Talen
Pages
Wettelijk
Hoofdstuk 41
WK: Normal, but so different
• Groeide Carmen op tot kind.
• Beviel Valentina van een tweeling: Cédric en Chloé.
• Beviel Kelsy van haar derde kindje, Andreas
• Miste Maïté Arie, een oudere jongen die ze op vakantie had ontmoet.
Ze kon echter met niemand over dat gevoel praten.
• Bekende Annabels beste vriendin Odilia dat ze een oogje had op
Thibo.
• Groeiden Basil en Franka op tot kind.
In de vorige update…
• Maakte Devon eindelijk in reallife kennis met zijn chatvriendin
Maxine, die in hetzelfde studentenhuis bleek te wonen.
• Bleek dat Katrien en Damian eindelijk een koppel waren.
• Ontmoette Jasmin Lola, de jongere zus van Damian die binnenkort
ook naar het studentenhuis komt. Het klikte meteen tussen de twee
meiden, en wel op een heel bijzondere manier…
• Ging Olivia met haar tweeling Linus en Selene naar de speeltuin.
Onderweg zag ze Maxwell en Diana, die duidelijk in verwachting zijn
van hun eerste kindje.
Iedereen weer bij?? Dan gaan we meteen
weer verder ;)
“Hoi, leuk dat je er bent…”, stamelt Leander een beetje verlegen,” Doe je jas maar uit en hang hem maar euhm… aan de kapstok. Of in de kast, dat mag ook… En kom dan maar mee naar binnen, mama is bezig lekkere koekjes te bakken.”
Hij weet duidelijk niet goed wat te zeggen, nu hij eindelijk zijn vakantievriendinnetje weer voor zijn neus ziet staan.
Kelsy,
Martijn,
Maïté,
Leander
&
Andreas
“Hé, niet zo verlegen!”, hij schrikt even wanneer Adèle
hem plots met beide armen vast neemt en tegen zich
aandrukt: “Ik heb je gemist, Leander. Ik ben zo blij om
je weer te zien!”
Nog een beetje overdonderd loopt Leander eerst even met Adèle mee naar de kapstok, waarna ze samen om het snelst naar de keuken lopen waar Kelsy net de koekjes uit de oven haalt.
“Ik was eerst!”, juicht Adèle terwijl ze op een stoel neerploft. Leander haalt zijn schouders op: “Ik vind het niet eens erg om van jou te verliezen. En bovendien krijgen we toch sowieso koekjes!”
Grinnikend luistert Kelsy naar het verwarde gebabbel van
haar zoon, terwijl ze de koekjes op tafel zet: “Maïté, de
koekjes zijn klaar! Kom je er ook eentje eten?”
Enkele seconden later vliegt de deur van de slaapkamer
open en komt Maïté met een lang gezicht naar buiten
gesloft.
Ze gaat aan tafel zitten, en begint met lange tanden aan een koekje te knabbelen.
“Ik heb een leuk idee,” zegt Kelsy, die merkt dat haar dochter zich niet op haar gemak voelt met Adèle in de buurt, “Een paar straten verder is een schaatsbaan geopend, misschien kunnen jullie daar straks even met jullie drieën naartoe gaan!”
Maïté zucht duidelijk hoorbaar, maar Leander en Adèle
lijken daar geen aandacht aan te schenken.
“Mag dat? Mogen wij echt alleen weg?”, roept Leander
uit, en Adèle laat meteen weten dat ze altijd al heeft
willen leren schaatsen.
“Maï, ga je ook mee?”, vraagt Leander smekend, “Je
zou er mij een groot plezier mee doen.”
Zijn tweelingzus rolt even met haar ogen: “Goed
dan, omdat jij het bent…”
Even later staan de drie kinderen samen aan de
schaatsbaan, en Adèle waagt zich meteen dapper op
het ijs: “Kom je, Leander? Het is hier echt leu-
wooooohoow!”
“Gaat het, Adèle?”, roept Leander ongerust, wanneer
hij zijn vriendinnetje onderuit ziet gaan, “Wacht maar
even, ik kom je helpen!”
