Wintersporters Magazine - Januari 2013

wintersporters magazine 1

de gesprongenbocht

af van dieklassieke stijl

de drukteontlopen


InleidingHet wintersportseizoen draait op volle toeren. Dat merken we zowel aan het enthousiasme bij familie en vrienden als op de website. Met de kerstvakantie achter de rug zijn heel wat mensen al weer terug van hun eerste skidagen. Zo zagen we heel wat prachtige foto’s binnen rollen via onze app Sneeuwhoogte+ en werd het verlangen bij de thuisblijvers hierdoor nog maar eens aangesterkt. Nog even en de grote uittocht van de voorjaarsvakantie kan weer beginnen. Natuurlijk hopen we op bergen sneeuw en daarna mooi weer. Een interview met Roel leert ons echter dat ver vooruitkijken op de weerkaarten echter vaak voorbarig is. Hij vertelt uitvoerig over de passie van zijn dagelijkse weersvoorspellingen.

Skiën doet ieder op zijn eigen niveau. Of je nu een beginner of een echte pro bent, als je maar geniet van die aimabele tijd in de bergen. Zo skiet Rogier vaak de steilste couloirs, terwijl ik me nog het allerliefst op de piste begeef. Samen met Dieter en Roel trainden we afgelopen zomer om ook onze techniek te verbeteren. Je bent immers nooit helemaal klaar met leren skiën.

Naast heel wat leesvoer en prachtig fotomateriaal, wensen we jullie met het hele Wintersporters team nog een fantastisch 2013 toe. Geniet met volle teugen van ieder moment, op én naast de piste. Voor de sneeuw zelf kunnen we helaas niet zorgen. Maar we doen er in het nieuwe jaar opnieuw alles aan om jullie eerlijke en onafhankelijke wintersportinformatie voor te schotelen.

Kristof en Rogier, Dieter, Geertje, Johan, Martijn, Martin, Roel, Ruud, Rob, Antoinette, Alke, Johan, Gijs Jan en Wietse

inleiding

Cover

Tot nu toe niets te klagen over

sneeuwval deze winter. Sandra in de

diepe poeder.


Interview Roel van den Bekerom

Roel is de vertrouwde weerman van

Wintersporters. Tijdens het seizoen houdt hij

ons dagelijks op de hoogte van het weer in de

Alpen. Het is duidelijk dat hij -bijna- even gek

is op mooie meteorologische verschijnselen als

op wintersport. Tijd om eens een gesprek aan

te gaan met deze nuchtere Limburger.

Op welke leeftijd begon je met skiën?

“Met 8 jaar ben ik voor het eerst met m’n ouders

en broer op wintersport gegaan. Ik heb leren

skiën in Alpbach, Oostenrijk. In die tijd was 8

jaar denk ik vrij vroeg, ik was bijna de enige

uit m’n klas die ging skiën. Vrijdags vrij vragen

van school was ook nooit een probleem.”

inTeRVieW

Was je hele familie gek op skiën, dat je al zo

vroeg op de latten stond?

“In ieder geval mijn vader. Die ging in de

jaren zeventig ieder jaar met z’n broers naar

Kirchberg. Later ging mijn moeder ook mee

maar ze hebben denk ik gewacht tot mijn

broer iets ouder was voordat ze ons wilden

meenemen.”

Was wintersport liefde op het eerste gezicht?

“Absoluut. We gingen ‘s zomers al vaker naar

Vorarlberg om te wandelen in de bergen. Die

bergen vond ik prachtig, maar toen ik ze in

1986 voor het eerst onder een pak sneeuw zag

liggen was ik helemaal verkocht. Ik had ook

Kristof Vosters

Belgische kilometervreter


geen geduld om te leren skiën. Omdat de skiles

pas op maandag begon ben ik met m’n vader

al gaan oefenen in een wei. Toen ik eenmaal

naar de les mocht wilde ik persé niet in het

beginnersklasje. Dat werkte natuurlijk niet.

Na drie dagen ben ik gestopt en met de familie

gaan skiën.”

Ben je vanaf dat moment elk jaar gaan skiën?

“Bijna elk jaar. De eerste vijf jaar in Alpbach,

daarna een aantal jaar in Leogang en vanaf

mijn 16e werd carnaval tijdelijk belangrijker.

Sinds een jaar of tien ga ik met de vriendengroep

weer bijna ieder jaar, dat is altijd gezellig. Liefst

altijd naar een ander gebied.”

Wat is het skigebied wat je het meest is

bijgebleven waar je bent geweest?

“Ieder skigebied had wel iets. Skiwelt Wilder

Kaiser-Brixental vind ik qua skigebied

schitterend, in Val Gardena is het landschap

dan weer fantastisch. In Alpbach vond ik het

kneuterige wel mooi. Een gezellig dorpje in een

doodlopend dal waarvan ik ieder jaar hoopte dat

het zou worden ingesneeuwd. Wat dat betreft

vind ik het wel jammer dat het nu verbonden

is met Wildschönau en het er veel drukker gaat

worden.”

Je bent al heel wat jaren wintersportweerman,

hoe is dat ontstaan?

“Ik ben begonnen op het forum van ski.

startpagina.nl, dat nog steeds bestaat. Zeven

jaar geleden zochten ze daar een weerman voor

een dagelijks Alpenweerpraatje. Ik was van

kinds af aan een weerliefhebber en gek van

wintersport dus de match was er toen al. Buiten

officiële instanties als het KNMI en Meteo

Consult had je toen bijna geen gespecialiseerde

weerberichten voor de Alpen, dus er was een

inTeRVieW


behoefte. Van het een kwam het ander, nu zit ik

voor het vierde jaar bij Wintersporters.nl.”

Waar is die weerinteresse vandaan gekomen?

“Belangstelling voor het weer was er altijd,

misschien gevoed door drie fantastische

winters op rij, 1985, 1986 en 1987. Na mijn

basisschooltijd had ik een vast avondprogramma.

Ik keek ’s avonds om zes uur het NOS journaal,

daarna snel door naar het RTL4-weer, de

Duitse ARD kwam rond half zeven, de Duitse

RTL om tien voor zeven, en de Vlaamse BRT

had rond tien voor acht een weerbericht vlak na

het tweede weerbericht van RTL4. Ik wilde niks

missen. Ik ken ook nog alle teletekstpagina’s

met weerberichten uit die periode. Vraag me

niet waar het nu echt vandaan komt.”

Heb je nooit overwogen om meteorologie te

gaan studeren?

“Ik heb er na mijn VWO wel over nagedacht

maar er uiteindelijk niet voor gekozen. Achteraf

vind ik dat niet heel erg, ik weet intussen dat

de opleiding Meteorologie veel verder gaat dan

alleen het weer interpreteren en voorspellen

dus ik weet niet of daarvan echt gelukkig was

geworden.”

