Wouter vertelde mij vaak over zijn spelWorld of Warcraft. Ik maakte zijn heleproces mee van totaal opgaan in het spel

tot de keuze en worsteling om er los van te komen.Dit bracht ons op het idee om zijn ervaringen op teschrijven en te delen met anderen. Dit is een ver-slag van Wouter’s ervaringen.“Ik begon rond mijn 8ste computer spelletjes tespelen. Vier jaar geleden zag ik bij vrienden de

prachtige wereld van World of Warcraft (dit kortenwe verder af met WoW) en ik vond dat wel gaaf.Later heb ik de gratis versie gedownload. Die kunje 10 dagen vrij spelen. Dat deed ik steeds opnieuwen ondertussen zeurde ik thuis om een abonne-ment. Ik beloofde dat ik echt niet verslaafd zouworden en dat ik er maar een uurtje achter zou zit-ten per dag. Ik speelde het en probeerde zoveelmogelijk geweldloos te spelen maar dat kan echt

� � � spi r i tua l i te i t | Wouter Kra idy en Fr i ts Evele in |

Wouter en zijn computerverslavingeen veertienjarige over zijn worsteling om weer zichzelf te worden

Computergames zijn in. Kinderen zitten soms uren, ja dagen achtereen aan computers te spelen.

Wouter is veertien en zit op een middelbare school in Zutphen. Hij verteld aan Frits wat computer-

verslaving met hem deed. Hoe hij door het spel werd opgeslokt en niet meer van het scherm kon

afkomen. Wat de negatieve gevolgen waren voor zijn dagelijkse leven. Weinig vrienden, humeurig,

negatieve emoties, slechte resultaten en maar één verlangen: World of Warcraft spelen. Totdat hij

besloot dat te veranderen. Het was geen gemakkelijke keuze. Door volharding en keuzes stroomt zijn

leven, zijn er vrienden, is hij blij en gemotiveerd en kiest hij nu vanuit vrijheid en autonomie.

Ik had een raar soort energie om mij heen.. mijngeest zat in die computer

52 . Spiegelbeeld . mei 2011

niet. Daar is het spel niet voor gemaakt. Je wordteigenlijk één met de computer’. Je hersenen klam-pen zich eraan vast. Als ik op school was dacht iker steeds aan, bedacht ik strategieën en wilde ik hetde hele tijd spelen. Het liefst praatte ik met kinde-ren die het ook speelde. Ik dacht er constant aan.Op een gegeven moment vond ik het niet meerleuk, ik vond het zelfs saai en toch moest ik het spe-len. Uit verveeldheid en uit een vreemd gevoel datik toch moest spelen bleef ik achter de computerzitten. Zo voelt het. Zo van, je hebt niks te doen dusdan ga je maar WoW spelen. Ik kon ook nietsanders meer bedenken.

Altijd weer iets verzinnenJe hebt een soort tweede leven in dit spel. Je kunt indit spel met mensen uit de gehele wereld spelen. Jebent jezelf maar toch iemand anders. Je kunt vanalles zijn! Je kunt als jongen doen alsof je een meis-je bent, of als meisje kun je doen alsof je een jongenbent. Je kunt chatten met andere mensen uit degehele wereld. Dat is op zich leuk en niet eens echtverslavend. Het verslavende is dat je een anderpoppetje kunt besturen! Dat poppetje dat benjezelf, je bent er de baas over en je kunt het latendoen wat je wilt. Je kunt het laten dansen, latenlachen, alles wat je maar wilt, dat is er zo leuk aan.En je wilt steeds omhoog in je level en daarvoormoet je vaak dingen en wezens doden, daar krijg jepunten voor. En je wordt ook zelfs steeds een kop-pie kleiner gemaakt, dat maakt het spannend. Demuziek deed ik al snel uit. Ik voelde dat het wel ietsmet mij deed en moeder vond het in elk geval heelvervelend en ik vond het niet erg om gewone lied-jes op te zetten terwijl ik speelde.”