Maar in zijn haast om de schaatsbaan op te lopen…
… verliest hij zelf zijn evenwicht!
“Ow, dit deed best wel pijn…”, mompelt hij, terwijl hij
weer overeind krabbelt.
“Pfff, aanstellers!”, snuift Maïté, “Schaatsen is toch
helemaal niet moeilijk, kijk maar!”
En inderdaad, zonder ook maar één keer te
wankelen, glijdt ze over het ijs.
Adèle haalt haar schouders op en kruipt op handen en
voeten naar Leander toe.
“Het ziet ernaar uit dat we elkaar zullen moeten leren
schaatsen,” grinnikt ze, “Hou mijn hand vast, dan trek
ik je overeind.”
Langzaam maar zeker glijden de twee verder, en het
begint steeds beter te lukken.
“Zullen we nu eens proberen om rond te
draaien?”, stelt Leander voor, “Dan is het net alsof we
dansen op het ijs!”
Maar heel even gaat het draaien goed, tot de hand van
Adèle in al haar enthousiasme uit die van Leander
glijdt, en ze hard op haar achterwerk terechtkomt.
“Auw…”, kreunt ze, “Zo hard op mijn achterste
gevallen, dat m‟n hoofd er pijn van doet!”
“Hé klungeltjes, zullen we dan maar eens naar huis
gaan?”, roept Maïté van de andere kant van de
piste, “Het is wel de bedoeling dat jullie nog héél
thuiskomen hoor!”
“Ik begin eigenlijk best wel moe te worden,” zegt
Leander, en hij trekt Adèle mee naar de kant, “Kom je
mee? Misschien krijgen we thuis nog wel een lekkere
beker chocomelk, voordat we gaan slapen.”
Na de chocomelk worden de kinderen meteen naar
bed gestuurd. Al mag Leander nog iets langer
opblijven, om Adèle de logeerkamer te tonen.
“Maar als je vannacht niet kan slapen, omdat heimwee
hebt of omdat mijn babybroertje te hard huilt, dan mag
je ook bij mij komen liggen hoor…”
“Wil ik best wel doen,” grinnikt Adèle, “Maar volgens
mij is er niet genoeg plaats in dat ene bed.
Trouwens, ik zie bont en blauw van het vallen tijdens
het schaatsen, dus ik denk wel dat ik goed zal slapen
vannacht.”
“Welterusten, Adèle. Morgen gaan we de
kerstversiering ophangen, en daarna de verjaardag
van Andreasje vieren!”, verheugt hij zich al.
De volgende avond staat het hele gezin in de versierde
keuken om Andreas‟ verjaardag te vieren. Iedereen
zingt luid „Lang zal hij leven‟, en zelfs Maïté lijkt haar
best te doen om vrolijk mee te toeteren.
“Daar gaat hij dan…”, gooit Martijn zijn jongste
zoontje in de lucht, en hij kijkt Kelsy liefdevol aan, “En
laat ons hopen dat hij niet onze laatste was…”
- Dat zet ik er dus voor een reden bij hé, Kelsy en Martijn zijn het enige koppel bij wie de ACR
doet wat hij moet doen. Die twee zijn echt net konijnen, ik hou ze twee minuten niet in de gaten
en ze zijn alweer een nieuw kindje aan het fabriceren -.-‟ -
Even later vangt hij een opgegroeide Andreas weer op.
“Wat is hij lelijk!”, roept Maïté uit, “Hij heeft zo‟n
vreemde rimpels in zijn gezicht!”
“Maïté!”, roept Kelsy, “Zo spreek je niet over je
broertje, jongedame! Het is niet omdat zijn gezichtje
een beetje een vreemde vorm heeft, dat hij daarom
lelijk is. En daarbij… hij lijkt vooral op jou, dus ik zou
me maar een beetje inhouden als ik jou was…”
Maïté houdt een beetje bedremmeld haar mond, en
kijkt verlegen weg.
“Ik ga deze kleine man maar eens een make-over
geven”, doorbreekt Martijn de stilte, en hij loopt met
Andreas in zijn armen naar de spiegel.
