Wat vooraf ging:

Kimberly knikt en staat op. ‘Ik heb iets gevonden wat Levi liever geheim had willen houden.’ zegt ze. ‘Ik vermoed namelijk dat Levi afstamt van een oude magiër.’ zegt ze. ‘En deze magiër was niet zomaar iemand.’

Kimberly zucht. ‘De magiër had wel de onsterfelijkheid in zijn bloed en een klein deel hiervan heeft hij doorgegeven aan zijn kinderen die het weer doorgeven aan zijn kinderen. Het zit in hun DNA. Dat is waar we Levi mee kunnen pakken.’ zegt ze. ‘We hebben zijn DNA of dat van zijn kinderen nodig. Daar ga jij voor zorgen.’

Isa lacht ook terwijl ze terugdenkt aan die dag en kijkt hem aan. ‘Ik geloof dat ik ook verliefd ben op jou.’ zegt ze stralend en ze staat op van het bed zodat ze hem recht aan kan kijken. ‘Ik weet het eigenlijk wel zeker.’ voegt ze eraan toe.

‘Dit wilde ik je nog laten zien.’ zegt Maria terwijl ze een flyer aan Jasper geeft. ‘Het is een nieuwe club die deze week in de stad geopend wordt. We moeten er echt naar toe.’ zegt ze.

‘Echt waar Lucas, dat met Isa heeft goed uitgepakt, maar dat kan ook gewoon geluk zijn. Als ik jou nu succesvol aan een vriendin help, dan weet iedereen dat het serieus is en voor ik het weet kan ik iedereen gaan koppelen.’ probeert Manon nogmaals.

Haar mondhoeken krullen om als ze zijn stem weer hoort. ‘Hallo Leo, je spreekt Tara De Bateau.’ zegt ze. ‘Ja, dat is zeker lang geleden.’ ze grijnst kort terwijl ze terugdenkt aan hun laatste telefoongesprek. ‘Leo, ik heb je hulp weer nodig.’ valt ze maar meteen met de deur in huis.

‘En wees maar niet bang, je wordt er rijkelijk voor beloont.’ zegt ze snel en ze wacht kort op het antwoord. Tevreden met het antwoord begint ze te grijnzen. ‘Ik wist wel dat ik op je kon rekenen, Leo, maar ik waarschuw je. Dit wordt geen makkelijke opdracht.’ Ze wacht even. ‘Ik wil dat je op zoek gaat naar iemand die niet bestaat.’

‘Ik weet dat ik bij jou bij de goede persoon ben. Jij geeft net zo veel om Tara als ik doe. Sinds ze terug is van de universiteit is Tara zichzelf niet meer en naar mij luistert ze niet. Ik weet dat jij me kunt helpen.’ zegt Armand als hij stil blijft en hij de emotie van Gabriël niet kan zien.

‘Goed.’ zegt Lucas. ‘Stel dat ik, hypothetisch gezien, verliefd zou zijn op een meisje, maar dat meisje heeft dat niet door of ze is verliefd op iemand anders.’ zegt hij. ‘Stel dat dat het geval is, wat zou jij mij dan aanraden om te doen?’

Manon begint te grijnzen. ‘Dus het is waar?’ vraagt ze, maar als ze de doordringende blik van Lucas ziet is ze even stil en denkt na. ‘Oké, dit is wat ik, hypothetisch gezien, zou aanraden: maak haar jaloers, dat werkt altijd. Als ze denkt dat je een vriendin hebt, ziet ze vanzelf in wat ze voor je voelt.’

Isa staat op van het bed. ‘Dat kan me niets schelen. Ik wil dat je vertelt dat je vanavond weg gaat en als je dat niet doet, dan zal ik het doen.’ zegt ze vastbesloten. ‘Ik meen het Jasper.’ Ze loopt de kamer uit en laat Jasper achter die binnensmonds vloekt.

Voor Isa nog een opmerking kan maken, wordt Jasper al gered door Nadine. ‘Ik heb ook iets te vertellen.’ zegt ze. ‘Ik heb ook een vriendje, net als Isa. Lex en ik zijn ook vriendje en vriendinnetje.’ Ze vertelt het vol trots.

Levi kijkt even zwijgend naar de grond. ‘Het is gewoon te gevaarlijk, Jasper.’ zegt hij dan. ‘Je weet niet wat je zo laat nog tegen komt. Ik wil niet dat je iets overkomt dus daarom heb ik liever dat je vanavond thuis bent.’

Jasper slaat geërgerd zijn armen over elkaar en kijkt zijn vader boos aan. ‘En dat moet ik geloven?’ vraagt hij. ‘Als je niets beters kunt bedenken, waarom laat je me dan niet gewoon gaan? Je doet dit alleen maar om mij te pesten.’ moppert hij.

Levi knikt nogmaals goedkeurend. ‘Ik ben blij dat je dat zegt, maar mijn waarschuwing blijft gelden. Ik wil niet dat je Isa pijn doet, op wat voor manier dan ook.’ Laurens knikt. ‘Natuurlijk, dat snap ik.’

Samantha komt zachtjes achter hem staan. ‘Laat hem maar lekker slapen.’ zegt ze. ‘Ooit zal hij het begrijpen.’ fluistert ze terwijl ze hem zachtjes meetrekt naar de gang en de deur sluit.

Zodra hij de voordeur zachtjes gesloten heeft begint hij sneller, maar toch nog steeds op zijn tenen, te lopen. Hij wil zo snel mogelijk weg en hij kijkt niet meer om zich heen. Iets wat hij misschien wel had moeten doen.

‘Wat is dat daar?’ vraagt ze en Jasper draait verbaasd om. Razendsnel vliegen de vingers van Tara naar het hoofd van Jasper en ze trekt aan een haar. Ze controleert of de wortel eraan zit en stopt het in haar zak voordat Jasper weer om kan draaien.

‘Er is nog wel iets waar ik aan kan wennen.’ fluistert Maria in zijn oor en Jasper kijkt verbaasd op. Maria grijnst en haar mond beweegt langzaam naar de mond van Jasper totdat hun lippen elkaar heel zacht en voorzichtig raken.

Hoofdstuk 9.b

Stijn drukt geërgerd zijn wekker uit en draait zich nog eens om in zijn bed. ‘Nog heel even.’ mompelt hij, maar hij heeft weinig geluk, want de deur van zijn slaapkamer vliegt open en Nadien wandelt naar binnen.

‘Kom op, broertje! Wakker worden!’ roept ze terwijl ze Stijn heen en weer schudt. Nog steeds wat slaperig gaat Stijn op de rand van zijn bed zitten. ‘Wat is er?’ vraagt hij met een diepe zucht.

Nadine negeert de stemming van haar broertje, want zelf is ze veel te vrolijk om het op te merken. ‘Je moet opstaan! Vandaag is het een grote dag. Dat weet je toch wel? Vandaag worden we tieners.’ zegt ze blij.

Stijn lacht. ‘Dat weet ik toch.’ zegt hij. ‘Maar daar hoef je me toch niet zo vroeg voor wakker te maken? Ik mag toch wel uitslapen vandaag, het is immers mijn verjaardag.’ legt hij uit.

Het kwaad is nu al geschied en Stijn kan niets anders doen dan zich aankleden en zijn zus mee naar beneden volgen. Samen rennen ze naar beneden en ze vinden hun vader in de keuken. ‘Goedemorgen, feestvarkens.’ zegt Levi. ‘Ik maak pannenkoeken voor het ontbijt. Ik denk dat jullie dat niet erg vinden.’ zegt hij terwijl hij in de kom roert.

Nadine stuitert enthousiast heen en weer. ‘Pannenkoeken? Nee hoor, daar hebben we geen problemen mee.’ zegt ze en Stijn voegt daar nog aan toe. ‘We willen elke dag wel pannenkoeken eten!’

Voordat Levi daarop in kan gaan, komen Isa en Manon de keuken in en ze feliciteren hun jongste broertje en zusje. ‘We mogen pannenkoeken eten van papa!’

