17e jaargang 14 maart 2012 redactioneel onafhankelijk magazine … · 2015. 6. 10. · FotogRaFie...

817

e ja

arga

ng 1

4 m

aart

2012

reda

ctio

neel

ona

fhan

kelij

k m

agaz

ine

van

de H

anze

hoge

scho

ol G

roni

ngen

| e-

mai

l: ha

nzem

ag@

org.

hanz

e.nl

| Fo

to: A

ndre

a St

ultie

ns |

Sche

ts: R

ik V

eltm

an

in VERVOERing

HANZEMAG WOENSDAG 14 MAART 2012 [8]2

‘Blessures zijn

Op 6 juli 2010 schoot Giovanni van Bronckhorst het Nederlandse voetbal-team naar de finale van het Wereldkam-pioenschap Voetbal. In november 2011 stond Jaring Kloetstra op de gras-sprieten van waaraf Van Bronckhorst de bal lanceerde, zo’n dertig meter van het Uruguayaanse doel. ‘Magistraal. In de catacomben hangen ook prach-tige foto’s van de wedstrijden die in Kaapstad tijdens het WK zijn afgewerkt. Dan weet je: hier is iets gebeurd.’ Sinds het WK is het Cape Town Stadium de thuisbasis van Ajax Cape Town, een club die uitkomt in de premier soccer league, de hoogste divisie van het Zuid-Afrikaanse voetbal. De club doet ook dienst als kweekvijver voor Ajax uit Amsterdam, dat trainers en begeleiders afvaardigt die Cape Town op een hoger plan moeten brengen. Van november tot februari draaide de 25-jarige Jaring mee in de Ajax-staf. Verbluffend eenvoudig was de entree van de vierdejaars Fysiotherapie aan de Hanzehogeschool. ‘Paul Balt van het Bureau Buitenlandstages zei dat Cape Town echt iets voor mij was. Het enige wat ik hoefde doen was mijn cv opsturen en een motivatiebrief.’ Van die brief spatte de ambitie af, want Jaring heeft een doel voor ogen: sportfysiothe-rapeut worden. ‘Het liefst in het betaald voetbal. En bij Ajax kennen ze me nu. Ook in Amsterdam. In juni en juli geef ik clinics tijdens de jeugdvoetbalkampen op jeugdcomplex De Toekomst. Ik ben namelijk ook bevoegd voetbaltrainer.’In Kaapstad kon Jaring flink aan de bak. ‘Cape Town heeft echt oog voor de begeleiding van sporters. De spelers zijn full-prof, dat betekent twee trainingen per dag. In de tijd daaromheen, moeten wij aan de slag.’ Hij heft z’n handen, twee flink uit de kluiten gewassen knuisten. ‘Ik houd van masseren.’Daar bleef het vanzelfsprekend niet

bij. ‘Er loopt altijd wel iemand met een blessure rond, ook al omdat ik voor het eerste én het tweede team in de weer was. Zeker Sander Westerveld verdiende de nodige aandacht.’ Over de lichamelijke ongemakken waarmee de 37-jarige voormalige Oranje-doelman kampte, praat Jaring niet. ‘Het medisch beroepsgeheim geldt ook voor stagi-airs.’De lichamen van Nederlandse en Zuid-Afrikaanse voetballers voelen hetzelfde aan. ‘Ieder lijf is anders, natuurlijk. Maar het zijn goed getrainde jongens.’Het team van Cape Town bestaat uit jong talent. ‘Op Westerveld en Mat-thew Booth na. Booth is blank en kaal. Een opvallende figuur, leider in het veld en enorm populair. In het begin dacht ik dat de supporters de ploeg uitjouw-den. Maar ze riepen geen boe, boe, boe, maar : Booth! Booth!! Booth!!!’

Ajax Cape Town regelt huisvesting voor talenten die van ver komen. Andere jongens worden thuis opgehaald en ’s middags weer naar huis teruggebracht. ‘Dan zie je zo’n jongen in smetteloze voetbaloutfit uit de bus stappen en naar een krotwoning wandelen. Een enorm contrast.’De allergelukkigsten mogen naar Nederland. ‘Khama Billiat en George Maluleka waren al op proef in Amster-dam. Nazeer Allie en Thato Mokeke komen later dit jaar. Je weet nooit of het ze lukt, maar ze hebben het wel in zich.’Het aantal blessures van de voetballers is gedurende Jarings stage flink gedaald, en het team is aan een opmars in de ranglijst bezig. ‘Dat klinkt alsof het aan mij lag, maar dat is niet zo. Spelers ma-ken op die leeftijd vaak grote sprongen. Ik denk trouwens dat het werk van Aly-anne en Eline wel aan het succes heeft

bijgedragen.’ De HG-studentes Voeding & Diëtetiek Alyanne Barkmeijer en Eline Berger zetten, volgens Jaring, een uitgelezen voedingssysteem voor spor-ters op poten. ‘Voeding is cruciaal. Die jongens moeten op het juiste moment alles uit hun lichaam kunnen halen. Als de staf de waarde van voeding al onder-schatte, doen ze dat dankzij Alyanne en Eline zeker niet meer.’Een sportfysiotherapeut moet op eieren lopen. Coach en speler willen dat de speler zo snel mogelijk weer binnen de lijnen staat. De fysio is één van de mensen die nee moeten zeggen als de gezondheidstoestand van de speler dat niet toestaat. ‘Blessures zijn bijna nooit domme pech. Ze zijn vrijwel altijd het gevolg van over- of onderbelasting.’

Boudewijn Otten

Jaring Kloetstra heeft een droom: sportfysio worden. Van zijn motivatiebrief spatte

zoveel ambitie af dat Ajax Cape Town per kerende post ja zei. ‘Bij Ajax kennen ze me nu.

Ook in Amsterdam.’

Jaring kon flink aan de bak tijdens z’n stage bij Ajax Cape Town

bijna nooit domme pech’

Foto: Marius Bremmer, Bureau Buitenlandstages

[8] 2012 14 MAART WOENSDAG HANZEMAG 3

Jaring kon flink aan de bak tijdens z’n stage bij Ajax Cape Town INHOUD

2int

12/13

16/17

10/11

Komt ie ’r of komt ie ’r niet? Het blijft afwachten of we over een paar jaar met de

tram naar school kunnen, maar het zal de meeste studenten waarschijnlijk ook niet zo

veel interesseren. Voor dat traject er ligt, kun je immers maar beter afgestudeerd zijn,

wil je de langstudeerdersboete ontlopen. Wie zich niet diep in de schulden wil steken,

moet sneller werken dan de Gemeente Groningen en efficiënter plannen dan Qbuzz

en de NS, zou je kunnen zeggen. Geen gemakkelijke opgave dus.

De Hanzehogeschool draagt haar steentje bij als het op snelheid en efficiëntie

aankomt. Binnenkort gaan we hier van 40 naar 48. Dat heeft niets te maken met de

maximumsnelheid van bus 11 en 15 of de gemiddelde leeftijd van de docenten, maar

met je studiepunten. Wie in september 2012 zijn studie begint en na zijn eerste jaar

door wil studeren aan de Hanzehogeschool (HG), moet tachtig procent van zijn vakken

hebben gehaald, wat neerkomt op 48 punten. Dit doet de HG niet om jullie te pesten,

maar om te helpen. Want, zo is hun redenatie, zo voorkomen ze dat je na je studie te

maken krijgt met de langstudeerdersboete.

Het schijnt te werken, dat ophogen van de maximumsnelheid. Ooit, begin jaren

negentig van de vorige eeuw werd er al mee geëxperimenteerd bij de opleiding

Sterrenkunde aan de Universiteit van Utrecht. Zo’n 85 procent van de studenten haalde

normaal gesproken de vereiste punten voor het eerste jaar. Na de verhoging bleek

exact dezelfde hoeveelheid studenten de vereiste punten te halen. De meerderheid

had zich blijkbaar niet gefocust op het halen van alle vakken, maar op de limiet. Ik

ben benieuwd of hetzelfde principe ook op de HG opgaat.

Chris Wind

HoofdredaCtioneelVervoering

COlOFONHanzeMag is het redactioneel onafhankelijke magazine van de Hanzehogeschool Groningen. Het blad verschijnt tweewekelijks.

Redactie-adRes Zernikeplein 7 A0.04 en A0.05, Groningen

PostadRes Postbus 30030, 9700 RM GroningenT 050 5955588 • F 050 5955590 E [email protected] I www.hanze.nl/hanzemag

RedactieChris Wind hoofdredacteur 050 5955585 [email protected] Otten (eind)redacteur 050 5955582 [email protected] Steemers redacteur 050 5955581 [email protected] Tienstra redacteur 050 5952570 r.h.tienstra- [email protected] Vader redacteur 050 5955588 [email protected]

FotogRaFiePepijn van den Broeke - www.pepijnfoto.nlRedactie HanzeMag

Lay-outRenée Zaal - www.reneemedia.nl

Basis Lay-outArt Studio - Groningen

PRoductieRedactie HanzeMag & Grafische Industrie De Marne B.V.Oplage: 6.000

adveRtentiesBureau Nassau 020 [email protected]

aBonnementen 60 euro per jaar 050 [email protected]

Pagina 8 Versus: HMR en CVB vliegen elkaar in de haren over medezeggenschapsuren: ‘Nu meet je met twee maten, Miljoen’

Pagina 9 Bij de les: Tijs Medema geeft arbeidstrainingen aan moeilijk lerende scholieren.

Pagina 12/13 Schaats-ster linda de Vries is de lachende vierde op het EK en WK

‘Vorig jaar was ik reserve en nu deed ik al bijna mee om de medailles’

Pagina 14/15 Habon over de lijn 15 ‘Ik heb nog nooit een sardientje gezien, maar iedere dag mag ik er dik een kwartier eentje zijn.’

Pagina 16/17 Rennend, racend of liggend naar school. HG-ers over hun favoriete vervoermiddel

Pagina 18/19 Het kan nog HARDer! Hanze Racing Division bouwt aan nieuwe

auto voor Formula Student

rennen

rijdenracen

HANZEMAG WOENSDAG 14 MAART 2012 [8]4Foto: Pepijn van den Broeke


Holi-day

Popacademiestudenten Pieter Hoekstra, lucas Shuszler en Jop van den Haak organiseerden

op 8 maart in het Pakhuis in Groningen het evenement Holi-Day. Op dit lentefeest lieten

ze hun gasten kennismaken met de hindoestaanse cultuur. Het Holifeest wordt gevierd op

de eerste lentedag door geparfumeerd en gekleurd poeder (Gulal) op elkaar te gooien als

uiting van vrolijkheid en dankbaarheid omdat de koude periode voorbij is.


Twee jaar zat ze voor Student & Stad in de gemeenteraad van Groningen. Op 1 maart hing Rebecca Krüders (28) de lier aan de wilgen. Sindsdien kickt ze af.

Groningen is bijna failliet! Hoe heb je dat voor me-kaar gekregen?‘Even niet opgelet, hè? Nee joh, het is echt ernstig. Gro-ningen is een ambitieuze gemeente, we hebben veel plannen gemaakt in dagen van hoogtij. Die zijn voorbij en dat vergt aanpassingen en ingrepen. Het wordt span-nend, in mei moet de voorjaarsbrief op tafel liggen. Daarin staan de uitgangspunten voor de begroting van 2013.’

Welke prestigeprojecten moeten volgens jou sneven?‘Ik ga mijn opvolger Jos van Rooij niet voor de voeten lopen. De gemeenteraad zal moeilijke keuzes moeten maken. Aan de suggestie om een streep door plannen te zetten, zitten zeker haken en ogen. De bouw van het Forum heeft, om maar wat te noemen, al een go gekre-gen. Daar kun je moeilijk aan gaan tornen. De aanleg van tramlijnen heeft nog geen go, dus die beslissing lijkt eenvoudiger. Maar of dat ook zo is, hangt van veel factoren af.’

Als je door Groningen loopt denk je vast vaak: dat heb ik maar mooi geregeld?‘Nooit, ik denk: ik heb eraan mogen bijdragen. Als er een tramtracé komt, blijft de ramblas op het Katten-diep sowieso bestaan. De gemeente gaat extra fietsen-

‘Ramblas op het Kattendiep blijft sowieso!’

klemmen bij studentenhuizen plaatsen en bewoners kunnen tegenwoordig gratis brandveiligheidschecks aanvragen. Het idee voor leningen aan kopers van star-terswoningen, kwam ook uit de koker van Student & Stad. Enne: Koninginnedag duurt dit jaar niet tot acht uur ’s avonds, maar tot één uur ’s nachts.’

Boudewijn Otten

BSa gaat naar 48 studiepuntenEerstejaars van de Hanzehogeschool (HG) moeten vanaf september 48 studiepunten halen om te ontkomen aan een negatief bindend studie-advies (BSA). Tot dusver moesten HG-studenten veertig van de zestig eerste-jaarspunten om hun opleiding te mogen vervolgen. Beleidsmakers van de HG verwachten dat de verhoging van de norm ertoe zal leiden dat studenten méér pun-ten in het eerste jaar halen en dat ze meer aandacht aan hun studie zullen besteden.

dUo maakt ernst met GBa-registratieBeurzenverstrekker DUO zet de uitwonendenbeurs (€ 266,23) automatisch om in een thuiswonendenbeurs (€ 95,61) als studenten niet staan ingeschreven bij de gemeentelijke basisadministratie (GBA). Iedere burger moet de gemeente binnen vijf dagen na een verhuizing op de hoogte stellen van z’n nieuwe verblijfplaats. Sinds 1 januari controleert DUO of studenten met een beurs voor uitwonenden aan die plicht hebben vol-daan. Is dat niet het geval, dan volgt de automatische sanctie. De getroffen studenten kunnen wel bezwaar aantekenen.

Galm mee in GroningenComponist Merlijn Twaalfhoven, bekend als huiscom-ponist van De Wereld Draait Door, nodigt zingende stu-denten en medewerkers van de Hanzehogeschool uit voor een zangworkshop waarin je je kunt voorbereiden op de Galm van Groningen op zaterdagavond 31 maart. Tijdens het zogenaamde Earth Hour wordt Twaalfho-vens compositie Resonance uitgevoerd in een duistere Martinikerk. De zangworkshop voor geschoolde en niet-geschoolde stemmen vindt plaats op 23 maart van 15.00-17.00 uur. Info: www.degalmvangroningen.nl.