Een paar minuten later komt Maïté zachtjes op haar
broertje af, en kijkt schichtig in het rond of niemand
haar ziet. Dan buigt ze zich naar hem toe: “Hé
Andreas, ik meende niet zo wat ik zei hoor…”
“En weet je… eigenlijk vind ik je nog best wel
schattig… maar aan niemand vertellen dat ik dàt
gezegd heb hé!”
“Maï lief!”, kirt Andreas, en hij klapt enthousiast in zijn handjes.
“Lief?? Nee, dat nu ook weer niet hoor,” grinnikt Maïté, en ze staat snel weer op voordat iemand in de gaten kan krijgen wat ze net gedaan heeft.
- Voor zij die het zich afvragen: jà, ik heb hem andere ogen gegeven, hij had dus écht een ingevallen gezichtje -
In de kamer ernaast neemt Leander afscheid van
Adèle: “Jammer dat je weer naar huis moet, ik vond
het zo leuk om je nog eens te zien.”
“Ik vond het ook heel leuk, maar mijn ouders willen
liever dat ik voor Kerstmis weer thuis ben. En om
eerlijk te zijn… ik zelf ook wel!”
“Dat begrijp ik,” antwoordt Leander, “Maar ik zou het
toch leuk vinden als je volgende vakantie nog eens
kwam logeren.
“Of jij bij mij!”, lacht Adèle.
“Afgesproken!”, zegt Leander, “Ik begin nu de dagen al af te tellen!”
Hij loopt met Adèle mee naar de deur, en blijft staat zwaaien tot haar taxi uit het zicht verdwenen is.
“Wauw, wat een schattige pop! Bedankt mama!”
Dolgelukkig bekijkt Selene de inhoud van haar
kerstcadeautje.
Olivia,
Linus &
Selene
“En zo‟n stoer ridderkasteel! Net wat ik graag
wou!‟, roept Linus uit nadat hij het papier van zijn
pakje heeft gescheurd.
Glimlachend kijkt Olivia van in de zetel naar haar
spelende tweeling. Alles ziet er zo perfect uit, er
ontbreekt alleen nog één dingetje…
“Wat zou jij eigenlijk graag onder de kerstboom
willen, mama?”
Ze schrikt op wanneer Selene opeens naast haar
neerploft en haar armpjes om haar hals slaat.
Ook Linus komt op haar schoot zitten, en legt zijn
hoofd op haar schouder: “Zou je niet graag een papa
voor ons willen, mama?”
Olivia schrikt van de directe vraag van haar
zoontje, en ze trekt haar twee kinderen dicht tegen
zich aan: “Ik zou het best wel leuk vinden om een
nieuwe papa voor jullie te vinden. Maar op dit moment
denk ik dat we best gelukkig zijn met ons drietjes… of
zouden jullie graag opnieuw een papa willen?”
Hun gesprek wordt onderbroken door een korte klop op de deur.
“Wie kan dat nu nog zijn, zo laat?”, mompelt Olivia, “Ga nog maar wat spelen, mama gaat even de deur openen.”
Ze opent de deur en knippert een paar keer met haar
ogen. Om te wennen aan de schemering buiten, maar
ook omdat ze amper kan geloven wie er voor haar
neus staat: “Maxwell?!”
“Ik euhm… “, stottert ze, en ze weet zichzelf geen
houding te geven. En ook Maxwell lijkt te staan trillen
op zijn benen, niet wetende wat hij wel of niet moet
doen.
Olivia schrikt dan ook wanneer ze opeens zijn armen
om haar middel en zijn hoofd op haar schouder voelt.
“Liv, ik ben dom geweest… ik ben zo dóm
geweest!”, hoort ze hem snikken.
“Ik begrijp het als je me niet zou willen vergeven, maar
kan je ons alsjeblieft even binnenlaten? Niet dat het
een excuus is, maar ik zou alles willen uitleggen.”
Olivia doet al een stap opzij, wanneer ze plots beseft
wat hij gezegd heeft: “Ons?”
