Download - 529385 973 Bloedgevaar - Pelckmans uitgevers

Van Halewyckvanhalewyck.be

Wanneer de leden van het SPAT-team na de paasvakantie weer terug op de schoolbanken zitten, lijkt eindelijk een periode van welverdiende rust aan te breken, want de zware en vermoeiende missies hebben elkaar de laatste maanden in snel tempo opgevolgd.

Of is het alleen maar de stilte voor de storm?

Want waarover ging het mysterieuze bericht dat kolonel Henry in Schot-land op zijn telefoon ontving?

Waarom moet David op een hackerscongres in Las Vegas inbreken in de computers van het Pentagon, het hoofdkwartier van het Amerikaanse leger?

En waarom vertrekt het team halsoverkop naar Japan na een telefoontje van meester Hattori’s zus Misaki?

Issun saki wa yami *

* Verwacht het onverwachte

WINNAAR VAN DE KINDER- EN JEUGDJURY VLAANDEREN

I S B N 978-94-6131-973-9

9 7 8 9 4 6 1 3 1 9 7 3 9

529385_973_O_Bloedgevaar.indd All Pages 9/6/19 15:11

Bloedgevaar

529385_973_Bloedgevaar.indd 1 9/6/19 12:29

vic Falls MissionsBloedgevaarKate Kriske

Kate Kriske is de alias van het schrijversduo Kris Geluykens en Kathleen Stas.

Vanaf 13 jaar

Eerste druk: september 2019

© 2019, Kate Kriske en Van Halewyck

Van Halewyck maakt deel uit van Pelckmans uitgevers nv

www.pelckmansuitgevers.be

Brasschaatsteenweg 308, 2920 Kalmthout, België

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, op welke wijze ook, zonder de uitdrukkelijke voorafgaande en schriftelijke toestemming van de uitgever, behalve in geval van wettelijke uitzondering. Informatie over kopieerrechten en de wetgeving met betrekking tot de reproductie vindt u op www.reprobel.be.

All rights reserved. No part of this book may be reproduced, stored or made public by any means whatsoever, whether electronic or mechanical, without prior permission in writing from the publisher.

D/2019/7104/31

ISBN 978 6131 973 9

NUR 284

vanhalewyck.be

vanhalewyck vanhalewyck van_halewyck


SPAT (Special Abilities Team)


Vic Falls Missions is een reeks rond een geheim

team van jongeren met bijzondere talenten, waarin

ook leden met een beperking juist door hun

bijzondere eigenschappen topspionnen zijn.

De naam van het team, dat undercoveroperaties

uitvoert, is SPAT (Special Abilities Team) en

het hoofdkwartier bevindt zich in Londen in een

geheime bunker onder het Parability Center (PAC),

een hypermoderne middelbare school waar de meeste

leden van het team les volgen.

Het team bestaat uit:

Victoria FallsCreatief, ondernemend, nonchalant (zeker in

afspraken) en een echt tekentalent. Ze heeft

geen onderbenen, maar is zeer behendig met

haar hightechs (haar speciale hypermoderne

kunstbenen) en haar running blades. Ze

heeft zich gekwalificeerd voor de Europese

kampioenschappen atletiek.

Marcus HolmeSportief, intelligent,

moedig en gedreven, maar soms iets te

onbesuisd. Hij is een getalenteerde freerunner.

Li-Jang HoffmanEen gespierde jongeman die er met zijn donkere

bril en gemillimeterd haar uitziet als een

piloot in opleiding. Hij is enorm verstandig en

heeft van zijn blindheid gebruikgemaakt om zijn

andere zintuigen te versterken.


David MbanefoEen goedlachse computerexpert die na een verkeersongeval op jonge leeftijd in een rolstoel is beland, niet bij de pakken is blijven neerzitten en zich alle geheimen van de computerwereld eigen heeft gemaakt.

Delphine MorettiNiet het jongste, maar wel het kleinste lid van het team. Met haar 1 meter 47 en haar ongelooflijk flexibele lichaam krijgt ze het voor elkaar om tijdens missies dingen te doen waar niemand anders in zou slagen. Ze is ook een zwemkampioen en een vermommingsspecialist.

Carl ParkerEen technisch genie en meester in het ontwikkelen van gadgets en hulpmiddelen, waar het team tijdens hun missies dankbaar gebruik van maakt. Hij is zeer terughoudend en gereserveerd door zijn autisme, maar wordt door het team enorm naar waarde geschat.

Imana Onjebu-SanchezNieuwste teamlid.Victoria's boezemvriendin bij het Britse Olympische team, onbevreesd en zeer loyaal.Imana kan als gevolg van een genetisch defect in het SCN9A-gen geen pijn voelen, wat fantastisch lijkt maar het in de praktijk zekerniet altijd is.


Marvin en Rita MacDougall

Marvin en Rita zijn jonge veertigers,

kunstenaars en geheim agenten, oprichters

van de Art Squad, een aparte inlichtingencel

die zich bezighoudt met kunstroof, heling

van gestolen artefacten en vervalsingen. Hun

kantoor bevindt zich in dezelfde ondergrondse

bunker en ze werken wanneer nodig met veel

plezier mee aan opdrachten van het SPAT.

Meester Hattori Nagata

De uit Japan afkomstige ninjaleraar die aan

het PAC lesgeeft in gevechtstechnieken en de

zelfdiscipline die daarbij hoort.