Beslis mee over het Gideonprogramma Het Gideon Music Festival laat het publiek meebeslis-sen over het programma van het festival op 1, 2, en 3 juni plaatsvindt op het festivalterrein aan de Gideon-weg in Groningen. Op www.gideonfestival.nl kunnen festivalfans kiezen uit de categorieën muziek, kunst en duurzame energie. Ook kunnen bands, artiesten, kunstenaars en bedenkers van energie-ideeën zich op de site aanmelden. Festivals kunnen hun voorkeur kenbaar maken tot 20 april.

Stichting Kei zoekt event ManagersWil jij een fantastische zomer beleven waarin je de mooiste week van je studententijd gaat neerzetten? Wil je leiding geven aan evenementen met meer dan 5000 bezoekers? Solliciteer dan vóór 2 april, 14.00 uur, op de functie van Event Manager en organiseer de KEI-week 2012! Stuur je motivatiebrief en CV naar [email protected]. Voor meer informatie kun je terecht bij de secretaris, Rhéa Wilhelm. Vraag een informatiepak-ket via [email protected], of kijk eens op www.keiweek.nl.

Foto: Luuk Steemers


Wat spelen jullie?‘Funk en soul. Veel oude nummers met blazerspartijen. Sinds twee weken ben ik hun vaste zangeres. Ik had al een paar keer een nummertje meegezongen als ze optra-den, maar nog nooit met ze gerepeteerd. De laatste keer heb ik de volle twee uur meegedaan. Veel nummers van Marvin Gaye, Stevie Wonder en James Brown. Blijf maar, zeiden de bandleden.’

Ben je altijd al met muziek bezig ge-weest?‘Als kind stond ik al in de slaapkamer voor de spiegel te zingen. Ik heb vier jaar viool-les gehad en zat op de middelbare school in de schoolband. Maar pas in vwo-zes begon ik echt met zingen. Op het conser-vatorium begon ik met de docentenoplei-ding, maar het zingen lokte me toch meer dan lesgeven. Mijn docenten stimuleerden me om door te gaan in zang. Ik verdiepte me in jazz en lichte muziek en deed toela-tingsexamen.’

‘Blijf maar, zei de band’

Tweedejaars Zang Hiske Oosterwijk zingt bij Up On The Beat, de band van het Prins Claus Conservatorium.

Een dansworkshop in Vandavasi, India. Docente Sigrid van Coillie van Dansacademie lucia Marthas en drie van haar studenten – Samantha de Water, Benjamin Boer en angela van arendonk - gaven in februari jazz- en hiphopworkshops op internaten voor wees- en nomadenkinderen in de Indiase deelstaat Tamil Nadu. Zelf kreeg het viertal op het Kalai Kaviri College of Fine Arts masterclasses in klassieke Indiase Dans. Wellicht worden dit soort werkbezoeken in de toekomst vast onderdeel van het honoursprogramma.

Foto: Sigrid van Coillie

Wie zijn je favoriete zangers?‘In de jazz Ella Fitzgerald, Chet Baker, Kurt Elling en Cyrille Aimee. En ik vind Wende Snijders erg goed. Maar ik heb een brede muzikale belangstelling.’

Vertel…‘Met jazzgitarist Christian Kühn vorm ik het duo Its Hiske. We doen bruiloftar-rangementen. We spelen vier favoriete nummers van het bruidspaar bij de plech-tigheid en op het feest doen we de achter-grondmuziek. Christian en ik zijn bezig met een nieuw project, Psychedelic Lounge. Een mix van pop, jazz en rock, met elek-tronische geluidseffecten.’

Waar en wanneer kunnen we je horen?‘Op 14 maart in het Atrium met Up On The Beat, op 27 maart bij Minerva met Its Hiske. En met Up On The Beat op 5 mei in De Spieghel en op 17 juni staan we in Buckshot.’

Rina Tienstrawww.myspace.com/hiske.oosterwijk

‘Ramblas op het Kattendiep blijft sowieso!’


Nieuwe regels MR-werk?

‘Een onbegrijpelijk verschil van inzicht. Het taakbelastingbeleid is voor docen-ten gewoon honderd procent uitvoerbaar, inclusief de tien procent deskundig-heidsbevordering en de tien procent indirecte uren. Maar in de bijlage bij het beleidsstuk uit 2005 rangschikt men medezeggenschap onder de niet-curricu-lumgebonden taken. Dat is een fout van de opstellers. ‘In het taakbelastingsbeleid staat dat je met je leidinggevende afspreekt welke taken je gaat doen als docent. Lós daarvan heb je het recht je als medewerker van de hogeschool zonder overleg met je leidinggevende je verkiesbaar te stellen voor een medezeggenschapsraad. Dat hóórt gewoon niet bij die docenttaken. Daarom hebben wij voorgesteld dat te corrigeren. ‘Je wordt aangenomen als docent of als OBP’er. Miljoen heeft het over de docent. Maar je stelt je als medewerker van de hogeschool beschikbaar voor medezeggenschap, niet als docent. Het hoort niet bij de functie van docent dat je in de medezeggenschapsraad zit. Een fulltime werkende docent krijgt 272 uur voor de medezeggenschap. Daarom moeten alle negentien schools die uren eraf halen vóórdat ze de docenttaken invullen. ‘De HMR zegt: jullie voeren het beleid dat in 2005 is vastgesteld verkeerd uit. Dan zeg ik: nu meet je met twee maten, meneer Miljoen! Je maakt onderscheid tussen raadleden van het ondersteunend personeel en van het onderwijzend personeel. Daar kan het College van Bestuur nooit in meegaan. Voor medezeg-genschap geldt dat álle medewerkers van de hogeschool gelijk zijn.‘Dit is trouwens zonde van de tijd. We hebben alle creativiteit en inspanning nodig voor wat er in het hoger onderwijs op ons af komt. Ik hoop en verwacht dat dit snel wordt geregeld.’

Willem Muste

Het College van Bestuur wil de uren die docenten krijgen voor medezeggenschapswerk van de

jaartaak aftrekken vóórdat de andere taken worden toegewezen. Theo Miljoen vindt dat oneerlijk,

omdat docenten in de MR dan minder tijd voor scholing krijgen toegewezen dan andere docenten.

Han de Ruiter is onvermurwbaar.

Han de Ruiter, lid van het College van Bestuur

‘Het College van Bestuur (CvB) wil de deskundigheid van onderwijzend personeel bevorderen. Dan is het vreemd dat ze nu een maatregel bedenken waardoor mede-zeggenschapsraadleden mínder uren voor scholing krijgen.‘In 2005 stemde de HMR in met een CvB-voorstel waarin tachtig procent van de tijd wordt gereserveerd voor curriculumgebonden en niet-curriculumgebonden taken. Onder die laatste categorie vallen medezeggenschapsactiviteiten. Daarnaast is tien procent van iemands aanstelling bestemd voor deskundigheidsbevordering en tien procent voor indirecte taken als werkoverleg, informeel overleg en inloop-spreekuren. Bij een volledige aanstelling komt dat neer op 166 uur deskundig-heidsbevordering en 166 uur indirecte taken. ‘Het College stapt nu van die systematiek af. Men wil de tijd voor deskundigheids-bevordering en indirecte uren pas berekenen nádat de 272 uur voor MR-taken zijn afgetrokken. Het gevolg is dat docenten in de MR’en per jaar 27 uur minder tijd krijgen toegewezen voor zowel de deskundigheidsbevordering als de indirecte taken. En dat terwijl er nu al te veel activiteiten onder indirecte uren worden geplaatst. ‘Het CvB komt met het argument dat bij niet-onderwijzend personeel ook eerst de medezeggenschapstaakuren worden afgetrokken vóórdat de berekening van de uren voor de rest van de taken. Wij vinden dat geen goed argument. OBP’ers kennen immers op voorhand geen vaste percentages voor deskundigheidsbe-vordering en indirecte taken. Dat alle medewerkers, en studenten trouwens ook, voor de medezeggenschap gelijk zijn, is correct, maar dat raakt de kern niet. Wij roepen het CvB daarom op zich te houden aan de overeenkomst van 2005: 166 uur voor deskundigheidsbevordering en 166 uur voor indirecte taken. En laten we ons richten op andere, belangrijkere, zaken in het onderwijs.’ Luuk Steemers

Theo Miljoen, lid van de hogeschoolmedezeggenschapsraad (HMR)

Versus

Foto's: Luuk Steemers


Tijs Medema is één van de HG’ers die zich

inzetten om leerlingen uit het speciaal onderwijs

te helpen om werkervaring op te doen. Zijn

arbeidstrainingen op het Wiebengacomplex

beginnen met een rondleiding en een filmpje.

bij de les

‘Ja, dweilen, dat is leuk’ Foto: Luuk Steemers

‘Hoe laat is die pauze dan?’ Junior wil het weten. Het is half tien, voor Junior en z’n negen klasgenoten is het geen ge-wone dag. De leerlingen van de W.A. van Lieflandschool bezoeken op 20 februari het Wiebengacomplex. Hun gastheer is Tijs Medema, hoofd van de Facilitaire Dienst. ‘Half één’, antwoordt hij, ‘dan staat de lunch klaar. En daar hoeven jul-lie niet voor te betalen.’‘Gratis!’, roept Junior, ‘dan hebben we geluk gehad.’ De Van Liefland is een school voor voort-gezet speciaal onderwijs. De leerlingen zijn wat men in het jargon Moeilijk Lerende Kinderen noemt: kinderen met een verstandelijke of lichamelijke handicap of met een combinatie van die twee soorten beperkingen. Op school uiten die aandoeningen zich in concentratie-, sociale en gedragsproblemen. Medema geeft ze de komende we-ken een zogeheten arbeidstraining. In groepen van drie of vier zullen de leerlingen kennismaken met het werk van de Facilitaire Dienst van het Wie-bengacomplex. ‘Op school hebben jullie daar al over gehoord. Wat houdt dat in, Facilitaire Dienst?’‘Schoonmaken’, zegt Nicole.

‘En tafels schoonmaken’, meent Junior.‘Dweilen, dat is leuk’, zegt Karlijn.‘De wc’s schoonmaken’, voegt Francis eraan toe, ‘en papieren doekjes in zo’n apparaat doen.’‘En nog veel meer’, houdt Tijs de leer-lingen voor. ‘Maar eerst laat ik jullie een filmpje zien over de Hanzehogeschool en wat de Facilitaire Dienst allemaal doet.’ In de film crost een student op een rode fiets langs alle vestigingen. Hij vraagt de weg aan een receptie, babbelt even met wat rokers in een rokersruim-te, leent een camera bij een servicepunt, schaft een aantekenblok aan in een instituutswinkel en zo meer, en zo meer. Ondertussen lepelt hij leuk-om-te-weetjes op. ‘Per dag gaan er op de Hanzehogeschool meer dan tweedui-zend kroketten over de toonbank.’‘Dat is heel ongezond’, roept Francis.

‘Nou, wat vinden jullie ervan?’, vraagt Medema als hij het licht weer aanknipt.‘Het had wel een hoog Teleac-gehalte’, oordeelt Eke, ‘ik bedoel: het lijkt wel school-tv.’‘Waarom hebben de studenten kluis-jes?’, vraagt Alexander. ‘Omdat er nog wel eens wat wordt ge-

stolen. Bovendien hoeven de studenten dan niet de hele dag met allerlei spullen rond te slepen.’ ‘Wat gaat u doen als studenten hun rommel niet opruimen?’, vraagt Junior. ‘Dan vragen we ze vriendelijk of ze dat wél willen doen.’‘Maar als ze dat dan weigeren?’‘Dat gebeurt eigenlijk bijna nooit. De meeste studenten hier zijn heel vrien-delijk.’Na de film loodst Medema het gezel-schap door het gebouw. John, van de winkel, laat ze zien hoe je kunt betalen met een studentenkaart. ‘Dat is pinnen’, constateert Maarten, ‘dat kun je ook bij de Kruidvat.’‘Overal’, vult Salima aan, ‘in alle winkels kun je pinnen. Maakt niet uit.’Halverwege de tocht, rust het gezel-schap even uit in de voormalige direc-tiekamer aan het eind van de A-vleugel. Meester Gert complimenteert de leerlingen voor de wijze waarop ze met al de indrukken zijn omgegaan. Hij wil weten of ze al een idee hebben welke taken ze in dit gebouw zouden willen uitvoeren. Alexander ziet zichzelf wel rondlopen als conciërge, Eke ziet een taak weggelegd in de repro, Junior ziet

de keuken wel zitten en Dominique zou een handje willen bijsteken in de catering. ‘Daar zie je de meeste jongens’, maakt Salima Dominiques voorkeur inzichtelijk.Voort gaan ze, door gangen en loka-len. Bij Verpleegkunde nemen ze een kijkje bij eerstejaars die neusslangetjes inbrengen bij levensechte poppen. ‘Da’s voor vloeibare voeding’, weet Junior, ‘die slangetjes kreeg ik ook na m’n operaties.’Logopedie, dat kennen de Van Lieflan-ders wel. Ze mogen een lokaal in waar tien studenten samengroepen. ‘Werkt er bij jullie ook een logopedist op school?’, wil één van hen weten.‘Nog wel’, antwoordt Eke, ‘maar door de bezuinigingsdrift van dit kabinet zou de logopedist wel eens de klos kunnen worden. Misschien kunnen we dat nog voorkomen. Het is een kwestie van links stemmen bij de volgende verkiezingen.’Precies op tijd, half een, schuiven de leerlingen aan de gereserveerde tafeltjes in de kantine. Er is soep, er zijn broodjes en kroketten.

Boudewijn Otten

HANZEMAG WOENSDAG 14 MAART 2012 [8]10Illustratie: XF&M Illustration


frickde leidende lector

Toen de Hanzehogeschool (HG) de keuze

had om bundeltjes opleidingen academie

of instituut te noemen, koos de HG voor

beide.

Dat was dom.

Scholieren moeten sindsdien afwegen of

ze een opleiding willen volgen aan de

Academie voor Gezondheidsstudies of

op het Instituut voor Bedrijfskunde. Dat

suggereert een wereld van verschil, maar

het zijn twee druppels water.

