dag uit het leven van

Lukas van Buuren 2011

Inhoudsopgave

het leven van

lichaamsdeel

student

regisseur

ontwerper

choreograaf

denker

lichaamsdeel

akker worden in een zacht en fris ruikend bed naast een ander deel deed hij liever als geen ander. Het gaf hem het gevoel van gebondenheid en deel uit te maken van een groter geheel. Het geheel dat een organismen vormde dat ieder moment in een staat van rust of actie kan verkeren. Een vorm dat in een grote groep meerdere soortgelijke vormen bijna niet meer opvalt behalve als het zich anders voordoet dan de ander. Dit kan op meerdere manieren waarvan er een de meest opvallende is en dat is om zich gewoonweg niet te vertonen tussen deze schepselen. Maar de contradictie aan dit is dat dan ook geen ander af zou weten van het bestaat van hem.

Een andere manier is om vanaf zeer jonge leeftijd zich te ontwikkelen tot een top onderdeel van het geheel en natuurlijk het geheel hierbij niet uit het oog te verliezen, dit kan mede voorkomen worden door een paar goede voorbeelden te volgen en/of als spiegels te hebben in zijn bestaan. Deze soortgelijke kunnen dan op tijd zeggen als hij het doel uit ogen verliest of als hij er ook nog iets anders bij moet doen voor afleiding of simpelweg als back up plan mocht hij zichzelf ooit niet meer kunnen voordoen zoals het in de massa bedoeld is zich voor te doen.

Zou hij ooit een voorbeeld worden voor een grote groep soortgelijke of was er altijd een ander deel van het geheel belangrijker en moest hij altijd blijven volgen en zou hij nooit op zichzelf kunnen staan. Wat een hoop gedachtes die er zo in een milliseconden door hem heen stromen en ook weer zo vergeten zijn want uiteindelijk volgt er toch weer een volgend commando verzonden vanuit het centrum van alle gevoelens en emoties. Opstaan, dat was het dus nu helpen om de andere tachtig procent overeind te helpen, dan mag hij zelf de knop omdraaien en voelt hij net als alle andere delen het water over hem heen stromen, nee niet die vieze zeep, ach het is alweer weggespoeld. Nu opmaken voor de dag die er gaat komen, zou het centrum vandaag meer links of rechts georiënteerd zijn. Dat zal hij vanavond merken als hij dat gekke ijzeren ding weer moet assisteren om alles wat er voor hem komt te staan in tweeën te splitsen. Maar eerst ging hij nog een groter mysterie tegemoet wat hij die dag nou weer allemaal zou mogen aanraken en waar hij kracht op mocht zetten of waar hij zeer subtiel in samenwerking met de andere delen mee mocht omgaan. Misschien zou het ook wel alleen heel erg saai achter dat zoemende platte ijzeren ding steeds maar weer denken dat hij nu de wereld zou gaan veranderen maar nooit echt het gevoel krijgen dat het lukt of enige uitwerking had.

Wat nog wel even een grappige gedachten was die er naar hem toe werd gestuurd dat het lang geleden niet zo was als nu vandaag de dag moest hij steeds meer kleine hele kleine en iets grotere knopjes indrukken. Iets wat hij vroeger erg weinig deed maar wel herinnerde hij zich vaag dat er wel altijd iets in hem

w

was wat trok in het aanraken van dat soort dingen. Je wist nooit helemaal wat je had gedaan en wat er precies gebeurde als je zoiets indrukte. Soms had ie als hij het probeerde een harde klap gevoeld op zijn deel dat duidelijk maakte dat het niet mocht althans toen niet. Nu had hij wel geleerd dat als hij weer die neiging voelde hij eerst opzoek moest gaan naar een uitleg of iets dat aangaf waar het knopje voor diende en als er niets stond had dit soms tot grappige maar ook minder leuke ervaringen geleid.

