witse

duivels genot

© Barbara Hofmann / Houtekiet / Ward Hulselmans / één /Linkeroever Uitgevers nv 2009

Houtekiet, Katwilgweg 2 bus 3, b-2050 Antwerpeninfo@houtekiet.comwww.houtekiet.com

Omslag Isabelle Van LaerhovenFoto voorplat © vrt/Mark De Vilder

Zetwerk Intertext, Antwerpen

isbn 978 90 8924 028 6d 2009 4765 46

nur 331

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/ofopenbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie of opwelke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke

toestemming van de uitgever.No part of this book may be reproduced in any form, by

print, photoprint, microfilm or any other means, withoutwritten permission of the publisher.

Barbara Hofmann

WitseDuivels genot

Houtekiet / éénAntwerpen / Brussel

5

hoofdstuk 1

Het bos en de bomen

Als je hoofdinspecteur Romain Van Deun, federale recher-che Halle, zou vragen om het Hallerbos te beschrijven,

hij zou zich waarschijnlijk eens achter de oren krabben. Hijzou nog eens met de hand door zijn norse knevel wrijven. Endaarna beginnen aan een gortdroge opsomming van feiten enwetenswaardigheden over ‘voornoemd gebied’.

‘Het Hallerbos is zo’n 570 hectare groot,’ zou hij emotie-loos doceren. ‘Deels gelegen op het aanpalende grondgebiedvan Woutersbrakel, welk stuk zich derhalve in Waals Brabant,dus niet meer binnen onze jurisdictie bevindt…’

Ja, hoofdinspecteur Van Deun was een man die je van veelkon verdenken, behalve van een overdreven gevoel voor poëti-sche omschrijvingen.

Als je hetzelfde aan zijn collega, commissaris Witse, zou vra-gen, was de kans op een uitgebreid antwoord kleiner. Witsezou je met lichte spot in de ogen aankijken en met lijzige stemzuchten: ‘Te veel bomen. En laat me nu maar met rust, want ikheb nog een hoop werk te doen.’

6

Nee, Witse was geen bovenmatige fan van het Hallerbos. Hijwas meer een man van de individualistische boom. Een grotelinde die in zijn eentje het golvende landschap van het Pajotten-land trotseerde, dat was zijn ding. Daaronder kon je hem weleens aantreffen als het hem allemaal teveel werd. Als hij wounadenken over zijn leven.

Eigenlijk was Commissaris Witse zelfs helemaal geen plat-telandsmens. De stad vormde veeleer zijn natuurlijke biotoop.De drukte van Brussel en het onkruid van de kleine en grotemisdaad, daar had de eigenzinnige politieman zich jarenlanggoed tussen gevoeld. Tot het lot er anders over besliste en hijwerd weggepromoveerd naar dit provinciegat in het Pajotten-land.

Toch voelde Witse zich in Halle niet ontevreden. Hij had ereen leuke vriendin, Annemie Nachtegaele, die hij liever zagdan hij haar soms toonde. En een toffe, jonge assistente: SamDeconinck, die perfect compatibel was met zijn eigenzinnigewerkmethoden. En een chef… tsja, die nieuwe chef, dat waseen ander paar mouwen. Hoofdcommissaris Peter Wijtinckxleek wel in alles het tegenovergestelde van Witse. Een streberwas het, vond Witse, en een carrièrejager. Peter Wijtinckx wasmeer begaan met orders en directieven van hogerhand dan watanders. Zelfs Romain Van Deun, toch ook zo’n reglemen-tenvreter, had het er soms moelijk mee.

Van Wijtinckx hadden ze ’t laatste nog niet gezien. Zoalsdie kon flippen over een interne nota! Witse grinnikte. ‘Flip-per’ was de bijnaam die hij voor de ambitieuze chef verzonnenhad, tot jolijt van het hele bureau.

Zo stond Witse, in de prille voorjaarszon van een zondagoch-tend in april, te mijmeren onder zijn favoriete lindenboom,toen hij onverwacht telefoon kreeg van de lokale politie. ‘Het

7

lijk van een jonge vrouw werd vanochtend aangetroffen in hetHallerbos door een mountainbiker…’ Witse zuchtte. Daar gingzijn zondagsrust.

Even later parkeerde hij zijn wagen langs één van de holle we-gen in het inderdaad uitgestrekte en imposante bos, tussen debeuken en de eiken en hier en daar zelfs een paar zeldzamesequoia’s. ‘Nee, ik ben nog niet terug van bij de bakker,’ zeihij in zijn gsm. ‘Nee, Annemie, enne… ja, je zal zelf broodjesmoeten halen. Ja…. Nee. De plicht roept… Nee, ik weet echtniet hoe laat ik terug thuis zal zijn. Ja… … ik wéét dat je moe-der verjaart vandaag. Ik zal proberen om er op tijd te zijn…’

Al pratend bukte hij zich om onder één van de blauwwittepolitielinten die de plaats delict markeerden, door te stappen.Hij zag Sam al staan overleggen met iemand van de Techni-sche Dienst, wou nog iets zeggen in zijn gsm, maar hoordeeen lange tuut aan de andere kant. Annemie had al opgehan-gen. Toch een beetje verontwaardigd, blijkbaar…

‘Witse,’ knikte Sam. Zelfs op een vroege zondagochtend zaginspecteur Deconinck er al stralend uit. Ze wees naar de grond.Daar zag hij het hoofd van een aantrekkelijke, jonge vrouw,half bedolven onder bosgrond. Haar hand stak boven de bla-deren uit en haar gezicht toonde blauwe plekken en bloeduit-stortingen.

‘Waarschijnlijk was de dader druk bezig haar te begravenen werd hij onverwacht gestoord door mountainbikers,’ zeiSam.