Het had academie óf instituut moeten

worden, in het buitenlands: academy óf

institute. Joost weet waarom, maar de

HG vertaalt academie én instituut in…

school, spreek uit: skoel. Ik vermoed dat

een verwarde imago-adviseur in die dagen

dacht aan het uitstralingseffect van de

Harvard School of Business, wat inderdaad

angstaanjagend veel lijkt op Hanze School

of Business.

De directeur van een instituut of academie

heet op de HG geen directeur, maar dean

(spreek uit: dien). Ook in Nederland, wat

een uitstekende reden is om deze functie

nooit te ambiëren.

Het is iedere keer gênant om in

personeelsadvertenties te lezen dat de

HG op zoek is naar een dean (v/m).

(Vooral als hij/zij proactief moet

zijn, resultaatgericht, innovatief en

toekomstgericht, een visionaire snel

schakelende out-of-the-box-denkende

bruggenbouwer die over de competentie

beschikt om met een helikopterview

als sparringpartner voor stakeholders te

fungeren.)

Ik ben er inmiddels aan gewend, dacht

ik. Toch schrok ik toen Pl.HANZE gewag

maakte van twee voor mij nieuwe

functies.

Leading dean.

Dat is een gewone dean die gebukt gaat

onder de verantwoordelijkheid voor een

kenniscentrum. Een kenniscentrum is

een stelletje onderzoekers en lectoren.

lector is de hoogste functie voor docerend

personeel, maar doceren doet hij níet.

In de praktijk doet een lector

onderzoek of geeft hij leiding aan een

onderzoekersteam. Het blijft de HG,

dus als er meerdere lectoren aan één

kenniscentrum zijn verbonden, móet

er één opereren als eerste onder zijns

gelijken.

De leading lector, de leidende lector.

Die functie bestaat al enige tijd, maar

volgens HG-bestuurder Han de Ruiter

stelde dat klusje niks voor. ‘leading lector

is niet langer een gelegenheidstaak, maar

een taak met jaarlijkse resultaatafspraken.’

leading dean en leading lector. Ik verheug

me op de Meet & Greet (spreek uit: miet

en griet).

Hajo Frick

Na een paar jaar op kamers zijn de schulden vierdejaars Andreas (22) boven het hoofd gegroeid. Andreas houdt van feesten, uitgaan en de nieuwste mobiel-tjes. Rood staan op zijn rekening werd steeds normaler. Toen hij tweeduizend euro krediet op zijn studentenrekening overschreed, moest Andreas geld van vrienden lenen om zijn collegegeld en zijn ziektekostenverzekering te betalen. Tot overmaat van ramp kreeg hij ook nog een paar fikse verkeersboetes. ‘Ik ben hartstikke fout bezig geweest’, ver-telt de Hanze-student. ‘Ik heb mijn ad-ministratie laten verslonzen, omdat ik het gevoel had dat ik er toch niet meer uit kon komen. Rekeningen stopte ik zo snel mogelijk weg. Op brieven van schuldeisers reageerde ik niet. Mijn vriendin weigerde met me samen te wo-nen als ik niet aan een oplossing ging werken. Om dezelfde reden weigerden mijn ouders bij te springen. Door alle ellende kwam van studeren niets meer.’

‘Andreas is niet de enige’, zegt Henri-ette Tap, projectleider Schuldpreventie bij de Groningse Kredietbank. ‘Als student sta je voor het eerst op eigen benen. Je krijgt te maken met grote uit-gaven en je moet dat zien te bekostigen met een beperkt budget. Dat valt vaak niet mee. Volgens het Nationaal Insti-tuut voor Budgetvoorlichting (Nibud) hadden studenten aan het einde van de studie in 2004 gemiddeld achtduizend euro studieschuld, nu, slechts acht jaar later, is dat bijna het dubbele: vijftien-duizend euro.’‘We moeten afwachten wat nieuwe maatregelen, zoals het leenstelsel en de langstudeerdersmaatregel, voor gevol-gen zullen hebben’, vult voorlichter bij de Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO) Josée van Delden aan. ‘Eén op de drie studenten leent van DUO om zijn col-legegeld te betalen. Zeventien procent heeft een credit card. Veel studenten

met schulden komen in een isolement terecht.’ Volgens Tap en Van Delden denken veel studenten dat terugbetalen van schulden geen probleem zal zijn. Tap: ‘Uit het Nibud onderzoek bleek dat jonge mensen in de leeftijd van twaalf tot zestien hoge verwachtingen hebben van het salaris dat ze gaan verdienen als ze gaan werken, onrealistisch hoge verwachtingen. Ze noemen bedragen van drie- tot vijfduizend euro netto.’ Studenten komen niet zo gauw met problemen naar GKB. ‘De drempel is te hoog’, verklaart Tap. ‘Daarom zijn we begonnen met spreekuren en informa-tie geven buitenshuis, de meeste samen met DUO, onder meer op ROC’s. Josée en ik staan bijvoorbeeld samen op de KEI-markt en bij de Hanze Kick-off. Het thema van de voorlichtingscam-pagne is Studeer Verstandig. Van Del-den: ‘We delen appels uit, niet met de boodschap snoep verstandig, zoals vroeger, maar studeer verstandig, ga verstandig met geld om en studeer niet te lang. Ook vertellen we over de mogelijkheden om hulp of begeleiding te krijgen als je in de problemen zit. In het najaar geven we op de Hanzehogeschool vier work-shops. Belangrijke thema’s zullen zijn hoe je slim met geld omgaat, en wat het betekent te lenen.’ Het is Tap en Van Delden opgevallen dat praten over schulden taboe is. Tap: ‘Kennelijk is dat een schande in deze tijd waarin je het nieuwste mobieltje hoort te hebben. Ook ervaren studen-ten schulden vaak (nog) niet als een probleem. Groepsdruk is ook een be-langrijke factor. Als we op de KEI-markt met mensen in gesprek gingen en een kaartje aanboden, hoorde je steevast zoiets als ‘‘dat is niet op mij van toepas-sing’’. Vervolgens gaven de studenten het kaartje vaak door aan iemand an-ders van wie ze vonden dat die wel wat advies kon gebruiken.’

Studenten raken steeds vaker en dieper in de schulden. De

Groningse Kredietbank en DUO voeren gezamenlijk campagne

om studenten te helpen dat te voorkomen.

‘Ze kennen allemaal wel iemand

‘Het beeld van het Nibud is tijdens die gesprekken helaas bevestigd’, zegt Van Delden. ‘Ze kennen allemaal wel iemand die met zijn credit card wap-pert. Er wordt veel geld geleend zonder dat ze zich afvragen hoe ze het moeten terugbetalen. Veel studenten hebben ook geen inboedelverzekering en geen spaargeld. Ze lenen niet om hun studie te bekostigen, maar om lekker relaxt te kunnen leven. Zag je vroeger in de meeste studentenkamers de oude meu-beltjes van opa en oma, nu willen ze alles nieuw. Mensen die met een groepje via internet even een reis regelen. Ze verwachten van elkaar dat ze dat wel kunnen betalen.’

Toen het water hem aan de lippen stond, heeft Andreas, op aanraden van de studentendecaan, een afspraak gemaakt bij de Groningse Kredietbank (GKB). ‘Omdat je als student juridisch gezien geen inkomen hebt, kunnen ze je niet helpen met een saneringskrediet. Maar ze bieden wel begeleiding. Ik ben verschrikkelijk blij dat ik daarop ben ingegaan. Al vrij snel tijdens het adviestraject vond ik een bijbaan en kon ik beginnen met aflossen. Ook kreeg ik tips over het treffen van aflossingsrege-lingen met schuldeisers. De coach heeft me geleerd hoe ik overzicht moet hou-den over inkomsten, uitgaven, schulden en hoe ik mijn post moet afhandelen. Uiteindelijk heb ik al m’n schulden afgelost. Ik kan nu zelfs een vast bedrag per maand sparen. Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Ik ben echt bevrijd van een loden last. Op alle fronten gaat het nu beter. Mijn relatie met mijn vrien-din, mijn ouders zijn weer blij met me, en ik haal weer studiepunten.’

Luuk Steemers

Om privacyredenen is de naam Andreas gefingeerd.

Groninger Krediet Bank en DUO voeren campagne tegen rood staan

die met zijn card wappert’

HANZEMAG WOENSDAG 14 MAART 2012 [8]12Foto: Team Liga


Ze werd vierde en nog eens vierde. Ai, net naast het podium. Toch is Linda de Vries, de

schaatster die haar studie even heeft onderbroken voor belangrijker zaken, meer dan tevreden

over haar prestaties tijdens het EK en het WK. ‘Ik deed al bijna mee. Je moet genieten van de

momenten dat het goed gaat.’

De lachende vierdelinda de Vries ontbolstert als topschaatster

Eén meisje valt op bij de mediatraining voor HG-topsporters op 21 februari. ‘Wie van jullie ziet zichzelf graag terug op tv?’, vraagt volleybalcoach Ronald Zoodsma. De meeste aanwezigen dein-zen terug voor de confrontatie met hun stem die op tv zo anders klinkt dan dat ze hem zelf horen. Ze vrezen de aanblik van de rimpels en groeven in hun tv-hoofd. Ze horen de stamelingen en de stopwoordjes, dat vreselijke ge-uh-uh. Behalve dat ene meisje, dus. Linda de Vries hoort zichzelf áltijd terug. ‘Je leert er iedere keer wat van’, zegt ze. Leermateriaal heeft ze genoeg, want de 24-jarige langebaanschaatster kreeg de afgelopen weken regelmatig een microfoon onder de neus gedrukt. Op de Europees Kampioenschappen (EK) Allround in Boedapest (6 tot en met 8 januari) verraste ze vriend en vijand met een vierde plaats. Diezelfde plaats haalde de in het Drentse Smilde geboren De Vries op 18 en 19 februari tijdens de Wereldkampioenschappen (WK) op het kunstijs van het Moskouse Krylatskoje.Eén is goud, twee is zilver en drie is brons. En vierde is niks. Maar niet voor Linda. ‘Zonder meer m’n beste prestatie. Vorig jaar was ik nog reserve en nu deed ik al bijna mee.’Voor de vijf kilometer wist ze dat het WK-podium buiten bereik was. ‘Ik pakte tien seconden terug op Christine Nesbitt, maar dat hadden er twintig moeten zijn. Gewoon onmogelijk’, zegt ze in de kantine van het Willem-Alexan-der Sportcomplex van de Hanzehoge-school. Nog nooit legde Linda de Vries de drie kilometer sneller af dan op 18 februari in Krylatskoje (4.07.06). Op dezelfde dag had ze voor het eerst minder dan 40 seconden nodig voor 500 meter (39,79).Ze zet haar tanden in een broodje. Hier, op school, is ze op haar gemak. Een do-cent roept haar naam. Ze zwaait en hij steekt z’n rechterduim op. ‘Top!’, roept

hij. ‘Het is fijn om hier te zijn’, zegt ze. ‘Eens zal ik m’n opleiding afmaken. Gymjuf worden is een droom. Maar ik heb de studie even helemaal stopgezet. Het valt nu niet te combineren. Schaat-sen is een fulltime baan.’Ze hoest en ze gaapt, ze is moe. ‘We zit-ten nu twee dagen na het WK, dan heb je dat. Dat kuchje zal nog wel een paar dagen blijven. Ook je longen krijgen een opdonder.’Pas op haar vijftiende begon ze serieus te schaatsen. Na het vmbo koos ze voor de CIOS-opleiding in Heerenveen, dicht bij Thialf waar ze nog steeds haar trainingen afwerkt. Haar sterke afstanden zijn de 1500 en de 3000 meter, maar de 5000 gaat ook steeds beter. ‘In Moskou ging hij behoorlijk vlak. Heel weinig verval in de laatste ronden.’Op 7 februari 2014 beginnen de 22-ste Olympische Winterspelen in de Russi-sche stad Sotsji. Linda wil erbij zijn, op welke afstand maakt niet uit. ‘We zien wel’, zegt ze ‘het komt zoals het komt. Of het komt niet. Je moet genieten van de momenten dat het goed gaat.’De schaatsbanen in Rusland zijn voor-treffelijk, maar verder heeft Linda niet veel op met het land. ‘De mensen zijn een beetje afstandelijk, in hotels soms zelfs onvriendelijk. Contact maken is moeilijk, ze spreken nauwelijks Engels. Geef mij maar Canada en Duitsland.’En Heerenveen natuurlijk, Linda’s thuisbaan, waar eind maart de Wereld-kampioenschappen Afstanden worden gehouden. Nu, in de dagen na de WK Allround, neemt ze even gas terug, maar eind maart moet ze weer pieken. ‘Heerenveen is altijd feest’, zegt ze, ‘daar moet je bij zijn. Voor het zover is, gaan we naar de finale van de World Cup in Berlijn, waar ik reserve ben.’Genieten, daar komt het op aan. ‘Je zit in een wereldje dat je helemaal kan opslokken. Maar zo zit ik niet in elkaar. Schaatsen is maar één onderdeel van m’n leven. Als ik morgen niet meer

kan schaatsen, zit ik overmorgen weer in de schoolbanken. Laatst vroeg een journalist me wat m’n grootste wens was, wat ik wilde bereiken. Moeder worden, antwoordde ik. Zo voel ik dat. Maar als dat niet gebeurt, stort ik me zo weer op iets anders. Er zijn altijd andere dromen.’ HG-topsportcoördinator Ton van Klooster tikt Linda op de schouder. Hij heeft twee cadeautjes, een hou-

ten honkbalknuppel met HG-logo en een honkbalbal. ‘Dit krijgen maar heel weinig mensen’, zegt hij. ‘Alleen mensen die het verdienen. Het is ook een herinnering aan ons. We leven met je mee, maar we willen ook dat je ons niet vergeet. Ooit moet je terugkomen, je opleiding afmaken.’‘Tuurlijk’, zegt ze, ‘ik weet niet wan-neer, maar het zal gebeuren.’

Boudewijn Otten

rennen

rijdenracen


Het valt mee op maandagmorgen. De veel beklaagde lijn 15 voert de reizigers gerieflijk

naar het Zernikecomplex. De kubus zet aan tot overdenkingen en er is veel te zien waar de

doorsnee reiziger weinig oog voor heeft.

