Charlotte Vandermeersch kijkt

De passie van Winne Clement

Liefde over de grenzen heen

Reconstructie van een moord

de wOndere wereld van WALPURGISmagazine voor avontuurlijk muziektheater

december 2014, jaargang 1, nr. 2

POLYVALENTE ZALEN

makkelijk bereikbaar - veel daglicht - huiselijke sfeer dynamische omgeving - theaterinfrastructuur - vleugelpiano tuin - gratis Wifi - keukenfaciliteiten - douches

PRIJS OP AANVRAAGdeFENIKS - Deurneleitje 6 - 2640 MortselInfo en bezichtiging: 03 235 66 62 – ilse@walpurgis.be

Korte en langetermijn mogelijk!

Voor je eigen theater-voorstelling, concert, lezing, studiedag, workshop, kantoor, praktijkruimte,receptie, drink, ...

wOwW! 03

op de afficheThe Medium, reconstruction of a murdereen thrilleropera

de passie vanFluitenmaker Winne Clement

door de ogen van Actrice Charlotte Vandermeersch over zangeres Eurudike De Beul

engage – WALPURGIS in de wereld Liefde over de grenzen heen

achter de schermen in deFENIKS De winnaars van Flying Me in beeld

cadeautips Favoriete boeken en cd’s in de etalage

04 07

08 11

12 15

16 19

20 23

24 25

INHOUDBeste lezer,soms overkomt je iets waardoor je ineens begrijpt wat je nog niet wist of besefte.Eén blik kan je leven een totaal andere wending geven. Natuurlijk is niet alles liefde op het eerste gezicht. De schoonheid die schuilt in een mens, een klank of een gedicht openbaart zich pas als men bereid is zich ermee te verbinden. Soms kan het dus wel even duren voor je de liefde van je leven herkent of de schoonheid van iets inziet. Gelukkig kan je leren kijken: kijken met een bewonderende blik, een tedere blik, een liefdevolle blik...De grootste uitdaging is wellicht te kijken zonder het geziene onmiddellijk te taxeren, te benoemen, in een vakje te stoppen.

‘s Winters, als de dagen korter zijn, de bijen een winterzit houden en de sap-stroom van de bomen vertraagt, klinkt en ziet alles er anders uit: kaler, kouder, scherper, harder. Maar wie goed kijkt vindt altijd wel iets van hoop en troost om zich heen. Ook dan. Het volstaat de ogen open te houden, niet star gericht op één onveranderlijk punt, maar met de grenzeloze nieuwsgierigheid van een kind.

Laten we vooral ook benieuwd blijven naar de blik van de ander en ons laten inspireren bijvoorbeeld door de moed en de gedrevenheid van mensen zoals Winne, Stien en Safet, om te blijven zoeken naar eenvoud en waarachtigheid en trouw te blijven aan de liefde: de liefde voor elkaar, de liefde voor muziek, de liefde voor....

Warmte schuilt vaak in een klein gebaar van generositeit.Met deze wOwW! hopen we je iets van schoonheid te kunnen schenken, iets om in deze winterse tijd - en tijd vol beproevingen ook - het innerlijk vuur brandend te houden.

PS Ik ben benieuwd wat je van de wOwW! vindt. Reacties welkom op vindevogel@walpurgis.be

Judith Vindevogel zong in verschillende opera’s. Ze coacht zangers, muzikanten en acteurs en is de bezielster van muziek-theatergezelschap WALPURGIS.

04 wOwW!

op de affiche

The Medium, reconstruction of a murdereen thrilleropera

In januari en februari 2015 vindt de achtste editie van de Antwerpse Kleppers plaats, een festival waarmee het Toneelhuis elk jaar enkele collega-gezelschappen verwelkomt. In de intieme setting van de Bourlazolder gaat WALPURGIS er in première met een thrilleropera die geïnspireerd is op de kameropera The Medium van de Italiaans-Amerikaanse componist Gian Carlo Menotti. The Medium, reconstruction of a murder, is de trage-die van een vrouw die gevangen zit tussen twee werelden, die van de doden en die van de levenden.

foto’s Stef Depover

wOwW! 05

‘If belief is a creative power can scepticism then destroy

creative powers?’

Ik geloof in creativiteit.Ik geloof ook dat er een verband bestaat tussen scepticisme en geen toegang hebben tot creativiteit. Je kunt immers niet in een creatieve flow verkeren (een geestverrukking waarin alles mogelijk is) en tegelijkertijd twijfelen, oordelen en afwijzen. Een scepticus is gedoemd tot detail denken, terugwijken en zelfs oppervlakkig ademen. Zijn angst leidt tot vasthoudendheid.

Niet geloven omdat je iets (nog) niet waarneemt, is voor mij nog iets anders dan sceptisch zijn. Niet geloven hoeft geen belemmering te zijn voor creati-viteit als de onbevangenheid blijft bestaan. Iemand die gelooft kan daarente-gen zodanig gefocust zijn op wat hij wil zien dat het rijk der mogelijkheden hem ontgaat. Anderzijds kan geloven onmogelijkheden met elkaar verenigen, het magisch denken bevorderen en de almacht van de geest in het centrum van de gewaarwording plaatsen, wat dan weer vele nieuwe denkbeelden en oplossingen kan genereren.

Wat ik zeker weet is dat het geloof in oneindig veel mogelijkheden de creati-viteit uitermate bevordert. Maar kom ik hiermee in de buurt van de ‘creatieve oplossingen van de geest’ voor het niet kunnen leven met de dood, voor het niet onder ogen kunnen zien van een onomkeerbaar gemis? Is het geloof in een hiernamaals een vorm van creativiteit? Voor een scepticus is dit gewoon zelfmisleiding. ‘Is zelfmisleiding dan creatief ?’ kun je hem vragen. Waarschijn-lijk niet, maar misschien wel de zelfbedachte rituelen.

1. eurudike

Eurudike De Beul, mezzosopraan Op de scène: de verdachte.

Eurudike is één van de kernleden van Peeping Tom, een dansgezelschap waarmee ze al verschillende jaren de wereld rondreist. Met haar eigen gezelschap KoudVuur was ze afgelo-pen lente nog te zien in till we meet again (mother) in Fort 4 (Mortsel). Lees ook ‘door de ogen van Charlotte Vandermeersch’ op p. 12-15

Eén vraag. Vier antwoorden. ‘If belief is a creative power can scepticism then destroy creative powers?’ vroeg Menotti zich af toen hij zijn kameropera schreef. We legden deze vraag voor aan de zangeres, de actrice, de scenograaf en de com-ponist van The Medium, reconstruction of a murder.

06 wOwW!

