Een nieuw Europees model, is dat mogelijk?

Europa, de genese• Men is begonnen het concept van Europa te definiëren voor de 2e Wereldoorlog. De

oorsprong ervan kan zelfs teruggevoerd worden naar de 18e eeuw• In haar optimistische versie kan Europa zo gedefinieerd worden: het is een politieke

gemeenschap van vrije en gelijke volkeren, die democratie aanbidt, respectvol is tegenover de verscheidenheid van hun identiteit, waarden en aspiraties en verlangend om aan de niet-Europese volkeren, met een passie voor dezelfde ambities, te tonen dat het mogelijk is.

• In haar pessimistische versie zou Europa de oplossing kunnen zijn voor de politicus die zich ontdoet van zijn macht om die toe te vertrouwen aan een hoger niveau, supranationaal, waar men in feite dezelfde regeringsleiders vindt zetelend in de Europese Raad maar deze keer buiten het bereik van het volk en zijn stemmen.

• De politiek zou er alleen nog de rol kunnen spelen van communicatieknechtje van de multinationals die de pen vasthouden van de wetgevers van de Europese Commissie

• Na de representatieve democratie zou men op die manier tot de representatieve macht komen

Europa, de geschiedenis• Er zijn altijd meerdere mogelijke wegen naar politieke creaties geweest

maar diegene die rekening hielden met de bevolking zijn afgevoerd zoals die van mei 1948 voorgesteld aan het Congres van de Europese Beweging van Den Haag dat de duimen heeft moeten leggen tegen het verdrag van Rome en zoals de akkoorden van Havana die van tafel geveegd zijn ten voordele van de GATT

• · Nieuwe pogingen om Europa democratischer te maken zijn in de loop van de geschiedenis opgedoken zoals de pogingen van Altiero Spinelli, Europees Parlementslid verkozen in 1979, die een Europese constituante voorstelde of het voorstel van Denis de Rougemont die een Senaat van de Regio’s voorstelde die, hoewel aanvaard door het Europees Parlement in 1984, werd verworpen door Jacques Delors. Gevolg gevend aan het voorstel van Coudenhove – Kalergi in 1947 om een Grondwetgevende Europese Volksvergadering op te richten gebaseerd op de parlementsleden van alle Europese landen.

Europa, verschillende redenen voor haar lancering

• Groot-Bretagne op wie de VS in het begin hun hoop hadden gesteld wou slechts een Europa onderworpen aan een handeldrijvende wereldorde; Frankrijk wou maar van Europa weten voor zover het diende als keurslijf voor Duitsland en het toeliet de terugkeer van haar economische macht politiek te controleren, Duitsland had Europa nodig om terug een politieke en morele maagdelijkheid te creëren en zijn natuurlijke hinterland terug te vinden.

Europa, 3 projecten …

• Er waren drie concurrerende projecten bij het lanceren van Europa: het ene wetgevend, strijdend voor de verkiezing door algemeen stemrecht, van een Europese Beraadslagende Vergadering, het ander federalistisch dat een procedure van laag naar hoog verdedigde, vertrekkend van bemiddelende instanties om naar de Europese instellingen te gaan en het derde, souvereinistisch dat de oprichting van een Europese regering op basis van afstand van nationale souvereiniteit naar voren schoof.

… die 3 politiesche tradities uitdrukken• De Franse gebaseerd op de grondwetgevende vergadering• De federale die men terug vindt in de federale staten (België;

Nederland, Duitsland …)• En de Engelse gebaseerd op het souveraine• Deze laatste traditie heeft het gehaald; verlies aan souvereiniteit

door de nationale staten, winst aan souvereiniteit voor een extranationale entiteit

• Nochtans was een meer democratisch voorstel gedaan geweest: dat van Paul Reynaud et Edouard Bonnefous volgens hetwelk een Europese algemene vergadering moest verkozen worden met algemene verkiezingen a rato van een afgevaardigde per miljoen inwoners.

From stars and stripes to stars and chains• “Jullie dromen van een verenigd Europa, autonoom en socialistisch. Maar indien dit Europa de bescherming van de Verenigde

Staten weigert, zal het onvermijdelijk in de handen van Stalin vallen” Woorden van een van de protagonisten van ‘Les Mandarins’, roman van Simone de Beauvoir

• « The only way that the people of Europe can repay the American people for their sacrifices in two wars and in the European Recovery Programme is to overcome their ancient nationalism, to recognize the identity of their interests, and create a living, vital European Community, able once more, as they have in the past, to contribute to the forward march of Western Christian civilization » boodschap van de Amerikaanse senator Fulbright gelezen door Coudenhove-Kalergi tijdens het Congres van Den Haag

• Na de Tweede Wereldoorlog werpt de Amerikaanse administratie zichzelf op als een essentiële en beslissende steun voor de eenmaking van Europa. Gedurende een tiental jaren draagt een organisme gedoopt American Committee on United Europe (ACUE) hiertoe bij. Het komt er, voor de VS op aan de soviet macht in te dijken en de electorale doorbraak van het communisme te onderdrukken. Dit organisme financierde de Europese beweging tot in 1960.

• De Amerikaanse regering eist eveneens de realisatie van een douane-unie tussen haar Europese partners en wenst het openstellen van hun markten met de bedoeling er goederen en kapitalen te slijten.

• Men moet niet vergeten dat de BRD onder de direct bestuur stond van de Amerikanen van 1945 tot 1957. Personen zoals John Mc Cloy, militaire gouverneur voor de militaire Amerikaanse bezettingszone in Duitsland en vriend van Jean Monnet, hielden toezicht over de terugkeer van Duitsland naar het statuut van staat, wat hen, men kan het zich inbeelden, enige invloed gaf mbt de politieke orienteringen waarvan ze pleitbezorger waren.

• Jean Monnet was in de jaren ’30 een bankier in de VS die werkte voor de maatschappij Blair &Co vooraleer het filiaal van de Bancamerica in San Francisco op te richten. Hij telde tussen zijn vrienden de gebroeders Dulles waarvan één, Allen, directeur van de CIA was van 1953 tot 1961.

• Deze Amerikaanse inmenging heeft de hele tijd voortgeduurd. In 1973, ten gevolge van het einde van de convertibiliteit van de dollar in goud, hebben de Europese munten zich vastgeklampt aan de mark in de Monetaire Slang wat niet in de smaak viel bij de Amerikanen die bij monde van hun president Nixon verklaarden “Is het mogelijk het principe van Atlantische eenheid wat defensie en veiligheid betreft te verzoenen met de meer en meer regionalistische economische politiek van de EU? ” Henry Kissinger ging zelfs zover te dreigen met de terugtrekking van de Amerikaanse troepen.

• Vandaag nog, voor elke vergadering van de Europese Raad, zend het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken berichten en nota’s naar de Permanente vertegenwoordiging van de lidstaten om zijn mening te geven over de onderwerpen op de agenda.

