Black CrossDan Morrow

Hoofdstuk 1 Terug van weggeweest

In every conceivable manner, the family is link to our past, bridge to our future.

# A. Haley.

Het was nu vier jaar geleden dat Noaya Jabir haar geboorteplaats – onvrijwillig – achter zich had gelaten, maar op het moment dat ze voor het bord stond met het opschrift “Welkom in Dormouth”, kon ze zelfs de kleinste details weer helder voor de geest halen. Ze herinnerde zich de schone rivier die het dorp in tweeën spleet. Ze herinnerde zich het park, waar de bomen stonden, waar zich de bloemenperken bevonden, waar men kon zitten op de houten bankjes.

# Noaya.

Ze herinnerde zich de oude huizen met bruin baksteen (dat heel vroeger oranje was geweest), missende dakpannen (meegenomen door felle windhozen), stukgeslagen ramen (te wijten aan enkele dronkenlappen) en scheef hangende deuren (omdat de scharnieren het lang geleden al hadden begeven). Maar boven alles herinnerde ze zich nog de gezichten en de bijbehorende namen van de dorpsbewoners die normaalgesproken altijd op straat te vinden waren.

Wegens de aanhoudende hitte hadden zij zich echter verscholen in de koelte van hun woningen. Noaya beeldde zich in dat zij ijskoud water dronken en vermoeid op de grijze plavuizen van hun keuken zaten.Ze drentelde verder, terwijl ze ondertussen de winkels bekeek en bij enkele huizen naar binnen staarde. Ze verbaasde zich elke weer over het feit dat er in vier jaar tijd werkelijk niets veranderd was.

Mevrouw Krissen, de eigenaresse van het stamcafé in Dormouth, was het enige (levende) bewijs van het verstrijken van de jaren, zag Noaya toen ze de haast lege ruimte binnenstapte. De rimpels rond haar ogen en mondhoeken hadden zich verdiept, haar lichaam had tientallen kilo’s verloren en haar haar was zilvergrijs geworden.

Ondanks dat er nauwelijks mensen aanwezig waren, transpireerde de vrouw hevig. Ze veegde het vocht met haar rechtermouw van haar gezicht, voordat ze de nieuwe klant in het vizier kreeg. ‘Wilt u iets drinken, dame? Wacht. Noa? Ben jíj dat? Wat is er met je prachtige blonde haar gebeurd?!’ Binnen een paar seconden was ze bij Noaya en sloeg haar stramme armen om de schouders van het meisje dat ze als een dochter beschouwde.

‘Ik wilde opnieuw beginnen, en een ander kapsel hoort daarbij. Hoe gaat het met je, Leny?’ Heel even streek er een donkere, angstige uitdrukking over het gezicht van Leny Krissen, maar die werd al snel vervangen door de altijd even vriendelijke glimlach. ‘Goed, goed. De zaken lopen op rolletjes.’ De bitterheid in haar stem kon ze niet onderdrukken.

‘Ik vroeg niet naar het café, lieve Leny,’ zei Noaya zacht. Toen tranen zich in de hoeken van Leny’s lichtbruine ogen ophoopten, wist ze dat ze het schild had doorbroken. Ze glimlachte. Leny zou over enkele seconden met de waarheid op de proppen komen. ‘Ivo – Je kent Ivo toch nog wel?’ Noya knikte. ‘Hij is vorige week vermoord. Wel achttien messteken. Zonder een fatale steek. Ze hebben hem dood laten bloeden, Noa. Vreselijk! De mensen zijn bang. Ik weet echt niet wat ik doen moet, liefje. Ik ben zo blij dat jij er weer bent! Ik heb je zo gemist!’

Leny omhelsde haar nogmaals, veel harder dan de vorige keer. ‘Ik heb jou ook gemist, Leny,’ bracht Noaya met moeite uit. Ze hapte waarderend naar adem toen de oude vrouw haar weer los liet. ‘Ik kan het niet geloven dat hij vermoord is. Ivo was zo’n lieve man.’ Ze schudde ongelovig haar hoofd en haalde het zongebruinde gezicht voor de geest. Ivo had, qua innerlijk, sprekend op Leny geleken.

Ze waren beiden lief, vriendelijk, snel bezorgd om kleinigheden en ontzettend koppig. Ze vroeg zich af hoe iemand in staat kon zijn zo’n goede man te martelen en dood te laten gaan. ‘Leny, staat een van de kamers hierboven nog leeg? Ik ga liever boven het café wonen in plaats van in m’n oude huis, nu er zoiets gebeurd is. Als je dat goed vindt, tenminste,’ voegde Noaya er vluchtig aan toe.

‘Natuurlijk vind ik dat goed, meisje! Ik zou niets liever willen!’ Leny merkte niet dat de jonge vrouw voor zich grijnsde. Ze was te verheugd met het nieuws. Zelfs de moord op Ivo Lantijn zag er niet meer zo belangrijk uit. Hoewel haar knokige benen het nauwelijks toestonden, huppelde ze naar de bar toe. ‘Een gratis drankje van het huis!’ schreeuwde ze, wat een juichende reactie van de aanwezigen tot gevolg had. ‘Noa is terug!’

Black CrossWordt vervolgd…