Voor elk wat wils

 

From: kingkong1621@live.nlTo: kingkong1621@live.nlSubject: RE: De ware geschiedenis van "democratisch Nederland"en bureau Integriteit onderzoek belangenverstrengeling politiek en maatschappelijk middenveld de Firma List&Bedrog en handel en sjacherpraktijkenDate: Sat, 23 Apr 2011 15:23:01 +0200

Congres van WenenUit Wikipedia, de vrije encyclopedieGa naar: navigatie, zoeken

Tekening door Jean Baptiste Isabey. Metternich staat links voor de stoel. Talleyrand zit rechts met de arm op tafel. Op het schilderij is keizer Frans I van Oostenrijk te zien.Het Congres van Wenen of Weens Congres werd na de val van Napoleon in 1814 en 1815 gehouden door de overwinnende mogendheden Pruisen, Oostenrijk, Rusland en het Verenigd Koninkrijk met als doel de staatkundige herordening en institutionele reconstructie van Europa.Inhoud[verbergen]

1 Situering o 1.1 Algemeeno 1.2 Het Congres danst maar beweegt niet

2 Uitgangspunten van het Congres 3 Inhoud

o 3.1 Leidende gedachteo 3.2 Resultateno 3.3 Informele diversen

4 Nasleep en gevolgen 5 Belangrijkste actoren van het congres 6 Bibliografie

7 Zie ook

SitueringAlgemeenEen staatkundige herordening van Europa was nodig, want de Franse Revolutie en vooral de daaropvolgende napoleontische oorlogen hadden die kaart grondig hertekend. Zo was het eeuwenoude Heilige Roomse Rijk verdwenen, en had Frankrijk de confederale gebieden van de Oostenrijkse Nederlanden en de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden geannexeerd, net als de Franstalige delen van Zwitserland en het gebied van Duitsland ten westen van de Rijn. Hoewel sommige oerconservatieve aristocraten de 'vooroorlogse' situatie inclusief grenzen weer wilden herstellen zag de meerderheid der verzamelde staatslieden de noodzaak in van een staatkundige vereenvoudiging van de kaart van Europa en een grondige sanering van de wirwar van heerlijke rechten. Napoleon had veel staatjes en staten al samengevoegd en het veelal plaatselijke recht vereenvoudigd en nationaal gelijkgeschakeld. En ook zijn invoering van een betere administratie van bijvoorbeeld de burgerlijke stand wilde men handhaven. Dit waren allemaal 'praktische' verbeteringen waar iedereen de waarde van kon inzien maar de oorspronkelijke idealen van de Franse Revolutie, Liberté, Egalité et Fraternité (vrijheid, gelijkheid en broederschap) overigens door de autoritaire Napoleon later in zijn loopbaan ook met voeten getreden, wilden de verzamelde aristocraten natuurlijk niet overnemen want dat hield een aantasting van hun aloude rechten en privileges in.Het Congres, waarbij de Oostenrijkse kanselier Klemens von Metternich grote invloed had op het verloop ervan, begon in september of oktober 1814 (de bronnen verschillen over de aanvangsdatum) en eindigde op 9 juni 1815 met het voorlezen van de besluiten. Toch kan men aan dit Congres geen duidelijk begin en eind toekennen. Het was eerder een verzamelnaam voor een proces dat begon in de zomer van 1812 en in 1822 werd afgerond met als gemeenschappelijk element dat iedere deelnemer doodsbang was door de andere buitenspel te worden gezet in een strijd om gebied, macht en invloed. Het bijzondere aan dit congres kwam hierop neer dat slechts één plenaire zitting plaatsvond en dat de discussies en de beslissingen elders werden genomen, eerder in de marge. Tijdens dit congres kwamen twee grote tegenstellingen naar boven: het wederzijdse wantrouwen tussen het Verenigd Koninkrijk en Rusland, alsmede de rivaliteit tussen Pruisen en Oostenrijk. Daarbij trachtte het overwonnen Frankrijk opnieuw een rol op het eerste plan te spelen.Volgens Emmerich Joseph von Dalberg, een Duitse diplomaat in Franse dienst, getuigde het Congres van een totale beginselloosheid en werden de zaken naar het einde toe steeds willekeuriger afgehandeld of afgedaan met instemmend geknik. Hij schreef: "Wij ronden nu de treurige zaken af; het resultaat van dit alles kon niet kleingeestiger zijn." De ontsnapping op 7 maart 1815 van Napoleon van Elba en zijn verdere opmars naar Parijs veranderde de politieke en militaire, waardoor de urgentie om tot een afronding te komen heel groot werd. Congressecretaris Friedrich von Gentz werd aangemaand vlug een verslag van de handelingen van het congres op te stellen. Dit werd een slotakte van 121 artikelen, met alle congresbesluiten en overeenkomsten genomen vanaf de aanvang tot begin juni 1815. De slotakte was klaar op 8 juni en werd de dag daarop in de ontvangstzaal van de Hofburg van Wenen plechtig voorgelezen in aanwezigheid van alle partijen. Op enkele uitzonderingen na (Kardinaal Ercole Consalvi en de Spaanse vertegenwoordiger de Markies van Labrador), gaven alle gedelegeerden op 26 juni 1815 de goedkeurende handtekening. Op 18 juni was Napoleon inmiddels definitief verslagen in de Slag bij Waterloo.In aanvulling op deze slotakte werd op 20 november 1815 het Verdrag van Parijs (1815) ondertekend door de vijf grote mogendheden: Frankrijk, Oostenrijk, Rusland, het Verenigd Koninkrijk en Pruisen.

Het Congres danst maar beweegt niet

De gezanten met hun entourage van raadgevers en bedienden vormden een gezelschap van enkele duizenden, waarbij de Oostenrijkers erop toezagen dat hun hoge gasten niets tekort kwamen tijdens hun verblijf in Wenen. De vele bals en partijen ontlokten Charles-Joseph van Ligne de opmerking: "Hoe loopt het Congres? Het Congres loopt niet, het danst!" In een brief aan Talleyrand van 1 november 1814 schreef Ligne:

"Man schreibt mir das Wort zu: ‚Der Kongress tanzt, aber er kommt nicht vorwärts.‘ Es sickert auch nichts durch als der Schweiß dieser tanzenden Herren. Ich glaube auch gesagt zu haben: ‚Dies ist ein Kriegskongress, kein Friedenskongress." [1]

Vele waarnemers van het Congres beklaagden zich over het heersende immobilisme te vergelijken met een Poolse Landdag. Velen kwamen onder de indruk van de tentoongespreide pracht en grandeur. De algemene secretaris Friedrich von Gentz beschreef dit gebeuren zeer beeldend in een brief van 27 september 1814 en beklaagde er zich over dat er weinig vooruitgang geboekt werd.

"Die Stadt Wien bietet gegenwärtig einen überraschenden Anblick dar; alles was Europa an erlauchten Persönlichkeiten umfasst ist hier in hervorragender Weise vertreten. Der Kaiser, die Kaiserin und die Großfürstinnen von Rußland, der König von Preußen und mehrere Prinzen seines Hauses, der König von Dänemark, der König und der Kronprinz von Bayern, der König und der Kronprinz von Württemberg, der Herzog und die Prinzen der Fürstenhäuser von Mecklenburg, Sachsen-Weimar, Sachsen-Coburg, Hessen usw., die Hälfte der früheren Reichsfürsten und Reichsgrafen, endlich die Unzahl von Bevollmächtigten der großen und kleinen Mächte von Europa - dies alles erzeugt eine Bewegung und eine solche Verschiedenheit von Bildern und Interessen, dass nur die außerordentliche Epoche, in der wir leben, etwas Ähnliches hervorbringen konnte. Die politischen Angelegenheiten, welche den Hintergrund dieses Bildes sind, haben indessen noch keinen wirklichen Fortschritt gebracht." [2]

Sommige historici zijn evenwel de mening toegedaan dat het Congres zijn hoofddoel, namelijk een kader te scheppen voor een Europese vredesregeling, gerealiseerd heeft. De Pruisische veldmaarschalk Blücher omschreef de onderhandelingen aldus:

"Der Kongress gleicht einem Jahrmarkt in einer kleinen Stadt, wo jeder sein Vieh hintreibt, es zu verkaufen und zu vertauschen" [3]

Uitgangspunten van het Congres

Doelen van het CongresHet steunde op 4 pijlers:

compensatiebeginsel; Geen enkele mogendheid zou territoriaal nadeel mogen ondervinden door de congresbesluiten. Indien toch, moesten die worden gecompenseerd. Zo verkreeg Oostenrijk als compensatie voor de Zuidelijke Nederlanden gebieden aan de Adriatische Zee. Vooral in Italië kreeg Oostenrijk een sterke positie (Lombardije, Venetië en de Illyrische provincies).

legitimiteitsbeginsel; De voormalige verdreven vorsten, werden gerehabiliteerd als legitime heersers: de Bourbons namen de tronen van Frankrijk en Spanje weer in, het Huis Bragança in Portugal - de Oranje-Nassaus in werden aangesteld over Nederland, hoewel zij daar voorheen nooit een vorstelijke positie hadden bekleed.

omringingspolitiek rond Frankrijks grenzen van voor 1792; Frankrijk werd daartoe omringd door redelijk sterke autonome bufferstaten. Daartoe werd uiteindelijk ook het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden gesticht door samenvoeging van de noordelijke zeven provinciën met delen van de vroegere Habsburgse Zuidelijke Nederlanden en enkele vorstendommen. En ook Piemonte-Sardinië was een van de belangrijke bufferstaten.

machtsevenwicht; de status quo moest verdedigd worden, desnoods manu militari, in de hoop dat nieuwe revoluties de vrede niet zouden verstoren en de nieuw ontstane tronen niet deden wankelen

InhoudLeidende gedachte

Restauratie oude en invoering nieuwe vorstenhuizen, honorering dynastieke wensen van de Ancien Régimes. Het Congres van Wenen had de sociale verworvenheden van de Franse Revolutie in alle landen ongedaan gemaakt. Geen volksvertegenwoordiging en geen vertegenwoordiging van de naties. Bijeenkomsten zonder burgerlijke vertegenwoordiging.

Strategische overwegingen in verband met machtsevenwicht tegen de "universele monarchie". Niet eeuwige vrede maar orde. Verschuiving van grenzen: verplaatsing van volkeren, alleen uit strategische overwegingen.

Tegen liberalisme en nationalisme.

