Download - Adolf hitler mein kampf - Nederlands+German

Transcript
Page 1: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

Mein Kampf

Nederlandstalige bewerking

Page 2: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German
Page 3: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

INHOUD

VOORWOORD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

EERSTE DEEL

EEN AFREKENING . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9IN HET OUDERLIJK HUIS . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1LEER- EN LIJDENSJAREN TE WENEN . . . . . . . . . . . 19ALGEMENE POLITIEKE INDRUKKEN TIJDENS MIJN

VERBLIJF TE WENEN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77MÜNCHEN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 151DE WERELDOORLOG . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190PROPAGANDA TIJDENS DE OORLOG . . . . . . . . . . 214DE REVOLUTIE . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 228BEGIN VAN MIJN POLITIEKE LOOPBAAN . . . . . . 252DE „DEUTSCHE ARBEITERPARTEI” . . . . . . . . . . . . 264DE OORZAKEN VAN DE INEENSTORTING . . . . . . 274VOLK EN RAS . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 351DE EERSTE GROEITIJD VAN DE NATIONAAL-

SOCIALISTISCHE DUITSE ARBEIDERSPARTIJ(N.S.D.A.P.) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 413

TWEEDE DEEL

DE NATIONAAL-SOCIALISTISCHE BEWEGING. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 465

WERELDBESCHOUWING EN PARTIJ . . . . . . . . . . . 466DE STAAT . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 483STAATSONDERDAAN EN STAATSBURGER . . . . . 554DE PERSOONLIJKHEID EN HET VOLKSSTAAT IDEE

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 559WERELDBESCHOUWING EN ORGANISATIE . . . . . 572DE WORSTELING MET HET RODE FRONT . . . . . . 608

Page 4: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

DE STERKE STAAT HET STERKST OP EIGENVOETEN . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 641

PRINCIPIËLE IDEEËN OVER DE BETEKENIS EN DEORGANISATIE DER S.A. . . . . . . . . . . . . . . . . 653

HET FEDERALISME ALS MASKER . . . . . . . . . . . . . 699PROPAGANDA EN ORGANISATIE . . . . . . . . . . . . . . 731HET VRAAGSTUK DER VAKVERENIGINGEN . . . . 753DE DUITSE BONDGENOOTSCHAPSPOLITIEK

NA DE OORLOG . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 768ORIËNTERING OP HET OOSTEN, OF MACHT

OVER HET OOSTEN? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 813HET RECHT TOT ZELFVERDEDIGING . . . . . . . . . . 850

NAWOORD . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 877

Page 5: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

VOORWOORD

Op de 1ste april van het jaar 1924, werd ik, ten gevolgevan het vonnis dat het Münchense rechtbank dezelfdedag over mij velde, te Landsberg a/d Lech opgesloten,

teneinde mijn gevangenisstraf te ondergaan. Hierdoor kreeg ik,na jaren van onafgebroken activiteit voor het eerst de tijd, ommij te wijden aan een werk, dat velen van mij hadden geëist, endat mijzelf ook nuttig scheen voor de beweging. Daarom heb ikbesloten, om in twee delen niet alleen de idealen van onzebeweging uiteen te zetten, maar ook een beeld te geven van haarontwikkeling, omdat daaruit meer te leren zal zijn, dan uit enigedoctrinaire beschouwing zonder meer.

Daarbij had ik tevens de gelegenheid, een schets van mijn eigenlevensloop te geven, voorzover dit dienstig kan zijn voor hetbeter begrijpen van het eerste en het tweede deel, en voorzoverdit de vele hatelijke sagen en legenden, welke de Joodse pers ommijn persoon heeft geweven, tot hun ware proporties terug kanbrengen.

Ik wend mij met dit werk niet tot de buitenstaander, maar totdie aanhangers van de beweging, die haar werkelijk met hart enziel zijn toegedaan, en wier verstand vraagt om een diepgaandervoorlichting.Ik weet zeer goed, dat men de mensen veel eerder door hetgesproken woord, dan door het geschrevene kan overhalen, en

Page 6: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

dat iedere grote beweging op aarde haar groei aan haar groteredenaars en niet aan haar grote schrijvers te danken heeft.

Maar toch is het noodzakelijk, dat de beginselen van een leervoor altijd worden vastgelegd, om te maken, dat zij overal opgelijke en uniforme wijze wordt gepredikt. Daarom is het mijnwens, dat deze beide delen als bouwstenen mogen dienen voorons gemeenschappelijk bouwwerk.

StrafgevangenisLandsberg a/d Lech DE SCHRIJVER

Page 7: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

Op de 9de november 1923, om 12 uur 30 in de namiddag,vielen voor de Feldherrnhalle, en op de binnenplaats van hetvoormalige ministerie van Oorlog te München, de volgendemannen, bezield met het vaste geloof in de wedergeboorte vanons volk:

ALFARTH, FELIX, koopman, geboren 5 Juli 1901BAURIEDL, ANDREAS, hoedenmaker, geb. 4 Mei 1879CASELLA, THEODOR, bankemployé, geb. 8 Aug. 1900EHRLICH, WILHELM, bankemployé, geb. 19 Aug. 1894FAUST, MARTIN, bankemployé, geb. 27 Jan. 1901HECHENBERGER, ANT., slotenmaker, geb. 28 Sept. 1902KÖRNER, OSKAR, koopman, geb. 4 Jan. 1875KUHN, KARL, oberkellner, geb. 26 Jul 1897LAFORCE, KARL, stud. ing., geb. 28 Oktober 1904NEUBAUER, KURT, bediende, geb. 27 Maart 1899PAPE, CLAUS VON, koopman, geb. 16 Aug. 1904PFORDTEN, THEODOR VON DER, raadsheer bij het

hoogste Landesgericht, geb. 14 Mei 1873RICKMERS, JOHANN, ritmeester b.d., geb. 7 Mei 1881SCHEUBNER-RICHTER, MAX ERWIN VON, Dr. ing., geb.

9 Jan. 1884STRANSKY, LORENZ, Ridder von, ingenieur, geb. 14 Maart

1899WOLF, WILHELM, koopman, geb. 19 Oktober 1898

Zich nationaal noemende autoriteiten weigerden aan de dodehelden een gemeenschappelijk graf. Daarom draag ik heteerste deel van dit werk aan hen allen op, omdat hun bloedgetuigt voor de waarachtigheid van onze idealen. Mogen zijde aanhangers van onze beweging steeds tot lichtendvoorbeeld strekken.

Landsberg a/d Lech, Strafgevangenis, 16 oktober 1924

ADOLF HITLER

Page 8: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German
Page 9: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

EERSTE DEEL

EEN AFREKENING

Page 10: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

1

EERSTE HOOFDSTUK

IN HET OUDERLIJK HUIS

Nu beschouw ik het als een gelukkige schikking van hetlot, dat het mij juist Braunau aan de Inn alsgeboorteplaats aanwees. Dit stadje is immers juist

gelegen op de grens van die twee Duitse staten, die vooralvolgens ons, jongeren, weer tot één geheel moeten wordenverenigd. Duits-Oostenrijk moet weer terug naar het groteDuitse moederland, en dat niet op grond van de een of andereeconomische overweging. Nee, ook zelfs indien de hereniging,economisch gezien, geen baten zou afwerpen, zelfs indien zijnadelig zou zijn, moest zij toch plaatsvinden.Eender bloed behoort thuis in één rijk. Het Duitse volk kan geenaanspraken op koloniaal politiek gebied doen gelden, zolang hetniet bij machte is, zijn eigen zonen binnen één staatsverband tebrengen. Pas wanneer de rijksgrens ook de laatste Duitseromsluit, en het Rijk niet meer de zekerheid heeft, allen tekunnen voeden, pas dan ontstaat uit de nood van het eigen volkhet morele recht tot verwerving van vreemde grond. Dan wordthet zwaard tot ploeg en uit de tranen van de oorlog groeit voorde nakomelingen het dagelijks brood. zo schijnt mij dit kleinegrensstadje het symbool van een grote levenstaak te zijn. Maarook nog in een ander opzicht staat het als een stenenwaarschuwing in onze tijd. Het is meer dan honderd jaargeleden, dat dit onaanzienlijke nest het toneel was van een

Page 11: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

2

tragische gebeurtenis, waarmee het leven van de hele Duitsenatie gemoeid was, en die maakte, dat het in de annalen van deDuitse geschiedenis werd vereeuwigd. In de tijd van de diepstevernedering van ons vaderland, stierf daar voor zijn land, dathij ook toen, juist toen, met zijn hele hart liefhad, deNeurenberger Johannes Palm, particulier boekhandelaar,overtuigd nationalist en vijand van de Fransen. Hardnekkig hadhij geweigerd, de mede- of liever de hoofdschuldigen te noemen.Dus evenals Leo Schlageter. Hij werd dan ook gelijk deze dooreen regeringsvertegenwoordiger bij de Fransen aangebracht.Een directeur van de Augsburgse politie verwierf deze treurigeroem en gaf aldus het voorbeeld aan de Duitse ambtenaren vanonze tijd in het rijk van de heer Severing. In dit stadje aan deInn, dat door het offer van deze Duitse martelaar een aureoolzal blijven dragen, dat Beiers is naar het bloed, maarstaatkundig Oostenrijks, woonden in de tachtiger jaren van devorige eeuw mijn ouders; mijn vader was een plichtsgetrouwrijksambtenaar, mijn moeder ging op in haar huishouden en gafzich vooral aan ons kinderen met altijd eendere liefde en zorg.

Uit deze tijd is mij maar weinig bijgebleven, want al na verloopvan enkele jaren moest mijn vader het hem lief gewordengrensstadje weer verlaten, om te Passu, dat aan de monding vande Inn, dus in Duitsland zelf, gelegen is, een nieuwe standplaatste gaan innemen. Maar het lot van een Oostenrijkse douanierbetekende destijds „vaak verhuizen”. Al na korte tijd moestmijn vader naar Linz en werd tenslotte daar ook gepensioneerd.„Rust” zou dit voor de oude heer evenwel niet betekenen.Vroeger, als zoon van een arme pachter had hij het thuis al nietkunnen uithouden. Als kleine jongen van nog geen dertien jaarhad hij zijn rugzak gepakt en was uit het bosland, zijngeboortestreek, weggelopen. Tegen de raad van ervarendorpsgenoten in, was hij naar Wenen getogen, om daar eenambacht te leren. Dat was in de vijftiger jaren van de vorige

Page 12: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

3

eeuw geweest. Een moeilijk besluit, om met drie gulden op zakde wijde wereld in te trekken, een onzekere toekomst tegemoet.Toen de dertienjarige echter zeventien jaar geworden was, hadhij zijn gezellenproefstuk met goed gevolg afgelegd, maar deverwachte voldoening had het hem niet geschonken. Eerder hettegendeel. Doordat zijn nood, zijn kommer en ellende destijdszo vreselijk lang duurde, kwam hij tot het besluit, om zijnambacht nu toch maar weer op te geven en „iets hogers” teworden. En zoals vroeger in het dorp meneer pastoor voor dearme jongen de verpersoonlijking was van het hoogste, wat eenmens maar kan bereiken, zo zag hij thans, nu zijn gezichtskringdoor het verblijf in de grote stad zo veel wijder was geworden,de waardigheid van rijksambtenaar in dit licht.

Deze zeventienjarige, die, half nog een kind, door nood enontbering, al „oud” was geworden, wierp zich met al zijnenergie en taaiheid op deze nieuwe zelfopgelegde taak, en. . .werd ambtenaar. Na bijna drie en twintig jaar, naar ik meen,was het doel bereikt. Nu scheen ook de gelofte vervuld, die dearme jongen eens aan zichzelf had gedaan, om niet eerder in hetgeliefde geboortedorp terug te keren, voor hij iets zou zijngeworden. Nu was het doel bereikt; maar in het dorp wistniemand zich de vroegere kleine jongen meer te herinneren, enhemzelf was dit dorp vreemd geworden. Toen hij eindelijk opzesenvijftig jarige leeftijd gepensioneerd werd, zou hij toch vanzijn rust als „leegloper” geen dag hebben kunnen genieten. Hijkocht nabij het Oostenrijkse gehucht Ambacht een stuk grond,bebouwde dat, en keerde aldus, in de kringloop van een lang,werkzaam leven, weer terug tot de oorsprong van zijn geslacht.In deze tijd kwamen waarschijnlijk ook in mij al de eersteidealen op. Het vele rondzwerven in de vrije natuur, de langeweg naar school, en ook de omgang met uiterst ruwe jongens,iets wat vooral mijn moeder vaak met grote zorg vervulde,maakten, dat ik allesbehalve een huismus werd. En al dacht ik

Page 13: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

4

destijds ook nauwelijks een ogenblik ernstig na over mijntoekomstig beroep, toch stond een ding vast: dat ik me zeerzeker niet tot de levensloop van mijn vader voeldeaangetrokken. Ik geloof, dat al in die tijd mijn redenaarstalentzich ontwikkelde, wat tot uiting kwam in meer of minder heftigewoordenwisselingen met mijn kameraden. Ik was een kleinebelhamel geworden, die op school gemakkelijk en ook zeer goedleerde, maar overigens tamelijk moeilijk te behandelen was.

Daar ik in mijn vrije tijd zangles kreeg in het Coorheerenklooster te Lambach, had ik volop gelegenheid, de bedwelmingvan de buitengewone feestelijke pracht en praal van kerkelijkeplechtigheden te ondergaan. Wat was natuurlijker, dan dat ik nude heer abt beschouwde als een man, die het hoogste ideaalbereikt had, evenals indertijd mijn vader tegen de kleinedorpspastoor had opgezien. Een tijdlang tenminste was dat hetgeval. Aangezien mijn vader echter bij zijn vechtlustige jongenom begrijpelijke redenen de redenaarstalenten niet zodanig konwaarderen, dat hij daaruit enige hoopvolle gevolgtrekkingenkon maken voor de toekomst van zijn spruit, nam hij diejongensplannen ook niet ernstig op. Waarschijnlijk baarde ditdualisme van de natuur hem zorg. Inderdaad verdween dan ookhet verlangen naar dit beroep vrij snel, om plaats te maken voorverwachtingen, die met mijn temperament beterovereenkwamen.Bij het doorsnuffelen van mijn vaders bibliotheek had ikverscheidene boeken over militaire onderwerpen gevonden,waaronder een volksuitgave over de Frans-Duitse oorlog van1870-71. Het waren twee ingebonden jaargangen van eengeïllustreerd tijdschrift uit die jaren en die werden nu mijnlievelingslectuur. Het duurde niet lang, of deze titanenstrijd wasals het ware een stuk van mijzelf geworden. Van nu af aandweepte ik hoe langer hoe meer met alles, wat op de een ofandere manier samenhing met oorlog of tenminste met het

Page 14: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

5

soldatenleven. Maar ook in ander opzicht zou dit van belangvoor mij worden. Voor het eerst kwam de vraag bij mij op,hoewel nog in weinig heldere vorm, of, en zo ja, welkonderscheid er dan toch bestond tussen deze Duitsers, dieveldslagen leverden, en de anderen. Waarom heeft Oostenrijktoch niet ook meegestreden in deze oorlog; waarom hebben mijnvader en al die anderen niet meegedaan? Zijn wij dan niet gelijkaan al die andere Duitsers? Horen wij dan niet allen bij elkaar?Dit probleem begon toen voor het eerst mijn jeugdige hersenente pijnigen. Het vervulde mij met een gevoel van diepe afgunst,toen ik in antwoord op voorzichtig gestelde vragen tenantwoord kreeg, dat niet iedere Duitser zo gelukkig was, tot hetrijk van Bismarck te behoren. Ik kon dit niet begrijpen.

Ik zou gaan studeren. Uit mijn gehele karakter, en meer nog uitmijn temperament, meende mijn vader de gevolgtrekking tekunnen maken, dat het humanistische gymnasium volkomen integenspraak zou zijn met mijn aanleg. De HBS leek hem mijbeter te passen. In deze mening werd hij vooral nog gesterktdoor mijn kennelijke aanleg voor tekenen, een vak, dat zijnsinziens op de Oostenrijkse gymnasia verwaarloosd werd.Misschien echter was ook zijn eigen moeilijke levenswegdaarbij wel meebeslissend, die hem de zijns inziensonpraktische humanistische studie minder deed waarderen.Het stond echter onwrikbaar bij hem vast, dat zijn zoonnatuurlijk rijksambtenaar zou, ja moest worden. Zijn hardejeugd was uiteraard oorzaak, dat hem datgene, wat hijzelftenslotte bereikt had, nog des te groter toescheen, daar hij ditimmers uitsluitend door eigen vlijt en energie had verkregen.Het was de trots van de man, die zichzelf heeft opgewerkt, diede wens bij hem wakker riep, om zijn zoon in een gelijke, zomogelijk hogere levens positie te zien, en dit des te meer, waarhij door eigen vlijt in staat was, zijn zoon deze weg zoveelgemakkelijker te maken. De gedachte, dat ik datgene, wat voor

Page 15: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

6

hem zijn gehele levensinhoud vormde, zou kunnen afwijzen,kwam eenvoudig niet bij hem op. Zo was mijn vaders besluit,eenvoudig, duidelijk en helder, en in zijn eigen ogenvanzelfsprekend. Tenslotte zou hij met zijn karakter, dat in deloop van die levenslange strijd om het bestaan heerszuchtig wasgeworden, de gedachte ook niet hebben kunnen verdragen, dathij in een geval als dit de eindbeslissing had moeten overlatenaan de in zijn ogen onervaren en dus niet verantwoordelijkejongen zelf. Hij zou bij zo’n optreden ongetwijfeld het gevoelhebben gehad, dat hij de teugels van zijn bewind niet strakgenoeg hield, en dat hij de verantwoordelijkheid voor het levenvan zijn kind niet ernstig genoeg nam; het zou trouwens ook inlijnrechte tegenspraak zijn geweest met zijn opvatting overplicht. Maar het zou anders uitvallen.

Voor de eerste maal in mijn leven werd ik toen, nauwelijks elfjaar oud, in de oppositie gedrongen. Hoe hard en vastbeslotenmijn vader ook mocht zijn bij het doorzetten van eenmaalbepaalde plannen en voornemens, zijn zoon was even koppig enweerbarstig, wanneer het over dingen ging, die hem niet ofmaar matig aanstonden. Ik wilde geen ambtenaar worden. Engeen overredende woorden, geen ernstige vermaningen zagenkans, aan deze tegenstand iets af te doen. Ik wilde beslist geenambtenaar worden. Alle pogingen om bij mij, door verhalen uitmijn vaders eigen leven, liefde voor dit beroep op te wekken,hadden een averechtse uitwerking.Ik werd misselijk bij de gedachte, eens als onvrij man achtereen bureau te moeten zitten; niet meer heer en meester tekunnen zijn over eigen tijd, en gedwongen te zijn, de inhoud vanmijn gehele leven te zoeken in het invullen van formulieren.Wat voor bekoring kon zo een toekomstbeeld ook hebben vooreen jongen, die toch werkelijk alles was, behalve zoet in degebruikelijke zin van het woord. Het grote gemak, waarmee ikleerde, liet mij zoveel vrije tijd, dat ik meer in de zon liep dan

Page 16: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

7

op mijn kamer zat. Wanneer in onze dagen mijn politieketegenstanders mij de aanminnige attentie bewijzen, mijnlevensloop te doorsnuffelen tot in die jaren van mijn jeugd, enmen eindelijk met innige voldoening kan vaststellen, wat eenschandelijke streken „die Hitler” al in zijn jeugd heeftuitgehaald, dan dank ik de hemel, dat men mij langs deze wegook thans nog iets schenkt uit de herinneringen van dezegelukzalige tijd. Bos en weidegrond waren destijds hetstrijdperk, waar de onophoudelijke „verschillen van mening”werden uitgevochten. Ook de HBS, die ik nu moest bezoeken,bracht hierin weinig verandering. Wel leidde dit ertoe, dat er nueen andere kwestie moest worden uitgevochten.

Zolang tegen het plan van mijn vader, om mij ambtenaar telaten worden, alleen maar mijn afkeer van dat beroep opzichzelf stond, kwam het conflict niet tot uitbarsting. Netzolang kon ik immers ook mijn innerlijke gevoelens enigszinsinhouden, en hoefde ik niet altijd dadelijk tegen te spreken. Mijneigen vaste besluit, om later geen ambtenaar te worden, wasvoldoende om mij innerlijk volkomen gerust te stellen. Ditbesluit stond bij mij onwrikbaar vast. Moeilijker werd de zaak,toen tegenover het plan van mijn vader een eigen plan kwam testaan. Hoe het kwam, weet ik zelf niet, maar op zekere dag washet mij duidelijk, dat ik schilder wilde worden, kunstschilder. Ikhad ontegenzeggelijk talent voor tekenen, en dit was zelfs medeeen reden voor mijn vader geweest om mij naar de HBS testuren; maar nooit en te nimmer zou hij eraan gedacht hebbenom mij in die richting te laten opleiden met het oog op eeneventueel later beroep.Integendeel, toen mij voor de eerste maal, nadat ik weer vaderslievelingsdenkbeeld had afgewezen, de vraag werd gesteld, watik nu dan eigenlijk wilde worden, en ik vrijwel zondervoorbereiding mijn besluit, – dat intussen al vast was komen testaan – eruit flapte, was vader eerst sprakeloos. „Schilder?

Page 17: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

8

Kunstschilder?” Hij twijfelde aan mijn verstand, meende hetmisschien ook, niet goed gehoord of verstaan te hebben. Toeniedere twijfel daaromtrent uit de weg was geruimd, en hij vooralde ernst van mijn bedoeling voelde, verzette hij zich daartegenmet geheel zijn wil en al zijn energie. Zijn beslissing was zeersimplistisch; er was geen sprake van, dat er ook maar enigszinsonderzocht werd of ik misschien inderdaad geschikt was voordit beroep. „Kunstschilder, nee, zolang ik leef, nooit.” Daar zijnzoon nu juist, behalve verschillende andere eigenschappen, ookzijn stijfkoppigheid had geërfd, kwam er een ongeveer evenpertinent antwoord terug. Alleen natuurlijk in omgekeerde zin.Aan beide zijden bleef het daarbij. Vader gehandhaafde zijn„Nooit” en ik verhardde in mijn „En toch!” Dit had nu echterniet bepaald aangename gevolgen. De oude heer werdverbitterd, en, hoezeer ik hem ook liefhad, ik ook.

Vader wilde dat ik mijn innige hoop, toch nog eens voorkunstschilder te kunnen worden opgeleid, liet varen. Ik ging nogeen stap verder en verklaarde, dat ik dan helemaal niet meerwilde leren. Daar ik nu natuurlijk met zulke „verklaringen” tochaan het kortste eind trok, omdat de oude heer nu zijn gezagmeedogenloos liet gelden, zweeg ik voortaan, maar voerdeinderdaad mijn bedreiging uit. Ik meende, dat vader, wanneerhij maar eenmaal zou zien, hoe slecht mijn resultaten op deHBS waren, hij mij goed of kwaadschiks toch mijn gedroomdegeluk wel zou toestaan. Ik weet niet, of ik op den duur gelijkzou hebben gekregen. Zeker waren voorlopig alleen mijnzichtbaar slechte resultaten op school. Wat ik prettig vond,leerde ik, maar vooral ook alles, wat mij naar mijn mening laterals schilder van nut zou kunnen zijn. Wat mij in dat opzichtonbelangrijk toescheen, en mij ook overigens niet aantrok,saboteerde ik volkomen. Mijn rapporten uit die tijd vertoonden,naar belang van het vak en mijn waardering daarvoor, steedsuitersten. Naast „uitmuntend” en „zeer goed” stonden „net

Page 18: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

9

voldoende” en „onvoldoende”. Verreweg het beste waren mijnvorderingen in aardrijkskunde en nog beter in algemenegeschiedenis. Dit waren mijn beide lievelingsvakken, waarin ikmijn klasgenoten verre de baas was. Indien ik nu, na zoveeljaar, mij de resultaten van deze tijd voor de geest haal, enonderzoek, dan zie ik twee in het oog lopende feiten vanbijzonder grote betekenis: Ten eerste: ik werd nationalist. Tentweede: ik leerde de geschiedenis in haar ware betekenisdoorzien en begrijpen.

Het oude Oostenrijk was een staat met diverse nationaliteiten.Een onderdaan van het Duitse Rijk kon zich er, over hetalgemeen tenminste, destijds in het geheel geen beeld vanvormen, welke betekenis dit feit had op het dagelijkse leven vande enkeling in zo’n staat. Men was na de wonderbare zegetochtvan de heldhaftige legers uit de Frans-Duitse oorlog zolangzamerhand steeds meer vervreemd van het Duitse volkbuiten de eigen grenzen: sommige groepen hadden dezebroeders zelfs niet meer willen, of misschien niet meer kunnenwaarderen. Met betrekking tot de Duitse-Oostenrijker verwardemen vooral maar al te gemakkelijk het door en door rottevorstenhuis met het in de kern volkomen gezonde volk. Menbegreep niet, dat de Oostenrijkse Duitser van het zuiverstebloed moest zijn, om de kracht te bezitten, zijn stempel tedrukken op een staat van 52 miljoen zielen, en dat wel zodanig,dat immers juist in Duitsland de foutieve mening kon gaanheersen, dat de Oostenrijks-Hongaarse monarchie een Duitsestaat was.

Een misverstand, dat noodlottige gevolgen met zich zou slepen,maar dat toch een schitterende getuigenis was voor de tienmiljoen Duitsers van de Oostmark. Van de eeuwigeonverbiddelijke strijd voor de Duitse taal, de Duitse school, enhet Duitse volkskarakter hadden slechts heel weinig Duitsers uit

Page 19: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

10

het Rijk enig vermoeden. Pas nu vele miljoenen uit het Rijk zelfgebukt gaan onder datzelfde harde juk, nu miljoenenvolksgenoten onder vreemde heerschappij van een vaderlanddromen, dat weer alle Duitsers omsluit, en met een hart volverlangen naar huis, vechten, om tenminste de heilige rechtenop het gebruik van de moedertaal te behouden, nu begrijpt menpas in wijdere kring, wat het zeggen wil, voor zijnvolkskarakter te moeten vechten. Nu zal misschien ook de eenof ander de grootheid weten te schatten van het Duitse bloed inde oude Oostmark van het Rijk, dat, geheel op zichzelf alleenaangewezen, eeuwenlang de Oostgrenzen van het Rijkverdedigde, om tenslotte in een oneindig uitputtende guerrilla deDuitse taalgrens vast te houden in een tijd, waarin het Rijk zichwel interesseerde voor koloniën, maar niet voor zijn eigen vleesen bloed vlak voor zijn poorten.

Zoals overal en altijd, in iedere strijd, bestonden er ook in detaalstrijd van het oude Oostenrijk drie soorten mensen: destrijders, de onverschilligen en de verraders. Al op school konmen deze drie categorieën onderscheiden. Want dat is wel hetmerkwaardigste bij iedere taalstrijd, dat zijn golven misschienhet zwaarst op de school inbeuken, de plaats immers, waar dejongere generatie voor het leven wordt uitgerust. Deze strijdwordt gevoerd om het kind, en tot het kind richt zich de eersteoproep voor deze strijd. „Duitse jongen, vergeet niet, dat je eenDuitser bent” en „Meisje, denk eraan, dat jij een Duitse moedermoet worden.” Hij die de ziel van de jeugd kent, die begrijpt,dat juist zij met vreugde het oor leent aan zo een strijdkreet. Inhonderd verschillende vormen voert zij dan deze strijd, op haarwijze en met haar wapens. Zij weigert, andere dan Duitseliederen te zingen, dweept des te meer met de grootheid van deDuitse helden, naarmate men zich meer inspant haar daarvan tevervreemden; verzamelt geld, dat zij zich uit de mond bespaartvoor de strijdkas van de volwassenen; zij hoort ieder woord en

Page 20: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

11

doorvoelt iedere bedoeling van de niet-Duitse leraar, en werkthem op alle manieren tegen; zij draagt de verbodenonderscheidingstekens van het eigen volk en voelt zich gelukkigwanneer ze daarvoor gestraft of zelfs gekastijd wordt. Zij is dusin het klein een getrouw spiegelbeeld van de groten, alleen metdit verschil, dat zij er dikwijls een sterker en oprechterovertuiging op na houdt.

Zo was ook ik al in mijn prille jeugd in de gelegenheid om deelte nemen aan de strijd van de nationaliteiten in het oudeOostenrijk. Men collecteerde voor de Duitse scholen en voor dezuidelijkste provinciën, men gaf blijk van zijn overtuiging doormiddel van korenbloemen en zwart-rood-goud, men groette met„Heil” en zong liever het „Deutschland über alles” dan het,,Gott erhalte Franz der Kaiser", wat men ook mocht vermanenen straffen. Wij jongens waren daardoor al politiek geschooldop een leeftijd, waarop een onderdaan van een zogenaamdevolksstaat meestal van zijn volkskarakter weinig meer kent dande taal.

Dat ik destijds al niet tot de onverschilligen hoorde spreektvanzelf. In korte tijd was ik een fanatiek „Duitse nationalist”geworden, waarbij dit echter niet identiek is met de ideologievan de partij, die heden deze naam draagt. Deze ontwikkelingmaakte bij mij snelle vorderingen, zodat ik al op vijftienjarigeleeftijd een juist begrip had van het onderscheid tussendynastiegebonden „patriottisme” en volks „nationalisme”; envoor mij bestond er destijds al niets anders meer dan het laatste.

Voor hem, die zich nooit de moeite getroostte, de binnenlandseverhoudingen van het Habsburgerse Rijk te bestuderen, zal zoeen gebeurtenis misschien niet dadelijk begrijpelijk zijn.De meest elementaire behandeling van de wereldgeschiedenis,op school, moest noodgedwongen de kiem leggen voor deze

Page 21: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

12

ontwikkeling, omdat er immers, afgezien van locale kronieken,geen eigenlijke Oostenrijkse geschiedenis bestond. Het lot vandeze staat is zozeer verbonden met het leven en de groei van hetgehele Duitse volk, dat een poging, om de geschiedenis in eenDuitse en een Oostenrijkse helft te splitsen, simpel op eenjammerlijke mislukking moest uitlopen. Ja, toen Duitslandtenslotte in twee machten uiteenviel, werd immers juist dezescheiding een gebeurtenis in de Duitse geschiedenis.

De te Wenen bewaarde Rijkskleinodiën, zinnebeelden van devroegere grootheid en heerlijkheid van het rijk, schijnen ons inhun wondere pracht een onderpand te zijn voor de eeuwigeeenheid van de Duitse landen. Die, diep uit het hart opgeweldekreet van het Duits-Oostenrijkse volk: „Weer éen met hetDuitse moederland!” in de dagen dat de Habsburgse staatineenstortte, was immers slechts het gevolg van dat gevoel vanheimwee naar het nooit vergeten vaderhuis, dat in alle hartenleefde. Nimmer echter zou dit verklaarbaar geweest zijn, indienniet de geschiedkundige opvoeding van iedereDuits-Oostenrijker afzonderlijk, dit algemene verlangen gewekten versterkt had.

Zij is een bron, die nimmer opdroogt, die, vooral dan, wanneervoorbijgaande rust en welvaart dreigen ons te doen vergeten,haar donkere, waarschuwende stem doet horen, en door hetverleden over een nieuwe toekomst spreekt. Het onderwijs inalgemene geschiedenis op de middelbare scholen is er ook hedennog zeer slecht aan toe. Slechts zelden begrijpt een leraar, dathet doel van het geschiedenisonderwijs nooit en te nimmergelegen kan zijn in het van buiten leren en afdraaien vangeschiedkundige data en gebeurtenissen, dat het er niet op aankomt, of de jongen nu precies weet, wanneer deze of geneveldslag geleverd werd, wanneer die veldheer geboren werd, of

Page 22: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

13

zelfs een, (meestal zeer onbeduidend) monarch de kroon vanzijn voorvaderen op het hoofd gezet werd. Geschiedenis „leren” wil zeggen, de krachten opzoeken, die deoorzaak zijn van datgene, wat wij als geschiedkundig gegroeidefeiten en toestanden voor ons zien. De kunst van het lezen,evenals van het leren is ook hier:“Het wezenlijke behouden en de bijzaken vergeten”.

Het werd misschien beslissend voor mijn gehele leven, dat hetgeluk mij juist voor geschiedenis een leraar gaf, die als zeerweinigen de kunst verstond, bij onderricht en examinering ditstandpunt de doorslag te laten geven. Mijn toenmalige leraarDr. Gepoold Putsch van de HBS te Linz voldeed aan deze eisop werkelijk ideale wijze. Deze oude heer, die even goedig vankarakter was als vastberaden in zijn optreden, slaagde er,vooral door een schitterende welbespraaktheid, niet alleen in,ons te boeien, maar wist ons ook werkelijk mee te slepen. Nogsteeds maakt er zich even een ontroering van mij meester,wanneer ik denk aan die grijze man, die ons in het vuur van zijnwoorden menigmaal het heden deed vergeten, het verleden uitde nevelen der eeuwen voor ons deed herleven en de drogegeschiedkundige herinnering tot levende werkelijkheid maakte.

Vaak bracht hij ons tot laaiende geestdrift, soms werden wijzelfs tot tranen geroerd. Dat geluk was des te groter, omdatdeze leraar de kunst verstond het verleden juist in het licht vanhet heden te bezien en om uit dit verleden de lessen voor hetheden op te maken. Zo gaf hij ons dan ook, meer dan iemandanders, inzicht in al de problemen van de dag, die ons destijdssteeds bezig hielden. Ons klein nationaal fanatisme was voorhem een middel tot opvoeding, terwijl hij meer dan eens eenberoep deed op ons nationaal eergevoel en daardoor alleen onsdeugnieten spoediger tot orde bracht, dan dit door enig andermiddel ooit mogelijk zou zijn geweest. Deze leraar heeft

Page 23: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

14

geschiedenis tot mijn lievelingsvak gemaakt. In die tijd algroeide, waarschijnlijk tegen zijn zin, in mij de jongerevolutionair.Wie had ook zonder leiding van zo een leraar, Duitsegeschiedenis kunnen studeren zonder tot vijand te worden vandeze staat, die door zijn dynastie op zo noodlottige wijze hetleven van de natie beïnvloedde? Wie tenslotte had trouw kunnenblijven aan een keizer, wiens huis, zowel vroeger als nu, altijdweer de belangen van het Duitse volk verried omwille vansmadelijke eigen voordelen? Dit historisch inzicht in de invloedvan het Habsburgse-Huis werd nog versterkt door de dagelijkseervaringen.In het Noorden en in het Zuiden vrat het vreemdevolkerenvergif aan het lichaam van ons volk, en zelfs Wenenwerd kennelijk meer en meer een on-Duitse stad. HetAartshertogelijk Huis werd steeds meer Tsjechisch, waar datmaar enigszins mogelijk was, en het was de vuist van de godinvan de eeuwige rechtvaardigheid en van de onverbiddelijkevergelding, die de dodelijkste vijand van het Duitse bloed in deOostmark, aartshertog Frans Ferdinand, juist deed vallen doorde kogels, die hij zelf hielp gieten. Hij immers was debeschermheer van het Slavendom in Oostenrijk, en het wasvooral aan hem te danken, dat de groeiende invloed van dezegroep van bovenaf in de hand werd gewerkt. Ongelooflijkzwaar waren de lasten, die men aan het Duitse volk oplegde.

Geweldig waren de offers aan geld en bloed, en niettemin moestieder, die niet stekeblind was, inzien, dat dit alles totvruchteloosheid gedoemd zou zijn. Wat ons daarbij nog hetmeest hinderde, was het feit, dat dit gehele systeem moreelgedekt werd door het bondgenootschap met Duitsland,waardoor de geleidelijke uitroeiing van de Duitse volkskarakterin de oude monarchie nog min of meer door Duitsland zelfgesanctioneerd werd. De Habsburgse huichelarij, waarmee men

Page 24: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

15

het klaarspeelde, naar buiten de schijn te wekken alsofOostenrijk nog altijd een Duitse staat was, voerde de haat tegendit Huis op tot brandende verontwaardiging en minachting.

Alleen de officiële instanties van het Rijk, die ook toen al deenige „bevoegden” waren, zagen van dit alles niets. Als metblindheid geslagen hingen zij naast een lijk, en meenden zelfsnog in de voortekenen der verrotting blijken van „nieuw” levente ontdekken. In het noodlottige bondgenootschap van het jongeRijk met de Oostenrijkse schijnstaat lag de kiem van dewereldoorlog, maar ook van de ineenstorting. Ik zal in hetverloop van dit boek mij nog diepgaand met dit probleemmoeten bezighouden. Het is voldoende, hier alleen nog vast testellen, dat ik, op de keper beschouwd, al in mijn prille jeugdtot het inzicht kwam dat mij nimmer meer verliet, maar datalleen steeds dieper werd: namelijk, dat de vernietiging van deDonaumonarchie een eerste vereiste is voor het bestaan van hetDuitse bloed en ten tweede, dat nationaal gevoel niet identiek isaan dynastiek patriottisme, en voor alles: dat hetHabsburgse-Huis een ramp was voor de Duitse natie. Ik haddestijds al de consequenties van dit inzicht aanvaard, en voeldewarme liefde voor mijn Duits-Oostenrijkse geboortegrond, endiepe haat tegen de Oostenrijkse staat.

De wijze van geschiedkundig denken, die mij zo op schoolbijgebracht werd, heeft mij nooit meer verlaten. Dewereldgeschiedenis werd mij steeds meer tot een onuitputtelijkebron van voorbeelden, die mij leerde, de historischegebeurtenissen van het heden, dus de politiek, te begrijpen. Datwas niet, omdat ik haar op de schoolse manier wilde „leren”,maar omdat ik inzag, dat zij mij het leven kon leren begrijpen.Terwijl ik er dus zodoende al vroeg op politiek gebied eenrevolutionaire overtuiging op na hield, op kunstgebied kwam ikal spoedig tot een soortgelijke mening. De hoofdstad van

Page 25: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

16

Opper-Oostenrijk bezat destijds een betrekkelijk goedeschouwburg. Er werd ongeveer van alles gespeeld. Toen iktwaalf jaar oud was, zag ik voor het eerst “Wilhelm Tell",weinige maanden daarna, de eerste opera in mijn leven,„Lohengrin”. Met één slag was ik geboeid. Mijn jeugdigegeestdrift voor de grote kunstenaar uit Bayreuth kende geengrenzen. Steeds weer voelde ik mij tot zijn werkenaangetrokken, en ik gevoel het nog heden als een bijzondergeluk, dat de gebrekkigheid der opvoering in deze provinciestadmaakte, dat ik later, bij een betere bezetting, nog zoveel meerkon genieten. Dit alles maakte, vooral toen ik de vlegeljarengepasseerd was (hetgeen zich bij mij niet dan zeer pijnlijkvoltrok) dat mijn diepe tegenzin tegen een beroep, zoals mijnvader voor mij gekozen had, nog groter werd.

Steeds meer kwam ik tot de overtuiging, dat ik als ambtenaarnooit gelukkig zou worden. Toen ik nu ook op de HBSwaardering voor mijn tekentalent vond, stond mijn besluit nogmeer vast. Daar konden geen smeekbeden en geen bedreigingenmeer iets aan veranderen. Ik wilde schilder worden, en geenmacht ter wereld zou een ambtenaar uit mij kunnen maken.Eigenaardig was het alleen, dat met het klimmen van de jarenbij mij steeds meer belangstelling voor de bouwkunst opkwam.Ik hield dit destijds voor een vanzelfsprekende aanvulling vanmijn schilderstalent, en verheugde mij innerlijk over dezeverruiming van mijn horizon. Dat dit wel eens geheel anderszou kunnen uitpakken, vermoedde ik niet.

De kwestie van mijn beroep zou nu toch nog vlugger beslistworden, dan ik eerder had mogen verwachten. Op mijn 15delevensjaar verloor ik zeer onverwachts mijn vader. Een beroertetrof de overigens nog zo krasse man, en beëindigde op pijnlozewijze zijn aards bestaan, ons allen in diepe smart dompelend.Datgene, wat hij het diepst verlangd had, n.l. te kunnen zorgen

Page 26: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

17

dat zijn kind een bestaan verwierf, en het zodoende een bitterenontwikkelingsgang als de zijnen te kunnen besparen, was hem,voor zijn gevoel, ongetwijfeld niet gelukt. Alleen legde hij, alwas het ook geheel onbewust, de kiemen voor een toekomst, diedestijds noch hij noch ik hadden voorzien. Voorlopigveranderde er niets.

Mijn moeder voelde zich wel verplicht, mijn opvoeding verderte leiden naar de wens van mijn vader, d.w.z. mij verder te latenstuderen voor de ambtenaarsloopbaan. Ik zelf was vaster danooit besloten, onder geen voorwaarde ambtenaar te worden.Hoe meer nu de leerstof en de ontwikkeling der middelbareschool een richting begon in te slaan, die in strijd was met mijnideaal, des te onverschilliger werd ik. Toen kwam mij plotselingeen ziekte te hulp, en deze besliste in weinige weken over mijntoekomst en over het steeds weer opkomende conflict in hetouderlijk huis. Een zware longaandoening was voor de dokteraanleiding, mijn moeder dringend aan te raden, mij later in geengeval op een kantoor te doen. Mijn bezoek aan de HBS moesteveneens voor minstens een jaar worden gestaakt. Datgene, watik zo lang in stilte verlangd had, waarvoor ik altijd gestredenhad, was nu door deze gebeurtenis ineens, bijna vanzelf,werkelijkheid geworden. Onder de indruk van mijn ziektestemde moeder er eindelijk in toe, mij later van de HBS tenemen en de tekenacademie te laten bezoeken.

Dat waren gelukkige dagen, die mij bijna een mooie droomtoeschenen. Het zou echter bij een mooie droom blijven, wanttwee jaar later maakte de dood van mijn moeder een plotselingeinde aan alle mooie plannen. Het was het einde van een lange,pijnlijke ziekte, die van het begin af weinig uitzicht op genezinghad geboden. Niettemin trof vooral deze slag mij ontzettendzwaar. Ik had respect gehad voor mijn vader, maar mijn moederhad ik werkelijk liefgehad. De nood en de harde werkelijkheid

Page 27: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

18

dwongen mij thans, een snel besluit te nemen. De geringegeldmiddelen van mijn vader waren door de zware ziekte vanmoeder voor het grootste deel verbruikt; mijn wezenpensioenwas niet voldoende om van te kunnen leven, en dus was ik nuwel genoodzaakt om op de een of andere wijze zelf mijn broodte verdienen. Een koffer met kleding en wasgoed in de hand,met een onverwoestbare wil, reisde ik naar Wenen. Wat mijnvader 50 jaar geleden gelukt was, hoopte ik het noodlot ook afte dwingen; ook ik wilde „iets” worden, hoewel – in geen gevalambtenaar.

Page 28: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

19

TWEEDE HOOFDSTUK

LEER- EN LIJDENSJAREN TE WENEN

Toen mijn moeder stierf, had het noodlot in éen opzicht alover mijn lot beslist. In de laatste maanden van haarleven was ik naar Wenen gereisd om toelatingsexamen te

doen voor de academie. Met een dik pak tekeningen onder dearm, had ik mij destijds op weg begeven, overtuigd, het examenspelenderwijze te kunnen afleggen. Op de HBS was ik intekenen al verreweg de beste van de klas geweest; sedertdienhad deze vaardigheid zich nog sterker ontwikkeld, zodat ik trotsen gelukkig was in het gevoel, dat ik over mijn werk tevredenkon zijn, en er dus maar het beste van hoopte.

Eén enkel ding baarde mij dikwijls zorg: mijn schilderstalentscheen te worden overtroffen door dat in het tekenen, vooral opbijna het gehele gebied der architectuur. Mijn belangstellingvoor de bouwkunst zelf hield met deze ontwikkeling gelijketred, en werd steeds groter. Dit proces werd nog meer versneld,toen ik voor het eerst, als jongen van nog geen 16 jaar, eenveertiendaags bezoek aan Wenen had gebracht. Ik reisde erheen om de schilderijengalerij van het Hofmuseum tebestuderen, maar had bijna uitsluitend oog voor hetmuseumgebouw zelf. Ik liep gedurende die dagen van ‘smorgens vroeg tot ‘s avonds laat van de ene bezienswaardigheidnaar de andere, maar het waren altijd weer enkel bouwwerken,die mij boeiden. Urenlang kon ik voor de Opera staan, urenlang

Page 29: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

20

het parlementsgebouw bewonderen; de gehele Ringstrassewerkte op mij als een betovering uit duizend-en-één nacht. Nuwas ik dus voor de tweede maal in deze mooie stad, en wachttemet brandend ongeduld, maar ook met trots zelfvertrouwen, opde uitslag van mijn toelatingsexamen. Ik was van het succes zoovertuigd, dat het mij trof als een bliksemslag uit heldere hemel,toen men mij meedeelde, dat ik afgewezen was. En toch was hetzo. Toen ik mij aan de rector liet voorstellen en hem verzocht,mij te willen zeggen, om welke redenen ik niet tot de algemeneschilders school der Academie was toegelaten, verzekerde dezemij, dat uit de door mij meegebrachte tekeningen zonneklaarmijn ongeschiktheid voor schilder bleek, maar dat mijn talenttoch kennelijk op het gebied der architectuur lag.

Voor mij kon nimmer de schildersschool, maar alleen dearchitectuurschool der Academie in aanmerking komen. Dat iktot dusverre nog geen bouwkundige school had bezocht, enevenmin enig onderricht in architectuur ontvangen had, konmen zich gewoon niet voorstellen. Terneergeslagen verliet ikHansens prachtgebouw aan de Schillerplatz, en was het nu,voor de eerste maal in mijn jeugdig leven, oneens met mijzelf.Want wat ik over mijn aanleg had gehoord, wierp plotseling eenschel licht op een innerlijke tegenstrijdigheid, die mij al langhad gehinderd, zonder dat ik er tot nog toe in was geslaagd,haar vast te stellen. Na enkele dagen stond het ook bij mijzelfvast, dat ik bouwmeester zou moeten worden.

Weliswaar was de weg buitengewoon moeilijk, want wat ik totdusver op de HBS had verzuimd, moest zich nu wel bitterwreken. Om tot de architectuurschool van de Academie teworden toegelaten, was het noodzakelijk, dat men debouwtechnische school had doorlopen, en om hiertoe te wordentoegelaten, moest men in het bezit zijn van het einddiploma vaneen middelbare school. Dit alles ontbrak ten enenmale. Naar

Page 30: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

21

menselijke berekening was dus de vervulling van mijn droomom kunstenaar te worden, niet meer mogelijk. Toen ik, na dedood van mijn moeder, voor de derde maal naar Wenen trok, enditmaal voor vele jaren, had de intussen verstreken tijd mij mijnrust en vastberadenheid teruggegeven. De vroegere koppigheidwas weergekeerd, en ik had mij mijn doel eens en vooral vastvoor ogen gesteld. Ik wilde bouwmeester worden, entegenslagen zijn er niet, opdat wij ervoor capituleren, maaropdat wij hen overwinnen. En ik wilde al deze hindernissenoverwinnen, met steeds het voorbeeld van mijn vader voorogen, die eens als de zoon van een arme dorpsschoenlapper wasbegonnen, en zich tot rijksambtenaar had weten op te werken.Dan waren de wapenen, waarover ik kon beschikken, toch alheel wat beter, en waren mijn omstandigheden toch heel watgunstiger, en wat ik destijds aanzag voor de hardheid van hetlot, prijs ik heden als de wijsheid van de Voorzienigheid.

Terwijl de godin van de nood mijn leven begon te beheersen, enhet dikwijls leek, alsof ik de strijd zou moeten opgeven, groeidede wil tot verzet, en tenslotte bleef de wil overwinnaar. Ik dankhet aan die tijd, dat ik hard ben geworden en hard kan zijn. Enmeer nog dan voor deze versterking van mijn wil, ben ik hemdankbaar, dat hij mij losscheurde uit de leegheid van eengemakkelijk leven, dat hij het moederskindje uit het zachte donstrok en hem de zorg als levenskameraad gaf, dat hij detegenspartelende jongen in de wereld van de ellende en dearmoede zette en hem zo met diegenen in aanraking bracht,voor wie hij later zou moeten strijden. In deze tijd zouden ookmijn ogen geopend worden voor twee gevaren, waarvan ikvoordien nog maar nauwelijks de naam kende, en waarvan ikzeker nog niet begreep, welk een ontzettende bedreiging zijvormden voor het bestaan van het Duitse volk: Marxisme enJodendom. Wenen, de stad, die voor zo velen het symbool vanargeloze vrolijkheid is, en die men zich zo graag voorstelt als

Page 31: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

22

één groot feestterrein, vol vrolijke mensen, wekt bij mij slechtsherinneringen op aan de treurigste tijd van mijn leven. Ookheden nog roept deze stad slechts droeve gedachten bij mij op.

In de naam van deze sprookjesstad liggen voor mij vijf jaar vanhonger en ellende besloten. Vijf jaar, waarin ik eerst als losarbeider, daarna als kleine schilder mijn brood moest verdienen.Mijn eisen op dit punt waren waarlijk bescheiden genoeg, entoch was er nooit voldoende om ook maar de eerste honger testillen. Hij was destijds mijn trouwe metgezel, de enige, die mijnooit verliet, die alles eerlijk met mij deelde. Ieder boek, dat ikkocht, wekte zijn medeleven; een bezoek aan de opera was voorhem reden, om mij weer dagenlang gezelschap te houden; hetwas een voortdurende strijd met mijn meedogenloze vriend. Entoch heb ik in deze tijd meer geleerd, dan ooit te voren. Op mijnbouwkunde en het zeldzame, uit mijn mond bespaarde bezoekaan de opera na, waren mijn boeken de enige vreugde in mijnleven. Ik las destijds buitengewoon veel, en degelijk. Alle vrijetijd, dat mijn werk mij liet, besteedde ik geheel en al aan mijnstudie. In luttele jaren legde ik zodoende de grondvesten van eenkennis, waarvan ik ook heden nog de vruchten pluk.

Maar dit was nog niet alles. In deze tijd vormde zich bij mij eenwereldbeeld, en een wereldbeschouwing, die tot een muurvastfundament werd en een richtsnoer voor al mijn daden. Ik hebaan datgene, wat ik mij zodoende schiep, slechts weinigbehoeven toe te voegen; te veranderen behoefde ik niets.Integendeel. Het is nu mijn vaste overtuiging, dat in 't algemeende kiemen van de eigenschap van het creatieve denken, wanneerdie althans aanwezig is, al tijdens de jeugd op de een of anderewijze tot uiting komt: Ik maak hier onderscheid tussen dewijsheid van de ouderdom, die alleen de grotere diepte engrotere voorzichtigheid als vrucht van een lang leven laatgelden, en de genialiteit van de jeugd, die in onuitputtelijke

Page 32: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

23

vruchtbaarheid gedachten en ideeën voortbrengt, al kan ze dezedan, door hun groot aantal, voorlopig nog in het geheel nietverwerken. De jeugd levert de bouwstoffen en toekomstplannen,waaraan de wijzere ouderdom de stenen ontleent, die hijbijwerkt en waarmee hij de bouw voltooit, voor zover dezogenaamde wijsheid van de ouderdom althans de genialiteit derjeugd niet heeft verstikt.

Het leven, dat ik tot die tijd in het ouderlijk huis geleid had,onderscheidde zich in weinig of niets van dat van alle anderen.Zorgeloos kon ik de nieuwe dag tegemoet zien, en een sociaalvraagstuk bestond er voor mij niet. Het milieu waarin ikopgroeide, was dat van de kleine burgerij, dus een wereld, diemet de echte handarbeiders slechts zeer weinig betrekkingenonderhoudt. Want hoe vreemd het op het eerste gezicht ookmoge schijnen, toch is juist de kloof tussen deze, gewoonlijkniet bepaald schitterend gesitueerde, volksgroepen en deeigenlijke handarbeider dikwijls dieper dan men denkt. Deoorzaak van de bijna aan vijandschap grenzende koelheid, diekenmerkend is voor de onderlinge verhouding van deze tweestanden, is de vrees van een maatschappelijke groep, die zicheerst sedert kort boven het niveau der handarbeiders heeftuitgewerkt, om weer terug te zinken naar de oude, weiniggeachte stand, of om nog tot die stand te worden gerekend.

Bovendien leefde nog bij velen de onaangename herinnering aande culturele armoede van deze lagere klasse, de veelvuldigeruwheid in de onderlinge omgang, waardoor ieder contact vande eigen positie in het maatschappelijk leven, hoe onaanzienlijkdeze ook moge zijn, met deze overwonnen trap van leven enbeschaving, tot een ondraaglijke last wordt. Zo komt het, dateen hoger ontwikkelde dikwijls minder bevooroordeeld tot zijnlaagst staande medemens afdaalt, dan iemand, die zelf in diestand heeft geleefd, dit ooit vermag. Want ieder, die zich door

Page 33: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

24

eigen energie heeft opgewerkt, behoudt nu eenmaal zijn levenlang, als erfenis van zijn kinderjaren, de herinnering aan zijnvroeger, lager levenspeil, en daarmee de angst voor dat, nog tenabije milieu. Maar ook doodt deze dikwijls zeer harde strijdhet medelijden. De eigen moeilijke worsteling om het bestaanmaakt ongevoelig voor de ellende van de anderen. Mij was hetnoodlot in dat opzicht genadig. Terwijl het mij dwong, weer indeze wereld van armoede en onzekerheid terug te keren, diemijn vader in de loop van zijn moeilijke leven al had verlaten,bevrijdde het mij van de vooroordelen, die een bekrompenkleinburgerlijke opvoeding mij had meegegeven. Nu pas leerdeik de mensen kennen, leerde ik onderscheid te maken tussen delege schijn of het ruwe uiterlijk en het innerlijk wezen. Wenenwas al in het begin van deze eeuw een stad met buitengewoonongunstige sociale toestanden.

De grootste rijkdom en de meest schrijnende armoede wisseldenelkaar af, in plotse opeenvolging. In het centrum en in dedaaromheen gelegen wijken voelde men wel heel sterk dehartslag van dit rijk van 52 miljoen zielen, met al debedenkelijke glans en glorie, die de nationaliteitenstaat eigen is.Het hof, met zijn verblindende pracht, trok als een magneetalles wat rijk of ontwikkeld was uit de andere delen van het rijktot zich; een proces, dat nog versneld werd door het sterkcentraliserende streven van het Habsburgse Huis zelf. Hierinwas de enige mogelijkheid gelegen om dit mengelmoes vanvolkeren in een vaste vorm bijeen te houden. Het gevolgdaarvan was echter een buitengewone opeenhoping van hoge enhoogste autoriteiten in de hoofd- en residentiestad. Wenen wasniet alleen politiek en geestelijk, maar ook economisch het hartder oude Donau-monarchie. Tegenover het leger van hoge officieren, rijksambtenaren,kunstenaars en geleerden stond een nog veel groter leger vanarbeiders, tegenover de rijkdom van aristocratie en handel de

Page 34: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

25

bitterste armoede. Voor de paleizen der Ringstrasze slenterdenduizenden werklozen, en onder deze „via triumphalis” van hetoude Oostenrijk huisden in het schemerdonker en het slijk derkanalen de daklozen. Er zou moeilijk een andere Duitse stad tevinden zijn geweest, waar het sociale vraagstuk zo goed tebestuderen was als juist in Wenen.

Dit bestuderen kan niet van bovenaf geschieden. Wie zich nietzelf in de omklemming van deze wurgende reuzenslang bevindt,leert zijn giftanden nimmer kennen. Anders is het resultaatslechts oppervlakkig gezwets of onwaarachtig sentimenteelgedoe, wat beide even verkeerd is. Het ene is verkeerd, omdathet nooit tot de kern van het probleem kan doordringen, hetandere, omdat het deze kern niet zoekt. Ik weet niet, watnoodlottiger is, de onverschilligheid tegenover de sociale nood,zoals de meerderheid van de lieden, die door het gelukbegunstigd of door eigen verdienste opgeklommen zijn,dagelijks vertoont, of die even hooghartige als opdringerige,tactloze, maar altijd minzame neerbuigendheid van een bepaaldsoort van modewijven in rokken en broeken, „die toch zoveelvoor het volk voelen”.

Deze mensen zondigen in ieder geval meer dan zij met huninstinctloos verstand ook maar bij benadering kunnen begrijpen.Daarom dan ook, dat, tot hun eigen verwondering, het resultaatvan de door hen betoonde „sociale gevoelens” altijd nul is, endat deze zelfs dikwijls verontwaardigd worden afgewezen;hetgeen dan natuurlijk onder de „weldoeners” weer doorgaatvoor een bewijs van de ondankbaarheid van het volk. Dat ditmet ernstig sociaal werk niet het geringste heeft uit te staan, endat trouwens dit laatste ook in het geheel geen aanspraak magmaken op dankbaarheid, omdat het immers geen genade wilverlenen, maar enkel en alleen onrecht moet herstellen, – dat is

Page 35: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

26

iets, wat hersens van dit soort maar liever niet tot zich latendoordringen.

Het bleef mij bespaard, het sociale vraagstuk op die wijze teleren kennen. Toen het ook mijn leven aantastte en teisterde,leek het er niet veel op, dat het me uitnodigde hiervan te„leren”, maar zag het er eerder naar uit, dat het zijn krachtenop mij wilde beproeven. Het was niet zijn schuld, dat hetproefkonijn niettemin heelhuids en gezond de operatiedoorstond. Wanneer ik nu wil proberen, al mijngewaarwordingen uit die tijd weer te geven, dan kan dit nooitook maar bij benadering volledig zijn; slechts de meestessentiële indrukken, die voor mij dikwijls de meest schokkendewaren, zullen hier worden beschreven, en daarnaast de enkelelessen, die ik er in deze tijd al uit putte.

Nu viel het mij destijds meestal niet erg zwaar, om werk tevinden, aangezien ik immers geen geschoold vakman was, maarslechts als zogenaamd los arbeider, en menigmaal als daglonermoest trachten, mijn dagelijks brood te verdienen. Ik stelde mijdaarbij op het standpunt van al degenen, die het stof vanEuropa van hun voeten schudden, met het onwrikbarevoornemen, zich in de Nieuwe Wereld ook een nieuw bestaan teverwerven, een nieuw tehuis te veroveren. Wanneer ze zicheenmaal ontworsteld hebben aan de greep van alle tot danheersende, verlammende opvattingen over beroep en stand, enniet meer gebonden zijn door omgeving en traditie, grijpen zijnaar iedere mogelijkheid om hun brood te verdienen, die zichvoordoet, pakken elke arbeid aan, en worden er zich zo steedsmeer van bewust, dat eerlijke arbeid nimmer onteert, van welkeaard hij ook moge zijn. zo was ook ik vastbesloten, om in dienieuwe wereld met beide benen op de grond te staan, en om mijer een weg te banen. Dat er dan altijd wel het een of anderewerk te doen valt, leerde ik aldra, maar even vlug ook, hoe

Page 36: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

27

gemakkelijk men dit weer verliest. Het feit, dat ik zodoendenooit zeker was van mijn dagelijks brood, scheen mij na kortetijd een van de ergste schaduwzijden van dit nieuwe leven. Welzal de geschoolde arbeider niet zo vaak op straat worden gezetals de losse werkman, maar ook hij blijft dit noodlot niethelemaal gespaard. Bij hem is het niet zozeer het gebrek aanwerk, als wel de uitsluiting en de staking, die aan zijn broodraken. Hier wreekt zich de onzekerheid van bestaan al het ergstaan het gehele economische leven zelf.

De boerenjongen, die naar de grote stad trekt, aangetrokkendoor de vermeende of ook wel werkelijk lichtere arbeid, dekortere arbeidstijd, het meest echter nog door het verblindendlicht, dat de grote stad nu eenmaal weet uit te stralen, is noggewend aan enige zekerheid van verdienste. Hij pleegt de oudewerkkring ook slechts dan te verlaten, indien hij tenminste eennieuwe in het verschiet heeft. Tenslotte is het gebrek aanlandarbeiders groot, de waarschijnlijkheid van een langdurigewerkloosheid dus op zichzelf gering. Nu is het foutief, tegeloven, dat de jonge man, die zich naar de grote stad begeeft,al daardoor blijk geeft, uit slechter hout te zijn gesneden danhij, die zich ook verder eerlijk zijn brood verdient op het land.

Nee, integendeel. De ervaring leert, dat eerder gezegd kanworden, dat degenen, die wegtrekken, de gezondste en meestwilskrachtige naturen zijn dan omgekeerd. Tot deze„emigranten” echter behoort niet alleen de man, die naarAmerika gaat, maar ook al de jonge knecht, die besluit, zijngeboortedorp te verlaten, om naar de onbekende grote stad tetrekken. Ook hij is bereid om een onzekere toekomst op zich tenemen. Meestal komt hij met enig geld in de stad aan, enbehoeft dus, als zijn eerste pogingen mislukken, en hij in dezeeerste tijd geen werk weet te vinden, niet dadelijk al de strijd opte geven. Erger wordt het echter, wanneer hij een betrekking

Page 37: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

28

heeft gevonden, en deze na korte tijd weer verliest. Vooral in dewinter is het dikwijls moeilijk, zo niet onmogelijk, een nieuwe tevinden. De eerste weken gaat het dan nog. Hij wordt gesteunduit de werklozenkas van zijn vakvereniging, en slaat er zichdoorheen, zo goed en zo kwaad als het gaat.

Maar, als de laatste eigen cent is opgebruikt, en dewerklozenkas tengevolge van de lange duur van zijnwerkloosheid de ondersteuning beëindig, dan komt de grotenood. Dan slentert hij hongerig rond, verpandt en verkooptdikwijls nog zijn laatste bezittingen, komt zodoende ook steedsslechter in zijn kleren te zitten, en daalt daarmee ook uiterlijk aftot een milieu dat, alsof al zijn materiële zorgen nog niet genoegwaren, ook nog zijn ziel vergiftigt. Wordt hij dan ook nogdakloos, en gebeurt dit, wat dikwijls het geval is, in de winter,dan wordt zijn ellende zeer groot. Eindelijk vindt hij weer heteen of andere werk. Maar het spel herhaalt zich.

De tweede maal treft het hem even zwaar, een derde maalmisschien nog zwaarder, zodat hij langzamerhand immuunbegint te worden voor die eeuwige onzekerheid. En tenslottegaat hij die herhaling gewoon vinden. Aldus verslapt de gehelelevenshouding van deze eerst zo vlijtige man, en langzamerhandwordt hij rijp, om als instrument te dienen van diegenen, diehem slechts misbruiken ter wille van eigen platte materiëlevoordeel. Hij was al zo dikwijls werkloos buiten eigen schuld,dat het er op één keer meer of minder niet aankomt, zelfs indienhet daarbij niet meer gaat om de verovering van economischerechten, maar om het vernietigen van staatkundige,maatschappelijke of algemeen culturele waarden. Hij zal, zoalniet belust zijn op staking, er dan toch vrij onverschilligtegenover staan. Ik kon met eigen ogen in duizend gevallen dezegang van zaken waarnemen, en hoe langer ik dit spel aanzag,des te meer groeide mijn afkeer tegen die miljoenenstad, die de

Page 38: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

29

mensen eerst hebzuchtig naar zich toe trok, om ze dan zomeedogenloos óp te gebruiken. Wanneer zij kwamen,behoorden zij nog altijd tot hun volk; wanneer zij bleven,gingen zij voor hun volk verloren.

Ook mij had het grotestadsleven her-en-der waards gesmeten,en ik kon dus zelf aan lichaam en ziel ervaren, welke invloeddaarvan uitging. Ik zag daarbij nog iets bijzonders: n.l. dat desnelle overgang van arbeid tot werkloosheid en omgekeerd, enook de daardoor veroorzaakte voortdurende onzekerheid vaninkomen, wat dus ook weer maakte, dat men nooit zeker was,de volgende week weer te kunnen rondkomen, op de duur bijvelen het gevoel voor spaarzaamheid vernietigde, en tegelijkdaarmee het begrip voor een verstandige indeling van het leven.

Het lichaam schijnt er langzamerhand aan te wennen, om ingoede tijden in overvloed te leven, en in slechte te hongeren. Ja,ieder voornemen, om later, in gunstiger tijden, voor betereindeling te zorgen, wordt omvergeworpen door de honger, diezijn slaven in een voortdurende fata morgana een goed leventjevoortovert, en die de kunst verstaat, om deze droom tot zulk eensterk verlangen op te voeren, dat het ziekelijk wordt, en iederezelfbeheersing vernietigt, zodra de verdienste maar even bovenhet levensminimum uitkomt. Daardoor komt het, dat hij, dienog maar pas weer werk gekregen heeft, zo onverstandig is, omdadelijk iedere indeling te vergeten, en in plaats daarvan ermaar op los te leven. Dit leidt zelfs tot ontreddering van degeringe wekelijkse huishouduitgaven, daar zelfs hier eenverstandige indeling uitblijft; eerst is er nog maar voor vijfdagen genoeg, in plaats van voor zeven, later nog slechts voordrie, eindelijk nog maar nauwelijks voor éen dag, en tenslottewordt alles al in de eerste nacht na de uitbetaling verbrast.Thuis zitten dan dikwijls vrouw en kinderen te wachten.Menigmaal worden ook zij door deze manier van leven

Page 39: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

30

aangestoken, vooral indien de man overigens goed voor hen is,ja, ze op zijn manier zelfs liefheeft. Dan wordt het weekloonthuis in twee, drie dagen gemeenschappelijk verbrast; er wordtgegeten en gedronken zolang er geld is, en de laatste dagenwordt er evenzeer honger geleden. Dan gaat de vrouwbeschaamd bij de buren en in de omgeving rond, leent hier endaar wat, maakt kleine schulden bij de kruidenier, en trachtaldus de moeilijke laatste dagen der week door te komen.

's Middags zit het hele gezin aan een karig maal, dikwijls ook iser niets op tafel, – en wacht op de aanstaande betaaldag,spreekt erover, maakt plannen, en droomt, al hongerend, alweervan het naderend geluk. En zo worden de kleine kinderen al inhun vroege prille jeugd gewend aan en opgevoed in dezeellendige levensopvatting. Maar de eigenlijke slechte gevolgenkomen in die gevallen, waar de man, van het begin af aan, zijneigen weg gaat, en de vrouw, terwille van de kinderen,daartegen opkomt. Dan komt er twist en ruzie, en naarmate deman dan van de vrouw vervreemdt, komt hij nader tot dealcohol. Elke zaterdag is hij nu dronken, en, uit drang totzelfbehoud voor zich en haar kinderen, vecht de vrouw met hemom het beetje geld, dat zij hem, en dan meestal nog op de wegvan de fabriek naar de kroeg, moet zien te ontfutselen.

Komt hij eindelijk ‘s zondags of zelfs in de nacht van maandagthuis, dronken en woest, maar altijd volkomen platzak, danspelen zich soms tonelen af, die geen pen kan beschrijven. Ikheb honderden van zulke gevallen gezien, aanvankelijk metweerzin of ook wel met verontwaardiging, om later de geheletragiek van dit lijden te begrijpen en de diepere oorzaken ervante verstaan. Al deze mensen zijn de rampzalige slachtoffers vande slechte toestanden. Bijna nog droeviger waren destijds dewoontoestanden. De woonellende van de losse arbeiders teWenen was ontzettend. Ik ril er nu nog van, als ik aan die

Page 40: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

31

jammerlijke woonholen denk, aan die volkslogementen enmassakwartieren, aan die sombere tonelen, waar het alom volafval en stotend vuil lag, en waar men vaak de ergste dingenzag gebeuren. Hoe moest, hoe moet dat eenmaal worden,wanneer de holen der ellende eenmaal de stroom der losgelatenslaven over die andere zo onnadenkende helft van de mensheiduitbraken. Want deze andere helft der wereld is gedachteloos.

Gedachteloos laat ze die dingen hun ellendige gang maar gaan,zonder in haar instinctloosheid ook maar te vermoeden, dat hetnoodlot vroeger of later tot vergelding moet overgaan, indien demensen niet bijtijds nog het noodlot weten te bezweren.

Hoe dankbaar ben ik nu, dat de voorzienigheid mij deze schoolliet doorlopen. Daar kon ik niet saboteren, wat mij niet beviel.Daar werd ik snel en degelijk opgevoed. Indien ik niet wildewanhopen aan de mensen, die destijds mijn omgevinguitmaakten, dan moest ik leren, onderscheid te maken tussen deuiterlijke schijn en de oorzaken van deze ontwikkeling. Alleendan was dit alles te verdragen, zonder dat het tot wanhoopbracht. Dan zag men niet meer de mensen en al die nood en aldie ellende, in al die afval en uiterlijke verwaarlozing, dan zagmen enkel nog, dat treurige wetten tot treurige gevolgen haddengeleid, waarbij de zwaarte van mijn eigen, toch ook niet lichterelevensstrijd, mij belette, om me er nu maar met miezerigesentimentaliteit bij neer te leggen, dat dit nu de verdierlijkteeindproducten waren van die ontwikkeling, en dat daar verderniets aan te doen zou zijn. Nee, zo moet dit niet wordenopgevat. Destijds al voorzag ik, dat hier slechts een tweeledigeweg naar het doel, d.w.z. naar een verbetering van dezetoestanden kon leiden, en wel:Een groot sociaal verantwoordelijkheidsbesef, teneinde betereontwikkelingsvoorwaarden te scheppen, met daarnaastonverbiddelijke gestrengheid tegen hardleerse onsociale

Page 41: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

32

elementen. Zoals ook het streven van de natuur er niet zozeerop gericht is, om het bestaande te behouden, als wel om tezorgen voor het nageslacht als de drager van de soort, zo moeter ook in het menselijk leven niet zozeer naar worden gestreefd,om de bestaande onvolmaaktheden kunstmatig te verbeteren,wat — gezien de aanleg der mensen — voor 99 % onmogelijkis, maar wel, om de toekomstige ontwikkeling van de beginne afin betere banen te leiden.

Al tijdens mijn Weense strijd om het bestaan was het mijduidelijk geworden, dat een werkelijk sociale politiek nooit haartaak mag zien in een even bespottelijk als doelloosverstrekken-van-steun-op-zo-groot-mogelijke basis; maarintegendeel alles moet doen, om dergelijke fundamentele foutenin de organisatie van ons economisch en cultureel leven tevoorkomen, omdat deze de ontaarding van velen tengevolgemoeten, of althans kunnen hebben. Het bezwaar, verbonden aaneen optreden met gewelddadige middelen tegen destaatsvijandige misdadigerswereld is immers juist gelegen in hetfeit, dat wij nooit volkomen zekerheid bezitten omtrent dediepere oorzaken van zulke tijdsverschijnselen.

Deze onzekerheid vindt zijn grond in een maar al te juist gevoel,dat men zelf schuld is aan deze rampzalige gevallen vanzedelijke verwording; maar dit schuldbesef, hoe juist ook,verhindert nu elk ingrijpend besluit, en maakt, dat zodoendezelfs de meest noodzakelijke maatregelen tot zelfbehoud nogmaar ten halve, of met veel te weinig energie wordendoorgevoerd. Pas een bewind, dat niet meer, door eigenschuldbewustzijn gekweld, genade voor recht zal moeten doengelden, zal de innerlijke rust, en daarmee ook de krachtbezitten, om onverbiddelijk en zonder aanzien van de persoonde wilde loten te snoeien en het onkruid uit te wieden. Daar deOostenrijkse staat nagenoeg in het geheel geen sociale

Page 42: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

33

rechtspraak of sociale wetgeving kende, was ook zijn strijdtegen deze uitwassen, zelfs tegen de ernstigste, opvallendkrachteloos.

Ik weet niet, wat mij nu in deze tijd het meest ontstelde: deeconomische ellende van mijn toenmalige lotgenoten, hunzedelijke en morele ruwheid, of het lage peil van hunontwikkeling.

Hoe dikwijls stuiven niet onze brave burgers vol moreleverontwaardiging op, wanneer ze uit de mond van de een ofanderen berooide landloper te horen krijgen, dat het hemonverschillig laat of hij Duitser is of niet, en dat hij zich overalop zijn gemak voelt, waar hij maar voldoende heeft om tekunnen leven. Dit gebrek aan „nationale trots” wordt dan diepbeklaagd, men weet voor een dergelijke mentaliteit geenwoorden te vinden, die scherp genoeg zijn.

Hoevelen van hen hebben zich echter wel eens de vraag gesteld,wat dan eigenlijk de oorzaak is van het feit, dat toevallig juistzijzelf er een moreel hoger staande mening op na houden? Hoevelen van hen begrijpen eigenlijk, dat het juist de som is van dieover talrijke herinneringen, die tot ons spreken over degrootheid van ons vaderland en over al datgene, wat onze natieop alle gebieden van kunst en cultuur wist te presteren, welkedie gerechtvaardigde trots, dat men tot een zo begenadigd volkmag behoren, bij ons wakker roept. Hoe velen vermoedeneigenlijk, hoezeer deze nationale trots afhankelijk is van onzebekendheid met de grootheid van het vaderland op al dezegebieden? Denken onze burgerlijke kringen er wel eens over na,hoe bitter weinig er gedaan wordt, om „de mindere man” dezenoodzakelijke grondslag voor nationale trots bij te brengen?Kom nu niet met het praatje, dat „dit in andere landen immersook niet anders is en dat de arbeider daar echter niettemin een

Page 43: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

34

sterk nationaal bewustzijn bezit.” Zelfs indien dit zo zou zijn,zou het niet als verontschuldiging kunnen dienen voor eigentekortkomingen. Maar het is niet zo. Want wat wij altijd eenchauvinistische opvoeding noemen, b.v. die van het Fransevolk, is in wezen niets anders, dan dat er buitengewoon denadruk wordt gelegd op de grootheid van Frankrijk op allegebieden van de cultuur, of zoals de Fransman pleegt te zeggen,„civilisatie”.

De jonge Fransman wordt immers niet tot objectiviteitopgevoed, maar tot het meest subjectieve inzicht, dat men zichmaar denken kan, voorzover het er althans om gaat, debetekenis van de politieke en culturele grootheid van zijnvaderland tot hem te doen doordringen. Deze opvoeding zalzich daarbij altijd dienen te beperken tot algemene, zeerbelangrijke gezichtspunten, die, zo nodig door eindelozeherhaling, in het gevoel en geheugen van het volk moetenworden geprent. Nu komt echter bij ons, naast de negatieve foutder nalatigheid, nog de positieve, dat wij het weinige, wat eengelukkige enkeling nog van de school mocht meenemen, nogvernietigen.

De ratten, die ons volk met politiek vergiftigden, vraten ook ditweinige nog uit het hart en de herinnering van de grote massa,voorzover de nood en de ellende daar nog niet voor zorgden.Men denke zich het volgende eens in: In een kelderwoning,bestaande uit twee bedompte kamers, woont eenarbeidersfamilie, bestaande uit zeven personen. Stel, dat er nuonder de vijf kinderen ook een jongen van een jaar of drie is.Dit is de leeftijd, waarop de eerste indrukken bij een kind tot hetbewustzijn doordringen. Bij begaafde mensen zijn nog tot opzeer hogen leeftijd sporen aanwezig van herinneringen uit dezetijd. Alleen al de bekrompenheid en de bedomptheid van dewoonvertrekken werken in ongunstige zin op de onderlinge

Page 44: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

35

verhoudingen. Twist en ruzie zullen alleen hierdoor al dikwijlsaan de orde van de dag zijn. De mensen leven immers op dezemanier niet met elkaar, maar verdringen elkaar, leven ten kostevan elkaar, van de lucht van de ander en de ruimte van deander. Ieder meningsverschil, hoe klein ook, dat in een ruimerewoning eenvoudig kan worden opgelost, doordat beide partijenelkaar enige tijd uit de weg gaan, leidt hier tot een nare ruzie,waar geen einde aan wil komen. Bij kinderen is dat natuurlijknog te verdragen; zij kibbelen in zulke gevallen immers altijd envergeten alles weer spoedig en volkomen.

Indien echter deze strijd tussen de ouders zelf uitgevochtenwordt, en dat dan nog bijna elke dag, in vormen, die aanruwheid dikwijls niets te wensen overlaten, dan moet eendergelijk aanschouwelijk onderwijs na korten of langere tijd zijninvloed op de kinderen doen gelden. En voor iemand, die dezemilieus niet kent, is het moeilijk, zich voor te stellen, van welkeaard deze invloeden zullen zijn in de, toch niet zeldzamegevallen, dat de vader zich aan de moeder vergrijpt en haar,wanneer hij in beschonken toestand verkeert, zelfs mishandelt.

Op zesjarige leeftijd vermoedt zulk een beklagenswaardigekleine jongen al dingen, waaraan een volwassene niet dan metafgrijzen kan denken. Moreel vergiftigd, lichamelijk ondervoed,het arme hoofdje vol luizen, zo komt de aanstaande„staatsburger” op school. Daar wordt hem dan met veel moeitewat lezen en schrijven bijgebracht, maar dat is dan ook vrijwelalles. Van enig leren thuis kan geen sprake zijn. Integendeel.Moeder en vader spreken immers zelf, en dat wel integenwoordigheid van de kinderen, op een wijze die niet weer tegeven is, over de onderwijzers en de school, en zijn steeds veeleerder geneigd, de leraar grofheden toe te voegen, dan om hunspruit over de knie te leggen en tot rede te brengen. Wat dekleine man thuis verder nog opvangt, werkt ook niet mee om

Page 45: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

36

zijn respect voor de geliefde medemensen te vergroten. Geengoede eigenschap van de mensheid, die moeder en vader nietontkennen, geen instelling, die ze niet veroordelen; van deschoolmeester tot en met het hoofd van de staat.

Of er sprake is van godsdienst of van de moraal zelf, van destaat of van de maatschappij, het komt er niet op aan, alleswordt beschimpt, op de gemeenste manier door de modder vaneen minderwaardige mentaliteit gesleurd. Indien nu hetjongmens op veertienjarige leeftijd de school verlaat, valt het almoeilijk uit te maken, wat het grootste is: zijn ongelofelijkedomheid, wat zijn werkelijk weten en kunnen betreft, destuitende onbeschaamdheid van zijn optreden, of zijn gemis aanmoraal, dat al op deze leeftijd ontstellend groot is. Nu staat hetjongmens dus op het punt om een lid van de maatschappij teworden; voor welke plaats is hij geschikt? Er is hem vrijwelniets meer heilig – hij heeft niets groots leren kennen, maar hijvermoedt of kent iedere gemeenheid van het leven.

Uit het driejarige kind is een vijftienjarige gegroeid, die elkgezag veracht. Het leven heeft hem vuilheid en laagheidbijgebracht, maar heeft hem nog niets weten te geven, wat ietshogers bij hem had kunnen wakker roepen. En nu heeft hij nogmaar de lagere school van dit leven doorlopen. Thans begintvoor hem hetzelfde leven, dat hij gedurende zijn kinderjaren zijnvader heeft zien leiden. Hij dwaalt rond en komt diep in denacht thuis, ranselt voor afwisseling ook zelf nog eens hetineengeschrompelde wezen af, dat eens zijn moeder was, vloektop God en de wereld en wordt tenslotte wegens de een of anderebijzondere aanleiding veroordeeld en naar een tuchtschoolgestuurd. Daar ontvangt hij de laatste „vorming” .En dan staat de brave burger nog verbaasd over het gebrek aan„nationaal gevoel” bij deze jongen „staatsburger”.

Page 46: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

37

Hij ziet, hoe het vergif in theater en bioscoop, in schunnigeliteratuur en vieze persproducten dag aan dag, met emmerstegelijk, over het volk wordt uitgegoten, en staat dan nogverbaasd over het lage zedelijke gehalte, de „onverschilligheidtegenover het vaderland” bij de grote massa van dit volk. Alsofprullige bioscoopvoorstellingen, vuile couranten en dergelijkeook maar het geringste besef van vaderlandse grootheid kondenopwekken, zelfs wanneer men hierbij de vroegere opvoedingvan de enkeling buiten beschouwing laat, en een gezondenormale vatbaarheid voor indrukken veronderstelt.

Wat ik vroeger nimmer vermoed had, leerde ik destijds vlug engrondig begrijpen. Het vraagstuk, hoe men een volk zijnnationaal besef terug kan geven is in de eerste plaats eenkwestie van het scheppen van gezonde sociale toestanden alsfundament voor de opvoedingsmogelijkheden van de enkeling.Want alleen hij, wiens opvoeding er, thuis als op school, opgericht is, om hem de culturele, economische, voor alles echterde politieke grootheid van zijn eigen vaderland te leren kennen,kan en zal ook een grote trots gaan voelen, dat hij tot zulk eenvolk mag behoren. En strijden kan ik alleen voor dat, wat ikliefheb; ik kan alleen dat liefhebben, waarvoor ik eerbiedgevoel; en om achting te kunnen gevoelen moet ik het voorwerpvan die eerbied tenminste kennen.

Zodra mijn belangstelling voor de sociale kwestie gewekt was,begon ik haar ook zo diepgaand mogelijk te bestuderen. Hetwas een nieuwe, onbekende wereld, die hier voor mij openging.In de jaren 1909 en 1910 was er ook in mijn eigen toestandverandering gekomen, in zoverre, dat ik nu niet meer als loswerkman mijn dagelijks brood behoefde te verdienen. Ik werktedestijds al zelfstandig als tekenaar en aquarellist. Hoe gering deverdienste in deze ook was — het was nauwelijks voldoende omvan te leven — de school, die ik hier doorliep, was echter voor

Page 47: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

38

het beroep, dat ik mij gekozen had, zeer goed. Nu was ik nietmeer doodmoe, wanneer ik van mijn werk terugkeerde, zoalsvroeger altijd het geval was, maar kon werkelijk af en toe eenseen boek lezen, zonder na korte tijd in te dommelen. Het werk,dat ik nu verrichtte, was immers van dezelfde aard als mijnaanstaande beroep. Ook kon ik, nu ik heer en meester was overmijn eigen tijd, deze werkelijk beter indelen, dan vroegermogelijk was. Ik schilderde om mijn brood te verdienen enleerde voor mijn genoegen. Hierdoor was het mij ook mogelijk,bij mijn aanschouwelijk onderwijs over het sociale probleem denoodzakelijke theoretische kennis dienaangaande op te doen.

Ik werkte zo ongeveer alles door, wat ik aan boeken op ditgehele gebied kon bemachtigen en dacht er overigens ook veelover na. Mijn omgeving moet mij destijds wel voor eenzonderling hebben gehouden. Dat ik daarbij ook mijn studies ophet gebied van de bouwkunst niet verwaarloosde, spreektvanzelf. Want de bouwkunst scheen mij, naast de muziek, dekoningin van de kunsten te zijn: Daarom had ik, wanneer ik mijmet haar bezig hield, ook geen ogenblik het gevoel, „aan hetwerk” te zijn; integendeel dit waren de gelukkigste momenten,die ik destijds kende. Ik kon tot laat in de nacht lezen oftekenen, het vermoeide mij nooit. zo versterkte zich mijn geloof,dat mijn schone toekomstdroom, zij het ook eerst na langejaren, toch werkelijkheid zou worden.

Ik was vast overtuigd, dat ik eenmaal als bouwmeester naamzou maken. Dat ik daarnaast tevens de grootste belangstellingbezat voor alles, wat met politiek in verband stond, scheen mijniet van groot belang. Integendeel: dit was in mijn ogen immersde vanzelfsprekende plicht van ieder denkend mens. Wiedaarvoor geen begrip bezat, verloor immers het recht tot iederekritiek, en iedere klacht. Ook hier las en leerde ik dus veel. Nu

Page 48: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

39

versta ik misschien onder „lezen” iets anders dan het grootstedeel van onze zogenaamde „intellectuelen”.

Ik ken mensen, die oneindig veel lezen, boek na boek, lettervoor letter, en die ik toch niet „belezen” zou willen noemen. Zijbezitten weliswaar een overmatige hoeveelheid „kennis”, maarhun hersens verstaan de kunst niet, het opgenomen materiaal inte delen en te registreren. Hun ontbreekt de gave, om uit eenboek datgene wat voor hen van waarde is, op te delven om datdan in hun hoofd voor altijd te bewaren en om de rest, zomogelijk helemaal niet te zien, om het in ieder geval echter nietals doelloze ballast mee te slepen. Ook het lezen is immers nietzelf doel, maar enkel middel. Het dient in de eerste plaats meete helpen om het kader, dat ieder zich door eigen aanleg enkundigheden opgelegd ziet, zo goed mogelijk te vullen; dusmoet het de bouwstoffen en werktuigen leveren, die iederafzonderlijk voor zijn levenstaak nodig heeft, onverschillig ofdie taak nu enkel bestaat uit het simpele „den kost verdienen”dan wel dat het er om gaat een hoge roeping te vervullen; in detweede plaats echter moet het een middel zijn om de lezer eenalgemeen beeld te geven van de wereld.

Maar in beide gevallen is het noodzakelijk, dat de inhoud vanhet gelezene niet in de volgorde waarin het boek het weergaf, inons geheugen bewaard blijft; evenmin mag de volgorde, waarinwij de boeken lazen, van enige invloed zijn. Nee, iedere eenheidmoet afzonderlijk, als een mozaïeksteentje, de haar toekomendeplaats in ons wereldbeeld vinden en moet er op die manier toemeewerken, dat dit wereldbeeld de lezer steeds zo scherp envolledig mogelijk voor de geest staat. Anders ontstaat er eenverwarde massa „kennis”, die enerzijds volkomen waardeloosis, en anderzijds de ongelukkige bezitter zonder reden verwaandmaakt. Want deze meent nu werkelijk in alle ernst „ontwikkeld”te zijn, van het leven iets te begrijpen, kundigheden te bezitten,

Page 49: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

40

terwijl hij in werkelijkheid met ieder toenemen van eendergelijke „ontwikkeling” meer en meer van de wereldvervreemdt, totdat hij niet zelden of in een sanatorium of alspoliticus in een parlement terechtkomt.

Nooit zal het zo iemand mogen gelukken, uit de warboel vanzijn „kennis” het juiste te voorschijn te halen voor de eis van hetogenblik, daar immers zijn geestelijke ballast niet in de lijn vanhet leven geordend gereed ligt, maar in de volgorde der boeken,die hij las. Mocht het noodlot bij zijn eisen voor het dagelijksleven hem al eens herinneren aan het eens gelezene, opdat hij erhier een goed gebruik van zou kunnen maken, dan zou hetechter ook nog boek en bladzijde moeten noemen, daar de armebloed anders in alle eeuwigheid het juiste niet zou vinden.

Aangezien het dit nu echter niet doet, geraken deze waanwijzenop ieder kritiek ogenblik in de grootste verlegenheid, zoekenkrampachtig naar analoge gevallen en grijpen natuurlijk metonfeilbare zekerheid naar de verkeerde recepten. Indien dit nietzo ware, dan zouden de politieke prestaties van de bollebozen inde hoogste regeringsfuncties eenvoudig onverklaarbaar zijn,tenzij men dan, in plaats van pathologische aanleg,schurkachtige gemeenheid zou willen veronderstellen.

Wie echter de kunst van het juiste lezen te pakken heeft, die zalbij het doorwerken van ieder boek, ieder tijdschrift of iederebrochure dadelijk voelen wat voor hem – hetzij omdat het vooreen speciaal geval betekenis heeft of omdat het in 't algemeenwetenswaardig is – de moeite waard is om onthouden teworden. Zodra datgene, wat men op die wijze verworven heeft,organisch is samengegroeid met het al aanwezige beeld, datmen zich van de zaak in kwestie gemaakt had, dan zal het ófverbeterend of aanvullend werken, dus of de juistheid of deduidelijkheid ervan verhogen. Legt nu het leven plotseling de

Page 50: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

41

een of andere kwestie ter toetsing of beantwoording voor, danzal, bij zo’n manier van lezen, het geheugen ogenblikkelijk hetal aanwezige, aanschouwelijke beeld te hulp roepen en daaruitalle, sinds tientallen jaren verzamelde bijdragen te voorschijnhalen, die betrekking hebben op vragen van deze aard en zalmet behulp hiervan de kwestie ophelderen of beantwoorden.

Alleen wanneer het zo gebeurt, heeft lezen zin en doel. Eenredenaar bijvoorbeeld, die niet op zo’n wijze onderlegd is, zalnooit in staat zijn, om, wanneer men het niet met hem eens is,zijn mening op overtuigende wijze te verdedigen, al komt dezemening ook duizendmaal overeen met de waarheid en dewerkelijkheid. Bij iedere discussie zal zijn geheugen hemsmadelijk in de steek laten; hij zal al evenmin redenen vindenom hetgeen hijzelf beweerd heeft te staven, als argumententegen de mening van de tegenstander. Zolang het daarbij, zoalsbij een redenaar, in de eerste plaats een blamage is voor despreker zelf, dan heeft dit nog weinig te betekenen; maar hetwordt ernstig wanneer het noodlot zo'n man, die veel „weet”maar niets kan, tot staatshoofd verheft.

Ik heb mij van mijn prilste jeugd af, ingespannen, om op juistewijze te lezen en was daarbij zo gelukkig, zowel door mijngeheugen als door mijn verstand te worden ondersteund. En indat opzicht was vooral de Weense tijd vruchtbaar en waardevolvoor mij. De ervaringen van het dagelijks leven vormden eenprikkel tot steeds nieuwe studie over de meest uiteenlopendeproblemen. Terwijl ik tenslotte daardoor in staat was, het hoeen waarom van de toestanden te vinden, en die theorie aan dewerkelijkheid te toetsen, bleef ik voor twee gevaren gespaard,n.l. enerzijds het gevaar, om in de theorie te verstikken,anderzijds dat, om door de werkelijkheid te vervlakken. zogaven in deze tijd de ervaringen van het dagelijks leven voor mijde doorslag in twee belangrijke vraagstukken — nog afgezien

Page 51: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

42

van de sociale kwestie — en werden mij tevens een aansporingom dieper op de theorie dezer vraagstukken in te gaan. Wieweet, wanneer ik er ooit toe zou zijn gekomen, om mij in de leeren het wezen van het marxisme te verdiepen, indien deze tijd ditvraagstuk niet letterlijk tot een eigen levensprobleem voor mijhad gemaakt.

Wat ik in mijn jeugd van de sociaal-democratie wist, wasbedroevend weinig en veelal onjuist. Dat zij de strijd voerdevoor algemeen en geheim kiesrecht, deed mij innerlijk genoegen.Immers, mijn verstand zei mij toen al, dat dit moest leiden toteen verzwakking van de heerschappij van de Habsburgers. Inde overtuiging dat de Donaumonarchie, behalve dan dooropoffering van haar Duitse karakter, toch nooit te behoudenzou zijn, dat echter zelfs indien men had toegestemd in eenlangzame Slavisering van het Duitse element, men noggeenszins de zekerheid zou hebben gehad, dat er dan ookwerkelijk een levensvatbaar rijk zou ontstaan, daar destaats-vormende kracht van het Slavendom niet dan zeer zwakkan worden genoemd, juichte ik iedere ontwikkeling toe, die,mijns inziens, deze tegennatuurlijke staat ten val kon brengen,deze staat, die tien miljoen Duitsers ter dood veroordeelde.

En hoe meer de chaos van talen het parlement aantastte enuiteenscheurde, des te nader kwam het uur, dat ditBabylonische rijk ineenzakte, maar daarmee ook het uur dervrijheid voor mijn Duits-Oostenrijkse volk. Want alleen zo koneenmaal de „Anschlusz” aan RijksDuitsland weer bereiktworden. Zodoende stond ik dus niet onsympathiek tegenover deactie van de sociaal-democratie. Ik was destijds nog zo argeloosen dom om te geloven, dat het inderdaad haar einddoel was, delevensvoorwaarden van de arbeiders te verbeteren en dat scheenmij eerder voor dan tegen haar te pleiten. Wat mij het meest inhaar afstootte, was haar vijandige houding in de strijd om het

Page 52: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

43

behoud van ons Duitse karakter, en haar erbarmelijk gekruip engelik om de gunst van de Slavische „partijgenoten”, die zich dit,voorzover het gepaard ging met materiele voordelen, graaglieten aanleunen, maar zich overigens met een arrogantschouderophalen afzijdig hielden en zo de opdringerigebedelaars hun verdiende loon gaven. Zodoende was mij, toen ikzeventien jaar oud was, het woord marxisme feitelijk nogonbekend, terwijl „sociaal-democratie” en socialisme begrippenvan dezelfde orde waren voor mij. Ook hier was eerst weer devuist van het noodlot nodig, om mij de ogen te openen voor dithoogst schandelijke volksbedrog.

Tot dusver was ik alleen nog maar als toeschouwer bij enkelemassademonstraties met de sociaal democratische partij inaanraking gekomen, en miste ik werkelijk ieder inzicht in dementaliteit van haar aanhangers of zelfs in het wezen van haarleer. Nu kwam ik opeens in aanraking met de producten vanhaar opvoeding en „wereld-beschouwing”. En wat andersmisschien pas na tientallen van jaren opgekomen zou zijn, datgroeide nu in de loop van luttele maanden! het besef namelijk,dat zich hier onder het mom van sociaal besef en vannaastenliefde een pestilentie verbergt, van zodanige aard, dathet der mensheid geraden is, de aarde zo spoedig mogelijkhiervan te verlossen, omdat het anders maar al te licht zoukunnen gebeuren, dat de aarde van de mensen verlost raakt.

Bij een woningbouw had mijn eerste ontmoeting met de sociaaldemocratie plaats. Nu waren de omstandigheden waaronderdeze kennismaking plaats vond, al van het begin af, niet ideaalgeweest. Mijn kleding was nog enigszins in orde, mijn taalverzorgd en mijn houding iets gereserveerd. Ik had met mij zelfteveel uit te vechten, dan dat ik mij veel met mijn omgeving hadkunnen bemoeien. Ik zocht alleen maar naar werk, om niet teverhongeren, en om mij daardoor, hoe langzaam ook, verder te

Page 53: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

44

kunnen ontwikkelen. Ik zou mij om mijn nieuwe omgevingmisschien helemaal niet hebben bekommerd, wanneer niet al opde derde of vierde dag een gebeurtenis had plaats gevonden, diemij onmiddellijk dwong, partij te kiezen.

Men rade mij vermanend aan, me bij een bepaalde organisatieaan te sluiten. Nu wist ik destijds nog absoluut niets van devakbeweging af. Ik zou haar doelmatigheid al evenmin als haarondoelmatigheid hebben kunnen verdedigen. Maar omdat menmij zei, dat ik toetreden moest, weigerde ik. Ik gaf hiervoor alsreden op, dat ik van de zaak geen verstand had, maar dat erabsoluut niets bestond, waartoe ik mij liet dwingen. Misschienwas dat de reden, dat men mij er niet onmiddellijk uitgooide.

Mogelijk hoopte men wel, dat ik na een paar dagen bekeerd ofmurw geworden zou zijn. In ieder geval heeft men zich daarinvolkomen vergist. Na veertien dagen kon ik al niet meer lidworden, ook indien ik nog gewild had. In deze veertien dagenleerde ik mijn omgeving nader kennen, en het resultaat daarvanwas, dat geen macht ter wereld mij meer had kunnen bewegen,toe te treden tot een organisatie, welker ware mentaliteit mijintussen in de persoon van haar aanhangers, in alleafzichtelijkheid duidelijk geworden was. De eerste dagenergerde ik mij. 's Middags ging een gedeelte naar de nabijgelegen herbergen, terwijl een ander deel op de bouwplaatsbleef en daar zijn, meestal zeer armelijk, middagmaal gebruikte.

Dit waren de getrouwde mannen, wier vrouwen in armzaligvaatwerk de middagsoep kwamen brengen. Tegen het einde vande week werd dit laatste aantal steeds groter; pas later begreepik, waarom. Ik dronk mijn fles melk en at mijn stuk broodergens aan de kant en bestudeerde voorzichtig mijn nieuweomgeving of dacht na over mijn eigen ellendig lot. Nietteminhoorde ik meer dan genoeg; ook scheen het mij dikwijls toe,

Page 54: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

45

alsof men opzettelijk dichter bij mij kwam zitten; misschien ommij er zo toe te brengen, partij te kiezen. In ieder geval was dat,wat ik zoal hoorde, wel geschikt, om mij tot het uiterste teprikkelen. Men gaf op letterlijk alles af; de natie, die eenuitvinding van de „kapitalistische” — hoe dikwijls moest ikalleen dit woord niet horen — klasse was; het vaderland, dateen instrument van de bourgeoisie om „de arbeidersklassen uitte buiten” genoemd werd; de school, als instituut tot het kwekenvan slaven, maar ook van slavenhouders, de Godsdienst alsdomhoudertje voor het volk, dat uitgebuit moest worden, demoraal als teken van domme, schaapachtige gedweeheid, enz.

Er was werkelijk niets, dat niet op een zeer minderwaardigemanier werd gehekeld en bezwadderd. Eerst trachtte ik tezwijgen. Tenslotte was echter ook dat niet meer mogelijk. Ikbegon partij te kiezen, begon tegen te spreken. Toen moest ikinderdaad erkennen, dat dit volkomen kansloos was, zolang ikniet een bepaalde kennis had over de omstreden punten.Daarom begon ik om de bronnen te onderzoeken, waaruit zijhun vermeende wijsheid putten. Boek na boek, brochure nabrochure kwam nu aan de beurt. Op de aanbouw ging het nudikwijls warm toe. Ik streed, van dag tot dag, ook over huneigen stellingen beter ingelicht dan mijn tegenstanders zelf, totop zekeren dag dat middel te baat genomen werd, dat inderdaadhet gemakkelijkst in staat is, om het verstand te verslaan: deterreur, het geweld.

Enige woordvoerders van de tegenpartij stelden mij voor dekeuze, om of de aanbouw dadelijk te verlaten, of van de steigerte worden geworpen. Daar ik alleen was en tegenstand nietsgebaat zou hebben, gaf ik er de voorkeur aan, om, weer eenervaring rijker, het eerste te kiezen. Ik ging, van walgingvervuld, maar was tegelijkertijd zo geschokt, dat het mij geheelonmogelijk zou zijn geweest, om me nu nog langer afzijdig te

Page 55: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

46

houden van dit vraagstuk. Nee, toen de eerste diepeverontwaardiging voorbij was, kreeg de koppigheid weer deoverhand. Ik was vast besloten, toch weer werk te zoeken bijeen nieuwbouw. In dit besluit werd ik nog gesterkt door denood, die, toen enige weken later mijn geringe spaargeldenopgebruikt waren, weer mijn bitter deel werd. Nu moest ik, ofik wilde of niet. En het spel begon dan ook van voren af aan, eneindigde op soortgelijke wijze als de eerste maal.

Destijds vocht ik in mijzelf een moeilijke strijd uit over devraag, of deze mensen nog waardig waren, om tot een grootvolk te behoren?! Een pijnigende vraag, want wordt zij met jabeantwoord, dan is de strijd voor het behoud van devolkseigenheden werkelijk niet meer de moeite en offers waard,die de besten voor zulk een uitschot moeten brengen; luidt hetantwoord echter nee, dan heeft ons volk dus al gebrek aanmensen. Ongerust en beklemd zag ik in zulke dagen vanpeinzen en tobben, hoe het aantal van diegenen, die niet meertot hun volk gerekend konden worden, aangroeide tot eendreigende legerschaar. Het waren nu wel geheel anderegevoelens, die zich van mij meester maakten, toen ik op zekeredag ter gelegenheid van een demonstratie weer de eindelozerijen Weense arbeiders zag voorbij trekken.

Bijna twee uur lang stond ik daar en aanschouwde metingehouden adem die ontzaglijke reuzenslang van mensen, dielangzaam voorbij kroop. In gedrukte stemming verliet iktenslotte mijn plaats en wandelde naar huis. Onderweg zag ik ineen sigarenwinkel de „Arbeiterzeitung” het centrale orgaan vande oude Oostenrijkse sociaal democratie hangen. Weliswaar laghet blad ook in het goedkope volkskoffiehuis, waar ik dikwijlskwam, om er kranten te lezen, maar tot dusver had ik mijnwalging nog niet zozeer weten te onderdrukken, dat ik datmiserabele blad, waarvan zowel toon als inhoud als geestelijk

Page 56: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

47

vitriool op mij werkten, langer dan twee minuten had kunneninkijken. De deprimerende indruk, die de demonstratie bij mijhad wakker geroepen, drong mij nu, om het blad eens te kopenen het dan grondig te lezen. 's Avonds deed ik dat dan ook,waarbij ik menig maal mijn opkomende woede over dezegeconcentreerde oplossing van leugen moest onderdrukken.

Ik zag nu al spoedig, dat niet zozeer het doorwerken van detheoretische geschriften der sociaal-democratie, als wel dedagelijkse lectuur van haar pers het best geschikt was, om mijspoedig de ware inhoud en het ware karakter van dezegedachtewereld bloot te leggen. Want wat voor verschil bestaater niet tussen de theoretische literatuur enerzijds, met haarschitterende frasen over vrijheid, schoonheid en waardigheid,haar misleidend woordenspel, dat zich de air geeft, alsof het ereindelijk, na veel moeite, in is geslaagd, de hoogste wijsheid uitte drukken, haar stuitend humanistische moraal – en dat allesdan nog met de koele zekerheid van een profeet neergeschreven— en anderzijds de grenzeloos grove en platte dagbladpers vandeze heilsleer van de nieuwe mensheid, die geen gemeenheid telaag acht, die met iedere laster werkt, en een waarlijkongelooflijke virtuositeit in het liegen heeft bereikt.

Het eerste is bestemd voor de onnozele halzen uit demiddenstand en natuurlijk ook uit de „intellectuele kringen”, hetandere voor de massa. En van het ogenblik af, dat ik mijverdiepte in de literatuur en de pers van deze leer enorganisatie, vond ik de weg naar mijn volk terug. Wat mij eersteen onoverbrugbare kloof toescheen, zou nu aanleiding wordentot een nog grotere liefde dan ooit te voren. Alleen een dwaaskan wanneer hij van dit ongehoorde vergiftigingswerk af weet,nog bovendien het slachtoffer veroordelen. Hoe meer ik mij inde volgende jaren onafhankelijk maakte, des te meer groeidemijn verwijdering van deze gedachtewereld, mijn inzicht in de

Page 57: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

48

diepere oorzaken der sociaal-democratische successen. Thansbegreep ik de betekenis van de brutale eis, om enkel rodekranten te lezen, enkel rode vergaderingen te bezoeken, enkelrode boeken te lezen, enz. En duidelijk zag ik de onvermijdelijkegevolgen voor mij, waartoe deze leer der onverdraagzaamheidmoest leiden. De ziel der grote massa is niet ontvankelijk vooriets, wat halfslachtig en zwak is.

Evenals de vrouw, wier gevoelens ook veel minder bepaaldworden door abstracte verstandelijke redenen, maar veel meerdoor een ondefinieerbaar instinctief verlangen naar aanvullendekracht, en die zich daarom liever buigt voor de sterke, dan datzij de zwakke beheerst, verkiest ook de massa de heerser bovende smekeling en voelt zich innerlijk meer bevredigd door eenleer, die geen andere naast zich duldt, dan door een, die haar inliberale zin de vrijheid laat, zij weet met die vrijheid dan ookmaar weinig te beginnen en voelt zichzelf min of meer verlaten.

Het komt niet in haar op, hoe onbeschaamd de terreur is, diezodoende op haar wordt uitgeoefend, zij voelt niet, hoeschandelijk haar menselijke vrijheid hier wordt beknot,eenvoudig, omdat zij in de verste verte niet vermoedt, hoe valsen onjuist deze leer in wezen is. Zodoende ziet zij — de massa— enkel de meedogenloze kracht, en het brute geweld, dat in alde doelbewuste uitingen van deze leer aan de dag treedt, – endit is iets, waarvoor zij tenslotte altijd buigt. Indien tegenoverde sociaal-democratie een leer gesteld wordt van groterwaarachtigheid, maar even grote onverzoenlijkheid, dan zal delaatste overwinnen, zij het dan ook na zeer zware strijd.

Voordat er twee jaar verlopen waren, kende ik zowel de leer alsook de techniek van de sociaal-democratie terdege. Ik begreepde schandelijke geestelijke terreur, die deze beweging vooral opde bourgeoisie uitoefent, die tegen zulke aanvallen noch moreel,

Page 58: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

49

noch door kracht van overtuiging opgewassen is, een terreur diehoofdzakelijk hierin bestaat, dat op een gegeven teken altijd eenformeel trommelvuur van leugen en laster los barst tegen detegenstander die als het gevaarlijkst wordt beschouwd, wat danzolang wordt voortgezet, tot de zenuwen van de aangevallenenhet begeven, en zij, alleen om maar weer rust te hebben, degrote vijand van de heren marxisten in de steek laten.

Het spel begint opnieuw en wordt zo dikwijls herhaald, tot devrees voor de boze boeman tot een hypnotische verlammingleidt. Daar de sociaal-democratie de waarde van de kracht uiteigen ondervinding het best kent, loopt zij ook bij voorkeurstorm tegen diegenen, die zij er van verdenkt in het bezit te zijnvan een gering kwantum van deze, toch al zo zeldzame,bouwstof. Voorts prijst zij iedere zwakkeling aan de anderezijde, nu eens voorzichtig, dan weer luider, naar gelang van zijnvermeende of gebleken geestelijke capaciteiten. Zij heeft minderangst voor een zwak en willoos genie dan voor een energiekefiguur met bescheiden geestelijke gaven.

Maar de meest uitbundige loftuitingen heeft ze voor diegenen,die zowel energie als geest missen. Zij weet de schijn tewekken, alsof alleen op die manier de rust kan wordengehandhaafd, terwijl zij ondertussen wijs en voorzichtig, maarniettemin onvermoeibaar de ene positie na de andere verovert,nu eens door chantage, dan weer door doodgewone diefstal opogenblikken, dat de algemene aandacht op andere dingengevestigd is, en of niet gestoord wil worden oftewel de kwestiete nietig acht, om er ophef over te maken, waardoor immers delastige tegenstander ook weer onmiddellijk op zijn achterstebenen zou staan. Deze tactiek is in haar soort een meesterwerkdat met alle menselijke zwakheden nauwkeurig rekening houdt,en bijna wiskundig zeker tot succes moet leiden, indientenminste de tegenpartij niet leert, om gifgas met gifgas te

Page 59: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

50

bestrijden. Hierbij moet men de zwakkere karakters er vandoordringen, dat het hier een kwestie is van zijn of niet zijn. Alspoedig werd mij ook de betekenis der lichamelijke terreurtegen de enkeling, of tegen de massa duidelijk.

Ook hierbij wordt natuurlijk de psychologische uitwerking zonauwkeurig mogelijk berekend. De terreur in de werkplaatsen,in de fabriek, in vergaderlokalen, en bij massademonstraties zalaltijd met succes bekroond worden, wanneer ze niet een evengrote terreur tegenover zich vindt.

Ongetwijfeld zal de partij in dat geval een ontzettend gehuilaanheffen, en moord en brand gaan schreeuwen, ze zal hoewelze vanouds de staatsmacht veracht, deze jammerend te hulproepen, en zal in de meeste gevallen door de algemeneverwarring werkelijk haar doel bereiken, zij zal namelijk eenezelachtige ambtenaar vinden, die – in de dwaze hoop, zichvoor later de genegenheid van de gevreesde tegenstander teverzekeren – de vijand van deze wereldpest helpt neerslaan.

Welke indruk zo’n afloop maakt op de mening van de grotemassa, zowel op de aanhangers, als op de tegenstanders, kanalleen hij beoordelen, die de ziel van het volk niet uit boeken,maar uit het leven kent. Want, terwijl in de rijen van haaraanhangers de behaalde zege nu beschouwd wordt als deoverwinning van de eigen rechtvaardige zaak, wanhoopt deverslagen tegenstander in de meeste gevallen aan het nut vanieder verder verzet. Hoe meer ik de methoden van deze terreur –en vooral die van de lichamelijke – leerde kennen, des te kleinerwerd voor mij de schuld van de honderdduizenden, die voordeze dwang hadden gebukt. Maar voor één ding zal ik dieharden en moeilijken tijd steeds dankbaar blijven; dat hij hetwas, en hij alleen, die mij mijn volk heeft terug gegeven, en datik leerde, de slachtoffers van de verleiders te onderscheiden. En

Page 60: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

51

anders dan slachtoffers kan men datgene, wat er na dezegeestelijke mishandeling nog van de mensen is overgebleven,niet noemen. Want deze poging, om in enkele flitsen het wezenvan deze „onderste” lagen van de bevolking naar het leven teschetsen, zou niet volledig zijn, wanneer ik niet erkende, dat ikin deze diepten toch ook weer lichtpunten vond zoalsbijvoorbeeld een, dikwijls zeer grote, offervaardigheid, allertrouwste kameraadschap, buitengewone tevredenheid enbescheidenheid, vooral onder de oudere arbeiders.

En hoewel deze deugden ook bij de jongere generatie meer enmeer teloor gingen, alleen al door de invloed, die van hetgrotestadsleven uitging, toch waren er ook zelfs hier nog velen,wier kerngezonde bloed de laagheden van het leven overwon.Dat deze brave, dikwijls hoogstaande mensen, in de politiektoch meestal de partij van de doodsvijanden van het volk kozen,en deze zo versterkten, kwam doordat zij de perfiditeit van dienieuwe leer niet begrepen en ook niet konden begrijpen; ookwerd dit veroorzaakt door het feit, dat niemand anders het nodigachtte, zich om hen te bekommeren, en tenslotte, doordat dedwang van de sociale omstandigheden tóch sterker was, daniedere, mogelijk aanwezige, wil om zichzelf te blijven.

De nood, die de een of andere dag toch hun deel zou worden,dreef hen toch nog het kamp der sociaal-democratie binnen.Daar de bourgeoisie zich ontelbare malen op de meestonhandige, maar ook meest immorele manier verzette tegenletterlijk iedere eis – zelfs tegen een, die een uitvloeisel van demeest elementaire menselijkheid was – en dat dan dikwijls nogzonder enig nut uit een dergelijke houding te verkrijgen of zelfsgeheel zonder zulk een nut of voordeel te kunnen verwachten,werd ook de fatsoenlijke arbeider uit de vakorganisatie totpolitieke activiteit gedreven.

Page 61: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

52

Ongetwijfeld stonden aanvankelijk miljoenen arbeiders in hunhart vijandig tegenover de sociaal democratische partij, maardeze afkeer werd tenslotte overwonnen door de dikwijlskrankzinnige wijze, waarop de burgerlijke partijen zich tegeniedere eis van sociale aard teweer stelden. Dit stomme botteafwijzen van iedere poging om de sociale toestanden teverbeteren, om bij sommige machines beschermendemaatregelen te treffen, om de kinderarbeid te beperken, om devrouw, tenminste in de maanden, dat ze een kind onder het hartdraagt, te beschermen, – dit alles werkte er toe mee, om demassa in de armen van de sociaal-democratie te drijven, die aldeze bewijzen van die ellendige mentaliteit dankbaar gebruikte,om er politieke munt uit te slaan.

Nooit kan de politieke bourgeoisie weer goedmaken, wat ze hiermisdeed. Want door zich te verzetten tegen iedere poging, omsociale misstanden op te heffen, zaaide ze haat enrechtvaardigde schijnbaar de beweringen van de doodsvijandenvan het gehele volk, dat alleen de sociaal democratische partijvoor de belangen van het werkende volk opkwam.

De bourgeoisie schiep zodoende in de eerste plaats de morelerechtvaardiging voor het bestaan van vakverenigingen, deorganisatie, die steeds de grootste werfkracht der politiekepartij is gebleken. In mijn leerjaren te Wenen werd ikgedwongen, of ik wilde of niet, om ook mijn houding te bepalenten opzichte van de vakverenigingen Daar ik ze voor eenonafscheidelijk bestanddeel van de sociaal democratische partijzelf aanzag, was mijn oordeel snel gereed – en onjuist. Ik weesze, vanzelfsprekend, rondweg af. Ook in dit, zo buitengewoonbelangrijke vraagstuk gaf het lot mij onderricht. En deuitwerking hiervan was, dat ik mijn oorspronkelijk oordeelherzag. Toen ik twintig jaar oud was, had ik geleerd,onderscheid te maken tussen de vakvereniging als middel tot

Page 62: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

53

verdediging van sociale rechten voor de arbeidnemers in hetalgemeen, en tot verovering van een levenspeil in het bijzonder— en de vakvereniging als instrument van de partij van depolitieke klassenstrijd. Het feit, dat de sociaal democratie deenorme betekenis van de vakbeweging inzag, gaf haar datinstrument en daarmee het succes in handen.

Dat de bourgeoisie dit niet begreep, kostte haar politiekepositie. Zij meende met een hooghartig afwijzend gebaar eenlogische ontwikkeling te kunnen weerhouden en dwong dezedaardoor nu in onlogische banen. Want dat de vakbeweging alszodanig vijandig tegenover het vaderland zou moeten staan, isonzin en bovendien niet waar. Eerder is het tegendeel juist.Want de vakvereniging heeft ten doel om debestaansmogelijkheden te verbeteren van een stand, die één derhoofdpijlers van de natie is; en daardoor is niet alleen iederebeschuldiging van vijandschap harerzijds, tegen vaderland ofstaat, ten ene male misplaatst, maar kan men alleen zeggen, datze „nationaal” is in de beste betekenis van het woord.

Zij immers helpt mee de sociale toestanden te scheppen, zonderwelke een nationale opvoeding eenvoudig niet denkbaar is. Zijspant zich in, om de sociale kankergezwellen, die ons volk naarlichaam en geest uitmergelen, te verwijderen; hierdoor draagtzij bij tot de algemene gezondheid van het volk, en maakt zichzodoende hoogst verdienstelijk. De vraag of zij noodzakelijk is,mag dus waarlijk overbodig worden genoemd.

Zolang er onder de werkgevers nog mensen zijn met een tekortaan sociaal besef, die zelfs het gevoel voor recht en redelijkheidontbreekt, is het niet alleen het recht, maar ook de plicht vanhun werknemers, die toch een deel van ons volk vormen, om dealgemene belangen te beschermen tegen de hebzucht en hetwanbegrip van een enkeling; want het handhaven van trouw en

Page 63: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

54

geloof in een volk is evenzeer in het belang der natie, als hetbehoud van zijn lichamelijke gezondheid. Beide worden dooreen minderwaardig slag werkgevers, die iedersaamhorigheidsgevoel met de volksgemeenschap missen, ernstigbedreigd. Want de toekomst zal de gevolgen van hun hebzuchtof meedogenloosheid pijnlijk voelen. Zodoende werkt iedereen,die een dergelijke ontwikkeling tegengaat door haar oorzaken tevernietigen, in het belang der natie, en geenszins anti nationaal.

Laat men nu niet komen met het argument, dat het toch iedereenvrijstaat, om de consequenties te trekken uit een werkelijk ofvermeend onrecht, dus om heen te gaan. Nee! Dat is maar eenschijnargument en moet gebrandmerkt worden als een poging,om de aandacht van de werkelijke kwestie af te leiden. Deopruiming van sociale misstanden is of in het belang der natieof niet. Zo ja, dan moet de strijd ertegen aangebonden wordenmet de wapens, die kans op succes geven.

De arbeider alléén echter is nimmer in staat, om iets te beginnentegen de macht van de grote werkgever, aangezien het hieronmogelijk de vraag kan zijn wie gelijk of wie het meest gelijkheeft – in dat geval, wanneer men dus erkende, dat het eenkwestie van recht was, zou er immers in het geheel geenaanleiding zijn voor onenigheid – maar het hier eenvoudigalleen om brute macht gaat. Anders zou het aanwezigerechtsgevoel alleen al de strijd op eerlijke wijze beslechten, ofjuister, het zou die strijd voorkomen. Nee, wanneer ergens eenonsociale of onwaardige behandeling van mensen tot verzetleidt, dan kan deze strijd, zolang niet wettelijke rechtelijkeinstanties geschapen worden, om een einde te maken aan dezemisstanden, slechts beslist worden door het recht van desterkste. Hierdoor komt men echter noodzakelijkerwijze tot deconclusie dat de arbeiders, wanneer ze althans niet al van tevoren iedere kans op overwinning willen laten varen, in staat

Page 64: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

55

moeten zijn, in de ondeelbaar geheel tegen de patroon op tetreden, in wiens persoon immers ook de gehele macht isgeconcentreerd.

Zo kan de vakorganisatie het sociale vraagstuk in de praktijkhelpen oplossen, en kunnen hierdoor de aloude twistpunten, dietelkens weer tot ontevredenheid plachten te leiden, wordenvernietigd. Dat dit heden ten dage nog niet het geval is, moetvoor een zeer groot deel worden geweten aan diegenen, die dekunst verstonden, letterlijk iedere sociale wet te dwarsbomen, ofdoor middel van hun politieke invloed te voorkomen. En terwijlnu de politieke bourgeoisie de betekenis van de vakorganisatieniet inzag, of beter, niet wilde inzien en die vakorganisatieoveral en altijd tegenwerkte, trok de sociaal-democratie zich hetlot van de omstreden beweging aan. Zij gaf daarmee blijk vaneen scherpe blik, en schiep zichzelf door deze hulpverlening eenstevige basis, die al enige malen op kritieke momenten delaatste redder uit de nood bleek te zijn.

De sociaal-democratie heeft er nimmer aan gedacht, om toe testaan, dat de zo veroverde vakbeweging ook inderdaad haarwerkelijke taak vervulde. Nee. In enkele tientallen jaren wasonder haar vaardige hand uit het middel der verdediging van desociale rechten van de mens, een instrument gegroeid totvernietiging van de nationale huishouding. Hierdoor raakteechter het eigenlijke doel op de achtergrond en streefde dezemisbruikte vakbeweging voortaan geheel andere doeleinden na.

Want ook in politiek opzicht biedt het gebruik van economischedwangmiddelen gelegenheid, om altijd chantage te plegen,wanneer aan de ene kant maar voldoende gewetenloosheid, enaan de andere kant maar voldoende dom schaapachtig geduldis. En aan deze beide voorwaarden was hier voldaan.

Page 65: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

56

In het begin van de twintigste eeuw had de vakbeweging al langopgehouden, haar vroegere taak te vervullen. Van jaar tot jaarwas zij meer een werktuig van de sociaal democratische politiekgeworden, en werd tenslotte voor niets anders meer gebruikt,dan als stormram bij de klasse strijd. Zij moest het gehele, metzoveel moeite tot stand gekomen bouwwerk der nationaleeconomie door voortdurende schokken tenslotte tot instortingbrengen, waardoor dan het staatsgebouw, dat dus van zijneconomische grondvesten beroofd was, gemakkelijker eeneender lot zou kunnen ondergaan.

De behartiging van de werkelijke behoeften van de arbeidersraakte hierdoor steeds meer op de achtergrond. Ja, uiteindelijkbleek de hoogste politieke wijsheid zelfs te vereisen, dat erhelemaal niets meer werd gedaan, om de sociale en zelfs deculturele noden der brede massa te lenigen, daar men danimmers gevaar liep, dat de verlangens van deze mensenbevredigd zouden worden, waardoor men ze niet langer alswilloze stoottroep zou kunnen gebruiken. Een dergelijkeontwikkeling, die de heren leiders van de klassenstrijd maar alte waarschijnlijk voorkwam, joeg hun zo’n angst aan, dat zijtenslotte iedere werkelijk effectieve sociale verbetering kortwegafwezen, en zich zelfs uit alle macht daartegen verzetten.

Mochten er zijn, die een dergelijke houding onverstandigachtten, dan was men om een motivering nooit verlegen. Wantdoordat men de eisen steeds hoger opvoerde, scheen de kans opeen vervulling daarvan klein en onbeduidend. En hierdoor konmen de massa wijsmaken, dat het weer ging om een duivelsepoging door de inwilliging van zulk een bespottelijkonbelangrijk onderdeel van de heiligste rechten der arbeiders,hun stootkracht voor een koopje te verzwakken – ja, zomogelijk lam te leggen. Gezien het geringe denkvermogen vande grote massa hoeft men zich over het succes van zulke

Page 66: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

57

methode niet te verwonderen. In het burgerlijke kamp was menverontwaardigd over de zo kennelijke onwaarachtigheid van desociaal-democratische tactiek, maar men wist daaruit ook nietde geringste nuttige les te putten voor de richtlijnen van heteigen beleid. Juist de vrees van de sociaal-democratie vooriedere werkelijke opheffing van de arbeidersstand uit de dieptevan zijn tegenwoordige culturele en sociale ellende had eenreden moeten zijn, dat men zich aan de overzijde tot het uitersteinspande, juist óm deze verbetering te bereiken en om deaanhangers van de klassenstrijd hierdoor langzamerhand ditwapen der ontevredenheid uit de handen te wringen.

Dit gebeurde echter niet. In plaats van, door middel van eeneigen aanval, de stelling van de vijand te nemen, liet men zichliever dringen en dwingen, en greep tenslotte naar volkomenontoereikende middelen, die zonder uitwerking bleven, omdat zete laat kwamen, en ook gemakkelijk af te weren waren, omdatze te weinig betekenden. Zodoende bleef in werkelijkheid allesbij het oude, alleen was de ontevredenheid groter dan te voren.

Als een dreigende onweerswolk hing destijds al de „vrijevakvereniging” boven de politieke horizon en boven het bestaanvan de enkeling. Zij was een van de vreselijkste terreurwerk-tuigen tegen de veiligheid en de onafhankelijkheid van denationale economie, tegen de stevigheid van de staat en depersoonlijke vrijheid. Zij was het, meer dan iets of iemandanders, die het begrip democratie tot een weerzinwekkendbelachelijke frase maakte, die de vrijheid schond en de meestgrove bespotting van iedere idee van broederschap was, door dehaar maar al te zeer nagestreefde leus: „Und willst du nichtGenosse sein, so schlagen wir dir die Schädel ein.” (En wil jeonze kameraad niet zijn, dan slaan wij je de hersens in.)

Page 67: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

58

Zo leerde ik destijds deze vrienden van de mensheid kennen. Inde loop der jaren heeft mijn mening over haar zich wel verbreeden verdiept maar te veranderen behoefde ik ze niet. Hoe meerinzicht ik kreeg in het uiterlijke wezen van de sociaal-democratie, des te groter werd mijn verlangen, om de eigenlijkekern van deze leer te begrijpen. De officiële partijliteratuur konhierbij natuurlijk maar van weinig nut zijn. Zij is, waar heteconomische kwesties betreft, onjuist in stelling en bewijs; waarpolitieke doelstellingen behandeld worden, is ze leugenachtig.

Daarbij kwam, dat vooral de nieuwe, rechtsverdraaide wijzevan uitdrukking en de manier, waarop de dingen werdenvoorgesteld, mij zeer tegen de borst stuitten. Met eengeweldigen stroom van vage of onbegrijpelijke woorden flanstmen zinnen samen, die even zinloos zijn, als ze geniaal willenschijnen. Alleen het meest decadente gedeelte van onze grotestads bohème kan zich behaaglijk voelen in dit doolhof van hetverstand, en alleen dit allegaartje ziet kans om uit de mest vandit literair dadaïsme nog „innerlijk beleven” op te vissen; eenmogelijkheid, die natuurlijk nog vergroot wordt door despreekwoordelijke bescheidenheid van een deel van ons volk,dat in de woorden des te diepere wijsheid vermoedt, naarmatehet er zelf minder van begrijpt. Maar ik kreeg, door zo deonwaarachtigheid en innerlijke tegenstrijdigheid van de theorieen het werkelijke beeld, dat zij ons bood, te vergelijken,langzamerhand een helder inzicht in de werkelijke bedoelingenvan deze leer.

In zulke uren bekropen mij sombere voorgevoelens en vreesdeik het ergste. Ik zag dan een leer voor mij, die uit egoïsme enhaat was opgebouwd, die wiskundig zeker de overwinning konbehalen, maar die daardoor tot de verdelging van de mensheidzou leiden. Want ik had ondertussen het verband leren zien

Page 68: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

59

tussen deze leer van de vernietiging en het karakter van eenvolk, dat mij tot die tijd bijna volkomen onbekend was geweest.

Want alleen hij, die het Jodendom door en door kent, is in staat,om de diepste, dus de werkelijke bedoelingen van de sociaal-democratie te doorgronden. Hij die dit volk kent, doorziet al devalse voorstellingen, die deze partij omtrent haar doel enstreven wekt, en ziet uit de mist van sociale frasen, het waregezicht van het marxisme opdoemen: een grijnzende satanskop.

Het is moeilijk, zo niet onmogelijk voor mij, om vast te stellen,wanneer het woord „Jood” mij voor de eerste keer tot nadenkenbracht. Ik herinner mij niet, dat ik in het ouderlijk huis, zolangvader leefde, het woord ooit heb gehoord. Ik geloof, dat de oudeheer al in een mogelijke bijzondere nadruk, die men op dezenaam had gelegd, een symptoom van een laag beschavingspeilzou hebben gezien. Hij was in de loop van zijn leven tot min ofmeer wereldburgerlijke opvattingen gekomen, die niet alleenniet in botsing kwamen met zijn sterk nationale overtuiging,maar ook nog enigszins op mij overgingen. Ook op school waser geen bijzondere aanleiding voor mij om deze traditioneleopvatting te herzien.

Op de HBS leerde ik wel een Joodse jongen kennen, die doorons allen met enige terughoudendheid werd behandeld, maar ditwas alleen, omdat wij, ook al gewaarschuwd door enigeervaringen die wij met hem hadden opgedaan, zijn geslotenheidniet erg vertrouwden; de een of andere bijgedachte kwamdaarbij al evenmin in mij als in de anderen op. Pas op dertien-of veertienjarige leeftijd kwam ik het woord Jood af en toetegen, onder meer in politieke gesprekken. Ik voelde enigeantipathie tegen dat woord, en kon nooit dat onaangenamegevoel onderdrukken, dat mij steeds bekroop, wanneergodsdienstige ruzietjes in mijn tegenwoordigheid werden

Page 69: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

60

uitgevochten. Want een andere zijde zag ik destijds nog niet aandeze kwestie. Linz telde slechts zeer weinig Joden. In de loopvan de eeuwen had hun uiterlijk zich vereuropeest en wasmenselijk geworden; ja, ik zag ze zelfs voor Duitsers aan. Hetdwaze van deze opvatting drong nog niet tot mij door, omdat ikimmers meende, in de afwijkende godsdienst het verschil temoeten zien. Dat zij, naar ik toen meende, om die redenvervolgd zouden zijn, deed dikwijls mijn afkeer vanonsympathieke uitlatingen over hen bijna tot afschuw groeien.

De mogelijkheid van een doelbewuste strijd tegen het Jodendomkwam destijds nog geen ogenblik bij mij op. En toen ging iknaar Wenen. Geboeid door de veelheid van indrukken op hetgebied van architectuur en terneergeslagen als ik was door dezwaarte van mijn eigen lot, had ik de eerste tijd geen oog voorde wijze, waarop de bevolking van deze reuzenstad wassamengesteld. Hoewel Wenen al in deze jaren op een totaalaantal inwoners van twee miljoen, omstreeks twee maalhonderdduizend Joden telde, viel mij dit niet op. Mijn oog engeest waren nog niet bij machte, de invloed van nieuwewaarden en gedachten, die in de eerste weken hier op mijinstormden, zo maar te verwerken. Pas toen de rustlangzamerhand terugkeerde en er enige tekening in de chaosbegon te komen, keek ik mijn nieuwe wereld eens beter rond enstuitte ik nu ook op het Jodenvraagstuk.

Ik wil niet beweren, dat de manier, waarop ik met deze kwestiein aanraking kwam, mij nu bepaald aangenaam aandeed. Nogsteeds zag ik in het Jodendom enkel een godsdienstige sekte, enstond daarom ook hier scherp afwijzend tegenover de gedachteaan de bestrijding van deze bepaalde religie.Juist op dit gebied scheen mij een algemene verdraagzaamheidde aangewezen houding. zo vond ik ook de toon, waarop dezediscussie werd gevoerd, en vooral die, welke de Weense

Page 70: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

61

antisemitische pers aansloeg, de oude traditionele beschavingvan een groot volk onwaardig. De herinnering aan zekeregebeurtenissen in de middeleeuwen, die ik niet gaarne herhaaldzou zien, belette mij hierbij, een zuiver oordeel te vormen.

Aangezien de bedoelde kranten voor onbelangrijk door gingen,(hoe dat eigenlijk kwam, wist ik destijds zelf niet precies) zag ikze meer als de producten van boosaardige afgunst dan alsorganen, die een bepaald – juist of onjuist — beginselaanhingen. Deze opvatting werd nog versterkt door de, mijnsinziens, veel waardiger wijze waarop de werkelijke grote persop al deze aanvallen antwoordde; wanneer zij ze niet volkomenonvermeld liet en doodzweeg, wat mij nog het meest juistestandpunt toescheen. Ik las ijverig de zogenaamde grote pers,,Neue Presse", „Wiener Tageblatt", en stond verbaasd over hetvele, wat zij de lezers boden en over de objectiviteit, waarmeezij dit deden. Ik waardeerde de voorname toon; en het enige watmij dikwijls niet helemaal bevredigde, of zelfs wel eensonaangenaam aandeed, was de al te pompeuze stijl. Maar ditkon tenslotte ook aan de verheven sfeer van de wereldstadliggen. Ik zag Wenen destijds inderdaad voor een wereldstadaan, en ik geloof, dat dit feit, wat voor mijzelf later mijnopvattingen uit deze eerste dagen verklaarde, ook als geldigeverontschuldiging voor deze blindheid mag gelden.

Wat mij echter herhaaldelijk afstootte, was de onwaardigemanier, waarop de pers met het hof flikflooide. Er kon in hetpaleis bijna niets, hoe onbelangrijk ook, gebeuren, of de persvond het nodig, daarvan of met de uiterste geestvervoering, ofwel met de diepste neerslachtigheid gewag te maken; een gesol,dat, speciaal wanneer het over de ,,meest rechtvaardigemonarch aller tijden” zelf ging, nog het meeste leek op desmachtende lokroep van de auerhaan. Dit kwam mij wat al teonwaarachtig voor, en hierdoor boette de liberale democratie in

Page 71: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

62

mijn ogen voor het eerst iets in van haar zuiverheid envolmaaktheid. Want een dergelijk minderwaardig geschooi omde gunst van het hof was in strijd met de waardigheid der natie.

Dit was de eerste schaduw op het ideale beeld, dat ik mijaanvankelijk van de „grote” Weense pers had gevormd. Evenalsaltijd te voren volgde ik ook te Wenen de gebeurtenissen inDuitsland met de grootste belangstelling, onverschillig of hetdaarbij politieke dan wel culturele kwesties betrof.

Vol bewondering vergeleek ik de opkomst van het Rijk met hetwegkwijnen van de Oostenrijkse staat. Maar terwijl debuitenlandse politiek meestal mijn onvermengde vreugdeopwekte, gaf het binnenlandse politieke leven mij dikwijls redentot ernstige bezorgdheid. Ik kon mij destijds ook niet verenigenmet de strijd, die men toentertijd tegen Wilhelm II voerde. Ikzag in hem niet alleen de Duitse keizer, maar in de eerste plaatsde man, die Duitsland een vloot had gegeven.

Het spreekverbod, dat de Rijksdag meende, de keizer te moetenopleggen, ergerde mij vooral daarom zozeer, omdat het uitgingvan een instelling, die daartoe wel allerminst het recht had,omdat deze parlementaire ganzen immers in éen enkelezittingsperiode meer onzin bijeen snaterden dan een geheledynastie van keizers in eeuwen en eeuwen, de aller zwakstenincluis, ooit zou vermogen. Ik was verontwaardigd, dat in eenstaat, waar iedere halve gek niet alleen het recht had, omvrijelijk zijn kritiek te laten horen, maar zelfs in de Rijksdag als„wetgever” op de natie kon worden losgelaten, dat daar dedrager van de keizerskroon een „terechtwijzing” kon krijgenvan de oppervlakkigste zwetsers vergadering aller tijden.Mijn verontwaardiging was echter nog veel groter, toen diezelfde Weense pers, die voor het minste paard uit de keizerlijkeHabsburgse stallen een diepe, eerbiedige buiging maakte, en in

Page 72: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

63

laaiende geestdrift raakte, wanneer het beest toevallig zijn staartbewoog, nu, schijnbaar bezorgd, maar mijns inziens, met maaral te slecht verborgen boosaardigheid, haar „bezwaren” tegende Duitse keizer liet horen.

Niet, dat men zich in de binnenlandse aangelegenheden van hetDuitse rijk wilde mengen, nee, verre van dat – maar, door zo opvriendschappelijke wijze de vinger op de zere wond te leggen,werkte men enerzijds geheel in de geest van hetbondgenootschap, terwijl men anderzijds zijn journalistiekeplicht, om de waarheid te spreken vervulde enz. En nu woeldedan die vinger naar hartelust rond in de wonde. In zulkegevallen steeg mij het bloed naar het hoofd. Dat was de reden,dat ik langzamerhand de grote pers met andere ogen begon tebezien. Ik moet ook erkennen, dat een van de anti-Semitischekranten, het „Deutsche Volksblatt” zich bij zulke gelegenhedenfatsoenlijker gedroeg.

Wat mij ook nog zeer ergerde, was de weerzinwekkende wijze,waarop de grote pers destijds al Frankrijk verafgode. Wanneermen die zoetelijke lofzangen op de „grote cultuurnatie” onderogen kreeg, moest men zich gewoonweg schamen, Duitser tezijn. Deze ellendige Fransdolheid bracht mij er meer dan eenstoe, om éen van die „grote bladen” in een hoek te smijten. Ikgreep nu trouwens, ook zonder speciale aanleiding, van tijd tottijd naar het „Volksblatt” dat weliswaar veel kleiner was, maardat mij op dit punt iets minder bedorven scheen. Met de scherpantisemitische toon was ik het weliswaar niet eens, maar tochlas ik ook af en toe motiveringen, die mij tot nadenken brachten.In elk geval leerde ik hierdoor de man en de beweging kennen,die in die tijd het lot van Wenen bepaalden: Dr. Karl Lueger ende Christelijk-sociale partij. Toen ik in Wenen kwam, stond ikvijandig tegenover beiden. De man en de beweging waren mijnsinziens „reactionair”. Maar naarmate ik meer in de gelegenheid

Page 73: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

64

kwam, de man en het werk nader te leren kennen, dwong hetnormale rechtvaardigheidsgevoel mij, om dit oordeel te herzien;en langzamerhand groeide de rechtvaardige beoordeling totonverholen bewondering. Nu beschouw ik deze man, meer nogdan vroeger, als verreweg de grootste Duitse burgemeester allertijden. Hoeveel van mijn vooroordelen werden echter nietomvergeworpen door zo’n verandering van mijn standpunt tenopzichte van de Christelijk-sociale beweging!

En toen de tijd dan ook langzamerhand mijn gevoelens tenaanzien van het anti-semitisme wijzigde, werd daarmee degrootste ommekeer van alle tot stand gebracht. Dezeverandering van overtuiging heeft mij veel innerlijke strijdgekost, en eerst na maandenlang worstelen tussen verstand engevoel begon het verstand langzamerhand de overhand tekrijgen. Twee jaar later was het gevoel het verstand gevolgd enwas van die tijd af zijn trouwste wachter en waarschuwer.

In de tijd van deze zware strijd van het nuchtere verstand, metde sfeer, waarin ik was opgevoed, had het aanschouwelijkonderwijs in de Weense straten mij onschatbare dienstenbewezen. Nu liep ik al spoedig niet meer, gelijk dat in de eerstedagen het geval was geweest, als blind door de machtige stad,maar had, behalve voor de gebouwen, ook een open oog voor demensen. Toen ik op zekere dag zo de binnenstad rond zwierf,ontmoette ik plotseling een verschijning in langen kaftan, enmet zwarte lokken. Is dit ook een Jood? was mijn eerstegedachte, zo zagen zij er in Linz waarlijk niet uit. Ikbeschouwde de man onopvallend en voorzichtig, maar toen iklanger naar dit vreemde gezicht staarde, en trek voor trekaandachtig naging, nam die eerste vraag langzamerhand eenandere gedaante aan. Is dit ook een Duitser? Zoals steeds inzulke gevallen begon ik nu te trachten, om mijn twijfel doormiddel van boeken op te heffen. Ik kocht destijds voor een luttel

Page 74: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

65

bedrag de eerste anti-Semitische brochures in mijn leven.Helaas veronderstelden al deze werkjes, dat de lezer het Joodsevraagstuk al tot op zekere hoogte begreep, of tenminste kende.Tenslotte was de toon, die zij aansloegen, meestal van zodanigeaard, dat er weer twijfel bij mij opkwam, tengevolge van de,soms vrij oppervlakkige en buitengewoon onwetenschappelijkebewijzen voor hun beweringen. Dat bracht mij in mijnontwikkeling soms weken, eenmaal zelfs maanden achteruit. Dekwestie scheen mij zo buitengewoon belangrijk, de aantijging zomateloos toe, dat ik, uit vrees, onrechtvaardig te oordelen, weerangstig en onzeker werd.

Zeker, dat het hier niet ging om Duitsers van een bijzonderegeloofsbelijdenis, maar om een afzonderlijk volk, dat was ookvoor mij boven iedere twijfel verheven; want nu ik begonnenwas, mij met deze vraag te bemoeien en mijn aandacht eenmaalop de Jood gevestigd was, nu verscheen Wenen mij in eengeheel ander licht dan vroeger. Waar ik nu liep, zag ik ookJoden, en hoe meer ik er zag, des te scherper zag ik het verschiltussen hen en de andere mensen. Vooral in de binnenstad en inde buurten ten Noorden van het Donaukanaal wemelde het vanmensen, die zelfs uiterlijk niets meer met ons Duitsers gemeenhadden. Maar wanneer dit mij nog niet geheel overtuigd mochthebben, dan werd deze twijfel voorgoed uitgewist door dehouding van vele Joden zelf. Er bestond immers een zeer sterke,ook te Wenen vele aanhangers tellende beweging onder hen, diehet feit, dat het Jodendom een apart volk, en zijn bijzonderkarakter een volkskarakter was, nogmaals zo nadrukkelijkmogelijk bevestigde: het Zionisme. Het scheen weliswaar alsofslechts een deel van de Joden deze houding tot de hunnemaakten, en alsof de grote meerderheid het met een dergelijkvastleggen van haar houding niet eens was, en in haar hart zelfsscherp afwijzend daartegenover stond. Maar bij naderebeschouwing verdween deze schone schijn door de weinig

Page 75: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

66

appetijtelijke aard van de argumenten, die men tegen hetZionisme inbracht; want zo men dit al geen leugens konnoemen, dan toch wel zuiver opportunistische uitvluchtjes.Want de z.g. „liberale Joden” ontkenden immers niet, dat ookde Zionisten Joden waren, maar vonden alleen, dat hetZionisme, dat immers een openlijke erkenning van het bestaanvan een Joods volk inhield, onpraktisch en misschien zelfsgevaarlijk was.

Aan hun innerlijke saamhorigheid deed dit alles niets af. Dezeschijnbare onenigheid tussen Zionistische en liberale Jodenwekte al na korte tijd mijn weerzin door de volkomenonwaarachtigheid en leugenachtigheid ervan, iets wat zeerslecht paste bij de verheven en zuivere moraal van dit volk,waarvan men altijd zo hoog opgaf. Die morele en verderereinheid van dit volk was toch alleen een kwestie op zichzelf.Dat deze lieden niet bepaald dol waren op water, was iets, watmen aan hun uiterlijk helaas al kon constateren, dikwijls zelfsmet gesloten ogen, later overkwam het mij wel eens, dat ikonpasselijk werd van de lucht, die deze kaftandragersverspreidden. Daarbij kwam nog de onzindelijke kleding en hunweinig heldhaftig voorkomen. Dit alles tezamen kon al moeilijkaantrekkelijk werken; maar men werd pas afgestoten wanneermen, naast de lichamelijke onzindelijkheid, plotseling ook demorele smetten van het uitverkoren volk ontdekte.

Niets heeft mij in korte tijd zozeer tot nadenken gebracht als hetlangzamerhand doorbrekend inzicht in de wijze, waarop deJoden op bepaalde gebieden werkzaam waren. Bestond ereigenlijk wel ergens iets vuils, een schaamteloosheid, in welkevorm ook, vooral op cultureel gebied, waaraan niet minstenséén Jood had meegewerkt? En wanneer men nu maarvoorzichtig in zulk een gezwel sneed, vond men, als de made inrottend hout een Joodje dat dikwijls nog met verblinde ogen

Page 76: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

67

knipperde in het plotselinge licht. Toen ik de werkzaamheid vanhet Jodendom op het gebied van kunst, litteratuur, film entoneel leerde kennen, begreep ik ook, hoe groot deverantwoordelijkheid was, die het droeg voor de daar heersendetoestanden. En dat was een overtuiging, waaraan geen zalvendeverzekering „dat toch het tegendeel waar was" meer iets konafdoen. Het was al voldoende, om alleen maar een reclamezuilte bekijken, en de namen te bestuderen van degenen, die hetafschuwelijke maakwerk voor bioscoop en schouwburg, datdaar aangeprezen werd, op hun geweten hadden, om voor langetijd hard te worden. Want datgene waarmee men hier allewaarden van het volk vernielde, was een pestilentie, eengeestelijke pestilentie met noodlottiger gevolgen dan vroeger deZwarte Dood had gehad.

En in welk een hoeveelheid werd dit vergif dan nogvoortgebracht en verspreid. Het is niet meer dan natuurlijk, dathet met dalen van het geestelijk en moreel peil van zulkekunstfabrikanten, hun productiviteit evenredig stijgt, tot eendergelijk heerschap tenslotte wel een machine lijkt, die geenandere taak heeft, dan onophoudelijk een regen van vuil op demensheid te doen neerkomen. En dan moet men nog bedenken,hoe talrijk zij zijn; tenslotte laat de natuur tegen één Goethezeker tienduizend knoeiers en klungels van het bovengenoemdesoort op de wereld los en deze tienduizend doen nu dienst alsbacillendragers van het ergste soort, en besmetten alom dezielen. Het was ontzettend, maar het viel niet te ontkennen, datde natuur voor deze schandelijke arbeid vooral Joden in grotegetale scheen te hebben uitverkoren. Zou de uitverkorenheidvan dit volk op zulke gebieden moeten worden gekocht?Ik begon destijds zorgvuldig te letten op de namen van al degeestelijke vaders van deze gore producten in het openbarekunstleven. Het resultaat hiervan toonde mij meer en meer deonjuistheid van mijn oorspronkelijke houding ten aanzien van

Page 77: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

68

de Joden. En al verzette het gevoel zich daartegen duizendmaal,het verstand moest uit deze constateringen zijn conclusiestrekken. Het feit, dat negentig procent van al het vuil op literair– van het prulwerk op kunst – en van alle onzin op toneelgebiedvoor rekening komt van een volk, dat nauwelijks een honderdstedeel van de totale bevolking uitmaakt, was eenvoudig niet teloochenen, het was nu eenmaal zo.

Ik begon nu ook mijn beminde „grote pers” op deze punten tetoetsen. Hoe scherper ik hier echter leerde zien, des te minderbleef er van mijn voormalig idool over. De stijl werd steedsonverdraaglijker, de inhoud moest ik als oppervlakkig en banaalafwijzen, de objectiviteit in het weergeven van de feiten scheenmij thans meer een wijdverbreide leugen te zijn dan eerlijkewaarheid; en degenen die er in schreven waren – Joden.

Duizend dingen, die ik vroeger nauwelijks gezien had, blekenmij thans waard om op te merken, en weer andere, die mijvroeger al te denken gaven, leerde ik nu begrijpen en verstaanDe liberale gezindheid van deze pers zag ik nu in een anderlicht, haar deftige toon in het beantwoorden van aanvallenevenals het doodzwijgen ervan ontpopte zich nu voor mij alseen even slimme als gemene truck; haar ophemelend geschreventheaterkritieken waren steeds voor de Joodse schrijver, ennimmer trof een afwijzend oordeel iemand anders dan deDuitser. De onophoudelijke steken onder water tegen WilhelmII toonden door de volharding het systeem, dat hier overalheerste, evenals het aanbevelen van Franse cultuur encivilisatie. Nu drong ook tot mij door dat het dwaze in de korteverhalen in werkelijkheid onzedelijkheid was, en in de taalhoorde ik de stem van een vreemd volk; de zin van het geheelechter stond zo kennelijk vijandig tegenover het Duitse volk, dathet niet anders dan opzet kon zijn. Wie kan daar echter enigbelang bij hebben? Was dit alles slechts toeval ? Zodoende

Page 78: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

69

werd ik langzamerhand minder zeker van mijn zaak. Dezeontwikkeling werd echter nog versneld door het inzicht, dat ikkreeg in een reeks andere gebeurtenissen. Dit waren dealgemene opvattingen over zeden en moraal, die een groot deelvan het Jodendom huldigde en in praktijk bracht.

Dienaangaande gaf de straat weer aanschouwelijk onderwijs, endat soms wel van een bijzonder immoreel soort. Het aandeelvan het Jodendom in de prostitutie en meer nog in de handel injonge meisjes zelf, kan men in Wenen beter bestuderen dan inenig andere West-Europese stad, afgezien misschien vanZuid-Franse havensteden. Wanneer men ‘s avonds wat door destraten en stegen van de wijk Leopoldstadt liep, werd men elkogenblik, of men wilde of niet, getuige van gebeurtenissen, dievoor het grootste deel van het Duitse volk verborgen geblevenwaren, tot de oorlog de soldaat aan het Oostelijk frontgelegenheid bood, of misschien beter gezegd, dwong om iets indezelfde trant mee aan te zien.

Toen ik voor het eerst had gezien, dat het de Jood was, die ditaller schandelijkste bedrijf van het uitschot der grote stadleidde, en hoe hij enerzijds ijzig koud bleef, en anderzijdszonder de minste morele scrupules alles deed, om zijn „zaken”te laten floreren toen liep er mij even een rilling over de rug.Maar dadelijk daarop werd er iets in mij wakker. En terwijl ikvroeger ieder gesprek over het Joodse vraagstuk angstvallig hadvermeden, zocht ik dit nu. Toen ik nu echter naar de Jood leerdezoeken op alle gebieden en bij alle uitingen van het culturele enartistieke leven, vond ik hem plotseling op een plaats, waar ikdit het minst had verwacht. Toen ik zag dat de Jood leider vande sociaal-democratie was, begonnen mij de schellen van deogen te vallen. Dit maakte voor mij een einde aan een langeinnerlijke strijd.

Page 79: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

70

Al in de dagelijkse omgang met mijn kameraden viel mij deverbazingwekkende vaardigheid op, waarmee zij, ten opzichtevan een en hetzelfde vraagstuk van meezing konden veranderen,soms binnen een tijdsverloop van enkele dagen, dikwijls zelfsvan slechts enkele uren. Ik kan moeilijk begrijpen hoe mensen,die, in een gesprek onder vier ogen, altijd nog verstandigeopvattingen bleken te bezitten, plotseling ieder gezond verstandverloren, zodra de massa vat op hen kreeg. Het was dikwijls omer wanhopig van te worden. Wanneer ik na urenlang praten alovertuigd was, ditmaal eindelijk het ijs gebroken en eenonzinnige opvatting weggevaagd te hebben en mij al hartelijkverheugde over mijn succes, dan moest ik tot mijn spijt devolgenden dag weer van voren af aan beginnen; het was allestevergeefs geweest.

Bepaalde volkomen krankzinnige denkbeelden schenen metmechanische regelmaat en zekerheid, als de slingers van eenklok, terug te komen. Veel van dat alles kon ik begrijpen; dat zemet hun lot ontevreden waren, het noodlot vervloekten, dat hendikwijls zo hard sloeg; dat ze de ondernemers haatten, die zevoor harteloze voltrekkers van dit noodlot aanzagen; dat ze opde autoriteiten scholden, die hun inziens geen begrip haddenvoor hun toestand, dat zij demonstreerden tegen de prijzen vande levensmiddelen en voor hun eisen de straat opgingen, ditalles kon men, rekening houdende met hun verstand, tenminstenog begrijpen. Wat echter ten enenmale onbegrijpelijk bleef,was de grenzenloze haat, die zij tegen hun eigen volkkoesterden, de wijze, waarop zij de grootheid daarvan hoonden,zijn geschiedenis besmeurden en zijn grote mannen door hetslijk haalden. Deze strijd tegen het eigen volkskarakter, heteigen nest, het eigen geboorteland was even zinloos alsonbegrijpelijk. Sterker, het was tegennatuurlijk. Men kon henwel eens voor korte tijd van deze kwaal genezen, maar nooitvoor langer dan enkele dagen, of hoogstens enkele weken.

Page 80: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

71

Kwam men nadien de man tegen, die men meende, te hebbenbekeerd, dan was hij weer de oude geworden. Dan had hettegennatuurlijke zich alweer van hem meester gemaakt.

Dat de sociaal-democratische pers hoofdzakelijk door Jodenwerd geleid, merkte ik ook langzamerhand; ik hechtte echteraan deze omstandigheid geen al te grote waarde, omdat ditimmers bij de andere couranten eveneens het geval was. Ofmisschien was er in dit verband toch één ding merkwaardig: n.l.dat er niet één enkel blad bestond, waaraan Joden meewerkten,dat werkelijk nationaal was in de volkse betekenis, die mijnopvoeding en overtuiging mij aan dat woord hadden lerenhechten. Toen ik mij mijzelf overwon, en trachtte, dit soortmarxistische persproducten te lezen, waardoor echter mijnafkeer hiervan op ongekende wijze toenam, probeerde ik ook defabrikanten van dit gecomprimeerde vergif nader te lerenkennen. Het waren, bij de uitgevers te beginnen uitsluitendJoden. Ik greep naar alle sociaal-democratische brochures, dieik maar enigszins machtig kon worden, om de namen van deschrijvers vast te stellen.

Onveranderlijk bleken het Joden te zijn. Ik onthield de namenvan alle leiders, het waren voor verreweg het grootste deeleveneens personen behorende tot het „uitverkoren volk”onverschillig of het nu degenen waren, die de partij in deRijksraad moesten vertegenwoordigen, dan wel de secretarissenvan de vakverenigingen, de voorzitters van de organisaties of deagitatoren op straat. Men zag steeds hetzelfde sombere beeld.De namen Austerlitz, David, Adler, Ellenbogen, enz. zulleneeuwig in mijn herinnering blijven. Één ding was mij duidelijkgeworden. De partij waartoe al deze mensen, die nu al sindsmaanden mijn heftigste tegenstanders waren, behoorden, werdgeheel geleid door een vreemd volk, want van het feit, dat een

Page 81: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

72

Jood geen Duitser kon zijn, was ik, tot mijn grote innerlijkevoldoening nu wel overtuigd.

Thans echter leerde ik deze bedervers van ons volk paswerkelijk kennen. Een jaar Wenen was voldoende geweest, ommij de overtuiging bij te brengen, dat geen arbeider zo verstoktkon zijn, dat hij niet, wanneer hem alles was uitgelegd, voorjuistere argumenten gezwicht zou zijn. Ik was langzamerhandeen kenner van hun eigen leer geworden en gebruikte die kennisals wapen in de strijd voor mijn innerlijke overtuiging. Bijnasteeds was nu het succes aan mijn kant. De grote massa kóngered worden, al zou dat dan de zwaarste offers aan tijd engeduld kosten. Maar het was onmogelijk, om een Jood van zijnopvatting af te brengen. Ik was destijds nog zo kinderlijk, omhun de krankzinnigheid van hun leer te willen aantonen, praattemij in mijn kleine kring de tong stuk en de keel hees en meende,dat het mij toch mest gelukken, ze te overtuigen van deverderfelijkheid van hun marxistische waanzin; maar danbereikte ik pas goed het tegendeel.

Het scheen wel, alsof hun vastberadenheid slechts versterktwerd, naarmate zij beter inzagen, hoe verderfelijk desociaal-democratische ideeën en de uitwerking daarvan,moesten zijn. Hoe langer ik zo met hen twistte des te beterleerde ik hun wijze van disputeren kennen. Eerst speculeren zijop de domheid van hun tegenstanders, om zich daarna, als ergeen uitweg meer was, eenvoudig maar dom te houden. Baattealles niet, dan begrepen zij iets niet goed of sprongen,vastgeraakt, over op een ander terrein, en kwamen nuaandragen met dingen, die vanzelf spraken; gaf men de juistheidhiervan echter toe, dan knoopten ze hieraan onmiddellijk geheelandere conclusies vast, en deden, alsof die nu ook aanvaardwaren, viel men ze dan weer aan, dan weken ze uit en wistenniets meer precies. Waar men zulk een apostel ook aangreep,

Page 82: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

73

het was kwalachtig slijm, wat men pakte; dat glipte tussen devingers door, om zich het volgend ogenblik alweer aaneen tesluiten. Werd zo iemand echter werkelijk vernietigendverslagen, zo dat hij, onder het kritisch oog van de omstanders,niet anders meer kon dan toestemmen, en meende men,zodoende tenminste een stap vooruitgekomen te zijn, dan wasde volgende dag de verbazing groot. De Jood bleek zich nu vandat, wat er gebeurd was, niet het minste te herinneren, verteldezijn oude onzin opnieuw, alsof er helemaal niets wasvoorgevallen en deed, wanneer men hem ter verantwoordingriep, hevig verbaasd, kon zich in de verste verte niets meerherinneren, behalve de al de vorige dag bewezen juistheid zijnereigen beweringen.

Ik stond er dikwijls verstomd over. Men wist niet, waarovermen zich meer moest verbazen: hun vaardigheid van tong ofhun vaardigheid in liegen. Langzaam aan leerde ik hen te haten.Dit alles had nu de goede zijde, dat naarmate ik de eigenlijkedragers of tenminste de verbreiders van de sociaal-democratiebeter leerde kennen, de liefde voor mijn volk moest groeien.Wie kan, wanneer hij de duivelse handigheid van dezeverleiders ziet, het rampzalige slachtoffer ook nog vervloeken?

Hoeveel moeite kostte het immers mijzelf niet, om de gladdedialectiek van dit ras, toch te verslaan. Maar hoe weinig baattezo een succes bij lieden, in wier mond iedere waarheidverdraaid en verwrongen wordt, die het zo juist gesprokenwoord verloochenen, om er zich de volgende minuut, wanneerdat in hun voordeel is, al weer op te beroepen. Nee, hoe beter ikde Jood leerde kennen, des te minder kon ik de arbeiders hunhouding nog kwalijk nemen.Nu kwam ik tot de overtuiging dat niet de arbeider de grootsteschuld droeg, maar dat die gezocht moest worden bij aldegenen, die het niet de moeite waard hadden geacht, om zich

Page 83: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

74

over hem te ontfermen, om ook de man uit het volk in strikterechtvaardigheid, datgene te geven, wat hem toe komt, en deverleiders en bedervers aan de kaak te stellen. Geprikkeld doorde ervaringen van het dagelijks leven, begon ik nu de bronnenvan de marxistische leer zelf na te gaan.

De wijze waarop zij te werk gingen was mij tot in de finessesduidelijk geworden, het succes vertoonde zich dagelijks voormijn opmerkzame blik, en met enige verbeelding kon ik mij ookde gevolgen wel voorstellen. De vraag was nu nog slechts, of degrondleggers van dit systeem het werkelijke eindresultaathunner schepping, voor ogen hadden gehad, of wel, dat ze zelfslachtoffers van hun dwaling waren geworden. Ik had hetgevoel, dat beide mogelijkheden openstonden. In het eerstegeval was het de plicht van elk denkend mens, om in degelederen van deze noodlottige beweging te dringen, om, indienhet nog mogelijk was, zo het ergste te verhinderen; in het anderegeval echter moesten de oorspronkelijke verwekkers van dezevolkeren ziekte ware duivels zijn geweest; want slechts in hetbrein van een monster – niet in dat van een mens – kon het planrijpen voor een organisatie, waarvan het einddoel moest leidentot een vernietiging der menselijke cultuur en dat van de wereldeen woestenij zou maken.

In dit geval stond er maar één reddende weg meer open; die vande strijd, de strijd met alle wapenen, die menselijke geest,verstand en wil kunnen scheppen en hanteren, onverschillig, aanwie het noodlot dan de overwinning schenkt. Daarom begon iknu, mij met de grondleggers van deze leer vertrouwd te maken,om zodoende de grondslagen van de beweging te bestuderen.Dat ik hier spoediger mijn doel bereikte, dan ik misschien zelfeerst durfde hopen, was uitsluitend te danken aan dat pasgerijpte inzicht in het Jodenvraagstuk, al was dit inzicht ooknog zo jong en nog weinig verdiept. Alleen dit inzicht stelde mij

Page 84: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

75

in staat, om de, werkelijkheid met de snoevende theorieën vande stichters en apostelen der sociaal-democratie te vergelijken,omdat het mij de taal van het Joodse volk had leren verstaan,van dat volk, dat spreekt, om zijn gedachten te verbergen of omdie, op zijn best: te versluieren, wat ook de reden is, dat men dewerkelijke bedoelingen niet in, maar tussen de regels moetlezen. In die tijd vond in mijn binnenste de grootsteomwenteling plaats, die ik ooit beleefd had. Ik was vanhalfovertuigd wereldburger tot fanatiek antisemiet geworden.

Nog éénmaal slechts – het was de laatste maal – kwamenangstige benauwende gedachten bij mij op. Toen ik zo deinvloed naging, die het Joodse volk gedurende vele eeuwen opde menselijke geschiedenis had gehad, kwam plotseling debange vraag bij mij op, of niet misschien toch hetondoorgrondelijk noodlot, om redenen, die ons armzaligemensen onbekend zijn, de eindoverwinning van dit kleine volkin zijn eeuwig onveranderlijk besluit had vastgesteld? Zou aandit volk, dat altijd uitsluitend voor het aardse leeft, deze aardeals beloning zijn toegekend?

Hebben wij een objectief recht tot de strijd voor ons zelfbehoud,of is ook dit slechts een subjectieve overtuiging? Terwijl ik mijin de leer van het marxisme verdiepte en zo de invloeden, dievan het Joodse volk waren uitgegaan, nuchter en zakelijkonderzocht, gaf het noodlot zelf mij antwoord. De Joodse leervan het marxisme wijst het aristocratische principe van denatuur af en zet op de plaats van het eeuwige voorrecht van dekracht en van de sterkste, de massa van het getal en haar doodgewicht. Zij ontkent hierdoor in de mens de waarde van depersoonlijkheid, bestrijdt de betekenis van het volk en ras, enonttrekt daarmee aan de mensheid de grondslag van haarbestaan en haar cultuur. Indien deze leer tot grondprincipe vanhet heelal werd, dan zou dit het einde betekenen van iedere

Page 85: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

76

denkbare orde. En zoals in dit grootste ons bekende organisme,een dergelijke wet onvermijdelijk tot de chaos zou leiden, zozou zij op de aarde niets anders tengevolge kunnen hebben dande vernietiging van het leven op deze planeet. Indien de Joodmet zijn marxisme de overwinning behaalt op de volkeren vaandeze wereld, dan zal een krans, gevlochten uit de lijken van degehele mensheid, zijn kroon zijn; dan zal deze aarde wederom,evenals miljoenen jaren geleden, van ieder menselijk levenontdaan, zwijgend haar weg door de ether gaan.

Want de natuur, die eeuwig is, wreekt onverbiddelijk iedereinbreuk op haar geboden. Daarom is het mijn overtuiging, datik werk in de geest van de almachtige Schepper: Want door mijte verweren tegen de Jood strijd ik voor het werk van de Heer

Page 86: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

77

.

DERDE HOOFDSTUK

ALGEMENE POLITIEKE INDRUKKEN TIJDENS MIJNVERBLIJF TE WENEN

Ik ben tot de overtuiging gekomen, dat een man zich in hetalgemeen, gevallen van bijzonder begaafdheid uitgezonderd,niet vóór zijn dertigste levensjaar openlijk met de politiek

moet bemoeien. Hij moet dat daarom niet doen, omdat hetalgemene platform, dat hem in staat stelt, de verschillendepolitieke problemen zelfstandig te overzien, en er een eigendefinitieve mening over te vormen, pas omstreeks die tijd toteen evenwichtig geheel is uitgegroeid. Pas nadat hij zodoendeeen stevige basis voor zijn wereldbeschouwing heeft verkregen,en daardoor de zekerheid, dat zijn mening over de vraagstukkenvan de dag, niet meer een wankele maar een besliste principiëlezal zijn, pas dan moet of mag hij zich met de politieke leidingvan het gemenebest ophouden, omdat hij immers dan pas totinnerlijke rijpheid is gekomen.

Heeft hij dit geduld niet, dan loopt hij de kans, om op zekeredag de houding, die hij ten aanzien van essentiële vraagstukkenhad ingenomen, te moeten herzien, óf om tegen beter weten ineen mening te blijven verdedigen, die zijn eigen verstand en zijneigen overtuiging allang hebben verworpen. Doet hij het eerste,dan is dat voor hem persoonlijk zeer pijnlijk, omdat hij nu - zelfimmers bewust van de onstandvastigheid van zijn mening —niet meer met recht van zijn aanhangers mag verwachten, dat ze

Page 87: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

78

de juistheid van zijn zienswijze even onvoorwaardelijk alstevoren zullen aanvaarden; bij diegenen echter, die in hemgeloofden, wekt zo een ommezwaai van de leider radeloosheiden maakt dikwijls, dat ze zich min of meer beschaamd voelen,tegenover hen, die zij steeds bestreden. In het tweede gevalechter gebeurt iets, wat wij vooral tegenwoordig zo dikwijlszien: naarmate de leider niet meer aan zijn eigen woordengelooft, wordt zijn verdediging leger, oppervlakkiger engemener in de keuze van zijn middelen.

Terwijl hijzelf er niet meer aan denkt, om zijn politiekeopenbaringen in ernst te verdedigen, (men sterft niet voor ietswaaraan men zelf niet gelooft) worden de eisen, die hij aan zijnaanhangers stelt, steeds groter en onbeschaamder, tot hijtenslotte het laatste, wat hij nog van de leider in zich heeftopoffert en „politieker” wordt; dat wil zeggen, een leider, wiensenig werkelijk geloof, het ongeloof is, dat dan nog met brutaleopdringerigheid en een dikwijls werkelijk schaamtelozehandigheid in het liegen wordt opgesierd. Wanneer zulk eenheerschap dan, zeer ten nadele van het fatsoenlijke deel van demensheid, ook nog in een parlement komt, dan kan men al vante voren weten, dat voor hem de eigenlijke kern van de politiekenkel nog bestaat in de heldhaftige strijd om het altijddurendebezit van deze baan, die immers voor hem zo goed als voor zijngezin de grote fles melk is waaruit zij worden gevoed.

Hoe meer nu zijn vrouw en kind aan deze fles melk gehechtzijn, des te taaier zal hij voor zijn zetel strijden. Ieder ander, dieover politieke instincten beschikt, is alleen al daardoor zijnpersoonlijke vijand, in iedere nieuwe beweging vermoedt hijinstinctief het mogelijke begin van zijn einde in iedere man, diegroter is dan hijzelf, het gevaar, dat hem waarschijnlijk ook vandeze zijde weer dreigt. Ik zal dit soort parlementswandluizennog nader onder de loep nemen. Ook de dertigjarige zal in de

Page 88: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

79

loop van zijn leven nog veel moeten leren, maar dat zal enkeleen aanvulling en vervolmaking zijn van het kader, dat gevormdis door de wereldbeschouwing, die uit zijn principes voortkomt.Zijn leren zal meer een bijleren zijn, een aanvullend leren, nietmeer een strijd om de fundamenten, waarop het geheleideologische bouwwerk rust; en zijn aanhangers zullen niet hetbeklemmende gevoel behoeven te verwerken, dat hij hen totdusver verkeerd had voorgelicht, integendeel: zij zien hoe deovertuiging van hun leider zich organisch ontwikkelt, en dat zalhun sterken in hun mening, omdat zijn groei immers deverdieping betekent van hun eigen leer.

Dit is dan echter in hun ogen weer een bewijs voor de juistheidvan de opvattingen, die zij tot dusver beleden. Voor de leider,die heeft ingezien, dat zijn gehele ideeënwereld op onjuistegrondslagen berust, staat, indien hij een man van eer is, maaréén weg open: hij moet tegenover zichzelf de begane fouten tenvolle erkennen en moet daaruit iedere consequentie trekken.

Het allerminste, wat men van hem eisen kan, is, dat hij zich inhet vervolg van iedere politieke actie in het openbaar moetonthouden. Want, nu hij eens gefaald heeft in een belangrijkeprincipiële kwestie, is de mogelijkheid, dat dit een tweede keergebeurt, niet uitgesloten. In geen geval echter heeft hij nog hetrecht, om verder een beroep te doen op het vertrouwen zijnermedeburgers, laat staan het te eisen.

Dat tegenwoordig zoveel leiders op deze wijze tonen, dat zijgéén mannen van eer zijn, bewijst slechts de algemeneminderwaardigheid van het gespuis, dat zich tegenwoordiggeroepen voelt, om aan politiek te „doen”. Er is nauwelijks éénwaarlijk uitverkorene onder hen allen. Ik had mij er indertijdwel voor gewacht ergens in het openbaar op te treden, hoewel ikgeloof, dat ik mij meer met politiek bemoeid had, dan zo vele

Page 89: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

80

anderen. Ik sprak alleen in zeer kleine kring over dat, wat mijinnerlijk bewoog en aantrok. Dit spreken in kleine kring had eengoede zijde; ik kreeg weliswaar minder sprekersroutine, maarleerde de mensen kennen in hun dikwijls zeer simplistischeopvattingen en bezwaren tegen andere meningen. Daarbijoefende ik mijzelf zonder tijd te verliezen, voor mijn eigenverdere vorming, zonder door de onvermijdelijke fouten, dieieder maakt bij het leren, mijn eigen mogelijkheden te beperken.De gelegenheid daartoe was zeker nergens in Duitsland destijdszo gunstig als in Wenen.

Het algemene politieke denken in de oude Donau-monarchiewas in de eerste plaats naar omvang groter en ruimer dantezelfdertijd in het Duitse Rijk, afgezien van Hamburg, van deNoordzeekust en van bepaalde streken van Pruisen. Nu verstaik in dit verband onder „Oostenrijk” dat deel van het groteHabsburgse Rijk, dat ten gevolge van het feit, dat zich Duitsershadden gevestigd, niet alleen in de geschiedenis staatvormendwas opgetreden, maar dat tevens binnen haar grenzen dat deelvan de bevolking huisvestte, hetwelk de geweldige kracht hadbezeten die nodig was geweest om dit politieke gedrocht toch zosterk met een levende cultuur te doordringen, dat het eeuwen eneeuwen kon blijven bestaan. Wanneer men de oude erflandenhet hart van het rijk wil noemen, dat steeds weer vers bloedpompte in de slagaderen van het staatkundig en cultureel leven,dan moest men Wenen tegelijk de hersens en de wil noemen.

Alleen al op grond van haar uiterlijk voorkomen moest men aandeze stad toegeven, dat zij de kracht bezat, om zo eenmengelmoes van volkeren te binden om als koningin over allente heerschap en om zelfs door de pracht van haar eigenschoonheid de ernstige ouderdomsverschijnselen van het geheelte doen vergeten. Hoe krampachtig de stuiptrekkingen ookwaren, waarmee dit rijk reageerde op de voortdurende bloedige

Page 90: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

81

onderlinge twisten van zijn volkeren, — het buitenland, envooral Duitsland, zag niets anders dan het lachende gezicht vandeze stad. De misleiding was des te groter omdat Wenen juistnu een periode doormaakte, waarin het zijn laatste en mooistebloei scheen te zullen beleven, die het ooit had gekend.

Onder het bestuur van een waarlijk geniaal burgemeesterontwaakte deze eerbiedwaardige residentie der keizers van hetoude rijk nog eenmaal tot een wonderbaarlijk jeugdig leven. Delaatste grote Duitsers, die het kolonistenvolk van de Oostmarkuit zijn rijen voortbracht, werd officieel niet gerekend tot de z.g.„staatslieden”, maar omdat deze man, Dr. Lueger, alsburgemeester van de residentie en hoofdstad van het rijk,Wenen, de ene geweldige prestatie na de andere leverde, op allegebieden van economie en cultuur, waarover de gemeente tezeggen had, versterkte hij het hart van het gehele rijk, en werdlangs deze omweg een groter staatsman, dan al de z.g.„diplomaten” van die dagen tezamen.

Het feit', dat deze legkaart van volkeren, die men „Oostenrijk”noemde, niettemin te gronde ging, zegt niet het minste tegen depolitieke bekwaamheid van de Duitsers in de oude Oostmark,maar was onvermijdelijk, omdat het nu eenmaal een absoluteonmogelijkheid is, om met tien miljoen mensen een staat vanvijftig miljoen zielen bijeen te houden, die verschillende natiesomvat, tenzij dan, dat hier zeer bijzondere omstandighedengelden. De Duits-Oostenrijker dacht ruimer dan wie ook. Hijwas altijd gewend geweest in een groot rijk te leven en had dedaaraan verbonden verplichtingen nimmer uit het oog verloren.Hij was de enige in deze staat, die over de grenzen van hetkroonland heen, nog naar de rijksgrenzen keek; ja, toen hetnoodlot tenslotte dreigde, hem van het gemeenschappelijkevaderland te scheiden, trachtte hij nog steeds, zijn al te zwaretaak te vervullen en datgene, wat de vaderen in eindeloze strijd

Page 91: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

82

eenmaal aan het Oosten hadden ontworsteld, voor het Duitsebloed te behouden. Hierbij moet tevens nog bedacht worden, datdit slechts met halve kracht gebeuren kon; want het hart en deherinnering van de besten bleven steeds het gemeenschappelijkemoederland als het eigenlijke beschouwen; zodat er slechts eenrestant voor de geboortegrond overbleef. Het algemenegezichtsveld van de Duits-Oostenrijker was al betrekkelijkruim.

Zijn economische betrekkingen omvatten dikwijls bijna hetgehele veelvormige rijk. Bijna alle werkelijke groteondernemingen bevonden zich in zijn handen, bijna alle leidendeposities, of het nu op technisch gebied was, dan wel in hetambtenarencorps, werden door Duits-Oostenrijkers ingenomen.Hij leidde echter ook de buitenlandse handel, voorzover niet hetJodendom op dit eigenste gebied de hand gelegd had. In politiekopzicht was hij de enige, die de staat nog bijeen hield. Zijndiensttijd in het leger bracht hem al ver buiten de nauwegrenzen van zijn geboorteland. De Duits-Oostenrijkse rekruutwerd misschien wel bij een Duits regiment ingelijfd, maar datregiment zelf kon even goed garnizoen houden in Herzegovinaals in Wenen of in Galicië. Het officierskorps was nog altijdDuits, de hogere ambtenaren waren overwegend Duits.

Duits waren tenslotte ook de kunsten en wetenschappen.Afgezien dan van het prulwerk, waartoe zich de „modernste”kunst ontwikkelde, wat echter een prestatie was, die iedernegervolk ongetwijfeld in gelijke mate had kunnen leveren, wasde Duitser de enige, die waarlijk zin voor de kunst bezat enverbreidde. Op het gebied van de bouwkunde, de muziek, debeeldhouwkunst en de schilderkunst was Wenen de bron, die inonuitputtelijke rijkdom het gehele rijk voorzag, zonder zelf ooitmerkbaar uitgeput te raken.

Page 92: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

83

Afgezien van het geringe aantal Hongaren, dat hierbij een rolspeelde, was ook de buitenlandse politiek in handen van hetDuitse element. Niettemin was iedere poging, om dit rijk instand te houden, tevergeefs, aangezien daartoe de meestessentiële voorwaarde ontbrak. Voor de Oostenrijksevolkerenstaat bestond er slechts één mogelijkheid, om decentrifugale krachten bij de verschillende naties te overwinnen.De staat moest door een sterk centraal gezag geregeerd worden,maar dan ook dienovereenkomstig inwendig wordengeorganiseerd, of hij was volkomen ondenkbaar.

Soms, in heldere ogenblikken, zagen ook de ,,aller hoogste"instanties zich deze noodzaak wel eens in, doch men vergatmaar al te spoedig, of legde het voornemen al te gemakkelijkweer terzijde, omdat men het “zo moeilijk uitvoerbaar" achtte.Iedere poging, om het rijk tot een federalistische vorm teherleiden, moest noodgedwongen mislukken, omdat het meestnoodzakelijke ontbrak, een sterke staatsvormende kiemcel, dietevens in een absoluut overheersende machtspositie stond.

Daarbij kwam nog, dat de binnenlandse toestanden van deOostenrijkse staat zo volkomen anders waren dan die in hetDuitse rijk, dat Bismarck had gebouwd. In Duitsland hoefdemen slechts politieke tradities te overwinnen, omdat degemeenschappelijke culturele basis al aanwezig was. Hetbelangrijkste was echter, dat het Rijk, afgezien van enkele,uiterst minieme gemeenschappen, slechts mensen van één volkbevatte.

In Oostenrijk waren de toestanden juist omgekeerd. Hier wasvan een herinnering aan eigen grootheid bij de verschillendelanden, uitgezonderd bij Hongarije, of in 't geheel geen sprake,of deze was in de loop der jaren tenietgegaan, of althansvervaagd of onduidelijk geworden. In plaats daarvan

Page 93: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

84

ontwikkelden zich nu, in het tijdperk van het nationaliteitenprincipe, in de verschillende gebieden de volkskrachten,waarvan de invloed steeds moeilijker te breken viel, omdat eroveral langs de grenzen van de monarchie staten ontstonden,bewoond door volken, die van hetzelfde ras waren als deverschillende minderheden in Oostenrijk, of minstens rasverwant en die uit dien hoofde dus een veel sterkereaantrekkingskracht uitoefenden dan waar toe deDuits-Oostenrijkers bij machte waren. Zelfs Wenen kon op denduur deze strijd niet langer volhouden.

En toen Boedapest nu tot grote stad was uitgegroeid, had dehoofdstad voor het eerst een mededingster gekregen, die er nietmeer in de eerste plaats op uit was, om het gehele rijk bijeen tehouden, maar die integendeel enkel nog maar de versterking vanéén der deden nastreefde. Al na korte tijd zou Praag ditvoorbeeld volgen, daarna Lemberg, Laibach, enz. Toen dezeprovinciesteden tot de nationale hoofdsteden van deverschillende gebieden waren geworden, werden zij gelijktijdigtot centra van eigen nationale culturen, die in steeds sterkeremate naar zelfstandigheid streefden. Maar daardoor kregen devolkspolitieke instincten pas hun geestelijken grondslag enverdieping. Zodoende moest eens het tijdstip aanbreken, waaropdeze middelpuntvliedende, krachten van de verschillende volkensterker zouden worden dan de bindende kracht van degemeenschappelijke belangen, en dan was het met Oostenrijkgedaan.

Deze ontwikkeling was sinds de dood van Josef II in haar loopzeer duidelijk te volgen. Haar snelheid was afhankelijk van eenreeks factoren, die voor een deel binnen de staat zelf lagen, vooreen ander deel echter het gevolg waren van de positie, die hetrijk in Europa innam. Wilde men de strijd voor het behoud vandeze staat in alle ernst opnemen en doorzetten, dan kon alleen

Page 94: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

85

een even consequente als standvastige centralisering reddingbrengen. Dan moest echter in de eerste plaats door devaststelling van een eenheidstaal voor de gehele staat de nadrukworden gelegd op de zuiver formele saamhorigheid; dan diendemen aan het gouvernement echter het technische hulpmiddel teverschaffen, dat nu eenmaal eerste vereiste is voor de scheppingen instandhouding van een eenheidsstaat. Zo kan men ookalleen langs deze weg op den duur door middel van school enonderwijs een patriottische staatse vaderlandsliefde aankweken.

Dit was niet in tien of twintig jaar te bereiken, maar hier moestmen in eeuwen denken, zoals in 't algemeen bij allekolonisatievraagstukken de volharding van veel groter betekenisis, dan de energie van het ogenblik. Dat dan ook hetgouvernement en de politieke leiding in ijzeren hand moetenliggen, spreekt vanzelf. Het was nu voor mij buitengewoonleerrijk, om vast te stellen, waarom dit niet geschiedde, of beter,waarom men dit niet heeft gedaan. Want hij, die schuldig wasaan dit verzuim, was ook alleen en uitsluitend schuldig aan deineenstorting van het rijk.

Het oude Oostenrijk was meer dan enige andere staatafhankelijk van de bekwaamheid van zijn leiding. Hier ontbrakimmers het fundament, wat een volksstaat steeds bezit, die uitde nationale grondslag altijd nog een kracht tot behoud kanpuiten, hoezeer de leiding ook tekort mag schieten. Eenvolksstaat kan, tengevolge van de natuurlijke traagheid van zijninwoners en de daarmee gepaard gaande weerstandskracht,dikwijls verbazend lange perioden van zeer slecht bestuurverdragen, zonder daaraan innerlijk te gronde te gaan. Hetschijnt dan dikwijls, alsof er in zo een lichaam geen leven meerwas, alsof het dood was en afgestorven, maar plotseling heft dedood gewaande zich weer op en geeft aan de overige mensheidverbazingwekkende blijken van een onverwoestbare

Page 95: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

86

levenskracht. Geheel anders is het bij een rijk, dat verschillendeongelijke volken omsluit en dus niet door gemeenschap van hetbloed gebonden is, maar veeleer door één sterke vuistbijeengehouden wordt. Een zwak punt in de leiding van zo eenmengsel van volkeren, zal niet, zoals bij een organische staat,tot een soort winterslaap voeren, maar zal onverbiddelijk al deindividuele instincten wakker roepen, die steeds in het bloedsluimeren, maar die in tijden waarin een sterke wil ze in toomhoudt, zich niet kunnen ontwikkelen.

Slechts door eeuwenlange gemeenschappelijke opvoeding, doorgemeenschappelijke tradities, gemeenschappelijke belangen enz.kan dit gevaar worden verminderd. Daarom zullen zulkekunstmatige staten des te meer afhangen van de begaafdheidvan de leiding naarmate ze jonger zijn, en zelfs, wanneer zedoor buitengewone krachtige figuren en grote geesten zijngebouwd, toch dikwijls al na de dood van de alleenstaandengroten stichter weer uiteenvallen. Maar ook na eeuwen kan ditgevaar niet als overwonnen worden beschouwd, het sluimertslechts om dikwijls heel plotseling te ontwaken, zodra dezwakte van de gemeenschappelijke leiding de kracht van deopvoeding, en de hoogheid van de oude tradities niet meervoldoende zijn, om de gloed van de eigen levenswil van deverschillende stammen te overwinnen. De schuld van het huisHabsburg, een misschien tragische schuld, is, dat het dezedingen niet heeft begrepen.

Eén enkeling onder de vele Habsburgers had nog het voorrecht,de toekomst van zijn land te mogen aanschouwen; het noodlothield een fakkel boven zijn hoofd en deed hem zien; maardaarna doofde ze voor altijd. Joseph II, Duits-Roomse Keizer,zag met hevige angst hoe zijn Huis, naar de uiterste grens vanhet rijk gedrongen, eenmaal in de maalstroom van een chaosvan volkeren zou verdwijnen, tenzij ter elfder ure het verzuim

Page 96: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

87

van de vaderen werd goedgemaakt. Met bovenmenselijke krachtzette deze „mensenvriend”, zoals hij genoemd werd, zich schraptegen de zorgeloosheid van zijn voorvaderen, en trachtte in eentiental jaren in te halen, wat in eeuwen verzuimd was. Warenhem maar 40 jaar gegund geweest voor zijn werk, en haddennog twee generaties op dezelfde wijze het begonnen werkvoortgezet, dan zou het wonder waarschijnlijk gelukt zijn. Toenhij echter, na een regering van nauwelijks 10 jaar, opgeteerdnaar lichaam en geest, stierf, zonk met hem ook zijn werk in hetgraf, om, niet meer opgewekt, voor eeuwig te ontslapen in degrafkelder der Kapucijnen. Zijn opvolgers misten zowel degeest, als de wil, om een dergelijke taak te vervullen.

Toen nu de eerste revolutionaire bliksemstralen een nieuwe tijdvoor Europa aankondigden, toen begon ook Oostenrijklangzamerhand vlam te vatten. Maar toen de brand eindelijkuitbrak, toen werd de gloed minder aangewakkerd door sociale,maatschappelijke of algemeen politieke oorzaken, dan vooraldoor drijfkrachten van volkse oorsprong. De revolutie van hetjaar 1848 kan overal uit klassenstrijd zijn voortgekomen, maarin Oostenrijk was zij al het begin van een nieuwe rassenstrijd.Toen de Duitser zich destijds in dienst stelde van dezerevolutionaire beweging, – 't zij omdat hij de diepere oorzakenniet zag, die eraan ten grondslag lagen, 't zij omdat hij ze wasvergeten – bezegelde hij daarmee zijn eigen lot. Hij hielp mee,de geest van de Westelijke democratie op te wekken, die hem nakorte tijd de grondslagen van zijn eigen bestaan ontnam.

Met de vorming van een parlementair vertegenwoordigendlichaam, zonder de voorafgaande bepaling en vastlegging vaneen gemeenschappelijke staatstaal, was het eerste begin van heteinde der hegemonie van de Duitsers in de monarchie gekomen.Van dit ogenblik af aan was daarmee ook de staat zelf verloren.

Page 97: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

88

Alles, wat nu nog volgde, was slechts de historischonvermijdelijke vernietiging van een rijk.Het was even ontzettend als leerrijk, om deze ontbinding op devoet te volgen. In duizenden en nog eens duizenden vormenwerd dit vonnis van de geschiedenis aan ieder onderdeeltje vandeze staat voltrokken. Dat een groot deel van de mensenblindelings aan de degeneratieverschijnselen voorbijging,bewijst slechts, dat de goden Oostenrijk werkelijk wildenverderven. Ik wil hier niet in details treden, daar dit niet de taakis van dit boek. Ik wil alleen die dingen aan een naderonderzoek onderwerpen, die door de eeuwen heen het vervalvan volken en staten hebben veroorzaakt, en dus ook voor onzetijd van belang zijn; ook, omdat zij tenslotte meehielpen degrondslagen van mijn politieke denkwijze vast te leggen.

Het parlement, of de Rijksraad, zoals dat in Oostenrijk heette,dus het instituut, waarvan de meeste kracht had behoren uit tegaan, demonstreerde in werkelijkheid duidelijker dan iets andersde verwording van de Oostenrijkse monarchie, zo duidelijkzelfs, dat het ook de kleinen bourgeois opviel, die overigenstoch niet bekend staat om zijn scherpen blik. Dit lichaam waskennelijk gevormd naar Engels model, omdat Engeland immershet klassieke land der „democratie” was. Men had deze geheleverrukkelijke instelling daar opgeraapt, en praktischonveranderd overgebracht naar Wenen. In het Lager- enHogerhuis herleefde het Engelse tweekamer systeem. Maar de„Huizen” zelf waren iets anders.

Toen Barry eens zijn parlementsgebouw uit de wateren derTheems liet opstijgen, greep hij terug in de geschiedenis van hetBritse wereldrijk en haalde daaruit de stof, waarmee hij de1200 nissen, consoles en zuilen van zijn prachtig gebouwversierde. zo maakten beeldhouwers en schilders van ditgebouw, waar de Lords en het volk beiden vergaderden, een

Page 98: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

89

tempel voor de roem der natie. Hier kwam de eerstemoeilijkheid voor Wenen. Want toen de Deen Hansen de laatstegevel van het marmeren huis der volksvertegenwoordiging hadopgetrokken, toen was hij wel gedwongen, om de onderwerpenvoor zijn versieringen ook in de Oudheid te zoeken. Romeinseen Griekse staatslieden en filosofen versierden nu dit theater der„Westerse democratie” en in symbolische ironie trekken devierspannen boven beide huizen naar de vier hemelstrekenuiteen en drukken zo op de meest welsprekende manier uit, hoeideaal de verschillende krachten in deze staat samenwerkten.

De „nationaliteiten” hadden het als een belediging en eenprovocatie beschouwd en waren er daarom tegen opgekomen,dat de geschiedenis van Oostenrijk hier zou worden verheerlijkt,zoals men immers in het Duitse rijk zelf ook eerst in de dreunvan de veldslagen van de wereldoorlog de moed vond, om ophet Rijksdaggebouw van Wallot de inscriptie: „dem deutschenVolke”, aan te brengen.

Toen ik voor de eerste maal het prachtgebouw aan deFranzensring betrad – ik was toen nog geen twintig jaar oud —om als toeschouwer en toehoorder een zitting van het Huis vanafgevaardigden bij te wonen, kwamen er tegenstrijdigegevoelens in mij op. Ik had al van het begin af het parlementgehaat, echter geenszins de instelling op zichzelf. Integendeel,omdat ik de vrijheid liefhad, kon ik mij een andere mogelijkheidvan regeren helemaal niet indenken, want alleen al de gedachteaan de een of anderen vorm van dictatuur zou ik in verband metmijn standpunt tegenover het Habsburgse Huis, voor eenmisdaad tegen de vrijheid en tegen het gezond verstand hebbengehouden. Iets, wat in grote mate tot een dergelijke opvattinghad bijgedragen, was wel het feit, dat mij als jonge man door devele kranten, die ik had gelezen, zonder dat ik het zelfvermoedde, een zekere bewondering voor het Engelse Parlement

Page 99: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

90

was bijgebracht, die ik niet zo gemakkelijk weer kwijt wist teraken. De waardige wijze, waarop ook vooral het EngelseLagerhuis zich van zijn plichten kweet, (zoals onze pers zomooi wist te schilderen) maakte diepe indruk op mij. Was ereigenlijk wel een verhevener wijze mogelijk, waarop een volkzichzelf kan regeren? Maar juist daarom was ik een vijand vanhet Oostenrijkse parlement. Ik vond, dat zijn gehele wijze vanoptreden het grote voorbeeld onwaardig was. Nu kwam daarechter nog het volgende bij. Het lot van het Duitse element in deOostenrijkse staat was afhankelijk van zijn positie in derijksraad. Tot aan de invoering van het algemeen en geheimkiesrecht was er nog een, zij het ook zeer geringe Duitsemeerderheid in het parlement geweest.

Deze toestand was trouwens eigenlijk al onhoudbaar, omdat bijvraagstukken van nationale aard op de sociaal-democratie maarweinig staat was te maken. Deze partij wilde immers vooralhaar aanhangers onder de vreemde volkeren niet afstoten enhandelde daarom, wanneer het om levensbelangen van hetDuitse volk ging, altijd anti-nationaal. De sociaal-democratiekon al destijds niet als een Duitse partij worden beschouwd.Met de invoering van het algemeen kiesrecht hield echter hetDuitse overwicht ook zuiver numeriek op. Nu stond aan hetstreven om dit land zijn Duitse karakter geheel te ontnemen,geen hindernis meer in de weg. De drang naar nationaalzelfbehoud maakte, dat ik om die reden al destijds weinig ophad met een volksvertegenwoordiging, waarin het Duitseelement nooit werkelijk vertegenwoordigd, maar altijd verradenwerd. Maar dit waren gebreken, die, evenals vele andere niet deschuld waren van de instelling zelf, maar van de Oostenrijksestaat. Ik meende vroeger nog, dat, indien men de Duitsemeerderheid herstelde, er geen aanleiding meer was, omprincipieel tegen vertegenwoordigende lichamen gekant te zijn,omdat de oude staat immers toch op zijn laatste benen liep. Die

Page 100: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

91

overtuiging was ik toegedaan, toen ik voor de eerste maal dezeeven geheiligde als veelomstreden zalen betrad. Voor mij lag dieheiligheid echter alleen in de verheven schoonheid van hetprachtige gebouw. Een Helleens wonderwerk op Duitse grond.Hoe spoedig echter had mijn bewondering plaatsgemaakt voordiepe verontwaardiging over het jammerlijk schouwspel, datzich nu voor mijn oren afspeelde. Er waren enige honderdenvan deze volksvertegenwoordigers bijeen, die juist hun houdingmoesten bepalen ten opzichte van een belangrijke economischekwestie. Deze eerste dag was al voldoende om mij wekenlangstof tot nadenken te geven.

Het geestelijke peil van het gesprokene was werkelijk tamelijkbeschamend, voor zover men het dan nog kon verstaan; wantsommige der heren drukten zich niet in het Duits uit, maar inhun Slavische moedertalen of beter dialecten. Wat ik tot dusveralleen nog maar uit couranten wist, kon ik nu met eigen orenhoren. Een gesticulerende, wild bewogen massa, die in alletoonaarden door elkaar schreeuwde en gepresideerd werd dooreen goedaardige, oude oom, die in het zweet van zijn aanschijnmoeite deed, om de waardigheid van de vergadering weer uit dedoden te wekken. Nu eens luidde hij, met veel misbaar, een bel,dan weer sprak hij de heren kalmerend of vaderlijk vermanendtoe, maar het baatte weinig.

Ik moest erom lachen. Enige weken later woonde ik opnieuween zitting bij. Het beeld was een volkomen ander. De zaalgeheel en al leeg. Men sliep daar beneden. Enigeafgevaardigden zaten op hun plaatsen elkaar aan te geeuwen,één „hield een redevoering”. Een vice-voorzitter van de Kamerwas aanwezig en keek, zichtbaar verveeld de zaal in. De eerstebezwaren kwamen bij mij op. Nu ging ik, als mijn tijd het maarenigszins toeliet, er telkens weer heen, aanschouwde stil enaandachtig het beeld, wat zich mij die dag bood, hoorde de

Page 101: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

92

redevoeringen aan, voor zover ze te verstaan waren,bestudeerde de meer of minder intelligente gezichten van dezeuitverkorenen der naties van deze miserabele staat – en begoner langzamerhand het mijne van te denken. Een jaar lang sloegik dit alles zo kalmweg gade, en dit was voldoende, om mijnvroegere mening over het karakter van deze instelling in hettegendeel te doen verkeren, of beter, om mij die helemaal af tenemen. Want eigenlijk had ik geen mening meer over demisvormde gedaante, die deze gedachte in Oostenrijkaangenomen had; nee, nu kon ik het parlement als zodanig nietmeer erkennen. Tot dusver had ik gemeend, dat het ongeluk vanhet Oostenrijkse parlement lag in het ontbreken van een Duitsemeerderheid, nu echter zag ik dat de gehele aard en het wezenvan deze inrichting het maakten, tot wat het was. En nu kwamer een gehele reeks vragen bij mij op.

Ik begon mij vertrouwd te maken met het democratischeprincipe, dat de meerderheid beslist; wat immers de grondslagvan deze gehele inrichting is, maar schonk ook niet minderaandacht aan de geestelijke en morele waarde van de heren, dieals uitverkorenen der naties hier waren, om de stem van demeerderheid te doen horen. zo leerde ik tegelijkertijd deinstelling en haar dragers kennen. In de loop van enige jarenleerde ik dat symbool van de hoogste waardigheid in onze tijd,het parlementslid, door en door kennen en begrijpen.

Het beeld, dat ik mij al dadelijk van hem vormde, was zodanig,dat ik er later nooit enige werkelijke verandering in hebbehoeven aan te brengen. Ook ditmaal had het aanschouwelijkonderwijs der praktijk voorkomen, dat ik vastliep in een theorie,die weliswaar velen op het eerste gezicht verleidelijk schijnt,maar die in werkelijkheid tot de degeneratieverschijnselen dermensheid behoort. De huidige Westerse democratie is devoorloopster van het marxisme, dat zonder haar eenvoudig niet

Page 102: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

93

denkbaar zou zijn. Zij levert de voedingsbodem, waarop zichdeze wereldpest dan later kan uitbreiden. de uiterlijke vorm dieze aannam, werd tot een „miskraam van vuil en vuur” waarvanhelaas op 't ogenblik het vuur nog uitgebrand schijnt.

Ik moet het noodlot meer dan dankbaar zijn, dat het mij ookdeze vraag nog in Wenen voorlegde, want ik vrees, dat ik mij inDuitsland het antwoord destijds te gemakkelijk zou hebbengemaakt. Indien ik de belachelijkheid van deze inrichting,parlement genaamd, het eerst in Berlijn had ervaren, dan zou ikmisschien in het tegendeel vervallen zijn en mij schijnbaar metreden, bij hen hebben aangesloten, die meenden dat het heil vanvolk en rijk enkel te dienen was door de positie van de keizer inde staat te versterken, en die daardoor vreemd en blind tegelijkstonden tegenover de tijd en de mensen.

In Oostenrijk was dit onmogelijk. Hier kon men niet zogemakkelijk van de ene fout in de andere vervallen. Hetparlement mocht dan niet deugen, maar de Habsburgersdeugden nog veel minder – in geen geval méér. Met deverwerping van het „parlementarisme” alleen was het hier nogniet afgelopen; want dan bleef altijd nog de vraag: wat dan wél?De verwerping en opheffing van de Rijksraad zou immers alsenige regeringsinstantie het huis Habsburg hebben overgelaten,iets, wat vooral voor mij, een ondraaglijke gedachte was. Demoeilijkheid van dit bijzondere geval bracht mij ertoe, ditprobleem zelf grondiger te bestuderen, dan ik anders op zojeugdigen leeftijd wel zou hebben gedaan.

Wat mij het allereerst en allermeest te denken gaf, was deoverweging, dat er kennelijk niemand verantwoordelijk was.Het parlement neemt het een of ander besluit, en hoe funest degevolgen daarvan ook mogen zijn, er is toch niemand, diedaarvoor enige verantwoordelijkheid draagt en niemand behoeft

Page 103: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

94

daarover ooit rekenschap af te leggen. Of wil men bijgevalbeweren, dat een regering, die aftreedt, wanneer haar politiektot een weergaloos échec heeft geleid, daarmee deverantwoording voor haar daden op zich neemt? Of wanneer decoalitie veranderd of zelfs het parlement ontbonden wordt? Is het eigenlijk wel mogelijk, dat een veranderlijke meerderheidvan mensen ooit verantwoordelijk gesteld wordt? Is niet iederegedachte aan verantwoordelijkheid juist aan een persoongebonden? Kan men echter praktisch de persoon van het hoofdder regering aansprakelijk stellen voor handelingen, die hunontstaan en hun uitvoering uitsluitend te danken hebben aan dewil en de neigingen van een veelheid van mensen?

Of is het soms niet zo gesteld, dat de staatsman, die de leidingheeft, niet zozeer zijn taak moet zien in het voortbrengen vanvruchtbare ideeën en plannen, maar vooral in het aanleren vande kunst, hoe hij het geniale van zijn plannen het best kan latendoordringen tot een kudde leeghoofden, waardoor hij dan hungoedgunstige toestemming kan afsmeken? Is dit soms hetkenteken van een staatsman, dat hij de kunst der overreding ineven hoge mate bezit als de staatsmanwijsheid, waardoor hijgrote richtlijnen kan ontwerpen en belangrijke besluiten kannemen? Is de onbekwaamheid van een leider soms daardoorbewezen, dat hij er niet in slaagt, voor een bepaalde idee demeerderheid te winnen van een menigte, die door allerlei meerof minder nobele toevalligheden bijeengeraapt is? Heeft dezemenigte eigenlijk ooit wel een idee begrepen, voordat het succesdaarvan haar grootheid verkondigde? Is niet elke geniale daadop deze wereld het zichtbare protest van het genie tegen detraagheid der massa?

Wat moet echter een staatsman doen, die er niet in slaagt, omlikkend en vleiend de goedkeuring van deze menigte te

Page 104: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

95

verkrijgen? Moet hij ze kopen? Of moet hij, gezien de domheidvan zijn medeburgers, dan maar aftreden en erin berusten, datde maatregelen, die, naar zijn vaste overtuiging levensnood-zakelijk zijn voor de natie, onuitgevoerd blijven? Of moet hijtoch maar aanblijven?

Moet in een werkelijk man van karakter in zulk een geval nieteen onoplosbaar conflict opkomen tussen inzicht enerzijds, enfatsoen, of beter eerlijkheid, anderzijds? Waar ligt hier degrens, die de plicht tegenover het algemeen welzijn scheidt vande verplichting tegenover de eigen eer? Moet een ware leiderniet beslist weigeren, om op die wijze te worden gedegradeerdtot politiek beursjobber? En moet niet omgekeerd iederezwendelaar zich nu geroepen voelen, aan politiek te „doen”,omdat de werkelijke verantwoordelijkheid immers nooit op zijnschouder alleen ligt, maar altijd op die van de een of andereongrijpbare menigte!? Moet ons parlementair meerderheids-beginsel niet noodzakelijkerwijze leiden tot afbraak van hetleidersbeginsel in ieder opzicht? Of gelooft men soms werkelijk,dat het de hersenen van meerderheden zijn geweest, en niet dievan de enkelingen, die deze wereld hebben vooruitgeholpen?

Of meent men misschien, dat men in de toekomst dit beginsel,dat de eerste voorwaarde is voor iedere menselijke cultuur, kanontberen? Schijnt zij, integendeel, niet noodzakelijker te zijndan ooit? Doordat het parlementaire meerderheidsprincipe deautoriteit van de persoon verwerpt, en vervangt door hettoevallige aantal individuen, waaruit de toevallige menigtebestaat, zondigt het tegen het aristocratische grondbeginsel vande natuur, wat nu echter helemaal niet wil zeggen, dat deopvatting die de natuur heeft van aristocratie in onzehedendaagse decadente upper ten belichaamd zou zijn.

Page 105: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

96

Welke verwoestingen dit uitvloeisel van de modernedemocratische parlementheerschappij aanricht, zal de lezer vanJoodse dagbladen zich ongetwijfeld moeilijk kunnen voorstellen,voor zover hij niet geleerd heeft, om zelfstandig en kritisch tedenken. Dit principe in de eerste plaats is de oorzaak, dat hetgehele politieke leven tegenwoordig op zo onwaarschijnlijkewijze overstroomd is met de minderwaardigste sujetten. Wantevenzeer als de ware leider zich verre zal houden van eenpolitieke werkzaamheid, die voor het grootste gedeelte bestaatuit sjacheren en marchanderen om de gunst van eenmeerderheid en allerminst de gelegenheid biedt tot werkelijkvruchtbare arbeid en prestatie, evenzeer zal dit juist delagerstaande aantrekken, omdat dit geheel in zijn lijn ligt. Enhoe armzaliger zulk een grutter vandaag aan de dag aan geesten talenten is, en hoe beter hij zich van zijn eigen nietigheidbewust is, des te luider zal zijn loflied klinken op een systeem,dat van hem in het geheel geen bijzondere kracht of begaafdheidvraagt, maar al tevreden is, wanneer hij maar de leegheid vaneen dorpsschout bezit en dat zelfs een „wijsheid” van dergelijksoort liever ziet dan die van een Pericles. Daarbij hoeft zo eenbloed zich nimmer zorgen te maken voor de eventueleverantwoordelijkheid, die hij voor zijn daden zou moetendragen. Hij is voor deze zorgen volkomen gevrijwaard, alleenal, omdat hij heel goed weet, dat zijn toekomst, hoe deresultaten van zijn gepruts als „staatsman” ook mogen zijn,toch al volkomen vastligt; hij zal mettertijd zijn plaats moetenruimen voor een andere figuur van hetzelfde formaat.

Want het is typerend voor zulk een verval, dat het aantal dergrote staatslieden toeneemt, naarmate de maatstaf, die men deenkeling aanlegt, krimpt. Dit aantal zal echter, naarmate destaatsman afhankelijker wordt van parlementaire meerderheden,steeds kleiner moeten worden, aangezien enerzijds de grotemannen zullen weigeren, om de loopjongens van domme

Page 106: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

97

nietskunners en kletsers te zijn, terwijl anderzijds devertegenwoordigers der meerderheid, dat is dus van dedomheid, niets intensiever haten dan een werkelijk groot man.Het is altijd een troostrijk gevoel voor zo een vergadering van„Kamper raadsleden” om te weten, dat de wijsheid van devoorzitter op hetzelfde peil staat als die van alle aanwezigen; zoheeft immers ieder het genoegen, van tijd tot tijd ook eens zijn„esprit” te kunnen laten blinken – maar bovenal, omdat Piettoch zeker ook best eens de baas kan zijn, wanneer Jan het kan!Deze democratische uitvinding ligt echter nog op de meestroerende wijze in de lijn van een eigenschap, die de laatste tijdtot een ware nationale schande is uitgegroeid, n.l. delafhartigheid van een groot deel van onze zogenaamde leiders.

Hoe comfortabel is het niet, om zich bij iedere beslissing vanenige werkelijke betekenis opnieuw te kunnen verbergen achterde jaspanden van een z.g. meerderheid. Men lette nu eens goedop met hoeveel zorg zo'n politieke struikrover bij alles, wat hijdoet, de toestemming van de meerderheid afbedelt, om zichzodoende te voorzien van de nodige medeplichtigen, waardoorhij altijd de verantwoordelijkheid van zich kan afwentelen. Ditis echter juist een van de belangrijkste redenen, waarom eendergelijke politieke werkzaamheid iedere man, die in zijn hartfatsoenlijk is, tegen de borst stuit en zijn haat opwekt, terwijlhet alle beroerde karakters — en wie niet voor zijn daden durftte staan, maar zich achter anderen tracht te dekken is een laffeploert — aantrekt.

Zodra echter de leiders van een natie uit zulke treurige kerelszijn gerekruteerd, dan zou zich zoiets al na korten tijd bitterwreken. Dan zal geen van allen meer de moed hebben omvastberaden op te treden, dan zal men iedere ontering, hoesmadelijk ook, liever aanvaarden, dan zich tot een besluit tevermannen; er is immers niemand meer aanwezig, die vrijwillig

Page 107: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

98

bereid is, zichzelf in te zetten voor de doorvoering van eenonwrikbaar besluit. Want één ding moet en mag men nooitvergeten: de meerderheid kan ook hier nimmer de manvervangen. Zij is niet alleen altijd de vertegenwoordigster vande domheid, maar ook van de lafheid. En zo min als honderdleeghoofden samen evenveel waard zijn als één wijze, evenminkomt er uit honderd lafaards een heldhaftig besluit. Hoegeringer echter de verantwoordelijkheid van de leider is, des temeer zal het aantal van diegenen zijn zelfs onder de meestminderwaardigen, die zich geroepen voelen, om eveneens hunonsterfelijke kracht ter beschikking der natie te stellen. Ja, zijzullen het ogenblik eenvoudig niet meer kunnen afwachten, dathet hun tijd is, om eindelijk ook eens aan de beurt te komen; zijstaan in een lange rij en tellen spijtig het aantal wachtenden, datnog voor hen staat en rekenen bijna het uur uit, dat zij naarmenselijke berekening aan de beurt zullen zijn.

Daarom verlangen zij naar iedere wisseling in het door henbegeerde ambt en zijn dankbaar voor ieder schandaal, dat de rijvóór hen dunt. Wil echter soms iemand de, eenmaal bezetteplaats, niet weer afstaan, dan gevoelen zij dit bijna als hetverbreken van gemeenschappelijke solidariteit. Dan worden zijkwaad en rusten niet, vóór de onbeschaamde ten val is gebrachten zijn warme plaats weer ter beschikking staat van hetalgemeen. De „boosdoener” zal daardoor niet zo spoedig weerop deze plaats terugkeren. Want zodra één van dezeknechtenzielen gedwongen is, zijn post te verlaten, zal hijtrachten, zich dadelijk weer in de lange rij der wachtenden teschuiven, voorzover het losbarstend geschreeuw en gescheld deranderen hem daarvan tenminste niet weerhoudt.

Het gevolg van dat alles is, dat in zo een staat de belangrijksteplaatsen en ambten telkens door anderen worden bekleed, dieelkaar in een benauwend tempo opvolgen, een resultaat, dat

Page 108: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

99

altijd ongunstig, dikwijls echter bijna catastrofaal werkt. Wantnu zal immers niet slechts de domkop en onbekwame dit lotondergaan; maar, belangrijker: ook de werkelijke leider, indienhet noodlot het nog ooit klaar speelt, zo iemand op deze plaatste brengen. Zodra men dit echter bemerkt heeft, zal mendadelijk een eensgezind afweerfront vormen, vooral wanneerzo’n groot man niet uit hun rijen is voortgekomen, en zich tochverstout, dit verheven gezelschap binnen te dringen. Men duldtprincipieel geen lieden, die niet in het eigen kringetje thuishoren, en haat met een gemeenschappelijke haat iedere man vanbetekenis, die onder de nullen misschien een één zou kunnenworden. En hier is het instinct des te fijngevoeliger, hoezeer hetook in ieder ander opzicht moge falen. Het gevolg hiervan moetdus wel zijn, dat de geestelijke armoede onder de eersten in destaat steeds nijpender wordt. Wat er tenslotte in zo'n geval vande natie en de staat terechtkomt, kan iedereen, die niet zelf totdit soort „leiders” behoort, wel begrijpen.

Het oude Oostenrijk bezat de parlementaire regering al „inreincultuur”. Wel werden telkens de minister presidenten doorde koning-keizer benoemd, maar deze benoeming was nietsanders dan de voltrekking van de wil van het parlement. Hetsjacheren en handelen echter om de verschillendeministerszetels was al Westerse democratie van het zuiverstewater. De resultaten waren volkomen in overeenstemming metde principes, waarvan men was uitgegaan. In dezelfde mateechter schrompelde de grootte van de telkens optredende„staatslieden” ineen, tot eindelijk enkel nog dat type van kleineparlementaire beursjoppertjes overbleef, wier waarde alsstaatsman slechts gemeten en erkend werd naar de waardigheid,waarmee het hen gelukte, telkens de, op dat ogenblik gewenstecoalities aaneen te plakken, dus die onbetekenende zaken tedoen, die voor deze volksvertegenwoordigers de enige

Page 109: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

100

mogelijkheid zijn, om hun geschiktheid voor praktische arbeidaan te tonen.

Zodoende was Wenen een school, die vooral op dit gebied deallerbeste en duidelijkste lessen gaf. Wat niet minder mijnbelangstelling trok, was de vergelijking tussen de kennis encapaciteiten van deze volksvertegenwoordigers met de taak, dieze op zich hadden genomen. Daartoe moest men dan echter, –of men wilde of niet – ook de geestelijke horizon van dezeuitverkorenen der volken zelf van meer nabij bezien, waarbijhet dan weer volkomen onvermijdelijk was, om ook de nodigeaandacht te schenken aan de gebeurtenissen, die tot deontdekking van deze prachtverschijningen in ons openbaarleven hadden geleid.

De manier, waarop het werkelijke kunnen dezer heren in dedienst van het vaderland gesteld en benut werd, dus detechnische kant van hun activiteit, mocht zeker 66k wel eensgrondig en kritisch worden onderzocht. Hoe dieper men in dezeinterne aangelegenheden durfde door te dringen, om depersonen en toestanden, die aan het geheel ten grondslag lagen,met onvoorwaardelijke objectiviteit onder de loep te nemen, deste droeviger werd het totale beeld van het parlementaire leven.Overigens was dit wel de aangewezen weg bij een instelling, diehet nodig vindt, om door haar dragers telkens weer de nadruk tedoen leggen op de „objectiviteit” als de enigen rechtvaardigengrondslag voor ieder onderzoek en voor iedere houding tenaanzien van enig vraagstuk. Men onderzoeke de heren zelf maareens en tevens de wetten van hun moeilijk bestaan en men zalzich over het resultaat verbazen.

Er bestaat letterlijk geen enkel beginsel, dat, objectief bezien, zoonjuist is als juist het parlementarisme. Men mag daarbij noggerust afzien van de wijze, waarop de verkiezing van de heren

Page 110: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

101

afgevaardigden plaats vindt, hoe zij eigenlijk aan hun ambt enaan hun nieuwe waardigheid komen. Dat liet hierbij slechtsvoor een uiterst klein gedeelte gaat om de vervulling van eenalgemene wens om van de voorziening in een algemene behoeftenog maar niet te spreken, zal iedereen direct duidelijk zijn, dieweet, dat het politieke begrip van de grote massa helemaal nietzodanig ontwikkeld is, dat zij bij machte zou zijn om uitzichzelf tot bepaalde algemeen politieke beschouwingen tekomen en ook zeker niet, om de personen uit te zoeken, diedaarvoor in aanmerking zouden komen. Datgene, wat wij altijdaanduiden met het woord „openbare mening” bestaat voor eenzeer klein gedeelte uit zelf opgedane ervaringen of inzichten vanbepaalde mensen, maar voor verreweg het grootste deel uit devoorstelling, die gewekt wordt door een dikwijls grenzeloosopdringerige en aanhoudende methode van „voorlichting”.

Zoals de godsdienstige richting het gevolg is van de opvoedingen slechts de religieuze behoefte zelf in het binnenste van demens sluimert, zo is ook de politieke mening der massa heteindresultaat van een menigmaal ongelofelijk taaie en grondigebewerking van ziel en verstand.

Het leeuwendeel van de politieke „opvoeding”, die men in ditgeval met het woord propaganda zeer juist aanduidt, komt voorrekening van de pers. Zij is het in de eerste plaats, die dezevoorlichtingsdienst verzorgt, en daardoor een soort school voorvolwassenen vormt, alleen dit onderwijs ligt niet in handen vande staat, maar in de klauwen van ten dele uiterstminderwaardige krachten. Ik had juist in Wenen, en dat al opjeugdigen leeftijd, de beste gelegenheid, om de eigenaars engeestelijke vaders van deze massa opvoedingsmachine door endoor te leren kennen. Aanvankelijk stond ik stomverbaasd, hoesnel deze gevaarlijke grote macht binnen de staat erin slaagde,om een bepaalde mening te doen ontstaan, ook wanneer het

Page 111: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

102

daarbij ging om een volledige verdraaiing van ongetwijfeldaanwezige innerlijke wensen en opvattingen van het publiek. Inenkele dagen had men iets belachelijks tot een belangrijkoptreden van de staat gemaakt, terwijl anderzijds tegelijkertijdbelangrijke levensproblemen aan de algehele vergetelheidwerden prijsgegeven, of beter gezegd, eenvoudig uit de gedachteen de herinnering van de massa werden gestolen.

Zo slaagde men er in, om, na verloop van luttele weken, namenuit het niets te voorschijn te toveren, te maken, dat de grotemassa het ongelooflijke daarvan verwachtte, ja, dat zij een zogrote populariteit verwierven, als de man van werkelijkebetekenis in zijn gehele leven niet ten deel valt; namen, waarbovendien een maand tevoren nog letterlijk niemand van hadhoren spreken, terwijl tegelijkertijd oude, beproefde figuren uitstaat of maatschappij, hoewel zij volkomen gezond waren, voorde medewereld eenvoudig afstierven of met zulk eenverschrikkelijke smaad werden overstelpt, dat hun naam inkorten tijd het symbool dreigde te worden van een bepaaldegemeenheid en schurkachtigheid. Het is een uiterst perfideJoodse manier, om opeens en als bij toverslag van meer danhonderd zijden tegelijk, lage lasteringen en eer rovendebeweringen, bij vuilnisemmers vol, over het onschuldige hoofdvan eerlijke mensen uit te gieten, en men moet dit hebbengadegeslagen en bestudeerd, om het gehele gevaar, dat dezepersploerten opleveren, op zijn volle waarde te kunnen schatten.

En dan bestaat er niets, waarvan zulk een geestelijk roofriddergeen gebruik zou maken, om zijn minderwaardig doel tebereiken. Dan zal hij tot in de geheimste familieaangelegen-heden snuffelen en niet rusten, eer hij, met zijn instinct vooralles, wat vuil en rot is, de een of andere gebeurtenis heeftopgeschommeld, die uitgebuit zal worden, om het ongelukkigeslachtoffer naar de maan te helpen. Is er echter noch in het

Page 112: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

103

private leven, noch in het openbare, zelfs bij het grondigsteonderzoek ook maar het allerminste te vinden, dan grijpt zo'nheerschap eenvoudig naar de laster, in de vaste overtuiging, dater niet alleen, zelfs al wordt het duizendmaal tegengesproken,toch altijd wel iets zal blijven hangen, maar ook, dat het voorhet slachtoffer toch meestal volkomen zinloos is, om tegen dezeeerroof, die immers onmiddellijk door al de medeplichtigen vandat persheerschap, honderdvoudig wordt herhaald, de strijd opte nemen; waarbij nog komt, dat de motieven, die dit rapaillebewegen, nooit die zijn, die voor andere mensen bepalend- oftenminste verklaarbaar zouden zijn. Verre vandaar!

Wanneer zo'n spitsboef zijn geliefde medemens op de meestschurkachtige manier aanvalt, hult hij zich als een inktvis in eenware wolk van burgerlijk fatsoen en zalvende frasen, kletst over„journalistieke plicht” en andere leugenachtige bombast, ja,heeft zelfs nog de brutaliteit, om op vergaderingen encongressen, dus bij gelegenheden, waar deze plaag in de meestgeconcentreerde vorm aanwezig is, te wauwelen over„journalistieke eer”, die het verzamelde Jan Hagel elkaar danwederkerig toekent. Dit gespuis echter fabriceert voor meer dantweederde gedeelte de „openbare mening”, uit welker schuimdan de parlementaire Afrodite opstijgt.

Men zou boekdelen nodig hebben om deze manier van doenjuist weer te geven en in haar hele leugenachtigeonwaarachtigheid te schetsen. Maar ook wanneer men daarvanhelemaal afziet en slechts het product, zoals het daar voor onsligt, benevens zijn werkzaamheid, bekijkt, dan moet dit er,mijns inziens, toe leiden, dat ook hij, die altijd alles, wat de perszegt, voetstoots gelooft, de volkomen objectieven waanzin vandeze instelling ziet doorschemeren. Men zal deze even dwazeals gevaarlijke menselijke dwaling het eerst en ook hetgemakkelijkst doorzien, wanneer men het democratisch

Page 113: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

104

parlementarisme gaat vergelijken met een werkelijkeGermaanse democratie. Het kenmerkende van het eerste ligtdaarin, dat er, laat ons zeggen, een vijfhonderd mannen, of in delaatste tijd ook vrouwen, gekozen worden die nu de taakhebben, om over alles en nog wat de definitieve beslissingen tenemen. Alleen zij vormen de regering. Want ook indien doorhen een kabinet wordt gekozen, dat dan naar buiten de leidingder staatszaken in handen heeft, blijft deze gehele autoriteit tochmaar schijn. In werkelijkheid kan deze zogenaamde regeringgeen voet verzetten, zonder eerst tevoren de toestemming deralgemene vergadering te hebben verworven. Zij kan echterdaardoor voor geen enkele regeringsdaad verantwoordelijkworden gesteld; daar de eindbeslissing immers nooit bij haarligt, maar altijd alleen bij de meerderheid van het parlement.

Zij is, wat zij ook doet, nooit iets anders dan de uitvoerster vande wil van de meerderheid. Men zou haar politiekebekwaamheid eigenlijk alleen kunnen beoordelen naar haarvaardigheid, om óf zich aan te passen, óf om die meerderheidnaar haar zijde over te halen. Zij daalt evenwel daarmee van derang van een werkelijke regering af tot die van een bedelarestegenover de toevallig die dag aanwezige meerderheid. En haarbelangrijkste taak kan nu enkel nog daarin bestaan, dat zij ofzich bij ieder geval opnieuw verzekert van de gunst van debestaande meerderheid of wel een nieuwe meerderheid tracht tevormen, die haar meer genegen is. Gelukt haar dit, dan mag zijweer een klein poosje verder „regeren”; gelukt het haar niet,dan kan ze vertrekken. De meerdere of mindere juistheid vanhaar plannen doet hier absoluut niets terzake.

Daarbij wordt echter praktisch iedere verantwoordelijkheiduitgeschakeld. Wat hiervan de gevolgen moeten zijn, blijkt albij een zeer simpele en weinig diepgaande nadere beschouwing.Indien men nl. nagaat, hoe deze volksvertegenwoordiging is

Page 114: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

105

samengesteld, en dan wel in het bijzonder, wat deze vijfhonderdmensen stuk voor stuk in hun beroep betekenen, en over welkecapaciteiten zij beschikken, dan ontstaat er een zeeronevenwichtig en meestal ook zeer bedroevend beeld. Want erzal toch zeker niemand in ernst kunnen menen, dat dezevijfhonderd in geestelijk of in verstandelijk opzicht,uitverkorenen zullen zijn? Men zal toch, naar ik hoop, nietveronderstellen, dat uit de stembiljetten van een tochallesbehalve begaafd kiezerskorps de staatslieden maar bijhonderden tegelijk opschieten.

Er zijn eenvoudig geen termen te vinden, scherp genoeg, om dewaanzinnige mening, dat door het algemeen kiesrecht genieënnaar voren zouden komen, te kwalificeren. Ten eerste staat er ineen natie slechts zeer, zeer zelden een werkelijk staatsman op,en dan nog niet zomaar honderd of meer ineens, en ten tweedeheeft de massa een bijna instinctieve afkeer van alles, watwerkelijk geniaal is. Eer gaat een kameel door het oog van eennaald, dan dat een groot man door een verkiezing ontdektwordt. Wat werkelijk boven het normale alledaagse gemiddeldeuitsteekt, pleegt zich in de wereldgeschiedenis meestal uitzichzelf wel aan te melden.