Wanneer ging hij weer een nieuw knopje in zijn vaste omgeving vervangen of aanmaken zodat het de eerste paar weken altijd even gek zou voelen als hij het aan zou raken en nooit precies weten of het wel of niet zou doen waar het voor bedoeld was. Hij draaide het grote handvat om en kwam in het warme licht terecht wat altijd erg fijn aanvoelde en hem altijd meehielp met het vinden en aanvoelen van de juiste afstand en snelheid tot het voorwerp waarmee hij in aanraking zou gaan komen.

Helaas was hij al maanden het gevoel in de morgen kwijt met het ijzerenhandvat wat aan dat voorwerp had gezeten met de ronddraaiende cirkels waardoor hij altijd op tijd op een plaats van bestemming had kunnen komen. Nu was hij veroordeeld tot het verplaatsen tussen de soortgelijke delen en vormen die ook met hetzelfde transport middel zich wisten te verplaatsen. Hij schudde verschillende soortgenoten en moest toen een apart kleurig voorwerp over zijn vaste onderdelen aantrekken want hij ging blijkbaar een ruimte binnen waar dit het voorschrift was en er werd hem ook met nadruk duidelijk gemaakt dat hij niets maar dan ook helemaal niets mocht voelen en aanraken. Toen dit alles voorbij was moest hij door een soort rondhuisje waar er rare straling op hem afgevuurd werd en zo de andere delen konden zien of er niet achtergebleven was van de stoffen.

Dit was genoeg voor de dag want er stonden nog vier van dit soort dagen te wachten en volgens zijn superieure kan hij de rust goed gebruiken. Langs die plek waar hij met zijn vingers altijd over die geplastificeerde menukaart ging om uiteindelijk twee dagen hetzelfde te eten. Daarna nog langs dat apparaat waar hij oneindig dezelfde vier knopjes moest indrukken om hetgeen hij wilde meenemen te kunnen nuttigen die avond.

Daar voelde hij weer net als in de vroege morgen het water over hem en de andere delen heen stromen. Handvat van de wittekast en het ijskoude glas op het lage tafeltje voorzichtig neerzetten. Het kleine plastiek knopje indrukken zes keer en zijn favoriete lichtgevende bewegende beelden tot zich nemen om maar niet aan de volgende dag te hoeven denken.

student

akker worden in een geconstrueerd tweepersoons bed naast een hele mooie vrouw deed hij liever als geen ander. Zij bleef nog liggen want ze had een vrije dag. Hij sprong onder de douche en maakte wat brood en dronk een glas sap. Koffie zou die wel op school doen maar daar had ie wel kleingeld voor nodig en dit nam hij uit de portemonnee van zijn vriendin. Tot over een paar uur lieverd en hij was weg. Pakte de fiets en reed over de straat met zijn rugzak op zijn rug naar de academie. Onderweg moest hij constant denken aan hun gesprek van gister avond over hoe fijn het zou zijn als ze een huisje hadden voor zichzelf in een plaatsje vlakbij Utrecht. Ze hadden afgesproken om iedere week te gaan reageren en ook iedere twee weken te bellen naar de anti kraak organisatie.

Het zou gewoon zo fijn zijn omdat hij dan eindelijk iets meer geld zou hebben en een baantje kon gaan zoeken zodat hij met iets meer vertrouwen aan de academie opdrachten kon werken. Aangekomen liep hij naar de kantine om koffie te halen en ging naar de bespreking met Peter en daarna met Max over zijn proces aangaande zijn twee letter onderzoeken. De gesprekken verliepen niet helemaal zoals verwacht want hij liep het gebouw uit na een uurtje met dubbele gevoelens van dat hij toch iets harder zijn best moest gaan doen. Met andere woorden om te stoppen met onderzoeken en nu echt iets te gaan maken en aan de andere kant dat hij weer opgewekt snel naar huis kon waar zijn vriendin in bed lag uit te slapen. Aangekomen thuis kroop hij er weer lekker bij en het was net alsof hij nooit naar de academie was geweest. Toen na een zachte knuffelpartij en een ontbijt met croissant en verse fruitsap gingen ze samen douchen en besloten ze om ergens buiten de deur koffie te gaan drinken.

