| Jaargang 40 | 31 oktober 2019 · concludeerde de gemeente jaren geleden zelf ook al, maar er...

English sectionP11-16

Heet hangijzer: de procedure voor decaansbenoeming

Conflict tussen universiteitsraad en college van bestuurEr is een conflict ontstaan tussen de universiteitsraad en het college van bestuur. Heet hangijzer: de nieuwe procedure voor de decaansbenoeming waarin staat dat het voltallige college van bestuur voortaan lid is van de benoemingsadviescommissie (BAC). Tot nu toe zat alleen de rector daarin en dat wil de U-raad zo houden. Het conflict – geschil in juridische termen – ligt nu op het bord van de Raad van Toezicht.

Er lagen twee brieven op tafel tijdens de jongste universiteitsraadvergadering, een van de raad zelf, een van het college, er was een schorsing, er waren irritaties. Uiteinde-lijk kwamen de partijen er vorige week niet uit en ligt het geschil over de nieuwe proce-dure decaansbenoeming nu bij de Raad van Toezicht. Die moet onderzoeken - conform het reglement van de universiteitsraad - of een minnelijke schikking mogelijk is. Lukt

dit niet dan gaat de zaak naar de landelijke geschillencommissie medezeggenschap.

De discussie loopt al een tijd en het voorstel van het college van bestuur is al op een paar punten aangepast. Zo is het niet meer de rector die samen met de HR-directeur de sollicita-tiebrieven selecteert, maar blijft dat een taak van de hele BAC. Verder blijft het college bij zijn punt dat er twee kandidaten (mits aan-wezig) moeten worden voorgedragen, maar is de toevoeging geschrapt dat dit een interne én externe moet zijn. En mocht het college een goede interne kandidaat op het oog hebben, dan zal er niet extern geworven worden, maar komt er - op verzoek van de raad - een open interne procedure. Maar die aanpassingen hebben de angel niet uit de discussie gehaald. Grootste pijnpunt blijft het feit dat voortaan niet alleen de rector maar alle drie de collegeleden deel uitmaken van de benoemingsadviescommissie. Het is buitengewoon vreemd dat het college zichzelf gaat adviseren, betoogde raadslid Raymond Luja namens de hele U-raad. Immers: de BAC

Hardly complaints to confidential advisorIn particular foreigners submitted complaints to the confidential adviser for students in 2018. Most of the complaints concerned discrimination and sexual intimidation. A total of 46 students contacted the adviser.

“That is an increase compared to previous years,” says Wendy Geijen, confidential advi-ser for students, during the plenary meeting of the University Council last week. “We think that this is because people are more aware of the existence of the confidential adviser.”Although there is an increase, “I think that 46 is not a lot,” says Laurens Bierens, Univer-sity Council member for Dope. “How can we further improve the awareness of the confi-dential adviser?” Awareness should indeed be

improved, thinks Kim Kuypers, University Council member for the academic staff. “It could also

be that the number of complaints has risen because the number of students has incre-ased.” Geijen: “There will certainly be more than 46 cases. But this is not the only place where stu-dents can turn to for advice. The most impor-tant thing is that we create an open culture at the university, that people dare to come for-ward. We already focus a on this a great deal on the website, saying that it is a safe place to come and talk.”The majority of the complaints are from foreign students (70 per cent) and six out of ten complaints are from women. Disrespect-ful or dishonourable behaviour by professors, supervisors or physicians (13 per cent), sexual harassment (13 per cent), and discrimination (11 per cent) are the most frequent topics.

Yuri MeesenLees verder op pagina 3eng

www.observantonline.nl | Jaargang 40 | 31 oktober 2019

Onafhankelijk weekblad/Independent weekly Maastricht University

9

PAGINA 3 Verhuizen gaat bij de UM tegenwoordig met een elektrische bus PAGINA 8-9 Masterstudent Fasos maakt fototentoonstelling in Eijsden met foto’s van amateurfotografen in het Duitse leger van de jaren dertig en veertig PAGE 16 PhD-candidate Mathilde Kennis loves to dress creatively and playful.

nl

2 | Observant 9 | 31 oktober 2019

nl

Er is hier gemopperd en ge-mea-culpa’dBen jij iemand die altijd een negen wil halen, vroeg laatst iemand aan mij. Ooit, toen ik pas hoofdredacteur was, nu meer dan twintig jaar geleden, ging ik voor die negen, iedere week weer. Maar al na een paar maanden ontdekte ik dat het een recept was voor veel stress en een voortdurend gevoel van tekortschieten. Soms, zo leerde ik van mensen die al langer meeliepen, moet je tevreden zijn met minder. En die enkele keer dat je een negen of een tien haalt – ernaar streven is goed, zolang het niet te krampachtig gebeurt – duik je met de hele

redactie de kroeg in.Dus ik zei nee, ik ben geen perfectionist. Ik wil graag een goeie en mooie krant en site maken, en volop aanwezig zijn op de social media, maar besef ook dat er mede onder druk van de wekelijkse deadline fouten en foutjes worden gemaakt. Uiteraard doen we er alles aan om de kans daarop zo klein mogelijk te maken, maar waar gehakt wordt, vallen spaanders. Afgelopen nummer haalden we geen negen, tenminste niet voor de achterpa-gina. Daar was iets enorm misgegaan, ontdek-ten we toen de papieren krant al lang en breed uit was. Er stond naast de juiste tekst, en op

de juiste foto, een frag-ment uit een

vorige afleve-ring, een quote

die helemaal niet van de student in

kwestie was. In de quote vertelde de

geïnterviewde dat hij, toen hij eenmaal uit de kast was, een

stuk zelfverzekerd werd, ook over zijn kleding-

keuze. Prima natuurlijk, maar raar in een verhaal van iemand anders.Hoe dat kon gebeuren? We hebben elkaar diep in de ogen gekeken, er

is gemopperd en ge-mea-culpa’d en beloofd dat dit eens maar nooit weer was. De pdf van

de papieren krant die wekelijks op de site verschijnt, hebben we meteen aangepast. U vindt deze week een rectificatie in de krant (op de site stond overigens wel het juiste verhaal). Student Emma van Tuyll, die zelf nog niets had laten horen omdat ze Observant online had gelezen, is acuut verwittigd en overladen met excuses. Haar reactie was geheel in lijn met het beeld dat ze in het desbetreffende arti-kel had geschetst: een relaxte, zelfverzekerde jonge vrouw die er geen punt van maakt als anderen haar een beetje vreemd vinden. “Kan gebeuren”, klonk het opgeruimd. Over ruim in je vel zitten gesproken.

Riki Janssen

Hailemoal gelukt

Zie je het voor je? Beppie Kraft en Frans Theunisz die de Italianen en Chinezen van de Universiteit Maastricht een cursus Mestreechs geven? Hen leert hoe je een biertje bestelt, de weg of een tuutje vraagt, aan een Sjeng uitlegt dat je in je thuisland

nog nóóit hebt gefietst en de regels dus niet kent. In Groningen zien ze er de meerwaarde van in. Daar vindt deze week de broescur-sus ‘Gronings haailmoal op zien Engels’ plaats voor alle internationale studenten. Maar wat is dat: haailmoal? We bellen RTV Noord. Een telefoniste: “Haailmoal? Ik denk ‘eenmaal’, maar ik weet het niet zeker.” Dan een belletje naar Goffe Jensma, hoog-leraar Friese taal- en letterkunde aan de Rijksuniversiteit Groningen, verbonden aan het Centrum Groninger Taal en Cul-

tuur en spreker tijdens de cursus. Er gaat in eerste instantie geen belletje rinkelen, maar hij belooft er op terug te komen (en doet dat ook). Onze hoop is gevestigd op Google. De zoekmachine maakt er ‘hailemoal’ van: helemaal. Intussen hebben de collega’s van zusterblad UK binnen een halfuur geretweet. “Wij gaan ook voor ‘helemaal’. Maar het Gronings woordenboek geeft geen uitsluitsel. Broezen is rijden, racen, scheuren. Broescursus is dus een stoom-cursus Gronings geheel in het Engels.” Hailemoal gelukt.

Een grappig voorval, een opvallend nieuwtje, iets interessants wat elders in het land gebeurde: het staat in deze rubriek.

De DDB, taalmaatjes

voor ambtenaren

De regering wil een ‘Direct Duidelijk Brigade’ van honderd experts die brieven van de overheid begrijpelijker moeten maken. Volgens het kabinet zijn er 2,5 miljoen Nederlanders die niet altijd cho-

Handhaaft handhaving?

“Wij van fietshandhaving doen niets aan foutief gestalde dan wel hinderlijk gepar-keerde fietsen. Dit is door de politiek vastgelegd.” Deze reactie kreeg een burger

onlangs toen hij/zij de gemeente Maas-tricht vroeg om opheldering over het fietsbeleid. Er stonden voor de zoveelste keer asociaal gestalde fietsen voor zijn/haar deur. Politieke partij PVV bracht de melding in bij het college van burgemees-ter en wethouders, want ‘wat voor beeld geeft zo’n mededeling’? En waar blijft al dat geld dat voor de problematiek van fietsenoverlast wordt uitgetrokken en dat “overduidelijk niet naar de handhaving ervan gaat”? De formulering is “ongelukkig” gekozen, geeft burgemeester Penn-te Strake toe in een schriftelijke toelichting. Maar feit is nu eenmaal dat verkeerd gestalde fietsen niet meer worden verwijderd (al jaren niet meer). Het beleid is veranderd in ‘aanspreken’: foutparkeerders worden direct aangesproken op hun gedrag zodat deze alsnog gebruik kunnen maken “van de aanwezige stallingsvoorzieningen”. Echt effectief is die aanpak nog niet, dat concludeerde de gemeente jaren geleden zelf ook al, maar er wordt voorlopig nog niets aan veranderd.

cola kunnen maken van de schrijfsels die op de deurmat vallen. Dat ligt niet (altijd) aan hen, dat ligt ook aan de schrijvers. Dus: op cursus. De gemeente en de pro-vincie kunnen als eerste een bezoek van de taalmaatjes verwachten. Wij vragen ons af of het project daarna wordt ‘uitge-rold naar’ universiteiten en hogescholen. Dat zou geen slecht idee zijn. Laatst kreeg de hele Maastrichtse univer-sitaire gemeenschap een mededeling van het college van bestuur voor de kiezen over Canvas: “(…). Na een grondig proces van testen en het spiegelen van diverse systemen tegen onze educatieve context, bleek Canvas in het aanbestedingsproces het beste te voldoen aan de eisen van de Universiteit Maastricht (UM) en aan te sluiten op onze PBL-structuur.” Voor de liefhebber: de rest van het verhaal vindt u in uw inbox, zoek op 10 oktober 2019. Journalisten leren altijd te schrijven met oma of de buurvrouw in het achterhoofd. Wetenschappelijk of ambtelijk jargon is not done voor een breed publiek. Dus beste heren en dames van het kabinet, stuur in elk geval dat hulppakket met voorbeeldbrieven en die woordenlijst met alternatieven voor ambtelijk jargon naar alle overheidsinstanties, inclusief de semi-tak. Scheelt een slok op een borrel.

