Ô on eb^knc 51 3'%3 5% 33& /. -)%3 5% ..73%>)h!k#%l' ek kieikfd)l%h,) ?%'--l))l+k!),-+#3?)'')l hg...
1
De smoking voor vrouwen is bezig aan een comeback, zeggen stylisten. Met dank aan onder meer Hannelore Knuts. Het model lanceerde vorige week haar eigen collectie. ‘Wie een smoking draagt, maakt altijd een statement.’ FEMKE VAN GARDEREN Het was het Parijse atelier Pallas dat Hannelore Knuts vroeg als consulente. Ze hapte meteen toe. “Ik sta bekend om mijn androgyne looks”, zegt Knuts, die onlangs nog David Bowie vertolkte in de Soulwax- film Dave. “Een eigen smokingcollectie was in die zin logisch.” Volgens Knuts hebben mannenkleren op een vrouwenlichaam een mysterieus en sexy effect. “Een smo- king spreekt tot de verbeelding. Veel meer dan een mini-jurk.” Knuts’ inspiratiebron was Le Smoking, het iconische stuk van Yves Saint Laurent uit 1966 waarmee hij de vrouw uit haar keurslijf haalde. “Die wilde ik een hedendaagse, eigen look geven.” Het resultaat zijn zeven minimalistische, handgemaakte silhouetten, in zwart, wit en marineblauw, elk met een opvallend vrouwelijke toets. Er is een gilet met halter- neck en open rug bijvoorbeeld, maar ook een cocktailjurk- en jumpsuit. De positie van de Yves Saint Laurent- vrouw uit de jaren zestig is niet te vergelij- ken met die van vrouwen vandaag. En toch. “Vrouwen die nu een smoking dra- gen, maken nog steeds een power state- ment”, vindt Knuts. Dat zijn niet per defini- tie zakenvrouwen. “Het zijn no-nonsense vrouwen met een uitgesproken mening, die klinkt als: ‘Ik ben een vrouw, niet omdat wat ik draag, maar om wie ik ben.’” Niet alleen Hannelore Knuts, maar ook ontwerpers Raf Simons van Dior en Hedi Slimane van Yves Saint Laurent pakten eer- der al uit met de tuxedo voor vrouwen. “Het is een trend”, zegt styliste Audrey Heselmans. “En ook ketens als H&M en Zara springen mee op de kar. “Deze zomer zie je al wat stukken. Dat zal in de winter nog toenemen.” Volgens Kenneth Ramaekers, directeur van het Modemuseum Hasselt, hangt de trend nauw samen met de steeds populair- der wordende androgyne look. “De grens tussen vrouw en man wordt vager. Maatschappelijk, en dus ook op modevlak. Dat zie je al een tijd: vrouwen dragen een boyfriendjeans, mannen een T-shirt met decolleté.” Volgens Ramaekers is er wel een verschil met de androgyne look uit de jaren negentig. Die was veel koeler, aseksueler. “Vandaag blijft het vrouwelijk aandeel groot.” Vrouwen combineren een smoking met pumps of rode lippen. “Downsizen heet dat. Het maakt het toegankelijker”, zegt Heselmans. Ze vermoedt niet dat binnen- kort iedereen in smoking de straat op gaat. “Het moet niet, maar is toch vaak zo dat een smoking vooral bij feestelijkheden wordt aangetrokken. Bij mannen zie je ze wel vaker casual dragen. Maar die inburge- ring heeft veel tijd in beslag genomen.” • M • DE MORGEN MAANDAG 29 APRIL 2013 E enentachtig jaar oud zijn, meer dan vijftig jaar geleden enkele kleine rollen hebben vertolkt in Groot- Brittannië en toch na je actes de présence nog altijd worden opge- wacht door fans. Het overkwam Bettine Le Beau ook woensdagavond weer, bij de opnames van het Eén-programma De neus van Pinokkio. Daarin vertelde ze hoe ze als twintiger af en toe opdook in The Benny Hill Show. In de James Bondfilm Dr. No speelde ze dan weer de assistente van professor Dent. “Enkele jaren geleden schreven de fans me plots weer aan, nu lijkt het alsof ik helemaal terug in de showbusiness zit”, gniffelt Le Beau, haar grote hoed onder de arm. Ze is niet van plan om het imago dat ze opbouwde in de jaren zestig op te geven. Dus tekent Le Beau (een ver- bastering van Lebow, de achternaam van haar eerste echtgenoot) haar onderlip met lippenstift gewoon zelf verder waar die in werkelijkheid eindigt. Nochtans is Le Beau de eerste om te ontkennen dat het haar sensualiteit was die haar op het grote en kleine scherm bracht. “De rollen die ik speelde, kreeg ik omdat ik meer- dere talen spreek of omdat mijn humo- ristisch karakter zich ertoe leende.” Geen meisjesdroom Toch eindigde Le Beau’s carrière als comedienne nog voor ze echt was begon- nen, hoewel ze naar eigen zeggen de kans kreeg om mee te werken aan come- dyshows in Las Vegas. Ze deed het niet en koos haar echtgenoot, die gokver- slaafd was, boven haar carrière. “Ik zou het meteen opnieuw doen. Er zijn men- sen