Zo echter stemmen vijfhonderd mensen van zeer bescheidenkwaliteiten over de gewichtigste belangen van de natie, stellenregeringen aan, die dan weer verplicht zijn, om in iederafzonderlijk geval en bij iedere bijzondere kwestie detoestemming van de luchtige vergadering te veroveren, en duswordt zodoende feitelijk de politiek door vijfhonderdverschillende mensen gefabriceerd. En dat is er dan ook meestalzeer goed aan te zien. Maar zelfs geheel afgezien van degenialiteit dezer volksvertegenwoordigers, men zal toch moetenbedenken, van hoe verschillenden aard de problemen zijn, dieafgedaan moeten worden; en hoe uiteenlopend de gebieden,

Page 115: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

106

waarop beslissingen getroffen en waar oplossingen gevondenmoeten worden, en hoe juist daarom een regeringsstelsel moetzijn, dat de definitieve beslissing laat afhangen van het oordeelvan een massavergadering, waar altijd slechts een uiterst geringpercentage der leden kennis en ervaring bezit van de behandeldematerie. De belangrijkste economische maatregelen wordenzodoende onderworpen aan het oordeel van een forum, waarvanslechts een tiende van de leden kan bogen op enige economischeopleiding. Dat betekent toch eenvoudig, dat men de eigenlijkebeslissing overlaat aan lieden, die hiertoe ten enenmaleongeschikt zijn.

Zo gaat het echter met ieder ander vraagstuk eveneens. Altijdzal een meerderheid van lieden zonder kennis of capaciteiten dedoorslag geven, daar de samenstelling van dit college immersonveranderd blijft, terwijl het feit, dat de te behandelenproblemen zich uitstrekken over bijna alle gebieden van hetopenbare leven, juist een voortdurende wisseling derafgevaardigden, die over hen moeten oordelen en beslissen,wenselijk zouden maken. Het is toch een onmogelijkheid, omdezelfde mensen en over de verkeersaangelegenheden, en b.v.over een belangrijk vraagstuk van buitenlandse politiek te latenbeslissen. Tenzij natuurlijk, dat het allemaal universele genieënwaren, zoals er nauwelijks eenmaal in eeuwen wordt geboren.

Helaas gaat het hier meestal geenszins om „knappe koppen”,maar om dilettanten, die even bekrompen, als ingebeeld enopgeblazen zijn, een geestelijke „demi-monde” van het ergstesoort. Vandaar dan ook de dikwijls onbegrijpelijkelichtzinnigheid, waarmee deze heerschappen praten enbeslissingen nemen over dingen, die zelfs de grootste geestenniet dan met ernstig overleg zouden behandelen. En deze liedenbeslissen over maatregelen, die van het grootste gewicht zijnvoor de toekomst van de gehele staat, meer nog: van de gehele

Page 116: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

107

natie, op een manier, alsof er sprake was van een spelletjekaart, wat heel zeker meer in hun lijn had gelegen, en alsof hetlot van hun ras er niet mee gemoeid was.Nu zou het zeker onrechtvaardig zijn, te denken dat ieder vande afgevaardigden van zo'n parlement van huis uit al zo weinigverantwoordelijkheidsgevoel zou hebben bezeten. Dat is danook geenszins het geval. Maar, doordat dit systeem de enkelingdwingt zijn standpunt te bepalen ten opzichte van hem geheelonbekende zaken, bederft het langzamerhand zijn karakter.Niemand zal de moed hebben, om te verklaren: ,,Mijne Heren,ik geloof, dat wij van deze aangelegenheid niets begrijpen.

Ik persoonlijk begrijp er althans niet het minste van. (Overigenszou dit slechts weinig verandering brengen, want zeker zou zulkeen oprechtheid niet alleen in het geheel geen begrip vinden,maar men zou zo'n eerlijken ezel zeker niet de kans geven, omhet prachtige spelletje in de war te sturen.) Wie de mensenechter kent, zal begrijpen, dat in zo'n illuster gezelschapniemand graag de domste zou willen zijn, en in zekere kringenis eerlijkheid altijd identiek met domheid.

Zodoende komt ook de volksvertegenwoordiger, die hetaanvankelijk eerlijk meent, onvermijdelijk op de weg vanalgemene leugenachtigheid en bedriegerij terecht. Juist deovertuiging, dat het aan de zaak zelf niets zou veranderen, of hijalleen er al dan niet aan meedeed, smoort elke eerlijkeopwelling, die bij de een of ander nog zou kunnen opkomen. Hijzal zich tenslotte nog zelf wijsmaken dat hij persoonlijk nog nietde slechtste is van het hele stel, en door zijn meedoen misschiennog erger kan voorkomen.

Nu zal men, mij wel tegenwerpen, dat weliswaar iedereafgevaardigde afzonderlijk in al deze kwesties al geen bijzonderinzicht moge hebben, maar dat zijn partij, die immers de

Page 117: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

108

politiek van dit heer bepaalt, hem een bepaalde gedragslijn indeze aanraadt, en dat die partij toch haar bijzondere commissiesheeft, die door deskundigen bovendien meer dan voldoendeworden ingelicht. Op het eerste gezicht schijnt dit te kloppen.Maar dan blijft toch die vraag: waarom kiest men ervijfhonderd, als er toch maar enkelen de nodige wijsheidbezitten, om in de belangrijkste kwesties een oordeel te vellen?En dat is het nu juist, waar alles om draait.

Onze huidige parlementaire democratie heeft niet ten doel, omeen vergadering van wijzen samen te stellen; veeleer om eenschare geestelijk afhankelijke nullen bijeen te garen, die des tegemakkelijker volgens bepaalde richtlijnen te leiden zijn,naarmate de bekrompenheid van ieder afzonderlijk groter is.Alleen hierdoor kan men partijpolitiek bedrijven in de huidigeslechte betekenis van het woord. Maar alleen hierdoor is hetechter ook mogelijk, dat de eigenlijke drijvende krachten altijdveilig op de achtergrond blijven, zonder dat men ze ooitpersoonlijk ter verantwoording kan roepen. Want nu zal geenenkel besluit, hoe schadelijk ook voor het volksbelang, openlijkop naam en rekening komen van enige bepaalde schoften, maareen gehele fractie zal deze verantwoording te dragen krijgen.

Daarmee blijft er echter van enige werkelijke verantwoordelijk-heid niets over, want verantwoordelijkheid kan alleen door eenenkel persoon gedragen worden, en niet door een parlementairekletsclub. En alleen de meest leugenachtige gluipers, die hetdaglicht hevig schuwen, kunnen deze instelling liefhebben enwaarderen; maar iedere eerlijke rechtschapen kerel, die bereidis, zelf voor zijn daden te staan, moet haar haten. Daarom is ditsoort van democratie ook het instrument geworden van dat ras,dat om zijn eigenlijke doelstellingen, het daglicht moet schuwen,nu en altijd. Alleen de Jood kan een inrichting prijzen, die vuilen onwaar is als hijzelf. Hiertegenover staat de waarachtige

Page 118: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

109

Germaanse democreatie, waarbij de leider gekozen wordt, endan de verplichting heeft om de volle verantwoordelijkheid voorzijn doen en laten op zich te nemen. Daar stemt geenmeerderheid over de verschillende vraagstukken, daar beslistéén man, die dan met al wat hij is, en al wat hij bezit,verantwoordelijk is voor de genomen besluiten. Indien men detegenwerping zou willen maken, dat er onder zulkevoorwaarden bezwaarlijk iemand bereid gevonden zal worden,om een zo riskante zaak op zich te nemen, dan kan hetantwoord alleen luiden: Goddank! – Want daarin ligt juist dezin van de Germaanse democratie, dat niet ieder willekeurigonwaardig, maar eerzuchtig individu, dat niet iedere moreledeserteur het langs kronkelende paden zover kan brengen, dathij de macht over zijn volksgenoten uitoefent, maar datzwakkelingen en prullen alleen al door de zwaarte van deverantwoordelijkheid, die aan deze taak verbonden is, wordenafgeschrikt.

Mocht er echter toch iemand van een dergelijk kaliber proberen,om naar binnen te sluipen, dan kan men hem gemakkelijkervinden en meedogenloos toesnauwen: Ga weg, laffe ploert! Zetje voetstappen niet op deze treden, want je bevuilt ze. Detrappen voor de poorten van het heiligdom van onzegeschiedenis zijn niet gebouwd voor reptielen, maar alleen voorhelden! Ik had twee jaar lang regelmatig de parlementszittingente Wenen bijgewoond. Deze overtuiging was de vrucht van watzich daar aan mij had vertoond. Nadien ging ik er niet meerheen. De zwakte van de oude Habsburgse staat, die van jaar totjaar erger werd, was mede voor een belangrijk gedeelte hetwerk van de parlementaire regeringsvorm.

En naarmate de invloed van het parlement groeide, werd depositie van het Duitse element zwakker, en verviel men meer enmeer in een systeem, dat berustte op het uitspelen van de ene

Page 119: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

110

nationaliteit tegen de andere. In de rijksraad ging dit altijd tenkoste van de Duitsers, en daardoor uiteindelijk altijd ten kostevan het rijk; want omstreeks 1900 moest ook de aller simpelstegeest wel inzien, dat de bindende krachten van de monarchieniet meer in staat waren, om aan het separatisme van de landenweerstand te bieden. Integendeel, hoe minderwaardiger demiddelen werden die de staat moest aanwenden om intact teblijven, des te meer daalde hij in de algemene achting. Nietalleen in Hongarije, maar ook in de verschillende Slavischeprovincies, was het gevoel van lotsverbondenheid met hetgeheel der monarchie zozeer afgestorven, dat men haar zwaktegeenszins meer als eigen schande voelde. Men verheugde zichveeleer over zulke tekenen van intredende ouderdom; menverlangde immers meer naar de dood dan naar de genezing vanhet rijk.

In het parlement werd de volkomen chaos nog voorkomen dooreen onwaardig spel van steeds maar toegeven, waarbij men zichzelfs liet chanteren, en waarbij de Duitser dan steeds het kindvan de rekening werd; en in het land zelf, door de verschillendevolken zo handig mogelijk tegen elkaar uit te spelen. Maar dealgemene lijn van de ontwikkeling ging toch in anti-Duitserichting. Vooral sedert Franz Ferdinand door zijn rechten op detroon een zekere invloed begon te krijgen, kwam er systeem inde van boven naar beneden uitgeoefende ver-Tsjeching.

Met alle mogelijke middelen trachtte deze toekomstige heerservan Oostenrijk-Hongarije de afbrokkeling van het Duitsekarakter van deze staat in de hand te werken, of het tempokunstmatig te versnellen, en zocht dit overal en altijd met zijnpersoon te dekken. Zuiver Duitse plaatsen werden zodoendedoor mutaties in het ambtenarenkorps langzaam, maar heelzeker in de gevaarlijke tweetalige zone geschoven. Zelfs inNeder-Oostenrijk begon dit proces steeds sneller voortgang te

Page 120: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

111

vinden en vele Tsjechen beschouwden Wenen al als hungrootste stad.Het leidende beginsel van deze nieuwe Habsburger, wiens gezingeen andere taal meer sprak dan Tsjechisch (de prins was dooreen morganatisch huwelijk verbonden met een Tsjechischegravin, en deze stamde uit kringen, waar anti-Duitseopvattingen traditie waren) was, om in midden Europageleidelijk een Slavische staat op te richten, die, als tegenwichttegen het Grieks-Katholieke Rusland, op streng Roomsegrondslag moest worden opgebouwd. Daarmee werd, zoals almeermalen bij de Habsburgers, de godsdienst weer eens indienst gesteld van een zuiver politiek idee dat bovendien nog –van Duits standpunt beschouwd – funeste gevolgen moesthebben. Het gevolg was meer dan treurig in velerlei opzicht.

Maar noch het Habsburgse Huis, noch de Katholieke kerkkregen het loon dat ze verwacht hadden. Habsburg verloor detroon, Rome een grote staat. Want, doordat de kroon ookgodsdienstige krachten in dienst stelde van haar politiekeideeën, riep zij een geest op van zodanige aard, als zij zelf zekerniet gedroomd had, dat mogelijk zou zijn. Op het streven, ommet alle middelen het Duitse element in het oude Oostenrijk uitte roeien, ontstond als antwoord de Al-Duitse beweging inOostenrijk. In de tachtiger jaren had het Manchestersliberalisme, met zijn Joodse grondslagen ook in de monarchiezijn hoogtepunt bereikt, zo niet al overschreden. De reactiedaartegen kwam echter, zoals steeds in het oude Oostenrijk, nietin de eerste plaats uit sociale overwegingen, maar uit nationale.

De drang tot zelfbehoud dwong het Duitse element tot eenuiterst scherp verweer. Pas in de tweede plaats begonnenlangzamerhand ook economische overwegingen een belangrijkwoord mee te spreken. zo ontstonden er tenslotte tweepartijformaties uit de algemene politieke verwarring, de ene

Page 121: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

112

meer nationaal, de andere meer sociaal van aard, maar beidenbuitengewoon interessant en leerrijk voor de toekomst. Na deslechte afloop van de oorlog van 1866 droomde het huisHabsburg van een revancheoorlog. Alleen de ongelukkigeafloop van het Mexicaanse avontuur, waarin men hoofdzakelijkde hand van Napoleon III zag, en dat Keizer Maximiliaantenslotte het leven kostte, toen de Fransen hem in de steeklieten, voorkwam een nauwer samengaan met Frankrijk.Daartoe was de verontwaardiging over deze daad van deFransen te groot en had ook het Franse prestige te zeer geleden.Toch lag Habsburg destijds op de loer. Indien de oorlog van1870–71 niet tot zo een onvergelijkelijke zegetocht wasgeworden, dan zou het Weense hof het bloedige spel om wraakvoor Sadowa nog wel gewaagd hebben. Toen echter de eersteberichten over het heldendom op de slagvelden binnenkwamen,die wonderbaarlijk waren en moeilijk te geloven, maar nietteminwaar, toen erkende de „wijste” van alle monarchen, dat hetogenblik toch nog niet rijp geacht kon worden, en speelde zogoed mogelijk mooi weer.

De heldenstrijd in deze beide jaren had echter nog een veelgrootser wonder volbracht; want bij de Habsburgers kwamdeze veranderde houding geenszins uit innerlijke drang, maaralleen uit de noodzaak van de omstandigheden. Het Duitse volkin de oude Oostmark echter werd door de roes van deoverwinning van het Rijk meegesleurd en zag met diepeontroering, hoe de droom der vaderen weer tot heerlijkewerkelijkheid werd. Want vergis je niet: de waarlijkDuitsgezinde Oostenrijker had van de ure der scheiding afterugverlangd, en had ook de slag bij Königgratz niet andersmeer kunnen beschouwen dan als een, weliswaar op zichzelftragisch gebeuren, maar dat toch een noodzakelijke voorwaardewas voor de wederopstanding van een Rijk, dat niet meer demachteloosheid en de rotheid zou kennen waaraan de vroegere

Page 122: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

113

Duitse bond ten prooi was geweest; en daarvoor bleef het ookgespaard. Vooral ondervond hij hier aan eigen lijf, dat dehistorische taak van het huis Habsburg eindelijk afgelopen was,en dat het nieuwe Rijk niemand anders tot keizer mocht kiezen,dan een man, die door zijn grote heldhaftigheid waardig is „dekroon van de Rijn” te dragen. Hoeveel meer echter diende mennog het noodlot te prijzen, dat het deze keizerskroon op hethoofd zette de zon van een geslacht, dat al eenmaal langgeleden, een schitterend symbool aan de Duitse natie hadgeschonken, een symbool, zo machtig, dat het ten allen tijd deharten zal sterken: Frederik de Grote.

Toen het huis Habsburg echter na die groten oorlog, metuiterste vastberadenheid begon, het gevaarlijke Duitse elementin Oostenrijk-Hongarije (dat immers geen twijfel liet aangaandezijn sympathieën en antipathieën), langzaam, maaronverbiddelijk uit te roeien – want hierop moest dezeSlaviserings politiek tenslotte uitlopen – toen vlamde deweerstand van het ter dood veroordeelde volk omhoog op eenwijze, als de nieuwere Duitse geschiedenis nog nooit gezienhad. Voor de eerste maal werden nationaal en patriottischgezinde mannen tot rebellen. Niet tegen de natie rebelleerden zijen ook niet tegen de staat zelf, maar tegen de wijze van regeren,die, naar hun overtuiging, tot de ondergang van hun volk moestleiden. Voor de eerste maal in de Duitse geschiedenis van delaatste tijd scheidde zich de gebruikelijke trouw aan staat envorstenhuis, van de werkelijke nationale liefde voor vaderlanden volk. Het is de verdienste geweest van de Al-Duitsebeweging in het Duits-Oostenrijk van de negentiger jaren, datze op heldere en ondubbelzinnige wijze heeft vastgesteld, dateen staatsgezag alleen dan geëerbiedigd en beschermd moetworden, wanneer dit de belangen van het volk behartigt oftenminste geen schade berokkent. Het gezag van de staat mag

Page 123: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

114

nooit doel, maar moet altijd middel zijn, omdat anders immersiedere tirannie op deze wereld onaantastbaar en heilig zou zijn.Wanneer door de hulpmiddelen van een regeringsmacht eenvolk naar de ondergang wordt geleid, dan heeft ieder, die deeluitmaakt van dit volk niet alleen het recht, maar ook de plicht,te rebelleren. Het antwoord op de vraag wanneer zo'n gevalaanwezig is, wordt echter niet bepaald door theoretischeverhandelingen, maar door het geweld en – door het succes.

Daar iedere regering vanzelfsprekend het staatsgezag voor zichopeist, ook al is zij nog zo slecht en al heeft zij de belangen vanhet volk ook duizendmaal verraden, daarom zal de volkselevenswil, wanneer hij zulk een volksvijandige macht moetneerslaan, ter verovering van zijn vrijheid en onafhankelijkheid,dezelfde wapens dienen te gebruiken als die, waarmee detegenstander zich tracht te handhaven. De strijd zal daaromprecies zolang met „legale” middelen worden gestreden, als ookde macht, die men ten val wil brengen, zich van zulke middelenbedient; wanneer de onderdrukker echter illegale middelen gaatgebruiken zal ook het volk in opstand er niet voorterugschrikken, deze ter hand te nemen.

In het algemeen mag men echter nooit vergeten, dat niet in hetbehoud van een staat of van een regering de hoogste reden vanbestaan voor de mens gelegen is, maar in de handhaving vanzijn volk en van zijn volkseigenheden. Wanneer dezevolkseigenheden echter zelf eenmaal gevaar lopen, onderdruktof zelfs vernietigd worden, dan is de kwestie der legaliteit nogmaar van ondergeschikt belang. En dan mag de heersendemacht zich duizendmaal van zogenaamde „legale” middelenbedienen, maar dan blijft de levenswil der onderdrukten tochsteeds de meest verhevene rechtvaardiging van hun strijd metalle wapenen.

Page 124: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

115

Dat zo dikwijls in de loop van de geschiedenis een volk zich opzo ontzagwekkende wijze verweerde tegen de binnen- ofbuitenlandse dwingeland, die het onder zijn juk had weten tebrengen, is enkel een gevolg van het feit, dat het de juistheidvan deze stelling inzag. Mensenrecht breekt staatsrecht.Bezwijkt echter een volk in de strijd om de rechten van demens, dan is dit eenvoudig het teken, dat het door het noodlotgewogen is en te licht bevonden om nog langer op het geluk vaneen voortbestaan op deze aarde aanspraak te kunnen maken.Want ieder, die niet bereid is, of niet in staat is, om voor zijnbestaan te vechten, is al door de eeuwig rechtvaardigeVoorzienigheid ter dood veroordeeld. Voor lafhartige volken isdeze wereld niet geschapen.

Hoe gemakkelijk het echter voor een tirannie is, om zich eenaureool van zogenaamde „legaliteit” te bezorgen, daarvan gafOostenrijk weer het duidelijkste en treffendste voorbeeld. Delegale staatsmacht steunde destijds enerzijds op het anti-Duitseparlement met zijn niet-Duitse meerderheden – en anderzijds ophet evenzeer anti-Duitse vorstenhuis. In deze beide factoren washet gehele staatsgezag belichaamd. Het was dwaasheid om hetlot van het Duits-Oostenrijkse volk met behulp of door middelvan dit gezag te willen veranderen. Uit dit feit had men nu, naarhet oordeel van het staatsgezag zelf, en naar dat van de lieden,die geen andere weg dan de legale zagen, de conclusie moetentrekken, dat iedere tegenstand nu ook achterwege zou moetenblijven, omdat er immers met legale middelen niets te bereikenviel. Dit zou echter onvermijdelijk het einde – en wel hetspoedige einde van het Duitse bloed in deze staat hebbenbetekend. Het Duitse element is hiervoor dan ook alleengespaard gebleven door het ineenstorten van deze staat. Debebrilde theoreticus zou natuurlijk altijd nog liever voor zijndoctrine dan voor zijn volk willen sterven. Hij meent, dat demensen, omdat ze eerst zelf wetten hebben gemaakt, daardoor

Page 125: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

116

later alleen voor die wetten bestaan. Het is de verdienste dertoenmalige Al-Duitse beweging in Oostenrijk geweest, dat ze,tot ontsteltenis van alle fanatici voor papieren principes, en vanalle andere staats fetisjisten, voorgoed een einde heeft gemaaktaan deze dwaasheid. Terwijl de Habsburgers met alle middelenhet Duitse element trachtten te bestrijden, viel deze partij het„verheven” heersershuis aan, en dat wel op meedogeloze wijze.Zij heeft voor de eerste keer de eigenlijke ziekte van deze alvolkomen verrotte staat blootgelegd en aan honderdduizendende ogen geopend. Het is haar verdienste, dat zij het prachtigebegrip vaderlandsliefde heeft losgemaakt uit de omknelling vandeze miserabele dynastie.

Haar aanhang was in de eerste tijd van haar optreden zeergroot, ja, scheen letterlijk tot een lawine te zullen worden. Maarhet succes was niet van blijvende aard. Toen ik naar Wenenkwam, was de beweging allang overvleugeld door deChristelijk-sociale partij, die intussen aan de macht wasgekomen; ja, deze laatste had haar bijna iedere betekenisontnomen. Deze gehele gebeurtenis: de opkomst en deondergang van de Al-Duitse beweging enerzijds en van deongehoorde opkomst van de Christelijk-sociale partij anderzijdszou als klassiek studieobject voor mij van de grootste betekenisworden. Toen ik naar Wenen kwam, stonden mijn sympathieëngeheel en al aan de zijde van de Al-Duitsers.

Dat men de moed bleek te hebben om in het parlement „LeveHohenzollern” te roepen, imponeerde mij evenzeer als het mijverheugde dat men zich nog altijd beschouwde als een deel vanhet Duitse Rijk dat slechts tijdelijk van het moederlandgescheiden was; en dat men geen enkele gelegenheid lietvoorbijgaan, om in het openbaar van zijn trouw te getuigen, gafmij geloof in de toekomst; dat men in alle kwesties, waar deDuitse aard in het geding kwam, onvoorwaardelijk kleur

Page 126: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

117

bekende en voor geen compromissen te vinden was, wekte mijnvolle instemming, omdat ik hierin de enige mogelijkheid zag,om ons volk te redden; dat echter de beweging na zo eenopkomst, nu zozeer terugzakte, kon ik niet begrijpen. Nogminder begreep ik echter, waarom de Christelijk-sociale partijjuist in dezelfde tijd tot zo'n geweldige macht vermocht tegeraken. Zij had destijds juist het toppunt van haar gloriebereikt. Toen ik de beide bewegingen begon te vergelijken, gafmij ook hier het noodlot (en door mijn overigens vrij treurigeomstandigheden, vroeger dan anders) het beste onderwijs,waardoor ik de oorzaken van dit raadsel kon begrijpen.

Ik begin mijn vergelijking met de beide mannen, die als leidersen stichters van de beide partijen beschouwd moeten worden:Georg van Schönerer en Dr. Karl Lueger. Zuiver menselijkgezien, steken zowel de een als de ander, ver uit boven hetformaat van de zogenaamde parlementaire figuren. In hetmoeras van de algemene politieke corruptie bleef hun hele levenrein en onaantastbaar. Toch voelde ik aanvankelijk alleensympathie voor de Al-Duitser Schönerer, en pas langzamerhandbegon ik ook voor de Christelijk-sociale leider te voelen. Wathun kwaliteiten betreft, scheen Schönerer mij destijds al eenbeter en grondiger denker toe in principiële vraagstukken. Hijheeft het onvermijdelijke einde van de Oostenrijkse staat juisteren helderder voorzien, dan enig ander.

Indien men vooral in het Rijk meer oor had gehad voor zijnwaarschuwingen tegen de Habsburgse monarchie, dan had deramp van een wereldoorlog, waar Duitsland tegen geheelEuropa stond, voorkomen kunnen worden. Schönerer mochtdan al in staat zijn, om de grote vraagstukken in hun waregedaante te zien, maar in de mensen vergiste hij zich keer opkeer. Hier lag nu juist de grote kracht van Dr. Lueger. Luegerwas een buitengewoon mensenkenner, die er zich vooral voor

Page 127: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

118

hoedde, de mensen voor beter aan te zien, dan zij nu eenmaalzijn. Daarom hield hij ook meer rekening met de werkelijkemogelijkheden van het leven, terwijl Schönerer daarvoor maarweinig begrip had. Alles, wat de Al-Duitser dacht, wasprincipieel juist, maar omdat hij de massa te weinig begreep enhem ook de kracht ontbrak, om zijn theoretisch inzicht aan demassa mee te delen, dus om zijn kennis in zo een vorm tegieten, dat die bevattelijk werd voor de grote massa, die nueenmaal zeer langzaam van begrip is en blijft, bleef zijn inzichtgelijk aan de wijsheid van een ziener, die toch nooit praktischewerkelijkheid kan worden. Dit ontbreken van werkelijkemensenkennis leidde echter tenslotte tot een onjuist oordeel overde kracht van gehele bewegingen en oeroude instellingen.

Later heeft Schönerer weliswaar ingezien dat het hieruiteindelijk een wereldbeschouwing betreft, maar hij heeft nooitbegrepen, dat zo een bijna religieuze overtuigingen altijd in deeerste plaats door de grote massa's van een volk gedragenmoeten worden. Hij zag helaas lang niet scherp genoeg, hoebuitengewoon gering de strijdlust van de zogenaamde„burgerlijke” kringen is, alleen al uit hoofde van huneconomische positie, die de enkeling in een voortdurende angstlaat leven, dat hij teveel zou kunnen verliezen, wat dus ook almaakt, dat hij zich meer afzijdig houdt. En toch zal in 'talgemeen een wereldbeschouwing alleen dan kans op deoverwinning hebben, indien de grote massa bereid blijkt alsdraagster van de nieuwe leer, de noodzakelijke strijd op zich tenemen. Uit dit gebrek aan begrip voor de betekenis van deonderste volkslagen kwam echter ook de absoluut onvoldoendeopvatting over de sociale kwestie voort. Op al deze punten wasDr. Lueger het tegendeel van Schönerer.

Zijn gedegen mensenkennis maakte, dat hij enerzijds demogelijk aanwezige krachten zeer juist wist te beoordelen,

Page 128: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

119

terwijl hij anderzijds evenzeer bewaard bleef voor eenonderschatting van bepaalde instellingen, en misschien juist ómdie reden leerde, ze aan zijn doeleinden dienstbaar te maken. Hijbegreep ook maar al te goed, dat de politieke strijdkracht van degezeten burgerij in de tegenwoordige tijd te gering was en nietvoldoende om voor een nieuwe grote beweging de zege tebevechten. Daarom concentreerde hij zijn politiekewerkzaamheid hoofdzakelijk op die groepen van de bevolking,wier bestaan bedreigd werd, en trachtte vooral hen voor zich tewinnen, wat de strijdlust van zijn organisatie dus eerderaanwakkerde, dan verminderde. Eveneens was hij bereid zichvan alle bestaande machtsmiddelen te bedienen en degenegenheid te verwerven van bestaande machtige instituten,om uit zulke oude krachtbronnen voor zijn beweging het grootstmogelijke voordeel te kunnen putten.

Dientengevolge richtte hij de actie van zijn nieuwe partij in deeerste plaats op de met ondergang bedreigden middenstand enbezorgde zich daardoor een zeer standvastige schare vanaanhangers, evenzeer van betekenis door hun groteoffervaardigheid als door hun taaie strijdkracht. Zijnbuitengewoon verstandige houding tegenover de katholieke kerkechter maakte, dat hij in korte tijd de jongere geestelijkheid opzijn hand kreeg, en dat wel in zulk een getale, dat de oudeklerikale partij óf gedwongen was, om het veld te ruimen óf nogverstandiger, zich bij de nieuwe partij aansloot, om zodoendelangzaam aan de ene stelling na de andere terug te winnen.

Indien men echter zou menen, dat men de man hiermee volledighad getekend, dan zou men hem zwaar onrecht doen. Want,behalve dat hij een goed tacticus was, bezat hij ook deeigenschappen van een waarlijk groot en geniaal hervormer.Maar ook hier was zijn kunnen beperkt door een nauwkeurigekennis van de nu eenmaal aanwezige mogelijkheden en ook van

Page 129: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

120

zijn eigen capaciteiten. Het was een buitengewoon praktischdoel dat deze waarlijk belangrijke man nastreefde. Hij wildeWenen veroveren. Wenen was het hart van de monarchie, vanhieruit ging nog de laatste levensstroom naar het ziekelijk enoud geworden lichaam van het stervende rijk. Hoe gezonder hethart werd, des te meer moest ook het overige lichaam opleven.Deze gedachte was principieel juist, maar kon, wanneer ze aaneen bepaalde beperkte periode gebonden was, in de praktijkslechts weinig betekenen. En dit was de zwakke zijde van dezeman. Wat hij als burgemeester van de stad Wenen gepresteerdheeft is onsterfelijk in de beste zin van het woord. Demonarchie kon hij daarmee echter niet meer redden; dat was telaat.

Zijn tegenstander, Schönerer, had dit juister gezien. Wat Dr.Lueger aan praktische vraagstukken ter hand nam, slaagde opwonderlijke wijze; maar de gevolgen, die hij daarvan hadverwacht, bleven uit. Wat Schönerer wilde, lukte hem niet, wathij vreesde, voltrok zich helaas op vreselijke wijze. Zodoendeheeft geen van beide mannen zijn eigenlijk doel bereikt. Luegerkon Oostenrijk niet meer redden en Schönerer het Duitse volkniet meer voor de ondergang bewaren. Het is oneindig leerrijkvoor onze huidige tijd, om de oorzaken voor het falen van dezebeide partijen na te gaan. Dit heeft vooral zin voor mijnvrienden, omdat de toenmalige omstandigheden veelovereenkomst vertonen met de huidige, waardoor foutenvermeden kunnen worden, die al eerder aan een beweging hetleven hebben gekost, en die een andere tot vruchteloosheiddoemden.

De ineenstorting van de Al-Duitse beweging in Oostenrijk had,mijns inziens, drie oorzaken. De eerste was, dat men debetekenis van het sociale vraagstuk juist voor een nieuwe, inwezen revolutionaire partij, veel te weinig inzag. Daar

Page 130: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

121

Schönerer en zijn groep zich in de eerste plaats wendden tot deburgerlijke kringen, moest het resultaat wel zeer zwak en tamzijn. De Duitse bourgeoisie is, vooral in zijn hogere lagen,hoewel haar leden, stuk voor stuk, dat niet vermoeden, waar hetgaat om interne aangelegenheden van natie of staat, zopacifistisch, dat het aan letterlijke zelfverloochening grenst. Ingoede tijden, dat wil in dit geval dus zeggen, in tijden van eengoede regering, is zo een mentaliteit de reden, dat deze groepenvan buitengewone waarde voor de staat zijn; wanneer er echtereen slechte regering aan het roer is, gaat er een bijna funestewerking van deze kringen uit. Alleen om maar de mogelijkheidte scheppen tot het voeren van een werkelijke ernstige strijd,was het al een eerste vereiste geweest, dat de Al-Duitsebeweging al het mogelijke had gedaan, om vat te krijgen op degrote massa's. Dat zij dit niet deed, beroofde haar al van tevoren van de bezieling, die zulk een vloedgolf nu eenmaal nodigheeft, wil zij niet al na korte tijd terugvloeien.

Indien men echter dit axioma niet van het begin af voor ogenhoudt, en er niet met alle kracht aan vasthoudt, dan verliest denieuwe partij iedere mogelijkheid, om het verzuimde later weerin te halen. Want door het opnemen van een al te groot aantalgematigd burgerlijke elementen zal de innerlijke tendens van debeweging altijd door deze groep worden bepaald, en zodoendeiedere verdere kans, om noemenswaardige krachten uit de grotemassa te winnen, tenietdoen. Daardoor zal zo een bewegingechter niet verder komen, dan enkel tot wat mopperen enkritiseren. Het bijna religieuze geloof, verbonden met eenoffervaardigheid in dezelfde trant zal nimmer meer te vindenzijn; in plaats daarvan zal men er echter naar gaan streven, omdoor „positieve” meewerking – dat wil in dit geval zeggen, doorde bestaande toestand in feite te erkennen – de scherpe kantjesvan de strijd geleidelijk af te slijpen, en komt tenslotte tot eenwormstekige vrede met het bestaande systeem.

Page 131: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

122

Zo ging het ook met de Al-Duitse beweging, omdat zij zich nietvan het begin af hoofdzakelijk had toegelegd op de veroveringvan de massa. Zij werd burgerlijk, deftig, gematigd, „radicaal”Uit deze fout groeide echter de tweede oorzaak van haar snellenondergang. De strijdpositie van het Duitse element inOostenrijk was al wanhopig in de tijd, dat de Al-Duitsebeweging optrad. Van jaar tot jaar was het parlement meer eeninstelling tot langzame vernietiging van het Duitse volkgeworden. Iedere poging, om het ter elfder ure nog te redden,zou alleen dan enige, zij het ook geringe, kans op succes bieden,wanneer men erin zou slagen, het parlement te doen verdwijnen.

Daarmee kreeg de beweging een vraag van principiële betekeniste beantwoorden: Moest men om het parlement te vernietigen,daarin plaatsnemen, om het, zoals men zich pleegde uit tedrukken, „van binnenuit te ondergraven”, of moest men diestrijd van buitenaf voeren door een aanval op deze instellingzelf? Men ging naar binnen en kwam er weer verslagen uit. Erzat inderdaad niets anders op, dan naar binnen te gaan. de strijdtegen zo een macht van buitenaf doorvoeren, wil zeggen, zich teladen met een onwrikbare moed, maar ook bereid te zijn toteindeloze offers. Men pakt daarmee de stier bij de horens beeten zal zware stoten te verduren krijgen, zal menigmaal op degrond storten, zal mogelijk eens niet dan met gebrokenledematen weer op kunnen staan, en pas na een uiterst zwareworsteling zal de zege bij de stoutmoedige aanvaller zijn.

Alleen de grootte van de gebrachte offers zal nieuwe strijdersvoor de zaak winnen, tot de volharding tenslotte met succesbekroond zal worden. Daartoe echter heeft men de grote massavan het volk nodig. Deze alleen bezit voldoendevastberadenheid en taaiheid, om deze strijd tot het bloedigeeinde vol te houden. Op deze grote massa echter had deAl-Duitse beweging nu juist geen vat; daarom bleef haar dan

Page 132: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

123

ook niets anders over dan in het parlement te gaan. Het wareonjuist, te menen, dat men een lange, innerlijke tweestrijd hadgevoerd, of zelfs maar lang had gewikt en gewogen;integendeel, men had er in het geheel niet over nagedacht. Dereden, dat men toch deelnam aan deze waanzin, was deze, datmen niet helder en duidelijk inzag, wat de betekenis en degevolgen zouden zijn van een eigen deelneming aan zo eeninstituut, waarvan men zelf immers principieel de onjuistheid alhad ingezien. In het algemeen verwachtte men wel, dat men degrote massa's gemakkelijker zou kunnen voorlichten; men kreegnu immers de gelegenheid, om te spreken voor het „forum vande gehele natie”. Ook scheen het vanzelfsprekend te zijn, dateen aanval op de wortel van het kwaad meer succes moestopleveren dan een bestorming van buiten af. Men meende, datde parlementaire onschendbaarheid de voorvechters een grotereveiligheid zou verzekeren, waardoor dan de kracht van deaanval slechts kon worden verhoogd.

In werkelijkheid evenwel kwam het heel anders uit. Het forum,waarvoor de Al-Duitse afgevaardigden spraken, was nietgroter, maar eerder kleiner geworden; want ieder spreekt slechtsvoor de kring, die in staat is, en de wil heeft, om te horen, of diedoor de berichten in de pers een verslag van het gesprokenekrijgt. Het grootste rechtstreekse forum van toehoorders levertechter niet de zittingzaal van het parlement, maar de groteopenbare vergadering. Want daar zijn duizenden mensen, diealleen gekomen zijn, om te horen, wat de spreker hun te zeggenheeft, terwijl er in de zittingzaal van de Kamer maar een paarhonderd zijn, die dan meestal nog alleen aanwezig zijn, om hetpresentiegeld te kunnen opstrijken, en wel in de allerlaatsteplaats, om de wijsheid van de een of andere „mijnheer devolksvertegenwoordiger” in hun ontvankelijk gemoed te latendoordringen.

Page 133: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

124

Het belangrijkste bezwaar is echter, dat het immers steedshetzelfde publiek is, waarvoor men spreekt, dat nooit meer ietszal leren, omdat het niet alleen te weinig verstand bezit, maarook zelfs het allerminste wil tot leren mist. Nooit zal een vandeze volksvertegenwoordigers uit zichzelf toegeven, dat deander gelijk heeft, en zich daarna ook in dienst van de waarheidstellen. Nee, dat zal geen enkele doen, tenzij dan, dat hij redenheeft, om te hopen, dat zulk een ommekeer zijn zetel voor eenvolgende periode nog zou kunnen redden. Dus eerst, wanneerhet er naar uitziet, dat zijn tegenwoordige partij bij eenaanstaande verkiezing klappen zal krijgen, zullen deze sieradenvan manhaftigheid zich opmaken, om te kijken, of, en, zo ja,hoe zij zich kunnen aansluiten bij een andere partij of richting,die er vermoedelijk beter af zal komen, waarbij dezekoerswisseling natuurlijk altijd met een wolkbreuk van moreleredenen gepaard gaat. Daarom zal altijd, wanneer eenbestaande partij zich zozeer de antipathie van het volk op dehals heeft gehaald, dat zij een vernietigende nederlaag kanverwachten, een soort van Grote Trek beginnen: deparlementaire ratten verlaten het partijschip.

Met beter weten of beter willen heeft dit echter niets te maken,dit is niets anders dan een soort helderziendheid, die zo eenparlementswandluis nog juist bijtijds waarschuwt en hemzodoende steeds weer een ander warm partijbedje bezorgt. Omvoor zo een „forum” te spreken, betekent wel in de meestletterlijke zin van het woord: parelen voor de zwijnen werpen.Dat is waarlijk niet de moeite waard. Het resultaat kan hier nietanders dan nihil zijn. En dat bleek ook. De Al-Duitseafgevaardigden konden praten tot ze schor waren, maar iedernuttig effect bleef uit. De pers ging als volgt te werk: Ze zweegde redevoeringen dood, óf wel ze gaf enkele uit het verbandgerukte brokken, waardoor de betekenis verdraaid werd, ofzelfs geheel verloren ging, wat maakte, dat de openbare mening

Page 134: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

125

niet anders dan een slechte indruk van de bedoelingen van denieuwe beweging kon krijgen. Wat de heren zeiden, deed er niethet minste toe; maar dat, wat men van hen te lezen kreeg, waseen uittreksel uit hun redevoeringen, dat in zijnonsamenhangendheid alleen maar een dwaze uitwerking konhebben – wat ook de bedoeling was. Bovendien bestond hetenige forum, waarvoor ze nu in werkelijkheid spraken, uitnauwelijks vijfhonderd parlementariërs, en dit zegt genoeg.Het ergste was echter het volgende:De Al-Duitse beweging kon alleen dan op succes rekenen,indien zij van de eerste dag af begreep, dat het hier niet mochtgaan om een nieuwe partij, maar vooral om een geheel nieuwewereldbeschouwing, daar alleen zo een geheel nieuwelevensbasis de innerlijke kracht zou kunnen ontwikkelen, omdeze titanenstrijd ten einde te strijden. Hier zijn echter deallerbeste en aller moedigste kerels maar net goed genoeg, omals voormannen dienst te doen.

Indien de strijd voor een wereldbeschouwing niet wordt gevoerddoor helden die tot iedere opoffering bereid zijn, dan zullen erook na korte tijd geen strijders meer te vinden zijn, die hunleven voor het idee willen wagen. Wie op zo een plaats voorzijn eigen bestaan strijdt, kan voor de gemeenschap niet veelmeer over hebben. Om echter aan deze voorwaarde te kunnenblijven voldoen, is het noodzakelijk, dat ieder weet, dat denieuwe beweging eer en roem kan brengen voor denakomelingschap, maar niets kan en niets wil geven aan haarstrijders van heden. Hoe meer postjes en baantjes een bewegingte vergeven heeft, des te groter zal de toeloop vanminderwaardigen zijn, totdat deze politieke gelegenheids-arbeiders een partij, die oorspronkelijk succes had, tenslottedermate overwoekeren, dat de oude rechtschapen strijder zijnbeweging niet meer terug kent, en de nieuw aangekomenebeslist geen prijs meer stellen op zijn aanwezigheid, omdat zij

Page 135: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

126

hem lastig en „ongeschikt” achten. Dan is het echter met de„roeping” van zo een beweging volkomen gedaan. Zodra deAl-Duitse beweging zich aan het parlement verkocht, kreeg zijook „parlementariërs” in haar rijen en geen voormannen enstrijders meer. Zij zakte daarmee af tot het peil van een gewone,alledaagse politieke partij en verloor de kracht, om eenrampzalig noodlot met de harde wil tot het martelaarschaptegemoet te treden. In plaats van te vechten, leerde men nu ook„praten” en „onderhandelen”. De nieuwe parlementariër echtervoelde het al na korte tijd als een prettige plicht, (wegens hetmindere risico), de nieuwe wereldbeschouwing te verdedigenmet de „geestelijke” wapenen van parlementairewelbespraaktheid, dan zich, zo nodig met inzet van eigen leven,in een strijd te werpen, waarvan de uitslag onzeker was, en diein ieder geval hem persoonlijk niets kon opleveren.

Toen men nu eenmaal in het parlement zat, begonnen deaanhangers buiten te hopen en te wachten op wonderen, dienatuurlijk niet gebeurden en ook niet gebeuren konden. Menwerd daarom al na korten tijd ongeduldige want ook dat, watmen zoal van de eigen afgevaardigden te horen kreeg, kwam ingeen enkel opzicht overeen met de verwachtingen der kiezers.Dit was zeer verklaarbaar, omdat de vijandelijke pers er zichwel voor hoedde, om het publiek een juist beeld te geven vanhet streven en de werkzaamheid der Al-Duitsevertegenwoordigers. Hoe meer echter de nieuwe afgevaardigdende smaak van de nog al wat zoetere en zachtere aard van de„revolutionairen” strijd in het parlement en in de provincialeraadscolleges, beet hadden, des te minder waren zij bereid, omde, zoveel gevaarlijker, propaganda onder de grote massa vanhet volk, op zich te nemen. De massavergadering, de enigemogelijkheid, om door persoonlijk, en daardoor succesvolcontact, grote volksdelen te beïnvloeden en te winnen, raaktedaardoor steeds meer op de achtergrond. Zodra het

Page 136: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

127

spreektafeltje van de vergaderzaal voorgoed verwisseld wasvoor de tribune van het parlement, en men in het vervolg van ditspreekgestoelte de redevoeringen hield, en ze ook niet meer inde eerste plaats in het hart van het volk, maar vooral in dehoofden der zogenaamde uitverkorenen wilde gieten, hield deAl-Duitse beweging ook op, een volksbeweging te zijn enschrompelde na korte tijd ineen tot een meer of minderbelangrijke club tot het houden van academischeuiteenzettingen. De door de pers verwekte slechte indruk werddientengevolge op geen enkele wijze meer door persoonlijkvergaderingwerk van de verschillende heren gerectificeerd,zodat het woord „Al-Duits” tenslotte een zeer slechte klankkreeg in de oren van het volk.

Want dit mogen alle veel schrijvende fatten en pennenlikkerszich voor gezegd houden: de grootste omwentelingen op dezewereld hebben nog nimmer plaats gevonden onder de leidingvan een ganzenpen! Nee, het werk van de pen bleef steedsbeperkt tot de theoretische motivering ervan. De macht echter,die de grote historische lawines van godsdienstige en politiekeaard aan het rollen bracht, is, door alle eeuwen heen, alléén detoverkracht van het gesproken woord geweest. Vooral de grotemassa van het volk wordt altijd alleen meegesleept door demacht van de redevoering. Maar alle grote bewegingen zijnvolksbewegingen, zijn vulkanische uitbarstingen van menselijkehartstochten en gevoelens, die, óf door de wrede godin van denood, óf door het woord, dat als een fakkel onder de massawerd geworpen, werden ontketend; het zijn géén limonadeachtige ontboezemingen van geleerden en salonhelden. In hetleven van een volk kan alleen een storm van gloeiendehartstocht een ommekeer brengen, en alleen hij kan hartstochtopwekken, die dat vuur zelf in het hart draagt. Die hartstocht ishet alleen, die dan aan de daarmee begiftigde de woordeningeeft, die als hamerslagen de poorten naar het hart van een

Page 137: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

128

volk weten open te breken. De man echter, die de hartstocht nietkent, zal stom blijven en geen sterke woorden vinden; de hemelheeft hem niet uitverkoren tot verkondiger van de wil derVoorzienigheid. Daarom moge iedere schrijver bij zijn inktpotblijven, om theoretisch werkzaam te zijn, indien hem voldoendeverstand en capaciteiten geven zijn; voor leider is hij nochgeboren, noch geroepen. Een beweging met grote doelstellingenmoet daarom angstvallig zorg dragen, dat ze het contact met degrote massa niet verliest. Zij dient elke kwestie in de eersteplaats uit dit oogpunt te bekijken en haar beslissing hiervanafhankelijk te maken. Zij moet verder alles vermijden, wat haarvat op de massa zou kunnen verminderen, of ook maarverzwakken, niet om maar iets te noemen, om „demagogische”redenen, maar eenvoudig vanwege het inzicht, dat zonder degeweldige kracht van de massa geen groot idee, hoe groots enverheven zij ook moge zijn, verwerkelijkt kan worden.

De harde werkelijkheid alleen moet de weg naar het doelbepalen. Wanneer men onaangename wegen niet wenst tebewandelen, dan zal men op deze wereld maar al te dikwijls vanhet doel moeten afzien; of dit nu de bedoeling was, of niet.Zodra de AI-Duitse beweging door haar intrede in hetparlement het hoofdgewicht van haar werkzaamheid verplaatstevan het volk naar het parlement, verloor zij haar toekomst enwon daarvoor een reeks goedkope succesjes-van-het-ogenblik.Zij koos de gemakkelijkste strijd, maar was daardoor niet meerwaardig, de eindoverwinning te behalen. Ik heb dezevraagstukken al in Wenen diepgaand overdacht en heb het feit,dat men het inzicht miste, beschouwd als een van debelangrijkste oorzaken, dat een beweging, die in mijn ogendestijds geroepen was, de leiding van het Duitse element inhanden te nemen, toch ineenstortte. De beide eerste fouten, diede Al-Duitse beweging schipbreuk deden lijden, waren metelkander verwant. Het gebrek aan kennis omtrent de inwendige

Page 138: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

129

drijfkrachten van grote omwentelingen maakte, dat men debetekenis van de brede volksmassa's onderschatte: daaruitechter kwam weer de geringe belangstelling voor het socialevraagstuk voort, vandaar ook, dat men zo gebrekkig en involkomen onvoldoende mate propaganda voerde onder deonderste lagen der natie; vandaar tenslotte ook het standpuntten opzichte van het parlement, dat op zijn beurt de werfkrachtvan de partij onder de grote massa weer verzwakte.

Indien men had ingezien, welk een geweldige machtsfactor demassa als draagster van de revolutionaire weerstand altijdbetekent, dan zou men in sociaal en in propagandistisch opzichtheel anders gehandeld hebben. Dan zou men zijn krachten ookniet hoofdzakelijk hebben geconcentreerd op het parlement,maar op de werkplaats en de straat.

Maar ook de derde fout is een gevolg van die blindheid voor debetekenis van de massa, die – wanneer ze eenmaal door grotereen betere in beweging is gezet – dan echter ook, gelijk eenvliegwiel, de aanval massief en duurzaam doet zijn. De zwarestrijd, die de Al-Duitse beweging met de katholieke kerkuitvocht, is alleen te verklaren uit het feit, dat men veel teweinig inzicht had in de grondslagen van het volkskarakter. Deoorzaken van de heftige aanval tegen Rome waren de volgende.Zodra het Habsburgse Huis definitief had besloten, Oostenrijkin een Slavische staat te veranderen, vatte het ieder middel aan,dat ook maar enigszins dienstbaar kon zijn aan dit doel. Ookgodsdienstige krachten werden door dit meest gewetenloze vanalle vorstenhuizen zonder scrupules in de dienst van het nieuwe„staatsidee” gesteld. Het benutten van Tsjechische parochies enhun zielenherders, was maar één van de vele middelen, om ditdoel, een Slavisch Oostenrijk, te bereiken. Men ging daarbijongeveer als volgt te werk: In zuiver Duitse gemeenten werdenTsjechische pastoors aangesteld, die langzaam maar zeker de

Page 139: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

130

belangen van het Tsjechische volk boven die van de kerkbegonnen te stellen, en tot cellen van de anti-Duitse strijdwerden. De Duitse geestelijkheid schoot tegenover zulk eenoptreden ten enenmale tekort. Niet alleen, dat zijzelf voor eensoortgelijke strijd in Duitse zin volkomen onbruikbaar was,maar zij was ook niet bij machte, om de aanvallen van deanderen met de nodige kracht af te weren. Zodoende werd deDuitse cultuur, langs de omweg van misbruik van godsdienstenerzijds en door onvoldoenden afweer anderzijds, langzaammaar onophoudelijk teruggedrongen. In het klein gebeurde dit,zoals hierboven beschreven, – en in het groot ging het helaas alweinig anders. Ook hier ontmoetten de anti-Duitse strevingender Habsburgers, vooral door toedoen van de hogere clerus, nietde noodzakelijke tegenstand, terwijl de behartiging der Duitsebelangen zelf geheel en al op de achtergrond raakte.

De algemene indruk kon niet anders zijn, dan dat men hier tedoen had met een grove krenking van de rechten der Duitsersdoor de katholieke geestelijkheid als zodanig. Daardoor scheenhet echter, dat de kerk niet met het Duitse volk meevoelde, maarzich op onrechtvaardige wijze aan de zijde van Duitslandsvijanden schaarde. De wortel van dit kwaad lag echter, naarmen – en vooral Schönerer – meende, in het feit, dat de leidingvan de katholieke kerk niet in Duitsland gevestigd was, en datdat alleen al een vijandige houding tegenover de belangen vanons volksleven tengevolge moest hebben.

De zogenaamde culturele vraagstukken raakten daarbij, zoalsdestijds bijna altijd in Oostenrijk, geheel op de achtergrond.Beslissend voor de houding van de Al-Duitse beweging tenopzichte van de katholieke kerk was niet zozeer het standpunt,dat deze laatste bijvoorbeeld tegenover de wetenschap, enz.innam, maar vooral het feit, dat ze oog noch oor had voor deDuitse rechten en integendeel, steeds de grootste ijver aan de

Page 140: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

131

dag legde, wanneer het erom ging, aan de aanmatiging en dehebzucht van het Slavendom tegemoet te komen. GeorgSchönerer echter was er de man niet naar, om iets half te doen.Hij nam de strijd tegen de kerk op in de overtuiging, dat alleendaardoor het Duitse volk nog te redden was. De opbouw vandeze beweging, die „Los van Rome” in haar vanen hadgeschreven, scheen het machtigste, maar ook het' moeilijksteaanvalswapen tegen de macht van de vijand. Wanneer dezeaanval met succes bekroond werd, dan zou ook de noodlottigekerkelijke verdeeldheid in Duitsland overwonnen zijn, en deinwendige kracht van het Rijk en van de Duitse natie kon doorzo een zege buitengewoon stijgen. Maar noch de principes,waarvan men uitging, noch de conclusies, die men meende temoeten trekken, waren juist.

Zonder twijfel was de nationale weerstandskracht van de Duitseclerus in alle kwesties, waar het om de strijd voor het Duitsevolkseigen ging, geringer dan die van haar niet-Duitse, vooralTsjechische ambtsbroeders. Evenzo kon alleen een idioot blindzijn voor het feit, dat het niet dan uiterst zelden voorkwam, datde Duitse geestelijkheid er ook maar aan dacht, om in actievezin voor de Duitse belangen op te treden. Maar evenzeer moestieder, die niet blind was, toegeven, dat dit in de eerste plaats eenuitvloeisel is van een omstandigheid, waaronder wij Duitsersallemaal zo zwaar te lijden hebben, n.l. het feit, dat wijtegenover ons volk en volkseigen even objectief staan alstegenover iedere willekeurige andere zaak.

En terwijl de Tsjechische geestelijke subjectief stond tegenoverzijn volk en slechts objectief tegenover de kerk, was de Duitsepastoor subjectief aan zijn kerk verknocht en bleef objectieftegenover de natie. Een verschijnsel, dat wij helaas nog induizend andere vormen, kunnen constateren. Dit is geenszinseen bijzondere erfenis van het katholicisme, maar een algemene

Page 141: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

132

mentaliteit, die dermate in ons volkskarakter verankerd ligt, dater haast niets kan bestaan – en vooral geen ideologie ofstaatsinstelling – of ze krijgt na korte tijd de lasten van dezekwaal te dragen.

Men vergelijke b.v. eens de houding, die ons ambtenarencorpsaanneemt tegenover het streven naar nationale wedergeboorte,met die, die in zo een geval de ambtenaren van een ander volkzouden innemen. Of meent men bijgeval, dat het officierscorpsvan enig ander land ter wereld op een dergelijke wijze debelangen van de natie voor een theoretisch „staatsgezag” zouhebben vergeten, als bij ons sedert vijf jaar natuurlijk, ja zelfsnog bijzonder verdienstelijk wordt geacht? Nemen bijgeval nietbeide kerkgenootschappen ten aanzien van het Joodse vraagstuktegenwoordig een standpunt in, dat met de belangen van denatie al evenmin strookt, als met de werkelijke behoeften van dereligie? Men vergelijke toch eens de houding van een Joodserabbijn ten aanzien van alle kwesties, die van enige betekeniszijn voor het Joodse ras, met het standpunt dat verreweg hetgrootste gedeelte onzer geestelijkheid, en maar liefst van beideconfessies, in zulk een geval ten aanzien van Duitse belangeninneemt.

Dit verschijnsel doet zich bij ons overal voor, waar het gaat omde verdediging van een abstract idee als zodanig.„Staatsgezag”, „democratie”, „pacifisme”, , , internationalesolidariteit enz. zijn allemaal begrippen, die bij ons bijnasteeds tot zo starre, zuiver doctrinaire voorstellingen ontaarden,dat vraagstukken, die van algemeen levensbelang zijn voor onzenatie, enkel nog van zulk een standpunt uit beschouwd worden.Dit funeste systeem, om alle belangen alleen te beschouwen inhet licht van een bepaalde vooropgezette mening, ontneemtiedere mogelijkheid, om zich subjectief te verplaatsen in eenaangelegenheid, die objectief in tegenspraak is met de eigen

Page 142: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

133

doctrine en heeft tenslotte tot gevolg, dat men middel en doelvolkomen verwisselt. Men zal zich verzetten tegen elke pogingtot een nationale herstelrevolutie, wanneer men, om deze totstand te brengen, eerst een slechte en schadelijke regering zoumoeten verjagen, omdat dit een inbreuk zou zijn op het„staatsgezag” en omdat deze objectiviteitsfanatici in het„staatsgezag” niet een middel zien, maar een doel, zo verheven,dat zij er hun gehele schamele leven mee kunnen vullen. zogeredeneerd, zou men zich b.v. met verontwaardiging verzettentegen iedere poging om een dictatuur te vestigen, zelfs indienhaar drager een Frederik de Grote was, en de lieden, die deeluitmaakten van de parlementaire meerderheid van het ogenblikslechts miserabele nietsnutten of zelfs minderwaardige knechtenwaren, omdat voor zo een man, die het leven vergeet om deprincipes, de wet van de democratie belangrijker en heiliger isdan de welvaart der natie.

De een zal dus de slechtste dwingelandij, die zijn volk te grondericht, beschermen, daar het „staatsgezag” op dat ogenblik in diedwingelandij belichaamd is, terwijl de ander zelfs de meestzegenrijke regering afwijst, wanneer die niet overeenkomt metzijn opvatting van „democratie”. Evenzo zal een Duitse pacifistzwijgen bij iedere onderdrukking van de natie, hoe bloedig ook,zelfs wanneer ze van de meest verfoeilijke militaire institutiesuitgaat, indien een verandering van dit lot alleen te bereikenware door actieve weerstand, dus geweld, want dit zou immersin strijd zijn met de geest van zijn vredesvereniging. Deinternationalistische Duitse socialist echter mag door de restvan de wereld solidair worden uitgeplunderd, hij zal dit steedsmet broederlijke genegenheid blijven beantwoorden, en denktniet aan vergelding of zelfs maar aan protest, omdat hij nueenmaal een Duitser is. Dit moge te betreuren zijn, maarwanneer men een toestand wil wijzigen, moet men die eerst inzijn ware gedaante kunnen zien. En ten aanzien van de slappe

Page 143: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

134

wijze, waarop een deel van de clerus de Duitse belangenbehartigde kon ditzelfde worden gezegd. Dat is noch eigenlijkekwaadwilligheid, noch een gevolg van, laten wij zeggen,bevelen van ,,hogerhand" maar men moet zo een gebrek aannationaal bewustzijn slechts zien als het gevolg van eenopvoeding, die zich er enerzijds veel te weinig op toelegde, omvan het kind een bewust Duitser te maken, terwijl ze anderzijdsalles deed, om het onvoorwaardelijk te onderwerpen aan eenidee, die tot een afgodsbeeld verstard was.

De opvoeding tot democratie, tot internationalistischsocialisme, tot pacifisme, enz. is een zo starre, absolute, (dusvan hun standpunt, zuiver subjectieve), dat daardoor ook dealgemeens wereldbeschouwing de invloed van deze dogmataondergaat, terwijl de houding ten opzichte van hun volk immersvan hun kinderjaren af, zeer objectief was. Zodoende zal depacifist, terwijl hij zich geheel subjectief aan zijn idee geeft, bijieder gevaar dat zijn volk bedreigt, hoe onverdiend en ernstigook, – maar dit natuurlijk alleen voor het geval hij een Duitspacifist is, – altijd eerst gaan uitpluizen, wie nu eigenlijkobjectief gelijk heeft, en zal nimmer zijn eigen plaats in zijneigen kudde innemen, om uit zuiver instinctieve drang totzelfbehoud mee te vechten.

Hoezeer dit ook voor de verschillende confessies opgaat, mogenog uit het volgende blijken. Het protestantisme behartigt uitzichzelf de Duitse belangen beter, voorzover dit tenminste inovereenstemming is met zijn ontstaan, en met zijn latergegroeide traditie; het blijft echter in gebreke op het ogenblik,dat deze verdediging van nationale belangen zou moeten plaatshebben op een gebied, dat in zijn wereldbeschouwing en zijndenksysteem en traditionele ontwikkeling 't zij ontbreekt, 't zijmisschien om de een of andere reden wordt verworpen. zo zalhet protestantisme steeds voor alles wat Duits is, op de bres

Page 144: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

135

staan zolang het gaat om innerlijke reinheid of nationaleverdieping, om de verdediging van de Duitse aard, de Duitsetaal of de Duitse vrijheid, daar dit alles immers stevig in hetprotestantisme gegrondvest ligt, het bestrijdt echter dadelijk enmet al zijn kracht iedere poging, om de natie te redden uit dedodelijke omhelzing van haar ergste vijand, omdat deprotestantse houding tegenover het Jodendom nu eenmaaltamelijk stevig in zijn dogmata is vastgelegd. Nu gaat het hierechter om een kwestie die van zo bijzonder groot belang is, datalle pogingen, om langs een andere weg een Duitsewedergeboorte of een verheffing te bereiken, volkomen zinloosen onmogelijk zijn en blijven.

Ik bezat tijdens mijn verblijf in Wenen tijd en gelegenheidgenoeg, om ook dit vraagstuk onbevooroordeeld te onderzoekenen kon daarbij nog in de dagelijkse omgang de juistheid vanmijn opvatting duizendmaal vaststellen. Hier, waar de meestuiteenlopende nationaliteiten vertegenwoordigd waren, bleekonmiddellijk ten duidelijkste, dat juist alleen de Duitse pacifistde belangen van de eigen natie steeds objectief tracht te zien,maar dat de Jood bijvoorbeeld nimmer die van het Joodse volkobjectief beschouwt; dat alleen de Duitse socialistinternationaal is in die zin, dat zijn principe hem verbiedt, omop andere wijze dan door klagen en janken voor zijn eigen volkgerechtigheid af te smeken bij zijn internationale kameraden,maar dat een Tsjech of een Pool zich nimmer tot een dergelijkstandpunt zal laten verleiden; kortom, ik zag destijds al in, datdeze noodlottige toestand slechts voor een deel aan die doctrineszelf te wijten was, en dat de andere reden voor deze gang vanzaken gezocht moest worden in de opvoeding, die ten enenmalete kort schiet in haar taak, waar het de bewustwording van hetgeloof in en dus de toewijding aan het eigen volk betreft.

Page 145: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

136

Daarmee werd aan de Al-Duitse beweging het belangrijkstezuiver theoretische wapen in de strijd tegen het katholicisme uitde hand geslagen. Wanneer de opvoeding van het Duitse volk ereenmaal op gericht zal zijn, om de staatsburger al van zijnprilste jaren af, uitsluitend de rechten van het eigen volk bij tebrengen, om te voorkomen, dat al de harten van de kinderen,ook wanneer het de handhaving van ons eigen ik betreft, dooronze „objectiviteit” worden aangetast en bedorven, dan zal nakorte tijd al blijken, dat, evenals in Ierland, Polen en Frankrijk,ook in Duitsland de katholiek steeds Duitser zal zijn. Eerstevoorwaarde is dan echter een radicaal nationalistische regering.

Het geweldigste bewijs hiervoor is echter geleverd door de jaren1914 tot 1918, toen ons volk opnieuw was aangetreden voor derechterstoel der geschiedenis om op leven en dood voor zijnbestaan te vechten. de gehele tijd, dat destijds de leiding vanbovenaf functioneerde, heeft het volk zijn plicht opoverweldigende wijze vervuld. Het is voor een belangrijkgedeelte aan de zielenherders van beide kerkgenootschappen tedanken, dat wij onze weerstandskracht zo lang ongebrokenbehielden, en dat niet alleen aan het front, maar ook achter devuurlijn. In deze jaren en vooral bij het eerste oplaaien, bestonder werkelijk in beide kampen niets dan een heilig Duits Rijk, envoor het bestaan en de toekomst van dat Rijk smeekte ieder opzijn eigen wijze de genade van de hemel af. Eén vraag had deAl-Duitse beweging in Oostenrijk zich ter beantwoordingmoeten voorleggen: Is het mogelijk of niet, dat het Duitse volkin Oostenrijk onder een katholiek geloof Duits blijft? zo ja, danmocht de politieke partij zich niet bekommeren omgodsdienstige of confessionele vraagstukken; was het antwoordechter „nee”, dan moest men een godsdienstige reformatieontketenen en zeker nooit een politieke partij opzetten. Wiemeent, dat hij langs de omweg van een politieke organisatie toteen godsdienstige reformatie kan komen, levert daarmee het

Page 146: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

137

bewijs, dat hem zelfs het minste inzicht in het ontstaan vangodsdienstige voorstellingen of zelfs van geloofsleren en hunkerkelijke belichamingen ten enenmale ontbreekt. Men kan hierwerkelijk geen twee heren dienen. Waarbij ik dan toch destichting of vernietiging van een godsdienst aanmerkelijkbelangrijker acht, dan de stichting of vernietiging van een staat,laat staan van een partij. Laat men nu niet komen met debewering, dat de genoemde aanvallen slechts afweermaat-regelen waren tegen aanvallen van de andere zijde!Ongetwijfeld zijn er altijd gewetenloze kerels geweest, die erniet voor terugdeinsden, om ook de godsdienst aan hun politiekekoehandel (want daar gaat het bij zulke heerschappen bijnasteeds en uitsluitend om) dienstbaar te maken: maar even zekeris het onjuist, om de godsdienst of ook maar de confessieverantwoordelijk te stellen voor de daden van een aantalschoften, die hem ten bate van hun slechte instincten evenzeermisbruikten als ze ook met alle mogelijke lagere en minderedingen hadden gedaan. En niets is zo een parlementairedeugniet en dagdief meer welkom, dan dat men hem zodoendede gelegenheid geeft, om tenminste achteraf nog derechtvaardiging te krijgen voor zijn politieke knoeierij.

Want zodra men de godsdienst of de confessie verantwoordelijkstelt voor zijn persoonlijke slechtheid en ze daarom aanvalt, zetde leugenachtige kerel dadelijk een geweldige keel op en roeptde hele wereld tot getuige om te zien, hoe gerechtvaardigd zijnoptreden tot dusver was, en hoe de redding van godsdienst enkerk alleen te danken is aan hem en zijn welbespraaktheid. Deeven domme als vergeetachtige wereld wordt nu alleen door hethevige spektakel misleid, en herkent meestal de ware aanstokervan de strijd niet, of weet zich hem niet meer te herinneren, ende schavuit heeft daarmee dus eigenlijk zijn doel bereikt. Datdit met godsdienst helemaal niets heeft uit te staan, dat weetzo'n sluwe vos heel goed, hij zal dus des te meer in zijn vuistje

Page 147: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

138

lachen, terwijl zijn eerlijke, maar onhandige tegenspeler het spelverliest, en zich tenslotte uit alles zal terugtrekken, met een hartvol twijfel aan de trouw en het geloof van de mensen.

Het zou echter ook in een ander opzicht zeer onrechtvaardigzijn, om de godsdienst als zodanig of zelfs de kerkverantwoordelijk te stellen voor de fouten van enkelingen.Indien men de grootheid van de uiterlijke organisatie in het lichtvan de algemeen menselijke onvolkomenheid beziet, dan zalmen moeten toegeven, dat de verhouding van goed tot kwaaddaarbij wel gunstiger is dan ergens anders. Ongetwijfeld zijn erook onder de priesters zelf lieden te vinden, die hun heilig ambtslechts beschouwen als een middel om hun politieke eerzucht tebevredigen, en die in de politieke strijd op dikwijls meer dantreurige wijze vergeten, dat zij dan toch de hoeders van eenhogere waarheid moesten zijn en niet de dragers van leugen enlaster — maar tegen één zulk een onwaardige vinden wij tochook weer duizend en meer zielenherders die hun zending niethebben vergeten, die zich met trouw en toewijding aan hunwerk geven en die als kleine eilandjes zijn in het algemenemoeras van onze tijd, waar het al leugen en verwording is, watmen ziet.

Evenmin als ik de kerk als zodanig veroordeel of magveroordelen, wanneer al eens een minderwaardig sujet inpriesterkleed op vuile wijze de wetten van de zedelijkheidovertreedt, evenmin kan ik of mag ik zoiets doen, wanneer weereen ander van die duizenden zijn volk besmeurt en verraadt, endat des te minder in een tijdperk, waar dit in het burgerlijk levenschering en inslag is. Vooral tegenwoordig moge men dan nietvergeten, dat tegenover een zo'n Ephialtes ook weer duizendenstaan, die met bloedend hart het ongeluk van hun volkmeevoelen en met de besten van onze natie snakken naar hetuur, waarin de hemel ook ons weer eens zal toelachen. Wie

Page 148: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

139

echter hierop antwoordt, dat het hier niet gaat om kleinealledaagse problemen, maar dat het hier de kwestie is, of deprincipiële waarachtigheid of de dogmatische inhoud al dan nietaanwezig zijn, die kan men slechts het juiste antwoord gevendoor een andere vraag. Gelooft u dat het noodlot u heeftuitverkoren, om hier de waarheid te verkondigen, doe het dan;maar heb dan ook de moed, dit niet te willen doen langs deomweg van een politieke partij — want ook dit is oneerlijkheiden knoeierij, — maar vorm dan in de plaats van dat, wat gij inhet heden verafschuwt, het andere, wat gij aan beters voor detoekomst draagt.

Ontbreekt het u hiertoe aan moed, of is dat betere uzelf niethelemaal duidelijk, blijf er dan met uw handen af; probeerechter in ieder geval nooit, om langs de kronkelende paden vaneen politiek streven tersluiks datgene te bereiken, wat u niet metopen vizier durft. Politieke partijen hebben met godsdienstigeproblemen niets te maken, zolang deze niet van volksvreemdeaard zijn, en als zodanig de zeden en de moraal van het eigenras aantasten; terwijl anderzijds de godsdienst evenmin magworden betrokken in partijgedoe.

Indien kerkelijke waardigheids bekleders zich bedienen vangodsdienstige instellingen of leerstellingen, om hun volk teschaden, dan mag men hen op deze weg nimmer volgen en hennimmer met gelijke wapens bestrijden. Voor een politieke leidermoeten de godsdienstige leerstellingen en inrichtingen van zijnvolk steeds onaantastbaar zijn, anders mag hij geen politicuszijn, maar moet reformator worden, indien hij hiertoe decapaciteiten bezit. Een andere houding zou, vooral in Duitsland,een ramp betekenen. Bij de bestudering van de Al-Duitsebeweging en haar strijd tegen Rome ben ik destijds en vooral inde loop van de latere jaren tot de volgende overtuiginggekomen: Het gebrek aan inzicht in de betekenis van het sociale

Page 149: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

140

vraagstuk, dat bij deze beweging bleek te bestaan, kostte haarde waarlijk strijdvaardige massa van het volk, haarparlementaire actie ontnam haar haar geweldig élan en belasttehaar met al de zwakheden deze instelling; de strijd tegen dekatholieke kerk maakte haar bij vele middenstanders en kleineluiden onmogelijk en beroofde haar daarmee van een groot deelvan de beste elementen, waarop de natie kon bogen.

Het praktische resultaat van de Oostenrijkse ,,Kulturkampf"was bijna nihil. Wel slaagde men erin, om de kerk om en bij de100.000 leden te ontrukken, maar zonder dat deze door ditverlies ook maar enige noemenswaardige schade ondervond. Zijbehoefde over de verloren „schaapjes” werkelijk geen tranen teplengen; want zij verloor slechts wat allang innerlijk niet meerbij haar behoorde. Dit was het verschil tussen de nieuwereformatie en de vroegere; dat vroeger velen van de besten vande kerk zich van haar afkeerden uit innerlijke godsdienstigeovertuiging, terwijl thans alleen diegenen, die toch al lauwwaren, haar verlieten, en dat wel uit „overwegingen” vanpolitieke aard. Maar juist politiek gezien was het bereikteresultaat even bespottelijk als diep treurig.

Weer was een goede politieke beweging, die kans van slagenscheen te hebben gehad, voor de Duitse natie verloren gegaan,omdat zij niet geleid was met de nodige onvoorwaardelijkenuchterheid, maar zich op terreinen begaf, die eenvoudig totversnippering moesten leiden. Want een ding staat vast: deAl-Duitse beweging zou deze fout nooit hebben begaan,wanneer zij ook maar het minste begrip had bezeten voor deziel van der grote massa. Indien haar leiders hadden geweten,dat men om alleen maar de mogelijkheid te hebben omsuccessen te boeken, al uit zuiver psychologischeoverwegingen, de menigte nimmer twee of meer vijandentegelijk mag wijzen, daar dit anders tot een volkomen

Page 150: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

141

versnippering van de strijdkrachten leidt, dan zou om die redenal de stootkracht van de Al-Duitse beweging slechts op eentegenstander gericht zijn. Niets is gevaarlijker voor eenpolitieke partij, dan wanneer zij zich bij haar besluiten laatleiden door die bemoeiallen, die alles willen, zonder ooit maarhet geringste te kunnen bereiken. Ook indien op deverschillende confessies werkelijk nog zoveel aan te merkenware, dan zou de politieke partij toch geen ogenblik uit het oogmogen verliezen, dat het in de loop van de gehele geschiedenisnog nimmer aan een zuiver politieke partij in een soortgelijkepositie gelukt is, een godsdienstige hervorming tot stand tebrengen. Men bestudeert echter de geschiedenis niet, om op hetogenblik, dat men er werkelijk gebruik van zal kunnen gaanmaken, haar lessen vergeten te zijn, of te menen, dat detoestanden anders zouden zijn, en dat dus de eeuwigewaarheden hun waarde zouden hebben verloren; nee, men leertjuist geschiedenis, om de lessen en ervaringen van het verledente leren kennen, opdat men uit de hiertoe geschiktegebeurtenissen, lering voor het heden kan trekken.

Wie hiertoe niet bij machte is, moet zich niet inbeelden, dat hijeen politiek leider is; hij is in waarheid een oppervlakkige, enmeestal ook verwaande sukkel, en al zijn goede wil kan het feit,dat hij in de praktijk waardeloos is, niet verontschuldigen. Dekunst van alle waarlijk grote volksleiders bestaat toch altijdvooral ook daarin, dat zij de aandacht van een volk nietverdelen, maar integendeel altijd op een enkele tegenstanderconcentreren. Hoe eendrachtiger hier de dragendestrijdbereidheid van een volk is, des te groter zal demagnetische aantrekkingskracht van zijn beweging zijn en deste geweldiger de kracht van de stoot. Een waarlijk groot engeniaal leider zal dan ook steeds erop uit zijn, om zelfstegenstanders, die weinig of niets met elkaar gemeen hebben,als strijders in een front voor te stellen, omdat het bewustzijn,

Page 151: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

142

dat er verschillende vijanden zijn, bij zwakke en wankelmoedigekarakters maar al te gemakkelijk leidt tot een begin van twijfelaan de rechtvaardigheid van de eigen zaak. Zodra de steedsveranderlijke massa al te veel vijanden tegenover zich ziet, danzal onmiddellijk de objectiviteit wakker worden en de vraagopwerpen, of werkelijk al die anderen ongelijk hebben, of hetrecht dan werkelijk alleen bij het eigen volk of de eigenbeweging is. Daaruit ontstaat echter ook al de eersteverlamming van de eigen kracht. Daarom moet een veelvoudvan innerlijk verschillende tegenstanders altijd samengevatworden, zodat het gros van de eigen aanhangers de indrukkrijgt, alsof de strijd slechts tegen éen vijand wordt gevoerd.

Dit versterkt het geloof aan het eigen recht en verhoogt deverbittering tegen degene, die dat recht aantast. Dat deAl-Duitse beweging van die dagen dit niet begreep, kostte haarhet succes. Haar doel was juist gezien, haar streven zuiver, deingeslagen weg echter was fout. Zij geleek op eenbergbeklimmer, die de top die hij wil bereiken, wel in het ooghoudt, en zich ook met grote vastberadenheid en kracht op wegbegeeft, maar aan die weg zelf geen aandacht schenkt, en,terwijl hij steeds de blik op het doel gericht houdt, dehoedanigheid van de helling niet ziet en niet onderzoekt endaardoor tenslotte toch nog faalt.

Bij haar grote mededingster, de Christelijk-sociale partij scheende toestand wel een geheel andere te zijn. De weg die zijinsloeg, was verstandig en juist gekozen, maar wat haarontbrak was de werkelijke doelbewustheid. Bijna op allepunten, waar de Al-Duitse beweging te kortschoot, was hetoptreden van de Christelijk-sociale partij juist en oordeelkundig.Zij besefte voldoende de betekenis van de massa en verzekerdezich tenminste van een deel daarvan, door van de eerste dag afopenlijk de nadruk te leggen op haar sociale karakter. Doordat

Page 152: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

143

zij er zich metterdaad op toelegde, om de kleine en kleinstemidden- en handwerkerstand op haar hand te krijgen, verwierfzij een even volhardende als offervaardige schare volgelingen.Zij vermeed iedere strijd tegen godsdienstige inrichtingen enverzekerde zich daardoor van de steun van een zo machtigeorganisatie, als de kerk nu eenmaal is. Zij bezat dientengevolgeook maar één enkele waarlijk grote tegenstander. Zij zag dewaarde van een groots opgezette propaganda zeer goed in enwist op waarlijk virtuoze wijze de instincten en gevoelens vanhet gros van haar aanhangers te bespelen. Dat niettemin ook zijhet verlangde doel, de redding van Oostenrijk, niet wist tebereiken, lag aan twee fouten in haar methode en in de vaagheidvan haar doel zelf.

Het antisemitisme van deze nieuwe beweging was nietgebaseerd op enig inzicht in de rassenkwestie, maar zocht zijngrondslagen op godsdienstig terrein. De reden, waarom dezefout was ingeslopen, was dezelfde, die ook de tweede dwalingveroorzaakte. Wanneer de Christelijk-sociale partij Oostenrijkwilde redden, dan mocht zij, naar de mening van haar stichters,geen racistisch standpunt innemen, omdat dit anders binnenkorte tijd de volledige ontbinding van de staat tengevolge zoumoeten hebben. Vooral echter de toestand in Wenen zelfvereiste, naar de leiders van de partij meenden, dat men alleswat scheidde zoveel mogelijk wegwerkte, om op alles watverenigde beter de nadruk te kunnen leggen.

Wenen telde in deze tijd al zoveel vreemdelingen, vooralTsjechen, onder haar inwoners, dat alleen de grootsteverdraagzaamheid met betrekking tot alle rassenkwesties, instaat zou kunnen zijn, om al deze groepen binnen een nietabsoluut anti-Duits partijverband te houden. Wilde menOostenrijk redden, dan mocht men geen afstand doen van dezestaatsburgers. Daarom trachtte men vooral de zeer talrijke

Page 153: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

144

Tsjechische ambachtslieden in Wenen te winnen door de strijdtegen het Manchester liberalisme en meende daarnaast, dat destrijd op godsdienstige grondslagen tegen het Jodendom een leuswas, sterk genoeg om al de verschillen tussen de diversevolkeren van Oostenrijk te overbruggen.

Dat een bestrijding op zulk een basis de Joden slechtsbetrekkelijk geringe zorg baarde, ligt voor de hand. In hetuiterste geval kon een scheut doopwater immers nog altijd en denegotie en het Jodendom redden. Die oppervlakkige motiveringwas natuurlijk ook reden, dat het nimmer tot een ernstigewetenschappelijke behandeling van het gehele probleem kwam,en dat men daardoor velen moest afstoten, voor wie ditantisemitisme onbegrijpelijk was. Hierdoor oefende de ideeeigenlijk alleen maar aantrekkingskracht uit op de kringen vande eenvoudige, en natuurlijk op de enkeling, die langs de wegvan een zuiver instinctieve drang tot werkelijk inzicht wildekomen. Het intellect stond er principieel afwijzend tegenover.

Zodoende begon het er meer en meer naar uit te zien, alsof hethier uitsluitend ging om een nieuwe poging tot bekering vanJoden of zelfs om een vorm van concurrentie. Daarmee echterverloor de strijd het kenteken van een innerlijke en hogerewijding en scheen veel – waarlijk niet de slechtste – immoreelen verwerpelijk toe. De overtuiging ontbrak, dat het hier gingom een levenskwestie voor de gehele mensheid, om een kwestie,die zo belangrijk was, dat het lot van alle niet-Joodse volkerenafhankelijk was van de oplossing, die ervoor werd gevonden.Door deze halfslachtigheid verloor de antisemitische houdingvan de Christelijk-sociale partij haar waarde. Het was eenschijnantisemitisme, dat bijna erger was dan helemaal geen;want hierdoor waande men zich veilig, denkend, dat men devijand stevig te pakken had, terwijl men in werkelijkheid zelf bijde neus genomen werd. De Jood had zich echter al na korte tijd

Page 154: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

145

ook aan dit soort antisemitisme zo aangepast, dat hetverdwijnen ervan hem meer benadeeld zou hebben, dan hetbestaan ervan hem hinderde. Was men hier al gedwongen, omterwille van de nationaliteitenstaat zijn principe geweld aan tedoen, dit was nog veel meer het geval, waar het het Duitsebewustzijn en de uiting daarvan, betrof. Men kon niet meer„nationalistisch” zijn, wanneer men niet in Wenen zelf de grondonder de voeten wilde verliezen. Men hoopte, door conciliant envoorzichtigjes om deze kwestie heen te draaien, de staat derHabsburgers nog te kunnen redden en zag niet, dat men hemjuist daardoor in het verderf stortte. Op die manier verspeeldede beweging echter die geweldige bron van krachten, dietenslotte als enige in staat is om een politieke partij metinnerlijke stuwkracht te laden. De Christelijk-sociale bewegingwerd juist daardoor tot een partij als alle andere. Ik heb beidebewegingen destijds van zeer nabij gevolgd, de ene, omdat haarhart klopte als het mijne, de andere, uit diepe bewondering voorde buitengewone man, die ik destijds al zag als een bittersymbool van de gehele Duitse strijd in Oostenrijk.

Toen een geweldige lijkstoet de dode burgemeester wegbrachtvan het raadhuis in de richting van de Ringstrasse, bevond ookik mij onder de vele honderdduizenden, die het treurspelgadesloegen. Mijn gevoel zei mij destijds al – en dit ontroerdemij diep – dat ook het werk van deze man vergeefs moest zijndoor de noodlottige samenloop van omstandigheden, die dezestaat onbetwist naar de ondergang zou leiden. Indien Dr. KarlLueger in Duitsland had geleefd, dan zou hij een plaats hebbeningenomen onder de grootsten van ons volk. Toen hij stierf,lekten op de Balkan de vlammetjes al van maand tot maandgretiger op, zodat het noodlot, toen het hem het leven ontnam,eigenlijk alleen zo genadig was, om hem de aanblik te besparenvan datgene, wat hij steeds nog had gemeend, te kunnenvoorkomen. Ik echter trachtte de oorzaken voor het

Page 155: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

146

tekortschieten van de ene beweging en het mislukken van deandere op te sporen; en dit bracht mij tot de vaste overtuiging,dat, geheel afgezien van het feit, dat het onmogelijk was, om inhet oude Oostenrijk nog een versteviging van de staat tebereiken – de fouten van beide partijen de volgende waren.

De Al-Duitse beweging had een juiste principiële kijk op hetdoel van een Duitse vernieuwing; zij was echter ongelukkig inde keuze van haar middelen. Zij was nationalistisch, maarhelaas niet sociaal genoeg om de massa te winnen. Haarantisemitisme echter berustte op het juiste inzicht in debetekenis van het rassenvraagstuk en niet op godsdienstigedenkbeelden. Zij beging echter met haar bestrijding van eenbepaald kerkgenootschap een grote en tactische fout. DeChristelijk-sociale beweging bezat slechts vage begrippenomtrent het doel van een Duitse wedergeboorte, maar had geluken gebruikte haar verstand bij het zoeken van haar weg alspartij. Zij begreep de betekenis van de sociale kwestie, maardwaalde in haar strijd tegen het Jodendom en had niet hetminste idee van de kracht van de nationale gedachte.

Indien de Christelijk-sociale partij naast haar scherpzinnigepsychologie van de grote massa, nog een juist begrip hadbezeten van de betekenis van het rassenprobleem, zoals deAl-Duitse beweging gegeven was, en indien zij tenslotte zelfnationalistisch geweest zou zijn, of indien de Al-Duitsebeweging bij haar juiste inzicht in het doel van het Joodsevraagstuk en de betekenis van de nationale gedachte nog deknappe strategie van de Christelijk-sociale partij overgenomenhad, vooral echter haar standpunt ten opzichte van hetsocialisme, dan zou daaruit die beweging gegroeid zijn, diemijns inziens destijds al met succes in het Duitse noodlot hadkunnen ingrijpen. Dat dit niet gebeurde, lag verreweg voor hetgrootste deel aan het karakter van de Oostenrijkse staat.

Page 156: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

147

Omdat ik mijn overtuiging in geen enkele andere partijbelichaamd zag, kon ik er ook later niet toe besluiten lid teworden van een van de bestaande organisaties of zelfs om meete strijden. Ik achtte destijds al alle politieke bewegingenprincipieel uit den boze en meende, dat ze zeker niet in staatzouden zijn, om de nationale wedergeboorte van het Duitse volkover de gehele linie, zowel uiterlijk als innerlijk, tot stand tebrengen. Mijn diepe afkeer van de Habsburgse staat echtergroeide in deze tijd meer en meer.

Hoe vaker ik mij vooral ook ging bezighouden met devraagstukken van de buitenlandse politiek, des te meer won bijmij de overtuiging, dat dit staatsgebouw eenvoudig noodlottigmoest zijn voor het Duitse volk. En tenslotte zag ik ook steedsduidelijker in, dat het lot van de Duitse natie niet meer vanhieruit zou worden beslecht, maar in het Rijk zelf. Dit goldechter niet alleen voor algemeen politieke vraagstukken, maareveneens voor alle facetten van het gehele culturele leven, vanwelke aard deze ook mochten zijn.

De Oostenrijkse staat vertoonde ook hier op zuiver cultureel ofartistiek gebied alle tekenen van verslapping, of gaf op zijnminst blijk, dat hij ook hierin volkomen waardeloos was voor deDuitse natie. Dit gold wel in het bijzonder voor de architectuur.De nieuwere bouwkunst kon daarom al in Oostenrijk niet totbijzonder grote successen leiden, omdat de opdrachten na devoltooiing der Ringstrasse, althans in Wenen, slechts nog vanonbeduidende aard waren, in vergelijking met de in Duitslandopkomende planen.

Zo begon ik steeds meer een dubbel leven te leiden; mijnverstand en de werkelijkheid dwongen mij in Oostenrijk eeneven bittere als nuttige school te doorlopen; maar mijn hart waselders. Toen ik meer en meer de holheid van deze staat had

Page 157: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

148

leren kennen, en tevens had ingezien, dat het onmogelijk was,om hem nog te redden, terwijl ik daarnaast met onwrikbarestelligheid wist, dat hij nooit en nergens meer iets anders daneen ramp voor het Duitse volk kon betekenen, had er zich eendrukkende benauwing van mij meester gemaakt. Ik wasovertuigd, dat deze staat enerzijds iedere waarlijk grote Duitserevenzeer moest benauwen en hinderen, als hij anderzijds iedereniet-Duitse figuur ten dienste zou staan.

Dit mengelmoes van rassen, dat het dagelijks gezicht van dehoofdstad van het rijk vertoonde, stuitte mij tegen de borst, enevenzeer deze gehele lappendeken van volkeren met zijnTsjechen, Polen, Hongaren, Roethenen, Serven, Kroaten, enz.,en midden daartussen natuurlijk als de eeuwige splijtzwam vande mensheid — Joden en nog eens Joden. Mij scheen dezereuzenstad de belichaming van de bloedschande te zijn.

Het Duits van mijn jeugd was het dialect, dat men ook inNeder-Beieren spreekt; ik kon het niet meer vergeten, noch hetWeense jargon aanleren. Hoe langer ik in deze stad vertoefde,des te meer groeide mijn haat tegen dat vreemdevolkerenmengsel, dat dit oude heiligdom der Duitse cultuurbegon aan te tasten en te vernietigen. De gedachte echter, datdeze staat nog voor langere tijd te behouden zou zijn, leek mijgewoonweg belachelijk. Oostenrijk leek destijds veel op een oudmozaïek waarvan de lijm, die de verschillende deeltjesbijeenhoudt, oud en korrelig geworden is; zolang het kunstwerkniet wordt aangeraakt, kan het nog langer de schijn wekken,alsof het inderdaad nog een sterk geheel vormde, zodra hetechter een stoot krijgt, valt het in duizend scherven uiteen.

De vraag was dus alleen maar, wanneer die stoot zou komen.Daar mijn hart nimmer klopte voor een Oostenrijkse monarchie,maar altijd alleen voor een Duits rijk, kon ik het ogenblik, dat

Page 158: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

149

deze staat ineenstortte, niet anders zien dan als het begin van deverlossing van de Duitse natie. Door al deze redenen werd mijnverlangen steeds sterker, om eindelijk eens naar het land tegaan, dat mij steeds van mijn vroegste kinderjaren hadaangetrokken – iets, waarvan mijn geheime wensen en mijnverzwegen liefde konden getuigen. Ik hoopte eenmaal alsbouwmeester naam te maken en als zodanig de kleine of degrote taak, die het lot mij zou toebedelen, naar mijn bestekrachten te volbrengen, en zo dienstbaar te zijn aan mijn natie.

Tenslotte echter wilde ik het geluk deelachtig worden, om daarte mogen wonen en werken, van waaruit eens de stoot zoukomen, waardoor ook mijn innigste hartenwens in vervullingzou gaan: de aansluiting van mijn geliefd geboorteland bij hetgemeenschappelijk vaderland, het Duitse Rijk.

Velen zullen de intensiteit van zo een verlangen ook heden nogniet kunnen begrijpen, maar ik wend mij tot allen, die niet ineen eigen vaderland leven, – zij het, dat het lot hun totnogtoe ditgeluk heeft geweigerd, zij het, dat het in zijn bittere wreedheidhun dit weer ontroofde; ik wend mij tot al degenen, die, buitenhun vaderland, zelf voor het heilige goed der taal moetenvechten, die wegens hun trouw aan het vaderland vervolgd engepijnigd worden, en die nu met smartelijke ontroering naar hetuur verlangen, waarop zij weer in de armen van hun dierbaremoeder kunnen terugkeren. Ik wend mij tot al deze en weet, datzij mij zullen begrijpen!

Alleen hij, die zelf aan eigen hart en ziel ondervindt, wat hetzeggen wil, Duitser te zijn en toch buiten zijn geliefde vaderlandte moeten wonen, is in staat, de diepte van dit verlangen tepeilen, dat ten allen tijde brandt in het hart der kinderen diegescheiden zijn van het moederland. Dat verlangen blijft aldiegenen martelen, die het eens hebben voelen schrijnen, en het

Page 159: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

150

weigert hun zolang iedere tevredenheid en ieder geluk, tot depoorten van het vaderland opengaan en in het gemeenschap-pelijke rijk het gemeenschappelijke bloed wederom vrede vindten rust. Wenen was en bleef echter voor mij de moeilijkste, zijhet dan ook de beste school van mijn leven. Toen ik deze stadvoor het eerst betrad, was ik nog half een jongen; toen ik haarverliet, was ik een zwijgend en ernstig man.

Hier waren voor mij de grondslagen gelegd van een wereld-beschouwing voor het grotere en een politieke zienswijze voorhet meer simpele leven, die ik later alleen nog in enkeleonderdelen moest aanvullen; maar in hoofdzaak zijn diegrondslagen van toen, mijn grondslagen van heden. lk benuiteraard pas heden ten dage bij machte, om de leerjaren, die iktoen doormaakte, op hun juiste waarde te schatten. Daarom hebik deze tijd ietwat uitvoeriger behandeld, omdat hij mij juist heteerste aanschouwelijk onderwijs gaf, en daarmee het antwoordop die vraagstukken, die mede de reden van bestaan en de basiszijn voor de partij, die zo klein is begonnen, en die in de loopvan nauwelijks vijf jaren begonnen is zich tot eenmassabeweging te ontwikkelen. Ik weet niet, hoe mijn houdingten opzichte van Jodendom, sociaal-democratie, — of betergezegd, het gehele marxisme — van de sociale kwestie, enz.heden zou zijn, indien er niet al op zo jeugdige leeftijd eenfundament van persoonlijke meningen gevormd was, onder dedwang van het noodlot en door eigen studie.

Want al kan het ongeluk van ons vaderland ook duizenden ennog eens duizenden tot nadenken brengen over de innerlijkeoorzaken van deze ineenstorting, toch kan dit nimmer leiden totdie grondigheid en dat dieper inzicht, die het deel zijn van hemdie zelf eerst na jarenlang worstelen meester werd over zijneigen lot.

Page 160: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

151

VIERDE HOOFDSTUK

MÜNCHEN

In de lente van het jaar 1912 kwam ik voorgoed naarMünchen. De stad zelf was mij al zo goed bekend, alsof ikal jaren lang binnen haar muren had vertoefd. Dit kwam

door mijn studie, die mij immers op elke bladzijde sprak overdeze stad, waar het hart van de Duitse kunst klopte. Men heeftniet alleen Duitsland niet gezien, als men München niet kent,nee, men kent vooral de Duitse kunst niet, als men nimmerMünchen zag. In elk geval was deze tijd voor de oorlog degelukkigste en verreweg de rustigste van mijn leven. En alwaren mijn verdiensten nog altijd zeer karig, dat was niet erg:ik leefde immers niet, om te kunnen schilderen, maar schilderdealleen, om daardoor te kunnen leven, beter gezegd, om mijverdere studie te kunnen veroorloven. Ik was overtuigd, dat ikhet gestelde doel toch eenmaal zou bereiken, en dit alleenmaakte al, dat ik alle kleinere dagelijkse zorgen enbeslommeringen gemakkelijk en onbekommerd kon verdragen.

Daarbij kwam echter nog mijn grote liefde voor deze stad —een liefde, groter dan voor enige andere plaats, mij bekend —die mij al dadelijk, van het eerste ogenblik van mijn verblijfdaar ter stede, vervulde. Een Duitse stad! Wat een verschil metWenen! Ik voelde walging in mij opkomen, wanneer ik ookmaar even terugdacht aan die Babylonische rassenverwarring.

Page 161: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

152

Daarbij kwam, dat het Münchense dialect veel op het mijneleek, en mij, vooral in de omgang met Neder-Beieren, dikwijlsaan mijn jeugd herinnerde. Er waren hier wel duizend en meerdingen, die mij van harte lief en dierbaar waren of werden. Watmij echter het meeste trof, was de wonderbaarlijke wijze,waarop een sterke oerkracht zich hier paarde aan een fijnekunstzinnige sfeer, en hoe de vruchten van deze mooieverbintenis zich in één ononderbroken lijn van het Hofbräuhaustot het Odeon en van het Oktoberfest tot de Pinakothekvertoonden. Dat ik heden zo gehecht ben aan deze stad, meerdan aan enige andere plek ter wereld, is wel mede, omdat zijmet de ontwikkeling van mijn eigen leven zozeer samengegroeidis en blijft. Dat ik echter al toentertijd het geluk van eenwaarlijk innerlijke tevredenheid proefde, had ik alleen te dankenaan de bekoring, die de prachtige residentie van hetWittelsbacher koningshuis moet uitoefenen op ieder mens, aanwie niet enkel een berekenend verstand, maar ook eenontvankelijk gemoed gegeven is.

Wat mij buiten mijn dagelijkse werk het meest aantrok, warenook hier weer de politieke gebeurtenissen van de dag, en wel inhet bijzonder die, welke de buitenlandse politiek betroffen. Ikwas op dit gebied opmerkzaam gemaakt door de Duitsebondgenootschap politiek, die ik sinds mijn Oostenrijkse tijdabsoluut onjuist had geacht. Maar toch was het te Wenen nogniet geheel tot mij doorgedrongen, hoezeer het Rijk hier zichzelfbedroog. Ik was destijds geneigd, om te veronderstellen –misschien ook gebruikte ik die mening enkel alsverontschuldiging voor mijzelf – dat men misschien in Berlijnwel heel goed wist, hoe zwak en onbetrouwbaar de bondgenootin werkelijkheid zou blijken te zijn, maar dat men om meer ofminder geheimzinnige redenen dit inzicht verzweeg, teneindeeen bondgenootschap politiek te kunnen handhaven, dieBismarck zelf immers was begonnen en die natuurlijk niet

Page 162: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

153

plotseling mocht worden afgebroken, alleen al om hetbuitenland, dat steeds op de loer lag, niet op te schrikken, of dekleine burgerman binnen de eigen grenzen te verontrusten.

Maar naarmate ik de mensen, en vooral de man uit het volk,meer van nabij leerde kennen, moest ik tot mijn ontzetting alspoedig inzien, dat deze veronderstelling onjuist was. Tot mijnverbazing moest ik overal constateren, dat zelfs kringen, dieoverigens goed waren ingelicht, niet het minste idee hadden vande ware toestand van het rijk der Habsburgers. Juist onder hetvolk verkeerde men algemeen in de waan, dat deze bondgenooteen werkelijke grote mogendheid was, die iets betekende, en diein tijd van nood ongetwijfeld dadelijk haar man zou staan. Degrote massa zag de monarchie nog steeds voor een „Duitse”staat aan, en meende daarop dan ook te kunnen bouwen. Menwas van mening, dat ook hier de kracht naar het aantalmiljoenen, vergeleken met het aantal inwoners van Duitslandzelf, kon worden berekend, en vergat helemaal, dat ten eersteOostenrijk allang had opgehouden een Duits staatslichaam tezijn, dat echter ten tweede de inwendige verhoudingen dagelijksde integriteit van dit rijk meer aantastten.

Ik had destijds deze kunstmatige staat beter doorzien dan dezogenaamde officiële „diplomatie”, die, zoals bijna altijd, metgesloten ogen in het ongeluk liep; want de mening van het volkwas altijd slechts een uitvloeisel van hetgeen men van bovenafaan de publieke opinie oplegde. Van bovenaf verafgode men debondgenoot echter als het gouden kalf. Men dacht blijkbaardoor beminnelijkheid goed te kunnen maken, wat aanoprechtheid ontbrak, en telde daarbij ieder minzaam woordvoor een ernstige en belangrijke daad. Al in Wenen steeg mijvan woede het bloed naar het hoofd, wanneer ik het contrastzag, dat er van tijd tot tijd tussen de redevoeringen van deofficiële staatslieden en de inhoud der Weense pers zichtbaar

Page 163: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

154

werd. Daarbij was Wenen echter toch nog een Duitse stad, inschijn althans. Maar het zag er nog heel wat donkerder uit,wanneer men van Wenen of beter, van Duits-Oostenrijk uit, inde Slavische provinciën van het rijk kwam. Men behoefdeslechts een Praagse krant op te slaan, om te weten te komen,hoe de gehele verheven acrobatiek van het Drievoudig Verbond(tussen Duitsland, Oostenrijk-Hongarije en Italië. Vert.) aldaarbeoordeeld werd. Daar had men voor dit „meesterwerk vanstaatsmanskunst” niets meer over dan bijtende spot en hoon.

Men maakte in volle vredestijd, juist op het ogenblik, dat debeide keizers elkaar vriendschapskussen op het voorhoofddrukten, er geen geheim van, dat dit bondgenootschapafgelopen zou zijn op dezelfde dag, waarop men zou proberen,om het uit zijn romantisch waas van Nibelungen ideaal over tebrengen in de praktische werkelijkheid. Wat heeft men zich eenpaar jaren later niet opgewonden, toen eindelijk het uurgeslagen had, dat de bondgenootschappen op de proef werdengesteld en Italië het Drievoudig Verbond aan zijn laars lapte enzijn beide bondgenoten in de steek liet, ja tenslotte de wapensnog tegen hen opnam. Dat men vroeger ook maar een minuuthad kunnen geloven, dat Italië gemeenschappelijk metOostenrijk in de strijd zou gaan, moest iedereen, die nietvolkomen met diplomatieke blindheid geslagen was, totaalonbegrijpelijk voorkomen. Maar met Oostenrijk zelf ging hetimmers precies net zo.

De enigen, die in Oostenrijk het bondgenootschap sterkten enhet levend hielden, waren de Habsburgers en de Duitsers. DeHabsburgers uit berekening en noodzaak, de Duitsers uitgoedgelovigheid en politieke domheid. Uit goedgelovigheid,omdat zij meenden, door het Drievoudig Verbond aan hetDuitse Rijk zelf een grote dienst te bewijzen en hierdoor hetRijk te helpen versterken en beveiligen; uit politieke domheid

Page 164: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

155

echter, omdat enerzijds het eerste, wat zij wilden bereiken, inhet geheel niet gebeurde, maar zij integendeel door dit verbondmeehielpen, het Rijk vast te ketenen aan een staatkundig lijk,dat beiden in de afgrond moest sleuren, anderzijds vooralechter, omdat zij immers zelf door dit bondgenootschap steedsmeer hun eigen Duitse volkskarakter dreigden te verliezen.

Want doordat de Habsburgers, en helaas terecht, meenden, dathun bondgenootschap met het Rijk hen vrijwaarde voor eeninmenging van die zijde, wisten zij hun binnenlandse politiek,die de langzame terugdringing van het Duitse element ten doelhad, al aanmerkelijk gemakkelijker en met minder risico door tevoeren. Niet alleen, dat men door de bekende „objectiviteit” eenprotest van de kant van de Duitse regering in het geheel nietbehoefde te vrezen, maar men kon ook het Duits-Oostenrijksevolk onmiddellijk tot zwijgen brengen door iedere keer, dat heteventueel tegen een al te schurkachtige manier van Slaviseringzou willen protesteren, eenvoudig op het bondgenootschap tewijzen.

Wat kon de Duitser in Oostenrijk dan nog doen, wanneer deDuitsers in het Rijk zelf aan de regering van de Habsburgershun waardering en vertrouwen betuigden? Moest hij tegenstandbieden, en in het oog van de gehele Duitse openbare mening alsverrader aan zijn eigen volk worden gebrandmerkt? En dat juisthij, die al tientallen van jaren lang, de zwaarste en moeilijksteoffers voor dat volk had gebracht!

Welke waarde kon dit bondgenootschap echter nog hebben,wanneer het Duitse karakter van de Habsburgse monarchieafgebroken en vernietigd zou zijn? Was de waarde van hetDrievoudig Verbond voor Duitsland niet juist gelegen in hetbehoud van een Duits overwicht in Oostenrijk? Of meende men

Page 165: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

156

werkelijk, dat ook een Slavisch Habsburgs rijk nog alsbondgenoot te aanvaarden was?

Het standpunt van de officiële Duitse diplomatie, evenals datvan de gehele openbare mening ten opzichte van hetOostenrijkse binnenlandse nationaliteiten probleem, was al nietmeer dom, maar eenvoudigweg waanzinnig. Men bouwde opeen bondgenootschap, baseerde daarop de toekomst en deveiligheid van een volk van 70 miljoen zielen, en keek rustigtoe, hoe de enige grondslag, die dit verbond aan de andere zijdebezat, van jaar tot jaar stelselmatig en heel zeker vernietigdwerd. Op zekere dag moest er dan een „verdrag” met deWeense diplomatie overblijven, maar de hulp van debondgenoot zelf zou verloren zijn.

Bij Italië was dit al dadelijk van de aanvang af het geval. Indienmen in Duitsland maar wat beter de geschiedenis hadbestudeerd, en wat aan volkeren-psychologie had gedaan, danzou men geen uur hebben kunnen geloven, dat het Quirinaal ende Weense Hofburg ooit in een gemeenschappelijk strijdfrontzouden staan. Italië zou immers eerder tot een vulkaan zijngeworden, dan dat een regering het had durven wagen, om aande zo fanatiek gehate staat van de Habsburgers ook maar éenenkelen Italiaan op het slagveld ter beschikking te stellen,behalve dan als vijand. Ik heb te Wenen meer dan eens dehartstochtelijke verachting, en de bodemlozen haat, die deItaliaan voor de Oostenrijkse staat voelde, zien uitbarsten.

Het huis Habsburg had zich in de loop der eeuwen teveel aan deItaliaanse vrijheid en onafhankelijkheid vergrepen, dan dat dituit het geheugen weggeveegd had kunnen worden, ook indien dewil daartoe zou hebben voorgezeten. Die wil was echterhelemaal niet aanwezig, noch in het volk, noch bij de Italiaanseregering. Voor Italië bestonden er dan ook maar twee

Page 166: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

157

mogelijkheden om met Oostenrijk samen te leven: óf eenbondgenootschap óf oorlog. Men koos het eerste en kon zichdaardoor rustig op het tweede voorbereiden.

Vooral sedert de verhouding van Oostenrijk tot Ruslandkennelijk steeds meer op een gewelddadige oplossingaanstuurde, was de Duitse bondgenootschappolitiek evenzinloos als gevaarlijk geworden. Dit was een klassiek geval,waaraan men het ontbreken van iedere grote en juiste lijn in hetdenken duidelijk kan aantonen. Waarom sloot men dan eigenlijkeen verbond? Toch zeker alleen om de toekomst van het Rijkbeter te kunnen waarborgen dan zonder hulp van buiten hetgeval zou zijn geweest?! Deze toekomst van het Rijk echter wastoch niets anders dan het vraagstuk, hoe de levensmogelijk-heden van het Duitse volk het best in stand gehouden kunnenworden. Zodoende kon de vraag dan ook alleen maar luiden:hoe moet het leven der Duitse natie zich in de nabije toekomstontwikkelen, en hoe kan men dan de benodigde grondslagen ende vereiste veiligheid voor deze ontwikkeling waarborgenbinnen het kader van de algemene Europese machts-verhoudingen?

Wanneer men nu de noodzakelijke richtlijnen voor de Duitsebuitenlandse politiek scherp en onbevooroordeeld bezag, danmoest men tot de volgende overtuiging komen: Duitsland heefteen jaarlijkse bevolkingsaanwas van bijna 900.000 zielen. Demoeilijkheid, om dit leger van nieuwe staatsburgers te voedenmoet van jaar tot jaar groter worden en zal tenslotte op eencatastrofe moeten uitlopen, als men geen middelen weet tevinden, om bijtijds het gevaar van een algeheel verkommerendoor de honger te voorkomen. Er waren vier mogelijkheden, omaan zo een ontzettende toekomstige ontwikkeling te ontkomen.

Page 167: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

158

1 . Men kon, naar Frans voorbeeld, de toename van dee

geboorten kunstmatig beperken en zodoende deoverbevolking tegengaan. De natuur zelf pleegt immersin tijden van grote nood of bij een zeer slecht klimaat, enook bij karige bodemopbrengst, over te gaan totbeperking van de bevolkingstoename van bepaaldelanden of rassen; en dan wel op een even wijze alsmeedogenloze manier. Zij belemmert niet devruchtbaarheid zelf, wel echter het voortbestaan van hetverwekte, doordat zij dit aan zo zware beproevingen enontberingen onderwerpt, dat alles, wat minder sterk enminder gezond is, gedwongen wordt, weer in de schootvan het eeuwig onbekende terug te keren. Wat zij danniettemin de hardheden van het bestaan laat overleven, isduizendvoudig beproefd, gehard en goed geschikt, omweer verder voort te telen, opdat de grondige selectieweer van voren af aan kan beginnen. Doordat zijzodoende hardhandig te werk gaat tegenover de enkelingen hem ogenblikkelijk weer tot zich roept, zodra hij tegende storm des levens niet opgewassen blijkt, houdt zij hetras en de soort krachtig, ja voert die kracht op tot dehoogste prestaties. Daardoor vormt echter devermindering van het aantal een versterking van iederindividu afzonderlijk, en dus tenslotte een versterking dersoort. Anders wordt het, wanneer de mens zelf tracht, eenbeperking van zijn aantal te weeg te brengen. Hij is nietuit hetzelfde hout gesneden als de natuur, hij is„humaan”. Hij weet het beter dan deze wrede koninginvan alle wijsheid. Hij beperkt niet het voortbestaan vande enkeling, maar juist de voortplanting zelf. Dit schijnthem, die immers altijd alleen zichzelf en nooit zijn rasziet, menselijker en rechtvaardiger dan de andere weg.Maar helaas zijn ook de gevolgen anders. Terwijl denatuur, doordat zij de voortplanting vrij laat, maar het

Page 168: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

159

voortbestaan aan een zeer zware proef onderwerpt, uiteen zeer groot aantal individuen de besten uitzoekt alswaardig om te blijven leven, deze dus alleen behoudt enzodoende maakt, dat het voortbestaan der soort in hunhanden ligt, beperkt de mens de voortplanting, zorgt erechter krampachtig voor, dat ieder wezen, dat nueenmaal geboren is, tot iedere prijs ook in leven blijft.Deze correctie op de goddelijke wil schijnt hem even wijsals humaan te zijn, en hij verheugt zich, dat hij weer eenskans heeft gezien, de natuur te overtroeven, en haaronvolmaaktheid te bewijzen. Dat in werkelijkheidweliswaar het aantal is verkleind, maar daardoor ook dewaarde van de enkeling verminderd werd, dat wil degrote wijze mens, die de Al-vader na-aapt, liever maarniet zien of horen. Want zodra de voortplanting alszodanig eenmaal beperkt en het aantal geboortenverminderd wordt, zal men zien, dat de natuurlijke strijdom het bestaan, die alleen de allersterkste enallergezondste in leven laat, wordt vervangen door devanzelfsprekende wens, om ook het zwakste enziekelijkste tot iedere prijs te „redden”, waarmee degrondslag wordt gelegd voor een nakomelingschap, datsteeds erbarmelijker moet worden, naarmate dezebespotting van de natuur en van haar wil aanhoudt. Hetzal er tenslotte op uitlopen, dat op zekere dag aan zulkeen volk het bestaan op deze aarde ontnomen zal worden;want de mens kan wel een zekeren tijd lang de eeuwigewetten van de bestaanswil trotseren, maar dit wreekt zichvroeger of later toch. Een sterker geslacht zal dezwakken verjagen, omdat de levensdrang uiteindelijk aldie bespottelijke schuttinkjes en hekjes en heilige huisjesvan een z.g. humaniteit-van-de-enkeling steeds weer zalstukbreken, om die te vervangen door de humaniteit vande natuur, die de zwakke vernietigt om de vrijgekomen

Page 169: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

160

plaats aan de sterke te geven. Wie dus het voortbestaanvan het Duitse volk wil waarborgen door het zelf zijnvermeerdering te laten beperken, berooft het van zijntoekomst.

2 . Een tweede weg zou die zijn, die wij ook tegenwoordige

weer zeer dikwijls horen voorstellen en aanprijzen: debinnenlandse kolonisatie. Dit is een voorstel, dat velenzeer goed bedoelen, en gewoonlijk door de meeste evenslecht begrepen wordt, wat maakt, dat het de grootsteschade aanricht, die men zich maar kan voorstellen.Ongetwijfeld kan de vruchtbaarheid van de bodem toteen zekere grens worden opgevoerd. Maar juist slechtstot een bepaalde grens en niet eindeloos verder.Gedurende een zekere tijd zal men dus zonder gevaarvoor hongersnood, de vermeerdering van het Duitse volkdoor een opbrengst verhoging van onze bodem kunnengoedmaken. Maar daar staat tegenover, dat delevenseisen in het algemeen zelfs sneller stijgen dan debevolking aangroeit. De eisen van de mensen metbetrekking tot voeding en kleding worden van jaar totjaar hoger, en staan nu al bijvoorbeeld in geenverhouding meer tot de behoeften onzer voorvaderen zo’n100 jaar geleden. Het is onjuist, te menen, dat iedereverhoging van de productie een vermeerdering van debevolking mogelijk zou maken: nee; dit gaat slechtsgedeeltelijk op, aangezien minstens een deel van deproductieverhoging dient tot bevrediging van de gestegenbehoeften. Maar zelfs bij de grootste versoberingenerzijds en de grootste vlijt anderzijds, zal ook hier eenseen grens komen, die dan door de bodem zelf getrokkenwordt. Eenmaal zal het, hoe vlijtig men ook is, niet meergelukken, meer uit de bodem te halen en dan verschijnt,zij het ook na enige tijd, de dreigende ramp weer aan de

Page 170: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

161

horizon. De honger zal zich aanvankelijk slechts van tijdtot tijd, bij misoogsten enz. vertonen. Dit zal steeds vakervoorkomen, naarmate het aantal inwoners toeneemt,zodat er tenslotte alleen bij bijzonder rijke oogsten geennood zal zijn. En voortgaande, komt men dan tenslottezover, dat ook die bijzonder rijke oogsten de nood nietmeer kunnen verdrijven, en de honger voor altijd demetgezel van zo'n volk is geworden. Nu moet de natuurweer ingrijpen en de door haar voor het levenuitverkorenen opnieuw selecteren; tenzij dan dat de mensweer zichzelf helpt: dat wil zeggen, dat hij zijnvermenigvuldiging weer kunstmatig tegengaat met al deal vermelde ernstige gevolgen van die voor zijn ras enzijn soort. Men zal nog kunnen tegenwerpen, dat dit lottoch immers voor de gehele mensheid is weggelegd, endat daarom ook het eigen volk dit lot natuurlijk niet zalkunnen ontgaan. ogenschijnlijk is dit volkomen juist.Niettemin moet men echter hierbij het volgendebedenken: Ongetwijfeld zal op een gegeven tijdstip,wanneer het volkomen onmogelijk zal blijken, om deopbrengst van de bodem nog langer evenredig met hetsteeds stijgende bevolkingscijfer te doen toenemen, degehele mensheid zich genoodzaakt zien, om aan dezevermeerdering van het menselijk geslacht een halt toe teroepen, zij het, doordat men de natuur hier weer laatbeslissen, dan wel, dat men zo mogelijk zélf weeringrijpt, – maar dat dan wel op een betere juistere wijzedan nu – en tracht, hier een evenwicht te bereiken. Maardit lot zal dan alle volkeren gelijkelijk treffen, terwijlthans alleen die rassen onder deze nood gebukt gaan, dieniet de kracht bezitten, om zich het nodige grondgebied teverschaffen. Want het is toch een onweersprekelijk feit,dat er heden ten dage nog altijd onbenut grondgebied ingeweldige overvloed is, dat enkel ligt te wachten, om in

Page 171: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

162

cultuur te worden gebracht. Even onweersprekelijk is hetechter, dat dit land door de natuur zelf niet bewaard werdals reservegebied voor een bepaalde natie of een bepaaldras, maar dat het aan dat volk toekomt, dat de krachtbezit, om het te veroveren en de vlijt, om het tebebouwen. De natuur kent geen politieke grenzen. Zij zetde levende wezens voorlopig op deze aarde neer en kijktdan toe op het vrije spel der krachten. Diegene, die degrootste moed en vlijt blijkt te bezitten, begenadigt zijdan met het herenrecht op bestaan. Indien een volk zichbeperkt tot inwendige kolonisatie, terwijl andere rassenzich vastklampen aan steeds grotere gebieden dezeraarde, zal het eerste al tot zelfbeperking gedwongen zijnin een tijd, waarin de overige volken zich nogvoortdurend vermeerderen. Eenmaal echter zal ieder volkdit tijdstip bereiken, en wel des te eerder, naarmate delevensruimte, waarover het beschikt, kleiner is. Daarechter in het algemeen helaas maar al te dikwijls de bestenaties, of nog juister de enige cultureel waarlijkhoogstaande rassen, de dragers van allen menselijkevooruitgang, in hun pacifistische verblinding besluiten,van het verwerven van nieuwen grond af te zien, en zichtevreden te stellen met „binnenlandse” kolonisatie, terwijldikwijls juist de minderwaardige naties de kunstverstaan, zich van enorme uitgestrektheden land meesterte maken, zou dit op de duur tot het volgende resultaatmoeten leiden. De rassen, die cultureel hoger staan, maarmeer moraal en meer scrupules kennen, zoudentengevolge van de kleinheid van hun grondgebied, hunvermeerdering al moeten beperken in een tijd, dat decultureel lagerstaande, maar van nature brutere volkennog in de gelegenheid zouden zijn, zich in hun groterelevensruimte onbelemmerd voort te planten. Met anderewoorden: de wereld zal daardoor mettertijd in handen

Page 172: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

163

komen van de cultureel minderwaardige, maar meerenergieke mensheid. In de toekomst — al is het misschienin een zeer verre — zullen er maar twee mogelijkhedenbestaan: óf de wereld wordt geregeerd volgens de ideeënvan onze moderne democratie, dan zullen bij iederebeslissing de numeriek sterkere rassen de doorslag geven,óf de wereld wordt beheerst volgens de wetten van deorde der natuurlijke krachten, dan overwinnen de volken,die de meest brute wil tot leven hebben en daardoor juistweer niet de natie, die zichzelf beperkte. Dat deze wereldechter nog eens de meest verwoede gevechten om hetbestaan van de mensheid zal moeten aanschouwen,daarover kan onmogelijk enigen twijfel bestaan.Tenslotte is het altijd alleen de drang tot zelfbehoud, dieoverwint. Voor haar smelt de z.g. humaniteit, die enkelde uitdrukking is van een mengsel van domheid, lafheiden ingebeeld beter weten, als sneeuw voor de maartsezon. In eeuwige strijd is de mensheid groot geworden —en aan eeuwige vrede gaat zij ten onder. Voor onsDuitsers echter zou die z.g. binnenlandse kolonisatiedaarom al noodlottig zijn, daar het bij ons dadelijk demening zou versterken, dat het middel, dat het mogelijkmaakt, om geheel in pacifistische geest in een kalmsluimerend leven het bestaan „door arbeid te kunnenveroveren” gevonden zijn. Indien deze leer ooit bij ons inernst aanvaard zal worden, dan zal dat betekenen, dat wijafzien van iedere inspanning, om ons op deze wereld opde plaats, die ons toekomt, te handhaven. En indien ooitde grote massa der Duitsers tot de overtuiging kwam, datzij ook zo zeker zouden kunnen zijn van hun leven en huntoekomst, dan zou iedere poging om delevensnoodzakelijke eisen van het Duitse volk actief –d.w.z. op de enig vruchtbare wijze – te behartigen,hebben afgedaan. Indien er zich inderdaad een dergelijke

Page 173: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

164

mentaliteit van de natie meester zou maken, dan zou datbetekenen, dat iedere niet volkomen steriele en zinlozebuitenlandse politiek en daarmee de toekomst van hetgehele Duitse volk als begraven beschouwd zou moetenworden. Het is dan ook geen toeval, dat het vooral altijdde Jood is, die, deze gevolgen doorziend, zich inspant,om zulke levensgevaarlijke ideeën in ons volk opgang tedoen maken, en! daarin ook maar al te dikwijls slaagt.Hij kent zijn Pappenheimers maar al te goed, en weet, datzij gaarne geloof schenken aan iedere Spaanseschatgraver, die hun weet wijs te maken, dat het middelzou zijn gevonden, om de natuur door list teovermeesteren, om de harde, onverbiddelijke strijd omhet bestaan overbodig te maken, en in de plaats daarvan,nu eens door arbeid, dikwijls ook door platweg niets tedoen, al naar „het uitkomt” op te klimmen tot heerser vandeze planeet. Er kan niet genoeg de nadruk op wordengelegd, dat iedere binnenlandse kolonisatie in Duitslandin de eerste plaats gericht moet zijn op het opheffen dersociale misstanden en dat voor alles iedere speculatie metgrond onmogelijk gemaakt moet worden, maar dat diekolonisatie, zo ons grondgebied niet wordt uitgebreid,toch nimmer voldoende kan zijn, om te zorgen, dat er eentoekomst zal zijn voor onze natie. Handelen wij anders,dan zullen wij in korte tijd niet alleen de grens van deproductiviteit van onze bodem, maar ook het einde vanonze kracht bereikt hebben. Tenslotte dient nog hetvolgende te worden vastgesteld. Deze binnenlandsekolonisatie, die een beperking tot een bepaald kleingrondgebied met zich brengt, en ook de kunstmatigebeknotting van de voortplanting, die dezelfde gevolgenheeft, plaatsen de betrokken natie in militair opzicht ineen buitengewoon ongunstige positie. De grootte van hetgebied, dat een volk bewoont, is alleen al een belangrijke

Page 174: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

165

factor ter bepaling van zijn veiligheid. Hoe groter deruimte is, waarover een volk kan beschikken, des tegroter is ook zijn natuurlijke beveiliging, want nog altijdkonden militaire expedities tegen volken die op een kleingrondgebied waren samengedrongen, sneller, daarom ookgemakkelijker maar vooral effectiever en meer volkomenhun doel bereiken, dan dit ooit mogelijk kon zijn tegenstaten met een meer uitgestrekt territorium. Eenuitgestrekt staatsgebied biedt daardoor altijd nog eenzekere beveiliging tegen lichtvaardige aanvallen, omdatin die gevallen een succes niet dan na langdurige zwarestrijd te bereiken is, waardoor dus het risico van eenovermoedige overval te groot zal blijken, tenzij dan, dater zeer abnormale omstandigheden in het spel zijn.Daarom ligt enkel in de territoriale grootheid van eenstaat al een garantie voor het behoud der vrijheid enonafhankelijkheid van het volk, terwijl omgekeerd dekleinheid van een staat als het ware tot overweldigingprikkelt. Nu werden, in de zogenaamd nationale kringenin het Rijk, de beide eerste mogelijkheden om tussen hetstijgende aantal inwoners en de gelijkblijvendevoedingsbodem een evenwicht te bereiken, ookverworpen. De redenen voor deze houding waren echtergeheel andere dan de bovengenoemde. Ten opzichte vande geboortebeperking stond men vooral uit een zekermoreel oogpunt afwijzend; de binnenlandse kolonisatiewees men met verontwaardiging af, daar men in haar eenaanval meende te moeten zien tegen het grootgrondbeziten daarin weer een begin zag van een algemenen strijdtegen het persoonlijk bezit zelf. Gezien de vorm, waarinde laatstgenoemde heilsleer werd aanbevolen, moest eendergelijke veronderstelling ook volkomen juist wordengenoemd. In het algemeen was dit afwijzende standpuntniet erg handig gekozen tegenover de grote massa en

Page 175: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

166

raakte ook geenszins de kern van het probleem.Zodoende bleven nog maar twee wegen open, om hetstijgende aantal volksgenoten van arbeid en brood tevoorzien.

3 . Men kon trachten, zijn grondgebied uit te breiden, ome

jaarlijks de overtollige miljoenen daarheen te lozen en denatie zodoende ook verder op de grondslag derzelfvoorziening te doen voortleven, of men kon er toeovergaan,

4 . Om, door industrie en handel in buitenlandse behoeften tee

voorzien, en om van de opbrengst daarvan te leven. Dus:of bodempolitiek of kolonisatie en handelspolitiek. Beidewegen werden van verschillende zijden belicht,onderzocht, aanbevolen en bestreden, totdat tenslotte delaatste definitief werd ingeslagen. De gezondste weg vandeze twee zou echter de, eerste zijn geweest. Hetverwerven van nieuw grondgebied, om daarheen destroom van volksgenoten, waarvoor geen ruimte is, tekunnen doen afvloeien, bezit oneindig veel voordelen,vooral als men niet het heden, maar de toekomst in hetoog houdt.

De mogelijkheid van het behoud van een gezonde boerenstandals fundament voor de gehele natie kan nimmer hoog genoeggewaardeerd worden. Veel van ons tegenwoordig lijden is alleenhet gevolg van de ongezonde verhouding tussen land- enstadsvolk. Een sterke en talrijke stand van kleine enmiddelmatig grote boeren bleek nog steeds de bestebescherming tegen de vele sociale ziekten waaraan wijtegenwoordig lijden. Dit is echter ook de enige oplossing, die instaat is, om te maken, dat de nationale economie het dagelijksbrood van ons volk kan voortbrengen. Industrie en handel

Page 176: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

167

moeten hun leidende plaats die zij ten koste van het algemenewelzijn innemen, afstaan, en herkrijgen hun normale plaatsbinnen het algemene bestek van een nationale economie, die devoorziening in de behoeften, en het scheppen van evenwicht inde handels- en betalingsbalans tot taak heeft.

Daardoor zijn handel en industrie niet meer de grondslagenvoor de voeding van de natie, maar een hulpmiddel ervan.Doordat zij voortaan nog slechts tot taak hebben, om zorg tedragen, dat de nationale consumptie op alle gebiedenovereenkomt, maken zij de gehele voedselvoorziening van hetvolk in meerdere of mindere mate onafhankelijk van hetbuitenland, helpen dus mede, de vrijheid van de staat en deonafhankelijkheid van de natie, vooral in moeilijke tijden, teverzekeren. Zeker, zo een bodempolitiek kan bijvoorbeeld inKameroen niet worden toegepast, maar heden ten dage bijnauitsluitend nog maar in Europa.

Men moet zich daarbij kalm en nuchter op het standpuntplaatsen, dat het zeker niet de bedoeling van de hemel kan zijn,om aan het ene volk vijftigmaal zoveel grondgebied op dezewereld te geven als aan het andere. Men mag zich in dit gevalniet uit eerbied voor politieke grenzen ertoe laten brengen, omde grenzen van het eeuwig recht te overschrijden. Indien er opdeze aarde inderdaad voor iedereen ruimte is, om te leven, dandient men dus ons ook het grondgebied te geven, dat wij nodighebben, om te kunnen leven. Nu zal men dat natuurlijk,wanneer het in goedheid gevraagd wordt, niet gaarne doen. Danechter treedt het recht tot zelfbehoud in werking; en watgeweigerd wordt, zal dan door de vuist moeten wordenveroverd. Indien onze voorvaderen indertijd hun beslissingenafhankelijk gemaakt hadden van dezelfde pacifistische onzin,als de heren van heden, dan zou ons land maar nauwelijks eenderde deel van zijn huidige oppervlakte beslaan; het Duitse

Page 177: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

168

volk, dat dan bestond, zou maar nauwelijks meer in staat zijn,om de belangstelling, laat staan de bezorgdheid van Europa opte wekken. Nee, aan de natuurlijke wil tot de strijd voor heteigen bestaan hebben wij de beide Oostmarken van het Rijk tedanken, en daarmee die hevige kracht en grootheid van onsrijks- en volksgebied, die alleen maakte, dat wij tot hedenkonden bestaan. Ook nog om een andere reden zou deze derdeoplossing de beste zijn geweest. Vele Europese staten lijkenheden omgekeerde piramiden. Hun Europese oppervlak isbespottelijk klein, vergeleken met wat ze aan koloniën,buitenlandse handel enz. te dragen hebben.

Men kan gerust zeggen, dat de punt in Europa en de basis in degehele wereld ligt; in tegenstelling met de Verenigde Staten, diehaar basis nog in het eigen continent bezit en alleen met de puntde overige aarde aanraakt. Dit verklaart echter ook debuitengewone innerlijke kracht van deze staat en de zwakte vande meeste koloniale machten in Europa. Ook Engeland kan nietals tegenargument worden aangehaald, aangezien men maar alte gemakkelijk, door het oog te vestigen op het Britse imperium,de Angelsaksische wereld als zodanig vergeet. De positie vanEngeland kan, alleen al tengevolge van zijn taal encultuurgemeenschap met de Verenigde Staten met geen enkeleanderen staat in Europa worden vergeleken.

Voor Duitsland lag dientengevolge de enige mogelijkheid totdoorvoering van een gezonde bodempolitiek nog slechts in hetverwerven van nieuw land in Europa zelf. Koloniën kunnenvoor dit doel niet dienstig zijn zolang zij niet in staat blijken,om werkelijk enorme aantallen blanke kolonisten op te nemen.Langs vreedzame weg waren echter zulke koloniale gebieden inde negentiende eeuw niet meer te verkrijgen. Zulk een kolonialepolitiek zou dus alleen ten koste van zeer zware strijd door tevoeren geweest zijn, die dan echter doelmatiger niet voor

Page 178: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

169

buiten-Europese gebieden uitgevochten kon worden, maar voorland op het Europese continent zelf. Zo een besluit eist danechter onvoorwaardelijk ernst en toewijding. Het gaat niet aan,om met halve middelen of ook maar aarzelend aan een taak tebeginnen waarvan de doorvoering niet anders dan met uitersteinspanning kan worden bereikt. Maar dan moest ook de gehelepolitieke leiding van het Rijk uitsluitend dit doel voor ogenhouden, nimmer mocht een stap worden ondernomen, die omandere redenen geschiedde, dan om die, die aan deze taak directof indirect dienstbaar waren. Men diende er zich rekenschapvan te geven, dat dit doel niet dan door strijd te bereiken was,en moest de strijd met de wapenen dan ook rustig en kalm onderde ogen zien.

Dan zouden ook alle bondgenootschappen uitsluitend aan ditstandpunt getoetst moeten worden, en op hun bruikbaarheid,om daartoe te kunnen meewerken. Wenste men in Europauitbreiding van grondgebied, dan kon dit in 't algemeen alleenten koste van Rusland plaats hebben; dan moest het nieuweRijk weer de heirwegen van de oude orderidders begaan, omdoor middel van het Duitse zwaard aan de Duitse ploeg deaarde te geven, en daardoor aan de Duitse natie het dagelijksbrood. Voor een zodanige politiek bestond in Europa nu echtermaar een enkele bondgenoot: Engeland. Met Engeland alsbondgenoot, om in de rug gedekt te zijn, kon men een nieuweGermaanse kruistocht beginnen.

Het recht daartoe zou niet geringer geweest zijn, dan "het rechtvan onze voorvaderen. Niemand van onze pacifisten weigert omhet brood te eten, dat uit het Oosten komt, hoewel daar deeerste ploeg „zwaard” heette. Om Engelands genegenheid tewinnen, mocht dan echter geen enkel offer te groot zijn. Menmoest van koloniën en zeemacht afstand doen en de Britseindustrie niet beconcurreren. Alleen een onvoorwaardelijk

Page 179: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

170

duidelijke houding kon tot een dergelijk doel leiden, afstand vanwereldhandel en koloniën; afzien van een Duitse wereldvloot;concentratie van de totale machtsmiddelen van de staat op hetlandleger. Weliswaar zou het eerste gevolg eenmachtsbeknotting zijn geweest, maar tegenover dit tijdelijkenadeel stond de zekerheid van een grote en machtige toekomst.

Er is een tijd geweest, waarin Engeland tot onderhandelingen indeze geest bereid was, omdat het zeer goed had begrepen, datDuitsland tengevolge van zijn bevolkingstoename, naar de eenof anderen uitweg moest zoeken, en deze of met Engeland inEuropa, of zonder Engeland in de wereld zou moeten vinden.Het was waarschijnlijk wel in de eerste plaats door zo’nvermoeden, dat omstreeks het begin van de nieuwe eeuw vanLonden zelf uit getracht werd, met Duitsland in nadereaanraking te komen. Voor de eerste maal werd daarbij ietszichtbaar wat wij in de laatste jaren in waarlijk verschrikkelijkegraad moesten constateren. Men was n.l. onaangenaamgetroffen door de gedachte, voor Engeland de kastanjes uit hetvuur te moeten halen; alsof er ook maar enig bondgenootschapkon bestaan op een anderen grondslag dan die van wederzijdsgeven en nemen. Met Engeland echter was zo een ruilhandelheel goed mogelijk. De Britse diplomatie was altijd nogverstandig genoeg, om te weten, dat men geen prestatie mochtverwachten zonder tegenprestatie.

Men stelle zich echter eens voor, dat een verstandige Duitsebuitenlandse politiek eens de rol overgenomen had van Japan in1904; men kan zich nauwelijks voorstellen, welke gevolgen ditvoor Duitsland zou hebben gehad. Het zou nooit tot een„wereldoorlog” zijn gekomen. Het bloed van dit jaar 1904 zouhet tienvoudige wat in de jaren 1914-1918 vergoten werd,hebben bespaard. Welke positie zou Duitsland dan echter thansinnemen in de wereld! Het verbond met Oostenrijk was dan

Page 180: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

171

ongetwijfeld een zinloosheid en zinledigheid. Want dezegemummificeerde staat verbond zich niet met Duitsland, omeen oorlog uit te vechten, maar om de eeuwige vrede tebewaren, die dan op sluwe wijze kon worden benut, om hetDuitse element in de monarchie langzaam, maar zeker uit teroeien. Dit bondgenootschap was echter ook daaromonmogelijk, omdat men toch van een staat, die niet eens dekracht en de vastberadenheid bezat, om een einde te maken aaneen openlijke poging, vlak aan zijn grenzen, om Duits bloed,Duitse taal en Duitse cultuur te verdelgen, niet mochtverwachten, dat hij in staat zou zijn, de Duitse belangenoffensief te verdedigen. Als Duitsland niet voldoende nationaalbesef en harde doelbewustheid bezat, om het lot van tienmiljoen stamgenoten te ontrukken aan de klauwen van detegennatuurlijke staat der Habsburgers, dan mocht meninderdaad niet verwachten, dat het zich ooit tot zo vooruitziendeen vermetele plannen zou laten overhalen.

Aan de houding, die het oude Rijk tegenover de Oostenrijksekwestie innam, kon men als het ware al zien, hoe het zich in destrijd van de gehele natie met het noodlot zou gedragen. In elkgeval mocht men niet lijdelijk toezien, hoe het Duitse elementjaar op jaar weer werd verdrukt en verdrongen, omdatOostenrijks waarde als bondgenoot immers alleen en uitsluitendvan dat deel van zijn bevolking afhing. Maar men ging dezeweg immers helemaal niet. Men vreesde niets zozeer als destrijd, maar liet er zich tenslotte toch, en wel op het meestongelegen ogenblik, toe dwingen. Men wilde zijn noodlotontlopen, maar werd erdoor achterhaald. Men verbeeldde zich,de wereldvrede te kunnen behouden en belandde bij dewereldoorlog. En dit was de voornaamste reden, waarom mendeze derde manier om een toekomst te scheppen voor het Duitsevolk, zelfs geen blik waardig keurde. Men wist, dat nieuwgrondgebied alleen in het Oosten te krijgen was, zag de strijd

Page 181: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

172

die daartoe nodig was geweest en wilde toch de vrede tot elkeprijs; want het parool der Duitse buitenlandse politiek wasallang niet meer: handhaving der Duitse natie op alle manieren,maar integendeel: behoud van de wereldvrede met allemiddelen. Hoe men hierin slaagde, is bekend.

Ik zal hierop nog nader terugkomen. Zodoende stond alleen nogde vierde mogelijkheid open: industrie en wereldhandel,zeemacht en koloniën. Een zodanige ontwikkeling wasinderdaad in de eerste plaats gemakkelijker en waarschijnlijkook vlugger te bereiken. De kolonisatie van een gebied is eenlangzaam proces, dat dikwijls eeuwen duurt; de innerlijkekracht is juist gelegen in het feit, dat het hier niet gaat om eenplotseling opvlammen, maar om een groei die langzaam, maarzeker en onophoudelijk is, in tegenstelling met een industriëleontwikkeling die in een kort aantal jaren een grote hoogte kanbereiken, maar dan echter ook meer van een zeepbel heeft danvan iets, wat werkelijk sterk is. Er is weliswaar minder tijdnodig om een vloot te bouwen, dan om in hardnekkige strijd envolharding, boerenhofsteden te bouwen en met boerengezinnente bezetten, maar die vloot is ook wel gemakkelijker tevernietigen dan dit laatste werk.

Indien Duitsland toch deze weg betrad, dan had men tenminsteduidelijk moeten inzien, dat ook deze ontwikkeling eens op eenoorlog zou uitlopen. Alleen kinderen kunnen geloven, dat ze,door altijd maar vriendelijk en oppassend te zijn, en door maarsteeds de nadruk te leggen op hun vredelievende bedoelingen,zonder ooit naar de wapenen te hoeven grijpen, tenslotte welalles zullen krijgen, wat ze nodig hebben, in een „vreedzamewedstrijd der volkeren” zoals men zo schoon en zo zalvend wistte bazelen. Nee, indien die weg betreden werd, dan moest opzekere dag Engeland onze vijand worden. Het was meer dandwaas – maar het was wel echt iets voor onze Duitse

Page 182: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

173

onnozelheid – om er verontwaardigd over te zijn, dat Engelandop zekere dag zo vrij was, om met egoïstische bruutheid tegenonze vreedzame activiteit op te treden. Wij zouden dit zekernooit hebben gedaan.

Wanneer het enerzijds een feit was, dat een politiek, die eropgericht was, om in Europa gebiedsuitbreiding te verkrijgen,alleen tegen Rusland kon worden gevoerd, met Engeland alsbondgenoot, dan moest anderzijds worden vastgesteld, datkoloniale- en wereldhandelspolitiek slechts denkbaar was metRusland tegen Engeland. Dan moest men echter ook hieronvoorwaardelijk de consequenties trekken – en in de eersteplaats Oostenrijk zo spoedig mogelijk loslaten. Omstreeks hetbegin van onze eeuw al was dit verbond met Oostenrijk, hoemen het ook bekeek, klinkklare waanzin geworden. Maar mendacht er immers ook helemaal niet aan, om met Rusland eenverbond tegen Engeland te sluiten, evenmin met Engeland tegenRusland, want in beide gevallen zou het op oorlog zijnuitgelopen en de belangrijkste reden, waarom men zich op dezehandels- en industriepolitiek wierp, was immers, dat men iedereoorlog wilde vermijden. Men bezat nu immers in de „vreedzameeconomische” verovering der wereld een gebruiksaanwijzing,die de geweldpolitiek, die tot dusver steeds gevoerd was, eensen voor altijd de nek zou omdraaien.

Zo nu en dan was men toch weer niet helemaal zeker van zijnzaak, vooral, wanneer Engeland van tijd tot tijd volkomenonbegrijpelijke dreigementen liet horen, daarom besloot men nuook, een vloot te bouwen, maar ook weer geen aanvalswapenom Engeland te kunnen vernietigen, doch een verdedigings-wapen, om de al gekwalificeerde „wereldvrede” en de pacifiekepenetratie te beschermen. Daarom hield men haar dan ook inalle opzichten ietwat aan de bescheiden kant, niet alleen wat hetaantal eenheden, maar ook wat de tonnage en de bewapening

Page 183: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

174

betrof, om ook hierdoor weer het bewijs te leveren, dat ook ditwapen toch eigenlijk alleen „vreedzaam” was bedoeld. Datgebazel over de pacifieke penetratie was wel het meestonzinnige principe, dat ooit door een staat tot leidend beginselvan zijn politiek werd gemaakt. Deze waanzin werd nog groterdoor het feit, dat men er niet tegen opzag, om Engeland alskroongetuige op te roepen, dat zulk een prestatie inderdaadbinnen de grenzen van het mogelijke lag. Het deel van deschuld, dat hierbij op rekening van onze professionelegeschiedenisonderzoek en geschiedenisbeschouwing komt, is zogroot, dat het nauwelijks ooit weer goedgemaakt kan worden,en toont alleen weer eens overduidelijk aan, hoeveel mensengeschiedenis leren, zonder die te begrijpen. Juist in Engelandhad men deze theorie volkomen moeten weerleggen; geen enkelvolk immers heeft zijn economische veroveringen bruter enmeer berekenend met het zwaard voorbereid of later zovolkomen onvoorwaardelijk verdedigd, als juist het Engelse.

Dat is immers bijna het meest kenmerkende van de Britsestaatsmanskunst, dat zij uit politieke kracht economischewinsten weet te halen en iedere economische versterkingdadelijk weer in politieke kracht weet om te zetten. En hoedeerlijk vergist men zich, wanneer men meent, dat Engelandsoms persoonlijk te laf zou zijn, om voor zijn economischepolitiek ook zijn eigen bloed te wagen. Dat het Engelse volkgeen „volksleger” bezat, is geen bewijs daarvoor; want het gaater hier niet om, welke toevallige vorm de organisatie deweermacht heeft aangenomen, maar om de wil en devastberadenheid, om alle beschikbare macht in te zetten.Engeland bezat altijd het militaire instrument, dat het nodighad. Het streed altijd met die wapens, die het nodig had omsucces te kunnen behalen. Het vocht met huurtroepen, zolanghuurtroepen voldoende waren; het eiste echter ook een zwarecijns van het kostbare bloed van de gehele natie, wanneer dat,

Page 184: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

175

om de overwinning te behalen, noodzakelijk was; maar de strijdbleef altijd dezelfde, en ieder gevecht werd even hardnekkig enonverbiddelijk uitgevochten. In Duitsland kweekte men echterlangzamerhand, door middel van de school, de pers en dehumoristische bladen, van het karakter van de Engelsman en inhaast nog sterkere mate van zijn rijk een beeld, dat tot zeerernstig zelfbedrog moest leiden; want langzamerhand begonmen algemeen geloof te hechten aan deze onzin, en het gevolgervan was, dat men die vijand onderschatte, iets, wat zich laterbitter zou wreken. Dat onjuiste beeld werd zo algemeenaanvaard, dat men de vaste overtuiging had, een zeer sluw maarpersoonlijk buitengewoon lafhartig kruidenier tegenover zich tezien. Onze verheven professorale wetenschap zag helaas niet in,dat het een absolute onmogelijkheid is, om een wereldrijk alshet Engelse alleen door kruipen en zwendelen bijeen te krijgen.

De enkele waarschuwende stemmen werden niet gehoord ofwerden doodgezwegen. Ik weet nog heel goed, hoe stom-verbaasd de gezichten van mijn kameraden waren, toen wij inVlaanderen zelf de Tommies tegenover ons kregen.Ongetwijfeld begon al na de allereerste dagen van strijd in iederbrein het besef op te komen, dat deze Schotten niet bepaald veelgemeen hadden met die, die men had gemeend ons in dehumoristische blaadjes en de berichten van de nieuwsbureaus temoeten afschilderen. Toen heb ik voor het eerst eens diepernagedacht over de doelmatigheid der verschillende vormen vanpropaganda. Deze verdraaiing van de feiten had echter tochvoor de verspreiders van deze berichten haar goede zijde; menkon voor dit voorbeeld – al was het dan ook onjuist – immersde juistheid aantonen van een politiek, die op vreedzameeconomische verovering van de wereld uit was. Wat eenEngelsman kon, moest ook ons lukken, dacht men enargumenteerde dan, dat onze aanmerkelijk grotere „eerlijkheid”,en het feit, dat wij die typisch Engelse „perfiditeit” niet kenden,

Page 185: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

176

onze kansen in deze toch nog zeer moesten vergroten. Menhoopte namelijk, daardoor zowel de genegenheid der kleinenaties en het vertrouwen der groten des te gemakkelijker teverwerven. Dat onze eerlijkheid de anderen een doorn in 't oogwas, begrepen wij niet, alleen al niet, omdat wij zelf woordvoor woord van wat wij zeiden, meenden en geloofden, terwijlde overige mensheid zulk een houding aanzag voor eenbijzonder listige truc, terwijl die rest van de wereld ongetwijfeldbij onze revolutie, met stomme verbazing moest constateren,dat wij inderdaad zo grenzeloos dom waren geweest – en datonze oprechtheid geen truc, maar werkelijkheid was.

Maar, wanneer men eenmaal de onzinnigheid van zo een„pacifieke penetratie” had ingezien, dan moest men alleendaaruit al de logische en duidelijke conclusie trekken, dat ookhet „Drievoudig Verbond” volslagen waanzin was. Maarbestond er dan eigenlijk nog wel een andere staat, waarmee meneen bondgenootschap had kunnen aangaan? MetOostenrijk-Hongarije kon men inderdaad nooit, zelfs niet inEuropa, een veroveringsoorlog beginnen. Een Bismarck wistzich ook met zulk een gebrekkig instrument wel te redden, maardaarmee was nog lang niet gezegd, dat iedere krukkige opvolgerdat ook kon, en zeker niet in een tijd, dat de eigenlijkeomstandigheden, waarop Bismarcks bondgenootschapgegrondvest was geweest, al lang niet meer aanwezig waren;want Bismarck kon nog menen, in Oostenrijk een Duitse staatvoor zich te hebben. Maar toen langzamerhand het algemeenkiesrecht was ingevoerd, was dit land gezonken tot eenparlementair geregeerde on-Duitse chaos.

Nu was het bondgenootschap met Oostenrijk, ook van volksstandpunt gezien, eenvoudig noodlottig. Men liet immers toe,dat er aan de grenzen van het rijk een nieuwe Slavische grotemogendheid ontstond, die vroeger of later nog een geheel andere

Page 186: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

177

politiek ten opzichte van Duitsland zou moeten voeren, dan b.v.Rusland. Bovendien moest het verbond zelf wel van jaar totjaar holler en zwakker worden, naarmate de enigebevolkingsgroep, die de idee van het bondgenootschap levendhield, aan invloed inboette en uit de belangrijkste posities werdverdrongen. Al omstreeks 1900 was het bondgenootschap metOostenrijk in precies hetzelfde stadium gekomen als dat vanOostenrijk met Italië. Ook hier waren er maar tweemogelijkheden: of het Rijk was de bondgenoot van deHabsburgse monarchie, of het mengde zich in de Oostenrijksebinnenlandse aangelegenheden, en verzette zich tegen deonderdrukking van het Duitse element. Wanneer men echter metzoiets begint, loopt het meestal op openlijke oorlog uit.

Ook de psychologische betekenis van het Drievoudig Verbondwas maar betrekkelijk gering, omdat de hechtheid van eenbondgenootschap afneemt, naarmate het zich meer beperkt totde handhaving van de bestaande toestand; omgekeerd zal hetdes te sterker zijn, naarmate elk der partijen meer reden heeft,om te verwachten, dat zij hierdoor bepaalde concreteexpansieve doeleinden zal kunnen bereiken. Zoals altijd enoveral, ligt ook hier de kracht niet in de verdediging, maar in deaanval. Dit werd destijds ook al van verschillende zijdeningezien, maar helaas alleen niet door de „bevoegde instanties”.

Vooral Ludendorff, die destijds als kolonel bij de grote generalestaf werkzaam was, legde in zijn open brief van het jaar 1912de vinger op deze zere wond. Natuurlijk achtte geen der heren„staatslieden” het nodig, om hieraan enig gewicht te hechten;het is immers al zo vaak gebleken, dat gezond verstand eenartikel is, dat alleen bij gewone stervelingen zijn nut kanhebben, doch voor diplomaten ten enen male uit de boze moetworden geacht. Het was voor Duitsland maar gelukkig, dat deoorlog in het jaar 1914 door een Oostenrijks conflict losbarstte,

Page 187: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

178

en de Habsburgers dus wel gedwongen waren, mee te doen;ware het namelijk omgekeerd geschied, dan zou Duitslandalleen hebben gestaan. De staat der Habsburgers zou nimmerde kracht of ook maar de wil hebben bezeten, om deel te nemenaan een strijd, die door Duitsland was ontstaan. Datgene, watmen later Italië zo kwalijk nam, zou dan al vroeger doorOostenrijk zijn gedaan: men zou „neutraal” zijn gebleven, omzodoende de staat tenminste voor een revolutie in de eersteoorlogsdagen te redden. De Slaven in Oostenrijk hadden lieverde monarchie al in het jaar 1914 kapotgeslagen, dan toegestaan,dat Duitsland geholpen werd.

Hoe groot de gevaren en moeilijkheden, die het verbond metOostenrijk-Hongarije met zich bracht, eigenlijk wel waren, datzagen destijds nog slechts zeer weinigen in. Ten eerste bezatOostenrijk vele vijanden, die hoopten, mettertijd van dehalfvergane staat te erven, zodat er noodzakelijkerwijze naenige tijd een zeker gevoel van haat tegen Duitsland moestontstaan, omdat men Duitsland nu eenmaal beschouwde als deoorzaak, waardoor de volkomen ontbinding van de monarchie,waarop men al zolang gehoopt had, nog maar steeds uitbleef.Men kwam tot de overtuiging, dat Wenen tenslotte alleen langsde omweg over Berlijn te bereiken was.

In de tweede plaats zag Duitsland zich hierdoor weer zijn besteen gunstigste kansen, om elders een bondgenoot te vinden,ontnomen. Ja, men raakte integendeel met Rusland en zelfs metItalië steeds meer op gespannen voet. En dat, terwijl deopenbare mening te Rome evenzeer pro-Duits als felanti-Oostenrijks was. Omdat men nu eenmaal zijn heil hadgezocht in een politiek van handel en industrie, bestond er ookniet meer de minste reden voor een strijd tegen Rusland. Zoietszouden alleen de vijanden van de beide naties kunnentoejuichen. En het waren dan ook voornamelijk Joden en

Page 188: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

179

marxisten, die hier met alle middelen hitsten en stookten, omeen oorlog tussen deze twee staten te bewerkstelligen.

In de derde en laatste plaats echter moest dit verbond voorDuitsland wel een groot gevaar betekenen, omdat het onderdeze omstandigheden voor een grote mogendheid, die werkelijkbewust vijandig stond tegenover het Rijk van Bismarck,kinderspel moest zijn, om een hele reeks kleine staten tegenDuitsland in het harnas te jagen, omdat men hun allen immersgebiedsuitbreiding kon beloven.

Tegen de Donau-monarchie kon men heel Oost-Europa, envooral Rusland en Italië in het geweer roepen. Dewereldcoalitie, waarvoor Koning Edward de grondslag hadgelegd, zou nimmer tot stand zijn gekomen, wanneerOostenrijk, als bondgenoot van Duitsland niet zo eenverleidelijke erfenis was geweest. Dit alleen maakte hetmogelijk, dat staten, waarvan de belangen en wensen overigenszo ver uiteenliepen, samen in een aanvallend verbond gebundeldkonden worden. Ieder der bondgenoten mocht hopen, dat ook hijten koste van Oostenrijk verrijkt zou worden, wanneer mengemeenschappelijk tegen Duitsland oprukte. Het feit, dat ookTurkije als stille vennoot tot dit ongeluksverbond scheen tehoren, maakte dit gevaar nog veel groter.

Het internationale Joodse grootkapitaal had deze lokmiddelenechter nodig, teneinde het al zo lang gekoesterde plan totverdelging van Duitsland, — dat maar niet wilde berusten in dealgemene internationale controle op de financiën en deeconomie, — ten uitvoer te kunnen brengen. Alleen door zulkbuitengewoon lokaas kon men een coalitie samensmeden, die,alleen al gesterkt en moedig door het besef van het aantalsoldaten, dat nu marcheerde, bereid was, om Siegfried deonkwetsbare dan eindelijk te lijf te gaan. Het verbond met het

Page 189: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

180

rijk der Habsburgers, dat mij al in mijn Oostenrijkse tijd bittergestemd had, maakte, dat ik mijn standpunt nogmaals zodiepgaand mogelijk onderzocht, met het resultaat, dat ik nogzeer gesterkt werd in mijn oorspronkelijke mening.

Ik maakte er destijds al, in de kleine kring van mensen,waarmee ik omging, geen geheim van mijn overtuiging, dat ditrampzalige verdrag met een staat, die ten dode wasopgeschreven, ook van Duitsland een ruïne zou maken, wanneermen er tenminste niet in slaagde, om zich nog op tijd uit dieomklemming los te maken. Ook toen de orkaan van dewereldoorlog tenslotte ieder kritisch vermogen scheen te hebbenuitgeschakeld, toen zelfs die instanties, die eigenlijk met nietsanders rekening mochten houden dan met de meest nuchterewerkelijkheid, ook in een roes van geestdrift leefden, is dezerotsvaste overtuiging toch geen ogenblik geschokt. Ook in detijd, toen ik zelf aan het front stond, kwam ik steeds, wanneerdeze problemen ter sprake kwamen, openlijk uit voor mijnmening, dat de Duitse natie beter nog vandaag dan morgen eeneind kon maken aan dit bondgenootschap, en dat het prijsgevenvan de Donau-monarchie daarvoor in het geheel geen offer was,wanneer Duitsland daardoor een beperking van het aantal zijnertegenstanders zou kunnen bereiken; want het was niet terwillevan een gedegenereerd vorstenhuis, dat al die miljoenen destalen helm van de soldaat hadden opgezet, maar alleen om deDuitse natie te redden.

Voor de oorlog scheen het nog een paar maal, alsof er tenminsteonder een groep mensen enige twijfel rees ten aanzien van degevoerde bondgenootschapspolitiek. Van Duits conservatievezijde werden van tijd tot tijd waarschuwende stemmen gehoord,die aanraadden, niet al teveel en niet al te blind op debondgenoot te vertrouwen, maar ook dit werd, zoals iedereuiting van gezond verstand, in de wind geslagen. Men was vast

Page 190: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

181

overtuigd, dat men, op deze wijze voortgaand, inderdaad dewereld zou kunnen veroveren, en dat wel zo, dat het succesonmetelijk zou zijn, terwijl er geen offers gevraagd zoudenworden. Voor de bekende „onbevoegden” echter bleef er weereens niets anders over, dan zwijgend toe te zien, waarom en hoede „bevoegden” rechtstreeks in het verderf liepen, waarbij zehet brave maar domme volk meesleepten, als eens derattenvanger van Hamelen de kinderen.

De diepere oorzaak, waardoor het mogelijk werd, dat ons volkdie waanzinnige idee van een „economische verovering” alspraktisch politiek richtsnoer, en het behoud van de wereldvredeals doel van onze politiek, kreeg voorgezet, en zelfsaanvaardde, was gelegen in de algemenen ziektetoestand vanons gehele politieke denken. En naarmate de zegetocht van deDuitse techniek en industrie steeds schitterender paden betrad,en de Duitse handel steeds groter successen boekte, was mensteeds minder geneigd en ook steeds minder bij machte, om in tezien, dat dit alles alleen mogelijk was onder een sterke staat.Integendeel, in vele kringen ging men al zover, om de stelling teverdedigen, dat de staat zelf zijn bestaan aan dezeverschijnselen te danken had, dat die staat zelf voornamelijk uitde economische noodzaak geboren was, en dus ook inovereenstemming met de economische belangen bestuurd moestworden, en dat dientengevolge ook zijn bestaan van deeconomie afhankelijk was, een toestand, die dan als degezondste en meest natuurlijke werd voorgesteld en geprezen.

De staat als zodanig heeft echter niets uitstaande met enigeconomisch systeem, of met enige economischeontwikkelingsgang. De staat is niet een geheel van economischecontractanten, die binnen een bepaald begrensd woongebied aanverschillende economische eisen moeten voldoen — maar hij isde organisatie van een gemeenschap van levende wezens, die

Page 191: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

182

zowel lichamelijk als geestelijk sterke overeenkomst bezitten, endeze organisatie moet er op zijn gericht, om de gunstigstevoorwaarden voor het voortbestaan van de soort te scheppen,en om het doel, dat de Voorzienigheid aan deze soort heeftgesteld, te bereiken. Dit en niets anders is het doel en debetekenis van de staat. De economie is daarbij slechts éen vande hulpmiddelen, die nu eenmaal noodzakelijk zijn, om dit doelte kunnen bereiken. Zij is echter nimmer de oorzaak of het doelvan de staat, wanneer deze althans niet opzettelijk op zulk eenonjuiste, want tegennatuurlijke grondslag is geconstrueerd.

Alleen hierdoor is het verklaarbaar, dat het zelfs niet eens eenonmisbare voorwaarde voor een staat is, dat hij territoriaalbegrensd is. Dit zal alleen een vereiste zijn voor volkeren, diezelf voor de voeding van hun soortgenoten willen zorgen, endus bereid zijn, om door eigen arbeid de strijd om het bestaanuit te vechten. Volkeren daarentegen, die de kunst verstaan, ómin andere volkeren binnen te dringen, zoals hommels door hetstukbijten van de kroonbladeren in bloemen weten te komen,kunnen zelfs zonder enig eigen bepaald woongebied statenvormen. Dit geldt vooral voor het volk, dat in het bijzonderheden ten dage zozeer parasiteert, dat de gehele eerlijkemensheid er onder te lijden heeft: het Jodendom.

De Joodse staat was, wat zijn grondgebied betreft, nooitbegrensd, hij was wereldomvattend en grenzeloos, omdat hijimmers niet betrekking had op een bepaalde oppervlakte, maarop alle individuen, die tot een bepaald ras behoorden. Overalwaar deze waren, was de Joodse staat. Het is éen van degeniaalste trucs, die er ooit uitgevonden zijn, om deze staatvoor een „religie” te laten doorgaan, en hem daardoor onder debeschermende hoede te stellen van de verdraagzaamheid, die deAriër altijd voor iedere geloofsbelijdenis over heeft. Wantfeitelijk is de Mozaïse religie niets anders dan een leer tot

Page 192: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

183

instandhouding van het Joodse ras. Zij omvat daarom ooknagenoeg alle terreinen van sociologische, politieke eneconomische wetenschap, die maar even dienstig kunnen zijnaan dit doel. De wil tot voortbestaan van de soorten is de eersteoorzaak, waardoor er menselijke gemeenschappen wordengevormd. Daardoor is de staat echter een volks organisme, enniet een organisatie. Een onderscheid, dat werkelijk zeer grootis, maar waarvoor de „staatslieden”, die heden aan het bewindzijn, natuurlijk volkomen blind blijven. Daarom menen dezeheren dan ook, dat ze de staat wetenschappelijk kunnenconstrueren, terwijl hij in werkelijkheid nooit iets anders kanzijn dan de resultante van de krachten, die uit de wil tot behoudvan soort en ras zijn voortgekomen. Dat zijn echter altijdheldhaftige deugden en het gehele grutters egoïsme valt heelzeker buiten de kring van deze eigenschappen, omdat dehandhaving van de soort immers uitgaat van deoffervaardigheid van de enkeling, een offervaardigheid, die ookvoor het leven van die enkeling geen halt maakt.

Dat is immers juist de diepere zin van het woord van de dichter:„Zo gij uw leven niet waagt — zo zult gij het niet behouden”,(,,Und setzet ihr nicht das Leben ein, nie wird euch das Lebengewonnen sein"), dat het bestaan van de enkeling ten offer moetworden gebracht, om het behoud van de soort te verzekeren.Daaruit volgt dan echter ook de dwingende gevolgtrekking, datde eerste voorwaarde voor het ontstaan en voortbestaan van eenstaat gelegen is in een algemeen saamhorigheidsgevoel, dat alleonderdanen eigen is, op grond van hun eenheid van soort, eneenheid van karakter en uit de algemene wil, om voor ditvolksbestaan met al, wat men is, en al, wat men bezit, in testaan. Dit zal bij volken, die op eigen grondgebied wonen,heldhaftige deugden aankweken, bij parasieten huichelarij engeniepige wreedheid, voorzover deze eigenschappen niet alkennelijk eerste bestaansvoorwaarden voor deze zo geheel

Page 193: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

184

anders gevormde staat waren. Maar steeds zal het volk, datover dergelijke kwaliteiten beschikt, alleen al op grond daarvan,een staat, of althans de kiem van een staat vormen; en de strijdom het bestaan zal dan hierdoor beslecht worden, dat een vanbeide partijen de nederlaag lijdt, en wel die, welke of het minstwas begiftigd met heldhaftige eigenschappen, of tegen de sluwelisten van de vijandige parasieten niet bleek opgewassen. Ennederlaag betekent in deze strijd: slavernij en uiteindelijk:uitroeiing. Maar ook in dit laatste geval is dat bijna altijd nietzozeer het gevolg van een gebrek aan doorzicht, als wel van eengebrek aan vastberadenheid en moed, dat zich onder hetdekmanteltje van een humanistische mentaliteit tracht teverbergen.

Hoe weinig de staatsvormende en staatsbehoudendeeigenschappen echter met de economie uitstaande hebben, blijktwel het duidelijkst uit het feit, dat het slechts uiterst zeldengebeurt, dat de staat tegelijk én innerlijk hecht en stevig is, éneen periode van z.g. economische bloei doormaakt, maar datintegendeel het feit van zulk een bloeiperiode in oneindig velegevallen op het naderend einde van de staat schijnt te wijzen.Indien nu echter de vorming van menselijke gemeenschappen inde eerste plaats toe te schrijven zou zijn aan economischekrachten of prikkels, dan zou de hoogste economischeontplooiing ook tegelijkertijd de grootste kracht van de staatmoeten betekenen, en niet omgekeerd.

Het geloof aan de staatsvormende en staatsbehoudende krachtder economie lijkt des te onbegrijpelijker, wanneer het een landbetreft, dat overal duidelijk en onmiskenbaar in zijngeschiedenis het tegendeel aantoont. Juist Pruisen bewijst metbewonderenswaardige duidelijkheid, dat het niet de materiëleeigenschappen, maar de ideële deugden alleen zijn, die dekracht leveren tot de vorming van een staat. Eerst onder de

Page 194: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

185

bescherming van die deugden weet dan ook de economie totbloei te geraken, totdat, met het afsterven van de eigenlijkestaatsvormende eigenschappen, ook de economie weerineenstort, een proces, dat wij juist nu weer zo bitter duidelijkkunnen waarnemen. De materiële belangen van de mensenkunnen altijd het best gedijen, wanneer ze in de schaduw derheldhaftige deugden blijven; zodra zij echter trachten, zelf eeneerste plaats in te nemen in het bestaan der mensen, danvernietigen ze zelf de grondslagen voor hun eigen bestaan.

Steeds, wanneer Duitslands macht sterk toenam, begon ook deeconomie op te komen; altijd echter, wanneer de economie deenigen levensinhoud van ons volk werd, en de ideële deugdendaaronder verstikten, stortte de staat weer ineen, en sleurde nakorte tijd de economie mee. Als men zich nu echter afvraagt,wat dan eigenlijk de staatsvormende of de staatsbehoudendekrachten zijn, dan blijkt men ze in een enkele aanduiding tekunnen samenvatten: offervaardigheid, en de wil van deenkeling, om voor de gemeenschap offers te brengen. Dat dezedeugden met economie ook niet het geringste uitstaande hebben,blijkt duidelijk uit het simpele feit, dat men zich immers voor delaatste niet opoffert, of met andere woorden: men sterft nietvoor een negotie, maar alleen voor idealen.

Niets bewees duidelijker, dat de Engelsman een meester is in depsychologie van het volk, dan de wijze, waarop hij zijndeelname aan de oorlog motiveerde. Terwijl wij voor onsdagelijks brood vochten, streed Engeland voor de „vrijheid” enniet eens voor zijn eigen vrijheid, nee, voor die der kleine naties.In Duitsland lachte men om deze brutaliteit, of ergerde zich eraan, en bewees met beide houdingen, hoe gedachteloos en domdie zogenaamde staatsmanskunst in Duitsland al voor de oorlogwas. Men had ook niet meer het geringste begrip van het warekarakter van die kracht, die in staat is, om mannen uit eigen

Page 195: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

186

vrijen wil in de dood te doen gaan. Zolang het Duitse volk in1914 nog voor idealen meende te vechten, hield het stand;nauwelijks echter maakte men het dagelijks brood tot doel vande strijd, of het liet de moed zakken.

Onze alwijze „staatslieden” echter stonden verstomd over dezeveranderde stemming. Het drong nimmer tot hen door, dat eenmens, van het ogenblik af, dat hij moet vechten voor eeneconomisch belang, de dood zoveel mogelijk uit de weg zalgaan, omdat die hem immers juist voor altijd berooft van hetgenot van datgene, waarvoor hij strijdt. Wanneer het erom gaat,haar eigen kind te redden, dan wordt ook de zwakste moedereen heldin, en het was steeds opnieuw de wil, om voor hetbehoud der soort en voor de beschuttende haard of staat testrijden, die de mannen in de speren van de vijand joeg.

Men kan de volgende, eeuwig ware stelling formuleren: Nognimmer werd een staat gesticht door de werking van vreedzameeconomische krachten, maar altijd alleen door de instinctievewil tot voortbestaan der soort, onverschillig of deze wil nu inheldhaftigheid, dan wel in sluwe list zijn uitdrukking vindt. Hetgevolg is dan alleen, dat uit het ene een Arische arbeids- encultuurstaat groeit, en uit het andere een kolonie van Joodseparasieten. Zodra echter bij een volk of in een staat deeconomische belangen als zodanig groter invloed beginnen uitte oefenen dan deze instincten, dan zal dit als het ware eenuitnodiging aan de vijanden zijn, om dit volk, deze staat tewillen overweldigen en te onderdrukken.

De mening, die men voor de oorlog huldigde, als zou hetmogelijk zijn, om alleen door middel van handels- en kolonialepolitiek, en dus zonder strijd, de wereld voor het Duitse volk teontsluiten, was een klassiek symptoom, dat de werkelijkstaatsvormende en staatsbehoudende krachten verloren waren

Page 196: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

187

gegaan, en met hen alle daaruit volgende inzicht, wilskracht endadendrang; de natuur echter, die zich niet laat verwaarlozen,vergold dat door de wereldoorlog, met al de gevolgen van dien.

Voor iemand, die niet dieper nadenkt, moest deze houding vande Duitse natie.— want zij was inderdaad zo goed als algemeen— een onoplosbaar raadsel zijn. Juist Duitsland was immerseen prachtig voorbeeld van een rijk, dat alleen door het zwaardwas ontstaan. Pruisen, de kiemcel van het Rijk, ontstond doorgrote heldenmoed, en niet door financiële of zakelijketransacties, en het Rijk zelf was de kostelijke oogst, die wasgegroeid uit een sterke leiding en de doodsverachting van vele,vele soldaten. Hoe was het dan mogelijk, dat juist bij dat Duitsevolk het politieke instinct zo doodziek was? Want hier ging hetniet om een enkel verschijnsel, maar om symptomen van verval,die zich nu eens in benauwend aantal als dwaallichtenvertoonden en dan van alle punten van het volkslichaam hunsombere boodschap brachten, en dan weer als giftige gezwellende natie op velerlei punten aantastten. Het scheen wel, alsofmysterieuze machten een onophoudelijke stroom van gifstuwden tot in de uiterste bloedvaten van dit lichaam, dat eenshet lichaam van een held was geweest, om zo het gezondverstand en de simpele levensdrang steeds meer te verlammen.

Toen ik al deze vraagstukken, die ik nodig had, om debondgenootschap politiek en de economische politiek van hetRijk in de jaren 1912-1914 te kunnen beoordelen, telkensopnieuw nauwkeurig had onderzocht, bleef als oplossing vanhet raadsel altijd enkel die macht over, die ik al tevoren teWenen uit een geheel ander gezichtspunt had leren kennen: demarxistische leer en wereldbeschouwing en tevens de invloed,die zij door haar organisatie uitoefende. Voor de tweede keer inmijn leven drong ik door in deze leer van de vernietiging, maarditmaal niet meer geleid door indrukken en invloeden uit mijn

Page 197: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

188

dagelijks leven, maar gedreven door de waarneming vanalgemene gebeurtenissen in het politieke leven. Ik verdiepte meopnieuw in de theoretische literatuur van deze nieuwe wereld,en trachtte me de mogelijke uitwerkingen daarvan duidelijkvoor te stellen, vergeleek deze dan met de werkelijkeverschijnselen en gebeurtenissen, waardoor haar werkzaamheidin het politieke, cultureele en economische leven zichkenmerkte.

Voor de eerste maal echter vestigde ik mijn aandacht nu ook opde verschillende pogingen, om deze internationale pest klein tekrijgen. Ik bestudeerde nu de opzet, de strijd en het resultaatvan Bismarcks socialistenwetten. Langzamerhand kwam mijnovertuiging daardoor op granieten grondslagen te rusten, zodatik sindsdien nimmer meer gedwongen was, om enigeverandering aan te brengen in mijn opvatting over dezekwesties. De onderlinge verhouding van marxisme totJodendom onderwierp ik eveneens opnieuw aan een grondigonderzoek.

Maar wanneer ik vroeger in Wenen, Duitsland meer nog daniedere anderen staat voor een onkwetsbare kolos had aangezien,thans kwam er toch telkens weer een zekere angst en onrust inmij op. Ik kwam innerlijk, en ook in mijn kleine kennissenkring, in verzet tegen de Duitse buitenlandse politiek, eneveneens tegen de, mijns inziens ongelooflijk lichtvaardigemanier, waarop men het allerbelangrijkste probleem, dat erdestijds feitelijk voor Duitsland bestond, het marxisme,behandelde. Ik kon werkelijk niet begrijpen, hoe men zich zovolkomen blind in het ongeluk kon storten, terwijl men wist, datde gevolgen daarvan, zoals het marxisme immers wilde,verschrikkelijk zouden moeten zijn. Ik heb destijds al in kleinekring, evenals heden in het groot, gewaarschuwd tegen dieredenering, waarachter al die treurige lafaards zich verscholen:

Page 198: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

189

„ons kan niets gebeuren!” Al eerder was een reusachtig rijk tegronde gegaan door zo een funeste mentaliteit. En zouden dewetten, die voor alle andere menselijke gemeenschappen golden,dan alleen voor Duitsland niet opgaan? In de jaren 1913 en1914 heb ik dan ook voor de eerste maal in verschillendekringen, die heden voor een deel goed nationaal-socialistischzijn, de overtuiging uitgesproken, dat de toekomst der Duitsenatie afhankelijk was van de vernietiging van het marxisme.

In die rampzalige Duitse bondgenootschapspolitiek kon ik nietanders dan een gevolg zien van de ontbindende werking vandeze leer; want het vreselijke was immers juist, dat dit gif bijnaonmerkbaar alle grondslagen van een gezonde opvatting overstaat en maatschappij ondermijnde, zonder dat het slachtofferook maar in de verste verte vermoedde, hoezeer zijn wil en zijndaden al werden bepaald door die levensbeschouwing, die hijoverigens zo beslist mogelijk afwees.

De innerlijke degeneratie van het Duitse volk was destijdsallang begonnen, zonder dat de mensen hadden begrepen, wiehet was, die hun bestaan verwoestte; iets, wat men overigens indit leven wel vaker moet constateren. Soms dokterde men nogeen beetje aan de ziekte, maar zag dan al de gevolgen voor deoorzaak aan. Daar men deze oorzaak niet kende, of niet wildekennen, had de strijd tegen het marxisme echter ook geengrotere waarde dan de eerste de beste kwakzalverij.

Page 199: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

190

VIJFDE HOOFDSTUK

DE WERELDOORLOG

Toen ik nog een jonge wildebras was, had mij niets zodwars gezeten als het feit, dat ik nu juist in een tijd wasgeboren, waarin kennelijk enkel nog voor grootgrutters

of rijksambtenaren monumenten werden opgericht. De golvenvan de historische gebeurtenissen schenen al zo tot kalmte tezijn gekomen, dat het wel leek, alsof de gehele toekomstwerkelijk niets anders meer bood dan die befaamde „vreedzamecompetitie der volkeren”, wat dus wou zeggen eeneeuwigdurende kalme, bezadigde, wederkerige begapperij,waarbij het alleen tot de spelregels behoorde, om zich ondergeen voorwendsel met geweld te verdedigen. De statenbegonnen steeds meer te gelijken op ondernemers, die elkaarwederzijds het gras voor de voeten wegmaaiden, elkaar deklanten en de opdrachten afsnoepten, en trachtten, zich op allemanieren ten koste van de anderen te bevoordelen, en dat allesdan begeleid door een even luid als onbetekenend geschreeuw.

Deze ontwikkelingsgang scheen echter niet alleen blijvend temoeten zijn, maar was, (op algemeen verzoek) voorbestemd,om eens de gehele wereld om te knutselen tot een enkel grootwarenhuis, met een voorportaal vol borstbeelden, waarin denagedachtenis van de meest doortrapte zwendelaars, en van deonnozelste administrateurs voor het nageslacht bewaard zoublijven. De Engelsen zouden dan de kooplieden kunnen leveren,

Page 200: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

191

de Duitsers de administrateurs, terwijl de Joden zich welzouden moeten opofferen en als eigenaars fungeren, daar zijimmers, naar hun eigen getuigenis, toch nooit iets verdienen,doch altijd enkel maar betalen, betalen – en bovendien ook noghet grootste aantal talen spreken.

Waarom had ik toch niet een honderd jaar eerder geborenkunnen zijn? Bijvoorbeeld in de tijd van de vrijheidsoorlogen(1813-'15) toen een man werkelijk ook zonder „negotie” nogiets waard was?! Zo had ik me al vaak geërgerd over mijnleven, dat mijns inziens veel te laat was begonnen, en had detijd van „rust en orde”, die mij wachtte, steeds als eenonverdiende gemene streek van het noodlot tegen mijpersoonlijk beschouwd. Ik was immers ook als jongen geen„pacifist” en alle pogingen, om mij daartoe op te voeden,mislukten jammerlijk. De boerenoorlog was voor mij een evengrote verrassing als een bliksemstraal bij helderen hemelgeweest zou zijn. Ik loerde iedere dag op de kranten, verslondde telegrammen en berichten, en voelde me al gelukkig, omdatik tenminste op een afstand getuige kon zijn van dezeheldenstrijd.

Toen de Russisch-Japanse oorlog uitbrak, was ik al veel rijper,maar ook aandachtiger. Ik had daarbij al, om meer nationaleredenen, partij gekozen, en mij destijds, bij de eerste gedachtenwisseling over dit onderwerp, dadelijk aan de zijde van Japangeschaard. Ik zag in de nederlaag van de Russen ook eennederlaag van de Slaven in Oostenrijk. Sindsdien waren er velejaren verlopen, en wat mij eens, als jongen, een ellendigeziektetoestand scheen, dat voelde ik nu als de stilte voor destorm. Gedurende mijn Weense tijd al hing er boven de Balkanzo een loodgrauwe zwoelte, die meestal een orkaan aankondigt,en al vlamde ook van tijd tot tijd een lichter schijnsel op, datechter spoedig weer in de dreigende donkerte verdween. Toen

Page 201: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

192

echter kwam de Balkanoorlog en daarmee joeg ook al de eerstewindstoot over het zenuwachtig geworden Europa. De tijd, dienu kwam, drukte als een zware nachtmerrie op de mensen,broeide als een koortsige tropensfeer, zodat uit deonophoudelijke bezorgdheid voor de ramp tenslotte hetverlangen groeide, dat het dan eindelijk maar mocht losbarsten,wanneer het dan toch niet meer tegen te houden was. En daarschoot ook al de eerste geweldige bliksemstraal op de aardeneer; het onweer brak los en in de donder mengde zich hetdreunen van de batterijen van de wereldoorlog.

Toen het bericht van de moord op Aartshertog Franz Ferdinandte München bekend werd (ik was juist thuis, en hoorde maar tennaaste bij, hoe alles zich had afgespeeld), maakte zich eerst eengrote angst van mij meester, dat de kogels misschien afkomstigwaren uit de pistolen van Duitse studenten, die verontwaardigdwaren over de anti-Duitse en pro-Slavische actie van detroonopvolger, en het Duitse volk wilden bevrijden van dezebinnenlandse vijand. Men kon zich maar al te gemakkelijkindenken, wat daarvan het gevolg zou zijn geweest: een nieuwestroom van vervolgingen, die de gehele wereld nu„gerechtvaardigd” en „redelijk” zou achten. Toen ik echter,dadelijk nadien, al de namen van de vermoedelijke dadershoorde, en bovendien, dat ze als Serven waren geïdentificeerdliep er mij toch even een rilling over de rug over de wraak vanhet onberekenbare noodlot. De grootste vriend van de Slavenviel onder de kogels van Slavische fanatici.

Wie in de laatste jaren de gelegenheid had gehad, om deverhouding van Oostenrijk tot Servië voortdurend gade te slaan,die kon er moeilijk lang aan twijfelen, dat de steen nu wasbeginnen te rollen, en dat er geen ophouden aan was. Men zoude Weense regering onrecht doen, wanneer men haar nu metverwijten overstelpt, wat de vorm en de inhoud van haar

Page 202: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

193

ultimatum betreft. Geen macht ter wereld had, in haar positie enonder dezelfde omstandigheden, anders kunnen handelen.

Oostenrijk bezat aan zijn Zuid-Oostgrens een onverbiddelijkedoodvijand, die de monarchie met steeds korter tussenpozentartte, en die daar ongetwijfeld nooit mee zou zijn opgehouden,voordat tenslotte inderdaad het gunstigste ogenblik, om het rijkte vernietigen, zou zijn aangebroken. Men had reden, om tevrezen, dat deze situatie uiterlijk bij de dood van de oude keizerzou zijn aangebroken; maar niemand kon zeggen, of demonarchie op dat ogenblik nog wel tot enig ernstig verweer instaat zou zijn. De gehele staat werd in de laatste jarenuitsluitend nog door de persoon van Franz Josephbijeengehouden, dat de grote massa al van tevoren het gevoelhad, dat de dood van deze oeroude personificatie van het rijktegelijkertijd het einde van het rijk zou betekenen. Ja, het waseen van de sluwste trucs, waarvan zich bij voorkeur deSlavische politici bedienden, om de indruk te wekken, als hadde Oostenrijkse staat zijn voortbestaan enkel en alleen nog tedanken aan de buitengewone, onovertrefbare staatsmanskunstvan deze monarch: een vleierij, die het hof des te aangenameraandeed, omdat dit zo absoluut niet tot de werkelijkekwaliteiten van de keizer behoorde. De adder, die hier onder hetgras school, wist men niet te ontdekken.

Men zag niet — of misschien wilde men ook niet meer zien —,dat, naarmate de monarchie meer uitsluitend afhankelijk wasvan de „ongeëvenaarde staatsmanskunst van deze wijstemonarch van alle tijden”, zoals men zich placht uit te drukken,de toestand bij Franz Josephs dood ook des te funester zouworden. Maar was het oude Oostenrijk eigenlijk nog weldenkbaar zonder zijn oude keizer?! Zou de tragedie, die eenMaria Theresia getroffen had, zich niet onmiddellijk hebbenherhaald?

Page 203: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

194

Nee, men doet de Weense regeringskringen werkelijk onrecht,wanneer men hun verwijt, dat zij nu tot een niet-onvermijdelijkeoorlog aanzetten. Want het was onjuist te beweren, dat dieoorlog nog te vermijden was geweest: op zijn best had hij nogeen of twee jaar uitgesteld kunnen worden. Maar dit wasimmers juist de vloek, die op de Duitse en de Oostenrijksediplomatie rustte, dat zij altijd getracht hadden, om deonontkoombare afrekening uit te stellen, tot zij eindelijk op eenuiterst ongunstig tijdstip ertoe gedwongen werden. Men kanervan overtuigd zijn, dat een poging, om de vrede nogmaals teredden, indien zij geslaagd was, de oorlog op een, voor ons nogveel minder gelegen ogenblik had doen uitbarsten.

Neen, indien men deze oorlog had willen vermijden, dan hadmen ook de moed moeten hebben, om de consequenties van zulkeen besluit te aanvaarden. Dan was echter de opoffering vanOostenrijk de enige mogelijke uitweg geweest. De oorlog zouook dan niet vermeden zijn, maar het zou niet een strijd vanallen tegen ons zijn geweest, doch enkel een uiteenscheuren vande Donau-monarchie. En dan moesten wij zelf maar weten, watwij wilden: meedoen of maar toekijken, waardoor we met legehanden het noodlot op zijn beloop zouden laten. Maar juistdiegenen, die heden het luidste vloeken over het begin van deoorlog, en er met de diepste wijsheid en deskundigheid overweten te oordelen, zijn dezelfden, die op de meest noodlottigewijze meehielpen, om op die oorlog aan te sturen.

De sociaal-democratie had sinds tientallen jaren op de meestmisdadige manier tot oorlog tegen Rusland opgehitst: hetZentrum (het politieke katholicisme in Duitsland. vert.) had er,om godsdienstige redenen het meest toe bijgedragen, om deOostenrijkse staat tot de belangrijkste hoeksteen van de geheleDuitse politiek te maken. Nu moest men dan de gevolgen vandeze waanzinnige politiek dragen. Wat kwam, moest komen,

Page 204: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

195

was op geen enkele wijze meer te vermijden. De schuld van deDuitse regering was daarbij, dat zij, om toch maar vooral devrede te bewaren, telkens weer het gunstige ogenblik, om tebeginnen, verzuimde, zich in haar bewegingsvrijheid lietbelemmeren door het verbond tot behoud van de vrede, endaardoor tenslotte het slachtoffer werd van een wereldcoalitie,die, tegenover het streven, om de wereldvrede te bewaren, devaste wil tot de wereldoorlog stelde.

Indien de Oostenrijkse regering nu een andere welwillendervorm had gegeven aan haar ultimatum, dan zou dit toch aan detoestand absoluut niets meer veranderd hebben, tenzij misschiendit ene ding, dat zijzelf door de verontwaardiging van het volkgedwongen zou zijn geweest, af te treden. Want in de ogen vande grote massa was de toon van het ultimatum nog veel tewelwillend, en zeer bepaald niet te veeleisend of te ruw. Wie ditnu tracht te loochenen, is of een leeghoofd zonder geheugen, ofeen bewuste leugenaar. Die oorlog van 1914 werd de massa'swaarlijk niet opgedrongen, maar was iets, waarnaar het gehelevolk verlangde. Men wilde niet langer onder het juk van dealgemene onzekerheid gebukt gaan. Hieruit alleen is het teverklaren, dat er voor deze titanenstrijd meer dan twee miljoenDuitse mannen en jongens opstonden, en zich om de vlagschaarden, bereid, om die tot de laatste druppel bloed teverdedigen.

Voor mij betekenden die uren de verlossing uit de benauwdeban van die „ordelijke en vreedzame toekomst”, die mijn jeugdhad vergald. Ik schaam mij ook heden niet, om te zeggen, datik, ten prooi aan overweldigende geestdrift, op mijn knieën bengevallen, om de hemel uit de diepte van mijn overvolle hart tedanken, dat mij het geluk was toebedeeld, in deze tijd te mogenleven.

Page 205: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

196

Er was een vrijheidsstrijd begonnen, zo geweldig als de aardenog niet had aanschouwd, want de strijd was nog maarnauwelijks begonnen of het drong al tot de grote massa door,dat het deze keer niet ging om het lot van Servië, of zelfs omdat van Oostenrijk, maar dat het bestaan van de gehele Duitsenatie op het spel stond.

Voor de laatste maal in vele jaren was het volk helderziendgeworden aangaande zijn eigen toekomst. Zodoende klonk danal dadelijk bij het begin van deze geweldige worsteling, in deroes van de allesoverheersende geestdrift de nodige ernstigeondertoon door: want dit diepe inzicht in de ernst van detoestand maakte juist, dat deze nationale wedergeboorte meerwerd dan een gewoon strovuurtje. Men hoopte tegen de winterweer thuis te kunnen zijn, om dan opnieuw door vreedzamearbeid zijn brood te verdienen. De mens hoopt en gelooft nueenmaal altijd datgene wat hij graag wil. De overgrotemeerderheid der natie was die altijd dreigende toestand allangmoe; en daardoor was het ook maar al te begrijpelijk, dat menin het geheel niet meer geloofde aan de mogelijkheid, dat hetgeschil tussen Oostenrijk en Servië nog kon worden bijgelegd,maar hoopte, dat het nu tot een definitieve oplossing zoukomen. Ook ik bevond mij onder de miljoenen, die dit hoopten.

Nauwelijks was het bericht van de aanslag te München bekendgeworden, of er schoten mij dadelijk twee gedachten door hethoofd: ten eerste, dat de oorlog nu dan eindelijk onvermijdelijkvoor de deur stond, en daarnaast, dat de Habsburgse staat nuwel gedwongen zou zijn, zijn plichten als bondgenoot ook waarte nemen: want wat ik altijd het meeste gevreesd had, was demogelijkheid, dat Duitsland zelf op zekeren dag, misschien juistdoor dit verbond, in een conflict verwikkeld had kunnen raken,zonder dat Oostenrijk daartoe de directe aanleiding hadgeschapen, en dat de Oostenrijkse staat dan, om binnenlandse

Page 206: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

197

politieke redenen, niet de moed zou blijken te bezitten, om zijnbondgenoot bij te springen. De Slavische meerderheid van hetrijk zou onmiddellijk begonnen zijn, om zulk een plan, dat nietuit Oostenrijks eigen vrije wil was voortgekomen, te saboteren,en had nog veel liever de gehele staat aan puin geslagen, dan debondgenoot de gevraagde hulp te verlenen. Dit gevaar was nuvan de baan. De oude staat moest vechten, of hij wilde of niet.

Voor mij bestond er nu ook niet meer de allerminste twijfel overhet standpunt, dat ik ten opzichte van dit conflict moestinnemen; voor mij was het niet Oostenrijk, dat terwille van heteen of ander eerherstel door Servië in de oorlog ging, maarvocht de Duitse natie om haar bestaan, om haar vrijheid en haartoekomst. Bismarcks meesterstuk moest thans laten zien, wathet waard was; het jonge Duitsland moest op zijn beurt tonen,dat het datgene waardig was, wat de vaderen in vele veldslagen,van Weissenburg tot Sedan en Parijs, hadden verworven en methun heldenbloed hadden betaald. Indien het jonge Rijk echterals overwinnaar uit dit strijdperk was gekomen, dan zou onsvolk ook weer zijn plaats hebben genomen in de rij der naties,die ook groot zijn aan uiterlijke macht. Dan kon het Duitse volkpas weer een sterke vredesmacht zijn, zonder dat het zich,omwille van de vrede, genoodzaakt zou zien, op het brood vanzijn kinderen te beknibbelen.

Als jongen, en later als jongeman, had ik zo dikwijls gewenstnog eens in de gelegenheid gesteld te worden, om door daden tebewijzen, dat mijn nationale geestdrift geen holle frase was.Dikwijls scheen het mij bijna een zonde toe, hoera te roepen,zonder daartoe ook maar het morele recht te bezitten; want wiemocht dit woord uitspreken, zonder tenminste eenmaal desterkte van zijn eigen hart te hebben beproefd op de plaats,waar alle spel voorbij is en de onverbiddelijke godin van hetnoodlot de eerlijkheid en de vastheid van overtuiging van

Page 207: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

198

mensen en volkeren onderzoekt? zo gloeide mijn hart, evenalsdat van miljoenen anderen, van trots geluk, dat ik me nueindelijk van dat drukkende gevoel, tekort te zijn geschoten, zoukunnen verlossen. Ik had al zo dikwijls „Deutschland überalles” gezongen, en uit volle borst: „Heil!” geroepen, dat het mijbijna een achteraf verleende genade toescheen, dat ik thans bijdit grote oordeel van de eeuwigen rechter zou mogen komengetuigen van de waarachtigheid van dit geloof. Want het stondvoor mij van het eerste ogenblik af vast, dat ik, voor het gevalde oorlog uitbrak – en ik was overtuigd, dat dit zou gebeuren –mijn boeken onmiddellijk in een hoek zou gooien. En even vastwist ik, dat mijn plaats alleen daar kon zijn, waarheen mijninnerlijke stem me beval te gaan.

Het was hoofdzakelijk om politieke redenen geweest, dat ikOostenrijk had verlaten; en wat was dan vanzelfsprekender, dandat ik thans, nu de strijd begon, pas werkelijk rekening moestgaan houden met deze gezindheid. Ik wilde niet voor deHabsburgse staat vechten, maar was altijd bereid mijn leven tegeven voor mijn volk, en voor het Rijk, waarin dit volkbelichaamd was. De 3de augustus zond ik een rechtstreeksverzoekschrift aan Zijne Majesteit, Koning Ludwig III, waarinik vroeg, om in een Beiers regiment dienst te mogen nemen. Dekanselarij van het kabinet had ongetwijfeld haar handen meerdan vol in deze dagen; des te groter was mijn vreugde, toen ikal de volgenden dag de beschikking op mijn verzoek ontving.Toen ik met bevende handen het schrijven geopend had en deinwilliging van mijn verzoek las, met de uitnodiging, mij bij eenBeiers regiment aan te melden, kende mijn vreugde endankbaarheid geen grenzen. Enkele dagen daarna droeg ik danhet uniform, dat ik pas een zestal jaren later weer zouuittrekken. Zo begon nu ook voor mij, als zeker voor iedereandere Duitser, de meest onvergetelijke en grootste tijd vanmijn bestaan op aarde. Naast het duizendvoudig vergrote leven

Page 208: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

199

in deze geweldige voorstelling, zonk alles, wat er vroegergeweest was, volkomen in het niet. Het noodlot was zo genadig,mij ook deze eerste weken van de heldenstrijd van ons volk tedoen beleven – en vooral nu in deze dagen dat geweldigegebeuren ten tienden male verjaart, denk ik er dikwijls mettrotse weemoed aan terug.

Het is me, alsof het pas gisteren gebeurde, zo scherp trekt beeldna beeld mij voorbij; ik zie weer, hoe ik met mijn trouwekameraden in de uniform werd gestoken, dan, hoe wij het eerstuitrukten, exerceerden enz. tot eindelijk de dag van het vertrekaanbrak. In deze tijd kwelde mij, en vele anderen met mij,slechts éen angst, n.l. die, dat wij te laat aan het front zoudenkomen. Dit alleen was dikwijls oorzaak, dat ik geen rust konvinden. Daarom klonk voor mij in ieder overwinningsgejuichover nieuwe heldendaden een bittere bijklank, omdat immersmet iedere nieuwe zege het gevaar, dat wij te laat zoudenkomen, groter werd. En zo kwam dan eindelijk de dag, waaropwij München verlieten, ter vervulling van onzen plicht. Voorhet eerst zag ik de Rijn, toen wij langs zijn rustige golven naarhet Westen reisden, om de vader der Duitse stromen tebeschermen tegen de hebzucht van de oude vijand. Toen wijdoor de tere sluier van de ochtendnevel heen, in het licht van deeerste milde zonnestralen, hoog boven ons het Niederwaldmonument zagen opblanken, toen barstte uit de honderden enhonderden harten in die eindeloos lange transporttrein de oude„Wacht am Rhein” in de frisse ochtendlucht, en het was me,alsof mijn borst te nauw was voor zoveel ontroering. En daarna moet ik denken aan een vochtige koude nacht inVlaanderen waar wij zwijgend door het donker marcheren, enwanneer de dag dan uit de nevelen begint op te staan, sist eropeens een ijzeren groet boven onze hoofden, ons tegemoet, enjaagt met een scherpen knal de kleine kogels in onze rijen, dat

Page 209: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

200

het slijk van de drassige bodem overal hoog opspat; maar voorhet wolkje nog is opgetrokken, dreunt al uit tweehonderd kelenhet eerste hoera ten antwoord. Daarna echter begon het teknetteren en te dreunen, te fluiten en te loeien, en een iedervoelde nu, met koortsige ogen, hoe het hem naar voren trok,steeds sneller, totdat plotseling over knollenvelden en heggen destrijd begon, de strijd van man tegen man. Uit de verte echtervingen onze oren de klanken van een lied op, die steeds naderkwamen, die van de ene compagnie op de andere oversprongen;en toen, juist op het ogenblik dat de dood met beide handen inonze rijen tastte, bereikte dat lied ons, en ook wij gaven het nuverder door: „Deutschland, Deutschland, über alles, über allesin die Welt!”

Na vier dagen keerden wij terug. Zelfs onze pas was andersgeworden. Deze zeventienjarige jongens zagen er nu uit alsmannen. De vrijwilligers van het regiment List haddenmisschien niet zo goed geleerd te vechten; maar hoe te sterven,dat wisten ze, alsof ze oude soldaten waren. Dat was het begin.Zo ging het nu verder, jaar op jaar; de romantiek der veldslagenhad plaats moeten maken voor de ontzetting. De geestdriftbekoelde langzamerhand, en de al te grote vreugde werdverstikt door doodsangst. Er kwam een tijd, dat ieder eeninnerlijke strijd te voeren had tussen de drang tot zelfbehoud enhet bevel van de plicht. Ook mij bleef deze strijd niet bespaard.Steeds, als de dood op jacht was, trachtte iets vreemds, ietsonzegbaars, in verzet te komen, deed dan al zijn best, om hetzwakke lichaam ervan te overtuigen, dat hier het verstandsprak, terwijl het in werkelijkheid niets anders was dan delafheid, die onder zulke vermommingen de enkeling trachtte temisleiden. Dan begon een moeilijk lokken en waarschuwen, endikwijls had men geheel zijn geweten nodig, om in deze strijd debaas te blijven. Hoe meer deze stem, die tot voorzichtigheidmaande, zich echter inspande, hoe luider en dringender zij lokte,

Page 210: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

201

des te sterker werd ook de weerstand, tot eindelijk, na langestrijd, het plichtsbesef de overwinning behaalde. Al in de wintervan 1915 en 1916 was bij mij deze strijd beslist. De wil wastenslotte volkomen de baas gebleven. Ik had in de eerste dagenjubelend en lachend kunnen meestormen – maar nu was ikrustig en vastberaden. En dit was het blijvende. Nu eerst konhet noodlot tot de uiterste beproeving overgaan, zonder dat mijnzenuwen me in de steek zouden laten, of dat het verstand hetmoest opgeven. De jonge oorlogsvrijwilliger was een oudsoldaat geworden.

Deze ommekeer had zich echter bij het gehele leger voltrokken.Het was door de smidse van die onophoudelijke gevechtengegaan, en er oud en hard uit te voorschijn gekomen; en alles,wat niet in staat was gebleken, al die beproevingen tedoorstaan, was er door vernietigd. Maar nu kon men dit legerpas beoordelen. Nu, na twee of drie jaar, waarin het van de eneveldslag in de andere geworpen werd, steeds vechtend tegen eenovermacht van mensen en materiaal, dikwijls hongerend, endikwijls het noodzakelijkste ontberend – nu was het ogenblikgekomen, om de waarde van dit leger te meten. Er mogenduizenden jaren voorbijgaan, maar nooit zal iemand meer hetwoord „heldendom” in de mond kunnen nemen, zonder hetDuitse leger uit de wereldoorlog te gedenken. Dan zal uit deschemering van het verleden het ijzeren front van de grauwestalen helm opstaan, dat niet wankelde en niet week, en dat onssteeds zijn onsterfelijke daden zal doen gedenken. Zolang erDuitsers leven, zullen zij weten, dat ook deze eenmaal zonenwaren van hun volk.

Ik was destijds soldaat, en wilde daarom niet aan politiek doen.Het was er ook waarlijk de tijd niet voor. Ik ben heden nog vastovertuigd, dat de minste voermanknecht het vaderland noggroter diensten heeft bewezen dan het allerbeste parlementslid.

Page 211: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

202

Ik heb deze kletsmajoors nooit zozeer gehaat als juist in de tijd,dat iedere werkelijke kerel, die iets te zeggen had, dit de vijandin het gezicht schreeuwde, of anders zo verstandig was, zijnmond thuis te laten, en zwijgend zijn plicht te doen. Ja, ik haattedestijds al deze „politiekelingen”, en, wanneer het van mij hadafgehangen, dan zou er dadelijk een schoppenbataljon gevormdzijn, geheel bestaande uit parlementsleden; dan zouden zij onderelkaar naar hartelust hebben kunnen kletsen, zonder fatsoenlijkeen eerlijke mensen te kunnen ergeren of benadelen. Ik wilde dustoentertijd niets met politiek te maken hebben, maar was welgedwongen, mijn standpunt te bepalen ten aanzien van zekereverschijnselen, die nu eenmaal de gehele natie raakten, maar diewel vooral ons soldaten aangingen. Er waren destijds tweedingen, die mij bijzonder ergerden, en die mijns inziens zeerverkeerd waren.

Na de eerste overwinningsberichten al begon een zeker deel vande pers langzaam, en misschien aanvankelijk voor velen nogonmerkbaar enige droppels valeriaan te laten vallen in dealgemene geestdrift. Dit gebeurde zogenaamd, omdat men zowelwillend was, en het zo goed bedoelde – en zelfs zo bezorgdwas. Men opperde bezwaren tegen een al te uitbundig vierenvan de overwinningen. Men vreesde, dat dit in deze vorm energrote natie onwaardig was, en dat ons volk zich daarom ookvan een dergelijk vreugdebetoon diende te onthouden. Dedapperheid en de heldenmoed der Duitse soldaten was immersiets volkomen vanzelfsprekends, zodat men daarover niet inzo'n buitengewone vreugde hoefde los te barsten, alleen alvanwege het buitenland, dat veel meer onder de indruk kwamvan een stille en waardige vorm van vreugde, dan van uitbundiggejuich, enz. Tenslotte mochten wij Duitsers toch ook nooit uithet oog verliezen, dat wij het niet waren geweest, die de oorloghadden gewild, en dat wij ons dus nu ook niet behoefden teschamen, om openlijk en ruiterlijk toe te geven, dat wij altijd

Page 212: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

203

bereid zouden zijn, om ons aandeel bij te dragen tot eenverzoening der mensheid. Daarom zou het nu echter nietverstandig zijn, om de smetteloze daden van het leger tebevlekken door een al te luid geschreeuw, omdat de rest van dewereld zo een houding niet zou kunnen rechtvaardigen. Nietszou daar meer bewonderd worden dan de bescheidenheid,waarmede een ware held zijn daden zwijgend en kalm zouvergeten want daar kwam het hele betoog eigenlijk op neer.

Nu ging men zulk een heerschap niet bij zijn lange oren pakken,om hem naar een hoge paal te slepen, en aan een strop op tetrekken, teneinde zo te zorgen, dat de feestvierende natie hetesthetisch gevoel van deze penneridder niet meer zou kunnenbeledigen. Oh, nee, integendeel: men begon inderdaad tegen de„ongepaste” wijze van feestvieren op te treden. Men begreepblijkbaar absoluut niet, dat men, wanneer men de geestdrifteenmaal kunstmatig bekoeld heeft, een zo spontaan gevoel nietmeer willekeurig naar behoefte kan opwekken. De geestdrift iseen roes en moet als zodanig in stand worden gehouden. Hoezou men echter ooit een strijd kunnen doorstaan, die naarmenselijke berekening de allerzwaarste eisen zou stellen aan dezielskracht der natie, wanneer men niet over dat kostbare wapender geestdrift beschikte?

Ik kende de geestesgesteldheid van de grote massa te goed, omniet te weten, dat men hier met esthetisch verheven gedoe hetvuur nooit weer zou kunnen aanwakkeren, dat nodig was, omhet ijzer heet te houden. Het was mijns inziens krankzinnig, datmen niets deed, om de kookhitte van de hartstocht nog op tevoeren; maar dat men dat, wat er gelukkig was, ook nogtrachtte te kalmeren, dat was iets, waar ik niet bij kon. Hettweede, wat mij ergerde, was de houding, die men meende,tegenover het marxisme te moeten innemen. Men beweesdaardoor, mijns inziens, niets anders dan dat men nog niet het

Page 213: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

204

flauwste benul had van de betekenis van deze pestilentie. Menscheen werkelijk in volle ernst te menen, dat het woord van deKeizer, dat hij in het vervolg geen partijen meer kende, ook hetmarxisme tot inkeer en zelfbeperking had gebracht. Dat het hierin het geheel niet gaat om een partij, zoals al de andere, maarom een leer, die tot vernietiging van de gehele mensheid moetvoeren, dat was iets, wat men des te minder begreep, omdat ditimmers op de – volledig Joodse – universiteiten nietonderwezen werd, en omdat overigens veel te veel mensen,vooral onder onze hogere ambtenaren, het immers uit nota benenog aangeleerde, domme verwaandheid, niet de moeite waardvinden, eens een boek ter hand te nemen, en iets te leren, wat nueens niet op het programma van hun hogeschool genoemdwordt. Zelfs de geweldigste omwenteling maakt geen indruk opdeze „kopstukken”, wat mede een van de redenen is, waaromstaatsinstellingen meestal zo'n eind achter de particuliereinrichtingen komen aansukkelen. Voor hen geldt waarlijk noghet meest het oude spreekwoord: Wat de boer niet kent, dat lusthij niet. De zeldzame uitzonderingen doen ook hier niets andersdan de regel bevestigen.

Het was een krankzinnigheid zonder weerga, om in de augustusdagen van 1914 de Duitse arbeider te identificeren met hetmarxisme. De Duitse arbeider had zich juist in die uren verlostvan die gevaarlijke pest, omdat hij anders immers nooit ookmaar bij machte was geweest, om voor de strijd aan te treden.Men was echter dom genoeg, om te menen, dat het marxismenu misschien wel „nationaal” was geworden, een werkelijk zeerlumineus idee, dat alleen maar bewijst, dat niemand van dezehogere ambtenaren het in al die lange jaren ook maar de moeitewaard had geacht, om het karakter van deze leer te bestuderen,omdat men anders toch onmogelijk tot een dergelijkekrankzinnige veronderstelling had kunnen komen.

Page 214: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

205

Het marxisme, dat uiteindelijk ernaar streeft, om alle nietJoodse nationale staten te verdelgen, en dat doel nooit loslaat,moest tot zijn ontzetting zien, dat in de juli dagen van het jaar1914 de Duitse arbeiders, die al voorgoed in zijn web verstriktschenen, ontwaakten, en zich van uur tot uur in grotere getalenin dienst van het vaderland gingen stellen. In een paar dagenslechts was de gehele invloed en duivelse macht van ditschandelijke volksbedrog gebroken, en stond het Joodseleidersgespuis eenzaam en verlaten, alsof van al die waanzin enal dat valse geloof, dat ze nu al sinds zestig jaar in de hersensder massa hadden gegoten, geen spoor meer restte.

Het was een zwarte dag voor de bedriegers der Duitsearbeiders. Zodra de leiders echter het, hun bedreigende, gevaarherkenden, trokken zij ten spoedigste de „tarnkap”(legendarische muts, die de drager onzichtbaar maakt. Vert.)van de leugen over de oren en speelden een zeer brutaal stukjekomedie, door net te doen, alsof ook zij door de nationaleopstanding in geestdrift waren ontstoken. Dit was nu echter hetaangewezen ogenblik geweest, om tegen deze gehelebedrieglijke troep van Joodse volksvergiftigers op te treden. Nuhad men korte metten met hen moeten maken, zonder ook maarde minste aandacht te schenken aan het geschreeuw engejammer, dat ze misschien zouden aanheffen.

In augustus 1914 was al het Joodse gepraat over internationalesolidariteit met éen slag uit Duitse arbeidershoofden verdwenenen al een paar weken later begonnen de Amerikaansegranaatkartetsen de zegeningen van een nieuwe vorm vanbroederschap, in plaats van de oude, over de helmen dermarcherende colonnes uit te gieten. Een verantwoordelijkeregering zou het als haar plicht hebben beschouwd, om nu, ophet ogenblik, dat de Duitse arbeider de weg naar zijn volk hadteruggevonden, de lieden, die hem voordien hadden opgehitst,

Page 215: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

206

onverbiddelijk uit te roeien. Wanneer het al nodig was, dat aanhet front de besten vielen, dan kon men achter het fronttenminste het ongedierte verdelgen. Maar in plaats van zokrachtig op te treden, stak Zijne Majesteit de Keizer zelf deoude misdadigers de hand toe, en schonk zo de sluwesluipmoordenaars van de natie vergiffenis, en de mogelijkheid,om in stilte weer op hun verhaal te komen.

Nu kon het gif dus weer verder kruipen, voorzichtiger danvroeger, maar daardoor slechts des te gevaarlijker. Terwijl deeerlijken droomden van vrede, organiseerden de meinedigemisdadigers de revolutie. Dat men destijds tot zulk eenverschrikkelijk halfslachtige maatregel zijn toevlucht konnemen, was iets, wat mij steeds ontevredener maakte; dat hetuiteindelijk resultaat daarvan echter zo ontzettend zou zijn, dathad ook ik destijds niet voor mogelijk gehouden.

Maar wat had men nu moeten doen? De leiders van de helebeweging achter slot en grendel zetten, hen strafrechterlijk latenvervolgen, en de natie van hun aanwezigheid verlossen. Menhad onvoorwaardelijk de totale machtsmiddelen moetenaanwenden, om deze pestilentie uit te roeien. De partijenmoesten worden ontbonden en de Rijksdag, zo nodig met debajonet, tot rede worden gebracht; het best echter kon men dezeinstelling meteen opdoeken. Evenals de republiek zichtegenwoordig het recht heeft toegekend, partijen te ontbinden,evenzeer had het oude Rijk dat moeten doen, en ze had erwaarlijk heel wat meer reden toe gehad. Het ging immers omhet bestaan van het gehele volk!

Dan bleef er weliswaar nog een vraag onbeantwoord: Is heteigenlijk wel mogelijk, ideeën met het zwaard uit te roeien? Kanmen wereldbeschouwingen met bruut geweld bestrijden?

Page 216: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

207

Ik heb in die tijd al vaak naar een antwoord op deze vraaggezocht. Bij het overdenken van gelijksoortige gevallen,waarvan er vooral op godsdienstig gebied in de geschiedenisverschillende te vinden zijn, komt men in principe ongeveer totde volgende conclusie: Denkbeelden en ideeën, en ookbewegingen met een bepaalde ideologiebasis, onverschillig ofdeze al dan niet juist zijn, kunnen, van een zeker punt in hungroeiperiode af, alleen nog door zulke technischemachtsmiddelen vernietigd worden, die tegelijkertijd de dragerszijn van een nieuwe brandende gedachte, idee ofwereldbeschouwing.

Het gebruik van geweld alleen, zonder de motor van eengeestelijken grondslag, kan nimmer leiden tot de vernietigingvan een idee, en is al evenmin in staat, volkomen een eind temaken aan de verspreiding daarvan, tenzij dan, dat men erinzou slagen, om alle aanhangers van die idee, tot de laatstesympathisant toe, uit te roeien, en tevens de laatste overleveringervan te doen vergeten. Een zodanig optreden heeft echtermeestal tengevolge, dat zulk een staat dikwijls voor zeer langetijd, soms zelfs voorgoed, een zeer belangrijk deel van zijnbetekenis inboet. De ondervinding heeft immers geleerd, dat eendergelijk zwaar bloedoffer steeds ten koste van het beste deelvan het volk gaat, omdat iedere vervolging, die tegen eenbepaalde nieuwe idee is gericht, als een immorele daad wordtaangevoeld, en als zodanig het protest van de waardevolstekrachten van het volk uitlokt, wat dan weer tengevolge heeft,dat deze beste krachten een deel van de ideeën deronrechtvaardig vervolgden tot de hunne maken.

Bij zeer velen gebeurt dit enkel uit een gevoel van innerlijkverzet tegen de poging, om een idee door middel van bruutgeweld neer te knuppelen. Daardoor groeit echter het aantal vandiegenen, die het bestreden beginsel zijn toegedaan, naarmate de

Page 217: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

208

vervolgingen in hevigheid toenemen. Daarom zal de totalevernietiging van de nieuwe leer alleen door te voeren zijn langsde weg van een genadeloze uitroeiing, die dan echter zodanige— en nog steeds groeiende — afmetingen aanneemt, dattenslotte al het waarlijk waardevolle bloed verloren gaat. Ditwreekt zich echter, doordat nu wel de z.g. „inwendigereiniging” kan plaatsvinden, maar alleen tegen de prijs vanalgehele machteloosheid. Steeds echter zal zulk een optredenvan de aanvang af al tot vruchteloosheid zijn gedoemd, wanneerde te bestrijden leer al in meer dan een bepaalde beperkte kringbekendheid heeft verworven.

Daarom biedt ook hier, zoals bij alles wat groeit, de eerstekindertijd nog de beste kansen tot vernietiging, terwijl met hetklimmen der jaren de weerstand toeneemt, om eerst bij hetnaderen van de ouderdomszwakte, en dan zonder kunstmatigemiddelen, plaats te maken voor een nieuwe jeugd, al zal dezedan ook een andere vorm en andere grondslagen bezitten. In depraktijk echter lijden bijna alle pogingen, om door geweldzonder geestelijke wapenen, een leer en haar organisatie uit teroeien, schipbreuk en lopen zelfs vaak juist op het tegendeel uitvan datgene, wat men wilde bereiken; en dat wel om devolgende redenen:

De allereerste voorwaarde voor een strijd met het wapen vanhet brute geweld alleen, is en blijft de volharding. Dat betekent,dat de enige mogelijkheid, om het gestelde doel te bereiken,gelegen is in een voortdurend gelijkmatige toepassing van demethoden tot onderdrukking van een leer en haarnevenformaties. Zodra hier echter ook maar een enkele, nog zogeringe en aarzelende kentering komt van genadeloos geweldnaar iets groter toegeeflijkheid, dan zal de leer, die men wilverpletteren, niet alleen telkens weer de kop opsteken, maar zalzelfs in de gelegenheid zijn, om uit iedere vervolging opnieuw

Page 218: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

209

munt te slaan, doordat na het afnemen van zulk een golf vanonderdrukkingen de verontwaardiging over het ondervondenleed en onrecht nieuwe aanhangers wint voor de oude leer,terwijl de oude leden haar met nog grotere hardnekkigheid endiepere haat dan vroeger zullen aanhangen; en zelfs mensen, dieallang geleden afvallig werden, zullen, wanneer het ergstegevaar weer geweken is, trachten, weer in contact te komen metde oude beweging.

De allereerste voorwaarde voor het succes is hier de constanteononderbroken toepassing van geweld. Zulk een bestendigheidis echter alleen mogelijk bij de gratie van een bepaald geestelijkfundament. Ontbreekt dit, dan zal het geweld slechts weifelenden onzeker optreden. Het mist dan immers de stabiliteit, diealleen een fanatiek geloof kan schenken. Nu dankt het telkenszijn bestaan enkel aan de energie en de brute vastberadenheidvan een enkeling; dit zal dus ook veranderen, zo gauw deze manplaats maakt voor een ander; en de kracht en het karakter vanhet geweld zullen steeds van geheel andere aard zijn. Daar komtechter nog iets anders bij.

Iedere wereldbeschouwing, of ze nu van meer religieuze, danwel van meer politieke aard is – dikwijls is de grens hier zeermoeilijk te trekken – streeft niet zozeer naar de vernietiging vande ideeënwereld van haar tegenstanders, als wel naar deoverwinning van haar eigen ideologie. Dat betekent dus, dathaar strijd altijd meer aanval dan verdediging zal zijn. Daarbijheeft zij al dit grote voordeel, dat zij zelf haar doel kan bepalen,omdat dit doel immers bestaat in de overwinning van haar eigenidee, terwijl het in het omgekeerde geval niet dan zeer moeilijkis vast te stellen, wanneer dat negatieve doel werkelijk geheel enal is bereikt, m.a.w., wanneer die vijandelijke leer inderdaadtotaal is uitgeroeid. Daarom alleen al zal de aanval van eenwereldbeschouwing systematischer en ook krachtiger zijn dan

Page 219: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

210

de verdediging ervan, trouwens ook hier, zoals overal, is het deaanval, die de strijd beslist, en niet de verdediging. De strijdtegen een geestelijke macht met de middelen van het geweldhoudt echter pas op, verdediging te zijn, op het ogenblik, dat hetzwaard zelf tot drager en verkondiger van een nieuwe leerwordt. In het kort kan men dus het volgende vaststellen: Iederepoging, om een wereldbeschouwing met gewelddadige middelente bestrijden, zal tenslotte schipbreuk lijden, zolang de strijdniet de vorm aanneemt van een aanval terwille van een nieuweovertuiging. Alleen waar twee wereldbeschouwingen met elkaarworstelen, kan het brute geweld, onverbiddelijk en bijvoortduring toegepast, de doorslag geven ten voordele van dedoor dat wapen ondersteunde zijde. Daarop was echtertotnogtoe de bestrijding van het marxisme nog altijd gestrand.

Dat was de reden, waarom ook Bismarcks socialistenwettentenslotte, ondanks alles, tekortschoten, en tekort móestenschieten. Want ook hier ontbrak het platform van een nieuwewereldbeschouwing, die een positief strijddoel had kunnen zijn.Want dat het gebazel over z.g. „staatsgezag” of over „rust enorde” in staat zou zijn, om de nodige bezieling te geven vooreen strijd op leven en dood, dat is een mening, die alleen lieden,die met een zo spreekwoordelijke wijsheid begaafd zijn als hogeambtenaren aan ministeries, kunnen huldigen. Omdat echter eenwerkelijk dragende idee in deze strijd ten enenmale ontbrak,moest Bismarck de toepassing van zijn socialistenwetten ookoverlaten aan de bevattelijkheid en de goede wil van dieinrichting, die zelf een misproduct van marxistisch denken was.Doordat de ijzeren kanselier de uitslag van zijn strijd tegen hetmarxisme liet afhangen van de goeden wil der burgerlijkedemocratie, liet hij als het ware de vos op de ganzen passen. Ditalles was echter eigenlijk enkel het noodzakelijk gevolg van hetfeit, dat het meeste wat wel ontbrak een nieuwe principieelantimarxistische wereldbeschouwing was. Daardoor leidde

Page 220: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

211

Bismarcks strijd ook enkel tot een zeer grote teleurstelling.Maar zag het er, wat dit punt betreft, tijdens de wereldoorlog ofbij het begin daarvan, dan eigenlijk beter uit? Helaas niet!

Hoe meer ik me destijds bezighield met de noodzakelijkewijziging, die er moest komen in de houding van de regering tenopzichte van de sociaal-democratie, als de huidige vorm van hetmarxisme, des te pijnlijker voelde ik het gemis van eenbruikbare plaatsvervangster voor deze leer. Stel, dat men er nueens in zou slagen, om de sociaal-democratie te vernietigen; watwilde men de massa's geven, om de leegte te vullen, die datverdwenen ideaal had achtergelaten? Er bestond niet eénbeweging, waarvan men mocht verwachten, dat het haar zoulukken, om de grote arbeiders scharen, die nu min of meerzoekend en zonder leiders ronddoolden, tot zich te trekken. Hetis dwaas en meer dan dom om te veronderstellen, dat een man,die altijd een fanatiek internationalist is geweest, en die de partijvan zijn klasse verlaat, zich nu onmiddellijk tot een burgerlijkepartij, dus tot een nieuwe, andere, hem vreemde, klasse partijzou wenden. Want, hoe onaangenaam dit ook voorverschillende van deze organisaties moge klinken, toch valt niette ontkennen, dat zeer vele burgerlijke politici de indeling inklassen als een vanzelfsprekend iets beschouwen, zolang dezeverdeeldheid onder ons volk zich niet in politiek opzicht tot hunnadeel begint te ontwikkelen.

Wanneer men dit feit ontkent, bewijst men daarmee alleen hoebrutaal, dom, en leugenachtig men is. Laat men toch vooraloppassen, dat men de grote massa niet voor dommer houdt danzij is. In politieke aangelegenheden beslist niet zelden het gevoeljuister dan het verstand. De opvatting echter, dat het dommeinternationalisme van de massa toch voldoende zou bewijzen,dat haar gevoel haar op dwaalwegen leidt, kan snel en zeergrondig worden weerlegd, door er eenvoudig op te wijzen, dat

Page 221: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

212

de pacifistische democratie niets minder krankzinnig is, hoewelzij haar aanhangers nog wel bijna uitsluitend uit burgerkringenrekruteert.

Zolang miljoenen burgers nog iedere morgen hun Joodsedemocratische pers aanbidden, past het deze heren welallerminst, om grappen te maken over de sociaal-democratische„kameraad”, die per slot van rekening hetzelfde vuil slikt alszij, al is dan de toebereiding ook enigszins anders. Het is éen endezelfde Jood, die de beide maaltijden heeft samengesteld. Menmoge er dus wel goed om denken, dat men geen onloochenbarefeiten gaat ontkennen. Het feit, dat het bij het klassenvraagstukzeer stellig niet alleen gaat om ideële problemen, zoals men onsvooral voor verkiezingen steeds graag wil wijsmaken, kan nietworden ontkend. Het feit, dat een groot deel van ons volk zichverbeeldt, iets te zijn op grond van de „stand” waartoe hetbehoort, is, evenals de algemene geringschatting voor dehandarbeider iets, wat helaas niet aan het koortsige brein vaneen maanzieke is ontsproten, doch maar al te bitterewerkelijkheid is.

Geheel afgezien daarvan, bewijst het echter ook hoe gering hetdenkvermogen van onze z.g. „intellectuelen” wel is, dat juist indeze kringen niet wordt begrepen, dat een toestand, die niet instaat was, om te voorkomen, dat een pest als het marxisme zichoveral verspreidde, nu natuurlijk helemaal niet bij machte zalzijn, om het verloren terrein weer terug te winnen. Deburgerlijke partijen, zoals zij zichzelf noemen, zullen er nooitmeer in slagen, om de proletarische massa's voor hun idealen tevangen, omdat hier twee werelden tegenover elkaar staan, diegedeeltelijk natuurlijk, gedeeltelijk kunstmatig gescheiden zijn,zodat er tussen hen alleen strijd mogelijk is. De jongste vanbeiden – en dat zou dan het marxisme zijn, zal als overwinnaresuit deze strijd te voorschijn komen. Inderdaad was een

Page 222: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

213

succesvolle strijd tegen de sociaal-democratie in het jaar 1914wel denkbaar, maar het was de vraag, hoe lang een dergelijkemogelijkheid zou blijven bestaan, gezien immers het volkomengemis aan een ander ideaal, dat de sociaal-democratie zoukunnen opvolgen. Hier gaapte een grote leemte.

Ik was allang voor de oorlog deze mening toegedaan, en kondan ook niet besluiten, lid te worden van een van de bestaandepartijen. In de loop van de oorlog werd ik in mijn overtuigingnog versterkt, doordat maar al te duidelijk bleek, dat hetkennelijk onbegonnen werk was, om de strijd op leven en doodtegen de sociaaldemocratie aan te binden, omdat juist een vande aller noodzakelijkste voorwaarden ontbrak: een beweging diemeer was dan platweg een „parlementaire” partij. Ik heb mijtegenover mijn beste kameraden dienaangaande openhartiguitgelaten. Overigens dacht ik nu voor het eerst ook eens aan demogelijkheid, om me later toch zelf nog eens met de politiek tegaan bezighouden.

Dit werd nu ook juist aanleiding voor mij, om meermalen aande kleine kring van mijn vrienden te verzekeren, dat ik, na deoorlog, niet alleen mijn beroep zou hervatten, maar ook alsredenaar zou optreden. En ik geloof, dat het mij daarbij heiligeernst was.