Iedere week schrijft de hoofdredacteur over het leven op de redactie. Eerdere afleveringen op www.observantonline.nl

31 oktober 2019 | Observant 9 | 3

nieuws nl

kunst en muziek centraal. De laatste twee jaar komt het met enige regelmaat voor dat een student weigert een film te zien of een roman of een gedicht te lezen. Polanski’s Macbeth? Nee, want hij heeft een minderjarig meisje misbruikt. Een gedicht van Ted Hughes in het kader van poëzie en ecologie? Nee, want hij heeft zijn vrouw Sylvia Plath stelselmatig bedrogen en de dood ingejaagd.Altijd zeg ik dan dat ik niemand wil dwingen iets te zien of te lezen. Altijd ook probeer ik hierover een discussie te beginnen, een discussie die volgens mij bij uitstek past in de context van een liberal arts-programma. Maar het probleem is dat die discussie nooit echt van de grond komt, zoals zelden wan-neer morele oordelen de aanleiding zijn. Dat het nooit over de werken zelf gaat, maar altijd over de kunstenaars zelf, maakt de discussie ook al niet makkelijker.

Elke tijd kent zijn eigen beeldenstorm. Ook in de zestiende eeuw ging het niet om de beelden zelf, maar vooral om de groep waartoe de makers behoorden. In onze tijd lijken heftige beeldenstormpjes elkaar in snel tempo af te wisselen. Nu speelt er zich een af in de context van Me Too, bovendien met terugwerkende kracht. Dat studenten zich ‘safe’ voelden omdat ik hun morele oordeel accepteerde en ze iets anders mochten kiezen, daar kan ik met enige moeite nog inkomen, maar als daarover vervolgens geen echte discussie mogelijk is, dan vind ik dat een hoge prijs voor een gevoel van veilig-heid van de studenten.

Jan de Roder, universitair docent literatuur en kunst

Deze column is geschreven op persoonlijke titel

SafeVorig jaar las ik in een studentenevaluatie van een van mijn blokken dat de studenten zich ‘safe’ hadden gevoeld tijdens de onderwijs-bijeenkomsten. Nu zult u misschien denken: mooi toch? Nou nee, ik kreeg onmiddellijk een erg ongemakkelijk gevoel. Want dit was toch wat anders dan wat ik voorheen weleens las, namelijk dat studenten zich ‘comfortable’ hadden gevoeld. Maar ‘safe’? Hadden de studenten een begrip geleend dat we kennen van de Amerikaanse colleges? Het ideaal namelijk van een universiteit als ‘safe space’, waarin studenten niet worden blootgesteld aan racisme, extreem-rechtse denkbeelden, xenofobie, of fysieke en seksuele intimidatie.

Opeens realiseerde ik me waar de studenten aan dachten toen ze mij het keurmerk ‘safe’ verleenden. In mijn blokken staan literatuur,

Weinig meldingen vertrouwenspersoonHet zijn vooral buitenlanders die zich in 2018 meldden bij de vertrouwenspersoon voor studenten. De klachten gaan voornamelijk over discriminatie en seksuele intimidatie. In totaal klopten 46 studenten aan.

“Dat is een stijging ten opzichte van eerdere jaren”, vertelde Wendy Geijen, vertrouwensper-soon voor studenten, afgelopen week tijdens de

plenaire vergadering van de universiteitsraad. “Wij denken dat dat komt omdat de bekendheid van de vertrouwenspersoon is toegenomen.”Het gaat om een stijging, “maar ik vind 46 erg weinig”, zei Laurens Bierens, U-raadslid voor Dope. “Hoe kunnen we die zichtbaar-heid nog verder vergroten?” Die zichtbaarheid moet inderdaad beter, vindt ook Kim Kuypers, U-raadslid voor het wetenschappelijk perso-

neel. “Want het kan ook zo zijn dat het aantal meldingen is gestegen omdat het aantal studen-ten is gegroeid.” Geijen: “Er zullen zeker meer dan 46 geval-len zijn. Maar wij zijn niet de enige plek waar studenten zich kunnen melden. Het is vooral belangrijk dat er een open cultuur ontstaat op de universiteit, dat mensen durven te komen. Daarop concentreren we al erg op de website,

dat het een veilige plek is om te praten.”Het merendeel van de klachten komt van bui-tenlanders (70 procent) en zes van de tien mel-dingen komen van vrouwen. Respectloos of niet integer gedrag van professoren, supervisors of artsen (13 procent), seksuele intimidatie (13 procent) en discriminatie (11 procent) zijn de meest voorkomende onderwerpen.

YM

draagt twee kandidaten voor waarna het voltal-lige college van bestuur een keuze maakt. “Dit heeft zijn weerslag op de onafhankelijkheid en geloofwaardigheid van de BAC waar tot dusverre afgevaardigden uit de faculteit in de meerderheid waren.” Los daarvan, zo ging Luja verder, is dit in strijd met het Bestuurs- en beheersreglement van de UM (BBRUM). Opnieuw wees hij op het woord ‘een’ in het huidige artikel 2.17, lid 3 van de BBRUM: “Ter voorbereiding van de benoeming van de decaan stelt het college van bestuur na overleg met het bestuur van de faculteit een benoemingsadviescommissie in, waarvan een lid van het college van bestuur

deel uitmaakt.” ‘Een’ slaat volgens de raad terug op een absoluut aantal en niet ‘tenminste een’ zoals de stellige overtuiging van het college is. Luja: “In 2007 is de BBRUM aangepast zodat er meerdere studentleden in het faculteitsbestuur zouden kunnen toetreden. ‘Een’ is toen ver-vangen door ‘op zijn minst een’.” Hij wil maar zeggen: een was dus echt slechts één.Het college van bestuur liet op zijn beurt weten dat de samenstelling van de selectiecommissie (een student, een OBP-er, en twee wetenschap-pelijke stafleden uit de faculteit, drie college-leden en een decaan van een andere faculteit) een “mooie balans” is tussen het “facultaire en universitaire perspectief ”. Om eraan toe te voegen dat de instelling van een BAC, zoals eind jaren negentig opgenomen in de BBRUM, niet vereist is door de WHW, de Wet op het

Hoger onderwijs en Wetenschappelijk onder-zoek. Met andere woorden: de keuze om wel een benoemingsadviescommissie in te stel-len – iets wat voorgangers hebben bepaald – is een “collegiaal gebaar”. Diezelfde WHW stelt dat het college het voor het zeggen heeft in decaansbenoemingen, schrijft het college aan de U-raad. “Het is en was aan het college van bestuur om te bepalen hoe deel te nemen aan de selectieprocedure: met een lid, met twee of het hele college.” Uiteindelijk kwam het tot een schorsing, waarin de universiteitsraad zich vertrouwelijk beraadde en besloot om het standpunt niet te wijzigen. Dat deed het college evenmin, waarna raadsvoorzitter Amanda Kluveld concludeerde dat er een verschil van mening was en het zaak was om dit geschil aan de Raad van Toezicht

voor te leggen. Rector Rianne Letschert, dui-delijk not amused, vroeg zich af of dat de juiste weg was. “Ik ken uw regels niet van buiten, we moeten dat nakijken.” Een raadslid wilde nog weten hoe het nu verder gaat met de inmiddels gestarte procedure voor een nieuwe decaan van de faculteit Health Medicine and Life Sciences. De BAC daar is samengesteld op basis van de nieuwe regels, dus met drie collegeleden. De procedure wordt gestopt en er komt een BAC op basis van de oude regels, aldus de rector. De werving zal zowel intern als extern plaatsvinden, want de oogst na een eerste interne ronde was niet groot genoeg.

Riki Janssen

Vervolg van pagina 1

CvB: “BAC instellen is collegiaal gebaar”

De groene verhuiswagen, links Alex Elissen, rechts Jarka van der Meulen Foto: Joey Roberts

Drie dagen op een accuSpeciaal voor de Universiteit Maastricht kocht verhuisbedrijf UTS Bernardt afgelopen zomer een 100 procent elektrische verhuiswagen. “Daar kunnen we honderd kilometer mee rijden”, legt verhuizer Jarka van der Meulen uit. “Dat komt voor ons neer op drie dagen.” ’s Nachts gaat de bus aan de oplader bij het Duboisdomein 30. Van der Meulen en collega Alex Elissen zijn al zo’n vijftien jaar het vaste verhuizersduo van de Universiteit Maastricht. Elke dag zijn ze ergens op de UM aan het sjouwen. “We hebben elk stuk meubilair al zeker zes keer in de handen gehad. We horen bijna zelf bij het meubilair”, lachen de mannen. Hoe zo’n elektrische bus rijdt? “Goed!”, klinkt het in koor. “Het is een automaat, dus dat is fijn”, zegt Elissen. “Verder is de bus stil, dus je moet extra goed opletten. Fietsers horen je niet aankomen.”Met de elektrische bus doen ze alle kleine verhuizingen van de UM. “Als er examens zijn, zorgen wij ervoor dat het juiste meubilair op

de juiste plek staat.” Bij grote klussen krijgen ze hulp. “Volgend weekend bijvoorbeeld zijn er open dagen. Wij halen alle tafels en stoelen

weg uit de twee mensa’s zodat er banners en statafels neergezet kunnen worden. Op maan-dag om elf uur moet alles weer op de juiste

plek staan. Dan gaan we met tien man om zeven uur ’s ochtends aan de slag.”

YM


dromennl

Alumni over hun dromen: zijn ze uitgekomen?

“Hij was zijn wilde haren kwijt en was ready to settle”

5 september 2015, Chateau Neercanne: “Ja Max, je denkt misschien dat je het zelf hebt bedacht, dat huis op Sint Pieter wat jullie vorige maand hebben gekocht. Maar niks is minder waar. Je bent gemanipuleerd. Het was een vooropgezet plan.” De getuige van Inge van Kan (35) trekt een vergeelde Observant uit haar binnenzak en begint het interview van de toen 19-jarige rechtenstudent voor te lezen. “Ik heb het naar mijn zin

in Maastricht. Daar zou ik later, nadat ik de rest van de wereld gezien heb, graag terugkomen. Sint Pieter lijkt me wel wat.”