Creativiteit was nodig om te bedenken waarin we kunnen geloven.Bestaan creatieve krachten dan dankzij dat ‘geloof’?Of bestaan ze als er keuze mag zijn.En dus twijfel.Tegenover ‘geloof’ staat het kiezen en het twijfelen.Geen enkele keuze is definitief.Niets is ooit af.Geen ideaal is te bereiken.Beter is te vertrouwen op het zoeken.Niet de horoscoop maar de telescoop, (die hoop op het ongekende). Vertrouw op het gevaar! Angst verlamt.Nieuwsgierigheid doet leven.Lafheid is soms de enige, welgekomen, lege vakantie.Vrije tijd.Als een zucht.De ‘waarheid’ is kwijt.Leve de twijfel!Vragen om te vragen.Geloof niets! Blijf boven verdenking!Laat U niet hinderen!Help U zelve, zo helpe U God, de bedrieger.Wie vertelt hem dat hij geen kleren heeft?Zoals wij.

2. stef

Stef Depover, scenograaf Achter de schermen: maakt het licht-en decorontwerp

Stef maakt sinds 1999 deel uit van de artistieke kern van WALPURGIS.  Als dra-maturg, licht- en decorontwerper werkt hij samen met o.a. Michael De Cock (t,arsenaal), de Kakkewieten (HETPALEIS), de Onderneming (nu Comp. Marius) en SIN collectief.

Voor mij is het antwoord op die vraag heel simpel: als kunstenaar moet je geloven.Wie sceptisch is tijdens een creatieproces schiet in zijn eigen voet. Als scep-tisch kunstenaar sluit je jezelf buiten, buiten het creatieve proces. Je kijkt naar de weg die voor je ligt zonder hem te bewandelen. Je analyseert en trekt het gedroomde in twijfel, vanop een afstand, zonder er aan deel te hebben. Als

‘gelovige’ kunstenaar moet je je smij-ten en je overgeven aan de creatieve stroom, die van jezelf maar ook die van de groep. Dat betekent niet dat je willoos bent, nee, je hebt een richting voor ogen en die volg je. Het bete-kent ook niet dat je niet kritisch kan zijn. Maar je bent kritisch vanuit het

geloof dat datgene wat je voor ogen hebt de moeite waard is. Ik geloof in The Medium, reconstruction of a murder. Ik geloof ook in de mensen die er aan meewerken. Praten over keuzes, vorm en inhoud, doen we achteraf wel. In ’t café.

3. guy

Guy Van Nueten, componist Achter de schermen: maakt een spannende muziekscore

Guy schrijft zowel voor rockbands (Tom Barman, dEUS, Admiral Freebee, Zita Swoon, Daan,..), theater, film, dans, als voor klassiek orkest zoals deFilharmonie.

‘Wie sceptisch is tijdens een creatie-proces schiet in zijn

eigen voet’

wOwW! 07

wij scepticidie stilde schijn omarmenwij de nuchterlingendie oogluikendleven van illusie wij geloven in drogbeeldenwant we kunnen niet zonder

zonder is er geen hoopnoch verlangenenkel slechts de scherpe wind der realiteithet kille licht van de feitelijkheid

zinsbedrogoh zelfbedroglang leve toch het zelfbedrog

leve sinterklaashet vallen van een sterfacebookmirakelsde schoenen van astaire

lijkwades van turijnhet laatste van de fleselfen geestenmonsters van loch ness

lang leve idealenleve de horoscoopleve uri geller leve de goede hoop

vrijdag 13zwarte katplaceboschijnwant achgodbachde waarheidligtgeloof iknaar alle waarschijnlijkheidergensin het midden

4. simone

Simone Milsdochter, actrice Op de scène: de vrouw die echt wil weten wat er gebeurde.

Simone is behalve in het theater (KVS, Laika, Theater Zuidpool, Braakland/ZheBilding…) ook te zien op televisie (Wolven, Deadline, Witse...), in de Franse film Copacabana met Isabelle Hupert en de Nederlandse speelfilm Infiltrant.

The Medium, reconstruction of a murder

Het verhaal in ’t kortEen vrouw van middelbare leeftijd, wordt verdacht van de moord op een tiener wiens identiteit niet helemaal duidelijk is. Tijdens het vooronderzoek worden de laatste uren voor de moord in scène gezet, om zo de ware toe-dracht en de mogelijke motieven van de misdaad helder te krijgen. Wie is deze vrouw? Waar komt ze vandaan? Welke geheimen draagt zij met zich mee en wat bezielt haar?

Waar en wanneer?AntwerpenBourlazolder, Antwerpse Kleppers 14.01.2015 > 17.01.2015 om 20u30www.toneelhuis.be

Alsemberg (Beersel) cc De Meent 08.02.2015 om 16u00www.demeent.be

MortseldeFENIKS06, 07, 11, 25 & 28.02.2015 om 20u3012, 26 & 27.02.2015 om 13u30www.walpurgis.be

The Medium,reconstruction of a murder

een thrilleropera vanWALPURGIS

WW

W. W

ALP

UR

GIS

.BE

foto Stef Depover - ontwerp Inge Rylant - v.u. Judith Vindevogel, WALPURGIS vzw, Deurneleitje 6, Mortsel

wOwW! 09

Winne Clementfluitenmaker, artiest, ambachtsman

de passie van

Een koetshuis midden in het groen. Prachtige kleuren, mooie lichtinval. Hier woont en werkt hij. Behalve in de winter, dan gaat hij met vakan-tie. Liefst naar een afgelegen plek, midden in de natuur. ‘Maar ook dan heb ik altijd wel wat snijgerief bij. En een boortje.’ Als fotograaf Stef en ik lachen – het is niet meteen de doorsnee vakantiekit – geeft hij toe: ‘Ja, ik vind het moeilijk om niet te werken.’

Hoe word je een fluitenmaker?Het is nooit een bewuste keuze geweest. Ik had een cd van Jan Marmenout - de enige muzikant die ik ken in België die fujara speelt - en ik was meteen geraakt door de klank van dat instrument. Ik wilde het zelf ook kunnen spelen. De fujara is een heel rudimentaire fluit. Er bestaat geen bladmuziek voor. De rijkdom ervan zit vooral in de vele mogelijk-heden die je hebt om te moduleren, om met de boventonen te kunnen spelen. Prachtig vond ik dat, maar ik kon niet direct aan echt goede fluiten geraken. Dus ging ik ze zelf maken. Trial & error was het. En vanaf het be-gin werd ik erdoor gegrepen, opge-slorpt door de zoektocht naar klank. Ik werkte op dat moment als fresco-schilder, maar ik ben vol gegaan voor het fluitenmaken. Denk het hele Disney-verhaal erbij: in de winter in mijn werkkot, verkleumde vingertoppen, compleet berooid, mezelf afvragend waar ik in godsnaam mee bezig was.

Weet je dat intussen al?Het maken van fluiten heeft iets magisch. Ik weet door de keuze van het hout en de vorm intussen wel

ongeveer wat voor klank het gaat worden. Ik kan beslissen of ik er een warme klank in stop, of dat ik net een korrel meegeef. Maar elke fluit is uniek. Het maken van een fluit is een proces, waar ik me aan moet over-geven. Uiteindelijk is het iedere keer weer de adem inhouden als ik er de eerste keer op speel. Gepakt worden door een trilling, een timbre. Horen hoe elk instrument zijn eigen karak-ter heeft. Dat is het mooiste moment, dat zijn toch iedere keer cadeautjes. En ik ben nog altijd op zoek naar het ultieme instrument.