Page 223: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

214

ZESDE HOOFDSTUK

PROPAGANDA TIJDENS DE OORLOG

Door mijn grote belangstelling voor alle politiekegebeurtenissen had ik altijd bijzonder belang gesteld inde werking van propaganda. Ik beschouwde deze als

een instrument, waarvan vooral de socialistische enmarxistische organisaties zich met meesterlijke vaardigheidwisten te bedienen. Ik leerde hierbij al vroeg inzien, dat een juistgebruik van propaganda een ware kunst was, waarvan deburgerlijke partijen nagenoeg niets afwisten. Alleen deChristelijk-sociale beweging, en dan wel vooral in Luegers tijd,wist ook op dit instrument een zekere virtuositeit te bereiken, enhad daaraan ook zeer veel van haar successen te danken.

In de oorlog kon men echter pas zien, welke geweldigeresultaten een goed gehanteerde propaganda weet te bereiken.Helaas moest echter weer alles aan de andere zijde bestudeerdworden, want onze eigen activiteit op dit gebied bleef verbeneden peil. Maar juist het feit, dat de gehele voorlichting aande Duitse zijde zo volkomen in haar taak tekortschoot – iets,wat vooral iedere soldaat wel ontstellend duidelijk moest zien –werd voor mij een reden te meer, om die propagandakwestie zodiepgaand mogelijk te onderzoeken. Wij hadden dikwijls meerdan genoeg tijd tot nadenken; en praktijkervaring kregen wijhelaas in voldoende mate van de vijand. Want wat wij tekort

Page 224: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

215

kwamen, haalde de tegenstander in met de buitengewonevirtuositeit en de waarlijk geniale scherpzinnigheid van zijnpropaganda. Van die vijandelijke propaganda heb ook ikoneindig veel geleerd. De lieden echter, die in de allereersteplaats hieruit leringen hadden moeten trekken, bleven blind endoof voor dat alles; enerzijds achtte men zichzelf veel te wijs,dan dat men nog iets van anderen had kunnen opsteken,anderzijds ontbrak ook de goede wil daartoe.Maar werd er dan bij ons eigenlijk wel propaganda gevoerd?

Helaas kan mijn antwoord op deze vraag niet anders dan „Nee”luiden. Alles, wat er in dit opzicht nog werd gedaan, wasdermate onvoldoende en zo principieel onjuist, dat dezepropaganda in het gunstigste geval niets baatte, en soms zelfsbijna rechtstreeks schadelijk werkte. Wanneer men de Duitsepropaganda tijdens de oorlog nauwlettend onderzocht, danmoest men wel tot de conclusie komen, dat ze van vormonvoldoende en absoluut fout van psychologische opzet was.Men schijnt het al niet geheel met zichzelf eens te zijn geweestover het belangrijkste vraagstuk: namelijk, of de propagandamiddel dan wel doel is.

Ze is een middel, en moet dientengevolge, wanneer men haarbeoordeelt, steeds het doel in het oog houden. Haar vorm zaldus zodanig moeten zijn, dat zij het nagestreefde doel op demeest effectieve wijze dient. Het is ook duidelijk, dat het doelten opzichte van de algemene noden en behoeften van meer ofminder grote betekenis kan zijn, en dat ook de innerlijke waardeder propaganda volkomen daarvan afhankelijk is. Het doelechter, waarvoor in deze oorlog gestreden werd, was hetverhevenste en geweldigste, dat men voor mensen kanbedenken: het was de vrijheid en onafhankelijkheid van onsvolk, de zekerheid, dat wij in de toekomst alle Duitsers in hetRijk zouden kunnen voeden, en – de eer der natie; iets dat,

Page 225: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

216

niettegenstaande alle huidige afwijkende meningen toch leeft, ofliever gezegd, behoorde te leven, omdat het een oude beproefdewaarheid is, dat volkeren zonder eer hun vrijheid enonafhankelijkheid vroeger of later altijd verliezen; watoverigens niet anders dan volkomen rechtvaardig kan wordengenoemd, want generaties, die niets anders weten voort tebrengen dan eerloze schooiers, zijn geen vrijheid waard. Wieeen laffe knecht wil zijn, die mag en kan geen vrijheid bezitten,omdat anders de eer zelf immers al spoedig aan de algemeneminachting zou zijn prijsgegeven. Het Duitse volk streed vooreen menswaardig bestaan, en de oorlogspropaganda had nu deondersteuning van deze strijd ten doel moeten hebben.

Wanneer volkeren echter strijden voor hun bestaan op dezeplaneet, en het voor hen dus gaat om zijn of niet-zijn, dan vallenalle humanitaire of esthetische overwegingen volkomen weg;want al deze denkbeelden zijn geen kosmische realiteiten, maarvoortbrengselen der menselijke fantasie, en bestaan dus ookalleen bij de gratie van de mens. En wanneer hij van deaardbodem verdwijnt, dan lossen ook deze beelden weer op inhet niets, want de natuur, in de wijdere betekenis van hetwoord, kent hen niet. Maar ook onder de mensen zijn het nogslechts bepaalde volkeren – of beter, bepaalde rassen – die totoverwegingen van deze aard in staat zijn, en dat wel in meer ofmindere mate, naar gelang die tendensen overeenkomen met hunsentimenten. Maar ook op een, door mensen bewoonde wereldzouden deze begrippen teloor gaan, zodra de wereld die rassenzou verliezen, die de scheppers en dragers dezer begrippen zijn.

Daardoor echter zijn al deze begrippen bij de strijd van een volkom zijn bestaan op aarde slechts van ondergeschikt belang; enmen mag zelfs in het geheel niet meer met hen rekening houdenbij het bepalen van de vorm van de strijd, zodra door huninvloed de kracht tot zelfbehoud van een strijdend volk

Page 226: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

217

verzwakt zou kunnen worden. In de praktijk is dat echter steedshet enige zichtbare resultaat. Wat nu de kwestie van dehumaniteit betreft, zou ik Moltke willen aanhalen. Deze heeftdienaangaande opgemerkt, dat in de oorlog het kortste procesaltijd het humaanste is, dat dus de meest genadeloze strijdwijze,humanistisch gezien, de voorkeur verdient.

Wanneer echter iemand zou willen proberen, om ook bijdergelijke vraagstukken esthetisch en soortgelijk gezemel mee telaten spreken, dan kan men zo een man maar éen antwoordgeven: vraagstukken, die zo belangrijk zijn, dat het bestaan vanhet volk ervan afhangt, moeten niet in de eerste plaats op eenmooie, maar vooral op goede en doelmatige wijze wordenopgelost. Het lelijkste, wat er in het leven van de mens kanbestaan, is en blijft het juk der slavernij. Of bevredigt hettegenwoordige lot der Duitse natie bijgeval het esthetisch gevoelvan deze artiesten kroeg decadentie? Met de Joden, de moderneuitvinders van die cultuurparfum, behoeft men waarlijk niet tegaan disputeren over dit onderwerp. Zij zijn absoluut nietsanders dan vleesgeworden protesten tegen iedere esthetische eis,die men aan het evenbeeld van de Heer zou kunnen stellen.

Wanneer humaniteit en schoonheid als bepalende factorenechter eenmaal zijn weggevallen, dan kunnen ze ook niet meerals maatstaf bij de propaganda gelden. De propaganda was inde oorlog een middel tot het doel, maar dit doel was de strijdom het bestaan van het Duitse volk, en daarom was dedoelmatigheid van de maatregelen het enige, wat bij dezepropagandakwesties de doorslag mocht geven. De wreedstewapenen waren humaan, wanneer zij de overwinning sneller totstand konden brengen, en mooi waren alleen die methoden, diede natie hielpen, de waardigheid van de vrijheid te handhaven.Dit was de enige houding, die men bij zo een strijd op leven endood kon innemen ten aanzien van oorlogspropaganda kwesties.

Page 227: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

218

Indien men zich in de z.g. toonaangevende kringen daarvangoed rekenschap had gegeven, dan had men nooit zo in hetonzekere behoeven te verkeren over de vorm en het gebruik vandit wapen; want ook dit is slechts een wapen, al is het dan ookeen ontzettend wapen in de hand van wie het weet te hanteren.De tweede vraag van bijna beslissende betekenis was devolgende: tot wie moet de propaganda zich richten? Tot dewetenschappelijk geschoolde intellectuelen, of tot de minderontwikkelde massa?

Zij moet zich altijd enkel en alleen tot de massa richten! Voorde intellectuelen, of voor datgene, wat zich tegenwoordig helaasdikwijls zo noemt, is er de wetenschappelijke voorlichting, enniet de propaganda. De inhoud van de propaganda is echter alevenmin wetenschap als bijvoorbeeld datgene, wat op eenreclamebiljet is afgebeeld, kunst is. De kunst van eenreclamebiljet is gelegen in de bekwaamheid waarmee deontwerper kans heeft gezien, om door vorm en kleur deaandacht van de massa te trekken. Het biljet voor eenkunsttentoonstelling moet enkel wijzen op de kunst dertentoonstelling; hoe beter dit lukt, des te groter is dan de kunstvan het biljet zelf.

Het aanplakbiljet moet zelf aan de menigte een idee geven vande betekenis van de tentoonstelling, maar dient wel allerminsteen surrogaat van de daar geëxposeerde kunst te zijn. Wie zichdaarom met de kunst zelf wil bezighouden, moet heel wat meerbestuderen dan alleen het aanplakbiljet, en hij mag zich ook niettevreden stellen met eenvoudigweg maar eens „door detentoonstelling te wandelen”. Van hem mag worden verwacht,dat hij ieder werk afzonderlijk op zich laat inwerken, en daarnageleidelijk tot een gefundeerd oordeel komt.En zo slaat dat ook met datgene, wat wij tegenwoordig met hetwoord propaganda aanduiden. Het is niet de taak van de

Page 228: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

219

propaganda, om de enkeling een wetenschappelijke vorming tegeven, maar om de massa te wijzen op bepaalde feiten,gebeurtenissen, noodzakelijkheden, enz., waarvan de betekenisdan eerst door de werking van deze biljetten binnen hetgezichtsveld van de massa wordt getrokken.

De kunst van het reclamebiljet bestaat nu uitsluitend hierin, omdit op zo voortreffelijke wijze te doen, dat men algemeenovertuigd wordt van de realiteit van een bepaald feit, van denoodzakelijkheid van een gebeurtenis, van de juistheid van eennoodzakelijk optreden, enz. Maar omdat de propaganda nietnoodzakelijk kan zijn om der wille van zichzelf, omdat zijimmers, evenals het aanplakbiljet, ten taak heeft om deaandacht der massa te trekken, en niet om hen, die al enigewetenschappelijke scholing achter de rug hebben, of die naarontwikkeling en inzicht streven, verder te helpen, daarom moethaar uitwerking ook altijd meer op het gevoel zijn gericht, enniet dan bij uitzondering op het z.g. „verstand”.

Iedere propaganda moet populair zijn, en haar intellectueel peilinstellen op het begripsvermogen van de meest achterlijke onderdiegenen, tot wie zij zich wenst te richten. Daarom moet haarpeil, zuiver intellectueel gezien, des te lager worden gehouden,naarmate de te bereiken massa groter is. Is het echter debedoeling, om een geheel volk te beïnvloeden, zoals bij depropaganda, om in een oorlog tot het laatste toe vol te houden,dan kan men in het geheel niet te voorzichtig zijn bij hetvermijden van denkbeelden, die al te hoge intellectuele eisenstellen aan het publiek. Hoe geringer dan haarwetenschappelijke ballast is, en hoe meer zij uitsluitendberekend is op het gevoel van de menigte, des te groter enintenser zal het succes zijn. Maar dit succes is de enigemaatstaf voor de juistheid of onjuistheid van propaganda, enniet de kwestie, of men erin geslaagd is, om de goedkeuring van

Page 229: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

220

een paar geleerden of een paar esthetische jongelingen weg tedragen. De kunst van de propaganda ligt juist daarin, dat zij degevoelswereld van de grote massa kent, en nu de psychologischjuiste vorm vindt om de aandacht en daardoor het hart van degrote massa te bereiken. Dat onze onverbeterlijke betweters ditniet inzien, bewijst slechts, hoezeer ze aan verwaandheid ofgeestelijke luiheid lijden.

Wanneer men echter de noodzakelijkheid, om de werfkracht derpropaganda op de grote massa in te stellen, inziet, dan volgtalleen al daaruit het volgende: Het is fout, om aan depropaganda een veelzijdigheid te geven zoals bijvoorbeeld hetwetenschappelijk onderwijs bezit. Het bevattingsvermogen vande grote massa is maar zeer beperkt, het begrip gering, devergeetachtigheid is daarentegen groot. Deze feiten brengenmee, dat iedere propaganda, die doeltreffend wil zijn, zich totenkele, zeer weinige punten dient te beperken, om deze puntendan als leuzen overal en op alle manieren te benutten, tot mende zekerheid heeft, dat ook de laatste man en de laatste vrouwaan zo een leus, aan zo een idee de betekenis hecht, die meneraan gehecht wil zien.

Zodra men dit principe loslaat, en veelzijdig wil worden, zalmen de werking van de propaganda verzwakken, omdat demassa enerzijds niet bij machte zal zijn, om het behandelde tebegrijpen en het haar anderzijds ook niet bijblijft. Daardoor zalhet succes verminderen, totdat het tenslotte geheel zaluitblijven. Voorts dient haar tactiek psychologisch des te juisterzijn, naarmate haar onderwerp zich meer tot deallerbelangrijkste hoofdzaken beperkt. Het was bijvoorbeeldfundamenteel fout om de tegenstander belachelijk te maken,zoals de Oostenrijkse Duitse propaganda dit deed in dehumoristische bladen. Het was daarom zo verkeerd, omdat deeerste kennismaking van de soldaat met de vijand, hem

Page 230: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

221

noodzakelijkerwijze al een andere overtuiging moest bijbrengen,iets, wat zich dan op vreselijke wijze wreekte; want nu kreeg deDuitse soldaat, onder de directe invloed van de weerstand, diede vijand bood, het gevoel, dat de lieden, die hem totnogtoehadden „voorgelicht”, hem platweg hadden bedrogen, en plaatsdat zijn strijdlust aangewakkerd werd, of zijn standvastigheidvergroot, geschiedde het tegendeel. De man begon te twijfelen.

De oorlogspropaganda van de Engelsen en de Amerikanendaarentegen was psychologisch juist. Terwijl deze propagandaaan het eigen volk inprentte, dat de Duitsers barbaren enHunnen waren, bereidde men iedere soldaat al voor op deverschrikkingen van de oorlog, en hielp zodoende om hem voorteleurstellingen te bewaren. En nu kon men de vreselijkstewapenen tegen hem gebruiken, hij zou ze alleen beschouwen alseen bevestiging van dat, wat hem verteld was, en zoiets zou dusalleen zijn geloof aan de juistheid van de beweringen van zijnregering versterken, terwijl het anderzijds zijn moed en haattegen een zo verdierlijkten vijand zou doen groeien. Want deontzettende uitwerking van de wapenen, die de vijand nu ooktegen hem hanteerde, gaven hem langzamerhand de zekerheid,dat die vijand inderdaad een barbaar was, en over eenHunnenmentaliteit beschikte, terwijl geen ogenblik de gedachtebij hem opkwam, dat zijn eigen wapenen misschien, en zelfswaarschijnlijk, een nog ontzettender uitwerking zouden kunnenhebben.

Daarom kon vooral de Engelse soldaat nooit menen, dat hij vanhuis uit onjuist was voorgelicht, wat helaas aan Duitse zijdezozeer schering en inslag was, dat onze soldaten tenslotteletterlijk alles, wat uit deze bron kwam, als „onzin” en„kletskoek” verwierpen. En dit kwam alleen, omdat men hadgemeend, dat de eerste de beste ezel (of zelfs iemand die„overigens” wel over gezond verstand beschikte) nog altijd goed

Page 231: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

222

genoeg was voor de propaganda, in plaats van te begrijpen, datde allergeniaalste psychologen nog maar net goed genoeg zijnvoor dit werk. Zodoende bood de Duitse oorlogspropaganda,door haar volkomen gemis aan juist psychologisch inzicht, eenvoorbeeld zonder weerga, waarvan men kon leren, hoepropaganda niet moet worden gevoerd. Van de tegenstander vielechter oneindig veel te leren voor de man, die met open ogen eneen levend, ontvankelijk gemoed de viereneenhalf jaar durendestortvloed van vijandelijke propaganda voor zichzelf ontleeddeen verwerkte.

Het allerminste begrip toonde men echter voor die allereerstevoorwaarde voor iedere propagandistische activiteit: dat depropaganda namelijk absoluut subjectief moet staan tegenoverhet behandelde vraagstuk. In dat opzicht werd — nog wel bijhet begin van de oorlog, en van bovenaf — op een dergelijkewijze gezondigd, dat men wel alle reden had om te twijfelen, ofzoveel waanzinnigheden werkelijk alleen uit domheidvoortkwamen. Wat zou men b.v. zeggen van een reclamebiljet,dat een nieuw merk zeep moest aanprijzen, en daarbij ookandere merken als „goed” aanduidde? Men zou alleen maar hethoofd schudden over zoiets. Met politieke reclame is het echterprecies net zo gesteld.

Het ligt bijvoorbeeld niet op de weg der propaganda, om heteigen recht tegen dat van de andere partij af te wegen; zij moetuitsluitend en alleen de nadruk leggen op haar eigen recht. Zijmoet al evenmin objectief de waarheid opsporen, onverschilligof die in haar voordeel dan wel in dat van de ander zou spreken,om dan het resultaat in doctrinaire oprechtheid aan de massa tevertonen. Zij moet onafgebroken en voortdurend alleen haareigen deel van de waarheid dienen.Het was principieel onjuist, om bij de bespreking van hetvraagstuk, wie nu eigenlijk schuldig was aan het uitbreken van

Page 232: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

223

de oorlog, uit te gaan van het standpunt, dat het Duitsland nietalleen was, dat voor het uitbreken van deze rampverantwoordelijk kon worden gesteld. Men had het integendeeljuist moeten doen voorkomen, alsof de schuld in deze alleen bijde tegenstander lag, zelfs wanneer dit niet zo met de feiten inovereenstemming geweest zou zijn, als nu het geval was.

Wat was echter het gevolg van deze halfslachtigheid? De grotemassa van het volk bestaat nu eenmaal niet uit diplomaten ofuit leraren in volkenrecht, en zelfs niet uit louter verstandigelieden, die tot oordelen bevoegd zijn, maar uit gewone mensen,die dikwijls aarzelen, en die spoedig tot twijfel en onzekerheidgeneigd zijn. En wanneer de eigen propaganda ook maar deallerminste aanleiding geeft om te denken, dat ook aan deandere zijde enig recht is, dan is de grondslag voor twijfel aanhet eigen gelijk hebben al gelegd. De massa is nu niet in staat,om te onderscheiden, waar het vreemde ongelijk eindigt, en heteigen ongelijk begint. Zij wordt in zo een geval onzeker enwantrouwend, vooral, wanneer de tegenstander niet dezelfdegrove fout maakt, maar van zijn kant alle schuldonvoorwaardelijk op zijn vijand werpt. En dan is het tenslotteook al niet meer dan verklaarbaar, dat het eigen volk aan devijandelijke, die meer uniform en positiever optreedt, meergeloof zal gaan hechten dan aan de eigen propaganda. En datwel heel zeker bij een volk als het Duitse, dat toch al zo beheptis met de idee-fixe, niet objectief genoeg te zijn. Want bij datvolk zal ieder er nu naar gaan streven, om toch vooral de vijandgeen onrecht te doen, zelfs op het gevaar af, daardoor eigenvolk en staat in ernstige moeilijkheden te brengen, en metvernietiging te bedreigen. Dat de bevoegde instanties ditnatuurlijk niet hebben bedoeld, dringt in het geheel niet tot hetbewustzijn der massa door.

Page 233: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

224

Het gros van het volk is zozeer vrouwelijk ingesteld, dat zijndaden en gedachten eigenlijk veel meer door het gevoel dan weldoor nuchter overleg worden bepaald.

Dit gevoelsleven is echter niet gecompliceerd, maar integendeelzeer simplistisch. Hierbij bestaan niet veel schakeringen, maarenkel een positieve en een negatieve kant, liefde of haat, rechtof onrecht, waarheid of leugen, maar nooit half zus en half zo,of gedeeltelijk dit en gedeeltelijk dat, enz. Dat alles heeft vooralde Engelse propaganda op waarlijk geniale wijze ingezien — entoegepast. Daar zorgde men wel, dat men geenhalfslachtigheden verspreidde, die tot twijfel aan het goed rechtvan de eigen zaak aanleiding hadden kunnen geven.

Het bewijs, dat men inderdaad uitnemend op de hoogte was vande primitiviteit van de sentimenten van de grote massa, werdwel geleverd door de gruwelpropaganda, die volkomen op dezeprimitiviteit was ingesteld, en die op een even onverbiddelijkeals meesterlijke wijze zorgde, dat het front stand hield, zelfs bijde grootste werkelijke nederlagen; daarvan getuigde overigensook het feit, dat men de Duitsers volkomen wist te brandmerkentot de enige schuldigen aan het uitbreken van de oorlog, eenleugen, die alleen door de volstrekte brutale eenzijdigehardnekkigheid, waarmee zij verkondigd werd, berekend was opde instinctieve en altijd tot uitersten geneigde houding van degrote massa, en daarom geloofd werd.

Hoe werkzaam dit soort propaganda was, bleek wel duidelijkuit het feit, dat zij niet alleen nog na vier jaren bij het publiekaan de eigen zijde grif geloof vond, maar zelfs op ons eigenvolk vat begon te krijgen. Dat onze propaganda dergelijkesuccessen niet oogstte, hoefde waarlijk niemand teverwonderen. In haar innerlijke tweeslachtigheid lag de kiemvan haar onmacht al besloten. Tenslotte maakte haar inhoud het

Page 234: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

225

al weinig waarschijnlijk, dat zij de nodige indruk op de massa'szou maken. Te hopen, dat men erin zou kunnen slagen, om doordit flauwe pacifistische spoelwater mensen met doodsverachtingte bezielen, was iets, waartoe alleen onze leeghoofdige„staatslieden” bij machte waren. Zodoende had dit miserabeleproduct geen gunstige, maar alleen een schadelijke uitwerking.

Maar hoe geniaal de propaganda in technisch oogpunt mag zijn,zij zal geen enkel resultaat opleveren, wanneer ze niet altijd meteen principe rekening houdt: dat ze namelijk haar activiteit toteen uiterst gering aantal onderwerpen beperkt, en dit lutteleaantal uit den treure herhaalt. De volharding is hier, zoals bijzovele dingen op de wereld, de eerste en belangrijkstevoorwaarde voor het succes. Juist op het gebied der propagandamag men nooit afgaan op het oordeel van esthetici ofgeblaseerde hoeren: op het oordeel van de eersten niet, omdat depropaganda anders al na zeer korte tijd, zowel wat de vorm als.wat de inhoud aangaat, iedere geschiktheid voor de grote massamist, en enkel nog maar aantrekkingskracht uitoefent oplitteraire theekransjes; voor de anderen hoede men zich vooralangstvallig, omdat hun eigen gebrek aan fris, direct gevoelaltijd naar nieuwe prikkels zoekt. Deze lieden krijgen al spoedigvan alles genoeg; zij zoeken naar afwisseling en kunnen zichnimmer verplaatsen in de gevoelens van hun minder geblaseerdemedemensen, en kunnen deze laatsten zelfs niet bij benaderingbegrijpen. Zij willen altijd iets nieuws, zoeken naar afwisseling,en worden daardoor de ware doodsvijanden van iedere actievepolitieke verovering van de massa. Want zodra de organisatieen de inhoud van een propaganda zich naar hun behoeften gaatrichten, verliezen en organisatie en inhoud alle kracht en alleuniformiteit, en gaan volledig te niet.

De propaganda heeft echter een andere taak, dan om ervoor tezorgen, dat een stelletje geblaseerde heertjes voortdurend

Page 235: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

226

aangenaam wordt beziggehouden, maar is er, om te overtuigenen wel in het bijzonder om de massa te overtuigen. Deze heeftechter in haar traagheid altijd een zekere tijd nodig, voor zij ookmaar voor iets nieuws openstaat, en men zal de eenvoudigstebegrippen duizendvoudig moeten herhalen, om tebewerkstelligen, dat deze tenslotte in haar geheugen zullenblijven hangen. Geen enkele afwisseling mag ooit de inhoudveranderen van wat de propaganda moet verkondigen, maardient tenslotte — zij het in andere vorm — het oude thema teherhalen. zo moet de leuze wel van verschillende zijden wordenbelicht, maar iedere beschouwing moet steeds weer eindigen bijde leuze zelf. Alleen zo kan en zal de propaganda een eenheidvormen, en een sterke onverbrokkelde invloed uitoefenen.

Deze grote lijn, waarvan nooit mag worden afgeweken, biedtkansen op een definitief succes. Maar dat dan nog opvoorwaarde, dat men die weg strak, en met steeds consequentedrang en volharding gaat. Dan zal men echter met verbazingkunnen vaststellen, welke geweldige bijna onbegrijpelijkegevolgen zo een tactiek heeft. Iedere reclame, of het nu eenzakelijke, dan wel een politieke is, behaalt haar successen doorde duur en de uniformiteit van haar toepassing. Ook hierleverde de vijandelijke oorlogspropaganda een buitengewoonnavolgenswaardig voorbeeld; deze immers bleef beperkt totenkele gezichtspunten, was uitsluitend berekend opmassawerking, en werd met onvermoeibare volhardingvoortgezet.

Gedurende de gehele oorlog benutte men de principes enmethoden, waarvan men de juistheid eenmaal had ingezien,zonder dat er ook maar de geringste verandering in werdaangebracht. Aanvankelijk schenen haar bewegingen bijnakrankzinnig te zijn van brutaliteit, daarna begonnen zeonaangenaam te werken, en tenslotte werden ze geloofd. Na

Page 236: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

227

viereneenhalf jaar brak in Duitsland een revolutie uit, die haarleuzen ontleend had aan de vijandelijke propaganda uit deoorlog. In Engeland begreep men echter nog iets anders:namelijk, dat dit geestelijke wapen alleen resultaten kanopleveren, wanneer het massaal wordt gehanteerd, maar dat danhet succes ook ruimschoots opweegt tegen alle onkosten.

Daar beschouwde men de propaganda als een wapen van deeersten rang, terwijl zij bij ons het genadebrood voor werklozepolitici was, en ook gebruikt werd om helden van meerbescheiden formaat aan een gevaarloos baantje te helpen.Het uiteindelijk resultaat was dan ook praktisch gelijk aan nul.

Page 237: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

228

ZEVENDE HOOFDSTUK

DE REVOLUTIE

In het jaar 1915 was de vijandelijke propaganda bij onsbegonnen; sinds 1916 werd zij steeds intensiever, en groeidetenslotte in het begin van het jaar 1918 tot een ware

stortvloed aan. Nu kon men ook al bijna overal de uitwerkingvan deze zielevangst waarnemen. Het leger leerdelangzamerhand zo te denken als de vijand het wenste. De Duitsetegenpropaganda schoot echter volkomen tekort. Het legerbezat in de man, die toentertijd zijn wil en zijn hoofd was,weliswaar het voornemen en de harde bereidheid, om ook op ditterrein de strijd aan te binden, maar het beschikte niet over hetinstrument, dat hiertoe nodig zou zijn geweest.

Ook psychologisch was het niet juist, om deze voorlichting vanhet leger zelf te doen uitgaan. Die moest, indien ze iets wildebereiken, uit het vaderland zelf komen. Want alleen in dat gevalmocht men erop rekenen, enigszins vat te krijgen op mannen,die tenslotte immers voor dat vaderland nu al bijna vier jaarlang onsterfelijke heldendaden hadden volbracht, en de ergsteontberingen hadden doorstaan. Maar wat klonk er uit datvaderland? Was het door domheid of door misdadigheid, datmen hier tekortschoot? In het midden van de zomer van het jaar1918, na het ontruimen van de zuidelijke oever van de Marne,gedroeg vooral de Duitse pers zich al zo ellendig onhandig enzo misdadig stom, dat mijn dagelijks stijgende woede de vraag

Page 238: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

229

hij mij deed opkomen, of er dan helemaal niemand meer was,die een einde kon maken aan deze verguizing van hetheldendom van ons leger?

Wat gebeurde er in Frankrijk, toen wij in het jaar 1914 in eenongeëvenaarde zegetocht het land binnenstormden? Wat deedItalië in de dagen, dat het Isonzofront ineenstortte? Wat deedFrankrijk in het voorjaar van 1918, toen de aanval van deDuitse divisies de stellingen dreigde te ontwrichten, en deverreikende arm van de langeafstandsbatterijen aan de poortenvan Parijs begon te kloppen?

Hoe hadden daar de haastig terugtrekkende regimenten denationale geestdrift niet met iedere ademtocht ingezogen en metiedere hap voedsel, met iedere slok, in hun lichamen voelenstromen. Hoe werkten toen de propaganda en een genialemassasuggestie samen, om het geloof, dat de zege uiteindelijktoch aan hun zijde zou zijn, in de harten van de gebrokenfronten te hameren! Wat deed men ondertussen bij ons?

Niets, of erger nog dan niets. Dikwijls kwam er woede enverontwaardiging in mij op, wanneer ik dan de jongstedagbladen onder ogen kreeg, en daarmee de psychologischemassamoord, die men langs deze weg beging. Meer dan eenswerd ik gekweld door de gedachte, dat de Voorzienigheid mijop de plaats van deze onbekwame of misdadige impotente enonwillige van onze propagandadienst had moeten zetten; wantik was er heel zeker van, dat wij dan op een andere manier metons noodlot hadden gevochten.

In deze maanden gevoelde ik voor de eerste maal deboosaardigheid van een noodlot, dat mij veroordeelde, om aanhet front te blijven, waar een toevallige schot van iederewillekeurige neger een eind aan mijn leven zou kunnen maken,

Page 239: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

230

terwijl ik het vaderland elders zoveel grotere diensten hadkunnen bewijzen. Want ik was destijds al zo hoogmoedig, om tedenken, dat zulks inderdaad het geval zou zijn geweest. Maar ikwas immers maar een naamloze, een van acht miljoen. Daaromwas het maar beter, om te zwijgen, en om op de mijaangewezen plaats mijn plicht te doen, zo goed als mij datmogelijk was.

In de zomer van het jaar 1915 kregen wij de eerste vijandelijkestrooibiljetten in handen. De inhoud daarvan was bijna altijddezelfde, al was er wel eens enige variatie in de opmaak: dat denood in Duitsland steeds groter werd, dat de oorlog eindelooslang zou duren, en dat de kans op een Duitse overwinningsteeds kleiner werd; dat men daarom in het vaderland ook zeernaar de vrede verlangde, maar dat het „militarisme” en de„keizer” dit niet wilden; dat de gehele wereld — die hiervanzeer goed op de hoogte was — daarom ook niet tegen hetDuitse volk streed, maar eigenlijk alleen maar tegen de enigenschuldige, de keizer; dat de strijd daarom niet afgelopen zouzijn, voor en aleer deze vijand van de vredelievende mensheidvan het wereldtoneel verdwenen was; dat de vrijheidlievende endemocratische naties na het beëindigen van de oorlog het Duitsevolk zouden opnemen in het verbond, dat zeker zou heersenvanaf de ure, waarop het „Pruisische militarisme” vernietigdzou zijn, en dat de eeuwige vrede op aarde zou brengen.

Ter illustratie van deze beweringen werden dan niet zelden„brieven uit het vaderland” afgedrukt, die dit alles schenen tebevestigen. Over het algemeen wekten deze pogingen destijdsenkel onze lachlust op. Men las de pamfletten en stuurde zedaarna door naar de hogere instanties achter het front, waarnaze meestal in het vergeetboek raakten, tot de wind wederom eenlading van boven in onze loopgraven liet dwarrelen; het warennamelijk meestal vliegtuigen, die deze blaadjes overbrachten.

Page 240: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

231

Éen ding moest bij dit systeem van propaganda weldraopvallen, namelijk, dat zij zich in alle sectoren van het front,waar zich Beieren bevonden, altijd met buitengewoneconsequentie tegen Pruisen richtte, en verzekerde, dat Pruisende enige schuldige en verantwoordelijke voor de hele oorlogwas en dat men tegen Beieren niet de minste vijandelijkegevoelens koesterde; maar men kon natuurlijk niets voorBeieren doen, zolang dit nog in de dienst van het Pruisischemilitarisme stond, en voor dat militarisme de kastanjes uit hetvuur haalde.

Deze manier van beïnvloeding kon inderdaad al in 1915 opbepaalde resultaten bogen. De stemming onder de soldatenwerd meer en meer anti-Pruisisch — zonder dat daartegen vanbovenaf ook maar het minste of geringste werd gedaan. Dit wasal meer dan een onschuldige nalatigheid, het was een ernstigefout, die zich vroeg of laat op vreselijke wijze moest wreken, endat niet alleen op de „Pruisen”, maar op het gehele Duitse volk,en daartoe behoort, niet in de laatste plaats, toch ook Beierenzelf. De vijandelijke propaganda in deze richting wist al van1916 af, besliste successen te behalen.

Ook van de klaagbrieven, die rechtstreeks uit het vaderlandkwamen, ging allang een slechte invloed uit. Het was nu zelfshelemaal niet meer nodig, dat de vijand er nog speciaal doorstrooibiljetten, enz. de aandacht van de fronttroepen opvestigde. En ook daartegen werd niets gedaan, wanneer mentenminste afziet van enkele, psychologisch uiterst domme„vermaningen” van „regeringswege”. Het front werdoverstroomd met dit vergift, dat gedachteloze vrouwen thuisfabriceerden, natuurlijk zonder te vermoeden, dat dit hét middelwas, om de overtuiging van de vijand, dat de overwinningtenslotte toch aan zijn kant zou zijn, aanmerkelijk te versterken,waardoor dus het lijden van hun echtgenoten en zonen nog werd

Page 241: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

232

verlengd en vergroot. De zinloze brieven van Duitse vrouwenkostten in de tijd, die nu kwam, aan honderdduizenden mannenhet leven.

Zo vertoonden er zich in 1916 al verscheidene bedenkelijkeverschijnselen. Het front mopperde en „kankerde”, was al overvele dingen ontevreden, en soms ook terecht verontwaardigd.Terwijl het front hongerde en duizend verschrikkingen enontberingen doorstond, terwijl vrouw en kinderen thuis gebrekleden, was er elders weelde en overdaad. Ja, zelfs aan hetstrijdende front zelf was in dat opzicht niet alles in orde. Zokwamen er destijds al kleinere moeilijkheden tevoorschijn –maar het waren nog altijd „interne aangelegen-heden”. Dezelfdemannen, die daareven nog zo hadden gemopperd en geketterd,deden enkele minuten later zwijgend hun plicht, alsof dat ietsvanzelfsprekends was. Dezelfde compagnie, die daareven nogzo ontevreden was geweest, klemde zich nu met handen entanden vast aan het stuk loopgraaf, dat zij te beschermen had,alsof Duitsland zijn lot afhankelijk was van deze honderd meterfront, van deze weinige gaten in de kleigrond. Het was nog hetfront van het oude prachtige heldenleger!

Het verschil tussen de mentaliteit van het front en die van hetachterland, zou ik snel na elkaar te zien krijgen, zodat mij nietsvan het schrille contrast zou ontgaan. Eind September 1916werd mijn divisie bij de Somme in het vuur geworpen. Dit wasde eerste maal, dat wij kennis maakten met de ontzetting der„Materialschlachten” (slagen, waarbij in geen enkel opzichtmateriaal wordt gespaard, waar enkel nog de hoeveelheid en dekwaliteit van het materiaal de beslissing brengen. vert.), en ikgeloof ook niet, dat ik die indruk zou kunnen weergeven — hetwas meer hel dan oorlog. De 7de oktober 1916 werd ik gewond.Ik kwam zonder verdere ongelukken uit de frontlijn en moestmet een transport naar Duitsland. Het was nu twee jaar

Page 242: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

233

geleden, dat ik het vaderland voor het laatst had gezien, watonder zulke omstandigheden een schier eindeloze tijd is. lk konme nauwelijks meer voorstellen, hoe een Duitser zonderuniform eruit zag. Toen ik in Hermies in het centrale hospitaallag, kromp ik bijna ineen van schrik, toen plotseling de stemvan een Duitse vrouw, een pleegzuster, iemand aansprak, dienaast mij lag. Na twee jaren bereikten voor het eerst weer zulkeklanken mijn oren.

Maar hoe meer de trein, die ons naar het vaderland moestbrengen, de grens naderde, des te onrustiger werd het in iedersbinnenste. Al die plaatsen, waar wij twee jaren geleden alsjonge soldaten ook langs waren gereden, trokken nu weer aanons voorbij: Brussel, Leuven, Luik, en eindelijk meenden wijhet eerste Duitse huis aan zijn hoge gevel en zijn mooievensterluiken te herkennen. Het vaderland!

Toen wij in oktober 1914 over de grens reden, gloeiden wij vanonbedwingbare geestdrift; nu heerste er stilte en ontroering.Ieder was gelukkig, dat het lot hem toestond, om nog eenmaaldatgene te zien, wat hij ten koste van zoveel moeite en gevaar,met zijn leven had gedekt; en ieder schaamde zich bijna om deanderen zijn oren te laten zien. Bijna op de dag af twee jaar namijn eerste vertrek naar het buitenland, werd ik in het hospitaalte Beelitz bij Berlijn opgenomen.

Wat een verandering! Uit de modder van de slag aan de Sommein de witte bedden van dit wonderbaarlijke gebouw. Wijdurfden in het begin maar nauwelijks op ons gemak te gaanliggen. Eerst langzamerhand raakte men weer gewend aan dezenieuwe wereld. Helaas was deze wereld echter ook nog in eenander opzicht nieuw. De geest van het front scheen hier al nietmeer te heersen. Hier hoorde ik voor de eerste maal iets, wataan het front nog volkomen onbekend was: er waren hier

Page 243: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

234

mannen, die zich beroemden op hun eigen lafhartigheid. Wantal kon men daar in de eerste linies ook volop horen mopperenen „kankeren”, dat ontaardde toch nimmer in aansporingen totplichtsverzuim, en nog veel minder in een verheerlijking van hethazenhart. Nee! De lafaard werd nog altijd als lafaardbeschouwd, en als niets meer; de minachting voor hem was nogaltijd algemeen, evenals de bewondering die men voor dewerkelijke held koesterde. Hier in het hospitaal was het echteral bijna andersom. De leegste en lafste ophitsers voerden hethoogste woord, en gebruikten geheel hun miserabelewelbespraaktheid, om de ideeën van de fatsoenlijke soldaat alsbelachelijk en de karakterloosheid van de lafaard alsvoorbeeldig voor te stellen. Een paar buitengewoonminderwaardige individuen hadden het grootste woord.

Een hunner beroemde zich er op, dat hij zelf zijn hand door hetprikkeldraad had getrokken, om zodoende in het hospitaal teworden opgenomen; en niettegenstaande de nietigheid van dezeverwonding, scheen hij toch al zeer lange tijd hier te zijn; hijwas trouwens ook slechts door bedrog bij het transport naarDuitsland verzeild geraakt. Dit door en door vergiftigde sujetbestond het echter al, om zijn eigen lafhartigheid brutaalwegvoor te stellen als de consequentie van een hogere dapperheiddan die van de eerlijke soldaat, die zijn leven offerde. Velenhoorden hem zwijgend aan, anderen verwijderden zich, maar erwaren er ook, die hem bijvielen.

Mij steeg de walging naar de keel, maar de leiding van deinrichting duldde de ophitser klaarblijkelijk. Wat moest mendoen? De leiding moest natuurlijk wel volkomen op de hoogtezijn met deze man, wist, wie en wat hij was. Maar tochgebeurde er niets. Toen ik weer behoorlijk kon lopen, kreeg iktoestemming om naar Berlijn te reizen.

Page 244: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

235

De nood was nu kennelijk overal zeer nijpend. De miljoenenstadleed honger. Ook de ontevredenheid was groot. In verscheidenedoor soldaten bezochte tehuizen was de toon van hetzelfdekaliber als in het hospitaal. Het zag er volkomen naar uit alsofdeze lieden bij voorkeur juist zulke plaatsen opzochten, om hunopvattingen te propageren. Maar nog veel, veel ernstiger was detoestand in München zelf.

Toen ik, na mijn herstel, uit het hospitaal was ontslagen en bijhet reservebataljon werd geplaatst, herkende ik de stad maarnauwelijks. Het was al prikkelbaarheid, mistroostigheid engescheld, waar men ook kwam. Bij het depotbataljon zelf wasde stemming beneden alle kritiek. Dit was mede te wijten aan deongelooflijk tactloze wijze waarop de frontsoldaten werdenbehandeld door de oudere instructieofficieren, die nog geen uuraan het front hadden gestaan, en die er alleen al om deze redeslechts gedeeltelijk in konden slagen, om een dragelijkeverhouding tussen zichzelf en de oude soldaten tot stand tebrengen. Maar geheel afgezien daarvan, was de stemmingmiserabel; de stiekeme desertie werd al bijna als een teken vanhogere wijsheid beschouwd, terwijl trouw en volharding voorsymptomen van innerlijke zwakte en bekrompenheid werdenaangezien. De bureaus waren met Joden. bezet. Bijna iedereklerk was een Jood, en iedere Jood een klerk. Ik was zeerverbaasd over deze grote menigte van strijders uit hetuitverkoren volk, en kon niet nalaten, de overvloed van Jodenop veilige postjes te vergelijken met de buitengewone schaarstevan deze lieden aan het front.

Bij de economische afdeling was het nog veel erger gesteld.Hier was het Joodse volk waarlijk „onmisbaar” geworden. Despin begon langzaamaan het bloed van het volk uit te zuigen. Inde inkoopbureaus had men het middel gevonden om denationale en de vrije handel langzaam aan de nek om te draaien.

Page 245: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

236

Men verkondigde met grote nadruk de noodzakelijkheid vanabsolute centralisatie. Zo ging dus in het jaar 1916/1917praktisch al de hele nationale productie door Joodse handen.Maar tegen wie richtte zich nu de haat van het volk?

In die dagen zag ik met ontzetting een ramp naderen, die, zo zeniet op tijd werd afgewend, een debacle tengevolge moesthebben. Terwijl de Jood de gehele natie bestal, en onder zijn jukdwong, hitste men tegen de „Pruisen”. En hier werd al evenminals aan het front iets gedaan tegen deze noodlottige propaganda.Men scheen volkomen blind te zijn voor het feit, dat deondergang van Pruisen nog niet de opbloei van Beieren zoubetekenen, nee, sterker, dat integendeel het einde van het ene,noodzakelijkerwijze ook de vernietiging van het andere zoubetekenen. Deze blindheid enerzijds en deze nalatigheidanderzijds, brandden in mijn hart. Ik kon dit alles niet anderszien dan als een bijzonder geniale truc van de Jood, die dealgemene aandacht van zich af wilde leiden, en die op anderewegen bracht. Terwijl Beieren en Pruisen onderling twistten,ontroofde hij aan beiden hun bestaansmogelijkheden. Terwijlmen in Beieren op de Pruisen schold, organiseerde de Jood derevolutie, en versloeg Pruisen en Beieren tegelijk.

Ik kon deze vloekwaardige twist tussen de Duitse stammenonderling, niet verdragen en was blij, weer naar het front terugte kunnen; dadelijk na mijn aankomst te München had ik mijweer aangemeld voor de dienst aan het front. Begin Maart 1917was ik dan ook weer bij mijn regiment. Tegen het eind van hetjaar 1917 scheen de ergste neerslachtigheid van het legervoorbij te zijn. Na de ineenstorting van Rusland vatte allesnieuwe hoop en frisse moed. De overtuiging, dat de strijd nutoch met een Duitse overwinning zou eindigen, begon zich insteeds sterkere mate van de soldaten meester te maken. Er werd

Page 246: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

237

weer gezongen, en de ongeluksprofeten werden zeldzamer. Mengeloofde weer in de toekomst van het vaderland.

Vooral de ineenstorting van het Italiaanse front in de herfst van1917 had de prachtigste uitwerking gehad. Men zag immers indeze overwinning het bewijs, dat het ook mogelijk was, omelders dan op de Russische slagvelden bressen te slaan in defronten. Een heerlijk geloof maakte zich nu weer van de hartender miljoenen meester, en deed ze met nieuw vertrouwen hetvoorjaar van het jaar 1918 tegemoet zien. De vijand waskennelijk ontmoedigd. In deze winter bleef het rustiger dananders. De stilte voor de storm trad in.

Maar juist terwijl aan het front alles in gereedheid werdgebracht, om nu dan definitief een einde te maken aan dezeintens lange strijd, toen er onafzienbare transporten mensen enmateriaal naar het westelijk front rolden, en de laatstevoorbereidingen werden getroffen voor de grote aanval, juist opdat ogenblik haalde men in Duitsland de grootsteschurkenstreek van de hele oorlog uit.

Duitsland mocht niet winnen: te elfder ure, toen het al leek,alsof de lauweren van de overwinning de Duitse wapenenzouden bekronen, greep men naar een middel, dat wel geschiktscheen, om met een slag de Duitse voorjaarsaanval te breken,en de overwinning onmogelijk te maken.

Men organiseerde een staking in de munitiefabrieken. Indiendeze staking slaagde, dan moest het Duitse front ineenstorten,en dan zou de wens van de Vorwärts (het belangrijkste dagbladder Duitse sociaal-democraten. Vert.), dat de overwinningditmaal niet Duitslands deel zou zijn, in vervulling gaan. Hetfront zou dan, noodgedwongen, na enkele weken, door gebrekaan munitie, doorbroken moeten worden; het offensief was

Page 247: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

238

daarmee dan verhinderd en de Entente gered; maar hetinternationale kapitaal zou daarmee heer en meester vanDuitsland zijn geworden en daardoor ware het geheime doel vanhet marxistische volksbedrog dan bereikt.

Ruïnering van de nationale economie, om op de puinhopen deheerschappij van het internationale grootkapitaal te stichten,een doel, dat dank zij de domheid en goedgelovigheid enerzijdsen de grenzenloze lafhartigheid anderzijds, nu immersverwerkelijkt is. Weliswaar slaagde de munitiestaking er niet in,om haar materiele doel te bereiken, en het front door gebrek aanwapenen uit te hongeren; de staking was te kort van duur, dandat munitiegebrek als zodanig – wat de bedoeling was geweest– de weerbaarheid van het leger had kunnen vernietigen. Maarhoeveel ontzettender was niet de morele schade, die menaangericht had!

Ten eerste: voor wie streed het leger dan eigenlijk nog, wanneerhet vaderland zelf de overwinning niet wilde? Voor wie werdendan al die offers gebracht, ter wille van wie werden al dieontberingen verdragen? De soldaat moet om de overwinningvechten, en het vaderland staakt, om hem dat te beletten. Maarde tweede kwestie was: hoe was de uitwerking op de vijand?

In de winter van 1917 op 1918 vertoonden zich voor het eerstdonderwolkjes aan de horizon der geallieerden. Bijna vier jaarlang had men stormgelopen tegen de Duitse heros, maar konhem niet ten val brengen; daarbij had deze echter enkel de armmet het schild ten afweer vrij, terwijl de rechterarm nu eens inhet Oosten, dan weer in het Westen een houw moesttoebrengen. Nu was de reus eindelijk in de rug vrij. Stromenbloed waren er gevloeid, voor het hem gelukt was, die vijand inde rug voorgoed neer te slaan. Nu zou in het Westen het schildook de hulp van het zwaard erbij krijgen, en terwijl de vijand er

Page 248: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

239

tot dusverre niet in was geslaagd, om die verdediging te breken,zou nu de aanval hem zelf treffen. Men vreesde die aanval enbegon te twijfelen aan de overwinning.

In Londen en Parijs volgden de beraadslagingen elkaar bijnazonder tussenpozen op. Zelfs de vijandelijke propaganda hadhet moeilijk; het viel niet meer zo gemakkelijk, om te bewijzen,dat de Duitsers geen schijn van kans hadden om te winnen.

Datzelfde kon echter ook van de geallieerde fronttroepenworden gezegd, waaronder een suffig zwijgen heerste. Debrutaliteit van de heren was plotseling verdwenen. Ook zijbegonnen langzamerhand iets te begrijpen, en het hart kloptehen in de keel. Hun eigen oordeel over de Duitse soldaat hadzich gewijzigd. Tot dusver mocht hij in hun ogen een dwaaszijn geweest, die eenvoudig moest verliezen, maar nu stond devernietiger van de Russische bondgenoot voor hen. Onzetegenstanders kregen nu de indruk, alsof het feit, dat wijnoodgedwongen onze grote offensieven tot het Oosten haddenmoeten beperken, een geniale strategische zet was geweest. Driejaren lang hadden die Duitsers stormgelopen op Rusland,aanvankelijk zonder het minste resultaat, naar het scheen. Menvoelde bijna zijn lachlust opkomen over zulk onbegonnen werk;want tenslotte moest het er toch immers op uitlopen, dat deRussische reus met zijn miljoenenreserves de overwinningbehaalde, en dat Duitsland aan bloedverlies te gronde ging. Ende werkelijkheid scheen deze hoop te bevestigen.

Sinds de september dagen van 1914, toen voor de eerste keer deeindeloze massa’s Russische krijgsgevangenen uit de slag bijTannenberg langs straat- en spoorwegen naar Duitslandbegonnen te komen, werd deze stroom maar nauwelijks meeronderbroken – maar voor ieder verslagen of vernietigd legerstond een nieuw op. Het reuzen rijk van de Tsaar bracht telkens

Page 249: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

240

nieuwe soldaten aan, onoverzienbare aantallen, en offerde zeaan de Moloch: oorlog. Hoelang zou Duitsland deze wedrenkunnen volhouden? Zou er niet eenmaal een dag moeten komen,waarop de laatste Duitse overwinning was behaald, maar nogsteeds de laatste Russische legers niet in de strijd warengeworpen? En wat dan? Naar menselijke berekening kon deRussische overwinning wel worden uitgesteld, maar nietuitblijven. Nu waren al deze verwachtingen in rook vervlogen?de bondgenoot, die de grootste offers aan bloed had gebracht ophet altaar der gemeenschappelijke belangen, was aan het eindevan zijn krachten en lag voor de onverbiddelijke aanvaller op deknieën.

Angst en ontzetting slopen binnen in de harten van de soldaten,die tot dusverre rotsvast hadden geloofd in een geallieerdeoverwinning. Men was dodelijk bang voor de komende lente.Want wanneer men er tot heden niet in was geslaagd, om deDuitser te overwinnen, terwijl hij slechts een gedeelte van zijnkracht aan het Westelijk front had kunnen besteden, hoe zoumen dan nu nog op de zege kunnen rekenen, nu de totale krachtvan de gevreesde heldenstaat zich scheen te zullen concentrerenin een aanval op het Westen?

De schaduwen van de bergen van Zuid-Tirol drukten zwaar opde verbeelding; tot in de nevelen van Vlaanderen toverden degeslagen legers van Cadorna bezorgde gezichten tevoorschijn,en het geloof in de overwinning begon plaats te maken voor deangst voor de komende nederlaag. En toen, terwijl men al heteentonig naderrollen van de wagens met de Duitsestormregimenten meende te horen, en met bange zorg hetnaderende gericht tegemoet zag, toen vlamde er plotseling eenschel rood licht uit Duitsland op; en wierp zijn schijnsel tot inde laatste granaattrechter van het vijandelijke front: op hetogenblik, dat de Duitse divisies de laatste voorbereiding voor de

Page 250: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

241

groten veldslag ontvingen, brak in Duitsland de algemenestaking uit. Eerst was de wereld als met stomheid geslagen.

Toen echter stortte de vijandelijke propaganda zich, met eenzucht van verlichting op deze redding te elfder ure. Met eenslag was het middel gevonden, om het verdwijnende vertrouwenweer te herstellen, om opnieuw de waarschijnlijkheid van eengeallieerde overwinning te kunnen verkondigen, en de angst ende bezorgdheid voor de komende gebeurtenissen te veranderenin vastberaden vertrouwen. Nu kon men aan de regimenten, diein de grootste veldslag aller tijden de Duitse aanval afwachtten,de overtuiging meegeven, dat niet de stoutmoedigheid van deDuitse aanval, maar hun uithoudingsvermogen en dehardnekkigheid van hun verweer, de oorlog zouden beslissen.

De Duitsers mochten nu nog zoveel overwinningen behalen alsze maar wilden; in hun vaderland zou spoedig de revolutie, enniet het zegevierende leger binnentrekken. Nu begonnen deEngelse, Franse en Amerikaanse kranten deze overtuiging in deharten van hun lezers te hameren, terwijl een bijzonder knappepropaganda de fronttroepen weer moed gaf. „Duitsland aan devooravond van de revolutie ! De overwinning der geallieerdenonafwendbaar!” Dat was wel het beste geneesmiddel, om deaarzelende Poilus en Tommies weer op de been te helpen. Nukonden de geweren en de mitrailleurs opnieuw tot vuren wordengebracht, en in plaats van in panische schrik het hazenpad tekiezen, bood men nu toch nog weerstand, omdat er weer nieuwehoop was gekomen.

Dit was het resultaat van de munitiestaking. Zij versterkte hetgeloof in de overwinning bij onze tegenstanders en maakte eeneind aan de verlammende wanhoop van het geallieerde front –en in de dagen, die nu kwamen, moesten duizenden Duitsesoldaten dit met hun bloed betalen. De lieden echter, die debet

Page 251: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

242

waren aan deze zeer gemene schurkenstreek, waren in hetDuitsland van de revolutie de kandidaten voor de hoogstestaatsbetrekkingen. En al slaagde men er aan Duitse zijdevoorlopig ook in, om in schijn althans, de uiterlijke terugslagvan deze daad te boven te komen – aan de andere zijde blevende gevolgen niet uit. Het verzet had weer een zin en een doelgekregen, – wij stonden niet meer tegenover een leger, dat alleshad opgegeven, maar tegenover een, dat een verbitterden strijdom de overwinning wilde voeren.

Want naar menselijke berekening moest de overwinning nukomen, wanneer het Westelijk front nog maar enkele maandentegen de Duitse aanval wist stand te houden. In de parlementender Entente zag men, welke mogelijkheden de toekomst in haarschoot borg, en stond men enorme middelen toe, om depropaganda tot vernietiging van Duitsland voort te zetten. Ikwas zo gelukkig, en de beide eerste offensieven, en het laatste,te mogen meemaken.

Dit zijn de gebeurtenissen geweest, die de allerdiepste indruk opmij hebben gemaakt; een indruk, die daarom zo diep was,omdat de strijd nu voor de laatste maal, evenals in het jaar1914 het geval was geweest, van verdedigend, aanvallend werd.Er ging een zucht van verlichting door alle loopgraven enmijngangen van het Duitse leger, toen eindelijk, nadat het meerdan drie jaar lang de hel van het vijandelijke vuur haddoorstaan, de dag der vergelding aanbrak. Nog eenmaaljuichten de zegevierende bataljons en hechtten de laatsteonverwelkbare lauweren aan de vanen, die al van deoverwinning droomden. Nog eenmaal dreunden de vaderlandseliederen uit de eindeloze marcherende colonnes ten hemel, envoor de laatste maal scheen de Voorzienigheid met dezeondankbare mensenkinderen te zijn.

Page 252: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

243

In het midden van de zomer van het jaar 1918 hing er een doffezwoele, drukkende sfeer over het front. In het vaderland werdgevochten. Er was burgeroorlog uitgebroken. Om welke reden?In alle regimenten te velde gingen er geruchten over. De kansom de oorlog te winnen, zou voorgoed verkeken zijn, en alleendwazen konden nog geloven in de overwinning. Het volk zouniets meer te winnen hebben bij een voortzetting van de oorlog;dat kon enkel nog in het belang van het kapitalisme en demonarchie zijn – zo luidden de berichten, die ons uit hetvaderland bereikten, en ook aan het front druk werdenbesproken.

Het front reageerde voorshands nog maar in geringe mate opdeze klanken. Wat ging ons het algemeen kiesrecht aan?Hadden wij daarvoor bijgeval vier jaar lang gevochten? Hetwas een gemene schurkenstreek, om op zo'n manier de dodehelden nog te beroven van de reden, waarvoor zij in de oorlogwaren gegaan. De jonge regimenten waren destijds inVlaanderen niet met de kreet: „Leve het algemeen en geheimkiesrecht!” de dood in gegaan, maar met de roep: „Deutschlandüber alles in der Welt!” Een klein, maar niet onbelangrijkverschil. Zij echter, die nu om het kiesrecht riepen, zogenaamdin naam van het gehele front, waren grotendeels nooit daargeweest. Het front kende het gehele politieke partijgespuis niet.Op de plaats, waar alle fatsoenlijke Duitsers stonden, die rechtvan lijf en leden waren, zag men slechts een opvallend kleingedeelte van de heren parlementsleden.

Zodoende waren de oude kernen van het front slechts weinigontvankelijk voor het nieuwe oorlogsdoel, dat de heren Ebert,Scheidemann, Barth,, Liebknecht, enz. hadden ontdekt. Menbegreep helemaal niet, waaraan al die deserteurs-in-het-netteplotseling het recht konden ontlenen zich, met voorbijgaan vanhet hoofd van het leger, de macht in de staat aan te matigen.

Page 253: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

244

Mijn persoonlijk standpunt stond vanaf het begin vast: ikvoelde een diepe haat tegen deze horde van ellendige volks-bedriegers en partijschoften. Bij mij bestond er allang niet deminste twijfel meer, dat het deze horde niet te doen was om hetwelzijn van de natie, maar om hun eigen lege zakken tespekken. En dat zij nu zelfs bereid bleken, daarvoor het gehelevolk op te offeren, en, zonodig, Duitsland te gronde te latengaan, dat maakte hen in mijn oog rijp voor de strop. Met hunwensen rekening te houden, betekende de belangen van hetwerkende volk op te offeren aan de wensen van een stelzakkenrollers; vervullen kon men hun wensen echter alleen,wanneer men bereid was, Duitsland op te geven.

Deze opvatting echter was die van verreweg het grootstegedeelte der soldaten in het strijdende leger. Maar dereservetroepen, die uit het vaderland kwamen, werdenzienderogen slechter, zodat deze kwantitatieve versterking alspoedig onze stootkracht verminderde, in plaats van vergrootte.Vooral de aanvulling aan jongeren was grotendeels waardeloos.

Het was dikwijls moeilijk te geloven, dat dit zonen waren vandatzelfde volk, dat eens zijn jeugd had uitgezonden voor destrijd om Yperen. In augustus en september namen de tekenenvan verval steeds sneller toe, hoewel de uitwerking van devijandelijke aanvallen niet te vergelijken was met deverschrikkingen van onze verdedigingsveldslagen uit vroegerdagen. De slag aan de Somme, en de strijd in Vlaanderen lagen,hiermee vergeleken, als dreigende grauwe ontzettingen in hetverleden. Tegen het eind van september kwam onze divisie voorde derde keer op de plaatsen, die wij eens als jonge vrijwilligersstormenderhand hadden veroverd. Wat een herinnering.

In oktober en november 1914 hadden wij daar de vuurdoopdoorstaan. Met een hart, brandend van vaderlandsliefde en met

Page 254: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

245

liederen op de lippen was ons jonge regiment in de strijdgetrokken, als ging het ten dans. Daar werd het kostbaarstebloed met vreugde geoffert, in het geloof, dat men zo deonafhankelijkheid en de vrijheid van het vaderland kon redden.

In juli van het jaar 1917 betraden wij voor de tweede keer dezevoor ons allen heilige grond. Want hier sluimerden immers onzebeste kameraden, die eens, bijna nog kinderen, met stralendeogen voor het geliefde vaderland in de dood waren gestormd!Wij ouderen, die eens, lang geleden met het regiment warenuitgetrokken, stonden vol eerbied en ontroering op de plaats,waar de eed: „Trouw en gehoorzaamheid tot in de dood!” wasgezworen. Dezelfde grond, die ons regiment drie jaar eerder ineen stormloop had genomen, moest het thans in een zwareveldslag verdedigen.

Met een trommelvuur, dat drie weken duurde, hadden deEngelsen toen hun grote offensief in Vlaanderen voorbereid.Toen scheen het, alsof de geesten van de gevallenen ons weervervulden; het regiment klampte zich aan het vuile slijk, en beetzich vast in ieder gat, in iedere kuil en iedere gracht, en weekniet, en wankelde niet, en werd, zoals al eenmaal eerder op dezeplaats, steeds kleiner en dunner, totdat de aanval van deEngelsen op 31 juli 1917 eindelijk losbarstte.

In de eerste dagen van augustus werden wij afgelost. Van hetregiment waren nog maar enkele compagnieën over; die trokkenmeer spoken dan mensen, van onder tot boven met modderbedekt, moeizaam, stap voor stap terug. Maar behalve een paarhonderd meter granaattrechters had de Engelsman daar nietsanders dan de dood gevonden. Nu, in de herfst van het jaar1918, stonden wij voor de derde maal op die grond, waar we in1914. stormliepen. Het stadje Comines, waar wij vroegerkwamen, om uit te rusten, was nu strijdterrein geworden. Maar

Page 255: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

246

al was het terrein hetzelfde gebleven, de mensen waren andersgeworden; nu „deden” ook de soldaten „aan politiek”. Hetvergif uit het vaderland begon ook hier, als overal, te werken.Met de jongste lichting was niets te beginnen – die kwam uit hetvaderland.

In de nacht van de 13de op de 14de oktober begonnen deEngelsen op het zuidelijk front voor Yperen met gasbommen tegooien; men gebruikte daarbij geelkruisgas, waarvan wij deuitwerking nog niet aan den lijve hadden ondervonden. Ik zouhet nog in diezelfde nacht leren kennen. Op een heuvel tenzuiden van Wervik hadden wij al in de avond van de 13deoktober verscheidene uren achtereen, een trommelvuur vangasbommen te doorstaan, en dat werd de gehele nacht in meerof minder hevige mate voortgezet. Al omstreeks middernachtviel een gedeelte van ons uit, waaronder enkele kameradenmeteen voorgoed. Tegen de ochtend kreeg ook ik pijn, die vankwartier tot kwartier erger werd, en om zeven uur in de vroegemorgen verliet ik, strompelend en wankelend, met brandendeogen het front, met mijn laatste rapport uit de oorlog nog bijme. Een paar uren later waren mijn ogen tot gloeiende kolengeworden, en was het nacht om mij heen. zo kwam ik in hethospitaal te Pasewalk in Pommeren, en daar moest ik – derevolutie beleven.

Er hing al lang iets ondefinieerbaars, iets weerzinwekkends inde lucht. Men vertelde, dat het er in de eerstvolgende weken „oplos zou gaan” – en ik kon er me alleen geen precies denkbeeldvan vormen, wat ik daaronder moest verstaan. Ik dacht in deeerste plaats aan een staking, in de trant van die in het voorjaar.Bij de marine moest het gisten – onophoudelijk kwamen erslechte berichten uit de havens. Maar ook dit leek mij nog meerhet product van de oververhitte verbeelding van enkeleheerschappen, dan een beweging waarbij grotere groepen waren

Page 256: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

247

betrokken. In het hospitaal zelf praatte iedereen weliswaar overhet einde van de oorlog, en hoopte, dat het maar spoedig zoumogen komen, maar op een „dadelijk” rekende niemand.kranten kon ik niet lezen. In november nam de algemenespanning nog toe. En toen op een dag gebeurde de ramp,plotseling en op het onverwachtst. Matrozen kwamen opvrachtauto's aanrijden, en riepen op tot revolutie; een paar Jodejongens waren de leiders in deze strijd voor de „vrijheid,schoonheid en waardigheid” van ons volksbestaan.

Geen van hen had het front gezien. Via een lazaret voorgeslachtsziekten waren deze drie Oosterlingen uit de veiligeetappe aan het vaderland teruggegeven. Nu heerst daar het rodevod. Met mij ging het in de laatste tijd wat beter. De knagendepijn in mijn oogholten was wat verminderd; langzamerhandbegon ik mijn omgeving in grote lijnen weer te onderscheiden.Ik mocht de hoop koesteren, dat ik tenminste in zoverre weerziende zou worden, dat ik later het een of andere beroep zoukunnen uitoefenen. Maar ik mocht niet verwachten, dat ik ooitnog weer zou kunnen tekenen. zo was ik toch aan de beterendehand, toen het vreselijke gebeurde.

Ik hoopte nog steeds, dat het bij dit landverraad nog een min ofmeer plaatselijk optreden betrof. Ik trachtte ook nog, enigekameraden met deze veronderstelling weer moed in te spreken.Vooral mijn Beierse medepatiënten waren daarvoor zeertoegankelijk. De stemming onder hen was allesbehalve„revolutionair”. Ik kon me niet voorstellen, dat dezewaanzinnige dingen ook te München zouden kunnen gebeuren.Het leek me toe, dat de trouw jegens het eerbiedwaardige HuisWittelsbach (het Beierse vorstenhuis. Vert.) nog wel bestandzou blijken tegen de wil van een paar Joden. Daarom kon ik ookniet anders geloven, dan dat het hier ging om een „Putsch” vande marine, die zeker in de eerstvolgende dagen zou worden

Page 257: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

248

onderdrukt. De eerstvolgende dagen kwamen, en daarmee deergste onzekerheid, die ik in mijn leven tot nu toe nog hadgekend. Steeds somberder werden de geruchten. Wat ik vooreen plaatselijk oproer had gehouden, zou een algemenerevolutie zijn. Daarnaast hoorde ik de oneervolle berichten vanhet front. Men wilde zich overgeven. Maar was zoiets daninderdaad mogelijk? De 10de november kwam de dominee inhet hospitaal, om enkele woorden tot ons te spreken; en nukwamen wij van alles op de hoogte.

Ik was ook aanwezig bij die korte toespraak, en verkeerde ineen toestand van de grootste opwinding. De oude eerwaardigeheer scheen zeer te beven, toen hij ons meedeelde, dat het HuisHohenzollern voortaan de Duitse keizerskroon niet meer mochtdragen, want dat het vaderland nu „republiek” was geworden;dat men de Almachtige moest smeken, om zijn zegen ook aandeze verandering niet te onthouden, en ons volk in de komendedagen niet te verlaten. En toen kon hij het blijkbaar niet overzijn hart verkrijgen, om niet een enkel woord te wijden aan hetVorstenhuis, en aan het vele goede, dat het voor Pommeren,voor Pruisen, nee, voor het gehele vaderland had gedaan, entoen — begon hij zacht voor zichzelf te schreien. In de kleinezaal maakte zich een diepe neerslachtigheid van allen meester,en ik geloof niet, dat er iemand zijn tranen kon bedwingen.

Toen de oude heer echter trachtte, verder te vertellen, en begonmee te delen, dat wij nu een eind moesten maken aan de langeoorlog, en dat ons vaderland in het vervolg een zeer zwareonderdrukking zou moeten doorstaan, omdat wij de oorlog nuhadden verloren en wij aan de genade van de overwinnaarwaren overgeleverd; dat de wapenstilstand zou wordenaangenomen in vertrouwen op de grootmoedigheid vandiegenen, die totnogtoe onze vijanden waren geweest — toenhield ik het niet langer uit. Het werd mij onmogelijk, om nog

Page 258: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

249

langer te blijven. Het werd weer zwart voor mijn ogen, en iktastte en wankelde terug naar de slaapzaal, waar ik me op mijnbed neerwierp, en mijn brandend hoofd in deken en kussendrukte. Ik had niet meer geschreid sinds de dag, dat ik aan hetgraf van mijn moeder had gestaan. Wanneer het noodlot mij inmijn jeugd hardhandig had aangepakt, dan was daardoor alleenmijn koppigheid wat groter geworden. Wanneer de dood in dielange, lange oorlogsjaren, nu eens deze, dan weer gene trouwekameraad en vriend uit onze rijen wegmaaide, dan zou ik hetmezelf bijna kwalijk hebben genomen, wanneer ik geklaagd had– zij stierven immers voor Duitsland! En toen ik tenslotte zelf,nog in de laatste dagen van die vreselijke worsteling – door hetsluipende gas werd overvallen, en dit in mijn ogen begon teschroeien, en mijn moed me dreigde te begeven bij hetontzettende vooruitzicht, dat ik voor altijd blind zou worden,toen donderde de stem van het geweten me toe: Wat, miserabelekerel, die je bent, zou jij willen huilen, terwijl duizenden hetoneindig veel erger te verantwoorden hebben dan jij?! – en zodroeg ik dan zwijgend en gelaten mijn lot.

Maar nu kon ik mezelf niet meer bedwingen. Nu eerst zag ik,hoe alle eigen leed volkomen in het niet verzinkt tegenover denood van het vaderland. Alles was dus tevergeefs geweest.Tevergeefs waren al de offers en ontberingen, tevergeefs dehonger en de dorst, die ons vaak maanden aaneen had gekwelden uitgeteerd, tevergeefs waren de uren geweest, dat wij onzeneigen doodsangst weerstonden, en toch onzen plicht deden. Entwee miljoen mannen waren voor niets de dood in gegaan. Washet niet, alsof de graven van al die honderdduizenden, dieeenmaal waren uitgetrokken in een vast geloof aan hetvaderland, om niet weer te keren, nu moesten openbarsten?Was het niet, alsof ze zich moesten openen, en de zwijgendehelden, in hun kleed van bloed en modder, als wrekende geestennaar het vaderland moesten zenden, naar dat vaderland, dat hun

Page 259: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

250

het grootste offer, dat een man aan zijn volk kan brengen, zosmadelijk en onder een vals voorwendsel ontfutseld had? Warenzij daarvoor gevallen, de soldaten van augustus en september1914; trokken daarvoor de vrijwilligers-regimenten in de herfstvan datzelfde jaar dezelfde weg op, die hun oude kameradenhun waren voorgegaan? Daalden daarvoor die jongens van 17jaar in de Vlaamse grond? Was dit de zin van het offer, dat deDuitse moeder aan het vaderland bracht, toen zij met zo fellepijn in het hart destijds haar liefste jongens liet wegtrekken, omze nimmer weer te zien? Was dit alles werkelijk gebeurd, opdatnu een troep ellendige misdadigers de hand aan het vaderlandzou kunnen slaan?

Had de Duitse soldaat dus daarvoor de stekende zon en desneeuwstormen verdragen? Had hij daarvoor honger, dorst enkoude geleden en de vermoeienis van zovele slapeloze nachten,en zo eindeloos lange marsen doorstaan? Had hij daarvoor in dehel van het trommelvuur en in de koortsonrust van degasbombardementen gelegen, zonder te wijken, met steeds dieene plicht voor ogen, dat hij het vaderland moest beschermentegen een vijandelijke inval?

Waarlijk ook deze helden verdienden een grafsteen met hetopschrift: „Wandelaar”, als gij naar Duitsland komt, zeg danaan het land, vanwaar wij kwamen, dat wij hier liggen, trouwaan het vaderland en in trouwe vervulling van onzen plicht”.Maar wat deed het vaderland? En was dat dan het enige offer,dat wij moesten tellen? Was het oude Duitsland, dat toch ookverloren was gegaan, minder kostbaar dan dit leed en al dezedoden? Was er niet ook nog zoiets als een verplichtingtegenover onze eigen geschiedenis? Waren wij nog wel waard,de roem van het verleden de onzen te noemen? En hoe zoudenwij deze daad ooit tegenover de toekomst kunnenverantwoorden? Die ellendige ontaarde misdadigers!

Page 260: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

251

Hoe meer ik in dit bittere uur trachtte, de gehele betekenis vandeze ontzettende betekenis te overzien, des te meer gloeide ikvan schaamte en verontwaardiging over zo een schande. Wathad al die pijn in mijn ogen tenslotte te betekenen tegen dezevreselijke gebeurtenis? Nu volgden er ontzettende dagen en nogergere nachten — ik wist, dat alles verloren was. Alleen gekkenof — leugenaars en misdadigers konden op de genade van devijand hopen. In deze nachten groeide mijn haat tegen deaanstichters van deze daad.

In de daaropvolgende dagen begreep ik ook mijn eigen lot. Ikmoest nu lachen bij de gedachte aan mijn eigen toekomst, diemij tot voor kort nog met zo ernstige bezorgdheid had vervuld.Of was het soms niet eenvoudig een belachelijk idee, dat eriemand wilde bouwen op zo een grond?! Tenslotte werd het mijook opeens duidelijk, dat er eigenlijk niets anders was gebeurd,dan datgene, wat ik al zo dikwijls had gevreesd, maar wat ikom gevoelsredenen nimmer had kunnen geloven.

Keizer Wilhelm II was de eerste Duitse keizer geweest, die demarxistische leiders de hand ter verzoening had toegestoken,omdat hij niet begreep, dat schurken geen eer bezitten. Wantterwijl zij de keizerlijke hand nog in de hunne hielden, zocht delinkerhand al naar de dolk. Met de Jood kan men geen enkelcompromis sluiten. Tussen Jood en niet Jood kan niets andersbestaan dan het onverbiddelijke „jij of ik”!Ik besloot echter, politicus te worden.

Page 261: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

252

ACHTSTE HOOFDSTUK

BEGIN VAN MIJN POLITIEKE LOOPBAAN

Nog in het eind van november keerde ik terug naarMünchen. Ik begaf mij weer naar het depótbataljon vanmijn regiment, waar de „soldatenraden” de macht in

handen bleken te hebben. Dat hele gedoe stuitte mij zo tegen deborst, dat ik dadelijk besloot, om, wanneer het mogelijk was, destad weer te verlaten. Met een trouwe frontkameraad ErnstSchmiedt ging ik naar Traunstein en bleef daar, tot delegerplaats werd opgeheven. In maart 1919 gingen wij weernaar München terug. De toestand daar was onhoudbaar enmoest noodzakelijkerwijze tot een voortzetting van de revolutieleiden. De dood van Eisner verhaastte dit proces nog enhierdoor kwam het tenslotte tot de Radendictatuur, of betergezegd tot een voorbijgaande Jodenheerschappij in de trantzoals het de eigenlijken aanstichters van de revolutieoorspronkelijk voor ogen had gestaan.

In deze tijd maakte ik een eindeloos aantal plannen, die ik danechter telkens, als onuitvoerbaar, weer moest verwerpen.Dagenlang overlegde ik, wat ik toch zou kunnen doen, maar heteinde van iedere overdenking was steeds weer de vaststellingvan het nuchtere feit, dat ik als naamloze, éen uit de zeer velenzelfs voor de allergeringste doelmatige daad de gelegenheid

Page 262: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

253

miste. De redenen, waarom ik ook destijds niet kon besluiten,me bij een van de bestaande partijen aan te melden, zal ik nognader uiteenzetten. Tijdens de nieuwe Radenrevolutie trad ikvoor het eerst zodanig op, dat ik mij de ontevredenheid van deCentrale Raad op de hals haalde. In de vroege morgen van de27ste april 1919 moest ik gearresteerd worden — maar voor dedreigenden loop van de karabijn ontbrak het de heren aan moed,en zij trokken weer af, zoals ze waren gekomen.

Enkele dagen na de bevrijding van München werd ikopgeroepen, om zitting te nemen in de commissie tot onderzoekvan de revolutionaire feiten, gepleegd bij het 2e RegimentInfanterie. Dit was de eerste keer, dat mijn daden een tamelijkrechtstreeks politiek karakter droegen. Enige weken later alkreeg ik bevel, deel te nemen aan een cursus, die voor hen, dietot de weermacht behoorden, werd gegeven. Daardoor wildemen de soldaten enige staatsburgerlijke grondbegrippenbijbrengen. Voor mij lag de waarde van deze gehele instellingdaarin, dat ik hierdoor in de gelegenheid kwam, enigegelijkgezinde kameraden te leren kennen, met wie ik de toestandvan het ogenblik gedetailleerd en diepgaand kon bespreken.

Wij waren allemaal in meerdere of mindere mate de overtuigingtoegedaan, dat de partijen, die de novembermisdaad op hungeweten hadden, het Zentrum en de sociaal-democraten,Duitsland niet voor de komende debacle zouden kunnenbehoeden, maar dat ook de zogenaamde „burgerlijk nationale”kongsies, zelfs met de besten wil ter wereld, niet bij machtezouden zijn, om de begane fouten weer goed te maken. Daartoemoest aan een gehele reeks van voorwaarden worden voldaan,die nu eenmaal voor het slagen van zo een werk onmisbaar zijn;en dit gebeurde beslist niet. De gang van zaken in de tijd nadienheeft bewezen, dat onze mening destijds juist was.

Page 263: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

254

Daarom bespraken wij in onze kleine kring de mogelijkheid, omtot de oprichting van een nieuwe partij te komen. De principes,waarvan wij hierbij wilden uitgaan, waren dezelfde die later dedragende gedachten van de „DeutseArbeiterpartei” vormden.De naam van de te stichten beweging moest een zodanige zijn,dat hij dadelijk al aantrekkingskracht op de massa zouuitoefenen, want zonder dat leek ons ieder werk nutteloos enoverbodig. Zodoende kwamen wij op de naam„Sozialrevolutionäre Partei”; dit, omdat de sociale opvattingenvan de nieuwe organisatie immers inderdaad revolutionairwaren. De diepere reden hiervoor vloeiden uit het volgendevoort.

Al had ik me vroeger ook al tamelijk serieus met economischevraagstukken bezig gehouden, toch had zich dit alles min ofmeer beperkt tot die kwesties, die in rechtstreeks verbandstonden met sociale problemen, en ik was hierop ook eigenlijknooit dieper ingegaan. Pas later, toen ik de Duitsebondgenootschappolitiek bestudeerde, had zich ook hier mijngezichtsveld uitgebreid. Want deze bondgenootschappolitiekwas immers voor een zeer belangrijk deel te wijten aan het feit,dat men het economische niet op de juiste waarde schatte enzich ook veel te weinig had bezig gehouden met demogelijkheden, om het Duitse volk in de toekomst te voeden.

Al deze gedachten echter berustten nog op de mening, dat iederkapitaal direct uit arbeid was voortgekomen en dus voortdurendonderhevig was aan al die correcties, die nu eenmaal alles watvan de mens komt, kunnen tegenwerken of stimuleren. Daaraanontleende het kapitaal immers ook zijn grote nationalebetekenis, dat het zelf zo volkomen afhankelijk was van degrootte, de vrijheid en de macht van de staat – dus van de natie– dat het door deze gebondenheid alleen al moest wordengedwongen, om, eenvoudig uit drang tot zelfbehoud of tot

Page 264: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

255

vermenigvuldiging, de staat en de natie voorwaarts te helpen.Dit feit, dat het kapitaal afhankelijk was van de onafhankelijkevrije staat, dwong dus dit kapitaal om zijnerzijds voor devrijheid, de macht en de kracht van de natie in de bres tespringen. Daardoor was ook de houding, die de staat tenaanzien van het kapitaal had in te nemen, betrekkelijk duidelijken scherp omlijnd: hij moest er alleen voor zorgen, dat ditkapitaal steeds een dienende functie in de staat bleef vervullenen zich niet ging inbeelden, dat het over de natie te gebiedenhad. Deze houding werd dan door twee eisen begrensd:enerzijds de instandhouding van een levenskrachtige nationaleen onafhankelijke economie, anderzijds de bescherming van desociale rechten van de werknemers.

Het onderscheid tussen dit zuivere kapitaal, dat het eindproductvan gepresteerde arbeid is, en het andere kapitaal, dat zijnontstaan geheel aan speculatie te danken heeft en daarvan ooknog het karakter draagt, bleef mij vroeger eigenlijk te zeerverborgen. Ik kwam er eenvoudig niet toe, dit door naderestudie uit te pluizen, omdat ik geen reden tot deze studie zag.Maar dit gebeurde nu op zeer grondige wijze door een van deheren, die lezingen hield binnen het bestek van de eerdergenoemde cursus, door Gottfried Feder. Voor de eerste keer inmijn leven hoorde ik een principiële uiteenzetting over hetinternationale beurs- en leningskapitaal.

Toen ik Feders eerste lezing had bijgewoond, schoot mij ookdadelijk de gedachte door het hoofd, dat ik nu een vingerwijzinghad gekregen, in welke richting ik een der belangrijkstegrondslagen van de nieuwe partij had te zoeken. Dat was inmijn ogen vooral de verdienste van Feder, dat hij metonverbiddelijke scherpte het karakter van dit beurs- enleningskapitaal had vastgelegd, en zowel de speculatieve kantalsook de grote invloed, die dit op de economische toestand van

Page 265: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

256

de samenleving uitoefent, duidelijk had getoond, terwijl hijanderzijds de vinger legde op de eeuwige niet te stillen hongernaar rente. Zijn exposés over alle principiële kwesties waren zojuist, dat degenen die met hem van mening verschilden, hunkritiek van de beginne af niet zozeer richtten op de meer ofminder theoretische juistheid van zijn idee, maar voornamelijkde praktische uitvoerbaarheid ervan betwijfelden. Maar datgenewat in de ogen van anderen een zwak punt van Federsuiteenzettingen was, maakte naar mijn mening juist de krachtdaarvan uit.

Het is niet de taak van de programma opsteller om vast testellen, in hoeverre iets in de praktijk uitvoerbaar is. Hij moet inde eerste plaats de kwestie op zichzelf stellen: hij moet zichmeer om het doel dan om de methoden bekommeren. Hierbij isechter de principiële juistheid van een idee het bepalende en zijnde bezwaren, die aan haar praktische doorvoering zijngebonden, slechts van zeer gering belang. Op het ogenblik, datde programopsteller tracht, zich niet meer door de absolutewaarheid, maar door de zogenaamde „doelmatigheid” en„werkelijkheid” te laten leiden, zal zijn arbeid ophouden, eenleidende ster voor de zoekende mensheid te zijn, en zal in plaatsdaarvan tot een alledaags receptje worden. De programmaopsteller van een beweging moet het doel daarvan formuleren –de politicus dient de vervulling daarvan na te streven.

Voor de eerste zal dus de eeuwige waarheid het richtsnoer zijn,terwijl de daden van de ander meer door de praktische eisen vanhet ogenblik worden bepaald. De grootheid van de eerste ligt inde absolute theoretische juistheid van zijn idee; die van de anderin een juiste kijk op de gegeven feiten en een vruchtbarehantering daarvan, waarbij het doel, dat de programopstellerheeft geformuleerd, hem tot leidster moet dienen.

Page 266: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

257

Terwijl men de betekenis van een politicus mag afwegen naarde resultaten van zijn plannen en daden – deze dus gezien als deverwerkelijkingen van die plannen – kan het einddoel van deprogramopsteller nooit worden bereikt, omdat het menselijkeverstand weliswaar bij machte is, om waarheden te doorvoelen,maar de volledige vervulling hiervan door de onvolmaaktheid enontoereikendheid, die kenmerkend is voor al het menselijke, eenschone droom moet blijven.

Hoe groter de abstracte juistheid, dus ook hoe geweldiger deidee zal zijn, des te verder zal de volkomen vervulling ervan bijhet doel ten achter blijven, voor zover dit van de mensafhankelijk is. Daarom mag ook de betekenis van eenprogramopsteller niet aan het bereikte resultaat, maar alleenaan de juistheid van zijn doel worden afgemeten en aan deinvloed, die dit ideaal op de ontwikkeling van de mensheid heeftgehad. Indien dit niet het geval ware, dan zouden de stichtersvan godsdiensten nimmer tot de grootste mensen op aardemogen worden gerekend, omdat de vervulling van hun ethischeeinddoelen immers nooit ook maar ten naaste bij kan wordenvolbracht. Zelfs de invloed, die van de godsdienst der liefdeuitgaat, is maar een zeer gebrekkige vertolking der warebedoeling van haar grote stichter; maar zijn geweldige betekenisligt juist hierin, dat hij een algemene, culturele, zedelijke enmorele ontwikkeling van de mens heeft trachten te geven.

Dit buitengewoon grote verschil tussen de levenstaak van deprogramma opsteller en die van de politicus is ook de reden,waarom men bijna nooit beide functies in een persoon verenigdziet. Dit laatste geldt wel in het bijzonder voor de zogenaamde„succesvolle” politicus van kleiner formaat, wiens gehelebezigheid meestal inderdaad niets anders is dan een „kunst aanhet mogelijke”, zoals Bismarck de gehele politiek ietwatbescheiden definieerde. Des te minder zo een „politicus” zich

Page 267: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

258

ophoudt met grote ideeën, des te gemakkelijker, des te snellerzal hij succes hebben, terwijl zo een leegheid zijn successen ooknog vaak éclatanter doet zijn. Daarmee zijn ze dan echter ookvolkomen tot sterfelijkheid gedoemd, zoals alles wat van dezeaarde is, en overleven soms hun vaders niet eens.

Welbeschouwd heeft het werk van zulke politici voor hetnageslacht geen betekenis, omdat hun resultaten zo geheel in hetheden liggen en immers juist te danken zijn aan het feit, dat hunscheppers zich verre hebben gehouden van alle werkelijk groteen ingrijpende problemen en gedachten, die als zodanig ookvoor latere generaties betekenis hadden gehad. Het streven naarzo een doel, waarvan nog de verste toekomst nut en profijt zoukunnen trekken, werpt meestal slechts karige vruchten af voordiegene, die het verdedigt, en vindt maar zelden waardering bijde grote massa, die het belang van melk- en bierverordeningenveel beter inziet, dan dat van grootse toekomstplannen, die eerstlater werkelijkheid kunnen worden, maar die eerst aan hetnageslacht ten goede zullen kunnen komen.

Daarom ook zal – alleen al uit hoofde van een zekere ijdelheid,die altijd de zuster van de domheid is — het gros der politicizich niet wagen aan enig moeilijk toekomstplan, om niet dekortstondige sympathie van de grote massa te verspelen. Hetsucces en de betekenis van zo een politicus zijn dan uitsluitendaan het heden gebonden, en zijn voor het nageslacht van nul engener waarde. Voor lieden van kleiner formaat is dit geen grootbezwaar; zij zijn daarmee wel tevreden. De theoreticus echterverkeert in geheel andere omstandigheden. Zijn betekenis ligtbijna altijd uitsluitend in de toekomst, omdat hij immers nietzelden dat is, wat men met wereldvreemd pleegt aan te duiden.Want wanneer van het werk van de politicus gezegd kanworden, dat het de kunst van het mogelijke is, dan is detheoreticus éen van diegenen, waarvan het heet, dat ze de goden

Page 268: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

259

alleen welgevallig zijn, wanneer ze het onmogelijke eisen ennastreven. Hij zal dan ook bijna nooit door zijn eigentijdgenoten worden geëerd, maar oogst, wanneer zijn gedachtenonsterfelijk zijn, in ruil daarvoor de hulde en bewondering vanhet nageslacht. Natuurlijk kan het in lange perioden van demenselijke geschiedenis wel eens een enkele keer voorkomen,dat politicus en theoreticus in éen persoon verenigd zijn.

Hoe onaantastbaarder in zo’n geval de eenheid is, des te groterzal dan ook de remmende werking zijn, die de politicusondervindt. Hij werkt nu niet meer voor alledaagse behoeften,waarvan iedere kleine bourgeois dadelijk het nut inziet, maarstreeft naar hogere doeleinden, die slechts enkelen met hemkunnen zien. Daarom is zijn leven dan steeds verscheurd doorliefde en haat. Het protest van de mensen van nu, die hem nietbegrijpen, kan niet samengaan met de waardering van detoekomstige, waarvoor hij immers ook werkt. Want hoe groterde werken zijn, die een mens voor de toekomst verricht, des teminder zal het heden ze weten te waarderen; des te moeilijkerzal ook zijn strijd zijn, en des te geringer zijn kansen oppersoonlijk succes. Gebeurt het echter toch eens in eeuwen, dathet werk van een groot man nog tijdens zijn leven resultatenafwerpt, dan kan het zijn, dat hem nog in de laatste dagen vanzijn leven een flauw schijnsel van zijn komende roem omstraalt.

Maar steeds zijn deze groten de Marathonlopers van degeschiedenis; de lauweren van het heden raken enkel de slapenvan de stervende held. Tot die groten behoren ook de grotestrijders op deze wereld, die, zonder door het heden begrepen tezijn, tóch voor hun ideeën en idealen willen doorvechten. Zijzijn het, die later eenmaal de grootste invloed zullen hebben ophet hart van het volk; het lijkt wel, alsof ieder dan de plichtvoelde, om nu goed te maken, wat het verleden aan de groteman misdeed. Zijn leven en streven heeft dan de ontroerend

Page 269: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

260

dankbare belangstelling van allen, wordt door ieder bestudeerd,en weet – vooral in sombere dagen – veel gebroken harten enveel wanhopige zielen weer nieuwe moed te geven. Tot dezegroep van grootsten behoren echter niet alleen de waarlijk grotestaatslieden, maar ook alle andere grote hervormers. NaastFrederik de Grote staat hier zowel Martin Luther als RichardWagner.

Toen ik de eerste lezing van Gottfried Feder over de„verbreking van de slavenketenen der rente” had aangehoord,wist ik dadelijk, dat hier een theoretische waarheid werdaangeroerd, die van ongelooflijke betekenis voor de toekomstvan het Duitse volk zou moeten worden. De scherpescheidingslijn, die er tussen de belangen van de nationaleeconomie en die van het beurskapitaal liep, stelde ons in degelegenheid, tegen de verinternationalisering van de Duitseeconomie op te treden, zonder gelijktijdig genoodzaakt te zijn destrijd tegen het gehele kapitaal als zodanig op te nemen, endaardoor de grondslagen van een onafhankelijk volksbestaanaan te tasten. De ontwikkeling van Duitsland stond mij toenallang zeer scherp omlijnd voor de geest, en daardoor wist ikzeer goed, dat de zwaarste strijd niet meer tegen de vijandelijkevolkeren, maar tegen het internationale grootkapitaal geleverdzou moeten worden. In Feders redevoering nu voelde ik eengeweldig wapen voor deze komende worsteling.

En ook hier weer bewees de latere ontwikkeling, hoe juistdestijds al ons gevoel was geweest. Heden ten dage worden wijniet meer uitgelachen door de slimmeriken onder onzeburgerlijke politici; heden ten dage zien zelfs zij, voor zover zegeen bewuste leugenaars zijn, dat het internationalebeurskapitaal niet alleen door zijn stoken de grootste schulddraagt aan de oorlog, maar dat het ook thans, nu de strijd isafgelopen, niets ongedaan laat om de vrede in een hel te

Page 270: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

261

veranderen. De strijd tegen het internationale grootkapitaal ishet belangrijkste programmapunt geworden in de strijd, die hetDuitse volk voert voor zijn economische onafhankelijkheid envrijheid. Wat echter de bezwaren van de z.g. „practici”aangaat, daarop kan het volgende ten antwoord wordengegeven: Al die vrees voor de ontzettende gevolgen, die vooronze economie zouden voortvloeien uit de praktische toepassingvan de „verbreking van de ketenen der renteslavernij”, isoverbodig; want in de eerste plaats zijn al de andereeconomische recepten het Duitse volk zeer slecht bekomen, enherinnert de houding, die men inneemt tegenover deverschillende vraagstukken die opgelost moeten worden, indienons volk zich wil kunnen handhaven, ons buitengewoon sterkaan de rapporten, die in vroeger tijden deskundigen vanhetzelfde slag over nieuwigheden uitbrachten, zo bij voorbeelddat van het Beierse doktoren college over het vraagstuk, of menal dan niet zou overgaan tot de aanleg van spoorwegen.

Van alles, wat deze vroede vergadering vreesde is, zoalsbekend, niets uitgekomen: de reizigers, die zich door de krachtvan het nieuwe „stoomros” lieten voorttrekken, werden nietduizelig – de toeschouwers werden niet ziek, en van deschuttingen, waardoor men de nieuwe inrichting aan het oogwilde onttrekken, heeft men ook afgezien — alleen de plankenvoor de hoofden van alle zogenaamde „deskundigen” blevenook voor het nageslacht bewaard. In de tweede plaats echterdient men het volgende te bedenken: Iedere idee, ook de beste,wordt een gevaar, wanneer ze zich inbeeldt, dat ze doel is,terwijl ze in werkelijkheid slechts een middel ter bereiking vaneen doel betekent – voor mij echter, en voor alle warenationaal-socialisten met mij – bestaat er maar eén doctrine:volk en vaderland. Het doel, waarvoor wij te strijden hebben, is,te zorgen, dat het leven en de vermenigvuldiging van ons ras enons volk verzekerd zijn, dat er voedsel zal zijn voor onze

Page 271: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

262

kinderen, dat hun bloed zuiver zal blijven, en dat het vaderlandvrij en onafhankelijk zal zijn, opdat ons volk rijp mag wordenom de zending te vervullen, die ook hem door de Schepper vanhet heelal is toegewezen.

Iedere gedachte en ieder idee, iedere leer en iedere wetenschapmoeten aan dit doel dienstbaar zijn. Men moet bij debeoordeling van ieder ding en iedere toestand ook steeds datdoel voor ogen houden, en het naarmate het in meerdere ofmindere mate daaraan dienstbaar is, aanvaarden of verwerpen.Zodoende kan nooit een theorie verstarren tot een dodelijkedoctrine, omdat alles immers altijd en overal alleen het levenmoet dienen. Daardoor waren de inzichten van Gottfried Federvoor mij aanleiding, om dit terrein – dat mij totnogtoe nogslechts weinig bekend was geweest – aan een diepgaande studiete onderwerpen. lk begon weer te leren, en doorzag nu eerstgeheel de wil van het levenswerk van de Jood Karl Marx. Nueerst begreep ik ten volle zijn „Kapitaal”, evenals de strijd vande sociaal-democratie, die niets anders wil dan de heerschappijvan het waarlijk internationaal grootkapitaal voor te bereiden.Maar nog in een ander opzicht hadden deze cursussen degrootste betekenis voor mijn toekomst.

Op een dag meldde ik mij voor het debat. Éen van dedeelnemers meende, voor de Joden een lans te moeten breken,en begon hen in lange uiteenzettingen te verdedigen. Datprikkelde mij, en dwong me, te antwoorden. Het overgrote deelvan de aanwezige leerlingen van de cursus bleek mijn standpuntte delen. Het gevolg hiervan echter was, dat ik enkele dagenlater bevel kreeg, mij bij een regiment, dat destijds te Münchenlag, te melden, om daar als „officier van de vorming” dienst tedoen. De discipline in het leger was destijds nog zeer slap, enhad nog steeds te lijden van de nawerkingen van de periode dersoldatenraden. Men kon er niet dan zeer langzaam en

Page 272: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

263

voorzichtig toe overgaan, om de „vrijwillige” gehoorzaamheid –zoals men de zwijnenstal tijdens Kurt Eisners bewind zoroerend schoon placht te betitelen – weer te vervangen door demilitaire discipline en hiërarchie. En ook moest de soldaat totnationaal voelen en -denken worden opgevoed. En op dezebeide terreinen nu lag mijn nieuwe taak.

Ik begon met ijver en toewijding. Nu zou ik dan toch eindelijkeens de gelegenheid krijgen, om voor een groter gehoor tespreken, en wat ik vroeger altijd zuiver intuïtief hadverondersteld, bleek nu waar te zijn: ik kon „spreken”. Ookmijn stem was al zoveel sterker geworden, dat ik tenminste inde kleinere soldatenverblijven tot in de uiterste hoekenbehoorlijk verstaanbaar bleef. Geen taak had mij gelukkigerkunnen maken dan deze, want nu was ik in de gelegenheid, omnog voor mijn ontslag uit de dienst, van nut te zijn aan dieinstelling, die mij altijd zeer na aan het hart had gelegen: aanhet leger. Ik kon ook zeggen, dat ik succes had.

Vele honderden, waarschijnlijk zelfs wel duizenden van mijnkameraden heb ik door mijn lezingen weer tot hun vaderland enhun natie teruggebracht. Ik maakte de troep weer nationaal, enkon langs deze weg ook meehelpen, om de algemene disciplinete verbeteren. Weer leerde ik daarbij een aantal kameradenkennen, die net zo dachten als ik, en die later de basis van denieuwe beweging begonnen te vormen.

Page 273: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

264

NEGENDE HOOFDSTUK

DE „DEUTSCHE ARBEITERPARTEI”

Op een dag kreeg ik van éen van de boven mij geplaatsteinstanties bevel, om eens te zien, of ik wat naders teweten kon komen omtrent ,,die Deutsche

Arbeiterpartei”, die eerdaags een vergadering zou beleggen; hetwas klaarblijkelijk een politieke beweging, en Gottfried Federzou op deze vergadering ook het woord voeren; ik moest dievergadering bezoeken, de toestand daar eens opnemen en danrapport uitbrengen. De belangstelling, die het leger destijds hadvoor de politieke partijen, was maar al te begrijpelijk. Derevolutie had de soldaten het recht toegekend, om zich met depolitiek te bemoeien, waarvan nu natuurlijk de minst ervarenenhet meeste gebruik maakten. Pas op het ogenblik, dat hetZentrum en de sociaal-democratie tot hun diep leedwezenmoesten constateren, dat de sympathieën der soldaten alspoedig de revolutionaire partijen in de steek lieten, en weer dezijde van de nationale beweging en de nationalewederopstanding begonnen te kiezen, zag men zichgenoodzaakt, om de soldaten het kiesrecht weer te ontnemen eniedere politieke actie te verbieden.

Dat het Zentrum en de marxisten deze maatregel namen, wasbegrijpelijk genoeg, want indien men deze „staatsburgerlijkerechten” – zoals men de politieke emancipatie van de soldaat nade revolutie noemde – niet in deze zin besnoeid had, dan zou de

Page 274: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

265

staat al enkele jaren later niet meer op de grondslagen vannovember 1918 hebben gerust, maar dan zou er ook geenverdere nationale ontering en schande mogelijk zijn geweest.Want de soldaten waren destijds al hard op weg, om de natievan haar bloedzuigers en haar binnenlandse handlangers van deEntente te bevrijden. Dat echter ook de z.g. „nationale” partijenvol geestdrift voor die correctie in de opvattingen der„novembermisdadigers” stemden en zo hielpen, om hetinstrument, dat een nationale wederopstanding tot stand hadkunnen brengen, onschadelijk te maken, toonde weer eensoverduidelijk, tot wat voor waanzin de, steeds strengdoctrinaire,ideeën van deze onnozelste van alle onnozelen kunnen leiden.Deze bourgeoisie, die werkelijk hevig aan geestelijkeouderdomszwakte leed, geloofde nu in volle ernst, dat het legerweer zou worden wat het was, n.l. een burcht van Duitseweerbaarheid, terwijl het Zentrum en de marxisten dat legeralleen maar zijn gevaarlijke nationale giftand wilden uittrekken,omdat een leger, zonder dat, toch altijd slechts politie blijft, engeen macht is, die tegen de vijand weet te strijden; iets wat dekomende dagen wel voldoende hebben bewezen.

Of droomden onze „nationale politici” bijgeval, dat deontwikkeling van het leger in andere nationale zin had kunnengebeuren? Dat was inderdaad wel weer echt een idee voor dieheerschappen, en dat komt er van, wanneer men in de oorlog, inplaats van soldaat, kletser, dus parlementariër is, en er geenflauw vermoeden meer van heeft, wat er in het binnensteomgaat van mannen, die steeds weer de stem horen van datgeweldige verleden, toen zij de beste soldaten ter wereld waren.Ik besloot dus, om de bovengenoemde vergadering van die, ookmij nog volkomen onbekende, partij te gaan bezoeken. Toen ik's avonds het „Leiberzimmer” in de vroegere „Sterneckerbräu”te München betrad, een zaaltje, dat later historische betekenis

Page 275: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

266

voor ons heeft gekregen, vond ik daar een 20–25 personen,grotendeels behorende tot de armste groepen der bevolking.

Feders lezing was mij al van de cursussen bekend, zodat ik mijnaandacht geheel wijden kon aan de vereniging zelf. De indruk,die deze op mij maakte, was noch goed noch slecht; een nieuwepartij, zoals er nu eenmaal zoveel waren. Juist in die tijd voeldeiedereen zich geroepen om een nieuwe organisatie in het levente roepen, die niet tevreden was over de huidige gang vanzaken, en geen vertrouwen meer stelde in de bestaande partijen.

Deze verenigingen schoten overal als paddestoelen uit de grondop, om na korte tijd weer met stille trom te verdwijnen. Destichters van die organisaties hadden er meestal geen flauwvermoeden van, hoe men een vereniging tot een partij of zelfstot een beweging omsmeedt. En daarom gingen deze nieuwegroepjes bijna altijd wel vanzelf te gronde aan hun belachelijkekleinburgerlijkheid. Toen ik twee uur lang geluisterd had, wasmijn oordeel over de „Deutsche Arbeiterpartei”, dat ze al inzeer weinig dingen afweek van al haar collega's. Ik was blij,toen Feder eindelijk was uitgesproken. Ik had genoeg gezien, enwilde al weggaan, toen er „vrij debat” werd toegestaan,. watvoor mij reden was, om nog even te blijven.

Maar ook hier scheen niets te gebeuren, wat de moeite waardwas, tot er plotseling een „professor” aan het woord kwam, dieeerst aan de juistheid van Feders principes twijfelde, maar toen– na een zeer juiste repliek van Feder – plotseling over de,,praktische werkelijkheid" begon, waarbij hij echter de jongepartij zo dringend mogelijk op het hart drukte, zich toch ookvooral toe te leggen op de „bevrijding” van Beieren van het„Pruisische juk”. De man durfde zonder blikken of blozen tebeweren, dat het eerste gevolg daarvan zou zijn, datDuits-Oostenrijk zich bij Beieren zou aansluiten, dat de

Page 276: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

267

bepalingen van het vredesverdrag dan ook veel soepeler zoudenworden, en meer dergelijke waanzin. Toen moest ik ook wel hetwoord vragen, om dat hooggeleerde heerschap het mijne tezeggen over dit onderwerp – en dat wel met het gevolg, dat demeneer nog voor ik uitgesproken was, met de kous op de kophet lokaal verliet. Toen ik sprak, had men met verbaasdegezichten naar mij zitten luisteren en pas op het ogenblik, dat ikde vergadering goedenavond wilde zeggen om naar huis tegaan, schoot er nog een man op mij af, stelde zich voor – ik hadzijn naam niet eens duidelijk verstaan – drukte mij een kleindrukwerkje, kennelijk een politieke brochure, in de hand enverzocht me dringend, dit toch vooral te willen doorlezen.

Dat kwam mij zeer gelegen, want nu had ik reden om te hopen,dat ik die vervelende vereniging misschien op eenvoudiger wijzezou kunnen leren kennen, dan door nog meer van dergelijkeinteressante vergaderingen te moeten bezoeken. Overigens haddie man, klaarblijkelijk een arbeider, een gunstige indruk op mijgemaakt. Dat waren de gedachten, die mij bezighielden, toen ikwegging.

Ik woonde toentertijd nog in de kazerne van het 2e RegimentInfanterie, in een klein kamertje, dat nog zeer duidelijk desporen van de revolutie droeg. Overdag was ik weg, meestal bijhet 41ste Regiment Jagers, naar een vergadering, voor eenlezing bij een ander regiment of om iets anders in die trant uit tevoeren. Ik gebruikte dit kwartier alleen 's nachts, om er teslapen. Omdat ik iedere morgen al voor vijven wakker was, hadik me als tijdverdrijf aangewend, om voor de muizen, dieeveneens in het kamertje verblijf hielden, een paar stukjesovergebleven brood of een paar korsten op de grond te strooien,om dan te liggen kijken, hoe de grappige diertjes om dezelekkernijen heen joegen. Ik had in mijn leven al zoveel nooddoorgemaakt, dat ik me de honger en dus ook de blijdschap van

Page 277: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

268

die kleine diertjes maar al te goed kon indenken. Ook in demorgen na deze vergadering lag ik om een uur of vijf wakker inmijn kooi en sloeg dat geren en gescharrel gade. Ik kon tochniet meer inslapen, dacht plotseling weer aan de avond te vorenen tegelijk aan het drukwerkje, dat die ene arbeider mij hadgegeven. Ik begon het dus te lezen. Het was een kleinebrochure, waarin, door diezelfde man van gisteren, beschrevenwerd, hoe hij uit de frazenchaos, waaronder de marxisten en devakverenigingsleiders hun onderhorigen begraven, weer totnationale opvattingen was gekomen; vandaar ook de titel: „Mijnpolitiek ontwaken”. Toen ik er eenmaal mee was begonnen, lasik de kleine brochure met veel belangstelling door: daarin werdimmers juist een proces geschilderd zoals ikzelf twaalf jaareerder had moeten doormaken. Onwillekeurig zag ik mijn eigenontwikkeling weer voor me.

In de loop van de dag dacht ik nog enige malen over de kwestiena, en had er tenslotte zeker geen aandacht meer aangeschonken, wanneer ik niet, minder dan een week nadien, totmijn grote verbazing een briefkaart ontving met de mededeling,dat ik aangenomen was als lid van de „DeutscheArbeiterpartei”. Men verzocht mij, om mijn mening daaroverkenbaar te maken en om aanstaande woensdag debestuursvergadering van deze partij te bij te wonen.

Ik was over deze manier om leden te winnen, meer danverbaasd, en wist niet of ik er om lachen of er me over ergerenmoest. Ik was immers in 't geheel niet van plan om me bij eenbestaande partij aan te sluiten, maar wilde er zelf een oprichten.Datgene, wat men hier van mij wenste, lag dus wel allerminst inmijn lijn. Ik wilde de heren al schriftelijk mijn antwoord doentoekomen, toen mijn nieuwsgierigheid toch de overhand kreeg,en ik besloot, op de aangegeven datum te verschijnen, teneindemijn beweegredenen mondeling toe te lichten.

Page 278: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

269

Het werd woensdag. Het café, waar de bedoelde bijeenkomstplaats zou vinden, was het „Alte Rosenbad” in de Herrnstrasse;een zeer armoedige lokaliteit, waar maar eens in de zoveelmaanden bij toeval een klant scheen te komen. Wat in het jaar1919, toen ook de menu's van de grotere hotels nog slechts eenzeer karige en zeer weinig aanlokkelijke aanblik boden, geenwonder was. Dit logement was mij echter tot dusverrevolkomen onbekend. Ik liep door de slechtverlichte gelagkamer,waar geen mens zat, zocht de deur van de zijkamer, en trof daarde „vergadering” aan. Boven een tafel hing een gaslamp, dienog ongeveer half intact was en een schemerig lichtverspreidde. Aan die tafel zaten vier jonge mensen, waaronderook de schrijver van de brochure, die mij dadelijk zeer hartelijkbegroette en als nieuw lid van de „Deutse Arbeiterpartei”welkom heette.

Ik was nu toch wel min of meer overbluft. Omdat mij werdmedegedeeld, dat de „partijvoorzitter” nog kwam, wilde ik ooknog wachten met mijn verklaring. Eindelijk kwam ook dezeopdagen. Het was dezelfde, die de vergadering in het„Sterneckerbräu”, waar Feder sprak, gepresideerd had.Ondertussen was mijn nieuwsgierigheid weer groter geworden,en ik wachtte op de dingen die komen zouden. De„rijksvoorzitter” van de organisatie was een zekere meneerHarrer; de voorzitter van de afdeling München was AntonDrexler. Nu werden de notulen van de vorige zittingvoorgelezen en hierna nam de vergadering een motie vanvertrouwen in het beleid van de secretaris aan. Toen kwam hetfinanciële verslag aan de beurt – de vereniging bleek in totaalde somma van 7 Mark 50 te bezitten – en nu nam devergadering een motie van vertrouwen in het beleid van depenningmeester aan. Ook dit werd door de secretaris op schriftgesteld. Daarna werden de antwoorden voorgelezen, die devoorzitter van de partij had geschreven, en iedereen was het er

Page 279: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

270

volkomen mee eens. Nu werd de binnengekomen postbehandeld: er waren een brief uit Berlijn, een uit Düsseldorf eneen uit Kiel ontvangen; men scheen dit met grote tevredenheidte horen en beschouwde deze omvangrijke correspondentie alshet beste en sprekendste bewijs, hoezeer de betekenis van de„Deutse Arbeiterpartei” groeiende was, en daarna – daarnahield men een lange bespreking, over de nieuwe antwoorden, diemen hierop zou moeten geven. Het was in éen woord:verschrikkelijk!

Dat was toch wel een verenigingsmanie van de ergste soort. Envan zo'n club zou ik lid moeten worden? Daarna kwamen denieuwe lidmaatschapsaanvragen ter sprake, met anderewoorden: het feit, dat men mij had gevangen, werd behandeld.Ik begon nu vragen te stellen — maar behalve een formuleringvan enkele grondbeginselen was er niets aanwezig, geenprogram, geen strooibiljet, geen velletje bedrukt papier, geenlidmaatschapskaarten, zelfs geen armzalig stempel, alleenkennelijk veel overtuiging en goede wil.

Ik vond geen reden meer om te glimlachen, want wat was ditanders dan een sprekend symptoom van volkomen radeloosheid,en het volkomen ongeloof in alle bestaande partijen, in hunprograms, hun plannen en in alles, wat zij deden? Datgene, watmaakte, dat deze enkele jonge mensen hier bijeenkwamen omdingen te doen, die oppervlakkig bezien enkel bespottelijkwaren, was immers niets anders dan die stem in hun binnenste,die hun, zeker veel meer via de intuïtie dan via het bewustzijnsprak, dat het gehele bestaande partijwezen niet kon helpen omde wederopstanding van de Duitse natie en de genezing van devele innerlijke wonden te bewerkstelligen. Ik las het getyptepapier met de eerste grondbeginselen snel door, en voeldedaaruit, hoe men meer zocht dan wist. Veel was verward ofonduidelijk, ook was het zeer onvolledig, maar toch stond er

Page 280: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

271

geen enkel woord in, dat niet getuigde van een eerlijkeworsteling om tot inzicht te komen. Dat, wat deze mensenvoelden, was ook mij bekend: het was dat diepe schrijnendeverlangen naar een nieuwe beweging, die meer zou zijn dan eenpartij, zoals wij totnogtoe steeds hadden gekend.

Toen ik deze avond weer naar de kazerne ging, was mijnoordeel over deze vereniging al gevormd. Ik stond nu voor eenvraag, die zeker de moeilijkste was in mijn gehele leven; moestik me bij deze vereniging aansluiten of niet? Als ik naar mijnverstand te werk ging, dan kon ik niets anders doen dan meafzijdig houden, maar mijn gevoel liet me niet tot rust komen,en telkens, wanneer ik trachtte, mezelf door de zinledigheid vanhet hele gedoe met dit clubje tot een hard „Nee!” te vermannen,dan sprak ook telkens mijn gevoel weer ervoor. In deeerstvolgende dagen kon ik geen rust vinden.

Ik begon de kwestie van alle zijden te bezien. Het was allangmijn plan geweest, om aan politiek te gaan doen; ik wasevenzeer overtuigd, dat dit alleen door middel van een nieuwebeweging kon gebeuren, maar tot dusverre had ik de laatstestoot, die mij tot de daad deed overgaan, nog niet ontvangen. Ikben niet een van die mensen, die vandaag met iets beginnen omhet morgen weer neer te gooien, en zo mogelijk iets nieuws terhand te nemen. Maar juist dat feit was mede een van debelangrijkste redenen waarom ik zo moeilijk kon besluiten, totzo een oprichting over te gaan, omdat die immers of alles moestworden, of maar beter helemaal achterwege kon blijven. Ikwist, dat dit voor mij een besluit voor het leven moest worden,en dat ik nooit meer terug zou kunnen. Voor mij was het toengeen tijdelijke liefhebberij, maar bloedige ernst. Ik had altijd aleen instinctieve afkeer gevoeld van mensen, die met allesbeginnen, maar niets weten af te maken. Zulke bemoeiallenmocht ik niet lijden. Naar mijn mening konden deze lieden veel

Page 281: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

272

beter niets doen. Het noodlot zelf scheen mij nu eenvingerwijzing te geven. Ik zou mij nooit bij een der bestaandegrote partijen hebben aangesloten en zal de redenen daarvoornog nader uiteenzetten. Dit belachelijke kleine groepje scheenmij toch dit ene voordeel te bezitten, dat het nog niet tot een„organisatie” verstard was, en dat er hierin nog alle ruimte wasvoor de enkeling, om zijn activiteit naar eigen inzicht teontplooien. Hier kon men nog werken, en hoe kleiner eenbeweging was, des te beter zou het mogelijk zijn om haar dejuiste vorm te geven. Hier konden de inhoud, het doel en de wegnog volkomen worden bepaald, iets, wat bij de bestaande grotepartijen uit de aard der zaak natuurlijk niet het geval was.

Hoe meer ik mij in deze kwestie trachtte te verdiepen, des testerker werd bij mij de overtuiging, dat de wederopstanding vande natie juist alleen door zulk een kleine beweging kon wordenvoorbereid – en nooit door de parlementaire politieke partijen,die veel te star vasthouden aan allerlei oude begrippen, of diezelfs voordelen plukken van het nieuwe bewind. Want datgene,wat hier moest worden verkondigd, was een nieuwewereldbeschouwing, en niet een nieuwe verkiezingsleus. Hetwas wel een heel moeilijk besluit, om dit plan te willenverwerkelijken. En aan welke voorwaarden voldeed ik dan zelf,dat ik meende, zo een taak op mij te kunnen nemen?

Dat ik arm en zonder middelen was, scheen mij nog het minstbezwaarlijke, maar het was veel ernstiger, dat ik nu eenmaal totde naamlozen behoorde, tot de miljoenen die bij toeval leven ofsterven, zonder dat ook maar de meest nabije medemensen zichverwaardigen daarvan kennis te nemen. Dan kwam er ook noghet bezwaar bij, dat ik eigenlijk een onvoldoendeschoolopleiding achter de rug had. De z.g. „intellectuelen” zienimmers toch al altijd met een waarlijk oneindige minachting

Page 282: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

273

neer op iedereen, die niet door het vereiste aantal scholen isgesleept, en zich daar de nodige kennis heeft laten instampen.Men vraagt immers nooit: wat kan die man doen? maar altijd:wat heeft hij geleerd? Voor deze „ontwikkelde mensen” is degrootste leeghoofd, als hij maar genoeg rapporten kan latenzien, meer waard dan de scherpzinnigste jongen, die niet overdeze kostbare vodjes papier beschikt. Ik kon me dusgemakkelijk voorstellen, wat de houding van deze „ontwikkeldemensen” tegenover mij zou zijn, en de voorstelling, die ik medaarvan maakte, was dan ook enkel in zoverre onjuist, dat ik demensen destijds voor nog beter hield, dan ze helaas in denuchtere werkelijkheid maar al te dikwijls blijken te zijn. Endaardoor komen natuurlijk de weinige uitzonderingen tegen eendergelijke achtergrond des te beter uit. Ik echter leerde, door aldeze dingen, om altijd een scherp onderscheid te maken tussende eeuwige amateurs en de mensen, die werkelijk iets kunnen.

Nadat ik er twee dagen ernstig en moeizaam over had gepiekerden nagedacht, kwam ik tenslotte tot de overtuiging, dat ik destap inderdaad moest maken. Dit was het belangrijkste besluitvan mijn leven. Een terug kon en mocht er nu niet meerbestaan. Ik gaf mij dus op als lid van de „DeutscheArbeiterpartei” en kreeg een voorlopig lidmaatschapsbewijs,dat het nummer zeven droeg.

Page 283: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

274

TIENDE HOOFDSTUK

DE OORZAKEN VAN DE INEENSTORTING

De weg, die een vallend lichaam beschrijft, is altijd deafstand tussen het punt, waar dat lichaam zichoorspronkelijk bevond en dat, waar het nu is. Datzelfde

geldt ook voor volkeren en staten, waarvan de ontwikkeling openig gebied in dalende lijn is gegaan. Daaruit volgt echter, datde oorspronkelijke positie – of beter, de oorspronkelijke hoogte– bij het beoordelen van dergelijke gevallen van de allergrootstebetekenis is. Alleen datgene, wat zich boven het algemene peilweet te verheffen, kan ook kennelijk diep vallen. En dat maaktde ineenstorting van het Rijk voor ieder, die denkt en voelt, juistzo ontzettend somber en moeilijk te dragen, omdat het Rijk vaneen zo grote hoogte viel, dat het voor ons, die zo midden in deellende van de huidige vernedering leven, maar moeilijk voor testellen is, dat die hoogte werkelijk eens waarheid was.

De stichting van het Rijk scheen al de stralenkrans te dragenvan een grote historische gebeurtenis, die de gehele natiedoortrilt en verheft. Na een ongeëvenaarde zegetocht ontstaateindelijk, als loon voor onsterfelijke heldenmoed, voor de zonenen kleinzonen een Rijk. En of het nu bewust of onbewust was,komt er niet op aan, maar een feit is, dat alle Duitsers hetgevoel hadden, dat dit Rijk, dat zijn bestaan niet aan het

Page 284: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

275

gekonkel van de een of andere parlementaire fractie te dankenhad, alleen al door de grootsheid van die verheven gebeurtenis,die zijn stichting geweest was, verre uitstak boven het peil vande andere staten; want de plechtigheid, waarbij de Duitsers,volk en vorsten, als hun wil uitspraken, dat er voortaan eenDuits Rijk zou bestaan, en dat de keizerskroon als symbool vandat Rijk in ere hersteld zou worden, dat grootse moment wasniet het gevolg van een snaterende woordenstrijd in eenparlement, maar was geboren uit het dreunen en donderen vanhet front, dat Parijs had omsingeld.

En het was niet door sluipmoord ontstaan, dat Rijk, en niet dedeserteurs en plichtsverzakers waren het, die de staat vanBismarck zijn grondvesten gaven, maar het waren deregimenten van het front. Deze onvergelijkelijke geboorte endeze doop door vuur alleen al omgaven het Rijk met dievreemde glans van oude historische roem, die alleen zeer oudestaten — en dan nog uiterst zeldzaam – ten deel valt. En welkeen opstorm was het, die nu begon. De vrijheid naar buitenzorgde, dat in het binnenland het brood overvloedig werd. Denatie werd sterk in tal en rijk aan aardse goederen. Maar voorde eer van de staat en daarmee voor die van het volk, stondwakend en beschermend een leger, dat het duidelijkste blijk wasvan het verschil tussen dit Rijk en de voormalige Duitse Bond.

Zo diep was de val, die het Rijk en het Duitse volk maakten, dathet wel schijnt alsof alles door een duizeling is overmand, enmen ieder gevoel en iedere bezinning heeft verloren; men weetzich nauwelijks meer te herinneren, hoe hoog men vroeger heeftgestaan, en als een droom, onwerkelijk, komt ons die vroegeregrootheid en heerlijkheid voor. Daaruit is het ook alleen teverklaren, dat men maar al te zeer verblind wordt door diegrootheid en verhevenheid, en vergeet, om naar vroegere sporenvan deze ontzettende ineenstorting te zoeken, die zich toch op

Page 285: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

276

de een of andere manier wel moesten hebben vertoond.Natuurlijk spreek ik hier alleen over degenen, die in Duitslandnog iets anders kunnen zien dan enkel een plaats, om te wonen,om geld te verdienen en geld op te maken, want voor de anderenis de huidige toestand van het Rijk immers geen ineenstorting,maar de sinds zo lange tijd zo vurig verlangde vervulling vanhun nooit gestilde wensen.

Die voortekenen hadden zich inderdaad vertoond, al waren ermaar zeer weinigen, die trachtten uit deze voortekenen enigelering te trekken. Nu echter is dat meer nodig dan ooit. Wantmen kan een ziekte alleen genezen, wanneer men de oorzaakervan kent, en diezelfde voorwaarde moet ook worden gesteldvoor de genezing van politieke kwalen. Natuurlijk is het veelmoeilijker, de diepere oorzaken van een ziekte vast te stellen,dan eenvoudig de uiterlijke verschijnselen te constateren.

Dat is immers ook de reden, waarom zoveel mensen er altevreden mee zijn, wanneer ze een bepaalde werking eenvoudigmaar hebben geconstateerd en dikwijls kans zien om zo eenuiterlijkheid met de oorzaak te verwisselen, en zelfs nog hetliefst helemaal trachten te ontkennen, dat er zoiets als eenoorzaak bestaat. Dientengevolge ziet ook heden ten dage hetgrootste gedeelte van ons volk de ineenstorting van Duitslandvoornamelijk in de algemene economische nood en in degevolgen, die daaruit voortvloeien. Want die nood is iets, waarbijna ieder persoonlijk mede onder lijdt, en dus is het ook dezenood, die maakt, dat iedere enkeling zich de ramp bewustwordt. Maar de ineenstorting in politiek, cultureel, zedelijk enmoreel opzicht ontgaat de grote massa grotendeels. Op dit puntschieten bij zeer velen zowel het gevoel als ook het verstand tekort. Dat de grote massa zulke opvattingen kan huldigen, is nogtot daaraan toe, maar dat ook grote groepen „intellectuelen” deineenstorting hoofdzakelijk als een „economische catastrofe”

Page 286: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

277

zien, en dientengevolge een verbetering van de toestand ook inde economie menen te moeten zoeken, is mede een van deoorzaken, waarom totnogtoe iedere poging, om tot herstel tekomen, te enenmale moest mislukken. Pas wanneer menbegrijpt, dat ook hier de economie eerst in de tweede of derdeplaats komt, terwijl de politieke situatie, de zedelijkheid, demoraal en de bloedzuiverheid van veel groter en verstrekkenderbetekenis zijn, zal men de oorzaken van de huidige ellendigetoestand kunnen zien en zal daardoor ook de middelen enmethoden weten te vinden, die het herstel kunnenbewerkstelligen.

Maar ook, wanneer men zo het verleden doorvorst, dient menwel zeer er voor te waken, dat men de uit de aard der zaakevidente verschijnselen niet met de meer verborgen oorzakenverwisselt. De gemakkelijkste verklaring voor onze huidigetoestand – die daarom natuurlijk ook het meest verbreid is – isde mening, dat dit alles slechts een gevolg van de verlorenoorlog was, m.a.w. dat deze oorlog dus de oorzaak van onzeellende zou zijn. Mogelijk zijn er velen, die werkelijk te goedertrouw geloven aan zo een waanzinnige bewering, maar er zijner nog meer, voor wie een dergelijke motivering niets anderskan zijn dan een leugen en een bewuste onwaarheid. Dat laatstekan op het ogenblik worden gezegd van allen, die van destaatsruif vreten. Want het waren immers juist de paladijnenvan de revolutie, die destijds het volk op de meest besliste wijzevoorhielden, dat de goede of slechte afloop van de oorlog voorde grote massa niet het minste verschil zou maken.

Zij hebben immers juist zo stellig mogelijk verzekerd, dathoogstens de „grootkapitalist” er de vruchten van zou plukken,wanneer Duitsland zegevierend uit deze worsteling der volkerentevoorschijn kwam, maar dat zulk een overwinning voor hetDuitse volk als zodanig onmogelijk iets zou kunnen betekenen,

Page 287: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

278

en voor de Duitse arbeider „natuurlijk nog veel minder”. Enzelfs hadden deze apostelen van de wereldverbroedering durvenprediken, dat integendeel een Duitse nederlaag alleen het„militarisme” zou vernietigen, maar dat het Duitse volkdaardoor een schitterende opstanding zou beleven. Men prees indeze kringen immers de goedheid der Entente, en schoof degehele schuld voor de bloedige strijd op Duitsland. En zou menooit zo een bewering hebben durven en hebben kunnen uiten,wanneer men niet voordien had verklaard, dat ook een militairenederlaag geen bijzondere gevolgen zou hebben voor de natie?

Was het soms niet waar, dat als een rode draad door dezegehele revolutie de leugenfrase liep, dat zij, de revolutie,weliswaar de schuld droeg van het feit, dat de Duitse wapenenniet de overwinning konden behalen, maar dat daardoor juisthet Duitse volk eerst waarlijk omhoog zou streven naar zijninnerlijke en uiterlijke vrijheid. Of is dit bijgeval niet waar,heren lafaards en leugenaars? Er is toch wel een waarlijkJoodse onbeschaamdheid voor nodig om nu de schuld van deineenstorting op rekening van de militaire nederlaag teschrijven, terwijl het centrale orgaan van alle landverraders, deBerlijnse „Vorwärts” toch durfde te laten drukken, dat hetDuitse volk ditmaal niet zegevierend uit de strijd zou mogenkomen. En nu moet deze nederlaag toch opeens als de reden vanonze ineenstorting dienst doen.

Het zou natuurlijk volkomen zinloos zijn om eenwoordenwisseling met zulke vergeetachtige leugenaars tebeginnen en ik zou er daarom ook in het geheel geen woordenaan vuil maken, wanneer deze onzin niet door zovele volkomengedachteloze mensen werd nagesnaterd, zonder dat daarslechtheid of bewuste onwaarheid meespreken. Verder is hetook de bedoeling van deze uiteenzettingen, om wapenen te zijnin de handen van al de mannen, die strijden, opdat hun volk

Page 288: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

279

weer ziende zal worden; wapenen, die zij wel zeer nodig hebbenin een tijd, dat men dikwijls het ongesproken woord al in demond van de spreker weet te verdraaien. Op de bewering, datde oorzaak van de Duitse ineenstorting gelegen is in de verlorenoorlog, kan het volgende worden geantwoord: Inderdaad washet feit, dat wij deze oorlog verloren, van ontzettende betekenisvoor de toekomst van ons vaderland, maar deze nederlaag isgeen oorzaak, maar is zelfs slechts een gevolg van diepereoorzaken. Natuurlijk zag iedereen, die niet blind of van kwadenwille was, zeer goed in, dat een ongunstig einde van deze strijdop leven en dood tot zeer funeste gevolgen zou moeten leiden.Maar helaas waren er ook individuen, die dit inzicht op hetjuiste ogenblik schenen te missen, of tegen beter weten in, tocheerst deze waarheid bestreden en loochenden.

Dat waren grotendeels dezelfde lieden, die, toen hun geheimewens eenmaal in vervulling was gegaan, plotseling, maarrijkelijk laat, het ware wezen van de catastrofe, die mede doorhun schuld ontstaan was, doorzagen. Maar zij zijn het, dieschuldig staan aan de ineenstorting, en niet de verloren oorlog,zoals het hun nu plotseling past, te zeggen en te weten. Wantdie nederlaag was immers enkel het gevolg van hun streven enniet, zoals zij nu willen beweren, het gevolg van de „slechte”leiding.

Ook de vijand bestond niet uit lafaards, ook hij wist te sterven,maar zijn getalssterkte was van de eersten dag af groter dan dievan het Duitse leger, en alle arsenalen ter wereld voorzagen inzijn behoeften op technisch gebied; zo kan ook het feit, dat deoverwinningen, die de Duitsers vier jaar lang tegen de gehelewereld wisten te behalen, ondanks alle heldenmoed en„organisatie”, toch hoofdzakelijk aan de kwaliteit der leiding tedanken was, onmogelijk worden geloochend. De organisatie ende leiding van het Duitse leger waren het formidabelste, dat de

Page 289: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

280

aarde nog ooit had aanschouwd. Haar gebreken lagen daarin,dat het nu eenmaal mensen waren, die dit wonderwerkbouwden, en dat alles, wat van de mens is, uit dien hoofde hetmerk der onvolmaaktheid draagt. Dat dit leger ineenstortte, wasniet de oorzaak van onze huidige ellende, maar was enkel lietgevolg van vroegere fouten en misdaden, een gevolg, dat echterzelf weer het begin moest worden van een dieper en ditmaalveel kennelijker verval.

De juistheid van deze stelling wordt door het volgende bewezen:Is het onvermijdelijk dat een militaire nederlaag een natie en eenstaat zo volkomen in de afgrond stort als hier gebeurde? Sindswanneer leidt een oorlog, die slecht afloopt, tot zo eenresultaat? Kunnen volkeren dan volkomen ten onder gaan aanverloren oorlogen zonder meer? liet antwoord hierop kan zeerkort zijn: Altijd dan, wanneer een militaire nederlaag voor eenvolk het loon betekent voor zijn luiheid, lafheid enkarakterloosheid, kortom voor zijn onwaardigheid, dan is zoietsinderdaad mogelijk. Is dit echter niet het geval, dan wordt eenmilitaire nederlaag eerder een stimulans voor een komendesterkere opbloei, dan tot de grafzerk voor zijn bestaan als volk.

De geschiedenis levert oneindig vele bewijzen voor de juistheidvan deze stelling. De militaire nederlaag, die het Duitse volkleed, was helaas geen onverdiende catastrofe, maar eenverdiende afstraffing van de eeuwige gerechtigheid. Wij hebbende nederlaag inderdaad ten volle verdiend. Zij is enkel hetgrootste en meest evidente uiterlijke blijk van ons vervaltemidden van zeer vele andere, minder diepere, waarvan dezichtbaarheid minder groot was, waardoor men er misschiengeen acht op had geslagen, of waardoor men ze, niet dealgemeen geliefde struisvogelpolitiek, maar liever niet hadwillen zien. Laat men toch enkel eens in ogenschouw nemen, opdie wijze het Duitse volk de nederlaag aanvaardde, of beter nog,

Page 290: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

281

welke bij omstandigheden zich hierbij vertoonden. Hadden nietgrote groepen van de bevolking op de meest beschaamde wijzehun mening, bijna hun vreugde, geuit over de slagen, die hetvaderland troffen?! Wie is echter tot zo een vreugde in staat,wanneer hij niet inderdaad zo een straf verdient? En ging menzelfs niet nog verder, en beroemde er zich op, dat men het fronteigenlijk tot wijken had weten te brengen? En dat deed niet devijand, nee, nee, zo een schande laadden Duitsers op hun hoofd.En kwam daar het ongeluk soms onverdiend? En sinds wanneerhaalt men het dan ook nog in zijn hoofd, om zichzelf bovendiennog de schuld aan de oorlog toe te schuiven? En dat dan nogtegen beter inzicht en beter weten in?!

Nee, en nogmaals nee: de manier, waarop het Duitse volk zijnnederlaag aanvaardde, wees er overduidelijk op, dat de wareoorzaak van onze debacle op een geheel ander gebied gezochtmoest worden dan in het zuiver militaire feit, dat wij enkelestellingen verloren hadden of dat een offensief mislukt was;want indien inderdaad het front als zodanig in gebreke zou zijngebleven, en indien het vaderland werkelijk hierdoor in hetongeluk zou zijn gestort, dan zou het Duitse volk de nederlaaggeheel anders hebben opgevat. Dan zou men al de rampen, dienu ons volk kwamen teisteren met opeengeklemde tandenhebben verdragen, of ze overweldigd door smart hebbenbeweend; dan zouden de harten vol zijn geweest van toorn enwoede tegen de vijand, die door de boosaardigheid van hettoeval of door de wil van het noodlot tot overwinnaar wasgeworden; dan zou de natie – als eenmaal de senaat van Rome– de geslagen divisies tegemoet zijn gegaan, en zou haar dedank van het vaderland hebben gebracht voor alle gebrachteoffers, en het verzoek om niet te willen wanhopen aan het Rijk.Zelfs de Capitulatie zou alleen in die zin zijn ondertekend,terwijl het hart al vervuld was geweest met de hoop op dekomende opstanding.

Page 291: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

282

Zo zou een nederlaag zijn opgevat, die alleen aan het noodlot tewijten was geweest. Dan zou men niet hebben gelachen engedanst, zou zich niet op zijn lafheid hebben beroemd en zou denederlaag niet hebben verheerlijkt, men zou de strijdendetroepen niet hebben gehoond en hun vlag en hun kokarde nietdoor de modder hebben gesleurd, maar dan zou het vooral niettot dat ontzettende feit zijn gekomen, wat een Engelse officier,kolonel Repington, deed zeggen: „Bij de Duitsers is iederederde een verrader!”

Nee, deze pest zou dan nooit dergelijke ontzettende afmetingenhebben kunnen aannemen, als nu gebeurde, en had ook niet,zoals deze laatste vijf jaar moesten zien, het allerlaatste greintjerespect, dat de rest van de wereld nog voor ons mocht hebbengevoeld, kunnen vernietigen. Hieraan kan men het duidelijkstzien, hoe uiterst leugenachtig de bewering was, als zou deverloren oorlog de oorzaak zijn geweest van de Duitseineenstorting. Nee, dit militaire debacle was zelf weer enkel hetgevolg van een gehele reeks ziekteverschijnselen en -oorzaken,die al in vredestijd de Duitse natie hadden geteisterd.

Dit was het eerste catastrofale, algemeen zichtbare uitvloeiselvan een zedelijke en morele vergiftiging, van een verzwakkingvan de wil tot voortbestaan, en van de voorwaarden hiertoe, dieal sinds vele jaren de fundamenten van het volk en het rijkondergroeven. Maar er was werkelijk de gehele grenzelozeleugenachtigheid van het Jodendom en van zijn marxistischestrijdorganisaties voor nodig, om de schuld aan de ineenstortingnu juist te schuiven op de schouders van de man, die geheelalleen met bovenmenselijke wilskracht en energie al hetmogelijke had gedaan om de catastrofe te voorkomen, en denatie zulk een tijd van de diepste schande en vernedering tebesparen. Door te verklaren, dat Ludendorff de schuld droegaan de nederlaag, nam men de enige gevaarlijke aanklager, die

Page 292: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

283

bij machte zou zijn geweest, om tegen de verraders van hetvaderland op te staan, het wapen van het morele recht, uithanden. Men ging daarbij van het zeer juiste principe uit, dat degrootte van een leugen altijd een zekeren invloed uitoefent ophaar geloofwaardigheid, omdat de grote massa van een volk inde grond van haar hart eerder bedorven dan bewust enopzettelijk slecht kan zijn, en dus, door de primitiviteit ensimpelheid van haar gemoed eerder in een grote dan in eenkleine leugen kan geloven, omdat ze zelf immers wel eens eenkleine leugen vertelt, maar zich toch voor te grote leugens al tezeer zou schamen. Zo een onwaarheid zou zij zich eenvoudigniet kunnen voorstellen, en ze zal ook niet kunnen geloven, dateen ander over de nodige brutaliteit beschikt, om zulk eenbuitengewoon infame verdraaiing van de werkelijkheid voorwaar te kunnen verhalen, en ze zal, zelfs wanneer men haardienaangaande de juiste toedracht van zaken zegt, nog langtwijfelen en aarzelen, en de ene of andere der oorspronkelijkopgegeven oorzaken toch altijd nog wel voor waar blijvenaanvaarden; daarom dan ook, dat van de brutaalste leugen altijdwel iets overblijft – een feit, waarmee alle leugenkunstenaars enleugenverenigingen op aarde maar al te goed bekend zijn, enwat ze daarom ook op gemene wijze uitbuiten.

Degenen echter, die deze waarheid over de mogelijkheden, omonwaarheid en laster te benutten, door alle tijden het bestekenden, waren de Joden; hun gehele bestaan is immers algebaseerd op een grote leugen, namelijk op die, dat zij eengodsdienstige gemeenschap zouden vormen, terwijl ze een ras –en wat voor een ras — zijn. Eén van de grootste geesten dermensheid heeft hen eens als zodanig voor altijd getekend meteen zin, waarvan de fundamentele waarde voor eeuwigvaststaat: hij noemde ze: „de grote meesters van de leugen”.Wie de juistheid hiervan niet inziet of niet wil geloven, zal nooitcapabel zijn, om op deze wereld de waarheid in de goede

Page 293: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

284

richting voort te helpen. Voor het Duitse volk echter mag menhet bijna als een groot geluk beschouwen, dat de periode,gedurende welke het aan deze sluipende ziekte moest lijden,werd bekort door die plotselinge en zo verschrikkelijkecatastrofe, want anders ware de natie wel langzamer, maardaardoor slechts te zekerder te gronde gegaan. De ziekte waredan in een chronische toestand overgegaan, terwijl ze in deacute vorm van de ineenstorting tenminste aan een groot deelvan ons volk zichtbaar werd.

Het was geen toeval, dat de mens de pest gemakkelijkeroverwon dan de tuberculose. De ene komt met verschrikkelijkestormen van dood, die de mensheid geheel verwarren enontwortelen — de ander sluipt langzaam nader; de ene beweegthem tot een verschrikkelijke angst, de ander maakt hemlangzamerhand onverschillig. Het gevolg daarvan was echter,dat hij tegen de ene met al de kracht en onverbiddelijkheid vanzijn energie optrad, terwijl hij de tering met halve middelentrachtte te overwinnen. Daardoor versloeg hij de pest, terwijl detuberculose nu hemzelf beheerst.

Met ziekten van het volkslichaam is het precies netzo gesteld.Wanneer ze niet zodanig optreden, dat er onmiddellijk rampenuit voortvloeien, dan begint de mens er langzamerhand aan tewennen, en gaat tenslotte — al kan het ook later zijn maardaarom te zekerder – daaraan te gronde. Dan moet het als eengeluk — al is het dan een zeer wrang soort – wordenbeschouwd, wanneer het noodlot besluit, om in dit langzamerottingsproces in te grijpen, door plotseling de ogen van degenedie door deze ziekte is aangetast, te openen voor het einde, dathem op deze wijze zeker wacht. Want dat is meer dan eens hetgevolg van zulk een catastrofe. Zij kan dan gemakkelijk deoorzaak zijn, dat het herstel nu met alle beschikbare energiewordt nagestreefd. Maar ook in zo een geval is toch weer de

Page 294: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

285

eerste voorwaarde, dat men de diepere redenen ziet, die deziekte in kwestie veroorzaakten. Het belangrijkste blijft ook hierde kunst, om de oorzaken te onderscheiden van deteweeggebrachte toestanden. Dit onderscheid zal des temoeilijker worden, naarmate de gifstoffen zich langer in hetlichaam van het volk bevinden en naarmate ze daarvan al meeren meer een schijnbaar natuurlijk onderdeel zijn gaan uitmaken.Want het kan zeer gemakkelijk voorkomen, dat men na eenbepaalde tijd een absoluut schadelijk gif voor een bestanddeelvan het eigen volk aanziet – of toch op zijn best alsnoodzakelijk kwaad duldt, zodat men het in 't geheel niet meernodig acht, om naar de vreemde verwekker van de ziekte tegaan zoeken.

Zo waren er dus in de lange vrede voor 1914 zeer zeker welbepaalde schadelijke uitingen aan het licht gekomen, en ook alszodanig geïdentificeerd, hoewel men zich praktisch in het geheelniet bekommerde om de verwekkers hiervan, afgezien dan vanenkele zeer zeldzame gevallen. En die zeldzame gevallen warenook hier weer voornamelijk die verschijnselen, die zich opeconomisch gebied voordeden, en welke daarom sterker totiedere enkeling spraken dan de misstanden op zoveel anderegebieden. Er waren veel tekenen van verval, die tot ernstignadenken hadden moeten prikkelen.

Over de economische zijde van de kwestie zou het volgendeopgemerkt kunnen worden: Door de buitengewoon snellestijging, die het Duitse bevolkingscijfer voor de oorlog te ziengaf, kwam het vraagstuk, hoe men aan het nodige brood moestkomen, steeds meer in het brandpunt van het geheleeconomische en politieke denken te staan. Helaas kon men nietbesluiten om de enig juiste weg te bewandelen, maar meende,dat men het doel ook op gemakkelijker en goedkoper wijze zoukunnen bereiken. Dat men van de verwerving van nieuwe grond

Page 295: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

286

afzag, en het liever zocht in het waandenkbeeld van eeneconomische verovering van de wereld, was iets, wat tenslottewel tot een even grenzeloze als schadelijke industrialisatiemoest leiden. Het eerste zeer belangrijke gevolg van dezemaatregel was de direct hieruit voortvloeiende verzwakking vande boerenstand. En naarmate deze achteruit ging, groeide demassa van het grotestads proletariaat steeds meer, tot hetevenwicht tenslotte volkomen verbroken was.

Nu vertoonde zich ook dat scherpe verschil tussen arm en rijkin steeds schrillere kleuren. Overvloed en ellende bestonden zovlak naast elkaar, dat het tot zeer betreurenswaardige gevolgenaanleiding kon en moest geven. De nood en de grotewerkloosheid begonnen hun spel te spelen met de mensen enlieten als herinnering overal ontevredenheid en verbitteringachter. Het gevolg hiervan scheen te moeten zijn, dat het volkpolitiek in klassen werd verdeeld. En daardoor werd deontevredenheid steeds groter en dieper, al maakte het landeconomisch ook nog zo'n bloeiperiode door; het kwam zelfszover, dat men algemeen de overtuiging was toegedaan, „dathet zo niet langer ging”, maar zonder dat de mensen zich eenscherpomlijnde voorstelling maakten van dat, wat dan dezeverkeerde toestanden moest komen aflossen en trouwens ookniet in staat waren, zich daar een beeld van te vormen.

Het waren de typische symptomen van een algemeneontevredenheid, die op deze wijze een uitweg zochten. Maar ditconcentreren van alle krachten van de natie op het economischehad nog ergere gevolgen dan alleen de zojuist genoemde.Naarmate de economie meer en meer uitgroeide tot heerseres inde staat, werd het geld tot God, waaraan alles onderworpenwas, en waarvoor ieder zich te buigen had. Meer en meerwerden de goden des hemels als verouderd en voorbijbeschouwd, en daarom van hun voetstukken gehaald; en in hun

Page 296: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

287

plaats werd de afgod Mammon alleen nog vereerd en aanbeden.Nu begon een waarlijk zeer ernstige verwording, die daaromook te ernstiger was, omdat ergens in de nabije toekomst hetkritieke ogenblik moest liggen te wachten, waarop rekenschapafgelegd moest worden, en omdat dan een algemene, heroïschelevenshouding nodiger zou zijn dan ooit. Duitsland moest er oprekenen, dat het spoedig een dag zou beleven, waarop het zijnpoging om door „vreedzame economische strijd” het dagelijksbrood te veroveren, met het zwaard zou moeten verdedigen.

De overheersende positie van de economie werd helaas ookgesanctioneerd door een instantie, die daartegen meer dan wieook in verzet had moeten komen. Zijne Majesteit de Keizer deedeen weinig gelukkige greep, toen hij het jonge grootkapitaal inde adelskringen deed opnemen. Men kon hem echter dezeblindheid niet al te zwaar aanrekenen, omdat immers zelfsBismarck het gevaar, dat hier dreigde, niet had gezien. Maarhierdoor was praktisch het geld van groter gewicht gewordendan de ideële deugden, want het behoeft geen betoog, dat ditsysteem er in korte tijd toe moest leiden, dat de nieuwe adel vanhet geld de ouden adel van het zwaard zou verdringen.

Het is nu eenmaal veel gemakkelijker om een financiële operatiete doen slagen, dan om een veldslag te winnen. Natuurlijk washet ook een weinig aanlokkelijk vooruitzicht voor de werkelijkeheld, of de grote staatsman, om in een adem te worden genoemdmet de eerste de beste bankjood: een waarlijk verdienstelijk mankon moeilijk prijs stellen op onderscheidingen, waarmee zogestrooid werd, en sloeg dan ook met de verschuldigde eerbiedhet aangeboden lintje af. Maar ook zuiver van het standpuntvan het bloed bezien, was een dergelijke ontwikkeling dieptreurig: de adel verloor steeds meer die uiterst belangrijkevoorwaarde voor zijn bestaan: zijn raszuiverheid, en verdiendevoor een groot deel eerder de naam „imitatieadel”.

Page 297: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

288

Een ernstig symptoom van het economische verval was, datlangzamerhand het persoonlijk eigendom steeds meer op deachtergrond trad en geleidelijk aan het gehele economischeleven in handen van naamloze vennootschappen begon tekomen. Want daardoor was de arbeid gedaald tot eenspeculatieobject voor gewetenloze sjacheraars; de werknemerzelf echter werd door deze ontwikkeling op waarlijkongelooflijke wijze en in steeds toenemende mate onteigend. Debeurs begon de zege te behalen, en maakte zich gereed, omlangzaam maar zeker het gehele leven der natie onder haarcontrole en curatele te stellen.

De internationalisering van het Duitse economische leven wasal voor de oorlog, door middel van het aandelensysteem,begonnen. Wel trachtte een gedeelte van de Duitse industrie,met allen wil en kracht, om aan dit lot te ontkomen, maar ookdit deel moest tenslotte het hoofd buigen voor de aanval van hettotale, uitgehongerde grootkapitaal, dat haar, vooral met behulpvan zijn trouwste bondgenoot, de marxistische beweging, te lijfging. De Duitse zware industrie was kennelijk het begin van deinternationalisering van het Duitse economische leven, een vande einddoelen van het marxisme, hetwelk echter eerst door haaroverwinning bij de revolutie volkomen kon wordendoorgevoerd.

Op het ogenblik dat ik dit schrijf, heeft eindelijk ook dealgemene aanval op de Duitse Spoorwegen succes gehad,waardoor ook deze in handen van het internationalegrootkapitaal zullen overgaan. De internationalesociaal-democratie heeft weer eens een van haar hoogste doelenbereikt. Hoever het met deze blindheid voor alle andere daneconomische belangen al is gekomen, blijkt wel het duidelijksteuit het feit, dat eindelijk na de oorlog een van de meestprominente figuren der Duitse industrie, die een nog groter rol

Page 298: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

289

speelt in de handel, in staat was, om als zijn mening teverkondigen, dat Duitsland alleen nog te redden was door eenvolkomen sanering van zijn economie. En een dergelijkewaanzin werd uitgekraamd op een ogenblik, dat Frankrijk zijngehele onderwijs weer op humanistische grondslagen gingbaseren, om de onjuiste mening, als zouden natie en staat hunvoortbestaan aan economische omstandigheden, en niet aanideële waarden te danken hebben, met alle kracht te bestrijden.

De bewering, die een man als Stinnes destijds durfde te latenhoren, stichtte ongelooflijke verwarring; zij werd onmiddellijkaangegrepen en werd nu met verbazingwekkende snelheid totleidend beginsel van al de kwakzalvers en beunhazen, die hetnoodlot sinds de revolutie als „staatslieden” op Duitsland hadlosgelaten. Eén van de meest nadelige wijzen, waarop het vervalzich uitte, was de halfslachtigheid en laksheid, die zich in steedssterker mate van dit Duitsland van voor de oorlog meestermaakten. Zij is steeds het gevolg van eigen onzekerheid en ookvan lafheid, die op haar beurt eveneens weer mede uit dezeonzekerheid voortkomt. En deze ziekte werd door deopvoedingsmethode, die wij er op na hielden, nog steeds verderverbreid.

De Duitse pedagogie had voor de oorlog een uitermate grootaantal gebreken. Zij was, zeer eenzijdig, alleen op hetaankweken van een zo groot mogelijke hoeveelheid abstracte„wetenschap” ingesteld, en legde er zich in veel mindere mateop toe, om deze jonge mensen ook voor de praktijk waardevolte maken. Aan de karaktervorming van ieder kind individueel –voor zover het dan mogelijk was hieraan iets te kunnen doen –wer d noga l mind e r a a n d a c h t b e s t eed, hetverantwoordelijkheidsbesef werd ook slechts in uiterst geringemate aangekweekt, terwijl de wil en de vastberadenheidvolkomen buiten beschouwing bleven. En degenen, die uit deze

Page 299: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

290

school voortkwamen, waren waarlijk niet de sterke mensen, dieons volk nodig had, maar waren die inschikkelijke en buigzame„veelweters”, waar wij immers voor de oorlog zo algemeenvoor werden aangezien; en waarop ook steeds iedere bepalingvan onze waarde als volk was gebaseerd. Men had veel met deDuitser op, omdat hij zo goed te gebruiken was, maar men hadweinig respect voor hem, omdat hij over zo weinig wilskrachtbeschikte. Het was geen toeval, dat juist hij het was, die vanalle volkeren het gemakkelijkste zijn nationaliteit en zijnvaderland verloor. Het schone spreekwoord: „Met de hoed in dehand komt men door het ganse land”, zegt Mies.

Maar die Duitse opvoeding had bijna noodlottige gevolgen, toenze ook nog de enig juiste wijze vaststelde, waarop men zichtegenover de monarch mocht gedragen. Dit systeem eiste, datmen nooit tegensprak, maar integendeel letterlijk altijd alles,wat Zijne Majesteit zich verwaardigde te wensen, juist noemdeen goedkeurde. En juist hier was de waardigheid van de vrijeman zo een onmisbaar goed, omdat de monarchie anderseenmaal aan deze kruiperij te gronde zou moeten gaan; want ditwas kruiperij en niets meer. Alleen kruipers en fleemers, of inéen woord: de gehele decadentie, die zich te alle tijde in deschaduw van de hoogste troon beter op zijn gemakje gevoeldheeft, dan de mensen, die in de eerste plaats eerlijk enfatsoenlijk waren, alleen dat slag van lieden kan dit gekruipbeschouwen als de „enige methode” om zich tegenovergekroonde hoofden te „gedragen”.

Deze „hoogst onderdanige” schepsels hebben echter wel – hoegroot hun ootmoed voor hun heer en broodgever ook moge zijn– steeds blijk gegeven, dat ze tegenover de rest van de mensheidmet de grootste onbeschaamdheid wisten op te treden, vooral,wanneer ze zich met een stalen gezicht als de enige ware„koningsgezindten” tegenover het resterende uitvaagsel wilden

Page 300: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

291

laten gelden; voorwaar een onbeschaamdheid, waartoe enkel zoeen, al of niet geadelde, spoelworm in staat is. Want inwerkelijkheid zijn deze lieden nog altijd de doodgravers van demonarchie, en speciaal van de monarchistische idee geweest. Endit is ook niet anders denkbaar, want een man, die waarlijkbereid is voor een bepaalde zaak in te staan, zal nooit eenkarakterloos kruiper en sluiper zijn, kan dit trouwens ook niet.

Ieder, die werkelijk in ernst wil streven naar de handhaving ende groei van enige institutie, zal met iedere vezel van zijn hartaan haar gehecht zijn, en zal het eenvoudig niet kunnenverdragen, wanneer zich enige fout in haar vertoont. Hij zal danechter die fout niet alom luidkeels gaan verkondigen, zoals dedemocratische „vrienden” van de monarchie deden, maar zalwel al zijn invloed aanwenden, om Zijne Majesteit, de dragervan de kroon zelf, zo nadrukkelijk mogelijk te waarschuwen enin de juiste richting te stuwen.

Hij zal zich daarbij niet op het standpunt stellen, dat het ZijneMajesteit dan toch nog vrij zou staan, om naar eigen wil eninzicht te handelen, wanneer dit kennelijk tot een ramp moet enzal leiden, maar hij zal integendeel in zulk een geval de plichtgevoelen, om de monarchie tegen de monarch in bescherming tenemen, en dat wel tot elke prijs. Wanneer inderdaad de waardevan deze instelling afhankelijk zou zijn van de toevalligepersoonlijkheid van de monarch, dan zou dit de slechtsteinstitutie zijn, die men zich maar denken kan; want demonarchen zijn niet dan uiterst zeldzaam, waarlijk dietoonbeelden van wijsheid en verstand of ook maar van karakter,zoals men ze ons maar al te graag pleegt te schilderen. Dat isiets, wat alleen die beroepskruipers en -sluipers geloven; maaralle rechtschapen mensen – en dat zijn toch tenslotte nog altijdde meest waardevolle voor de staat — zullen het beneden hunwaardigheid achten, om zo’n waanzinnige stelling te

Page 301: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

292

verdedigen. Voor hen is nu eenmaal de geschiedenis, en dewaarheid, ook wanneer het om monarchen gaat. Nee, het geluk,dat zijn grote monarch tegelijkertijd als mens groot is, is eengeluk, dat maar zo uiterst zelden aan een volk ten deel valt, dathet zich al gelukkig mag prijzen, wanneer het lot tenminste niethet ongunstigste geval over zijn hoofd heeft doen komen.

Hieruit volgt dus, dat de waarde en de betekenis van demonarchistische idee onmogelijk in de persoon van de monarchzelf kan liggen, uitgezonderd dan in incidentele gevallen,wanneer de hemel het besluit neemt, om een geniale held alsFrederik de Grote, of een wijze man van karakter als Wilhelm Ide kroon op het hoofd te zetten. Dit gebeurt eenmaal in eeuwenen maar uiterst zelden vaker. In alle andere gevallen echter is deidee van veel groter belang dan de persoonlijkheid, doordat nude zin van deze instelling uitsluitend in de institutie als zodanigmoet liggen. Daardoor echter komt de monarch zelf ook in eengeheel ander licht te staan, en blijkt hij voor alles de plicht tehebben om te dienen. Ook hij is immers niets anders meer daneen radertje in het grote uurwerk, en heeft als zodanig zijnplicht tegenover dat geheel te vervullen.

Ook zijn belang moet steeds ondergeschikt zijn aan dat van hethogere doel, en ieder, die de drager van de kroon laat handelen,zonder alles te doen, wat in zijn macht ligt om dat teverhinderen, heeft niet meer het recht zich „koningsgezind” tenoemen. Indien immers de zin van deze institutie niet in de idee,maar absoluut en uitsluitend in de „geheiligde” persoonlijkheidlag, dan zou men immers niet eens mogen overgaan tot deafzetting van een kennelijk geestesziek vorst. Het isnoodzakelijk, dit nu al vast te leggen, omdat immers juist in delaatste tijd in steeds talrijker mate de figuren weer uit de donkeropduiken, die niet in de laatste plaats door hun miserabelgedrag de verantwoording voor de ineenstorting van de

Page 302: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

293

monarchie hebben te dragen. Met een zekere naïeveschaamteloosheid spreken deze lieden nu weer steeds over „hunkoning” – een koning, die ze echter nog een paar jaar eerder ophet kritieke ogenblik op de ellendigste wijze in de steek hebbengelaten — en beginnen een ieder, die niet bereid is, om met hunleugenachtige lofzangen in te stemmen, voor een slecht Duitseruit te maken.

En in werkelijkheid zijn dit toch precies dezelfde lafaards, die inhet jaar 1918 voor iedere rode band-om-de-arm uiteenstoven,opsprongen en wegsnelden, die hun koning maar lieten voor wathij was, de hellebaard zo schielijk mogelijk voor een wandelstokverwisselden, en als vreedzame „burgers” volkomen spoorloosin de massa verdwenen. Met een slag waren ze destijdsverdwenen, die onwankelbare getrouwen des konings en pasnadat de revolutionaire storm door het werk van anderen weerin zoverre tot bedaren was gekomen, dat ze hun „Leve dekoning, hoera!” weer konden laten schallen, eerst toen begonnendeze „dienaren en raadgevers” van de Kroon voorzichtigjesweer uit hun schuilhoeken te voorschijn te komen.

Maar nu zijn ze allemaal alweer boven water gekomen, enloensen vol verlangen naar de vleespotten van Egypte terug; zijzijn bijna niet te houden van koningsgezindheid en dadendrang,natuurlijk tot er op een goede dag zich weer eens hier of daareen rood dasje zal vertonen, en het hele stelletje profiteurs deroude monarchie opnieuw als muizen voor de kat in zijnschuilhoeken verdwijnt! Wanneer de monarchen niet zelf deschuld droegen aan deze dingen, dan kon men hen alleen vanganser harte beklagen over de verdedigers, die hun zaak hadgevonden. Ze mogen er echter in ieder geval van doordrongenzijn, dat men door ridders van zulk kaliber wel tronen kanverliezen, maar nooit een kroon veroveren.

Page 303: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

294

Deze devote houding was een structurele fout van onzeheropvoeding, die zich echter op dit punt wel op zeer gevoeligewijze wreekte. Want zij was de schuld, dat deze miserabelefiguren aan alle hoven ter wereld konden standhouden, en zo degrondslagen van de monarchie langzamerhand ondergraven.Toen het gehele bouwwerk tenslotte begon te wankelen, warenze plotseling als van de aarde verdwenen. Allicht! Kruipers enstroopsmeerders laten zich niet doodslaan voor de heer, die zijdienen. Dat de monarchen nooit met dit feit bekend zijn, en,bijna als was het een principe hunnerzijds, ook nooit in staatblijken, dit te leren, is al van ouds funest voor hen geweest.

Een ander uitvloeisel van dat verkeerde opvoedingssysteem wasde laffe angst voor iedere verantwoordelijkheid, en de daaruitvoortkomende zwakte, die men zelfs ten aanzien van vitalekwesties aan de dag legde. De diepste oorzaak van deze pestligt bij ons echter voor een zeer groot deel aan het parlement,waar deze onverantwoordelijkheid bijna volkomen zuiver wordtaangekweekt. Helaas ging deze ziekte langzaam aan echter ookop geheel het verdere leven over, en wel in de sterkste mate opdie gebieden, die met de leiding van de staat in direct verbandstonden. Men begon algemeen iedere verantwoordelijkheid tevermijden, en trof daarom liefst halfslachtige en onvoldoendemaatregelen, omdat immers juist in zulke gevallen deverantwoordelijkheid steeds tot het minimum schijnt te zijnteruggebracht. Men moet de houding van iedere regeringafzonderlijk tegenover een reeks van bepaald schadelijkeverschijnselen in ons openbare leven maar eens hebbengadegeslagen om in te zien, wat een ramp deze algemeneha l fs la cht igheid en la fheid t egenover ieder everantwoordelijkheid voor ons volk betekent. Ik kies hierslechts enkele gevallen uit een overweldigende menigtevoorbeelden:

Page 304: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

295

Vooral in journalistenkringen betitelt men de pers graag als eender „grootmachten in de staat”. Zij is ook van de allergrootstebetekenis. Men kan haar eenvoudig niet overschatten; zij is hetimmers, die naar waarheid de opvoeding van de mensen, dieboven de schoolplichtige leeftijd zijn gekomen, voortzet.

Men kan de lezers over het algemeen in drie groepen verdelen: 1 . degenen, die alles geloven, wat ze lezen; e

2 . degenen, die helemaal niets meer geloven;e

3 . de mensen met hersens, die het gelezene kritische

beschouwen en daarna hun oordeel vellen.

Numeriek is de eerste groep verreweg in de meerderheid.Hiertoe behoort de grote massa van het volk, en dit is dus hetminst begaafde deel der natie. Men kan haar echter niet vinden,door maar bepaalde beroepen aan te wijzen, doch alleen doorhet vaststellen van de meerdere of mindere intelligentie vanieder individueel. Tot deze groep behoren allen, die niet vannature begaafd zijn met een zelfstandig denkvermogen, enevenmin daartoe zijn opgevoed, en die nu gedeeltelijk uit gebrekaan kritiek, gedeeltelijk uit geestelijke impotentie alles maargeloven, wat men hen zwart op wit gedrukt voorlegt.

Verder valt hier ook nog die groep van luiaards onder, die welin staat zijn, zelf te denken, maar die eenvoudig uit zuiveregeestelijke inertie maar alles dankbaar aannemen, wat een anderal heeft bedacht, in de bescheiden veronderstelling, dat dieander zeker wel de nodige moeite zal hebben gedaan. Op aldeze soorten mensen nu, die samen de grote massa vormen, zalde invloed van de pers buitengewoon groot zijn. Zij zijn niet instaat, of niet bereid, om het gebeurde zelf kritisch teonderzoeken, zodat hun mening ten opzichte van alle kwestiesvan de dag bijna uitsluitend een gevolg is van beïnvloeding vanbuitenaf. Dit kan natuurlijk gunstig zijn, wanneer de

Page 305: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

296

voorlichting van ernstige en waarheids lievende zijde komt,maar evenzeer moet het tot een ramp leiden, wanneer schoftenen leugenaars dit werk ter hand nemen.

De tweede groep is numeriek al aanzienlijk kleiner. Zij bestaatten dele uit elementen, die aanvankelijk tot de eerste groepbehoren, en nu na vele bittere teleurstellingen in het tegendeelzijn aangeslagen en nu niets meer geloven, van alles, wat hunmaar in druk onder ogen komt. Ze haten iedere krant, en lezendie óf in het geheel niet óf ergeren zich steevast aan de inhoud,die hun inziens immers toch enkel uit leugens en onwaarhedenis samengesteld. Deze mensen zijn zeer moeilijk te behandelen,omdat ze ook tegenover de waarheid steeds zeer sceptischzullen staan. Daardoor kunnen ze voor geen enkele vorm vanopbouwend werk enige betekenis hebben.

De derde groep tenslotte is verreweg de kleinste. Tot haarbehoren alle werkelijk begaafde mensen, die door natuurlijkeaanleg en opvoeding zelfstandig hebben leren denken, die zichover alles, wat ze lezen een eigen oordeel trachten te vormen enhet nog eens zelf geheel nagaan, en er ook de consequenties uittrekken. Zij zullen geen krant inzien, zonder dat hun hersensvoortdurend actief het gelezene volgen, en de schrijver heefthier geen gemakkelijke taak. De liefde der journalisten voordeze categorie van lezers is dan ook maar zeer betrekkelijk.

Voor hen, die tot deze derde groep behoren, is de onzin die eenkrant bijeen kan kletsen, inderdaad van ieder gevaar en iederebetekenis ontbloot. Ze hebben er zich toch in de loop van hunleven al aan gewend, om principieel in iedere journalist een boefte zien, die enkel zo van tijd tot tijd ter verpozing eens dewaarheid spreekt. Helaas ligt echter het gewicht van dezeprachtmensen niet in hun aantal, maar in hun intellect – en datis een ramp in een tijd, waar de wijsheid niets en de

Page 306: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

297

meerderheid alles betekent. Tegenwoordig beslist het stembiljetvan de grote massa, en daarom is ook de grootste groep debelangrijkste en de toonaangevende; deze groep is die van delichtgelovigen en de armen van geest.

Het is een staats- en een volksbelang van de eerste orde, om teverhinderen, dat deze mensen in de handen van slechte,onwetende of kwaadwillige opvoeders komen. De staat heeftdaarom de plicht, om steeds een wakend oog te houden op deopvoeding van deze lieden, en er voor te waken, dat hier nietsverkeerd gebeurt. Hij moet daarbij vooral de pers scherp onderzijn controle houden ; want dit is wel het orgaan, dat de sterksteen diepste invloed op deze massa van onwetenden uitoefent,omdat het ook niet van tijd tot tijd, maar constant werkt.

Juist omdat het onderricht van de pers steeds met dezelfdeaandrang en in eeuwigdurende herhaling aan het volk wordtgegeven, is het van zo buitengewoon grote betekenis. De staatmag daarom in dit geval minder dan in enig ander, vergeten, datalle middelen aan éen doel dienstbaar moeten zijn; hij mag zichnooit door het gegoochel met die zogenaamde „persvrijheid”van de wijs laten brengen, of laten bepraten, om zijn plicht teverzuimen, en om de natie het voedsel te onthouden, dat zijnodig heeft, en dat haar versterkt; hij moet met onverbiddelijkevastberadenheid dit middel tot opvoeding van het volk inhanden nemen, en het in dienst van de natie en van de staatstellen. Maar van welke aard was het geestelijk voedsel, dat deDuitse pers van voor de oorlog haar lezers voorzette? Was hetniet het ergste gif, dat men zich maar denken kan?

Gaf men ons volk niet injecties met het ergste pacifisme, op eenogenblik, dat de gehele wereld al opstond, om Duitslandlangzaam maar zeker te worgen? Had deze pers niet al invredestijd de twijfel aan het recht van de eigen staat in de

Page 307: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

298

gedachten van het volk geplant, om het zo al van te voren in dekeuze van zijn verdedigingsmiddelen te beperken? Was het nietde Duitse pers, die haar kans zag, om ons volk de waanzin vande „Westerse democratie” zolang op zo duidelijke wijze voor tehouden, dat dit tenslotte, onder de indruk van al diegeestdriftige lofzangen, meende dat het zijn lot inderdaadonbekommerd aan een Volkenbond kon toevertrouwen?

Heeft die pers soms niet in belangrijke mate meegeholpen, omons volk tot een miserabele amoraliteit op te voeden? Heeft zijniet moraal en zeden belachelijk gemaakt? Heeft ze niet iedersmoraal en iedere zedenleer voor achterlijkheden enkleinburgerlijkheden uitgemaakt, net zolang tot ons volktenslotte inderdaad „modern” werd? Heeft ze niet door haaronophoudelijke aanvallen zolang de grondvesten van hetstaatsgezag ondergraven, tot een enkele stoot voldoende was,om dit gebouw te doen ineenstorten? Heeft zij zich niet met allemiddelen verzet tegen iedere poging om de staat te geven, watvam de staats is; heeft ze niet door onophoudelijke kritiek depositie van het leger verzwakt, de algemenen dienstplichtgesaboteerd, en aangezet, om de militaire kredieten niet toe testaan, enz., zodat de gevolgen tenslotte niet meer kondenuitblijven? De activiteit van de z.g. liberale pers deed nietsanders dan een graf graven voor het Duitse volk en het DuitseRijk.

De marxistische leugenkranten kan men hierbij gevoegelijkbuiten beschouwing laten; voor hen is het liegen een evenonoverwinnelijke eigenschap als het muizen voor de kat; het isimmers hun taak, om het volk in volks- en nationaal opzicht deruggengraat te breken, om het rijp te maken voor het juk vanhet internationale kapitalisme, en van zijn meesters, de Joden.Maar wat heeft de staat gedaan tegen deze massalevolksvergiftiging? Niets, absoluut en helemaal niets. Een paar

Page 308: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

299

belachelijke wetjes, een paar straffen op al te grotegemeenheden, maar overigens niets. Men hoopte echter, datmen door wat vleierij-tjes, door de „waarde” van de pers teerkennen, alsmede haar „grote betekenis”, haar „opvoedkundigetaak” en meer van soortgelijke waanzin, deze pest op zijn handzou krijgen. De Joden echter aanvaardden dit alles met een sluwlachje, bedankten, en lachten heimelijk in hun vuistje.

De eigenlijke reden echter, dat de pers hier op zo smadelijkewijze in gebreke bleef, was niet zozeer gelegen in een blindheidvoor het grote gevaar, als wel in de meest schandelijke lafheid,die weer leidde tot halfslachtigheid in iedere maatregel en iederbesluit. Niemand bezat de moed, om ingrijpende, radicalemiddelen te benutten, maar men kwakzalverde hier als overalmet wat huismiddeltjes, in plaats van de adder meteen de kop teverpletteren, prikkelde men hem nog – waardoor dus tenslotteniet alleen alles bij het oude bleef, maar waardoor integendeelde macht van de te bestrijden lichamen van jaar tot jaar groeide.De strijd, die de Duitse regering van die jaren voerde tegen de,voornamelijk Joodse pers, miste iedere vastheid van lijn eniedere dragende vasten wil, maar vooral ieder scherpomlijnddoel. Hier schoten de hersens van alles, wat Geheimrat was, tenenenmale te kort, zowel, waar het inzicht in de betekenis van destrijd, alsook, waar het de keuze der middelen en hetuitstippelen van een vast systeem betrof. Men dokterde maarwat aan het geval, nu hier, dan daar, maar het bleef lapwerk,want ook al sloot men wel eens, wanneer men al te venijniggebeten werd, zo'n journalistieke adder voor een paar weken ofmaanden op, men waagde zich maar liever niet aan hetslangennest zelf.

Nu was dit echter ook wel ten dele het gevolg van de grenzeloossluwe tactiek van het Jodendom enerzijds, en van de grotedomheid of onnozelheid aan de andere zijde, die waarlijk een

Page 309: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

300

Geheimrat waardig was. De Jood was veel te geslepen, dan dathij zijn gehele pers ineens had laten aanvallen. Nee, een gedeelteervan had tot taak, om de rest te dekken. Terwijl demarxistische kranten op de gemeenste wijze van leer trokkentegen alles wat mensen maar heilig kon zijn, en zo staat alsregering op de minderwaardigste manier aanvielen, en grotedelen van het volk tegen elkaar opzetten, wisten de burgerlijkdemocratische Jodenbladen zich met de stralenkrans van dieroemruchte objectiviteit te sieren, meden zorgvuldig allekrachttermen, omdat ze maar al te goed wisten, dat leeghoofdennooit anders dan naar de buitenkant weten te oordelen, en nooitbij machte zijn, om de diepere dingen te zien, zodat voor henhet uiterlijk van een feit bepalend is, en niet de inhoud; eenmenselijke zwakte, waaraan zij ook hun eigen positie te dankenhebben.

Voor deze mensen nu was en is de „Frankfurter Zeitung” welhet summum van fatsoenlijkheid. Zij immers gebruikt nooit eenruwe uitdrukking, veroordeelt ieder handtastelijk optreden, endoet steeds weer een beroep op allen, om toch vooral de strijdmet de „wapenen van de geest” te beslechten – een strijd, diemerkwaardigerwijze juist de armsten van geest het liefste is.

Dat is het gevolg van onze eenzijdige opvoeding, die hetnatuurlijke instinct in de mensen doodt, en hun een zekerehoeveelheid abstracte kennis instampt, maar zonder hen tot hetinzicht van 's levens diepste kernen te kunnen brengen, omdathiervoor immers ijver en goede wil alleen niet voldoende zijn,maar ook begrijpen, en wel aangeboren, instinctief begrijpen,vereist wordt. Dit inzicht in de diepste kernen is echter steedshet aanvoelen van de motieven der instincten – m.a.w. een mensmag nooit in de waanzinnige mening vervallen, dat hij zelf nuwerkelijk tot heer en meester van de natuur zou zijn geworden –de man, die het ongeluk heeft, half ontwikkeld te zijn, is spoedig

Page 310: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

301

geneigd, dat te geloven – maar hij moet de fundamentelenoodzakelijkheid in de gehele werking der natuur inzien, en ookbegrijpen, hoezeer zijn bestaan afhankelijk is van deze wetten,die de eeuwige strijd en het ononderbroken streven om hoger tekomen, voorschrijven. Dan zal hij voelen, dat in een wereld,waar planeten hun banen om zonnen beschrijven, waar manenom planeten cirkelen, waar altijd de sterkere de zwakkereoverwint, en hem tot dienen dwingt óf hem breekt, dat in zo eenwereld voor de mens geen uitzonderingswetten kunnen gelden.Ook in zijn leven beslissen de eeuwige beginselen van dezehoogste wijsheid. Hij kan trachten, om ze te begrijpen, maar hijkan zich nooit van hun invloed bevrijden.

Maar de Jood geeft zijn zogenaamde „kranten van standing”juist voor onze halfintellectuele uit. De „Frankfurter Zeitung”en het „Berliner Tageblatt” zijn juist voor deze liedengefabriceerd, ook de toon ervan is op hen afgestemd, en op henoefenen deze bladen hun invloed uit. Hoewel ze uiterlijk ruwevormen zo zorgvuldig mogelijk vermijden, gieten ze toch hungift wel langs andere kanalen in de harten van hun lezers. Meteen stortvloed van schone klanken en uitdrukkingen weten ze dewaakzaamheid van hun lezers in slaap te sussen, en het geloofte wekken, alsof hun daden enkel door de drang naar hetbrengen van zuivere wetenschap, of zelfs door morelebeweegredenen werden ingegeven, terwijl het in werkelijkheidniets anders is dan de even sluwe als geniale kunst, om detegenstander op deze wijze ieder mogelijk wapen tegen de persuit de hand te slaan. Want juist doordat dezen overlopen vanfatsoen, gelooft ieder leeghoofd grif hun bewering, dat het bijdie anderen slechts enkele onbelangrijke uitwassen zijn, dieechter in geen geval tot een aantasting van de vrijheid vandrukpers – zoals men dit waanzinnige recht, om het volkstraffeloos voor te liegen en te vergiftigen, gelieft te noemen –zou mogen leiden. Daarom treedt men maar liever niet tegen

Page 311: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

302

deze bandietentroep op, omdat men immers vreest, dat men inzo’n geval ook dadelijk de „fatsoenlijke” pers tegen zich zouhebben; een vrees, die volkomen gegrond is. Want zo gauw mentracht, tegen een van deze schendbladen op te treden, dan zullenonmiddellijk alle anderen voor het blad in kwestie in de bresspringen, en dat dan niet, om de strijdwijze van deze collegagoed te praten, nee, verre van dat– dan gaat het alleen nog omhet beginsel der persvrijheid der openbare mening; dit alleen wilmen verdedigen.

Maar dit geschreeuw maakt ook de sterkste mannen zwak,omdat het immers uit de mond van louter „fatsoenlijke” bladenkomt. zo kon dit gif zonder moeite in het bloed van ons volkdoordringen en daar zijn invloed uitoefenen, zonder dat de staatsterk genoeg was, om de ziekte te overwinnen. De bespottelijkeen onvoldoende middelen, die men aanwendde, getuigden al vanhet dreigende verval van het Rijk. Want een lichaam, dat nietmeer bereid is, zichzelf met alle middelen te beschermen, heeftdaarmee feitelijk zichzelf al opgegeven. Iedere halfslachtigemaatregel is een symptoom van het innerlijke verval, waaropvroeger of later het uiterlijke moet en zal volgen. Ik geloof, datde huidige jonge generatie, wanneer ze op juiste wijze geleidwordt, eerder dan de ouderen bij machte zal blijken, om dezevijand te verslaan. Deze jeugd heeft ettelijke dingendoorgemaakt, die de zenuwen van ieder, die ze er niet volkomenbij verloor, ietwat hebben weten te stalen.

En ongetwijfeld zal de Jood ook in de toekomst al zijn kranteneen luid gegil laten aanheffen, wanneer zijn lievelingsnest zalworden aangepakt, aan de waanzinnige vrijbuiterij der pers eeneinde gemaakt, en men ook dit opvoedingsmiddel, in plaats vanhet in handen van volksvreemden en vijanden des volks te laten,in dienst van de staat zal hebben gesteld — maar ik geloof, datdit ons minder zal raken dan het eens onze vaders deed. Want

Page 312: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

303

een 30cm granaat siste altijd nog dreigender dan duizend Joodsekrantenadders. Laat ze dus maar sissen!

Een ander voorbeeld van de halfslachtigheid en zwakte,waarvan de autoriteiten van het Duitsland van voor de oorlogblijk gaven, wanneer het om de meest vitale belangen der natieging, is het volgende: Al sinds vele jaren woekerde er, parallelaan de politieke, zedelijke en morele verpesting van ons volk,een lichamelijke vergiftiging, die de gezondheid op niet minderafschuwelijke wijze aantastte, dan de andere het de geest deden.De syfilis begon zich, vooral in de grote steden, steeds meer uitte breiden, terwijl de tuberculose in hetzelfde tempo door hetgehele land haar lijken strooide. En hoewel beide gevallenontzettende gevolgen hadden voor de natie, had men niet demoed, om daar ingrijpende maatregelen tegen te treffen. Vooralde houding, die de leiding van staat en volk tegenover de syfilisinnamen, kan men al moeilijk anders noemen dan openlijkecapitulatie.

Indien men in ernst de strijd had willen aanbinden, dan had ernog wel het een en ander meer moeten gebeuren dan wat mennu deed. Tegen zo’n pest helpt het maar weinig, of men eentwijfelachtig geneesmiddel uitvindt, en dat op een wijze, die vanveel koopmanschap getuigt, aan de man brengt. Ook hier hadde strijd zich alleen tegen de oorzaken moeten richten, en niettegen de uiterlijke verschijnselen. De belangrijkste oorzaak isechter deze: dat wij onze liefde hebben geprostitueerd. Ookwanneer dit niet tot deze ontzettende ziekte had geleid, had hettoch nog de meest funeste gevolgen voor ons volk moetenhebben, want de morele verwoestingen, die deze ontaarding metzich brengt, zijn op zichzelf al groot genoeg, om een geheel volklangzaam, maar zeker te gronde te richten. Die verjoodsing vanons zieleleven, en die ellendige wijze, waarop wij onzeparingsdrift aan de Mammon verpandden, zullen, vroeger of

Page 313: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

304

later, onze totale nakomelingschap bederven, want het zullengeen krachtige kinderen meer zijn, die uit een natuurlijk gevoelzijn ontstaan, doch de miserabele producten van financiëlemotieven en overwegingen. Want dit wordt meer en meer debasis en de eerste voorwaarde van onze huwelijken. De liefdeechter wordt elders uitgeleefd. Een tijdlang kan men hiervanzelfsprekend ongestraft de natuurwetten met voeten treden,maar de wraak der natuur blijft niet uit, en zal alleen wat lateroptreden – of beter: zal door de mens vaak te laat wordenherkend. Welke funeste gevolgen echter uit een voortdurendeverachting voor de natuurwetten voortkomen, kan men goedzien aan onze adel. Hier ziet men de resultaten van eenvoortplanting, die enerzijds door redenen van stand – anderzijdsdoor financiële redenen bepaald werd.

Het ene leidt tot algemene verzwakking, het andere totbloedvergiftiging, omdat iedere warenhuisjodin waardig wordtgeacht, om de nakomelingschap van Zijne Doorluchtigheid –die er dan echter ook wel naar uitziet – aan te vullen. Beidegevallen leiden tot volkomen degeneratie. Onze bourgeoisie doettegenwoordig al haar best, om dezelfde weg op te gaan, en zalzeker ook bij hetzelfde punt eindigen.

Men tracht met onverschilligheid en haast aan de onaangenamefeiten voorbij te gaan, alsof men door een zodanig optreden dedingen zelf ongedaan kon maken. Nee, het feit, dat hetliefdesleven van onze grote stadsbevolking meer en meergeprostitueerd wordt, en juist daardoor in steeds sterkere mateten prooi valt aan die ontzettende ziekte, de syfilis, valteenvoudigweg niet te ontkennen, het is nu eenmaal zo. Demeest sprekende resultaten van deze mensenvergiftiging kanmen enerzijds in de krankzinnigengestichten, anderzijds onder –onze kinderen vinden. Want vooral deze laatsten zijn derampzalige slachtoffers van de steeds voortgaande verpesting

Page 314: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

305

van ons seksuele leven; in de ziektes van de kinderen komen defouten van hun ouders tot uiting. Er zijn verschillendemanieren, om deze onaangename, verschrikkelijke feiten op tevatten: een deel van de mensen ziet niets, of, beter gezegd, wilniets zien; dit is natuurlijk verreweg de gemakkelijkste en degoedkoopste „houding”, die men kan aannemen. Een ander deelhult zich in de heiligen mantel van een even belachelijke alsonwaarachtige preutsheid, behandelt het gehele gebied nooitanders dan als de „grootste zonde”, en legt vooral tegenoveriedere betrapte zondaar prompt getuigenis af van zijnhartgrondige verontwaardiging, en sluit dan verder volgodvruchtige afkeer de ogen voor deze goddeloze pest, en bidtGod, dat Hij – zo mogelijk na hun dood – toch zwavel en pekover dit gehele Sodom en Gomorha moge uitstorten, omzodoende weer eens een stichtelijk voorbeeld te stellen voordeze schaamteloze mensheid.

Nog een ander deel tenslotte ziet de verschrikkelijke gevolgen,die deze pest met zich moet en met zich zal slepen, zeer wel in,maar haalt slechts de schouders op, overtuigd als het is, dat ertoch in 't geheel niets tegen dit grote gevaar is te beginnen,zodat men de dingen maar op hun beloop moet laten. Nu is datallemaal wel heel simpel en gemakkelijk, maar men mag tochnooit uit het oog verliezen, dat hier een natie het slachtofferwordt. De uitvlucht „dat het bij andere volkeren immers evenerg is”, kan natuurlijk ook aan het feit van de eigen ondergangpraktisch niets afdoen, tenzij dan enkel het gevoel, ,,broeders innood” te hebben, voor velen de eigen smart al dragelijker zoumaken. Maar juist dan gaat het erom, welk volk uit zichzelf, alseerste en enige bij machte is, deze pest te overwinnen, en welkenatiën daaraan ten gronde gaan. Want dat is tenslotte dekwestie, waar het om gaat. Ook dit is enkel een toetssteen voorde waarde van het ras – het ras, dat de proef niet doorstaat, zaldan moeten ondergaan, en zijn plaats moeten afstaan aan meer

Page 315: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

306

gezonde of taaiere, die over meer afweer beschikt. Want omdatdeze kwestie in de eerste plaats het nageslacht aangaat, is zeeen van die vraagstukken, waarvan met ontzettende juistheidgeschreven staat, dat de zonden der vaderen tot in het tiendegeslacht aan de kinderen gewroken zullen worden – eenwaarheid, die enkel voor zonden aan bloed en aan ras begaan,opgaat. De zonde tegen bloed en ras is de erfzonde van dezewereld en vernietigt de mensheid die zich aan haar overgeeft.Hoe miserabel was de houding, die het Duitsland van voor deoorlog juist tegenover dit nieuwe vraagstuk innam!

Wat deed men om de verpesting van onze jeugd in de grotesteden tegen te gaan?Wat, om het bederf van ons liefdeleven te bestrijden, en om desteeds sterkere banden, die het aan de geldzucht verbonden, loste snijden?Wat om het daaruit voortvloeiende, steeds stijgende cijfer dersyfilisziekten te doen dalen?

Het antwoord op deze vragen kan men het gemakkelijkst geven,door eerst vast te stellen, wat er had moeten gebeuren. Om tebeginnen mocht men deze kwestie niet te licht opvatten, maardiende te begrijpen, dat het geluk of het ongeluk van komendegeneraties nu zou afhangen van de wijze, waarop men ditvraagstuk oploste, ja, dat het van beslissende betekenis voor degehele toekomst van ons volk zou kunnen, en misschien zelfszou moeten zijn. Wanneer men dit inzag, dan nam men daarmeeautomatisch de verplichting op zich om onverbiddelijk op tetreden en in te grijpen. Men diende dan uit te gaan van deovertuiging, dat in de eerste plaats de aandacht van de gehelenatie op dit ontzettende gevaar moest worden geconcentreerd,en dat ieder de betekenis van deze strijd en haar draagwijdte totzich moest laten doordringen. Men kan waarlijk ingrijpendemaatregelen, die soms zeer moeilijk te verdragen kunnen zijn,

Page 316: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

307

alleen dan vrucht doen dragen, wanneer men aan iederevolksgenoot niet alleen dwang oplegt, maar hem daarnaast diepdoordringt van de noodzakelijkheid van die maatregelen.Daartoe is een geweldige voorlichtingscampagne nodig, waarbijmen alle andere dagelijkse kwesties, die anders zouden kunnenafleiden, opzij moet schuiven. Altijd, wanneer het er om gaateen schijnbaar onvervulbare eis of taak toch te vervullen, dientmen zorg te dragen, dat de totale aandacht van een volk alleenen uitsluitend op deze ene kwestie wordt geconcentreerd, zoalsof van de vervulling van deze taak inderdaad het bestaan dernatie onmiddellijk afhankelijk ware.

Want alleen zo kan men een volk bereid en sterk genoeg maken,om waarlijk grote prestaties te verrichten en zich waarlijk groteinspanningen te getroosten. Dit is een principe, dat ook geldtvoor iedere enkeling, die grote dingen wil bereiken. Ook hij zalhiertoe trapsgewijs dienen op te klimmen, en zal dan ook steedsal zijn krachten dienen in te spannen, om zo een bepaaldbegrensd doel te bereiken, totdat dit eindelijk een feit isgeworden, en hij zich op een nieuwe hogere taak kan werpen.Wie de weg, die hij te gaan heeft, niet in dergelijke etappenindeelt, en deze dan niet systematisch met de grootst mogelijkeconcentratie van alle krachten tracht af te leggen, zal nooit zijneinddoel weten te bereiken, maar zal ergens onderweg, ofmisschien zelfs terzijde van de weg, blijven steken.

Dit moeizaam benaderen van het doel is een grote kunst, dieiedere keer opnieuw de inzet van alle beschikbare energievereist, om de weg zo stap voor stap te kunnen afleggen. Deallereerste voorwaarde, waaraan voor een aanval op zo eenzware etappe van de levensweg van de mens moet wordenvoldaan, is wel deze, dat de leiding erin slaagt, om de grotemassa van het volk juist dat voorlopige doel, dat men zich nuvoor ogen heeft gesteld, of beter, dat men nu wil veroveren,

Page 317: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

308

voor te stellen als het enige, dat de aandacht van de mensheidwaardig is, en het enig bepalende voor de toekomst van hetvolk. Het gros van het volk is toch niet bij machte, de geheleweg te overzien, zonder moe te worden, en te wanhopen aan devervulbaarheid van zulk een taak. Het zal een bepaald gedeeltevan het doel voor ogen kunnen houden, maar zal niet dan uiterstkleine etappen van de weg tegelijk kunnen overzien, zoals ookde wandelaar, die eveneens wel het doel van zijn tocht weet enkent, toch de eindeloze weg gemakkelijker aflegt, wanneer hijdie in stukken verdeelt, en op ieder voorlopig doel afmarcheert,alsof dat al het verlangde einddoel zelf was. Nu komt hij,zonder dat hij de moed verliest, toch vooruit.

Daarom had men nu alle propagandamiddelen moetenaanwenden om de strijd tegen de syfilis als de enige belangrijketaak van de natie voor te stellen, en niet als een taak onder vele.Men had de verwoestingen, die zij aanricht als de grootstmogelijke ramp moeten voorstellen en dit idee met alle middelenin hersens en geheugen van de mensen moeten stampen, tot degehele natie overtuigd was, dat van deze kwestie alles, letterlijkalles afhing, dat het hier ging om toekomst of ondergang.

Eerst door zo 'n voorbereiding, die zonodig jaren moet duren,zal de belangstelling en tegelijk de wil van geheel een volkzozeer zijn gemobiliseerd, dat men ook zeer moeilijke endrukkende maatregelen zal kunnen treffen, zonder gevaar telopen, dat men niet begrepen zal worden, of plotseling door dewil der natie in de steek zal worden gelaten. Want om deze pestmet werkelijke wapenen te bestrijden, zijn geweldige offers enis ook zeer zware arbeid nodig. De strijd tegen de syfilis vereistde strijd tegen de prostitutie, tegen vooroordelen en oudegewoonten, tegen vastgeroeste begrippen en algemeengehuldigde meningen, en ook, niet in de laatste plaats tegen deonwaarachtige preutsheid van bepaalde kringen.

Page 318: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

309

Wanneer men enkel moreel gerechtigd wil zijn, om tegen dezedingen te strijden, is het een eerste vereiste, dat men dekomende generaties in staat stelt, om vroeg te huwen. Het latehuwelijk op zichzelf brengt al de noodzaak mee, om eentoestand te blijven handhaven, die – hoe men het ook keert ofwendt – een schande voor de mensheid is en blijft, en die welheel slecht past bij een schepsel, dat anders graag, volbescheidenheid, voor het „evenbeeld Gods” wil doorgaan.

Prostitutie is een schande voor de mensheid, maar zij is doormooie moraliserende lezingen en vrome goede bedoelingen niette vernietigen. Om haar te beperken en er tenslotte een eindeaan te maken, moeten eisen worden gesteld. De eerste eis isechter, dat er voor wordt gezorgd, dat men – en vooral de man,omdat de vrouw immers toch in ieder geval de meest passievepartij is – in staat wordt gesteld, om vroeg te huwen, zoals datimmers ook in de menselijke natuur ligt. Hoe verdwaasd, en hoebegriploos de meeste mensen tegenwoordig al zijn geworden,kan men afleiden uit de manier, waarop men niet zeldenmoeders uit de „betere” kringen hoort zeggen, „dat ze zodankbaar zouden zijn, voor hun kind een man te vinden, die zijnwilde haren al verloren heeft” enz. En omdat er aan dat soortheren meestal minder gebrek is dan aan de anderen, zal hetarme meisje dan wel het geluk mogen smaken, om zo'n manzonder wilde haren te vinden, en de kinderen zullen het stempelvan dit verstandige huwelijk wel op hun voorhoofd dragen.

Wanneer men bedenkt, dat de voortplanting buitendien nog tothet uiterste wordt beperkt, zodat de natuur buiten staat gesteldwordt, om enige selectie toe te passen, omdat natuurlijk iederschepseltje, hoe misvormd ook, in het leven moet wordengehouden, dan moet men zich werkelijk afvragen, waarom zulkeen inrichting als dit huwelijk nog bestaat, en aan welk doel hetdan zogenaamd moet voldoen, is het dan niet hetzelfde als

Page 319: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

310

onvervalste prostitutie? Heeft de plicht van ieder menstegenover die na ons komen, dan niets meer te betekenen? Ofweet men niet, hoe men kinderen en kindskinderen tekent dooreen dergelijk misdadig lichtzinnig omspringen met het laatstenatuurrecht – maar dat betekent ook: met de laatste plicht, diewij nog tegenover de natuur hebben te vervullen?

Zo verworden de cultuurvolkeren en gaan langzaam onder. Ookhet huwelijk mag geen doel zijn, maar moet dienstbaar zijn aandat ene, grotere doel, de vermeerdering en instandhouding vanras en soort. Daarin en daarin alleen ligt zijn taak en zijnbetekenis. Indien men dit echter vooropstelt, dan kan men meerof mindere juistheid van een huwelijk alleen afmeten aan demanier, waarop het aan dat doel beantwoordt. Daarom alleen ishet vroege huwelijk, dat de kracht heeft om een gezondenakomelingschap voort te brengen, die ook tegen enige stormenbestand is, beslist goed, juist en gunstig te noemen.

Dan moet er echter aan een gehele reeks sociale voorwaardenworden voldaan, eer men ook maar denken kan aan dealgemene verwerkelijking van het vroege huwelijk. zo kan deze,toch betrekkelijk weinig omvattende kwestie al niet wordenopgelost, zonder ingrijpende sociale maatregelen. Hoebelangrijk deze sociale kwesties zijn, behoorde men vooral tebegrijpen in een tijd, dat de zogenaamd „sociale” republiek,alleen al door haar onmacht om het huisvestingsprobleem op telossen, talrijke huwelijken eenvoudig verhindert, en zo deprostitutie bevordert. De waanzin van ons salariëringsysteem,dat veel te weinig rekening houdt met het gezin en zijnbehoeften, is eveneens een reden, waarom in onze tijd zoveelvroege huwelijken ongesloten blijven. Men kan pas dan in ernstde strijd tegen de prostitutie aanbinden, wanneer men doorprincipiële wijziging van de sociale toestanden een eerderhuwelijk mogelijk maakt. Dit is de allereerste voorwaarde,

Page 320: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

311

waaraan voldaan dient te worden, eer men deze kwestie totoplossing kan brengen. In de tweede plaats echter dient mendoor opvoeding en opleiding een gehele reeks fouten op teheffen, die men tegenwoordig maar laat voortwoekeren.

Voor alles moet ons opvoedingssysteem in die zin wordenveranderd, dat het geestelijke en lichamelijke op meerevenwichtige wijze worden verdeeld. Dat wat wij heden„gymnasium” noemen, spot eenvoudig met het Grieksevoorbeeld. Bij onze opvoeding heeft men volkomen vergeten,dat tenslotte een gezonde geest alleen in een gezond lichaam kanwonen. Vooral, wanneer men bij deze stelling de uitzonderingenbuiten beschouwing laat, en vooral aan de grote massa van hetvolk denkt, bevat ze een absolute waarheid. Er was een tijd, inhet Duitsland van voor de oorlog, dat men zich in 't geheel nietmeer om deze waarheid bekommerde. Men verwaarloosde hetlichaam op alle mogelijke manieren, en verbeeldde zich, dat deeenzijdige ontwikkeling van de „geest” alleen wel een voldoendegarantie was, dat de natie groot was en groot bleef.

Maar deze dwaling wreekte zich sneller dan men dacht. Hetwas geen wonder, dat de bolsjewistische golf nergens dieperdoordrong dan op de plaatsen, waar een bevolking leeft, diedoor honger en door voortdurende ondervoeding gedegenereerdis: n.l. in Midden-Duitsland, Saksen en het Roergebied. In aldeze streken weten echter ook de z.g. intellectuelen maarnauwelijks meer enige weerstand te bieden aan deze Joodseziekte, alleen al omdat ook de intellectuelen lichamelijkvolkomen aan de grond zitten, al is dit dan ook meer een gevolgvan de opvoeding dan van de materiele nood. Het feit, dat deontwikkeling van de beter gesitueerde kringen van ons volk zichzo uitsluitend op het geestelijke concentreert, heeft tot gevolg,dat deze kringen, in tijden, dat niet de geest, maar de kracht dedoorslag geeft, niet bij machte zijn om ook maar staande te

Page 321: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

312

blijven, laat nog staan, om in de strijd de overwinning tebehalen. Persoonlijke lafheid is niet zelden vooral een gevolgvan lichamelijke tekortkomingen. De overdreven nadruk, die ophet geestelijke deel van het onderwijs wordt gelegd, en deverwaarlozing van de lichamelijke opvoeding leiden ook al veelte vroeg tot het ontstaan van seksuele voorstellingen.

De jongen, die door sport en turnen stevig gehard is, voelt nietzo gauw de behoefte aan zinnelijke prikkels, en geeft er ook nietzo gauw aan toe als de jongen, die zijn gehele leven enkel metgeestelijk voedsel vult, en die nacht en dag op zijn kamer zit teblokken. Een verstandige opvoeding moet zich dit steeds voorogen houden. Ze mag verder ook nooit vergeten, dat deverwachtingen, die een gezonde jonge man ten opzichte van devrouw koestert, van geheel anderen aard zullen zijn, dan die vande vroegtijdig bedorven zwakkeling. Daarom moet de geheleopvoeding erop gericht zijn, dat de jongen zijn vrije tijdgebruikt, om zijn lichaam zo bruikbaar en sterk mogelijk temaken. Hij heeft niet het recht, om in deze jaren maar rond tehangen, en niets te doen, om de straat en de bioscopen onveiligte maken, maar hij moet, wanneer zijn bepaalde dagtaak gedaanis, zijn jonge lichaam stalen en hard maken, zodat het leven hemstraks niet te zwak zal vinden. Het moet de taak zijn van iedereopvoeding, om dit mogelijk te maken, te besturen en te leiden,en niet om het kind uitsluitend met zogenaamde wijsheid vol teproppen. Zij moet ook de idee, dat de behandeling van hetlichaam de zaak van de enkeling zou zijn, definitief uitroeien.

Niemand is vrij, om ten koste van zijn nakomelingschap, datwil dus zeggen, ten koste van zijn ras, te leven. Parallel met delichamelijke opvoeding moet ook de strijd tegen de vergiftigingvan de geest worden gevoerd. Ons gehele publieke leven lijkttegenwoordig wel een broeikas voor seksuele voorstellingen enprikkels. Laat men toch de programma's van onze bioscopen,

Page 322: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

313

variétés en theaters eens aandachtig doorlezen, en men zal totde conclusie moeten komen, dat dit zeker voor de jeugd geenaanbevelenswaardige kost is. Ook de étalages en deaanplakbiljetten werken met de gemeenste middelen, om deaandacht der menigte maar te trekken. Dat dit de jeugdbuitengewoon veel kwaad moet doen, is iets, wat ieder, die nietvolkomen buiten staat is, zich in de kinderziel in te denken,onmiddellijk duidelijk zijn. Deze zwoele zinnelijke sfeer leidt totfantasieën en prikkels in jaren, dat de jongen van zulke dingennog helemaal geen begrip zou mogen hebben. Het niet bepaaldverblijdende resultaat van dit opvoedingssysteem kan men inonze tegenwoordige jeugd maar al te duidelijk waarnemen.

De jeugd is vroeg rijp en daarmee ook veel te vroeg ouwelijkgeworden. Af en toe worden door de rechtszalen gebeurtenissenbekend, die ons een afschuwelijke kijk geven op het zielenlevenvan onze 14- en 15-jarige kinderen. Wie verwondert er zichdaar dan nog over, dat de syfilis al op deze leeftijd haar offerstelt? En is het niet bitter, te moeten constateren, dat zo menigjongmens, dat zwak van lichaam en bedorven van geest was,door een grotestadshoer in het huwelijk wordt ingeleid? Nee,wie de prostitutie wil bestrijden, moet in de eerste plaatszorgen, dat haar de geestelijke voedingsbodem wordt ontnomen.

Hij moet een einde maken aan die zedelijke verpesting, die de„cultuur” van de grote stad voor ons meebrengt, en dat welonverbiddelijk, zonder zich in het minst te laten beïnvloedendoor het geschreeuw en gegil, dat zich natuurlijk zal latenhoren. Wanneer wij de jeugd niet uit het moeras, waarin zij zichnu bevindt, weten te redden, dan zal zij daarin geheel verzinken.Wie zijn ogen sluit voor deze feiten, helpt ze bestendigen, enstaat daardoor mede schuldig aan de prostituering van onzetoekomst, die tenslotte afhankelijk is van het opgroeiendegeslacht. Deze grote schoonmaak moet bijna op alle gebieden

Page 323: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

314

van onze cultuur plaats vinden. Schouwburg, kunst, literatuur,bioscoop, pers, reclamebiljetten en étalages moeten bevrijdworden van de uitingen van een rottende wereld, en moeten indie van een zedelijke hoogstaande cultuur en staatsidee wordengesteld. Het openbare leven moet verlost worden van hetverstikkende zwoele odeur van onze moderne erotiek, eneveneens van al die weinig mannelijke preutse onoprechtheid.

Bij al deze dingen moeten doel en weg worden voorgeschrevendoor de vaste wil, om ons volk lichamelijk en geestelijk gezondte houden. Het recht op vrijheid van de enkeling vervalttegenover de plicht tot instandhouding van het ras. Pas nadatdeze maatregelen getroffen zijn, kan men met enige kans opslagen de zuiver medische strijd tegen de ziekte zelf aanbinden.Maar ook daarbij mag men geen halve maatregelen treffen,maar zal ook hier de belangrijkste en ingrijpendste besluitendienen te nemen. De eis, dat het aan defecte mensen onmogelijkmoet worden gemaakt, om andere even defecte nakomelingenvoort te brengen, is een eis van gewoon gezond verstand en zal,wanneer ze systematisch wordt nagekomen, de meest humanedaad zijn, die nog ooit aan de mensheid werd bewezen.

Dat zal miljoenen ongelukkigen onverdiend lijden besparen, enzal mettertijd het gezondheidspeil van de gehele bevolkingweten op te voeren. De vaste wil, die hier voorzit, zal ook degeslachtsziekten weten te beperken. Want hier zal men,zonodig, tot de onbarmhartige afzondering van ongeneeslijkezieken moeten overgaan – een maatregel, die voor deongelukkigen zelf uitermate hard is, maar die een zegen zal zijnvoor tijdgenoten en toekomst. Een eeuw zal pijn dienen telijden, maar deze pijn zal voorbijgaan, en daardoor van veelsmarten worden verlost. De strijd tegen de syfilis en haargangmaakster, de prostitutie is een van de moeilijkst tevervullen taken van de mensheid, een taak, die juist daarom zo

Page 324: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

315

moeilijk is, omdat het hier niet gaat om een enkele kwestie op telossen, maar een gehele reeks van fouten te vernietigen, diesamen tot het ontstaan en de verbreiding van deze ziekte hebbengeleid. Want de ziekte van het lichaam is hier slechts het gevolgvan het feit, dat onze zedelijke, sociale en ras instincten zijnaangetast. Indien deze strijd echter uit gemakzucht of uit lafheidniet wordt uitgevochten, dan moge men over 300 jaar devolkeren eens bezien. Evenbeelden Gods zal men dan maarweinigen meer kunnen noemen, tenzij dan, dat men het ingodslasterlijke zin zou bedoelen. Maar wat had nu het oudeDuitsland gedaan, om deze besmettelijke ziekte te vernietigen?

Wanneer men dat rustig nagaat, komt men tot een waarlijkbedroevend antwoord. Ongetwijfeld was men in deverschillende regeringskringen op de hoogte met de ontzettendeverwoestingen, die de syfilis aanrichtte, al was men misschienook niet bij machte geweest, om de gevolgen in hun geheleomvang te overzien; maar de strijd, die men daartegen voerde,was ten enenmale onvoldoende: men had niet de moed totingrijpende hervormingen en probeerde het maar liever eens metellendige lapmiddeltjes.

Men knoeide wat aan de ziekte, en liet de oorzaken maar voorwat ze waren. Men liet een medische contróle uitoefenen op deprostituees, en ging haar gangen na, zo goed en zo kwaad datging. Wanneer men dan ergens een geval van syfilis of iets vandie aard constateerde, stopte men de zieke in het een of anderhospitaal, tot ze uiterlijk weer zowat genezen was, en liet haardan weer op haar medemensen los. Nu had men wel een„beschermend wetsartikel” ingelast, dat aan niet volkomengezonde of niet volkomen herstelde personen verbood, omseksuele omgang te hebben, en zulk een maatregel is in principeook volkomen juist, maar de resultaten ervan waren praktischgelijk aan nul. Ten eerste zal de vrouw, die door een dergelijk

Page 325: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

316

ongeluk getroffen wordt – alleen al op grond van onze, of beter:van haar opvoeding – in de meeste gevallen weigeren, om zichook nog de rechtszaal binnen te laten slepen, teneinde daar tegetuigen tegen de man, die – meestal toch onder zeer pijnlijkebijomstandigheden – haar van haar gezondheid beroofde. Juisthaar zal dit maar uitermate weinig helpen, terwijl zij tochmeestal wel degene zal zijn, die er het meeste onder te lijdenheeft, omdat zij de minachting van haar liefdeloze omgevingnog veel scherper voelt, dan dit bij de man het geval zou zijn.

Tenslotte moet men zich eens indenken, wat dit voor haar zoubetekenen, wanneer het haar eigen echtgenoot is, die haar heeftbesmet. Moet ze hem nu aanklagen? Of wat moet ze andersdoen? Bij de man komt hier nog bij, dat hij helaas maar al tedikwijls na overvloedig alcoholgebruik met deze ellendige ziektekennis maakt, omdat hij in zulk een toestand het minst in staatis, om de kwaliteiten van zijn „liefje” te beoordelen, wat deprostituees, die al ziek zijn, natuurlijk maar al te goed weten, enwat voor haar reden is, om speciaal mannen te lokken, die indeze ideale staat verkeren.

Het gevolg is echter, dat de man, die later onaangenaam verrastwordt door ziektesymptomen, zich met de beste wil ter wereldniet meer weet te herinneren, hoe zijn barmhartige goede fee eruiteindelijk uitziet, wat in een stad als Berlijn of zeker alsMünchen niemand hoeft te verbazen. Daar komt nog bij, dat hetdikwijls bezoekers uit de provincie zijn, die toch al volkomenvreemd tegenover de bekoring der grote stad staan en daaraanmoeilijk weerstand weten te bieden. En tenslotte: wie kan nueigenlijk weten, of hij ziek dan wel gezond is? Zijn er niettalrijke gevallen bekend van schijnbaar volkomen herstelden,waar de ziekte opnieuw uitbrak, waardoor ze, zonder het zelf teweten, ontzettend veel onheil aanrichtten? Daardoor zijn dus depraktische resultaten, die dit wetsartikel opleverde, in

Page 326: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

317

werkelijkheid gelijk aan nul. Van de contróle, die op deprostituees wordt uitgeoefend, kan precies hetzelfde wordengezegd, en tenslotte is ook de genezing zelf heden ten dage nogaltijd iets onzekers en twijfelachtig.

Eén ding slechts staat vast: niettegenstaande alle maatregelenbreidde de ziekte zich steeds meer uit. Dat was wel het bestebewijs, hoe gering de waarde was, die aan die maatregelen konworden toegekend. Want alles, wat men verder nog deed, waseven ontoereikend als belachelijk. Men belette de geestelijkeprostituering van het volk niet, en liet trouwens over de gehelelinie van dit terrein alle nodige dingen na. Wie echter geneigdis, om zich met een schouderophalen en een glimlach van ditalles af te maken, doet er goed aan, om het statistischemateriaal over de verbreiding van deze ellendige pest eens tebestuderen, en om haar groei in de laatste honderd jaren eensgoed te bezien, en om tenslotte ook eens te bedenken, hoe het erzal uitzien, wanneer deze ontwikkeling in dit tempo voortgangvindt, – en dan zou hij toch dommer dan een ezel moeten zijn,wanneer er hem dan niet een rilling over de rug liep.

In de slapheid en halfslachtigheid, waarmee men al in hetvooroorlogse Duitsland tegen zo een vreselijk verschijnseloptrad, moet men een kennelijk symptoom van de nationaleverwording zien. Wanneer de kracht, om zijn eigen gezondheidte verdedigen, niet meer aanwezig is, is het in deze wereld vanstrijd ook met het recht op leven gedaan. Deze wereld behoortalleen aan de sterken, aan de kerels uit een stuk en niet aan deslappen en „halven”. Een van de meest sprekende tekenen vanverval was wel het langzame dalen van het algemenecultuurpeil in het oude Rijk, waarbij ik dan onder cultuur nogiets anders zou willen verstaan, dan datgene, wat men hedenmet het woord civilisatie aanduidt. Al voor het jaar 1900 begonzich in onze kunst een element te vertonen, dat tot die dag toe

Page 327: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

318

daar volkomen vreemd en onbekend was geweest. Natuurlijkhad men ook vroeger van tijd tot tijd wel verkeerde wegeningeslagen, maar in zulke gevallen betrof het toch altijdartistieke vergissingen, waaraan de lateren tenminste een zekerehistorisch waarde konden toeschrijven, en ontstonden nooitproducten van een absoluut niet meer kunstzinnige mentaliteit,van een geestelijke verwording, die aan geesteloosheid grensde.In deze nieuwe kunst vond de politieke debacle, die later nogbeter zichtbaar werd, haar voorloopster en heraut op cultureelgebied.

Het bolsjewisme in de kunst is de enige culturele levensvorm ende enige geestelijke uiting, waartoe het bolsjewisme bij machteis. Wie dit niet zomaar voetstoots wil aannemen, moet maareens de kunst van de staten, waar het bolsjewisme aan de machtwist te komen, beschouwen, en hij zal met ontzetting moetenvaststellen, dat de ziekelijke uitwassen van waanzinnige engedegenereerde mensen, die wij sinds het jaar 1900 onder deverzamelnamen „kubisme” en „dadaïsme” samenvatten, daarals de enige officiële staatskunst worden erkend. Zelfs tijdensde korte periode, dat in Beieren de radenrepubliek bestond, hadzich dit al vertoond. Daar kon men al vaststellen, hoe alleofficiële aanplakbiljetten en propaganda tekeningen in dekranten het stempel droegen van culturele, zowel als van depolitieke verwording. En evenmin als men bijvoorbeeld vooreen jaar of zestig geloof had geschonken aan de man, die eenpolitieke catastrofe van een dergelijke omvang als we nubeleven, voorspeld had, evenmin had men zich een aftakeling opcultureel gebied, zoals er zich na 1900 in vormen als futurismeen kubisme bij ons begon te vertonen, kunnen voorstellen.Zestig jaar geleden zou een tentoonstelling van zogenaamdedadaïstische „belevenissen” eenvoudig tot de onmogelijkhedenhebben behoord, en zouden de geestelijke vaders ervan in eenkrankzinnigengesticht zijn terecht gekomen, terwijl deze lieden

Page 328: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

319

thans zelfs voorzitters van kunstkringen zijn. Deze infectie kondestijds nog niet opduiken, omdat de openbare mening dit nietgeduld had, en ook de staat niet werkeloos zou hebbentoegezien. Inderdaad behoort het mede tot de taak van eenregering, om zorg te dragen, dat het volk niet ten prooi valt aanalgehele culturele waanzin. Want daarop moest zulk eenontwikkeling tenslotte uitlopen. De dag namelijk, dat dezekunstopvatting werkelijk algemeen was geworden, zou een derbelangrijkste mijlpalen in de geschiedenis van de mensheid zijngeweest, dan was n.l. het bewijs geleverd, dat de geestelijkevermogens van de mens hun hoogste ontwikkeling achter de rughadden, en zich nu weer in dalende lijn bewogen. Wat het eindezou zijn van die ontwikkeling, dat was iets, wat men zich maarnauwelijks kon voorstellen.

Wanneer men van dit standpunt de wijze beziet, waarop onscultureel leven zich in de laatste 25 jaar heeft ontwikkeld, danzal mén met schrik moeten vaststellen, hoezeer deze dalende lijnal onmiskenbare werkelijkheid is geworden. Overal zien wijmicroben, die telkens weer gezonde gedeelten aansteken entenslotte zal hieraan na kortere of langere tijd onze gehelecultuur ten onder gaan. Ook deze kiemen moeten we zien alssymptomen van een wereld, die al in staat van ontbindingverkeert, zij het dan ook, dat dit proces in zeer langzaam tempoverloopt. Wee dan de volkeren, die niet meer de kracht bezitten,over deze ziekte heen te komen! Zulke ziektekiemen kon men inDuitsland bijna op alle gebieden van kunst en cultuuraantreffen. Het scheen wel, alsof alles zijn hoogtepunt al achterde rug had, en nu al sneller voortging op de weg naar deondergang. Het toneel daalde zienderogen in betekenis, en zouzeker destijds al iedere betekenis als cultuurfactor hebbenverloren, wanneer de Koninklijke Schouwburgen zich niet tegendie prostituering der kunst hadden verzet. Maar afgezien vanhen en van nog enkele loffelijke uitzonderingsgevallen, was het

Page 329: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

320

gehalte van de vertoonde stukken van een dergelijke aard, dathet ongetwijfeld veel nuttiger voor de natie was geweest,wanneer ze maar van ieder bezoek aan toneelvoorstellingen hadafgezien. Het was een triest teken van de algemene verwording,dat het niet meer verantwoord was, om de jeugd van dezezogenaamde „kunst” te laten „genieten”, wat ook volkomenschaamteloos werd erkend door de bordjes „Geen toegangonder de 18”, die overal hingen, en sterk aan hetwassenbeeldenspel herinneren. Nu moet men nog bedenken, datmen deze voorzorgsmaatregelen moest treffen ten aanzien vaninstellingen, die zich juist meer dan enig ander, erop haddenmoeten toeleggen, om de jeugd de nodige ontwikkeling teverschaffen, en niet om al te zeer verwende ouderen teamuseren. Wat zouden de grote onsterfelijke dramaturgen vanzo een maatregel hebben gezegd, en wat van de redenen, diehiertoe hadden geleid?

Hoe zou Schiller zijn opgestoven, en Goethe zichverontwaardigd hebben afgewend. Maar wat betekenenSchiller, Goethe of Shakespeare tenslotte tegenover heroën, diede wereld van onze huidige Duitse literatuur bevolken?

Daarnaast zijn het toch niets dan oude versleten figuren, diehun tijd hebben gehad. Want dat was wel een van de meesttyperende eigenschappen van deze tijd: niet alleen wist hij zelfenkel vuil voort te brengen, maar bovendien bevuilde hij alles,wat het verleden aan ware grootheid bezat. Nu is dat eenverschijnsel, dat men altijd in dergelijke perioden kanconstateren. Hoe gemener en minderwaardiger de eigen kunstvan een bepaalde periode is, des te dieper zal de haat zijn,welke die tijd koestert tegenover de exponenten van vroegerehogere grootheid en waardigheid. In perioden als deze zou mennog het liefst iedere herinnering aan het verleden vernietigen,om zo, door iedere mogelijkheid tot vergelijking uit te

Page 330: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

321

schakelen, het eigen geknoei nog voor „kunst” te latendoorgaan. Daarom zal ieder nieuw systeem, naarmate hetmiserabeler en onbetekenender is, met meer vuur trachten, delaatste sporen van het verleden te doen verdwijnen, terwijliedere werkelijk waardevolle vernieuwing van de mensheidrustig kan voortbouwen op de grondslagen, die vroegeregeneraties legden, en dikwijls kunnen pas de kunstenaars uitdeze tijd proberen, om het werk van hun grote voorgangers diewaardering te doen genieten, die het verdient. Zij behoeven niette vrezen, dat hun werk naast dat van het verleden zalverbleken, maar ze dragen al uit zichzelf zoveel waardevols bijtot de grote algemene schat van de menselijke cultuur, dat zijdikwijls juist de herinnering aan het verleden levend zoudenwillen houden, opdat het heden eerst in het licht van vroegeremeesterwerken de ware grootte van hun werk zal kunnen zien.

Alleen hij, die zelf niet bij machte is, om de wereld ietswaardevols te geven, en die zich alleen maar wil aanstellen,alsof hij haar iets uitermate bijzonders zou willen schenken, kanal het grote, dat het verleden voor ons droeg, haten, en kan dewaarde ervan betwisten of zelfs vernietigen. Dit is iets, wat nietalleen voor algemeen culturele, maar ook voor politiekenieuwelingen opgaat. Revolutionaire nieuwe bewegingen zullende oude vormen des te feller haten, naarmate zij zelf van minderallooi zijn. Ook hier kan men weer zien, hoe de angst, dat heteigen knoeiwerk eens niet belangrijk genoeg geacht zou kunnenworden, leidt tot blinde haat tegen de vaststaande grootheid vandingen uit het verleden. Zolang bijvoorbeeld de historischeherinnering aan Frederik de Grote niet verwaaid is, zalFriedrich Ebert slechts een beperkte hoeveelheid bewonderendeverbazing weten op te wekken. De held van Sanssouci staatongeveer in dezelfde verhouding tot de emerituskroegbaas uitBremen als de zon staat tot de maan; pas als de stralen van dezon zijn verdwenen, kan de maan haar schijnsel vertonen.

Page 331: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

322

Daarom is de haat, die alle nieuwe manen onder de mensentegen de vaste sterren voelen, maar al te begrijpelijk. In hetpolitieke leven hebben zulke nullen de gewoonte, om, wanneerhet noodlot hun voor enige korte tijd de macht in de schootwerpt, niet alleen het verleden met onuitputtelijke ijver tebevuilen en te bekladden, maar zich ook nog door uiterlijkemiddelen aan de algemene kritiek te onttrekken. Als voorbeeldhiervoor kan de Wet tot bescherming van de Republiek, één vande producten van het nieuwe Duitse Rijk, worden genoemd.Wanneer daarom de een of andere nieuwe idee, een doctrine,een nieuwe wereldbeschouwing, of ook een politieke ofeconomische beweging, het gehele verleden tracht te ontkennen,te belasteren en van zijn waarde te beroven, dan moet dit alleenal een reden zijn, om de uiterste voorzichtigheid in acht tenemen, en om haar met een zekere wantrouwende reserve in hetoog te houden. Meestal komt zo'n haat uit het eigenminderwaardigheidsbesef, of uit een slecht geweten voort.

Een vernieuwing van de mensheid, die werkelijk gunstigeresultaten wil afwerpen, zal onveranderlijk altijd zijnvoortbouwend werk dienen te beginnen op het punt, waar hetlaatste goede fundament ophoudt. Zij behoeft er zich nooit voorte schamen, dat ze al gevonden waarheden benut. De gehelemenselijke cultuur, en trouwens de mens zelf ook, is toch nietsanders dan het voorlopig eindproduct van een langeontwikkeling, waartoe iedere generatie haar steen bijdroeg envast metselde. Daarom beantwoordt een revolutie ook nooit aanhaar doel, en is ze nimmer van grote betekenis, wanneer zeenkel maar platweg het gehele bouwwerk afbreekt; zij moetintegendeel al datgene wat gemetseld is, of niet op zijn plaatsligt, wegbreken, en moet nu, naast of op de laatste goedliggendesteen, die nu weer is blootgelegd, en waar de rij weer kanbeginnen, de volgende juiste steen metselen.

Page 332: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

323

Alleen in dat geval zal men met recht van de „vooruitgang dermensheid” kunnen spreken. In alle andere gevallen zou dewereld nooit uit de chaos worden verlost, omdat immers iedergeslacht opnieuw het recht zou hebben, het verleden teverloochenen, en ieder dus ook, eer hij zelf zou beginnen tewerken, eerst de arbeid van het verleden zou mogen verwoesten.

Het treurigste aan deze toestand, waarin onze gehele cultuurzich van voor de oorlog bevond, was nog niet alleen onzevolslagen impotentie, waar het de schepping van artistieke enalgemeens culturele waarden betrof, maar vooral de haat,waarmee men de herinnering aan een groter verleden bevuildeen uitwiste. Bijna op alle terreinen der kunst, maar vooral bijhet toneel en in de litteratuur, stelde men in de schepping vannieuwe grootse werken slechts matig belang, maar was met degrootste energie en geestdrift aan het werk, om nu het beste vanhet bestaande naar beneden te halen, en voor verouderd enminderwaardig uit te maken; alsof er nog iets minderwaardigerkon zijn ten opzichte van een tijd als deze, waar de meestbeschamende minderwaardigheid hoogtij vierde.

Maar uit dit streven, om het heden blind te maken voor hetverleden, bleek overduidelijk de boze bedoeling van dezetoekomstapostelen. Daaruit had men moeten afleiden, dat hethier geen kwestie was van nieuwe culturele opvattingen, diemogelijk onjuist, maar in ieder geval eerlijk gemeend waren,doch dat er hier naar werd gestreefd, om letterlijk iedere basisaan de kunst te ontnemen, om zodoende het gezonde gevoelvoor de kunst op dwaze dwaalwegen te brengen, en zo tenslottetot de geestelijke voorbereiding van het politieke bolsjewisme tekomen. Want wanneer de eeuw van Perikles in het Panthenonbelichaamd is, dan is de een of andere onbegrijpelijk kubistischmisbaksel de meest ideale belichaming van ons bolsjewistischeheden.

Page 333: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

324

In dit verband dient ook de nadruk te worden gelegd op delafheid, die hierbij weer betoond werd door dat deel van onsvolk, dat door zijn ontwikkeling en zijn positie de plicht hadgehad, om zich tegen deze cultuurverkrachting te verzetten.Enkel uit angst voor de grote mond van de apostelen derbolsjewistische kunst, die een ieder, die niet bereid was, in henonmiddellijk de ware kroon der schepping te zien, op de meestvenijnige wijze aanvielen en voor achterlijke bourgeoisuitmaakten, zag men maar van ieder ernstig verzet af, enberustte in datgene, wat onvermijdelijk scheen.