Oud-student Inge van Kan

Inge krijgt een blos op haar wangen als ze de anekdote vertelt. “Ik had voorspellende gaven, denk ik.” Want hoewel zij uit Berg en Terblijt komt en haar man uit Heerlen, was het niet vanzelfsprekend dat ze uiteinde-lijk in Maastricht zouden terugkeren. “Na mijn studie European Studies, rechten bleek echt niks voor mij, ben ik naar Amsterdam verhuisd voor een master. Ik had een bijbaantje bij een handelshuis en daar ontmoette ik mijn vriend.” De vonk sprong over op een door Max georgani-seerde date die gepresenteerd werd als ‘afscheidsborrel’. “Er waren maar twee andere collega’s en die gingen al vrij snel weg.” Ze gaan aan de schar-rel maar Inge wil, zoals ze zestien jaar geleden in haar interview al droomde, de wereld zien en vertrekt voor maanden op reis. “Dat was niet lekker gepland, maar we hielden contact.” Als ze terugkomt is het gelijk dik aan. “Hij was zeven jaar ouder en dat vond ik interessant. Hij was open en ontspannen en wist wat hij wilde. Althans, dat dacht ik.” Maar hoe gek ze ook op elkaar zijn, de relatie komt niet echt van de grond. Er komen spanningen en uiteindelijk maakt Inge het zelfs uit.

“Hij was nog niet klaar voor een vaste relatie, wilde zich niet binden.” Als ze elkaar na een jaar op een festival bij de wc’s weer tegen het lijf lopen ziet de wereld er ineens heel anders uit. “Hij was zijn wilde haren kwijt en was ready to settle.” Vanaf dat moment gaat alles razend-snel. “Binnen anderhalve maand was ik zwanger en na de geboorte van onze zoon vroeg hij me ten huwelijk.”Door de gezinsuitbreiding wordt hun huis te klein en ze

doen een bod op een appartement in de Amsterdamse Rivierenbuurt. “De makelaar zei: tien mille extra en het huis is voor jullie.” Het loopt anders. “Het was een principekwestie, we voelden ons voor het blok gezet.” Ze gooien het roer radicaal om en verplaatsen hun aandacht naar Zuid-Limburg waar beider roots liggen. “We houden van de drukte in Amsterdam, maar genieten ook erg van de rust in het Limburgse land.” Ze kopen een totaal vervallen huis dat al drie jaar leeg staat van de erf-genamen van een overleden bioloog. “Wespennesten hingen op zolder en de orchideeën groeiden in de woon-kamer.” Acht maanden duurt de verbouwing van hun droomhuis. Ze reizen heen en weer vanuit Amster-dam. In de tussentijd trouwen ze op Chateau Neercanne.Maar wie denkt dat daarmee het Maastrichtse huisje boompje beestje verhaal af is, gokt verkeerd. Haar vriend vindt maar moeilijk een uit-dagende baan en ze missen de men-taliteit van de Randstad. “We leefden nog steeds met één been in Amster-dam waar veel van onze vrienden wonen.” Na 2,5 jaar is de koek op. De weigering van de tuinman om

Nederlands te praten tegen Max, die ondanks zijn Limburgse afkomst geen Maastrichts kan, is de druppel die de emmer doet overlopen. “Ik ben er trots op dat we het hebben geprobeerd, maar op enig moment keken we elkaar aan en zeiden: dit gaat em niet meer worden.”En dus vindt het interview toch plaats in Amsterdam. In café Hoogendam, om de hoek van Inge’s werk bij amsterdam&partners. Ze is verantwoordelijk voor de Metro-pool Regio Amsterdam en probeert met gerichte campagnes voor meer spreiding te zorgen van toeristen. Ze woont inmiddels in Overveen, een dorpje dat aanschurkt tegen Haarlem en op fietsafstand ligt van ‘Amsterdam Beach’, zoals ze het strand van Bloemendaal aan internationale bezoekers van de stad probeert te verkopen. Ze heeft er best of both worlds: “Rust en ruimte, maar dichtbij de bedrijvigheid van de hoofdstad.” Ze is toe aan rust. “Mijn leven is flink in beweging geweest de afgelopen jaren, ik ben wel even klaar met alle veranderingen.” Ze wil vooral gaan genieten van haar kinderen Jack van vijf en Nora van drie. “Het zijn twee mensjes met eigen meningen en eigen vrienden. Ze blijven je ver-rassen. Laatst begon Jack me ineens uit te leggen waarom dinosauriërs zijn uitgestorven.” Maar als haar gevraagd wordt of het gezin compleet is blijkt ze toch een beetje verslaafd aan reuring. “Ik dacht dat we klaar waren maar ben sinds kort weer gaan twijfelen. Ik vind de familie te klein, wil nog meer chaos. Dus, als het ons gegeven is, nog één keertje dan.”

Niels van der Laan

Oud-student Inge van Kan in 2003

Foto: archief Inge van Kan

(On)vervulde dromenIn 2003 vroegen we Maastrichtse studenten naar hun toekomstdromen. Hoe staat het daarmee anno 2019? Zijn ze uitgekomen? In dit jubileumjaar (Observant wordt 40!) zoeken we hen, rond de veertig inmiddels, opnieuw op. Niels van der Laan was in 2003 als studentjournalist verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de portretten, en ook nu neemt hij een flink aantal voor zijn rekening. Behalve bovengenoemde alumni, vragen we ook oud-studen-tenjournalisten van Observant naar hun (on-)vervulde dromen.


nieuws nl

Resultaten Diversity and Inclusivity Grants

Van praten over ras tot netwerken voor vrouwenEen empowerment workshop voor niet-Westerse studenten, vrouwelijke academici die leren zichzelf en hun onderzoek beter te verkopen en een app waar studenten seksueel geweld kunnen melden. Het zijn enkele voorbeelden van wat er is gedaan met de UM Diversity and Inclusivity (D&I) Grants. De projectleiders presenteerden maandag tijdens een bijeenkomst in het Bonnefantenmuseum hun resultaten. Inmiddels zijn ook de beurzen voor 2019 verdeeld.

“Kaaa-ja!” Met een paar karatekreten hakt een jonge vrouw op haar ‘aanvaller’ in. Zo is het snel afgelopen met seksueel geweld, toch? Dat is niet de oplossing, zeggen de leden van Safety Awareness for Empowerment (Safe) na deze korte sketch in het Bonnefantenmuseum. “Het meeste seksueel geweld vindt niet plaats in een donker steegje, maar in iemands eigen huis, door iemand die je vertrouwt en leuk vindt.” Dus zochten ze met behulp van de D&I-beurs naar andere oplossingen. Er werd een zoge-naamde chatbot ontwikkeld voor slachtof-

fers van seksueel geweld. Er volgen in het nieuwe jaar workshops op iedere faculteit over ‘wederzijdse toestemming’ en er worden trai-ners gezocht voor het in Canada ontwikkelde Flipping the Script-programma, om vrouwen weerbaarder te maken.Twee studenten die deelnamen aan een ander project – Empowerment Training for People of Colour and People with a Migration Back-ground – vertellen hoe zij dankzij de training beter weten hoe ze moeten reageren op racis-tische opmerkingen. “Over ras praten is vaak moeilijk en ongemakkelijk, maar we moeten het wel doen.” Terwijl maandag de resultaten van de vorige beurzen gevierd werden, zijn de D&I grants voor 2019 al uitgedeeld. Een ervan gaat naar Retirement UM, een onderzoeksproject van prof. Aagje Swinnen. Zij gaat kijken hoe aca-demici die op het punt staan met pensioen te gaan, de transitie van werkende naar gepensio-neerde ervaren. “Hoe verandert de werk-privé-balans? In hoeverre identificeren zij zichzelf met het werk? Wat is de rol van de UM? Wat

Geen persbericht over migrantenonderzoek vanwege Wilders en Baudet?

Wie kreeg een beurs in 2018 en 2019?De Diversity and Inclusivity Grants zijn bedoeld voor innovatieve projecten die diversiteit, gelijkheid en ‘inclusiviteit’ promoten. In totaal is er jaarlijks 75 duizend euro voor beschik-baar. In 2018 kregen zeven projecten een D&I Grant: Empowerment Training for People of Colour and People with a Migration Background, Safe, Female Empowerment Maastricht University (vrouwennetwerk binnen de UM), People@UM (videoportret van de diverse mensen die op de universiteit rondlopen), Entrepreneurial Thinking for Female Resear-chers, Wiekent School (potentiële eerstegeneratiestudenten maken kennis met de universi-teit) en UM Sports for every body (meer diversiteit bij UM Sports).De beurzen van 2019 gaan naar Retirement UM, 1st Generation Academics (ervaringen uitwisselen tussen eerstegeneratiestudenten in verschillende fases – bachelor, master, PhD, staf), UM Heritage (videocampagne waarin mensen vertellen over het pad dat ze naar Maastricht heeft geleid), Women in data science (een conferentie over succesvolle vrouwen in data science) en het High School Summer College (gratis deelname voor twaalf scholie-ren uit de Euregio).

verwachten zij na hun pensioen, maar ook: met wie praten ze er nu over?” In september komt er een rapport uit waarin ook aanbevelingen staan hoe de UM de band met deze groep kan onder-

houden en kan voorkomen dat veel kennis en ervaring verloren gaat.

Cleo Freriks

Maakt de afdeling marketing en communicatie politieke afwegingen bij het al dan niet verspreiden van persberichten? Een studie over migranten is begin dit jaar niet breed bekend gemaakt, omdat populisten ermee aan de haal konden gaan. Nee, dat was niet de reden, aldus de woordvoerders.

Januari 2019. Jean-Paul Selten, psychiatrie-hoogleraar in Maastricht en psychiater in Leiden, heeft een studie gepubliceerd over het verhoogde risico op psychoses onder migran-ten. Selten wil graag dat er een persbericht wordt rondgestuurd en neemt contact op met de voorlichters. Hij krijgt echter nul op het rekest. De commu-nicatieafdeling vindt het “riskant”, is bang dat populisten als Wilders en Baudet de resultaten misbruiken. Aldus Selten. Uit zijn studie blijkt namelijk dat migranten met een zwarte huids-kleur het meeste risico lopen op een psychose: vier keer zoveel als de autochtone bevolking in het land van aankomst. Selten is “not amused”, maar dringt niet verder aan omdat hij het gevoel heeft dat hij voor een voldongen feit staat. Dat was niet het geval, zegt UM-woordvoerder Mark van der Linde, met wie Selten heeft over-legd. Van der Linde heeft scenario’s geschetst, zegt hij. “En bij de migrantenstudie was een daarvan dat populistische politici aan de haal gaan met de bevindingen. Je probeert je een beeld te vormen van hoe iets landt in de samenleving.” Het ‘populistische’ scenario was volgens Van der Linde niet de reden om geen persbericht te verspreiden. “Dat doen we nog maar zelden als het om onderzoek gaat. Het levert te weinig op. Voor Seltens studie hebben we wel journalisten bij de kwaliteitskranten persoonlijk benaderd. Trouw en de Volkskrant. Maar die zijn niet tot publicatie overgegaan.”Bij elk verzoek van onderzoekers, zegt Gert van Doorn, hoofd media-relaties, wordt een strate-gie uitgestippeld. “Als wij een interview weten te regelen in een kwaliteitskrant, is de kans op een genuanceerd verhaal groter. Tegelijk, omdat media elkaar volgen, kun je rekenen op een brede roll out.”