Resultaten

Europa na het Congres

Versterking van (vroegere) staten als tegenwichten (en buffer) voor Frankrijk: o Oprichting van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden met de Oranjes als

vorstenhuis op basis van de Acht Artikelen van Londen. Het Prinsbisdom Luik, het Prinsdom Stavelot-Malmedy, het Hertogdom Bouillon, en nog wat kleine zelfstandige gebieden, die nooit tot de Oostenrijkse Nederlanden behoorden, werden samen met de Oostenrijkse Nederlanden verenigd met de Bataafse Republiek. Samen gingen deze gebieden voor 15 jaar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden vormen (qua Europees grondgebied vergelijkbaar met de Benelux). Daardoor werd de voor Londen concurrerende haven Antwerpen, definitief uit Franse handen gehouden, hetgeen de Engelsen goed uitkwam. Door de oprichting van deze nieuwe

staat kwam de monding van de twee grote rivieren, de Schelde en de Maas, te liggen in een relatief kleine continentale staat.

o Oprichting van het Groothertogdom Luxemburg (het huidige Groothertogdom en Belgisch-Luxemburg) met al soevereine vorst de prins-regent van Nassau van het huis van Oranje in ruil voor het verlies van de erfprovincie Nassau aan Pruisen

o Sardinië werd uitgebreid met de Republiek Genuao Pruisen kreeg de noordelijke delen van Saksen (40 % van het grondgebied

en een derde van de inwoners zonder de grote steden Dresden en Leipzig), Westfalen en zowat de gehele linker Rijnoever, om als een bolwerk te dienen tegen zowel Frankrijk als (heimelijk) tegen Rusland. Pruisen draagt zijn voormalige Kleefse enclaves, gelegen in de Liemers en de Over-Betuwe, over aan Nederland.

o De Oostenrijkers kregen niet alleen Milaan terug, maar kregen nu ook Venetië en Lombardije maar moesten afzien van de Habsburgse Nederlanden.

o Frankrijks territorium werd teruggebracht tot dat van 1792, met verlies van de sindsdien veroverde gebieden zoals de Zuidelijke Nederlanden, de Zeven Provinciën, het Franstalig deel van Zwitserland en de Noord-Italiaanse bezittingen en de Pauselijke Staten; Frans-Vlaanderen bleef bij Frankrijk.

Herstel vroegere monarchieën en bestuursvormen: o In Italië (binnen de huidige geografische b grenzen ervan) , voor zover niet

aan de Oostenrijkers gegeven, werd de vooroorlogse situatie weer hersteld: zo goed als volledige restauratie van de Pauselijke Staten door bemiddeling van staatssecretaris-kardinaal Ercole Consalvi, en de kleine rijkjes.

o De zwager van Napoleon, Joachim Murat, bleef dankzij de steun van Metternich echter wel aan de macht in Napels. Metternich vreesde bij een machtsvacuüm Franse invloed. Frankrijk wilde Murat echter verdrijven. Talleyrand liet zich zowel door de vroegere Napolitaanse koning Ferdinand IV van Napels als door Murat betalen om een standpunt in te nemen in deze kwestie. Groot-Brittannië vreesde dat Murat de naar Elba verbannen Napoleon een uitgelezen aanlegplaats kon bieden. Na het debacle van Napoleon te Waterloo verkreeg Ferdinand op het Congres te Wenen al zijn rechten terug op Napels.

o In Spanje en Portugal werden de huizen Bourbon resp. Bragança hersteld.o De Engelse koning George III werd wederom erkend als koning van

Hannover en eigende zich rechtmatig Malta, Ceylon, de Kaapkolonie en Helgoland toe waardoor het overzeese Empire vergroot werd. Daarbij verbood Groot-Brittannië Denemarken een handelsvloot te bezitten. Groot-Brittannië verkreeg ook de voogdij over de Ionische Eilanden dat sindsdien de Verenigde Staten van de Ionische Eilanden werd genoemd.

Andere besluiten: o Het Heilige Roomse Rijk werd evenwel niet hersteld.o De Duitse nationalistische roep om een verenigd vaderland werd

genegeerd (vooral Metternich was tegen het nationalisme).o De resterende Duitse staten werden verenigd in de Duitse Bond, waarin ze

vrijwel autonoom bleven met de bondsdag in Frankfurt am Main. Napoleons hervormingen werden hier dus bevestigd.

o Ook de door Napoleon bevorderde koninkrijken Beieren, Württemberg, en Saksen behielden hun status.

o Het Pools-Saksische vraagstuk werd opgelost.o Alexander I van Rusland kreeg slechts een deel van Polen, vergelijkbaar

met het Groothertogdom Warschau dat bestaan had onder Napoleon.

o Pruisen moest zich tevreden stellen met twee vijfde deel van Saksen, de rest, inclusief de steden Leipzig en Dresden bleef in handen van de Saksische koning.

o Charles-Maurice de Talleyrand maakte van deze situatie gebruik om de positie van Frankrijk te versterken. Hij, Castlereagh, en Metternich tekenden een geheim verdrag waarin ze besloten ten strijde te trekken tegen Rusland en Pruisen, wanneer nodig.

o Erkenning van Zwitserlands neutraliteit als statenbond met 22 kantons. De gebieden Neuchatel, Valais en Sankt Gallen Appenzell, het bisdom Bazel en de stad Biel werden overgedragen aan de Zwitserse Confederatie. Ook werd beslist dat Bern een sturende rol binnen de confederatie zou krijgen. De besluiten genomen door de Zwitserse Commissie illustreerden wat er mis was met het hele congres. Elk van de vijf grootmachten had immers een stem in het kapittel waardoor de kwestie nl. het oplossen van twisten tussen de Zwitserse kantons en vastleggen van grenscorrecties niet objectief werd afgehandeld maar beïnvloed werd door de machtsstrijd inzake de verdeling van het Koninkrijk Saksen en het statuut van Polen. De besluiten van de commissie werden op 22 maart 1815, na voorlezing door Metternich, zonder mogelijkheid van amendering ter ratificering overgemaakt aan het Zwitsers Parlement.

Andere agendapunten en besluiten in de marge genomen o Pruisen, Oostenrijk en Rusland sloten de Heilige Alliantie die zou

tussenkomen bij een revolutionaire beweging in Europa; alzo kon men de op het Congres overeengekomen besluiten garanderen. Rusland kwam in 1830 inderdaad tussen toen de Poolse Novemberrevolutie van 1830 uitbrak. Deze opstand zou tsaar Nicolaas I verhinderen te interveniëren in de Belgische Opstand.

o Zijdelings kwam op het congres ook de afschaffing van de slavenhandel en de daaruit voortkomende slavernij aan bod. Dit onderwerp werd door interne meningsverschillen tussen enerzijds Groot-Brittannië en Spanje/Portugal, afgevoerd naar de Griekse kalender. Het bleef bij plechtige verklaringen waarin de slavenhandel weerzinwekkend en immoreel genoemd werd genoemd. De staatslieden verklaarden plechtig de handel te willen uitroeien en beloofden dat doel met ijver en volharding te zullen nastreven.

o De Commissie Protocollaire Voorrang hing het gelijkheidsbeginsel aan en besloot dat alleen op basis van de accreditatiedatum voorrang aan diplomaten mocht worden verleend. Daarbij kregen bondgenoten of grootmachten geen bijzondere privileges. De pauselijke legaat kreeg de absolute voorrang. De volgorde bij het ondertekenen van verdragen werd door de commissie geregeld. Het eerst door de vorst ondertekende verdrag moest in zijn kanselarij bewaard worden. De anderen tekenden vervolgens in volgorde van troonsbestijging of bij republieken, in volgorde van verkiezing. Deze regels bepalen nog steeds het diplomatieke protocol.

o De Commissie Vrije Doorvaart op Internationale Rivieren met als commissieleden alle direct betrokken riviermachten, besprak het verkeer op de grote rivieren als de Rijn, de Maas, de Neckar, de Main en de Schelde. Er werd besloten een permanente internationale commissie in het leven te roepen met zetel te Mainz of Frankfurt die zich over alle toekomstige geschillen zou buigen. Men legde tolgeld, heffingen, in- en uitvoerrechten vast.

o Het statuut van de Soevereine Militaire Hospitaalorde van Sint-Jan van Jeruzalem en Malta in Rusland in relatie met het sinds 1800 door de Britten bezette Malta kwam ook aan bod. De Orde van Malta ving echter bot en verloor haar al haar rechten op het eiland Malta.

o Het congres stond ook even stil bij een petitie van Karl Bertuch, stichter van de Vereinigung der deutschen Buchhändler, over de bescherming van

het literaire auteursrecht. Hij drong aan op een regelgeving om de praktijk van het overhand toenemend kopiëren van boeken wettelijk te regelen.

Informele diversenAndere, wat informele, besluiten en opvallende punten waren

het sindsdien houden van een Congres wanneer er een conflict dreigde (Congresstelsel) om aldus de situatie via overleg te regelen in plaats van een gewapend conflict

het direct weer opnemen van Frankrijk in de besluitvorming. Ook werd Frankrijk grotendeels hersteld binnen de grenzen van voor de revolutie. Dit in tegenstelling tot het Duitse Keizerrijk bij het Verdrag van Versailles in 1919.

het negeren van nationalisme en liberalisme. Herstel van oude structuren en herordening van Europa was het belangrijkst. Landen werden zomaar verkaveld of samengevoegd zonder rekening te houden met nationale gevoelens, maar puur uit strategisch oogpunt, machtsbalans en de belangen en wensen van vorsten.

het niet inzien dat de krachten die in de Franse Revolutie waren losgebarsten ook elders boven zouden kunnen komen.

Nasleep en gevolgenDoor het Congres kwam Europa tot stilstand. De gerestaureerde orde zou echter niet voor onbeperkte tijd stand houden. De ideeën van de Franse Revolutie gevoed door de Verlichting, hadden overal al wortel geschoten, en leidden tot staatkundige veranderingen. De ontbinding van het Osmaanse Rijk werd erdoor bevorderd, omdat de Franse ideeën in de Osmaanse gebieden Servië, Griekenland en Roemenië wortel schoten. Voor Oostenrijk gold hetzelfde. Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden viel in 1830 uiteen, terwijl in Servië opstanden uitbraken. Dit vormde de eerste barst in de nieuwe constellatie. Liberale revoluties in 1830 en vooral in het revolutiejaar 1848 hadden in heel Europa grote gevolgen. Uiteindelijk zouden de Bourbons plaats maken voor het Tweede Franse Keizerrijk. Omstreeks 1860 kwam er een Italiaanse eenheidsstaat tot stand. De Duitse Bond hield het uit tot 1866, maar Pruisen bleek in Noord-Duitsland zo dominant te zijn, dat het de keten van gebeurtenissen in kon zetten die leidden tot de oprichting van het Duitse Keizerrijk in 1871.Het Weens Congres was verder een poging om een status quo tussen vier grote Europese staten (de overwinnaars van Napoleon) voor een eeuw vast te leggen. Dit leidde ertoe dat hun expansiedrang zich nu richtte op kolonisering van het Afrikaans en Aziatisch continent (zie Imperialisme). Door het Weense Congres kreeg het continentale Europa niet alleen een ideologie opgelegd, afgeleid van de belangen van vier grote mogendheden, maar het beïnvloedde indirect alles wat zich nadien in Europa afspeelde, waaronder het militant nationalisme, bolsjewisme, fascisme, de grote militaire conflicten van de 20ste eeuw tot het ontstaan van de Europese Unie.

