes van Globe Aroma schuilen voorbij de gang achter het huizenblok op nummer 26, naast Ma-

ria Boodschap. De twee ruime verdiepingen van de voormalige meubelopslagplaats baden er in het licht dat door het glazen dak en de lichtkoepels tot beneden valt. De bovenverdie-ping zal voortaan fungeren als grote tentoon-stellingsruimte. Daar is ook kantoorruimte en een klein vergaderzaaltje. Beneden bevinden

zich dan een keukentje, een goed uitgeruste repetitiezaal voor muziekgroepen die ook ge-bruikt kan worden als filmzaal, en een ruim atelier waar verschillende beeldende kunste-naars aan het werk zijn.

ProcesEen vijftigtal vrijwilligers realiseerde eind au-gustus de verhuizing van aan de site aan de Sint-Jorisschool in de Cellebroersstraat, waar

BRUSSEL - Er gist wat in de Moutstraat. Sinds september heeft de sociaal-artistieke organisatie Globe Aroma er haar intrek genomen in een ruim, rijkelijk verlicht gebouw. Zaterdag is iedereen uitgenodigd voor de feestelijke opening ‘Se la Fet!’.

VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

© S

AN

DE

R D

E W

ILD

E


Globe Aroma de voorbije twaalf jaar haar wer-king uitbouwde. De verf op de nieuwe plek is nog niet helemaal droog en de inrichting ervan zal ook na het openingsfeest nog wel een tijdje een work in progress blijven, maar het publiek van Globe Aroma heeft er alvast zijn draai ge-vonden. Globe Aroma is een erkende sociaal-artistieke organisatie, naast Zinneke de enige in Brussel, die zich richt op de integratie en het welbevinden van nieuwkomers door middel van kunst en cultuur. Hetzij kunstenaars die in ons land hun artistieke werk willen verder-zetten, hetzij mensen zonder directe artistieke achtergrond die door middel van artistieke projecten en culturele participatie aansluiting proberen te vinden bij de samenleving.

GLOBE AROMA OPENT

NIEUWE STEK MET FEEST

NIEUWE BEHUIZING,

VERBETERD AROMA

Foto boven: Conté Morlaye, een van de vrijwilligers, legt mee de laatste hand aan het gebouw. In totaal werkten vijftig vrijwilligers mee aan de verhuizing.

Foto rechts: Els Rochette (staand) is artistiek en zakelijk leider van vzw Globe Aroma, die zich richt op de integratie en het welbevinden van nieuwkomers door middel van kunst en cultuur.

© S

AN

DE

R D

E WIL

DE

“Wij willen een broedplaats en een ontmoe-tingsplaats zijn,” zegt artistiek en zakelijk lei-der Els Rochette, “een plek om te creëren en te presenteren, om in contact te komen met el-kaar en met Brusselaars die hier al veel langer wonen, en om met onze hulp de weg te vinden naar de theaters, concertzalen, musea en an-dere artistieke platformen in de stad.”De nieuwkomers vinden hun weg via het Klein Kasteeltje, inburgeringsbureau Bon en ook meer en meer via mond-tot-mondreclame. Bij Globe Aroma krijgen ze ook sociale begelei-ding om hun deelname aan de artistieke pro-jecten te optimaliseren. Rochette: “Het ene versterkt het andere: door mensen een keer mee te nemen naar het theater, sterk je hen ook in de overtuiging dat ze iets waard zijn en

ook de samenwerking tussen kunstenaars uit verschillende disciplines.” In de tentoon-stellingsruimte staan al verschillende nieuwe werken klaar. Ook de repetitieruimte, met nieuwe instrumenten en apparatuur, wordt elke dag tot tien uur ‘s avonds gerepeteerd.Meestal gaat het om artiesten die vroeger al kunstenaar waren en dat hier willen verder-zetten. Rochette: “Hen zie je aanvankelijk ook vasthouden aan de traditionele manier van werken in hun thuisland, omdat dat hun enige zekerheid is. Maar na een tijd merk je dat ze andere dingen gaan uitproberen. Van-daar dat ‘Cultuurlijn’, één van onze belang-rijke deelwerkingen ook mensen meeneemt naar theater- en dansvoorstellingen, concer-ten, tentoonstellingen en films in de stad. We organiseren zo negen uitstappen per maand, dankzij de enthousiaste steun van heel veel vrijwilligers en de goede banden met huizen als het Kaaitheater, Beursschouwburg, Théâ-tre Varia of Wiels. Via het Kunstenfestival-

“De kunsten zijn de ultieme plaats om uiting te geven aan een vrijheidsgevoel. Voor mensen die uit Eritrea, Syrië of Irak hier aanbelanden betekent dat echt iets”


desarts komt er binnenkort ook een choreo-graaf uit Tel Aviv bij ons in residentie.”Ook vrijwilligers en stagiairs uit de Brusselse scholen uit de buurt passeren, en een al langer in Brussel gevestigde kunstenaar uit de Mout-straat heeft ook al spontaan zijn weg gevon-den naar het atelier. “Op zulke vragen zeggen we vaak ja. We willen heel flexibel zijn in onze contacten en onze werking, en zo tonen dat je met weinig middelen veel kan doen.”Een derde pijler van de werking van Globe Aro-ma zijn de projecten in andere wijken van de stad. Rochette: “Dat doen we elk jaar met een andere professionele kunstenaar die samen-werkt met gewone Brusselaars en met nieuw-komers die niet per se een artistieke achter-grond hebben maar wel een verhaal willen vertellen. Zo hebben we twee jaar geleden de kortfilm BXL-NORD gemaakt, en vorig jaar de documentaire Vooruitgangstraat/Rue du Pro-grès. Dit jaar blijven we in deze wijk en wer-ken we samen met theatermaker Simon Alle-meersch. Vanaf april begint hij aan het project De Brievenschrijver. De overgrootvader van Simon zat tijdens de Tweede Wereldoorlog gevangen in een kamp in het Nederlandse Zeist. Daar was hij de brievenschrijver voor de analfabete soldaten en dus de contactpersoon die zowel de liefdesverklaringen als het slecht nieuws van het thuisfront voorlas. Simon wil nu onderzoeken hoe de nieuwelingen hier in contact blijven met hun thuisfront. In mei of juni gaan we ook naar Zeist om daar een do-cumentaire te maken in het voormalige kamp, dat nu een asielcentrum is geworden. Daarom wordt het project ook gesteund door het pro-gramma Beste Buren dat samenwerkingen tussen Vlaanderen en Nederland stimuleert. In december is het resultaat te zien in het Kaaitheater, dat coproducent is.”

VoetbalsfeertjeVoorts hoopt Globe Aroma op deze nieuwe plek wat meer werk te kunnen maken van een eigen identiteit, en de zichtbaarheid en de toegankelijkheid van de organisatie voor de buitenwereld te kunnen verhogen. Vandaar dus alvast het gratis publieke openingsfeest. Dat begint met een kleine parade van percus-sionisten en dansers langs de Oude Graan-markt, de Vlaamsesteenweg en de Nieuwe Graanmarkt. Daarna staan er concerten op het programma van een twaalftal zeer diverse groepen, zowel op het podium in de voor ver-keer afgesloten Moutstraat als in de tentoon-stellingsruimte, waar ook beeldend werk zal te zien zijn. In de repetitieruimte worden de films getoond die de afgelopen jaren gereali-seerd werden. Er zal ook lekker gegeten kun-nen worden want verschillende mensen uit verschillende werelddelen die in het verleden met Globe Aroma te maken hadden en over uitzonderlijke kookkunsten beschikken, ko-men die nog eens demonstreren.‘s Avonds wordt zelfs de voetbalwedstrijd België-Cyprus uitgezonden, en dat vindt Els Rochette, zelf supporter van Union Saint-Gil-loise, geen detail: “Het voetbalstadion is een plek waar je in een positieve sfeer praat met allerlei mensen die je in dagelijkse leven zelfs nooit zou tegenkomen. Die sfeer zou ik graag wat meer willen terugvinden in cultuursector. Dat en het gevoel van vrijheid. De kunsten zijn de ultieme plaats om uiting te geven aan een vrijheidsgevoel. Voor mensen die uit Eritrea, Syrië of Irak hier aanbelanden betekent dat echt iets. Als je dat gevoel kan combineren met artistieke vrijheid dan zie je dat mensen openbloeien en weer durven dromen.”

Michaël Bellon

Se la Fet!, feestelijke opening Globe Aroma, op zaterdag 28 maart van 13u30 tot 2u00, Moutstraat 26, Brussel (binnen en buiten), 02-511.21.10, [email protected],www.globearoma.be, gratis.

dat ze naar een eigen plek in de samenleving kunnen streven. Daarom is er ook geen sprake van selectie op basis van artistieke kwaliteit of kwantiteit die de kunstenaars afleveren, het gaat om het proces.”

