Nr. 21 19/04/2015

Bewondering voor RAF-piloten

Het volk

stroomt binnen

Het publiek

dat 80 man telt neemt

plaats

19.30u

19.50u

20.00u Inleiding door

Guy Van den Broek

20.10u Begin van

de lezing

21.45u

Verrassing:

LIVE “The Last Post”

2 Nieuws 2 Nieuws 2 Nieuws

Hoezeer de twee wereld-

oorlogen in de vorige eeuw de mensen blijven beroe-

ren, bewijst opnieuw de talrijke opkomst tijdens de

voordracht in het parochie-

zaaltje over de twee geval-len vliegtuigen op Horen-

donk. Meer dan 80 mensen kwamen luisteren naar

Frank en Patrick Backx, de twee experts, die deze voordracht zeer grondig hadden voorbe-

reid. Het was alleszins een bijzonder geslaagd

eerste openbaar initiatief van ons eigenste Nieuwsplatform Den Uil en het Parochieteam.

De grote expertise die deze twee broers in dat dat dossier hebben opgebouwd, konden ze ein-

delijk delen met de hele gemeenschap. En dat

waren niet enkel mensen van Horendonk. Som-migen kwamen van ver om te luisteren naar de

uiteenzetting, ondersteund door Powerpoint, wat het allemaal heel visueel maakte. Het was

alsof we zelf in een Manchester, een Lancaster, een Halifax en zelfs in een Duitse Mes-

serschmidt zaten en de bommenwerper moes-

ten besturen. Dergelijke digitale ondersteuning met beelden, meestal geplukt op Internet,

maakt lezingen plots veel aantrekkelijker. Boeiend en tegelijk ontstellend was het om te

moeten vaststellen hoeveel de Britse jeugd veil

had om hun leven te wagen op een Europees slagveld voor vrede en politieke vrijheid. Uit de

cijfers van het aantal vliegtuigen dat niet te-rugkeerde, blijkt dat het bijna om kamikaze-

piloten ging, zeker wanneer ze soms tot 30

keer opstegen richting continent. Het is goed en soms onvoorstelbaar voor ons, de oorlogs-

vrije generatie geboren na 1945, om te besef-fen wat zij er voor over hadden om vrede en

vrijheid te herstellen. Voor ons zijn het soms vage begrippen geworden. Opvallend is ook uit

het verslag van Patrick, dat mensen als de Brit,

John Welsch, die de crash van zijn Halifax op Heiblok overleefde, er in zijn later leven niet

mee te koop liep. Integendeel! In zijn directe omgeving wist men niet dat deze kleermaker

ooit in een bommenwerper had gezeten. Ook

onze weggevoerden en soldaten, die het geluk hadden om terug te keren, zwegen lange tijd,

zelfs tegenover hun eigen familie. Het is dan ook terecht dat wij hun moed en opoffering

herdenken.

Column

Guy Van Den Broek

Geslaagde lezing

2 Nieuws

Volleybalclub Dosko zoekt souvenirs van de voorbije 50 jaar!

Volleybalclub Dosko uit Essen - vol-

uit Dosko@deKar – viert dit najaar haar vijftigste verjaardag. Een

werkgroep binnen de club is reeds intensief bezig met de voorberei-

dingen van een groots feest eind

oktober, maar lanceert nu een op-roep naar ‘souvenirs’.

“Sinds de start in 1965 telde onze

volleybalclub heel wat leden”, weet voorzitter Etienne Keuppens. “We

doopten onze club destijds DOSKO,

wat staat voor Door Ordelijk Spel Komt Overwinning. Enkele jaren

geleden kwam er een fusie tussen Dosko en volleybalclub Den Trop.

De hoofdsponsor zorgde mee voor

de nieuwe clubnaam, eerst Dos-ko@Volkshuis en sinds enkele

maanden, Dosko@deKar. Vandaag hebben wij vier damesploegen en

twee herenteams in competitie,

naast een tiental jeugdploegen. Daarnaast hebben we ook onze

Goesting-ploeg, een G-ploeg voor volleyballers met een mentale be-

perking. Kortom er zijn heel wat

mensen bij onze club betrokken, en we beschikken ook over heel veel

oud-leden. Wij willen zoveel moge-lijk volk betrekken bij de viering

van 50 jaar Dosko. Daarom zijn we op zoek naar foto’s, video’s, kran-

tenknipsels, oude shirts,… of alle

andere souvenirs uit de volleybal-geschiedenis van onze club”, legt

Etienne Keuppens uit. “Foto’s en ander beeldmateriaal willen we

even gebruiken om te kopiëren.