Belangrijkste actoren van het congres

Charles Maurice de Talleyrand-Périgord

Alexander I van Rusland

Prins Klemens von Metternich

Robert Stewart, Lord Castlereagh

Beieren : Maximilian Joseph Graf von Montgelas Frankrijk: Charles Maurice de Talleyrand - Alphonse de Lamartine - François-René

de Chateaubriand - Marie-Joseph Motier, Marquis de La Fayette - Jean Anthelme Brillat-Savarin

Groot-Brittannië: Robert Stewart Viscount Castlereagh - Arthur Wellesley Duke of Wellington - Robert Banks Jenkinson Earl of Liverpool - George Hamilton Gordon Earl of Aberdeen - Henry John Temple Viscount of Palmerston - Edward Gibbon Wakefield - John George Lambton Earl of Durham

Hannover: Ernst Graf von Münster Pauselijke staten : Ercole Consalvi, staatssecretaris van paus Pius VII, Nederlanden: Hans Christoph Ernst von Gagern Oostenrijk: Klemens Wenzel Fürst von Metternich - Friedrich von Gentz - Adam von

Müller - Franz Anton Graf von Kolowrat-Liebsteinsky Pruisen : Karl August Fürst von Hardenberg - Wilhelm von Humboldt - Alexander

von Humboldt - Karl August Varnhagen von Ense Rusland: tsaar Alexander I, Karl Robert Graf von Nesselrode - Ioannis Kapodistrias -

Heinrich Friedrich Karl vom Stein Saksen : Detlev Graf von Einsiedel Zwitserland: Hans von Reinhard - Johann Heinrich Wieland - Johann von Montenach Württemberg: Georg Ernst Levin Graf von Wintzingerode

Deze personen hadden elk hun soms rancuneuze onhebbelijkheden. Napoleon, nog steeds een factor van belang, vocht voor behoud van zijn troon en wilde een dynastie vestigen. Tsaar Alexander I had niet door dat hijzelf, overtuigd van zijn goddelijke roeping, een bedreiging vormde voor een wereldbeeld dat hij voorstond. Klemens von Metternich, een volleerd manipulator, trachtte de anderen te overtuigen van zijn visie voor een veiligere wereld. Daarnaast Talleyrand die na het debacle van Napoleon in Rusland, Frankrijks meubelen probeerde te redden. Tenslotte Castlereagh die arrogant en ingegeven door eigenbelang, bestaande landen in stukken hakte en zijn inwoners als te verschuiven vee behandelde.

Bibliografie Peter Burg: Der Wiener Kongreß: der Deutsche Bund im europäischen

Staatensystem. München, 1984. ISBN 3-423-04501-9 (Deutsche Geschichte der neuesten Zeit Bd.1)

Leonard Chodźko,Le Congrès de Vienne et les traités de 1815, précédés et suivis des actes diplomatiques qui s'y rattachent ; 1863 / 1864 ; éditeur : Amyot ; Paris ; 4 vol.

Henry Kissinger ,(1957), A World Restored: Metternich, Castlereagh and the Problems of the Peace 1812-1822

Luykx Th. , Geschiedenis van de internationale betrekkingen sedert het Congres van Wenen, Brussel, Elsevier, 1971, 608 blz

Adam Zamoyski , Rites of Peace, The fall of Napoleon & the congress of Vienna, New York, Harper Press, 2007 ISBN 978-0-00-719757-6 (Nederlandse vertaling: De ondergang van Napoleon en het Congres van Wenen, uitgeverij Balans, 2008, ISBN 978 90 50188777)

Zie ook Verdrag van Chaumont op 9 maart(1814) Verdrag van Fontainebleau (1814) op 11 april (1814) Verdrag van Parijs (1814) op 30 mei 1814 Charter van 1814 voor 4 juni 1814

Verdrag van Parijs (1815) op 20 november 1815 Duitse Bond (1815)

Noten

1. ↑ Gerhard Geißler. Europäische Dokumente aus fünf Jahrhunderten. Leipzig, 1939. S.441, vergl. Georg Büchmann: Geflügelte Worte. Der Citatenschatz des deutschen Volkes. Berlin, Haude & Spener'sche Buchhandlung (F. Weidling), 1898]

2. ↑ Manfred Görtemaker. Deutschland im 19. Jahrhundert. Opladen, 1989. S.693. ↑ Mehring, S.72

Ontvangen van "http://nl.wikipedia.org/wiki/Congres_van_Wenen"Categorieën: Napoleontische tijd | Conferentie | Geschiedenis van Europa | Geschiedenis van Wenen 

Willem I der NederlandenUit Wikipedia, de vrije encyclopedieGa naar: navigatie, zoeken

Willem I1772-1843

Koning Willem I in koningsmantelVorst van Nassau-Oranje-Fulda

Periode 1803-1806Voorganger --Opvolger --

Soeverein vorst der NederlandenPeriode 1813-1815Voorganger -Opvolger -

Hertog en groothertog van LuxemburgPeriode 1815-1840Voorganger Frans (hertog)Opvolger Willem II

Koning der NederlandenPeriode 1815-1840Voorganger -Opvolger Willem II

Hertog van LimburgPeriode 1839-1840Voorganger --Opvolger Willem IIVader Willem V van Oranje-NassauMoeder Wilhelmina van PruisenDynastie Oranje-Nassau

(download/info/permalink)Willem Frederik van Oranje-Nassau (Den Haag, 24 augustus 1772 – Berlijn, 12 december 1843) was als Willem I van 1813 tot 1815 soeverein vorst en van 1815 tot 1840 de eerste koning der Nederlanden en groothertog van Luxemburg. Onder zijn bewind vormden het huidige Nederland en België van 1813 tot 1830 één staat.Inhoud[verbergen]

1 Jeugd en huwelijk 2 Willem I als vorst van Nassau

o 2.1 Van Engeland naar Napoleono 2.2 Van Napoleon naar Pruiseno 2.3 Met Pruisen naar de overwinning

3 Koning der Nederlanden 4 Afscheiding van België 5 Abdicatie 6 Titels 7 Literatuur (o.a.) 8 Externe links 9 Stamboom 10 Bronnen, noten en/of referenties

Jeugd en huwelijkWillem Frederik werd in 1772 geboren te 's-Gravenhage als derde zoon van stadhouder Willem V en prinses Wilhelmina van Pruisen, een nicht van Frederik II van Pruisen. Na de dood van stadhouder Willem V stond hij tot 1815 bekend als Willem VI.Willem Frederik zelf huwde in 1791 zijn volle nicht Wilhelmina van Pruisen, zuster van Frederik Willem III, koning van Pruisen. Uit dit huwelijk werden vier kinderen geboren:

Afbeelding Naam Geboren Overleden Bijzonderheden

Willem Frederik George Lodewijk

6 december 1792

17 maart 1849

Huwde Anna Paulowna van Rusland

De latere koning Willem II.

Willem Frederik Karel 28 februari 1797

8 september 1881

Wilhelmina Frederika Louise Paulina Charlotte

1 maart 1800

22 december 1806

Wilhelmina Frederica Louisa Charlotte Marianne

9 mei 1810 29 mei 1883

Willem I als vorst van NassauVan Engeland naar NapoleonIn 1793 streed hij als kapitein-generaal tegen de Fransen in de zuidelijke Nederlanden en Noord-Frankrijk. Aanvankelijk leken de Franse revolutionairen teruggedrongen, maar ze kwamen terug. In 1795 stond hij eerst als erfprins, 23-jaar oud, aan het hoofd van het Staatse leger tegen de Franse invallers. Toen de Fransen echter waren opgerukt vluchtte hij met zijn vader naar Engeland. Op 6 januari 1799 overleed zijn broer prins Frederik, die als generaal in Oostenrijkse dienst streed tegen Napoleon. In augustus 1799 probeerde Willem met Engeland en Rusland het stadhouderlijk gezag te herstellen vanuit Noord-Holland, maar deze militaire actie mislukte. Op 10 oktober 1799 werd een bestand getekend in Alkmaar en een week later waren de Engelse en Russische troepen verdwenen. Zijn vader legde zich nu neer bij het feit dat de politieke rol van de Oranjes geheel uitgespeeld was. Zo nog niet zoon Willem, die uiteindelijk in 1803 als compensatie voor het verlies van de Nederlanden van Napoleon de voormalige prinsbisdommen Fulda en Corvey, de Abdij Weingarten en de rijksstad Dortmund verkreeg. Dit samen ging het vorstendom Nassau-Oranje-Fulda vormen. In 1801 probeerde de erfprins via zijn afgezant Maximiliaan d'Hangest Eerste Consul van de Nederlandse Republiek te worden in dienst van Napoleon. Omdat de tegemoetkoming op prijs werd gesteld, werd Willem uitgenodigd om naar Parijs te komen, waar hij op 25 februari 1802 een bezoek bracht aan Napoleon.

Voor de functie van Eerste Consul werd hij afgewezen. Daarnaast vroeg en kreeg hij Duits gebied ter compensatie van de verloren Nederlandse domeinen (deze Duitse gebieden dienen te worden onderscheiden van de stamlanden van Nassau, die steeds in het bezit van de Oranjes zijn geweest). Op 23 mei 1802 sloten Frankrijk en Pruisen een verdrag, waarbij Fulda en een aantal andere gebieden (Corvey, Weingarten en Dortmund) aan de erfprins van Oranje worden toegezegd. Op 22 oktober bezetten Pruisische troepen het prins-bisdom om de belangen van Oranje veilig te stellen en op 6 december hield Willem zijn intocht in Fulda.

Van Napoleon naar PruisenNa de dood van zijn vader op 8 april 1806 in Brunswijk, werd Willem ook vorst van Nassau. Willem zou de landen niet in bezit nemen. Op 12 juli 1806 werd de Rijnbond gesloten en een deel van de landen van Willem werden onder de soevereiniteit van andere vorsten geplaatst. Willem was als Napoleons vazal in het vorstendom Fulda niet verschenen en zodoende werd in artikel 24 werd de heerlijkheid Weingarten bij het koninkrijk Württemberg gevoegd, de graafschappen Siegen, Dillenburg en Hadamar bij het groothertogdom Berg en het graafschap Diez en het aandeel in het dorp Münzfelden aan het hertogdom Nassau. Op dit moment bleven dus nog Fulda, Corvey en Dortmund over. Toen op 6 augustus een einde kwam aan het Heilige Roomse Rijk was Willem theoretisch zelfs soeverein vorst van deze landen. In augustus 1806 besloot Pruisen, dat in de twee voorgaande oorlogen tegen Frankrijk neutraal was gebleven, om zich bij de coalitie te voegen en de oorlog aan Frankrijk te verklaren, vanwege de Franse inmenging in Duitse zaken. Pruisen stelde een ultimatum aan Napoleon dat afliep op 1 oktober 1806. Willem koos voor zijn familiebanden met Pruisen en liep over naar de coalitie tegen Napoleon. De Vierde Coalitieoorlog tegen Napoleon verliep echter dramatisch voor Pruisen. Na de Slag bij Auerstedt werd Willem op 16 oktober te Erfurt in zijn functie van Pruisisch generaal door de Fransen gevangengenomen. Hij werd nog dezelfde dag weer in vrijheid gesteld en vluchtte daarna richting Berlijn. Op 31 oktober ontnam Napoleon de prins vanwege diens verraad bij legerorder zijn vorstendommen. Napoleon schonk hem ter compensatie later een pensioen voor dit verlies, dat in eerste instantie was bedoeld ter compensatie van het verlies van zijn Nederlandse domeinen. Na de Pruisische nederlaag probeerde Willem zijn Duitse bezittingen van Napoleon terug te krijgen, maar dit was tevergeefs gebleken.

