WOÜBEL m S1ÏELLE-IE,DOOR

(Voorgedragen in de Vergadering van het Friesch Genootschapvan Geschied-, Oudheid- en Taalkunde, gehouden

den 9 October i843.) —...

Mijne Heeren! Zeer geachte Medeleden I

Jxlecrmalen heb ik mij zelven met bekommering de vraaggedaan: Zal onze Friesche taal in leven blijven? Of zal zij,als eene vcrschoveling, vergeten wegsterven ? Van allezijden terug gedrongen, heeft zij slechls een klein plekjevoor haar bestaan overgehouden. En op dit kleine plekjewordt zij nog met zorg geweerd uit kerk en school, uitraad- en regtzaal. Daarbij komt nog, dat de zoogenaamdebeschaving haar ook tracht weg te drijven uit de zamen-leving, niet alleen in de sleden, maar ook uit^alifi_aamien-.lijke kringen Ien platten lande, waar men het somtijds,helaas! als een bewijs van opvoeding wil doen gelden,wanneer men bij haar binnentreden haar den rug toe-keert , en, niet een zeer voornaam voorkomen, zegt: j Iki ken de deerne niet."

En toch, zij is zoo schoon, zoo beminnelijk, dat zijhet dubbel verdient, om gekend te worden.

Zou het ons niet mogelijk zijn , M. H.! haren dood teverhoeden? Ons Genootschap wil het beproefd hebben.

IV. 1

2 WOBBEL FEN SMELLE-IE.

Onze wellen schrijven ons voor, dat wij haar in de zamen-leving zullen inleiden. Eu lot mijnen troost meen ik ook temogen ontwaren , als ik de lijden vóór het beslaan vanons Genootschap vergelijk met de tegenwoordige, dat dekring, waarin onze lieveling wordt toegelaten, zich vanlieveriede heeft verruimd, en dat zij meer en meer onderalle standen wordt gewaardeerd en bemind.

Deze opmerkingen, M. IL! zijn weder geschikt, om onzenkommer Ie matigen, en om ons aan te sporen, om metmoed op hel ingeslagen pad voort te gnan.

Maar — deze vraag is ook wel eens bij mij opgekomen —hoe moeten wij onze schoone kleeden , als wij haar in eengezelschap willen voorstellen ? Moeten wij haar dan allentooi, aan vreemden ontleend, afnemen, en haar alleenopschikken in de dragt van hare bet-over-oud grootmoeder?Maar zouden wij hierdoor ons en haar niet bespottelijkmaken ? Hoe ! zal men de Friesche maagd, in tegenstellingvan hare bevallige Hoilandsche zuster, die naar de modegekleed gaat, en die wel eens het rood harer wangen ver-hoogt met uitheemsch blariketsel, — zal men de F/ieschemaagd , als zij sich aan beschaafde menschen moet verloo-nen , oplooijen als eene malrone uit vergetene eeuwen , enhare bloeijende koonen bestrijken met de (anige kleur eenermummie? Ik denk er zoo niet over, M. II..' Laat er eenlinlje^o£_eeiCL^sü'ikje_aa;n haar tooisel zijn, dat zij van ande-ren heeft afgezien, laat de snede van haar kleed in .beval-ligen vorm met den tijd zijn meegegaan, in mijn oog kanhaar dit niet ontsieren , of hare waarde verminderen. Inte-gendeel, ik geloof, dat zij daardoor met meer welgevallenin beschaafde kringen zal worden opgenomen.

Tot mijn genoegen wordt deze mijne wijze van zien doorons Genootschap gedeeld. In onze wellen is toch uitdruk-kelijk aan de Leden van de Derde Afdecling, waartoe ik4e eer heb te behooren, voorgeschreven; » JDe insicmdhou-

WOBBBL FEN SMKLLE-IE. 8

t ding van het nog aanwezige der Friesche volkstaal, enj> de beoefening der Friesche proza en dicklkunst"

Ik heb mijne zwakke krachten beproefd , M. II.! om u ,naar mijne inzigten, in deze voorlezing te toonen, datik gaarne aan mijne, mij door de wet opgelegde, ver-pligting voldoen wil. Ik zal u een weinig rijmelarij voor-lezen in de tegenwoordige Friesche landtaal.