Men vreesde nota bene, om door deze halve gekken ofbedriegers voor „begriploos” te worden uitgescholden, alsof heteen schande was, dat men de voortbrengselen van geestelijkegedegenereerde of van sluwe bedriegers niet begreep. Dezeapostelen van het „enige ware geloof” op cultureel gebiedhadden nu nog een uiterst eenvoudig middeltje, waarmee ze hunwaanzinnigheden tot onoverzienbaar geweldige dingen wisten temaken; alles, wat volkomen onbegrijpelijk en kennelijkkrankzinnig was, presenteerden ze aan de bewonderendegoegemeente als een zogenaamd „meest persoonlijkste emotie”,wat inderdaad wel een zeer goedkope manier was, om iederprotest van te voren al te doen verstommen. Want dat ook dithet product van een persoonlijke emotie was, kon bezwaarlijkworden betwijfeld, maar in dit verband mocht men toch wel devraag stellen, of het te pas komt, om de gezonde mensheid opde hallucinaties van geesteszieken of misdadigers te vergasten.

Ook de werken van een Moritz von Schwind of van een Böcklinwaren uitingen van zeer persoonlijke emoties, alleen met ditverschil, dat het de emoties van begenadigde kunstenaars enniet van kwasten waren. Maar daar kon men weer eens degehele miserabele lafheid van onze z.g. intellectuelenbewonderen, die ieder verzet tegen de vergiftiging van de

Page 334: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

325

gezonde instincten van ons volk angstvallig vermeden, en hetmaar liever aan het volk zelf overlieten, om deze brutaliteiten enwaanzinnigheden te verwerken. En om toch vooral maar nietvoor „lieden zonder verstand van kunst” door te gaan, vondmen maar iedere belediging tegen de kunst goed, en begontenslotte werkelijk te twijfelen bij de beoordeling van eenkunstwerk. En dit alles tezamen waren tekenen, dat er zwaarweer op komst was.

Als bedenkelijk symptoom moet ik nog het volgendeconstateren: In de 19e eeuw begonnen onze steden steeds meerhet karakter van cultuurcentra te verliezen en zakten af totzuivere opeenhopingen van mensen. Het gebrek aan liefde vanons modern grotestads proletariaat voor zijn woonplaats vloeitvoort uit het feit, dat het hier inderdaad uitsluitend gaat om detoevallige plaats, waar zich de enkeling bevindt, en om nietsmeer. Gedeeltelijk staat dit ook weer in verband met de socialeomstandigheden, die een veelvuldige verandering vanwoonplaats noodzakelijk maken, en de mens niet de tijd laat omin een nauwer contact met zijn stad te komen, maar anderzijdsmoet dit toch ook worden geweten aan de algemene cultureleleegheid en armzaligheid van onze huidige steden.

Nog ten tijde van de vrijheidsoorlog (1813) waren de Duitsesteden zowel gering in getal als bescheiden van omvang. Deenkele werkelijk grote steden waren grotendeels residenties,bezaten als zodanig bijna steeds een zekere culturele waarde enkonden zich meestal ook in artistiek opzicht op een bepaaldenvorm en opvatting beroemen. De enkele plaatsen met meer dan50.000 inwoners, die men destijds telde, waren, in vergelijkingmet even grote steden van tegenwoordig, rijk aanwetenschappelijke en artistieke waarden. Toen Münchenzestigduizend zielen telde, begon het al éen van de eerstekunstcentra van Duitsland te worden; tegenwoordig heeft bijna

Page 335: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

326

iedere fabrieksstad dat cijfer bereikt, of het zelfs al vele malenoverschreden, soms zonder dat ze ook maar in de geringstemate op het bezit van zulke schatten kan bogen. Het zijn enkelnog verzamelingetjes woon- en huurkazernes, verder niets. Menmoet zich ook afvragen, hoe bij een dergelijke leegheid enplatheid nog een band met de woonplaats zou kunnen ontstaan.

Niemand zal zich bijzonder voelen aangetrokken tot een stad,die in geen enkel opzicht iets anders kan bieden dan welkeandere ook, die absoluut geen eigen karakter heeft, en waarinalles, wat maar enigszins naar kunst of iets in die trant zoukunnen zwemen, angstvallig vermeden is. Maar bovendienworden ook de werkelijk grote steden met het stijgen van hetinwonertal in verhouding steeds armer aan werkelijkekunstwerken. Al onze steden teren op de faam en de schattenvan het verleden. Laat men zich nu eens alles uit Münchenwegdenken, wat daar onder Ludwig I tot stand werd gebracht,en men zal met ontzetting moeten constateren, hoe gering hetaantal werkelijke kunstwerken is, dat er sindsdien bijgekomenis. Datzelfde kan ook van Berlijn en van de meeste andere grotesteden worden gezegd.

Het kernpunt van de kwestie ligt echter in het volgende: Onzehedendaagse grote steden bezitten geen monumenten, die hetgehele stadsbeeld beheersen, en die op de een of andere wijzevoor onzen gehelen tijd een symbool konden zijn en blijven. Ditwas echter het geval in de steden der oudheid, waar bijna iederestad een bijzonder monument bezat, dat haar trots was. Hetmeest karakteristieke van de antieke steden was niet gelegen inde particuliere gebouwen, maar in de monumenten dergemeenschap, die niet voor een ogenblik maar voor deeeuwigheid gebouwd schenen, omdat ze niet de rijkdom van eenenkele eigenaar, maar de grootte en betekenis van hetgemenebest moesten uitdrukken. Op deze wijze ontstonden

Page 336: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

327

monumenten, die zeer geëigend waren om de bewoners aan hunstad te binden en wel met zo sterke banden, dat het onstegenwoordig dikwijls onbegrijpelijk lijkt. Want datgene, wathem, deze burger van de oudheid, met zijn stad verbond, warenniet zozeer de particuliere huizen, die armoedig waren, maarvoornamelijk de prachtige gebouwen van de gehelegemeenschap. Naast deze prachtige gebouwen verzonk hetwoonhuis werkelijk tot een onbetekenende bijzaak.

Wanneer men de verhouding van de grootte van destaatsgebouwen in de oudheid vergelijkt met de woonhuizen uitdie tijd, dan begrijpt men pas hoe buitengewoon belangrijk enzwaarwichtig men dit beginsel achtte, dat de werken van degemeenschap beslist op de eerste plaats komen moesten. Deweinige monumentale gebouwen, die nu nog uit de puinhopenen ruïnes van de antieke wereld voor onze bewonderendeblikken zijn overgebleven, zijn geen voormaligehandelspaleizen, maar tempels en staatsgebouwen, dusmonumenten, die aan de gemeenschap toebehoren.

Zelfs de pracht en praal van het Rome der laatste jaren bestondniet hoofdzakelijk uit villa's en paleizen van de burgers zelf,maar uit de tempels en thermen, de stadions, arena's,aquaducten, basilieken, enz. die aan de staat, dus aan het gehelevolk toebehoren. Zelfs de Germaanse middeleeuwen bleven, ookal waren opvattingen van kunst geheel andere, aan datzelfdebeginsel trouw. Datgene, wat in de Oudheid de Akropolis en hetPantheon had doen ontstaan, vond nu zijn uitdrukking in devormen van de Gotische dom. Als reuzen staken dezemonumentale bouwwerken op uit het kleine gewemel van de uitpaneeltjes, uit hout of uit baksteen opgetrokken huisjes van demiddeleeuwse stad, en werden tot symbolen, die zelfs nu nog,nu naast hen de huurkazernes hoger en hoger stijgen, steeds hetkarakter en het stadsbeeld van deze plaatsen bepalen. De

Page 337: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

328

domkerken, raadhuizen en markthallen, evenals devestingtorens zijn de zichtbare tekenen van een kunstopvatting,die tenslotte weer aan de oudheid ontleend was.Hoe zeer miserabel is de verhouding tussen dat, wat vanstaatswege en dat wat van particuliere zijde werd gebouwd, nugeworden. Indien Berlijn hetzelfde lot beschoren zou zijn, datdestijds Rome trof, dan zou ons nageslacht eens de warenhuizenvan een paar Joden en de hotels van een paar naamlozevennootschappen als de meest typerende architectonischestaaltjes van de cultuur onzer dagen kunnen bewonderen. Laatmen die stotende wanverhouding eens zien, die zelfs te Berlijnbestaat tussen datgene wat door het Rijk, en datgene, wat doorhandel en geldwezen werd gebouwd. Dat begint er meestal almee, dat men voor de openbare bouwwerken een belachelijklaag, en ten ene male onvoldoende bedrag uittrekt. Men bouwtgeen monumenten meer voor de eeuwigheid — men maakttegenwoordig enkel nog datgene, wat men direct nodig heeft.

Geen enkele verheven gedachte spreekt daarbij mee. Het Slot teBerlijn was in de tijd, dat men het bouwde, een werk van geheelandere betekenis, dan bijvoorbeeld heden de nieuwe bibliotheekis. En terwijl één enkel slagschip een waarde had van ruimzestig miljoen, werd voor het voornaamste prachtgebouw vanhet Rijk, het Rijksdaggebouw, dat toch voor de eeuwigheidbedoeld was geweest, nauwelijks de helft toegestaan. En toen dekwestie van de binnenarchitectuur ter sprake kwam en terbeslissing werd voorgelegd, toen stemde de Eerste Kamer tegenhet gebruik van steen, en gaf opdracht, de wanden met gips tebepleisteren; ditmaal hadden de heren parlementariërs nu eenswerkelijk juist gehandeld: het was inderdaad zonde, wanneervoor de omgeving van hun hoofdjes iets beters dan hetgoedkoopste werd gebruikt. Daarom missen onzetegenwoordige steden dat alles overheersende teken dergemeenschap, en men moet zich dan ook niet verbazen,

Page 338: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

329

wanneer het volk op zijn beurt weer geen symbool van zichzelfkan zien in de steden. Zodoende moet het leven in de steden welleeg en karakterloos worden; en de gevolgen daarvan komen inhet volkomen gebrek aan meeleven van de modernen grotestadsmens met het wel en wee van zijn stad, tot uiting. Ook dit is eenbewijs voor de dalende lijn, die onze cultuur beschrijft en vande algemene ruïne, die op alle gebieden heerst. Maar dan magmen zich ook niet verbazen, wanneer bij zulk een godheidslechts weinig zin voor heroïek overblijft. Het heden oogsttenslotte niets anders dan wat het jongste verleden heeftgezaaid.

Al deze degeneratieverschijnselen zijn in de grond der zaakslechts de gevolgen van het feit, dat een bepaalde, algemeengehuldigde wereldbeschouwing ontbreekt, en ook van het, hierweer uit voortvloeiende feit, dat men geen houvast heeft bij hetbepalen van zijn standpunt tegenover de grote vraagstukken.Daarom is ook alles al vanaf de opvoeding, even halfslachtig entwijfelachtig, bang voor verantwoordelijkheid, en zal tenslottezo laf en tolerant zijn, om gebreken, die men zelf heeftgeconstateerd, maar liever te laten voor wat ze zijn. Hetgedweep met humanisme wordt mode, men laat de uitwassenoogluikend toe, omdat het gemakkelijker is, men spaart deenkeling tot iedere prijs, en het resultaat is, dat men detoekomst van miljoenen verwoest.

Hoe erg het al gesteld was met die verscheurdheid op allegebieden, blijkt wel zeer duidelijk, wanneer wij de verdeeldheid,die op religieus terrein voor de oorlog heerste, aan een naderebeschouwing onderwerpen. Ook op dit gebied was degemeenschappelijke actieve wereldbeschouwing allang verlorengegaan. Daarbij speelden (1e aanhangers, die officieel uit dekerk traden, een heel wat minder belangrijke rol dan degenen,die volmaakt onverschillig tegenover dit alles stonden. Terwijl

Page 339: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

330

de beide godsdiensten in Azië en Afrika bekeringspogingen inhet werk stellen, om nieuwe aanhangers te winnen voor hun leer– een werk, wat vooral op de plaatsen, waar het zich tegen hetgroeiende Mohammedanisme heeft te verweren, slechts opuiterst schamele resultaten kan bogen – verliezen zij in Europazelf miljoenen en nog eens miljoenen overtuigde aanhangers, dieóf volkomen vreemd zijn komen te staan tegenover iedere vormvan godsdienstig leven, of hun eigen wegen zijn gegaan.

De gevolgen van dit regeneratisme zijn vooral redelijk gezien,niet gunstig. Opmerkelijk is ook de strijd tegen de dogmatischebasis der kerken, die steeds scherpere vormen aanneemt, maardie tenslotte toch de godsdienst zelf aantast, omdat op dezemenselijke wereld een godsdienst zonder dogmata praktisch nietbestaanbaar is. De grote massa van een volk bestaat niet uitfilosofen: maar juist voor de massa is het geloof dikwijls deenige denkbare basis voor zedelijke wereldbeschouwing. Deverschillende middelen, die men ons ervoor in de plaats heeftwillen geven, bleken in de praktijk niet zodanige vruchten af tewerpen, dat men werkelijk van hen kan verwachten, dat zij dereligieuze belijdenissen op juiste en afdoende wijze zoudenkunnen vervangen. Indien echter de religieuze leer en het gelooftot levensbasis voor grote groepen van de bevolking willenworden, dan is de allereerste voorwaarde hiertoe, dat de inhoudvan dit geloof onbeperkt gezag geniet.

Wat voor het leven in 't algemeen de levensstijl is, dieweliswaar enkele honderdduizenden hoogstaande mensen nietonmiddellijk nodig hebben om goed en verstandig te kunnenleven, maar die voor miljoenen anderen absoluut de eerstevoorwaarde is, dat is het staatsprincipe voor de staat, en datzijn de dogmata voor iedere godsdienst. Pas door deze dogmatawordt de onzekere en voor duizenderlei uitleggingen vatbare,zuiver theoretische idee nader bepaald, en krijgt ze vaste vorm,

Page 340: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

331

wat voor haar onmisbaar is, indien zij ooit tot een geloof wiluitgroeien. Anders zou de idee nooit meer kunnen worden daneen metafysische opvatting, of beter, dan een bepaalde filosofiethese. De aanval op het dogma als zodanig heeft daarom al zeerveel van de strijd tegen de algemene wettelijke basis van destaat weg, en, terwijl het slagen van deze laatste strijdonherroepelijk op volkomen anarchie in de staat zou uitlopen,zo leidt de eerste tot een waardeloos religieus nihilisme. Depoliticus echter mag de waarde van een religie niet afmetennaar haar eventuele fouten, maar moet zich steeds in de eersteplaats afvragen, of er iets anders is te vinden, wat kennelijkbeter is. Zolang dat echter klaarblijkelijk mankeert, kunnenalleen dwazen of misdadigers het in hun hoofd halen, om hetaanwezige af te breken.

Nu is het een feit, dat de tamelijk bedroevende toestanden opreligieus gebied, mede voor een belangrijk deel te wijten zijnaan degenen, die de religieuze ideeën teveel met zuivere aardsedingen bezwaren, en hen dikwijls in een volkomen onnodigconflict met de „zogenaamde exacte wetenschappen” brengen.In zulk een geval zullen het bijna altijd de godsdiensten zijn, diede vlag moeten strijken, en daardoor in de ogen van allen, dieniet bij machte zijn tot meer, hoger en dieper dan een zuiveroppervlakkig weten, veel van hun grootheid inboeten. Maar deergste verwoestingen zijn die, welke diegenen teweegbrengen,die de godsdienstige overtuiging voor politieke doeleindenmisbruiken. Tegen deze ellendige zwendelaars, die in degodsdienst een middeltje wensen te zien, om hun politieke, ofbeter nog, hun zuiver zakelijke belangetjes te dienen, kaneenvoudig niet scherp genoeg worden opgetreden. Dezeonbeschofte leugenaars schreeuwen weliswaar met eentenorstem, zodat al de andere zondaars het kunnen horen, hungeloofsbelijdenis, maar dat niet, om er zonodig voor te sterven,doch om hierdoor beter te kunnen leven. Voor één enkel politiek

Page 341: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

332

zwendeltje mits de voordelen, die ermee gepaard gaan, maargroot genoeg zijn — versjacheren zij hun godsdienst; voor tienkamerzetels sluiten ze een bloedsbroederschap met demarxisten, de doodsvijanden van alles, wat godsdienst heet, envoor een ministersportefeuille zouden ze een huwelijk met deduivel aangaan, wanneer ze althans niet meer over een toevalligrestje fatsoen beschikken, dat Satan van zoiets kon weerhouden.

Het feit, dat het religieuze leven in het Duitsland van vóór deoorlog een onaangename bijklank had gekregen, was te wijtenaan het misbruik, dat een zekere z.g. „Christelijke” partij vanhet Christendom maakte, en tevens aan de onbeschaamde wijze,waarop men trachtte, het katholieke geloof te identificeren meteen politieke partij. Deze valse voorstelling had weliswaarenerzijds tot gevolg, dat een ander stelletje nietsnutten metkamerzetels gezegend werd, maar bracht anderzijds aan de kerkzelf schade toe. En onder het resultaat van dit alles moest degehele natie gebukt gaan, omdat de gevolgen van de verslappingder religieuze banden, die door dit optreden werd veroorzaakt,zich juist deden gevoelen in een tijd, dat toch al alles wankeldeen week, en dat de oude traditionele grondslagen van zeden enmoraal hun vastheid dreigden te verliezen.

Ook dit waren barstjes en scheurtjes in het lichaam van onsvolk, die, zolang er geen bijzondere dingen te verrichten waren,geen gevaar opleverden, maar die tot een ramp moesten leiden,wanneer grote gebeurtenissen bijzondere eisen gingen stellenaan de innerlijke hechtheid der natie. In diezelfde trant waren erook op politiek terrein fouten en tekortkomingen, die, indien eralthans niet binnen afzienbare tijd verandering in kwam, ook alssymptomen van het naderend verval van het Rijk gezienmoesten worden. De richtingloosheid van de Duitsebinnenlandse en buitenlandse politiek moest een ieder, die nietopzettelijk zijn ogen er voor sloot, duidelijk zijn. Dat halve

Page 342: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

333

gedoe scheen het beste te rijmen met Bismarcks opvatting, alszou „de” politiek „de kunst van het mogelijke” zijn. Maar nubestond er tussen Bismarck en de latere Duitse kanseliers eenluttel onderscheid, dat maakte, dat de eerste zulk een woordover het wezen der politiek kon laten vallen, terwijl diezelfdemening in. de mond van zijn opvolgers een geheel anderenklank en betekenis kreeg. Want Bismarck had door deze zinalleen willen zeggen, dat men voor het bereiken van een politiekdoel alle mogelijkheden moet gebruiken, of met allemogelijkheden rekening dient te houden; zijn opvolgers echterbeschouwden deze uiting als een soort plechtigheid, waarbij zeontslagen werden van de plicht, er voortaan nog enig politiekidee of politiek doel op na te houden. En de leiding van het Rijkhad in deze tijd dan ook inderdaad geen enkel politiek doel meervoor ogen, omdat hiertoe de nodige basis: een bepaaldewereldbeschouwing, ontbrak, en omdat ook het nodige inzichtin de diepere wetten, waaraan de ontwikkeling van het politiekeleven gehoorzaamt, ten ene male mankeerde.

Er waren er niet weinigen, die dit alles met lede ogen aanzagen,het gebrek aan systeem en aan ideeën in de politiek van het Rijkmet scherpe woorden geselden, en die de zwakte en holheidervan dus zeer wel inzagen, maar dit waren allen mensen, diebuiten het politieke leven stonden: de officiële regerings-instanties begrepen al evenmin als heden ten dage (1924) ookmaar in de allergeringste mate het grote belang van de dingen,die een Houston Stewart Chamberlain gezien had. Deze liedenzijn te dom, om zelfs iets te kunnen denken, en veel teverwaand, om het nodige van anderen te willen overnemen –een eeuwige waarheid, die Oxenstierna deed uitroepen: „Dewereld wordt maar door een bitter nietig brokje wijsheidgeregeerd!”, een brokje, waarvan dan bijna geen enkelereferendaris aan het ministerie meer dan een atoom uitmaakt.Sinds Duitsland een republiek is geworden, heeft dit woord

Page 343: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

334

natuurlijk zijn juistheid verloren – daarom is het ook bij de„Wet tot bescherming der republiek” verboden, om zoiets uit tespreken of ook maar te geloven. Voor Oxenstierna echter is hetmaar een geluk, dat hij destijds leefde en niet heden in onzesnuggere republiek. Al voor de oorlog zagen velen in, dat onzegrootste zwakte juist gelegen was in die inrichting, waarin dekracht van de staat belichaamd had moeten zijn; in hetparlement, de Rijksdag.

Hier waren lafheid en onverantwoordelijkheid op waarlijkonovertrefbare wijze verenigd. Men hoort tegenwoordigdikwijls de ondoordachte bewering uiten, dat hetparlementarisme in Duitsland „sinds de revolutie in gebreke isgebleven”. Daardoor wordt maar al te licht de indruk gewekt,alsof het voor de revolutie bijgeval anders was geweest. Inwaarheid echter is deze instelling niet bij machte, om andersdan vernietigend te werken – en dit deed ze dan ook wel degelijkal in de tijd, dat de meeste mensen nog met oogkleppenrondliepen en niets konden of niets wilden zien. Want datDuitsland het huidige laagtepunt bereikte, is niet in de laatsteplaats aan deze instelling te danken: dat de catastrofe echterniet eerder plaats vond, kan ook al niet op de debetzijde van hetparlement worden geschreven, maar moet wordentoegeschreven aan het verzet, dat er voor de oorlog nog steedsbestond tegen de werkzaamheid van deze doodgravers derDuitse natie.

Uit de grote massa der rampen en onjuiste maatregelen, diedeze inrichting direct of indirect op haar geweten heeft, wil ikslechts één enkel geval kiezen, dat het duidelijkste het karaktervan dit meest onverantwoordelijke instituut aller tijden laatzien: de ontzettende slapheid en halfslachtigheid, waarmee depolitieke leiding van het Rijk zowel naar buiten als naar binnenoptrad, die een van de hoofdoorzaken voor de ineenstorting

Page 344: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

335

werd, en voornamelijk aan de invloed van de Rijksdag te wijtenis. Half was alles, wat ook maar in de allergeringste mateafhankelijk was van het parlement, wat het ook was.Halfslachtig en slap was de bondgenootschap politiek van hetRijk. Terwijl men nota bene bedoelde de vrede te bewaren,voerde men een politiek, waardoor men onherroepelijk bij eenoorlog moest belanden.

Halfslachtig was de politiek ten opzichte van Polen. Menirriteerde, zonder de zaak ooit werkelijk aan te pakken. Hetresultaat was, dat men enerzijds geen overwinning voor hetDuitse bloed wist te behalen, en zich anderzijds niet wist teverzoenen met de Polen, terwijl men zich wél de vijandschapvan Rusland op de hals haalde. Halfslachtig was ook deoplossing van de Elzas-Lotharingse kwestie. In plaats van eensen voor altijd met onverbiddelijk geweld de kop van de Fransenhydra te verpletteren, maar de Elzassers nadien dezelfde rechtentoe te staan als de andere burgers van het Rijk genoten, deedmen zomin het één als het ander. Men kon het immers ook niet,omdat de grootste partijen ook de grootste landverradersherbergden — zoals b.v. de heer Wetterlé in het Zentrum.

Maar dit alles ware nog te verdragen geweest, wanneer dealgemene slapheid zich ook niet van die macht had meestergemaakt, die tenslotte de waarborg voor het bestaan van hetRijk betekende: van het leger. Wat de z.g. „Duitse Rijksdag” opdit gebied heeft misdaan, zou op zichzelf al voldoende zijngeweest, om voorgoed de vervloeking der Duitse natie over zijnschuldig hoofd uit te storten. Om de miezerigste redenen hebbendeze parlementaire partijschoften openlijk en in het geheim allesin het werk gesteld, om onze natie dit wapen, waarmee ze zichkon verdedigen, het enige, dat altijd voor de vrijheid en deonafhankelijkheid van ons volk bereid stond, uit de hand teslain. Indien de graven in de vlakten van Vlaanderen zich nu

Page 345: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

336

konden openen, dan zouden daaruit de onvermurwbareaanklagers opstaan, honderdduizenden der beste jonge Duitsers,die door de gewetenloosheid van deze parlementairemisdadigers slecht en onvoldoende voorbereid in de armen vande dood werden gejaagd; het vaderland heeft hun miljoenenjonge levens verloren en miljoenen andere zonen slechts alsverminkte wrakken teruggezien, enkel en alleen om het aan eenpaar honderd volksbedriegers mogelijk te maken, om politiekezwendelzaken, chantage of zelfs maar het afdreunen vandoctrinaire theorieën mogelijk te maken.

Terwijl het Jodendom door middel van zijn marxistische endemocratische pers de leugen van het „Duitse militarisme” in degehele wereld verkondigde, en zodoende met (alle middelentrachtte, de schuld op Duitsland te werpen, weigerden demarxistische en democratische partijen haar steun te geven aanenige, waarlijk afdoende bundeling en consolidering van deDuitse volkskracht! Bovéndien moest een ieder, die maar evenbedacht, dat in een eventuele komende oorlog toch de gehelenatie de wapenen zou moeten dragen, dadelijk inzien, dat hetmeer dan misdadig optreden van deze prachtige„volksvertegenwoordiging” mede ten gevolge moest hebben, datmiljoenen Duitsers slecht en onvoldoende opgeleid envoorbereid, in de bajonetten van de vijand werden gestuurd.

Maar zelfs wanneer men deze gevolgen van de platte en grovegewetenloosheid van onze parlementaire souteneurs geheelbuiten beschouwing zou laten, dan zou men nog moetenerkennen, dat dit tekort aan geoefende soldaten aan het beginvan een oorlog maar al te licht kon maken, dat wij hem zoudenverliezen, wat in de wereldoorlog ook op vreselijke wijze werdbewezen. Dat wij deze strijd om de vrijheid enonafhankelijkheid van de Duitse natie hebben verloren, is hetgevolg van de stelselmatige slapheid en halfslachtigheid, die

Page 346: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

337

zich al in vredestijd steeds weer vertoonden, zo gauw het er omging, om nu inderdaad de gehele volkskracht paraat te doen zijnvoor de verdediging van het vaderland.

Terwijl men van de landmacht kon zeggen, dat het aantalrekruten, dat men er opleidde, te gering was, was diezelfdeslapheid ook ter zee in de weer om onze verdedigingswapenenmin of meer van hun kracht te beroven. Helaas wist diefutloosheid zich van de leiding der marine zelf meester temaken. Het systeem, om alle op stapel gezette schepen altijdeen beetje kleiner te houden dan de Engelse, die tezelfdertijdwerden gebouwd, getuigde van weinig inzicht en van nog veelminder genialiteit. Juist een vloot, die zich van de beginne afbewust is, dat het aantal eenheden, waarover zij kanbeschikken, nooit het peil van een andere vloot, diewaarschijnlijk haar tegenstander zal worden, kan bereiken,dient alles in het werk te stellen, om dat numerieke nadeel zogoed mogelijk op te heffen, door de weerbaarheid van deeenheden op te voeren. Het gaat hier om de weerbaarheid, enniet om een legendarische „betere kwaliteit”.

Door moderne techniek is het tegenwoordig zover gekomen, enis een zo grote uniformiteit van de ontwikkeling in alle grotebeschaafde landen bereikt, dat men het rustig als onmogelijkkan beschouwen om schepen van de ene macht een waarlijkgroter gevechtswaarde te geven dan aan die van een andere.Maar nog veel minder is het mogelijk, om die groteregevechtswaarde te bereiken, wanneer men bovendien ook nogover minder ruimte beschikt. Die kleinere tonnage van deDuitse schepen moest inderdaad wel op kosten van de snelheiden de bewapening plaats vinden. De frase, die men gebruikte,om dit feit toch nog te rechtvaardigen, toonde wel heelduidelijk, welk een kwalijk tekort aan logica er school bij deinstantie, die hiervoor in vredestijd verantwoordelijk was. Men

Page 347: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

338

beweerde namelijk, dat het Duitse geschut van zo aanmerkelijkbetere kwaliteit was dan het Britse; dat de Duitse28cm.-kanonnen, technisch gezien, niet achterstonden bij deBritse 30,5 centimeters!! Maar dat had nu juist reden moetenzijn, om ook tot het aanschaffen van 30,5 cm geschut over tegaan, omdat het immers niet de bedoeling is, om aan een andergelijk te worden, doch integendeel, om hem in gevechtswaardete overvleugelen. Anders zou het immers ook overbodig zijngeweest voor het leger, om de 42cm mortieren aan te schaffen,omdat geen enkel type van het toen aanwezige Fransekrombaan geschut tegen de Duitse 21cm mortieren op kon, ende vestingen ongetwijfeld een bombardement uit de 30,5 cmmortieren niet hadden kunnen verduren.

Maar de leiding van de landmacht redeneerde zuiver, en datdeed die van de marine helaas niet. De eigenlijke reden echter,dat men er al van tevoren van afzag, om de kwaliteit van deartillerie tot het maximum op te voeren, en anderzijds alevenmin trachtte, om dan tenminste de grootst mogelijkesnelheid te bereiken, lag echter geheel aan de z.g. „risico-idee”,dat ten enenmale onjuist was. De leiding van de marine bouwdeeen vloot van zodanige kwaliteit en afmetingen, dat aan eenaanval eenvoudig niet gedacht kon worden, waardoor dewerkzaamheid van dit wapen al van de beginne afnoodzakelijkerwijze op defensiegebied moest worden gezocht.

Maar daarmee deed men tevens afstand van het uiteindelijksucces, dat toch steeds enkel en alleen in de aanval kan liggen.Een schip, dat minder snel en zwakker bewapend is, zal door desnellere tegenstander, die over zwaarder geschut beschikt,meestal van de afstand, die deze laatste het beste past, in degrond worden geboord. Dat was iets, wat een aanzienlijk aantalvan onze kruisers aan de lijve moest ondervinden. Hoe door endoor fout die mening was, die de leiding van de marine er in de

Page 348: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

339

vredesjaren op na hield, bleek wel tijdens de oorlog, toen wijgedwongen werden, om met alle macht oude schepen weer tebewapenen, en nieuwe van een betere uitrusting te voorzien.

Indien de Duitse schepen echter in de slag bij het Skagerrakdezelfde tonnage, uitrusting en bewegelijkheid hadden bezetenals de Engelsen, dan zou de Britse vloot het onderspit hebbenmoeten delven door de orkaan van effectieve Duitse 38cm.-granaten, die onze scherpschietende vuurmonden op haarhadden doen neerkomen. Japan heeft destijds een heel anderevlootpolitiek gevoerd. Het zorgde er stelselmatig voor, dat iedernieuw schip over groter gevechtswaarde beschikte dan die vande macht, waartegen men het waarschijnlijk zou moetengebruiken. Maar daardoor werd het ook mogelijk, dat de vlootlater als aanvalswapen kon worden gehanteerd.

Terwijl de landmacht zich bij de opbouw van zijn instrumentnog vrij wist te houden van zo principieel onjuistegedachtegangen, werd de marine, die helaas ook al „beter”vertegenwoordigd was in de Rijksdag, het slachtoffer van deparlementaire geest. De marine was volgens halfslachtigebeginselen opgebouwd, en ook toen men haar tenslotte in destrijd wierp, deed men dat zonder de moed tot consequentie inenige richting. De onsterfelijke roem, die onze marine,niettegenstaande al deze tegenwerkende factoren, toch nog wistte behalen, was enkel te danken aan de goede soldatengeest enaan de onvergelijkelijke heldenmoed van de officieren enmanschappen op zichzelf. Indien de generale staf der marine indie jaren even geniaal was geweest als haar ondergeschiktendapper, dan waren deze offers niet vergeefs gebracht .Zodoendewas het misschien juist de parlementaire knapheid envaardigheid van de vooroorlogse leiders der marine, die ditwapen ten verderven voerde, doordat deze leiders nu ook bij deopbouw niet meer van zuiver militaire oogmerken, maar van

Page 349: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

340

parlementaire uitgingen. De halfslachtigheid en zwakte, en ookhet gebrek aan logisch denkvermogen, waarmee ditparlementaire instituut behept is, sloegen maar al tegemakkelijk over op de leiding van de vloot.

Zoals ik al zei, wist de landmacht zich nog verre te houden vandergelijke principieel onjuiste ideeën. Vooral Ludendorff, diedestijds kolonel bij de grote generale staf was, streed met demoed der wanhoop tegen de misdadige halfslachtigheid enfutloosheid, die alle daden van de Rijksdag kenmerkte, wanneerdeze over de levenskwesties der natie moest beslissen.Natuurlijk waren de meeste van die beslissingen regelrecht instrijd met de Duitse belangen. Dat de strijd, die deze officierdestijds uitvocht, toch niet met succes bekroond mocht worden,was enerzijds aan het parlement te wijten maar anderzijds aande, zo mogelijk nog droeviger en slappere houding van derijkskanselier Bethmann Hollweg. Dit belet natuurlijk de heren,die schuldig staan aan de ineenstorting van Duitsland, toch inhet geheel niet, om de schuld nu juist op de schouders teschuiven van de enigen man, die zich tegen deze verwaarlozingvan de nationale belangen verzette.

Tenslotte maakt voor zulke geboren zwendelaars een leugenmeer of minder, ook al niets uit. Hij, die bedenkt hoeveel offersde misdadige lichtzinnigheid van deze hoogstonverantwoordelijke lieden ons volk heeft gekost, hoeveelmensenlevens doelloos vernietigd werden en hoeveel onnodigals wrakken terugkwamen, dat al die smaad en schande, en demateloze ellende die heden ons deel is, ook voorkomen hadkunnen worden, en dan weet, dat al deze offers enkel ertoehebben gediend, om een horde gewetenloze eerzuchtigebaantjesjagers aan ministersportefeuilles te helpen, die zalbegrijpen, dat men deze individuen inderdaad niet anders danals schoften, schurken, schooiers en misdadigers kan betitelen,

Page 350: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

341

want zo er één slag lieden is, die deze kwalificaties verdient,dan zijn het deze wel. Naast deze volksverraders is iederesouteneur nog een man van eer.

Het was zeer merkwaardig, dat alle werkelijke fouten van hetoude Duitsland enkel dan onder de algemene aandacht werdengebracht, wanneer de innerlijke kracht der natie daaronder telijden kon hebben. Ja, wanneer dat het geval was, dan werdendie onaangename waarheden eenvoudig met geweld aan demassa opgedrongen, terwijl men anders vele dingen maar lieverbeschaamd verzweeg, en sommigen zelfs platweg ontkende. Ditlaatste zag men speciaal dan gebeuren, wanneer door openlijkebehandeling mogelijk verbetering in een toestand had kunnenkomen. Bovendien hadden de gezaghebbende functionarissenover het algemeen niet het minste begrip van de waarde en hetkarakter van de propaganda. Dat een verstandige enononderbroken propaganda zelfs in staat is, om een volk tedoen geloven, dat de hemel een hel, en omgekeerd, dat hetellendigste bestaan eer paradijs is, dat was iets, wat alleen deJood wist, en waarmee hij dan ook rekening hield; de Duitser,of beter, de Duitse regering, had daarvan niet het flauwstebenul. En dit zou zich tijdens de oorlog nog op zeer bitterewijze wreken.

Tegenover al de fouten, die hier genoemd werden, en de tallozeongenoemde, stonden ook weer vele deugden. Wanneer men defouten in een juist daglicht beziet, zal men moeten erkennen, datde andere landen ook in sterke mate behept zijn met de meestevan onze gebreken, en zelfs op vele punten nog veel heviger aandeze ziekten lijden dan wij, terwijl ze vele van onze werkelijkedeugden niet bezitten. Als eerste van deze deugden kan menonder meer het feit noemen, dat het Duitse volk in bijna geheelEuropa nog het meeste deed, om het nationale karakter van zijnstaatshuishouding te handhaven, en niettegenstaande vele

Page 351: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

342

slechte voortekenen toch het minst van alle aan de leiband vanhet internationale grootkapitaal liep.Dat was inderdaad wel een gevaarlijke deugd, die later ook debelangrijkste aanleiding tot de wereldoorlog werd. Indien menechter hiervan en van vele andere zaken van minder belangafziet, dan dient vooral de nadruk te worden gelegd op drieinstellingen, die temidden van een zeer groot aantal gezondekrachtbronnen van de natie uitmuntten, en die werkelijkvoorbeeldig, gedeeltelijk zelfs ongeëvenaard waren.

In de eerste plaats de staatsvorm zelf en de speciale vorm, diemen hiervoor in het moderne Duitsland had gevonden. Men kanhierbij de persoon der vorsten rustig buiten beschouwing laten,omdat deze tenslotte mensen zijn, en dus ook met alle gebrekenbehept zullen kunnen zijn, die nu eenmaal het deel zijn van dezeaarde en van alles wat tot deze aarde behoort — anders zoumen iedere hoop op een gunstige ontwikkeling uit de huidigetoestand moeten opgeven, omdat immers juist de moraal en hetgeestelijk peil van onze hedendaagse regeerders van zodanigeaard zijn, dat het werkelijk ernstige moeite en een levendigeverbeeldingskracht vereist, om zich levende wezens voor testellen, die in nog mindere mate met deze kostelijke goederenzijn begiftigd.

Wie de „betekenis” van de Duitse revolutie afmeet naar debetekenis en het formaat van de personen, die zij sindsnovember 1918 aan ons volk heeft geschonken, die zal zichbitter schamen voor het oordeel van onze nakomelingen, die nietmeer door ,,wetten tot bescherming van de republiek” enz. demond gesnoerd zal kunnen worden, en die daarom datgenezullen zeggen, wat wij heden immers allemaal inzien, namelijkdat de hersens en de deugd van onze Duitse leiders van het jaar1918 en volgende, omgekeerd evenredig zijn met de grootte vanhun mond en het aantal van hun fouten. Ongetwijfeld was de

Page 352: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

343

monarchie van velen, en vooral van de grote massa, volkomenvervreemd. Dat was een gevolg van het feit, dat de omgevingder vorsten nu niet bepaald altijd bestond uit de intelligentste,en ook vooral niet uit de eerlijkste figuren. Velen van henstelden meer prijs op vleiers dan op rechtschapen kerels, endaardoor werden ze ook door deze vleiers van alles „op dehoogte gesteld”. Dit was wel van zeer groot nadeel in een tijd,dat de wereld zojuist vele oude inzichten radicaal hadgewijzigd, iets, wat natuurlijk ook ten opzichte van vele oudetradities van het hof was gebeurd.

Zo kon b.v. de doorsnee man omstreeks het jaar 1900 geenbijzondere bewondering meer voelen voor de prinses, die inuniform langs het front van de troepen reed. Men was blijkbaarabsoluut niet bij machte, om zich voor te stellen, wat eenuitwerking zo een parade op het volk zou moeten hebben, wantin dat geval had men er zich wel voor gewacht, om zulkeongelukkige gebeurtenissen te ensceneren. Ook het gedweepmet het humanisme van deze kringen, dat ook dikwijls eentamelijk geknutselden indruk maakte, werkte eerder afstootenddan sympathiek. Wanneer het prinses X. bijvoorbeeldbehaagde, om in de een of andere volksgaarkeuken eens te gaanproeven, hoe het eten smaakte – natuurlijk met het bekendegevolg, dan had dat mogelijk vroeger een diepe indruk kunnenmaken, maar in deze tijd was de uitwerking van zo'n schnetjemin of meer anders.

Natuurlijk kan men hierbij als zeker aannemen, dat HareHoogheid er werkelijk geen flauw benul van had, dat het etenop de dag, dat zij het kwam „onderzoeken”, een ietsje anderswas dan gewoonlijk; maar het feit, dat de andere mensen dit welwisten, was meer dan voldoende. Op die manier werkte ook debeste bedoeling belachelijk, of zelfs bijna prikkelend. Al diebeschrijvingen, waarop men ons vergastte, van de spreek-

Page 353: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

344

woordelijke soberheid van de vorst, hoe hij steeds vóór dag endauw opstond, en hoe hij dan tot laat in de nacht letterlijk zat tezweeten en te zwoegen, wat nog dubbel ernstig was met het oogop het steeds dreigende gevaar, dat hij ondervoed zou raken,wekte tamelijk bedenkelijke reacties.

Men wenste niet te weten, wat en hoeveel het de vorst behaagdete eten; men gunde hem zeker wel een „voldoend” maal; menwas er al evenmin op uit, om hem de nodige slaap te ontroven;men was tevreden, wanneer hij alleen maar als mens en manvan karakter de naam van zijn geslacht en van zijn natie eeraandeed, en als regeerder zijn plicht vervulde. Al dat sprookjesvertellen baatte maar uiterst weinig, maar schaadde des te meer.

Dit en veel andere kleine strubbelingen waren niet zo vanbelang. Maar het was veel erger, dat zich helaas van grotegroepen der natie de overtuiging meester maakte, dat men tochvan bovenaf geregeerd werd, en dat de enkeling zich dus ookverder om niets behoefde te bekommeren. Zolang de regeringinderdaad goed, of tenminste van goede wil was, viel dat nogwel mee. Maar het werd gevaarlijk, wanneer er eemnaalinplaats van de oude regering, die inderdaad het goede wilde,een nieuwe zou komen, die minder fatsoenlijk was; dan warendie willoze gedweeheid en dat kinderlijke geloof de eersterampen, die men zich maar kon denken. Maar tegenover ditgebrek en de vele andere stonden toch ook weer grote deugden.

In de eerste plaats de stabiliteit van de gehele leiding van destaat, en het feit, dat tenminste de hoogste posities in de staatvoor het doel der eerzuchtige en berekenende doliticionbereikbaar waren. Dit waren tenminste deugden, die aan demonarchistische staatsvorm te danken waren. Dan deeerwaardigheid van die laatste inrichting, en het gezag, dat erdaardoor al van uitging; ook het feit, dat het ambtenarencorps

Page 354: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

345

en vooral het leger aan de invloed van partijpolitiek warenonttrokken. Bovendien was er nog het grote voordeel, dat demonarch als persoon de eerste macht in de staat betekende, enals zodanig steeds allen ten voorbeeld kon worden gesteld als dedrager van een zeer grote verantwoordelijkheid, wat men met detoevallige horde, die een parlementaire meerderheid is, nooitkan — en de spreekwoordelijke rechtschapenheid van de Duitsebestuursinstanties was ook in de eerste plaats daaraan toe teschrijven. Tenslotte was ook de cultureele invloed, die demonarchie op het Duitse volk uitoefende, zeer groot, en wasook zeker wel van zo groot belang, dat andere fouten door ditvoordeel werden gecompenseerd. De Duitse residentiestedenherbergden nog steeds een grote liefde voor de kunst, die inonze materialiserende tijd meer en meer dreigt te zullenuitsterven. Datgene, wat de Duitse vorsten juist in de 19e eeuwdeden voor kunst en wetenschap, was waarlijk voorbeeldig.

Onze tijd is in ieder geval niet in staat daar ook maar bij tehalen. Maar toch moet het leger worden beschouwd als degrootste positieve factor in deze tijd, toen de ontbinding van onsvolkslichaam inzette, en in steeds sterkere mate voortgangvond. Het leger was de grootste en beste school van de Duitsenatie, en het was niet voor niets, dat de haat van al onzevijanden zich juist altijd richtte tegen deze muur, die voor onzenationale vrijheid en ons volksbestaan stond. Dezeongeëvenaarde instelling kan toch waarlijk niet op betere wijzegehuldigd worden, dan door het vaststellen van het feit, dat zijdoor alle minderwaardige individuen belasterd, gehaat,bestreden of gevreesd werd.

Dat te Versailles de woede van de internationale uitbuiters dervolkeren zich in de eerste plaats concentreerde op het oudeDuitse leger, was een bewijs temeer, hoezeer dit onze vrijheidtegenover de macht van het beurskapitaal had verdedigd. Indien

Page 355: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

346

deze ijzeren wil niet waarschuwend gereed had gestaan, danware de bedoeling van Versailles allang aan ons volkvoltrokken. Wat het Duitse volk aan zijn leger te danken heeft,kan zeer kort, in één woord worden samengevat, namelijk: alles.Het leger voedde de man op tot onvoorwaardelijkeverantwoordelijkheid in een tijd, dat deze eigenschap al zeerzeldzaam was geworden, en het steeds meer mode werd om zichzoveel mogelijk daaraan te onttrekken, in navolging van hetprototype van alle onverantwoordelijkheid, dat parlement werdgenoemd; het voedde verder op tot persoonlijke moed in eenperiode, dat de lafheid een steeds meer voortwoekerende ziektedreigde te zullen worden, toen de offervaardigheid, om eigen lijfen leven voor het algemeen welzijn te wagen, al bijna voor eendomheid werd aangezien, en men enkel nog die man voor wijsaanzag, die zijn eigen „egootje” het beste wist te sparen en teverwennen: het was de school die de Duitsers stuk voor stuknog wist in te prenten, dat het heil van de natie niet ligt inonwaarachtige frasen over de internationale verbroederingtussen negers, Duitsers, Chinezen, Fransen, Engelsen enz.,maar in de kracht en de eendracht van het eigen volk.

Het leger voedde op tot vastberadenheid, terwijl zich overalelders al twijfel en besluiteloosheid van de mensen haddenmeester gemaakt. Het wilde wat zeggen, dat het leger kans zag,om het principe, dat een bevel beter was dan geen bevel, hoogte houden in een tijd, dat overal de lieden, die zeer sluw alleenop eigen voordeel uit waren, de boventoon voerden. Dit eneprincipe was nog vol van die onbedorven, robuste gezondheid,die ons leven op andere gebieden al lang had verloren, wanneerhet leger en zijn opvoedingssysteem niet voor de altijddurendevernieuwing van deze veerkracht had gezorgd. Men behoeftenkel maar de ontzettende besluiteloosheid van onze huidigeregering te zien, die nooit de moed weet te vinden tot eenwerkelijke daad, tenzij dan, wanneer ze, door geweld

Page 356: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

347

gedwongen, een nieuw plunderingsverdrag moet ondertekenen;in zo’n geval schuift zij iedere verantwoordelijkheid van zich af,en tekent met de vlotheid van een stenograaf in het parlement,alles, wat men haar maar wil voorleggen; in zo een geval kan zegemakkelijk besluiten, omdat haar daarbij het besluit immerswordt opgelegd. Het leger voedde de mens op tot idealisme entot offervaardige liefde voor het vaderland en zijn grootheid,terwijl overal elders hebzucht en materialisme de boventoonvoerden. Het leger stelde door zijn opvoeding weer eeneendrachtig volk tegenover de klasseverdeeldheid, en er wasslechts één instelling binnen het leger, die men misschien als eenfout had kunnen beschouwen: de vrijwilligers met-één-jaardiensttijd. Dit was daarom een fout, omdat hiermee inbreukwerd gemaakt op het principe van de absolute gelijkheid, en demeer-ontwikkelde hier weer werd geplaatst buiten het kader vanzijn algemene omgeving, terwijl juist het tegendeel nuttig zouzijn geweest.

Omdat onze beter gesitueerde kringen toch al zo bedroevendweinig met hun beide voeten op de grond stonden, en steedsmeer van hun eigen volk vervreemdden, had juist ons leger indeze zeer zegenrijk werk kunnen verrichten, wanneer het alleenmaar in zijn rijen de scheiding tussen de zogenaamdeintellectuelen en de andere volksgenooten had vermeden. Datdeze scheidingslijn toch werd getrokken, was een fout, maarwelke inrichting op aarde kan geheel en al zonder fouten zijn?Bij deze instelling echter was het goede zozeer in demeerderheid tegenover het slechte, dat de invloed van de enkelegebreken veel kleiner is, dan meestal bij mensen en bijmenselijke instellingen het geval pleegt te zijn. Maar als degrootste van alle deugden van het oude leger moet toch het feitworden beschouwd, dat het, in een tijd waarin alles en iedereennaar meerderheden rekende en telde, de mensen hoger wist teschatten dan het stomme cijfer. Het leger handhaafde tegenover

Page 357: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

348

het Joods-democratische idee, dat een blinde aanbidding van hetgetal betekende, het geloof in de betekenis der persoonlijkheid.Zodoende wist het ook datgene voort te brengen wat de nieuwetijd meer nodig had dan iets ter wereld: mannen.

Terwijl zich elders in het leven de verwijfdheid enverwekelijking als een moeras uitbreidde, leverde het leger iederjaar 350.000 oersterke jonge mannen, die in een diensttijd vantwee jaar de weekheid van de jeugd hadden verloren, enstaalharde lichamen hadden gekregen. De jongeman echter, diein deze tijd had leren gehoorzamen, kon nu leren tecommanderen. Alleen al aan de pas kon men de man herkennen,die zijn diensttijd achter de rug had. Dit was echter dehogeschool der Duitse natie, en het was niet voor niets dat degrimmige woede van al degenen, die uit jaloezie en hebzucht hetRijk zwak en zijn burgers weerloos wensten, zich geheelconcentreerde op onze weermacht. Dat, wat vele Duitsers uitverblindheid of kwaadwilligheid niet wilden zien, zag hetbuitenland maar al te duidelijk: het Duitse leger was hetgeweldigste wapen, waarover de Duitse natie beschikte om haarvrijheid en het brood van haar kinderen te verdedigen.

Het derde grote bezit van het oude Rijk naast de staatsvorm enhet leger was het ongeëvenaarde ambtenarencorps. Duitslandwas het beste georganiseerd en het best bestuurd van allelanden op aarde. Men kon gemakkelijk van de Duitseambtenaar zeggen, dat hij bureaucratisch en pedant was, maardat was in andere landen minstens even erg. Maar wat dieandere landen misten, was de prachtige soliditeit van datapparaat en de onomkoopbaarheid en eer van de ambtenaren.Beter wat pedant, maar eerlijk en trouw, dan verlicht enmodern, maar slecht van karakter, en – zoals men heden zovaak ziet – zonder capaciteiten en zonder ergens van af teweten. Want wanneer men het nu zo graag doet voorkomen,

Page 358: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

349

alsof de Duitse bestuursambtenaren van voor de oorlog welgoede bureaucraten maar slechte kooplieden waren, dan kandaarop maar één antwoord worden gegeven: Welk land terwereld bezat enige instelling die zo goed geleid was, en uitzakenoogpunt bezien, zo goed georganiseerd was, als de Duitserijksspoorwegen? Er was een revolutie nodig om ditvoorbeeldige apparaat zo grondig te vernielen, dat het tenslotterijp scheen te zijn, om uit de handen van de natie genomen en„gesocialiseerd” te worden, op de manier zoals de herenstichters van de republiek socialisatie verstonden, d.w.z. omdienstbaar te worden gemaakt aan de lastgever van de Duitserevolutie: het internationale beurskapitaal.

Datgene, waardoor het Duitse beambtencorps en het Duitsebestuursapparaat vooral uitmuntten, was de onafhankelijkepositie, die het tegenover iedere regering innam, zodat detoevallige politieke overtuiging van de regering geen invloeduitoefende op de politieke kleur der ambtenaren. Hierin is sindsde revolutie wel een zeer scherpe wijziging gekomen. Demensen werden niet meer naar hun capaciteiten, maar naar departij, waarvan ze lid waren, beoordeeld en uitgezocht, en deman, die een zelfstandig onafhankelijk karakter bezat,ondervond daar eerder schade dan voordeel van. De grotekracht en sterkte van het oude Rijk was geheel gebaseerd opdeze drie kostbare bezittingen: zijn staatsvorm, zijn leger en zijnambtenarencorps. Dat waren ook de hoofdoorzaken, dat diestaat in zo hoge mate datgene bezat, wat aan deze ontbreekt:staatsgezag! Want staatsgezag berust nooit op geklets inparlementen of' provinciale staten, ook niet op de wetten teharer bescherming, ook niet op vonnissen van rechtbanken,waarbij lieden, die het gezag al te brutaal ontkennen,veroordeeld worden, maar alleen op het algemene enrechtvaardige vertrouwen in de leiding en het bestuur van eengemenebest. Maar dit vertrouwen op zijn beurt kan weer alleen

Page 359: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

350

ontstaan uit de onwrikbaar diepe overtuiging, dat de regering enhet landsbestuur onbaatzuchtig en eerlijk is, en uit het feit, datde zin der wetten overeenstemt met de algemeen heersendeopvattingen over recht en moraal. Want op de duur kan geenenkel regeringssysteem door geweld gehandhaafd blijven, maarkan alleen het algemene geloof, dat zij uit juiste motievenhandelt, en dat zij de belangen van het volk waarachtig steunten bevordert, haar instandhouden.

Hoezeer dus de verschillende fouten Duitslands innerlijkekracht bedreigden, toch mag men nooit uit het oog verliezen,dat andere staten in nog veel ernstiger mate aan deze ziektenleden dan Duitsland, en toch op het critieke moment niet ingebreke bleven en niet ten onder gingen. Wanneer men echterdaarnaast bedenkt, dat de tekortkomingen, die Duitsland vóórde oorlog bezat, door even grote deugden rijkelijk werdengecompenseerd, dan kan en moet de diepste oorzaak van deineenstorting toch nog op een ander terrein liggen; en dit wasdan ook het geval. De diepste en uiteindelijke reden, waaromhet oude Rijk te gronde moest gaan, was gelegen in het feit, datmen het rassenprobleem niet zag, en niet begreep, wat eengeweldige invloed dit uitoefent op de historische ontwikkelingder volkeren. Want alle gebeurtenissen in het leven der volkerenzijn geen toevalligheden, maar zijn natuurnoodzakelijkeuitvloeisels van de wil tot instandhouding en vermeerdering vanras en soort, ook wanneer de mensen zelf zich vaak niet bewustzijn van de eigenlijke drijfveren, die hen bewogen.

Page 360: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

351

ELFDE HOOFDSTUK

VOLK EN RAS

Er bestaan waarheden, die zo voor het grijpen liggen, datze juist daarom door de gewone mensheid niet wordengezien, of althans niet als zodanig worden herkend. De

„man-in-the-street” gaat aan zulke waarheden als koeiendikwijls volkomen blind voorbij, en is hoogst verbaasd,wanneer plotseling iemand datgene ontdekt, wat allen allangbehoorden te weten. De eieren van Columbus liggen overal bijhonderdduizenden voor het grijpen, maar het enige is, dat deColumbussen zeldzamer zijn. Zo gaan alle mensen zonderuitzondering door de tuin der natuur, verbeelden zich, dat zeschier alles weten en kennen, en lopen toch als blinden aan éénvan de meest evidente grondslagen, waarop de werkzaamheidvan die natuur berust, voorbij: n.l. het feit, dat ieder dersoorten, waarin alle op aarde levende wezens zijnonderverdeeld, op zichzelf een afgesloten eenheid vormt.

De meest oppervlakkige beschouwing laat al duidelijk zien, dater een bijna nooit overtreden grondwet is, waaraan al dieontelbare uitdrukkingsvormen van de levenswil der natuurgehoorzamen, n.l. dat de voortplanting en de vermenigvuldigingvan ieder afzonderlijk gebonden is aan de grenzen van de soort.Ieder dier paart zich alleen met een ander exemplaar van zijneigen soort. Mezen met mezen, vinken met vinken, ooievaars

Page 361: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

352

met ooievaars, veldmuizen met veldmuizen, huismuizen methuismuizen, wolven met wolvinnen enz. Alleen onderbuitengewone omstandigheden kan er op deze regel inbreukworden gemaakt voornamelijk door de dwang dergevangenschap, of in 't algemeen, wanneer er geen mogelijkheidbestaat, om zich met een ander exemplaar van dezelfde soort teparen. Maar dan verzet de natuur zich ook met alle middelenhiertegen, en haar duidelijkste protest bestaat dan of in eenafbreken van de verdere voortplantingsmogelijkheden, of doorde vruchtbaarheid van de volgende generaties te beperken; in demeeste gevallen echter ontneemt ze aan deze bastaards deweerstandskracht tegen ziekten of tegen aanvallen van vijanden.

En dat is ook niet meer dan vanzelfsprekend. Iedere kruisingtussen twee wezens van niet precies dezelfde hoogte vanontwikkeling levert als product een wezen, welks ontwikkelinghet midden houdt tussen die der beide ouders. Dat wil duszeggen, dat het jong wel hoger zal staan dan de ouder, die quaras het laagst stond, maar niet zo hoog als de andere ouder.Daarom zal het in de strijd tegen dit hogere ras ooknatuurnoodzakelijkerwijze het onderspit moeten delven. Zulkeen paring gaat echter ook lijnrecht tegen de bedoeling dernatuur in, die er steeds op gericht is, om het gehele leven opaarde tot steeds hogere ontwikkeling te brengen. Hiertoe is hetechter noodzakelijk, dat niet het hogere met het lagere wordtverbonden, maar dat het alleen om het eerste gaat.

De sterkere moet heersen, en mag niet met de zwakkeresamensmelten, om zo zijn eigen grootheid te verspelen. Alleeneen geboren zwakkeling kan deze natuurwet wreed vinden,maar daar is hij dan ook slechts een zwak en bekrompen mensvoor; want indien deze wet niet van kracht was, dan zou erimmers geen veredeling van de levende natuur denkbaar zijn.Het gevolg van deze overal in de natuur heersende drang tot

Page 362: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

353

zuiverheid van ras is niet alleen de scherpe begrenzing van iederder rassen, maar ook, dat de individuen van een bepaald rasallen eenzelfde bepaald karakter hebben.

De vos blijft steeds een vos, de gans een gans, de tijger eentijger, enz. en het onderscheid tussen de individuen kanhoogstens bestaan in een verschil in kracht, in scherpzinnigheid,in behendigheid of uithoudingsvermogen. Maar het zal bepaaldeen onmogelijkheid zijn, om ooit een vos te vinden, die vannature humane gevoelens koestert ten aanzien van het geslachtder ganzen, zomin als er een kat bestaat, die doorvriendschapsbanden met muizen is verbonden. Daarom ontstaatook hier onderlinge strijd, niet zozeer tengevolge van innerlijkeafkeer, maar voornamelijk door honger en liefde. In beidegevallen ziet de natuur rustig en zelfs tevreden gesteld toe.

De strijd om het dagelijks brood vernietigt alles, wat zwak enziekelijk, en minder vastberaden is, terwijl de strijd van demannetjes om het wijfje alleen aan het allergezondste exemplaarhet recht op voortplanting, of althans op voortplantings-mogelijkheden, geeft. Steeds echter is de strijd een middel omde gezondheid en de weerstandskracht van een soort teverhogen, en is daardoor dus mede een middel ter veredelingvan de soort. Indien het hierbij anders toeging, dan zou vangeen vooruitgang en van geen veredeling sprake kunnen zijn, enzou men eerder het tegendeel kunnen constateren.

Want omdat het minderwaardige altijd sterker in aantal is danhet meerwaardige, zou, indien levenskracht en voortplantings-mogelijkheid gelijk waren, het slechte element zich zo sterkvermeerderen, dat het meerwaardige tenslotte volkomen op deachtergrond werd gedrongen. Er moet dus een connectie in dezetoestanden komen ten gunste van de meerwaardigen. Dit doet denatuur nu echter door het leven voor de zwakkere elementen

Page 363: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

354

aan zoveel zwaardere levenscondities te onderwerpen, dat alleendaardoor al het aantal wordt beperkt, en tenslotte door de restniet zonder uitzondering in staat te stellen, zich tevermenigvuldigen, maar integendeel hier opnieuw eenonverbiddelijke selectie maakt naar kracht en gezondheid.

Terwijl ze dus enerzijds een paring van sterkere met zwakkereindividuen ongewenst acht, staat ze anderzijds nog veelscherper afwijzend tegenover de samensmelting van hoger rasmet lager, omdat anders immers haar gehele selectiearbeid vanmogelijk honderdduizenden jaren met één slag weer ongedaanzou worden gemaakt. De geschiedenis geeft hiervoor tallozebewijzen. Zij toont met ontstellende duidelijkheid, dat overal,waar de Ariër zich met lagerstaande volkeren vermengde, ditzijn ondergang als cultuurdrager tengevolge had. De bevolkingvan Noord-Amerika, die voor het grootste deel uit Germaanseelementen bestaat, die zich slechts in zeer geringe mate met delagerstaande kleurlingenvolkeren hebben vermengd, bezit eengeheel andere cultuur en een geheel anderen aard dan die vanMiddel- en Zuid-Amerika, waar de – hoofdzakelijk Latijnse–kolonisten zich soms in zeer sterke mate met de oorspronkelijkebewoners hebben vermengd.

Dit ene voorbeeld toont al duidelijk de werking vanrassenvermenging. De Germaan op het Noordelijke vastelandvan Amerika bleef onvermengd van bloed en raszuiver, en werdde heerser van dat land; hij zal zolang heerser blijven tot ook hijzich aan bloedschande overgeeft. Het gevolg van iedererasvermenging is dus, in het kort, altijd het volgende: a. het niveau van het hoogste van beide rassen wordt niet

weer bereikt;b. er treedt een lichamelijke en geestelijke achteruitgang op,

en daarmee het begin van een langzaam, maar zekerverkwijnen. Indien men zo een ontwikkeling tot stand

Page 364: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

355

brengt, doet men niets anders dan inbreuk maken op dewil van de eeuwige Schepper.

Doordat de mens tracht zich tegen de ijzeren logica van denatuur te verzetten, komt hij in strijd met de principes, waaraanhij ook zelf zijn bestaan als mens te danken heeft. Daardoormoet zijn optreden tegen de natuur tot zijn eigen ondergangleiden. Maar hier brengt de moderne pacifist even dom alsjoodsbrutaal tegen in, dat „de mens daar dan eenvoudig denatuur overwint”. Miljoenen kletsen deze Joodse onzingedachteloos na en beelden zich tenslotte ook nog in, dat ze zelfeen soort „overwinnaars der natuur” zijn, waarbij ze echterover geen ander wapen beschikken dan over een idee van zomiserabel allooi, dat het waarlijk moeilijk is, om zich eenwereld voor te stellen, die volgens dit principe is opgebouwd.

Maar nog volkomen afgezien van het feit, dat de mens denatuur nog in geen enkel opzicht heeft overwonnen, maar totnog toe er hoogstens nog in slaagde, om het een of andere tipjevan de geweldige, reusachtige sluier, die over haar eeuwigeraadselen en geheimen ligt, in handen te krijgen, en nu kanproberen, dit tipje op te lichten, dat hij in werkelijkheid nietsuitvindt, maar enkel allerlei dingen ontdekt, dat hij niet denatuur beheerst, maar enkel doordat hij enkele natuurwetten engeheimen kent, de heerser is geworden van degenen der anderelevende wezens, die deze wetten en geheimen niet wisten tedoorgronden – dus nog geheel afgezien van al deze feiten, kaneen idee nooit de voorwaarden voor ontstaan en leven van demens overwinnen, omdat dat idee immers zelf slechts van demens afhankelijk is. Zonder mensen zou er geen menselijke ideeop aarde mogelijk zijn; de idee als zodanig is dientengevolgenog altijd afhankelijk van de aanwezigheid der mensen, endaardoor dus weer van al de wetten, die dit bestaan mogelijkmaakten. Maar dat niet alleen! Bepaalde ideeën zijn zelfs aan

Page 365: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

356

bepaalde mensen gebonden. Dit geldt vooral voor zulkegedachten, waarvan de inhoud niet een exactewetenschappelijke, maar een gevoelswaarheid behelzen, of die,zoals men dat heden ten dage zo mooi uitdrukt, „een innerlijkbeleven” weergeven. Al deze ideeën, die met de koude logica opzichzelf niets uitstaande hebben, maar zuivere gevoelsuitingenzijn, of producten van ethische overwegingen, zijn afhankelijkvan het bestaan van de mensheid, omdat ze immers hun gehelebestaan te danken hebben aan haar geestelijkevoorstellingskracht en scheppend vermogen. Maar dan isimmers juist de handhaving van deze bepaalde rassen een eersteeis voor het voortbestaan van deze ideeën.

Wie bijvoorbeeld werkelijk met geheel zijn hart zou wensen, datde pacifistische gedachte in deze wereld zou overwinnen, diemoest met alle middelen ernaar streven, dat de Duitsers degehele wereld veroverden: want, wanneer het anders liep, danzou het maar al te licht kunnen zijn, dat met de laatste Duitserook de laatste pacifist uitstierf, omdat geen enkel volk terwereld ooit zo volkomen geloof heeft gehecht aan dezetegennatuurlijke en hersenloze waanzin als juist het onze. Menzou dus, of men het nu plezierig vond of niet, wel moetenbesluiten tot oorlog, teneinde het pacifisme werkelijkheid tedoen worden. Dit, en niets anders was het ook, wat Wilson, dewereldheiland uit Amerika, nastreefde, tenminste, dat meendenonze Duitse fantasten — en het was er immers juist ombegonnen, dat zij dat zouden geloven.

Het is zeer goed mogelijk, dat de pacifistisch-humanistischegedachte misschien op een bepaald ogenblik in de toekomst vangrote waarde zal zijn, n.l. wanneer de hoogstaande mens ervoordien in geslaagd is, om een zo groot deel van de wereld teveroveren, dat hij van nu af heer en meester der aarde is.Naarmate de kansen van dit idee, om schadelijk te werken,

Page 366: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

357

afnemen, neemt de mogelijkheid van een pacifistischetoepassing toe. Dus eerst strijd en dan misschien pacifisme.Anders heeft de mensheid het hoogtepunt van haar ontwikkelingoverschreden, en dan zal het niet op de heerschappij van de eenof andere ethisch idee uitlopen, maar op barbarendom, entenslotte op de chaos. Mogelijk lacht hier iemand, maar hijmoge bedenken, dat deze planeet al miljoenen jaren lang zondermensen door de ruimte zweefde en misschien wel eens weer zozal kunnen voortzweven, wanneer de mensen vergeten, dat zehet leven op aarde niet aan een paar krankzinnige ideologen,maar aan het inzicht in en de toepassing van onwrikbarenatuurwetten te danken hebben.

Al datgene, wat wij heden ten dage op deze wereld bewonderen— wetenschap en kunst, techniek en uitvindingen — is nietsanders dan het voortbrengsel van slechts enkele volkeren, enoorspronkelijk misschien wel van één ras. Van deze volkerenhangt nu ook het voortbestaan van deze cultuur af. Indien zijten onder gaan, dan zinkt met hen de schoonheid van deze aardein het graf. Hoe sterk ook de invloed moge zijn, die de bodemop de mensen weet uit te oefenen, toch zal de uitwerking vandeze invloed steeds een geheel andere zijn, naar gelang hetbeïnvloede volk tot een ander ras behoort. Indien delevensruimte, waarover een ras beschikt, slechts zeer weinigvruchtbaar is, dan kan dat het ene ras tot de hoogste prestatiesbrengen, terwijl het bij een ander slechts tot bittere armoede enondervoeding op het eind, met al de gevolgen van dien, zalleiden. Het karakter van het volk is steeds verantwoordelijkvoor de invloeden, die uiterlijke omstandigheden uitoefenen.

Wat de een doet verhongeren, brengt de ander tot harde arbeid.Alle grote beschavingen in het verleden gingen alleen te gronde,omdat het oorspronkelijk scheppend ras door bloedvergiftigingstierf. Steeds was eenzelfde ding de diepste oorzaak van zo een

Page 367: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

358

ondergang: men vergat, dat iedere cultuur van de mensafhankelijk is, en niet omgekeerd; dat men dus, om eenbepaalde cultuur te handhaven, de mens dient te handhaven, diedeze beschaving voortbracht. Maar deze beschaving isgebonden aan de eeuwige wet der noodzaak en aan het rechtvan de beste, van de sterkste, op de overwinning. Wie wil leven,moet dus vechten, en wie in deze wereld van eeuwige strijd nietvechten wil, die zal het leven niet kunnen houden, want hijverdient het niet. En zelfs wanneer dit wreed was, dan zullenwij het toch hebben te aanvaarden, omdat de toestanden nueenmaal zo zijn, en niet anders. Maar zeker is wel, dat hetwreedste lot dat is van de man, die zich verbeeldt, dat hij denatuur zou kunnen overwinnen, en haar in werkelijkheid alleenmaar bespot. Nood, rampen en ziekten zijn dan zijn deel.

De mens die de wetten van het ras niet ziet, of overtreedt,berooft zichzelf van het geluk, dat toch voor hem weggelegdschijnt. Hij belet het beste ras zijn zegetocht te volbrengen enwerkt daarmee de eerste voorwaarde voor allen menselijkevooruitgang tegen. Van nu af zal hij belast met desusceptibiliteit van de mens in de wereld van het hulpeloze dierleven. Het is onbegonnen werk, om te gaan twisten over devraag, welk ras, of welke rassen nu de oorspronkelijke dragersvan de menselijke cultuur waren, en daarmee dus de werkelijkestichters van al datgene, wat wij onder het woord „mensheid”verstaan. Het is veel eenvoudiger, om deze vraag voor onze tijdte stellen, en dan is het antwoord ook gemakkelijk en duidelijk.

Al datgene, wat wij heden aan menselijke cultuur, aankunstvoortbrengselen, aan producten van wetenschap entechniek voor ons zien, is bijna uitsluitend te danken aan hetscheppend genie van de Ariër. Maar juist dit feit leidt ons tot deniet ongemotiveerde conclusie, dat hij ook de stichter van deeerste generatie hoger ontwikkelde mensen zal zijn geweest, en

Page 368: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

359

dus het oertype is van datgene, wat wij onder „mens” verstaan.Hij is de Prometheus der mensheid; van zijn blanke voorhoofdsprong ten allen tijde, door de gehele geschiedenis, degoddelijke vonk van het genie, en ontstak steeds opnieuw datvuur, dat het licht van het inzicht en het begrijpen in de nachtvan de zwijgende geheimen droeg, en dat de mens maakte totwat hij is: de heerser over al de andere wezens dezer aarde.

Indien de Ariër werd uitgeschakeld, dan zou zich al na enkeleduizenden jaren weer de diepste duisternis over de aardeuitspreiden, de menselijke cultuur zou ten onder gaan en dewereld werd weer woest en ledig. Wanneer men de mensheid indrie soorten wilde indelen, in cultuurscheppenden,cultuurdragenden en cultuur-vernietigenden, dan zou menwaarschijnlijk tot de eerste soort wel alleen de Ariër kunnenrekenen. De fundamenten en muren van alle scheppingen dermensheid komen uit zijn handen en enkel de uiterlijke vorm enkleur hebben hun bestaan te danken aan de karaktertrekken vanhet een of andere toevallige volk. Maar de Ariër levert degeweldige bouwstenen en de plannen voor iedere vooruitgangder mensen, en alleen de toevallige uitvoering is naar het beeldvan een der willekeurige andere rassen gevormd.

Over enige decenniën zal b.v. geheel Oost-Azië zich op eencultuur kunnen beroemen, waarvan de eigenlijke basis evenzeeraan de geest der Hellenen en de techniek der Germanen ontleendis als bij onze cultuur het geval is. Alleen de uiterlijke vorm zal– gedeeltelijk althans – de trekken van het Aziatische karakterdragen. Het is niet, zoals velen menen, dat Japan naast zijncultuur de Europese techniek heeft aangeleerd, nee, deEuropese wetenschap en techniek wordt onveranderd toegepast,slechts met enkele Japanse eigenschappen versierd. Dewerkelijke levensbasis is niet meer de specifiek Japanse cultuur,hoewel deze – omdat ze uiterlijk is, en tengevolge van het grote

Page 369: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

360

verschil met het gelaat, dat zijn eigen land vertoont, deEuropeaan meer treft – de kleur van het leven bepaalt, maardeze basis is de geweldige wetenschappelijke en technischearbeid, die Europa en Amerika, dus Arische volkeren,presteerden. En dit is ook de enige manier, waarop het Oostenin de stroom van de algemenen vooruitgang kan wordenopgenomen. Door de zo aanvaarde principes wordt ook de strijdom het dagelijks brood mogelijk, en ontstaan de wapens enwerktuigen daarvoor en alleen de buitenkant wordtlangzamerhand een beetje aan het Japanse karakter aangepast.

Indien van heden af iedere verdere inwerking van Arischeinvloeden op Japan achterwege zou blijven, dus gesteld datEuropa en Amerika ten onder gingen, dan zouden de Japansewetenschap en techniek nog gedurende een korte periode instijgende lijn kunnen blijven; maar al na enige jaren zou de bronopdrogen en het specifiek Japanse weer de overhand krijgen,maar de huidige cultuur zou verstarren en weer in de droomterugzinken, waaruit ze, zeven decenniën geleden, door deinvloed der Arische cultuur gewekt werd. Daarom zijn het,evenzeer als de Japanse ontwikkeling in onze dagen van Arischeoorsprong is, ook vroeger in het grijs verleden vreemdeinvloeden en een vreemd genie geweest, die sindsdien deJapanse cultuur deden ontstaan.

Het beste bewijs hiervoor is de wijze, waarop deze cultuur laterverstarde en versteende. Dit is iets, wat alleen kan optreden,wanneer het eigenlijk scheppend genie verloren ging, of deuiterlijke invloeden, die de aanstoot en het materiaal voor deeerste ontwikkeling op cultureel gebied, niet bleven werken.Wanneer men dus kan vaststellen, dat een volk de essentiëledelen van zijn cultuur aan vreemde rassen heeft ontleend, en diein zich heeft opgenomen en verwerkt en dat het, wanneer geenverdere aanvoer van buiten komt, steeds weer verstart, dan kan

Page 370: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

361

men zo een ras wel „cultuurdragend”, maar nooit„cultuurscheppend” noemen.

Indien men alle volkeren op deze wijze onderzoekt, dan moetmen tot de conclusie komen, dat er bijna nooit sprake kan zijnvan „cultuurscheppende”, maar bijna altijd slechts van„cultuurdragende” naties. Steeds komt men weer tot éénbepaald schema van hun ontwikkeling: Arische stammen —dikwijls in uiterst gering aantal — onderwerpen vreemdevolkeren, en ontwikkelen nu, gestimuleerd door de bijzonderelevensomstandigheden van het nieuwe gebied (vruchtbaarheid,klimaat omstandigheden) en door de grote menselijke hulp,waarover zij beschikken, de organisatorische en verstandelijkeeigenschappen, die in hen sluimerden.

Zij scheppen dikwijls in enkele duizenden jaren of zelfs inenkele eeuwen dan een cultuur, die oorspronkelijk geheel hunkaraktertrekken vertoont, zij het dan ook, dat deze enigszinsaan de genoemde eigenschappen van de grond en aan hetkarakter der mensen zal zijn aangepast. Maar tenslotteovertreden de veroveraars het principe, dat zij aanvankelijksteeds wisten hoog te houden; zij houden hun bloed niet meerzuiver, gaan zich met de onderworpen volkeren vermengen, enmaken daarmee een einde aan hun eigen bestaan; want dezondeval werd nog steeds gevolgd door de verjaging uit hetparadijs. Na duizend en meer jaren spreken dan dikwijls delaatste sporen, die het bloed van het eens heersende volk in datvan het onderworpen ras achterliet, nog uit de lichterehuidskleur, en uit de verstarde cultuur, die ééns door het oudeherenvolk gewekt en gebouwd was. Want zoals het bloed vandegenen, die door geest en zwaard overwonnen en heersten,verzonk in dat van die overwonnen en onderworpen werden, zoverloor ook de fakkel van de menselijke culturele vooruitgangzijn brandstof! Zoals de huidskleur door het bloed van het oude

Page 371: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

362

herenvolk een lichtere tint als herinnering behield, zo is ook demacht van het culturele leven even verhelderd door descheppingen, die zij, die eenmaal het licht droegen, hierachterlieten. En deze scheppingen blijven, en werpen hun lichtdwars door al de weergekeerde barbaarsheid, en wekken bij deargeloze toeschouwer maar al te vaak de indruk, dat het hetbeeld van het huidige volk is, wat hij ziet, terwijl hij slechts despiegel van het verleden voor zich heeft. Dan kan het gebeuren,dat zo een volk ten tweede male in de loop van zijn geschiedenisof vaker nog in aanraking komt met het ras van diegenen, dieeens zijn cultuur brachten, zonder dat er ook maar de minsteherinnering aan vroegere ontmoetingen hoeft op te komen.

Onbewust zal het overschot van het meerderwaardige bloedzich naar deze nieuwe invloed richten, en wat eens alleen doordwang mogelijk was, kan nu door eigen vrije wil geschieden.Een nieuwe cultuurstroom houdt zijn intocht en blijft zolangvoortduren, tot zijn dragers wederom in het bloed der vreemdevolkeren ondergaan. De cultuur en wereldgeschiedenis van detoekomst zal deze gang van zaken dienen na te gaan, en magniet omkomen in de overvloed van uiterlijk feitenmateriaal,zoals wij het helaas maar al te dikwijls bij onze tegenwoordigegeschiedenis wetenschap moeten constateren.

Al uit deze schets van de ontwikkeling der „cultuur-dragende”naties volgt echter ook het beeld van het ontstaan, de invloed ende ondergang van het enige, waarlijk cultuurscheppende ras vandeze aarde: de Ariërs. Evenals het zogenaamde genie in hetdagelijkse leven een speciale reden, ja dikwijls waarlijk eendirecte aanstoot behoeft, om zijn gaven tot ontplooiing tebrengen, zo heeft in het leven der volkeren het geniale ras ditook van node.In de grauwe alledaagsheid van ons leven schijnen dikwijls ookbelangrijke mensen onbetekenend te zijn, en maar nauwelijks

Page 372: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

363

boven het gemiddelde van hun omgeving uit te steken; zo gauwze echter in omstandigheden komen, waar anderen falen of hunzekerheid verliezen, komt de geniale natuur voor allen zichtbaaruit die onaanzienlijke doorsneemens te voorschijn, niet zeldentot stomme verbazing van al degenen, die hem totnogtoe nogslechts in de kleinheid van het dagelijks leven haddenaanschouwd — daarom ook, dat een profeet in eigen land maarzelden geëerd wordt. Men heeft nergens een betere gelegenheidom dit te constateren dan in de oorlog.

Uit schijnbaar onbetekende, onnozele kinderen stormenplotseling, in uren van nood, als alle anderen het laten afweten,helden op met doodsmoed op het gelaat, met stalenvastbeslotenheid, en met een ijzig koel overleg. Indien deze ureder beproeving niet gekomen ware, dan zou waarschijnlijk welniemand ooit hebben gedacht aan de mogelijkheid, dat in diebaardeloze jongen een jeugdige held verborgen was. Bijnasteeds is er zo een aanstoot nodig, om het genie te wekken. Deslag van de moker van het noodlot, die de een neerwerpt,springt bij de ander plotseling klinkend van staal terug, hetverbergend kleed van alledag valt af en de verbaasde ogen derwereld zien de kern open en bloot voor zich liggen.

Dan gelooft ze haar ogen niet, en wil niet aannemen, dat ditwezen, dat zo aan al de anderen gelijk scheen, plotseling eengeheel ander wezen zou zijn; en op deze wijze geschiedtwaarschijnlijk de ontwikkeling van ieder belangrijk mensenkind.Hoewel een uitvinder bijvoorbeeld de grondslag voor zijn roemeerst op de eigenlijke dag van die uitvinding legt, mag men tochniet menen, dat de man ook eerst op dit moment een genie zouzijn geworden — nee, de vonk van het genie is sinds zijngeboorte in het hoofd van de waarlijk scheppende mensaanwezig. Ware genialiteit is altijd aangeboren en nooit eenproduct van opvoeding of onderricht. Dit gaat echter, zoals

Page 373: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

364

gezegd, niet alleen voor de enkeling, maar ook voor het ras op.Volkeren, die scheppend werk verrichten, moeten van het beginaf hiertoe begaafd zijn geweest, ook al is dat mogelijk nietdadelijk opgemerkt door de man, die het oppervlakkigbeschouwde.

Ook hier moeten grote daden zijn volbracht, eer men operkenning kan rekenen, omdat de rest van de wereld immers nietbij machte is, genie als zodanig te herkennen, maar enkel dezichtbare uitingen daarvan, in de vorm van uitvindingen,ontdekkingen, bouwwerken, beeldwerken, enz. kan zien; maarook hier duurt het dikwijls nog zeer lange tijd, eer de rest vande wereld tot het inzicht van de genialiteit weet te komen.Evenals in het leven van de belangrijke enkeling de geniale of inieder geval buitengewone aanleg eerst onder de invloed vanbepaalde omstandigheden in de praktische werkelijkheid totuitdrukking kan worden gebracht, zo kan het ook in het levender volkeren gebeuren, dat men pas vruchten kan plukken vanallang bestaande scheppende krachten en scheppend genie,wanneer hiertoe bijzondere aanleidingen bestaan.

Het duidelijkst is dit wel gedemonstreerd aan dat ras, wat dedrager van de menselijke cultureele ontwikkeling was en is –aan de Ariërs. Nauwelijks brengt het noodlot hen in bijzondereomstandigheden, of hun steeds aanwezige capaciteiten beginnenzich steeds sneller te ontplooien en zich in tastbare vormen uitte drukken. De culturen, die zij in zulke gevallen scheppen,worden bijna altijd in hun eigenheden bepaald door bodem,klimaat – en de onderworpen mensen. Nu is dit laatsteinderdaad van de bijomstandigheden bijna het belangrijkste.Hoe primitiever de gegeven technische omstandigheden zijn,waaronder een cultuur zal groeien, des te noodzakelijker is deaanwezigheid van menselijke hulpkrachten, die dangeorganiseerd en benut worden om de kracht van machines te

Page 374: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

365

vervangen. Indien de Ariër deze mogelijkheid, om lagerstaandemensen te benutten, niet had gehad, dan had hij ook nooit deeerste wankele schreden op het pad naar zijn cultuur kunnenzetten; evenmin als hij er zonder de hulp van bepaalde daarvoorgeschikte dieren, die hij wist te temmen, ooit in staat wasgeweest, om tot een techniek te komen, die nu maakte dat hijjuist deze dieren langzamerhand kon missen.

Het gezegde: „De moor heeft zijn plicht gedaan, de moor kangaan,” bevat helaas een maar al te grote waarheid. Duizendjaren lang moest het paard de mens dienen en helpen, het eerstebegin te volbrengen van een ontwikkeling, die nu door de autohet paard zelf overbodig maakte. Binnen enige jaren zal het nugeheel zijn uitgeschakeld, maar zonder zijn hulp in vroegerjaren zou de mens waarschijnlijk nooit het stadium, waar hijzich nu bevindt, hebben bereikt. Zo was dus voor het ontstaanvan een hogere cultuur de aanwezigheid van lagerstaandemensen een van de meest dwingende eisen, omdat alleen dezemenselijke kracht de technische hulpmiddelen, die nu eenmaalonontbeerlijk zijn voor iedere hogere ontwikkeling, kanvervangen.

De eerste menselijke cultuur was heel zeker in de eerste plaatsgebaseerd op het benutten van de kracht van lagerstaandemensen, en pas daarna op de exploitatie van die van getemdedieren. Pas nadat de onderworpen rassen volkomen dienstbaarwaren gemaakt, begon ditzelfde lot ook dieren te treffen en nietomgekeerd, zoals zovelen menen te moeten gelooven. Wanteerst werd de ploeg getrokken door de overwonnene, en paslater door het paard. Maar alleen pacifistische dwazen kunnenook hierin weer een symptoom van de menselijke verdorvenheidzien, zonder te begrijpen dat deze ontwikkeling eenvoudigmoest plaats vinden om het punt te bereiken, waarop hedendeze apostelen hun kwakzalverij kunnen staan te verkondigen.

Page 375: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

366

De vooruitgang van de mensheid lijkt veel op het beklimmenvan een eindeloze ladder; men kan nu eenmaal nooit hogeropkomen, wanneer men niet eerst zijn voet op de onderste sportenheeft gezet. Daarom moest de Ariër de weg gaan, die dewerkelijkheid hem dwong te gaan, en niet de die eenfantasierijke pacifist zich droomt.

De weg van de werkelijkheid echter is moeilijk en hard, maarhij leidt tenslotte naar dat punt, waar de andere zo graagdroomde de mensheid te willen brengen. Maar in werkelijkheidleidt die droomweg eerder van dat punt af, dan er naar toe. Hetis dus ook geen toeval, dat de eerste culturen daar ontstonden,waar de Ariër in botsing kwam met de vreemde volkeren, dezeonderwierp en hun zijn wil oplegde. Zij vormden het eerstetechnische instrument in dienst van een wordende cultuur.

Daarmee was de weg, die de Ariër moest gaan, al scherpaangegeven. Als veroveraar onderwierp hij lagerstaandevolkeren en regelde dan hun praktische werkzaamheid, dieonder zijn bevelen plaats moest vinden, zoals hij dat wilde, enmet het oog op de doeleinden, die hij nastreefde. En doordat hijdeze onderworpenen zo aan een nuttig, maar hard werk zette,spaarde hij niet alleen hun levens, maar gaf hun zelfs nog eenlot, dat waarschijnlijk beter was dan hun vroegere zogenaamde„vrijheid”. Zolang hij onverbiddelijk op zijn heersersstandpuntbleef staan, bleef hij niet alleen heerser, maar ook de handhavervan bestaan en vooruitgang der cultuur. Want deze cultuur wasuitsluitend het product van zijn capaciteiten, en was dus ookdirect afhankelijk van zijn voortbestaan als zodanig. zo gauwechter de onderworpenen zich begonnen te ontwikkelen, enwaarschijnlijk ook de taal van hun heersers overnamen, vielende scherpe grenzen tussen heer en knecht weg. De Ariër gaf dereinheid van zijn bloed op, en verloor daarom het paradijs, dathij om zich had geschapen. Hij verzonk in het moeras der

Page 376: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

367

rasvermenging, verloor langzamerhand steeds meer zijncultureele kracht, tot hij tenslotte niet alleen geestelijk, maarook lichamelijk meer op de onderworpen oorspronkelijkebewoners begon te lijken, dan op zijn voorvaderen. Een tijdlangkon hij nog teren op de aanwezige cultuurgoederen, maardaarna verstarde het alles en verzonk hij in vergetelheid. Zostorten culturen en rijken ineen, om vrij baan te maken voornieuwe vormen.

De bloedvermenging en de daardoor ontstane daling van hetpeil van het ras is de enige oorzaak, dat zovele oude culturenten onder zijn gegaan; want de mensen gaan niet ten gronde aanverloren oorlogen, maar aan het verlies van dieweerstandskracht, die alleen het zuivere bloed kan schenken.Alles, wat op deze aarde niet van zuiver ras is, is zonderwaarde. Alle grote gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis zijnslechts uitingen van de drang tot zelfbehoud, die, in goede of inkwade zin, aan ieder ras eigen is. De vraag naar de diepereoorzaken van het feit, dat de Ariër in betekenis zozeer boven deandere aardbewoners uitsteekt, kan enigszins nader wordenbepaald door het feit vast te stellen, dat deze niet zozeer in eensterkere ontwikkeling van de levenswil op zichzelf gezocht moetworden, maar juist in de specifieke wijze van uiting.

De levenswil is, subjectief gezien, overal even groot, enverschilt alleen in de vorm, waarin deze zich vertoont. Bij devroegste levende wezens concentreert de levenswil zichuitsluitend op het eigen ik. Het „egoïsme”, zoals wij deze drangnoemen, gaat hier zover, dat het zelfs zijn invloed doet geldenop de tijd, zodat ieder ogenblik voor zich weer aanspraak maaktop alles wat er te krijgen is, en niet bereid is, om ook maar hetallerminste aan de toekomst af te staan. Ieder dier leeft in ditstadium alleen voor zich, zoekt alleen voedsel voor zijnmomentele honger en vecht alleen voor zijn eigen leven. Zolang

Page 377: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

368

de levenswil zich echter in deze vorm uit, ontbreekt iederebasis, waarop een gemeenschap gebouwd had kunnen worden,zelfs de meest primitieve gezinsvorm.

Om de gemeenschap tussen mannetje en wijfje langer te latenduren, dan alleen de ogenblikken der paring, moet de levenswilal een hogere trap van ontwikkeling hebben bereikt, zodat dezorg en de strijd voor eigen ik ook een tweede individu kanomvatten; het mannetje zocht soms ook voor het wijfje voedsel,maar meestal zoeken ze beiden voedsel voor de jongen. Het eneexemplaar komt bijna altijd voor het andere op, zodat we hierde eerste, uiterst primitieve vormen van offervaardigheidkunnen constateren. zo gauw deze band zich uitbreidt buiten denauwe grenzen van het gezin op zichzelf, ontstaat demogelijkheid, om grotere gemeenschappen en tenslotte staten tevormen. Bij de laagst ontwikkelde mensen op aarde is dezeeigenschap slechts in zeer zwakke mate aanwezig, zodatdikwijls het gezin al de grootste gemeenschap is. Naarmate mendan echter weer bereid wordt, om de zuiver persoonlijkebelangen opzij te schuiven, wordt ook de kans op de vormingvan meer omvattende gemeenschappen groter.

Deze offervaardigheid, dus de bereidheid om de eigen arbeid, enzo nodig het eigen leven te offeren voor het geheel der anderen,is bij de Ariër het sterkst ontwikkeld. De grootheid van de Ariëris niet in de eerste plaats gelegen in het feit, dat hij over zogrote geestesgaven beschikt, maar vooral in zijn grotebereidwilligheid, om al zijn capaciteiten in dienst van degemeenschap te stellen. De levenswil is bij hem tot de hoogste,edelste ontwikkeling gekomen, doordat hij uit vrije wil het levenvan de gemeenschap boven zijn eigen individuele bestaan stelt,en dit zo nodig zelfs ten offer brengt. De reden, dat de Ariërculturen schept en opbouwt, is dus niet gelegen in zijnintellectueele begaafdheid. Indien hij niets anders had bezeten

Page 378: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

369

dan dat, dan had hij daarmee alleen vernietigend kunnenwerken, maar in geen geval organiserend; want de eerstevoorwaarde voor het ontstaan van een organisatie is toch wel,dat de enkeling zijn mening en zijn eigen belangenondergeschikt maakt aan de persoon en het belang van eenbepaald aantal organisch verbonden mensen.

Hij krijgt zijn deel dan eerst weer terug langs een omweg, n.l.via het algemeen belang. Hij werkt nu b.v. niet meeronmiddellijk voor zichzelf, maar zijn werk vormt een onderdeelvan het door het geheel verrichte, dus niet meer uitsluitend tezijne bate, maar ten voordele van het geheel. Deze mentaliteitkomt het mooist tot uitdrukking in de opvatting, die deze manheeft van het begrip „werk”. Hij verstaat daaronder namelijkzeer bepaald niet slechts de willekeurige bezigheid, waarmee hijin zijn levensonderhoud voorziet, maar alleen een inspanning,die niet in tegenspraak is met de belangen van het algemeen. Endie menselijke bezigheid, die alleen gericht is op deinstandhouding van de eigen persoon, zonder in het minstrekening te houden met het belang van de anderen, heet voorhem diefstal, woeker, roof, inbraak, enz.

Deze mentaliteit, die eist dat het belang van het eigen ik tenbate van dat van de gemeenschap aan belangrijkheid inboet, iswerkelijk de eerste voorwaarde voor iedere menselijke cultuur,die de naam waardig is. Alleen uit zo’n voedingsbodem kunnende grote werken van de mensheid opgroeien, die hun schepperweinig loon brengen, maar die voor het nageslacht de rijkstevruchten zullen afwerpen. En alleen deze mentaliteit doet onsbegrijpen, hoe het mogelijk is, dat zovelen een sober streng eneerlijk leven kunnen leiden, dat voor henzelf niets dan armoedeen karigheid meebrengt, maar dat de grondslagen van degemeenschap instand houdt en beschermt. Iedere arbeider,iedere boer, iedere uitvinder, ambtenaar, enz., die werkt zonder

Page 379: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

370

ooit zelf tot geluk en welstand te kunnen geraken, is een dragervan dit verheven idee, ook al blijft hem mogelijk de dieperebetekenis van zijn arbeid voor altijd verborgen. Maar wat vande arbeid als grondslag voor de menselijke voeding en vooriedere menselijke vooruitgang kan worden gezegd, is nog veelmeer waar voor de bescherming van de mens en de door hemgebouwde cultuur.

De opoffering van het eigen leven voor het bestaan van degemeenschap is het hoogste blijk van offervaardigheid, dat eenmens kan geven. Alleen die eigenschap, die bereidheid, om ookhet hoogste te offeren, kan verhinderen, dat datgene wat doormensenhanden werd gebouwd, ook weer door mensenhandenwordt afgebroken, of door de natuur wordt vernietigd. En nubezit juist onze taal een woord, dat dit streven op krachtigewijze aanduidt, zij spreekt van „plichtsvervulling”; dat wilzeggen, niet zichzelf, maar de gemeenschap dienen.

De levenshouding, die zulke daden doet verrichten, noemen wij– als tegenstelling tot egoïsme, zelfzucht – idealisme.Daaronder verstaan wij alleen de offervaardigheid van deenkeling voor het geheel, voor zijn medemensen. Hoe nodig ishet echter, dat men zich steeds weer bewust wordt, dat hetidealisme niet zomaar een overbodige gevoelsuiting vormt,maar dat het in werkelijkheid de eerste voorwaarde, het eerstebouwmateriaal was, is, en zal zijn voor datgene, wat wijmenselijke cultuur heten, en nog sterker, dat dit idealismeeigenlijk pas het begrip „mens” heeft geschapen. De Ariër heeftzijn plaats in de wereld aan deze levenshouding te danken, en dewereld dankt hieraan op haar beurt het bestaan van de mens;want deze opvatting alleen heeft uit zuivere geest de scheppendekracht doen ontstaan, die de ruwe vuist op ongeëvenaarde wijzeverbond met het geniale intellect en zo doende de monumentenvan de menselijke cultuur schiep. Indien hij, de Ariër, deze

Page 380: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

371

idealistische levenshouding niet had ingenomen, dan zouden aldeze verstandelijke eigenschappen, hoe schitterend ook, slechtseen geest zijn gebleven, uiterlijke schijn zonder innerlijkewaarde, en zouden zij nooit scheppende kracht hebben bezeten.

Maar omdat het ware idealisme niets anders wil, dan eenvoudigde belangen en de levens der enkelingen ten achter stellen bijdat van de gemeenschap, en omdat deze offervaardigheid ophaar beurt weer de onmiskenbare basis is voor iedere vorm vanorganisatie, kan men zeggen, dat deze gang van zaken waarlijknaar de natuur der dingen is, dus in overeenstemming is met dewil der natuur. Dit idealisme alleen maakt dat de mensvrijwillig het hogere recht, waarop de kracht aanspraak kanmaken, erkent en dat hij zodoende tot een microscopisch kleindeeltje wordt in dat organisme, dat het gehele heelal schept envorm geeft. Het zuiverste idealisme valt onbewust samen methet hoogste inzicht. Hoezeer dit waar is, en hoe weinig het wareidealisme met speelse fantasieën te maken heeft, is iets, watmen dadelijk kan constateren, wanneer men het onbedwongenkind, een gezonde jongen b.v. laat oordelen.

Dezelfde jongen, die niet het minste begrip heeft voor de„idealistische” tirades van een pacifist, en daar dan ook eeninstinctieve en besliste afkeer van heeft, is bereid, zijn jongeleven ten offer te brengen voor het ideaal, dat zijn volk voorhem betekent. Onbewust wordt hier het instinct geleid door hetweten, dat de instandhouding van de soort, zo nodig ten kostevan de enkeling, een diepere noodzaak is, en even onbewustprotesteert dat instinct tegen de luchtkastelen van depacifistische kletstante, die haar egoïsme weliswaar achter eenmenslievend masker verbergt, maar die in de grond van de zaaklaf egoïstisch blijft, en als zodanig de eeuwige wetten van deontwikkeling overtreedt; want deze ontwikkeling is afhankelijkvan de offervaardigheid van de enkeling ten bate van het

Page 381: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

372

algemeen belang en niet van de ziekelijke voorstellingen vanlieden die menen, het beter te weten dan de natuur en haarmoeten becritiseren. Daarom zullen wij ook juist in tijden,waarin deze idealistische mentaliteit dreigt te verdwijnen, steedsonmiddellijk kunnen constateren, dat de gemeenschapvormendekracht, en daarmee dus ook de cultuurscheppende, afneemt.

Wanneer het egoisme eenmaal de overhand krijgt in een volk,dan verliezen de banden van de orde hun kracht, en al jagendnaar eigen geluk komen de mensen uit de hemel pas werkelijk inde hel terecht. En het nageslacht vergeet de mannen, die enkeleigen voordeel zochten, en eert de helden, die hun eigen gelukopofferden voor de gemeenschap.

Het scherpst denkbare contrast met de Ariër vormt de Jood. Erbestaat nauwelijks een ander volk op aarde, waar de drang totvoortbestaan zo sterk ontwikkeld is, als juist bij datgene, watzich het uitverkorene noemt. Het beste bewijs hiervoor is alleenal het feit, dat dit ras nog steeds bestaat. Is er één ander volk tevinden, dat in de laatste tweeduizend jaar zo weinig veranderingin zijn aanleg, in zijn karakter, enz. heeft gekend als het Joodse.Welk volk tenslotte heeft grotere omwentelingen doorgemaaktdan dit – en is toch steeds onveranderd uit de ergste catastrofente voorschijn gekomen? Wel een oneindig taaie wil tot leven, totbehoud van de soort spreekt niet uit de feiten! De intellectuelecapaciteiten van de Joden zijn in de loop der jaren geschoold.Nu gaat hij voor „pienter” door, en was dat in zekere zin ookaltijd. Maar. . . zijn verstand is niet een product van zijn eigenontwikkeling maar is geheel te danken aan het aanschouwelijkonderwijs, dat hij van vreemden heeft genoten. Ook demenselijke geest is niet bij machte, om zonder trapsgewijzeindeling van zijn weg op te klimmen; hij heeft voor iederehogere stap de grondslag van het verleden nodig, en juist bijbelangrijke cultuurvraagstukken blijkt, hoe volkomen

Page 382: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

373

onmiskenbaar deze onderbouw is. Ieder denken berust slechtsvoor een uiterst gering deel op eigen waarneming, maar voorverreweg het grootste deel op de ervaringen van devoorafgaande tijd. Het algemeen cultuurpeil maakt, dat deenkeling meestal zonder dat hij bemerkt, hoe weinig dit zijneigen verdienste is – over zo een grote voorraad materialen kanbeschikken, dat hij met die steun gewapend, gemakkelijk zelfenkele stappen verder kan doen.

De knaap van heden bijvoorbeeld, groeit op temidden van eenware stortvloed van technische wonderen, die het resultaat zijnvan de noeste vlijt van de laatste eeuwen, zodat hij veel, dathonderd jaren geleden voor de grootste geesten nog een raadselwas, vanzelfsprekend vindt, en er als zodanig geen gedachtemeer aan besteedt, hoewel al deze vraagstukken voor hem vanprimaire betekenis zijn, indien hij bij machte wil zijn om devooruitgang, die wij op dat gebied maken, te volgen en tebegrijpen. Indien iemand, zelfs een geniaal figuur uit detwintiger jaren van de vorige eeuw, nu plotseling uit zijn grafzou kunnen opstaan, dan zou het voor hem moeilijker zijn, omook maar in de gedachtenwereld van onze tijd thuis te raken,dan voor een middelmatige vijftienjarigen jongen uit onze tijd.

Want hij zou al die oneindig veelsoortige voorbereiding missen,die onze tijdgenoot praktisch gesproken onbewust toebedeeldkrijgt, doordat hij temidden van de verschijnselen van dehuidige vorm is opgegroeid. Omdat nu de Jood – om redenen,die aanstonds duidelijk zullen worden – nimmer een eigencultuur bezat, zijn de fundamenten van zijn geestelijke arbeidsteeds aan anderen ontleend. Zijn intellect heeft zich altijdgebaseerd op de hem omringende cultuurwereld. Hetomgekeerde vond nimmer plaats. Want al is ook de levenswilvan het Joodse volk niet kleiner, maar eerder groter dan bijandere volkeren, al kunnen zijn geestelijke capaciteiten ook zeer

Page 383: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

374

gemakkelijk de indruk wekken, alsof ze van dezelfde kwaliteitwaren als die van de andere rassen, toch ontbreekt hier de meestessentiële voorwaarde voor het scheppen van enige culturelewaarde: de idealistische levenshouding. De offervaardigheidvan het Joodse volk is niet zo sterk, dat zij de primaire wil totvoortbestaan van de enkeling weet te overwinnen.

Het schijnbaar zo grote saamhorigheidsgevoel berust op eenzeer primitief kudde-instinct, zoals vele andere wezens op aardeons ook laten zien. Opmerkelijk is hierbij het feit, dat ditkudde-instinct slechts zolang leidt tot wederzijdseondersteuning, als er een gemeenschappelijk gevaar bestaat, datdit nuttig of onvermijdelijk doet schijnen. Dezelfde troepwolven, die zojuist nog gemeenschappelijk zijn prooiovermeesterde, valt, wanneer de honger gestild is, weer in deafzonderlijke dieren uiteen. Datzelfde kan ook van paardenworden gezegd, die eendrachtig proberen, zich tegen deaanvaller te verdedigen om, nadat het gevaar geweken is, weeruiteen te stuiven. In dezelfde trant gaat het ook met de Jood.

Zijn offervaardigheid is maar schijn. Deze bestaat slechtszolang, als ze absoluut noodzakelijk is voor het bestaan vaniedere enkeling. Nauwelijks echter is de gemeenschappelijkevijand overwonnen, is het gevaar, dat allen dreigt, voorbij, is deprooi in veiligheid gebracht, of de schijnbare harmonie onder deJoden houdt op, om weer plaats te maken voor deoorspronkelijke mentaliteit. Het Jodendom is enkel daneensgezind, wanneer een gemeenschappelijk gevaar hen daartoedwingt, of wanneer een gemeenschappelijke buit lokt; wordendeze beide redenen opgeheven, dan vertoont zich het meestkrasse egoïsme, en het eensgezinde volk ontaardt in eenhandomdraai in een troep ratten, die elkaar onderling bloedigbevechten. Indien de Joden alleen waren op deze wereld, danzouden ze enerzijds volkomen in hun eigen vuil en viezigheid,

Page 384: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

375

en anderzijds vol haat tegenover elkaar staan en wederzijdstrachten elkaar te bezwendelen en uit te roeien, voorzover niethun volkomen gebrek aan offervaardigheid, dat zijn uitdrukkingvindt in hun lafheid, ook hier de strijd uitschakelde, en doorschijn verving. Het is dus volkomen onjuist, om uit het feit, datde Joden eensgezind zijn in de strijd, of beter, in deuitplundering van hun medemensen, te willen concluderen, datzij over een zeker idealistische offervaardigheid zoudenbeschikken.

Ook hier is weer niets anders dan het platste egoïsme dedrijfveer voor de Jood. Daarom is ook de Joodse staat – die hetlevende organisme moet vormen, dat zorg draagt voor deinstandhouding en vermeerdering van het ras – territoriaalvolkomen onbegrensd. Want om een bepaald vast territorium tekunnen bezitten, is steeds in de eerste plaats nodig, dat het hierwonende ras een idealistische levenshouding huldigt, maar ishet vooral ook een eerste vereiste, dat het het begrip „arbeid” inde juiste betekenis begrijpt. Naarmate de levenshouding van hetvolk sterker afwijkt van de hierboven geschetste idealementaliteit van deze levenshouding, zal ook iedere poging omeen territoriaal beperkte staat te vestigen, of zelfs maar tehandhaven, meer kans op mislukking hebben. Maar daarmeewordt de basis, die onmiskenbaar is voor iedere cultuur,vernietigd.

Daarom is het Joodse volk, over welke intellectueleeigenschappen het schijnbaar ook moge beschikken, toch vaniedere ware cultuur, maar wel in 't bijzonder van iedere eigencultuur verstoken. Want wat de Jood heden ten dage aanschijncultuur bezit, is het geestelijk goed van vreemde volkeren,dat meestal onder zijn aanraking verwerd. Als een zeerwaardevol criterium voor de beoordeling van de positie, die hetJodendom ten aanzien van de menselijke cultuur inneemt, diene

Page 385: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

376

men steeds te onthouden, dat er nooit een Joodse kunst bestond,en dientengevolge ook heden niet bestaat, en dat het vooral ophet gebied van de beide koninginnen onder de kunsten –architectuur en muziek – geen enkel oorspronkelijk werk heeftweten voort te brengen. Wat het op kunstgebied presteert, is ofvergroving, of geestelijke diefstal. Maar dat betekent, dat hetJodendom juist die eigenschappen mist, waarmee de scheppendeen daardoor cultureel hoogstaande rassen getekend zijn.

Hoezeer de Jood altijd en overal de cultuur van anderenoverneemt, en hoezeer hij daarbij zijn kunstontroeringen uit detweede hand heeft, of beter nog, hoe verderfelijk hij daarbijoptreedt, blijkt wel uit het feit, dat men hem het meeste aantreftin die kunst, die ook het minste met eigen scheppend werk heeftuit te staan: het acteren. Maar zelfs hier is hij niets anders dande „potsenmaker”, of beter, de „na-aper”; want zelfs hier misthij datgene, wat zou kunnen maken, dat hij een werkelijk grotefiguur ging betekenen; zelfs hier is hij geen scheppend genie,maar oppervlakkig na-aper, waarbij alle trucjes en listigheidjes,die hij daarbij benut, toch niet in staat zijn, het te doenvoorkomen, alsof hij inderdaad wel over scheppende krachtbeschikte.

Maar hier komt de Joodse pers nu barmhartig te hulp, doorover iedere kruk, hoe middelmatig ook, wanneer hij maar Joodis, zulk een gejubel aan te heffen, dat de rest van de wereldtenslotte inderdaad gelooft, een kunstenaar voor zich te zien,terwijl het in werkelijkheid slechts een miserabele kunstenmakeris. Nee, de Jood bezit niet de minste cultuurscheppende kracht,omdat hij het idealisme, dat de enig mogelijke grondslag is vooreen werkelijk hogere ontwikkeling der mensheid, niet kent, enook nooit heeft gekend. Daarom zal zijn intellect nooitopbouwend werken, maar altijd vernietigend, en hoogstens, inuiterst zeldzame gevallen stimulerend, maar dan nog slechts als

Page 386: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

377

typisch voorbeeld van de „kracht die steeds het kwade wil ensteeds het goede verricht”. Het is niet door hem, wanneer demensheid een schrede voorwaarts zet, maar niettegenstaandealles, wat hij deed. Omdat de Jood nooit een staat met eenvastomlijnd grondgebied bezat, en er daardoor ook nooit sprakekon zijn van een eigen Joodse cultuur, kwam men tot deopvatting, dat dit volk er een was, dat tot de nomaden gerekendmoest worden. Dit is een even grote als gevaarlijke vergissing.

De nomade bezit zeer bepaald wel een eigen, vast omlijndelevensruimte, alleen met dien verstande, dat hij zich niet alsboer heeft gevestigd en de grond bebouwt, maar dat hij leeftvan de opbrengst van zijn kudden, waarmee hij door zijn gebiedrondzwerft. De meest in het oog springende reden hiervoor isgelegen in de geringe vruchtbaarheid van de bodem, waardoorhet hem niet mogelijk is, een vaste woonplaats te kiezen en doorlandbouw in zijn behoeften te voorzien. De diepere oorzaakechter moet gezocht worden in de wanverhouding tussen detechnische cultuur van een tijd of van een volk, en denatuurlijke armoede van zijn levensruimte.

Er zijn gebieden, waar ook de Ariër geheel zijn speciale, in deloop van meer dan duizend jaren opgebouwde techniek nodigheeft, om er nederzettingen te vestigen, en om langzamerhandde weerbarstige uitgestrekte grond te kunnen dwingen, hetbrood voor de mensen voort te brengen. Indien hij niet overdeze techniek beschikte, dan moest hij of deze gebieden mijden,of eveneens in een eeuwig zwervend nomadenleven vervallen,indien hij, die nu al meer dan duizend jaar lang gewend is aande vaste woonplaatsen en nederzettingen, en waarvan de geheleopvoeding als volk steeds op een „gevestigd” bestaan wasgericht, zo'n lot tenminste nog zal kunnen verdragen. Men moetbedenken, dat in de tijd, dat het Amerikaanse vasteland mensenbegon te trekken, talrijke Ariërs als jagers, vallenzetters, enz.

Page 387: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

378

hun dagelijks brood verdienden, en dan dikwijls in groteregroepen, vergezeld van hun vrouwen en kinderen, steedsrondzwierven, zodat hun bestaan volkomen identiek was metdat der nomaden. zo gauw ze echter talrijk genoeg waren, enover voldoende technische hulpmiddelen beschikten, om dewoeste grond te ontginnen, en zich te verdedigen tegen deoorspronkelijke bewoners, zag men steeds meer vastenederzettingen ontstaan.

Waarschijnlijk was ook de Ariër aanvankelijk nomade, en werdhij eerst in de loop van de tijd tot wat hij nu is, maar dat wiltoch niet zeggen, dat hij ooit Jood was. Nee, de Jood is geennomade: want ook de nomade had al een bepaalde opvattingvan het begrip „werk”, welke opvatting als grondslag voor eenlatere ontwikkeling kon dienen, voorzover daartoe dan denodige geestelijke voorwaarden aanwezig waren. Hetfundament van zijn opvattingen, hoe gering deze ook nogontwikkeld mogen zijn, is bij de nomade idealistisch, daarom isook zijn gehele wezen de Ariër misschien vreemd, maar tochniet onsympathiek.

Bij de Jood daarentegen ontbreekt deze opvatting ten enenmale;daarom heeft hij ook nooit een eigenlijk nomadiserend levengeleid, maar was altijd slechts een parasiet op het lichaam vande andere volkeren. Dat hij daarbij soms van woonplaatsverandert, is niet iets opzettelijks, maar is het gevolg van hetfeit, dat hij er weer eens is uitgegooid, een lot, dat al zijngastheren hem van tijd tot tijd laten ondergaan. Het feit echter,dat hij zijn gebied steeds uitbreidt, is typerend voor alleparasieten; hij zocht steeds nieuwe voedingsbodem voor zijnras. Maar dit heeft daarom met nomadendom nog niets temaken, omdat het eenvoudig niet in de Jood opkomt, om eeneenmaal bezet gebied weer te ontruimen, maar hij steeds blijft,waar hij is en zich met zo een kracht op die plaats vastklemt,

Page 388: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

379

dat het zelfs zeer moeilijk is, om hem met geweld te verjagen.Hij begint zich eerst in een ander land neer te zetten, wanneerdaar aan bepaalde voorwaarden voor zijn bestaan is voldaan,zonder dat hij daardoor – zoals de nomade doet – daarom nuzijn oorspronkelijke woonplaats zou ontruimen. Hij is en blijfteen typische parasiet, die ten koste van zijn gastheer leeft, diezich als een schadelijke bacil over een groter terrein uitbreidt,waar maar een goede voedingsbodem voor hem te vinden is:maar waar hij verschijnt, daar sterft na kortere of langere tijdhet volk, dat hem herbergt. zo leefde de Jood altijd in de statenvan de andere volkeren, en vormde daar zijn eigen staat in destaat, die dan zolang onder de naam „godsdienstige sekte”doorging, als het hem niet geraden scheen om het masker telaten zakken en zijn ware gelaat te tonen.

Wanneer hij echter eenmaal tot de overtuiging was gekomen,dat hij dit beschermende masker kon missen, dan deed hij hetsteeds af, en bleek plotseling datgene te zijn, wat voordien velenniet in hem hadden willen zien en hadden willen geloven: deJood. Het leven, dat de Jood als parasiet op het lichaam vanandere staten en natiën leidt, is de oorzaak van een typischeeigenschap, die Schopenhauer eens tot de al genoemdeuitspraak bracht, dat de Jood de „grote meester van de leugen”was. De levensomstandigheden van de Jood dwingen hem totdie leugen, en wel tot een altijddurende leugen, zoals delevensomstandigheden van de mensen uit koude streken hendwingen, om warme kleding te dragen. Zijn leven binnen anderevolkeren is op den duur alleen mogelijk, wanneer hij kans ziet,de mening te wekken, dat hij niet een volk, maar een bepaalde„godsdienstige secte” van bijzondere aard vormt. Dit is nu deeerste grote leugen. Hij moet, om als parasiet op de volkeren tekunnen blijven voortleven, zijn eigen karakter verloochenen. Enhoe intelligenter een Jood nu is, des te beter zal hij hierinslagen. Ja, het kan zelfs zover komen, dat de grote groepen van

Page 389: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

380

het volk, dat hem herbergt, in volle ernst geloven, dat de Joodwerkelijk Fransman of Engelsman, Duitser of Italiaan is en dathij zich alleen door zijn godsdienst van de anderen onderscheidt.Vooral staatsinstanties, die immers altijd slechts door hethistorische greintje wijsheid bezield schijnen te zijn, vallenmaar al te gemakkelijk ten prooi aan deze infame zwendel.

In deze kringen vat men het immers dikwijls als een zwarezonde tegen de heilige promotie op, wanneer iemand het in zijnhoofd haalt, om zelfstandig te gaan denken. Men moet er zichdan ook niet over verwonderen, dat b.v. een Beiers ministerie erook heden (1924) nog niet het flauwste begrip van heeft, dat deJoden een bepaald volk en niet een bepaalde „godsdienstigesekte” vormen, hoewel een blik in de typisch Joodse kranten-wereld voldoende behoorde te zijn, om dit zelfs de meestbekrompen geest onmiddellijk duidelijk te maken. Maar de,,Jüdise Echo" is nu eenmaal nog niet tot staatsblad verheven enheeft dus als zodanig ook nog niet de minste waarde voor zoeen regeringspotentaat.

Het Jodendom was steeds een volk, dat zich door bepaalderaskenmerken onderscheidde, en nooit een godsdienstige; maarzijn streven om hogerop te komen werd aanleiding, dat het alvroegtijdig naar een middel zocht, om te maken, dat men hetwat minder algemeen op de vingers zou kijken; en welk middelwas nu doelmatiger en tegelijk onschuldiger dan dit: om het vanouds gewaarborgde begrip „godsdienstige sekte” hier tebenutten? Want ook hier is alles van elders ontleend – of beter:gestolen – op grond van zijn eigen karakter kan de Jood daaromal geen religieus leven hebben, omdat iedere vorm van idealismehem vreemd is, en ook het geloof aan een hiernamaals. Men kanzich echter als Ariër geen godsdienst indenken, die iedereovertuiging, dat er een voortbestaan na de dood zal zijn, mist.De Talmud is dan ook niet een boek. dat voorbereidt op het

Page 390: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

381

hiernamaals, maar is een handleiding, hoe men aan deze zijdedes grafs een praktisch en dragelijk leven kan leiden. De Joodsegodsdienst is in de eerste plaats een aanwijzing voor de Joden,hoe ze hun bloed zuiver kunnen houden, daarnaast ook, hoe zezich onderling, maar meer nog, hoe ze zich ten aanzien van deniet-Joodse wereld hebben te gedragen. Maar ook hier gaat hetin 't algemeen niet over ethische vraagstukken, maar over zeerbekrompen zakelijke kwesties.

Over de morele waarde van het Joodse godsdienstonderwijsbestaan heden, en bestonden trouwens altijd al, tamelijkdiepgaande studiewerken (niet van Joodse hand; het geklets vande Joden zelf over dit thema is natuurlijk volkomenpropagandistisch bedoeld en als zodanig waardeloos), die allestuk voor stuk tot de conclusie komen, dat een dergelijkegodsdienst, van Arisch standpunt gezien, bijna benauwend is tenoemen. De beste definitie echter vindt men in het product vandeze godsdienstige opvoeding, in de persoon van de Jood zelf.

Zijn leven is volkomen op het aardse gericht, en hij staat evenvreemd tegenover het ware Christendom als hij tweeduizendjaar geleden stond tegenover de grote stichter ervan. Nuverborg deze zijn mening over het Joodse volk ook niet onderstoelen of banken en greep zo nodig naar de zweep, om dezevijanden van iedere menselijkheid uit de Tempel des Heren teverdrijven, die ook destijds al de godsdienst slechtsbeschouwden als een middel om zaken te doen. Daarom werdChristus dan ook aan het kruis geslagen; maar onstegenwoordige politieke Christendom acht het niet beneden zijnwaardigheid om bij de verkiezingen te bedelen om Joodsestemmen, en om later te trachten met atheïstische Jodenpartijenpolitieke zwendelzaken op touw te zetten, en dat dan nog tegenhet eigen volk. Op de basis van deze eerste en grootste leugen,dat het Jodendom geen ras, maar een godsdienstige sekte zou

Page 391: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

382

zijn, kan dan noodzakelijkerwijze niet anders ontstaan dan eengeheel bouwwerk van leugens. Daaronder ook de leugen overde taal van de Joden, die voor haar geen middel is, om zijngedachten uit te drukken, maar integendeel, om ze te verbergen.Hij spreekt Frans, maar hij denkt Joods, en wanneer hij Duitsegedichten in elkaar timmert, doet hij toch niets anders, dan zijneigen volkskarakter uitleven.

Zolang de Jood nog niet meester is geworden over de anderevolkeren, moet hij goedschiks of kwaadschiks hun talenspreken. zo gauw hij deze volkeren echter zou hebbenonderworpen, zouden ze allen een wereldtaal (b.v. Esperanto)moeten leren, zodat het Jodendom hen hierdoor des tegemakkelijker zou kunnen onderdrukken. Hoezeer het gehelebestaan van dit volk op een voortdurende leugen gebaseerd is,wordt op ongeëvenaarde wijze aangetoond in de „Wijzen vanZion”, een werk, waartegen alles, wat Jood is, een gloeiendehaat koestert. „Het is een vervalsing!” kreunt keer op keerluidop de „Frankfurter Zeitung”, en dat is wel het beste bewijsvoor de echtheid ervan. Het komt er in het geheel niet op aan,welk Jodenbrein deze onthullingen heeft verkondigd, een feit isechter, dat ze met bijna ontzettende juistheid het karakter en hetstreven van het Joodse volk bloot leggen en het innerlijkeverband zo goed als het hoogste einddoel uiteenzetten.

De werkelijkheid echter is de meest reële toetssteen voor deechtheid. Wie aan de hand van dit werk de geschiedkundigeontwikkeling van de laatste honderd jaren nagaat en onderzoekt,die zal ook onmiddellijk begrijpen, waarom de Joodse pers zoschreeuwt. Want wanneer dit boek eenmaal geestelijk bezit vanhet gehele volk is geworden, dan kan men het Joodse gevaar alwel als gebroken beschouwen. Om de Jood te leren kennen, kanmen het beste de weg nagaan, die hij in de loop der eeuwendoor de andere volkeren is gegaan. Men behoeft slechts een

Page 392: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

383

geval volkomen na te gaan, en weet dan al dadelijk, wat voorvlees men in de kuip heeft, om tot het nodige inzicht te komen.Omdat zijn ontwikkeling altijd dezelfde was, zoals het immersook steeds dezelfde volkeren zijn, die hij aantast, is het aan teraden, om bij zo een beschouwing de ontwikkeling in bepaaldestadia te verdelen, die ik in dit geval voor het gemak met lettersaanduid.

De eerste Joden zijn in de Romeinse tijd naar Germaniëgekomen en dan wel, als altijd, als handelaars. In de stormenvan de volksverhuizing zijn ze echter naar het schijnt, weerverdwenen, en daarom kunnen wij de tijd, dat de eersteGermaanse staten ontstonden, aannemen als het tijdstip, waaropCentraal- en Noord-Europa opnieuw en ditmaal definitiefverjoodst begon te worden. Nu begint een ontwikkeling diesteeds dezelfde of een soortgelijke was, wanneer ergens Jodenen Arische volkeren met elkaar in aanraking kwamen.

1. Met het ontstaan van de eerste vaste nederzetting is deJood plotseling aanwezig. Hij komt als handelaar, en stelter aanvankelijk nog maar weinig prijs op, om het volk,waartoe hij behoort, te verloochenen. Hij is nog Jood,misschien ook ten dele, omdat het uiterlijk verschil in rastussen hem en het gastherenvolk te groot is, omdat hijnog te weinig van de taal af weet, en omdat het anderevolk nog een al te scherp afgesloten geheel is, dan dat hijhet zou kunnen wagen, om voor iets anders te willendoorgaan dan voor een vreemde handelaar. Door zijngladheid en de onervarenheid van het volk, waarop hijleeft, betekent het voor de Jood ook geen nadeel, wanneerhij zijn vreemdheid niet verbergt, doch eerder voordeel;men komt de vreemdeling vriendelijk tegemoet.

Page 393: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

384

2. Dan begint hij langzamerhand ook in het economischeleven zijn werkzaamheid uit te oefenen, niet alsproducent, maar uitsluitend als tussenpersoon. Met zijnduizend jaar oude geslepenheid als handelsman is hij denog onhandige, maar vooral grenzenloos eerlijke Ariër,verreweg de baas, zodat na korte tijd al de gehele handelin zijn handen dreigt te zullen komen. Hij begint met hetuitlenen van geld, en wel, zoals altijd, tegen woekerrente.Inderdaad voert hij hier voor het eerst de rente in.Aanvankelijk ziet men in het geheel geen gevaar in dezenieuwe instelling, maar begroet haar zelfs dankbaar,vanwege de ogenblikkelijke voordelen, die men in haarziet.

3. De Jood heeft zich nu voorgoed gevestigd, dus hijbewoont bepaalde wijken in steden en dorpen. de handelen alle financiële kwesties beschouwt hij als zijnonvervreemdbaar privilege, en buit dit gebiedmeedogenloos uit.

4. Alle geldzaken en de gehele handel zijn nu uitsluitend inzijn handen. Zijn woekerrente wekt eindelijk verzet, zijngroeiende onbeschaamdheid geeft aanleiding totverontwaardiging, zijn rijkdom tot jaloezie. Wanneer hijnu ook nog met de grond gaat handelen, en dezezodoende dus tot een verhandelbaar goed vernedert, danis de maat vol. Omdat hij zelf nooit de grond bebouwt,maar die slechts als uitbuitingsobject beschouwt, waaropde boer gerust mag blijven werken, maar waar hij zich debitterste onderdrukking van zijn nieuwe heer zal moetenlaten welgevallen, groeit de afkeer tegen hemlangzamerhand aan tot openlijke haat. Zijn bloedzuigende tirannie wordt zo groot, dat men zich aan hemgaat vergrijpen. Men begint de vreemdeling steeds

Page 394: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

385

scherper te bezien, en ontdekt steeds meer afstotendekaraktertrekken en eigenschappen, tot de kloof tenslotteonoverbrugbaar wordt. In tijden van de bitterste noodbreekt eindelijk de woede tegen hem los, en de uitgezogenen materieel ten ondergang gedoemde massa's besluitentot zelfverdediging, om zich te verweren tegen die geselGods. In de loop van enkele eeuwen hebben ze hem lerenkennen, en nu al gevoelen ze het blote feit van zijnaanwezigheid als een verschrikking van even groteafmetingen als de pest.

5. Nu begint de Jood echter zijn ware eigenschappen tevertonen. Met stotende vleierij kruipt hij naar deregeringen, laat zijn geld werken, en bezorgt zichzodoende steeds opnieuw een vrijbrief, die hem het rechtgeeft, om ongestraft nieuwe slachtoffers uit te zuigen. Enal vlamt de volkswoede tegen de bloedzuiger ook van tijdtot tijd hoog op, toch is dat voor hem in het minst geenbezwaar, om na enkele jaren opnieuw op te duiken op deplaats, die nog maar nauwelijks koud was, en het oudeleventje weer op dezelfde voet voort te zetten. Geenvervolging is in staat te maken, dat hij zijn systeem vanmensenuitbuiting opgeeft, geen vervolging kan hemverdrijven. Na korte tijd is hij terug, en is weer volkomende oude. Om het allerergste tenminste te voorkomen,begint men, met hem bij de wet te verbieden, grond tekopen.

6. Naarmate de macht van de vorsten begint toe te nemenbegint hij zich meer aan deze op te dringen. Hij bedelt„vrijbrieven” en „privileges” af, en de heren, die aanvoortdurenden geldnood lijden, staan hem het gewenstetegen passende betaling maar al te graag toe. Welke prijshij hiervoor ook betaalt, het brengt hem na luttele jaren

Page 395: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

386

het uitgegeven geld met rente op rente weer terug. Eenware bloedzuiger is hij, die zich op het lichaam van hetongelukkige volk vastzet, en niet te verwijderen is, tot devorsten zelf weer geld nodig hebben, en hem hetuitgezogen bloed hoogst persoonlijk weer aftappen. Ditspel herhaalt zich onophoudelijk, waarbij de rol van dezogenaamde „Duitse vorsten” al geen greintje beter is,als die van de Joden zelf. Deze heren waren waarlijkstraffe Gods voor hun geliefde volkeren, en hun weergais pas in onze tijd in verschillende ministers te vinden.Het is aan de Duitse vorsten te wijten, dat de Duitse natiegeen kans zag, om zich definitief van het Joodse gevaarte verlossen. Helaas kwam er ook later in die toestandniet de minste wijziging, zodat de Jood hun enkel hetduizendvoudig verdiende loon betaalde voor de zonden,die zij eens aan hun volkeren begingen. Ze sloten eenverbond met de duivel, en vielen daarom tenslotte ook inzijn handen.

7. Zo spant hij langzaam zijn net en dit wordt de vorstennoodlottig. Langzaam maar zeker verliezen zij hetcontact met hun volkeren, en wel des te sterker, naarmateze de belangen van hun onderdanen meer verwaarlozen,en in steeds sterkere mate ten koste van deze mensengaan leven. De Jood weet precies, waar zoiets opuitloopt, en doet al het mogelijke, om dit proces teverhaasten. Hij zelf vergroot hun voortdurende financiëlenood door hen steeds meer te vervreemden van hun waretaak, door op de allerergste manier de stroopkwast tehanteren, door hen tot ondeugden te verleiden, en zichzodoende tegelijkertijd steeds onontbeerlijker te maken.Zijn handigheid, of beter zijn on scrupuleusheid in allegeldzaken doet hem steeds nieuwe middelen vinden, omde geplunderde onderdanen steeds nieuwe geldmiddelen

Page 396: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

387

af te persen, ja, om ze in de meest waren zin van hetwoord te villen. En al dit geld gaat dan met steeds korteretussenpozen de weg van alle stof. zo heeft ieder hof zijn„hofjood”, zoals men die monsters noemt, die het volk totwanhoop drijven en het vermaak van de vorsten op zograndioze wijze weten te verzorgen. En het zal welniemand verbazen, dat deze sieraden van het menselijkgeslacht tenslotte ook de uiterlijke tekenen van hunbelangrijkheid ontvangen, en in de erfelijke adelstandworden verheven, waardoor ze bovendien ook nog weerhelpen, om deze inrichting niet alleen bespottelijk temaken, maar ook te vergiftigen. Nu kan hij natuurlijk pasgoed zijn positie benutten, om vooruit te komen.Tenslotte behoeft hij immers niets anders te doen, danzich eenvoudig maar even te laten dopen, om in het bezitvan alle mogelijkheden te komen, die voor het volk zelfopenstaan, en evenzo van al zijn rechten. Hij regelt ditzaakje dan ook niet zelden, op die manier, waarbij dekerk zich verheugt over de nieuwverworven zoon, enIsraël over de gelukte zwendelarij.

8. In het Jodendom begint zich nu ook een verandering tevoltrekken. Totnogtoe waren zij allen Joden, d.w.z. menstelde er geen prijs op, om zich als iets anders voor tedoen en kon dit ook niet, omdat de wederzijdseraskenmerken al te duidelijk spraken. Nog ten tijde vanFrederik de Grote komt het bij niemand ook meer op, omin de Joden iets anders te zien dan het „vreemde volk”, enGoethe is nog ontzet bij de gedachte, dat in de toekomsteen huwelijk tussen Christenen en Joden niet meer bij dewet verboden zou zijn. En Goethe was toch waarlijk geenconservatief en geen heloot; uit hem sprak enkel de stemvan het bloed en die van het gezonde verstand. zo zag hetvolk – niettegenstaande het schandelijk optreden van de

Page 397: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

388

hoven – instinctief in de Jood het vreemde element in heteigen lichaam, liet zijn houding ook door dit instinctbepalen. Maar nu zou dit alles dan anders worden. In deloop van meer dan duizend jaar is hij de taal van hetvolk, waarbij hij woont, in zoverre machtig geworden,dat hij meent, nu wel te kunnen wagen, om eens watminder de nadruk te leggen op zijn Jood-zijn, en nu eenswat meer op de voorgrond te stellen dat, wat de anderenook mogen denken, hij zich tenminste als Duitser wenstte beschouwen, want, hoe belachelijk en krankzinnig hetaanvankelijk ook schijnt, toch heeft hij de brutaliteit, zichin een „Germaan”, in dit geval dus in een „Duitser” teveranderen. Dat is het begin van een der brutaalstebedriegerijen, die men zich denken kan. Omdat hijwerkelijk letterlijk niets van het Duitse volkseigen bezit,en alleen de truc verstaat, de taal op afschuwelijke wijzete radbraken, is dus zijn gehele Duitser-zijn enkelgebaseerd op de taal. Maar het ras is niet gelegen in detaal, doch uitsluitend in het bloed, iets, wat niemandbeter weet dan de Jood, die slechts weinig waarde hechtaan het behoud van zijn taal, maar er daarentegenbuitengewoon prijs op stelt, dat zijn bloed zuiver blijft.

Een mens kan zonder moeite zijn taal veranderen, d.w.z.hij kan een andere gebruiken; maar hij zal in zijn nieuwetaal zijn oude gedachten uitdrukken; zijn karakter wordtniet veranderd. Dat kan men het duidelijkstgedemonstreerd zien aan een Jood, die duizend talen kanspreken, en toch altijd precies dezelfde Jood blijft. Zijnkaraktereigenschappen zijn dezelfde gebleven, of hij nuvoor tweeduizend jaar als graanhandelaar in OstiaRomeins sprak, of dat hij in onze tijd als meelspeculanteen Duits met Joodse tongval laat horen. Het is dussteeds dezelfde Jood. Dat een normaal referendaris of

Page 398: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

389

hogere politieambtenaar van onze tijd iets zovanzelfsprekends niet inziet, is nu echter ook weervanzelfsprekend, omdat er maar weinig op dezeaardbodem rondloopt met een groter tekort aan instincten geest dan juist deze dienaren van ons voorbeeldighedendaags staatsgezag. De reden, waarom de Joodbesluit, plotseling „Duitser” te worden, is duidelijkgenoeg. Hij voelt, dat de macht van de vorsten langzaamaan begint te tanen, en streeft er daarom naar, nogbijtijds een andere vastere grond onder de voeten tekrijgen. Overigens heeft zijn financiële hegemonie in hetgehele economische leven al een zodanig stadium bereikt,dat hij, om dit reuzengebouw in stand te houden, en inieder geval, om het verder uit te breiden, absoluut alle„staatsburgerlijke” rechten moet bezitten. En hij wenstenerzijds in stand te houden, en anderzijds uit te bouwen,want hoe hoger hij komt, des te nader en des teverlokkender stijgt uit de nevelen van het verleden zijnoude, hem eenmaal beloofde doel; en met koortsachtigverlangen zien de scherpsten uit Juda de droom van dewereldheerschappij weer in grijpbare nabijheid komen.Daarom is zijn gehele streven er ook op gericht, om inhet volle bezit van de „staatsburgerlijke” rechten tekomen. Dit is de reden, waarom hij uit het gettoemancipeert.

9. Zo ontstaat uit de hofjood langzamerhand de volksjood,d.w.z de Jood blijft natuurlijk als voorheen in deomgeving van de hogere heren, en hij probeert zelfseerder nog meer in hun kring te worden opgenomen;maar tegelijkertijd tracht een ander deel van zijn rasgoede maatjes te worden met het volk. Wanneer menbedenkt, hoeveel hij in de loop der eeuwen aan de massamisdeed, hoe hij die massa telkens opnieuw genadeloos

Page 399: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

390

uitperste en uitzoog, wanneer men verder bedenkt, hoediep daardoor de haat van het volk voor hem gewordenwas, en hoe het tenslotte in hem enkel een straf van dehemel kon zien, dan kan men enigszins begrijpen, hoemoeilijk deze koerswijziging de Jood moest vallen. Het isinderdaad een zware taak, om de zo vlijtig gevildeslachtoffers nu opeens te doen geloven, dat hij nu een„mensenvriend” is. Hij begint dan ook, met in de orenvan het volk weer goed te maken, wat hij vroeger aan datvolk misdeed. Omdat zijn pas ontdekte goede hart uitzeer zakelijke redenen geboren is, kan hij zichbezwaarlijk laten leiden door het oude Bijbelwoord, datde linkerhand niet mag weten wat de rechter doet, maarhij is wel genoodzaakt, om aan een zo uitgebreidmogelijk auditorium kond te doen, dat het lijden dermassa hem toch zo innig bedroeft, en dat hij daartegenzijnerzijds zoveel mogelijk doet, om de nood te lenigen.

En door zijn aangeboren bescheidenheid trompet hij zijneigen weldaden zolang in de oren van zijn medemensen,tot deze er werkelijk in beginnen te geloven. Wie er nietin gelooft, doet hem bitter onrecht aan. Na korte tijd albegint hij het zo te verdraaien, dat het lijkt, alsof hijtenslotte nog steeds het slachtoffer van grof onrecht wasgeweest, en niet omgekeerd steeds de bedrijver daarvan.En vooral domoren geloven dit grif en voelen zich nugedwongen tot diep medelijden met de arme„ongelukkige”. Overigens moet hier nog wordenopgemerkt, dat de Jood, hoe groot zijn offervaardigheidook mag zijn, toch wel zorg draagt, dat hij zelf nooitverarmt. Hij weet goed, wat hij doet; en dikwijls is zijnliefdadigheid alleen te vergelijken met de mest, dieimmers ook niet uit liefde voor het land wordtuitgestrooid, maar alleen uit voorzorgsmaatregel, opdat

Page 400: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

391

later de baat des te groter zal zijn. In ieder geval echterweten allen na korten tijd al, dat de Jood een „weldoeneren vriend van de mensheid” is geworden. Wat eenvreemde verandering! Nu is het echter zo gesteld, dat deverschillende eigenschappen, waarvan de aanwezigheidbij een ander als min of meer vanzelfsprekend wordtbeschouwd, de grootste verbazing, en bij velen zelfskennelijke bewondering oproepen, wanneer ze zich bij deJood schijnen voor te doen, omdat het nu eenmaal nietvanzelfsprekend is, dat hij ze bezit. Langzaam aan wordthij zo de woordvoerder van een nieuwe tijd. Nu verwoesthij echter ook steeds grondiger alle grondslagen voor eeneconomie, die waarlijk aan het volk dienstbaar zou zijn.

Via het aandeel weet hij ook in de kringloop der nationaleproductie te komen, en maakt ook deze tot een koopbaarof beter tot een versjacherbaar object, en maakt, dat debedrijven de betrekkelijke zekerheid, die ze toch altijdhebben, indien ze persoonlijk bezit zijn, verliezen.Daardoor pas ontstaat tussen werkgever en werknemerdie diepe vervreemding, die later de politiekesplitsing-in-klassen tengevolge heeft. Maar nu begint deJoodse invloed in het economische leven, via de Beurs,benauwend snel aan te groeien. Hij wordt de eigenaarvan de gehele nationale arbeidskracht, of houdt althans alde touwtjes in handen. Om nu zijn politieke positie teversterken, tracht hij de grenzen, die tussen hem en deandere bewoners bestaan, de verschillen in ras en instaatsburgerrechten, die hem voorlopig nog bij al zijndoen en laten beperken, weg te vagen. Om deze redenvecht hij met alle taaiheid waarover hij beschikt voorreligieuze verdraagzaamheid — en de vrijmetselarij, dieeen willig werktuig is in zijn handen, kan hiertoe prachtigdienen, en kan hem trouwens overigens ook nog goede

Page 401: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

392

diensten bewijzen bij de doelen, die hij al zwendelendnastreeft. De regeringskringen en ook de meest gegoedemilieus van de politieke en economische bourgeoisieraken in zijn netten verward, en worden met gebondenhanden en voeten aan hem uitgeleverd, dikwijls zonderdat ze er ook maar het flauwste vermoeden van hebben.Alleen het volk als zodanig, of beter de stand, die bezig iste ontwaken en zelf om zijn rechten en vrijheden vecht, isnog te gezond, om in grote getale deze listen ten prooi tevallen. Dat het echter ook in Joodse handen komt, isnoodzakelijker dan enige andere kwestie; want de Joodvoelt wel, dat hij alleen dan tot een overheersende positieop kan klimmen, wanneer zich voor hem een„baanbreker” bevindt; en hij meent die baanbreker in debourgeoisie, en wel in de meest talrijke groepen ervan temoeten vinden.

Maar de handschoenmakers en de wevers kan men niet inde fijne netten der vrijmetselarij vangen, daarvoor zijngrovere, maar daarom niet minder sterk werkendemiddelen nodig. Daarom is het tweede wapen, waarvanhet Jodendom zich bedient naast de vrijmetselarij, depers. Hij gebruikt al zijn taaiheid en handigheid, om haarin handen te krijgen. Daarmee begint hij langzaam aanhet gehele publieke leven te omklemmen en in te spinnen,te leiden en te sturen, omdat hij nu in staat is, die machtvoort te brengen en te dirigeren, die men thans sindsenige tientallen jaren goed kent onder de naam „openbaremening”. Daarbij doet hij zich persoonlijk altijdonbeschrijflijk weetgierig voor, prijst iedere vooruitgangen die welke tot de ondergang van de anderen moet leidenwel het meest; want hij beziet alle wetenschap en alleontwikkeling enkel en alleen met het oog op de kwestie,hoe hij hierdoor zijn volk kan dienen; en wanneer dit

Page 402: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

393

hierdoor niet mogelijk is, is hij de onverbiddelijkedoodsvijand van alle licht, de hater van ieder vonkje warecultuur. Zo benut hij alle wetenschap, die hij in descholen van de anderen in zich opneemt, enkel ten dienstevan zijn eigen ras. Dit eigen bloed echter beschermt hijals nog nooit te voren. Terwijl hij schijnt over te vloeienvan „Aufklärung”, „Vooruitgang”, „Vrijheid”,„Menswaardigheid”, sluit hij zelf zijn ras zo strengmogelijk af. Weliswaar benut hij zijn vrouwen weleens,om invloedrijke Christenen in te palmen, maar demannelijke lijn houdt hij principieel raszuiver.

Hij vergiftigt het bloed van anderen, maar behoedt zijneigen bloed. Een Jood zal bijna nooit met een Christintrouwen, maar de Christen trouwt wel met een Jodin. Debastaards echter aarden toch steeds naar de Jood. Er iseen bepaald deel van de hogere adel, dat volkomen tegronde gaat. De Jood weet dat heel precies, en bedientzich daarom ook stelselmatig van de methode, om degeestelijke leiders van de tegenstanders van zijn ras te„ontwapenen”. Ter verberging van zijn bedoeling, en omde aandacht van zijn slachtoffers af te leiden, praat hijechter steeds meer over de gelijkheid van alle mensen,zonder onderscheid van ras of kleur. En de dommenbeginnen zijn woorden te geloven. Omdat zijn geheleuiterlijk echter nog steeds al te duidelijk verraadt,hoezeer hij afwijkt van het type der oorspronkelijkebewoners, dan dat speciaal het gros van het volk aan die„gelijkheid” maar zonder meer zou willen geloven, laathij door zijn pers een beschrijving van zichzelf geven, dieenerzijds volkomen onwaar en anderzijds dienstbaar isaan het nagestreefde doel. Vooral de humoristischebladen zijn onophoudelijk in de weer, om de Joden alseen onschuldig volkje voor te stellen, dat nu eenmaal zijn

Page 403: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

394

eigenaardigheden bezit – als ieder ander – maar dat toch,zelfs al schijnt zijn gedrag dikwijls wat vreemd, blijkgeeft, een misschien grappige, maar toch steeds door endoor eerlijke en goedhartige ziel te bezitten. Men doettrouwens steeds overal al het mogelijke, om hem tochmaar vooral meer als onbeduidend dan als gevaarlijkvoor te stellen. Zijn voorlopig einddoel in dit stadium isde overwinning der democratie, of, in de vorm waarin hijdat verstaat: de heerschappij van het parlementarisme.Dat is het meest in overeenstemming met zijn noden enbehoeften; het schakelt immers de persoonlijkheid uit —en vervangt die door een meerderheid, gevormd uitdomheid, onmacht, en nog meer uit lafheid.

10. De buitengewone economische ontwikkeling leidt tot eenwijziging in de sociale structuur van het volk. Terwijl dekleine nijveren als stand langzaam uitsterven, wordttegelijkertijd ook de mogelijkheid voor de arbeider, omooit een zelfstandig bestaan te bereiken, steeds geringeren verproletariseert deze laatste zienderogen. De„fabrieksarbeider” ontstaat, wiens voornaamste kenmerkis, dat hij praktisch nooit in de gelegenheid komt, omzich tot een zelfstandig bestaan op te werken. Hij is in demeest waren betekenis van het woord bezitloos, zijn oudedag is een kwelling, die nauwelijks de naam „leven” nogverdient. Vroeger al werd eens een dergelijke toestandgeschapen, die dringend een oplossing eiste, en die mendan ook vond. Naast de boer en de handwerkman warentwee nieuwe standen ontstaan, die van de ambtenaar ende employé — speciaal de staats employé. Ook zij warenbezitlozen in de meest ware betekenis van het woord. Destaat wist tenslotte een eind te maken aan deze ongezondetoestand, door zichzelf te belasten met de zorg voor deoude dag van de rijksambtenaar, die zelf niet bij machte

Page 404: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

395

was dat te doen, en het pensioen, het salaris voor de jarender rust, in te voeren. Langzamerhand begonnen steedsmeer privé bedrijven dit voorbeeld te volgen, zodattegenwoordig bijna iedere hoofdarbeider, die voor vast isaangesteld, later recht op pensioen heeft, althans in diebedrijven, die al een bepaalde grootte bereikten ofoverschreden. En pas de zekerheid voor derijksambtenaar, dat hij op zijn oude dag geen noodbehoefde te lijden, was in staat, om deze tot datonzelfzuchtige plichtsbesef op te voeren, die in de jarenvoor de oorlog het voornaamste kenmerk van de Duitseambtenaar was. Zodoende wist men een gehele stand, dieoverigens zonder bezit bleef, door een verstandigemaatregel voor sociale ellende te behoeden, en zo in hetvolk als volwaardig en gezond orgaan in te schakelen.Nu was dezelfde kwestie weer opgedoken voor staat ennatie, en ditmaal in veel grotere omvang.

Steeds nieuwe mensenmassa's, miljoenen in tal, begonnenuit de plattelandsdorpen naar de grotere steden tetrekken, om als fabrieksarbeiders in de nieuw gevestigdeindustrieën hun dagelijks brood te verdienen. Deomstandigheden, waaronder deze nieuwe stand werkte enleefde, waren meer dan treurig. De min of meermechanische toepa ss ing van de vroegerearbeidsmethoden van de landwerkman of de boer op denieuwe vorm, was iets wat niet lukte. De werkzaamhedenvan de boer en de ambachtsman waren in het geheel niette vergelijken met de inspanning, die de fabrieksarbeiderzich moest getroosten. In het oude ambacht kwam de tijder misschien minder op aan, maar bij de nieuwemethoden deed ze dat des te meer. Toen het industriëlegrootbedrijf de oude arbeidstijden ongewijzigd overnam,werd dat bijna noodlottig; want de werkelijke hoeveelheid

Page 405: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

396

arbeid, die men vroeger had gepresteerd, was slechtsgering, doordat men de toen benutte, uiterst intensievearbeidsmethoden niet kende. Wanneer men dus voordieneen werkdag van 14 of 15 uur had kunnen verdragen,dan was dat nu in een tijd en met een productiemethode,waarbij iedere minuut zo productief mogelijk moestworden gemaakt, ten enenmale onmogelijk. Inderdaadbleek dit zinloze toepassen van oude werktijden opindustriele arbeid in twee opzichten funest te zijn: degezondheid werd vernietigd, en tegelijk daarmee hetgeloof in een hoger recht. Tenslotte kwam hier nog bij,dat enerzijds de arbeiders schandelijk slecht werdenbetaald, en dat de werkgever hier zo kennelijk wel bijvoer. Op het land was geen sociale kwestie bestaanbaar,omdat heer en knecht hetzelfde werk verrichtten, envooral, omdat ze van één tafel eten.

Maar ook hierin kwam verandering. Het schijnt wel,alsof heden ten dage de kloof, die op alle gebieden vanhet leven tussen werknemer en werkgever gaapt,onoverbrugbaar is geworden. Hoe ver het daarbij al isgekomen met de innerlijke verjoodsing van ons volk, kanmen hier al zien aan de geringe achting, zo het nietminachting moet heten, die men voor de handarbeid alszodanig voelt. Duits is dit niet. Pas de verwereldlijkingvan ons leven, die in werkelijkheid een verjoodsing was,veranderde de oude eerbied voor het handwerk in eenzekere minachting voor alle lichamelijke arbeid. Zoontstaat dan een nieuwe, zeer weinig gerespecteerdestand, en op een dag zal de natie voor de vraag wordengesteld, of zij inderdaad zelf bij machte is, om die standtot een volwaardig deel der maatschappij te maken of dathet standsonderscheid zich zozeer moet verbreden, dat destand tot klasse wordt, en daarmee de natuurlijke afstand

Page 406: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

397

tussen de standen tot klassenhaat. Maar hoe het ook zij,één ding is zeker: de nieuwe stand telde niet de slechtsteelementen in zijn rijen, maar integendeel altijd de meestactieve. De al te ver gaande verfijningen van dezogenaamde cultuur hadden hier hun ontbindende enverwoestende werking nog niet uitgeoefend. Het gros vande nieuwe stand was nog niet aangetast door het gif vanhet pacifisme der zwakkelingen, maar was robuust, en zonodig, ook bruut in zijn optreden. Terwijl de bourgeoisiezich in het geheel niet om deze kwestie bekommert, maaronverschillig Gods water over Gods akker laat lopen, zietde Jood de geweldige onafzienbare mogelijkheden, die detoekomst hier biedt, en terwijl hij enerzijds dekapitalistische middelen om mensen uit te buiten,volkomen consequent ten uitvoer brengt, gaat hijanderzijds tot de slachtoffers van zijn eigen werk, en zijneigen gedachten, en weet na korte tijd al de leiding inhanden te krijgen van de strijd, die zij tegen hemzelfvoeren.

Dat is dan slechts figuurlijk gesproken „tegen hemzelf”,want de grote meester der leugen weet zich als steedslelieblank voor te doen en alle schuld op anderen tewerpen. Omdat hij zo brutaal is, zelf de massa te leiden,komt deze ook in 't geheel niet op het idee, dat ze hier opzo ondenkbaar gemene wijze bedrogen zou kunnen zijn.En toch was dat het geval. Nauwelijks is de nieuwe standuit de nieuwe economische chaos geboren, of de Joodheeft hem al duidelijk herkend als zijn baanbreker,waardoor hij hogerop kan komen. Eerst gebruikte hij debourgeoisie als stormram tegen de feudale .wereld, en nude arbeider tegen de burgerlijke. En terwijl hij eens, in deschaduw van de bourgeoisie verborgen, door kruipen ensluipen de burgerrechten wist te bemachtigen, hoopte hij

Page 407: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

398

nu de strijd van de arbeider om zijn bestaan te kunnengebruiken, om zelf de macht te veroveren. Van nu af aanheeft de arbeider geen andere taak meer, dan te strijdenvoor de toekomst van het Joodse volk. Zonder het teweten, wordt hij gebruikt als werktuig voor diezelfdemacht, die hij meent te bestrijden. In schijn laat men hemstormlopen op het kapitaal, en kan hem op deze manierjuist het beste voor datzelfde kapitaal laten strijden.Daarbij gaat men voortdurend tegen het internationalegrootkapitaal te keer en bedoelt de nationale economie.Die moet afgebroken worden en op de ruïnes daarvan zaldan het internationale beurskapitaal kunnen zegevieren.De Jood gaat hierbij als volgt te werk: Hij gaat tot dearbeiders en geeft voor, diep begaan te zijn met hun lot,en doet zelfs verontwaardigd over hun armoede enellende, om op deze wijze het vertrouwen te winnen.

Hij spant zich in, om alle werkelijke of ingebeeldemoeilijkheden van hun leven te bestuderen – en bij henhet verlangen naar verlossing uit zulk een bestaan sterkte maken. Het verlangen naar sociale rechtvaardigheid,dat in iedere Ariër latent aanwezig is, weet hij opmeesterlijk sluwe wijze op te zwiepen tot haat tegendegenen, die door het geluk beter zijn bedacht, en geeftdaarbij aan die strijd tegen het sociale onrecht de vormvan een wereldbeschouwing. Hij verkondigt de leer vanhet marxisme. Hij wekt de indruk, alsof deze leeronafscheidelijk met een gehele reeks rechtvaardigesociale eisen verbonden is, en eist daarom, dat ze met dieeisen verbreid zal worden, evenals ook de haat tegen defatsoenlijke mensheid; eisen, die, in zulk een vorm en indergelijk gezelschap ter tafel gebracht, principieelonvervulbaar en onrechtvaardig moeten lijken. Wantonder die dekmantel van zuivere sociale ideeën zijn

Page 408: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

399

waarlijk duivelse bedoelingen verborgen en die wordenook wel met de grootste onbeschaamdheid in hetopenbaar verkondigd. Deze leer is een onontwarbaarmengsel van gezond verstand en menselijkekrankzinnigheid, maar dat onveranderlijk in zulk eenvorm, dat altijd enkel de waanzinnige puntenverwerkelijkt zullen worden, en dat het gezond verstandvolkomen buiten spel blijft. Door de principiëleontkenning van de betekenis der persoonlijkheid endaarmee van de natie en van ras eigenschappen, verwoestze de meest elementaire grondslagen voor de gehelemenselijke cultuur, die juist geheel en al op deze factorenberust.

Dit is de ware diepste kern van de marxistischewereldbeschouwing – wanneer men dit mis product vaneen misdadig brein althans nog als „wereldbeschouwing”mag aanduiden. Met de vernietiging van depersoonlijkheid en het ras valt het belangrijkste bezwaar,dat nog aan een heerschappij der minderwaardigen in deweg stond – deze minderwaardige echter is de Jood. Debetekenis van deze leer ligt juist in de economische enpolitieke waanzin, die zij verkondigt. Want daardoorworden juist alle werkelijk intelligente lieden ervanweerhouden, om zich in dienst van deze idee te stellen,terwijl de mensen, die geestelijk minder hoog staan enweinig inzicht hebben in economische vraagstukken, metvlag en wimpel naar haar overlopen. Het intellect voor debeweging echter – want ook deze beweging heeft intellectnodig om te kunnen bestaan – komt bij elkaar, doordat deJood hiertoe uit zijn eigen rijen een „offer” brengt.Zodoende ontstaat een beweging van uitsluitendhandarbeiders onder Joodse leiding, die schijnbaar tendoel heeft, om de toestand van de arbeider te verbeteren,

Page 409: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

400

maar in werkelijkheid niets anders wil, dan alleniet-Joodse volkeren in de boeien te slaan, en daardoor tevernietigen. Het werk, dat de vrijmetselarij in de kringender z.g. „intellectuelen” verricht, en waardoor zij dit deelvan ons volk op een pad brengt, dat door middel van hetpacifisme tot een algemene verlamming van de drang totzelfbehoud zal leiden, wordt door de activiteit van degrote pers, die tegenwoordig volkomen Joods is, tenaanzien van de grotere groepen en wel voornamelijk tenaanzien van de bourgeoisie verricht. Bij deze beidevernietigingswapenen komt nu nog een derde, dieverreweg de vreselijkste is: de organisatie van het brutegeweld. Het marxisme moet als aanvals- en stormtroep,het werk, waarmee de beide eerste wapenen al warenbegonnen, voleindigen.

Zij vraten alles stuk en ondergroeven alle grondslagen:het marxisme brengt de volledige ruïne. Dit alles gebeurtdoor een waarlijk meesterlijke samenwerking, zodat menzich niet behoeft te verwonderen, wanneer juist dieinstituten die zich altijd zo graag aanstellen als dedragers van het min of meer legendarische staatsgezag,meer nog dan andere organen van staat en volk in deafweer tegen deze ramp van onwaarde blijken. De Joodheeft altijd in ons hogere en hoogste ambtenarencorps,(afgezien van enkele zeer zeldzame uitzonderingen) degewilligste dienaar van zijn verwoestingswerk gevonden.Kruipende onderworpenheid voor „meerderen”, enarrogante hoogmoed tegenover „minderen” zijn dekentekenen van deze stand, en kenmerken hem hiermeeals vaak uiterst bekrompen en daarnaast dikwijls nogongelooflijk verwaand. Maar dit zijn eigenschappen, diede Jood nodig heeft in onze autoriteiten, en daarom ziethij zulke lieden ook gaarne op hoge posten. De strijd, die

Page 410: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

401

nu begint, verloopt in de praktijk in grote lijnen als volgt:In overeenstemming met het einddoel van de strijd vanhet Jodendom, dat immers niet alleen de economische,maar ook de politieke verovering der wereld nastreeft,splitst de Jood de organisatie van het marxisme in tweehelften, die slechts in schijn vreemd van elkaar zijn, maarin werkelijkheid een ondeelbaar geheel vormen: depolitiek en vakbeweging. De vakbeweging wint leden. Zijbiedt de arbeider hulp en steun in de zware strijd om hetbestaan, die hij door de kortzichtigheid en de hebzuchtvan vele ondernemers moet voeren, en stelt hem daarmeein de gelegenheid, betere levensvoorwaarden teveroveren. Indien de arbeider zijn rechten als mens op hetleven niet aan de blinde willekeur van deelsonverantwoordelijke, deels harteloze mensen wil uitleven,in een tijd, dat de staat – wat dus wil zeggen: deorganisatie van de volksgemeenschap – zich praktisch inhet geheel niet om hem bekommert, dan zal hij zijn lot ineigen handen moeten nemen.

En naarmate nu de zogenaamde nationale bourgeoisie,verblind door financiële kleine belangen, hem deze strijdom het leven moeilijker maakt, door alle pogingen, om deonmenselijk lange arbeidstijden te verkorten, om dekinderarbeid te doen verbieden, om de vrouw tebeveiligen en te beschermen, om de hygiëne in dewerkplaatsen en woningen te verbeteren, door al dezestrevingen niet alleen tegen te werken, maar dikwijls zelfste saboteren, gaat de Jood, die scherpzinniger is, zichweer met het lot van de zo onderdrukten bemoeien. Hijweet zich op te werpen tot leider van de vakbeweging, endit is des te gemakkelijker, omdat het er voor hem nietom te doen is, om werkelijke sociale misstanden op teheffen, maar om een economische strijdgroep op te

Page 411: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

402

fokken, die zich door hem als instrument laat gebruiken,om de nationale economische onafhankelijkheid tevernietigen. Want terwijl de leiding van een gezondesociale politiek steeds bepaald zal worden door de wil tothet behoud der volksgezondheid enerzijds, en die van dezorg voor een onafhankelijke nationale economieanderzijds, blijven deze beide punten voor de Jood nietalleen buiten beschouwing, maar is het een onderdeel vanzijn levensdoel, om aan deze twee toestanden een einde temaken of, zo ze er niet zijn, om hun ontstaan teverhinderen. Dientengevolge kunnen er ook geengewetensbezwaren bestaan, die hem beletten, om alsleider van de vakbeweging eisen te stellen, die niet alleenin het geheel niet aan het doel beantwoorden, maar dieook of onuitvoerbaar zijn, of de ineenstorting van denationale economie tengevolge hebben.

Hij wil echter ook niet met een gezond en krachtiggeslacht te doen hebben, maar met een vermoeide kudde,die gemakkelijk onderworpen kan worden. Deze wensmaakt het echter nogmaals mogelijk voor hem, om demeest zinloze eisen te stellen, waarvan hij zeer goedweet, dat ze praktisch niet te verwerkelijken zijn, entrouwens ook niet tot enige verandering zouden leiden,maar op zijn best de massa tot woede konden opzwepen.Daarom is het hem te doen, en niet om haar socialeomstandigheden waarlijk en eerlijk te verbeteren.Daardoor zal het Jodendom zolang onbetwist heerser zijnin alles, wat de vakbeweging betreft, totdat een enormuitgebreide voorlichting de grote massa beïnvloedt, haarde waarheid zegt over haar eeuwige ellende, of totdat destaat een einde maakt aan de Jood en zijn werk. Wantzolang het inzicht van de massa zo gering blijft als nu, ende staat zo onverschillig als nu, zal deze massa steeds in

Page 412: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

403

de eerste plaats die man volgen, die op economischgebied het meeste belooft, hoe brutaal ook. Maar daarintoont zich de Jood een meester, omdat er nergens morelebezwaren voor hem opduiken, die zijn werkzaamheid opde een of andere wijze zouden kunnen remmen. Hieruitvolgt, dat hij noodzakelijkerwijze na korte tijd iederenconcurrent verslaat. In overeenstemming met zijn eigenroofzuchtig binnenste bouwt hij de vakbeweging zodanigop, dat ze voor de meest brutale geweldmaatregelengebruikt kan worden. De man, die aan de Joodseverleiding weerstand weet te bieden, zal zijn inzicht enkoppigheid door de terreur gebroken zien. De resultatenvan een dergelijk optreden zijn ontzettend.

De Jood weet inderdaad door middel van devakbeweging, die een zegen voor de natie had kunnenzijn, de basis van de nationale economie te vernielen. Enin dezelfde geest gaat de politieke organisatie haar weg.Zij werkt gedeeltelijk met de vakbeweging samen, wantdeze bereidt de politieke organisatie van de massa's voor,en weet hen zelfs met dwang en geweld hiertoe tebrengen, en is ook steeds de vloeiende financiële bron,waaruit de politieke organisatie haar enorme apparaatweet te voeden. Ze is het orgaan, dat de politiekeactiviteit van de enkeling controleert, en dat haar allegrote politieke demonstraties levert. Tenslotte komt hetdan zover, dat ze in het geheel niet meer vooreconomische belangen optreedt, maar enkel haarbelangrijkste wapen, de algemene staking, in dienst vande politieke idee stelt. Door een pers, die volkomenberekend is op de geestelijken horizon der minstontwikkelde mensen, krijgt de politieke organisatie en devakbeweging nu tenslotte het wapen in handen, waarmeezij de armste groepen van de natie tot de grootste

Page 413: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

404

stoutmoedigheid weten op te zwiepen. Het is niet de taakvan deze pers, om de mensen uit het moeras van eenminderwaardige mentaliteit te halen, en hen tot eenhogere op te voeden, maar om op hun slechte instinctente werken. Dit is een even speculatieve als voordeligezaak, omdat de massa nu eenmaal evenzeer geestelijk isals aanmatigend. Deze pers is het vooral, die een bijnafanatieke laster-campagne voert, en daarbij allesbesmeurt, wat de nationale onafhankelijkheid, hetculturele peil, en de economische zelfstandigheid van denatie op enige wijze zou kunnen steunen of bevorderen.

Ze pakt vooral uit tegen die karakters, die niet buigenwillen voor aanmatigende aanspraken van het Jodendomop de macht, of tegen diegenen die enkel door hungenialiteit al de Jood gevaarlijk voorkomen. Want omdoor de Jood te worden gehaat, is het niet nodig, dat menhem bestrijdt, maar is het voldoende, wanneer men ervanverdacht wordt, dat men het Jodendom eventueel latereens zou kunnen bestrijden, of wanneer depersoon-in-kwestie eenvoudigweg door zijn genialiteiteen versterker is van kracht en de grootheid van eenanti-Joods volk. Zijn op dit punt nooit misleidend instinctspeurt dadelijk overal de oorspronkelijke geest, en ieder,wiens geest niet naar de zijne is geaard, kan rekenen opzijn vijandschap. Omdat de Jood niet aangevallene, maaraanvaller is, beschouwt hij niet alleen de man, die hemaanvalt, als zijn vijand, maar ook de man, die zichteweerstelt. Het middel echter, waarmee hij zostoutmoedige, maar rechtgeaarde geesten tracht tebreken, heet niet eerlijke strijd, maar leugen en laster.Hier schrikt hij voor absoluut niets terug en zijngemeenheid neemt hier dergelijke afmetingen aan, dat hetniemand hoeft te verbazen, wanneer voor ons volk de

Page 414: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

405

personifiëering van de duivel als zinnebeeld van hetkwade, de gestalte van de Jood aanneemt. Deonwetendheid van de grote massa over het innerlijkewezen van de Jood, de instinctloze bekrompenheid vanonze beter gesitueerde volksgenoten maken, dat ons volkeen maar al te gemakkelijke prooi wordt van deze Joodseleugenveldtocht. Terwijl de beter gesitueerde kringenzich uit aangeboren lafheid keren tegen een man, die opzodanige wijze door de Jood met leugen en laster wordtbevuild, gelooft de domme massa letterlijk alles uitdomheid of onnozelheid. De autoriteiten echter hullenzich of in ondoordringbaar zwijgen, of – wat meestalgebeurt, om een einde te maken aan de Joodseperscampagne – ze vervolgen de ten onrechteaangevallene, wat zulk een ezel-met-een-ambt als dehandhaving van het gezag en van rust en orde beschouwt.Langzamerhand begint de angst voor het marxistischewapen van het Jodendom de harten en hoofden van allefatsoenlijke mensen als een nachtmerrie te benauwen.Men begint te sidderen voor die vreselijke vijand, en isdaarmee voorgoed in zijn klauwen gevallen.

11. De macht van de Joden in de staat schijnt nu al zozeer tezijn gevestigd, dat hij zich nu niet enkel meer Jood kannoemen, maar ook aan zijn volkse politieke gedachtengangen geen enkele beperking meer behoeft op te leggen.Een deel van zijn ras geeft al zeer open toe, dat het eenvreemd volk is, natuurlijk niet, zonder ook daarbij weerte liegen. Want terwijl het Zionisme aan de rest van dewereld tracht wijs te maken, dat de volkse zelfbezinningvan het Jodendom tevreden zou zijn met de scheppingvan een Palestijnsen staat, houden de Joden die dommegojim nog weer eens op zeer sluwe wijze voor de gek. Eris geen haar op hun hoofd, wat er aan denkt, om

Page 415: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

406

inderdaad in Palestina een Joodse staat op te bouwen, omhem bijgeval te bewonen, maar zij wensen enkel eenwereldcentrale, die met hoogheidsrechten is uitgerust, enveilig is voor de macht van andere staten, van waaruit zijdan hun internationale wereld bezwendelarij kunnenbedrijven: een toevluchtsoord voor betrapte schoften eneen hogeschool voor de leerlingen. Maar het is een teken,dat ze niet alleen de toekomst hoopvol tegemoet zien,doch zich ook al veilig beginnen te gevoelen, wanneerzich in een strijd, dat het ene deel nog zo onwaarachtigis, om zich voor Duitsers, Fransen of Engelsen uit tegeven, het andere al openlijk zijn Joodse ras erkent. Hoenabij zij de naderende overwinning al zien, blijkt wel uitde verschrikkelijke vormen, die hun omgang met anderevolkeren begint aan te nemen.

De zwartharige Jodenjongen loert urenlang, met duivelsevreugde op het gelaat, op het meisje, dat hij dan met zijnbloed schendt, en daarmee aan haar volk ontrooft. Metalle ten dienste staande middelen tracht hij het bloed vanhet volk, dat hij wil onderwerpen, te bederven. En zoalshij zelf stelselmatig vrouwen en meisjes in het verderfstort, zo schrikt hij er ook niet voor terug, om zelf overalde grenzen van het bloed voor anderen op te heffen. Hetwaren en zijn Joden, die de negers aan de Rijn dedenkomen, steeds met dezelfde geheime ideeën bezield enmet dezelfde scherp omlijnde doelen voor ogen, n.l. omdoor de verbastering, die door zo iets noodzakelijkerwijzemoet optreden, het gehate blanke ras te vernielen, vanzijn culturele en politieke hoogte neer te halen, en aanzichzelf te onderwerpen. Want een raszuiver volk, datzich van zijn bloed bewust is, zal nooit door de Joodkunnen worden onderworpen. De Jood zal op dezewereld altijd alleen over bastaards kunnen regeren.

Page 416: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

407

Daarom probeert hij systematisch het peil van het ras tedoen dalen door voortdurend en op alle manieren deenkeling te vergiftigen. Maar plotseling begint hij dedemocratische gedachte te vervangen door die van dedictatuur van het proletariaat. Hij heeft in degeorganiseerde massa van het marxisme het wapengevonden, waardoor hij de democratie kan missen en nude volkeren dictatoriaal met ijzeren vuist kanonderwerpen en regeren. Hij gaat systematisch te werk,om op economisch evenals op politiek gebied eenomwenteling tot stand te brengen.

Volkeren, die zich tegen zijn aanval van binnenuit al teheftig verzetten, weet hij door zijn internationaleinvloeden met een net van vijanden te omgeven, hitst zein een oorlog en weet tenslotte, zo nodig nog op deslagvelden de vaan van de revolutie op te steken.Economisch weet hij de staten zolang in crisistoestand tehouden, tot de sociale bedrijven niet meer renderen: dieworden dan uit handen van de staat genomen en onderzijn financiële controle geplaatst. Op politiek gebiedweigert hij de volkeren de middelen, om zich in stand tehouden, vernietigt de grondslagen van alle nationalezelfhandhaving en zelfverdediging, vernietigt het geloofin de leiding, hoont hun geschiedenis en hun verleden, enbesmeurt alles, wat waarlijk groot is. Op cultureel gebiedbederft hij kunst, literatuur en toneel, leidt het natuurlijkgevoel op dwaalwegen, werpt alle begrippen vanschoonheid en verhevenheid, van wat edel en wat goed is,omver en trekt de mens omlaag tot zijn eigenlaag-bij-de-grondse wereld. De godsdienst wordtbelachelijk gemaakt, zeden en moraal worden alsverouderd voorgesteld, totdat tenslotte de laatste

Page 417: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

408

steunpunten voor het volkseigen in de strijd om hetbestaan zijn gevallen.

12. Nu begint de laatste grote revolutie. De Jood verovert depolitieke macht, en werpt nu de laatste omhulsels vanzich af. De democratische man uit het Joodse volk wordteen Jood-naar-het-ras, en een tiran der volkeren. Nakorte tijd tracht hij al de dragers van het nationaleintellect uit te roeien, en maakt de volkeren, door ze vanhun natuurlijke geestelijke leiding te beroven, rijp voorhet slaven lot van een voortdurende onderdrukking. Hetvreselijkste voorbeeld op dit gebied levert Rusland, waarhij met waarlijk fanatieke woestheid te keer ging, en omen bij de dertig miljoen mensen, ten deele dooronmenselijke martelingen, doodde en anderdeels lietverhongeren, omdat een troep Joodse schrijvers enbeursbandieten de macht over een groot volk in handenkreeg. Het eind – echter niet alleen het eind van devrijheid van het onderworpen volk, maar ook van dezevolkerenparasiet. Want na de dood van het slachtoffersterft, vroeg of laat, ook de vampier.

Als wij al de oorzaken, waaruit de ineenstorting van Duitslandis ontstaan aan ons geestesoog laten voorbij gaan, dan blijft alslaatste en belangrijkste, dit over: dat men het rassenvraagstuken vooral het Joodse gevaar niet zag. De nederlagen op deslagvelden in augustus 1918 zouden zonder de minst ernstigegevolgen te dragen zijn geweest. Ze vielen immers geheel in hetniet naast de overwinningen van ons volk. Niet deze nederlagenbraken ons, maar die macht, die deze nederlagen voorbereidde,door ons volk al sinds vele jaren stelselmatig te beroven vanzijn politieke en morele instincten en krachten, die alleen bijmachte zijn, om een volk de kracht en capaciteiten en daarmeeook het recht tot bestaan te geven. Het oude Rijk had geen oog

Page 418: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

409

voor het vraagstuk, hoe de ras grondslagen van ons volk hetbeste gehandhaafd konden worden, en daardoorveronachtzaamde het de enige waarheid, die op deze wereldrecht op leven kan geven. Volkeren, die zich verbasteren oflaten verbasteren, zondigen tegen de wil van de eeuwigeVoorzienigheid, en wanneer ze dan door een sterkere wordenvernietigd, dan is dat niet een onrecht, dat hen overkomt, maarenkel een herstel van het Recht.

Wanneer een volk geen respect meer wil hebben voor deeigenschappen van zijn eigen wezen, die de natuur hem heeftgeschonken, en die uit zijn bloed voortkomen, dan heeft hetgeen recht meer om zich te beklagen over het verlies van zijnaardse bestaan. Alles op aarde kan verbeterd worden. Iederenederlaag kan de vader van een latere overwinning worden.Iedere verloren oorlog kan tot een wederopstanding, iedere noodtot bevruchting van de menselijke energie leiden en uit iedereonderdrukking kunnen de krachten voor een nieuwewedergeboorte der zielen opgroeien – zolang het bloed zuiverblijft. Alleen de verloren zuiverheid van bloed maakt voorgoedieder dieper geluk onmogelijk, laat de mensen voor altijd tot eenlager peil afdalen, en de gevolgen hiervan zijn nooit meer uitlichaam en geest te verwijderen.

Wanneer men naast deze kwestie alle andere levensproblemenstelt, deze onderzoekt, en ook vergelijkt, dan zal men eerstkunnen zien, hoe belachelijk klein al deze alledaagse problemenzijn, vergeleken met dit ene grote vraagstuk. Zij alle zijn slechtseen bepaalde tijd van belang – de kwestie van de zuiverheid vanhet bloed echter zal van belang zijn, zolang er mensen bestaan.Alle werkelijk belangrijke symptomen van verval in deoorlogsjaren zijn tenslotte op ras oorzaken terug te voeren. Ofhet nu om algemene juridische kwesties gaat, of om uitwassenvan het economisch leven, om symptomen van een daling van

Page 419: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

410

onze cultuur, of om politieke ontaardingsverschijnselen, overkwesties van een mislukte schoolopvoeding, of om het feit, datvolwassenen door de pers in slechte zin worden beïnvloed, enz.– altijd en overal is de diepste reden, de meest eigenlijke fouteen verwaarlozing van de belangen van het eigen volk, ofblindheid voor een bedreiging van ons ras door vreemd bloed.

Daarom waren ook alle pogingen tot hervorming, alle socialehulpbetoon en politieke bemoeienissen, alle economischevooruitgang en alle schijnbare vooruitgang op het gebied van degeesteswetenschappen, en alle gevolgen van dien, toch in degrond der zaak zonder groot belang. De natie en het organisme,dat haar leven op deze aarde mogelijk maakt, de staat, werdenuiterlijk niet gezonder, maar integendeel kennelijk zwakker enzieker. Geen schijnbare bloei van het Rijk kon deze innerlijkezwakte verbergen, en iedere poging, om het Rijk te versterken,strandde steeds weer op de verwaarlozing van deze zeerbelangrijke kwestie. Het zou onjuist zijn, nu te denken, dat deaanhangers van de verschillende politieke richtingen, die aanhet Duitse volkslichaam knoeiden, allemaal stuk voor stukslechte of kwaadwillende mensen waren geweest, en dat konzelfs niet van alle leiders worden gezegd. Hun werk was alleendaarom tot onvruchtbaarheid gedoemd, omdat ze in hetgunstigste geval alleen maar de uiterlijke vormen van onzealgemene ziekte zagen, en hiertegen trachtten te vechten, maargeen oog hadden voor de ware oorzaken.

Wie de politieke ontwikkelingsgang van het oude Rijk nagaat,moet, wanneer hij de verkregen gegevens rustig controleert, totde conclusie komen, dat zelfs in de tijd van de eenwording endaarmee van de opbloei van de Duitse natie het innerlijke vervalal in volle gang was, en dat de algemene toestand,niettegenstaande alle groeiende economische macht en alleschijnbare politieke successen, van jaar tot jaar slechter werd.

Page 420: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

411

Zelfs de Rijksdag verkiezingen wezen, door het duidelijkconstateerbare aangroeien van de marxistische stemmen, op desteeds meer naderende innerlijke en daarom ook uiterlijkeineenstorting. Alle successen van de z.g. burgerlijke partijenwaren waardeloos, niet alleen, omdat ze het wassen van demarxistische vloed, zelfs bij z.g. burgerlijke stembus-overwinningen niet wisten tegen te gaan, maar vooral omdat zezelf al de kiemen van de ontbinding in zich droegen.

Zonder dat ook maar te beseffen, was de burgerlijke wereld zelfal inwendig aangetast door het lijkengif van de marxistischewaandenkbeelden en het verzet tegen dat marxisme wasdikwijls een gevolg van de concurrentie-nijd van de eerzuchtigeburgerlijke leiders, dan een principiëlen afkeer, zoalstegenstanders, die tot het laatste bereid zijn, gevoelen. Slechtseen was er, die door al deze jaren met onwrikbaregelijkmatigheid streed, en dat was de Jood. Zijn Davidsstersteeg in dezelfde mate, waarin de levenswil van ons volk afnam.In augustus 1914 was het dan ook niet een strijdbereid volk, dathet slagveld instormde, maar vlamde de nationale wil totzelfbehoud voor het laatst op, in verdediging tegen depacifistisch-marxistische paralyse van ons volkslichaam.

Omdat men zelfs in deze noodlottige dagen de vijand binnen deeigen grenzen niet zag, was alle uiterlijke tegenstand tevergeefs,en de Voorzienigheid schonk de zegepalm dan ook niet aan hetzwaard, dat zoveel overwinningen had bevochten, maargehoorzaamde aan de wet van de eeuwige vergelding. En uit datdiepere bewustzijn zouden nu voor ons de beginselen en ook detendens der nieuwe beweging worden geboren, die naar onzemening alléén bij machte waren, om de dalende lijn, die onzeontwikkeling al sinds enige tijd vertoonde, weer in een stijgendete veranderen, en om het granieten fundament te bouwen,waarop eenmaal een staat zal kunnen leven, die niet meer een

Page 421: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

412

volksvreemd mechanisme ten dienste van economische belangenzal zijn, maar een volksorganisme.

Dit grote ideaal is: een Germaanse Duitse Staat.

Page 422: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

413

TWAALFDE HOOFDSTUK

DE EERSTE GROEITIJD VAN DE NATIONAAL-SOCIALISTISCHE DUITSE ARBEIDERSPARTIJ

(N.S.D.A.P.)

Wanneer ik, aan het eind van dit deel de eerste groeitijdvan onze beweging beschrijf, en een aantal, daarmeein direct verband staande vraagstukken behandel, dan

doe ik dat niet, om hiermee de geestelijke doelstellingen van debeweging uiteen te zetten. De doelstellingen en de taken van denieuwe beweging zijn zo geweldig, dat er een geheel apartboekdeel nodig is, om deze in hun volle omvang weer te geven.

Daarom zal ik in een tweede deel van dit boek de ideëlegrondslagen van de beweging aan een diepgaand onderzoekonderwerpen, en proberen een beeld te vormen van datgene, watwij onder het woord „staat” verstaan. Ik bedoel hierbij met„ons” de honderdduizenden, die eigenlijk zo vurig naarhetzelfde verlangen, zonder ieder voor zich in staat te zijn, dewoorden te vinden omdat, wat hen voor de geest staat, tebeschrijven. Want dat is het merkwaardige van alle grotehervormingen, dat ze dikwijls slechts door een enkeling wordenverdedigd, maar dat hun ideeën al door miljoenen wordengedragen. Vaak is hun doel door de eeuwen heen al, de hetehartenwens geweest van honderdduizenden, tot er eén opstaaten de verkondiger wordt van zo een droom van allen, en alsvaandrager het oude verlangen in de vorm van een nieuw idee

Page 423: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

414

tot de overwinning voert. Maar dat miljoenen diep in hun harthet verlangen koesteren naar een volkomen, principiëlewijziging van de tegenwoordige toestand, bewijst wel, hoe grootalom de ontevredenheid is. Deze ontevredenheid uit zich induizend verschillende vormen, bij de een in moedeloosheid enwanhoop, bij de ander in afkeer, in woede en verontwaardiging,bij deze in onverschilligheid, en bij gene in uitbarstingen vanwoede. Als getuigen voor deze diepe ontevredenheid moetenevenzeer degenen worden beschouwd, die genoeg hebben van deverkiezingen, als ook de velen, die bij de aller fanatieksteuiterste linkerzijde rechtvaardigheid zoeken. En tot dezeontevredenen moet de jonge beweging zich in de eerste plaatswenden. Ze mag niet een organisatie van de tevredenen, van dezatgevretenen zijn, maar moet een zwaard smeden uit deonderdrukten en de rustelozen, en uit degenen die niet kunnenslapen van pijn, uit de altijd ongelukkigen en uit die, wierontevredenheid niet te stillen schijnt, en ze mag niet enkel dealledaagse wensen van het volk willen vervullen, maar moethaar doel, haar karakter en haar grondslagen in het diepstewezen van ons volk vinden.

Zuiver politiek beschouwd, bood het jaar 1918 het volgendebeeld. Een volk, dat in twee delen gescheurd was. Het ene deel— verreweg het kleinste — omvat de intellectuelen van denatie, en geen enkele van al degenen, die door handenarbeid hunbrood verdienen. Deze groep dient zich aan als nationaal, maarweet daaronder niets anders te verstaan, dan een zeer zwakkeen flauwe vertegenwoordiging van zogenaamde staatsbelangen,die dan weer identiek zouden zijn met dynastieke belangen. Zijtracht haar ideeën en doelstellingen met geestelijke wapenen teverdedigen, wapenen, die even gebrekkig als oppervlakkig zijn,en tegenover de bruutheid van de tegenstander van tevoren aliedere betekenis verliezen. Deze klasse, die zo kort geleden nogregerend was, wordt met een enkele hevige slag neergeslagen,

Page 424: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

415

en verdraagt nu, sidderend en lafhartig, iedere vernedering, diede onbarmhartige overwinnaar haar maar wil doen ondergaan.Als tweede klasse staat hiertegenover de grote massa van dehandarbeiders. Deze is in verschillende bewegingen gebundeld,die alle in meer of mindere mate radicaal marxistisch zijn, en isvastbesloten, om ieder geestelijk verzet met geweld te breken.Deze groep wil niet nationaal zijn, maar verwerpt integendeelbewust alles, wat in het belang der natie zou kunnen zijn, en isook bereid om iedere vreemde onderdrukking op het paard tehelpen. Zij is numeriek verreweg de sterkste, maar omvat in deeerste plaats die elementen, die voor iedere nationalewederopstanding volkomen onmisbaar zijn. Want dat was iets,wat men in het jaar 1918 moest inzien:

Een wederopstanding van het Duitse volk is alleen mogelijk,indien men voordien de uiterlijke macht weet te heroveren. Deeerste voorwaarde voor zo een herovering is echter niet – zoalsonze burgerlijke „Staatslieden” steeds maar kletsen – wapenen,maar de krachten van de wil. Wapenen bezat het Duitse volkdestijds meer dan genoeg, die konden onze vrijheid niet redden,omdat de natie de stootkracht van de wil tot voortbestaan miste.Het beste wapen is dood en waardeloos materiaal, zolang degeest ontbreekt die bereid is, gezind is, en vastbesloten is, omdat wapen te hanteren. Duitsland werd weerloos, niet omdat hetde wapens mistte, maar omdat de wil ontbrak, die dat wapenvoor het voortbestaan als volk had weten in stand te houden.Wanneer heden ten dage vooral onze linksstaande politici onsgebrek aan wapenen aanvoeren als de eigenlijke oorzaak, diehun tot die willoze, toegeeflijke, in werkelijkheid echterverraderlijke buitenlandse politiek had gedwongen, dan moetmen daarop antwoorden: „Nee! het omgekeerde is juist.”

Door uw anti-nationale, misdadige politiek, die alle nationalebelangen verwaarloosde, hebt u destijds de wapenen uit handen

Page 425: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

416

gegeven. En nu tracht u het te doen voorkomen, alsof dit gebrekaan wapenen de gegronde reden was voor uw miserabel entreurig gedrag. Dit is, zoals alles, wat u doet en laat:onwaarachtig geknoei en gedraai. Maar dit verwijt treft ook depolitici van de rechterzijde. Want door hun treurige lafheid konhet Joodse uitschot, dat zich van de macht had meestergemaakt, de wapenen uit de handen van de natie stelen.

Daarom hebben ook deze geen recht en geen reden, om dehuidige weerloosheid voor te stellen als motief voor hun wijsbeleid (lees: voor hun lafheid) want deze weerloosheid is ookhet gevolg van hun minderwaardig gedrag. Daardoor moet devraag, hoe Duitsland weer tot macht kan komen, niet luiden:Hoe fabriceren wij wapenen?, maar: Hoe wekken wij de geest,die dit volk weer de kracht geeft om de wapenen te kunnendragen? Wanneer deze geest een volk beheerst, dan vindt de wilduizend wegen, en elk van die wegen eindigt bij een wapen!

Maar men kan een lafaard wel tien pistolen geven – hij zal bijeen aanval toch geen schot weten te lossen. Daarom hebben zevoor hem minder waarde dan een doodgewone knuppel voor eenmoedig man. De kwestie, hoe ons volk weer tot politieke machtkon komen, is daarom al hoofdzakelijk terug te brengen op devraag, hoe wij onze nationalen wil tot voortbestaan kunnendoen herleven, omdat iedere vooruitziende buitenlandse politieken iedere bepaling van de waarde van een staat, zoals bekend,niet zozeer gebaseerd is op de aanwezige voorraad wapenen, alswel op de bekende of vermoede morele weerstandskracht van denatie. De waarde als bondgenoot, die een volkvertegenwoordigt, wordt niet zozeer bepaald door deaanwezigheid van levenloze massa's wapenen, als wel door dekennelijke aanwezigheid van een brandende nationale levenswil,en een heldhaftige moed tot in de dood. Want eenbondgenootschap wordt niet met wapenen, maar met mensen

Page 426: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

417

gesloten. Zo zal men b.v. het Engelse volk zolang als een uiterstwaardevol bondgenoot moeten beschouwen, als men kanverwachten, dat de leiding en de grote massa die kordaatheid endie taaiheid zal betonen, die maakt, dat een eenmaal begonnenstrijd, onverschillig, hoe lang die duurt, onverschillig welkeoffers die vraagt, met alle middelen tot het goede eind zalworden doorgezet, waarbij de bewapening, die toevallig op datmoment aanwezig is, ten opzichte van die der andere staten, inhet geheel geen rol hoeft te spelen.

Indien men echter inziet, dat de wederopstanding van de Duitsenatie rechtstreeks afhankelijk is van de herwinning van onzenationale wil tot zelfbehoud, dan is het ook duidelijk, dat hethiertoe niet voldoende is, dat men elementen aan zijn zijdekrijgt, die op zijn minst naar de wil al nationaal waren, maardat men hiertoe absoluut de bewust anti-nationale massa naarhet nationale kamp moet weten te brengen. Een jonge bewegingdie mede tot doel heeft, weer een Duitse staat met eigensouvereiniteit te doen ontstaan, zal haar strijd geheel op deverovering van de grote massa's moeten richten. Hoe miserabelonze zogenaamde „nationale bourgeoisie” ook is, en hoevolmaakt onvoldoende haar nationale opvattingen ook mogenlijken, toch is er van deze zijde tenminste geen ernstigetegenwerking te verwachten tegen een dan te voeren krachtigenationale binnenlandse en buitenlandse politiek.

Zelfs indien de Duitse bourgeoisie om de bekende, bekrompenkortzichtige redenen, zoals eenmaal al onder Bismarck, weereen komende bevrijding passief en roerloos zou afwachten, danzou men toch, gezien de spreekwoordelijke lafheid van dezecategorie, nooit een actief verzet hoeven te vrezen. Anders is hetgesteld met de grote massa van onze internationaal ingesteldevolksgenoten. Niet alleen dat ze, door hun primitieve oerkracht,meer gewend zijn aan de idee, geweld te gebruiken, maar hun

Page 427: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

418

Joodse leiding is ook hardhandiger en meedogenlozer. Zij zulleniedere Duitse wederopstanding op dezelfde brute manierneerslaan, zoals ze al eenmaal de ruggegraat van het Duitseleger braken. Het belangrijke feit is echter, dat ze in dezeparlementair geregeerde staat, uit hoofde van hungetalsmeerderheid, niet a lleen iedere nationalebuitenlandsepolitiek de pas afsnijden, maar ook ieder hogeraanslaan van de krachten van Duitsland, en iederemogelijkheid, om ooit een bondgenootschap te sluiten, tot eenonmogelijkheid maken. Want niet alleen wijzelf weten van datzwakke punt, dat onze 15 millioen marxisten, democraten,pacifisten en politieke katholieken vormen, maar het buitenlandziet nog veel beter in dan wij, dat de waarde van een eventueelbondgenootschap met ons wordt bepaald door de druk van dezelast. Men sluit geen bondgenootschap met een staat, waarvanhet actieve volksdeel op zijn best lijdelijk staat tegenover iederevastbesloten buitenlandse politiek.

Daarbij komt nog het feit, dat de van deze partijen-van-het-verraad alleen al uit hun drang tot zelfbehoud vijandigmoeten en zullen staan tegen iedere wederopstanding. Het ishistorisch eenvoudig niet denkbaar, dat het Duitse volknogmaals zijn vroegere positie zou kunnen innemen, wanneerhet niet afrekent met degenen, die oorzaak en aanleiding warenvan de ongekende ineenstorting, die ons volk doormaakte. Wantvoor de rechterstoel van het nageslacht zal november 1918 nietals hoogverraad, maar als landverraad worden beschouwd.

Zodoende is iedere poging, om Duitsland weer de kracht tegeven, om zelfstandig naar buiten op te treden slechts mogelijk,indien de wil tot eenheid weer in ons volk wakker wordt. Ookzuiver technisch beschouwd, lijkt de gedachte aan eenbevrijding van Duitsland uit zijn buitenlandse benauwenissenvolkomen onzinnig, zolang niet de grote massa bereid is, zich

Page 428: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

419

onder de vrijheidsvanen te scharen. Van zuiver militairstandpunt beschouwd, zal vooral iedere officier na enignadenken inzien, dat men een buitenlandse oorlog niet metstudenten bataillons kan voeren, maar dat men daartoe behalvede hersens van een volk ook de vuisten nodig heeft. Daarbijmag men ook niet uit het oog verliezen, dat een verdediging vande natie, die alleen steunt op de kringen van de zogenaamdeintellectuelen, een ware roofbouw ten aanzien vanonvervangbaar goed zou zijn.

De jonge Duitse intellectuelen, die in de herfst van het jaar1914 in de vlakte van Vlaanderen, als vrijwilligers-regimentende dood vonden, werden later maar node gemist. Zij waren hetbeste, wat de natie bezat, en dit verlies was in de loop van deoorlog niet meer goed te maken. En niet alleen, dat de strijd zelfonuitvoerbaar is, wanneer de stormlopende bataljons niet degrote massa's der arbeiders in hun rijen zien, maar ook detechnische voorbereiding is een onmogelijkheid wanneer de wiltot eenheid in ons volk ontbreekt. Juist ons volk, dat onder descherpe controle van de duizend ogen van het verdrag vanVersailles ongewapend moet voortbestaan, kan alleen dantechnische voorbereidselen ter hervorming van zijn vrijheid enzijn menselijke onafhankelijkheid treffen, wanneer het leger derbinnenlandse spionnen beperkt wordt tot het aantal vandiegenen die van nature karakterloos genoeg zijn, om alles eniedereen wel voor de bekende dertig zilverlingen te willenverkopen. Met deze lieden kan men echter wel afrekenen.

Maar onoverwinnelijk schijnen de miljoenen, die zich uitpolitieke overtuiging tegen de nationale wederopstandingverzetten – en deze schijn van onoverwinnelijkheid blijft netzolang bestaan, als men er zich van laat weerhouden, om deoorzaak van hun vijandschap, de internationale marxistischewereldbeschouwing te bestrijden, en dit gif met alle middelen

Page 429: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

420

uit hun hart en hersenen te verwijderen. Het is dus volkomenonverschillig, van welk standpunt men de bestaandemogelijkheden, om onze onafhankelijkheid als staat en volk teheroveren, beschouwt, hetzij van het standpunt van debuitenlands politieke voorbereiding, van dat van de technischebewapening, of uit dat van de strijd zelf, steeds blijft de eerstevoorwaarde, waaraan voldaan moet worden, dat men de grotemassa van ons volk weer tot de idee van onze nationalezelfstandigheid moet brengen. Indien wij echter die vrijheid tenopzichte van het buitenland niet terug krijgen, dan zal iederebinnenlandse verbetering zelfs onder de gunstigsteomstandigheden niets anders betekenen, dan dat wij als koloniemeer zouden produceren. De winsten van deze zogenaamdeneconomische vooruitgang komen dan aan de internationalelegers ten goede, die ons controleren, en iedere socialeverbetering betekent in het gunstigste geval, dat wij meer voorhen presteren. Culturele vooruitgang zal de Duitse natie in hetgeheel niet kennen, daartoe is zoiets te zeer gebonden aan depolitieke onafhankelijkheid en waardigheid van een volk.

Wanneer dus de toekomst van de Duitse natie onafscheidelijkverbonden is aan een nationale gezindheid bij de grote massavan ons volk, dan moet het aankweken van zo’n overtuigingook de hoogste en geweldigste taak van een beweging, die geengenoegen neemt met het voldoen aan enkele momentelebehoeften, maar die alles enkel doet en laat met het oog op deuitwerking van haar daden op de toekomst. Zo wisten wij ookal in het jaar 1919 zeer goed, dat het eerste voorlopige doel vande beweging moet zijn de massa's hun nationaal gevoel terug tegeven. Dit doel stelde een aantal tactische eisen, en wel devolgende:

1. Om de massa voor de nationale revolutie te winnen, isgeen sociaal offer te zwaar. Wat men heden ten dage ook

Page 430: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

421

voor economische concessies kan doen aan onzewerknemers, deze concessies vallen geheel in het niet bijde vruchten, die de gehele natie plukt, indien in ruil degrootste groepen van het volk hun volksbewustzijnherkrijgen. Alleen kortzinnigheid en bekrompenheid,zoals men die helaas in de kringen van onze ondernemersmaar al te dikwijls ontmoet, kunnen blind zijn voor hetfeit, dat er op de duur geen economisch herstel mogelijkis, en dus ook geen bedrijfswinst, indien de binnenlandsesolidariteit van onze natie niet in ere wordt hersteld.

Indien de Duitse vakverenigingen tijdens de oorlog debelangen der arbeiders zo onverbiddelijk mogelijk haddengediend, indien ze, zelfs tijdens de oorlog, dedividendhongerige heren ondernemers duizendmaal doorstakingen hadden gedwongen, om voor de eisen van dearbeiders te zwichten, maar daarnaast in het belang dernationale verdediging even fanatiek voor Duitslandwaren opgekomen, en even onvoorwaardelijk aan hetvaderland hadden gegeven, wat aan het vaderlandtoekomt, dan zou de oorlog niet met een nederlaag zijngeëindigd. Hoe onbetekenend zouden echter alleeconomische concessies, ook de grote, zijn geweesttegenover het geweldige feit van de overwinning. Zomoet een beweging, die ernaar streeft, om de Duitsearbeider weer aan het Duitse volk terug te geven, er zichzeer goed van bewust zijn, dat economische offers bijdeze kwestie in het geheel niet van betekenis zijn, zolangze althans niet van zodanige aard of omvang zijn, dat hetbehoud en de onafhankelijkheid van de nationaleeconomie erdoor in gevaar worden gebracht.

Page 431: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

422

2. De opvoeding van de massa kan alleen via een socialeverheffing plaats vinden, die de enkeling in staat stelt, omook van de culturele goederen van de natie te genieten.

3. De grote massa kan nimmer door halfslachtigheden toteen nationale overtuiging worden opgevoed, en evenmindoor het slappe poneren van een zogenaamd objectiefstandpunt, maar alleen en uitsluitend door een campagne,die zich onvoorwaardelijk en fanatiek eenzijdig richt ophet te bereiken doel. Dat betekent dus, dat men een volkniet „nationaal” kan maken in de zin zoals onze huidigebourgeoisie „nationaal” verstaat , dus nietnationaal-met-driehonderd vijfenzestig-maren, doch enkelnationalistisch, met de gehele woeste oerkracht, die aanhet extremisme eigen is. Gif kan alleen met tegengifworden geneutraliseerd, en men moet een halfslachtigebourgeois zijn, om de middenweg als de weg naar dehemel te kunnen beschouwen. Het gros van een volkbestaat niet uit professoren, en ook niet uit diplomaten.Het luttele beetje abstracte kennis, waarover hetbeschikt, bewijst, dat het meer voor emotionele, dan voormentale ervaringen vatbaar is. Daarom komt zijnstandpunt ook uit zijn gevoel voort, en zal of pertinentpositief of pertinent negatief zijn. Het is alleenontvankelijk voor een van deze beide richtingen, en nooitvoor een halfslachtig standpunt, dat op de een of anderemanier het midden houdt tussen deze beide. Maar hetfeit, dat het zich laat leiden door zijn gevoel, verklaartmeteen de ongewoon grote stabiliteit van zijnovertuiging. Het geloof is moeilijker te vernietigen danhet weten, liefde is standvastiger dan eerbied, haat issterker dan wrevel, en het was altijd de bezieling van eenfanatisme, soms de zweep van de hysterie, die degeweldige omwentelingen van deze aarde deed ontstaan,

Page 432: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

423

en zogoed als nooit een, door de gehele massa gedeeld,wetenschappelijk inzicht. Wie de grote massa wilwinnen, moet de sleutel weten te vinden, die de poortennaar haar hart opent. De sleutel heet niet objectiviteit,dus zwakte, maar wil en kracht.

4. Men kan het hart van een volk dan geheel veroveren,wanneer men er zich niet toe beperkt, om de positievestrijd ter bereiking van het eigen doel te voeren, maarwanneer men ook de vijand van dit doel vernietigt. Hetvolk beschouwt altijd een onverbiddelijke aanval op eentegenstander als een bewijs voor het goed recht van deaanvaller, en het heeft het gevoel, dat een ontzien van deander een bewijs is voor de twijfel aan het eigen goedrecht, of zelfs een teken van het eigen onrecht. De grotemassa is niets dan een stuk natuur, en haar oergevoel kanniet vatten, hoe mensen, die beweren naar volkomentegenstrijdige werelden te streven, elkaar de hand kunnendrukken. Zij wenst de overwinning van de sterkste en devernietiging of de volkomen onderwerping van dezwakste. Het zal alleen dan gelukken, de massa in hetnationale kamp te brengen, wanneer wij naast allepositieve strijd voor de ziel van ons volk, deinternationalistische gifmengers, die het op die zielhebben voorzien, weten uit te roeien.

5. Alle grote vraagstukken van onze tijd zijn vraagstukkenvan het ogenblik, en zijn slechts gevolgen van bepaaldeoorzaken. Slechts één van die alle is oorzaak, namelijkhet vraagstuk van de zuiverhouding van het volk. Hetbloed alleen bepaalt de kracht en de zwakte van de mens.Volkeren, die de betekenis van het ras als fundamentvoor hun bestaan miskennen, zijn als mensen, diemopshonden tot windhonden zouden willen opvoeden,

Page 433: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

424

zonder te begrijpen, dat de snelheid van de windhondevenals b.v. de schranderheid van de poedel geenaangeleerde eigenschappen maar raskenmerken zijn.Volkeren, die hun raszuiverheid te grabbel gooien, doendaarmee tevens afstand van de eenheid van hun ziel in alhaar uitingen. De verscheurdheid van hun wezen is hetnatuurnoodzakelijke gevolg van de chaos in hun bloed,en de verandering in hun geestes- en scheppingskracht isslechts een gevolg van de werking van deze veranderingin hun ras. Wie het Duitse volk wil verlossen van dehuidige uitingen en ondeugden, die aan zijn eigenlijkevolkskarakter vreemd zijn, die zal het eerst moetenbevrijden van het vreemde element, dat deze uitingen enondeugden verwekte. Indien men het rassenvraagstuk endaarmee de Joden-kwestie niet volkomen onder de knieheeft, zal men ook de Duitse natie niet meer op de beenkunnen helpen. Het rassenvraagstuk geeft niet alleen desleutel voor de wereldgeschiedenis, maar ook voor demenselijke cultuur zelf.

6. Het terugbrengen van de grote massa uit hetinternationale kamp in de nationale volksgemeenschapbetekent daarom nog helemaal niet, dat die massa vanhaar gerechtvaardigde standsbelangen moet afzien.Integendeel. De onderlinge tegenstrijdigheid van deverschillende stands- en beroepsbelangen is niet identiekmet de splitsing in klassen, maar een natuurlijk gevolgvan de toestanden in onze economie. Die indeling inberoepen is in geen enkel opzicht in strijd met de idee vaneen waarlijke volksgemeenschap, want deze bestaatimmers juist door de eensgezindheid van het volk in allevraagstukken, die het leven van dat volk als zodanigbetreffen. De inschakeling van een stand, die tot klasse isgeworden in het lichaam van de volksgemeenschap, of

Page 434: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

425

ook maar in de staat, kan niet worden bewerkstelligd,door de hogere klassen naar beneden te halen, dochintegendeel, door de lagere op hoger peil te brengen. Destuwende kracht in dit proces kan wederom nooit van dehogere klasse uitgaan, maar steeds van de lagerstaande,die voor haar gelijkberechtigdheid vecht. De huidigebourgeoisie verwierf haar positie in de staat niet doormaatregelen van de zijde van de adel, maar door eigenenergie en onder eigen leiding. De Duitse arbeider wordtniet via vertederende verbroedering scènes tot een deelder Duitse natie gemaakt, maar alleen door een bewusteverbetering van zijn culturele en sociale toestand, en datnet zolang tot de diepste verschillen als opgelost kunnenworden beschouwd. Een beweging, die een dergelijkeontwikkeling tot stand wil doen komen, dient haaraanhang in de eerste plaats in arbeiderskringen te zoeken.

Ze mag alleen op dat deel van de intellectuelen steunen,dat het nagestreefde doel al ten volle heeft begrepen.Deze verandering van richting en toenadering zal niet intien of twintig jaren volbracht zijn, maar naar de ervaringons leert, vele generaties duren. De grootste hinderpaalvoor het samengroeien van de huidige arbeider met denationale volksgemeenschap is niet gelegen in het feit,dat zijn belangen als stand, afgescheiden van die van deandere standen vertegenwoordigd worden, maar in zijninternationale anti-volkse, anti-vaderlandse leiding enlevenshouding. Indien dezelfde vakverenigingen fanatieknationaal waren ingesteld, overal waar het politieke envolksbelangen betrof, dan zouden zij miljoenen arbeiderstot uiterst waardevolle mannen in hun volk maken,waaraan de zuiver economische twistpunten in het geheelniets afdoen. Een beweging, die de Duitse arbeider opeerlijke wijze aan zijn volk wil teruggeven, en hem uit de

Page 435: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

426

internationale verdwazing wil redden, moet zich zoscherp mogelijk verweren tegen de opvattingen – dievooral in ondernemerskringen opgeld doen – al zou hetbegrip „volksgemeenschap” betekenen, dat de werknemerin economisch opzicht aan handen en voeten gebondenaan de werkgever zou worden uitgeleverd; en ook tegende mening uit dezelfde bron, als zou iedere verdedigingvan arbeidersbelangen – ook van volkomengerechtvaardigde – een aanslag op die volksgemeenschapzijn. Wie deze opvatting verdedigt, kiest daarmee departij van een bewuste leugen; de volksgemeenschapheeft immers niet alleen aan de ene, maar zeer zeker ookaan de andere zijde verplichtingen op te leggen.

Evenzeer als het vaststaat, dat een arbeider tegen degeest van de werkelijke volksgemeenschap zondigt,wanneer hij de vervulling van eisen tracht af te dwingen,zonder daarbij rekening te houden met het algemeenwelzijn en met de belangen van de nationale economie,evenzeer echter is ook een ondernemer in gebreketegenover deze gemeenschap, wanneer hij zijn bedrijf oponmenselijke wijze en uitbuitend leidt, want daardoormisbruikt hij de arbeiderskracht van de natie, en demethode, om zo uit dit zweet miljoenen bijeen te garen,kan niet anders dan roof worden genoemd. Zo’n manheeft ook zeer zeker niet het recht, zich nationaal tenoemen, niet het recht om van een volksgemeenschap tespreken, maar is een egoïst en een schoft, die door zijngedrag de sociale vrede verstoort, en later geschillenuitlokt, die, hoe ze ook aflopen, ten koste van de natiemoeten gaan. Het reservoir, waaruit de jonge beweginghaar aanhang zal moeten putten, zal dus in de eersteplaats de massa van onze werknemers zijn. Daarommoeten deze uit hun internationale verdwazing en

Page 436: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

427

socialen nood worden bevrijd, uit hun culturele armoedeworden gered, en als eendrachtige, waardevolle,nationaal voelende en nationaal willende factor in devolksgemeenschap worden ingeschakeld. En allen uit deintellectuelen van de natie, wier hart warm klopt voorhun volk en zijn toekomst, en die zich diep bewust zijnvan de betekenis van de strijd om de ziel van die massa,zullen in de rijen van deze beweging, als kostbaregeestelijke ruggengraat, hartelijk welkom zijn. Onzebeweging mag er zich echter nooit op toeleggen, om dekudden burgerlijk stemvee tot zich te trekken. In zo’ngeval zou ze een last op zich nemen, die zo geaard is, datze de werfkracht van de beweging ten opzichte van degrote massa's zou verlammen. Want hoe mooi in theoriede idee ook mag lijken, om al binnen het kader van debeweging zelf een zo groot mogelijke, natuurlijkgeordende massa mensen bijeen te brengen, toch moetdaartegenover het praktische bezwaar worden gezien, datmen wel door psychologische beïnvloeding, dooralgemene demonstraties stemmingen kan scheppen onderd e b u r g e r l i j k e m a s s a ' s , m a a r g e e nkaraktereigenschappen, of beter gezegd, dat men doorzulke demonstraties geen ondeugden kan wegvagen, diein de loop van eeuwen zijn ontstaan.

Op het ogenblik is het verschil tussen de verschillendebevolkingsgroepen, wat het cultureele peil en hetingenomen standpunt ten opzichte van economischekwesties betreft, nog zo groot, dat dit, zodra de roes vande demonstraties verwaaid is, alleen als een blok aan hetbeen zou werken. Tenslotte echter is het ook niet hetdoel, om in het nationale kamp een andere verdeling vande beschikbare krachten teweeg te brengen, maar omanti-nationale krachten over te halen. En dit standpunt

Page 437: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

428

moet tenslotte ook bepalend zijn voor de tactiek van degehele beweging.

7. Dit eenzijdige, maar daardoor duidelijke standpunt moetook in de propaganda van de beweging tot uitdrukkingkomen, en is op zijn beurt om propagandistische redenennoodzakelijk. Indien de propaganda van de bewegingeffectief wil zijn, dan moet ze zich slechts naar één zijdewenden, omdat ze anders — door het grote verschil inontwikkeling tussen beide groepen — óf door de enezijde niet zal worden begrepen, óf door de andere zijdeals vanzelfsprekend en daarom niet belangwekkend,terzijde zal worden gelegd. Zelfs de terminologie en detoon van ieder stuk zal op twee zo volkomenverschillende groepen nog verschillend werken. Indien depropaganda van een krachtige wijze van uitdrukkenafziet, dan zal zij het hart der grote massa niet weten tevinden. Indien ze daarentegen in woord en gebaar derealistische gevoelswereld van het volk tracht te bereiken,en ook de uitingen daarvan gebruikt, dan zal ze door dezogenaamde intellectuelen, als ruw en ordinair wordenverworpen.

Op iedere honderd zogenaamde redenaars zijn ernauwelijks tien, die in staat zouden zijn, om methetzelfde succes vandaag voor een publiek vanputjesscheppers, slotenmakers, polderwerkers, enz. tespreken, en morgen een rede te houden metnoodzakelijkerwijze dezelfde geestelijke inhoud voor eengehoor van professoren en studenten. Misschien is erechter op de duizend sprekers maar één enkele bijmachte, om tegelijk voor slotenmakers en professoren tespreken in zo’n vorm, dat het niet alleen voor hetvoorstellingsvermogen van beiden bevattelijk is, maar dat

Page 438: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

429

het ook beide partijen even sterk beïnvloedt, of zelfsbeide groepen tot laaiende geestdrift weet te brengen.Men mag echter nimmer uit het oog verliezen, dat zelfsde mooiste gedachte van een verheven theorie in demeeste gevallen toch alleen door eenvoudige enonbelangrijke mensen kan worden verspreid. Hetbepalende is niet datgene, wat de geniale schepper vaneen idee daarbij voor ogen stond, maar het beeld, dat deverkondigers van dat idee op de grote massa weten overte brengen, en ook, hoe, en met welk succes zij dit doen.

De sterke aantrekkingskracht, die de sociaal-democratieen trouwens de gehele marxistische beweging weet uit teoefenen, lag ook voor een groot deel aan deeenvormigheid, en daardoor ook de eenzijdigheid van hetpubliek waartoe zij zich wendde. Hoe beperkter enbekrompener haar gedachtegangen daarbij schenen tezijn, des te gemakkelijker werden ze begrepen enverwerkt door de massa, omdat het gesprokene juist ophaar geestelijk peil was berekend. Daaruit volgde voor denieuwe beweging eveneens een eenvoudige en duidelijkerichtlijn. In een volksvergadering voor de meest talrijkegroepen der bevolking kan men het best niet die manlaten spreken, die geestelijk het naast bij de aanwezigeintellectuelen staat, maar een man, die het hart der massaweet te veroveren. Een intellectueel heerschap, dat zo eenvergadering bezoekt, dat de kennelijke werking ziet, diede uitgesproken rede op de te veroveren minderontwikkelde volkslagen uitoefent, en het toch nodig vindt,op het geestelijke peil van de rede te vitten, bewijstalleen, hoe weinig hij tot denken in staat is, en hoe weinigwaarde zijn persoon voor de jonge beweging heeft. Voorde beweging gaat het alleen om die intellectuelen, diezich de taak en het doel van de beweging al zozeer eigen

Page 439: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

430

hebben gemaakt, dat zij geleerd hebben, ook depropaganda uitsluitend uit een oogpunt vandoelmatigheid te bezien, en niet naar de indruk, welke dieop hen individueel maakt. Want de propaganda heeft nietten doel, om mensen, die al nationaal gezind zijn, teonderhouden, maar moet de vijanden van ons volk, dievan ons eigen bloed zijn, overtuigen. In het algemeenmoeten nu voor de jonge beweging die ideeën, die ik albij de oorlogspropaganda in het kort opsomde, bepalenden toonaangevend worden voor de methode en de tactiekvan haar eigen voorlichtingswerk. Dat deze ideeën juistwaren, heeft het succes bewezen.

8. Het doel van een politieke beweging zal nooit wordenbereikt door voorlichting en al evenmin door deheersende machten te beïnvloeden, maar uitsluitend enalleen door de verovering van de politieke macht. Iedergroot, belangrijk idee heeft niet alleen het recht, maarook de plicht, om zich al die middelen te verschaffen, diede verwerkelijking van haar ideeën mogelijk maken. Hetsucces is de enige aardse rechter over de meer of minderejuistheid van dat streven, waarbij men onder succes nietzoals in 1918 alleen de verovering van de macht alszodanig mag verstaan, maar de zegenrijke invloed, dievan deze verovering van de macht uitgaat. zo kan eenstaatsgreep nog niet als geluk beschouwd worden – zoalshersenloze procureurs-generaal heden ten dage (1924) inDuitsland menen – wanneer de revolutionairen destaatsmacht wisten te veroveren, maar alleen danwanneer de natie meer baat vindt bij de bedoelingen endoelwitten, waarop de revolutionaire handeling isgebaseerd, dan bij de methoden van de vorige regering.Iets, wat bezwaarlijk kan worden beweerd van de„Duitse revolutie”, zoals die schurkenstreek in de herfst

Page 440: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

431

van 1918 zich gelieft te noemen. Wanneer echter deverovering van de politieke macht de voorwaarde moetzijn voor de praktische verwerkelijking vanhervormingsplannen, dan moet de beweging, die dezeplannen koestert, zich al van de eerste dag van haarbestaan af, voelen als een massabeweging, en niet als eenlitterair theekransje of een kleinburgerlijke kegelclub.

9. De jonge beweging is naar wezen en naar organisatieanti-parlementaristisch, d.w.z. zij verwerpt zowel bij dealgemene als bij haar eigen opbouw het principe van demeerderheid, die „gelijk heeft en beslist”, wat immers deleider verlaagt tot uitvoerder van de wil en de opvattingvan anderen. De beweging staat, zo in de kleine, als in degrote vraagstukken op het standpunt, dat de leidertegelijk het absolute gezag bezit, en de hoogsteverantwoordelijkheid draagt. De praktische gevolgen vandit beginsel in de beweging zijn de volgende: De eerstevoorzitter van een plaatselijke afdeling wordt door deman, die dadelijk daarboven staat, benoemd, en is nu deverantwoordelijke leider van deze afdeling. Alle raden enbesturen staan onder zijn gezag, en niet omgekeerd hijonder een raad. Raden en besturen hebben alleen tewerken, niet te stemmen of te kiezen. Deverantwoordelijke leider, de eerste voorzitter, wijst iederzijn deel van de arbeid toe. Hetzelfde principe is vankracht voor de hogere organisatorische eenheden, voordistrict, provincie of gouw. Alleen de algemene leidervan de partij wordt op grond van de statuten door dealgemene ledenvergadering gekozen. Hij is nu echter ookalleen en met uitsluiting van alle anderen, de leider vande beweging. Alle raden en besturen staan onder zijngezag, en niet hij onder hen. Hij beslist en draagtdaardoor ook de verantwoording. Het staat de

Page 441: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

432

aanhangers vrij, om hem door middel van een nieuwealgemene verkiezing ter verantwoording te roepen en hemzijn ambt te ontnemen, indien hij tegen de beginselen derbeweging gezondigd heeft of haar belangen slecht heeftgediend. Dan komt de nieuwe man op zijn plaats, die hetbeter kan, maar die over hetzelfde gezag beschikt en eeneendere verantwoordelijkheid draagt. Het is een zeerbelangrijke taak, en een der hoogste, die de beweging tevervullen heeft, om te zorgen, dat deze stelregel nietalleen in haar eigen rijen, maar ook voor de hele staatvan kracht wordt. Wie leider wil zijn, draagt naast hethoogste, onbeperkte gezag, ook de laatsteverantwoordelijkheid. Wie daartoe niet capabel is, of telaf is, om de consequenties van zijn daden te dragen, isniet geschikt om leider te zijn. Alleen de held is daartoeuitverkoren. De vooruitgang en de cultuur van demensheid zijn niet ontstaan door de wil van de een ofandere toevallige meerderheid, maar uitsluitend te dankenaan de genialiteit en de energie van de persoonlijkheid.

Het is een van de eerste voorwaarden, waaraan moetworden voldaan, indien men ons volk weer tot grootheiden macht wil brengen, dat wij zulke persoonlijkhedenmoeten kweken, en hun de hun toekomende rechten doengeven. Maar, dat betekent, dat de beweginganti-parlementair is, en dat haar deelnemen aan eenparlement geen ander doel mag hebben, dan om dezeinrichting, die wij als een van de ergste tekenen van hetverval van de mensheid moeten beschouwen, op teruimen.

10. De beweging weigert beslist, een standpunt in te nemen,ten opzichte van kwesties, die of buiten het kader vanhaar politieke arbeid liggen, of voor haar niet van

Page 442: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

433

voldoende belang zijn.. Het is niet haar taak, om eengodsdienstige hervorming teweeg te brengen, maar omons volk in politiek opzicht te reorganiseren. Zebeschouwt de beide belijdenissen als steunpilaren, dievoor het leven van ons volk beide een precies even grotewaarde bezitten en bestrijdt daarom al die partijen, diedit fundament, waar zo hoge waarden voor ons volk alsreligie, zeden en moraal op rusten, willen verlagen tot eeninstrument voor hun partijbelangetjes. Tenslotte gelooftde beweging, dat het niet haar taak is om de enestaatsvorm te bestrijden en een andere te herstellen, maarom die principiële fundamenten te geven, die op den duurzowel voor de republiek als voor de monarchieonmiskenbaar zijn. Het is niet haar taak, om eenmonarchie te vestigen, of een republiek te stichten, maarzij wil een Germaanse staat scheppen. De kwestie, hoe deuiterlijke vorm van de staat, dus de bekroning van hetwerk, eruit zal zien, is niet van principieel belang, maarwordt slechts bepaald door de meer of minderedoelmatigheid van het een boven het ander. Voor eenvolk, dat eenmaal de grote vraagstukken en opgaven vanzijn leven heeft begrepen, zullen de formele vraagstukkenover de uiterlijkheden, niet meer belangrijk genoeg zijn,om tot binnenlandse onenigheden aanleiding te geven.

11. De kwestie, hoe de inwendige organisatie van debeweging moet zijn, is geen principiële kwestie, maar iser een, waarbij absoluut die oplossing moet wordengekozen, die het grootst mogelijke nuttig effect heeft. Debeste organisatie is niet die, die tussen de leiding van debeweging en de aanhangers het grootste, maar die, welkedaar het kleinste aantal tussenpersonen zet. Want deorganisatie heeft tot doel, om enerzijds een bepaald idee– die aanvankelijk steeds uit de hersens van een enkeling

Page 443: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

434

geboren wordt – tot leven te brengen, en anderzijds om erop toe te zien, dat dit idee op de juiste wijze verwerkelijktwordt. Daardoor is de organisatie van het begin tot heteind een noodzakelijk kwaad. Ze is in het gunstigstegeval alleen middel, in het ongunstigste geval zelfs doel.Omdat de wereld nu eenmaal meer mechanisch werkendemensen voortbrengt, dan mensen, die ideeën hebben,ontstaan gewoonlijk de vormen van een organisatiegemakkelijker dan de ideeën. De ontwikkeling van elkidee, dat verwerkelijkt wil worden, in het bijzonder,wanneer het een hervormend karakter vertoont, is ingrote lijnen steeds de volgende: Er ontstaat een grootsidee in het brein van een mens, die zich geroepen voelt,om dit inzicht aan de rest van de mensheid mee te delen.Hij verkondigt deze overtuiging en weet zolangzamerhand een zekere aanhang te verwerven.

Deze gang van zaken, waarbij dus een mens zijn ideeëndirect en persoonlijk overdraagt op anderen, is de meestideale en meest natuurlijke. Wanneer het aantal van deaanhangers van deze nieuwe leer groeit, dan begint hetlangzamerhand onmogelijk te worden voor degeestelijken vader der idee, om ook verder direct, doorpersoonlijk contact, invloed uit te oefenen op het groteaantal der aanhangers, en al evenzeer, om hen nog langerpersoonlijk te leiden. En naarmate nu, tengevolge van degroei van de beweging, de mogelijkheid tot direct contactin meer of mindere mate wordt uitgeschakeld, wordt eenverbindend lichaam meer of minder nodig. Daardoorkomt er een einde aan de ideale toestand, en treedt hetnoodzakelijke kwaad: de organisatie op. Er ontstaankleinere groepen, die in de politieke beweging b.v. in devorm van plaatselijke afdelingen, de oercellen wordenvan de latere organisatie. Deze onderverdeling mag

Page 444: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

435

echter, indien men althans niet de eenheid van de leer wilvernietigen, steeds eerst dan plaats vinden, wanneer hetgezag van de geestelijke vader en zijn school alsonomstreden gevestigd kan worden beschouwd. Degeopolitieke betekenis van een centraal gelegenmiddelpunt van de beweging kan daarbij eenvoudig niette hoog worden aangeslagen. Alleen de aanwezigheid vanzo’n plaats, die met de magische stralenkrans van eenMekka of een Rome is omgeven, is op den duur in staat,om een beweging de kracht te schenken, die nodig is, omde inwendige eenheid en de erkenning van de man aan hethoofd, die deze eenheid vertegenwoordigt, mogelijk temaken. zo mag men bij de stichting van de eerste oer-cellen voor de organisatie nooit vergeten, dat hetoorspronkelijke uitgangspunt van het idee niet alleen zijnbetekenis moet behouden, maar dat deze betekenis dienttoe te nemen, dat ze die van al de andere ver achter zichlaat.

