18-02-2011

YUPPEN OP DE VELUWEZOOM   

 Een eerste verkenning van elkaars capaciteiten...........|Jan Fokke Oosterhof

Hoofdstuk 1. Yuppen smoksen* op de Veluwezoom Een eerste verkenning van elkaars capaciteiten… *Smoksen is een Achterhoekse uitdrukking en het betekent dat er stevig gewandeld (in dit geval gefietst) moet gaan worden. Het enige gevaar van het smoksen is dat Tinus, de terreinknecht met houten poot en glazen oog, je achterna komt. Stevig doorrijden dus. Nijmegen, 20 februari 2011 Door Jan Fokke Oosterhof www.workaround1.wordpress.com, janfokke@oosterhof.cc

Inhoudsopgave Inleiding ................................................................................... 4 Koolhydraten ........................................................................... 4 Zwembanden ........................................................................... 5 Hangbuikzwijntjes, ofwel fietsen met de buik op het stuur .... 5 Wolven in schaapskleding ....................................................... 6 Lekker tutten met je materiaal, ofwel een stelletje wijven ...... 6 Schakelen als een ‘boer-op-n-trekker’ .................................... 7 Een technisch Knock Out ........................................................ 8 Waar zijn mijn zijwieltjes? ...................................................... 8 Remmen met je kop, ofwel genadeloos op je bek, ofwel hoe Edwin V. een lekkend kinnetje kreeg, maar zijn pink niet brak ................................................................................................. 9 De klassieke sidestumble, ofwel genadeloos op je bek gaan .. 9 De Spaanse mazzelos ............................................................ 10 Fietsen met de afterburner aan .............................................. 10 Fietsen als een Bokito op een olifant ..................................... 11 Een held zonder sokken ......................................................... 12 ‘Jazeker’ op je hol doet fietsen .............................................. 12 De weerstand gebroken ......................................................... 12 Nawoord ................................................................................ 13 

Inleiding 18 februari, Nijmegen - Verwachtingsvol reis ik af naar Dieren om later met dezelfde trein weer terug te reizen naar Rheden. Het zullen de zenuwen zijn. Vandaag ontmoet ik een deel van de 20 kanonnen met wie ik in mei afreis naar Frankrijk om alle angstwekkende Alpencollen van naam te beklimmen op de fiets. De avond ervoor nog even snel de remblokjes vervangen, niet dat ik verwacht ze nodig te hebben. Tevens een nieuwe voorvelg gemonteerd en dito rupsband. Een mand waarmee je een monster truck zou kunnen uitrusten. Zandhappen zullen ze, mijn volgers.

Koolhydraten Ik ben als eerste aanwezig. Dat heb je wel eens als je met de trein gaat, zelfs als je een station te ver doorreist door de zenuwen. Alle yuppen staan natuurlijk in de file. Ik nuttig mijn geheime wapen: twee ferme koppen koffie verkeerd, zoals ik dat thuis ook reeds deed. Blijf je in ieder geval wakker. Dan neem ik een appeltaart met extreem veel slagroom. Koolhydraten stapelen is immers het devies. Niet veel later zijn daar Smeagol en de ‘Grote Kale Genotsknobbel’, alias Marcel de B. en Edwin V. Marcel is enorm afgevallen en vandaag is de grote vraag of dat goed is of dat hij nat gaat onder het excuus mysterieus virus.

Zwembanden Edwin heeft reeds excuus in de vorm van een pink met afgescheurde pezen. Edwin heeft een gezond aangezicht, vooral rond de middel in de vorm van de zogeheten ‘zwembanden’, die het formaat hebben van mijn eerder genoemde rupsband. Onlangs nog met Marcel een lange gedachtewisseling gehad en geconstateerd dat je in actie moet komen als je zwembanden naar achteren gaan trekken en zich dreigen te sluiten bij het ruggenmerg. Wat Marcel heeft ondernomen is me niet helder, maar het werkt uistekend. Edwin heeft vast ook ‘iets’ ondernomen, maar het werkt niet. Ondergetekende onderneemt van alles en het werkt voor geen meter. Flipje van Tiel is er niets bij. Vandaar ook de zenuwen die door mijn keel gieren. Ik heb een pens en heb een meer dan gepaste interesse in de concurrentie.

