Het was zondag avond..Laura was lekker aan het kokkerelen, vis om precies te zijn. Suze was muziek aan het maken, sinds kort was dat een van haar hobby’s. En Goofy was op zijn werk maar zou over een klein uurtje thuis komen om de heerlijke vis te proeven, de vis die..

Ze de hele middag al hadden geprobeerd te vangen. Het was heel gezellig en een manier om die mooie vijver eens te benutten. Dus stonden ze daar hun hele zondag middag.. En wat fijn was, was dat het ook niet heel zwaar was, voor Laura en de baby.

En leuke nieuws was ook nog dat iedereen een vis ving! Dat was genoeg voor het avond eten en dus stond Laura nu te koken, en zette het op het fornuis tot dat…

Er klonken fonkelende vlammen en je hoorde de brand gewoon verder en verder loeien.

‘Mama wat gebeurd er!’ riep Suze.

‘Het fornuis staat in de fik en ik heb steken in mijn buik! De bevalling begint!’ zei ze gestrest.

‘Bel de brandweer mama!’ riep Suze.

‘Lieverd dat moet j..’ ze stopte abrupt haar zin.

HET KINDJE!

‘HET KINDJE! IK BEN HET KINDJE VERLOREN!’ schreeuwde Laura en keek naar beneden.

Een rode plas bloed met een blauwig lichaampje was het enige wat ze zag en een brand.

‘Suze draai je om.’ zei ze in trance en begon te huilen, nu hoorde ze de voordeur.

Ze hoopte dat het de brandweer was maar het was Arie. Én de brandweer.

‘Wat is hier in godsnaam aan de hand?’ tierde Arie.

‘Papa mama is bevallen!’ riep Suze.‘En het fornuis staat in de fik.’ herhaalde ze haar mama.

‘Stond in de fik.’ zei de brandweer man.

Laura staarde naar de plas bloed.

Ze draaide zich om en begon te huilen.

Heel hard te huilen, niets anders kon ze, alleen maar huilen.Tranen van intens verdriet, van een gebroken hartje, een afgenomen kindje, een abrupt gestopt leventje.

‘Arie. Arie!’ huilde ze, ze brulde het.

‘Wat is er schat?’ riep hij verschrikt.

‘Is het kindje geboren?’ vroeg hij.

Suze ruimde de as van het fornuis op, dapper meisje.

‘Het kindje is geboren? Vraag je dat nou echt klootzak? Kijk naar de grond! Een miskraam! Ik heb een miskraam gehad! Die plas bloed daar is ons doodgeboren kind!’ schreeuwde ze. Ze huilde en begon bijna te hyperventileren.

‘WAT?’ Arie’s staarde naar de plas bloed. Er brak iets in hem.

‘Wat is dat mama? Is dat mijn broertje of zusje?’ vroeg ze bang.

‘Ja lieverd.’ zei Laura eerlijk.

‘Is het dood?’ vroeg ze.

‘Ja.’ zei Laura weer en begon weer stilletjes te huilen.

Tranen schoten in Suze’s ogen.

‘Het komt goed. Dit is heel erg..erg. Je moeder en ik, dit is het ergste wat ons ooit is overkomen, ga jij maar naar boven en probeer te slapen.’ zei Arie.

‘Oké.’ hakkelde het meisje.

‘Ga maar in het grote bed liggen lieverd.’ zei Laura nog steeds met haar ogen op haar kindje gericht. Haar kindje dat er niet was.

Suze knikte en rende huilend naar boven.

Laura begon weer te huilen en liet Arie het opruimen.

‘Ik kan dit niet..’ zei Arie, maar hij deed het toch, voor Laura.

‘Ik kan dit ook niet. Zonder dat kindje.. Ik weet niet of ik nog wel wil leven.’ zei Laura.

‘Laura! Hou op met gekke dingen zeggen! Het is verschrikkelijk echt een nachtmerrie, maar je gaat geen zelfmoord plegen hoor je me? Suze is ook je kind.’ zei Arie opeens verdomd volwassen.‘Ik heb het ook moeilijk.’

Laura hield haar mond en tranen bleven stromen.Ze pakte wat restjes sla en dekte de tafel.

Ze probeerde wat te eten maar viel in slaap in haar bord.

‘Lieverd, word wakker.’ zei Arie liefjes maar huilend.

‘Ik wil niet meer wakker worden.’ zei Laura bibberend.