“Dankzij het internettijdperk kon ik me

toeleggen op wat ik zelf interessant vond.

Bijna alle informatie die ik me kon wensen

kwam online beschikbaar. Daar ben ik me in

gaan verdiepen. Daarnaast ben ik op weerfora

in contact gekomen met enkele professionele

meteorologen waar ik veel van heb geleerd.”

In je weerberichten is te lezen dat je echt van het

Alpenweer kunt genieten. Geniet je meer van

een mooie skidag of van de dump van de eeuw

waardoor je amper je appartement uitkomt?

“Haha dat is moeilijk kiezen. Vorig jaar had

ik verschrikkelijk graag die januaridump van

inTeRVieW


dichtbij meegemaakt. Toen vielen er meters

sneeuw en ik had die dump goed zien aankomen.

Anderzijds, een dump is heel leuk voor even,

maar als het drie dagen op rij dumpt en je kunt

niet skiën, dan gaat de lol er ook bij mij af. Je

bent een keer klaar met foto’s maken.”

Als je in een skigebied staat, ben je dan ook hard

bezig met het weer? Denk aan het bekijken van

wolken, temperaturen etcetera.

“Absoluut. Op de eerste plaats kijk ik of mijn

verwachting is uitgekomen, dat vind ik heel

belangrijk. Verder let ik op wolken, hoe ze zich

ontwikkelen en ik hoop altijd van die fraaie

föhnwolken te zien. Afgelopen oktober heb ik

ontzettend genoten van een föhnmuur die ik

vanaf de Stubaier Gletscher zag. Laat me dan

maar een uurtje met rust.”

Je staat bekend als reële weerman. Je roept

niet zomaar ‘dump’ en je laat je zelden uit over

verwachtingen verder dan 10 dagen, doe je dit

expres?

“Ja, omdat ik vind dat het niet anders kan. Er

wordt veel te veel sensatie verkocht op internet

en in kranten. Ik vind dat je eerlijk moet zijn.

Ik snap dat mensen willen weten of er over

tien dagen in Frankrijk sneeuw valt, maar de

huidige modellen zijn gewoon nog niet accuraat

genoeg om daar uitspraken over te doen. Vaak

wordt er zonder enige grond maar wat geroepen.

Prima, maar dan moeten die weermannen er

ook op afgerekend worden en dat gebeurt niet.

Sneeuwval is sowieso een lastig thema. Een

kleine verandering in windrichting, windkracht

en temperatuur kan al gigantische afwijkingen

geven.”

Geef eens een voorbeeld van waar de

windrichting een verwachting in de soep liet

lopen?

“Dat was vorig jaar een keer. Er zat een nordstau

aan te komen. Een echte sneeuwbrenger voor

Oostenrijk en al dagen stond die duidelijk op de


kaart. Twaalf uur van tevoren draaide de wind

ietsje bij naar het westen waardoor alleen de

westelijke provincie Vorarlberg nog veel sneeuw

meepakte. De rest van Oostenrijk kwam in de

luwte te liggen en daar ging m’n verwachting.”

Is het weer überhaupt te voorspellen op een

termijn van meer dan een week?

“Je kunt soms wel een bepaalde trend

herkennen maar concreet worden is heel lastig.

Bij hogedrukweer is dat wat makkelijker dan

bij een dynamisch weertype met veel wind en

slecht weer. Hogedrukgebieden kunnen langer

blijven hangen en dan kijk ik nog weleens over

een week heen.”

De Alpen zijn heel complex qua weer, hoe heb

je leren begrijpen hoe de Alpen werken?

“Alles checken. Als kind keek ik tijdens de heen-

en terugreis altijd uit het raam, benieuwd

hoeveel sneeuw er op de daken lag. Toen lette

ik op de verschillen tussen dalen en gebieden

onderling. Dat voortdurend controleren doe ik

nog steeds als ik in de Alpen ben. Thuis gebruik

ik webcams en lees de reacties van lezers. Ik

ben ook heel blij met onze app Sneeuwhoogte+

waarmee je met een foto op je mobiel aan

iedereen kunnen laten zien hoeveel sneeuw er

ligt. Foto’s zeggen veel meer dan cijfers!”

Veel wintersporters zijn bovenmatig

geïnteresseerd in het weer en duiken zelf over

de verwachtingskaarten heen, heb je tips voor

hen?

“Jawel. Laat je niet gek maken door het

GFS-model. Dit Amerikaanse weermodel

geeft vier keer per dag de meest uitgebreide

weersinformatie en is bovendien gratis. Heel

veel websites gebruiken dit model daarom voor

geautomatiseerde weersverwachtingen. Maar

er zijn meer goede modellen die soms iets heel

anders zeggen. Staar je dus niet blind op die

prachtige GFS-kaarten.” ■

inTeRVieW


THE RIGHT TECHNOLOGY IS LEFT AND RIGHT

Amphibio ski’s zijn de meest bekroonde ski’s van dit moment.

ROCKEREasy turning

ROCKEREasy turning

CAMBEREdge grip

AMPHIBIO TECHNOLOGY

IT’S ALL ABOUT

CURVES

http://goo.gl/fnsNY


Fotoreportage:Steil Skiën

In skigebieden zijn zwarte pistes de moeilijkste

pistes. In sommige gebieden liggen er skiroutes

die nog een paar graadjes steiler zijn. Daarmee

houdt de steilte in skigebieden wel zo’n beetje

op bij 35°. Sommige pistes of skiroutes hebben

kleine stukjes die net over de 40° gaan maar

dan natuurlijk wel met een zeer veilige uitloop.

Een val zal zelden of nooit grote problemen

opleveren. Buiten de skigebieden is dat allemaal

wel anders. Er staat natuurlijk geen grens op de

hellingsgraad van de bergen. Al tientallen jaren

skiën en boarden ervaren off-piste skiërs van de

allersteilste hellingen af. Hellingen die steiler

zijn dan 50° worden geskied en geboard. Een

val op dergelijke hellingen kan je niet zomaar

tegenhouden en boven rotsbanden of bevroren

watervallen staan quasi nooit veiligheidsnetten.

Extreem gevaarlijk dus. Een val heeft in veel

gevallen een fatale afloop. Toch trekt deze

vorm van bergsport, wintersport wil ik het

niet noemen, aardig wat enthousiastelingen.

Mannen en vrouwen die genieten van de

bergen, van de steilte en van de mentale kracht

die nodig is om in gevaarlijk terrein een bocht

te kunnen draaien. Of dit skiën te gevaarlijk

is moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Mooie

plaatjes levert het wel op.