Het team wordt geleid door kolonel Henry Murray, die

wordt bijgestaan door Suravi Khan, een voormalige

MI6-agente, en door zijn broer ‘Giant George’ Murray,

een gewezen surfkampioen die bij een bomaanslag in

hartje Londen vanaf zijn middel verlamd raakte.


Goed om weten als je de vorige delen uit de reeks nog niet gelezen hebt:

Dwayne RutherfordMinister van Binnenlandse Veiligheid, oude klasgenoot en vriend van kolonel Henry.

Aaron TuskInternetmiljonair die zich toelegt op groene energie en groene transportmogelijkheden.

Paul MatherHoofd van de misdaadorganisatie Nemesis.

Luther HarlandHandlanger en rechterhand van Paul Mather.


1

Tokio, Japan, 1 mei

Het was negen uur ’s ochtends. Jiro Konishi zat aan zijn bureau en staarde geconcentreerd naar

het computerscherm voor zich. Zijn hypermoderne kantoor bevond zich op de twaalfde verdie-

ping van de Konishi Media Building in het hartje van Marunouchi, een van de bruisende zakendistricten in Tokio, dat tussen het Japanse keizerlijke paleis en het Tokio Centraal Station gelegen was.

Achter hem liep over de hele lengte van het kantoor een raam dat een indrukwekkend uitzicht op de stad bood.

Konishi Media was het familiebedrijf dat honderd jaar geleden door Jiro’s overgrootvader was opgericht en sindsdien van vader op zoon was overgegaan. Op dit moment stond zijn vader, Natsuo Konishi, aan het hoofd van het bedrijf.

Oorspronkelijk begonnen als een bescheiden drukkerij, was de firma, met haar miljoenenomzet, vandaag een van de belangrijkste uitgevers van mangastrips ter wereld. Daarnaast waren ze ook actief in multimedia en animatiefilms en genereerden ze een flinke omzet in de merchandising van hun meest bekende stripfiguren. De afbeelding van de mangahelden prijkte dan ook op tal van uiteenlopende producten.

Het bedrijf draaide goed en de blinkende wolkenkrabber van staal en glas die hun naam droeg, was daar het bewijs van.

Jiro keek even op zijn horloge en nam een slok van zijn kopje thee. Na een bescheiden klopje op de openstaande deur wandelde Kyoko, zijn persoonlijke assistente, binnen en legde een dossier en een stapeltje post op de hoek van zijn bureau. Ze keek hem even glimlachend aan. Hij knikte haar vriendelijk toe.

11


Zijn gezicht betrok echter toen hij door de glazen wand van zijn kantoor in de aangrenzende gang iemand zag aankomen. Hij deed teken aan zijn assistente om het kantoor te verlaten.

Toen ze bijna het kantoor uit was, riep hij haar plots terug. Hij had een bruine enveloppe in zijn hand waar in sierlijke letters zijn naam op stond. Geen poststempel, geen adres. Hij draaide de enveloppe om. Geen afzender.

‘Van wie is deze brief?’ vroeg hij fronsend terwijl hij een oog op de gang gericht hield. ‘Is die persoonlijk bezorgd?’

‘Geen idee, meneer Jiro. De brief lag vanochtend op mijn bureau samen met de rest van uw post.’

Jiro knikte nadenkend.‘Problemen, broertje?’ klonk het plots, toen een vrouw haar

hoofd om de deur van zijn kantoor stak. ‘Nee, hoor’, antwoordde Jiro geërgerd. ‘Alleen maar een hand-

geschreven enveloppe zonder afzender.’Hij had er een vreselijke hekel aan dat zijn zus Hatsuko hem

in het bijzijn van anderen met ‘broertje’ aansprak. Hij had haar al vaker gezegd dat het zijn geloofwaardigheid binnen het bedrijf aantastte, maar zijn opmerking werd steevast weggewuifd.

‘Handgeschreven? Misschien een aanbidster?’Jiro keek haar zuchtend aan. ‘Ik denk het niet, Hatsuko.’‘Oké, niet dan. Maar wordt het niet eens stilletjesaan tijd om de

markt opnieuw te verkennen?’ vroeg ze dan. ‘Je bent ondertussen toch al – hoelang is het – negen jaar gescheiden? Ik ken genoeg leuke vrouwen van goede afkomst aan wie ik je kan voorstellen.’

Jiro’s assistente tuurde ongemakkelijk naar de tippen van haar schoenen, niet goed wetend hoe ze op het gesprek moest reageren.

‘Ik heb nog werk te doen’, antwoordde Jiro geïrriteerd, wijzend naar het dossier op zijn bureau.

‘Ik ga al’, antwoordde Hatsuko terwijl ze met een ‘Fijne dag nog’ Jiro’s kantoor verliet.

12


Die staarde haar ontstemd na tot ze uit het zicht was verdwenen. Daarna scheurde hij de enveloppe voorzichtig open.

Er zat een dun vel papier in, waar met een zwarte stift in dikke, grote karakters op geschreven was:

DE DOOD VAN JE BROER ISHIRO

WAS GEEN NATUURLIJKE DOOD,

HIJ WERD VERMOORD.

DE DOOD VAN JE NEEF DAI

WAS GEEN ONGEVAL,

HIJ WERD VERMOORD.

PAS OP JE TELLEN TIJDENS HET FEEST,

WANT JIJ BENT DE VOLGENDE.

In de Konishi Media Building werden even later onopvallend twee handen tegen elkaar geslagen.

‘Ons plan is van start gegaan’, klonk het. ‘We hebben er lang genoeg op gewacht’, was het antwoord.

