Prekenlists.preken.be/pipermail/preek/docb8HiNCRuBB.doc · Web viewHomilie bij de huwelijksviering...

Homilie bij de huwelijksviering van Chris en Geert – op een zaterdag vlak na Pasen, en met als lezingen : Gen. 2,4-25 en Joh. 20,1-18.

‘Want ’t onuitsprekelijke maakt ons eenzaam, wijl wij het bij de naam niet noemen kunnen. Het nameloze maakt ons naamloos droef’. (Bertus Aafjes) Chris en Geert, lieve bruiloftsgasten,

Pasen speelt in een tuin. Vroeg in de morgen, bij het opgaan van de zon. Het is volop lente in die tuin, en met de komst van de zon begint er een nieuwe dag.Als je goed naar dit evangelieverhaal hebt geluisterd, hoor je de vogels en proef je de geur van gras en dauw. Dit is een pastorale. En in die tuin : een man en een vrouw. Idyllischer kan het niet.En zoals zoveel verhalen in de Schrift, is ook dit verhaal een echo, een rijmwoord. Het rijmt op een ander verhaal, met weer een tuin en ook daarin een man en een vrouw. Dat laatste verhaal hebben we daarnet als eerste lezing gehoord, het staat in Genesis 2. De man in dat verhaal heeft geen naam, hij is dé mens, Adam – hij is u en ik. Hij leeft in een tuin, en alle dingen rondom hem zijn nog onaangeraakt en ongenoemd. Ze zijn er wel : dieren, planten en dingen, maar ze zijn er nog niet voor hém. Hij heeft ze nog geen naam gegeven.Die man in dit verhaal is als een kind dat namen moet vinden voor de dingen : zo’n kleine peuter in de bus of in de wagen, met zijn neus platgedrukt tegen de ruit, die onder het rijden maar vraagt en vraagt : Mama, wat is dat ? Mama, hoe heet dat ? En mama leert geduldig de namen, in haar eigen moeder-taal, eindeloos en onvermoeibaar : dàt is een huis – zeg eens ‘huis’, Jantje - en dàt is een koe – zeg eens ‘koe’, Jantje - en dàt is een kerk – zeg eens ‘kerk’, Jantje…Zo leert de mens, zo leren jij en ik de dingen noemen. We geven elkaar de woorden door die we zelf hebben geleerd. Vrij willekeurige woorden soms, toevallig zo en niet anders, en daarmee leren we elkaar en de dingen verstaan. Totdat – opeens – de namen blijken tekort te schieten. Je kunt dat allemaal wel zeggen : huis, en koe en kerk, maar die zeggen nooit iets terug. Hoogstens zeggen ze ‘boe’, of hoor je wat klokkengelui of orgelspel. Maar dat is geen antwoord. De mens in zijn tuin geeft namen, maar er is niemand die hém noemt, bij zijn diepste naam – dat unieke, onachterhaalbare van hemzelf. Er is niemand die hem aanspreekt, niemand die hem roept en zoekt en vindt en antwoord geeft. Hij is, zegt het verhaal, alléén.

De Nederlandse dichteres Neeltje Maria Min heeft dit alléén-zijn ooit heel scherp uitgedrukt :

‘Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten ?

Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, O, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.’

Het zal je maar overkomen, dat je onvermoeibaar woorden en namen zit te zoeken voor alles en nog wat, en dat je geen antwoord krijgt. Niemand die voor jou ver-antwoord-elijk wil zijn. Ergere eenzaamheid is er niet…

Maar dan gebeurt het : ergens in de tuin ontluikt een stem. Die stem heet vrouw en liefste. Zij roept de mens, en zegt :

‘Ik zoek een woord voor jou een heel nieuw woord een woord dat niemand kent ik zoek een woord dat zeggen wil dat jij de liefste bent…’ De mens noemt haar en zij noemt hem. Dàt is pas leven : beantwoord worden, een naam krijgen, benoembaar en aanwijsbaar en aanspreekbaar zijn. Als dàt gebeurt word je op-nieuw geboren, je wordt weggeroepen uit de anonimiteit, uit de dood en het niemandsland vandaan. Er gebeurt schepping; het licht begint te dagen, het wordt zienderogen Pasen…

En zo komen we in die tweede tuin terecht. De tuin van Pasen, van het tweede, het nieuwe begin. En ook in deze tuin : een man en een vrouw. Ook zij lijken eerst vreemde onbekenden voor elkaar. De vrouw denkt met een tuinman te doen te hebben. En ze is triest, eenzaam, zonder tegenover, zonder antwoord. Zij draagt de dood van Goede Vrijdag in haar hart.En weer gebeurt het : die tuinman noemt haar bij haar naam. Hij is een echte hovenier : hij is gewoon van namen uit te delen aan pas ontloken planten en bloemen. Hij zegt, hij zingt : ‘Maria’. ‘Maria. Maria.’ West Side Story. Een naam, een liefdesverklaring in één woord. En zij herkent hem meteen. En haar antwoord komt naar buiten, onvoorwaardelijk en onweerstaanbaar : ‘Rabboeni, lieve meester!’…

Ik geloof dat niemand ons het verhaal van Pasen beter had kunnen vertellen dan hier is gebeurd, in dat verhaal van die tweede tuin, het rijmverhaal op Genesis, het nieuwe begin na Goede Vrijdag.Twee mensen die elkaar herkennen en benoemen.* Een tuinman die onvermoeibaar namen uitdeelt en zelf van daaruit bevestigd wordt. Alleen iemand die lééft kun je bij name noemen. Maria doet dat. Ze noemt iemand die ze heeft zien sterven, bij zijn diepste naam. De naam die Hij voor haar sinds jaren had : ‘Rabboeni, lieve meester’. Haar lievelingsnaam voor hem, zijn mooiste ‘benoeming’, haar geloofsbelijdenis. En met het geven van die naam wekt ze Hem tot leven. De schepping begint opnieuw, van voren af aan. ‘Morning has broken, like the first morning’…Maria herkent de Verrezene als een tuinman – Hij, de Heer en Meester van het kiemende leven. Zaaier van het goede zaad. Zoon van ‘God die wasdom geeft’. Zoon van de ‘Heer van de Wijngaard’. Vriend van de onvruchtbare vijgenboom…Uit Zijn lieve mond zijn toch al die gelijkenisjes gekomen over de lelies op het veld, over mosterdzaadjes en wiegende korenvelden en overvloedige oogst ? En over de graankorrel vooral, die sterven moet om te leven ? Hij is door Zijn Vader tot leven gewekt in een tuin, ontwaakt uit de diepe slaap van de dood, en dààr nu neergezet als de behoeder van het jonge groen, om zo de hoop gaande te houden op aarde dat leven en liefde sterker zijn dan alle dood…

Neen, Maria heeft zich niet vergist. De verrezen Heer loopt over de aarde als een tuinman, een nieuwe Adam, een ‘Stranger in paradise’…Schepping is, Pasen is : twee mensen die de diepste eenzaamheid herkennen van elkaar, en bij het ontmoeten elkanders diepste namen noemen als nooit tevoren : Jij, vrouw, Jij man, Jij kind, Jij liefste…Wie een anders diepste naam noemt, die schenkt leven.Pasen en Schepping, Genesis en Johannes - en ook wat hier vandaag op dit bruiloftsfeest gebeurt : het rijmt allemaal op elkaar, het stemt met elkaar in, het zijn facetten van datzelfde Grote, vriendelijke Geheim dat zich kenbaar maakt, dat smeekt om onder mensen te mogen wonen…

En daarom doen wij dat verhaal van de tuin hier vandaag nog maar eens over. Voor de zoveelste keer in de geschiedenis van mensen, en toch telkens weer uniek, alsof het de eerste keer was. Onvermoeibaar willen wij Schepping en Pasen aan elkaar laten gebeuren. Om Godswil. Als ‘t God belieft…

Aan jullie, Chris en Geert, wordt dit Geheim vandaag voltrokken. Jullie zijn oud en wijs genoeg om te weten : een paradijsverhaal is geen idylle. Het is wat je elkaar belooft.Trouwen is : adem halen uit het Beloofde land. Is klimmen in de ochtend, zoals de leeuwerik doet. Maar soms ook radeloos ronddwalen in een tuin, op zoek naar de levende tussen de doden…Laat jullie liefde altijd wonen in de tuin van (H)Eden. Laat ze daar groeien en knoppen krijgen, en bij wijlen uitbundig open bloeien, en laat ze vruchtbaar zijn. God zelf staat borg voor die tuin, dat paradijs. Zijn Naam is er de garantie van. Hij maakt ons mensen al zolang en telkens weer het hof en noemt ons onvermoeibaar bij onze diepste naam. Hij is een lieve Tuinman – Hij zal er altijd zijn, dat is zijn Naam. Hij is een hovenier die, bukkend over zijn bloemen, vertederd nieuwe namen staat te noemen…

En àls jullie dan vandaag elkaar die belofte van de trouw wilt schenken, weet dan dat je juist daarin door Hem aangesproken wordt, geroepen en gevraagd, bevestigd en benoemd tot ‘echtgenoten’ en ‘tochtgenoten’. En noemt elkander dan een leven lang met zachte, tedere namen zoals de tuinman met zijn bloemen doet :

vergeet-mij-nietje, madeliefje,morgendauw en ogentroost,goudenregen, zilverschoon,herderstasje, lelietje-van-dalen,passiebloem en zonnebloem,meiklokje, primula – sleutelbloem,klavertje-vier, schildersverdriet,mannentrouw, slaapkamergeluk,kindje-op-moeders-schoot…

En dan moeten jullie nachten en dagen, maanden en jaren de wacht houden bij al die namen, Chris en Geert. En ze telkens weer herhalen, zeventig maal zeven malen. Zoals de dichter schrijft :

‘…uit de taal van wolken en koren, uit de adem van de stroom uit de kleuren van hemel en boom

spel ik namen voor u, onzeker – maar zeker dat gij zult horen…’

(Jan Veulemans)

En bidt dat jullie zelf altijd iets van het voorjaar in jullie ogen hebben, iets van de Schepping in jullie handen, iets van de Opstanding in jullie hart. Wij allen hier samen beloven ook voor jullie beiden te bidden.

Chris en Geert,moge jullie relatie heel vruchtbaar worden. God zegene en beware jullie. Amen.

* Willem Barnard zegt dat hij dat bijbelvers, Johannes 20,16, waar Jezus Maria bij name noemt, het allerontroerendste vers uit de hele Bijbel vindt. Hij noteert er bij : ‘Vaak heb ik dit voorgelezen, thuis aan tafel of in de kerk op de paasmorgen. Het is mij nooit gelukt dat zestiende vers te lezen met vaste ongebroken stem. Hier houdt alles op. Hier begint alles…’

En of hun relatie vruchtbaar is geworden ! Ze hebben ondertussen vijf grote kinderen, Geert is diaken geworden, Chris is werkzaam in de rouwzorg..

Geert, die veel talenten heeft, maakte een aantal jaren na hun trouwfeest in een bui van muzikale en taalkundige speelsheid dit liedje – ‘Liedje der liederen’

1. Oranjebloesem, ogentroost, duizendschoon, vergeet-mij-niet, lelietje-van-dalen, viooltje, dovenetel, juffertje-in-‘t-groen.

2. Limoen, banaan, meloen, framboos,okkernoot en appelsien,dadel, abrikoos, granaatappel,druiventros, perzik, stekelbei.

3. Cederbomen, ijzervaren,oleander, hazelaar,linde, kweeboom, eik, cipressen,goudenregen, meidoorn en jasmijn.

4. Amandelolie, morgendauw,nardus, mirre, aloë,wierook, sandelhout, safraan, marjo-lein, kaneel, rozemarijn, laurier.

5. Rijstpap, nectar, ambrozijn,chocola en marsepein,melk en honing vloeien, de hemel zal deaarde zijn, als wij ons weer vinden.

6. Mijn vriend wat ben je eind’loos mooi, ikben van jou, jij woont in mij,zegel op mijn hart, doe open, demorgen daagt, gaan wij in de wijngaard.

Tekst en muziek : Geert Vervaecke. Melodie en tussenspel kunnen worden opgevraagd. Hij schrijft er bij : ‘Hooglied. Lied der liederen. Daarbij dit fantasietje voor kinderen en grote mensen die zich durven geven aan mekaar. Je moet wel kind zijn om zoiets te durven : springen, - ik weet zeker : jij vangt me op.Er kunnen eindeloos veel strofen bijgemaakt worden, zo veel als er wonderen zijn : edele stenen, dieren, kleuren…’

HOMILIE BIJ DE HUWELIJKSVIERING VAN EDGAR EN VEERLEKortrijk, 22 juni 2002

Lieve, zachte, rustige Veerle ; goeie, stevige, trouwe Edgar !

Wat is het toch dat mensen drijft en steeds weer op weg doet gaannaar zichzelf, naar een ander mensnaar een helft die bij hem of haar past,naar het geluk achter de horizon,naar een land aan de overkant.. ?

Een liedje van Huub Oosterhuis zegt daar heel mooie dingen over :

‘Om warmte gaan wij een leven,gaan wij over de zeevliegen wij langs de hemelom iemand gaan wij een levenmet licht en met donker mee.Vogeltje van de bergen,waar gaat de tocht naar toe ?Om warmte wil ik zwervenen komen naar iemand toe…

Om zachtheid gaan wij een leven,gaan wij onder de nachtkruipen wij onder de hemelom woorden gaan wij een leven om lachen en zoenen zacht.Mensje, daar in de vertewaar snelt je voetstap heen ?Waar zachtheid is te vindendààr snellen mijn voeten heen…

Om liefde gaan wij een leven,sterven dood na doodwagen de verste wegenom jou, op hoop van zegen,mijn liefde, mijn reisgenoot.Dalen van zwarte aarde,bergen van hemels-blauw,om alles ga ik dit leven,om alles of niets met jou…

Ja, dat zal het wel zijn, natuurlijk : om warmte, om zachtheid en om liefde gaan wij een leven ; om alles of om niets, op leven en dood, en altijd op hoop van zegen wagen wij de verste wegen en sterven wij dood na dood…

Veerle en Edgar, ik wens het jullie van harte toe : dat je bij jouw liefste warmte mag vinden en zachtheid en liefde : omdat hij of zij het is, omdat hij of zij jou zo lief is. En dan gewoon de weg gaan, de lange, eindeloze weg ; het onzekere nemen voor het zekere : het onzekere van de toekomst, een nieuwe wereld met zijn twee voor het zekere van deze oude, koude wereld alleen… De weg gaan, de weg van dapper geloof, volhardende hoop, duurzame liefde. En waar je uitkomt, je zult wel zien…Maar ik hoop en wens en bid dat jullie bij alle onzekerheden gaan-de-weg steeds zekerder mogen worden van de weg, en van Hem, die meegaande God die jullie bij elkaar heeft gebracht…

Trek dus maar altijd verder weg.Kijk steeds uit naar nieuwe horizonten.Maar ga je weg nooit alleen.Zoek steeds weer naar je man, je vrouw,die goede reisgezel, die lieve tochtgenootdie je gaan-de-weg steeds liever worden zal,liever nog dan een broer of zus,een mens waarmee je delen kan ;je liefste, waarop je bouwen mag.Riskeer het maar op weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

Neem ook je rugzak meeof je valies vol dromen.Vul die met het hoogstnodige :steek er een kaarsje in, een lichtpuntje voor wanneer het donkert in je leven.Een waakvlammetje bij de diepste pijndie soms je deel zal zijn.Een kleine bron van warmtevoor de liefste mensdie met je gaat.Riskeer het maar op weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

En bovenop je rugzakof vastgebonden aan je valies vol dromenbind je maar best je tent.Span die dan elke avond uit in Gods wijde natuur.Het is de ruimte van jullie geborgenheid,waar je op adem kunt komen,waar je elkaar kunt koesteren, bewaren en behoeden.Vul elke dag je logboek in,schrijf elkaar stille brievenvan verlangen en van hoop.Ontvang in jullie tent gastvrijals wie een reisgenoot voor jullie wil zijn.En breek dan elke ochtend maar weer op, ga rustig verder, zonder veel ballast, vrank en vrij.Riskeer het maar op weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

En laat de Man van Nazareth jullie gids zijn.Hij gaat je voor. Hij wenkt jeen roept steeds weer vanuit Zijn verte.Volg Zijn spoor. Ga gaan-de-weg Zijn weg.Riskeer het maar Zijn weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

Lieve mensen hier in deze kerk.Veel liefde de dag van vandaag blijft te dicht bij huis, draait rond in een veel te klein kringetje. Liefde loopt dan gevaar al snel te vervallen in een sfeer van bezitten en bezeten worden, van ‘hebben is hebben, en krijgen is de kunst…’Het is een typische vraag van vele jonge mensen op vandaag : hoe ver kan en hoe ver mag de liefde gaan ?

Ach, liefde moèt ver gaan, of ze gaat ten onder.Liefde die kortzichtig is, is niet waard van liefde genoemd te worden.

Dat is eigen-liefde, bezitterigheid ; dat is berekening en becijfering, dat is verstikkende en versmachtende krampachtigheid…

Edgar en Veerle,Mag ik jullie beiden vragen dat jullie liefde zo sterk zou zijn, zo breed en mild, dat nooit aan jullie deur een mens in nood, een vriend in eenzaamheid of verdriet tevergeefs zou aankloppen ? En dat jullie vooral verder zouden willen zoeken en op weg gaan naar de zwaksten, de kleinsten, de ‘doodgewoonsten’ onder de mensenkinderen, omdat je weet : ieder mens is kind van God, gemaakt om te leven en leven te vinden in overvloed…Blijf samen de dood tegenhouden, Veerle en Edgar.Blijf kansen geven aan wie geen kansen krijgen.

Blijf geven en uitdelen zonder berekening van alles wat jullie zo rijkelijk hebben meegekregen van het leven.En blijf geloven dat jullie een unieke roeping hebben :groeien in trouw aan jezelf

aan elkaaraan zeer veel mensen…

En vooral hoop en wens ik dat – naarmate jullie liefde voort mag gaan en mag groeien – jullie steeds meer kunnen voelen en zien en geloven dat je elkander respecteert en hoog acht. Want, zoals de dichter zegt :

‘Liefde is een begin – er komt altijdiets achter, iets verder, een nog niet ;het hart heeft altijd meer danhet zeggen kan… (Gabriël Smit)

En zo worden leven en liefhebben steeds geheimer ; er wordt minder gezwegen – stilte wordt minder tekort…Dat stilte steeds minder tekort wordt tussen jullie, Edgar en Veerle, dat wens ik jullie vandaag ook toe !

Dan een woordje tot de ouders van het bruidspaar.

Lieve ouders,Dit is vandaag ook een moment van afscheid voor jullie.Opvoeden is : je kinderen van je weg leren beminnen, zegt Luc Versteylen. Opvoeden is : leren loslaten, ruimte geven.Maar, zoals men in het frans zo mooi weet te zeggen : ‘Partir, c’est mourir un peu…’Ik zou jullie vandaag eveneens van harte willen bedanken, lieve ouders.Voor Veerle en Edgar.Omdat je hen de ruimte hebt gegeven om te groeien tot wat ze geworden zijn.En natuurlijk verliezen jullie vandaag jullie kinderen een beetje.Maar terzelfdertijd winnen jullie ook heel wat : je krijgt er aan weerskanten voorgoed een toffe schoondochter en schoonzoon bij.Blijf er goed voor zorgen, alsjeblieft. Hou ze verder vast en laat ze verder los. En zij zullen ook voor jullie blijven zorgen – dat weet ik heel zeker…

Het doet me denken aan een oud verhaal, een vergeten gedicht. Een vader en een zoon staan aan de oever van het water, elk met hun eigen gedachten. Er ligt een roeibootje. Opeens zegt de zoon : ‘Daar wil ik heengaat, naar de overkant.’ En de vader zegt : ‘Zou je dat wel doen ? Het kan gaan waaien, stormen, kun je dat wel ?’‘Ja’, zegt de zoon, ‘ik wil het proberen’. ‘Maar zal ik dan niet met je meegaan ? Het kan koud worden. Je zult je eenzaam voelen. En als het donker wordt, is het dan niet beter dat ik bij je ben ?’‘Neen’, zegt de zoon. ‘Ik wil weten of het kan. Ik wil het proberen. Maar weet je, als ik terugkom, wil je dan hier zijn, op deze oever ? Wil je hier op me wachten ?’

Probeer maar verder rustig en vastbesloten op jullie kinderen te wachten, lieve ouders. Dat zal voor hen een grote zekerheid zijn op al hun wegen.

Tot slot nog dit, Edgar en Veerle,

Zo overrompelend, zo onverklaarbaar en geheim-vol, zo weldadig en veilig is het als liefde tussen mensen gebeurt, dat die liefde in de Bijbel vereenzelvigd wordt met de Naam van God zelf.God is Liefde ! Zijn Naam is : ‘Ik-zal-er-zijn-voor-jou’…Probeer dan maar in jullie huwelijk die vriendelijke Naam van God te verbuigen en te vervoegen in alle wijzen en in alle tijden. Onvermoeibaar, en telkens opnieuw. Je zult er wel bij varen.

Lieve trouwers,zul je voorzichtig zijn ?Met je eigen hart ?Met dat van je liefste ?En met het kostbare, kwetsbare geluk dat jullie nu samen in handen dragen ?

Ik bid dan voor jullieom een knapzak geloof,een veldfles hoop,en een rantsoen goede moed voor onderweg.En dat jullie altijd iets van het morgenlicht in jullie ogen mogen hebben,iets van warmte en tederheid in jullie hart,iets van zachte mildheid in jullie handen,iets van Jezus van Nazareth in jullie denken en doen.

Wij alle hier aanwezig beloven van onze kant dat we voor jullie zullen bidden.Vandaag al, in deze huwelijksmis. En nog heel dikwijls daarna.

God zegene en beware jullie. A dieu !Hij make jullie tot een zegen, een bron van genade voor mekaar,voor ons allen,en voor zeer veel andere mensen. Amen.

Verkenners op de grens van het beloofde land

Ze waren nu bijna aangekomen bij het land, waar ze al zo lang naar op weg waren.Veertig jaar hadden ze erover gedaan: weg van het land waar ze als slaven hadden moeten werken, veertig jaar lang reizen en trekken, je tent opslaan en weer opbreken, en nu kwamen ze eindelijk in de buurt van het beloofde, het nieuwe, het heerlijke land.Waar zou ‘t liggen? Hoe zou ‘t eruit zien? En wat voor mensen zouden er wonen?Mozes zocht twaalf mannen uit, heel voorname en belangrijke mannen, en hij zei: “Gaan jullie eens stiekem kijken in het land? Kijk eens of er bomen groeien en bloemen, of er bergen zijn en kastelen en of er aardige mensen wonen of niet.”De twaalf gingen op weg. Ze slopen de grens over en keken overal rond, ze liepen heel zachtjes over kleine binnenweggetjes en schreven alles op wat ze zagen.Een paar kwamen langs een heuvel met prachtige wijngaarden, daar sneden ze een grote druiventros af, zo groot en mooi dat ze hem met twee man aan een stok moesten dragen. Veertig dagen bleven ze rondkijken in het land, en toen gingen ze terug. Alle mensen stonden hen op te wachten en toen ze weer thuis waren begonnen ze meteen te vertellen: “Een prachtig land is het, zo groot en zo mooi! Kijk eens wat een heerlijke druiven! Er is meer dan genoeg te eten, en er zijn rivieren en er is zee en er zijn bossen.”“Ja maar”, zeiden de anderen,“ja maar…” en ze keken elkaar eens aan.“Wat, ja maar?” vroegen de mensen.“Ja maar, ja maar, - de mensen die er wonen… dat zijn net reuzen! Ze zijn heel groot en verschrikkelijk sterk. En ze wonen in steden met dikke muren eromheen. Die kunnen we nooit aan!” “Nee, die kunnen we nooit aan!” zei een ander, “dat redden we nooit. Ik voelde me net een heel klein mannetje, toen ik die mensen zag! Daar kunnen we nooit tegenop!” “Wel waar”, riep Kaleb, één van de twaalf, “wel waar, we kunnen ze best aan! Dat kunnen we best!”“Hou je mond”, schreeuwden de anderen, “wat weet jij er nou van? We kunnen dat nooit, dat is zeker, we hadden beter thuis kunnen blijven!” “Ja”, riep opeens iedereen, “we hadden veel beter thuis kunnen blijven. Dat land - dat wordt toch niks, dat is veel te moeilijk voor ons, dat kunnen we nooit. We halen ‘t nooit, we halen ‘t nooit!”

Naar Numeri 13,1-14,2

GEBED VOOR DE VERKENNERS:

geef Goddat zij in hun moeilijke dagengenoeg nuchterheid opdoenom in hun zalige dagenniet overmoedig te worden en in hun zalige dagengenoeg warmte opdoen om in hun moeilijke dagenniet ontmoedigd te gerakendoor Christus onze Heer.Amen.

Luc Versteylen

Is het niet zo bij elke overgang naar een nieuwe fase in het leven, bij elke grensoverschrijding naar de toekomst?

Er zijn dromers en idealisten die ons meldenwelke fantastische mogelijkheden er zijnaan de overkant. Maar al vlug rijzen ookde hindernissen op: dikke muren endreigende gezichten.

Is het niet zo in elke relatie dat je ver vooruit wil kijken, kop in de wolken en snel, snel, snel de stralende toekomst tegemoet? Je ziet en je ervaart in het begin zoveel dingen die deugd doen, die je gelukkig maken, die ‘goddelijk’ zijn…

Maar er zijn ook de momenten van misverstand, de harde realiteit en de dagelijkse sleur. Twijfel begint te knagen en aarzeling vertraagt de pas…Staan wij als koppel ook niet steeds op de grens van het Beloofde Land, aarzelend tussen ‘ja’ en ‘ja maar’… ?