die acteren in hun bloed hebben, die niets anders willen. Zij moeten er alles voor opgeven”, vindt Le Beau, die sinds haar twaalfde in Groot-Brittannië woont. “Bij mij was het anders. Ik zag gewoon graag mijn eigen foto in de krant. Dagen zoals vandaag, waarop iedereen zo vrien- delijk is tegen mij, vind ik fantastisch.” Het was dan ook nooit de meisjes- droom van de Antwerpse Le Beau om naar Groot-Brittannië te verhuizen en er een acteercarrière na te streven. Als achtjarig Joods meisje kwam ze in 1940 samen met haar broer en moeder terecht in het concentratiekamp van Gurs (Frankrijk). Met behulp van het Oeuvre de Secours aux Enfants konden haar broer en zij nog datzelfde jaar weer ont- snappen. Richting Zwitserland, was de bedoeling. Al viel dat plan in het water toen hun gids werd gedood, een week voor ze de grens zouden oversteken. Delen “Misschien was dat wel hoe het moest gaan”, denkt Le Beau nu. “Wie weet had mijn vader ons na de oorlog anders nooit teruggevonden en woonde ik dan nu niet in Londen. Ach, ik maak mezelf vaak zulke dingen wijs. Zo vertel ik mezelf al van kindsbeen af dat mijn begin slecht was, maar dat mijn einde mooi zal zijn.” Le Beau laat dan ook amper een moge- lijkheid onbenut om nu openbaar te ver- tellen over haar leven tijdens de Tweede Oorlog. Ze is dan wel overlever van de Holocaust, zoals Le Beau geregeld wordt aangekondigd, ze is niet de enige. Wel is ze een van de weinigen die er een car- rière als spreker mee opbouwde. Dat komt door de manier waarop ze naar het leven kijkt, denkt Le Beau zelf. Ze ziet volgens haar vooral wat mensen goed doen. “Achteraf bekeken zijn het trouwens vaak de slechte dingen die je overkwamen die je aan het nadenken zetten en vooruitstuwen. Ja, zo denk ik ook over de oorlog. Als ik vertel over hoe het eraan toeging, heb ik het dan ook niet over het gedrag van de Duitsers. Ik wijs er altijd op dat er ook zoveel goede men- sen waren, zoals zij die mijn leven red- den.” Daarom dist Le Beau bijvoorbeeld stee- vast het verhaal op van hoe de dertig kin- deren die een barak deelden in Gurs de homp bruin brood die ze dagelijks kregen eerlijk in dertig stukken braken. Om de beurten mochten ze eerst een stuk kiezen, zodat iedereen eens het grootste kreeg. “Als jij als student zoiets zou horen, zou je jezelf dan ook niet voornemen om een goed mens te worden? Maar de huidige generatie jongeren hoort zulke dingen nog amper. Ze zouden beter les krijgen in sociale communicatie.” Dat ze misschien oud wordt als ze zo naar de jeugd kijkt, daar wil Le Beau niet van weten. “Ik vond het altijd al belang- rijk dat jongeren zulke dingen leerden. Zij zitten tenslotte klaar om de wereld te bestormen.” Al hoopt Le Beau dat dat ook nog altijd een beetje voor haar geldt. Zodat mensen na mijn kunnen dood zeg- gen: ‘Wat een zonde.’” Bond en Benny stuwen Bettine ‘Enkele jaren geleden schreven fans me plots weer aan, en nu zit ik precies terug in de showbusiness’ BETTINE LE BEAU Smoking voor vrouwen maakt comeback ‘Een smoking spreekt tot de verbeelding, meer dan een mini-jurk’ HANNELORE KNUTS ONTWERPSTER Le Smoking (1967) van Yves Saint Laurent. Hannelore Knuts gaat de ontwerper nu achterna met een eigen collectie. © HOLLANDSE HOOGTE Bettine Le Beau heet ze. Haar rolletjes in een James Bondfilm en The Benny Hill Show bezorgden de Antwerpse zoiets als eeuwige roem. Al is het vooral de openheid over haar leven als Joodse tijdens de Tweede Wereldoorlog die haar nu in de aandacht houdt. Sjoukje Smedts ● De Joods- Belgische Bettine Le Beau wist te ontsnappen uit een concentratie- kamp en kwam zo in Londen terecht. © RV / WOUTER VAN VOOREN Acteur Terence Stamp mag dan wel een echt sixtiesicoon zijn - hij werd ooit ‘de Engelse James Dean’ genoemd - maar alhoewel hij dit jaar 75 wordt, is hij nog steeds in erg goeden doen. Dat blijkt uit zijn glansrol in Song for Marion, een emotioneel drama over ziekte, dood, en verzoening. JAN TEMMERMAN A rthur (rol van Terence Stamp) houdt heel veel van zijn echtgenote Marion (rol van Vanessa Redgrave). Zij is termi- naal ziek, maar hij wil haar blijven verzorgen en beschermen. Tegelijk vindt hij het maar niks dat zij zoveel tijd en energie steekt in het plaatselijke amateurkoor. Als Marion overlijdt, moet Arthur voor zichzelf beslissen hoe het verder moet met zijn leven. Het is een