Wonderonderonderonderkindindindind: DeDeDeDe herhaling van de herhaling van de herhaling van de herhaling van de geschiedenisgeschiedenisgeschiedenisgeschiedenis

Noahs verjaardag

Door ISims2SNFKGGH

de vorige keer

In de vorige update... In de vorige update... In de vorige update... In de vorige update...

- Had René promotie gemaakt

- Leerde Noah lopen

- Behaalde Noah grotendeels al zijn punten

- Waren de laatste dagen van Noahs peutertijd

Goed, we zijn weer bij. Dan worden we nu wakker, we hebben iets te vieren!

Het was dan ook pas half vijf toen iedereen aan tafel zat te ontbijten. Dit keer was echt iedereen er.

Om vijf uur haalde opa Robert Noah uit zijn bedje en trok hem zijn leukste kleertjes aan. Hij kreeg ook nog even

snel een flesje toegestopt.

Na het eten kletste iedereen nog even.

En om kwart over vijf 's morgens was het dan zo ver. Iedereen verzamelde zich om de tafel met de taart. Opa

Robert hield Noah vast.

Luid geratel, geklap en gejuich weerklonk er door de kamer. Noah genoot van de aandacht en ook opa Robert

lachte.

Opa Robert boog zich over de kaarsjes.

'Blaas ze maar uit, Noah. Kijk, zo.'

Opa Robert deed het voor en al gauw blies Noah mee.

Het jochie werd door zijn opa op de grond toen alle kaarsjes waren uitgeblazen. Nu kwam het grote moment: Noah

moest alles zelf doen.

Hij stond op terwijl er luid geklapt en gejuicht werd voor hem. Het tintelende gevoel in zijn tenen kwam heel plots.

En langzamerhand vormden zich om het lichaam van het kleine peutertje allemaal gekleurde lichtpuntjes...

Het werden er steeds meer en ze kietelden Noah omhoog, de lucht in. En bam, ineens was hij Kind. En stond hij

met beide benen stevig terug op de grond.

Verbaast bekeek Noah zichzelf van top tot teen.

'Moeten jullie mijn handen eens zien! Ze zijn enorm!' riep hij.

Hij was helemaal in de wolken vanwege zijn nieuwe grootte.

Toen stapte hij naar voren en pakte een bordje met taart.

De rest van de familie volgde vanzelf.

Iedereen ging aan tafel zitten en at van de taart. Een luid geklets vulde de kamer.

Om zeven uur moest Sophie helaas werken. Ook Han en Rosalinde stapten op.

Toen uiteindelijk ook nog opa Robert wegging, bleven René met Evi en Noah over.

'Zo, wat willen jullie vandaag gaan doen? Het is toch weekend, school is er niet,' zei René.

'Dat weet ik, maar ik wil mijn cadeautjes wel eens zien,' zei Noah zachtjes.

'Goed dan. Loop maar mee,' zei René.

René liep naar buiten, op de voet gevolgd door een nieuwsgierige Evi en Noah. Buiten bleef René staan en keek

naar iets bij een boom. Noah keek goed en zag toen wat het was.

'Een fiets!' riep hij blij.

Blij vloog hij zijn om de hals

'Vet pap, dank je wel!'

'Alsjeblieft. Probeer maar eens uit, ga er maar eens op zitten.'

Noah ging op het zadel zitten.

'Je moet trappen, Noah,' legde Rene uit. 'Maar je moet tegelijkertijd je evenwicht proberen te bewaren.'

Noah probeerde te fietsen.

Even dreigde hij om te vallen, maar hij hield stand. Voorzichtig trapte hij en hij kwam maar langzaam vooruit. Toen

hij het eenmaal een beetje onder de knie kreeg zoefde hij zo langs hun huis heen. Hij probeerde te draaien bij de

boom, wat maar net goed ging.

Hij reed terug naar zijn vader en nicht.

'Dit is echt cool pap, dankjewel!' riep Noah blij.