Andere zaken hopen we te mogen lenen voor een overzichtstentoon-

stelling tijdens ons feestweekend.” Guy Maes

Wie souvenirs van Dosko heeft, mag contact opnemen met Etienne Keuppens, Molenakkerstraat 56, Essen. 0473/612 671,

etiennekeuppens@telenet.be

Of met Guy Maas, Deckerslaan 6, Essen. 0486/450487,

guy.maas@telenet.be

3 Nieuws

2015

De avond voor

Horrordonk (vrijdag 3 april)

vond er in die tent ook een BBQ

plaats.

Foto’s:

Wout Suykerbuyk &

Geert Peeters

Op zaterdag 4 april organi-

seerden chiro Joho en chiro Klavertje vier reeds voor de

16de keer Horrordonk. Daar-voor was een tent opge-

bouwd op het plein van de

meisjeschiro. De publieke belangstelling was dit jaar

minder dan de voorgaande jaren. In plaats van 1.200

bezoekers vonden dit jaar slechts een 800-tal bezoekers

de weg naar Horrordonk.

4 Nieuws

Wandelen in het bos Al enkele jaren organiseren de St. Jans-

stappers van Wildert op de eerste zondag van de maand april (dit jaar dus 5 april)

een geslaagde wandeltocht op Horendonk. Zo ook dit jaar. De wandelaars konden kie-

zen uit 6 verschillende afstanden. Dit jaar

namen …. wandelaars deel aan één van de uitgestippelde tochten die je hieronder

kan terugvinden.

Afstanden: 7; 12; 17; 20; 26; 35 km

Alle afstanden vertrekken vanaf de parochiezaal

van Horendonk via Scham naar het bos. Afhan-kelijk van de gekozen afstand doen de wande-

laars een langer of minder lang stuk door de Horendonkse Bossen om zo de eerste rustpost

te bereiken. Deze is in een mooi omgebouwde

schuur van een boerderij. Alle afstanden, behal-ve de 7 km, maken aldaar een lus over een

stukje onverharde landbouwwegen en komen vervolgens door het bos op de grens met Neder-

land. Daar zien ze de "Strontpaal", een monu-ment en infohuisje als herinnering aan de kat en

muisspelletjes tussen smokkelaars en douaniers.

Nadien nog flink wat bospaadjes en zo komen ze weer aan de rustpost aan de boerderij. De 12 en

17 km-stappers gaan van daaruit samen met die van de 7 km over landbouwwegen en langs de

Turfvaart terug naar het startlokaal. De 20 km

gaat samen met de 26 en 35 km richting Roosendaal (Nederland). In de bossen splitst de

20 af van de rest en de 26- en 35 tigers gaan verder over onverharde landelijke wegen naar

het Theehuisje, een typisch Hollands cafeetje,

mooi gelegen in de bossen. Van hieruit doet de 35 km een lus over afwisselend onverharde bos-

en landbouwpaadjes. Na nogmaals rust in het Theehuisje gaan ze samen met de 26 km langs

het Katteven en rond het Roozenven en sluiten dan aan bij de 20 km. Over bos- en heidepaad-

jes komen ze aan de Gerdahoeve, een hoeve

met wel een heel speciale dakstructuur. Op deze rustpost kan geproefd worden van allerlei soor-

ten ambachtelijk gemaakte ijssoorten. Na deze controle sluiten ze aan bij de andere afstanden

en gaan evenzo over landelijke wegjes en langs

de Turfvaart terug naar het startlokaal.

24 kilometer wandelen in en om Horendonk

Mening van Piet Schepers Een nieuwe dag. Eerste Paasdag.

De vorst van afgelopen nacht heeft zijn weerslag achter gelaten op de

autoruiten. Weer dat lijkt op wat het al weken is. Zuurkoud met har-

de wind uit het noorden. Wat een

vergissing. Het wordt een prachtige dag. Een zonnetje dat zich van zijn

beste kant laat zien. Met wind die zich heeft laten temmen tot een

briesje. Om negen uur stapt mijn vrouw uit bij de kerk van Horen-

donk om in te schrijven voor “Den

Ouwen Uiltocht”. Ik rijd nog 500 meter verder om onze Picasso in

een lege, betonnen voerkuil te par-keren. Twintig minuten later zijn

we op stap met de Sint Jansstap-

pers. Een kwartiertje verder split-sen zich de afstanden. Die van ons,

de vierentwintig, heeft lang het rijk alleen. We laten ons leiden door de

Roosendaalse Vaart. Een oude turf-vaart, die meer water voert dan

gebruikelijk. Het verval maakt de

stroomsnelheid van het speelse

water zichtbaar. De roestbruine

bedding geeft er een extra accent aan. De vogels hebben er zin in.