13


2

Londen, UK, 2 mei

In Londen waren de leden van het SPAT na de veeleisende weken in Borneo en Schotland stilaan teruggekeerd naar de nor-male routine wanneer er geen missies op het programma stonden.

Dat betekende dat de gewone lessen aan het PAC, het Parability Center, waar alle leden naar school gingen en dat zich boven het geheime ondergrondse hoofdkwartier van het Special Abilities Team bevond, hervat waren.

Voor de SPAT-leden werden die gewone lessen aangevuld met specifieke mentale en fysieke trainingen in functie van hun toe-komstige missies.

Om de vier weken bleef het team ook tijdens het weekend op de school. Er werd dan tijd besteed aan de bespreking van vorige missies, er werd aan teambuilding gedaan en ook individueel met de teamleden gewerkt.

Dit was zo’n weekend.

David was onder leiding van Giant George oefeningen aan het doen in de fitnesszaal, al was het niet van harte. Hij had een hekel aan fysieke inspanningen, maar zoals de afgelopen missie in Schotland nog maar eens had bewezen, was fysieke paraatheid ook voor hem een conditio sine qua non als hij op het terrein ingezet wilde worden. Doorzetten was dus de boodschap. Bovendien was het onderhouden van de lichamelijke conditie voor rolstoelgebruikers een must om tal van vervelende kwaaltjes te voorkomen.

Victoria en Imana, die intussen naar het PAC was verhuisd, waren op de atletiekbaan hun door de coaches van de Britse

14


Atletiekfederatie opgelegde trainingen aan het doen met het oog op de Europese Kampioenschappen, die binnenkort in Berlijn gehouden werden.

Marcus was op hetzelfde moment het beste van zichzelf aan het geven tijdens zijn meest favoriete les, de ninjatraining van meester Hattori. Niet alleen het fysiek-technische van de lessen, dat hem als freerunner op het lijf geschreven was, boeide hem mateloos, maar ook de vele verhalen van meester Hattori over de Japanse geschiedenis en de Japanse manier van leven nu en in het verleden. Het was een fascinatie die hij deelde met Victoria, zo was hij nog maar recent te weten gekomen.

Nu hij na hun onstuimige weerzien in Schotland al eens vaker op haar kamer vertoefde, was het hem opgevallen over hoeveel mangastrips ze beschikte.

Ze had hem schoorvoetend een aantal van haar eigen man-gaschetsen laten zien. Een stijl die ze zichzelf sinds een dik jaar aanleerde via het YouTube-kanaal van Toshi Fujimoto, een van de meest vooraanstaande manga-artiesten in Japan.

Toen Marcus zijn enthousiasme voor haar werk niet onder stoelen of banken stak, had ze eerst gezegd dat het allemaal niet veel voorstelde, om dan even later toe te geven dat ook Toshi, die de schetsen van zijn internetleerlingen regelmatig van feedback voorzag, best tevreden was over haar vorderingen.

Delphine, Li-Jang en Carl waren momenteel vrij en Delphine maakte van de gelegenheid gebruik om Suravi een schoudermas-sage te geven. Ze volgde sinds kort een cursus die georganiseerd werd door de in de gebouwen van het PAC gevestigde kinesis-tenpraktijk en Suravi wist dat ze voortdurend op zoek was naar slachtoffers om haar nieuw verworven kennis op uit te testen. Daar ging Suravi maar al te graag op in, omdat haar lichaam nog steeds stram en pijnlijk aanvoelde na wat haar tijdens de vorige missie overkomen was. Delphine beschikte trouwens over een

15


stel gouden handen die een weldaad waren voor lichaam, en bij uitbreiding ook ziel.

Li-Jang en Carl hadden zich op hun beurt teruggetrokken in Carls lab, dat zich diep onder de grond naast het hoofdkwartier van het SPAT bevond.

Carl was druk aan het sleutelen aan iets dat op een broodrooster leek en Li-Jang zat diep in gedachten verzonken in Carls favoriete stoel. Een stokoude, bruinleren, compleet gecraqueleerde en totaal van kleur vergane fauteuil die hij van zijn grootvader had geërfd. Carl noemde hem ‘de Brainstormer’.

Het was een stoel die je op het eerste gezicht je grootste vijand nog niet cadeau zou willen doen, maar die op de een of andere wijze met niets te vergelijken viel als je op zoek was naar een goed idee.

Het leek wel of de wijsheid en gedachten van iedereen die ooit in de stoel had plaatsgenomen erin waren opgeslagen en op een onverklaarbare manier weer werden afgegeven als je er met een open geest voor nieuwe ideeën in ging zitten. Een uurtje in de Brainstormer was altijd goed voor minstens één bruikbaar idee.

Carl kon een glimlach niet onderdrukken toen hij even van zijn werk opkeek en zag hoe Li-Jang gelukzalig uitgestrekt in de fauteuil lag. Hij wist dat de Brainstormer hetzelfde effect op Li-Jang had als op hem en hij vroeg zich af waar diens gedachten nu ergens vertoefden.

Carl hield van Li-Jangs gezelschap. Niet alleen vanwege zijn scherpe verstand, waarmee hij er steeds in slaagde om snel tekort-komingen in Carls ontwerpen of ideeën te duiden, maar misschien nog meer vanwege zijn stille aanwezigheid, zoals nu. Ze konden uren bij elkaar zitten zonder elkaar te storen terwijl ze tegelijkertijd aanvoelden dat ze elkaar voluit ondersteunden in wat ze elk apart aan het doen waren.

