Beste Bayakavriend,
met het laatste restje broeierige Congo in mijn lijf en nog wat
spijsverteringsongemakken tik ik deze woorden in op de computer. Deze
keer mag ik zelf getuigen van een beklijvend verblijf van 3 weken Congo.
Samen met mijn pa (de papa van zr Lieve) en een tante mocht ik met
eigen ogen getuige zijn van de hoopvolle en mooie initiatieven die de
vzw Bayakavrienden dankzij uw steun heeft gerealiseerd de voorbije
jaren. Het is de derde keer dat ik er op bezoek ging (1999,2008,2015)
en het is deugddoend om de vooruitgang te zien. De inspanningen van
de vzw dragen vruchten voor de weeskinderen en voor de plaatselijke
bevolking van Popokabaka. Hoopvol willen wij dan ook verder werken.
Het is niet tevergeefs !
Wij hopen dat ook u overtuigd blijft van het zinvolle en nobele werk en
durven dan ook verder rekenen op uw hulp.
Misschien heeft u dit jaar nog geen bijdrage gestort. Mogen wij hopen
dat dit een vergetelheid is en dat u dan vooralsnog 40 euro als
kerstcadeau wil schenken. Of misschien valt er wat van de kerst- en
nieuwjaarstafel voor de kleinsten en de armsten van deze wereld? Met
uw steun helpen wij hen een leven op te bouwen. Dat leest u alvast ook
in dit krantje. Oprecht hartelijke dank!
Zalig Kerstfeest en een hoopvol en gezegend nieuw jaar!
Wij danken de sponsor voor de gratis kerstkaart !
Familiebezoek bij Lieve
Popo, november 2015
Net op tijd het vliegtuig op… we waren de laatste. Onze zoektocht waar
we enkele facturen bij de douane konden afstempelen zodat we de BTW
kunnen terugkrijgen duurde wat lang. Ze stuurden ons in de luchthaven
van « Toontje naar Jantje », zoals we dat zo sappig uitdrukken in onze
taal. Je zou het eerder verwachten in Kinshasa dan in Brussel.
Met vader Valère en tante Antonia stijgen we op voor een onvergetelijk
avontuur. De papa van Lieve is er ooit geweest in 1999 en voor tante
Antonia zal een ongekende wereld opengaan. ‘Ik zal nooit kunnen
vertellen wat ik hier beleefd heb ‘ klonk meermaals uit haar mond. En
inderdaad, met woorden valt het eigenlijk niet te vatten. Elk beeld zegt
te weinig en dan voel je en ruik je Congo nog niet. Een goede reclame
voor een reisbureau zou hier kunnen zijn « Popokabaka ! Voor wie eens
naar een andere planeet wil gaan ! »
(foto met de zusters waar Lieve bij woont in Popokabaka)
We zijn blij even binnen te kunnen afkoelen waar het ‘maar’ 30 graden
is. Ik ondernam al een poging om iets naar België te laten weten, maar
tevergeefs. Niet evident hier om zomaar eventjes op internet te gaan.
Soms gaat dat goed en soms helemaal niet. Bovendien is een
internetabonnement hier 3x zo
duur als in België. Gebrek aan
concurrentie is daar de oorzaak
van. Enkel Vodacom en een
aankomende Orange vallen
hier te bespeuren. « Leve de
concurrentie » zeggen we hier
terecht.
Maar op vandaag is het een
onmisbaar middel. November
hebben we maar even niet
betaald, maar wellicht zal
Lieve vanaf december opnieuw
gebruik kunnen maken van dit
moderne communicatiemiddel,
dankzij de zonnepanelen die op
het weeshuis werden
geïnstalleerd. Het doet goed te
zien dat de zonnepanelen die
we met de vzw Bayakavrienden installeerden hun diensten bewijzen.
De energie wordt opgeslagen in batterijen en op deze manier is er
elektriciteit voor een diepvriezer en een frigo, is er licht 's avonds en
kan ik zelfs gebruik maken van mijn scheerapparaat zodat ik herkenbaar
kan terugkeren naar België.