Deze toename van het ideologische, morele en werkelijkeoverwicht van het uitgangspunt – hoofdkwartier van debeweging moet steeds groter worden, naarmate de nutalloos geworden kleinste cellen van de beweging nieuwevertakkingen der organisatie nodig maken. Want, zoalshet groeiend getal der aanhangers, en de onmogelijkheid,om nog langer direct met hen in contact te staan, leidt totde eerste bundelingen, dwingt ook tenslotte de steedssterkere vermeerdering van deze kleinste organisatorischevormen weer tot grotere bundelingen, die men danpolitiek b.v. gouw- of districtsorganisaties zou kunnennoemen. Hoe gemakkelijk het ook nog mag zijn, om hetgezag van de oorspronkelijke centrale tegenover dekleinste plaatselijke groepen te handhaven, het wordtmoeilijker om zich tegenover de nu ontstane grotere delen

Page 445: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

436

der organisatie in deze sleutelpositie te handhaven. Dit isechter een eis, waaraan absoluut moet worden voldaan,indien men de eenheid van de beweging in stand wilhouden, wat dus betekent, dat hiermee het al of nietslagen van het idee gemoeid is. Wanneer tenslotte ookhier de verbindende organisaties weer tot aparteadministratieve eenheden zijn uitgegroeid, wordt het ooksteeds moeilijker, om zelfs tegenover hen het absoluutleidende karakter van het oorspronkelijke uitgangspunt,alsook van zijn school enz. te bewaren. Daarom mag deuitbouw van de mechanische vormen van een organisatieop zijn hoogst gelijke tred houden met de groeiendeabsoluutheid van het gezag van de centrale in geestelijken ideëel opzicht. Bij politieke formaties kan men ditgezag dikwijls alleen als gevestigd beschouwen, wanneerde centrale inderdaad praktisch de macht in handen heeft.Hieruit volgen voor de inwendigen opbouw der bewegingdeze richtlijnen:a. Voorlopig moet men de gehele activiteit

concentreren op één enkele plaats, n.l. München,een kern van absoluut betrouwbare aanhangersvormen, en een bepaald aantal hiervan scholen,zodat zij later in staat zullen zijn, de idee uit tedragen. Het noodzakelijke gezag voor later tekrijgen, door op dit brandpunt zo groot mogelijkeevidente successen te behalen. Om de beweging enhaar leider bekend te maken, was het nodig, omhet geloof aan de onoverwinnelijkheid van demarxistische leer niet alleen voor alle ogen teschokken, maar te bewijzen, dat het mogelijk was,een tegenstrijdige beweging in het leven te roepen.

b. Tot de vorming van plaatselijke afdelingen magmen niet eerder overgaan, voor het gezag van de

Page 446: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

437

centrale leiding te München absoluut erkend kanworden genoemd.

c. Een district-, gouw-, of provinciale organisatiemag eveneens niet in het leven worden geroepen,op het ogenblik, dat daaraan behoefte wordtgevoeld, maar pas op het ogenblik, dat menvolkomen zeker kan zijn, dat het gezag van decentrale als absoluut is erkend. Overigens echter isde vorming van een organisatorische vertakkingafhankelijk van het aantal voor leidende functiesgeschikte figuren, waarover men beschikt.

Daarbij kan men twee wegen bewandelen:

a. Indien de beweging over de nodige financiënbeschikt, leidt ze de geschikte figuren op, zodat dielater als leiders kunnen optreden. Het daarbijverkregen materiaal wordt dan stelselmatig benut,naarmate de tactiek dat vereist. Deze methode isde eenvoudigste en de snelste; maar hij vereistgrote sommen geld, omdat deze leiders bezoldigdmoeten zijn, om zich inderdaad volledig aan debeweging te kunnen geven.

b. Indien de beweging door geldgebrek niet in staatis, bezoldigde leiders aan te stellen, moet ze dusvoorlopig vertrouwen op degenen, die hun ambtals een erepost beschouwen. Deze methode islangzamer en moeilijker. De leiding van debeweging moet in zo’n geval soms grote gebiedenbraak laten liggen, indien er althans niet uit deaanhangers een figuur opstaat, die bij machte engenegen is, om zich ter beschikking van de leidingte stellen, en om de beweging in hetgebied-in-kwestie te organiseren en te leiden. Het

Page 447: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

438

kan gebeuren, dat er in een zeer groot deel van hetarbeidsveld geen enkele man gevonden wordt,terwijl op een andere plaats twee of drie ongeveereven waardevolle mannen aanwezig zijn. Demoeilijklíeden, die uit zo’n situatie voortvloeien,zijn vele, en kunnen dikwijls niet dan na jarenworden overwonnen. Altijd echter is en blijft heteen eerste vereiste voor de vorming van eenorganisatorische eenheid, dat er een figuur wordtgevonden, die bij machte is, haar te leiden. Enevenzeer als een leger in al haar organisatorischevormen zonder officieren waardeloos is, is dit ookhet geval met een politieke organisatie, die denodige leiders mist. Voor de beweging is het ookveel beter, dat een plaatselijke afdeling niet totstand komt, dan dat zij wel tot stand komt, maarmislukt door het ontbreken van een leidende envooruitstrevende leidersfiguur. Om leider te zijn, isalleen de wil daartoe niet voldoende, maar wordtook kundigheid vereist, waarbij echter wilskrachten energie noodzakelijker zijn dan genialiteit alszodanig, en men een man, waarin kundigheid,volharding en besluitvaardigheid verenigd zijn, welals de meest ideale figuur kan beschouwen.

12. De toekomst van een beweging wordt bepaald door hetfanatisme en zelfs de onverdraagzaamheid, waarmeehaar aanhangers haar, als de enig juiste,vertegenwoordigen en verdedigen tegenover alle andereformaties van overeenkomstige aard. Het is de grootstefout, die men kan begaan, om te menen, dat de krachtvan een beweging toeneemt door fusie met een anderevan analoge aard. Weliswaar betekent zo’n vergrotingeen voorlopige toename in kwantitatief opzicht, en

Page 448: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

439

daarmee in het oog van oppervlakkige lieden ook vanmacht, maar in werkelijkheid neemt ze alleen de kiemenin zich op van een eerst later merkbaar wordendeverzwakking. Want wat men ook mag praten over degelijkwaardigheid van twee bewegingen, in werkelijkheidis deze toch nooit een feit. Want anders zou er immers inde praktijk niet van twee, maar slechts van één bewegingsprake zijn. En het doet er niet in het minst toe, waarinhet verschil ligt, — al was het alleen maar in de gave vande beide leidingen, — maar het bestaat. De natuurwet,die iedere ontwikkeling bestuurt, eist nu eenmaal, dattwee ongelijke formaties niet worden aaneengekoppeld,maar dat integendeel de sterkste van beide overwint,omdat alleen de hiertoe nodige strijd de overwinnaar totgroter kracht en macht weet op te voeren.

Uit de vereniging van twee partijformaties, die veelgemeen hebben, kunnen misschien voor het ogenblik welenkele voordelen voortvloeien, maar op den duur is tochelke overwinning, die op zo'n wijze wordt behaald, deoorzaak van later optredende inwendige zwakheden. Degrootheid van de beweging wordt uitsluitend en alleengewaarborgd door de onbelemmerde ontwikkeling vanhaar innerlijke kracht, en door een onophoudelijketoename van die kracht, tot zij tenslotte alle concurrentendefinitief weet te verslaan. Ja, men kan wel zeggen, dathaar kracht en daarmee haar recht op bestaan slechtszullen kunnen toenemen, zolang zij het principe van destrijd als basis voor haar ontwikkelingsgang aanvaardt,en dat haar kracht het hoogste punt heeft overschredenop het ogenblik, dat zij de algehele overwinning weet tebehalen. Daarom is het voor een beweging ook nietanders dan zeer gunstig, wanneer zij deze overwinningnastreeft in een vorm, die mogelijk niet tot grote

Page 449: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

440

successen leidt, maar die door een lange strijd – op zijnbeur t ver oor zaakt door onvoorwaardelijkeonverdraagzaamheid – tot een langdurige groeiperiodedwingt. Bewegingen, die hun groei alleen aan een z.g.fusie-van-soortgelijke-formaties te danken hebben, enwier kracht dus het gevolg is van compromissen, lijkenop kasplanten. Ze schieten wel op, maar missen dekracht, om de eeuwen en de zware stormen te weerstaan.

De grootheid van iedere geweldige organisatie op dezewereld, die de belichaming is van een idee, is gelegen inhet religieuze fanatisme, waarmee zij zich zonder deminste verdraagzaamheid, tegen al de anderenteweerstelt, in de vaste overtuiging van het goed rechtvan haar eigen zaak. Wanneer een idee als zodanig juistis, en, zo gewapend, de strijd op deze aarde opneemt, iszij onoverwinnelijk, en iedere vervolging, die zijondergaat, zal haar alleen innerlijk sterker kunnenmaken. De grootheid van het Christendom was nietgelegen in de conferenties, waarbij de nieuwe leertrachtte, met verwante filosofische opvattingen van deOuden tot een vergelijk te komen, doch integendeel in hetonverbiddelijke fanatisme, waarmee de Christenen hunleer verkondigden en verdedigden. Het verlies, dat eenbeweging, die een fusie met een andere vermijdt, schijntte lijden wordt ruimschoots vergoed door devoortdurende toename van krachten, die het deel is vandie leer en die organisatie, die onafhankelijk blijven, enalleen op eigen kracht vertrouwen.

13. De beweging moet, van het begin af aan, zorg dragen,dat ze haar leden zodanig opvoedt, dat ze in de strijd nietiets gaan zien, waartoe ze zijn opgevoed, en wat ze zichmaar laten aanleunen, maar dat ze het sterk als hun eigen

Page 450: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

441

levensdoel voelen. Ze moeten daarom geen angstkoesteren voor de vijandschap van hun tegenstanders,maar integendeel juist leren, hierin de eerste voorwaardevoor hun eigen recht op bestaan te zien. Ze moeten dehaat van de vijanden van ons volk en van onzewereldbeschouwing, en de uitingen van die haat nietduchten, maar moeten er juist naar verlangen. En ookleugen en laster behoren tot de uitingen van deze haat.

Wie door de Joodse kranten niet wordt bestreden – datwil dus zeggen: niet wordt belasterd en beklad – is geenfatsoenlijk Duitser en geen waar nationaal-socialist. Debeste toetssteen voor de waarde van zijn mening, voor deoprechtheid van zijn overtuiging en de kracht van zijnwil, is de vijandschap, die de doodsvijanden van ons volkhem toedragen. Men moet de aanhangers van onzebeweging, en in ruimere zin het gehele volk er steedsweer op attent maken, dat de Jood altijd liegt in zijnkranten, en dat hij, zelfs wanneer hij toevallig eens dewaarheid spreekt, toch bedoelt te liegen, omdat dit danimmers alleen dient, om een nog groter bedrog te dekken.

De Jood is de grote meester in het liegen, en leugen enbedrog zijn zijn wapenen in de strijd. Iedere Joodselastering, en iedere Joodse leugen zijn littekens van eerop het lichaam van onze strijders. Hij die zij het meestbelasteren, staat ons het naaste, en de man die zij hetfelste haten, is onze beste vriend. Wie 's morgens eenJoodse krant inziet, en zich in haar kolommen nietbelasterd ziet, die heeft de voorafgaande dag niet goedbesteed; want had hij dat wel gedaan, dan zou hij door deJood belasterd, belaagd, beklad en uitgescholden worden.En alleen de man, die tegen deze doodsvijand van onsvolk en van de gehele Arische mensheid en cultuur zo

Page 451: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

442

scherp mogelijk optreedt, mag verwachten, dat dit raszijn laster en zijn andere wapenen ook tegen hem zalrichten. Wanneer deze gedachten in onze aanhangerslevend worden, dan zal de beweging onaantastbaar enonoverwinnelijk worden.

14. De beweging moet alles doen, om het respect voor depersoonlijkheid te doen toenemen, en mag nooit vergeten,dat de waarde van al het menselijke in het persoonlijkebesloten ligt, dat ieder idee en iedere prestatie het gevolgis van de scheppingsdrang van één enkeling, en dat debewondering voor grootheid niet alleen een soort vantribuut is aan de overwinnaar, maar dat zij tegelijkertijdde dankende met sterke banden tezamen bindt. Depersoonlijkheid is niet te vervangen, allerminst dan,wanneer hij niet het mechanisme, het cultuurscheppendeelement vertegenwoordigt. Zomin als het mogelijk is, dateen beroemd meester wordt vervangen, en dat een anderin zijn plaats zijn halfvoltooid schilderij afmaakt,evenmin is de grote dichter en denker, de grote staatsmanen de grote veldheer te vervangen. Want hun werk issteeds kunst, het is nooit een product van hun opvoeding,maar het is hun door de gratie Gods geschonken.

De grootste omwentelingen en verworvenheden, die dezeaarde beleefde en behaalde, haar grootste cultureleprestaties, de onsterfelijke daden op het gebied derstaatsmanskunst, enz. zijn alle voor eeuwig verbondenmet de een of andere naam, en worden door hemvertegenwoordigd. Indien men van de huldiging van eenbepaalde grote geest afziet, dan laat men daarmee eengeweldige kracht, die uit de namen van alle grote mannenen vrouwen stroomt, verloren gaan. Dit weet de Joodbeter dan wie ook. Juist hij, wiens groten alleen groot

Page 452: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

443

zijn als verwoesters van de mensheid, draagt zorg, dat aldeze als afgoden worden aanbeden. Maar de verering vande andere volkeren voor hun eigen grote figuren tracht hijals iets onwaardigs voor te stellen en kwalificeert hij als„persoonsverafgoding”. zo gauw een volk zo laf wordt,dat het buigt voor deze Joodse aanmatiging enonbeschaamdheid, doet het afstand van de geweldigstekracht, die het bezit; want het is niet de eerbied voor demassa, maar de bewondering voor het genie, dat doorzijn voorbeeld sticht en verhoogt, die ons kracht en moedschenkt. Wanneer de mensenharten breken en demensenzielen wanhopen, dan stijgen uit de schemeringenvan het verleden de groten op, die nood en zorg, smaaden ellende, geestelijke onvrijheid en lichamelijke slavernijwisten te overwinnen, en steken de versagendestervelingen hun eeuwige handen toe! En wee het volk,dat zich schaamt, om deze handen te grijpen.

In de eerste groeitijd van onze beweging was er niets,waaronder wij zo hadden te lijden, als onder het feit, dat wijnog niets betekenden, en dat onze namen niet bekend waren,omdat dit alleen al deed twijfelen aan de mogelijkheid vansucces. Het moeilijkste in deze eerste tijd, toen vaak niet meerdan zes, zeven of acht mensen kwamen opdagen, om naar dewoorden van een spreker te luisteren, was, om in deze kleinekring toch het geloof aan de geweldige toekomst van onzebeweging te wekken en levend te houden. Men moet eensbedenken, wat het betekent, dat hier zes of zeven mannen, stukvoor stuk naamlooze arme kerels, zich verenigden, om eenbeweging te stichten, die erin zou moeten slagen, om datgene tevolbrengen, wat totnogtoe aan al de geweldige, grotemassapartijen mislukt was, n.l. om weer een Duits Rijk vanhoger pracht en macht en heerlijkheid dan ooit te voren bestond,te doen opstaan. Indien men ons destijds maar had aangevallen,

Page 453: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

444

of alleen maar had bespot, het zou ons allebei welkom zijngeweest. Want het was juist zo beklemmend, dat niemand onsopmerkte, en ik leed hier wel het ergst van allen onder. Toen ikmij bij deze enkele mannen schaarde, kon er van een partij ofvan een beweging nog geen sprake zijn. Ik heb de gedachten,die bij mijn eerste kennismaking met dit groepje in mijopkwamen, al weergegeven. Ik had in de eerstvolgende week detijd en de gelegenheid, om de voorlopig al te bespottelijkeverschijningsvorm van deze partij nader te beschouwen. Hetbeeld, dat zich voor mij ontrolde, was waarlijk tamelijkbenauwend, en wel in staat iemand neerslachtig te maken.

Er was niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets aanwezig.Hier was een partij, waarvan het bestuur praktisch door hetgehele ledental werd gevormd, en die toch al, of ze wilde ofniet, datgene was, wat ze trachtte te bestrijden: een parlement,al was het dan ook een van het allerkleinste formaat. Ook hierwerd gestemd, en terwijl de grote parlementen zich tenminstenog over grotere vraagstukken maanden achtereen de kelen heesschreeuwen, zette men in deze kleine kring al overbeantwoording van een enkele, toevallig, tot algemene vreugde,binnengekomen brief, omvangrijke bomen op. Natuurlijk was erin de stad van dit alles niets bekend.

Geen mens in München op haar enkele aanhangers en hetgeringe aantal van hun kennissen na, kende ook maar de naamvan de partij. Iedere woensdag vond in een Münchens café eenzogenaamde bestuursvergadering plaats, en eens per week eenavond, waar een redevoering werd afgestoken. Omdat het totaleledental van de „beweging” voorlopig nog in het bestuur zittinghad, zag men natuurlijk steeds dezelfde gezichten. Nu was hetzaak, om deze kleine kring te verruimen, en om nieuweaanhangers te winnen, maar vooral, om de naam van de

Page 454: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

445

beweging bekend te maken. Wij gingen daarbij als volgt tewerk:Eens per maand, naderhand ééns per veertien dagen, trachttenwij een „vergadering” te houden. De uitnodigingen hiertoewerden op strooibiljetten getypt of geschreven, en de eerstemalen door onszelf uitgedeeld of verspreid. Ieder wendde zichtot zijn kring van kennissen, om de een of ander over te halen,een van deze vergaderingen te bezoeken. Het succes was zeerbedroevend. Ik herinner me nog, hoe ikzelf in de eerste tijd eensop een keer om en bij de tachtig biljetten had verspreid, en hoewij nu die avond wachtten op de volksmassa's, die zoudenkomen opdagen. Een uur later dan anders moest de voorzittertenslotte de „vergadering”, waar weer zeven man, het oudezevental, aanwezig was, openen. Wij gingen er nu toe over, omde uitnodigingskaarten in een Münchener kantoorboekhandel telaten typen en vermenigvuldigen. Het resultaat hiervan was, dater bij de volgende vergadering enige toehoorders méér aanwezigwaren. zo steeg het aantal langzaam van elf tot dertien, tenslottezelfs tot zeventien, tot drieëntwintig, tot vierendertigtoehoorders. Door collectes op heel kleine schaal, onder onsarme duvels onderling, kregen wij de middelen bijeen, omtenslotte een vergadering door een advertentie in de destijdsonafhankelijke „Münchener Beobachter” te kunnen doenaankondigen. Ditmaal was het resultaat waarlijk verbluffend.

Wij hadden voor de vergadering de „MünchenerHofbräuhauskeller” uitgekozen (niet te verwarren met deMünchener Hofbräuhaus Testsaal), een zaaltje, waar net vooreen honderddertig personen plaats was. Mijzelf leek dit lokaaleen grote hal toe, en ieder van ons vreesde, dat het niet zoulukken, om die avond deze „indrukwekkende” lokaliteit metmensen te vullen. Om zeven uur waren honderdelf personenaanwezig, en werd de vergadering geopend.

Page 455: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

446

Een Münchense professor was de belangrijkste spreker van deavond, en ik zou als tweede spreker optreden, en daarmee voorhet eerst in het openbaar het woord voeren. De heer Harrer, diedestijds de functie van partijvoorzitter vervulde, beschouwde ditals een groot waagstuk. Deze overigens volkomen rechtschapenkerel liep nu eenmaal rond met de vaste overtuiging, dat ik welhet een en ander kon, maar dat ik heel bepaald geenredenaarstalent had. En dit was een overtuiging, die hij ookdaarna steeds heeft behouden.

Maar het liep anders af. In de eerste vergadering, die de naam„openbaar” verdiende, waren mij twintigminuten spreektijdtoegestaan. Ik sprak een half uur, en wat ik vroeger, zonder hette weten, instinctief had gevoeld, werd nu bewaarheid: ik konspreken!

Na dertig minuten waren de mensen in deze kleine zaal alsgeëlectriseerd, en die geestdrift kwam voorlopig hierin totuiting, dat mijn beroep op de offervaardigheid van deaanwezigen ons driehonderd mark opleverde. Nu was daarmeeeen zware last van onze schouders genomen. Onze financiëlenood was in deze tijd zo groot, dat wij zelfs niet bij machtewaren geweest, om beginselprogramma's of strooibiljetten voorde beweging te laten drukken. Maar nu was dan de grondslaggelegd voor een klein fonds, waaruit tenminste het allerhoogsteen onmisbaarste kon worden bestreden. Maar in een anderopzicht was het succes van deze eerste grotere vergadering vanbetekenis. Destijds was ik begonnen, een aantal onverbruiktejonge krachten voor ons te winnen. In de loop van mijn langediensttijd had ik een groot aantal trouwe kameraden lerenkennen, dat zich nu langzamerhand, op mijn aansporing, onderde vanen van onze beweging begon te scharen. Het waren allenenergieke jonge kerels, die aan discipline gewend waren, en diein hun diensttijd hadden geleerd, dat niets onmogelijk is, en dat

Page 456: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

447

alles, wat men werkelijk wil, gebeurt. Hoe nodig zo’n aanvoervan nieuwe krachten was, bemerkte ik zelf al na slechts enkeleweken van samenwerking. De heer Harrer, die destijds de eerstevoorzitter van de partij was, bekleedde in het burgerlijk levenhet beroep van journalist, en was als zodanig zeker zeerveelzijdig ontwikkeld. Maar hij had een gebrek, dat voor deleider van een partij buitengewoon nadelig is: hij was helemaalgeen volksredenaar. Hoe pijnlijk precies en nauwgezet zijn werkook was, toch ontbrak er — misschien juist tengevolge van hetontbreken van een groot redenaarstalent — de wijde blik aan.

De heer Drexler, die destijds de functie van voorzitter derafdeling München bekleedde, was een gewoon arbeider, had alsspreker al evenmin veel te betekenen als Harrer, en wasoverigens ook geen soldaat. Hij had niet gediend, en was ook inoorlogstijd geen soldaat geweest, zodat hij, met zijn door endoor zwakke onzekere karakter, de enige school had gemist, dieuit mensen van zijn slag kerels weet te maken. Zo waren beidemensen niet van het soort, waaruit de mannen, die wij nodighadden, voortkwamen, want die moesten niet alleen fanatiekkunnen geloven aan de overwinning van de beweging, maar ookmet onverwoestbare energie, en zo nodig met deonverbiddelijkste meedogenloosheid de hinderpalen, die devooruitgang van de nieuwe idee hadden kunnen belemmeren, uitde weg ruimen.

Daarom hadden wij mensen nodig, die geestelijk en lichamelijkover die soldatendeugden beschikten, die misschien wel hetbeste zo kunnen worden aangeduid:“Flink wie Windhunde, zäh wie Leder und hart wieKruppstahl!” (snel als windhonden, taai als leer, en hard alsKruppstaal). Destijds was ikzelf nog soldaat. Mijn uiterlijk eninnerlijk was bijna zes jaar lang zodanig door het soldatenlevengevormd, dat ik ongetwijfeld in deze kring een enigszins

Page 457: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

448

vreemde indruk moest maken. Ook voor mij hadden dewoorden: „Dat kan niet”, „Dat zal niet lukken”, „Dat mag jeniet proberen, dat is toch te gevaarlijk”, hun betekenis verloren.Want gevaar was er natuurlijk bij. In de jaren 1919 en 1920waren er veel streken in Duitsland, waar het eenvoudig tot deonmogelijkheden behoorde, dat men een vergadering van eennationale organisatie uitschreef, en het hart had, zich tot degrote massa te richten, en openlijk aan te sporen tot bezoek.

De deelnemers aan zo’n vergadering werden met bebloedekoppen uiteengeslagen en verjaagd. Nu kostte zulk een prestatievan linksezijde ook niet zo vreeselijk veel moeite, want zelfs degrootste zogenaamde „massabijeenkomst” van de burgerlijkepartijen spatte voor een dozijn communisten uiteen, en debezoekers vluchtten haastig weg, als muizen voor de kat. Maarterwijl de roden van zulk een burgerlijk theekransje-in-het-grootniet de minste notitie namen, omdat ze veel beter dan de ledenzelf, wisten, hoe onnozel en hoe ongevaarlijk deze geschiedenisvoor henzelf was, stond hun besluit, om aan iedere beweging,die hun gevaarlijk voorkwam, met alle middelen een einde temaken, des te meer vast, – en het meest succesvolle wapen wastoch altijd de terreur, het geweld.

De marxistische volksbedriegers moesten echter wel de diepstehaat voelen voor een beweging, die er zich kennelijk speciaal optoelegde, om juist die massa op haar hand te krijgen, die tot nogtoe uitsluitend in dienst van de internationale marxistischebeurs – en Joden-partijen had gestaan. Al de naam „DeutscheArbeiterpartei” werkte prikkelend. Men kon gemakkelijkbegrijpen, dat het onder deze omstandigheden, bij de eerste debeste geschikte gelegenheid, tot onenigheid zou komen met demarxistische ophitsers, die destijds nog dronken waren van hunoverwinning. In de kleine kring van de beweging van die dagenvoelde men ook een zekere angst voor zo’n strijd. Men wilde

Page 458: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

449

zich zo weinig mogelijk in het openbaar vertonen, uit vrees,klop te krijgen. Men zag in zijn verbeelding de eerste grotevergadering al uiteengejaagd, en daarmee het einde van debeweging gekomen. Het kostte mij veel moeite, om mijnopvatting ingang te doen vinden, dat men namelijk deze strijdniet mocht ontwijken, maar er integendeel steeds op moestrekenen, en zich daarom ertegen moest wapenen met het enigewapen, dat helpt tegen geweld. Terreur kan niet door de geest,maar alleen door tegenterreur worden gebroken. Het succes vanonze eerste vergadering maakte, dat mijn mening meer steunvond.

Men kreeg de moed, om een tweede, al iets grotere uit teschrijven. Omstreeks oktober 1919 vond in de Eberlbräukellerdie tweede grotere vergadering plaats. Onderwerp:Brest-Litowsk en Versailles. Er traden vier sprekers op. Zelfsprak ik bijna een uur, en mijn succes was nog groter dan deeerste keer. Het aantal der bezoekers was gestegen tothonderddertig. Een poging, om de orde te verstoren, werd doormijn kameraden onmiddellijk in de kiem gesmoord. Deonruststokers werden met builen op hun hoofden de trapafgewerkt. Veertien dagen later werd wederom een vergaderinggehouden in dezelfde zaal. Het aantal bezoekers was gestegentot honderdzeventig, en de zaal was goed bezet. Ik had weergesproken, en weer was het succes groter dan bij devoorafgaande vergadering.

Ik drong erop aan, dat wij een grotere zaal zouden nemen.Tenslotte vonden wij die aan het andere eind van de stad in het„DeutseReich” in de Dachauer Stratze. De eerste vergaderingin de nieuwe lokaliteit was slechter bezocht dan de laatste, diehieraan vooraf ging: maar net honderdveertig mensen. In hetbestuur liet men de hoop alweer zakken en de eeuwigetwijfelaars meenden, dat de reden van deze betrekkelijk slechte

Page 459: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

450

opkomst, misschien kon zijn, dat wij te vaak vergaderden. Hetkwam tot scherpe woordenwisseling, waarbij ik het standpuntverdedigde, dat een stad van zevenmaal honderdduizendinwoners niet alleen ééns per veertien dagen, maar iedere weektien vergaderingen moest kunnen verdragen, dat men zich dooreen enkele terugslag niet van de wijs mocht laten brengen, datde ingeslagen weg de juiste was, en dat vroeger of later hetsucces moest komen, wanneer wij maar steeds met dezelfdevolharding bleven voortgaan.

De winter van 1919 op 1920 was trouwens een voortdurendestrijd, om het vertrouwen in de levenskracht van de beweging,die toch uiteindelijk de overwinning zou behalen, te versterkenen op te voeren, totdat er tenslotte dat fanatisme uit geborenwordt, dat dan als geloof bergen kan verzetten. De volgendevergadering in dezelfde zaal stelde mij alweer in het gelijk. Hetaantal der toehoorders was alweer toegenomen, nu tot meer dantweehonderd en zowel het uiterlijke als het financieele resultaatwas prachtig. Ik drong er op aan, dat dadelijk een nieuwevergadering zou worden uitgeschreven. Nauwelijks veertiendagen later vond die dan ook plaats, en het publiek bestond uittweehonderd zeventig personen.

Weer veertien dagen later riepen wij voor de zevende keer deaanhangers en vrienden van de nieuwe beweging bijeen, en nuwas er in deze zaal maar nauwelijks meer plaats voor het aantalmensen, dat was komen opdagen, want het waren er nu al meerdan vierhonderd geworden. In deze tijd kreeg de jonge beweginghaar definitieve innerlijke vorm. Dat gaf in onze kleine kringmenigmaal aanleiding tot min of meer heftigewoordenwisselingen. Van verscheidene zijden – zoalstegenwoordig (1924) ook – werd er kritiek op uitgeoefend, datde jonge beweging als partij werd gekwalificeerd. Ik heb in zo’nopvatting nooit iets anders kunnen zien dan een bewijs voor de

Page 460: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

451

praktische onmacht en de geestelijke kleinheid van de man, dieermee komt. Het waren en zijn altijd die mensen, die hetinnerlijke wezen en de uiterlijke vorm niet van elkaar weten teonderscheiden, die de waarde van een beweging des te hongerschatten, naarmate de bewoordingen, waarmee ze zichaanduidt, hoogdravender zijn, waarbij zij tot overmaat vanramp dan de woordenschat van onze oudste voorvaderen menente moeten benutten.

Destijds was het moeilijk, de mensen te doen begrijpen, datiedere beweging, zolang ze niet de overwinning van haar ideeën,en daarmee haar doel heeft weten te bereiken, een partij is, ookwanneer ze zich duizendmaal anders noemt. Indien enig maneen stoute gedachte, waarvan de verwerkelijking direct in hetbelang van zijn medemensen is, tot uitvoering wil brengen, danzal hij aanhangers dienen te zoeken, die bereid zijn, voor zijnopvattingen op te komen. En zelfs al streefde hij niets anders nadan de vernietiging van het bestaande partijwezen, teneindezodoende een einde te maken aan de verdeeldheid van de natie,toch zullen de mensen, die deze overtuiging aanhangen, en diedit besluit verkondigen, een partij blijven vormen tot dat doelzal zijn bereikt.

Het is muggenzifterij en haarkloverij, wanneer de een of anderearrogante oude volkstheoreticus, wiens praktische resultatenomgekeerd evenredig zijn met zijn wijsheid, zich verbeeldt, dathij het partijkarakter, dat iedere jonge beweging bezit, door eennaamswijziging zou kunnen veranderen. Integendeel! Als er ietson-volks is, dan is het wel dat smijten met liefstOud-Germaanse uitdrukkingen, die niet meer in onze tijd thuishoren, en al evenmin meer een bepaalde betekenis hebben, maardie er gemakkelijk toe kunnen leiden, dat men in dewoordenschat van een beweging haar gehele betekenis gaatzien. Dat is een schandelijk misbruik, dat men heden echter

Page 461: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

452

ontelbare malen moet constateren. Ik heb trouwens al in die tijden ook daarna steeds meer moeten waarschuwen voor diezwervende apostelen van het volksidee, die bijna nooit ietspresteren, maar wier verwaandheid slechts moeilijk kan wordenovertroffen. De jonge beweging moest, en moet zich ook hedenten dage nog in acht nemen voor een al te grote toevloed vanlieden, die slechts één punt hebben, dat zij steeds tot hunaanbeveling aanvoeren, n.l. het feit, dat zij al sinds dertig ofzelfs veertig jaar voor hetzelfde ideaal hebben gestreden.

Wanneer iemand echter veertig jaar lang in de weer is, zonderzelfs het allerminste succes te hebben behaald, en zelfs zonderde overwinning van de vijand te hebben kunnen voorkomen, danheeft hij toch wel in zijn veertigjarige loopbaan het bewijs voorzijn eigen onmacht geleverd. Het gevaar is gelegen in het feit,dat zulke lieden zich niet als gewone leden in de bewegingwillen laten opnemen, maar kletsen over „leiderskringen”, diealleen in staat zouden zijn, om hun de positie te geven, die hunop grond van hun veertigjarig streven zou toekomen. Maar wee,wanneer men een jonge beweging aan zulke lieden uitlevert.

Een zakenman, die er in slaagde, om in een veertigjarigeloopbaan een groot bedrijf consequent af te breken, is niet deman, aan wie men de oprichting van een nieuwe ondernemingkan toevertrouwen, – en evenmin is zo'n volkse Methusalem,die in een even lange periode een grote idee wist te verknoeienen te verkalken, op zijn plaats in de leiding van een nieuwejonge beweging. Overigens komen al deze lieden maar ten delein de nieuwe beweging, om haar te dienen, en om de idee dernieuwe leer te steunen in de strijd, maar in verreweg de meestegevallen streven ze ernaar, om onder de bescherming van dieorganisatie, of door middel van haar mogelijkheden de wereldnogmaals ongelukkig te maken met hun ideeën. Wat dat echtervoor ideeën zijn, is bijna met geen pen te beschrijven. Het is één

Page 462: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

453

van de meest karakteristieke eigenschappen van deze naturen,dat ze eenvoudig dwepen met Oud-Germaans heldendom, metde grijze voortijd, van strijdbijlen, speer en schild, maar in depraktijk de grootste lafaards zijn, die men zich maar denkenkan. Want dezelfde lieden, die met zorgvuldig uit bliknagemaakte Oud-Duitse zwaarden zwaaien, en eengeprepareerd berenvel met stierenhorens over hun baardigehoofden dragen, prediken voor onze tijd steevast alléén de strijdmet geestelijke wapenen, en gaan schielijk aan de haal vooriedere communistische gummiknuppel. Het nageslacht zal maaruiterst weinig aanleiding hebben, om het heldenleven van dezeheren in een nieuw heldendicht te bezingen. Ik heb deze liedenal te goed leren kennen, en voel de diepste afschuw van hunmiserabel komediespel. De grote massa echter vindt hunoptreden grappig, en de Jood heeft alle reden, om dezevolkskomedianten te ontzien, en hen zelfs te prefereren bovende werkelijke strijders voor een komende Duitse staat.

Bovendien zijn deze lieden nog grenzenloos verwaand, enwillen, welke bewijzen ze ook van hun eigen volkomen onmachthebben geleverd, toch steeds alles beter weten, en worden toteen ware kwelling voor alle eerlijke en oprechte strijders, voorwie heldendom nu eenmaal niet alleen iets eerbiedwaardigs inhet verleden betekent, maar die het nageslacht ook door huneigen voorbeeld daartoe willen opvoeden. Ook is het dikwijlsmaar moeilijk te onderscheiden, wie van deze lieden zich uitinnerlijke domheid of onmacht zo gedraagt, en wie daartoe eenbepaalde reden heeft. Speciaal de zogenaamde religieuzereformatoren op Oud-Germaanse grondslag, maken op mijsteeds de indruk, als waren ze door die machten gezonden, diede wederopstanding van ons volk juist willen beletten. Hungehele activiteit heeft immers tot gevolg, dat het volk de strijdtegen de gemeenschappelijke vijand, de Jood, vergeet, eninplaats daarvan zijn krachten verspilt op even onzinnige als

Page 463: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

454

rampzalige binnenlandse godsdiensttwisten. Juist om dezeredenen echter is het zeer noodzakelijk, dat de leiding van debeweging met absoluut gezag wordt bekleed, en dus een sterkecentrale macht vormt. Alleen daardoor kan het werk van zulkefuneste elementen tot vruchteloosheid worden gedoemd. Om diereden zal men ook steeds de ergste vijanden van eeneendrachtige, strak geleide en bestuurde beweging onder dezevolks Ahasverussen moeten zoeken. Wat ze in de beweginghaten, is vooral de macht, die hun krankzinnige gedragingenkortwiekt. Het was niet voor niets, dat de jonge beweging zicheenmaal heeft gebonden aan een bepaald programma, en daarbijhet woord „volk” niet heeft gebruikt.

Het begrip „volks” kon, tengevolge van zijn grote rekbaarheid,nooit als grondslag dienen voor een beweging, en is geenmaatstaf om te bepalen, of men al dan niet tot die bewegingbehoort. Hoe moeilijker dit begrip is te definieren, hoe meer enuiteenlopender verklaringen ervoor bestaan, des te meer groeitook de mogelijkheid voor letterlijk iedereen, om er zich op teberoepen. Indien men in de politieke strijd een zo onbepaald enzo veelzijdig uitlegbaar begrip gebruikt, dan heeft datonmiddellijk tengevolge, dat iedere streng gedisciplineerdestrijdgemeenschap een onmogelijkheid wordt, omdat deze nooitkan toestaan, dat de enkeling in haar rijen zelf kan beslissenover datgene, wat hij wenst te geloven en na te streven.

Het is ook werkelijk meer dan bar, wat er zich tegenwoordigniet allemaal met het woord „volk” siert, en hoevelen hun eigenopvatting hebben over dit begrip. Een bekend professor inBeieren, die een beroemd strijder met geestelijke wapenen is, enal vele lauweren heeft behaald in zijn diverse geestelijke marsennaar Berlijn, beschouwt volks als identiek aan monarchistisch.Deze bolleboos heeft echter tot nog toe nagelaten, om deidentiteit van onze vroegere Duitse monarchieën door huidige

Page 464: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

455

volksopvattingen nader te verklaren. Ik vrees ook, dat dit demeneer in kwestie niet zou lukken. Want men zal zich moeilijkiets kunnen voorstellen, wat minder volks was, dan het grootstedeel der monarchistische staatsvormen, die Duitsland rijk was.

Zo dit anders ware geweest, dan zouden ze of nooit zijnverdwenen, of het feit van hun verdwijnen zou kunnen wordenopgevat als een bewijs voor de onjuistheid van de volkswereldbeschouwing. zo legt een ieder dit begrip uit, al naar hetin zijn kraam te pas komt. Als grondslag voor een politiekestrijdorganisatie echter kan een dergelijke chaos van meningenniet in aanmerking komen. Het gebrek aan zin voor realiteit envooral ook het gebrek aan inzicht in de volksziel, waaraan dezetwintigste-eeuwse volksprofeten steeds weer blijken te lijden,wil ik nu nog geheel buiten beschouwing laten. Dit wordt welvoldoende aangetoond door de minachtende manier, waarop zedoor de linksepartijen worden behandeld. Men laat hen maarkletsen en lacht hen uit. Wie echter op deze wereld niet bijmachte is zich de haat van zijn vijanden op de hals te halen,lijkt mij ook als vriend niet veel waard te zijn.

En zo was ook de vriendschap van deze lieden voor onzebeweging niet alleen waardeloos, maar alleen maar nadelig, endat was ook de hoofdrede, waarom wij in de eerste plaats denaam „partij” kozen – wij mochten hopen, dat daardoor alleenal een gehele zwerm van deze volksslaapwandelaars verregehouden zou worden – en waarom wij ons in de tweede plaatsNationaal-Socialistische Duitse Arbeiderspartij noemden. Dateerste deel van onze naam bewaarde ons voor dedwepers-met-oudheden, voor de woordaanbidders en voor delieden, die niets anders konden dan met dikke woordenschermen, de tweede echter behoedde ons voor de gehele schareridders-met-,,geestelijke"-zwaarden, voor al die treurige kerels,die hun „geestelijk wapen” als beschermend schild voor de

Page 465: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

456

lafheid hielden, die in werkelijkheid hun hart vervulde. Hetspreekt vanzelf, dat wij in de nu komende tijd vooral door dezelaatsten zo fel mogelijk werden aangevallen, natuurlijk niet metde vuist, maar enkel met de pen, zoals immers van zo'n volkspenneheld niet anders mag worden verwacht. Voor hun had onsprincipe „Wie ons met geweld bestrijdt, die zullen wij metgeweld beantwoorden”, iets griezeligs. Niet alleen, dat ze onseen platte aanbidding van de gummiknuppel verweten, maar wijwerden er ook van beticht, dat wij in het geheel niet over geestbeschikten. Dat in een grote vergadering zelfs een Demosthenestot zwijgen gebracht kan worden, wanneer er maar vijftigidioten gevonden worden, die bereid zijn, om hem door hungrote monden en hun vuisten het spreken te beletten, is een feit,dat op deze heren niet de minsten indruk maakt.

Zijn aangeboren lafheid maakt, dat hij zich nooit in zo’n gevaarwaagt. Want hij werkt niet „lawaaierig” en „opdringerig”, maar, , in stilte". Ik kan er ook vandaag de dag onze jonge bewegingniet nadrukkelijk genoeg voor waarschuwen, dat ze zich tochvooral niet in het net van die zogenaamde „stille werkers” laatvangen. Dat zijn niet alleen lafaards, maar ook altijd lieden, dieniets kunnen en niets uitvoeren. Een man, die met iets op dehoogte is, die een gevaar inziet en die ziet op welke manier deweg geruimd zou kunnen worden, heeft de absolute plicht, omniet „in stilte” te werken, maar om in het openbaar tegen dezefout en vóór de genezing ervan, op te treden. Indien hij dat nietdoet, dan is hij een plichtvergeten ellendige slappeling die of uitlafheid in gebreke blijft, of uit luiheid en machteloosheid. Hetgrootste deel van deze „stille werkers” stelt zich echter meestalaan, alsof ze ontzettend veel en ontzettend belangrijke dingenwisten. Maar men kan wel zeggen, dat ze stuk voor stuk geencent waard zijn, en enkel proberen iedereen door hunkomediespel op een dwaalspoor te leiden; ze zijn lui, maarwekken door dat zogenaamd „stille werken”, dat ze zouden

Page 466: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

457

doen, en waar ze zich onophoudelijk op beroemen, de indruk,alsof ze steeds overal, en steeds onvermoeibaar aan het werkwaren, kort en goed, het zijn bedriegers, politieke O.W.-ers, dieeerlijk werk maar al te graag aan anderen overlaten. Zo gauwzo'n volkswerker-in-het-donker zich op de waarde van zijn„stille werk” beroept, dan is het duizend tegen één, dat hij nietin stilte produceert, maar dat hij in stilte de vruchten van dearbeid van de anderen steelt.

Daarbij komt nog de arrogantie, de verwaandheid en deonbeschaamdheid, waarmee dit praktisch luierende enlichtschuwe gespuis, zich van het werk van de anderen meestermaakt en dat dan nog neerbuigend tracht te bevitten, waardoorhet dus in werkelijkheid als handlanger van de doodvijandenvan ons volk optreedt. Iedere agitator, van hoe klein formaatook, die de moed heeft om, temidden van tegenstanders, op eenkroegtafel staande, mannelijk en openlijk voor zijn idealen op tekomen, presteert meer dan duizend van deze onwaarachtigeachterbakse gluiperds. Hij – de man op de tafel – zal zeker deeen of ander weten over te halen en weten te overtuigen van dejuistheid van zijn bewering. Zijn werk kan gecontroleerdworden en aan het resultaat ervan kan men de uitwerking en dewaarde afmeten. Alleen de laffe zwendelaars, die zich beroemenop hun „werken in stilte” en die zich zo dus met hetdekmanteltje van een goedkope anonimiteit wensen te hullen,kunnen voor niets worden gebruikt en kunnen in de ware zinvan het woord worden beschouwd als de profiteurs enbloedzuigers op de wederopstanding van ons volk.

In het begin van het jaar 1920 drong ik er op aan, dat onzeeerste grote massavergadering zou worden gehouden. Daaroverontstonden weer meningsverschillen. Enige partijfunctionarissen meenden, dat dit veel te vroeg zou zijn, en datde uitwerking daarom niet dan noodlottig zou kunnen zijn.

Page 467: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

458

De rode pers was begonnen zich met ons bezig te houden en wijwaren zo gelukkig ons langzamerhand hun haat op de hals tehalen. Wij waren ook begonnen om als debaters in anderevergaderingen op te treden. Natuurlijk werd ieder van onsonmiddellijk overschreeuwd. Maar één resultaat konden wijtoch boeken: men leerde ons kennen en naarmate men zich beterbewust werd van ons bestaan, groeiden de afkeer en de woedetegen ons. Wij mochten dus wel de hoop koesteren, dat wij bijonze eerste grote massavergadering op een overtalrijk bezoekvan onze vrienden uit het rode kamp zouden mogen rekenen.

En ook mij stond het overduidelijk voor ogen, dat het zeerwaarschijnlijk was, dat deze vergadering uiteengeslagen zouworden. Maar deze strijd moest toch worden uitgevochten;indien het nu niet gebeurde, dan enige maanden later. Nu laghet lot van de beweging geheel in onze handen; wanneer wijonverbiddelijk, onvoorwaardelijk voor haar in de bres sprongen,dan konden wij haar bestaanszekerheid verschaffen. Ik kendejuist de mentaliteit van de roden maar al te goed en wist, dateen verzet tot het uiterste niet alleen een goede indruk maakt,maar ook reden is voor velen om zich aan te sluiten. Men moestnu eenmaal vastbesloten zijn, om een degelijke tegenstand tebieden. De heer Harrer, die destijds voorzitter van de partijwas, dacht dat mijn mening over het gekozen tijdstip onjuistwas en trad daarom als eerlijk en oprecht man als leider van debeweging af. De heer Anton Drexler nam zijn plaats in.

Ikzelf had de organisatie van de propaganda op mij genomen enzette die ook onvoorwaardelijk door. Nu werd er vastgesteld,dat de eerste grote vergadering van de nog onbekende bewegingop de 24sten Februari 1920 zou plaats vinden. Devoorbereidselen werden door mij persoonlijk geleid. Deze warenzeer kort van duur. Ons gehele propaganda-apparaat was ertrouwens op ingesteld om bliksemsnel te kunnen werken en

Page 468: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

459

beslissingen te forceren. Ten opzichte van kwesties van de dagmoesten wij direct ons standpunt bepalen en dit binnen devierentwintig uur door massavergaderingen bekendmaken. Deaankondiging daarvan moest door aanplakbiljetten enstrooibiljetten gebeuren, die geredigeerd werden volgens derichtlijnen, die ik bij de bespreking van de propaganda al ingrote lijnen heb aangeduid. Invloed op de grote massa,concentratie op enkele punten, onophoudelijke herhaling van diepunten, overtuigde en zelfbewuste redactie van de tekst, zodathet de vorm van een onomstotelijke bewering kreeg, de grootstehardnekkigheid bij de verbreiding en het grootste geduld bij hetafwachten van de uitwerking. Als kleur werd principieel roodgekozen, omdat dit de meest opzwiepende is en onzetegenstanders het meest zou prikkelen en ergeren en hendaardoor of ze het wilden of niet, steeds weer aan ons bestaanzou herinneren.

In de tijd die nu aanbrak, kwam ook in Beieren de innerlijkebroederschap tussen de marxisten en het Centrum als politiekepartij het duidelijkst tot uiting in de moeite, die de hierregerende Beierse volkspartij zich gaf, om te trachten deinvloed van onze aanplakbiljetten op de rode arbeidersmassa'ste verminderen en later geheel teniet te doen. Wanneer de politiegeen andere reden kon vinden, om hiertegen op te treden, danwerd er over „verkeersbelemmeringen” gesproken, tot mentenslotte, om de geheime roden bondgenoot maar te plezieren,met welwillende medewerking van een zogenaamde„Deutschnationale Volkspartei”, deze aanplakbiljetten, diehonderdduizenden internationalistische, opgehitste en bedrogenarbeiders aan het Duitse volk hadden teruggegeven, geheelverbood. De biljetten die in de eerste en tweede druk van ditboek als bijlage waren toegevoegd — zijn de beste bewijzenvan de geweldige strijd, die de jonge beweging in deze tijdmoest uitvechten. Ze zullen echter ook tegenover het nageslacht

Page 469: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

460

getuigen van onze wil, van de eerlijkheid van onze overtuigingen van de willekeur van zogenaamde nationale autoriteiten. Zijzullen helpen een einde te maken aan de opvatting, dat er inBeieren een werkelijk nationale regering bestond, en ze zullenaan dit nageslacht nog bewijzen, dat het nationale Beieren uitde jaren 1919, 1920, 1921, 1922 en 1923 niet het gevolg wasvan de werkzaamheid van een nationale regering, maar dat dezeregering integendeel niet dan onder dwang rekening hield meteen volk, dat meer en meer nationaal begon te voelen.

De regeringen zelf deden al het mogelijke om dit herstel tebeletten en onmogelijk te maken. Voor twee mannen moetdaarbij een uitzondering worden gemaakt: De toenmaligecommissaris van politie Ernst Pëhner en zijn trouwe raadsmanOberamtmann Frick waren de enige hogere ambtenaren, dietoen al de moed bezaten, om eerst Duitser en dan ambtenaar tezijn. Ernst Pëhner was de enige man op een verantwoordelijkeplaats, die niet probeerde het de massa naar de zin te maken, enzo haar gunst te werven, maar die voelde, dat hijverantwoordelijkheid droeg, ten opzichte van zijn volk en bereidwas voor de wederopstanding van zijn volk, dat hij boven allesliefhad, zo nodig zijn bestaan als enkeling op het spel te zetten,en op te offeren. Hij was dan ook steeds een doorn in het oogvan al die koopbare ambtenaren, die zich niet laten leiden doorhet belang van hun volk, en door het besef dat het brandendnoodzakelijk is, om dit weer zodanig te verheffen, dat het zijnvrijheid herkrijgt, maar wier wetten alleen en uitsluitend wordengevormd door de bevelen van hun broodheer zonder dat het hunook maar in het minst interesseert, wat er van de huntoevertrouwde nationale goederen wordt.

Het belangrijkste was echter, dat hij behoorde tot die karakters,die in tegenstelling met de meeste dienaren van ons zogenaamdestaatsgezag niet bang zijn voor de vijandschap van de volks- en

Page 470: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

461

landverraders, maar die integendeel ernaar verlangen, omdat zedie vijandschap zien als een der meest vanzelfsprekendelevensomstandigheden van iedere man van eer. Het bewustzijn,dat hij door Joden en marxisten werd gehaat en het constaterenvan de gehele leugen en lastercampagne van dit gebroed tegenhem, vormden voor hem het enige geluk te midden van deellende van ons volk.

Hij was een man van onaantastbare eerlijkheid, van Spartaanseeenvoud en van Duitse rechtschapenheid, en de spreuk: „lieverdood dan slaaf zijn” was voor hem geen holle fraze, maarvormde de kern van zijn karakter. Hij en zijn medewerker Dr.Frick, zijn, mijns inziens, de enigen van de mannen aan hetroer, die als mede opbouwers van het nationale Beieren kunnenworden beschouwd. Eer wij nu konden overgaan tot het houdenvan deze grote vergadering, was het niet alleen noodzakelijk,dat het nodige propagandamateriaal aanwezig was, maar dat erook voor gedrukte beginselprogramma’s van de beweging wasgezorgd. Ik zal de richtlijnen, die ons vooral bij de formuleringvan het program voor ogen stonden in het tweede deeldiepgaand bespreken. Ik wil hier alleen maar even vaststellen,dat het niet alleen werd opgesteld, om aan de jonge bewegingvorm en inhoud te geven, maar om de massa te doen begrijpen,wat het doel was waarnaar wij streefden. Van de zijde vanzogenaamde intellectuelen heeft men zich daarover vrolijkgemaakt, ons bespot en getracht, daarop kritiek uit te oefenen.

Door de juistheid van onze opvattingen in die dagen is ditprogramma echter uiterst effectief gebleken. Ik heb in dezejaren dozijnen nieuwe bewegingen zien opkomen, en zij zijn alleweer spoorloos verdwenen en verstoven als kaf in de wind.Slechts één bleef bestaan: de N.S.D.A.P. En ik ben er vandaagde dag dieper van overtuigd dan ooit, dat men haar kanbestrijden, en kan proberen, haar lam te leggen, dat kleine

Page 471: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

462

ministertjes, die daar zitten voor hun partij, en die niets ziendan hun partij ons kunnen verbieden te spreken, maar datniemand erin zal kunnen slagen, om de overwinning van onzeideeën te voorkomen. Wanneer men eens van de huidigestaatsopvatting en van haar vertegenwoordigers zelfs de namenniet meer zal weten, dan zullen de grondslagen van hetnationaal-socialistische programma de fundamenten zijn vaneen komende staat.

Dat vergaderwerk vóór januari 1920, dat vier maanden duurde,heeft langzamerhand de geringe middelen opgeleverd, die nodigwaren, om onze eerste brochure, ons eerste aanplakbiljet en onsprogramma te kunnen laten drukken. Wanneer ik dit deelbeëindig met de beschrijving van de eerste grote vergaderingvan de beweging, dan gebeurt dat, omdat de partij hierdoorbuiten het nauwe kringetje van een kleine vereniging trad, en nuvoor het eerst bepalend inwerkte op de machtigste factor vanonze tijd, de publieke opinie. Ikzelf werd destijds slechts dooréén enkele zorg gekweld: Zal de zaal vol zijn, of zullen we vooreen gapende leegte moeten spreken? Ik had bij mezelf derotsvaste overtuiging dat, wanneer het publiek in grote getalezou komen, deze dag ook een daverend succes voor de jongebeweging zou opleveren.

Zo wachtte ik, met vrees in het hart, die avond af. Om 7 uur 30zou de vergadering worden geopend. Om kwart over zevenbetrad ik de feestzaal van het Hofbräuhaus op het Platzl teMünchen, en mijn hart sprong op van vreugde. De geweldigezaal – want destijds was hij nog geweldig in mijn ogen – wastot de nok gevuld met mensen, die als haringen in een ton zatente wachten, een massa van bijna tweeduizend man. En wat hetbelangrijkste was, het publiek was juist dat, wat wij haddengewenst. Veel meer dan de helft van de zaal scheen bezet metcommunisten en onafhankelijke socialisten. Deze heren hadden

Page 472: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

463

het vaste voornemen, om aan onze eerste grote vergadering snelen afdoende een einde te maken. Maar het liep anders af, dan zijhadden gedacht. Nadat de eerste spreker zijn rede hadbeëindigd, nam ik het woord. Al na enkele minuten regende hetinterrupties, en ontstonden er in de zaal hevige vechtpartijen;een handjevol van mijn trouwste kameraden uit de oorlog, enandere aanhangers rolden over de grond met derustverstoorders, en slaagden er tenslotte met veel moeite in, omde rust te herstellen. Na een half uur begon de bijvallangzamerhand het geschreeuw en gebrul te overstemmen.

En nu greep ik het programma, en begon het voor het eerst toete lichten. En naarmate de tijd verstreek, groeide de bijval ennamen de interrupties af. En toen ik de massa tenslotte devijfentwintig stellingen punt voor punt voorlegde, en haarvroeg, om er zelf haar mening over uit te spreken, toen werdenze stuk voor stuk, met steeds groter gejuich eenstemmigaangenomen, en toen dan ook de laatste stelling de weg naar hethart van de massa had gevonden, stond er een zaal vol mensenvoor mij, die door een nieuwe overtuiging, een nieuw geloof eneen nieuwe wil waren samen gesmeed.

Toen na bijna vier uur, de zaal begon leeg te lopen, en de massalangzaam naar de uitgang stroomde, toen wist ik, dat nu debeginselen van een beweging uitgingen naar het hart van hetDuitse volk, en dat deze beginselen niet meer uit te roeienzouden blijken. Er was een vuur ontstoken, dat eenmaal degloed zal zijn, waarin het zwaard zal kunnen worden gesmeed,dat aan de Germaanse Siegfried zijn vrijheid en aan de Duitsenatie het leven terug zal geven. En ook voelde ik, hoe naast diekomende opstanding de onverbiddelijke godin van de wraakschreed, en haar oordeel uitsprak over de meinedigen van de9de november 1918, en hun werk. Zo liep langzaam de zaalleeg. De beweging nam haar loop.

Page 473: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

464

EINDE VAN HET EERSTE DEEL

Page 474: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

465

TWEEDE DEEL

DE NATIONAAL-SOCIALISTISCHE BEWEGING

Page 475: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

466

EERSTE HOOFDSTUK

WERELDBESCHOUWING EN PARTIJ

De 24ste februari 1920 vond de eerste grote massavergadering van onze jonge beweging plaats. In defeestzaal van het Münchener Hofbräuhaus werden de

vijfentwintig programmapunten van de nieuwe partij aan eenmenigte, die bijna tweeduizend koppen telde, voorgelegd, enieder punt werd met grote geestdrift aanvaard. Daarmee warende eerste principes en richtlijnen vastgelegd voor een strijd, dieeen definitieve opruiming zou houden onder een ware chaos vantraditionele ideeën en opvattingen en van al te vage enschadelijke idealen. In de luie en laffe burgerlijke wereld, enook bij de zegetocht van de marxistische golf zou een nieuwefactor gaan meespreken, en alle krachten inspannen, om hetnoodlot nog op het laatste ogenblik een halt toe te roepen.

Het behoeft geen betoog, dat de nieuwe beweging alleen danmocht hopen, eens belangrijk en sterk genoeg te worden voordeze titanenstrijd, wanneer zij er vanaf de eerste dag van haarbestaan in slaagde, om in de harten van haar aanhangers deheilige overtuiging te wekken, dat het politieke leven door haarontstaan niet weer met een nieuwe holle leus was verrijkt, maardat er hiermee een principieel andere wereldbeschouwing haar

Page 476: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

467

stem liet horen. Men moet bedenken, hoe miserabel en klein destandpunten en de oogmerken zijn, die de z.g. „partijprogramma's” bepalen, hoe deze gewoonlijk in elkaargeknutseld worden, en hoe ze van tijd tot tijd worden opgelaptof vervormd. Men moet ook eens goed hebben doorzien, doordie drijfveren dergelijke burgerlijke „programma commissies”worden bewogen, om de waarde van deze wanproducten vanprogramma's te kunnen inzien.

Steeds weer is het één enkele bezorgdheid, die óf tot nieuweprogramma’s óf tot wijziging van de oude aanleiding geeft: deangst voor de volgende verkiezingen. Telkens wanneer het totde koppen van deze parlementaire staatsknoeiertjes begint doorte dringen, dat de geliefde soevereine kiezers weer eensrevolteren, en het plan schijnen te koesteren om het oudepartijgareel te verlaten, schilderen ze de disselbomen weer op.Dan komen de partij astrologen en sterrenwichelaars, de z.g.„ervaren” en „doorknede” partijgenoten, meestal oudeparlementaire rotten, die zich uit de rijkdom van hun politiekeervaring soortgelijke gevallen weten te herinneren, toen hetgeduld van de massa ook ten einde was, en die nu hetzelfdedrama weer voelen dreigen.

Dan grijpen ze naar het oude recept, vormen een „commissie”,leggen overal hun oor te luister aan de boezem van het volk,besnuffelen de pers producten, en krijgen zodoendelangzamerhand in de gaten, wat de geliefde medeburgers uit demeest talrijke groepen van de bevolking nu eigenlijk wensen,wat ze verfoeien, en wat ze hopen te bereiken. Ieder beroep, enzelfs ieder speciaal soort employés wordt apart bestudeerd, enmen streeft ernaar, al hun diepste wensen te weten te komen.Ook de „minderwaardige leuzen”, waarvan die gevaarlijkeoppositie zich bedient, zijn dan gewoonlijk toch opeens wel eenonderzoek waard, en het is geen zeldzaamheid, dat die leuzen

Page 477: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

468

dan zomaar, alsof het vanzelf sprak, in de voorraad van de oudepartijen opduiken. Zo komen de commissies bijeen, „herzien”het oude program en fabriceren een nieuw (de heren nemeneven vaak een nieuwe overtuiging als de soldaat aan het fronteen schoon hemd: namelijk altijd, wanneer het vorige absoluutniet meer te dragen is), waarin ieder krijgt, wat hem toekomt.De boer ziet de landbouw beschermd, de industrieel de afzetvan zijn producten verzekerd, de consument wordt beschermdtegen al te hoge prijzen, de salarissen van de leerkrachtenworden verhoogd, en de pensioenen van de ambtenareneveneens. De weduwen en wezen krijgen door de zorgen vanVader Staat een weelderig bestaan, het verkeer wordtuitgebreid, alle tarieven gaan naar beneden en de belastingenzullen wel niet helemaal, maar toch voor negen tiende wordenafgeschaft. Vaak gebeurt het, dat men toch nog een groep vande bevolking over het hoofd heeft gezien, of een wens, die tochonder de bevolking leeft, niet in de gaten heeft gehad.

Dan plakt men in allerijl nog zoveel bij als men maar kan, netzolang tot men reden heeft om aan te nemen, dat het leger vande kleine luiden en hun eega's gerustgesteld en uiterst tevredenzal zijn. En dan is men dus weer voldoende innerlijk gesterkt,om, vol vertrouwen op Gods goedheid en op de grenzeloze enonverwoestbare domheid van de soevereine kiezer, de strijdvoor het „nieuwe Rijk” zoals men zegt, te beginnen. Enwanneer de verkiezingsdag dan weer voorbij is, en deparlementaire heren weer vier jaar de tijd hebben, om hunvolgende openbare vergadering voor te bereiden, wenden zezich van de dictatuur van het plebs af, om zich met hoger enaangenamer taken op te houden, dan gaat de programmacommissie weer uiteen, en de strijd voor een nieuwe vormingvan de gemeenschap blijft weer beperkt tot de strijd om hetdagelijks brood, of, om meer in de sfeer van de parlementariërte spreken: tot de strijd om de presentiegelden. Iedere morgen

Page 478: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

469

begeeft het geachte Kamerlid zich naar het terrein van zijnwerkzaamheid, of, zo hij het eigenlijke heiligdom al nietbetreedt, dan toch naar het voorvertrek, waar de presentielijstenter tekening liggen. Met roerende plichtsgetrouwheid jegens zijnvolk schrijft hij daar zijn naam op, en neemt dan, alswelverdiend loon voor deze, steeds weer gevergde inspannendebezigheid, een geringe schadeloosstelling in ontvangst. Na vierjaar of in andere kritieke weken, wanneer het einde van hetbestaande parlement weer zeer nabij begint te komen, voelen deheren plotseling een onbedwingbare drang in zich opkomen.

En zoals de engerling eenvoudig niets anders kan doen, dan zichtot een meikever ontwikkelen, zo kunnen deze parlementairelarven niet anders, of ze moeten het grote gemeenschappelijketehuis, waar ze vier jaar lang als vlinder poppen ingekwartierdwaren, verlaten, en met grote schone vleugels begaafd, naar degeliefde kiezers fladderen. Dan spreken ze weer tot hun kiezers,vertellen van de enorme hoeveelheid werk, die ze zelf hebbenverzet, en van de opzettelijke verstoktheid der anderen ... en inplaats van dat het volk nu dankbaar is, en hen toejuicht, slingerthet hen dikwijls ruwe en zelfs venijnige woorden naar hethoofd. Wanneer die ondankbaarheid onder het volk eenbepaalden graad van hevigheid heeft overschreden, dan is ermaar één middel in staat, om de situatie te redden: de glorie vande partij moet weer worden opgepoetst, en het program moetopgelapt. De commissie komt weer op de proppen en hetzwendeltje begint opnieuw. Men moet zich niet verbazen overhet succes, dat er steeds weer wordt behaald: de domheid vande mensheid is werkelijk ongelooflijk. Het „burgerlijke” zo goedals „proletarische” stemvee keert, verblind door het verlokkendenieuwe program, en geleid door zijn pers, weer in de oudepartijstal terug, en kiest weer zijn oude bedriegers. Dan, op hetogenblik, dat hij gekozen is, verandert de volksman, dekandidaat van de werkende standen, onmiddellijk weer in een

Page 479: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

470

parlementaire larve, vreet zich verder weer dik en vet aan debladeren van de staatsboom, en wordt pas na vier jaar weer toteen schitterende vlinder. Er is maar weinig, wat meerdeprimerend werkt, dan het gezicht van deze kringloop vangebeurtenissen. Het is dan ook geen wonder, dat men in hetburgerlijke kamp uit zulk een aanblik niet de kracht kan putten,om de strijd aan te binden tegen de georganiseerde macht vanhet marxisme. In ernst houden de heren zich ook nooit metzulke ideeën bezig. Hoe bekrompen en hoe geestelijkminderwaardig deze blanke medicijnmannen ook mogen zijn,toch zijn ze niet zo dom om te geloven, dat ze met de methodender Westerse democratieën een leer kunnen verslaan, die dedemocratie met op- en dependenties op zijn best beschouwt alseen middel, dat zij kan gebruiken, om de kracht van detegenstander te verlammen, en daardoor zelf de vrije hand tekrijgen. Want al doet een deel van de marxisten het op hetogenblik ook op buitengewoon handige wijze voorkomen, alsofmarxisme en democratie in werkelijkheid slechts twee woordenvoor één begrip waren, toch moge men nooit vergeten, dat dezeheren zich op kritieke momenten al uiterst weinig om debeslissing der meerderheid naar Westers democratisch receptbleken te bekommeren.

Dit kon men zien in de dagen, dat de burgerlijkeparlementariërs meenden, dat de monumentale bekrompenheidvan een enorm aantal zonder meer voldoende was om het Rijkte beveiligen, terwijl het marxisme in dezelfde tijd met eenbijeengeraapt zooitje straatschenders, deserteurs, partijbonzen,en Joodse persmuskieten eenvoudig de macht greep, enzodoende aan de democratie toonde, wat zij in hun ogen waardwas. Men heeft toch waarlijk al de goedgelovigheid van zo'nparlementaire toverpriester nodig om te kunnen denken, dat debrute vastberadenheid van de belanghebbenden en dragers vandeze internationale pest nu in het vervolg door de magische

Page 480: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

471

formules van het Westers parlementarisme bezworen zalkunnen worden. Het marxisme zal net zolang met de democratiemee marcheren, tot het hem lukt om langs indirecte weg voorzijn misdadige idealen zelfs nog de steun te verkrijgen van denationale geestes wereld, die hij nota bene zelf ten ondergangheeft gedoemd. Indien hij vandaag de dag tot de overtuiging zoukomen, dat er uit de heksenketel van onze parlementairedemocratie plotseling een meerderheid bijeen geknutseld konworden, die — al ware het alleen maar op grond van zijngetalsmeerderheid, die dus tot wetgeving bevoegd maakt — hetmarxisme ernstig te na zou komen, dan was het met hetparlementaire spel onmiddellijk afgelopen.

De vaandeldragers van de mode internationale zouden dan, inplaats van een appèl aan het geweten van de democraten terichten, een vlammende oproep aan de proletarische massaproduceren, en de strijd zou zich daardoor met één slag uit demuffe lucht van de vergaderzalen van onze parlementen, naarde fabrieken en de straat verplaatsen. Dan was het met dedemocratie dadelijk gedaan, en wat aan de geestelijke lenigheidvan die volkenapostelen in de parlementen was mislukt, zou,precies als in de herfst van het jaar 1918, aan de smidshamer enhet breekijzer van de opgejaagde massa van de proletariërsonmiddellijk lukken: de burgerlijke wereld zou dan namelijkdadelijk begrijpen, moeten begrijpen, hoe waanzinnig het is,zich te verbeelden, dat men de Joodse veldtocht tegen de wereldmet de wapenen van de Westerse democratie tot staan kanbrengen. Ik zei al, dat er een behoorlijke portie goedgelovigheidnodig was, om zich tegenover zo’n speler aan regels te binden,die hij nooit anders dan als bluf of als een middel tot eigenvoordeel kan beschouwen, dat hij overboord gooit, zo gauw zevoor hem geen nut meer hebben. Omdat de politieke strijd bijalle z.g. „burgerlijke” partijen eigenlijk uitsluitend zijnhoogtepunt vindt in een vechtpartij om een paar zetels in het

Page 481: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

472

parlement, waarbij de opvattingen en beginselen al naar hetuitkomt, als onnutte ballast overboord worden geworpen, danwel aan boord blijven, zijn natuurlijk ook de programma’sdaarop berekend, en zijn ook hun krachten — of beter: hunzwakten — hiervan het gevolg. Ze missen de grote, allesoverheersende aantrekkingskracht, die alleen in staat is, degrote massa te pakken, en die het gevolg is van grote machtigeideeën, van de overtuigingskracht van een onvoorwaardelijkgeloof en van de fanatieke strijdbereidheid voor die ideeën.

Wanneer echter te eniger tijd de ene partij uitgerust is met allewapenen, die een wereldbeschouwing kan verlenen — dieopvatting mag duizendmaal misdadig zijn, dat doet er niets aanaf — opstaat en stormloopt tegen de bestaande orde, dan kan deandere zijde zich alleen maar verzetten, wanneer ze voor haarovertuiging een nieuwe vorm vindt, en van een slappe en laffeverdediging tot een felle, moedige en krachtdadige aanvalovergaat. Nu wordt onze beweging tegenwoordig dikwijls,vooral van de zijde van zogenaamd nationale burgerlijkeministers, bijvoorbeeld van het Beierse Centrum, aangevallenmet het snuggere argument, dat wij een „omwenteling” zoudennastreven. Ons antwoord daarop kan dan enkel luiden:

Inderdaad, wij trachten in te halen, wat jullie in je misdadigedomheid hebt verzuimd. Jullie hebt door de beginselen van jeparlementaire koehandel geholpen, de natie in de afgrond testorten; wij echter zullen — en daarom vallen wij aan — dooreen nieuwe wereldbeschouwing te maken, dat ons volk deprincipes van dat geloof hard en fanatiek en onwankelbaar zalverdedigen, en zullen zo steen voor steen de trappen bouwenwaarlangs ons volk eens weer tot de tempel van zijn vrijheid zalweten op te klimmen. Zo moest onze grootste zorg in de eerstedagen van de beweging vooral zijn, dat toch uit die schare vanstrijders voor een nieuw en hoog ideaal niet een vereniging tot

Page 482: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

473

behartiging van de belangen van het een of andere deel van hetparlement ontstond. Onze eerste voorzorgsmaatregel was deopstelling van een programma, dat doelbewust in een bepaalderichting stuurde, in een richting, die alleen al door haarinnerlijke grootheid geëigend scheen, om de kleine en zwakkegeesten van onze huidige partij politici te verjagen.

Hoe juist echter onze opvatting was, dat de uiterste scherpte bijhet vaststellen van programmapunten een gebiedende eis is,bleek wel het duidelijkst uit de noodlottige gang van zaken, dieaan Duitslands ineenstorting voorafging. Dit inzicht moestleiden tot een nieuw staats idee, dat op zijn beurt weer een vande belangrijkste onderdelen van de nieuwe wereldbeschouwingis. Ik heb al in het eerste deel het een en ander gezegd over hetwoord „volks”, omdat ik moest constateren, dat er zoveelbegrippen aan deze uitdrukking waren verbonden, en dat hetdaarom nooit mogelijk is, dit woord in de doelstellingen van eengesloten strijd gemeenschap te benutten. Alle mogelijke liedenwier ideeën volkomen uiteenlopend zijn, sieren zichtegenwoordig met de naam „volks”. Daarom zou ik, eer ik memet het doel en de taak van de N.S.D.A.P. ga bezighouden,eerst een uiteenzetting willen geven van het begrip „volks”,alsmede van de verhouding van dit begrip tot de partijbeweging.

Het begrip „volks” schijnt zo weinig scherp omlijnd, voor zovelerlei uitleg vatbaar, en even algemeen bruikbaar alsbijvoorbeeld het woord „religieus”. Men kan zich van dit woordal evenmin gemakkelijk een scherpomlijnde voorstelling maken,noch theoretisch, noch praktisch. De omschrijving „religieus”wordt pas helder op het ogenblik, dat zij verbonden wordt meteen bepaalden vorm, waarin ze tot uitdrukking is gekomen. Hetis een heel mooie, maar meestal ook een heel goedkopeverklaring, wanneer men iemands karakter als „diep religieus”

Page 483: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

474

aanduidt. Er zullen natuurlijk wel enkelen zijn, die met zo’n,zeer algemene, kwalificatie tevreden zijn, en die zelfs bij hethoren van dat woord een bepaald, meer of minder scherpomlijnd beeld van de bedoelde zielstoestand voor zich zien.Maar omdat de grote massa nu eenmaal niet uit wijsgeren en alevenmin uit heiligen bestaat, zal zo’n, zeer algemeen, religieusidee voor de doorsnee mens alleen betekenen, dat zijnindividueel denken en doen aan geen dogmatische vormen meergebonden is, zonder dat het religieus verlangen ooit zover rijpt,dat zich uit de zuiver metafysische onbegrensde gedachtewereldeen bepaald scherpomlijnd geloof vormt.

Dit geloof is zeer zeker niet het einddoel zelf, maar eveneensslechts middel, om het doel te kunnen bereiken. Dit doel isechter niet alleen ideëel, maar is ten slotte ook van uitermatepraktisch nut. Men dient trouwens toch te begrijpen, dat dehoogste idealen steeds aan de hoogste levensbehoeftenbeantwoorden, zoals de adel van de hoogste schoonheid ooktenslotte alleen gelegen kan zijn in de logische doelmatigheid.Doordat het geloof er zijn deel toe bijdraagt, om de mens bovenhet peil van het dierlijke leven te verheffen, maakt hetmetterdaad de zekerheid en veiligheid van zijn leven groter.

Laat men eens proberen, om de mensheid van onze tijd teberoven van het religieus-gelovige levens element, dat door deopvoeding nog weer versterkt is – praktisch betekent dit dus,dat onze zedelijke en morele grondslagen, die grotendeels opdeze religieuze opvoeding berusten, buiten werking zoudenworden gesteld – en laat men dit alles dan niet door ietsgelijkwaardigs vervangen, dan zal men zien, hoe dit een zeerhevige aantasting van de fundamenten van het menselijk leventengevolge zal hebben. Men kan dus hieruit wel de conclusietrekken, dat men niet alleen kan zeggen, dat de mens leeft omhoger idealen te dienen, maar dat omgekeerd zijn bestaan als

Page 484: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

475

mens ook afhankelijk is van deze hogere idealen. zo sluit decirkel zich. Natuurlijk zijn ook met de algemene aanduiding,,religieus al enige principiële ideeën of overtuigingenverbonden, b.v. van de onvernietigbaarheid van de ziel, van deeeuwigheid van het leven; van het bestaan van een hoger wezen,enz. Maar al deze gedachten, hoe overtuigend ze voor deenkeling ook kunnen zijn, blijven, zolang het gevoel of deintuïtie niet tot de onwankelbare kracht van een apodictischgeloof uitgroeit, onderworpen aan de kritiek van deze enkeling,en zijn daardoor dus ook nooit zeker van een onvoorwaardelijkeaanvaarding. Vooral dit apodictisch geloof is een uiterstbelangrijke factor in de strijd, die de bressen breekt voor deaanvaarding van religieuze grondbeginselen, en zo voor diebepaalde vorm van godsdienst vrij baan maakt.

Indien dit scherp begrensde en scherpomlijnde geloof ontbrak,dan ware de religiositeit in haar vage veelvormigheid niet alleenzonder waarde voor het menselijke leven, maar zouwaarschijnlijk tevens nog bijdragen tot de algemeneontwrichting. Met het begrip „volks” is het nu ongeveer evenzogesteld als met het woord „religieus”. Ook daarin liggen alenkele principiële constataties opgesloten. Deze zijn echter, albetekenen ze mogelijkerwijze ook zeer veel, toch te weiniggepreciseerd, en zullen zich pas boven de waarde van een meerof minder waardeerbare persoonlijke opvatting verheffen,wanneer ze als grondprincipes in het kader van een politiekepartij worden opgenomen. Want idealen op het gebied vanwereldbeschouwingen en de eisen, die daaruit afgeleid worden,kunnen al evenmin alleen door het zuivere gevoel of deinnerlijke wil der mensen verwerkelijkt worden, als bijvoorbeeldde vrijheid door het algemene verlangen naar vrijheid een feitwordt. Nee, pas wanneer de ideële drang naar onafhankelijkheidzich van militaire machtsmiddelen meester maakt, en daardoorde beschikking krijgt over de, voor de strijd noodzakelijke

Page 485: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

476

organisatie, eerst dan kan die harte wens van het volk totheerlijke werkelijkheid worden.

Iedere wereldbeschouwing — hoe oneindig juist en nuttig zevoor de mensheid ook moge zijn — zal iedere betekenis voor depraktische opbouw van het leven van een volk missen, zolanghaar beginselen niet tot het vaandel van een strijdorganisatiezijn geworden. En deze zal op haar beurt weer net zolang eenpartij zijn, tot haar streven tot de overwinning van haar idealenheeft geleid, en haar partij dogmata de grondprincipes vormenvan de nieuwe staat, waarin de volks gemeenschap zijn nieuwevorm heeft gevonden. Wanneer een algemeen geestelijk ideeechter tot fundament wil worden voor een toekomstigeontwikkeling, dan is het een eerste vereiste, dat die idee zoscherp mogelijk wordt bepaald naar karakter, wezen enbegrenzing, omdat ze alleen in dat geval de basis kan zijn vooreen beweging, die homogeen, en dat betekent sterk genoeg zalzijn, om de strijd aan te gaan. Uit algemene ideeën moet eenpolitiek programma, en uit een algemene wereldbeschouwingeen politiek geloof worden gevormd.

Dit geloof zal, omdat het doel ervan praktisch bereikbaar moetzijn, niet alleen de idee op zichzelf moeten dienen, maar zal zichook moeten ophouden met de strijdmiddelen, die de idee kanbenutten hij haar strijd om de macht. Naast de abstractejuistheid, die door de theoreticus in het streven dient te wordengelegd, moet ook het praktische inzicht van de politicus zijninvloed doen gelden. Daarom zal een eeuwig ideaal, dat eenlichtende ster voor de mensheid kan zijn, zich helaas moetentevreden stellen met een onvolmaakte projectie in het aardse,omdat het nu eenmaal met de onvolmaaktheden der mensenrekening zal moeten houden, indien het althans niet van te vorenwil stranden, doordat het te hoge eisen stelde. Deze omvormingvan een algemene ideële en zeer waarachtige

Page 486: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

477

wereldbeschouwing tot een vastomlijnde strak georganiseerdepolitieke geloofds- en strijdgemeenschap, die ook naar wil engeest geheel homogeen is, is de belangrijkste fase van de gehelestrijd, omdat hier meer dan ergens anders wordt bepaald, of hetidee al dan niet de overwinning zal kunnen behalen. Want indeze fase moet immers uit een schare mensen die miljoenen telt,die allen in meer of mindere mate deze waarheden aanvoelen, enze ten dele zelfs begrijpen, als één man opstaan, en metapodictische kracht de vage ideeën wereld van de grote massaomsmeden tot onwrikbare beginselen; en hij moet de strijd voorde volstrekte juistheid van deze beginselen zolang voeren, totzich eindelijk uit de golven van een vrije gedachtewereld deeendracht van geloof en streven als een sterke rots verheft. Hetalgemene recht tot zo’n daad ligt in de noodzaak ervan; hetindividuele recht in het succes.

Wanneer wij proberen, het woord „volks” te herleiden tot zijndiepste, eigenlijkste kern, dan komen wij tot de volgendeconclusie: De politieke opvatting, die op het ogenblik (1924)vrij algemeen wordt gehuldigd, zegt, dat de staat weliswaarover enige scheppende en cultuur vormende kracht beschikt,maar dat hij buiten alle ras kwesties staat, en veel eerder nogals een product van economische noodzaken, of op zijn best alshet natuurlijk gevolg van politieke machtswil moet wordenbeschouwd. Dit grondbeginsel leidt, wanneer men consequentdoorredeneert, niet alleen tot blindheid voor de oerkrachten vanhet ras, maar tevens voor de betekenis van de persoonlijkheid.Want indien men ontkent, dat de verschillende rassen ook inhun cultuur scheppend vermogen verschillen, dan zal men datverschil noodzakelijkerwijze ook bij de persoonlijkhedenmoeten ontkennen. Deze stelling, dat alle rassen gelijk zoudenzijn, leidt tot de opvatting, dat ook alle volkeren en dan ook alleenkelingen van dezelfde betekenis zouden zijn. Daarom moetmen ook begrijpen, dat het ontstaan van het internationaal

Page 487: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

478

marxisme niet betekent, dat er inderdaad een nieuwe gedachtenwereld openging, maar dat de Jood Karl Marx in werkelijkheidslechts een, al zeer oud beginsel en een zeer oude opvatting inde vorm van een bepaalde politieke geloofsbelijdenis deedherleven. Indien zo’n algemene vergiftiging niet al latentaanwezig was geweest, dan had deze doctrine ook nooit tot eendergelijk verbazingwekkend politiek succes kunnen leiden.

Karl Marx was slechts de ene man onder de miljoenen, die metde zekerheid van de profeet uit het moeras van een langzaamverwordende wereld, de belangrijkste gifstoffen bijeenzocht, ener, als een tovenaar een meer geconcentreerde oplossing vansamenstelde, teneinde hierdoor des te sneller een einde te makenaan de vrijheid en onafhankelijkheid van de naties. Dit allesechter alleen in dienst van zijn ras. Daarom is de marxistischeleer slechts de korte samenvatting van de tegenwoordigalgemeen gehuldigde wereldbeschouwing. Dit alleen al maakt,dat het voor onze zogenaamde burgerlijke wereld onmogelijk is,om de strijd tegen dat marxisme aan te binden, omdat dezebourgeoisie immers zelf eigenlijk aan precies dezelfde kwalenlijdt, en een wereldbeschouwing is toegedaan, die zich van demarxistische eigenlijk alleen in graden en personenonderscheidt. De burgerlijke wereld is marxistisch, maargelooft aan de mogelijkheid, dat bepaalde groepen (debourgeoisie, zijzelf) een heersende functie kunnen bekleden,terwijl het marxisme zelf stelselmatig tracht, de gehele wereldaan het Jodendom uit te leveren.

Daartegenover ziet de volkse wereldbeschouwing de betekenisvan de mensheid in de oer elementen van het ras. Zij beschouwtde staat principieel slechts als middel, en ziet het doel in dehandhaving van het bestaan als ras. Zij gelooft ook zeer beslistniet in een gelijkheid der rassen, maar ziet de verscheidenheid,en daarmee tevens het verschil in waarde, en voelt zich door dit

Page 488: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

479

inzicht verplicht, om ook te handelen naar de eeuwige wil, dieonze kosmos beheerst, en dus alles te doen, wat de overwinningvan de betere, sterkere kan bewerkstelligen, en wat kan zorgen,dat de mindere, de zwakkere zich schikt en gehoorzaamt. Datwil dus zeggen, dat zij het aristocratische beginsel van denatuur tot het hare maakt, en dat het haar diepste overtuiging is,dat deze wet inderdaad ook voor de minste enkeling geldt.

Zij ziet niet alleen de verschillen van de rassen onderling, maarook die tussen de enkelingen. Zij aanvaardt de massa, omdat diegeen organisch geheel vormt, niet als zodanig, maar heeft in diemassa slechts oog voor de betekenis van de enkeling, en oefentdaardoor een organiserende invloed uit, in tegenstelling met hetmarxisme, dat ontbindend werkt. Zij gelooft, dat hetnoodzakelijk is, om de mensheid weer tot idealisme op tevoeden, omdat ze het idealisme als een van de meest onmisbarevoorwaarden voor het menselijk bestaan beschouwt. Maar,wanneer de een of andere ethische idee een gevaar gaatbetekenen voor het bestaan van een ras, dat de drager is van eenhogere ethiek, dan kan zij het recht op bestaan van die idee nieterkennen; want in een wereld van bastaards, of in een wereld,waar negers de toon aangaven, zouden alle menselijkebegrippen van schoonheid en verhevenheid, en tevens alleideeën van een geïdealiseerde toekomst voor deze mensheid,voor altijd verloren zijn.

De menselijke cultuur en beschaving zijn in ons werelddeelonafscheidelijk verbonden met de aanwezigheid van de Ariër.Indien hij uitstierf, of ten onder ging, zou deze wereld weer ineen donker cultuurloos tijdperk verzinken. Naar de meningechter van de volkse wereldbeschouwing, zou zulk eenondermijning van de menselijke cultuur door de vernietigingvan de drager ervan, de ergste misdaad zijn, die men zich maarkan voorstellen. Wie het waagt, om de schennende hand uit te

Page 489: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

480

strekken naar het hoogste evenbeeld van de Heer, pleegtdaarmee heiligschennis tegen de Schepper van dit wonder, enhelpt ons uit het paradijs verdrijven. En daarmee is de volksewereldbeschouwing weer in overeenstemming met de diepstebedoelingen van de natuur, omdat ze dat vrije spel dernatuurkrachten herstelt, dat tot een voortdurende veredelingmoet leiden, totdat tenslotte het hoogst ontwikkelde ras de aardegeheel in bezit zal hebben, en zich nu ongehinderd kan wijdenaan de opbouw van de aarde en aan die van die anderegebieden, die gedeeltelijk boven en gedeeltelijk buiten haarliggen. Wij voelen allen, dat het zeer goed mogelijk is, dat erzich later, in een verre toekomst, problemen zullen kunnenvoordoen, van zo groot gewicht, dat alleen het allerbeste ras,alleen een volk van de besten, gewapend met alle middelen enmogelijkheden, die de gehele aarde kan bieden, ze zal kunnenoplossen. Het behoeft geen betoog, dat een zo algemenevastlegging van de werkelijke inhoud van een volksewereldbeschouwing op duizenderlei verschillende manieren kanworden uitgelegd. Wij moeten dan ook constateren, dat hetmoeite zal kosten, om temidden van al de politiekejonggeborenen van de laatsten tijd (1926) er een te vinden, dieniet in meer of mindere mate op dit beginsel gebaseerd is.

Ze bewijst echter juist door het feit van haar bestaan tegenoverde vele andere de eigenheid van haar opvattingen. Zo ziet mentegenover de marxistische wereldbeschouwing, die zeer strengis gedisciplineerd en georganiseerd, en die in haar geheel onderleiding van één enkele top organisatie staat, een veelheid vanmeningen opstaan, iets wat, enkel ideëel beschouwd, aluitermate weinig indruk maakt tegenover de eendracht van hetvijandelijke front. Zo zwakke wapenen kunnen nooit deoverwinning behalen. Pas wanneer tegenover de internationalewereldbeschouwing — die op politiek gebied door hetgeorganiseerde marxisme wordt geleid — een volks geloof

Page 490: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

481

optreedt, dat even streng georganiseerd en geleid wordt, eerstdan zal de eeuwige waarheid haar invloed kunnen doen gelden,en zal, ook wanneer de krachten aan weerszijden gelijk zijn,toch de schaal naar haar eigen zijde doen doorslaan.

De samenbundeling van de aanhang van een wereldbeschouwing kan echter alleen maar geschieden, wanneer diewereldbeschouwing zo scherp en ondubbelzinnig mogelijkgeformuleerd is; en wat de dogmata zijn voor het geloof, datzijn voor de politieke partij de programmapunten. Nu moet ervoor de volkse wereldbeschouwing een werktuig wordengeschapen, dat haar in staat stelt, om strijd te voeren, en datwel in dezelfde trant, als de marxistische wereld beschouwingdit voor het internationalisme doet. En nu is het doel van deN.S.D.A.P., om dit werktuig te scheppen. Dat de vastleggingvan het volksbeginsel in zodanige vorm, dat een partij ergebruik van kan maken, de eerste voorwaarde is voor eenoverwinning van die volkse wereld beschouwing, wordt wel hetbeste bewezen door een feit, dat zelfs de tegenstanders van zulkeen binding van het beginsel aan een partij, moeten toegeven, aldoen ze dit dan ook indirect.

Juist zij die niet moe worden, er de nadruk op te leggen, dat devolkse wereld beschouwing niet door een enkeling „in erfpacht”genomen kan worden, maar in de harten van talloze miljoenenleeft, erkennen daarmee dan tevens, dat het feit van de alomaanwezigheid van zulke beginselen op zichzelf nog nietvoldoende is; die aanwezigheid alleen bleek immers niet bijmachte, om de overwinning van de vijandelijkewereldbeschouwing, die op waarlijk klassieke wijze in eenpartij is georganiseerd, ook maar een strobreed in de weg teleggen. Ware het tegendeel het geval, dan zou het Duitse volknu al een geweldige overwinning hebben bevochten, en zou hetniet aan de rand van de afgrond staan. Het succes van de

Page 491: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

482

internationale wereldbeschouwing is te danken aan het feit, datze werd voorgestaan door een partij, die als een stormtroep wasgeorganiseerd; en dat de tegengestelde overtuiging het pleitverloor, kwam, doordat deze had verzuimd, een eensgezindeorganisatie op te bouwen.

Een wereldbeschouwing kan nooit strijden en overwinnen,wanneer ze gegrondvest is op een algemeen aangehangenovertuiging, en daarvan iedere uitlegging aanvaardt engoedkeurt, maar alleen en uitsluitend, wanneer ze haar idealenscherp omlijnt en begrenst, door zichzelf om te smeden tot debegrensden, en daardoor bindende vorm van een politiekeorganisatie. Daarom was m.i. mijn eigen taak vooral daaringelegen, dat ik uit de omvangrijke en vormloze materie van eenalgemene wereldbeschouwing de principiële kern ideeën moestzoeken, en die in meer of minder dogmatische vormenformuleren, en dat wel zo scherp en geconcentreerd, dat demensen, die deze beginselen aanhingen, inderdaad eeneendrachtige organisatie zouden kunnen vormen. Met anderewoorden:

De Nationaal-Socialistische Duitse Arbeiderspartij neemt uit defundamentele ideologie van de algemene volksewereldbeschouwing de belangrijkste elementen, en bouwtdaaruit de politieke geloofsbelijdenis op, waarbij ze rekeninghoudt met de praktische werkelijkheid, met detijdsomstandigheden, en met het beschikbare mensen materiaalen zijn gebreken. En deze geloofsbelijdenis zal nu op haar beurtweer bij machte blijken, om grote mensenmassa's in strenggeorganiseerde organisaties samen te vatten, en hierdoor hetwapen te scheppen, dat de wereldbeschouwing de overwinningdoet behalen.

Page 492: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

483

TWEEDE HOOFDSTUK

DE STAAT

Al in de jaren 1920 en 1921 vond de aftandse bourgeoisievan onze dagen het telkens weer noodzakelijk, om ons teverwijten, dat wij ten aanzien van de bestaande staat

een afwijzende houding aannamen, en dit feit werd voor departijpolitieke roofridders van alle kleuren een reden, om zichnu gerechtigd te achten, om die jonge beweging, die een, voorhen al te ongemakkelijke wereldbeschouwing verkondigde, metalle middelen te lijf te gaan. Daarbij vergat men natuurlijkopzettelijk, dat het begrip „staat” in de burgerlijke wereld vanonze dagen ook niet meer voor één bepaald vaststaand begripwordt gebezigd, en dat er voor datgene, wat zij hieronderverstaan, geen bepaalde definitie meer bestaat, en trouwens ookniet meer kan bestaan.

Meestal houdt men hiervoor speciale explicateurs, die dan aanonze universiteiten de functie van hoogleraar in het staats- envolkeren recht vervullen; zij kennen als zodanig geen hogeretaak, dan om voor de meer of minder gelukkige vorm, hetwelkhun broodheer heeft behaagd, om op dit moment weer eens aante nemen, een meer of minder aannemelijke en schoonklinkendeverklaring te vinden. Hoe slechter nu de staat in elkaar zit, deste ingewikkelder, gekunstelder en onbegrijpelijker zullen deformules luiden, die zijn recht op bestaan moeten verdedigen.Wat zou nu bijvoorbeeld een Oostenrijkse professor moeten

Page 493: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

484

schrijven over zin en doel van de staat, terwijl die staat juist inzijn land een van de grootste mislukkingen was, die men zichkan voorstellen? Dit was wel een heel zware taak, wanneer menbedenkt, dat een hoogleraar in onze tijd niet zozeer de plichtheeft, om de waarheid te spreken, als wel, om een bepaaldstreven te dienen. Dit streven echter wil tot elke prijs hetmonsterlijke mechanisme instandhouden, dat nu „staat” wordtgenoemd. Daarom moet men zich ook niet verbazen, wanneerbij de bespreking van dit vraagstuk alle werkelijkevraagstukken zoveel mogelijk vermeden worden, en erdaartegenover een stortvloed van „ethische”, „zedelijke”,„morele” en andere ideële redenen te berde worden gebracht. In't algemeen kan men dus de mensen naar hun opvatting over destaat in drie groepen verdelen:

a. De groep die de staat eenvoudig beschouwt als een meerof minder vrijwillige samenbundeling van een aantalmensen onder de macht van een regering. Deze groep isde talrijkste. In haar rijen vindt men in de eerste plaats deaanbidders van het huidige legitimiteitsbeginsel, die dusmenen, dat de wil van de mensen er in deze niet toe doet.Het feit, dat een staat bestaat, betekent in hun ogen, dathij alleen daarom al heilig en onaantastbaar is. Om ditkrankzinnige product van verdwaald menselijk intellect tekunnen verdedigen, moet men wel een waarlijk slaafseeerbied hebben voor het zogenaamde staatsgezag. Zulkelieden zien kans, om in een oogwenk het middel tot doelte verheffen. Voor deze mensen is de staat niet meer eenwerktuig, dat de mensen moet dienen, maar in de ogenvan deze lieden zijn de mensen slechts geschapen, om hetstaatsgezag, – en daarmee een ieder, die dit gezagvertegenwoordigt, tot en met het onbelangrijksteambtenaartje – te dienen. En nu heeft het staatsgezagalleen tot taak, om te zorgen, dat rust en orde

Page 494: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

485

gehandhaafd blijven, opdat deze toestand vanstilzwijgende, latent hysterische aanbidding niet in eenminder rustige overslaat. Dit staatsgezag is dus in ditgeval geen doel en ook geen middel meer; het heeft tottaak, om voor rust en orde te zorgen, terwijl de rust en deorde op hun beurt weer tot taak hebben, om te zorgen,dat het gezag kan blijven bestaan. Tussen deze beidepolen moet zich dus het gehele leven afspelen. In Beierenwordt deze opvatting vooral gehuldigd door destaatkundige genieën van het Beierse politiekekatholicisme, anders gezegd van de „BayerischeVolkspartei”; in Oostenrijk waren het de zwartgelelegitimisten; en in het Rijk zelf kon men deze meninghelaas maar al te vaak aantreffen bij z.g. conservatieveelementen.

b. De tweede groep is al wat geringer in tal, omdat hiertoeal diegenen gerekend dienen te worden, die de erkenningvan de staat tenminste van enkele factoren afhankelijkmaken. Zij wensen niet alleen een gelijk bestuur voorallen, maar eisen ook al eenheid van taal, zij het dan ook,dat ze dit om redenen van algemeen bestuur technischeaard wensen. De uitoefening van het staatsgezag is nietmeer het unieke en enige doel van de staat; er is ook alsprake van de behartiging van de belangen deronderdanen. Hier komen al denkbeelden van „vrijheid”(zij het dan ook grotendeels van een zeer verkeerdbegrepen soort) tot uitdrukking. Het naakte feit van zijnbestaan is niet meer voldoende, om een regeringsvormonaantastbaar te maken; ook de staatsvorm is aan kritiekonderworpen, en moet aan zijn doel beantwoorden. Deouderdom heiligt de mensen en instellingen, huns inziens,niet in die mate, dat het heden daardoor het recht zoumissen, om zo een oude instelling te bekritiseren.

Page 495: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

486

Overigens is dit een opvatting, die voor alles van de staatverwacht, dat hij zich met de economische problemen zalbezighouden. Men gaat in dit stadium dus van praktischeoverwegingen uit, en velt zijn oordeel over de staat opgrond van algemene economische beschouwingen vanrentabiliteit. Deze opvatting vindt in hoofdzaak haaraanhangers onder onze gewone Duitse bourgeoisie, enwel in het bijzonder onder het demo-liberale deeldaarvan.

c. De derde groep is numeriek de zwakste. Zij, die hiertoemoeten worden gerekend, beschouwen de staat al als eenmiddel ter verwerkelijking van machtspolitiekedoelstellingen – zij het dan ook, dat ze deze meestalslechts zeer vaag en weinig scherp omlijnd zien – van hetvolk, dat binnen deze staat leeft, en stellen zeer beslist deeis, dat dit door een gemeenschappelijke taal gekenmerktwordt. Het streven naar een uniforme staatstaal komt nietalleen tot uitdrukking in de hoop, dat men daardoor eenstevig fundament kan scheppen voor een toekomstigemachtstoename, maar al evenzeer in de, overigensonjuiste, mening, als zou men onder bepaaldeomstandigheden door het opleggen van die taal vreemdevolksgroepen kunnen naturaliseren.

Het was in de laatste jaren wel zeer bitter om aan te zien, hoemen in deze kringen, dikwijls nog volkomen te goeder trouw,solde met het woord „germaniseren”. Ik weet me nog heel goeduit mijn eigen jeugd te herinneren, hoe juist dat woordvolkomen onjuiste denkbeelden bij ons wakker riep. Men kondestijds zelfs in Al-Duitse kringen in vollen ernst horenverkondigen, dat de Duitsers in Oostenrijk – mits hierbij deregering de helpende hand bood – er waarschijnlijk wel inzouden kunnen slagen, om het Slavische element in Oostenrijk

Page 496: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

487

te „germaniseren”. Men werd zich daarbij in het geheel nietbewust, dat germaniseren iets is, wat men alleen met een stukgrondgebied, en nooit met mensen kan doen. Dat die opvattingechter ontstaan kon, kwam, doordat men in het algemeen demening was toegedaan, als zou het „germaniseren” van een volkeenvoudig tot stand te brengen zijn, door dat volk de Duitse taalop te dringen, iets, wat dus tot een volkomen uiterlijk feitbeperkt bleef.

Het is echter een bijna onbegrijpelijke denkfout, om te menen,dat b.v. een neger of een Chinees ooit een Germaan zou kunnenworden, enkel omdat hij Duits leert, en bereid is, voortaanDuits te spreken, en om b.v. aan een Duitse politieke partij zijnstem te geven. Dat zo een „germanisering” in werkelijkheid hettegendeel tengevolge moest hebben, was iets, wat onzenationale bourgeoisie nooit heeft kunnen begrijpen. Immers,wanneer men in onze dagen aan een grote groep mensen eenbepaalde, gemonopoliseerde taal oplegt, en daardoor dus deverschillen tussen de volkeren kunstmatig onderdrukt, entenslotte zelfs weet op te heffen, dan is dat een begin vanverbastering, dat dus in ons geval zou betekenen, dat niet devreemde bevolking wordt ver-germaanst, maar dat integendeelhet Germaanse element wordt vernietigd.

Het komt echter in de geschiedenis maar al te dikwijls voor, datde uiterlijke machtsmiddelen van een volk er wel in slagen, omaan het onderdrukte volk zijn eigen taal op te dwingen, maardat die taal duizend jaar nadien door een geheel ander volkwordt gesproken, dat dus de overwinnaars de eigenlijkeoverwonnenen zijn geworden. Omdat het volk, of beter gezegdhet ras, niet wordt bepaald door de taal, maar door het bloed,zou men eerst van de „germanisering” van een volk kunnenspreken, wanneer het zou lukken, om door zulk een proces hetbloed van de overwonnenen te veranderen. Maar dat is een

Page 497: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

488

onmogelijkheid. Tenzij dan, dat er door bloed vermenging eenverandering tot stand zou worden gebracht; maar dat zou danweer betekenen, dat het peil van het hoogstaande ras daalde.Het eindresultaat van zo een proces zou dus zijn, dat juist dieeigenschappen, die het ene volk eens deden zegevieren, nuwerden vernietigd. Het zullen vooral de culturele waarden zijn,die bij zo een kruising met lager staande rassen te lijdenhebben, en al sprak het zo ontstane verbasterde volk ookhonderdmaal de taal van het oude hoger staande ras, dat zou erniets aan afdoen.

Een tijdlang zal er nog een zekere worsteling plaats vindentussen de verschillende krachten, en het kan zelfs voorkomen,dat het steeds lager zinkende volk, als het ware in een laatstekrachtsinspanning, verrassend grote cultuurmonumentenschept. Maar de scheppers van deze grote werken zijn altijduitsluitend de overgebleven vertegenwoordigers van het hoogsteras, of wel bastaards, die de vrucht zijn van een eerste kruising,en waarbij het betere bloed nog overweegt, en ernaar streeft,om weer ten volle de overhand te krijgen; het zijn nooit deuiteindelijk ontstaande bastaards. Bij deze laatsten zal zichsteeds een culturele achteruitgang voordoen. Wanneer wij hedende stand van zaken overzien, dan moeten wij het als een gelukbeschouwen, dat een „germanisering”, zoals Joseph II zich diehad voorgesteld, niet plaats vond.

Het resultaat van zulke maatregelen was enerzijdswaarschijnlijk wel geweest, dat de Oostenrijkse staat alszodanig behouden bleef, maar de eenheid van taal zou eensnelle daling van het peil van het ras tengevolge hebben gehad.In de loop der eeuwen zou wel een soort van kudde instinct zijnontstaan, maar de kudde zelf zou van minder allooi zijngeworden. Misschien zou er een Oostenrijks volk zijn ontstaan,maar er zou zeker een cultuurvolk gestorven zijn. De Duitse

Page 498: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

489

natie mocht dankbaar zijn, dat deze bloed vermenging nietplaats vond, al werd dat dan ook niet uit edel inzichtverhinderd, maar enkel door de kortzichtigheid enbekrompenheid der Habsburgers. Ware dit anders afgelopen,dan zou het Duitse volk in onze dagen als cultuurvolk maarnauwelijks meer hebben meegeteld. Niet alleen in Oostenrijk,maar ook in Duitsland zelf, deden en doen zulke onjuistedenkbeelden opgang in de zogenaamd nationale kringen.

De van zoveel zijden geëiste politiek ten aanzien van Polen, diehet idee van de „germanisering van het Oosten” naar vorenbracht, ging helaas van hetzelfde standpunt uit. Ook hiermeende men, dat het mogelijk was, om de Polen te assimileren,alleen door hen ertoe te brengen, om de Duitse taal te spreken.Ook hier zou het resultaat noodlottig zijn geweest: een volk vaneen ander ras zou zijn vreemde gedachten in onze taal hebbenuitgedrukt, en zou zo, door zijn minderwaardigheid, onzehoogheid en waardigheid hebben gecompromitteerd. Heden tendage heeft het Duitse volk immers, zij het ook indirect, alontzettend te lijden door het feit, dat de Joden, die immers„Duits” slissen, in de Verenigde Staten, door de onwetendheidvan zoveel Amerikanen voor Duitsers worden aangezien.

Maar geen denkend mens zal toch in ernst kunnen volhouden,dat het volkomen uiterlijke feit, dat deze stroom vangedegenereerde emigranten uit het Oosten Duits spreekt, zoubewijzen, dat deze lieden Duits zijn van afstamming, en deeluitmaken van het Duitse volk. Het enige, wat in de loop dergeschiedenis met succes vergermaanst werd, was de bodem, dieonze voorvaderen met het zwaard veroverden, en die doorDuitse boeren in cultuur werd gebracht. Waar zij bij diekolonisatie vreemd bloed in ons volk brachten, werkten ze diewanhopige verdeeldheid van ons innerlijk wezen in de hand, dieverdeeldheid, die tot uiting komt in ons overdreven

Page 499: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

490

individualisme, dat ons tegenwoordig, nota bene, nog wel vanverschillende zijden als een deugd wordt aangerekend. Ook dezederde groep mensen ziet de staat in zekere zin nog als doel, enbeschouwt de handhaving van die staat dan ook als de hoogstetaak, die de mensheid op deze aarde te vervullen heeft.

In het kort kan men dus vaststellen, dat al deze opvattingen,stuk voor stuk, blind zijn voor het feit, dat decultuur-scheppende krachten in werkelijkheid gebonden zijn aande aanwezigheid van bepaalde ras eigenschappen, en dat destaat dus uiteraard de handhaving en verdere veredeling van hetras als zijn hoogste taak moet beschouwen, omdat dezeontwikkelingsgang van het ras de eerste en meest onmisbarevoorwaarde is voor iedere ontwikkeling van de mensheid opcultureel gebied. En de Jood Marx kon tenslotte deeindconclusie trekken uit al die onjuiste opvattingen enmeningen over doel en karakter van de staat; want door hetstaats begrip los te maken van alle verplichtingen ten aanzienvan het ras, en niet bij machte te blijken, deze te vervangen,maakte de burgerlijke maatschappij zelf vrij baan voor een leer,die de staat volkomen ontkent.

Daarom zal dus de strijd van de burgerlijke wereld tegen demarxistische internationale volkomen verlammen. Dieburgerlijke wereld heeft de fundamenten, die een onmisbaresteun voor haar eigen ideologie vormen, zelf allang losgelaten.Haar sluwe tegenstander heeft die zwakke punten in haarbouwwerk wel gezien, en gaat haar nu te lijf met de wapenen,die zij hem zelf – zij het ook ongewild – in handen heeftgespeeld, en dat natuurlijk juist op die zwakke punten. Daarommoet het de eerste plicht zijn van een nieuwe, op volksebeginselen berustende wereldbeschouwing, om ervoor tezorgen, dat de opvatting omtrent karakter en reden van bestaanvan de staat zo eensluidend en duidelijk mogelijk wordt. Het

Page 500: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

491

grondbeginsel is dan dus, dat de staat geen doel is, maarmiddel. Hij is wel een onmisbare voorwaarde voor het ontstaanvan een hogere menselijke cultuur, maar is niet de oorzaak vandie cultuur. Die oorzaak moet men integendeel zoeken in deaanwezigheid van een ras, dat de kracht en de kwaliteiten bezit,om de geestelijke vader te zijn van een cultuur.

Er zouden honderden voorbeeldige staten op aarde kunnenbestaan, maar wanneer de Arische cultuurdrager uitstierf, danzou er toch niet één enkele cultuur zijn, die met het geestelijkpeil van de hoogst ontwikkelde volkeren van onze tijdovereenkwam. Men kan zelfs nog verder gaan en zeggen, dathet feit, dat de mensen staten vormen, toch in geen enkelopzicht in staat zou zijn, om de vernietiging van de mensheid testuiten, indien door het ontbreken van het cultuur dragende rasde geestelijke meerder waardigheid en elasticiteit verlorenzouden gaan. Indien bijvoorbeeld heden het oppervlak van deaarde door de een of andere tektonische oorzaak in beroeringzou komen, en er zich uit de wateren van de oceaan een nieuweHimalaya zou verheffen, dan zou de gehele menselijke cultuurdus door één enkele ontzettende ramp vernietigd zijn.

Er zou geen staat meer bestaan, de banden van letterlijk iedereorde zouden verbroken zijn, de documenten van eenduizendjarige ontwikkeling zouden stof, as en puin zijngeworden, kortom, de gehele wereld ware herschapen in ééngroot veld vol lijken, en bedekt met slijk en water. Maar,wanneer ook maar enkele vertegenwoordigers van een bepaaldcultuurras kans zouden hebben gezien, het leven eraf tebrengen, dan zou dit alleen al voldoende zijn, om te maken, datde aarde eenmaal in de toekomst – al was het ook duizend jaarnadat de aardkorst weer tot rust was gekomen, – weer bewijzenvan de cultuur scheppende kracht van de mensen zou vertonen.Alleen in het geval, dat letterlijk ieder ras, dat ooit in staat zou

Page 501: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

492

zijn, om cultuur scheppend op te treden, en tevens alleenkelingen, die daartoe de capaciteiten hadden bezeten,verdelgd waren, alleen in dat geval zou de aarde voorgoed totwoestheid en ledigheid zijn gedoemd. Anderzijds zien wij zelfaan voorbeelden uit onze eigen tijd, dat het blote feit van destaatvorming– een gebeurtenis, die natuurlijk zal variëren naarde stam, die hier staat vormend optreedt niet voldoende is, omde betreffende stam voor de ondergang te behoeden, wanneerzijn geestelijke kwaliteiten nog te gering zijn.

Evenals bepaalde voorwereldlijke diersoorten, die het veldmoesten ruimen en volkomen werden uitgeroeid, zal ook demens ten onder moeten gaan, wanneer hij niet beschikt over diegeestelijke waarden, die hij absoluut nodig heeft, om zich denodige wapenen voor zijn zelfverdediging te verschaffen. Nietde staat als zodanig brengt een bepaald cultureel peil tot stand;hij kan niet anders doen, dan het ras handhaven, dat eenzodanig peil heeft bereikt. De staat als zodanig kan integendeeleeuwenlang ongerept voortbestaan, terwijl in de culturelecapaciteiten, en in de daardoor geschapen wereld van het volkallang ingrijpende veranderingen hebben plaatsgevonden dooreen ras vermenging, die de staat niet heeft weten te verhinderen.

De staat van onze dagen bijvoorbeeld kan, louter alsmechanisme, nog zeer goed gedurende enige tijd blijvenfunctioneren, net alsof zijn inhoud niet de minste veranderinghad ondergaan, maar de vergiftiging van ons ras heeft tochtenslotte een daling van onze cultuur tengevolge, die zich danook heden al op benauwende wijze doet gelden. De eerstevoorwaarde voor het bestaan van hoger ontwikkelde mensen isdus niet gelegen in de staat, maar in het volk, dat een hiertoenodig bepaald complex van eigenschappen moet bezitten.Principieel kan worden vastgesteld, dat dit complex altijd inkiem aanwezig is, maar dat het bepaalde uiterlijke

Page 502: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

493

omstandigheden nodig heeft, om tot ontwikkeling te kunnenkomen. Naties, of beter rassen, die cultureel en scheppendbegaafd zijn, dragen deze eigenschappen steeds in zich, ookwanneer de omstandigheden van het ogenblik een ontwikkelingvan deze kwaliteiten niet toestaan.

Daarom is het ook volkomen onjuist, om de Germanen van devóór-Christelijke periode als „cultuur loos”, als „barbaren”voor te stellen. Want dat zijn ze nooit geweest. Maar demoeilijke omstandigheden, waaronder zij in hun Noordelijkgelegen vaderland moesten leven, belemmerden een vrijeontwikkeling van hun scheppende krachten. Indien zij in hetzachtere Zuiden waren beland, en daar de gelegenheid haddengehad, om lagerstaande menselijke wezens als eerste technischehulpmiddelen te gebruiken, dan zouden zij, zonder dat daartoeook maar de geringste inmenging van de antieke beschavingennodig waren geweest, hun, nu sluimerende, cultuur scheppendekrachten op de schitterendste wijze hebben ontplooid, en zijzouden een cultuur hebben doen ontstaan, even schitterend alsdie der Hellenen.

Maar deze culturele oerkracht is zelf ook weer niet alleen eenproduct van het Noordse klimaat. Wanneer de Laplanderbijvoorbeeld naar Zuidelijker streken werd gebracht, dan zouhij daar al evenmin cultuur scheppend kunnen optreden alsbijvoorbeeld de Eskimo. Nee, deze kostbare scheppende envormgevende kracht is nu eenmaal juist aan de Ariërgeschonken, en wel aan iedere Arische stam, onverschillig, ofhij die kracht latent in zich draagt, dan wel, of hij die aan hetontwakende leven schenkt – dit wordt dan alleen maar bepaalddoor de omstandigheden, die, wanneer zij gunstig zijn, zo’nontwikkeling mogelijk maken, en in het andere geval, doorslechte klimaat omstandigheden enz. zulks onmogelijk maken.Daaruit kan men de volgende conclusie trekken:

Page 503: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

494

De staat is slechts een middel tot het doel. Zijn doel is gelegenin de handhaving en veredeling van een gemeenschap vanlevende wezens, die lichamelijk en geestelijk overeenkomstvertonen. Deze handhaving bedoelt in de eerste plaats deraszuiverheid te bewaren, en maakt daardoor de vrijeontwikkeling van alle, in dit ras aanwezige, krachten mogelijk.

Steeds zal een deel van deze krachten weer in de eerste plaatsvoor de handhaving van het lichamelijk bestaan moeten dienen,en eerst datgene, wat daarna overblijft, zal een geestelijkeveredeling in de hand kunnen werken. In feite schept echtersteeds het ene de levensvoorwaarden voor het andere. Staten,die zich niet inspannen, om deze taak te vervullen, moetenfoutieve constructies worden genoemd, en zelfs mis producten.Het feit, dat zij bestaan, verandert aan hun verkeerdheid alevenmin iets, als bijvoorbeeld het succes van eenvrijbuiterstroep de begane roof kan rechtvaardigen.

Wij, nationaal-socialisten mogen, als voorvechters van eennieuwe wereldbeschouwing, nooit op de beroemde „bodem vande werkelijkheid” (een werkelijkheid, die nota bene nog nietwaar is ook!) gaan staan. Want in dat geval zouden wij nietmeer de voorvechters zijn van een grote nieuwe idee, doch dekoelies van de hedendaagse leugen. Wij moeten scherponderscheiden tussen de staat, die slechts een vat is, en het ras,dat de inhoud vormt. Dit vat heeft alleen maar betekenis,wanneer het bij machte is, om de inhoud te bewaren en tebeschermen; anders is het ten enenmale waardeloos. Hieruitvolgt dus, dat het hoogste doel van de volkse staat gelegen is inhet behoud van die oer elementen van het ras, welke cultuurscheppend werken, en zodoende de schoonheid en waardigheidvoor een hogere ontwikkelingstrap der mensheid weten tescheppen. Wij als Ariërs kunnen ons onder een staat dus nietsanders voorstellen, dan de vorm, waarin een volk is

Page 504: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

495

georganiseerd, welk lichaam niet alleen moet streven naar dehandhaving van dit volk, maar ook moet trachten, om het naarde hoogste vrijheid te brengen, door zijn geestelijke en ideëlecapaciteiten op de beste manier tot ontplooiing te brengen.Datgene echter, wat men ons heden ten dage onder de naam„staat” tracht op te dwingen, is in de meeste gevallen nietsanders dan een wanproduct van de diepste geestelijkeontreddering; en dit misbaksel veroorzaakt onzegbaar veel leed.

Wij, nationaal-socialisten, weten zeer goed, dat dezeovertuiging ons tot revolutionairen maakt tegenover de wereldvan onze dagen, en dat wij dan ook als zodanig gebrandmerktworden. Maar ons doen en denken mag nu eenmaal nietafhangen van de bijval of de afkeuring van onze tijd, dochuitsluitend en alleen van de verplichtingen, die deze door onsgevonden waarheid meebrengt. Dan mogen wij ook overtuigdzijn, dat zij, die na ons komen, en een dieper inzicht zullenbezitten dan wij, ons huidig optreden niet alleen zullen kunnenbegrijpen, maar het ook zullen kunnen bevestigen enhoogachten.

Daaruit volgt voor ons, nationaal-socialisten, ook de maatstaf,die wij bij de beoordeling van de staat moeten aanleggen. Dezewaarde is een relatieve ten opzichte van het volk, maar eenabsolute ten aanzien van de wereld. Dat wil dus zeggen: Dewaarde van een staat kan niet worden afgemeten naar hetculturele peil, of naar de macht van de staat ten opzichte van deandere landen, maar uitsluitend en alleen naar het nut, dat dezeinstelling voor de, in haar georganiseerde volks kracht bezit.Een staat kan voorbeeldig worden genoemd, wanneer hij nietalleen in overeenstemming is met de levens voorwaarden vanhet volk, waarvan hij de belangen te behartigen heeft, maarwanneer hij juist door zijn bestaan praktisch dit volk in levenhoudt – en dan is het volkomen onverschillig, welke algemene

Page 505: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

496

culturele waarde dit staatslichaam bezit, ten aanzien van deoverige wereld. Want het is nu eenmaal niet de taak van destaat, om capaciteiten te scheppen, maar alleen, om vrij baan temaken voor de ontwikkeling van de aanwezige capaciteiten.

Men moet dus anderzijds die staat slecht noemen, die, hoe hooghij cultureel ook moge staan, het ras van de dragers van dezehoge cultuur ten ondergang doemt. Want dat betekent in depraktijk, dat hij de onmisbaarste voorwaarde voor hetvoortbestaan van deze cultuur vernietigt, terwijl deze toch haarbestaan niet aan hem te danken heeft, maar integendeel hetproduct is van een cultuur scheppende volks kracht, die in destaat is georganiseerd, en door die staat wordt beveiligd. Destaat is nu eenmaal geen inhoud, maar enkel vorm. Hetculturele peil van een volk is dus geen criterium voor de betereof mindere kwaliteiten van de staat, waarin het leeft.

Het spreekt vanzelf, dat een cultureel hoogstaand volk eenverhevener aanblik zal bieden dan een neger stam; maar toch ishet zeer goed mogelijk, dat de eerste staatsvorm minder aan zijndoel beantwoordt dan die der negers. En al is het ook een feit,dat ook de beste staat en de beste staatsvorm niet hij machtezijn, om uit een volk capaciteiten te halen, waarover het nietbeschikt, en waarover het ook nimmer heeft beschikt, — tochkan een staat, die slecht is, zeer goed oorspronkelijk aanwezigekwaliteiten doen afsterven, wanneer hij toelaat, of zelfs in dehand werkt, dat de raszuivere cultuurdrager vernietigd wordt.Dientengevolge kan onze beoordeling van de relatieve waardevan de staat in de eerste plaats enkel worden bepaald door hetrelatieve belang, dat hij voor een bepaalde volkskracht bezit, enin het geheel niet door de absolute betekenis, die hem in dewereld toekomt. Dit relatieve oordeel kan snel en juist wordengevormd, dat over de absolute waarde niet dan zeer moeilijk,omdat dit absolute oordeel eigenlijk al niet meer alleen op de

Page 506: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

497

hoedanigheden van de staat is gebaseerd, maar in veel sterkeremate door de kwaliteit en de trap van ontwikkeling van het volkwordt bepaald. Wanneer men daarom spreekt van de hogeretaak van de staat, dan mag men nooit vergeten, dat die hogeretaak in werkelijkheid door het volk moet worden vervuld, omdatde staat immers niets anders te doen heeft, dan de vrijeontwikkeling van dit volk mogelijk te maken.

Wanneer wij nu dus een antwoord willen hebben op de vraag,hoe de staat, die wij Duitsers nodig hebben, eruit zal moetenzien, dan dienen wij ons eerst af te vragen, welke mensen hijmoet omvatten, en welk doel hij moet nastreven. Ons Duitsevolk is helaas niet meer geheel van een en hetzelfde bloed. Ookzijn de verschillende oorspronkelijke bestanddelen nog niet inzodanige mate samengesmolten met de later opgenomenelementen, dat men zou kunnen spreken van een nieuw ontstaanras. Integendeel, door vergiftigingen, die het bloed van ons volksinds de Dertigjarige oorlog heeft moeten ondergaan, haddenniet alleen tengevolge, dat ons bloed werd bedorven, maarbrachten ook aan onze ziel ernstige schade toe.

De open onbeschermde grenzen van ons vaderland, en onsaanleunen aan vreemde, niet-Germaanse volkslichamen langsdeze grenzen, maar meer nog de sterke voortdurende toevloedvan vreemd bloed in het hart van het Rijk zelf, – dit alles wasdoor zijn telkens hernieuwde aanvallen de oorzaak, dat er onsgeen tijd bleef voor volledige samensmelting. Er zal geen nieuwras meer ontstaan, doch de bestanddelen van de verschillenderassen blijven naast elkaar bestaan, wat maakt, dat het Duitsevolk, vooral op kritieke ogenblikken, wanneer een kuddegewoonlijk meer te hoop loopt, naar alle windstrekenuiteenloopt. De onderdelen van de verschillende andere rasserzijn niet alleen zo aanwezig, dat men in het ene gebied eenbijmengsel van het ene en in het andere gebied een bijmengsel

Page 507: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

498

van het andere ras kan vinden, maar ieder gebied bevatbijmengsels van praktisch alle rassen. Naast Noordse mensenvindt men er van het Oostelijke type, daarnaast van hetDinarische, daarnaast weer mensen van het Westelijke ras,enzovoort, en bovendien nog overal kruisingen. Dit heeft in éénopzicht een groot nadeel: Het Duitse volk mist hierdoor datzekere kudde instinct, dat een product is van de eenheid vanbloed, en dat speciaal op gevaarlijke ogenblikken de natiesbehoedt voor de ondergang.

Dit instinct maakt dan, dat bij zo’n raszuiver volk alle kleineonderlinge verschillen onmiddellijk worden uitgewist, wat dustengevolge heeft, dat de gemeenschappelijke vijand onmiddellijkhet vast aaneengesmeed front van de gehele kudde tegenoverzich vindt. De chaos van al deze onvermengd gebleven rasdelenvan de meest uiteenlopende soorten, is oorzaak, dat onsoverdreven individualisme kon ontstaan. In vredestijd kan ditmisschien van tijd tot tijd zijn nut hebben, maar tenslotte washet toch deze eigenschap, die maakte, dat ons land niet heteerste in de wereld is geworden. Wanneer het Duitse volk inzijn historische ontwikkeling de steun had gehad van dat kuddeinstinct, dat, tot hun geluk, het bezit was van andere volkeren,dan zou het Duitse Rijk zeker in onze dagen de heerser van deaarde zijn. De wereldgeschiedenis zou dan een andere weg zijngevolgd, en niemand kan zeggen, of niet juist langs deze wegdatgene bereikt zou zijn, wat zoveel verblinde pacifisten in onzedagen door janken en huilen trachten af te smeken.

Ik bedoel: een werkelijke vrede, die niet gebaseerd is op hetpalmgewuif van huilerige pacifistische klaagvrouwen, maar ophet zegevierende zwaard van een herenvolk, dat de werelddienstbaar zal maken aan de opbouw van een hogere cultuur.Het feit, dat ons volk niet, qua bloed en ras, een volkomenondeelbare eenheid vormde, heeft ons ontzaglijk veel schade

Page 508: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

499

berokkend. Het heeft aan vele Duitse potentaatjes residentiesbezorgd, maar het Duitse volk zelf heeft er zijn herenrechtendoor verspeeld. Ook heden ten dage gaat ons volk nog gebuktonder de gevolgen van deze innerlijke verscheurdheid; maardatgene, wat in verleden en heden ons ongeluk was, kan ons inde toekomst een zegen zijn.

Want hoe schadelijk het enerzijds ook mocht zijn, dat eenvolkomen vermenging niet tot stand kwam, waardoor dus devorming van een eensgezind en ondeelbaar volkslichaamverhinderd werd, toch was het anderzijds gelukkig, omdat opdeze wijze tenminste een gedeelte van ons beste bloed zuiverbleef, en niet daalde in ras eigenschappen. Ongetwijfeld zou er,wanneer deze verschillende ras onderdelen in ons bloed warensamengesmolten, zo’n ondeelbaar volkslichaam zijn ontstaan,maar dit nieuwe volkslichaam zou, evenals iedere kruising vanras ook bewijst, op cultureel gebied over veel geringerekwaliteiten hebben beschikt dan die, welke de hoogststaandevan deze oorspronkelijke bestanddelen had bezeten. Dit is degoede zijde van het feit, dat een volledige samensmeltingachterwege bleef: dat wij, ook nu nog, in ons Duitsevolkslichaam grote bestanddelen onvermengd geblevenNoords-Germaans bloed bezitten.

Wij kunnen dit beschouwen als de beste waarborg voor eenmooie toekomst, die wij ooit hadden kunnen krijgen. In desombere tijd, toen men niet het minste begrip had voor dewetten van het ras, toen men de mens alleen als mens zag, enmeende dat ieder individu van geboorte gelijk was, was menmisschien niet op de hoogte met het verschil in waarde van deverschillende bestanddelen. Maar tegenwoordig weten we, dateen volledige samensmelting van de bestanddelen van onsvolkslichaam ons weliswaar misschien de uiterlijke macht zouhebben gegeven, maar dat het hoogste doel van de mensheid

Page 509: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

500

niet bereikt zou worden, omdat de enige drager, die kennelijkdoor het noodlot was uitverkoren, om dat te volbrengen, zouzijn ondergegaan in een algemene rassen chaos van heteenheidsvolk. Wat echter buiten onze medewerking door eenwelwillend noodlot werd verhinderd, dat moeten wij heden tendage van ons nieuwe standpunt opnieuw bezien, beoordelen enbenutten. Wie van een missie van het Duitse volk op aardespreekt, moet weten, dat die taak alleen bestaan kan in devorming van een staat, die zijn hoogste plicht ziet in deinstandhouding van de zuiver gebleven edelste bestanddelen vanons volk, en daarmee van de gehele mensheid.

Daardoor krijgt de staat voor de eerste keer een innerlijkverheven doel. Tegenover de bespottelijke leidende gedachte,dat rust en orde gehandhaafd moeten blijven, teneinde zo eenvreedzaam wederzijds graaien mogelijk te maken, staat onzewaarlijk verheven gedachte, die eist, dat de hoogst ontwikkeldeen meest waardevolle mensen, die de goedheid van deAlmachtige aan deze aarde schonk, in stand worden gehoudenen gesteund worden in de strijd om het bestaan. In plaats vandit dode mechanisme, dat enkel omwille van zijn eigenvoortbestaan rechten op het leven laat gelden, moet er eenlevend organisme in het leven worden geroepen, dat op geenander doel gericht mag zijn, dan op de vervulling van dit groteen verheven idee: Het Duitse Rijk moet als staat alle Duitsersomsluiten, en moet de taak hebben, om die onderdelen, die vanrasstandpunt bezien het kostbaarste zijn, niet alleen bijeen tebrengen en in stand te houden, maar deze elementen langzaammaar zeker tot een heersende positie op te voeren. Dat betekent,dat een toestand, die feitelijk verstarring moet heten, overgaat ineen periode van strijd. Maar, zoals altijd en overal op dezewereld, zal ook hier het spreekwoord, dat rust – roest, waarblijven, en eveneens het gezegde, dat de overwinning altijd in deaanval is gelegen. Naarmate het doel van de strijd des te hoger

Page 510: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

501

ligt, en het begrip van de grote massa voor dat doel des tegeringer is, zullen de resultaten des te geweldiger zijn; indienalthans het doel juist is opgevat, en de strijd met onwrikbarestandvastigheid wordt voortgezet. Het zal natuurlijk voor velenvan onze hedendaagse bestuursambtenaren een aanlokkelijkeren kalmerender idee lijken, om voor een bestaande toestand tewerken, dan om voor een toekomstige staat te strijden.

Ze zullen het veel gemakkelijker vinden, om de staat maar alseen mechanisme te beschouwen, dat geen ander doel heeft, danom hen in leven te houden, waartegenover zij dan op hun beurt„hun leven veil hebben voor de staat” – zoals zij zich plegen uitte drukken. Alsof het mogelijk was, dat mensen, die uit eenbepaald volk zijn voortgekomen, ooit iets anders zouden kunnendienen, dan juist dat volk; alsof de mens voor iets anders zoukunnen werken dan juist voor de mens. Het is, naar ik al zei,natuurlijk gemakkelijker, om een staatsgezag eenvoudig tebeschouwen als niets anders dan het mechanisme van eenorganisatie, dan om er de soevereine belichaming van de wil totvoortbestaan van een volk in te zien.

Want in het eerste geval zijn voor deze zwakke zielen de staat,en evenzeer het staatsgezag zelf, al het doel zelf, terwijl zij,volgens de andere opvatting slechts de geweldige wapens zijn,waarvan de grote eeuwige strijd om het bestaan zich bedient,wapens waarvoor ieder heeft te buigen, omdat het niet enkel denu eenmaal nodige mechanismen zijn, maar uitdrukkingen vaneen gemeenschappelijke wil tot voortbestaan. Daarom zullenwij voor de strijd voor onze nieuwe overtuiging, die zovolkomen naar de natuur der dingen is, slechts een klein aantalstrijdgenoten vinden uit deze wereld, die niet alleen lichamelijk,doch helaas maar al te vaak ook geestelijk verouderd is. Slechtsuitzonderingen, grijsaards met jeugdige harten, wier geest fris isgebleven, zullen wij uit die groepen tot ons kunnen trekken, en

Page 511: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

502

nooit diegenen, die de handhaving van al het bestaande als hunhoogste levenstaak beschouwen. Tegenover ons vinden wij eengeheel leger van tegenstanders, dat voor het overgrote deel nietzozeer bestaat uit de opzettelijk kwaadwillenden, als wel uit deonverschilligen, die denklui zijn, en verder door de lieden, wierbelang het is, dat de huidige toestand gehandhaafd blijft.

Maar de grootheid van onze strijd en ook die van onze kans opsucces, is juist gelegen in die schijnbare kansloosheid van onzestrijd. Die strijdroep, die de kleinen van geest óf verjaagt, ofspoedig ontmoedigt, wordt daarentegen het signaal„Verzamelen!” voor alle ware strijders. En één ding moet menaltijd goed begrijpen: wanneer uit een volk maar een bepaaldehoeveelheid uiterste energie en dadendrang op één enkel doelwordt geconcentreerd, die hierdoor dus voorgoed aan de invloedvan de traagheid van de grote massa is onttrokken, dan is de,procentueel natuurlijk zeer geringe, groep, waarin deze energieis geconcentreerd, daarmee dus tot heerseres over het geheelgeworden.

Het zijn altijd die bepaalde kwantitatieve minderheden, die dewereldgeschiedenis maken, wanneer in hen maar demeerderheid van wilskracht en besluitvaardigheid isbelichaamd. Daarom is juist datgene, wat heden zo vele eenhinderpaal toeschijnt, in werkelijkheid een eerste voorwaardevoor het totstandkomen van onze overwinning. Juist de omvangen de moeilijkheden van onze taak maken het waarschijnlijk,dat alleen de beste van de strijders zich voor de vervulling vanzo’n taak zullen komen aanmelden. Maar deze selectie is wel debeste waarborg voor het succes. Over het algemeen treft denatuur zelf wel corrigerende maatregelen, wanneer deraszuiverheid van de aardbewoners dat vereist. Ze gevoeltslechts weinig liefde voor bastaards. Vooral de eerste productenvan kruisingen, bijvoorbeeld het derde, vierde en vijfde

Page 512: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

503

geslacht, hebben het bijzonder hard te verantwoorden. Nietalleen, dat ze veel minder betekenen dan het oorspronkelijkhoogste element van de kruising, maar ze missen, door diechaos in hun bloed, ook de vastheid van wil, en devastberadenheid, en hebben trouwens een vrij groot tekort aanlevenskracht. Op alle kritieke ogenblikken, wanneer hetraszuivere individu juiste en consequente besluiten neemt, zalhet onzuivere zijn zekerheid verliezen, of halfslachtigemaatregelen gaan treffen. Dit alles wil niet alleen zeggen, dat deman met het onzuivere bloed in een veel slechtere positie staatdan de raszuivere, maar in de praktijk betekent het, dat de kansop een snelle ondergang zeer groot is.

In talloze gevallen zal het ras weten stand te houden, terwijl debastaard de vlag zal moeten strijken. Men moet dat dan als eencorrectie door de natuur beschouwen. Dikwijls echter gaat zijnog verder en beperkt de voortplanting mogelijkheden.Daardoor verhindert zij zelfs de vruchtbaarheid van bepaaldekruisingen, die haar bijzonder tegen de borst stuiten, geheel, endoet ze zo uitsterven. Indien zich nu bijvoorbeeld eens één enkelindividu van een bepaald ras zou verbinden met iemand van eenminder ras, dan zou het gevolg eerst zijn, dat het peil alszodanig zou dalen; verder zou ook de nakomelingschap in eenbijzonder zwakke positie komen te staan ten opzichte van deraszuivere omgeving. Wanneer nu iedere verdere bloed toevoervan de zijde van het hoogste ras absoluut werd afgesneden, danzouden de bastaards dus onderling moeten huwen, en dus, in hetgeval, dat de wijze Moeder Natuur hun weerstandsvermogenaanmerkelijk heeft beperkt, tenslotte uitsterven, Of wel in deloop van tientallen eeuwen een nieuw mengsel vormen, waarinde oorspronkelijke elementen door duizendvoudige kruisingvolkomen vermengd, en dus niet meer als zodanig herkenbaarzouden zijn. Daardoor zou dan een nieuw volk zijn gevormd,dat ook weer over een bepaald kudde achtig

Page 513: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

504

weerstandsvermogen zou beschikken, maar dat, wat zijngeestelijke en culturele betekenis betreft, op een heel wat lagerpeil zou staan, dan het hogere ras, dat bij de eerste kruisingmeewerkte. Maar ook in dit laatste geval zou het product vankruising in alle gevallen de nederlaag lijden, waar het tegenovereen raszuivere tegenstander zou komen te staan. Hoe groot dekudde achtige innerlijke eenheid, die dit nieuwe volkslichaam indeze duizenden jaren had weten te verwerven, ook mocht zijn,toch zou de algemene daling van het peil van het ras eenvermindering van de geestelijke bewegelijkheid en van hetscheppend vermogen hebben teweeggebracht, die zou maken,dat het in de strijd tegen een even homogeen ras, dat echtergeestelijk en cultureel hoger stond, toch het onderspit zoudelven. Men kan dus de volgende juiste these opstellen:

Iedere kruising van rassen moet, vroeger of later, leiden tot deondergang van de bastaard, zolang het hoger staande elementvan deze kruising zelf nog in zuivere toestand in een enigszinsop een ras gelijkend verband aanwezig is. Het gevaar voor debastaard is pas van de baan op het ogenblik, dat het laatstehoger staande raszuivere exemplaar verbasterd is. Daarin ligteen regeneratieproces besloten, dat weliswaar langzaam werkt,maar dat de ras vergiftigingen toch weer neutraliseert, indien eralthans nog een zekere vaste rest van raszuivere elementenaanwezig is, en de verbastering geen voortgang vindt. Zo eengebeurtenis kan vanzelf plaatsvinden bij schepselen met eensterk levend rasinstinct, dat alleen door bijzondereomstandigheden, of onder invloed van de een of anderebijzondere dwang ertoe gebracht waren, om anders dan met eenander even raszuiver exemplaar als zijzelf te paren. zo gauwdeze noodtoestand voorbij is, zal het zuiver gebleven deeldadelijk weer streven naar een paring met gelijken, en zaldaardoor verdere verbastering voorkomen. De resultaten van deverbastering raken daarmee vanzelf weer op de achtergrond,

Page 514: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

505

tenzij dan dat hun massa inmiddels zo geweldig groot isgeworden, dat er van enig verzet van de zijde van hetonvermengde gedeelte geen sprake kan zijn.

De mens, die nu eenmaal zijn instinct heeft verloren, en deverplichtingen, die hem om noodzakelijke redenen zijnopgelegd, niet nakomt, mag over het algemeen niet meer opzo’n correctie door de natuur hopen, voordat hij dat verloreninstinct heeft vervangen door een bewust en helder inzicht; ditinzicht kan dan weer het een en ander goedmaken. Maar hetgevaar is zeer groot, dat de mens, wanneer hij eenmaal blind isgeworden, de natuurlijke grenzen tussen de rassen steeds meerdoet vervagen, tot tenslotte zijn beste elementen volkomen in diechaos zijn ondergegaan. Dan blijft er werkelijk niets andersmeer over dan één kleurloze eendere brij, het ideaal van dewereld hervormers in onze dagen; maar zo’n toestand zou dewereld in korte tijd van al haar idealen beroven.

Natuurlijk zou men zo een grote kudde kunnen vormen, en eenkuddedier kunnen bijeen knoeien, maar zulk een kruising zounooit een werkelijk mens — dat wil dus zeggen eencultuurdrager, of beter nog een cultuur schepper — kunnendoen ontstaan. De taak van de mensheid zou daarmee dan alsafgelopen kunnen worden beschouwd. Wie niet wil, dat dewereld dit stadium bereikt, die zal moeten begrijpen, dat vooralde Germaanse staten tot taak hebben, meer nog dan alle andere,om zorg te dragen, dat er definitief een einde wordt gemaaktaan deze verbastering. De generatie van onze huidigemotorische zwakkelingen zal natuurlijk onmiddellijk luideprotesten doen horen, en zal kletsen, huilen en klagen over„maatregelen, die tegen de heiligste rechten van de mensindruisen”. Nee, er is maar één heiligste recht van de mens, endit is tegelijkertijd zijn heiligste plicht, namelijk: ervoor tezorgen, dat het bloed zuiver blijft, om zo, door de handhaving

Page 515: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

506

van het beste mensentype, voor deze de gelegenheid tescheppen, om zich hoger en edeler te ontwikkelen. Eenvolksstaat zal dus in de eerste plaats moeten zorgen, dat hethuwelijk van het huidige peil van voortdurende rassenschandeopgeheven wordt, en zich weer ontwikkelt tot dat heiligeinstituut dat bevoegd is, om evenbeelden van de Heer voort tebrengen, en niet wanstaltige producten, die het midden houdentussen apen en mensen.

Het protest hiertegen op z.g. humane gronden past welverbazend slecht aan een maatschappij, die enerzijds aan iedere,aan lager wal geraakte dégéneré de mogelijkheid geeft, zichvoort te planten, terwijl ze anderzijds aan iedere drogisterij enzelfs aan kooplieden op straat toestaat, de middelen teverkopen, waarmee ook de gezondste ouders de geboorte vankinderen kunnen voorkomen. In deze moderne staat, waar, naarde mening van zijn aanhangers, rust en orde heersen, in dezedappere burgerlijk-nationale wereld is het dus een misdaad omde voortplantingsmogelijkheid van syfilislijders, tuberculose-patiënten, erfelijk belasten, mismaakten en ezels tegen te gaan,maar de praktische vernietiging van de voortplantings-mogelijkheid bij miljoenen van de allerbesten wordt niet als eenmisdrijf beschouwd, en is niet in strijd met de goede zeden vandeze schijnheilige maatschappij, maar is integendeel nog nuttig,omdat het de bekrompen geestelijke inertie van de heren nogspaart. Want anders zou men er zich voortdurend het hoofdover moeten breken, hoe de voeding en verzorging van dewezens, die als gezonde dragers van onze volkskracht eensdezelfde taak ten aanzien van hun nakomelingen moetenwaarnemen, mogelijk gemaakt zou moeten worden. Wat is dithele systeem toch ontzettend onvolmaakt en onnobel! Menspant zich niet meer in, om voor het nageslacht het allerbeste opte kweken, doch laat Gods water maar over Gods akker lopen.Dat hierbij ook onze kerken het evenbeeld van de Heer

Page 516: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

507

beledigen, waarover ze anders altijd de mond vol hebben, ligtwel volkomen in de lijn van hun huidig streven, dat steeds overde geest spreekt, en tegelijk de drager van die geest, de mens,volkomen laat degenereren. En dan, wanneer het zover gekomenis, trekt men natuurlijk hevig verbaasde gezichten over degeringe invloed en uitwerking, die het Christelijk geloof in ditland heeft, en over de betreurenswaardige „Goddeloosheid” vandit zooitje, dat lichamelijk verknoeid, en daarmee natuurlijk ookgeestelijk verworden is, en probeert, deze nederlaag goed temaken door bekering successen te behalen bij Hottentotten enZoeloe-kaffers.

Terwijl onze Europese volkeren, Goddank, tot geestelijk enmoreel minderwaardigen verworden, reist de vrome zendelingnaar Centraal-Afrika en sticht zendings stations voor de negers,net zolang tot onze „hogere cultuur” ook van de daar wonende,wel primitieve en laagontwikkelde, maar toch in ieder gevalgezonde mensenkinderen, een chaotisch bastaarden gebroedheeft gemaakt. Het zou meer in overeenstemming zijn met debedoeling van het edelste op deze wereld, wanneer onze beideChristelijke kerken niet de negers lastig vielen met een zendingdie deze zomin wensen als begrijpen, doch onze Europesemensheid welwillend, maar ernstig bijbrachten, dat het voorongezonde ouders veel meer een God welgevallig werk is, omzich te erbarmen over een gezond en arm weeskindje, en om ditkindje zo zijn vader en moeder terug te geven, dan om zelf eenziek kind ter wereld te brengen, dat zichzelf en de overigewereld niets dan leed en last bezorgt. Wat op dit gebied in onzedagen zo algemeen wordt verwaarloosd, moet de volksstaatinhalen. Hij moet het ras weer tot het algemene middelpunt vanhet leven maken. Hij moet zorgen, dat dit middelpunt zuiverblijft. Hij moet het kind uitroepen tot het kostbaarste bezit vande natie. Hij moet ervoor zorgen, dat alleen gezonde mensenkinderen verwekken; dat er maar één grote schande is, namelijk,

Page 517: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

508

om, wanneer men zelf ziek is, en gebrekkig, toch kinderengeboren te doen worden, maar daarnaast ook slechts éénhoogste eer: af te zien van het ouderschap, wanneer dat om dekinderen moet. Anderzijds echter moet het als minderwaardigworden beschouwd, om de natie gezonde kinderen te onthouden.

De staat moet daarbij steeds optreden voor de duizendjarigetoekomst, waartegenover de wensen en het egoïsme van dehuidige enkeling volkomen in het niet verzinken, en waarvoor zeook beslist moeten wijken. Hij moet de modernste hulpmiddelenin dienst van deze idee stellen. Hij moet alles, wat in enigopzicht kennelijk ziek en erfelijk belast — en dus ook weererfelijk belastend — is, onbevoegd verklaren, om zich voort teplanten, en moet de hieraan verbonden praktische consequentiesook trekken. Aan de andere kant moet hij ervoor zorgen, dat devruchtbaarheid van de gezonde vrouw niet wordt beperkt doorhet financiële wanbeheer van een bestuur, dat de kinderzegentot een vloek voor de ouders weet te maken. Hij moet eenandere mentaliteit bezitten dan die luie en zelfs misdadigeonverschilligheid, die men heden ten dage gevoelt voor desociale behoeften van het kinderrijke gezin, en moet zichintegendeel de hoogste beschermer weten van deze kostbaarstelevensbron van het volk. Hij behoort zich verder meer om hetkind, dan om de volwassene te bekommeren.

Wie lichamelijk en geestelijk niet gezond en volwaardig is, magzijn eigen gebrek niet vereeuwigen in het lichaam van zijn kind.De volksstaat moet hier de geweldigste taak als opvoedervervullen, die men zich denken kan. De vervulling van dieplicht zal echter eens als een grotere daad worden beschouwddan de grootste van alle oorlogen, die wij in deze burgerlijkeperiode wisten te winnen. Hij moet door opvoeding de enkelingdoen begrijpen, dat het geen schande, maar slechts eenbetreurenswaardig ongeluk is, ziek en sukkelend te zijn, maar

Page 518: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

509

dat het een misdaad, en daardoor tegelijkertijd een schande is,om dit ongeluk door eigen egoïsme te onteren; want dat doetmen, wanneer men die last weer op de schouders van andereonschuldige wezens legt. Ook moet hij doen begrijpen, dat heteen blijk van ware adel is, van de meest verheven mentaliteit entevens van bewonderenswaardige menselijkheid, wanneer dezieke, die buiten eigen schuld ziek is, afziet van het bezit vaneen eigen kind, en zijn liefde en tederheid aan een onbekendearme kleine jongen uit zijn volk schenkt die gezond is, en dusbelooft eens tot een krachtig lid van een krachtige gemeenschapop te groeien. En de staat moet deze opvoeding beschouwen alsde geestelijke aanvulling van zijn praktische werkzaamheid. Hijmoet zonder zich af te vragen, of hij al dan niet zal wordenbegrepen, of men hem al dan niet gelijk zal geven, in dezerichting streven.

Indien men kans zag, om slechts zeshonderd jaar lang allelichamelijk gedegenereerde en geestelijk zieke individuen buitenstaat te stellen, en de kracht te ontnemen, om kinderen teverwekken, dan zou men de mensheid niet alleen van eengeweldige last bevrijden, maar zou daarmee een herstelmogelijk maken, zoals men zich heden ten dagen bijna niet kanvoorstellen. Wanneer zodoende de vruchtbaarheid van degezondste dragers der volkskracht bewust en stelselmatig in dehand wordt gewerkt, dan gal hieruit een ras opstaan, dat,althans voorlopig, gezuiverd is van de kiemen van ons huidiglichamelijk — en dus ook geestelijk — verval.

Want wanneer een volk en een staat deze weg eenmaal hebbenbetreden, dan zal men er uit de aard der zaak ook naar gaanstreven, om juist de waardevolle kern van het ras te steunen, enom vooral zijn vruchtbaarheid te doen toenemen, en zodoendetenslotte te maken, dat het gehele volk weer de zegeningondervindt van een ware raszuivere ader, die met alle middelen

Page 519: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

510

tot steeds hogere ontwikkeling wordt gebracht. Om dit tebereiken, moet de staat er in de eerste plaats voor zorgen, dat dekolonisatie van nieuw verworven gebied niet aan het toevalwordt overgelaten, maar aan bepaalde eisen wordtonderworpen. Hiertoe moeten speciale rascommissies wordensamengesteld, die ten doel hebben, om ieder, die zich hier wilvestigen, te onderzoeken op zijn geschiktheid, en er wordt geenvergunning verleend, wanneer niet een bepaalde, nader tespecificeren graad van raszuiverheid bereikt is, zo kunnenlangzamerhand rand koloniën worden geschapen die bevolkingvan uitsluitend uitdragers van de hoogste raszuiverheid en dusvan de hoogste waarde op het punt van het ras, bestaat.

Daardoor zijn zij een kostbaar bezit voor het gehele volk; hetmoet iedere volksgenoot met trots en blij vertrouwen vervullen,wanneer hij ziet dat zij toenemen in tal; want in hen ligt de kiembesloten voor de uiteindelijke grote toekomstige ontwikkelingvan ons eigen volk, en zelfs van de mensheid. De volksewereldbeschouwing moet er door de volksstaat eindelijk inslagen, om die nobeler periode te bereiken, waarin de mensen erzich niet meer alleen om bekommeren, hoe ze, door teeltkeuze,hoger en zuiverder rashonden, -paarden en -katten kunnenkrijgen, maar ook, hoe ze de mens zelf kunnen verheffen.

Kortom, een periode, waar de een de noodzaak inziet en daaromheldhaftig zwijgt en afstand doet van eigen verlangens, en waarde ander blijmoedig offert en geeft. Dat dit mogelijk is, kan menbezwaarlijk ontkennen in een wereld, waar honderdduizendenvrijwillig het celibaat op zich nemen, door niets verplicht engebonden dan door een kerkelijk gebod. En zou datzelfde offerniet mogelijk zijn, wanneer dat kerkelijke gebod wordtvervangen door de waarschuwende raad, dat men deonophoudelijk voortwoekerende erfzonde van een

Page 520: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

511

rasvergiftiging eindelijk moet stopzetten, en eindelijk weer eenswezens moet voortbrengen, zoals Hijzelf ze schiep?

Natuurlijk zal het gehele miserabele leger van onzetegenwoordige kleinburgers dit nooit begrijpen. Zij zullen er omlachen, of hun scheve schoudertjes ophalen en hun eeuwigeuitvlucht laten horen: „Dat klinkt natuurlijk allemaal heel mooi,maar dat is toch niet uitvoerbaar!” Nu is het waar, dat ditideaal niet meer met jullie is te bereiken, mijne heren — daartoeis jullie wereld niet geschikt! Jullie kent maar één zorg: je eigenleven, en maar één God: je geld! Maar wij wenden ons immersook niet tot jullie, doch tot het grote leger van diegenen, die tearm zijn, dan dat hun eigen leven voor hen het hoogste geluk opaarde zou kunnen zijn. Wij wenden ons tot diegenen, diegeloven dat een andere God dan het goud hun bestaan op aardein Zijn handen heeft.

In de eerste plaats richten wij ons tot het grote leger van deDuitse jeugd. Die jeugd groeit naar de grote verandering toe, endatgene wat door de traagheid en onverschilligheid van hunouders werd misdaan, zal hen tot de strijd dwingen. De Duitsejeugd zal of eenmaal de bouwmeester zijn van een nieuwevolksstaat, of wel, zij zal als laatste getuige de volkomenineenstorting van de burgerlijke wereld beleven. Want wanneereen generatie gebukt gaat onder fouten, die ze zelf als zodanigherkent, en waarvan ze zelfs openlijk toegeeft, dat het foutenzijn — en er zich dan toch afmaakt, zoals de burgerlijkemaatschappij in onze dagen, met de goedkope verklaring, datdaartegen toch niets helpt, dan is zo een maatschappij tenondergang gedoemd. Maar een karakteristieke eigenschap vanonze burgerlijke wereld is juist, dat ze de gebreken als zodanigniet eens meer kan loochenen. Zij moet toegeven, dat er veelrots en slechts is, maar ze bezit niet meer de vastberaden wil,om zich tegen het kwaad te verzetten, om de kracht van dit volk

Page 521: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

512

van 6o of 7o miljoen zielen met verbeten energie te bundelen, enzich zo tegen het gevaar te weer te stellen. Integendeel, wanneerelders een volk strijdt voor zijn leven, dan meent men er hiernog kwaad-aardige moppen over te moeten maken, en trachtmen nog, om uit de verte de theoretische onuitvoerbaarheid vande gebruikte methoden te bewijzen, en van te voren al teverklaren, dat succes uitgesloten is.

Geen motief is hierbij te verachtelijk, te simpel en geen te min,om de eigen geringheid en bekrompenheid van geest te steunen.Wanneer bijvoorbeeld een geheel vasteland eindelijk de strijdaanbindt tegen de alcohol vergiftiging, om het volk uit deklauwen van dit verderfelijke kwaad te bevrijden, dan weet onzebrave burgerlijke wereld in Europa daarop niets anders te doendan stom te staren en het hoofd te schudden; kortom eenneerbuigende minachting en een bespottelijk vinden, wat eenbespottelijk gezelschap als dit zeker past. Wanneer dat allesechter niets helpt, en er ergens op de wereld toch wordtopgetreden tegen de machtigen onaantastbare booswicht, enwanneer dat pogen zelfs – o, wonder – met succes wordtbekroond, dan moet men toch alles doen, om dit succestenminste in twijfel te trekken, en te verkleinen, waarbij men erzelfs in het geheel niet voor terugschrikt, om aan de burgerlijkemoraal ontkende argumenten te gebruiken tegen een strijd, diejuist ten doel heeft, om een grote immoraliteit te brengen.

Neen, wij hoeven ons dienaangaande geen enkele illusie temaken: de hedendaagse bourgeoisie kan voor geen enkeleverheven taak der mensheid meer waarde hebben, eenvoudig,omdat ze daartoe de kwaliteiten mist, omdat ze te slecht is: endie slechtheid komt niet zozeer uit opzettelijke wil tot het kwadevoort, als wel uit een ongelooflijke indolentie en de bijproductendaarvan. Daarom zijn ook die politieke clubjes, die de naam„burgerlijke partijen” dragen, al lang niets anders meer dan

Page 522: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

513

belangengemeenschappen van bepaalde beroepsgroepen enstanden, en is hun hoogste taak gelegen in een zo goed mogelijkbehartigen van die egoïstische belangen. Dat zulk een bourgeoisgilde dat-aan-politiek-doet voor alles geschikt is, behalve voorde strijd, ligt voor de hand; en dit nog in des te sterkere mate,omdat de andere zijde niet uit voorzichtige kruideniers bestaat,maar uit de proletarische massa's, die tot het uiterste zijnopgehitst, en bereid zijn, ieder risico te aanvaarden.

Wanneer wij inzien, dat de voornaamste taak, die de staat indienst en ten bate van het volk vervullen moet, de handhaving,verzorging en ontwikkeling van de beste ras delen in ons volkis, dan spreekt het vanzelf, dat deze zorg zich niet magbeperken tot de geboorten van den, nu nog kleine, jongen volks-en ras genoot, maar dat uit deze zuigeling een waardevol lidvan de volks gemeenschap wordt, dat later ook voor onzeverdere groei en toename van betekenis kan zijn.

En omdat in het algemeen de eerste voorwaarde voor geestelijkecapaciteiten gelegen is in de kwaliteit van het ras, daarom moetde opvoeding ook bij ieder individu afzonderlijk, in de eersteplaats de lichamelijke gezondheid in het oog houden, enverbeteren; want over het algemeen kan men toch inderdaadzeggen, dat een gezonde krachtige geest alleen in een gezond enkrachtig lichaam kan huizen. Het feit, dat genieën dikwijlslichamelijk beneden peil blijven of zelfs mismaakte schepselenzijn, is geen argument tegen deze stelling. Want daarbij betrefthet uitzonderingen die — zoals altijd — de regel slechtsbevestigen. Wanneer echter de grote massa van het volk uitdégénerés bestaat, dan zal uit dit moeras maar uiterst zeldeneen waarlijk grote geest opstaan. Zijn invloed zal dan echternog slechts zeer geringe resultaten hebben, want degedegenereerde horde zal hem in het geheel niet verstaan, of zalte zwak van wil zijn geworden, om de hoge vlucht van zulk een

Page 523: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

514

adelaar te kunnen volgen. De volksstaat moet dit inzien, enmoet zijn geheel en opvoedingsarbeid niet in de eerste plaatstoeleggen op de aflevering van mensen, die volgepropt zijn metabstracte kennis, maar integendeel op het vormen van mensenmet kerngezonde lichamen. De ontwikkeling van de geestelijkecapaciteiten komt pas in de tweede plaats. Hierbij is echterweer het belangrijkste de ontwikkeling van het karakter —vooral van de wilskracht en de vastberadenheid, terwijl er ookde nadruk op moet worden gelegd, dat ze opgroeien tot mensen,die de wil bezitten, om verantwoordelijkheid te dragen.

De abstract-wetenschappelijke scholing komt pas in de tweedeplaats. De volksstaat moet daarbij uitgaan van het standpunt,dat een mens, die weliswaar wetenschappelijk weinig waardeheeft, maar lichamelijk gezond is, die een goed, vast karakterheeft, die wilskrachtig is, en een besluit weet te nemen, voor devolks gemeenschap meer waarde heeft dan een knappezwakkeling. Een volk van geleerden zal, wanneer die geleerdentegelijkertijd lichamelijk gedegenereerde, weinig wilskrachtige,laffe pacifisten zijn, de hemel zeer bepaald niet veroveren, en erzelfs over het algemeen niet eens in slagen, zich op aarde eenbestaan te veroveren. In de zware door het noodlot gewildestrijd verliest niet de man, die het minste weet, maar integendeelaltijd degene, die uit zijn kennis de slapste consequenties trekt,en ze het slechtste in daden omzet. Tenslotte moet ook hier eenzekere harmonie heersen.

Een bedorven lichaam wordt door een schitterende geest geengreintje esthetischer gemaakt, en de hoogste ontwikkeling vande geest zou zelfs in het geheel niet gerechtvaardigd zijn, indiende dragers van die ontwikkeling tegelijkertijd lichamelijkgedegenereerde en mismaakte schepselen waren, zonder vastewil, zonder karakter en zonder moed. Datgene, wat het Griekseschoonheid ideaal tot iets onsterfelijks heeft gemaakt, is het feit,

Page 524: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

515

dat hier de prachtigste lichamelijke schoonheid met destralendste geest en de edelste ziel verenigd is.

Wanneer Moltke's uitspraak: „Uiteindelijk is het geluk alleenmet de sterke” waarheid bevat, dan is dat zeker het geval voorde verhouding tussen lichaam en geest: tenslotte zal een geest,die gezond is, toch in 't algemeen alleen in een gezond lichaamkunnen wonen. De staling van het lichaam is daarom in devolksstaat niet een zaak, die de enkeling alleen aangaat, enevenmin in de eerste plaats een zaak van de ouders, waarmee degemeenschap pas in de tweede of derde plaats iets te makenheeft, maar is een eerste vereiste voor het bestaan van het volk,dat tenslotte door de staat wordt vertegenwoordigd enverdedigd. En zoals de staat, wat de wetenschappelijke vormingaangaat, zich al heden bemoeit met het zelfbeschikkingsrechtvan de enkeling, en tegenover die enkeling het recht van hetgeheel vertegenwoordigt, door eenvoudig, zonder te vragen naarde wil der ouders, het kind de schoolplicht op te leggen, zo moetde volkse staat eens zijn gezag in nog veel sterkere matedoorzetten tegenover de onwetendheid of het wanbegrip van deenkeling tegenover de kwesties, waarmee de handhaving vanonze volkskracht gemoeid is. Hij moet zijn taak als opvoeder zoindelen, dat de jonge lichamen al op vroeger leeftijd doelmatigworden gesterkt en gehard met het oog op hun latere leven.

Er moet vóór alles voor gezorgd worden, dat er geen generatievan huisvinken opgroeit. Deze verzorging en opvoeding moet albij de jonge moeder beginnen. Wanneer het mogelijk bleek, datdoor tientallen jaren van noeste arbeid, bij de geboortevolkomen zuiverheid, vrij van iedere infectie bereikt konworden, en de kraamvrouwenkoorts beperkt tot enkele gevallen,dan moet en zal het ook mogelijk zijn, om door grondigescholing en opleiding van de pleegzusters, en van de moederszelf, een behandeling te doen plaats hebben, die een

Page 525: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

516

uitmuntende basis vormt voor de latere ontwikkeling. De schoolals zodanig moet in de volksstaat veel meer tijd beschikbaarstellen voor de lichamelijke opvoeding. Het is een verkeerdstelsel, om de jonge hersens met een ballast te beladen, waarvanzij – naar de ervaring leert — toch maar een klein gedeelteweten te behouden, en dan nog grotendeels kleinigheden enbijzaken, omdat het kind nu eenmaal nog niet bij machte is, omde, hem ingegoten stof, op verstandige wijze te ziften.

Wanneer tegenwoordig zelfs het lesrooster der middelbarescholen het niet nodig vindt, om voor lichamelijke oefeningmeer dan maar net twee uur per week uit te trekken, en zelfs dietwee uur nog niet verplicht zijn, dan bestaat er tussen deze zijdevan de opvoeding en de zuiver geestelijke wel een zeer grotewanverhouding. Er zou eigenlijk geen dag voorbij mogen gaan,dat de jongeman — of het jonge meisje — niet minstens 'smorgens en 's middags een uur lang lichamelijk gestaald werd,en dat wel in iedere vorm van sport en turnen. Hierbij magvooral één sport niet worden vergeten, die juist in de ogen vanvele, zich „volks” noemende voor ruw en onwaardig doorgaat:„het boksen”. Het is werkelijk ongelooflijk, wat een onjuistemeningen er dienaangaande onder de „ontwikkelde mensen”bestaan. Het wordt als vanzelfsprekend beschouwd, dat dejongeman leert schermen, en dan links en rechts stevigepartijtjes uitvecht, maar boksen zou te ruw zijn! Waarom? Er isgeen enkele andere sport, die zoals deze de aanvalsgeestaankweekt, die zo bliksemsnelle besluiten vereist, en hetlichaam tot stalen hardheid en uiterste soepelheid en lenigheidopvoedt. Wanneer twee jonge mensen een meningsverschil methun vuisten uitvechten, dan is dat niet ruwer, dan wanneer zedat met een geslepen stuk ijzer doen. Het is ook niet minderedel, wanneer een aangevallene zich met de vuist verdedigttegen zijn aanvaller, in plaats van hard weg te lopen, en om eenagent te schreeuwen. Maar vooral is het nodig, dat een gezonde

Page 526: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

517

jongen ook leert klappen te verdragen. Dat zullen onzetegenwoordige geestelijke strijders natuurlijk te wild vinden.Maar de volksstaat heeft nu eenmaal niet tot taak, om eenkolonie van vreedzame estheten en lichamelijke dégénerés op tekweken. Het ideaal van deze staat is niet de eerbare kleinebourgeois of de deugdzame oude jonge juffrouw, maar het is deharde, sterke belichaming van mannelijke kracht enerzijds, enanderzijds de vrouw, die weer mannen ter wereld weet tebrengen. De sport is niet slechts een middel, om de enkelingsterk, handig en moedig te maken, maar zij dient ook, om debeoefenaars te stalen, en hen te leren, het een en ander teverdragen.

Wanneer destijds de gehele bovenste laag van onze bevolkingzichzelf zo niet uitsluitend had volgepropt met deftige frasenvan fatsoen, en in plaats daarvan boksen had geleerd, dan zoudie Duitse revolutie van souteneurs, deserteurs en soortgelijktuig nooit mogelijk zijn geweest; want dit succes was niet tedanken aan de moed en de energie van de mannen, die derevolutie maakten, maar aan de laffe, miserabelebesluiteloosheid van de lieden, die de staat leiden, en voor diestaat verantwoordelijk waren. Maar al onze geestelijke leidershadden immers enkel en alleen een geestelijke scholingdoorgemaakt, en hun kracht moest dus wel volkomenverlammen op het ogenblik, dat de andere zijde naast degeestelijke wapenen, ook nog het breekijzer ging gebruiken. Datalles was echter alleen maar mogelijk, omdat vooral hetonderwijs op onze hogere scholen geen mannen vormde, maarenkel ambtenaren, ingenieurs, technici, chemici, juristen,letterkundigen en, opdat deze hegemonie van de geest tochvooral niet teniet gedaan wordt, professoren.Onze culturele leiding heeft steeds grote dingen gepresteerd,terwijl de prestaties van onze wilskracht meestal beneden allekritiek bleven.

Page 527: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

518

Ongetwijfeld zal het niet lukken, om uit iemand, die laf is vanaanleg, een moedig mens te maken, maar even zeker is het, datbij iemand, die op zichzelf niet laf is, de ontwikkeling van dezeeigenschappen belemmerd of zelfs verlamd wordt, wanneer hijdoor gebreken in zijn opvoeding, die zijn kracht en handigheidhebben verminderd, van tevoren al weet, dat hij het onderspitzal moeten delven. Hoezeer het bewustzijn van eigenlichamelijke kracht de moed versterkt en de wil tot de aanvalopwekt: dat kan men het beste zien aan het leger. Ook hier zijnhet niet alleen en uitsluitend helden geweest, maar de gewonemiddelmaat. Doch de buitengewone opleiding, die de Duitsesoldaat in vredestijd doormaakte, droeg op dat gehelereuzenorganisme zo’n suggestief geloof aan de eigen meerderwaardigheid over, als zelfs onze vijanden niet mogelijk haddengeacht. Want al die onsterfelijke moed en wil tot de aanval, dieonze voort-stormende Duitse legers in de nazomer en de herfstvan het jaar 1914 betoonden, was het resultaat van dieonvermoeibare scholing, die uit de dikwijls zwakke lichamen deongelooflijkste prestaties wist te halen, en zo de mannenopvoedde tot dat zelfvertrouwen, dat ook in de ontzetting vande grootste veldslagen niet verloren ging.

Juist dit Duitse volk, dat nu verzwakt en machteloos op degrond ligt, prijsgegeven aan de schoppen en trappen van deanderen, heeft die suggestieve kracht, die in het zelfvertrouwenis gelegen. Dat zelfvertrouwen echter moet al van kindsbeen afin de jonge volksgenoot worden gelegd. Zijn gehele opvoedingen scholing moet erop gericht zijn, hem de overtuiging te geven,dat hij absoluut de meerdere is van anderen. Hij moet door zijneigen kracht en handigheid het geloof aan deonoverwinnelijkheid van zijn volkskracht terugwinnen. Wantdatgene, wat eens aan het Duitse leger de overwinning bracht,was de som van het vertrouwen van al die enkelingen in zichzelfen in hun leiding. Wat het Duitse volk weer zal oprichten, is de

Page 528: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

519

overtuiging, dat het mogelijk is, om de vrijheid te heroveren.Deze overtuiging kan echter alleen ontstaan als het eindproductvan miljoenen eensgezind gerichte gevoelens en gedachten.

De ineenstorting van ons volk was vreselijk, maar deinspanning, die vereist zal worden, om aan deze nood een eindete maken, zal even groot zijn. Wie meent, dat ons volk uit dehedendaagse(1924) burgerlijke opvoedingsmethoden, die in deeerste plaats naar rust en orde streven, ooit de kracht kan puttenom eens op een dag deze wereldorde, die onze ondergangbetekent, om te keren, en onze tegenstanders onze ketenen in hetgezicht te werpen, die dwaalt zeer. Alleen door een bovenmatiggrote nationale wilskracht, vrijheidswil en diepste hartstocht zaldatgene, wat ons eens ontbrak, weer worden aangevuld. Ook dekleding van de jeugd moet aan dit doel aangepast zijn. Het iswerkelijk een zeer treurig gezicht, te moeten vaststellen, dat ookonze jeugd al onderworpen is aan een modewaanzin, diewerkelijk alles doet, om de betekenis van het oude spreekwoord:„kleren maken de mens” tot iets noodlottigs om te vormen.

Juist bij de jeugd moet ook de kleding in dienst van deopvoeding worden gesteld. De jongen die 's zomers in rangebroek rondloopt, en tot de hals toe ingepakt, die verliest doorzijn kleding een zeer belangrijke stimulans voor de opvoedingvan zijn lichaam.' Want men moet ook op de eerzucht, en —laten wij het eerlijk zeggen — op de ijdelheid speculeren. Nietijdelheid op mooie kleren, die tenslotte voor velen onbereikbaarzijn, maar ijdelheid op een mooi, welgevormd lichaam, dat iederkan opbouwen.Ook voor later heeft dit zijn nut. Het meisje moet haar ridderleren kennen. Indien in onze dagen de lichamelijke schoonheidniet zo volkomen was achtergesteld bij fatterig mode gedoe, danzou het niet mogelijk zijn, dat honderdduizenden meisjes doorafstotende krombenige Joden bastaards verleid werden. Ook dat

Page 529: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

520

is in het belang van ons volk, dat de mooiste lichamen elkaarvinden, en zo helpen, om nieuwe schoonheid aan de natie teschenken.

Heden ten dage zou dit alles wel zeer nodig zijn, omdat demilitaire opleiding ontbreekt, de enige instelling, die invredestijd tenminste iets inhaalde van al datgene, wat de andereopvoedingsorganen verzuimden. En ook daar moest het succesweer niet alleen worden gezocht in de opleiding van de enkeling,maar ook in de invloed, die hierdoor op de verhouding tussenbeide geslachten werd uitgeoefend. Het jonge meisje verkoos desoldaat boven de niet-soldaat.

De volksstaat moet de lichamelijke ontwikkeling niet beperkentot de officiële schooljaren, maar moet ook zorgen, dat dejongen na die jaren, zolang zijn lichaam zich nog ontwikkelt,ook alles vóór zijn lichaam doet, zodat die ontwikkeling degunstigste weg volgt, die maar mogelijk is. Het is eenvoudigstompzinnig, om te geloven, dat het recht van de staat, omtoezicht uit te oefenen op zijn jonge burgers, met het beëindigenvan de schooljaren plotseling ophoudt, en dan eerst in zijndiensttijd terugkeert. Dit recht van de staat is in werkelijkheideen plicht, en als zodanig altijd in even sterke mate aanwezig.De staat van onze dagen, die het koud laat, of hij gezondemensen herbergt of niet, heeft deze plicht op misdadige wijzeverzaakt. Hij laat de tegenwoordige jeugd op de straat en inbordelen verworden, in plaats van haar aan de teugel te nemen,en zolang lichamelijk verder te ontwikkelen, tot er een gezondeman en een gezonde vrouw uit zullen opgroeien.Het is op het ogenblik niet van belang, van welke methoden destaat zich bedient bij de verdere opvoeding; het enig belangrijkeis, dat hij het doet, en dat hij de wegen zoekt, die naar de besteresultaten zullen leiden. De volksstaat zal, naast de geestelijkeevenzeer de lichamelijke vorming gedurende de jaren na het

Page 530: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

521

schoolbezoek als staats taak moeten beschouwen, en zal hierook door officiële instellingen invloed moeten uitoefenen.

Bovendien kan deze opvoeding in grote lijnen al devooropleiding voor de latere in militairen dienst zijn. Het legerzal de jonge man dan niet meer, zoals tot heden, degrondbeginselen van het eenvoudigste exercitiereglementmoeten bijbrengen, en zal ook geen rekruten meer toegevoerdkrijgen, zoals dat tegenwoordig het geval is, maar het zal tottaak hebben, om de jongeman, die lichamelijk al volkomen isontwikkeld, nu slechts nog tot soldaat om te smeden.

In de volksstaat moet het leger de enkeling dus niet meer hetsimpele gaan en staan bijbrengen, maar moet het de laatste enhoogste school voor de vaderlandse opvoeding zijn. De jongerekruut moet in het leger de nodige bedrevenheid in het hanterenvan wapenen verwerven, maar moet tegelijkertijd ook verdervoor zijn later leven worden geschoold. Maar de belangrijkstetaak van de militaire opvoeding moet echter bestaan uit iets,wat ook al één van de belangrijkste deugden van het oude legerwas: In deze school moet de jongen tot man worden gemaakt;en hij moet hier niet alleen leren gehoorzamen, maar ookworden opgeleid, zodat hij later zal kunnen bevelen.

Hij moet leren zwijgen niet alleen, wanneer hij terecht berisptwordt, maar moet ook leren, om zo nodig onrecht zwijgend teverdragen. Hij moet verder, steunend op het vertrouwen ineigen kracht, diep bewust van de grootheid en kracht van diegemeenschappelijk gevoelde corpsgeest, tot de overtuigingkomen, dat de kracht van zijn volk onoverwinnelijk is. Na debeëindiging van zijn militaire diensttijd moeten hem tweedocumenten worden meegegeven: ten eerste zijn diploma vanstaatsburger als rechtsbul, die hem voortaan het recht geeft,zich in het openbaar te bewegen, en zijn gezondheidsattest, als

Page 531: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

522

bevestiging van zijn lichamelijke gezondheid en geschiktheidvoor het huwelijk.

De volksstaat kan de politieke opvoeding van het meisjevolgens soortgelijke beginselen leiden als die van de jongen.Ook daar moet men de voornaamste nadruk leggen op delichamelijke vorming, pas daarna op de ontwikkeling van deeigenschappen van de ziel, en pas in de laatste plaats op die vande geest. De opvoeding van de vrouw moet er absoluut op zijngericht, om het meisje tot toekomstige moeder op te voeden. Pasin de tweede plaats dient de volksstaat zich bezig te houden metkaraktervorming, maar dat dan ook weer met alle ten dienstestaande middelen.

Ongetwijfeld zijn de belangrijkste karaktereigenschappen in allemensen van kindsbeen af in de kiem aanwezig: wie egoïstisch isaangelegd, is en blijft dat eens en voor altijd, evenzeer als deidealist in zijn diepste innerlijk al idealist zal zijn. Maar tussendeze volkomen geprononceerde karakters staan nog miljoenen,die een onduidelijke en verwarden indruk maken. De geborenmisdadiger zal misdadiger zijn en blijven; maar vele mensen,die slechts een zekere neiging tot misdadigheid vertonen,kunnen door een juiste opvoeding nog tot waardevolle leden vande volksgemeenschap worden gemaakt, terwijl zulke zwakkekarakters anderzijds door slechte opvoeding tot waarlijk slechteelementen kunnen opgroeien. Hoe dikwijls werd er in de oorlogniet over geklaagd dat ons volk zo slecht kon zwijgen! Hoemoeilijk was het daardoor niet, om zelfs belangrijke geheimenvoor de vijand verborgen te houden! Maar laat men zich nu ookeens afvragen, wat de Duitse opvoeding dan eigenlijk hadgedaan, om de enkeling tot stilzwijgendheid op te voeden? Washet niet dikwijls op school zo, dat men de kleine verklikkervoortrok boven zijn zwijgzamer klasgenootjes? Beschouwdemen dat klikken niet als een bewijs van nobele openhartigheid,

Page 532: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

523

en die zwijgzaamheid als een blijk van schandelijkeverstoktheid? Heeft men eigenlijk wel ooit enige moeite gedaan,om zwijgzaamheid als een kostelijke mannelijke deugd voor testellen? Nee, want voor ons huidig schoolonderwijs zijn datoverbodige futiliteiten. Maar deze overbodige futiliteiten kostende staat vele miljoenen aan gerechtskosten, want 90 procent vanalle processen wegens belediging en aanverwante misdrijvenzijn alleen een gevolg van een tekort aan zwijgzaamheid.

Uitingen, die door gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef zijngedaan, worden even lichtzinnig verder gekletst, onze economiewordt voortdurend geschaad door het lichtvaardig prijsgevenvan belangrijke fabrieksgeheimen, en zelfs worden alle geheimevoorbereidingen praktisch tot een onmogelijkheid, omdat hetvolk nu eenmaal niet heeft leren zwijgen, en alles maar verdervertelt. In de oorlog echter kon deze praatzucht zelfs maken, dater slagen verloren gaan, en kan dus inderdaad belangrijkbijdragen tot een ongunstig verloop van de strijd. Men moet ookhier overtuigd zijn, dat een man op jaren de dingen niet zalkunnen, die hem in zijn jeugd niet zijn geleerd. Daarom is hetook noodzakelijk, dat de leraar bijv. principieel niet tracht, doorhet aankweken van het lelijke klikken, op de hoogte te komenvan de bedreven kwajongensstreken.

De jeugd heeft een eigen gemeenschap: ze staat om zo te zeggenin een vaste solidariteit tegenover de volwassene, en dit spreektook vanzelf. De banden, die de tienjarigen jongen aan zijnvriendjes van zijn eigen jaren binden, zijn natuurlijker dan dietussen hem en de volwassene. Een jongen, die zijn kameradenaangeeft, verraadt ze, en verricht daarmee een handeling, die,scherp uitgedrukt, en in groter verband gezien, preciesovereenkomt met de daad van een landverrader. Zulk eenjongen mag nooit als een „braaf en fatsoenlijk” kind wordenbeschouwd, maar steeds als een jongen, die ernstige karakter

Page 533: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

524

fouten heeft. Het kan gemakkelijk voor de leraar zijn om doordergelijke ondeugden zijn gezag te verhogen, maar hij legtdaarmee in het jonge hart de kiem van een mentaliteit, die laternoodlottige gevolgen kan hebben. Al meer dan eens is een kleineklikspaan opgegroeid tot een grote schurk!

Dit is slechts bedoeld als één voorbeeld uit velen. In onze dagenwordt er op school niets gedaan om de goede, nobelekaraktereigenschappen te ontwikkelen. In de toekomst moetdaaraan heel wat meer aandacht worden besteed. Trouw,offervaardigheid, zwijgzaamheid zijn deugden, die een grootvolk nodig heeft; en het is veel belangrijker, dat de school dezeeigenschappen aankweekt, dan dat ze al haar aandachtconcentreert op zo vele van de andere dingen, die nu delesroosters vullen. Ook het afleren van gehuil en geklaag, envan zelfmedelijden, enz. hoort hier thuis. Wanneer deopvoeding vergeet, al het kind te doen begrijpen, dat ook lijdenen onrecht soms zwijgend moet worden verdragen, dan magmen zich niet verbazen, wanneer later op kritieke momenten,bv. wanneer de mannen aan het front staan, het gehelepostverkeer niets anders meer schijnt te moeten doen, danwederzijdse huil- en jankbrieven te verzenden.

Wanneer men op de lagere scholen wat minder exacte kennis inde hoofden van de leerlingen had gestampt, maar hundaartegenover wat meer zelfbeheersing had bijgebracht, danzou dat in de jaren 1915 tot 1918 rijk zijn beloond. Daarommoet dus de volksstaat bij de opvoeding in de eerste plaatsgrote nadruk leggen op de lichamelijke ontwikkeling, maardaarnaast ook aandacht schenken aan de vorming van hetkarakter. Talrijke morele tekortkomingen, die ons huidigvolkslichaam in zich draagt, kunnen door een zo gerichteopvoeding zo al niet geheel verwijderd, dan toch sterkverminderd worden.

Page 534: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

525

Het is eveneens van het grootste belang, dat de wilskracht en debesluitvaardigheid worden aangekweekt, en ook de wil tot hetdragen van verantwoordelijkheid. Wanneer vroeger bij het legerhet beginsel werd gehuldigd, dat een bevel, hoe dan ook, altijdbeter is dan geen bevel, dan moet dit beginsel voor de jeugdvoorlopig in de volgende vorm worden gegoten: dat eenantwoord, hoe dan ook, altijd beter is dan geen antwoord. Deangst, dat men uit bangigheid iets verkeerd zou kunnen zeggen,of het antwoord schuldig zou kunnen blijven, moetbeschamender zijn dan een onjuist antwoord. Op deze zeerprimitieve grondslag moet de opvoeding van de jeugd zijngebaseerd, en moet zijn gericht op het aankweken van de moedtot de daad.

Men heeft er vaak over geklaagd, dat in november en december1918 letterlijk geen enkele instantie meer zijn plicht deed, dat,van de vorst af tot en met de laatste bevelhebber van eendivisie, letterlijk niemand meer de kracht had, om eenzelfstandig besluit te nemen. Dit verschrikkelijke feit is wel deduidelijkste en vernietigendste veroordeling van onsopvoedingssysteem, dat ooit kon worden uitgesproken, want bijdeze ontzettende ramp is eigenlijk alleen maar datgene, wat inhet klein alom aanwezig was, op reusachtige schaal tot uitinggekomen. Dit gebrek aan wil en niet het gebrek aan wapens isde oorzaak, dat wij heden ten dage zo onmachtig zijn tot enigernstig verzet. Dat zit in het binnenste van ons gehele volk,voorkomt ieder besluit, waarmee risico verbonden is, alsof nietdikwijls de grootheid van een daad juist gelegen was in hetgewaagde ervan. Zonder het zelf te vermoeden, heeft een Duitsgeneraal kans gezien, de klassieke formule te vinden voor dezemiserabele willoosheid: „ik handel alleen, wanneer ikéénenvijftig procent kans van slagen heb”. Deze éénenvijftigprocent is de reden van deze tragische ineenstorting vanDuitsland; wie eist, dat het noodlot hem pas de overwinning

Page 535: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

526

garandeert, die vernietigt daarmee uit de aard der zaak iederebetekenis van een heroïsche daad. Want deze bestaat juistdaarin, dat men, overtuigd van het levensgevaar, dat debestaande toestand oplevert, de stap zet, die misschien resultaatkan hebben. Een kankerpatiënt, wiens einde anders zeker is,hoeft niet eerst eenenvijftig procent uit te rekenen, om eenoperatie te wagen. Zelfs wanneer een zodanig ingrijpen maareen half procent kans op herstel belooft, dan nog zal een moedigman het wagen. Doet hij het niet, dan heeft hij ook niet het rechtte huilen en te klagen om zijn leven, dat verloren gaat.

Die funeste mentaliteit van onze dagen echter, die tot zoalgemene laffe willoosheid en besluiteloosheid leidt, isuiteindelijk hoofdzakelijk het gevolg van ons principieel onjuistopvoedings systeem. De schadelijke invloed hiervan laat zichook in het verdere leven gelden, en vindt tenslotte zijnbekroning in onze vooraanstaande staatslieden, die in hetdagelijks leven wel een zeer groot gebrek aan moed betonen.

Ook de tegenwoordig maar al te veel voorkomende angst vooriedere verantwoording komt uit dezelfde bron. Ook hier draagtal de opvoeding van de jeugd de schuld; daardoor vertoont dezefout zich later alom in ons publieke leven en vindt tenslotte zijnonsterfelijke vervolmaking in het parlementaire regeringsinstituut. Helaas stelt men er al op school prijs op, dat de kleineboosdoener een „berouwvolle” bekentenis aflegt, en zijn zonden„verbitterd afzweert”, dan dat hij vrijmoedig zijn schuld bekent.Dat laatste is in de ogen van menige volksopvoeder in onzedagen zelfs het duidelijkste teken van onverbeterlijke slechtheiden zodoende wordt menige jongen, ongelooflijk genoeg, als„opgroeiend voor galg en rad” gekwalificeerd, wegens redenen,die van onschatbare waarde zouden zijn, indien ze hetgemeengoed van geheel een volk waren. Omdat de volksstaateenmaal de meeste aandacht zal schenken aan de opvoeding tot

Page 536: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

527

wilskracht en besluitvaardigheid, moet hij het hart van de jeugdal vanaf de eerste jaren vervullen met de wil totverantwoordelijkheid en de moed, voor eigen daden te staan.

Alleen, wanneer hij deze noodzaak in haar volle omvang inziet,zal hij tenslotte, na eeuwenlange vorming een volkslichaamweten te scheppen, dat niet meer die gebreken zal vertonen, diein onze dagen zo noodlottig hebben gewerkt, en zoveel hebbenbijgedragen tot onze ondergang. Het wetenschappelijk gedeeltevan onze school opvoeding, dat tegenwoordig immers eigenlijkalfa en omega is van de totale staatsbemoeiing met deopvoeding, zal met slechts geringe rectificaties door devolksstaat worden overgenomen. Die rectificaties bevinden zichop drie terreinen.

In de eerste plaats moeten de jonge hersens in het algemeen nietworden belast met dingen, die voor 95 procent onnutte ballastzijn en die ze daarom toch ook weer zullen vergeten. Vooral hetlesrooster van de lagere en middelbare scholen is tegenwoordigeen tussending; op vele punten is de stof', die over deverschillende onderwerpen geleerd moet worden, zodanigaangegroeid, dat slechts een klein gedeelte van dit alles in hethoofd van de enkeling bewaard kan blijven, en dat ook slechtseen klein gedeelte van deze overvloed benut kan worden, terwijlhet aan de andere kant toch ook weer niet voldoende is voor deman, die in zo een vak werkzaam zal zijn, en er zijn brood meemoet verdienen. Laat men nu bijv. eens een gewone gemiddelderijksambtenaar nemen, die het einddiploma van een gymnasiumof een H.B.S. (VWO) in de zak heeft; laat men nu eensonderzoeken, wat die man op zijn vijfendertigste of veertigstejaar nog af weet van alle schoolkennis, die hem met zoveelmoeite is ingestampt. Hoe weinig is er van dat alles nog over!

Page 537: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

528

Dan zal men mij natuurlijk als antwoord geven: „Ja, maar degrote hoeveelheid van de destijds opgenomen leerstof had juistniet alleen ten doel, om te zorgen, dat het kind, eenmaalvolwassen geworden, nu over veel kennis beschikte, maar moestook de geestelijke bevattelijkheid, het denkvermogen en vooralde scherpte van denken scholen.”

Dit is gedeeltelijk juist. Maar toch dreigt hier het gevaar, dathet jonge brein een stortvloed van indrukken te verwerkenkrijgt, die slechts zeer enkelen uit de talloze aankunnen; terwijlze niet in staat zijn, om in de stof het belangrijke van het minderbelangrijke te scheiden, en dit verschil ook trouwens niet zien.En indien ze al tot een zifting overgaan, dan vergeten enverwaarlozen ze meestal het belangrijke, en onthouden hetonbelangrijke. Daardoor vervalt de hoofdreden van dit veleleren al weer; want dat kan toch bezwaarlijk alleen daarinbestaan, dat men door de leerstof tot in het oneindige opeen tehopen, de hersenen enkel maar tot leren in staat stelt; het is ertoch ook wel degelijk om te doen, om de jongen mens in zijnlatere leven die grote hoeveelheid kennis mee te geven, die iedernodig heeft, en die door hem dan weer aan de gemeenschap tengoede komt. Maar dit ideaal wordt tot een onbereikbarehersenschim, wanneer de mens door de veelheid van de leerstof,die hem in zijn jeugd is opgedrongen, hiervan later in het geheelniets, of althans niets belangrijks meer overhoudt.

Het is bijvoorbeeld volkomen onbegrijpelijk, waarom miljoenenmensen in de loop der jaren twee of drie vreemde talen moetenleren, terwijl toch slechts een zeer gering percentage onder henpraktisch nut van deze kennis zal hebben, wat dus ook betekent,dat de meerderheid dit geleerde weer volkomen zal vergeten,want van elke honderdduizend leerlingen die bijv. Frans leren,zullen er nauwelijks een tweeduizendtal later werkelijk enigevruchten plukken van deze kennis, terwijl acht en negentig

Page 538: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

529

duizend in hun gehele verdere leven niet meer in staat zullenzijn, om van het eens geleerde enig praktisch profijt te hebben.

Zij hebben dus in hun jeugd duizenden uren opgeofferd vooriets, wat later voor hen geen waarde en geen betekenis bleek tebezitten. Ook het tegenargument, dat dit een onmisbaaronderdeel is van de algemene ontwikkeling, houdt geen steek,omdat men dit alleen zou kunnen beweren, indien de mensenhun gehele leven lang over het geleerde beschikten. Dus moeteninderdaad acht en negentig duizend mensen om niet wordengeplaagd, en worden zij gedwongen hun kostbare tijd op teofferen, uitsluitend en alleen, omdat er tweeduizend anderenzijn, die profijt zullen hebben van de kennis van deze taal.

Bovendien gaat het hier nog om moderne talen, waarvan menonmogelijk kan beweren, dat het aanleren ervan een trainingvan het scherp logische denken betekende, zoals b.v. van hetlatijn kan worden gezegd. Daarom zou het heel wat doelmatigerzijn, wanneer men de jonge studerende mensen slechts enigealgemene eigenschappen van zulk een taal bijbracht, of juisternog, hun de kern van de taal te leren kennen, wat dus wilzeggen, dat men hun de eigenheden van de taal bijbracht, of hunmisschien daarnaast inleidde in de grondbeginselen vangrammatica, uitspraak, zinsbouw, enz. met behulp van typischevoorbeelden. Dit zou voor de algemene behoeften voldoendezijn geweest, en zou ook van groter waarde zijn gebleken danhet instampen van de gehele taal, zoals dat nu mode is, omdathet gemakkelijker is, een overzicht te krijgen van deze meerbeperkte stof, en men deze essentiële eigenheden ookgemakkelijker onthoudt. Tenslotte is het toch ook een feit, datmen door die school studie een taal nooit geheel en al leertbeheersen, en haar tenslotte ook grotendeels weer zal vergeten.Onze methode zou bovendien het gevaar vermijden, dat van deoverweldigende uitgebreidheid van de stof slechts enkele

Page 539: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

530

toevallige, onsamenhangende brokken in het geheugen blevenhangen, omdat de leerling immers enkel het belangrijkste teleren kreeg, wat dus betekent, dat de selectie naar de waarde alhad plaats gevonden.

De hierdoor gegeven algemene basis zou voor de meestenvolkomen voldoende zijn, ook in het latere leven, terwijl hetieder ander, die deze taal later werkelijk nodig zou hebben, inde gelegenheid stelde, op de gegeven grondslag voort tebouwen, en uit eigen vrije wil te besluiten, om de taal zogrondig mogelijk te leren kennen. Door deze beperking komt inhet lesrooster die tijd vrij, die voor lichamelijke school oefeningnodig is, en ook die voor de verhoogde eisen op de, al vroegergenoemde gebieden.

Vooral ook is het nodig, dat de tot nog toe bij het geschiedenisonderwijs gevolgde methoden worden verlaten, en door andereworden vervangen. Ik geloof niet, dat er één volk bestaat, datméér geschiedenis leert dan het Duitse, maar daarnaast zal hetmoeite kosten, een volk te vinden, dat van deze geschiedenis eenzo slecht gebruik maakt als wij doen. Wanneer politiekinderdaad geschiedenis in wording is, dan is ons geschiedenisonderwijs door de wijze, waarop wij politiek bedrijven,volkomen veroordeeld. Ook hier past het ons niet, te jammerenover de treurige resultaten, waarop onze politiek kan bogen,wanneer men niet vastbesloten is, om te zorgen, dat deopvoeding tot de politiek in de toekomst beter zal zijn. Deresultaten van ons hedendaags geschiedenis onderwijs zijn in 99van de 100 gevallen meer dan bedroevend. Er blijvengewoonlijk maar enkele jaartallen, geboortejaren en namenhangen, terwijl er van een grote strakke lijn geen sprake is. Erwordt in het geheel niets gedaan om de leerlingen de kern vande kwesties, waarop het dus eigenlijk aankomt, te doen zien;nee, het wordt aan de meer of mindere genialiteit van ieder

Page 540: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

531

afzonderlijk overgelaten, om uit de stroom van jaartallen, uit dereeksen gebeurtenissen, de diepere beweegredenen te vinden.

Men kan zoveel protesteren tegen deze bittere constatering alsmen maar wil; laat men enkel de redevoeringen, die de herenparlementsleden over sommige politieke kwesties, bijvoorbeeldover de buitenlandse politiek, in één enkele zittingsperiodehebben gehouden, eens aandachtig doorlezen; wanneer men danbedenkt, dat de fabrikanten van deze redevoeringen beweren,het puik van de Duitse natie te zijn, en dat in ieder geval eengroot gedeelte van deze lieden een middelbare school bezocht,en verschillende onder hen zelfs hogescholen, dan zal mendaaruit maar al te duidelijk kunnen opmaken, hoe volkomenonvoldoende het historische begrip van deze lieden is.

Wanneer ze helemaal nooit les in geschiedenis hadden gehad, enalleen maar een gezond instinct bezaten, dan zou het nog veelbeter zijn en zou de natie er aanmerkelijk meer vruchten vankunnen plukken. Juist bij het geschiedenis onderwijs moet dehoeveelheid leerstof worden verminderd. Het is absoluut van deallergrootste betekenis, dat men de grote ontwikkelingslijnenvan de geschiedenis ziet. En naarmate het onderwijs meerbeperkt blijft tot, zich dus meer concentreert op dit doel, magmen met meer reden hopen, dat de enkeling later voordeel zalhebben van zijn kennis, die uiteindelijk, en over de gehele liniebeschouwd, ook aan het geheel ten goede komt. Want men leertnu eenmaal niet geschiedenis om de dingen te weten, die vóórons zijn gebeurd, maar men leert geschiedenis om de velelessen, die zij voor onze toekomst en voor het voortbestaan vanons eigen volk kan geven. Dat is het eigenlijke doel, en degeschiedenislessen als zodanig zijn niets dan een middeldaartoe. Heden ten dage is echter ook hier het middel tot doelgeworden, en het doel telt in 't geheel niet meer mee. Kom nuniet met het argument, dat een diepgaande bestudering van de

Page 541: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

532

geschiedenis evenzeer vereist, dat men zich met al diejaartallen, enz. bezig houdt, omdat men deze immers nodigheeft, om de loop van de grote lijn te kunnen bepalen.

De bepaling van deze lijn behoort tot de taak van de vakwetenschap. De gewone doorsnee-mens is echter geen professorin de geschiedenis. Voor hem heeft de geschiedenis in de eersteplaats tot taak, om hem zoveel historisch inzicht te geven als hijnodig heeft, om zijn standpunt te kunnen bepalen ten aanzienvan alle politieke kwesties, waarvoor zijn volk zich geplaatstziet. Wie professor in de geschiedenis wil worden, die mogezich later met hart en ziel op die studie toeleggen; dan zal hijzich natuurlijk met alle details, ook met de kleinste, moetenbezighouden. Maar ook daarvoor mag ons huidig geschiedenisonderwijs niet dienen, want dit is voor de normale doorsneemens te omvangrijk, en anderzijds voor de vakman weer veel tebeknopt. Overigens behoort het ook tot de taak van devolksstaat, om ervoor te zorgen, dat er eindelijk een wereld-geschiedenis wordt geschreven, waarin eindelijk eens het vollelicht valt op de overheersende invloed, die de rassenkwestie opde loop van de geschiedenis heeft gehad.

In het kort kan dus worden gezegd, dat de volksstaat tot taakheeft, om het algemene wetenschappelijke onderwijs teconcentreren in een minder omvattend geheel, waarin echter deessentie der dingen besloten is. Daarnaast moet de mogelijkheidworden geschapen voor een zeer degelijke vakopleiding. Het isvoldoende, wanneer de enkeling een bepaalde hoeveelheidalgemene kennis bezit, die vooral de grote lijnen omvat. Dit kandan als basis dienen, en daarnaast behoeft hij enkel van hetgebied, waarop zijn latere leven zich zal bewegen, een zeergrondige speciale vakopleiding te genieten. Hierbij moest dealgemene ontwikkeling verplicht worden gesteld voor allevakken, terwijl de speciale gedetailleerde opleiding facultatief

Page 542: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

533

behoorde te zijn. De hierdoor bereikte inkrimping van hetlesrooster en van het aantal uren komt aan de ontwikkeling vanhet lichaam, van het karakter, van de wilskracht en debesluitvaardigheid ten goede.

Hoe bitter weinig het onderwijs op onze tegenwoordige scholen— en wel vooral op de middelbare — voor het beroep in hetlatere leven betekent, blijkt wel het duidelijkste uit het feit, datin onze dagen één bepaalde positie door mensen van drievolkomen verschillend geaarde scholen kan worden bekleed.Het enige wat in werkelijkheid van betekenis is, is immers dealgemene ontwikkeling, en niet de kennis over een speciaalgebied, die men daarbij er nog wist in te stampen. Daar echter,waar — zoals ik al zei — werkelijk een speciale kennis nodigis, kan dat natuurlijk niet worden opgedaan binnen het kadervan het lesrooster van onze huidige middelbare scholen.Daarom moet straks de volksstaat een einde maken aan aldergelijke halfslachtigheden.

De tweede wijziging, die de volksstaat in de wetenschappelijkeafdeling van het lesrooster moet aanbrengen, is de volgende :Het is typerend voor onze huidige materialistische tijd, dat onzewetenschappelijke vorming zich steeds meer concentreert op deuitsluitend exacte vakken, dus wiskunde, natuurkunde,scheikunde, enz. Hoe nodig dit ook mag zijn in een tijd, waarinde techniek en de scheikunde een overheersende rol spelen, enwaar deze vakken de meest sprekende uiterlijke kenmerken zijn,het is zeer gevaarlijk, wanneer de algemene ontwikkeling vaneen natie zich steeds exclusiever daarop toelegt. Die algemeneontwikkeling behoort idealistisch te zijn. Zij behoort meer op deklassieke vakken geconcentreerd te zijn, en moet in vakwetenschappelijk opzicht enkel de basis leveren voor de laterespeciale opleiding. Anders doet men afstand van krachten, dievoor het voortbestaan van de natie altijd nog belangrijker zijn

Page 543: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

534

dan alle technisch en overig kunnen. Men mag zich bij hetgeschiedenis onderwijs tot geen enkele prijs laten afhouden vande bestudering van de oude geschiedenis. Indien men degeschiedenis van de Romeinen in zeer grote lijnen juistbeschouwt, dan is en blijft deze de beste leermeesteres vooronze tijd en ongetwijfeld ook voor alle andere. Ook devoorbeeldige schoonheid van het Helleense levensideaal moetvoor ons blijven leven. Men mag niet door de verschillen tussende volkeren blind worden voor de grotere rasgemeenschap. Bijde strijd, die nu wordt uitgevochten, gaat het om zeer grotedingen: hier strijdt een cultuur, die tientallen eeuwen in zichverbindt, en die het Griekse zowel als het Germaanse volkseigen omsluit, om haar bestaan.

Er moet een scherpe scheidingslijn worden getrokken tussen dealgemene ontwikkeling en de speciale vakwetenschap. Omdatdit laatste gebied tegenwoordig meer en meer in handen van hetmeest onverhulde mammonisme dreigt te komen, is het nodig,dat de meer idealistische instelling van de algemeneontwikkeling behouden blijft. Ook hier moet men met allenadruk dit beginsel ingang doen vinden: industrie, techniek,handel en nijverheid kunnen altijd enkel bloeien, zolang eenidealistisch aangelegde volksgemeenschap hiertoe debestaansvoorwaarden schept. Deze voorwaarden zijn echter nietgelegen in een materialistisch egoïsme, maar integendeel insterke offervaardigheid.

De moderne opleiding van de jeugd streeft in het algemeen naaréén groot, algemeen doel, nl. om de jeugd die kennis in testampen, die hij op zijn latere levensweg nodig heeft. Men druktdit dan als volgt uit: „De jongen moet tot een nuttig lid van demaatschappij opgroeien. Die nuttigheid bestaat dan, volgensmoderne opvattingen, in een zekere handigheid, die hem in staatstelt, om later een fatsoenlijk stuk brood te verdienen. De

Page 544: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

535

oppervlakkige staatsburgerlijke vorming, die men daarbij nogontvangt, is al vanaf het begin van een zeer slap soort.

Omdat de staat als zodanig maar een vorm is, daarom is hetook zeer moeilijk, mensen zo op te voeden, dat ze zich hieraanaanpassen, of dat ze zich zelfs daaraan verbinden. Daarom iseen vorm te gemakkelijk breekbaar. Wij zagen echter al, dat hetwoord „Staat” in onze dagen geen bepaalde inhoud bezit. Deenige mogelijkheid, die dus blijft, is de gewone opvoeding tot„patriottisme”. In het oude Duitsland lag het zwaartepunt vanhet onderwijs in een vaak niet bijster intelligente, maar meestalzeer banale verafgoding van de kleinste en allerkleinstepotentaatjes, die steeds in zo grote hoeveelheid aanwezig waren,dat er geen gelegenheid overbleef, om de waarlijk groten in onsvolk die aandacht te schenken, die hun toekwam. Het resultaatvan een en ander was, dat de grote massa's van ons volk eenabsoluut onvoldoende kennis van de Duitse geschiedeniskregen. Ook de grote lijn ontbrak hier.

Het spreekt vanzelf, dat men op zo een manier moeilijk de waregeestdrift voor het eigen volk kon voelen. Onze opvoedingverstond de kunst niet om uit de historische groei van ons volkenkele namen naar voren te halen, en die tot een bezit van hetgehele Duitse volk te maken, om zo door een eender weten eneen eendere geestdrift ook eendere band om de gehele natie teslaan. Maar men is niet in staat gebleken, de waarlijkbelangrijke mannen van ons volk in de ogen van het heden voorte stellen als waarlijk groten, die boven alles uitstaken. Menheeft de algemene aandacht niet op hen weten te vestigen, endientengevolge ook geen kans gezien om een uniformestemming te wekken. Men was al evenmin bij machte, om uit deverschillende onderdelen van de leerstof, datgene wat in hetbijzonder had bijgedragen tot de roem van ons volk, door eenmeer dan zakelijke behandeling te doen uitkomen, terwijl men

Page 545: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

536

door middel van zulke verheven voorbeelden het nationalegevoel had kunnen aanwakkeren. Die tijd zou dit als ongezondchauvinisme hebben beschouwd, en het zou in deze vormweinig bijval heb-ben geoogst. Het burgerlijke patriottisme, datzich zo uitsluitend richtte op het vorstenhuis, was aangenameren gemakkelijker te verdragen dan de gloeiende hartstocht vaneen werkelijke nationale trots. Want dit eerste gevoel was altijdwel bereid, een ondergeschikte plaats in te nemen, maar hetlaatste zou op een goede dag kunnen opstaan en gaan heersen.

Dat monarchistische patriottisme eindigde in verenigingen vanoudstrijders, maar de wegen van de nationale hartstocht zoudenmoeilijk te bepalen zijn geweest. Die hartstocht is als een edelpaard, dat niet iedereen in het zadel verdraagt. Het was geenwonder, wanneer men zich maar liever verre hield van zo eengevaar. Niemand scheen ook maar aan de mogelijkheid tedenken, dat er eens een oorlog kon komen, die doortrommelvuur en gasaanvallen de innerlijke kracht van datpatriottisme op de proef zou kunnen stellen. Toen die oorlogechter toch uitbrak, wreekte zich dat gebrek aan waarlijk levendnationaal gevoel op de vreselijkste wijze. Men had maar weiniglust, om voor zijn keizerlijke en koninklijke regeerders testerven, en de meesten wisten niet, wat de natie eigenlijk was.

Sinds de revolutie in Duitsland haar intrede heeft gedaan,waardoor dus vanzelf een einde kwam aan het monarchistischepatriottisme, heeft het geschiedenis onderwijs werkelijk alleennog tot opzet, om de hoeveelheid exacte kennis te vermeerderen.Nationaal enthousiasme kan deze staat niet gebruiken, endatgene, wat hij graag zou bezitten, zal nooit zijn deel zijn.Want evenmin als er in een tijdperk, waarin het nationaliteitenbeginsel regeert, een dynastiek patriottisme kon bestaan, dat degrootste weerstandskracht bezit, evenmin is een enthousiasmevoor de republiek denkbaar. Want dat is iets, waarover geen

Page 546: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

537

seconde twijfel mogelijk is: de leuze: „Voor de republiek” hadniet de kracht gehad, om het Duitse volk vier en een half jaar opde slagvelden te doen strijden en sterven.

Deze republiek heeft werkelijk haar bestaan en haaronafhankelijkheid alleen te danken aan haar, naar alle zijdenverkondigde, bereidwilligheid, om iedere schatting vrijwillig tebetalen, en van ieder gewenst stuk grondgebied vrijwilligafstand te doen. Zij staat in de gunst bij de rest van de wereld,omdat een zwakkeling altijd aangenamer aandoet, dan een mandie op zijn stuk staat. Maar de sympathie, die onze vijandenjuist voor deze staatsvorm gevoelen, is de scherpste kritiek opdat stelsel, dat men zich kan denken.

Men houdt van de Duitse republiek, en laat haar leven, omdatmen waarlijk moeilijk een beteren bondgenoot kon vinden voorhet streven, om ons volk in slavernij te houden. Dit kostelijkeproduct heeft zijn leven dan ook alleen aan dit feit te danken.Daarom kan het in alle gemoedsrust afstand doen van iederewaarlijk nationale opvoeding, en zich tevreden stellen met het„hoera"-geschreeuw van de helden van de „Reichsbanner” (eensociaal-democratische weerbaarheid organisatie, vert.) die eroverigens, wanneer ze deze banier, waaraan zij hun naamontlenen, met hun lijf en leven moesten beschermen, als hazenvandoor zouden gaan.

De volksstaat zal moeten vechten voor zijn bestaan. Dehandtekeningen onder het Dawes-pact zullen dat bestaan nietgaranderen, en hij zal er geen enkel recht mee kunnenverdedigen. Hij zal echter, om te kunnen leven, en veilig te zijn,juist datgene nodig hebben, wat men in onze dagen meent tekunnen missen. Naarmate onze vorm en onze inhoud mooier enwaardevoller zullen zijn, zal ook de afgunst en het verzet vanonze tegenstanders groeien. En de beste bescherming is dan niet

Page 547: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

538

gelegen in wapens, maar in de mentaliteit van de burgers zelf:vestingmuren zullen hem niet kunnen beschermen, maar delevende muur van mannen en vrouwen, die vervuld zijn van dediepste vaderlandsliefde en de fanatiekste geestdrift voor heteigen volk, kan dat wel.

Het derde punt, dat daarom bij het wetenschappelijke deel deropvoeding in het oog gehouden moet worden, is het volgende:De volksstaat moet ook de wetenschap beschouwen als eenhulpmiddel tot het aankweken en aanwakkeren van de nationaletrots. Men moet niet alleen bij het onderwijs in de algemenegeschiedenis, maar ook in dat van de gehele cultuurgeschiedenisvan dit standpunt uitgaan. Een uitvinder mag niet alleen alszodanig groot schijnen, maar hij moet als volksgenoot noggroter zijn. De bewondering voor iedere grote daad moetworden omgezet in trots, dat degene, die dit grote werk metsucces volbracht, tot het eigen volk behoort. Uit de veelheid vande grote namen van de Duitse geschiedenis echter moeten degrootsten worden uitgezocht, en deze moeten op een zonadrukkelijke wijze in het hart en het hoofd van onze jeugdworden geprent, dat dit steunpilaren worden van eenonverwoestbaar nationaal bewustzijn.

De leerstof moet systematisch naar deze principes wordenopgebouwd, de opvoeding moet systematisch in een zodanigevorm worden gegoten, dat de jongen, die de school verlaat, nieteen halve pacifist of democraat of God weet-wat is, maar eenDuitser met hart en ziel. En opdat dit nationale bewustzijn vande aanvang af, echt is, en niet slechts bestaat uit lege woordenen valse schijn, moet men al gedurende de jeugd eenonveranderlijk principe doen doordringen, tot de hersenen, diedan nog gevormd kunnen worden: Wie zijn volk lief heeft, kandat alleen bewijzen door de offers, die hij ervoor wil brengen.Nationaal gevoel, dat alleen op eigen voordeel bedacht is, is

Page 548: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

539

geen nationaal gevoel. Evenmin bestaat er een nationalisme, datenkel tot bepaalde klassen beperkt blijft. Hoera schreeuwenheeft niets te betekenen, en geeft niemand het recht, zichnationaal te noemen, wanneer daarachter niet de grote liefde enbezorgdheid voor het behoud van een algemene, gezondevolkskracht staat. Men heeft pas reden om trots te zijn op zijnvolk, wanneer men zich voor geen enkele stand uit dat volkmeer behoeft te schamen. Maar een volk, waarvan de ene heftellendig en verkommerd of zelfs gedegenereerd is, geeft een zobitter slecht beeld te zien, dat niemand daarop trots kan zijn.

Pas, wanneer een volk in al zijn geledingen, lichamelijk engeestelijk gezond is, kan het gevoel van vreugde, dat menhiertoe mag behoren, met recht uitgroeien tot dat verhevengevoel, dat wij nationale trots heten. Deze hoogste trots zalechter weer alleen die man vervullen, die de grootte van zijnvolk kent. Men moet in het jonge hart een onafscheidelijkeverbinding van sociaal gerechtigheid besef en nationalismeleggen. Dan zal er eens een volk opstaan, waarvan de burgersvast met elkaar zijn verbonden, en aaneengesmeed door eengemeenschappelijke liefde en een gemeenschappelijke trots, toteen onwankelbaar en voor altijd onoverwinnelijk geheel.

De angst, die onze tijd gevoelt voor chauvinisme, is het tekenvan zijn impotentie. Omdat hem niet alleen alle overvloed aankracht ontbreekt, maar deze hem zelfs onaangenaam toeschijnt,acht het noodlot hem ook niet meer waardig, om grote daden teverrichten. Want de grootste omwentelingen op aarde zoudenondenkbaar zijn geweest, indien haar drijfveren geen fanatiekeen zelfs hysterische hartstochten waren geweest, maar deburgerlijke deugden rust en orde. Ongetwijfeld gaat onze wereldechter een grote omwenteling tegemoet. En de enige kwestie, dienog op een oplossing wacht, is deze: zal ze tot heil van deArische mensheid, of tot dat van de eeuwigen Jood leiden?

Page 549: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

540

De volksstaat zal er, door een juiste opvoeding, voor moetenzorgen, dat er wanneer die dag eenmaal komt, een geslachtklaar staat, dat bereid is, om alles te wagen voor de laatste engrootste beslissingen. Maar het volk, dat als eerste deze wegbetreedt, zal overwinnen. De totale ontwikkeling en opvoedingin de volksstaat moet bekroond worden door de onuitwisbareinprenting van rasbesef en rasgevoel, naar instinct en verstand,in hart en hersens van de jeugd. Geen enkele jongen, en geenenkel meisje mag de school verlaten, zonder tot zijn diepstewezen bewust te zijn van de noodzaak en het karakter derbloedzuiverheid. Daardoor wordt dan de eerste voorwaardegeschapen voor het behoud van de rasgrondslagen van ons volk,en hierdoor weer blijven de voorwaarden voor de latereculturele groei bewaard.

Want alle lichamelijke en alle geestelijke scholing zouuiteindelijk toch waardeloos blijven, wanneer het niet ten goedekwam aan een wezen, dat principieel bereid en vastbesloten is,om zichzelf en zijn eigenheden te handhaven. Anders zoudatgene algemeen gaan gebeuren wat voor ons, Duitsers,althans in veel te sterke mate geschiedt, en ons althans reden totklagen behoorde te geven; maar misschien is dit een gevolg vanhet feit, dat de gehele omvang van deze ramp tot nog toe voorons verborgen is gebleven. Wij zouden namelijk ook in detoekomst slechts cultuur mest blijven, niet alleen naar debekrompen opvatting van onze hedendaagse burgerlijkewereldbeschouwing, die in de verloren volksgenoot in devreemde niets anders kan zien dan een verloren geganestaatsburger, maar integendeel, volgens het smartelijksteinzicht, dat zodoende — niettegenstaande al onze kennis en alonze capaciteiten — ons bloed toch tot waardeverminderinggedoemd is. Doordat wij ons steeds weer met andere rassenparen, verheffen wij deze wel van hun huidig peil tot een hoger,maar dalen daarbij tegelijkertijd zelf voorgoed van onze eigen

Page 550: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

541

hoogte af. Overigens moet ook deze opvoeding met het oog ophet ras haar hoogste voltooiing in de militairen dienst vinden.Zoals de militaire diensttijd trouwens over de gehele linie als debekroning van de opvoeding van de normalen Duitser moetgelden.

Hoe groot ook de betekenis van de bij de lichamelijke engeestelijke opvoeding gevolgde methoden zal zijn in de volksestaat, daarnaast zal de mensen selectie als zodanig voor hemvan even grote betekenis zijn. In onze dagen bekommert menzich maar weinig daarom. In het algemeen zijn het de kinderenvan de op dit ogenblik toevallig goed gesitueerde, hogerontwikkelde ouders, die waardig worden geacht, om een hogereopleiding te genieten. Er wordt daarbij in het geheel nietgevraagd, of het kind al dan niet over talenten beschikt. Talentis iets, wat natuurlijk slechts relatief bepaald kan worden.

Een boerenjongen kan over veel meer talenten beschikken, entoch achterstaan bij het kind uit een familie, die zich sinds velegeneraties in beter gesitueerde kringen beweegt. Het feit echter,dat dit laatste over meer kennis beschikt, zegt niets ten aanzienvan het talent als zodanig, maar wordt veroorzaakt, doordat hetkind een veelzijdiger opvoeding teniet, en een rijker levensomgeving kent, waardoor het natuurlijk een aanmerkelijkgrotere hoeveelheid indrukken krijgt. Indien de talentvolleboerenjongen van jongs af aan eveneens in zo'n omgevingopgegroeid was, dan zouden zijn geestelijke capaciteiten heelwat groter zijn. Er bestaat misschien maar één enkel gebiedmeer, waar in onze dagen de aangeboren begaafdheid meerinvloed uitoefent dan opvoeding en afstamming: ik bedoel hetgebied van de kunst. Hier, waar men nu eenmaal niet alleen„leren” kan, maar waar de kiemen van alle eigenschappenaangeboren zijn, en waar alleen later in zoverre eenontwikkeling mogelijk is, dat men het bestaande talent met

Page 551: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

542

wijze en voorzichtige hand kan doen uitgroeien, hier oefent hetgeld en het goed der ouders bijna geen invloed uit. Daarom kanmen hieraan ook het beste zien, dat genialiteit niet een voorrechtis van enkele beter gesitueerde groepen en zeker niet aan eenbepaald vermogen gebonden is. De grootste kunstenaars komenniet zelden uit de armste huizen. En menige kleine dorpsjongenwerd later een veel bewierookt meester.

Het getuigt niet bepaald voor de grote diepte van ons modernedenken, dat men dit niet heeft gezien, en niet benut heeft voorhet gehele geestelijke leven. Men verbeeldt zich, dat datgene,wat bij de kunst niet te loochenen valt, voor de zogenaamdeexacte wetenschappen niet opgaat. Ongetwijfeld kan menbepaalde mechanische handigheden aanleren, evenals men doorknappe dressuur een leerzame poedel de ongelooflijkekunststukjes kan bijbrengen. Maar, evenmin als het bij dezedieren dressuur een spontane uiting is van het begripsvermogenvan het dier, gaat het ook hier om iets echts. Men kan, zonderrekening te houden met enig talent, ook de mensen bepaaldewetenschappelijke kunststukjes leren, maar het resultaat is daneven kunstmatig en onbezield als bij het dier.

Men kan een gewoon gemiddeld mens door een bepaaldgeestelijk dwangbuis zelfs een buitengewone hoeveelheid kennisinstampen, maar deze kennis blijft toch dood materiaal, datuiteindelijk ook volkomen onvruchtbaar zal blijken. Hetresultaat van zo een opvoeding is dan de mens, die weliswaareen levende encyclopedie kan zijn, maar desalniettemin in allebijzondere omstandigheden en op alle beslissende ogenblikkenin het leven, volkomen tekort schiet; hij zal voor de vervullingvan iedere eis, hoe bescheiden deze ook moge zijn, weerspeciaal moeten worden afgericht, maar zal daarentegen niet instaat blijken, om uit zichzelf ook maar de allerkleinste bijdragetot een hogere ontwikkeling van de mensheid bij te dragen. Een

Page 552: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

543

man met zo een mechanisch ingestampte hoeveelheid kennis isop zijn best goed genoeg, om in onze dagen als ambtenaar op tetreden. Het spreekt vanzelf, dat er in de gehele natie talentenzullen leven voor ieder gebied van het dagelijks leven. Verder ishet ook vanzelfsprekend, dat de waarde van deze kennis des tegroter zal zijn, naarmate het talent van de enkeling dit dodefeitenmateriaal sterker heeft bezield.

Scheppend werk kan alleen dan worden verricht, wanneerkunnen gepaard gaat met weten. Hoe ongelooflijk zwaar demensheid zich in onze dagen aan deze geboden vergrijpt, datmoge het volgende voorbeeld bewijzen. Van tijd tot tijd vindtmen het nodig, om de kleine bourgeois in zijn geïllustreerdebladen te laten zien, dat hier of daar voor het eerst een negeradvocaat, leraar en zelfs dominee of heldentenor of ietsdergelijks is geworden. Terwijl de domme bourgeoisie met groteverbazing kennis neemt van zulk een wonderbaarlijk staaltjevan dressuur, vol respect voor dit fabelachtige resultaat vanonze moderne opvoedkunde, is de Jood zo sluw, daaruit weereen nieuw bewijs te distilleren voor die theorie, die hij devolkeren wil instampen, de leer van de volkomen gelijkheid dermensen. Het dringt niet tot deze verworden burgerlijke werelddoor, dat het hier waarlijk een kwestie betreft, die tegen iedergezond verstand indruist; dat het misdadig en tegennatuurlijk is,om een geboren halfaap net zolang te dresseren, tot men meent,het product een advocaat te kunnen noemen, terwijl miljoenenmensen van het hoogste cultuur ras gedwongen zijn, zich met deminderwaardigste posities tevreden te stellen; men zift niet, datmen zondigt tegen de wil van de Schepper, wanneer menhonderdduizenden en nogmaals honderdduizenden van zijnmeest begaafde schepselen in het proletarische moeras onzerdagen laat ondergaan, terwijl men Hottentotten en Zoeloekaffers dresseert om hen intellectuele beroepen te latenvervullen. Want het is hier precies als bij de poedel, een kwestie

Page 553: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

544

van dressuur en niet van enige „wetenschappelijke opleiding”.Indien men diezelfde moeite en zorgen op intelligente rassentoepaste, dan zou men iedere enkeling veel eerder tot dezelfdeprestaties kunnen opvoeden.

Deze toestand zou, wanneer het hier om iets anders dan omuitzonderingen ging, volkomen ondraaglijk worden, en er is inonze dagen ook al een volkomen ondraaglijke toestandgeschapen in die gevallen, namelijk, waar men niet het talent ende aanleg laat beslissen over het al of niet toelaten tot eenhogere ontwikkeling. Inderdaad, de gedachte is ondraaglijk, dater ieder jaar opnieuw honderdduizenden volkomen talentlozemensen waardig worden gekeurd, om een hogere vorming tegenieten, terwijl honderdduizenden anderen, die over veelgrotere begaafdheid beschikken, het volkomen zonder opleidingmoeten stellen. Het verlies, dat de natie hierdoor lijdt, isonschatbaar. Wanneer het aantal belangrijke uitvindingengedurende de laatste decenniën, vooral in Amerika zeer toenam,dan was dat niet in de laatste plaats, omdat daar inderdaad veelmeer talenten uit de armste milieus de gelegenheid hebben zichte ontplooien, dan in Europa het geval is.

Het is nu eenmaal voor een uitvinding niet voldoende, dat menover een bepaalde hoeveelheid kennis beschikt, maar die kennismoet levend, bezield zijn. Dat is echter iets, waaraan men bijons geen waarde hecht; het komt alleen op het rapportcijfer aan.Ook hier zal de volksstaat opvoedend moeten ingrijpen. Hijheeft tot taak, de invloed van een bestaande maatschappelijkeklasse te steunen en te handhaven, maar moet ervoor zorgen,dat uit het totale aantal volksgenoten de knapste koppen wordengezocht, en dat deze ambten en waardigheden bekleden. Hijmoet er verder niet alleen voor zorgen, dat het gewone kind opde volksschool een bepaalde opvoeding krijgt, maar hij moettevens het talent helpen, om de plaats te bereiken, waar het

Page 554: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

545

behoort. Hij moet het in de eerste plaats als zijn taakbeschouwen, om te zorgen, dat de poorten van de officiëleinrichtingen van hoger onderwijs voor iedere talentvollevolksgenoot, uit welk milieu hij ook komt, opengaan. Hij moetdeze taak vervullen, omdat alleen op die wijze de geniale leidingder natie kan opgroeien uit de groep vertegenwoordigers vaneen dode wetenschap.

Ook nog om een andere reden moet de staat op dit puntingrijpen: Onze intellectuele groepen, vooral de Duitse, leven inzo sterke mate alleen voor hun eigen kringetje, en zijn zoverkalkt, dat zij de levende organisatie verbinding met deminder ontwikkelde groepen ten enenmale missen. Dit wreektzich op twee manieren: ten eerste ontbreekt hun daardoor iederbegrip en ieder gevoel voor wat er in de grote massa omgaat.Ze hebben dit contact al zolang geleden verloren, dat ze hetnodige psychologische inzicht in het leven van het volkeenvoudig niet meer kunnen bezitten. Ze zijn volkomen van hetvolk vervreemd. In de tweede plaats missen deze groepen echterook de nodige wilskracht.

Want die is in milieus van intellectuelen, die afgesloten zijn alswaren het kasten, altijd geringer dan in de massa van heteenvoudige volk. Maar wij, Duitsers, hebben toch waarlijknooit gebrek gehad aan wetenschappelijke vorming, maardaarvoor des te meer aan wilskracht en besluitvaardigheid.Naarmate onze staatslieden bijvoorbeeld „intellectueler”werden, daalden meestal hun werkelijke prestaties. De politiekeen technische voorbereiding voor de oorlog was niet daaromslecht, omdat er te weinig ontwikkelde mensen ons volkregeerden, maar omdat de regeerders al te zeer overontwikkeldemensen waren, volgepropt met kennis en intellect, maar zonderenig gezond instinct en volkomen ontbloot van iedere energie enstoutmoedigheid.

