10G Verbreij

Lucas beweegt langzaam zijn armen op en neer in de sneeuw. Lucas zucht genietend, een luie zondag, de beste dag van de week. Femke beweegt daar in tegen haar armen snel op en neer, alsof ze zo snel mogelijk weg wilt.

Lucas besluit dat zijn sneeuwengel af is en staat op, met zijn voet schuift hij wat van de sneeuw in het midden weg. Femke staat ook op en begint zenuwachtig aan haar jas te friemelen. ‘Zeg Lucas,’ begint ze zonder hem aan te kijken. ‘ik vroeg me af, je weet wel. Hou je echt van die.. Daniëlle?’ Lucas kijkt haar verrast aan, zuchtend draait hij zich om en begint een sneeuwpop te maken.

Femke rolt met haar ogen en pakt een groot pak sneeuw, met gemak maakt ze er een grote bal van. Ze ziet Lucas met het grote bal sneeuw worstelen, ze lacht even en zet haar bal er boven op. ‘Lucas, ooit zal je wel antwoord moeten geven.’ Mompelt Femke terwijl ze een derde bal rolt.

Ze zet het hoofd van de sneeuwpop op de twee andere ballen en maakt de twee ondersten nog wat steviger. Lucas doet net alsof hij de onderste bal erg interessant vindt en kijkt niet op. Femke kijkt geïrriteerd naar Lucas en pakt een sneeuwbal, Femke gooit de sneeuwbal naar Lucas, precies als Lucas opkijkt komt de sneeuwbal in zijn gezicht. ‘Weer op aarde?’ Met een grijns kijkt Femke Lucas aan.

Femke loopt naar binnen om een hoed en wat andere spullen voor de sneeuwpop te halen. Lucas is nog steeds bezig met de onderste bal als ze weer terug is. Ze zet de hoed op het hoofd en wikkelt de sjaal stevig om de nek van de sneeuwpop. ‘Oké Lucas stop nou maar.’ Zucht ze als Lucas nog steeds de onderste bal verstevigt. ‘Oké, ik denk dat ik wel van Daniëlle hou ja.’ Lucas gooit als gebaar van overgave zijn armen in de lucht.

‘Je weet dat je alles aan mij kan vertellen hé broertje?’ Femke geeft Lucas een knuffel. ‘Dat weet ik.’ Lucas knikt en werpt dan een blik op de sneeuwpop, hij lacht. ‘Aardige sneeuwpop hebben we gemaakt.’ Femke lacht ook en pakt een takje. Ze pakt de mond van de sneeuwpop en duwt het takje de sneeuw in zodat de sneeuwpop lacht. ‘Zo, dat is beter.’ Grinnikt ze zachtjes.

Olivier staat in de kamer van de jongste tweeling voor het raam met Selene. Ze snikt zachtjes en Olivier probeert haar te troosten. ‘Rustig maar Seleentje. Kijk daar zijn Lucas en Femke jouw oom en tante.’ Fluistert hij zachtjes. ‘Mooie sneeuw hé Seleentje? Daar kan je als je ouder bent ook in spelen.’ Selene wordt langzaam wat rustiger blij geeft Olivier haar een kusje, Selene gaapt.

‘Ben je moe schat? Ik zal je maar in bed leggen.’ Olivier loopt naar Selene’s wiegje en stopt haar in. ‘Welterusten Selene. Slaap maar lekker, morgen ben je alweer jarig.’ Olivier wacht tot Selene in slaap is gevallen en loopt dan op zijn tenen naar beneden waar hij zich in een stoel laat vallen.

Femke en Leslie kijken op van hun gesprek en kijken hem verwachtingsvol aan. ‘Ja Selene slaapt eindelijk. Het heeft een uur gekost om haar stil te krijgen maar toen sliep ze ook meteen.’ Olivier zucht vermoeid. ‘Nooit gedacht dat zo’n klein meisje zo hard kan gillen zeg.’ Femke schiet in de lach. ‘Dat wordt nog wat met jouw, weet je al hoeveel Jamie er nu weer gaat krijgen?’ Olivier schudt zijn hoofd. ‘Hoe moet ik dat nu al weten? Die zwangerschapstest zei niet veel meer dan positief.’ Leslie knikt glimlachend. ‘Waar is Jamie eigenlijk?’