Spechten, mezen, mussen en hout-duiven maken er een spektakel

van. Kieviten tonen zich acrobaten.

Als koppel laten ze zich vallen, schieten omhoog, wenden en keren

op onverwachte momenten. Aan het eind van Kraaijenberg, waar

twee vaarten zich splitsen, is, re-cent, een even fraai als opvallend

moerparkje ingericht. Met infopa-

nelen over het ontstaan van het moerpakket gedurende de laatste

12000 jaar. Met een meer dan manshoge veenpaal, die roestig en

stoer aanwijst tot welke hoogte de

veenmassa aangroeide. Een platbo-dem op een sokkel geeft weer op

wat voor vaartuigen het bruine goud naar de turfhoofden werd

afgevoerd. Wat verder staan prach-tige landhuizen. Ze zijn “te koop”.

Lees verder op de volgende pagina.

5 Nieuws rust bij boer Kools is druk en gezellig.

Bijna alle afstanden komen samen. Meerdere kleuren fiches staan voor nog

meer soorten consumpties. Als wande-len cultuur is houden velen van onze

nabije zuiderburen er andere en jaloers-

makende gewoontes op na dan de puri-teinen die wij doorgaans zijn. Leffe

blond en donker, Triple Westmalle en Duvel vloeien rijkelijk. Heel verleidelijk

dit gebruik over te nemen. We doen het niet. Nu niet. Straks wel, als we thuis

zijn. Het derde stukje van de route staat

voor zes kilometer. Het loopt naar Ja-gersrust, richting grenspaal 238. Tot

drie keer toe trekken we parallellen door het bos. We zoeken de randjes op

om droge voeten te houden. Het gaat

op en af en omgekeerd. De hoog-laagverschillen zijn terug te voeren tot

een verleden waarin de wind vrij spel had. Het zand verwaaide en in de luwte

stuwde het op tot duinen. Waar hellin-gen heel scherp zijn heeft de mens een

handje toegestoken. Zand vergraven,

holle paadjes getrokken of vuilstort-plaatsen aangelegd. Opvallende dieptes

kunnen hier wijzen op oude leemkuilen. Wellicht is er grondstof gedolven voor

de vroegere steenoven “Langeschouw”.

Als we voor de tweede keer de rust-loods van de familie Kools betreden is

het nog steeds druk, maar toch gemak-kelijker om een stoeltje te vinden. We

laten ons het Duitse broodje kaas en

het bakje rijstepudding smaken. Heel veel vrijwilligers van de wandelclub zijn

Op dezelfde plek affiches en banieren

die “tegenwind” als tegengeluid laten horen. De onvrede richt zich op het

windmolenpark voor de deur. Tot het einde van de 18de eeuw is het de plaat-

selijke turf geweest die de behoefte aan

fossiele energie bevredigde. Nu leent dezelfde ruimte zich voor het opwekken

van duurzame windenergie. Je kunt er niet tegen zijn. Of toch? In je

“backyard” ervaar je wellicht slagscha-duw, geluid en visuele aantasting van

de omgeving als onaantrekkelijk. De

eerste rust dient zich aan na bijna acht kilometer. Het propere dierenasiel

“Canina” heeft zijn dienstverlening voor katten en honden vandaag uitgebreid

naar de wandelaars op de vierentwintig

en vierendertig. Wij kiezen voor koffie met gebak. Vier consumpties tegen de-

mocratische prijzen. Even later leggen we aan voor de tweede etappe. Het

besef dat over een paar weken van de schrale natuur niks meer te zien is,

moedigt aan de ogen de kost te geven.

Het kruisen van de Blikstraat onder-streept dat nog eens. We werpen weid-

se blikken in alle richtingen. Straks is het groen uit zijn knoppen gebarsten en

maakt de verre kijk plaats voor de inti-

miteit van het gesloten landschap. Ove-rigens belanden we weldra in een dicht

beboste weekendzone. Doorsneden met rechte lanen. Er staan juweeltjes van

huizen, maar ook onderkomens die

ogenschijnlijk voorgoed verlaten zijn en vergroeid met de natuur. De tweede

in de weer om de catering in goede ba-

nen te leiden. Ze slagen er voortreffelijk in. Al even succesvol zijn ze met de

bepijling van de omloop. Het is onmoge-lijk verkeerde routekeuzes te maken. Een

vette pluim voor de Sint Jansstappers.