Als Levi alle pannenkoeken heeft gebakken, neemt iedereen plaats aan tafel en dan hoeven ze alleen nog maar te wachten op Jasper. Uiteindelijk komt hij nog steeds uitgeput, maar toch met een lach op zijn gezicht beneden.

Eindelijk kunnen Nadine en Stijn aanvallen op hun pannenkoeken en dat doen ze dan ook graag. Levi werpt kort een blik op zijn oudste zoon om zichzelf ervan te verzekeren dat het allemaal weer goed is en wendt zich dan weer tot de tweeling die graag in de belangstelling staan.

‘Als ik deze pannenkoeken op heb en als ik uit school terug kom, ga ik heel veel taart eten.’ zegt Nadine en ze neemt snel nog een hap van haar ontbijt. ‘En dan mag ik vanavond de kaarsjes uitblazen, toch?’

Stijn die net zo enthousiast is als zijn zusje, maar dat minder uitbundig laat merken, geniet ook van zijn pannenkoeken. ‘Komt Laurens eigenlijk ook voor onze verjaardag?’ vraagt hij.

Isa schudt haar hoofd. ‘Zijn broertje en zusje groeien vandaag ook op dus hij komt later misschien nog.’ legt ze uit. Nu pas wordt Jasper een beetje wakker. ‘Was het nog gezellig met Laurens gisterenavond?’ vraagt hij.

Nadine en Stijn knikken allebei heel enthousiast terwijl ze verder eten. Ook Levi voelt een kleine lach op zijn gezicht als hij eraan terugdenkt. ‘Wat heb jij gisteren eigenlijk nog gedaan? Je was al in slaap toen wij naar bed gingen?’

Jasper haalt onverschillig zijn schouders op. ‘Niet zoveel eigenlijk. Ik heb mijn wiskundehuiswerk nog eens doorgekeken en toen ben ik gaan slapen. Sorry van mijn reactie gisteren, het was een beetje overdreven misschien.’

Voor Levi nog iets kan zeggen, horen ze een wel heel bekende toeter. Nadine springt meteen op van haar stoel. ‘Tot vanmiddag!’ roept ze. Stijn die nog niet zo actief is in de ochtend staat ook op en loopt samen met zijn oudere broer en zussen naar de schoolbus.

Als alle kinderen het huis uit gelopen of gestormd zijn, blijven Levi en Samantha samen achter met 7 zo goed als lege bordjes. Een tijdlang blijft de stilte tussen hen inhangen terwijl ze allebei nadenken.

‘Ze worden zo snel groot, vind je niet?’ zegt Samantha om de stilte te verbreken. ‘Het lijkt wel gisteren dat ze geboren werden en nu worden Nadine en Stijn ook al tieners.’ zegt ze.

Levi knikt. ‘Dat worden ze zeker.’ zegt hij. ‘Hoe vond je trouwens dat Jasper vanochtend reageerde? Het leek wel alsof hij alles van gisterenavond alweer vergeten was.’ merkt Levi bedenkelijk op.

Samantha haalt haar schouders op. ‘Dat zal wel bij de leeftijd horen. Het zijn tieners en zo waren wij vroeger waarschijnlijk ook.’ zegt ze met een goed gevoel terugdenkt aan haar tijd als tiener.

Levi knikt langzaam terwijl hij over de woorden na denkt. ‘Dat zal het wel zijn.’ zegt hij. ‘Toch hoop ik dat we het ze snel kunnen vertellen zodat ik niet meer tegen Jasper hoef te liegen als hij ‘s avonds weg wil.’

Samantha knikt en ze krijgt meteen een zorgelijke blik in haar ogen. ‘Wil je het ze meteen vertellen of wil je liever nog even wachten?’ vraagt ze. ‘We zouden het vanavond al kunnen vertellen.’

Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik zou het ze heel graag willen vertellen, maar ik weet uit eigen ervaring hoe het voelt om dit te horen. Ik wil ze graag nog iets langer een ontspannen jeugd geven. Nadine en Stijn groeien immers vanavond pas op.’ legt hij uit.

‘Maar wanneer wil je het ze dan vertellen? We kunnen het moeilijk uit blijven stellen totdat ze allemaal op zichzelf wonen. Ze moeten toch meer weten over hun afkomst.’ merkt Samantha op.

Levi knikt en denkt even na. ‘Laten we nog een half jaartje wachten. Dan zijn Nadine en Stijn ook weer wat ouder en dan is Isa nog net niet naar de universiteit. Zoveel tijd kunnen we ze toch nog wel geven.’

Samantha overdenkt kort het voorstel en knikt dan. ‘Ik denk dat ik daar wel mee kan leven. Hoeveel kan er nu in een half jaar gebeuren?’ zegt ze en staat dan op. ‘Laten we maar gaan. De winkel moet zo open.’

Levi staat ook op en wil de borden op gaan ruimen als Samantha iets opmerkt. ‘Weet je, ik had je graag als tiener meegemaakt.’ zegt ze lachend. Levi grijnst. ‘Misschien is het maar goed dat je me toen niet meegemaakt hebt.’ zegt hij terwijl hij terugdenkt aan zijn jaren als puber.

Aan het begin van de middag zet de schoolbus Isa, Manon en Jasper weer voor het huis af. ‘Waar is Laurens vandaag?’ vraagt Jasper als hij ziet dat Isa maar alleen is. ‘Durfde hij vandaag niet mee te komen?’

Isa rolt met haar ogen. ‘Waar was jij met je gedachten bij het ontbijt vanochtend? Ik heb toen toch al uitgelegd dat Kris en Romy vandaag ook opgroeien.’ zegt ze. ‘Waar zat je aan te denken?’

Jasper haalt zijn schouders op en moet even nadenken voor hij een antwoord weet te verzinnen. ‘Ik was aan het bedenken hoe ik het goed kon maken met Maria nu ik gisteren niet mee kon.’ liegt hij.

‘O ja, dat is waar ook. Vond ze het heel erg?’ vraagt Isa. Jasper haalt nogmaals zijn schouders op en kijkt haar niet aan. ‘Valt wel mee.’ mompelt hij en gaat dan snel over op een ander onderwerp. ‘Waar is Lucas eigenlijk? Het komt niet vaak voor dat jullie een dag niet afspreken.’

Manon haalt nu ook haar schouders op. ‘Hij had geen tijd geloof ik.’ zegt ze vaag. Het verschilt niet heel erg van de waarheid, want Lucas had haar die ochtend heel subtiel verteld dat hij een keer met iemand anders af wilde spreken. Die ‘iemand’ was duidelijk van het vrouwelijke geslacht.

Jasper knikt. ‘Nu we hier toch zijn met z’n drieën - en ik toch geen zin heb om al aan mijn huiswerk te beginnen - kunnen we misschien iets leuks doen voordat Nadine en Stijn thuis komen.’ stelt hij voor.

Isa en Manon zijn ook meteen enthousiast. ‘Ik geloof dat we nog ergens ballonnen hebben liggen.’ zegt Manon en ze wil al naar binnen lopen en ook Isa stemt vrolijk in met het plan. ‘Dat is nog eens een goed idee, broertje.’ zegt ze vrolijk.

Even voor drie uur staan Isa, Manon en Jasper in de keuken. ‘Zo, alles is versierd.’ zegt Manon tevreden. ‘Nu hoeven we alleen nog maar op Nadine en Stijn te wachten en het feest kan beginnen.’

Jasper grijnst. ‘Ik kan niet wachten om hun gezichten te zien. Ik weet zeker dat ze dit echt heel erg leuk vinden.’ zegt hij en Isa is het helemaal met hem eens. ‘Volgens mij komt de schoolbus er net aan.’ zegt ze vrolijk.

Jasper en Isa hebben allebei gelijk. Terwijl ze in de keuken horen hoe de deur zachtjes open gaat, lopen Nadine en Stijn de versierde huiskamer binnen. ‘Gaaf!’ roept Nadine uit wanneer ze het spandoek ziet en Stijn kijkt alleen maar genietend rond.