Als ik intusschen mijnen arbeid vergelijk met de scherp-zinnige en met de welsprekende redevoeringen, die andcisvan deze plaats uwe aandacht boeijen, dan gevoel ik, datik uwe toegevendheid in eene dubbele innle zal noodighebben. De gedachte alleen, dat gij, tol uitspanning, ookalhier, voor eenen enkelen keer, wel iets zoudt willen hoo-ren, dal de gewone gehalte mist, geeft mij den moed, mijneenvoudig stukje aan u mede te deelen ; en deze gedachtegeeft mij ook de hoop , dat gij mij wel met verschooningzult willen beoordeelen.

Tot regt verstand mijner rijmelarij zij hel mij geoorloofd,vooraf de volgende geschiedkundige daadzaken in uw ge-heugen Ie verlevendigen.

Bij den ondergang der Saksische Regering in deze pro-vincie, die 17 jaren geduurd had, toen de leus van Gel-derland: Vrijheid zonder tol of schal (ing ! in Gaasleiiandopgegaan, door het land klonk, waren de ingezetenen vanSmallingerland meest alle de Geldersche partij toegedaan.De Grietman JELLE SIKKES bleef echter den Sax nog aan-hangen. Hierom zijn leveu niet veilig achtende, vlugltehij naar Leeuwarden, van waar hi j , met cenige waaghal-zen, in den avond van den 25 Februarij 1515, OudegaOverviel, en in den brand stak. Bij deze dolle ondernemingschoten de Grietman en zijn zoon , benevens tien anderenvan zijne bende, het leven in , en verloor Oudega 35huizen, die in de asch werden geiegd.

In deze zelfde tijden werd er te Smalle-Me, dat tegen

4 WOBBEL FSSf SMELLE-Ie,

Oudega over ligt, en dat vroeger de hoofdplaals wns vande grielenij Smallingerlavd, eene jaarmarkt gehouden , enwel, volgens de instelling, » des Thonncrdeis nei midfesta"'.Ook bcslond er loon aldmir een klooster van Benedictijnernonnen, die, na afgelegde gelofte, de nonnensluijer of hetwiel, volgens magtiging van den Bisschop van Utrecht,door cenen Prior werd opgezet; van welk klooster voor onsniets meer is overgebleven, â;\n een lindeboom, die nog'welig op de kloosterplck Ie groeijen slaat.

Als gij nu , 'M. 11.! deze historische gegevens, door uweverbeelding, aan uw zielsoog Ier beschouwing aanbiedt, danziel gele gelijk de vaste punten, waaraan ik de schering ge-hecht heb van het door mij vervaardigde dichtslukje, hetwelkik U thans, zoo ik hope lol uilspanning, zal voorlezen.

WOBBEL FES SMELLE-IE.

Doe de sinne fen syn gloarjeFoär de Sax l.jir net meer blonk ,

In , nci sanijin jirren scynens,Ueldaowe yn 'e kymmeu sonk;

Boe de leus fen Gelders Hartoch *Dij yn Gaesterlán opteach :

Frijheit sonder tol cef scatting fJubeljend oer Fnjslân iloach;

Yn dij liden libbe ien famke , —Moai , sa as ir nearnje wie ,

Op de aod SmalFngerlânsce Iiaedpleals,'t Non forgellene Smelle-Ie.

'k Wol vrat fen dit famke sjonge ,Ieuwen rees foär nes forlcrn;

In de sciednis lij ir forheljeFen dit alder-ljea&te bera.

WûBBEL FEN SMELLE-IE.

Det 't geslacht fen Grytrnan HERA ,Wier hja net fen glans onlbleat.

Mar de deuchden fen har ynboärstHeeg'ne meer har as har steat.

Boärtlik in oanminnich , wier seLjeaweling fen 't heule gea:

Al wat libbe gong , as 't nead wier,Foär dij Ijeaw'ling yn 'e dea.