Europa, Nobelprijs voor de Vrede• Het aanvaarden van het Marshallplan betekende het zich economisch, sociaal en dus politiek op één

lijn stellen met de VS. Ogenschijnlijk een gebaar van vrede is het Marshallplan de onthuller van de renaissance van een koude oorlog 30 jaar eerder ontstaan.

• Het Marshallplan heeft niet echt het economisch herstel in Europa bevorderd. Het heeft alleen gedeeltelijk de vlucht van de Europese kapitalen naar de VS gecompenseerd. Een vraag van de Franse regering aan de VS om haar te helpen de verborgen activa van haar onderdanen te lokaliseren werd geweigerd.

• Europa was in oorlog in Kosovo en Libië en wat te zeggen over haar sociale politiek die door het moeilijker maken van de mogelijkheid werk te vinden en door de lonen en de sociale verworvenheden naar beneden samen te drukken kan vergeleken worden met een economische oorlog.

• Van Java tot Madagascar, van Tonkin tot Algerije gingen de Europese overwinnaars van verdrukking en racisme onder de nazis in hun respectievelijke kolonies over tot willekeurige arrestaties, volksdeportaties, standrechtelijke executies en foltering (koloniale oorlogen)

• In sommige voorsteden van grote Europese steden kan men op sommige momenten nagenoeg spreken van een burgeroorlog.

• Blokken van kapitalistische staten, de Gemeenschappelijke Markt was een instrument van strijd tegen de socialistische landen. Voor de VS is dit de economische basis van de NAVO. Dit is zozeer waar dat, toen men in 1962 discussieerde over de eventuele toetreding van Zweden en Zwitserland men hen zei dat dit onmogelijk was want deze landen waren neutraal” Jacques Nikonoff

• Ter gelegenheid van het opnieuw onderhandelen van het vrijhandelsakkoord tussen de VS en de EU, heeft Hilary Clinton gesproken over een economische NAVO.

Europa: een liberaal project van in het begin• “De “methode” Monnet verdedigt Frankrijk en Italië niet

alleen tegen het gevaar van intern communisme maar dwingt hen, onder druk van de concurrentie hun economie efficienter en liberaler te maken” Daniel Villey, liberaal econoom, 1958

• · “Men zal de harde wetten van de internationale competitie inroepen om aan te tonen dat een hoog niveau van werkgelegenheid maar zal kunnen gegarandeerd worden als de arbeiders zich ‘redelijk’ tonen merkt, visionair, Jean Duret directeur van het Studiecentrum van de Confédération générale du travail (CGT) op aangaande van de Gemeenschappelijke Markt in 1956.

Deze tradities zijn de erfenis van een verschillende geschiedenis, ja zelfs een verschillende cultuur

• Hoe moet men een politiek compromis dat de Europese politieke machten opricht, onderhandelen te vertrekken van verschillende principes van populaire ligitimiteit

De Duitse grondwet van 1948• Indien Frankrijk, traditioneel meer revolutionair, de macht aan het

volk geeft door rechtstreekse algemene verkiezingen impliceert dit dat een wet op elk moment kan veranderd worden indien de kiezers er zo over beslissen. In Duitsland is alles bevroren door een wet die in regels de aspiraties van de Duitse middelklasse codificeert en dit sinds 1948. Deze juridische normen staan boven de politieke souvereiniteit.

• In Frankrijk creëert het algemeen kiesrecht het recht, in Duitsland vloeit het voort uit het recht.

• De notie ‘rechtsstaat’ heeft een veel sterkere betekenis in Duitsland dan in andere landen

• De ultieme waarborg van de wet is niet de Bundestag maar het grondwettelijk Hof in Karlsruhe

• Het Hof in Karlsruhe is veel machtiger dan het Europees Hof van Justitie

Het Diktat van Karlsruhe• Het grondwettelijk hof heeft in 2009 aangegeven

dat, zolang de Grondwet van kracht was geen enkele federale Europese staat zal kunnen opduiken met deelname van Duitsland wat neerkomt op het onmogelijk maken van de oprichting van een supranationale federale staat die de souvereiniteit van de BDR zou schrappen.

Zou Europa Teuntoons zijn?• Indien de huidige confederatie niet evolueert naar

een politieke federatie met een centraal gezag zal de eurozone en het geheel van de Unie uiteenvallen. Joschka Fischer, Duits oud-minister van Buitenlandse zaken, november 2011.

• · U heeft gezegd ‘schizofrenie’ of moeten we onder centraal gezag Duits gezag verstaan?

Duitsland heeft een eigen visie over democratie

• Meer dan eens en met het risico Brussel tot wanhoop te drijven heeft het hof van Karlsruhe zandkorreltjes gestrooid in de toepassing van de Europese verdragen. Zo heeft men moeten wachten tot november 1993 vooraleer het Verdrag van Maastricht van kracht werd; terwijl het reeds overal geratificeerd was in de loop van het jaar 1992 behalve in Duitsland, was het het voorwerp van een opschortend beroep voor het Gerechtshof dat niet opgeheven werd voor 12 oktober. Meer recent, op 30 juni 2009 hebben de rechters van Karlsruhe het verdrag van Lissabon bekritiseerd door zijn compatibiliteit met de Duitse Grondwet te onderwerpen aan de stemming van een bijbehorende wet (?) door de Bundestag en de Bundesrat. Tussen de overwegingen van hun beslissing: de aanklacht van “een structureel deficit van de democratie” van de Unie en de herinnering aan de “centrale plaats van het Nationale Parlement” in de mate dat “ het Europees Parlement geen vertegenwoordigingsorgaan van een Europees volk is waarvan de afgevaardigden de vertegenwoordigers zouden zijn” verder bevestigend dat “Het Europees Parlement geen representatief orgaan van een souverein Europees volk is.

• In september 2012 is het maar schoorvoetend dat het Hof het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) grondwettelijk verklaard heeft.

• Sinds 1974 hebben de rechters van het Duitse Hof niet toegelaten dat afbreuk gedaan werd aan de grondwettelijke basis van het land waar alle andere landen aanvaard hebben hun Grondwet te onderwerpen aan het Europese recht.

• Zo is men tot de situatie gekomen waar de nationale parlementen van alle andere naties gemuilkorfd zijn maar waar, door de superioriteit van het Hof van Karlsruhe het Duitse Parlement verplicht is zijn mening te geven over elk belangrijk nieuw initiatief op het Europees niveau.

• Maar het is nog niet gedaan: in 2013 heeft datzelfde Hof beslist zich uit te spreken over de conformiteit met de Grondwet van de monetaire operaties op titels (OMT) die aan de ECB de mogelijkheid geven massaal tussen te komen (zelfs al heeft ze het nog niet moeten doen) om de afwijkingen van de rentevoeten op de openbare obligaties in de eurozone te beperken. Deze beslissing zou moeten onder de bevoegdheid van het Hof van Justitie in Luxemburg vallen. Zo zou het Hof van Karlsruhe, dat zich erop zou kunnen beroepen democratisch te zijn op het nationale niveau, antidemocratisch zijn op het Europees niveau. Indien het een negatief advies zou geven, dan zouden de intrestvoeten in landen zoals Spanje, Italië en Portugal stijgen wat hun financiering moeilijker zou maken en de economische situatie in de landen aan de rand zou verergeren.