Zodra Nadine en Stijn de versieringen gezien hebben, komen Isa, Manon en Jasper tevoorschijn uit de keuken. ‘Verrassing!’ roept Manon enthousiast uit en Nadine en Stijn draaien zich geschrokken om.

‘Hebben jullie dit gedaan?’ vraagt Stijn terwijl zijn broer en zussen naar hen toe komen lopen. Isa knikt en omhelst haar jongste zusje. ‘Het was Jaspers idee.’ legt ze uit en Stijn vliegt zijn broer om de hals om hem te bedanken.

Als Nadine en Stijn de kamer uitgebreid bewondert hebben en meerdere malen gefeliciteerd zijn, pakken ze allemaal hun huiswerk erbij en ze beginnen de opdrachten te maken. Nadine zucht. ‘Isa, wat is 169 gedeeld door 13?’ vraagt ze.

Isa hoeft er niet lang over na te denken. ‘13.’ zegt ze zonder op te kijken van haar schrift. ‘13 is namelijk de wortel van 169 dus 13 maal 13 is 169.’ legt ze snel uit.

Nadine schrijft dankbaar het antwoord op en kijkt kort naar de volgende vraag, maar omdat ze die ook niet weet richt ze zich weer tot Isa. ‘Je kunt wel merken dat jij een kennissim bent. Je hebt je wens echt goed gekozen.’

Isa grijnst en knikt. Stijn, die voor haar op de grond zit, mengt zich nu ook in het gesprek. ‘Ik hoop dat wij ook zo goed kiezen vanavond, het is toch wel een beetje eng.’ vertelt hij.

Jasper grinnikt. ‘Ik denk niet dat er zoiets is als ‘fout’ kiezen. Je kiest de wens die je het meest aanspreekt en dan komt het vanzelf goed. Voor mij voelde het heel vanzelfsprekend dat ik voor rijkdom zou kiezen.’ legt hij uit.

Manon is het daar helemaal mee eens. ‘Dat was bij mij ook zo. Ik had uiteindelijk ook heel weinig moeite met kiezen.’ zegt ze. ‘Maar weten jullie eigenlijk al wat jullie vanavond gaan kiezen?’

Nadine en Stijn kijken elkaar kort aan zonder iets te zeggen en richten zich dan weer op hun huiswerk. ‘Is er iets?’ vraagt Manon verbaasd. Nadine haalt haar schouders op. ‘Brengt het geen ongeluk om dat nu al te vertellen?’ vraagt ze.

Isa grijnst. ‘Dat is helemaal waar. Wij kunnen wel tot vanavond wachten om het te horen.’ zegt ze. ‘Als jullie het nog niet willen zeggen, dan hoeft dat niet.’ ze kijkt Manon met een veelbetekenende blik aan.

Manon kijkt haar zus verontwaardigd aan. ‘Nou zeg, wat bedoel je daar nu weer mee? Je denkt weer veel te slecht over me.’ zegt ze, maar aan de geamuseerde blik in haar ogen kan Isa zien dat Manon het niet meent.

Jasper die de blik van Manon niet heeft gezien, bemoeit zich er ook mee. ‘Kom op, Manon, we weten allemaal dat jij hier de grootste kletskous bent en dat jij nooit iets geheim kunt houden.’ zegt hij met een rol met zijn ogen.

Isa en Manon kijken elkaar kort aan en beginnen dan te lachen. Jasper draait zich verbaasd om en zucht. ‘Meidenpraat.’ zegt Manon met een knipoog en Jasper zucht. ‘Meidenpraat, ik zal het wel nooit begrijpen.’ kreunt hij.

De kinderen werken allemaal goed door aan hun huiswerk, op aanmoediging van Isa en als Levi en Samantha thuis komen, zijn ze allemaal al klaar. ‘Daar zijn jullie eindelijk!’ roept Nadine vrolijk uit. ‘Ik heb zin in taart.

Samantha grijnst. ‘Ook leuk om jullie weer te zien.’ zegt ze en Levi grijnst ook. ‘Ik geloof dat iemand hier heel ongeduldig is. Zal ik de taarten dan maar gaan pakken? Die heb je toch wel gehaald, Sam?’ vraagt hij plagend en Samantha schudt quasi-geschrokken haar hoofd.

Nadine springt verontwaardigd van de bank en rent naar de koelkast. ‘Nietes!’ roept ze en lachend halen Levi en Samantha de taarten uit de koelkast. De kaarsjes worden aangestoken en Nadine en Stijn gaan klaarstaan.

Nadine is de eerste die zich klaarmaakt om de kaarsjes uit te blazen. ‘Ik weet toch wel welke wens ik wil kiezen.’ legt ze uit. Als Nadine de kaarsjes heeft uitgeblazen, volgt Stijn wat meer aarzelend haar voorbeeld.

Het gebruikelijke opgroeiritueel vindt plaats en binnen een paar seconden staan er 2 tieners in de kamer. ‘Wauw, we zijn veel groter nu.’ merkt Stijn op. Nadine kijkt alleen maar met gruwelend gezicht naar haar kleding en haar. ‘Mogen we ons alsjeblieft snel omkleden?’ vraagt ze.

Samantha knikt. ‘Maar laat me je eerst een knuffelen en feliciteren. Jullie worden ook veel te snel groot.’ zegt ze. Levi feliciteert ondertussen zijn zoon. ‘Ik geloof dat onze familie niet echt geluk heeft met de opgroeikapsels.’ zegt hij lachend.

Nadine en Stijn verdwijnen samen naar boven om hun haar te fatsoeneren en om andere kleding uit te zoeken. ‘Dat ziet er veel beter uit.’ zegt Stijn goedkeurend als Nadine en later zijn kamer in loopt.

Nadine knikt dankbaar en gaat op het krukje bij zijn bureau zitten. ‘Dank je.’ zegt ze. ‘Jou haar zit nu ook veel beter en dat vest staat ook veel beter dan dat rare cowboypakje.’ zegt ze terwijl ze lachend terugdenkt aan zijn outfit.

Stijn grinnikt ook. ‘Ik voel me hier veel beter in.’ is hij het met haar eens. ‘Nu is het uitblazen van de kaarsjes voorbij, dus kom op, vertel me je wens maar.’ zegt hij vol nieuwsgierigheid.

Nadine lacht even geheimzinnig. ‘Dat zou je wel willen weten, hé?’ zegt ze plagend. ‘Het is genot geworden. Ik wil zoveel mogelijk van mijn leven genieten.’ legt ze uit. ‘En jij?’

Stijn begint ook te grijnzen. ‘Ik heb voor de familiewens gekozen, net als pap.’ zegt hij. ‘Het lijkt me heerlijk om later zo’n groot gezin te hebben.’ Hij grijnst terwijl hij aan zijn toekomst denkt.

Nadine lacht tevreden. ‘Goed dat ik dat nu weet.’ zegt ze. ‘Ik denk dat ik maar meteen begin met het leven naar mijn wens.’ Stijn trekt vragend zijn wenkbrauw op. ‘Ik heb zin in taart.’ legt Nadine uit en ze springt van haar kruk.

Lachend trekt Nadine haar broer mee naar beneden, waar Levi en Samantha de bordjes met taart al klaar hebben staan. Allebei vertellen ze enthousiast over de wens die ze gekozen hebben.

‘Wat toevallig dat we allemaal een andere wens hebben gekozen.’ merkt Manon op, maar Jasper besteed weinig aandacht aan haar opmerking. ‘Is het erg dat Maria vanavond langs komt?’ vraagt hij.

Levi schudt zijn hoofd. ‘Dat is geen probleem, we houden toch wel taart over. Ik geloof dat Lars en Lex ook nog langs kwamen.’ merkt hij op en Isa voegt er nog aan toe: ‘Laurens komt ook langs vanavond.’