Lyk as 't sintsjc, yn tsjust're dagen ,As 't him troch 'e wolken wyu't,

Blydscip bringt oan alle kanten,Wer syn frjeunlik ljœcht mar scynt;

Sa brocht æk 't Smelle-Icster fainkeOeral freuchde in blydscip mei;

Wer har frjeunlikke eachjes blonk'ne ,Faeg'ne hja de soärgen wei.

Wa 't ir yn it gea æk wenne ,Elk hie'n pleatske yn har hert;

Ljeal' hie WOBBEI. alle minscen :Mar fen frijers wist se net.

't Henle gea koe æk it lielsje ,Dat hja selwers makke hie.

Elk wier ear as hja 'r is njucnte:

'T FIIOLIK FAMKE FEN SMELLE-IE,

It libben lest my wonder scoon :Ik wyt fen gjia fortriet;

In fen 'e moärne ta de joonSjong ik altyt myn lied.

In komme soärgen my bynei,Den donsje ik har gau uet 'e wei,

WOBBEL FEH SMELLE-ÏS.

J a ! 't libben lest my •wonder scooii tIk sjong allyt inyn lied!

Ik wyt net wat dij fammen sceeît,Dij suchtsje dei oan dei :

.As my it ien œf 't oar forfeelt,Den sjong ik dat mar wei.

In as m' ÎCN frijer strikken spant,Den scou ik dij mar gau oan kant.Ja ! 'k wyt net wat dij fammen sceelt:

Ik sjong de ljeafde wei!

It frije foegelisjc yn it ivaod ,Dat sjoiigt in Jijucht ya 't wyld ,

In oan gjin ien him kepp'le haodt,Dat is altyt myn byld.

As 't gealtsje jongen krijt yn 't nœst ,Ben klinkt syn himmelloed foär 't læst.Ja ! 't frije foegeltsje yn it waod ,

Dat is altyt myn byld.

Sa , sa flodd're hja troch 't libben ,As de moäye fliuter docht:

Alle blommen wierne harres ;Altyt liie se wille in nocht.

Mar op ierde is neat Bestindich;Rein folg't hjir op siunescyn ;

Tn de lekk're freuchde-bykerDript ien oar jin faek fenyn.

CUPIDO hjir iens oan 't dwealen,Sjucht it moäye famke gean. —

» Mem ! binn' jou it ?'' — ropt ir opteinIn blieut twihv'ljend foär har stean.

WOSMEL ÏEN SMELLE-IE.

WÖEBEL Iiie gjirt kinde oan 't jonkje,In forslie net, wat ir sei:

Mar, omdat 't ien aerdich bern wier»Knikt se frjeunlik kim goëndei.

Derop klinkt ver uet har kieltsje't Lielsje , dat hja altyt song. —

't Minne-Godtsje wirdt sa razen ,Dat ir tiet syn fel hast sprong.

» Ik sil dy dat lied forlere!" __Swart ir daedlik by de Stix.

» 'k Sil dy yn ien rep foroarjo» Ljeawe faem ! Dat is my nix." —

Op 'e Tongsdei nei midfestaWier it merke ta Smelle-Ie ;

Der Bedreau ir gau syn fyten.Hark 'r is, wat de gloepert die !

Oer it wetter kaom , feu Aod'gea,Mei syn boatsje, SIKKE æk oan;

'n Eerste flinke , gnappe jonge ;Grytman JELLE SIKKES soan.

WOBBEL stie der by de hawen,Doe syn Boatsje scoude op 't làn.

Hja beloaitse stil , mei wille,Ho de weachjes patt'ne it stràn.

SIKKE sjucht har, hja sjucht SIKKK. —Blits! fljlicht elk ien pyl yn 't hert! —

Beide scrilje , Beide ontriere. —CUPIDO gniist om har smert.

» Nou sjongst dou dat lied net langer ,s Ljeaf , wjerstrabbich , aerdich djear !"