Het slotstukje van drie kilometer voert langs de kapel van Moeder Gods uit de

19de eeuw. Via Dondersteen naar Hei-blok. Even later steken we dezelfde turf-

vaart over, waar we, meer zuidwaarts, eerder langs liepen. Bij deze Roosendaal-

se Vaart staat een groot spandoek met

foto. Het verwijst naar de Eerste Wereld-oorlog. Duitse soldaten zijn geportret-

teerd. Ze hadden de opdracht sluikhandel van onze geplaagde zuiderburen met het

neutrale Nederland te voorkomen. Even

later staan we bij de Sint Vincentiuskerk aan het Dreveneind. Mijn vrouw stempelt

af in de naastgelegen parochiezaal. Ik loop door naar Hoeve Hornick om de au-

to op te halen. Om half drie zitten we in de auto en verlaten Horendonk. Terug

naar Roosendaal. We kijken terug op

prachtig weer. Op een heerlijke wande-ling. Met dank aan de organisatie. Tot

slot nog de nederige opmerking dat onze gps weliswaar de hele track keurig heeft

geregistreerd, maar dat de schrijver van

deze tekst er in is geslaagd het lijnenspel vroegtijdig te wissen. Hij neemt zichzelf

kwalijk dat de lezer deze keer de route-bijlage moet missen.

Roosendaal, 5 april 2015. Piet Schepers

6 Nieuws

Driehonderd deelnemers verzorgen spektakel op vierde Grenscross

Drie dagen lang was het terrein van Sany Logistics in Ho-

rendonk ‘the place to be’ voor liefhebbers van autocross. Bijna driehonderd deelnemers zorgden er niet alleen voor

een nieuw record maar vooral voor het nodige spektakel. Wie van autocross houdt, kwam dit weekend volop aan

zijn trekken op de Horendonkse Grenscross. Je kon er ge-

nieten van een avond- en urencross, crossende dubbeldek-kers, driewielers en duo’s. Jongeren reden in diverse leef-

tijdscategorieën en er was zelfs een heuse kidscross. “Het succes blijft groeien”, zegt Hannelore Vanlencijns van de

organisatie. “Niet alleen vanuit heel België komen ze intus-sen naar hier afgezakt. Ook Nederlanders, Duitsers, Fran-

sen en Engelsen hebben de weg duidelijk gevonden.”

Crossen in een zelf uitgebouwde auto is stoer en avontuur-lijk, maar niet helemaal zonder gevaar. Wie wil deelne-

men, moet daarom eerst langs een keuring passeren. De organisatie draagt de veiligheid hoog in het vaandel. “Ook

dit jaar hebben we een pluim gekregen van de desbetref-

fende commissie”, zegt Vanlencijns. “Spektakel is mooi, maar waaghalzerij is uit den boze. We kijken daar heel

streng op toe. Mocht er toch iets gebeuren, dan zijn we hier uitgerust met het beste materiaal. We kunnen ook

rekenen op het Event Medical Team uit Essen. Dat is per-fect uitgerust om meteen de nodige bijstand te verlenen,

mocht er toch iets fout lopen.”

Jongste deelnemer Jong begonnen, is half gewonnen. Dat geldt ook voor Pheline

Veldeman (7). Ze is de jongste vrouwelijke deelnemer die zelf-standig meerijdt. “Voor hen is deelnemen belangrijker dan win-

nen”, zegt Vanlencijns. “Daarom krijgen ze ook allemaal een

aandenken. Kleine Pheline vond haar deelname best spannend. “Ik ben heel de week bij mijn oma aan zee geweest”, zegt ze.

“Daardoor heb ik niet veel kunnen oefenen en dat maakte me wel een beetje zenuwachtig. Het was ook mijn eerste wedstrijd.

Op het einde viel mijn ketting eraf, maar uiteindelijk is het rijden

zelf heel goed meegevallen.” Zoals elk jaar gaat de opbrengst van de Grenscross naar een

goed doel. “Dit jaar hebben we Chiro Horendonk uitgekozen”, zegt Valencijns. “We zijn die jongeren heel dankbaar. Zij hebben

ons enorm geholpen om het terrein tijdig in orde te krijgen.” Volgend jaar is de organisatie aan haar vijfde editie toe. “Direct

nadat deze cross is afgelopen, beginnen we al te brainstormen

aan onze volgende, feestelijke, editie”, besluit Hannelore Valen-cijns.

Margo Tilborghs

Ga naar noordernieuws.be en bekijk alle foto’s of klik op het onderstaande logo.

Routebeschrijving: 100 meter voorbij de kerk van Den Uil richting Schijf aan de linker kant.