‘Voetsporen?’ vroeg Witse, in een van zijn routineuze re-flexen.

‘Niet op deze zachte humusbodem,’ schudde Sam hethoofd.

8

Vervloekt Hallerbos, dacht Witse en schamperde rondkij-kend: ‘Aan een buurtonderzoek moeten we hier ook niet be-ginnen, zeker?’

Sam kon een glimlach niet onderdrukken. Ze hield een kleinplastic zakje omhoog dat één van de technische jongens haarnet gegeven had. ‘Haren van op haar jurk, hebben we, en…’ zetoonde nog een ander zakje ‘een paar vezels uit de wondenaan haar polsen. Sisalkoord… waarschijnlijk is ze daarmeevastgebonden geweest.’

‘Hm.’ Witse dacht even na. ‘Identiteitsgegevens?’Sam schudde nee. ‘Niks. Geen handtas, geen persoonlijke

spullen…’De commissaris knielde neer en bekeek het knappe gezicht

van de jongedame van dichterbij. Haar oogschaduw was uit-gelopen, haar lippenstift uitgesmeerd.

‘Mag ik even?’ Wetsdokter Jos Vandenbrande knielde naastWitse bij het lijk. ‘Ik moet haar temperatuur lezen, en u wilvast niet zien waar ik die thermometer gestoken heb.’

Bijna geamuseerd keek Witse de dokter aan. In Jos vond hijregelmatig een evenknie als het op cynische opmerkingen aan-kwam. ‘Wel?’ zei Jos afwachtend…

En Witse zette zich weer recht. Hij klopte wat bladeren entakjes van zijn broek en bedacht hardop: ‘Die make-up, diekleding… ze ziet er uit alsof ze zich had opgemaakt voor eenavondje stappen.’

‘Zou dat haar fataal geworden zijn?’ vroeg Sam zich af. ‘Dathoor je wel eens vaker. Meisje flirt met een foute gast. Die raaktover zijn toeren en verkracht haar… schiet daarna in paniek enpleegt een moord in een gruwelijke poging om zijn wandaaduit te wissen…?’

Het was een plausibele veronderstelling, maar de wets-dokter maakte meteen komaf met Sams giswerk: ‘Ik denk niet

9

dat deze jongedame verkracht is,’ zei hij. ‘Daar zijn in elk ge-val geen uitwendige sporen van te zien.’

Hij keek op de thermometer en dan weer naar het lijk. ‘Ikkan u wel met zekerheid zeggen dat ze een serieus pak ram-mel gekregen heeft. Bloeduitstortingen in het gezicht en inhaar hals… en ze is ook een tand kwijt…’

‘Doodsoorzaak?’ vroeg Sam.‘We moeten het labonderzoek natuurlijk nog afwachten,

maar als ik die puntbloedingen zie op het aangezicht en deoogleden, dan zou ik zeggen: asfyxie. Gewurgd.’ De dokterkwam bij Sam en Witse staan.

‘Tijdstip van de moord? Enig idee?’ vroeg Witse.‘Haar rigor mortis is al nagenoeg volledig. En haar tempe-

ratuur al flink gedaald. Logisch misschien, want dat gaat snelin zo’n koud bos. Tsja, op basis daarvan zou ik schatten: tus-sen de acht en de tien uur geleden…’

Een snelle blik op zijn horloge leerde Witse dat ze dus er-gens tussen twaalf en twee gestorven moest zijn. Hij zuchtte,probeerde zich er iets bij voor te stellen. Welke maniak zouzo’n knappe meid nu kwaad willen aandoen? Wat voor iemandwas hij? En – al even belangrijk – wie was zij?

‘Haar identiteit,’ gromde hij bars, ‘dat is prioriteit num-mer één. We hebben aanknopingspunten nodig. Van Deun?’Hij keek rond maar zag de grauwe hoofdinspecteur nergens.

Verrek… Waar wàs Van Deun? En Dams? Witse vertrouwdezijn medespeurders graag alle uitvoerende klusjes toe die bijeen onderzoek kwamen kijken. Hij had geen hoge pet op vanhoofdinspecteur Van Deun, met zijn formalistische aanpak.En nog minder van diens assistent, de bedeesde en onhandigeRudy Dams. Maar om getuigen te ondervragen, dossiers uit tepluizen, computers te doorzoeken en ellenlange lijsten om teploegen, kon hij hun diensten altijd wel gebruiken.

10

Waar hingen die twee uit, vandaag? Witse keek rond en zageen team van de lokale politie om de perimeter rond het lijk tebewaken. Daar stapte ook de wetsdokter al terug naar zijn auto.En wat verderop zochten twee jongens van de Technische nognaar sporen. Maar nergens de grijze knevelkop van Van Deun.En ook geen Dams die achter hem aan hobbelde.

‘Mogen die twee op zondagochtend vroeg nog niet buitenspelen van hun moeder?’ sneerde Witse.

Maar in plaats van te grinnikken om zijn grapje, fronsteSam haar wenkbrauwen. ‘Had je dat nog niet gehoord?’ vroegze. ‘Dams en Van Deun zijn naar dat andere lijk.’

‘Andere lijk?’ Wat krijgen we nu weer ?‘Een jogger heeft een dode hond aangetroffen in Sint-Pie-

ters-Leeuw.’‘Houden wij ons tegenwoordig ook al bezig met dode huis-

dieren?’‘De eigenaar van de hond lag in de deuropening. Neerge-

schoten,’ repliceerde Sam.‘Godverdomme,’ vloekte Witse. En op dat moment bliepte

zijn gsm. Een sms-je van Annemie.‘Breng je nog wel die taart mee voor mama?’ las hij. Nee,

Annemie. Ik dacht het niet. Niet vandaag.