Met een blik die, ondanks de tranen op zijn
wangen, amper kan verbergen hoe trots hij is, rijdt
Maxwell de felgekleurde buggy naar binnen.
“Dit is Romeo,” verklaart hij, “Mijn zoontje.”
Vertederd kijkt Olivia even naar de schattige
peuter, die vrolijk begint te kraaien.
“En… Diana?”, vraagt ze dan voorzichtig.
Ze ziet Maxwell‟s gezicht betrekken, en vervolgt snel: “Kom, doe je jas uit en ga even zitten.”
Linus en Selene kijken vol verwachting op van hun speelgoed, het is duidelijk dat ze niets liever willen dan Maxwell om de hals vliegen. Maar Olivia beduidt met één blik dat ze maar beter nog even braaf blijven spelen.
Even later zitten ze samen in de zetel, de kleine Romeo
met zijn speelgoedraket tussen hen in.
“Zo, en vertel nu eens…”, begint Olivia
voorzichtig, “Moet jij op kerstavond niet bij je
toekomstige zijn?”
“Dat is het nu net…”, mompelt Maxwell, “Ik wou haar
een geweldige Kerst bezorgen. Ik had het hele huis
versierd, lekker voor haar gekookt… en ik was met
Romeo nog even naar de winkel gegaan om nog een
laatste kerstcadeautje te kopen. Toen we weer
thuiskwamen, zag ik tot mijn grote verbazing haar jas
al aan de kapstok hangen…”
“Ik vond het al vreemd dat ze zo vroeg thuis was, maar
dacht dat ze misschien een paar uurtjes vrij had
gekregen. Ik riep haar naam, maar kreeg geen
antwoord… toen hoorde ik geluiden uit de slaapkamer
komen…”
“Maar toen ik de slaapkamer binnenkwam…”
Olivia knikt al begrijpend, ze heeft wel een vermoeden
over wat er nog gaat komen.
“… lag ze met een ander in bed. En ze leek zich niet
eens voor me te schamen.”
“Toen begreep ik opeens alles. Waarom ze zo vaak moest overwerken. Waarom ik nooit op haar gsm mocht kijken… O Olivia, ik ben zo dom geweest dat ik het nooit heb gemerkt!”
Hij begint opnieuw te huilen.
“Ik besefte opeens dat Diana zich ook tegen jou en de tweeling verschrikkelijk had gedragen… is het daarom dat je zo opeens ben vertrokken??”
Olivia knikt voorzichtig: “Ik wou jullie niet meer in de weg staan…”
“Had ik maar meteen geweten wat voor een kreng ze
was, dan was dit allemaal nooit gebeurd…”, zucht
Maxwell.
Op dat moment begint Romeo vrolijk te kraaien, en
Olivia schiet in de lach: “Ik geloof dat je niet echt àlles
bedoelt?”
“Je hebt gelijk, alles behalve Romeo,” glimlacht Maxwell, “Dat kereltje is alles voor me. Net zoals…”, hij twijfelt even over zijn verder woorden, “Net zoals jij en de tweeling.”
Hij lacht een beetje ongemakkelijk: “Ik heb je gemist, Olivia Normal, sinds het moment dat ik merkte dat je vertrokken was. Ik… ik zou willen dat je terugkomt…”
Olivia is zachtjes dichterbij geschuifeld, en slaat
liefdevol een arm om Maxwell heen.
“Ik wil niets liever…”, fluistert ze.
~*~
“En, hoe vind je mijn kamer geworden?”, vraagt
Maxine terwijl ze liefkozend door Devons haar
strijkt, “Ik heb er uren over gedaan om hier alle
lichtjes op de hangen!”
Devon,
Maxine
& Victor
“En niet alleen voor de lichtjes…”, grijnst Devon, en
hij wijst naar een hoekje van de kamer, “Hoe kom je in
godsnaam op het idee om een snééuwman op je
kamer te zetten?”
“Schattig toch?”, lachend duwt Maxine hem verder op
het bed, “En gezellig!”
“Wedden dat ik het hier nog gezelliger kan
maken?”, vraagt Devon, en hij richt zich weer op.