Ze liepen in de tegenovergestelde richting van de stad en kwamen terecht bij het ontbijt lunch cafe De Overkant waar ze weer verder spraken over hun toekomstige plannen en hij sprak zijn gedachtes uit die in hem omgingen. Daarna liepen ze richting het station via een klasgenoot die een geluidsrecorder van hem geleend had. Aangekomen bij het station was het afscheid weer innig en zij hij dat hij weer even langs de academie zou lopen op zijn slippers want het was lekker weer. Na een paar gesprekken gevoerd te hebben en bij de bib langs geweest te zijn om te vragen of degene achter de balie dvd’s over grafisch ontwerpen zou kunnen klaar leggen voor de volgende morgen ging hij weer op huis op aan. Hij liep de trap bij de toiletten vlak voor de uitgang af toen er een poster zijn aandacht trok, Design stagiair gezocht. Het bureau hete Veerkracht en hij kon bellen of mailen naar Monica, bellen dan maar. Er werd opgenomen en hij liep richting de stad.

Aan het eind van het telefoon gesprek besloot hij om gelijk langs te gaan op het Noordeinde. Na een openhartig gesprek werd er van beide kanten besloten dat hij na de herfstvakantie een dag in de week zou gaan werken/stage lopen bij hun. Opgewekt liep hij naar buiten en belde gelijk zijn vriendinnetje die het ook niet helemaal kon geloven. Een fijn begin van een volgende fase

w

en nu naar huis iets kleins eten en daarna naar het zwembad. Hij had in een van zijn gesprekken op de academie met Wim, fotografie student die bij hem in de straat woonde, om te gaan zwemmen die avond. Thuis aangekomen maakte hij een lekker lichte salade en zocht zijn zwembroek tussen de zomerkleren die hij altijd opborg in een koffer. Vijf voor zeven belde Wim waar hij bleef en hij sprong op de fiets, het begon al donker te worden en koud. Hij droeg nog steeds zijn slippers. In het zwembad was het al snel duidelijk dat iedereen die er was lekker in zijn of haar eigen tempo baantjes wilde zwemmen. Hij had een zwembrilletje van Wim geleend en dook gelijk in de rustigste baan die later voor de snelzwemmers bleek te zijn waardoor hij na drie keer heen en weer was gezwommen even rust nam op de kant in kleermakers zit.

Wim ging in gesprek met de badmeester, een beetje Storm uit Debiteuren Crediteuren van Jiskefet, over bij welke watertemperatuur je het beste kon zwemmen, dat bestond niet volgens de badmeester en hij begon hele verhalen over zijn carrière als prof zwemmer die die nooit had gehaald omdat hij te klein was.

Rond negen uur ging iedereen weer het bad uit en sloot het zwembad, terug met Wim op de fiets het was nu wel erg koud geworden met die slippers maar het zwemmen met het brilletje was hem erg bevallen.

Bij Wim aangekomen vroeg hij of hij de dvd van 100% Halal ‘All we ever wanted’ mocht lenen om te kopiëren. Deze mini film ging namelijk over het onderzoek waar hij mee bezig was. “Wat voor een ontwerper of creatief ben ik?”. Thuisgekomen probeerde hij hem eerst in zijn pc te kopiëren maar dit werkte niet dus dan maar rippen op zijn Macbook. Nog wat Facebook berichtjes bekeken en met zijn vriendinnetje gebeld voor dat ie ging slapen om de volgende dag vroeg op te staan en nog meer dvd’s te kopiëren en koffie te drinken met Wim.

regisseur

akker worden in zijn eigen bed naast een buitengewoon mooie vrouw deed hij op zeer onregelmatige basis. Het proces van de opnames zou weldra beginnen en hij was met zijn laatste scoutingdag begonnen. Hij zou vandaag op vijf locaties langs gaan om te kijken of het overeen kwam met de foto’s die hij van het bureau had gekregen en of hij er iets mee kon binnen nu en een paar maanden. Bij een paar locaties zouden er ook wat mensen van het productie bedrijf aanwezig zijn om te beoordelen of de aanpassingen financieel en technisch haalbaar zouden zijn. Dit was met name het geval bij het herenhuis en de brug die ze dan een paar dagen zouden moeten bezetten. Maar eerst even een espresso bij de bar beneden bestellen en een croissantje halen op de hoek bij het bakkertje. Toen hij zijn gordijnen open deed zag hij een jongen met een opvallend rode rugtas over het plein fietsen en ook niet eens recht maar meer in een soort eigenzinnig patroon tussen de waterfonteinen door. En weg was ie tussen het stadhuis en het danstheater.