Ach wie zal zeggen of dat wat wij hopen bestaat?Het is er mee als met de wegen op aarde: eerst zijn er geen wegen, maar ze ontstaan als mensen in dezelfde richting gaan…

Jullie zijn reeds enkele jaren samen: de eerste verkenningsopdracht zit erop.Kan je kort verslag uitbrengen?Wat bezorgt jullie voor-pret?Welke druiventrossen leg je in het midden?Wat deed deugd? Wat smaakt naar nog?Wat was hemels, wat was ‘goddelijk’?Wat veroorzaakt achter-docht?Welke reuzen ben je reeds tegen het lijf

gelopen?Wat is moeilijker, weerbarstiger dan

verwacht?Wat maakt je in jullie relatie een beetje

voorzichtig of bang voor de toekomst?

PARCE QUE C'EST TOI (A. Red / D. Seff)

Si tu crois un jour qu’je t’laisserai tomberpour un détail pour une futilitén’aie pas peur je saurais bienfaire la différence

Si tu crains un jour qu’je t’laisserai fânerla fin de l’été, un mauvais cap à passern’aie pas peur personne d’autre n’pourraitsi facilement te remplacer

oh non pas toivraiment pas toiparce que c’est toi le seule à qui je peux direqu’avec toi je n’ai plus peur de vieillir

parce que c’est toirien que pour çaparce que j’avoue j’suis pas non plus tentéed’rester seule dans un monde insensé

Si tu crois un jour q’tout est à refairequ’il faut changer; on était si bien naguèren’aie pas peur je n’veux pas tout compliquerpourquoi s’fatiguer

Et commence pas à te cacher pour moioh non, je te connais trop bien pour çaje connais par coeur ton visagetes désirs, ces endroits de ton corps

qui m’disent encoreparce que nous c’est fortparce que c’est toi j’oserais tout affronteret c’est toi à qui j’pourrais pardonner

parce que c’est toirien que pour çaparce que c’est toi j’voudrais un jour un enfantet non pas parce que c’est le moment

je veux te voir dedansj’verrais dans ses yeux tous ces petits défautsparce que parfait n’est plus mon crénauparce que c’est toiparce que c’est toi le seul à qui j’peux direqu’avec toi je n’ai plus peur de vieillirparce que c’est toi

rien que pour çaparce que j’avoue j’suis pas non plus tentéed’rester seule dans un monde insenséparce que c’est toi

OMDAT JIJ HET BENT

Als je denkt dat ik je op een dag zal laten vallenvoor een detail, voor een futiliteitwees niet bang, ik zal best welhet onderscheid kunnen maken.

Als je op een dag vreest dat ik je laat verdorrenna de zomer, bij het doorstaan van een moeilijk momentwees niet bang, niemand anders zaleenvoudigweg je plaats in kunnen nemen

Oh, niet jijjij echt nietomdat jij de enige bent aan wie ik kan zeggendat ik met jou geen angst meer heb om oud te worden

Omdat jij het bentenkel daaromomdat ik beken dat ik ook geen zin heballeen te blijven op een dwaze wereld.

Als je op een dag denkt alles te moeten herdoendat het moet veranderen; ‘t was onlangs nog zo goedwees niet bang, ik wil alles niet moeilijker makenwaarom zich moe maken

En begin je niet voor mij te verbergenneen, daarvoor ken ik je te goedik ken je gezicht door en doorje wensen, die plekjes op je lichaam

Die me nog eens zeggenomdat we samen sterk staanomdat jij het bent met wie ik alles durf te trotserenen jij het bent aan wie ik zal kunnen vergeven

Omdat jij het bentenkel daaromomdat jij het bent met wie ik ooit een kind wilen niet omdat het het moment is

Ik wil je erin herkennenik zal in hun ogen al die kleine gebreken zienomdat perfect niet meer in mijn kraam pastomdat jij het bentomdat jij de enige bent aan wie ik kan zeggendat ik met jou geen angst meer heb om oud te wordenomdat jij het bent

Enkel daaromomdat ik beken dat ik ook geen zin heballeen te blijven op een dwaze wereldomdat jij het bent.

DE ZALIGE MOMENTEN, PERIODEN…

WAARVAN JE HEBT GENOTEN…

DE MOEILIJKE, VERDRIETIGE MOMENTEN

WAAROP JE HEBT MOETEN VECHTEN…

DE MOMENTEN WAAROP JE MOEST KIEZEN...

DE MOMENTEN WAAROP JE IEMAND, EEN GROEP,

EEN (REIS)GEZELSCHAP HEBT ONTMOET DIE

BELANGRIJK WAREN OF ZIJN VOOR JOU...

MOMENTEN DAT JE AFSCHEID MOEST NEMEN

VAN IEMAND, VAN EEN DROOM, VAN EEN VERLANGEN...

12

OPDRACHT: UITTEKENEN VAN JULLIE INTIEME/IN-TEAME LEVENSWEG

Teken eens (elk op een afzonderlijk blad papier en los van elkaar) jullie gezamenlijke levensweg uit, vanaf het begin dat jullie elkaar leerden kennen, tot nu.Markeer daarop (met datum, gebeurtenis, naam van de betrokken persoon)… volgende belangrijke momenten, aan de hand van één van volgende vijf pictogrammetjes.

Noteer bij elk moment dat je aanduidt:- welk GEVOEL je daar bij had (eenzaam, gedragen, begrepen, bevestigd, in de kou gezet…)- hoe “in-team” heb ik mij daarbij gevoeld: van –5 (helemààl alleen) tot +5 (heel sterk samen met jou, als koppel helemaal op dezelfde lijn).

Wissel uit, vergelijk, ga in gesprek over jullie beider tekening.





13

EGELTJES

Op een ijskoude winterdagkruipt een troep stekelvarkentjesheel dicht bij elkaarom zichwederkerigte beschermen tegen de koude.Maar pijnlijk gehinderddoor elkaars stekels,verwijderen zij zich terug vlug van elkaar.Verplicht om opnieuw te naderenwegens de aanhoudende koude,ervaren zij nogmaalsde onaangename werking van de stekels.Deze afwisseling vannaderenen zich verwijderenduurde tot zij een gepaste afstand hadden gevondenwaar zij zich veilig voelden.

Schopenhauer

OPDRACHTEN VOOR HET PERSOONLIJK WERK EN HET WERK PER KOPPEL BIJ HET VERHAAL VAN DAVID EN GOLIATH (1 Sam. 17, 1-54)

In voorbereiding van de viering.

1. Jullie krijgen per koppel een aantal stukken van een grote papieren reus. Probeer die zo goed als het kan samen te leggen, bij te kleuren, verder af te werken tot hij er echt een beetje gaat uitzien als de Goliath die af en toe jullie relatie, jullie gezin, jullie samenleven…wil bedreigen.

Noteer vooral op die reus welke omstandigheden, problemen, stresstoestanden, karaktertrekken, werksituaties, onmacht, kwetsuren enz…voor jou persoonlijk het meest bedreigendoverkomen. Wie of wat maakt je bang, verlamt je, doet je beven..? Waar kan je niet tegen op ? Waarvan denk je soms : als het ooit onmogelijk wordt tussen ons, dan zal het dààrdoor komen.

Schrijf het op de reus, of teken het… Maar ga er vooral samen over in gesprek.

2. Probeer er dan ook in een andere kleur bij te noteren welk wapen, welk verweermiddel je gebruikt om je tegen die reuzen te verweren.Het gaat dan over zaken waarvan je tegelijk ook een beetje weet dat ze je niet écht helpen, hoogstens even ‘verdoven’; dat het vluchtmechanismen zijn die op de lange duur niets uithalen…

Met andere woorden : wat is voor jou dat pantser van Saul dat ‘ze’ je aanpraten , of dat je zelf aantrekt om de reuzen niet onder ogen te moeten zien ?

Opnieuw : noteren op de reus, en er over in gesprek gaan…

3. In het midden liggen ook een heel aantal witte kiezelsteentjes. Uit welke zachte krachten, uit welke goede dingen die de laatste tijd zijn gebeurd, uit welke sterke herinneringen uit jullie verleden put jij ENERGIE om de reuzen te lijf te gaan ?

Verzamel minstens vijf dergelijke steentjes, benoem ze, en geef ze daarna in bewaring aan je partner.

14

HET EMMAÜSVERHAAL

Bijbelse stapstenen voor een spiritualiteit van 'meegaande ' pastoraal vanuit het Emmaüsverhaal (Lk.

24,13-35)

1. RESPECT OPBRENGEN VOOR DE WEGEN DIE JONGE MENSEN SAMEN GAAN. `Juist die dag waren er twee van hen op weg...'

De trouwers, die wij in onthaal en voorbereiding zien, hebben reeds een hele weg afgelegd, individueel en samen. Wij ontmoeten hen slechts even: een momentopname - op een belangrijk kruispunt weliswaar, tussen de eigen geschiedenis en de nog te maken toekomst. Het is belangrijk van wat inzage te krijgen in hun wegenkaart, hun reisverslag en afgelegde route. Van waar komen ze, waar staan ze nu, waar gaan ze naartoe? Leven, liefhebben, geloven en trouw-zijn is een groeiproces, een processie van Echtemach. It's a long way tot Tipperary.... Onthalers en begeleiders moeten vooral ook de afgelegde weg in zichzelf bewaren. Wie dat doet, wordt mild voor allen die onderweg zijn, heeft weet van zwakheid en onzekerheid, van uiterlijke overrnoed en innerlijke broosheid, van geleidelijkheid en groei. De weg maakt bescheiden.

2. HET OUDE LIEDJE HERKENNEN VAN "HEIMWEE DOET OHS HART VERLANGEN..." 'Ze waren van Jerusalem op de terugweg naar huis, naar Emmaüs...' 'Hun ogen waren verhinderd Hem te herkennen...' 'Met een bedrukt gezicht bleven ze staan...' 'Maar met dit alles is het reeds de derde dag...'

De meeste jonge mensen die wij mogen ontmoeten en begeleiden op weg naar hun huwelijk, bevinden zich ergens tussen Jerusalem en Emmaüs, tussen de stad van hun dromen en het dorp van hun kinderjaren. De weg van Jerusalem naar Emmaüs loopt op de bijbelse stafkaart in elk geval bergaf! Het is de terug-weg, de weg terug-naar-af... Hoeveel blinde vlekken zijn er niet op het gelovige en kerkelijke netvlies van vele jonge mensen? Hoeveel weerstanden en vooroordelen leven er in henzelf en om hen heen? Misschien verwachten ze niets van ons als Kerk,

15

misschien verwachten ze veel te veel?... En toch ! Ook jonge mensen van vandaag zijn zinzoekers !Probleem is echter: hoe kunnen wij ons aanbod van-zingeving op hun (vaak verborgen of verzwegen ) vragen afstemmen?

3. MEEGAANDE ZIJN, HUN VERHAAL BENADEREN MET ONTZAG EN INTERESSE. 'Terwijl zij zo aan het praten waren en van gedachten wisselden, kwam Jezus zelf op hen toe en liep niet hen mee...'

Er komt iemand binnen in hun verhaal, ergens onderweg. Een vreemdeling, een buitenstaander. `The third Man'. Die (tot hun verbazing?) niet begint te preken, niet boos wordt of zegt dat ze verkeerd lopen. Hij vraagt gewoon of hij een eindje mee mag lopen. Zij zijn voorlopig gastheer, hij is de gast. Hij is het niet die de weg bepaalt (ook al wéét Hij dat ze weglopen van Jerusalem, Zijn stad!). Hij aanvaardt om slechts `derde' te zijn , dringt zich niet op, is aanspreekbaar en aanspeelbaar in dit spel van raken en geraakt worden... Zodoende is hij een stille getuige van de God van de Bijbel: een God van interesse, wiens Naam geschreven wordt met de letters van het woord 'geschieden.' Een Naam als een werk-woord: er-bij-willen-zijn, betrokken in een proces van gebeuren en geboren laten worden...

4. LUISTEREN, VRAGEN STELLEN, OPENSTAAN VOOR. ONTMOETING... `Hij vroeg hun: Wat is dat voor een gesprek dat gij onderweg met elkaar voert? Met een bedrukt gezicht bleven ze staan...'

Waarom heeft God aan een onthaler of trouwbegeleider maar één mond gegeven en twee oren? Opdat hij zou weten dat hij twee keren zoveel moet leren luisteren als zelf te willen spreken... Luisteren dus. Niet direct hun verhaal ont-luisteren met jouw kritiek en `deskundigheid". Eer-bieden. Aandachtig-zijn. Proberen te verstaan. Vragen stellen zonder in vraag te stellen. Grote oren opzetten, geen grote mond. Een beetje ezel willen zijn (daar zetten ze straks misschien hun schilderijtje op!) Proberen te ont-moeten. Een relatie opbouwen. Tam maken, verbondenheid scheppen. Niet direct beginnen over wat moet en niet mag. Misschien dat ze dan even `blijven staan', wat willen na-denken en be-zin-nen?

16

5. VANUIT ONZE VISIE EN HET BIJBELSE VISIOEN MEEZOEKEN NAAR EEN ZINGEVENDKADER 'Beginnend met Mozes verklaarde Hij hun uit al de profeten wat in al de Schriften op Hem betrekking had...'

De vreemde reisgenoot begint de Schriften uit te leggen. Zijn eigen levensverhaal en dat van hen in overvloeiing met beelden van heel veel vroeger... Een wandelend leerhuis. De leerlingen luisteren: eerst verrast, dan gretig. Als in spiegelbeelden herkennen zij zichzelf. En terwijl de dag ten einde gaat, keert geleidelijk aan iets van Jerusalem terug in hun hart en ziel: het grote zinsverband, woorden van liefde, tederheid en hoop... En zij beseffen: zonder zingevingsverhaal, zonder bestemmingsplan kunnen wij niet op menswaardig niveau leven. Zonder 'iets als een visioen' raken mensen ontheemd en elkaar kwijt, herkomst en doel verloren. De onthaler en trouwbegeleider als kadermaker en inlijster van dia's en schilderijtjes die in zijn winkel worden binnengebracht... Vakmanschap is meesterschap!

6. HET GOEDE BEVESTIGEN, HORIZONTEN TEKENEN, HOOP GEVEN, PERSPECTIEF AANBRENGEN. 'Brandde ons hart niet in ons, terwijl Hij onderweg met ons sprak en ons de Schriften ontsloot?'

Het latijnse woord voor zegenen is ` bene-dicere'. Goeie dingen zeggen. Het huwelijk van twee mensen inzegenen begint al op het onthaal en in de voorbereiding. Proficiat zeggen. Plustekentjes zetten, kruisjes geven. Alleen wie bevestigd wordt, kan groeien. Waar bevestiging ontbreekt wordt men ziek, gaat men langzaam dood... Evangelie verkondigen: goed nieuws, in naam van Hem die is gekomen `opdat zij leven zouden hebben, en wel in overvloed...' Hoop geven en perspectief aanbrengen. Een lijn trekken op het vlakke, oppervlakkige blad dat je wordt aangereikt. Een horizon met daarop een punt waar alle lijnen in kunnen samenlopen. En ineens komt er diepte in de tekening, voor-en achtergrond, toekomst en vérgezicht... Waartoe dient de horizon? Opdat je altijd zou blijven doorlopen!' (E. Galeano).

7. TERWIJL DE BOER SLAAPT ... KUNNEN WACHTEN EN VERWACHTEN. `Hij deed alsof Hij verder moest gaan. Zij drongen bij Hem aan: Blijf bij ons, want het wordt al avond en de dag loopt ten einde... Toen ging Hij binnen om bij hen te blijven.'

17

De voorziene weg is bijna helemaal afgelegd. Het wordt avond. De wegen splitsen . Als onthaler of trouwvoorbereider ben je tenslotte slechts een passant, een reisgezel-voor-even. De' Derde Man `in het verhaal zegt niet: Geef me nog vijf minuten, jullie zullen wel zien dat Ik gelijk heb... Hij wil het risico lopen geen gelijk te krijgen, zijn verhaal niet af te kunnen maken, zeker niet te kunnen controleren of ze er iets mee doen... Hij kan los-laten, vrijheid geven, tijd laten en ruimte om het hen zelf te laten ontdekken. En in die wijdse ruimte van het niet-moeten-geloven hoort Hij hen (tot Zijn verwondering? ) aandringen: Blijf bij ons, kom binnen in ons binnenste binnenste, in onze intimiteit, daar waar wij wonen, ons ge-heim... Kunnen wachten tot zij de vraag stellen. Weten dat die vraag heel vaak niet komt. Toch in vrede kunnen slapen, na het gedane werk. En er op vertrouwen dat het gezaaide graan ondertussen kiemt en groeit. De meest vergeten les van het evangelie.(H. Fortmann).

8. BREKEN EN DELEN, DOEN WAT NIET KAN... `terwijl Hij met hen aan lag nam Hij het brood, sprak de zegen uit, brak het en reikte het hun toe. Nu gingen hun ogen open en zij herkenden Hem.'

Liefde en trouw vieren in taal en teken. `In de nacht dat Hij zich overgaf. `Dit is mijn Lichaam. Dit is mijn Bloed.' Daar weet zo'n bruidspaar alles van. Het is liefdestaal, het zijn hun eigen woorden. Je geeft je als je trouwt met ziel en lichaam over aan elkaar... Het huwelijk kunnen duiden als een sacrament, dat wil zeggen: een tastbaar teken, een vindplaats van Gods aanwezigheid in deze wereld. Hen helpen om woorden te vinden, gedichten, gedachten, verhalen en liedjes. Telkens weer kracht opdoen bij Hem en bij elkaar om te leven wat je gevierd hebt en dan weer vieren wat je beleefd hebt...

9. SAMEN EN NAAR JE BROEDERS GAAN IN JERUSALEM, OM TE VERTELLEN VAN VERRIJZENIS... `Ze stonden onmiddellijk op en keerden naar Jerusalem terug. Daar vonden ze de elf met de mensen van hun groep bijeen. Deze verklaarden: de Heer is werkelijk verrezen. Hij is aan Simon verschenen. En zij van hun kant vertelden wat er onderweg gebeurd was en hoe Hij door hen herkend werd aan het breken van het brood...'

18

`Opstaan doe je niet ineens, maar af en toe een beetje...' Terug gaan naar Jerusalem, naar de stad-van-de-mensen, de stad waar je dromen ooit zijn geboren. Terug van de terugtocht. Op staande voet opstandig worden en gààn, omdat je ondertussen aan den lijve ondervonden hebt dat liefde sterker is dan de dood. Lichtvoetig op zoek gaan naar bondgenoten. Met verende tred, Geest-driftig. Gedaan met cocoonen in Emmaüs. Elkaar geregeld opzoeken, groep vormen, vertellen hoe je gevaren hebt, goed of slecht. Als echte mensenvissers samenscholen rond verrijzenisverhalen. De Kerk op zijn Paasbest. Ik denk dat in het komende millennium de Kerk bijna geen andere toekomst heeft in onze gewesten....

Geert Dedecker

TWEE GINGEN SAMEN OP WEG

Diezelfde dag gingen twee van de leerlingen op weg naar een dorp dat Emmaüs heet en zestig stad ie van Jeruzalem verwijderd ligt. Ze spraken met elkaar over alles wat er was voorgevallen. Terwijl ze zo met elkaar in gesprek waren, kwam Jezus zelf naar hen toe en liep met hen mee, maar hun blik werd vertroebeld, zodat ze hem niet herkenden. Hij vroeg hun: `Waar loopt u toch over te praten?' Daarop bleven ze somber gestemd staan. Een van hen, die Kleopas heette, antwoordde: `Bent u dan de enige vreemdeling in Jeruzalem die niet weet wat daar deze dagen gebeurd is?' Jezus vroeg hun: `Wat dan?' Ze antwoordden: `Wat er gebeurd is met Jezus uit Nazaret, een machtig profeet in woord en daad in de ogen van God en van het hele volk. Onze hogepriesters en leiders hebben hem ter dood laten veroordelen en laten kruisigen. Wij leefden in de hoop dat hij degene was die Israël zou bevrijden, maar inmiddels is het de derde dag sinds dit alles gebeurd is. Toen zei hij tegen hen: `Hebt u dan zo weinig verstand en bent u zo traag van begrip dat u niet gelooft in alles wat de profeten gezegd hebben? Moest de Messias al dat lijden niet ondergaan om zijn glorie binnen te gaan?' Daarna verklaarde hij hun wat er in al de Schriften over hem geschreven stond, en hij begon bij Mozes en de Profeten. Ze naderden het dorp waarheen ze op weg waren. Jezus deed alsof hij verder wilde reizen. Maar ze drongen er sterk bij hem op aan om dat niet te doen en zeiden: `Blijf bij ons, want het is bijna avond en de dag loopt ten einde.' Hij ging mee het dorp in en bleef bij hen. Toen hij met hen aan tafel aanlag, nam hij het brood, sprak het zegengebed uit, brak het en gaf het hun. Nu werden hun ogen geopend en herkenden ze hem. Maar hij werd onttrokken aan hun blik. Daarop zeiden ze tegen elkaar: `Brandde ons hart niet toen hij onderweg met ons sprak en de

19

Schriften voor ons ontsloot?' Ze stonden op en gingen meteen terug naar Jeruzalem, waar ze de elf en de anderen aantroffen. De twee leerlingen vertelden wat er onderweg gebeurd was en hoe hij zich aan hen kenbaar had gemaakt door het breken van het brood.

Lc 24, 13-21.25-33.35

Wat Gij wilt o God - licht, zegevierend licht.

Niet de dood maar het leven. Wat Gij wilt -

dat wij uw mensen zijn. Toegewijde partners.

Het koninkrijk wilt Gij. Deze aarde

bedekt met vrede. God, spreken wij over uw wil,

laat dit dan genoeg zijn. H. Bouma

EMMAÜS Het hart en de ziel van Emmaüs Elkaar van harte groeten Met elkaar een tijd meegaan Aan elkaar levensvragen voorleggen Met grote aandacht elkaars verhaal beluisteren Voor elkaar het verleden draaglijk maken Elkaars gelaat opdelven Elkaars eigen bronnen weer blootleggen Elkaars visie verruimen Met elkaar problemen uitklaren Elkaar nieuw uitzicht op leven en wereld aanreiken Voor elkaar nieuw geloof zoeken Voor elkaar een weg zijn naar het Licht Elkaars innerlijke kracht versterken Voor elkaar bidden Voor elkaar gastvrij zijn Elkaar opwachten voor een vriendschappelijke maaltijd Elkaar weer op weg zetten Elkaar niet meer loslaten Met elkaar het Licht blijven zoeken De hoogste weg parafrase van 1 Korinthe 13: 4-8 liefde volhardt in het scheppen van ruimte blijft waaien als een milde lentewind

20

die bloeien laat en nooit verstikt liefde loopt niet te koop uitdagend met hoge borst liefde kent geen trots die beschadigt en beschaamd maakt liefde wil niet winnen niet zelfgenoegzaam zijn zich niet handhaven liefde verdraagt geen onbetrouwbaarheid maar deelt de vreugde om mensen die op elkaar aan kunnen liefde is een alomvattend huis en biedt een dak voor totaal vertrouwen voor grenzeloos verwachten liefde houdt eindeloos vol valt niet af liefde alleen laat zich kennen als toekomst die blijft uit SYTZE DE VRIES: `Op liefde gebouwd' Behoed de liefde van de geliefden, Gij die weet hoe broos en bijna niets twee mensen zijn, en dat hun hart onrustig is en onbestemd en onvervuld, leer hen verstaan het dodelijk geheim dat liefde lijden is, dat geven leven doet. Geef hen de tijd elkaar te kennen en te troosten, blaas hun hartstocht aan, maak hen geduldig en oneindig lief, dat zij de nacht doorkomen met elkaar. Huub Oosterhuis

21

HOMILIE BIJ DE HUWELIJKSVIERING VAN EDGAR EN VEERLEKortrijk, 22 juni 2002

Lieve, zachte, rustige Veerle ; goeie, stevige, trouwe Edgar !

Wat is het toch dat mensen drijft en steeds weer op weg doet gaannaar zichzelf, naar een ander mensnaar een helft die bij hem of haar past,naar het geluk achter de horizon,naar een land aan de overkant.. ?