‘Ze voelt zich niet zo lekker, misselijk, moe. Je kent het wel, ze hangt de hele tijd boven de toilet.’ Femke trekt en vies gezicht en kijkt naar haar broodje. ‘Je wordt bedankt Oliebol.’ Grapt ze.

‘Ze voelde zich niet zo erg bij de zwangerschap van Selene en Tim. Ik hoop niet dat er iets mis is.’ Mompelt Olivier zacht, Leslie maakt een geruststellend gebaar. ‘Sommige zwangerschappen zijn gewoon zwaarder dan anderen, en het heerst ook wel een beetje hoor. Veel van mijn collega’s zijn ook ziek.’ Leslie glimlacht. ‘Nou ja, mijn werknemers zijn ziek.’ Olivier glimlacht ook en staat op. ‘Ik ga even bij Jamie kijken. Succes met je broodje hé Flubber!’ Olivier knipoogt naar Femke en verdwijnt dan de kamer uit.

De nieuwe schoonmaakster komt binnenwandelen. ‘Had meneer haast?’ Zegt ze met een schuin oog naar de deuropening. Als ze geen antwoord krijgt besluit ze maar gewoon door te werken.

Voorzichtig gaat Olivier aan Jamie’s voeteneinde zitten, stilletjes kijkt hij hoe Jamie zich om de haverklap omdraait of haar ogen opent en weer sluit. Hij zucht, hij vindt het niet fijn om Jamie zo te zien.

Hij maakt zich zorgen om Jamie en natuurlijk om de baby in haar buik. Olivier kijkt naar Jamie en ziet hoe ze zich weer omdraait. Olivier probeert zo zacht mogelijk op te staan, tot zijn irritatie kraakt het bed luidruchtig, Jamie opent slaperig haar ogen en ziet Olivier staan. ‘Hé.’ Mompelt ze slaperig. ‘Waar ga je heen?’ Olivier loopt zachtjes naar Jamie toe en drukt een kus op haar voorhoofd. ‘Waar jij mij wilt hebben.’ Fluistert hij in haar oor, Jamie knikt naar de lege plek naast haar. ‘Kom even, alsjeblieft.’ Olivier trekt zijn pyjama aan en gaat naast Jamie liggen.

‘Slaap zacht, lieverd.’ Zegt hij voordat hij tegen Jamie aan in slaap valt.

Met een zucht laat Femke zich vallen naast de kerstboom, met een geïrriteerde grijns schudt ze een pakje heen en weer. Ze hoort niks, logisch ook aangezien de pakjes toch allemaal nep zijn, versiering. Boos gooit ze het pakje weer bij de stapel. Haar gedachten glijden af naar morgen, haar laatste schooldag, ze kan nu al niet wachten tot die voorbij is. Haar dag, niets bijzonders eigenlijk, ze zullen waarschijnlijk niet veel gaan doen. Iedereen heeft de uitslag van de examens al binnen, iedereen heeft zich al bij universiteiten en hogescholen ingeschreven.

Femke slaat opnieuw een zucht. Het ligt er niet aan dat ze morgen nog naar school moet, dat vindt ze wel best even wat rust, ze baalt er van dat precies haar vriendin het niet had gehaald. Ze denkt aan Rue, haar stille vriendin, precies het tegenovergestelde van wat Femke op school was. Femke de luidruchtige, redelijk populaire brunette. Tegenover Rue met haar zwarte haar die altijd zo min mogelijk op probeerde te vallen, die na school meteen naar huis ging was Femke een luidruchtig monster, precies wat haar wiskundeleraar altijd zei. Het was vreemd dat ze vrienden waren geworden, twee totaal verschillende meiden maar toch waren ze onafscheidelijk.