Het ultieme instrument? Dat is een utopie, hé. Je streeft iets na wat niet bestaat, wat niet te bereiken is. Maar het streven ernaar op zich is heel mooi. Soms kom je in de buurt. Dan creëer je iets waar je zelf heel gelukkig van wordt. Maar het ultieme instrument? Hoe kan dat nu, als je zelf constant verandert? Ik heb flui-ten gemaakt waar ik niet zo blij mee was. Als ik die dan een jaar later nog eens probeer, blijken ze soms zo slecht nog niet te zijn en hoor ik ze op een heel andere manier.

Onlangs werkte hij als fluitenmaker én muzikant voor het eerst in zijn leven mee aan een muziektheatervoor-stelling: Daphne, librettolezing #9 met o.a. de acteurs Evelien Bosmans, Stefaan Degand, Nico Sturm en Jeroen Van der Ven. Wie is Winne? Zelf kan hij er geen naam op plakken: ‘Ben ik een artiest of een ambachtsman, wie zal het zeggen? Ik doe gewoon wat ik heel graag doe.’ Een man met een passie.

‘Het maken van een fluit is een proces, waar ik me aan moet overgeven. Het is iedere keer weer de adem inhouden

als ik er de eerste keer op speel.’

10 wOwW!

Hoe lang ben je bezig met het maken van zo’n fujara?Moeilijk te zeggen… het begint al bij het zoeken van het hout. Dat doe ik in de winter, dan staan de sapstromen bijna stil. Dat geeft later, tijdens en na het drogen, de minste kans op barsten.De stammetjes die ik verzamel, ondergaaneerst een droogproces van een jaar of twee, daarna ontschors ik ze en drogen ze nog een paar jaar verder. En dan hangt het er van af. Het snijden van de geluidssystemen duurt maar een paar uur. Om de fujara compleet af te werken heb ik een dag of vijf nodig.

Hoe moeilijk is het om zo’n fluit te laten vertrekken? Niet. Helemaal in het begin had ik dé fluit gevonden, dacht ik. Ik herinner me dat ik in mijn bed lag en in paniek sloeg: ‘Als ik nu doodga, kan die fluit niet mee!’ Echt zo heftig. De vol-gende morgen wilde ik de fluit op-poetsen. Terwijl ik bezig was, barstte ze gewoon uit elkaar door een on-voorzichtigheid tijdens het demon-teren. Ik ben gewoon beginnen lachen. Daar had ik me dan ’s nachts zo’n zorgen over gemaakt en nu was

ik ze kwijt. Ik was meteen verlost van mijn bezitsdrang… Alhoewel, ik heb er daarna nog wel eens moeite mee gehad om er eentje te laten vertrek-ken. Het was de beste fluit die ik ooit had gemaakt. Heel even was er dat

gevoel: ‘Deze is van mij!’ Ik dacht er over om een nieu-we te maken en ze voor

mezelf te houden. En toch heb ik ze laten gaan. Het voelde niet juist, bijna als diefstal zelfs. Ik had ze speciaal gemaakt voor een vrouw die haar besteld had, met haar in gedachten, die kon ik niet bijhouden. Ik probeer wel altijd om een fluit nog een week in huis te houden als ze af is. Heel even genieten van er naar te kunnen kijken en er op te spelen. Maar daarna vertrekt ze. Pas door de fluiten te laten gaan, komt er ruimte voor iets nieuws. Er zit in elk instru-ment dat ik maak een stukje van me-zelf, maar dat heb ik leren loskop-pelen. Als ik ze niet zelf zou maken, zou ik er misschien wel meer aan verknocht raken. Maar net door ze zelf te maken, kan ik ze makkelijker loslaten, denk ik.

Intussen is het niet meer het ‘Disney-verhaal’ van de man met de ver-

kleumde vingers, toch?Het is nog altijd niet evident om van te leven. We hebben een fout idee van prijzen gekregen. Veel is hier te goedkoop omdat het gemaakt is ten koste van iets of iemand anders. En we geven gemakkelijk zeshonderd euro uit aan een smartphone, om hem drie jaar later te vervangen door een nieuw model. Terwijl zeshon-derd euro een buitensporig bedrag lijkt voor een fluit waar heel veel werk in zit en die je voor de rest van je leven hebt. En dus is het nog altijd niet evident. Maar ik zou het niet anders willen doen. Ik sluit geen compromissen als het gaat over tijd of kwaliteit. Ik zou het proces kunnen industrialiseren, maar dan haal ik ook het unieke karak-ter uit de instrumenten. Het is door het werken zonder machines maar met handgereedschap – handboren en zo – en met natuurlijk gevormde stammetjes dat mijn werk zijn betekenis krijgt. Ik klaag dus niet. Er is zelfs vrij veel vraag momenteel, vooral uit het buitenland. Verder treed ik op en geef ik ook workshops en lezingen. Geen manager, gewoon kijken wat er komt. Als ik een vraag krijg en het spreekt me aan, dan doe ik het.

Wat doe je liever, muziek spelen of instrumenten maken?Dat wisselt. Het is zelfs een beetje een gevecht in mezelf. Het ene trekt het andere aan. Want door zelf mijn instrumenten te maken, maak ik ze me eigen. Maar door ze te bouwen, heb ik soms te weinig tijd om zelf veel te spelen en te oefenen. Ben ik bouwer of muzikant? Voor mij kan het ene niet zonder het andere.

Je zei eerder dat er voor fujara geen bladmuziek bestaat. Hoe speel je dan? Door te voelen. Dat heb ik van Jan Marmenout geleerd. Hij bereidt niets voor als hij een optreden heeft. ‘Ik weet zelf niet wat er komt. Ik wacht op de eerste klank en probeer me daardoor te laten raken. Dan gebeurt het gewoon.’ Ik begin dat zelf ook zo te ervaren. Die eerste klank, en dan voelen hoe de trilling je echt raakt en je daardoor laten meenemen. Als ik speel, mag ik niet denken. Als je dat doet, ben je meestal niet goed bezig. Je moet je eigenlijk laten leiden door de klanken, en niet denken.

‘Ben ik bouwer of muzikant?Voor mij kan het ene

niet zonder het andere.’

wOwW! 11

Dat is het allermoeilijkste aan optreden: jezelf niet veroordelen. En zeker als je alleen optreedt. Dat vond ik fijn aan de samenwerking met WALPURGIS, samen op dat podium staan, de aan-dacht verdeeld. Want alleen op een podium... Je staat er, kwetsbaar. Het is zo makkelijk om te twijfelen aan jezelf. Een goede vriend van me is saxofonist en hij vertelde me dat hij ooit op een podium stond en een solo speelde. In de zaal zag hij een vrouw die zuchtte, haar wenkbrauwen optrok. ‘Het duurt te lang’, dacht hij verschrikt, en hij stopte. Na het op-treden zag hij de vrouw. Ze kwam naar hem toe en zei: ‘Je had zo’n mooie solo, jammer dat je stopte’. Kijk, perceptie is alles. Jezelf niet veroordelen, da’s de kunst.

tekst Frauke Joossenfoto’s Stef Depover

MEER WINNE?