16


Wat ook voor een geruststellende sfeer zorgde, was dat Li-Jang hem letterlijk en figuurlijk nooit op de vingers keek. Als hij al eens een fout maakte bij het construeren van het een of ander gadget, dan was er niemand die het zag of er een opmerking over maakte.

Al wist hij goed genoeg aan de manier waarop Li-Jang op die momenten met zijn hoofd draaide dat hij wel degelijk doorhad dat er iets niet klopte. Maar hij had de minzame beleefdheid om daar nooit een opmerking over te maken. Dat was voor iemand met autisme, zoals Carl, een zegen voor zijn zelfvertrouwen en zijn nood aan duidelijkheid, rust en orde.

‘Heb je Schotland al een beetje achter je kunnen laten?’ klonk het plots vanuit de fauteuil.

‘Het gaat wel’, antwoordde Carl. ‘Al ben ik meer dan blij dat we terug zijn en dat ik me hier opnieuw kan toeleggen op het ontwikkelen van gadgets voor jullie. Voor mij hoeft al die live-actie echt niet.’

Li-Jang knikte. Hij begreep Carl wel, al was het nooit de bedoe-ling geweest om hem echt op het terrein in te zetten, maar de omstandigheden hadden er in Schotland anders over beslist.

‘En voor jou?’ vroeg Carl. ‘Hoe was het voor jou in Borneo? Heb jij daar wel van de actie kunnen genieten?’

‘Om heel eerlijk te zijn, vond ik het fantastisch. De spanning, de adrenaline… Van mij mag er zich morgen alweer een nieuwe missie aandienen. Alhoewel… morgen of de volgende weken misschien toch maar beter niet’, klonk het geheimzinnig.

Carl keek verbaasd naar Li-Jang.‘Wat bedoel je? Speciale plannen voor de volgende weken?’‘Speciaal…’ aarzelde Li-Jang. ‘Als je een optreden in de Royal

Albert Hall speciaal vindt, dan wel, ja.’Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht.‘Jij? Optreden? In de Royal Albert Hall? Je maakt een grapje, toch?’

17


Li-Jang schudde ontkennend het hoofd.‘Je meent het echt?’ vroeg Carl, nog steeds met een flinke dosis

wantrouwen in zijn stem.‘Zo echt als ik hier zit’, was het antwoord. ‘Begin juni treed ik

daar op als lid van het enige orkest ter wereld dat uitsluitend uit muzikanten met een visuele handicap bestaat.’

‘En ik die dacht dat ik al je geheimen wel kende’, zei Carl ietwat onthutst. ‘Ik wist helemaal niet dat jij muziek speelde.’

Er klonk bewondering door in zijn stem, want muziek maken was een van de dingen die hij maar al te graag zelf ook zou kunnen. Maar hij had er geen aanleg voor, ook al had hij ergens gelezen dat een wiskundige geest nauw zou aanleunen bij die van een muzikant. Als dat waar was, dan was hij de uitzondering op de regel.

‘Welk instrument bespeel je dan?’ vroeg hij.‘De pauken en… de triangel’, klonk het trots.‘De pauken, dat lijkt mij ook wel wat’, zei Carl. ‘Die geven zo’n

zalig dramatisch effect aan een compositie. Maar de triangel? Nee, bedankt. Dat vind ik maar niets.’

‘Daarover ben ik het absoluut niet met je eens, beste vriend’, antwoordde Li-Jang gevat. ‘Onderschat nooit de triangel! Als je echt aandachtig naar een concert luistert, zal je merken dat de subtiele toets van de triangel de kers is op de geweldige taart die de dirigent zijn publiek aanbiedt.’

‘Ik geloof je graag,’ lachte Carl, ‘maar waarom heb je daar nooit iets over verteld? En hoelang doe je dat al?’

‘Bijna een jaar. Elke donderdagavond en ook in het weekend.’‘Al zo lang?’‘Ik beken schuld,’ lachte Li-Jang op zijn beurt, ‘maar het leek me

gewoon een heel leuk idee om jullie hiermee te verrassen. Jullie tickets liggen trouwens klaar, hoor.’

‘Ik kijk er al enorm naar uit’, zei Carl. ‘Maar hoe lees jij je muziek of hoe weet je wat de dirigent wil als je niet kan zien?’

18


‘Daarvoor neem ik je graag eens mee naar een repetitie’, ant-woordde Li-Jang. ‘Dan wordt alles je meteen duidelijk.’

‘Afgesproken’, zei Carl.Op dat ogenblik kwam David zuchtend en bezweet Carls lab

binnengereden. ‘Wie verzint al die fysieke uitsloverij toch?’ gromde hij. ‘Geef

mij maar een rustige zetel, een goede politieserie en een grote beker frisdrank. Van frisdrank gesproken, heb jij hier niets in de aanbieding, Carl? Ik heb dringend nood aan suikers.’

Carl schudde het hoofd. ‘Ik heb iets beters’, zei hij terwijl hij een fles appelsap uit zijn lab-ijskast haalde en David een groot glas inschonk.

‘Hoe gaat het verder met je?’ vroeg Li-Jang toen David even later het lege glas met een voldane glimlach aan Carl teruggaf. ‘Zenuwachtig?’

‘Gezond nerveus’, antwoordde David. ‘Er zit dus geen zenuwinzinking aan te komen deze keer?’

grapte Li-Jang.‘Ik denk het niet’, antwoordde David met een scheve glimlach,

terwijl ze alle drie terugdachten aan het moment dat David tien dagen geleden met een rotvaart en piepende banden de grote centrale ruimte van het PAC kwam binnengereden, op de voet gevolgd door Marcus, Carl en Li-Jang.

