Reisverslag Thailand

9 tot 25 november 2560

Door Erwin Van Biesen

Nota: dit verslag is persoonlijk en zeker niet volledig. Het geeft mijn indrukken en herinneringen

weer van deze prachtige reis. De foto’s zijn niet perfect maar “een beeld zegt soms meer dan

duizend woorden”. Ik ben ervan overtuigd dat mijn medereizigers heel wat aanvullingen,

persoonlijke ervaringen en veel beter genomen foto’s kunnen toevoegen.

Sawaddie krab, (สวสัด ีครบั,) Goedendag,

‘Morgens om 6u zijn we, na een rustige vlucht van 12u, geland op Suvarnabhumi de

internationale, moderne luchthaven van Bangkok. Wij waren nu plots allemaal niet enkel 6u

ouder geworden (GMT+7u) maar ook nog eens 543 jaar! Althans toch volgens de officiële in

Thailand geldende Boeddhistische kalender.

Tijdens de transfer naar het hotel drukte onze lokale Thaise gids Mr Swat (met roepnaam Bou

Bou) ons op het hart om overal en altijd respect te tonen voor Boeddha, de koning en de

koninklijke familie. Dit om problemen te vermijden want de Thaise bevolking is 90%

praktiserend Boeddhistisch en heel koninklijk gezind. De vorig jaar overleden koning Bhumibol

wordt door de Thai zelfs als een halfgod beschouwd.

En dan kregen we een eerste indruk van deze uitgestrekte miljoenenstad/metropool (geschat

op 8 miljoen inwoners) die door autostrades, met 3 tot 5 overvolle baanvakken per rijrichting,

doorsneden wordt en die dan ook de obligate files geven. Ook in de straten is het verkeer er

druk, druk, druk met massa’s brommers die zich overal tussenwringen en verrassend: hier

wordt er links gereden! Her en der staan wolkenkrabbers (volgens onze gids zo’n 1.700

verspreid over de ganse stad) die soms een heel verrassende, moderne architectuur hebben.

Verscheidene hebben in de onderste 10 verdiepingen een eigen parkeergarage als antwoord

op het immens parkeerprobleem. Daartussen zijn er dan gebouwen van allerlei slag: mooie,

onderhouden naast triestige, afgeleefde appartementsblokken; mooie huizen en wat verder

met roestige platen bedekte krotten; grote moderne winkels en vuil uitziende handelszaakjes;

op de stoepen massa’s kraampjes waar iets verkocht wordt of eetkraampjes waar gekookt

wordt op kleine met houtskool gestookte potten, … .

Opvallend zijn ook de levensgrote portretten van de overleden koning, huidige koning of

iemand van de koninklijke familie die overal in de stad (en de rest van het land) opduiken langs

de wegen en straten, op drukke kruispunten, op grote gebouwen (zowel op openbare als op

bedrijven), in winkels, tot zelf in onze bus hangt een portret van koning Bhumibol.

De Menam, de stroom die heel Thailand doorkruist en ook door Bangkok stroomt (en er de

Chao Praya genoemd wordt), wordt druk bevaren door smalle, 15 meter lange boten

(longtailboten) uitgerust met een 12-cilindermotor (gerecupereerde vrachtwagenmotor?) die

een snel en efficiënt passagiersvervoermiddel zijn in het door het druk verkeer dichtgeslibde

stad. Daarnaast zijn er ook regelmatig konvooien van 6 aan elkaar vastgemaakte, grote aken

die door 4 tot 5 sleepboten voortgetrokken worden. Echt grote schepen mogen er niet varen

2

omdat hun golfslag het water over de betonnen ”dijkmuren” zou stuwen en de iets lager

gelegen delen van de stad zou doen overstromen.

Overal zagen we zandzakken liggen en zijn er pompen die het water uit de stad terug in de

door de voorbije moessonregens gezwollen rivier pompen! En wat met de problematiek rond

de opwarming van de aarde flitste door mijn hoofd…

Het is duidelijk: Bangkok is een levendige en bruisende metropool!