Wil je meer te weten komen over de bijzondere instrumenten van Winne, surf dan naar www.fujaraflutes.com of volg Winne via zijn Facebookpagina.

www.facebook.com/Fujaraflutes

NOG MEER WINNE!

Winnes eerste solo-cd is een verzameling nachtelijke improvisaties op Slovaakse fujara, Moldavische kaval en overtone fluit, opgenomen in de kerk van de West-Vlaamse Eggewaarts-kapelle.

Winne Clement – Improvisations (Fujara-flute Records, 2013)

te bestellen via fujaraflutes@yahoo.be.

Wat is een Fujara?

De fujara is een boventoonfluit met drie vingergaten en valt op door haar uitzonderlijke lengte (160 à 200 cm). Zij wordt ver-bonden met een kortere buis van zo’n 50 tot 80 centimeter. Traditioneel wordt zij gemaakt van een lange vliertak, die enkele jaren heeft gedroogd en met de hand wordt uitgeboord. De fu-jara was oorspronkelijk een herdersinstrument en alleen bekend in een klein gebied in de bergen van Centraal-Slovakije. In 2005 werd de fujara door UNESCO opgenomen in de lijst van Meester-werken van het Orale en Immateriële Erfgoed van de Mensheid.

Winne in Daphne, librettolezing #9, WALPURGIS, 2014, © Stef Depover

12 wOwW!

Charlotte en Eurudike als bruid en schoonmoeder in de noces/svadebka/de bruiloft van WALPURGIS, de Roovers en Het SPECTRA Ensemble, 2005 © Stef Stessel

door de ogen van

Charlotte Vandermeersch over Eurudike De Beul

wOwW! 13

Twee podiumbeesten die een liefde voor muziek en theater delen. Dat zijn actrice/zangeres Charlotte Vandermeersch (31) en mezzosopraan/theatermaakster Eurudike De Beul (50). Charlotte toert op dit moment met De Post, de nieuwe groep van Koen De Graeve. Bij het grote publiek is ze vooral bekend van televisie-reeksen of films zoals Deadline 14/10, Loft en Wat Als?. Beide vrouwen zijn in januari 2015 te gast op het theater-festival de Antwerpse Kleppers in de Bourla. Eurudike gaat er in première met de thrilleropera The Medium, reconstruction of a murder. Charlotte speelt er mee in de komedie Deurdedeurdeur .

Toen we vroegen aan Charlotte om ons te vertellen over Eurudike, kregen we een enthousiaste brief terug vol bewondering. Lees mee en zie Eurudike De Beul door de ogen van Charlotte Vandermeersch.

Waar te beginnen om iets over Eurudike te schrijven…?Ik ontmoette haar voor het eerst toen ik bijna afgestudeerd was aan de to-neelschool en last-minute gevraagd werd om de huilende bruid te spelen in de noces/svadebka/de bruiloft van WALPURGIS, de Roovers en Het Spectra Ensemble tijdens de Zomer van Antwerpen.

Ik had dat jaar twee stages gedaan. De eerste bij Luxemburg, Het Schaam-paard, en de tweede Soepkinders, een muzikaal griezelverhaal van Laika en HETPALEIS. Dat het alle twee mu-ziektheatervoorstellingen waren, was niet toevallig. Na drie jaar theater pur sang wilde ik mijn pijlen richten op het grensgebied tussen muziek en theater, een gebied dat me altijd al had aangetrokken. Ik hield als kind enorm van musicals en zat van mijn elfde tot mijn zestiende in een mu-sicalgroep in Gent, tot ik als puber genoeg kreeg van het ‘show’ gehalte van musical en ‘echt’ theater wilde gaan spelen. Theater dat kon snijden en niet altijd goed afliep. En toen was daar de noces/svadebka/de bruiloft, een groot Russisch huwelijksfeest waarin Tsjechov een verbond aanging met Stravinsky.

Toen ik aangaf dat ik graag zong en Charlotte en Eurudike als bruid en schoonmoeder in de noces/svadebka/de bruiloft van WALPURGIS, de Roovers en Het SPECTRA Ensemble, 2005 © Stef Stessel

‘Eurudike kijkt naar mensen. Ze ziet en doorziet mensen met een

grote tederheid.’

verrukt was over de combinatie van theater en muziek stelde Judith (Vinde-vogel, artistiek directeur van WALPURGIS, nvdr) voor dat ik als bruid de overgang zou maken van het feest dat uit de hand liep naar het huwelijksritueel. De moeder van de bruidegom zou me op een gegeven moment met bliksemende ogen aankijken, daar-op zou ik op de tafel gaan staan en al schreeuwzingend Stravinsky’s Les Noces inzetten; een uitdaging voor mijn lijf en leden. Die schoonmoeder met brandende ogen was Eurudike, die me in de kantlijn van de repeti-ties spontaan ‘tips’ begon te geven. Intense, fysieke ademhalingsoefeningen, die in de loop van het proces onmis-baar zouden worden voor mij. Zo on-misbaar dat ik acht jaar lang haar leer-ling zou blijven.

Eurudike kijkt naar mensen. Ze ziet en doorziet mensen met een grote tederheid. Ze is immer trouw aan zichzelf, alsof ze niets of niemand iets te bewijzen heeft. Het gaat haar niet eens over zichzelf… Het is mij alsof zij gelofte aflegt aan de Natuur. Aan het wezenlijkste der dingen. Er gaat een soort oerkracht van haar uit. Een kracht die ze opzoekt in haar werk, in de mensen met wie ze werkt, in haar leerlingen.

Het professionele parcours dat Eurudike aflegt, weerspiegelt haar eigenzinnige zoektocht en haar weerstand om de geijkte paden der operacarrière te be-wandelen, met zijn vele, vaak zinloze, geplogenheden. Wie haar reeds aan het werk zag, o.a. bij Peeping Tom (Le Salon, Le Sous Sol, 32 rue Vandenbranden, A Louer), bij WALPURGIS (de noces/svadebka/de bruiloft, Zilke,...) of in haar eigen werk till we meet again (mother), moet haar volstrekte uniciteit erkennen. In een immer tekortkomende poging haar te omschrijven, zou ik haar ‘bezield’ wil-len noemen. Bezield door een mag-netische mengeling van humor en melancholie die zich verenigt in een stem die je borstbeen doet kraken als je ze hoort. Omdat je hele fucking hart eruit wil!! Ja. Die stem.

Als kind liep ik ‘s avonds vaak nog lang te zingen, buiten, alleen, nadat ik de hond in haar kot had gestoken, met het gevoel dat ik daar zoveel in kon uitdrukken wat ik niet gezegd kreeg. Met de jaren heb ik veel meer woorden leren plakken op m’n inten-ties, gedachten, gevoelens, maar die neiging om te zingen als het gevoel te confuus is en te veel, die is er nog altijd. Eurudike verstaat die noodzaak als geen ander. Ik keek naar haar en

14 wOwW!