FlexibelEls Rochette toont zich in ieder geval opge-togen met de nieuwe locatie. Met Terra Nova, dat Nederlandse taallessen organiseert, is in-middels ook de gewenste co-huurder gevon-den. “Vergeleken met vroeger beschikken we hier over een veel grotere oppervlakte, en zijn de kantoren, het atelier, de expositieruimte en de repetitieruimte niet meer verspreid,” aldus Rochette. “Dat maakt alvast dat er plaats is voor grotere kunstwerken, en het bevordert

TUNESISCHE NEYSPELER BRENGT AFSCHEIDSCONCERT BIJ MUZIEKPUBLIQUE

‘SUPERDIVERSITEIT KOMT HET MOOIST TOT UITING IN MUZIEK’

‘I k ben uitgeblust maar ik wil er wel nog een laatste keer een lap op geven, in de vorm van

een concert dat multicultureel Brus-sel mooi in kaart brengt,” klinkt het bij de muzikant.Houssem Ben El Kadhi’s verhaal spreekt tot de verbeelding. Sinds 2001 reisde de Tunesiër door Euro-pa en de Arabische wereld om op te treden, totdat hij zeven jaar geleden besliste in Brussel te blijven met als droom zijn muzikale ambities hier te verwezenlijken. Hij integreerde zich al snel in het Brusselse weefsel en mocht grote namen als de Brussels-Tunesische zangeres Ghalia Benali en de van oorsprong Joegoslavisch-Jordaanse gitarist en oudspeler Karim Baggili begeleiden. Ook het Brussels-Gentse Hijaz nodigde hem uit om zich bij het ensemble te voe-gen en Muziekpublique nam hem op in het lerarenkorps van zijn wereld-muziekacademie.Alles leek op wieltjes te lopen, moesten de papieren geen stokken in de wielen gestoken hebben. “Ik kreeg vaak voorstellen van groepen om met hen mee te spelen. De ver-leiding is groot om erop in te gaan, maar dan begin je te piekeren. Zon-der verblijfsvergunning mag je het territorium niet verlaten, het is dus haast onmogelijk om internationaal te spelen,” zegt El Kadhi. “Net na de aanslagen op Charlie Hebdo had Ka-rim Baggili een optreden in Lyon. Ik wilde het risico niet nemen onder-weg tegengehouden te worden door de Franse politie.” Zo heeft El Kadhi de voorbije jaren wel tien belang-rijke concerten gemist, in New York met Ghalia Benali, in de Arabische wereld met Hijaz. “Maar ook naar Zwitserland of Engeland kon ik zon-der papieren niet gaan. Die situatie heeft me kapot gemaakt. Beetje bij beetje heb ik me teruggetrokken uit die groepen.”

UitwisselingEl Kadhi is nochtans een en al lof over Brussel. “Ik woon in Sint-Gil-lis en voelde me er meteen thuis. Voor mij is het zeer belangrijk een buurtleven uit te bouwen, zo is het ook in Tunesië. In Sint-Gillis ging dat makkelijk. In het begin heb ik

ELSENE – Op donderdag trommelt de Tunesisch neyspeler Houssem Ben El Kadhi al zijn muzikale vrien-den op voor een afscheidsconcert bij Muziekpublique. Hij keert terug naar zijn land. Het is niet van willen maar van moeten. Na zeven jaar strijd voor een vaste verblijfsvergunning, gooit hij de handdoek in de ring.

Houssem Ben El Kadhi: “Ik heb alle stappen gevolgd om een verblijfsvergunning te krijgen, helaas tevergeefs.”

© YA

SM

INA

BA

GG

ILI

“Het is tijd om terug te keren en voor mijn moeder te zorgen”


die toont hoe het begrip superdiver-siteit op een mooie manier ingevuld kan worden. We mogen ons ver-wachten aan ney, viool, flamenco-gitaar, Afrikaanse percussie, Frans chanson, Arabische luit, Aziatische en Indische klanken, verrassende wendingen en onverwachte gasten.Maasalam Rafiquna Houssem, de naam van de concertavond, bete-kent ‘vaarwel, kameraad Houssem’. “Het is Peter Van Rompaey van Muziekpublique die met die naam gekomen is, er zullen vijf projecten te zien zijn die avond, vijf groepen bij wie ik speel. Karim Baggili en Ghalia Benali zijn de bekendste na-

vaak in plaatselijke cafés opgetre-den, gewoon uit liefde voor de mu-ziek en om mijn muziek met ande-ren te delen. Daaruit zijn heel wat vriendschappen ontstaan,” vertelt El Kadhi. “Brussel is een zeer mul-ticulturele stad en ze barst van mu-zikaal talent. Het is zeer leerrijk om met muzikanten uit verschillende culturen te werken, dat geeft ook een mooie klankkleur, een specifiek timbre waar ik van hou.”Als muzikant kwam hij vrij snel van de grond in Brussel. “In het begin via Marokkaanse en Arabische mu-zikanten zoals Moufadhel Adhoum (Tunesische oudspeler, bt) die me uitgenodigd heeft in verschillende groepen, ondermeer Hijaz, nadien kreeg ik ook voorstellen van muzi-kanten uit andere genres. Het feit dat mijn instrument niet zo gang-baar is, helpt ook. En ik ben altijd geïnteresseerd geweest in andere muziekgenres, als is de ney niet zo geschikt voor fusie. Daarom speel ik ook kawala, eveneens een blaasin-strument uit bamboe. De ney klinkt oriëntaalser, de kawala lijkt wat op de Indiase bansuri en past zich makkelijk aan andere genres aan.”Die muzikale openheid bracht hem naar podia als Bozar, Flagey, De Doelen, Brosella, het Festival d’Art de Huy of nog Le Monde est un Vil-lage (La Première), maar het heeft niet mogen baten. “Ik heb netjes alle stappen gevolgd om een verblijfsver-gunning te krijgen, alle documenten ingediend, maar ik kwam steevast uit op een njet...”Net voor zijn definitieve terugkeer naar Tunesië verzamelt El Kadhi nog een laatste keer zijn muzikale vrienden op het podium van Mu-ziekpublique voor een concertavond

men, maar ik heb ook groepen met zangeres Eva Hubot, violiste Nancy de Marcken en percussionist Carlo Strazzante.” Een avond vol emotie waarin zes jaar muzikale uitwisse-ling wordt gevierd.Toch een positieve noot ondanks die gedwongen terugkeer? “Mijn moeder wordt ouder, ze is intussen 83 jaar. Zij heeft mij in het leven gebracht en de kans gegeven om te studeren. Nu is het tijd om terug te

keren om voor haar te zorgen. Van daaruit zal ik nog wel trachten mijn situatie in België te regelen. Maar verder gaan zoals ik bezig was, met de stress en de angst, dat wil ik niet meer. De klok tikt maar je gaat niet vooruit in het leven. Dat is heel ne-fast voor je gezondheid en voor wie je bent. We zijn uiteindelijk allemaal slechts mensen van vlees en bloed.”

Benjamin Tollet

Maasalam Rafiquna Houssem op donderdag 2 april om 20u bij Muziek-publique, Naamsepoortgalerij, Bolwerksquare 3 te Elsene. Tickets kosten 9, 13 en 15 euro. Meer info op www.muziekpublique.be

Op 1 april is het 200 jaar geleden dat Otto von Bismarck werd geboren, de man die Duitsland één maakte. Bismarck had ook iets met eten, meer bepaald met haring.