RePORTAge

Rogier van Rijn

Wintersport goeroe


Skigebied review

Achensee

VideO

http://www.youtube.com/watch?v=K9uqAY4kQ_U


De gesprongen bocht

Een gesprongen bocht voer je uit in heel steil

terrein om alsnog te kunnen draaien. Deze bocht

is van levensbelang in de allersteilste hellingen

(zie fotoreportage in dit iPad Magazine) die

geskied kunnen worden. Voor skiërs die liever

in skigebieden blijven is deze bocht een veilige

manier om gecontroleerd, maar niet ‘rutschend’

een moeilijke zwarte piste af te komen. Ook

in skiroutes en off-piste terrein kan een

gesprongen bocht uitkomst bieden om in een

hele korte radius te kunnen draaien of door een

zeer steil stukje te komen. Een korte uitleg over

het maken van een goede gesprongen bocht.

TiPS & TRiCKS

Voorbereiding:

Tijdens het side-slippen draai je je bovenlichaam

de helling in, zorg dat je zoveel mogelijk gewicht

op je dal-ski hebt. Zet je berg-ski zo ver mogelijk

naar voren. Stop het side-slippen door de knie

van je dal been naar binnen te draaien. Plaats

de stokken: de dal-stok ongeveer ter hoogte

van het midden van de dalski, de bergstok ter

hoogte van de tip van je bergski.

De sprong:

Verplaats je gewicht via een soepele beweging

voor een fractie van een seconde op je bergski.

Draai nu in een vloeiende beweging je dalski

richting dal. Laat je bergski automatisch

meedraaien. Het samen laten komen van de

ski’s moet met een snelle dynamische beweging

Rogier van Rijn

Wintersport goeroe


gebeuren. Trek je knieën samen en laat de ski’s

volledig in de helling komen. Druk tegelijkertijd

op beide stokken. Op dit moment raken geen

van beide ski’s de sneeuw nog. Draai de bocht

geleidelijk door. Wees waakzaam voor brute

bewegingen die je uit evenwicht kunnen

brengen.

Het afronden:

Bouw langzaam maar geleidelijk druk op het

dalbeen. Zoek opnieuw de positie van het side-

slippen op. Buig je bovenlichaam in de richting

van de helling en houd controle over de snelheid

door je dalknie al dan niet naar binnen te

buigen.

TiPS & TRiCKS

Belangrijk:

Skistokken zijn van enorm belang bij deze

gesprongen bocht, die vanuit stilstand of

glijdend gemaakt kan worden. De kracht van

de afzet komt gedeeltelijk uit de stokken, in de

bocht zelf zijn de stokken het enige contact met

de sneeuw. Zorg ervoor dat de stokken nooit

een ski in de weg zitten. Draai de dal-stok naar

beneden in de bocht terwijl je berg-stok omhoog

brengt om de nieuwe dal-stok te worden. Een

volledige gesprongen bocht neemt slechts enkele

seconden in beslag. ■


peakperformance.com

faLL/WInTer coLLecTIon 2012

Sandra Lahnsteiner in W Heli Alpine Jacket & Pants

http://goo.gl/sAfCh


Favoriete moment van de dag

Langzaam word ik wakker. Het is nog schemerig

buiten en ik draai me nog eens om. Maar

slapen lukt niet meer. Ik ben al te veel bezig

met de dag die gaat komen: dag drie van de

wintersportvakantie. Eigenlijk wil ik er al uit.

Maar het is nog best vroeg en het is fris boven

de dekens. Wij slapen altijd met het raam open

en hier betekent dat dat het goed koud wordt

in de kamer. Dus draai ik me nog eens om op

mijn heerlijke Oostenrijkse matras, onder mijn

heerlijke Oostenrijkse dekbed en verheug me

op de Oostenrijkse pistes.

COlUMn

Na een half uurtje houd ik het niet meer. Ik

sla het dekbed open en zwaai mijn benen over

de rand. Ik trek gauw een trui aan en loop

naar beneden om de kachel aan te zetten. We

zitten met twee gezinnen in een groot huis,

maar nergens hoor ik nog een teken van leven.

Blijkbaar ben ik als eerste wakker geworden.

Dat mag wel een wonder heten, ik ben geen

ochtendmens en kom er normaal maar met

moeite uit. Maar op de wintersport is alles

anders. Dan popel ik om de dag te beginnen,

met zijn belofte van heerlijke afdalingen, mooie

vergezichten, sportieve pret, lekker eten en

gezelligheid.

En dan is de nacht nota bene ook nog kort

geweest. Gisteravond bleef het tot laat nog

erg gezellig. Glimlachend zet ik een heel

Ruud Stammers

Wintersport filosoof


assortiment lege flessen in de keuken. Tjonge,

hebben we dat allemaal naar binnen gewerkt?

Gek genoeg heb ik geen houten kop en ook voel

ik me uitgerust. Nadat ik de vaatwasser heb

uitgeruimd en de lege glazen van gister in de

machine heb gezet, zet ik alvast wat borden en

koppen op tafel en leg ik een handje messen

neer. Ik zet het theewater zachtjes op en ga dan

douchen. Door het badkamerraam zie ik de zon

over de bergen heen piepen. Het belooft weer

een mooie dag te worden.

Als ik uit de douche kom zet ik het theewater

uit en loop naar boven om me aan te kleden.

Nog steeds is er niemand wakker. Ik probeer

zo stil mogelijk te doen. In mijn joggingbroek

en skipulli loop ik naar beneden. Ik check mijn

mail, lees op mijn smartphone het weerbericht

en pak de huishoudpot van het plankje. Dan

is het tijd voor één van de favoriete momenten

van de dag; broodjes halen bij de bakker. Ik

schiet mijn schoenen aan en pak mijn jas van de

kapstok. Ik stap naar buiten en constateer dat

er vannacht een vers laagje sneeuw is gevallen.

De sneeuw knirpt en kraakt onder mijn voeten.

Een heerlijk geluid. Ik stap lekker door, omhoog

naar het dorpspleintje, waar de bakker zit. Al

lopend tel ik het aantal broodjes dat ik moet

kopen. We zijn met zijn negenen en vanmiddag

lunchen we een keer thuis; ideaal zo’n huis aan

de piste. Dat wordt een flinke bestelling.

Met een joviaal “Gruss Gott” stap ik de bakkerij

binnen. Als ik aan de beurt ben plaats ik

mijn bestelling; “36 Kaisersemmel bitte” De

verkoopster geeft geen krimp en doet de broodjes

in twee plastic tasjes. Blijkbaar krijgt ze vaker

van deze flinke bestellingen. Ik betaal en stap

COlUMn


hebben we dat allemaal naar binnen gewerkt?