standaardvraag - “Waarom aanvaardt iemand een bepaalde rol?” - en het levert dus meestal voorspelbare reacties op. In het geval van Terence Stamp (°1938) en zijn keuze voor Song for Marion volgt een uitgebreid, ver- rassend persoonlijk antwoord: “Ik heb een manager in LA, Beth Holden-Garland. Het is een half mirakel dat ze mij als cliënt houdt, want ik wijs heel veel films af. Op een dag vertelde ze mij over een scenario dat ze me niet door- stuurde omdat ze dacht dat het niets voor mij was. Dat is normaal. Een maand later had ze het opnieuw gelezen. Dat is ongebrui- kelijk. Ik las het dus op mijn beurt. Ik twijfelde want ik was niet zeker of ik wel de geschikte acteur was. Ik praatte erover met mijn beste vriend in Londen, Herbert Kretzmer, die het Engelse libretto voor Les Misérables schreef. Hij zag maar één probleem: dat ik hiermee een deur zou openen, die niet meer kon gesloten worden. Hij zei: ‘De mensen zullen voortaan weten hoe oud je werkelijk bent’ (lacht). Maar zelf twijfelde ik vooral omdat het zo’n mooi en ontroerend verhaal was over een gewone man. En ik ben niet echt goed in gewoon zijn. Uiteindelijk heeft Paul (scenarist en regisseur Paul Andrew Williams, jt) mij overtuigd. Volgens hem was ik perfect voor de rol. Maar er was méér. Indertijd had ik nee gezegd tegen de verfilming van de musical Camelot (uit 1967, van Joshua Logan, jt), omdat ik onzeker was over mijn zangstem. Ik heb mij dat altijd beklaagd. Toen ik hoorde dat Vanessa Redgrave, die in Camelot de rol van Guenevere vertolkte, zou meespelen in Song for Marion, dat mijn personage Arthur heette en dat ook gezongen moest worden, leek het wel alsof ik a blessing from the universe had gekregen. Ik kon dus niet weigeren. Er was nog een zeer belangrijke reden, namelijk dat ik de rol van Arthur kon spelen als mijn vader. Hij was emotioneel zeer gesloten. Als matroos bij de koopvaardij had hij tijdens de Tweede Wereldoorlog drie keer schipbreuk geleden. Toen ik oud genoeg was om mijn vader echt te leren kennen, was het alsof de glans van zijn leven was verdwe- nen. De enige liefde die hij nog kon opbrengen, was voor mijn moeder. Net zoals Arthur in de film alleen liefde voelt voor Marion.” Arthur is aanvankelijk een ‘grumpy old man’. Zijn evolutie maakt het boeiend. Stamp: “Ja, dat was inderdaad de uitdaging. Dit is het verhaal van een man die zijn eigen stem moet vin- den. Niet alleen letterlijk, ook figuurlijk. De liefde die hij voor Marion voelt, zit wel degelijk in hem. Maar er zijn ook andere men- sen die behoefte hebben aan die liefde. Zoals zijn zoon James. Toen mijn vader stierf, is mijn moeder ook grotendeels gestorven. Zij was nochtans een krachtige, vitale vrouw. Even extravert als mijn vader gesloten was. Ze had- den samen vijf kinderen op de wereld gezet. Na de dood van haar man, zag mijn moeder geen reden om voort te leven. Dat is net wat Arthur in deze film wel zal doen. Als acteur wilde ik Arthur abso- luut niet spelen als: ‘Ik gedraag mij nors, maar eigenlijk ben ik heel aardig’. Ik haat het als acteurs zoiets doen. Arthur is niet aardig, maar hatelijk. Really nasty! En het publiek moet hem ook zo ervaren. Anders zou de evolutie van het per- sonage niet waarheidsgetrouw en dus ook niet geloofwaardig zijn.” Eigenlijk moet Arthur vooral zichzelf overtuigen dat zijn leven niet voorbij is. “Ja, en daarin schuilt precies de schoonheid van het scenario.” De gespannen verhouding tussen Arthur en zijn zoon James is ook zeer belangrijk. “Mijn scènes met Chris (Christopher Eccleston , jt) waren erg makkelijk, want mijn eigen vader heeft ook nooit gezegd dat hij trots op mij was. Toch niet tegen mij. Toen ik vertelde dat ik acteur wilde worden, zei hij alleen maar: ‘People like us don’t do things like that’. En eigenlijk bedoelde hij dat goed. Hij wilde mij de ontgoocheling besparen.” Hoe is de zangscène verlopen? Hebt u het live voor een volle theaterzaal gedaan of was dat een beetje filmmagie? “We hebben het gedraaid zoals het in de film zit en het stond er in één take op. Het was de avond van de laatste draaidag en we hadden niet veel tijd meer.” Wel riskant, want zonder die scène was er geen film. “Ik weet het. (lacht). Het was een soort transcendente ervaring. A state of grace. Zingen is totaal anders dan praten, maar de emo- ties waren er toen ik ‘Goodnight, My Angel’ van Billy Joel zong. En ze waren echt. Dat is niet iets wat een acteur zomaar kan oproepen, maar het moest toen wel gebeuren, tus- sen ‘Action!’ en ‘Cut!’ . Het was bui- tengewoon. Net als de hele film. Ik had snel begrepen dat het bij deze film niet om mijn vakmanschap of mijn talent als acteur draaide, maar om mijn carrière als man. Ik wil niet sentimenteel klinken, maar Vanessa Redgrave had in het jaar vóór zij deze film draaide, haar dochter, zuster en broer ver- loren. Toen ik Vanessa op de set ontmoette, was mijn eerste gevoel: ik moet er zijn voor haar. Dat was de trigger voor mijn vertolking als Arthur. Ik wil hier niet voor Vanessa spreken, maar volgens mij heeft zij al haar verdriet in haar vertolking gestopt. We heb- ben daar nooit met elkaar over gesproken. Dat zou het alleen maar zwaarder gemaakt hebben.” Song for Marion, vanaf 01/0 in de bioscopen. ‘Ik ben niet goed in gewoon zijn’ ● Stamp putte uit zijn verleden voor zijn rol als Arthur in Song for Marion. © RUNE HELLESTAD/CORBIS M • DE MORGEN • MAANDAG 29 APRIL 2013 Hoe winnen? Stuur een mail met als onderwerp ‘Flat Earth Society’ naar [email protected] en beantwoord volgende vraag “Hoeveel vrouwelijke en hoeveel mannelijke leden telt Flat Earth Society?” De Morgen geeft weg: 'Flat Earth Society' viert zijn 13e verjaardag met 13 concerten in 2013. Gewapend met 13 nieuwe nummers, 13 jaar ervaring en een gloednieuwe cd ’13’ gaat Flat Earth Society op tour. Ze spelen hun jubileum exact 13 keer (hoe kan het ook anders) en gaan daarbij Nederland, Luxemburg, Frankrijk en Engeland op hun kop zetten. Uiter- aard spelen ze ook heel wat concerten op eigen bodem, op de hipste plekken in Vlaanderen. Alle info op www.fes.be Te winnen: 13 duotickets voor Flat Earth Society op vrijdag 3 mei in Vooruit Gent om 20u en album 13. van Flat Earth Society Win een duoticket en cd Het witte doek kleurt grijs Natuurlijk is ouderdom geen taboe in de bioscoop. Kijk maar naar het succes van Amour van Michael Haneke. Maar dergelijke films blijven toch wel uitzonderingen. Van een film als Song for Marion (zie hierboven) moet trou- wens niet verwacht worden dat ‘de kids’ er op zaterdag- avond massaal heen zullen gaan. Er is echter een ‘unser- ved audience’, dat misschien niet altijd beseft dat er tus- sen Iron Man 3 en The Hang- over Part III ook nog andere films, hoe kortstondig ook, het bioscoopscherm halen. Dat publiek herkent zeker wat Hollywoodlegende Bette Davis ooit zei: “Old age ain't no place for sissies” (“Ouder- dom is niet voor watjes”). Die boutade wordt gebruikt in de komedie Quartet (release: 22/05), het regiedebuut van Dustin Hoffman. De locatie is een Brits home voor gepen- sioneerde operazangers en muzikanten (met rollen voor o.a. Maggie Smith, Michael Gambon en Billy Connolly). Allemaal artiesten met bijbe- horende grote ego’s en dat blijkt er, met ouder worden, niet beter op te worden. Met sarcastische sneren als “Your singing brought tears to my ears” als resultaat. Ook in de komedie Parental Guidance (release: 01/05) spelen oudjes een hoofdrol, want hier moeten opa en oma (vertolkt door Billy Crystal en Bette Midler) een tijdje voor hun kleinkinderen zorgen. Niet makkelijk als blijkt dat een van hen aan het HAS (High Achievement Syndrome) lijdt. Veel ernstiger van toon is dan weer The Company You Keep (release: 08/5), de poli- tieke thriller van Robert Red- ford over een man die na dertig jaar toch nog inge- haald wordt door zijn verle- den, meer bepaald zijn betrokkenheid bij de links-ra- dicale actiegroep Weather Underground. Wie zich niet door het verzamelde acteer- talent van veteranen zoals Redford, Susan Sarandon, Julie Christie en Nick Nolte aangesproken voelt, kan nog altijd gaan kijken voor Shia LaBeouf als de jonge journa- list die in dat verborgen ver- leden gaat spitten. (JAN T.) Acteur Terence Stamp bezingt leven en dood in ‘Song for Marion’ ‘Ik begreep snel dat het bij deze film niet om mijn vakman- schap of mijn talent als acteur draaide, maar om mijn carrière als man’
Transcript of Ô on eb^knc 51 3'%3 5% 33& /. -)%3 5% ..73%>)h!k#%l' ek kieikfd)l%h,) ?%'--l))l+k!),-+#3?)'')l hg...
Desmokingvoorvrouwen isbezig aaneencomeback, zeggenstylisten.MetdankaanondermeerHanneloreKnuts. Hetmodel lanceerdevorigeweekhaar eigen collectie. ‘Wie eensmokingdraagt,maakt altijdeen statement.’