Zodra alle gebaksbordjes leeg zijn, ploffen de kinderen op de bank om tv te kijken. Als de bel gaat, is Jasper de eerste die opspringt en naar de deur rent. ‘Ik doe wel open.’ zegt hij snel.

Het enthousiasme van Jasper verdwijnt als hij de deur opent en Laurens ziet staan. ‘Jij verwachtte zeker iemand anders.’ zegt Laurens lachend als hij de teleurgestelde blik van Jasper ziet. ‘Zoiets.’ mompelt Jasper.

‘Je was weer veel te snel, broertje.’ zegt Isa als ze naar buitenkomt en Jasper lachend op zijn schouder tikt. ‘Zullen wij naar boven gaan?’ vraagt ze aan Laurens terwijl ze hem met een zoen begroet.

Terwijl Isa en Laurens naar binnen gaan en de trap oplopen om naar de kamer van Isa te gaan, blijft Jasper buiten wachten. Hij wil Maria heel graag zien en hij weet niet of hij nog veel meer geduld kan opbrengen.

Zijn hart maakt dan ook een sprongetje als hij Maria de hoek om ziet komen en naar hun huis ziet slenteren. Hij haalt diep adem en er verschijnt een grijns op zijn gezicht.

Met twee treden tegelijk springt hij van de veranda af. Dolgelukkig slaat hij zijn armen om haar heen. ‘Hallo schoonheid.’ zegt hij met een grote grijns. ‘Ik heb je gemist.’

Jasper wil een kus op haar lippen drukken, maar Maria houdt hem af. ‘Ik ben ook blij om jou te zien. Ik geloof dat we moeten praten.’ zegt ze, terwijl haar ogen onderzoekend heen en weer gaan.

Jasper merkt het niet en knikt. ‘Laten we naar mijn kamer gaan, dan kunnen we even alleen zijn en rustig praten.’ zegt hij opgetogen, terwijl hij haar hand pakt en haar mee naar binnen neemt.

Even later staat er opnieuw bezoek voor de deur. Lex strijkt zenuwachtig door zijn lichtbruine haar en staart aarzelend naar de grond. Lars drukt op de bel en slaat afwachtend zijn armen over elkaar.

Het duur niet lang voordat de deur open gaat en Nadine en Stijn hen begroeten. ‘Jullie ook nog gefeliciteerd met jullie verjaardagen.’ zegt Stijn vrolijk.

‘Jullie zien er goed uit als tieners.’ voegt Nadine daar aan toe, terwijl ze Lex een kus op zijn wang drukt. ‘Eh, dank je.’ zegt hij aarzelend terwijl zijn wangen rood worden.

Nadine glimlacht kort. ‘Laten we naar binnen gaan, dan kan ik laten zien hoe Isa, Manon en Jasper de kamer versiert hebben.’ zegt ze en neemt haar vrienden en broer mee naar de woonkamer waar Manon nog zit.

‘Hoi jongens, nog gefeliciteerd.’ zegt Manon met een grijns. Ze aarzelt kort. ‘Hoe is het met Lucas? Is hij thuis vanavond?’ vraagt ze hoopvol. Van zijn broertjes kan ze vast wel wat meer informatie krijgen over zijn nieuwe vriendin.

Lex kijkt snel met een vragende blik naar Lars. ‘Lucas heeft het druk geloof ik.’ zegt Lars snel. ‘Misschien moet je hem zelf maar vragen wat er aan de hand is.’ zegt hij afwerend.

Manon knikt teleurgesteld en als Nadine, Stijn, Lars en Lex naar boven gaan, gaat ze zelf ook naar haar kamer. Met een zucht pakt ze haar mobiel uit haar zak en typt het nummer van haar beste vriend in.

Na een paar seconde neemt Lucas op. ‘Hoi Lucas, met mij.’ zegt Manon opgewekt. Ze hoort meteen dat zijn stem anders, terughoudend klinkt als hij zegt: ‘Wacht even, Manon. Sophie, ga jij even wat te drinken halen?’

Manon voelt meteen een steek in haar maag en met trillende stem vraagt ze: ‘Sophie?’ Lucas is heel even stil. ‘Ja, Sophie is een vriendin met wie ik vanavond afgesproken heb.’ Zijn stem is zakelijk en Manon krijgt een onbehagelijk gevoel.

‘O, oké.’ zegt ze kort. ‘En morgen? Wil je morgen iets afspreken?’ vraagt ze daarom maar. Er volgt opnieuw een stilte. ‘Sorry, Manon, ik heb morgen al iets afgesproken met Sophie.’ Opnieuw is het stil. ‘Misschien is het beter als we even afstand van elkaar nemen, Manon.’

Terwijl Manon teleurgesteld ophangt, kruipt Isa nog wat dichter tegen Laurens aan. ‘Vonden Kris en Romy het niet vervelend dat ik je vanavond ingepikt heb? Heb je ze wel mijn cadeautje gegeven?’

Laurens grijnst even, terwijl hij naar hun ineengeslagen handen kijkt. ‘Daar hoef je je toch niet druk om te maken. Ze vonden je cadeautje heel erg leuk en ze weten dat ik graag bij je ben. Over een paar jaar hebben ze zelf waarschijnlijk hetzelfde gevoel.’

Isa grijnst ook en kijkt ook naar hun handen. ‘Dat komt mooi uit, want ik ben ook graag bij jou. Ik weet niet hoe vaak ik Manon al bedankt heb dat ze me die dag mee heeft genomen naar het zwembad.’

‘Anders had ik dit nu nooit gehad.’ Laurens grijnst en trekt haar hand naar zich toe. ‘Ik heb ook geen moment spijt gehad van die dag.’ zegt hij, terwijl hij voelt hoe de hand van Isa over zijn wang strijkt.

Isa grijnst. ‘Ach ja, het was nu eenmaal mijn plicht om zo’n snotneus als jij van de straat te houden.’ zegt ze plagend. ‘Jongens als jij zijn heel gevaarlijk als ze los lopen.’ Ze probeert serieus te kijken, maar Laurens ziet de twinkeling in haar ogen.

‘Bedoel je mijn kieteldood?’ vraagt hij lachend, terwijl hij haar begint te kietelen. Isa trekt zich lachend van hem terug, maar Laurens gaat door met kietelen. ‘Zeg genade.’ beveelt hij terwijl hij haar op het bed drukt. Isa schudt haar hoofd. ‘Nooit.’ zegt ze, wat tot nog meer gekietel leidt.

‘Nu dan?’ vraagt Laurens even later en Isa knikt lachend. ‘Genade, alsjeblieft.’ zegt ze en Laurens trekt hij handen grijnzend terug. ‘Dat is beter.’ mompelt hij, maar zijn woorden vervagen als zijn ogen die van Isa ontmoeten.

Hun ogen houden elkaar minutenlang gevangen, terwijl Isa nog nahijgt van haar kieteldood. Voorzichtig drukt Laurens een kus op haar lippen en hij kijkt haar onderzoekend aan.

Isa bijt op haar lip, terwijl ze gevangen blijft in zijn greep. Ze slikt even en Laurens trekt vragend zijn wenkbrauw op. ‘Alleen als jij er klaar voor bent.’ fluistert hij. Isa slaat haar ogen neer. ‘Sorry.’ piept ze.

‘Je hoeft geen sorry te zeggen.’ zegt Laurens, terwijl hij rechtop gaat zitten. Isa volgt zijn voorbeeld en ontwijkt zijn blik. ‘Echt Isa, ik vind het niet erg. Ik hou van je en dat zal altijd zo blijven. Ik wacht op je. Echt waar.’

Isa grijnst kort. ‘Dat weet ik wel.’ zegt ze kort en staart naar haar voeten. ‘Ik dacht alleen dat je misschien liever iemand had die wel… je weet wel.’ de laatste woorden komen er als gefluister uit.