Waarom Van der Linde de scenario’s wel schetst, blijft eerst onduidelijk. Niet om in kaart te brengen wat wel en niet wenselijk is, zegt hij. Dat populisten de uitkomsten kapen, is niet per se iets wat hij wil voorkomen. Wel ziet hij als zijn taak om onderzoekers erop te wijzen wat er kan gebeuren.Valt dat te voorspellen? Soms wel, zegt Gert van Doorn. “Je weet wel welke thema’s gevoe-lig liggen.” Een paar jaar geleden had de afde-ling een interview bij NRC geregeld met Susan

Rutten [bijzonder hoogleraar islamitisch fami-lierecht]. Het woord ‘sharia’ zou geen enkele keer zijn gevallen tijdens het gesprek. Toch was de kop: Overheid moet oog hebben voor goede delen van shariarecht. “Dan weet je: dit gaat gedonder opleveren.”En dat gebeurde ook. Rutten stond ineens bekend als de ‘shariaprofessor’, ontving bedrei-gingen en in de Limburgse Provinciale Staten en de Tweede Kamer werden vragen gesteld. Later gaf NRC in een hoofdredactioneel toe,

aldus Van Doorn, dat de kop de lading niet dekte. “Dit is het spanningsveld waar we mee te maken hebben bij het wegzetten van onder-zoek.”Van der Linde: “Ook toen heb ik Rutten vooraf gewaarschuwd over wat er kan gebeuren. Maar het was geen reden om de pers niet op te zoeken.”

Maurice Timmermans

Thierry Baudet Foto: Wikipedia


terugblik op 40 jaar Observant

cultuurnl

zonder wederhoor

Film: Ready or not

Een riskante mix van humor en horror

middernacht een spelletje met de familie te spelen. Het blijkt geen hints of tikkertje. De familie, inclusief de nieuwbakken echtge-noot, maken jacht op Grace. En ja, ze mogen haar ook doden.

Wat is er mis met een spelletje?• De low budget horror-komedie kan de waardering wegdragen van niet de minsten: van Stephen King en R.L. Stine, als ook van regisseur Guillermo del Toro. Het is een film

Still uit Ready or not

De Maastrichtse rechtbank Foto: Wikipedia

Verhaal: Grace (Samantha Weaving) staat op het punt te trouwen met Alex (Mark O’Brian), maar het is overduidelijk dat de rest van Alex’ familie haar niet mag. Wil ze opgenomen worden, dan dient ze om

die het ook commercieel aardig doet. De opbrengst zit nu op 53 miljoen dollar, terwijl de film zes miljoen kostte.• Ready or Not, geregisseerd door het duo Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett, is een bizarre mix van zwarte humor en expliciete horror. Dat is een riskante combinatie want het een is vaak de dood voor het ander. Maar heel lang gaat dit in Ready or Not verrassend goed samen. Vooral de scènes waarin de huishoude-lijke staf gedecimeerd wordt, zijn hilarisch.• Een belangrijke reden waarom Ready or Not overeind blijft, is het personage van Grace, uitstekend vertolkt door Samantha Weaving. Niet de bekendste actrice, alhoewel ze te zien was in het uitstekende Three Billboards outside Ebbing, Missouri. Weaving wordt nergens zeurderig, ondanks al het verschrikkelijks dat haar overkomt. Haar bruidsjurk gaat er niet alleen gehavender uitzien maar verandert ook qua kleur, van wit naar grijs naar uiteindelijk opgedroogd-bloedrood.

Haal het Monopolyspel maar weer tevoor-schijn.• Heel lang is Ready or Not een uitermate onderhoudende horrorfilm met komische bite, maar aan het eind overspelen de regisseurs hun hand. Dan kiezen ze voor een wel heel plastische vorm van humor, waardoor de film bijna banaal wordt.

Slotoordeel: Als je een kwartier voor het einde de zaal uitloopt, heb je een betere film gezien.

Jan SaldenSalden is docent filmtheorie aan de Maastricht Academia of Media, Design & Technology

IN NAAM DER KONINGINDaar zit je dan, stikzenuwachtig in het voorportaal van de rechtbank. Voor een kort geding. De Stichting Observant en een redac-teur zijn de gedaagden, we zijn er met een iets grotere delegatie. Het is 23 juni 2004, en als het misloopt gaat het ons geld kosten.En dat allemaal vanwege een aardappelextract. Nou ja, een voedingssupplement waarvan Nutrim-wetenschappers de werking onder-zochten, in opdracht van een regionaal voe-dingsmiddelenbedrijf. Er waren testen gedaan op sporters, in de toekomst zou het middel misschien heilzaam zijn voor ME-patiënten. Het probleem lag bij de bloedtesten. Die waren uitbesteed aan een Duits laboratorium waarmee men vaker werkte, maar nu zou met de uitkomsten zijn gesjoemeld: ze waren namelijk te mooi om waar te zijn. Onderzoe-kers schakelden de Inspectie voor de Gezond-heidszorg in, verwijten vlogen over en weer, advocaten werden in stelling gebracht. Het was een behoorlijke rel, waarover Obser-vant niet eens als eerste publiceerde; Dagblad De Limburger was ons voor. Maar, eerlijk is eerlijk, onze verslaggeving was in grote lijnen correct maar had hier en daar beter en vooral preciezer gekund. En dat was een aantal mensen danig in het verkeerde keelgat gescho-ten. Om te beginnen het voedingsmiddelen-bedrijf, plus een adviseur daarvan die tevens

eens op Observant verhaald worden.We schrokken ons dood. Natuurlijk, ook binnen de UM werden we weleens met hel en verdoemenis gedreigd, maar hier kwam de corporate wereld met grover geschut, dit zou geld kunnen kosten. Veel geld. En toen kwam na het telefoontje dus die dagvaarding voor een kort geding. Dat werd binnen een week gehouden want de eisers wilden een rectifica-tie in het volgende nummer.Daar zaten we, in een zijkamertje in het gerechtsgebouw. Wat volgde was een uiterst onaangename sessie met de eisende partij, die echt het onderste uit de kan wilde. En dat was in ieder geval een rectificatie. Niet op de daarvoor gebruikelijke pagina maar pontifi-caal op de voorpagina. De tekst werd meteen bijgeleverd. Zo eindigde het: een schikking ter plaatse, de rechter kwam er eigenlijk niet meer aan te pas, anders dan om de overeenkomst te bekrachtigen. Sinds die tijd ligt er een document in het Observantarchief onder de kop IN NAAM DER KONINGIN. Met daarin de uitspraak. En o ja, de gedaagde partij, wij dus, diende de kosten te voldoen. Bij elkaar 2.347 euro. Nee, dat is niet van het salaris van de betrokken redacteur afgetrokken. Maar hij zag wel een tijdje nog wat pips om de neus.

Wammes BosIn deze serie blikken we terug op 40 jaar Obser-vant. Met verhalen zoals ze door de redactie zijn beleefd. Zonder wederhoor deze keer.

in dienst was van het Duitse lab. Die adviseur was in een van onze artikelen in verband gebracht met ‘gesjoemel’ terwijl hem niet om weerwoord was gevraagd. Een journalistieke doodzonde. En dus hing er een advocaat aan de lijn. Die wilde van alles, dreigde met stap-

pen, vond ook nog eens dat onze redacteur bij het werk aan vervolgartikelen bepaalde vragen niet mocht stellen want daarmee bracht hij weer een ander bedrijf, waarvan de man ook de advocaat was, in diskrediet. De schade die daardoor werd berokkend zou uiteraard even-


nl

Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

Foto: Loraine Bodewes

Hoe laat gaat de wekker? Meestal om acht uur. Als eerste check ik mijn berichten voor DWARS, de jongerenafdeling van GroenLinks. Dit academisch jaar ben ik secretaris en vicevoorzitter. Daarna kruip ik achter mijn laptop en ga aan het werk. De eerste twee weken werkte ik negen uur per dag, zeven dagen per week. Nu ben ik er ongeveer vijftig uur per week mee bezig. Vier keer in de week ga ik naar Utrecht voor vergaderingen en afspraken, verder doe ik veel thuis. Een van onze speerpunten is de schuldengeneratie die is veroorzaakt door het leenstelsel. Bij het GroenLinkscongres hebben wij daarover een motie ingediend en de partij is nu een nieuw standpunt aan het vormen. Wij willen een stelsel zonder col-legegeld plus een beurs van de staat. Na je studie betaal je over het aantal maanden dat je gestudeerd hebt een percentage van je inkomen terug aan de staat.Lijk je op je vader of je moeder? Echt een mengelmoes. Eind augustus was er een groot feest bij mijn ouders thuis; ze waren 25 jaar getrouwd. Gasten van mijn moeder zeiden dat ik op haar leek en die van mijn vader zagen de gelijkenis met hem. Mijn moeder is beleidsadviseur bij de gemeente Eindhoven en mijn vader is ondernemer. Hij durft, staat sterk in zijn schoenen. Zijn kunstgalerie had het zwaar door de economi-sche crisis. Hij is toen een bed and breakfast begonnen. Nu de hoogst gewaardeerde B&B van Eindhoven. Die mentaliteit, van ‘het is niet goed, dus ik moet er zelf iets aan gaan doen’, heb ik ook. En ik ben net als mijn ouders maatschappelijk bewust. Op mijn zestiende ben ik in de medezeggenschapsraad van mijn middelbare school gegaan. Ik vond dat de toetsingsvorm de nieuwsgierigheid van de leerlingen niet stimuleerde. Daar leerde ik al snel dat je voor oplossingen in de politiek moet zijn. Mijn beste vak op de middelbare school: In de onderbouw wiskunde, maar dat verschoof in de bovenbouw naar geschie-denis. Hoe dichter bij het heden, hoe leuker ik het vind. Waarom ziet de maatschappij eruit zoals hij nu is? Ook maat-schappijleer vond ik leuk, maar dat kregen we op onze school helaas maar een jaar. Er hangt een grote poster van Jesse Klaver boven mijn bed. Nee haha, maar ik kijk wel alle debatten. Ik vind het heel goed hoe hij mensen aantrekt. Hij heeft ooit gezegd ‘Het enige dat tussen jou en je doelen staat, is de angst om te falen’. Als ik spannende dingen moet doen, een debat bijvoorbeeld, denk ik daaraan. GroenLinks groeit zo snel omdat mensen langzaam doorkrijgen dat er dringend actie nodig is. En dat een groen en links beleid het beste is. De energietransitie gaat veel geld kosten, mensen met een kleine portemonnee moeten daarom geholpen worden. Welk nummer staat bovenaan in je Spotify-lijst? Ik ben geen muziekkenner. Ik luister veel oude muziek. Johnny Cash, Elvis Presley, Billy Joel, die kant een beetje op. Als er op een feestje zo’n nummer voorbijkomt, dan zing ik mee.