Page 555: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

546

Het werd ons noodlottig, dat ons volk zijn strijd om het bestaanmoest uitvechten, terwijl een filosoferende zwakkelingrijkskanselier was. Indien er in plaats van Von BethmannHoliweg een steviger volksman aan het roer gestaan had, danzou het heldenbloed van onze soldaten niet voor niets zijnvergoten. Die overdreven, alleen op het intellectuele gerichteopleiding van allen, die bij ons een leidende functie bekleeddenof zouden gaan bekleden, was eveneens de beste bondgenootvoor de revolterende schoften van november 1918. Doordat ditintellectualisme het hem toevertrouwde nationale goed op deschandelijkste wijze beknotte en beteugelde, in plaats van hetgeheel en ten volle in de strijd te werpen, schiep deze kaste zelfde mogelijkheid voor de overwinning der anderen.

Hier kan de katholieke kerk ten voorbeeld strekken. Het feit, datde priesters niet mogen huwen, maakt het noodzakelijk, dat deaanvulling voor de geestelijkheid steeds opnieuw uit de grotemassa van het volk wordt geput. Maar de meeste mensen zijnvolkomen blind voor de betekenis, die het celibaat op dit puntheeft. Toch is dit de oorzaak van de ongelooflijke krasheid enkracht, waardoor deze aloude organisatie zich nog steedskenmerkt. Want doordat dit reuzen leger van geestelijkewaardigheid bekleders onophoudelijk uit de onderste lagen derbevolking wordt aangevuld, bewaart de kerk niet alleen hetcontact met het instinct en het gevoel van het volk, maar kanhet ook steeds zeker zijn van een energie en dadendrang, die indie hoeveelheid altijd alleen en uitsluitend in de grote massa vanhet volk te vinden zal zijn. Dit feit is de oorzaak, dat ditreusachtige organisme nog zo verbazingwekkend jong, zolevendig van geest en zo geweldig wilskrachtig is.

Het zal tot de taak van een volksstaat behoren, om er bij hetonderwijswezen voor te zorgen, dat de bestaande intellectuelemilieus door toevoer van vers bloed uit lagere groepen

Page 556: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

547

voortdurend vernieuwd worden. De staat heeft de plicht, om zozorgvuldig en nauwkeurig mogelijk uit het totale aantal van devolksgenoten dat materiaal te putten, dat van nature hiertoekennelijk het meest geschikt is. Want de staat en de staatsliedenzijn er tenslotte niet, om enkele klassen het leven teveraangenamen, maar om hun taak te vervullen. Dat zal echteralleen mogelijk zijn, wanneer principieel alleen vaardige enwilskrachtige personen tot dragers van de staat wordengemaakt. Dit geldt niet alleen voor alle ambtenaars functies,maar voor de gehele geestelijke leiding van de staat op alleterreinen. Ook dit is van groot belang, en oefent zijn invloed uitop de grootte van het volk, dat het gelukt, voor de verschillendegebieden de besten uit te kiezen, op te leiden en in dienst van devolksgemeenschap te stellen.

Wanneer twee volkeren elkaar beconcurreren, die op zichzelfeven goede grondslagen bezitten, dan zal diegene deoverwinning behalen, waarvan de geestelijke leiding over hetgeheel beschouwd, de meeste talenten bezit, en de nederlaag zalhet deel zijn van dat volk, dat van zijn bestuurlijke inrichtingenniets anders heeft gemaakt dan één grote gemeenschappelijkevoerbak voor bepaalde standen of klassen, en dat zich daarbij inhet geheel niet heeft bekommerd om de aangeboren capaciteitenvan de dragers persoonlijk. Nu is het waar, dat dit in onzehedendaagse wereld vooralsnog een onmogelijkheid is. Men zaldirect tegenwerpen, dat men bv. van het zoontje van een hooggeplaatst rijksambtenaar niet mag verwachten, dat hij bv. handarbeider wordt, enkel omdat een ander, wiens oudershandarbeiders waren, over groter capaciteiten blijkt tebeschikken dan hij. Dit bezwaar wordt misschien begrijpelijk,wanneer wij de houding zien, die men heden ten dage inneemtten aanzien van handarbeid. Daarom zal de volksstaat ook toteen volkomen andere waardering van het begrip arbeid moetenkomen. Hij zal, zo nodig zelfs door een opvoeding van eeuwen,

Page 557: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

548

een einde moeten maken aan het waanzinnige feit, dat menminachting voelt voor lichamelijk werk. Hij zal de mensprincipieel niet naar het soort werk, dat hij verricht, moetenwaarderen, maar alleen naar de vorm en de kwaliteit van hetgepresteerde. Dit lijkt misschien krankzinnig in een tijd, dat deminste krantenschrijver, alleen omdat hij met de pen werkt,hoger wordt aangeslagen dan de intelligentste werktuigkundigevan fijngevoelige machines. Deze onjuiste waardering ligtechter, zoals ik al zei, niet in de natuur der dingen, maar is eenkunstmatig product van een verkeerde opvoeding, en wasoorspronkelijk niet aanwezig. De huidige tegennatuurlijketoestand is nu eenmaal een van de vele algemeneziekteverschijnselen van onze materialistische tijd.

Principieel moet worden vastgesteld, dat de waarde van iederearbeid een tweeledige is, nl. een zuiver materiële en een ideële.De materiële waarde ligt in de betekenis, en wel in de materiëlebetekenis, die de arbeid voor het leven van de gemeenschapbezit. De materiële waarde van een bepaalde arbeid wordt deste groter, naarmate een groter aantal volksgenoten direct ofindirect er nut van heeft. Deze waardering wordt enerzijdsplastisch uitgedrukt in de grootte van het materiële loon, datieder persoonlijk voor zijn werk krijgt. Tegenover dit zuivermateriële loon nu, staat het ideële. Dit wordt niet bepaald doorde materiële betekenis van de gepresteerden arbeid, maar doorde noodzakelijkheid daarvan. Hoe zeker het ook is, dat hetmateriële nut van een uitvinding groter kan zijn dan dat van eendagelijks wederkerend hulpbetoon, even zeker is het, dat degemeenschap toch evenzeer is aangewezen op deze kleinstedienst als op de grootste. De gemeenschap kan in materieelopzicht een verschil maken tussen de waarde, die de door elkegepresteerde arbeid voor haar bezit, en kan dat ook totuitdrukking laten komen in een verschillende beloning; maar zemoet, ideëel gezien, de gelijkheid vaststellen van allen, die op

Page 558: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

549

hun gebied – onverschillig, welk gebied dat is – hun best doen.Dit is zeker de enige maatstaf voor de waardering van eenmens, en het bedrag, dat hij daarvoor int, behoort geheel buitenbeschouwing te blijven.

Omdat een verstandige staat er zich op toelegt, om te zorgen,dat iedere enkeling het werk te doen krijgt, dat inovereenstemming is met zijn capaciteiten, of anders gezegd, datde kundige mensen worden opgeleid tot het werk, dat hun hetbeste ligt, en ook zal eisen, dat onder capaciteit nooit datgenewordt verstaan, wat men kunstmatig in iemand heeft gestampt,maar integendeel juist datgene, wat van nature in hem ligt, datcapaciteit dus een geschenk van de natuur, en nooit eenverdienste van de mens is, daarom zal de burger in zo een staatzijn volksgenoot ook nooit kunnen beoordelen naar het werk,dat hij verricht, omdat hem dat tenslotte in zekeren zin istoegewezen.

Want de eigenschappen, die hij bij zijn geboorte bezat, hebbendeze arbeid bepaald, en waren tevens oorzaak van de bijzondereopleiding, die hij in het algemeen belang genoot. De bepalingvan de waarde van een mens moet gebaseerd zijn op de manier,waarop hij zich van de, hem door de gemeenschaptoevertrouwde, taak kwijt. Want het werk, dat de mens verricht,is niet het doel van zijn bestaan, doch slechts het middeldaartoe. Integendeel, zijn hoogste taak is, om zich als mensverder te ontwikkelen en te veredelen, en dit kan hij slechtsbinnen het kader van zijn culturele gemeenschap, die altijd ophet fundament van een staat gebaseerd moet zijn. Hij moet ertoebijdragen om dit fundament in stand te houden. De vorm vandeze bijdrage wordt dan door de natuur bepaald; en nu is hetzijn taak, om vlijtig en eerlijk aan de volksgemeenschap terug tegeven, wat deze aan hem gegeven heeft. Wie dit doet, verdientde hoogste waardering en het grootste respect. Het materiële

Page 559: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

550

loon kan variëren naar het voordeel, dat de gemeenschap vanzijn arbeid heeft; maar het ideële moet worden bepaald door dewaardering; en die komt ieder toe, die de krachten, die denatuur hem schonk, en die zijn volks gemeenschap ontwikkelde,gebruikt om zijn volk te dienen.

Dan zal het echter ook geen schande meer heten, om een eerlijken fatsoenlijk arbeider te zijn; maar wel, om een slechtambtenaar te zijn, en als zodanig Gods tijd en het brood van degemeenschap te stelen. Dan zal men het ook slechts als ietsvanzelfsprekends beschouwen, dat men niemand een taakopgeeft, waarvan men zeker weet, dat hij haar niet kanvervullen. Overigens is zo een optreden ook de enigemogelijkheid, bij de algemene gelijkheid van alle burgers voorde wet, een juridisch juiste maatstaf te kunnen aanleggen. Onzetijd breekt immers zichzelf af: hij voert een algemeen kiesrechtin, kletst over gelijke rechten, maar weet voor die rechten geenbasis te vinden. Hij beschouwt het materiële loon als deuitdrukking van de waarde van de mens, en maakt daardoor alvan te voren de edelste gelijkheid, die bestaanbaar is,onmogelijk. Want gelijkheid is niet gelegen – en kan nooitgelegen zijn – in de prestaties van de enkeling als zodanig, maaris alleen mogelijk in de vorm, de hoedanigheid van het doorieder gepresteerde. Alleen daardoor wordt het toeval van denatuur bij de beoordeling van de waarde van de mensuitgeschakeld, en heeft hijzelf de gelegenheid, om zich te makentot wat hij zelf wil.In onze tijd, nu grote groepen van de bevolking geen anderemaatstaf voor de waardering weten, dan het ontvangen salaris,heeft men – zoals ik al zei – geen begrip voor deze dingen.Integendeel: Wie deze wereld, die toch tot in hart en nieren zieken rot is, genezen wil, moet eerst de moed hebben, om deoorzaken van dit alles te vinden. Maar dat moet juist een van deeerste zorgen van de nationaal-socialistische beweging zijn: om

Page 560: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

551

dwars tegen alle kleinburgerlijke opvattingen in, uit ons gehelevolk die krachten te verzamelen en organisch te rangschikken,die in staat zijn, om in de eerste gelederen voor een nieuwewereldbeschouwing te strijden.

Nu zal men mij tegenwerpen, dat het over het algemeen zeermoeilijk is, om de ideële waardebepaling van de materiële tescheiden, en dat het feit, dat heden ten dage de handarbeid zolaag wordt aangeslagen, juist veroorzaakt werd door diegeringere beloning. Dit laatste nu zou op zijn beurt weer deoorzaak zijn, dat de enkeling uit die laag bezoldigde groepenweer minder deelnam aan het culturele leven van zijn natie. Endaardoor zou dan juist de ideële cultuur van de mens wordenbeïnvloed, die op zichzelf beschouwd tenslotte niets uitstaandebehoefde te hebben met het werk dat hij verrichtte.

Een van de allerbelangrijkste redenen voor de afkeer vanlichamelijke arbeid, zou dan het feit zijn, dat, juist tengevolgevan die slechtere salariëring, het culturele peil van de handarbeider onvermijdelijk moest dalen, waardoor dus diealgemene minachting gerechtvaardigd zou zijn. In dieredenering zit zeer veel waars. Maar juist daarom zal men in detoekomst moeten waken tegen een al te groot verschil in delonen. Laat men nu niet zeggen, dat dit prestaties zou doenuitblijven. Het zou werkelijk wel het allersomberste symptoomvan verval zijn, wanneer de stuwende kracht tot hogereprestaties alleen en uitsluitend nog in het hogere loon zou zijngelegen. Wanneer dit standpunt tot nog toe algemeen zou zijngehuldigd op aarde, dan zou de mensheid haar grootstewetenschappelijke en culturele goederen nooit hebbenontvangen. Want de grootste uitvindingen, de belangrijksteontdekkingen, die wetenschappelijke prestaties die de grootsteomwentelingen teweeg brachten, zijn niet aan de wereldgeschonken, uit verlangen naar geld. Integendeel: zo een

Page 561: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

552

gebeurtenis betekende niet zelden juist een afzien van het aardsegeluk van de rijkdom.

Het moge al waar zijn, dat het goud in onze dagen totalleenheerser over ons leven is geworden, maar toch zal demens eenmaal weer waarachtiger goden aanbidden. Het mogewaar zijn, dat heden vele dingen en toestanden enkel bestaan bijde gratie van het verlangen naar geld en vermogen, maar er isslechts weinig onder dat vele nieuwe wat de mensheid werkelijkrijker heeft gemaakt. En ook dit is een taak van onze beweging:zij moet nu al spreken over een tijd, die de enkeling datgene zalgeven, wat hij nodig heeft om te leven – en daarbij moet ze ookin de eerste plaats de nadruk leggen op het beginsel, dat demens niet alleen omwille van materiële genietingen leeft. Ditprincipe zal eens tot uitdrukking komen in een verstandigebeperking van het verschil in salariëring, die in ieder geval vanzodanige aard zal zijn, dat ieder, die zijn plicht naar behorenvervult, ook in ieder geval een eerlijk en fatsoenlijk bestaan kanleiden.

Laat men nu niet aankomen met het argument, dat dit een idealetoestand zou zijn, die praktisch op aarde toch niet te handhavenzou blijken, en die trouwens ook niet bereikt zou kunnenworden. Ook wij zijn niet zo onnozel, om te geloven, dat hetooit zou kunnen lukken, om een volmaakte maatschappij tescheppen. Maar dit betekent niet, dat men daarom nietevengoed de plicht zou hebben, om fouten te bestrijden,gebreken te overwinnen, en tenminste naar het ideaal te streven.De harde werkelijkheid zal alleen uit zichzelf al wel vele zijdenvan dit ideale beeld tot onmogelijkheden maken. Maar juist,juist daarom moet de mens trachten naar het hoogste doel testreven; en begane fouten mogen hem niet uit zijn koers slaan;evenmin immers als het feit, dat de justitie wel eens foutenbegaat, nu zou betekenen, dat de mens het zonder justitie zou

Page 562: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

553

kunnen stellen; evenmin ook, als men de medicijnen als geheelgaat verwerpen, omdat er altijd ziekten zullen blijven bestaan.

Laat men toch vooral de kracht van een ideaal nietonderschatten. Wie in onze dagen op dit punt wankelmoedigwordt, die moet – wanneer hij ooit soldaat is geweest – eensterugdenken aan de oorlog. Dat heldendom was toch wel hetgeweldigste bewijs voor de kracht van idealistischebeweegredenen, die men zich denken kan. Want datgene, watmaakte dat zo velen destijds de dood in gingen, was niet debezorgdheid om het dagelijks brood, maar was de liefde voorhet vaderland, was het geloof in zijn grootheid en was hetalgemene sterke gevoel voor de eer der natie. En pas, toen hetDuitse volk deze idealen losliet, en begon te luisteren naar dematerialistische beloften der revolutie, pas toen kwam het, inplaats van in de voorgespiegelde hemel op aarde, in hetvagevuur van de algemene verachting en de algemene nood.

Daarom is het echter nog meer noodzakelijk, om tegenover derekenmeesters van de huidige realistische republiek, het geloofaan een idealistisch Rijk te stellen.

Page 563: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

554

DERDE HOOFDSTUK

STAATSONDERDAAN EN STAATSBURGER

Over het algemeen beschouwd, kan men zeggen, dat hetproduct, dat heden ten onrechte als staat wordtaangeduid, slechts twee soorten mensen kent:

staatsburgers en buitenlanders. Staatsburgers zijn allen, diedoor geboorte of naturalisatie het staatsburgerrecht bezitten;buitenlanders zijn al diegenen, die ditzelfde recht in een anderestaat genieten. Daartussen zweven dan nog enkele vage figuren:de zogenaamde statelozen. Dat zijn mensen, die de eer hebben,tot geen van de huidige staten te behoren, en dus nergensstaatsburgerrecht bezitten.

Het staatsburgerrecht wordt heden ten dage, naar ik hierbovenal zei, in de eerste plaats verworven door geboorte binnen degrenzen van een staat. Het ras, of het volk, waartoe menbehoort, blijven daarbij volkomen buiten beschouwing. Eenneger, die vroeger ergens in een Duits protectoraat woonde, ennu in Duitsland is gevestigd, wordt de vader van „Duitsestaatsburgers”. Ieder kind van een Jood, van een Pool, eenAfrikaan of een Aziaat, zal evenzeer zonder meer tot Duitsstaatsburger worden geproclameerd. Maar naast de geboorte, iser nog een mogelijkheid, om later in de staat te wordenopgenomen. Deze mogelijkheid hangt af van bepaalde

Page 564: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

555

voorwaarden, bijvoorbeeld, dat de kandidaat-in-kwestie zomogelijk geen inbreker, geen souteneur, en voorts in politiekopzicht ongevaarlijk is, (m.a.w. dat hij een onbenullige sukkelis op politiek gebied) en tenslotte nog, dat hij niet ten laste komtvan zijn nieuw staatsburgerlijk vaderland. Deze realistische tijdkan onder „ten laste komen” natuurlijk alleen de financiëletoestand van de man verstaan. En het is zelfs zo, dat het als eengrote aanbeveling geldt, die zelfs de officiële machinerie snellerdoet lopen dan anders, wanneer men een goed belastingbetalerbelooft te worden. Met volks overwegingen wordt daarbij nietin het allerminst rekening gehouden.

Er is maar bijster weinig verschil tussen het verkrijgen vanstaats burgerrecht en bijvoorbeeld de opname in een automobielclub. De man verstrekt de gevraagde inlichtingen, die danworden onderzocht en beoordeeld, en op een dag wordt hem daneen papiertje toegestuurd, dat hij staatsburger is geworden,waarbij men het nog nodig vindt, om dit in een moppige vorm tegieten. Men deelt de man, die tot nog toe Zoeloe kaffer was,namelijk mee „Hiermede bent u Duitser geworden”.

Dit toverstuk kan een president van een staat blijkbaarklaarspelen. Wat de hemel niet kon, dat blijkt zo eenTheophrastus Boubastus Paracelsus, zonder de minste moeiteen onmiddellijk te kunnen volbrengen. Eén bekrabbeld vodjepapier is voldoende, en plotseling is een Mongool in een echte„Duitser” veranderd. Maar men staat niet alleen onverschilligtegenover het ras van zulk een nieuwe staatsburger – men toontal even weinig belangstelling voor zijn lichamelijke gezondheid.Zo'n kerel mag zo zwaar syfilis-patiënt zijn als hij maar wil –de huidige staat heet hem toch hartelijk welkom als burger,voorzover hij althans, naar ik al zei, in financieel opzicht geenoverlast, en in politiek opzicht geen gevaar betekent.

Page 565: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

556

Zo nemen deze producten, die men staten noemt, ieder jaargifstoffen in zich op, in zo’n mate, dat het moeilijk wordt, dieinvloed te neutraliseren. De staatsburger zelf onderscheidt zichnog van de buitenlander, doordat voor hem de weg naar iedereopenbare functie openstaat, dat hij eventueel zijn dienstplichtmoet vervullen, en dat hij actief en passief aan de verkiezingenkan deelnemen. Dit is praktisch alles. Want de persoonlijkerechten en vrijheden van de buitenlander zijn evenzeerbeschermd als die van de staatsburger zelf, en dikwijls is dat bijde eerste nog meer het geval dan bij de laatste; zoalsbijvoorbeeld in onze huidige Duitse republiek.

Ik weet heel goed, dat men dit alles niet graag hoort, maar het istoch wel zeer moeilijk, om iets stommers, iets krankzinnigers tebedenken dan het staats burgerrecht van onze dagen. Er bestaatmomenteel een staat, waarin tenminste geringe symptomenwaar te nemen zijn, die wijzen op een betere opvatting.Natuurlijk is dat niet onze voorbeeldige Duitse republiek, maarNoord-Amerika, waar men tenminste op verschillende puntentracht, het verstand weer een woordje te laten meespreken.Door ongezonde elementen principieel de toegang te weigeren,en de grenzen eenvoudig te sluiten voor bepaalde rassen geeftde Unie al – zij het ook nog in uiterst geringe mate – blijk vaneen opvatting, die aan de volksstaats idee eigen is.

De volksstaat verdeelt zijn bewoners in drie groepen: destaatsburgers, de staats onderdanen en de buitenlanders. Doorgeboorte kan men principieel nooit staatsburger worden, dochalleen staats onderdaan. Een staats onderdaan heeft in zijnkwaliteit als zodanig daarom nog niet het recht, openbarefuncties te bekleden, en evenmin om in actief of passief opzichtaan verkiezingen deel te nemen. Eerste vereiste is, dat vaniedere staatsonderdaan het ras en de nationaliteit wordenvastgesteld. Het staat iedere staatsonderdaan altijd vrij, om van

Page 566: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

557

zijn staats onderdaanschap af te zien, en staatsburger te wordenin het land, waar zijn eigen natie woont. De buitenlanderonderscheidt zich alleen in zoverre van de staatsonderdaan, dathij staatsonderdaan is van een andere staat.

De jonge staatsonderdaan, die van Duitse nationaliteit is, heeftde plicht, de schoolopleiding door te maken, die voor iedereDuitser is voorgeschreven. Dat betekent, dat hij tot ras- ennatie-bewust volksgenoot zal worden opgevoed. Later moet hijde, door de staat voorgeschreven, lichamelijke scholingdoormaken, en moet tenslotte zijn militaire dienstplichtvervullen. De scholing, die hij in het leger doormaakt, is zeerveelzijdig: zij moet iedere Duitser omvatten, en hem opvoedentot die tak van de militaire dienst, die het best in overeen-stemming is met zijn lichamelijke en geestelijke capaciteiten.

Wanneer de jonge man gezond is, en te goeder naam en faambekend staat, dan wordt hem, nadat hij zijn militairedienstplicht vervuld heeft, op plechtige wijze het staatsburgerrecht verleend. Dit nu is het kostbaarste document, dathij in zijn gehele leven op aarde in handen krijgt. Hij ontvangtdaarmee alle rechten en vrijheden van de staatsburger. Want destaat moet een scherp onderscheid maken tussen degenen, dieals volksgenoten de oorzaak en de drager van zijn bestaan envan zijn grootheid zijn, en degenen, die binnen zijn grenzenkomen wonen, en er alleen op uit zijn, om persoonlijke winst tebehalen. De verlening van het document, dat de staatsburgerrechten waarborgt, moet met een plechtige beëdiging opvolksgemeenschap en staat gepaard gaan. Dit document moetals het ware alle enkelingen binden, in een zo sterke eenheid,dat alle onderlinge verschillen tegenover die band volkomen inhet niet verzinken. Het moet een groter eer zijn, om alsputjesschepper burger van dit Rijk te zijn, dan koning in eenvreemde staat.

Page 567: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

558

De staatsburger is bevoorrecht boven de buitenlander. Hij isheer en meester in het rijk. Deze hogere waardigheid brengtechter ook verplichtingen mee. Deze eer kan altijd ontnomenworden aan een ieder, die eerloos of karakterloos is, aan iederemisdadiger, landverrader, enz. Daardoor wordt hij dan weerstaats onderdaan.

Het Duitse meisje is staats onderdaan en wordt eerst door haarhuwelijk staatsburgeres. Het burgerrecht kan echter eveneensworden verleend aan de vrouwelijke Duitse staats onderdanen,die in handel, nijverheid of anderszins in het openbaar enigeplaats bekleden.

Page 568: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

559

VIERDE HOOFDSTUK

DE PERSOONLIJKHEID EN HET VOLKSSTAAT IDEE

Wanneer de nationaal-socialistische volksstaat devorming en handhaving van de drager van de staat alszijn belangrijkste taak beschouwt, dan is het niet

voldoende, wanneer hij de ontwikkeling van de verschillendeelementen van het ras in de hand werkt, ze daarna opvoedt, entenslotte voorbereidt voor het praktische leven, maar dan is heteveneens noodzakelijk, dat hij ook zijn eigen organisatie insteltop de vervulling van deze taak. Het zou volslagen waanzin zijn,om de waarde van de mens wél naar het ras, waartoe hijbehoort, te willen afmeten, dus wel de oorlog te verklaren aanhet marxistische standpunt, dat alle mensen gelijk zouden zijn,en dan toch niet vastbesloten te zijn, hieruit de uitersteconsequenties te trekken. De uiterste consequentie van ditinzicht in de betekenis van het bloed, – dus van devolksgrondslagen in het algemeen, – is de overdracht van dezewaardering op de enkeling. Evenals ik in het algemeen devolkeren verschillende waarde zal moeten toekennen, op grondvan het ras, waartoe zij behoren, moet men ook de enkelingenbinnen de volks gemeenschap naar hun ras beoordelen. Devaststelling, dat geen twee volkeren gelijk zijn, moet danongeveer in deze zin op de enkeling binnen een volksgemeenschap worden toegepast, dat dit individu niet gelijk kanzijn aan dat, omdat ook hier weliswaar de bloedbestanddelen in

Page 569: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

560

hoofdzaken overeenkomen, maar dat in ieder afzonderlijk gevaltoch een enorm groot aantal verschilletjes hun invloed op hetindividu doen gelden.

De eerste consequentie, die men uit dit inzicht moet trekken, istevens die, die ik de grofste zou willen noemen: men moetnamelijk trachten, om die elementen binnen de volksgemeenschap, die de beste ras kwaliteiten bezitten, evenredig teontwikkelen boven de andere, en ook zorg te dragen voor hunsterkere vermeerdering. Deze differentiëring is in zoverregrover, dat ze bijna mechanisch kan worden vastgesteld enopgelost. Het is veel moeilijker, om uit het grote geheel juist diemensen te vinden, die in geestelijk en ideëel opzicht werkelijkver boven de anderen uitsteken, en om deze de invloed te doenverwerven die hun, als hoogstaande figuren, niet alleentoekomt, maar die, meer nog dan dat, de gunstigste resultatenzal hebben voor de natie. Deze selectie naar capaciteiten enflinkheid mag niet mechanisch geschieden, maar is iets, watdoor de dagelijkse strijd om het bestaan ononderbroken gebeurt.

Een wereldbeschouwing, die de democratische idee van demassa verwerpt en zich tot taak stelt, om de aarde te schenkenaan het beste volk, dus ook aan de hoogstaande mens, moetlogisch door redenerend, ook binnen dit volk weer naarhetzelfde aristocratische beginsel te werk gaan en zorg dragen,dat wederom de besten in dat volk de leiding en de grootsteinvloed krijgen. Daardoor is haar opbouw niet gegrondvest opde gedachte der meerderheid, maar op die der persoonlijkheid.Wie nu meent, dat een nationaal-socialistische volksstaat zichb.v. enkel zuiver mechanisch zou moeten onderscheiden vanandere staten, doordat zijn economisch leven betergeconstrueerd was, dus door een betere verdeling van het bezit,of door een grotere medezeggenschap van grote groepen derbevolking in het economisch leven, of door rechtvaardiger loon,

Page 570: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

561

door opruiming van al te grote loonsverschillen, die heeft nogniets méér begrepen, dan het dunne buitenste laagje, en heeftnog niet het flauwste idee van datgene, wat wijwereldbeschouwing moeten noemen. Alles, wat ik zojuistnoemde, geeft nog niet de minste zekerheid voor enigestandvastigheid, en geeft al evenmin recht, om aanspraak opgrootheid te doen gelden. Een volk, dat niets anders deed, dandeze werkelijk volkomen uiterlijke hervormingen ten uitvoerbrengen, zou daardoor niet de minste waarborg verkrijgen, dathet nu de overwinning zou kunnen behalen in de algemenevolkeren competitie.

Een beweging, die enkel haar taak ziet in het teweeg-brengenvan zulk een algemeen evenwicht herstellende en ongetwijfeldrechtvaardige ontwikkeling, die zal in werkelijkheid geengeweldige en geen principiële wijziging in de bestaandetoestanden brengen, eenvoudig, omdat die maatregelen teweinig diepgaand zijn. Want de uitwerking van dezemaatregelen blijft immers uiteindelijk slechts beperkt totuiterlijkheden, zonder het volk die innerlijke bereidheid teschenken, die – ik zou bijna willen zeggen: onfeilbaar zeker –maakt, dat het al die gebreken, waaraan wij nu lijden, definitiefoverwint. Om dit duidelijker te maken, kan het misschien zijnnut hebben, om nog eens een blik te werpen op de werkelijkeoorsprongen en oorzaken van de culturele ontwikkeling van demensheid.

De eerste stap, waardoor de mens zich uiterlijk kennelijk vanhet dier onderscheidde, was de uitvinding. De uitvinding zelfberust oorspronkelijk op het vinden van listen en lagen, die destrijd op leven en dood tegen andere wezens gemakkelijkermaakte, of zelfs voor het eerst gunstig deed aflopen. Deze allerprimitiefste uitvindingen leggen nog niet voldoende de nadrukop de persoonlijkheid, omdat ze de latere of beter de huidige

Page 571: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

562

beschouwer natuurlijk pas bewust worden, op het ogenblik, dathet algemene verschijnselen zijn geworden. Bepaaldeslimmigheden en sluwe maatregelen, die de mens bijvoorbeeldvan het dier kan afkijken, dringen pas naderhand als feiten totzijn bewustzijn door, en hij is dan niet meer in staat, om deoorsprong ervan vast te stellen of uit te zoeken, maar hij maakthet zich gemakkelijk, door deze gebeurtenissen „instinctief” tenoemen. Dit woord nu zegt in ons geval in 't geheel niets. Wantwie in een evolutie van de levende wezens gelooft, die zalmoeten toegeven, dat iedere uiting van hun levensdrang en hunlevensstrijd eens een begin moet hebben gehad, dat dus eenindividu daarmee moet zijn begonnen, en dat deze uitvindingzich dan steeds meer vermenigvuldigde en algemener werd tothet tenslotte bijna in het onderbewustzijn van alle exemplarenvan een soort overging, en zich dan als instinct deed gelden.

Men zal dit van de mens zelf gemakkelijker kunnen begrijpenen geloven. Zijn eerste verstandelijke maatregelen in de strijdtegen andere dieren zijn zeer zeker oorspronkelijkvoortgekomen uit de daden van enkele bijzonder begaafdeindividuen. Ook hier was het de persoonlijkheid, die totbesluiten en uitvoeringen leidde, die dan later alsvanzelfsprekend door de gehele mensheid werden overgenomen.Evenals de een of andere vanzelfsprekende militaire maatregel,die nu mogelijk de grondslag van iedere strategie is geworden,toch oorspronkelijk in één bepaald stel hersens moet zijnopgekomen, en pas in de loop van vele, misschien welduizenden jaren eenvoudig als volkomen vanzelfsprekendalgemeen toegepast werd. Deze eerste gewaarwording vult demens aan met een tweede: hij leert, andere dingen en ook anderelevende wezens te gebruiken voor zijn eigen strijd om hetbestaan, en daarmee begint zijn eigenlijke loopbaan alsuitvinder, die wij heden ten dage algemeen voor ons zien. Dezemateriële uitvindingen, die beginnen met het gebruik van de

Page 572: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

563

steen als wapen, die leiden tot het temmen van wilde dieren, diehet vuur door kunstmatige voortbrenging aan de mensheidschenken, enzovoort tot aan de gedetailleerde enverbazingwekkende uitvindingen van onze tijd, al dezeuitvindingen wijzen dus te duidelijker de persoonlijkheid aan alsde eigenlijke drager van zulk een scheppende daad, naarmate deprestaties dichter bij onzen tijd liggen, of naarmate ze groter enbelangrijker zijn. Wij weten dus in ieder geval, dat datgene, watwij aan materiële uitvindingen om ons zien, volkomen te dankenis aan de scheppende kracht en kundigheden van enkelepersoonlijkheden. En al deze uitvindingen dragen er tenslottehet hunne toe bij, om de mens meer en meer boven het peil derdierenwereld te verheffen, en hem tenslotte definitief daarvan teverwijderen. Zij zijn dus in de grond van de zaak dienstbaar aande voortdurend plaatshebbende menswording. Maar zelfs dat,wat eens als aller simpelste list voor de in het oerwoud jagendemens de strijd om het bestaan iets verlichtte, is ook nu nogaanwezig, en ligt ergens ten grondslag aan een buitengewoonknap wetenschappelijk inzicht, en helpt zo in onze dagen demoderne mensheid, om haar huidig bestaan te verlichten, en dewapenen te smeden voor de worstelingen der toekomst.

Uiteindelijk is alle menselijk denken en uitvinden toch in deeerste plaats weer bedoeld, om de levensstrijd van de mensheidop deze planeet te vergemakkelijken, ook al is het z.g.praktische nut van een uitvinding, van een ontdekking, of vaneen diep wetenschappelijk inzicht in het wezen der dingen nietdadelijk zichtbaar. Doordat alles gezamenlijk helpt, om de mensmeer en meer te verheffen boven het peil van de levende wezensom hem heen, maakt het zijn positie sterker, en consolideert hetdie zodanig, dat hij in ieder opzicht uitgroeit tot heer en meesterder gehele aarde. Alle uitvindingen zijn dus het product van hetscheppend vermogen van één persoon. Al deze personen zijn,stuk voor stuk of dat nu opzettelijk of onopzettelijk gebeurde,

Page 573: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

564

meer of minder grote weldoeners der mensheid. Hun dadengeven aan miljoenen, zelfs aan miljarden menselijke wezenshulpmiddelen in handen, waardoor zij later de strijd om hetbestaan met meer succes kunnen voeren.

Terwijl wij zo aan de oorsprong van onze huidige materielecultuur altijd enkelingen zien als uitvinders, die dan wederzijdselkaar aanvullen, en telkens op elkaars vondsten verderbouwen, is ditzelfde ook het geval met de verwerkelijking entoepassing van de uitvindingen. Want ook alleproductiemethodes zijn in hun oorsprong zelf weer vanuitvindingen afgeleid, en zijn dus als zodanig ook afhankelijkvan de persoonlijkheid. Ook het zuiver theoretischegedachtenwerk, hoewel het in ieder afzonderlijk geval volkomenonmeetbaar is, blijkt toch weer uitsluitend het product van deenkeling te zijn. Het is niet de massa, die uitvindt, en niet demeerderheid, die organiseert of denkt, maar het is altijd enoveral slechts de enkeling, de persoonlijkheid.

Een menselijke gemeenschap mag alleen dan goedgeorganiseerd heten, wanneer ze het werk van deze scheppendekrachten zo goed mogelijk verlicht, en nuttig aanwendt ten batevan het algemeen. Het kostbaarste, wat er bij de ontdekking aande dag komt, – onverschillig, of die ontdekking nu op materieeldan wel op geestelijk gebied ligt – is vooreerst de persoon vande uitvinder. Het is dus de eerste en hoogste taak van deorganisatie van een volksgemeenschap, om ervoor te zorgen,dat zijn capaciteiten voor het algemeen nut worden aangewend.Ja, de organisatie mag zelf niets anders zijn dan consequentetoepassing van het beginsel. Pas daardoor wordt ze van devloek van het mechanisme verlost, en groeit tot eenlevensorganisme. Ze moet een belichaming zijn van het strevenom de enkeling boven de massa te stellen, om dus de massaondergeschikt te maken aan de besten.

Page 574: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

565

De organisatie mag daarom niet alleen het uittreden van debesten uit de massa niet tegengaan, maar moet dit integendeeldoor haar eigen karakter en gedragingen nog zoveel mogelijk inde hand werken. Daarbij moet ze van het beginsel uitgaan, dathet heil der mensheid nooit van de massa kwam, maar altijdalleen berustte op het scheppend vermogen van enkelen, diedaarom in werkelijkheid als de weldoeners van het menselijkgeslacht moeten worden beschouwd. Het is in het belang vanhet algemeen, om ervoor te zorgen, dat zij de grootst mogelijkeinvloed krijgen, en zo weinig mogelijk in hun streven wordenbelemmerd.

Ongetwijfeld wordt dit belang niet gediend, en wordt hieraanniet voldaan door een heerschappij van hersenlozen ofslappelingen, of door enige andere willekeurige hoeveelheidtalentloze massa, maar dit belang kan uitsluitend en alleenworden gediend, wanneer die mensen regeren, die van naturehiertoe met bijzondere gaven zijn uitgerust. Zoals ik al zei,geschiedt deze selectie van de besten vooral door de harde strijdom het bestaan zelf. Veel breekt, en gaat ten gronde en bewijstdus daardoor, dat het blijkbaar niet waardig was, het hoogste tevervullen, en er blijven uiteindelijk slechts zeer enkeleuitverkorenen over.

Op geestelijk gebied, op kunstgebied en zelfs op economischgebied vindt deze selectie ook heden nog plaats, hoewel ze,vooral op het laatste, al zeer zware tegenwerking ondervindt.Het bestuur van een staat, en de macht, waarin degeorganiseerde weerkracht van de natie is belichaamd, wordeneveneens door deze ideeën beheerst. Overal domineert hier nogde idee van de persoonlijkheid, van het gezag, dat dit tenaanzien van lagerstaanden kan uitoefenen, door zijnverantwoordelijkheid tegenover de hoger geplaatste. Alleen hetpolitieke leven heeft zich tegenwoordig al volkomen losgemaakt

Page 575: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

566

van dit natuurlijke beginsel. Terwijl de totale menselijke cultuurslechts het resultaat is van het scheppend werk van enkelingen,is de gehele leiding van de volksgemeenschap, maar wel in hetbijzonder de hogere delen daarvan, ingesteld op het principe,dat de meerderheid het enig belangrijke is, en dit begint, vanboven naar beneden werkend, langzamerhand ons gehele levente vergiftigen, dat betekent in werkelijkheid: op te lossen. Ookde destructieve werking van de activiteit van het Jodendom inandere volkeren, moet in werkelijkheid enkel wordentoegeschreven aan zijn onophoudelijke pogingen, om debetekenis van de persoonlijkheid bij de volkeren, die hetherbergen te onderwijzen, en te vervangen door de betekenis dermassa. Daardoor echter wordt het opbouwende beginsel van deArische mens vervangen door het destructieve van hetJodendom. Het wordt daardoor een kiem der ontbinding involkeren en rassen, en, ruimer beschouwd, de vernietiger dermenselijke cultuur.

Het marxisme echter blijkt de onomwonden poging van hetJodendom te zijn, om op alle gebieden van het menselijk levende overwegende betekenis van de persoonlijkheid uit teschakelen en door het aantal der massa te vervangen. In politiekopzicht is dit precies in overeenstemming met de parlementaireregeringsvorm, waarvan wij de funeste werking, in de kleinsteoercellen van de Gemeenten, en evenzeer in de hoogste leidingvan het gehele Rijk kunnen zien. Op economisch gebied komtdit beginsel tot uitdrukking in het werk systeem van eenvakvereniging, die in werkelijkheid niet de belangen van dewerknemers behartigt, maar alleen de destructieve bedoelingenvan het internationale Jodendom. En naarmate nu de werkingvan het beginsel van de persoonlijkheid in het economisch levenmeer en meer wordt uitgeschakeld, waardoor dit laatste dus insteeds sterkere mate aan de invloeden en inwerkingen der massawordt blootgesteld, moet ze haar prestatievermogen, dat in

Page 576: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

567

dienst van het algemeen staat en dat voor allen van betekenis is,verliezen, en zal tenslotte ongetwijfeld tot waardeverminderingen verkleining vervallen. Alle bedrijfsorganisaties, die huneigenlijke taak – n.l. de belangen van hun leden behartigen –verzaken, om invloed op de productie zelf te krijgen, werken indezelfde destructieve zin. Ze doen aan de prestaties van hetgeheel afbreuk, maar schaden daardoor in werkelijkheid slechtsde enkeling. Want de verschillende individuen, waaruit hethuidige beeld van het volkslichaam bestaat, zijn op den duurniet alleen met theoretische frasen tevreden te stellen, maaralleen door de hoeveelheid en kwaliteit van de materiëlegoederen, die iedere enkeling gad aan gad toekomen, en doorde, daaruit voortvloeiende overtuiging, dat de som van alleprestaties van de volksgemeenschap erop uit is, om de belangenvan de enkeling te verdedigen.

Het doet er ook in het geheel niets toe, of het marxisme opgrond van zijn massa-theorie bijgeval in staat schijnt, om debestaande staats huishouding over te nemen en verder te leiden.De kwestie van de juistheid of onjuistheid van dit beginselwordt niet beslist door het bewijs, dat het in staat is, het huidigevoortaan te kunnen besturen, maar uitsluitend en alleen, doorhet bewijs te leveren, dat het zelf in staat was, zulk een cultuurte scheppen. Het marxisme zou duizendmaal onze huidigestaats huishouding in handen kunnen nemen, en onder zijnleiding verder laten werken, dat zou nog niets bewijzen, – zelfsniet, al wist het zo een succes te behalen, – tegen het feit, dathet zelf niet in staat zou zijn, om op de basis van zijn eigenbeginsel datgene nieuw te scheppen, wat het nu geheel gereedoverneemt. En het marxisme heeft in de praktijk bewezen, dathet hiertoe niet bij machte is. Niet alleen, dat het nergens eencultuur, of ook maar een staats huishouding uit eigen krachtwist te scheppen, maar het bleek immers niet eens in staat tezijn, om de bestaande volgens zijn eigen principes verder te

Page 577: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

568

leiden, maar was altijd al na zeer korte tijd gedwongen omconcessies te doen aan de idee van het persoonlijkheidsbeginsel, evenals het trouwens ook in zijn eigen organisatie ditlaatste beginsel niet kan vermijden. Dat is echter een punt,waarin de volkse wereldbeschouwing zich scherp moetonderscheiden van de marxistische, dat ze namelijk niet alleende waarde van het ras, maar tegelijkertijd ook de betekenis vande persoonlijkheid inziet, en deze principes dus tot debelangrijkste steunpilaren van haar gehele gebouw maakt.

Want dat zijn de belangrijkste grondslagen van haarwereldbeschouwing. Indien een partij – en dit geldt wel in hetbijzonder voor onze nationaal-socialistische beweging – ditprincipiële inzicht zou missen en in plaats daarvan enkel watuiterlijke veranderingen in de huidige staat zou willenaanbrengen, of zelfs het massa-beginsel tot het hare maken, danzou zij in werkelijkheid niets anders zijn dan een concurrentevan het marxisme: en zij zou niet het recht bezitten, om zich eenwereldbeschouwing te heten. Wanneer het sociale programmavan onze beweging niets anders behelsde dan een verdringingvan de persoonlijkheid door de massa, dan zou hetnationaal-socialisme zelf al zijn aangevreten door hetmarxistische gif, evenals al met onze burgerlijke partijen hetgeval is.

De volksstaat moet voor de welvaart van zijn burgers zorgen,door overal de betekenis van de persoonlijkheid te erkennen, enzo op alle terreinen dat toppunt van prestatievermogen tebereiken, dat de enkeling ook een zo groot mogelijk aandeel aande vruchten van deze bloei schenkt. En de volksstaat moetdientengevolge de gehele leiding, maar vooral de hoogsteinstanties, m.a.w. de politieke leiding, volkomen losmaken vanhet parlementaire beginsel, dat de meerderheid, dus de massa

Page 578: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

569

beslist, maar moet integendeel het recht van de persoonlijkheidonvoorwaardelijk verdedigen. Daaruit volgt deze conclusie :

De beste staats idee en staatsvorm is diegene, die met de meestnatuurlijke zekerheid de besten van de volks gemeenschap totleidende betekenis en invloed weet te brengen. Evenals hetbijvoorbeeld in het economisch leven niet mogelijk is, dat debelangrijkste mensen eenvoudig van bovenaf wordenaangewezen, maar zichzelf hun weg zullen moeten banen, enevenzeer als hier de oneindige scholing en opleiding van hetkleinste winkeltje tot het grootste bedrijf gegeven is, en alleenhet leven zelf van tijd tot tijd een onderzoek instelt, zo zal hetnatuurlijk ook een onmogelijkheid zijn, om de grote politiciplotseling kant en klaar te „ontdekken”. Het feit, dat abnormaalgrote genieën weleens zo worden ontdekt, zegt niets ten aanzienvan het normale deel van de mensheid.

De staat moet in zijn gehele organisatie, van het kleinste celletjevan een gemeente tot en met de opperste leiding van het geheleRijk het persoonlijkheids beginsel hebben doorgevoerd. Er isgeen sprake van beslissingen bij meerderheid van stemmen; erzijn alleen verantwoordelijke personen en het woord „raad”herkrijgt zijn oude betekenis. Wel wordt iedere man doorraadslieden terzijde gestaan, maar uiteindelijk neemt één mande beslissing. Het beginsel, dat eens het Pruisische leger maaktetot het prachtigste werktuig, waarover het Duitse volkbeschikte, moet ook bij andere dingen worden toegepast enmoet het fundament zijn, waarop onze gehele staats opvattingwordt gebouwd. Dit beginsel luidt: Iedere leider heeftzeggenschap over zijn ondergeschikten, en is verantwoordelijktegenover hogere instanties. Ook dan zal men niet buiten dielichamen kunnen, die wij nu parlementen noemen. Maar deraadsleden hierin zullen dan ook werkelijk raadgeven, omdataltijd maar één man de verantwoordelijkheid kan en mag

Page 579: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

570

dragen, wat dus ook weer betekent, dat deze alleenzeggingschap en recht tot bevelen bezit. De parlementen alszodanig zijn nodig, omdat immers vooral hierdoorlangzamerhand de belangrijkste mensen naar voren kunnenkomen, waardoor men dus materiaal krijgt voor de bekledingvan bijzonder verantwoordelijke functies. Hieruit ontstaat dustenslotte het volgende beeld:

De volksstaat bezit vanaf de gemeente tot en met de regeringvan het Rijk, geen enkel vertegenwoordigend lichaam, waarinde meerderheid beslist. Zij kent alleen raadgevende lichamen,die de gekozen leider terzijde staan, die zich hun taak en hunarbeid door hem zien voorgeschreven, en die dan, naarbehoefte, zelf weer in bepaalde onderdelen onvoorwaardelijkverantwoordelijkheid op zich nemen, een even totaleverantwoordelijkheid als de leider of de voorzitter van hetinstituut zelf in belangrijker kwesties draagt.

De volksstaat zal principieel niet toestaan, dat over belangenvan bijvoorbeeld economische aard mensen wordengeraadpleegd, die op grond van hun opvoeding enwerkzaamheid volkomen vreemd zijn op dit terrein. Hij splitstdaarom zijn vertegenwoordigende lichamen altijd in politieke enbedrijfsschappelijke kamers. Om een vruchtdragendesamenwerking van deze beide lichamen te waarborgen, staatsteeds een speciale geselecteerde senaat boven hen.

In geen enkele kamer en in geen enkele senaat wordt ooitgestemd. Dit zijn instituten, die werk moeten verrichten, en geenstemmachines. Ieder lid heeft een raadgevende stem, maar nooiteen beslissende. De beslissing ligt uitsluitend in handen van devoorzitter, die daarvoor dan ook verantwoordelijk is. Ditbeginsel, dat de absolute verantwoordelijkheid en het absolutegezag onvoorwaardelijk samengaan, zal tenslotte een leiders

Page 580: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

571

materiaal aankweken, zoals men zich tegenwoordig in de tijdvan het parlementarisme, dat geen verantwoordelijkheid kent,eenvoudig niet kan voorstellen. Daardoor wordt de grondslagvan de staat van deze natie in overeenstemming gebracht, metdiezelfde wet, die haar (de natie) al in cultureel enwetenschappelijk opzicht groot heeft gemaakt.

Ten aanzien van de uitvoerbaarheid van deze conclusies zou ikwillen aanraden, niet te vergeten, dat het parlementair-democratische beginsel, dat de meerderheid beslist, absoluutniet van de aanvang af de mensheid heeft beheerst, maarintegendeel slechts in zeer korte historische perioden wordtaangetroffen, die dan nog steeds verval perioden voor debedoelde volkeren en staten waren. Nu moet men natuurlijk ookniet menen, dat zo een verandering door zuiver theoretischemaatregelen van boven naar beneden zou kunnen wordenteweeggebracht, omdat deze verandering uiteraard ook niet magophouden met de grondwet van de staat, doch ook de totaleoverige wetgeving en zelfs het algemene burgerlijke leven moetdoordringen. Zo een omwenteling kan en zal alleen plaatsvindendoor een beweging, die zelf al naar de geest van deze ideeën isopgebouwd, en dus in zichzelf al de komenden staat draagt.

Daarom moet de nationaal-socialistische beweging al in onzedagen deze ideeën in zich tot leven wekken, en in de eigenorganisatie in de praktijk toepassen, opdat ze de staat eenmaalniet alleen diezelfde richtlijnen kan wijzen, maar hem ook al hetvolgroeide lichaam van haar eigen staat ter beschikking kanstellen.

Page 581: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

572

VIJFDE HOOFDSTUK

WERELDBESCHOUWING EN ORGANISATIE

De volksstaat, die ik in grote lijnen trachtte te schetsen,wordt door het blote besef van de vorm, die hijnoodzakelijk moet aannemen, nog geen werkelijkheid.

Het is niet voldoende wanneer men al weet, hoe een volksstaateruit moet zien. Het probleem van zijn ontstaan is van veelgroter gewicht. Men mag niet verwachten, dat de huidigepartijen, die immers in de eerste plaats parasiteren op debestaande staat, ooit uit zichzelf de kracht zullen putten om inde bestaande toestand enige structurele wijzigingen aan tebrengen en uit eigen vrije wil hun tegenwoordige houding zullenherzien. Dit is des te minder mogelijk, omdat het immers altijdJoden en nog eens Joden zijn, die daar het heft in handenhebben.Indien echter de huidige ontwikkeling ongestoord voortging,dan zou eens op een dag de Joodse profetie vervuld worden, danzou het Jodendom inderdaad alle volkeren verteren, en zou huntot meester worden.Zo gaat hij zijn weg, tegenover de miljoenen van Duitse„bourgeois” en „proleten”, die grotendeels door lafheid,indolentie en domheid maar blindelings hun ongeluk tegemoetgaan, terwijl hij zich diep bewust is van het doel, waarnaar hijonveranderlijk streeft. Een partij, die door hem geleid wordt,

Page 582: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

573

kan dus geen andere belangen dienen dan de zijne; en met debelangen van Arische volkeren hebben deze niets gemeen.Wanneer men dus nu wil trachten, het ideale beeld van 'envolkse staat in de reële werkelijkheid te projecteren, dan moetmen naar een nieuwe kracht zoeken, buiten de huidige machtenvan het openbare leven, die bereid en genegen is, om de strijdvoor zulk een ideaal op te nemen. Want het gaat hierbij om eenstrijd, omdat de eerste taak niet luidt: „Vorming van eenvolksstaats idee” maar „Vernietiging van de bestaande Joodse”.

Zoals zo dikwijls in de geschiedenis is ook hier de grootstemoeilijkheid niet zozeer gelegen in het vormen van de nieuwetoestand, als wel in het scheppen van de ruimte, waar dienieuwe toestand kan bestaan. De vooroordelen en de anderebelangen worden samen tot een eendrachtige stoottroep, dietracht de overwinning van de hem onaangename, of hembedreigende idee met alle middelen te beletten. Daardoor is destrijder voor zo een nieuw ideaal jammer genoeg gedwongen,om hoezeer hij ook de nadruk legt op het positieve gedeelte vande strijd, toch in de eerste plaats het negatieve uit te vechten,omdat alleen langs deze weg de huidige toestand opgeruimd kanworden. Een jonge leer, die van grote en nieuwe principiëlebetekenis is, zal, hoe onaangenaam dit de enkeling ook mogezijn, als eerste wapen de kritiek in de scherpste vorm moetenhanteren.

Wanneer wij heden ten dage de zogenaamde „volkstrijders”keer op keer horen beweren, dat zij er niet aan denken, om zichmet afbrekende kritiek op te houden, maar zich enkel aanopbouwend werk zullen wijden, dan geven zij daarmee wel blijkvan een bedroevend tekort aan historisch inzicht; dit is een evenkinderachtig als dom en echt „volks” gestuntel, en een bewijs,dat zelfs de historie van deze tijd in deze breinen niet de minstesporen heeft nagelaten. Ook het marxisme had een doel, en ook

Page 583: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

574

het marxisme kent een opbouwende werkzaamheid (al gaat hetdaar dan ook enkel om de vestiging van de despotischeheerschappij van het internationale Joodse kapitalisme!): maarhet heeft voordien toch zeventig jaren lang niets gedaan dankritiseren, en wel vernietigende, ontbindende kritiek, en steedsweer kritiek, tot de oude staat tenslotte vermurwd was door ditonophoudelijk inwerkende zuur, en zijn einde nabij was.

Daarna begon pas zijn z.g. „opbouw”. En dat was natuurlijkjuist en logisch. Een bestaande toestand wordt alleen door devermelding en de verdediging van een toekomstige nog nietgewijzigd. Want men mag niet verwachten, dat de aanhangers,of zelfs zij, die belang hebben bij de bestaande situatie,onmiddellijk volkomen bekeerd en op de hand van de nieuwetoestand zullen zijn, zodra men de noodzakelijkheid van ietsnieuws maar vaststelt. Integendeel, er kan zich dan maar al tegemakkelijk het geval voordoen, dat er twee partijen naastelkaar blijven bestaan, waardoor de z.g. wereldbeschouwingdan tot partij wordt, en niet meer bij machte zal zijn, zich uitdeze toestand weer los te worstelen. Want een wereld-beschouwing is onverdraagzaam en kan nooit tevreden zijn metde rol van „partij” naast andere partijen, ,,maar eistonvoorwaardelijk, dat men haar volkomen en haar alleenerkent, en tevens, dat men het gehele openbare leven ombouwtvolgens haar beginselen. Ze kan dus nooit toestaan, dat er naasthaar een vertegenwoordiging van de vroegere toestand blijftbestaan. Dat is bij godsdiensten eveneens het geval.

Ook het Christendom kon er geen genoegen mee nemen, om zijneigen altaar op te bouwen, maar moest noodzakelijkerwijze deheidense altaren vernietigen. Alleen uit zo een fanatiekeonverdraagzaamheid kon het apodictische geloof opgroeien;deze onverdraagzaamheid is zelfs een onmisbarelevensvoorwaarde daarvoor.

Page 584: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

575

Nu kan men mij natuurlijk wel als bezwaar aanvoeren, dat hetbij zulke verschijnselen in de wereldgeschiedenis meestal eenspecifiek Joodse wijze van denken betreft, en dat zo eenonverdraagzaamheid en fanatisme praktisch de belichaming isvan het Joodse volkskarakter. Dat mag zo waar zijn als menmaar wil, en men kan het diep betreuren, en met een, maar al tezeer gerechtvaardigd onbehaaglijk gevoel vaststellen, datdergelijke verschijnselen zich in de geschiedenis der mensheidnog nooit eerder hebben voorgedaan, – maar dit alles verandertniets aan het feit, dat die toestand nu eenmaal bestaat.

De mannen, die ons volk uit zijn huidige toestand willenverlossen, behoeven zich er niet het hoofd over te breken, hoemooi het wel zou zijn, wanneer dit en dat niet het geval was,maar zij moeten trachten, vast te stellen, hoe men het bestaandekwaad vernietigt. Een wereldbeschouwing echter, die bezeten isvan de meest infernale onverdraagzaamheid, zal alleenvernietigd kunnen worden door een andere, die van dezelfdegeest is bezeten, die met dezelfde ijzersterke wilskracht wordtverdedigd, en die daarnaast nog een volkomen innerlijk zuivereen waarachtige nieuwe idee draagt. De enkeling mogetegenwoordig bezorgd constateren , dat met het verschijnen vanhet Christendom de eerste geestelijke terreur in de veel vrijereantieke wereld haar intrede deed: hij zal echter niet kunnenontkennen, dat de wereld sindsdien door deze dwang beheersten benauwd wordt, en dat men dwang alleen met tegen dwangkan breken, en terreur alleen met tegenterreur. Past daarna kanmen tot de opbouw van een nieuwe toestand overgaan.

Politieke partijen zijn geneigd tot compromissen —wereldbeschouwingen nooit. Politieke partijen houden zelfrekening met hun tegenstrevers, wereldbeschouwingenverkondigen hun onfeilbaarheid. Ook politieke partijen hebbenin de aanvang bijna altijd het voornemen, om tot een

Page 585: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

576

despotische alleenheerschappij te komen, en enige neiging, omuit te groeien tot wereldbeschouwing, gevoelen ze bijna alle.Maar de bekrompenheid van hun program alleen, berooft henvan dat heroïsme, dat onmisbaar is voor iedere wereld-beschouwing. Doordat ze met hun doel en streven wel watwillen schipperen, krijgen ze de kleinen en zwakken, waarmeegeen kruistochten gevoerd kunnen worden, onder hunaanhangers. Daardoor blijven ze meestal al vroegtijdig in huneigen jammerlijke kleinheid steken. Daardoor zien ze echter afvan de strijd voor een wereldbeschouwing, en trachten, in plaatsdaarvan door z.g. „positief medewerken” zo gauw mogelijk eengoed plaatsje aan de voederbak van de bestaande instellingen teveroveren en dat zolang mogelijk te behouden. Daarop is hungehele streven gericht. En indien ze ooit door een, wat bruteraangelegde concurrerende kostganger van deze algemenevoederbak worden weggedrongen, dan zal in het vervolg al hundenken en streven er alleen nog maar op uit zijn, om zich doorgeweld of list door de massa van die ook hongerig zijn, naarvoren te dringen, om zo tenslotte – desnoods met opoffering vanhun heiligste overtuiging, weer aan de beminden voeder trog teworden gelaafd. Jakhalzen der politiek!

Omdat een wereldbeschouwing nooit bereid is, het terrein meteen tweede te delen, kan ze ook niet bereid zijn, om mee tewerken aan de bestaande toestanden, die zij veroordeelt, maarvoelt ze integendeel de verplichting, om deze toestand, entrouwens de gehele ideeën wereld der tegenstanders, met allemiddelen te bestrijden, m.a.w. om de instorting van die wereldvoor te bereiden. Zowel deze zuiver afbrekende strijd, waarvanalle anderen onmiddellijk het gevaar inzien, en waartegen zijzich dan ook met vereende krachten teweerstellen, alsook depositieve zijde, dat de aanval eist om de eigen gedachtewereldingang te doen vinden, hebben vastberaden strijders nodig. zozal een wereldbeschouwing haar idee alleen dan tot de

Page 586: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

577

overwinning weten te voeren, wanneer ze de moedigste enenergiekste elementen van haar tijd en haar volk onder haarvanen weet te verenigen, en deze in de vaste vormen van eenstrijdbare organisatie weet te bundelen.

Daartoe is het echter noodzakelijk, dat ze, met het oog op dezeelementen, uit haar algemene wereldbeeld bepaalde gedachtenkiest, en deze in een zodanige beknopte vorm giet, dat ze opleuzen gelijken en geschikt zijn, om als geloofsbelijdenis vooreen nieuwe menselijke gemeenschap te dienen. Terwijl hetprogram van een politieke partij als recept moet dienen, om temaken, dat de volgende verkiezingen een succes opleveren,heeft het program van een wereldbeschouwing de betekenis vaneen oorlogsverklaring tegen een bestaande ordening, tegen eenbestaande toestand, kortom tegen enige bestaandewereldbeschouwing. Daarbij is het niet noodzakelijk, dat iedereenkeling, die voor deze wereldbeschouwing strijdt, vollediginzicht heeft in en precies op de hoogte is van alle ideeën engedachten van de leider van de beweging.

Het is echter van veel meer belang, dat hem enkele, uiterstbelangrijke punten worden uiteengezet, en dat de grootste lijnenonuitwisbaar in hem gegrift staan, zodat hij volkomendoordrongen is van de noodzaak van de overwinning van zijnbeweging, en van haar leer. Men wijdt ook niet iedere soldaat inde gedachten van de hoogste krijgskunst in. Evenals men hemintegendeel tot strakke discipline en fanatieke overtuiging vanhet recht en de kracht van zijn zaak, en tot absoluut geloofopvoedt, moet men ook de aanhangers van een beweging, dievan groot formaat is, een grote toekomst en ijzeren wilskrachtbezit, in diezelfde richting scholen. Zomin als een leger,waarvan het gros van de manschappen – al was het enkel naarontwikkeling en inzicht – uit generaals zou bestaan, als legerzou deugen, evenmin zou een politieke beweging als

Page 587: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

578

vertegenwoordigster van een wereld beschouwing deugen,wanneer ze enkel een verzameling van „intellectueelhoogstaande” mensen zou willen zijn. Nee, ze heeft ook deprimitieve soldaat nodig, omdat een innerlijke discipline anderstot de vrome wensen zal moeten blijven behoren.

Het is een van de meest kenmerkende eigenschappen van eenorganisatie, dat zij alleen bestaanbaar is, wanneer haar leidinguit intellectueel zeer hoogstaande mensen is samengesteld, maarhaar aanhang is gerekruteerd uit de grote massa, die meer opgevoelsprikkels reageert. Het zou op de duur meer moeitekosten om een compagnie, die uit tweehonderd mensen van eenen hetzelfde hoge geestelijke peil bestond, discipline bij tebrengen, dan om zo een lichaam, dat uit honderdnegentiggeestelijk minder hoogstaande leden en tien meer ontwikkeldenbestond, datzelfde proces met succes te doen doormaken.

De sociaal-democratie heeft eens uit dit feit het grootste profijtweten te trekken. Ze heeft zich meester gemaakt van de mensenuit de talrijkste groepen van ons volk, die de dienst in het legeral achter de rug hadden en dus al gedisciplineerd waren, enheeft deze in haar even strenge partij formaties georganiseerd.Ook haar organisatie was een leger met officieren en soldaten.De Duitse handarbeider, die zijn militaire dienstplicht hadvervuld, werd de soldaat, de Joodse intellectueel werd deofficier; de Duitse ambtenaren der vakverenigingen kan men alshet onderofficierscorps beschouwen. Het feit, waarover onzebourgeoisie steeds het hoofd schudde, namelijk, dat alleen dezogenaamde onontwikkelde massa's tot deze partij behoorden,was in werkelijkheid de eigenlijke reden van haar succes. Wantterwijl de burgerlijke partijen met hun eenzijdig intellectualismeeen onnutte, ongedisciplineerde troep waren, heeft het marxismeuit zijn niet zeer intellectueel mensen materiaal een leger vanpartij soldaten opgebouwd, die nu precies even blind aan hun

Page 588: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

579

Joodse dirigent gehoorzaamden als vroeger aan hun Duitseofficier. De Duitse bourgeoisie, die zich uit principe nooit omvraagstukken van psychologische aard heeft bekommerd, omdatze zich te hoog daarboven verheven achtte, vond het ook hierniet noodzakelijk om na te denken, en zodoende de diepebetekenis en het geheime gevaar van dit feit te doorgronden.

Men meende integendeel, dat een politieke beweging, die haaraanhangers alleen uit intellectuele kringen rekruteert, alleendaarom al waardevoller zon zijn, en meer recht, en zelfs ookmeer kans zou hebben, om aan de regering te komen dan eenonontwikkelde massa. Men begreep absoluut niet, dat de krachtvan een politieke beweging in het geheel niet groter is, naarmatehet intellect van de leden stuk voor stuk groter wordt, maar datintegendeel de discipline en de gehoorzaamheid, waarmee haarleden gevolg geven aan de orders van de intellectuele leiding,haar betekenis bepalen. Het bepalende element ligt in de leidingzelf. Wanneer twee legerscharen met elkaar strijden, dan zal deoverwinning niet zijn aan die zijde, waar iedere enkeling dehoogste strategische scholing ontving, maar integendeel aan diezijde, waar de beste leiding is, en waar tevens de manschappenhet gedisciplineerdste, het gehoorzaamste en het best geoefendzijn. Dat is een principiële waarheid, die wij nooit mogenvergeten, wanneer wij nagaan, welke mogelijkheden er zijn, omeen bepaalde wereld-beschouwing te verwezenlijken.

Wanneer wij dus een wereldbeschouwing, teneinde haar tot deoverwinning te voeren, tot een strijdorganisatie moetenomsmeden, dan zal het program vam de bewegingvanzelfsprekend rekening dienen te houden met het beschikbaremensen materiaal. Evenzeer als het doel en de dragende ideeënonwrikbaar vast moeten staan, moet anderzijds het programmageniaal en psychologisch juist zijn ingesteld op de ziel vandegenen, die nu eenmaal onmisbaar zijn voor de

Page 589: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

580

verwezenlijking van ieder idee. Wanneer het volksidee uit dievaag verlangende sfeer, waarin ze nu verkeert, tot een beslistsucces wil komen, dan is het nodig, dat ze uit haar grotegedachtewereld bepaalde principes kiest, die naar wezen eninhoud geschikt zijn, om een grotere massa te bundelen, en welde enige massa, die waarborgt, dat de strijd om dewereldbeschouwing ook inderdaad zal worden uitgevochten. Endat is de massa van de Duitse arbeiders. Daarom werd hetprogramma van de nieuwe beweging zo kort mogelijk – in 'tgeheel in vijf en twintig punten – samengevat. Deze puntenhebben in de eerste plaats tot taak, om de man uit het volkenigszins een idee te geven van datgene, wat de beweging wil.Ze moeten in zekeren zin als een politieke geloofsbelijdenisworden beschouwd, die enerzijds aanhangers trekt voor debeweging en anderzijds geschikt is, om de nieuw verworvenaanhangers te verbinden en samen te smeden door eengemeenschappelijk aanvaarde en erkende verplichting.

Daarbij moeten wij het volgende steeds voor ogen houden:Omdat het zogenaamde programma van de beweging welonvoorwaardelijk juist is in zijn einddoelen, maar bij deformulering rekening heeft moeten houden met overwegingenvan psychologische aard, daarom is het zeer goed mogelijk, datin de loop van de tijd de overtuiging opkomt, dat bepaaldeprincipes misschien hier en daar anders geformuleerd moestenworden. Maar gewoonlijk heeft iedere poging in deze richtingslechts noodlottige gevolgen. Want daardoor wordt iets watonwrikbaar vast behoorde te zijn, discuteerbaar gemaakt, wattengevolge zal hebben, dat, wanneer eenmaal één punt niet meerdogmatisch als bij een geloof vastligt, er niet zonder meer eennieuwe, betere en vooral uniforme formulering zal komen, maarer integendeel eerder nog eindeloze debatten en een algemeneverwarring zullen ontstaan.

Page 590: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

581

In zo een geval dient men steeds af te meten, wat hetbelangrijkste is: een nieuwe betere formulering, die aanleidinggeeft tot discussie binnen de beweging, ofwel een vorm, diemisschien momenteel niet aan alle eisen voldoet, maar die eenonwrikbaar en innerlijk volkomen homogeen organisme vormt.En ieder onderzoek zal moeten toegeven, dat het laatsteverreweg de voorkeur geniet. Want omdat het bij veranderingentoch altijd enkel om de uiterlijke vormgeving gaat, zullendergelijke correcties steeds weer mogelijk of wenselijk schijnen.

Tenslotte echter bestaat er ook nog het gevaar, dat de mensen inhun oppervlakkigheid, deze volkomen uiterlijke kwestie van deformulering van een program als de meest essentiële taak vaneen beweging zullen gaan beschouwen. Daardoor raken dan dewil en de kracht, die voor de strijd voor de idee zelf onmisbaarzijn, op de achtergrond, en de activiteit, die zich naar buitenmoest uiten, zal in innerlijke twisten over het program wordenverspild. Het is beter om van een leer, die in hoofdzakenvolstrekt juist is, een bepaalde formulering, ook al zou die nietgeheel meer overeenstemmen met de waarheid, te handhaven,dan dat men die formulering gaat verbeteren, en zodoende eengrondwet van de beweging, die tot dusver voor onaantastbaardoorging, aan de algemene discussie en aan de noodlottigegevolgen, die daaruit voortvloeien, zou blootstellen.

Dit behoort zeker tot de onmogelijkheden, zolang een bewegingzelf nog om de overwinning vecht. Want hoe wil men mensenvervullen met blind geloof in de juistheid van een leer, wanneermen zelf voortdurend veranderingen aanbrengt in de uiterlijkevorm, en zodoende zelf onzekerheid en twijfel verbreidt? Hetessentiële mag echter nooit in de uiterlijke formulering wordengezocht, maar moet steeds enkel in de diepere zin liggen. En diediepere zin is onveranderlijk; in het belang hiervan mag menslechts hopen, dat de beweging erin moge slagen, alle

Page 591: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

582

versplinterende en twijfel wekkende gebeurtenissen verre tehouden, opdat zij de kracht voor de strijd behoudt. Ook hier kanmen leren van de katholieke kerk. Hoewel het geheel van haarleerstellingen op ettelijke punten, en gedeeltelijk zelfs volkomenzonder noodzaak, in botsing komt met de exacte wetenschap, isze toch niet bereid, om ook maar een tittel of jota van haardogmata af te doen. Ze heeft zeer terecht ingezien, dat haarweerstandsvermogen niet gebaat is bij een zo nauwkeurigmogelijke aanpassing bij de bestaande wetenschappelijkeresultaten, die toch immers ook voortdurend onzeker zijn, dochdat ze integendeel haar heil moet zoeken in een star vasthoudenaan eens geformuleerde dogmata, die aan het geheel pas hetkarakter van een geloof verlenen. Daardoor staat zijtegenwoordig sterker dan ooit. Men kan voorspellen, dat zij,naarmate het vergankelijke sneller sterft, ook in sterkere mate –als vaste pool temidden van het vergankelijke – aan blindelingstoegewijde aanhangers zal winnen.

Wie dus werkelijk en ernstig wil, dat de volkse wereld-beschouwing de overwinning zal behalen, die zal niet alleenmoeten inzien, dat alleen een strijdbare organisatie in staat is,zulk een succes te bereiken, maar tevens, dat zo een bewegingzelf enkel zal standhouden, wanneer haar grondslag, haarprogram, onaantastbaar veilig en vast is. Ze mag zich nooitveroorloven, om bij de formulering daarvan concessies te doenaan de geest van enigen tijd, maar moet een vorm, die eensgunstig is gebleken, voor altijd blijven gebruiken, maar in iedergeval totdat ze de overwinning heeft weten te behalen. Voordiendoet iedere willekeurige poging, om discussies over dedoelmatigheid van een programmapunt uit te lokken teveelafbreuk aan de eendracht en de strijdvaardigheid der beweging.En deze afbreuk neemt evenredig toe naarmate een groter aantalvan haar aanhangers aan zulk een innerlijke discussiedeelneemt. En dit wil dan nog helemaal niet zeggen, dat zo een

Page 592: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

583

„verbetering”, die vandaag werd aangebracht, niet al morgenopnieuw aan een kritisch onderzoek onderworpen zou kunnenworden, om dan overmorgen opnieuw door een betereopvolgster te worden vervangen. Wie hier eens ingrijpt, gaateen weg op, waarvan het begin bekend is, maar waarvan heteinde in het oeverloze reikt. Deze belangrijke waarheid moestdoor de jonge nationaal-socialistische beweging worden benut.

De Nationaal-Socialistische Duitse Arbeiderspartij ontving inhaar program met de vijfentwintig stellingen een basis, dieonaantastbaar moet zijn. De taak van de huidige en detoekomstige leden van onze beweging moet niet gelegen zijn ineen kritische omwerking van de leidende beginselen, maarintegendeel in het opvolgen hunnerzijds van de eisen ervan.Want anders zou de volgende generatie met hetzelfde recht vanhaar kant opnieuw haar krachten kunnen verspillen op zulk eenzuiver formeel werk, in plaats van nieuwe aanhangers endaardoor nieuwe krachten voor de beweging te winnen. Voorverreweg het grootste gedeelte van onze aanhangers zal hetkarakter van onze beweging niet zozeer worden bepaald door deletter van onze beginselen als wel door de zin, die wij aan diebeginselen weten te geven.

De jonge beweging had in de eerste plaats haar naam te dankenaan deze waarheden, en later werd op grond daarvan hetprogramma opgesteld. Om de volksideeën de overwinning tedoen behalen, was het nodig, dat er een volkspartij werdgeschapen, een partij, die niet enkel uit intellectuele leiders,maar ook uit handarbeiders bestond. Iedere poging, om zonderzulk een strijdbare organisatie de verwerkelijking vanvolksgedachten te verwezenlijken, zou vandaag evenals in hetverleden, en ook in de toekomst nooit met succes kunnenworden bekroond. Daardoor heeft de beweging niet allen hetrecht, maar ook de plicht, om zich de eerste verdedigster en dus

Page 593: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

584

de vertegenwoordigster van deze idee te voelen. Evenzeer als debelangrijkste gedachten van de nationaal-socialistischebeweging volks zijn, evenzeer zijn ook de volksgedachtennationaal-socialistisch. Wanneer het nationaal-socialisme echterde overwinning wil behalen, dan moet het onvoorwaardelijk enzonder compromis voor deze constatering opkomen. Het heefthier niet alleen het recht, maar ook de plicht om met de meestenadruk te betogen, dat het een volkomen onmogelijkheid is, ombuiten de N.S.D.A.P. de volksidee te verdedigen, en dat zo eenpoging in de meeste gevallen praktisch op zwendel berust.

Wanneer vandaag iemand aan onze beweging verwijt, dat zedeed, alsof ze het volksidee „in pacht” had, dan is daarop maaréén antwoord mogelijk: Niet alleen in pacht, maar in bezit, wantwij hebben haar eerst in een praktisch bruikbare vorm gegoten.Want wat tot nog toe onder dit begrip werd verstaan, was nietvan zodanige aard, dat het ook maar de geringste invloed opons volk had kunnen hebben, eenvoudig, omdat al deze ideeëniedere duidelijke uniforme formulering misten. Het ging hierbijmeestal slechts om enkele meer of minder juiste inzichten, die ingeen enkel onderling verband stonden, en niet zelden elkaartegenspraken, maar die in geen geval door innerlijke bandenverbonden waren. En zelfs indien er zulke banden warengeweest, dan zouden ze toch te zwak zijn geweest, om eenfundament bijeen te houden, hecht genoeg om een beweging tedragen. De schepping van zo een fundament was iets, watalleen de nationaal-socialistische beweging wist te volbrengen.Wanneer in onze dagen (1926) alle mogelijke verenigingen enverenigingetjes groepen en groepjes, en desnoods ook „grotepartijen” het woord „volks” voor zich opeisen, dan is dit alleenal een gevolg van het streven van de nationaal-socialistischebeweging. Zonder haar arbeid zou geen van deze organisatieshet ooit in hun hoofd hebben gehaald, om het woord „volks”ook maar uit te spreken: ze zouden niet geweten hebben, welke

Page 594: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

585

betekenis ze aan dat woord moesten hechten en vooral hunleidende figuren zouden geen enkel contact met dit begriphebben gehad. Pas door het werk der N.S.D.A.P. werd ditbegrip tot een veelbetekenend woord, waarmee nu allemogelijke lieden schermen; het belangrijkste is wel, dat ze doorhaar eigen succesvolle propaganda heeft bewezen, welk eenkrachtige invloed van dit volksidee kan uitgaan, zodat al deanderen alleen al door hun eigen egoïsme ertoe wordengebracht, om tenminste te beweren, dat ze „ook zoiets” willen.

Gelijk zij tot nog toe letterlijk alles in dienst hebben gesteld vanhun kleingeestige verkiezing speculaties, is nu ook het begrip„volks” voor hen slechts een zeer uiterlijke holle leuze gebleven,die zij trachten te gebruiken, om de aantrekkingskracht teneutraliseren, die de nationaal-socialistische beweging op huneigen leden uitoefent. Want alleen de bezorgdheid voor huneigen bestaan, en de angst voor het opkomen van onzebeweging, waaruit een nieuwe wereldbeschouwing spreekt, eenwereldbeschouwing, waarvan ze de universele betekenisevenzeer vermoeden als de gevaarlijke eis van de volle 100%,doet hun woorden spreken, die zij acht jaar geleden niet kenden,waar ze zeven jaar geleden om lachten, die ze zes jaar geledenwaanzin noemden, die ze vijf jaar geleden bestreden, vier jaargeleden haatten, drie jaar terug nog vervolgden, en die ze pastwee jaar geleden annexeerden, om ze nu naast hun eigenwoordenschat als krijgsgeschreeuw in de strijd te gebruiken.

En zelfs in onze dagen, moet men er steeds weer op wijzen, datal deze partijen niet het minste begrip hebben van de werkelijkewoorden van het Duitse volk. Het beste bewijs daarvoor is welde eenvoud, waarmee ze het woord „volks” in de mond nemen!En niet minder gevaarlijk zijn dan ook nog al diegenen, die zichals volks voordoen, en fantastische plannen maken, die meestaldan geen anderen grondslag hebben dan het een of ander

Page 595: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

586

idee-fixe, dat op zichzelf wel juist zou kunnen zijn, maar dat zovolkomen geïsoleerd staat, dat het geen enkele betekenis zoukunnen hebben voor de vorming van een grote eendrachtigestrijdgemeenschap, en dat in geen geval geschikt is, om zo eengemeenschap sterk te maken. Deze mensen, die, gedeeltelijk uiteigen gedachten, anderdeels uit hetgeen ze gelezen hebben, eenprogram brouwen, zijn dikwijls gevaarlijker dan de openlijkevijanden van het volkse idee. In het gunstigste geval zijn hetonvruchtbare theoretici, maar meestal zijn het kletsers enopscheppers, die volkomen funest werken; en ze geloven maaral te vaak, dat ze door een lange baard en ver-Germaans gedoede geesteloosheid en hersenloosheid van hun daden en huncapaciteiten kunnen maskeren.

Daarom is het goed, wanneer men zich de tijd herinnert, dat denationaal-socialistische beweging haar strijd begon. Want ditbegin vormde wel een zeer scherpe teleurstelling voor deanderen.

De eerste grote vergadering, die de 24ste februari 1920 in defeestzaal van het Hofbräuhaus plaatsvond, was nog maarnauwelijks goed en wel achter de rug, of we troffen al devoorbereidingen voor de volgende. Terwijl het tot nog toe alsriskant was beschouwd, om in een stad als München iederemaand, dus laat staan iedere veertien dagen, een kleinevergadering te willen houden, zou nu iedere week een groteopenbare vergadering plaatsvinden. Ik behoef hier niet meer teverzekeren, dat ons daarbij altijd en altijd opnieuw maar éénangst kwelde: Zouden de mensen komen, en zouden ze naar onsluisteren? – hoewel ik moet zeggen, dat ik persoonlijk destijdsal de vaste overtuiging had, dat de mensen, die er eenmaalwaren, ook zouden blijven, en de redevoering zouden volgen.In deze dagen kreeg de feestzaal van het MünchenerHofbräuhaus voor ons, nationaal-socialisten, een bijna gewijde

Page 596: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

587

betekenis. Iedere week een vergadering, bijna altijd in deze zaal,en iedere keer was de zaal beter gevuld, en waren de mensenaandachtiger! Wij begonnen met de „schuld aan de oorlog” diemen ons had opgedrongen, een feit waar zich in die dagen bijnaniemand bekommerde, spraken dan over de vredesverdragen, enbehandelden praktisch alles, wat in agitatorisch opzicht maardoelmatig of in ideologisch opzicht noodzakelijk was. Vooralaan de vredesverdragen zelf schonken wij veel aandacht. Watheeft de jonge beweging destijds niet aan die grotemensenmassa's voorspeld, en hoe is bijna ieder punt van dievoorspellingen nu bewaarheid! Maar het is gemakkelijk, om nuover al die dingen te spreken of te schrijven.

Destijds echter betekende een grote openbare vergadering,waarin geen kleine bourgeois maar misleide proletariërs de zaalvulden, met als onderwerp „Het Vredesverdrag van Versailles”,een aanval op de republiek, en een blijk van reactionaire, zoniet monarchistische gezindheid. Al bij de eerste zin, die kritiekop Versailles uitoefende, kon men rekenen op de stereotypeinterruptie: „En Brest-Litowsk dan? (het vredesverdrag tussenDuitsland en Rusland in het voorjaar van 1918, waar Ruslandzeer strenge condities werd opgelegd) Brest-Litowsk?” zobrulde de massa telkens opnieuw, tot ze hees was, of tot despreker tenslotte zijn poging, om het publiek te overtuigen,maar opgaf. Men had zich de haren uit het hoofd willen trekkenuit wanhoop over zulk een volk! Het wilde niet horen en nietbegrijpen, dat Versailles een schande en een smaad was, enzelfs niet eens, dat deze opgedrongen vrede een verschrikkelijkeplundering van ons volk betekende. Het marxistischevernielingswerk en de vergiftigende vijandelijke propagandahadden deze mensen van alle gezond verstand beroofd. Endaarbij mocht men dan nog niet eens klagen. Want hoemateloos groot was de schuld aan de andere zijde! Wat had debourgeoisie gedaan, om een einde te maken aan dit

Page 597: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

588

verschrikkelijke rottingsproces, om tegen deze ramp op tetreden, en om door een betere en diepgaander opheldering vrijbaan te maken voor de vrijheid? Niets en nogmaals niets! Ik hebze destijds nergens gezien, al die grote volkse apostelen uit onzedagen. Misschien hielden ze redevoeringen op dameskransjes,op theevisites of in kringen van gelijkdenkenden, maar daar,waar ze zich hadden moeten vertonen, temidden van de wolven,daar waagden ze hun kostbare velletje niet; tenzij dan, dat zeeen kans kregen, om met de wolven mee te huilen.

Voor mijzelf stond het destijds al als een paal boven water, dataan de kleine groep, waaruit de beweging vooralsnog bestond,absoluut moest worden bijgebracht, wat er van die„schuld-aan-de-oorlog” waar was en dat wel in overeen-stemming met de historische waarheid. Dat onze beweging zeergrote groepen inlichtte over het vredesverdrag, was eenvoorwaarde voor ons toekomstig succes. Destijds, toen zij allendeze vrede nog beschouwden als een succes van de democratie,moesten wij daartegen in verzet komen en moesten het allenvooral goed inprenten, dat wij pertinente en principiëletegenstanders van dit verdrag waren, zodat ze zich later,wanneer zij eens de harde waarheid over dit leugenachtigelapwerk zouden zien, en zouden begrijpen, wat een woeste haathieruit sprak, onmiddellijk zouden herinneren, dat wij hetwaren, die al dadelijk tegenstanders van dit verdrag warengeweest, wat dan uiteindelijk zou maken, dat men ons zouvertrouwen.

Al in die tijd heb ik het standpunt verdedigd, dat wij altijd,wanneer de totale openbare mening een onjuist standpunt innamten aanzien van enige belangrijke principiële kwestie, zonderenige rekening te houden met populariteit, haat of strijd,daartegen moesten opkomen. De N.S.D.A.P. mocht geengerechtsdienaar van de openbare mening zijn, maar moest

Page 598: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

589

integendeel die openbare mening beheersen. Zij moet niet deknecht, maar de meester van de massa zijn! Natuurlijk komt eenpartij – en vooral een nog zwakke beweging als de onze –gemakkelijk in de verleiding, om ook mee te doen, en mee teschreeuwen, vooral wanneer een overmachtig tegenstander eringeslaagd is, om het volk door zijn verleidingskunsten tot eenkrankzinnig besluit of een onjuist standpunt te drijven, en datdan natuurlijk bij voorkeur in die gevallen, waar enkele redenen– al was het maar in schijn – van het standpunt van de jongebeweging zelf gezien, zo een houding schenen terechtvaardigen. De menselijke lafheid zal daarbij zo ijverig naarzo een rechtvaardiging zoeken, dat ze bijna altijd wel iets zalvinden, dat schijnbaar het recht zou geven, om ook „van eigenstandpunt bezien”, aan zulk een misdaad deel te nemen.

Ik heb enige malen zo’n geval beleefd, waarbij de grootsteenergie nodig was, om het schip van de beweging niet met dekunstmatig veroorzaakte algemene stroom te laten meedrijven.De laatste keer was, toen onze bezeten pers, die immers geenzier geeft om het bestaan van het Duitse volk, erin slaagde omde Zuid-Tiroolse kwestie op te blazen tot een betekenis, dienoodlottig zal worden voor het Duitse volk. Zonder tebedenken, aan wie zij daarmee handlangers diensten bewezen,hebben vele z.g. „nationale” mannen, partijen en groepen,uitsluitend uit angst voor de openbare mening, die door deJoden in beroering was gebracht, meegedaan aan het algemenegeschreeuw, en zinneloos meegeholpen, om de strijd teverscherpen tegen een systeem, dat wij, Duitsers, juist in onzehuidige omstandigheden als het enige lichtpunt in dezeverworden wereld zouden moeten beschouwen. Terwijl hetinternationale Jodendom ons langzaam maar zeker de keeldichtknijpt, brullen onze zogenaamde patriotten tegen de manen het stelsel, die tenminste op één plaats ter wereld een volk uitde wurgende armen van de Joodse- en vrijmetselaarskliek

Page 599: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

590

wisten vrij te worstelen, en een nationalistisch verzet teorganiseren tegen deze internationale wereld vergiftiging. Hetwas echter voor zwakke karakters al te verlokkend, om maarmet de wolven mee te huilen, en te capituleren voor hetgeschreeuw van de openbare mening. Want het was eencapitulatie! Al zullen de mensen het in hun innerlijkeleugenachtigheid en slechtheid ook niet toegeven, misschien nieteens tegenover zichzelf, toch blijft het ontegenzeggelijk waar,dat de enige beweegreden, die hun ertoe bracht, om mee tedoen, de lafheid en angst voor de, door het Jodendom inberoering gebrachte openbare mening was. Alle andere redenenzijn niets dan miserabele uitvluchtjes van de schuldbewustekleine zondaar. Toen was het noodzakelijk, om de bewegingmet ijzeren vuist bij de teugel te grijpen, en in andere richting testuren, omdat deze weg rechtstreeks naar de afgrond had geleid.

Zo een poging tot koerswijziging op een ogenblik, dat deopenbare mening, door alle beschikbare krachten versterkt, alséén grote vlam in één richting brandt, is natuurlijk niet demethode, om de volksgunst te verwerven, en is zelfs dikwijlslevensgevaarlijk voor de man, die de moed daartoe heeft. Maarde geschiedenis verhaalt van vele mannen, die in zulkeogenblikken gestenigd werden voor een daad, waarvoor hetnageslacht later alle reden had, om hen op zijn knieën tedanken. Een beweging moet echter zo een dankbaarheidtrachten te verwerven en niet de toevallige bijval van het heden.En dan mag het duizendmaal waar zijn, dat het de enkeling inzulke uren bang om het hart wordt; maar hij mag nooitvergeten, dat steeds na zo’n uur de verlossing moet komen, endat een beweging, die de wereld wil vernieuwen, niet hetogenblik, maar de toekomst moet dienen. Daarbij kan menvaststellen, dat de grootste en sterkst na werkende successen inde geschiedenis gewoonlijk die zijn, die aanvankelijk het minstebegrip vonden, omdat ze het scherpst in strijd waren met de

Page 600: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

591

openbare mening, haar ideeën en haar wil. Dat was iets, wat wijdestijds al, op de eerste dag van ons openbaar optreden, kondenervaren. Wij hebben niet „naar de gunst van de massa'sgedongen”, maar zijn overal de waanzin te lijf gegaan. Het wasin deze jaren bijna altijd zo, dat ik sprak voor een vergaderingvan mensen, die geloofden in het tegendeel van wat ik wildezeggen, en die het tegendeel wilden van datgene, waarin ikgeloofde. Dan was het mijn taak, om in twee uur twee- totdrieduizend mensen hun huidige overtuiging te ontnemen, omstuk voor stuk de fundamenten van hun ideeën te vernietigen, enhen tenslotte de vaste grond van onze overtuiging en van onzewereldbeschouwing onder de voeten te geven.

Ik heb destijds in korte tijd iets belangrijks geleerd, namelijk,om de vijand het wapen van zijn antwoord dadelijk zelf uit dehand te slaan. Het werd spoedig genoeg duidelijk, dat onzetegenstanders, vooral in de gedaante van debaters op onzevergaderingen, met een zeer vastomlijnd „repertoire” optraden,waarbij steeds weer dezelfde bezwaren tegen onze stellingenopdoken, in zo’n mate, dat dit wees op een doelbewusteuniforme scholing. En dat was immers ook het geval. Wijkonden hier kennismaken met de ongelooflijkegedisciplineerdheid van de politiek van onze tegenstanders, enik ben er nog vandaag aan de dag trots op, dat ik het middelgevonden heb, waarmee ik deze propaganda niet alleen wist teverlammen, maar de fabrikanten daarvan tenslotte met huneigen wapenen wist te slaan. Twee jaar later was ik een meesterin deze kunst.

Het was van belang, dat men zich bij het voorbereiden vaniedere redevoering al bewust werd, van welke aard de teverwachten tegenargumenten naar inhoud en vorm zouden zijn,en dan hiermee al in de eigen rede genadeloos af te rekenen.Daarbij was het nuttig, om de mogelijke tegenwerpingen altijd

Page 601: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

592

dadelijk zelf op te noemen, en dan te bewijzen, dat zij geensteek hielden; zodoende werd de tegenstander, die met eeneerlijk hart was gekomen, al was hij ook boordevol met deingepompte bezwaren, toch gemakkelijker gewonnen, doordatde bezwaren, die in zijn hersens waren gegrift, van te vorenwaren uitgewist. Het materiaal, dat hem was ingestampt, werdvanzelf weerlegd, en zijn aandacht werd steeds meer gebondendoor de rede zelf. Dat was de reden, waarom ik al na mijneerste spreekbeurt over het „Vredesverdrag van Versailles”, dieik nog als zogenaamd politiek instructeur voor de soldaten hadvervuld, er in zoverre een verandering in aanbracht, dat ikvoortaan over „de vredesverdragen van Brest-Litowsk enVersailles” sprak. Want ik kon al na zeer korte tijd, zelfs tijdenshet debat over mijn eerste rede, vaststellen, dat de mensen inwerkelijkheid in het geheel niets afwisten van het vredesverdragvan Brest-Litowsk, maar dat de handige propaganda van hunpartijen erin was geslaagd, om juist dit verdrag als een van deschandelijkste rechtsverkrachtingen ter wereld voor te stellen.

De hardnekkigheid, waarmee deze leugen steeds weer aan degrote massa werd voorgehouden, was oorzaak, dat miljoenenDuitsers het vredesverdrag van Versailles enkel nogbeschouwden als een rechtmatige vergelding voor het onrecht,dat wij te Brest-Litowsk hadden begaan, waardoor ze dusiedere werkelijke strijd tegen Versailles als iets onrechtmatigsbeschouwden en dikwijls een zeer eerlijke moreleverontwaardiging gevoelden. Dit uiterst onwaarachtigegehuichel scheen in de ogen van miljoenen van onze misleidevolksgenoten werkelijk de voltrekking van een hogeregerechtigheid. Het was ontzettend, maar waar. En het bewijsdaarvoor werd wel geleverd door het feit, dat de, nu door mijingeleide propaganda tegen het vredesverdrag van Versailles,die ik altijd liet voorafgaan door een opheldering over hetverdrag van Brest-Litowsk, succes had. Ik stelde de beide

Page 602: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

593

vredesverdragen tegenover elkaar, vergeleek ze punt voor punt,toonde, hoe het ene in werkelijkheid bijna grenzeloos humaanwas, terwijl het andere een onmenselijke wreedheid toonde, enhet resultaat was een daverend succes. Ik heb destijds vaak overdit onderwerp gesproken in vergaderingen van tweeduizendmensen, waar mij dikwijls achttienhonderd paar ogen vijandigaanzagen. En drie uur later had ik een golvende massa voor me,die kookte van de heiligste verontwaardiging en de brandde vande hevigste woede. Weer was een grote leugen uit de harten enhersenen van een duizendkoppige menigte gewist, en vervangendoor de waarheid.

Deze beide redevoeringen – die over „De ware oorzaken van deoorlog" en die over „De vredesverdragen van Brest-Litowsk enVersailles” – beschouwde ik destijds als de allerbelangrijkste,zodat ik ze tientallen malen in steeds nieuwe vorm herhaalde ennogmaals herhaalde, tot er tenminste over dit punt een bepaaldeduidelijke en eensluidende opvatting was verbreid onder diemensen, waaruit de beweging haar eerste leden rekruteerde.Deze vergaderingen hadden voor mijzelf nog het voordeel, datik mij langzamerhand schoolde tot spreker voor grotevergaderingen, dat ik het pathos en het gebaar, vereist voor eenzaal van duizenden mensen, aanleerde.

Ik heb destijds, behalve in kleinen kring – naar ik al zei –nergens ook maar het minste voorlichtingswerk gezien van dezijde van die partijen, die nu de mond vol hebben over depublieke mening alsof zij het waren, die de openbare meninghadden omgevormd. Wanneer er echter al ergens eenzogenaamd politicus was, die een rede hield over een onderwerpin deze trant, dan gebeurde dat toch altijd voor een publiek, datzelf meestal al zijn overtuiging deelde en waar het besprokenedus hoogstens een versterking van de eigen mening was. Maardaarom ging het in die tijd wel allerminst; integendeel, het was

Page 603: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

594

zaak, om die mensen door voorlichting en propaganda op onzehand te krijgen, die tot nog toe door opvoeding en ideeënvijandelijk waren ingesteld. Wij gebruikten ook het strooibiljetvoor onze volksvoorlichting. Al bij het leger had ik eenstrooibiljet opgesteld, waar ik de vredesverdragen vanBrest-Litowsk en Versailles tegenover elkaar stelde; en dit biljetwerd in zeer grote hoeveelheden verspreid. Later heb ik voor departij gedeelten uit dit biljet overgenomen en ook hier was deinvloed weer gunstig. De eerste vergaderingen waren in zoverreiets bijzonders, dat de tafels bedekt waren met alle mogelijkestrooibiljetten, kranten, brochures, enz. Maar de hoofdtaakkwam aan het gesproken woord toe.

En dit gesproken woord is dan ook alleen bij machte, omwerkelijk grote omwentelingen te veroorzaken, en dat wel omredenen van algemeen psychologische aard. Ik heb al in heteerste deel uiteengezet, dat alle geweldige wereldschokkendegebeurtenissen nooit door geschreven traktaten, maar altijdalleen door het gesproken woord zijn veroorzaakt. Dat gaf ineen gedeelte van de pers aanleiding tot een langewoordenwisseling, waarin natuurlijk vooral onze burgerlijkeslimmeriken zich zeer scherp tegen zo een bewering kantten.Maar alleen al de reden, waarom dit geschiedde, zal de man, dietwijfelt, van hun zijde naar ons overhalen, want het burgerlijkeintellect protesteert immers alleen maar tegen zo een opvatting,omdat deze groep zelf zo kennelijk de kracht en de capaciteitenmist, om de massa te beïnvloeden, omdat ze zich meer en meeruitsluitend op schrijfwerk had toegelegd, en van de werkelijkagitatorische kracht van de redevoering maar liever afzag. Zulkeen gewoonte leidt echter mettertijd noodzakelijkerwijze totdatgene, waardoor onze bourgeoisie tegenwoordig wordtgekenmerkt, namelijk tot het verlies van het psychologischinstinct voor massawerking en massabeïnvloeding.

Page 604: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

595

Terwijl de redenaar van de menigte, waarvoor hij spreekt, eenononderbroken correctie op zijn betoog krijgt, doordat hij steedsaan de gezichten van zijn toehoorders kan afmeten, in hoeverreze zijn uiteenzettingen kunnen volgen en begrijpen, en of deindruk en de werking van zijn woorden het vereiste doelbereiken, kent de schrijver zijn lezers in het geheel niet. Daaromzal hij zijn voortbrengsel al principieel niet richten tot eenbepaalde, voor hem zichtbare mensenmenigte, maar hij zal zijnuiteenzettingen in een zeer algemene toon moeten houden.

Daardoor verliest hij echter enige psychologische fijnheid entenslotte ook enige bewegelijkheid van geest. Daarom zal eenbuitengewoon goed spreker over het algemeen nog beter kunnenschrijven dan een schitterend schrijver kan spreken, tenzij dan,dat deze zich voortdurend in deze kunst oefent. Daar komt nogbij, dat de grote mensenmassa lui is, traag in het spoor van deoude gewoonten blijft, en uit zichzelf niet dan met tegenzingrijpt naar een geschreven stuk, dat niet in overeenstemming ismet dat, wat men zelf gelooft, en niet dat brengt, wat men zelfhoopt. Daarom zal een geschrift met een bepaalde tendensmeestal alleen worden gelezen door mensen, die zelf eigenlijk altot deze richting behoren. Men mag op zijn hoogst verwachten,dat een strooi-biljet of een aanplakbiljet door hun kortheid ookbij andersdenkenden een ogenblik lang de aandacht kunnenboeien. De plaat in al zijn vormen, tot en met de film, heeft alveel betere kansen hiertoe.

Bij de film behoeft het verstand van de mens slechts weinigmeer te werken; het is voldoende te kijken, hoogstens nogenkele, zeer korte bijschriften te lezen; daardoor zullen velemensen natuurlijk eerder bereid zijn, om een plaat in zich op tenemen, dan om een lang geschrift te lezen. De plaat brengt demens in veel beknopter vorm – ik zou bijna willen zeggen, metéén slag – een voorlichting, die hij uit geschreven materiaal pas

Page 605: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

596

door vervelend en langdurig lezen ontvangt. Het belangrijksteechter is, dat men bij een geschrift nooit weet, in wiens handenhet komt, terwijl het toch zijn bepaalde vaste vorm moetbehouden. De werking zal over het algemeen groter zijn,naarmate deze vorm meer in overeenstemming is met hetgeestelijk peil en het karakter van degenen, die zijn lezers zullenzijn. Een boek, dat voor de grote massa's bedoeld is, zal daaromprincipieel in stijl en hoogte een anderen invloed trachten tebereiken, dan een werk, dat voor meer intellectuele kringenbedoeld is. Alleen op die wijze heeft het geschrevene eenaanpassingsvermogen, dat enigszins dat van het gesprokenwoord benadert. De redenaar kan bijvoorbeeld hetzelfdeonderwerp behandelen als het boek, maar hij zal wanneer hijeen groot en begaafd volksredenaar is, eenzelfde verwijt eneenzelfde onderwerp maar zelden twee keer op eender wijzebehandelen. Hij zal steeds zo meeleven met de grote massa, datzijn gevoel hem juist die woorden ingeeft, die hij nodig heeft,om naar het hart van zijn toehoorders te spreken.

Slaat hij echter nog enigszins de plank mis, dan heeft hij delevende correctie onmiddellijk voor zich. Zoals ik hierboven alzei, kan hij van de gelaatsuitdrukking van zijn toehoordersaflezen, of ze begrijpen, wat hij zegt, of ze de grote lijn van zijnbetoog kunnen volgen, en in hoeverre hij hen overtuigd heeftvan de juistheid van zijn woorden. Indien hij ziet, dat ze hemniet begrijpen, dan zal hij een zo primitieve en duidelijke wijzevan uitlegging gaan bezigen, dat ook de laatste hem moetbegrijpen; voelt hij, dat ze hem niet kunnen volgen, dan zal hijzo langzaam en voorzichtig zijn gedachten opbouwen, dat zelfsde zwakste onder hen mee kan komen, en hij zal, wanneer hijvermoedt, dat zij niet overtuigd zijn van de juistheid van zijnpleidooi, dit zo vaak en steeds met nieuwe voorbeeldenherhalen, hij zal hun onuitgesproken bezwaren, die hij voelt,zelf opnoemen, en ze zolang weerleggen en ontzenuwen tot

Page 606: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

597

tenslotte zelfs de laatste oppositie kern hem al door haarhouding en gelaatsuitdrukking bewijst, dat ze voor zijnbewijsvoering heeft moeten zwichten. Bovendien is het bij demensen niet zelden een kwestie van overwinning vanvooroordelen, die niet verstandelijk zijn, maar meestalonbewust alleen uit het gevoel zijn opgekomen. Het isduizendmaal moeilijker, om deze hinderpaal, die instinctievetegenzin en haat, die vooroordelen tegen zijn standpunt, teoverwinnen dan om een gebrekkige of onjuistewetenschappelijke mening te corrigeren. Onjuiste begrippen enonwetendheid kunnen door onderricht worden vernietigd, maargevoelsargumenten nooit. Hier kan alleen een beroep op dezegeheimzinnige krachten zelf nog baten; en dat is iets, wat eenschrijver bijna nooit kan, waartoe bijna alleen de redenaar instaat is.

Het duidelijkste bewijs hiervoor is het feit, dat de burgerlijkepers, niettegenstaande het feit, dat ze zich in geweldige oplagenvan miljoenen exemplaren over ons volk uitstort, toch niet instaat is gebleken, om te beletten, dat de grote massa juist dezeburgerlijke wereld ging haten als de pest. De gehelekrantenstroom en alle boeken, die het intellectualisme jaar najaar produceert, glijden zonder de minste indruk achter te laten,van de miljoenen van de grootste groepen af, zoals water vangeolied leer. Dit kan slechts twee verschillende oorzakenhebben: of al het schrijfwerk van onze totale burgerlijke wereldis onjuist, of wel het is onmogelijk, om alleen door hetgeschreven woord het hart van de grote massa te bereiken. Endat laatste is natuurlijk in nog veel sterkere mate het geval,wanneer deze literatuur zo weinig psychologisch is opgebouwdals hier. Laat men nu niet gaan beweren (zoals een grote Duitsnationale krant in Berlijn probeerde), dat toch het marxismezelf, juist door zijn literatuur en wel vooral door de werking vanhet hoofdwerk van Karl Marx, dit argument weerlegde. Men

Page 607: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

598

heeft nog maar zelden een onjuiste mening op oppervlakkigerwijze willen verdedigen. Datgene wat het marxisme dieverbazingwekkende macht over de grote massa heeft gegeven,is heel zeker niet dat formele gedrukte stuk Joodsegedachtewereld, maar integendeel de enorme propagandagolfvan sprekers, die zich in de loop der jaren van de grote massameester maakte. Bij elke honderdduizend Duitse arbeiders zijner hoogstens honderd, die dit werk kennen, dat altijd alduizend-maal meer door intellectuelen, en vooral door Jodenwerd bestudeerd dan door de werkelijke aanhangers derbeweging uit de talrijkste groepen. Dit werk is ook in het geheelniet voor de grote massa geschreven, maar uitsluitend en alleenvoor de intellectuele leiding van het Joodse wereldveroveringsmechanisme; men heeft dat mechanisme in werkinggesteld met een geheel andere stof, met de pers. Want dat is het,wat de marxistische pers van onze burgerlijke onderscheidt.

De marxistische pers is geschreven door agitatoren en deburgerlijke zou graag willen ageren door middel van haarschrijvers. Het sociaal-democratische plaatselijke redacteurtje,dat bijna steeds zo uit het vergaderlokaal bij de redactie komt,kent zijn pappenheimers als geen tweede. De burgerlijkescribent echter, die uit zijn bureau komt en zich tot de grotemassa richt, wordt alleen al ziek van haar luchtjes, en kandientengevolge ook met het geschreven woord in het geheel geeninvloed op haar uitoefenen. De reden, dat miljoenen arbeiders inhet marxisme gingen geloven, is niet zozeer gelegen in demanier van schrijven van de marxistische kerkvaders, maarintegendeel het onvermoeibare en waarlijk geweldigepropagandawerk van tienduizenden steeds bezige agitatoren,vanaf de grote hetz-apostel tot en met de kleine vrijgestelde vanhet vakverbond en de vertrouwensman en de debater op devergaderingen; het zijn de honderdduizenden vergaderingen,waar deze volksredenaars in rokerige gelagkamers op tafels

Page 608: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

599

stonden, en hun geloof in de massa's stampten, waarbij ze eenonwaarschijnlijk grote mensenkennis opdeden, die hen weer deste beter in staat stelde, om de juiste aanvalswapenen tegen deburcht der openbare mening te kiezen. En dan waren het dereusachtige massa-demonstraties, die optochten vanhonderdduizend man, die de kleinen armzalige mens deovertuiging schonken, dat hij, hoe klein en nietig hij ook was,toch een onderdeeltje vormde van die grote draak, wiens vurigeadem eens de burgerlijke wereld in vlammen zou doen opgaanen de grote definitieve overwinning van de proletarischedictatuur zou brengen.

De mensen, die bereid en voorbereid waren, om eensociaal-democratische pers te lezen, waren eerst door zo’npropaganda smederij gegaan; en die pers, die ze te lezen kregen,was weer niet een geschreven, maar een gesproken pers. Wantterwijl in het burgerlijke kamp professoren en schriftgeleerden,theoretici en schrijvers van alle soort, ook van tijd tot tijd weleens trachten, het woord te voeren, proberen bij het marxismede redenaars van tijd tot tijd ook eens te schrijven. En juist deJood, die hier wel in het bijzonder de stuwende kracht is, zal inhet algemeen, uit hoofde van zijn sluwe dialectische handigheiden gladheid, ook wanneer hij schrijft, nog meer een agerendredenaar, dan wel een man zijn, die al schrijvend vormt.

Dat is de reden, waarom de burgerlijke, krantenwereld (geheelafgezien van het feit, dat ze zelf grotendeels verjoodst is, en hetdaarom niet in haar belang is, om de grote massa werkelijkvoor te lichten) niet de geringste invloed weet uit te oefenen ophet standpunt van de meest talrijke groepen van ons volk. Hoemoeilijk het is, om gevoelsargumenten, vooroordelen,stemmingen en gevoelens te bestrijden, en door andere tevervangen, en van hoe vele nauwelijks meetbare invloeden envoorwaarden het succes afhangt, dat kan de fijngevoelige lezer

Page 609: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

600

bijvoorbeeld zien aan het feit, dat zelfs de tijd van de dag,waarop de lezing plaats vindt, een beslissende invloed op dewerking kan hebben. Dezelfde rede, dezelfde spreker, hetzelfdeonderwerp werken om tien uur in de morgen, om drie uur in demiddag of 's avonds volkomen verschillend. Zelf heb ik alsbeginner nog 's morgens vergaderingen gehouden, en eenvergadering, die mij altijd is bijgebleven, is die, die wij alsprotest „tegen de onderdrukking van Duitse gebieden” in deMünchener-Kindlkeller organiseerden.

Dat was destijds Münchens grootste zaal, en het scheen eenzeer groot vraagstuk te zijn. Om het de aanhangers van debeweging en de andere bezoekers gemakkelijk te maken, liet ikde vergadering op een zondagmorgen om tien uur plaatsvinden.Het resultaat was verpletterend, maar tegelijkertijdbuitengewoon leerzaam; de zaal was vol, de indruk waswaarlijk overweldigend, maar de geest ;in de zaal was ijzigkoud; niemand liep warm, en ikzelf als spreker voelde me diepongelukkig, dat ik niet het minste contact met mijn publiek konkrijgen. Ik meende, dat ik niet slechter gesproken had dananders; maar de uitwerking scheen nihil te zijn. Zeerontevreden, maar een ervaring rijker, verliet ik de vergadering.

Wanneer ik later proeven van dezelfde aard nam, hadden diesteeds hetzelfde resultaat. Dit moet niemand verbazen. Laatmen eens naar een schouwburg gaan, en eenzelfde stuk metdezelfde bezetting 's middags om drie uur zien, dan zal menverbaasd zijn, hoe verschillend de werking en de indruk vanbeide voorstellingen is. Een mens met fijne zintuigen, die tevensin staat is, de reden van zo’n stemming uit te zoeken, zal zondermeer kunnen vaststellen, dat de indruk van demiddagvoorstelling niet zo groot is als die van deavondvoorstelling. Zelfs bij een bioscoop kan men hetzelfdevaststellen. Dit is daarom zo belangrijk, omdat men bij de

Page 610: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

601

schouwburg zou kunnen zeggen, dat de toneelspeler zichmisschien 's middags niet zo volkomen geeft als 's avonds.Maar de film is 's middags niet anders dan 's avonds om negenuur. Nee, de tijd zelf oefent hier een bepaalde werking uit, watde zaak trouwens ook steeds op mij doet. Er zijn zalen, die ookkoud laten om redenen, die zeer moeilijk vastgesteld kunnenworden, zalen die zich op de een of andere wijze zo heftigmogelijk verzetten tegen iedere poging, om sfeer te scheppen.

Ook traditionele herinneringen en beelden, die in de mensaanwezig zijn, kunnen een beslissende invloed uitoefenen op deindruk, die wij van iets krijgen. zo zal een opvoering van de„Parsifal” in Bayreuth anders werken dan waar ter wereld. Degeheime betovering van het gebouw op de feestheuvel van deoude stad van de markgraven kan niet door iets uiterlijksworden geëvenaard of benaderd.

In al deze gevallen gaat het om beïnvloeding van de vrijheid vande wil van de mensen. Dit is natuurlijk het sterkste invergaderingen, waar uiteraard al mensen van verschillenderichting komen, en die nu voor een nieuw streven moetenworden gewonnen. 's Morgens en zelfs overdag schijnen dekrachten van de menselijke wil nog zeer energiek te wakentegen iedere poging, om hem een vreemde wil en een anderemening op te dringen. 's Avonds daarentegen komen zegemakkelijker onder de beïnvloeding van een sterkere wil. Wantzulk een vergadering is waarlijk een worsteling tussen tweevijandige krachten. Nu zal het aan de daverende redekunst vaneen allesoverheersende apostelnatuur eerder gelukken, om zulkemensen voor de nieuwe leer te winnen, die langs denatuurlijkste weg al een verzwakking van hun weerstandskrachthebben doorgemaakt, dan anderen, die hun geest- en wilskrachtnog ongeschokt hebben weten te bewaren.

Page 611: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

602

Het kunstmatig veroorzaakte en toch zeer geheimzinnigaandoende schemerlicht in de katholieke kerken, met zijnbrandende kaarsen, zijn wierook, zijn wierookvaten, enz. heeftimmers datzelfde ten doel. Bij deze worsteling van de redenaarmet de te bekeren tegenstanders zal de eerste langzamerhanddat wonderbaarlijke zesde zintuig krijgen voor depsychologische eisen van de propaganda, iets wat de schrijverbijna steeds mist. Daarom zal het geschrevene door zijnbeperkte werking in het algemeen meer dienen totinstandhouding, bevestiging en verdieping van een al aanwezigeovertuiging of opvatting. Alle waarlijk grote historischeomwentelingen zijn niet door het geschreven woord verwekt,maar zijn op zijn best daardoor begeleid.

Laat men toch niet menen, dat de Franse Revolutie ooit doorfilosofische theorieën tot stand zou zijn gekomen, indien ze nietbeschikt had over een leger van ophitsers, aangevoerd doorgrote demagogen, die allen tezamen, de hartstochten van hetinderdaad zeer gepijnigde volk opjoegen, tot tenslotte dieontzettende vulkanische uitbarsting volgde, die geheel Europavan schrik liet verstijven. En de grootste revolutionaireomwenteling van onze dagen, de bolsjewistische revolutie inRusland is evenmin door Lenins geschriften ontstaan, maardoor de haat van talloze grote en kleine hetz-apostelen, dieonophoudelijk en overal spraken, en spraken en opruiden enspraken. Dat volk van analfabeten is waarlijk niet door hetlezen van Karl Marx' theorieën in geestdrift voor decommunistische revolutie ontvlamd, maar alleen door depronkende hemel, die duizenden agitatoren, allen in dienst vaneen idee, aan het volk voorspiegelden. Zo was het nog steeds enzo zal het ook blijven.Het is wel echt iets voor onze Duitse intellectuelen met hunongelooflijk gebrek aan zin voor realiteit, om te menen, dat deschrijver noodzakelijkerwijze over meer geest moet beschikken

Page 612: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

603

dan de redenaar. Deze opvatting wordt prachtig geïllustreerddoor een kritiek, die de al eerder genoemde nationale krant gaf,en waarin stond, dat men zo dikwijls teleurgesteld werd,wanneer men de rede van een erkend groot redenaar plotselingin druk zag weergegeven. Dit herinnert mij aan een anderekritiek, die in de loop van de oorlog in mijn handen viel; dezenam redevoeringen van Lloyd George, die des-tijds nog ministervoor de munitie voorziening was, uiterst scherp onder de loep,om tenslotte tot de zeer wijze conclusie te komen, dat dezeredevoeringen geestelijk en wetenschappelijk minderwaardige,maar overigens banale en vanzelfsprekende producten waren.

Ik kreeg later enige van deze redevoeringen in een kleinbundeltje zelf in handen en moest luidop lachen, dat eennormale Duitse penneridder voor deze meesterstukken vanmassapsychologie en massa beïnvloeding geen begrip hadgehad. De man beoordeelde deze redevoeringen nu eenmaalalleen naar de indruk, die zij op zijn eigen geestelijkeover-verzadiging maakten, terwijl het er voor de grote Engelsedemagoog alleen om te doen was, om op de massa van zijntoehoorders, en in de ruimste betekenis van het woord op alleEngelsen uit de minder ontwikkelde groepen der bevolking eenzo groot mogelijke invloed uit te oefenen. Van dit standpuntbezien, waren de redevoeringen van deze Engelsman echter deprachtigste prestaties, omdat ze blijk gaven van een bijnaonwaarschijnlijk inzicht in de psyche van de grotevolksgroepen. De werking van deze redevoeringen is dan ookwaarlijk uiterst sterk geweest.

Laat men daarmee het hulpeloze gestamel van een BethmannHollweg eens vergelijken. Weliswaar schenen dezeredevoeringen op een hoger geestelijk peil te staan, maar inwerkelijkheid toonden ze enkel hoe weinig deze man in staatwas, tot zijn volk te spreken; wat ook geen wonder was, omdat

Page 613: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

604

hij dit volk niet kende. Toch is het gemiddelde garnalenbreinvan een Duitse journalist, dat natuurlijk wetenschappelijk opzeer hoog peil staat, bij machte om de geestelijke waarde van deEngelse minister af te meten naar de indruk, die een geheel voormassa beïnvloeding bedoelde redevoering maakt op zijnbinnenste, dat van pure wetenschap volkomen verkalkt is, endurft hij een vergelijking te maken tussen zo een rede en die vaneen Duits staatsman, wiens intellectueel gezwam natuurlijkmeer in zijn lijn ligt. Dat Lloyd George in genialiteit niet alleengelijk aan, maar duizendmaal groter was dan BethmannHollweg, bewees hij juist, door in zijn redevoeringen die vormen die uitdrukking te vinden, die het hart van zijn volk voor hemopende, en maakten, dat dit volk tenslotte volkomen deed, wathij wilde.

Juist die primitiviteit van zijn taal, de oorspronkelijkheid vanzijn manier van uitdrukken, en het gebruik van gemakkelijk tebegrijpen, eenvoudigste voorbeelden, is het bewijs voor hetgeweldige politieke kunnen van deze Engelsman. Want deredevoering, die een staatsman tot zijn volk richt, moet ik nietafmeten naar de indruk, die zij op een professor maakt, maar opde invloed, die zij op het volk uitoefent. En dit alleen geeft ookde maatstaf voor de genialiteit van de redenaar. Deverbazingwekkende ontwikkeling van onze beweging, die pasenkele jaren geleden uit een luchtledig werd gesticht, en die nual de eer geniet, om door alle openlijke en geheime vijanden vanons volk zo scherp mogelijk te worden vervolgd, moet wordentoegeschreven aan het feit, dat wij met deze beginselen steedsrekening hebben gehouden, en ze steeds hebben toegepast.

Hoe belangrijk de literatuur van onze beweging ook moge zijn,toch zal deze, onder de huidige omstandigheden, meer betekenishebben voor de eendere en uniforme opleiding van de hogere enlagere functionarissen, dan voor de overtuiging van vijandig

Page 614: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

605

gezinde massa's. Een overtuigd sociaal-democraat of eenfanatiek communist zal maar uiterst zelden ertoe komen, omeen nationaal-socialistische brochure, laat nog staan een ditoboek, te kopen, om dit te lezen en zo enig inzicht te krijgen inonze wereldbeschouwing, of de kritiek op zijn opvattingendaarin te bestuderen. Deze mensen zullen zelfs maar uiterstzelden een krant lezen, die niet duidelijk het stempel draagt vanhun eigen partij. Dit zou overigens ook maar weinig baten,want de totale indruk van een enkele krant is zo verdeeld, enwerkt zo weinig geconcentreerd, dat men niet mag verwachten,dat een man, die één keer een krant heeft gelezen, daarvanenigen invloed ondervindt. Men mag en moet echter vanniemand, voor wie al centen van belang zijn, verwachten, dathij zich, enkel uit behoefte aan objectieve voorlichting, voorlangere tijd op een krant van andere richting abonneert. Er zalnauwelijks één op tienduizenden zijn, die dit doet. Pas, wanneeriemand al op de hand van de beweging is, zal hij het orgaan vande partij, en dan als doorlopende bron van nieuws over zijnbeweging, vast lezen.

Met het „aansprekende” strooibiljet is het alweer geheel andersgesteld. Dat zal menigeen – vooral, wanneer hij het gratis krijgt– veel eerder ter hand nemen, en dit nog des te eerder, omdat alin het opschrift, een onderwerp, dat momenteel algemeenbesproken wordt, op plastische wijze is behandeld. Indien hijhet meer of minder aandachtig doorleest, dan zal zo eenstrooibiljet hem misschien op nieuwe standpunten eninstellingen, en zelfs op een nieuwe beweging attent kunnenmaken. Maar ook dat betekent, zelfs in het gunstigste gevalslechts een geringe stoot in de goede richting, doch het kannooit een volledig feit tot stand brengen. Want ook hetstrooibiljet kan enkel tot iets opwekken, of op iets wijzen, en zalalleen zijn werking laten gelden, indien deze invloed gepaardgaat met een nadere diepergaande voorlichting en opvoeding

Page 615: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

606

van de lezers. En die voorlichting is en blijft gelegen in demassa-vergadering. De massa-vergadering is ook al daaromnoodzakelijk, omdat daar de enkeling, die zich aanvankelijk alstoekomstig aanhanger van een jonge beweging eenzaam voelt,en gemakkelijk het benauwende gevoel krijgt, dat hij alleenstaat, voor het eerst de grotere gemeenschap ziet, wat op demeeste mensen een sterkende en bemoedigende invloeduitoefent. Diezelfde man zou met een geruster gemoed als deelvan een compagnie of een bataljon, omgeven door zijnkameraden, aan een stormaanval deelnemen, dan dat hij ditgeheel alleen zou doen. In de massa voelt men zich altijd nogenigszins geborgen, al zijn er ook duizend reële redenen, die datgevoel van veiligheid ongegrond maken. De sterkegemeenschapsgeest, die van zulk een grote vergadering uitgaat,versterkt echter de enkeling niet alleen, maar verbindt hem ookmet zijn kameraden, en helpt korpsgeest te vormen.

De man, die de eerste aanhanger van een nieuwe leer bij zijnfirma of in zijn werkplaats is, en die als zodanig met grotemoeilijkheden te kampen zal hebben, heeft het versterkendegevoel zeer nodig, dat ontstaat uit het bewustzijn, onderdeel enstrijder te zijn van een groot uitgebreid organisme. Hij kan zichdit organisme voor de eerste keer echter alleen voorstellen bij degemeenschappelijke massavergadering. Wanneer hij uit zijnkleine werkplaats, of uit de grote fabriek, waarin hij zich pasgoed klein voelt, voor de eersten keer de massavergaderingbinnenkomt, en nu duizenden mensen om zich ziet, die allendezelfde overtuiging zijn toegedaan; wanneer hij zoekende is, endoor de geweldige kracht van de suggestieve roes en geestdriftvan drie of vierduizend anderen wordt meegesleurd, wanneerhet zichtbare succes en het Ja! van duizenden, de juistheid vande nieuwe leer voor hem bevestigen, en ten eersten male twijfelopwekken aan de waarheid van zijn huidige overtuiging – dankomt hij zelf onder de invloed van datgene wat wij met het

Page 616: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

607

woord massasuggestie aanduiden. De wil, het verlangen maarook de kracht van duizenden wordt in iedere enkelinggeaccumuleerd. De man, die weifelend en onzeker zulk eenvergadering binnentreedt, verlaat haar met een innerlijkevastheid; hij is lid van een gemeenschap geworden.

De nationaal-socialistische beweging mag dat nooit vergeten, enze mag zich vooral nooit laten beïnvloeden door diekleinburgerlijke knoeiers, die alles beter weten, maar diedesalniettemin kans hebben gezien, een groter staat plus huneigen bestaan, plus de heerschappij van hun klasse, teverspelen. Oh, ze zijn werkelijk buitengewoon handig, zekunnen alles, zijn met alles op de hoogte – en er is maar éénding, dat ze niet hebben gekund, namelijk voorkomen, dat hetDuitse volk in de armen van het marxisme viel. Toen zijn ze opde ellendigste en treurigste wijze tekort geschoten, zodat hunhuidige verbeelding niets is dan verwaandheid, die zich voortrots uitgeeft, en als zodanig, naar bekend, steeds met dedomheid aan één boom groeit.

Wanneer deze mensen overigens in onze dagen geen bijzonderewaarde meer kunnen hechten aan het gesproken woord, dandoen ze dat alleen maar, omdat ze zelf, goddank, allang enbreed tot de overtuiging zijn gekomen, dat hun eigen gedaas nietmeer in staat is, om enigen noemenswaardige invloed uit teoefenen.

Page 617: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

608

ZEVENDE HOOFDSTUK

DE WORSTELING MET HET RODE FRONT

Ik heb in de winter van 1919 of 1920 en ook later in 1921persoonlijk zogenaamde burgerlijke vergaderingen bezocht.Ze werkten op mij altijd precies als in mijn jeugd de lepel

levertraan, die ik moest innemen. Je moet het nu eenmaal en hetheet ook, dat het buitengewoon gezond is, maar het smaaktafschuwelijk! Indien men het Duitse volk boeien zou, en het metgeweld naar deze burgerlijke vergaderingen sleuren, de deurenop slot zou houden, en er niemand uit zou laten, vóór devoorstelling afgelopen was, dan bestond er misschien de kans,dat dit streven na enkele eeuwen met succes bekroond zouworden. Het moet mij echter van 't hart, dat het leven dan voormij waarschijnlijk maar bedroefd weinig waarde meer zoubezitten, en dat ik dan ook maar liever geen Duitser meer zouzijn. Maar omdat men daartoe, God zij dank, niet bij machte is,moet men zich ook maar niet verbazen over het feit, dat hetgezonde en onbedorven volk de „grote openbarevergaderingen”van de burgerlijke partijen mijdt, als de duivelhet wijwater. Ik heb ze leren kennen, die profeten van eenburgerlijke wereldbeschouwing, en ik verbaas me er werkelijknooit meer over, maar ik begrijp, waarom zij geen waardehechten aan het gesproken woord. Ik bezocht toentertijdvergaderingen van de democraten, de Duits nationalen, deDuitse Volkspartij, en ook van de Beierse Volkspartij (het

Page 618: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

609

politieke katholicisme in Beieren). Wat daarbij dadelijk trof,was de volkomen eenvormigheid van het auditorium. Het warenbijna altijd uitsluitend leden van de partij, die aan zo eenvergadering deelnamen. Het geheel, waarin letterlijk iederediscipline ver te zoeken was, leek meer op een stelletje gapendeleden van een grote kaartclub dan op een vergadering vanmannen van eer uit een volk, dat zojuist zijn grootste revolutieheeft beleefd. De sprekers deden dan ook al het mogelijke, omdeze vreedzame atmosfeer te handhaven. Ze spraken, of betergezegd, ze lazen meestal hun redevoeringen voor, die in de stijlvan een mooi krantenartikel, of van een wetenschappelijkeverhandeling waren gehouden, ze vermeden alle krachttermenen plaatsten hier en daar een bescheiden professoraal grapje,dat aan de eerbiedwaardige bestuurstafel begroet werd met eenplichtsgetrouw gelach; zij het dan ook, dat deze lach natuurlijkniet luid en dus aanstootgevend geschiedde, doch deftig inzichzelf en met reserve.

Die bestuurstafel was trouwens wel een kijkje waard. Ikwoonde eens een vergadering in de Wagnerzaal te München bij;het was een herdenking van de volkeren slag bij Leipzig (1813).Een waardig oud heertje, een professor aan de een of andereuniversiteit, voerde het woord. Het bestuur zat op het podium.Links een monocle, rechts een monocle, en daartussen iemandzonder monocle. Alle drie in geklede jas, zodat men de indrukkreeg, dat men zich of in een rechtszaal bevond, waar men juistop het punt staat, om een doodsvonnis te vellen, of bij eendoopplechtigheid – in ieder geval, dat er ieder ogenblik de eenof andere gewijde handeling zal gaan gebeuren. De zogenaamderedevoering, die in druk misschien zeer schoon zou zijngeweest, had eenvoudig een ontzettende uitwerking. Al na driekwartier dommelde de gehele vergadering in een soort trancevoort, die alleen onderbroken werd, doordat er van tijd tot tijdeen paar mannetjes of vrouwtjes de vergadering verlieten, door

Page 619: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

610

het kletterend en rinkelend lawaai van de kelnerinnen met hunbladen en het gegaap van een steeds groter aantal van deaanwezigen. Drie arbeiders, die, uit nieuwsgierigheid of inopdracht, bij de vergadering aanwezig waren, en die voor mijhadden plaats genomen, keken elkaar van tijd tot tijd met eennauw verholen grijns aan, gaven elkaar tenslotte met deellebogen een por in de ribben en verlieten op de tenen de zaal.

Men kon aan hen zien, dat ze toch vooral niet wilden storen. Indit gezelschap was dit ook waarlijk niet noodzakelijk. Nadat deprofessor, wiens stem intussen steeds zachter en zachtergeworden was, zijn rede had beëindigd, verhief zich devoorzitter van de vergadering, die tussen de beide monocledragers zat, en trompette in de oren van de aanwezige „Duitsezusters” en „broeders” hoe groot zijn dankbaarheid was, en hoegroot hun overeenkomstige gevoelens moesten zijn voor deongeëvenaarde en prachtige rede, die professor X op evengenotrijke als grondige en diepgaande manier hier hadgehouden, en die in de diepste zin van het woord een „innerlijkbeleven”, en zelfs een „daad” was geweest. Het zou eenontheiliging van dit gewijde uur zijn, wanneer men aan dezeschitterende uiteenzettingen nog een debat zou willenaanknopen, zodat hij geloofde in de zin van alle aanwezigen tespreken, wanneer hij vanavond van zo een discussie afzag, en inplaats daarvan allen verzocht, om met hem in te stemmen in deroep: „Wij zijn een eensgezind volk van broeders”, enz.

Tenslotte verzocht hij alle aanwezigen, om de vergadering tebeëindigen met het zingen van het „Deutschlandlied”. Daarnazongen ze, en het scheen mij toe, alsof de stemmen al bij detweede strofe iets afzakten, en enkel bij het refrein weeraanzwollen, en bij de derde strofe kon ik hetzelfde met groterzekerheid vaststellen, zodat ik tot de conclusie moest komen,dat zij niet allen geheel zeker van de woorden moeten zijn

Page 620: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

611

geweest. Maar wat doet dit alles ertoe, wanneer een dergelijklied in volle geestdrift uit het hart van een lid van de Duitsnationale partij ten hemel rijst! Daarna ging de vergaderinguiteen, d.w.z. iedereen rende, om weg te komen: de een naarzijn biertje, de ander naar zijn café, en weer anderen naar defrisse lucht. Ja, naar de frisse lucht, naar buiten, alsjeblieft naarbuiten! Dat was ook de enige wens, die er in mij opwelde. En zoeen onzin zou goed genoeg zijn, om de helden strijd vanhonderdduizenden Pruisen en Duitsers te verheerlijken. Bah! ennog eens Bah! Zoiets zal natuurlijk wei echt naar de zin van deregering zijn. Dat is natuurlijk een „vreedzame” vergadering.

De minister voor rust en orde hoeft echt geen angst te voelen,dat de golven van geestdrift opeens zo hoog zouden kunnenopslaan, dat ze boven het officieel toegestane peil vanburgerlijk fatsoen kwamen, dat de mensen plotseling in de roesvan hun geestdrift uit de zaal zouden stromen, niet om naar eencafé, of een kroeg te rennen, maar om vier aan vier, metmaatvaste pas en onder luid zingen van „Deutschland hoch inEhren” door de straten van de stad te marcheren, en overlast tebezorgen aan een rust zoekende politie.

Nee, men kan inderdaad tevreden zijn met zulke staatsburgers.De nationaal-socialistische vergaderingen waren integendeelgeen „vreedzame” vergaderingen. Daar botsten immers tweetegengesteld gerichte wereldbeschouwingen tegen elkander, enze eindigden niet met een slap afdraaien van het een of anderepatriottische lied, maar met de fanatieke uitbarsting van volks-en nationale hartstocht. Het was dadelijk van het begin af al eeneerste vereiste, dat wij in onze vergaderingen strenge disciplinehandhaafden en het gezag van de vergaderings leiding absoluutonaantastbaar maakten. Want wat er bij ons werd gezegd, wasiets anders dan het krachteloze gedaas van de burgerlijkesprekers. Het was steeds geschikt, zowel naar vorm als naar

Page 621: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

612

inhoud, om de tegenstander tot reactie te prikkelen. En aantegenstanders was er op onze vergaderingen geen gebrek. Hoevaak kwamen ze niet in grote troepen binnen, met enkele hitsersin hun midden, met allen de vaste overtuiging op hun gezichten,dat ze vandaag eens voorgoed met ons zouden afrekenen! Ja,hoe vaak zijn ze in die dagen niet letterlijk in colonnesbinnengeleid, onze roodgekleurde vrienden, vervuld van huntaak, die hun zeer nadrukkelijk was opgelegd, dat vanavond nueens de hele zaak uit elkaar geslagen en dit gedoe aan eenroemloos eind geholpen zou worden. En hoe vaak heeft het danmaar een haar gescheeld, of het was hun gelukt, en was hetalleen het onvoorwaardelijk en energiek ingrijpen van devergaderingsleiding, en de brute kracht en moed van onzezaalwacht, die steeds weer die vijandelijke voornemensverijdelde.

En ze hadden alle reden, om zich geprikkeld te voelen. Alleen alde rode kleur van onze aanplakbiljetten trok hen naar onzevergaderzalen. De normale bourgeoisie was werkelijk volkomenoverstuur door het feit, dat ook wij ons van het rood van debolsjewisten bedienden, en men beschouwde dat als een zeertwijfelachtige affaire. De Duits-nationale zielen fluisterdenelkaar in stilte steeds weer hun verdenking toe, dat wij eigenlijkniets anders waren dan een nieuwe variatie van het marxisme ofmisschien zelfs maar verkapte marxisten, of beter socialistenwaren. Want het verschil tussen socialisme en marxismehebben deze hersenen ook heden ten dage nog niet kunnenverwerken. En vooral, toen men ook nog ontdekte, dat wij oponze vergaderingen principieel geen „dames en heren” maaralleen „volksgenoten” begroetten, en onder elkaar alleen van„partijgenoten” spraken, toen scheen het velen van onzetegenstanders on-onkenbaar bewezen, dat wij marxisten waren.Hoe vaak hebben we ons niet de buik moeten vasthouden vanhet lachen over deze onnozele burgerlijke bangerikken, wanneer

Page 622: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

613

die zich weer eens bezig hielden met het intelligenteraadseltjes-oplossen over onze afkomst, onze plannen en onsdoel. Wij hebben de rode kleur voor onze aanplakbiljetten nalang en rijp beraad gekozen, om daardoor de linkerzijde teprikkelen, in verontwaardiging te doen ontsteken, en teverleiden, om onze vergaderingen te bezoeken, al was het danalleen ook maar met het plan, om ze onmogelijk te maken; maardan kwamen ze tenminste en zouden wij tenminste met henkunnen spreken. Nu was het werkelijk een kostelijk gezicht, omaan hun steeds wisselende tactiek vast te stellen, hoe radeloosen hoe hulpeloos onze tegenstanders waren. Eerst drongen zij erbij hun aanhangers op aan, dat deze toch vooral geen notitievan ons zouden nemen en onze vergaderingen toch maar zoudenmijden. Dit werd in het algemeen ook gedaan.

Maar omdat er in de loop van de tijd toch enkelen kwamen, enomdat dit aantal langzaam, maar in steeds sterkere mateaangroeide, en onze leer kennelijk indruk maakte, werden deleiders langzamerhand nerveus en onrustig, en klemden ze zichvast aan de overtuiging, dat men deze ontwikkeling nietwerkeloos mocht blijven aanzien, maar er met terreur een eindeaan moest maken. Daarna kwamen de oproepen aan de klassebewuste proletariërs, om zich massaal naar onze vergaderingente begeven, teneinde de „monarchistische reactionaire hetze” inde personen van haar vertegenwoordigers te treffen met devuisten van het proletariaat.

Toen waren onze vergaderingen plotseling, al drie kwartier voorde aanvang, gevuld met arbeiders. Ze leken, op een vaatje kruit,dat ieder ogenblik de lucht in kon gaan, en waar al eenbrandende lont aan was verbonden. Maar het liep steeds andersaf. De mensen kwamen binnen als onze vijanden; en bij hunvertrek waren ze, zo al niet aanhangers, van onze beginselen,dan toch mensen die de juistheid van hun eigen leer nog eens

Page 623: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

614

overdachten, en die juistheid zelfs zeer kritisch onderzochten.Langzamerhand echter werd het zo, dat na mijn redevoeringvan drie uur de aanhangers en de tegenstanders samensmoltentot een enkele geestdriftige massa. Dan werd ieder teken, dat deorde moest worden verstoord, vergeefs gegeven. En toen kregende leiders het pas werkelijk te kwaad en wendde men zich weertot degenen, die zich vroeger al hadden verzet tegen dezetactiek, en die nu met een zekere schijn van recht wezen op hunopvatting, dat de enig juiste oplossing was, oude arbeidersprincipieel het bezoek aan onze vergaderingen te verbieden.Toen kwamen ze niet meer, of althans in kleineren getale. Maaral na korte tijd begon het hele spelletje weer van voren af aan.

Men hield zich toch niet aan het verbod, de kameraden kwamensteeds talrijker opdagen, en tenslotte kregen de aanhangers vande radicale tactiek weer hun zin. Men zou ons uiteenslaan. Alsdan na twee of drie of soms na acht of tien vergaderingen bleek,dat dat uiteenslaan gemakkelijker gezegd dan gedaan was, endat iedere nieuwe vergadering ten gevolge had, dat de rodestrijd troepen afbrokkelden, dan kwam opeens de andere leusweer aan bod: „Proletariërs, kameraden. Mijdt devergaderingen van de nationaal-socialistische hitsers!”

Diezelfde steeds veranderende tactiek kon men trouwens ook inde rode pers constateren. Nu eens trachtte men ons dood tezwijgen, dan weer was men overtuigd van de doelloosheid vandeze poging en verviel weer in het tegendeel. Wij werden iederedag op de een of andere wijze „vermeld”, en dat wel meestal,om de arbeider duidelijk te maken, hoe buitengewoonbelachelijk wij waren. Na enige tijd moesten de heren echtertoch voelen, dat deze tactiek ons niet alleen geen kwaad deed,maar dat ze ons zelfs in zekere zin van nut was, omdat velenzich nu natuurlijk wel de vraag moesten stellen, waarom mendan zoveel woorden verspilde aan een verschijning, wanneer die

Page 624: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

615

werkelijk zo belachelijk was. De mensen werden nieuwsgierig.Daarop verviel men opeens weer in het andere uiterste, enbegon ons enige tijd als de grootste misdadigers ter wereld tebehandelen. Reeksen artikelen, waarin onze misdadigheid werduiteengezet en keer op keer bewezen, plus schandaaltjes, alwaren die ook van het begin tot het einde gefantaseerd, moestendan de rest doen. Maar na korte tijd scheen men wel tot deovertuiging te zijn gekomen, dat deze aanvallen volkomenzonder praktisch resultaat bleven; in de grond van de zaak hielpdit alles immers alleen maar mee, om de algemeen aandacht pasgoed op ons te concentreren. Destijds ben ik van deveronderstelling uitgegaan, dat het er niets toe doet, of men onsuitlacht dan wel uitscheldt, of men ons als harlekijn dan wel alsmisdadiger voorstelt, wanneer men maar over ons spreekt; hetbelangrijkste is, dat ze ons vermelden, dat ze zich steeds weermet mij bezighouden, en dat wij langzamerhand in de ogen vande arbeiders de enige macht gaan vormen, waarmee op hetogenblik nog onderhandeld kan worden.

Wat wij werkelijk zijn en wat wij werkelijk willen, dat zullenwij op een mooie dag wel eens laten zien aan de Joodse persmeute. Nu was één van de redenen, die maakte, dat het destijdsmeestal niet tot direct uiteenslaan van onze vergaderingenkwam, de ongelooflijke lafheid van de leiders der overzijde. Diehebben op alle kritieke momenten kleinere functionarissenvooruit gestuurd, en hebben op zijn best buiten de zalen hetresultaat van het „uiteenslaan” afgewacht. Wij waren bijnaaltijd zeer goed op de hoogte met de plannen van de heren. Nietalleen, omdat wij om utiliteitsredenen zelf vele partijgenoten inhun rode organisaties lieten blijven, maar omdat de rodebelhamels zelf aan een, voor ons zeer nuttige, kletszucht leden,een ziekte, die men in het Duitse volk helaas maar al te dikwijlsaantreft. Ze konden niet zwijgen, wanneer ze zoiets haddenuitgebroed – en gewoonlijk begonnen ze zelfs al te kakelen nog

Page 625: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

616

vóór het ei er was. Het gebeurde keer op keer, dat wij de meestuitgebreide verdedigingsmaatregelen hadden getroffen, zonderdat de rode ordeverstoringstroepen ook maar vermoedden,hoeveel kans ze liepen, om er nu te worden uitgegooid. Dezetijd dwong ons, om de bescherming van onze vergaderingen zelfter hand te nemen; men kan nooit rekenen op officiëlebescherming; integendeel, de ervaring leert, dat die alleen deordeverstoorders bijstaat. Want het enige werkelijke resultaatvan een officieel ingrijpen was op zijn best een ontbinding – duseen sluiting – der vergadering: En dat was immers ook het enigedoel en de enige opzet van de vijandelijke ordeverstoorders.

Er heeft zich hier bij de politie trouwens een praktijkontwikkeld, die de geweldigste rechtsverkrachting inhoudt, diemen zich maar denken kan. Wanneer de officiële instanties ernamelijk door enige bedreigingen achter komen, dat er kansbestaat op een uiteenslaan van de vergadering, dan arresterendeze instanties niet degenen, die dreigden, maar dan verbiedenzij de vergadering van de anderen: de onschuldigen; en eennormale politie-geest is nog bijzonder trots op die wijsheid. Datheet dan een „voorbehoedende maatregel ter verhindering vaneen wetsovertreding”.

De vastbesloten bandiet heeft het dus steeds in eigen hand, omde fatsoenlijke mens zijn politieke werkzaamheid onmogelijk temaken. In naam van rust en orde buigt het staatsgezag voor debandiet, en verzoekt de ander, om wel zo goed te willen zijn,deze bandiet niet te provoceren. Wanneer dus denationaal-socialisten op bepaalde plaatsen vergaderingen willenhouden, en de vakverenigingen verklaren, dat dit tot verzet vande zijde van hun leden zou leiden, dan zette de politie heus deafpersers niet achter slot en grendel, maar dan verbood ze devergadering. Ja, deze wetsorganen bezaten zelfs nog deongelooflijke schaamteloosheid, om ons dit ontelbare malen

Page 626: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

617

schriftelijk mee te delen. Indien men zich zulke onaangenameverrassingen wilde besparen, dan moest men er dus voorzorgen, dat iedere poging tot verstoring al in de kiem gesmoordwerd. Daarbij moest echter nog iets anders worden bedacht:Iedere vergadering, die haar bescherming alleen aan de krachtenvan de politie te danken heeft, discrediteert haar organisatorenin de ogen van de grote massa. Vergaderingen, die alleen doorde hulp van een zeer grote politiemacht gegarandeerd worden,maken geen goede indruk, omdat het altijd een eerste vereiste isvoor het winnen van de grootste groepen van een volk, dat mentoont, kracht te bezitten.

Zoals een moedig man eerder vrouwenharten zal veroveren daneen lafaard, zo wint een heldhaftige beweging ook eerder hethart van een volk, dan een laffe, die alleen bij de gratie van depolitiebescherming in het leven wordt gehouden. Vooral opgrond van deze laatste overweging moest de jonge partij ervoorzorgen, dat ze haar eigen bestaan handhaafde, dat ze zichzelfverdedigde, en dat ze de vijandelijke terreur zelf brak.

De verdedigingsorganisatie voor de vergaderingen werdopgebouwd:1. op een energieke en psychologisch juiste leiding van de

vergadering ;2. op een georganiseerde ordewacht.

Wanneer wij, nationaal-socialisten, destijds een vergaderinghielden, dan waren wij daar de baas, en niemand anders. En wijhebben op dat feit ononderbroken, iedere minuut de nadrukgelegd. Onze tegenstanders wisten heel precies, dat de man, diebij ons provoceerde, er onverbiddelijk uitvloog, al waren wijzelf ook maar met een dozijn tegen vijfhonderdandersdenkenden geweest. Bij de vergaderingen, die wij destijdshielden, vooral bij die, welke buiten München plaats vonden,

Page 627: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

618

telde men tegen vijftien of zestien nationaal-socialisten, vijf-,zes-, zeven- of achthonderd tegenstanders. Maar toch zoudenwij geen enkele provocatie hebben geduld, en de bezoekers vanonze vergaderingen wisten heel goed, dat wij ons liever haddenlaten doodslaan, dan dat wij van die stelregel waren afgeweken.Het was ook meer dan eens gebeurd, dat een handjevolpartijgenoten tegen een brullende en slaande rode overmachthad weten stand te houden.

Wanneer het hard tegen hard was gegaan, dan zouden dezevijftien of twintig kerels ongetwijfeld op de duur het onderspithebben moeten delven. Maar de anderen wisten, dat voordienminstens twee of driemaal zoveel van hun eigen mensen dehersens zouden zijn ingeslagen, en dat risico liepen ze maarliever niet. Wij hebben toen getracht, het een en ander op testeken door de marxistische vergaderingstechniek te bestuderen,en wij hebben wat opgestoken.

Bij de marxisten heerste van het begin af een ijzeren discipline,dus voor de burgerlijke kon al nooit sprake zijn vanordeverstoring op een marxistische vergadering. Maar de rodenzelf hielden zich altijd des te meer op met zulke gedachten.Langzamerhand hadden ze het niet alleen tot een zekerevirtuositeit op dit gebied weten te brengen, maar ze gingentenslotte zelfs zover, dat ze in grote gebiedsdelen van het Rijkeen andere dan een marxistische vergadering als zodanig al eenprovocatie van het proletariaat noemden; vooral wanneer deheren raddraaiers vermoedden, dat bij deze vergadering huneigen zonden register wel eens kon worden behandeld, teneindete tonen, hoe gemeen zij het volk bedrogen en voorlogen.Nauwelijks werd dan ook zo een vergadering aangekondigd, ofde gehele rode pers begon woedend te schreeuwen, waarbij dezelieden, die de wetten principieel verachten, zich dikwijls heteerst tot de officiële instanties wendden, met het even dringende

Page 628: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

619

als dreigende verzoek, om deze „provocatie van hetproletariaat” te willen verbieden, „opdat erger voorkomenwerd.” Ze kozen hun woorden naar de afmetingen van dekalfshersens van de ambtenaar in kwestie, en hadden dan ookmeestal succes. Indien er echter toevallig eens een Duitsambtenaar deze post bekleedde, en niet eenknecht-met-een-ambt, en deze onbeschaamde eis werdafgewezen, dan volgde de bekende oproep, om zo een„provocatie van het proletariaat” niet te dulden, en de zoveelstein massa's op de vergadering te zijn, teneinde de „burgerlijkeknechten met behulp van de eeltige vuist van het proletariaat,hun streken eens betaald te zetten”.

Men moet zo een burgerlijke bijeenkomst eens gezien hebben,en moet de gehele miezerigheid en angst van de leiding van zoeen vergadering hebben meegemaakt. Het gebeurde maar al tevaak, dat een vergadering gewoon afgelast werd, na zulkebedreigingen. Maar altijd was de vrees zo groot, dat menslechts zelden om acht uur, maar meestal pas om kwart voornegen of negen uur de vergadering opende. De voorzitter deeddan al zijn best, om, door negen-en-twintig complimenten de„heren der oppositie” toch duidelijk te maken, hoe hij en ookalle andere aanwezigen zich innerlijk verheugden (wat eenvolkomen leugen was) over het bezoek van mannen, die nog eenandere richting waren toegedaan dan zij, omdat men elkaarimmers alleen door een wederzijdse gedachten wisseling (die hijhierbij dadelijk al, plechtiglijk toezegde) zou kunnen begrijpen,de kloof tussen de meningen kon vernauwen, en een brug zoukunnen worden geslagen. Bovendien verzekerde hij nog — zoterloops, dat deze vergadering geenszins ten doel had, ommensen van hun huidige opvattingen te bekeren. Integendeel,ieder moest maar vooral zijn eigen zin volgen, maar moest ookde ander naar diens eigen zin te werk laten gaan, en daarom zouhij willen verzoeken, dat men de spreker van deze avond zijn

Page 629: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

620

redevoering, die toch niet lang zou zijn, in alle kalmte zou latenuitspreken, en niet in deze vergadering aan de wereld ook nogeens het beschamende beeld van de onderlinge broederhaat derDuitsers te tonen. . . Brrrrrrr.

De broeders van links toonden daarvoor natuurlijk meestal geenbegrip, en nog vóór de spreker was begonnen, moest hij ondereen regen van de grofste scheldwoorden ook al inpakken; enmen kreeg dikwijls de indruk, alsof hij het noodlot nogdankbaar was, dat het zo vriendelijk was, hem de langemartelgang te besparen, en korte metten met hem te maken.Begeleid door een onbeschrijfelijk tumult bliezen zulkeburgerlijke vergaderingstoreadors de aftocht, voorzover zealthans niet met bebuilde koppen van de trappen werdengesmeten, wat zelfs ook nog vaak het geval was.

Daarom was het voor de marxisten ook werkelijk een nieuwesoort gewaarwording, toen wij onze vergaderingen gingenhouden, en dat wel vooral om de manier, waarop wij ze hielden.Ze kwamen binnen in de vaste overtuiging, dat ze het spelletje,dat ze nu al zo vaak hadden gespeeld, natuurlijk bij ons zoudenkunnen herhalen. „Nou maken wij er hier een eind aan!”Hoevelen hebben deze zin niet met veel bravour aan een andertoegeroepen bij het binnenkomen in onze vergadering, om dan,nog voor zij de tijd hadden voor een tweede soortgelijke uitroep,te moeten constateren, dat zij alweer buiten zaten.

In de eerste plaats was alleen al onze vergaderleiding van eenander soort. Ons bestuur smeekte niemand, „om-wel-zo-goed-te-willen-zijn-ons-toe-te-staan-onze-lezing-te-houden”, en wijbeloofden al evenmin aan iedereen een eindeloos debat;integendeel, er werd kort en krachtig vastgesteld, dat wij debaas waren in deze vergadering, dat wij dientengevolge hetgezag in handen hadden, en dat iedereen, die het ook maar in

Page 630: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

621

zijn hoofd zou halen, om de spreker te interrumperen,onverbiddellijk en onverwijld geretourneerd zou worden naar deplaats, waarvan hij gekomen was. Dat wij voorts nietverantwoordelijk waren, voor wat er dan met zulk een heergebeurde; en wanneer er tijd overbleef en het ons gelegenkwam, zouden wij gelegenheid tot debat geven, anders niet, ennu was het woord aan de spreker van de avond, partijgenootZo-en-zo.

Dat was alleen al voldoende, om hen met stomheid te slaan vanverbazing. In de tweede plaats beschikten wij over een strenggeorganiseerde zaalwacht. Bij de burgerlijke partijen bestonddeze zaalwacht, of beter ordedienst gewoonlijk uit heren, diemeenden, dat de eerbiedwaardigheid van hun hoge leeftijd huneen zeker recht op gezag en respect schonk. Maar omdat deopgehitste marxistische massa's zich nu eenmaal niet in hetminst bekommerden om ouderdom, gezag en respect, daaromhad deze burgerlijke zaalwacht praktisch opgehouden tebestaan. Ik heb dadelijk bij het begin van onze grotevergaderingsactie de organisatie van een zaalwacht in de vormvan een ordedienst gegoten, die principieel uitsluitend jongemannen opnam. Dat waren gedeeltelijk oud-soldaten, die ik nogvan de militairen dienst kende, anderdeels jonge, pastoegetreden partijgenoten, die van de eerste dag af werdenopgevoed tot het bewustzijn, dat terreur alleen door tegenterreurgebroken kon worden, dat op deze aarde het succes nog steedshet deel was geweest van de moedige en vastberaden man; datwij voor een geweldige idee strijden, zo groot en zo verheven,dat ze wel waard is, dat wij haar beschermen en voor haarvechten, zolang wij nog een druppel bloed in onze aderenhebben. Ze waren allen doordrongen van de leer, dat, wanneerhet verstand eenmaal tot zwijgen is gebracht, en de laatstebeslissing bij het geweld ligt, de aanval de beste verdediging is,en dat onze ordewacht de naam moest hebben, dat ze geen

Page 631: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

622

debatingclub was, maar een strijdgemeenschap, die bereid wastot het uiterste te gaan. En hoezeer had onze jeugd niet verlangdnaar zo een wachtwoord! Hoe teleurgesteld en verontwaardigdwas deze front-generatie niet geweest over de burgerlijkelaksheid. Hoe groot was haar walging en afschuw!

Toen begrepen ze pas ten volle, hoe de revolutie werkelijkalleen mogelijk was door de ellendige burgerlijke leiding vanons volk. De vuisten, om het Duitse volk te verdedigen, warenzelfs toen nog te vinden geweest, alleen de hersens, die zichhadden durven wagen, ontbraken. Hoe vaak hebben de ogenvan mijn kameraden destijds niet geschitterd, wanneer ik hensprak van de noodzaak'. van hun taak, wanneer ik hun keer opkeer verzekerde, dat alle wijsheid op deze aarde vruchteloosblijft, wanneer de kracht zich niet in haar dienst stelt, om haarte beschermen en te beschutten, dat de zoete godin van de vredealleen aan de zijde van de oorlogsgod kan schrijden, en datiedere grote vredesdaad de bescherming en de hulp van dekracht nodig heeft. Hoe beter en dieper hebben ze nu de ideevan de dienstplicht begrepen! Niet in de betekenis, die oudeverkalkte ambtenaarszielen eraan hechten, die enkel dedienstbaarheid onder het dode gezag van de dode staat kunnenzien, maar met het levend besef, dat hij nu, door zijn leven alsenkeling te offeren voor het bestaan van zijn volk, door altijd enoveral voor dat volk in te staan, zijn hoogsten plicht vervult.

En hoe zijn die jongens voor hun volk in de bres gesprongen!Als een zwerm horzels stortten zij zich op de rustverstoordersin onze vergaderingen, zonder zich te bekommeren om deovermacht van de anderen, hoe groot die ook was; ze gavenniets om wonden en bloedige offers, ze gloeiden slechts vangeestdrift voor de grote idee, vrij baan te scheppen, voor deheilige taak van onze beweging.

Page 632: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

623

Al midden in de zomer van het jaar 1920 begon de organisatievan de ordewacht langzamerhand vaster vormen aan te nemen,en in het voorjaar van 1921 begonnen er zich troepen vanhonderd te vormen, die op hun beurt weer in secties werdenonderverdeeld. En dit was ook zeer noodzakelijk, wantondertussen was ons vergaderingswerk voortdurend in omvangtoegenomen. Wij kwamen weliswaar ook nu nog dikwijls in defeestzaal van het Müchener Hofbräuhaus bijeen, maar vakernog in de grotere zalen in de stad. De feestzaal van hetBürgerbruhaus en de Münchener Kindl-Keller beleefden in deherfst en de winter van 1920 op 1921 steeds geweldigermassa-vergaderingen, en het beeld was steeds hetzelfde:Vergaderingen der N.S.D.A.P. moesten, destijds al, meestalvoor de aanvang wegens al te grote belangstelling wordengesloten.

De organisatie van onze ordewacht bracht het antwoord op eenzeer belangrijke vraag. De beweging bezat tot die dag geenpartij-symbool en ook geen partijvlag. Het ontbreken van dezesymbolen was niet alleen voor het ogenblik lastig, maar was opde duur ondragelijk. De nadelen bestonden vooral daarin, dat departijgenoten ieder uiterlijk teken van hun saamhorigheidmisten, terwijl het eenvoudig een onmogelijkheid was, om zo teblijven bestaan, zonder enig kenteken, dat het karakter had vaneen symbool der beweging, en dat als zodanig tegen deinternationale gebruikt kon worden. Welke betekenis zo’nsymbool echter in psychologisch opzicht bezit, dat was iets, watik al in mijn jeugd meer dan eens had kunnen zien en kunnendoorvoelen. Na de oorlog beleefde ik te Berlijn een marxistischemassademonstratie voor het koninklijke slot en de Lustgarten.Een zee van rode vlaggen, rode banden en rode bloemen maaktedeze demonstratie, waaraan honderd twintigduizend personendeelnamen, al uiterlijk tot iets geweldigs en zeerindrukwekkends. Ik kon zelf maar al te goed voelen en

Page 633: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

624

begrijpen, hoezeer de man uit het volk zich aangetrokken moestvoelen door de suggestieve betovering van zo een grandiooswerkend schouwspel.

De bourgeoisie, die in politiek opzicht in het geheel geenwereldbeschouwing vertegenwoordigt, had dientengevolge ookgeen eigen vlag. Deze bestond uit „patriotten” en gebruiktedaarom, wanneer er een vlag nodig was, de kleuren van hetRijk. Indien deze nu zelf het symbool van een bepaaldewereldbeschouwing ware geweest, dan zou men hebben kunnenbegrijpen, dat de mannen aan het roer van de staat, ook in devlag van die staat de vertegenwoordigster van hunwereldbeschouwing hadden gezien, omdat het symbool van hunwereldbeschouwing immers door hun eigen bemoeiingen totstaats- en Rijksvlag was geworden. Dat was echter niet hetgeval.

Het Rijk was buiten toedoen van de Duitse bourgeoisie ineengetimmerd, en de vlag was zelf uit de schoot van de oorloggeboren. Dientengevolge was ze echter werkelijk niets andersdan een staatsvlag, en bezat dus geen enkele bijzonderebetekenis in die zin, dat ze een bepaalde wereldbeschouwing eneen bepaalde taak vertegenwoordigde. Slechts op één punt vanhet Duitse taalgebied bestond er zoiets als een burgerlijkepartijvlag; in Duits-Oostenrijk. Een deel van de nationalebourgeoisie daar te lande had de kleuren van het jaar '48:zwart-rood-goud, tot zijn partijvlag uitverkoren, en schiepdaardoor een symbool, dat, al vertegenwoordigde het ook geenwereldbeschouwing, toch in staatspolitiek opzicht eenrevolutionair karakter droeg. De felste vijanden van die vlagwaren toentertijd en dit moge men steeds voor ogen houden, —de sociaal-democraten en Christelijk-socialen of Clericalen. Zijzijn het geweest, die destijds deze kleuren hebben beschimpt, enbezoedeld en bevuild, evenals zij later, in het jaar 1918, het

Page 634: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

625

zwart-wit-rood door de modder haalden. Nu was hetzwart-rood-goud van de Duitse partijen in het oude Oostenrijk,de vlag van het jaar 1848, dus van een tijd, die misschien al tefantastische luchtkastelen bouwde, maar waar, al stond ook opde achtergrond de Joodse raddraaier, toch de eerlijkste mannenin Duitsland aan mee hadden gedaan. Zodoende hebben pas hetlandverraad en de onbeschaamde versjacheren van het Duitsevolk en van het Duitse volksbezit gemaakt, dat het marxisme enhet politieke katholicisme sympathie begonnen te voelen voordeze vlaggen, die nu door de beide genoemde groepen als hunhoogste en heiligste bezit worden vereerd, terwijl ze eigenlijfwachten oprichten, om de vlag, die zij eens zo bekladden, inbescherming te nemen.

Zodoende stond er tot het jaar 1920 werkelijk geen enkele vlagtegenover die van het marxisme, die een volkomentegengestelde wereldbeschouwing vertegenwoordigde. Want alverwaardigden de betere partijen van de Duitse bourgeoisie zichna het jaar 1918 ook niet meer, om de nu plotseling ontdektezwart-rood-gouden Rijksvlag als eigen symbool over te nemen,een eigen program voor de toekomst, als antwoord op denieuwe gang van zaken, had men niet, tenzij men de idee vaneen reconstructie van het ineengestorte Rijk als zodanig zouwillen beschouwen. En de zwart-wit-rode vlag van het oudeRijk heeft haar herstel als vlag van de zogenaamde nationaleburgerlijke partijen ook aan deze opvatting te danken.

Dat het symbool van een toestand, die door het marxisme onderweinig roemrijke omstandigheden en neven verschijnselen, konworden vernietigd, niet bepaald een passend teken is voor destrijd tot de vernietiging van ditzelfde marxisme, ligt wel voorde hand. Hoe heilig en dierbaar deze oude ongeëvenaard mooiekleuren in hun jeugdige frisheid ook moeten zijn geweest vooriedere Duitser, die onder die vanen heeft gevochten en het offer

Page 635: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

626

van zo vele heeft aanschouwd, toch kan deze vlag zeer bepaaldniet dienst doen als symbool voor een strijd om de toekomst. Ikheb altijd, in tegenstelling met de burgerlijke politici, in onzebeweging het standpunt ingenomen, dat het voor de Duitse natieeen waar geluk was, dat ze de oude standaard verloren had.Wat de republiek onder haar vlag uitvoert, dat kan ons koudlaten. Wij zouden het noodlot eigenlijk uit de grond van onshart moeten danken, dat het zo genadig was, te voorkomen, datde roemrijkste oorlogsvlag van alle tijden als beddenlaken voorde schandelijkste prostitutie, die men zich denken kan, gebruiktwerd. Dit Rijk in onze dagen, dat zichzelf en zijn burgersverkoopt, zou niet het recht hebben gehad, om dezwart-wit-rode vlag van onze helden, de vlag van onze eer dezijne te noemen.

Zolang de novemberschande duurt, moge ze ook het uiterlijkdaarvan dragen, en niet trachten, ook het uiterlijk nog te stelenvan een eerlijker verleden. Onze burgerpolitici moesten zicheens ter dege bewust worden, dat hij, die voor deze staat dezwart-wit-rode vlag wenst, diefstal pleegt ten koste van onsverleden. Die vlag van vroeger hoorde werkelijk alleen thuis bijhet Rijk van vroeger, evenals de republiek, God zij dank,dadelijk die vlag koos, die haar paste.

Dat was ook de reden, waarom wij, nationaal-socialisten, deoude vlag niet konden beschouwen als plechtig symbool vanons doel en streven. Want wij willen immers niet het oude Rijk,dat aan zijn eigen fouten te gronde ging, weer doen opstaan uitde doden, maar een nieuwe staat bouwen. De beweging, dietegenwoordig in deze zin tegen het marxisme strijdt, moetdaarmee ook in haar vlag al het symbool van de nieuwe staatdragen. De kwestie, hoe de nieuwe vlag eruit moest zien, hieldons destijds zeer bezig. Van alle kanten kwamen voorstellen,die echter meestal meer goed bedoeld dan geslaagd waren.

Page 636: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

627

Want de nieuwe vlag moest enerzijds een symbool voor onzeeigen strijd zijn, en anderzijds evenzeer propaganda maken instijl, zoals een aanplakbiljet dat doet. Wie zich veel met degrote massa bezig moet houden, zal moeten toegeven, dat aldeze schijnbare kleinigheden in werkelijkheid toch zeerbelangrijke kwesties waren. Een sterk sprekend symbool kan inhonderdduizenden gevallen de eerste stoot geven voorbelangstelling in een beweging. Om deze reden moesten wij devoorstellen, die ons van vele zijden bereikten, om onzebeweging een witte vlag te geven, afwijzen. Want daardoor zouze zich met de oude staat identificeren, of beter met die zwakkepartijen, die geen hoger politiek streven kennen dan het herstelvan voorbije toestanden. Bovendien is wit ook geen pakkendekleur. Het past voor verenigingen van kuise maagden, maar nietvoor een beweging, die in een revolutionaire tijd eenomwenteling teweeg wilde brengen.

Ook zwart werd voorgesteld, maar hoewel het als zodaniggeschikt was voor onze tijd, zei het nog niets over het strevenvan onze beweging. En tenslotte werkt ook deze kleur nietpakkend genoeg. Wit-blauw kwam niet in aanmerking, hoemooi dit ook werkte in esthetisch opzicht, omdat het de kleurwas van een klein-Duits staatje, en tegelijk van eenparticularistisch en kleinzielig politiek standpunt. Overigenswas het ook wel zeer moeilijk geweest, om hierin een symboolvoor onze beweging te zien. Hetzelfde kon van zwart-witworden gezegd. Van zwart-rood-goud kon, uit de aard der zaak,geen sprake zijn. Ook zwart-wit-rood niet, om de hogervermelde redenen, althans niet in de huidige samenstelling. Dewerking van deze kleurencombinatie is inderdaad wel hoogboven alle andere verheven. Het is het prachtigste akkoord, dater bestaat. Persoonlijk was ik er altijd een voorstander van, omde oude kleuren te behouden, niet alleen omdat ze voor mij alssoldaat het heiligste zijn, dat ik ken, maar ook, omdat hun

Page 637: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

628

esthetische werking verreweg het sterkste tot mij sprak. Maartoch moest ik de talloze ontwerpen, die ons destijds uit dekringen der jonge beweging bereikten, zonder uitzonderingafwijzen. Ikzelf – als leider – wilde niet dadelijk met mijn eigenontwerp voor de dag komen, omdat het immers mogelijk was,dat een ander met een even goed of misschien ook beter planzou komen. En inderdaad zond een tandarts uit Starnberg eeneveneens zeer goed ontwerp in, dat overigens zeer veelovereenkomst toonde met het mijne, en alleen deze ene fout had,dat het hakenkruis met gebogen armen in een witte cirkel wasgeplaatst.

Ikzelf had intussen, na ontelbare pogingen, een definitieve vormgevonden; een vlag met een rood veld, waarin een witte cirkelmet een zwart hakenkruis. Na lang proberen vond ik ook eenbepaalde verhouding tussen de grootte van de vlag en de groottevan de cirkel, alsmede van de vorm en de dikte van hethakenkruis. En daarbij is het tenslotte gebleven.

Er werden nu ook dadelijk overeenkomstige banden voor dearmen van de mannen der ordewacht besteld, en wel een rodeband, waarop zich eveneens de witte cirkel met het zwartehakenkruis bevindt. Ook het insigne van de partij werd naardezelfde ideeën ontworpen: een witte cirkel op een rood veld, enin het midden het hakenkruis. Een goudsmid uit München,Füsz, leverde het eerste bruikbare en ook gehandhaafdeontwerp. In het midden van de zomer van het jaar 1920 werdonze vlag voor het eerst in het openbaar vertoond. Ze pasteuitstekend bij onze jonge beweging. De vlag was jong en nieuwals de beweging zelf. Niemand had haar ooit voordien gezien:ze werkte als een vlammende toorts. Wijzelf waren allemaal blijals kinderen, toen een trouwe partijgenote het ontwerp voor heteerst had uitgevoerd, en de vlag had afgeleverd. Al enkelemaanden nadien bezaten wij te München een half dozijn van die

Page 638: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

629

vlaggen; en de ordewacht, die zich in steeds sterkere mateuitbreidde, droeg er vooral toe bij, om dit nieuwe symbool vanonze beweging bekend te maken.

Want waarlijk, dit is een symbool! Niet alleen, dat door dieongeëvenaarde kleuren, die eens zoveel eer van het Duitse volkhadden gezien, en die wij allen zo liefhadden, onze eerbied voorhet verleden betuigd was, maar ze waren ook de besteuitdrukking van de wil der beweging. Als nationale socialistenzien wij ons programma in die vlag. In het rood zien wij hetsociale idee van de beweging, in het wit de nationalistische, inhet hakenkruis de taak, te strijden voor de overwinning van deArische mens en tevens ook voor de overwinning van het ideevan de scheppende arbeid, die zelf altijd antisemitisch was enantisemitisch zal zijn.

Twee jaren later, toen de ordewacht allang was uitgegroeid toteen stormafdeling van vele duizenden mannen, toen scheen hetnodig, om deze weerbaarheidsorganisatie van de jongewereldbeschouwing nog een apart overwinningsteken te geven:de standaard. Ook deze heb ik zelf ontworpen, en daarna dooreen ouden getrouwen partijgenoot, door de meester goudsmidGahr, ten uitvoer laten brengen. Sindsdien behoort de standaardtot de symbolen en veldtekenen van de nationaal-socialistischestrijd.

Onze vergaderingen werden in het jaar 1920 steeds talrijker,zodat wij tenslotte dikwijls zelfs twee vergaderingen per weekmoesten houden. De mensen verdrongen zich voor onzeaanplakbiljetten, de grootste zalen van de stad waren steedsgevuld, en tienduizenden misleide marxisten vonden de wegnaar hun volksgemeenschap terug, en werden strijders voor eentoekomstig vrij Duitsland. De openbare mening te München hadons keren kennen. Men sprak over ons, en voor velen werd dat

Page 639: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

630

woord „nationaal-socialist” al een programma op zich. Ook hetaantal aanhangers en zelfs dat van de leden begon in steedssterkere mate te groeien, zodat wij in de winter van 1920 op1921 al als een sterke partij in München konden optreden.

Buiten de marxistische partijen was er destijds geenpartij-organisatie, althans geen nationale, die zich had kunnenberoemen op zo een massale werking als wij. DeMünchener-Kindl-Keller, die vijfduizend mensen kon bevatten,was meer dan eens stampvol geweest, en er was nog maar éénvergaderzaal, waaraan we ons niet hadden gewaagd. Dat washet Zirkus Krone.

Tegen het einde van januari 1921 doemden voor Duitsland weerdonkere wolken aan de horizon op. Het besluit van deconferentie te Parijs, waarbij Duitsland de verplichting op zichhad genomen, om de krankzinnige som van honderd miljardgoudmark te betalen, zou in de vorm van het dwangverdrag vanLonden werkelijkheid worden. Een werkgemeenschap vanvolksgroepen, die te München allang bestond, wilde op grondvan dit feit een groot gemeenschappelijk protest organiseren.

De tijd drong, en zelf was ik nerveus door dat eeuwige aarzelenen weifelen, wat men deed, vóór men een eenmaal genomenbesluit in de werkelijkheid omzette. Men sprak van een grotevergadering aan de Königsplatz, maar liet dit plan weer varen,uit vrees, dat ze door de roden uiteengeslagen zou worden, endacht nu aan een protestdemonstratie voor de Feldherrnhalle.Maar ook daarvan zag men af, en tenslotte stelde men voor, eengemeenschappelijke vergadering in de „Münchener-Kindl-Keller” te houden. Intussen waren er vele dagen voorbij gegaan,de grote partijen hadden van dit geweldige gebeuren niet deminste notitie genomen, en de werkgemeenschap zelf kon maarniet besluiten, om eindelijk een vaste datum te bepalen voor de

Page 640: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

631

demonstratie. Dinsdag de eerste februari 1921 verzocht ikdringend een definitieve beslissing te willen nemen. Menbeloofde mij, woensdag een besluit te zullen nemen. Woensdagkwam ik en eiste nu een klaar en duidelijk antwoord, of en zoja, wanneer de vergadering plaats zou vinden. Het antwoordwas weer onzeker en ontwijkend; men zei, dat men „van planwas”, om de werkgemeenschap tegen de volgenden woensdagop te roepen voor een demonstratie.

Toen was mijn geduld op, en ik besloot, de protest-demonstratienu alleen te organiseren. Woensdagmiddag dicteerde ik in tienminuten het aanplakbiljet en liet gelijktijdig circus Krone voorde volgende dag, op donderdag 3 februari, afhuren. Destijdswas dit een enorm waagstuk. Niet alleen, dat het nog een openvraag scheen, of wij er in zouden slagen deze reusachtigeruimte te vullen; het gevaar was ook groot, dat men devergadering zou verstoren. Onze ordewacht was nog lang nietgroot genoeg voor deze kolossale ruimte. Ik kon me ook nogniet precies voorstellen, hoe wij eigenlijk moesten optreden,voor het geval de orde verstoord zou worden. Het leek mijdestijds in Krone veel moeilijker dan in een gewone zaal. Maarhet bleek spoedig, dat juist het tegendeel waar was. Men koninderdaad in die reusachtige zaal veel gemakkelijker een troepjerustverstoorders overmeesteren dan in een nauwe propvollezaal. Er stond maar één ding vast: iedere mislukking kon onsmaanden en maanden achteruit helpen. Want één enkele gelukteordeverstoring zou onze roep van onaantastbaarheid met éénslag hebben vernietigd, en zou de tegenstander hebbenaangemoedigd, om, dat, wat eens gelukt was, steeds opnieuw teproberen. Dat zou een sabotage van al onze laterevergaderingen tengevolge hebben gehad, en dit nadeel had pasna vele maanden en na de zwaarste strijd overwonnen kunnenworden. Wij hadden maar een dag de tijd, om biljetten teplakken, namelijk de donderdag van de vergadering zelf. Helaas

Page 641: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

632

regende het 's morgens al, en de vrees scheen gegrond, dat velenonder zulke omstandigheden maar liever thuis zouden blijven,dan door sneeuw en regen naar een vergadering te gaan, waarmisschien moord en doodslag zou kunnen gebeuren.

Er maakte zich trouwens die donderdagmorgen opeens eengrote angst van mij meester, dat de zaal toch niet vol zouworden (dat zou mij immers zeer hebben geblameerd tegenoverde werkgemeenschap), zodat ik in grote haast enigestrooibiljetten dicteerde en liet drukken, teneinde die 's middagste laten verspreiden. Ze bevatten natuurlijk een oproep, om devergadering te bezoeken. Twee vrachtauto's, die ik liet huren,werden met zoveel rood als maar mogelijk was, bekleed; erwerden een paar van onze vlaggen op gezet, en beide werdenmet een vijftien tot twintigtal partijgenoten bemand; dezekregen bevel, om voortdurend door de stad te rijden,strooibiljetten te verspreiden, kortom, propaganda voor de grotevergadering van die avond te maken. Het was de eerste keer,dat er vrachtauto's met andere dan marxistische vlaggen doorde stad reden. De bourgeoisie staarde daarom met open mondende met rood beklede vrachtauto's met hun wapperendehakenkruisen na, terwijl zich in de buitenwijken talloze vuistenbalden, wier eigenaars kennelijk in woede waren ontstoken bijhet aanschouwen van deze jongste „provocatie van hetproletariaat”. Want alleen het marxisme had het recht, omvergaderingen te houden, en om op vrachtauto's rond te rijden.

Om zeven uur was Krone nog niet goed bezet. Iedere tienminuten werd mij per telefoon verslag uitgebracht van detoestand, en ik voelde mezelf tamelijk onrustig; want om zevenuur of kwart na zeven waren de andere zalen meestal al half ofzelfs dikwijls al geheel vol geweest. De reden hiervan echterbleek al gauw. Ik had geen rekening gehouden met de enormeafmetingen van de zaal. Duizend mensen maakten, dat de

Page 642: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

633

feestzaal van het Hofbräuhaus al zeer goed bezet was, terwijldie in het Zirkus Krone eenvoudig verdronken in de groteruimte. Men zag ze maar nauwelijks. Korte tijd later kwamener echter betere berichten, en om kwart voor acht heette het, datde zaal voor driekwart bezet was, en dat er nog grote massa'svoor de loketten stonden. Na de ontvangst van dat bericht begafik mij naar de zaal. Twee minuten over acht kwam ik voor hetcircus aan. Er stond nog steeds een grote menigte voor hetgebouw, ten dele enkel nieuwsgierigen, maar ook veletegenstanders, die de loop der gebeurtenissen buiten wildenafwachten.

Toen ik het geweldige gebouw betrad, maakte zich dezelfdevreugde van mij meester als een jaar geleden bij onze eerstevergadering in de feestzaal van het Münchener Hofbräuhaus.Maar pas nadat ik mij een weg had gebaand door de muren vanmensen en het hoger gelegen podium had bereikt, kon ik degehele grootte van ons succes overzien. De zaal lag als eenreusachtige open schelp voor mij, en was gevuld met duizendenen nog eens duizenden mensen. Zelfs de manege was stampvolbezet. Er waren meer dan vijfduizend en zeshonderd kaartenuitgegeven, en wanneer men dan nog het totale aantalwerklozen, arme studenten plus onze ordewacht erbij rekende,dan kon men wel zeggen, dat er zes en een half duizend man inde zaal aanwezig waren.

„Toekomst of ondergang” luidde het onderwerp van de avond,en mijn hart sprong op van vreugde, toen ik zo duidelijk zag,dat de toekomst daar voor mij lag. Ik begon te spreken; ik sprakongeveer twee en een half uur, en mijn gevoel zei me al na heteerste half uur, dat de vergadering een zeer groot succes zouworden. Ik had contact met al deze duizenden enkelingen. Al nahet eerste uur begon de bijval in steeds grotere spontaneuitbarstingen, mij in de rede te vallen, om na twee uur weer te

Page 643: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

634

verminderen en over te gaan in die plechtige stilte, die ik later indeze zaal zo heel vaak heb beleefd, en die zeker voor iedereenonvergetelijk zal blijven. Men hoorde nauwelijks meer, dan deadem van die reusachtige massa, en pas, toen ik het laatstewoord had gesproken, barstte het opeens los, om zijnverlossende bekroning te vinden in het Deutschlandlied, datdoor allen met de diepste innigheid gezongen werd. Ik bleef nogstaan kijken, hoe de kolossale ruimte langzamerhand leegliep,en hoe een geweldige zee van mensen bijna twintig minutenlang naar buiten drong door de enormen middenuitgang. Pasdaarna verliet ik zelf, overgelukkig, mijn plaats en begaf menaar huis.

Van deze eerste vergadering in het Zirkus Krone te Münchenwerden foto's gemaakt. Deze tonen beter dan woorden kunnen,hoe groot die vergadering was. Burgerlijke bladen publiceerdenfoto's en korte berichten, doch vermeldden daarbij alleen, dathet een „nationale” demonstratie was geweest, en verzwegen,bescheiden als altijd, wie dit had georganiseerd. Hierdoor warenwij voor het eerst verre buiten het kader van de gewone partijengekomen. Men kon ons nu niet meer stelselmatig verzwijgen.En om nu maar vooral niet de indruk te wekken, alsof dezesuccesvolle vergadering niets dan een ééndagsvlieg was, schreefik dadelijk voor de volgende week een tweede vergadering in hetCircus Krone uit, en het succes was even groot. Weer was dereusachtige zaal propvol met mensen, wat mij deed besluiten,om de week daarop ten derden male een vergadering in dezelfdestijl te houden. En voor de derde keer was het reusachtigegebouw van boven tot onder stampvol met mensen.

Nadat wij het jaar 1921 zo hadden ingezet, liet ik onzepropaganda in nog sterkere mate door vergaderingen voeren. Ikging er nu toe over, om niet alleen eens per week, maar somstweemaal per week massademonstraties te houden, en in het

Page 644: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

635

midden van de zomer en de naherfst werden het er van tijd tottijd drie. Wij vergaderden van nu af altijd in het Circus Krone,en mochten tot onze grote voldoening vaststellen, dat al onzeavonden hetzelfde succes hadden. En het resultaat daarvan was,dat het aantal aanhangers steeds steeg, en wij ook een steedstalrijker schare nieuwe leden konden boeken. Dergelijkesuccessen maakten natuurlijk ook onze tegenstanders onrustig.Ze merkten al spoedig, dat, al verwisselden ze ookonophoudelijk van tactiek, al trachtten ze nu eens, ons dood tezwijgen, dan weer ons te terroriseren, al hun inspanning tochvruchteloos was. Daarom besloten ze tenslotte met een laatstekrachtsinspanning tot een daad van geweld, om daardoordefinitief een einde te maken aan ons vergaderwerk.

Als uiterlijke aanleiding voor deze actie gebruikte men eenuiterst geheimzinnige aanslag op een lid van de landdag(Provinciale Staten, vert.) Erhard Auer genaamd. Erhard Auervoornoemd zou 's avonds door de een of ander zijn beschoten.Dat wil zeggen, hij was niet werkelijk geraakt, maar er wasgeprobeerd hem te raken. Maar de enorme tegenwoordigheidvan geest, plus de spreekwoordelijke moed, die sociaal-democratische partijleiders nu eenmaal eigen is, hadden demisdadige aanval niet alleen weten te verijdelen, maar haddenzelfs kans gezien, de schurken van daders smadelijk op devlucht te doen slaan. Ze waren zo overhaast en zo ver gevlucht,dat het de politie ook later niet mocht gelukken, om ook maarhet geringste spoor van hen te ontdekken. Deze geheimzinnigegebeurtenis nu werd door het orgaan van desociaal-democratische partij in München gebruikt, om opmateloze wijze te hetzen tegen onze beweging en om ook, naaroude gewoonte, een zachte wenk te geven, wat er nu moestgebeuren. Er was zodoende voor gezorgd, dat wij ons niet al teveel gingen verbeelden, maar dat proletarische vuisten bijtijdszouden ingrijpen. En enkele dagen nadien was het ogenblik om

Page 645: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

636

in te grijpen al gekomen. Een vergadering in de zaal van hetMünchener Hofbräuhaus, waar ik zelf zou spreken, wasuitgekozen voor deze definitieve afrekening.

Op de 4de november 1921 kreeg ik 's avonds tussen zes enzeven uur de eerste positieve berichten, dat de vergaderingabsoluut verstoord zou worden, en dat men van plan was, omspeciaal voor dit doel uit verschillende rode bedrijven grotearbeidersmassa's naar de vergadering te sturen. Het was aaneen ongelukkig toeval te danken, dat wij deze waarschuwingniet al eerder ontvingen. Wij hadden dezelfde dag het oudeeerbiedwaardige gebouw in de Sterneckergasse te Münchenverlaten, waar wij steeds de verschillende boeken en anderepartijbehoeften hadden verkocht, en waren naar een nieuwezaak verhuisd, d.w.z. wij hadden de oude verlaten, maar kondende nieuwe nog niet betrekken, omdat daar nog gewerkt werd.

Omdat de telefoon eveneens in de oude afgesloten was, en in denieuwe nog niet was aangelegd, heeft men op deze dag eengroot aantal malen tevergeefs getracht, ons telefonisch op dehoogte te stellen van de voornemens van de heren. Dit hadtengevolge, dat de vergadering zelf slechts door een zeerzwakke afdeling van de ordewacht beschermd was. Er wasslechts een numeriek zwakke troep van een zesenveertig manaanwezig, maar het alarmeringsapparaat was nog niet zogeperfectioneerd, dat wij 's avonds binnen het uur een flinkeversterking konden laten aanrukken. Daar kwam nog bij, datons immers al zo vaak alarmerende berichten van dat soorthadden bereikt, waarvan keer op keer niets bleek waar te zijn.Het oude gezegde, dat aangekondigde revoluties meestaluitblijven, was tot die dag steeds waar gebleken.

Dientengevolge gebeurde er die dag ook niet alles, wat ergedaan had kunnen worden, om tegen ordeverstoring met de

Page 646: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

637

meest meedogenloze vastberadenheid op te treden. En tenslottewas het onze vaste overtuiging, dat juist de feestzaal van hetMünchener Hofbräuhaus wel uitermate ongeschikt werkterreinwas voor de ordeverstoorders, en dat het hun daar zeker nooitzou lukken, ons uiteen te jagen. Wij hadden zo een overlast veeleerder in de grootste zalen verwacht, vooral in het CircusKrone. Op dit punt heeft deze dag ons een belangrijke lesgegeven. Wij hebben later al deze kwesties met vrijwelwetenschappelijke methodiek bestudeerd, en zijn daarbij vantijd tot tijd tot even ongelooflijke als interessante conclusiesgekomen, die in de hierop volgende periode van de grootstebetekenis bleken voor de organisatie en tactiek van onzestormafdelingen.

Toen ik om kwart voor acht de hal van het Hofbräuhaus betrad,was er echt geen twijfel meer mogelijk over de voornemens vande heren. De zaal was meer dan vol, en de politie had daaromverboden, dat er nog meer werden toegelaten. De tegenstanders,die zeer vroeg waren komen opdagen, bevonden zich in de zaal,en onze aanhangers stonden grotendeels buiten. De kleine troepS.A. wachtte mijn komst in de hal af. Ik liet de deuren naar degrote zaal sluiten, en gaf aan mijn vijf- of zesenveertig man hetbevel, aan te treden. Ik heb de jongens er toen goed vandoordrongen, dat ze waarschijnlijk vandaag voor het eerstmoesten tonen, dat ze tot het uiterste trouw waren aan debeweging, en dat niemand van ons de zaal mocht verlaten,tenzij dan, dat wij er dood werden uitgedragen; ik zei hun, datik zelf in de zaal zou blijven, en dat ik niet geloofde, dat ookmaar één van hen mij zou verlaten, maar dat, indien ik zelfiemand zag, die zich als een lafaard gedroeg, ik die manpersoonlijk de band van de arm zou rukken en hem het insignezou ontnemen. Daarna spoorde ik hen aan, om bij de minsteschijn van ordeverstoring, onmiddellijk in te grijpen, en ersteeds aan te denken, dat de aanval de beste verdediging is.

Page 647: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

638

Een driemaal „Heil!”, dat ditmaal rauwer en heser klonk dananders, was het antwoord. Daarna begaf ik me naar de zaal, enkon nu met eigen ogen de situatie overzien. Ze zaten er in zeergroten getale, en trachtten mij met de ogen te doorboren.Talloze gezichten waren met verbeten haat naar mij toegekeerd,terwijl weer anderen zeer duidelijke kreten slaakten en daarbijspottende grimassen maakten. Nou zou er dan voorgoed „eeneinde worden gemaakt aan dat zooitje van ons”, wij mochtenonze darmen wel goed nakijken, vóór we begonnen, men zouons nou eens voorgoed de bek dichtslaan, en wat er nog meervoor mooie uitdrukkingen bestaan in die trant. Ze waren zichbewust van hun overmacht, en hun moed en zekerheid warendientengevolge enorm.

Toch kon de vergadering worden geopend, en kon ik beginnente spreken. Nu stond ik in de feestzaal van het Hofbräuhausaltijd aan een van de lange zijkanten van de zaal, en mijnpodium was een gewoon cafétafeltje. Ik bevond me duseigenlijk midden tussen het publiek. Misschien maakte ook ditfeit, dat er een goede stemming ontstond, want juist in deze zaalis de geestdrift zo hoog gestegen als nergens anders. Links voormij zaten en stonden enkel tegenstanders. Dat waren stuk voorstuk forse mannen en jonge kerels, grotendeels uit deMaffei-fabriek, van Kustermann, uit de Isariazählerfabrieken,enz. Ze waren langs de linkermuur al tot vlak bij mijn tafeltjegekomen, en begonnen nu bierpullen te verzamelen, d.w.z. zebestelden onophoudelijk bier en zetten de leeggedronken pullenonder de tafel. Zodoende ontstonden daar hele batterijen, en hetzou mij zeer hebben verbaasd, wanneer het ook deze dag goedzou zijn afgelopen.

Na ongeveer anderhalf uur – zolang had ik, niettegenstaandealle interrupties nog kunnen spreken – leek het er een ogenblikop, alsof ik de situatie meester werd. De leiders van de

Page 648: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

639

ordeverstoorders schenen dat zelf ook te voelen; want zewerden steeds onrustiger, verlieten vaker de zaal, kwamen weerbinnen, en trachtten, nu kennelijk nerveus, hun mensen teovertuigen.

Een kleine psychologische fout, die ik beging bij debeantwoording van een interruptie, en waarvan ik me, ophetzelfde ogenblik, dat ik het woord had uitgesproken, bewustwerd, gaf het signaal voor de uitbarsting. Een paar bozeinterrupties, en plotseling sprong er een man op een stoel, enbrulde „Vrijheid!” in de zaal. Op dit signaal begonnen devrijheidsstrijders hun werk. Na enkele seconden was de gehelezaal een brullend en schreeuwend kluwen van mensen,waarover, als de schoten van een houwitser, ontelbarebierpullen vlogen; daartussen hoorde men het gekraak vanstoelpoten, het breken van de pullen, gekerm, gejoel enschreeuwen van pijn. Het was een lawaai van jawelste. Ik bleefop mijn plaats staan, en kon zien, hoe prachtig mijn jongenshun taak vervulden. Ik had wel eens willen zien, hoe eenburgerlijke vergadering zulk een aanval had verdragen!

Het feest was nog niet begonnen, of mijn stormers, zoals ze vandie dag af hebben geheten, vielen al aan. In troepjes van acht oftien man wierpen ze zich als wolven op de tegenstanders, en hetgelukte hun inderdaad, om deze stuk voor stuk uit de zaal teranselen. Al na vijf minuten zag ik er bijna geen meer, die nietal rood van het bloed was. En hoevelen heb ik toen niet naarhun werkelijke waarde leren schatten; in de eerste plaats mijndappere Maurice, de Hesz, die tegenwoordig (1926) mijnprivé-secretaris is, en vele anderen, die hoewel ze zelf al zwaargewond waren, steeds weer aanvielen, zolang ze maar op hunbenen konden staan. Dat helse spektakel duurde twintig volleminuten, maar toen waren de tegenstanders, die misschien eenzeven tot acht honderd man sterk waren, door mijn kerels, die

Page 649: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

640

nog niet eens met zijn vijftigen waren, grotendeels uit de zaalgeslagen, en de trappen af gejaagd. Alleen achter in delinkerhoek van de zaal, hield nog een grote troep stand, enverweerde zich geducht. Toen, plotseling, klonken er ergens vande ingang van de zaal twee pistoolschoten in de richting van hetpodium, en nu barstte een woest geknal los. Het was toch, alsofer weer iets in je wakker werd, bij zulk een opfrissen van oudeoorlogs herinneringen. Van waar ik stond, was niet te zien, wieer eigenlijk schoot, maar men kon een ander ding wélvaststellen, namelijk, dat de woede van mijn bloedende jongensvan dat ogenblik af nog zeer was toegenomen, en dat tenslottede laatste ordeverstoorders overmeesterd en uit de zaal gewerktwerden. Er waren ongeveer vijfentwintig minuten verlopen, dezaal zelf zag eruit, alsof er een granaat ontploft was. Vele vanmijn aanhangers werden juist verbonden, anderen moestenworden weggebracht, maar wij waren de baas gebleven, op onsterrein. Herman Esser, die deze avond voorzitter was van devergadering, verklaarde: „De vergadering wordt voortgezet. Despreker heeft het woord”, en ik sprak door.

Nadat wij de vergadering zelf al hadden gesloten, kwam erplotseling een inspecteur van politie binnengestormd, en kraaideterwijl hij hevig met de armen zwaaide: „De vergadering isontbonden”. Onwillekeurig moest ik lachen om deze meneer, diemosterd na de maaltijd bracht; het was echt iets voor de politie,om zich zo op te blazen. Hoe kleiner de heren, des te grotermoeten ze tenminste schijnen. Wij hadden die avond werkelijkveel geleerd, en ook onze tegenstanders hebben de huntoebedeelde les niet weer vergeten. Want het heeft tot de herfstvan het jaar 1923 geduurd, eer de „Münchener Post” ons weermet de vuisten van het proletariaat heeft bedreigd.

Page 650: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

641

ACHTSTE HOOFDSTUK

DE STERKE STAAT HET STERKST OP EIGENVOETEN

Ik heb al eerder melding gemaakt van het bestaan van eenwerkgemeenschap van Duitse volksverenigingen, en zouhier het probleem van deze werkgemeenschappen in 't kort

willen uiteenzetten.In het algemeen verstaat men onder een werkgemeenschap eengroep van verenigingen, die, om de arbeid te vergemakkelijken,een wederzijdse overeenkomst sluiten, waarbij ze eengemeenschappelijke leiding kiezen, die meer of minder tezeggen heeft, en nu gemeenschappelijke daden ook tezamenuitvoert. Daaruit alleen volgt al, dat hier van verenigingen,groepen of partijen sprake moet zijn, waarvan doel en methodenniet al te ver uiteen liggen. Men beweert, dat dit dan ook steedshet geval is. Nu stemt het de gewone gemiddelde burgerverheugd, en het kalmeert hem zeer, te weten, dat zulke groepenelkaar eindelijk door middel van zulk een „werkgemeenschap”hebben gevonden, en dus het „gemeenschappelijke” hebbengevonden, en „minder de nadruk leggen op de verschillen”. Endan is men nog algemeen de overtuiging toegedaan, dat zo eenbundeling een enorme toename van kracht betekent, en dat degroepjes, die steeds zwak waren, nu plotseling een machtzouden zijn geworden. Meestal echter is deze mening onjuist.

Page 651: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

642

Het is belangwekkend, en, mijns inziens ook van belang vooreen beter inzicht in deze materie om een antwoord te vinden opde vraag, hoe het eigenlijk mogelijk is, dat er allerlei groepenverenigingen of soortgelijke formaties kunnen ontstaan, die allebeweren, dat zij hetzelfde doel nastreven. Tenslotte zou het tochlogisch zijn, dat één doel slechts door één groepering werdnagestreefd, en het gezond verstand zou toch zeggen, dat nietmeer dan één beweging één bepaald doel moet nastreven.Ongetwijfeld werd dat doel aanvankelijk ook slechts door éénorganisatie nagestreefd. Een man verkondigt ergens eenwaarheid, roept anderen op, om met hem een bepaalde kwestieop te lossen, stelt een doel en bouwt een beweging op, die tendoel heeft, om zijn plan te verwerkelijken. Dan wordt er dus eenvereniging of een partij gesticht, die, al naar haar doelstellingis, of bestaande misstanden wil opruimen, of in de toekomst eenbijzondere toestand wil bereiken.

Wanneer zo een beweging eenmaal tot stand is gekomen, danbezit ze daardoor praktisch een zeker voorrecht. Nu moest heteigenlijk vanzelf spreken, dat alle mensen, die hetzelfde doelnastreven als die beweging, zich dan ook bij haar aansluiten enhaar kracht zodoende versterken, om daardoor hetgemeenschappelijke doel beter te kunnen dienen. Vooral iedereman die intellectueel hoog staat, behoorde zulk een aansluitingte beschouwen als het geijkte middel, om degemeenschappelijke strijd tot een werkelijk resultaat te doenleiden. Dientengevolge zou er, indien het gezond verstand en deeerlijkheid (want hierop komt het, zoals ik later zal bewijzen, inbelangrijke mate aan) de wereld regeerden, voor één doel ookmaar één middel mogen bestaan. Dat dit niet het geval is, kanaan twee oorzaken worden toegeschreven. De eerste daarvanzou ik bijna tragisch willen noemen, terwijl de tweede vanmiserabel allooi is en in de menselijke zwakheid zelf moetworden gezocht. Uiteindelijk beschouw ik echter beide slechts

Page 652: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

643

als feiten, die geschikt zijn, om de wil als zodanig, en de energieen intensiteit van die wil op te voeren, en zo door een bewusteveredeling van de menselijke energie de oplossing van hetprobleem in kwestie eindelijk mogelijk te maken. De tragischeoorzaak, die maakt, dat het bij de oplossing van een bepaaldetaak meestal niet bij een enkele vereniging blijft, is de volgende:iedere daad van grote stijl op deze aarde zal over het algemeende vervulling zijn van een wens, die allang in miljoenen mensensluimerde, die allang een diep verlangen was van zeer velen.

Het kan zelfs gebeuren, dat men eeuwenlang vurig heeftverlangd naar de oplossing van een bepaalde kwestie, omdateen bestaande toestand de ziel zwaar benauwt, zonder dat dezealgemene wens ooit werd vervuld. Volkeren, die absoluut nietmeer in staat zijn, om de heroïsche weg te vinden, die naar deredding uit deze nood leidt, zou men impotent kunnen noemen,terwijl wij de levenskracht van een volk, en de bedoeling van deVoorzienigheid, dat dit volk zal leven, die door dezelevenskracht nogmaals bevestigd wordt, het duidelijkst bewezenzien, wanneer er op een dag een man opstaat, die zijn diepstewensen vervult. En dat wel vooral, wanneer die man opstaat,om het van een drukkend slavenjuk te verlossen, of om het uiteen andere nood te redden, of om eindelijk vrede te brengen aanzijn ziel, die onzeker en daarom rusteloos is geworden.

Nu is het typisch voor zulke tijdsverschijnselen, dat duizendenmeewerken, om de oplossing te bereiken, dat velen zichgeroepen voelen, en dat het noodlot zelf verschillende mensennaar voren brengt, om nu door het vrije spel der krachtendefinitief de overwinning te schenken aan de sterkste enflinkste; wat dus tevens betekent, dat die sterkste en flinkste hetprobleem moet oplossen. Zo kan het bijvoorbeeld gebeuren, datmen eeuwen lang, ontevreden met de vormen van het,,Godsdienstig leven", verlangt naar een vernieuwing, en dat uit

Page 653: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

644

deze drang der zielen dozijnen en meer mannen opstaan, die nu,op grond van hun inzicht en hun kennis, menen dat zij geroepenzijn, om de godsdienstige nood te lenigen, door als profeten vaneen nieuwe leer of althans als strijders tegen een bestaande temoeten optreden. Ongetwijfeld zal ook hier – omdat denatuurlijke ordening nu eenmaal zo een ontwikkeling wenst – desterkste de ware geroepene zijn, die de taak moet vervullen;maar de anderen komen gewoonlijk pas zeer laat tot deontdekking, dat juist deze man alleen geroepen is. Zijbeschouwen zich integendeel alleen als gelijkberechtigd, en alsevenzeer geroepen om de kwestie op te lossen, en hunmedemensen weten gewoonlijk in het geheel niet teonderscheiden, wie van deze velen de man is, die hun steunverdient. Want er kan maar één zijn, die bereid is tot hetuiterste.

Zo treden er in de loop der eeuwen, ja dikwijls in eenzelfdeperiode, verschillende mannen op, en stichten bewegingen,waarvan de doelstellingen, althans naar hun beweringen teoordelen, overeenkomen, of dat althans in de ogen van de grotemassa doen. Het volk zelf koestert wel bepaalde wensen en isalgemene overtuigingen toegedaan, zonder dat het zich echterprecies rekenschap weet te geven van het eigenlijke karaktervan dit doel of dit verlangen, of zelfs over de praktischeuitvoerbaarheid ervan. Het tragische hiervan is, dat die mannenallen, op volkomen verschillende manieren, naar eenzelfde doelstreven, zonder dat ze elkaar kennen; wat dus maakt, dat zevolkomen en eerlijk geloven in hun eigen taak en zich daaromverplicht achten, om, zonder met anderen rekening te houden,hun eigen weg te gaan. Dat zulke bewegingen, partijen,religieuze sekten, volkomen los van elkaar ontstaan, alleengedragen door de algemene wil van de tijd, en dan een parallellopende werkzaamheid ontplooien, is datgene, wat ons althansop het eerste gezicht tragisch toeschijnt, omdat men al te zeer

Page 654: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

645

de mening is toegedaan, als zou die versnipperde kracht, in éénorganisatie gebundeld, sneller en zekerder tot succes leiden. Ditis echter niet het geval. Integendeel: de natuur zelf beslist metonverbiddelijke logica, door de verschillende groepen tegenelkaar te laten concurreren, en om de zegepalm te laten strijden:zij laat daarbij die beweging de overwinning behalen, die deduidelijkste, meest rechte en veiligsten weg heeft gekozen.

Hoe zou de juistheid of onjuistheid van een methode uiterlijkanders bepaald kunnen worden, dan door het spel van dekrachten vrije baan te laten, door de definitieve beslissingonafhankelijk te maken van de doctrinaire beslissing vanmensheid betweter, en door de onfeilbare bewijsvoering van hetzichtbare succes te laten beslissen, wat tenslotte immers altijdde juistheid van een daad definitief vaststelt. Wanneer dusergens verschillende groepen langs ongelijke wegen opeenzelfde doel afmarcheren, dan zullen zij, voorzover ze althansweten van de verwante pogingen, hun eigen wegen des tescherper bekritiseren, die zo mogelijk verkorten, en allekrachten inspannen, om het doel sneller te bereiken.

Zo een strijd heeft dus een veredeling van iedere strijderafzonderlijk tengevolge, en het is niet zelden gebeurd, dat demensheid haar successen juist te danken had aan de lessen, diemen had opgestoken uit de mislukking van vroegere pogingen.Het feit, dat er aanvankelijk, zonder dat hier van bewusteschuld aan enige zijde sprake kan zijn, een verschrikkelijkeversplintering heerst, is, hoe tragisch ons dit op het eerstegezicht ook moge toeschijnen, in werkelijkheid de garantie omtenslotte de beste methode te doen volgen. Wanneer wij nu degeschiedenis bezien, dan hadden, naar de meesten menen, debeide wegen, die eens tot oplossing van het Duitseeenheidsvraagstuk schenen te kunnen leiden, niet tegen elkaarmoeten zijn gesteld, maar integendeel zijn samengesmolten. Die

Page 655: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

646

wegen, waarvan de belangrijkste vertegenwoordigers enstrijders Oostenrijk en Pruisen, of Habsburg en Hohenzollernheetten, hadden tot één moeten worden gemaakt, en deverenigde krachten van beide partijen hadden langs die wegnaar de eenheid moeten streven. Maar dan zou men de weg zijngegaan van diegene van beide, die uiteindelijk het meest tebetekenen had gehad; was dit besluit echter ten gunste vanOostenrijk uitgevallen, dan zou het nooit tot een Duits Rijk zijngekomen. En nu ontstond dat Rijk, dat de sterkste Duitseeenheid betekende, juist uit datgene, wat miljoenen Duitsers metbloedend hart hadden beschouwd als het laatste en vreselijkstestadium van onze broedertwist; de Duitse keizerskroon werd inwerkelijkheid op het slagveld bij Koniggratz veroverd, en nietbij de gevechten voor Parijs, zoals men later meende.

Zodoende was de stichting van het Duitse Rijk als zodanig dusniet het gevolg van een gemeenschappelijk streven langsgemeenschappelijke wegen, maar integendeel het resultaat vaneen bewuste of soms ook onbewuste strijd om de hegemonie,een strijd, waarbij Pruisen dan tenslotte de overwinning wist tebehalen. En wie niet door partijpolitiek blind is geworden voorde waarheid, die zal moeten toegeven, dat de zogenaamdemenselijke wijsheid nooit datzelfde wijze besluit zou hebbengenomen als datgene, wat de wijsheid van het leven – dat wildus zeggen, het vrije spel der krachten – tenslotte heeftverwerkelijkt. Want wie zou tweehonderd jaar geleden in deDuitse landen op de gedachte hebben kunnen komen, dat hetPruisen der Hohenzollern en niet Habsburg eens oercel, stichteren leraar van het nieuwe Rijk zou zijn?! En wie zou, aan deandere kant, in onze dagen nog kunnen ontkennen, dat hetnoodlot toch de meest wijze weg heeft gekozen, en wie zoueigenlijk nog in staat zijn, zich een Duits Rijk voor te stellen,dat rustte op de principes van een rotte en gedegenereerdedynastie? Nee, de natuurlijke ontwikkeling heeft tenslotte, al is

Page 656: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

647

het dan ook niet dan na eeuwenlange strijd gebeurd, tenslottetoch de beste gebracht op de plaats, waar hij hoorde. Dat waszo, dat is zo, en dat zal ook eeuwig zo blijven. Daarom is ergeen reden tot klagen, wanneer verschillende mensen zich opweg begeven, om eenzelfde doel te bereiken, want de sterkste ensnelste komt op deze wijze te voorschijn en zal de overwinnaarzijn. Nu bestaat er nog een tweede oorzaak, die ook maakt, datin het leven van volkeren dikwijls bewegingen, die schijnbaarvan dezelfde soort zijn, hun schijnbaar eendere doel toch langsverschillende wegen trachten te bereiken. Deze oorzaak is nietalleen niet tragisch, maar is zelfs uiterst miserabel te noemen.Ze is gelegen in het diep treurige mengsel van jaloezie, afgunst,eerzucht en diefachtigheid, die men helaas in sommigeexemplaren van het soort mens van tijd tot tijd verenigd vindt.

Zo gauw er namelijk een man is opgestaan, die diepdoordrongen is van de nood van zijn volk, en die nu nadat hijvolkomen zekerheid heeft gekregen over het karakter van deziekte, ernstige pogingen aanwendt, om aan die nood een eind temaken – zo gauw zo’n man een doel heeft gekozen en de wegheeft vastgesteld, die tot dit doel kan leiden, beginnen de kleineen de allerkleinste mensjes op te letten, en volgen ze met groteijver de daden van deze man, die de aandacht van het publiekwist te trekken. Deze mensen zijn, wat dat betreft preciesmussen, die, schijnbaar zonder de minste belangstelling, maarin werkelijkheid met grote spanning een gelukkiger collegagadeslaan, als deze een stukje brood heeft gevonden, maar dieheel zeker plotseling in een onverwacht ogenblik toeschieten enhet roven. Wanneer er maar één is, die een nieuwe methodeprobeert, dan zullen dadelijk vele luie lanterfanters verbaasd enopgeschrikt zijn, en op het idee komen, dat er mogelijk een vethapje aan het eind van deze weg zou kunnen liggen. En zogauw ze dan hebben uitgevist, waar dat hapje ongeveer tevinden is, gaan ze er als de wind van door, om langs een

Page 657: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

648

anderen weg, – zo mogelijk langs een snellere – het doel tebereiken. Wanneer de nieuwe beweging nu eenmaal gesticht is,en haar bepaald program heeft ontvangen, dan komen dieandere lieden en beweren, dat zij datzelfde doel nastreven; maarnu zijn ze niet zo eerlijk, om zich bij die beweging aan tesluiten, en dus het eerstgeboorterecht daarvan te erkennen.Geen sprake van: zij bestelen het program en stichten daaropeen eigen nieuwe partij. Ze zijn daarbij nog zo onbeschaamd,aan de hersenloze medemensen te verzekeren, dat ze al sindslang precies hetzelfde hadden gewild als de andere; en hetgelukt hen zelfs niet zelden, zich daardoor in een gunstig licht testellen, in plaats van ten prooi te vallen aan de algemeneverachting, zoals men zou mogen verwachten. Want is het nieteen teken van bijzonder grote onbeschaamdheid, om eerst detaak, die een ander in zijn vanen heeft geschreven, over tenemen, om de programmapunten van die ander te nemen, en omhet daarna te doen voorkomen alsof hijzelf dit alles hadvoortgebracht, en kalm zijn eigen wegen te gaan?

Die onbeschaamdheid blijkt echter wel bijzonder uit het feit, datdeze zelfde elementen, die eerst door hun nieuwe stichtingenscheuring hebben gemaakt, naar de ervaring leert, het meestepraten over de noodzakelijke eensgezindheid en eenheid, zogauw ze menen te moeten vaststellen, dat de voorsprong van detegenstander toch niet meer ingehaald kan worden. Dezogenaamde versnippering van volksgezindten is aan dezefeiten te danken. Nu waren er echter in de jaren 1918 en 1919een gehele reeks zich volks noemende groepen, partijen enz.ontstaan, zonder dat men de stichters daarvan enig verwijt zoukunnen maken, omdat dit eenvoudig noodzakelijk moest volgenuit de natuurlijke ontwikkeling der dingen. Al in het jaar 1920was de N.S.D.A.P. langzamerhand als overwinnares uit al ditkleine gedoe opgerezen. De principiële eerlijkheid van ieder vande stichters persoonlijk kon nu nooit prachtiger blijken dan uit

Page 658: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

649

het, bij velen waarlijk bewonderenswaardige besluit, om huneigen, kennelijk minder succesvolle beweging op te offeren aansterkere, dat wil dus zeggen, dat eigen beweging in die andereop te lossen of onvoorwaardelijk bij de grote te doen aansluiten.Dit moet vooral worden gezegd van de voorvechter dervoormalige Duits-Socialistische Partij te Neurenberg, JuliusStreicher. De N.S.D.A.P. en de D.S.P. waren met dezelfdedoelstellingen, maar volkomen los van elkaar, ontstaan. Debelangrijkste voorman der D.S.P. was, naar ik al zei, JuliusStreicher uit Neurenberg, die destijds nog een leraarsfunctiebekleedde. Aanvankelijk was ook hij diep overtuigd van de taaken de toekomst van zijn beweging. Maar toen hij duidelijk enonbetwistbaar de grotere kracht en de sterkere groei vam deN.S.D.A.P. kon vaststellen, zette hij zijn werkgemeenschapstop, en drong er bij zijn aanhangers op aan, dat zij zich bij deN.S.D.A.P. aansloten, die in de strijd tussen beide organisatiesde overwinning had weten te behalen, en in haar rijendoorstreden voor het gemeenschappelijke doel.

Een besluit, dat enerzijds zeer zwaar moest wegen voor depersoonlijkheid van de man, en anderzijds getuigde van eenbuitengewoon zuivere en fatsoenlijke mentaliteit. Er is dan ookin het geheel geen versplintering overgebleven uit deze eerstedagen van de beweging; bijna altijd heeft de eerlijke wil van demannen van toen gemaakt, dat men de eerlijke rechten en juisteweg wist te vinden. Hetgeen wij nu de versplintering van devolkse elementen noemen, is, zoals ik al liet uitkomen,uitsluitend het gevolg van de tweede van de beide door mijgenoemde oorzaken: eergierige lieden, die voordien nog nooiteigen ideeën, dus nog veel minder een eigen doel hadden gehad,voelden zich plotseling „geroepen” en merkwaardig genoeg,precies op het ogenblik, dat ze het succes van de N.S.D.A.P.onmiskenbaar zagen naderen. Plotseling ontstonden erprogramma's, die in ieder opzicht copieën waren van het onze;

Page 659: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

650

men streed voor ideeën, die men aan ons ontleend had; menkwam tot doelstellingen, waarvoor wij al jarenlang vochten;men nam methodes te baat, die de N.S.D.A.P. allang hadgebruikt. Men trachtte op alle manieren een redelijk excuus tevinden voor de stichting van al die nieuwe partijen; maar menkon over het algemeen zeggen, dat de onwaarheid der frasengelijke tred hield met de adel van de motieven, die menvoorwendde. In werkelijkheid had hier slechts één redenmeegesproken: de persoonlijke eerzucht der stichters, die metalle geweld iets wilden betekenen; en omdat zij te klein waren,om uit zichzelf iets anders voort te brengen, dan een grotenmoed, en dat dat nog van het soort, dat men in het burgerlijkleven „diefachtig” pleegt te noemen, de moed namelijk, om degedachten van anderen over te nemen.

Er kon destijds eenvoudig geen idee of voorstelling opkomen, ofer was dadelijk zo'n kleptomaan die zich ervan meester maakte,en het voor zijn nieuwe zaakje benutte. Zij, die zo handelden,waren echter precies dezelfde lieden, die later met tranen in deogen kwamen klagen over de „verdeeldheid onder devolkselementen”, en onophoudelijk praatten over de „noodzaaktot eenheid”, in de stille hoop, dat ze de anderen tenslotte tochzo gek zouden krijgen, dat die het eeuwig aanklagendegeschreeuw moe zouden worden, en, behalve de nu gestolenideeën, ook nog hun bewegingen zouden prijsgeven. Indien hundit echter niet lukte, en de nieuwe ondernemingen, tengevolgevan de geringe geestelijke capaciteiten van hun eigenaars, nietzo rendabel werden, als men zich dat had voorgesteld, danplacht men dadelijk een toontje lager te gaan zingen, en was aldankbaar, wanneer men in een zogenaamde werkgemeenschapaanvaard werd. Destijds verenigde zich alles, wat niet op eigenbenen kon staan, tot zulke werkgemeenschappen; waarschijnlijkin de mening dat acht kreupelen tezamen een gladiator zoudenvormen. Indien er zich temidden van al die kreupelen werkelijk

Page 660: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

651

een gezonde bevond, dan had die wel zijn gehele kracht nodig,alleen al om de anderen op de been te houden, en dat zou hemtenslotte ook tot een kreupele maken. Die samenwerking doormiddel van zogenaamde werkgemeenschappen hebben wij altijdals een kwestie van tactiek beschouwd; maar toch mogen wijdaarbij de volgende principiële inzichten nooit uit het oogverliezen. Door de vorming van een werkgemeenschap wordenzwakke groepen nooit in sterke veranderd, maar wel kan en zaleen sterke groep door zulk een samenwerking niet zelden zelfsverzwakt worden. De opvatting, dat uit een samenwerking vanzwakke groepen ooit een factor van kracht zou kunnenontstaan, is ten ene male onjuist, omdat de praktijk heeftbewezen, dat de meerderheid in iedere vorm en onder alleomstandigheden slechts de domheid en de lafheid zalvertegenwoordigen. Wat dus ten gevolge heeft, dat ieder aantalgroepen, zo gauw ze onder de zelfgekozen leiding van meer danéén persoon staan, aan de domheid en de lafheid ten prooizullen zijn. Ook wordt door zo een bundeling het natuurlijkevrije spel van krachten belemmerd, waardoor dus de strijd, diede beste naar voren brengt, uitgeschakeld is, en denoodzakelijke definitieve overwinning van de gezondste ensterkste voor altijd onmogelijk is gemaakt.

Zulk een samengaan in werkgemeenschappen e.d. is dus inrechtstreekse strijd met de natuurlijke ontwikkeling, wantmeestal belemmert ze de oplossing van het probleem veel meerdan dat ze haar in de hand werkt. Nu kan het wel eensgebeuren, dat de algemene leiding van een beweging, dievooruitziet, om zuiver tactische redenen, toch met verwantegroepen voor korte tijd en ter behandeling van bepaalde vrageneen verbintenis aangaat, en misschien ook gemeenschappelijkmaatregelen treft. Maar dit mag nooit tengevolge hebben, datzulk een toestand permanent wordt, indien de beweging niet zelfdaardoor afstand wil doen van haar taak. Want wanneer ze zich

Page 661: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

652

eenmaal definitief heeft vastgewerkt in zulk een vereniging, danverliest ze de mogelijkheid, en het recht, om volledig totontplooiing te komen, zoals dat in de bedoeling van denatuurlijke ontwikkeling had gelegen, om zo haar mededingerste overwinnen, en als overwinnares het gestelde doel tebereiken. Laat men toch vooral nooit vergeten, dat alles op dezewereld, wat werkelijk groot is, niet door coalities werdveroverd, maar dat het steeds het succes van een enkelenoverwinnaar was. De door coalities behaalde resultaten dragenal uit hoofde van hun herkomst de kiem voor latereafbrokkeling in zich, en zelfs voor vernietiging van het pasbereikte. Een waarlijk grote geestelijke omwenteling isuitsluitend en alleen denkbaar en bestaanbaar na eentitanenstrijd van geweldige individuen, maar nooit alsonderneming van een coalitie.

Zo zal ook zeker de volksstaat nooit geboren worden uit de wilvan een werkgemeenschap, die uiteraard tot compromissengeneigd is, maar alleen door de ijzeren wil van een enkelebeweging, die tegen alle anderen in, haar weg heeft gevonden enveroverd.

Page 662: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

653

NEGENDE HOOFDSTUK

PRINCIPIËLE IDEEËN OVER DE BETEKENIS EN DEORGANISATIE DER S.A.

De kracht van de oude staat berustte op drie pijlers: demonarchistische staatsvorm, het ambtenaren corps enhet leger. De revolutie van het jaar 1918 heeft de

staatsvorm door een andere vervangen, heeft het leger vernield,en het ambtenarencorps uitgeleverd aan de corruptie van departijen. Hierdoor zijn echter de belangrijkste steunpilaren vaneen zogenaamd staatsgezag gebroken. Deze berust bijna altijduitsluitend op de volgende drie elementen, die trouwens de basisvormen van iedere vorm van gezag. Het eerste fundament voorhet gezag wordt altijd gevormd door de populariteit er van.

Een gezag, dat echter alleen op dit fundament rust, is noguiterst zwak, onzeker, en wankelend. Iedere drager van zo eengezag, dat uitsluitend op populariteit is gebaseerd, moet daaromtrachten, de basis van dit gezag te versterken en te beveiligendoor machtsvorming. Wij zien dus, dat de macht het tweedefundament van ieder gezag vormt. Zo een gezag is al belangrijkstabieler en veiliger, maar meestal absoluut niet krachtiger danhet eerste. Wanneer zich nu populariteit en macht paren, en zijerin slagen het een zekere tijd uit te houden, dan kan het gezagop een nog steviger basis worden gevestigd, n.l. op de traditie.En wanneer populariteit, macht en traditie samensmelten, dankan het gezag als onwankelbaar worden beschouwd.

Page 663: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

654

Door de revolutie is deze laatste meest volkomen mogelijkheidgeheel uitgeschakeld. Er was zelfs niet eens meer eentraditioneel fundament voor het gezag. De ineenstorting van hetoude Rijk, de vernietiging van de oude staatsvorm, en van deoude wapens en Rijkssymbolen maakte plotseling een eind aande traditie. Het gevolg hiervan was, dat het staatsgezag wel zeerzwaar werd geschokt. Zelfs de tweede pijler van hetstaatsgezag, de macht, ontbrak. Om de revolutie trouwens enkelmaar te kunnen teweegbrengen, was men gedwongen geweest,om de belichaming van de georganiseerde kracht en macht vande staat, het leger, te ondergraven, en men had zelfs debedorven gedeelten van het leger als revolutionaire strijdelementen moeten gebruiken. En al waren de front-troepen ookniet in gelijke mate als de andere besmet, toch werden ze,naarmate ze de roemrijke plaatsen, waar ze vier en een half jaarheldhaftig hadden gevochten, verder achter zich hadden liggen,meer en meer aangetast door het vitriool der ontreddering, dathen uit het vaderland tegemoet stroomde. En wanneer ze dan inhun demobilisatie-garnizoenen waren aangekomen, dan monddeook deze troep uit op de chaos, van de „vrijwilligegehoorzaamheid” uit de soldatenraden periode.

Natuurlijk kon men op deze muitende troepen soldaten, die hundienst in het leger opvatten als een achturige werkdag, geengezag meer baseerden. En daarmee was ook het tweedeelement, datgene, wat pas vastheid schenkt aan het gezag, uit dewereld geholpen, en zodoende bleef er voor de revolutie enkelnog de eerste pijler, die van de populariteit over, om haar gezagop te grondvesten. Maar deze pijler was nu juist eenbuitengewoon wankele. Weliswaar lukte het de revolutie, ommet één enkele geweldige slag het oude staatsgebouw aan puinte slaan, maar eigenlijk was dit toch alleen maar mogelijk,omdat de oorlog het normale evenwicht in de structuur van onsvolk al had verbroken.

Page 664: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

655

Ieder volk kan in drie grote groepen worden onderverdeeld: ineen toppunt van goede menselijke eigenschappen enerzijds,waarin alle deugden vertegenwoordigd zijn, en wel vooral moeden offervaardigheid, anderzijds de uiterste slechtheid, met dieverstande, dat bij die groep alle egoïstische driften en fouten tevinden zijn. Mensen die beide uitersten ligt als derde groep, degrote gemiddelde massa, waarin men geen schitterendheldendom en al evenmin de gemeenste misdadigersmentaliteitaantreft.

Perioden van vooruitgang voor een volk worden gekenmerktdoordat in deze tijden het bijzonder goede deel absoluut deleiding heeft, en men kan zelfs zeggen, dat alleen in dat gevalvan werkelijke vooruitgang sprake kan zijn.

Perioden, waarin een normale gelijkmatige ontwikkelingplaatsvindt, of waarin een stabiele toestand heerst, kenmerkenzich, en bestaan door het kennelijk domineren van alleelementen van de middengroep, waarbij de beide uiterstenelkaar in evenwicht houden, of eventueel opheffen.

Perioden, waarin van een ineenstorting van het volk kan wordengesproken, worden bepaald, doordat de slechtste elementendomineren. Daarbij is het echter opmerkelijk, dat de grotemassa, die ik hier als de middengroep zou willen aanduiden,alleen dan zich kennelijk manifesteert, wanneer de beideuitersten elkaar binden in onderlinge strijd, terwijl ze steedsgewillig gehoorzaamt aan de groep, die als overwinnaar uitdeze strijd komt. Wanneer de besten overheersen, zal de massaachter deze aanlopen; wanneer de slechtsten de overhandkrijgen, dan zal ze zich daartegen althans niet verzetten; wantdeze massa in het midden zal zelf nooit strijden.