Gek genoeg heb ik geen houten kop en ook voel

ik me uitgerust. Nadat ik de vaatwasser heb

uitgeruimd en de lege glazen van gister in de

machine heb gezet, zet ik alvast wat borden en

koppen op tafel en leg ik een handje messen

neer. Ik zet het theewater zachtjes op en ga dan

douchen. Door het badkamerraam zie ik de zon

over de bergen heen piepen. Het belooft weer

een mooie dag te worden.

Als ik uit de douche kom zet ik het theewater

uit en loop naar boven om me aan te kleden.

Nog steeds is er niemand wakker. Ik probeer

zo stil mogelijk te doen. In mijn joggingbroek

en skipulli loop ik naar beneden. Ik check mijn

mail, lees op mijn smartphone het weerbericht

en pak de huishoudpot van het plankje. Dan

is het tijd voor één van de favoriete momenten

van de dag; broodjes halen bij de bakker. Ik

schiet mijn schoenen aan en pak mijn jas van de

kapstok. Ik stap naar buiten en constateer dat

er vannacht een vers laagje sneeuw is gevallen.

De sneeuw knirpt en kraakt onder mijn voeten.

Een heerlijk geluid. Ik stap lekker door, omhoog

naar het dorpspleintje, waar de bakker zit. Al

lopend tel ik het aantal broodjes dat ik moet

kopen. We zijn met zijn negenen en vanmiddag

lunchen we een keer thuis; ideaal zo’n huis aan

de piste. Dat wordt een flinke bestelling.

Met een joviaal “Gruss Gott” stap ik de bakkerij

binnen. Als ik aan de beurt ben plaats ik

mijn bestelling; “36 Kaisersemmel bitte” De

verkoopster geeft geen krimp en doet de broodjes

in twee plastic tasjes. Blijkbaar krijgt ze vaker

COlUMn


van deze flinke bestellingen. Ik betaal en stap

de sneeuw weer in. Achter de huizen zie ik de

mooie bergwereld opdoemen. Ik word ingehaald

door een man die gekleed is in het pak van

de plaatselijke skischool. Wederom knirpt en

kraakt de sneeuw onder mijn voeten.

Een heerlijk geluid. Als ik “ons” huis nader, zie

ik een gezicht achter het raam: mijn dochter

die een beetje slaperig naar me zwaait. Zeker

pas ontwaakt. Dat geldt niet voor mij, ik ben

klaarwakker en kan de hele wereld aan. Kom

maar op met die pistes!

Als ik de keuken binnenstap waar de grote

eettafel staat met typisch Oostenrijkse

hoekbank, komt mijn jongste me tegemoet.

“Ha mannetje” zeg ik. “ha pappaatje”, is zijn

karakteristieke antwoord. Hij loopt naar het

trapgat en schreeuwt naar boven: “Wakker

worden allemaal! Papa is er met de broodjes!” ■


http://goo.gl/ajXuS


Fotoreportage: Vallen

Het gaat zo lekker, het gaat zo goed, en opeens:

BOEM. Je vliegt door de lucht en rolt naar

beneden door de verse sneeuw of over de piste.

Je komt tot stilstand en als het voor iedereen

duidelijk is dat je jezelf geen pijn hebt gedaan,

kan niemand een lach meer onderdrukken.

Vallen hoort bij wintersport en 99 van de 100

keer is een val verre van ernstig. Ook levert een

valpartij vaak het mooiste après-ski verhaal op.

Die ene spectaculaire val wordt wel honderden

RePORTAge

Rogier van Rijn

Wintersport goeroe

keren besproken en natuurlijk wordt deze

elke keer een beetje ‘heftiger’. Zo hoort dat

nu eenmaal met dit soort verhalen. Het hele

verhaal wordt nog mooier als er foto’s bij zitten.

(Bij geen van deze vallen heeft iemand zich echt

bezeerd)


Af van die klassieke stijl

Skiën doe ik vanaf mijn 8e. Bijna ieder jaar ging

ik met m’n ouders op wintersport, en daarna

met de vrienden. Ik kom op elke zwarte piste

beneden maar skiles heb ik m’n hele leven maar

drie dagen gevolgd. Op achtjarige leeftijd en dan

ook nog eens in de klassieke stijl. Afgelopen jaar

vond ik het daarom tijd om mijn techniek maar

eens bij te schaven. Tijd om te leren carven!

Het begin: Peer

Eind april begonnen Kristof en ik onder leiding

van A-trainer Dieter Mertens in de skihal van

TeCHnieK

het Belgische Peer met onze training. Je zou

kunnen zeggen ‘waarom die kleine baan in Peer’,

maar dat was niet erg. We begonnen namelijk

weer bij nul. Nee sorry, we móesten van nul

beginnen. Want die verouderde klassieke stijl

moest er steevast uitgeramd worden. Zo had ik

me die training niet voorgesteld. Al snel merkte

ik hoe erg ik in dat patroon was vastgeroest.

Dat had me alleen maar in de weg gezeten en

zorgde op skivakantie vaak voor vermoeide

benen. Het was dus broodnodig.

De maanden die we getraind hebben verliepen

met hoge ups en en diepe downs. Er waren

weken dat ik m’n ski’s het liefst het raam

uitgooide, zo geërgerd was ik. Maar uiteindelijk

Roel van den Bekerom

Sneeuwvoorspeller


hebben we flinke stappen kunnen zetten. In

september maakten we in Peer onze laatste

afdalingen, de before en after videobeelden

spraken voor zich. Het werken was beloond.

Al die donderdagavonden waren niet voor niks

geweest.

De bergen in

Tijd voor het echte werk. Eind oktober vertrokken

Kristof en ik naar de Stubaier Gletscher voor

een technische stage bij de Vlaamse organisatie

Kriski. Met de instructies van Dieter vers in

het geheugen gingen we aan de slag voor het

verder volmaken van de carvetechniek. Van

drie gediplomeerde skileraren zouden we

achtereenvolgens ieder twee dagen les krijgen.

Maar bij de laatste skileraar keken Kristof

en ik elkaar enigszins vragend aan. Was dit

skitraining?

Waar we tot op dat moment over basishouding,

enkelflexie en parallelle assen spraken moest

ik op de Stubaier Gletscher als een ober met

één hand in de zij ‘cappuccino drinken’, in de

bocht een citroen uitknijpen en ‘kajakken’ met

skistokken. Dat was nog niet alles, we leerden

correct ademen tijdens het skiën. Waren we

daarvoor naar Oostenrijk gereden? We liepen

voor gek. Ik snapte er niks van.

Herrie met Rogier

Uit het niets dacht ik plots aan een discussie

die ik eerder die herfst met Rogier had gehad.

