Het was weekend, wat er niet echt toe deed, want Noëlle en Joshua waren altijd vrij. Ze hadden namelijk nog geen baan kunnen vinden in het onderwijs! Dat was een teleurstelling, maar ze hadden gelukkig nog een soort buffer. En genoeg geld, maar de verveling was zo vreselijk. En dan de hele dag op elkaars lip.. Maar het stel hield zich vooral bezig met de komst van de baby. Aangezien ze allebei het liever nog even hadden uitgesteld, of helemaal geen kinderen hadden gehad, was het lezen geblazen. Ze pluisden allemaal boeken uit, over opvoeden, het verzorgen en het liefhebben van je kind. Ze waren zo onzeker..

Gelukkig hadden ze het wel fijn samen. Nadat ze hun studententijd hadden afgerond, was Noëlle vrijwel meteen onverwacht zwanger geworden, dus het was ook wel fijn om samen te zijn. Joshua was onwijs lief voor zijn vrouw. Iedere ochtend liet hij haar uitslapen, maakte hij een heerlijk ontbijt.

Zo’n normaal dagje verliep meestal dus erg..normaal. En rustig. Ontbijten en daarna ging Noëlle meestal schilderen, of webshoppen. Dat vond ze echt geweldig. Joshua was lekker in de tuin bezig. Ooit zou er een mooi tuin komen, met misschien wel een zwembad.. Noëlle kon het niet laten om afentoe een blik op haar mannetje te laten vallen. Hij was zo, mooi, zo lief, zo..sexy.

Meestal deed ze in de middag een dutje. Vandaag kwam Joshua zijn vader tegen, die Ollie aan het uitlaten was. ‘Hé pa!’ had hij geroepen. Het was een gezellig gesprek geweest, over Felice, en over het aankomende kleinkind en alle verantwoordelijkheden die erbij kwamen kijken. Trots vertelde Rick dat Jaiden nu een baan in de Natuurwetenschap had gevonden en Marsha in de Wetenschap. Dat vond Joshua leuk nieuws maar toch baalde hij dat zijn vader niet trots op hem was. ‘Jou tijd komt nog wel, zoon.’ had Rick gezegd.

Nu was het tijd voor Rick om te gaan. ‘Je moeder wacht op me, ze wou met Felice en mij gaan winkelen zie je het voor je? Een baby! Achja, vrouwen. Dag jongen.’ zei hij. ‘Haha succes! Dag pa, groetjes daar.’ zei Joshua nog en gaf zijn vader een knuffel.

Na het avond eten was Noëlle meteen naar boven gegaan, nu stond Joshua beneden af te wassen. Hij dacht eens na, wat een verantwoordelijkheid zo’n baby. Hij was altijd positief geweest probeerde Noëlle te laten stoppen met huilen, maar dat maakte de situatie niet makkelijker. Ze waren hier nog helemaal niet klaar voor. Maarja, het kindje zou komen. Hoe dan ook. En daar hadden ze maar mee te dealen.

Noëlle lag boven in bad, ze begon steeds meer te wennen aan het idee dat ze moeder zou worden. Eigenlijk leek het haar steeds leuker. Natuurlijk ze zou niet de beste moeder zijn, maar haar best zou ze zeker doen! Maar ze wilde zo graag carriére maken. En hoopte dat het kindje niet in de weg zou staan. Voorzichtig waste ze haar rode bos haar.

Nadat ze zich had afgedroogd had ze beneden nog een kopje thee gedronken en nu lag Joshua alleen op de bank. Ze was vaak moe en ging op tijd naar bed. Hij dacht weer na, ze leek echt opgewekt te zijn. Zou ze er nu blij mee zijn? Met een baby? Joshua zocht de afstandsbediening en drukte op het rode knopje. Hij had helemaal geen zin in tv. Hij besloot maar lekker naast Noëlle te kruipen.

De volgende morgen vroeg nam Noëlle een douche, Joshua stond rustig zijn behoefte te doen. ‘Je word steeds dikker!’ merkte Joshua op. ‘Joh! Dat wil een vrouw echt horen.’ giechelde Noëlle. ‘Denk maar niet dat ik gepland had een zeekoe te worden, ik ga er alles aan doen om weer zo slank als voorheen te worden, dus niet piepen mannetje.’ zei ze terwijl ze zich omdraaien. ‘Je bent nog steeds prachtig hoor, ons kindje groeit gewoon. Binnenkort is het bij ons..geloof jij het?’