Hangbuikzwijntjes, ofwel fietsen met de buik op het stuur Zodra de concurrentie een half uur later binnendruppelt, kan ik een ongepaste grijns niet onderdrukken. Penzen, kalende schedels, grijze haren, mannen van middelbare leeftijd. Ik voel me opeens een jonge God, een positie die ik deel met Marcel (alias ‘babybilletjes’) en Kees Jan. Toch juich ik niet te vroeg. Ik reed eens met een vriend door de polders bij Rijpwetering toen we een gezapige oude man achterop reden die met een holle rug en een hangbuik over zijn stuur fietste. De rug bezweek bijna onder het buikje en ik kreeg visioenen van hangbuikzwijntjes. Hij had twee handjes op het midden van het stuur en peddelde een steady tempo.

Wolven in schaapskleding We zetten stevig aan en met een rasse tred rapten we hem voorbij. Hij keek niet op of om en fietste onverstoord verder zonder een spier te vertrekken. We gaven elkaar een high-five en buiten adem draaiden we de bocht in, pal tegen de wind in. Wat we daarna ook deden, de man kwam met rasse schreden naderbij en haalde ons zonder op of om te kijken in, wederom zonder een spier te vertrekken en nog steeds in hetzelfde tempo. Alles haalden we uit de kast, maar cm voor cm reed hij van ons weg. Onze koppen klopten, de kleren dampten en we hijgden als buffels. Toen we een half uur later op het terras in Roelofarendsveen landden, zat onze man al een kwartier grijnzend aan de pils. De les: gezapige oude mannen zijn de meest geduchte tegenstanders. Het zijn wolven in schaapskleding, paarden van Troje.

Lekker tutten met je materiaal, ofwel een stelletje wijven Als we hem vriendelijk toeknikken, zegt hij: ‘Tsja, aan het materiaal mag het in ieder geval niet liggen’. En inderdaad hadden we reeds zijn Pinarello, afgemonteerd met Campagnolo-onderdeeltjes en zeer hoge Mavic-ultravelgjes zien staan. Zo ook een kleine schare fietsliefhebbers die kwijlend rondom zijn ros staat. Dat is het ook met gezapige oude mannen; ze hebben de centen om te ‘investeren’ en een goed tweewielertje aan te schaffen. Zo ook vandaag blijkt, als een schare yuppen de fietsjes uit de leasebakken tevoorschijn haalt. Er ontvouwt zich een waar spektakel. Overal kerels die lekker staan te tutten met bandana’s, helmpjes, tenues,

wielen, frames, vaseline, reepjes, mobieltjes, pompjes etc. Een arsenaal aan hebbedingetjes waar de modebewuste carrièrevrouw van tegenwoordig nog een puntje aan kan zuigen. Het getrut duurt zeker een half uur en ik baal dat ik geen camera bij me heb om een sfeerimpressie te kunnen geven. Jan is het beste in dit onderdeel en laat dientengevolge het langst op zich wachten. Dat mag ook; hij fietst ook het hardst. Dat uitgerekend hij, na vijf minuten fietsen, weer terug moet om nog verder te tutten is natuurlijk onvergeeflijk.

Schakelen als een ‘boer-op-n-trekker’ Zo rond een uurtje of half twaalf gaat het stelletje ongeregeld dan eindelijk op pad. Een stel yuppen met een MTB-uitrusting waar de honden geen brood van lusten en waarvoor Bart Brentjes wenend door de knieën zou zakken van pure emotie. Wel typisch dat uitgerekend Bart B. en Edwin V. alias de ‘man met de huurfiets’ 29-inch banden hebben en de rest niet. Het geeft je te denken: een huurfiets is zo verkeerd nog niet. Bovendien kun je dan andermans fiets-met-29-inch-banden naar de kloten helpen in plaats van je eigen ros. Al in de eerste klim wordt immers duidelijk dat we een stelletje amateurs van het hoogste niveau zijn. Liepen hier net nog talloze herten, nu weerklinkt een waar concert van knerpende kettingen, hijgende kerels en chainsuck van de hoogste orde. Links en rechts van me vallen getrainde mannen van de fiets, simpelweg omdat ze schakelen als een ‘boer-op-n-trekker’. ‘Ja, hij heeft in de auto ergens tegenaan gestaan met het schakelmechanisme’, is de smoes waarmee het smoezenblik wordt geopend.

Een technisch Knock Out Het mag de pret allemaal niet deren. Wat de pret wel deert, is dat Willem al in de tweede afdaling een doodsmak maakt. Hij gaat over het stuur en eindigt op zijn rug met de voeten naar de fiets – don’t try this at home! Even denk ik dat zijn sleutelbeen het begeven heeft, maar dan komt hij na schier eindeloos durende seconden als kreunend, aangeschoten wild omhoog. Dat was één, waarna er nog velen zouden volgen… Willem moet er spijtig genoeg al snel de brui aan geven wegens een technisch KO. Hij keert en laat zijn ros weer oplappen door dezelfde monteur die vanochtend al in de weer was met Jan. Daarna presteert hij het alsnog om 27 kilometer op de teller zetten, met maxima tot boven de 50 kilometer per uur. Dit is een man die geen angst kent; een extreemsporter.