Met Pruisen naar de overwinningNa de nederlaag van Napoleon in 1813 in de Slag bij Leipzig stortte het staatkundige systeem in Midden-Duitsland ineen. De oude situatie werd niet zonder meer hersteld, de meeste gebieden kwamen onder militair bestuur te staan van Rusland, Oostenrijk of Pruisen. Willem werd echter door zijn banden met Pruisen direct hersteld in de gebieden van voor 1803. Het (Napoleontische) groothertogdom Berg bestond niet meer en in de Nassause graafschappen Siegen, Dillenburg en Hadamar kon de restautatie direct uitgevoerd worden. Voor het graafschap Diez lag de situatie iets anders, want de hertog van Nassau had zich op tijd bij de geallieerden aangesloten. Toch werd ook dit gebied weer aan Oranje overgedragen. Uiteindelijk zou de regering van Willem I in Nassau maar van korte duur zijn. In 1815 werd er een verdrag met Pruisen gesloten, waarbij de oude stamlanden van Nassau werden afgestaan in ruil voor het nieuwe groothertogdom Luxemburg.

(download/info)

Koning der Nederlanden Stamboom

Aankomst van koning Willem I in Amsterdam op 2 december 1813

De inhuldiging van koning Willem I als soeverein vorst in de Nieuwe Kerk te AmsterdamOp 30 november 1813 zette Willem na achttien jaar weer voet op Nederlandse bodem. In Londen was hij per brief uitgenodigd als "soeverein vorst" de regering op zich te nemen. De brief was afkomstig van het driemanschap van 1813, de Haagse notabelen Gijsbert Karel van Hogendorp, Frans Adam van der Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Willem aanvaardde hun uitnodiging en een Engels fregat bracht hem naar de kust van Scheveningen. Met een boerenwagen werd hij vervolgens naar het strand gereden. Een van de eerste dingen die hij in Nederland deed, was een proclamatie uitvaardigen, waarin hij aankondigde: "Ons gemeene Vaderland is gered: De oude tyden zullen weldra herleeven." Er kwam in 1815 een Oproerwet en de persvrijheid werd aan banden gelegd. Van Hogendorp werd door de koning ontslagen wegens kritiek op de gang van zaken.In 1815 keerde Napoleon kortstondig terug en aan Willem werden op het Congres van Wenen de voormalige Oostenrijkse Nederlanden toegezegd (die hij reeds stilzwijgend had bezet). De Nederlanden zouden, zo hoopten Engeland en Pruisen, een sterke bufferstaat aan Frankrijks noordgrens vormen. Op 16 maart 1815 nam soeverein vorst Willem I zelf de titel koning der Nederlanden aan. Hij werd ook hertog van Limburg en groothertog van Luxemburg. Voor de inhuldiging in de Nieuwe kerk is een houten model van een kroon met goud beschilderd, blijkbaar was er zo snel niets anders voorhanden. Zo ontstond een Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Een nieuwe grondwet werd opgesteld: het Zuiden werd verplicht samen te gaan met het Noorden. Willem was tevreden met zijn machtsuitbreiding; Engeland behield evenwel Duinkerken als steunpunt op het continent.Koning Willem I kon gebruikmaken van de bestuurlijke infrastructuur die het Franse Keizerrijk en het Koninkrijk Holland hadden achtergelaten. De republikeinse inwoners van het noorden waren gewend geraakt aan een centraal bestuur met een hofcultuur. Willem I versterkte die cultuur door hoffunctionarissen te benoemen. Er werd een nieuwe adel gecreëerd in de Noordelijke provincies waar oude adel vrijwel ontbrak of uitgestorven was. Koning Willem I wilde geen politieke afrekening met de bestuurlijke elite die Lodewijk Napoleon en Napoleon I hadden gesteund; hij benoemde zelfs voormalige patriotten zoals Jan Willem Janssens op hoge posten. De koning zag zijn ministers als zijn "dienaren" en liet zijn Koninklijke Besluiten steeds contrasigneren, zichzelf indekkend. Vastgesteld kan worden dat de basis voor zijn koningschap door Koning Lodewijk Napoleon al was gelegd. De bestuursstijl van Koning Willem I nam hij aanvankelijk over van de door het volk zo geliefde Lodewijk Napoleon. De initiatieven die door Lodewijk Napoleon rond de verbetering van de infrastructuur, de waterwegen, en de teruggave van de katholieke kerken in gang was gezet werden door Koning Willem I voortgezet. Later ontwikkelde Willem I zich als een autoritaire vorst.De regering zou om het jaar in 's-Gravenhage en in Brussel resideren. Voor de koning werd een nieuw Koninklijk paleis in Brussel gebouwd. Willem I beschikte ook over het Kasteel van Laken, het Huis ten Bosch, Paleis Soestdijk, Paleis Het Loo, Paleis Noordeinde, en het Paleis op de Dam. Een aantal Oranje-residenties had de Franse tijd niet overleefd. De voertaal van het hof was Frans en de wetten werden in het Frans en het Nederlands afgekondigd.Willem als absoluut monarch wilde als verlicht despoot wel enkele hervormingen uit de Franse Tijd handhaven. Willem was een economische ondernemer, die veel investeringen deed in de Belgische industrie. Hij was oprichter en zelf ook een belangrijke aandeelhouder van de, later Belgische, Generale Maatschappij. In 1824 stichtte hij de Nederlandsche Handel-Maatschappij. Willem was verdienstelijk voor de Waterstaat.

Nieuwe kanalen en straatwegen werden in zijn opdracht aangelegd, eindigde dit met winst dan was het in zijn voordeel. Eindigde dit in verlies dan droeg de staat dit. Ook nam hij het initiatief voor de aanleg van spoorwegen.[bron?] Willem was de eerste kapitalistische heerser van Europa, die met enigszins moderne methoden zijn inkomsten enorm vergrootte terwijl het volk verpauperde. Een derde van de bevolking van Amsterdam leefde van de bijstand. Hij was daarbij zeker niet recht door zee. Zijn vermogen werd in 1815 geschat op 10 miljoen en werd 25 jaar later geschat op 200 miljoen gulden, het twintigvoudige. Hij maakte werk van de invoering van het metrieke stelsel en wilde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden een eenheidsstaat maken. Op godsdienstig en taalkundig gebied ondervonden deze hervormingen weerstand.

Afscheiding van BelgiëIn Vlaanderen werd Nederlands de officiële taal, tot ongenoegen van de in sterke mate verfranste burgerij. Ook de staatscontrole op de katholieke seminaries kwam hem op verzet te staan. De katholieken wilden zich niet onderwerpen aan deze protestantse vorst. Toen op 25 augustus 1830 een nationalistische opera in Brussel werd opgevoerd (De Stomme van Portici), brak de Belgische Revolutie uit, die uitmondde in een onafhankelijk koninkrijk België.Willem stuurde in 1831 een leger naar België om Brussel te heroveren, het stond onder opperbevel van kroonprins Willem en onder andere onder bevel van de tweede zoon van de koning, Frederik en generaal Saksen-Weimar. Deze Tiendaagse Veldtocht werd ondanks aanvankelijke successen een fiasco ook omdat de Franse koning troepen stuurde om koning Leopold te helpen. De Belgische koning had diplomatiek een grote alliantie. Willem werd onder grote diplomatieke druk verplicht de onafhankelijkheid van het koninkrijk België te aanvaarden. Hoewel Willem de steun van de grootmachten verloor, bleef hij zich koppig tegen vrede verzetten. De koopman-koning maakte de staat praktisch bankroet met zijn volhardingspolitiek en zijn reputatie als betrouwbaar financieel genie kreeg een deuk. In 1839 erkende hij uiteindelijk de jonge Belgische staat. De afscheiding vereiste nu een grondwetswijziging, waarbij ook de strafrechtelijke verantwoording voor de koning werd ingevoerd (1840). Dit was een inperking van 's konings macht en Willem vond dit te ver gaan.

Abdicatie

Willem I geportretteerd enkele dagen voor zijn overlijdenDit en de Belgische afscheiding waren de voornaamste redenen voor Willem om op 7 oktober 1840 troonsafstand (abdicatie) te doen ten gunste van zijn zoon die daarna als Willem II de troon besteeg. Willem werd nog impopulairder toen hij in 1841 een

morganatisch huwelijk sloot met de katholieke H.R. rijksgravin Henriëtte d'Oultremont de Wégimont, die van vaders zijde stamde uit een Waalse adellijke familie. Willems abdicatie betekende niet het einde van zijn bemoeienissen met 's Rijks financiën, hij leende de staat tegen rente een grote som "verkregen" geld om bankroet te voorkomen. In 1843 overleed Willem in Berlijn op 71-jarige leeftijd.Vrij onbekend is dat Willem I reeds overgrootvader was toen hij overleed; zijn kleinzoon, de latere koning Willem III, was reeds vader geworden van de erfopvolger Willem (Wiwill). Wiwill overleed in 1879 voor de troonopvolging, waardoor er nooit vier regerende generaties staatshoofden tegelijk in leven waren. De enige keer dat de vier generaties samen in het openbaar verschenen, was tijdens de doop van achterkleinzoon Wiwill in 1840. Bij zijn overlijden was er net een tweede achterkleinzoon geboren: Maurits (15 september 1843), en was zijn kleindochter Sophie zwanger van een derde kind.

TitelsNaast koning der Nederlanden droeg Willem I de titels prins van Oranje-Nassau, vorst van Fulda (1803-1806), graaf van Corvey, Weingarten en Dortmund (1802-1806) en later als Willem I soeverein vorst van het Soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden (1813-1815), hertog van Luxemburg (1815), groothertog van Luxemburg (1815-1840) en hertog van Limburg (1839-1840). Na zijn abdicatie nam hij de titel en naam koning Willem Frederik graaf van Nassau aan.