Een liedje van Huub Oosterhuis zegt daar heel mooie dingen over :

‘Om warmte gaan wij een leven,gaan wij over de zeevliegen wij langs de hemelom iemand gaan wij een levenmet licht en met donker mee.Vogeltje van de bergen,waar gaat de tocht naar toe ?Om warmte wil ik zwervenen komen naar iemand toe…

Om zachtheid gaan wij een leven,gaan wij onder de nachtkruipen wij onder de hemelom woorden gaan wij een leven om lachen en zoenen zacht.Mensje, daar in de vertewaar snelt je voetstap heen ?Waar zachtheid is te vindendààr snellen mijn voeten heen…

Om liefde gaan wij een leven,sterven dood na doodwagen de verste wegenom jou, op hoop van zegen,mijn liefde, mijn reisgenoot.Dalen van zwarte aarde,bergen van hemels-blauw,om alles ga ik dit leven,

22

om alles of niets met jou…

Ja, dat zal het wel zijn, natuurlijk : om warmte, om zachtheid en om liefde gaan wij een leven ; om alles of om niets, op leven en dood, en altijd op hoop van zegen wagen wij de verste wegen en sterven wij dood na dood…

Veerle en Edgar, ik wens het jullie van harte toe : dat je bij jouw liefste warmte mag vinden en zachtheid en liefde : omdat hij of zij het is, omdat hij of zij jou zo lief is. En dan gewoon de weg gaan, de lange, eindeloze weg ; het onzekere nemen voor het zekere : het onzekere van de toekomst, een nieuwe wereld met zijn twee voor het zekere van deze oude, koude wereld alleen… De weg gaan, de weg van dapper geloof, volhardende hoop, duurzame liefde. En waar je uitkomt, je zult wel zien…Maar ik hoop en wens en bid dat jullie bij alle onzekerheden gaan-de-weg steeds zekerder mogen worden van de weg, en van Hem, die meegaande God die jullie bij elkaar heeft gebracht…

Trek dus maar altijd verder weg.Kijk steeds uit naar nieuwe horizonten.Maar ga je weg nooit alleen.Zoek steeds weer naar je man, je vrouw,die goede reisgezel, die lieve tochtgenootdie je gaan-de-weg steeds liever worden zal,liever nog dan een broer of zus,een mens waarmee je delen kan ;je liefste, waarop je bouwen mag.Riskeer het maar op weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

Neem ook je rugzak meeof je valies vol dromen.Vul die met het hoogstnodige :steek er een kaarsje in, een lichtpuntje voor wanneer het donkert in je leven.Een waakvlammetje bij de diepste pijndie soms je deel zal zijn.Een kleine bron van warmtevoor de liefste mensdie met je gaat.Riskeer het maar op weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

En bovenop je rugzakof vastgebonden aan je valies vol dromenbind je maar best je tent.Span die dan elke avond uit in Gods wijde natuur.Het is de ruimte van jullie geborgenheid,waar je op adem kunt komen,waar je elkaar kunt koesteren, bewaren en behoeden.Vul elke dag je logboek in,

23

schrijf elkaar stille brievenvan verlangen en van hoop.Ontvang in jullie tent gastvrijals wie een reisgenoot voor jullie wil zijn.En breek dan elke ochtend maar weer op, ga rustig verder, zonder veel ballast, vrank en vrij.Riskeer het maar op weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

En laat de Man van Nazareth jullie gids zijn.Hij gaat je voor. Hij wenkt jeen roept steeds weer vanuit Zijn verte.Volg Zijn spoor. Ga gaan-de-weg Zijn weg.Riskeer het maar Zijn weg te gaan.Waag het maar, vertrouw er op, geloof…

Lieve mensen hier in deze kerk.Veel liefde de dag van vandaag blijft te dicht bij huis, draait rond in een veel te klein kringetje. Liefde loopt dan gevaar al snel te vervallen in een sfeer van bezitten en bezeten worden, van ‘hebben is hebben, en krijgen is de kunst…’Het is een typische vraag van vele jonge mensen op vandaag : hoe ver kan en hoe ver mag de liefde gaan ?

Ach, liefde moèt ver gaan, of ze gaat ten onder.Liefde die kortzichtig is, is niet waard van liefde genoemd te worden.

Dat is eigen-liefde, bezitterigheid ; dat is berekening en becijfering, dat is verstikkende en versmachtende krampachtigheid…

Edgar en Veerle,Mag ik jullie beiden vragen dat jullie liefde zo sterk zou zijn, zo breed en mild, dat nooit aan jullie deur een mens in nood, een vriend in eenzaamheid of verdriet tevergeefs zou aankloppen ? En dat jullie vooral verder zouden willen zoeken en op weg gaan naar de zwaksten, de kleinsten, de ‘doodgewoonsten’ onder de mensenkinderen, omdat je weet : ieder mens is kind van God, gemaakt om te leven en leven te vinden in overvloed…Blijf samen de dood tegenhouden, Veerle en Edgar.Blijf kansen geven aan wie geen kansen krijgen.Blijf geven en uitdelen zonder berekening van alles wat jullie zo rijkelijk hebben meegekregen van het leven.En blijf geloven dat jullie een unieke roeping hebben :groeien in trouw aan jezelf

aan elkaaraan zeer veel mensen…

En vooral hoop en wens ik dat – naarmate jullie liefde voort mag gaan en mag groeien – jullie steeds meer kunnen voelen en zien en geloven dat je elkander respecteert en hoog acht.

24

Want, zoals de dichter zegt :‘Liefde is een begin – er komt altijdiets achter, iets verder, een nog niet ;het hart heeft altijd meer danhet zeggen kan… (Gabriël Smit)

En zo worden leven en liefhebben steeds geheimer ; er wordt minder gezwegen – stilte wordt minder tekort…Dat stilte steeds minder tekort wordt tussen jullie, Edgar en Veerle, dat wens ik jullie vandaag ook toe !

Dan een woordje tot de ouders van het bruidspaar.

Lieve ouders,Dit is vandaag ook een moment van afscheid voor jullie.Opvoeden is : je kinderen van je weg leren beminnen, zegt Luc Versteylen. Opvoeden is : leren loslaten, ruimte geven.Maar, zoals men in het frans zo mooi weet te zeggen : ‘Partir, c’est mourir un peu…’Ik zou jullie vandaag eveneens van harte willen bedanken, lieve ouders.Voor Veerle en Edgar.Omdat je hen de ruimte hebt gegeven om te groeien tot wat ze geworden zijn.En natuurlijk verliezen jullie vandaag jullie kinderen een beetje.Maar terzelfdertijd winnen jullie ook heel wat : je krijgt er aan weerskanten voorgoed een toffe schoondochter en schoonzoon bij.Blijf er goed voor zorgen, alsjeblieft. Hou ze verder vast en laat ze verder los. En zij zullen ook voor jullie blijven zorgen – dat weet ik heel zeker…

Het doet me denken aan een oud verhaal, een vergeten gedicht. Een vader en een zoon staan aan de oever van het water, elk met hun eigen gedachten. Er ligt een roeibootje. Opeens zegt de zoon : ‘Daar wil ik heengaat, naar de overkant.’ En de vader zegt : ‘Zou je dat wel doen ? Het kan gaan waaien, stormen, kun je dat wel ?’‘Ja’, zegt de zoon, ‘ik wil het proberen’. ‘Maar zal ik dan niet met je meegaan ? Het kan koud worden. Je zult je eenzaam voelen. En als het donker wordt, is het dan niet beter dat ik bij je ben ?’‘Neen’, zegt de zoon. ‘Ik wil weten of het kan. Ik wil het proberen. Maar weet je, als ik terugkom, wil je dan hier zijn, op deze oever ? Wil je hier op me wachten ?’Probeer maar verder rustig en vastbesloten op jullie kinderen te wachten, lieve ouders. Dat zal voor hen een grote zekerheid zijn op al hun wegen.

Tot slot nog dit, Edgar en Veerle,

Zo overrompelend, zo onverklaarbaar en geheim-vol, zo weldadig en veilig is het als liefde tussen mensen gebeurt, dat die liefde in de Bijbel vereenzelvigd wordt met de Naam van God zelf.God is Liefde ! Zijn Naam is : ‘Ik-zal-er-zijn-voor-jou’…

25

Probeer dan maar in jullie huwelijk die vriendelijke Naam van God te verbuigen en te vervoegen in alle wijzen en in alle tijden. Onvermoeibaar, en telkens opnieuw. Je zult er wel bij varen.

Lieve trouwers,zul je voorzichtig zijn ?Met je eigen hart ?Met dat van je liefste ?En met het kostbare, kwetsbare geluk dat jullie nu samen in handen dragen ?

Ik bid dan voor jullieom een knapzak geloof,een veldfles hoop,en een rantsoen goede moed voor onderweg.En dat jullie altijd iets van het morgenlicht in jullie ogen mogen hebben,iets van warmte en tederheid in jullie hart,iets van zachte mildheid in jullie handen,iets van Jezus van Nazareth in jullie denken en doen.

Wij alle hier aanwezig beloven van onze kant dat we voor jullie zullen bidden.Vandaag al, in deze huwelijksmis. En nog heel dikwijls daarna.

God zegene en beware jullie. A dieu !Hij make jullie tot een zegen, een bron van genade voor mekaar,voor ons allen,en voor zeer veel andere mensen. Amen.

Geert Dedecker

26

HUWELIJKSVIERING ZONDER EUCHARISTIE

MODEL 5

Om hand in een andere hand, om niet te zijn verloren…

VERANTWOORDING

De viering van het huwelijkssacrament is nooit de zaak van een paar mensen alleen, het is een gebeuren dat plaats vindt in de kerkgemeenschap. Bij de opbouw van een huwelijksviering hebben verscheidene mensen een taak. De trouwers zelf natuurlijk en de voorganger, maar ook alle anderen die deelnemen aan de viering : familie, vrienden en bekenden. Zij kunnen elk op hun manier een belangrijke inbreng hebben in het verloop van dit gebeuren.De aanwezigen mogen dan ook niet in een passieve rol geduwd worden door ze enkel maar te laten luisteren.Er valt iets te vieren : de menselijke en heilige ernst van het gebeuren mag warmte en levensvreugde uitstralen ...

Dit model wil het gemeenschappelijk karakter van de viering zoveel mogelijk bevorderen : samen zingen, samen bidden, elkaar vrede en geluk toe zeggen vanwege de God van alle liefde ...

Maak vooraf duidelijke afspraken. Spontane en creatieve inbreng komen pas echt tot hun recht wanneer die ten dienste staan van het geheel. Anders wordt zo’n viering al vlug een show, waarbij iedereen zo graag zijn eigen nummertje komt opvoeren – en dat is niet de bedoeling.

Kinderen zijn meestal zeer aandachtig als zij aanvoelen dat de volwassenen zelf sterk bij het gebeuren betrokken zijn. Kinderen die meer dan een uur lang moeten stilzitten in de kerk : dat is toch wel een beetje van het goede (?) teveel gevraagd ! Dat kan je nauwelijks een ‘feest’ noemen. Laat ze daarom van alles doen. Maak hen tot volwaardige participanten in de viering : op hun niveau, en met hun mogelijkheden ...Ook hier zal enige voorbereiding vooraf wellicht wel nodig zijn. Hou de “regie” toch ook weer niet te strak- kinderen zijn (net als grote mensen) op hun best wanneer ze gewoon zichzelf mogen zijn ...

OPENING VAN DE DIENST

(1) Onthaal

27

Het bruidspaar is een halfuur vóór het begin van de viering ter plaatse, en begroet aan de ingang van de kerk alle aanwezigen. Zij geven hen een tekstboekje, en nodigen hen uit om er een goede viering van te maken. De muzikanten stellen zich naast hen op en brengen sfeervolle muziek.

Op het afgesproken aanvangsuur zijn alle genodigden in de kerk. Niet op het kerkplein, niet in het portaal, maar op de plaatsen die zij gedurende de viering zullen innemen. Alleen de kinderen blijven achteraan bij het bruidspaar.

Pas dan, wanneer iedereen zijn plaats heeft ingenomen, begeeft de voorganger zich naar het kerkportaal en begroet daar het bruidspaar. Alle aanwezigen staan recht.

De kinderen vormen een erehaag, en houden de door henzelf versierde erebogen omhoog, waaronder het bruidspaar naar binnen gaat. Alle aanwezigen applaudisseren. De kinderen sluiten dan hand – in -hand per twee achter het bruidspaar aan.

Klassieke opstelling : bruidspaar zit of is geknield richting altaar, ‘met de rug naar het volk’. Jammer , want wat we gaan zeggen en doen, mag en moet door iedereen gehoord en gezien kunnen worden. Hoe de opstelling eventueel beter kan, moet ter plekke beoordeeld worden. In ieder geval is trouwen een publieke aangelegenheid, meer dan een religieus onderhoud van het bruidspaar met de Lieve Heer alleen. Tracht

er daarom alles aan te doen om dit tot uitdrukking te laten komen. De anderen mogen er getuige van zijn, niet alleen via de geluidsinstallatie, maar van aangezicht tot aangezicht. Maak zo zichtbaar mogelijk wat hier gebeurt. Twee mensen zeggen publiekelijk en binnen de kring van een hen omringende gemeenschap met vreugde en voorgoed ja tegen elkaar. En dat mag gehoord en gezien worden! Het kan daarom goed zijn (indien de situatie ter plekke dit toelaat) om de opstelling zo

te schikken dat het bruidspaar vooraan in de kerk de hele viering lang naar de gemeenschap toe kijkt. Bijvoorbeeld door een ronde tafel vooraan te plaatsen en de voorganger, het bruidspaar en de bruidskindjes daarrond te laten plaatsnemen. Voorzie ook nog een paar stoelen extra, voor de getuigen straks.

(2) Een lied om te beginnen

Wanneer het bruidspaar op zijn plaats is aangekomen (niet eerder!) en wanneer ook alle kinderen een plekje hebben gezocht van waar ze alles heel goed kunnen zien en meebeleven, zetten de zangers en muzikanten de toon van de viering met dit lied :

Ofwel : OM WARMTE (tekst : H. Oosterhuis; muziek : H. Rouw)

Om warmte gaan wij een leven, Om zachtheid gaan wij een leven,gaan wij over de zee, gaan wij onder de nachtvliegen wij langs de hemel kruipen wij onder de hemelom iemand gaan wij een leven om woorden gaan wij een leven,met licht en met donker mee. om lachen en zoenen zacht.Vogeltje van de bergen, Mensje, daar in de verte,waar gaat de tocht naartoe? waar snelt je voetstap heen?Om warmte wil ik zwerven Waar zachtheid is te vindenen komen naar iemand toe. daar snellen mijn voeten heen.

Om liefde gaan wij een leven;sterven wij dood na dood,wagen de verste wegen

28

om jou, op hoop van zegen,mijn liefste, mijn reisgenoot.Dalen van zwarte aardebergen van hemelsblauw,om alles ga ik dit leven,om alles of niets met jou.

Ofwel : OM TE ZINGEN – SOMStekst : Jos Stroobants - op de melodie “Comt nu met sangh” – “Zomaar een dak ...”

“Bladstille nacht, wind over water,zachter geweld van sneeuw in maartvogels in mei, herfstregen later ...”Zo ligt jouw stem in mij bewaard :beelden verzonnen, namen voor jou,vermoeden ongehoord,onuitgesproken woord.

Stem die mij zong in den beginne,die mij gekneed heeft, mij gevormd,adem in mij, warmte vanbinnen,stilte en trilling, bries en storm,blijf in mij woeden, blijf met mij gaan,plant diep jouw droom in mij,wordt onuitroeibaar jij.

Dwars door het dak vallen de sterren,deuren gaan open, nacht verwaait.Raak mij voorgoed – dichtbij en verrehoor ik jouw lied, een vuur dat laait.Maak mij bewoonbaar, fluister mijn naamaleer je binnengaat,mij eind’lijk leven laat.

(3) Begroeting door de voorganger

Welkom in Gods huisjullie beiden, N. en N.komend om lichten vergezichtzoekend naar warmte:een hand in een handhopend op vredein dit samenzijn.

Jullie allen hier aanwezigwens ik genade toe en vredevertrouwen en geloof

29

vreugde en bemoediging.

Wij zijn hier bijeen in de naam van de EeuwigeDie ons schiep, Die ons kent,Die hier bij ons vandaagaanwezig wil zijn.

Wees welkom!In de Naam van de Vader die ons draagtvan de Zoon die ons inspireerten van de Geest die ons kracht zal geven.Amen.

(4) Woord van welkom door het bruidspaar

Bruid en bruidegom kunnen nu op hun beurt de aanwezigen welkom heten. Ofwel spontaan, recht uit het hart. Ofwel met een tekst die ze vooraf hebben uitgeschreven, waarin ze kort verwoorden

- welke weg ze tot hiertoe met elkaar hebben afgelegd- waarom ze willen trouwen voor de Kerk en voor God- waarom ze voor dit thema hebben gekozen

Het gedenken van overledenen die men node mist op deze dag en het bij de viering betrekken van anderen die verhinderd zijn om aanwezig te zijn kan best hier plaats vinden. Als men bijvoorbeeld drie mensen wil gedenken, staan er drie kleine kaarsen op de tafel. Eén kaars kan ook een hele groep representeren. Na het welkomstwoord wordt de persoon of groep genoemd met een toelichtende zin terwijl telkens een kaars ontstoken wordt. Een voorbeeld:

- Met eerbied en dankbaarheid moet de naam genoemd worden van de moeder van … die dit jaar is overleden…

- De broer van …. zouden wij in ons midden wensen. Voor … is deze kaars.- We steken een kaarsje aan voor alle mensen die graag hadden willen komen, maar die

door ziekte verhinderd zijn om vandaag bij ons te zijn.

(5) Gebed om vergeving

- gezongen refrein: Wek mijn zachtheid weer.Geef mij terug de ogen van een kind.Dat ik zie wat is. En mij toevertrouw.En het licht niet haat.(tekst : H. Oosterhuis; muziek : A. Oomen)

- voorganger: God met ons,Gij die genoemd wordt:Ik- zal- er- zijn.

- allen: Voor Uw aangezicht kijken wij terugop ons leven tot hiertoeen wij spreken onszelf uitin onze onvolmaaktheid.

30

In Uw licht kijken wij terug op onze goede en kwade momentenin onze relatiesmet God en met anderenbinnen en buiten deze gemeenschap.

- refrein

- voorganger: Met dit alles komen wij bij U en bidden:

- allen: Vergeef ons onze schuldopen ons opnieuw voor Uw aanwezigheidwaar wij tekort schoten, vul het aan.Breng aan het lichtde mensdie Gij al hebt gezienvanaf het begin;die verborgentoch reeds aanwezig isin ons.En geef ons nu en in de komende tijdde krachtom die mens te worden.

- refrein

- De trouwers kunnen hier ook zelf iets verwoorden:

over gemiste kansen, pijnlijke momenten, harde woorden, misverstanden, onmacht, eenzaamheid… uit het verleden (een paar woorden kunnen volstaan!)

over de schaduwkanten van het bestaan die in de toekomst hun relatie zouden kunnen verduisteren: gebrek aan attentie, druk op het werk, jachten en jagen, niet genoeg praten, te weinig luisteren…

- refrein

- voorganger: Moge de God van liefdevan barmhartigheid en vredezich over ons ontfermenen onze schuld vergeven.Dan kunnen wij dag na dagopnieuw beginnenmet deze God en met elkaar. Amen.

(6) Openingsgebedafwisselend te bidden door alle aanwezigen, in twee groepen: vrouwen (1) en mannen (2)

1. God jij die gehuld in

zwijgzaamheid de eeuwen door

31

op onze drempel zit en wacht op onze wederliefde

Jij die de hoop niet opgeeft en in stilte waakt aan het ziekbed van ons onvermogen

Jij die heet ‘Ik- zal- er- zijn’ en van geen wijken weet aan onze zijde

2. Kom binnen en leg die naam Ik- zal- er- zijn op ons

Doe hem leven als het kleinste van de zaden in de diepte van ons hart zodat wij in staat zijn om te zeggen tot een ander: ik zal er zijn voor jou

1. Leer ons zwijgend op jouw manier de wacht betrekken bij een ander

leer ons af te eisen en te heersen zodat een mens kan opengaan en zich gewonnen geven

2. God gun ons een plek in jouw stilte om te leren wachten en net als jij het leven lief te hebben

1. Doe ons vinden en hervinden een lieve mens een tere huid een zachte plek waar wij niet te kijk staan met enkel onze buitenkant maar elkander aan den lijve doen verstaan: ik zal er zijn voor jou

2. Dat wij met twee of meer die elkaar gevonden hebben ons niet afzijdig houden maar toegang scheppen en dat uit ons wederzijds geborgen -zijn nieuw leven wordt geboren voor zovelen…

(uit Kompasliturgie)

DIENST VAN HET WOORD

(7) Lezing:

Ieder mens wordt minstens twee keer geboren: één keer uit de schoot, en één keer uit de ogen en de handen – handen zijn voelende ogen!- van een mens die hem werkelijk ziet. Dat er iemand is die je aankijkt, aanziet. Iemand met een aangezicht: ogen die je zoeken en je herkennen. Als er niemand is die echt naar je kijkt, in wiens blik je mag zijn, iemand die je ziet en gaarne ziet, dan kan je eigenlijk niet bestaan, dan kan je zelfs niet tot leven komen. Want ogen zijn de zachtste moederschoot, als ze je gaarne zien…

32

In de ogen van een ander zie je en voel je wie je bent. Daar kun je héél van worden, en je kunt ervan breken. Daarom zijn er zoveel eenzamen onder ons : omdat er niemand is die hen echt ziet, omdat ze zich door niemand gezien weten. Als er niemand is die écht naar je kijkt, dan kom je in de wereld van de mensen niet thuis, en dus ook bij jezelf niet. Wie was ik, voordat anderen mij zagen? En hoe zou ik ooit opnieuw geboren worden, als niemand mij wilzien?Ogen kunnen naar je kijken, alsof ze met je praten. Ze zeggen: “Jij bent goed zo”, “Mij kun je vertrouwen”, “Dit zijn ogen om van te houden…”Zulke ogen kunnen je strelen, van binnen raken. Ze zeggen dingen die groter maken…Dat kunnen ook handen doen. Want :

Als wij elkaar willen zien zijn een paar handen soms genoeg is het genoeg te strelen met huid warm van weten te luisteren met een hart vol van aandacht: te zijn voor elkaar belangeloos, zonder haast . Dan zien wij elkaar met huid en haar een ander mens onverwacht, ongekend, eenzaam vragend naar gemeenzaamheid.

(vrij naar H. Andriessen)

ofwel: Een verhaal over de ontmoeting tussen een koning en een wijze.

Er woonden eens in een land hier niet zo ver vandaan een koning en een wijze. De wijze kon alle tekens verklaren, kon gedachten lezen en zelfs harten doorgronden. De koning vond dit niet zo leuk. Was hij, de koning, dan niet meer de slimste van zijn land?

Hij ontbood de wijze in zijn paleis om deze op de proef te stellen. De koning had de volgende opdracht bedacht. Hij verborg in zijn handen die hij achter de rug hield een klein, lief vogeltje en vroeg aan de wijze: “Kan jij mij vertellen of dit vogeltje levend is of dood?”

De wijze dacht heel diep na. “ Als ik zeg dat het vogeltje dood is, kan ik me vergissen, want dan kan de koning een levend vogeltje tonen. Maar zeg ik dat het vogeltje leeft, dan zal de hardvochtige koning het vogeltje tussen zijn handen doodknijpen en dan heb ik verkeerd geantwoord”.

En daarop gaf de wijze het volgende wijze antwoord: “Sire, of het vogeltje nu leeft of dood is, het antwoord op deze vraag hangt alleen maar van jouw handen af …”

(8) Een liedje tussendoor

ofwel: MET MIJN HANDEN (tekst en muziek : W. Vermandere – op de CD “Help mij”)

Met mijn handen kan ik spelen op mijn snareninstrument

33

zotte deuntjes fantaseren op mijn fluitje van ne cent met mijn handen kan ik dansen bovenop het tafelblad ik kan kloppen op uw schoere, ik kan kletsen op uw gat. (2x)

Met mijn handen kan ik roepen, ik maak nen trechter op mijn mond ik kan ondersteboven lopen, met mijn handen op de grondmet mijn handen kan ik vliegen lijk ne flieflotter in ’t rondklapwiekend lijk de kiekens, huppelend over de grond. (2x)

Met mijn handen kan ik lonken en oneindig zoveel meerNaar de zevenden hemel u voeren, u verleiden keer op keerMet mijn handen kan ik strelen en u koesteren mijn kindOm uw zieltje te beschutten tegen hagel, weer en wind. (2x)

Maar mijn handen kan ik ballen tot twee vuisten bikkelhardEn dan op de muren bonken, doodziek en moegetartIn mijn handen kan ik schreien, bedrogen en afgesloofdIk verduike mijn ogen en oren met mijn handen rond mijn hoofd. (2x)

Met mijn handen kan ik spreken zonder ’t allerminst gerucht Deur simpelweg te wuiven geef ik tekens in de luchtMet mijn handen kan ik bouwen voor u een koninklijk paleisOf een schip met bolle zeilen, voor uw levenslange reis. (2x)

Met mijn handen kan ik slijpen voor u een krone vol diamantTien ringen zal ik u smeden, dat is vijv’aan iederen handMet mijn handen kan ik spinnen tere draadjes van satijn En ’t schoonste kleedj’ u weven, smachtend in de maneschijn. (2x)

Met mijn handen kan ik smeken, dat den hemel mij behoedtDat ik nooit geen wapens drage, aan mijn handen nooit geen bloed. Laat mijn handen liever zegenen en u genezen van ’t verdrietDaarom spelen we nog eigenhandig een refreintje bij dit lied. (2x)

Ofwel: HANDEN HEB JE … (tekst: H. Jongerius ; muziek: T. Van Erp)(een liedje om met de kinderen te zingen en elke strofe uit te beelden…)

1. Handen heb je om te gevenvan je eigen overvloeden een hart om te vergevenwat een ander jou misdoet

Refrein: Open uw oren om te horen open uw hart voor alleman.

2. Ogen heb je om te zoekennaar wat mensen nog ontbreekten een hart om uit te zeggenwat een ander moed inspreekt.

Refrein

3. Schouders heb je om te dragenzorg en pijn van alleman

en een hart om te aanvaardenwat een ander beter kan.

Refrein

4. Voeten heb je om te lopen

34

naar de mens die eenzaam isen een hart om waar te makendat geen mens een eiland is.

Refrein

5. Oren heb je om te horennaar de mens die vrede isen een hart om te gelovenin zijn God die liefde is.

Refrein

35

(9) Evangelie : Matteus 14,22-33

Op een keer vroeg Jezus aan zijn leerlingen om scheep te gaan en over te steken naar de andere kant. Zelf bleef Hij die avond alleen om te bidden. Toen de boot reeds een eind van de kust was verwijderd, werden zij door de golven geteisterd, want de wind zat tegen.Maar in de vierde nachtwake kwam Hij naar hen toe, wandelend over het water. De leerlingen die Hem over het water zagen wandelen, werden doodsbangen zeiden: het is een spook! En ze gilden het uit van angst. Aanstonds sprak Jezus hen toe, en zei: Wees niet bang, ik ben het, vrees niet! Petrus antwoordde:Heer, als gij het zijn, beveel mij dan over het water naar u toe te komen. Jezus sprak: Kom!Petrus klom uit de boot, en wandelde over het water, om tot bij Jezus te komen. Maar bij het zien van de geweldige storm werd hij bang, en riep, toen hij begon te zinken: Heer, red mij! Aanstonds stak Jezus de hand uit, greep hem vast, en sprak: Kleingelovige, waarom heb je getwijfeld? En toen zij in de boot waren geklommen, bedaarde de wind. Nu wierpen zij, die in de boot waren, zich voor Hem neer en zeiden: Waarlijk, Gij zijt de Zoon van God.