Laurens grijnst en trekt haar naar zich toe. ‘Kom eens hier gekkerd.’ zegt hij terwijl hij haar tegen zich aan trekt. ‘Jij bent de enige voor mij en wat er ook gebeurd, wat je ook doet of zegt, ik zal van je houden. Kun je dat onthouden voor de volgende keer?’ vraagt hij. ‘Bovendien is je vader heel duidelijk geweest met zijn preek. Ik zou je nooit pijn durven doen.’

Isa grijnst ook nu en draait van hem weg. Ze legt haar hoofd voorzichtig op haar kussen en nestelt zich in zijn armen. ‘Ik zal het proberen.’ zegt ze. ‘Maar voorlopig wil ik hier van genieten. Knuffelen kan geen kwaad.’ Laurens grijnst. ‘Ik vind het allemaal prima.’

Isa sluit genietend haar ogen en kruipt tegen Laurens aan. Jasper staat intussen ook in zijn kamer. ‘Kom maar binnen en ga maar ergens zitten.’ zegt hij tegen Maria en hij gebaart richting zijn bed.

Maria knikt dankbaar en gaat op zijn bed zitten. Een beetje zenuwachtig schuift ze heen en weer en kijkt zijn kamer rond. ‘Leuke kamer heb je. Ik vind het groen wel mooi.’ merkt ze op.

Jasper knikt kort. ‘Dank je, maar je hebt mijn kamer toch al wel vaker gezien?’ zegt hij en hij neemt haar onderzoekend op. Een onbehagelijk gevoel overvalt hem als hij ziet hoe ze onrustig heen en weer schuift. ‘Je wilde ergens over praten?’ vraagt hij daarom.

‘Eh ja…’ begint Maria. ‘Ik wilde het eigenlijk hebben over wat er laatst in de club gebeurde en de verwachtingen die jij daar mogelijk bij hebt.’ zegt ze voorzichtig.

Jasper knikt langzaam en hij kan er niets aan doen dat de knoop in zijn maag steeds groter lijkt te worden. ‘Ga verder. Wat wilde je daarover zeggen?’ vraagt hij afwachtend.

Maria slikt en knikt. ‘Ik denk dat jou verwachtingen iets anders zijn dan die van mij.’ zegt ze. ‘Ik vond het heel erg gezellig die avond, echt waar…’ zegt ze snel als zijn gezicht betrekt.

Het blijft even stil. ‘Maar?’ vraagt Jasper als hij merkt dat Maria nog niet uitgesproken is. ‘Maar ik denk dat we het bij die ene avond moeten laten. Het was heel gezellig, maar we zijn nog zo jong en we moeten ons nog niet binden, vind je ook niet?’

Jasper voelt de woede in hem opborrelen. ‘Nee, dat vind ik niet.’ zegt hij fel. ‘Ik dacht echt dat er iets was tussen ons en ik ga echt niet zitten toekijken hoe jij met elke jongen staat te zoenen.’

‘Alsjeblieft Jasper. We hoeven hier toch niet zo’n probleem van te maken. Je weet best dat ik dat nooit zou doen.’ probeert Maria hem te sussen. ‘We kunnen toch nog vrienden blijven.’

Kwaad schudt Jasper zijn hoofd. ‘Waag het niet om dat te zeggen. Ik heb geen zin om als een schroothondje achter je aan te lopen. Ik weet niet of ik onze vriendschap nog wel voort wil zetten.’ roept hij kwaad, terwijl hij wild met zijn armen zwaait.

Geschrokken slaat Maria haar handen voor haar mond. ‘Kom op, Jasper. Laten we even rustig praten.’ piept ze. ‘Je weet toch nog wel hoe we vroeger samen speelden. Dat wil je toch niet zomaar weggooien?’ vraagt ze smekend.

Jasper schudt zijn hoofd. ‘Het hoeft voor mij niet meer Maria. Het is alles of niets en als jij er zo over denkt, dan is het niets.’ zegt hij. ‘Ik hoef je voorlopig niet meer te zien. Je kunt gaan.’

Kwaad slaat hij zijn armen over elkaar. ‘Jasper…’ probeert Maria nog, maar hij schudt zijn hoofd. ‘Nee.’ zegt hij boos. ‘Je kunt zelf de deur wel vinden, toch? Of moet ik één van je aanbidders bellen om je te helpen?’

Terwijl Jasper Maria kwaad de deur wijst, hebben Levi en Samantha geen idee wat er aan de hand is. Met de laatste restjes van de taart komt Samantha de keuken in. ‘Hallo, sexy man.’ zegt ze plagend terwijl ze de taart wegzet.

‘Zo zo, jij durft.’ zegt Levi terwijl hij de laatste bordjes uit het sop haalt. ‘Wat zou je man daarvan zeggen?’ Samantha haalt zo serieus mogelijk haar schouders op. ‘Laten we hem dit maar niet vertellen.’

‘Doet u dat zo?’ vraagt Levi, terwijl hij zijn handen afdroogt en voor haar komt staan. Samantha haalt haar schouders op. ‘Mijn man en ik hebben een heel open relatie.’ zegt ze.

Levi knikt goedkeurend. ‘Dat komt goed uit. Mijn vrouw en ik hebben ook een heel open relatie. Mag ik u vragen om mij te vergezellen naar een rustig plekje waar we even samen kunnen zijn?’ vraagt hij en met een vragende blik pakt hij haar hand vast.

Samantha trekt een vertwijfelde blik. ‘Ik weet het niet. Bent u wel te vertrouwen?’ Levi zucht en rolt met zijn ogen. ‘Kom hier, jij.’ zegt hij terwijl hij een lachende Samantha van het aanrecht trekt en mee naar buiten neemt.

Samantha volgt Levi lachend en laat zich tevreden naast hem in het gras vallen. ‘Het is een prachtige avond.’ mompelt ze terwijl ze naar het water voor haar staart. ‘Elke avond mag zijn zoals deze.’

‘Nou, dat is misschien een beetje overdreven.’ merkt Levi droog op. ‘Als Nadine en Stijn elke avond opgroeien begin ik me echt oud te voelen.’ zegt hij met een klein lachje.

Samantha kijkt hem vragend aan. ‘Moet ik bang worden voor een opkomende midlife crisis?’ vraagt ze en ze port hem plagend in zijn zij. Levi schudt lachend zijn hoofd, terwijl hij haar ellenboog probeert te ontwijken. ‘Je weet best wat ik bedoel.

Samantha knikt. ‘Je hebt gelijk, nu Nadine en Stijn ook opgegroeid zijn, voelt het echt alsof we oud zijn. We kunnen onze leeftijd nu niet meer verbergen door onze jongste kinderen te laten zien.’ zegt ze, terwijl ze over het water staart. ‘Hmm’ zegt Levi alleen maar en Samantha kijkt hem vragend aan. ‘Wat is er?’ vraagt ze en Levi wijst naar haar haar. ‘Is dat een grijze haar?’ vraagt hij.

Samantha springt geschrokken op. ‘Niet waar!’ roept ze, maar als ze zijn lachende gezicht ziet weet ze dat het een grapje was. ‘Blijkbaar ben jij nog niet te oud om je vrouw voor de gek te houden.’ zegt Samantha, terwijl ze op haar knieën bij hem komt zitten.

Levi grijnst. ‘Je weet wat ze zeggen: Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken.’ Samantha knikt. ‘Maar wie zegt dat ik val op kalle oude mannetjes?’ vraagt ze.

Levi trekt haar in zijn armen en laat zich op zijn rug vallen. ‘De zelfde persoon die zegt dat ik val op oude, verrimpelde, grijsharige dametjes.’ zegt hij. ‘Samen zullen we twee oude mensen worden die samen op de veranda uitkijken over de tuin met hun kleinkinderen.’

‘Daar kan ik wel mee leven.’ zegt Samantha tevreden en ze kruipt nog wat dichter tegen Levi aan. ‘We hebben vijf fantastische kinderen. Ik had niet gedacht dat ik ooit zo gelukkig zou kunnen zijn.’