7

8 Nieuws Hoe groeien asperges? Asperges worden geteeld op lichte, zachte grond. De zand-

grond in de Brabantse, Antwerpse en Limburgse Kempen is er ideaal voor. Aspergeplanten zijn het meest productief tussen

hun derde en achtste jaar. Bij de aanleg van de

"aspergebedden" worden de aspergeplanten in een geul van 30 centimeter diep geplant in parallelle rijen van 100 meter of

meer. In het begin van het seizoen worden de rijen opge-hoogd zodat de typische "aspergebedden" ontstaan.

Hoe controleer ik de versheid van asperges?

Asperges zijn het lekkerst als ze vers zijn. Verse asperges kan je herkennen aan hun lichte glans en hoge vochtgehalte. Als je

twee stengels tegen elkaar wrijft, zullen verse asperges een

tsjierpend geluid maken. Bereid de asperges liefst meteen na de aankoop. In de koelkast, eventueel in een vochtige keuken-

handdoek gewikkeld, zijn ze meestal nog enkele dagen langer houdbaar.

Hoe asperges schoonmaken?

Een eerste vereiste is de asperges goed schillen! Eet je ze on-geschild, dan zal je je afvragen waarom die taaie stengels als

delicatesse worden bestempeld. Indien de asperges bij aan-

koop licht uitgedroogd zijn, leg ze voor het schillen dan een kwartiertje in koud water, ze laten zich dan veel gemakkelijker

schillen. Schil de asperges zorgvuldig met een dunschiller of een speciaal aspergemesje, en werk van het kopje naar onde-

ren toe. Afhankelijk van de bereidingswijze kan u de asperges

in hun geheel laten, of in stukken snijden van ongeveer 5cm.

9 Interview

voor Essen. Met

dat project be-oogt Wim op de

eerste plaats de rondweg rond

E s s e n v a n

Roosendaal tot aan het Spycker

te versmallen en één rijvak terug

aan de natuur te geven. Dat heeft

Nederland eerder

al gedaan en de versmalling heeft

zeker niet tot files geleid. Op het Essens gedeelte is nu

ook maar één rijweg beschikbaar, maar

de niet gebruikte stroken zijn nog niet opgebroken of hebben nog geen defini-

tieve bestemming. Op die manier kan een buffer aangelegd worden tussen de

weg en de wijk Essendonk en creëert de gemeente een mooi stukje natuur.

Tussen de Watermolenstraat en het

Spycker wordt geen groenbuffer aange-legd, maar wordt de vrijgekomen zone

gebruikt als parking voor camions, zo-dat ook die niet langer in de dorpskom

of langs de wegen moeten staan.

Wim voorziet ook drie ronde punten in

zijn project. Zo wil hij de bestaande overgang aan Essendonk terug verleg-

gen naar een rondpunt ter hoogte van

Nollekensstraat-Essendonkbos, zoals de weg vroeger liep. Het zou meteen ook

een uitvalsweg kunnen zijn naar het Kerkeneind (de GB, De Bijster), wat de

drukke Nieuwstraat deels kan ontlasten. Een tweede rond punt voorziet Wim bij

de kruising van de Watermolenstraat en

een derde aan het Spycker. De door-gang van de Watermolenstraat naar het

Heuvelplein wordt dan afgesloten aan het gemeentehuis, zodat het Heuvel-

plein kan uitgroeien tot een echt dorps-

pleintje in plaats van een parking, zoals het nu is. Op die manier creëer je een

heel binnengebied (Essendonk-Dreef en de omliggende wijken) voor lokaal

woonverkeer. Enkel plaatselijk verkeer door de Watermolenstraat is dan nog

zinvol.

RAD VAN DE RAEYBERGH 250 jaar geleden werden mensen nog

geradbraakt, ook op Horendonk op Raaiberg. “Het rad stond op een

“raaiberg” (=radberg), ongeveer 100

meter ten westen van de Marantvijver en goed zichtbaar vanaf de toenmalige

“postbaan”, nu Dondersteen genaamd. De berg had een basisdiameter van 12

meter, een topdiameter van 4 meter en

was 2 meter hoog. In 1767 werd het rad voor de laatste keer gebruikt.

Het rad verdween, maar de berg bleef intact tot men in 1961besloot om daar

loodsen voor een nertsenkwekerij te bouwen. “

Nadat de gemeente op vraag van Wim en de Werkgroep Leefmilieu een stukje

grond in het begin van Raaiberg had aangeschaft in 2005, werd door hen

een project ingediend. Er werd een kik-

kerpoel gegraven, met het vrijgekomen zand werd een replica van de Raey-

bergh gemaakt, een authentiek Rad werd door het Karrenmuseum gemaakt,

de VVV zorgde voor een schuilhuisje, ….