Quelques uns émettent des signaux d’alerte

• In 2008 had Habermas harde kritiek op het verdrag van Lissabon omdat dit geen enkele remedie voor het democratisch deficiet van de Unie aanbracht en geen enkele morele en politieke horizon gaf. De aanvaarding ervan, schreef hij, kon alleen maar “de kloof tussen de politieke elites en de burgers verdiepen”. Wat er nodig was daarentegen was een referendum op Europese schaal die de Unie begiftigt met een sociale en fiscale harmonisatie, militaire middelen en vooral een direct verkozen voorzitterschap dat, alleen, het continent zou redden van een toekomst gedicteerd door de neoliberale orthodoxie.

De suzerainiteit van Duitsland over de Unie

• In een artikel gepubliceerd in Merkur, het belangrijkste opinieblad uit de federale republiek, legt juriste Constance Christoph Schönberger uit dat het soort hegemonie dat Duitsland voorbestemd is om uit te oefenen in Europa moet begrepen worden in de geruststellende grondwettelijke zin, gegeven door de jurist Heinrich Triepel: dit is de functie van gids toevertrouwd aan de machtigste staat in een federaal systeem zoals Pruisen in het Duitsland van de 19e en 20e eeuw

• M. Volker Kauder, secretaris-generaal van de Christen-Democratische Unie (CDU) van Duitsland bevestigt dat “Europa vanaf nu Duits spreekt”.

• “ In al zijn internationale betrekkingen is Duitsland, sinds zijn ontstaan altijd traag, systematisch overweldigend, veroverend geweest, altijd klaar om zijn eigen vrijwillige slavernij uit te breiden tot de buurlanden” Bakounin. Dit klinkt nog vrij juist 150 jaar later.

Van de consensus van Washington naar de consensus van Berlijn

• Installatie van het Europees Stabiliteitsmechanisme op basissen die erg dicht liggen bij die van de hulp toegekend door het FMI (mechanisme van conditionaliteit en verplichtingen tot structurele hervormingen)

• Maar daar bovenop, met het Euro Plus Pact, wil de Europese Unie (lees: Duitsland) zich te mengen in de nationale onderhandelingen om zijn opvatting over de loonmatiging op te leggen.

• Het “pakket over het Europees economisch bestuur” (“six-pack”) gestemd door het Europees parlement in oktober 2011, combineert zelfs het pact, -een simpel politiek engagement tussen staten-, met juridische beperkingen (zo dierbaar aan Duitsland)

• Duitsland heeft een excellent werk volbracht in de loop van de tien laatste jaren, door de competitiviteit te verbeteren en door stevige druk uit te oefenen op arbeidskosten.” Christine Lagarde, minister van Franse Economie, maart 2010

• De Duitse ondernemingen hebben zich vlug aan de mondialisering kunnen aanpassen. Het feit erg oplettend te zijn op de productiekosten en hervormingen door te voeren om de economie soepeler te maken kan tot voorbeeld strekken voor al zijn buren. Jan Claude Trichet, voorzitter van de ECB, september 2010

Maar dit Europa, gebaseerd op de markt heeft niet het beloofde succes gekend

19741975

19761977

19781979

19801981

19821983

19841985

19861987

19881989

19901991

19921993

19941995

19961997

19981999

20002001

20022003

20042005

20062007

20082009

20102011

-1.0%

0.0%

1.0%

2.0%

3.0%

4.0%

5.0%

Croissance annualisée sur 5 ans Eurozone $ constant Source Gapminder

Europa tegen de volledige werkgelegenheid• Aan de ene kant verbiedt Europa elke staat zijn nationale kampioenen te

verdedigen in naam van het principe van de vrije concurrentie maar ze heeft eveneens de vorming van kampioenen op Europese schaal belet.

• · Wat enkele Europese maatschappijen, aan wie fusie in de EU verboden is, ertoe bewogen heeft elders het geluk te zoeken en dus te investeren buiten de EU. Hierdoor zijn deze maatschappijen de kampioenen van de vrijhandel geworden en laten ze aan elke staat slechts de mogelijkheid over kampioen te worden in de samendrukking van de lonen. Dit verklaart eveneens waarom de EU de meest onwillige regio is om de aanzet van welke protectionistische politiek dan ook in overweging te nemen.

• · Aan de andere kant heeft Europa, door de standardisatie en harmonisatie te bevorderen met steeds maar talrijkere reglementen de echte concurrentie gedood, -die door de innovatie-, vermits ze aan de ondernemingen enkel de mogelijkheid laat te vechten door prijsverschillen en zo de KMO’s doodt en de deuren enkel wijd open zet voor multinationals die veel minder werk scheppen dan de eerste.

• · Door de constructie zelf kan men dus zeggen dat de EU de neiging heeft haar eigen internevraag en dus de werkgelegenheid af te remmen.

• · De staten zijn gedwongen geweest fiscale en sociale dumping in te voeren, vermits ze geen andere instrumenten ter beschikking hadden, wat de openbare financieën verzwakt heeft en, door het circulaire effect, de druk op de loonkosten en de sociale systemen verhoogd heeft.

• · Dientengevolge worden de investeringscapaciteiten van de staten verzwakt en wordt Europa door een gebrek zeker aan infrastructuur maar ook aan onderzoeksinspanningen en ontwikkeling minder competitief; dus het tegenovergestelde van wat de staatshoofden hadden gewenst tijdens de Europese raad van Lissabon van maart 2000 waar, op het einde het gepubliceerde communiqué als titel had: Laten we samen werken voor de groei en de werkgelegenheid.

Europa tegen de kennis en de innovatieNew report warns that the EU’s anti-science culture is holding back the UK’s Life Science sector;Impact of EU on UK’s Life Science sector to be discussed at Open Europe’s unprecedented EU Reform Conference A new report published today by the Fresh Start Project on the impact of the EU on Britain’s Life Sciences sector – co-written by the Government’s former life sciences advisor George Freeman MP and Open Europe’s Pawel Swidlicki – warns that an increasingly anti-science culture in the EU is holding back the UK’s Life Sciences sector. This is particularly true in the area of biotechnology, while major medical research projects – including on cancer and Alzheimer’s – are at risk from pending EU data protection legislation. Source: Times janvier 2014

• Tijdens de top in Lissabon in 2000 die de aanzet was tot de strategie van Lissabon, of de agenda van Lissabon of de procedure van Lissabon is de wens gedecreteerd geweest van de Europese Unie “de economie van de meest competitieve en dynamische kennis van de wereld te maken vanaf dan tot 2010, in staat tot een duurzame economische groei samen met een kwantitatieve en kwalitatieve verbetering van de tewerkstelling en een grotere sociale samenhang.

• We moeten vaststellen dat dit objectief niet is bereikt geweest.