Page 665: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

656

Nu heeft de oorlog in zijn bloedige heerschappij van vier en eenhalf jaar het innerlijke evenwicht van deze drie groepen inzoverre gebroken, dat men – hoeveel waardering men ook mogehebben voor de vele offers, die de middengroep bracht – zalmoeten vaststellen, dat de groep van de beste mensen bijnavolkomen ontkracht werd. Want het is werkelijk ontzettend, water in deze vier en een half jaar is vergoten aan onvervangbaarDuits heldenbloed. Laat men al die honderdduizendenincidentele gevallen eens optellen, waarbij steeds weer sprakewas van: vrijwilligers vóór, vrijwillige patrouille tochten,vrijwillige bodedienst, vrijwilligers voor telefoon troepen,vrijwilligers voor het oversteken van bruggen, vrijwilligers voorduikboten, vrijwilligers voor vliegtuigen, vrijwilligers voorstormbataljons, enz. altijd en altijd weer, vier en een half jaarlang in duizend gevallen vrijwilligers en nog eens vrijwilligers— en het resultaat is steeds hetzelfde: Het is altijd, of het nu debaardeloze jongeling is of de man op rijpere leeftijd, degene diegloeit van vaderlandsliefde, en vervuld is van grote persoonlijkemoed of het hoogste plichtsbesef, die zich meldt.

Er deden zich tienduizend, ja honderdduizend van deze gevallenvoor; en langzamerhand werd dit soort mensen zeldzamer enzeldzamer. Wat niet viel, werd verminkt of ginglangzamerhand, door de kleinheid van de anderen, onder in degemiddelde massa. Laat men nu echter vooral eens bedenken,dat er in het jaar 1914 gehele legers werden gevormd uit dezogenaamde vrijwilligers, die dank zij de misdadigegewetenloosheid van onze parlementaire deugnieten, geen goedevooropleiding hadden genoten, en zodoende nu als weerlooskanonnenvlees aan de vijand waren overgeleverd. De viermaalhonderdduizend man, die destijds bij de gevechten inVlaanderen vielen, of verminkt werden, konden ons volk doorgeen offer vergoed worden. Het verlies van deze mensenbetekende meer, dan dat ons actief met zulk een aantal werd

Page 666: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

657

verminderd. Door hun dood schoot de weegschaal, die nu aande goede kant te weinig te dragen had, omhoog; en de gemenemisdadige en laffe elementen, kortom het slechte uiterste kon nueen veel sterkere invloed uitoefenen, dan vroeger het geval wasgeweest. Want hier sprak nog een factor mee:

Niet alleen, dat op de slagvelden vier en een half jaar achtereengrote verwoestingen waren aangericht onder de besten, maar deslechtsten waren bovendien op buitengewone wijze bewaardgebleven. Ongetwijfeld stond er tegenover iedere vrijwilligeheld, die na de heilige offerdood de weg naar het Walhallaopging, een lafaard, die zeer voorzichtig voor de dood uit deweg ging, liever maar geen gevaar liep, en meer of mindernuttig werk verrichtte in het Vaderland. Aan het eind van deoorlog konden wij dus het volgende constateren: de grotemiddengroep der natie heeft haar deel aan het verplichtebloedoffer betaald; de groep der besten heeft zich metongeëvenaarde heldenmoed bijna geheel opgeofferd; deslechtsten, enerzijds geholpen door de waanzinnigste wetten, enanderzijds door het verwaarlozen van de artikelen van dekrijgswet, zijn helaas volkomen bewaard gebleven.

Dit wel bewaarde schuim van ons volk heeft later de revolutieontketend; en het was daartoe alleen in staat, omdat er geengroep van de besten meer was, om hun werkzaamheid teneutraliseren – die groep had het leven gelaten. Dat betekentechter, dat de Duitse revolutie, al van het begin af, slechts inbeperkte mate populair wist te worden. Het was niet het Duitsevolk als zodanig dat hier de rol van Kaïn speelde, maar het washet lichtschuwe tuig van de deserteurs en souteneurs, enz. Defrontsoldaat verheugde zich, dat de bloedige strijd ten eindewas, hij was gelukkig, dat hij het vaderland weer kon betreden,en vrouw en kind mocht terugzien. Maar met de revolutie hadhij in werkelijkheid niets uit te staan; hij had met haar niets op,

Page 667: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

658

en met de verwekkers en organisatoren ervan nog veel minder.In die vier en een half jaar, dat hij de zwaarste strijd haduitgevochten, was hij de hyena's van de partijen volkomenvergeten, en hun gehele getwist en geruzie raakte hem nietmeer. Slechts bij een zeer klein gedeelte van het Duitse volkwas de revolutie werkelijk populair geweest, en wel bij dat deelvan de knechten der revolutie, die de rugzak hadden gekozen totherkenningsteken voor alle ereburgers van deze nieuwe staat.Ze hadden de revolutie niet om de revolutie lief, zoals zo veleheden ten onrechte nog menen, maar om de gevolgen ervan.Maar op de populariteit, die de nieuwe staat onder dezemarxistische vrijbuiters genoot, kon een staatsgezag albezwaarlijk voorgoed gebaseerd worden. En toch had juist diejonge republiek tot elke prijs gezag nodig, indien ze niet wilde,dat de laatste overblijvers van de besten uit ons volk zichopnieuw zouden bundelen, zouden opstaan en vergelden, om zona een korte chaotische periode, weer een einde te maken aanhaar heerschappij.

Die dragers van de omwenteling vreesden in die dagen nietszozeer als de mogelijkheid, dat ze in de kolking van hun eigenchaos weer iedere bodem onder de voeten zouden verliezen, enplotseling door een ijzeren vuist, zoals die in zulke periodenmeer dan eens groeit uit het leven der volkeren, te wordengegrepen, om wederom in andere omstandigheden te wordengeplaatst. De republiek moest zich tot iedere prijs consolideren.Zodoende was ze bijna onmiddellijk gedwongen, om naast dewankelende zuil van haar zwakke populariteit weer eenmachtsorganisatie te scheppen, om hierdoor een sterker gezagte kunnen doen gelden. Toen de voorvechters van de revolutie indecember 1918, januari en februari 1919 voelden, hoe hun degrond al weer onder de voeten wegzonk, zochten ze naarmensen, die bereid zouden zijn, om de zwakke positie, die zij opde liefde van het volk hadden kunnen bouwen, door de kracht

Page 668: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

659

van wapenen te versterken. De „anti-militaristische” republiekhad soldaten nodig. Omdat echter het eerste en enige steunpuntvoor haar staatsgezag – namelijk haar populariteit – enkelvoortkwam uit de groepen der souteneurs, dieven, inbrekers,deserteurs, lafaards, enzovoorts, dus uit die delen van het volk,die wij de slechtsten moeten noemen, daarom was iederepoging, om in deze kringen mensen te vinden, die bereid waren,hun leven veil te hebben voor het nieuwe ideaal, vergeefsemoeite geweest. De groep, die de revolutionaire idee droeg, ende revolutie zelf had uitgevoerd, was niet bij machte, en alevenmin bereid, om de soldaten te leveren, die nodig waren, omhaar te verdedigen. Want deze groep wilde in het geheel geenrepublikeinse staat organiseren, maar wilde enkel de bestaandeontbinden, om zodoende hun eigen instincten meer de vrije loopte kunnen laten. Hun leus was niet: ordening en opbouw van deDuitse republiek, maar: het leegplunderen van de staat.

Zodoende kon de kreet om hulp, die de door het volk geroepenmannen destijds in grote nood uitstootten, geen beantwoordingvinden bij deze groep, en moest integendeel wel tot verweer enverbittering aanleiding geven. Want men beschouwde zo eenpoging als woordbreuk en een slag in het gezicht van hun geloofin de republiek. Men zag immers in de vorming van een gezag,dat niet meer alleen en uitsluitend op zijn populariteit, maar ookop zijn macht steunde, het begin van een nieuwe strijd tegendatgene, wat voor deze elementen het essentiële van iedererevolutie is; tegen het recht op diefstal en tegen het recht op eentuchteloze heerschappij van die horde van dieven enplunderaars, kortom van dat kwade gespuis, dat uit detuchthuizen is losgebroken en van zijn ketenen is bevrijd. Dedoor het volk gekozen mannen mochten net zoveel roepen als zewilden, maar er kwam niemand uit hun eigen rijen opdagen, enhet antwoord: ,,Verraders !", dat ze naar het hoofd kregengeslingerd, gaf duidelijk genoeg te kennen, hoe de dragers van

Page 669: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

660

hun populariteit over hun maatregelen dachten. Destijds werdener voor het eerst talrijke jonge Duitsers bereid gevonden, om,naar zij meenden voor rust en orde, de soldatenrok weer aan tetrekken; karabijn of geweer op de schouder te nemen, en met destalen helm op het hoofd, op te treden tegen de vernielers vanhet vaderland. Ze sloten zich uit eigen vrijen wil aaneen totvrijkorpsen, en begonnen, hoewel ze de revolutie brandendhaatten, diezelfde revolutie te beschermen en daardoorpraktisch te bestendigen. Ze handelden echter zo, omdat zewaarlijk het beste voor hadden. De werkelijke organisator enraddraaier van de revolutie, de internationale Jood, had destijdsde toestand juist ingezien. Het Duitse volk was nog niet rijp, omin het bloedige moeras van het bolsjewisme te wordengetrokken, zoals met het Russische was gebeurd. Dit lag vooreen groot deel aan het feit, dat de Duitse intellectueel en deDuitse handarbeider qua ras nog steeds betrekkelijk dicht bijelkaar stonden. Verder kwam dit ook, doordat zelfs de meesttalrijke groepen van de bevolking toch altijd enige ontwikkelinghadden doorgemaakt, zoals dat buiten Duitsland enkel in deandere West-Europese staten het geval is, maar wat in Ruslandbeslist niet voorkwam. Daar was het intellect zelf al grotendeelsvan een andere nationaliteit, of althans van een niet-Slavischras. De dunne intellectuele bovenlaag van het toenmaligeRusland kon ieder ogenblik verdwijnen, tengevolge van het feit,dat iedere tussenvorm, die deze laag met de grote massa van hetRussische volk had kunnen verbinden, ten enenmale ontbrak.

Het geestelijke en ook het morele niveau van deze laatstegroepen was echter onrustbarend laag. Nauwelijks was het inRusland gelukt, om de onontwikkelde, grote massa, dieschrijven noch lezen kon, op te hitsen tegen de intellectuelebovenlaag, die haar zo volkomen vreemd was, of het lot van ditland was beslist, en de revolutie was gelukt; de Russischeanalfabeet was daardoor de weerloze slaaf geworden van zijn

Page 670: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

661

Joodse dictatoren, die op hun beurt wel weer zo verstandigwaren, om op deze dictatuur het etiket „Volks dictatuur” teplakken. In Duitsland kwam daar nog het volgende bij: Evenzeker als het feit, dat de revolutie enkel tengevolge van delangzame verrotting van het leger mogelijk was, stond het ookvast, dat niet de front soldaat de ware drager van de revolutieen de vernieler van het leger was geweest, maar het meer ofminder lichtschuwe gespuis, dat of in de garnizoenen in hetvaderland zat, of als „afgekeurd”, ergens in het burgerlijk levenwerkzaam was. Dit leger werd nog versterkt door tienduizendendeserteurs, die zonder bijzonder risico het front de rug toekonden keren. De werkelijke lafaard is natuurlijk altijd nergenszo bang voor als de dood. De dood stond echter aan het frontdag aan dag in duizend verschillende vormen voor zijn ogen.

Indien men zwakke, weifelende, of zelfs laffe kerels toch hunplicht wil laten doen, dan is er altijd slechts één recept geweestdat hielp: de deserteur moet weten, dot zijn desertie juistdatgene tengevolge heeft, wat hij wil ontvluchten. Aan het frontkan men sterven, als deserteur moet men sterven. Alleen doorzo een paardenmiddel tegen iedere poging tot desertie tegebruiken, kan men maken, dat niet alleen de enkeling, maarook het geheel de afschrikwekkende werking ervan gevoelde. Enhierin lagen nu de betekenis en het doel van de artikelen van dekrijgswet.

Het was een mooie droom, dat men de grote strijd om hetbestaan van een volk zou kunnen uitvechten, zonder daarbijandere steunpunten te hebben dan de vrijwillige trouw, geborenuit het inzicht in de noodzakelijkheid van de strijd. Devrijwillige plichtsvervulling bepaalt altijd de daden van debesten, maar niet die van de doorsneemens. Daarom zijn zulkewetten noodzakelijk, evenals bijvoorbeeld de wet tegen diefstal,die immers ook niet tegen de principieel eerlijke mensen is

Page 671: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

662

gemaakt, maar voor de weifelende, zwakke elementen. Zulkewetten moeten afschrikwekkend werken op de slechten, enzodoende beletten, dat er een toestand ontstaat, waar tenslottede eerlijke als de domkop zou worden beschouwd, en waar dezezodoende in steeds sterkere mate tot de conclusie zou komen,dat het veel meer zin had, om ook maar mee te stelen, dan metlege handen toe te zien, of zich zelfs te laten bestelen. Het wasdan ook onjuist, te menen, dat men in een strijd, die, naarmenselijke berekening, jarenlang kon duren, die hulpmiddelenzou kunnen ontberen, die in een eeuwenlange, zelfs duizendenjaren oude praktijk de geijkte methoden waren gebleken, omzwakke en weifelende mensen in ernstige tijden en inogenblikken, die het uiterste vragen van de zenuwen, toch tedwingen, hun plicht te doen.

Voor de heldhaftige vrijwilliger had men natuurlijk geenkrijgswet nodig, maar wel voor de laffe egoïsten, die in de uren,dat hun volk in nood is, hun leven hoger achten, dan dat van hetgeheel. Zo een karakterloze zwakkeling kan echter niet andersdan door toepassing van de zwaarste straf worden weerhouden,om aan zijn lafheid toe te geven. Wanneer mannen steeds metde dood worstelen, en het wekenlang zonder voldoende rustmoeten uithouden in met slijk gevulde gaten in de grond, en dandikwijls nog met de slechtst denkbare verzorging, dan is het nietvoldoende, dat men de dienstplichtige, die zijn zekerheidverliest, met gevangenis- of zelfs tuchthuisstraf bedreigt, omhem in toom te houden, maar alleen door de onverbiddelijketoepassing van de doodstraf. Want in de praktijk is gebleken,dat zulk een man in dergelijke omstandigheden de gevangenisnog een duizendmaal aangenamer verblijf acht dan het slagveld,aangezien immers in de gevangenis zijn onschatbare leven nietwordt bedreigd. Dat men in de oorlog echter praktisch dedoodstraf uitschakelde, en de krijgswet dus in werkelijkheidbuiten werking stelde, dat is iets, wat zich op vreselijke wijze

Page 672: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

663

gewroken heeft. Vooral in het jaar 1918 stroomde er een geheelleger van deserteurs over de etappe en het vaderland binnen, enhielp mee, om die grote misdadige organisatie te vormen, diewij daarna als de ware veroorzaker van de revolutie, na de 7denovember 1918 plotseling voor ons zagen. Het front zelf haddaarmee eigenlijk niets te maken. Alleen hebben de mannen aanhet front natuurlijk allen zeer sterk naar de vrede verlangd.Doch juist dit feit vormde een groot gevaar; voordat derevolutie het vaderland begon te naderen, luidde de bangevraag, die de revolutionairen van die dagen steeds opnieuwstelden: Wat zullen de fronttroepen doen? Zullen die ditgoedvinden? In deze weken moest de revolutie in Duitslandalthans uiterlijk gematigd schijnen, wanneer ze niet het risicowilde lopen, om plotseling en in zeer korten tijd door enkeleDuitse divisies volkomen in de pan te worden gehakt.

Want wanneer destijds ook maar één enkele divisiecommandanthet besluit had genomen, om met zijn trouw gebleven divisie derode vodden af te scheuren, en de leden van de „soldatenraden”tegen de muur te laten zetten, en eventueel verzet met werpersen handgranaten te breken, dan zou deze ene divisie binnen devier weken zijn aangegroeid tot een leger van zestig divisies. Endaarvoor sidderden de Joodse raddraaiers meer dan voor ietsanders. En juist om dit te verhinderen, moest men de revolutieenigszins matigen; ze mocht niet in bolsjewisme ontaarden,maar moest onder de gegeven omstandigheden „rust en orde”voorwenden. Vandaar de talrijke vergaande concessies, hetberoep op het oude ambtenaren corps, op de oude leiders vanhet leger. Men had ze minstens nog gedurende enigen tijd nodig,en pas, toen de moren hun plicht hadden vervuld, kon men heter op wagen, om hun de „hun toekomende” trap te geven, en derepubliek uit handen van de oude staatsdienaars over te nemenen over te leveren aan de klauwen van de gieren van derevolutie.

Page 673: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

664

Alleen langs die weg mocht men hopen, dat men de oudegeneraals en ambtenaren een rad voor de ogen zou kunnendraaien, om door schijnbaar onschuldige en zachte maatregelenieder eventueel verzet te voorkomen, en van tevoren teontwapenen. De praktijk heeft getoond, hoe goed dit gelukt is.

Maar de revolutie was niet gemaakt door de elementen, die rusten orde wilden, maar hoofdzakelijk door oproerkraaiers, dievenen plunderaars. En deze heren gingen allerminst akkoord metdeze gang van zaken, terwijl het om tactische redenen evenzeereen onmogelijkheid was, om hun een en ander uiteen te zettenen te verklaren. Naarmate nu de sociaal-democratie in krachtwas toegenomen, had deze haar oorspronkelijk karakter vanbrute revolutiepartij steeds meer verloren. Niet, dat ze haarideeën had herzien, of dat ze niet meer de revolutie als hoogstedoel beschouwden, of dat haar leiders andere dingennastreefden; geenszins. Maar datgene, wat er tenslotteoverbleef, was enkel nog het plan tot de revolutie, gedragendoor een lichaam, dat niet bij machte was, dat plan uit tevoeren. Met een partij van tien miljoen leden kan men geenrevolutie meer maken. Zo een beweging is niet meer eenmaximum van activiteit, maar is de grote massa van hetmidden, dus de traagheid.

Het Jodendom zag dit in, en splitste nog tijdens de oorlog desociaal-democraten in twee delen: d.w.z. de sociaal-democratische partij, die aan de wet van de traagheidgehoorzaamde, die de grondwet is van alle massa en als eenzwaargewicht zich vastklemde aan de nationale verdediging, enanderzijds de radicaalste en meest actieve krachten die men uithaar rijen had gehaald en waarmee men hieruit bijzonder sterkestoottroepen had gevormd. De onafhankelijk socialistischepartij en de Spartakusbund waren de stormtroepen van hetrevolutionaire marxisme. Zij moesten het revolutionaire feit

Page 674: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

665

volbrengen, en dan konden de massa's van de sociaal-democratische partij, die al tientallen jaren op de revolutiewaren voorbereid, door hun gewicht de toestand bestendigen.Het marxisme wist daarbij precies, wat het aan de laffebourgeoisie had, en behandelde haar dan ook „en canaille”.

Men nam er in het geheel geen notitie van, omdat men wist datde slaafse kruiperigheid van die politieke bouwsels van eenvorige overleefde generatie nooit meer bij machte zou zijn toternstige weerstand. Zo gauw de revolutie gelukt was, en debelangrijkste pijlers van de oude staat als vernietigd kondenworden beschouwd, moest de natuurlijke ontwikkeling van derevolutie worden geremd; het gros van het sociaaldemocratischeleger bezette de veroverde posities, en de onafhankelijksocialistische en spartakistische stormtroepen werden opzijgeschoven. Maar dat ging niet zonder strijd.

Niet alleen, dat de energieke stoottroepen der revolutie zich nietbevredigd en dus bedrogen voelden, en zelf nu de strijd wildenvoortzetten, maar hun bandeloos optreden was tenslotte ookniet naar de zin van de raddraaiers der revolutie. Wantnauwelijks was de omwenteling achter de rug, of er blekenonder de revolutionairen zelfs al twee partijen te bestaan,namelijk: de partij die rust en orde wilde, en die, welke naarbloedige terreur streefde. Maar wat was nu vanzelfsprekender,dan dat de gehele bourgeoisie prompt met vliegende vaandels dezijde van de „rust en orde” koos? Nu hadden die miserabelstevan alle politieke organisaties opeens weer de mogelijkheid totactiviteit herkregen. Waarbij ze, zonder dat ze dat nu dadelijkhoefden toe te geven, toch in het geheim alweer grond onderhun voeten voelden, en een zekere solidariteit konden voelen tenopzichte van die macht, die zij wel haatten, maar die zij nogveel heviger vreesden.

Page 675: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

666

Aan de Duitse politieke bourgeoisie was de hoge eer te beurtgevallen, om met de driemaal vervloekte marxistische leidersaan één tafel te mogen plaatsnemen, teneinde te beraadslagenover de bestrijding van de bolsjewisten. Zodoende ontstond al inde maanden december 1918 en januari 1919 de volgendetoestand:

Een minderheid, bestaande uit de ongunstigste elementen heefteen revolutie ontketend. De marxistische partijen verklaardenzich dadelijk solidair hiermee. De revolutie zelf ziet er nogalgematigd uit, en dat bezorgt haar weer de vijandschap van defanatieke extremisten. Deze beginnen met handgranaten enmachinegeweren te „werken”, openbare gebouwen te bezetten,kortom, de gematigde revolutie te bedreigen. Om deverschrikkingen van zo een ontwikkeling te vermijden, wordt ereen wapenstilstand gesloten tussen de dragers van de nieuwetoestand en de aanhangers van de oude, teneindegemeenschappelijk de extremisten te kunnen bestrijden. Hetresultaat is, dat de vijanden van de republiek daardoor hunstrijd tegen de republiek als zodanig hebben beëindigd, en numeehelpen, om diegenen klein te krijgen, die zelf eveneensvijanden van deze republiek zijn, zij het dan ook om geheelandere redenen. Het tweede gevolg is, echter, dat daardoor hetgevaar van een strijd tussen de aanhangers van de oude en dievan de nieuwe staat definitief onmogelijk wordt gemaakt.

Men kan op dit feit niet duidelijk en niet dikwijls genoeg denadruk leggen. Alleen de man, die dit feit inziet, begrijpt, hoehet mogelijk was, dat een volk, dat voor negentiende niet aaneen revolutie meedeed, dat er voor zeventiende afwijzendtegenover stond, dat voor zes tiende die revolutie haat, er zichtoch tenslotte bij neerlegt, wanneer één tiende het die revolutieopdringt.

Page 676: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

667

Langzamerhand verbloedden enerzijds de spartakistischestrijders-op-de-barricaden, en anderzijds de nationalistischefanatici en idealisten, en toen nu langzamerhand deze beideuitersten elkaar wederzijds vernietigden, overwon als altijd dekleurloze massa in het midden. De bourgeoisie en het marxismeaanvaardden beide de toestanden, zoals-ze-nu-eenmaal-was, envonden elkaar. De republiek begon zich te „consolideren”. Datbelette natuurlijk de burgerlijke partijen voorlopig nog niet, omnog een tijdlang de monarchistische idee te verkondigen, ommet de geesten van een voorbije wereld de kleinere geesten vanhun aanhangers te kalmeren en opnieuw te kunnen vangen.

Eerlijk was dit niet. In hun hart hadden ze allen allang gebrokenmet de monarchie, en de slechtheid van de nieuwe toestandbegon ook velen uit de bourgeoisie te bekoren. En nu, in onzedagen (1926) voelt de gewone burgerlijke politicus zich meerop zijn gemak in het corruptieslijk van de republiek, dan in dehardheid en reinheid, die hij zich uit de vroegere staat nog weette herinneren. Zoals ik al zei, was de revolutie na devernietiging van het oude leger gedwongen om ter versterkingvan haar staatsgezag een nieuwe machtsfactor te scheppen.Onder de gegeven omstandigheden kon ze die alleen opbouwenuit aanhangers van een wereldbeschouwing, die eigenlijklijnrecht tegen de hare inging. Daardoor alleen kon erlangzamerhand een nieuwe weermacht ontstaan, die in haaromvang was begrensd door de vredesverdragen, en in de loopvan de tijd, wat zijn opvattingen betrof, kon wordenomgevormd tot een instrument van de nieuwe staatsopvatting.

Indien men zich nu afvraagt, hoe het komt – afgezien van al dewerkelijke fouten van de oude staat, die hiertoe ook het hunnebijdroegen, – dat de revolutie als actie kon gelukken, dan komtmen tot de conclusie, dat dit gebeurde:

Page 677: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

668

1 . tengevolge van het feit, dat onze opvatting vane

plichtsvervulling en gehoorzaamheid verstarde, en,2 . tengevolge van de laffe lijdzaamheid van de partijen, diee

de staat in stand zeiden te houden.

Hierbij dient nog het volgende te worden opgemerkt: Deverstarring van onze opvatting van plichtsvervulling engehoorzaamheid is uiteindelijk het gevolg van onze volkomennationale en altijd enkel staatse opvoeding. Dientengevolgeheeft men ook hier middel en doel verward. Plichtsbesef,plichtsvervulling en gehoorzaamheid kunnen nooit zelfdoeleinden zijn, evenmin trouwens als de staat zelf dat kan;maar alles moet middel zijn, om een gemeenschap van wezens,die naar ziel en lichaam gelijksoortig zijn, het bestaan op aardemogelijk te maken en te beveiligen. Op het ogenblik, dat hetvolkslichaam kennelijk ineenstort, en klaarblijkelijk de zwaarstelasten te dragen zal krijgen door de daden van enkelemisdadigers, op zo een ogenblik betekenen én gehoorzaamheidén plichtsbesef tegenover deze misdadigers niets anders dan eendoctrinaire vormendienst, en zelfs volkomen waanzin, wanneeranderzijds door „ongehoorzaamheid” en „plichtsverzaking” eenvolk van de ondergang te redden zou zijn. Volgens de nu vankracht zijnde burgerlijke staatsopvatting heeft de chef van eendivisie, die destijds van hogerhand order kreeg, om niet teschieten, zijn plicht gedaan, toen hij niet schoot, omdat deburgerlijke wereld de gedachteloze formele gehoorzaamheid nueenmaal liever heeft dan het leven van haar eigen volk. Denationaal-socialistische opvatting eist echter, dat men op zulkeogenblikken niet gehoorzaamt aan zwakke meerderen, maaralleen aan de volksgemeenschap. Op zo'n ogenblik geldt deverantwoordelijkheid, die de enkeling ten aanzien van zijngehele natie bezit. En het was één van de redenen, waarom derevolutie kon slagen, dat ons volk — of beter onze regeringen— het levende juiste besef van deze begrippen had verloren.

Page 678: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

669

Ten aanzien van het tweede punt zou ik het volgende willenopmerken:De diepere reden voor de lafheid van de „conservatieve”partijen is vooral gelegen in het feit, dat het energieke engoedwillende deel van ons volk haar rijen verlaten had, om ophet slagveld te verbloeden. De burgerlijke partijen, die wij deenige kunnen noemen, die nog op de grondslag van de oudestaat stonden, meenden dat zij — afgezien van deze strijd tegende buitenlandse vijand — hun opvattingen alleen langsgeestelijke weg en met geestelijke middelen mochtenverdedigen, omdat alleen de staat het recht had, ook de anderemiddelen te benutten. Men moet zo een opvatting niet alleenbeschouwen als een symptoom van een langzaam groeiendedecadente zwakte, maar ook als klinkklare waanzin in een tijd,waarin de politieke tegenstander dit standpunt al lang hadverlaten, en nu zo openlijk verkondigde, dat hij al zijn politiekedoeleinden zo mogelijk ook met geweld wilde bereiken.

Op het ogenblik, dat in de wereld van de burgerlijke democratiehaar eigen telg, het marxisme, verscheen, was haar beroep opde verschillende partijen, om de strijd alleen met „geestelijkewapenen”, uit te vechten, een krankzinnigheid, die haar eensduur te staan zou komen. Want het marxisme zelf was vanoudsher de opvatting toegedaan, dat het al of niet gebruiken vaneen wapen enkel uit utiliteit standpunt bezien moet worden, endat het succes steeds de morele rechtvaardiging betekent voorde daad. Hoe juist deze opvatting is, dat bleek wel in de dagentussen 7 en 11 november 1918. Destijds bekommerde hetmarxisme zich niet in het minst om parlementarisme endemocratie, maar bracht beide de doodssteek toe door middelvan brullende en schietende misdadigersbenden. Het spreektvanzelf, dat de burgerlijke kletsorganisaties op datzelfdemoment machteloos waren.

Page 679: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

670

Na de revolutie, toen de burgerlijke partijen, al hadden ze ookde firmanaam veranderd, plotseling weer opdoken en hunleiders plotseling weer uit de donkere kelders en doorluchtezolders van de verborgenheid te voorschijn kwamen, hadden ze,als alle vertegenwoordigers van zulke oude formaties, geenenkele fout afgeleerd, en er geen enkele deugd bijgeleerd. Hunpolitiek programma lag in het verleden, voorzover ze zichalthans niet innerlijk al verzoend hadden met de nieuwetoestand; maar het was hun hoogste doel, om zo mogelijk tekunnen deelnemen aan de nieuwe gang van zaken, en daarbijbleven hun wapenen als altijd enkel hun woorden.

Ook na de revolutie hebben de burgerlijke partijen keer op keerop de ellendigste manier gebukt voor de straat. Toen de wet totbescherming van de republiek aangenomen zou worden, wasdaarvoor eerst geen meerderheid te vinden. Maar toen ertweemaal honderdduizend marxisten kwamen demonstreren,kregen de hoeren burgerlijke „staatslieden” het zo te kwaad, datze, dwars tegen hun eigen overtuiging in, het wetsvoorstelaannamen, uit angst, dat de woedende massa er anders wel voorzou zorgen, dat ze bij het verlaten van de Rijksdag mak werdenals lammetjes. Helaas bleef dat uit, tengevolge van het feit, datde wet aangenomen werd. Zodoende verliep de ontwikkelingvan de nieuwe staat dan ook, alsof er in het geheel geennationale oppositie bestond.

De enige organisaties, die in deze tijd de moed en de krachthadden bezeten, om zich tegen het marxisme en zijn misleidemassa's teweer te stellen, waren in de eerste plaats devrijkorpsen, later de „zelfbeschermingsorganisaties”,„burgerwachten”, enz. en tenslotte de traditionele organisaties.De reden echter, waarom ook zij geen noemenswaardige invloedop de ontwikkeling van de Duitse geschiedenis wisten uit teoefenen, was in het volgende gelegen: Zoals de zogenaamde

Page 680: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

671

nationale partijen generlei invloed wisten uit te oefenen, doordatze niet beschikten over een organisatie, die op straat gezag hadkunnen inboezemen, zo konden die zogenaamdeweerbaarheidsorganisaties op hun beurt weer geen invloeduitoefenen, doordat hun iedere politieke idee en vooral iederpolitiek doel ontbrak. Datgene, wat eens had gemaakt, dat hetmarxisme zo'n succes had, was de volmaakte samenwerkinggeweest tussen het politieke streven en het brute optreden. Deoorzaak, dat het nationale Duitsland volkomen ontbloot wasvan werkelijke invloed op de ontwikkeling in Duitsland, wasgelegen in het feit, dat de brute kracht en het geniale politiekestreven zo ver van elkaar en niet eendrachtig naast elkaarstonden. Hoe het streven van de „nationale” partijen ook gerichtwas, geen van alle was in staat het te verdedigen, en welallerminst, om dit op straat te doen.

De weerbaarheidsorganisaties hadden alle macht in handen,waren heer en meester op straat en in de staat, maar bezatengeen politieke idee en geen politiek doel, waaraan hun macht,ten bate van het nationale Duitsland dienstbaar gemaakt werd,of zelfs had kunnen worden. In beide gevallen was het desluwheid van de Jood, die kans zag, om door hen wijs toe tespreken, en in hun mening te versterken, de bestaande toestandte vereeuwigen of althans deze noodlottige geschiedenis teversterken. Het was de Jood, die door middel van zijn pers, metoneindige sluwheid de idee van het „nietpolitieke karakter” derweerbaarheidsorganisaties wist te lanceren, evenals hijanderzijds steeds het „zuiver geestelijke” van de strijd prees enondersteunde. Miljoenen Duitse domoren kletsten deze onzinna, zonder ook maar half te beseffen, hoezeer ze zichzelfdaarmee ontwapenden en aan handen en voeten gebonden,uitleverden aan de Jood. Maar ook hiervoor is vanzelfsprekendweer een natuurlijke verklaring. Het feit, dat er een grotescheppend nieuw idee ontbreekt, betekent ten allen tijde een

Page 681: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

672

beperking van de strijdbaarheid. De overtuiging, dat men hetrecht heeft, om ook de meest meedogenloze wapenen tegebruiken, spruit steeds voort uit het bestaan van een fanatiekgeloof, aan de noodzaak van de overwinning van een nieuweordening, die volkomen een omwenteling teweeg zal brengen inde omstandigheden op aarde. Een beweging, die niet voordergelijke verheven doeleinden en idealen strijd, zal daaromnooit de moed bezitten, om ook van de scherpste wapenengebruik te maken. Het tonen van een nieuwe grote idee is hetgeheim geweest van de Franse revolutie; de Russische heefthaar overwinning aan de idee te danken, en het fascisme heeftenkel uit de idee de kracht kunnen putten, om een volk dezegeningen van een zeer uitgebreide hervorming te doenondergaan. Burgerlijke partijen zijn hiertoe nooit in staat.

Maar het waren niet alleen de burgerlijke partijen, die hethoogste heil op politiek gebied verwachtten van een restauratievan het verleden, maar ook de weerbaarheidsorganisaties,voorzover die zich dan al met politieke doeleinden bezighielden. De tendensen van oudstrijder verenigingen en van deKyffhäuserbund ontwaakten hier en droegen er het hunne toebij, om het scherpste wapen, waarover het nationale Duitslanddestijds kon beschikken, in politiek opzicht af te stompen, enhet te doen ontaarden in deze tijd van een huurlingenbestaanvoor de republiek. Het feit, dat zij zelf daarbij het beste wilden,en, meer nog, vast geloofden, het beste te doen, doet niet hetminste aan de wanhopige krankzinnigheid van dezegebeurtenissen af. Langzamerhand kreeg het marxisme in deReichswehr, die vaste vorm aannam, de noodzakelijke steunvoor zijn gezag en begon daarop consequent en logisch degevaarlijk blijkende nationale weerbaarheidsorganisaties af tebreken, omdat die nu overbodig waren geworden. Enkelebijzonder stoutmoedige leiders, die men met wantrouwen bezag,

Page 682: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

673

werden voor het gerecht gedaagd, en achter slot en grendelgezet. En allen ondergingen het lot, dat zij zelf hadden verdiend.Met de stichting van de N.S.D.A.P. had zich voor het eerst eenbeweging vertoond, waarvan het doel niet, zoals bij deburgerlijke partijen, gelegen was, in een min of meermechanische restauratie van het verleden, maar integendeel inhet streven, om het huidige tegennatuurlijke staatsmechanismete vervangen door een organische volksstaat.

De jonge beweging ging daarbij van de eerste dag af, van hetstandpunt uit, dat een idee met geestelijke middelen verdedigdmoet worden, maar dat deze geestelijke strijd zo nodig ook metgewelddadige middelen mogelijk gemaakt moet worden. Omdatzij zelf zozeer overtuigd is van de geweldige betekenis van dezenieuwe leer, spreekt het voor haar vanzelf, dat geen offer tegroot mag zijn, om het doel te bereiken. Ik heb al gewezen opde beweegredenen, die de een beweging, indien zij althans hethart van het volk wil veroveren, verplichten, om zich uit eigenkracht te verdedigen tegen de pogingen van de tegenstander, omhaar te terroriseren. Tevens is het een aloude ervaring van dewereldgeschiedenis, dat een terreur, die door eenwereldbeschouwing wordt gedragen, nooit door de gewonemacht van de staat kan worden gebroken, maar onveranderlijkalleen voor een nieuwe wereldbeschouwing kan bukken, dieeven moedig en vastberaden optreedt als zijzelf.

Deze waarheid zal de officiële staatsbehoeders van alle tijdenonaangenaam in de oren klinken, maar daardoor verliest het feitniets van zijn juistheid. De staatsmacht kan alleen voor rust enorde instaan, wanneer de staat berust op dewereldbeschouwing, die men op dat bepaalde moment algemeenis toegedaan, zodat de uiteraard betrekkelijk zeldzamemisdadigers de enige gewelddadig optredende elementen zijn, endat deze niet zijn te vinden onder een groep, die lijnrecht staat

Page 683: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

674

tegenover de ideeën, waarop de staat is gebaseerd. Want in ditlaatste geval kan de staat eeuwenlang de gewelddadigstemaatregelen nemen, hij zal deze tegenstander tenslotte toch nietkunnen vernietigen, en zal de nederlaag lijden.

De Duitse staat wordt hevig in het nauw gebracht door hetmarxisme. Hij heeft zeventig jaren lang tegen dezewereldbeschouwing gestreden, en het is hem niet mogen lukken,de overwinning van dat marxisme te beletten; hij werduiteindelijk toch tot volledige capitulatie gedwongen,niettegenstaande de duizenden jaren tuchthuis engevangenisstraf, die hij uitdeelde, en de bloedige maatregelen,die hij keer op keer trof tegen de strijders van de hembedreigende, marxistische wereldbeschouwing (ook dit zal denormale burgerlijke hogere ambtenaar natuurlijk willenloochenen, maar het zal hem natuurlijk niet lukken, een gewilligoor te vinden voor zijn beweringen).

De staat echter, die op de 9de november 1918 de voeten van hetmarxisme kuste, zal morgen niet plotseling als de overwinnaarvan datzelfde marxisme opstaan. Integendeel: de burgerlijkezwakzinnigen op de ministerszetels dazen heden ten dage(1926) al over de noodzaak, om niet tegen de arbeiders teregeren – en onder „arbeiders” verstaan ze dan – het marxisme.Door nu zo de arbeiders met het marxisme te identificeren,begaan ze niet alleen een laffe en grove vervalsing van dewaarheid, maar trachten ze tevens door zulk een motivering huneigen nederlaag tegen de idee en de organisatie van hetmarxisme te verdoezelen. Het feit echter, dat de huidige staatvolkomen onderworpen is aan het marxisme, legt pas echt aande nationaal-socialistische beweging de plicht op, om niet alleenop geestelijk gebied de overwinning van haar idee voor tebereiden, maar om ook de verdediging tegenover de nog inoverwinningsroes verkerende internationale zelf ter hand te

Page 684: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

675

nemen. Ik heb al beschreven, hoe er langzamerhand door deeisen van de praktijk een zaalwacht ontstond in onze jongebeweging, hoe deze langzamerhand het uitgesproken karaktervan een ordewacht aannam, en naar een organisatorische vormstreefde. Hoezeer de langzamerhand ontstane formatie uiterlijkook op een zogenaamde weerbaarheidsorganisatie mocht lijken,toch kon zij daarmee zeer bepaald niet worden vergeleken. Naarik al zei, hadden de Duitse weerbaarheidsorganisaties geenbepaalde eigen politiek idee. Het waren werkelijk alleenorganisaties tot zelfverdediging, die meer of minder doelmatigwaren geschoold en georganiseerd, zodat ze eigenlijk enkel eenillegale versterking van de aanwezige legale machtsmiddelenvan de staat vormden. Hun vrijkorps achtig karakter was enkelgebaseerd op de wijze van hun scholing, en op de toestand vande staat in die tijd; maar zij verdienden deze naam zeker niet,omdat zij geen vrijwillige strijdorganisaties voor een bepaaldevrije, eigen overtuiging waren.

Niettegenstaande de oppositionele houding, die enkele leiders enzelfs gehele groepen aannamen ten aanzien van de republiek,beschikten ze toch niet over zo’n overtuiging. Want het is nietvoldoende, dat men van de minderwaardigheid van eenbestaande toestand overtuigd is, om van een overtuiging indiepere zin te kunnen spreken, want deze kan alleen gebaseerdzijn op het weten van een nieuwe toestand en op het innerlijkbeleven van een toestand, die men wil en moet bereiken enwaarvoor men zichzelf op het spel wil zetten, omdat men hierinzijn hoogste taak ziet. De toenmalige ordewacht van denationaal-socialistische beweging onderscheidt zich principieelvan alle weerbaarheids-organisaties, omdat ze niet in het minsteen dienares was van de door de revolutie geschapentoestanden, maar integendeel uitsluitend streed voor een nieuwDuitsland. Deze ordewacht bezat aanvankelijk slechts hetkarakter van een zaalwacht. Haar eerste taak was zeer beperkt:

Page 685: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

676

ze moest het ons mogelijk maken, om vergaderingen te houden,die namelijk zonder haar door de vijand finaal onmogelijkwaren gemaakt. Destijds al was ze in die zin opgevoed, dat zesteeds onvoorwaardelijk tot de aanval overging, maar dat niet,omdat ze, zoals men in domme volkskringen in Duitsland plachtte kletsen, de gummiknuppel aanbad, doch omdat ze begreep,dat de grootste geest uitgeschakeld kan worden, wanneer hijmet een gummiknuppel wordt neergeslagen. En er zijn uit degeschiedenis talloze gevallen bekend, van de grootste genieën,die het leven lieten onder de slagen van de ellendigste kleineknechten. Zij wilde niet het geweld tot doel verheffen, maarwilde de verkondigers van een geestelijk doel beschermen tegenoverlast van de zijde van het geweld. En daarbij heeft zeingezien, dat ze niet de plicht heeft, om een staat te beschermen,die niet op haar beurt de natie beschermt – maar integendeel,dat zij de natie moet beschermen tegen al degenen, die volk enstaat dreigen te vernietigen.

Na de vechtpartij in de vergadering in het Hofbräuhaus teMünchen kreeg de ordewacht eens voor altijd ter blijvendeherinnering aan de heldhaftige stormaanvallen van het kleinegroepje van destijds, de naam stormafdeling. Zoals deze naamal zegt, vormde ze daardoor slechts een afdeling van debeweging. Ze is een van de organen van de beweging, evenalsde propaganda, de pers de wetenschappelijke instellingen,enzovoort. Hoe noodzakelijk het was, dat zij beter werdopgezet, dat bleek niet alleen bij die gedenkwaardigevergadering, maar ook bij onze poging, om de beweginglangzamerhand van München ook naar de rest van Duitsland tedoen overslaan. Vanaf het ogenblik, dat het marxisme begonnenwas, in ons een gevaar te zien, liet ze geen gelegenheidongebruikt voorbijgaan, om iedere poging tot het houden vaneen nationaal-socialistische vergadering al in de kiem tesmoren, of eventueel de orde zo te verstoren, dat de vergadering

Page 686: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

677

moest worden afgelast. Daarnaast sprak het volkomen vanzelf,dat de partijorganisaties van het marxisme van alle richtingeniedere bedoeling en iedere daad in die zin in devertegenwoordigende lichamen blindelings dekten. Wat moestmen echter zeggen van burgerlijke partijen, die, hoewel ze zelfdoor het marxisme waren neer geknuppeld, en het op veleplaatsen niet durfden wagen, om hun redenaars in het openbaarte laten optreden – toch een volkomen onbegrijpelijke dommesatisfactie gevoelden, wanneer wij op de een of andere wijze denederlaag leden tegen het marxisme. Zij waren gelukkig, omdatde kracht, waartegen zij niet op konden, en die integendeelhenzelf neersloeg, ook door ons niet overwonnen kon worden.

Wat moest men in 's hemelsnaam zeggen van rijksambtenaren,van commissarissen van politie, of zelfs van ministers, die zichmet een werkelijk zeer onfatsoenlijk tekort aan eerlijkeovertuiging, naar buiten als „nationale” mannen plachten voorte stellen, maar bij alle conflicten, die wij, nationaal-socialisten,met het marxisme hadden, voor dat marxisme de schandelijkstehandlangers diensten verrichtten? Wat moest men zeggen vanmensen, die in hun zelfvernedering zover gingen, dat ze vooreen miserabele loftuiting in een Joodse krant zonder meer diemannen gingen vervolgen, die heldhaftig hun eigen leven in dewaagschaal stelden, en er zodoende toe hadden meegewerkt, datzij, burgerlijke politici, nog leefden en niet al enkele jareneerder door de rode horde als stuk gereten lijken aan delantarenpalen waren opgehangen.

Dit waren zo erbarmelijke figuren, dat de onvergetelijke, nuhelaas overleden president Póhner, die streng en rechtschapenwas, en alle kruipers en gluipers haatte, eens het volgende hardevonnis over hen velde: „Ik heb in mijn hele leven nooit ietsanders willen zijn dan eerst Duitser en dan ambtenaar, en ik zounooit in mijn leven aangezien willen worden voor een van die

Page 687: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

678

knechten, voor een van die hoeren van ambtenaren, die zichprostitueren met iedereen, die toevallig op een bepaald ogenblikde baas weet te spelen”. Daarbij was het nog wel bijzonderbetreurenswaardig, dat dit slag mensen niet alleenlangzamerhand tienduizenden van de eerlijkste en braafsteDuitse ambtenaren in zijn macht kreeg, maar hen ook nogbesmette met zijn eigen overtuigingloosheid, en integendeel deeerlijke met felle haat vervolgde, en hen tenslotte uit hunbetrekking en hun functie wist te werken, terwijl men noghuichelachtig en oneerlijk genoeg was, om zich naar buiten nogsteeds als „nationale mannen” voor te doen.

Van dergelijke lieden hadden wij nooit enige steun teverwachten, en wij hebben die hulp dan ook niet dan uiterstzelden ontvangen. Alleen een goede organisatie van onze eigenverdedigingstroepen was in staat, om enerzijds te maken, datonze beweging zich vrijelijk kon ontplooien, en anderzijds zorgte dragen, dat die algemene belangstelling en dat algemeenrespect haar deel werd, dat men steeds heeft voor deaangevallene, die zich verdedigt. De belangrijkste van derichtlijnen, die ons bij de inwendige opbouw van dezestormafdeling voor ogen stond, was wel die, om er niet alleeneen lichamelijk geschoolde troep van te maken, maar ook eenabsoluut overtuigd verdedigster van de nationaal-socialistischeidee, en ook, om haar aan een ijzeren discipline te onderwerpen.

Ze mocht niets gemeen hebben met een weerbaarheids-organisatie naar burgerlijk model, maar al evenmin met eengeheim genootschap. De reden, die mij er toe bracht, om mij alin die dagen zo scherp mogelijk te verzetten tegen demogelijkheid, dat de S.A. van onze N.S.D.A.P. een z.g.weerbaarheidsorganisatie werd, vloeide voort uit de volgendeoverweging:

Page 688: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

679

Zuiver zakelijk beschouwd, is het niet mogelijk, dat een volkdoor niet-officiële organisaties weerbaar wordt gemaakt,behalve dan met behulp van buitengewone steun vanstaatswege. Indien men ergens een andere meningdienaangaande is toegedaan, dan geeft men daarmee alleenblijk, van een grenzenloze overschatting van zijn eigencapaciteiten. Indien men met „vrijwillige discipline”organisaties wil scheppen, die enige militaire waarde hebben,zijn deze nu eenmaal steeds aan bepaalde grenzen gebonden.Men mist hierbij de belangrijkste steun, waarop iedercommando moet berusten, namelijk het recht om te straffen.

Wel was het in de herfst, of beter in de lente van het jaar 1919nog mogelijk, om z.g. vrijkorpsen te vormen, en nog afgezienvan het feit, dat deze destijds voor het grootste gedeeltebestonden uit oude frontsoldaten, die bij het oude legergeschoold waren, legden deze organisaties hun aanhangerszodanige verplichtingen op, dat deze zich wat hunonvoorwaardelijkheid en gestrengheid betrof, in nietsonderscheidden van militaire groepen. Alleen was de tijd,gedurende welke zij hun rekruten in beslag namen, beperkt. Endit onvoorwaardelijke ontbreekt ten enenmale aan de vrijwilligeweerbaarheidsorganisaties van onze dagen. Hoe groter deorganisatie wordt, des te slapper de discipline, en des tebescheidener moeten de eisen zijn, die men aan ieder van demannen afzonderlijk kan stellen; en het geheel zal hoe langerhoe meer gaan lijken op een van de oude nietpolitieke oud-strijders verenigingen.

Een vrijwillige opvoeding tot de militaire dienst in grotereorganisaties zal zonder gegarandeerd onvoorwaardelijk recht totcommanderen onuitvoerbaar zijn. Er zullen altijd maar zeerweinig mensen bereid zijn, om zich uit eigen vrijen wil teonderwerpen aan een dwang tot gehoorzaamheid, zoals bij het

Page 689: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

680

leger natuurlijk en vanzelfsprekend wordt geacht. Verder kanvan een werkelijke scholing geen sprake zijn, tengevolge van debespottelijk geringe middelen, waarover de z.g.weerbaarheidsorganisaties tot dit doel kunnen beschikken. Zoeen instelling had het echter juist als het belangrijkste deel vanhaar taak moeten beschouwen, om te zorgen, dat ze haarmensen de beste en voorbeeldigste opleiding gaf, die men zichdenken kon. Nu zijn er sinds de oorlog acht jaar verlopen, en indeze tussentijd is geen enkele lichting van onze Duitse jeugdmeer stelselmatig opgeleid. En het kan toch niet de taak van eenweerbaarheidsorganisatie zijn, om de al geschoolde ouderelichtingen te verzamelen, daar men in dat geval dadelijkwiskunstig zuiver kan berekenen, wanneer het laatste lid dezeorganisatie zal verlaten. Want ook de jongste soldaat uit hetjaar 1918 zal twintig jaar later niet meer bruikbaar zijn voor dedienst, en dit tijdstip komt al bedenkelijk dichtbij. Dat betekentdus, dat al die z.g. weerbaarheidsorganisaties langzamerhandsteeds meer op oud-strijders verenigingen moeten gaan lijken.

Maar dit kan onmogelijk de bedoeling zijn van een organisatie,die zich nu eenmaal niet oud-strijders- maar weerbaarheids-organisatie noemt, en dus in haar naam al wil uitdrukken, datze haar taak niet alleen ziet in de handhaving van de traditie ende onderlinge solidariteit tussen oud-soldaten, maar dat ze deweerbaarheidsgedachte wil ontwikkelen, en in praktijk wilbrengen, dus in het scheppen van een weerbare formatie. Dan ishet echter een absolute vereiste, dat de elementen, die tot nogtoe niet militair waren geschoold, nu ook worden opgeleid, endat blijkt in de praktijk een onmogelijkheid te zijn. Men kangeen soldaten vormen door één of twee uur les per week.Gezien de enorm hoge eisen, die de militaire dienst in onzedagen aan iedere enkeling stelt, is een tweejarige diensttijdmisschien nog maar juist voldoende, om een ongeschooldejonge man te veranderen in een goed soldaat. Wij hebben

Page 690: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

681

tenslotte allen aan het front de vreselijke gevolgen gezien van deongeschooldheid van jonge soldaten. Troepen vrijwilligers, die15-20 weken lang met ijzeren vastberadenheid en de grootstetoewijding waren geschoold, bleken aan het front toch nog nietsanders dan kanonnenvlees te zijn. De enige mogelijkheid, omvan jonge rekruten, die een opleiding van vier tot zes maandenachter de rug hadden, bruikbare strijders te maken, was, om zein te delen bij oude ervaren soldaten; ze werden dan door de„ouden” geleid, en groeiden zo langzaam aan naar hun taak toe.

Hoe hopeloos is daartegenover de poging, om zonder eenprecies omschreven recht en macht tot bevelen, zondervoldoende middelen, door een cursus van één of twee uur perweek een troep jonge mannen tot soldaten te vormen! Misschienis het mogelijk, om daardoor oude soldaten weer op peil tebrengen, maar zeker kan men op die manier nooit soldatenvormen. Hoe onbetekenend en volkomen waardeloos deresultaten van zo een handelwijze zouden zijn, blijkt wel hetduidelijkst uit het feit, dat in dezelfde tijd, waarin eenzogenaamde vrijwillige weerbaarheidsorganisatie metbuitengewoon veel moeite en zorgen een paar duizendoorspronkelijk al goedwillende mensen (een ander soort kan zijnooit bereiken) opvoedt of tracht op te voeden tot hetweerbaarheidsidee – dat in dezelfde tijd de staat zelf door zijnpacifistisch-democratische opvoeding miljoenen en nog eensmiljoenen jonge mensen consequent van hun natuurlijkeinstincten berooft, hun logisch vaderlands denken vergiftigt, enzo langzamerhand een kudde schapen van hen maakt, die iederewillekeur kalm verdraagt.

Hoe gering en bespottelijk is, hiermee vergeleken, alle moeitedie de weerbaarheidsorganisaties doen, om de Duitse jeugdvatbaar te maken voor haar ideeën. Maar het volgende punt isbijna nog belangrijker, en heeft gemaakt, dat ik altijd al een

Page 691: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

682

tegenstander was van alle plannen, om de jeugd militairweerbaar te maken door middel van vrijwillige organisaties.Stel eens, dat het niettegenstaande al de eerder genoemdemoeilijkheden toch een organisatie zou lukken, om jaar op jaareen aantal Duitsers tot weerbare mannen op te leiden, en datzowel wat hun mentaliteit als wat hun lichamelijke oefening enhun vaardigheid in het hanteren van wapenen betreft, dan zouhet resultaat toch nihil zijn in een staat, die in zijn gehele opzetafwijzend, ja zelfs vijandig staat tegenover zo eenweerbaarmaking, omdat dit in lijnrechte strijd is met hetoogpunt van de leiders – (lees: de vernielers) van deze staat. Zoeen resultaat zou echter zeker waardeloos zijn onder regeringen,die niet alleen metterdaad hebben bewezen, dat de militairekracht van de natie hun koud laat, maar die vooral ook in hetgeheel niet bereid zouden zijn, om een beroep te doen op dezekracht, behalve dan ter ondersteuning van haar eigenvloekwaardig bestaan. En heden ten dage is dat nog het geval.

Of is het soms niet iets bespottelijks, dat een regering op hetogenblik een paar maal tienduizend man in het twijfelende lichtvan de schemering tot soldaten wil scholen, terwijl dezelfdestaat luttele jaren geleden acht en een half miljoen van de bestgeschoolde soldaten smadelijk aan hun lot overliet, en nietalleen geen gebruik meer maakte van hun diensten, maar henzelfs als dank voor hun offers nog in het openbaar lietbeledigen? Men wil nu dus soldaten opleiden ten dienste vaneen regering, die de roemrijkste soldaten van vroeger bekladdeen bespoog, die hen de eretekenen van de borst liet rukken, decocardes ontnam, de vaandels in het slijk trapte, en hunprestaties kleineerde? Of heeft deze huidige regering bijgevalooit ook maar één enkele stap gedaan, om het oude leger weerin ere te herstellen, en om de vernielers en lasteraars van datleger ter verantwoording te roepen? Niet in het minst.Integendeel: wij kunnen nog heden zien, hoe deze laatsten de

Page 692: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

683

hoogste functies in de staat bekleden. Wat zei men ook weer inLeipzig (waar het hoogste rechtscollege van het Duitse Rijkzetelt. Vert.): „Het recht gaat met de macht”.

Waar echter in de huidige republiek de macht in handen vandezelfde mannen ligt, die eens de revolutie ontketenden, enomdat deze revolutie het gemeenste landverraad, sterker: deellendigste schurkenstreek van de hele Duitse geschiedenis is,zou er waarlijk moeilijk een gegronde reden aan te geven zijn,waarom juist de macht van deze karakters door de vorming vaneen nieuw jong leger vergroot zou moeten worden. Wanneermen zijn gezond verstand gebruikt, kan men althans niets tengunste van zo’n idee zeggen.

De waarde, die deze staat, ook na de revolutie van 1918,hechtte aan de militaire versterking van zijn positie, bleek welzeer duidelijk uit de houding, die hij innam ten aanzien van detoen bestaande grote zelfverdedigingsorganisaties. Zolang dezeorganisaties gebruikt konden worden, om knechten van derevolutie, die zelf te laf waren, in bescherming te nemen, warenze niet onwelkom, zo gauw echter de weerstandkracht van onsvolk afnam en het peil ervan daalde, waardoor dus het gevaarvoor dat soort heren verminderde, waardoor de organisaties duseen versterking van de nationaalgezinde politieke groepenvormden, waren ze teveel, en stelde men alles in het werk, omhen te ontwapenen, en hen, zo mogelijk, zelfs uiteen te jagen.

De geschiedenis kent maar een gering aantal gevallen, waarinvorsten hun dankbaarheid toonden. Maar alleen bij een patriotvan de nieuwe stempel kan het opkomen, om te rekenen op dedankbaarheid van revolutionaire moordenaars, brandstichters,plunderaars en volksverraders. Ik voelde me in ieder geval,steeds wanneer ik het vraagstuk, of er vrijwilligeweerbaarheidsorganisaties in het leven geroepen moesten

Page 693: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

684

worden, naging, gedwongen om me af te vragen: Voor wie leidik deze jonge mannen op? Waartoe worden ze gebruikt, enwanneer moeten ze worden opgeroepen? Het antwoord op dezevraag geeft tegelijkertijd de beste richtlijnen, waaraan men zichte houden heeft. Wanneer de huidige staat gebruik zou makenvan geschoolde reserves in deze trant, dan zou dat nooitgebeuren, om de nationale belangen naar buiten te verdedigen,maar integendeel, om de volksverkrachters te beschermen tegende misschien toch eens losbarstende algemene woede van huneigen bedrogen, verraden en verkochte volk.

De S.A. van onze N.S.D.A.P. mocht alleen al om die redenniets uitstaande hebben met een militaire organisatie. Ze waseen wapen en een school van de nationaal-socialistischebeweging, en ze moest haar taak op een geheel ander gebiedzoeken dan de weerbaarheidsorganisaties. Het zou echter ookgeen geheim genootschap moeten worden. Het doel van geheimegenootschappen kan niet anders dan illegaal zijn. Daardoor iszo een organisatie echter al aan bepaalde grenzen gebonden.Het is niet mogelijk, vooral ook door de praatzieke neigingenvan het Duitse volk, om een organisatie van enige omvang op tebouwen, en het bestaan daarvan dan volkomen geheim tehouden, of de doeleinden ervan ook maar te versluieren. Iederplan, om zo’n organisatie in het leven te roepen, zal op duizendverschillende manieren verhinderd worden: Niet alleen, omdatonze politie-autoriteiten tegenwoordig over een staf vansouteneurs en soortgelijk tuig beschikken, die voor hetjudasloon van dertig zilverlingen alles verraden, wat ze maarkunnen vinden en wat ze zouden kunnen bedenken, maar ook deaanhangers van de organisatie zelf kunnen nooit tot een zodanigvolkomen zwijgen worden opgevoed, als in dit gevalnoodzakelijk is. Slechts door jarenlang zorgvuldig selecteren zalmen de mensen kunnen vinden, die en dan nog in zeer kleinegroepen, geheime organisaties kunnen vormen. Maar zulke

Page 694: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

685

organisaties zouden alleen al door haar geringe afmetingenslechts zeer weinig waarde kunnen hebben voor denationaal-socialistische beweging. Datgene wat wij nodighadden, en nog heden ten dage nodig hebben, waren en zijn niethonderd of tweehonderd stoutmoedige samenzweerders, maarhonderdduizend strijders voor onze wereldbeschouwing. Ermoet niet door geheime bijeenkomsten worden gewerkt, maardoor geweldige massale opmarsen. Dolk, gif en pistool kunnengeen vrij baan maken voor onze beweging; dat kan alleen deverovering van de straat. Wij moeten het marxisme doenbegrijpen, dat het nationaal-socialisme de toekomstigebeheerser van de straat is, en dat hij eveneens eenmaal in destaat het heft in handen zal hebben.

Aan geheime organisaties is verder nog het grote gevaarverbonden, dat de leden dikwijls de grootte van hun taakvolkomen onderschatten en menen, dat het lot van een volkwerkelijk door een enkele moord plotseling in gunstige zinbeïnvloed zou kunnen worden. Zo een mening kan historischjuist zijn, wanneer een volk gebukt gaat onder de tirannie vande een of andere geniale onderdrukker, van wie men weet, datde gehele innerlijke standvastigheid en de verschrikking van dietirannie alleen berust op de buitengewone persoonlijkheid vandie ene man. In zo een geval kan er plotseling een offervaardigman opstaan uit het volk, en het moordend staal in de borst vande gehaten enkeling sloten. En alleen het republikeinse gemoedvan schuldbewuste kleine schurken zal zo een daad als hetafschuwelijkste beschouwen, wat men zich denken kan, terwijlde grootste vrijheidszanger van ons volk de moed heeft gehad,om in zijn „Tell” een verheerlijking van een zodanig optreden tegeven. In de jaren 1919 en 1920 bestond het gevaar, dat deleden van de geheime genootschappen, gegrepen door de grotevoorbeelden uit de geschiedenis, en ontroerd door hetgrenzenloze ongeluk van het vaderland, trachtten, om zich te

Page 695: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

686

wreken op de verwoesters van ons vaderland, in de mening, datzij daardoor een einde zouden maken aan de nood van ons volk.Iedere poging in die trant was echter volkomen overbodigewaanzin, omdat het marxisme immers in het geheel niet hadoverwonnen door de buitengewone genialiteit en de persoonlijkebetekenis van de enkeling, maar hoofdzakelijk door de oneindigmiserabele houding en de laffe plichtsverzaking van debourgeoisie. De scherpste kritiek, die men op onze bourgeoisiekan oefenen, is de vaststelling, dat de revolutie zelf niet eenenkele figuur van enige betekenis heeft weten voort te brengen,en dat zij, de bourgeoisie, zich toch heeft onderworpen aan dierevolutie. Het is altijd nog begrijpelijk, dat men capituleert vooreen Robespierre, een Danton of een Marat, maar het is eenschande, te hebben gebukt voor een houterige vent alsScheidemann, een dikzak als meneer Erzberger, voor eenFriedrich Ebert en al die talloze andere politieke dwergen.

Er was immers letterlijk niet één figuur te vinden, die men alshet genie van de revolutie, en dus als het ongeluk van hetvaderland had kunnen beschouwen; er was niets anders tevinden dan revolutie wandluizen, dan rugzak spartakisten, engros en en detail. Het had niet de minste zin gehad, om een vandeze individuen uit de weg te ruimen, maar dit had op zijn besttengevolge gehad, dat een paar andere even grote en evendorstige bloedzuigers wat eerder op hun plaatsje kwamen. Menkon zich in die jaren eenvoudig niet scherp genoeg verzettentegen die samenzweerdersmening, die haar oorzaak enmotivering vond in werkelijk grote perioden van onzegeschiedenis, maar die voor ons dwergen tijdperk iederebetekenis had verloren. Ook de kwestie, of men zogenaamdelandverraders al dan niet uit de weg moet ruimen, dient men opdezelfde wijze te bezien. Het is bespottelijk en onlogisch, omeen sujet, dat een kanon heeft verraden, om het leven tebrengen, terwijl de hoogste functies bekleed worden door het

Page 696: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

687

canaille, dat het gehele Rijk verkocht, dat het vergeefse offervan twee miljoen doden op hun geweten heeft, miljoenenverminkten moet verantwoorden, maar in volkomengemoedsrust zijn republikeinse handeltjes drijft. Kleinelandverraders op te ruimen is zinloos in een staat, waarvan deregering zelf al deze landverraders hun straf kwijtscheldt. Wantzodoende kan het gebeuren, dat de eerlijke idealist, die op eendag voor zijn volk een schurk van een vaan vluchtige uit de wegruimt, door grote landverraders – die stuk voor stuk de kogelverdienen – ter verantwoording wordt geroepen. En dan komtinderdaad de belangrijke vraag op: Moet men zo’n verraderlijkekleine knecht door een andere knecht uit de weg laten ruimen,of door een idealist? In het eerste geval is het succestwijfelachtig, en kan men later bijna zeker zijn van het verraad:in het tweede wordt een kleine schoft vernietigd, en het levenvan een, misschien onvervangbaar, idealist op het spel gezet.

Overigens ben ik hierbij van mening, dat men niet de kleinedieven moet ophangen en de grote laten lopen, maar dat er eenseen Duitse Rijksrechtbank bijeen moet komen, en veletienduizenden van de lieden, die het verraad in november 1918en alles, wat daar bij hoort hebben georganiseerd, en er dus ookde schuld van dragen, te vonnissen en terecht te stellen. Zo eenvoorbeeld zal dan ook voor de kleine vaan vluchtige eens envoor altijd een goede les zijn. Al deze overwegingen tezamenbrachten mij ertoe, om de leden steeds weer te verbieden, aangeheime organisaties deel te nemen, en zorgvuldig ervoor tewaken, dat de S.A. zelf niet zo een karakter aannam. Ik heb indie jaren de nationaal-socialistische beweging verre gehoudenvan experimenten, want al werden die ook meestal door jongeDuitsers uitgevoerd, die bewonderenswaardig idealistischgezind waren, hun daad kostte tenslotte alleen hun zelf hetleven, terwijl die niet het minste wist te verbeteren aan het lotvan het vaderland.

Page 697: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

688

Wanneer de S.A. dus geen militaire weerbaarheidsorganisatiemocht zijn, en geen geheim genootschap, dan moesten daaruitde volgende consequenties worden getrokken:

1 . De opleiding van de S.A. moet niet op militaire principese

berusten, maar moet van zodanige aard zijn, dat hierdoorin de behoeften van de partij wordt voorzien. Delichamelijke oefening van de leden, die natuurlijk ookdeel uitmaakt van deze opleiding, mag niet in hoofdzaakbestaan uit militaire exercitie-oefeningen. Boksen enjiujitsu bleken mij altijd van groter nut te zijn dan welkeschietoefening ook, die noodzakelijk slecht moest zijn,omdat het niet anders dan half werk kon betekenen. Laatmen aan de Duitse natie zes miljoen prachtig geoefendesportieve lichamen geven, die allen gloeien vanvaderlandsliefde, en zijn opgevoed tot de hevigsteslagvaardigheid, en een nationale staat zal, zo nodig, uitdeze jonge mannen binnen de twee jaar, een leger hebbenopgebouwd, indien er althans een zekere basis aangeoefende soldaten aanwezig is. Deze basis kan echteronder de huidige omstandigheden alleen de Reichswehrzijn, en niet de een of andere, in halfslachtighedengestikte weerbaarheidsorganisatie. De lichamelijkescholing moet iedere enkeling doordringen van het besefvan zijn eigen meerderheid, en moet hem datzelfvertrouwen geven, dat altijd en altijd weer alleen ophet besef van eigen kracht kan berusten; bovendien moetze hem al die vaardigheden op sportief gebied bijbrengen,die hem als wapen kunnen dienen bij de verdediging vande beweging.

2 . Om van te voren al ieder geheim karakter van de S.A. tee

voorkomen, moet, nog afgezien van haar kleding, diedadelijk iedereen doet zien wie zij is, de uitgebreidheid

Page 698: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

689

van haar mensenmateriaal haar al van tevoren de wegwijzen, die voor de beweging het nuttigste is, en die eenvolkomen open is. Zij mag niet in het verborgenbijeenkomen, maar moet onder de bloten hemelmarcheren, en daarmee kennelijk aan een werk wordengezet, dat aan alle legenden van „geheime” organisatiesvoorgoed een einde maakt. Om te maken, dat ze ook voorzichzelf niet de minste lust gevoelde, om door kleinesamenzwerinkjes haar behoefte aan daden te bevredigen,moest zij van het allereerste begin af, volledig wordeningewijd in het grote idee van de beweging, en zovolkomen geschoold worden voor haar latere taak, diebestaat in de verdediging van dit idee, dat ze al dadelijkeen wijdere blik zou hebben, waardoor de enkeling zijnroeping niet meer zou zien in het afmaken van de een ofandere kleinere of grotere schoft, maar in de strijd voorde oprichting van een nieuwe nationaal-socialistischevolksstaat, waarvoor hij zijn gehele leven moest wagen.

Daardoor ontgroeide nu echter de strijd tegen de huidigestaat aan die atmosfeer van kleine wraaknemingen enkleine samenzwerinkjes, en werd opgeheven tot degrootheid van een vernietigingsoorlog van onzewereldbeschouwing tegen die van het marxisme en zijnorganisaties.

3 . De opbouw van de organisatie van de S.A., haare

formering en uitrusting moet, in overeenstemming met deopzet van de organisatie, niet naar het voorbeeld van hetoude leger gebeuren, maar volgens een bepaaldedoelmatigheid, die door haar taak wordt voorgeschreven.

Deze opvattingen, die in de jaren 1920 en 1921 mijn denken endoen bepaalden, en die ik langzaam aan trachtte over te dragen

Page 699: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

690

op de jonge organisatie, hadden een zodanig succes, dat wij inhet midden van de zomer van het jaar 1922 al over eenaanzienlijk aantal stormtroepen beschikten, die in de naherfstvan het jaar 1922 langzamerhand hun speciale kenmerkendeuitmonstering ontvingen.

Voor de verdere uitbouw der S.A. waren drie gebeurtenissenvan bijzonder belang:

1 . De grote algemeens demonstratie van allee

nationaal-gezinde groeperingen tegen de wet totbescherming van de republiek in de nazomer van het jaar1922 op de Königsplatz te München. De nationaal-gezinde groepen te München hadden destijds eenmanifest laten verspreiden, dat als protest tegen deaanneming van de wet tot bescherming van de republiekbedoeld was, en opriep tot een reusachtige demonstratiete München. Ook de nationaal-socialistische bewegingzou hieraan deelnemen. De streng gedisciplineerdeopmars van de partij werd ingeleid door zes Münchenseaanvalseenheden, die gevolgd werden door de politiekesecties van de partij. In een optocht zelf marcheerdentwee muziekcorpsen, en er werden ongeveer vijftienvaandels meegedragen. De aankomst van de nationaal-socialisten op het al half gevulde grote plein, waar zichoverigens nog geen enkel vaandel bevond, wekte enormegeestdrift. Zelf genoot ik de eer, om als een van derredenaars een menigte van zestigduizend man te mogentoespreken. De demonstratie had een daverend succes,vooral, omdat hier voor het eerst, ondanks alle rodebedreigingen, bewezen werd, dat ook het nationaleMünchen op straat kon marcheren. Leden van de rodebond tot bescherming van de republiek, die trachtten, deopmars van de colonnen door terreur te verhinderen,

Page 700: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

691

werden binnen enkele minuten door S.A.-troepen metbebloede koppen uiteengeslagen. De nationaal-socialistische beweging heeft destijds voor het eerstbewezen, dat ze de vaste wil had, om in de toekomst ookvoor zichzelf het recht op de straat te laten gelden, endaarmee het monopolie te breken, dat de internationalevolksverraders en vijanden van het vaderland op ditgebied meenden te hebben. Het resultaat van deze dagwas het nu onbestrijdbare bewijs, dat onze opvattingenover de opbouw der S.A. juist waren. Zij werd nuenergiek verder uitgebouwd op de beproefde en succesvolbevonden grondslag en dat wel zodanig, dat al enkeleweken nadien het dubbele aantal troepen stond opgesteld.

2 . De tocht naar Koburg in oktober 1922. Volks-e

organisaties hadden het voornemen opgevat, om inKoburg een zogenaamde „Duitse Dag” te houden. Ikontving zelf een uitnodiging, met de opmerking, dat hetgewenst was, dat ik mij door een aantal partijgenoten lietbegeleiden. Dit verzoek, dat mij 's morgens om elf uurbereikte, kwam mij wel zeer gelegen. Een uur later warende orders voor een bezoek aan deze „Duitse Dag” aluitgedeeld. Ik wees achthonderd man S.A. aan, om als„begeleiding” dienst te doen. Deze zouden in ongeveerveertien groepen van München per extra trein naar hetBeiers geworden stadje worden getransporteerd.Eensluidende bevelen gingen ook naar de nationaal-socialistische S.A.-troepen, die intussen op andereplaatsen gevormd waren. Het was de eerste keer, dat erin Duitsland zo een extra trein reed. In alle plaatsen,waar nieuwe S.A.-mannen instapten, baarde hettransport groot opzien. Velen hadden onze vaandels nognooit gezien; deze maakten een zeer diepe indruk. Toenwij het station te Koburg betraden, werden wij ontvangen

Page 701: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

692

door een deputatie van de leiding van de „Duitse Dag”,die ons een bevel — wat men „overeenkomst” beliefde tenoemen — van de vakvereniging, anders gezegd van deonafhankelijk socialistische en de communistische partijbracht, luidende, dat het ons niet was toegestaan, om destad anders dan met opgerolde vaandels, zonder muziek,en niet in marsorde te betreden. Ik wees deze smadelijkevoorwaarden onmiddellijk van de hand, maar vergat ookniet, om tegenover de aanwezige heren van de leidingmijn verbazing te doen kennen, dat met deze liedenonderhandeld werd, en zelfs overeenkomsten werdengesloten, en verklaarde, dat de S.A. onmiddellijk in marsformatie moest aantreden, en met muziek voorop envliegende vaandels door de stad zou marcheren.En zo gebeurde het dan ook.

Al op het plein voor het station werden wij ontvangendoor een menigte van vele duizenden, die joelden enschreeuwden. De voorbeeldige stichters van de Duitserepubliek begroetten ons vol liefde. De liefkozendenaampjes als „moordenaars”, „bandieten”, „rovers”,„schurken”, waren niet van de lucht. De S.A. bleefvoorbeeldig kalm, de troepen stelden zich op het pleinvoor het station op, en namen aanvankelijk in het geheelgeen notitie van al de onbeschoftheden. Angstigepolitie-autoriteiten lieten de troep in de ons allenonbekende stad, niet naar ons kwartier, een aan debuitenrand der stad gelegen schietbaan marcheren, maarnaar de Hofbräuhauskeller die dicht bij het centrum vande stad lag. Links en rechts van de kolonnen groeide hetkabaal van de ons begeleidende volksmassa's steeds meeraan. Nauwelijks had de laatste troep de binnenplaats vanhet gebouw betreden, of grote mensenmassa's trachttenmet oorverdovend geschreeuw hen te volgen. Om dit te

Page 702: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

693

verhinderen, liet de politie het gebouw sluiten. Omdat ditwerkelijk een ondraaglijke toestand was, liet ik nu deS.A. nogmaals aantreden, sprak haar kort en krachtigtoe, en eiste van de politie, dat ze de poorten onmiddellijkopende. Na lang aarzelen gaf ze toe. Wij marcheerden nude weg, waarlangs wij gekomen waren, weer terug, omons kwartier te bereiken, en daar moest nu dan eindelijkworden ingegrepen. Toen men door geschreeuw enbeledigingen de gemoedsrust van onze troepen niet hadkunnen verstoren, begonnen de vertegenwoordigers vanhet ware socialisme, van gelijkheid en broederschap, metstenen te gooien. Toen was ons geduld ten einde en tienminuten lang beten wij links en rechts van ons af, met alsgevolg, dat er een kwartier later niets roods meer tebespeuren viel op straat. 's Nachts kwam het nog toternst ige botsingen. S.A.-patrouilles haddennationaal-socialisten gevonden, die alleen door de stadhadden gelopen, toen waren overvallen en op ontzettendewijze toegetakeld. Daarop maakten wij korte metten metonze tegenstander. En de volgende morgen al was de rodeterreur, die Koburg jaren geteisterd had, gebroken.

Met echt marxistisch-Joodse onwaarachtigheid trachttemen nu door strooibiljetjes de „kameraden van hetinternationale proletariaat” nogmaals de straat op tejagen, waarbij men de ware gang van zaken volkomenverdraaide, en het voorstelde, alsof onze „moordbenden”de uitroeiingsoorlog tegen vreedzame arbeiders teKoburg waren begonnen. Om half twee zou de grote„demonstratie van het volk” worden gehouden, waar mentienduizenden arbeiders uit de gehele omgevingverwachtte. Ik liet daarom, vastbesloten als ik was om derode terreur voorgoed te breken, om twaalf uur de S.A.die intussen tot vijfhonderd man was aangegroeid,

Page 703: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

694

aantreden, en ging met haar op mars naar de vestingKoburg, die vlak tegenover het grote plein was gelegen,waarop de meeting zou worden gehouden. Ik wilde eenszien, of ze het nog eens zouden wagen, om ons lastig tevallen. Toen wij het plein betraden, waren er, in plaatsvan de beloofde tienduizend man, slechts enkelehonderden bijeen, die zich bij onze komst over hetalgemeen koest hielden, en ten dele ook aan de haalgingen. Slechts op enkele punten trachtten troepen roden,die intussen van buiten waren gekomen, en nog geenkennis met ons hadden gemaakt, om ons weer lastig tevallen, maar in een ommezien werd hun de lust daartoegrondig ontnomen. En nu kon men zien, hoe debevolking, die zich tot nog toe in een angstig zwijgen hadgehuld, langzaam wakker werd, moed vatte, ons doortoejuichingen durfde begroeten, en ons 's avonds bij onsvertrek op vele plaatsen spontaan ovaties bracht.

Plotseling verklaarde het spoorwegpersoneel op hetstation, dat de trein niet zou rijden. Ik liet daarop aan eenpaar van de belhamels meedelen, dat ik in dat geval vanplan was, om alles bijeen te vangen, wat ik maar aanrode bonzen in handen kon krijgen, en dat wij dan zelfzouden rijden, waarbij we dan op de locomotief en dekolenwagen, en in iedere wagon een paar van de broedersder internationale solidariteit wilden meenemen. Ik vergatook niet, er de heren op attent te maken, dat een rit metonze eigen krachten uiteraard der zaak een buitengewoonriskante geschiedenis zou zijn, en dat het niet uitgeslotenmoest worden geacht, dat het ons allen tezamen de nekzou kosten. Maar het zou ons dan een waar genoegenzijn, dat wij tenminste niet alleen naar het hiernamaalszouden gaan, maar in gelijkheid en broederschap met derode heren.

Page 704: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

695

Toen vertrok de trein exact op tijd, en wij kwamen devolgenden morgen ongedeerd te München aan. TeKoburg werd daardoor voor het eerst sinds het jaar 1914de gelijkheid van alle burgers voor de wet hersteld. Wantwanneer tegenwoordig de een of andere verwaande kwastvan een hogere ambtenaar het in zijn hoofd haalt, om onsmee te delen, dat de staat het leven van zijn burgersbeschermt, dan was dat destijds althans niet juist; wantde burgers moesten zich in die tijd verdedigen tegen deaanhangers van de staat. De betekenis van deze dagkonden wij aanvankelijk niet eens ten volle overzien. Nietalleen, dat het zelfvertrouwen van de zegevierende S.A.en haar geloof aan het juiste inzicht van de leidingbuitengewoon versterkt werd, maar ook de buitenwachtbegon zich meer en meer met ons bezig te houden, envelen zagen plotseling in, dat de nationaal-socialistischebeweging de organisatie was, die naar allewaarschijnlijkheid eens geroepen zou zijn, om een eindete maken aan de marxistische waanzin.

Alleen de democratie kermde, hoe het mogelijk was, datmen zich niet rustig de hersens liet inslaan, maar dat wijin een democratische republiek de euvelen moed hadden,om tegen een brutale aanval met stokken en vuisten inplaats van met pacifistische liederen op te treden. Deburgerlijke pers was in het algemeen of miserabel ofgemeen, zoals altijd, en slechts enkele eerlijke kranten,spraken er hun tevredenheid over uit, dat de marxistischestruikrovers tenminste in één plaats op hun nummerwaren gezet. In Koburg zelf echter heeft toch een deelvan de marxistische arbeiders, een deel, dat overigenszelf slechts als verleid moest worden beschouwd, door devuisten van nationaal-socialistische arbeiders lereninzien, dat ook deze arbeiders voor idealen streden,

Page 705: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

696

omdat de ervaring nu eenmaal wel heeft geleerd, dat menalleen bereid is te vechten voor iets, waarin men gelooft,en wat men liefheeft. Het grootste profijt trok echter deS.A. zelf wel hieruit. Ze groeide nu zeer snel, zodat er bijde landdag op de 27ste januari 1923 al om en bij dezesduizend man aan de wijding van de vaandels deelnam,waarbij de eerste troepen geheel in uniform waren.

De ervaringen in Koburg hadden duidelijk bewezen, hoenoodzakelijk het was – en dat niet alleen om dekorpsgeest aan te kweken, maar ook om verwisselingente vermijden, en te voorkomen, dat men elkaar wederzijdsniet herkende – om een uniforme kleding voor de S.A. inte voeren. Tot nog toe had ze enkel een band om de armgedragen – nu kwamen er de tuniek en de bekende petbij. De ervaringen, te Koburg opgedaan, hadden voortsnog tengevolge, dat wij nu begonnen, om in alle plaatsen,waar de rode terreur sinds vele jaren iedere vergaderingvan andersdenkenden had belet, die terreur stelselmatig tebreken en de vrijheid van vergadering te herstellen. Vandit ogenblik af werden in Beieren telkens weernationaal-socialistische bataljons naar zulke plaatsengebracht, en langzamerhand bezweek in Beieren de enerode burcht na de andere voor de nationaal-socialistischepropaganda.

De S.A. was steeds meer in haar taak gegroeid, en, hadzich daardoor steeds meer verwijderd van het karaktervan een zinloze en onnodige weerbaarheidsorganisatie enwas uitgegroeid tot een levende strijd-organisatie voor deoprichting van een nieuwe Duitse staat. Deze logischeontwikkeling duurde tot maart 1923. Daarna had er ietsplaats, wat mij dwong, de ontwikkeling van de bewegingvan richting te doen veranderen.

Page 706: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

697

3 . In de eerste maanden van het jaar 1923 werd hete

Roergebied door Fransen bezet, en dit had grote gevolgenvoor de ontwikkeling van de S.A. Het is ook heden nogniet mogelijk, en vooral in verband met het nationalebelang niet geraden, om openlijk daarover te spreken ofte schrijven. Ik kan er nu tenminste iets over zeggen,omdat dit onderwerp al herhaaldelijk in het openbaar isbehandeld, en de openbare mening er dus al het een enander van weet. De bezetting van het Roergebied kwamvoor ons niet onverwacht en deed de gegronde hoopopkomen, dat er nu definitief zou worden gebroken metde laffe politiek van terugkrabbelen en toegeven, en datde weerbaarheids-organisaties daardoor een zeerbepaalde taak te vervullen zouden krijgen. Ook de S.A.,die toen al vele duizenden jonge krachtige mannenomvatte, mocht zich niet afzijdig houden van devervulling van deze nationale plicht. In de lente en dezomer van het jaar 1923 werd ze omgesmeed tot eenmilitaire strijdorganisatie. De latere ontwikkeling, zoalsdie zich in het verdere verloop van het jaar 1923afspeelde, was grotendeels een uitvloeisel van dezereorganisatie.

Omdat ik elders in grote trekken de ontwikkeling van het jaar1923 onder de loep neem, wil ik me er hier toe beperken vast testellen, dat de reorganisatie van de S.A., wanneer deveronderstellingen, die ons er destijds toe brachten om diewijzigingen aan te brengen, (namelijk dat de regering nu zouovergaan tot het bieden van actieve weerstand tegen Frankrijk)niet juist bleken te zijn, dat in dat geval die maatregelen tenopzichte van de beweging schadelijk moesten werken. Het eindevan het jaar 1923 was, hoe ontzettend het op het eerste gezichtook moge schijnen, op de keper bezien, feitelijk noodzakelijk,omdat deze gebeurtenissen met één slag een einde maakten aan

Page 707: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

698

de nieuwe vorm van de S.A. die door de houding van de Duitseregering doelloos en daardoor voor de beweging schadelijk wasgeworden. En hierdoor werd nu de mogelijkheid geschapen, omop een dag weer te beginnen op te bouwen op het punt, waarwij eens gedwongen waren geweest, de juiste weg te verlaten.

De N.S.D.A.P., die in het jaar 1925 opnieuw was gesticht,moet de S.A. nu weer opnieuw opbouwen, opleiden enorganiseren volgens de vroeger genoemde beginselen. Ze moetdaarmee terugkeren tot de oorspronkelijke gezonde opvattingenen moet het nu weer als haar hoogste taak beschouwen, om vanhaar S.A. een instrument te maken, waardoor de strijd van debeweging om haar wereldbeschouwing gesteund en versterktwerd. Ze mag niet dulden, dat de S.A. verlaagd wordt tot eensoort weerbaarheidsorganisatie of geheim genootschap; ze moetintegendeel alles doen, om uit die S.A. een trouwe garde vanhonderdduizenden te maken, die het nationaal-socialistischeidee en daarmee tenslotte het hart van de volksidee verdedigt.

Page 708: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

699

TIENDE HOOFDSTUK

HET FEDERALISME ALS MASKER

In de winter van het jaar 1919, en meer nog in de lente en dezomer van 1920 zag de jonge partij zich gedwongen, haarstandpunt te bepalen ten aanzien van een vraagstuk, dat al

in de loop van de oorlog tot een kwestie van de eerste rang wasuitgegroeid. Ik heb in het eerste deel, bij de bespreking van desymptomen, die de dreigende ineenstorting van het Duitse Rijkdeden vrezen, voorzover deze dan binnen mijn gezichtsveldwaren gekomen, al gewezen op de merkwaardige vorm,waarvan zowel de Engelsen als de Fransen zich bedienden, endie erop gericht was, om de oude kloof tussen Noord- enZuid-Duitsland opnieuw in het leven te roepen. In de lente vanhet jaar 1915 verschenen de eerste systematisch anti-Pruisischestrooibiljetten, waarin Pruisen als de enige schuldige aan deoorlog werd voorgesteld. Toen het jaar 1916 aanbrak, was dezehetze uitgegroeid tot een volledig, en even handig als gemeensysteem. Die ophitsing van de Zuid-Duitsers tegen deNoord-Duitsers, die speculeerde op de meest minderwaardigeinstincten van de mens, begon ook al na korte tijd vruchten tedragen. Men mag nooit vergeten, dat zowel de regerings- als deleger-autoriteiten – of beter, als de Beierse generaals en anderehoge militaire functionarissen – deze grote onvergeeflijke foutmaakten, dat zij hun plicht op schandelijke wijze vergaten, enlang niet streng en vastbesloten genoeg hiertegen optraden.

Page 709: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

700

Deze heren namen in het geheel geen tegenmaatregelen!Integendeel, men scheen het hier en daar zelfs met een zekerwelgevallen aan te zien, en was misschien kortzichtig genoeg,om te menen, dat een dergelijke propaganda niet alleen degelijkwording van de verschillende delen van het Duitse volktegenwerkte, maar dat de federatieve krachten hierdoor zelfsautomatisch versterkt zouden worden. Men had alleen Pruisenwillen verzwakken, door die propaganda oogluikend toe telaten, maar heel Duitsland heeft er de gevolgen van moetendragen. Die gevolgen maakten, dat de ineenstorting snellerkwam, dan anders het geval was geweest; en het belangrijkstegevolg van deze ramp was toch waarlijk niet, dat de bandtussen de Duitse staten losser werd; veel belangrijker was, datalle Duitse staten zonder uitzondering verpletterd werden.

In de staat, waar de kunstmatig gevoede haat tegen Pruisen hetergste was, brak het eerst de revolutie tegen het eigenkoningshuis uit. Nu zou het onjuist zijn te menen, dat dezeanti-Pruisische stemming alleen een gevolg was van devijandelijke propaganda, en dat er in het geheel geenomstandigheden waren, die deze mentaliteit enigszinsverontschuldigden. De onwaarschijnlijke organisatie van onzevolkshuishouding in de oorlogsjaren had tengevolge, dat eenhaast tot in het krankzinnige doorgevoerde organisatie het helerijk onder curatele stelde en — uitbuitte; en dat was wel eenvan de belangrijkste oorzaken voor het ontstaan van dezeanti-Pruisische stemming. Want voor de normale kleine manwaren de oorlogsinkoopbureaus, die nu eenmaal hun hoofdzetelte Berlijn gevestigd hadden, identiek met Berlijn, en was Berlijneenvoudig een ander woord voor Pruisen. Dat de organisatorenvan die roofinstellingen, die men oorlogsinkoopbureaus geliefdete noemen, al evenmin Berlijners als Pruisen, ja zelfs in hetgeheel geen Duitsers waren, dat was iets, wat tot het overgrotedeel van de bevolking niet doordrong. Men zag alleen het grove

Page 710: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

701

onrecht en het onophoudelijk ingrijpen van deze gehateinstelling in de hoofdstad, en concentreerde nu natuurlijk al zijnhaat op die hoofdstad en Pruisen tegelijk, en dat in des testerkere mate, omdat er van zekere zijde niet alleen niets werdgedaan om zo’n opvatting te bestrijden, maar men zo iets zelfsmet heimelijke voldoening begroette.

De Jood was veel te handig, en begreep destijds al maar al teduidelijk, dat de schandelijke rooftocht, die hij onder dedekmantel van de oorlogs inkoopbureaus tegen het Duitse volkvoerde, verzet zou wekken en moest wekken. Maar zolang ditverzet niet zulke vormen aannam, dat het hemzelf naar de keelvloog, had hij geen reden, daarvoor te vrezen. Maar om nu eenzodanig gerichte uitbarsting van de tot wanhoop en woedendeverontwaardiging gedreven mensen te voorkomen, was er geenbeter recept denkbaar dan om die woede elders een uitlaat tedoen vinden. Als het aan hen lag, mocht Beieren gerust tegenPruisen en Pruisen tegen Beieren te keer gaan, hoe meer hoeliever! Hoe feller de onderlinge strijd woedde, des te zekerderwas de Jood van zijn veiligheid en rust. De algemene aandachtwas door dit alles volkomen afgeleid van deze made op hetlichaam van de volkeren – men scheen haar bestaan vergeten tezijn. En wanneer al eens het gevaar scheen op te duiken, datwaakzame elementen, die ook in Beieren talrijk waren, eropaandrongen, dat men toch zijn ogen de kost gaf, dat men ookeigen hart en nieren eens onderzocht, en dat men zich toch watmatigde, waardoor de verbitterde strijd dreigde te kalmeren, danhoefde de Jood te Berlijn niets anders te doen, dan een nieuweprovocatie te ensceneren en de gevolgen af te wachten.

En onmiddellijk stortten alle profiteurs van de strijd tussenNoord en Zuid op ieder incident van die aard, en bliezen zolang,tot de smeulende verontwaardiging weer tot een vuur methoogopslaande vlammen was geworden. Het was een sluw en

Page 711: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

702

geraffineerd spel, dat de Jood destijds speelde met deverschillende Duitse stammen. Hij hield ze zodoende steedsbezig, en leidde hun aandacht af, om hen ondertussen des tegrondiger te kunnen uitplunderen. Toen kwam de revolutie.

En al was het dan tot 1918 — of beter tot de maand novembervan dit jaar — voor de gewone gemiddelde Duitser, en wel inhet bijzonder voor de weinig ontwikkelde arbeider en kleinebourgeois nog niet mogelijk geweest, de onvermijdelijkegevolgen van die twist tussen de Duitse stammen onderling,vooral wat de kwestie Pruisen-Beieren betrof, volkomen teoverzien, toch had men tenminste van het zich „nationaal”noemende deel van de bevolking mogen verwachten, dat het denoodlottige gevolgen begreep. Want de actie was nog maar netgelukt, of de leider en organisator van de revolutie trad ook alop voor „Beierse” belangen. De internationalistische Jood KurtEisner begon Beieren tegen Pruisen uit te spelen. Men had nutoch moeten begrijpen, dat deze Oosterling, die als journalist nueens hier dan daar in Duitsland rondzwierf, wel in de laatsteplaats de aangewezen man was, om de Beierse belangen tevertegenwoordigen, en dat Beieren juist hem zo koud moestlaten als maar iets op Gods aardbodem.

Toen Kurt Eisner zeer bewust de revolutionaire beweging inBeieren tegen het overige deel van het Rijk richtte, deed hij datniet in het minst, om Beierse belangen te verdedigen, maarenkel als zaakgelastigde van het Jodendom. Hij maakte gebruikvan de bestaande instincten en antipathieën van het Beiersevolk, om met behulp daarvan, Duitsland gemakkelijker aanstukken te kunnen slaan. Het bolsjewisme had zich dan zonderde minste inspanning van het verpletterde Rijk meester kunnenmaken. De door hem gebruikte tactiek werd ook na zijn doodvoortgezet. Het marxisme, dat juist voor de kleine staten inDuitsland en hun vorsten nooit iets anders dan de venijnigste

Page 712: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

703

spot had overgehad, deed nu, als „onafhankelijke partij” ookplotseling een beroep op diezelfde gevoelens en instincten, diezich in vorstenhuizen en staatjes-in-den-staat het duidelijkstmanifesteerden. De strijd van de radenrepubliek tegen deoprukkende bevrijdingstroepen was vooral voorgesteld engepropageerd als een „strijd van Beierse arbeiders tegen hetPruisische militarisme”. En dat is ook de verklaring, waaromhet neerslaan van de radenheerschappij te München, volkomenin tegenstelling met de gevolgen van dit ingrijpen elders inDuitsland, niet leidde tot een gezondere mentaliteit bij de grotemassa, maar integendeel aanleiding werd tot een nóg groterverbittering en verbetenheid tegen Pruisen.

De virtuositeit, waarmee de bolsjewistische agitators devernietiging van de radenrepubliek hadden weten voor te stellenals een overwinning van het „Pruisische militarisme” op het„anti-Pruisisch” en „anti-militaristisch” gezinde Beierse volk,droeg rijke vrucht. Terwijl Kurt Eisner nog bij de verkiezingenvoor de Wetgevende Vergadering van Beieren, die te Münchenzitting hield, geen tienduizend stemmen bijeen wist te krijgen,en de communistische partij zelfs de drieduizend niet bereikte,was het aantal stemmen van beide partijen na de ineenstortingvan de radenrepubliek tot bijna honderdduizend aangegroeid.

Al in deze tijd deed ik — zij het dan ook nog zonder organisatie– al het mogelijke, om deze krankzinnige haatzaai campagnetussen de Duitse stammen onderling tegen te gaan. Ik geloofniet, dat ik in mijn leven ooit een minder populaire zaak hebvoorgestaan dan destijds mijn strijd tegen het anti-Pruisischgehits. Te München waren al tijdens de radenheerschappij deeerste massavergaderingen gehouden, waar de haat tegen hetoverige Duitsland, maar wel vooral tegen Pruisen, dermate totkookhitte was opgejaagd, dat het voor een Noord-Duitser nietalleen levensgevaarlijk was, om zo een vergadering bij te

Page 713: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

704

wonen, maar dat zulke vergaderingen meestal geheel openlijkeindigden met het krankzinnige geschreeuw van: „Los vanPruisen!” – „Weg met Pruisen” – „Oorlog tegen Pruisen!”, eenstemming die door een bijzonder pronkstuk van een voorstandervan Beierse hoogheidsrechten in de Duitse Rijksdag eenssamenvatte in de strijdkreet:„Liever Beiers sterven, dan Pruisisch bederven!”

Men moet de vergaderingen van die dagen hebben bijgewoond,om te begrijpen, wat het voor mij betekende, toen ik voor deeerste maal, omringd door een handjevol vrienden, van eenvergadering in de Löwenbräukeller te München gebruikmaakte, om mijn stem tegen deze waanzin te laten horen. Hetware kameraden uit de oorlog, die mij destijds bijstonden, enmisschien kan men zich enigszins in onze gevoelensverplaatsen, wanneer men weet, dat de hersenloos gewordenmenigte, die tegen ons brulde, en ons dreigde neer te slaan, voorhet allergrootste deel tijdens de oorlog als hele en halvedeserteurs in het achterland van het front, of in het vaderlandzijn tijd had zoekgebracht. Voor mij hadden deze scènes hetvoordeel, dat de schare van mijn getrouwen zich nu paswerkelijk één met mij voelde, en zijn lot al gauw door dure edenop leven en dood met het mijne had verbonden.

Deze gevechten, die zich steeds herhaalden, en gedurende hetgehele jaar 1919 van tijd tot tijd plaats vonden, schenen in deeerste dagen van het jaar 1920 nog in hevigheid toe te nemen.Er waren vergaderingen – ik denk hier in het bijzonder aan eenbijeenkomst in de Wagnerzaal aan de Sonnenstrasse teMünchen, – waar mijn ondertussen gegroeide troep het zwaarte verantwoorden had. Het liep er zelfs niet zelden op uit, datmen dozijnen van mijn aanhangers mishandelde, neersloeg, ophen intrapte, tot ze tenslotte, meer dood dan levend, uit de zaalwerden gesmeten.

Page 714: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

705

De strijd, die ik eerst als eenling, enkel ondersteund door mijnkameraden uit de oorlog, was begonnen, werd nu als een taak,die ik bijna heilig zou willen noemen, door de bewegingvoortgezet. Ik ben er nog heden trots op, te kunnen zeggen, datwij destijds – met bijna geen andere hulp dan die van onzeBeierse aanhangers, – er toch in slaagden, om dit mengsel vandomheid en verraad langzaam, maar zeker om zeep te brengen.Ik zeg domheid en verraad, omdat ik, hoezeer ik ook overtuigdben, dat de grote massa van de meelopers dom was, enhet-niet-zo-kwaad-meende, niet kan aannemen, dat dieonnozelheid ook bij de organisatoren en aanstichters ervan tevinden was. Ik beschouwde hen – en doe dat heden nog – alsbetaalde verraders in Franse dienst en soldij. Er is immers ééngeval bekend – het geval Dorten – waarbij dit ook al zonneklaaris gebleken.

Iets, wat destijds ons optreden bijzonder gevaarlijk maakte, wasde handigheid, waarmee men zijn eigenlijke bedoelingen wist teverbergen achter federalistische motieven, die men als enigedoelstellingen naar voren schoof. Dat het opwarmen van dehaat tegen Pruisen met federalisme als zodanig niets uitstaandeheeft, ligt wel voor de hand. Ook maakt het een vreemdeindruk, wanneer een „federatief streven” tracht, een anderebondsstaat te ontbinden of te verdelen. Want een federalist, dieBismarcks opvatting over het Rijk aanhaalde, en dit eerlijkmeende, zou niet de wens kunnen doen horen, om van die doorBismarck geschapen, of althans voltooide Pruisische staat delenaf te scheuren, of zelfs openlijk zulke separatistischestromingen te ondersteunen. Hoe zou men te München nietgeschreeuwd hebben, wanneer een conservatieve Pruisischepartij het in de hand had gewerkt, dat Franken van Beieren zouworden losgescheurd, of dit zelfs in openlijke actie had geëist engesteund. Bij al dit gedoe kon men enkel medelijden hebben metdegenen onder de eerlijke federalisten, die het gemene

Page 715: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

706

schurkenspel niet doorzagen; want zij waren het bij dit spel, diehet ergste bedrogen werden. Door de federalistische idee zo tebelasten, groeven haar eigen aanhangers haar graf. Men kanonmogelijk een federalistische vorm van het Rijk propageren,wanneer men zelf de belangrijkste hoeksteen van zo eenstaatsgebouw, namelijk Pruisen, beledigt, bezwaddert enbevuilt; of met andere woorden, wanneer men het dus Pruisenonmogelijk maakt om bondsstaat te zijn, voor het geval zo eenrijksconstructie dan mogelijk zou zijn. Dit alles was nog des teongelooflijker, omdat de strijd van die z.g. „federalisten”daarbij hoofdzakelijk gericht was tegen dat Pruisen, dat hetminste met de novemberdemocratie te maken heeft. Want desmaad en de aanvallen van deze zogenaamde „federalisten”waren niet gericht tegen de geestelijke vaders van de grondwetvan Weimar – die overigens zelf voor het grootste deelZuid-Duitsers of Joden waren – maar tegen de mannen van hetoude conservatieve Pruisen, dus de absolute tegenpolen van diegrondwet van Weimar. Men moet zich er niet over verbazen,dat men daarbij alles deed, om te vermijden, dat hierbijmisschien een Jood in het gedrang zou kunnen komen, maarmisschien ligt hier de oplossing voor het gehele raadsel.

Gelijk de Jood vóór de revolutie de aandacht van zijnoorlogsinkoopbureaus – of beter nog, van zichzelf wist af teleiden, en kans zag, de massa, en vooral die in Beieren, tegenPruisen in het geweer te brengen, moest hij ook trachten denieuwe en nu tienmaal grotere rooftocht na de revolutie, op deeen of andere wijze te maskeren. En ook in dit geval slaagde hijerin, om de zogenaamde „nationale elementen” in Duitslandtegen elkander op te hitsen: conservatief denkende Beieren tegenPruisen, die even conservatieve opvattingen huldigden. En weerwist hij het op de sluwste manier te doen, door verschillendemalen een zo grof en zo tactloos optreden te provoceren – vanalles, wat er in het Rijk gebeurde, hield hij immers de touwtjes

Page 716: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

707

in handen – dat het bloed van diegene tegen wie dit optredengeschiedde, wel telkens opnieuw moest gaan koken. Maar danrichtte de woede zich nooit tegen de Jood, doch eeuwig en altijdtegen de Duitse broeder. De Beier kreeg niet dat Berlijn te zien,dat gevormd werd door vier miljoen hardwerkende, vlijtigeproductieve mensen, maar enkel het andere, het luie, bedorvenBerlijn uit de ergste uithoeken van het Westen (waar de rijkebuurten zijn. Vert.) Maar zijn haat richtte zich niet tegen ditbedorven Westen, doch tegen de „Pruisische” stad. Het waswerkelijk vaak om er wanhopig van te worden. Die handigheidvan de Jood, om de aandacht van zijn daden af te leiden enelders bezig te houden, kan men ook heden ten dage weerbestuderen.

In het jaar 1918 kon er nog geen sprake zijn van eenstelselmatig antisemitisme. Ik herinner me nog met hoe grotemoeilijkheden men te kampen had, wanneer men het woordJood maar uitsprak.. Men werd of dom en niet begrijpendaangestaard, of zo fel mogelijk aangevallen. Onze eerstepogingen, om de ware vijand het masker van het gelaat tetrekken, schenen destijds bijna geen enkele kans van slagen tehebben, en het duurde zeer lang, voor de toestandlangzamerhand een gunstige wending nam: zo onjuist alsenerzijds de organisatorische vorm was van de „Schutz undTrutzbund”, zo verdienstelijk — was niettegenstaande dat –zijn werk, dat hij het Joodse vraagstuk als zodanig weer op hettapijt heeft gebracht. In ieder geval begon er in de winter van1918 of 1919 langzaam aan zoiets als antisemitisme op tekomen. Later heeft toen de nationaal-socialistische beweginghet Joodse vraagstuk nog heel wat steviger aangepakt. Haarbelangrijkste prestatie is, dat zij dit probleem uit de nauwekringetjes van de beter gesitueerde en kleinburgerlijke milieustot de drijvende kracht van een grote volksbeweging heeftgemaakt. Maar nauwelijks was men erin geslaagd, om het

Page 717: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

708

Duitse volk ten aanzien van dit vraagstuk te doordringen van degrootheid van de dragende en bindende idee van deze strijd, ofde Jood stond al klaar met een tegenzet. Hij greep weer naarzijn oude beproefde wapen. Hij heeft met onwaarschijnlijkesnelheid in de volksbeweging zelf de fakkel van de twistgesmeten en er het zaad van de tweedracht gezaaid. Om tevoorkomen, dat het Jodendom nu een geconcentreerdestormaanval zou moeten weerstaan, was er onder de gegevenomstandigheden maar één oplossing mogelijk: hij moest deultramontaanse kwestie ter sprake brengen, en de daaruitvoortvloeiende strijd tussen katholicisme en protestantismebenutten, om de aandacht van het algemeen op anderevraagstukken te concentreren. De mannen, die zojuist hetJoodse vraagstuk ter sprake hadden gebracht, begingen nuenige onvergeeflijke en kapitale fouten, waarmee zij de doorhenzelf in het vuur gebrachte kwestie onnoemelijk veel schadeberokkenden. Maar de Jood heeft in ieder geval zijn doelbereikt: De katholieken en protestanten zitten elkaar lustig in deharen, en de doodsvijand van alles, wat Arisch, en alles, watChristelijk was, lachte in zijn vuistje.

Gelijk men eens kans had gezien, om de openbare mening jarenaaneen bezig te houden met de strijd tussen federalisme enunitarisme, en ook hier een verlammende tweedracht wist tezaaien, terwijl de Jood de vrijheid van de natie versjacherde, enons vaderland verried aan het internationale grootkapitaal, zolukt het hem nu weer, om de twee Duitse confessies tegenelkaar op te jagen, waarbij hun beider grondslagen door het gifvan het internationale Jodendom worden stuk gevreten enondermijnd. Laat men zijn ogen eens gebruiken, en zien, wateen verwoestingen de Joodse verbastering dag aan dag in onsvolk aanricht; laat men ook eens bedenken, dat dezebloedvergiftiging pas na eeuwen, of misschien in het geheel nietmeer uit ons volkslichaam verwijderd kan worden; laat men

Page 718: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

709

voorts bedenken, hoe dit rasbederf de laatste Arische waardenin het Duitse volk ontkracht, en zelfs niet zelden vernietigt,zodat onze kracht als cultuur dragende natie zich kennelijkmeer en meer in dalende lijn beweegt, en wij gevaar lopen, om –althans wat onze grote steden betreft – tot hetzelfde peil tezinken, waar Zuid-Italië zich nu al bevindt. Deze verpestingvan ons bloed, waarvoor honderdduizenden in ons volkeenvoudig blind schijnen te zijn, wordt heden ten dage echterstelselmatig gepleegd door de heren Joden. Stelselmatigmisbruiken deze zwartharige parasieten op het leven van devolkeren van onze onervaren jonge meisjes en vernielendaardoor iets wat op deze aarde nimmer kan worden vergoed.

De christelijke kerkgenootschappen zien allebei – inderdaadallebei – onverschillig toe, hoe hier edele en onvergelijkelijkeschepselen, die Gods Genade aan deze aarde schonk, wordenontwijd en bedorven. De toekomst van onze aarde wordt echterniet beslist door de kwestie, of de protestanten over dekatholieken dan wel de katholieken over de protestanten zullenzegevieren, maar door het vraagstuk, of de Arische mensbehouden blijft of uitsterft. Maar toch strijden de beidekerkgenootschappen in onze dagen in het geheel niet tegen devernietiger van deze mens, maar trachten zij enkel elkaarwederzijds te vernietigen. Juist de man, die volks denkt, zou hetnu als zijn meest heilige plicht moeten beschouwen, om, binnenzijn eigen kerkgenootschap, ervoor te zorgen, dat men niet altijdpraat over Gods wil, maar dat men die wil ook daadwerkelijkvervult en Gods werk niet laat aanranden.

Want Gods werk gaf de mensen eens hun gestalte, hun karakteren hun eigenschappen. Wie Zijn werk vernielt, strijdt daardoortegen de schepping van de Heer, dat wil dus zeggen, tegen degoddelijke wil. Daarom moge ieder naar deze hoogstegehoorzaamheid streven, en vooral binnen zijn eigen

Page 719: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

710

kerkgenootschap, en moge het als zijn eerste en heiligste plichtbeschouwen, om partij te kiezen tegen degene, die door zijnstreven, woord of daad zich bemoeit met dingen, die buiten zijneigen kerkgenootschap zijn gelegen, en die tracht in het anderete stoken. Want de strijd tegen karaktereigenschappen van deene confessie tegen de andere moet in Duitsland, gezien deverdeeldheid op religieus gebied, zoals wij die nu eenmaalkennen, noodzakelijkerwijze leiden tot een vernietigingsoorlogtussen beide confessies. Onze omstandigheden zijn vanzodanige aard, dat wij in het geheel geen vergelijking kunnentrekken tussen ons land en Frankrijk, Spanje, of zelfs Italië.

Men kan bijvoorbeeld in alle drie de genoemde landen een strijdtegen het klerikalisme of ultramontanisme propageren, zonderhet risico te lopen, dat bij zulk een poging het Franse, Spaanseof Italiaanse volk uiteen zou vallen. Men mag dit echter inDuitsland niet doen, omdat de protestanten ongetwijfeld aanzo’n strijd zouden deelnemen. Maar daardoor zou dat verweer,dat anders enkel een verzet van katholieken tegen de politiekeaanmatigingen van hun eigen kerkelijke overheden zou zijn,onmiddellijk het karakter krijgen van een protestantse aanval ophet katholicisme. Zo’n aanval, die men, zelfs wanneer hij tenonrechte gebeurt, van zijn geloofsgenoten nog wel verdraagt,wordt onmiddellijk en zo nadrukkelijk mogelijk afgewezen,wanneer de bestrijder een andere geloofsbelijdenis is toegedaan.

Dit gaat zover, dat zelfs mensen, die anders onmiddellijk bereidzouden zijn, een kennelijk onjuist element in hun eigen confessieaf te schaffen, deze bereidheid onmiddellijk laten varen en zichscherp te weer stellen, zo gauw van andere zijde dan uit huneigen kerk zo een correctie wordt aangeraden of zelfs wordtgeëist. Dit voelen zij als een even onrechtmatige, alsontoelaatbare, en onbehoorlijke poging tot inmenging inaangelegenheden, die de buitenstaander niets aangaan. En ook

Page 720: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

711

de motivering, dat deze inmenging gebeurt met het oog op hethogere recht van het nationaal belang, verontschuldigt zo eenpoging niet voor de aanhangers van de aangevallen leer, omdatin onze dagen de religieuze gevoelens altijd nog dieper zittendan alle nationale en politieke eisen. En dit wordt ook niet in hetminst veranderd, door de beide confessies tot een verbitterdeonderlinge strijd op te hitsen; dit zou enkel kunnen veranderen,wanneer men, door het aankweken van wederzijdseverdraagzaamheid, aan de natiën toekomst schonk van eendergelijk formaat, dat ze ook op dit gebied verzoenend zouwerken. Ik durf hier te verklaren, dat ik die mannen, die er inonze dagen naar streven, om de volksbeweging in de chaos vanreligieuze twisten te betrekken, als ergere vijanden van mijnvolk beschouw, dan de eerste de beste internationalecommunist. Want de nationaal-socialistische beweging heeft detaak, om deze laatste te bekeren.

Degene echter, die uit haar eigen rijen voortkomt en tracht, haarvan haar eigenlijke doel te verwijderen, begaat de grootstezonde. Hij is – onverschillig, of hij zich daarvan al dan nietbewust is – een strijder voor Joodse belangen. Want het is opdit ogenblik, nu de volksbeweging een gevaar voor hetJodendom begint te worden, onweersprekelijk in het belang vanhet Jodendom, dat die beweging door religieuze onenigheidverscheurd wordt. En ik wens zeer de nadruk te leggen op diewoorden verscheurd wordt; want alleen iemand, die geengreintje van de geschiedenis af weet, kan menen, dat dezebeweging nu plotseling een vraagstuk tot oplossing kanbrengen, waarop hele eeuwen en grote staatslieden schipbreukhebben geleden. Overigens spreken de feiten voor zichzelf. Deheren, die in het jaar 1924 plotseling ontdekten, dat de strijdtegen het „ultramontanisme” de hoogste taak van devolksbeweging was, hebben niet het ultramontanismevernietigd, maar hebben de volksbeweging verscheurd. Ik moet

Page 721: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

712

er ook voor waken, dat het niet in het een of ander onrijpe breinin de nationaal-socialistische beweging opkomt, te denken, dathij datgene kan waartoe zelfs Bismarck niet bij machte was.Het zal altijd de eerste taak van de leiding van denationaal-socialistische beweging zijn, om te zorgen, dat iederepoging, om de nationaal-socialistische beweging in deze strijdte betrekken, onverbiddelijk wordt gesmoord, en dat depropagandisten van zo een onjuiste opvatting ogenblikkelijk uitde beweging worden verwijderd. En dit was ons inderdaad totde herfst van het jaar 1923 ook volkomen gelukt. In de rijen vanonze beweging konden de strengst gelovige protestanten naastde meest gelovige katholieken zitten, zonder dat ze ooit openigerlei wijze met hun godsdienstige overtuiging in strijdhoefden te komen. Integendeel, de geweldigegemeenschappelijke strijd, die zij tezamen voerden tegen deverwoester van de Arische mensheid, had hun juist geleerd,respect en eerbied voor elkaar te krijgen. En dan moet mendaarbij nog bedenken, dat de beweging juist in deze jaren descherpste strijd tegen het Centrum uitvocht, hoewel natuurlijkniet om religieuze, maar uitsluitend om nationale, volkse eneconomische redenen. Het succes, dat wij destijds behaaldenbewijst ons gelijk in die jaren, terwijl het tevens even scherp hetongelijk van al deze betweters aantoont.

Het is in de laatste jaren dikwijls zover gekomen, datvolksgroepen zo volkomen blind waren door hun eeuwigegeloofstwisten, dat ze zelfs niet ziende werden, en dewaanzinnigheid van hun handelwijze niet inzagen, toenatheïstische marxistische kranten plotseling tot advocaten vanreligieuze overtuigingen werden, om door het aanslepen vandikwijls werkelijk ongelooflijk domme argumenten nu eens deene en dan weer de andere zijde te belasten, en zodoende hetvuur steeds heftiger te doen oplaaien.

Page 722: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

713

Maar juist voor een volk als het Duitse, dat in de geschiedenisal zo dikwijls heeft bewezen, in staat te zijn, om voorhersenschimmen oorlog te voeren tot de dood erop volgt, zaliedere strijdkreet levensgevaarlijk zijn. Altijd weer zal ons volkdoor zo een roep van de werkelijk reële vraagstukken, die voorzijn bestaan van belang zijn, worden afgeleid. Terwijl wij ingodsdienstige twisten elkaars krachten uitputten, werd om onsheen de wereld verdeeld. En terwijl de volksbeweging overlegt,of het ultra montane gevaar groter is dan het Joodse ofomgekeerd, bederft de Jood de volksgrondslagen van onsvolksleven, en vernietigt ons volk daardoor voor altijd. Ik kande nationaal-socialistische beweging en daarmee ook het Duitsevolk, ten aanzien van deze „volks” strijders maar één dingtoewensen: God behoede u voor zulke vrienden – met uwvijanden zult ook u wel alleen kunnen afrekenen.

De strijd tussen federalisme en unitarisme, die in de jaren 1919,'20, '21 en ook nadien op zo sluwe wijze door de Jodengepropageerd werd, dwong ook de nationaal-socialistischebeweging, hoe scherp en afwijzend deze ook tegenover ditgehele vraagstuk stond, om haar standpunt te bepalen tenopzichte van de belangrijkste der behandelde vraagstukken.Moet Duitsland een bondsstaat of een centraal geregeerde staatzijn, en hoe moet men die begrippen in de praktijk opvatten? Detweede vraag lijkt mij de belangrijkste van de twee, omdat zeniet alleen één van de belangrijkste grondslagen is, die voor hetbegrip van het geheel vereist wordt, maar ook, omdat zeophelderend en verzoenend werkt. Wat is een bondsstaat?

Onder bondsstaat verstaan wij een vereniging van soevereinestaten, die zich uit eigen vrije wil, op grond van hunsoevereiniteit aaneensluiten, en daarbij dat deel van hunindividuele vrijheidsrechten aan het geheel afstaan, waardoorhet bestaan van de gemeenschappelijke bond mogelijk gemaakt

Page 723: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

714

en gewaarborgd wordt. Aan deze theoretische formulering blijktin de praktijk geen enkele van de huidige bondsstaten geheel tevoldoen. De Amerikaanse Unie bijvoorbeeld niet, omdat bij hetovergrote deel van de staten in het geheel geen sprake kan zijnvan een oorspronkelijke soevereiniteit, maar waarvan vele pasin de loop van de tijd als het ware in het totale grondgebied derUnie getekend werden. Daarom zijn de „staten” van de Unieook meestal slechts kleinere en grotere, dikwijls met de liniaalafgetekende, willekeurige stukken grondgebied, die hunontstaan aan administratieve noodzakelijkheden te dankenhebben, en die eerder geen eigen soevereiniteit-als-staatbezaten, en zo’n geheel van rechten ook niet konden bezitten.

Want de Unie was immers niet het product van al deze staten,doch vele staten waren integendeel juist door de Uniegeschapen. De tamelijk uitgebreide rechten, die hierbij aan deverschillende staten zijn gelaten, of beter, zijn toegewezen, zijnniet alleen in overeenstemming met het gehele karakter van dezestatenbond, maar voornamelijk ook met de grootte van zijnoppervlak, zijn territoriale afmetingen, die immers bijna gelijkzijn aan die van een werelddeel. Men kan zodoende bij de statenvan de Amerikaanse Unie niet spreken van staatssoevereiniteitvan elk onderling, maar uitsluitend van hun grondwettelijkvastgelegde en gewaarborgde rechten, of beter misschienbevoegdheden.

Ook voor Duitsland gaat de bovengenoemde definitie nietgeheel en al op. Hoewel in Duitsland ongetwijfeld het eerst deverschillende staten, en dat inderdaad wel als onafhankelijkestaten, hadden bestaan, en het Rijk inderdaad uit hen werdopgebouwd. Het eerste begin, de vorming van het Rijk is nietgebeurd op grond van vrije wil, of de samenwerking van dedelen, maar integendeel tengevolge van de hegemonie van eenvan de staten n.l. Pruisen. Het grote verschil, dat er op zuiver

Page 724: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

715

territoriaal gebied al is, is de grote verscheidenheid van deDuitse staten; en dit alleen maakt al een hemelsbreed verschiluit met een constructie als bijvoorbeeld die van de AmerikaanseUnie. Het verschil in grootte tussen het grondgebied van dekleinste van de vroegere Duitse bondsstaten met de grotere ofzelfs de allergrootste staat, bewijst de ongelijkheid van degeleverde prestaties, maar ook de ongelijkheid van hun aandeelaan de totstandkoming van het Rijk en aan de vorming van debondsstaat. In werkelijkheid kon men echter bij de meeste vandeze staten ook eigenlijk niet spreken van een werkelijkesoevereiniteit, tenzij dan, dat men aan het woord „staatsgezag”geen andere betekenis geeft dan die van een ambtelijken term.

In werkelijkheid waren, niet alleen vroeger, maar ook in onzedagen vele van deze zogenaamde „soevereine staten” ter zielegegaan, en was daarmee ook duidelijker dan door enig anderding de zwakte van deze „soevereine” producten bewezen.Maar het is niet onze bedoeling, om vast te stellen, hoe al dezestaten in de loop van de geschiedenis ontstonden, doch om teconstateren, dat hun grenzen bijna in geen enkel opzicht met degrenzen van het verspreidingsgebied van hun stam samenvallen.Het zijn zuiver politieke formaties, en zij zijn grotendeelsontstaan in de droevige tijd, toen de machteloosheid van hetDuitse Rijk het grootst was, en toen de versplintering van onsDuitse vaderland, dat immers enerzijds uit die machteloosheidvoortkwam, en haar anderzijds ook tot gevolg had — de ergstevormen had aangenomen.

De grondwet van het oude Rijk hield daarmee ook min of meerrekening — in zoverre dan, dat zij niet aan alle staten gelijkerechten in de bondsraad gaf, maar hen in verschillende groepenindeelde, al naar de grootte en de werkelijke betekenis, alsooknaar hun medewerking, bij de totstandkoming van het Rijkverleend.

Page 725: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

716

De vrijheidsrechten, die de staten afstonden teneinde devorming van het Rijk mogelijk te maken, werden slechts vooreen uiterst gering gedeelte uit eigen vrije wil losgelaten,grotendeels waren ze praktisch niet aanwezig, óf werden onderde druk van de Pruisische overmacht eenvoudig genomen. Nuging Bismarck daarbij niet van het beginsel uit, dat men destaten alles moest ontnemen, wat men hun maar enigszinsontnemen kon, maar integendeel, dat men alleen datgene vanhen moest vragen, wat onmisbaar was voor het Rijk. Dit waseen even gematigd als wijs beginsel, dat enerzijds zoveelmogelijk rekening hield met gewoonten en traditie, en daardooranderzijds maakte, dat het Rijk van de beginne af kon rekenenop veel liefde en veel toegewijde medewerking. Het is echterprincipieel onjuist, om uit dit besluit van Bismarck, als zijnovertuiging te distilleren, dat het Rijk daarmede voorgoed overvoldoende vrijheidsrechten beschikte. Dit was zeer bepaald nietBismarcks overtuiging; integendeel, maar hij wilde enkeldatgene aan de toekomst overlaten, wat op dat ogenblikmoeilijk te verwezenlijken en te verdragen zou zijn geweest.

Hij hoopte op de langzaam vervolmakende werking van de tijd,en op de invloed van de ontwikkeling als zodanig, waarvan hijop de duur meer succes verwachtte dan van een poging, om detoen bestaande weerstand van de verschillende staten te breken.Hij heeft daarmee wel het duidelijkst getoond en bewezen, welkeen groot staatsman hij was. Want in werkelijkheid is desoevereiniteit van het Rijk voortdurend toegenomen ten kostevan die van de samenstellende staten. De tijd heeft datgenegedaan, wat Bismarck verwachtte.

Door de ineenstorting van Duitsland en de vernietiging van demonarchistische staatsvorm is deze ontwikkelingnoodzakelijkerwijze nog versneld. Want omdat de Duitse statenslechts zelden een gehele stam omsloten en daarom bijna nooit

Page 726: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

717

een eenheid vormden, maar meestal hun bestaan aan zuiverpolitieke oorzaken te danken hadden, moest de betekenis vandeze kleine staten wel in het niet verzinken op het ogenblik, datde belangrijkste belichaming van de politieke ontwikkeling vandeze staten, namelijk de monarchistische staatsvorm en devorstenhuizen, werden uitgeschakeld. Een groot aantal van deze„staten” verloor hierdoor zozeer ieder innerlijk houvast, dat zijtegelijkertijd uit eigen vrije wil afzagen van een verderonafhankelijk voortbestaan, en zich uit zuivere doelmatigheids-overwegingen bij andere staten aansloten, of uit vrije wil ingrotere overgingen; wat wel het overtuigendste bewijs was voorde onwaarschijnlijke nietigheid van de werkelijke soevereiniteitvan deze kleine bouwsels, en voor de geringe waardering diezelfs hun eigen burgers voor hen voelden.

Wanneer dus kan worden gezegd, dat de opruiming van hetmonarchistische regeringsstelsel en zijn dragers al een hardeslag heeft toegebracht aan het federatieve karakter van het Rijk,dan geldt dit in nog veel sterkere mate voor de aanvaarding vande voorwaarden, die uit het „vredes"-verdrag voortkwamen.Dat het muntrecht, dat tot nog toe in het bezit van debondsstaten was geweest, aan het Rijk werd afgestaan, werdvanzelfsprekend en natuurlijk op het ogenblik, dat het Rijk zichdoor de verloren oorlog zodanige financiële verplichtingen zagopgelegd, dat deze door de bijdragen van elk van de landenafzonderlijk nooit meer bijeengebracht konden worden. En ookde verdere stappen, die tengevolge hadden, dat het Rijk ook deposterijen en spoorwegen overnam, waren noodzakelijkegevolgen van het slavenjuk, dat op ons volk zou gaan drukken,en dat door de vredesverdragen langzamerhand inderdaad opzijn schouders kwam te rusten. Het Rijk was gedwongen, omsteeds nieuwe grote waarden te onteigenen, teneinde te kunnenvoldoen aan de verplichtingen, die door middel van steedsnieuwe afpersingen werden opgelegd.

Page 727: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

718

Hoe volkomen waanzinnig dikwijls ook de vormen waren,waarvan het Rijk zich bediende, wanneer het zich een en andertoe-eigende, toch was het feit als zodanig logisch enbegrijpelijk. De partijen en mannen, die eens niet alles haddengedaan, om te maken, dat de oorlog in ons voordeel afliep,hadden hieraan schuld. Vooral in Beieren lag de schuld in dezebij die partijen, die tijdens de oorlog alleen hun egoïstischeparticularistische doeleinden hadden nagestreefd, en zodoendeaan het Rijksidee krachten hadden onttrokken, die zij later, toendie oorlog verloren was, tienvoudig moesten terugbetalen. Dewraak van de geschiedenis! Alleen kwam de straf van de hemelmaar zelden zo snel na de zonde als in dit geval. Dezelfdepartijen, die nog slechts enkele jaren tevoren de belangen vanelk van de bondsstaten – en dit was wel vooral in Beieren hetgeval – boven het belang van het Rijk hadden gesteld, moestennu beleven, hoe onder de druk van de gebeurtenissen, het belangvan het Rijk de onafhankelijkheid van elk van de bondsstatenom hals bracht. Alles door hun eigen schuld.

Het is een ongeëvenaarde huichelarij, om nu tegenover de grotekiezersmassa (want dit is immers het enige publiek, waarvoorde agitatie van onze hedendaagse partijen bedoeld is) te klagenover het verlies van de soevereine rechten van de verschillendestaten, terwijl al deze partijen zonder uitzondering elkaarhebben overtroffen in maatregelen om het verdrag vanVersailles zo letterlijk mogelijk te doen uitvoeren – iets, watnatuurlijk uiteindelijk ook tot diepgaande veranderingen inDuitsland zelf moest leiden. Het Rijk van Bismarck was naarbuiten vrij en ongebonden. Financiële verplichtingen van zobelangrijke en tegelijk volkomen onproductieve aard, als hetDuitsland van Dawes te dragen heeft, kende dit rijk niet. Maarzijn binnenlandse soevereiniteit was beperkt tot enige volstrektnodige belangen. Zodoende kon het gerust een eigen muntrechtontberen en leven van de bijdragen der bondsstaten; en het

Page 728: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

719

spreekt vanzelf, dat zowel het behoud van de eigen soevereinerechten als de betrekkelijke bescheidenheid van de financiëlebijdragen aan het Rijk maakten, dat de wil tot het Rijk sterkeren bewuster was. Het is echter onjuist, en zelfs oneerlijk, om nupropaganda te willen maken met de bewering, dat het gevolgzou zijn van de financiële afhankelijkheid van de bondsstatenten opzichte van het Rijk, dat de geestdrift voor het Rijk nuzozeer ontbreekt. Nee, dat is waarlijk geen juiste voorstellingvan zaken. Het gebrek aan geestdrift voor de Rijksidee is nieteen gevolg van het verlies van de soevereine rechten van destaten, maar is het gevolg van de miserabele wijze, waarop hetDuitse volk in deze dagen door zijn staat wordtvertegenwoordigd. Niettegenstaande alle plechtigheden ter erevan de nieuwe standaard en de nieuwe grondwet, heeft hethuidige Rijk zich bij geen enkele groep van de bevolking geliefdweten te maken, en wetten tot bescherming van de republiekkunnen wel maken, dat men goed uitkijkt, voor men zichvergrijpt aan de republikeinse instellingen, maar kunnen ernooit in slagen, om de liefde van één enkele Duitser op tewekken.

De al te grote zorg, die men aan de dag moet leggen, om derepubliek met strafwetboek en tuchthuis tegen haar eigenburgers te beschermen, is de vernietigendste en vernederendstekritiek op de gehele instelling zelf. Maar ook nog om een anderereden is de bewering, waarmee bepaalde partijen tegenwoordigleuren, als zou het verdwijnen van de geestdrift voor het Rijk tewijten zijn aan het feit, dat het Rijk zich van bepaaldesoevereine landsrechten heeft meester gemaakt, een onwaarheid.Laat men zich toch niet verbeelden, dat de liefde van debondsstaten voor het Rijk groter zou zijn geweest, wanneer ditlaatste zijn soevereine rechten niet had uitgebreid, maar detotale bijdragen dezelfde zouden zijn als nu het geval is.Integendeel: Indien de bondsstaten in onze dagen contributies

Page 729: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

720

zouden moeten dragen van een zodanige hoogte als het Rijknodig heeft, om de slavernijverdragen te vervullen, dan zou dehaat tegenover het Rijk nog oneindig veel groter zijn. Debijdragen van de bondsstaten aan het Rijk zouden niet alleenzeer moeilijk te innen zijn geweest, maar zouden ongeveer doormiddel van executoriale verkopen geint moeten worden. Wantomdat de republiek nu eenmaal gebaseerd is op devredesverdragen en noch de moed noch enig plan heeft, om zichdaarvan te bevrijden, dient ze haar verplichtingen na te komen.Maar de schuld hiervoor komt weer op rekening van diepartijen, die onophoudelijk bezig zijn, om de volgzamekiezersmassa's voor te praten, dat het nodig is, dat debondsstaten hun zelfstandigheid terugkrijgen. Maar onderwijlwerken diezelfde heerschappen een politiek in de hand, dienoodzakelijkerwijze moet leiden tot de vernietiging van alles,wat er nog van die soevereine rechten over is.

Ik zeg noodzakelijkerwijze, omdat het tegenwoordige Rijkeenvoudig geen andere kans heeft, om zich van zijn lasten, diehet zich door een vloekwaardige binnen- en buitenlandsepolitiek ziet opgelegd, te ontdoen. Ook hier komt het een uit hetander voort, en iedere nieuwe schuld, die het Rijk door zijnmisdadige behartiging van de Duitse belangen naar buiten, opzich laadt, moet in het binnenland door een sterkere druk naarbeneden worden verrekend; dit dalende peil vereist op zijn beurtweer een langzame opruiming van alle soevereine rechten vande bondsstaten, opdat daarin niet weer cellen van verzet kunnenontstaan of kunnen blijven bestaan. Het volgende moettrouwens worden genoemd als een algemeen en karakteristiekonderscheid tussen de huidige politiek van het Rijk en die, dietoen van kracht was: Het oude Rijk zorgde in het binnenlandvoor vrijheid en betoonde naar buiten zijn kracht, terwijl derepubliek naar buiten zwakte toont en in het binnenland deburgers onderdrukt. In beide gevallen vloeit het een logisch uit

Page 730: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

721

het andere voort: De krachtige nationale staat heeft in hetbinnenland minder wetten nodig, door de grotere liefde enaanhankelijkheid van zijn burgers, terwijl de internationaleslavenstaat niet dan door geweld zijn onderdanen kan dwingen,om de harde herendiensten voor hem te vervullen. Want hetbehoort wel tot de meest onbeschaamde brutaliteiten van ditregime, dat het over „vrije burgers” durft te spreken. „Vrijeburgers” leefden er alleen in het oude Duitsland. De republiek,die een slavenkolonie van het buitenland is, heeft geen burgers,maar op zijn best onderdanen. Daarom bezit ze ook geenstandaard, maar kent enkel een, door wettelijke voorschriften enbepalingen beschermd gedeponeerd handelsmerk. Dit symboolheeft op ons volk dadelijk de indruk gemaakt, de democratischehoed van Gessler te zijn en zal daarom ook nooit een plaatsweten te veroveren in het hart van dit volk. De republiek, diedestijds zonder het allerminste gevoel voor traditie en zonderrespect voor de grootheid van het verleden, de symbolen vandeze beide grote waarden vertrapte, zal eens met verbazingvaststellen, hoe weinig haar onderdanen om haar eigensymbolen blijken te geven.

Ze heeft zichzelf door haar gedragingen gestempeld tot eenintermezzo in de Duitse geschiedenis. Zodoende is deze staattegenwoordig, om, indien hij zijn eigen bestaan wil voortzetten,gedwongen, de soevereine bondsstaatsrechten in steeds sterkeremate te beperken, niet alleen van algemeen materiaal standpuntgezien, maar ook om ideële redenen. Want wanneer hij doorzijn financiële afpersings politiek de laatste druppel bloed uitzijn burgers wringt, is hij tevens genoodzaakt, om hen ook vanhun laatste rechten te beroven, omdat hij anders op een dag zoumoeten aanschouwen, hoe uit de algemene ontevredenheid devlam van het verzet opslaat. Het tegengestelde van hetbovengenoemde geval doet de nationaal-socialist tot devolgende principiële stelling besluiten: Een krachtig nationaal

Page 731: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

722

Rijk, dat de belangen van zijn burgers naar buiten in iederopzicht behartigt en beschermt, kan zijn burgers vrij laten,zonder bezorgd behoeven te zijn voor de innerlijke kracht vande staat. Anderzijds kan een krachtige nationale regering echterzelf de vrijheid van de enkeling, en ook die van de bondsstatenverregaand beperken, zonder hierdoor een verzwakking van hetRijksidee behoeven te vrezen, wanneer men de burger dergelijkemaatregelen slechts kan doen zien als een middel, om aan degrootheid van zijn volk te bouwen. Ongetwijfeld laten allestaten op aarde langzamerhand het federatieve idee min of meerlos. Heden al is het simpelweg krankzinnig, om te spreken vande „staatssoevereiniteit” van de bondsstaten, iets, wat alleen aldoor de belachelijke kleinheid van deze bouwsels tot deonmogelijkheden moet behoren. De betekenis van desamenstellende staten wordt zowel, wat het verkeer als wat deregering betreft, steeds minder.

Het moderne verkeer, de moderne techniek doet afstanden enminuten steeds meer ineen schrompelen. Datgene, wat vroegereen staat was, is in onze dagen maar nauwelijks meer eenprovincie, en staten van heden komen overeen met gehelereeksen staten uit vroeger eeuwen. Zuiver technisch gezien ishet in onze dagen niet moeilijker om een staat als Duitsland tebesturen, dan honderd twintig jaar geleden, om een provincieals Brandenburg te leiden. Het is tegenwoordig gemakkelijkerom van München naar Berlijn te reizen, dan het honderd jaargeleden was, om van München uit, Starnberg te bereiken. Enhet gehele Rijksgebied van onze dagen is, in verhouding tot destand van ons huidig verkeer, kleiner dan een middelmatigbondsstaatje in de tijd van de Napoleontische oorlogen. Wieopzettelijk blind wil zijn voor datgene, wat nu eenmaal uit defeiten voortvloeit, die blijft bij zijn tijd achter. Alle tijdenkenden mensen, die zo redeneerden, en ook in de toekomstzullen die er steeds zijn. Ze zijn echter maar nauwelijks in staat,

Page 732: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

723

om een enigszins remmende invloed uit te oefenen, en kunnende loop van de geschiedenis natuurlijk nooit tot stilstandbrengen. Wij, nationaal-socialisten, mogen niet blind blijvenvoor de consequenties van deze waarheden. Ook hier mogen wijons niet laten vangen in het frasen net van onze zogenaamdenationale burgerlijke partijen. Ik noem de beweringen frasen,omdat deze partijen enerzijds zelf niet eens in ernst geloven, dateen verwerkelijking van hun plannen mogelijk is, terwijl zeanderzijds zelf schuldig of medeplichtig zijn aan de huidigeontwikkeling. Vooral in Beieren is dat anti-centralistischstreven waarlijk niets anders dan een partij heibel zonderserieuze ondergrond. Telkens wanneer deze partijen hun leuzenin de werkelijkheid hadden moeten omzetten, schoten zeonveranderlijk jammerlijk tekort.

Praktisch was het enige verzet, dat op zo een z.g. ,,roof van desoevereine rechten van Beieren" merkbaar werd, een tamelijkafstotend gekef en verder niets. Ja, wanneer er werkelijk eensiemand de moed bleek te bezitten, om zich serieus tegen ditkrankzinnige systeem te verzetten, dan vonden dezelfde partijenhet nodig, om hem — aangezien hij niet de huidige staat alsgrondslag aanvaardde — in de ban te doen en te verdoemen, enzolang te vervolgen, tot men hem of door de gevangenis, ofdoor een wederrechtelijk spreekverbod tot zwijgen hadgebracht. Juist hieruit moeten onze kameraden, meer dan uitiets anders de innerlijke onwaarachtigheid van die zogenaamdfederalistische groepen inzien. Zij gebruiken nu hetfederalistische staatsidee, evenals een deel van hen immersvroeger de Godsdienst benutte, namelijk enkel als een middelvoor hun dikwijls gore partijbelangetjes. Terwijl dus enerzijdseen zekere versterking van het eenheidsbeginsel vooral opverkeersgebied niet meer dan natuurlijk schijnt, kan tochanderzijds voor ons als nationaal-socialisten de plicht bestaan,om zo scherp mogelijk in verzet te komen tegen een dergelijke

Page 733: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

724

gang van zaken in de huidige staat, in die gevallen namelijk,waar de maatregelen enkel bedoeld zijn, om een noodlottigebuitenlandse politiek te dekken, en mogelijk te maken. Juistomdat het Rijk in onze dagen de spoorwegen, posterijen,financiën, enz. van de verschillende bondsstaten, niet uit hogerenationale overwegingen in handen neemt, maar alleen omdaardoor de middelen en panden te bezitten, waardoor het eenpolitiek van volkomen vervulling van de verdragen zou kunnenvoeren, moeten wij, nationaal-socialisten, alles doen, wat maarenigszins geschikt schijnt, om de praktische verwerkelijking vanzo een politiek te bemoeilijken, en zo mogelijk te beletten. Eenvan de vele middelen is dan echter de strijd tegen dezecentralisering van onmisbare instellingen van ons volk, diealleen geschiedt, om daardoor over de miljarden en deonderpanden te kunnen beschikken, waardoor onzena-oorlogspolitiek tegenover het buitenland kan wordenvoortgezet. En het was hierom, dat de nationaal-socialistischebeweging tegen zulke pogingen in verzet is gekomen.

Het tweede motief, dat ons ertoe kan brengen, om ons teverzetten tegen zo een centralisering, is dit, dat hierdoor deinnerlijke macht van een regeringsstelsel, dat in zijn totaleuitwerkingen de verschrikkelijkste rampen over de Duitse natieheeft gebracht, zou kunnen worden vergroot. Het huidigeJoodse democratische rijk, dat een ware vloek is geworden voorde Duitse natie, tracht de kritiek van die bondsstaten, die nogniet totaal van de geest van deze tijd zijn doordrongen, vaniedere betekenis te beroven, door ze tot volledigeonbeduidendheid terug te brengen. Daartegenover hebben wij,nationaal-socialisten, alle reden, om te proberen, de oppositievan deze bondsstaten niet alleen een basis te geven in de vormvan een zodanige kracht in de staat, dat het succeswaarschijnlijk wordt, maar om hun strijd tegen de gehelecentralisatie diepere zin te geven en uit te bouwen tot de

Page 734: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

725

uitdrukking van een hoger nationaal en algemeen Duits belang.Terwijl dus de Beierse Volkspartij er om kleinzielige enparticularistische redenen naar streeft, om voorrechten voor deBeierse staat te verwerven, moeten wij deze bijzondere positiegebruiken in dienst van een hoger nationaal belang, dattegenover het huidige democratische bewind is gericht.

Het derde motief, dat er ons toe kan brengen, om ons tegen dehedendaagse centralisatie te verzetten, is onze overtuiging, dateen groot gedeelte van die maatregelen, waardoor bezittingenvan bondsstaten aan het Rijk komt, in werkelijkheid niet eenverenigend en in geen geval vereenvoudigend werken, maar dathet er in vele gevallen enkel om te doen is, om de organen vande bondsstaten te beroven van die soevereine rechten, teneindedeze dan in dienst van de partijen van de revolutie te stellen.Nog nooit is er in de geschiedenis van Duitsland op brutalerewijze vriendjespolitiek gevoerd dan onder de democratischerepubliek. Een groot gedeelte van de huidige centraliserings-woede komt voor rekening van die partijen, die eens beloofden,om de flinke man nu eens de gelegenheid te geven, vooruit tekomen, maar te zelfdetijd bij de bezetting van postjesuitsluitend rekening hielden met de partijen, waartoe deaspiranten behoorden. Vooral Joden vulden sinds het bestaanvan de republiek in ongelooflijke getale de door het Rijkgeroofde economische lichamen en bestuursapparaten, zodatdeze in onze dagen tot domeinen van het jodendom zijngeworden.

Om tactische redenen legt vooral deze derde overweging ons deplicht op, om iedere maatregel, die tot verdere centraliseringzou leiden, zo nauwgezet mogelijk te onderzoeken en die zonodig te bestrijden. Maar ons standpunt moet daarbij altijd dehogere nationale belangen dienen, en nooit de bekrompenparticularistische. Deze laatste opmerking is noodzakelijk, om

Page 735: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

726

te voorkomen, dat onze aanhangers gaan denken, dat wij,nationaal-socialisten, het recht van het Rijk, om een hogeresoevereiniteit uit te oefenen dan de bondsstaten, ontkennen.Maar dienaangaande mag men in onze rijen geen ogenblik inonzekerheid verkeren. Omdat de staat als zodanig, voor onsslechts een vorm is, en de essentie ervan gevormd wordt doorzijn inhoud nl. de natie, het volk, behoeft het geen betoog, datieder ander belang van lager orde moet zijn dan de soevereinebelangen van dat volk. En laat mij hier zeer nadrukkelijk mogenzeggen, dat wij binnen onze natie vertegenwoordigd, geenenkele staat met soevereine macht en vrijheidsrechten dulden.

Er moet en zal een einde komen aan dat waanzinnige stelsel, datmaakt, dat de bondsstaten bij elkaar en ieder apart in hetbuitenland diplomatieke vertegenwoordigers bezitten. Zolangzoiets nog mogelijk blijkt, mogen wij ons niet verbazen, dat hetbuitenland nog steeds twijfelt aan de hechtheid van het Rijk, enzich dus ook gedraagt naar deze conclusie. Deze legaties engezantschappen zijn een zoveel te groter paskwil, omdat zijtegenover de afbreuk, die zij ons doen, letterlijk niets positiefskunnen stellen. Wanneer de gezant van het Rijk niet bij machteis, de belangen van de een of andere Duitser in het buitenland tebehartigen, dan zal de gezant van een in de huidige wereldbouwbelachelijk aandoend bondsstaatje daartoe nog veel minder instaat zijn. Men moet deze kleine bondsstaten niet andersbeschouwen dan als uitgangspunten voor het streven naarontbinding, een ideaal, dat wel vooral door één bepaalde staatnog altijd graag wordt gezien, en dat zijn aanhangers zowel inals buiten het Duitse Rijk telt. Het feit, dat de een of andereadellijke familie, die vaak al aan ouderdomszwakte lijdt, in zoeen gezantenbaantje een nieuwe voedingsbodem vindt voor eenmeestal al zeer schriel geworden loot, mag voor ons,nationaal-socialisten, niet het minste gewicht in de schaalleggen. Onze diplomatieke vertegenwoordiging in het

Page 736: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

727

buitenland was al tijdens het oude Rijk zo gebrekkig, dat hetvolkomen overbodig is, om nog meer gelijksoortige ervaring opte doen. De betekenis van de bondsstaten als zodanig, zal in detoekomst ongetwijfeld meer op cultureel gebied moeten wordengezocht. De vorst, die het meeste voor de betekenis van Beierenheeft gedaan, was niet de een of andere verstokte anti-Duitseparticularist; integendeel, het was Ludwig I, een man, dieevenzeer groot-Duits gezind als kunstlievend was. Door dekrachten van de staat in de eerste plaats te gebruiken voor deversterking van de culturele positie van Beieren, en niet voor deversterking van zijn macht tegenover de andere bondsstaten,heeft hij beter en duurzamer werk gepresteerd, dan anders ooitmogelijk zou zijn geweest. Door München destijds van eenonbetekenende provinciale residentiestad te maken tot een grotemetropool van de Duitse kunst, schiep hij een middelpunt vanschoonheid en genialiteit, die maakt, dat nog heden de Franken— toch een stam van geheel anderen aard dan de Beieren —deel blijven uitmaken van deze staat. Stel nu eens, dat Münchenniet zo’n ontwikkeling had beleefd, dan zou men in Beierenhetzelfde hebben kunnen zien, wat nu in Saksen gebeurde,alleen met dit verschil, dat de stad Nurnberg, die men eenBeiers Leipzig zou kunnen noemen, niet een Beierse, maar eenFrankische stad zou zijn geworden.

München is niet groot gemaakt door de lieden, die „weg metPruisen” schreeuwden, maar door de koning, die van haar eenprachtig sieraad voor de Duitse natie wilde maken, een sieraad,dat men moest opmerken en bekijken — en dat ook opgemerkten bekeken werd. En dit feit bergt een les voor de toekomst inzich. De betekenis van de staten, die samen Duitsland vormen,zal in de toekomst in het geheel niet meer op staatkundig gebiedliggen, noch op het gebied van de macht; ik geloof, dat zij ofdoor de handhaving en verdediging van hun eigenschappen alsstam, of door culturele prestaties betekenis zullen krijgen. Maar

Page 737: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

728

zelfs hier zal de tijd vervlakkend werken. De snelheid en hetgemak van het moderne verkeer schudt de mensen in zo sterkemate door elkaar, dat langzaam maar onophoudelijk de grenzenvan de stammen vervagen en zodoende zelfs culturele inhoudlangzamerhand overal gelijk begint te worden.

Het is van het grootste belang, dat men het leger buiten al dezeparticularistische invloeden houdt. De toekomstigenationaal-socialistische staat mag niet de fouten van hetverleden herhalen, door het leger een taak te laten vervullen,waarvoor het niet geschikt is, en waarmee het zich niet magophouden. Het Duitse leger heeft niet tot doel, om een school tezijn ter handhaving van de eigenaardigheden van deverschillende stammen, maar integendeel éen, waar alleDuitsers moeten leren elkaar te begrijpen, en zich naar elkaar teschikken. Al datgene, wat overigens in het leven van de natiesteeds gescheiden zal blijven, dient door het leger toteendrachtige samenwerking te worden gebracht. Verder moetiedere jongeman door het leger leren, een ruimer zicht tekrijgen, en in te zien, dat zijn horizon niet die van zijn landjealleen is, maar die van de gehele Duitse natie. Hij moet leren,niet de grenzen van zijn provincie, maar die van zijn vaderlandte zien; want dit vaderland zal hij eens moeten beschermen.

Daarom is het ook onzinnig, om de jonge Duitser in zijnprovincie te laten; integendeel, het doelmatigste is, om hemgedurende zijn diensttijd Duitsland te laten zien. Dit is hedenten dage des te noodzakelijker, omdat de jonge Duitser nietmeer, zoals vroeger, als gezel door Duitsland zwerft, endaardoor zijn gezichtsveld vergroot. Wanneer men eenmaal totdit inzicht is gekomen, moet het dan niet een bijzonderkrankzinnige maatregel heten, wanneer men de jongeman uitBeieren bij voorkeur in München laat blijven, de Frank inNürnberg, de man uit Baden in Karlsruhe, de Württemberger in

Page 738: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

729

Stuttgart, enz. en zou het niet veel verstandiger zijn, om dejonge Beiernaar de Rijn en de Noordzee eens te laten zien, deHamburger de Alpen, de Oostpruis het Duitse Middelgebergte,enz.? De soldaten moeten alle uit één streek gerekruteerd zijn,maar moeten niet in diezelfde streek in garnizoen liggen. Wijkunnen afwijzend staan tegenover iedere poging totcentralisering, maar nooit, waar dit het leger betreft!

Integendeel, indien wij geen enkele poging in die zin wildenaanvaarden, dan zouden wij ons toch moeten verheugen overdeze ene. Wij moeten de vereniging van alle bondslegers tot éénRijksleger toejuichen, en dat niet alleen omdat de handhavingvan aparte legers door de verschillende staten iets absurds zouzijn, wanneer wij de grootte van het huidige leger zien; en wijmogen ook in de toekomst, wanneer het Duitse leger weer eenvolksleger kan zijn, deze vereniging nooit meer ongedaanmaken.

Overigens zal een nieuw zegevierend idee iedere beperkendebepaling in dit opzicht moeten afwijzen, die haar activiteit en devoortstuwing van haar ideeën zou kunnen verlammen. Hetnationaal-socialisme moet principieel het recht opeisen, om zijnprincipes aan de gehele Duitse natie op te dringen, zonder zichdaarbij te laten belemmeren door oude binnenlandse grenzen, enom dat Duitse volk op te voeden naar zijn ideeën en gedachten.

Evenmin als de kerken zich beperkt en gebonden voelen doorpolitieke grenzen, laat de nationaal-socialistische idee zichweerhouden door de provinciegrenzen binnen ons vaderland. Denationaal-socialistische leer is niet de dienares van departiculiere politieke belangen der verschillende bondsstaten,maar moet eens het leidend idee van de hele Duitse natieworden. Zij moet het leven van een volk bepalen en hervormen,en moet daarom voor zichzelf het absolute recht opeisen, om

Page 739: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

730

grenzen die getrokken zijn door een ontwikkeling die wijbestrijden, volkomen te negeren.De vrijheid van de enkeling zal des te groter zijn, naarmate deoverwinning, die haar ideeën weten te behalen, absoluter is.

Page 740: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

731

ELFDE HOOFDSTUK

PROPAGANDA EN ORGANISATIE

Het jaar 1921 is voor mij en de beweging in veleopzichten van bijzonder belang geweest. Na mijntoetreding tot de Duitse Arbeiderspartij nam ik dadelijk

de propaganda leiding op me. Het was mijn vaste overtuiging,dat propaganda op dat ogenblik verreweg het belangrijkstewerk was. Voorlopig was het immers niet in de eerste plaatszaak, om ons het hoofd te breken over organisatorischekwesties, als wel, om de idee zelf in wijdere kring bekend temaken. De propaganda moest de organisatie ver voor zijn, enmoest het mensenmateriaal veroveren, waarmee de eerste laterzou kunnen werken. Ook ik ben een vijand van ál te snel, en álte schoolmeesterachtig organiseren. Het resultaat van zo eenoptreden is meestal een levenloos mechanisme, en bijna nooiteen levend organisme. Want organisatie is iets, wat zijn bestaante danken heeft aan het organische leven en de organischeontwikkeling. Alle ideeën, die een bepaalde schare vanaanhangers hebben verworven, zullen er naar streven, om dieaanhangers organisch te verenigen, en deze innerlijkeorganisatie is van zeer grote betekenis. Men dient echter ookhierbij steeds rekening te houden met menselijke zwakten, diede enkeling ertoe brengt, om zich althans aanvankelijkinstinctief te verzetten tegen iedere belangrijke persoonlijkheid.Zo gauw een organisatie van bovenaf machinaal wordt

Page 741: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

732

opgebouwd, bestaat er het grote gevaar, dat een mogelijkweinig waardevolle figuur, die eenmaal werk heeft verricht,maar wiens eigenschappen men nog niet precies kent, uitjaloezie zal maken, dat beteren niet dan met zeer grote moeiteuit de beweging naar voren kunnen komen. De schade, die eenbeweging hierdoor lijdt, kan, vooral wanneer de organisatie nogjong is, noodlottig zijn.

Om deze rede is het doelmatiger, om een idee eerst gedurendeeen zekere tijd van één centraal punt uit te propageren, en pasdaarna het langzamerhand aangroeiende mensenmateriaalzorgvuldig te onderzoeken, of er leiders onder te vinden zijn.Daarbij zal dikwijls blijken, dat mensen, die niet de minstebetekenis schenen te bezitten, toch geboren leiders zijn. Maarhet zou volkomen onjuist zijn, om uit het, feit, dat iemand overveel theoretische kennis beschikt, de gevolgtrekking te maken,dat dit de meest karakteristieke bewijzen voor leiders-capaciteiten zouden zijn. Men ziet integendeel dikwijls, dat hetomgekeerde juist is. Het gebeurt slechts uiterst zelden, dat grotetheoretici tegelijkertijd grote organisatoren zijn, omdat degrootte van de theoreticus en de programma opsteller in deeerste plaats afhangen van het inzicht in, en de formulering vantheoretisch juiste wetmatigheden, terwijl de organisator in deeerste plaats psycholoog moet zijn. Hij moet de mensenaanvaarden zoals ze zijn, en moet hen daarom kunnen doorzien.

Hij mag ze niet overschatten, en mag hen, in hun massa, alevenmin onderschatten. Hij moet integendeel trachten, omevenzeer rekening te houden met de zwakke als met de bruut, enmoet, met alle factoren rekening houdend, zo een bouwwerkscheppen, dat een levend organisme is, en grote en duurzamekracht bezit, en daardoor geschikt is, om een idee te dragen, enhaar de weg naar het succes te banen.

Page 742: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

733

Het komt echter nog zeldzamer voor, dat een groot theoreticustegelijk een groot leider is. De agitator zal veel eerderleiderscapaciteiten bezitten dan de theoreticus; dat is eenwaarheid, die velen, die een vraagstuk uitsluitendwetenschappelijk behandelen, onaangenaam in de oren zalklinken, en die toch begrijpelijk is. Een agitator, die bij machteis, om een idee bij de grote massa ingang te doen vinden, moetsteeds psycholoog zijn, zelfs dan, wanneer hij slechts eendemagoog zou zijn. Hij zal altijd nog beter geschikt zijn voorleider, dan de theoreticus, die de wereld en de mensen niet kent.

Want leider zijn betekent: de massa's in beweging kunnenbrengen. De gave, om ideeën te vormen, heeft metleiderscapaciteiten niets uitstaande. Het heeft overigens niet deminste zin, om te gaan twisten over de kwestie wat nu vangroter belang is, de formulering of de verwezenlijking vanmenselijke idealen en menselijke doelstellingen. Het is met dezebeide dingen, zoals met zoveel in dit leven: het één zou absoluutgeen zin hebben zonder het ander. Het schoonste theoretischeinzicht verliest zijn doel en zijn waarde, wanneer de leiderontbreekt, die zo een idee in het hart van de massa draagt. Enwat zou anderzijds de genialiteit en het élan van de leiderbetekenen, wanneer de geniale theoreticus de idealen voor dezemenselijke strijd niet had opgesteld? Het zeldzaamste, wat menechter op deze aarde kan aantreffen, is de vereniging vantheoreticus, organisator en leider in één persoon: hij, die overdeze drie gaven beschikt, mag een groot man heten.

Zoals ik al zei, heb ik mij in de eerste tijd van mijn activiteitmet de propaganda beziggehouden. Die propaganda had tendoel, om langzamerhand een kleine kern van mensen teverzamelen, en deze te doordringen van de nieuwe leer, omzodoende het materiaal te vormen, waarmee later het eerstebegin van een organisatie zou kunnen worden opgebouwd.

Page 743: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

734

Daarbij was het doel van de propaganda meestal verstrekkenderdan dat van de organisatie. Wanneer een beweging van plan is,een wereld af te breken, en een andere op de plaats van de oudete bouwen, dan moeten haar leiders zich volkomen bewust zijnvan de juistheid van de volgende principes:

Iedere beweging zal het verworven mensenmateriaal om tebeginnen in twee grote groepen moeten indelen, in aanhangersen leden. Het is de taak van de propaganda, om aanhangers tewerven; de taak van de organisatie is, om leden te maken. Hij,die verklaart, het eens te zijn met de idealen van de beweging, isaanhanger; hij die voor de beweging strijdt, is lid. De sympathievan de aanhanger wordt gewonnen door de propaganda. Het lidwordt er door de organisatie toe gebracht, om zelf mee tewerken, teneinde nieuwe aanhangers te winnen, waaruit danweer nieuwe leden kunnen groeien.

Omdat aanhanger zijn enkel betekent, dat men een idee passiefaanvaardt, terwijl het lidmaatschap vereist, dat men metterdaadvoor de idee opkomt, en haar verdedigt, zal men tegenover tienaanhangers nooit meer dan een of twee leden tellen. Aanhangerzijn betekent, dat men de juistheid van een beginsel inziet. Menis lid, omdat men de moed bezit, de verworden waarheid zelf teverdedigen en te verbreiden. Het inzicht in zijn passieve vorm isgeschikt voor de grote meerderheid van de mensheid, die traagen laf is. Het lidmaatschap vereist de wil tot de daad, endaarom zal slechts een minderheid ervoor in aanmerkingkomen.

De propaganda zal er dientengevolge onophoudelijk voor dienente zorgen, dat een idee nieuwe aanhangers krijgt, terwijl het detaak van de organisatie moet zijn, om er met uiterstenauwlettendheid voor te waken, dat alleen de meest waardevolleelementen uit de aanhangers tot leden worden gemaakt. De

Page 744: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

735

propaganda hoeft zich daarom in het geheel niet het hoofd tebreken over de betekenis van iedere enkeling in de massa, diezij heeft bewerkt, en al evenmin over zijn capaciteiten, zijnkunnen, zijn begripsvermogen of zijn karakter, terwijl deorganisatie de taak heeft, ook deze massa zo nauwgezetmogelijk te onderzoeken, teneinde er die krachten uit te zoeken,die waarlijk in staat zijn, de overwinning van de bewegingmogelijk te maken. De propaganda tracht, om een leer aan hetgehele volk op te dringen; de organisatie neemt alleen diegenenop, die niet om psychologische redenen de verdere voortgangvan het idee zouden kunnen belemmeren.

De propaganda bewerkt de totale bevolking in de richting vaneen bepaald idee, en maakt haar rijp voor de tijd van deoverwinning van dit idee, terwijl de organisatie die overwinningbehaalt, door die aanhangers, die de strijd voor de overwinningschijnen te willen en te kunnen voeren, in een duurzame,organische en strijdbare bond te verenigen. De overwinning vaneen idee zal des te eerder mogelijk zijn, naarmate depropaganda de gehele bevolking grondiger en vollediger heeftbewerkt, en naarmate de organisatie, die de strijd in de praktijkuitvoert, veelomvattender, strenger en hechter is. Daaruit volgt,dat het aantal aanhangers niet groot genoeg kan zijn, maar dathet aantal leden eerder te groot dan te klein wordt. Wanneer depropaganda een geheel volk onder de invloed van haar ideeheeft gebracht, dan kan een organisatie met een handjevolmensen de consequenties trekken. Propaganda en organisatie,dus aanhangers en leden staan daarbij in een bepaaldewederzijdse verhouding. De organisatie kan des te kleiner zijn,naarmate de propaganda beter heeft gewerkt; en het getal vande leden kan des te kleiner zijn, naarmate het aantal van deaanhangers des te groter is, en omgekeerd: Naarmate depropaganda slechter is, zal de organisatie des te groter moetenzijn, en naarmate het aantal aanhangers kleiner is, zal het aantal

Page 745: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

736

leden groter moeten zijn, wanneer men tenminste nog kans opsucces wil hebben. De eerste taak van de propaganda is dewerving van mensen voor de latere organisatie; de eerste taakvan de organisatie is de werving van mensen om de propagandavoort te zetten. De tweede taak van de propaganda is deondergraving van de bestaanden toestand en om te zorgen, datoveral in die bestaanden toestand de nieuwe leer de kopopsteekt, terwijl de tweede taak van de organisatie de strijd omde macht moet zijn, om hierdoor het definitieve succes voor denieuwe leer te behalen.

Het grootst en sterkst nawerkende succes zal altijd dan wordenbevochten, wanneer de nieuwe wereldbeschouwing ten naastebij alle mensen heeft bewerkt of hun haar mening zo nodig metgeweld heeft opgedrongen, terwijl de organisatie van het idee,dus de beweging slechts zo velen mag omvatten, alsonvoorwaardelijk noodzakelijk zijn, om de belangrijksteknooppunten van de betreffenden staat te bezetten. Dat wil dus,met andere woorden zeggen:

In iedere werkelijk grote en waarlijk revolutionaire bewegingzal eerst de propaganda de idee van deze beweging moetenverspreiden. Ze zal daarom onophoudelijk trachten, om denieuwe ideologie tot de anderen te doen doordringen, dus, omdeze mensen aan haar kant te krijgen, of althans, om hun totdusverre beleden overtuiging aan het wankelen te brengen.Omdat de verspreiding van een leer, dus de propaganda, dooreen stevig gebouwd lichaam moet geschieden, zal de leer eensterke organisatie moeten bouwen. De organisatie rekruteerthaar leden uit de algemene aanhangerskring, die door depropaganda is gewonnen. Het aantal aanhangers zal des tesneller groeien, naarmate de propaganda intensiever wordtgevoerd, en deze zal wederom des te beter kunnen werken,naarmate de organisatie, die achter haar staat, groter en sterker

Page 746: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

737

is. Daarom is het de hoogste taak van de organisatie, om tevoorkomen, dat er inwendige onenigheid tussen de leden vaneen beweging zou ontstaan, die tot een splitsing, en daarmee toteen verzwakking van de arbeid in de beweging zou kunnenleiden; voorts moet ze er voor waken, dat de vastberadenagressiviteit niet uitsterft, maar voortdurend wordt vernieuwden versterkt. Dat hoeft echter nog niet te betekenen, dat hetaantal leden tot in het oneindige blijft stijgen; integendeel,omdat slechts een geringe minderheid van de mensheid energieen moed bezit, zou een beweging die haar organisatie tot in heteindeloze uitbreidt, tenslotte noodzakelijkerwijze door zo eengroei verzwakt moeten worden. Organisaties, dus aantallenleden, die een bepaalde hoogte overschrijden, verliezenlangzamerhand hun strijdbaarheid, en zijn niet meer bij machte,om de propaganda voor een idee vastbesloten en offensief teondersteunen, of eventueel te benutten.

Hoe groter en hoe dieper revolutionair een idee nu is, des teactiever zullen haar leden zijn, omdat de revolutionaire krachtvan de leer een gevaar voor de dragers betekent, wat de kleinebange bourgeois uiteraard op een afstand houdt. Deze liedenzullen het gevoel hebben, aanhangers te zijn, maar zullenweigeren, om openlijk hiervoor uit te komen door als lid toe tetreden. Dat betekent echter, dat de organisatie van een waarlijkrevolutionair idee slechts het actiefste gedeelte van haaraanhangers tot leden zal weten te maken. Maar juist dezeactiviteit van de beweging, die door de natuurlijke selectiegewaarborgd is, biedt de beste garantie, dat de verderepropaganda even actief zal worden gevoerd, en tevens, dat destrijd voor de verwerkelijking van het idee eveneens met succeszal worden bekroond. Het grootste gevaar; dat een bewegingkan bedreigen, is een ledental, dat door al te snelle successenabnormaal is toegenomen. Want hoezeer alle laffe enegoïstische lieden zich ook verre houden van een beweging, die

Page 747: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

738

een harde strijd moet voeren, – op het ogenblik, dat deontwikkeling van de toestand een groot succes van die partijbewerkstelligt, of zulk een succes zeer waarschijnlijk maakt,wensen deze lieden plotseling alle als leden tot de organisatie teworden toegelaten. Dat is ook de rede, waarom zo velezegevierende bewegingen vlak voor de eindoverwinning, ofbeter gezegd, vlak vóór zij hun laatste doel hebben bereikt,plotseling een onverklaarbare innerlijke zwakte vertonen, enverlammen, de strijd opgeven, en tenslotte afsterven.

Tengevolge van de vroegere overwinningen zijn er zoveelslechte, onwaardige, en vooral ook laffe elementen in deorganisatie gekomen, dat deze minderwaardigen tenslotte deoverhand krijgen tegenover de strijdbaren, en de beweging nudwingen om uitsluitend hun persoonlijke belangen te dienen,haar doen afdalen tot het miserabele peil van hunheldhaftigheid, en niets doen, om de overwinning van deoorspronkelijke idee ook inderdaad te behalen. Het fanatiekgewilde doel is daardoor vervaagd, de strijdbaarheid verlamd,of, zoals de burger in zo een geval zo treffend pleegt te zeggen:„men heeft water in zijn wijn gedaan”. En dan kan meninderdaad geen al te hoge eisen meer stellen.

Daarom is het volstrekt noodzakelijk, dat de levenswil van eenbeweging haar op het ogenblik, dat zij successen behaalt,eenvoudig dwingt, om de opname van nieuwe leden stop tezetten, en voortaan niet dan met de grootste voorzichtigheid, enna een grondig onderzoek er toe overgaat, om haar organisatiete vergroten. Alleen zo zal zij de kern van haar bewegingwaarlijk fris en gezond kunnen houden. Ze moet ervoor zorgen,dat in het vervolg alleen deze kern de beweging verder leidt, watdus wil zeggen, de propaganda verzorgt, die moet maken, datzij algemeen aanvaard wordt; het moet deze kern zijn, die demaatregelen treft, die nodig zijn, om haar ideeën te

Page 748: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

739

verwerkelijken. De organisatie moet niet alleen alle belangrijkeposities in het veroverde gebied bezetten met mannen uit deoude kern van haar beweging, maar ook het gehele bestuurmoet hieruit worden gerekruteerd. En dat wel net zolang, tot dehuidige beginselen en doctrines van de partij tot fundamenten eninhoud van de nieuwe staat zijn geworden. En pas daarna kanmen langzaam aan het bewind overlaten aan de nieuwegrondwet, die uit de geest van de beweging geboren is. Zo eenstadium wordt echter meestal ook weer door strijd bereikt,omdat het niet zozeer een kwestie van menselijk inzicht is alswel van de wisselwerking van krachten, die men van tevorenwél kan overzien, maar niet voor altijd kan besturen.

Alle grote bewegingen, of ze nu van religieuze of van politiekeaard zijn, hebben hun geweldige successen uitsluitend te dankenaan het inzicht in, en de benutting van deze krachten, en alleduurzame successen zijn eenvoudig ondenkbaar zonder dezewetten. Ik heb als propagandaleider van de partij niet alleenalles gedaan, wat in mijn macht lag, om de fundamenten teleggen voor de grootheid van de toekomstige beweging, maarheb er, door een zeer radicale opvatting van dit werk ook naargestreefd, dat de beweging alleen het beste materiaal teverwerken kreeg. Want naarmate mijn propaganda radicaler enopzwiepender werd, moest dit de zwakkelingen en weifelendezielen verre houden, en voorkwam het hun binnendringen in deeerste kern van onze organisatie. Misschien zijn ze aanhangersgebleven, maar dan zeer zeker niet openlijk, en geestdriftig,maar integendeel in angstige stilzwijgendheid aangaande huneigen overtuiging. Hoeveel duizenden hebben mij destijds nietverzekerd, dat ze het in hun hart volkomen met alles eenswaren, maar toch onmogelijk lid konden worden. De bewegingwas zo radicaal, dat het moeilijk en zelfs gevaarlijk was, om erlid van te zijn, zodat men het de eerzame, vreedzame burgerniet kwalijk kon nemen, wanneer hij zich althans voorlopig nog

Page 749: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

740

afzijdig hield, al stond hij ook innerlijk geheel aan onze zijde.En dat was goed zo.

Wanneer deze mensen, die het innerlijk niet eens waren met derevolutie, destijds allemaal tot onze partij waren toegetreden,dan konden wij ons nu als een vrome congregatie, maar nietmeer als een jonge strijdlustige beweging beschouwen. Delevende en agressieve vorm, waarvan ik me toentertijd bij depropaganda bediende, heeft de radicale tendensen in onzebeweging versterkt en gewaarborgd, omdat daardoor voortaanalleen werkelijk radicale mensen – afgezien dan van enkeleuitzonderingen – bereid waren, om als lid toe te treden.

En toch heeft onze propaganda nog zo gewerkt, dat er al nakorte tijd honderdduizenden waren, die ons niet enkel in hunhart gelijk gaven, maar die onze overwinning wensten, al warenze ook zelf te laf, om hiervoor offers te brengen of hiervoor opte komen. Tot het midden van het jaar 1921 was deze activiteit,die alleen op de werving van aanhang berekend was, nogvoldoende, en voor de beweging nog van het grootste nut. Maarbijzondere gebeurtenissen in het midden van de zomer van ditjaar maakten het gewenst, om nu, nadat allengs het succes vande propaganda gebleken was, de organisatie uit te bouwen,waardoor deze een evenredig deel van onze aandacht kreeg.

De poging van een groepje volksgezinde fantasten, met dewelwillende medewerking van de toenmalige partijvoorzitter,om zich van de leiding meester te maken, had tengevolge, datdit intrigetje aan zijn eind kwam, en dat de algemeneledenvergadering mij met algemene stemmen tot algemeenleider der beweging benoemde. Terzelfder tijd werd ook hetnieuwe beginsel aanvaard, dat de eerste voorzitter van debeweging volkomen aansprakelijk stelt, principieel allebesluiten van commissies verwerpt, en een andere manier van

Page 750: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

741

werken invoert, die totnogtoe de beste vruchten heeftafgeworpen. Ik heb vanaf de 1ste augustus 1921 deze innerlijkereorganisatie van de beweging ter hand genomen, en ben daarbijgeholpen door een reeks buitengewone krachten, die ik meennog speciaal te moeten vermelden.

Bij de poging, om de resultaten van de propaganda nu ten batevan de organisatie aan te wenden, en daarmee in dewerkelijkheid om te zetten, moest ik een aantal oude gewoontenopruimen, en zekere principes invoeren, die geen van debestaande partijen bezat of ook maar aanvaardde. In de jaren1919 en 1920 bezat de beweging naast haar leiding eenbestuurscommissie, die gekozen was door ledenvergaderingen,die op hun beurt weer door de statuten waren voorgeschreven.De commissie bestond uit een eerste en een tweedepenningmeester, een eerste en tweede secretaris, en als leidingeen eerste en tweede voorzitter. Daarnaast hadden nog eenvertegenwoordiger van de leden, de propagandaleider enverschillende bijzitters zitting in deze commissie.

Deze bestuurscommissie was eigenlijk, – hoe belachelijk datook leek –, datgene, wat de beweging zelf het felste wildebestrijden, het parlementarisme. Want het sprak vanzelf, datdaarbij een beginsel werd toegepast, dat van de kleinsteplaatselijke groep via de latere districten, gouwen en provinciënleidde tot de Rijksleiding en dat zodoende precies hetzelfdesysteem belichaamde, waaronder ook wij allen te lijden hadden,en heden (1926) nog lijden. Het was volstrekt noodzakelijk, omhier eens op een dag een verandering aan te brengen, vóór debeweging tengevolge van die slechte basis van haar inwendigeorganisatie voor altijd bedorven zou zijn, en daardoor dusvoorgoed de capaciteiten zou hebben verspeeld, om eenmaalhaar hoge doel te vervullen. De zittingen van debestuurscommissie, waar notulen werden bijgehouden, en waar

Page 751: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

742

de meerderheid van stemmen besliste, vormde in wezen eenklein parlement. Ook hier ontbrak iedere persoonlijkeverantwoordelijkheid en verantwoording. Ook hier heerstehetzelfde onverstand en hetzelfde wanbegrip, als in de officiëlevertegenwoordigende lichamen. Men benoemde voor dezecommissie secretarissen, mannen voor de kas,vertegenwoordigers van de leden van de organisatie, mannenvoor de propaganda, en voor honderd dingen meer, maar liethen dan toch tezamen hun standpunt bepalen ten aanzien vanieder vraagstuk, en liet hen door stemming beslissen. Hierdoorbesliste de man, die voor de propaganda zitting had, mee overeen kwestie, die de kashouder aanging, en deze besliste op zijnbeurt mee over dingen, die de organisatie betroffen, enz. en deman van de organisatie stemde weer over iets, wat alleen zaakvan de secretaris had moeten zijn. Maar een gezond verstandkan waarlijk niet inzien, waarom men eigenlijk speciaal iemandaanstelde voor de propaganda, wanneer de kassier, desecretaris, de vertegenwoordiger der leden, enz. allemaalmochten meespreken over een kwestie van propagandistischeaard; evenmin als men het zou kunnen inzien, waarom een grotefabriek altijd de bazen of de constructeurs van andereafdelingen en andere branches zou laten beslissen overkwesties, die volkomen buiten hun eigen gebied vallen.

Ik heb me niet onderworpen aan deze krankzinnige instelling,maar ben al na korte tijd weggebleven van deze vergaderingen.Ik voerde de propaganda, en daarmee uit – en overigens liet ikniet toe, dat de eerste de beste leek probeerde, mij op dit gebiedzijn mening op te dringen. Ik bleef immers anderzijds ook vande zaken der anderen af. Toen de aanvaarding van de nieuwestatuten en mijn benoeming tot eerste voorzitter mij intussen hetnodige gezag en recht hadden gegeven, was het met deze onzinook dadelijk gedaan.

Page 752: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

743

De eerste voorzitter is verantwoordelijk voor de totale leidingvan de beweging. Hij geeft aan de onder hem geplaatstekrachten uit de bestuurscommissie, en ook aan de voorts nognodige medewerkers, het werk op, dat ze moeten verrichten.Daardoor is ieder van deze heren volkomen verantwoordelijkvoor de hem opgedragen taak. Hij is alleen rekening enverantwoording schuldig aan de eerste voorzitter, die voor desamenwerking van allen moet zorgen, of eventueel doorbepaalde personen te kiezen, en algemene richtlijnen voor teschrijven, deze samenwerking zelf tot stand moet brengen.

Dit verantwoord gelijkheidsprincipe is langzamerhand eenvanzelfsprekend iets in de beweging geworden, althans, wat deleiding van de partij aangaat. Bij de kleine plaatselijke groepenen misschien ook nog in de districten en gouwen, zal het jarenduren, voor men deze beginselen zal kunnen verwerkelijken,omdat lafaards en knoeiers er zich natuurlijk altijd tegen zullenverzetten; zij zullen de volledige verantwoordelijkheid voor eendaad steeds een onaangename last vinden; zij voelen zich vrijeren plezieriger, wanneer ze bij iedere moeilijke beslissing in derug gedekt zijn door de meerderheid van een zogenaamdecommissie. Het lijkt mij echter noodzakelijk, om zo beslistmogelijk tegen zo’n mentaliteit op te treden, om geen concessieste doen aan de angst voor verantwoordelijkheid, om daardoor –zij het ook pas na lange tijd – een opvatting te doen post vattenover de plicht en de capaciteiten van de leider, die zal maken,dat alleen degenen, die daartoe echt geroepen en uitverkorenzijn, als leiders zullen optreden.

Maar in ieder geval moet een beweging, die de parlementairewaanzin te lijf wil gaan, zelf geheel van parlementaire smettenvrij zijn. Alleen dan kan zij de kracht verwerven, om de strijdaan te binden. Een beweging, die in een periode, waarin hetmeerderheidsidee alles en iedereen beheerst, zich principieel op

Page 753: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

744

het standpunt van het leidersbeginsel stelt, en de daaruitvoortvloeiende verantwoordelijkheid laat gelden, zal metwiskunstige zekerheid er op kunnen rekenen, dat eens op eendag de oude toestand vernietigd zal worden, en zij deoverwinning behaalt. Dit idee leidde binnen de beweging tot eenvolledige reorganisatie. En de logische consequentie ervanmaakte, dat er een zeer scherpe scheidingslijn werd getrokkentussen de commerciële en de politieke tak van de beweging. Hetverantwoordelijkheidsprincipe werd nu ook op de gehelehandelsafdeling van de partij toegepast, en maakte deze tak nugezond, door haar geheel van politieke invloeden te bevrijden,en haar aandacht uitsluitend en alleen te concentreren op hetzuiver economische.

Toen ik mij in de herfst van het jaar 1919 aansloot bij de partij,die destijds zes leden telde, bezat deze geen verkoopafdeling engeen employé, zelfs geen formulieren of stempels; er wasletterlijk geen enkel gedrukt stuk te vinden. Eerst deed een caféin de Herrengasse dienst als vergaderlokaal, en later een aan deGasteig. Dat was een onhoudbare toestand. Ik ging dan ook alkorte tijd nadien aan het werk, en bezocht een hele reeksrestaurants en hotels, op zoek naar een extra kamertje of eenander onderdak voor de partij. In het vroegereSterneckerbräu-café in het „Tal” bevond zich een klein vertrek,dat wel iets op een gewelf leek, waar vroeger deparlementsleden van Beieren hun kroeg hadden gehouden. Hetwas er donker en somber – en daardoor was het natuurlijk voorzijn vroegere bestemming ideaal geweest, maar paste heel watminder goed voor de nieuwe bestemming, die wij eraan haddenwillen geven. Het steegje, waarop het enige raam uitzag, was zosmal, dat het ook op de heldersten zomerdag niet licht werd inhet vertrek. Dit werd ons eerste handelskantoor. Omdat de huurechter maar vijftig mark per maand was (voor ons destijds eengeweldig bedrag), konden wij echter geen al te hoge eisen

Page 754: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

745

stellen, en mochten zelfs niet eens aanmerkingen maken, toenmen vlak voor onze komst nog vlug even de destijds voor deheren parlementsleden aangebrachte tegels van de muur haalde,waardoor het vertrek nu werkelijk meer op een graftombe danop een bureau leek.

En toch was dit eigen kamertje al een geweldige vooruitgang.Na enige tijd kregen wij elektrisch licht, en na nog langere tijdeen telefoon; er werd een tafel met een paar geleende stoeleningezet, daarna een open stelling, later nog een kast. Tweeladekasten, die het eigendom waren van de huisbaas, moestendienst doen, om er de strooi- en aanplakbiljetten, enz. in tebewaren. Het stelsel, dat men totnogtoe had gehuldigd, ofm.a.w. het bestuur door een commissie, die eens per weekbijeen kwam, was op de duur onhoudbaar. Alleen een door debeweging gesalarieerd employé kon zorgen, dat het zakelijkegedeelte naar behoren gebeurde. Dat was destijds zeer moeilijk.De beweging had nog maar zo weinig leden, dat het een kunstwas, om daaruit iemand te vinden, die geschikt was, om dezetaak te vervullen; zijn persoonlijke eisen zouden zo laagmogelijk moeten zijn, om aan de vele, die de beweging aan hemstelde, te kunnen voldoen.

Na lang zoeken vonden wij in een oud frontkameraad van mij,een zekere Schiissler de eerste leider van de zakelijke afdelingvan de partij. Eerst kwam hij dagelijks van zes tot acht op onsnieuwe kantoor, later van vijf tot acht, daarna iedere namiddag;en korte tijd nadien werd hij geheel in dienst genomen, en wasnu van 's morgens vroeg tot laat in de nacht aan het werk. Hijwas even ijverig als eerlijk en betrouwbaar, deed zelf alles, wathij maar kon, en was een bijzonder trouw lid van de beweging.Hij bracht een kleine schrijfmachine merk „Adler” mee, die zijneigendom was. Dit was het eerste instrument van die aard indienst van onze beweging. Later nam de partij door afbetaling

Page 755: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

746

dit instrument van hem over. Een kleine brandkast scheen nodigte zijn, om de cartotheek en de ledenlijsten tegen diefstal tebeveiligen. Wij kochten dit voorwerp dus niet, om er de grotesommen in op te bergen, die wij destijds zouden hebbenbezeten. Integendeel, alles was even armoedig, en ik heb vaakvan het weinige, wat ik zelf had opgespaard, moeten bijpassen.

Anderhalf jaar later was ons kantoor te klein, en verhuisden wijnaar een nieuwe lokaliteit in de Corneliusstraat. Weer was heteen herberg, waar wij onze intrek namen, maar nu bezaten wijal meer dan een enkel vertrek: er waren nu al drie lokalen, pluseen groot vertrek met loketten. Destijds vonden wij dat al veel.Wij bleven daar tot November 1923.

In December 1920 kochten wij de „Völkischen Beobachter”.Deze krant, die – zoals haar naam al aanduidde – in hetalgemeen voor volksbelangen opkwam, zou nu tot officieelorgaan van de N.S.D.A.P. worden gemaakt. Het blad verscheeneerst tweemaal per week, werd in het begin van 1923 eendagblad, en kreeg tegen het eind van Augustus van het jaar1923 zijn, later bekend geworden, grote formaat.

Ik heb destijds, omdat ik een volkomen nieuweling was op hetgebied van de journalistiek, heel wat leergeld moeten betalen.Het feit, dat er tegenover de geweldige Joodse persternauwernood een enkel, werkelijk belangrijk volksbladbestond, moest op zichzelf al te denken geven. Dit was – naarik zelf in de praktijk keer op keer heb kunnen vaststellen, – vooreen zeer groot gedeelte een gevolg van het feit, dat er maar zobuitengewoon weinig volksondernemingen waren, die op eenzakelijk juiste basis stonden. Ze waren veel te veel gebaseerd ophet beginsel, dat de overtuiging belangrijker was dan hetgepresteerde werk. Een volkomen onjuist standpunt, omdat deovertuiging immers nooit iets uiterlijks mag zijn, maar juist in

Page 756: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

747

zijn werkprestaties op de mooiste manier tot uitdrukking komt.Wie werkelijk waardevol werk verricht voor zijn volk, geeftdaarmee blijk van een even waardevolle overtuiging, terwijl eenander, die enkel een overtuiging voorwendt, zonder inwerkelijkheid voor zijn volk enig werk te verrichten, iederewerkelijke overtuiging slechts schaadt. Hij belast ook degemeenschap door zo’n overtuiging. Ook de „ VölkischeBeobachter” was, zoals de naam al zegt, een z.g. „volks”orgaan, met alle voordelen en alle – veel talrijker – fouten engebreken, die aan volksinstellingen eigen waren. De inhoud vanhet blad was eerlijk en mannelijk, maar de zakelijke basis wasonhoudbaar. Ook hier ging men uit van de mening, datvolkskranten door giften uit het volkskamp in leven gehoudenmoeten worden, in plaats van kort en goed in te zien, dat zij deconcurrentiestrijd tegen de anderen moeten kunnen volhouden,en dat het volkomen onzedelijk is, om de nalatigheden en foutenvan de zakelijke leiding van de onderneming te willen dekkendoor de bijdragen van goed menende patriotten.

In ieder geval heb ik alles gedaan om aan deze, mijns inziensfuneste toestand een einde te maken, en het geluk hielp mijdaarbij enigszins, door mij in aanraking te brengen met de man,die sindsdien niet alleen als directeur van de krant, maar ook alsleider van de zakelijke afdeling van de partij, onschatbarediensten aan onze beweging heeft bewezen. In het jaar 1914,dus aan het front, maakte ik kennis met de huidige algemeneleider van de zakelijke afdeling van de partij, Max Amann, diedestijds mijn meerdere was. In de vier oorlogsjaren had ik bijnavoortdurend de gelegenheid, om de buitengewone kundigheid,de vlijt en de pijnlijke nauwgezetheid van mijn lateremedewerker te constateren. In het midden van de zomer van1921, toen de beweging een zware crisis doormaakte, en eenaantal van onze employés mij niet meer voldeed, en wij zelfsmet een hunner de onaangenaamste ervaringen hadden

Page 757: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

748

opgedaan, wendde ik mij tot mijn vroegere regimentskameraad,die ik op een goede dag plotseling weer ontmoette, en verzochthem, als leider van de zakelijke afdeling te willen optreden. Nalang aarzelen — Amann bekleedde een betrekking waartoekomst in zat, — stemde hij tenslotte toe, waarbij hij echterde voorwaarde stelde, dat hij nooit als loopjongen voor de eenof andere impotente commissie zou behoeven te dienen; hijwilde maar één man als zijn meerdere erkennen.

Deze eerste leider van de zakelijke afdeling van de partij, diewerkelijk volkomen deskundig was op commercieel gebied,heeft een buitengewoon verdienstelijk werk verricht, door in dezakelijke omstandigheden van de partij orde te scheppen.Sindsdien is onze zakelijke afdeling steeds een toonbeeld vanorde gebleven, zoals geen van de lagere instanties van debeweging bereiken, dus laat staan, overtreffen kon. Maar zoalsaltijd in het leven, zijn bijzondere capaciteiten niet zeldenaanleiding tot afgunst en jaloersheid. Dat moest men natuurlijkook hier verwachten, en op de koop toe nemen.

Al in het jaar 1922 waren er over het algemeen vaste richtlijnengegeven voor de zakelijke, en ook voor de zuiverorganisatorische ontwikkeling van de beweging. Er bestond aleen volledige centrale cartotheek, waarin alle leden van debeweging voorkwamen. De financiële positie van de bewegingwas eveneens op gezonde leest geschoeid. Lopende uitgavenmoesten door lopende inkomsten worden gedekt – buitengewoneinkomsten werden enkel voor bijzondere uitgaven benut. Doordit stelsel bleef de beweging niettegenstaande moeilijke tijden,op enkele kleinere rekeningen na, praktisch vrij van schulden,en slaagde er zelfs in, haar bezit voortdurend in waarde te doentoenemen. Het werk gebeurde precies als bij een particuliereonderneming: de employé moest door zijn prestaties tonen, wathij waard was, en enkel een beroep op de befaamde

Page 758: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

749

„overtuiging” was niet voldoende. De overtuiging van iederenationaal-socialist komt in de eerste plaats tot uiting in de ijveren de kundigheid, die hij betoont bij het verrichten van hetwerk, dat de volksgemeenschap hem heeft opgedragen. Wie opdit punt zijn plicht niet vervult, heeft niet het recht zich teberoepen op zijn overtuiging, omdat hij zelf tegen dieovertuiging zondigt. De nieuwe directeur van de zakelijkeafdeling van de partij was zeer bepaald — en dwars tegen allemogelijke invloeden in — van mening, dat de kantoren van departij niet mochten dienen om aan minder werklustigeaanhangers of leden een gemakkelijk baantje te bezorgen. Eenbeweging, die zo fel gekant is tegen de corruptie van de partijenin ons huidig bestuursapparaat, moet haar eigen instellingenvan dergelijke smetten vrij houden.

Het volgende geval deed zich voor: er kwamen mensen bij ons,die vroeger aanhangers van de Beierse Volkspartij (het politiekkatholicisme in Beieren vert.) waren geweest, maar die hun vakin ieder opzicht uitmuntend verstonden; de administratie van dekrant nam hen als employés in dienst. De resultaten van ditstelsel waren over het algemeen zeer goed. Juist door dezeeerlijke en rechtstreekse waardering van het door iedergepresteerde werk heeft de beweging de harten van dezeemployés sneller en absoluter veroverd, dan anders ooitmogelijk was geweest. Later werden het goedenationaal-socialisten, en dat bleven ze; en niet enkel met demond, maar gaven daarvan ook blijk, door hun werk voor denieuwe beweging consciëntieus, naar behoren en eerlijk teverrichten. Het spreekt vanzelf, dat een partijgenoot, die goedbekend stond, de voorrang genoot boven een even goedaangeschreven niet-partijgenoot. Maar niemand werd alleen opgrond van zijn lidmaatschap van de partij aangesteld. Debeslistheid, waarmee de nieuwe leider van de zakelijke afdelingdeze principes voorstond, en ze uiteindelijk niettegenstaande

Page 759: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

750

alle tegenwerking ook wist te verwerkelijken, zou later van hetgrootste nut blijken voor de beweging. Alleen daardoor was hetmogelijk, dat tijdens de moeilijke jaren van de inflatie, toentienduizenden ondernemingen vernietigd werden, en duizendenkranten het leven moesten laten, de zakelijke leiding van debeweging zich niet alleen wist te handhaven, en haar taak konvervullen, maar dat de „Völkische Beobachter” toch steedsmeer kon worden uitgebreid. Zij werd destijds al tot de grotebladen gerekend.

Het jaar 1921 was voorts ook nog een belangrijk jaar, omdathet mij door mijn positie als partijvoorzitter lukte, om ook in deverschillende takken van de handelsafdeling van de partij, deinvloed van de idem zoveel commissieleden uit te schakelen. Ditwas van het grootste belang, omdat een werkelijk knappe kerelnooit genegen zou zijn, om een taak te vervullen, wanneer enigeimbecielen voortdurend hun neus staken in zijn werk, alles beterwisten, en in werkelijkheid een wanhopigen chaos achterlieten.En dan waren die lieden, die alles konden, meestal maar zobescheiden, om zich terug te trekken, en elders een terrein tezoeken voor hun controlerende en inspirerende werkzaamheid.

Er waren lieden, die letterlijk in een voortdurendeziektetoestand verkeerden, waarin ze meenden, dat overal „ietsachter zat”, en die zo ongeveer voortdurend zwanger waren vande prachtigste plannen, ideeën, ontwerpen en methoden. Hunhoogste en heiligste ideaal was dan gewoonlijk, om eencommissie te vormen, die dan als controlerend orgaan het werkvan de anderen vakkundig moest besnuffelen. Hoe beledigenden hoe on-nationaal-socialistisch het echter is, dat mensen, dievan een werk niets afweten, daarover voortdurend de werkelijkevaklieden kunnen lastig vallen, dat was iets, wat waarschijnlijkin het geheel niet tot het merendeel van de commissieledendoordrong. Ik heb het in ieder geval als mijn plicht beschouwd,

Page 760: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

751

om in deze jaren alle goed werkende krachten van de beweging,die tegelijkertijd ook verantwoordelijkheidsbesef hadden, tebeschermen tegen deze elementen, en te zorgen, dat onzeemployés steeds door ons in de rug werden gedekt, en hunwerkkracht vrijelijk konden ontplooien. Het beste middel echter,om zulke commissies, die niets uitvoerden, of enkel praktischonuitvoerbare besluiten namen, onschadelijk te maken, was, omhun eens wat werkelijk werk op te dragen. Het was belachelijkom te zien, hoe snel zo’n clubje dan wegvluchtte, en plotselingonvindbaar werd. Ik moest daarbij denken aan onze grootsteinstelling op dit gebied, aan de Rijksdag. Hoe zouden al deleden van dat parlement niet plotseling verdwenen zijn, wanneermen hun niet maar liet kletsen, maar hun een werkelijke taakopgaf, waarvoor ieder van deze blaaskaken persoonlijkverantwoordelijk zou worden gesteld.

Ik heb destijds al geëist, dat er, evenals overal in hetparticuliere zakenleven, ook voor de verschillende zakelijkeafdelingen van de beweging naar een kennelijk intelligenteemployé, bestuurder of leider moest worden gezocht, net zolangtot zo iemand gevonden was. Maar zo’n man moest dan ookover onbeperkt gezag en onbeperkte vrijheid van handelenbeschikken, ten aanzien van zijn ondergeschikten, terwijl hijvolledige verantwoording schuldig was aan zijn meerderen;hierbij moet nog worden gezegd, dat niemand, die niet zelf hetwerk-in-kwestie beter wist te doen, gezag kan doen gelden overondergeschikten. In de loop van twee jaar heb ik deze opvattingin steeds sterkere mate weten door te drijven, en nu is ze al eenvanzelfsprekend iets op alle gebieden, waar de algemene leidingrechtstreeks te zeggen heeft. Het succes van deze opvattingbleek echter pas op de 9de november 1923: toen ik, vier jaarvóórdien lid van de beweging werd, was er zelfs geen stempelaanwezig. Op de 9de november werd de partij ontbonden enhaar vermogen in beslaggenomen. Dit vermogen beliep destijds,

Page 761: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

752

met inbegrip van alle bezittingen en de krant al een bedrag vanmeer dan honderd zeventigduizend goud-mark.

Page 762: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

753

TWAALFDE HOOFDSTUK

HET VRAAGSTUK DER VAKVERENIGINGEN

De snelle groei van onze beweging dwong ons, al in hetjaar 1922 om ons standpunt te bepalen ten aanzien vaneen vraagstuk, dat ook heden (1926) nog niet volkomen

is opgelost. Bij onze pogingen, om de methoden te bestuderen,die ons het eerste en het gemakkelijkste een weg konden banennaar het hart van de grote massa, ontmoetten wij telkens weerhet bezwaar, dat de arbeider nooit geheel en al aan onze zijdekon staan, zolang de verdediging van zijn economische enberoepsbelangen nog in handen van andersdenkenden en vanhun politieke organisaties lag.Dit bezwaar was natuurlijk voor een zeer groot gedeelte juist.Men was algemeen van mening, dat een arbeider, die ergenswerkzaam was, niet eens kon leven, wanneer hij niet lid werdvan een vakvereniging. Niet alleen, dat zijn beroepsbelangen opden duur alleen op die wijze beveiligd leken, maar ook zijnpositie in de onderneming was op den duur alleen denkbaar alslid van een vakvereniging. Het merendeel van de arbeiders wasin vakverenigingen georganiseerd. Over het algemeen waren hetdeze vakverenigingen geweest, die de strijd voor de lonenhadden uitgevochten, en de tarief contracten, waardoor dearbeiders nu zeker waren van een bepaald inkomen, haddenafgesloten. Ongetwijfeld kwamen de resultaten van deze strijduiteindelijk aan alle arbeiders van de onderneming ten goede, endat maakte, dat vooral de fatsoenlijke arbeiders het niet in

Page 763: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

754

overeenstemming konden brengen met hun geweten, om hetloon, dat de vakverenigingen hadden veroverd, wel teincasseren, maar zelf afzijdig te blijven van die strijd. Met denormale burgerlijke werkgevers kon men moeilijk over dezevraagstukken spreken. Zij hadden niet het minste begrip (ofwilden geen begrip hebben) voor de materiele, en al evenminvoor de morele zijde van het geval. Uiteindelijk beschouwen zeimmers iedere organisatie van de arbeiders in hun bedrijf alsstrijdig met hun eigen economische belangen, zodat de meestenal om deze rede niet in staat zijn, om een onbevangen oordeel tevormen. Men moet zich dus hier weer, zoals zo dikwijls, tot debuitenstaanders wenden, die niet in de verzoeking komen, omdoor de bomen het bos niet te zien. Deze mensen zullen dan,wanneer ze van goede wil zijn, veel eerder inzicht kunnenkrijgen in een probleem, dat toch in ieder geval een van debelangrijkste is in ons huidig en toekomstig volksbestaan.

Ik heb al in het eerste deel het karakter, het doel en denoodzakelijkheid van vakverenigingen besproken. Daarbij benik van het standpunt uitgegaan, dat de werknemer, zolang erniet door (meestal onvruchtbare) wettelijke maatregelen, ofdoor een algemene nieuwe opvoeding, verandering komt in deverhouding tussen hem en zijn werkgever, hij wel genoodzaaktis, om zijn belangen zelf te verdedigen, waarbij hij zich dan kanberoepen op zijn recht als gelijkwaardig contractant in heteconomische leven. Ik legde er voorts de nadruk op, dat zo eenbehartiging van zijn rechten stellig in het belang van de helevolksgemeenschap was, wanneer daardoor sociale misstanden,die tenslotte de toestand van de gehele volksgemeenschapernstig zouden schaden, voorkomen konden worden. Verderverklaarde ik, dat de noodzaak tot organiseren zolang aanwezigmoest worden geacht, als er onder de ondernemers lieden zijn,die niet alleen uit zichzelf geen gevoel voor hun sociale plichtenhebben, maar die zelfs de meest elementaire menselijke rechten

Page 764: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

755

niet willen erkennen; en daaruit concludeerde ik, dat, wanneerde noodzaak van een dergelijke zelfverdediging erkend wordt,de vorm ervan uiteraard slechts kan bestaan in een bundelingvan de arbeiders in vakverbonden. Deze algemene zienswijze isook in het jaar 1922 volkomen ongewijzigd gebleven. Maar welwas het nodig, dat er een duidelijke en scherp gesteldeformulering werd gevonden voor ons standpunt ten aanzien vandeze vraagstukken. Men kon zich bezwaarlijk voortaan maartevreden stellen met bepaalde inzichten, zonder daaruitpraktische conclusies te trekken. Het ging om de beantwoordingvan de volgende vragen:

1 . Zijn vakverenigingen noodzakelijk?e

2 . Moet de N.S.D.A.P. zelf vakverenigingen scheppen, ofe

haar leden op de een of andere manier tot zo eenbundeling bewegen?

3 . Hoe moet een nationaal-socialistische vakverbond ere

uitzien? Wat is onze taak, en wat is het doel van datvakverbond?

4 . Hoe roepen wijdergelijke vakverenigingen in 't leven?e

Ik meen, dat ik de eerste kwestie eigenlijk al duidelijk genoegheb beantwoord. Mijns inziens kunnen de vakverenigingenonder de huidige omstandigheden beslist niet worden gemist.Integendeel, ze behoren tot de allerbelangrijkste instituten in heteconomische leven van de natie. Hun betekenis ligt echter nietalleen op sociaal gebied, maar in nog veel sterkere mate opalgemeen nationaal gebied. Want indien een juistevakverbondspolitiek in de levensbehoeften van de grote massavoorziet, en tegelijkertijd deze massa opvoedt, dan zal het volk,waarvan deze massa deel uitmaakt, zijn weerstandsvermogen inde strijd om het bestaan buitengewoon versterkt zien.De vakverbonden zijn vooral noodzakelijk als bouwstenen voorhet toekomstige economische parlement, of eventueel van de

Page 765: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

756

corporaties. De tweede kwestie is ook nog vrij gemakkelijk tebeantwoorden: Wanneer de vakbeweging belangrijk is, danspreekt het vanzelf, dat het nationaal-socialisme niet enkel intheorie, maar ook in de praktijk zijn standpunt in dat opzichtmoet bepalen. Maar de vraag naar het hoe, wordt al heel watmoeilijker. De nationaal-socialistische beweging, waarvan hetuiteindelijke doel de nationaal-socialistische volksstaat is, dientzich steeds bewust te zijn, dat alle toekomstige organen vandeze staat uit de beweging zelf moeten voortkomen. Het is degrootste fout, die men kan begaan, om te denken, dat men metgeen enkele andere basis dan de macht, plotseling zondervoorbereiding een bepaalde reorganisatie kan uitvoeren,wanneer men niet van tevoren al de beschikking heeft over eenbepaalde kern van mensen, die vooral een zekere doctrinairescholing moeten hebben doorgemaakt. Ook hier geldt hetbeginsel, dat de geest, die de vorm bezielt en vult, steedsbelangrijker zal zijn dan de uiterlijke vorm, die altijd zeergemakkelijk mechanisch kan worden geconstrueerd.

Het is bijvoorbeeld zeer goed mogelijk, om een staatsorganismeeenvoudig op bevel, en door middel van dictatorialemaatregelen te dwingen, het leidersprincipe te aanvaarden. Ditprincipe zal echter enkel levend blijken, wanneer het zich uit dekleinste kiemen geleidelijk aan heeft ontwikkeld, en door devoortdurende selectie, die de harde werkelijkheid van het levenonophoudelijk toepast, in de loop van vele jaren tenslotte hetnodige leidersmateriaal bijeen weet te krijgen, om dit beginsel inwerkelijkheid om te zetten. Men mag dus nooit denken, dat menplotseling uit een aktetas het ontwerp voor een nieuwe grondwetzou kunnen halen, en dat men deze nieuwe grondwet dan maareenvoudig door een machtspreuk van boven af zou kunnen„invoeren”. Men kan zoiets natuurlijk wel proberen, maar hetresultaat zal zeker geen levensvatbaarheid hebben en zalmeestal een doodgeboren kind zijn. Dat doet me al te sterk

Page 766: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

757

denken aan het ontstaan van de grondwet van Weimar, en aande daarbij aangewende poging, om het Duitse volk nu met denieuwe grondwet ook een nieuwe vlag te geven, en dat wel een,die met het leven van ons volk in de laatste vijftig jaar nietsmeer uitstaande had. Ook de nationaal-socialistische staat moetoppassen voor zulke experimenten. Deze kan enkel opgroeienuit een allang bestaande organisatie. Deze organisatie moetoorspronkelijk al kiemen van nationaal-socialistisch leven inzich hebben gedragen, om uiteindelijk een levendenationaal-socialistische staat te kunnen scheppen.

Naar ik al zei, zullen de kiemcellen van de economische kamersin de vertegenwoordiging van de verschillende beroepen, dusvooral in de vakverenigingen moeten worden gezocht. Wanneerdeze latere vertegenwoordiging van de beroepen, en ook hetcentrale economische parlement echter nationaal-socialistischeinstellingen willen zijn, dan moeten ook deze belangrijkekiemcellen draagsters zijn van de nationaal-socialistischeovertuiging en opvattingen. De organen van de bewegingmoeten op de staat worden overgedragen, maar de staat is nietin staat, om plotseling de nodige instellingen uit de grond testampen, wanneer men althans nog iets anders wenst danvolkomen levenloze producten.

Dit meest elementaire standpunt dwingt de nationaal-socialistische beweging al, om de noodzaak van eigenwerkzaamheid op het gebied van de vakbeweging te erkennen.Verder is ze hiertoe ook nog verplicht, omdat een werkelijknationaal-socialistische opvoeding van werkgever enwerknemer tot hun gezamenlijk opgaan in de volksgemeenschapniet door theoretische lessen, oproepen of vermaningengeschiedt, maar integendeel alleen mogelijk zal zijn doordagelijkse strijd.

Page 767: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

758

De beweging moet de grote economische groepen tot die strijden door die strijd opvoeden, en ze, wat de grondbeginselenbetreft, tot elkaar brengen. Zonder zulk voorbereidend werkblijft iedere hoop, dat er in de toekomst een warevolksgemeenschap zal ontstaan, niets dan een mooie droom.Die algemene stijl, die echt maken zal, dat de nieuwe tijd ookinderdaad een tijd met een diepgeworteld nieuw karakter zalzijn, en niet een die slechts uiterlijk verschilt van zijnvoorgangers – kan alleen een product zijn van het grotealgemene ideaal, waarvoor de beweging strijdt. Daarom moetzij niet alleen de vakverenigingsidee als zodanig aanvaarden,maar moet tevens zorg dragen, dat de praktijk van denationaal-socialistische vakbeweging aan haar vele aanhangersen leden de nodige opvoeding voor de komendenationaal-socialistische staat geeft.

De beantwoording der derde vraag volgt uit het voorgaande. Denationaal-socialistische vakvereniging is geen instrument tendienste van de klassenstrijd, maar integendeel een beroeps-vertegenwoordigingsorgaan. De nationaal-socialistische staatkent geen „klassen”, maar in politiek opzicht enkel burgers metvolkomen gelijke rechten en daarom ook gelijke algemeneplichten, en daarnaast ook staatsonderdanen, die echter inpolitiek opzicht volkomen rechteloos zijn. De vakvereniging,zoals het nationaal-socialisme zich die denkt, heeft niet tot taak,om een bepaalde groep binnen een volk te bundelen, dezelangzamerhand tot klasse om te vormen, en daarmee dan destrijd tegen andere, soortgelijke geconstrueerde bouwsels binnenhet volk aan te binden. Dit is een taak, waarmee devakvereniging als zodanig in het geheel niets te maken heeft;deze taak nam zij eerst op zich, op het ogenblik, dat ze eenwapen in de hand van het marxisme werd. De klassenstrijdbehoort niet bij de vakvereniging, doch het marxisme heeft eeninstrument voor zijn klassenstrijd van haar gemaakt. Dat

Page 768: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

759

marxisme schiep het economische wapen, waarvan hetinternationale Jodendom zich nu bedient, om de vrijeonafhankelijke staten hun economische grondslag te ontnemen,om hun nationale industrie en handel lam te leggen, en omdaardoor vrije volkeren onder het slavenjuk van hetinternationale Joodse grootkapitalisme te dwingen.

De nationaal-socialistische vakvereniging moet integendeelbepaalde groepen van deelnemers aan het nationaleproductieproces in organisaties bundelen, en daardoor dezekerheid van de nationale economie zelf verhogen, en haarversterken door een einde te maken aan al die misstanden, dieuiteindelijk het nationale volkslichaam afbreken, en de levendekracht van de volksgemeenschap, maar daarmee immers ook dekracht van de staat verminderen, waardoor ze bovendien niet inde laatste plaats de economie zelf in het ongeluk storten.

Voor de nationaal-socialistische vakvereniging is de staking dusook niet een middel, om de nationale productie te vernietigen ente schaden, maar integendeel, om haar te verhogen en gezonderte maken, door al die fouten te bestrijden, die tengevolge vanhun on-sociale karakter de capaciteit van de economie, endaardoor het leven van het geheel belemmeren. Want decapaciteit van de enkeling staat steeds in oorzakelijk verbandmet de algemene juridische en sociale positie, die hij bekleedt inhet productieproces, en met het enkel daaruit voortvloeiendinzicht, dat een bloei van die nationale economie ook inderdaadin zijn eigen belang is.

De nationaal-socialistische werknemer moet weten, dat de bloeivan de nationale gemeenschap voor hem zelf materieel voordeelmeebrengt. De nationaal-socialistische werkgever moet weten,dat het geluk en de tevredenheid van zijn werknemers de eerstevoorwaarde is voor het bestaan, en de ontwikkeling van zijn

Page 769: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

760

eigen economische grootheid. Nationaal-socialistischewerknemer en nationaal-socialistische werkgever zijn beidenlasthebber en vertegenwoordiger van de gehelevolksgemeenschap. De hoge mate van persoonlijke vrijheid, diehun hierbij wordt toegestaan, is te verklaren uit het feit, dat deervaring heeft geleerd, dat de capaciteit van de enkeling meerwordt opgevoerd door een verregaande vrijheid, dan doordwang van bovenaf, en dat zulks verder nog zeer geschikt is,om te voorkomen, dat de natuurlijke selectie,GILDENKAMER EN ECONOMISCH PARLEMENT 741die de flinksten, kundigsten en ijverigsten moet uitzoeken, zouworden lamgelegd.

Daarom is de staking voor de nationaal-socialistischevakvereniging een middel, dat slechts zolang mag — enwaarschijnlijk moet — worden aangewend, als er geennationaal-socialistische volksstaat bestaat. Nu zal deze staatechter een eind maken aan de massale strijd van de beide grotegroepen — werknemers en werkgevers — (een strijd, die steedsvermindering van de productie tengevolge moet hebben, en alszodanig steeds de totale volksgemeenschap schaadt), en zal nuzelf de zorg voor en de bescherming van het recht van allen opzich nemen. De economische kamers zelf zullen de plichthebben, om de nationale economie te doen functioneren, en omte zorgen, dat deze schadelijke fouten en gebreken wordenopgeruimd. Datgene, wat heden ten dage door de strijd vanmiljoenen wordt uitgevochten, zal eens in de gildenkamers en inhet centrale economische parlement worden beslecht. Daardoorzullen de ondernemer en de arbeider niet meer onophoudelijkom bonen en tarieven vechten, waarbij de economische positievan beiden wordt verzwakt, maar zij zullen samen eenoplossing voor deze problemen vinden in een hogere instantie,die steeds vóór alles bedacht moet zijn op het belang van hetgehele volk en de gehele staat.

Page 770: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

761

Ook hier moet, zoals overal, het ijzeren beginsel gelden, dat hetvaderland vóór de partij komt. De taak van denationaal-socialistische vakvereniging is de opvoeding envoorbereiding tot het eigenlijke doel, dat luidt:Gemeenschappelijke arbeid van allen voor het behoud en debeveiliging van ons volk en zijn staat, al naar ieders aangeborenen door de volksgemeenschap ontwikkelde capaciteiten enkrachten.De vierde vraag: Hoe komen wij aan zulke vakverenigingen?was destijds verreweg het moeilijkst te beantwoorden! Het isover het algemeen gemakkelijker, op onbebouwde grond eennieuw bouwwerk te stichten, dan op een oud terrein, waar aleen soortgelijk fundament bestaat. In een plaats, waar eenzaak-van-een-bepaald-slag nog ontbreekt, kan men gemakkelijkzo een onderneming opzetten. Moeilijker wordt het, wanneer eral een soortgelijke onderneming bestaat, en het moeilijkstewanneer daarbij omstandigheden geschapen zijn, waaronderslechts een van alle kan bloeien. Want hier staan de stichtersvoor de taak, om niet alleen hun eigen nieuwe zaak hier in tevoeren, maar zij moeten, om te kunnen bestaan, datgene, wattot nog toe ter plaatse gevestigd was, vernietigen.

Een nationaal-socialistische vakvereniging zou onmogelijknaast andere vakbonden kunnen bestaan. Want ook dezevakvereniging moet zich bewust zijn van haar taak voor onzewereldbeschouwing, en van haar hieruit geboren plicht totonverdraagzaamheid tegenover andere soortgelijke envijandelijke organisaties, alsmede van de noodzaak, die voorhaar als nationaal-socialistische vakbeweging bestaat, om er denadruk op te leggen, dat zij noodzakelijk is en geen ander buitenhaar. Ook hier is geen overeenkomst en geen compromis metverwante bewegingen mogelijk, maar enkel de handhaving vanhet eigen absoluut en uitsluitend gelijk.

Page 771: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

762

Nu waren er slechts twee mogelijkheden, om de gewensteontwikkeling te doen geschieden:1 . Men kon een eigen vakvereniging oprichten, en dane

langzamerhand de strijd tegen de internationalemarxistische vakverenigingen aanbinden, of men kon

2 . in de marxistische vakverenigingen doordringen, ene

trachten deze zelf met de nieuwe geest te doordringen, ofom ze eventueel om te bouwen tot instrumenten van denieuwe gedachtewereld.

Aan de eerste methode waren de volgende bezwaren verbonden:Onze financiële moeilijkheden waren toentertijd nog steeds zeergroot. De inflatie, die langzamerhand op steeds ergere wijzehaar invloed op ons volk liet gelden, maakte het nog moeilijkervoor ons, omdat er in deze jaren nauwelijks kon wordengesproken van tastbare materiële voordelen, die devakvereniging voor haar leden kon verwerven. De arbeider had,zo bezien, destijds niet de minste reden, om zich door betalingenin een vakvereniging te doen opnemen. Zelfs de al bestaandemarxistische vakbonden stonden bijna voor een bankroet, tot degeniale actie van de heer Cuno in het Roergebied hun plotselingde miljoenen in de schoot wierp. Deze zogenaamd nationalerijkskanselier verdient de naam van „redder der marxistischevakverenigingen”.

Wij hoefden destijds niet te hopen op dergelijke financiëlebuitenkansjes, en niemand kon er iets voor voelen, om lid teworden van een nieuwe vakvereniging, die hem, door haarfinanciële onmacht, niets had kunnen bieden. Anderzijds voeldeik me genoodzaakt, om me er met hand en tand tegen teverzetten, dat zo een nieuwe organisatie enkel een gemakkelijken lui baantje voor een paar meer of minder grote geesten zouworden. De persoonskwestie speelde trouwens toch ook eenzeer belangrijke rol. Er stond destijds niet één man tot mijnbeschikking, die ik de oplossing van dit geweldige probleem had

Page 772: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

763

kunnen toevertrouwen. Wie in die tijd de marxistischevakverenigingen metterdaad verpletterd zou hebben, en inplaats van deze instelling van de allesvernietigendeklassenstrijd, de nationaal-socialistische vakbondsidee had doenzegevieren, die zou daardoor tot de belangrijkste kopstukkenvan ons volk hebben behoord, en hij had verdiend, dat zijnbuste eenmaal in het Walhalla te Regensburg voor hetnageslacht zou worden bewaard. Maar ik heb geen enkelekrachtfiguur gekend, die het hoofd van die buste had kunnenzijn. Het is ten enenmale onjuist, om zich op dit punt van dewijs te laten brengen door het feit, dat de internationalistischevakverenigingen zelf immers ook slechts over middelmatigefiguren beschikten. Dit feit zegt tenslotte niets; want toen delaatste gesticht werden, bestond er niets buiten haar. In onzedagen moet de nationaal-socialistische beweging een allangbestaande enorme en tot in alle details vervolmaaktereuzenorganisatie te lijf gaan.

De veroveraar moet echter altijd genialer zijn dan deverdediger, wanneer hij deze wil bedwingen. De burcht van hetmarxistische vakverbond kan tegenwoordig wel door gewonebonzen worden bestuurd; ze kan echter niet dan door deontembare energie en de geniale kundigheid van eentegenstander van waarlijk groot formaat worden ingenomen.Wanneer zo een man niet te vinden is, dan heeft het ook geenzin, om te trachten het noodlot te dwingen, en nog veelonzinniger is het te trachten een gunstige beslissing te forcerendoor een man van mindere kwaliteiten. Hier is het zaak, omgebruik te maken van het inzicht, dat het in het leven dikwijlsbeter is, om iets eerst te laten rusten, dan om het – door gemisaan de nodige krachten – slecht of half te beginnen. Een andereoverweging, die men vooral niet als „demagogie” moetkwalificeren, deed zich hierbij ook nog gelden. Ik had destijds,en bezit ook heden nog de onverwoestbare overtuiging, dat het

Page 773: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

764

gevaarlijk is, om een grote strijd om politiek en wereld-beschouwing, al te vroeg met economische kwesties teverbinden. Dit geldt vooral voor ons Duitse volk. Want bij onszal in zo een geval de economische strijd onmiddellijk maken,dat de politieke strijd al zijn kracht en energie moet afstaan aande economische. Wanneer men eenmaal tot de overtuiging isgekomen, dat men ook door spaarzaamheid een huisje zoukunnen krijgen, dan zal men zich enkel nog op deze taakconcentreren, en zal er geen tijd meer overblijven voor depolitieke strijd tegen diegenen, die toch van plan zijn, om hunop een kwade dag hun gespaarde guldentjes weer te nemen.

In plaats van in de politieke strijd te vechten voor hun nieuwverworven inzicht en hun nieuwe overtuiging, gaan zij danmeestal volkomen op in hun bouwplannen, en blijken dantenslotte toch meestal bedrogen uit te komen. Denationaal-socialistische beweging staat nu nog meer aan hetbegin van haar worsteling. Grotendeels moet ze het beeld vanhaar wereldbeschouwing nog vormen en vervolmaken. Ze moetmet alle beschikbare energie vechten voor de verwezenlijkingvan haar grote idealen, en ze heeft alleen dan kans op succes,wanneer ze zich met haar totale kracht in de strijd werpt.

Hoezeer echter zo een concentratie van alle beschikbare krachtop economische problemen, de strijdbaarheid kan verlammen,dat zien wij juist in onze dagen aan een klassiek voorbeeld. Derevolutie van november 1918 werd niet door devakverenigingen ontketend, maar gebeurde geheel tegen haarwil. En de Duitse bourgeoisie strijdt niet voor de Duitsetoekomst, omdat zij meent, dat de opbouwende arbeid van heteconomisch leven in voldoende mate voor deze toekomst zorgt.Wij moesten uit zulke ervaringen leringen trekken; want bij onszou hetzelfde zich voordoen. Naarmate wij de totale kracht vanonze beweging meer concentreren op de politieke strijd, zullen

Page 774: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

765

wij des te eerder mogen rekenen op een algemeen succes;wanneer wij ons echter al te vroeg ophouden met vak bonds- enbouwproblemen, dan zal het voordeel voor onze zaak alszodanig veel geringer zijn. Want hoe groot het gewicht van dezebelangen ook moge zijn, ze zullen toch pas algemeen behartigdkunnen worden wanneer wij al bij machte zijn, om de openbaremacht in dienst van deze ideeën te stellen. Tot dat ogenblikzouden deze vraagstukken de beweging enkel verlammen — endat wel des te heviger, naarmate zij zich vroeger daarmeebezighield, en naarmate haar wil ter bereiking van haar idealendaardoor te sterk werd beïnvloed. Dan zou het gemakkelijkzover kunnen komen, dat beweegredenen, die het belang van hetvakverbond eiste, de politieke beweging stuurden, in plaats vandat de wereldbeschouwing het vakverbond in de door haargewenste banen dwingt.

Werkelijk nut kan een nationaal-socialistisch vakverbond voorde beweging zowel als voor ons volk, alleen dan hebben,wanneer ze in ideologisch opzicht al zozeer doordrenkt is vanonze nationaal-socialistische ideeën, dat er geen kans meerbestaat, dat ze alsnog in marxistisch vaarwater verzeild raakt.Want een nationaal-socialistisch vakverbond, dat zijn enigetaak zou zien in zijn concurrentiestrijd met het marxistische,ware erger dan geen vakverbond. Het moet de strijd tegen hetmarxistische vakverbond niet alleen als organisatie, maar in deeerste plaats als idee aanbinden. Het moet in dat marxistischevakverbond de verkondiger van de klassenstrijd en de idee vande klassen treffen, en moet de plaats van dat vakverbondinnemen, en dan de verdedigster van de beroeps belangen derDuitse burgers worden. Al deze motieven spraken toentertijd,en spreken ook heden ten dage nog tegen het oprichten vaneigen vakverenigingen, tenzij dan, dat er plotseling eenkrachtfiguur naar voren kwam, die kennelijk door het noodlotuitverkoren was, om juist dit probleem tot oplossing te brengen.

Page 775: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

766

Er waren dus maar twee andere mogelijkheden: men kon aan deeigen partijgenoten de raad geven, de vakvereniging te verlaten,of wel men adviseerde hen, om in de bestaande te blijven, endaar zoveel mogelijk afbrekend te werken. Over het algemeenheb ik deze laatste mogelijkheid aanbevolen.

Vooral in de jaren 1922 en 1923 kon ik dat met een gerust hartdoen; want het financiële voordeel, dat het vakverbond had vande leden, die ze uit onze rijen rekruteerde, was, omdat onzebeweging nog zeer jong, en het aantal van deze leden dus noguiterst gering was, praktisch gelijk aan nul. De schade, die wijhet vakverbond hierdoor toe brachten, was echter zeer groot,want zijn nationaal-socialistische leden bekritiseerden hetscherper dan iemand anders en ondermijnden het daardoor vanbinnen uit. Ik heb me destijds zeer beslist verzet tegenexperimenten, die al van tevoren tot mislukken gedoemd waren.

Ik zou het als een misdaad hebben beschouwd, om een arbeidervan zijn karig loon nog weer idem zoveel af te nemen voor eeninstelling, waarvan ik niet overtuigd was, dat ze inderdaad ietsvoor haar leden zou kunnen doen. Wanneer een nieuwepolitieke partij op een dag weer verdwijnt, dan is dat bijna nooiteen nadeel, doch schier altijd een voordeel, en niemand heeft hetrecht, daarover een jammerklacht te laten horen; want wat deenkeling aan een politieke partij geeft, beschouwt hij als geld,waarvan hij niet rechtstreeks vruchten kan verwachten. Maarwie contributies betaalt aan een vakverbond, heeft er recht op,dat bepaalde, hem beloofde tegenprestaties ook geleverdworden. Wanneer men geen rekening houdt met dezeverplichting, dan zijn de oprichters van zo een vakverbondzwendelaars, of op zijn best onnadenkende mensen, die terverantwoording moeten worden geroepen. Wij hebben ons inhet jaar 1922 dan ook in overeenstemming met deze opvattinggedragen. Anderen wisten het schijnbaar beter en richtten

Page 776: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

767

vakbonden op. Ze verweten ons, dat wij er geen hadden, als hettreffendste bewijs van ons gebrekkig en bekrompen inzicht.Maar het duurde niet lang, of al deze nieuwe lichamenverdwenen weer, zodat het eindresultaat hen in precies dezelfdeomstandigheden plaatste, als die, waarin wij ons bevonden.Alleen met dit verschil, dat wij noch ons zelf, noch anderenhadden bedrogen.