Ook hij gaf mij hele andere aanwijzingen dan

TeCHnieK


Dieter. Dieter is A-trainer, die kan het weten.

Dieter heeft gelijk! Rogier zet me alleen maar

op het verkeerde been, zo dacht ik.

Toen ineens vielen de puzzelstukken op hun

plek. Ze hadden allemaal gelijk! Zoals er meer

wegen naar Rome leiden kun je op verschillende

manieren leren skiën. Die gediplomeerde

skileraren in Stubai probeerden me alleen

maar te triggeren de juiste houding aan te

nemen. Rogier ook. Bij de ene skiër slaat de ene

methode beter aan, bij de ander de andere, maar

ze zijn allemaal gericht op hetzelfde resultaat.

Een goede skitechniek.

Dus als je op de piste ooit opdracht krijgt

cappuccino te gaan zuipen, een peddel-oefening

uit moet voeren of een olifant tussen je benen

moet fantaseren - kortom als je je net begint

af te vragen waar de verborgen camera hangt

- geen nood, het dient allemaal voor dat ene

hoger doel: beter skiën. ■

TeCHnieK


http://goo.gl/6zpMa


Fotoreportage:Onder de sneeuw

Natuurlijk is er te skiën en boarden met slechts

een klein beetje sneeuw. Maar dromen we niet

allemaal van dikke lagen sneeuw op de huizen

en langs de wegen? Wintersport hoort toch

gewoon met heel veel sneeuw. Vorig jaar hadden

we niet te klagen en ook dit seizoen is heeft ons

RePORTAge

Kristof Vosters

Belgische kilometervreter

weer heel veel sneeuw gegeven. Op veel plekken

in de Alpen is het een echt winterwonderland en

dat is toch echt genieten! Wat winterse ‘’onder

de sneeuw beelden’’ om lekker in de stemming

te komen.


Skigebied review

Altastenberg

VideO

http://www.youtube.com/watch?v=K5hPUlXqFiA


Gebiedsreview: Graubünden

Bij de riviernaam de Inn denkt iedereen

aan Oostenrijk. Maar de Inn ontspringt in

Zwitserland, een stukje ten westen van Sankt

Moritz en stroomt dan zo’n 80 kilometer

over Zwitserse bodem door twee in elkaars

verlengde liggende dalen, het Oberengadin

en het Unterengadin. Dit gedeelte van de

Alpen moet vooraan hebben gestaan toen

het landschappelijk schoon werd verdeeld.

De uitzichten die je hebt vanaf de piste zijn

majestueus. Maar ook je simpelweg verplaatsten

van het ene naar het andere wintersportgebied

is een waar genot in het betoverende landschap

geBiedSReVieW

van Graubünden, zoals dit meest zuidwestelijke

kanton van Zwitserland heet. Zeker als je

met de trein reist, zoals ik deed. Op mijn trip

naar Graubünden bezocht ik twee plaatsen:

Sankt Moritz, helemaal in het westen van het

Engadin en Samnaun, helemaal in het oosten

in de bergen tegen de Oostenrijkse grens.

Samnaun

In die laatste plaats begon de trip. Het skigebied

van Samnaun heet de Silvretta Arena en is het

grootste skigebied van de oostelijke Zwitserse

Alpen. Het is eigenlijk een tweelandenskigebied,

want de Silvretta Arena ligt zowel op Zwitserse

als op Oostenrijkse bodem. Op een aantal

plekken in het gebied kom je zelfs kleine

douanehokjes tegen. Ze waren onbemand, maar

Ruud Stammers

Wintersport filosoof


het schijnt dat er soms vliegende brigades zijn

-of beter gezegd: skiënde-, die steekproeven

nemen en rugzakken doorzoeken op illegaal

ingevoerde sigaretten of drank. Niet dat dat

erg de moeite loont in Samnaun zelf; het dorp

is een belastingparadijs waardoor de prijzen

er lager liggen dan in de rest van Zwitserland.

Maar ik kan me niet voorstellen dat je met

je neus tegen de etalages van de vele drank-,

tabak- of parfumzaken blijft plakken als er een

geweldig skigebied te ontdekken valt. Want een

geweldig gebied is het, dat staat buiten kijf. Het

is uitgestrekt en veelzijdig, met voor ieder wat

wils. Van de wat rustigere pistes aan de kant

van Samnaun, via de levendige Idalp, waar vele

liften en afdalingen bij elkaar komen, tot de

mooie lange afdalingen naar het Oostenrijkse

Ischgl. Van fijne blauwe pistes, via heerlijke rode

banen in allerlei soorten en maten tot mooie

zwarte afdalingen van o.a. de Greitspitze en de

Höllspitze. Van gezellige drukte op de pistes tot

plekken waar je bijna niemand ziet en je echt

in de natuur bent. Ook de horeca is er divers:

van de grote, moderne en bijna designachtige

restaurants op de Idalp tot kleinere, knussere

en meer traditionele restaurants elders. Je

kunt bovendien feesten in dit gebied, maar ook

de rust opzoeken.

Vijf kernen

Voor die rust zit je aan de kant van Samnaun

goed. Als je aan het eind van de dag van de

Palinkopf de lange piste neemt door het smalle

dal naar Samnaun-Dorf, kom je weliswaar als

eerste langs de après-skiërs bij de sfeervolle

Smuggleralm, maar daarachter ligt een kalm

dorp met voornamelijk hotels. Samnaun

bestaat eigenlijk uit 5 kernen: Samnaun-Dorf

ligt het hoogst op een respectabele 1840 meter,

gevolgd door achtereenvolgens Ravaisch, Plan,

geBiedSReVieW


Compatsch en Laret, dat op 1700 meter ligt.

Samnaun-Dorf is de meest toeristische kern;

de andere plaatsjes zijn authentieke Zwitserse

dorpjes. Samnaun is dan ook geschikt voor

wintersporters die niet zo’n behoefte hebben aan

gefeest en après-ski, maar wel willen profiteren

van het skigebied van Ischgl met zijn afwisseling

en faciliteiten. Er zijn twee dalafdalingen (die

met goed gevoel voor marketing “taxfree runs”

worden genoemd): ééntje langs Samnaun Dorf

naar Ravaisch en een ander naar Laret. Het

skigebied ìn kun je alleen in Ravaisch, waar

een hypermoderne dubbeldeksgondel 180

wintersporters per keer naar boven zoeft. Dat

betekent dat je vanuit de andere kernen de af-

en aan rijdende bussen moet nemen naar de

gondel of de eigen auto.

Hoe kom je in Samnaun?