• Sommigen verzekeren dat reeds de EGKS, de Europese gemeenschap voor Steenkool en Staal aan de basis lag van het verdwijnen van de Europese staalindustrie door niet te mikken op het promoten van innovatie noch evolutie naar een betere kwaliteit van producten.

Europa heeft zijn achterstand wat betreft de uitgaven in onderzoek en ontwikkeling toegevoegd aan het BNP niet ingehaald tegenover de VS of Japan.

Wat Europa duwt naar het ervaren van een afnemende productiviteit

• Een afnemende productiviteit die het geheel van actoren duwt naar het zoeken van meer competitiviteit door , op verkeerdelijk deze te assimileren aan enkel de inkrimping van de lonen.

Dit minder productieve Europa wordt op slag minder aantrekkelijk

• De directe investeringen uit het buitenland komen minder en minder ten goede aan Europa.

• Wat maakt dat de investeringen in ontwikkeling en onderzoek minder worden; het deficit van de productiviteit verergeren en de vicieuze cirkel wordt op gang gebracht.

En deze tendens dateert niet van de financiële crisis (hier het geval van Frankrijk in bn €)

Zelfs de investeringen in onderzoek en ontwikkeling worden verplaatst naar China

Een Europees budget dat begrensd is sinds 40 jaar

Structuirele fondsen: een vorm van solidariteit die in opspraak gebracht is

• De toegewezen structurele fondsen ten gevolge van de intrede van de Oostblok- landen zijn niet zo belangrijk geweest dan diegenen die toegewezen zijn geweest geweest zijn bij het binnenkomen van Griekenland, Spanje en Portugal. Wat aan die landen allleen de keuze gelaten heeft fiscale en sociale dumping toe te passen.

Een niet democratisch Europa• Sinds het begin van de crisis en reeds lang ervoor heeft de Europese Unie niet

opgehouden de trekjes van een autoritair regime te tonen. Verkozen regeringen werden tot ontslag gedwongen en vervangen door technocraten zonder democratische legitimiteit (bvb Mario Monti in Italië) ; voorrang voor instellingen die verondersteld worden “neutraal” te zijn zoals de ECB (die uit haar monetair kader komt om aan te zetten tot economische hervormingen) het wegvegen van de rol van het Europees Parlement (die op een lijn met de Europese Raad gestemd heeft ten voordele van het ESM en het Soberheidspact; annulering van referenda (Frankrijk en Nederland in 2005 tijdens het Constitutioneel verdrag maar ook Ierland onlangs); binnendringen van de privésector in de politiekebesluitvorming.

• Men kan spreken van een “Europees cesarisme”, deze neiging van democratische regimes om autoritaire trekjes te tonen in tijden van crisis zoals Gramsci het definieerde.

• Dit cesarisme is geen recente uitvinding. Na de 2e wereldoorlog zijn sommige niet democratische instellingen, waaronder de grondwettelijk hoven of de onafhankelijke centrale banken machtiger en machtiger geworden in West-Europa. Het idee dat de continentale elites toen bezielde was dat de “tweeling totalitarismen”, nazisme en stalinisme, het product waren van uitwassen van de democratie, een reden waarom men deze laatste moet beschermen tegen haar eigen waanzin.

• “Wat op dit ogenblik gebeurt, is een stille revolutie, met kleine stapjes naar een sterker economisch bestuur. De lidstaten hebben aanvaard- en ik hoop dat ze het goed verstaan hebben - aan de Europese instellingen belangrijk machten over te dragen mbt. bewaking” Jose Manuel Barroso, juni 2010

• Het Stabiliteitsverdrag amputeert de eerste bestaansreden van het Parlement: de bevoegdheid om te beslissen over inkomsten en uitgaven. Het draagt een belangrijke rol over aan de Europese Commissie. Het vertrouwt aan het EHJ de zorg om de geschillen tussen staten te regelen terwijl tot nu toe zijn missie zich beperkte tot het opleggen van de Europese wetgeving; een rol waar het Hof zich met een buitengewone ijver van kwijt als het erover gaat de liberale logica te bevoordeligen.

Citaten• “Men moet het toegeven, de vrijheden zelf zijn in crisis. We zijn niet meer in de eeuw van

de Verlichting” “Bedrog, ik ben niet bang van woorden. Europa bedriegt ons wanneer ze beweert zich op het parlementaire terrein te plaatsen. Er zijn 28 nationale verkiezingen om de nationale gekozenen aan te duiden die zullen zetelen zonder nationale vlag in het Europees Parlement” “Europa dient de zaak van de democratie niet met haar integratiemythe. De Unie legt haar wil op aan de lidstaten en aarzelt niet ze te bedreigen met financiële sancties indien ze de regels niet respecteren”. Francis Delpérée, senator voor CDH, grondwetspecialist

• “Verre van reële centra van beslissingen te zijn, doen de partijen zich kennen als simpele tussenpersonen waarvan de functie bestaat de beslissingen, elders genomen, populair te maken. Ze worden de medewerkers van de toepassing van de enig mogelijke politiek opgelegd door de markten en de internationale instellingen. De unieke gedachte wordt concreet in een unieke politiek” Jean Claude Paye, socioloog

• “Ons Europa is het product, uniek in de wereld, van die poging van de wederopbouw van een wereldorde door de markt” Robert Salais

• « The fiction of the sustainability of Europe, a child of the economy, but an orphant of politics, continues to undermine European integration » Jean Paul Fitoussi

Europa en het regionalisme bestormen de Natiestaat

• Artikel 33 van de Belgische grondwet verklaart “ Alle machten gaan uit van de Natie” maar in 1970 is een wijziging aangebracht: “De uitoefening van bepaalde bevoegdheden kan door een verdrag of door de wet worden opgedragen aan volkenrechtelijke instellingen.

• Met de 6e staatshervorming doet de regering in de wet de gedeeltelijke transfer van macht van het de federale regering naar het regionale niveau inschrijven. ( 20 miljard € aan bevoegdheden en 12 miljard aan fiscale autonomie.)

• Te noteren dat Bart De wever wil dat men artikel 35b van de Grondwet uitvoert dat de residuaire bevoegdheden aan de gefedereerde entiteiten toekent. Om duidelijk te zijn: de bevoegdheden van de federale staat zullen in de grondwet (-een strak keurslijf ) ingeschreven worden en de rest zal automatisch de bevoegdheid van de gewesten en gemeenschappen zijn.

• Door de 6e staatshervorming, stelt men de transfer van bevoegdheden op basis van 87 % van de functioneringssubsidies in. Om duidelijk te zijn: de federale regering legt een plan van radicale soberheid van 13 % op aan de gewesten en gemeenschappen. Bovendien engageren de gewesten zich de verliezen van de gemeenten en steden over te nemen. De gewesten zullen bevoegdheden hebben in de personenbelasting– 25 % van de bedragen. De gewesten kunnen vanaf nu verschillende fiscale barema’s instellen. En daar verschijnt de fiscale concurrentie tussen de gewesten.