FeMKe van Garderen
HetwashetParijseatelierPallasdatHanneloreKnutsvroegals consulente.Zehaptemeteen toe. “Ik stabekendommijnandrogyne looks”, zegtKnuts, dieonlangsnogDavidBowievertolkte indeSoulwax-filmDave. “Eeneigensmokingcollectiewasindiezin logisch.”VolgensKnutshebbenmannenklerenopeenvrouwenlichaameenmysterieusensexyeffect. “Eensmo-kingspreekt totdeverbeelding.Veelmeerdaneenmini-jurk.”Knuts’ inspiratiebronwasLeSmoking, het iconische stukvanYvesSaintLaurentuit 1966waarmeehij de
vrouwuithaarkeurslijf haalde. “Diewildeik eenhedendaagse, eigen lookgeven.”Hetresultaat zijn zevenminimalistische,handgemaakte silhouetten, in zwart,witenmarineblauw, elkmet eenopvallendvrouwelijke toets. Er is eengiletmethalter-neckenopenrugbijvoorbeeld,maarookeencocktailjurk- en jumpsuit.Depositie vandeYvesSaintLaurent-
vrouwuit de jarenzestig isniet te vergelij-kenmetdie vanvrouwenvandaag.Entoch. “Vrouwendienueensmokingdra-gen,makennog steeds eenpower state-ment”, vindtKnuts.Dat zijnniet perdefini-tie zakenvrouwen. “Het zijn no-nonsensevrouwenmet eenuitgesprokenmening,die klinkt als: ‘Ikbeneenvrouw,nietomdatwat ikdraag,maaromwie ikben.’”Niet alleenHanneloreKnuts,maarookontwerpersRafSimonsvanDiorenHediSlimanevanYvesSaintLaurentpakteneer-deraluitmetde tuxedovoorvrouwen.“Het is een trend”, zegt stylisteAudreyHeselmans. “EnookketensalsH&MenZaraspringenmeeopdekar. “Dezezomer
zie jealwat stukken.Dat zal indewinternog toenemen.”VolgensKennethRamaekers, directeur
vanhetModemuseumHasselt, hangtdetrendnauwsamenmetdesteedspopulair-derwordendeandrogyne look. “Degrenstussenvrouwenmanwordtvager.Maatschappelijk, endusookopmodevlak.Dat zie jeal een tijd: vrouwendrageneenboyfriendjeans,manneneenT-shirtmetdecolleté.”VolgensRamaekers is erweleenverschilmetdeandrogyne lookuitdejarennegentig.Diewasveelkoeler,aseksueler. “Vandaagblijfthet vrouwelijkaandeel groot.”Vrouwencombinereneensmokingmet
pumpsof rode lippen. “Downsizenheetdat.Hetmaakthet toegankelijker”, zegtHeselmans.Zevermoedtnietdatbinnen-kort iedereen insmokingdestraatopgaat.“Hetmoetniet,maar is tochvaakzodateensmokingvooralbij feestelijkhedenwordtaangetrokken.Bijmannenzie je zewelvakercasualdragen.Maardie inburge-ringheeft veel tijd inbeslaggenomen.”
� • M • DE MORGENmaandag 29 april 2013
Eenentachtig jaar oudzijn,meer dan vijftigjaar geleden enkelekleine rollen hebbenvertolkt inGroot-Brittannië en tochna jeactes de présence nogaltijdworden opge-
wacht door fans.Het overkwamBettineLeBeau ookwoensdagavondweer, bij deopnames vanhet Eén-programmaDeneus vanPinokkio. Daarin vertelde ze hoeze als twintiger af en toe opdook inTheBennyHill Show. In de JamesBondfilmDr.No speelde ze danweer de assistentevanprofessorDent.“Enkele jaren geleden schreven de
fansmeplotsweer aan, nu lijkt het alsofik helemaal terug in de showbusinesszit”, gniffelt Le Beau, haar grote hoedonder de arm. Ze is niet vanplan omhetimagodat ze opbouwde in de jaren zestigop te geven.Dus tekent LeBeau (een ver-bastering vanLebow, de achternaamvanhaar eerste echtgenoot) haar onderlipmet lippenstift gewoon zelf verderwaardie inwerkelijkheid eindigt. Nochtans isLeBeaude eerste om te ontkennendathet haar sensualiteitwas die haar ophetgrote en kleine schermbracht. “De rollendie ik speelde, kreeg ik omdat ikmeer-dere talen spreek of omdatmijn humo-ristisch karakter zich ertoe leende.”
Geen meisjesdroomToch eindigde LeBeau’s carrière alscomediennenog voor ze echtwas begon-nen, hoewel ze naar eigen zeggendekans kreeg ommee tewerken aan come-dyshows in LasVegas. Ze deedhet nieten koos haar echtgenoot, die gokver-slaafdwas, bovenhaar carrière. “Ik zouhetmeteen opnieuwdoen. Er zijnmen-sen die acteren in hunbloedhebben, dieniets anderswillen. Zijmoeten er allesvoor opgeven”, vindt LeBeau, die sindshaar twaalfde inGroot-Brittanniëwoont.“Bijmijwas het anders. Ik zag gewoongraagmijn eigen foto in de krant. Dagenzoals vandaag,waarop iedereen zo vrien-delijk is tegenmij, vind ik fantastisch.”Hetwas dan ooknooit demeisjes-
droomvandeAntwerpse LeBeau omnaarGroot-Brittannië te verhuizen en ereen acteercarrière na te streven.Alsachtjarig Joodsmeisje kwamze in 1940samenmet haar broer enmoeder terechtin het concentratiekampvanGurs(Frankrijk).Met behulp vanhetOeuvre
de Secours auxEnfants kondenhaarbroer en zij nog datzelfde jaarweer ont-snappen. Richting Zwitserland,was debedoeling. Al viel dat plan in hetwatertoenhun gidswerd gedood, eenweekvoor ze de grens zouden oversteken.