Niet spreken met de bestuurder!

lijn 15 in de kwibus: check it out

Het meisje op de abri prijst iets aan voor in dameshaar. Ze lacht erbij. Zacht en vriendelijk druppelt lauwe regen op wachtenden bij de halte naast het hoofdstation van Groningen. Het is kwart over acht als de deuren van lijn 15 openflappen. Mensen stappen in, jongeren vooral, studenten en zo. Ze veroorzaken piepjes als ze ov-pasjes voor een rond plaatje houden. Vergeet niet uit te checken staat er her en der in de bus. Opmerkelijk, hoewel bevangen door de Engelse ziekte (waarom moet je je uitchecken als je je kunt afmelden?) is het busbedrijf kennelijk niet besmet door het kijk-ons-eens-hip-zijn-virus. Nee,

nergens staat: OV! CHECK IT OUT!‘Ik zal je matsen’, zegt de chauffeur en stempelt m’n buskaartje af op tien uur. Eén uur en drie kwartier voor 1 euro 50. ’t Kon minder. De bus met num-mer 3626 heeft 48 zitplaatsen en 25 staanplaatsen. Verder zou het voertuig plaats kunnen bieden aan welgeteld één persoon in een rolstoel. Maar die is er deze maandagochtend niet. Dit, zo luidde het opschrift voor op de bus, is een extra bus. Dat geeft de ervaring iets bijzonders. Alsof wij, passagiers, uitverkorenen van het busbedrijf zijn. Qbuzz is een rare naam voor een bus. Sommige stadsbewoners noemen hem

kubus. Geometrisch valt daar wat voor te zeggen, van voren lijkt de bus even hoog als breed. Zelf houd ik het op het in onbruik geraakte kwibus (jarenvijftig-taal voor rare vent). Dat klinkt leuk, maar slaat nergens op. Vermoedelijk houdt dat buzz verband met to buzz, Engels voor zoemen, brommen en gonzen. Ja, wie in deze bus zit, hoort hem zoemen. Misschien moet je de Q dan ook Engels uitspreken, dat klinkt dan hetzelfde als queue: wachtrij. En daarmee hebben de reizigers van lijn 15 nogal eens te ma-ken. ’s Ochtends kan de 15 de stroom passagiers nauwelijks aan. Bij de tussen-haltes laten de bussen de wachtenden

voor paal staan, in de bus is het dringen en duwen.Maar vanochtend valt het mee. Nie-mand hoeft te staan en er zijn zelfs nog een paar zitplaatsen over. Naast mij ploft een meisje uit Froombosch neer, ze heeft een pony, groenbruine ogen en donkergroen gelakte vingernagels. Ze werkt op de klantenservice van een tele-foonbedrijf op Zernike. Iedere werkdag legt ze het hele traject af, van Centraal Station tot aan Zernike P&R. ‘Neu, geen probleem’, schokschoudert ze, ‘het is best comfortabel.’ In de Qbuzz is de temperatuur aange-naam. Een scherm boven het midden-


lijn 15 naar Zernike is mijn lifeline. Zonder

de 15 kom ik niet op tijd op college. Maar

zo zoetjesaan begin ik hem te haten. Het

is zo erg dat ik bijna overweeg om te gaan

lopen. Omdat ik ongeveer zes haltes van

Zernike woon, is de bus altijd vol. Als ik om

half negen college heb word ik standaard

door vier bussen voorbijgereden. Soms staat

er Bus Vol op het display boven de voorruit.

Maar vaak staat zelfs dat er niet.

Als de deuren van een zogenaamd niet-volle

bus opengaan, kan ik er vaak toch niet in.

Dan vraag ik me af: waarom hou je me aan

het lijntje, nummer 15?

Eén keer heb ik m’n vader wakker gebeld

om mij naar school te rijden. ‘Je ging toch

met de bus?’, antwoordde hij slaperig. ‘Pap,

die piepbus is steeds te vol. Ik kom te laat,

pap, please…’ Chagrijnig kwam hij me

halen. De hele rit moest ik aanhoren dat ik

eerder had moeten opstaan. Ik heb maar

niet gezegd dat ik bij de halte ruim een half

uur op het sardineblik had gewacht.

Als je dan een plekje hebt, is het wel zo

handig als de chauffeur stopt als je op

het stopknopje drukt. Nu zat ik net bij die

uitzonderlijke chauffeur die dingen hoorde

die niet werden gezegd. Hij remde honderd

meter voor mijn halte. ‘Wie noemde mij een

idioot?’, zei hij kwaad. Hij draaide zich om

en keek laaiend de bus in. Niemand had

iets gezegd over een idioot. Wel was er een

jongen die had opgemerkt dat de chauffeur

misschien wat voorzichtiger had kunnen

rijden.

Dat deed de chauffeur ook daarna niet. Hij

was zo kwaad dat hij mijn halte voorbijreed.

Ik had geen andere keus dan mee te rijden

naar het station, om daar dezelfde bus

terug te nemen. Hé, daar stond mijn nicht

te wachten. Wat of ík daar deed? Ik had er

geen goed antwoord op.

Ach, ik vind het echt niet erg om te staan,

maar ik kan mij er zo vreselijk aan ergeren

als ik als een sardine in een blik opgekropt

moet staan in een overvolle bus zonder enig

houvast. Maar ik kan ik er weinig aan doen.

Ik aanvaard mijn lot. Ik heb nog nooit een

sardientje gezien, maar iedere dag mag ik er

dik een kwartier eentje zijn.

Habon abdulahi

Piepbus 15

habOn

pad houdt de reiziger op de hoogte van de voortgang. Alle haltes staan erop, net als het tijdstip waarop de bus ze zal aandoen. Als extra service kondigt een damesstem de volgende halte aan. Veel passagiers horen dat niet. Op-merkelijk veel mensen dragen oortjes, ze luisteren naar muziek, sommigen sluiten hun ogen en laten hun hoofd op de maat bungelen. Andere reizigers maken vliegensvlugge streelgebaren op hun telefoons. Niemand belt, het is aaien of typen. Ze zijn druk in de weer, permanent in contact, maar op zichzelf te midden van vreemden die dus nooit bekenden zullen worden. Nee, iedere kameraad zit al in hun apparaat.Vroeger, heel lang geleden, hingen er bordjes in de bus waarop stond: NIET SPREKEN MET DE BESTUURDER. Die bordjes zijn overbodig geworden. De reizigers zitten niet meer om een praatje verlegen. Zwijgzaamheid voert de boventoon. De chauffeur van voertuig 3626 groet iedere passagier die hem

aankijkt. Velen kijken hem niet aan. Hij wisselt goedemorgen of met goeiedag, hallo met mogge en soms houdt hij het op hoi of moi. Qbuzzcollega’s groet hij met een routineus handopsteken, de collega’s doen dito.Het ponymeisje met de groene nagels stapt uit bij het eindpunt, Zernike P&R, één halte verder dan halte Zernikeplein waar de meute de bus heeft verlaten. ‘Zie je, een minuut of twintig, net als altijd’, zegt ze als ze haar neus in de wind steekt.Het is stil op de weg, de gratis par-keerplaats staat vol forenzenwagens. Drie bussen stoppen, één naar Leek, één Buitendienst en één met het even onver-biddelijke als nieuwsgierig makende bericht: Sorry, geen dienst. De bestuurder van de laatste stapt uit en laat de deur dichtflappen met een knop ergens bij de rechterrichtingaanwijzer.Een vierde bus stopt, een lijn 11. Nee, ik mag niet mee naar het hoofdstation. ‘Dit wordt nu een extra bus’, zegt de

chauffeur. ‘Ik ga nu snel terug. Werk aan de winkel. Jullie moeten wachten op de eerstvolgende gelede bus.’Een medepassagier legt het me uit. ‘Een lange bus met zo’n stukje harmonica in het midden’, zegt hij. De kou komt niet van het kernversnellerinstituut dat binnen handbereik ligt. Het is de maartwind die over het weiland blaast. Last hebben we er niet van onder de be-schutting van het bushokje. Aan de ach-terkant kijkt het shampoomeisje weer monter de wereld in. Ze heeft perfecte krullen, maar niet zomaar. Maar liefst vier producten hebben haar haar in deze benijdenswaardige conditie gebracht, waaronder een krulcontrolecrème en een iedere-dag-één-minuut-masker. Ze heeft ook sproetjes, ik vraag me af of die ook zoveel onderhoud vergen.Maar genoeg gedub, daar komt een harmonicabus aangegonsd, een lijn 11. Mogge, zegt de chauffeur als ik hem aankijk.

Boudewijn Otten

Foto's: Luuk Steemers

rennen

rijdenracen


De meeste Hanzestudenten en -medewerkers reppen zich ’s ochtends opgerold in een

overvolle Qbuzz, trappend op een afgeleefd brik of tuffend in een roestige VW Polo uit 1992,

naar school. Hinrick Klugkist, Patrick Regterschot en Hepko Hogewerf doen het anders.

Rennend, racendBijzondere vervoersmiddelen

Vervoer: een paar Asics CumulusNaam: Hinrick Klugkist (37)Functie: medewerker

Hanzeshop

Zo’n vier keer per week legt Hinrick Klugkist de twintig kilometer tussen zijn woonplaats Middelstum en het Zernikecomplex te voet af. ‘Ik neem de kleinere weggetjes’, zegt de boerenzoon, ‘ik wil niet worden overspoeld met de walm van uitlaten. Meestal wissel ik af. Dan fiets ik ’s ochtends op m’n Traveller naar Groningen en op het einde van de middag ren ik dan naar Middelstum. De volgende ochtend ga ik dan weer hardlopend naar Zernike om later weer met de tweewieler naar Middelstum te

koersen. Als het glad is, vervang ik de fiets door de bus.‘Gemiddeld genomen ben ik met de benenwagen zo’n 1 uur en 45 minuten onderweg. Even snel douchen, en klaar. Als ik ’s ochtends om kwart voor zeven uit Middelstum vertrek, zit ik om negen uur op mijn werkplek, de kop heerlijk leeg, klaar voor een nieuwe dag. ‘Ik loop heel wat af. Eén of twee avonden per week coach ik een loopgroepje. Alles bij elkaar kom ik op ruim vierduizend kilometer per jaar. Ze zeggen dat je met een paar hardloopschoenen zo’n 1500 kilometer kunt doen. Dat zou bij mij neerkomen op bijna drie paar sneakers per jaar, maar ik ben zuinig. Ik verslijt twee paar per jaar, maar die zijn dan ook helemaal wit van onder. Dat past ei-genlijk wel bij me, die dunne, versleten

zolen. Ik wil alles zo basic mogelijk. Ik wil me nog eens verdiepen in het lopen zonder zolen, op blote voeten. Dat vind ik een aantrekkelijke gedachte. ‘Blessures heb ik de laatste vijf jaar niet meer, maar ik ga dan ook nooit lopen als ik me niet lekker voel. Ik doe het sowieso rustig aan. Ach, ik heb wel eens spierpijn. Weet je wat je er dan op moet smeren? Geen midalgan of tijgerbalsem, maar gewoon mosterd, liefst Groninger mosterd, uiteraard. ‘Lopen lost alles op. Het geeft inzicht met een prachtig uitzicht op een verge-zicht dichtbij. In die zin is het ook een therapie. Tijdens het lopen komen er allerlei gedachten en inzichten boven drijven. Daarom heb ik altijd een pen en een blocnootje bij me. De gedachte-kronkels komen terecht op twitter of op

mijn site hinrick.nl. ‘Ik loop nu zo’n twintig jaar. Vooral de eerste jaren heb ik een stuk of dertig ma-rathons gelopen en één keer de honderd kilometer van Winschoten. Maar de laat-ste jaren loop ik vrijwel nooit een wed-strijd. Ook nooit met een koptelefoon, trouwens, of met zonwerende oogklep-pen op. Dan verlies je de binding met de natuur. Van GPS-apparatuur moet ik niks hebben. Hardlopen gaat juist om verdwalen. Weg uit de dagelijkse sleur. Iedereen wordt op zichzelf terugge-worpen, of je nu schoonmaker bent of directeur. Eigenlijk is een hardloper een ui. Hoe meer je in een flow raakt, waarin het lopen helemaal vanzelf lijkt te gaan, hoe meer velletjes eraf gaan totdat je uiteindelijk helemaal bij jezelf komt. De hardloper wordt dan een hartloper.’

en liggend naar school

rennen

rijdenracen


Vervoer: Sinner MangoNaam: Hepko Hogewerf (44)Functie: Applicatiebe- heerder bij stafbureau FEZ

In 1999 veranderde Hepko Hogewerf van baan en woonde ineens twintig kilometer van zijn werk. ‘Ik wilde voor mijn gezondheid niet iedere dag met de auto, maar de gewone fiets had ik wel een beetje gezien. Om het fietsen weer leuk te maken heb ik toen een com-fortabele ligfiets gekocht die ik op een beurs had gezien, de Sinner Record, een tweewieler.’‘Tachtig procent van de mensen rijdt gewoon op zo’n ding weg, maar ik had grote moeite met het evenwicht. Ik heb echt opnieuw moeten leren fietsen. Maar toen ik het was gewend, wilde ik niet anders meer. Je fietst in een fauteuil. Overal heb je steun en je armen hangen gemakkelijk op het stuur. Of je nu, twintig kilometer fietst of 150, je krijgt gewoon geen zadelpijn, geen polspijn of een stijve nek en geen stramme schouders. ‘Later heb ik snellere modellen gehad, waar je op je gemak een gemiddelde van dertig kilometer per uur mee haalt, maar die zijn minder comfortabel. Je zit lager waardoor je bijna geen zicht hebt op de omgeving en ze hebben vrijwel geen vering. ‘De Sinner Mango heb ik nu vijf weken. Een echt stad-Groninger product. Deze driewieler bevalt me uitstekend. Heerlijke stevige wegligging, ook bij gladheid. Je zit droog en warm en de carrosserie is aerodynamisch, waardoor hij snel is. En doordat het achterwiel achter je lichaam zit en de zijwielen

naast je benen, is er veel ruimte voor vering. Daardoor is het comfort ook dik in orde. Ik woon in Wirdum bij Ap-pingedam. Via de Rijksweg is het zo’n 25 kilometer naar Zernike, maar ik fiets een toeristische route via kronkelende weggetjes door de landerijen. Drieën-dertig kilometer die ik in een uur afleg. Ik moet daar wel eerlijk bij vertellen dat ik trapondersteuning heb met een accu. Ik gebruik die ondersteuning vooral bij het op gang komen en optrekken, het is tenslotte een zware fiets. Als je eenmaal op snelheid bent, heb je dankzij de aerodynamische vorm die ondersteu-ning niet meer nodig, en boven de 25 kilometer is de trapondersteuning hele-maal weg. Dat moet omdat je anders een bromfietsplaatje moet hebben. ‘De nieuwprijs van de Mango kun je vergelijken met die van een kleine ben-zineauto. Een boel geld voor een fiets, maar je hebt nauwelijks onderhouds-kosten. Je verbruikt geen brandstof en je betaalt geen belasting. ‘Ligfietsen zijn ideaal voor op het plat-teland. Als ik grotendeels door de stad moest fietsen, zou ik er niet aan begin-nen. Daar is hij toch vrij onhandig. Je moet in een ligfiets defensief rijden. Goed anticiperen op de kruispunten. Je hebt minder zicht dan op een gewone fiets en het overige verkeer ziet jou ook minder goed. Ik heb één keer een ongelukje gehad. Een automobilist zag me te laat en duwde me onderuit. Dat is verder goed afgelopen. Sindsdien rijd ik altijd met een vlaggetje. Met de Mango voer ik ook altijd dagrijverlichting en de felle gele kleur helpt ook voor de zicht-baarheid. Het is bovendien een groot ding waarvoor de andere weggebruikers toch wel ontzag hebben.’Op zijn site www.hogewerf.nl beschrijft Hepko zijn ervaringen met de ligfiets.