'Mooi jongen,' zei René. Hij zette de fiets bij de voordeur. 'Zullen we dan nu maar de rest van de cadeaus

bekijken?'

Even keek Noah zijn vader met een blik aan van "nog meer?".

'Kom dan pap, kom dan Evi!' riep hij opgewonden en rende de trap op.

René en Evi volgden.

'Waar is het dan?' vroeg Noah toen ze boven waren aangekomen.

'Het is in je kamer,' zei René.

Noah gooide zijn slaapkamerdeur zo hard open dat de deurklink tegen de muur knalde. Met open mond bleef hij in

de deuropening staan. Rechts van hem stond een ladekast met een lamp erop, tegenover hem stond een

supermoderne boekenkast. En dan dat behang..

Hij draaide zich een kwartslag naar rechts. Het eerste wat hem opviel was een groot ding, wat uit buizen bestond.

Hij keek wat eronder stond en zag dat het een bureau was met computer en een radio.

Hij deed een stap dichterbij het buizen ding. Zijn voeten begroeven zich in het zachte kleed, waar twee kussentjes

op lagen. Hij zag nu ook een zwarte leren stoel. Die was natuurlijk om in te lezen.

'Ga maar eens via dat trapje omhoog,' zei René. Noah keek zijn vader aan. Trapje?

Noah volgde zijn vaders blik en zag dat er inderdaad een trapje was. Hij klom omhoog en zag dat het een bed was

wat de stangen omhoog hielden.

'Cool!' riep hij vanaf zijn bed. 'Dit is de coolste kamer die ik ooit heb gezien!'

'Kom eens van je bed, Noah? Er is nog iets..' zei René geheimzinnig.

'Nee, nóg iets?!' riep Noah opgewekt.

'Ja, doe de la van dat kastje maar eens open.'

'Dat is van Evi en haar ouders,' zei René.

Er lagen kleren in de kast. Hij schoof de kast weer dicht.

'Leuk! Dankjewel,' zei hij tegen haar.

Noah omhelsde Evi en gaf haar drie zoenentjes op haar wangen. Een beetje verlegen keek ze naar de grond.

René lachte.

'Trek maar eens wat van je nieuwe kleren aan dan,' zei hij. 'Ik ga beneden vast boterhammen smeren. Ik zie jullie

zo wel.'

René liep de slaapkamer uit.

'Dan moet jij de kamer ook eventjes uit, Evi,' zei Noah met rode wangetjes.

Evi maakte dat ze wegkwam.

Noah deed de deur op slot voor het geval dat. Hij trok zijn kleren uit, die hij op de grond gooide. Toen begon hij de

kast door te spitten.

Noah vond leuker ondergoed. Een rood shirt met een donkergroen-roze gestreepte onderbroek. Zijn oude

ondergoed gooide hij op de grond.

Noah vond ook nog een leuke pyjama, paste hem en ging voor de spiegel staan.

'Nou, perfect gewoon!'

Hij draaide een rondje. Vervolgens trok hij hem weer uit en legde hem opgevouden op zijn bureau: voor vanavond.

Noah vond talloze leuke outfits. Het was moeilijk te kiezen.

Maar uiteindelijk koos hij toch voor iets blauws. Het was dan wel herfst, maar binnen was het niet erg koud dus dit

kon zo wel, dacht hij.

Noah liep de trap af en keek om zich heen. Waar waren ze gebleven?

'Waar is mijn vader?' Vroeg Noah aan Evi.

'Die is werken. Hij zei dat we eten uit de koelkast moesten pakken, omdat je moeder moest overwerken ofzoiets,'

legde Evi uit.

'Cool. Nou, ik heb best honger. Maar hoe laat komen jouw ouders dan thuis?'

'Een uur of zes, geloof ik. Dus dan hebben we het rijk voor ons alleen...' zei Evi en keek om zich heen.