Delen“Misschienwas datwel hoe hetmoestgaan”, denkt LeBeaunu. “Wieweet hadmijn vader ons na de oorlog anders nooitteruggevonden enwoonde ik dannunietin Londen.Ach, ikmaakmezelf vaakzulke dingenwijs. Zo vertel ikmezelf alvan kindsbeen af datmijn begin slechtwas,maar datmijn eindemooi zal zijn.”Le Beau laat dan ook amper eenmoge-lijkheid onbenut omnuopenbaar te ver-tellen over haar leven tijdens deTweedeOorlog. Ze is danwel overlever vandeHolocaust, zoals LeBeau geregeldwordtaangekondigd, ze is niet de enige.Wel isze een vandeweinigen die er een car-rière als sprekermee opbouwde.Dat komt door demanierwaarop ze
naar het leven kijkt, denkt LeBeau zelf.Ze ziet volgens haar vooralwatmensengoed doen. “Achteraf bekeken zijn hettrouwens vaak de slechte dingendie jeoverkwamendie je aanhet nadenkenzetten en vooruitstuwen. Ja, zo denk ikook over de oorlog. Als ik vertel over hoehet eraan toeging, heb ik het dan ookniet
over het gedrag vandeDuitsers. Ikwijser altijd op dat er ook zoveel goedemen-senwaren, zoals zij diemijn leven red-den.”DaaromdistLeBeaubijvoorbeeld stee-
vasthet verhaal opvanhoededertig kin-derendie eenbarakdeelden inGursdehompbruinbrooddie zedagelijks kregeneerlijk indertig stukkenbraken.Omdebeurtenmochtenzeeerst een stukkiezen,zodat iedereeneenshet grootste kreeg.“Als jij als student zoiets zouhoren, zou jejezelf danookniet voornemenomeen
goedmens teworden?Maardehuidigegeneratie jongerenhoort zulkedingennogamper. Ze zoudenbeter les krijgen insociale communicatie.”Dat zemisschien oudwordt als ze zo
naar de jeugd kijkt, daarwil Le Beaunietvanweten. “Ik vondhet altijd al belang-rijk dat jongeren zulke dingen leerden.Zij zitten tenslotte klaar omdewereld tebestormen.”Al hoopt LeBeaudat datooknog altijd een beetje voor haar geldt.Zodatmensennamijn kunnendood zeg-gen: ‘Wat een zonde.’”
Bond en Benny stuwen Bettine
‘Enkele jarengeledenschrevenfansmeplotsweeraan, ennuzit ikprecies terug indeshowbusiness’Bettine le Beau
Smoking voor vrouwen maakt comeback
‘Eensmokingspreekt totdeverbeelding,meerdaneenmini-jurk’Hannelore KnutsontWeRpSteR
Le Smoking (1967) van YvesSaint Laurent. HanneloreKnuts gaat de ontwerper nuachternamet een eigencollectie. © HoLLandSe Hoogte
Bettine Le Beau heet ze. Haar rolletjes in een JamesBondfilm en The Benny Hill Show bezorgden de antwerpsezoiets als eeuwige roem. al is het vooral de openheid overhaar leven als Joodse tijdens de tweedeWereldoorlog diehaar nu in de aandacht houdt. Sjoukje Smedts
●De Joods-BelgischeBettineLe Beauwistte ontsnappenuit eenconcentratie-kamp en kwamzo in Londenterecht.© RV /WouteRVan VooRen
ActeurTerenceStampmagdanwel eenechtsixtiesicoonzijn - hijwerdooit ‘deEngelse JamesDean’ genoemd -maaralhoewelhij dit jaar 75wordt, is hij nog steeds inerg goedendoen.Datblijktuit zijn glansrol in Song forMarion, eenemotioneeldramaover ziekte, dood,enverzoening.