WOBBEL BEK SMELZE-IE,

Kopt ir spotîsjcnd , tvyls 't ir iTeïfljuchî»In min sjacht de guet net meer. —

WoBBEi stie all'henl bedwelme;Scamte kleurt mei bloed har wang;

't Each , dat oars sa iVy j in oanseacli.Wirdt foärdelslein , blea in bang.

Krekt as hie se wat misdreauwen ,'t Ljeawe bern ! sa gloept se "wei.

SIKKK , kiekt as hja forboeke »Sloept har sliltsjes efternei.

As nei moäye waerme dagenTn 'e joon ien onwaer broeit ,

In , foär dat de ton ge r losbrekt,Minsce in djier fen hjiltens gloeit;

Sa as den de boärst j in swoeget;'t Swit jin liinget yn it hier ;

In ien wargens , alle lea troch ,'t Amjen niakket bang in swier;

Sa wier 't œk mei SIKKE in WOBBELS

Hyinjend , ængslich , onitrint flau. —De iene kniipt de doek de kiel la ;

De oare wirdt it ulf ta nau.

Derby komt ien wond'rc ontriering ,Dij hun Iroch 'e lea forbreid't;

Beide sraachlsje , beide siikjeRonile, stilte in iensumheit.

WOBBEI dwealt lans 't kleaster hinne jIn ien huew'iing scodd't liar lea.

As hjá oan 'e nonnen tinket,Foär 'e scjiune wraod as dea.

WOBBEL FEN SMELLE-IE.

Werom sciilt hja non fen 't Itleaster?Toezen reis gong hja dit paed ;

In den song se blij har liclsje,Tn it koele beamté-scaed.

Mar non drieat ien tsjustere ængslmeFier har fen dit Godsgesticht. —.

Tn ien ticht beplante boskjeFielt se eerst 't boärstsje wat forlicht'.

Der gjit se op ien beamstam sillen ;Makket ulf in doekje los;

Lit de wyn har boez'me paltsje,In forjeye hjitle in blos

Gean de weachjes nou wat stiîlerIn har fel ontrierd gemoed ?

Wirdt it amjen nou wat rommer ?Jaccht de koarts net meer troch 't bloed?

Ja ! 't is al wat oan 't bekommen:Mar dij moá'ye Grytmans soan

Tsjoent syn byld har slecs foâ'r cagen . . . . .Himmel! — sels komt hy der oan ! —

Wat lijir nou yn 't boskje foarfoel . . . . .Æf 't se ir bleaiiwene In ho let . . . .

Wat se sey'ne Wat se die'neDat forklapt myn sjongsler net. — —

Mei foibazing sjiicht it jongfolk,Doe it soe ta keamcr gean,

As ien wondere forscyning ,SIKKE in WoBBEt by har stean.

WOBBEL is aH'heul foroare :Ljeafde fage it frye wei 5

10 WOBBEL SEN SMELZE-IE.

JHar har wæzeu glànz't fen wille,As iea moäye foärj iersdei.

In hja hinget om har SIXKE,

As it wynsel om 'e beam ,'t Libb'ne byld fen noff'lik tsjinjen j

't Blije hynzer oan ' e team.

Nei ien nacht fen freuchde in wille ,Pattsjend , donsjend, bar om ba r ,

Troclibrocht, drieut de blije dageSIKKE wer mei 't Boatsje oer 't mar.

Hoef ik 't nou wol to forlieljen,Dat de feint faek boadscip hie

Yn it gea , der WOBBEL wenne ,

By syn famke ta Smelle-fe?

Joons den seach min 't Boatsje kommen.WOBBEI. wachtte al lang oan 't stràn;

In By 't uet it scipke stappen ,Joe se SIKKE Blij de hàn.

Den , den kuir'ne hja ta gjerre ,Lokkich , sillich , toezenfaod ;

Kàtsjende fen ljeafde in minne;Waerm, al blies de wyn æk kapd.

As den SIKKE , foär it læste ,

WOBBEX, noch 'r is paüe hie,

Song ir frolik yn syn boatsje,As ir wer op 't wclter wie.

WOBBELKB.

It moäiste famkeIs WOBBEIKE fen 't gea?