Met de auto kun je kiezen: over Oostenrijk of over

Zwitserland. De Oostenrijkse route voert langs

Ulm, Bregenz en Landeck. Daarna is het nog 40

kilometer binnendoor. Totaal zo’n 950 kilometer

vanaf Utrecht. De Zwitserse route leidt langs

Basel, Zürich, Landquart en Klosters. Daar

neem je de autotrein door de Vereinatunnel.

Dan is het nog 50 kilometer naar Samnaun. In

totaal zo’n 1000 kilometervanaf Utrecht. Als je

auto wilt laten staan kun je vliegen naar Zürich

en dan met openbaar vervoer verder: de trein

via Zürich, Klosters naar Scuol en daar met

de bus naar Samnaun. Een mooie reis van in

totaal zo’n acht uur.

Sankt Moritz

Mijn tweede bestemming heeft me verrast. Ik

heb er twee dagen doorgebracht en zelden heb

ik heerlijker geskied. Eerlijk gezegd had ik

geBiedSReVieW


dat niet verwacht toen ik Sankt Moritz binnen

reed. Het voelt het namelijk niet alsof je in een

echte wintersportplaats aankomt. Het bestaat

eigenlijk uit twee delen: boven het meer ligt

Sankt Moritz-dorf, dat eerder stads aanvoelt,

met zijn hoge bebouwing, grote, dure hotels en

dito winkels en in de vlakte ligt Sankt Moritz-

Bad. Ook de instap in het skigebied is anders

dan je meestal meemaakt. Je stapt namelijk

pal in het centrum van het stadje een gebouw

binnen dat het beginstation is van een wat

antiek treintje. En dan moet je ook nog eens

overstappen voordat je echt boven bent. Maar

onderweg naar boven ontvouwt zich een prachtig

panorama en langzamerhand krijg je zicht

op een gebied vol heerlijke pistes. Overigens

kun je tegenwoordig ook met twee moderne

gondels rechtstreeks het skigebied in. Eéntje

vanuit Sankt Moritz-Bad en ééntje vanuit het

buurdorp Celerina. De daldorpen liggen op zo’n

1750 meter en de top van het skigebied ligt op

maar liefs 3330 meter.

Meerdere gebieden

Sankt Moritz heeft een naam hoog te houden

als het gaat om pisteonderhoud. Bovendien is

het in dit mondaine oord bovengemiddeld vaak

mooi weer. Op de eerste dag van mijn verblijf

was het ook daadwerkelijk prachtig weer en dat

samen met de inderdaad perfect geprepareerde

pistes zorgde voor een topdag. Ik skiede in het

skigebied Corviglia, één van de vier gebieden

die Sankt Moritz rijk is.

Naast Corviglia zijn dat Corvatsch, Diavolezza-

Lagarp en Zuoz. De skigebieden zijn niet

onderling verbonden, maar tellen samen maar

liefst 350 kilometer aan pistes. Je kunt dus ’s

morgens kiezen waar je de dag wilt doorbrengen,

al naar gelang de omstandigheden en waar je zin

geBiedSReVieW


in hebt. De vier gebieden hebben namelijk ieder

een eigen karakter. Corviglia is een geweldig

cruisegebied boven het stadje met veel rode en

blauwe banen, Corvatsch is iets uitdagender en

boomrijker, Diavolezza-Lagarp is majestueus

gelegen in het hooggebergte en Zuoz is knus.

In mijn geval was er niet veel te kiezen. Ik

skiede er in begin december en toen was alleen

het gebied van Corviglia open. Twee dagen in

dit gebied hebben me erg nieuwsgierig gemaakt

naar de andere gebieden. Van de uitzichten

kan je niet genoeg krijgen en als de pistes in

de andere gebieden ook zo geweldig zijn van

kwaliteit, dan begin je te begrijpen waarom

Sankt Moritz zo’n magische klank heeft.

Nu komt die magie natuurlijk ook door het

mondaine karakter van dit skioord. En die meer

poenige kant heeft Sankt Moritz ook zeker.

Het is er zeer internationaal en niet goedkoop,

maar er zijn echt niet allemaal 4 en 5 sterren

hotels en restaurants. Zo zat ik in de lift met

twee jonge Duitse gasten die vertelden dat ze

logeerden in de plaatselijke jeugdherberg en

voor relatief weinig geld profiteerden van de

faciliteiten die Sankt Moritz biedt. Zelf zat

ik ook in een normaal geprijsd middenklasse

hotel. Ook op de piste kun je het zo duur maken

als je zelf wilt.

Hoe kom je in Sankt Moritz

De route leidt langs Basel, Zürich, Landquart,

Thusis en de Julierpas. In totaal zo’n 960

kilometer vanaf Utrecht. Je kunt ook net als

ik deed vliegen naar Zurich en dan vervolg

je de reis per trein via Chur langs kloven en

smalle dalen en door het prachtige Albuladal

waar de trein in korte tijd stijgt van 1000 naar

1600 meter door spiraallussen te maken langs

en door de bergen. Toen ik er was sneeuwde

het zachtjes; alles was zojuist bedekt door een

dikke, dikke laag sneeuw, de bomen waren

zwaar van de witte pracht en het uitzicht op de

bergen was sprookjesachtig. Een hele ervaring

zo’n treinreis door de Zwitserse bergen moet ik

zeggen. ■

geBiedSReVieW


peakperformance.com

faLL/WInTer coLLecTIon 2012

Dave Treadway in Heli Loft Jacket & Pants

http://goo.gl/sAfCh


Materiaal:Elan AmphibioIeder skimerk heeft uiteraard z’n eigen

succesverhalen met betrekking tot het bouwen

van materiaal. Bij Elan is dat de Amphibio

techniek. De Amphibio techniek bestaat deels

uit rocker- en deels uit cambertechnologie,

verwerkt in één ski. Dit zorgt voor een prima

combinatie tussen grip en draaigemak. Cambe

technologie zorgt voor een goede grip, en is

dan ook in de binnenkant van de ski verwerkt.

Rocker staat garant voor makkelijker bochten

maken en is verwerkt in de buitenkant van de

ski.

Uitbreiden van de lijn

Na het succes van de Amphibio technologie van

afgelopen seizoen breidt Elan de collectie in

MATeRiAAl

2013 uit met een aantal nieuwe modellen. Zo

zijn de Waveflex 78 en 78 Ti (78mm) in 2013

volledig nieuw en nu ook opgebouwd met de

Amphibio technologie. Daarnaast zijn er nog

twee nieuwe modellen: de Amphibio 88XTI

(88mm) en de Amphibio Inspire voor de dames

(78mm). ■

De beide 78 mm Amphibio ski’s zijn al

verkrijgbaar vanaf €499,-


Materiaal:Adidas ID 2 PRODe ID2 goggle van Adidas is al een tijdje op

de markt (sinds 2008) en heeft al aardig wat

prijzen binnengehaald (denk aan de Red Dot

Design Award en de ispo Boardsports Award).