Literatuur (o.a.) JOHANN STEPH AN W I JNE Koning Willem I, uitg. Kruseman, Den Haag (1964) LEONARD JAN PLEMP VAN DUIVELAND Willem Frederik, koning der Nederlanden,

uitg. Nederlandsche Handel-Maatschappij, Amsterdam (1949) ADR IAAN GOSL INGA Koning Willem I als verlicht despoot, uitg. Bosch, Baarn

(1918)

Externe links Johan Rudolf Thorbecke over Willem I , in een artikel gewijd aan Anton Reinhard

Falck Erflaters van onze beschaving Het hoofdstuk gewijd aan Willem I van Jan Romein

en Annie Romein-Verschoor. Korte documentaire over Willem I in de beeldbank van School tv. Koning Willem I Nederlandse Portrettengalerij

StamboomStamboom Willem van Oranje-Nassau (1772-1843)

Grootouders

Willem IV van Oranje-Nassau (1711-1751)x 1734

Anna van Hannover (1709-1759)

August Willem van Pruisen (1722-1758)x 1742

Amalia van Brunswijk-Wolfenbüttel (1722-1780)

OudersWillem V van Oranje-Nassau (1748-1806)

x 1767Wilhelmina van Pruisen (1751-1820)

Willem I van Oranje-Nassau (1772-1843)

Gehuwd met x 1791Wilhelmina van Pruisen (1774-1837)

x 1841Henriëtte d'Oultremont de Wégimont (1792-1864)

Kinderen

Willem II (1792-1849)x 1816

Anna Paulowna Romanov (1795-

1865)

Frederik (1797-1881)x 1825

Louise van Pruisen (1808-

1870)

Paulina (1800-1806)

Marianne (1810-1883)x 1830

Albert van Pruisen (1809-1872)

-

Kleinkinderen

Willem III (1817-1890)

Alexander (1818-1848)

Hendrik (1820-1879)

Ernst Casimir (1822)

Sophie (1824-1897)

Louise (1828-1871)

Willem (1833-1834)

Frederik (1836-1846)

Maria (1841-1910)

-

Charlotte (1831-1855)

zoon (1832)Albert (1837-

1906)Elisabeth (1840)

Alexandrine (1842-1906)

-

 

MPPUit Wikipedia, de vrije encyclopedieGa naar: navigatie, zoeken MPP is een politiek-sociologisch begrip dat verwijst naar een politieke theorie, vooral gangbaar onder post-Fortuynistische en conservatieve groepen, die meent dat de Nederlands politiek wordt beheerst door een politieke elite, en die beheersing negatief waardeert. Het begrip wordt nu als zelfstandig naamwoord gebruikt maar was oorspronkelijk een afkorting, voor Majesteit (of Monarchie) en Politieke Partijen (of Pachters). Het begrip is volgens de Groene Amsterdammer in het Nederlandse politieke discours geïntroduceerd door Ronald Kortelink die schreef onder het pseudoniem A.C. Postma, afgekort ACP[1], maar de achterliggende analyse grijpt terug op geschriften van de Rotterdamse hoogleraar prof. J.W. Oerlemans en de politicus en schrijver Pim Fortuyn. Het begrip is in de bekendheid gebracht door de Nederlandse conservatieve denker Bart Jan Spruyt.Inhoud[verbergen]

1 Begripsomschrijving 2 Vermeende ontstaansgeschiedenis 3 Typering van de MPP-hypothese 4 Gebruik van de theorie 5 Kritiek op de theorie 6 Uitspraken over de MPP 7 Externe links

BegripsomschrijvingVolgens de aanhangers van dit begrip slaat MPP op het complex van de samenwerking tussen het Hof en de grootste politieke partijen, dat het politieke systeem van Nederland zou kenmerken en werkelijke democratische controle op het bestuur onmogelijk zou maken. Het zou een afwijking zijn van het algemene patroon van politieke ontwikkeling

bij West-Europese landen. Nederland zou hierdoor slechts een democratie zijn in formele maar niet in materiële zin. MPP staat dus voor soortgelijke pejoratieve termen als Ons Soort Mensen (Fortuyn), Haagse elite (Wilders), bestuursoligarchie (Oerlemans) en politiek kartel (Spruyt).

Vermeende ontstaansgeschiedenisDe oorsprong van de MPP ligt in 1848 toen koning Willem II en de liberale voorman Thorbecke een politieke deal sloten om in Nederland revolutionaire toestanden te voorkomen zoals die zich in het revolutiejaar 1848 elders in Europa wel voordeden. De koning regeerde, sinds de Oranjes door de Engelsen en Pruisen aan de macht waren geholpen na de val van Napoleon in 1813, ondanks de invoering van een constitutionele monarchie tot 1848 het liefst als absoluut monarch, zonder democratie of volksinspraak. Dit was een breuk met het voor-napoleontische verleden, waar de Oranjes stadhouder waren en geen vorstenhuis, en de gegoede burgers (regenten) het bestuur vormden. Willem II besefte dat die situatie onhoudbaar was, maar wilde geen puur ceremonieel staatshoofd worden, zoals het vorstenhuis in bijvoorbeeld Denemarken en Zweden wel was overkomen. Willem II besloot daarom zijn macht en invloed te delen met een kleine coterie van politici, ministers en leden van de Staten Generaal, die onderling politieke functies verdeelden. Om revolutie te voorkomen zou tegelijkertijd een soort politiek theater opgevoerd worden dat naar de gewone burger toe de indruk wekte democratisch te zijn.Het systeem van de MPP is tot zijn huidige vorm geëvolueerd in de eerste paar jaren na de Tweede Wereldoorlog. Het grote succeselement van het voortbestaan van dit systeem zou zijn dat de MPP-coterie steeds nieuwe groepen uit de bevolking aan zich bond door politieke deals te sluiten met de politieke voormannen van die beweging. Na de liberalen speelden volgens de MPP-theorie eerst de christendemocraten de hoofdrol en vervolgens zij samen met de sociaaldemocraten, die na het mislukken van de revolutie van Troelstra in 1918 besloten dat zij liever deel uit gingen maken van de MPP dan de MPP tevergeefs bestrijden.

Typering van de MPP-hypotheseDe MPP-hypothese kenmerkt zich door een aantal veronderstelllingen over het functioneren van het Nederlandse politieke systeem. Als steun voor deelneming aan het MPP-systeem zou door de politieke partijen aan een aantal elementen moeten worden voldaan:1. Onvoorwaardelijke steun voor het voortbestaan van de monarchie als de politieke vorm van de Nederlandse constitutionele orde, en onconditionele steun voor de grote politieke invloed van het Huis van Oranje. Hierbij wordt gewezen op het feit dat de koning en de troonopvolger en diens echtgenoot formeel lid zijn van de invloedrijke Raad van State en dat de Koning als deel van de Kroon iedere wet moet ondertekenen. Daarnaast speelt de Koning een doorslaggevende rol bij de kabinetsformatie. Het is een feit dat het Nederlandse koningshuis is in politiek opzicht machtiger is dan de meeste andere Europese koningshuizen, met uitzondering van Liechtenstein en Monaco.2. Steun voor de persoonlijke leden van het koningshuis, die door de politieke leiders meestal in bescherming worden genomen tegen eventuele of vermeende schandalen, op grond van het staatsrechtelijke begrip van de onschendbaarheid van de Koning en de politieke verantwoordelijkheid voor het Koningshuis van de ministers. Men verwijst dan naar de affaires rond Prins Bernhard, Prins Claus, Greet Hofmans, Prinses Irene, Lockheed, Mabel Wisse Smit en prinses Margarita.Cruciaal binnen het MPP-stelsel is dat er relatief weinig democratische druk van onderop bestaat binnen de grote politieke partijen. Als dit wel het geval zou zijn, zou het immers steeds moeilijker worden voor de voormannen van de grote partijen om het systeem in stand te houden. De steun voor partijen zou in Nederland daarnaast traditioneel vooral een sociologisch bepaald gegeven zijn, dat nog stamt uit het tijdperk van de verzuiling: dat wil zeggen katholieke en protestantse families stemmen op het CDA, de liberale

burgerij stemt op de VVD en de arbeiders stemmen op de PvdA. Aangezien vervolgens nooit één partij een parlementaire meerderheid behaalt moeten de grootste politieke partijen altijd (in wisselende combinaties) met elkaar regeren. Hierdoor wordt voorkomen dat echte politieke outsiders tot het centrum van de macht doordringen. Dit maakte het succes van Pim Fortuyn, een verklaard republikein en tegenstander van een MPP-systeem, dat hij 'OSM' (Ons Soort Mensen) noemde, tot zo'n grote bedreiging voor de MPP. De scherpe tegenstelling tussen Fortuyn en de gevestigde partijen, toegespitst niet alleen op de islam maar ook over de waardering van het Haagse politieke stelsel, zou de verklaring zijn voor de vijandige houding die zowel de politiek, van links tot rechts, als de media tegenover Fortuyn innamen in 2002.In ruil voor hun steun aan de monarchie krijgen, volgens de MPP-hypothese, de voormannen van de politieke partijen vervolgens de vrije hand bij het verdelen van politieke functies:

Burgemeesters worden door de Kroon benoemd, niet door de bevolking gekozen.

Commissarisen van de Koningin worden door de Kroon benoemd, niet door de bevolking gekozen.

Hetzelfde geldt voor alle andere belangrijke functies in het zogeheten maatschappelijk middenveld en de vele bestuursfuncties kenmerkend voor het poldermodel.

Alhoewel er steeds verschillende coalities zijn, is er sinds 1913 niet één regering geweest waarbij de liberalen of christendemocraten of sociaaldemocraten niet waren betrokken. Sinds 1918 leverden of één van de christendemocratische partijen of de sociaaldemocraten de premier. Dit wordt binnen de MPP-hypothese gezien als een bewijs voor een voortdurende controle van een politieke elite op de machtsvorming.Het verdient opmerking dat volgens de MPP-theorie de politieke partijen inwisselbaar zijn. Over de meeste kernvragen zouden zij het eens zijn en de onderlinge verschillen tussen met name CDA, PvdA en VVD worden door de MPP-theoretici als miniem beoordeeld. Een echte keuze zou er voor de kiezer dan ook niet bestaan. Hij mag stemmen, maar wat er vervolgens met zijn stem gebeurt, hangt volledig af van de politici in Den Haag, die tijdens de kabinetsformatie, met invloed van de Koning die informateurs en formateurs benoemt, in achterkamers tot stand komt. Kamerleden worden in materieel ook niet door de bevolking gekozen worden, maar geselecteerd worden door een kleine groep binnen de politieke partijen. Het is een feit dat politieke partijen in Nederland gesubsidieerd worden (en die subsidies zijn de afgelopen jaren sterk gestegen). Dit betekent dat zij aldus kunstmatig in leven worden gehouden terwijl de ledenaantallen van de politieke partijen teruglopen en nieuwe partijen, die (nog) niet in de Tweede Kamer zitten geen rijkssubsidie krijgen, terwijl in Den Haag een nieuwe wet in voorbereiding is die de partijfinanciering uit private bronnen aan banden wil leggen. Concurrentie wordt aldus door het MPP-systeem bemoeilijkt.