Vervoer: Porsche 356 SC uit 1964Naam: Patrick regterschot (20)Functie: medewerker

Hanzeshop

‘De 356 was het eerste productiemodel van Porsche. De basis voor het model is voor de Tweede Wereldoorlog al gelegd toen Adolf Hitler de Oostenrijkse auto-bouwer Ferdinand Porsche opdracht gaf een racewagen te ontwerpen die de con-currentie met de Italianen aankon. De 356A kwam in 1948 op de markt. Daarna kwamen de B en de C. Deze 356SC uit 1964 is de sportuitvoering van de C met vier sterke schijfremmen in plaats van trommelremmen en een 90-pk-motor. Het is ook een van de allerlaatste Porsche 356’s. In 1965 kwam de opvolger op de markt, de Porsche 911.

‘De auto is van mijn vader, we hebben hem twee jaar geleden na heel lang zoeken gekocht om classic rally’s mee te rijden. Oude Porsches hebben vaak roestproblemen. Dit model in zo’n goe-de staat is heel zeldzaam. Er zit zelfs nog een zilverkleurige originele Becker-radio met drukknoppen in. Er zat een nieuw motorblok in maar de vorige eigenaar had het oude blok bewaard. Dat hebben we weer in ere hersteld. Verder is het interieur basic en Spartaans. Geen elek-trische ramen of airco. We hebben er wel het één en ander aan verbouwd. Schijn-werpers, veiligheidsgordels, nieuwe sportstoelen, brandblussers, een kooi. Veiligheid is belangrijk omdat we met de 356 aan classic rallies mee gaan doen. Eind maart doen we mee aan een rally van Maastricht naar Pilsen. Tomtoms zijn ten strengste verboden. En omdat ik

goed kan kaartlezen doe ik de naviga-tie. Mijn vader is de chauffeur. We zijn best fanatiek. We willen proberen in de hoogste Sport-plus-klasse te komen.‘Ik heb een andere, moderne, auto waarmee ik meestal van mijn ouders in Zwolle naar Groningen en naar mijn werk rijd. Voordat we met de Porsche gaan meedoen aan rally’s willen we zeker weten dat de kinderziektes eruit zijn. Daarom neem ik af en toe de Porsche mee naar Groningen en naar school. ‘Zo’n ritje in de Porsche is een superer-varing. Hij ligt als een dijk op de weg en stuurt heel scherp. Doordat je heel laag zit en de motor brult als een leeuw, lijkt het supersnel te gaan terwijl dat in werkelijkheid nogal meevalt. Als ik de auto hier in Groningen heb, neem ik hem bijna altijd mee naar school, behalve met sneeuw en gladheid. Ik heb geen winterbanden en zo’n oldtimer is extra gevoelig voor pekel. ‘Mensen willen ook enorm graag het verhaal achter de auto horen. De reacties van andere weggebruikers zijn leuk. Bij een nieuwe dure auto kun je nogal eens jaloerse reacties verwachten, maar daar heb ik met deze oldtimer geen enkele last van. Hij komt sympathiek over. Mensen steken hun duim op. In het be-gin hebben we nogal problemen met de accu gehad. Toen ik een keer stilstond, kwam er meteen hulp van mensen die hielpen met aandrukken.’

Tekst en foto's: Luuk Steemers


Hanze Racing Division, toepasselijk afgekort tot HARD, doet voor de tweede keer mee

aan Formula Student, een wereldwijde racecompetitie voor studenten op het circuit van

Silverstone. Vorig jaar doorstond de auto van het team alle tests, dit jaar mag het lichter,

duurzamer en vooral harder.

Een klein probleempje. Er moet vandaag gelast worden, maar is er wel genoeg gas? ‘Hier ga ik het niet mee redden’, zegt Chris Zaal. Chris is geen onderdeel van het studententeam dat meedoet aan HARD. Hij is profes-sioneel lasser. Met raceauto’s heeft hij niet echt ervaring, maar lassen is lassen, vindt hij. In de garage van Zilhouette in Kolham, een klein dorpje naast Hoogezand-Sappemeer, wordt vandaag hard gewerkt aan de auto die in juli op het Formule 1 circuit van Silverstone moet rijden. Vorig jaar deed het team voor het eerst mee. De mannen deden het zeer verdienstelijk. ‘We hebben ons streven gehaald: we werden technisch goedgekeurd’, glundert teamvoorzitter Karst Venema. ‘Dat lukte de teams van de universiteiten van Twente en Delft niet in hun eerste jaar.’ Toch hadden ze vorig jaar al dolgraag willen racen, maar dat was simpelweg onmogelijk. ‘Doordat we zo veel moesten bijwerken en sleutelen, waren we uiteindelijk niet op tijd klaar voor de start.’Misschien maar goed ook, want de motivatie om het dit jaar nog beter te doen, is groot. Natuurlijk willen ze dolgraag racen dit jaar, maar dat is niet het enige streven. Het doel van dit jaar vat penningmeester Frank Rademaker

in drie woorden samen: ‘Lichter, duur-zamer, sneller.’Bij sneller moet je trouwens niet denken aan Formule 1 snelheden, relativeert hij meteen. ‘Echt heel hard gaat het niet, je tikt maximaal 120 aan. Er zijn veel bochten op Silverstone. Het gaat vooral om het acceleratievermogen van je wagen.’ Frank en Karst weten waar ze het over hebben. Ze hadden al een passie voor auto’s ver voordat deze kans zich aandiende. Karst klust al jaren aan auto’s, Frank Rademaker is al van jongs af aan gek op oldtimers.Chris is ondertussen toch met het laswerk begonnen. Het frame is al door het team in elkaar gezet en gelast. ‘Ik heb er mijn hele kerstvakantie voor opgeofferd’, zegt Frank. Maar het definitieve werk moet toch echt door een professional worden gedaan. Je moet er immers niet aan denken dat de auto in stukken breekt tijdens de race. Chris, Karsts oom, helpt het team met veel plezier. Of doet hij het omdat hij bezorgd is over de veiligheid van zijn neef? Wie er straks precies gaan rijden is nog niet helemaal duidelijk, maar grote kans dat Karst plaats zal nemen achter het stuur. De harde kern van het team bestaat uit zes man. Vandaag is naast Karst en Frank ook Chief En-gineer Harm Plat aanwezig. ‘Maar het

team is onderhand veel groter. Vorig jaar hadden we zo’n 25 man, nu al 45.’Hoe ver reiken de ambities van het team eigenlijk? Is winst mogelijk? He-laas nog niet, denkt Frank. ‘Daar zijn de verschillen toch echt te groot voor. De budgetten van de deelnemende universiteiten variëren van een paar duizend euro tot een miljoen. Vorig jaar was er een team uit India dat een gehele auto per vliegtuig naar Enge-land stuurde. Dat is toch wel andere koek dan wat wij doen.’ ‘Iedereen is erg hulpvaardig’, vult Karst aan. ‘We kregen vorig jaar veel adviezen van ervaren teams. Natuurlijk willen die teams vooral winnen, maar in ons zagen ze niet meteen een concurrent voor de eerste plekken.’

Tijd voor pauze. Karst heeft pizza’s gehaald, want er moet nog wel even doorgewerkt worden. Eerst even po-seren voor de foto. Op de achtergrond staat een raceauto van Zilhouette, racenummer 69. ‘Dat nummer hebben wij ook’, zegt Frank. ‘Vonden we wel grappig. Weet je wat raar is? Alle teams bestaan uit studenten, maar er is niet één ander team dat dit nummer koos. Mooi nummer, toch?’

Chris Wind

Hanze Racing Division bouwt aan nieuwe auto voor Formula Student

Hanze Racing Division werd in 2010 opgericht door een groep Hanzestu-denten die, geïnspireerd door een team van een Duitse hogeschool dat meedeed aan de Formula Student, zelf ook wilden gaan bouwen aan een raceauto. De Formula Student is een wereldwijde raceauto-ontwerpcom-petitie voor studenten. De studen-ten bouwen een jaar lang aan een raceauto die in juli op het circuit van Silverstone wordt getest op snelheid, rijvaardigheid, veiligheid, betrouw-baarheid, kosten en ontwerp. Ieder onderdeel wordt gejureerd door pro-fessionele Formule 1 medewerkers. Vorig jaar kwam de Hanzeauto door alle keuringen, geen geringe prestatie. Dit jaar wil het team een lichtere en duurzame auto bouwen, die ook nog een stuk sneller is dan de auto van vo-rig jaar. De auto zal rijden op biogas en moet zo’n 150 kilo lichter zijn dan vorig jaar.Een raceauto bouwen is geen goed-kope grap. Het team kan dan ook iedere euro goed gebruiken. Dit jaar probeert het team naast sponsors ook geld in te zamelen via social sponso-ring (geld binnenhalen via internet). Wie een (kleine) bijdrage wil geven, kan voor informatie terecht op han-zeracingdivision.nl.

HARDer!Het kan nog

rennen

rijdenracen


Foto's: Pepijn van den Broeke


romanRoman tijdschrift

★★★★★★★ ★

Stel, je vindt een tijdsluis naar 1958. Dan zou je vijf jaar hebben om de moord op JF Ken-nedy te voorkomen. Zou de wereld in 2011 er dan beter uitzien? Stephen King pakt dat thema met verve op en roept een accuraat beeld op van de jaren vijftig en zestig.

Het boek is bij vlagen zeer spannend en bijna tot het eind van het boek blijft het on-zeker of hoofdpersoon Jake Epping in zijn missie zal slagen. Jakes acties roepen steeds grotere tegenkrachten op. Het verleden wil niet veranderd worden. De relatie met bibliothecaresse Sadie die hij naar 2011 wil meenemen, is meeslepend beschreven. King heeft veel research gedaan naar de handel en wandel van Kennedy’s waarschijnlijke moordenaar Lee Harvey Oswald, zijn hu-welijk, zijn vrienden, zijn banen en wanen, zijn denkbeelden en zijn woonplaatsen.

King is iets te ver gegaan in zijn poging om al die info te verwerken. De vele pagina’s waarin Jake Oswald schaduwt en afluistert zijn wat langdradig. Het verrassende, goed bedachte en ontroerende einde van het boek maakt heel veel goed.

LS

Tijdens honkbalwedstrijden zitten spe-lers de helft van de tijd te niksen. Die tijd gebruikt Owen Dunne om een boek te le-zen. Zelfs als het erom spant, zelfs als dat honkbal wordt gespeeld in het land waar honkbal bijna religie is. De homoseksuele Owen is één van de vijf hoofdpersonen in De Kunst van het Veldspel van de Ameri-kaan Chad Harbach.

Mike Schwartz heeft alles in huis om Owens tegenpool te zijn: een sportieve macho van Amerikaanse snit. Maar Harbach gebruikt nauwelijks conflicten om zijn karakters in te kleuren. Dat hoeft geen bezwaar te zijn, als er maar iets bijzonders in het hoofd van de personages gebeurt. Dat komt in deze roman maar matig uit de verf. Het best lukt het met natuurtalent Henry Skrimshander die aan het twijfelen slaat over z’n kunsten met bal en knuppel. Henry’s interne strijd sleept zelfs een honkbalonverschillige lezer mee. Helaas wisselt Harbach deze sterke staaltjes af met onwaarschijnlijkheden: tij-dens de finale van de nationale competitie voor collegeteams wacht fanaat Mike op zijn slagbeurt, dan gaat zijn mobieltje (!) en Mike neemt het telefoontje aan (!!).

BO

De kookrubriek heet Junkfood en het tijd-schrift is een verslavend magazine. Voor de rest is het louter en alleen leed en ellende in Lef, het tweemaandelijkse blad voor verslaafden in herstel, hun naasten en hulpverleners. Overdaad schaadt, dat geldt ook voor tijd-schriften. Bijna honderd pagina’s verhalen met eenzelfde teneur: het is vre-se-lijk om te lijden aan deze ziekte (want dat is ver-slaving, zo wordt de lezer voortdurend in-gepeperd) en o wat zijn we blij dat we nu genezen zijn.In Lef passeren zo’n beetje alle soorten ver-slavingen de revue. De gebruikelijke verdachten (drugs en alcohol), maar ook zaken als co-dependentie. Dat is een volkomen warrig sa-menraapsel van extreme afhankelijkheid en controledrift, maar een twaalfstappenplan kan soelaas bieden. De doelgroep vindt in Lef wellicht troost, herkenning en inspiratie, maar niet-verslaafden lopen gerede kans op droefgeestigheid. De kookrubriek Junkfood raadt ex-alcoholis-ten aan om bij de kerstdis thee te schenken: witte en groene thee doen het goed bij vis en lapsang souchong is ideaal bij gerookte zalm. Goed idee, maar ik zou niet gek opkij-ken als de volgende Lef een theïneverslaafde opvoert.