• Op 1 januari 2015 kent de 6e staatshervorming 67% van de eigen fiscale ontvangsten toe aan Wallonië en 61 % aan het Brussels Gewest. Het verschil zal gecompenseerd worden door een dotatie van de federale staat via een gefixeerd niet geïndexeerd jaarlijks bedrag gedurende 10 jaar. Daarna zal dit bedrag verminderd worden met 10 % per jaar om uit te doven in 2034.

• Een directe bezuiniging van 13 % in juli 2014 en een beperking met 33 % van de fiscale ontvangsten van nu tot 2034 bij een onveranderde economische situatie. Ziehier hoe het regionalisme opgelegd door de Natiestaat tegen zichzelf in de kaart speelt van het Europa van vandaag.

Europa is slechts een hersenschim; de staatshoofden behouden alle macht…

• Wanneer mevrouw Neelie Kroes, Europees commissaris voor Mededinging in opstand komt tegen de staatshulp toegekend aan de banken hebben de regeringsleiders haar gevraagd te zwijgen.

• Duitsland heeft de rode lijn van het 3 % overheidstekort reeds lang voor de financiële crisis van 2007 – 2008 overschreden zonder dat de Commissie zich heeft kwaad gemaakt

• Artikel 123 dat aan de Europese Centrale Bank verbiedt te lenen aan de “centrale administraties, aan regionale of lokale autoriteiten, aan andere openbare autoriteiten van de lidstaten” heeft er haar niet van weerhouden een krediet te openen van 5 miljard euro voor een regering, Hongaars in dit geval, die zelfs geen lid was van de eurozone

• Het Europees recht is een recht dat toegepast wordt bij tussenpozen, onder druk van de regeringsleiders van de sterkste staten.

• Tot op welke diepte van illusie of vooringenomenheid moet men duiken om te geloven dat de Europese naties, gesmeed door de eeuwen heen door ontelbare inspanningen en pijn, elk met zijn aardrijkskunde, zijn geschiedenis, zijn taal, zijn tradities, zijn instellingen- zouden kunnen ophouden zichzelf te zijn en er slechts één te vormen?” Charles de Gaule in ‘Mémoires d’espoir’.

… En sommigen wat meer dan anderen• Door het principe van de stemming met

eenparigheid van stemmen te wijzigen en door het te vervangen door een stemming met omkeerde gekwalificeerde meerderheid, hebben de grote staten en Duitsland in het bijzonder zichzelf het recht gegeven de beslissingen te nemen.

• De regeringen ter plekke willen natuurlijk de macht nietopgeven. Men kan dus redelijkerwijze denken dat het politieke en federale Europa een hersenschim is en zal blijven.

Staten en multinationals• Vermits de nationale regeringen goed begrepen hebben dat, individueel genomen, ze

geen enkele invloed hebben op de grote beslissingen op wereldniveau hebben ze een constructie genaamd Europa uitgevonden om zich meer macht te kunnen toe-eigenen.

• “De enige oplossing voor een zekere Franse grootheid is Europa te maken” Fernand Braudel in Le temps du monde

• Sommige landen van dit grote Europa die het betreuren geen oorlog meer te kunnen voeren hebben een economische oorlog verklaard en hun nationale markt uitgebreid naar het geheel van Europa door het verbod van devaluaties en door een veralgemeende politiek van loondeflatie.

• Ze hebben ook door een politiek van privatisering en liberalisering enkele grote vennootschappen begunstigd, die hebben kunnen genieten van uitgestrektere afzetgebieden, bredere bevoorradingskanalen en een diepere arbeidsmarkt dus meer concurrentieel.

• Kan men misschien het spel van oorzaken en gevolgen omkeren?• Het zijn zonder twijfel enkele belangrijke vennootschappen die, vermits ze alleen geen

degelijke voordelige voorwaarden konden creëren erin geslaagd zijn de politici te overtuigen een dergelijk systeem op poten te zetten.

De Natiestaten moeten hun instrumenten van economische politiek missen zonder dat Europa er veel aandacht aan besteed

heeft• De staten hebben het heffen van douanerechten alhoewel Europa niet veel haast had ze op te geven op het altaar van de GATT opgegeven.

• De staten hebben hun industriële politiek (nationale kampioenen, openbare financiering van sommige sectoren …) opgegeven, Europa heeft het vervangen door regionale Fondsen (FEDER) of rechtstreekse hulp aan de landen die in de Unie binnen komen en door hun fameuze politiek van concurrentie

• De staten hebben hun nationale deviezen opgegeven om plaats te maken voor de Euro en hun monetaire politiek aan de ECB

• DE staten hebben hun budgettaire politiek opgegeven, de Europese Commissie heeft meer dan haar woordje te zeggen via het Europees semester en dit vooraleer de nationale parlementen zich hebben kunnen uitspreken over deze budgetten. In België gaat de staat zover tot het overlaten van haar gewesten aan de vergelding van Europa. Overigens, het feit meer omvang te geven aan het Europees budget is opzij geschoven. Men verzwakt op die manier de naties, men ontneemt hen de mogelijkheid hun economiën te heropstarten terwijl men hen op een hoger niveau niet de mogelijkheid geeft zich in de plaats te stellen. Het project Eurobonds is terzijde geschoven en het gebruik van het ESM om de banken te redden oogste meer dan een debat. Elk project van intra-Europeese solidariteit lijkt onontvankelijk

• De staten hebben hun sociale politiek gedeeltelijk opgegeven door de richtlijn Bolkestein of dienstrichtlijn ; sinds 2006 ziet iedereen die een werk kan vinden in Europa de sociale bijdragen van zijn land van oorsprong op hem toegepast worden.

• De staten zijn bezig hun juridische regimes mbt. de handel over te laten aan het OMC en aan bilaterale akkoorden die in hun nadeel zijn.

• Voor de staten blijft alleen over de fiscale politiek of eerder de fiscale dumping.

Is er een manier om hieruit te raken?• “Diegenen die zeggen: Europa is de oorzaak van alle kwalen, men moet dit

een halt toeroepen etc. We willen de Europese geest bewaren, bewaren wat verworven is et niet 40 jaar geschiedenis loslaten.” En ze voegen er dan nog aan toe “Ik verdraag niet meer al diegenen die zonder ophouden herhalen dat er een ander Europa nodig is. Eén keer men dit gezegd heeft, wat doet men dan? En met wie? Het is belachelijk. Hoe groter de opstap is om teoverbruggen, hoe meer men zich vrijpleit van de moeilijkheid. Diegenen die denken dat ze alles gaan veranderen weten goed dat ze zich voorliegen”. M Stéphane Le Foll, vice-president van de Progressieve Alliantie van socialisten en democrates in het Europees Parlement en huidig minister van landbouw in Frankrijk.

• “De federalistische impuls van de elites botst op een weerstand die hoe langer hoe groter wordt. Wanneer men begint te zeggen dat het Parlement op een dag de Assemblée nationale zal vervangen of dat de Commissie een regering van Europa zal worden zeggen de mensen “Neen!” Hubert Védrine.