WOBBEL FEN SMELLE-IB. 11

As 't jonge Iamke ,Sa sæft ia Isjep fen lea,

'k Sjuch nearnje, iver 'k niyn eagen wein,Hin scjinner byld , sa fier as hein;Kin fiisker kleur, nin kanter lea:Myn WOBBELKE is, fen 't heule gea ,

It alder-moäiste famke.

It fluchsle famkeIs WoBBEi-iiE fen 't gea;

As 't jonge Iamke ,Sa flink fen liif in lea.

It flj ucht har alles fen 'e hàn;In rint in Ijept hja trocli it làn ,Nin gæske kroek't, nin blom lit scea sMyn WOBBELKE is , fen 't heule gea,

It alder-Jluchste famke.

It Ijeafste famkeIs WOBBELKE fen 't gea;

As 't jonge Iamke ,Sa derten in sa blea.

Hja laket altyt lyke blier;Is altyl fol fen wille in tier;In altyt f joerich , smoek in blea:Myn WOBBELKE is fen 't heule gea ,

It alder-ljeafste famke.

It Beste famkeIs WOBBELKE fen 't gea;

As 't jonge IamkeSa docht se nimmen quea.

Mar as har de ondeuchd lægen leit,Eat foei æf doebelsinnichs seit ,Den wirdt it Ijeawe famke quea;Myn WOBBELKE is , fen. 't heule gea,

It alder-beste famke.

12 WGBBEL FBN SMEILE'IË.

Blier in moai wier nou 't foärneisick!Foär dit ljeawe , jonge pear : —

Slar ieu freeslib driiclijend oinvaerPakt him oan 'e kymmen gear. —.

Och! wat hie de minsce ien "wille,As hy frcdiclv libje koe !

I n , him mei syn lot fornoeyend ,Net nei macht æf greatheit stoe !

Den smiet hy , yn razernij e ,Noait syn lok ia libben wei;

Ia hy scoërde , yn syn fordjerren,Noait, o jammer! de onscild mei.

Yn syti stjerren , bliest de Sax noch ,Doem in wyld , yn 't twadiachts fjoer,

Dat oan 't daowjen, deadsk noch ljæchtetOer it ein fcn syn besljcer.

SIKKE'S heit, de Sax noch ta-dien ,Wyls 't yn heule Smatt'ngerlân

Ëlk syn hope set op Gelder ,Sjucht de fæsle boargcr-bàn ,

Dij him oan syn folk forbynet,Woast forscoeijen ; in de nead

Drieut hiin mei .'yn soan nei Ljcauwcrt,Om t' ontgean ien wrede dead. __

Der sit WOBBEL nou forlitten ;

Jerder ividdou noch as frou.Och! de moäye, blije bieidskroan

Dilst it swarte floers fen rou !

Alle blydscip , alle willeTcach fen liar mei SIKEB wei.

WOBBKL FEN SMELLE-IB. l â

Drowich suchtsjend, tinkt se daecHiksIt i'orfleine lok noch nei.

Trourjeiid sjucht min se alle jonnen ,Winskjende har Ijeaf ta-ræch,

De eageti wiet, op 't wetter tuerjen ,Æft se soms syn boalsje æk sœch.

Mar æk alle jonnen gjit seTreast'leas , krylend, wer nei hoes ,

Ont de gure kaode winterFæst har opsluet yn har kloes.

Nou is 't winter , boete in binnen;Oeral drowicli , dof in leadsk.

As de loft is WOEBEL'S siel ækMistich , tsjusler , kaod in deadsk.

Oars op 't iis sa fluch as 't swealtsje ,Tinkt se nou om ryden net,

In har moäye gledde redensBlleuwe , onoanrierd , yn it fet.

't Flaex , dat se oars mei 't lipke wjitte,As se oau 't snoäijend wieltsje siet ,

Hoeft non sa net meer hefocht'ge :Och! har tijinnen meitsje it wiet.

Deadlik kroept de (iid sa liinne:Sàn wyke is 't al nei nijjier.

Kou wirdt WOBBEI. op ien jonliid't Hert Ien drowenis to sivier.