Femke leunt tegen de kerstboom aan, ze geeft geen aandacht aan de plastic kerstbal die over de houten vloer rolt. Ze mist Rue nu al, haar verlegen glimlachje en hoe ze haar altijd uit de problemen wist te krijgen. Nu zouden ze elkaar zeker een jaar niet zien, Rue had besloten het jaar opnieuw te doen. Femke kreunt bij het idee dat Rue het komende jaar misschien wel met Annemarieke samen projecten zal gaan doen, het kakkertje uit 5 VWO, of met Eva, het felle meisje met de roodgeverfde haren. Maar het ergste zou ze vinden als Rue het jaar alleen door zou moeten komen, zonder een vriendin om op terug te vallen.

Femke zucht en doet een stap naar voren, ze hoort gekraak en beseft meteen dat ze op de gevallen kerstbal heeft gestaan. Ze doet geen moeite om de stukjes plastic op te ruimen, dan heeft die schoonmaakster ook eens wat te doen. Femke heeft eigenlijk nooit laten merken hoeveel ze om Rue geeft, Femke ziet Rue als de tweelingzus die ze nooit gehad heeft. Een kwetsbaar meisje dat op school nooit van Femke’s zijde week. Femke voelt dat haar ogen prikken en wrijft er snel in, ze moet niet gaan huilen, het is niet alsof haar leven van Rue afhangt. Femke voelt iets zachts langs haar been strijken, verbaasd kijkt ze omlaag, ze ziet de mooie witte vacht met bruine gloed van Indie, en glimlacht.

Ze zakt door haar knieën en aait Indie op zijn kopje. ‘Je bent de beste kat ooit Indie van me!’ Zegt ze terwijl ze Indie een kattensnoepje geeft. Ze geeft Indie nog een klopje en loopt dan naar boven, tijd voor haar laatste huiswerk, voorlopig.

Lucas geeft die avond zijn moeder nog een nachtzoen voordat hij naar bed gaat. Zijn laatste nacht hier, morgennacht zou hij in de taxi zitten.

De volgende morgen zit iedereen van het ontbijt te smullen wat Lucas en Femke hebben gemaakt speciaal omdat het hun laatste ontbijt hier is. ‘Lekker hoor Femke.’ Femke wordt een beetje rood van het compliment. ‘Het zijn maar cornflakes hoor..’ Zegt ze zachtjes.

‘Trouwens..’ Jamie kijkt Olivier stralend aan. ‘Ons kindje is al aardig druk daar binnen.’ Olivier glimlacht. ‘Selene en Tim zijn vandaag ook jarig toch?’ Vraagt Lucas met zijn mond vol, Leslie kijkt hem even streng aan en snel slikt hij zijn mondinhoud door. ‘Sorry hoor.’ Zegt hij met tegenzin.

‘Ja vandaag zijn ze jarig, hopen dat ze wat stiller worden.’ Olivier heeft het nog maar net gezegd of hij hoort geschreeuw van boven, lachend staat hij op. ‘Als je het over de duivel hebt..’

Als de schoolbus voor de deur staat trekken Lucas en Femke snel hun jas aan en rennen naar buiten. ‘Laatste dag hé?’ Lucas knikt en gaat naast zijn vrienden zitten, Femke loopt snel naar Rue. De deuren sluiten en de schoolbus rijd weg.

Als Lucas en Femke weer thuis zijn staan iedereen al te wachten op hun om de kaarsjes voor Selene en Tim uit te blazen. Femke en Lucas krijgen een toeter en beginnen lachend te blazen, Olivier buigt zich al naar de taart.

Ook Jamie buigt zich met Selene naar de taart om de kaarsjes uit te blazen, Selene grijpt lachend naar de kaarsjes en kijkt verbaasd als de kaarsjes opeens uit zijn.

De tweeling wordt de lucht ingegooid en met een draai komen ze weer in de armen van hun ouders. ‘Seleentje, je hebt bruin haar gekkie geen blond!’ lacht Jamie als ze de donkere wenkbrauwen met het lichte haar ziet. Tims haarkleur lukt wat beter, maar zijn kapsel is niet zo geweldig.