(10) Homilie

Enkele aanzetten tot inspiratie:

Misschien is dit wel het mooiste trouw-verhaal uit de evangelie! De Zoon van God en de eerste Paus, die samen de swing proberen te dansen – stel je voor…!Zie ze daar bezig op het wankele water, die twee tegenover elkaar: Petrus halsreikend en Jezus handen - reikend, hartstochtelijk op zoek om elkaar toch maar niet kwijt te geraken. Wat een schitterend beeld van wat liefde kan zijn en verbondenheid en trouw. Waterballet op het meer van Gennesareth…Liefde is niet iets wat je eens en voor altijd kant en klaar in je bezit hebt. Liefde is leven, liefde is groei. Liefde maakt geschiedenis. Trouw is een weg om te gaan. Je waagt de stap zonder goed te weten waarom. Maar iemand tegenover je nodigt je uit, vraagt je, smeekt om je… En je waagt het dan maar, op goed geluk, en je vertrouwt er op dat er altijd een hand zal zijn die je vastgrijpt als je dreigt te verzinken in zeven zeeën van ellende en verdriet. En zo, vasthoudend die hand, loop je de angst en de twijfel onder de voet. En je gààt. Eerst angstig en aarzelend, maar stap voor stap groeit er een pad. Gaan – de - weg, de ogen gevestigd op die mens tegenover je ga je samen naar het land aan de overkant, dansend over het water…

Zoals de dichter zegt:Jij geeft mij vleugelsen handen vol licht

Jij leert mij levenzonder gewicht,

Lopen op wateren spelen met vuur

Jij maakt mij open – ik weet dag noch uur.(Hein Stufkens)

Zo gaat dat toch steeds weer: roeiend met riemen van verlangen lopen wij telkens over de golven heen van onze eigen angsten en zorg om zelfbehoud. En gaan –de -weg besef je steeds meer: een mens heeft niet zoveel nodig om te leven. Hoe zwaarder beladen, hoe moeilijker het voor een mens wordt om over het water te lopen. Hoe armer je bent, hoe lichter het loopt. Zoals die Man van Nazareth heeft gezegd: ‘Neem niets mee voor onderweg: geen stok, geen reiszak, geen schoeisel. Voor niets heb je gekregen, voor niets moet je alles weer weggeven… (Mt. 10,8-10).

Een mens die op de liefde vertrouwt hoeft bijna niets in handen te houden – alleen nog misschien wat dingen die niemand missen kan: een stem, een naam, een hand op je hart, wat broodkruimels en een slok wijn voor onderweg. En in de rest zal de Vader uit de hemel wel voorzien… (Mt 6,32)

Misschien kunnen kinderen en verliefden ons leren hoe wij over water moeten wandelen. Sterker zelfs: als je niet wordt als een kind, dan zal het jou nooit lukken, zegt het evangelie.

Want … vrijheid is verte, een weg om te gaan vrijheid is zoeken, geen veilig bestaan geen god en geen mens die je zegt hoe te leven vrijheid: een stem die je roept in de nacht. Vrijheid is gaan waar een mens op je wacht een stem en een vuur om je richting te geven, en je hart en je hand zonder boei, zonder band om vrij aan een ander te geven… (uit een lied van Jan Verhoef)

Ach, wat een schitterende bijbelse droom is dat: ‘Van de stormzee, de holle golven een straat maken…’. En dan maar ‘zwemmen en varen, lopen de branding in, lopen maar, lopen over de zee…’ (H. Oosterhuis). Het is de meest adembenemende gedachte waarop een mens kan komen…

(11) Geloofsbelijdenis

Voorganger:Bemoedigd door ja- woorden die mensen elkaar toespreken,en bemoedigd door de ruimhartigheidwaarmee broze mensenelkaar alle geluk en vrede toewensen, zeggen wij:

Allen:Wij geloven dat mensen naar elkaar zijn toe geschapen,

opdat zij bij elkaar vrede en geborgenheid vinden,liefde en levensvreugde.

Voorganger:Wie zich aan die waarheid toevertrouwt, wie zichzelf loslaatom houvast te zijn voor een ander,zal mens worden naar de maat van het evangelie:‘Wie zich geeft, zal leven’.

Allen:Wij geloven dat het kan.Wij geloven in mensen die het aan ons voorleven,die vreugde vinden in de vreugde van anderen.

Voorganger:Daarom geloven wij in toekomst:omdat liefde in mensen leeft.

Allen: Wij geloven in morgen,omdat vandaag mensen gemeenschap willen vormen,vrede stichten en elkaar opbouwen tot een wereldwaarin ruimte is voor nieuw en kwetsbaar leven,waar liefde behoedt wat aan liefde wordt toevertrouwd.

Voorganger:Wij geloven in die ene mens, komende uit Nazareth,Die meer dan wie ook herder en hoeder wasvan broos menselijk geluk, die ons wegen van vrede leerdeen over de grenzen mensen tot gemeenschap samenbracht.

Allen:Zijn leven leert ons hoe ver liefde kan gaan.Hij bleef weerlozen trouw,ook toen machtigen Hem daarom naar het leven stonden.

Voorganger:Wij geloven dat wat Hem bewoog, ook ons bezielen kan.

Allen:En dat zijn Geest voortleeft in mensendie met een hart vol vrede naar mensen gaan:toekomst begonnen, hemel op aarde. Amen.

HUWELIJKSVIERING

Allen gaan nu staan. De kleinste kinderen worden door hun papa of mama op de schouders genomen, kwestie van alles goed te kunnen zien. De grotere kinderen (vanaf 7 jaar) vormen een grote kring.

De voorganger nodigt de trouwers uit om in het midden van die kring te gaan staan.

(12) De getuigen Het bruidspaar nodigt de beide getuigen uit om naast hen te komen staan:

Bruidegom: (naam van getuige),mag ik jou vragen naast mij te komen staan om getuige te zijn van mijn liefdevoor (naam van bruid),om met ons mee te gaan op de weg van het levenin goede en kwade dagen?Wil jij ons ook blijvend wakker houden

voor wat N. en ik elkaar vandaag beloven?Bruid: (naam van getuige),

Mag ik jou vragen naast mij te komen staanom getuige te zijn van mijn liefde voor (naam van de bruidegom),om met ons mee te gaan op de weg van het levenin goede en kwade dagen?Wil jij ons ook blijvend wakker houden voor wat N. en ik elkaar vandaag beloven?

De beide getuigen kunnen hier met eigen woorden een kort getuigenis uitspreken: als wij straks dit verbond mee onderschrijven, wat betekent dit voor ons? Waarom geloven wij in deze twee mensen? Wat wensen wij hen toe, waar willen we mee met hen van dromen en voor bidden…?

(13) Trouwbelofte

Voorganger :

Lieve N. en N.,Ooit zijn jullie verliefd geworden op mekaar. Dat was het begin. Een grandioos en onvergetelijke moment. Weet je nog waar en wanneer precies? Verliefdheid is echter nog geen liefde. Verliefdheid, daar kun je niets aan doen. Het overkomt je, overvalt je. “Fall in love”, zegt men in het engels …Liefde is iets helemaal anders. Of beter : hetzelfde, maar dan heel bewust tot een keuze gemaakt om elkaar levenslang gaarne te zien.Liefde is een groot werk. Liefde groeit maar langzaam. Dag aan dag. Het is soms gaan doorheen breuken. Voorbij verslijten. Liefde is ontmoeten. Niet moeten. Jou mogen. Ik mag jou graag. Het is een toestemming. Ik mag van jou. Het mag. Trouwen heet dat. En daarmee beginnen jullie vandaag.Trouwen is menselijk, en soms een beetje goddelijk. Trouwen is stug en stevig. Volgehouden betrouwbaarheid, solide zijn. Een werk van lange adem. Willen jullie daar een leven lang mee bezig zijn?

Bruidspaar samen :Wij willen samen solide zijn, elkaar bij de naam noemen en in één adem genoemd worden. Met elkaar willen we gezegend zijn en gaan, de dagen door, onder de zon maar ook doorheen het duister.

Voorganger :Mag ik jullie dan uitnodigenom hier in deze kerkop deze dag , in dit gezegende uuromringd en in gedachten gedragendoor de mensen die veel voor jullie betekenenjullie liefde en trouw, voor elkaar uit te spreken?

Bruidegom en bruid spreken nu de trouwbelofte uitdie ze met eigen woorden hebben geschreven. Zij laten hun eigen woorden voorafgaan door deze tekst :

Liefste, vandaag wil ik je zeggenhoe blij ik met je ben.Je kent mij als geen anderen voor mij is het een Godsgeschenkdat wij bij elkaar mogen horen.

En zij sluiten af met deze woorden :

N., ik beloof je trouw te blijvenin goede en kwade dagen,in armoede en rijkdom,in ziekte en gezondheid.Ik wil je liefhebben en waarderenal de dagen van mijn leven.En ik wil je vragenmij te herinneren aan mijn woorden op deze dagwanneer het moeilijk wordt in ons leven samen.

(14) Kerkelijke bevestiging

Voorganger : Vanaf nu verklaar ikjullie ja - woord onaantastbaar.Jullie zijn nu voorgoed man en vrouw.Moge Gods Geest jullie huwelijksverbond bevestigenen jullie liefde met zijn warme gloed versterken.God zegene en beware jullie !

(15) Zegening en overreiking van de ringen

Voorganger :Jullie ringen zijn uniekJullie trouwringen zijn getuigenvan dit echtelijk verbonden zijn.Ringen als jaargetijdenvan samen oud willen worden.Ringen als cirkelsvan eeuwigheid doorwaaid.Ringen als handen versmoltentot twee namen geschreven in de palm van Gods hand.

Vader, in Uw naam zegenen wij deze ringen.Mogen N. en N. deze ring altijd dragenen hem koesteren als een kostbare parel .

Bruidegom :Hier is mijn ringvoor jou,ik schenk hem met heel mijn hart.

Zelfs als weniet samen zijn,zal je voelen dat iksteeds bij je ben.

Bruid :En dit is de ringaan jouw hand.Jouw ring draagt altijdmijn trouw met zich mee.Iedereen kan ziendat we samen horen.Draag hem niet alleen aan je hand,draag hem ook in je hart.

de kinderen zingen nu uit volle borst.- Lang zullen ze leven, lang zullen ze leven , lang zullen ze leven in de gloria, in de gloria , in de gloria !

Hip Hip Hip Hoera ! (3x) de volwassenen zingen dan op hun beurt dit lied in canon, waarbij de trouwers beginnen :Dan nog, dan nogklamp ik mij, klamp ik mijvast aan jou, of je wil of niet,op ongenade of genade.Ik zal red mij, red mij roepenof zoiets als heb mij lief ...(tekst : H. Oosterhuis naar psalm 13 ; muziek : B. Huijbers)

terwijl deze canon steeds wordt herhaald, schrijven bruid en bruidegom hun eigen naam in de palm van de hand van hun liefste (met balpen of kleine stift). Ook alle kinderen en volwassenen schrijven de namen van beide trouwers in hun handpalm.

Ofwel leest één van beide trouwers dit gedicht voor :Je hebt het nu gezegdje hebt ik heb je lief gezegd

je hebt nu is het leven goed gezegdje hebt wees niet meer bangen doe je ogen dicht gezegden ook : ik kom met tederheidmet ochtenduren avonduren met een appelboom voor onze tuinbrood voor de maaltijdschilderijen voor de murenmet open handenwaarin jij jouw handen legtmet verlangen naar je schootmet zomer, herfst, met ouderdom en doodmet een verhaal voor morgeneen herinnering aan gisteren heb je gezegd.Bijna had ik na ditzo zacht zo zoet omsingeld zijnde kleine witte vlag van overgaveals antwoord in mijn stem gelegd.

Ankie Peypers

(16) Ondertekenen van het trouwregister – ondertussen wat instrumentale muziek.

(17) Voorbeden Van te voren zijn enkele mensen aangesproken om een voorbede te schrijven voor het koppel. De trouwers hebben hen dat gevraagd

omdat zij behoren tot één van de kringen waarin zij thuishoren of groot zijn geworden : familie, vriendenkring, jeugdbeweging, sportclub, werkmidden, buurt enz ...

Het is belangrijk om niet uitsluitend in de eigen, beperkte kring te blijven hangen bij dit gebed, maar het te verbreden tot een wijdere horizon dan alleen de mensen die hier samenzijn. Enkele teksten als voorbeeld kunnen inspirerend werken, maar niets gaat boven de eerlijke, zelf gevonden woorden.Wat in de woorddienst ter sprake is gekomen zal ook meeklinken in de voorbede, niet als een voortgezette verkondiging maar biddend verwerkt. Ook de eigen situatie van het bruidspaar, bijv. hun beroep, zou tot een voorbede kunnen inspireren.

Na elke gebedsoproep kan een refrein gezongen worden.

Bijvoorbeeld :O Heer God, erbarmend genadig lankmoedig rijk aan liefde rijk aan trouwbewarend liefde tot het duizendste geslacht ...

(tekst : H. Oosterhuis; muziek : A. Oomen)

(eventueel kunnen ook kinderen en andere aanwezigen hierbij rond het koppel en de getuigen komen staan met een kaarsje of een theelichtje)

als onderdeel van de voorbeden kunnen bruid en bruidegom ook voor elkaar bidden, bijvoorbeeld met deze woorden :Bruidegom :Ik bid voor jou, mijn bruid,dat ik mag leren aanvoelenwie je bent en wie je worden wilt.Ik bid, dat wij samen mogen ervarenvoor elkaar een beeld van God te zijnen dat ik zelf , met mannelijke trouwjou ondersteunen zal in alles wat we kunnen doenvoor kerk en wereld.

Bruid :Ik bid voor jou, mijn man .Ik hoop dat ik je leer kennenzoals je benten je daarom liefheb.Ik bid dat ons samenlevenniemand buitensluiten dat ons hart is als ons huis:

wijd open.

Indien er geen zelfgeschreven voorbeden zijn, kunnen er lezers worden gezocht die volgende voorbeden uitspreken in naam van de hele gemeenschap :

L1 :Voor al wie met of zonder ja – woordvriend en houvast wil zijnvoor een ander.Dat mensen in liefde en beschikbaarheidvreugde vindenen dat zij daarin volharden,trouw aan zichzelf en aan elkaar.Laat ons bidden.

L2 :Bidden wij om trouw voor de getrouwden,om liefde die hen doet luisterennaar elkaars onuitgesproken vragen,om duurzame vrede waarin de één zich begrepen, aanvaard en bemind mag wetendoor de ander.Om elkaars troostvolle bevestigingin goede en kwade dagen.Laat ons bidden.

L3 : Bidden wij om lichtin de donkere dagen van hen die in hunverwachtingen teleurgesteld werden .Dat zij niet verbitterd worden.Dat zij in toekomst en nieuwe mogelijkheden

durven geloven,dat licht doorbreekt waar duisternis heerst.Laat ons bidden.

De voorganger sluit af :Zegen, God van liefde en vrede, Uw mensenkinderen die twee aan tweehun wegen gaan.Zegen hen met liefde die niet blind maaktmaar helderziende,die niet inperkt, maar ruimte schept,die de wereld verlicht met vredeen Uw naam onder ons geloofwaardig maakt.Amen.

(18) Onze Vader

Voorganger :Mag ik jullie vragen als teken van verbondenheid over alle verschillen heenelkaar de hand te gevenen samen te bidden met die oude vertrouwde woordendie Jezus ons zelf nog geleerd heeft.

Onze Vader gezegd Ofwel gezongen :Onze Vader verborgenuw naam worde zichtbaar in onsuw koninkrijk kome op aarde

uw wil geschiedeeen wereld met bomen tot in de hemelwaar water schoonheid en broodgerechtigheid is en genade.

Waar vrede niet hoeft bevochtenwaar troost en vergeving isen mensen spreken als mensenwaar kinderen helder en jong zijndieren niet worden gepijnigdnooit één mens meer gemarteldniet één mens meer geknecht.

Doof de hel in ons hoofdleg uw woord op ons hartbreek het ijzer met handenbreek de macht van het kwaad.

Van u is de toekomstkome wat komt.Van U is de toekomstkome wat komt ... (herhalen)(tekst : H. Oosterhuis; muziek : Tom Löwenthal)

(19) Huwelijkszegen

de ouders van bruid en bruidegom komen achter de trouwers staan en leggen hun rechterhand op hun schouder. Zo ook doen de grootouders dat, staande achter hun kinderen en kleinkinderen. Liefde is immers een lang verhaal, dat van generatie op generatie wordt doorgegeven en voortverteld . Dat maken we nu zichtbaar …

dan bidt de voorganger met uitgestrekte armen dit zegengebed over het bruidspaar :

Zegen ons met warmte in elkaars ogen

Gij die tot liefde roept en mensen oog geeftvoor elkaars kwetsbare leven,laat ons uw troostvol antwoord zijn op elkaars levensvragen.Blijf ons vervullen met liefde en vrede,opdat de ja- woorden die wij spreken,woorden van alledag wordenwaaraan wij met vreugde gestalte geven.

Zolang in mensen liefde woont, God met ons,kunnen wij geloven in uw licht dat in mensen doorbreekt.Zolang mensen elkaar trouw zijn,kunnen wij geloven in uw trouwdie mensen elkaars hand doet vasthoudenop hun weg door het leven.Houd uw liefde levend in allendie met ja- woorden elkaar ooit bevestigdenals vrienden voor het leven.Doe hen elkaars troostvolle trouw ervarenen laat in uw vrede ons allenals vrienden samen onderweg zijn.Vandaag en alle dagen van ons leven. Amen.

(20) Aansteken van de huwelijkskaars Voorganger :Zoals in deze kaarsde wiek en de wasmet twee zijn om te branden,zo leggen N. en N. voortaanelkaars leven in elkaars handen.

Deze huwelijkskaars brenge jullievertederend lichtgezellig vuurom elkaar in trouw te verwarmenen na elke angst of ieder duister uurweer liefdevol te omarmen.

N. en N.,mag ik jullie nu vragen jullie trouwkaars aan te steken met licht van de paaskaars, want trouwen is een Paasgebeuren. Het is doorheen de duisternis van de dood opgaan naar het Licht van de Verrezene. Intussen zingen wij samen het ontroerende ‘Lied aan het Licht’.Alle kleine kinderen in de kerk mogen nu (nog een keer) op de schouders van hun papa, mama of opa gaan zitten “om uit te kijken of ergens al de wereld daagt …”

LIED AAN HET LICHT

Licht dat ons aanstoot in de morgen,voortijdig licht waarin wij staan.Koud, één voor één en ongeborgen,licht, overdek mij, vuur mij aan.Dat ik niet uitval, dat wij allenzo zwaar en droevig als wij zijnniet uit elkaars genade vallen,en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht, van mijn stad de stedehouder,aanhoudend licht dat overwint.Vaderlijk licht, steevaste schouder,draag mij, ik ben jouw kijkend kind.Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogenof ergens al de wereld daagt

waar mensen waardig leven mogenen elk zijn naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaienwat op het licht niet is geijkt.Taal zal alleen verwoesting zaaienen van ons doen geen daad beklijft.Veelstemmig licht, om aan te horenzolang ons hart nog slagen geeft.Liefste der mensen, eerstgeboren,licht, laatste woord van Hem die leeft.

(tekst : H. Oosterhuis; muziek : A. Oomen)

(21) Zegening van het kruisje

vader van de bruidN. en N., jullie krijgen van ons een kruisje, een kruisje als blijvende herinnering aan deze dag. Een symbool waarmee we jullie verschillende dingen willen zeggen ...

moeder van de bruidegomEen kruisje is een plusteken, en ik wil jou daarmee bevestigen : je bent de moeite waard, ik geloof in jou, er zit meer in jou dan je misschien zelf wel denkt. Vergeet dat nooit wanneer je niet meer verder kunt in het leven : ik geloof dan nog in jou.

vader van de bruidegomEen kruisje doet ook denken aan een kruispunt . Op een kruispunt moet je kiezen welke weg je inslaat ! Soms moet je moeilijke keuzes maken, misschien wel tegen de stroom in. Ik wil jou met dit kruisje zeggen dat ik met jou en voor jou wil kiezen : waar je ook gaat, ik zal met je meegaan ...

moeder van de bruid

Een kruisje is ook het teken van de Christenmens. Ik heb voor jou proberen de weg van het geloof open te leggen en hoop dat je nu in het spoor blijft lopen van Jezus van Nazareth. Want Hij is een mens om van te houden. Indien het nodig is, wil ik een wegwijzer voor jou proberen te zijn ...

Alle ouders samen : God zegene en beware jullie op al jullie wegen.

Voorganger :Heer, zegen dit kruisje,laat het een teken zijn datN. en N. het verhaal van Jezusin hun samenleven verder willen belevenen doorgeven aan de mensendie zij op hun weg ontmoeten. Amen .

(22) Vredeswens

Voorganger :In elke viering wensen we elkaar de vrede toe.Maar vandaag is dat een heel bijzonder gebeuren.Meer dan ooit zal deze vredeswens geladen zijnmet openheid en liefde.

Vrede is als mensen elkaar de hand reikenen er zijn voor elkaar,als ze elkaar niet loslaten.Vrede is als jonge of minder jonge geliefdenzich altijd weer in elkaars armen kunnen nestelen.

Vrede voor jou, N.,en vrede voor jou, N.,Gods vrede voor jullie beidenalles wat goed is en gelukkig maakt,

het kome over jullie !

En ook voor allen die hier met jullie samen zijn :de vrede van de Heer zij altijd met u.

Terwijl de vredeswens wordt doorgegeven van hand tot hand (er mag ook wel een zoen of knuffel bij !) , herhalen we één van deze refreinen ; ofwel zingen we het ene na het andere - iemand moet maar telkens weer het volgende stukje beginnen …

Hine matov umanagajim, sjévet achim gam jachad …Zie, hoe goed, hoe weldadig het is als broeders samen te zijn …(psalm 133)

Ik wens je vrede van God.Ik wens je vrede van God.Ik wens je vrede van God.Ik wens je vrede, vrede, vrede van de Heer.

Heveinu Shalom aleichem (3x)Heveinu Shalom, Shalom, Shalom aleichem !

Vred’ en alle goeds,Vrede wens ik jou,Vrede voor altijd !

Geef mij je hand,geef mij ze allebei,en vertel me evendat je niet kunt levenzonder mij ...

(Toon Hermans)

Sjaloom, Gods vrede kome over u !Sjaloom, Gods vrede kome over u !Sjaloom, breng Gods vrede bij de mensen om je heen.Sjaloom, dan rust ook Gods vrede over u !

SLOT VAN DE DIENST

(23) Gebed van kinderen voor hun ouders door het bruidspaar afwisselend :

Heer, onze God,bewaar onze ouders in Uw liefde.Zorg goed voorhet wonder van hun samenzijn,want die liefdeis ons leven en ons lichtin een moeilijke wereld.

Heer,Laat onze ouders mild zijn,laat ze sterk en stevig zijn,schenk hen overvloedigde genade van Uw trouw.En vooral , Heer,laat hen weten met het hartdat er in ons zoveel leeftwaarvoor we geen woorden hebben,en waarover we nochtans graag zouden praten :onze waardering ,onze dankbaarheid,

onze spijtover alles wat hen heeft gekwetst.

(24) Gebed van ouders voor hun kinderen door de ouders van bruid en bruidegom samen :

Heer, onze God,wij leggen de namen van onze kinderenin uw zegenende handen.Schrijf ze daarin op, vergeet ze niet;laat ze niet verzandenin wat schittert aan de buitenkant.Houdt Gij onze kinderen vastals wij ze los moeten laten,en zij hun eigen weg door het leven gaan.Dat zij voortstappen op vaste baanen niet de levensstijl verlatendie Gij ons hebt voorgedaan.Wij vragen U niethen te sparen voor elk leed.Wees Gij hun troost en bemoedigingals zij eenzaam zijn en bang.Blijf hen nabijals het donker wordt in hun levenen zij de weg niet meer wetendie leidt naar vrede.Reik hun de hand en open hun ogenvoor het Beloofde Land,hier en in den hoge.In uw zegenende handenleggen wij de namen van onze kinderen,Heer, onze God.

(25) Slotgebed

Voorganger :Heer, geef mij niets dan een heel warm hart,en trouwe handen.Geen staf en geen reiszak.Alleen maar dat hart en die handen.

Dat hart komt vanzelf in mijn ogen wel te staanom het leed van de mensen te vinden.Die handen vatten wel andere aan,van armen en onbeminden.

Maar geef me, Heer, nog iemand meemet ook dat hart en die handen.Die op mijn handen dat hart soms legt,en over mijn hart die handen ...

Ofwel :

gebed voorpas – gehuwden

geef goddat zijin hunmoeilijke dagengenoeg nuchterheidopdoenom in hun zalige dagen

niet overmoedigte wordenen in hunzalige dagengenoeg warmteopdoenom in hunmoeilijke dagenniet ontmoedigdte gerakendoor Christus onze heerAmen.

(Luc Versteylen)

(26) Dankwoordje vanwege het bruidspaar

(27) Zending en zegen

Alle aanwezigen gaan staan en leggen de rechterhand op de linkerschouder van wie naast hen staat . Dan wordt deze zegenwens gezongen :

‘Old Irish blessing’

May the road rise to meet you,moge de weg zich openen om je te ontmoeten.

May the wind be always at your back.moge de wind je altijd in de rug waaien.

May the sun shine warm upon your face.moge de zon warm op je gezicht schijnen.