“Hé, wat ga je doen?”, protesteert ze, terwijl ze hem probeert tegen te houden, “Blijf hier toch liggen, lekker warm!”
Maar Devon wurmt zich los uit haar armen, en friemelt nerveus in zijn broekzak.
“Lieve Maxine, we kennen elkaar nog niet zo lang in
reallife, en ik had dan ook nooit gedacht dat ik het je
zo snel al zou kunnen vragen…”
“Maar ik hou van je sinds het eerste woord dat je via
chat naar me stuurde, en nog veel meer sinds ik je tien
seconden later zag met de webcam…”
“Ik was van plan om mijn hele leven op je te wachten
tot ik het zou kunnen vragen, maar nu we elkaar toch
zo snel écht ontmoet hebben… lieve Max, wil je met
me trouwen?”
Maxine maakt met haar handen even het gebaar dat hij
nu wel zijn speech mag beginnen afronden:
“Goh, moet zeggen dat je vlotter spreekt tijdens het
chatten, Devon!”, ze grinnikt even.
“Maar ik zeg „ja‟, natuurlijk!”
“Meen je dat?”, vraagt Devon plagend, waarop ze hem
om de hals vliegt, “Moet ik het je ook nog eens via de
chat zeggen? Jaaaaa…”
“Ben je er zeker van dat dit wel zo‟n goed idee is?”
Een beetje onzeker kijkt Thibo zijn zusje aan, “Ik
bedoel, als Romantieksim kan ik zowat ieder meisje
krijgen, waarom zou ik dan totaal van look veranderen
voor één blind date?”
Merle,
Shania,
Annabel,
Thibo,
Mare,
Franka
& Basil
“Omdat ik er zeker van ben dat die blind date het
meisje van je dromen is!”, grinnikt Mare, “En
daarbij, het is toch niet compléét van look
veranderen, het gaat gewoon om een paar centimeters
van je haar!”
“Vooruit Thibo, iedereen zeurt nu al jaren dat je iets
aan je haar moet laten doen, alleen jijzelf wil dat niet
inzien. En geloof me, ik heb echt wel een beetje
verstand van make-overs! Vertrouw je me, of niet?”
“Ja zeker?”, mompelt Thibo, maar hij klinkt niet echt
overtuigd wanneer hij naar Mare‟s kaptafel sloft.
“Hé, ik laat echt nog wel wat haar op je hoofd staan
hoor,” lacht Mare, en ze neemt een schaartje uit de
lade.
Een minuut of tien later kijkt Thibo verrast in de
spiegel: “Dat valt inderdaad nog best mee. Ik zie er
nog helemaal niet zo slecht uit!”
“Dat dacht ik ook, ja!”, lacht Mare, “En, ben je er zeker van dat je echt geen kostuum wil dragen op je blind date? Heb je trouwens al enig idee wie het zou kunnen zijn?”
“Laat dat maar uit,” antwoordt Thibo, “Eén verandering is genoeg voor vandaag!”
En er verschijnt een dromerige grijns op zijn
gezicht, wanneer hij daaraan toevoegt: “En ik weet
niet wie Annabel en jij voor me geregeld hebben, maar
ik hoop wel op één bepaald persoon…”
“Wauw, het ziet er schitterend uit…
bedankt, Annabel!”
Stralend kijkt Odilia haar beste vriendin aan: “Denk je
dat Thibo me zo zal willen?”
“Zo?”, Annabel trekt lachend haar wenkbrauwen
op, “Meid, zelfs al stond je in je ondergoed… nee
wacht, dat is een slechte vergelijking als het om een
Romantieksim gaat… ik bedoel gewoon dat hij je
sowieso geweldig vindt!”
Op dat moment wordt er op de kamerdeur geklopt: “Is
de blind date klaar?”
Annabel omhelst haar beste vriendin: “Het zal een
fantastische avond worden, daar ben ik honderd
procent zeker van!”
Dan gaat, heel langzaam, de deur open, en Thibo
knippert verwonderd met zijn ogen. Dan wordt de
glimlach op zijn gezicht breder: “Odilia! Ik hoopte al
dat jij het zou zijn!”