BO

Chad Harbachde Kunst van het Veldspel Stephen King 22-11-1963 lef

humanitas

COMEDY

Ha! de Hyena’s!

Woensdag 7 maart, 21.00 uur. Jazzcafé de Spieghel

De bak is vol, biertje erbij en ze heb-ben er zin in, de Hyena’s. Iedere eerste woensdag van de maand is Jazzcafé De Spieghel het trainingsveldje van het vijfkoppige comedy-collectief. Pieter Jouke, Gijs Nillissen, Anne Jan Toonstra, Ronald Smink en Bart Melief testen er hun teksten en nieuwe grappen uit voor publiek. Bart Melief verkoopt de kaartjes, praat de optredens aan elkaar en instrueert de zaal van tevoren. ‘Hier worden nieuwe grappen geboren en grootgebracht. Of genadeloos geabor-teerd. De gast-comedian die op zou treden, sms’te vanmiddag af, omdat ie niet kon praten.’ Melief oefent ‘de heel pijnlijke stilte’ met zijn gasten, het systeem van de positieve Ha-kreet, (die herhaald mag worden…) en de klap-wave bij opkomst van de artiesten. En dan gaan ze los, de komedianten. Ze rennen één voor één het podium op en doen stuk voor stuk een optreden van een minuut of tien. Pieter Jouke haalt het ene na het andere onzinproduct uit een DIDI zakje en

windt zich gigantisch op over reclame. ‘Lieg niet tegen me.’ Zijn hoogtepunt van hilariteit bereikt hij als hij voorleest uit Dick Bruna’s Nijntje Pluis en de economische crisis briljant verjipenjanneket. Alle Hyena’s blinken uit in zelfspot en putten genadeloos uit hun eigen fantasietjes, frustraties en relaties. Af en toe pakken ze hun spiekbriefjes er nog even bij als ze de draad kwijt dreigen te raken, misschien ook wel onderdeel van hun theater trouwens, dat weet je maar nooit…. En ze genieten met volle teugen van elkaars en hun eigen optredens. Wat wil je nog meer? Charmante en to-lerante gasten, weinig genante stiltes en de lachsalvo’s golven af en aan door de zaal. Ze zwellen tot grote hoogte aan bij de hilarische slotact van Ronald Smink met zijn elastieken mimiek. 23.00 uur. Met lichte kramp in de kaken naar de bar voor een biertje.

Rina TienstraHyena’s kijken? 4 april, 21.00 uur, Jazzcafé De Spieghel. (www.hyenascomedy.nl). Foto: Luuk Steemers


Studium Generale start de serie lezingen over liegen met jurist Jan Henk Van der Velden.

Hoog op de door hem ontworpen liegladder zit je fout, onderin is het beter toeven.

Leugentjes om bestwil zijn een smeermiddel in het maatschappelijk verkeer.

We zijn allemaal liegbeesten

De ene leugen is de andere niet

Avondvoorzitter Willemijn Gadiot had vroeger thuis geen hond. Daarom ging ze als kind voor de spiegel staan en zei: ‘Wij hebben een hond.’ Dan keek ze ingespannen naar haar voorhoofd. Want als je loog, zo had haar moeder gezegd, kreeg je daar een zwart kruisje. Maar er gebeurde niets. ‘Dat was dus een leugen-tje van mijn moeder.’Jan Henk van der Velden plaatst deze moederlijke leugen op de tweede sport van de door hem ontworpen lieglad-der: een leugen in het belang van de belogene. Moeder wil dat haar kind de waarheid spreekt en prent de jonge Wil-lemijn in dat er vlekjes op haar blanke ziel zouden komen en een kruisje op haar voorhoofd. Liegen is aan de orde van de dag. ‘Als de mens in ons eerste leugentje gestikt zou zijn, was het menselijk ras allang uitge-storven’, houdt Van der Velden zijn pu-bliek voor. Liegen is bewust onwaarheid spreken. Maar niet altijd onwenselijk, want liegen is ook een sociaal smeermid-del. ‘Het wordt niet gewaardeerd als u straks tegen mij zegt dat ik een slechte lezing heb gegeven’, zet Van der Velden zijn gehoor voor het blok. De zaal lacht meesmuilend. Weten of mensen de waarheid spreken, vraagt een groot inschattingsvermogen en veel intuïtie. ‘Dat geldt in de advoca-tuur waar ik werk, maar eigenlijk overal. Onze hele maatschappij is gebouwd op vertrouwen. En we overschatten onszelf vaak. Soms met fatale gevolgen. Denk aan Neville Chamberlain die in 1938 Adolf Hitler vertrouwde. Dat vertrou-wen kostte hem politiek de kop.’Zijn boek ‘Iedereen liegt, maar ik niet’ heeft Van der Velden veel vrienden gekost. ‘Ze waren boos omdat ze zich herkenden

in mijn leugenvoorbeelden. Terwijl ze vaak helemaal niet in het boek voorkwa-men.’Leugens kun je ordenen op de lieg- of leugenladder, doceert de spreker. Op trede drie staan de smoezen. Als op de vrijdagmiddagborrel de telefoon gaat en iemand roept: ‘Ik ben er niet’, dan wordt dat maatschappelijk geaccep-teerd. Sinterklaas en een surpriseparty staan op trede 2: een leugentje in het belang van de belogene. Als je alles eerlijk van tevoren zegt is de lol er af. Good-feeling-leugens (‘wat zit je haar leuk’, ‘wat staat die tuinbroek je goed’) horen hier ook bij. ‘Maar het wordt snel irritant’, waar-schuwt Van der Velden, ‘dan denken anderen: wat een slijmbal.’ Leugens komen ook voort uit sociaal onvermogen. Durf je te zeggen dat je een verjaardagscadeau lelijk vindt? Het is soms ook een gebrek aan assertiviteit. ‘Maar moet een aankomend chirurg te-gen de patiënt zeggen, dat dit zijn eerste operatie wordt?’ Bovenaan de liegladder staat de ernstige leugen uit eigenbelang. ‘Mensen die met een babbeltruc bij een bejaarde naar binnen dringen en het huis leegro-ven. Soms wekken dat soort mensen wel eens sympathie op. Ik ken advocaten die gecharmeerd bleken van een meester-oplichter als Heer Olivier of van een crimineel als Willem Holleeder. Daar moet je mee uitkijken’, waarschuwt Van der Velden. In de verschillende leugendomeinen zien we verschillen in tolerantie. ‘In sport is alles waar de scheids niet voor fluit toe-gestaan. Diego Maradona’s handsbal op het WK van 1986! Het was, zo beweerde hij, The Hand of God die Argentinië liet

winnen van Engeland. De videobeelden lieten wel degelijk zien dat het niet God maar Maradona was die de bal met de hand speelde. Daar kwam hij mee weg.’Er zijn ook liegstimulatoren: ‘Bij asielaan-vragen liegt 96 procent’, weet Van der Velden. Vergoelijkend: ‘Deze mensen worden door angst gedreven. Bedenk wel: eerlijkheid moet je je kunnen permitteren.’ Kun je een rijke, goed verzekerde automobilist die bij parkeer-schade een briefje met z’n naam onder de ruitenwisser doet, vergelijken met een slecht verzekerde bijstandsmoeder die wegrijdt? Als de bedenktijd kort is, als er seks, geld en drugs in het spel zijn, blokkeert dat onze gedachten. De kans op een liegreflex is dan groot. En dat kan weer leiden tot dominoleugens. Om de eerste

leugen onontdekt te houden komt er één bij, en nóg één, steeds hoger op de ladder. Van der Velden, zorgelijk: ‘Dat kost veel liegenergie en er treedt lieginflatie op. Zo krijg je soms een hele liegcultuur in een bedrijf. Dan komen er steeds meer waarheidsincidenten.’Aan het slot van zijn verhaal houdt Van der Velden zijn publiek de liegladderspiegel voor. ‘Vraag je af: maak ik me schuldig aan zelflegitimatie, maak ik een integere afweging? Onder het communistische regime was dissident en schrijver Václav Havel, de latere president van Tsjecho-Slowakije, iemand die zelfs de waarheid sprak als dat overduidelijk z’n eigen belangen schaadde. Een lichtend maar zeldzaam voorbeeld.’

Willem Muste

[8] 2012 14 MAART WOENSDAG HANZEMAG 23Tekst en foto: Luuk Steemers

ivar van Peer, (20) derdejaars Sportontwikkeling, kickt op tricking. ‘Het begon twee jaar geleden met free running: op een spectaculaire manier van punt A naar punt B rennen, met draaisprongen en salto’s. Behalve om die twists en flips gaat het bij tricking ook om kicks, traptechnieken. Dat is een extra uitdaging. Anis Cheurfa heeft tricking beroemd gemaakt in Tron Legacy. Je hebt veel explosieve kracht nodig. In Nederland zit ik op redelijk hoog niveau, maar eigenlijk ben ik te laat begonnen. De echte toppers zijn rond de 22, maar die hebben al minstens zes jaar ervaring. Mijn favoriete trick is de jackknife, een tweevoudige schopbeweging naar het zelfde target in de lucht, eerst rechts dan links, terwijl je draait. Ik geef tricking-lessen voor Judo Groningen en ik treed regelmatig op met Team Wunderbar, een groep van twaalf trickers. Zoek maar eens op Youtube met tricking en Wunderbar.’

loco


‘Bellen kan wel even, hoor. Ik heb iemand anders om de klanten te woord te staan’, zegt Lysanne Visser. Het is zaterdag en dan is Lysanne Old & Art geopend. Maar voor wie zaterdag de weg naar Odoorn niet kan vinden, heeft Lysanne een webwinkel, waar ze een klein deel van de koopwaar presenteert. Het aanbod bestaat uit antiek en brocante.Lysanne (20) zit in het derde jaar van de Docentenopleiding Beeldende Kunst & Vormgeving. Vorig jaar september nam de Minerva-studente de winkel deels over van haar moeder, die een andere baan kreeg. Lysanne besloot om de winkel in Odoorn uit te breiden met een onlineshop toe. Lysanne groeide op met bric-à-brac, brocante, snuisterijen en bibelotjes. Ze is gek op oude spulletjes, een virus dat ze van haar moeder erfde. ‘Al die spullen zijn uniek. Ze dragen allemaal een eigen verhaal in zich mee. Dat maakt ze zo bijzonder.’Op zaterdag helpt ze klanten om een uniek stuk voor hun huis te vinden. Maar de rest van de tijd is ze druk in de weer met het opsporen van uniek winkelwaar. Ze struint de markten af om pareltjes op te duikelen. Ook de webshop vreet tijd. Ze maakt foto’s van de hebbedingetjes en voorziet de afbeeldingen van teksten. ‘Je moet actueel blijven. Dat is belangrijk voor de klant.’ En nu is het meer dan belangrijk. Het is pure noodzaak, want de webwinkel moet op de kaart komen te staan. Ze plaatst adver-tenties op marktplaats.nl waarmee bezoekers met één muisklik haar webwinkel kunnen betreden. Op een goed moment, als de webwinkel perfect is, wil ze woonbladen benaderen. ‘Ariadne, bijvoorbeeld. Dat is een tijdschrift met een speciale rubriek met brocantespullen.’De reacties van haar omgeving en de klanten zijn altijd leuk. En dat stimuleert. ‘Daardoor is het veel te leuk om er mee bezig te zijn. Soms tien uur per week, soms minder. Ik merk dat al mijn vrije tijd in de website gaat zitten.’ Ondanks de vele uren die ze draait, kan ze de studie bolwerken. Ze loopt een paar verslagen achter. ‘Maar die achterstand is zo weer ingehaald’, zegt ze monter. Haar studie en werk liggen ver uit elkaar. Het enige raakvlak is dat beide creatief zijn, verder niet. ‘Het zijn twee totaal losse dingen.’ De ene helft van de opleiding bestaat uit docentge-richte vakken als filosofie, maar de andere helft is het maken van kunst. De opleiding laat Lysanne vrij om de door haar geliefde kunstvormen uit te oefenen. Ze is vooral bezig met fotografie en schilderen. Door Lysanne Old & Art heeft ze ontdekt wat ze echt wil: eigen baas zijn. En dan het liefst in de richting van meubelmakerij. Nee, ze ziet zichzelf niet met een liniaal voor het schoolbord zwaaien. Wel blijft ze zich inzetten in de collegeban-ken. ‘Want ik ben er al bijna.’

Vera Verzijlwww. lysanneoldandart.nl

Studeren betekent een vak leren, ontdek-ken wat je wilt, of een richting bepalen. Maar wat als je het vak al uitoefent? Wat doe je dan nog in de collegebanken?

Foto:Pepijn van den Broeke

Twee totaal losse dingen


‘Het Noorderstation kan een pleisterplaats worden’

Architectuurstudenten zoeken de meerwaarde van de Regiotram

Twee totaal losse dingen


Óf de gewraakte regiotram er moet komen en langs welke haltes hij in 2016 door Groningen zal zoeven, was niet aan de orde. Architect Jochem Koster coör-dineerde het onderzoek De Integrale Tram, een onderzoek naar multidisciplinaire planning en begeleidde één van de drie groepen studenten die van 26 januari tot 14 februari de stad doorkruisten. Koster: ‘Voor ons was het geplande tracé even-tjes een vaststaand gegeven. Het ging ons erom welke kansen een integrale aanpak biedt, met inzichten van experts uit uiteenlopende disciplines. Deftig ge-formuleerd: wat kan de economische en sociaal-maatschappelijke meerwaarde van de regiotram worden?’