The rain fall soft upon your fields.De regen zacht op je velden neervallen.

And until we meet again.En tot wij elkaar weerzien,

may God hold you in the palm of his hand.Moge God je houden in de palm van zijn hand.

may the Lord bless you and keep you.Moge God je zegenen en behoeden.

may the Lord cause his face to shine upon you.Moge Hij met zijn gelaat je beschijnen.

And give you peace.en je vrede geven.

ofwel bidden allen samen :Zegen van St. Patrick (Ierse monnik uit de 7de eeuw)

De Heer zij voor uom u de juiste weg te wijzen.De Heer zij achter u om u in de armente sluiten en u te beschermentegen gevaar.De Heer zij onder uom u op te vangenwanneer u dreigt te vallen.De Heer zij in uom u te troostenals u verdriet hebt.Hij omgeve uals een beschermende muur,wanneer anderen over u heenvallen.De Heer zij boven uom u te zegenen.Zo zegene u God,vandaag, morgen en in de eeuwigheid.

Amen.

De voorganger sluit af :

N. en N. ,vergeet niet allen die bij jullie horen.Noem in stilte hun namen,zweer hen trouw,train je liefdeskracht.Vergeet niet je bestemming,denk na, doe goed.Zo moge het zijn.Ga in vrede, beleef gelukkige dagen.God zegene en beware jullie:de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.

Gaat nu allen heen in vrede.Weest gedragen door de liefde van God,verbonden door Zijn blijvende trouwen gezegend met het Licht van Zijn ogen. Amen.

(28) Een lied om af te sluiten

Twee aan twee gaan mensen(tekst : Jan van Opbergen ; melodie : Land of hope and glory)

Twee aan twee gaan mensendoor het leven heen,brengen al hun wensenin een huis bijeen,

om te kunnen leven,jij en ik voortaan;om te kunnen delen,zo is ons bestaan,om te kunnen delen,zo is ons bestaan.

Twee aan twee doen mensenwat gebeuren moet :over alle grenzenvrede trouw voorgoed.Eén van geest en lichaam,deel van leven zijn.Dit gebeurt in Gods naam,tot wij vrede zijn;dit gebeurt in Gods naam,tot wij vrede zijn.

Bij het buitengaan vormen de kinderen weer een haag met hun erebogen; ofwel strekken zij, staande in de middengang, hun beide handen uit naar het koppel toe en vormen zo een soort “dakje” boven hun hoofden . Ofwel strooien zij bloemblaadjes op hun pad ...

VIERING

MAMA’S JASJE

moeders en vaders: broodnodig…

Vader en moeder zijn is : voor je kinderen zo goed als God proberen te zijn. Hen omgeven en om hen geven; hen warmte schenken en vrijheid; hen vasthouden als het moet, en loslaten als het kan. Hoe zouden kinderen en jonge mensen ooit in God kunnen geloven, als ze Hem niet af en toe mochten ervaren in trouwe, gelovige, gods-dienstige en menslievende mensen…?

Een lied om te beginnen

Zo vriendelijk en veilig … (ZJ 530)

Inleiding

Vrouwe Hanna (dat betekent ‘genade’) uit de Bijbel was onvruchtbaar en had geen kinderen. Bij de jaarlijkse tocht met de familie naar de tempel van Silo ging ze telkens weer hardnekkig bidden en smeken tot JHWH om een zoon, een bede om toekomst. ‘En het geschiedde, toen de dagen gekomen waren, dat Hanna zwanger werd en een zoon ter wereld bracht. En ze noemde hem Samuël, want zo zei ze : Ik heb hem van God afgesmeekt …’ (1 Sam.1,20).De eerste jaren bleef de jongen nog bij zijn moeder thuis, en mocht zich koesteren in haar ‘genade’, totdat hij haar directe zorg was ontgroeid. Dan bracht zij hem naar de tempel in Silo, zoals zij aan JHWH had beloofd.

Lezing

Hannah had na jaren van hoop en wanhoop gekregen waarom ze gevraagd had : een zoon, Samuël. Toen hij ongeveer vier jaar was, stond ze hem af voor de dienst in het heiligdom van de Levende in Silo.Daar, bij de priester Eli, groeide Samuël op. Hij diende voor het gezicht van de Levende,een jongen met een linnen lijfrok omgord.Zijn moeder was gewoon een manteltje voor hem te makenen zij bracht hem dat van jaar tot jaar, wanneer zij samen met haar man naar het heiligdom ging om het jaarlijkse offer te brengen. (1 Sam. 2,18 en 19)

Gebed

God, wil veilig om mijn lichaamen lichtend om mijn leven zijn.Wil in mij blijvenlief geheim,en warmte tegen koude,

en bron voor erge dorst,en vrede tegen angsten,en adem in mijn borst.

Wil mij met Uen U met mij bewarenin armoe en in pijn,in ballingschap en oorlog,in liefde en geluk.

Bewaar Gij evenzode mensen om mij heen :dat van hen niemandleeft en lieft en sterft alleen.

(Fum van den Ham)

Bij de lezing

Moeder Hanna is ervan overtuigd dat Samuël weliswaar haar kind, haar toekomst is, maar tegelijk weet zij maar al te goed dat hij niet haar privé-eigendom kan zijn. Hij vertegenwoordigt een toekomst die zoveel groter is en verder reikt dan haar kleine ouderlijke privédroom.En daarom brengt zij hem naar het huis van God, om dienst te leren doen, en zich te scholen in geloof en gebed.Ze doet er echter niet helemaal afstand van. Ze blijft ‘mantel-zorgen’ …Dat blijkt uit dat ene zinnetje, één van de mooiste uit de hele Schrift : ‘Zij was gewoon een manteltje voor hem te maken, en bracht hem dat van jaar tot jaar …’ (1 Sam. 2,19).Zie ze daar bezig thuis, die lieve moeder Hanna. Met draden van tederheid weeft zij een warme ‘omgeving’ voor haar kleine zoon. En zij blijft dat onvermoeibaar doen, elk jaar opnieuw, telkens één maatje groter en wijder. Want ze weet : ook op de drempel van de tempel kan het koud zijn, zeker in het kille kerk-klimaat van haar (en onze) tijd.Ook al heeft moeder Hanna haar jongen aan de toekomst afgestaan, toch houdt ze hem verder stevig vast in haar genegenheid.Zij heeft respect voor haar zoon. Ze heeft gevoel voor de kwetsbaarheid van het joch. Ze weet dat die kan wisselen met de jaargetijden. Ze heeft vooral gevoel voor het geheim dat hij met zich meedraagt, en dat moet worden beschermd.En elk jaar, wanneer de familie weer naar Silo komt, heeft ze datzelfde cadeautje bij zich. Ergens heeft ze thuis zo’n heel boek vol patronen voor manteltjes en truitjes, want moeders zijn voorzienig en voorzichtig. Zie ze daar hangen in de kleerkast van de sacristie in Silo’s tempel : een paar kleuterjasjes, een jeansbroek en een slobbertrui, elk met een eigen geur en kleur, met eigen slijtplekken, getuigend van de momenten dat het moeilijk was.Een hele garderobe, symbool van een zich ontwikkelende identiteit. Op de groei voorzien. Bestendig tegen het krimpen. Los en wijd genoeg om de kleine jongen te omgeven ; strak en stevig genoeg om hem niet in de kou te laten staan. En later, als Samuël groot en sterk zal zijn, krijgt hij van God zelf een profetenmantel – maar dat weet zijn moeder nu nog niet…Het is een idyllisch tafereel, die jaarlijkse overhandiging van ‘mama’s jasje’ in een portaal van de tempel. Om nooit meer te vergeten, Samuël, hoe onze God voor jou wil zijn : ‘Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een mantel om je heen geslagen …’

Voorbeden en bezinnend lied : Houd mij in leven … (ZJ 118)

Na elk stukje van de voorbeden zingen we refrein 1 en 2 : ‘Houd mij in leven, wees Gij mijn redding, steeds weer zoeken mijn ogen naar U ….’ Als slot zingen we het gehele lied.

Gij die genoemd wordtschepper, ouder, moeder, vader,hand, schoot, licht,hart groter dan ons hart,zegen ons met onze kinderenen met allen die ons zijn toevertrouwd.

Wij bidden Uvoor allen die hun kinderen verwekt en ontvangen hebben,dat zij de kracht mogen vindenom hen groot te brengenmet wijsheid en geduld,dat zij zelf tot veilige ruimte worden, dat zij leren vrij te laten.

Voor allen die kinderloos gebleven zijn tegen hun wil,dat het hen gegeven mag zijnvervulling te vinden.

Voor onze kinderendie zullen opgroeien in een wereld van geweld en leugens,met hier en daar veilige plaatsen –wij bidden dat ze die zullen vinden; mogen zij mensen ontmoeten die hen behoeden en leren liefhebben.

Wij bidden U voor kinderen zonder ouders, voor vluchtelingen zonder toekomst,voor allen die niemand ontmoeten,geen mens die hen aanvaardt,geen woorden die hen iets zeggen.

Gij die weet wat in ons isaan kracht en zwakheid,wij bidden U dat wij bij machte zijn te doen wat moet gedaanvoor gehandicapte kinderen,voor allen die ongewenst waren,voor allen die bij hun geboorte werden afgestaan –maak ons behoedzaam en nederigjegens allen die in deze wereld weerloos zijn.

Gij zijt God, Gij alleen,Liefde zijt Gij.

Zie ons en onze mensenkinderen,zegen ons één voor één en allen tezamen, laat niet varen het werk van Uw handen.Dat wij groeien, en niet verdorren,dat wij niet sterven van dorst.

Doop ons met vuur,dat wij volharden in liefde.

(Uit H. Oosterhuis : “Levende die mij ziet)

Slotgebed

Hoe Ge ook zijt, waar Ge ook zijt,sla uw mantel van licht om ons heen, dat wij ons veilig weten, thuis in het leven waarvan Gij begin en einde zijt.

Dat wij voor elkaar wat kleine dingen mogen doen die ’t grote zeer genezen. Omkleed ons met een zacht visioen, een manteltje van vrede geweven uit wat warm geloof, dat wij de nacht niet moeten vrezen.En weten : Gij zijt ieder uur nabij.Zo weerloos en zo lief zijt Gij …

(Marcel Weemaes)

Slotlied

De Heer heeft mij gezien … (ZJ 559)

Voor veel mensen heeft Hanna (dat betekent ‘genade’) uit de Bijbel een dierbaar plekje veroverd in het hart. Zij was onvruchtbaar en had geen kinderen. Zij hoorde zodoende niet thuis in het concept van het normale. Er zat een zwart gat in haar leven, want kinderloos blijven was voor een vrouw uit het oude Oosten in die tijd een straf, een levenslange veroordeling tot de dood. Bij de jaarlijkse tocht met de familie naar de tempel van Silo ging ze telkens weer hardnekkig bidden en smeken tot Jahwe om een zoon, een bede om toekomst. En tenslotte heeft ‘God gehoord’ – ‘Samuël’. ‘En het geschiedde, toen de dagen gekomen waren, dat Hanna zwanger werd en een zoon ter wereld bracht. En ze noemde hem Samuël, want zo zei ze: Ik heb hem van God afgesmeekt …’ (1 Sam.1,20).De eerste jaren bleef de jongen nog bij zijn moeder thuis, en hij mocht zich koesteren in haar ‘genade’, totdat hij haar directe zorg was ontgroeid. Dan bracht zij hem naar de tempel in Silo, zoals zij aan Jahwe had beloofd.

Moeder Hanna is ervan overtuigd dat Samuël weliswaar haar kind, haar toekomst is, maar tegelijk weet zij maar al te goed dat hij niet haar privé-eigendom kan zijn. Hij vertegenwoordigt een toekomst die zoveel groter is en verder reikt dan haar kleine ouderlijke privédroom. En daarom brengt zij hem naar het huis van God, om dienst te leren doen, en zich te scholen in geloof en in gebed.

Ze doet er echter niet helemaal afstand van. Ze blijft ‘mantel-zorgen’… Dat blijkt uit dat ene zinnetje, één van de mooiste uit de hele Schrift: ‘Zij was gewoon een manteltje voor hem te maken, en bracht hem dat van jaar tot jaar…’ (1 Sam. 2,19).Zie ze daar bezig thuis, die lieve moeder Hanna. Met draden van tederheid weeft zij een warme ‘omgeving’ voor haar kleine zoon. En zij blijft dat onvermoeibaar doen, elk jaar

opnieuw, telkens één maatje groter en wijder. Want ze weet: ook op de drempel van de tempel kan het koud zijn, zeker in het kille kerk-klimaat van haar (en onze) tijd.

Ook al heeft moeder Hanna haar jongen aan de toekomst afgestaan, toch houdt ze hem verder stevig vast in haar genegenheid. Zij heeft respect voor haar zoon. Ze heeft gevoel voor de kwetsbaarheid van het joch. Ze weet dat die kan wisselen met de jaargetijden. Ze heeft vooral gevoel voor het geheim dat hij met zich meedraagt, en dat moet worden beschermd. En zij bidt dag na dag: ‘…dat wij niet uit elkaars genade vallen, en doelloos en onvindbaar zijn…’

En elk jaar, wanneer de familie weer naar Silo komt, heeft ze datzelfde cadeautje bij zich. Het is een idyllisch tafereel, die jaarlijkse overhandiging van ‘mama’s jasje’ in het portaal van de tempel. Om nooit meer te vergeten, Samuël, hoe onze God voor jou wil zijn: ‘Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een mantel om je heen geslagen, zo is mijn God, ik zoek Zijn aangezicht; ik roep Zijn Naam, bestorm Hem met mijn vragen. Dat Hij mij maakt, dat Hij mijn wezen richt. Wil mij behoeden en op handen dragen…’

Ergens heeft ze thuis zo’n heel boek vol patronen voor manteltjes en truitjes, want moeders zijn voorzienig en voorzichtig. Zie ze daar na verloop van tijd hangen in de kleerkast van de sacristie in Silo’s tempel: een paar kleuterjasjes, een jeansbroek en een slobbertrui, elk met een eigen geur en kleur, met eigen slijtplekken, getuigend van de momenten dat het moeilijk was. Een hele garderobe, symbool van een zich ontwikkelende identiteit. Op de groei voorzien. Bestendig tegen het krimpen. Los en wijd genoeg om de kleine jongen te omgeven; strak en stevig genoeg om hem niet in de kou te laten staan.

Over zoveel moederlijke genegenheid en toewijding roept de oude priester tenslotte Gods Naam af – hij kan niet anders. Hij zegent moeder en kind. En herhaaldelijk horen we dan in het verdere verhaal het bijbelse woord ‘tov’ klinken, ‘goed’, wanneer er over Samuël en zijn evolutie wordt gerapporteerd. De jongen groeit op als het licht van de dageraad, dag na dag. Hij is een zonnetje in huis, een Godslampje in de tempel van Jahwe te Silo. Hij neemt waarachtig toe in welgevalligheid bij God en bij de mensen…’En later, als Samuël groot en sterk zal zijn, krijgt hij van God zelf een profetenmantel – maar dat weet zijn moeder nu nog niet…

GEZINSDAG ‘OPVOEDEN DOE JE ELKE DAG…

Zondag 11 november 20

Opdrachten voor de kindernevendienst

De eerste lezing van de viering op deze gezinsdag vertelt over de kleine Samuël die door zijn moeder naar de tempel wordt gebracht, in dienst van de oude priester Eli. Maar zijn moeder vergeet haar jongen niet. Elk jaar, zo zegt de verteller, brengt zij hem een bezoekje, en iedere keer heeft zij voor hem een manteltje gebreid, ieder jaar een maatje groter, zodat hij het warm heeft, zich geborgen weet in de liefde van zijn ouders, maar tegelijk kan groeien in geloof, hoop en liefde, zijn hele kindertijd lang, op zijn tempo en vanuit zijn mogelijkheden…

Opdracht 1:

Er liggen op tafel een aantal blauwe blaadjes, en ook een bol met blauwgekleurde breiwol. Met die blauwe kleur willen we HET GELOOF laten zien dat leeft in onze gezinnen.

Jullie mogen van de grote bol met breiwol DRAADJES VAN GELOOF afknippen (zoveel ongeveer als je denkt dat jullie gezin gelovig is (maar niet overdrijven – alles wat langer is dan één meter is te veel…)

Denk dan eens na over de volgende vraag: welke zaken vind jij in jullie gezin heel erg belangrijk, zou je voor geen geld van de wereld willen missen: waarden, gebeurtenissen, de manier waarop dit of dat wordt aangepakt, gevierd, besproken, vergeven, verzoend enz…

Schrijf daar iets van op aan de voorzijde van het blauwe blaadje. En aan de achterkant schrijf je daarover een dankwoordje voor je ouders, je grootouders… Vergeet niet van je naam er onder te zetten!

Maak van de afgeknipte blauwe draad een klein klosje (oprollen en samenbinden), en bevestig het aan het blauwe kaartje dat je zojuist hebt ingevuld. Neem de kaartjes mee naar de viering straks – en na de viering gaan ze mee naar huis, om met de verzamelde draden wat verder te breien aan een ‘manteltje voor Samuël’…

Opdracht 2:

Er liggen op tafel een aantal groene blaadjes, en ook een bol met groengekleurde breiwol. Met die groene kleur willen we DE HOOP laten zien die leeft in onze gezinnen.

Jullie mogen van de grote bol met breiwol DRAADJES VAN HOOP afknippen (zoveel ongeveer als je denkt dat jullie gezin een hoopvol en positief, blij gezin is. Maar niet overdrijven – alles wat langer is dan één meter is te veel…)

Denk dan eens na over de volgende vraag: wat zou jij in jullie gezin graag eens willen zien gebeuren, iets wat jou en ook de andere gezinsgenoten blij maakt, iets waar je naar uitziet, iets wat al eens is gebeurd en dat je nog een keer zou willen meemaken enz…

Schrijf daar iets van op aan de voorzijde van het groene blaadje. Een wens, een plannetje dat je wil maken (Willen we samen eens… Of zouden we niet eens een keer… Of ik zou het fijn vinden als… Vergeet niet van je naam er onder te zetten!

Maak van de afgeknipte groene draad een klein klosje (oprollen en samenbinden), en bevestig het aan het groene kaartje dat je zojuist hebt ingevuld. Neem de kaartjes mee naar de viering straks – en na de viering gaan ze mee naar huis, om met de verzamelde draden wat verder te breien aan een ‘manteltje voor Samuël’…

Opdracht 3:

Er liggen op tafel een aantal rode blaadjes, en ook een bol met roodgekleurde breiwol. Met die rode kleur willen we DE LIEFDE laten zien die leeft in onze gezinnen.

Jullie mogen van de grote bol met breiwol DRAADJES VAN LIEFDE afknippen (zoveel ongeveer als je denkt dat jullie gezin een liefdevol gezin is, een warm nest waar je je veilig voelt en geborgen bent. Maar niet overdrijven – alles wat langer is dan één meter is te veel…)

Denk dan eens na over de volgende vraag: wat vind je nu het tofste van alles in jullie gezin? Wat vind jij een leuk moment, een leuk plekje, een plezant en tof uurtje om mee te maken, iets waarvan je zegt: dat zou ik eens aan mijn vriendjes op school willen laten zien, dan zouden ze beter begrijpen dat ik ons gezin een warm nest vind…

Maak daar eens mooie tekening van aan de voorzijde van het rode blaadje. Vergeet niet van je naam er onder te zetten!

Maak van de afgeknipte rode draad een klein klosje (oprollen en samenbinden), en bevestig het aan het rode kaartje dat je zojuist hebt vol getekend. Neem de kaartjes mee naar de viering straks – en na de viering gaan ze mee naar huis, om met de verzamelde draden wat verder te breien aan een ‘manteltje voor Samuël’…

VERBOND, VERBAND, VERBINTENIS…

Soms zijn er dagen en mensen waarop je wacht, en ze komen niet. Soms zijn er brieven die je schrijft, en het papier wil niet spreken, heeft geen handen, geurt niet, is blind. Soms zijn er telefoontjes die al oplossen na het eerste woord. Soms zijn er bezoeken die onherkenbaar blijven, als was je een vreemde voor elkaar. Ervaart u dat ook?Er is zoveel rumoer buitenhuis, zoveel zwaarwichtigheid, zoveel getoeter en getetter, en het betekent helemaal niks als mensen geen plek hebben waar ze zichzelf kunnen zijn. Voor velen is die plek thuis, tussen de beminden, al dan niet door een huwelijk verbonden of met een samenlevingscontract aan elkaar gesmeed. Het zijn niet de contracten die het hem doen, niet de handboeien of de glinsterende huwelijksringen, het is de vraag of mensen elkaar genegen zijn. Die genegenheid hebben we allen nodig als brood. Het geldt evengoed voor de hoogste piet op de hoogste maatschappelijke ladder , als voor de baby in zijn wieg of de puber midden in een identiteitscrisis. De echte, diepe angst van mensen is de angst die genegenheid te verspelen, met lege handen te komen staan. Dan helpt het geen zier om fortuin te hebben vergaard, een kasteel van een villa te bewonen, een slee van een auto te bezitten, enzovoort, enzovoort.

Ach, dat onstelpbare verlangen naar genegenheid, naar verbond en verband. Nijg naar me, zie me, kom dichterbij, voel me, omarm me. Het zijn de handen die ons vorm gaven, die we missen. Het zijn de ogen die ons schiepen uit het niets, die we willen zien, want enkel in die ogen zijn we goddelijk, goed, mooi. De mooiste blik schiep ons. De zachtste handen hadden

ons lief. Die aanraking heeft ons mens gemaakt. Naar die aanraking hunkeren wij, levenslang…

VERBONDEN IN BLIND VERTROUWEN

Wij stonden aan weerszijden van een afgrond,waren nog niemand voor elkaar, eerst riep jijvragend mijn naam, ik schreeuwde ‘ja die ben ik’,het knalde in de lucht, jij lachte vrolijk.

Toen zei je : kom dan, spring nu, en je strekteje armen uit, naar mij. Nog is het toenen zeg je : kom dan, spring, nu, en je strektje armen naar me uit, nog even wijd.

(Huub Oosterhuis – Levende die mij ziet)

Het nummer dat mij als toeschouwer in het circus altijd het meeste boeit is het trapezenummer. Hoe twee mensen het wagen om daar hoog in de nok de wetten van de zwaartekracht te tarten, en beloven van onvoorwaardelijk mekaar op te vangen. De salto mortale’s die ze daar riskeren, dat adembenemende spel van vliegen en vangen, van vasthouden en loslaten – het blijft een prachtig beeld van wat het leven is…En terwijl die twee daar zo met elkaar omgaan, spelenderwijze, tégen alle wetten van de zwaartekracht in, houden beneden de mensen hun adem in. En als het lukt roepen ze verbaasd: ‘Oh, dat zoiets kan! Twee mensen die elkaar vertrouwen, elkaar zo de ruimte geven én elkaar toch vasthouden als het er op aan komt!’ Ze roepen bravo’s van waardering en opluchting daar beneden, en ze houden hun hart vast, hun eigen kleine bange hart… Begrijpelijk natuurlijk, dat ze bang zijn daar beneden. Want de meeste toeschouwers zijn maar kleine burgermannetjes, die met hun beide benen op vaste grond staan en voor de veiligheid hebben gekozen van een ‘normaal bestaan’.Henri Nouwen vertelde ooit in een interview in Wereldwijd (nr. 247 – sept. 1994) :‘Ik ben een groot liefhebber van trapezekunstenaars. Een paar jaar geleden ben ik met mijn vader naar een circus getrokken in Duitsland. Er waren vijf Zuidafrikaanse trapeze – artiesten. Toen ik hen aan het werk zag, was ik daar zo wég van dat ik dacht dat ik mijn roeping gemist had. In de pauze ging ik die groep opzoeken. Ik heb deze mensen nadien heel goed leren kennen. De troep bestond uit drie vliegers en twee vangers. Ik was gefascineerd door hun kunsten. Veel van wat zij vertelden, was voor mij enorm symbolisch. Op een zekere dag zei de leider van de troep : ‘Henri, nu moet je eens luisteren. Ik ben vlieger, ik doe triples, ik krijg enorm applaus. Maar de eigenlijke held van het verhaal is de vanger. Hij moet mij uit de lucht grijpen. Ik kan alleen maar deze risico’s nemen als ik op hem kan vertrouwen. Mijn grootste bekoring bestaat erin om te gaan zoeken naar de armen van de vanger. Terwijl ik alleen maar mijn handen moet uitstrekken opdat hij mij zou kunnen vangen.’

EEN BREED VERBAND – EEN TROOSTENDE ARM OM JE HEEN…

Ik moest hieraan denken toen ik recent nog wat zat te bladeren in een verzamelbundel van één van mijn lievelingsdichters : Michel van der Plas. Ineens vielen mijn ogen en gedachten weer stil bij dat prachtige gedicht “Verdriet”. Het gaat als volgt :

Weet je wat verdriet is? Dikwijls, zó dichtbij je ogen dat ik je ziel haast zie,red ik een kleine bange vogel diefladderend in een vijver tranen ligt;

maar als ik hem een huis geef in mijn handen daarin warmte van vriendschap en broodvan zachte woorden, vind ik hem al doodeer ik in mijn eigen ziel ben beland.

Als ik iets van je denk te hebben datmisschien eens je eerlijkste ik verried,is het over, ben je weg, mag het niet.

En als ik alleen maar zou weten watdie vogels doet komen, - liefste, dan hadje mij nooit te vragen : heb je verdriet ?