‘De neiging om te zingen als het gevoel te confuus is en te veel, die is er nog

altijd. Eurudike verstaat die noodzaak als geen ander.’

begreep. Niks is zomaar. Alles is alles. Waar gaat het in de kern over en hoe krijgt dat een stem?

Eurudike heeft mij leren ademen. Mijn wieken doen uitslaan. Zij heeft een kracht in mij gezien en mijn hand ge-nomen. Ieder die ooit zangles bij haar volgde, beaamt ‘Ik heb nooit nog zo gezongen als daar, in die les.’ Toen je hele zijn even mocht samenvallen in de klanken die je daar schilderde. Het waren bijna religieuze ervaringen die ik diep koester.

Twee jaar geleden besloot ik om geen zanglessen meer te nemen. Niet om-dat ik meende alles geleerd te hebben, bijlange niet. Maar het was alsof het moment was gekomen om het zelf uit te gaan vlooien. Geen vragende blik meer, geen bemoedigende be-vestiging. Lang was zij mijn lerares en ik haar leerling, soms waren wij col-lega’s, nu noem ik ons vrienden. En ik kom kijken, want daar staat ze: in The Medium, reconstruction of a murder, een zangpartij waarvan ik weet dat ze

haar op het lijf geschreven is. Ik wilde deze tekst graag schrijven omdat het me bijzonder leek om te proberen uitdrukken wat voor ie-mand jij bent, Eurudike. En wie je voor mij bent. En dat is nog veel meer dan wat ik hier in woorden kan gieten. Er zijn namelijk weinig mensen die ik zo dankbaar ben als jou. Bij deze. Dan weet je dat.

tekst Charlotte Vandermeerschfoto’s Stef Depover, Stef Stessel en Frederik Liekens

Je kan Eurudike live aan het werk zien!The Medium, reconstruction of a murderEen thrilleropera, over een vrouw die gevangen zit tussen twee werelden: die van de doden en die van de levenden.Lees er meer over op p. 4-7

Première op 14 januari 2015 in de Bourla (Antwerpen). Daarna nog te zien in cc De Meent (Alsemberg) en deFENIKS (Mortsel). www.walpurgis.be

A Louer en 32 rue Vandenbranden Twee succesvoorstellingen van het internationaal gelauwerde dans-gezelschap Peeping Tom.

Laatste Belgische voorstellingen in februari 2015 in het STUK (Leuven) en CC Sint-Niklaas. www.peepingtom.be

Charlotte in Zilke, dood en ontwaken, WALPURGIS & Flat Earth Society, 2008, © Stef Depover

wOwW! 15

Charlotte in Zilke, dood en ontwaken, WALPURGIS & Flat Earth Society, 2008, © Stef Depover

Eurudike in A Louer, Peeping Tom, 2011, © Frederik Liekens

ENGAGE

WALPURGIS in de wereld

16 wOwW!

Ach wie flüchtig, ach wie nichtig ist der Menschen Leben.Wie ein Nebel, bald entstehet und auch wieder bald vergehet.So ist unser Leben, sehet!

Ach, hoe vluchtig, hoe nietsis een mensenleven.Zoals een nevel die plots over het land trektom daarna weer even snel te verdwijnenZo is ook ons leven, zie!

uit de Kantate BWV 26 van J.S. Bach

Achter de schermen bij HAVEN 010 tijdens de Zomer van Antwerpen (Stien en Safet staan achteraan), 2010, © Stef Depover

Stien werkte mee aan HAVEN 010, een muziektheatervoorstelling van WALPURGIS en t,arsenaal die de migratie-problematiek tastbaar maakt. Zo leerde ze Safet kennen die meezong in het koor van asielzoekers. Hun liefde leest als een sprookjesachtig verhaal. Over vechten voor elkaar, liefde over de grenzen heen en hoe theater mensen dicht bij elkaar brengt. Heel dicht…

Liefde over de grenzen heen

Stien (31) woont samen met Safet (36) en zijn zonen Safedin (12) en Senad (10). Sinds 10 weken zijn ze samen ouders van Simon.

Stien: Ik had al eens gewerkt voor WALPURGIS en dit keer vroegen ze me voor het project HAVEN 010. Het zou meer inhouden dan helpen bij de pro-ductie, ik moest me een beetje ontfer-men over de asielzoekers. Daar ging het project namelijk over: er werd een koor gevormd van asielzoekers, die samen met de acteurs en de muzi-kanten een stuk zouden brengen.

Safet: Ik was ongeveer tien maanden met mijn twee zonen in het opvang-centrum Linkeroever toen Stien bin-nenwandelde. Liefde op het eerste zicht was het niet – ik was vooral bezig met mijn zoontjes en mijn toe-stand op dat moment. Ik had jaren in Duitsland gewoond, kwam oorspron-kelijk uit Kosovo en had geen idee of ik in België zou kunnen blijven. Ik maakte me zorgen om mijn kinderen, waar ik alleen voor zorgde. Zo’n cen-trum is geen ideale plek voor twee jongetjes van die leeftijd. Daarom leek meewerken aan de productie me een mooie kans: ik kon even de harde re-

aliteit van me afschuiven en genieten van muziek en theater. Dat ik daar mijn grote liefde ook nog eens zou tegenkomen, had ik toen niet kunnen voorspellen…

Stien: Het is langzaamaan gegroeid tussen ons. Ik zag Safet en de an-deren geregeld in die periode, en elke vrijdag was het ‘feest’. Dan bleef ie-dereen langer na de repetitie, aten we samen en werd er muziek gemaakt. Daar heb ik voor het eerst met Safet gedanst. En ja, toen voelde ik toch wel kriebels.

Safet: Ik ook. Maar ik durfde haar niet vertellen over wat ik voelde. Stien had best veel aandacht van de bewoners van het centrum, er waren genoeg gegadigden. Wie was ik om haar hart te winnen?

Stien: Uiteindelijk was het Senad die ons bij elkaar bracht. Het ventje was vijf toen en hechtte zich meteen aan mij. Als ik binnenkwam, hing hij om

me heen. Safet zei me dat hij wel mee wilde naar Theater aan Zee, het festival in Oostende waar we de pro-ductie ook zouden brengen, maar dat zijn zoontjes dan mee moesten. Hij wilde hen niet alleen in het cen-trum laten. Ik vond dat geen probleem: tijdens de voorstelling kon ik makkelijk een oogje in het zeil houden. Het was Senad die me op een dag zei: ‘Mijn papa vindt jou wel heel leuk’. Dus toen ik op een vrijdagavond met hem had gedanst tijdens een van onze feestjes, stuurde ik hem een berichtje: ‘Ik dans graag met jou en zou heel graag nog met je dansen’.

Safet: Op 14 augustus hebben we voor het eerst gekust. Ik heb dat alle-maal opgeschreven.