Verschillende brillenHoe kan de tram op creatieve en innovatieve wijze worden gekoppeld aan stedelijke vraag-stukken en mogelijkheden, om zo het duurzaam functioneren van de tram te bevorderen?, luidde de projectopdracht. ‘We verdeelden de stad rondom de twee geplande tram-tracés in drie zones’, vertelt architect Koster, die aan Minerva en de Acade-mie voor Bouwkunst studeerde. Hij toont het onderzoeksschema met de locaties op zijn laptop. ‘Het Centrum, Zernike en Kardinge.’ Zelf begeleidde Koster de groep die het Kardinge-tracé onderzocht, collega-architect Jasper Schweigman boog zich met een groep over het Zernikegebied en stedenbouw-kundige Martijn Eekhof schuimde met de studenten het stadstracé af. De studenten zetten tijdens het onderzoek verschillende brillen op om de gebieden vanuit een groot aantal invalshoeken te bekijken. Thema’s waren gezond ouder worden (Kardinge), energie en duur-zaamheid (Stad) en economische en sociale impulsen (Zernike).’

StadssafariDe studenten begonnen, na een aantal

lezingen van experts, gewapend met een notitieboekje voor tekst en schets, allereerst met een stadssafari. Met de bus, lopend en op de fiets doken ze de wijken in om de verschillende tracés te verkennen. Elke locatie had zijn eigen context, zo bleek uit de ontelbare col-lectieve mental maps die de studenten aan het einde van de stadssafari’s uit hun boekjes scheurden en op het prikbord prikten. Vervolgens schetsten ze hun plannen, legden hun ideeën over elkaar heen en toetsten ze op bruikbaarheid en duurzaamheid. Het onderzoek resul-teerde in een eindpresentatie: De Atlas van Mogelijkheden. Fotografen Andrea Stultiens en media-onderzoeker Inge Ploum fungeerden als vliegende keep en legden het onderzoeksproces vast.

Verbod op vormgevenSchrijven, schetsen en fotograferen mocht, vormgeven moesten de studen-ten laten. ‘Dat was best moeilijk voor ze’, zag Koster. ‘De studenten die het Zerniketracé bestudeerden, konden het niet laten om voor het Noorderstations-gebied een flitsende upgrade te tekenen. Die onaantrekkelijke plek zou door een paar simpele architectonische ingrepen een pleisterplaats voor de buurt kunnen worden.’ De groep had nog meer plan-nen. ‘Tramhaltes kunnen als wijk-poorten fungeren. In de tramhokjes kun je reclame van locale ondernemers ophangen, in plaats van H&M-posters. En nog een slim idee: je zou bij de abri’s OV-huurfietsen kunnen stallen.’ Kosters Kardingegroep richtte zich op gezond ouder worden. ‘The Healthy

Ageing Corridor: Kardinge om ziektes te voorkomen en het UMCG om ze te genezen’, glimlacht hij. ‘Ze kwamen op het idee om een looproute te creëren waarlangs mensen naar Kardinge kun-nen joggen, met allerlei fitnessmogelijk-heden onderweg. En dan lekker relaxt met de tram terug naar de stad rijden.’ De groep die de binnenstad onder de loep nam, bedacht dat het Boterdiep een marktplaats zou kunnen worden om de economie in het Ebbingekwartier te stimuleren. ‘Het tramtracé is daar maar liefst zes meter breed. De loze ruimte die daardoor ontstaat, kan worden gebruikt voor commerciële activiteiten. Leegstaande panden in de buurt zouden kunnen worden omgezet in een produc-tielijn voor startende bedrijven.’

Dertig studenten van de Academie van Bouwkunst en Academie Minerva baggerden door

de sneeuw tijdens de 48 uur durende winterworkshop Integrale Tram. Ze onderzochten

wat de meerwaarde van de Regiotram zou kunnen zijn voor Groningen.

‘We konden Karin Dekker probleemloos tegen de schenen schoppen’


Mobiele kunstwerkenDe resultaten van de workshops dienen meerdere doelen. ‘Door de crisis en de krimp transformeert het architec-tenberoep behoorlijk’, zegt Koster. ‘Er komen minder opdrachten binnen. Van op kantoor zittende tekenaars moeten we veranderen in socialere architecten: multitaskers die snel kunnen inhaken op ontwikkelingen in de maatschap-pij. Dat vergt aanpassingsvermogen. Studenten moeten vroeg leren vakover-schrijdend te denken en te communice-ren.’ Koster legde contact met lectoraten en experts, die de studenten vanuit an-dere invalshoeken naar het onderwerp leerden kijken. Lector Computer Science & Sensor Technology Hans Appel trakteerde de studenten op sensortech-nologische hoogstandjes. ‘Hun monden vielen open. De Taiwanese mediakun-stenares Shu Lea Lang inspireerde ze als aftrap van het onderzoek met haar mobiele kunstwerken uit metropolen over de hele wereld.’

Toolbox voor stadsontwikkelingKoster was aangenaam verrast dat de studenten binnen zo korte tijd zo veel werk verzetten. ‘Er zaten veel eerstejaars bij! En de overall-thema’s waarmee de studenten bij de eindpresentaties op de proppen kwamen in de Atlas van Mogelijkheden, hebben zeker poten-tie. Ze kunnen dienen als toolbox voor andere stadsontwikkelingsprojecten.’ Koster en zijn studenten presenteren de resultaten in mei op de Internationale Architectuur Biënnale in Rotterdam. ‘En ze gaan vanzelfsprekend ook naar de gemeente Groningen, in de vorm van een ongevraagd advies. Dus we konden wethouder Karin Dekker probleemloos tegen de schenen schoppen.’

Rina TienstraIllustraties: Studenten HG

De Integrale TramDe interdisciplinaire workshops de Integrale Tram werden gegeven in opdracht van Projectbureau Regi-otram. Het initiatief en de organi-satie lag bij Academie van Bouw-kunst Groningen en Anne Nigten (lector Popcultuur, Duurzaamheid & Innovatie, Hanzehogeschool). Lectoren en onderzoekers van di-verse kenniscentra leverden een bijdrage, net als de gemeente Gro-ningen, Wooncorporatie Nijestee, CBK Kunst op Straat, de provincies Groningen en Drenthe, en City of Talent. In mei 2012 vindt in Rotterdam de 5e Internationale Architectuur Biënnale plaats. Het thema is Ma-king City. Het IABR vroeg de Acade-mies van Bouwkunst in Nederland om een tentoonstelling samen te stellen. Deze tentoonstelling, Pa-rallel cases II - Smart Cities, bestaat uit inzendingen van de zes Academies van Bouwkunst en een selectie van inzendingen van architectuurscho-len uit de hele wereld. De Academie van Bouwkunst Groningen presen-teert er de resultaten van het pro-ject De Integrale Tram. Foto: Andrea Stultiens

‘We konden Karin Dekker probleemloos tegen de schenen schoppen’

rennen

rijdenracen


ADVERTORIAL

WORD ACTIEFHet aanbod van studenten is op dit moment groter dan de beschikbare banen voor starters. Als student is het daarom van belang dat je jezelf onderscheidt van je medestudenten. Dit kunnen studenten op de Hanzehogeschool doen door bestuurs, commissie- of fractie-ervaring op te doen binnen de talloze verenigingen die de Hanzehogeschool rijk is.

Word Actief is een commissie die als

doel heeft studenten actief te maken bij

verenigingen en (studenten)organisa-

ties. Wij proberen aan de studenten mee

te geven dat studie alleen je nog geen

student maakt.

Onze commissie bestaat uit acht

studenten van de Hanzehogeschool. De

meerderheid bekleedt een functie bin-

nen een bestuur en weet wat actief zijn

naast je studie inhoudt. Dit jaar houdt

de commissie zich bezig met het maken

van een beleidsplan, het maken van een

SLB-map en het organiseren van een

kerstmarkt, een netwerkborrel en de

Hanze Kick Off.

De eerste activiteiten zijn inmiddels ach-

ter de rug. De kerstmarkt had als doel

om een zo hoog mogelijk bedrag in te

zamelen voor Serious Request. Met de

verkoop van broodjes worst, glühwein,

koffie en chocomel zamelden we geld

in voor de actie This One’s For Mama.

Met deze actie vroegen 3FM en het

Rode Kruis aandacht voor moeders die

in oorlog- of conflictsituaties verzeild

zijn geraakt. Al met al hebben wij meer

dan € 1000,- (!) binnengehaald. Wij

willen jullie, studenten én medewerkers,

bedanken voor jullie gulheid.

De SLB-map die in de maak is, is be-

doeld om de studieloopbaanbegeleiders

te informeren over de mogelijkheden

voor studenten die actief willen worden

binnen de Hanzehogeschool. De map

is nog niet helemaal klaar, maar het

doel is duidelijk. Studenten moeten

volgens ons de kans krijgen om al vroeg

in hun studie bestuurlijk actief te zijn.

Natuurlijk is dit al mogelijk, maar wij

hebben gemerkt dat er aan de informa-

tievoorziening voor eerstejaars op dit

moment wat schort. Veel eerstejaars

weten niet dat er de mogelijkheid is om

je studievereniging actief te helpen door

bestuurs- of commissiewerk. Naast de

studieverenigingen zijn er ook moge-

lijkheden om in de medezeggenschap

terecht te komen, zowel Hanzebreed als

binnen je eigen instituut (school). Om

hieraan ons steentje bij te dragen, zal er

volgend jaar een SLB-map beschikbaar

zijn, waarin we de mogelijkheden op

een rijtje hebben gezet.

Binnenkort organiseren we een net-

werkborrel. Het hoofddoel hiervan zal

het triggeren van studenten zijn. Bij

dit evenement zullen er bestuursleden,

docenten en (hopelijk) geïnteresseerde

studenten aanwezig zijn. Samen met

hapjes, drankjes en achtergrondmuziek

hopen wij de geïnteresseerden een

perfecte netwerkmogelijkheid te bieden.

Tenslotte organiseert de commissie

ieder jaar de Hanze Kick Off (HKO).

Dit is een groot evenement om het jaar

in te luiden. Gepland in de eerste maand

van het schooljaar, is dit een uitgelezen

mogelijkheid voor verenigingen van

de Hanzehogeschool om studenten te

informeren over hun doelen en bezig-

heden. Tevens is dit voor de student

een mogelijkheid om meer te weten te

komen over de verschillende instanties

voor en door studenten. Op de HKO is

het natuurlijk niet alleen maar serieus.

Er zal muziek worden gespeeld en er is

een mogelijkheid om wat te eten en te

drinken en om even gezellig met klas-

en/of studiegenootjes te gaan zitten.

De HKO zal aankomend jaar op 10

september plaatsvinden op het Zerni-

keplein. Voor studenten die meer willen

dan alleen studeren is dit de uitgelezen

kans om mensen te leren kennen en hun

horizon te verbreden.

Dit is in een notendop wat wij als com-

missie allemaal doen. Wil jij hier meer

over weten, of heb je leuke suggesties

voor nieuwe evenementen of acties?

Dan kun je ons altijd mailen op …….

Jeroen Suiding

Sharlon Kok

Word Actief commissie

>WORD ACTIEF


ADVERTORIAL

DE HAnzE RECHTsWInkEl

De Hanze Rechtswinkel is gevestigd in ruimte A.021 op het Zernikeplein 7. Er wordt hier juridische informatie ver-strekt. Door studenten, voor studenten. Bij juridische vraagstukken kun je den-ken aan een verstoorde arbeidsrelatie met je werkgever, een huisbaas die je uit je kamer wil zetten of een net aange-schafte computer die binnen twee we-ken defect raakt. Voor raad bij deze en nog veel meer gevallen, staat de Hanze

Rechtswinkel gratis en vrijblijvend voor je klaar.

Wie zitten er in de Hanze Rechts- winkel?Ebru studeert Sociaal Juridische Dienst-verlening, Desiree, Rik en Saskia doen HBO-Rechten. Deze crew zit er tot me-dio april. Daarna ben je aangewezen op vier nieuwe rechtswinkeliers.

Wat doet de Hanze Rechtswinkel?De Hanze Rechtswinkel verstrekt infor-matie over juridische vraagstukken. Op 16 februari staan we op de Talentendag en binnenkort is de Hanze Rechtswin-kel ‘op locatie’. De Hanze Rechtswinkel komt dan naar jou toe, om de drempel lager te maken. Nieuwsgierig naar wanneer wij bij jou in de buurt zijn? Houd de prikborden in de gaten!

OpeningstijdenDe Hanze Rechtswinkel is op dinsdag van 10 tot 13 uur open en op donderdag van 13 tot 16 uur. Behalve de dinsdagen en donderdagen in de vakantie, staan wij dus altijd voor je klaar. Je mag altijd naar binnen stappen, ook zonder afspraak!Wij hebben de voorkeur om gesprek-ken persoonlijk te voeren. Maar voor kleine zaken, kun je ook mailen [email protected].

Is ER OOk vOOR jOu!

Foto: Luuk Steemers

ADVERTORIAL

Heeft je beste vriendin gezoend met de jon-

gen waar jij al tijden vlinders van in je buik

krijgt? Ben je verliefd op je docent en kun je

je niet meer op je studie concentreren? lig je

niet lekker in je projectgroep en begrijp je

niet waarom? Mail loes, onze enige echte er-

varingsdeskundige. inzenden mag zelfs ano-

niem. [email protected]

Lieve Loes,Ik heb een probleem met mijn ex. Een half jaar geleden heb ik het met hem uitgemaakt, na twee jaar verkering. Hij was behoorlijk claimerig en de liefde van mijn kant was over. Mijn ex-vriend accepteert dat nog steeds niet en belt en sms’t me nog steeds. Nu heb ik sinds een paar weken een nieuw vriendje. Toen die laatst bij me bleef slapen, stond mijn ex ineens voor de deur. Mijn nieuwe vriend werd woest en zei dat m’n ex moest opsodemiete-ren en ons met rust moest laten. Mijn ex was ook razend. Zijn sms’jes worden steeds vervelender en zelfs bedreigend. Ik durf dat niet tegen mijn nieuwe vriend te vertellen omdat ik bang ben dat hij met mijn ex op de vuist gaat. Hij heeft nogal een kort lontje. Wat kan ik doen?Janneke

Jakkes Janneke, Jij weet je lovers wel uit te zoeken! Sorry dat ik het zeg, maar ze lijken me alle-bei niet bepaald de ideale schoonzoon. Je moet echt snel actie ondernemen, anders blijft deze situatie dooretteren, dat geef ik je op een briefje. Neem maar van mij aan, hoe langer je wacht, hoe erger het wordt. Een vriend van mij is zelfs naar een andere stad verhuisd om-dat zijn ex-vriendin zich als een kleef-pleister aan hem vast bleef plakken nadat hij een punt achter de relatie had gezet. Je ex houdt hoop op hereniging als je nog contact met hem blijft hou-den. Vertel hem luid en duidelijk dat je écht niets meer met hem wilt, dus ook geen vriendschap. Wis hem daarna uit je telefoon, facebook en je eigen geheu-gen. Blijft hij je stalken, neem dan een ander nummer en schakel een vriend of kennis van jullie in die hem duide-lijk maakt dat je echt klaar met hem bent. Laat je nieuwe vriend hier lekker buiten, het zijn toch jouw eigen zaken? Enne, als ik jou was, zou ik die nieuwe relatie van je ook nog eens goed onder de loep nemen, om nieuwe valkuilen te vermijden…

Lieve Loes, Ik ben stilletjes verliefd op een meisje uit de bus. Ze neemt vaak dezelfde lijn als ik en ik pas mijn bustochtjes inmiddels zelfs stiekem aan op haar rooster, zodat ik haar een paar keer per week kan zien. Alleen durf ik haar

Washington, 1962. De connectie tussen de

Sovjet-Unie en Cuba deed de toenmalige

president van de Verenigde Staten, John

F. Kennedy, besluiten om een economisch

en financieel embargo in te stellen tegen

Cuba. Een leuk weetje is dat Kennedy vlak

voordat het embargo inging, opdracht gaf

om twaalfhonderd Cubaanse sigaren over te

laten komen. Het zou dan ook goed kunnen

dat deze daad ten grondslag ligt aan de

reputatie van de sigaar.