Misschien is het allermoeilijkste in een ontmoeting met mensen die pijn hebben of verdriet : erbij blijven, niet weglopen, maar blijven !Hoogstens kunnen we luisteren , soms zonder een touw te kunnen vastknopen aan wat we horen of zien. Omdat de ander zo in verwarring is. Maar we kunnen blijven. Soms betekent het niets anders horen dan een schreeuw. Misschien vloeken, en dan geen aandrang hebben tot vermaning, maar blijven en luisteren. Soms luisteren naar alleen maar wanhopige stilte, terwijl je als moderne mens dààr het meest bang voor bent : voor stilte. En toch : blijven. Niets, helemaal niets méér kunnen dan blijven, zodat wie lijdt, nooit helemaal allèèn hoeft te zijn … Delen in verdriet lost niets op

maar verbindt.Delen in verdrietwordt spelen met verdrietals die ander weer een andereinvalshoek verzint.De nachtmerrie van paniekwordt een dragelijke droom.De waterval van wanhoopstraneneen troostende stroom.Delen in verdrietwordt strelen in verdrietals je op je huidde vingers van die ander vindt.Delen in verdriet lost niets opmaar verbindt.

Seth Gaaikema

We hebben elkaar en elkaars geloof nodig, om zo met scherven en brokstukken te leren omgaan, dat nieuwe “heelheid” ontstaat. Helende hechting in helende echtheid. Of – om het in verrijzenistaal te zeggen – “dat uit de dood nieuw leven groeit.”

Wij leven toch allen bij de genade van dat Vriendelijke Licht, dat Grote Geheim in ieder van ons, Hij / Zij die “het geknakte riet niet breekt en de kwijnende vlaspit niet dooft …”Dus is het maar een leven lang hopen op die God van de Bijbel, die God van het Verbond en het “grote verband”, over Wie geschreven staat dat Hij hóórt en ziet, dat Hij al onze tranen in zijn kruik opvangt en bewaart (psalm 56,9). En ook : “dat Hij zal wegwissen iedere traan uit onze ogen” (Apoc. 21,4)…

ZIN IN HET GEZIN: EEN BLIJVENDE VERBINTENIS…

Door de secularisatie en het verval der ideologieën is de zin van het leven problematisch geworden. Miljoenen mensen in het westen zijn hun geestelijke koers kwijt, hun referentiekader. Zij voelen zich niet meer gedragen door het mens – en wereldbeeld dat hen motiveerde en waaruit zij hoe dan ook decennia lang energie en hoop hebben geput. Ze zijn uit hun zinsverband gerukt. Hun grote zingevingsverhaal is onderuitgehaald. In een wereld waar alles – bijna dwingend – te hebben is, raakt de mens in arren – moede en komen zingevingsvragen steeds harder op de deur kloppen. Ons begrip ‘armoede’, waarbij ‘arren’ verdwaald is (uit het latijnse errare, op de dool zijn), betekent zoiets als met een verdwaald gemoed door het leven stappen. In onze taal is het woord ‘zin’ verwant aan ‘zenden’, richten. Wie zegt ‘ik zie de zin van mijn leven niet meer’, zegt zoveel als ‘ik ben nergens meer op gericht – er is voor mij geen weg meer, waar zou ik dan heengaan – ik heb geen ‘gezin’ meer (de oorspronkelijke betekenis van het middeleeuwse woord ‘gesinne’ is ruimer dan ons ‘gezin’, het betekent ‘reisgezelschap’).Zonder zingevingsverhaal, of noem het een gemeenschappelijk visioen, of noem het een ‘bestemmingsplan’, kunnen wij niet op menswaardig niveau leven. Zonder ‘iets als een visioen’ valt een samenleving uit elkaar, raken mensen ontheemd en elkaar kwijt, ‘herkomst en doel verloren’.Wij hebben gezelschap nodig om te kunnen gaan, zegt de taal met haar volksmond. De dichter Martinus Nijhoff meende zelfs dat ‘één enkele mens voor een ander volstaat om betreffende heel de wereld in zekerheid te verkeren …Het wordt dringend tijd dat gezinnen terug reisgezelschap worden. Mensen die er samen voor kiezen om in mekaars gezelschap een tocht door het leven te maken en allerlei andere mensen en culturen te ontmoeten. Vroeger hadden wij contacten, nu hebben wij alleen nog contracten. Een verbond aangaan met iemand is veel bindender dan een contract. Een contract stamt in wezen uit het consumptiemodel : als je een wasmachine koopt, krijg je daar via een contract garanties voor. Een verbond aangaan met iemand, dat is van een totaal andere dimensie. Diezelfde evolutie merk ik in de overgang van zorg naar service. Bij dienstverlening hoef je niet in relatie te treden, je biedt alleen goede diensten aan.

OP ZOEK NAAR EEN PLEK…

Er is behoefte aan een plek waar mensen op adem kunnen komen, waar datgene wat ons als mensen bezighoudt in alle vrijheid gezegd kan worden, als we dat willen. Waar mensen elkaar aanspreken en niet toespreken. Een gemeenschap waarin men samen verantwoordelijkheid draagt voor het geheel, samen denkt, plant en beslissingen neemt. Een plek waar we ons niet neerleggen bij ‘zo is het nu eenmaal’. Een plek waar het zoeken naar God vorm krijgt en blijkt uit de omgang met elkaar en de wereld rondom. Een plek waar je je vrij kunt voelen, waar je mag zijn wie je bent. Een plek waar je kunt ontvangen en geven en waar je samen in actie en in verzet kunt komen. Waar gebroken en gedeeld wordt. Zo zou de kerk in en voor deze tijd een ‘herberg’ kunnen zijn. Moet dat een utopie blijven, of kan het

realiteit worden? Dat laatste, vinden wij. Sterker nog, die ‘herberg’ is er al, hier en daar, bijvoorbeeld in onze gezinsgroepen.Natuurlijk lopen kerken leeg. Natuurlijk shoppen nieuwe religieliefhebbers van de ene naar de andere santekraam op de relimarkt. Maar zou daaronder in werkelijkheid niet een veel diepere, sterkere, oudere behoefte liggen? Het verlangen om ergens bij te horen. ‘Huiskerk’ zou dat kunnen heten. Een plek waar mensen elkaar vasthouden, in een traditie van verhalen en leefwijzen waarin te wonen en te leven valt.Zo’n ‘huiskerk’ verzamelt zich om het Boek. Bijbel is boek van verhalen. In die verhalen zijn visioenen en leefregels gevat. Een bundeling mensen boeken, literatuur waaraan geen prijzen worden toegekend. Er valt veel te leren in die verhalen. Je mag ze lezen, met respect en eerbied, als een liefdesbrief aan iemand anders geschreven. Je mag er wijzer van worden.Ze zijn geschreven en bedoeld om mensen te troosten, te bemoedigen, ‘gaande en staande’ te houden.

DE AFSPRAAK

Een gezinsgroep is een ‘gezelschap’ dat heeft afgesproken zich aan te sluiten bij het goede dat ‘overal’ gedaan wordt; bij de onvoorwaardelijke toewijding waarmee mensen voor elkaar zorgen, wonden verbinden, naar elkaar luisteren; bij de onschatbare liefde en ontferming die mensen elkaar kunnen betonen. Mensen die met elkaar hebben afgesproken: dat zij de kleinste, meest onooglijke gebaren van solidariteit en verbondenheid zullen verstaan als tekenen van de, wijsgerig onbewijsbare, mogelijkheid dat een nieuwe wereld komen kan – zal, omdat het moet, omdat het zo niet verder meer kan.‘Zij die geloven zoeken elkaar.Zij beseffen dat het visioen samen gedeeld en gedragen moet worden, wil het op de lange duur meer zijn dan een soort raadselachtig gezwel in een of andere eenzelvige enkeling.Zij worden bondgenoten en maken afspraken die hen verplichten aan elkaar.In wonderdoeners en sterke mannen geloven zij niet. Het wonder is hun geloof in elkaar. En dat zij er zich niet willen bij neerleggen dat schijn en noodlot en leugen het laatste woord hebben in deze wereld. In hun onderlinge samenhang proberen zij te volharden. Ze aanvaarden alle konsekwenties van het inzicht dat niet één man of vrouw een stem heeft, en de dienst uitmaakt, maar dat iedereen een stem heeft.Ze proberen voor elkaar de voorwaarden te scheppen waaronder ieder er toe kan komen, zichzelf te zijn…’ (Huub Oosterhuis)Een hart dat klopt, een denkend hart, - dat vind ik een mooie benaming voor gezinsgroep als ‘huiskerk’. Ze heeft maar één hartstocht: verbond, verband, verbintenis maken. Waar zo’n denkend en voelend hart is, is het koninkrijk Gods al midden onder onder ons…

Geert Dedecker

METHODIEK OM MEE TE WERKEN IN DE GROEP

‘Verbinden’.

1. samenbrengen wie of wat los van elkaar bestaat2. het genezingsproces bevorderen van wat gebroken of gekwetst werd.3. Zich- : een engagement of verantwoordelijkheid opnemen.

1. Verbonden zijnmet elkaar, een innige bandeen diep verbondeen tedere aanwezigheidstevige trouween boeiende maar moeilijke opdracht in onze tijd.

Verbinden in de betekenis vanbanden leggen, verbanden leggenin onze verscheurde wereld.

2. Verbinden in de betekenis vangenezenspalkenverbinden van wondenin je werkin de grote wereld.

3. Verbindenin de betekenis vanzich verbindenzich engageren voor elkaaren voor anderendoor zorg, luisteren, recht doen.Zich verbinden met Gods droom over zijn wereld en zijn mensen.

Wij zoeken:1. Mensen die verbindingen leggen,mensen samen brengen en samen houdenvanuit een grote bezorgdheid om elkaar,om toekomst te maken voor mensen.

2. Mensen die verbanden leggen,verbanden die genezenof op zijn minst de pijn wat verzachten.Verbanden die verwarmen wat kouden levenloos is geworden.

3. Mensen die zichzelf verbindenmet het lot van een anderen van hieruit in beweging komen,

stappen zetten in engagement.Mensen die opkomen voor de rechtenvan gekwetste mensen: zieken en armenen allen die geen toekomst zien.

Ga in een apotheek een wit gaasverband kopen – het breedste dat ze voorhanden hebben (15 cm?)

Zorg voor kleine steekkaartjes in drie verschillende kleuren (bvb. groen-rood-geel). Zorg ook voor een doosje met ‘kopspeldjes’. Bij het begin van de groepsbijeenkomst rollen we dat ‘breed verband’ een stuk open

op tafel. Er kunnen achter elkaar allerlei kaartjes door de groepsleden worden opgespeld, met volgende betekenis (tijd voorzien om één en ander op te schrijven: een naam, een gebeurtenis, een ervaring die je hebt meegemaakt, een voorbede…)

A. Groene kleur:Waar, wanneer heb ik verbondenheid gevoeld in de voorbije maand? Iets wat deugd deed, waar ik blij en dankbaar voor ben.

B. Rode kleur:Wat heeft me pijn gedaan, zorgen gegeven, moeite gekost? Waar voelde ik onmacht, verdriet, leegte, gemis…?Met wie ‘zit ik in’? Waar heb ik kwetsuren van mensen gezien – dichtbij of veraf, in eigen omgeving of in de grote maatschappij?

C. Gele kleur:Hoe staat het met mijn/onze engagementen?Wat heb ik geprobeerd, welke stappen gezet? Wat is gelukt en niet gelukt? Voor welke opdrachten sta ik? Waar zie ik niet veel of geen ‘doen aan’?

Het verband wordt na de bijeenkomst voorzichtig opgerold (met de kaartjes er aan vast) , en meegegeven aan het gezin dat volgende keer ontvangt. Dan vult men weer aan, of komt misschien even terug op wat vorige maand is gezegd…

Dit kleine ritueel van verbond-verband-verbintenis kan zo een heel jaar lang in de groep meegaan, en telkens weer van pas komen bij gesprek en bezinning.

IK ZAL ER ZIJN

Iemand leest voor:

We worden door het evangelie opgeroepen tot eenheid en verbondenheid.Eenheid, dat is met mekaar op stap gaan in goede en kwade dagen. In lief en leed. Als wij elkanders lasten dragen in naam van Jezus van Nazareth, dan kan er een onderlinge solidariteit ontstaan die de wereld ombuigt en verandert in de diepte.

Maar hoe bereik je die eenheid? Hoe draag je elkanders lasten? Hoe ben je bevrijdend aanwezig in een wereld van onheil?

Specialisten hebben over de herten geschreven dat deze bij het oversteken van een stroom, op zoek naar een grazige weide op een eilandje, op zo’n manier achter elkaar gaan lopen, dat ze voor elkaar de zware geweien dragen. Het dier dat volgt strekt namelijk de nek en legt de kop op het dier dat voor hem loopt.Maar aangezien er natuurlijk één dier is dat voorop loopt en geen ander dier voor zich heeft om zijn kop op te leggen, lopen zij, naar men zegt, om beurten voorop. Wanneer dus het dier dat voorop loopt moe wordt, gaat het op een gegeven moment achteraan lopen. Zijn plaats wordt dan ingenomen door het dier voor wie het de last van het gewei gedragen heeft.Zo trekken herten, elkaars lasten dragend, en eensgezind, een stroom over tot ze weer vaste grond bereiken.

Eenheid in goede en overvloedige tijden is gemakkelijk. Maar samen bevrijdend blijven, Jezus achterna, in crisistijden: dat weegt door en is moeilijk. Samen elkanders lasten dragen. Samen groep maken en kerk maken; eensgezind, verbonden en dienend: dat is het wat het evangelie ons vraagt…

Voorbeden:

Gij die ons in dit leven hebt geroepen,doe ons toebehoren aan elkaar. Dat wij naar wegen zoekenom elkaar van dienst te zijn,dat wij niet losgeslagen levenbuiten ons bereik –bescherm ons tegen onszelf.

Gezegend zijt Gijom alle vriendschapom warmte en intimiteit tussen mensenom eerbied en sympathie;dat wij elkaar blijven zoeken,niet ons afsluiten, verharden,dat wij vinden, en vasthouden,bidden wij.

Voor hen die elkaar gekozen hebbenDat hun liefde groot mag zijn

in goede en in kwade dagen,dat hun liefde groeien zalen niet verlopen in de leegte;dat zij gelukkig mogen zijnmet allen die bij hen horen.

Dat wij ons niet schamen voor wie we zijn,voor ons lichaam, onze verlangens;dat wij elkaar zonder angst bejegenenen niet overvragen;dat wij dankbaar zijnvoor vriendschap en genegenheid;dat wij in eenvoud geven en ontvangenen het niet moe wordenons geluk te beproeven bij elkaar.

Voor hen die van elkaar gescheiden zijn geraakten voor hun kinderen.Voor wie niet met elkaar kunnenmaar wel liefhebben.Voor allen die verlangenmaar nog eenzaam zijn,dat zij te vinden blijven.

Om herkenning bidden wij,dat onze dagen niet grauw en lusteloos zijn;dat ook onze zwaarste dagenniet wegzinken in wanhoop.Geef ons tijd van leven,tijd voor mensen, voor vrienden, tijd voor liefdezo jong en zo oud als wij zijn.

Liefde die beweegtde zon, de aarde, de harten der mensen,één zijt Gij, maak ons één.Maak ons onverdeeld van hart,vastberaden gerichtop een andere wereld dan deze,waar mensen elkaars gelijken zijn.

Troost ons met uw groot verhaalover liefde sterk als de dood,over uw trouw en ontfermingbetoond aan Jezus, uw kind.

Gezegend Gij, levende liefde,kome uw geest over ons.

Huub Oosterhuisin ‘Levende die mij ziet’

Gebed om af te sluiten

God,jij die gehuldin zwijgzaamheidde eeuwen doorop onze drempel ziten wachtop onze wederliefde

Jij die de hoopniet opgeeften in stilte waaktaan het ziekbedvan ons onvermogen

Jij die heet‘Ik-zal-er-zijn’en van geen wijken weetaan onze zijde

Kom binnenen leg die naam‘Ik-zal-er-zijn’op ons.

Doe hem levenals het kleinste van de zadenin de diepte van ons hart,zodat wij in staat zijnom te zeggen tot een ander:Ik zal er zijn voor jou…

Leer ons zwijgend,op jouw manier,de wacht betrekkenbij een ander.Leer ons afte eisen en te heersen,zodat een mens kan opengaanen zich gewonnen geven.

God, gun ons een plekin jouw stilte,om te leren wachtenen net als jijhet leven lief te hebben.

Doe ons vindenen hervinden:een lieve mens,een tere huid,een zachte plekwaar wij niet te kijk staanmet enkel onze buitenkant,maar elkanderaan den lijvedoen verstaan:Ik zal er zijn voor jou…

Dat wij met twee of meerdie elkaar gevonden hebbenons niet afzijdig houden,maar toegang scheppen;en dat uit ons wederzijdsgeborgen zijnnieuw leven wordt geborenvoor zovelen…

(uit kompasliturgie)

KLEIN ‘DAGBOEKJE’ MET WAT MIJMERINGEN Een tussentijds verslag, na vijfentwintig jaren samen onderweg …

Met zoveel mensendie verschillend zijnreeds zoveel jaren langgezinsgroep vormen.

Uitkijken naar elkaar,hopen dat je gezocht wordt en verwacht.Binnen komenin een anders huis,welkom zijnrond de tafel samen zijnthuis komen eneen beetje genezenvan je heim – wee,je verlangen naar huis …Zorgend vragen : ‘hoe gaat het’?vreugde en verdriet verhalenGods verhaal vertellenen dat van al zijn mensen … Dag na dag,jaar na jaarleren we elkaar beter kennengroeien we in inzicht en verbondenheidgeraken we aan elkaar verknocht.Er zijn geen maskers meerof toch – een beetje nog,maar dat kan niet anders tussen mensen.

Na jaren van maandelijks bijeenkomenken ik ieders goeie , maar ook pikante kantjes.Weet ik welke meningen verkondigd zullen worden.Zwijg ik soms, ach ja, die lieve vrede.Lopen wij dood op elkaar, vroeg of laat?

Met moeite of met vreugde,toch ga ik elke maand.Ik wil er zijn.Ik wil er zijn voor de anderenwant ik ben er door de anderen.Daarom ga ik maand na maand, reeds vijfentwintig jarenin goede en kwade dagen.

Het reageren op elkaarhet luisteren en weerleggenhet wikken en wegen vanuit een grote betrokkenheid doet leven.

Ieder zit zo boordevolzo boordevol emotiesideeën, meningen en wensen.

Een optimist, een pessimisteen hoge stem, een basgeluideen babbelaar, een luisteraareen trekker, een duwereen loper en een stappereen Jan en alleman…

Een mening, mijn mening, jouw mening,ze staan naast elkaar,zijn evenveel waard.Ik leer van jou, jij leert van mij.

Mijn waarheid is niet jouw waarheid.Ik verdedig ze, ben overtuigd.Jij verdedigt je, ook overtuigd.Het gaat soms hard, we botsen.

Wat boeiend is het te zoekennaar de oorzaken en de gevolgenvan wat er in de werelden de kerk gebeurtde samenhang te ontdekkenen dan gezamenlijkde weg te zoeken die we willen gaan.

Bewustworden is zien :zien wat er rondom ons en tussen ons zich afspeeltwaarom het gebeurt en hoe,wie de verliezers zijn en de winnaars.

Het zien, het willen weten is tegelijk ook altijd een zware last.Want, wie ben ikom er veel aan te doen?

Soms gaat het gesprek nogal moeizaam,tasten wij als blindenlangs elkanders wandlezen wij elkaars gevoelens en gedachtenin geheimtaal of brailleschrift.

Meningen en conclusies zijn soms zwaar op de handzo gemakkelijk gezegd enveel moeilijker gedaanteveel mooie woordenen wachten op ieders eerlijk engagement.

Gezinsgroep is: weg en omwegvrede en onvrededroom en realiteitvreugde en pijn.Telkens elkaar ontmoetenin de regenin de nachtin de zonin de zomer en in de lente …Die onmogelijke werelden die grote droomtelkens aan mekaar verbindenzuchten en lachenspreken en zwijgenecht zien en goed horenwijs oordelenen zoeken om actief te handelen.En altijd is er één die je opnieuw hoort zeggen :die wereld van recht en vredemoét er komen.

Nadenken heeft zijn betekenisstilstaan en uitsprekenpraten en overleggenbezinnen en biddentot onze inkeer oren krijgthanden en voeteneen hart en een monden dan … zetten wij nieuwe stappen .

Zo zijn wij gaan – de – weg geworden tot tafel – genotentijd – genotendroom – genotengeest – genotentocht – genotenreis - genotenbond – genotenfeest – genoten.

Samen – horig

scholen wij samenen schuilen bij elkaartegen de regen en de koude buiten.

Zo maken wij gemeenschapin Naam van Hemdie van het begin af aangemeenschap wildeen gemeenschap was :“Ik – zal – er – zijn”is Zijn Naam.God zegene en beware onsvoor – wie weet – nog eens vijfentwintig jaar..?(vanuit groep Roeselare - 9)

DOORGEVEN WAT JE ZELF GEKREGEN HEBT…

JONG – GGG matineeWemmel 16 maart 2003

- duiding van het thema -

1. STAANDE IN EEN LANGE TRADITIE…

Enkele jaren geleden zag ik in de krant een paginabrede foto uit Nederland, waar de Maas het hele binnenland dreigde te overstromen. Tegen de horizon zie je een lange rij van mensen staan, mannen en vrouwen, die zandzakjes doorgeven van hand tot hand, om zo de dijken te versterken. ‘Dorpsgemeenschap in licht contrast’, had de ondertitel kunnen zijn. Maar de ondertiteling in de krant was veel ‘hollandser’ en veel prozaïscher: ‘Jaap, de dijk zit niet lekker…’ Ik heb de originele foto opgevraagd bij het persbureau en ook gekregen. Het is deze foto die op de uitnodiging voor deze GGG-matinee was afgedrukt.De foto is knap gemaakt. In tegenlicht zie je al die mensen daar staan: wijdbeens, met de beide voeten op de grond, om voeling te houden met de realiteit. Zij weten blijkbaar wat het is: het heilige van het alledaagse, en hoe je je handen vuil kunt maken aan het rauwe, doodgewone leven.Maar tegelijk staan zij rechtop, met de kop in de wolken als het ware, en met de handen uit de mouwen. Want ze hebben zwaar werk te doen.

‘Er is nog zomer en genoegwat zou het loodzwaartillen zijn wat een gezwoegals iedereen niet iedereen terwillewas als iedereen niet iedereenop handen droeg.’

Judith Herzberg

Ze scholen samen, al die dorpsgenoten. Omdat ze weten: ‘Un chrétien isolé est un chrétien en danger’ (Mgr. J. Gaillot).Ze hebben elk hun eigen plek en stek gezocht in het besef van eigen beperktheid én draagkracht. Maar ze horen bij elkaar, dat zie je zo. Er zijn twee zaken die je merkwaardig genoeg niet op de foto ziet. Er moet een plek zijn waar het zand is opgehoopt, en waar men de zakjes vult. Maar die is op de foto weggelaten. En er is natuurlijk de dijk die dreigt te breken – ook die staat er niet op. We zien alleen die lange ketting van mensen, staande in de tijd, vereeuwigd in het nu-moment, ergens tussen verleden en toekomst.Zo moet ‘traditie’ zijn. Doorgeven wat je zelf gekregen hebt. Je plaats innemen in een lange ketting van mensen. Schakel zijn in een proces dat je zelf niet in gang hebt gezet en waarvan je de afloop niet kent. Dienstbaar zijn aan het verleden, en bouwen aan de toekomst. Op hoop van zegen. En altijd beseffen: ‘de plaats waar je staat is heilige grond’… (Ex. 3, 5).Het is daarbij ook nog een zeer ‘horizontale’ foto. Er is nauwelijks iets van ‘verticaliteit’ te bespeuren in dit landschap uit de lage landen. Wel veel diepte, en mogelijkheden zat om ver te kijken.En ook dat is symbolisch zeer mooi. Want die horizon en dat verre-kijken, ze zijn van levensbelang voor elke gezinsgroep en gans de beweging.

Er is een prachtig verhaal van Eduardo Galeano, waarin een man op stap gaat met zijn zoontje, in een weidse vlakte zonder huis of kluis. En dat jongetje stelt alsmaar vragen:

- Papa, die lijn die we daar zien in de verte, wat is dat?- Dat is de horizon, jongetje.- De horizon, papa, wat is dat?- Dat is de plaats waar de hemel en de aarde aan elkaar raken, ventje.- En is er achter die horizon nog iets?- Natuurlijk jongetje, daar is nog een heel ander land, dat wij nu nog niet kunnen zien.

Daar is de overkant.

En dan, na lange stilte:- Papa, hoe komt dat toch: hoe sneller wij stappen, hoe meer de horizon achteruit gaat.