Na aankomst in het, aan de rivier

gelegen, hotel en de afhandeling

van de incheckformaliteiten

begonnen we in de namiddag aan

ons bezoek van de stad: boottocht

op de rivier in zo’n longtailboot en

een bezoek aan de Wat Arun

(tempel van de Dageraad) een

prachtige, van ver zichtbare

witgroene tempel die versierd is

met duizenden bloemenmotieven

gemaakt van kleurrijk, oud en

gebroken Chinees porselein.

De volgende dag maakte het ommuurd, heel netjes onderhouden koninklijk paleizencomplex

een speciale indruk: buiten wachtte een heel, heel lange rij van geduldig aanschuivende Thai

die het gebouw kwamen bezoeken waar hun overleden koning Bhumibol opgebaard lag (lag

want hij is reeds gecremeerd).

Gelukkig konden we via een

andere ingang de rest van het

paleizencomplex bezoeken waar

het respect tonen voor de koning

meteen heel concreet werd

ingevuld door de strenge

kledingvoorschriften: geen

spannende broeken, shorts,

decolletés of mouwloze bloezen

voor de dames en minimaal shorts

tot onder de knie voor de heren. Het was zich aanpassen of géén toegang, dus werd er creatief

omgesprongen met kleding: de Thaise gids zorgde voor lange losse broeken en bloezen,

kleding werd uitgeleend, sjaals verbergen veel en kunnen ook omgetoverd worden tot lange

rokken,… Kortom alles in functie van respect tonen!

3

Het Grote Paleis heeft vele, mooie

gebouwen die niet kunnen bezocht

worden maar wel het prachtige

complex met de heiligste Thaise

tempel de Wat Phra Keo (tempel van

de Smaragden Boeddha). In deze

tempel schoof een massa mensen

blootvoets (= respect tonen) stapje

voor stapje door om de Smaragden

Boeddha (in werkelijkheid een

Boeddhabeeld uit jade) in een

prachtig, indrukwekkend altaar te

aanschouwen. Zowel de binnen- als de

buitenmuren zijn prachtig, overdadig

versierd. Naast de tempel zijn er vele

even rijkelijk versierde gebouwen

zoals o.a. de bibliotheek, een Chedi

(een bouwwerk met een vierkant

gedeelte – symbool voor troon - met daarop een rond gedeelte – symbool voor Boeddha –

terug een vierkant – symbool voor het hoofd van Boeddha – en afgewerkt met een spits –

symbool voor de kroon) die een deel van het borstbeen van Boeddha zou bevatten, prangs

(torenspitsen die meestal rijkelijk versierd/besneden zijn), wachters. De kloostergang aan de

buitenmuur van het complex bevat eeuwenoude muurschilderingen die de Ramakien

uitbeelden. Ramakien is een moralistisch epos dat de overwinning van het goede op het kwade

uitbeeld en dat nog steeds heel populair blijkt in Thailand.

Minder druk maar wel zeer mooi zijn de Wat

Po (tempel van de Liggende Boeddha) met

een verguld 45 meter lang beeld van een

Liggende Boeddha (eigenlijk een Stervende

Boeddha), de Wat Traimit (tempel van de

Gouden Boeddha) en de Wat Suthat

Thepwararam met zijn grote ceremoniële

schommel.

Een mooi moment van cultuur vond ik de avondvoorstelling van gracieuze klassieke dansen,

uitgevoerd in prachtige kledij. De dansers beelden o.a. taferelen van de Ramakien

(moralistisch epos) uit en werden hierin begeleid door muzikanten die traditionele instrumenten

bespeelden.

4

Na het bezoek aan Bangkok ging het zuidoostwaarts naar de wereldberoemde markt van

Amphawa die gehouden wordt naast én op het spoor! Na een rit door de zoutwinningen zette

de bus ons af aan een stopplaats van de trein: een perronnetje van amper 15 meter gelegen

aan een enkelspoor en onder een snelwegviaduct! Eens opgestapt ging het richting eindstation

in Amphawa. Onderweg zorgden de aan het plafond vastgemaakte ventilatoren samen met de

open treindeuren voor enige ventilatie. En dan reden we de markt toeterend en stapvoets

binnen en dat zorgde voor spektakel. Net (letterlijk!) voor de trein trokken de verkopers hun

waren even terug en lieten hun paraplu’s zonneweringen zakken zodat de trein kon passeren.

