Asiel voor Joshua

opmk.Joshua 15-10-2007 13:30 Pagina 2

Met illustraties van Walter Donker

MOZAÏEK JUNIOR


Leeftijd 11+

Vormgeving omslag, tekeningen omslag en binnenwerk Walter DonkerLay-out/dtp binnenwerk Gerard de Groot

© 2007 Uitgeverij Mozaïek, ZoetermeerMozaïek Junior is een imprint van uitgeverij Mozaïek

ISBN 978 90 239 9255 4NUR 282

Alle rechten voorbehouden

Meer informatie over dit boek en andere uitgaven van Mozaïek vindt uop www.uitgeverijmozaiek.nl

Van dezelfde auteur verscheen eerder bij Mozaïek Junior:

Virus!?Vlucht!


Hoofdstuk 1

G ehaast trok Erik Jan zijn fiets uit het rek. ‘Tot maan-dag!’ riep hij zijn vrienden Barend en Mark na. Zelf

moest hij ook maken dat hij thuiskwam. Die donkere wolkkwam vervelend dichtbij. De eerste spetters tikten al op hetgolfplaten dak. Zijn fiets was de laatste die nog in de fietsen-stalling stond. Een korte rilling trok over zijn rug.Hé, wat was dat? Er zat een papiertje op zijn achterrek.Nieuwsgierig trok hij het onder de snelbinder vandaan envouwde het open.

We weten je wel te vinden, verrader!Je bent nog niet van ons af!FvN

‘Nee!’ schreeuwde hij. Zijn fiets kletterde op de grond.Woe-dend kneep hij het papiertje tot een prop en smeet het weg.FvN! Dat kon niets anders zijn dan het Front voor Neder-land! Hij had gedacht dat hij voorgoed van ze af zou zijn.Dat hij nooit meer iets van die racisten zou horen. Hij hadzich vergist, dat was wel duidelijk.Hij moest zo snel mogelijk weg hier. Zenuwachtig schotenzijn ogen van links naar rechts. Stond iemand hem om eenhoekje op te wachten om de boodschap nog eens goed in tewrijven? Dat kon je van die lui wel verwachten. Hij schrokvan een luid kwakende eend die langs vloog.Zijn armen en benen begonnen te trillen en zijn hart bonktein zijn keel.‘Rustig!’ zei hij tegen zichzelf. Het hielp niet.

5


Een paar keer diep ademhalen gelukkig wel.Dat papiertje moest hij hier maar niet laten liggen. Hij raap-te de prop op en stopte het in zijn zak.Nu moest hij toch echt maken dat hij wegkwam. Hij paktezijn fiets en sloop naar de uitgang. Daar stond hij even stil.De regen roffelde nu luid op het dak. Een hoosbui. Ook datnog! Zijn zenuwen stonden op scherp, als die van een schaatservlak voor de start van de 500 meter. Hij zoog zijn longenhelemaal vol, sprong op zijn fiets en sprintte weg, de stro-mende regen in. Pas een paar straten verder durfde hij om tekijken. Hij werd niet gevolgd.

Na het avondeten ging hij naar zijn kamer. Hij deed hetlichtje boven zijn bed aan en ging op zijn rug op bed liggen.Hij staarde naar de poster van een Boeing 747. Maar hij zaghet papiertje voor zijn ogen dansen. Die twee zinnen spook-ten voortdurend door zijn hoofd. Het was een regelrechtebedreiging. Na een poosje besloot hij Barend te bellen.‘Heftig,’ zei Barend. ‘Wat denk je dat ze van plan zijn?’‘Geen idee. Ze zijn tot alles in staat,’ reageerde Erik Jan.‘Dat hebben ze een maand geleden wel bewezen.’Erik Jan had met zijn vrienden Barend, Martin en Peter actiegevoerd tegen de komst van asielzoekers in hun dorp. Devader van Martin, meneer Veenstra, had zich er op een gege-ven moment mee bemoeid. Die bleek lid te zijn van hetFront voor Nederland. Samen met een man die zich De Pennoemde, had meneer Veenstra ervoor gezorgd dat de actiesheftiger werden dan de bedoeling van de vier jongens was.Het was allemaal behoorlijk uit de hand gelopen.‘Veenstra en De Pen zitten nog in de gevangenis,’ zei Barend.‘Zij kunnen het briefje in ieder geval niet op je fiets hebbengedaan.’