De goggle die je dankzij een twee losse frames

makkelijk met een helm kan combineren,

is nu ook te verkrijgen met een innovatief

nieuw filteraanpassingssysteem waarmee

de drager onmiddellijk op veranderende

weersomstandigheden kan reageren: de ID 2

pro.

Gewoon twee keer klikken

De ID2 pro heeft ook een geavanceerd

filteraanpassingssysteem, waarmee je de bril nog

gemakkelijker en sneller aan de zichtbaarheid

kunt aanpassen. De ID2 basisfilter is een LST

Bright die een helder effect geeft en toch nog

veel licht absorbeert. Daarom is hij ideaal voor

gebruik bij mist en wazig licht. Als boven op de

berg vervolgens de zon ineens doorbreekt, heb

je een donkerdere filter nodig. Door twee keer

te klikken, kun je snel de tweede LST actieve

zilverfilter op het voorste deel klikken en hem

van buitenaf bovenop de basisfilter plaatsen.

Met één hand klik je de donkerdere filter boven-

en onderaan in het frame en je krijgt meteen een

MATeRiAAl

veel helderdere blik. Goed nieuws voor iedereen

die al een ID2 heeft: de extra filter past ook op

het huidige ID2 model.

Extra technische snufjes

De ID2 pro heeft ook nog genoeg andere

snufjes: ventilatiesysteem, waterafstotende

laag en een Nano-Foam uitwerking bij de

ventilatieopeningen voor een droge binnenkant

en condensvrij zicht. De weerbestendige filters

van hoge kwaliteit bieden honderd procent

uv-bescherming en onbelemmerd zicht. De

basisfilter kan ook snel en gemakkelijk

vervangen worden. De zachte schuimpadding

en verstelbare hoofdband met siliconenlaag

maken de bril comfortabel om te dragen. Voor

alle wintersportliefhebbers met bril kan de

ID2 pro ook met een geslepen inzet uitgerust

worden. ■


Materiaal:Mammut Alto Pants

De Alto Pants van Mammut is een zeer

populaire, modieuze en technische skibroek.

Deze soft-shell broek zit boordevol technische

details voor de veeleisende wintersporter maar

is vooral, dankzij de fleece-lining, gewoon

lekker warm. De buitenzijde van deze ‘Soft-tech’

broek is waterdicht en tegelijkertijd elastisch

dankzij het ‘full-stretch’ materiaal. Hierdoor zit

de broek lekker en garandeert deze optimale

bewegingsvrijheid. Wel zo lekker als je aan

het skiën of boarden bent. In een technische

broek als deze spreekt het voor zich dat de

broek is uitgerust met interne gamaschen,

zodat de sneeuw niet via je broekspijpen naar

binnen kan komen. Ook heeft deze broek

ventilatieopeningen om ook op warme dagen

comfortabel op en naast de pistes naar beneden

te kunnen knallen.

Ook niet onbelangrijk, de Alto Pant is modieus

gesneden. Dus het is naast een zeer technisch

hoogstaande broek ook gewoon een hele mooie

skibroek, ook niet onbelangrijk. ■

MATeRiAAl


Mijn ski:Hells Belles

Al zou ik de rest van mijn leven nog maar op

een paar ski’s mogen skiën, dan zouden het de

Hells Belles van Nordica zijn. Ik had deze ski’s

mee op onze trip naar Chili afgelopen zomer, en

daar hadden we werkelijk alle sneeuwsoorten,

van diepe poeder tot betonharde sneeuw en op

alle types sneeuw deden de Hells Belles het

uitzonderlijk goed.

Damesski’s zijn niet nieuw, maar helaas vond ik

veel damesski’s altijd aan de slappe kant. Als je

als vrouw graag hard naar beneden knalt was

je erg lang aangewezen op herenski’s. Maar als

je zoals ik amper 50 kilo weegt en niet echt lang

bent dan zijn herenski’s aan het eind van de dag

zwaar, zeker als je ze ook toerskiënd gebruikt.

De Hells Belles zijn door het gebruik van ‘Ca

i Core’ zeer licht en tegelijkertijd kan ik deze

latten flink op hun staart trappen.

De ‘Hells Belles’ is een snelle ski, de ski houdt

ervan om hard en trefzeker geskied te worden

maar tussen de bomen zijn deze latten speels

MATeRiAAl

en draaien zij, mede dankzij

de lichte rocker, makkelijk. In

zeer steil terrein voelt de Hells

Belles ook nog eens zeker aan.

Ik raad de Hells Belles aan

voor elke gevorderde tot zeer

gevorderde dame die de term

all-mountain letterlijk neemt

en even graag skiet op hard-

pack als in de diepe poeder en

evenveel geniet van een run

door een dicht bos, als een glad

gestreken piste of een open

poederhelling. Open hellingen

waar je supersnel kunt skiën

of steile couloirs waar je

korte bochten moet draaien,

de Helles Belles voelen zich

overal thuis.

En verder vind ik deze ski’s

ook nog eens heel mooi, en

dat hoort er natuurlijk ook bij

voor een damesski ;-) ■

Sandra Prat

Ski Française


http://goo.gl/7Czuh


De drukte ontlopen

Niemand houdt van uren in de rij staan. Toch

doen we regelmatig in een skigebied. Denk aan

de rij voor een skipas, een lift, materiaalhuur

en tijdens de lunch in een pisterestaurantje.

Maar in de vakantie periodes lijkt het soms

onoverkomelijk. Drukte, is die te ontlopen?

Onbekend maakt onbemind?

Kleine onbekende gebieden lijken een oplossing.

De zogenaamde one-lift wonders zijn vaak

uitgestorven buiten de vakantieweken. Zouden

deze gebieden een ideale plek zijn om de rust op

te zoeken tijdens de vakantieperiodes? Helaas

blijkt net het tegenovergestelde. Deze gebiedjes

zijn vaak niet toegerust voor de vakantiedrukte.

Zelfs de minste drukte zorgt er voor dat deze

gebiedjes overlopen van de toeristen. Een

half uur wachten voor een oud tweepersoons

TiPS & TRiCKS

stoeltjesliftje is best mogelijk in dit soort kleine

gebiedjes, waar je in januari letterlijk de enige

bent. One-lift wonders bieden dus niet altijd een

oplossing... Rust voor wie buiten de vakanties

wintersport, maar vaak te druk tijdens de

vakanties.