Weer het colbertje aan dat hij nu al drie dagen droeg, als hij klaar was zou hij hem als eerste naar een stomerij brengen een een lekker fris t-shirt aan doen of misschien wel dat gestreepte overhemd dat hij vorig jaar van zijn vriendin had gekregen met kerst toen ze een uitje hadden gemaakt naar het land van maas en waal. Dit zou de laatste keer voorlopig zijn geweest want het draaien van de film zou ruim een kaar in beslag gaan menen met misschien een uitloop van een half jaar afhankelijk van het weer en niet te vergeten de politiek met alle bezuinigen en regelgeving die op een wankel evenwicht stonden. Maar goed dat hij vroegtijdig een paar grote sponsoren had weten te strikken en de bierfabrikant was gelijk al met een hele hoop toezeggingen naar voren getreden. Dit gaf hem een hele hoop meer rust maar vooral vanuit de hoek van het productie bureau die natuurlijk voornamelijk op de centjes moesten letten.

In de lift naar beneden stonden twee mensen die met elkaar in gesprek waren over hun vlucht naar huis die de volgende ochtend zou vertrekken vanaf het internationale vliegveld, ze hadden er duidelijk genoeg van gehad en de man had ook waar hij voor gekomen was. Een foto van zichzelf in miniatuur Nederland, dit zou een geweldig idee zijn voor ook in hun land maar volgens zijn vrouw zouden ze nooit kunnen beslissen welke gebouwen en van welke tijd er in het park moesten komen te staan. Hij werd brut onderbroken door zijn mobiel het was het modellen bureau over een afzegging voor de audities volgende week woensdag een goed nieuws dat er weer een hand vol figuranten voor de scenes in de Ardennen bij waren gekomen. Hij deelde vriendelijk mee dat hij voor de rest van de dag niet bereikbaar zou zijn en dat ze mar een bericht achter moesten laten bij zijn assistent en checkte nogmaals of ze zijn juiste nummer hadden. Haalde zijn espresso op bij de bar checkte of er nog berichten waren bij de receptie en stak de straat over naar het bakkertje.

w

Zijn telefoon ging weer het was Richard die vanmiddag ietsje eerder bij het gebouw in Amsterdamse stijl zou zijn om met de directeur te praten want die had op zijn plaats net weer gebeld dat ie eerder de deur uit zou zijn. Dan zou hij dus iets minder tijd hebben op de brug. Haalde zijn croissantje en belde zijn assistent om te zeggen dat hij de mensen van de brug vanmiddag nog maar even moest laten weten dat ze op tijd moesten zijn. Hij stapte in tram negen naar het station en dronk onderweg rustig zijn koffie. Aangekomen bij het station renden een lange man langs hem en maakte een onrustige indruk. De man verontschuldigde zich eigenlijk om niets in een bekakt engels accent.

Hij liep rustig over het station en keek nadrukkelijk om zich heen. Hij keek naar hoe de zon stond, in welke hoeken allemaal natuurlijk licht viel, waar de ramen duidelijk voor een langer tijd niet schoon waren gemaakt, hoe het zat met de doorstroom van mensen, op welke perrons er wanneer treinen aankwamen een waar een beetje de knooppunten waren qua beweging’s stromen van mens en voertuigen. Daarna had hij nog een kort gesprekje met de stations chef en een medewerker van de NS over waneer er eventuele werkzaamheden waren gepland aan het station, de sporen en of er in de tijden dat ze er wilde filmen eventuele andere drastische aanpassingen waren in en om het station.