Als kind op wandel in de stad durf-den we met mijn ouders al eens bij Togni binnenstappen voor een broodje. In de jaren 1960 was dat één van de weinige broodjesza-ken en ze bestaat nog steeds. Die broodjes werden daarna in een café verderop (Van Malder?) opgege-ten. Vandaag lijkt wel iedereen in broodjeswinkels te lunchen, maar toen was dat ongehoorde luxe, een ware belevenis. Klassiekers onder de broodjes waren die met américain (uiteraard), maar ook met champig-nons à la grecque , een recept dat zeker zo Grieks is als pain à la grecque . En dan waren er broodjes bismarck. Dat bleek gemarineerde haringfi let, maar minder zuur dan de rolmops die we thuis wel eens aten. Hoe kwam die aan zijn naam? Waren dat haringen die gevangen waren aan boord van het legendarische slagschip? Of gehengeld door de IJzeren Kanselier van Pruisen in hoogst eigen per-soon? Bismarckharing, het was een naam die grappige gedachten uitlokte.Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schön-hausen werd geboren in Pruisen op 1 april 1815, dus enkele maanden voor de slag bij Waterloo. Hij was een oerconservatief diplo-maat en staatsman die een enorme invloed heeft gehad op het Europa van zijn tijd (hij stierf in 1898) en eigenlijk ook op dat van vandaag. De man had naar verluidt ook indrukwekkende eet-gewoontes, zeker in zijn latere jaren: een biograaf schrijft: “Hij zou zichzelf hebben doodgegeten en Johanna (zijn echtgenote) liet begaan.” Het hoofd van zijn kanselarij, Christof von Tiedemann, die vaak ten huize Bismarck langskwam, vond het fe-nomeen fascinerend. Hij schreef in een brief aan zijn vrouw: “Ze eten hier altijd tot de muren bar-sten.” De lunch bestond uit zware kost van vlees of wild, het diner uit een gang of zes zonder het dessert mee te rekenen, om middernacht werd er nog thee gedronken. Ten gevolge daarvan was Bis-marck een slechte slaper met weerkerende verte-ringsproblemen. Een andere keer, zo schreef Tie-demann, kwam hij aan tafel zeggende dat hij geen honger had en verorberde daarop in geen tijd een driepersoonsportie van elk gerecht op tafel. Als het weer zover was en hij leed onder de overdaad, verpleegde hij zichzelf met foie gras, die zijn vrouw speciaal uit Berlijn liet halen.In 1883, Bismarck was toen 68 jaar, greep Johanna dan toch in, de artsen dachten dat hij kanker had. Er werd een nieuwe dokter gevonden die hem even

autoritair aanpakte als hij de rest van Duitsland. De IJzeren Kanselier liet zich doen, hij moest drank en vet voedsel laten en leefde op een streng regime van gemarineerde haring. Na enkele maanden voelde hij zich al stukken beter. Hij zou een groot liefhebber van haring blijven die hij ‘de Duitse kaviaar’ noemde.Haring bestaat in veel variëteiten. De Duitse haring kwam uiteraard uit de Oostzee en die Baltische ha-ring staat herkend als een aparte variëteit (Clupea harengus var. membras). In de late lente zijn harin-gen erg vet, denk aan maatjes, maar in de winter zijn de visjes mager en hebben ook geen hom of kuit. De industrie spreekt dan van ‘ijle’ haring. Daar waar vette en volle haringen geliefd waren als verse pan-haring of gerookt, werd de taaie droge winterharing bij voorkeur ingepekeld. Visolie wordt immers snel rans en ijle gezouten haring bewaart dus beter dan vette. Met de aanleg van de spoorwegen werd dit volksvoedsel voor het eerst naar het binnenland ge-bracht. Pekelharing was een nieuwigheid in Duits-land.Johan Weichmann was ‘haringlegger’ in Strahlsund.

Rond die tijd zou hij een vaatje pekelharing naar de kanselier hebben gestuurd met het ver-

zoek om die Bismarckharing te mogen noemen. Bismarck stuurde zijn toestem-ming en die brief bleef tot de Tweede Wereldoorlog in de kantoren van Weich-

mann tentoongesteld. Ondertussen is de naam generisch geworden, elke gewone haringfi let die gepekeld en gemarineerd werd in azijn – al dan niet met andere ingrediënten – wordt tegenwoordig een bismarck genoemd.

Opgerold spreekt men van rolmops.In Duitsland ontwikkelde zich een uitge-

breide haringkeuken. Omdat pekelharing wel erg zout is, werd die niet zomaar gegeten,

tenzij dan als borrelhap. Om hem op de burgertafel te serveren, werd hij eerst ontzout en daarna gemari-neerd in azijn en/of wijn, ajuin en specerijen of soms ronduit gesuikerde mengsels naar voorbeeld van de Scandinavische keuken. Wie kent de mierzoete ha-ringmarinades van Ikea niet? De Duitsers ontwik-kelden een eigen vorm van marinades in room, met mierikswortel en groentjes of zelfs met appel! Ook schrikken zij er niet voor terug om gemarineerde ha-ring te bakken met aardappeltjes en speckstippen. Vandaag wordt ijle haring zonder zouten vaak met-een in een ‘moederbad’ van azijn bewaard. Vandaar gaat elke verwerker zijn eigen recept toepassen. U kunt dat ook. Vindt u zure haring te zuur? Laat ze dan gewoon ontzuren in schoon koud water of bier (lambiek!) en maak uw eigen marinade van wijn of appelsap of...U ziet maar, we experimenteren veel te weinig met haring. Smakelijk.

[email protected]

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Bismarck

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

ADVERTENTIE

MUZIEK > 150STE SEIZOEN VOOR BOZAR

Urban vibes voor iedereenBRUSSEL – In 1865 organiseerde Adolphe Samuel de eerste Con-certs populaires , een stedelijk ge-geven dat als inspiratiebron dient voor het 150ste concertseizoen van Bozar Music.

Hoofdthema van het seizoen 2015-2016, dat vorige week werd voorgesteld, is Urban Vibes , stadsinvloeden/-trillingen. Het hele seizoen triggert met grote namen uit het buitenland, zoals Daniel Bai-renboim (zestig jaar na zijn debuut in Brussel), Leif Ove Andsnes of de

Elisabethwedstrijdfi naliste Elisa-beth Leonskaja. Naast de klassieke cycli die op een trouw nichepubliek mikken, pakt Bozar ook met bui-tenbeentjes uit. Een wandelconcert door de zalen door het Ensemble Intercontemporain, met Das Lied von der Erde als afsluiter. Een atypi-sche versie van Schubertliederen. En zelfs Een Singing Brussels -event met amateurs en professionelen samen. Het moet allemaal de stad richting Bozar doen trillen. JMB

Info seizoen: www.bozar.be

“De lunch bestond uit zware kost van vlees of wild, het diner uit een gang of zes zonder het dessert mee te rekenen, om middernacht werd er nog thee gedronken”


ADVERTENTIE

meer info

je krijgt een opleiding, ondersteuning envervoersonkosten

zorgen

Vrijwilligers

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

www.fedsvk.be02 412 72 44

a

a

a

a

a

Verhuur uw woning

zonder risico en zonder zorgen

Hulp bij renovatie

Fiscale voordelen

Op 1 april is het 200 jaar geleden dat Otto von Bismarck werd geboren, de man die Duitsland één maakte. Bismarck had

bleek gemarineerde haringfi let, maar minder zuur dan de rolmops die we thuis wel eens aten. Hoe kwam die aan zijn naam? Waren dat haringen die gevangen waren aan boord van het legendarische slagschip? Of gehengeld door de IJzeren Kanselier van Pruisen in hoogst eigen per-soon? Bismarckharing, het was een naam

Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schön-hausen werd geboren in Pruisen op 1 april 1815, dus enkele maanden voor de slag bij Waterloo. Hij was een oerconservatief diplo-

de kanselier hebben gestuurd met het ver-zoek om die Bismarckharing te mogen noemen. Bismarck stuurde zijn toestem-ming en die brief bleef tot de Tweede Wereldoorlog in de kantoren van Weich-

mann tentoongesteld. Ondertussen is de naam generisch geworden, elke gewone haringfi let die gepekeld en gemarineerd werd in azijn – al dan niet met andere ingrediënten – wordt tegenwoordig een bismarck genoemd.

Opgerold spreekt men van rolmops.In Duitsland ontwikkelde zich een uitge-

“De lunch bestond uit zware kost van vlees of wild, het diner uit een gang


BRUSSEL – De Munt start volgend seizoen met de MM Academy, jonge (pas afgestu-deerde) zangers die deel mogen uitmaken van het Koor van de Munt. Op 26 en 27 april vinden er al audities plaats. Later gaat ook het Orkest van de Munt met aanstormend instrumentaal talent aan de slag.

De MM Academy of Kooracademie van de Munt wordt een professionele stageplaats voor zangstudenten. Het gereputeerde koor van het operahuis gaat een laboratorium-plaats worden voor podiumervaring van stu-denten uit alle conservatoria in België. Een seizoen lang wordt de student begeleid en omkaderd door het koormanagement en de koordirigent. Bedoeling is dat tot de helft van het Koor van de Munt gevuld kan worden met studenten. Het koor wordt hiervoor in twee gesplitst, zodat telkens de helft kan worden aangevuld met studenten. Ook krijgt de stu-

dent kans om minstens één workshop te vol-gen met artiesten die in de Munt producties verzorgen. Op die manier wordt koorervaring en solistenervaring gecombineerd, in een for-mule van werken en leren door praktijk. “Nu moeten jongeren vaak (vruchteloos) wachten op audities om ergens aan de slag te kunnen in een koor. Met de MM Academy kunnen ze snel aan professionele ervaring winnen, nog tijdens de jaren van hun studie,” aldus Munt-directeur Peter de Caluwe. De eerste audities voor de conservatoriastudenten vinden plaats tijdens het weekend van 26 en 27 april.