Kinshasa : chaotisch
Het werd eerst een weekje Kinshasa met een aantal bezoeken aan
vroegere bekenden en een daguitstap naar Kisantu bij zr Cecilia die ik
nog ken van mijn tijd in Izegem. Ook boodschappen doen stond op de
agenda want in Popokabaka kan je niet zomaar even naar de Colruyt
lopen als je iets vergeten bent. Van Popo naar Kin is het 400 km en dat
hebben we gespreid over twee reisdagen met de jeep. We verbleven
deze keer iets langer in Kinshasa omdat ik in 1999 en in 2008 toen
weinig hebben kunnen zien van de hoofdstad wegens onlusten en teveel
militaire controles. Nu heb ik er wel even mijn buik van vol. In een
volgend krantje zal ik onze « metropoolervaringen » wat uitgebreider
beschrijven.
Ons verblijf in Kinshasa was het klooster van de zusters van Maria
gelegen in een groot schooldomein waar ze meer dan 4000 kinderen de
kans geven om naar school te gaan, een mooie realisatie ! We bezochten
vele klassen en werden er overal hartelijk welkom geheten. Een
bezoekje aan de Bonobo's (beschermde apensoort) in een natuurpark
stond ook op het programma. En dan uiteindelijk vertrekken waarvoor
we echt gekomen waren : naar de weeskinderen in Popokabaka.
Op weg
De weg trotseren naar Popo is op zich een echt avontuur. Eerst kreeg
mijn zus in Kin nog een kindje van 7 maanden in haar handen gestopt.
De moeder is gestorven bij de
bevalling... nog eentje om mee te
nemen naar het weeshuis. Zo zijn
er al meer 150 aan haar
toevertrouwd. We hebben het
Juliette genoemd. (zie foto) Het
zou meereizen in de tweede jeep
die ook richting Popo trok.
De eerste 200 kilometers bolden
we vrij goed, maar naarmate we
Popo naderden werd het
hotsebollen en schudden...je kan
werkelijk geen seconde stil
zitten...Dat reizen hier bijzonder
vermoeiend is kan je eigenlijk
maar weten als je dat aan den lijve
ondervindt. Nog even
binnenwippen in Menkao bij pater Toon Tanghe die ik ken vanuit mijn
vorige federatie, een
nachtje nog bij de
jezuïeten in Iniangi
met een bezoekje
aan de kraal (de
koeien) om door te
reizen naar Popo. De
kraal is een mooi
initiatief. Enkele
koewachters zorgen
voor een kudde
koeien. In die kudde
zitten ook dertien
koeien en 4 kalfjes die eigendom zijn van het weeshuis. De
medicamenten die we in Kin kochten hiervoor werden daar afgegeven.
Af en toe wordt
er eens een koe
geslacht. Vlees
is er maar als
het eens feest is.
En af en toe een
koe verkopen
om wat
inkomsten te
hebben voor de
weeskinderenact
ie. En dan naar
Popo !
Aankomst in Popo
Een bijzonder warm welkom van zingende kinderen wachtte ons op
toen we met de jeep het domein Orbeth binnenreden. Enkele van de
kleinsten hadden aanvankelijk nog wat schrik van die 3 vreemde
blanken. Mijn zus 'mama Liefke' (zoals de kinderen haar noemen) werd
onmiddellijk omsingeld door haar lievelingen en had handen te kort om
ze allemaal te omhelzen. Het zou niet lang duren voor de weesjes ook
ons als hun dikke vriendjes zouden beschouwen. Fijn om te zien dat
deze 'verloren' kinderen een toekomst krijgen, want hier wordt voor hen
gezorgd, worden ze graag gezien, gevoed, gekleed en krijgen ze kansen
om naar school te
gaan en een diploma
te behalen. Deze
weeskinderenactie
neemt het op zich om
deze kinderen te
begeleiden tot ze op
eigen benen kunnen
staan. Het is eigenlijk
doen wat elke ouder
hier bij ons tracht te
doen om hun kroost
het volwassen leven in
te helpen. Alleen gaat het hier niet over enkele kinderen, maar
ondertussen wel over méér dan 150.