Net toen hij klaar was en weer in de tram stapte werd hij gebeld door zijn assistent dat iemand tijdens de afspraak op de brug er niet bij kon zijn maar wel via telefoon contact kon hebben over vragen enzovoorts. De tram reed een flink stuk door de stad en het was moeilijk voor hem om te focussen op de lokatie’s en welke scenes er zich gingen afspelen. Gelukkig was er weinig om zich technisch druk over te maken want door de ruime financiële ondersteuning kon hij zich uiteindelijk ook veroorloven om eventueel een scene deels in de studio’s op te nemen. Dit kon natuurlijk nooit in het geval van het station want om dat digitaal na te bouwen was een godsvermogen en dan moesten er ook zeker studio’s van over de grens bij betrokken moeten worden. Zodra dat gebeurde moest iedereen die betrokken was bij deze film weer opnieuw komen praten over wie welke rechten zou mogen beheren enzovoorts, in ieder geval weer een helse administratieve klus voor zijn tweeman’s studio.

Eindelijk alle afspraken gehad, veel vertrouwen in de lokatie’s, nu nog even met die vrouw van het KNMI contact opnemen over de weersverwachtingen voor de verschillende data. Weer terug naar het hotel en morgen middag lekker uitwaaien met met zijn vrouw op de Veluwen, hij had zijn maaltijd al besteld bij aankomst en na een lekker douch zetten hij de film aan die hij ook bij aankomst bij de receptie had besteld. The eternal sunshine of the spotless mind, lekker een waar hij niet te veel bij hoefde na te denken. Rust.

ontwerper

06:00wakker worden in een minimaal tweepersoons ligbed naast een intelligente beeldschone vrouw deed hij liever als geen ander. Vragen wat ze wil ontbijten maar niet vandaag want ze mag uitslapen. Dan maar lekker een kopje koffie en naar de studio. Iphone aan en kijken wat er vandaag op de agenda staat. Krantje lezen in de studio en even mail doorlezen bijna klaar met de onderhandelingen met de drukker.

10:00koffie en een broodje op de hoek bij het juist geopend eetcafeetje. Dan lekker aan de slag. Ook nog even de stagiair een opdracht geven om de illustraties te mailen naar dat bedrijf wat ze volgende week wil gaan gebruiken voor de beursstands. Wat stond er ook alweer in de krant over die bezuinigingen op cultuur want dat zou een hoop invloed hebben op een heleboel van zijn klanten. Nog wat telefoontjes gepleegd en even met het reisbureau gebeld over de eventuele actie die ze volgend jaar zomer hadden voor Indonesië.

14:30even gebeld met mijn vrouw en verteld over de vakantie ze had er erg zin in en vertelde ook dat zij een paar vervelende patiënten had behandeld op de massage tafel. Ze zou die avond ook les moeten geven maar had er niet echt zin in. Hij was wel trots op der dat ze zoveel met mensen werkte hij kon het niet bedenken hoe hij er mee om zou gaan als ie iedere dag bijna tien mensen moest ondersteunen met hun lichamelijke wereld. Weer terug naar het boek waar hij mee bezig was en wat ging over het dagelijkse leven van een tatoo artiest. Misschien moest hij nog maar even nagaan of er niet wat meer interviews in moesten over mensen die bij hem een tatoo hadden laten zetten.

16:00even wat dingen afronden en kijken naar wat de stagiair vandaag gedaan had. Hij was lekker op geschoten misschien zou hij hem volgende week wel even keertje mee uit eten nemen om hem wat beter te leren kennen en te vertellen over hoe hij zijn eigen opleiding had ervaren. Onderweg moest hij nog even wat postzegels kopen en misschien morgen toch ook nog maar even wat bedrukte enveloppe bestellen met zijn logo want die waren bijna op. Het zou waarschijnlijk toch nooit stoppen met de post. Dit beweerde sommige medestudenten op de academie volgens de stagiair.