Samantha laat haar hoofd net rustig op zijn schouder rusten als Levi omhoog schiet. ‘Kijk, een vallende ster.’ zegt hij opgewekt. ‘Je moet snel een wens doen.’ zegt Samantha, terwijl ze kort haar ogen sluit.

‘Wat heb je gewenst?’ vraagt Levi als Samantha haar ogen weer opent en hem met een stralende lach aankijkt. ‘Dat mag je niet zeggen, dat brengt ongeluk.’ deelt ze hem berispend mee, terwijl ze haar hoofd weer op zijn schouder laat rusten.

‘Mijn wens is anders weinig geheim.’ zegt Levi en Samantha kijkt hem vragend aan. ‘Mijn grootste wens is dat we voor altijd samen blijven en dat we over twintig jaar samen terug kunnen kijken op deze avond, terwijl we nog steeds ons geluk samen kunnen delen.’ zegt hij kust Samantha voorzichtig.

Nadine en Stijn hebben intussen Lars en Lex meegenomen naar de kamer van Nadine waar ze zich rond het bed verzameld hebben. ‘Je hebt het hier erg gezellig ingericht.’ zegt Lex, die naast Nadine op het bed zit.

Lars is het daar niet mee eens. ‘Het is iets te rood naar mijn smaak.’ zegt hij, maar hij gaat er verder niet op in. ‘Vertel, welke wens hebben jullie gekozen? Ik heb gekozen voor romantiek.’ zegt hij en kijkt Stijn vragend aan. ‘Ik voor familie.’ zegt hij.

Hij kijkt vragend naar Lex. ‘Wat heb jij gekozen?’ vraagt hij vriendelijk. Lex kijkt even naar het dekbed en kijkt dan weer op. ‘Ik heb voor rijkdom gekozen. Ik vind romantiek en familie heel mooie wensen, maar ik voelde me niet zo veel bij.’ legt hij een beetje verlegen uit.

Hij draait zich om naar Nadine. ‘Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik nooit een gezin wil of een leuke vriendin.’ zegt hij snel. ‘Maar ja, je weet wel wat ik bedoel.’ zegt hij en laat een beetje hulpeloos zijn schouders hangen. Nadine knikt.

‘Ik heb dat ook.’ zegt ze behulpzaam. ‘Ik hoef echt niet 24 uur per dag bij anderen in de buurt te zijn, maar als het bijdraagt aan mijn genot, dan maak ik natuurlijk graag een uitzondering.’ zegt ze.

Lex lacht haar dankbaar toe . Het valt Nadine op hoe hij ongeduldig met zijn vingers op zijn been trommelt en steeds een paar millimeter in haar richting schuift. ‘Je hebt voor een genotswens gekozen dus?’ vraagt hij. ‘Dat leek mij ook wel een gave wens. Ik had het ook bijna gekozen, maar de rijkdomswens vond ik ook leuk.’ ratelt hij door.

Nadine knikt en glimlacht hem toe. Plotseling voelt ze iets kouds tegen haar hand. ‘O, sorry.’ zegt Lex als zijn voet haar hand raakt. Zijn wangen kleuren rood en hij trekt zijn benen snel in. ‘Geeft niets.’ zegt Nadine en ze springt op van het bed. ‘Wil iemand iets drinken?’

‘Ik lust wel een glaasje cola.’ zegt Lars en Stijn voegt daar nog aan toe: ‘En misschien iets lekker om te eten.’ stelt hij voor. Nadine knikt. ‘Voor jullie het weten ben ik terug.’ Ze wil net naar de deur lopen als Lex ook opstaat. ‘Ik help je wel even.’ zegt hij.

Eenmaal in de keuken opent Nadine de koelkast op zoek naar iets lekkers en iets te drinken. ‘Je… eh… je ziet er heel goed uit nu je bent opgegroeid.’ zegt Lex aarzelend. ‘Niet dat je er eerder niet goed uitzag natuurlijk.’ voegt hij er snel aan toe.

‘Nou, bedankt.’ zegt Nadine met een grijns, terwijl ze de koelkast dichtduwt. ‘Ik zal dat maar opvatten als een compliment. Vat jij het dan ook als een compliment op als ik zeg dat jij ook goed bent opgegroeid.’

Lex voelt meteen dat zijn wangen rood worden, maar hij probeert het van zich af te zetten. ‘Ik zal het proberen.’ zegt hij. ‘Ik hoop echt dat we allemaal goede vrienden blijven nu we allemaal groter zijn en een nieuwe wereld hebben om te ontdekken.’

‘Vast wel.’ zegt Nadine. ‘Nu we allemaal tieners zijn wil dat toch niet zeggen dat we niet meer dezelfde personen zijn. En zolang je nog tegen me durft te praten, komt het echt allemaal wel op z’n pootjes terecht.’ zegt ze. ‘Je hoeft echt niet bang voor me te zijn zoals net.’

Lex kijkt even beschaamd naar de grond. ‘Dus dat heb je gezien?’ vraagt hij en Nadine knikt met een grijns. ‘Daar kon ik niet om heen. Wat was er aan de hand?’ vraagt ze. Lex haalt kort zijn schouders op. ‘Ik weet het niet precies, het is gewoon zo dat… ik… ik denk dat ik je leuk vind.’

Nadine lacht. ‘Ik vind jou ook heel leuk Lex. Je bent een goede vriend…’ zegt ze voorzichtig, maar Lex onderbreekt haar. ‘Echt waar? Ik ben zo blij dat je dat zegt.’ zegt hij opgelucht. ‘Ik was even bang dat jij hier een heel ander gevoel bij zou hebben, maar gelukkig is dat niet zo.’

‘Weet je nog wat we vroeger altijd zeiden? Jij was mijn vriendinnetje en ik was jouw vriendje. Toen ik je net weer zag, wist ik het gewoon: dat wil ik nu nog steeds.’ Lex lijkt vastbesloten, maar Nadine aarzelt. Natuurlijk vindt ze Lex leuk, maar hij heeft duidelijk andere ideeën dan zijzelf. Ze voelt zich nog veel te jong voor dit soort gevoelens.

Nadine opent aarzelend haar mond om er iets tegenin te brengen, maar dat wordt door Lex totaal verkeerd opgevat. Voor ze het weet doet hij een stap naar haar toe en drukt voorzichtig zijn lippen op die van haar. Zonder tegenstribbelen laat Nadine zich meevoeren in de kus.

‘Wauw…’ Zegt Lex alleen maar als hij zich van haar losmaakt. ‘Dat was gewoonweg super. Ik wist niet dat een kus zoveel met je kon doen.’ Aarzelend legt hij zijn hand in zijn nek. ‘Dus? Wat vond jij?’ vraagt hij.

Nadine aarzelt om iets te zeggen. Ze kan niet ontkennen dat ze genoot van de kus, maar ze weet niet wat ze verder voor Lex voelt. ‘Ehm, laten we maar weer terug naar boven gaan. Ze zullen zich wel afvragen waar we blijven.’ zegt ze en als Lex haar vragend aankijkt voegt ze toe: ‘Laten we dit nog even ons geheim laten. We weten natuurlijk niet wat Stijn en Lars hiervan gaan vinden. Dat lijkt me beter.’

De rest van de avond probeert Nadine niet naar Lex te kijken en haar gedachten op een rijtje te krijgen. Jasper heeft al de hele avond geprobeerd om hetzelfde te doen. Hij wil niet naar Isa’s kamer lopen als de deur opent gaat en Laurens naar buiten loopt. ‘Tot morgen roept hij over zijn schouder en hij knikt kort naar Jasper.

Jasper kijkt even hoe Laurens de trap af loopt en schiet dan de kamer van Isa in. ‘Hoe lang stond je daar al?’ vraagt Isa wantrouwend, terwijl hij binnen komt. ‘Lang genoeg om jullie kleffe woorden te horen.’ zegt Jasper en hij trekt een vies gezicht.

