Diep in gedachten staart Daniël voor zich uit. Nu hij besloten heeft Noëlle de geweldige vrouw is met wie hij zijn leven wil delen, moet hij haar wel vertellen over de challenge. ‘Waar denk je aan?’ Hij glimlacht als hij voelt dat Noëlle naast hem gaat zitten. Daniël zucht en besluit dat het misschien het beste is om het meteen te vertellen.

‘Weetje, No,’ begint hij. ‘Toen ik hier kwam wonen stond dit huis er al. Het is bedoeld voor een soort uitdaging. De-’ ‘Tien generatie challenge?’ onderbreekt Noëlle hem. Verrast kijkt hij op. ‘Hoe weet je dat?’ Ze grijnst. ‘Ik zag het boek liggen.’ ‘Betekent dat dat je het wilt doen?’ Noëlle knikt. ‘Ik zou het heerlijk vinden om een gezinnetje met jou te stichten. Hoewel ik liefst nog wel even wil wachten.’

Ze staat op en drukt een kus op zijn voorhoofd. ‘Kom stamhoudertje, laten we gaan ontbijten.’ Daniël lacht en loopt achter haar aan naar binnen.

Even later zitten ze aan tafel bij twee –bij gebrek aan een kundige kok- stukken stokbrood, met zo veel mogelijk beleg opgestapeld. Met een glimlacht knijpt Daniël voorzichtig in Noëlle’s hand. Hij kan niet wachten tot hun leven samen echt begint.

Tot hij de challenge gaat vervullen, want, ook al wil Noëlle eigenlijk nog even wachten, hij wil niets liever dan samen met haar kinderen krijgen, verloven, trouwen… Hij kan niet wachten op een echt huisje boompje beestje. ‘Ik hou van je.’ glimlacht hij.

Noëlle glimlacht terug. ‘Ik ook van-’ ze word afgebroken door een luide miauw van Clifford, die nu echt een vol etensbakje wil. Noëlle lacht. ‘Jou,’ maakt ze haar zin af.

‘Wil jij een stukje ham, Cliff?’ Nogmaals miauwt Clifford enthousiast, hebberig naar het stukje ham tussen haar vingers kijkend. Noëlle grinnikt en gooit hem het stukje ham toe.

Tevreden graait Clifford het stukje ham van de grond af en neemt zijn prooi mee naar het aanrecht, om het daar op te eten.

Zodra Daniël weg is, rent Noëlle naar de wc. De indringende, sterke geur dringt haar neusgaten binnen, en met een pijnlijk gezicht trekt haar maag nog een keer samen. Ze strijkt en lok uit haar gezicht en ploft op de grond neer. Vast iets verkeerds gegeten, denkt ze hoopvol, tegen beter weten in.

Langzaam komt ze omhoog, zich voor ondersteuning stevig vastgrijpend aan de wastafel. Goed, ze moet eerlijk tegen zichzelf zijn. Toen ze pas samenwoonden, hadden ze zich nogal… los laten gaan. Vooral omdat Daniëls werktijden toen volledig in de middag vielen.

Vlug kleed Noëlle zich aan. Ze moet er dan maar aan geloven. Ze zal een zwangerschapstest moeten kopen. Ze wil het wel écht zeker weten voor ze het aan Daniël vertelt. Hij wil het zo graag, en ze wil hem niet teleurstellen.

Na het kwartiertje naar het centrumpje gelopen te hebben is ze terug met een plastic tas, met als inhoud iets waar ze zich zéér bewust van is. Ze trekt haar jas uit en loopt de badkamer in.

Met een zucht laat Noëlle zich even later tegen de muur zakken. Ja. Het was zo. Natuurlijk was het zo. Voor anderen een wonder en een zege. Voor haar ook wel. Misschien. Als ze wat verder was. En voor Daniël was het helemaal geweldig, toch?

Ze is zwanger. Ze word moeder. Noëlle zucht. Misschien is het ook wel goed nieuws, maar nu moet het echt nog even bezinken. Ze kleed zich om en ploft in bed.

Als ze even later naar buiten loopt om de krant te halen, ziet ze haar staan. Bianca. Zodra Noëlle haar ziet, weet ze zeker dat dit de vrouw is waar Daniël het over had. ‘Jij bent Bianca, of niet?’ zegt ze, iets onvriendelijker dan in eerste instantie bedoeld. ‘Ja. Dan ben jij vast Noëlle.’ antwoord Bianca, ook niet al te vriendelijk.

‘Ik ben zwanger,’ laat Noëlle haar geluk met Daniël weten. Ze voelt zich aangevallen door de oude concurrentie. Ze zal weten dat Daniël blíj is met zijn keuze. ‘Gefeliciteerd, jullie zijn er vast heel erg blij mee.’ antwoord Bianca koeltjes.

Zonder twijfel knikt Noëlle. ‘Het is wat vroeg, maar als ons dat geluk nu al gegund is, dan nemen we dat met beide handen aan,’ gaat ze door, met de nadruk op geluk. Ze weet dat haar woorden waarheid hebben. ‘Dan ben ik hier niet nodig zeker?’ zegt Bianca kil. ‘Zeker niet.’ antwoord Noëlle triomfantelijk.

Binnen ploft ze naast Clifford op de grond neer. Met haar vingers kamt ze langzaam door zijn halflange, zachte vacht. ‘Misschien is het wel geluk, Cliff.’ mompelt ze bedachtzaam. ‘Eerst maar eens zien hoe Daan erop reageert.’

Niet veel later komt Daniël binnen. ‘Ik ben thuis!’ roept hij opgewekt uit. Hij loopt meteen door naar de badkamer om na zijn werk op de bouwplaats vlug even onder de douche te springen.

Zodra hij zijn stoppels helemaal ingesmeerd heeft met scheerschuim, komt Noëlle binnen. Hij glimlacht. ‘Hallo schoonheid.’ Noëlle lacht echter niet.

‘Daan, ik moet je iets vertellen dat ik vandaag heb ontdekt.’ mompelt ze serieus, zo zacht mogelijk, in de hoop dat hij het niet hoort. Helaas hoort hij het wel.

‘Wat is er dan?’ vraagt Daniël, zoals altijd in zijn vriendin geïnteresseerd. Noëlle ademt diep in. ‘Daniël, ik ben zwanger.’ Het scheermesje schiet uit en laat een grote kras achter. De pijn negeert hij. ‘Zwanger?’ brengt hij voorzichtig uit.