6


‘Martin dan?’ zei Erik Jan.‘Dat ligt voor de hand,’ vond Barend. ‘Martin is behoorlijkkwaad op je. Hij geeft jou er de schuld van dat zijn vadergepakt is en dat hij nu bij een pleeggezin woont. Maar als hijhet gedaan heeft, dan zou ik me maar geen zorgen maken.Dan wil hij je alleen maar bang maken.’Daar zat wel wat in. Erik Jan was een beetje gerustgesteld.

Even later zat Erik Jan geconcentreerd aan zijn nieuwebouwpakket te werken. Het laatste model van de Airbus wasal voor ruim de helft klaar. De vleugels zaten aan de rompen nu begon het priegelwerk. Daar had hij al zijn aandachtbij nodig. Langzaam verdween het Front voor Nederland uitzijn gedachten.

De volgende ochtend fietste Erik Jan langzaam Helena’sstraat in.Voor de allerlaatste keer. Net voorbij de hoek stoptehij. De zon scheen, de lucht was helder blauw en vogels kwet-terden in een bosje. Hoe konden die beestjes nu zo vrolijkzijn op een dag als deze? Twee grote verhuiswagens stonden al voor de deur. Een stukof wat mannen sjouwden meubels en dozen het huis uit enzetten die op de laadklep. Een van de mannen veegde zijnvoorhoofd met zijn shirt af. Een zweterig klusje op zo’n war-me meidag.Zijn hoofd voelde licht. Het voelde onwerkelijk allemaal, als-of hij in zijn eigen droom was beland. Hij kon nog steedsniet geloven dat ze echt zou verhuizen. Naar Servië nog wel.Voorgoed! Wat een ramp. Net nu ze een maandje verkeringhadden, ging ze terug naar het land waar ze was geboren.Haar vader had een hoge baan bij de regering van dat landgekregen. Belgrado, dat was net zoiets als de andere kantvan de wereld. Daar kon je niet zomaar eventjes langsgaan.

7


Een pleister op de wond was wel dat hij zijn ouders hadweten over te halen om in de grote vakantie naar Servië tegaan. Ze konden in Helena’s achtertuin kamperen. Dat wastenminste iets. Maar dat duurde nog meer dan twee maan-den. Zo lang kun je toch niet zonder je vriendin? Wanhopigwerd hij ervan. Hij sloeg met zijn vuist op zijn stuur. Deafgelopen dagen had hij aan bijna niets anders meer kunnendenken. Allerlei nare ideeën had hij ervan gekregen. Zou zehem vergeten? Waarschijnlijk waren er zat Servische jongensdie haar minstens zo aardig zouden vinden als hij. Zou hetzo gaan? ‘Uit het oog uit het hart,’ had hij zijn moeder eenshoren zeggen toen de buren gingen verhuizen. En inder-daad, hij had ze nooit meer gezien.‘Erik Jan!’De stem van Helena onderbrak zijn gepeins. Hij stak zijnhand op en zette zijn fiets weer in beweging.‘Hoi, kom binnen,’ nodigde Helena uit. ‘Let maar niet op detroep.’ Ze deed een mislukte poging tot een glimlach. Zeveegde haar handen af aan haar spijkerbroek, die onder devlekken zat. Haar korte shirt was ook al niet erg schoonmeer. Toch zag ze er mooi uit, vond Erik Jan. Haar gezichtstraalde, zoals bijna altijd.Binnen was het een bende. De meeste meubels waren al ver-dwenen. Overal stonden stapels dozen. Daartussendoor eenpaar stoeltjes rond een tafeltje met lege koffiebekers. Er hingeen grote stofwolk in de kamer en het rook muf.‘Dag mevrouw Stafiets,’ groette Erik Jan.Helena stompte hem met haar elleboog in zijn zij. ‘Stavicz!’verbeterde ze knipogend.‘Het spijt me mevrouw,’ zei Erik Jan. Hij dacht dat hij hettoch wel redelijk had uitgesproken.Mevrouw Stavicz leek het niet eens gehoord te hebben. Zestond gebogen over een van de dozen en schreef er iets op.