Ook orkestacademieEenzelfde type van samenwerking met stu-denten wordt tijdens het seizoen 2015-2016 opgestart met studerende muzikanten. Ook daar kunnen studenten orkestbak- en podi-umervaring opdoen, ditmaal met het Orkest van de Munt. Bedoeling is dezelfde: sneller kunnen ervaren of spelen in een groot orkest zodat de juiste keuze voor het leven wordt ge-maakt. Een eerste samenwerking tussen Koor van de Munt, het Vlaams Radio Koor en de MM Academy (Kooracademie van de Munt) is al gepland voor de Grande Messe des Morts (Ber-lioz) op 6 en 7 november in Bozar.

Jean-Marie Binst

Beroepsstage voor leerling-tovenaars

DE MUNT > START VAN KOOR- EN ORKESTACADEMIES

OPERA > SEIZOENSPROGRAMMA VOORGESTELD

MUNT SPEELT JAARTJE VREEMDBRUSSEL – Heel wat milder over de fede-rale overheidsfinanciering van De Munt dan rond Kerst 2014, presenteerde Munt-directeur Peter de Caluwe vorige week het seizoen 2015-2016. Wegens verbouwingen wordt dit het Extra Muros-jaar (Get Lost) richting klassieke theaterpanden in de stad. De beloofde ‘verrassingslocaties’ voor de rode draad Homo Ludens worden niet waargemaakt.

Voor het eerst deze eeuw presenteerde De Munt zijn volgend seizoensprogramma Get Lost (in de stad, red.) buitenshuis, in het stadhuis van Brussel. Met Cultuursche-pen Karine Lalieux (PS) en eerste schepen Alain Courtois (MR) op de eerste rij. Een politiek statement van formaat; dit beleids-niveau staat het dichtst bij de burger. Het blijft immers wachten op verduidelijking van de federale financiering, na de budget-ronde de volgende weken. “Het blijft fragiel om inkomsten te vinden van partners,” zo stelde Peter de Caluwe. “In december 2014 noteerden we een budgetdaling van 1,6 mil-joen euro. Op tien jaar tijd is de subsidie met ruim twintig procent geslonken. De toelage van de federale overheid spijst enkel de wer-king, de personeelskost en het gebruik van gebouwen. Alle creaties en producties wor-den gefinancierd door eigen inkomsten.” Maar daarin was De Munt wel een goede leerling. Met een zaal van 1.100 zitjes werd de kaap van 7,36 miljoen euro aan ‘box of-fice’ binnengerijfd. De ticketverkoop deed het dus als nooit tevoren met een stijging, het achtste jaar op rij. “We hebben in 2014 goed geboerd,” gaf de Muntdirecteur mee. ”Hopelijk gaat de federale overheid nu mee nadenken om alle kosten te beperken.”

VerbouwingHet seizoen 2015-2016, met tien opera’s waarvan twee concertant, speelt dus Ex-tra Muros. Versnipperd moet de liefheb-ber dus naar theaterzalen waar de Munt al eerder werkzaam was: het Koninklijk Cir-cus, Kaaitheater (met driemaal dans van De Keersmaeker), De Hallen van Schaarbeek, Théâtre National, Bozar, Flagey en Rosas. Deze opvanginfrastructuur bleek de goed-koopste optie. Nieuwe locaties als Thurn & Taxis, waar L’Elisir d’Amore (Donizetti) met tonnen zand zou gespeeld worden, konden om akoestische en budgetredenen (produc-tiekost van 1,9 miljoen euro) niet weerhou-den worden. Ook een productie in de kathe-draal stuitte op ‘prioriteiten van de clerus’, schimpte de Caluwe. Met de Stad konden wel diverse evenementen afgestemd worden. Er

komen Munt-concertini met geluidsverster-kers op het Muntplein. Tijdens Brussel-Bad wordt op het strand een groot scherm ge-plaatst voor projectie van vier opera’s. En nog meer ‘cultuur voor het volk’ is het plan om in de zomer van 2016 een concert op de Grote Markt te organiseren. Het Extra Muros-jaar is, na enkele moeilijke termijnverschuivingen, wel eindelijk ge-timed. “We spelen dit jaar met budgetten, met locaties en met creativiteit om de ver-bouwingen in goede banen te leiden,” aldus de Caluwe. “Een waar mirakel, dat het huis overeind blijft, want de nieuwe seizoens-planning kregen wij – uitzonderlijk laat – pas in januari rond.” De werken aan de Ateliers (Leopoldstraat), het administratief gebouw en de repetitiezaal zijn inmiddels gestart en lopen een kleine vertraging op. Eind oktober moet dit opgeleverd zijn. Het personeel zit inmiddels in de Nationale Bank. In juni start dan de verbouwing van het theaterhuis, om in maart 2016 klaar te zijn. In de zaal wor-den de oude zitjes vervangen. Balkon 1 is al klaar. Verder wordt de klimaatregeling aangepast; de toevoer zal vanuit de vloer komen in plaats vanuit de koepel zoals nu. “Hopelijk lost dit alle hoestdriften op,” grinnikte de Caluwe. Ook het ondertoneel wordt vernieuwd. De goederenlift verhuist hiervoor naar opzij, en er komt een nieuwe ingang voor decorbouw via een nieuwe lift. Daarvoor moet eerst een tunnel onder de Leopoldstraat gegra-ven worden; het blijft wachten op gunning van de Stad. Die tunnel moet de decorver-huis faciliteren. Vanuit de Ateliers (-1) kan die ondergronds geregeld worden tot op het Muntpodium. “Op die manier kan tot twin-tig arbeidsdagen per jaar aan technici uitge-spaard worden,” stelt de Caluwe. Het seizoen ziet er tegelijk speels en voor een verscheiden publiek uit. Op een wereld-creatie werd niet bespaard, dankzij Franken-stein op muziek van Mark Grey. Ook Brus-selse premières staan weer op het menu, als het hier nooit gespeelde Adriana Lecou-vreur (Cilea), de première van de pastiche-opera L’Opera Seria (Gassmann), La Vestale (Spontini) en de herneming van Björks opera Medulla op vraag van het publiek. Voor de gevoelige abonnees die zich vorig seizoen al eens geschokt voelden naar regie, wordt voor Powder Her Face (Adès) een alternatieve avond aangeboden. En Berlioz’ Béatrice et Bénédict wordt de eerste productie in de gerestaureerde Munt (maart 2016). Ook be-nieuwd?

Jean-Marie Binst

© B

ER

NA

RD

CO

UTA

NT

ADVERTENTIE

© D

E MU

NT

ADVERTENTIE

Op eigen voetjesBRUSSEL – Als Brugge een museum is, dan behoort de ‘Madonna met kind’ van Miche-langelo in de Onze-Lieve Vrouwekerk onge-twijfeld tot de topstukken van de collectie.

Het marmeren standbeeld in de monumentale gotische kerk is inderdaad een van de grote kunstschatten die ons land herbergt. Het is naast de beelden van de twee slaven in het Louvre in Parijs en het beeld van de Hurkende jongen in de Hermitage in Moskou trouwens één van de zeldzame beeldhouwwerken van Michelangelo Buonarotti die ooit Italië heb-ben verlaten. Het was ook het allereerste, want toen Jan van Moeskroen of Giovanni di Moscerone, een Brugse handelaar in Engelse lakens die ook actief was in Italië, het beeld van Michelangelo kocht, was het genie van de Renaissance net bezig om zijn reputatie defi-nitief te vestigen. Het beeld dateert van rond 1504, toen Michelangelo nog geen dertig jaar oud was, en werd dus gerealiseerd tussen de Pietà die nu in de Sint-Pietersbasiliek staat en de David die in de Galleria dell’Academia te be-zichtigen is.Vandaag staat de Madonna met kind achter kogelvrij glas, en moet entreegeld ervoor zor-gen dat de bezoekersaantallen in de kerk niet zo hoog meer oplopen dat het klimaat er te fel door verstoord zou worden. Maar dat neemt

niet weg dat het kunstwerk al een bewogen geschiedenis achter de rug heeft. Twee keer werd het door vreemde bezetters van ons land geroofd. Eén keer aan het einde van de acht-

De kleine Jezus oogt niet nog zo zelfzeker op het beeldhouwwerk van Michelangelo.

© F

MP

GO

H


Artists in residence Michelangelo in Bruggekan er niet mee lachen. De jonge vrouw staat op het punt de hand van haar zoon te lossen, maar als het alleen aan haar zou gelegen heb-ben zou ze dat niet eens overwegen. De kleine Jezus oogt overigens ook niet zo zeker van zijn stuk. Zijn blik is niet gretig maar aarzelend, en toch is hij te stoer om nog om te kijken. Als je van dit beeld dan mentaal de sprong maakt naar de Pietà, heeft dat op een geseculari-seerde mens in ieder geval een tragisch effect. De Schrift is dan wel in vervulling gegaan, die moeder zit daar nu wel met haar dode zoon in haar armen. Ze had het nog zo zien aan-komen!