Ze moesten het wel geloven. Die middag werden alle spullen voor de kinderkamer geleverd. Het behang was voorzien van Konijntjes en Schaapjes. Boompjes en vrolijke kleurtjes. Maar dat was maar één muur. De rest was gewoon lichtblauw. Joshua plofte naast Noëlle op de grond. ‘Het is mooi.’ zei hij. ‘Het is zeker mooi..maar het is ook zó de waarheid. Zo de realiteit.’ zuchtte ze terwijl ze haar rechter hand op haar dikke buik legde.

Joshua keek om zich heen. Ze had gelijk. Het bedje was klaar, de zwitsal spulletjes stonden klaar. De luiers, de rompertjes, de kleertjes. ALLES WAS ER. Het kindje kon komen. Het was niet goed om zo triest te denken.

‘Ik vind dat we er veel vrolijker tegen aan moeten kijken. Het is een eer dat wij een baby krijgen, er zijn zat stellen die het dolgraag willen maar niet lukt. We kunnen dit lieverd.’ zei hij. Ze staarde over de wijk. ‘Als mijn broer, de nerd, het kan, kunnen wij het zeker schatje.’ lachte hij. ‘Daar geloof ik ook wel in, we hebben alles gedaan om ons voor te bereiden.’ ‘Nou dat geeft al aan dat we ons best doen.’

‘Van mij mag het kindje best komen.’ zei hij, terwijl hij opstond en Noëlle mee omhoog trok. ‘Van mij ook.’ zei Noëlle dromerig. ‘Zal het een jongetje of een meisje worden?’ ‘Geen flauw idee! Het maakt me ook niet uit, zolang het maar geen tweeling is. Dat trekken we beide niet.’

Na het eten van een broodje, liet Noëlle zich in slaap vallen op de bank. Joshua plofte nadat hij alles had opgeruimd naast haar. Hij keek bewonderend naar zijn vrouw en naar haar dikke buik. Sexy was het niet, maar mooi wel. Hun kindje zat gewoon daar binnen. Ze lag zo vredig te slapen, dat hij besloot haar niet wakker te maken en boven nog wat te gaan lezen.

Noëlle had een halfuurtje geslapen en was opgestaan om even wat drinken te pakken, maar de keuken haalde ze niet. Midden in de woonkamer greep ze naar haar buik. Die pijn! Zwak liet ze haar hoofd naar achter leunen..ondraaglijk! Ze dacht dat dit voorweeën waren, want ze was nog niet uitgerekend, pas over een week of drie. Ai! Nog een wee, ze wist het zeker. De bevalling was begonnen.

Ze slaakte een gil na nog een erge wee. ‘AAAAH! Joshua! Kom naar beneden! De baby koooo-oomt!’ riep ze, haar ooghoeken vulde zich met tranen van inspanning.

Van boven hoorde Joshua zijn vrouw roepen. Opgelucht sloeg hij zijn boek dicht. Het was begonnen, en zijn mondhoeken krulde zich langzaam omhoog.

Hij gooide het boek op de grond en racete de trap af. Waar hij zijn vrouw al puffen aantrof.. ‘Dit gaat niet lang meer duren geloof ik!’ zei ze nog. ‘Je kunt het lieverd, denk aan leuke dingen, we houden dat kleintje straks in onze armen!’ moedigde hij haar aan.

Een halfuurtje later, wat vrij snel was, hield Noëlle haar zoontje in haar handen. ‘Het is een jongen Josh!’ zei ze stralend. Joshua had op het moment een gevoel wat hij dacht nooit te gaan hebben.

‘Ik ben vader.’ zei hij verbluft. ‘Dit is je zoon Levi, lieverd.’ zei ze met een zachte stem. ‘Hij is prachtig, je hebt echt een wonder op de wereld gezet. Hij heeft mijn opa’s haarkleur, mijn ogen en onze huidskleur.’ zei hij trots. ‘Het is toch wel mooi hé, zo’n geboorte.’ zei Noëlle gelukkig.

‘Heel mooi.’ zei hij terug. Noëlle zwaaide naar haar zoontje. ‘Wat ben je mooi zeg, gewoon een mix van je vader en mij. Ik kan het nog steeds niet geloven, je bent ons kindje en zult voor altijd bij ons zijn. Het is niet meer alleen jou en mij Josh, het is nu Joshua, Noëlle en Levi. Het heeft iets, magisch.’ zei ze dromerig. ‘Je hebt gelijk. Je ziet er moe uit lief, ga maar lekker slapen, ik zorg wel voor hem.’ zei hij en gaf haar een kus. ‘Doe ik, loveyou both.’ zei ze.