Noah liep naar de koelkast en opende de deur. 'Nog een voorkeur voor het eten?' vroeg hij over zijn schouder.

'Niet echt,' was haar antwoord.

'Goed, dan zeg ik: spaghetti.'

Noah haalde een groot bord met spaghetti uit de koelkast.

Evi en Noah pakten beiden een bord en gingen aan tafel zitten. Ze keken een tijdje voor zich uit en zeiden geen

woord. Totdat Noah ineens adem haalde en tegen zijn nicht zei: 'Ik heb allemaal nieuwe kleren nu, maar waarom

doe jij eigenlijk niets anders aan?'

'Jij bent toch jarig? Waarom zou ik dan nieuwe kleren krijgen?'

'Snap ik, maar je hoeft toch ook geen nièuwe kleren aan? Ik bedoel gewoon andere. Ik bedoel... die kleren die je

aan hebt vind ik best leuk hoor, alleen... Ik denk dat een andere combinatie je veel beter zou staan!'

Hij at vlug door en gebood zijn nicht dit ook te doen.

'Ik was wel af,' bood Noah spontaan aan. 'Maar wil jij dan even helpen met drogen? Dan kan ik zo kijken welke

kleren je hebt.'

Zo gezegd, zo gedaan. Noah waste af en Evi droogde, zich alsmaar afvragend wat haar neefje in godsnaam van

plan was.

Na het afwassen rende Noah naar buiten, het antwoord op Evi's vraag zal snel volgen.

'Noah, niet zo hard!' riep Evi terwijl ze haar neefje probeerde bij te houden. 'Wat wil je in Godsnaam met mijn

kleren?'

'Dat zie je zo wel!' riep hij over zijn schouder.

Ze kwamen binnen.

'Waar is jouw kamer?' vroeg Noah.

'Boven, op dezelfde plek als jou kamer is,' zei Evi.

Ze liepen de trap op.

Ze kwamen binnen in Evi's kamer, die op slag een stuk kleiner leek als die van Noah. Dat kwam vast door het

behang en het hoge bed, bedacht Noah zich.

'Ah, daar is klerenkast.' Noah keek naast het bed.

Evi keek verbaast toe hoe haar neefje zomaar ongevraagd haar lade opentrok en begon te rommelen tussen haar

kleren.

Noah vond wat leuke kleren.

'Evi, kom eens?'

Evi ging voor Noa staan.

'Doe me een plezier en trek dit eens aan. Ik ga de kamer wel even uit. Als je het aan hebt moet je me roepen, ja?'

Zonder echt op antwoord te wachten liep hij de kamer uit.

Noah vond wat leuke kleren.

'Evi, kom eens?'

'Doe me een plezier en trek dit eens aan. Ik ga de kamer wel even uit. Als je het aan hebt moet je me roepen, ja?'

Zonder echt op antwoord te wachten liep hij de kamer uit.

Toen Evi de kleren even later aan had getrokken kwam Noah terug. Met een blik vol bewondering.

'Kijk, dat ziet er vet tof uit!'

Evi wriemelde zenuwachtig met haar vingers.

'Alleen mis ik nog wat,' zei Noah nadenkend.

'Wacht eens even, dat is het! Ik weet het!'

Hij holde de kamer uit en kwam even later terug.

'Kom mee naar je ouders slaapkamer!'

Noah zette Evi neer op de kruk voor de kaptafel in de slaapkamer van haar ouders. Hij zocht in de latjes en

ontdekte al gauw een oogpotlood en lippenstift. Hij probeerde kleurtjes uit op zijn hand, vervolgens op Evi. Evi zelf

mocht pas kijken als alles klaar was. Uiteindelijk was Noah tevreden, deed haar nog een armband om. Tot slot

deed hij haar haren nog anders, wat spontaner.

'Kijk maar,' zei hij.

Evi kwam van het krukje af. Noah bleef met zijn handen in zijn zij

achter haar staan.

'Hoe vind je het?' Vroeg Noah. 'Een beetje leuk?'