19


Tien dagen geleden

‘Is het echt aangekomen?’ riep hij al vanuit de verte naar Suravi, die bij de aanmeldbalie van het PAC met Delphine, Victoria en Imana in gesprek was.

‘Is wat aangekomen?’ vroeg Vic.‘Ik vermoed dat hij het pakje uit Las Vegas bedoelt dat hier een

tiental minuten geleden werd afgeleverd’, antwoordde Suravi glimlachend.

‘David, denk je echt dat…?’ vroeg Delphine aan David, die ondertussen de balie had bereikt.

‘Ik hoop het uit de grond van mijn hart, Delphine.’Met trillende vingers nam hij het pakket in ontvangst. Toen hij

de naam van de afzender las, verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht en balde hij de vuisten als een voetballer die net een doelpunt heeft gescoord.

‘Yes. Het is van de World Hackers Convention.’ ‘Wauw, dan toch!’ riep Marcus enthousiast.David had hen enkele dagen geleden verteld over de jaarlijkse

wereldconventie van de hackerscommunity. Een conferentie waarop de beste ethische hackers ter wereld werden uitgenodigd om gedurende een aantal dagen de beveiligingssystemen van grote bedrijven en overheidsinstanties te testen. De hacker die het diepst in de verschillende systemen wist door te dringen, werd beloond met de titel Most Valuable Hacker of the World.

De conventie was in het leven geroepen omdat hacking steevast aan frauduleuze praktijken, zoals diefstal van data, bedrijfsspionage en chantage, werd gelinkt. Terwijl er ook een heleboel hackers actief waren die er gewoon voldoening in vonden om veiligheidslekken in bedrijfssystemen op te sporen en die dan aan de bedrijfsleiding kenbaar te maken, zodat zij de nodige maatregelen konden treffen om hun computersystemen beter te beveiligen.

20


Mede door de inspanningen van de conventie, en de wereld-wijde hackerscommunity zelf, was ethisch hacken voor velen onder hen een fulltimejob geworden die flink wat geld in het laatje bracht. Grote bedrijven betaalden maar al te graag een mooie som geld om fouten in hun cyberbeveiliging boven te halen.

David hoopte al een tijdje stiekem op een uitnodiging.‘Wat zit er in het pakket?’ voeg Li-Jang.‘Ik stel voor dat jullie dat elders gaan bekijken,’ zei Suravi, ‘want

er staan hier nog andere mensen te wachten. Maar hou me wel op de hoogte, want ik ben net zo nieuwsgierig als jullie naar de inhoud van dat pakket.’

Het team besloot om uit te wijken naar het SPAT-hoofdkwartier en even later opende David het pakket.

Er zat een groen metalen plaatje in met een geometrisch motief van ultrafijn gesoldeerde gouden lijntjes, ter grootte van een uit de kluiten gewassen mobiele telefoon. Op het plaatje waren verschil-lende vierkante metalen blokjes gemonteerd met ingangen voor ethernet-, USB- en andere aansluitingen.

Verder een zwart, opgerold velletje plastic, een metalen doosje met de lengte van een gewone pen, waarvan de zijden ongeveer twee centimeter dik waren en dat uitgerust was met een USB-kabel, een dun ijzeren staafje met een haak en een voedingskabel.

Een opvouwbaar toetsenbord, dat dichtgeklapt hetzelfde for-maat had als het groene plaatje, maakte het pakket compleet.

‘Wat is dat allemaal?’ zei Delphine teleurgesteld. ‘Ik had gedacht hier een fancy uitnodiging te zien, inclusief hotelvoucher en vlieg-tickets voor een retourtje Las Vegas. Maar dat is het duidelijk niet.’

‘Toch wel’, zei David. ‘Althans, daar ga ik van uit. Alleen moeten we er wel nog even wat moeite voor doen. Dat zijn nu eenmaal de regels van de conventie.’

‘Wat bedoel je met “moeite doen”?’ vroeg Marcus. ‘En wat is dat dunne groene ding?’

‘Dat’, antwoordde David, ‘is een Raspberry Pi, een minicompu-

21


ter die je zelf kan programmeren en uitbreiden en die amper vijftig euro kost. Fans maken er de gekste dingen mee. Ze bedienen er alle elektronica in huis mee, zoals bijvoorbeeld hun automatische garagepoort, ze laten er speelgoedtreintjes mee rijden, gebruiken het als internetserver, weerstation en multimediaspeler of maken er robotjes mee. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt gedaan.’

‘Allemaal goed en wel, maar wat moet je er hier mee?’ vroeg Victoria. ‘Zit er niet ergens een gebruiksaanwijzing bij?’

‘Nee’, antwoordde David. ‘En dat is ook geen probleem. Ik ga ervan uit dat we meer te weten komen zodra we alles aansluiten. Laten we starten met het scherm.’

‘Welk scherm?’ vroeg Imana.‘Dit hier.’ David ontrolde het zwarte plastic velletje en klikte de onderzijde

ervan in het ijzeren doosje vast. Ook het staafje ging in de daarvoor voorziene opening. Bovenaan het staafje haakte David vervolgens het uitgerolde minischerm aan het haakje vast. De USB-kabel ging in de Raspberry Pi.

