Download - Jongen 13 Praat Over Genderdysforie

Transcript

Nr 12 14 oktober- 10 november 2010 Adviesprijs NL/B/Lux 2,95 (export 4,90)

Helemaal v o o r j o u

8 pagina's- - ?. mt '. . *

over liefde, seks, lichaam en relatie

I (iI871

01012

0425"507566'

Model AmaL w o r d e n ? j f G i r l z ! geeft R E A L LIFE

Emma (13) werd geboren als jongen

Droomd

Girlz! o p internet: www.girlz-online.nl

(13): 1 ben geboren verkeerde lichaam'E m m a : 'Eigenlijk weet ik al mijn hele leven dat ik een meisje ben, maar ik denk dat het vanaf mijn derde ook voor anderen een beetje duidelijk werd. Zo had ik vroeger nooit aandacht voor auto's of ander jongensspeelgoed, maar wilde ik het liefst in de poppenhoek spelen. Of ik verkleedde me met de kleren van mijn zus of maakte een eigen prinsessenjurk van oude lakens. Mijn ouders vond het nooit raar. Laat maar lekker gaan, dachten ze. Zolang ik maar gelukkig was. Meestal was ik dat ook. Zo kreeg ik op vakantie van mijn ouders een keer twee pruiken die ze bij een kraampje hadden gekocht. Ik had toen niet echt lang haar en daarom vond ik het heel erg leuk om die pruiken steeds thuis te dragen. Toch voelde ik me soms ook best wel rot. Ik weet nog wel dat ik acht of negen jaar was en mijn vader me op een avond naar bed bracht. Na het voorlezen vroeg ik hem iets waar ik al een tijdje mee zat: wat als ik later een meisje zou zijn en op jongens zou vallen? Was ik dan homo of gewoon hetero? Tja, wat moest m'n vader daar nou op zeggen? Daarom zei hij gewoon: "Weet je wat? Dat zien we dan wel weer.'" baardgroei of zwaardere stem krijg. Eigenlijk zijn deze remmers ook een beetje bedoeld als 'bedenktijd'. Want zodra ik met de injecties stop, ontwikkelen de mannelijke hormonen in mijn lichaam zich alsnog. Maar zolang ik me niet bedenk, kan ik op mijn zestiende ook beginnen met het toedienen van vrouwelijke hormonen. Hierdoor gaan mijn borsten groeien en krijg ik een vrouwelijker figuur. Dan kan ik niet meer terug. Daarom moet ik tegen die tijd zeker weten of ik het echt wil, een meisje zijn.'

Vrouwelijk tintje'Twee maanden nadat ik begonnen was met de puberteitsremmers, was de volgende stap het vertellen op school. Met de psychologen van het ziekenhuis had ik afgesproken dat ik vanaf 30 april dit jaar alleen nog meisjeskleding zou dragen en iedereen alles zou gaan vertellen. Die dag had ik samen met mijn ouders en begeleiders uitgekozen omdat daarna de meivakantie zou beginnen en ik zo eerst nog even kon 'wennen' als meisje voordat ik weer naar school moest. Ik droeg voordat ik het vertelde nog gewoon jongenskleding, maar dan wel altijd met een vrouwelijk tintje eraan. Dus bijvoorbeeld een strakke skinny jeans gecombineerd met een gekleurd shirtje of zo. Ondertussen had ik wel al zo'n twee jaar lang haar tot mijn schouders. De meeste kinderen op school waren me dus zo wel gewend. Ik heb er ook nooit een geheim van gemaakt. Al vanaf de kleuterschool kon iedereen zien dat ik graag een meisje wilde zijn en dat respecteerden ze ook. Helaas veranderde dit toen ik naar de middelbare school ging. Hier leer je natuurlijk een heleboel nieuwe klasgenoten kennen en niet iedereen reageerde even leuk toen ze mij ontmoetten. Vooral jongens scholden me af en toe uit voor 'homo' of 'transseksueel'. Daar werd ik altijd verdrietig van. Toch wilde ik het na Koninginnedag wel graag vertellen op school. Anders zou het helemaal raar zijn als ik van de ene op de andere dag alleen nog maar in meisjeskleding naar school zou komen. Daarom vertelde ik samen met mijn ouders aan mijn mentor dat ik vanaf die tijd liever als meisje door het leven wilde gaan en die heeft uiteindelijk de stichting Transvisie ingeschakeld. Dit is een centrum voor genderdiversiteit, zij hebben een aantal documentaires voor jongeren gemaakt over genderdysforie. En daarvan werd speciaal uitgekozen om aan mijn hele school te laten zien. Iedere klas keek hetzelfde filmpje over

