Ze verschillen als dag nacht: dochter Jelka (24, zesdejaars Fashion & Branding, Amfi) en vader Wim de Wit (63, opleider en coördinator vierde jaar Johan Cruyff University). Terwijl de een in de klas liever haar mond niet opendoet, is de ander niet vies van een beetje strippen voor een collegezaal.

Beeld Bram Belloni

Wim ‘Jelka is een pure perfectionist. Ik ben tot op zeker hoogte perfectionistisch, maar ik kan dingen beter loslaten. Zij gaat echt tot het gaatje. Ook vraagt ze zich vaak af wat ande-ren van haar zullen denken. Ik zou wel eens willen zeggen: stel je wat onafhankelijker op. Ze ziet er bijvoorbeeld echt heel leuk uit, heeft heel mooi lang blond haar. Maar als daar maar een sprietje verkeerd van zit, raakt ze helemaal in de stress. Dan is ze echt niet te genieten.Toen zij nog basketbalde, kwam ze vaak in heel goede scoringsposities terecht. Toch gaf ze altijd de bal af. Dat is faalangst. Dat heb ik met voetballen nooit gehad. Ik was keeper. Ik kreeg een contract toen ik zeventien was. Ik moest gewoon een grote bek hebben en de bal eruit halen. Maar ik weet ook wat teleurstelling is. Ik was dérde keeper en zat alleen maar op de reservebank. Daar ben ik ook hard van geworden. Dat heeft zij niet meegemaakt. Zij kon in het Nederlandse basketbalteam spelen, maar ze is gestopt. Ze zag die stress niet zitten. Ik denk dat dat wel een goede beslissing is geweest. Vroeger ging ik veel met haar naar sport. Dan ben je wel trots op je kind. Ze denkt dat ik het een teleurstelling vind dat ze stopte met sport, maar dat vind ik niet. Ze had wel talent, maar dat kan je altijd nog omzetten naar andere zaken. Ik was ook een beetje af van het gerij naar al die sporthallen. Ik ben uitbundiger dan Jelka. Af en toe sta ik weer in mijn slip voor twee-, driehonderd studenten. Als ik bijvoorbeeld les geef over de ‘blote mens’. Ik kan lawaai om heen creëren, maar ik kan ook stil zijn. Dat heb ik wel van haar geleerd. Dan zegt ze: hou nou je kop maar.

Jelka ‘Van vroeger herinner ik me dat hij altijd veel met zijn werk bezig was, maar hij was ook altijd een trouwe fan als ik aan het sporten was. Dan stond hij aan de zijlijn. Ik had twee coaches; eentje op het veld en er zat er ook altijd eentje mee te brullen vanaf de tribune. Mijn vader is veel extraverter dan ik. Hij geeft hele shows om zijn colleges heen. Zo ken ik hem ook wel op verjaardagen en zo. Dan heeft hij een grote mond. Ik zie hem dat ook wel voor de klas doen. Nu vind ik het wel leuk, maar vroeger schaamde ik me wel. Kan me ook wel voorstellen dat sommige mensen dan denken: wat heeft hij toch een grote mond. Soms denk ik wel eens dat hij wat van mijn introversie kan leren. Dat hij situaties wat beter kan leren aanvoelen. Hoewel ik nooit iets negatiefs over hem gehoord heb. Misschien is dat meer mijn eigen idee. Aan de andere kant is zijn extraversie ook weer een sterk punt van hem. Het is een eigen-schap die hem tot een enthousiaste docent maakt, waarmee hij mensen raakt.Op een gegeven moment kwam het wel iets te dichtbij. Er was sprake dat hij bij het Amfi les zou geven. Misschien dat mensen om hem heen zouden oordelen over hoe hij doet en dat dat ook negatief kan zijn. Dan weten alle mensen uit je klas ook dat dat je vader is.Maar ik zou misschien ook wel wat extraverter willen zijn. Op school bijvoorbeeld, in de klas. Ik steek niet snel mijn vinger op. En zou niet snel vrijwillig opstaan om iets te zeggen. Ik denk dat mijn vader in mijn plaats gelijk van zich zou laten horen.” n Jobien Groen

dubbelop

havana 19