De visvijvers.
Met twintig in één jeep trokken we zopas naar de visvijvers op 6 km
van het domein. Die vijvers zijn nog maar pas aangelegd en hebben als
doel om de kinderen vis
te kunnen geven en een
groot deel te kunnen
verkopen. Nog wat
kinderziekten uit de
verzorging van de
vijvers krijgen en er is
een bron van inkomsten.
Ook de varkensstal die
we nu nog willen
bouwen heeft dat als
doel.
Een zondag
Het heeft wel iets... 's morgens voor je voordeur geitjes zien
voorbijhuppelen die in de wijde omtrek hun eten gaan zoeken en 's
avonds steevast naar huis terugkeren, krekels en vogels die zich in volle
Belgische wintertijd laten horen en de zon die om 6 uur al zorgt voor
méér dan 25 graden en weer een hele warme dag aankondigt. De
kinderen van het weeshuis trekken hun beste pakje aan om hand in hand
met ons mee te lopen naar de plaatselijke kerk juist naast het bisdom.
Een zondagsviering die om 8,30u gepland stond begint twintig minuten
later.. daar is dat niet ongebruikelijk. De mis zou maar liefst bijna 4u
duren ! Achteraf hoorden we dat ze het zelf toch ook wat lang vonden
deze keer. Op een normale zondag is het 'slechts' 2 tot 2,5 uur:-) Er
verscheen een lach op het gezicht van de priesters en de zusters toen ik
zei dat we dat één keer zouden kunnen proberen in onze Belgische
parochies en er de volgende zondag geen enkele parochiaan meer zou te
zien zijn in de kerk. En wat me vooral verbaasde was dat de vele
kinderen dat allemaal op een rustige wijze meevolgden. Er wordt wel
bijzonder veel gezongen en gedanst in zo'n viering en dat zorgt ook
voor hen wel voor de nodige actieve deelname, maar toch... ik zie het
bij ons niet gebeuren. Net geen 13u toen we thuis waren. Een snoepje
voor alle weeskinderen want het is zondag. Ons wachtte een aperitiefje
dat we van België hadden meegenomen en na de maaltijd hadden we
allemaal behoefte aan een siësta. Eenmaal de ogen weer open wachtten
de weeskinderen ons op onder de schaduw van een boom om op onze
schoot te kruipen. Verzot als ze zijn op gefotografeerd worden nam ik
het ene kiekje na het andere. Zichzelf bewonderen op het kleine
schermpje zorgde steevast voor verwondering of hilariteit. Ook de
kleine Lisa die aanvankelijk moord en brand schreeuwde als ze op 30
meter afstand een blanke zag zat bij ons naast het paillottehutje in de
schaduw van
de boom.
Sandrine (zie
foto) komt ook
aangewandeld
met de kleine
Juliette op haar
arm, Sandrine
werd zelf als
heel klein
kindje
opgenomen in
het weeshuis.
Nu is ze één
van de grote
kinderen. Ze heeft snit en naad gevolgd en zal zich nog wat
vervolmaken in Kinshasa. Bedoeling is om haar hier in Popo dan een
kleine atelier te laten beginnen. Fijn om te zien en te horen dat iemand
als Sandrine dankzij het weeshuis kansen heeft gekregen om iets van
haar leven te maken. De kleine Juliette op haar arm zal hopelijk ook
zo'n weg mogen gaan. Juliette, het nieuwe weeskindje dat we
meenamen uit Kin, is aan de beterhand. De gezondheid van de kinderen
moet hier voortdurend in de gaten worden gehouden. De kleine Olivia
op mijn schoot heeft een abnormale dikke buik. Zijn het wormen of
constipatie of een combinatie van beide ? Gepaste medicatie voor deze
kinderen is ook een zorg en een taak die hier ter harte wordt genomen.
En nu ?