‘Zo, dat is al in orde’, zei hij tevreden.Vervolgens haalde hij een ethernetkabel uit zijn laptoptas en

gebruikte die om de minicomputer te verbinden met het bevei-ligde netwerk waarmee hij zijn hackingactiviteiten uitvoerde. Een netwerk dat uit veiligheidsoverwegingen niet verbonden was met de SPAT-server. Want ‘veiligheid eerst’ was bij alles wat hij in de cyberwereld deed zijn eerste bekommernis. Hij zou het zichzelf nooit vergeven mocht hij op de een of andere domme manier de SPAT-server besmetten met een kwaadaardig virus.

Vervolgens plugde hij het ene eind van de voedingskabel in de Pi en het andere in een stopcontact en vrijwel onmiddellijk begon het toestelletje te zoemen.

Binnen een paar tellen verschenen er zeven lijnen tekst, waarbij elke lijn uit een combinatie van tien letters en cijfers bestond.

22


Onder de laatste tekstlijn stond een wit invulveld te knipperen, waar in lichtgrijze kleur de letters J, P en G reeds ingevuld waren. Onder het invulveld stond een korte begeleidende tekst.

‘Lees eens even voor, David’, vroeg Vic.‘Als u binnen de vijftien minuten het correcte paswoord in het

bovenstaande invulveld invoert, dan wordt uw uitnodiging voor de World Hackers Convention bevestigd en ontvangt u een link waarmee u de nodige deelnamedocumenten kan downloaden. Als u het foute paswoord geeft, betekent dat dat u toch niet de geschikte persoon bent om aan onze conventie deel te nemen. Let wel op: u heeft maar recht op één poging! Zorg er dus voor dat u geen onzinnigheden intypt. We gaan ervan uit dat het lezen van deze tekst ongeveer een minuut in beslag neemt, wat betekent dat de voorziene vijftien minuten nu ingaan.’

Onder de tekst begon op datzelfde moment een digitale klok de tijd af te tellen.

‘Vijftien minuten om hier iets zinnigs uit te halen?’ riep Marcus. ‘Dat halen we nooit!’

‘Bedankt voor het vertrouwen, Marcus’, antwoordde David met een grijns. ’Maar ik ben wel blij dat je “we” zegt, want ik vrees dat ik alle steun zal kunnen gebruiken. Ik ga alvast alle regels door een analyseprogramma laten lopen om te zien of er herkenbare patronen tussen zitten die ons op een spoor kunnen zetten. Als jullie andere ideeën hebben, dan hoor ik het graag!’

Hij klapte zijn laptop open en begon te typen.‘Zijn het misschien van die IP-adressen waarmee ze kunnen

zien met welk toestel je op internet gaat?’ opperde Delphine.‘Nee’, antwoordde David kort. ‘Dat zijn alleen cijfers.’‘Kunnen we misschien zien of het optellen, aftrekken, verme-

nigvuldigen of delen van de cijfers iets zinnigs voortbrengt en wat proberen te puzzelen met de letters?’ opperde Imana.

‘Doe maar!’ riep David. ‘Alles is het proberen waard. Nog dertien minuten!’

23


Gespannen richtte hij zijn aandacht opnieuw op zijn laptop, waar de analysesoftware in een razend tempo letter- en cijfercom-binaties uitspuwde op zoek naar een herkenbaar patroon.

Een minuut later klonk een stevige vloek.‘Verdomme! Niets. En bij jullie?’De anderen schudden ontkennend het hoofd.Alleen Li-Jang reageerde niet. Hij hield zich al een tijdje afzijdig

nadat hij alle info die op het minischerm verschenen was nog eens heel secuur had laten voorlezen door Carl.

In zijn hoofd overliep hij nauwgezet wat hem verteld was.‘Nog tien minuten!’ signaleerde Marcus.‘Verdomme, verdomme, verdomme!’ riep David. ‘Vertel me

nu niet dat ik dat stomme paswoord niet kan vinden. Nu ik er eindelijk zo dichtbij ben.’

Hij sloeg teleurgesteld met zijn hand op de tafel. Het werd even stil in het hoofdkwartier.

De rustige stem van Li-Jang doorbrak de stilte.‘In al je enthousiasme ben je de methodiek vergeten, David’, zei

hij vriendelijk. ‘En ben je net als de anderen als een kip zonder kop aan de slag gegaan. Je moet dit bekijken als een vraagstuk’, ging hij verder. ‘Wat is er typisch aan vraagstukken?’

‘Dat er altijd een deel van het antwoord in de vraag verborgen zit’, antwoordde David.

‘Precies. En als dat zo is, dan staan die letters J, P en G niet zonder reden in dat invulveld. Of, om preciezer te zijn, dat punt en de letters J, P en G, als Carl het goed gezien heeft.’

‘Er staat inderdaad een punt’, zei Marcus. ‘Maar wat moet ons dat duidelijk maken?’

Net als de anderen had hij geen idee waar Li-Jang heen wilde.‘Dat de zeven lijnen misschien willekeurig gegenereerde namen

van JPG-bestanden zijn?’Davids gezicht klaarde op en als een bezetene begon hij de

tekstlijnen in zijn internetbrowser in te typen. Binnen de kortste

24


keren verschenen er zeven afbeeldingen op zijn scherm.‘Link je scherm naar de projector,’ zei Vic, ‘dan kunnen we het

allemaal wat beter zien.’Met een korte toetsencombinatie toverde David alle beelden

op de wand.‘Vertel me wat je ziet’, zei Li-Jang.‘Een gloeilamp, een smiley, tweemaal dezelfde groep vogels

in de lucht met een soort opslagtank ernaast, een foto van een muzikant, en tweemaal dezelfde geografische vorm van een land met een diaprojector ernaast waar een streep door staat’, klonk het van alle kanten tegelijk.