“Zodra ik maar een kans had om te spelen dangreep ik die ook. Het is een heel sterk verlangen.Het is heel sterk, zo sterk dat ik school mijn socialecontacten langzaam verloor. Bijvoorbeeld alsiemand jarig is en ik moest een cadeautje kopendan stelde ik dat als maar uit. Uiteindelijk is diege-ne jarig en dan had ik niks. Ik werd er lui van, echtlamlendig. Als ik niet mocht spelen werd ik eensoort van depressief maar als ik weer speelde voel-de ik me gewoon.Als mijn ouders zeggen dat ik moet stoppen dandenk ik “jaha….” Ging demonstratief chagrijnigzijn en dan als zij het niet in de gaten hadden dankroop ik stilletjes weer achter de computer. Maar ikprobeerde achterom altijd weer iets te verzinnenom te kunnen spelen. Ik denk steeds “ik ben oudgenoeg ik kan het zelf wel bepalen”.

Raar soort energieToen ik het speelde werd ik steeds minder sociaal.Dat merkte ik in die tijd niet zo, maar wel achterafwanneer ik terugkijk en het vergelijk met hoe het

nu is. Ik had een raar soort energie om mij heen.Een soort afstotende energie. Dat zorgde ervoor datik weinig contact maakte. Bijvoorbeeld had ik eenvriendengroep waar ik eerst mee omging enopeens vond ik hen raar. Niet zo boeiend meer. Ikvond dat zij zich vreemd gedroegen. Ik had nietdoor dat ik me vreemd gedroeg en anders wasgeworden. Ik was niet agressief maar wel steedsminder vrolijk, steeds in zo’n wissel bui. Dan weleen soort van oppervlakkig vrolijk en dan weer ineen hele zware stomme energie. Eigenlijk was ikalleen nog maar een lichaam. Mijn geest zat in decomputer.” Ik speelde wel eens tot 4 uur in de och-tend.

Ik heb wel eens gehad dat ik bij mijn vader speeldeen hij al lang naar bed was gegaan. Opeens was hetal 4 uur in de ochtend!!! Ik voelde niet eens dat ikmoe werd of dat mijn ogen pijn deden als ik zedicht deed. Als ik speelde zat ik heel erg voorovergebogen, heel erg dicht bij het scherm, ik wilde alshet ware in het spel opgaan. Ik begon behoorlijkewallen te krijgen die ik niet makkelijk weg kreeg. Ikdacht nu kan ik het in de hand houden, maar hetwerd juist erger!

BraindeadTijdens de verbouwing van ons huis kon ik tweeweken niet spelen en toen werd ik me bewust vanhoe zo’n spel en verslaving het werkt. Ik merktetoen dat ik wel heel erg veel tijd achter computerszit en dat is gewoon ongezond. In die tijd dat ikniet spelen kon, gingen mijn relaties in een keerweer een stuk beter. Na die twee weken dacht ik:‘eigenlijk kan ik het nu wel weer spelen en dan gaik het in de hand houden’. Maar eigenlijk werd hetjuist erger. Ik wou het nog grager spelen omdat ikhet erg miste. Die vriendschap die juist terugkwamverwaterde weer.

mei 2011 . Spiegelbeeld . 53

Ik besefte dat ik eigenlijk braindead was en toenwerd ik het me bewust. Voordat ik de tweede keerstopte zag ik mijn rapport waarop steeds stond,“Wouter heeft hersens maar hij is liever lui danmoe” en “Hij maakt zijn huiswerk nooit.” En datzorgde er voor dat ik lage cijfers had. Ik besefte dathet echt niet goed ging. Dat ik eigenlijk braindeadwas. Ik besloot met WoW te stoppen. Ik meldemezelf af en het abonnement zou over twee wekenaflopen. Een paar minuten nadat ik mij afgemeldhad dacht ik ‘oh shit wat heb ik gedaan’! De tweeweken dat ik nog kon spelen waren wij ook nog eenpaar dagen op Texel. Ik heb weinig van Texel mee-gekregen en zat eigenlijk alleen met mijn hoofd bijhet spel en wat ik allemaal nog kon doen in de paardagen dat ik over had. Een dag vroeger dan ik had verwacht, bleek hetabonnement te zijn gestopt. Dat was schrikken. Ikwas eigenlijk boos en baalde onwijs. Mijn moederen ik hebben echt nooit ruzie maar die week heb-ben we elke dag zeker 2 of 3 keer ruzie gehad. Alleswas saai, was stom, ik wou nergens heen, ik ijsbeer-de door de kamer en kon niet eens hangen op debank. Ik voelde me opgejaagd en heel akelig. Datwas echt een afkickweek. Ik werd toen ook heelagressief, smeet met deuren. Na die week ging ikop vakantie en kreeg wat afleiding en werd weerrustiger. Toch miste ik het nog heel erg en ging dussteeds op youtube filmpjes kijken van WoW.