‘Sta op Laura en doe niet zo achterlijk!’

‘Hou je bek lulhannes! Echt hoor ik heb dat kind moeten verliezen, het viel uit me, te vroeg geboren, dood als het was.. Zo koud en rood en blauw te gelijk. Paars eigenlijk. Ik wil niet meer!’ riep ze.

‘Laura dit is ook mijn kind dat gestorven is!’ schreeuwde Arie nu huilend.‘Het is ook mijn kind.’

‘Het was je kind.’ zei ze kwaad.‘Jij slaapt maar op de bank of in Suze’s bed. Eikel.’

En ze liep naar de trap op naar haar bed.

Arie begon nu nog harder te huilen, juist nu ze elkaar heel hard nodig hadden, maakte Laura heftige ruzie. Hij voelde zich doodongelukkig en ruimde heel stil en meer dood dan levend de borden op.

Daarna liep hij naar Suze’s kamer.

Boven lag Laura al lekker bij haar dochter.Een dochter die ze nog wel had, wat had ze nu graag een kindje vast gehouden.

Niet aan denken, zei ze tegen zichzelf.En ze probeerde te slapen, wat niet lukte.

Arie viel wel in slaap, een kamer ernaast. Hij was psychisch zo uitgeput, nachtmerries had hij wel.

Midden in de nacht werd Laura wakker, ze had toch nog even geslapen.

‘Suze!’ riep ze.

Ze schoot in de stress, waar was haar dochter?

Ze spitste haar oren en hoorde kindervoetjes op de trap.

‘Ik ben naar de wc geweest mama.’ zei ze en kroop weer in bed.

‘Dan is het goed.’ zei Laura en probeerde weer te slapen.

Vroeg in de morgen zat Laura op de wc en staarde lang voor zich uit.Was dit het?Haar leven?Wie gunde haar dat kindje nou niet?

Een traan vond zijn weg over haar wang.

In dezelfde soort trance als gister had ze zichzelf gedoucht.Ze had 3 kommetjes muesli gemaakt en daarvan at ze er nu een.

Ze hoorde haar dochter nu op de trap en er verscheen een klein lachje, die lieve Suze.

Suze schoof aan tafel.‘Mama. Waar is dat kindje nu?’

‘Niet hier. Het is in de hemel.’ zei Laura met een brok in haar keel.

‘Dan is het goed. Daar zijn engeltjes die zorgen dan voor haar. Dat was ook in een verhaal wat de juf had voorgelezen mama.’ zei Suze en nam een hap muesli.

‘Je hebt gelijk schat. Daar zijn de engelen.’ zuchtte Laura.

‘Maar mama, waarom doe je nu zo boos tegen papa? Papa vind het ook heel erg. Ik hoor hem al de hele dag snikken in mijn kamer en ik durf niet naar binnen. Straks moet hij nog harder huilen. Wat moet ik nou doen?’ vroeg Suze met een soort angst in haar stem.

Laura dacht na en eigenlijk had Suze weer gelijk.‘Suze, wil je naar je vader gaan en vragen of hij beneden komt? We moeten praten.’ zei Laura.

Suze knikte en liep naar boven.

Even later was Suze naar school, dat ging ook nog gewoon door.

‘Arie we moeten praten.’

‘Ik weet het schat, ik snap alleen niet waarom je zó boos op míj bent. Ik ben net zo verdrietig als jij.’ zei hij verdrietig.

‘Het is.. Ik heb er een stomme reden voor, het is gewoon dat ik heel kwaad was denk ik. Maar het is ook niet niets. Elke keer als ik er aan denk..’

‘Het is al goed. Ik hou van je.’

‘Ik ook van jou. Zielsveel. Alleen het gemis van ons kind, het is zo groot. Er hoort hier nu een klein baby'tje te zijn en die is gewoon al dood.’ zei ze plat.‘Denk maar niet dat ik nu ooit nog durf zwanger te worden.’

‘Dat denk ik ook niet. Dit hakt er flink in..God waarom moet dit ons overkomen!’ tierde nu Arie.‘Maar lief, ik heb er wel wat op gevonden.. Het is misschien wat snel. Maar adoptie is een mogelijkheid.’

Laura verstijfde, het was snel, het deed haar pijn, maar ‘t was wel de oplossing.

Die middag nog werd er gebeld.