“Ik was al op de hoogte,” grinnikt Odilia, “Maar toch, ik keek er al zolang naar uit om een echte date met je te hebben! Wat zit je haar trouwens leuk!
“Daar moet je Mare voor bedanken…”, mompelt Thiboverlegen, en hij knikt in de richting van de deur.
“Dus, ik denk dat ik jullie nu maar beter alleen kan laten?”
Met een knipoogje loopt Annabel naar buiten, waar ze high five doet met Mare: “Volgens mij is onze missie nu al geslaagd!”
“Weet je dat euhm… je het leukste meisje bent dat ik
ken?”, brengt Thibo uit wanneer ze eindelijk alleen
zijn.
“Dat heb je vast en zeker ook al tegen Marie
gezegd, en tegen Emily, en wie weet tegen wie nog
allemaal! Ik ken je trucjes hoor, Thibo!”
Odilia voelt zich best wel gecharmeerd door het
compliment, maar ze is niet bereid om zich meteen
gewonnen te geven.
“Misschien heb ik dat inderdaad tegen hen gezegd, ja,” geeft Thibo een beetje beschaamd toe, “Maar nog nooit zo gemeend.”
Even weet Odilia niet wat haar overkomt, wanneer hij haar opeens zachtjes op de mond kust.
Voorzichtig beantwoordt ze de kus, en dan is er geen
houden meer aan. Zoenend en tastend verkennen ze
ieder plekje van elkaars lichaam, tot ze hijgend weer
tegenover elkaar staan.
“Mama en moeke zijn niet thuis vanavond, en met een
beetje geluk slapen mijn broertje en zussen
al…”, fluistert Thibo dan, “En de kamer van mijn
ouders is beneden, naast die van mij… volg je me?”
Na een voorzichtige tocht door de gang, liggen ze even later onzeker naast elkaar op het tweepersoonsbed.
“Ik moet je iets bekennen,” fluistert Odilia, “Het is voor mij de eerste keer dat ik…”
“Sssst,” snoert Thibo haar de mond, “Het is ook mijn
eerste keer…”
Voordat Odilia de kans krijgt om hem verbaasd aan te
kijken, trekt hij haar dichter tegen zich aan:
Hij duwt het meisje zachtjes achterover, en kust haar
innig op de mond: “Ik heb dus weinig ervaring, maar…
vertrouw je me?”
“Helemaal…”, zucht Odilia.
Dan verdwijnen ze samen onder de dekens, en
vergeten ze alles en iedereen om zich heen…
“Dit…”, fluistert Thibo, wanneer ze enkele minuten
later weer boven de dekens komen, “Was het beste
kerstcadeau wat ik me kon wensen.
Odilia kan hem enkel een gelukzalige glimlach als
antwoord geven…
“Tadaaaa!”, met een grote glimlach op haar gezicht en
een plateau in haar handen duwt Elfie de keukendeur
open en loopt naar de tafel: “Ons kerstmenu!”
Iris,
Lex,
Valentina,
Stefan,
Elfie,
Carmen,
Cédric
& Chloé
“Kerstmenu? Ik dacht dat mensen met Kerstmis
kalkoen aten!”, roept Carmen plagend, maar Elfie valt
haar meteen in de rede: “De mééste mensen, zusje!
Maar de twee koks van ons gezin moesten werken
vandaag, en ik voel me nog niet zo zeker dat ik nu ook
al een kalkoen kan klaarmaken!”
“Dus mama, je hebt het gehoord,” vervolgt ze terwijl
ze de borden op tafel zet, “Volgend jaar moeten jij en
papa maar vrij nemen met Kerst, want Car wil
dolgraag eens kalkoen eten!”
Grinnikend rolt Valentina met haar ogen: “Dan moeten jullie volgend jaar maar zelf gaan werken meiden, want uiteindelijk zorgen wij er wel voor dat het geld binnen komt! Maar eerlijk is eerlijk: je steak met pepersaus ziet er verrukkelijk uit!”