Isa lacht tevreden. ‘Mooi zo. Dat krijg je ervan als je ons staat af te luisteren.’ zegt ze. ‘Maar vertel eens, broertje, wat is de reden dat je mij vanavond met een bezoek vereert?’

Jasper kijkt haar quasi-verbaasd aan. ‘Er is helemaal niets aan de hand. Hoe kom je daar bij?’ vraagt hij. ‘Er hoeft toch niet altijd iets aan de hand te zijn als ik hier kom?’ vraagt hij en hij steekt afwachtend zijn handen in zijn zakken en staart naar de grond.

Isa krijgt een klein lachje op haar gezicht. ‘Ik ben je zus, Jasper. Ik weet dat soort dingen nu eenmaal.’ zegt ze met een geheimzinnige glimlach, maar als ze zijn verbaasde blik ziet voegt ze eraan toe: ‘Je komt anders nooit zomaar ‘s avonds mijn kamer binnen dus er moet wel iets aan de hand zijn.’

Jasper zucht en knikt. ‘Oké dan, je hebt me door. Ik kom hier inderdaad omdat ik je iets wil vragen.’ zegt hij. ‘Ik heb advies nodig… voor iemand. Een vriend van mij heeft problemen met een meisje en ik vroeg me af wat jij in zo’n geval zou doen. Omdat jij een meisje bent.’

Isa kijkt hem even bedenkelijk aan. ‘Jaja.’ zegt ze en krijgt dan een grijns op haar gezicht. ‘Kom maar op. Waar kan ik jou en je vriend mee helpen?’ zegt ze, terwijl ze een grinnik probeert te onderdrukken.

Jasper knikt opgelucht. ‘Maar je vertelt het niet door, toch?’ vraagt hij. Als Isa lachend knikt begint hij te vertellen: ‘Oké, het zit zo. Die vriend, van wie ik de naam nu niet ga noemen, vindt een meisje leuk en hij dacht dat het meisje hetzelfde voor hem voelde, maar dat is niet zo.’

‘Ze hebben een keer gezoend en hij was er heel gelukkig mee en hij dacht dat zij er hetzelfde over dacht, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ze wil liever geen relatie omdat wij, eh zij, nog zo jong zijn.’ legt Jasper uit. ‘En toen is hij nogal boos op haar geworden en dat was natuurlijk stom en nu wil zij hem waarschijnlijk nooit meer zien.’

Isa knikt meelevend. ‘Tja, dat is natuurlijk niet zo netjes van die vriend van je.’ zegt ze met een grijnsje. ‘Ik denk dat hij gewoon zijn excuses aan moet bieden aan dat meisje. Hij is misschien wat te ver gegaan en ik denk dat ze er samen nog eens rustig over moeten praten.’

‘Oké.’ zegt Jasper en hij knikt dankbaar. ‘Bedankt voor het advies. Ik zal het doorgeven.’ Hij aarzelt even. ‘Wil je het hier alsjeblieft met niemand over hebben? Het ligt nogal gevoelig bij hem, begrijp je?’

Isa lacht en knikt dan. Jasper knikt tevreden en draait zich om om weg te lopen, maar Isa kan het niet laten om nog iets te zeggen: ‘Doe je Maria de groetjes als je toch rustig met haar gaat praten? Ben wel een beetje lief voor haar.’

Jasper draait zich geschrokken om. ‘Hoe wist je…? Ach laat ook maar, ik kan het wel raden. Het is omdat je mijn zus bent.’ zegt hij en hij doet heel overdreven haar stem na. Isa knikt lachend. ‘Precies.’ zegt ze en ze kijkt met een grijns toe hoe Jasper wegloopt.

Aarzelend blijft Gabriël voor het appartementencomplex staan. Hij heeft geen goede herinneringen aan de laatste keer dat hij hier was en de harde woorden waarmee Tara hem de deur uit had gezet bleven nog lang in zijn hoofd rondspoken.

Zuchtend laat hij zich op de trap bij de voordeur zakken. Hij kon de woorden van Tara lange tijd niet loslaten, maar ook de woorden van Armand willen zijn hoofd niet verlaten. Hij slaakt nogmaals een diepe zucht.

Natuurlijk wil hij Tara graag zien. De laatste keer dat hij haar zag was al lang geleden, maar hij kan niet ontkennen dat Tara al die tijd in zijn hoofd is geweest. Er is geen twijfel over mogelijk dat hij echt iets voor haar voelt.

Maar aan de andere kant voelt hij ook nog elke keer de steek in zijn hart als hij aan haar denkt en de manier waarop ze hem afgewezen heeft. Hij heeft eindelijk het gevoel dat hij daar weer een beetje overheen is en hij wil niet opnieuw in dat gat vallen.

Hij zucht nogmaals diep en staat dan op. Het is beter zo, dat weet hij zeker. Tara is duidelijk geweest de laatste keer en Armand kan zich wel zorgen om haar maken, maar ze is een verstandige volwassen vrouw. Tara redt zich echt wel zonder hem.

Gabriël loopt net weg bij het grote appartementencomplex als hij achter zich een deur open hoort gaan. Zonder er echt bij na te denken kijkt hij om en dan ziet hij haar. Het voelt alsof zijn hart even stil blijft staan en hij duikt snel weg achter één van de bosjes.

Als Tara in tegengestelde richting wegloopt, komt hij tevoorschijn. Ze is nog steeds even prachtig als jaren geleden, toen hij haar voor het eerst zag. ‘Tara!’ hoort hij dan iemand roepen en tot zijn schrik ontdekt hij dat het zijn eigen stem is. Tara draait zich verbaasd om.

Gabriël beseft dat hij niet meer terug kan en loopt snel naar haar toe. ‘Tara.’ zegt hij nogmaals als hij voor haar staat. ‘Wat doe jij hier?’ vraagt ze als ze hem in het oog krijgt. Haar houding is afwachtend, maar Gabriël merkt toch een klein lachje op.

Gabriël aarzelt even voordat hij haar vraag beantwoordt, maar als Tara aandringt zegt hij toch: ‘Ik, eh, ik wilde je zien.’ zegt hij. ‘Het is nu al zo lang geleden en ik vroeg me af hoe het met je gaat.’ Hij weet dat het niet de hele waarheid is en zijn wangen kleuren een beetje rood.

Tara lijkt niet helemaal overtuigd van zijn antwoord en haar ogen nemen hem onderzoekend op. ‘Ik heb toch gezegd dat het beter is als we elkaar niet zien… voorlopig.’ Die laatste toevoeging zorgt voor een kleine grijns bij Gabriël, maar voor hij iets kan zeggen opent Tara haar mond alweer. ‘Als je het niet erg vindt, ik heb het druk.’

Tara draait zich snel om en Gabriël blijft overdonderd achter. Nu ze weer voor hem staat, nu ze weer tegen hem praat, nu voelt hij weer wat ze voor hem betekent. ‘Je vader…’ begint hij en Tara blijft kort staan. Gabriël beseft dat hij niet langer kan wachten. ‘Hij is bij me geweest en hij maakt zich zorgen om je.’

Tara draait zich razendsnel om en komt op hem afstormen. ‘Hij is bij je geweest?’ sist ze en Gabriël knikt. ‘Hoe durft hij?’ roept Tara vervolgens kwaad uit. ‘Waar bemoeit hij zich in hemelsnaam mee? Dit is mijn leven!’

Gabriël deinst voorzichtig achteruit als hij haar uitbarsting ziet. ‘Rustig aan, Tara.’ zegt hij sussend. ‘Het is wel je vader en ik snap wel waarom hij bezorgd is.’ Zijn aarzeling is kort, maar hij heeft het gevoel dat dit het moment is om zijn hart te luchten. ‘Ik maak me ook zorgen om je.’

Achter haar donkere brillenglazen rolt Tara geïrriteerd met haar ogen. ‘Natuurlijk, gaan jullie maar gezellig samen de bezorgde en liefhebbende vader en vriend uithangen.’ zegt ze. ‘Jullie begrijpen er toch niets van.’