Waarom komen wij nooit dichterbij?- Dat is nu eenmaal zo, jongen. De horizon, daar kom je nooit helemaal bij.- Maar papa, waartoe dient de horizon dan?- De horizon, ventje, die dient opdat wij verder zouden blijven stappen…

Paul Cézanne moet ooit hebben gezegd: ‘Le principal dans un tableau, c’est la distance.’ En Ernst Bloch heeft de aandacht gevestigd op het belang van de horizon als de plaats waar de droom van het mogelijke zichtbaar wordt. Hij spreekt over het heden als over ‘de frontlijn van de toekomst’, de plaats waar over heil en toekomst van de wereld wordt beslist. Op die plaats, zegt hij, ontstaat de hoop, gefundeerd op de menselijke kracht dingen te kunnen en willen veranderen…Dus: ‘Wie zal zeggen of dat wat mij hopen bestaat? Het is ermee als met de wegen op aarde: eerst zijn er geen wegen, maar ze ontstaan als mensen in dezelfde richting gaan…’ (Lee Sjuun)

2. ALTIJD WEER HERBRONNEN…

Over Isaak vertelt de bijbel ons niet zoveel. Hij is de zoon van een beroemde vader, en als dusdanig overkomt hem wat zovele kinderen van bekende mensen overkomt: hij blijft wat in

de schaduw; hij wordt voortdurend met zijn vader Abraham vergeleken en… schiet tekort, maakt het niet, blijft altijd onder de maat van de hoge verwachtingen die in hem zijn gesteld. Hij is de zoon waarvan zijn vader meende hem te moeten opofferen, die door hem dus als een soort ‘verloren generatie’ werd beschouwd, zacht en lief en weinig kritisch, nogal in zichzelf gekeerd en… altijd glimlachend, zoals zijn naam het trouwens zegt: ‘Hij die lacht’, ‘Hij die doet lachen’…Maar toch; wie beter gaat lezen in het boek Genesis, die merkt al snel dat deze zoon naar wie zo lang was uitgezien, het verre van gemakkelijk heeft gehad. Hij heeft namelijk voortdurend te kampen met een naburige voksstam, de Filistijnen, van wie bekend was dat zij brons konden maken (en bier drinken!). Een ‘modern’ volk dus, dat voorop liep in de technische en militaire evolutie, en dat ook bezig was met volop de welvaarts- en consumptiemaatschappij uit te bouwen en op te dringen aan de omringende volkeren…

Isaak moet zich temidden van al dat geweld proberen te handhaven. Hij doet dat door zorgvuldig de bronnen die zijn vader Abraham heeft gegraven te behoeden voor de vervuiling die de Filistijnen voortdurend aanrichten. En mèèr nog: hij geeft die bronnen ook nog heel zinvolle namen, dezelfde namen die zijn vader Abraham er indertijd aan gegeven had, maar geactualiseerd, betrokken op zijn eigen leven en zijn concrete situatie. ‘Rechowot’ bijvoorbeeld – dat betekent ‘wijde ruimte’. ‘Beër-Sjewa’: ‘bron van het verbond’, bron van de trouw…’ En ‘Lachaï-Roï’: ‘de Levende die mij ziet’… En Isaak dankt de Heer bij elke bron die weer stromen gaat, en zegt: ‘Eens te meer heeft de Heer ons ruimte gegeven, zodat wij vruchtbaar kunnen zijn in dit beloofde land…’Isaak beschouwt het als zijn levensopdracht om de bronnen van het Beloofde Land op-nieuw toegankelijk te maken voor zijn eigen generatie, die dorst van verlangen. Water in overvloed zal er zijn, levend water, als de bronnen van de Vader weer worden ont-dekt en gezuiverd. Dat is begin en einde van zijn akte van geloof. De roeping van Isaak is: de woestijn van deze wereld te maken tot een land van waterbeken en bronnen – ‘water’ staat in de Bijbel voor alles wat mensen nodig hebben om te leven: respect, bemoediging, kennis en wijsheid, betrouwbare woorden, ontferming, vergeving, vrede, solidariteit…Laten wij als jonge generatie van gezinsgroepen met hem het zand verwijderen dat de ‘Filistijnen’ van alle kanten in onze ‘ogen’ strooien… (‘bron’ en ‘oog’ zijn hetzelfde woord in het hebreeuws!). En bidden: ‘…dat wij voor elkaar wat kleine dingen mogen doen die ’t grote zeer genezen. Omkleed ons met een zacht visioen, een manteltje van vrede geweven uit wat warm geloof. Dat wij de nacht niet moeten vrezen, want God is ieder uur nabij, zo weerloos en zo lief als wij… (Marcel Weemaes). We zullen als het moet met onze eigen handen de aanwezigheid van onze God weer opdelven van onder het puin dat het verleden misschien heeft aangevoerd. En voorgoed beseffen: ‘Wat de woestijn zo aantrekkelijk maakt, dat is: dat ze ergens een bron verbergt…’ (zegt de kleine prins).

3. DE LEIDINGEN NAZIEN EN HET ONDERGRONDSE NETWERK VERSTERKEN…

Een aantal jaren geleden vond ik op de parochiale bladzijde van Kerk en Leven – Merchtem een schitterende tekst, een oproep om de parochieploeg te komen versterken. De naam van de auteur stond er niet bij, maar het zal wel toenmalig pastoor Luc Valvekens geweest zijn die hem heeft geschreven. Ik meen zijn stijl en kerkvisie er helemaal in te herkennen. Mag ik zo vrij zijn deze tekst hier integraal weer te geven, en te laten fungeren als ‘geleider’ om ons nadenken over de leiding van de GGG, het doorgeven van taken en verantwoordelijkheden op alle niveaus te stimuleren?

PAROCHIEPLOEG

Er gebeurt zoveel goeds in en tussen mensen… thuis, in de buurt, op het werk, in bewegingen en actie-groepen… Er gebeurt zoveel goeds.Er schuilt zoveel aan goede bedoelingen en goede wil bij zoveel mensen. Het is als kiemend zaad dat morgen zal groeien en rijp worden voor de oogst. Er ligt nog zoveel zaad tussen rotsen en op harde weg, of het wordt overwoekerd door felopschietend onkruid.Wie bundelt morgen de krachten? Wie helpt oogsten en maakt het mee tot voeding voor velen? Wie helpt ons weerstand bieden aan het onkruid? Zonder de Heer zal dat niet gaan. Maar tegelijk moeten we dat samen doen. Enkelen zullen daarbij ten dienste moeten staan van allen om gedurende een tijd lang de gemeenschap daarbij te helpen. Niet omdat ze slimmer zijn, niet omdat ze geloviger of beter zijn, maar gewoon omdat ze genoeg vertrouwen genieten van velen en omdat ze gevraagd worden om deze dienst te vervullen. Vraag is: wil jij dat ook doen? Zul je je er altijd kunnen voor vrijmaken? Dat zien we dan wel, als men ook u daarvoor vraagt. Parochieploeg is de leiding van de parochie, in verstandhouding met het bisdom, in biddend en bezinnend contact met de Heer, in aandachtzaam contact met de gemeenschap.Niet mis te verstaan: leiding, zoals in deze tijd de meeste leidingen gelegd worden: ondergronds, onzichtbaar, maar toch zo noodzakelijk voor het gemeenschapsleven. Water, gas, telefoon, elektriciteit, riolen… het ligt tegenwoordig allemaal onder de grond. Deze leidingen beoefenen geen eersterangsfunctie (wie pluimkes zoekt moet elders zijn!), maar neem deze ondergrondse leidingen weg en het individu staat nergens meer. Zo ook met ons christen-zijn.Ja, wij willen dringend werk maken van een vernieuwde leiding voor de parochiegemeenschap. Het is soms vuil en onaangenaam werk, baan-brekend werk als het ware, om al die leidingen te vernieuwen en ondergronds te leggen. Maar het levert ook veel voldoening als het in gelovige dienstbaarheid gebeurt.Voorwaarde: van de mensen houden op de wijze van Jezus! Hoe? Dat leren we samen verder in groep!

4. VIER WACHT-WOORDEN UIT DE ARBEIDSKAMER…

Nog een persoonlijke herinnering van lang geleden (ik probeer op mijn manier door te geven wat ik zelf gekregen heb). Reeds vaak had ik tegen een aanal mensen langs mijn neus weg gezegd dat ik zo graag eens een bevalling had bijgewoond. Een kindje zien geboren worden in levenden lijve, dat moest toch de beste catecheseles zijn die je kunt dromen? Maar ja… dat zou toch nooit kunnen, ik met mijn ‘celibataire handicap’ zou toch nooit die uitgelezen kans krijgen om dat blijde mysterie mee te maken, en daarbij, ik zou niet willen of durven inbreken in dat intieme gebeuren tussen mensen.Toen Gerda en Marcel van onze oudste gezinsgroep in verwachting waren van hun zesde, vroegen ze mij of ik nog altijd geïnteresseerd was om dat eens mee te maken en zo ja, dat ze mij zouden komen ophalen om samen naar de materniteit te gaan. En zo gebeurde. Het was op een stralende zaterdagmorgen in de vakantie, zowat rond 8 uur in de morgen. (Eva is geboren omstreeks 15u20 in de namiddag) De hele tijd hebben we daar samen in de arbeidskamer gezeten, Marcel en ik, aan weerskanten van het bed van Gerda. Er hangt nog een plezante anekdote aan vast. We hadden duidelijke afspraken gemaakt met de gynaecoloog en die vond het goed dat ik er bij was. Maar je kan natuurlijk niet iedereen op

de hoogte stellen… Dus kwam tegen de middag een meisje van het dienstpersoneel de kamer binnen, met een plateau met het middageten voor de toekomstige vader. Maar… tot haar ontsteltenis zaten daar nu ineens twee mannen naast het bed, en die gaven geen kik (behalve een knipoog naar mekaar). Je zag dat meisje vertwijfeld denken: ‘Weer zo’n typische moderne situatie: wie is de vader, wie is de dader…?’ Tot onze verbijstering draaide ze zich prompt om en verdween weer met plateau en al naar de keuken. Doch wees gerust: ze is teruggekomen met nadere informatie èn met twee plateaus…Daar in de arbeidskamer heb ik voor het eerst in mijn leven de vier wachtwoorden gehoord die elk geboorteproces, elk verlossingsgebeuren begeleiden en ondersteunen.

Hier zijn ze:1. GOED PERSEN! Luiteren naar je lichaam, en meegaan op het ritme van de

opkomende weeën. Druk uitoefenen, waar en wanneer het kan. Het nieuwe leven dat je al zo lang hebt gedragen, gekoesterd en gevoed, proberen ‘door te drukken…’, en de pijn die daarmee gepaard gaat verbijten.

2. (Paradoxaal genoeg) GOED ONTSPANNEN! Niet krampachtig doen. Vooral de juiste afwisseling zoeken, het juiste ritme tussen wachtwoord één en twee. Want alles heeft zijn tijd, ook in de arbeidskamer. We kunnen en mogen niets aan het leven forceren.

3. ADEMHALING VERZORGEN!Dit vooral blijkt van cruciaal belang. Zorgen voor de ‘inspiratie’, de zuurstof, de spirit en de spiritualiteit.

4. Geregeld voorzichtig proberen te controleren:HOEVEEL OPENING IS ER AL…? Een zeer vrouwelijk wachtwoord is dit. Een woord voor vrouwen, een woord van vertrouwen. Dé vraag van paasmorgen, die de vrouwen op weg naar het graf zich voortdurend stellen: ‘Hoeveel opening zou er al zijn? Wie zal voor ons de zware steen wegrollen?’ Om dan tenslotte te constateren dat de ontsluiting reeds totaal is, ja dat de ‘verlossing’ reeds is gebeurd, zonder dat je er bij was. Want het wonder komt van elders. Het komt er reeds in de abeidskamer op aan van te kunnen geloven: ‘het zit er in, dus moet het er ooit uit komen…’. Beseffen dat het leven dat klaar zit om geboren te worden niet kan worden tegengehouden, door niets of niemand…Zo blijf ik verwachten dat mensen altijd weer tijd willen maken om samen zoekend op weg te gaan, om op eigen risico en vol levenslust nieuwe vormen van samenleven te creëren, een samenleven waar mensen samen mens zijn, waar niemand een ander overheerst, waar iedereen kan zeggen wat hij te zeggen heeft, wat hij denkt en voelt, en dat van daaruit sporen worden getrokken naar een Kerk en een samenleving die echt verlossend en bevrijdend zijn. Ook de huidige en komende generatie zal de gezinsgroepen broodnodig hebben om te overleven.

Ziezo, dit zijn enkele gedachten waarmee ik jullie de arbeidskamer van deze GGG-matinee in stuur. In de hoop dat ik niet al te veel gynaecologische en ander flaters heb geslagen. Verschillende keren is mij na de bevalling indertijd gevraagd: ‘Hebben ze het moeten inleiden…?’. Deze voormiddag was dat blijkbaar een beetje mijn taak: de zo gehoopte geboorte van een nieuwe, jonge generatie gezinsgroepen wat helpen in te leiden.Ik heb mijn best gedaan. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat er hier straks een ‘schoon en gezond kind’ geboren wordt. God geve dat het waar mag zijn! Mensen, ik wens jullie veel geluk, en een vruchtbaar samen-zijn!

Geert Dedecker

Enkele vragen ter bespreking in de eigen groep (jong of oud – maakt niets uit). Het zijn ongeveer dezelfde vragen waarmee de aanwezigen op de GGG-matinee in gesprek zijn gegaan:

Bij 1:

Inhoud van de ‘door te geven zakjes’.Wat is er jou van belang in en voor een gezinsgroep?Wat betekent het deel uit te maken van een grotere beweging?

Wat willen we in de toekomst in ‘de zakjes’ steken?Wat zijn de belangrijkste noden en verwachtingen t.o.v. de groep en t.o.v. de beweging?

Bij 2:

Uit welke bronnen drinken wij?Waar halen we onze gespreksstof?Hoe proberen we te bidden in onze groep? Waar en hoe ontmoeten wij er ‘de Levende die mij ziet’?

Hoe zit het met de ‘ruimte’ en de ‘trouw’ in onze groep?Waar zijn we dankbaar voor?Hoe kunnen we daar verder aan werken?

Bij 3:

Hoe zijn de opdrachten in onze groep verdeeld?Moet daar misschien een herschikking in gebeuren? Zijn er taken die wegvallen, en andere die nieuw zijn?

Hoe kunnen wij de leiding van de GGG ondersteunen en versterken: gewestelijk en nationaal?Zien we mensen die daarvoor in aanmerking komen? Wie vraagt ze, wie spreekt ze aan?

Bij 4:

Hoe vertaal je concreet die vier wachtwoorden uit de arbeidskamer?Zoeken naar concrete strategieën om creatief en ‘verlossend’, vruchtbaar aanwezig te zijn in:

- je eigen groep- de beweging van GGG- de Kerk en de maatschappij

Welk wachtwoord vind je het belangrijkste?Welk is het moeilijkste? Waarom?

BIDDEND SAMENZIJN

Iemand leest voor:

DIE DRONG EN DIE DIENDE

de vuilhoop branddewe steken hem geregeld in brandom het grootste vuil wat weg te krijgenen de hoop te doen slinken

ik zat weer met die brandgevaargedachtenik dacht:als we nu weer eens brandoefening hielden?zo gezegd zo gedaan

wonder wat je dan gebeuren ziet:sommigen lopen her en deranderen blijven steenkalmen stellen rustige handelingen

op een mum van tijdhad iedereen iets in zijn handdat water bevatten kon

het vreemde was welhet vormen van de ketting:iedereen stond ofwel bij het waterofwel bij het vuurmiddenin stond niemand

iedereen wil op een efficiënte plaats staande plaatsen van de niet zo duidelijke efficiëntiedie van de dienstbaarheidblijven leeg

het was een spelen het werd ook zo gespeelden toch werd de brand pas geblustmaar dan ook op één twee drievan het ogenblik dat iedereenin de efficiëntie van de groep begon te geloven

in het begin was er niets andersdan dringenieder met zijn eigen potjerond de pomp die maar niet rap genoeg water gafpas wanneer werd ingeziendat rustig je beurt afwachtentot de ene die pompteéén na één de potjes en emmers gevuld kreeg

ogenschijnlijk trager maar in feite vlugger gingkreeg iedereen vertrouwen in de kettingdus in elkaardus in iedereendus ook in degenedie niets zagnoch het waternoch het vuurmaar die enkel maar doorgafdie enkel maar diende

als het vuur zo vlug geblust geraaktedan was het te dankenniet aan degene die drongmaar aan degene die diende

(Luc Versteylen)

voorbede

God, gij die ons ruimte en vrijheid gunt,leer ons die zo gebruikendat wij anderen niet de ruimte ontnemen,dat wij ieder mens op onze wegin zijn waarde laten,en hem proberen te zien met uw ogen.Maak ons ontvankelijk voor elkaar.

Gij die het kleine niet veracht,wees bij degenen die zorgen hebben,om hun kinderen of andere geliefden,om hun gezondheid of hun werk.Dat zij niet alleen zijn in hun angst of verdriet, dat troost hen niet ontbreekt.

Gij die onvermoeibaar zijtin het maken van nieuw begin,Gij die steeds opnieuw uw hoop vestigt op mensen,wees met de moedelozendie niet meer durven dromen,die de hoop hebben verlorendat de wereld ooit nog leefbaar wordtvoor al uw mensen,dat vrede mogelijk is,dat de geschiedenis ten goede gekeerd kan worden.Gij hebt het visioen van recht en vredeons in het hart gelegd

laat ons dan niet terneerslaan door de overmacht van de feiten.

Maar laat ons ook oog hebbenvoor alles wat gebeurt, nù,alles wat uw toekomt dichterbij brengt:waar mensen zorgen voor elkaar,waar eigenbelang niet het zwaarste weegt,waar vergeving is, trouw, barmhartigheid,waar opgestaan wordt tegen de dood.Laat het geloofdat deze krachten sterker zijnin ons niet uitdoven.Ga met ons mee. Amen.

(Bettine Siertsema)

Nog even bezinnen…

Mensen gevraagd

Mensen gevraagd om de vrede te lerenwaar geweld door de eeuwen heen model heeft gestaan.

Mensen gevraagd die de wegen markerenwaarop alles wat leven heeft verder kan gaan.

Mensen gevraagd om de noodklok te luidenen om tegen de waanzin de straat op te gaan.

Mensen gevraagd om de tekens te duidendie alleen nog moedwillig zijn mis te verstaan.

Mensen gevraagd om hun nek uit te steken voor een andere tijd en een nieuwe moraal.

Mensen om ijzer met handen te brekenook al lijkt het ondoenlijk en paradoxaal.

Mensen gevraagd om hun stem te verheffenverontrust door een wapen dat niemand ontziet.

Mensen die helder de waarheid beseffendat wie mikt op een ander zichzelf ook beschiet.

Mensen gevraagd die in naam van de vredevoor behoud van de aarde en al wat daar leeftwapens het liefst tot een ploeg willen smedenvoor de oogst die aan allen weer overvloed geeft.

Mensen gevraagd.Er worden mensen gevraagd.Dringend mensen gevraagd.Mensen te midden van mensen gevraagd.

(Coert Poort)

Een lied om af te sluiten

t. Jan Van Opbergenm. ‘Hier staan tot afscheid…’

Jij die mij kent, Jij die mij hoorten weet wat in mij leeft,Jij weet hoeveel aan goedheid, kracht,mijn angst verborgen heeft.Doorbreek mijn waan, mijn zelfverweer,mijn opgebouwde schijn.Breng aan het licht bij iedereende mens die ik mag zijn.

Jij die mij wenkt en aanziet, smeektin mensen zonder tal,Jij die in elke vreemde hooptdat ik hem kennen zal.Doorbreek mijn kleur, mijn eigen soort,mijn eigen stad en land.Dat ik nog ooit de ander zievan zijn verborgen kant.

Jij die mij zegt met brood en wijnwie mensen kunnen zijn,Jij die mij leert hoe mensen voor elkaar te winnen zijn.Doorbreek mijn angst voor zelfverlies,mijn zorg voor eigen brood.Dat ik vandaag durf op te staanuit zelfbehoud, mijn dood.

Liselore Gerritsen: Tot ik je ken

Ik zie je

Ik voel je

Ik vraag je

Bedoel je

Vandaag of

Vanmorgen je

Avond en

Roep ik je

Klaag je

Verjaag je

Fluister en

Luister je

Drink je

En eet je

Ik slik

En vergeet je

Omarm je

Verwarm je

Vermijd je

En lijd je

Ik loop

Sta

En kwijt

http://www.musicfrom.nl/songteksten/gerritsen,_liselore/

Ben ik jou

Voorbij je

Of achter je

Lach je

Veracht je

Hoop je

Verkoop je

En ontloop je

Afscheid

Voor altijd je

Trouw je

Ontrouw je

Slaap je

En waak je

Ik bid

Werk

En staak je

Ik teken

Ik reken

Ik heb jou vergeleken

Ik heb je bekeken

En ik wil je weer zien

En in je

En door je

En langs je

En voor je

Ik zie je

En hoor je

Ik won

En verloor je

En altijd

En nog jij

En nooit meer

En toch jij

En meer jij

En weer jij

Op keer jij

En keer keer

Ik lees je

Vertaal je

Van het begin

Tot het end

Ik herhaal je

Herhaal je

Tot ik je ken

Liselore Gerritsen: Je maakt me zo mooi

Je maakt me zo mooi dat ik denk dat mijn ogen

De mooiste van alle ogen zijn

Mijn ogen zijn geen gewone ogen

Mijn ogen zijn de mooiste ogen

Mijn ogen zijn de enige ogen

De enige in jouw ogen

Je maakt me zo mooi dat ik denk dat mijn mond

De mooiste van alle monden is

Want mijn mond is geen gewone mond

Mijn mond is de mooiste mond

Mijn mond is de enige mond

De enige mond voor jouw mond

Op hoge golven van zelfvertrouwen

Op hoge poten van trots

Op de gulle lach van de zekerheid

Geloof zo vast als een rots

Laat ik me drijven zonder angst

Meet ik me vleugels aan

Die ik op een teken van jou

Als een vogel uit kan slaan


Je maakt me zo vrij dat ik denk dat mijn leven

Het vrijste van alle levens is

Mijn leven is niet zo maar een leven

Mijn leven is het vrijste leven

Mijn leven is het enige leven

Want mijn leven is jouw leven

En je hebt me zo lief dat ik denk dat mijn dood

Het nooit van je zal kunnen winnen

Want mijn dood is geen gewone dood

Mijn dood is de enige dood

Is teruggaan naar mijn moeders schoot

Om dan weer met jou te beginnen

Op hoge golven van zelfvertrouwen

Op hoge poten van trots

Op de gulle lach van de zekerheid

Geloof zo vast als een rots

Ben ik voor niets meer werkelijk bang

Heb ik altijd een hart te vergeven

Zing ik de liefde een leven lang

Zal ik iedereen overleven

Liselore Gerritsen: Daarom

En daarom werd jij mij de liefste

Jij van: we zien wel wat het wordt

Jij van: we gaan 't vandaag proberen

En de tijd, die zal wel leren

Of we morgen samen zijn

Vanzelf zal het getij zich keren

Als dat zo zal moeten zijn

Nooit voor eeuwig of voor altijd

Ook nooit, nooit meer of het is voorbij

Jij, die de dingen nooit eens zei

Leerde me leven zonder vragen

Leerde me leven met de dagen

Was zo dicht bij me in die dagen

Dat er geen tijd voor vragen was

En daarom werd jij mij de liefste

Die mij geen zekerheden gaf

Omdat je beide handen vol had

Aan deze ene zeek're dag

Nooit voor eeuwig of voor altijd

Maar we zien wel wat het wordt

Met zo iemand is altijd

Of voor eeuwig toch te kort


Liselore Gerritsen: Ik stroom in jouIk heb je niet veel meer te zeggen

Dan dat ik goed voor je wil zijn

Dan dat ik bloed voor je wil zijn

Dat in je stroomt

Dat in een kringloop door je lichaam gaat

En dat je lichaam niet verlaat

Omdat als jouw hart niet meer slaat

Het als vanzelf zal stollen

Want waar ik vandaan kom weet ik niet

En nog minder waar ik heen ga

En een bedoeling zie ik niet

Ik kan hem hoogstens voelen

Als wij niet wetend hoe te gaan

Toch hand in hand een weg inslaan

Naar God weet waar

Al lang kan ik je niet meer zeggen

Hou van mij, ik hou van jou

Die woorden ken ik wel door jou

Maar ze zijn vervangen

Door onvervangbare gebaren

Tekens die meer dan woorden waren

Door de lange adem van de jaren


Waarin juist stiltes huizen waren

Die ik met jou bewoonde

Want waar ik vandaan kom weet ik niet

En nog minder waar ik heen ga

En een bedoeling zie ik niet

Ik kan hem hoogstens voelen

Als jij me vraagt waarom je leeft

En mijn hand een antwoord geeft

Dat ik zelf niet ken

Ik heb je niet veel meer te zeggen

Dan dat ik goed voor je wil zijn

Dan dat ik bloed voor je wil zijn

Dat in je stroomt

En ook al gaat de weg naar nergens

Ik stroom in jou en ben dus ergens

En weet dat ik je nooit verlaat

Omdat, als jouw hart niet meer slaat

Ik als vanzelf zal stollen

COMMUNICERENDE VATEN…

In de lessen van natuurkunde heb ik op school ooit de proef geleerd van de communicerende vaten. Dààr heb ik voor het eerst geleerd wat échte communicatie is, hoe dat werkt, en hoe van-zelf-sprekend dat altijd weer lukt als je er de goede voorwaarden voor schept. Het ging zo : er was een plankje met daarop een aantal glazen

buisjes gemonteerd. Vooraan een grote, rechte buis met een trechtertje erin. En daarnaast allerlei andere buisjes met de meest grillige vormen : gedraaid, schots en scheef, dun of dik, recht of krom, geknakt of kaarsrecht opgeschoten…Maar langs onder waren al die buisjes met elkaar verbonden. Goot je dan een vloeistof in die eerste buis (liefst gekleurd, dat men het effect goed kon zien!), dan stond de vloeistof na korte tijd in alle buisjes even hoog – en dat kwam DANK ZIJ DIE ONDERGRONDSE VERBINDING…Een aantal levensnoodzakelijke voorzieningen in onze maatschappij steunen op die eenvoudige proef die het altijd doet – de waterleiding bijvoorbeeld is er een bekende toepassing van.