Jan TeMMerMan
Arthur (rol vanTerenceStamp)houdtheel veel vanzijnechtgenoteMarion (rol
vanVanessaRedgrave).Zij is termi-naal ziek,maarhijwilhaarblijvenverzorgenenbeschermen.Tegelijkvindthijhetmaarniksdat zijzoveel tijdenenergie steekt inhetplaatselijkeamateurkoor.AlsMarionoverlijdt,moetArthurvoorzichzelfbeslissenhoehetverdermoetmetzijn leven.Het is eenstandaardvraag -
“Waaromaanvaardt iemandeenbepaalde rol?” - enhet levertdusmeestal voorspelbare reactiesop.Inhetgeval vanTerenceStamp(°1938) enzijnkeuzevoorSong forMarionvolgt eenuitgebreid, ver-rassendpersoonlijkantwoord: “Ikhebeenmanager inLA,BethHolden-Garland.Het is eenhalfmirakeldat zemij als cliënthoudt,want ikwijsheel veel filmsaf.Opeendagverteldezemijovereen
scenariodat zemenietdoor-stuurdeomdatzedachtdathetniets voormijwas.Dat isnormaal.Eenmaand laterhadzehetopnieuwgelezen.Dat isongebrui-kelijk. Ik lashetdusopmijnbeurt.Ik twijfeldewant ikwasniet zekerof ikweldegeschikteacteurwas. Ikpraatte erovermetmijnbestevriend inLonden,HerbertKretzmer,diehetEngelse librettovoorLesMisérables schreef.Hij zagmaaréénprobleem:dat ikhiermeeeendeurzouopenen,dienietmeerkongeslotenworden.Hij zei: ‘Demensenzullenvoortaanwetenhoeoud jewerkelijkbent’ (lacht).Maarzelf twijfelde ikvooralomdathetzo’nmooienontroerendverhaalwasovereengewoneman.En ikbenniet echtgoed ingewoonzijn.UiteindelijkheeftPaul (scenarist enregisseurPaulAndrewWilliams, jt)mijovertuigd.Volgenshemwas ikperfect voorderol.Maarerwasméér. Indertijdhad ikneegezegdtegendeverfilmingvandemusicalCamelot (uit 1967, vanJoshuaLogan, jt), omdat ikonzekerwasovermijnzangstem. Ikhebmijdataltijdbeklaagd.Toen ikhoordedatVanessaRedgrave,die inCamelotderol vanGueneverevertolkte, zoumeespelen inSong forMarion, datmijnpersonageArthurheette endatookgezongenmoestworden,leekhetwelalsof ikablessing fromtheuniversehadgekregen. Ikkondusnietweigeren.Erwasnogeenzeerbelangrijke
reden,namelijkdat ikderol vanArthurkonspelenalsmijnvader.
Hijwasemotioneel zeergesloten.Alsmatroosbij dekoopvaardijhadhij tijdensdeTweedeWereldoorlogdriekeer schipbreukgeleden.Toenikoudgenoegwasommijnvaderecht te lerenkennen,washetalsofdeglansvanzijn levenwasverdwe-nen.Deenige liefdediehijnogkonopbrengen,wasvoormijnmoeder.Net zoalsArthur inde filmalleenliefdevoelt voorMarion.”
arthur is aanvankelijk een‘grumpy oldman’. Zijn evolutiemaakt het boeiend.Stamp: “Ja,datwas inderdaaddeuitdaging.Dit ishet verhaal vaneenmandiezijneigenstemmoetvin-den.Niet alleen letterlijk, ookfiguurlijk.De liefdediehij voorMarionvoelt, zitweldegelijk inhem.Maarerzijnookanderemen-
sendiebehoeftehebbenaandieliefde.Zoals zijnzoonJames.Toenmijnvader stierf, ismijn
moederookgrotendeelsgestorven.Zijwasnochtanseenkrachtige,vitalevrouw.Evenextravert alsmijnvadergeslotenwas.Zehad-densamenvijf kinderenopdewereldgezet.Nadedoodvanhaarman, zagmijnmoedergeenredenomvoort te leven.Dat isnetwatArthur indeze filmwelzaldoen.Alsacteurwilde ikArthurabso-
luutniet spelenals: ‘Ikgedraagmijnors,maareigenlijkben ikheelaardig’. Ikhaathetalsacteurszoietsdoen.Arthur isniet aardig,maarhatelijk.Reallynasty!Enhetpubliekmoethemookzoervaren.Anderszoudeevolutievanhetper-sonagenietwaarheidsgetrouwendusookniet geloofwaardigzijn.”
eigenlijkmoet arthur vooralzichzelf overtuigen dat zijnleven niet voorbij is.“Ja, en daarin schuilt precies deschoonheid vanhet scenario.”
Degespannen verhoudingtussen arthur en zijn zoonJames is ook zeer belangrijk.“Mijn scènesmet Chris(Christopher Eccleston , jt)warenergmakkelijk,wantmijn eigenvader heeft ooknooit gezegd dathij trots opmijwas. Tochniettegenmij. Toen ik vertelde dat ikacteurwildeworden, zei hijalleenmaar: ‘People like us don’tdo things like that’. En eigenlijkbedoelde hij dat goed.Hijwildemij de ontgoocheling besparen.”
Hoe is de zangscène verlopen?Hebt u het live voor een volletheaterzaal gedaan of was dateen beetje filmmagie?“Wehebbenhet gedraaid zoalshet in de film zit enhet stond er inéén take op.Hetwas de avondvande laatste draaidag enwehaddenniet veel tijdmeer.”
Wel riskant, want zonder diescènewas er geen film.“Ikweethet. (lacht).Hetwaseensoort transcendenteervaring.Astateof grace.Zingen is totaalandersdanpraten,maardeemo-tieswarener toen ik ‘Goodnight,MyAngel’ vanBilly Joel zong.Enzewarenecht.Dat isniet ietswateenacteurzomaarkanoproepen,maarhetmoest toenwelgebeuren, tus-sen ‘Action!’en ‘Cut!’.Hetwasbui-tengewoon.Netalsdehele film. Ikhadsnelbegrependathetbij dezefilmnietommijnvakmanschapofmijn talentalsacteurdraaide,maarommijncarrièrealsman.Ikwilniet sentimenteelklinken,
maarVanessaRedgravehad inhetjaarvóórzij deze filmdraaide,haardochter, zusterenbroerver-loren.Toen ikVanessaopdesetontmoette,wasmijneerstegevoel:ikmoeterzijnvoorhaar.Datwasde triggervoormijnvertolkingalsArthur. Ikwilhierniet voorVanessaspreken,maarvolgensmijheeft zij alhaarverdriet inhaarvertolkinggestopt.Weheb-bendaarnooitmetelkaarovergesproken.Dat zouhetalleenmaarzwaardergemaakthebben.”