‘Kom op, Tara. Wees eens wat redelijker.’ valt Gabriël haar in de reden. ‘Je geeft ons ook geen kans om je te snappen. Je vader heeft geen idee wat je bezig houdt, je zondert je van hem af. Het is toch logisch dat hij dan bezorgd is.’

Tara lijkt iets rustiger te worden. ‘Jullie zouden het toch niet begrijpen.’ zegt ze nogmaals. ‘Niemand begrijpt het. Niemand snapt dat ik dit alleen maar doe omdat ik door moet. Daarom doe ik alles. Ik wil verder met mijn leven, maar dat kan niet zolang… Dat kan niet zolang hij nog…’

‘Zolang wat, Tara? Waar heb je het allemaal over?’ vraagt Gabriël aandringend zodra Tara stilvalt. ‘Over wie gaat dit en waar ben je dan mee bezig? Geef ons alsjeblieft de kans om het te begrijpen.’

Tara schudt haar hoofd en doet een stap naar voren. ‘Je zult het nooit begrijpen, nu nog niet.’ zegt ze zacht en ze zet nogmaals een stap naar hem toe. Gabriël voelt haar adem op zijn gezicht en hij voelt hoe haar lippen voorzichtig die van hem zoeken. ‘Hier doe ik het voor.’ fluistert ze en ze ontsnapt snel uit zijn armen.

Gabriël kijkt haar onzeker aan. ‘Het duurt niet lang meer.’ fluistert ze. ‘Ik ben bijna klaar, nog even en dan is dit allemaal voorbij. Ik zal hier nooit spijt van hebben, want hierdoor heb ik jou ontmoet. Heb nog even geduld.’ fluistert ze nog voordat ze zich omdraait en wegloopt, Gabriël ontzet achterlatend.

Afwezig staart Kimberly naar het zachte witte vloerkleed onder haar voeten, het kleed dat Samantha jaren geleden heeft uitgezocht. Ze zucht. Het is alsof ze de afgelopen dagen opeens haar biologische klok heeft horen tikken, alsof ze plotseling beseft dat ze niet het eeuwige leven heeft. Al die jaren heeft ze haar leven gewijd aan haar wraak op Levi en haar zus, maar wat heeft ze nu eigenlijk bereikt? Ze is helemaal alleen, terwijl ze net als haar zus een familie had kunnen hebben.

Kimberly is zo in haar gedachten verdiept dat ze niet merkt dat Tara gehaast de voordeur opent met de sleutel die Kimberly haar een aantal maanden geleden heeft gegeven. ‘Kimberly?’ roept ze kortaf. ‘Je wilde me spreken dus hier ben ik. Kom maar op.’

Kimberly zucht en schraap dan haar keel. ‘Ik ben hier.’ roept ze vanaf haar plek op de bank en doet geen moeite om op te staan. Geërgerd volgt Tara haar geluid en staat dan voor haar. ‘Wat doe je hier nog? Ik dacht dat het zo belangrijk was?’ vraagt ze.

Kimberly zucht en staat op. ‘Oké, kom maar mee dan.’ zegt ze en loopt naar haar geheime kamertje. Tara kijkt met een vies gezicht naar alle papieren die op de grond liggen. ‘Had je dat niet even op kunnen ruimen?’

Kimberly kijkt haar geërgerd aan. ‘Wat wil je nou? Denk je soms dat ik de hele dag de tijd heb om daar mee bezig te zijn. Ik heb ook een leven. En als het je niet bevalt, dan is daar de deur.’ zegt ze gefrustreerd.

Achter haar donkere glazen rolt Tara met haar ogen. ‘Laten we hier over ophouden en laten we gewoon bespreken wat de reden van mijn komst is. Heb je nog iets uit dat DNA kunnen halen?’ vraagt ze.

Kimberly werpt een korte blik op de vloer en knikt dan. ‘Het is wat we al dachten. Het haar van de jongen, Jasper, bevat duidelijk sporen van magie en het is duidelijk dat hij één van de afstammelingen van de magiër is. En dat betekent dat Levi dat ook is.’

‘En nu?’ vraagt Tara vervolgens. ‘Wat wil je met hem doen? Zijn onsterfelijkheid afpakken of wegtoveren of hoe jullie dat ook doen? Zouden we het zelf kunnen gebruiken?’ Kimberly ziet hoe haar gezicht opklaart en hoopvol wordt.

Ze schudt snel haar hoofd. ‘Zoiets is niet mogelijk. Levi heeft duidelijk geen idee hoe de magiër die onsterfelijkheid heeft bereikt en het is absoluut niet mogelijk om het uit zijn DNA te halen. Ik heb het DNA van Jasper bekeken en het is niet zo dat hij nooit ouder zal worden. De onsterfelijkheid van de magiër is slechts in een kleine hoeveelheid aanwezig. Het is meer een soort… immuniteit.’

Tara kijkt haar met grote ogen aan. ‘Wat? Alweer een dood spoor? Heb je me daarom hierheen laten komen? Voor helemaal niets. Ik dacht dat je zei dat er mensen achter Levi aanzitten, omdat hij die zogenaamde onsterfelijkheid heeft.’

Kimberly knikt. ‘Dat is ook zo. Er is niet veel over te vinden, maar Levi is wel zeker een gezocht persoon.’ legt ze uit terwijl ze naar de papieren op de grond wijst. ‘Kijk, niet iedereen is er blij mee dat dit soort mensen rondlopen. Levi en zijn familie zouden mogelijk een bedreiging kunnen vormen.’

Tara haalt zichtbaar opgelucht adem. ‘Dan is het dus heel simpel.’ zegt ze. ‘We hoeven alleen maar zo’n persoon op te sporen en te zorgen dat hij of zij voor eens en altijd afrekent met Levi en zijn familie. Wie weet krijgen we er ook nog wel een leuke beloning voor.’ Kimberly hoort hoe Tara steeds enthousiaster wordt en draait zich twijfelend om. ‘Nee.’ fluistert ze.

‘’Wat zeg je?’ vraagt Tara en Kimberly draait zich om. ‘Nee.’ zegt ze nogmaals en dit keer is haar stem duidelijk te horen. Tara kijkt haar woedend aan en achter haar donkere brillenglazen spugen haar ogen vuur. ‘Nee?’ sist ze. ‘Mevrouw zegt gewoon nee, na alles wat we hebben gedaan?’

‘Ik vraag me gewoon af of het nog wel zin heeft om constant Levi op te jagen. Wat hebben wij in ons leven bereikt? Helemaal niets!’ Kimberly voelt woede haar hele lijf overnemen. ‘Ik heb hier gewoon geen zin meer in. Ik wil verder met mijn leven en dat zou jij ook moeten doen.’

Tara kijkt haar nog steeds woedend aan. ‘Wat wil je dan doen? Gewoon verder gaan met je leven? Weet je dan niet meer waarom we hier ooit aan begonnen zijn?’ vraagt ze ongelovig. ‘We zijn zó dichtbij. Ik weet zeker dat we hier iets mee kunnen. Je moet me nog één keer helpen. Eén keer en dan kun je verder gaan met je leven en wat je dan ook wilde gaan doen.’

Kimberly kijkt haar bedenkelijk aan en Tara kijkt zelfverzekerd naar haar. Kimberly zucht en knikt dan. ‘Nog één keer dan, maar we laten die mensen die op zoek zijn naar Levi er voorlopig buiten.’ zegt ze. ‘En je moet me beloven dat ik je hierna nooit meer hoef te zien.’

Tara snuift en knikt dan. ‘Nog één keer. Ik weet zeker dat dit gaat werken.’ zegt ze en voegt er dan aan toe: ‘Je hoeft niet zo’n hoge dunk van jezelf te hebben. Zo’n leuk gezelschap ben je niet geweest de laatste tijd dus ik was echt niet van plan om ooit nog gezellig een kopje thee bij je te komen drinken.’

Tot de volgende keer!