18:30langs de buurtsuper want die zag je tegenwoordig toch ook weer steeds meer alleen waren het nu turken of Surinamers die de eigenaar waren e verkochten ze er ook zeker lekker producten die je soms bijna zouden doen vergeten dat we in Nederland leefden. Zijn vrouw wilde wat kleins eten vanavond en hij zou

w

even kijken bij de kleding winkel of ze er iets leuks voor haar hadden want het was toch koopavond. Het was wel superdruk en dat was het tegenwoordig op zondag want dan waren ook alle winkels open. Waar ging het toch heen in deze tijd met onze maatschappij. Misschien was ie over een paar jaar ook wel genoodzaakt om te gaan lesgeven op een academie of mbo wat veel van zijn collega’s ook deden op dit moment omdat ze hun vaste aanstelling kwijt waren bij het bureau waar ze jaren voor gewerkt hadden.

20:00klaar in de stad op naar huis want hij had ook wel honger gekregen. Zijn vrouw was waarschijnlijk ook al onderweg even bellen. Waar ben je ik ben er bijna. Nee je hoeft niet meer naar de stad ik heb al boodschappen gedaan. Thuis aangekomen was ze er al. Hij zetten zijn fiets in de schuur en keek nog even naar de tuin. Wanneer moest hij die gaan doen voor de winter. Zijn vrouw stelde voor om de stagiair uit te nodigen een dag en samen met hem dit te doen maar dat ging toch echt iets te ver vond hij.

22:30wat heb ik vandaag ook al weer gedaan. Waar moest ik morgen ook al weer naar toe. En volgende week die trip voor een paar dagen naar oosterrijk voor een lezing. Misschien kan ik daar wel les gaan geven op de academie als het wat minder gaat. Mijn vrouw ligt lekker naast me en ik lees nog even een paar pagina’s om in slaap te vallen. Wat heb ik eigelijk toch een lekker matras uitgekozen hij is nog steeds hard. Hoelang slapen we er nou al op en wat niet al meer. Zei ze nou net dat we toch maar eens aan een groter huis moesten gaan denken. Bedoelde ze hier soms iets

choreograaf

akker worden op een matrasje naast een hele berg danskleding deed hij liever als geen ander. Wel hing hij iedere avond zijn favoriete stretchbroek op over de stoel aan de eettafel. In de gang was er een hele plint langs de muur van schoenen ontstaan, voor iedere dag minimaal twee paar. Uiteraard voor in de winter meer laarzen en halfhoge en in de zomer slippers en sandalen. Toen hij zijn ogen open deed voelde hij het boek waar hij gister mee in slaap gevallen was in zijn zei drukken en dit gaf hem de onmiddellijke reden om uit zijn bed om hoog te springen en aan zijn dagelijkse ritueel te beginnen.

Radio aan met de laatste cd die hij gebruikte voor de opwarming ook in het theater maar dan had ie hem op zijn ipod staan, snel langs het aanrecht waar hij een glas multi energie sap uit de koelkast pakte die hij ook iedere avond klaarmaakte, een soort drinkontbijt. Even voor de spiegel want het was net vakantie geweest dus hij kon nog steeds niet te lang naar zichzelf kijken ochtends. Zo en dan de pilates oefeningen en de extra oefeningen van de fysio voor zijn zwakke onderrug.

Hij had gehoord dat ze dit seizoen weer zouden gaan werken aan dat stuk waar een hoop liften in zaten en hij kon het zich niet veroorloven dat ie misschien al in een vroeg stadium op de tweede plaats zou komen wat inhield dat hij bijna zeker dit jaar niet op het podium zou schitteren. Maar goed beter loslaten deze negatieve gedachtes dat bracht altijd ongeluk voor de dag. Positief denken en jezelf complimentjes geven had zijn moeder altijd gezegd wie een paar jaar gelden hem voor het laatst had mogen aanschouwen in een hoofdrol. Zij was het jaar erop overleden aan een zeer zeldzame form van Hodgkin kanker het stomme was gewoon dat ze het zo laat hadden ontdekt. Pas op daar ga je weer. Even mijn tas inpakken en dan met step naar de dansstudio en vanmiddag lekker lunchen met een oude school vriend. Daar kon hij zich erg op verheugen en al helemaal naar die scones en tea die ze daar hadden. Dit deed ie zo’n twee tot drie keer per jaar als zijn gewicht het toeliet want het was vorig jaar nog wel voorgekomen dat ie de afspraak had moeten omzetten naar een diner omdat ie een maand lang geen lunch meer kon nuttigen. Het was vlak voor de premières geweest en hij wilde niet nog onnodig vetter worden.