Song for Marion, vanaf 01/0�in de bioscopen.
‘Ik ben nietgoed ingewoon zijn’
● Stampputte uit zijn verleden voor zijn rol als Arthur in Song forMarion. © RUNE HELLESTAD/CORBiS
M • �DE MORGEN • maandag 29 april 2013
Hoe winnen?Stuur een mail met als onderwerp ‘Flat Earth Society’ [email protected] en beantwoord volgende vraag“Hoeveel vrouwelijke en hoeveel mannelijke leden teltFlat Earth Society?”
De Morgen geeft weg:
'Flat Earth Society' viert zijn 13e verjaardag met 13 concerten in 2013. Gewapend met 13 nieuwe nummers, 13jaar ervaring en een gloednieuwe cd ’13’ gaat Flat Earth Society op tour. Ze spelen hun jubileum exact 13 keer(hoe kan het ook anders) en gaan daarbij Nederland, Luxemburg, Frankrijk en Engeland op hun kop zetten. Uiter-aard spelen ze ookheelwat concertenop eigenbodem, opdehipste plekken inVlaanderen. Alle info opwww.fes.be
Te winnen: 13 duotickets voor Flat Earth Society op vrijdag 3 mei in Vooruit Gent om20u en album 13.
van Flat Earth SocietyWin een duoticket en cd
Het witte doek kleurt grijsNatuurlijk is ouderdom geentaboe in de bioscoop. Kijkmaar naar het succes vanAmour van Michael Haneke.Maar dergelijke films blijventoch wel uitzonderingen. Vaneen film als Song for Marion(zie hierboven) moet trou-wens niet verwacht wordendat ‘de kids’ er op zaterdag-avond massaal heen zullengaan. Er is echter een ‘unser-ved audience’, dat misschienniet altijd beseft dat er tus-sen Iron Man 3 en The Hang-over Part III ook nog anderefilms, hoe kortstondig ook,het bioscoopscherm halen.Dat publiek herkent zekerwat Hollywoodlegende BetteDavis ooit zei: “Old age ain'tno place for sissies” (“Ouder-dom is niet voor watjes”). Dieboutade wordt gebruikt inde komedie Quartet (release:22/05), het regiedebuut vanDustin Hoffman. De locatie iseen Brits home voor gepen-sioneerde operazangers enmuzikanten (met rollen vooro.a. Maggie Smith, MichaelGambon en Billy Connolly).Allemaal artiesten met bijbe-horende grote ego’s en datblijkt er, met ouder worden,
niet beter op te worden. Metsarcastische sneren als “Yoursinging brought tears to myears” als resultaat.Ook in de komedie ParentalGuidance (release: 01/05)spelen oudjes een hoofdrol,want hier moeten opa enoma (vertolkt door BillyCrystal en Bette Midler) eentijdje voor hun kleinkinderenzorgen. Niet makkelijk alsblijkt dat een van hen aan hetHAS (High AchievementSyndrome) lijdt.Veel ernstiger van toon isdan weer The Company YouKeep (release: 08/5), de poli-tieke thriller van Robert Red-ford over een man die nadertig jaar toch nog inge-haald wordt door zijn verle-den, meer bepaald zijnbetrokkenheid bij de links-ra-dicale actiegroep WeatherUnderground. Wie zich nietdoor het verzamelde acteer-talent van veteranen zoalsRedford, Susan Sarandon,Julie Christie en Nick Nolteaangesproken voelt, kan nogaltijd gaan kijken voor ShiaLaBeouf als de jonge journa-list die in dat verborgen ver-leden gaat spitten. (JAN T.)
Acteur Terence Stamp bezingt leven en dood in ‘Song for Marion’
‘Ikbegreepsneldathetbijdezefilmnietommijnvakman-schapofmijntalentalsacteurdraaide,maarommijncarrièrealsman’
![Nieuwsbrief januari 2017.pub - Publisher - VPIJ · ^, K Z t l P } s ] o ] P Z ] ] i v l } u K í ò i v µ ] i o X Z L sW/: v Z P v o [ ] v Z](https://static.fdocuments.nl/doc/165x107/5f0781597e708231d41d50ab/nieuwsbrief-januari-2017pub-publisher-vpij-k-z-t-l-p-s-o-p-z-i.jpg)
![˘ ˇˆ · lPn¾w ¹{ l ¾tIl· m\l?sI k nP¢ uBin wLx]k x] ! l imFx sn!x i¦g s¤w|lP k g s lPgPk nIk k i¤sz sm x]k mWtIl g s§ sg?x i.t.i.w. heij.k lPmon|izp>l?rk in sg](https://static.fdocuments.nl/doc/165x107/5e88b1e2cf964b2c3c4cb854/-lpnw-l-til-mlsi-k-np-ubin-wlxk-x-l-imfx-snx-ig-swlp.jpg)