Naam: Lotte Meerhoff (1998, Eindhoven) * In het dagelijks leven: derdejaars UCM & secretaris en vicevoorzitter DWARS * Burgerlijke staat: samenwonend met vriend * Woonplaats: Eindhoven

Een salade of een Big Mac? Ik hou van hamburgers, maar eet vaker salades. Ik maak zelf een goede caesarsalade met sla, Parmezaanse kaas, tomaten, ansjovisdressing en kip. Ik zou graag vegetariër willen worden, maar ik heb een intolerantie voor gluten. Vleesvervangers zijn daarom voor mij geen optie. Als ik vlees eet, is het meestal kip. Dat is duurzamer dan rund. Drie keer per week eet ik veganistisch. Mijn belangrijkste bezit: De ring die ik van mijn ouders heb gekregen voor mijn achttiende verjaardag. Het goud komt van een ring van mijn overgrootmoeder. Mijn oma en mijn vader hebben hem ook gedragen. Het diamantje is van een oorbel van mijn oma. Ze is overleden aan kanker toen ik zeven was. Heel jammer dat ik haar niet goed heb gekend. Ze was dol op haar kleinkinderen en blijkbaar een pittige tante. De prins op het witte paard. [Ze begint te stralen] Ik heb een hele leuke vriend. We zijn nu ruim anderhalf jaar een stel en wonen sinds kort samen in Eindhoven. Ik heb hem ontmoet bij de heroprichting van DWARS-Limburg. Na een korte peri-ode van afwezigheid heb ik die nieuw leven ingeblazen. Mijn vriend is daarvoor voorzitter geweest. We zijn echt politieke nerds met zijn tweeën. Hij denkt met me mee en daagt me uit. Hij is groener en pragmatischer dan ik. Ik ben linkser en idea-listischer. Dat hij ook op GroenLinks stemt, is leuk, maar niet belangrijk voor de relatie. Het is leuk dat hij politiek geïnteres-seerd is, maar hij had ook VVD’er mogen zijn. Een vrouw aan de top maakt het verschil. Absoluut! Het is

belangrijk dat er meer voorbeelden komen van vrouwen aan de top. Dan zien mensen dat het niet alleen grijze mannen in een pak hoeven te zijn. Geschiktheid staat natuurlijk op één, maar bij gelijke geschiktheid, kies voor een vrouw. Misschien dat meer vrouwen dan durven, dat er een verschuiving gaat plaatsvinden. Je ziet nu vaak dat de carrière van mannen en vrouwen gelijk opgaat, totdat er kinderen komen. Ik ben daarom groot voorstander van meer vaderschapsverlof, dan kunnen vrouwen makkelijker carrière maken. Mijn grootste verdriet. Er schiet me zo snel niets te binnen. Ik ben heel gelukkig, heb nog geen zware dingen meegemaakt. Toen mijn oma overleed was ik nog heel klein, dat verdriet heb ik niet zo bewust meegemaakt en mijn andere opa’s en oma zijn er nog allemaal. Doe je iets bijzonders voor je gezondheid? Ik probeer niet te veel te snoepen, al wil dat de laatste tijd niet echt lukken. Meestal staan er koekjes op de bestuurstafel en in mijn nieuwe huis heb ik weer een oven. Ik heb afgelopen weekend nog een brownie gemaakt. Vroeger heb ik gehockeyd. Het liefst zou ik dat weer oppakken, maar dat is niet te combineren met mijn studie en het bestuur. Ik wil gaan joggen, dat is goed voor je conditie en in een half uurtje klaar. Met een hockeytraining ben je met reizen en omkleden makkelijk twee uur verder.

Yuri Meesen

Dat mijn vriend ook op

GroenLinks stemt, is leuk, maar hij had ook VVD’er mogen zijn

Eerdere afleveringen op www.observantonline.nl


achtergrond

Masterstudent maakt fototentoonstelling in Eijsden

‘De schijn van onschuld’

We lopen naar een foto van een verwoeste brug (foto 1). “Ik had geen idee waar deze is genomen”, vertelt Shayan Barjesteh van Waalwijk van Doorn, masterstudent Arts, Literature and Society (ALS). “Ik heb overal gezocht, maar een foto van de brug heb ik nergens gevonden. Je moet dan dus verder gaan kijken. Hij is vanaf een heuveltje genomen en voor de rest is het een ontzettend platte stad. In de verte, aan de hori-zon, valt een hoog gebouw op. Ik ben gaan zoeken en dat bleek een kerk te zijn in de Litouwse stad Kaunas.” Het verhaal erachter: “De Russen hebben op 26 juni 1941 de brug opgeblazen om de Duitsers tegen te houden. Duitse krijgsgevangenen hebben de brug in 1948 opnieuw opgebouwd.”

Foto’s: diverse familie-archieven

Barjesteh van Waalwijk van Doorn gaf afgelopen dinsdagochtend een privérondleiding aan Observant in de kapel van het voorma-lige Ursulinenklooster in Eijsden, waar tot en met 31 december de fototentoonstelling ‘De schijn van onschuld’ te zien is. Die bestaat uit foto’s van amateurfotografen in het Duitse leger van de jaren dertig en veertig. “Foto’s van Nazi-Duitsland zijn interes-sant omdat er een taboe op rust. Ik vond het belangrijk om hier een tentoonstelling over te maken om een onbelicht deel van de geschiedenis te laten zien, om een completer beeld te schetsen.”De sfeer op de foto’s is vaak amicaal. “Ze zullen op mensen een vreemde indruk maken; het zijn niet de beelden die we van Duitse soldaten gewend zijn. Er is context nodig om ze te begrijpen”, legt Barjesteh van Waalwijk van Doorn uit, die meermaals benadrukt dat de tentoonstelling voortkomt uit zijn liefde voor fotografie,

“niet voor Nazi’s. Duitse soldaten werden door het Derde Rijk aangemoedigd om foto’s te maken. De mannen zouden zich minder schuldig voelen als ze het gevoel hadden dat ze toerist waren in plaats van militair, was de gedachte van de Duitse over-heid. Er waren zelfs competities waarvoor ze foto’s konden inzen-den, die vervolgens werden gebruikt als propagandamateriaal. Op verschillende foto’s staan militairen bij de Eiffeltoren of de Arc de Triomphe in Parijs.”“Veel Duitse families hadden indertijd wel een exemplaar van Mein Kampf in de kast staan en ook ruilplaatjes van nazi’s (denk maar aan voetbalplaatjes, red.) waren heel populair, van Hitler of Goebbels bijvoorbeeld. Het naziverleden is beschamend, dus veel materiaal is verloren gegaan, maar je familiegeschiedenis gooi je niet zo gemakkelijk weg. Er is aardig wat over, vaak in blikken

op stoffige zolders. In totaal heb ik 250 fotonegatieven uit privécollec-ties van een aantal Duitse families gescand, gerestaureerd en gedigita-liseerd.”Bij de Eiffeltoren is het zonneklaar dat het om Parijs gaat, maar in veel gevallen was dat onduidelijk. “Soms stond er op het kartonnetje waar de foto’s in zaten een jaartal en een plaats erbij. En met plaats bedoel ik dan bijvoorbeeld Duitsland of Sov-jetunie. Dan moet je dus de boeken in of op internet gaan zoeken wat het verhaal erachter is.” “Deze verhalen uitzoeken kost veel tijd”, vertelt hij. “Maar ik werd er steeds handiger in. Over de brug-foto heb ik een paar weken gedaan, maar ik weet steeds beter hoe ik moet zoeken en ik heb inmiddels zo veel verschillende kerken en andere architectuur gezien, dat ik ze vaak al herken.”Op een van de beelden prijkt een rustende groep Duitse soldaten op een boot (foto 2). “Je ziet hier veel verschillende soorten uniformen, badges en uitrustingen. Ook het materiaal dat ze bij zich dragen toont welke functie ze hadden. Ik heb de afgelopen tijd veel geleerd

Foto 1 – De verwoeste Aleksotas-brug in de Litouwse stad Kaunas


Foto 4 – Een barak van Duitse militairen

Foto 3 – Een groep soldaten van het Reichswehr-leger

achtergrond nl

Masterstudent maakt fototentoonstelling in Eijsden

‘De schijn van onschuld’

over rangen van soldaten. In som-mige gevallen kun je aan de outfits zien wanneer de foto ongeveer is genomen. Bijvoorbeeld bij de mannen op deze foto (foto 3). Het

logo op de petten is van de Reichswehr soldaten. Het is het oude logo, in 1933 werd het vervangen.”We stoppen bij een foto van een barak waar soldaten druk in de weer zijn (foto 4). “Deze vond ik wel grappig”, zegt hij. “Het vooroordeel over Duitsers is dat ze heel

netjes zijn, maar dit hier is een ravage.” Op tafel staan lege flessen, op de vloer liggen papieren, de bedden zijn niet opgemaakt. “Die hebben een heftige avond gehad.”

Yuri Meesen

Foto 2 – Soldaten van de Luftwaffe rusten op een boot


correctie, prijs, briefnl

PhotoThe photo, published on page 11 in Observant 8, isn’t made by Joey Roberts, but by Loraine Bodewes.

KinderziektenIk groeide op zonder vaccinaties tegen de kinderziekten meningokokken, hepatitis B, bof, mazelen of rodehond. Ik schopte het tot Service Level Manager aan onze prachtinstel-ling. En mocht als IT-projectleider meewerken aan de vervanging van papier door bits & bytes in het toets traject.Observant informeert ons over dit project (in nummer 8, 24-10-2019). En opent met een verwijzing naar kinderziekten. Al in de wieg werd ik geïnfecteerd door een kritische blik én ontdekte ik de kracht van de vrije meningsuiting.Mag ik van de ingezonden brief gebruik maken om erop te wijzen dat het project Digi-taal Toetsen zó succesvol is dat een aanvraag voor nog eens 700 toetswerkplekken moeite-loos alle moderne boards passeerde?