Het werd een lang telefoon gesprek en Laura staarde alleen voor zich uit.Je hoorde Arie gewoon tieren en opmerkingen maken die de vrouw aan de telefoon zouden moeten overtuigen.

Arie hing op.‘We komen niet in aanmerking. Onze financiële situatie is niet goed en ze denken dat we een overhaaste beslissing hebben genomen.’ zei hij en hij voelde tranen opkomen.

Dit was genoeg reden om weer in een huilbui te vervallen.

Tranen biggelden over Laura’s wangen.‘Arie, dit kunnen ze niet maken..’ huilde ze.

‘Dat dacht ik ook lieverd. Stt..stil maar, we proberen het morgen gewoon opnieuw.’ zei Arie.‘En dan heb ik ook weer hard gewerkt dus dan hebben we weer wat geld in het laadje. Desnoods verkopen we wat spullen.’

Laura knikte en Arie veegde de tranen uit haar gezicht.

‘Het komt goed oké, geloof dat maar. En nu moet je echt even iets gaan doen waar je vrolijker van word schat. Ik ga tv kijken.’ zei Arie.

‘Mmm.. Ik ga wel even op m’n keyboard.’

Maar ook dat liep niet zo goed af…Arie schrok zich het apezuur en sprong op.Helemaal in paniek en Suze kwam ook net thuis, ze zag haar moeder onder lading staan en begon te huilen.

‘Mama!’ schreeuwde ze.

Er ontstond een brand en Arie probeerde hem te blussen.

En daar was de dood.

‘Alstublieft neem haar niet mee! Eerst ons kind verloren en nu mijn alles, mijn vrouw, de moeder van Suze, geef haar een kans!’ schreeuwde Arie, hij smeekte het.

‘Waarom zou ik?’ zei de dood.

‘Omdat ik zielsveel van haar hou. En ik heb gehoord dat u in deze buurt Nick & Sophie ook heeft geholpen. Geef mij ook een kans dat spelletje te spelen om mijn vrouw te redden!’ schreeuwde hij.

Suze keek alles maar starend aan, waar was haar mama?

‘Oké, vooruit. Kijk dit is haar ziel, ik doe hem in mijn handen, verwissel ze een paar keer en dan moet jij zeggen waar hij is. In welke hand.’ zei de dood.

‘Ik snap het.’ zei Arie alleen maar, doodzenuwachtig.

‘Wat denk jij Suze?’ vroeg Arie, diep van binnen wist hij dat als ze fout zouden gokken ze zich levenlang schuldig zouden voelen, maar dat moest dan maar.

‘Ik denk zijn linkerhand.’ zei Suze.

‘Ik denk het ook meisje.’ reageerde Arie.‘Je hoort het, links. De plek van haar hart.’

‘Verrek. Goed meneer!’ sprak de dood.

‘Hóor je dat Suze! Dat is geweldig! Mijn vrouw ze komt terug! Bedankt meneer. Echt!’ Arie was zó blij.

‘Ik weet niet hoe ik dit aan mijn baas moet uitleggen, maar veel plezier nog hé. Met je vrouw.’ zei de dood en hij verdween.

‘Mama komt terug!’ zei Suze blij en sprong in het rond.

En inderdaad. Daar was Laura. Pikzwart en in haar verbrande ondergoed.

‘Mama!’

‘Lieverd!’

‘Dag schatjes.’ zei Laura en weer liep er een traan over haar wangen.

Ze liep naar Arie en pakt hem vast. Zo stond ze daar, knuffelend.

‘Arie, dit heeft zo moeten zijn.’ zei ze emotioneel.‘Ik heb ons kindje boven gezien. In de hemel. Het was een wonder.’ zei ze dromerig.

‘Meen je dat? Weet je het zeker?’ zei hij.

‘Ja, het was een meisje, ze was beeldschoon. Blonde haartjes en fel blauwe ogen. Een kopie van mij. Ik weet het zeker. En ik weet ook dat ze daar in goede handen is, wij moeten verder met ons leven. En misschien was het goed dat we werden afgekeurd voor adoptie. Het meisje is niet te vervangen. En we hebben Suze.’ zei Laura wijs.

‘Ik geloof je, je hebt gelijk en ik hou zielsveel van je.’ zei Arie nu.

‘Groepsknuffel?’ vroeg Suze en dat gebeurde.

Tot de volgende update! <‘3