Meteen liep Joshua naar boven en liet de wasbak vollopen met lauw water. ‘Zo, jij moet eerst is even schoon worden, hé mannetje.’ zei hij. Zo goed mogelijk probeerde hij alles te doen. Handje op zijn oogjes terwijl hij met zeep bezig was, zijn nekje ondersteunen en alles heel voorzichtig.

Daarna deed hij Levi een schone luier aan en smeerde hem in met bodylotion, nu was het tijd om hem in bed te leggen. Hij was vast moe. ‘Trusten kleine jongen!’

Nadat hij vier broodjes had gesmeerd die hij samen met zijn vrouw in bed had opgegeten, kroop hij lekker tegen haar aan en viel het stel in slaap.

Diezelfde nacht nog, zette Levi het om twee uur op een krijsen. God, wat kon hij huilen. Moe stapte Noëlle uit bed, nadat ze Joshua bevolen had dat hij moest blijven liggen. Ze pakte Levi uit zijn wiegje en liep naar beneden om hem de fles te geven. Daarna merkte ze dat zijn luiertje ook nog vol zat dus verschoonde ze die ook maar meteen. ‘En nu beloven dat je stil blijft tot morgen ochtend, kleintje.’ lachte ze.

De volgende dag, nadat het jonge gezin had ontbeten, kwam de hele familie op kraamvisite. Felice bleef thuis, die was nog veels te klein, die lag toch lekker te slapen en het was écht om de hoek.

Gelukkig dat hij was, omhelsde Joshua zijn broer. ‘Broertje van me!’ riep hij. ‘Josh!’ zei Jaiden. ‘Ik ben zo benieuwd naar de kleine, of hij op Felice lijkt.’ zei hij lachend.

Na dat Joshua iedereen een knuffel en een familiezoen had gegeven, begroette hij ook Ollie. ‘Dag beestje, wat leuk dat je ook bent mee gekomen! Kom je mee naar binnen?’ zei hij en aaide hem eens goed. Ollie blafte vrolijk. Dat was vast een ja!

Binnen was Noëlle net klaar met het bakken van echte engelse muffins. Ook zij begroette iedereen vrolijk. ‘Dag vriendin!’ zei Marsha. ‘He meis! Niet te geloven he, nu zijn we allebei mama. Ik zie ons al zitten, koffie drinken Felice en Levi aan het spelen.’ zei ze lachend. Iedereen nam plaats en er werden muffins gegeten, thee gedronken. Oh en koffie niet te vergeten!

Iedereen was boven geweest om de kinderkamer te bewonderen. ‘Wat is hij mooi!’ zei Rick, nadat hij als laatste de trap af kwam lopen. Ook Ollie had een kijkje genomen. ‘Ja echt super gedaan No!’ zei Marsha, die er maar vanuit ging dat zij het had gedaan. Jaiden greep een kussen van de bank en sloeg Joshua daarmee op zijn hoofd. En Joshua volgde maar al te gauw. ‘Het lijkt wel tien jaar terug..’ zuchtte hun moeder.

Levi begon te huilen vanuit zijn maxi-cosi. Noëlle wou er naar toe lopen maar Fay was haar voor. ‘Ik pak hem wel.’ zei ze. ‘Doe jij rustig aan.’ ‘Dankjewel.’ zei Noëlle glimlachend.

Ze kwam wel even kijken hoe haar schoonmoeder haar zoontje de fles gaf. ‘Het is zo mooi om te zien. Zo met Levi..’ zei ze trots. ‘Is het toch nog goed gekomen hé? Meissie.’ zei ze en veegde een pluk haar achter haar oor. ‘Ja, ik denk het wel..’ zei ze opgelucht.

En toen er drie generaties zo lief waren met elkaar, kon Noëlle het niet laten om een foto te maken! Na die gezellige middag vertrok iedereen huiswaarts en was het weer just tree persons. <3

Hee peepz!Een best korte up, iknow.Maar wel een leuke volgens mij, door de geboorte van Levi, ik ben echt weg van hem en ga hem dus meteen kleuren als hij clickable is. Peuter dus. Binnenkort weer spelen bij Nathan en Alexander! Hoop dat jullie hebben genoten en een comment zou freaking awesome zijn because it gives me motivation. (:Liefs, Megan.