Stien: Hij schreef zelfs al onze sms’jes die we naar elkaar stuurden op…

Safet: Om niets te vergeten van die magische tijd.

‘Mijn papa vindt jou wel heel leuk’

Achter de schermen bij HAVEN 010 tijdens de Zomer van Antwerpen (Stien en Safet staan achteraan), 2010, © Stef Depover

wOwW! 17

18 wOwW!

Stien: Het wàs ook een magische tijd. Rond die periode gingen Safets kinderen op kamp, zodat we veel tijd hadden om samen door te brengen. Het was pure romantiek, eigenlijk. Dan glipte ik het asielcentrum bin-nen om hem te zien. Of dan reed hij met me mee naar mijn appartement in Brussel en brachten we daar samen het weekend door. Ik voelde heel snel dat dit wel eens een heel grote liefde

kon worden. Anders was ik er ook niet aan begonnen, Safet had immers kinderen. Ik was nog maar zesen-twintig op dat moment, maar ik besefte heel goed wat voor verantwoorde-

lijkheid dat was. En tegelijk beleefde ik die periode als in een roes. Ik denk dat ik mezelf een beetje afschermde van de onzekere toekomst die voor ons lag. Ik wilde genieten van Safet, hem beter leren kennen en een basis bou-wen voor wat komen zou.

Safet: Want natuurlijk wisten we alle-bei dat het niet makkelijk zou worden. Ik had asiel aangevraagd, leefde in een land waar ik niet van wist of ik er wel

welkom was. We wisten niet of we het volgende jaar nog samen zouden zijn. Ik wist niet of onze liefde overeind zou blijven.

Stien: Iedereen die al heeft meegewerkt aan een theaterproductie kent het wel: je komt in een soort roes terecht. Een warme cocon, die alles net iets mooier kleurt. Was de romantiek daarom zo groot? Ik kon het niet he-lemaal inschatten.

Safet: Maar kijk, het lot was ons gunstig gezind, denk ik. Want toen ik moest vertrekken uit het asielcentrum op Linkeroever, werd ik naar Herent ge-stuurd waar ik een woning kreeg.

Stien: Op vijf minuutjes van mijn werk! Het was een van de gelukkigste dagen van mijn leven toen Safet me dat ver-telde. Hij belde me met het nieuws, en ik bleef maar vragen of hij het goed had gehoord. Op die manier konden we elkaar vaker zien.

Safet: Na een paar maanden woonde Stien bij ons in Herent. Daar hebben we tweeënhalf jaar gewoond, daarna

‘We hebben zoveel meege-maakt dat we alsmaar meer lijken terug te keren naar de kern, naar

het pure, kleine geluk.’

wOwW! 19

Wil je graag kennis maken met een opvangcentrum en zijn bewoners? Nog te weinig mensen weten wat ze zich bij de opvang van asielzoekers moeten voorstellen. En onbekend maakt dikwijls ook onbemind. Ontdek de wereld van de asielzoekers via een geleid bezoek, door deel te nemen aan een activiteit of geef je op als vrijwilliger. Opvangcentrum Linkeroever, Beatrijslaan 100, Antwerpen (Linkeroever) T 03 252 58 30, www.rodekruis.be

verhuisden we naar Turnhout.

Stien: Ik ben van Turnhout, mijn familie woont hier nog. Ik vond het belangrijk dicht bij hen te wonen, maar heb wel lang gewacht voor ik hen over Safet vertelde. Ze wisten wel dat ik meedeed aan HAVEN 010 en dat ik het heel fijn vond. Mama is zelfs nog naar een voorstelling komen kijken. Maar dat ik verliefd was op Safet, durfde ik nog niet te vertellen. Ik was toch bang voor hun reactie. Een man met twee kinderen zonder zicht op een perma-nente verblijfsvergunning, het is niet meteen de droomkandidaat voor je dochter, natuurlijk… Maar kijk, ze hebben Safet meteen omarmd. Met Pasen gingen Safet en de kinderen voor het eerst mee op bezoek – ze hebben het er nog altijd over. ‘Lego en choco-lade! Het was tof!’ zeggen ze dan. Mijn ouders reageerden helemaal niet moeilijk of argwanend. Dat was voor mij een heel grote opluchting. Ik heb lang gewacht het hen te vertellen maar zonder hun goedkeuring voelde het toch niet helemaal juist.

Safet: Ze zijn nu ook mijn familie.

Stien: Eigenlijk hebben we geen negatieve reacties gekregen op onze relatie. Dat deed deugd, we moesten al hard genoeg vechten om samen te kunnen blijven.

Safet: Zo was ik opeens mijn verblijfs-vergunning kwijt. Bleek dat ik om de drie maanden een document naar Brussel had moeten sturen, maar dat wist ik helemaal niet. Gelukkig heeft een commissaris op rust me gehol-pen de juiste weg te vinden. Hij gaf judoles aan mijn zoontjes, zag dat ik er alles aan deed om me hier te inte-greren en heeft me bijgestaan. Ik heb veel aan die man te danken.

Stien: Dat vind ik zo verschrikkelijk moeilijk aan de voorbije jaren: ik ben een Belg, heb een universitair diploma en ik snapte ook niks van heel die paperassenmolen. Het gaat altijd om artikel dit en artikel dat. Maar wat je precies moet doen? Dat staat nergens gewoon duidelijk genoteerd. Zo frus-trerend was het om constant tegen de administratieve molen te moeten vechten. Ik werd er ongelukkig van. Ik ben hier geboren, vond het nor-maal hier te leven. En opeens werd

ik geconfronteerd met een andere kant van mijn land… Dat was hard. Er was ook de constante angst. Dan las ik weer verhalen over mensen die opgepakt werden en in een gesloten centrum werden geplaatst zonder ook maar één teken van leven. Ja, ik heb serieus wat tranen gelaten in die periode. Vanuit een gevoel van machteloosheid ook: we waren twee mensen die elkaar graag zagen, simpel-weg. En dat leek maar niet te mogen. Alleen maar omdat Safet niet hier ge-boren is.

Safet: Gelukkig is alles goed geko-men. Intussen heb ik mijn verblijfsver-gunning, werk ik én hebben we een zoontje gekregen. Mijn leven is mooi. Ik vond de liefde, mijn zonen zijn gelukkig én we hebben samen onze Simon gekregen. Ik heb het beste van het leven gekregen.

Stien: We genieten er ook heel erg van nu, van ons geluk. We hebben zoveel meegemaakt dat we alsmaar meer lijken terug te keren naar de kern, naar het pure, kleine geluk. Ge-woon samen kunnen zijn, genieten van de kinderen, vriendschap voelen, wéten dat je de liefde hebt gevonden. Dat soort dingen. Het is hard geweest, dat klopt. Maar ik zou het zo weer overdoen. Wat een theaterproductie allemaal niet teweeg kan brengen…

tekst Frauke Joossen foto’s Stef Depover

De winnaars van het open podium Flying Me samen met schrijfster Carmien Michels (rechtsonder), © Stef Depover

wOwW! 21

achter de schermenin deFENIKS

‘Bestorm ons podium, verras ons, overdonder ons, doe iets met ons’. Dat was zo ongeveer de uitdaging die theaterwerkplaats NEST en WALPURGIS gaven aan jongeren tijdens het FENIKS FESTIVAL. Het podium wérd bestormd met vier winnaars als resultaat. Straks gaan ze aan het werk met schrijfster en performer Carmien Michels. Maar dat is voor de volgende editie, nu eerst: de vier winnaars in de spotlight!

tekst Frauke Joossen foto’s Stef Depover

Flying me!