Wim vroeg cultuurgroep ‘Het Keld-

ertrapken’, eveneens van Horendonk, om de officiële inhuldiging op te luiste-

ren op hun typische humoristische ma-nier. Het publiek werd gevraagd om

kledij te dragen uit die tijd en er werden

BBQ’s klaargezet zodat het publiek zijn eigen “galgenmaal” kon maken door

hun eigen meegebracht vlees te roos-teren. Het was een voltreffer, Het Kel-

dertrapken was onvergetelijk en er was

een ruime publieke belangstelling.

Een project waar Wim fier op is, vooral omdat het natuur, heemkunde en toe-

risme combineert.

RINGLAND 2 Maar Wim Van den Bergh is in de eerste

plaats begaan met het leefmilieu in Es-

sen, dit via zijn functies als voorzitter van de Essense milieuwerkgroepen. In

die hoedanigheid lanceerde hij eind vo-rig jaar het unieke project ‘Ringland 2’

Als milieuman heeft Wim ook oog voor

waterproblematiek in dat gebied en wil

hij de Magerbeek terug laten aansluiten op de Vest in de Oude Pastorij. Op die

manier kan eindelijk vers water in de vest geraken, zodat het niet langer een

stinkende poel blijft. De Magerbeek zal in de toekomst bovendien vers regenwater

ontvangen van de Schilderswijk in de

Statie, die nu volop in aanbouw is. Door de Magerbeek aan te sluiten op de Vest

worden ook enkele overstorten haast overbodig , die nu bij hevig onweer nog

altijd vervuild water in de kleine Aa bren-

gen. Op die manier wordt de Magerbeek opnieuw een belangrijke waterloop in

Essen.

Wim beseft dat zulke plannen niet snel

zullen gerealiseerd worden, de ringweg werd nog niet zo lang geleden her-

nieuwd, er zijn meerdere en vooral hoge-re instanties bij betrokken, …. “Maar het

is dringend nodig dat de gemeente nu al initiatief neemt naar die hogere overhe-

den toe, opdat het project Ringland2 bin-

nen 10 jaar wel gerealiseerd kan worden. Wanneer de gemeente nu geen langeter-

mijn-visie uitdraagt, zal alles bij het oude blijven en worden enorme kansen gemis-

t’, aldus Wim.

Guy Van den Broek

Volgende week volgt het laatste deel (3).

Wim Van den Bergh Een passie voor groen en heemkunde

Deel 2

De Koninklijke Handboogmaatschappij “EDEL TIJDVERDRIJF”

(1869 – 1969)

10 De tijd van toen

De “Export-Beker”, in betwisting gesteld

op het voetbalterrein te Horendonk, werd gewonnen door het zestal: Piet

Van Riet, P. Goetschalckx en de vier gebroeders: Edw., Clem, Marcel en

Ferd. Backx. Ook nog in 1929 trad het

fameuze zestal “Gebroeders Backx” op tegen de “Heuvelschutters”. Er werd

aan beide zijden hardnekkig en sportief gekampt (uitslag 1-1) en … gedronken,

ten huize van voorzitter Alois Ossen-blok.

Op de wereldtentoonstelling te Antwer-

pen in 1930 werd de titel “Kamp der Kampioenen” betwist. De beste schut-

ters in het land dongen naar deze zo begeerde titel. Clem Backx kaapte hem.

Het ereteken werd hem door burge-

meester J. Kenis op de borst gespeld. Nog in 1930 : Marcel Backx hoorde bij

de nationale ploeg, die de wedstrijd op Nederland won. En te Hogerheide, op

het internationaal concours, won het Essens zestal de grote prijs, geschonken

door H.M. koningin Wilhelmina van Ne-

deraland, alsmede de eerste korpsprijs en de prijs van het korpskampioen-

schap.

In 1931 veroverden onze schutters (P.

Bartelen, P. Sanders, Marcel en Frans Backx) de tweede prijs op het internat.

Concours bij “Willem Tell” te Etten. Ook te Nispen legden zij beslag op de beker

“Al. Wijters”.

Te Duffel (1932) veroverden ze, op honderden buiten- en binnenlandse

schutters, de “Eeuwfeestbeker Willem Tell”. Dat jaar hadden twee van onze

schutters, Edw. Backx en P. Bartelen, zich kunnen plaatsen in de nationale

8. Roem van “Edel Tijd-

verdrijf” in de landelijke federaties (1924 – 1937) Nadat reeds in 1909 de Antwerpse Fe-

deratie “De Edele Hangboog” opgericht was, kwam in 1926 te Brussel de

“Belgische Federatie van Doelschieten”

tot stand. Dat was bedoeld om al de schuttersgilden van het land te groepe-

ren, het kansspel tegen te gaan en vooral het schieten op kunstblazoen in

de afdelingen te propageren. De jaar-lijkse wedstrijd tegen Nederland, in

1924 voor de eerste maal door de Ant-

werpse Federatie “De Edele Handboog” ingericht, werd door de Belgische Fede-

ratie overgenomen en kreeg daardoor het karakter van een Interlandenkamp

“België-Nederand”.