We kunnen hier nog veel betekenen voor de werking van het weeshuis
en voor de Popolezen. Terwijl ik dit schrijf denk ik aan de oude weduwe
aan de rand van de weg die met
een handharkje de rand van de
aardeweg wat proper maakt.
(zie foto)
Ze verdient daar net genoeg
mee om elke dag een beetje
eten te kopen. Dat is haar
daginvulling, haar hele bestaan.
Ik zie de schamele hutjes in de
dorpen waar we door
rijden. Maar eveneens
zie ik die jongen
Mbangu die nu voor
de klas staat en
indertijd als weesje
werd opgenomen. Dat
is wat hier gebeurt :
kinderen opnemen,
verzorgen, opvoeden,
onderwijskansen
geven, een leven
geven ! Naast een varkensstal willen we ook nog graag een grote
polyvalente zaal bouwen die dienst zal doen als studiezaal, conferentie-
en vergaderzaal, feestzaal,... de hele omgeving zal daar ook dankbaar
gebruik van maken en meteen kan de huur ervan dienst doen om de
weeskinderenactie van inkomsten te voorzien. Ook een grote omheining
rond het domein blijkt een noodzaak omdat er helaas te vaak gestolen
wordt. Iedereen loopt daar voorbij en regelmatig krijgt één en ander
voetjes....
Terugweg
Nog nooit had ik
met een jeep door
een rivier gereden.
Deze keer konden
we niet anders,
want op de terugrit
naar Kinshasa was
door overvloedige
regen de weg
weggespoeld en
herschapen in een
rivier. Niemand kan
geloven dat
bovenstaande foto
een weg moet zijn.
Het lijkt een echte
rivier. In Kasinsi
konden we echt niet meer verder. Er restte ons niets anders dan 4 uur
wachten tot alles wat opdroogde. Nadat een groep jonge mannen met de
schop de weg een beetje hadden 'hersteld' konden we onze terugreis
verderzetten.
Zeer vermoeiend...zovele uren na elkaar door elkaar geschud worden. Ik
zie tante nog in mijn gedachten met haar twee handen een flesje water
vasthouden omdat ze anders haar mond niet vond. Ongelofelijk toch die
toestand van de wegen. 's Morgens om 5u20 vertrekken om na 400 km
om 22u 's avonds in Kinshasa aan te komen.
Vallen is menselijk
Onze laatste dagen in Kinshasa waren niet de gelukkigste voor Lieve.
Een val in een met gras begroeide put in het gazon resulteerde in
immobiliteit. In het hospitaal bleken de gewrichtsbanden in de ene voet
op 3 plaatsen gescheurd en de andere was zo zwaar verzwikt dat ze er
ook niet mocht op staan. Na de pijnstilling kon ze alweer lachen. En
voyageren bleef ze doen – zoals je ziet op foto. « Een dulle mie » is
onze zus en dat hebben we andermaal mogen vaststellen na ons
beklijvend
verblijf bij
haar in
Congo.
Dit mooie
werk moet
voortgaan
en daarom
hoop ik dat
er steeds
voldoende
mensen zijn
die lid
blijven of
worden van
onze groep « vzw Bayakavrienden ». Dat kan wanneer men jaarlijks
minstens 40 euro stort op rekening van de vzw BE22 3800 1632 2747
(fiscaal attest wordt bezorgd) U ontvangt driemaandelijks een
nieuwkrantje.Wie meter of peter wil worden van een kind kan dat vanaf
175 euro per jaar. Er valt één ander daarover te lezen op de website
www.bayakavrienden.be. Beveel ons aan bij uw vrienden ! Een nieuw
lid bij onze vriendengroep zou ook een mooi kerstgeschenk kunnen
zijn !
Patrick
Te noteren : Bayakafeesten 2016 vinden plaats op 15 en 16 oktober
vzw ‘De Bayaka-vrienden’
Kasteelstraat 82, 8750 Zwevezele, Tel. 051/61.16.80
E-mail: [email protected]
Web-site: www.bayakavrienden.be
Reknr.: BE22 3800 1632 2747
Top Related