'Een beetje leuk? Een béétje maar?' riep Evi. 'Het is fantastisch!' zei Evi en hield haar hand omhoog.

Noa gaf haar een highfive.

'Te gek! Je moet je overmorgen zo naar school gaan!' Riep Noah enthousiast.

'Naar school? Dat meen je toch zeker zelf niet? Dat zou ik nooit durven,' mompelde Evi verlegen.

'Maar waarom niet? Je ziet er prachtig uit!' riep Noah.

Evi lachte haar tanden bloot.

'Nou, ik laat het straks eerst wel aan papa en mama zien...'

'Goed dan. Maar als ze het mooi vinden, doe je dit ook overmorgen aan naar school. Dan doe je je haren zo,

make-up op en die armband om!' zei Noah enthousiast.

'Nou...' zei Evi bedenkelijk.

'Nee, dan houd ik je er ook aan, hoor! Nou, deal of geen deal?' Noah en stak zijn hand uit.

'Deal!' zei Evi beslist en wilde Noahs hand schudden, die hem lachend wegtrok en zijn haar gladstreek.

'Nou, jij bent flauw!'

'Haha, maar ik had je wel mooi te pakken!'

'Nou, wacht maar. Ik krijg jou ook nog wel.' Evi trok een grimas.

Evi stak haar armen in Noahs zij en begon hem te kietelen. Hij kwam niet meer bij.

'Wie het laatst lacht, lacht het best!' riep Evi triomfantelijk.

'Oké, oké, okééé!' riep Noah. 'Genade, jij wint!' riep hij brullend van het lachen.

Evi en Noah renden lachend naar buiten.

'Pak me dan, als je kan!' riep Evi over haar schouder.

Evi rende tot in de speeltuin, waar ze hijgend stopte.

Vlug en behendig klom ze in het speelhuisje. Hier zou Noah haar toch niet vinden.

Noah rende zo het huisje voorbij. Hij kon zijn nichtje niet vinden en besloot via het klimrek te kijken. Voorzichtig

gleed Evi via de stang in het speelhuisje naar beneden en bekeek haar neefje van een afstandje.

Ze zag hoe Noah van de stang gleed omdat hij zich niet langer kon vasthouden. Ze begon te lachen.

'Nè-nè!' riep ze plagerig. Maar oeps, nu had ze zichzelf wel mooi verraden.

'Ik durf te wedden dat jij het niet beter kunt,' zei Noah en klom opnieuw in het rek. Evi volgde zijn voorbeeld.

Toch was het weer Noah die als eerste viel. Evi keek angstig naar beneden.

Evi viel twee seconden later ook. Noah probeerde het opnieuw. Hij haalde dit keer de overkant, tot zijn eigen

verbazing.

Noah klom voorzichtig van het klimrek af.

'Zo, dat is ook maar net mazzel,' zei hij tegen Evi.

Beiden hadden ze genoeg van het klimrek. Nu gingen ze op de duizeldraaier.

'Houd je vast!' Noah rende hard rond om het ding in beweging te brengen.

Noah sprong er op een gegeven moment ook bij in. De duizeldraaier ging ontzettend hard rond.

'Ik word misselijk! Ik wil eruit!' gilde Evi.

Noah remde af en de duizeldraaier stond weer stil. Evi was blij dat ze weer stil stond. Het duizelde haar.

Het werd al een beetje donker. Noah en Evi namen afscheid van elkaar.

'Dag Noah,' zei Evi.

'Dag Evi. Ik haal je morgen wel op. Dan doe ik je make-up weer en je haren!'

Noah liep terug naar huis. Achteraf had hij niet gedacht dat deze dag zo zou verlopen. En hij had nooit gedacht dat

hij zo goed met haren en make-up was. En ook had hij nooit gedacht, dat spelen met Evi zo'n lol kon zijn.

Noah besloot binnen maar aan het schilderen te gaan. Veel beters had hij toch niet te doen.