GodsdienstwaanzinAls je de Bijbelse context wegdenkt kan je in de Madonna met kind eigenlijk twee levens-houdingen gesymboliseerd zien, die nauw verweven zijn met de klassieke rolpatronen tussen de geslachten: de vrouw die veilig ter plaatse blijft om te zorgen voor een individu-ele mens, de man die opstaat en wegloopt om zijn plicht te doen en de hele mensheid voor-uit te helpen. Je kan je ook afvragen in welke mate zo’n beeld, en bij uitbreiding de hele iconografie rond de Moeder en de Zoon, heeft bijgedragen tot het in stand houden van die genderpatronen. Zonder wie dan ook voor het hoofd te willen stoten, en in het besef dat dit een anachronistische interpretatie is, zie ik in Michelangelo’s beeld ook een waarschuwing tegen misplaatste ambitie in het algemeen, en politiek geïnspireerde godsdienstwaanzin in het bijzonder, en moet ik bij het zien van Ma-ria’s blik ook een beetje aan de ontredderde moeders en zusters van de Syriëstrijders den-ken. Michaël Bellon

www.brusselnieuws.be/inresidence

tiende eeuw door de Fransen, die het pas te-ruggaven nadat Napoleon in Waterloo was verslagen. En één keer door de Duitsers, die het tijdens de Tweede Wereldoorlog verstop-ten in de zoutmijn van het Oostenrijkse Al-taussee. Daar werd het uiteindelijk door de Amerikanen troepen weggehaald, tijdens een operatie die aan bod komt in George Clooneys recente film The Monuments Men.Je kan zeggen wat je wil, maar ik vind Miche-langelo’s Madonna met kind minstens even aangrijpend als zijn Pietà. Het beeld in Rome is wel monumentaler en dramatischer, maar niet zo zuiver en misschien zelfs niet zo in-dringend als het Brugse beeld. Kunsthistorici prijzen de Madonna terecht omwille van de nieuwe dimensie die Michelangelo ermee gaf aan de klassieke afbeeldingen van de Moeder met haar kind. Het kind is bij hem geen baby meer en zit niet in een plechtige, speelse of ge-borgen pose op haar arm. De zoon van God staat hier net op zijn eigen voetjes en is ook duidelijk van plan daarmee zijn eerste stappen te zetten. Weg van het veilige timmermans-huis, op weg naar zijn onvermijdelijke dood. En het gezicht van zijn moeder spreekt boek-delen - meer bepaald die van het einde van de evangelies. De Madonna van Michelangelo be-rust noodgedwongen in het lot van haar zoon dat haar ogenschijnlijk bekend is, maar ze

Doe dan mee aan de tweede editie van de

schrijfwedstrijd van Brussel Deze Week en word

wereldberoemd in de hoofdstad!

Stuur ons jouw kortverhaal met als thema

‘Brussel bij hoog en bij laag’.

HEB JE EEN VLOTTE PEN EN

GEEFT BRUSSEL JE INSPIRATIE?

Een vakjury kiest de beste verhalen uit en

beslist welke inzendingen gepubliceerd worden

in onze krant. Bovendien zijn er nog heel wat

andere prijzen zoals boeken en boekenbonnen

te winnen.

Het volledige wedstrijdreglement vind je op

www.brusselnieuws.be/schrijfwedstrijd

LAAT DEZE ROEMRIJKE KANS NIET LIGGEN

EN KRUIP IN JE PEN!

Ben jij een schrijver

in wording?

DEADLINE: 19 APRIL

BrusselDezeWeek

i.s.m.:

I n 1956 neemt Jos Van Cauteren zijn brom-mer en trekt van Bosvoorde naar Moerbe-ke-Waas. Hij wil te weten komen wat er in

de Eerste Wereldoorlog met zijn vader Cyrille Van Cauteren gebeurd is. Hij kent de verhalen

die zijn moeder hem vertelde, maar wil met eigen ogen de plaats zien waar zijn vader blind werd. Hij wil zelf ontdekken hoe zijn vader in Bosvoorde in het Oorlogsblindengesticht be-landde.

Voormalig leraar, directeur en dorpspoliticus Jos Van Cauteren zocht in de jaren 1950 uit wat er met zijn vader gebeurde tijdens de Eerste Wereldoorlog.

BOSVOORDE – De herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog zijn volop bezig en bij sommigen roept dat herinneringen op. Jos Van Cauteren was jarenlang leerkracht in Bosvoorde, werd later schooldirecteur en zat ook in de dorpspolitiek. Zijn leven en dat van zijn ouders zijn bepaald door de Groote Oorlog. Nu vindt hij het tijd om het verhaal van zijn vader Cyrille en het Oorlogsblindengesticht in Bosvoorde te vertellen. Hij onderzocht de gebeurtenissen in de jaren 1950 en deelt het verhaal nu met de wereld.

‘NIEMAND ZAL MIJ MIJN KINDEREN ONTNEMEN’

BEKENDE BOSVOORDENAAR SCHRIJFT VERHAAL VAN ZIJN BLINDE VADER


“Moerbeke, waar mijn vader woonde, was een van de gemeentes waarlangs de Doden-draad liep,” legt Jos uit. De Dodendraad was een draad onder hoogspanning van het Zwin tot Aken om het neutrale Nederland te schei-

den van het bezette België. “Mijn pa was een van de passeurs d’hommes, de mannen die ’s nachts hun leven waagden om de grens over te steken. Ze smokkelden brieven, goederen en mensen tussen de twee landen. Ik kende dat verhaal, mijn moeder had het mij vaak verteld.”

Duitse kogelsOp een dag wordt de jonge Cyrille geconfron-teerd met Duitse soldaten. Cyrille beseft dat zijn clandestiene activiteiten ontdekt zijn en

© BART DEWAELE

JOS VAN CAUTEREN:

“Er vielen elke week doden aan de Dodendraad. Niet alleen door elektrocutie, er werden ook mensen met Duitse kogels neergeschoten. Mijn pa zou verraden zijn door een ex-vriendinnetje, maar daar heb ik nooit een bewijs voor gevonden”

BRUSSEL – De lente is in ‘t land. Recht-door nu naar de zomer, zo lijkt Sens Uni-que, de groep van ex-Jettenaar Michael Sels, te hebben gedacht bij het plannen van hun cd-voorstelling nu zaterdag in Essegem. Een cd die je perfect vergezelt tijdens een lange weg naar het Zuiden.

Sens Unique, dan denk je aan een Franstalige groep, maar niet is minder waar.Michaël Sels: “Geen van onze groepsleden heeft het Frans als moedertaal, maar we hebben er wel voor gekozen om uitsluitend in die taal te zingen. Het is allemaal begon-nen op een scoutscursus waar ik Wouter – de zanger van de groep – heb leren kennen en we liedjes in het Engels, Spaans, Frans en Nederlands zongen, maar uiteindeijk ko-zen we om enkel verder te gaan in het Frans. We hebben allebei iets met die taal. Wouter heeft zijn studies voor bio-ingenieur ge-deeltelijke in Louvain-La-Neuve volbracht, en ikzelf heb vertaler Spaans-Frans gestu-deerd en heb daarvoor een jaar in Aix-en-Provence vertoefd.”“De naam Sens Unique is uit een brain-stormsessie ontstaan en heeft uiteindelijk inspirerend gewerkt voor het maken van nieuwe liedjesteksten. Bewust of onbewust was het thema ‘onderweg zijn’. In de eerste plaats denk je dan aan reizen, maar we zien het ook en vooral als een mooie metafoor voor de levensweg die we elk afleggen.”“Bovendien lijkt onze klank met viool en ac-cordeon heel erg op die van Franse groepen als Noir Désir, Louise Attaque en Balimurp-hy, maar de teksten zijn heel verschillend.

Ze zijn minder poëtisch en eerder sloga-nesk, zoals Angelsaksische poprock.”

Jullie stellen jullie cd in Gemeenschapscentrum Essegem voor.Sels: “Ik ben zelf van Jette afkomstig en toen een goede vriendin op de proppen kwam met het idee om ons eerste concert daar te geven, was ik meteen enthousiast. We kwamen er heel snel uit met het ge-meenschapscentrum.”“We hebben hier in Brussel al een publiek. We hebben toch al veel bijval gekregen aan Franstalige kant met fijne concerten in het Cultureel Centrum van Jette, Le Rayon Vert en Rallye Chantons Français waar onze muziek goed onthaald werd. Veel van mijn oude vrienden zullen naar het concert ko-men, het wordt een thuismatch.”