Joof Schöpping, Service Level Manager en projectleider

prijsaward

UM-historicus wint Dr. Hendrik Muller Prijs Raf De Bont, universitair hoofddocent geschiedenis van wetenschappen, heeft de Dr. Hendrik Muller Prijs gewonnen voor zijn vernieuwende onderzoek in de weten-schaps- en milieugeschiedenis. Het betreft een bedrag van 25 duizend euro. Vernieuwend is dat De Bont (Turnhout, 1977) wetenschaps-, cultuur- en milieugeschiedenis op originele manier met elkaar verbindt. In zijn huidige Vici-project Moving Animals bestudeert hij hoe mensen de verspreiding van wilde dieren over de wereld hebben bestudeerd, weergege-ven en gestuurd. De prijs is ingesteld door de Stichting Dr. Hendrik Muller’s Vaderlandsch Fonds; Muller (1859-1941) was een Neder-landse zakenman en diplomaat.

In Observant 8, the interview with Emma van Tuyll on page 16 accidently contained a part of a previous interview. The text under the head-line ‘different’ should not have been printed. This is the correct version of the article.

“If people think I look a bit weird, I’m totally fine with that”Emma van Tuyll (20), third-year student of International Medicine Track, describes her style as “I have no clue really, I guess ‘alterna-tive’ would cover it”

Transformation“My style really changed when I went from high school to university. It used to be much more boring, I would buy all my clothes at Zara. It mainly happened because what I like has changed, but also because I’ve grown to dislike the concept of fast fashion. It’s all about consuming, consuming, consuming, that puts me off. I try to be as thrifty as possible. There is already enough clothing in the world. Plus, it’s fun. I love clothing from the 60s, 70s and 80s. I look for items that are bold and unique.”

Weird“I usually wear black and white, combined with one other colour. Cobalt blue is my favourite, like this shirt. Although I’m also fee-ling orange quite a bit these days. I don’t like to look very typical. If people think I look a bit weird, I’m totally fine with that. You’ll never see me wearing Adidas Sam Smith sneakers or skinny jeans. Or anything too girly. That doesn’t mean pink – you can wear pink in different ways. But if it’s too frilly and sparkly, it’s a no.”

Matrix“I love my jackets. I don’t like carrying a bag around, so if they have a lot of pockets, that’s brilliant. I love the broad shoulders of this one; it has a Matrix kind of vibe. My style is a bit masculine; I’ve always been a tomboy. As a kid I was always outside, climbing trees, get-ting covered in mud.”

Compliments“I’ve decided to take every comment as a compliment. I have this green reflective top. My brother told me I looked like a fly. Perfect, I said, that’s exactly what I was going for. I get my inspiration from YouTube and social media. The creative possibilities are endless.”

Dad shoes“I wear either Buffalo platform boots or sneakers, the chunkier the better. If they look like the kind of shoes a dad would wear to a tennis game, that’s perfect. Comfort is very important. I have no problem with leather; I know I’ll wear it for a long time. Other fabrics I like are corduroy and velvet, anything that feels weighted.”

Chunky rings“I like chunky silver rings, but when you study Medicine you have to wash your hands so many times and take them all off, that I don’t

wear them that often anymore. In the future, I might tone down my style a bit – or save it for the weekends. They expect you to look professional; there are certain tops I can’t wear underneath my white coat.”

Timeless“I’m willing to spend quite a bit on a piece of

clothing, as long as it’s well tailored and desig-ned. My max would be around 250 euros for a sweater, but only if it’s timeless. Brands don’t matter too much to me. My mum sometimes asks me if something is a trend, but I don’t know because I don’t care about that.”

Cleo Freriks

Photo: Loraine Bodewes


news

This column reflects the personal views of the author

dropped out of college to explore Brazil using his bitcoin fortune, her mother’s response was, “He’s the middle child, what do you expect?”Naturally, your fellow sibs may also represent the upper and lower bounds of your family’s normal. In my case, my siblings could not be more opposite. My older sister has all her ducks in a row. She lives with her long-time boyfriend, has a rigorous anti-aging facial routine and recently purchased a charcuterie board with a matching cheese knife set. Need I say more? While she is busy climbing the corporate ladder on weekdays, she unwinds at the local farmer’s market on weekends. Yes, my sister is the thriving adult among us. My younger brother, on the other hand, is the ‘poster child’ of the eat, sleep, rave and repeat lifestyle. Last time I was home, it was

around 3 PM when I heard an impressive burp echoing down the stairs. Shortly after, my brother meandered into the kitchen, mum-bling “mornin”, as he prepared his daily ration of extra spicy, instant ramen noodles. After washing this down with some milk - straight from the carton, of course - he paused. While shaking his head in disbelief, he confessed: “I have so many ambitions.” He then danced towards the living room stereo to let his clue-less sister in on what cool people listen to these days. Clearly, in my family the window and aisle seats are miles apart, making the middle a pretty wide-open space I am happy to claim.

Nina Schröder, master’s student FHML

The Middle Seat The middle seat, be it on an airplane or in a car, is probably your worst option. It’s crowded, uncomfortable and you just feel stuck. As the second of three kids, I know what ‘the middle’ feels like and found that seat to bear more freedom than you’d think. With an older sister who pushed parental boundaries and a younger brother who monopolized my parents’ attention since day one, I enjoyed an upbringing with no curfews and hardly any reprimanding. With less eyes

on you, I learned, there are also less expecta-tions to shoulder. When a friend’s brother

english sectionControversial issue: procedure for the appointment of deans

Conflict between University Council and Executive Board“In 2007, the Administration and Manage-ment Regulation was adapted so that multi-ple student members could join the Faculty Board. ‘Een’ was then replaced by ‘at least one’.” He just wants to say: ‘een’ was really just one.

Perfect balanceThe Executive Board in turn stated that the composition of the selection committee (one student, one non-academic staff member, and two academic staff members from the faculty, three members from the Executive Board and a dean from another faculty) is a “perfect balance” between the “faculty and university perspectives”. Only to add that the setting up of an Appointments Advisory Committee, as was included in the Admin-istration and Management Regulation at the end of the nineteen-nineties, is not required by the WHW (Wet op het Hoger onderwijs en Wetenschappelijk onderzoek, or Higher Edu-cation and Scientific Research Act). In other words, the decision to have an Appointments Advisory Committee – something that prede-cessors determined – is a “collegial gesture”. That WHW also states that the Executive Board has the decisive power in the appoint-ment of deans, the Executive Board writes to the University Council. “It is and was up to the EB to decide how to participate in the selec-tion procedure: either by being represented by a single member, two members or in full.” Eventually, an adjournment was called, upon which the University Council consulted in private and decided not to change its point of view. The Executive Board was not willing to do so either, after which council chairperson Amanda Kluveld concluded that there was a difference of opinion and that the case should be put before the Supervisory Board. Rector Rianne Letschert, clearly not amused, won-dered if this was the right way to proceed. “I don’t know your rules by heart, we will have to look that up.” One council member wanted to know how to continue with the procedure that had already been started for the appointment of a new dean for the Faculty of Health Medicine and Life Sciences. The Appointments Advisory Committee for this appointment was set up on the basis of the new rules, so with three Executive Board members. The procedure will be discontinued and an Appointments Advisory Committee based on the old rules will be set up, the rector said. Recruitment will take place both internally and externally, because the number of applicants after a first internal round was not large enough.

Riki Janssen

A conflict has arisen between the University Council and the Executive Board. The controversial issue is the new procedure for the appointment of deans, which states that from now on, the entire Executive Board will sit on the Appointments Advisory Committee for the appointment of deans. Until now, only the rector was a member of the committee, and the University Council would like to keep it that way. The conflict – a dispute, in legal terms – now lies with the Supervisory Board.

There were two letters on the agenda during the latest University Council meeting: one from the Council itself and one from the Executive Board, a suspension ensued, resulting in irrita-tion. In the end, parties failed to reach a solu-tion last week, so now the conflict about the new procedure for the appointment of deans has been submitted to the Supervisory Board. The latter must now investigate - in accord-ance with the University Council regulations - whether an amicable settlement is possible. If this turns out to be impossible, the case will go

to the national arbitration board.The discussion has been on-going for a while and the proposal by the Executive Board has already been adapted on a number of points. For example, it is no longer the rector together with the HR director who selects the job application letters. This will remain a task for the entire Appointments Advisory Commit-tee. Furthermore, the Executive Board stands by the point that two candidates (if available) should be put forward, but the addition that this should be an internal and an external candidate was dropped. Also, if the Executive Board has a good internal candidate in mind, no action will be taken to recruit externally, but there will be - upon the Council’s request - an open internal procedure.

StingBut those adaptations have not taken the sting out of the discussion. The greatest obstacle is still the fact that from now on not only the rector but all three Executive Board members will sit on the Appointments Advisory Com-

mittee. It is quite odd that the Executive Board is going to give itself advice, argued council member Raymond Luja on behalf of the entire University Council. After all, the Appoint-ments Advisory Committee puts forward two candidates, after which the Executive Board as a whole makes a choice. “This has repercus-sions for the independence and credibility of the Appointments Advisory Committee, where until now representatives from the faculty has a majority.” Aside from that, Luja continued, this is in breach of the UM Administration and Manage-ment Regulation (Bestuurs- en beheersregle-ment UM). Again he referred to the word ‘een’ in section 2.17, paragraph 3 of the regulation: “In preparation of the appointment of a dean, the Executive Board will set up, after consulta-tion with the board of the faculty, an Appoint-ments Advisory Committee, of which ‘een’ (‘a’ or ‘one’) is a member of the Executive Board.” According to the council ‘een’ is an absolute number (1) and not ‘at least one’ as is the dis-tinct conviction of the Executive Board. Luja:

The University Council Photo: archive UC


dreamseng

Alumni about their dreams: did they come true?

“He’d sown his wild oats and was ready to settle”

Château Neercanne, 5 September 2015. “Max, maybe you think you were the one who came up with the idea of buying that house the two of you bought in Sint Pieter last month. But it couldn’t be less true. You’ve been manipulated. You were set up.” Inge’s wedding witness produces a yellowed copy of Observant from her inside pocket and begins to read a passage from the interview with the then 19-year-old student of Law out loud. “‘I’m enjoying it here in Maastricht. I’d like to come back here after seeing the rest of the world. I wouldn’t mind living in Sint Pieter.’”