Noah draaide met de kwast in de penseel met verf en streek over het witte doek. Al gauw waren er een paar

gekleurde verfstrepen op het doek verschenen.

Anderhalf uur later had Noah een basis: een bloem. Bijna schoot hij uit toen hij de schuifvoordeur hoorde

opengaan.

'Oh mam, jij bent het maar,' zei hij gerustgesteld.

'Dag liefje, alles in orde? Jeetje, wat zit je hier in het donker.'

'Of alles goed is? Ja hoor. En met jou?' zei Noah.

'Fijn dat alles goed met je gaat. Met mij gaat het ook goed. Ik heb promotie gemaakt!'

'Oh goed mam! Van hoe laat tot hoe laat werk je nu?'

'Van drie tot negen, 's middags en 's avonds,' zei Sophie. 'Dus nu ben ik er ook niet meer met het avondeten. Maar

jij had met Evi gegeten, vertelde papa?'

Noah knikte.

'Ah, was het leuk met Evi?' vroeg Sophie. 'Ben je de dag een beetje leuk doorgekomen?'

'Jazeker! Ik heb Evi opgemaakt!' riep Noah enthousiast.

'Je hebt haar opgemaakt? En, hoe vond ze het?' vroeg Sophie half lachend.

'Mam? Waarom lach je?' vroeg Noah enigszins beledigd.

'Nou, het mag er best komisch uitgezien hebben. Zo'n jongen die een meisje opmaakt.'

'Euh, ja. Maar het zag er ook heel cool uit, hoor!' riep Noah nog steeds enthousiast. 'Wil je het zien?'

'Het zien? Ik denk niet dat Evi het heeft laten zitten, wel dan?' vroeg Sophie.

'Ik denk het wel. Als Rosalinde en Han het leuk vinden, doe ik het morgen ochtend weer op en dan houdt ze het op

naar school. Zal ik haar bellen?'

'Nou, ik zou dat eerst maar eens met Han en Roos overleggen, inderdaad. Maar ik denk niet dat het slim is als je

Evi nu nog belt. Ik denk dat ze al slaapt. En jij moet ook, het is de hoogste tijd.'

Noah krabde zich achter zijn oor. 'Right, welterusten mam.'

Beledigd liep hij naar boven. Wel had hij ooit! Dat zijn moeder hem niet eens serieus nam, zeg. Het zag er toch

zeker hartstikke mooi uit bij Evi!

Noah kleedde zich uit en besloot in zijn ondergoed te gaan slapen. Die pyjama moest maar wachten totdat het wat

kouder werd.

Noah klom het trapje niet op. Zijn moeder kon de pot op met haar "hoogste tijd". Hij keek naar het raam en ging

ervoor staan. Misschien kon hij Evi vanaf hier zien.

Hij liep naar het grote raam en pakte de bloemenvaas. Die moest maar even ergens anders staan, net als het

houten scheepje.

Noah zette de vaas en het scheepje voor zijn spiegel en ging in het raamkozijn zitten. Hij probeerde door het raam

van zijn opa heen te kijken, maar hij zag Evi's raam niet.

Hij vond het jammer dat er boven geen telefoon was waarmee ze naar Evi's kamertje kon bellen. Hij pakte maar

een boek en ging zitten lezen in het raamkozijn.

Noah was zo in het boek verdiept, dat hij niet doorhad dat René binnenliep. Hij schraapte zijn keel. 'Noah de Bof,

moet jij niet allang in bed liggen?' zei René.

'Kom jongen, kom uit dat raam. Dat is toch veel te gevaarlijk. En bovendien veel te koud. Kom, anders kom ik je

halen.'

Noah kwam uit het raam. Hij legde het boek bij zijn tijdschriften.

'Hèhè, dat is beter,' zei René. 'Je kunt toch niet zomaar in het raamkozijn gaan zitten, snotneus.'

'Sorry papa,' zei Noah.