Waar zijn mijn zijwieltjes? Als we een half uurtje op pad zijn, ontstaat er een groepje van vijf dat de leiding neemt: Marcel, mister X, Jan, Kees Jan en ondergetekende, Jan Fokke. Voorgaande zegt twee dingen. In de eerste plaats zitten er veel Jan-achtigen in het peloton hetgeen het uit het hoofd leren van namen moeilijker maakt en in de tweede plaats duidt mister X op het feit dat we misschien op Fietscluppie.nl naar een smoelenboekje moeten. Als we bij een wegovergang op de rest wachten, roep ik stoer: ‘The boys are seperated from the men!’ Na de lunch moet ik deze strijdkreet reeds terugdraaien en fiets ik als een klein jongetje – waar zijn mijn zijwielen? – en later zelfs als een embryo.

Remmen met je kop, ofwel genadeloos op je bek, ofwel hoe Edwin V. een lekkend kinnetje kreeg, maar zijn pink niet brak Als we doorfietsen en bij een modderpoel komen, gaat Jan opeens vol in de remmen. Ongelooflijk! Zo hard fietsen, maar niet vies willen worden. Dat is misplaatste zuinigheid op de fiets. Dat Jan als de beste kan remmen, blijkt later nogmaals als Edwin in zijn wiel verstrikt raakt en over de kop slaat, of beter: op de kop slaat. Het is bewonderenswaardig – niet prijzenswaardig – dat hij met zijn hoofd probeert te remmen op het bospad. Nu hadden we tijdens een eerder langlaufavontuur in de Ardennen reeds geconstateerd dat dit – op z’n zachtst gezegd - niet handig is. Martin de B., de broer van Marcel de B. alias Slobber probeerde toen met zijn hoofd te remmen op een ijsplaat en pelde daarbij zijn halve hoofdhuid af. Edwin V. houdt het bij een kinnetje dat daarna enigszins lekt. Daarnaast probeert hij naast de pink waarvan de pezen zijn afgescheurd, ook de andere pink te breken. Hij faalt jammerlijk en heeft slechts een blauwe plek in de handpalm.

De klassieke sidestumble, ofwel genadeloos op je bek gaan De volgende die de hardheid van het pad probeert te testen is Willem/ Lex? Bij het ingaan van een zogeheten blubberzone maakt hij de klassieke fout door stil te staan en niet tijdig de pootjes uit de pedalen te bevrijden. Als in slow motion maakt hij de bekende ‘zijwaartse stumble’ en de rest van zijn dag laat zich kenmerken door een zwart kantje. Dit is een klassieker waaraan ook ik mij meermaals schuldig heb

gemaakt. Als voormalig triatleet kan ik niet wennen aan klikpedaaltjes en voelt het voor mij als motorrijden met autogordels, onnatuurlijk. In den beginne kocht ik echter een glimmende racefiets – type: Giant TCR – met klikpedaaltjes. Ik kwam meermaals met mijn glimmende ros bij een stoplicht aan. Daar stond dan een prachtige vrouw, een muze (in de volksmond: een gruwelijk lekker wijf) te wachten. Stoer kwam ik naast haar tot stilstand om dan hopeloos spartelend tegen het asfalt te smakken, waarop zij meesmuilend mompelde: ‘Leuk fietsje, waar zijn je zijwielen knullie?’

De Spaanse mazzelos Kees Jan kan ook aardig trappen, maar wat wil je met de dijbenen van een Spaanse os. Hij heeft ook een prachtig wit profi truitje aan. Tot mijn verbijstering weet hij het ook wit te houden, hetgeen betekent dat hij net als Jan nogal vrouwelijke neigingen heeft en om de plassen heen laveert, of gewoon zo hard fietst dat hij al verdwenen is als de terugslag plaatsvindt. Ik denk het laatste. Hij presteert het ook nog eens om via een gat in het zakje van zijn witte truitje een creditcard, € 20,- en een reepje te verliezen. Als hij later de parkeerplaats oprijdt, komt Willem op hem toe met de drie items. Dan kun je niet alleen hard fietsen, dan heb je een sticker op je voorhoofd met ‘mazzel’.