» Och!" — ropt se uet — » ho wol 't nou komine .» 't Drukt m' as lead hjir op 'e Boärst!

» O! myn onk wirdt fæst noch swierder!» 'k Fleach nei £jeauivert,as 'k mar doärst! -

14 WOBBEL FEN SMELLE-IÊ.

» Hark! is dat gjin klokke-ldipjen ?» In ta Aod''gea ? Gau nci 't stràn !

» Himmel! help! ik sjuch it laoclijen!» Oeral stjit it yn 'e bràn !" —

Mar wa sil hjir Aod'gea helpe ?Biedleas hlieut min by '11 oar stean:

't Weiier is mei iis beiloërre ;Mar to swak om oer to gean.

» Himmel! help har!" —jamm'ret W O E B E I , .'t Leed forscoërt har ljeawjend liert;

't Wirdl har dildleas; — hja bcsnymet ,Heul oersljelpe troch 'e smert. —

Opheind troch , har Ijeawjende , earmen ,In op 't sæfte leger lein ,

Wirde eerst yn har eine keamer,De eagen Avyld yn 't rone slein.

Mar aoftobbe in warch is 't lichem;Net bestàti tsjûi dizze lœst.

Hei wat woeljen in wat wraemjenFàlt hja einling yn 'e ræst. —.

Sjuch! der boärtet op har wæzenSæft de laeils. Hja 's yn. bewaod,

(Frij fen ierdsce soärcli in smerte ,)Fen 'e droom'jiie'tower-wraod.

SIKKE sjucht se >ver mei 't boatsjeFarren oer 't Smelle-Iëster sàn;

In hja toewet wer , mei blydscip,Har ljeaf frijer op it stràn.

Mar ho nuwer! in ho wonder!Siakt hy der mei 't boatsje wel ?

WOBBEL FEN SMELLE'ZE, 15

Komt ien Woed-kleur der op 't wetter?Hjert se der ien near geklei?

Sljit hja sels yn nonne-klaeying? —'t Gjit har koad oer al har lea, —

Ne! net wier! — Der is iver 't boatsje ,SXKKE komt by har yn 't gea.

» Wolkom SIHKE l" ropt se fijeunlik ,» Ljeafste kom hjir oan myn hert!" —

Mar syn hàn is kaod in izich;Uet syn wæzen spiekt de smert.

In uet djippe , brede wonenKlokt it bloed: in djip in hol

Klinkt ien slimme har yn 'e earen :» 'h Bin formoarde; farre wol!" .—

Ys'yk sciiljend wirdt se wekker ,Boete raesde it stoärmgplued :

Mar hja hjert nei stoarni noch wynfleach,In ilj licht kjirmjend 't leger uet.

» SIKKE ! SIKKE ! Ijeawe SIKKE l" —

Galt se it heiile hoes yn 't roon:Mar siicht , sa op nij oerspanne,

As ien lyk wer op 'e groon.

Foeler raest in beert de stoäVme;Scoëit in brekt in kniest it iis;

Wrieut it op ellsjoar ta moärsel;Boecht de bj ommen as ien biis;

In bliest, as mei dealsce wille,Aeklik byljend , yn 'e ilamiii' ,

Dij yn jiodegea sa woedde, —Out de dei syn fereffc Jum nâjn, —

16 WOBBEL FEN SuELLÉ-ÎEi

Kon is 't -wetter frij in iepen.Heul Smelh-Ie tsjucht gau fen lân ,

Om fen AocVgea mie lo lieljea ,In to helpen la de Bràn,

Mar wat scrik toew't hjir de heipei's!Acd'gea is fen jammer lol:

Moard in biàn hrocht JELLE SIKKESJuster-joon , sa grym as dol.

As ien tygcr , glôepjend, sloepjend ,Wier liy stil fen Ljeaiiwert kàm

Mei syn Biude, dij, as diwels ,Fjoer in stiel ta wapen nàm.

Oeral waerre ir sCrik in ængstme ,De ien fleach hjir in de oare der.

Swird in piik in roer in hjæfoarkWier'ne frccslik yn 'e wei-.