Page 777: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

768

DERTIENDE HOOFDSTUK

DE DUITSE BONDGENOOTSCHAPSPOLITIEKNA DE OORLOG

De chaotische wijze, waarop de buitenlandse politiek vanhet Rijk te werk ging, en die wel vooral tot uitdrukkingkwam in het feit, dat men volkomen naliet, om

principiële richtlijnen voor een doelmatige bondgenootschaps-politiek vast te leggen en op te volgen, werd na de oorlog nietalleen niet verbeterd, maar werd zelfs nog veel erger. Want,terwijl de schuld aan onze mislukte buitenlandse politiek vóórde oorlog hoofdzakelijk op rekening van de algemene politiekebegripsverwarring geschoven kon worden, was dat na de oorlogte wijten aan het feit, dat men de eerlijke wil miste, om eenjuiste politiek te voeren. Het sprak vanzelf, dat die groepen, diedoor de revolutie eindelijk hun idealen verwezenlijkt haddengezien, onmogelijk veel konden voelen voor een bondgenoot-schapspolitiek, waarvan het einddoel tenslotte toch het herstelvan een vrije Duitse staat zou moeten zijn. Niet alleen dat eenzodanige ontwikkeling lijnrecht in strijd zou zijn geweest met debedoelingen van de misdadigers van november 1918, maar ookde politieke reactie in het binnenland op zo een succesvollevrijheidsstrijd op het gebied van de buitenlandse politiek zou dehuidige machthebbers (1925) in het Rijk noodlottig zijngeworden. Men kan zich onmogelijk een nationalewederopstanding denken, waarbij de natie niet voordien tot eennationalistische overtuiging is bekeerd, terwijl trouwens

Page 778: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

769

anderzijds ieder buitengewoon succes in de buitenlandsepolitiek noodzakelijkerwijze dergelijke reacties moet wekken.Iedere strijd voor de vrijheid leidt, naar de ervaring leert, tot eenversterking van het nationale gevoel, van het zelfbewustzijn,maar daardoor ook tot een grotere fijngevoeligheid ten aanzienvan anti-nationale personen en stromingen. Toestanden enpersonen, die men in vredestijd oogluikend toelaat, of dikwijlsin het geheel niet opmerkt, worden in perioden van oplaaiendnationaal enthousiasme niet alleen afgekeurd, maar worden opeen wijze bestreden, die hun niet zelden noodlottig wordt. Laatmen bijvoorbeeld eens denken aan de algemene angst voorspionnen, die bij het begin van een oorlog plotseling opvlamt uitde hitte van de menselijke hartstochten, en die tot hethardhandigste, dikwijls ook het meest onrechtvaardige optredenaanleiding kan geven, hoewel iedereen zal inzien, dat het gevaarvoor spionnen in de lange vredesjaren veel groter is, ook al zalmen daar dan, om voor de hand liggende redenen, niet zoveelaandacht aan schenken.

Het fijne instinct van de heren staats parasieten, die door degebeurtenissen van november zijn komen bovendrijven,waarschuwt hen alleen al om die reden, dat een scherpzinnigebondgenootschapspolitiek kon helpen, om ons volk weer te doenopstaan, dat daardoor de nationale hartstochten weer zoudenoplaaien, en dat er hierdoor maar al te snel een eind zou komenaan hun misdadig bestaan. Hierdoor wordt het ook begrijpelijk,waarom de regeringsinstanties, die sinds het jaar 1918 aan hetroer zijn, in hun buitenlandse politiek zo volkomen tekortschoten, en tegelijk, waarom de houding van de regering bijnaaltijd in strijd was met de belangen van de Duitse natie. Wanthun gedragingen, die op het eerste gezicht iedere lijn schijnen temissen, ontpoppen zich hij nader inzien als niets anders dan delogische consequenties van de weg, die de November-revolutiein 1918 voor het eerst in alle openlijkheid bewandelde.

Page 779: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

770

Nu moet men ook hier een onderscheid maken tussen deverantwoordelijke leiders, of beter de „leiders,die-verantwoordelijk-hadden-moeten-zijn” van onze regering,het gewone gemiddelde slag van onze parlementaire knoeiers,en de grote domme kudde schapen, die door ons ál te geduldigevolk wordt gevormd. De eerste categorie weet, wat ze wil; derest loopt mee, zij het uit domheid en gebrek aan inzicht, zij het,omdat ze ook weet, wat ze wil, of omdat ze te laf is, omonverbiddelijk de strijd aan te binden tegen datgene, waarvanzij de schadelijke invloed zelf heeft geconstateerd. Zolang deN.S.D.A.P. slechts een kleine, vrijwel onbekende verenigingwas, konden de problemen van de buitenlandse politiek, naarhet oordeel van vele van onze aanhangers, buiten beschouwingblijven. Dit wel vooral, omdat immers juist onze beweging zichprincipieel op het standpunt stelde, dat de nationaleonafhankelijkheid nooit een geschenk van de hemel kan zijn, enook niet door aardse machten wordt cadeau gedaan, maarintegendeel onmogelijk iets anders kan zijn dan de vrucht vaneen innerlijke krachtsontplooiing.

De strijd voor de nationale onafhankelijkheid kan alleen danlosbarsten, wanneer de oorzaken van onze ineenstorting wordenopgeheven, en de profiteurs van die ramp worden vernietigd.Men kan dus al wel begrijpen, dat de jonge beweging op grondvan haar principes aanvankelijk meer belangstelling had voorhaar binnenlandse hervormingsplannen dan voor de problemenvan de buitenlandse politiek. Nauwelijks echter had zij zich vankleine onbetekenende vereniging tot organisatie van groterbetekenis weten op te werken, of zij zag zich al genoodzaakt,om ook haar standpunt te bepalen ten aanzien van dezevraagstukken. Zij diende nu dus richtlijnen vast te stellen, dieniet alleen niet in strijd waren met de fundamentele opvattingenvan onze wereldbeschouwing, maar zelfs een logisch uitvloeiselwaren van deze zienswijze.

Page 780: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

771

Juist het feit, dat ons volk zo ontzettend weinig scholing heeftgekend op het gebied van de buitenlandse politiek, verplicht dejonge beweging, om aan de leiders en aan de grote massa eenaantal algemene beginselen en een bepaalden vorm van denkenop dit gebied bij te brengen, omdat dit wel de eerste voorwaardeis voor iedere verwezenlijking van de voorbereidselen, diegetroffen moeten worden, om te kunnen komen tot deherovering van de onafhankelijkheid van ons volk en van eenwaarlijke soevereiniteit van het Rijk.

Het belangrijkste beginsel, dat ons hierbij steeds voor ogenmoet staan, is dit, dat ook de buitenlandse politiek slechts eenmiddel is tot het ene grote doel, en dat dit doel uitsluitend enalleen bestaat in het voortstuwen van ons eigen volk. Geenoverweging op dit gebied mag ooit worden geleid door eenandere gedachte dan deze: Brengt zo een maatregel ons volk, nuof in de toekomst, voordeel, of zal dit er schade vanondervinden? Dit is het enige vooroordeel, dat bij debehandeling van dit vraagstuk zijn invloed mag doen gelden.Politieke, religieuze, humane, en alle andere motieven blijvenvolkomen buiten beschouwing.

Vóór de oorlog had de Duitse buitenlandse politiek ten doel, omde voeding van ons volk en zijn kinderen op aarde teverzekeren, door gebruik te maken van alle middelen, die aandit doel dienstbaar konden zijn, alsmede door alle hiertoebenodigde hulpkrachten te baat te nemen, welke hulpkrachtenwel in de eerste en voornaamste plaats uit bruikbarebondgenoten zouden bestaan; en heden ten dage is dit doelprecies hetzelfde, met slechts één enkel verschil:

Vóór de oorlog was het zaak, om zorg te dragen voor dehandhaving van het Duitse volk, daarbij rekening houdend metde aanwezige kracht van de onafhankelijke en machtige staat,

Page 781: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

772

maar heden dient men het volk eerst die kracht in de vorm vaneen vrije en machtige staat terug te geven, die eveneens dehandhaving van de steun aan, en de voeding van ons volknastreeft. Met andere woorden: Het doel van de Duitsebuitenlandse politiek zou in onze dagen gelegen moeten zijn inde voorbereiding van de morgen te beginnen herovering vanonze vrijheid. Daarbij dient men steeds één belangrijkfundamenteel beginsel in het oog te houden, namelijk hetvolgende: De mogelijkheid, om de onafhankelijkheid van eenvolk te heroveren, is niet absoluut afhankelijk van de eenheidvan het staatsgebied, maar wel van het bestaan van zo eengedeelte van het volk, wonend in een zodanige staat – hoe kleinook, die over de nodige vrijheid beschikt, dat zij niet alleen dedraagster van de geestelijke gemeenschap van het gehele volkkan zijn, maar tevens de voorbereidster van de gewapendenstrijd om de vrijheid.

Wanneer een volk van honderdmiljoen mensengemeenschappelijk het juk van de slavernij draagt, teneinde destaatkundige eenheid te handhaven, dan is dat erger, danwanneer zo’n staat en zo’n volk in vele delen uiteengescheurdzouden zijn, en slechts één der delen in het bezit van zijnvolledige vrijheid gebleven was. Hierbij wordt danvooropgesteld, dat dit laatste vrije deel vervuld zou zijn van hetbesef van zijn heilige taak, om niet alleen voortdurend degeestelijke en culturele vrijheid te verkondigen, maar om ook degewapende voorbereiding ter hand te nemen, die dan uiteindelijkde bevrijding en hereniging van de nu onderdrukte delen zoubedoelen. Verder dient men te bedenken, dat het probleem vande herovering van verloren gebiedsdelen van een staat en vanverloren groepen van de bevolking altijd in de eerste plaatsafhankelijk is van de herovering van de politieke macht enonafhankelijkheid door het moederland, dat dus in zo een gevalde belangen van de onderdrukte gebieden absoluut

Page 782: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

773

ondergeschikt moeten worden gemaakt aan het grote belang, dathet hoofdgebied zijn vrijheid herovert. Want de bevrijding vanonderdrukte, losgescheurde delen van een volk, of provinciënvan een rijk, wordt niet een feit, omdat de onderdruktebevolking dat zo graag wil, en al evenmin, omdat de bevolkingvan de rompstaat zo protesteert, maar alleen en uitsluitend doorde werking van de machtsmiddelen van de meer of mindersoeverein gebleven overblijfselen van het vroegere vaderland.

Daarom is het een eerste vereiste voor de herovering vanverloren gebieden, dat men de overgebleven rompstaat zoveelmogelijk steunt, en dat men bezield is met de onwrikbare wil,om de daardoor ontstane nieuwe kracht op het juiste ogenblik tegebruiken voor de bevrijding en hereniging van het gehele volk.Dat wil dus zeggen, dat men de belangen van de afgescheurdedelen principieel achterstelt bij het ene grote belang te zorgen,dat de overgebleven staat een zodanige kracht en macht kanopbouwen, als nodig is om de wil van de vijandelijkeoverwinnaar te herzien. Want onderdrukte gebieden worden nietdoor protesten, hoe vlammend ook, herenigd met hetovergebleven deel van hun rijk, doch alleen en uitsluitend dooreen slagvaardig zwaard. De leiding van de binnenlandse politiekvan een volk heeft tot taak, om dit zwaard te smeden; de leidingvan de buitenlandse dienst er in de eerste plaats voor te zorgen,dat dit smidswerk ongehinderd kan geschieden, en in de tweedeplaats dient zij strijdgenoten te zoeken.

In het eerste deel van dit werk heb ik de halfslachtigheid vanonze bondgenootschaps politiek van vóór de oorlog besproken.Er waren vier verschillende mogelijkheden geweest, om onsvolk instand te houden, en zijn voedselvoorziening te regelen;daarvan had men de vierde en slechtste gekozen. Men koos eenkoloniale en handelspolitiek, in plaats van een gezondeEuropese bodempolitiek. En deze vergissing werd nog veel

Page 783: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

774

groter, doordat men meende, hierdoor een gewapend conflict inEuropa te kunnen voorkomen. Het resultaat van deze poging,om van alle wallen tegelijk te eten, was, dat men van geenenkele wal at; en de wereldoorlog was in feite niet anders dande laatste kwitantie voor de schuld, die het Rijk op zijnschouders had geladen door zijn foutieve buitenlandse politiek.Toen al was de derde mogelijkheid, d.w.z. versterking van onzeeigen macht op het vasteland, door gebiedsuitbreiding inEuropa, de juiste geweest, waarbij dan juist hierdoor weer eenvergroting van ons koloniaal bezit binnen de grenzen van hetbereikbare gekomen zou zijn. Zo’n politiek had uiteraard alleengevoerd kunnen worden met Engeland als bondgenoot, of dooreen zodanige ontplooiing van onze militaire macht, dat alleeisen van culturele aard, gedurende veertig of vijftig jaar,volkomen op de achtergrond zouden zijn geraakt. Toch zou ditin zo’n geval zeer goed te verantwoorden zijn geweest.

De culturele betekenis van een natie is bijna altijdonafscheidelijk verbonden met haar politieke vrijheid enonafhankelijkheid, wat dus betekent, dat dit laatste debestaansvoorwaarde is voor het eerste. Daarom kan geen offer,dat voor onze politieke vrijheid moet worden gebracht, ooit tegroot zijn. Wat de algemeen culturele belangen door eenovermatige ontwikkeling van het militaire apparaat moeteninboeten, dat zullen ze later ruimschoots kunnenterugontvangen. En men kan zelfs zeggen, dat er na zo eengeconcentreerde krachtsontwikkeling in één richting, terhandhaving van de onafhankelijkheid van de staat, een zekerherstel van het evenwicht, of een ontspanning pleegt op tetreden, in de vorm van een dikwijls bijna verbluffendeplotselinge bloei van de tot nog toe verwaarloosde culturelekrachten van het volk. De Griekse bloeiperiode onder Perikleswas een uitvloeisel van de noodtoestand tijdens de Perzischeoorlogen, en de Romeinse staat begon zich te wijden aan hogere

Page 784: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

775

culturele taken na de druk van de Punische oorlogen. Nu kanmen natuurlijk zo een onvoorwaardelijk achterstellen van alleoverige volksbelangen bij die allergrootste taak, die bestaat uitde voorbereiding van de strijd, waardoor de staat beveiligdwordt, niet afhankelijk maken van de besluitvaardigheid vaneen meerderheid van parlementaire domkoppen of deugnieten.De vader van Frederik de Grote was bij machte, om, met hetopzij schuiven van ieder ander belang, alle krachten teconcentreren op het voorbereiden van de oorlog, maar de vadersvan onze Joodse parlementair-democratische waanzin kunnendat niet. Daarom kon onze militaire voorbereiding van eenveroveringsveldtocht in Europa alleen al om deze rede niet daneen zeer middelmatige zijn, zodat het voor ons volk wel zeergeraden was, om zich bruikbare bondgenoten te verschaffen.

Maar omdat men nu eenmaal in het geheel niets wilde wetenvan een stelselmatige voorbereiding van de oorlog, zette men degedachte aan verovering van nieuw grondgebied binnen Europaopzij, en legde zich integendeel toe op een koloniale encommerciële politiek, en schakelde daardoor de mogelijkheidvan een bondgenootschap met Engeland, dat anders zeker nietonbereikbaar was geweest, volkomen uit, zonder daaruit nu deenig logische conclusie te trekken, en zich tot Rusland tewenden. En tenslotte struikelde men – door iedereen, behalve deHabsburgse erfzonde verlaten – en raakte in een oorlogverwikkeld.

Om onze buitenlandse politiek in deze dagen te karakteriseren,moet er allereerst worden vastgesteld, dat er geen sprake is vanenige vaste lijn. Men bewandelde voor de oorlog ten onrechte devierde weg, hoewel men die ook half ging, en voortdurend optwee gedachten hinkte — maar sinds de revolutie kan men erook met de beste wil ter wereld geen vaste lijn in ontdekken. Inergere mate nog dan voor de oorlog ontbreekt ieder spoor van

Page 785: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

776

stelselmatig overleg, tenzij dan, dat men er op uit is, om zelfook de laatste mogelijkheid voor ons volk, om ooit weer totherstel van zijn oude kracht te komen, voorgoed om zeep tebrengen. Een nuchter en onbevooroordeeld onderzoek naar dehuidige machtsverhoudingen in Europa leidt tot de volgendeconclusie:

Sinds driehonderd jaar wordt de geschiedenis van ons continenthoofdzakelijk bepaald door Engeland's streven, om tot eenevenwicht in Europa te komen, waarbij de verschillendemachten zich zodanig moeten ontwikkelen, dat ze wederzijdstegen elkaar opwegen, om zich zodoende de nodige dekking inde rug te verschaffen voor activiteit op het gebied derwereldpolitiek.

De traditionele tendens van de Britse diplomatie, die inDuitsland, wat traditie betreft, alleen met het Pruisische legerkan worden vergeleken, was er al sinds de regering vanKoningin Elizabeth stelselmatig op gericht, om te verhinderen,dat enige grote mogendheid op het vasteland van Europa bovenhet gewone doorsnee formaat uitgroeide; zo nodig greep menmet gewelddadige middelen in, en maakte een einde aan zo eenontwikkeling. De machtsmiddelen, die Engeland in zo’n gevalplacht te benutten, waren van zeer uiteenlopende aard, enverschilden, al naar de te vervullen taak en naar de toestand,waarin men zich geplaatst zag; de vastberadenheid enwilskracht, waarmee zij werden gehanteerd, waren echter steedseven groot. En naarmate in de loop van de tijd Engeland'spositie ongunstiger werd, voelde de leiding van het Britse rijkdes te sterker de behoefte, om de algemene verlamming van allestaten in Europa, een verlamming, die het gevolg is van deonderlinge statenrivaliteit, te doen voortduren. De politiekebevrijding van de vroegere kolonie Noord-Amerika maakte, datmen zich nu nog meer dan vroeger inspande, om te zorgen, dat

Page 786: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

777

Europa een onvoorwaardelijk zekere rugdekking was. Daaromconcentreerde de kracht van de staat zich — na de vernietigingvan Nederland en Spanje als grote zeemachten — op hetopkomende Frankrijk, tot men tenslotte, na de val vanNapoleon I, reden had om aan te nemen, dat deze sterkstemilitaire macht niet meer de kans had, om zich van dehegemonie in Europa meester te maken.

Nu concentreerde de Britse politiek zich op Duitsland, doch datgebeurde pas na verloop van enige tijd; dit niet alleen, omdatDuitsland nog geen nationale eenheid was, en er dientengevolgevan een direct gevaar voor Engeland moeilijk sprake kon zijn,maar ook, omdat de openbare mening niet dan zeer moeilijk totnieuwe idealen kan worden opgevoed. Het nuchter inzicht vande staatsman wordt hier overgebracht in de wereld van hetgevoel, waardoor het niet alleen in een veel strijdbaarder vormwordt gegoten, maar tevens in een veel duurzamere. Daaromzal de staatsman zich na het bereiken van een bepaald doeldadelijk kunnen gaan bezighouden met nieuwe taken, maar demassa zal pas door een langdurige propaganda kunnen wordenrijp gemaakt voor nieuwe gevoelens, en zelf weer tot werktuigkunnen worden van de nieuwe levensbeschouwing.

Intussen had Engeland al in de jaren 1870 en '71 zijn nieuwekoers bepaald. Duitsland maakte helaas geen gebruik van deogenblikken van aarzeling, die tengevolge van Amerika'sinvloed op de wereldmarkt, en van de ontwikkeling vanRuslands macht, ontstonden; hierdoor moest de oorspronkelijketendens van de Britse politiek uiteraard nog vaster komen testaan. Engeland beschouwde Duitsland als een macht, wiensbetekenis op handelsgebied, en dientengevolge in dewereldpolitiek — grotendeels als gevolg van zijnontzagwekkende industrialisering — zo dreigende afmetingenbegon aan te nemen, dat men de krachten van deze twee staten

Page 787: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

778

op zeer veel gebieden al kon vergelijken. De „vreedzameeconomische” wereldverovering, het product van de hoogstewijsheid van onze staatslieden werd de reden, waarom deEngelse politiek een front tegen Duitsland opbouwde. Dat dittenslotte uitliep op een uitgebreid georganiseerde aanval, lagwel volkomen in de lijn van een diplomatie, die haar taak nueenmaal niet zocht in het bewaren van een problematischewereldvrede, maar in de versterking van de Britsewereldheerschappij. Dat Engeland zich daarbij bediende vanalle staten, die maar over enige militaire macht beschikten, waswel evenzeer in overeenstemming met zijn traditionelevoorzichtigheid bij het taxeren van de kracht van detegenstander als met zijn besef van zijn eigen zwakke positievan dit moment. Men mag dit niet als „al te ruim van geweten”kwalificeren, omdat zo een grote oorlogsvoorbereiding niet naarhaar heldhaftigheid, maar alleen en uitsluitend naar haardoelmatigheid mag worden beoordeeld.

Een diplomatie dient ervoor te zorgen, dat een volk nietheldhaftig ondergaat, maar werkelijk behouden blijft. Iedereweg, die naar dit doel leidt, is dan goed, en het moet misdadigplichtsverzuim heten, wanneer zo’n weg niet wordt bewandeld.Toen in Duitsland de revolutie was uitgebroken, hoefdeEngeland niet meer bezorgd te zijn voor de dreiging van eenGermaanse hegemonie op aarde. Sinds die dag was het ook nietmeer in Engeland's belang, om te streven naar een absoluteuitroeiing van Duitsland uit de rij der volkeren. Integendeel; deineenstorting, die in november 1918 plaats vond, was juistoorzaak, dat de Britse diplomatie zich voor een nieuwe toestandgeplaatst zag, die zij aanvankelijk in het geheel niet voormogelijk had gehouden.

Viereneenhalf jaar lang had het Britse wereldrijk gestreden omeen eind te maken aan het vermeende overwicht van een

Page 788: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

779

bepaalde mogendheid op het vaste land. Nu stortte diemogendheid plotseling zo tot niets ineen, dat ze geheel van delandkaart scheen te worden gewist. Er bleek een zodanig tekortte bestaan aan weerbaarheid, zelfs aan de meest primitieve wiltot zelfbehoud, dat het wel scheen, dat het evenwicht in Europadoor een gebeurtenis, die nauwelijks 48 uur duurde, volkomenverbroken scheen: Duitsland was vernietigd en Frankrijk was desterkste macht op het vasteland van Europa.

De enorme propaganda, die het Britse volk in deze oorlogdwong, om vol te houden, die het mateloos ophitste, en op alleoerinstincten en hartstochten speculeerde, moest nu wel als looddrukken op de besluiten van de Britse staatslieden. Engelandwas ten strijde getrokken, om Duitsland's handel te vernietigen,en tegelijk Duitsland's economische en koloniale macht. Datdoel was bereikt, maar iedere verdere vernietiging was in strijdmet de Britse belangen. Van een volkomen opheffing vanDuitsland's bestaan als grote mogendheid konden enkelEngeland's vijanden voordeel hebben.

Maar in de novemberdagen van het jaar 1918 tot diep in dezomer van 1919 was de Engelse diplomatie totaal niet in staat,om van koers te veranderen, omdat ze in deze lange oorlogimmers meer dan ooit tevoren op de gevoelens van de grotemassa had gespeculeerd. Zo een koerswijziging was, zowel methet oog op de eenmaal veroorzaakte mentaliteit onder het eigenvolk, in verband met de huidige machtsverhoudingen, volkomenonmogelijk. Frankrijk had was de baas geworden, en kon deanderen zijn wil voorschrijven. En de enige staat die in staatzou zijn geweest, om in deze maanden van sjacheren enpingelen een ommekeer in de toestand te brengen, Duitslandzelf, lag te stuiptrekken in een burgeroorlog, en gaf, bij mondevan zijn zogenaamde staatslieden, keer op keer zijnbereidwilligheid te kennen, om letterlijk ieder dwangverdrag te

Page 789: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

780

ondertekenen. Wanneer nu onder de volkeren een natie,tengevolge van een volkomen gebrek aan wil tot zelfbehoud,buiten staat is gesteld, om als „actief bondgenoot” te fungeren,dan daalt zij gewoonlijk af tot het peil van een slavenvolk, endan ondergaat haar land het lot van een kolonie.

Juist om Frankrijks macht niet abnormaal te doen toenemen,was Engeland wel genoodzaakt, om zelf het voorbeeld vanFrankrijks rooflust na te volgen. In werkelijkheid heeftEngeland zijn oorlogsdoel niet bereikt. Niet alleen, dat het nietwist te voorkomen, dat een der Europese staten boven denormale machtsverhoudingen op het vasteland uitgroeide, maarhet bleek een zodanige ontwikkeling zelfs zeer in de hand tehebben gewerkt. Militair gezien, had Duitsland in het Westeneen even sterke, en in het Oosten een sterkere buurman. Daarkwam nog bij, dat het op zee verre achterstond bij Engeland.Frankrijk en Rusland waren alleen al ruimschoots voldoende,om iedere bovenmatige versterking van Duitsland tebelemmeren en tegen te gaan. Verder moest de buitengewoonongunstige strategische positie van het Rijk ook als een factorworden beschouwd, waardoor ons land niet in staat was, omgemakkelijk tot al te grote machtsontplooiing te komen. Diepositie was vooral daarom zo ongunstig, omdat enerzijds dekustvlakte te klein en te nauw was, om als uitgangspunt vooreen aanval op Engeland dienst te doen, terwijl het landfrontdaarentegen buitengewoon breed was en volkomen open lag.

De positie van de huidige Franse staat was een geheel andere:in militair opzicht was het de grootste macht op het vasteland,en had geen enkele serieuze tegenstander te vrezen; zijnzuidelijke grenzen met Spanje en Italië waren praktisch door denatuur beschermd; de grens met Duitsland was beveiligd,doordat ons vaderland volkomen machteloos was, en de Fransekust lag als één lang front voor de zenuwknopen van het Britse

Page 790: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

781

Rijk. De Engelse levenscentra waren niet alleen een dankbaarobject voor vliegtuigen, maar ook voor verdragend geschut,terwijl de verkeersverbindingen van de Britse handel open enbloot lagen voor de werking van duikboten. Een duikboot-aanval, die de lange Atlantische Oceaankust als basis nam, zoude vreselijkste verwoestingen tengevolge kunnen hebben.

De strijd tegen de Duitse machtsontplooiing leidde dus inpolitiek opzicht tot de vestiging van de Franse hegemonie op hetvasteland. Het militaire resultaat was, dat Frankrijk de grootstelandmacht was geworden, en dat de oorlogsvloot van deVerenigde Staten even groot was geworden als de Engelse. Ineconomisch opzicht was Engeland gedwongen, om uitermatebelangrijke gebieden, die geheel onder Britsen invloed stonden,af te staan aan zijn voormalige bondgenoten.

Terwijl Engelands traditionele politiek er steeds op uit was, omvan Europa min of meer een soort van Balkan in het groot temaken, had Frankrijk er steeds naar gestreefd, om Duitslanddat lot te doen ondergaan. Engeland wenste en wenst nog heden,dat geen vastelands mogendheid tot internationale betekenisuitgroeit, wat dus betekent, dat het een bepaald evenwicht in deEuropese machtsverhoudingen gehandhaafd wenst te zien,omdat het zo een evenwicht beschouwt als voorwaarde voor eenBritse hegemonie op aarde.

Frankrijk wenste en wenst, dat Duitsland geen eensgezindeonverdeelde mogendheid wordt, en dat het oude stelsel van eenreeks Duitse bondsstaatjes, die eveneens elkaar wederzijds inevenwicht houden, en die geen centrale leiding bezitten, blijftvoortduren. Bovendien wenst het de linkeroever van de Rijn tebezetten als basis en garantie voor zijn hegemonie in Europa.Het uiteindelijk doel van de Franse diplomatie zal steedslijnrecht tegenover dat van de Britse staan.

Page 791: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

782

Wie het hierboven behandelde als grondslag neemt, omDuitslands mogelijkheden inzake het verwerven van nieuwebondgenoten te beoordelen, die moet tot de conclusie komen,dat praktisch de enige mogelijkheid gelegen is in steun zoekenbij Engeland. Hoe erg de gevolgen van de Engelse politiek in deoorlog voor Duitsland ook waren en zijn, toch mag men nooituit het oog verliezen, dat Engeland tegenwoordig niet meerabsoluut gebaat is bij een vernietiging van Duitsland, en datEngelands politiek zelfs van jaar tot jaar meer moet uitlopen opeen verzet tegen Frankrijks mateloze honger naar de hegemonie.

En nu wordt een bondgenootschapspolitiek niet bepaald doorvroegere onenigheden, maar wordt integendeel bevrucht doorhet dieper inzicht in vroeger opgedane ervaringen. Deondervinding had ons echter moeten leren, datbondgenootschappen, die enkel een negatief doel hebben, aaninnerlijke zwakte lijden. Het noodlot van het ene volk kan enkelaan dat van het andere worden geketend door het vooruitzichtvan een gemeenschappelijk succes, in de zin vangemeenschappelijke veroveringen, gebiedsuitbreidingen, of inhet kort, van een machtsvergroting van beide partijen.

Hoe gering het inzicht van ons volk in de buitenlandse politiekwas, blijkt wel het duidelijkst uit de voortdurend opduikendeberichten in de kranten, dat deze of gene vreemde staatsmanmin of meer sympathiek staat tegenover Duitsland, in demening, dat zo een veronderstelde opvatting zal maken, dat deman, van wie sprake is, een voor ons gunstige politiek zalvoeren. Dit is werkelijk een buitengewoon krankzinnig idee, eenspeculatie op de onwetendheid van de gewone gemiddeldebourgeois-die-aan-politiek-doet. Er bestaat geen enkele Engelse,Amerikaanse of Italiaanse staatsman, die ooit positief„pro-Duits” gezind was. Iedere Engelse staatsman zalnatuurlijk in de eerste plaats Engelsman zijn, iedere

Page 792: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

783

Amerikaanse diplomaat, Amerikaan, en men zal geen Italiaankunnen vinden, die bereid is, een andere politiek te voeren daneen pro-Italiaanse. Wie dus meent, dat bondgenootschappenmet vreemde naties kunnen worden opgebouwd op depro-Duitse gezindheid van de aan het roer zijnde staatslieden,die is of een oneerlijk man, of een ezel. De eerste voorwaardevoor ieder samengaan van twee volkeren is nooit gelegen inwederzijds respect of wederzijdse sympathie, maar in hetvooruitzicht, dat beide partijen voordeel kunnen behalen. Datwil dus zeggen, dat enerzijds een Engels staatsman altijdpro-Engelse politiek zal voeren en nooit pro-Duitse, maar dathet anderzijds zeer goed mogelijk is, dat zeer bepaaldedoelstellingen van deze pro-Engelse politiek, om de meestuiteenlopende redenen, lijken op pro-Duitse strevingen.

Dit behoeft uiteraard slechts tot op zekere hoogte het geval tezijn, en kan op een dag omslaan in het absolute tegendeel; maarde kunst van een vooraanstaand staatsman blijkt meestaldaaruit, dat hij ter verwezenlijking van eigen nationaleverlangens altijd juist die bondgenoten weet te vinden, die voorde behartiging van hun belangen precies dezelfde weg moetenbewandelen. Het praktische nut van dit of dat bondgenootschapkan dientengevolge alleen worden geconcludeerd uit deantwoorden op de volgende vragen:

Voor welke staten is het tegenwoordig geen levensbelang, datde Franse economische en militaire macht, door de volledigeuitschakeling van een Duits Centraal-Europa, eenonvoorwaardelijk overheersende hegemonistische positieinneemt? En welke staten zullen met het oog op hun eigenbestaansvoorwaarden, en hun eigen traditionele politiek, eenzodanige ontwikkeling als een bedreiging voor hun eigentoekomst voelen?

Page 793: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

784

Want dat is iets, waaraan men geen ogenblik mag twijfelen: deonverbiddelijke doodsvijand van het Duitse volk is en blijftFrankrijk. Het komt er niet in het minst op aan, wie er inFrankrijk regeerde of zal regeren, of het nu Bourbons zijn ofJacobijnen, Bonapartes of burgerlijke democraten, klerikalerepublikeinen dan wel bolsjewisten, het einddoel van iederebuitenlandse politiek zal steeds gelegen zijn in een greep naarde Rijngrens, en in een poging, om Duitsland te verscheuren ente ontbinden, teneinde zich daardoor in het ongestoorde bezit testellen van deze stroom.

Engeland wenst niet, dat Duitsland wereldmacht wordt, maarFrankrijk wil geen mogendheid, die Duitsland heet; wat tochwaarlijk nog een zeer aanmerkelijk verschil is! Heden ten dagestrijden wij echter niet voor een positie als wereldmacht; hetgaat nu alleen maar om het bestaan van ons vaderland, en omhet dagelijks brood voor onze kinderen. Wanneer wij, van dezeconclusies uitgaand, de staten van Europa aan ons oog latenvoorbijgaan, dan blijven er slechts twee over, die voor eenbondgenootschap in aanmerking zouden kunnen komen:Engeland en Italië. Engeland wenst niet, dat Frankrijks militairemacht, nu bevrijd van ieder tegenwicht in Europa, een politiekgaat voeren, die zonder de minste twijfel eens in botsing zalmoeten komen met de Britse belangen. Engeland kanonmogelijk een Frankrijk wensen, dat in het bezit is van deenorme West-Europese ijzer- en kolen-bekkens, en hierdoor degelegenheid krijgt, om zich op te werken tot een dreigendebetekenis op de wereldmarkt. En Engeland kan al evenmin eenFrankrijk wensen, dat tengevolge van de machteloosheid vanalle andere Europese mogendheden, een zo onwrikbaar vastehegemonistische positie verovert, dat het voor Frankrijk nietalleen mogelijk, maar zelfs vrijwel noodzakelijk wordt, om weerde grotere lijn van een Franse wereldpolitiek te volgen. DeZeppelinbommen, die men zich uit vroeger jaren nog goed wist

Page 794: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

785

te herinneren, zouden nu iedere nacht duizendmaal talrijkerkunnen terugkomen; Frankrijks militaire overwicht drukt zwaarop het hart van het Britse wereldrijk.

Maar ook Italië kan en zal een verdere versterking vanFrankrijks hegemonie in Europa niet wensen. Italië's toekomstzal steeds worden bepaald door de ontwikkeling van de landen,die om de Middellandse Zee gelegen zijn. Het was waarlijk niethet verlangen, om Frankrijk te vergroten, dat Italië er toebewoog, om de wapens op te nemen, – maar de wil, om degehate mededinger in de Adriatise Zee de doodssteek toe tebrengen. Iedere verdere versterking van Frankrijk'smachtspositie op het vasteland betekent echter een toekomstignadeel voor Italië, waarbij men zich nooit moet verbeelden, dathet feit, dat er een zekere bloedverwantschap bestaat tussentwee volkeren, hen zou beletten, om rivalen te worden.

Wanneer wij dus de stand van zaken zo koel en nuchtermogelijk onder ogen zien, dan komen wij tot de conclusie, dathet voornamelijk deze twee staten: Engeland en Italië zijn, wiermeest natuurlijke eigen belangen althans in hoofdzaken, niet inbotsing komen met de bestaansvoorwaarden van de Duitsenatie, en dat deze belangen zelfs tot op zekere hoogte identiekzijn met onze bestaansvoorwaarden.

Nu mogen echter bij de beoordeling van zo’n mogelijkheid, omeen bondgenootschap tot stand te brengen, drie factoren nooituit het oog worden verloren. Een van de drie is van onsafhankelijk, de beide andere van de eventuele aanstaandebondgenoten. Is het eigenlijk wel mogelijk, om met het huidigeDuitsland een bondgenootschap aan te gaan? Kan een macht,die in een bondgenootschap steun wil vinden voor deverwezenlijking van zijn eigen offensieve voornemens, eenbondgenootschap sluiten met een staat, waarvan de regeringen

Page 795: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

786

sinds tal van jaren voorbeelden zijn van het ellendigstedilettantisme en het lafste pacifisme, en waar de meerderheidvan het volk democratisch-marxistisch verblind is, en debelangen van eigen volk en land op de schandelijkste wijzeverraadt? Bestaat dan de mogelijkheid, dat enige mogendheidheden ten dage kan hopen, dat hij een waardevol verdrag kansluiten met zo een staat, en kan denken, dat hij eens, tezamenmet die staat, gemeenschappelijke belangen kan nastreven,wanneer die staat kennelijk al evenmin de moed als de lustbezit, om ook maar één vinger uit te steken ter verdediging vanzijn eigen leven? Wanneer een mogendheid eenbondgenootschap nog als iets anders wil en moet beschouwen,dan als een waarborg voor de handhaving van een toestand vanlangzaam wegrotten, in de trant van dat noodlottige DrievoudigVerbond tussen Duitsland, Oostenrijk en Italië, zal zij dan ooitbereid zijn, haar lot onvoorwaardelijk te verbinden met dat vaneen anderen staat, waarvan de meest karakteristieke uitingenbestaan uit een kruipende onderdanigheid naar buiten, gepaardaan een schandelijke onderdrukking van alle nationale deugdenbinnen haar grenzen?

Van een staat, die geen grootheid meer kent, omdat hij die uithoofde van zijn hele gedrag niet meer verdient; met regeringen,die aan hun burgers niet het minste respect weten in teboezemen, waardoor het buitenland natuurlijk al bezwaarlijkeen grotere bewondering kan opbrengen voor een dergelijkbewind? Nee, een staat, die nog zelfrespect bezit, en die vanbondgenootschappen nog iets anders verwacht dan de provisievoor schraapzuchtige par lementsleden, zal geenbondgenootschap sluiten met het tegenwoordige Duitsland, enkan dat trouwens ook niet. Het feit, dat wij heden niet waardigworden geacht voor bondgenoot, is immers de eigenlijke redenvan de solidariteit van de vijandelijke rovers.

Page 796: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

787

Omdat Duitsland zich nooit verdedigt, behalve dan door eenpaar vlammende „protesten” van de zijde van onzeparlementaire uitverkorenen, omdat de andere volkeren geenreden hebben, om voor ons te vechten, en God principieel geenlaffe volkeren bevrijdt, – hoe al onze patriottische verenigingenook mogen janken, blijft er zelfs voor die staten, die geendirecte voordelen kunnen verwachten van onze volkomenvernietiging, geen andere mogelijkheid, dan om maar deel tenemen aan Frankrijks rooftochten, al was het alleen maar, omdoor zo’n deelname aan die roof tenminste te voorkomen, datalleen Frankrijk zou worden versterkt.

In de tweede plaats mag men de moeilijkheden nietonderschatten, die verbonden zouden zijn met een poging, omde gevestigde mening van grote groepen van de bevolking in detot nog toe vijandelijke landen door massale propaganda tengunste van ons te beïnvloeden. Men kan nu eenmaal een volkniet jarenlang voor „barbaren”, „rovers” en „vandalen”uitmaken en dan plotseling zonder enigen overgang ontdekken,dat het tegendeel juist is, en het volk meedelen, dat men devoormalige vijand aanbeveelt als bondgenoot voor morgen.Maar nog meer aandacht vraagt een derde feit, dat vanessentieel belang zal zijn voor de vorming van nieuwebondgenootschappen in Europa:

Want terwijl de voordelen, die een verdere vernietiging van deDuitse staat aan Groot-Brittannië zou opleveren, zeer geringzouden zijn, opent zo een ontwikkeling voor het internationaleJoodse beurskapitaal de prachtigste verschieten. De onenigheidtussen de officiële Britse staatkunde en de toonaangevendebeursjoden blijkt nergens duidelijker, dan bij de uiteenlopendestandpunten betreffende de vraagstukken van de Britsebuitenlandse politiek.

Page 797: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

788

Het Joodse grootkapitaal wenst — in tegenstelling met de eisen,die het welzijn van de Britse staat voorschrijft — niet alleen,dat Duitsland op economisch gebied geheel vernietigd wordt,maar tevens dat ons volk in politiek opzicht volkomen wordtgeknecht.

De verinternationalisering van onze Duitse economie, d.w.z. deoverlevering van de Duitse arbeidskracht in het bezit van hetJoodse grootkapitaal is alleen volkomen mogelijk in eenbolsjewistische staat. Wanneer de marxistische stormtroep vanhet internationale Joodse beurskapitaal er echter in wil slagen,om definitief een einde te maken aan Duitsland als nationalestaat, dan kan dat alleen maar gebeuren met de welwillendemedewerking van anderen. Daarom moeten Frankrijks legersnet zolang stormlopen op de Duitse staat, tot het Rijk innerlijkmurw geworden is, en geen weerstand meer weet te bieden aande bolsjewistische stormtroep van het internationale Joodsegrootkapitaal.

Daarom is het tegenwoordig vooral de Jood, die hitst en hitst,opdat Duitsland volkomen vernietigd zal worden. Waar terwereld wij ook aanvallen op Duitsland ondernomen zien,kunnen wij onveranderlijk achter elk geval opnieuw de Joodvinden als veroorzaker en opstoker hiervan; het waren immersook, zowel vóór als tijdens de oorlog de Joodse beurskranten,die in samenwerking met de marxistische pers, stelselmatig dehaat tegen Duitsland steeds hoger deden oplaaien, tot tenslottestaat na staat zijn neutraliteit opgaf, de werkelijke belangen vanzijn volk vergat, en in dienst trad van de wereldoorlogscoalitie.

Hieruit blijkt duidelijk genoeg, hoe het internationale Jodendomde toestand ziet. Duitsland moet een bolsjewistisch landworden, m.a.w. de nationaal volksgezinde intellectuelen moetenworden uitgeroeid, om daardoor de Duitse arbeidskracht nog

Page 798: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

789

meer uit te persen ten bate van het Joodse grootkapitaal; terwijldit alles dan tenslotte nog niets anders is dan een voorspel vóórde totale bevrediging van de Joodse honger naar macht. Enzoals al zo vaak in de geschiedenis, zal Duitsland bij dezegeweldige worsteling de doorslag moeten geven. Wanneer onsvolk en onze staat tenslotte ten prooi vallen aan deze goud- enbloeddorstige tirannen der volkeren, dan komt de gehele aardein de macht van deze poliep; wanneer Duitsland er in slaagt,zich uit deze omklemming los te wringen, dan heeft men redenom te hopen, dat dit grootste gevaar voor alle volkeren op aardegeweken is.

Terwijl dus enerzijds wel vaststaat, dat het Jodendom al zijnkrachten zal inspannen, om zijn ondermijningswerk tevoltooien, om de vijandschap van de andere naties tegenDuitsland niet alleen te doen voortduren, maar zelfs zo mogelijknog dieper te maken, is het anderzijds even zeker, dat ditstreven slechts voor een gering deel samenvalt met dewerkelijke belangen van de zo misleide en vergiftigde volkeren.In het algemeen zal nu het Jodendom zich steeds bedienen vandie wapenen, die het in verband met de mentaliteit van dezenaties als de werkzaamste beschouwt, en waarvan het degrootste resultaten verwacht.

In ons volk, waar de eenheid van bloed helaas zo ver te zoekenis, zijn het daarom de, uit dit volk opgekomen, min of meer„wereldburgerlijke” pacifistische ideeën, kortom, deinternationale tendensen, waarvan het zich bedient, bij zijnstrijd om de macht; in Frankrijk maakt het gebruik van hetchauvinisme, dat het overal heeft geconstateerd, en juist heeftbeoordeeld; kortom het speculeert altijd op de belangrijksteeigenschappen, waaruit de mentaliteit van een volk isopgebouwd. Pas wanneer het op die wijze een zekereallesoverheersende invloed op economisch en politiek gebied

Page 799: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

790

heeft weten te verwerven, dan pas bevrijdt het zich van debeperkingen, die deze geleende wapenen hebben opgelegd, entoont nu even duidelijk zijn ware bedoelingen van zijn wil enzijn strijd. Het verwoest nu in een steeds sneller tempo, tot hetzo de ene staat na de anderen in een puinhoop verandert, endaarop tenslotte de soevereiniteit van het eeuwige Joodse Rijkkan worden opgericht.

In Engeland en eveneens in Italië is het verschil tussen de betereautochtone staatkunde en de wil van de internationale Joodsebeursmacht overduidelijk, en dit verschil komt zelfs af en toe opzeer krasse wijze tot uiting. Alleen in Frankrijk bestaattegenwoordig meer dan ooit een innerlijke eensgezindheidtussen de plannen van de beurs, dus van de Joden, die de beursleiden, en de wensen van een chauvinistisch gezinde nationalediplomatie. En juist om deze reden is en blijft Frankrijkverreweg de gevaarlijkste vijand. Dit volk, dat steeds meervernegert, vormt, door zijn verbondenheid met het Joodsestreven naar wereldheerschappij, een sluipend gevaar voor hetvoortbestaan van het blanke ras in Europa. Want de verpesting,die dit land tot stand bracht, door in het hart van Europa, aande Rijn, negerbloed te brengen, is enerzijds evenzeer inovereenstemming met de sadistisch-perverse wraakzucht vandeze chauvinistische erfvijand van ons volk als anderzijds methet ijzige overleg van de Jood, die op deze wijze de verbasteringvan het Europese vasteland in het hart wil laten beginnen, diehet blanke ras wil besmetten met minderwaardig bloed, en hetzodoende wil beroven van de grondslagen, die het nodig heeft,om eigen heer en meester te kunnen zijn.

Wat Frankrijk, onder de zweep van zijn eigen wraakzucht, enstelselmatig geleid door de Jood, thans in Europa misdoet, isniets anders dan een aanslag op het leven van het blanke ras, enwanneer er eens een generatie tot het inzicht zal komen, dat de

Page 800: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

791

rassenschande de erfzonde van de mensheid is, dan zal deze alhaar furiën tegen dit volk ophitsen, ter verzoening van dezedaad. Maar deze Franse bedreiging legt Duitsland de plicht op,om alle gevoelsargumenten opzij te zetten, en de hand te reikenaan een ieder, die dezelfde bedreiging voelt als wij, en ook nietvan plan is, om de Franse overheersing te dulden of teverdragen. In Europa zullen er voor Duitsland in de eerste jarenslechts twee bondgenoten mogelijk zijn, n.l. Engeland en Italië.

Wie de moeite neemt, om heden eens om te zien, en de leidingvan de Duitse buitenlandse politiek sinds de revolutie na tegaan, die zal, wanneer hij ziet, hoe onze regeringen voortdurenden met schier onbegrijpelijke regelmaat faalden, slechts tweedingen kunnen doen: hij zal of maar berusten in hetonvermijdelijke, of anders zal hij in gloeiende verontwaardiginguitbarsten, en onverbiddelijk de oorlog verklaren aan zo eenregime. Deze daden kunnen onmogelijk meer aan een gebrekaan inzicht worden geweten. Want datgene, wat voor iederdenkend mens eenvoudig een volkomen onmogelijkheid zou zijngeweest, dat wisten de geestelijke titanen van denovemberpartijen (dus die partijen, die de revolutie van 1918 ende daardoor ontstanen toestand hadden aanvaard ofveroorzaakt. Vert.) te presteren: ze trachtten bij Frankrijk ineen goed blaadje te komen.

Inderdaad, men heeft het bestaan, om al deze jaren lang, met deroerende onnozelheid van een onverbeterlijke fantast, telkensopnieuw te proberen, om goede maatjes te worden metFrankrijk, telkens opnieuw in het stof te kruipen voor de„grande nation”; en men meende in letterlijk iedere sluwe streekvan de Franse beul onmiddellijk het eerste voorteken van eenveranderende mentaliteit te moeten zien. De lieden, die in onzepolitiek in werkelijkheid aan de touwtjes trokken, zijn natuurlijknooit zo dom geweest, om in een dergelijke waanzinnige

Page 801: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

792

hersenschim te geloven. Zij beschouwden dat geflikflooitegenover Frankrijk alleen maar als het meest voor de handliggende middel, om iedere praktische bondgenootschaps-politiek onmogelijk te maken. Zij verkeerden nooit in twijfelomtrent de ware bedoelingen van Frankrijk en zijn agenten.Wat hun ertoe bracht, om toch precies te doen, alsof ze serieusgeloofden, dat Duitsland's lot veranderd kon worden, waseenvoudig het nuchtere inzicht, dat ons volk anderswaarschijnlijk een andere weg zou hebben gekozen.

Natuurlijk is het ook voor ons niet gemakkelijk, om in onzeeigen beweging de gedachte ingang te doen vinden, datEngeland misschien onze toekomstige bondgenoot zal zijn.Onze Joodse pers verstond immers steeds weer de kunst, om dehaat vooral op Engeland te concentreren, waarbij menige goedesul van een Duitser zich maar al te vlot liet lijmen enmeepraatte over de „wederopbouw” van onze vloot, meeprotesteerde tegen de diefstal van onze koloniën, ried, om ze tegaan halen, en op die wijze zijn deel bijdroeg tot het materiaal,dat de Joodse schurk dan aan zijn stamgenoten in Engeland kondoen toekomen, opdat ze er praktisch voordeel uit kondenputten voor de propaganda. Want dat wij niet voor „onzepositie als zeemogendheid” moeten strijden, dat was iets, watlangzamerhand wel tot de hoofden van onze aan-politiek-doende-onnozele burgerlijke halzen mocht doordringen.

Al voor de oorlog was het krankzinnig geweest, om de krachtvan de Duitse natie op zo’n doel te concentreren, wanneer onzepositie in Europa niet van te voren terdege beveiligd was. Maarin onze dagen heeft zo’n verwachting nog een heel anderebetekenis, en wordt dan ook in het rijk van de politiek onder demisdaden gerekend. Vaak was het om wanhopig van te worden,wanneer men moest aanzien, hoe de Joden, die aan de touwtjestrokken, kans zagen om de aandacht van ons volk op volkomen

Page 802: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

793

onbelangrijke dingen af te leiden; en hoe deze heren hetopjoegen tot demonstraties en protesten, terwijl Frankrijk indezelfde tijd het ene stuk na het andere uit het lichaam van onsvolk scheurde, en men ons stelselmatig van de grondslagen vanonze onafhankelijkheid trachtte te beroven.

Ik moet hierbij een enkel woord wijden aan een bijzonderstokpaardje, dat in deze jaren met buitengewone vaardigheiddoor de Jood werd bereden: ik bedoel hier nadrukkelijk deZuid-Tiroolse kwestie. Wanneer ik me juist hiermee bezighoud,dan is dat niet in de laatste plaats, om eens voorgoed af terekenen met al dat leugenachtige gespuis, dat, speculerend opde vergeetachtigheid en domheid van de grote massa, in ditgeval de brutaliteit heeft, om het te doen voorkomen, alsof hetgloeide van nationale verontwaardiging, een mentaliteit, die deheren parlementairen bedriegers vreemder is, dan eerlijkebegrippen over eigendom het aan een ekster zijn. Ik zou er hiernog de nadruk op willen leggen, dat ik persoonlijk behoorde totdegenen, die in de jaren, toen over het lot van Zuid-Tirol (enniet van Zuid-Tirol alleen) werd beschikt – dus van augustus1914 tot en met november 1918 – op de plaatsen stonden, waarook dit gebied metterdaad werd verdedigd, namelijk aan hetfront. Ik heb in die jaren mijn deel van de strijd niet gedragen,om Zuid-Tirol verloren te doen gaan, maar om te zorgen, dathet, als iedere andere Duitse provincie, voor het vaderlandbehouden zou blijven.

Maar wie destijds niet meevochten, dat waren de parlementairestruikrovers, alsmede dit gehele gespuis van politiekelingen.Integendeel, terwijl wij streden, in de stellige overtuiging, datalleen een overwinning in deze oorlog zou kunnen maken, datZuid-Tirol en de andere grenslanden voor het Duitse volkbewaard konden blijven, hebben deze Ephialtessen zolang tegendeze oorlog gestookt, en hebben zoveel ondermijnd, tot de

Page 803: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

794

strijdende Siegfried tenslotte door de onverwachte dolkstootviel. Want de onwaarachtige moord-en-brand-redevoeringenvan mooie mannen uit het parlement op de Rathausplatz teWenen, of voor de Feldherrnhalle te München, hielpennatuurlijk al verbazend weinig, om te maken, dat Zuid-Tirol inDuitse hand bleef, dat deden enkel de strijdende bataljons aanhet front. En zij, die dat front braken, hebben Zuid-Tirolverraden, en alle andere Duitse landen tegelijk.

Maar wie meent, dat het vandaag de dag mogelijk is, om hetZuid-Tiroolse vraagstuk door protesten op te lossen, of doorverklaringen, optochten van verenigingsooms, of door anderegebeurtenissen in die trant, die is óf een doortrapte schurk, Ofeen kleine Duitse bourgeois. Daarover mag men werkelijk geenogenblik in twijfel verkeren, dat de herovering van de verlorengebieden nooit tot stand komt, door Onzen Lieve Heer opplechtige toon aan te roepen, en ook niet door maar een vromehoop op de Volkenbond te vestigen, maar uitsluitend en alleendoor geweld van wapenen. Nu blijft dus alleen de vraag, wie erbereid is, om de herovering van deze verloren gebieden doorwapengeweld te wagen. Wat mijn persoon betreft, meen ik hierwel met een zuiver geweten te kunnen verklaren, dat ik altijdnog wel de moed zou hebben, om aan het hoofd van eenstormbataljon, gerekruteerd uit parlementskletsers en anderepartijleiders, en vermeerderd met een aantal hofraden, deel tenemen aan een herovering van Zuid-Tirol.

Het zou me werkelijk een onzegbaar genoegen doen, wanneer ereens een paar shrapnells uiteenbarstten boven de hoofden vanzulk een „vlammende-protest-demonstratie”. Ik denk, dat eenvos in het kippenhok niet zoveel gekakel zou horen, en dat hetpluimvee zich niet zo snel in veiligheid zou brengen als zo eenprachtige verzameling protesterende heren.

Page 804: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

795

Maar het minderwaardigste is bij die schreeuwers altijd, dat zezelf niet geloven, dat er op deze wijze iets te bereiken valt. Zeweten zelf het beste, hoe zinledig en onbetekenend hun gedoeeigenlijk is. Maar zij blijven het doen voorkomen, alsof er welwat bereikt kon worden, omdat het natuurlijk altijd heel watgemakkelijker is, om te kletsen voor de herovering vanZuid-Tirol, dan om ervoor te vechten, dat dit gebied Duitsblijft. Ieder doet, wat hij kan. Wij offerden destijds ons bloed,en nu vermoeit dit stelletje zijn kaakspieren.

Dan is het nog bijzonder verheffend, om te aanschouwen, hoevooral de Weense legitimisten (aanhangers van het huisHabsburg. Vert.) gloeiend van geestdrift, in de weer zijn, omZuid-Tirol te veroveren. Hun verheven en doorluchtigvorstenhuis heeft weliswaar, nu (1925) zeven jaar geleden, doorde dubbele schurkenstreek van meineed en verraad,meegeholpen, om Zuid-Tirol over te leveren aan dewereldcoalitie, door aan dat monsterverbond de overwinning tebezorgen, en toen hebben deze zelfde lieden de politiek van hunverraderlijk vorstenhuis gesteund, en zich zomin aan Zuid-Tirolals aan enig ander Duits gebied iets gelegen laten liggen, maartegenwoordig kan dat allemaal veel gemakkelijker, want nuwordt deze strijd alleen met „geestelijke wapenen” uitgestredenen het vereist toch inderdaad heel wat minder moeite, om zichop een „protestvergadering” uit diepe en edeleverontwaardiging de keel schor te praten, dan om bijvoorbeeldtijdens de bezetting van het Roergebied eens een brug in delucht te laten vliegen.

De reden, waarom men in de laatste jaren van zeer bepaaldezijde de Zuid-Tiroolse kwestie tot het eigenlijke kernprobleemtrachtte te maken, en het voor te stellen, alsof de verhoudingtussen Duitsland en Italië alleen bepaald werd door ditvraagstuk, ligt nogal voor de hand. Het is van het grootste

Page 805: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

796

belang voor de Joden, en voor de aanhangers van het huisHabsburg, dat Duitsland absoluut buiten staat wordt gesteld,om ooit weer een zodanige bondgenootschapspolitiek te voeren,die tot de wedergeboorte van een vrije Duitse natie zou kunnenleiden. Al dit bedrijf gebeurt dan ook niet in het allerminst uitliefde voor Zuid-Tirol — want dat heeft er in het geheel geennut, maar enkel schade van — maar uit angst voor demogelijkheid, dat Duitsland en Italië vriendschappelijkebetrekkingen zouden kunnen aanknopen. Gezien deze feiten,kan men het niet anders dan een noodzakelijk uitvloeisel van dealgemene onwaarachtigheid en lasterlijkheid van deze liedennoemen, wanneer zij het, met een gezicht, alsof dat iets heelgewoons was, doen voorkomen, alsof wij Zuid-Tirol haddenverraden. Dat is iets, wat deze heren zo duidelijk mogelijk aanhet verstand moet worden gebracht, want in werkelijkheid isZuid-Tirol verraden door de volgende vier categorieën:

1 . door iedere Duitser, die in de jaren 1914 tot 1918 gezonde

van lijf en leden was, en niet aan het front stond, nochzijn diensten ter beschikking van zijn vaderland hadgesteld.

2 . door iedereen, die er in deze jaren niet toe heefte

bijgedragen, om de weerstandskracht van onsvolkslichaam te vergroten, waardoor de oorlog metkracht kon worden voortgezet, alsmede om hetuithoudingsvermogen te vermeerderen, zodat het dezestrijd kon volhouden.

3 . door een ieder, die meewerkte aan het uitbreken van dee

revolutie van november 1918 — onverschillig, of dat nudoor actief deelnemen geschiedde, dan wel door laffelijdzaamheid — waardoor het enige wapen, datZuid-Tirol had kunnen redden, werd stukgeslagen, en

Page 806: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

797

4 . door al die partijen met hun aanhangers, die hune

handtekeningen plaatsten onder de schandelijkeverdragen van Versailles en Saint Germain.

Inderdaad, mijne dappere heren, die met de mond protesteert,dat is de ware stand van zaken! Het enige, wat heden ten dagemijn standpunt te dit opzicht bepaalt, is het nuchtere inzicht,dat men verloren gebieden niet door de welbespraaktheid vaneen paar gewiekste praters in het parlement terugkrijgt, maarenkel door een scherp zwaard, dus door bloedige strijd.

En dan durf ik ook te verklaren, dat ik, nu de beslissing in dezeeenmaal gevallen is, het niet alleen onmogelijk acht, omZuid-Tirol door een oorlog terug te krijgen, maar omdat ikpersoonlijk zo’n herovering ook zou afwijzen, omdat ik vastovertuigd ben, dat dit vraagstuk de nationale geestdrift niet indie mate zou kunnen doen opvlammen als absoluutnoodzakelijk zou zijn, om een overwinning te kunnen behalen.Integendeel, het is mijn stellige overtuiging, dat het een misdaadzou zijn, om zoveel Duits bloed te wagen voor tweemaalhonderdduizend volksgenoten, terwijl vlak naast deze streek eengebied ligt, waar zeven miljoen versmachten onder het juk vaneen vreemde slavernij, en waar de wateren van delichaamsslagader van Duitsland moeten aanzien, hoeAfrikaanse negerstammen onder ons volk huishouden.

Wanneer de Duitse natie een einde wil maken aan de huidigetoestand, waarin zij voortdurend met uitroeiing wordt bedreigd,dan moet zij niet in haar oude fouten van voor de oorlogvervallen; dan moet zij er daarentegen voor zorgen, dat zij nietGod en alle mensen tegen zich in het harnas jaagt, maar dan zalze zich bewust moeten worden, wie haar gevaarlijkste vijand is,en dan zal zij hem met haar totale geconcentreerde kracht te lijfmoeten gaan. En wanneer deze overwinning dan gekocht moest

Page 807: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

798

worden, door iets anders op te offeren, dan zullen de komendegeslachten ons toch niet veroordelen; zij zullen de diepe nood ende zware zorgen, die ons dwongen tot een zo bitter besluit, deste beter kunnen doorvoelen, naarmate het uit die daadvoortgevloeide succes schitterender was. Wat ons tegenwoordigmoet leiden is altijd en altijd weer het principiële inzicht, dat hetprobleem van de herovering van het verloren grondgebied vaneen rijk in de eerste plaats een kwestie is van de herovering vande politieke onafhankelijkheid en macht van de rompstaat.

De eerste taak, die er bestaat voor de buitenlandse politiek vanenige krachtige Duitse regering, is gelegen in een scherpzinnigebondgenootschapspolitiek, die zo een nationale wedergeboortemogelijk zal maken. En juist wij, nationaal-socialisten, moetenoppassen, dat wij niet op sleeptouw worden genomen door onzenationalisten-met-de-mond, die volkomen onder Joodse invloedstaan. Het zou een grote ramp zijn, wanneer ook onze bewegingzich ging oefenen in het protesteren, en vergat, de strijd voor tebereiden.

Een van de oorzaken, waardoor Duitsland te gronde ging, wasdie onzinnige illusie, dat men een bondgenoot kon hebben (endan nog een bondgenoot, die ons een Nibelungen-trouwbetoonde) aan die levenloze staat van de Habsburgers. Hetbeste middel om te zorgen, dat onze nationale wedergeboortevoor altijd onmogelijk was, zou zijn gelegen in een evenfantastische sentimentele behandeling van onze huidige kansenop het gebied van de buitenlandse politiek.

Het is noodzakelijk, dat ik me hier ook nog even, zeer in hetkort, bezighoud met de verschillende bezwaren, die tegen mijnantwoorden op de genoemde drie kwesties, zullen wordeningebracht, ik bedoel de kwesties, of men:

Page 808: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

799

1 . ooit een verbond zal willen sluiten met het huidigee

Duitsland, dat zo kennelijk zwak en krachteloos is.2 . of de vijandelijke naties in staat zouden zijn tot zulk eene

wijziging van hun standpunt, en3 . of de, nu eenmaal bestaande invloed van het Jodendome

niet sterker zal blijken dan alle inzicht en allen goedenwil tezamen, waardoor dus alle plannen definitief zoudenworden gedwarsboomd, en in het water zouden vallen.

Ik meen, dat ik het eerste punt voor de helft al heb beantwoord.Natuurlijk zal niemand een verbond sluiten met het huidigeDuitsland. Geen mogendheid ter wereld zal haar lot willenketenen aan dat van een staat, waarvan de regeringen van eenzodanig soort zijn, dat ze werkelijk ieder vertrouwen moetenbeschamen. Wij moeten ons ten stelligste verzetten tegen depogingen van vele van onze volksgenoten, om de huidigemiserabele mentaliteit onder de bevolking als verzachtendeomstandigheid of zelfs als verontschuldiging te laten geldenvoor het gedrag der regering.

Ongetwijfeld legt ons volk sinds 1918 een betreurenswaardigekarakterloosheid aan de dag, alsook een verpletterendeonverschilligheid ten aanzien van de hoogste volksbelangen, eneen vaak ongelooflijke lafheid. Maar laat men toch nooit uit hetoog verliezen, dat dit volk toch precies hetzelfde is als datgene,dat enkele jaren voor deze het bewonderenswaardigstevoorbeeld van de hoogste menselijke deugden aan de wereldbood. Vanaf de eerste dagen van augustus van het jaar 1914,tot het einde van de geweldige volkerenstrijd heeft geen volk opaarde meer mannenmoed, meer taaiheid en groter bereidheid, telijden, getoond. Niemand zal willen beweren, dat het smadelijkeheden de eerlijkste afbeelding van het ware karakter van onsvolk is. Wat wij heden om ons heen en in ons moeten beleven, isniets anders dan het vreselijke gevolg van de meineed van de

Page 809: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

800

9de november 1918, dat ons nu ons verstand en onze zinnenschijnt te moeten kosten. Het woord van de dichter, dat slechtedaden gedoemd zijn, om steeds weer andere slechtheden voort tebrengen, bevat hier meer waarheid dan ooit. Maar ook in dezetijd zijn de goede eigenschappen van ons volk niet geheel en alverloren gegaan; ze slapen slechts in de diepte van het hart vanons volk, en menigmaal kan men deugden als bliksemstralenzien opblinken aan het diepzwarte firmament, uitingen, die hetlatere Duitsland eens zal gedenken, omdat het de eerstesymptomen waren van het beginnend herstel. Meer dan eenszijn duizenden en duizenden jonge Duitsers bijeengekomen, metde vaste wil om, het koste wat het kost, hun jonge leven weervrijwillig en met vreugde als in 1914, ter beschikking te stellenvan hun vaderland. En miljoenen mensen werken weer, vlijtigen ijverig, alsof de revolutie en haar verwoestingen nooit bittereernst waren geweest. De smid staat weer voor zijn aambeeld, deboer stapt weer achter zijn ploeg voort; in zijn studeerkamer zitde geleerde, en allen spannen ze zich evenzeer in, en doen zehun plicht met dezelfde nauwgezetheid. De onderdrukking dooronze vijanden wordt niet meer met een vergoelijkend lachjeaanvaard, zoals vroeger gebeurde; integendeel, nu starenverbitterde en door zorgen doorploegde gezichten naar dat juk.

Zeer zeker heeft er een grote verandering plaatsgevonden in dealgemene mentaliteit. Wanneer dit alles ook heden nog niet totuiting komt in een wedergeboorte van de politieke machtsideeen van de wil tot zelfbehoud in ons volk, dan is dat te wijtenaan diegenen, die ons volk sinds 1918 niet bij de gratie Gods,maar enkel en alleen bij hun eigen gratie regeren tot de dood erop volgt. Ja, inderdaad, wanneer men ons volk heden ten dagebeklaagt, dan heeft men toch zeker wel het recht, de vraag testellen: Wat werd er gedaan, om verbetering in die toestand aante brengen? Is het feit, dat de besluiten van onze regeringen —die die naam in werkelijkheid immers maar nauwelijks

Page 810: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

801

verdienden — bij het volk zo weinig weerklank vonden,werkelijk alleen maar een teken, dat de levenskracht van deDuitse natie tot het uiterste minimum is gedaald, of moet daarniet ook nog uit worden opgemaakt, dat men absoluut niet wist,hoe men met dit kostbaarste goed moest omgaan? Wat hebbenonze regeringen gedaan, om in dit volk de geest van trotszelfbewustzijn, van mannelijke volhardendheid, en felle haat tedoen herleven?

Toen in het jaar 1919 het vredesverdrag als een zware last opde schouders van het Duitse volk werd gelegd, had men met hetvolste recht kunnen verwachten, dat juist dit werktuig van eenmateloze onderdrukking het verlangen naar vrijheid inDuitsland buitengewoon zou doen toenemen. Vredesverdragen,die volkeren als geselslagen treffen, slaan niet zelden de eersteroffel voor de komende opstanding. Wat had men niet eendreunende roffel van dit vredesverdrag van Versailles kunnenmaken! Dit instrument, dat een grenzeloze verdrukking en desmadelijkste vernederingen bracht, had, wanneer eenwilskrachtige regering er het juiste gebruik van had weten temaken, een onvergelijkelijk middel kunnen zijn, om de nationalehartstochten tot kookhitte op te zwiepen. Wanneer mentenminste maar de moed had bezeten, en in staat was geweest,om deze sadistische wreedheden op geniale wijze te gebruikenvoor een propaganda, die het volk van onverschilligheid totverontwaardiging, en van verontwaardiging tot ziedende woedehad kunnen brengen.

Men had ieder van deze punten in de hersens en in het hart vandit volk kunnen branden, net zolang, tot de gemeenschappelijkgevoelde schaamte en de gemeenschappelijke haat uit zestigmiljoen hoofden, van mannen en vrouwen, de vlammen haddendoen uitslaan tot één vuurzee, waaruit dan onwrikbaar een wilwas opgerezen en een schreeuw was losgebarsten: „Wij willen

Page 811: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

802

weer wapens hebben!” Inderdaad, daartoe had zo’nvredesverdrag kunnen dienen. De grenzenloosheid van deonderdrukking, die het ons oplegt, en de schaamteloosheid vande eisen, die het ons durfde stellen, leveren het machtigstepropagandistische wapen, om de ingeslapen levensgeesten weerte wekken. Maar dan moet ook ieder ABC-boekje op school enook de laatste en onbelangrijkste krant, dan moet iedereschouwburg en iedere bioscoop, zo goed als iedere aanplakzuilen iedere lege schutting dienstbaar worden gemaakt aan dezeene grote taak, tot tenslotte het angstige gebedje van de ledenvan onze nationale verenigingen verandert in de vurigste bede,die ook het hart van het kleinste en minste jongetje in Duitslandvervult: „Almachtige God, zegen straks onze wapenen; weeseven rechtvaardig als Gij altijd waart; oordeel nu opnieuw, ofwij onze vrijheid nu waardig zijn, en veroordeel ons niet; Heer,zegen onzen strijd!”

Maar men heeft alles verzuimd, en heeft niets gedaan. Wieverbaast zich er dan nog over, dat ons volk niet is, zoals hetmoest en kon zijn? Wanneer de anderen ons volk nog steedsbeschouwen als hun loopjongen, als de gewillige hond, diedankbaar de handen likt, die hem eerder sloegen. Ongetwijfeldmaakt ons volk zelf het ons ook zeer moeilijk om heden tendage een bondgenootschap te sluiten, maar onze regeringenzorgden, dat zoiets bijna een onmogelijkheid was. Het moet aanhun minderwaardigheid worden geweten, wanneer er na achtjaar van mateloze onderdrukking nog maar zo weinig wil tot devrijheid te vinden is. Terwijl dus een actieve bondgenootschaps-politiek afhankelijk is van de waardering, die men voor ons volkvoelt, is deze waardering op haar beurt weer afhankelijk van hetbestaan van een regering, die weigert, de handlanger te zijn vanvreemde staten, en die geen slavendrijver is over zijn eigen volk,maar uitsluitend en alleen de heraut van het geweten van denatie.

Page 812: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

803

Wanneer er echter aan het hoofd van ons volk en van onzenstaat een leiding staat, die hierin haar taak ziet, dan zullen ergeen zes jaar verlopen, of de moedige buitenlandse politiek vanhet Rijk zal worden ondersteund door de even moedige vastewil van een volk, dat hongert naar zijn vrijheid. Het tweede bezwaar, n.l. dat het zo moeilijk is, om dementaliteit van de vijandige volkeren te wijzigen in die vanvrienden en bondgenoten, kan waarschijnlijk wel het besteworden beantwoord door het volgende:

De algemene anti-Duitse psychose, die in de andere landen doorde oorlogspropaganda is ontstaan, zal noodzakelijkerwijzezolang blijven bestaan, tot de wedergeboorte van de Duitselevenswil een onloochenbaar feit is geworden, en Duitslandweer de karaktertrekken vertoont van een staat, die op hetEuropese schaakbord een belangrijke partij speelt, en die alstegenspeler van betekenis kan zijn. Pas wanneer zowel deregering als het volk onvoorwaardelijk en gegarandeerd zekerbelangrijke en sterke pijlers kunnen zijn van eenbondgenootschap, kan enige mogendheid op de gedachtekomen, om haar openbare mening door binnenlandsepropaganda te herzien. Ook dat vereist natuurlijk weer jarenvan ononderbroken en technisch knap werk.

Juist het feit, dat een wijziging in de mentaliteit van het volk eenzo lange voorbereiding nodig heeft, maakt, dat men hij hetbesluiten tot een stap als deze, de grootste voorzichtigheid inacht neemt, d.w.z. men zal niet met zo’n werk beginnen,wanneer men niet absoluut overtuigd is, dat het ook inderdaadzin heeft, en dat het op den duur zijn vruchten zal afwerpen.Men zal er niet aan denken, om zich er door het lege gebluf vaneen meer of minder geestig minister van buitenlandsezaken toete laten bewegen, om de mentaliteit van zijn natie te onzen

Page 813: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

804

gunste te veranderen; nee, hiertoe is het noodzakelijk, dat meneen tastbare waarborg bezit van de werkelijke waarde, die zo’nveranderde mentaliteit zou hebben. Anders zou dit tot eenvolkomen versplintering van de openbare mening leiden. Debetrouwbaarste waarborg, dat het later inderdaad mogelijk zalzijn, om een bondgenootschap met ons aan te gaan, is nietgelegen in de hoogdravende woorden van sommige heren uit deregering, maar integendeel in de kennelijke stabiliteit van deleidende beginselen van de regering, en daarnaast in een evenstandvastige openbare mening. Het geloof hierin zal des testerker zijn, naarmate zij intensiever propaganda voert, tervoorbereiding en ter ondersteuning van haar taak, en naarmatedeze regeringshouding des te duidelijker de wil van de openbaremening weerspiegelt. Men zal dus een volk, dat zich in onzepositie bevindt, als bondgenoot willen aanvaarden, wanneer deregering en de openbare mening even fanatiek blijk geven vanhun vaste wil, om de strijd voor de vrijheid te voeren.

Past wanneer deze toestand bereikt is, zullen andere statenbereid gevonden worden, om een begin te maken met eenwijziging van hun openbare mening, omdat ze pas na dit tehebben geconstateerd, bereid zullen zijn, om, teneinde hun eigenbelangen beter te kunnen behartigen, een metgezel te kiezen, diehun hiertoe geschikt lijkt, m.a.w., om een bondgenootschap tesluiten.

Nu is er echter nog iets anders nodig: Omdat de wijziging vaneen bepaalde mentaliteit van een volk zwaar werk vereist, enaanvankelijk vaak verkeerd begrepen zal worden, is hettegelijkertijd een misdaad en een domheid, om door eigen foutenaan deze anderswillende elementen de wapenen voor huntegenwerking te leveren. Men moet begrijpen, dat het eenbepaalden tijd zal moeten duren, voor een volk de dieperebedoelingen van zijn regering volkomen heeft begrepen, omdat

Page 814: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

805

men nu eenmaal geen uiteenzettingen kan gaan houden over hetuiteindelijk doel van een bepaalde politieke voorbereiding, maarzijn steun moet vinden, of in het blinde geloof van de massa, ofwel in het intuïtief inzicht van de intellectueel hogerstaandeleidende groepen. Omdat veel mensen echter niet beschikkenover dit politieke zesde zintuig, dat helderziendheid heet, en hetom redenen van politieke aard een onmogelijkheid is, om debeweegredenen voor een bepaalde daad aan de grote klok tehangen, daarom zal steeds een gedeelte van de intellectueeleleidinggevende groep gekant zijn tegen bepaalde nieuwetendensen, waarvan de betekenis er niet zo bovenop ligt, en zaldaardoor gemakkelijk de schijn kunnen wekken, alsof het nietsdan experimenten waren. En zo weet men de ongerusteconservatieve elementen in de staat tot verzet te prikkelen.

Maar dit feit maakt het voor ons, meer dan enig ander, tot onzeeerste plicht, om ervoor te zorgen, dat dergelijke lieden, die eenwederzijdse toenadering zouden saboteren, zoveel mogelijkworden ontwapend, en dat wel vooral, wanneer het toch al nietsanders betreft dan het leeg, fantastisch en onverwezenlijkbaargedaas van opgeblazen verenigings-patriotten enkleinburgerlijke kroeg politici. Want dat al dat geschreeuw omeen nieuwe oorlogsvloot, om de herovering van onze koloniën,enz., in werkelijkheid niets anders is dan een leeg spel vanwoorden, waar iedere praktische en realiseerbare idee tenenenmale aan ontbreekt, dat zal men tenslotte, wanneer men dekwestie rustig onder ogen ziet, wel bezwaarlijk kunnenbestrijden. De manier echter, waarop men in Engeland dezebuitengewoon onzinnige uitingen van onze onnozele ofkrankzinnige verzetslieden – die echter in beide gevallen inwaarheid onze doodvijanden dienen – politiek uitbuit, kan nietgunstig voor Duitsland worden genoemd. zo put men zich uitvoor schadelijke demonstratietjes tegen God-en-alle-mensen, envergeet daarbij het eerste beginsel, waarop ieder succes

Page 815: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

806

gebaseerd is, namelijk het volgende: Wat gij doet, doet dat ookten volle. Wanneer men tegen vijf of tien staten tegelijk zit tepruilen, dan laat men na, om de totale krachten van wil enlichaam te concentreren, teneinde onze meest perfide vijand hetzwaard in het hart te kunnen stoten, en offert zodoende tevensde mogelijkheid op, om ons door een bondgenootschap voordeze strijd te versterken.

Ook hier is een taak voor de nationaal-socialistische bewegingweggelegd. Zij moet ons volk leren, om de kleinigheden tevergeten, en in grote lijnen te denken, om zijn aandacht niet teverdelen over duizend-en-één bijzaken, maar integendeel steedsin het oog te blijven houden, dat het doel, waarvoor wij hedenten dage moeten vechten, enkel het bestaan van ons volk is, endat de enige vijand, die wij moeten treffen, die mogendheid is enblijft, die het op dat volksbestaan voorzien heeft. Enongetwijfeld kunnen er nog vele andere feiten zijn, die in onsbranden. Maar dat is nog in het geheel geen reden, om daarommaar ieder gezond verstand te laten varen, en een abnormaalgrote keel te gaan opzetten tegen de gehele wereld, in plaats vanonze krachten te concentreren, om ons met alles, waarover wijbeschikken, tegen onze gevaarlijkste vijand te weer te stellen.

Overigens heeft het Duitse volk niet het minste morele recht,om de andere mogendheden aan te klagen wegens hun gedrag,zolang het niet zelf de misdadigers ter verantwoording heeftgeroepen, die hun eigen land verkochten en verrieden. Het kantoch bezwaarlijk heilige ernst worden genoemd, wanneer menwel uit de verte tegen Engeland, Italië, enz. uitvalt, maar ineigen land de schurken, die ons de wapenen uit de handensloegen, de morele ruggegraat braken en het verlamde Rijk voordertig zilverlingen versjacherden, vrij laat rondlopen.De vijand doet nu doodeenvoudig datgene, wat wij haddenmogen verwachten: Wij mochten wel eens een voorbeeld nemen

Page 816: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

807

aan zijn daden en gedragingen. Hij echter, die absoluut niet vanplan is, een zo hoogstaand standpunt te aanvaarden, mogetenslotte nog wel bedenken, dat hem dan geen anderemogelijkheid meer geboden is, dan maar te berusten, omdat erdan in de toekomst van geen enkele bondgenootschapspolitiekmeer sprake kan zijn. Want wanneer wij Engeland niet alsbondgenoot mogen aanvaarden, omdat het onze koloniënroofde, Italië niet, omdat het Zuid-Tirol bezit, en Polen enTsjecho-Slowakije uit de aard der zaak al evenmin, dan blijfter, wanneer we Frankrijk buiten beschouwing laten – dat ons,tussen haakjes, ook nog Elzas-Lotharingen ontstal – geen enkelland in Europa over.

Het is overbodig, om de vraag te stellen, of het Duitse volk daarvóór- of nadeel van zou hebben. De enige vraag blijft altijd, ofhet een simpele domkop is, die zulke ideeën verkondigt, of eensluwe misdadiger. Wanneer ergens een leider deze meeningblijkt toegedaan, dan ben ik vast overtuigd, dat hij altijd tot delaatste categorie behoort. Men kan dus zeggen, dat het,menselijk gesproken, zeer goed mogelijk is, dat de mentaliteitvan die volkeren, die tot nog toe als vijanden tegenover onsstonden, weer kan worden gewijzigd, maar dan alleen, wanneerde innerlijke kracht van onze staat en onze kennelijke levenswil,ons weer waard maken, om als bondgenoot te wordenaanvaard; en wanneer wij tevens ervoor zorgen, dat de regeringniet weer door onhandigheid of misdadigheid, de tegenstandersvan zo een bondgenootschap met vroeger vijandige volkerenopnieuw reden geeft, om hun actie te beginnen.

Het derde bezwaar valt het moeilijkst te beantwoorden: Is hetdenkbaar, dat de vertegenwoordigers van de werkelijkebelangen van die naties, die voor een bondgenootschap inaanmerking zouden komen, hun plannen zullen weten door tezetten, tegen de wil van de Joodse doodsvijand van alle vrije

Page 817: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

808

volks- en nationale staten in? Kunnen de krachten van b.v. detraditionele Britse staatkunde, de noodlottige Joodse invloednog vernietigen, of niet?

Deze vraag is, naar ik al zei, zeer moeilijk te beantwoorden. Erspelen hier teveel factoren een rol, dan dat hier een beslistantwoord gegeven kon worden. Maar één ding staat in iedergeval vast: Er is één staat, waar de huidige staatsmacht zozeergestabiliseerd is, en zo waarlijk dienstbaar aan de nationalebelangen, dat er geen sprake meer kan zijn van eeninternationaal Joodse invloed van enige betekenis op denastreving en verwerkelijking van politieke noodzakelijkheden.

De strijd, die het fascistisch Italië tegen de drie belangrijkstewapenen van het internationale Jodendom voert, levert, algebeurt dat mischien volkomen onbewust (iets, wat ikpersoonlijk niet kan geloven) het beste bewijs, dat men zich ookhier — zij het indirect — inspant, om de giftanden van dezeinternationale macht uit te trekken. Het verbod van devrijmetselarij, de vervolging van de internationale pers, voortsde steeds doorgaande vernietiging van het internationalemarxisme, en daartegenover de onophoudelijke versterking vande fascistische staatsopvatting, zullen de Italiaanse regering inde loop der jaren in steeds sterkere mate in staat stellen, debelangen van het Italiaanse volk steeds beter te behartigen,zonder dat zij zich ook maar in het minst bekommert om hetgesis van de internationale hydra.

In Engeland is de toestand heel wat moeilijker. In dit land, waarde „meest vrije democratie” aan het bewind heet te zijn, heersthet Jodendom — via de openbare mening — nog bijnaabsoluut. En toch vindt ook daar een voortdurende worstelingplaats tussen de vertegenwoordigers van de Britsestaatsbelangen en de voorstanders van de Joodse

Page 818: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

809

werelddictatuur. Hoe hard deze beide tegenstrijdige belangendikwijls botsen, dat kon men na de oorlog voor de eerste maalduidelijk zien uit het verschil tussen de standpunten, die deBritse regering enerzijds, en de pers anderzijds innamentegenover het Japanse probleem.

Onmiddellijk na afloop van de oorlog herleefde de oudespanning tussen Amerika en Japan. Natuurlijk konden ook degrote mogendheden in Europa niet onverschillig blijventegenover dat nieuwe oorlogsgevaar. Maar hoe sterk de bandendes bloeds ook mogen zijn, zij kunnen toch niet verhinderen, dater in Engeland een zeker gevoel van bezorgdheid ontstaattegenover de groeiende betekenis van de Unie op internationaaleconomisch, zowel als op machtsgebied. Uit de voormaligekolonie, het kind van de grote moeder, schijnt een nieuweheerschare te zullen opgroeien. En men kan zich indenken, datEngeland heden ten dage onrustig en bezorgd het tijdstip zietnaderen, waarop het niet meer zal heten „Engeland beheerst dezeeën”, maar „de zeeën der Unie”!

Het is veel moeilijker, om iets te beginnen tegen de reusachtigeAmerikaanse statenkolos, met de enorme rijkdommen, die depraktisch nog maagdelijke bodem bergt, dan tegen hetsamengeperste Duitse rijk. Wanneer ooit ook hier om de laatstebeslissing gestreden moet worden, dan zou Engeland, wanneerhet alleen stond, het onderspit moeten delven. Daarom grijpt hetverlangend naar de gele vuist, en zoekt zijn heil in eenbondgenootschap, dat van rassenstandpunt gezien, misschienonverantwoordelijk is, maar dat toch de enige mogelijkheid isvoor het Britse Rijk, om zijn positie op aarde tegenover hetopkomende Amerikaanse continent te versterken. Terwijl deEngelse regering dus, niettegenstaande het feit, dat Engeland ende Unie zij aan zij hadden gestreden op de Europese slagvelden,toch niet bereid was, om het verbond met zijn Aziatische

Page 819: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

810

partner te beëindigen, viel de gehele Joodse pers op ditbondgenootschap aan. Hoe is het mogelijk, dat de Joodseorganen, die tot 1918 zo getrouwe aanhangers van Engelandwaren en zijn strijd tegen het Duitse Rijk zoveel mogelijkondersteunden, nu opeens ontrouw worden en hun eigen wegenkiezen?

De vernietiging van Duitsland was niet zozeer een Engels alswel een Joods belang, terwijl ook in onze dagen een vernietigingvan Japan feitelijk niet in het belang van de Britse staat is, maaralleen in overeenstemming zou zijn met de wensen van deleiders van het Joodse wereldrijk, waarnaar men nu zo vurigverlangt. Terwijl Engeland zijn beste krachten geeft, om zijnpositie op aarde te handhaven, organiseert de Jood de aanval,om die positie te veroveren. Hij ziet de tegenwoordige Europesestaten al als willoze werktuigen in zijn hand, hetzij langs deomweg van een zogenaamde „Westerse democratie” of wel inde vorm van een directe beheersing door het Russischebolsjewisme. Maar niet alleen de oude wereld houdt hijzodoende in zijn klauwen, ook de nieuwe wereld wordt doorhetzelfde lot bedreigd. Het zijn Joden, die de beurs in de V. S.regeren. Ieder jaar maakt hen in sterkere mate tot controleursvan de arbeidskracht van een volk van honderdtwintigmillioen;maar tot hun grote verontwaardiging zijn er nog steeds enkelenop eigen benen blijven staan.

Met sluwe handigheid kneden ze de openbare meening, envormen deze om tot een strijdwapen voor hun toekomst. Demeest vooraanstaande figuren menen al de vervulling van hunoud-testamentiseverkiezingsleus te zien naderen, die hunbeloofde, dat zij alle volkeren der aarde zouden verslinden. Eénenkele onafhankelijke staat temidden van deze tallozegedenationaliseerde koloniën zou in staat kunnen zijn, om hetgehele werk ter elfder ure nog ineen te doen storten. Want een

Page 820: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

811

bolsjewistisch gemaakte wereld kan alleen bestaan, wanneer zealles omvat. Wanneer ook maar één staat zijn nationale krachten grootheid weet te bewaren, dan zal en moet het Joodsesatrapenrijk, zoals iedere tyrannie op deze aarde, bezwijkenvoor de kracht van de nationale idee.

Nu weet de Jood maar al te goed, dat het hem met zijnduizendjarige aanpassing wel zal gelukken, om Europesevolkeren te onderwijzen, en tot geslachtloze bastaards te maken;maar hij weet ook, dat hij er zeker nooit in zal slagen, om eenAziatische nationale staat als bijvoorbeeld Japan onder eendergelijk juk te dwingen. Hij kan tegenwoordig zonder veelmoeite voor een Engelsman of een Duitser, voor een Amerikaanof een Fransman doorgaan, maar hij is niet in staat, om zich alsgele Aziaat voor te doen. Daarom tracht hij de Japansenationale staat te vernietigen door de kracht van soortgelijkenationale bouwsels, die immers heden nog bestaan, teneindezich van deze lastige tegenstrever te ontdoen, vóór de laatstestaatsmacht onder zijn zweep tot een dwingelandij overweerlozen is ontaard. Hij is bang voor een nationale Japansestaat in zijn Joods duizendjarig rijk en wenst daarom, dat Japanwordt vernietigd, voor hij zijn eigen dictatuur vestigt.

Daarom hitst hij nu de volkeren tegen Japan op, evenals hij eenstegen Duitsland deed, en zodoende is het mogelijk, dat deJoodse pers in Engeland op een ogenblik, dat de Britsediplomatie nog combinaties tracht samen te stellen op grondvan het bondgenootschap met Japan, al oproept tot de strijdtegen die bondgenoot, en nu onder het geschetter van dedemocratische proclamaties en de strijdkreet: „Tegen hetJapanse militarisme en imperialisme!” de oorlog voorbereidt,waarin Japan dan vernietigd zal moeten worden. Zo heeft deJood heden in Europa zijn belangen losgemaakt van die van zijngastheren. En daarmee zal ook algemeen de strijd tegen het

Page 821: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

812

Joodse wereldgevaar inzetten. En wederom heeft juist denationaal-socialistische beweging hier de grootse taak tevervullen: Zij moet namelijk de ogen van het volk openen voorde toestand van de andere naties, en moet het telkens en telkensopnieuw herinneren aan de ware vijand van onze hedendaagsewereld. Zij moet een einde maken aan de haat tegen andereArische volkeren, want in hoeveel opzichten deze ook van onskunnen verschillen, toch zullen zij steeds het bloed, of de grotelijn van hun cultuur met ons gemeen hebben. In plaats daarvandient zij allen toorn en alle haat te laden op het hoofd van deboosaardige vijand van de mensheid, die immers de werkelijkeveroorzaker van alle leed is. Maar ze moet er ook voor zorgen,dat de doodsvijand van de gehele wereld tenminste in ons landals zodanig ontmaskerd wordt, en dat onze strijd tegen dievijand als een lichtend baken en een belofte van een nieuwe tijd,de volkeren de weg moge wijzen naar het waarachtig heil vaneen strijdende Arische mensheid.

Overigens moge dan het verstand ons op die weg geleiden enmoge onze wil onze kracht zijn. De heilige plicht, die onsgebiedt, zo te handelen als wij doen, moge onsdoorzettingsvermogen geven en ons vertrouwen blijke onzehoogste toeverlaat.

Page 822: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

813

VEERTIENDE HOOFDSTUK

ORIËNTERING OP HET OOSTEN, OF MACHTOVER HET OOSTEN?

Er zijn twee redenen, die mij ertoe bewegen, om deverhouding tussen Duitsland en Rusland nog aan eenapart onderzoek te onderwerpen.

1e. betreft het hier een vraagstuk, dat misschien wel hetdoorslaggevendste is van de gehele Duitse buitenlandse politiek.2e. is dit probleem ook de toetssteen, die bepaalt, of de jongenationaal-socialistische beweging al dan niet in staat is, omscherp te denken en juist te handelen.

Ik moet toegeven, dat vooral het tweede punt mij dikwijls metgrote bezorgdheid vervult; omdat onze jonge beweging haaraanhangers nu eenmaal niet uit het leger der onverschilligenhaalt, maar grotendeels uit de meest extreme groepen, is het nietmeer dan natuurlijk, dat het inzicht van deze mensen inproblemen van onze buitenlandse politiek voorlopig nog belastis met de vooroordelen of de politieke bekrompenheid van degroepen, waartoe zij oorspronkelijk behoorden. En dit geldtheus niet alleen voor de man, die van links tot ons komt.Integendeel! Hoe schadelijk de lessen, die zij tot nog toe haddengenoten, ook mochten werken, toch werden deze in zeer veelgevallen weer geneutraliseerd door een restant natuurlijk en

Page 823: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

814

gezond instinct. In zo'n geval was het dus alleen maarnoodzakelijk, om de vroeger opgedrongen overtuiging tevervangen door een betere, waarbij wij dan heel vaak juist debeste bondgenoten vonden in het gezonde instinct en de wil totzelfbehoud, die nog bewaard zijn gebleven. Het is daarentegenveel moeilijker, om iemand tot zuiver politiek denken tebrengen, wanneer niet alleen zijn opvoeding tot die dag toevolkomen ontbloot was van gezond verstand en van iederelogica, maar hij buitendien ook nog de laatste rest natuurlijkinstinct op het altaar van de objectiviteit had geofferd. Juist dez.g. intellectuelen in ons land zijn het moeilijkst ertoe tebewegen, om hun eigen belangen en die van hun volk opwerkelijk positieve en logischer wijze naar buiten te behartigen.

Zij zijn niet alleen beladen met de lode last van de meestwaanzinnige denkbeelden en vooroordelen, maar hebben tenovervloede ook nog iedere gezonde drang tot zelfbehoudverloren. Ook de nationaal-socialistische beweging heeft hetzwaar te verantwoorden tegen deze lieden, en wel daarom zozwaar, omdat ze helaas, niettegenstaande hun volkomenonmacht, meestal bezeten zijn van een abnormale verbeelding,die maakt, dat ze op andere, meestal zelfs gezondere mensen uitde hoogte neerzien. Dit zijn niet anders dan aanmatigende enarrogante betweters, die in het geheel niet in staat zijn, dedingen nuchter te onderzoeken en te beschouwen; en deze beideeigenschappen mag men toch wel als eerste voorwaarde vooriedere daad en ieder ideaal op het gebied van de buitenlandsepolitiek beschouwen.

Omdat juist deze kringen de laatste tijd zo bijzonder druk in deweer zijn, om onze buitenlandse politiek het roer om te doengooien, en een andere koers te nemen, die wel de noodlottigstezou zijn, die men zich kan voorstellen, omdat hij regelrecht instrijd zou zijn met de werkelijke belangen van ons volk, en

Page 824: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

815

uitsluitend in dienst zou staan van hun hersenschimmigeideologie, voel ik mij verplicht, om mijn aanhangers hier hetbelangrijkste vraagstuk van de buitenlandse politiek namelijk deverhouding tot Rusland uiteen te zetten, en dat wel zodiepgaand als nodig is, om te maken, dat iedereen het begrijpt,en zo uitgebreid als binnen het kader van een werk als dit,mogelijk is. Hierbij wil ik, voor ik aan het eigenlijke onderwerpbegin, nog de volgende algemene opmerking maken: Wanneerwij „buitenlandse politiek” opvatten als de regeling van deverhouding, die er bestaat tussen een bepaald volk en de restvan de wereld, dan zal de wijze van regeling afhankelijk zijnvan bepaalde zeer reële feiten. Als nationaal-socialisten kunnenwij voorts de volgende stelling formuleren over het karakter derbuitenlandse politiek:

De buitenlandse politiek van de volksstaat dient het bestaan vanhet in deze staat begrepen volk mogelijk te maken, door tussende getalssterkte en groeikracht van het volk enerzijds, enquantiteit en qualiteit van zijn grondgebied anderzijds, eenzodanig gezond en natuurlijk evenwicht tot stand te brengen,dat dit volk bestaan kan. Als gezond evenwicht mag men altijdalleen maar die toestand beschouwen, waarbij het volk zijntotale voeding uit eigen bodem en grondgebied kan betrekken.

Iedere andere toestand, al duurt die honderden of zelfsduizenden jaren, is desalniettemin ongezond, en zal hetvolk-in-kwestie vroeger of later schaden, of misschien wel tegronde richten. Alleen een levensruimte van voldoendeafmetingen kan een volk zijn vrijheid van bestaan waarborgen.Daarbij mag men de grootte van die „noodzakelijkeafmetingen” van ons woongebied niet alleen beoordelen naar deeisen van het heden, en zelfs niet eens naar de grootte van debodemopbrengst per hoofd van de bevolking. Want al in heteerste deel zette ik onder het hoofd „Duitse

Page 825: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

816

bondgenootschapspolitiek voor de oorlog” uiteen, dat hetgrondgebied van een staat niet alleen betekenis bezit als directevoedingsbron van de bevolking, maar ook nog een strategische.Wanneer een volk zijn voeding als zodanig gewaarborgd heeftdoor de grootte van zijn grondgebied, dan is het toch ook nognoodzakelijk, om daarnaast nog zorg te dragen voor debeveiliging van dat grondgebied zelf. En die beveiliging moetworden gezocht in de algemene politieke betekenis van de staat,een factor, die op zijn beurt weer in zeer belangrijke mate wordtbepaald door overwegingen van strategische aard.

Zodoende zal het Duitse volk alleen maar een toekomst kunnenhebben, wanneer het een positie als wereldmacht inneemt. Bijnatweeduizend jaar lang maakte de behartiging van de belangenvan ons volk – zoals wij onze meer of minder geslaagdewerkzaamheid op het gebied der buitenlandse politiek zoudenmoeten noemen – deel uit van de wereldgeschiedenis. Wij zijnzelf daarvan nog getuige geweest, want de reuzenstrijd dervolkeren in de jaren 1914-1918 was niets anders dan de strijdvan het Duitse volk om zijn bestaan op aarde; maar de wijze,waarop die gebeurtenis plaats vond, noemen wij wereldoorlog.

Het Duitse volk nam als vermeende wereldmacht aan deze strijddeel. Ik zeg vermeend, want in werkelijkheid was het er geen.Wanneer het grondgebied van het Duitse volk in het jaar 1914in een andere verhouding had gestaan tot het aantal dervolksgenoten, dan zou Duitsland werkelijk een wereldmachtzijn geweest, en dan had de oorlog – andere factoren hier buitenbeschouwing gelaten – gunstig voor ons kunnen aflopen. Maarhet is hier niet mijn taak, of ook maar mijn wens, om hier uiteente zetten, wat er had kunnen gebeuren, wanneer deze of genefactor had ontbroken, of in anderen zin had gewerkt. Maar tochacht ik het onvoorwaardelijk noodzakelijk, om de bestaandetoestand onverbloemd en nuchter te tonen, en te wijzen op de

Page 826: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

817

beangstigende zwakte van die toestand, teneinde tenminste in derijen van de nationaal-socialistische beweging het inzicht inonze nationale noden te verdiepen.

Duitsland is in onze dagen geen wereldmacht. Zelfs in hetgeval, dat onze militaire onmacht overwonnen zou worden,zouden wij toch nog geen aanspraak op deze kwalificatiekunnen doen gelden. Wat betekent tegenwoordig op onze aardeeen staat, waarvan het politiek grondgebied beperkt is tot debespottelijk geringe afmetingen van nauwelijks vijfmaalhonderdduizend vierkante kilometer? Wanneer men het alleenterritoriaal beziet, dan zinkt de oppervlakte van het Duitse Rijkvolkomen in het niet tegenover die van de zogenaamdewereldmachten. Laat men nu Engeland niet als tegenargumentgaan aanvoeren, want het Engelse moederland vormt inwerkelijkheid slechts de grote hoofdstad van het Britsewereldrijk, dat bijna een vierde deel van het aardoppervlaktebeslaat. Voorts moeten wij in de eerste plaats de VerenigdeStaten, en daarnaast Rusland en China tot de reuzenstatenrekenen. Dit zijn allen staten, waarvan het grondgebied dat vanhet Duitse Rijk meer dan tien maal overtreft. En zelfs Frankrijkmoet tot deze staten worden gerekend. Niet alleen, dat het zijnleger in steeds sterkere mate aanvult uit de voorraden gekleurdmensenmateriaal, dat zijn reuzenrijk telt, maar ook als ras„vernegert” het in een zo snel tempo, dat men werkelijk kanspreken van het ontstaan van een Afrikaanse staat in Europa.

De koloniale politiek van het huidige Frankrijk kan in geenenkel opzicht de vergelijking doorstaan met die van hetDuitsland van voor de oorlog. Indien de ontwikkeling vanFrankrijk nog gedurende driehonderd jaar zou voortgaan op dewijze, zoals dat nu het geval is, dan zouden ook de laatsteresten Frankisch bloed zijn opgelost in de ontstaneEuropeesAfrikaanse mulattenstaat, en zou er één geweldig

Page 827: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

818

ongedeeld woongebied zijn ontstaan van de Rijn tot de Congo,dat bewoond werd door een lager ras, dat langzamerhand uiteen voortdurende verbastering ontstond. Daarin onderscheidt deFranse koloniale politiek zich van de Duitse.

De vroegere Duitse koloniale politiek was halfslachtig, zoalsalles, wat wij deden. Zij heeft het woongebied van het Duitseras niet vergroot, en heeft al evenmin getracht, — een poging,die overigens misdadig had moeten heten — om het Rijk teversterken door de kleurlingen in de strijd te werpen. DeAskaris in Duits-Oost-Afrika waren inderdaad een kleineweifelende stap op die weg. Maar tenslotte dienden zij slechtster verdediging van de kolonie zelf. De idee, om zwarte troepenaan een oorlog in Europa te doen deelnemen, was, geheelafgezien van de praktische onmogelijkheid, om dat tijdens dewereldoorlog te doen, bij ons ook nooit beschouwd als eenstelsel, dat onder gunstiger omstandigheden wel verwezenlijkthad moeten worden. Nee, dat was bij ons nimmer het gevalgeweest, in tegenstelling met Frankrijk, dat van het begin afaan, alle koloniale politiek alleen maar had beschouwd als eenmiddel, om aan zwarte soldaten te komen.

Zo zien wij dan in onze tijd op aarde een aantal mogendheden,die Duitsland niet alleen in zielental verre overtreffen — tendele althans — maar die daarnaast in hun grondgebied degrootste steun bezitten voor hun politieke machtspositie. Nognooit was de positie van het Duitse Rijk tegenover de bestaandewereldmachten zo ongunstig als aan het begin van onzejaartelling, tweeduizend jaar geleden, en nu. Destijds kwamenwij als een jong volk baanbrekend in een wereld vanvervallende staatslichamen, en wij hielpen zelf mee, om delaatste van deze staten, Rome, ten val te brengen. En nu staanwij in een wereld, waarin verschillende grote mogendheden inopkomst zijn, en waar ons eigen Rijk steeds meer aan betekenis

Page 828: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

819

moet inboeten. Het is noodzakelijk, dat wij deze bitterewaarheid koel en nuchter voor ogen houden. Het isnoodzakelijk, dat wij de ontwikkeling van het Duitse Rijk, watwoongebied en zielental betreft, zoals die zich door de eeuwenheeft afgespeeld, nagaan en vergelijken. lk ben er zeker van, datiedereen dan met ontzetting tot dezelfde conclusie zal moetenkomen, die ik bij de aanvang van deze beschouwing alvermeldde:

Duitsland is geen wereldmacht meer, onverschillig of het nu inmilitair opzicht zwak of sterk is. De verhouding tussenDuitsland en de andere grote staten op aarde is eenwanverhouding geworden, en dit alleen tengevolge van devrijwel noodlottige buitenlandsepolitiek van onze regeringen,terwijl deze weer een gevolg is van het feit, dat wij er in hetgeheel niet aan hebben gedacht, om ons op een wijze, die ikbijna „als bij testament” zou willen noemen, één bepaald doelvoor ogen te stellen, terwijl die houding natuurlijk ook moetworden toegeschreven aan het feit, dat wij ieder gezond instincten iedere drang tot zelfbehoud hebben verspeeld. Wanneer denationaal-socialistische beweging zich werkelijk wil wijden aande vervulling van een grote historische taak voor ons volk, danmoet zij, doordrongen van het inzicht in, en vol verdriet overzijn huidige werkelijkheid op aarde, stoutmoedig en doelbewustde strijd aanbinden tegen de doelloosheid en de impotentie, dietot dusverre de buitenlandse politiek van het Duitse Rijkleidden. Zij moet dan, zonder ook maar in het minst rekening tehouden met „tradities” en „vooroordelen”, de moed vinden, omons volk en daarmee de kracht van dat volk, te bundelen voorde opmars langs die weg, die ons redt uit de benauwing van onshuidig leefgebied, en die ons daarmee tevens voorgoed verlostvan het gevaar, dat wij op deze aarde zouden moetenondergaan, of gedoemd zouden zijn, als slavenvolk in dienstvan anderen te moeten staan.

Page 829: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

820

De nationaal-socialistische beweging moet trachten, aan dezewanverhouding tussen ons zielental en ons grondgebied —grondgebied is hier opgevat als voedingszekerheid, en alssteunpunt voor onze politieke macht — tussen ons groothistorisch verleden en de uitzichtloosheid van onze huidigemachteloosheid, een einde te maken. Zij mag daarbij nooit uithet oog verliezen, dat wij als behoeders en vertegenwoordigersvan de hoogste mensensoort op aarde tevens de hoogsteverplichting dragen, en zij zal des te beter aan deze verplichtingkunnen voldoen, naarmate zij er beter voor zorgt, dat het Duitsevolk ook tot het besef van zijn ras komt, dus zich niet alleenmeer bekommert om het fokken van honden, paarden en katten,maar zich ook erbarmt over zijn eigen bloed.

Wanneer ik de Duitse buitenlandse politiek, zoals die zich totheden aan ons voordeed, doelloos en impotent noem, dan wordtdie bewering bewezen door het feit, dat onze politiek werkelijkin ieder opzicht tekort schoot. Indien ons volk geestelijkminderwaardig, of te laf zou zijn geweest, dan hadden deresultaten van zijn worsteling op aarde niet erger kunnen zijn,dan heden het geval is. Men late zich ook door de ontwikkelingvan het Rijk in de laatste tientallen jaren geen rad voor de ogendraaien, want men kan de kracht van een rijk niet aan dat rijkzelf afmeten, maar enkel en alleen door vergelijking met anderestaten. Maar juist zo een vergelijking levert het bewijs, dat dekracht van de andere staten niet alleen regelmatiger istoegenomen, maar dat ook het eindresultaat belangrijker was;dat Duitsland in zijn ontwikkeling, niettegenstaande alleschijnbare machtstoename, toch meer en meer achterbleef bij deandere staten, en zelfs ver achterbleef, kortom, dat het verschilin grootte in ons nadeel toenam. Ja, wij bleven zelfs ingetalssterkte hoe langer hoe meer achter bij de anderen. Omdatons volk nu in heldenmoed zeker door geen ander op aardeovertroffen wordt, en, zelfs wanneer men met alle factoren

Page 830: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

821

rekening houdt, van alle volkeren op aarde verreweg hetgrootste bloedoffer bracht voor de handhaving van zijn bestaan,kan de oorzaak voor de mislukking alleen gelegen zijn in deverkeerde manier, waarop dit volk in de strijd werd geworpen.

Wanneer wij in dit verband de politieke ervaringen van ons volkin meer dan duizend jaren nagaan, en al de oorlogen engevechten aan ons geestesoog voorbij laten trekken, en hethierdoor totstand gekomen eindbeeld bezien, zoals dat nu .voorons ligt, dan zullen wij moeten toegeven, dat deze zee van bloedeigenlijk slechts drie gebeurtenissen heeft opgeleverd, die wijals blijvende resultaten van politieke – en meer in het bijzondervan buitenlandsch-politieke feiten mogen beschouwen:

1 . de kolonisatie van de Oostmark, die grotendeels doore

Bajuwaren is geschied.2 . de verovering en penetratie van het gebied ten Oostene

van de Elbe, en3 . de organisatie van de Brandenburgsch-Pruisische staate

door de Hohenzollerns, als voorbeeld en kristallisatiekernvoor een nieuw Rijk.

Waarlijk een leerzame waarschuwing voor de toekomst! Dietwee eerste grote successen van onze buitenlandse politiek zijnde bestendigste gebleken. Zonder hen zou ons volk in het geheelgeen rol meer kunnen spelen. Dit waren de eerste geslaagdepogingen, die helaas door geen andere meer gevolgd werden,om de grootte van het grondgebied meer in overeenstemming tebrengen met het stijgende zielental. En het mag werkelijk eennoodlottig feit heten, dat onze Duitse geschiedschrijvers nimmerbij machte zijn gebleken, om aan deze twee successen, die tochde geweldigste prestaties van onze gehele geschiedenis zijngeweest, en voor het nageslacht van groter betekenis waren, danwat dan ook, het gewicht te hechten, dat zij verdienen; terwijl

Page 831: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

822

zij daarentegen ongeveer alles hebben verheerlijkt: fantastischheldendom, en talloze avontuurlijke twisten en oorlogen, inplaats van nu eindelijk eens in te zien, hoe volkomenonbetekenend het merendeel van deze gebeurtenissen is geweestvoor de grote levenslijn der natie.

Het derde grote succes van onze politiek is gelegen in hetontstaan van de Pruisische staat, en de hieruit voortgekomengeboorte van een bijzonder staatsidee, alsmede in de drang totzelfbehoud en zelfverdediging, die zich aan de eisen van onzehedendaagse wereld heeft aangepast, en zijn belichaming enorganisatie vindt in het Duitse leger. De omvorming van hetpersoonlijke weerbaarheidsidee tot die van de nationaledienstplicht, is een product van deze staat en van zijn nieuwestaatsopvatting. De betekenis van dit feit kan onmogelijk tehoog worden aangeslagen. Juist het Duitse volk, dat door zijnverdeeldheid van bloed zozeer behept is met overdrevenindividualisme, herkreeg, door middel van de disciplineringdoor het Pruisische leger tenminste een deel van zijn, sinds langverloren gegaan organisatorisch vermogen terug.

Datgene, wat bij de andere volkeren nog in de oorspronkelijkevorm aanwezig is in het bindende oerinstinct van hunkuddegemeenschap, dat ontving onze volksgemeenschap,althans gedeeltelijk, door onze militaire opleiding terug.Daarom is de opheffing van de militairen dienstplicht, die voorzovele andere volkeren volkomen zonder betekenis zou blijven,voor ons ook zulk een groot gevaar. Wanneer er tien generatiesDuitsers opgroeiden, zonder de corrigerende en opvoedendeinvloed van de militaire scholing te ondervinden, wat dus zoubetekenen, dat zij volkomen waren overgeleverd aan de slechteinvloed van de verdeeldheid van hun bloed, en de daar weer uitvoortvloeiende verdeeldheid in de wereldbeschouwingen, en onsvolk zou werkelijk zijn laatste restje zelfstandigheid hebben

Page 832: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

823

verloren. De Duitse geest zou dan alleen nog maar door middelvan enkelingen binnen vreemde naties, zijn deel bijdragen tot decultuur, en men zou de oorsprong van deze culturele prestatieszelfs niet eens opmerken. Wij zouden eenvoudig culturele mestzijn, en niets anders, totdat tenslotte het laatste restjeNoord-Arisch bloed in onze aderen bedorven of vernietigd zouzijn. Het is een merkwaardig feit, dat de betekenis van dezewerkelijke politieke successen, die ons volk wist te behalen inde meer dan duizend jaar, dat het nu al strijdt, veel beterwerden begrepen, en veel juister werden beoordeeld door onzetegenstanders, dan door onze eigen volksgenoten. Wij dwepenook heden nog met een heroïsme, dat ons volk beroofde vanmiljoenen vertegenwoordigers van het zuiverste en beste bloed,zonder dat een zo uitermate kostbaar offer ook werkelijkeresultaten opleverde. Het onderscheid tussen de werkelijkepolitieke successen van ons volk en het nutteloos wagen vanons bloed, is van het grootste gewicht voor ons gedrag in hetheden en in de toekomst.

Wij, nationaal-socialisten, mogen nooit en te nimmermeejubelen in het koor van het platte soort hoera-patriotten. Hetis levensgevaarlijk, om te doen als deze lieden, en deontwikkeling, die ons volk in de laatste jaren voor de oorlogdoormaakte, bepalend te achten voor de weg, die wij zelfmoeten gaan, in onze dagen. Uit de gehele negentiende eeuwsegeschiedenis zou men niet één feit, werkelijk uit die tijdafkomstig, kunnen noemen, dat ons enige verplichting in die zinzou kunnen opleggen. Wij dienen onze taak – in tegenstellingmet het gedrag van de vertegenwoordigers van deze tijd — weerin de eerste plaats te zoeken in een vervulling van die eerste eis,die altijd bij onze buitenlandse politiek de doorslag moet geven:om namelijk evenwicht te scheppen tussen de grootte van hetgrondgebied en het aantal volksgenoten. Ja, wij kunnen uit hetverleden alleen deze les putten, dat ons, bij de bepaling van het

Page 833: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

824

doel van onze buitenlandse politiek, steeds twee beweegredenenmoeten leiden:

1 . dat de uitbreiding van ons grondgebied het doel van onzee

buitenlandse politiek moet zijn, terwijl2 . het doel van onze binnenlandse politiek gelegen moet zijne

in het scheppen van een innerlijk sterk en onverdeeldfundament, dat op de pijlers van een sterkewereldbeschouwing rust.

Ik wil nog even in het kort mijn standpunt uiteenzetten tenopzichte van de vraag, in hoeverre de aanspraken opgrondgebied zedelijk en moreel gerechtvaardigd zijn. Dit isnoodzakelijk geworden, omdat er helaas zelfs in volkskringenalle mogelijke zalvende kletskousen optreden, die alles in hetwerk stellen, om te maken, dat het Duitse volk het herstel vanhet in 1918 begane onrecht als zijn enig einddoel op het gebiedvan de buitenlandse politiek zal gaan beschouwen, en die hetnodig vinden, om aan de hele wereld hun volks sympathie tebetuigen, wanneer aan deze eisen eenmaal voldaan is. Ik zouhierbij het volgende willen vooropstellen: De eis, om de oudegrenzen van het jaar 1914 te herstellen, is een politiekewaanzinnigheid van een dergelijk formaat, en met zodanigegevolgen, dat zo een eis eenvoudig misdadig geheten moetworden. Nog geheel afgezien van het feit, dat de grenzen vanhet Rijk in 1914 allesbehalve logisch waren. Want ze waren inwerkelijkheid enerzijds niet ruim genoeg, omdat ze niet allemensen van Duitse nationaliteit omvatten, en anderzijds, omdatze strategisch gezien, ondoelmatig waren. Ze waren niet eengevolg van een welbewuste politieke daad, maar slechtstoevallige-grenzen-van-het-ogenblik in de politieke strijd, dienog geenszins als afgelopen beschouwd kan worden; ten delewaren ze zelfs de gevolgen van verschillende toevalligheden.

Page 834: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

825

Men zou met hetzelfde, en in vele opzichten zelfs met meerrecht een ander toevallig jaar uit de Duitse geschiedenis kunnenkiezen, om het herstel van de op dat ogenblik bestaande grenzentot het einddoel van onze buitenlandse politiek te verklaren. Diebovenstaande eis is echter wel echt weer iets voor onzeburgerlijke wereld, die ook hier weer geen enkele vruchtbaregedachte voor de toekomst bezit, integendeel alleen in hetverleden leeft, en dat dan nog in het naaste verleden, want zelfswanneer zij terugblikt, is ze te kortzichtig, om verder te ziendan haar eigen tijd. De wet van de traagheid bindt haar aan debestaande toestand, en doet haar in verzet komen tegen iederewijziging in de toestand, maar zonder dat de actieve kracht vandit verzet ooit verder komt, dan om te volharden in hetbestaande. Dientengevolge spreekt het ook vanzelf, dat depolitieke horizon van deze lieden nooit verder reikt dan tot hetjaar 1914. Maar door het herstel van de grenzen van 1914 teproclameren tot het politieke doel van hun daden, smeden zijsteeds opnieuw de al uiteenvallende bond onzer vijanden bijeen.

Dat is de enige verklaring voor het merkwaardige feit, dat, achtjaar na een wereldoorlog, waaraan staten met de meestuiteenlopende wensen en bedoelingen deelnamen, de coalitie vande toenmalige overwinnaars zich nog steeds in een min of meerstrenge eenheid weet te handhaven. Destijds profiteerden aldeze staten van Duitsland's ineenstorting. De vrees voor onzekracht verdreef destijds de begerigheid en jaloersheid van elkvan de grote mogendheden. Zij beschouwden een zodanigebesnoeiing van ons rijk, dat iedereen ervan kon erven, als debeste waarborg, dat ons volk niet weer zou kunnen opstaan.Hun slechte geweten en de angst voor de kracht van ons volkleveren samen de beste lijm, die ook heden nog in staat blijkt,de leden van het verbond bijeen te houden. En zij hebben zichniet in ons misrekend! Door het herstel van de grenzen van hetjaar 1914 als politiek program voor Duitsland vast te stellen,

Page 835: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

826

jaagt onze burgerlijke wereld ieder lid van deze bond, dat zichmisschien had willen losmaken, ijlings weer terug, eenvoudigomdat deze staat dan wel moet vrezen, dat hij aangevallen zalworden, wanneer hij geïsoleerd staat van de andere, terwijl hijdaardoor natuurlijk ook de bescherming van de anderebondgenoten zal moeten ontberen. Iedere staat voelt zich doordie leus getroffen en bedreigd. Daarenboven is die leus nog intweeërlei opzicht krankzinnig:

1 . omdat de machtsmiddelen ontbreken, om dit plan uit dee

rook van de verenigingsavondjes in werkelijkheid om tezetten, en

2 . omdat het succes, indien dit plan te verwezenlijken zoue

zijn, toch weer zo bedroevend zou zijn, dat het waarlijkniet de moeite waard is, om daarvoor opnieuw het bloedvan ons volk te wagen.

Want niemand zal toch een ogenblik kunnen menen, dat hetherstel van die grenzen van het jaar 1914 anders dan door bloedbereikt zou kunnen worden? Alleen kinderlijk naïeve geestenkunnen zich geruststellen met de gedachte, dat ze door listen engebedel een verbetering in het verdrag van Versailles zoudenkunnen aanbrengen. En daarbij laat ik nog buiten beschouwing,dat voor zo een poging een Talleyrand nodig zou zijn, die wijniet bezitten. De ene helft van onze vooraanstaande politicibestaat uit zeer sluwe, maar even karakterloze elementen, dietrouwens ons volk vijandig gezind zijn, terwijl de andere helftuit goedige onschuldige en gedweeë zwakzinnigen issamengesteld. Bovendien hebben de tijden zich sedert hetWeense Congres enigszins veranderd. Men ziet tegenwoordiggeen vorsten meer met hun vorstelijke maitressen sjacheren enmazzelen om staatsgrenzen; tegenwoordig is het hetonvermurwbare internationale Jodendom, dat strijdt om deheerschappij over de volkeren.

Page 836: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

827

Geen volk kan deze hand anders dan door het zwaard van zijnkeel verjagen. Alleen de verenigde geconcentreerde kracht vaneen hoog opvlammende nationale hartstocht, is bij machte omdie internationale onderdrukking van de volkeren te voorkomen.Maar zo een gebeurtenis zal altijd met het vloeien van bloedgepaard gaan. Wanneer men echter de overtuiging is toegedaan,dat wij voor de toekomst van Duitsland onder alleomstandig-heden alles op het spel moeten zetten, dan heeft men– nog volkomen afgezien van wat het politieke inzicht zouvoorschrijven, alleen al omdat alles op het spel staat – de plicht,een waardig doel te formuleren en na te streven.

De grenzen van het jaar 1914 hebben voor de Duitse natie nietde minste betekenis. Zij betekenden geen bescherming in hetverleden, en zijn geen kracht voor de toekomst. Het Duitse volkzal door deze grenzen zijn innerlijke eenheid niet terugkrijgen,en ook zijn voeding wordt er niet door gewaarborgd, terwijl ze,van militair standpunt gezien, niet doelmatig, en zelfs nietbevredigend genoemd kunnen worden; tenslotte zijn ze ook nietin staat, om de verhouding, die er tegenwoordig bestaat tussenons en de andere wereldmachten, of beter de werkelijkewereldmachten, te verbeteren. Wanneer wij die grenzen alterugkregen, zou toch de afstand tot Engeland er niet korter opworden, de grootte van de Verenigde Staten zouden we er alevenmin door kunnen bereiken, en zelfs Frankrijks positie zouer geen noemenswaardige verzwakking door ondergaan.

Slechts van één resultaat zouden wij zeker kunnen zijn: zelfs,wanneer zo een poging resultaten zou afwerpen, dan zou zetoch inhouden, dat wij ons volkslichaam opnieuw van kostbaarbloed beroven, en dat wel in zo sterke mate, dat er voorbesluiten en daden, die het leven en de toekomst van de natiewerkelijk beveiligden, geen waardevol bloed meer beschikbaarzou zijn. Integendeel, in de roes van zo een goedkoop succes

Page 837: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

828

zou men des te eerder van het zoeken van een nieuw, hogerideaal afzien, omdat de „nationale eer” nu immers gerepareerdwas, en de commerciële ontwikkeling, althans voor de nabijetoekomst weer enige nieuwe mogelijkheden zag.

Daarentegen moeten wij, nationaal-socialisten, onverbiddelijkvasthouden aan ons doel op het gebied van de buitenlandsepolitiek, n.l. om ervoor te zorgen, dat het Duitse volk op aardede hoeveelheid grondgebied krijgt, waarop het recht heeft. Endit streven is het enige, dat voor God en de mensen eenbloedvergieten rechtvaardigt. Voor God, omdat wij op dewereld zijn gezet, teneinde de eeuwige strijd om het dagelijksbrood te voeren als wezens, die niets kado krijgen, en die hunpositie als heren en meesters van de aarde alleen te dankenhebben aan de genialiteit en de moed, waarmee ze die positieweten te veroveren en te behouden; en tegenover onsnageslacht, omdat wij niemands bloed vergoten, wanneer datvergoten bloed niet duizend nieuwe volksgenoten aan hetnageslacht schonk. De grond, waarop eenmaal Duitseboerengeslachten krachtige zonen kunnen voortbrengen, is eenvoldoende reden, om de zonen van heden te wagen, en detoekomst zal de verantwoordelijke staatslieden, ook al wordenze door het heden vervolgd, vrijspreken, omdat er inderdaadgeen bloed aan hun handen kleeft, en ze niet schuldig staan aanopoffering van het volk.

Ik moet mij hierbij ten scherpste keren tegen dievolksschrijvers, die menen, zo een verovering van nieuwgrondgebied als een aantasting van de heiligste mensenrechtente moeten beschouwen, en die zich dientengevolge verzettentegen deze plannen. Men weet immers nooit, wie er achter zo'nindividu staat. Eén ding is echter zeker: dat de verwarring, diezij weten te stichten, de vijanden van ons volk zeer welkom isen zeer gelegen komt. Door zo’n houding helpen zij op

Page 838: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

829

misdadige wijze mee, om in ons volk de wil tot de enig juistewijze van behartiging van zijn levensbelangen te verzwakken ente vernietigen. Want geen volk bezit op deze aarde ook maareen vierkanten meter grondgebied op verlangen van hogerhanden in overeenstemming met hoger recht. Duitslands grenzen zijnslechts toevallige grenzen en geven slechts de toestand op eenwillekeurig ogenblik van de huidige politieke strijd weer; en metde grenzen van het woongebied van de andere volkeren is dateveneens het geval. En evenals de verdeling van deaardoppervlakte ook alleen in de ogen van een hersenlozestommeling onveranderlijk kan zijn, maar in werkelijkheidsteeds een schijnbaar rustpunt is in een voortgaandeontwikkeling, die tot stand wordt gebracht door voortdurendewerking van de geweldige natuurkrachten, en waarin misschienmorgen al grotere krachten verwoestend of omvormend kunnenoptreden, zo is het ook in het leven van de volkeren met debegrenzing van hun woongebieden gesteld.

Staatsgrenzen worden door mensen gemaakt, en door mensengewijzigd. Het feit, dat een volk erin slaagt, om zich van eenbovenmatig groot grondgebied meester te maken, betekent niet,dat daarmee aan ieder volk van hogerhand de verplichting isopgelegd, om dat gebied nu maar voor eeuwig als het bezit vande ander te beschouwen en te eerbiedigen. Het zegt ten hoogsteiets over de kracht van de veroveraars en de zwakte vandegenen, die deze verovering toelieten. En het recht wordt danuitsluitend en alleen door deze kracht bepaald. Wanneer hetDuitse volk in onze dagen, samengedrongen op een al teondragelijk klein grondgebied, een wanhopige toekomst voorzich ziet, dan is dat geen voorschrift van het noodlot, en eenverzet tegen deze toestand betekent niet een strijd tegen hetnoodlot. Evenmin als het b.v. door toedoen van een hogeremacht was, dat een ander volk over meer grondgebied kanbeschikken dan het Duitse, of dat zo’n hogere macht beledigd

Page 839: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

830

wordt door het feit, dat de bodem zo onrechtvaardig verdeeld is.Net zoals onze voorvaderen het grondgebied, waarop wij nuleven, niet van de hemel ten geschenke kregen, maar met inzetvan hun leven moesten veroveren, zo zullen ook wij in detoekomst ons grondgebied, en dat betekent: ons leven, ook nietdoor volksgenade toegewezen krijgen, maar alleen door dekracht van een overwinnend zwaard.

Hoezeer wij heden ten dage allen ook de noodzaak van eenafrekening met Frankrijk inzien, toch zou zo’n afrekening voorde grote lijn van onze ontwikkeling volkomen vruchteloosblijven, wanneer dat ons enig doel op het gebied van debuitenlandse politiek zou zijn. Een dergelijke strijd kan en zalalleen dan zin hebben, wanneer hieruit een vergroting van onswoongebied kan voortvloeien. Want wij moeten de oplossingvoor onze bevolkingsmoeilijkheden niet zoeken in kolonialeveroveringen, maar uitsluitend in het verwerven van eenkolonisatiegebied, dat de oppervlakte van het moederland zelfuitbreidt, en daardoor niet alleen zorgt, dat de nieuwekolonisten het innigste contact bewaren met hun vaderland,maar tevens aan het gehele complex de voordelen schenkt, diedoor die vergroting van zijn oppervlakte ontstaan.

De volksbeweging moet niet de advocate van andere volkerenzijn, maar de verdedigster en voorvechtster van haar eigennatie. Anders is ze overbodig, en heeft ze wel zeer zeker niet hetrecht, om ook maar de minste aanmerking te maken op hetverleden, want dan doet ze de fouten daarvan precies na. Devroegere Duitse politiek werd, zeer tot haar nadeel, doordynastieke belangen bepaald. Maar onze toekomstige politiekmag niet door de corresponderende waanzin, door devolksvertederingen-voor-iedereen worden misleid. Wij zijn, omhet duidelijk te zeggen, niet de politieagenten, die voor de „armekleine naties” moeten opkomen, maar de soldaten van ons eigen

Page 840: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

831

volk. En wij, nationaal-socialisten, moeten nog verder gaan:Het recht op grondgebied kan een plicht tot verovering worden,wanneer een groot volk zonder zo’n gebiedsuitbreiding tenondergang gedoemd zou zijn. En dat natuurlijk vooral wanneerhet niet het een of ander obscuur negervolkje betreft, maar deGermaanse moeder van al het leven, dat aan de huidige cultuurop aarde haar gezicht heeft gegeven. Duitsland zal eenwereldmacht zijn, of het zal niet zijn. Maar om wereldmacht tekunnen worden, heeft het die grootheid nodig, die maakt, dat destaat kan uitgroeien tot een mogendheid van betekenis, en datzijn burgers kunnen leven.

Daardoor sturen wij, nationaal-socialisten, onze buitenlandsepolitiek bewust in een anderen koers dan die, die men voor deoorlog volgde. Wij beginnen opnieuw op de plaats, waar menzes eeuwen geleden ophield. Wij maken een einde aan deeindeloze Germaanse emigratie in Westelijke of Zuidelijkerichting, en richten het oog weer op het land in het Oosten. Wijbreken eindelijk met de koloniale en commerciële politiek vanvoor de oorlog, en gaan over tot de bodem politiek van detoekomst.

Wanneer wij echter heden ten dage in Europa spreken overuitbreiding van grondgebied, dan kan het niet anders, of wijdenken in de eerste plaats aan Rusland en de van dat landafhankelijke randstaten. Het noodlot zelf schijnt ons hier eenvingerwijzing te willen geven. Door Rusland aan hetbolsjewisme over te leveren, beroofde het het Russische volkvan die groep intellectuelen, die tot nog toe zijn bestaan alsstaat had bewerkstelligd en gewaarborgd. Want de organisatievan het Russische staatslichaam was geen gevolg van depolitieke capaciteiten van het Slavendom in Rusland, maarintegendeel slechts een prachtig voorbeeld van destaatvormende werkzaamheid van een Germaanse minderheid

Page 841: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

832

temidden van een lagerstaand ras. Zo zijn vele machtige rijkenop aarde tot stand gekomen. Meer dan eens zijn lagerstaandevolkeren, dank zij de leiding van Germaanse bewindvoerders enorganisatoren, opgezwollen tot geweldige staatslichamen, diebleven bestaan, zolang de kern van het staatvormende rasonverbasterd bleef. Sinds eeuwen teerde Rusland op dezeGermaanse kern in zijn hogere bevolkingsgroepen. Men magwel zeggen, dat die kern nu volkomen uitgeroeid en vernietigdis. Haar plaats wordt nu ingenomen door de Jood.

En terwijl de Rus niet in staat is, om uit eigen kracht het Joodsejuk af te schudden, is de Jood niet bij machte, om dit machtigerijk op de duur in stand te houden. Hij is zelf geenorganiserende kracht, maar enkel een ontbindend ferment. Hetreuzenrijk in het Oosten staat aan de vooravond van eenineenstorting. En het einde van de Joodse heerschappij overRusland zal tevens het einde van Rusland als staat zijn. Wij zijndoor het noodlot uitverkoren, om getuige te worden van eencatastrofe, die de geweldigste bevestiging van de juistheid vande volksrassentheorie zal zijn.

Onze taak, de missie van de nationaal-socialistische bewegingechter is, om ons eigen volk tot een zodanig politiek inzicht tebrengen, dat het zijn eigen toekomstbeeld niet ziet in debedwelmende indruk van een nieuwe tocht van Alexander deGrote, maar integendeel in de noeste arbeid van de Duitseploeg, waarvoor het zwaard enkel de bodem moet verwerven.Dat het Jodendom tegenover zo’n politiek het scherpste verzetaantekent, spreekt vanzelf. Het voelt duidelijker dan wie ook,welke gevolgen zo een politiek voor zijn eigen toekomst moethebben. Juist dit feit had eigenlijk aan alle, werkelijk nationaalgezinde mannen moeten bewijzen, hoe juist zo eenheroriëntering is. Maar helaas zien wij het omgekeerdegebeuren. Niet alleen in Duitsnationale, maar zelfs in „volks”

Page 842: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

833

kringen keert men zich ten scherpste tegen de idee van zo eenOost-politiek, waarbij men zich, zoals bijna altijd bijsoortgelijke omstandigheden, beroept op de woorden van eengroter man. Bismarck's geest wordt geciteerd, om een politiek tedekken, die even krankzinnig als onmogelijk is, en voor hetDuitse volk de grootste nadelen oplevert. Bismarck had zelfdestijds steeds zo grote waarde gehecht aan goede betrekkingenmet Rusland. Dat is tot op zekere hoogte juist. Maar menvergeet daarbij volkomen te vermelden, dat hij ook hoge prijsstelde op goede betrekkingen met Italië, en dat diezelfde meneerBismarck zelfs destijds een verbond sloot met Italië, omOostenrijk zodoende beter klein te krijgen. Waarom wordt dezepolitiek dan niet eveneens voortgezet? „Omdat het huidige Italiëniet hetzelfde is als het Italië van die dagen”, zal men zeggen.

Goed! Maar dan moet ik tegen uw redenering ook het argumentte berde brengen, dat het huidige Rusland niet het Rusland vandie dagen is. Het is nooit in Bismarck opgekomen, om eenpolitieke methode, om een tactiek principieel voor altijd vast teleggen. Hij was juist veel te veel de meester van het ogenblik,dan dat hij zichzelf zodanig gebonden had. De vraag mag dusniet luiden: „Wat heeft Bismarck destijds gedaan?”, maarintegendeel: „Wat zou hij nu doen?” En deze vraag isgemakkelijker te beantwoorden. Hij had een veel te scherpinzicht in de politiek, dan dat hij ooit een bondgenootschap zouhebben gesloten met een staat, die ten ondergang gedoemd was.

Overigens heeft Bismarck al in zijn tijd de kolonisatie enhandelspolitiek met gemengde gevoelens bezien, omdat het ervoor hem voorlopig enkel om ging, om het door hem geschapenstaatsgebouw zo zeker mogelijk te consolideren en teversterken. Dit was ook de enige reden, waarom hij destijdsdankbaar was voor de Russische dekking in de rug, die maakte,

Page 843: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

834

dat hij de handen vrij kreeg voor het Westen. Maar datgene,wat destijds van nut was, zou nu schadelijk zijn.

Al in de jaren 1920/1921, toen de jonge nationaal-socialistischebeweging zich langzamerhand tegen de politieke horizon begonaf te tekenen, en hier en daar werd beschouwd als devrijheidsbeweging van de Duitse natie, wendde men zich vanverschillende zijden tot de partij, met het doel, om tussen haaren de vrijheidsbewegingen in andere landen een zeker contacttot stand te brengen. Dit lag in de lijn van de „Bond deronderdrukte naties”, waarin destijds velen hun heil zagen. Inhoofdzaak betrof het daarbij de vertegenwoordigers van enkeleBalkan-staten, verder om diegenen uit Egypte en Indië, dieeigenlijk op mij steeds de indruk maakten van praatzieke enopschepperige individuen. Maar er waren niet weinig Duitsers,vooral in het nationale kamp, die zich door zulke opgeblazenOosterlingen verblinden lieten, en de een of anderewillekeurigen Indische of Egyptische student, die toevallig waskomen aanlopen, nu maar dadelijk aanvaardden als„vertegenwoordiger” van Indië of Egypte.

Men zag meestal in het geheel niet in, dat er letterlijk niemandachter deze lieden stond, en dat ze zeker door niemandgemachtigd waren, om enig verdrag met enigen buitenlander afte sluiten, zodat het praktische resultaat van iedere betrekkingmet hen absoluut nihil was, wanneer men tenminste de verlorentijd niet nog als verlies zou willen boeken. Ik heb mij steedsverzet tegen dergelijke pogingen. Niet alleen, dat ik wel watbeters te doen had, dan weken te verknoeien met zo volkomenonvruchtbare „besprekingen”, maar ik achtte ook, zelfswanneer er daarbij sprake was geweest van gemachtigden vanzulke naties, de gehele opzet van de zaak onjuist en zelfsschadelijk. Het was voor de oorlog al erg genoeg, dat de Duitsebondgenootschapspolitiek tengevolge van het ontbreken van

Page 844: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

835

eigen actieve agressieplannen ontaardde in een verdedigendverbond van oudere staten, die in de wereldgeschiedenis hun tijdal hadden gehad. Het verbond met Oostenrijk en evenzo dat metTurkije hadden weinig goede zijden. Terwijl de grootstemilitaire en industriële machten van de aarde zich verenigden ineen actief aanvallend verbond, verzamelden wij een paar oude,impotent geworden staten, en trachtten met deze rommel, diezeker ten ondergang gedoemd was, een tegenwicht te vormentegen een actieve wereld coalitie. Duitsland heeft het bittereantwoord op deze vergissing van zijn buitenlandse politiekontvangen. Maar dit antwoord schijnt nog steeds niet bittergenoeg te zijn geweest, om te beletten dat onze eeuwigefantasten prompt weer in diezelfde fout vervielen.

Want de poging, om door een „Bond van onderdrukte naties” dealmachtige overwinnaars te kunnen ontwapenen, is niet alleenbespottelijk, maar ook funest, omdat ons volk hierdoor telkensopnieuw wordt afgeleid van de werkelijke mogelijkheden, zodathet, in plaats van de werkelijkheid onder ogen te zien,fantastische maar onvruchtbare hersenschimmen en illusiesnajaagt. De Duitser lijkt werkelijk wel een beetje op deverdrinkende, die zich aan iedere strohalm vastklampt. Daarbijkunnen het toch overigens zeer ontwikkelde mensen zijn, die ditdoen. Zo gauw zich maar ergens het dwaallicht van een kans opuitkomst vertoont – hoe fantastisch dat ook moge zijn – slaandeze mensen onmiddellijk op hol achter het visioen aan. Of ernu sprake is van een „bond van onderdrukte naties”, of eenVolkenbond, of een ander fantastische nieuwe uitvinding, erzullen toch altijd duizenden goedgelovige zielen klaarstaan, omhaar vanen te volgen.

Ik herinner me nog goed de even naïeve als onbegrijpelijkehoop, die in de jaren 1920 en 1921 plotseling alom involkskringen opdook, als zouden Engelands dagen in Indië

Page 845: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

836

geteld zijn. Het een of ander soort Aziatische kunstenmakers –het mogen voor mijn part ook werkelijke Indische„vrijheidsstrijders” zijn geweest, die destijds door Europarondzwalkten – hadden kans gezien, om mensen, die andersheus hun verstand wel gebruikten, de idee-fixe in te prenten, alszou het Britse wereldrijk, welks belangrijkste steunpunt inBrits-Indië is gelegen, juist daar zijn macht zien tanen. Dat ookin dit geval hun eigen wens enkel de vader van alle gedachtenwas, dat zagen ze natuurlijk niet in. En al evenmin, hoekrankzinnig hun verwachtingen waren. Want wanneer ze vanhet einde van de Britse heerschappij over Indië tevens het eindevan het Britse wereldrijk en de Engelse macht verwachten, dangeven ze daarmee toch zelf toe, dat juist Indië voor Engelandvan de allergrootste betekenis is.

Maar dan is het toch ook niet meer dan waarschijnlijk, dat dezekwestie, waarmee werkelijk leven en dood gemoeid zijn, nietalleen aan een Duitse volksprofeet als zevenmaal verzegeldgeheim bekend is, maar vermoedelijk ook aan de Britsestaatslieden zelf. Het is toch wel wat erg kinderlijk, om teveronderstellen, dat men in Engeland niet bij machte zou zijn,om de betekenis van het Keizerrijk Indië voor de Britsewereldunie naar juiste waarde te schatten. En het is enkel eensomber bewijs voor het feit, dat de wereldoorlog ons werkelijkniets heeft geleerd, alsmede voor onze volkomen blindheid envoor de vastberadenheid van de Angelsaksers, wanneer menzich inbeeldt, dat Engeland Indië zou loslaten, zonder hetuiterste te beproeven. Verder is het een bewijs voor onzevolkomen onwetendheid aangaande de methoden waarvan deEngelsen gebruikmaken, om dit land te beïnvloeden en tebesturen. Engeland zal Indië alleen kunnen verliezen, wanneerhet of zelf zijn bestuursmechanisme verbastert — iets, waarvanheden ten dage in Indië beslist geen sprake is – of, wanneer hetdoor het zwaard van een machtige vijand overwonnen wordt.

Page 846: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

837

Indische opstandelingen zullen daar echter nooit in slagen. Hoemoeilijk het is, om Engeland te verslaan, dat hebben wijDuitsers wel duidelijk genoeg ondervonden. Nog afgezien vanhet feit, dat ik als Germaan, Indië nog altijd liever in Engelsehanden zie dan in andere.

Precies even ijdel is de hoop op de legendarische opstand inEgypte. De „heilige oorlog” kan een Duits kaarttafeltje dieaangename rilling bezorgen, dat nu anderen bereid zijn, voorons hun bloed te geven — want die laffe speculatie, is, eerlijkgezegd, al altijd in het geheim, de vader van dergelijkeverwachtingen geweest — maar in werkelijkheid zou zo eenoorlog onder het trommelvuur van Engelse machinegeweercompagnieën en de hagel van brisantgranaten een bloedig eindevinden. Het is nu eenmaal volkomen onmogelijk, om eenmachtige staat, die bereid is, om zo nodig tot zijn laatstedruppel bloed voor zijn bestaan te vechten, door een coaliteitvan onvolwaardigen te overwinnen. Als volksman, die dewaarde van de mensen afmeet naar hun ras, is het mij alverboden, om het lot van mijn volk te ketenen aan dat van diez.g. „onderdrukte naties”, eenvoudig, omdat ik zie, dat zij vanminder ras zijn.

Maar ten opzichte van Rusland moeten wij heden ten dagehetzelfde standpunt innemen. Het huidige Rusland, datvolkomen van zijn Germaanse bovenlaag is ontdaan, kan geenbondgenoot zijn voor de vrijheids strijd der Duitse natie;waarbij ik dan de ware bedoelingen van zijn nieuwe heersersnog buiten beschouwing laat. Wanneer men het echter alleenvan militair standpunt beziet, dan moet men wel tot deconclusie komen, dat een oorlog van Duitsland met Ruslandtegen het Westen van Europa, wat dan waarschijnlijk wel zoubetekenen: tegen de gehele rest van de wereld, tot ongeveernoodlottige gevolgen zou moeten leiden. De strijd zou niet op

Page 847: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

838

Russisch, maar op Duits grondgebied worden uitgevochten,zonder dat Duitsland van Rusland ook maar de geringstewerkelijke steun zou kunnen ontvangen. De machtsmiddelenvan het huidige Duitse Rijk zijn zo beklagenswaardig gering, enzo volkomen onvoldoende voor enige actie naar buiten, dat heteen onmogelijkheid zou zijn, om de grenzen naar het Westen ennaar Engeland ook maar in de geringste mate te beschermen,waardoor dus juist het Duitse industriegebied open en bloot zouliggen voor de aanvallen van de geperfectionneerdeaanvalswapenen van onze vijanden. Daar komt bij, datDuitsland en Rusland gescheiden zijn door de Poolse staat, diegeheel in Franse handen is. Voor het geval er dus een oorlogvan Duitsland en Rusland tegen het Westen zou losbarsten, zouRusland eerst Polen vernietigd moeten hebben, vóór het éénenkelen soldaat aan enig Duits front zou kunnen brengen. Endaarbij gaat het dan nog niet in de eerste plaats om soldaten,maar hoofdzakelijk om de technische hulpmiddelen. Op dit puntzouden wij ons weer in een soortgelijke toestand bevinden alstijdens de wereldoorlog, alleen ditmaal in nog veel ergere mate.

Tijdens de oorlog deden al onze roemruchte bondgenoten eenberoep op de Duitse industrie, en Duitsland moest de technischezijde van de oorlog bijna geheel alleen voor zijn rekeningnemen, terwijl Rusland in deze toekomstige oorlog alstechnische factor volkomen buiten beschouwing zou blijven. Dealgemene motorisering van de wereld, die zich in de volgendeoorlog alop overweldigende wijze zal vertonen, en diebeslissend zal blijken, zou door ons bijna op geen enkele wijzebeantwoord kunnen worden. Want niet alleen, dat Duitslandzelfs op dit zeer belangrijke gebied beschamend bij de anderenachter is gebleven, maar het zou bovendien van het weinige, dathet bezit, ook Rusland nog moeten voorzien, dat zelfs hedennog niet een enkele fabriek bezit, waarin een werkelijk rijdendeauto kan worden gefabriceerd. Dat zou dus betekenen, dat een

Page 848: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

839

dergelijke strijd enkel een afslachting zou zijn. Duitslands jeugdzou nog zwaarder bloedoffers moeten brengen, want – zoalsaltijd – zouden wij alleen de last van de strijd moeten dragen, enhet resultaat zou dan ook de onafwendbare nederlaag zijn.Maar zelfs, wanneer wij veronderstellen, dat er een wondergebeurde, en dat zo een strijd niet zou uitlopen op een volkomenverplettering van Duitsland, dan zou het uiteindelijk resultaattoch zijn, dat het leeggebloede Duitse volk omringd bleef doorsterke militaire machten, wat dus zou betekenen, dat er in zijnwerkelijke toestand niet de minste verandering was gekomen.

Laat men nu niet met het argument komen, dat er bij eenverbond met Rusland niet dadelijk aan een oorlog gedacht hoeftte worden, of dat men zich eerst grondig zou kunnenvoorbereiden, wanneer zulk een oorlog inderdaad noodzakelijkzou blijken. Nee! Een verbond, dat niet de bedoeling heeft, omop de een of andere wijze een oorlog te voeren, heeft geen zin,en is waardeloos. Bondgenootschappen sluit men alleen om testrijden. Ook al ligt het conflict op het ogenblik, dat het verdragwordt gesloten, in een nog zo verre toekomst, de diepere redenertoe is desalniettemin de kans op een oorlog.

En laat men nu niet menen, dat er één mogendheid was, die eenandere betekenis zou hechten aan het sluiten van zo eenverbond. Er zijn slechts twee mogelijkheden: of eenDuits-Russische coalitie bleef enkel op papier staan, en dan hadze doel noch waarde voor ons of ze werd uit de letter van hetverdrag in de concrete werkelijkheid omgezet — en dan zou derest van de wereld gewaarschuwd zijn. Hoe naïf, om te denken,dat Engeland en Frankrijk in zo een geval een jaar of tienzouden wachten, tot het Duits-Russisch verbond zijn technischevoorbereidselen voor de oorlog voltooid zou hebben. Oh, nee;het onweer zou onmiddellijk boven Duitsland losbreken.

Page 849: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

840

Daardoor zou alleen al het feit van de afsluiting van eenbondgenootschap met Rusland het signaal zijn voor een nieuweoorlog. Een oorlog, die dan zou eindigen met Duitslandsondergang. Daar komt dan nog het een en ander bij:

1 . De huidige machthebbers in Rusland denken er in hete

geheel niet aan, om een eerlijk bondgenootschap aan tegaan, dus laat staan, om zich er aan te houden. Laat mentoch nooit vergeten, dat de bestuurders van het huidigeRusland gemene misdadigers zijn met bloedbevlektehanden, dat ze een uitvaagsel der mensheid zijn, dat zichbegunstigd door de toestanden in een tragisch uur vaneen groten staat meester maakte. Laat men daarnaast ookniet uit het oog verliezen, dat deze machthebbers behorentot een volk, dat de beestachtigste wreedheid paart aan deonbegrijpelijkste vaardigheid in het liegen, en dat zichtegenwoordig meer dan ooit geroepen voelt, om de gehelewereld onder zijn bloedig juk te dwingen. Laat men tochnooit vergeten, dat de internationale Jood, die heden inRusland absoluut heerst, Duitsland niet beschouwt alseen bondgenoot, maar een staat, die eenzelfde lot moetondergaan. Men sluit echter geen verdrag met eenpartner, die geen ander doel nastreeft, dan de vernietigingvan de ander. Men sluit zo een verdrag zeker niet metindividuen, die geen enkel verdrag als heilig zoudenbeschouwen, omdat ze niet als de vertegenwoordigersvan eer en eerlijkheid op aarde leven, maar alsrepresentanten van leugen, bedrog, diefstal, plunderingen roof. Wanneer een mens meent, dat hij met parasietenverdragen kan sluiten, dan lijkt hij op de boom, die, inzijn eigen voordeel, tracht, een verbond aan te gaan meteen maretak (die van de sappen van de boom leeft.Vert.).

Page 850: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

841

2 . Duitsland zou voortdurend blootstaan aan hetzelfdee

gevaar, waaraan Rusland eens bezweek. Alleen deonnozele burgerlijke hals is in staat, om zich in tebeelden, dat het bolsjewisme van de baan is. Hij heeft erin zijn oppervlakkigheid geen vermoeden van, dat hethier een kwestie van instinct betreft, dus dat het Joodsevolk instinctief naar de wereldheerschappij streeft, dathet hier dus een streven betreft, even natuurlijk als deinstinctieve wil van de Brit, om zich eveneens meester temaken van deze aarde. En gelijk de Angelsakser dezeweg op zijn eigen manier bewandelt, en de strijd uitvechtmet zijn eigen wapens, doet de Jood dit ook. Hij volgtzijn methode, die bestaat in het binnensluipen in devolkeren, en strijdt met zijn wapenen: leugen en laster,vergiftiging en besmetting, en voert de strijd tot heteinde, d.w.z. tot de bloedige uitgroeiing van zijn gehatevijanden. Wij moeten het Russische bolsjewismebeschouwen als de poging die het Jodendom in detwintigste eeuw aanwendt, om tot de wereldheerschappijte komen, evenals het in andere perioden van degeschiedenis door andere gebeurtenissen – al droegendeze dan ook een soortgelijk karakter – hetzelfde doeltrachtte te bereiken. Dit streven ligt in de diepste kernvan zijn wezen besloten. Geen ander volk zal uit zichzelfzijn drift tot uitbreiding van zijn volk en zijn machtbeteugelen; het zal hiermee voortgaan, tot uitwendigeomstandigheden het dwingen, om met een bepaaldetoestand genoegen te nemen, of tot ouderdomsverschijnselen het tot impotentie doemen, en de Jood zaler uit zichzelf al evenmin toe overgaan, om zijn weg naarde werelddictatuur, uit zelfgewilde bescheidenheid af tebreken, en zal ook zijn eeuwig streven niet kunnenonderdrukken. Ook voor hem zijn er slechts tweemogelijkheden: of krachten, die buiten hem zijn gelegen,

Page 851: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

842

werpen hem weer terug, of zijn eigen ondergang maakteen eind aan zijn streven naar de wereldheerschappij.

De impotentie van de volkeren, hun eigen dood door ouderdomwordt echter bepaald door de wijze, waarop ze hun taak, diebestaat in het zuiverhouden van hun bloed, vervullen. En dezetaak vervult de Jood beter dan enig ander volk op aarde.Dientengevolge zet hij zijn noodlottige tocht voort, net zolangtot een andere kracht hem tegemoet treedt, en na een geweldigeworsteling de hemelbestormer weer tot Lucifer terugwerpt.

Duitsland is nu het volgende grote strijddoel van hetbolsjewisme. Er is waarlijk alle kracht nodig, die een idee meteen taak op aarde kan schenken, om ons volk nogmaals te doenopstaan, om het los te rukken uit de omklemming van dezeinternationale draak en een einde te maken aan de verpestingvan ons bloed binnen onze eigen grenzen, opdat de daardoorvrijkomende krachten van de natie hun invloed kunnen doengelden voor een zodanige beveiliging van ons volk, datcatastrofen als die, die ons nu troffen, tot in de verste tijden,onmogelijk zullen zijn. Indien men echter dit doel nastreeft, danis het volkomen waanzinnig, om een bondgenootschap te sluitenmet een macht, die de doodsvijand van onze eigen toekomst totheer en meester heeft.

Hoe wil men ons eigen volk uit deze gevaarlijke benauwendeomarming redden, wanneer men zo een omklemming zelfvrijwillig op zich neemt? Hoe wil men de Duitse arbeiderduidelijk maken, dat het bolsjewisme een vloekwaardigemisdaad tegen de mensheid is, wanneer men zelf eenbondgenootschap sluit met de organisaties van dit kind van dehel, en het dus daardoor eigenlijk erkent? Met welk rechtveroordeelt men dan degenen uit de grote massa, die sympathiegevoelen voor een bepaalde wereldbeschouwing, wanneer de

Page 852: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

843

leiders van de staat zelf de vertegenwoordigers van dezewereldbeschouwing tot bondgenoten kiezen? De strijd tegen deJoodse verbolsjewisering van de aarde eist dat men eenondubbelzinnige houding aanneemt tegenover Sowjet-Rusland.Men kan de duivel niet met Beëlzebub uitdrijven. Nu er zelfsvolksgroepen dwepen met de idee van een verbond metRusland, zou ik deze willen raden, eens in Duitsland rond tezien, en zich bewust te worden, op wiens steun ze bij zo eenplan kunnen rekenen. Of is het al zover gekomen in deze dagen,dat volksmannen heil voor het Duitse volk verwachten van eendaad, die door de internationale marxistische pers wordtaangeraden en ondersteund? Sinds wanneer strijdenvolksmannen in een harnas, dat de Jood als schildknaap onsvoorhoudt?

Men kon het oude Duitse Rijk zeker met recht verwijten, dat hetbij zijn bondgenootschaps politiek een geweldige fout maakte:dat het n.l. zijn verhouding tot alle mogelijke staten bedierf doorzijn voortdurend veranderende politiek, dat het zo ziekelijkzwak was, om de wereldvrede tot iedere prijs, ook ten koste vanhet eigen volk, in stand te houden. Maar één ding mocht menhet niet kwalijk nemen: dat het n.l. de goede verstandhoudingmet Rusland niet bewaarde. Ik erken openlijk, dat ik het juisterhad geacht, wanneer Duitsland al voor de oorlog had afgezienvan zijn krankzinnige koloniale politiek, geen handels- en geenoorlogsvloot had gebouwd, en, in bondgenootschap metEngeland, een anti-Russische politiek had gevoerd – endaarmee dus een einde had gemaakt aan de van zwaktegetuigende pogingen, om het iedereen naar de zin te maken, entot een vastberaden Europese politiek was overgegaan, met alsdoel: de verovering van nieuw grondgebied op ons vasteland.Ik vergeet niet, dat het gehele gedrag van het pan-slavistischeRusland van die dagen tegenover Duitsland niets anders wasdan een voortdurende brutale bedreiging; ik vergeet de

Page 853: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

844

voortdurende proefmobilisaties niet, die enkel ten doel hadden,om Duitsland te intimideren; ik kan de stemming van deopenbare mening in Rusland niet vergeten, die zich al voor deoorlog te buiten ging aan haatdragende uitvallen tegen ons volken ons rijk, en ik kan de Russische grote pers niet vergeten, diealtijd veel meer met Frankrijk dweepte dan met ons. Maar toch,niettegenstaande dat alles, was er vóór de oorlog nog eentweede mogelijkheid geweest, men had Rusland tot bondgenootkunnen nemen, om zich tegen Engeland te keren.

Tegenwoordig is de toestand een geheel andere. Voor de oorlogwas het nog mogelijk geweest, om allerlei bezwaren opzij tezetten, en toch met Rusland samen te gaan, maar nu is dit tenenenmale uitgesloten. De wijzer op de wereldklok is sindsdienverder gegaan en geweldige dreunende slagen verkondigen onsnu het uur, waarop het lot van ons volk beslist moet zijn. Detoestand van consolidering, waarin zich nu de grote staten opaarde bevinden, is voor ons het laatste waarschuwingssignaal,om halt te houden op de weg, die wij bewandelen, en ons volkuit de wereld der dromen weer tot de harde werkelijkheid terugte leiden, en het de weg te wijzen naar de enige toekomst, diehet oude Rijk weer tot nieuwe bloei kan brengen.

Wanneer de nationaal-socialistische beweging zich, met het oogop deze grote en belangrijkste taak, bevrijdt van alle illusies, enhet verstand als enigen leidsman aanvaardt, dan kan decatastrofe van het jaar 1918 straks nog de kostelijkste vruchtenafwerpen voor de toekomst van ons volk. Deze ineenstortingkan dan maken, dat de buitenlandse politiek van ons volk eengeheel ander karakter aanneemt en kan voorts binnenslands,steunend op het vaste fundament van zijn nieuwewereldbeschouwing, ook tot een definitieve stabilisering vanzijn buitenlandse politiek komen. Het kan dan eindelijk datgenekrijgen, wat Engeland bezit, wat zelfs Rusland bezat, en wat

Page 854: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

845

Frankrijk steeds dezelfde besluiten deed treffen, die uiteindelijksteeds in zijn belang waren: n.l. een politiek testament. Hetpolitiek testament, dat de houding van de Duitse natie tenaanzien van de andere volkeren bepaalt, moetnoodzakelijker-wijze altijd luiden :

Duldt nooit het ontstaan van een tweede grote mogendheid ophet vasteland van Europa. Beschouwt iedere poging, om aanDuitslands grenzen een tweede militaire macht op te bouwen, ofzelfs een staat, die in staat zou zijn, zich tot een militaire machtte ontwikkelen, als een aanval op Duitsland, en acht het nietalleen uw recht, maar zelfs uw plicht om met alle middelen, metinbegrip van die van het geweld, het ontstaan van zo een staatte voorkomen, of eventueel om hem – voor het geval hij alontstaan is – weer te vernietigen. Zorgt ervoor, dat de krachtvan ons volk niet op koloniën gebaseerd mag zijn, maar op devaderlandse bodem in Europa. Oordeelt het Rijk nimmerbeveiligd, wanneer het niet over voldoende grondgebiedbeschikt, om aan alle kinderen, die in eeuwen uit ons volkgeboren zullen worden, zijn eigen stuk land te geven. Vergeetnooit, dat het heiligste recht op deze wereld het recht is op degrond, die men zelf wil bebouwen, en dat het heiligste offer hetbloed is, dat men voor deze aarde vergiet.

Ik zou deze beschouwingen niet willen beëindigen, zondernogmaals te wijzen op de enige bondgenootschappen, die op ditogenblik voor ons in Europa mogelijk zijn. Ik heb al in hetvorige hoofdstuk, bij de bespreking van Duitslandsbondgenootschaps mogelijkheden, Engeland en Italiëaangewezen als de enige twee staten, waarmee wij een nauwercontact moeten zoeken, omdat dit werkelijk veel nut voor onszou kunnen hebben. Ik wil hier nog even een enkel woordwijden aan de militaire betekenis van zo een verbond.

Page 855: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

846

De militaire gevolgen van het sluiten van zo een verbondzouden werkelijk in ieder opzicht het tegendeel zijn van die, dieuit een akkoord met Rusland voortvloeiden. Het belangrijksteis, om te beginnen, het feit, dat een toenadering tussen ons metEngeland en Italië als zodanig in het geheel geen oorlogsgevaarbetekent. De enige macht, die er belang bij zou hebben, om zichte verzetten tegen het totstandkomen van het verbond zouFrankrijk zijn, en daartoe zou het de kracht missen. Maar doordat feit zou zo een bondgenootschap Duitsland in staat stellen,om in alle kalmte die voorbereidingen te treffen, die binnen hetkader van zo een coalitie toch getroffen moesten worden, ommet Frankrijk af te rekenen.

Want de grote betekenis van zo’n bond zou immers juist daarinzijn gelegen, dat Duitsland na het sluiten van zo een verdragniet plotseling aan een vijandelijke aanval wordt blootgesteld,maar dat de vijandelijke alliantie zelf aan scherven valt, dat deEntente, die voor ons de oorzaak was van zo oneindig veelkommer en ellende, zichzelf oplost, en dat de doodsvijand vanons volk, Frankrijk daardoor geïsoleerd wordt. En ook al zouhet succes aanvankelijk er slechts een van morele aard zijn,toch zou het voldoende zijn, om Duitsland een mate vanbewegingsvrijheid te verzekeren, zoals wij ons nu niet kunnenvoorstellen. Want de beslissing in Europese aangelegenhedenzou niet meer in handen van Frankrijk liggen, maar in die vanhet nieuwe Engels-Duits-Italiaanse verbond.

Verder zou het verbond tengevolge hebben, dat Duitsland metéén slag uit zijn ongunstige militaire positie zou zijn. Demachtigste flank dekking enerzijds, de volledige verzekeringvan onze voorziening van levensmiddelen en grondstoffenanderzijds, zou het zegenrijke resultaat zijn van deze nieuwegroepering der staten. Maar het zou van bijna nog groterbetekenis zijn, dat het nieuwe verbond staten verenigde, die

Page 856: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

847

elkaar technisch, in velerlei opzicht bijna volkomen kondenaanvullen. Duitsland zou hierdoor voor het eerst bondgenotenkrijgen, die niet als bloedzuigers ten koste van onze eigeneconomie leefden, maar zelfs die hun deel houden en zoudenbijdragen om onze technische uitrusting op de schitterendstewijze te vervolmaken. En laat men ook dit laatste feit niet overhet hoofd zien: dat het in beide gevallen bondgenoten betrof, dieniet met Turkije of het huidige Rusland te vergelijken zijn.

De grootste wereldmacht op aarde en een jonge nationale staatzouden andere mogelijkheden bieden voor een strijd in Europadan de rottende staatslijken, die in de vorige oorlog Duitslandsbondgenoten waren. Ongetwijfeld moeten er – naar ik in hetvorige hoofdstuk al uiteenzette – zeer grote moeilijkhedenoverwonnen worden, om zo een verbond tot stand te brengen.Maar was het bijgeval minder moeilijk, om de Entente tescheppen? Datgene, wat aan een Koning Edward VII lukte, tendele zelfs bijna dwars tegen natuurlijke belangen in, dat zal onsook gelukken, wanneer wij zo bezield zijn met het besef van denoodzakelijkheid van zo een ontwikkeling, dat wij de krachtvinden, om onszelf te overwinnen, en al onze daden door ditstreven laten bepalen. En dit is juist op dat moment mogelijk,waarop wij in het diepe besef van de dwingende nood, onzechaotische buitenlandse politiek van de laatste decenniënoverboord werpen, en één vasten doelbewuste weg gaan en dieblijven gaan. Onze toekomstige buitenlandse politiek mag nietop het Westen en evenmin op het Oosten geconcentreerd zijn,maar moet Oost-politiek zijn, dat wil zeggen, moet erop uit zijn,om de nodige bodem voor ons Duitse volk te vinden.

Maar omdat men daarvoor kracht nodig heeft, en dedoodsvijand van ons volk, Frankrijk, ons onverbiddellijk worgten ontkracht, moeten wij ieder offer dragen, dat tot resultaatkan hebben, dat er toe kan bijdragen, om het Franse streven

Page 857: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

848

naar de hegemonie in Europa schipbreuk te doen lijden. In dezedagen is iedere macht, die evenals wij, Frankrijks heerszucht ophet vasteland ondragelijk acht, onze natuurlijke bondgenoot.Geen weg mag te moeilijk voor ons zijn, en geen concessie tegroot, wanneer het eindresultaat daarvan maar kan zijn datonze felste vijand wordt verpletterd. En wij kunnen de genezingvan onze kleinere wonden rustig aan de balsem van de tijdoverlaten, wanneer het ons is gelukt, om de grootste wond uit tebranden en te sluiten.

Natuurlijk moeten wij heden ten dage het haatdragende gekefvan de binnenlandse vijanden van ons volk aan horen. Maarwij, nationaal-socialisten, moeten ons hierdoor niet latenweerhouden, om datgene te verkondigen, wat, volgens onzediepste overtuiging, volstrekt noodzakelijk is. Wel moeten wijheden tegen de stroom der openbare mening optornen, omdat deJoodse arglistigheid erin geslaagd is, om de gedachteloosheidvan het Duitse volk te misbruiken; wel slaan de golvenmenigmaal dreigend hoog om ons op, maar wie zich met destroom laat drijven, wordt gemakkelijker over het hoofd geziendan de man, die tegen de stroom vecht. Nu zijn wij nog maareen klip, doch al binnen enkele jaren kan het noodlot ons tot eendam doen uitgroeien, waarop de stroom vastloopt, om eenandere bedding te zoeken. Daarom is het noodzakelijk, dat juistde nationaal-socialistische beweging door alle anderen wordtherkend als de draagster van een bepaald politiek ideaal.

Wat de hemel ook met ons van plan is, men moet ons tochsteeds al aan het vizier kunnen herkennen. Zo gauw wij zelf degrote noodzakelijkheid inzien, die onze buitenlandse politiekdient te bepalen, dan zal dit inzicht ons de kracht geven tot devolharding, die wij menigmaal hard nodig zullen hebben,wanneer deze of gene het te kwaad krijgt onder hettrommelvuur van de jagende troep van de vijandelijke

Page 858: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

849

persknechten, en hij de wens in zich zal voelen opkomen, omtenminste op dit of dat gebied concessies te doen, en met dewolven te huilen, teneinde tenminste niet alles en iedereen tegenzich te hebben.

Page 859: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

850

VIJFTIENDE HOOFDSTUK

HET RECHT TOT ZELFVERDEDIGING

Het ogenblik, dat wij in november van het jaar 1918 dewapens neerlegden, was het signaal, om een politiek inte leiden, die naar menselijke berekening langzamerhand

op onze algehele onderwerping moest uitlopen. Historischevoorbeelden van soortgelijke aard bewijzen, dat volkeren, dieeens, zonder dat daartoe de zeer dwingende noodzaak aanwezigwas, de wapens neerlegden, zich in de tijd, die daarop volgde,liever de grootste vernederingen en afpersingen lietenwelgevallen, dan opnieuw een beroep te doen op het geweld,teneinde daardoor te trachten, haar lot te veranderen. Dit ispsychologisch zeer verklaarbaar.

Een verstandig overwinnaar zal zijn eisen, zo mogelijk, steedsin delen aan de overwonnene opleggen. Hij heeft dan alle reden,om te verwachten, dat een volk, dat karakterloos geworden is,— en dat is ieder volk, dat zich vrijwillig onderwerpt, — elkvan deze kleinere onderdrukkingen op zichzelf niet meervoldoende reden zal achten, om nogmaals naar de wapenen tegrijpen. En naarmate nu het aantal afpersingen, dat op zo eenwijze gedwee wordt aanvaard, groter is, des te minder zal menzich gerechtvaardigd voelen, om tegen een nieuwe, schijnbaarop zichzelf staande, maar in werkelijkheid steeds weerkerende,onderdrukking toch eindelijk in verzet te komen, en dat des temeer, wanneer men toch al zoveel meer en zoveel groter

Page 860: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

851

ongeluk zwijgend en geduldig verdroeg. Carthago's ondergangis het verschrikkelijke voorbeeld van zo een langzame, dooreigen schuld veroorzaakte terechtstelling van een volk. Daaromkomt Clausewitz in zijn boek „Drie bekentenissen” tot een zeerjuiste conclusie, en legt die vast voor alle tijden, met dewoorden: „de schandvlek van een laffe capitulatie is nooit uit tewissen; deze druppel gif gaat door het bloed van het volk in denakomelingschap over, waardoor de kracht van lateregeneraties zal verlammen en ondermijnen”; terwijl integendeel„zelfs de vernietiging van deze vrijheid na bloedige en eervollestrijd de wedergeboorte van het volk verzekert en de kern vanhet leven is, waaruit eenmaal weer een nieuwe grote boom zijnsterke betrouwbare wortels in de aarde zal boren”.

Natuurlijk zal een natie, die haar eer en haar karakter verspeeldheeft, zich om zo een leer niet kunnen bekommeren. Want wiezo een doctrine ter harte neemt, kan immers in het geheel niet zodiep zinken; integendeel, alleen een volk, dat deze leer vergeetof er niet meer van wil weten, zakt ineen. Daarom mag men nietverwachten van de lieden, die op de meest karakterloze wijzehebben gebukt voor geweld, dat zij plotseling tot inkeer komen,om nu op grond van hun verstand en hun ervaringen, alsmensen, anders te handelen dan voordien. Integendeel, juistdeze lieden zullen zo een leer beslist weigeren, net zolang tot hetvolk volkomen gewend is aan zijn slavenjuk, óf tot de beterekrachten naar de oppervlakte dringen, om de macht uit handenvan die vloekwaardige volksbedervers te slaan. In het eerstegeval plegen deze mensen zich in het geheel niet zoonaangenaam te gevoelen, omdat een verstandig overwinnaarhun zelden het ambt van slavenopzichter toewijst, een functie,die zulke karakterloze figuren dan meestal nog onbarmhartiguitoefenen over hun eigen volk, dan enig monster, dat de vijandzelf heeft aangesteld.

Page 861: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

852

De ontwikkeling sinds het jaar 1918 bewijst ons nu, dat dehoop, dat men door zich vrijwillig te onderwerpen, detegenstander genadig zou kunnen stemmen, de politiekeopvattingen en daden van de grote massa helaas op noodlottigewijze heeft bepaald. Ik zou vooral daarom de nadruk willenleggen op het doen en laten van de grote massa in dit opzicht,omdat ik moet bekennen, niet te kunnen geloven, dat het gedragvan de leiders van ons volk zijn oorsprong vond in hetzelfdeverderfelijke misverstand. Omdat de leiding, die sinds het eindevan de oorlog over ons wel en wee beschikte, nu geheel openlijkuit Joden bestond, mag men waarlijk niet aannemen, dat onzerampzalige toestand werkelijk uitsluitend veroorzaakt zou zijndoor gebrekkig inzicht; integendeel, men moet wel tot deovertuiging komen, dat men van deze zijde opzettelijk alles inhet werk stelt, om ons volk te gronde te richten. En wanneermen zich maar eenmaal op dit standpunt stelt, en van hieruit hetschijnbaar waanzinnige optreden van de leiding onzerbuitenlandse politiek beschouwt, dan blijkt overduidelijk, welkeen uiterst geraffineerde, ijskoude logica hier in dienst van deJoodse droom van en de Joodse strijd om de wereldheerschappijwerkzaam is.

Dit feit doet ons ook begrijpen, waarom dezelfde periode — dejaren 1806-1813, die voldoende bleek, om het volkomenverpletterde Pruisen weer met nieuwe levenskracht enstrijdbereidheid te bezielen, nu niet alleen ongebruikt isvoorbijgegaan, maar integendeel een periode van steeds grotereverzwakking voor onze staat was. Zeven jaar na november1918 werd het verdrag van Locarno ondertekend!

De toestand ontwikkelde zich daarbij op een wijze als ik eerderal beschreef: Van het ogenblik af, dat die schandelijkewapenstilstand ondertekend was, miste men iedere energie eniedere moed, om tegen de later steeds weerkerende vijandelijke

Page 862: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

853

onderdrukkings maatregelen verzet aan te tekenen. Onzevijanden echter waren veel te verstandig, om teveel ineens tevragen. Ze beperkten hun afpersingen steeds tot een omvang,die huns inziens — en eveneens naar de mening van de Duitseregering — op dit ogenblik nog wel in een zodanige mate teverdragen zou zijn, dat men niet behoefde te vreezen voor eenuitbarsting der volkswoede. Maar naarmate men een groteraantal van dergelijke dwangverdragen had ondertekend engeslikt, scheen het steeds minder gerechtvaardigd, om nuplotseling om één enkele afpersing of één enkele opgelegdeschande in verzet te komen, terwijl men dat in zovele anderesoortgelijke gevallen niet had gedaan. Dit is nu een van die„druppels gif”, waar Clausewitz het over heeft: de eerstekarakterloze daad, die steeds weer door nieuwe ergere wordtopgevolgd, en tenslotte als verschrikkelijkste erfenis van hetverleden op ieder toekomstig besluit drukt.

Die karakterloosheid kan tot een zo loodzware last worden, dateen volk maar nauwelijks meer in staat is, hem van zijnschouders te werpen, maar integendeel door die last definitiefwordt neergedrukt tot het bestaan van een slavenras. Zovolgden ook in Duitsland de ontwapeningsverdragen dedecreten, die ons het slavenjuk oplegden, de politiekeontmanning en economische plundering elkaar op, en slaagdener tenslotte tezamen in, om die morele mentaliteit te scheppen,die het Dawesverdrag een geluk achtte, en het verdrag vanLocarno voor een succes aanzag. Wanneer men het geheel danvan een hoger standpunt beziet, kan men echter toch nog ééngelukkige omstandigheid vinden in het feit, dat men wel mensenkan bedriegen, maar dat het nooit lukt, om de hemel om tekopen. Want de zegen des hemels lag niet op dit werk.Sindsdien zijn nood en zorgen altijd en overal de metgezellenvan ons volk geweest, en de enige absoluut trouwe bondgenoot,die wij kennen, is de ellende. Het noodlot heeft ook in dit geval

Page 863: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

854

geen uitzondering gemaakt, maar heeft ons gegeven, wat onstoekwam. Omdat wij blind zijn geworden voor wat de eerbetekent, leert ons noodlot ons tenminste, wat het betekent, omin vrijheid zijn brood te kunnen verdienen. De mensen hebbennu al geleerd, om brood te schreeuwen, en eenmaal zullen zenog leren bidden om de vrijheid. Hoe bitter en hoe kennelijk deverplettering van ons volk in de jaren na 1918 ook was, tochwas men juist in deze dagen met de grootste vastberadenheidopgetreden tegen een ieder, die zich vermat, om datgene, watlater steeds gebeurde, al in die dagen te voorspellen. De leidingvan ons volk was even ellendig slecht als arrogant, en dat welvooral in die omstandigheden, waar het gold, af te rekenen metwaarschuwende stemmen, die haar te onaangenaam in de oorenklonken, omdat ze kritiek uitoefenden.

Dan kon men – en kan men ook heden (1925) nog –aanschouwen, dat de ergste parlementaire leeghoofden,werkelijk mensen, die niets anders waren dan kleineambachtslieden, zadelmakers (en dat niet alleen naar hunberoep, want zoiets zou natuurlijk nog niets hebben gezegd overhun capaciteiten, maar kleine ambachtslieden-naar-den-geest,grutters met een grutters-overtuiging) plotseling op een voetstukwerden gezet, en staatslieden haatten, om dan van dat podiumde nietswaardige gewone stervelingen van katoen te geven.

Daarbij deed en doet het niets terzake, dat zo een „staatsman”zich meestal al in de zesde maand ontpopt heeft als deoppervlakkigste van alle knoeiers, wiens gedrag en opvattingenalom niets dan spot en hoon weten te verwekken, dat hij naaralle kanten vastzit, en het meest eclatante bewijs heeft geleverdvoor zijn volkomen ongeschiktheid! Nee, dat doet er in hetgeheel niet toe, integendeel: naarmate de parlementairestaatslieden van deze republiek des te minder tot werkelijkeprestaties bij machte zijn, zullen ze des te woedender diegenen

Page 864: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

855

gaan vervolgen, die prestaties van hen durven verwachten, diezich vermeten, te constateren, dat hun werkzaamheid totdusverre nog geen vruchten afwierp, en tevens durvenvoorspellen, dat het resultaat in de toekomst hetzelfde zal zijn.Wanneer men echter zo een parlementaire man van eer eenmaaldefinitief vastzet, zodat deze politieke goochelaar werkelijk nietmeer kan ontkennen, dat zijn gehele werkzaamheid op niets isuitgelopen, en dat de resultaten bedroevend zijn, dan vindt hijduizenden en nog eens duizenden redenen om dezemislukkingen goed te praten, en wil alles toegeven, behalve dathij zelf de hoofdoorzaak is van al die treurige resultaten.

Men had uiterlijk in de winter van 1922 algemeen moeteninzien, dat Frankrijk, ook na het sluiten van het vredesverdragmet ijzeren consequentie voortging, om alles in het werk testellen ten einde zijn oorspronkelijk oorlogsdoel toch nog tebereiken. Want niemand zal toch kunnen denken, dat Frankrijkin de beslissende strijd van zijn gehele geschiedenis, gedurendevier jaar het toch al niet overvloedige bloed van zijn volkwaagde, alleen om naderhand de door die oorlog veroorzaakteschade door herstelbetalingen weer vergoed te krijgen! ZelfsElzas-Lotharingen alleen zou nog geen voldoende verklaringzijn geweest voor de energie, waarmee Frankrijk de oorloggevoerd had, ware het niet, dat hier over een deel van hetwerkelijk zeer grootse programma van de Franse buitenlandsepolitiek beslist werd. Dit doel luidt echter: de ontbinding vanDuitsland in een mengelmoes van kleine staatjes. En daarvoorheeft het chauvinistische Frankrijk gestreden, waarbij het echterin werkelijkheid zijn volk als huurlingen verkocht aan hetinternationale Jodendom.

Dit Franse oorlogsdoel had al door de oorlog zelf bereiktkunnen worden, wanneer, naar men aanvankelijk te Parijshoopte, de strijd op Duits grondgebied zou worden

Page 865: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

856

uitgevochten. Laat men zich eens voorstellen, dat de bloedigeveldslagen van de wereldoorlog niet aan de Somme, inVlaanderen, in Artois, bij Warschau, Nisjni-Nowgorod,Kowno, Riga en waar niet al meer hadden plaatsgevonden,maar in Duitsland, aan de Roer, de Main en de Elbe, bijHannover, Leipzig, Neurenlferg, enz., en men zal moetentoegeven, dat in dat geval een volledige verplettering vanDuitsland tot de mogelijkheden had behoord. Het is zeer devraag, of onze jonge bondsstaat vier en een half jaar langeenzelfde beproeving verdragen zou hebben als Frankrijk, dat alsinds eeuwen streng gecentraliseerd was, en uitsluitend naar hetene onbestreden middelpunt, Parijs, zag. Dat deze geweldigsteworsteling van de volkeren zich buiten de grenzen van onsvaderland afspeelde, was niet alleen de onsterfelijke verdienstevan het onovertroffen oude leger, maar ook het grootste gelukvoor onze toekomst. Het staat voor mij volkomen vast – zozeer,dat het me vaak benauwt – dat er anders nu allang geen DuitsRijk meer zou zijn geweest, enkel nog wat „Duitse staten”. Ditis ook de enige reden, waarom het bloed van onze gevallenvrienden en broeders tenminste niet geheelvoor niets gevloeid is.

Daardoor liep alles anders af! Wel stortte Duitsland innovember 1918 in een ogenblik ineen, maar toen deze ramp hetVaderland trof, stonden de legers nog diep in de vijandelijkelanden. De eerste zorg, die Frankrijk destijds bezighield, wasniet de ontbinding van Duitsland, maar integendeel hetprobleem: Hoe krijgen we de Duitse legers zo snel mogelijk uitFrankrijk en België? En daarom zag de regering te Parijs haareerste taak ter beëindiging van de wereldoorlog in deontwapening der Duitse legers, en de terugdringing van al dezemiljoenen naar Duits gebied; en pas daarna kon men zichwijden aan de vervulling van het oorspronkelijke en eigenlijkeoorlogsdoel. Nu waren Frankrijks handen op deze vervulling alaanmerkelijk afgenomen. Engeland had in de oorlog een

Page 866: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

857

werkelijke overwinning behaald, omdat Duitslands koloniale enhandelsmacht volkomen vernietigd was, en ons land tot eenstaat van tweede rang was gedegradeerd. Maar nu was het nietalleen niet in Engelands belang om de Duitse staat volkomenvan het leven te beroven, maar men had daar zelfs alle redenom te wensen, dat Frankrijk toch in de toekomst eenmededinger in Europa zou vinden. Daardoor werd de Fransediplomatie gedwongen om pas na de oorlog met vaste wil demogelijkheden, waarmee het in de oorlog een begin hadgemaakt, verder uit te buiten; en het woord van Clémenceau,dat de vrede voor hem niets anders was dan de voortzetting vande oorlog, kreeg diepere betekenis.

Men moest nu onophoudelijk, bij iedere mogelijke gelegenheid,het Rijk doen schudden op zijn grondvesten. Door enerzijdssteeds nieuwe ontwapenings decreten op te dwingen, entengevolge van de, hierdoor mogelijk geworden economischeuitbuiting anderzijds, hoopte men in Parijs de rijkseenheidlangzamerhand minder sterk te kunnen maken. Duitslandsnationaal eergevoel moest vernietigd worden, want des te eerderkonden de economische druk en de eeuwige nood op politiekgebied afbrekend werken. Wanneer zo een stelsel van politiekeonderdrukking en economische plundering tien en twintig jaarlang wordt voortgezet, dan moet dat langzamerhand ook debeste staat ruïneren, en onder bepaalde omstandighedenontbinden. En daarmee zou het Franse oorlogsdoel dandefinitief bereikt zijn.

Men had in de winter van 1922 op 1923 toch allang moeteninzien, dat dit in werkelijkheid Frankrijks bedoeling was. Maarwanneer dit het geval was, dan bestonden er voor ons maartwee mogelijkheden meer: Of men hoopte, dan Frankrijksstreven langzamerhand te doen verlammen door de taaiheid vande Duitse staat Of wel men zou eindelijk tot het onvermijdelijke

Page 867: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

858

besluiten, door bij de een of andere bijzonder krasse eis, hetstuur van het Rijksschip om te werpen en Frankrijk te lijf tegaan. Dit zou dan natuurlijk een strijd op leven en dood moetenzijn, waarbij wij enkel kans op leven zouden hebben, wanneerwij erin slaagden, om Frankrijk te isoleren, dat deze tweedeoorlog niet weer een oorlog van Duitsland tegen de gehelewereld zou worden, maar een zelfverdediging van Duitslandtegen Frankrijk, dat onophoudelijk de wereld in beroeringbracht, en de vrede verstoorde.

Ik wil er hier de nadruk op leggen, en het is ook mijn vasteovertuiging, dat deze tweede oorlog eenmaal komen moet enkomen zal. Ik kan nu eenmaal nooit geloven, dat Frankrijksbedoelingen ten opzichte van ons ooit anders zouden kunnenworden; want ze zijn in de grond van de zaak niets anders danuitvloeisels van Frankrijks wil tot voortbestaan. Wanneer ikzelfFransman zou zijn, en Frankrijks grootheid mij dientengevolgeeven lief ware, als mij Duitslands grootheid nu heilig is, dankon ik, en wilde ik, ook tenslotte niet anders doen dan eenClémenceau doet. Het Franse volk, dat niet alleenlangzamerhand in aantal afneemt, maar dat vooral de besteelementen van zijn ras in kwaliteit en kracht ziet verminderen,kan tenslotte zijn positie op aarde alleen in stand houden,wanneer het er in slaagt, om Duitsland te verpletteren.

De Franse politiek kan duizend verschillende omwegen maken,maar uiteindelijk zal het toch steeds weer dit doel als grootstewens en diepste verlangen voor zich hebben. Het is echteronjuist, om te menen, dat een zuiver passieve wil — die dusenkel op eigen behoud bedacht is — op de duur weerstand kanbieden aan een even sterke, maar actieve opzet. Zolang diteeuwige conflict tussen Duitsland en Frankrijk onopgelost blijftvoortbestaan in de vorm van een Duits verzet tegen een Franseaanval, dan zal het nooit worden beslist, maar wel zal

Page 868: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

859

Duitsland in de loop der eeuwen de ene positie na de andereverliezen. Men ga de verschuiving van de Duitse taalgrens sindsde twaalfde eeuw eens na, en men zal dan wel bezwaarlijk meerin staat zijn, om nog resultaten te verwachten van een standpunten een ontwikkeling, die ons tot nog toe al zoveel schade hebbengedaan. Pas wanneer men dit in Duitsland volkomen zal hebbeningezien, en men de levenswil van de Duitse natie niet meer laatverkommeren door een al te simpel passief verzet, maar zichschrap zet voor een definitieve en actieve afrekening metFrankrijk, en de laatste beslissende strijd begint, waarbij hetvoor ons om de allergrootste belangen gaat; pas dan zal men instaat zijn, om voorgoed een einde te maken aan de eeuwige enonvruchtbare worsteling tussen ons en Frankrijk; maar dit dannatuurlijk op voorwaarde, dat Duitsland de vernietiging vanFrankrijk enkel beschouwt als middel, om ons volk daarnaeindelijk in een andere richting de mogelijke uitbreiding vangrondgebied te kunnen geven. Er leven op dit ogenblik tachtigmiljoen Duitsers in Europa!

Maar de juistheid van onze buitenlandse politiek zal pasworden ingezien, wanneer er — over nauwelijks honderd jaar— tweehonderdvijftigmillioen Duitsers op dit continent zullenleven; en dan geen tweehonderdvijftigmillioen fabriekskoelies indienst van de rest van de wereld, die als haringen in een tonopeengepakt zijn, maar boeren en arbeiders, die door hunarbeid wederzijds in elkaars behoeften voorzien. In decembervan het jaar 1922 scheen de verhouding tussen Duitsland enFrankrijk weer bijzonder gespannen te zijn. Frankrijk wensteons opnieuw het een en ander af te persen, en had hiervooronderpanden nodig. De economische plundering moest wordenvoorafgegaan door een politieke druk, en Frankrijk wasovertuigd, dat een bruut ingrijpen in een van de knooppuntenvan het Duitse zenuwstelsel de enige mogelijkheid was, om ons„onwillig” volk een nog zwaarder juk op te leggen. Frankrijk

Page 869: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

860

hoopte, dat de bezetting van het Roergebied niet alleen inmoreel opzicht Duitslands ruggegraat voorgoed zou breken,maar dat ons dit ook economisch zodanig zou benauwen, datwij of wij wilden of niet, iedere verplichting, ook de zwaarste,wel op ons zouden moeten nemen. Hier ging het hard tegenhard. En Duitsland begon met dadelijk toe te geven, en tenslottezakte het verzet geheel ineen.

De bezetting van het Roergebied was een kans; het noodlotbood ons hier weer eens de gelegenheid, om ons te verlossen uitonze ellende. Want deze daad, die op het eerste gezicht zo eenzware ramp leek, bleek bij nadere beschouwing een prachtigeen veelbelovende mogelijkheid in zich te sluiten, om een einde temaken aan de Duitse lijdensweg. Op het gebied van debuitenlandse politiek heeft de bezetting van het Roergebied voorhet eerst kloof gemaakt tussen Frankrijk en Engeland, en datniet alleen tussen de Franse en de Britse diplomaten, die laatstehet bondgenootschap met Frankrijk toch uitsluitend en alleenuit nuchtere, mathematische overwegingen had gesloten,beschouwd en gehandhaafd; nee, dit optreden had ook desympathie van zeer grote groepen der Engelse bevolking voorFrankrijk volkomen gedood. Vooral het Britse economischeleven begon zich zeer onbehaaglijk te gevoelen door dezenieuwe buitengewone versterking van continentale macht, endeed ook maar zeer weinig moeite, om dit gevoel te verbergen.

Want Frankrijk verkeerde hierdoor niet alleen, zuiver militairgezien, in een positie, zoals zelfs Duitsland vroeger niet hadgekend, maar het kwam nu in het bezit van economischesteunpunten, die zijn politieke rivaliteit verbonden met een bijnamonopolistische economische positie. Hierdoor waren debelangrijkste ijzer- en kolen gebieden van Europa verenigd inhanden van een natie, die haar belangen – wel volkomen integenstelling met Duitslands gedrag – tot nog toe even

Page 870: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

861

vastberaden als actief had behartigd, en die hiermee tevens dealgemene aandacht vestigde op het feit, dat het in de groteoorlog een zeer belangrijke militaire macht was gebleven. ToenFrankrijk het kolenbekken aan de Roer bezette, ontnam hetEngeland daardoor al datgene, wat dit land in de oorlog bereikthad; en nu was de overwinning niet meer in handen van deactieve en vlijtige Engelse diplomatie, maar in die vanmaarschalk Foch, en daarmee van Frankrijk.

Ook in Italië sloeg de stemming tegen Frankrijk, die toch sindshet einde van de oorlog al niet rooskleurig was geweest, nu omtot openlijke haat. Dit was het grote historische ogenblik,waarop de bondgenoten van gisteren tot andere opvattingenkonden komen, om morgen als vijanden tegenover elkaar testaan. Dat het toch anders afliep, en dat de bondgenoten elkaarnu niet – zoals in de tweede Balkanoorlog – plotseling onderlingte lijf gingen, was alleen toe te schrijven aan het feit, datDuitsland geen Enver Pacha bezat, maar een rijkskanselier dieCuno heette.

Maar die inval van de Fransen in het Roergebied boodDuitsland niet alleen op het gebied van de buitenlandse, maarook op dat van de binnenlandse politiek de prachtigstemogelijkheden voor de toekomst. Een groot deel van ons volk,dat in Frankrijk nog steeds de strijder voor vooruitgang envrijzinnigheid zag, – tengevolge van de voortdurendebeïnvloeding door zijn leugenachtige pers – werd plotseling vanzijn blindheid genezen. Het jaar 1914 had de dromen van deinternationale solidariteit der volkeren uit de hoofden van onzeDuitse arbeiders verjaagd, en had hen plotseling weer teruggevoerd in de wereld, van de eeuwige strijd waar ieder individuzich met het andere voedt, en waar de dood van de zwakkerehet leven van de sterkere betekent. En de lente van het jaar1923 oefende dezelfde werking uit.

Page 871: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

862

Toen de Fransman zijn bedreigingen in daden omzette, enaanvankelijk nog voorzichtig en aarzelend het Neder Duitsekolen gebied begon te bezetten, toen was voor Duitsland hetgrote beslissende ogenblik aangebroken. Als ons volk toen zijnmentaliteit had herzien, en tevens een andere houding hadingenomen, dan had het Duitse Roergebied voor Frankrijkkunnen worden, wat Moskou was voor Napoleon. Er warenimmers maar twee mogelijkheden: Ofwel, men liet zich ook ditnog aanleunen en deed weer niets, ofwel men richtte het oogvan het gehele Duitse volk op de streek van de dreunendesmidsen en van de rokende hoogovens, en wekte daardoor alomde gloeienden wil om een einde te maken aan deze eeuwigeschande, en liever al de verschrikkingen te dragen, die uit eenverzet zouden voortkomen, dan deze eindeloze ontzetting enterreur nog langer te verdragen.

Nu is het de onuitwisbare verdienste van de toenmaligerijkskanselier Cuno, dat hij een derde weg heeft weten tevinden; maar nog roemruchter is de verdienste van de gehelekliek van Duitse burgerlijke partijen, die deze derde weg heeftbewonderd en ondersteund. Ik wil hier eerst, zo kort mogelijk,de tweede methode onder de loep nemen:

Met de bezetting van het Roergebied had Frankrijk het Verdragvan Versailles op eclatante wijze geschonden. Daarmee had hetpartij gekozen tegen een aantal mogendheden, die onze grenzenhadden gewaarborgd, maar wel voornamelijk tegen Engeland enItalië. Van deze zijden kon Frankrijk niet meer hopen op enigeondersteuning voor zijn egoïstische persoonlijke rooftocht. Hetavontuur – want dat was het tenslotte – moest dus uit zichzelfop de een of andere wijze tot een gelukkig einde leiden. Vooreen nationale Duitse regering stond er maar één mogelijkheidopen, namelijk die, die onze eer ons voorschreef. Het stondvast, dat men voorlopig niet de kracht bezat, om Frankrijk met

Page 872: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

863

geweld van wapenen te lijf te gaan; maar het was absoluutnoodzakelijk, dat men zich bewust werd, dat iedereonderhandeling, die niet door macht gesteund werd, bespottelijken onvruchtbaar zou zijn. Het was volkomen krankzinnig, om,wanneer men niet in staat was tot actief verzet, het standpunt:„Wij gaan naar geen enkele conferentie toe”, in te nemen; maarhet was nog veel krankzinniger, om tenslotte toch naar eenconferentie te gaan, zonder zich ondertussen enige wapens tehebben gesmeed.

Niet, dat men die bezetting van het Roergebied ooit doormilitaire tegenmaatregelen had kunnen verhinderen. Alleen eenwaanzinnige had Duitsland kunnen aanraden, hiertoe over tegaan. Maar op grond van Frankrijk kon en moest men de tijd,dat de bezetting voltooid werd, gebruiken – met volledigenegering van de bepaling van het Verdrag van Versailles, datnu toch door Frankrijk zelf was gebroken – alles in het werk testellen, om zich die militaire rnachtsmiddelen te verschaffen, diemen dan later aan de onderhandelaars op hun weg konmeegeven. Want het stond al van het begin af vast, dat er opeen goede dag aan een conferentietafel beslist zou worden overdit door Frankrijk bezette gebied.

Maar men moest zich evenzeer bewust zijn van het feit, datzelfs de beste onderhandelaars weinig successen kunnenbehalen, zolang de basis, waarop zij staan, niet de sterkebeschermende arm van hun volk is. Een zwak kleermakertje kanniet met atleten disputeren, en een weerloos onderhandelaarmoest nog steeds het zwaard van Brenner als tegenwicht tegenzijn recht op de vijandelijke zijde van de weegschaal dulden,wanneer hij zelf zijn zwaard niet op zijn zijde kon leggen, omhet evenwicht te herstellen. Of was het soms niet een miserabelgezicht, om al die komedies, die „conferenties” werdengenoemd, te moeten aanschouwen, die sinds 1918

Page 873: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

864

onveranderlijk aan ieder dwangverdrag waren voorafgegaan?Dit onterende schouwspel, dat men aan de gehele wereld bood,door ons, alsof men ons enkel wilde honen, pas aan deconferentietafel uit te nodigen, om ons dan besluiten enprogramma's voor te leggen, die allang van tevoren warengereed gemaakt, en waarover natuurlijk wel gepraat mochtworden, maar zonder enig resultaat, omdat de ontwerpen tochals onveranderlijk moesten worden beschouwd. Nu was hetnatuurlijk waar, dat men onder onze onderhandelaars niet danmet moeite iemand had kunnen vinden, die boven de banaalstemiddelmaat uitstak, en dat ze over het algemeen maar al te zeerhet honende en grove woord rechtvaardigden, dat Lloyd Georgezich in tegenwoordigheid van de vroegere Duitse gezant,Simon, eens liet ontvallen, ,,dat de Duitsers blijkbaar geen kanszagen, om lieden met ook maar het allerminste sprankjegenialiteit tot hun leiders en vertegenwoordigers te benoemen."

Maar zelfs de grootste genieën zouden maar zeer weinig hebbenkunnen bereiken, gezien de vastberaden wil tot macht, die hetvijandelijke volk beheerste, en de trieste weerloosheid, die onsdeel was op ieder gebied. Maar wie in de lente 1923 debezetting van het Roergebied door Frankrijk had willenbenutten, om tot herstel van onze militaire machtsmiddelen tekomen, die moest eerst de natie geestelijk wapenen, die moesthaar wilskracht versterken, en moest al degenen vernietigen, diedeze kostbaarste nationale kracht bedierven.

Evenals het ons in het jaar 1918 duur te staan kwam, dat menin de jaren 1914 en 1915 niet van de gelegenheid gebruik hadgemaakt, om de marxistische draak eens en vooral de kop in tedrukken, moest het nu ook de noodlottigste gevolgen hebben,wanneer men er in de lente van het jaar 1923 niet toe overging,om voorgoed af te rekenen met de marxistische landverradersen moordenaars van ons volk.

Page 874: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

865

Iedere gedachte aan de mogelijkheid van werkelijk verzet tegenFrankrijk was klinkklare waanzin, zolang men niet de strijdaanbond tegen die invloeden, die vijf jaar eerder het Duitseweerstandsvermogen op de slagvelden door hun actie in hetvaderland zelf en in het leger hadden gebroken. Alleen eenbourgeois was in staat de krankzinnige opvatting te verdedigen,dat het marxisme nu misschien anders was geworden, en dat hetleidersgespuis uit 1918, dat destijds zonder de minste gewetens-bezwaren het offer van de twee miljoenen gevallenen totvruchteloosheid doemde, alleen maar om zich gemakkelijkervan de verschillende warme zachte regeringszeteltjes te kunnenmeester maken, nu in 1923 plotseling bereid zou zijn, om zijnplicht te doen tegenover het nationale geweten.

Het was ongelooflijk en getuigde van een volkomenkrankzinnigheid, dat men nu in staat was, te hopen, dat delandverraders van 1918 nu plotseling strijders voor de vrijheidvan Duitsland zouden worden. Ze dachten er niet aan! Zominals een hyena het vreten van lijken kan afleren, evenmin kan eenmarxist het verraad aan zijn vaderland laten. Laat men nu nietkomen aanzetten met dat allerdomste argument, dat er vroegertoch ook zoveel arbeiders voor Duitsland hadden gebloed.Duitse arbeiders, zeker, maar toen waren het ook geeninternationalistische marxisten meer. Wanneer de Duitsearbeiders in het jaar 1914 in hun hart nog marxisten warengeweest, dan zou de oorlog al na drie weken zijn afgelopen.

Duitsland zou ineengestort zijn, vóór nog de eerste soldaat eenstap over de grens had gezet. Nee, het feit, dat het Duitse volkdestijds nog streed, bewees, dat de marxistische dwaalleer nogniet de diepste kernen van ons volk had aangetast. Maarnaarmate de Duitse arbeider en Duitse soldaat in de loop van deoorlog weer meer en meer in de klauwen van de marxistischeleiders viel, ging hij weer voor zijn vaderland verloren.

Page 875: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

866

Wanneer men in het begin van de oorlog, en gedurende destrijd, eens een twaalf- tot vijftienduizend van deze Hebreeuwsevolksbedervers een paar gifgasaanvallen had laten doormaken,zoals honderdduizenden van onze allerbeste Duitse arbeiders uitalle kringen en alle beroepen die moesten verduren, dan zou hetoffer van miljoenen mensenlevens niet tevergeefs zijn geweest.Integendeel: Wanneer men twaalfduizend schurken te rechtertijd uit de weg geruimd had, waren er misschien een miljoenfatsoenlijke Duitsers, die voor onze toekomst van het grootstebelang hadden kunnen zijn, in leven gebleven. Maar het was nueenmaal een van de eigenschappen van de „burgerlijkediplomatie”, dat ze zonder de minste gewetensbezwarenmiljoenen een bloedige dood kon laten sterven op de slagvelden,terwijl ze daarentegen een tien- of twaalfduizendvolksverraders, beursjobbers, woekeraars en bedriegers alsheilig en kostbaar nationaal bezit beschouwde, en hunonaantastbaarheid openlijk uitriep.

Men kan moeilijk beslissen, wat in deze burgerlijke wereld hetgrootst is: het idiotisme, de zwakte en de lafheid, of de door endoor minderwaardige mentaliteit. Dit is waarlijk een, door hetnoodlot tot de ondergang gedoemde klasse, die alleen helaas eengeheel volk met zich in de afgrond sleurt.Maar in het jaar 1923 bevond men zich in precies dezelfdeomstandigheden als in 1918. Onverschillig, welke wijze vanverzet men ook verkoos, de eerste voorwaarde was steeds, dathet marxistische gif uit ons volkslichaam werd gesneden. Ennaar mijn overtuiging was het destijds de eerste en belangrijksteplicht van een waarlijk nationale regering geweest, om dekrachten te zoeken en te vinden, die vastbesloten waren, om hetmarxisme te vernietigen, en om deze krachten dan hun gang telaten gaan; het was haar plicht, om niet de stupiditeit van „rusten orde” te aanbidden op een ogenblik, dat de buitenlandsevijand ons vaderland de vernietigendste slag toebracht, terwijl

Page 876: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

867

binnen onze grenzen op alle hoeken van de straat het verraadloerde. Nee, een waarlijk nationale regering moest destijdswanorde en onrust wensen, als alleen daardoor tenslotteprincipieel met de marxistische doodsvijanden van ons volk konen zou worden afgerekend. Wanneer men dit naliet, dan wasiedere gedachte aan de mogelijkheid van verzet, in welke vormook, klinkklare waanzin.

Zo een afrekening op werkelijk grote, wereldhistorische schaal,gebeurt natuurlijk niet naar het schema, dat de een of andere„Geheimrat” of een oud uitgedroogd ministertje ontworpenheeft, maar volgens de eeuwige wetten, die het leven op aardebepalen, en die de strijd voor dit leven eisen en blijven eisen.Men had zich moeten herinneren, dat de bloedigsteburgeroorlogen dikwijls een gestaald en gezond volkslichaamschiepen, terwijl een kunstmatige vrede meer dan eens hetergste bederf en de grootste rotting tengevolge hadden. Het lotvan de volkeren kan men niet met glacé-handschoenen op eenanderen koers sturen. Daarom moest men in het jaar 1923 zomeedogenloos mogelijk ingrijpen, om de adders in handen tekrijgen, die ons volkslichaam vergiftigden. Alleen wanneer menhierin slaagde, had het zin, om een actieve weerstand voor tebereiden.

Ik heb me destijds keer op keer de keel schor gepraat, en hebgetracht, om tenminste aan de zogenaamde nationale kringenduidelijk te maken, wat er ditmaal op het spel stond, en dat er— wanneer men weer dezelfde fouten beging als in 1914 –weer een eind zou komen als in 1918. Ik heb hun steeds weerverzocht, om het noodlot vrijelijk zijn gang te laten gaan, enonze beweging in staat te stellen, om haar rekening met hetmarxisme te vereffenen; maar ik sprak voor dovemansoren. Zewisten het allemaal beter, tot en met de leiding van onze

Page 877: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

868

weermacht en het einde van het gehele incident was dejammerlijkste capitulatie, die men nog ooit had beleefd.

Destijds werd ik tot in het diepst van mijn hart overtuigd, dat detijd van de Duitse bourgeoisie voorbij is, en dat zij geen enkeletaak meer te vervullen heeft. Destijds begreep ik, dat al dezepartijen alleen maar uit concurrentie nijd tegen het marxisme tekeer gaan, en helemaal niet het ernstige voornemen hadden, omhet te vernietigen; ze hadden zich allang gewend aan degedachte, dat het vaderland nu eenmaal vernietigd en vernieldwas, en de enige wens, die hen nu vervulde, was die, om ookaan het lijkmaal te mogen aanzitten. Alleen daarvoor „streden”ze nog. En ik moet eerlijk bekennen, dat ik in deze jaren eenzeer diepe bewondering ging voelen voor die grote manbezuiden de Alpen, die, vol brandende liefde voor zijn volk,geen compromissen sloot met de binnenlandse vijanden vanItalië, maar die hen op alle manieren en met alle middelentrachtte te vernietigen. Wat Mussolini tot een van de groten vandeze aarde maakt, is zijn vaste wil, om Italië niet met marxismete delen, maar om zijn vaderland te redden van hetinternationalisme, door dat te verdelgen.

Hoe bedroevend klein zijn de Duitse leiders in onze dagen, dieook staatslieden heten; en het is waarlijk een walgelijkschouwspel te zien, hoe deze nullen zich met de meestongebreidelde arrogantie aanmatigen, om een man tebekritiseren, die duizendmaal groter is dan zij; en hoe smartelijkis het, te moeten bedenken, dat dit gebeurt in een land, waar,nauwelijks een halve eeuw geleden, een Bismarck het roer vande staat in handen had. Gezien die toegeeflijke houding van debourgeoisie tegenover het marxisme, was in 1923 al vantevoren het lot van iedere poging tot een actief verzet aan deRoer beslist. Het was al te krankzinnig, om, met de doodsvijandvan ons volk in eigen rijen, tegen Frankrijk te velde te willen

Page 878: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

869

trekken. En alles, wat men overigens nog kon doen, was tochook niets meer dan wat spiegelgevechten, bestemd om hetnationalistische element in Duitsland wat te bevredigen, om het„woedende volk” te kalmeren – of, beter gezegd, te duperen.Wanneer ze in ernst hadden geloofd aan de mogelijkheid, datdatgene wat ze deden, resultaten had kunnen afwerpen, danhadden ze toch moeten inzien, dat de kracht van een volk niet inde eerste plaats wordt bepaald door zijn wapens, maar door zijnwil, en dat men, vóór men vijanden buiten de grenzen kanoverwinnen, eerst die in het binnenland moet verpletteren; zoniet, dan wee ons volk, wanneer zijn strijd niet al de eerste dagmet de overwinning wordt bekroond. zo gauw zich ook maar deschim of schaduw van een nederlaag vertoont boven een volk,dat niet volkomen vrij is van binnenlandse vijanden, zal zijnweerstandsvermogen ineenstorten, en zal de tegenstanderdefinitief de overwinning behalen.

Dat had men dus al in de lente van 1923 kunnen voorspellen.Laat men toch niet spreken over de geringe kansen, die wijzouden hebben, om tegen Frankrijk een militair succes tebehalen. Want wanneer een Duits optreden tegen de Franseinval aan de Roer alleen maar de vernietiging van het marxismein ons land tengevolge had gehad, dan zou al daardoor alleenhet succes aan onze zijde zijn geweest. Een Duitsland, datverlost was van deze doodsvijanden van zijn bestaan en zijntoekomst, zou over zodanige krachten hebben beschikt, dat eenwereld van vijanden niet in staat geweest was, om het weerklein te krijgen. Op de dag, dat het marxisme in Duitslandvernietigd wordt, breken in feite zijn ketenen voor altijd. Wantwij zijn in de loop van onze geschiedenis nog nooit door dekracht van onze tegenstanders overwonnen, maar altijd alleendoor onze eigen fouten en door de vijanden in het eigen kamp.Omdat de Duitse regering niet de moed bezat, om tot zo eenheldhaftige daad over te gaan, had ze eigenlijk geen andere weg

Page 879: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

870

meer kunnen bewandelen dan de eerste, wat dus betekende, datmen nu in het geheel niets deed, en alles eenvoudigweg maar opzijn beloop liet. Maar in deze grote ure heeft de hemel aan hetDuitse volk een groot man geschonken, de heer Cuno. Hij waseigenlijk geen staatsman of politicus van beroep, envanzelfsprekend nog veel minder van nature, maar hij was meereen soort van politiek noodhulpje, dat enkel werd gebruikt voorhet opknappen van bepaalde gevalletjes; zijn eigenlijke terreinwas de handel. En dat werd een vloek voor Duitsland, omdatdeze koopman, die aan politiek deed, nu ook de politiek vooreen zakelijke onderneming ging aanzien, en zichdienovereenkomstig gedroeg.

„Frankrijk bezet het Roergebied; wat bevindt zich in hetRoergebied? Steenkool! Dus bezet Frankrijk het Roergebiedvanwege de steenkool”. En wat was nu natuurlijker in de ogenvan meneer Cuno dan om te gaan staken, opdat de Fransengeen steenkool zouden krijgen, wat dus naar de mening vanmeneer Cuno tengevolge zou hebben, dat ze ongetwijfeld op eengoede dag het Roergebied weer zouden ontruimen, omdat deonderneming niet rendabel bleek. In die trant ongeveerredeneerde de „grote” „nationale” „staatsman”, die men teStuttgart en elders tot „zijn volk” liet spreken, en die door datvolk met verrukte verbazing werd aangehoord.

Maar voor een staking diende men natuurlijk ook de marxistenop zijn hand te hebben, want het waren immers in de eersteplaats de arbeiders, die moesten staken, om de arbeider (en voorzulk een burgerlijk staatsman is arbeider en marxist altijdprecies hetzelfde) ook in het eenheidsfront met alle andereDuitsers op te nemen. Men moet werkelijk de verrukking vandie burgerlijke partijpolitieke schimmel plantages over zo eengeniaal idee hebben aanschouwd, om er zich een voorstellingvan te kunnen maken. Nationaal en geniaal tegelijk – dat was

Page 880: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

871

nu precies wat ze in hun hart de hele tijd al hadden gezocht! Debrug naar het marxisme was gevonden, en nu stond dan voor denationale zwendelaar de mogelijkheid open, om met een echthou-en-trouw-Duits gezicht en nationale frasen deinternationale landverrader de hand toe te steken. En deze namde geboden hand dadelijk in de zijne. Want evenzeer als Cunovoor zijn „eenheidsfront” de marxistische leiders nodig had,hadden de marxistische leiders behoefte aan Cuno's geld. Opdeze wijze waren ze dus allebei gered. Cuno kreeg zijneenheidsfront, dat uit nationale kletskousen en antinationaleboeven was samengesteld, en de internationale bedriegerskonden, met staatsgeld, hun verhevenste taak vervullen, d.w.z.de nationale economie vernielen en ditmaal zelfs opstaatskosten. Werkelijk een onsterfelijke idee, om door eenbetaalde algemene staking een natie te redden, maar in iedergeval een leus, waarmee zelfs de onverschilligste deugnietgeestdriftig kan instemmen.

Dat men een volk niet door bidden alleen kan bevrijden, datweet men over 't algemeen wel; maar het is natuurlijk waar, datde historie nog nooit heft bewezen, of men een volk bijgevalniet vrij kan luieren. Wanneer meneer Cuno destijds niet tot eenbetaalde algemene staking had opgeroepen, en niet daarop zijn„eenheidsfront” had gebaseerd, maar van iederen Duitserslechts twee uur werk meer had verlangd dan anders, dan zouhij al op de derde dag hebben kunnen vaststellen, dat dit„eenheidsfront” niets anders was dan een hersenschim.Volkeren bevrijdt men niet door nietsdoen, doch alleen dooroffers. Nu kon zulk een z.g. „lijdelijk verzet” uiteraard niet erglang worden volgehouden. Want alleen een man, die niet hetallerminste van de oorlog afweet, is in staat om zich teverbeelden, dat hij bezettingslegers met zo bespottelijkemiddelen zou kunnen verjagen. Maar dat verjagen zou toch hetenige doel kunnen zijn, waarop zulk een actie gericht was, een

Page 881: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

872

actie, die miljarden kostte, en die er in zeer belangrijke mate toebijdroeg, om onze valuta volkomen tot in de kern teondermijnen.

Natuurlijk konden de Fransen het zich – met een zeker gevoelvan opluchting – gemakkelijk gaan maken op het ogenblik datze zagen van welke middelen het verzet zich bediende. Zehadden immers juist door ons eigen voorbeeld een van de bestemethoden geleerd, om een onwillige burgerbevolking totgehoorzaamheid te dwingen, wanneer haar gedrag een ernstiggevaar betekent voor de bezettende macht. Het had ons, negenjaar geleden, immers slechts een ogenblik gekost, eer wij debenden Belgische franctireurs tot rede hadden gebracht en deburgerbevolking hadden doordrongen van de ernst van detoestand, toen het ernaar uitzag, dat de Duitse legers ernstignadeel zouden kunnen ondervinden van hun gedragingen. Ophet ogenblik, dat het lijdelijk verzet in het Roergebied werkelijkeen gevaar was gaan betekenen voor Frankrijk, zouden debezettingstroepen binnen een week spelenderwijs een wreedeinde hebben gemaakt aan geheel deze kinderachtige onzin.

Want de vraag, waar alles uiteindelijk om draait, is devolgende: Wat wil men doen, wanneer de tegenstander tenslottegenoeg krijgt van dat lijdelijk verzet en nu met bruut geweldertegen gaat optreden? Is men van plan om zich dan te blijvenverzetten? zo ja, dan moet men, of men wil of niet, rekenen opde hevigste en bloedigste vervolgingen. Maar dan loopt dit allesdus uit op hetzelfde, waar ook een actief verzet toe leidt –namelijk op de strijd. Daarom heeft ieder z.g. lijdelijk verzetalleen iets te betekenen, wanneer daarachter het vaste besluitstaat, om, zo nodig door openlijke strijd of door een heimelijkeguerrilla, dit verzet te doen voortduren. Over het algemeen zalhet al of niet doorgaan van zo een worsteling afhangen van deovertuiging, dat er kans op succes bestaat. Op het ogenblik, dat

Page 882: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

873

een belegerde vesting, die hevige vijandelijke aanvallen teverduren heeft, zich gedwongen ziet om zijn laatste hoop opontzet op te geven, dan geeft ze praktisch daardoor zichzelf op,vooral in die gevallen, waar de verdedigers de zekerheid wordtgeboden, dat ze door zich over te geven, het leven zullenbehouden, terwijl anders waarschijnlijk de dood hen wacht.

Laat men de bezetting van een omsingelde burcht beroven vanhaar geloof, en de verdedigingkrachten zullen onmiddellijkverlammen. Daarom had een lijdelijk verzet aan de Roer, inverband met de uiterste consequenties, waartoe het kon enmoest leiden, wanneer het werkelijk aan zijn doelbeantwoordde, alleen zin, wanneer daarachter een actief frontwerd opgebouwd. Dan had men inderdaad ongelooflijkeprestaties uit ons volk kunnen halen. Wanneer ieder van dezeWest-falen geweten zou hebben, dat het vaderland ondertusseneen leger van tachtig of honderd divisies formeerde, dan zoudende Fransen een lelijke pijp hebben gerookt. Er zijn altijd meerdappere mannen bereid zich op te offeren voor een actie, diekans op succes biedt, dan voor iets, dat kennelijk nutteloos is.

Het was een klassiek geval, dat ons, nationaal-socialisten,dwong om ten scherpste partij te kiezen tegen een z.g. nationaaldenkbeeld. En wij deden dit ook. Ik werd in deze maanden zeervaak aangevallen door lieden, wier hele „nationale overtuiging”bestond uit een mengsel van domheid en uiterlijke schijn en diealleen maar mee schreeuwden, omdat ze zich aangelokt voeldentot de aangename sensatie, dat ze nu opeens zonder risico ooknationaal konden doen. Ik heb dit zeer miezerige eenheidsfrontsteeds als uiterst bespottelijk beschouwd, en de geschiedenisstelde mij in het gelijk.

Op het ogenblik, dat de vakverenigingen hun kassen welongeveer gevuld hadden met het geld van Cuno, en het lijdelijk

Page 883: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

874

verzet voor de beslissing kwam te staan óf het van een luierendverweer al of niet zou overgaan tot een actieve aanval, maaktende rode hyena's zich onmiddellijk los van de nationale kudde enwerden weer tot datgene, wat ze altijd waren geweest.

Meneer Cuno vertrok met de stille trom weer naar zijn schepen,maar Duitsland was een ervaring rijker, en een groteverwachting armer geworden. Tot laat in de zomer hadden veleofficieren — en waarlijk niet de slechtsten — in hun hart nietgeloofd, dat alles op zo'n smadelijke wijze zou aflopen. Zijhadden allen gehoopt dat men, zoal niet openlijk dan toch instilte, de voorbereidselen zou treffen om deze zeer brutale invalvan Frankrijk tot een keerpunt in de Duitse geschiedenis te doenworden. Ook in onze rijen waren er velen, die hun hoop op hetleger hadden gevestigd. En deze hoop was zo sterk, dat ze dedaden en vooral de opleiding van talloze jongemannenbeslissend beïnvloedde.

Maar toen de smadelijke ineenstorting kwam, en de regering namiljarden van ons nationaal vermogen te hebben verspild envele duizenden jonge Duitsers – die zo dom waren geweest omgeloof te hechten aan de beloften van de regeerders — tehebben opgeofferd, op zo ongelooflijk smadelijke wijzecapituleerde, toen laaide de verontwaardiging hoog op over zoeen verraad van ons arme volk. En miljoenen begrepen toenplotseling goed en duidelijk, dat de enige mogelijkheid omDuitsland te redden de radicale opruiming van geheel datheersende systeem was.

Nooit nog was de tijd rijper hiervoor en nooit eiste hij luider zoeen oplossing als juist op het ogenblik, dat zich enerzijds hetmeest openlijke landverraad schaamteloos openbaarde, terwijlanderzijds een volk door economisch wanbeheer aan delangzame hongerdood werd prijsgegeven. Omdat de staat zelf

Page 884: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

875

alle wetten van goede trouw en geloofwaardigheid met voetentrad, spotte met de rechten van zijn burgers, maakte datmiljoenen van zijn trouwste zonen tevergeefs offers haddengebracht en miljoenen anderen hun laatste spaarpenningenontroofde, had hij niet meer het recht, om van zijn onderdaneniets anders te verwachten dan haat. En deze haat tegen debedervers van ons volk en ons vaderland moest op de een ofandere manier tot uitbarsting komen. Ik kan hier niet beter doendan de slotzin herhalen van mijn laatste redevoering bij hetgrote proces in het voorjaar van 1924: „De rechters van dezestaat mogen ons gerust veroordelen, wegens ons gedrag in diedagen, maar de godin van de geschiedenis, die over een hogerewaarheid en een juister recht beschikt, zal dit oordeelglimlachend verscheuren en zal ons allen vrijspreken van iedereschuld en smet.”

Maar dan zal ze ook diegenen voor haar rechterstoel dagen, dieheden de macht bezitten en recht en wet vertreden, die ons volknood en ellende brachten, en die bij de ramp voor ons vaderlandhun eigen ik hoger stelden dan het welzijn van het geheel. Ik wilhier geen beschrijving geven van die gebeurtenissen, die tot de8ste november 1923 hebben geleid, noch van die, welke die dagbeëindigden. Ik wil dat daarom niet, omdat ik er voor detoekomst niet het minste heil van verwacht, en voor alles, omdathet geen nut heeft om oude, dichtgegroeide wonden weer opente scheuren; omdat het bovendien ook nutteloos is, om tespreken over de schuld van mensen, die misschien in de grondvan hun hart toch allen eenzelfde liefde voor hun volk voeldenen die er alleen niet in slaagden om de gemeenschappelijke wegte vinden of die die weg niet wisten te gaan.

Ik zou met het oog op de grote nood van ons vaderland, die onsallen gemeenschappelijk benauwt, nu ook diegenen niet meerwillen krenken, en daardoor misschien van ons verwijderen, die

Page 885: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

876

toch op een dag in de toekomst het grote eenheidsfront van allein hun hart getrouwe Duitsers zullen moeten vormen, dat destrijd zal aanbinden tegen het gemeenschappelijk front van devijanden van ons volk. Want ik weet, dat eenmaal de tijd zalkomen, waarop zelfs diegenen, die destijds als vijandentegenover ons stonden, met eerbied de nagedachtenis zullen erenvan die anderen, die voor hun Duitse volk de bittere weg desdoods zijn gegaan.

Ik wil hier, aan het einde van het tweede deel van mijn boek, deaanhangers en strijders van onze leer nogmaals herinneren aandeze zestien helden, aan wie ik het eerste deel van dit werk alopdroeg, omdat zij zichzelf in het volste bewustzijn van hundaad, voor ons hebben opgeofferd. Zij moeten de twijfelendenen de zwakken steeds weer terugroepen ter vervulling van eenplicht, die zij zelf uit de kracht van hun geloof ten volle hebbenvervuld, en waarvan zij de uiterste consequentie op zich hebbengenomen. En tot deze wil ik ook die man rekenen, die een vande besten was onder ons allen, en die zijn leven gewijd heeft aanhet ontwaken van zijn, van ons volk, door zijn verzen, door zijngedachten, en tenslotte door de daad:

Dietrich Eckart.

Page 886: Adolf hitler   mein kampf - Nederlands+German

877

NAWOORD

Op de 9de november 1923, in het vierde jaar van haarbestaan werd de Nationaal-Socialistische DuitseArbeiderspartij voor het gehele Rijksgebied ontbonden

en verboden verklaard. Nu, in november 1926, staat ze weer inhet gehele Rijk vrij voor ons, sterker en innerlijk vaster dan ooitte voren. Alle vervolgingen tegen de beweging en tegen depersoon van haar leiders konden niets tegen haar beginnen. Dejuistheid van haar ideeën, de zuiverheid van haar streven, deoffervaardigheid van haar aanhangers hebben gemaakt, dat zetot nog toe uit alle onderdrukkingen krachtiger te voorschijnkwam.

Wanneer ze temidden van onze huidige parlementaire corruptiesteeds dieper tot het besef komt van het diepste karakter vanhaar strijd en zich voelt als de zuivere belichaming van dewaarde van persoon en ras en zich daarnaar gedraagt, dan kanmen met bijna wiskunstige zekerheid zeggen, dat ze eenmaal deoverwinning zal moeten behalen. Even zeker als Duitslandnoodzakelijkerwijze eenmaal de positie, die het toekomt, weerzal moeten innemen, wanneer het volgens dezelfde beginselenwordt geleid en georganiseerd.

Een staat, die zich in het tijdperk van de rassenvergiftigingwijdt aan de verzorging van de beste elementen van zijn ras,moet op een goede dag meester over de aarde worden. Laten deaanhangers van onze beweging dat nooit vergeten, wanneer zezich ooit gedwongen zouden voelen om met angst in het hart degrootte van de offers te vergelijken met de kans op succes.

EINDE