Gebruik van de theorieDe afkorting MPP is geformuleerd door A.C. Postma maar vindt zijn oorsprong in sommige geschriften van Pim Fortuyn en Maurice de Hond, maar ook de Rotterdamse hoogleraar Oerlemans die sprak van Nederland als "éénpartijstaat" in een artikel in NRC Handelsblad van 14 februari 1990. Bart Jan Spruyt nam de theorie expliciet, en met verwijzing naar Postma, over in een geheime notie gedateerd april 2005 aan het bestuur van de Edmund Burke Stichting, die later uitlekte naar de Groene Amsterdammer en door dat weekblad gepubliceerd werd eind 2005. Opmerkelijk is dat de stichting waarvan Spruyt directeur was, openlijk streefde naar de vorming van een nieuwe conservatieve elite. In het Conservatief Manifest van de Edmund Burke Stichting staan eveneens diverse uitspraken over het Haagse politieke stelsel die in grote trekken overeenkomen met de MPP-theorie. Het begrip MPP komt veelvuldig voor op politieke discussiefora op internet. Het is

opvallend dat Geert Wilders, de voormalig werkgever van Spruyt, stelselmatig zijn oppositie betuigt tegen de Haagse elite, zoals in zijn Onafhankelijkheidsverklaring.

Kritiek op de theorieEr is geen wetenschappelijk verantwoord historisch onderzoek voorhanden dat deze theorie kan bevestigen. Daarnaast is de MPP-kritiek weliswaar overgenomen en beïnvloed door serieuze denkers en schrijvers, maar er is geen uitgewerkte vorm van de theorie, inclusief relevant geschiedkundig bronnenmateriaal. Desondanks heeft de opkomst van Pim Fortuyn duidelijk gemaakt dat er in brede kring kritiek leeft op de kwaliteit van de Nederlandse democratie en de rechtsstaat. De (post-)Fortuynistische en/of conservatieve democratiekritiek waar het MPP-begrip integraal onderdeel van is, heeft tot nu toe slechts in beperkte mate theoretisch weerwoord gekregen. Tegenstanders hebben de kritiek veelal afgedaan als populistisch en/of niet serieus te nemen. De Groene Amsterdammer verweet Spruyt en de zijnen zelfs uit te zijn op een putsch. In recente geschriften, zoals van Dick Pels wordt wel uitgebreider stilgestaan bij de populistische kritiek. SP-senator Ronald van Raak ging in een artikel uit december 2003 in op de visie van Prof. Oerlemans en de toepassing daarvan door Spruyt en Fortuyn. Volgens Van Raak was het verdedigen van het districtenstelsel "modieus" maar hij gaf toe dat Oerlemans en Spruyt een probleem aanstippen dat de gevestigde politiek niet kan negeren. Tegelijkertijd biedt het districtenstelsel geen garantie voor meer democratisch en participatoir bestuur. Zowel in de Verenigde Staten als in het Verenigd Koninkrijk leeft er bij sommige kiezers het gevoel dat ze "niets te kiezen" hebben. In het geval van de VS is het welhaast onmogelijk om als "derde" partij overtuigend in de vertegenwoordigende lichamen van bestuur door te dringen, zoals de ervaringen van Ross Perot aan rechterzijde, en Ralph Nader aan de linkse kant bewijzen. Daarentegen maakte de LPF meteen na haar eerste verkiezingsdeelname deel uit van het Nederlandse kabinet. In het geval van het Verenigd Koninkrijk daalt de opkomst bij verkiezingen gestaag, ondanks de aanwezigheid van een derde grote partij in het parlement. Publieke onvrede over de politiek lijkt dus niet alleen op het bestel op zich terug te voeren te zijn.

Uitspraken over de MPP"De periodieke landelijke "verkiezingen" zijn er slechts om te bepalen welke politiek partijen (die in wezen niets van elkaar verschillen) aan slag zijn ... En niet, naar meer democratische traditie, welk soort landsbestuur er dient te komen of te zijn ... Per slot bestaat hier geen echte politieke oppositie ..."--A.C. Postma"Naar inmiddels is gebleken heeft de monarchie door de jaren wisselende favoriete pachters gehad. Eerst de Liberalen omdat zij als gevolg van de industriële revolutie en ondernemerschap in de slappe was zaten. Daarna de Confessionelen, omdat die voor de monarch het vuile werk deden in de kolonies en (omdat zij de koloniale markten beheerden) ... de industriële basis van Nederland overnamen. E.e.a. tot aan WO-II toe. ...Daarna kwamen de Socialisten aan bod dankzij de vakbonden en het Sovjetblok." --A.C. Postma"In ‘Een-partijstaat Nederland’ typeert Oerlemans de Nederlandse politiek als een ‘carrière-oligarchie’. Dit is een elite van beroepsbestuurders in de grote partijen, die het land als een bedrijf besturen, zonder dat gevraagd wordt naar hun eigen rendement. Oerlemans spreekt in dit verband van een ‘politieke excuuscultuur’, waarin volksvertegenwoordigers weigeren af te rekenen met falende bestuurders. Ook spreekt hij zijn afschuw uit over het vervagen van de ‘ideologische verschillen’: ‘Een politicus die niet (meer) over een eigen ideologische en morele kern beschikt, wordt in zekere zin onbetrouwbaar." --Ronald van Raak"Oude, irreële tegenstellingen worden nog altijd gekoesterd om het systeem van consensus en gepolder – de MPP (Monarchie en Politieke Partijen) – in stand te houden." --Bart Jan Spruyt"MPP’ers kunnen nooit een vitaal bestanddeel zijn van een beweging die zich moet profileren als oppositie van buitenaf." --Bart Jan Spruyt

"De crisis is in belangrijke mate veroorzaakt door de falende maatschappelijke elite: het nauw verweven wereldje van gevestigde politieke partijen, ambtenarij, en delen van de journalistiek en het old boys netwerk in het bedrijfsleven. De ronduit spastische wijze waarop dit ‘gesloten systeem’ omging met de politieke opkomst van de hervormer Pim Fortuyn was bovenal het gevolg van de weerzin tegen de wijze waarop Fortuyn politiek bedreef en de angst voor de tot taboe verheven thema’s die hij, in een doelbewuste breuk met de Haagse mores, tot inzet van zijn verkiezingscampagne maakte. Fortuyn werd vooral zo fel -en unaniem, van links tot rechts- veroordeeld door de gevestigde spelers (partijen, vakbonden, media, bedrijfsleven) omdat hij zich niet hield aan de door hen opgestelde regels van het spel, en het politieke kartel dat Nederland regeert daarmee rechtstreeks in zijn bestaan bedreigde." --Bart Jan Spruyt in het Conservatief Manifest.

Bezoekadres Amstel 1 AMSTERDAM

Gemeente Amsterdam Bestuursdienst Postbus 202 1000 AE AMSTERDAM Telefoon 020 552 2421 Fax 020 552 2260 Teksttelefoon 020 552 9876 www.amsterdam.nl Directie Concern Organisatie Bureau Integriteit Retouradres: Postbus 202, 1000 AE AMSTERDAM Mr. M.J. Cohen Burgemeester

Datum 27 juni 2007 Ons Kenmerk BDN/106 Onderwerp Resultaten van het onderzoek door Bureau Integriteit naar het proces van subsidieverstrekking in Stadsdeel Amsterdam Zuidoost

Geachte heer Cohen, Bureau Integriteit heeft in uw opdracht een onderzoek uitgevoerd naar het proces van welzijnssubsidiëring in Stadsdeel Amsterdam Zuidoost (verder: Zuidoost). Via deze brief informeer ik u op hoofdlijnen over de bevindingen daarvan en mijn conclusies. Voor uitgebreidere informatie verwijs ik u naar de deelrapportages. Het onderzoek omvatte, conform uw opdracht van 6 december 2006, de volgende elementen:

- Een onderzoek naar de huidige Nederlandse norm ten aanzien van de verwevenheid van politiek en maatschappelijk middenveld en dubbelfuncties daarbinnen; - Een onderzoek door een werkgroep van de stadsdeelraad van Zuidoost, onder begeleiding van Bureau Integriteit, naar gedragsregels en organisatierichtlijnen, die de gevaren van belangenverstrengeling bij de politieke beslissingen rond subsidiëring terug kunnen dringen; - Een risicoanalyse van het proces van welzijnssubsidiëring in Zuidoost. Deze risicoanalyse is onderdeel van en loopt vooruit op een stadsbrede analyse naar subsidieverlening.

Wellicht ten overvloede wijs ik u erop dat Bureau Integriteit geen onderzoek heeft verricht naar vermoedens van belangenverstrengeling bij subsidiëring door Zuidoost. Dat onderzoek is, naast een onderzoek naar de

controlesystematiek die sinds 2004 wordt gehanteerd en de besteding van subsidiemiddelen door gesubsidieerde organisaties, uitgevoerd door de Rekenkamer Amsterdam. Bureau Integriteit Gemeente Amsterdam 1Algehele conclusie ten aanzien van het proces van subsidiëring in Zuidoost:

- De verwevenheid van lokale politiek en lokaal maatschappelijk middenveld is in Nederland een gegeven. Deze verwevenheid versterkt de vertegenwoordigende kracht van de raad en overig bestuur, maar kan ook leiden tot verschillende vormen van belangenverstrengeling. Dit punt wordt verder uitgewerkt onder A; - De situatie in Zuidoost wijkt op het punt van de verwevenheid van politiek en middenveld niet af van de situatie elders. Dit punt wordt nader uitgewerkt onder B; - De Nederlandse norm ten aanzien van de verwevenheid van lokale politiek en maatschappelijk middenveld voldoet niet. Ze geeft politici onvoldoende handreikingen om met de ingewikkeldheden en gevaren van die verwevenheid om te gaan. Daarnaast biedt de huidige norm onvoldoende weerwerk tegen het gevaar van belangenverstrengeling. Dit punt wordt verder uitgewerkt onder C; - De Nederlandse norm laat dubbelfuncties in politiek en middenveld toe. Dat lijkt onverstandig en ongewenst. Dit punt wordt verder uitgewerkt onder D; - Het is mogelijk gedragsregels en organisatierichtlijnen te ontwikkelen die de gevaren van belangenverstrengeling terugdringen. De werkgroep van de raad van Zuidoost heeft dergelijke regels en richtlijnen voorgesteld. Ze bevatten onder meer een verbod op (bepaalde) dubbelfuncties. Dit punt wordt verder uitgewerkt onder E; - Uit de risicoanalyse van het proces van welzijnssubsidiëring blijkt dat welzijnssubsidiëring inherent kwetsbaar is voor integriteitschendingen. Daarmee wordt bedoeld dat het proces altijd en overal kwetsbaar is voor diverse vormen van integriteitschendingen. Dit punt wordt verder uitgewerkt onder F; - Zuidoost heeft de afgelopen jaren al het nodige gedaan om het proces van welzijnssubsidiëring te verbeteren. Maar tegelijkertijd is er nog een aantal belangrijke elementen dat verbeterd kan worden. Dit punt wordt verder uitgewerkt onder G en H.