Ook de grote gebieden te druk

Maar er zijn genoeg grote gebieden die ook

problemen hebben in de vakantie periodes. Het

schoolvoorbeeld vind ik Les Grands Montets in

Chamonix. Ondanks de grootte, bekendheid en

de dure skipas van dit gebied is een uur (soms

zelfs twee a drie) wachten in de rij voordat je in

lift stap geen uitzondering. Dit soort gebieden

lijken niet geschikt om de vakantiedrukte aan

te kunnen.

Rogier van Rijn

Wintersport goeroe


Geen oplossingen?

Zijn er geen oplossingen? De twee genoemde

voorbeelden geven namelijk geen oplossing voor

de drukte. Er is geen wondermiddel, maar je

kunt er wel zoveel mogelijk aan doen om rustig

door de vakantie periodes te komen: Ten eerste

is de drukte van een skigebied af te lezen aan de

hoeveelheid toeristenbedden in verhouding tot

de liften en pistes. Zo komt bijvoorbeeld Serre

Chevalier bijna twee keer beter uit de bus dan

Les Deux Alpes. Ook is het goed bestuderen

van een pistekaart een goed idee, vervelende

knooppunten (een ‘verplichte lift’ e.d.) zijn vaak

makkelijk te zien. Als er slechts één lift is vanuit

een kritiek punt dan kun je erop rekenen dat

het daar te druk zal zijn...

Tegen de klok inskiën

Als je in een drukke periode in een skigebied

zit, dan zijn er nog verschillende dingen te doen

om de drukte te ontlopen. De beste manier is,

‘tegen de klok in skiën’ Wat ik hier mee bedoel

is dat je met de standaard dagindeling breekt.

Vertrek net iets vroeger dan de rest, eet vroeger

of juist later en ski of board wanneer iedereen

aan de lunch zit. Vaak zijn gebieden het drukst

rond 10:00, eet dan, pauzeer dan, en ski rond het

middaguur wanneer de rijen in de restaurants

staan.

Sleepliften

Zoek verder de liften die veel mensen vervelend

vinden. Een skilift die als ‘rocket launcher’

vertrekt bijvoorbeeld, veel mensen ontlopen

TiPS & TRiCKS


die, maar als je zelf geen problemen hebt met

een wat oudere lift, hoef je vaak minder lang in

de rij te staan en kun je meer boarden en skiën.

Bekijk de pistekaart (zeker in het dal)

Verder kan het ‘s ochtends heel handig zijn om

de piste kaart goed te bestuderen. Het gebeurt

regelmatig dat een bepaalde lift in het dal

wegens zijn centrale ligging extreem druk is.

Het kan dan de moeite lonen om via een andere

lift het gebied in te komen. Zoek naar liften die

misschien net iets uit het dorp liggen. Een klein

stukje verder lopen of met de auto kan een flinke

wachtrij besparen. ■

TiPS & TRiCKS


Wat is een lawine-airbag?

In de wintersportwereld dringt het nut van

‘Lawine Airbags’ steeds meer door. Deze

rugzakken bieden op een andere manier meer

kans op het overleven van een lawine dan een

lawinepieps, schep en sonde. Een airbag zorgt

ervoor dat de kans dat je diep begraven wordt

onder de sneeuw kleiner wordt. Het gebruik

van een airbag maakt een lawinepieps niet

overbodig. Het blijft natuurlijk zaak om er alles

aan te doen om niet in een lawine terecht te

komen.

Knikkers

Naast de lawine drie eenheid wint de lawine

airbag, in Nederland ook wel ‘plofzak’ genoemd,

MATeRiAAl

aan populariteit. Deze rugzakken worden

intussen door verschillende merken gemaakt

(Snowpulse/Mammut, ABS en BCA). Al deze

rugzakken werken volgens hetzelfde principe.

Een wintersporter die in een lawine komt, trekt

aan een hendel waardoor de airbag geactiveerd

en opgeblazen worden. Airbags werken met een

cilinder met comprimeerde lucht of gas erin.

Doordat de airbags worden opgeblazen wordt je

volume enorm vergroot. Hierdoor is de kans dat

je boven op een lawine blijft drijven veel groter.

Men noemt dit ook wel het “Marble effect”. Stel,

je hebt een pot met knikkers van verschillende

diameters. Schud je met de pot, dan komen de

grote knikkers bovenaan te liggen en zakken

Rogier van Rijn

Wintersport goeroe


de kleine knikkers naar beneden. In een lawine

gebeurt hetzelfde. Op het moment dat je je

volume vergroot, heb je een grotere kans om

boven te blijven drijven.

Statistieken

Statistieken en tests die zijn uitgevoerd met

airbag rugzakken geven aan dat deze rugzakken

de overlevingskansen in lawines enorm

verhogen. Het Zwitserse Lawine instituut in

Davos heeft tussen 1990 en 2007 151 personen

geteld die in een lawine kwamen met een

lawine airbag rugzak. Van deze 151 waren 66

personen totaal niet begraven, 63 waren slechts

gedeeltelijk begraven, 19 personen waren

compleet begraven met een nog zichtbare airbag

waardoor ze snel gevonden konden worden en

‘slechts’ 3 personen waren compleet begraven.

Een van deze drie personen werd bedolven

onder een tweede lawine. Waarvan 1 persoon

zeker is begraven door een tweede lawine toen

hij vast zat in de sneeuw van de eerste en de

Airbag dus geen nut meer had.

Geen honderd procent veiligheid

Bij het gebruik van lawineairbags moeten twee

zaken goed onthouden worden. Ten eerste:

een lawineairbag geeft geen honderd procent

veiligheid. Deze rugzakken geven de drager een

hogere kans om niet onder de sneeuw bedolven

te worden. Het blijft ook met deze rugzakken

zaak om niet door een lawine meegesleurd

te worden. Ook bestaat de kans met een

lawineairbag nog steeds dat je van rotsbanden

MATeRiAAl


of tegen rotsblokken en bomen geblazen wordt.

Verder is het van belang dat als je in een lawine

komt je zelf de hendel van de airbag activeert

om de airbags op te blazen, doe je dit niet dan is

er geen enkel verschil met een gewone rugzak.

Lawine-vier-eenheid

Waarschijnlijk zal in de toekomst bijna iedereen

die regelmatig off-piste gaat een lawine airbag

dragen en het is te verwachten dat de lawine

drie eenheid, lawinepieps, schep en sonde,

een ‘lawine viereenheid’ gaat worden waar de

lawineairbag zijn vaste plek in zal krijgen.

Zeker als meer wintersporters geïnteresseerd

raken kan er waarschijnlijk nog winst geboekt

worden op de nadelen van de airbags van nu:

het gewicht en de prijs (snel 600 a 700 euro voor

een rugzak). ■

MATeRiAAl

Wintersporters Magazine - Januari 2013

Documents

Transcript of Wintersporters Magazine - Januari 2013