twee meiden die, net als ik, als jongen geboren zijn. Inmiddels zijn ze al geopereerd en gaan ze als jonge vrouw door het leven, maar in de documentaire vertellen ze over hun puberteit en het hele proces waar ze doorheen zijn gegaan. Op deze manier kregen alle kinderen op mijn school meer kennis over genderdysforie en konden ze me ook beter begrijpen. Het doel was dat ze me na het kijken van de documentaire niet meer zouden pesten en dat is gelukt. Zelfs de grootste pestkoppen kwamen naar me toe om me hun excuses aan te bieden. Dit betekende heel veel voor mij. En de reacties werden nog beter nadat iedereen mijn blog op Hyves had gelezen. Dit had ik een dag daarvoor al online gezet en daarin stond dat ik vanaf Koninginnedag alleen nog als meisje door het leven zou gaan. De kop was 'Ik ben wie ik ben' en ik kreeg er meer dan honderd reacties op! Allemaal positief en ik werd zelfs n van de best gelezen blogs op heel Hyves. Sindsdien heb ik nooit meer iets negatiefs gehoord over wie ik graag wil zijn.'

Operatie'Na 30 april noem ik me Emma in plaats van Geert. Ik heb de naam zelf gekozen, omdat ik dit een mooie, krachtige en korte naam vind. Af en toe word ik per ongeluk nog wel eens Geert genoemd. Vooral mijn ouders en zus maken die fout soms. Hier word ik nooit echt boos om. Ik begrijp het wel. Ze hebben me toch dertien jaar als Geert gekend en dan kan die naam er soms zomaar uitfloepen. Ik lach er altijd om. Helaas staat er in mijn paspoort ook nog Geert bij mijn voornaam. Dit kan pas veranderd worden als ik achttien jaar ben en een geslachtsoperatie heb ondergaan. Tot die tijd sta ik er gewoon nog in als Geert. Binnenkort moet ik mijn identiteitsbewijs vernieuwen. Best raar eigenlijk. Dan ga ik als Emma op de foto, maar dan sta ik als Geert in mijn paspoort. Of ik bang ben dat dit problemen oplevert als ik op vakantie ga? Nee, dat niet. Zolang mijn foto op mijn paspoort maar overeenkomt met hoe ik er in het echt uitzie. Zodra ik achttien ben, mag ik officieel een geslachtsoperatie ondergaan. Kort gezegd wordt er dan een vagina van mijn penis gemaakt. Omdat ik nog jong ben, bestaat er altijd een kans dat ik later toch liever afzie van deze heftige operatie, maar ik weet bijna zeker dat ik het in toekomst echt wil. Wanneer precies weet ik alleen nog niet. Dat zie ik dan wel.'

Puberteitsremmers'Inmiddels hadden mijn ouders al hulp gezocht en uiteindelijk kwam ik op mijn achtste terecht bij een speciale afdeling voor genderdysforie in het ziekenhuis. Hier behandelen ze kinderen die al op jonge leeftijd weten dat ze in het verkeerde lichaam geboren zijn. Om echt vast te kunnen stellen dat ik genderdysforie heb, moest ik verschillende psychologische onderzoeken ondergaan. Ook werden er veel gesprekken met me gevoerd, zodat de dokters zich een beeld van mijn gevoelens konden vormen. Uiteindelijk werd toen officieel vastgesteld dat ik genderdysforie heb. Meer dan dat konden de artsen op dat moment niet doen, want ik was nog veel te jong voor verdere maatregelen. Pas zodra de puberteit begon, kon ik doorgaan met de volgende stappen, zoals het slikken van puberteitsremmers. Maar voor hetzelfde geld dacht ik er tegen die tijd heel anders over. Daarom zeiden de artsen alleen: "Tot ziens in de puberteit." Mijn gevoelens een meisje te willen zijn bleven, dus zat ik begin dit jaar weer in het ziekenhuis. Ik wist bijna 100 procent zeker dat ik een meisje wilde zijn. Inmiddels ben ik sinds een halfjaar begonnen met puberteitsremmers. Iedere 28 dagen krijg ik een injectie die ervoor zorgt dat ik geen adamsappel,