Leonie Maes (14)

Typisch Leonie: Ik schrijf al sinds ik een balpen kon vasthouden, eigenlijk. Mijn beroep wil ik er niet van maken, maar ik zal het wél altijd blijven doen. Toen ik heel jong was, schreef ik vooral gedichten, nu zijn het steeds vaker verhalen. Ik ben redelijk introvert, en schrijven helpt – cliché maar waar – los te laten en tegelijk vast te leggen. Als ik schrijf, komt er orde in de chaos die er soms is. En tegelijk wordt het écht doordat je het neerschrijft…

Flying Me: Ik was superzenuwachtig – ah ja, want eigenlijk verlegen – maar eens ik op het podium stond, veranderde dat. Ik vergat alles en deed gewoon mijn ding. Ik was samen met een vriendin: ik had de tekst geschreven, zij danste. Het ging over identiteit, jezelf vinden, verdwalen, zoeken naar wat je graag doet. Zoeken naar jezelf, eigenlijk. Ja, daar ben ik zelf veel mee bezig, het was bijna logisch dat ik daar iets over zou maken.

Inspiratie: Joke Van Leeuwen en Bernard Dewulf, daar ben ik op dit moment wel fan van. Kleine dagen van Dewulf, is één van mijn absolute lievelingsboeken. Ik ben er nu in bezig en elk woord dat ik lees, staat op zijn plek. Het klopt, van begin tot einde. Ongelofelijk als je zo kan schrijven...

Workshop: Ik kijk er enorm naar uit, was ook ontzettend blij dat ik had gewon-nen. Ik hoop vooral dat Carmien me helpt te groeien. Dat ze me leert hoe ik mijn teksten beter kan maken. Ja, laat haar maar focussen op de dingen die niet goed zijn, de dingen die er uit moeten. Ik wil ooit écht goed worden in schrijven, ik verwacht dus commentaar. Laat maar komen!

‘Schrijven helpt me los te laten en

tegelijk vast te leggen.’

De winnaars van het open podium Flying Me samen met schrijfster Carmien Michels (rechtsonder), © Stef Depover

22 wOwW!

Camille Vermeire (15)

Over schrijven: Ik schrijf, maar dat zou ik niet meteen een gedicht noemen maar eerder een gedacht. Voor Flying Me heb ik dat gedacht wel afgewerkt als gedicht en eerlijk: ik vond het zelf wauw! Ik heb nog getwijfeld tot het laatste moment voor de inschrijvings-deadline, nu ben ik natuurlijk blij dat ik heb meegedaan.

Camille in 3 woorden: Boekenwurm, behulpzaam, springboon.

Inspiratie: Ik wil graag schrijfster wor-den, daarom lees ik ook veel en graag. Ik heb een boekenkast met meer dan honderd boeken – nu al – en ben de overstap aan het maken naar de vol-wassen schrijvers. Zo heb ik net Hel-dere hemel van Tom Lanoye uit.

Kijk ik kan het wel!: Ik was één van de winnaars en dat was wel fijn, ja. Ik heb op en neer staan springen. Ik was zenuwachtig geweest, bang dat ik iets zou vergeten, bang van de microfoon voor mijn neus. Begin september had ik meegedaan aan het auditieweek-end van NEST en ik werd toen niet geselecteerd. Ik schreef vlak daarna een tekst die gebaseerd was op wat er in mij omging, na die afwijzing. Dat was voor mij een opstapje om het te accepteren. Het is die tekst die ik heb voorgedragen tijdens Flying me en waarmee ik de masterclass ge-wonnen heb. Het was een motivatie voor me: soms kan tegenslag net iets goeds voortbrengen, als je er voor durft te gaan.

Milan Vanbortel (16)

Typisch Milan: Oude mensen die wachten. Ik heb er een fascinatie voor, een beetje een obsessie. Heel schoon vind ik het, om oud te worden en dan toch nog op iets te wachten.

Schrijven: Ik weet niet of ik er ooit mijn job van maak, maar nu helpt het me. Mijn laatste verhaal, bijvoorbeeld, schreef ik na een gesprek met mijn opa. Hij is stervende. Daar een verhaal rond schrijven helpt me: ik kan ergens naartoe met mijn emoties.

Flying Me: Ik voelde me zeker over mijn tekst. Ik had hem al een paar keer gebracht en ik vind hem zelf écht goed. Ik was dus vooral blij dat ik daar kon staan, zenuwen had ik niet. En dan winnen, tja, da’s tof, hé!

Inspiratie: Ik ben fan van Roald Dahl, grote fan zelfs. De tekst The bloody story of a seaman die ik heb gebracht voor de wedstrijd is gebaseerd op zijn schrijfstijl. En toch, als ik mijn favoriete boek moet noemen, zeg ik De kolonel krijgt nooit post van Marquez. Ja, in-derdaad, het gaat over oude mensen die wachten.

Compliment: Een mama op school huilde toen ik mijn tekst bracht. Ie-mand zo kunnen ontroeren, dat is echt wel het mooist denkbare com-pliment.

Workshop: Ik laat mijn schrijfsels nu al lezen, maar dat zijn vooral mensen die me kennen, die zijn toch altijd milder. Die vinden het vaak gewoon tof dat ik schrijf, daar verwacht ik niet meteen kritiek van. Terwijl ik die wel graag krijg, ik kan er alleen maar van leren, toch? Ik ben benieuwd naar de feedback van een pro!

‘Soms kan tegenslag net

iets goeds voort-brengen, als je er voor durft te

gaan.’

wOwW! 23

Kaat Somers (19)

Typisch Kaat: Eclectisch is een woord dat nogal vaak terugkomt bij mij. Dat zit in mijn karakter, in mijn favoriete muziek – die gaat van folk over jazz tot Bach en Queen – en in mijn voorkeur voor boeken. Ik lees graag gothic novels, maar ook Leonard Nolens en DH Lawrence. Eclectisch, ik zei het al.

Flying me: Ik was niet zenuwachtig, ik ben al zo lang bezig met mezelf uit te drukken. Het begon op mijn negende met dictie en voordracht, later toneel en intussen ben ik aan mijn derde jaar NEST bezig. Ik schreef de tekst voor Flying me. Taal vind ik ongelofelijk boeiend. Het feit dat we kunnen praten met elkaar, dat we kunnen vertellen wat ons bezighoudt,… De mens is de enige diersoort die dat kan. Mooi, toch?

