De winter valt in Nottingham. Sneeuw komt met grote vlokken uit de lucht en komt als een dikke deken over het hele landschap heen te liggen. Prachtige, witte kou.

Verlangend staart Noëlle naar buiten. Het is lang geleden sinds ze in de sneeuw gespeeld heeft, en eigenlijk, eigenlijk roept het kind in haar dat ze een sneeuwpop wil bouwen, sneeuwballen tegen ruiten aan wil gooien en een engeltje in de sneeuw wil maken. Noëlle giechelt en pakt haar jas.

Een tijdje staart ze twijfelend naar de koude, witte sneeuw, maar dan begint ze toch een bal te rollen. De sneeuwpop moet tenslotte ergens beginnen, nietwaar?

En, hoe lang het ook geleden was, het lukte nog prima, en even later stond er een grote sneeuwpop in de voortuin. Tevreden drukt Noëlle de wortel nog wat aan.

Als Daniël thuiskomt, is het tijd voor de verjaardag van Chloé. Vrolijk zet Noëlle de verjaardagstaart neer, terwijl Daniël Chloé gaat halen. ‘Ben je klaar voor je verjaardag meisje, ben je klaar om peuter te worden?’

Als antwoord lacht Chloé wat, en grijpt ze naar de kaarsjes. Daniël grinnikt. ‘Je hebt gelijk, we moeten maar gewoon de kaarsjes uitblazen en zien wat er van komt.’

Zo gezegd, zo gedaan. In één adem blaast Daniël alle kaarsjes uit. En met een ‘Daar ga je dan, Klo,’ gooit hij zijn dochtertje de lucht in.

En vangt hij haar op als een vrolijk lachend peutertje. ‘Wat ben je een prachtig meisje geworden.’ glimlacht Daniël. ‘Kom, ik doe wel wat aan haar haren en kleding,’ laat Noëlle weten, terwijl ze Chloé overpakt. ‘Kan ze nog mooier dan?’ zegt Daniël trots. Noëlle aarzelt. ‘Nee, maar dat staat haar misschien beter.’ Daniël lacht. ‘It’s a girl thing.’

Even later komt Noëlle terug met Chloé op haar arm. Daniël lacht. ‘Je hebt gelijk. Nu is ze echt helemaal perfect.’ Chloé glimlacht vrolijk, alsof ze weet wat haar vader zegt.

‘Papa,’ roept ze vrolijk uit, terwijl ze met haar handjes naar haar vader graait. Daniël lacht. ‘Je moet naar bed, meisje.’ Geschrokken stopt Chloé midden in de beweging. ‘Bed?’

Hij knikt. ‘Bed.’ ‘Papa paardje rijden?’ Daniël lacht. ‘Ja, jij mag op het paard naar bed rijden.’ Tevreden laat Chloé zich op Daniëls nek tillen. ‘Paardje!’ roept ze vrolijk uit.

Lachend loopt het hele gezin naar de slaapkamer. ‘En, wil je nu gaan slapen?’ vraagt Noëlle vriendelijk. Chloé gaapt. ‘Klo slapen,’ antwoord ze instemmend. Daniël glimlacht en laat haar in haar wiegje zakken.

‘Welterusten, Chloé.’ fluistert Daniël terwijl hij een kus op haar voorhoofd drukt. ‘Truste papa.’ ‘Welterusten, meisje.’ glimlacht Noëlle, terwijl ze haar dochtertje op haar beurt een kusje geeft. ‘Truste mama.’ De ouders verlaten de slaapkamer en binnen de kortste keren is Chloé vertrokken naar dromeland.

Noëlle en Daniël ploffen in de kamer ernaast op het bed neer. ‘En, hoe vind je het om moeder te zijn?’ Noëlle glimlacht. ‘Geweldig.’ ‘Geen twijfels meer?’ ‘Echt geen twijfels meer.’

Noëlle laat haar hoofd op zijn schouder zakken. ‘Ik zou niets liever willen dan voor altijd moeder zijn,’ verzucht ze. Daniël glimlacht en strijkt langzaam met zijn vingers door haar haren. ‘Ik zou ook nooit willen stoppen met vader zijn.’

Noëlle grijnst plotseling. ‘Weetje, Daan. Ik heb zelfs zo weinig twijfels,’ begint ze, terwijl ze hem voorzichtig achterover in de kussens duwt. ‘dat ik nog wel een kind zou willen, als je dat met me eens bent.’ vervolgt ze, terwijl ze naar voren buigt. Daniël glimlacht en drukt zijn lippen op de hare. ‘Ik zou niets liever willen.’