Ten slotte wil ik graag het volgende benadrukken. Zowel het Dagelijks Bestuur, de stadsdeelraad als de ambtenaren van Zuidoost hebben met inzet en betrokkenheid meegewerkt aan de totstandkoming van deze rapportages. Het belang van een solide en transparant subsidiëringsproces wordt door hen volledig onderschreven. En ik heb ervaren dat er bij alle geledingen in het stadsdeel het bewustzijn bestaat dat het proces –hoewel het de laatste jaren al sterk verbeterd is– nog beter moet. Ik hecht er aan te vermelden, dat het voor het stadsdeel van moed getuigt, zo diep in de eigen keuken te laten kijken. Dit geldt zeker

voor de risicoanalyse, omdat daar het accent sterk ligt op wat beter moet en niet zozeer op wat al bereikt is. Dat het stadsdeelbestuur er desondanks veel waarde aan hecht, in verband met maximale transparantie, dat de rapportages openbaar zijn, is prijzenswaardig. Tevens verdient de werkgroep van de raad waardering voor haar inspanningen. Met belangstelling kijk ik uit naar de beoordeling van de voorstellen van de werkgroep door de stadsdeelraad en de rest van bestuurlijk Amsterdam. Bureau Integriteit Gemeente Amsterdam 2Conclusies van het onderzoek naar de huidige Nederlandse norm van verwevenheid van politiek en maatschappelijk middenveld en het onderzoek van de werkgroep van de stadsdeelraad:

A. De lokale politiek en het maatschappelijk middenveld zijn overal in Nederland nauw met elkaar verweven. Voor het in elkaar weven bestaan goede redenen. De belangrijkste is dat de vertegenwoordigende kracht van politieke organen er door wordt versterkt. Daar staat tegenover dat de verwevenheid het gevaar van belangenverstrengeling (corruptie, persoonlijk belang, loyaliteitsconflicten, stemmenruil, toegeven aan druk) in zich draagt; B. De situatie in Zuidoost wijkt op het punt van de verwevenheid van politiek en middenveld niet af van de situatie elders. De dubbelfuncties die er waren, zijn ook in de rest van Nederland gebruikelijk. Omdat de huidige Nederlandse norm dat toestaat, (zie verderop) valt dat ook niemand aan te rekenen; C. De Nederlandse norm, dat wil zeggen het geheel van formele (wetten en gedragscodes) en informele normen (gewoontes, afspraken, overtuigingen), geeft politici nauwelijks handreikingen hoe om te gaan met de verwevenheid van lokale politiek en maatschappelijk middenveld. De Nederlandse norm biedt met name tegen de gevaren van belangenverstrengeling volstrekt onvoldoende weerwerk. Op dit punt wijkt die norm opvallend af van de normen als het gaat om de verwevenheid van verschillende politieke organen en van politiek en markt. Die normen zijn veel minder permissief en veel verder uitgewerkt; D. Het is in Nederland toegestaan als raadslid, lid van het college van B&W of Dagelijks Bestuur directielid te zijn of een bestuursfunctie te vervullen bij een organisatie die actief is in het stadsdeel. Dergelijke dubbelfuncties zijn ook niet uitgesloten als de organisatie van het betreffende politieke orgaan subsidie ontvangt. Het lijkt in ieder geval zowel onverstandig als onwenselijk die laatste variant zo te blijven toestaan. Ik acht het aanbevelenswaardig hier nader onderzoek naar te verrichten. Een dergelijke dubbelfunctie maakt het opwekken van de schijn van belangenverstrengeling namelijk te makkelijk, maakt het erg lastig daar verweer tegen te voeren en draagt ook het

daadwerkelijke gevaar van belangenverstrengeling met zich mee; E. De werkgroep van de raad van Zuidoost heeft gedragsregels en organisatierichtlijnen ontwikkeld die weerwerk leveren tegen de gevaren van belangenverstrengeling die de verwevenheid van politiek en middenveld in zich draagt. De regels en richtlijnen zijn toegespitst op de subsidieverlening, omdat de risico’s van de verwevenheid van politiek en middenveld daar het grootst zijn. Ze omvatten positieve omschrijvingen van datgene wat er van bestuurs- en raadsleden verwacht mag worden; een reeks verboden die specifieke misdragingen uitsluiten; toelichtingen die verhelderen wat de geboden en verboden in de praktijk betekenen; adviezen met betrekking tot de taakverdeling en machtenscheiding tussen respectievelijk raad, Dagelijks Bestuur en ambtenarij. Er wordt nadrukkelijk uitgesloten dat een raads- of bestuurslid tegelijk bestuurslid of directielid is van een subsidieontvangende organisatie. Dit document zal ter besluitvorming worden voorgelegd aan de deelraad.

Bureau Integriteit Gemeente Amsterdam 3Conclusies ten aanzien van de risicoanalyse van het proces van welzijnssubsidiëring: Voor een goed begrip van de resultaten van de risicoanalyse is het belangrijk het volgende op te merken. De risicoanalyses die door Bureau Integriteit worden uitgevoerd, richten zich alleen op die elementen die als risico of zwakke plek in het proces worden beschouwd. De rapportages van de risicoanalyses bevatten dan ook alleen die risico’s of zwakke plekken. Risico’s die als voldoende beheerst worden beschouwd evenals goed functionerende beheersmaatregelen, worden niet in de rapportage opgenomen. Verder wordt opgemerkt dat als risico’s omschreven situaties niet feitelijk geconstateerde integriteitschendingen behoeven te betreffen. De conclusies van de risicoanalyse zoals uitgevoerd door Bureau Integriteit zijn als volgt:

F. Het proces van welzijnssubsidiëring is inherent, dus altijd en overal kwetsbaar voor diverse vormen van integriteitschendingen. Deze inherente kwetsbaarheid wordt onder andere veroorzaakt door de volgende factoren: • Overheid en gesubsidieerde instellingen kennen een grote wederzijdse afhankelijkheid; • Lokale politiek en maatschappelijk middenveld zijn sterk met elkaar verweven; • Subsidiëring veronderstelt meer afstand en minder invloed van de overheid; • Er wordt algemeen erkend dat de effectiviteit van welzijnswerk lastig is te meten. G. Er is de laatste jaren in Zuidoost op het gebied van welzijnssubsidiëring aantoonbaar veel verbeterd. Verdere

verbetering kan worden behaald door het op orde brengen van het proces op een drietal risicoverhogende factoren: • De beleidsvorming is weinig samenhangend. Daarnaast is sprake van te weinig visie en reflectie op het gevoerde beleid en de effectiviteit daarvan; • De besluitvorming is onvoldoende gereguleerd en mede daardoor laat de transparantie en controleerbaarheid van besluiten te wensen over; • De controle door het stadsdeel op de uitvoering van gesubsidieerde activiteiten is niet voldoende georganiseerd. H. Zowel de inherente kwetsbaarheid van het proces van welzijnssubsidiëring (conclusie F) als de in Zuidoost aangetroffen risicoverhogende factoren (conclusie G) leiden voor Zuidoost tot een situatie waarin: • Het stadsdeel geen structureel en actueel inzicht heeft in de mate waarin gesubsidieerde activiteiten daadwerkelijk en volgens afspraak worden uitgevoerd; • Er in het gehele proces van welzijnssubsidiëring een vergroot risico op integriteitschendingen bestaat, omdat door de wijze waarop besluitvorming plaatsvindt oneigenlijke motieven van doorslaggevende betekenis kunnen zijn, zonder dat dit wordt opgemerkt;

Bureau Integriteit Gemeente Amsterdam 4• (De leden van) het Dagelijks Bestuur en het ambtelijk apparaat te weinig worden beschermd tegen de opgewekte schijn van belangenverstrengeling en onterechte beschuldigingen hiervan.

Ik vertrouw erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Tot een nadere toelichting ben ik uiteraard bereid. Hoogachtend, S.J. van Delden Hoofd Bureau Integriteit Bureau Integriteit Gemeente Amsterdam 5 Heroverweging.nl  

CDA: Woonkosten niet uit de AWBZ betalen; Wat heeft de AWBZ oftewel bijzondere ziektekosten te maken met huisvesting(RIBW beschermde woonvormen)en het gijzelen van armlastige burgers via onrechtmatige indicatiestellingen voor psychische stoornissen en die geen aanspraak kunnen maken op dure huurwoningen waarvan toch al een tekort is dankzij verzelfstandiging van de woningcorporaties die aan winstmaximalisatie(zie rapport WRR "Vertrouwen in de buurt") doen met bouw van koopwoningen e.a. commerciele activiteiten zoals Zorg en Welzijn waar zij zich niet bezig mee mogen houden volgens de woningwet.oorzaak en gevolg van het liberale beleid/bedrog van christelijke overheden.

  Deze week heeft de Kamer met Staatssecretaris Bussemaker gedebatteerd over het financieel scheiden van wonen en zorg. Deze week heeft de Kamer met Staatssecretaris Bussemaker gedebatteerd over het financieel scheiden van wonen en zorg. Tijdens het debat vroeg CDA Tweede Kamerlid en

zorgwoordvoerder Jan de Vries, veel meer werk te maken van het financieel scheiden van wonen en zorg. Nederlanders krijgen door middel van de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (AWBZ) een langdurige verblijf in een zorginstelling vergoed. Nu is het zo dat ook de woonkosten van zorgvragers volledig betaald wordt uit de AWBZ. ‘Het scheiden van wonen en zorg is geen issue dat draait om de vraag of dit moet gebeuren maar veel meer op de vraag wanneer en hoe dit moet gebeuren’ aldus de Vries. Volgens de CDA fractie is wonen geen zorg. Daarom moeten de kosten van wonen naar het oordeel van de CDA-fractie niet betaald worden uit de AWBZ. Wonen is in principe ieders eigen verantwoordelijkheid. Mocht je als zorgvrager te weinig inkomsten hebben om de woonkosten zelf te betalen, dan kun je, net als iedere andere Nederlander, altijd een beroep doen op de huurtoeslag. Daaraan voegde Jan de Vries ook toe: ‘De CDA-fractie vindt het gerechtvaardigd dat na invoering van het financieel scheiden van wonen en zorg de eigen bijdrage voor de AWBZ wordt afgeschaft.‘

De Vries zei dat door de AWBZ terug te brengen naar de kern en dus de woonkosten daaruit te halen, wij bijdragen aan de houdbaarheid van de AWBZ en de continuïteit van zorg voor toekomstige generaties. Het financieel scheiden van wonen en zorg draagt niet alleen bij aan de houdbaarheid. Het bevordert de diversiteit van het woonaanbod en maakt het zorgvragers daardoor mogelijk om beter te kunnen kiezen voor die woonvorm die hij of zij wenst. Voor sommige doelgroepen met een ernstige beperking, waarbij wonen deel uitmaakt van de zorg, is het scheiden niet wenselijk. Maar Jan de Vries riep de staatssecretaris op in ieder geval het financieel scheiden van wonen en zorg voor de bewoners van verzorgingshuizen, waar de voordelen evident voor zijn, versneld door te voeren. De staatssecretaris zei toe dat zij daartoe een stuurgroep zal instellen die gaat aanpakken en niet studeren, zoals het CDA-kamerlid vroeg.  