'Ach geeft toch niets,' zei René, zakte door zijn kniën en gaf hem een klopje op zijn schouder.

'Ga je het niet tegen mama vertellen?' vroeg Noah.

'Nee, dit is echt iets van mannen onder elkaar.' vroeg René.

Noah knikte.

'Goed dan. Maar nu lekker gaan slapen. Het is al half twaalf,' zei René.

'Maar jij was ook zo laat thuis,' zei Noah en gaf zijn vader een knuffel.

'Ja, dat klopt. Dat is vanaf nu altijd, hè? Maar papa gaat nu ook slapen,' legde René uit.

'Nou, welterusten hè boeffie. Tot morgen.'

'Welterusten pap. Tot morgen!'

Noah liep naar het trappetje om op bed te klimmen. Zich aan zijn hoofd krabbend liep René de kamer uit. Die

gekke Noah.

Noah kroop onder de dekens en knipte de lamp boven het raam uit. Het was best wel even wennen, zo hoog

liggen. Maar het lag ook best wel licht. Noah viel al snel in slaap.

Twee huisjes verderop stond Evi in de badkamer voor de spiegel. Zuchtend keek ze naar haar evenbeeld.

'Jammer dat het eraf moet,' zei ze tegen niemand minder dan zichzelf.

Evi pakte de bodylotion uit het kastje achter de spiegel en deed wat in haar handen. Ze wreef goed over en weer,

zodat het flink ging soppen.

Evi wreef haar hele gezicht vol. De make-up moest eraf. Papa had kwaad gezegd dat ze dat spul eraf moest halen.

De enige manier die Evi kon bedenken, was zo.

Evi draaide de kranen open en spoelde haar gezicht schoon.

Ze deed de kraan weer dicht toen alle bodylotion van haar gezicht af was. Hopelijk was de make-up er nu af. Zo

niet, dan had ze er in ieder geval een fris gezicht aan over gehouden.

Ze bekeek haar gezicht. Ja, de make-up was eraf.

Ze ging de badkamer uit en ging naar haar slaapkamer, waar ze het dekbed opensloeg en in bed kroop. Ze had

geen zin meer om haar vader nog welterusten te gaan wensen, na zijn uitbarsting.

Beneden hadden Han en Rosalinde het er nog over.

'Ik wil niet dat je zo hard voor haar bent. Ze is nog maar een kind. Bovendien kan ze toch af en toe best wat make-

up dragen, als ze dat nou leuk vindt,' vond Rosalie.

'Laat me even denken,' zei Han cynisch. ‘Nee, ik geloof niet dat ik het me herinner. Heb jij ooit een kind van Evi’s

leeftijd met zulke make-up zien lopen? Ik niet.'

Rosalinde en Han keken voor zich uit.

'Ik word een beetje moe van jou,' zei Han. 'Kind is kind, make-up is make-up, geen speelgoed.'

Han stond op, liep de kamer uit.

Rosalinde deed de televisie uit. Ze had geen zin meer om te kijken als ze in zo'n humeur als deze was.

Later die avond sliepen Han en Rosalie voor de verandering niet tegen elkaar aan. Er hing een rare sfeer tussen

de twee. Het was geen echte ruzie, maar het was ook niet zoals anders.

Tussen René en Sophie was er juist allesbehalve zo'n sfeer.

Sterker nog...

Het ging kiplekker tussen die twee!

WWWWonderkkkkind: De herhaling van de geschiedenis

Dit keer was het een wat langer update, maar dit is echt alles wat ik in deze update stop!

Vanaf nu ga ik het iets anders doen. Zoals jullie misschien al hebben opgemerkt, heb ik de plaatjes en de tekstvakken iets anders over de dia`s verdeeld, zodat er meer tekst op past. De updates zullen ook wat langer worden vanaf nu!

Bedankt voor het lezen, en jullie weten het:Reacties kan ik waarderen!

Xx

Isims2SNFKGGH