In het oude patroonSinds de afgelopen zomervakantie ben ik gestoptmet WoW te spelen. Ik dacht dat ik daar nu hele-maal klaar mee was maar toen kwam er een nieu-we versie van WoW uit, en ik zag overal in de staden op het internet reclame daarover, dat het nu nogmooier en beter is. Dan zit er toch nog iets achter inmijn hoofd dat mij ertoe zet om toch even te spelen.Ik heb nog wel wat filmpjes gekeken. Toen ik bij

mijn vader was heb ik weer zo’n gratis accountaangemaakt voor 10 dagen. Dat heb ik twee keergedaan. Ik kan het daar alleen maar in het weekendspelen en door de week kan ik daar niet bij, ben iksoort van vrijaf van het spel. Als ik dan in weekendweer bij mijn vader kom is het zo van: “Oh ja Worldof Warcraft” en dan speel ik het wel en dan kom iker ook weer meteen in. In het weekend ben ik danweer lui en lamlendig. Dat eerste weekend dat hetnieuwe uit was heb ik het gehele weekend langgecomputerd. Zeker wel 12 uur per dag. Mijnvader die zegt dan “ga naar bed”! Dan zet ik alleenhet scherm uit, zodat hij denkt dat ik het heb uitge-zet. Ik poets mijn tanden en zeg ik “doei pap!” endan doe ik mijn deur dicht en start ik zachtjes weerde computer op.Maar thuis merkte mijn moeder dat meteen en ikzag ook dat het mij weer zo in het oude patroonsleurde, dus ben ik er echt mee gestopt. Maar netals elke verslaving, de kans om terug te vallen ligtzo op de loer. Je moet wel stevig in je schoenen blij-ven staan om niet door gepakt te worden. Het is

54 . Spiegelbeeld . mei 2011

� � � spi r i tua l i te i t | Wouter Kra idy en Fr i ts Evele in |

Verslavingis een ervaring

beter niet in de verleiding te komen. Dan hoef jeook niet af te kicken. Nadat ik was gestopt voeldeik mij veel vrolijker, ik voel me gelukkig, intens.Thuis heb ik nog wel computers, maar daar doe ikalleen hyves en msn op, daar zit ik eigenlijk nooitlang achter. Eigenlijk zit ik nooit meer lang achterde computer.

Op school heb ik de indruk dat sommige kinderente veel achter te computer zitten. Ik herken hungedrag en houding. Aan sommige kinderen merk jedat. Toen ik nog speelde zat er als het ware eenlaagje stof over mijn ogen. Nu ik gestopt ben kan ikweer helder zien, althans zo voelt het.

De verslaving vond ik vervelend maar toch is heteen ervaring, iets dat bij het leven hoort. En nu ikdat hebt meegemaakt denk ik dat het je niet snelweer gaat overkomen, (hoop ik). Maar ik herkenhet nu. Ik weet dat ik dan een soort zombie word,opgeslokt door de computer. Eigenlijk los je op inhet computerspel.

Ik vertel mijn ervaring nu zodat anderen daar mis-schien wat aan hebben. Misschien dat ouders danook begrijpen hoe die verslaving werkt. Maar Ikzou mensen nooit dwingen om iets te doen of telaten. Wanneer iemand mij zou dwingen hier vanaf te stappen zou dat mij alleen nog bozer maken.De energie en de invloed dat het spel op mij hadzou alleen sterker worden om mij af te zetten naarmijn ouders. Eigenlijk gebruik je dezelfde energievan onderdrukking als in het spel. Iemand moetinzien dat het niet goed is en ervoor kiezen dathij/zij de baas is over het spel. Daar gaat het om. Ikmediteer ook om mijn trilling hoger te krijgen en ikmerk dat dat mij ook heel erg helpt een andere hou-ding te krijgen en positiever te zijn in het algemeen.

Wouter Kraidy is 14 jaar woont in Apeldoorn en zit in Zutphen op

de Vrije-School de Berkel. Je kunt met hem contact maken via

Hyves, Faceboek, Msn en skype.

Zie voor meer informatie over kinderen en het verhogen van ener-

gie www.claritasessentiae.nl

mei 2011 . Spiegelbeeld . 55

Wouter Kraidy