Aangekomen bij het plein keek hij naar boven waar hij een beetje dikkige man voor het raam zich zag uitrekken en hij dacht gelijk zo zou hij nooit worden niet over zijn dode lijk. Hij kwam een collega tegen die vorig jaar nieuw was gekomen bij de compagnie uit Venezuela. Een lekker jonge vent die zijn hele familie had achter gelaten iets wat hij nooit zou kunnen. Hij had al genoeg moeite om een half jaar door Europa te toeren. Hij zat overigens nog niet in de eerste groep maar bij de jonkies maar waarschijnlijk door zijn technische kwaliteiten en zijn doorzettings- vermogen zou hij volgend jaar wel in de eerste groep terecht komen. Als dat maar niet ten koste ging van zijn plek want dan zou die dat jong nog wel eens even laten weten wie er recht had op een rol.

w

Vriendelijk glimlachen was wel weer wat hij iedere les te horen kreeg. Wat makt het uit dat hij vandaag even zijn dag niet had alle oefeningen gingen wel lekker en hij voelde zijn onderrug ook niet. Who cares maar toe er vlak voor de middag omgeroepen werd dat er eind van de week duidelijk werd gemaakt wie bij elkaar in de groep zaten voor de audities voor dit seizoen schoot het er toch even in. Hij moest even aan de kant gaan liggen maar dat deed ie niet want hij ging gelijk naar de kleedkamer. Lekker rustig en op mijn gemakje naar de tearoom lopen fuck de rest.

Hij had het zo naar zijn zin met zijn goede vriend en voelde bijna geen reden meer om terug te gaan naar de studio maar gelukkig belde zijn zus op en zei keihard dat ie gewoon moest gaan. Na een klein traantje nam hij afscheid en keerde terug naar de studio. De rest van de dag ging zijn gangetje en aan het eind nam ie nog even lekker een sauna waar hij de choreograaf tegen kwam van het stuk waar hij zo graag de hoofdrol in zou krijgen dit jaar maar dat kon ie nu wel na dit gezamenlijke sauna bezoekje op zijn buik schrijven kutklotefuck. Goed dan maar nog harder trainen en op dvd kijken hoe de vorige jaren het stuk was gegaan en er proberen er achter komen wat zijn stijl was. Misschien meer modern en dan had ik een heel groot probleem. Ik was toch hoofdzakelijk klassiek geschoold en vond het nooit zo lekker om op de grond te rollenbollen.

Nu lekker naar huis en nog even een slaatje halen bij appi voor bij de tv zometeen en morgen weer aan de slag. Ooh ja ook nog even papa een emailtje sturen.

denker

akker worden in een bedkastblok naast een hele mooiezachtesnorrende poes deed hij liever als geen mens. Hij zette zijn gedachtes weer in realiteits- modus, weg met dromenbomenbloemen. Meest meeslepend was nog wel de remslaap waarin hij duidelijk moest verwerken dat hij die maanden ervoor zeer hard had gewerkt en niet of nooit de tijd genomen om even te reflecteren. Zijn moederbrein ook al weer een tijd niet gehoord via de gevoelslijntjes. Nu begon hij rustig aan een mooiezachteinspirerende dag en zijn dagelijkse verbindingen.

Het scheppen in zijn toestand via de gemaakte wegen was op dit moment zeer sleepend, hij moest eerst achter zijn houtentafelbureau om de spinsels die er rond dwarrelden in zijn netwerk te verwerken. Langs de higienischefrisruikende ruimte om een warm kopje brein aanstekende drank te drinken. Het geluid van het instant producerende apparaat was activerend en geruststellend tegelijk. Naar zijn bureau. Even uitrekken en alles leeg maken, toch even op papier zetten dat hij vandaag nog boodschappen moest doen voor het avond eten.