Tussen het federale Europa en het Europa van de staten

• Het intergouvernementalisme viert hoogtij• Met het Soberheidsverdrag heeft dit intergouvernementalisme zijn superioriteit getoond. Inderdaad dit

is een intergouvernementeel verdrag en niet een Europees zoals het ESM• Proberen het onderscheid te maken tussen de staatshoofden en de supranationale entiteit (EU) is

nutteloos. Het ene is het andere en omgekeerd. Achter de sluier die de EU is nemen de regeringsleiders naar hartelust de schikkingen die ze niet zouden durven door hun nationaal parlement jagen, het ESM is het laatste voorbeeld.

• De Commissie, een technocratisch niet verkozen orgaan wordt geleid door politieke personaliteiten van het eerste plan in hun land van herkomst. Barrosso heeft posten bekleed in Portugal, Michel Barnier in Frankrijk, Karel De Gucht in België

• De leden van het Europees Parlement zetelen in transnationale politieke groepen maar zijn verkozen met etiketten en op lijsten die nationaal blijven.

• De ministers die zetelen in de Raad van de EU die de Europese wetten stemt beschikken over een aantal stemmen in verhouding met de bevolking van de staat waar ze vandaan komen.

• Het Europees Hof van Justitie ziet dat zijn rechters aangeduid worden door de staten. Voor de leden en de voorzitter van de ECB geldt hetzelfde

• Indien het individualisme (het Europa van de staten) een moeilijke en eenzame baan is dan is de samenwerking (het federale Europa) een lange en kronkelige weg waar solidariteit een complexe oefening blijkt te zijn.

• Eenzaam of solidair, de EU heeft op dit ogenblik gekozen voor de eerste weg. Misschien bestaat er een derde weg..

…waarom niet kiezen voor een gedecentraliseerd federalisme?

• In een dergelijk perspectief zou het Europese budget, terwijl het redelijk beperkt blijft, mechanismen van financiële stimulering bevatten, positief of negatief naar gelang het doel dat men beoogt en bestemd om de gedecentraliseerde aanvoer van Europese goederen te promoten door de nationale regeringen zelf.

• Het geheel van de Europese budgettaire instrumenten, -inbegrepen het Stabiliteits-en groeipact, geworden het Soberheidsverdrag waarvan de criteria zouden moeten gedefinieerd worden terwijl men rekening houdt met deze gemeenschappelijke doelen – zou dan op een coherente manier kunnen gemobiliseerd worden in deze logica.

Oplossing n°1: De statuten van de ECB hervormen

• Haar zoals de Fed de mogelijkheid geven rechtstreeks de schuld van de Europese staten aan te kopen.

• Handelen zodat de bank niet alleen rekening houdt met de inflatie voor het vaststellen van haar monetaire politiek maar ook met de groei en de evolutie van de monetaire massa.

• “De instellingen bestaan maar men kan ze wijzigen, de verdragen kan men interpreteren. Niets is voor eeuwig verworven” Jean Pierre Chevènement.

Oplossing n°2: Europese verkiezingen buiten het kader van de klassieke partijen organiseren.

• Zodat afgevaardigden buiten partijlijsten door alle naties in heel Europa kunnen verkozen worden.

• Zodat het mogelijk is voor een Belg te stemmen voor een Griek, terwijl het reeds onmogelijk is voor een Waal te stemmen voor een Vlaming.

• Zodat dit nieuwe democratische Europees parlement noodzakelijkerwijs geraadpleegd wordt en zijn advies domineert bij de stemming over elke Europese tekst, zodat het veel voorstellen heeft van wetteksten.

• “De hoop dat de gelijktijdigheid van 27 nationale stemmingen, bijna altijd betwist rond interne uitdagingen, op een dag uitmondt op de geboorte van een Europese identiteit is een magische gedachte” Serge Halimi juni 2009

Het huidige Europees Parlement is niet democratisch

Mijn passie voor Europa, verwijderd van de electorale beperkingen heeft te maken met haar rol van bondgenoot van de toekomstige generaties, Mario Monti, 2007 voor de Franse Senaat

• Net zoals binnen de nationale parlementen bestaat het principe van de afwisseling bijna niet op het niveau van het Europees Parlement

• “This is not a real Parliament” Ritt Bjerregaard, oud-Europees commissaris

• De teksten, goedgekeurd door het Europees Parlement zijn het resultaat van onderhandelde compromissen tussen de PPE (Christen-Democraten) de S&D (Sociaal-Democraten), ALDE (liberaal-democraten) en de Groenen.

• Deze cultuur van het compromis heeft geleid tot homogeneïsatie van de meningen

• De parlementsleden zorgen er voor de belangen van de naties waar ze vandaan komen te vrijwaren.

• De enige oppositie komt van GUE/NGL (links), van de EFD en de ECR, allen in de minderheid

• Wanneer de bevolking van Frankrijk, Nederland of Ierland een verdrag verwerpt dat het Europees Parlement heeft goed gekeurd, wie heeft dan gelijk? En wanneer het Europees Parlement vraagt dat men deze nationale stemmen omzeilt , heeft het daar echt de legitimiteit voor?

De Europese socialisten stemmen in 96 % van de gevallen in dezelfde zin als de liberalen!!!

Het Europees Parlement, medebeslissing (gewone wetgevingsprocedure) en vroegtijdige akkoorden

• Tot in 1992, datum waarop het verdrag van Maastricht van kracht werd, kon het Europees Parlement alleen maar een raadgevend advies geven. Bij ondertekening van dit verdrag aanvaardden de lidstaten een procedure van medebeslissing , wat de invloed van het EP versterkte vermits een akkoord vanaf dan vereist was opdat een maatregel aanvaard zou worden.

• In geval van meningsverschil met de Raad werd de zorg om een oplossing te vinden toevertrouwd aan een paritair ‘verzoeningcomité’• · Het verdrag van Lissabon heeft van het EP een volwaardig “wetgever” gemaakt op dezelfde voet als de Raad. Deze evolutie heeft

aanzienlijke veranderingen meegebracht in het functioneren van de Algemene Vergadering. De belangrijkste verandering betreft de ontwikkeling van de “vroegtijdige akkoorden” in de wetgevende procedures. Als de efficiëntie er zonder twijfel van profiteert dan stelt deze praktijk toch wel reële problemen aan de transparantie. De akkoorden in kwestie onderhandeld door een beperkt aantal personen geven slechts beperkte mogelijkheden tot debat terwijl het juist om de Europese beslissingen democratischer te maken was dat de wetgevende macht van het Parlement vergroot was.

• · Indien, in de jaren ’90, het debat tussen Commissie, Raad en EP kon leiden tot drie lezingen van wetsvoorstellen , - vandaag in een mechanisme genaamd ‘trilogue’-, dan worden de grote meerderheid van de wetsvoorstellen aanvaard in de eerste lezing. Deze werkwijze komt min of meer neer op het beroven van de parlementsleden van hun formeel recht wetsvoorstellen te bespreken in volle zitting, en zelfs ze te amenderen.