Alumna Inge van Kan

Inge van Kan (35) blushes while relating the anecdote. “I guess I had psychic powers.” After all, it wasn’t a given that she and her husband would eventually return to Maastricht, even if they’re both from Limburg (Berg en Terblijt and Heerlen, respectively). “After completing my degree in European Studies – Law really wasn’t it for me – I moved to Amsterdam to pursue a master’s degree. I had a side job at a trading house. That’s where I met him.” Sparks flew at a date organised by Max, presented to her as farewell drinks. “Only two other colleagues were there, and they left quite early.” They started dating, but Inge dreamt of seeing the world – as she told us sixteen years ago in her interview – and left to travel for months. “It was bad timing, but we kept in touch.” When she came back, they jumped straight into a relationship. “He was seven years older than me. I liked that. He was open and relaxed and knew what he wanted. Or at least I thought he did.”But no matter how into each other they were, their relationship didn’t

quite get off the ground. Ten-sions rose and Inge eventu-ally broke up with him. “He wasn’t ready to be in a serious relationship. He didn’t want to commit.” A year later, they ran into each other at a festival, near the toilets. Suddenly everything looked different. “He’d sown his wild oats and was ready to settle.” From that moment onwards, everything moved very fast. “I was pregnant six weeks later and he proposed to me after the birth of our son.”

Their house was too small to accom-modate the new addition to the family. They made an offer on an apartment in Amsterdam. “The real estate agent said: add ten grand and it’s yours.” But that’s not what they did. “It was a matter of principle. We felt put on the spot.” They did a 180 and turned their attention to South Limburg, where they’re both from. “We love the hustle and bustle of Amsterdam, but we also enjoy the peace and quiet of the Limburg coun-tryside.” They bought a completely dilapidated house that had been empty for three years from the heirs of a deceased biologist. “There were wasp nests in the attic and orchids growing in the living room.” Reno-vating their dream house took eight months. They travelled back and forth from Amsterdam. In the mean-time, they got married at restaurant Château Neercanne.But if you think that’s where this domestic fairy tale ends, you’re mis-taken. Her boyfriend struggled to find an appropriate job in Maastricht and they missed the big-city mentality. “A part of us was still living in Amster-

dam, where many of our friends live.” They pulled the plug after 2.5 years. The gardener refusing to speak Dutch to Max – who didn’t speak the local dialect, despite being from Limburg – was the straw that broke the camel’s back. “I’m proud of us for trying, but at some point we looked at each other and said: this isn’t gonna work out.”And that’s why this interview is taking place in Amsterdam after all – in Café Hoogendam, around the corner from Inge’s place of work. At amsterdam&partners she’s responsi-ble for the Amsterdam Metropolitan Area, setting up targeted campaigns to spread tourism. They now live in Overveen, a village neighbouring Haarlem within cycling distance of ‘Amsterdam Beach’, as the beach of Bloemendaal is marketed to interna-tional visitors of the city. It’s a ‘best of both worlds’ situation: “It’s quiet and there’s space, but it’s near the hustle and bustle of the capital.”She could use some peace and quiet. “My life has been quite hectic in recent years. I’m done with change for the time being.” She especially wants to enjoy time with her children, Jack (5) and Nora (3). “They’re two tiny humans with their own opinions and friends. They continue to surprise me. The other day, Jack suddenly started explaining to me how the dinosaurs went extinct.” But when asked if their family is complete, she turns out to be a little addicted to living a hectic life after all. “I thought we were done having kids, but I’ve been having second thoughts. I feel like our family is too small. I want more chaos. So, if we’re so blessed, I’d like to have just one more kid.”

Niels van der Laan

Inge van Kan as a student in 2003

Photo: archive Inge van Kan

(Un)fulfilled dreamsIn 2003 we interviewed UM students about their dreams for the future. Now, in 2019, it’s time to check in with them and see where they’re at. They’re about forty years old now; did their dreams come true? We’re using this spe-cial year (Observant is celebrating its 40th birthday!) as an opportunity to find out. Former student journalist Niels van der Laan, who wrote the majority of the interview articles in 2003, is writing a fair share of this year’s articles as well. In addition to the previously interviewed alumni, we’re interviewing former Observant student journalists about their fulfilled and unfulfilled dreams.


engbackground

Doner kebab at Yildiz Plaza Photo: Loraine Bodewes

Eating with Eichholtz

Doner, my favourite street food

I’m on the road a lot, which doesn’t really square with healthy eating habits. Fast food at train stations is often not very good for you, but I always tell myself there is one snack that’s a complete and relatively healthy meal: doner kebab with a cup of ayran. The former consists of raw vegetables, grilled meat with the fat melted out, and flat bread. The latter is a healthy yoghurt drink without sugar. I love it, but the question is whether there is such a thing as quality differences in standardized fast food like doner kebab.

Maastricht has many doner places. My plan was to do a Maastricht doner kebab tour with a Turkish student and a Turkish-German student. The doner kebab as Europe knows it was invented in Berlin, after all: Kadir Nurman made the first one in 1973. His

innovation was to add raw vegetables to the original meat-only kebab sandwiches from Turkey. Going on a kebab tour with students from these backgrounds would have allowed us to compare the Maastricht vendors’ pro-ducts with the originals sold in Germany, as

well as the proto-kebab from Turkey. Due to a few scheduling mishaps, the Turkish-German student didn’t material-ize. Instead, I do the tour with Nazli Dediz Besikci, who arrived from Istanbul this summer. She came to Maastricht to study

Biomedical Sciences. Although the contrast between these two cities in terms of size, culture, and diversity is extreme, Nazli likes Maastricht. Its small size and the lack of an overly vibrant city life helps her focus on her studies. She also enjoys the programme and the regularity offered by the problem-based learning system. Her first exams will be later this week; she feels confident and anxious about them at the same time.

MustiWe first go to Musti, the doner takeaway in front of the train station. I’ve gone there many times, partly because of their excellent location. And I like their product, although it doesn’t differ all that much from the doner sold by other vendors. We can choose chicken or veal, and they have the vegetables that are common in Dutch doner: iceberg lettuce, tomato, cucumber, onions, and pep-pers. This is Nazli’s first time eating kebab in the Netherlands. She tells me that kebab in Istanbul contains more or less the same vegetables. When we try the sandwiches, she notices four big differences with Istanbul kebab, which is smaller, contains fries, has less meat, and doesn’t come with garlic sauce. Also, the meat in Istanbul is crispier, fattier and roasted for longer. Musti’s doner, in conclu-sion, is OK, but very much like what you can get anywhere in the Netherlands.

Yildiz PlazaOur next stop is Yildiz Plaza in the Orleans-straat. Yildiz is a Turkish food market best known for its meat. Their stellar reputation in this respect is well deserved. They sell a wide range of excellent halal meat at very reasonable prices. Their veal and beef in particular are superb, made from cattle called Belgische Blauwe, specifically bred for their meat. They roam free at farms in the Kempen region, just across the border from Limburg, and are selected and butchered by Yildiz.I heard Yildiz prepare their rotisserie meat from the meat they sell in the shop, which turns out to be true. When we enter the shop, we immediately spot the difference with the factory-prepared rotisserie meats that are common in kebab joints. Doner kebab at Yildiz is made from beef, and the rotisserie at the entrance of the shop holds big slabs of it. They’ve put slices of pure fat on top of the rotisserie, which are steadily melting over the meat to keep it juicy. The staff are obviously proud of their prod-uct, and they serve it with pleasure – but only until 8 pm, as they want to maintain a healthy family life. Nazli and I are very happy too. According to her, this kebab compares very well with what she has tasted in Istan-bul, although there she’d be eating the grilled meat with a plate of rice rather than in a wrap. As for me, this is by far the best doner kebab I’ve ever eaten in the Netherlands. It’s also a bit more expensive – €7 where it would usually cost €5 – but it’s worth it. The meat has much more taste and it’s spicy in just the right way. We ask the staff about the season-ing of the meat, but that’s a big secret. They’re only willing to share that it contains pepper and salt, and that they let the meat marinate in yoghurt for a while before attaching it to the rotisserie.Nazli and I had planned to visit a few more kebab places after Yildiz, but this one was so good that we decide to cut the tour short. It won’t get any better than this.

Piet Eichholtz

In this series Professor Piet Eichholtz (Professor of Finance at the School of Business and Economics) trawls the streets of Maastricht in search of good food with a student or colleague and reports on his findings here.


paarltjesVoor hetzelfde geld staan de paarltjes

iedere week ook op internet:

www.observantonline.nlcolofon Redactieadres

St. Servaasklooster 32

Postbus 616

6200 MD Maastricht

(volg routebordjes)

T 043 - 38 85 390

E [email protected]

W www.observantonline.nl

Stichtingsbestuur

Harald Merckelbach (vz), Hanneke Ramakers,

Catharien Kerkman

Redactieraad

Piet Eichholtz (vz), Birsen Erdogan, Silvia

Evers, Stephanie Meeuwissen, Thomas

Vaessen, George Vogelaar

Redactie

Riki Janssen

(hoofdredacteur) 043 - 38 85 384

Wendy Degens 043 - 38 85 382

Cleo Freriks 043 - 38 85 386

Yuri Meesen 043 - 38 85 385

Maurice Timmermans 043 - 38 85 381

Redactie-assistent

Marion Janssens 043 - 38 85 390

Aan dit nummer werkten verder mee:

Wammes Bos, Piet Eichholtz, Niels van der

Laan, Jan de Roder, Jan Salden, Nina Schröder

Fotografie

Loraine Bodewes, Joey Roberts

Illustraties/Opmaak/BasisontwerpSimone Golob, www.sgiv.nl

Vertalingeno.a. door B. Wall & P. Nekeman, Maud

Bovelander

DrukJanssen/Pers Gennep

MededelingenVoor het inleveren van mededelingen zie

www.observantonline.nl/Mededelingen

of www.observantonline.nl/English/

Announcements

AdvertentiesVoor regionale en interne adverteerders:

Marion Janssens, 043 - 38 85 390,

[email protected]

Voor overige adverteerders:

Bureau Van Vliet, 023 - 57 14 745,

[email protected]

Internet: www.bureauvanvliet.com

(Voor Paarltjes zie info bij Paarltjes)

AbonnementenObservant wordt gratis verspreid op

de universiteit en op diverse locaties in

Maastricht.

Belangstellenden kunnen Observant

thuisgestuurd krijgen voor € 37,00 per

academisch jaar.