In 1929 werd door enkele vooruitstre-vende schutters van Essen het

“Gewestelijk verbond van Handboog-schutterijen van Essen en omliggende”

opgericht. Negen verenigingen uit de gemeenten

Essen, Kalmthout en Kapellen traden

onmiddellijk toe. Door deze organisatie werd radicaal een einde gesteld aan het

verderfelijk kansspel. Er zou voortaan enkel geschoten worden op kunstbla-

zoen, waarbij de schutters volgens hun

waarde in verschillende afdelingen zou-den gegroepeerd worden.

Het resultaat volgde al vrij spoedig. Reeds in 1929 gelukte het Edw. Backx,

samen met Alois Smeyers van “Amicitia”, zich te plaatsen in de natio-

nale ploeg, die tegen Nederland zou

uitkomen.

ploeg. Eerstgenoemde scoorde te Eerstel,

bij Eindhoven, het hoogste puntental, in de internat. Kamp tegen Nederland. Te

Etten werd in 1933 bij de vereniging “Nimrod” de eerste prijs gewonnen door

het zestal: P. Bartelen, P. Goetschalckx,

P. Sanders en de gebroeders Edw., Clem en Marcel Backx. In de herfst wonnen

onze schutters het clubkampioenschap van België. ’s Anderendaags wapperde

de Belgische vlag aan de gevel van het oude schutterslokaal, dat bij deze gele-

genheid herdoopt werd “Het Schutters-

hof”. En nog wat voor dat jaar 1933. Peer

Backx, één van het “zestal” trouwde en bracht zijn gemoedelijke Bertha achter

de “toog”. Van huize uit herbergierster,

wist zij zich wonderwel in dat schutters-gezelschap aan te passen. Een welgeko-

men verjonging in “Het Schuttershof”, dat sinds het verschijnen van Mieke Van

Doren, in 1918, steeds een echte waar-din gemist had. In 1936 zou Frans Backx

de zaak overnemen en de vierde Backx-

vrouw binnenbrengen: Net van Pol De-nissen.

1934 Peer Bartelen veroverde een plaats in de nationale ploeg en herhaalde dit in

1936, 1937 en 1938. In 1937 kreeg hij

gezelschap van de jonge schutter Albert Claessens.

We sluiten deze tussen-oorlogse zege-reeksen af met twee trofeeën: de hoog-

ste onderscheiding met medaille, ge-

schonken door prins Bernard van Neder-land, op het internat. Concours te Os-

sendrecht (1937) en de beker “Ons Land”, gewonnen te Horendonk.

Ik ben Martha Schrau-

wen, geboren Over d’Aa op den Uil op 15 april

1926. Ik ben tot mijn 30 jaar thuis geweest en

woon nu al 58 jaar in de

Beliestraat. Alles wat ik schrijf zijn waar gebeurde

verhalen, in de tijd van toen, ik heb niets verzon-

nen.

Er stond bij ons een grote boom aan het fietskot en tegen die muur waren

briketten getast. Ons moeder zei tegen de jongens : “ Zeker niet in de boom kruipen hé, want dat is veel te gevaarlijk! “. Maar op een keer was

onze Flor boven in die boom gekropen. Onze Fons liep vlug naar binnen en riep: “ Moeder rap want onze Flor zit in die boom“. Ons moeder kwam

afgelopen en riep dat onze Flor rap uit die boom moest komen. Maar hij

durfde niet, ons moeder riep nog eens , maar Flor kwam niet. Ons moe-der pakte een briket van den hoop en gooide die in den boom, maar wie

kreeg die briket op zijn kop? Onze Fons natuurlijk! Die moest toen weer verzorgd worden en onze Flor kon rustig uit die boom komen!

Gedicht van de week

Spelletjes spelen

Spelletjes spelen is plezant

maar toch zijn de spelers soms irritant en ook soms spelen we

de spelletjes wat luid maar dat maakt niet uit

bijvoorbeeld zoals bij “Ligretto” als je dat kent

ken je het niet?

Dat je dan maar gauw naar de winkel rent!