Veel luisteraars zullen zich afvragen waar de naam van jullie cd [am’bRas] vandaan komt?Sels: “Het is ten eerste een fonetische schrijfwijze en we verwijzen daarmee naar zowel embrasser (kussen, omhelzen) als embarrasser (lastigvallen, kwellen). Onze muziek gaat vaak over liefde en passie en daar heb je goede en kwade dagen in. Dat het in het Nederlands als ambras (dialect voor ruzie) leest, is ook mooi meegenomen.”

Bruno Schols

Single ‘En route’ kan je al op iTunes kopen, cd [am’bRas] volgt en is nu al te koop via www.sensunique.org

‘Het wordt een thuismatch’

Michaël Sels: “Onze muziek gaat vaak over liefde en passie.”

© T

INE

KE

DE

WA

EL

E

3 VRAGEN AAN MICHAËL SELS


land medische hulp te bieden. De hoofdwonde die Cyrille heeft opgelopen, zal de rest van zijn leven bepalen. Ondanks de goede zorgen is Cyrille na enkele weken volledig blind. De jongeman brengt het laatste anderhalf jaar van de oorlog door in Nederland en keert dan terug naar het bevrijde België.“In Moerbeke-Waas vroeg ik in 1956 hoe mijn vader ontdekt was en of er vaak problemen waren aan de draad. Een van de mannen die mijn vader had gekend, zei dat ze wekelijks aan de Dodendraad problemen hadden. Er vielen elke week doden, niet alleen door elektrocu-tie, maar er werden ook mensen met Duitse kogels neergeschoten. Een paar mensen zei-den me dat mijn pa verraden was door een ex-vriendinnetje. Ik heb daar nooit een bewijs voor gevonden.”

OorlogsblindengestichtIn België denkt men ondertussen aan de oor-logsinvaliden. Wat moeten ze doen met alle jongemannen die in de loopgraven door het gas hun zicht verloren? Koningin Elisabeth neemt het initiatief. “Haar entourage zocht naar een plek in Brussel. Er was plaats in Bos-voorde, het was hier veilig en het lag niet ver van het centrum van Brussel. Dat was dus ide-aal. Zo werd er een plaats gevonden voor het Institut des Aveugles de Guerre of het Oorlogs-blindengesticht.”“Nu zijn het de tuinen van het atheneum, maar na de oorlog stonden in de Hertogendreef pre-fab barakken. Ze noemden het domein La Ferme. Nadien hebben ze de barakken afge-broken. Ik heb die gebouwen dus nooit gezien. Daar is mijn vader terechtgekomen na de oor-log. In die instelling konden oorlogsblinden een nieuw beroep leren. Mijn pa heeft daar manden leren vlechten.” Andere slachtoffers van de oorlog leren er breien, muziek spelen of borstels en sigaretten maken.De monitoren van de instelling nemen hun gasten mee op stap in de bossen en parken van Bosvoorde. In de vele cafés beschouwen de Bosvoordenaars het als een eer om een rondje te betalen aan de oorlogsslachtoffers. De jongemannen leren ook meisjes kennen. Cyrille ontmoet Anna Moriau. In 1925 trouwt het koppel en openen ze een mandenwinkel in Bosvoorde.

Zes kleinkinderenIn de jaren daarop krijgt de familie Van Cau-teren–Moriau drie kinderen: Madeleine, Cle-ment en Jos. Alles gaat goed, maar wanneer de Tweede Wereldoorlog begint, breken er harde tijden aan voor de familie. Cyrille leeft in angst voor de Duitsers en overlijdt drie maanden nadat de oorlog uitbreekt aan een hersenbloe-ding. Anna heeft haar echtgenoot verloren, maar moet in de harde oorlogstijd verder met haar leven. Ze krijgt geen maandelijkse uitke-ring voor Cyrille meer en de winkel doet het niet goed tijdens de oorlog.“Mijn oudere broer en zus begonnen te werken bij zelfstandigen, maar dat was niet altijd ge-noeg. De Kas voor Weduwen en Wezen stelde zich vragen bij de toestand van ons gezin. Mijn moeder en ik moesten voor een commissie verschijnen. Ze stelden voor om mij in een te-huis te plaatsen. Mijn moeder heeft toen voor zichzelf gepleit en eindigde met: ‘Niemand zal mij mijn kinderen ontnemen.’”“Mijn moeder hield vol en ik kon later gaan studeren. Ik werd onderwijzer in Oudergem en later in Bosvoorde. Mijn broer, mijn zus en ik trokken het huis uit, trouwden en kregen kinderen. Mijn moeder stierf op 81-jarige leef-tijd. Ze was ondertussen grootmoeder van zes kleinkinderen.”

Marie Rutsaert en Danny Vileyn

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

GROUP 2 GALLERY IS KWARTEEUW OUD. Ter gelegenheid van haar zilveren jubi-leum stelt Group 2 Gallery topwerken tentoon van kunstenaars die ze sinds haar oprichting in 1990 vertegenwoordigt. Op de affiche prijken namen als Gaston Bertrand en Bruno Capacci. De vernissage vindt plaats op 9 april tussen 18 en 21 uur. De expo loopt van 10 april tot 16 mei 2015 aan de Blanchestraat 8 te 1000 Brussel. De galerij is open van woensdag tot en met zaterdag van 14 tot 18 uur. n CORNETTE DE SAINT CYR VEILT SCANDINAVISCH DESIGN. Scandinavië is in, ook in de veilinghuizen. Op maandag 11 mei om 19 uur veilt Cornette de Saint Cyr Scandinavisch design. Er zijn onder andere hanglampen ‘Artichoke’ van Paul Hen-ningsen. Expo: van 8 tot 10 mei, van 10 tot 18 uur aan de Charleroisesteenweg 89 in 1060 Brussel.

Samengesteld door Danny Vileyn

CULT

UU

R K

ORT

er breekt een gevecht uit. Hij kan vluchten over de Dodendraad, maar geraakt zwaarge-wond. Vrienden slagen erin om hem in Neder-

BRUSSEL – Veertien professionele gevechten en evenveel overwin-ningen, waaronder elf met KO. De officieuze bijnaam van Ryad Merhy (22) is niet toevallig ‘Unstoppable’. De Brusselaar wil op zijn eigen tempo de top bestormen, maar dat laat de financiële realiteit niet altijd toe. Hij

mag niet kieskeurig zijn, want hij moet op het einde van de maand zijn huur kunnen betalen. Daar moeten zijn successen op termijn verandering in brengen.

‘A jime no Ippo, dat heeft me aan het boksen gezet,” vertelt Merhy. “Het is een Japanse manga waarin het perso-

nage bokst en evolueert naarmate hij harder traint. Ik wou het zelf ook eens proberen en ben op aanraden van een vriend begonnen bij de Kyrios Vitalis Club, in Sint-Lambrechts-Woluwe. Daar heb ik het virus echt te pakken gekregen.” Net als in het stripverhaal evolueerde de Brusselaar met rasse schreden. Een jaar na zijn eerste uppercuts wou hij als vijftienjarige al beginnen met amateurgevechten. Zijn en-tourage overtuigde hem echter nog een jaartje te wachten. Hun advies nam hij ter harte en speelt vandaag nog steeds een belangrijke rol. “Boks was de eerste sport waarin ik echt af-zag. Dat was nodig, want ik was nogal hyper-actief. Philippe Theys heeft me de basis aan-geleerd en heeft me naar mijn eerste kampen geleid. Hij is nog steeds van belang voor mij,

Ryad Merhy (rechts): “Men heeft mij in de Verenigde Staten zelfs contractvoorstellen gedaan, maar ik heb geweigerd.”

‘IK MOET ALLE KAMPEN AANNEMEN’

BOKSEN > RYAD MERHY ZET AMBITIE KRACHT BIJ MET INDRUKWEKKENDE STATISTIEKEN

BDW 1467 PAGINA 22 - DONDERDAG 26 MAART 2015BDW

SPOR

T

TRAINEN ZOALS VOETBALLERS

nu als lid van mijn team. Hij is er altijd voor mij geweest als ik problemen had. Philippe is een vertrouwenspersoon, een herkennings-punt als ik in de ring sta. Hij heeft nooit op professioneel vlak gebokst en ik probeer hem die wereld via mijn carrière toch te laten ont-dekken.” Zijn eerste amateurkamp wil Merhy liever snel vergeten. Door het forfait van de boksers die hij en een clubgenoot moesten bekampen, boksten ze tegen elkaar. De Brusselaar won omdat zijn tegenstander zich liet vallen en hield daar een dubbel gevoel aan over. Over de vele overwinningen die volgden is hij uiteraard wel tevreden.“Doordat ik op mijn zestiende al 95 kilogram woog, was het zeer moeilijk om tegenstanders te vinden. In mijn leeftijdscategorie was ik zo-wat de enige in die gewichtsklasse, dus moest ik tegen oudere boksers kampen. Ik moest ge-woon elk gevecht aannemen dat zich aanbood, kieskeurig zijn was geen optie.” “Eigenlijk heb ik altijd tegen oudere tegenstan-ders gebokst. Maar dat was geen probleem, ik voelde het verschil amper. De weinige keren dat ik verloor waren te wijten aan het verschil in ervaring. Verder heb ik dat nooit echt als een probleem ervaren.”