‘Ja, dat maakt alles meteen heel wat duidelijker’, merkte Delphine spottend op.

Ook de anderen zagen niet meteen wat het verband tussen de verschillende beelden kon zijn.

‘Nog maar vijf minuten!’ riep Marcus. Zijn stem klonk bezorgd.‘Systematiek is de sleutel!’ zei Li-Jang, ‘Beschrijf me de afbeel-

dingen in detail. Die smiley, wat voor een smiley is dat? Een verbaasde smiley, een breed lachende smiley…?’

‘Het is gewoon een glimlachende smiley, om precies te zijn een happy smiley’, zei David.

‘Staat er nog iets anders bij die smiley?’Het antwoord was ontkennend.‘En die muzikant, wie is dat? En waar is hij? Speelt hij een

concert of zit hij in een opnamestudio?’‘Hij zit aan de piano op een podium voor een menigte, samen

met nog enkele andere muzikanten op de achtergrond. Maar ik weet niet wie hij is’, antwoordde Imana.

‘Wacht even’, zei Vic. ‘Zoom eens in op de muur achter hem. Daar hangt een soort affiche, misschien staat er iets op dat ons verder kan helpen. ‘

Dat was inderdaad het geval. Op de affiche stond: BBC 1978 Jackson Browne. Delphine herkende de naam van de muzikant,

25


haar vader had enkele albums van hem in zijn platencollectie. Ze typte de informatie meteen in op haar smartphone.

‘En die geografische vorm van dat land? Enig idee welk land dat zou kunnen zijn?’

Carl, die alle landen van de wereld en hun geografische vorm uit zijn hoofd kende, bestudeerde het beeld even.

‘Het is India!’ Bijna onmiddellijk daarna klonk een paniekerige ‘Nog ander-

halve minuut’ van Marcus.‘Oké’, zei Li-Jang nadenkend. ‘Beschrijf die vogels met die

opslagtank eens? Is daar iets opmerkelijks aan te zien?’‘De vogels vliegen in een v-formatie. De tank lijkt op een gas-

tank’, antwoordde Marcus.‘V en G’, merkte Imana op.‘Wat zei je?’ vroeg Marcus.‘Die vogelformatie. Dat is een V. Die tank zou inderdaad een

gastank kunnen zijn, dus G. Zoeken we misschien een woord waar V en G in voorkomt?’

‘Maar al de rest dan?’ vroeg David vertwijfeld. ‘Tja, dat weet ik ook niet’, was Imana’s ietwat geagiteerde ant-

woord. ‘Ik zit er waarschijnlijk compleet naast.’‘Integendeel!’ riep Li-Jang.‘Wat bedoel je?’ vroeg Delphine.‘Lees die “let-wel-op”-zin nog eens voor!’‘Let wel op: u heeft maar recht op één poging! Zorg er dus voor

dat u geen onzinnigheden intypt’, las Imana.‘Nog één minuut!’ riep Marcus.David keek paniekerig naar Li-Jang, hopend dat die het door-

had, want er bleef nog maar bitter weinig tijd over om zijn droom in vervulling te laten gaan.

‘Als je geen ONzinnige dingen mag intypen, dan moeten het zinnige zijn. Een zin dus. En als we ervan uitgaan dat die V en G samen een woord vormen, dan moeten we die afbeelding mis-

26


schien bekijken als een rebus en komen we uit op V-gas…Vegas! Waar de conferentie plaatsvindt. Wat misschien wil zeggen dat we ook bij de andere afbeeldingen out of the box moeten denken? Dan staat die smiley mogelijkerwijze voor happy… Wat zou kunnen leiden naar ons Engelse werkwoord to happen…’

‘Die gloeilamp, daar staat het cijfer 60 bij. Zou dat misschien betekenen dat het een lamp van 60 watt is? Kunnen we daar iets mee?’ opperde Vic.

‘What!’ riep Li-Jang uit.‘Wat?’ vroeg Vic, die niet begreep wat Li-Jang bedoelde.’Die 60 watt betekent “what”’, verduidelijkte Li-Jang.Delphine, die ondertussen druk op haar smartphone bezig was

geweest, slaakte een kreet. Ook zij had het nu door.‘Ik weet wat er met die muzikant bedoeld wordt. In 1978 speelde

Jackson Browne live voor de eerste keer het bekende nummer “Stay” bij de BBC. Ik vermoed dat hier het werkwoord to stay bedoeld wordt!’ riep ze uit.

Op dat moment had ook David een aha-moment:‘Als die geografische vorm India is en daar een diaprojector

naast staat die doorstreept is, dan wil dat in een rebus zeggen: geen dia’s. Dus India zonder dia, dat betekent ‘in’!’ pikte hij opge-wonden in.

‘Dat is het!’ riep Delphine.Op dat ogenblik hadden ze het allemaal door.‘Vooruit, David, typen!’ schreeuwde Marcus.De klok gaf nog tien seconden aan.Davids vingers vlogen over de toetsen: WHAT HAPPENS IN VEGAS, STAYS IN VEGAS!Op het moment dat hij de entertoets indrukte, stopte ook de klok.Iedereen hield de adem in. Hadden ze het gehaald?Na een paar tellen doofde het beeld langzaam uit en het team

staarde ongelovig naar een zwart scherm. Iedereen keek vol mede-lijden naar David, die als een hoopje ellende in zijn stoel zat.