“Maar we gaan er wel niet teveel van eten, hé!”, roept
Carmen er weer tussendoor, “Want straks moeten we
ook nog kerstkoekjes eten die oma gebakken heeft! En
taart voor Cédric en Chloé!”
De hele tafel schiet in de lach.
“Laten we nu eerst maar gewoon genieten van het
heerlijke eten dat je zus heeft klaargemaakt, en samen
Kerstmis vieren!”, antwoordt Lex. Hij zegt het er niet
bij, maar hij heeft het gevoel dat dit zijn laatste Kerst
zal zijn…
Wanneer het eten is afgeruimd, wil Iris naar de keuken
lopen om de kerstkoekjes uit de oven te halen. Maar
daar blijft ze opeens verstomd staan: “Carmen, kom
eens kijken! De Kerstman is hier!”
“Dat geloof ik niet!”, klinkt het antwoord van aan
tafel, maar amper vijf seconden later wordt toch de
keukendeur nieuwsgierig open gegooid.
“Wauw oma, je had gelijk! Het is écht de Kerstman!”, roept
ze uit, en ze ratelt er meteen achteraan: “Dag meneer de
Kerstman! Ik ben Carmen, en ik ben een heeeeeeel braaf
meisje. Hebt u misschien nog een cd-speler in uw grote
zak zitten, want die wil ik al een tijdje!”
Zowel Iris als de Kerstman zelf staan grinnikend toe te kijken, maar een minuutje of tien later kijkt Carmen blij verrukt naar de cd-speler die midden in de woonkamer staat: “Ja, u had er nog één! Dank u wel, meneer de Kerstman!”
Na nog een luide „Merry Christmas, hohoho!‟, is de man weer even snel verdwenen als hij gekomen is.
“En dan is het nu misschien tijd voor het tweede feest
van vanavond?”
Iris komt de kamer al binnen met Chloé, terwijl Lex de
kleine Cédric op zijn arm draagt.
Vertederd kijken Valentina en Stefan toe hoe Lex de
kaarsjes uitblaast voor hun zoontje.
Terwijl Iris met een grote boog hun dochtertje in de
lucht gooit: “Benieuwd in hoeverre jullie nu nog een
nagenoeg identieke tweeling zullen zijn!”
“Onze kleine Chloé is alvast een bruin kopietje van
Carmen!”, zegt ze even later, wanneer ze het
peutermeisje weer in haar armen houdt.
“Terwijl Cédric dan weer veel meer op mij lijkt!”, Elfie
tilt haar broertje op, die meteen vrolijk begint te
kirren, “Maar de krulletjes in zijn haar heeft hij toch
van jou, oma!”
Chloé geeuwt luid en legt haar hoofdje tegen Iris‟
schouder, waarop deze zegt: “Volgens mij is het voor
de twee jongste van het gezin tijd om naar hun bedje
te gaan! Kom je mee, Elfie?”
Ook Lex is intussen boven, en kijkt toe hoe Carmen
vermoeid maar met een grote glimlach de dekens over
zich heen trekt: “Weet je, opa? Kerstmis, de
verjaardag van de tweeling, én de Kerstman gezien…”
“Dit was zeker de leukste dag van mijn héle leven!”
“En nu ga je me eindelijk vertellen wat er scheelt!”
“Wat dan?”, verstoord kijkt Jasmin haar achternichtje
aan, “Waar heb je het over, Katrien? Alles gaat prima!”
Katrien,
Damian
& Jasmin
“Al wekenlang loop je te praten over Lola. Dat ze hier
komt studeren en dat tegen dat moment haar kamer in
orde moet zijn. Dat we haar goed moeten onthalen
wanneer ze komt. Dat je haar nog eens zou moeten
opbellen… en nu ze komt, lijk je geen zin te hebben
om haar te zien!”
Jasmin heeft het gevoel alsof ze een klap in haar
gezicht krijgt, heeft Katrien dààr even de vinger op de
wonde gelegd!