Schrijf pak draai kijk rust leg neer pak schrijf leg neer pak drink rust denk en adem uit. Waar zal ik beginnen waar zal ik het over gaan hebben waar zal mijn eerste regel zich afspelen waar kwamen al die mensen vandaan die ik de afgelopen maanden tegen ben gekomen. Hoe heb ik het toch steeds weer dag na dag uitgehouden op mijn eigen energie en hoe heb ik mijzelf iedere dag kunnen voeden met nieuwe inspiratie en verwondering over de wereld om mij heen. De meeste die ik sprak waren altijd van mening dat er zich iedere dag weer hetzelfde ritueel herhaalde en dat ze een ontzettende behoefte hadden om er nou eindelijk eens tussen uit te springen, wat ze daar dan ook maar mee mogen bedoelen.

Mij idee mijn elektriciteitsstroompjes voelden dan vaak aan waneer ze zouden weglopen en geen interesse meer in mij zouden tonen. Wat was er nou verkeer aan mijn aanwezigheid en wat was er nou verkeerd aan hun patroon waar ze zo over klaagden. Misschien was het wel gewoon dat ze er zich niet van bewust waren hoe mooi het systeemnetwerkpatroon kon zijn als je wist hoe je ermee moest spelen en er uiteindelijk je eigen invulling aan kon gaan geven.

Terug naar wat ik aan het schrijven was het kwam al ergens in de buurt van vormenverhaal en ook voelde ik dat het tijd was mijn maag te vullen met iets heerlijks uit de higienischefrisruikende wittekast die ik had laten schoonmaken door mijn iedere week verwachtende hulp, een lief brein van een jaar of achttien maar het kon ook wel achtentwintig zijn op emotioneel gebied want ze was vaak bezig met andere breinen en mensen en vormen in de materie van lichamen die in haar naasten omgeving waanden. Een dubbellaagtarweplakje met groen en waterachtig en zachte als de zon gekleurde substantie met een beetje pittige en hete stof erover verspreidend liep ik terug naar de kamer waar ik nog steeds niet de gordijnen had geopend en het klokjeaandewand tikte.

w

Toch nog even langs de voorkantdeur van mijn stekje waar er waarschijnlijk een papierrol zich op de stroeferietemat bevond met het laatste bericht van een verlate journalist die de ochtend editie net had gehaald met zijn of haar hersenspinsel over iets met een verleden of iets waar een kleurrijke toekomst in zat volgende zijn editor en chiefincommand. De kop schreeuwde om aandacht zoals gewoonlijk en het bericht eronder had er weer niets mee te maken daarvoor moest je een paar pagina’s doorbladeren oftewel zoeken. Zo werd de lezer actief gehouden.

Mijn afgelopen maanden hadden zich op verschillende gebieden soortgelijk afspeel mensenbreinen leipen dingen te roepen maar om er achter te komen wat het was moest je eerst met ze in gesprek en daarna uitgebreid achtergrond informatie gaan opzoeken en dan weer terug met ze in gesprek en dan zou ik er misschien achtergekomen zijn wat ze hadden verteld en meegemaakt. Dit was wel belangrijk voor mijn hardeschijf want die moest zoveel mogelijk getraind worden om er uiteindelijk een eigen subjectieffictie van te weten te maken.

De poes liet tegen de gordijnen aan en ik schok van de kleur die er door mijn glas aan scheen te schijnen aangezien het er bijna geen meer was draaibeweging naar het klokjeaandewand en de volgeden gedachte verwachte ik totaal niet. Wat zou ik gaan eten vanavond en met wie en wie zou er waar voor mij gaan koken of opwarmen bakkenenbraden. Toch maar even mijn mail lezen en het denkwerk weer op de automatische piloot zetten. Er bleek niets of niemand te zijn of juist iedereen die er rekening mee hield dat ik mijzelf en mijn brein moest gaan resetten om tot een reflecterend en samenvattend proces te kunnen komen over wat ik de afgelopen maanden had meegemaakt.

Laatstonvoorspelbare verassing mijn moederbrein belden en de poes liep langs mijn benen ik vertelde alles wat ze wilde horen en hing weer op bedankt mam.

lichaamsdeel aan mijn arm

student aan de KABK

regisseur van de film

ontwerper met een eigen studio

choreograaf die eigenlijk danser is

denker in een huis