HOPObservant is aangesloten bij het

Hoger Onderwijs Persbureau

© Stichting Observant

Niets uit deze uitgave mag zonder

voorafgaande schriftelijke toestemming van de

hoofdredacteur geheel of gedeeltelijk worden

overgenomen

Op zoek naar een leuke bijbaan met hele fijne uren en een mooi salaris!!! Mail voor meer info [email protected]

GRAND BOOK FAIR Sat 2 & Sun 3 November. 10-17hrs. 10000s of academic books & literature &c. VISTA College, Sibemaweg 20, Maastricht. boekenvoormensen.nl

BRASSERIE MONOPOLE ZOEKT GEZELLIGE COLLEGA’S – BEDIENING EN KEUKEN. NEEM CONTACT OP MET PIETER-BAS LAST +31651220310 OF LOOP BINNEN VRIJTHOF 3 M’TRICHT


TAXI NELISSEN zoekt weekendchauffeurs voor contractvervoer Kijk op www.taxinelissen.nl

Kijken naar de stad van Uit een ander perspectief lezingen 17.10 14&28.11 Jv.Eyckacademie 20.00 uur http://toposmaastricht.nl

We are looking for you! StAmorsplein 4 is reopening her doors! Student jobs in service/dishwashing. Whatsapp at: +31641319992


PaarltjesPer letter, leesteken of spatie een apart hokje gebruiken. Regels volschrijven tot het einde. Voor

langere teksten geldt het advertentietarief. Inleveren bij de redactie kan maandag tot en met

donderdag van 09.00 tot 17.00 uur / contant betalen. Bezoekadres: loop de Minderbroedersberg

omhoog, vóór de ingang van nummer 4 rechts af en loop het appartementencomplex (rode

baksteen) binnen. Volg de bordjes naar de 2e verdieping. Digitaal inleveren kan ook, zie www.

observantonline.nl Vóór dinsdag 16.00 uur ingeleverde Paarltjes verschijnen de donderdag

daarop in de krant. De redactie is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de Paarltjes en

behoudt zich het recht voor om zonder opgaaf van reden Paarltjes te weigeren.

€ 3,00

€ 4,00

€ 5,00

€ 6,00

€ 7,00

€ 8,00

Patrick nierpatiënt sinds zijn 17e

Hij houdt vol

Net als wijWe gaan door totdat Patrick en alle andere nierpatiënten weer de vrijheid hebben om gewoon te kunnen leven.

Help mee. Doneer op nierstichting.nl

IEDER KIND VERDIENT EEN

EERLĲ KE KANS

Bashira, 10 jaar, Syrië

www.savethechildren.nl


paarltjes

agenda academische zittingenAula Minderbroederberg 4-631-10, 12.00 u: dhr. Sven O.R. Lönn, MSc.31-10, 14.00 u: mw. Irene E.G. van Hellemond,

MSc.31-10, 16.00 u: mw. Marie-Christine M. Fregin,

MA.01-11, 10.00 u: dhr.drs. Jan A.M. Bollen01-11, 12.00 u: mw. Ingrid G.M. Poodt, MSc.01-11, 14.00 u: mw.drs. Eva Jacobs01-11, 16.30 u: Inauguratie van Prof.dr. H. Peter

Møllgaard06-11, 10.00 u: dhr. Kevin J.H. Janssen, MSc.06-11, 12.00 u: dhr. Shenghua Zong, MSc.06-11, 14.00 u: mw. Dorthe O. Klein, MSc.06-11, 16.00 u: dhr.drs. Jan-Willem Kallewaard07-11, 10.00 u: mw. Magdolna Nagny, MSc.07-11, 14.00 u: mw. Judy Chalabi, MSc.07-11, 16.00 u: mw. Marie Agnès F. Delgrove,

MSc.08-11, 10.00 u: dhr. Juan F. Palacios Temprano,

MSc.08-11, 12.00 u: mw. Aniek Heldens, MSc.08-11, 14.00 u: dhr. Bastiaan M.M. Didden,

LL.M.08-11, 16.30 u: Inauguratie van Prof.dr. Rik

M.M. Crutzen11-11, 14.30 u: mw. Vijayashree H. Yellappa,

MSc.13-11, 16.00 u: mw Chiara F. Sironi, MSc.14-11, 14.00 u: dhr. Simone M. Crivelli, MSc.15-11, 09.30 u: mw. Natasha Pahuja

15-11, 11.00 u: mw. Pooja Khamar Mayur Raksha

15-11, 12.00 u: mw. Marjolein M.E. Muskens, MSc.

15-11, 14.00 u: dhr. Niels Janssen, MSc.15-11, 16.30 u: Inauguratie van Prof.dr. Dick

T.H.M. Sijm18-11, 16.00 u: mw. Fernanda Assunção Soares,

MA.19-11, 16.00 u: dhr. Michal Kazimierczak, MA.20-11, 16.00 u: mw. Shellie Solomon, MSc.21-11, 10.00 u: dhr. Nicolas Echarti, MSc.21-11, 16.00 u: mw. Wai Yan Liu, MSc.22-11, 10.00 u: mw. Danielle D.P. Berghmans,

MSc.22-11, 12.00 u: dhr. Jorijn van Duijn, MA.22-11, 14.00 u: dhr.drs. Henricus G. Weinberg22-11, 16.30 u: Inauguratie van Prof.dr. Luc J.M.

Smits26-11, 11.45 u: dhr. Giovanni Mansueto, MSc.27-11, 12.00 u: mw. Charlotte Guillard, MSc.27-11, 14.00 u: mw. Linda P.M. Op het Veld,

MSc.27-11, 16.00 u: mw. Estelle C. Nijssen, MSc.28-11, 12.00 u: mw. Lindsay C. Hewitt28-11, 14.00 u: mw. Joke Debruyne, MSc.29-11, 10.00 u: mw. drs. Britt J.P. Hupkens29-11, 12.00 u: dhr. Ruud W.M. Pijls, MSc.29-11, 14.00 u: mw.drs. Mareye Voortman29-11, 16.30 u: Inauguratie van Prof.dr. Bram

Van Hofstraeten

The announcements of the university, faculties, service centres and student organisations can be found on www.observantonline.nl

De mededelingen van de universiteit, faculteiten, servicecentra en studentenorganisaties zijn te vinden op www.observantonline.nl

Interne vacatures • Senior beleidsmedewerker internationalisering bij MUO/Academic Affairs, 38-40 uur Vacaturenummer: AT2019.345 • Research technicians at the interface of stem cell biology and technology at FHML, 36-40 hours Vacancy number: AT2019.354 • Director of the Centre for the Social History of Limburg/Extraordinary Chair in Comparative Regional History in particular of Limburg and Bordering Regions at FASoS, 38-40 hours Vacancy number: AT2019.355 • PhD candidate ‘’Molecular imprinting within the Sensor Engineering group’’ at FSE, 38-40 hours Vacancy number: AT2019.356 • PhD candidate ‘’Artificial Intelligence and Human Activity Recognition’’ at FSE, 38-40 hours Vacancy number: AT2019.357 • Promovendus ‘’Text-mining in de zorg: het in kaart brengen van de kwaliteit in langdurige ouderenzorg’’ at FHML, 38-40 uur Vacaturenummer: AT2019.358 • PhD candidate sought with interest in gene editing for regenerative Medicine at FHML, 38-40 uur Vacancy number: AT2019.359 • Admissions Officer at FSE, 32-40 hours Vacancy number: AT2019.360 • Assistant professor in Machine Learning (tenure track) at FSE, 38-40 hours Vacancy number: AT2019.361 • Medewerker administratieve processen en systemen bij SSC, 38-40 uur Vacaturenummer: AT2019.362 • Promovendus die experimenteel onderzoek gaat doen naar het aanleren van angst en vermijding bij Anorexia Nervosa bij FPN, 38-40 uur Vacaturenummer: AT2019.363 Voor uitgebreide informatie, raadpleeg de website www.maastrichtuniversity.nl. Klik op de link “Werken bij de UM” en vervolgens op “Vacatures”. Schriftelijke sollicitaties o.v.v. vacaturenummer op brief en envelop (of elektronisch solliciteren via de vacaturewebsite) richten aan de afdeling HRM van de betreffende faculteit of beheerseenheid (Postbus 616, 6200 MD Maastricht).

www.maastrichtuniversity.nl

Laatstenieuws op observantonline.nl

Mathilde Kennis (26), PhD candidate at Cognitive Neurosciences, describes her style as “not subject to trends, sustainable and distinctly female”.

Text: Maurice Timmermans Photo: Loraine Bodewes

“I take myself more serious in high heels”

“Many people think that this is my real hair colour, but I have been colouring it since I was fif-teen. It is actually dark brown. That does not suit my skin and eyes; it makes me look like I am sick all year round. I had it coloured purple at one time, but also dark red, white and now for two years ginger. I myself call it ‘warm copper blond’.”

Warm copper blond

Shopping in London

“This jumper, with fashion bunnies on it, proves that

my clothes are not subject to trends, it is ten years old. I bought it in London, where I used to go once a year to

shop. I just love dressing cre-atively and being playful at the same time, always just

a bit beyond the boundaries. And it is also sustainable.

I regularly visit the Goodo-nyou.eco website. That is

where brands are classified by sustainability, labour con-

ditions, et cetera. They also provide tips such as: this

label is now investing in the circular production process.

I have a few Reformation items, a rather expensive

brand, but I have been con-sciously buying fewer items

in recent years.”

A gift “If I’m not feeling too good, my outfit gives me some-thing to hold on to. When it comes to clothes, I’m pretty confident. I know exactly what I want and what suits me. When I enter a shop, I know immediately if I really need to be there. If I see something on a hanger, I also know straight away: it is or isn’t for me. I jokingly call it a gift. I never spend whole afternoons shopping. I often go to Wear Vintage in Maastricht, which has two branches, one in the Rechtstraat and the other in Achter het Vleeshuis.”

“I wear high boots with a transparent heel. That is why I bought them. I love details. I rarely wear flat shoes, only when I am run-ning. High heels give me confidence. I feel stronger when I tower over people. It gives you a different gait too, more mature. I take myself more serious. I am a vegan so I don’t buy leather shoes. Fortunately these days there are sufficient alternatives, such as shoes made from pine-apple skins. Looks just like leather.”

Pineapple skins

Nostalgia“With my clothing style, I want to convey that I am open-minded, that as far as I’m concerned the craziest combinations are possible, that one should certainly not stick to the rules. But I do think about what I put on in the morning. It depends on my activities and appointments that day. I also feel a certain nostal-gia for clothes that I haven’t worn in a long time. Then I suddenly rediscover them, sometimes in combination with something new. I tend to dress in a feminine style, you won’t see me in a baggy jumper, unless it is a very special one.”

| Jaargang 40 | 31 oktober 2019 · concludeerde de gemeente jaren geleden zelf ook al, maar er...

Documents

Transcript of | Jaargang 40 | 31 oktober 2019 · concludeerde de gemeente jaren geleden zelf ook al, maar er...