“Ik weet zelf niet eens wat me overkomt…”, mompelt
ze, “Het ene moment wil ik haar hier hebben, en het
andere moment vraag ik me af wat mij in godsnaam
bezielt dat ik haar niet uit mijn hoofd krijg!”
“Zal ik je eens wat vertellen, meisje?”, glimlacht
Katrien, “Volgens mij… ben jij smoorverliefd!”
“V-verliefd? Ikke?”, van pure verbazing begint Jasmin
te stotteren, “H-hoe kom j-je daar nu bij?!”
“Vrouwelijke intuïtie,” grijnst Katrien, “En bovendien
heb ik je wel naar Lola zien kijken toen ze hier was. En
haar ook naar jou, trouwens!”
“Bedoel je… denk je dat ze ook… op mij…”, stamelt
Jasmin.
Met een stralende glimlach, alsof ze zonet de wereld
verbeterd heeft, kijkt Katrien haar achternichtje aan:
“Ik zou niet twijfelen, Jas!”
Ze staat op: “Ik geloof dat Lola hier binnen een
halfuurtje staat… succes!”
Na die woorden verdwijnt ze, en Jasmin blijft ietwat
verdwaasd achter.
Het zou best wel eens kunnen, wat Katrien daar zei.
Verliefd op Lola… dat zou het vreemde gevoel in haar
maag kunnen verklaren, haar slapeloze nachten, haar
hoofd dat steeds op hol lijkt te slaan als ze maar aan
Lola dénkt…
Ze zwaait haar benen over de rand van het bed, grijpt haarbasgitaar en begint het eerste nummer te spelen dat in haar opkomt:
I can be tough, I can be strong
But with you, it's not like that at all
There's a girl that gives a shit
Behind this wall, you just walk through it
And I remember all those crazy things you said
You left them running though my head
You're always there, you're everywhere
But right now I wish you were here
All those crazy things we did
Didn't think about it, just went with it
You're always there, you're everywhere
But right now I wish you were here
Ze knijpt haar ogen dicht, ramt op de snaren en zingt uit volleborst verder:
Damn, damn, damn
What I'd do to have you here, here, here
I wish you were here
Damn, damn, damn
What I'd do to have you near, near, near
I wish you were here
“Als dat over mij ging, is je wens in ieder geval
uitgekomen!”
Jasmin ontwaakt uit haar trance, en kijkt recht in het
gezicht van een vrolijk lachende Lola: “Hé, kom je
moet nog begroeten of hoe zit het?”
Een beetje stuntelig zet Jasmin haar basgitaar neer, ze kan amper geloven dat Lola eindelijk weer voor haar staat. Dagen, wekenlang heeft ze naar dit moment uitgekeken, maar nu het eindelijk zover is, weet ze niet wat te zeggen.
“Wel euhm, leuk dat je er weer bent…”, stamelt ze, en
ze legt aarzelend een hand op Lola‟s schouder, bang
om iets verkeerds te doen.
“Dat kon wel wat enthousiaster!”
Ze schrikt wanneer ze opeens Lola‟s armen stevig om
haal middel voelt, maar lijkt de kracht niet te hebben
om zich ertegen te verweren.
Lola‟s gezicht komt vlak voor het hare te hangen: “Ik
zie het aan je, Jasmin. Ik zie dat jij het net zo graag wil
als ik… ben je er klaar voor?”
Nauwelijks merkbaar knikt Jasmin, waarop Lola
voorzichtig een zoen op haar mond drukt.
Wanneer ze elkaar weer loslaten, knippert Jasmin
verdwaasd met haar ogen. Is dit écht gebeurd?
Lola lijkt haar verwarring te merken: “Ging ik te snel?
Ben je er nog niet klaar voor?”
Bij het horen van haar lieve, rustige stem voelt Jasmin
de tranen in haar ogen opwellen.
“Zou je… me nog even tijd willen geven?”, stamelt
ze, “Het is allemaal zo vreemd…”
Lola glimlacht, en in haar blik liggen zowel
teleurstelling als begrip: “Ik zal op je wachten, Jasmin.
Zo lang als je zelf wil…”
Vrolijk
Kerstmis
!!!