Een Cubaan staat voor kwaliteit. Een Cubaan

staat voor superioriteit. Een Cubaan is een

verboden vrucht en hij definieert zeldzaam-

heid.

Naarmate de tijd verstreek werd het

embargo mondjesmaat afgezwakt. Zo werd

het onder president Bill Clinton mogelijk om

te exporteren naar Cuba, als het maar om

humanitaire middelen ging.

Het is algemeen bekend dat Clinton zo zijn

eigen ideeën had over het importeren en

exporteren van een sigaar. Maar dan doel

ik natuurlijk niet op de Cubaanse. Met de

huidige president Barack Obama aan het roer

lijken de opgelegde sancties verder verzacht

te worden. Exact vijftig jaar na dato ziet het

ernaar uit dat het Cubaanse embargo zijn

langste tijd heeft gehad.

Nu Amerika uit de spotlights verdwijnt, is

het tijd voor Europa, moet de EU gedacht

hebben. Of zou het slechts toeval zijn dat

de EU Iran een olie-embargo oplegt in het

jubileumjaar van het USA-Cubaconflict? De

Duitse minister van Buitenlandse Zaken

Guido Westerwelle kondigde het nieuws

groots aan. ‘Dit is geen kwestie van

regionale veiligheid. Dit is een kwestie van

wereldwijde veiligheid.’

Of Iraanse olie haar rol als verboden vrucht

kan waarmaken en de statuur van de

Cubaanse sigaar kan evenaren is nog even

afwachten. Wellicht als Angela Merkel voor

de ingangsdatum van 1 juli een grote vracht

voor persoonlijk gebruik inslaat, maar die

kans acht ik zeer klein. Iran op zijn beurt

dreigt terug te slaan met het sluiten van de

Straat van Hormuz, een zee-engte die de

Golf van Oman en de Perzische Golf met

elkaar verbindt en waar ongeveer twintig

procent van de wereldwijde olietransport

doorheen gaat. Zo’n vergelding zou voor de

EU een schot in eigen voet zijn.

De tijd zal het leren. Wordt Iraanse olie de

Europese Cubaanse sigaar of is Europa de

sigaar?

Kasper van eerden

twitter: @Beartruthly

Lieve Loesniet aan te spreken, ik ben vrij verle-gen. Zij volgens mij ook. Hoe kan ik dit aanpakken? Weet jij een leuke ope-ningszin?

DiederikWat een romantisch mailtje, lieve Die-derik. Ik smelt helemaal weg, maar daar heb jij natuurlijk niets aan. Met een goedkope en totaal overbodige ope-ningszin als: ken ik jou niet ergens van? wil je natuurlijk niet aankomen… Ze heeft jou vast ook al gespot. En het cli-chématige heb je een vuurtje? valt ook af. Misschien kun je eens per ongeluk expres tegen haar aan botsen als de bus de bocht om gaat? Of je rugtas op haar voeten zetten? Ik denk trouwens dat een directe aanpak het beste werkt. Een vriendin van me ontmoette een leuke jongen in haar oude stamcafé, waar ze jaren niet geweest was. Maar ze ging naar huis zonder een date. Te trots om een week later weer die kroeg in te dui-ken, zette ze hem uit haar hoofd. Twee weken later lag er een kaartje in haar brievenbus met een uitnodiging om een kopje koffie met hem te drinken. Hij had via via haar adres gevonden. Ze zijn al twee jaar een setje. Dus Diede-rik, laat iets van je horen, ook al sta je te shaken. Vraag of ze in de kantine of bij Starbucks een bakkie koffie met je wil drinken. Heeft ze geen tijd, dan vraag je haar nummer. Nee heb je al, ja kun je krijgen. Doorzetten, Diederik!

Verboden vruchten

KaSPER

ADVERTORIAL

Studies : International Business &

Management

native country: China, 1.3 billion

citizens, 234 times the size

of The Netherlands

loves: traveling

Hates: people eating loud

Motto: force yourself to do more

Wen Chen (25)

lEGAl AlIEN

How do you travel to Hanze?‘On the bike. The bus is too expensive. As a foreign student you don’t get a travel pass.’

is biking as popular in China as it is in the netherlands?‘I think that more people there use the bike. Most of them have an electric one. It’s faster and easier.’

do you have an electric bike in Groningen?‘No they’re far too expensive. In China they’re cheap, about 300 Euros, so that’s why a lot of people have them.’

What was your reason to study in the netherlands?‘I had several reasons. First, I wanted to learn more about European culture. I like travelling and from The Netherlands it is easy to travel to other countries without a visa. Furthermore, it is cheaper to study here than back home.’

do you think there is a difference between studying in China and the netherlands?‘In China it’s hard to get into a university. Here it’s the other way around. It’s easy to get in and hard to pass. A lot of foreign

students drop out because they don’t get the minimum fourty credits.’

You like travelling. Where did you go so far?‘I went to Southern France. I like the hot weather and the beach. I also went to Prague where I love the architecture. I travelled by plane, bus and train. One time I took the Euroline bus to Paris. That was not a smashing success. I tried to sleep, but the bus driver kept everybody awake by talking through the microphone.’

How did you get a bike when you came here?‘I bought a children’s bike for thirty Euros from a friend. But it got broken. So I had to buy another one. I found a nice looking one in the HEMA. Now that one is also broken. luckily I learned how to fix a bike in the almost four years that I have lived here.’ Was there something that surprised you when you came here four years ago?‘I wasn’t surprised. But I’m not a big fan of Dutch food. To me it’s just about edible.

Habon abdulahi

Foto: Luuk Steemers

Which group is your main target for the international week?‘I would say the Dutch students. Not that they are more important, but they are a bit harder to reach usually. We never have any problem getting a big group of international students together. We have a mailing list of 1300 students, we send one email and plenty of international people will show up.’

Dutch students might have their own clubs, student life, et cetera…‘Well, it’s not that Dutch people don’t show up at international parties, we actually have quite a lot of curious stu-dents visiting our international nights on Monday in Drie Gezusters. And these curious students come back the week after with their housemates or their student club.’

Why do you want Dutch students to meet internationals?‘One of our aims is to promote study-ing abroad. I think meeting foreign students can really help to make your decision easier. They will be happy to share information about their countries and culture. And of course if you have already been to another country, it is

great to share your experiences with someone from the country you visited.’

Since this interview will appear in the international section: what do you offer international students?‘A lot of fun activities, parties, and of course a chance to experience some Dutch student culture. You can join a student club during the clubmix, which gives you a chance to see how the Dutch ‘fraternity/sorority’ culture works. Besides Scandinavia, where every student has to join a student club, we have quite a unique student culture within these organizations. That might be very interesting for foreign students to experience.’

What do you recommend?‘I think the first night is quite special. In the past, the international week mainly consisted of parties, but this year we chose to add some more activi-ties. The first night is a good example of that. We start the evening with some stand-up comedy and afterwards we offer a night of live music.’

Chris Wind

Student associations organize International Week

[8] 2011 14 MAART WEDNESDAY HANZEMAG 4INT

Each year, five student associations organize the International Week. Goal is to en-

courage international and Dutch students to get to know each other’s culture better.

ESN’s Integration Coordinator Martijn de Ruijter explains why this week is interes-

ting for both internationals as well as Dutchies.

MeettHeDutcHies!

lEGAl AlIEN

HANZEMAG WEDNESDAY 7 DECEMBER 2011 [5]3INT

‘Accidents happen,

Bicycle courses for internationals

but fortunately not many serious ones’

‘We sometimes hear about foreign stu-dents getting themselves into dange-rous situations on bikes’, says interna-tional student officer of Hanze Caspar Kraaijpoel. ‘I heard a couple of years ago that a Chinese student was reported riding his bike on the Groningen ring road. The police had to stop him and bring him to safety. Obviously students like that were not adequately prepared for the Dutch traffic.’ First-year IBS student Adlina Werdi (18) from Indonesia agrees. ‘Though I am used to riding bikes in Indonesia, I felt very uncertain at crossroads and roundabouts where cars in different lanes criss-cross each other at breakneck speeds. In Indonesia we drive to the left, that doesn’t help. Moreover, I did not know the meaning of a lot of road signs. It was hard for me to see if I had right of way or not. In Indonesia people never gesture when they turn to the left or right. I had a couple of small accidents because I had to get used to the traffic rules. Only a few scratches and bruises, no big deal.’Adlina’s schoolmate Sun Wen (21) from Beijing says that she learned how to ride a bike when she was little. But she had very little practice since. ‘I rode my bike only once a month, so I was not a very

experienced cyclist when I came here. I would have welcomed a bicycle course if one had been offered, and not for learning how to bike but to get familiar with the traffic rules as well.’ Second-year IBS student Yan Xiang (22) nods. ‘Traditionally Chinese people ride on bicycles. But today in the big Chinese cities they rarely do. The traffic in Shanghai where I come from, is too busy for cycling there and the distances are too large. I always went to school by subway. So I never learned how to bike and that’s a pity. It would have incre-ased my scope. With a bike you can go almost everywhere. It would give me freedom to go everywhere I like. I have seen very little of the surroundings of the city so far. I do hope there will be a bicycle course soon.’

Yan Xiang will have to wait a couple of months longer. ‘We had to cancel a pilot bicycle course on 7 March be-cause there were too few applications’, says Martijn de Ruijter, Integration Coordinator of the Erasmus Students Network (ESN). ‘That was entirely our fault. We started too late with the promotion. The foreign students that arrived in September have had months to learn to bike. Now most of them

have managed to get used to the traffic here by trial and error. Accidents hap-pen, but fortunately not many serious ones. But it would have been better if the newcomers had had the chance to take a course in the beginning of their stay.’ ‘The idea to organize bicycle courses came up during talks we had with the international offices of the Univer-sity of Groningen and the Hanze’, De Ruijter proceeds. ‘That was in the same period a new student of the University of Groningen, a guy from Kazakhstan, failed to see an oncoming bus at Zer-nikelaan and was knocked down. That was a very serious accident. He was taken to the intensive care unit of the University Medical Center Groningen. He is still recovering. Someone said he often saw newly arrived internationals getting themselves into dangerous si-tuations because they do not know how to bike and have little experience with the Dutch traffic. He asked why we did not organize bicycle courses. They had the impression that it was particularly students from Latin America, Asia and Africa who have trouble getting used to the situation on the roads in Gronin-gen.’ ‘So we contacted the traffic police,

asking them for help and advice. They were quite willing to help us out. But if we were going to do this more often, and that is our intention, they advised us to get in touch with Stichting Bevordering Verkeerseducatie (the traffic education promotion foundation). SBV is dedicated to increasing road safety in the North of the Netherlands and they were quite willing to help us. We also contacted the Groningen International Students Platform, the umbrella orga-nization of a number of ethnic student associations in Groningen. They will help us with the promo campaign at the start of the next academic year, du-ring the Introduction Week. We plan to hold the courses shortly after that.’ ‘The International Student Office hopes that the courses will actually be launched soon’, says Kraaijpoel. ‘I don’t think the situation is really that drama-tic , but bicycle courses certainly won’t do any harm and they can be fun too, showing our internationals a characte-ristic aspect of the Dutch way of life.’

Luuk Steemers

run

drive race

The Erasmus Student Network is planning to offer bicycle courses for international

students who have little cycling experience or feel unsure in the Groningen traffic.

transport through Latvian eyesBicycle courses for internationals

IBS student Kristine Petersone shot a series of artist’s impressions of transport in the city of Groningen. Kristine comes from the Latvian capital of Riga. She loves to show the interesting and beautiful world around her through her pictures. Kristine: ‘There are a few options for getting oneself from A to B in the city of Groningen. As you may have noticed, bikes are the most popular means of transport. To be a fully functional student, you have to own a bike. In the more rainy days or if you are just feeling a little bit lazy, you can hop on a bus. All around the city for one euro and a half, sounds like a good deal, right? In case you want a free physical exercise, you can take a pleasant walk to the desired destination. If you need to travel a bit further, hop on a train and find a comfortable spot. Nothing else needs to be done until you reach your destination.’Models in these shots: Zane Zagere (the walking girl) and Martins Krikis (biking boy and train watcher). www.laineapine.com.

8W

edne

sday

14

Mar

ch 2

011

Inde

pend

ent M

agaz

ine

of H

anze

Uni

vers

ity o

f App

lied

Scie

nces

| em

ail h

anze

mag

@or

g.ha

nze.

nl |

Phot

o: l

uuk

Stee

mer

s

movesyou!

17e jaargang 14 maart 2012 redactioneel onafhankelijk magazine … · 2015. 6. 10. · FotogRaFie...

Documents

Transcript of 17e jaargang 14 maart 2012 redactioneel onafhankelijk magazine … · 2015. 6. 10. · FotogRaFie...