27


‘En ik was er zo dichtbij’, mompelde hij.Wezenloos staarde hij voor zich uit.De stilte in het hoofdkwartier was oorverdovend.Tot Carl opeens naar het schermpje wees, dat langzaam weer

begon op te lichten en na enkele seconden de volgende tekst liet zien.

Gefeliciteerd! We heten u hartelijk welkom op onze conventie. Maar laten we een ding afspreken: What happens in Vegas, stays in Vegas!

Een gebrul zo luid dat Victoria vreesde dat ze het tot boven de grond zouden horen, steeg op uit alle kelen. Iedereen feliciteerde David, die straalde.

‘Dank je wel, Li-Jang’, zei hij. ‘Ik ben je eeuwig dankbaar!’‘Graag gedaan, maar we hebben het allemaal samen gedaan’,

lachte Li-Jang. ‘En ik vind het paswoord wel zeer goed gekozen voor een hackerscongres.’

‘Inderdaad’, beaamde David. ‘Wat je in Las Vegas tijdens de conventie te zien en te horen krijgt, hou je voor jezelf!’

‘Het zou de slogan van het SPAT kunnen zijn’, pikte Marcus met een knipoog in. ‘Want geldt voor ons niet hetzelfde? Wat er tijdens de missies gebeurt, vertel je – behalve aan je teamleden – aan niemand verder.’

‘Dat was een mooi staaltje teamwerk vorige week, toen we dat wachtwoord hebben ontcijferd’, merkte Li-Jang op.

‘Dat klopt, maar het is ons toch vooral dankzij jou gelukt, Li-Jang. Zonder jouw inbreng mocht ik nu mijn koffer niet gaan inpakken.’

‘Wanneer vertrek je?’ vroeg Carl. ‘Maandagmiddag.’‘En Marvin gaat met je mee?’‘Yep, mijn ouders wilden alleen hun toestemming geven als

er een volwassen begeleider van het PAC zou meegaan. Marvin komt morgenavond terug van vakantie en mag er dus meteen een

28


weekje Las Vegas aan vasthaken. Je kan het slechter treffen, niet?’En dat was precies wat Giant George net daarvoor ook tegen

zijn broer Henry had gezegd, die hij na het beëindigen van de oefensessie met David was gaan opzoeken in zijn kantoor.

Ze waren de planning van de komende weken aan het over-lopen en Davids trip naar Las Vegas was als eerste aan de beurt gekomen. Daarna vroeg George:

‘Is er nog een vervolg gekomen op dat sms’je?’‘Het sms’je dat ik tijdens de slotceremonie van de Murray

Games heb gekregen?’George knikte instemmend en antwoordde:‘Inderdaad. Dat over Feest der Naties, of hoe die succesvolle jeugd-

musical ook heet, die volgens Dwaynes onderzoek door de grote geldschieter van de extreemrechtse partijen in Europa gesponsord wordt en die hij daarom van dichtbij wil laten doorlichten.’

De kolonel zuchtte.‘Ik heb er met Dwayne over gesproken. Het is weer een van

zijn vlinders. Nog te weinig bewijs om de andere diensten erop te zetten, maar toch een buikgevoel dat er meer aan de hand is. Omdat de musical zich specifiek op een jong publiek richt, zou hij graag het SPAT-team inzetten.’

‘Maar?’ vroeg George.‘Het is de laatste maanden zo druk en intens geweest, George.

Het team heeft amper de tijd gehad om normale lessen te volgen, laat staan te genieten van wat vrije tijd. Ik heb dan ook gevraagd of hij geen alternatief had.’

‘En wat zei Dwayne daarop?’‘Dat hij zou kijken of er een andere oplossing mogelijk is, maar

dat hij toch het liefst zou hebben dat wij de zaak zouden opvolgen.’‘Dat betekent dus in Dwaynes taal dat je nog een beetje tijd hebt

kunnen kopen voor het team, maar dat hij sowieso binnenkort opnieuw aan de lijn hangt.’

‘Ik vrees dat je gelijk hebt, George.’

29


Er viel een korte stilte tussen de broers.‘Heb je nog iets gehoord over Luther Harland?’ vroeg George toen.‘Die is jammer genoeg nog steeds spoorloos’, zuchtte de kolonel.

‘Hij staat wereldwijd geseind, maar tot op heden geen succes.’George knikte somber.‘En Paul?’‘Die wil met niemand contact en hult zich tegenover de onder-

zoekers in compleet stilzwijgen. Zijn kantoren in Genève zijn leeggehaald, maar het kan maanden, zo niet jaren duren voor we een duidelijk zicht hebben op waar hij met de Nemesis-organisatie mee bezig was.’

George zuchtte diep.‘Ik moet zeggen dat ik het er nog altijd behoorlijk lastig mee

heb te weten dat Paul…’‘Ik begrijp je volkomen,’ onderbrak Henry hem, ‘ik kan het

ook nog steeds niet rijmen. Kan je je indenken hoe tante Isa zich moet voelen?’

‘Ik heb haar niet meer aan de lijn gehad sinds de familiebijeen-komst. Weet jij hoe ze het momenteel stelt?’ vroeg George.

‘Naar omstandigheden gaat het wel. Ze heeft besloten nog een tijdje bij oom Angus in Schotland te blijven om alles te laten bezinken. Ze zal de steun van haar broer goed kunnen gebruiken. Die was trouwens in zijn nopjes met haar verlengde verblijf, net als Eilidh.’

30