Fietsen met de afterburner aan De lunch valt menigeen zwaar. Ik heb altijd problemen met het verteren van een lunch en houdt het wijselijk bij een appeltaartje en twee cola voor enkele snelle suikers. Vol afgrijzen zie ik de omeletten om me heen verorberd worden

en hoe kun je fietsen op uiensoep? Is dat het zogeheten ‘afterburner-principe’? Toch loopt na afloop al het bloed naar de maag en voelen de benen als glibberige gelatinepudding in plaats van de stevige spillepoten van vanochtend. Elk hellinkje voelt alsof het de laatste zal zijn en als een zombie peddel ik een beetje op de automatische piloot tussen de bomen door. Echt oog voor de omgeving heb ik niet al merkt Olav op: ‘Ik zag je net even naar links kijken, dat zou ik ook eens moeten doen!’ Ik kan het me niet voor de geest halen en het moet een stuiptrekking zijn geweest.

Fietsen als een Bokito op een olifant Olav, de man die vandaag voor het eerst een tocht als deze op de MTB volbrengt. Een man naar mijn hart (bij deze Olav, je staat erin). Hij fietst als een Bokito op een olifant, lees: technisch zou er wat aan gesleuteld kunnen worden. Het voordeel van fietsen met O-benen is wel dat je nooit met je knieën in het frame verstrikt raakt. Hij komt edoch overal boven en blijft maar roepen: ‘Jongens wat kan ik hier van genieten!’ Bijna zouden we hem gaan geloven. Ook hij heeft wat moeite met een tegenstribbelende lunch en kijkt bijna scheel als hij een van de laatste hellingen opstiefelt. Ook ik kijk scheel wat blijkt uit het feit dat ik een pijl met een verkeerd kleurtje volg en van de route afwijk. Het feit dat drie anderen mij volgen zegt weer iets over hun geestesgesteldheid.

Een held zonder sokken Plots staat er een enorme Schotse Hooglander midden op het pad. Hij heeft vlijmscherpe hoorns en kijkt ons schaapachtig aan. Ik ben maar wat blij dat ik moet omdraaien omdat ik verkeerd ben gereden. Het doet me een beetje denken aan datgene dat ze altijd van Grizzly’s zeggen: The weight of a Mini Cooper, the acceleration of a Porche. Geen zin om deze harige unit in de wielen te fietsen. Je zou me ‘een held op sokken’ kunnen noemen, maar als je mijn vorige column ‘Safari-joggen doe je op je blote voeten’ hebt gelezen, weet je dat dit niet altijd opgaat. Soms zet je multifunctionele hardloopsokken in bij gebrek aan toiletpapier.

‘Jazeker’ op je hol doet fietsen Met drie vloekende rijders in mijn wiel rijd ik hetzelfde stuk weer terug en vervolgen we de route. Ik merk duidelijk dat ik met wegrenners van doen heb. Op het vlakke stuk zetten ze aan en in de klimmetjes niet. Olav stopt opeens. Hij rijdt 20 meter terug, bukt en ergens tussen het endurance-kruid en het geluksmos langs het pad raapt hij iets op. Het is zijn tweede adem. Ook ik krijg een beetje en samen sleuren we aan kop. Je moet ook wel als je ‘Jazeker’ op je kont hebt staan.

De weerstand gebroken Bij het bezoekerscentrum op de Posbank hergroeperen we en zelfs Jan blijkt zijn uiensoep slecht te hebben verteerd. Waarom merken we dat nergens aan? Via een huiveringwekkende afdaling – waarbij Marcel de B. probeert een auto van de weg te rijden – stomen we Velp binnen en

peddelen we terug naar Rheden. Inmiddels zijn de bekkies wit en het geluid verstomt. Elf yuppen met iets minder praatjes dan vanochtend. De basis voor mei is gelegd. Hier zal nog veel over gesproken worden. ps. Sponsors, dank voor het prachtige tenue! Deze zal niet worden ingezet bij gebrek aan toiletpapier.

Nawoord Ik hoop dat eenieder zich herkent in de omschreven situaties. Heb ik je niet genoemd, dan wist ik je naam niet meer en heb ik je vermeden en in de koelkast gezet voor de volgende column. Het is geenszins mijn intentie geweest om mensen te kwetsen in beschrijvingen en portretten. Voel je je toch gekwetst, lees de column dan nogmaals en constateer dat ik er het slechtst vanaf kom. Dat heb ik eigenlijk altijd, maar daar zal ik hier niet over uitweiden. Dat is voer voor een ander boekje.