• Deze vergaderingen laten geen getuige toe, geen mediatisering en geven aanleiding tot geen enkel verslag of proces verbaal toegankelijk voor het publiek. Daarenboven vinden de onderhandelingen soms plaats op het niveau van de experts van die drie instellingen en niet op het niveau van de Europese afgevaardigden, ministers en commissarissen. Men noemt dit, in Europese taal de ‘comitologie’, een procedure van beslissen die oa in 2004 toegelaten heeft groen licht te geven aan de kweek van transgenetische maïs tegen de mening van een meerderheid van de lidstaten en zonder dat het Parlement hierover zijn zeg heeft gehad.

• · De evolutie in de manier van functioneren van de algemene Vergadering wat betreft besluitvorming gedurende de laatste tientallen jaren wordt vertaald door een voortdurende toename van het gewicht van de leidende organen en politiek groepen; door een toenemend belang van de rol van de parlementaire commissies; door een striktere organisatie van de debatten in plenaire zitting en door een terugschroeven van de individuele rechten van de afgevaardigden.

• · Wat betreft de wetgevende materie is alles gedaan om de ‘efficiëntie’ van het EP te doen groeien in het onderzoek,van teksten in de parlementaire commissies en daarna in plenaire vergadering. De permanente leden van de afvaardiging van het EP in het ‘verzoeningscomité’ zijn trouwens actief geweest opdat de Algemene vergadering een meer vreedzame benadering van de procedure aanvaardt en het aantal van zijn amendementen beperkt.

• · In tegenspraak metwat doorgaans gezegd wordt is de macht van het EP kortgeleden verminderd.

Maar erger: er zijn nog domeinen waar het Europees Parlement volledig wordt opzij geschoven

• Er blijven in het verdrag van Lissabon 21 domeinen ( op 90) waar het Parlement is uitgesloten en sommigen ervan zijn erg belangrijk. De lijst ervan is nochtans nergens neergeschreven: men moet begrijpen dat een domein uitgesloten is wanneer een artikel van de verdragen specificeert dat het de Raad is die beslist of dat het Parlement eenvoudigweg geraadpleegd wordt. Hier volgen de belangrijkste domeinen of delen van domeinen waar het Parlement geen medebeslisser is

• Buitenlands beleid en veiligheid (TUE 26-1, TUE 31-1 et 2, TUE 36); de interne markt (TFUE 26); de douanetarieven (TFUE 31); een deel van de landbouwpolitiek (TFUE 43-2 et 2bis), waar de Raad alleen beslist

• De fiscaliteit (TFUE 11), de sociale politiek voor een gedeelte (TFUE 153-1, 2 et 5), volgens de ‘speciale’ wetgevingsprocedure (TFUE 289) dit wil zeggen : de Raad met eenparigheid van stemmen na eenvoudige raadpleging van het EP

• De monetaire politiek (TFUE 130), die alleen het gebied van de Europese centrale bank zijn.

Het Europees Parlement en de Lobby’s• Het minste wat men kan zeggen is dat het Europees Parlement nauwelijks iets tegenhoudt. Sinds zijn

introductie door het Verdrag van Maastricht heeft de procedure van medebeslissing geleid tot het verwerpen van slechts enkele teksten door het EP. De eerste keer in 1995, in het kader van het eerste project van richtlijn over het octrooieren van biotechnologische uitvindingen. De verpletterende meerderheid van de voorgestelde teksten (418 op 420 voor de legislatuur 1999 – 2004) is aanvaard geweest, of het nu in 1e of 2e lezing is of op het einde van een verzoeningsprocedure.

• De gegevens van het observatorium van Europese instellingen tonen de macht van de grote groepen op de procedure van de medebeslissing. Niet alleen verzekeren de 3 belangrijkste groepen 4/5 van de verslagen over de maatregelen aanvaard in medebeslissing maar de toevlucht tot vroegtijdige akkoorden is frequenter wanneer ze verantwoordelijk zijn voor de dossiers. Daar waar het gemiddelde lager ligt dan 40 % voor de verslaggevers uit kleine groepen klimt het naar 50, 6 % voor de verslaggevers van de PPE, naar 59 % voor die van de PSE ( vandaag S&D) en 68,2 % voor die van de ALDE

• Belangrijke hervormingsprojecten zoals REACH (reglementering van de scheikundige producten die als gevaarlijk beschouwd worden) of testen op dieren door de farmaceutische industtrie zijn aangepast geweest door de parlementsleden na druk van lobby’s

• 4500 lobbyisten hebben hun toegangsbadge tot het EP ofwel 6 per parlementslid• « I think we are moving towards tougher lobbying strategies, towards more sophisticated approaches

to economic intelligence that will probably involve practices such as manipulation, destabilisation or disinformation » Daniel Guéguen

De Europese Commissie, de ECB en de Europese Raad

• Natuurlijk zijn de Europese commissarissen geen commissarissen van het volk maar zelfs hun debatten worden niet heruitgezonden. Er is totale ondoorzichtigheid, net zoals de “minuten” van de ECB die niet gepubliceerd worden. Indien de Raad, waar de regeringsleiders zitten onder voorzitterschap van M. Herman Van Rompuy, samengesteld is uit democratisch verkozen leden, is ze op zichzelf geen verkozen instelling en nochtans permitteert ze zich daden van inmenging op het niveau van elke lidstaat. Ook hier is alles “geluidsdicht”.

• De Commissie heeft zich van de diensten verzekerd van enkele 1000 groepen van raadgevers, de meesten grotendeels samengesteld door vertegenwoordigers van de wereld van ondernemingen.

• Hunne Majesteiten in de Europese Raad hebben altijd gedacht dat ze de zaken van de wereld beheerden. Ze gaan geen simpele zielen en camera’s toelaten” » Alain Lemassoure, Europees parlementslid

• Het actuele Europa is dus ondoorzichtig en niet democratisch.• De nota’s genaamd Antici, de handgeschreven verslagen van de debatten gehouden

in de Europese Raad zouden moeten openbaar gemaakt worden.

Het Europees Hof van Justitie• De interpretatie van het recht en de jurisprudentie door het Europees Hof van Justitie (EHJ)

creëren recht buiten de democratische procedures.• Het Hof geeft soms adviezen tegenstrijdig met diegene die genomen worden door zowel de

Commissie als het Parlement en altijd ten voordele van de vrijhandel. Bijvoorbeeld; toen het EP erin geslaagd was de dienstrichtlijn genaamd de richtlijn Bolkestein een beetje te corrigeren zag het het geheel van zijn voorgestelde amendementen verworpen worden door het EHJ

• Het is het enige Hof waarvan de beslissingen niet vatbaar zijn voor beroep• In zijn 40 jarig bestaan heeft het EHJ zich een reputatie van ijverig promotor van de liberale

logica gesmeed. Door gewaagde interpretaties van teksten heeft ze inderdaad aan de Commissie de ontbrekende instrumenten geleverd om de vrije concurrentie te promoten. In 1982 bijvoorbeeld heeft ze aan de Commissie toegestaan een richtlijn aan te nemen die van de lidstaten eiste dat deze haar alle documenten verschaften over de financiële relaties tussen hen en hun overheidsbedrijven. Niet voorzien in de verdragen vormt deze eis een inmenging in de interne zaken van deze ondernemingen die hun privé-tegenhangers overigens niet ondergaan. Ze vertaalt een wantrouwen tegenover de openbare groepen.