De trein bolde over de koopwaar die soms tot tegen de rails lag. Naast de trein was er amper

plaats maar toch stonden er veel toeristen foto’s te nemen van het gebeuren want onmiddellijk

na de doorgang van de trein gingen de zonneweringen terug omhoog en werd de markt

gewoon verder gezet. Na het uitstappen keerden we (op het spoor!) een eindje terug om even

later, op onze beurt, het spektakel te fotograferen van de terugkerende trein.

Vervolgens was er na het eten een rustige boottocht door de overstroomde mangrovebossen

waar apen (Makaken) in het water sprongen en naar de bootjes zwommen om gulzig de

stukken zoete aardappels, die hen toegeworpen werden, uit het water te vissen. Even later

vaarden we uit de mangrovebossen en kwamen terecht in een gebied van “zeeboerderijen”:

met door palen en stokken afgebakende percelen “zeebodem” waarop schelpen gekweekt en

geoogst werden. Ook de vaarwegen werden met palen aangegeven terwijl hier en daar een

op palen gebouwde (schuil)hut stond. Het boottochtje was een aangename afwisseling met

het hectische Bangkok.

Op de 5de dag reisden wij noordwaarts naar het Centraal–zuidelijk laagland en stond o.a. het

bezoek aan het Bang Pa-in, de zomerresidentie van koning Mongkut (Rama IV) gepland. Ook

hier een “gevecht” met de kledijvoorschriften die blijkbaar heel variabel geïnterpreteerd kunnen

worden tot groot jolijt achteraf in de groep toen sommigen er wat clownesk bijliepen. De

residentie zelf is een samenraapsel van kopieën van Westerse en Oosterse gebouwen/stijlen

en doet kunstmatig aan.

5

De gerestaureerde ruïnes van de Khmer-tempel in Phimaï uit de 11de-eeuw op het Khorat-

plateau (Noordoost Thailand) maakten op mij veel meer indruk (een woord dat ik op deze reis

dikwijls gebruikte).

De Cambodjaanse Khmers hadden

tijdens de 9de eeuw het oosten van

Thailand ingenomen en daar tempels

gebouwd in dezelfde stijl als deze van de

wereldberoemde tempels van Angkor Wat.

Aan de ingang waren 2 monumentale

leeuwen opgesteld die samen met de 2

naga’s (mythologische 5- tot 7-koppige

slangen) de kwade geesten moesten

weren uit de tempel. Het centrale

heiligdom stond op de binnenkoer en had

mooie frontons boven de ingangen, een

hoge prang (kolfvormige toren) met daarin

een replica van een 13de-eeuwse Boeddha

zittend op een opgekrulde naga en

beschermd door de kop van het beest. Dit

was een tempel die niet kan ontbreken in

een tv-documentaire!

Ook de volgende dag bezochten wij nog 2 pareltjes van Khmer-tempels, de lagergelegen

Prasat Hin Muang en de op een uitgedoofde vulkaan gelegen Prasat Phanom Rung, na een

ganse dag rijden door de rijstvelden waar de oogst volop aan de gang was. De boeren legden

hun pas, machinaal geoogste rijst overal, tot zelfs op de weg toe, te drogen op blauwe zeilen.

Op andere velden zagen we groepjes mensen die de rijst met de sikkel op de traditionele

manier oogsten. De Prasat Hin Muang is, met binnen de buitenste muren een grote centrale

vijver met daarin het hart van het heiligdom, prachtig maar de 2de bezochte tempel, de Prasat

Phanom Rung uit de 13de-eeuw, overtreft hem voluit. De tempel is gebouwd uit lateriet

(een rood-bruin vulkanisch gesteente dat pas na indrogen beenhard wordt) en zandsteen. De

ruw gevormde stenen werden gestapeld tot muren en daarna glad gehakt.