Trainen bij AliDe stijl van Merhy is leuk om zien. Hij wil naar eigen zeggen mooi boksen en niet per se hard uithalen. Door bijvoorbeeld zijn linkerarm niet altijd hoog te houden, lokt hij zijn tegen-

België heeft een jonge generatie boksers die zich laten gelden. Ze doen dat vooral op eigen houtje, want steun krijgen ze amper. Ook Ryad Merhy zit in die situatie en wil daar iets aan doen. “Ik heb een team rond mij dat echt wel goed werkt,” aldus de Brusselaar. “Niet iedereen heeft dat geluk. Ik zou dit later willen ontwikkelen: anderen helpen een goed team op te bouwen, dat hen helpt bij al de facetten van hun sport. Ik wil anderen laten profiteren van wat ik zelf heb meegemaakt. Steun krijgen we te weinig. We hebben zowel financiële steun als betere structuren nodig.”

stander uit zijn kot, om vervolgens diens slag te ontwijken en zelf toe te slaan. Met precieze slagen krijgt hij zijn tegenstanders regelmatig tegen het canvas. Zijn techniek blijkt zeer ef-ficiënt te zijn. “Het ging voor mij eigenlijk vanzelf. Vroeger trainde ik hard in de club, maar daarbuiten deed ik wat ik wou. Ik ging bijvoorbeeld niet lopen en lette niet op mijn voeding. De klik heb ik in Miami gemaakt. Daar ben ik naar-toe getrokken nadat ik met mijn vriendin een paar maanden in de Caraïben had gewerkt om ervaringen en geld te verzamelen. Op de terugweg heb ik een tussenstop gemaakt in Miami, waar ik drie weken heb getraind in de club waar Muhammad Ali trainde.” “Ik zat ’s ochtends en ’s avonds in de zaal, als een echte professional. Ik trainde hard en werd er geapprecieerd. Ze hielden er van mijn stijl en ik heb er goede relaties opgebouwd. Ondertussen ben ik al zes keer teruggekeerd, onder meer twee keer drie maanden lang. Men heeft mij er zelfs contractvoorstellen gedaan, maar die heb ik geweigerd. In de Verenigde Staten beginnen zonder palmares haalt niets uit. Dan nemen ze je niet serieus. Laat mij hier maar mijn carrière opbouwen. Met Alain Vanackere heb ik daarvoor een goede mana-ger aan mijn zijde.” Bij zijn terugkeer in Brussel was het duide-lijk: Ryad Merhy moest en zou professioneel bokser worden. Dat gebeurde een tweetal jaar geleden en had verschillende implicaties. Zo-wel op als rond de ring. “Als amateur was ik eigenlijk al te veel als een professional bezig. Daarmee wil ik zeggen dat ik vooral met het boksen van kampen bezig was, terwijl je dan eigenlijk vooral hard moet werken. Ik ging te crescendo.” “Ik wou hier een structuur opbouwen zoals in Miami: goed omkaderd en met de mogelijk-heid om te trainen wanneer ik wou. Daar ben ik enigszins in geslaagd. Ik train nu zes da-gen per week: voor mijn fysieke voorbereiding werk ik twee à drie keer in de Justine Henin Academy, boksen doe ik in Emergence XL.”

MGM Las VegasDankzij dat goed uitgebouwd team en door keihard te trainen zorgt Merhy ervoor dat hij zijn officieuze bijnaam – ‘Unstoppable’ – mo-menteel waarmaakt. Met veertien zeges, elf knock-outs en geen enkele nederlaag maakt hij indruk. Maar je hoort hem niet zeggen dat het te gemakkelijk gaat. “Ik denk dat mijn technische bagage groter is dan de meeste van mijn tegenstanders, en ik heb voor mijn jonge leeftijd ook al heel wat ervaring. Ik heb op korte tijd vrij veel kampen gebokst, uit nood-zaak. Het is moeilijk om in België van sport te leven, dus moet ik kampen aannemen om op het einde van de maand mijn huur te kun-nen betalen. Naarmate je groeit, moet je je ge-vechten goed uitkiezen. Maar die luxe heb ik momenteel niet.”“Ik investeer veel in mezelf en krijg gelukkig ook hulp van mijn vriendin, mijn familie en mijn sponsors. Ik heb vertrouwen in mezelf.”Merhy had normaal gezien komend weekend voor de Belgische titel moeten boksen, maar dat is geannuleerd omdat zijn tegenstander zijn hand heeft gebroken. Hij zal dus een ge-wone kamp afwerken en zijn indrukwekken-de cijfers proberen te verbeteren. Rustig aan, zonder stress. “Dat is zeker. Druk voel ik niet, daar heb ik geen last van. Ik moet mijn bagage nog uitbreiden en mag niet te snel gaan.”“Ik sta momenteel in de mondiale top 105 in mijn categorie, op zowat 1.300 boksers. Mijn eerste doel is de top 75 halen. Daarna zie ik wel. Ik heb een carrièreplan en ga daar niet van afwijken. De Verenigde Staten? Daar wil elke bokser heen. Zoals iedereen droom ik ooit in het MGM in Las Vegas te boksen. Maar ik ben niet gehaast.”�� Tim�Schoonjans

REKENEN MET TRANSFERSPLAY FOR SUCCES WERKT SAMEN MET BX BRUSSELS

BRUSSEL – De vzw Play for Succes (PfS) is een eerste samenwerking opgestart met een Brusselse sportclub. De ketjes van BX Brussels zitten volop in het testproject waarmee schoolwerk terug aantrekkelijk moet worden.

“We gebruiken de kracht van sport om jon-geren te motiveren die uit de boot dreigen te vallen,” vertelt Pat Lauwerys (36), project manager bij PfS. “De leerlingen (tussen ne-gen en veertien jaar, red.) hebben een moei-lijk contact met het onderwijs en dat probe-ren wij te herstellen door hen er op een leuke, onbewuste manier mee te laten omgaan in een sportstadion.”PfS werkt sinds 2010 samen met verschil-lende sportclubs om leercentra op te star-ten. Meestal zijn dat ploegen uit de eerste klasse van hun discipline, maar in Brussel is dat enigszins anders. Het project rond BX Brussels, met de familie Kompany als uit-hangbord en de ambitie om alle jongeren een kans te geven om te voetballen, past perfect binnen het plaatje. “We zijn met elkaar in contact gekomen via een gezamenlijke part-ner en zijn een paar weken geleden een piloo-tproject opgestart.”“We benaderen verschillende vakken via de wereld van de sport. We vragen de jonge-

ren bijvoorbeeld om een dreamteam samen te stellen en een transferbudget te beheren. Zonder het echt te beseffen, zijn ze zo met wiskunde bezig. Of ze worden journalist voor een dag en moeten een interview voor-bereiden, dat ze later ook afnemen van Pierre Kompany. En zo zijn ze op een leuke manier met taal bezig.”