Donkeredagen AWBZ fraudes Zorg & Kwelzijnsrijksmaffia en etterende bemoeizucht het weergeven van fraudes in de Welzijns en gezondheidszorg i.v.m. de opvang van dak en thuislozen in Nederland

dinsdag 29 juni 2010De Nederlandse politiek is schuldig aan het AWBZ debacle

http://www.mijntijdvoorzorg.nl/wp-content/uploads/2010/05/overzicht-standpunten-politieke-partijen.pdf

Dit is een webtitel  over de standpunten van de politieke partijen wat betreft de AWBZ kostenstijgingen en waar deze partijen het wonen uit het AWBZ pakket willen halen.Maar is het niet het CDA dat er voor zorgde in 1989 dat de voorzieningen in het AWBZ pakket fors werden uitgebreid en waar de linkse partijen geen oppositie tegen voerden en waar wonen in dit pakket terecht kwam i.v.m. de beschermde woonvormen van de landelijke RIBW"s die zich ten onrechte GGZ instellingen gingen noemen en die vanaf de jaren negentig van de vorige eeuw een grote vlucht nam in de aantallen instellingen.Dit is gebeurd vanwege het toenemende aantallen woninguitzettingen veroorzaakt door de marktwerking en het feit dat de woningcorporaties zijn verzelfstandigd en daarom huurders met betalingsachterstanden versneld de woningen lieten uitzetten en dat daarop een gat in de markt was gevonden voor "slimme"ondernemers/cowboys om

dakloze burgers te gaan huisvesten in beschermde woonvormen waar zij nooit meer zelfstandig konden gaan wonen innormale reguliere samenleving vanwege tekort aan goedkope sociale woningen en door een laag inkomen.Dezelfde "slimme"ondernemers en managers zitten ook binnen de organisaties met een evangelische karakter zoals het Leger des heils.Dezelfde politieke partijen die nu er voor zijn dat wonen uit het AWBZ pakket gehaald word stemden in 1989 er wel mee in de CDA besluitvorming om de AWBZ uit te breiden of voerde amper oppositie tegen deze plannen en die geleid hebben tot de kostenexplosie in de AWBZ.Maar het achterlijke klootjesvolk gaat zich niet afvragen waarom zij steeds hogere AWBZ premies moeten gaan betalen en dat het AWBZ pakket schraler word,uberhaupt interesseert het hun niet wat er met hun geld gebeurt.Maar onderhand is het gevolg wel geweest dat de feitelijke AWBZ ondersteuning nooit bij de doelgroepen terecht is gekomen of verkeerd is besteed.En zowel de dakloze clienten als de zogenaamde hulpverleners denken eerst aan hun eigen hachje en maken geen meldingen dat er fraude worden gepleegd door verkeerde wet en regelgeving en door oneigenlijk gebruik door de besturen en management van de instellingen zelf.Onderhand blijft de hopeloze situaties in de opvanginstellingen zich voortzetten dankzij gemeentelijk beleid door heel Nederland en is het Openbaar ministerie op de hoogte maar niemand pakt deze zaken op en maakt een einde aan de AWBZ roof.Hier nog een link naar het gegeven dat er geen toezicht is op de besteding van AWBZ gelden:OM "rapport persoons gebonden budget zorg verantwoord"" te vinden op de googlefunctie en de Vrijspreker "daklozen een andere wereld" en met de reacties daarbij.

Voeg eenvoudig je Hyves vrienden toe aan je Hotmail en Messenger.op 03:45 Geplaatst door kingkong 0 reacties

zaterdag 19 juni 2010De politieke belazermoraal in Nederland De afgelopen 26 jaar heeft de Nederlandse samenleving een zware economische tijd opgelopen dankzij de voortdurende CDA en PvdA regimes die onze bevolking geestelijk en financieel onderuit heeft gehaald. Door de verzelfstandiging van woningcorporaties vanaf 1987 tot 1995 met de bruteringsoperatie toenemende aantallen dak en thuislozen zowel gezinnen als alleenstaanden door huisuitzettingen,door de duurdere huur en energie en ziektekosten en verlaging van de inkomens en door verhoging van belastingen en premies een toename van voedselbanken en inbreuken op de levens en gezinssfeer door relatiebreuken en echtscheidingen en sociale neergang.  Deze parlementaire enquête was de aanleiding voor de opvolger van G.pH. Brokx,CDA staatssecretaris E. Heerma Volkshuisvesting om de bruteringsoperatie te starten de woningcorporaties te verzelfstandigen in 1994,het gevolg nu duizenden dak en thuislozen,wachtlijsten voor een sociale huurwoning en het failliet gaan van de corporatiessector die zich teveel met commerciele nevenactiviteiten begon te bemoeien o.a. welzijn en zorg wat hun kerntaken niet zijn.

Parlemntaire enquête naar bouwsubsidiesUit Wikipedia, de vrije encyclopedieGa naar: navigatie, zoeken

Voormalig staatssecretaris G.Ph. Brokx legt de eed af aan het begin van de parlementaire enquête naar bouwsubsidiesDe Parlementaire enquête naar bouwsubsidies werd gehouden naar aanleiding van een in 1986 verschenen bericht in 'de Volkskrant' dat het Rijk te veel subsidie had betaald voor woningbouwprojecten van het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds. Daarna volgden berichten over onjuiste opgaven door beleggers van stichtingskosten. De Tweede Kamer besloot hierop een parlementaire enquête in te stellen naar:

de Beschikking Geldelijke Steun Particuliere Huurwoningen 1968; de Beschikking Geldelijke Steun Huurwoningen 1975; en de in 1980 afgekondigde bijzondere regeling voor de omzetting van

koopwoningen in premiehuurwoningen

De enquête werd tussen november 1986 en maart 1988 gehouden op basis van een voorstel van een subcommissie uit de commissie Rijksuitgaven en Volkshuisvesting. Voorzitter van de enquêtecommissie was de PvdA'er Klaas de Vries.De commissie concludeerde dat er veel had geschort aan de controle op uitvoering en toepassing van de subsidieregelingen. Ook waren er grote tekortkomingen in de financiële administratie van het departement. Het controlebestel moest worden verbeterd. Ten slotte diende er een ander subsidiestelsel te komen voor de huurwoningbouw.Nog voor de aanvang van de enquête stapte staatssecretaris Brokx van Volkshuisvesting op, na een brief van CDA-fractievoorzitter Bert de Vries aan minister-president Lubbers. De Vries concludeerde daarin dat de enquête nadelige gevolgen zou hebben voor het functioneren van Brokx. Deze besloot daarop om af te treden.

Leden commissie Klaas de Vries (PvdA) Steef Weijers (CDA) Jaap Scherpenhuizen (VVD) Dick Tommel (D66) Rein Hummel (PvdA) Walter Paulis (CDA) Pieter Jan Biesheuvel (CDA) Hans Alders (PvdA)

Dit is met opzet gebeurd en met middelen die het menselijke verstand te boven gaan omdat dit sluipend is gebeurd via beleid middels de zogenaamde economische voorspoed en de daaraan gekoppeld de werk en consumptieslavernij die de burgers zoet moest houden en gelijk daar achteraan de veelheid van wet en regelgeving die uitlopen op pure betutteling en inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van jong en oud.Dit gebeurde onder het bewind van de christelijke koopmanselite op het Binnenhof met de hand op de bijbel om zo een maakbare samenleving te creeren waar iedereen zich

maar schikt naar de voorschriften van het CDA,PvdA en de andere politieke partijen die het parlement vertegenwoordigen,mocht u de gedachte hebben dat er een volksvertegenwoordiging aanwezig is in het parlement die voor uw belangen op komt zowel individueel of collectief dan kunt u dit gerust vergeten.Zij hebben gezamenlijk de Nederlandse samenleving en alles wat opgebouwd is met noeste arbeid en met gemeenschapsgelden uitverkocht en u de burgerlijke inspraak ontnomen.Elk lands economische en sociale ontwikkeling komt voort uit de voorgeschiedenis,wel u weet hoe onze geschiedenis eruit ziet,daarom heeft u nu demissionair Minister-President het al die tijd gehad over het VOC tijdperk met roof,bedrog en moord en de daaruit voorkomende graaiculturen tot op de dag van vandaag.Onze "democratische maatschappij" is nu in handen gekomen van nationale banken,profit-instellingen en verzekeraars en multi-nationals die met uw gemeenschapsgelden overeind worden gehouden om zo via het maatschappelijk middenveld met zijn christelijke normen en waarden u onder de duim houden en uw leven en zelfstandig denken en handelen gaan controleren.En dit gebeurt zonder Europese verdragen en de Universele Verklaring voor de rechten van de Mens na te leven en een ieder die hier tegen in protest gaat krijgt tegenwerking vanuit de politiek te verduren in zijn of haar persoonlijke levenssfeer en word het recht tot een zelfstandig bestaan ontnomen.Werden onze lage landen en de bewoners in de 8ste eeuw na Christus gekerstend oftewel geevangeliseerd met het zwaard en het schild door de christelijke bezetters onder de bescherming van Graven en Hertogen en de legers die hun volgde,nu leggen de moderne christenen vertegenwoordigd in de culturele elite hun wil op aan het volk middels evangelische huurlingenlegers zoals het leger des heils e.a. met de chantage van geen bekering,dan ook geen onderdak,voedselvoorziening en medische zorg.En daarbij word inbreuk in de persoonlijke levenssfeer middels de rechterlijke macht,sociale diensten en woningcorporaties en burojeugdzorg en reclassering niet geschuwd door onze dictatoriale en plunderende rijksoverheid.Let wel, u heeft totaal niets te maken met het barbaarse VOC tijdperk en u hoeft u zich ook niet schuldig te voelen van wat er toen is gebeurd,dit kan allemaal op het conto geschreven worden van die christelijke koopmanselite die de aanzet gaf tot de plunderingen en vervolgingen van andere volkeren en bezettingen van andere gebieden.Maar zij laten u wel voor de rekening opdraaien en wassen zelf hun handen in "christelijke onschuld" en spelen mooi weer met uw geld waar u werkend krom voor ligt en later als u bejaard bent dan word u weggeparkeerd achter de geraniums in een vezorgingshuis wachtend op was en voederbeurten en hopend op een dagje uit.

Zie bijgesloten bijlages met raadsstukken zwolle over de nooit terug betaalde huurschuldenlast WRZV sporthallen vanaf 1990 aan de gemeente Zwolle die geen moeite doet om deze gemeenschapsgelden terug te vorderen.docx Toelichting_op_RJv_VWS.pdf risicoanalysewelzijnssubsidies.pdf raadsvoordracht.pdf Alles downloaden Ruud heeft 5 online bestanden gedeeld die zijn opgeslagen op SkyDrive. Klik bovenstaande links om de bestanden te openen.