Inne Suykerbuyk

11 Varia

Apenbroodboom: de slechteriken komen eraan

heerlijke pralines, koude fritten, een

taart en ander lekkers uit EIKEN mee tegen de honger. Ook zetten ze een ton

met water klaar. Want een aap zonder water is als een plant zonder licht: ze

gaan dood. Ondertussen oefenden de

SOLDAAT-APEN van de familie SNURK tegen een aanval van de slechterikken.

De VERKENNER-APEN vertelden dat er al flink gevochten werd bij de apenfami-

lie DOEMAAR. Nou, de naam zegt het al: die deden maar wat. Er was geen

organisatie en net als bij een slecht ge-

oefend voetbalelftal verloren ze het al snel van de indringers. Alle apinnetjes

van de familie DOEMAAR werden inge-lijfd bij de harem van de slechterikken

en moesten hen vlooien en verzorgen –

tenminste als ze niet aan het vechten waren.

Gelukkig moesten de slechterikken nu even uitrusten van het vechten. Dat gaf

BAAS AAP de tijd om de verdediging van de familie SNURK te organiseren.

Ook probeerden ze een naburige familie

te helpen: de familie KRIMP. Maar dat was moeilijk omdat een deel van de

familie KRIMP verre verwanten waren van de slechterikken. De familie KRIMP

was daardoor verdeeld en ze gingen al

gauw met elkaar vechten. Over of ze nu wel of niet met de slechterikken samen

moesten doen. Nou, die klommen al snel de boom van de familie KRIMP in

en kieperden alle niet-familie eruit.

Terwijl BAAS AAP zijn reis naar EIKEN

aan het overdenken was, pakten zich donkere wolken samen boven de apen-

broodboom van de familie SNURK. VER-KENNER-APEN ontdekten vreemde

apen op een paar uurtjes lopen, en vast

niet met goede bedoelingen. Want ze droegen stokken en stenen met zich

mee. Soms maken apenfamilies hele erge ruzie met elkaar over wie de baas

is in de savanne. De buurfamilie DEMO-CRAAT niet. Die dachten dat het voor

altijd vrede zou zijn onder de apenfami-

lies en ze hadden geen SOLDAAT-APEN meer en zelfs geen stokken of stenen

om zich te verdedigen. Maar BAAS AAP was voorzichtig en had een kleine groep

apen geleerd hoe je je moet verdedigen

tegen slechterikken. Je weet maar nooit. Er zijn altijd families die proberen

de baas te spelen over andere families, vooral als ze weten dat die zich niet

verdedigen kunnen. BAAS AAP riep on-middellijk alle SOLDAAT- APEN bij el-

kaar en stelde wachtposten op. Ieder-

een kreeg een stok en stenen, zodat ze eventuele indringers tegen konden hou-

den. BAAS AAP liet ook een email stu-ren naar EIKEN dat ze dringend terug

moesten komen naar de savanne. Nou,

IT-AAP en NEDERAAP schrokken zich een hoedje (dat is: heel erg schrikken).

En sprongen in de eerste de beste con-tainer die leeg terug ging naar het verre

warme landje. Maar namen wel over-

BAAS AAP liet bij verre apenfamilies na-

vraag doen naar wapens tegen de slech-terikken. En met succes want al gauw

kwamen de VERKENNER-APEN terug met een geheim wapen: de AS-PIJL oftewel

de Anti-Slechterik PIJL. Als die een slech-

terik raakte, drong er een stofje naar binnen dat van slechterikken goeierikken

maakte. Die gooiden dan meteen alle stenen en stokken weg en begonnen te

zingen: wij zijn de goeierikken, wij doen niemand kwaad. Jammergenoeg werkte

het stofje uit de AS-PIJL maar een paar

weken. Daarna werden de goeierikken weer slechterikken en begon het vechten

van voren af aan. BAAS AAP beval een paar slimme apen om een nog beter wa-

pen uit te vinden. En hij vroeg hulp aan

andere apenfamilies. Maar de slechterik-ken hadden alle handel in apennoten in

handen, en als de burenfamilies geen apennoten kregen, dan brak er revolutie

uit. En dus stuurden de burenfamilies stilletjes wat extra eten en warme de-

kens voor de wachtposten in de savanne,

want in de nacht kon het er erg koud worden. Maar geen extra wapens en

SOLDAAT-APEN! De familie SNURK moest haar problemen met de slechterik-

ken maar zelf oplossen. Nu maar hopen

dat de slimme apen nieuwe wapens kun-nen uitvinden.. anders ziet het er slecht

uit. Wordt vervolgd…

Tjeerd Ossewaarde

Frank Rossen

Natuur op Den Uil