Studenten sportmanagementTien weken lang wordt elke woensdagna-middag een drietal uur besteed aan het pro-ject. Het loopt volgens Lauwerys best goed en dat was eigenlijk niet zo evident. In Brus-sel werk je namelijk zowel in het Nederlands als in het Frans. “Het project is voor beide partijen leerrijk. We werken samen met stu-denten van de Vrije Universiteit Brussel die een postgraduaat Sportmanagement volgen. Zij hebben het programma aangepast en hebben ook een begeleidende rol.”“Na tien weken gaan we een evaluatie maken en nagaan wat er verder moet gebeuren. In het najaar zullen we dan bepalen of er een vervolg komt. Of er een andere Brusselse club bij kan komen? Die kans zit er op ter-mijn in, maar we willen stapsgewijs groeien en kwaliteitsvol blijven werken.”�� Tim�Schoonjans

Tussen 1927 en 1941 is de Résidence Palace in de Wetstraat een van de hotspots van Brussel. Aan de overkant van het huidige Berlaymontgebouw troepen prinsen, rijke adel en bankiersfamilies samen in luxeap-partementen – een beetje zoals in de Square des Milliardaires aan Ter Kamerenbos van-daag de dag.In het modernistische complex van archi-tect Michel Polak kan op huishoudperso-neel worden bespaard. Daar staan heel wat diensten tegenover, zoals één tot zeven vak-kundig afgewerkte slaapkamers, een koele voorraadkamer, een bureau, een terasse de

service, centrale verwarming en natuurlijk een volledig ingerichte badkamer. In 1941 wordt het gebouw door de Duitsers geconfisqueerd. De bewoners krijgen exact acht dagen de tijd om hun boeltje te pakken.Het appartementencomplex inspireert au-teur Eric de Kuyper tot de zeer lezenswaar-dige literaire thriller Als een dief in de nacht.O ja, wat heeft dat nu allemaal met sport te maken?Tijdens het Interbellum moedigen overheid en privé-instanties mensen aan om veel te sporten, omdat sport gewaardeerd wordt als een vorm van hygiëne en als een manier om fit te blijven. Dat idee gaat niet onopgemerkt voorbij aan de ontwerpers van de Résidence Palace.In het complex bevinden zich een scherm- en gymnastiekzaal, waar je tevens kan bok-sen. Op inventieve wijze plaatst Polak ten-nisvelden in zijn micropolis: ze krijgen een plaats op het dak van de autogarages, zodat je lekker een balletje kan slaan met een mooi uitzicht erbovenop.Maar het paradepaardje van de Résidence Palace is zonder twijfel het kleine maar ui-terst stijlvolle art-decozwembad. Volgens de overlevering heeft Polak voor het ontwerp beroep gedaan op voormalig zwemkampi-oen Martial Van Schelle. Op een oude reclameaffiche wordt het zwembad omschreven als ‘le rendez-vous de la Belle Société Belge et Etrangère’. De

kleedkamers bevinden zich zoals in wel meer Brusselse zwembaden op de eerste verdieping. Ideaal om geen onopgemerkte entrée te maken bij het afdalen van de trap-pen. Na het zwemmen kan je even stoom af-laten in het Turks bad of je laten verwennen in het massagesalon.Ik ken het prachtige zwembad enkel vanop foto’s en wil het wel eens van dichtbij bekij-ken, dus maak ik een afspraak bij het Inter-nationaal Perscentrum, dat vandaag in de Résidence Palace gevestigd is. Ik krijg het zwembad, dat sinds 1 juli 2006 gesloten is, helaas niet te zien. Er zou be-

tonrot in de badkuip woe-keren, verf van de muren afbladderen en het zwem-bad zelf zou in een flinke stoflaag baden. Bovendien voldoen de ventilatie en de

waterzuiveringsinstallatie allang niet meer aan de norm.Met de renovatie van het zwembad kan pas begonnen worden als de werken aan het gebouw van de Raad van Europa en aan de Josaphattunnel, die het Schumanplein met de luchthaven moet verbinden, zijn afge-rond. Dat is in principe het geval aan het einde van dit jaar, maar je weet natuurlijk nooit met werken in Brussel.Daarna moet de Regie der Gebouwen een privépartner vinden die het zwembad kan en wil opknappen, en moet er genoeg geld gevonden worden voor de renovatie. In de wandelgangen valt te horen dat die momen-teel geen prioriteit is.En toch, het is zo belangrijk dat het zwem-bad – en de theaterzaal – van de Résidence Palace opgeknapt worden en bereikbaar blij-ven voor het grote publiek. Om het nijpend zwembadtekort te verlich-ten, zodat Brusselse kinderen en andere zwemliefhebbers er opnieuw baantjes kun-nen trekken. Om ons te blijven herinneren wat er in de buurt gebeurde, voor ze werd opgeslokt door de Europese instellingen. Omdat ik me weleens wil kunnen inbeelden hoe het voelt om een Brusselse bourgeois-bohémien te zijn tijdens het Interbellum.Wie redt het zwembad?

Eindredacteur Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten

Wie redt het zwembad?


ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

ESTAFETTE > KEN LAMBEETS@dhonorez Mauf witte zitjes in het #Eurostadion omdat de KBVB verwacht dat den #Beerschot binnen de kortste keren terug Europees speelt. #vooruitziend

60.500 paars-witte zitjes, dat zou in de plannen staan waarmee het consortium BAM-Ghelamco de bouw van het nationaal stadion heeft binnengehaald. Dat RSC Anderlecht er zijn thuisbasis zal hebben, lokt nogal verdeelde reacties uit. Deze Twitteraar bewijst dat je met humor ook je punt kunt maken. Lachen doen de initiatiefnemers om RWDM terug tot leven te brengen niet. Hun plannen om het Edmond Machtensstadion als thuisbasis te hebben, wordt geblokkeerd door de gemeente Molenbeek. TS

Scouts en gidsen zakken dit week-end terug met duizenden leden af naar Brussel. De aflossingswed-strijd 24 UUR FIETSEN IN HET TER KAMERENBOS vindt al sinds 1985 plaats en verzamelt ook dit jaar een aanzienlijk deelnemersveld. Zater-dag beginnen groepen die met een of twee fietsen deelnemen er op de mid-

dag aan. Zij moeten zoveel mogelijk rondjes afleggen op het circuit om de hoofdprijs af te schieten in het snelheidsklassement (voor jongens en meisjes afzonderlijk). Wie het eerder van zijn creativiteit moet hebben, kan mikken op de hoofdprijs in het klassement voor meest folkloristische fiets. Op zater-dagmiddag is er voor de kleinsten (tussen zeven en twaalf jaar) de VIJF UUR MOUN-TAINBIKE. Toeschouwers kunnen op hun beurt genieten van de uitgebreide randani-matie. n CATCHERS als The Master Kong, Monster Robinson en Caiman Colorado Jr. zullen komende zaterdag rond hun tegen-stander cirkelen tijdens de SHOWDOWN van Brussels Young Wrestling Style. De deuren gaan om half zes open in de sportzaal van Anneessens-Funck (Groot Eilandstraat 39 in 1000 Brussel), een half uur later beginnen de

catchwedstrijden. Kinderen betalen 5 euro om van dit spektakel te genieten, volwas-senen 7 euro. Meer info op www.byws.be. n Een dag eerder zijn het ketjes uit het eerste en tweede leerjaar die met elkaar het gevecht aangaan, uiteraard in alle vriendschap. Zo-wel leerlingen uit het Nederlands- als het Franstalig onderwijs zullen aan SCHOOL GRAPPLING 1081 deelnemen, de tweede editie van het Koekelbergse schoolworstel-tornooi. Leerlingen uit het eerste beginnen er om negen uur ’s ochtends aan in sportzaal Victoria (Leon Autriquestraat 4 in Koekel-berg), leerlingen uit het tweede om 13 uur. Meer informatie leest u op www.bbjja.be. n Bent u fan van stevige contacten, maar ver-kiest u in groepsverband te sporten? Dan moet u zich eens verdiepen in ROLLER DER-BY. Komende zondag, bijvoorbeeld. Dan ont-dekt u vanaf 16 uur wat deze contactsport op rolschaatsen juist voorstelt. Plaats van afspraak is het sportcomplex van Evere (Oud Strijderslaan 300), waar de thuisteams van Brussel en Antwerpen het tegen elkaar zul-len opnemen. Voor bijkomstige informatie kunt u op de Facebookpagina van de Brus-sels Derby Pixies terecht.

TS

SPOR

T K

ORT

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected], www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE73 7340 3974 6060, BIC: KREDBEBB van Vlaams-Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar. OPLAGE 62.609 exemplaren. PROMOTIE EN DISTRIBUTIE Ute Otten, Anne Burger, Maurice Droogh. ADVERTISING MANAGER Lisa Decrick: 02-226.45.41, 0474-67.03.84, fax 02-226.45.69. MARKETING MANAGER Frederik Welslau. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne. COÖRDINATIE Kim Verthé. EIND REDACTIE Ken Lambeets ([email protected]). VORMGEVING Peter Dhondt. REDACTIE Jean-Marie Binst, Christophe Degreef, Bettina Hubo, Steven Van Garsse, Danny Vileyn. BRUSSELNIEUWS Kris Hendrickx (hoofdredacteur), Sandra Schreurs (projectcoördinator), Jelle Couder, Goele de Cort, Sara De Sloover, Eric Vancoppenolle, Laurent Vermeersch. MEDEWERKERS Nicky Aerts, Michaël Bellon, Alex Deforce, An Devroe, Elien Haentjens, Eva Hilhorst, Ilah, Toon Lambrechts, Wauter Mannaert, Tom Peeters, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Bram Van de Velde, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Marc Gysens, Ivan Put, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh. VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Michel Tubbax. Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

BDW - editie 1467

Documents

Transcript of BDW - editie 1467