Op it klipjen fen 'e klokkenFJeach Garyp in Wygea oan.

îfou laei'n gau by tolef deadcnJEfc de Grytman mei syn soan.

Mar wol füf in Irylich hoezenWirddeiie æk yu jiske lein.

"Wyld in woast in doem wier d'oanslacli sMar forscrikk'lik wier æk 't cia,

Mei dij tynge fljaclit ien scipkeWer oer 't welter nei Sme.lle.-Ie,

Der min om it lot fen Jtod'geaDead'lik noch onræstich wie.

WOBBEL hjert , wat hja rees -wiste,'t Docht har britsen hert net secr:

'Ï'FOBBEL FS>' SNELLK-IE.

Koe æk 'l onk noch meer har boekje;Djipper wone koe 't net meer.

Ja , God weitset oer ues minscen !Nei ien bange in swiere dei

Kimt de sliep fen de earme lyderAlle læst in moeite wei;

In de ilyme fen 'e jiuspoedRikt net fjirder as sa fier.

Doof in fielleas wirdt de siele ,Drukt it onk ues al to swier.

WOBBEL is ien libb'ne deade :Sjende in hjerrend': — Blyn in doof,—

Der se sit æf stjit, as ney'le; .'n Earm forweesd , forliUen sloof.

Dit, dit doërret wyken , moännen :Altyt Blieut har siele ontsteld ;

Out se , yn 't bychlsjen, oan ien PrysterHar benaude droom fortelt.

» 0 ! myn dochter! dat 's Gods finger!" —Ropt de heil'ge man fol fjoer. —

» 0 ! jou binne ien uelforkoarne ,» Oan Gods heil'gen Ijeaf in djoer!"

» Né! gjin ierdsce breug'man hjert jou! —» Dy hat God al ta Him nam :

» Der ta woe jou KKISTÜS liede ,

» Dat syn breid sa ta Him kâm i"

» Bid ! oanbid dij heil'ge lieding !» Tankje foär 't opleine krues!

» 0 ! lans tsjust're , vvond're wægen

» Bringt de Heer syn berntsjes t' hues l" ~-

IV. 2

18 WOBBÈL FEK SMEILE-ÏE,

Oplein hjert hja nei de wirden ,Dij de heil'ge Godsman seit;

In aoa fielt se æk selwers roppingTa de steat fen Himmel-breid.

Och ! hja is de wraod nou aofstoarn ?üoait jout dij har 't lok weroni:

Kæst jout 't kleaster har allinne ,Tn syn freedsum heilichdoni.

Kei de need'ge foarberieding ,Scinst de Prior har it wiel. —.

Nou , foriend mei heil'ge nonnen .Daelt de fré wer yn har siel.

Lyk as 't tiere, moäye blomke, —Boete heal forscroeid , forwaeid,

Troch 'e sinne in twjirre-ilcagen, _As 't ien myld're loft omaeit,

Yn ien Ijæchte ïn waerme keamer ,Sæftkes opfleur't, knopp't in Bloeit,

In , syn foarich leed forjittend,Stil uet nye soppen groeit;

Sa wier 't æk mei 't famke yn 't HeasterStil in froed gong hja har paed,

In hja koe sa ræstlik sitte ,Krekt as hie se winske in >vâd.

Op har dea-bæd kàm. noch etvenFoär har geest de wraod werom.

Dwyljend ropt se , yn har forscieden :» SIKKE! ljeawe SIHKE! ik kom!" —

Ond'r 'e lynde , by it kleaster,Fynt, nei har bestel in Ixst, ™

WOB BEL VKN SsiELLE-tl!. VA

'l Ljeaw'lings plakje fen h a r l ibben , —Æ k har sielleas staof de ræst. —

WOBBEL'S biente is lang formoage;'t Kleaster lang yn puen forgean:

Mar de ljeaw'lings beam fen W O B E E IBlieut noch op syn woärtel stean.

J a ! wat æk de tiid fornielet ,I n hjir weifiert op syn s t r e a m :

Altyt waex ' t , op ' t sté fen ' t k leas te r ,Noch dij moäye lynde-beam.