Uit Angst, haar winnende tekst: “Pas als je niet meer hoeft te ademen/Verdwijnt de angst dat je zou stikken.”

Winnaar: Natuurlijk vond ik het fijn dat ik won, die workshop lijkt me heel boeiend. Maar het is ook een beetje dubbel: we deden mee met onze NEST-groep – we zijn heel hecht – en alleen omdat ik de teksten schreef, spring ik er uit. Van mij hadden we allemaal mogen winnen…

Workshop: Carmien is vaak bezig met slam poetry hoorde ik, dat vind ik heel interessant. Ik kijk er geregeld naar op YouTube, het intrigeert me. Daar hoop ik dus over te leren. En verder wil ik heel graag weten hoe Carmien het schrijven op zich ervaart. Zou ze af en toe twijfelen zoals ik over wat ze doet? Misschien helpt haar ervaring me een beslissing te nemen voor mijn toekomst, wie weet.

‘Praten met elkaar, vertellen wat ons bezig-

houdt,…De mens is de enige diersoort die dat

kan. Mooi toch?’

WIE IS CARMIEN MICHELS?

Wie is Carmien Michels?Carmien (24) schrijft, geeft performances, presenteert, doceert en maakt audiover-halen. Ze verdiept zich in het genre Slam Poetry en wordt in 2012 Slam kampioene van Antwerpen en vice-kampioene van België, in november 2014 wint ze de Publieksprijs. Haar debuutroman We zijn water verscheen vorig jaar bij De Bezige Bij. www. carmienmichels.be

De masterclass Eerst trekt Carmien samen met Leonie, Camille, Milan en Kaat de stad in. Iedereen kijkt met een andere blik. Die le-ren ze van elkaar kennen terwijl ze door de straten lopen, verborgen plekken ontdekken, mensen observeren en aanspreken. Tussendoor krijgen de jongeren allerlei opdrachten - van gek tot absurd - en reflecteren ze over elkaars teksten. Vervolgens wordt er dieper ingegaan op oude en nieuwe teksten en geeft Carmien allerlei tips om deze bij te schroeven.

Meer weten over deze masterclass en de volgende editie van Flying Me? www.facebook.com/kunstenaarshuisdeFENIKS www.facebook.com/nest.theaterwerkplaats

24 wOwW!

CADEAUTIPS

Favoriete boeken en cd’s in de etalage

boek+ cd

Joepie, ’t is weer cadeautjestijd! Niet meteen inspiratie? Misschien staat er wel iets in onze etalage waarmee je jezelf of iemand anders blij wil maken.

Prinses Turandot (5+) - Judith Vindevogel & Ingrid Godon (Lannoo)Een spannend luisterboek voor jong en oud over een bloedmooie prinses die niet wil trouwen. Met fragmenten uit Carmen, De toverfluit en andere bekende opera’s. Naar de gelijknamige succesvoorstelling van HETPALEIS en WALPURGIS. Bekroond met de Young Audiences Music Public Award 2014. ‘Draai die volumeknop open van uw cd-speler, werp nu en dan een steelse blik op de indringende beelden van Godon en (her)ontdek samen met uw kroost de bezwerende kracht van zang en muziek.’ DMMagazine

wOwW! 25

BDE (bijna-doodervaring) Jeroen Brouwers (Demian)

Een oudere man jaagt zijn auto ‘s nachts over de laatste kilometers van zijn leven. Er volgt een klap, snerpend gekras van openscheurend blik en glasgerinkel. Het razende gevaarte komt tot stilstand, maar in het hoofd van de man blijven de gedachten als motten te pletter vliegen. Met een lijf aan flarden en een kraakheldere geest aanschouwt hij zijn gebarsten leven.

‘Literair goud’ Knack

boek

Close my willing eyes - Bart Vanhecke (Fuga Libera)Deze portret-cd met de sopranen Bianca Van Puyvelde en Judith Vindevogel, mezzosopraan Eurudike De Beul & Het Collectief o.l.v. Robin Engelen, geeft een indrukwekkend overzicht van het gevarieerde én prachtig expressieve oeuvre van de jonge Vlaamse componist Bart Vanhecke. ‘Het grote ensemble en drie sopranen laten smachtende melodische arabesken door elkaar kronkelen en geven de verzen van John Keats over nacht, slaap en dood een adembenemende intensiteit.’ De Standaard

The Nursery - Mussorgski, Debussy, De Leeuw, Reger & Bernstein (Vox Temporis)

Een ode aan het kind door sopraan Judith Vindevogel en pianist Levente Kende.

cd

cd

Lees of beluister fragmenten via www.walpurgis.be (klik door naar Records & Books)

Iets gevonden?Kijk dan snel op de volgende pagina en ontdek de speciale aanbiedingen voor wOwW!-lezers.

Speciale aanbieding voor wOwW-lezers!

cd Close my willing eyes, Bart Vanhecke € 12 (winkelprijs €15, uw voordeel 3€)

cd The Nursery, Mussorgski e.a. € 12 (winkelprijs €15, uw voordeel €3)

boek BDE, Jeroen Brouwers € 8 (winkelprijs: €12, uw voordeel €4)

luisterboek Prinses Turandot, Judith Vinde-vogel & Ingrid Godon € 15 (winkelprijs €18, uw voordeel €3)

totaalpakket 2 cd’s + 1 boek + 1 luisterboek aan € 40 (winkelprijs €60, uw voordeel €20!)

Te bestellen via ilse@walpurgis.be of 03 235 66 62. Alle prijzen incl. verzending binnenland en BTW.

COLOFONwOwW! magazine voor avontuurlijk muziektheater

Uitgever WALPURGIS vzwDeurneleitje 6, B-2640 Mortsel+32 (0)3 235 66 62communicatie@walpurgis.bewww.walpurgis.be

Werkten mee aan dit nummer Eurudike De Beul, Simone Milsdochter, Ilse Muysers, Charlotte Van-dermeersch en Guy Van Nueten Fotografen Stef Depover, Frederik Liekens, Stef Stessel Illustrator Ingrid Godon Coverbeeld Stef Depover

Gratis magazine, mag niet los verkocht worden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op enige andere wijze, zonder voorafgaand schriftelijk akkoord van de uitgever. De redactie heeft er alles aan gedaan om rechthebbenden i.v.m. copyright op te sporen en toelating te krijgen. Mocht je menen recht te hebben op materiaal dat in dit nummer gepubliceerd is, dan kan je contact opnemen met communicatie@walpurgis.be.

Hoofdredactie Judith VindevogelEindredactie Frauke JoossenRedactie Ellen FransenBeeldredactie Stef DepoverVormgeving Inge Rylant

wie? wOwW! waar?wOwW! wordt gratis verspreid via kunsthuizen, cultuurcentra en openbare instellingen, via de post aan onze abonnees en via huis-aan-huis bedeling in Mortsel.Krijg jij hem graag bij je thuis? Laat het ons weten via 03 235 66 62 of info@walpurgis.be (vergeet niet je volledige naam en adres te vermelden).