Na een kleine metamorfose ziet de tweeling er een stuk beter uit. Brabbelend kruipen de twee naar elkaar om elkaar een knuffel te geven. ‘Timmie lief!’ Zegt Selene als ze in een knuffel staan.

Tim en Selene kruipen samen naar de keuken waar de afscheiding plaats heeft gemaakt voor een poppenhuis en pakken allebei een poppetje. Tim begint meteen op de voeten van het mannetje te sabbelen, ‘Timmie! Fout!’ Selene pakt het poppetje van Tim en zet het op een van de kleine stoeltjes, Tim kijkt Selene een tijdje aan en stopt het poppetje dan weer in zijn mond. Selene gooit haar poppetje op de grond om het huis zelf te verkennen en laat Tim alleen achter.

Femke ziet dat Tim met een pruillipje naar Selene zit te kijken en gaat bij hem zitten. ‘Kijk Tim, je moet het poppetje niet eten, het poppetje is lief.’ Legt ze Tim langzaam uit. Ze speelt een tijdje met Tim en tilt hem dan op. ‘Kom laten we je maar even in bad doen.’

Tim houdt niet zo van het bad blijkt al snel en Femke wringt zich in allerlei bochten om niet nat te worden. Tim maakt er een spelletje van om Femke zo nat mogelijk te maken en als ze Tim afdroogt is ze zelf kletsnat. Lachend laat ze Tim weer beneden spelen en doet zelf nieuwe kleren aan.

Het tijd van vertrek van Femke en Lucas is aangekomen en beiden stappen ze in de taxi, Femke werpt nog een kus handje naar haar moeder en Lucas knipoogt nog even naar zijn vader. Dan rijden de twee taxi’s weg naar de campus.

De volgende ochtend geeft Olivier de tweeling allebei een flesje. Gulzig drinken ze het op en gooien het opzij. ‘Jullie moeten wel nog wat manieren leren hoor!’ Grinnikt Olivier als hij de twee flesjes oppakt.

Jamie komt bij Selene zitten en speelt een tijdje kiekeboe met haar. Lachend doet Selene haar moeder na en roept hard ‘Kiekeboew!’ als Jamie haar handen voor haar gezicht weghaalt. Na een tijdje komt Cristiaan aangelopen. ‘Zal ik Selene eens proberen te leren praten?’ Vraagt hij, Jamie staat op en Cristiaan gaat voor Selene zitten.

‘Kiekeboew oop?’ Vraagt Selene, Cristiaan schudt zijn hoofd. ‘Zeg opa maar na Selene, zeg maar papa!’ Selene zegt niks en begint te schreeuwen. Snel maakt Cristiaan stil en probeert het opnieuw, Selene doet al wat meer haar best en na een tijdje kan ze al redelijk goed praten.

Na het praten probeert Cristiaan iets leukers, een kinderliedje van toen hij nog klein was. Met muziek van Tim leert Selene het liedje al snel.

Boven klinkt een schreeuw, Olivier springt op van het bankje in hun kamer en kijkt naar Jamie die naar haar buik grijpt. ‘Het begint!’ Schreeuwt ze wanhopig.

Na een lange tijd en veel steun van haar moeder en Olivier heeft Jamie een mooi meisje in haar handen. ‘Welkom kleine meid van me, lieve Lara.’ Lara kijkt haar moeder met onderzoekende oogjes aan en begint zachtjes te huilen. ‘Hebben we een meisje? Lara?’ Vraagt Olivier bewonderend, Jamie knikt en geeft Lara aan Olivier. ‘Ze is niet alleen!’

Na een lange tijd heeft Jamie ook nog een klein jongetje in haar handen. ‘Hoe gaan we hem noemen?’ Fluistert Jamie. ‘Kyle lijkt me wel een mooie naam.’ Jamie knikt. ‘Kyle.’

Ja Leslie’s tweede levenswens, het was eigenlijk een drieling maar de derde was een witte.. Dus die heb ik niet meer familie gemaakt en laten verhuizen met een of ander mensje. XD