8


‘Kan jij dat lezen?’ vroeg hij aan Helena.‘Niet alles, en zeker niet met die hanenpoten van mijn moe-der.’Dat hoorde mevrouw Stavicz wel. Ze deed alsof ze booskeek.‘Het valt niet mee om weg te komen. Ik wist niet dat wezoveel spullen hadden,’ zuchtte ze.‘Van mij hoeven jullie ook niet weg,’ reageerde Erik Jan enook hij zuchtte.Alle drie schoten ze in de lach.‘Hoe laat vertrekken jullie?’ vroeg Erik Jan.‘De bedoeling is om een uur of twee. Maar of we dat halen?’‘Dat moet makkelijk gaan, mevrouwtje,’ stelde een van deverhuizers haar gerust. ‘Als we ons even kwaad maken danzit alles om twaalf uur in de wagens.’Het gezicht van mevrouw Stavicz klaarde op.‘Echt? Dat zou mooi zijn.’‘Kom mee,’ wenkte Helena.‘Moet je je moeder niet helpen?’Mevrouw Stavicz wuifde hen weg.Helena ging Erik Jan voor naar de tuin en ging op een bank-je zitten.‘Kom je?’ tikte ze op de plek naast haar.Erik Jan plofte net iets te hard neer. Een van de poten kraak-te kort en brak, waardoor het bankje aan een kant in elkaarzakte. Met een gilletje belandde Helena bij Erik Jan opschoot.‘Zo, dat is al beter,’ lachte Erik Jan.‘Het zit in ieder geval wel zachter,’ zei Helena. Ze veerde eenpaar keer op en neer.‘Au!’ riep Erik Jan. Hij kietelde Helena in haar zij. Lachendsprong ze op.‘Eindelijk verlost,’ zuchtte Erik Jan.

9


‘En net vond je het nog beter dan het bankje.’ Helena trokhaar shirt recht.Even later zaten ze in het gras. Erik Jan plukte een paarmadeliefjes en strooide die in Helena’s haar.‘We bellen elkaar,’ begon Helena.‘Elke dag. En mailen,’ vulde Erik Jan aan.‘Ik zal m’n vader vragen om de pc zo snel mogelijk te instal-leren,’ beloofde Helena.‘Ik ben benieuwd hoe je er op de webcam uitziet,’ zei ErikJan. ‘Vast niet zo mooi als nu.’‘Slijmbal!’ zei Helena. ‘In de zomervakantie zien we elkaarweer. Ik kan nauwelijks wachten.’ Ze streek met haar handover zijn knie.Zijn hart begon sneller te kloppen. Begon hij haar nu al temissen? Ze was nog niet eens vertrokken.‘Jammer dat ik niet meer hier ben wanneer jullie met deacties voor Joshua beginnen,’ zei Helena.‘Je kunt wel meedenken en ideeën uitwerken,’ stelde ErikJan voor.Samen hadden ze de afgelopen weken veel over Joshua ge-praat. Ze hadden al verschillende acties bedacht om aan-dacht te vragen voor hun klasgenoot die al jaren in Neder-land woonde, maar nog steeds geen verblijfsvergunninghad.Erik Jan staarde in de verte. Zijn gedachten dwaalden afnaar die vreselijke week. Een maand geleden was het nogmaar. Zodra Veenstra en De Pen zich met hun acties tegenhet asielzoekerscentrum Nieuwland begonnen te bemoeien,had Erik Jan willen stoppen. Maar dat was niet gelukt. Doorzijn schuld was alles uiteindelijk toch aan het licht gekomen.Toen kon hij niet anders meer dan alles bekennen. Maardaarmee had hij zijn vrienden, Veenstra en De Pen meteenook verraden. De vier jongens hadden een taakstraf gekre-

10


gen. Binnenkort moesten ze vier zaterdagen in Nieuwlandaan het werk.Kort na de vuurwerkactie bij Nieuwland had hij een bijzon-dere droom gehad. Hij had een stem gehoord die hem zeidat hij in plaats van acties tegen de asielzoekers, juist actiesvoor hen zou moeten gaan voeren. Dat had hem diepgeraakt en hem van gedachten doen veranderen. Hij hadHelena zelfs beloofd dat hij zich voor Joshua zou gaan inzet-ten.Toch twijfelde hij de laatste tijd. Oké, hij was gestopt met dieacties tegen Nieuwland en hij wist absoluut zeker dat hijzoiets nooit meer zou doen. Maar was het nou wel zo’n goedplan om Joshua te gaan helpen? Asielprocedures warensuperingewikkelde dingen en die ambtenaren hadden allesvast wel goed uitgezocht. En wie was hij om tegen de wettenvan ons land in te gaan? Die waren er toch ook niet voorniets?Die stem uit zijn droom was niet meer teruggekomen. Somsvroeg hij zich af of hij wel helemaal eerlijk tegen zichzelf wasgeweest. Wilde hij Joshua echt helpen, of was het meer omHelena een plezier te doen?

11


Asiel voor Joshua

Documents

Transcript of Asiel voor Joshua