• De rechters vullen de leemten misschien opzettelijk gelaten door de politici, om sommige delicate kwesties niet te moeten doorhakken

De Europese Commissie• Wanneer een instelling zelfs niet meer haar

leidende grote principes respecteert (wederzijdse erkenning, subsidiariteit, evenredigheid, uitsluitingen die ze voor zichzelf vastgelegd heeft bij het opstellen van het stichtingsverdrag) dan kan men zich afvragen of ze nog wettig is.

• 75 % van de nationale wetten zijn van communautaire oorsprong, beslist door de Commissie en de nationale parlementen zijn verplicht deze te valideren. Bestaat er een nut om deze stempelende parlementen te behouden?

Derde oplossing: een einde maken aan de politiek van soberheid en voorwaardelijkheid

• Er zijn vandaag voldoende bewijzen van hun contraproductiviteit om dan te moeten achteruit te rijden

Vierde Oplossing: Europa een reëel budget geven.

• Om, onder andere, de onderzoeksprogramma’s te heropstarten

• Vandaag zijn de subsidies in deze materie zo moeilijk om krijgen, de voorwaarden zo moeilijk om te voldoen dat elke bedrijfsleider tweemaal nadenkt alvorens er aan te vragen.

Oplossing 5: De taak van ongehoorzaamheid in praktijk brengen

• Indien de volksstemming haar een mandaat geeft kan een regering breken met de politiek van de EU

• Hierbij is het niet nodig uit de EU te stappen zoals artikel 50 van het verdrag van Lissabon het voorziet.

• Deze politiek zou eruit bestaan te weigeren sommige Europese richtlijnen die men als nefast beschouwd , over te zetten naar het nationale recht; door diegenen die reeds omgezet zijn niet toe te passen ; door de politiek va de lege stoel toe te passen om te beletten dat diegene die in voorbereiding zijn goedgekeurd worden.

• Dezelfde behandeling zou toegepast worden op de reeds getekende verdragen zoals het Soberheidsverdrag.

• “Want men moet zich hierover niet vergissen, zelfs door hard rekening te houden met de machiavellistische kunstgrepen van de regerende klassen moeten we erkennen dat geen enkele minderheid krachtig genoeg zou geweest zijn om al deze afschuwelijke offers aan de menselijke massa’s op te leggen was er niet in die massa’s zelf een duizelingwekkende, spontane beweging geweest die hen onophoudelijk aanzette om zich op te offeren aan een van die verslindende abstracties die, zoals de vampiers van de geschiedenis zich altijd gevoed hebben met menselijk bloed” Bakounin

Zesde oplossing: van een betuttelend federalisme naar een democratisch federalisme

• We leven in een artificiële democratie• De politicus is erin geslaagd de burger afkerig te maken van elke deelname• In Frankrijk is aantal niet-stemmers bij de gemeentelijke verkiezingen van 21,9 % in 1965 naar 38,9 % gegaan in 2008.

Voor de wetgevende verkiezingen is dit percentage van 18,9 % in 1967 naar 43,7 % gegaan in 2012• Wanneer bijna één persoon op twee zelfs niet meer wenst zich uit te drukken , welke waarde kan men dan nog hechten

aan de verkiezingen?• “De verkiezingen zijn parodieën die zich bedienen van grote woorden –Democratie, Volk, Natie, Republiek, Souvereiniteit-

maar die slecht het cynisme van de regerenden verbergen: het komt er voor hen op aan een “soft” tirannie te installeren en op zijn plaats te houden die een ééndimensionele mens produceert: de afgestompte en vervreemde verbruiker zoals nooit een dictatuur erin geslaagd is een te produceren” Michel Onfray

• “Vorst zijn is niet af en toe enkele vertegenwoordigers kiezen.” Maximilien de Robespierre• We verwerpen alle wetgeving, alle gezag en alle invloed begunstigde en gepatenteerde, officiële en wettelijke zelfs uit een

algemene stemming overtuigd dat ze nooit in het voordeel van een dominante en uitbuitende minderheid tegen de belangen van de immense verknechte meerderheid kunnen uitdraaien” Bakounin in ‘God en Staat’

• Om eraat te geraken hebben we een betrokkenheid van de burgers op het lokale, nationale en Europese niveau nodig• -Organisatie van burgervorming, volksopvoeding• -De burgers moeten het woord nemen in de openbare debatten• -Burgercomités om te bewaken• -Bevraging van de politici die aan het werk gezet zijn, directe confrontatie tussen de burger en de politicus• -Burgerlobbying• -Beroep op de rechtbanken door burgers tegen alle antidemocratische politiek• Elke rationele opvoeding is in feite niets dan het progressieve slachten van het gezag in het voordeel van de vrijheid; het

uiteindelijke doel van de opvoeding mag enkel zijn vrije mensen te vormen vol respect en liefde voor de vrijheid van de andere. ” Bakounin.

Bibliographie• Livres

– Une histoire européenne de l’Europe, Charles Olivier Carbonell, Editions Privat, 1999– Le viol d’Europe, Robert Salais, PUF, 2013– Le « Congrès de l'Europe » à La Haye (1948-2008), Jean-Michel Guieu et Christophe Le Dréau (dir.), Peter Lang Verlagsgruppe,

Bruxelles, 2009 – L’idéologie européenne, B. Landais, A. Monville, P. Yaghlekdjan, Aden, 2008– Europe: Continent perdu?, Philippe Maystadt, Avant-Propos, 2012– Les faiblesses du budget européen, Jacques Le Cacheux, 2009 – Circus politicus, Christophe Deloire & Christophe Dubois, Albin Michel, 2012– Comitologie, le pouvoir européen confisqué, Daniel Guégen, Europolitique, 2013– Bursting the Brussels bubble, Alter-EU, 2010– La bataille des mondes, Roger Martelli, Editions François Bourin, 2013– La contre démocratie, Pierre Rosanvallon, Seuil, 2006

• Publications– Les conséquences du jugement de la Cour fédérale allemande sur le processus d’unification européenne, Fondation Robert

Schuman & Konrad Adenauer Stiftung, septembre 2009– Negotiating the medium term financial perspectives for the enlarged EU: The future of the European budget, Jacques Le

Cacheux, Revue de l’OFCE, 2004– Is there really a political difference in EU Parliament between the big groups? OEIC, December 2012– La codécision et les « accords précoces » : Progrès ou détournement de la procédure législative ?, Olivier Costa, Renaud

Dehousse et Aneta Trakalova, Notre Europe, mars 2011

• PériodiquesLe Monde DiplomatiqueAlternative économique