Mensen van een (h)echt gezin zijn als communicerende vaten. Geeft niet welke vorm ze hebben, welke rangorde, welke leeftijd of ervaring. Ze zijn ondergronds stevig verbonden, solidair en samen-horig in de diepte. En wanneer ze soms eens samen zitten – aan tafel, op een zondagavond, of bij het slapengaan, op de rand van het bed – dan vertellen ze aan elkaar ‘hoe het is’ en wat ze hebben meegemaakt…En als het een beetje lukt, dan zie je het zo gebeuren, telkens weer : langzaam stroomt het over van hem of haar die spreekt naar de horende, de luisteraar…En op de duur staat het ‘spraak-water’ bij beiden even hoog – bij mensen is het echter meestal een stuk ingewikkelder dan met zo’n buizenplankje. Maar toch, het lukt wel als je blijft proberen en er de goede voorwaarden voor schept…

Dit blijft hoe dan ook één van de grote uitdagingen voor het (gelovige) gezin van vandaag : samen zoeken naar ontmoetingskansen, gehoor-gangen, muren die oren hebben, plekken van troost, hoekjes en kantjes om te knuffelen en te gniffelen – maar altijd samen, en niet te veel in een hoekje met een boekje, met een teeveetje of een computerspelletje alleen…Want alleen waar men IN DE DIEPTE MET ELKAAR VERBONDEN is, kan men elkaar begrijpen en blijvend gaarne zien…

Er is een prachtig verhaal van Eduardo Galeano, waarin een man op stap gaat met zijn zoontje, in een weidse vlakte zonder huis of kluis. En dat jongetje stelt alsmaar vragen:

- Papa, die lijn die we daar zien in de verte, wat is dat?- Dat is de horizon, jongetje.- De horizon, papa, wat is dat?

- Dat is de plaats waar de hemel en de aarde aan elkaar raken, ventje.- En is er achter die horizon nog iets?- Natuurlijk jongetje, daar is nog een heel ander land, dat wij nu nog niet kunnen zien.

Daar is de overkant.

En dan, na lange stilte:- Papa, hoe komt dat toch: hoe sneller wij stappen, hoe meer de horizon achteruit gaat.

Waarom komen wij nooit dichterbij?- Dat is nu eenmaal zo, jongen. De horizon, daar kom je nooit helemaal bij.- Maar papa, waartoe dient de horizon dan?- De horizon, ventje, die dient opdat wij verder zouden blijven stappen…

Paul Cézanne moet ooit hebben gezegd: ‘Le principal dans un tableau, c’est la distance.’ En Ernst Bloch heeft de aandacht gevestigd op het belang van de horizon als de plaats waar de droom van het mogelijke zichtbaar wordt. Hij spreekt over het heden als over ‘de frontlijn van de toekomst’, de plaats waar over heil en toekomst van de wereld wordt beslist. Op die plaats, zegt hij, ontstaat de hoop, gefundeerd op de menselijke kracht dingen te kunnen en willen veranderen…Dus: ‘Wie zal zeggen of dat wat mij hopen bestaat? Het is ermee als met de wegen op aarde: eerst zijn er geen wegen, maar ze ontstaan als mensen in dezelfde richting gaan…’ (Lee Sjuun)

Wie zou ooit in de schilderkunst de perspectief hebben uitgevonden?Het lijkt zo simpel als pompwater : je trekt een lijn dwars over je blanke blad – dat is de horizon. Dat is op zichzelf al een wonder. Want meteen verschijnt er op dat blad een vóór - en achtergrond, alles krijgt diepte en verte. Je hebt iets wezenlijks toegevoegd aan al dat oppervlakkige, er komt een derde dimensie bij. Zienderogen groeit er een hier én een overkant, met plaats voor vergezichten, dromen en visioenen.Wanneer je dan nog een punt aanduidt op die horizon (het vluchtpunt, het verdwijnpunt), en alle lijnen naar dat éne punt gaat richten, ontstaat er ‘perspectief’. Paul Cézanne moet ooit hebben gezegd: ‘Le principal dans un tableau, c’est la distance.’Wat een geniale uitvinding ! Sinds die horizon er is en dat punt, staan wij in een groots perspectief. Er ontstaat een verte om naar op weg te gaan. Ons kleine verhaal is voortaan gesitueerd in het landschap van het Grote Verlangen …

Papa, waartoe dient de horizon?

Ernst Bloch heeft de aandacht gevestigd op het belang van de horizon als de plaats waar de droom van het mogelijke zichtbaar wordt. Hij spreekt over het heden als over ‘de frontlijn van de toekomst’, de plaats waar over het heil en de toekomst van de wereld wordt beslist. Op die plaats, zegt hij, ontstaat de hoop, gefundeerd op de menselijke kracht dingen te kunnen en willen veranderen.

Er is een prachtig verhaal van Eduardo Galeano, waarin een man op stap gaat met zijn zoontje, in een weidse vlakte zonder huis of kluis. En dat jongetje stelt alsmaar vragen :- Papa, die lijn die we daar zien in de verte, wat is dat?- Dat is de horizon, jongentje.- De horizon, papa, wat is dat?

- Dat is de plaats waar de hemel en de aarde aan elkaar raken, ventje.- En is er achter die horizon nog iets?- Natuurlijk jongetje, daar is nog een heel ander land, dat wij nu nog niet kunnen zien. Daar

is de overkant.En dan, na lange stilte :- Papa, hoe komt dat toch : hoe sneller wij stappen, hoe meer de horizon achteruit gaat.

Waarom komen wij daar nooit dichter bij?- Dat is nu eenmaal zo, jongen. De horizon, daar kom je nooit helemaal bij.- Maar papa, waartoe dient de horizon dan ? De horizon, jongetje, die dient opdat wij verder zouden blijven stappen…

Le vent nous portera (Noir Désir)

Je n'ai pas peur de la routeFaudrait voir, faut qu'on y goûteDes méandres au creux des reinsEt tout ira bien làLe vent nous portera

Ton message à la Grande OurseEt la trajectoire de la courseUn instantané de veloursMême s'il ne sert à rien vaLe vent l'emporteraTout disparaîtra maisLe vent nous portera

La caresse et la mitrailleEt cette plaie qui nous tirailleLe palais des autres joursD'hier et demainLe vent les portera

Génetique en bandouillèreDes chromosomes dans l'atmosphèreDes taxis pour les galaxiesEt mon tapis volant dis ?Le vent l'emporteraTout disparaîtra maisLe vent nous portera

Ce parfum de nos années mortesCe qui peut frapper à ta porteInfinité de destins

On en pose un et qu'est-ce qu'on en retient?Le vent l'emportera

Pendant que la marée monteEt que chacun refait ses comptesJ'emmène au creux de mon ombreDes poussières de toiLe vent les porteraTout disparaîtra maisLe vent nous portera

Gelukkig Zijn (Raymond)

Gelukkig zijn...Gelukkig zijn,daarvoor wil ik alles gevenweg wat teveel isgeen stress aan mijn lijfGelukkig zijn..

Alleen in de stadIedereen ongeïntresseerdDat kan,dat kan niet blijven duren,ik wordt gek

Gelukkig zijn..Gelukkig zijn...daarvoor wil ik alles gevenLiefde en warmtegeen stress aan mijn lijfGelukkig zijn..

Zonder werkzonder gehoor't leven heeft geen enkele zin,red me,red me uit die nachtmerriegeef me al je warmte..geef me al je warmte

Gelukkig zijn..Gelukkig zijn,daarvoor wil ik alles gevenWeg wat teveel is,geen stress aan mijn lijfGelukkig zijn...Gelukkig zijn..

Gelukkig zijn...

TROUWEN IS EEN LEVENSWERK...

‘Trouwen is niet het alleenrecht van het huwelijk.

Trouwen is alle omgang die leven brengt, behoedt, bemint.Trouwen is die toewijding, dag aan dag,

in niet te tellen vele vormen.Een mens trouwt met alles en allen

en zal dan merken door alles en allen te worden getrouwd,door alle lieve aanwezigheid waarmee hij omgang zoekt...’

(Herman Verbeek in ‘Mensen van grond en licht’, p. 129)

Trouwen is niet een kwestie van één dag. Het begint veel eerder en het duurt veel langer. Verliefdheid is anders, daar kun je niets aan doen. Het overvalt je : ‘fall in love’, zegt men in het Engels. Verliefdheid kan dan ook gauw opbranden en voorbijgaan. Liefde wordt het slechts langzaam, misschien...Trouwen is dag aan dag, een leven lang. Gaan doorheen breuken, voorbij verslijten. Ook een conflict kan leiden tot trouw, als je het uithoudt; je geraakt niet op elkaar uitgekeken, je begint nu pas op-nieuw te zien.Liefde is een levenswerk. Trouwen is stug volgehouden betrouwbaarheid. Met niets anders dan de belofte ‘Ik-zal-er-zijn ‘ gaan twee mensen samen op weg, in vrijheid en verantwoordelijkheid . Zonder elkaar te willen bezitten. Dwars doorheen een wereld die probeert te scheiden, mensen van elkaar wegrooft en tegen elkaar opzet. Dag na dag op-nieuw moet die keuze bestendigd worden of herhaald : ik blijf je ver-trouwen, ik zal voor jou het werkwoord ‘Er-zijn’ (dat is de Godsnaam in de Bijbel !) vervoegen en verbuigen in alle wijzen en in alle tijden. Zo kan dat verder gaan, al over een koperen, zilveren, gouden en zelfs een diamanten bruiloft (echt waar, jonge mensen, dat bestaat !). Ja zelfs tot over de dood heen...

Trouw is heden ten dage verschrikkelijk ingeëngd tot romantiek, tot verliefdheid of passie. En ook het sacrament van het huwelijk is helemaal gemonopoliseerd door de klassieke ‘man-vrouw-relatie’. Die is en blijft natuurlijk zeer belangrijk en kostbaar, en staat zoals we weten in deze maatschappij (ten onrechte !) onder heel erg hoge druk.Maar in feite zijn er wel duizend vormen van trouw. Niet alleen groeien en bloeien er om ons heen heel wat alternatieve vormen van ‘trouwen’ (al of niet in het wild, al of niet gecultiveerd en veredeld...), maar er zijn ook zovele kleine en grote daden van trouw, van vriendschap en volgehouden solidariteit, die nooit officieel bevestigd en gevierd worden. Er zijn in feite duizenden vormen van liefhebben en trouwen, in ontelbare en ongeziene vormen , in een veelheid van variaties en kracht. Het leven hangt er van aan elkaar. De wereld hangt er van af...

Dit boek van Jan Kerkhofs over ‘Trouw’ vertrekt van de ontnuchterende vaststelling dat trouw helemaal niet zo vanzelfsprekend is, noch in de huidige tijd noch in het verleden.

Geschiedenis en literatuur leren ons in hoeveel gevallen trouw uitblust, omslaat in verraad en in wraak. En ook hoeveel vormen trouw in de loop der tijden heeft aangenomen, hoe ervoor werd gestreden, hoeveel misbruik ervan werd gemaakt en hoe krachtig die trouw telkens weer te voorschijn kwam. Want onder alle menselijke houdingen (of ‘deugden’) is zij wellicht de meest complexe : de meerderheid der mensen lijkt haar te wensen, maar eenzelfde meerderheid raakt erdoor teleurgesteld of is er niet toe in staat...

Jan Kerkhofs biedt in dit essay over trouw ook een aantal stapstenen aan voor de tocht naar een leven van trouw. Hij toont ons dat trouw niet luidruchtig is, en meestal in het verborgene leeft. Zij is niet op zoek naar toneelspel op het publieke forum, want zij vindt haar vreugde in zichzelf. Hij staat daarbij niet alleen stil bij de huwelijkstrouw, maar ook bij trouw in de vriendschap en bij de littekens die verbroken trouw kan veroorzaken, en verder ook nog bij de joods-christelijke traditie die vanuit een lang verleden en talloze ervaringen een verhaal aanbiedt van blijvende betekenis over de uitdaging tot levenslange trouw.

Dit is een boek dat relativeert én uitdaagt om verder te kijken. Wij zijn de eerste generatie niet en zullen dus ook de laatste niet zijn die wil proberen samen te leven in trouw. Dat stelt gerust en schenkt troost in bange dagen. Maar het roept ook op om mee te gaan met (jonge) mensen op hun soms moeizame weg naar ‘samenleven in vertrouwen’. Wij met de dienst gezinspastoraal, wij willen er samen met u werk van blijven maken...

Geert Dedecker, dienst gezinspastoraal bisdom Brugge

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jan Kerkhofs. Trouw. Een weg naar samen-leven in vertrouwen. Lannoo/Tielt, 2004. 248 blz., 14,95 euro. ISBN 90 - 209 - 5515 - 2 .

Er woonden eens in een land hier niet zo ver vandaan een koning en een wijze. De wijze kon alle tekens verklaren, kon gedachten lezen en zelfs harten doorgronden. De koning vond dit niet zo leuk. Was hij, de koning, dan niet meer de slimste van zijn land?

Hij ontbood de wijze in zijn paleis om deze op de proef te stellen. De koning had de volgende opdracht bedacht. Hij verborg in zijn handen die hij achter de rug hield een klein, lief vogeltje en vroeg aan de wijze: “Kan jij mij vertellen of dit vogeltje levend is of dood?”

De wijze dacht heel diep na. “ Als ik zeg dat het vogeltje dood is, kan ik me vergissen, want dan kan de koning een levend vogeltje tonen. Maar zeg ik dat het vogeltje leeft, dan zal de hardvochtige koning het vogeltje tussen zijn handen doodknijpen en dan heb ik verkeerd geantwoord”.

En daarop gaf de wijze het volgende wijze antwoord: “Sire, of het vogeltje nu leeft of dood is, het antwoord op deze vraag hangt alleen maar van jouw handen af …”

(9) Evangelie : Matteus 14,22-33

Op een keer vroeg Jezus aan zijn leerlingen om scheep te gaan en over te steken naar de andere kant. Zelf bleef Hij die avond alleen om te bidden. Toen de boot reeds een eind van de kust was verwijderd, werden zij door de golven geteisterd, want de wind zat tegen.Maar in de vierde nachtwake kwam Hij naar hen toe, wandelend over het water. De leerlingen die Hem over het water zagen wandelen, werden doodsbangen zeiden: het is een spook! En ze gilden het uit van angst. Aanstonds sprak Jezus hen toe, en zei: Wees niet bang, ik ben het, vrees niet! Petrus antwoordde:Heer, als gij het zijn, beveel mij dan over het water naar u toe te komen. Jezus sprak: Kom!Petrus klom uit de boot, en wandelde over het water, om tot bij Jezus te komen. Maar bij het zien van de geweldige storm werd hij bang, en riep, toen hij begon te zinken: Heer, red mij! Aanstonds stak Jezus de hand uit, greep hem vast, en sprak: Kleingelovige, waarom heb je getwijfeld? En toen zij in de boot waren geklommen, bedaarde de wind. Nu wierpen zij, die in de boot waren, zich voor Hem neer en zeiden: Waarlijk, Gij zijt de Zoon van God.

(10) Homilie

Enkele aanzetten tot inspiratie:

Misschien is dit wel het mooiste trouw -verhaal uit de evangelie! De Zoon van God en de eerste Paus, die samen de swing proberen te dansen – stel je voor…!Zie ze daar bezig op het wankele water, die twee tegenover elkaar: Petrus halsreikend en Jezus handen - reikend, hartstochtelijk op zoek om elkaar toch maar niet kwijt te geraken. Wat een schitterend beeld van wat liefde kan zijn en verbondenheid en trouw. Waterballet op het meer van Gennesareth…Liefde is niet iets wat je eens en voor altijd kant en klaar in je bezit hebt. Liefde is leven, liefde is groei. Liefde maakt geschiedenis. Trouw is een weg om te gaan. Je waagt de stap zonder goed te weten waarom. Maar iemand tegenover je nodigt je uit, vraagt je, smeekt om je… En je waagt het dan maar, op goed geluk, en je vertrouwt er op dat er altijd een hand zal zijn die je vastgrijpt als je dreigt te verzinken in zeven zeeën van ellende en verdriet. En zo, vasthoudend die hand, loop je de angst en de twijfel onder de voet. En je gààt. Eerst angstig en aarzelend, maar stap voor stap groeit er een pad. Gaan – de - weg, de ogen gevestigd op die mens tegenover je ga je samen naar het land aan de overkant, dansend over het water…

Zoals de dichter zegt:Jij geeft mij vleugelsen handen vol licht

Jij leert mij levenzonder gewicht,

Lopen op wateren spelen met vuur

Jij maakt mij open – ik weet dag noch uur.(Hein Stufkens)

Zo gaat dat toch steeds weer: roeiend met riemen van verlangen lopen wij telkens over de golven heen van onze eigen angsten en zorg om zelfbehoud. En gaan –de -weg besef je steeds meer: een mens heeft niet zoveel nodig om te leven. Hoe zwaarder beladen, hoe moeilijker het voor een mens wordt om over het water te lopen. Hoe armer je bent, hoe lichter het loopt. Zoals die Man van Nazareth heeft gezegd: ‘Neem niets mee voor onderweg: geen stok, geen reiszak, geen schoeisel. Voor niets heb je gekregen, voor niets moet je alles weer weggeven… (Mt. 10,8-10).

Een mens die op de liefde vertrouwt hoeft bijna niets in handen te houden – alleen nog misschien wat dingen die niemand missen kan: een stem, een naam, een hand op je hart, wat broodkruimels en een slok wijn voor onderweg. En in de rest zal de Vader uit de hemel wel voorzien… (Mt 6,32)

Misschien kunnen kinderen en verliefden ons leren hoe wij over water moeten wandelen. Sterker zelfs: als je niet wordt als een kind, dan zal het jou nooit lukken, zegt het evangelie.

Want … vrijheid is verte, een weg om te gaan vrijheid is zoeken, geen veilig bestaan geen god en geen mens die je zegt hoe te leven vrijheid: een stem die je roept in de nacht. Vrijheid is gaan waar een mens op je wacht

een stem en een vuur om je richting te geven, en je hart en je hand zonder boei, zonder band om vrij aan een ander te geven… (uit een lied van Jan Verhoef)

Ach, wat een schitterende bijbelse droom is dat: ‘Van de stormzee, de holle golven een straat maken…’. En dan maar ‘zwemmen en varen, lopen de branding in, lopen maar, lopen over de zee…’ (H. Oosterhuis). Het is de meest adembenemende gedachte waarop een mens kan komen…

I – 1 Welkom in de Kerk !

Genade is Uw eerste woord.Uw groet nog bij de deur.Zo neemt Gijzelf ons bij de handen wijst ons onze plaats.

Huis om op verhaal te komenhet oude verhaal op-nieuwte vertalen en te vertellenen onszelf er in te herkennen.

Huis dat richting wijst,grond onder de voetendak boven het hoofd,plek om te schuilenen veilig te zijn.

Plaats om thuis te komenbij elkaaren bij de Gans Andere.

Op een dag als dezeis zo’n gebouwgegarandeerd een beetjede hemel op aarde…

I – 2 Samen op weg naar het altaar.

Wie zal zeggenof dat wat wij hopen bestaat ?Het is ermeeals met de wegen op aarde :eerst zijn er geen wegen,maar ze ontstaanals mensen in dezelfde richting gaan…

I – 3 Welkom aan iedereen vanwege de trouwers.

Welkom jij,ook jij en jijkomend om lichteen vergezichtwat warmtebrood en wijn,om vrede in dit samenzijn…

II – 1 De voorganger kadert ons verhaal in het Grote Verhaal…

Vieren is je hart verwarmen.Er is plek in deze kring.Laat de stilte je omarmenKom op adem, luister mee en zing.

Vieren is met open handenvrij ontvangen wat er komt,wat verkild is en verstomdaan nieuw vuur laten ontbranden.

II – 2 Lezing uit de Schrift

Woord dat richting geeft,boek van het Verbond.Belofte van toekomst,onvoorwaardelijk;oproep naar mensen toeom vrede en trouw.

Verhaal van Hemdie Zich laat noemenIk-zal-er-altijd-zijn,Die Zich bindt aan mensen,met hen meegaat :mensen veel geluk !

III – 1 De getuigen aan het woord

De getuigen komen de trouwers terzijde staan,als een soort ‘advocaten pro Deo’.Voor God en de Kerkgemeenschap houden zij bij manier van sprekeneen laatste pleidooi ten gunste van het koppel,

en zeggen aan iedereen die het wil horen dat zij in hun verbintenis geloven...

III – 2 De Kerk vraagt naar de intenties van het koppel.

Er zijn geen argumentenin de liefde geen bewijzenik zou je kunnen vragenom nooit van me weg te gaanje zou een antwoord kunnen geveneen teken dat ik moet ontcijferen.

Soms lachen wij en zijn onszelfzo leven wij en zoekendiep in elkaar naar een plekwaar wij het liefste zijneen ogenblik een dag.

Daarna weer en dieperzoals eenden naar de bodem duikenen het is nooit genoeg. (miriam vanhee)

III – 3 Trouwbeloften.

ogen,gebaar,woorden,lichaam en ziel.

ooit eens gestameld hebbenik hou van jou,en dan een leven langzoekenwat dat zou kunnen betekenen.

maar je bentniet alleen…

Ons ja is een jaOns ja is geen ja maarOns ja is geen misschienNiet afhankelijk vande omstandigheden,geen eventjes proberen,

maar voor eeuwig en altijd…

Ons ja is een ja tegen elkaarzoals wij nu zijn.En zoals wij ooitkunnen worden…

III – 4 Overhandigen van de ringen.

Als liefdedie geen einde kentglanzen gouden ringen,edel en duurzaam,symbolen van verbond.

Twee trouwringenals vergulde getuigenvan dit echtelijk verbonden zijn.Ringen als jaargetijdenvan samen oud willen worden.Ringen als cirkels van eeuwigheid doorwaaid.Ringen als handen in elkaar geslagenmet daarin twee namen geschrevenin de palm van Gods hand…

III – 5 Aansteken van de huwelijkskaars.

De huwelijkskaars staat in het middenalsof het een vuurtoren was,een lichtmast voor verdwaalde bootjes.

Of als een soort verdwaalpaal op het drukke strand :als je elkaar bent kwijt geraakt,hoef je maarnaar deze plek van afspraak toe te komen,en alles komt terecht…

IV – 1 Huwelijkszegen.

behoed de liefde van de geliefden,gij die weet hoe broos en bijna niets

twee mensen zijn,en dat hun hart onrustig isen onbestendig als het weer.gij die hen toegekeerd hebt naar elkaar,opdat zij niet meer half zijn,onbestemd en onvervuld,leer hen verstaan het dodelijk geheimdat liefde lijden is,dat geven leven doet.geef hen de tijdelkaar te kennen en te troosten,blaas hun hartstocht aan,maak hen geduldig en oneindig lief,dat zij de nacht doorkomenmet elkaar. (H. Oosterhuis)

IV – 2 Vredeswens.

Vrede is een duif die van heel ver komt aangevlogen,met in haar bek een takje groengeplukt uit regenbogen.

Vrede is een postiljon d’ amour,die smeekt en fleemtom in ons huis te mogen wonen.

Vrede is een hand, een naam en een gezicht.Vrede is het vaderlandwaarvan wij allen dromen. IV – 3 Communie – We delen brood en wijn…

BROOD

Het heeft geen naam,maar het smaakt naar mensen.Hun lief en leed,hun werken en hun zorgen,het verdriet van gisterenen de hoop op morgenworden in dit brood gedeeld. BEKER

Er staat een beker klaar

en alle smaken van het levenwerden er in opgespaard.De liefde der geliefden.De tranen van bedroefden.Wat zuur is en wat zoet.Wat bitter is en goed.Wat water en wat wijn.Zo mag dit onze huwelijksbeker zijn.

V – 1 A dieu, en goede reis !

Een oude Ierse zegen

Moge de weg zich openen om je te ontmoeten.Moge de wind je altijd in de rug waaien.Moge de zon warm op je gezicht schijnen,de regen zacht op je veld neervallen.En tot we elkaar teugzien,moge God je zegenen en behoeden.Moge Hij je met Zijn gezicht beschijnenen je vrede geven.

A dieu ! Vaya con Dios ! Grüss Gott !God zegene en beware jullie.. !

V – 2 Ondertekenen van het huwelijksregister.

Je hebt het nu gezegdje hebt ik heb je lief gezegdje hebt nu is het leven goed gezegdje hebt wees niet meer bangen doe je ogen dicht gezegden ook : ik kom met tederheidmet ochtenduren avondurenmet een appelboom voor onze tuinbrood voor de maaltijdschilderijen voor de murenmet open handenwaarin jij jouw handen legtmet verlangen naar je schootmet zomer, herfst, met ouderdom en doodmet een verhaal voor morgeneen herinnering aan gisteren heb je gezegd

Bijna had ik na dit zo zacht zo zoet omsingeld zijnde kleine witte vlag van overgave

als antwoord in mijn stem gelegd

Ankie Peypers

V – 3 Danken.

Wij gedenken nog evenonze liefste omgevers.Wij willen niet vergetenallen die bij ons horen.Wij noemen in dit heilige uurmet tedere ontroering hun namen,en zweren hen trouw.

Wij willen onszelf naar hun voorbeeldtrainen in liefdeskracht,Wij zijn dankbaarom de hand op onze schoudervan iemand die zegt :ik sta achter jouwaar je ook gaat,wat je ook doet…

VI – 1 Bidden om vrede.

gebed voorpas gehuwden.

geef goddat zij in hun moeilijke dagengenoeg nuchterheid opdoenom in hun zalige dagenniet overmoedig te wordenen in hun zalige dagengenoeg warmte opdoenom in hun moeilijke dagenniet ontmoedigd te gerakendoor christus onze heeramen. (luc versteylen)

VI – 2 Waar twee of drie in Mijn Naam samen zijn…

Vieren is je laten dragendoor genade, door elkaar,door een lied en een gebaarantwoord zoeken op je diepste vragen.

Vieren is op adem komen stilte horen, woorden delen,als een kind de toekomst spelenonbesuisd de liefde dromen…

VII - 1 Omgeven door mensen die om je geven.

Dan nog, dan nogklamp ik mij, klamp ik mijvast aan jou, of je wilof niet,op ongenade of genade.Ik zal red mij, red mij roepenof zoiets als heb mij lief. (H. Oosterhuis)

VII – 2 Kwistig met muziek…

Mijn klein muziekje, mijnrimpeltje van licht,ik dek het landschap metzijn huizen en bomen dicht.

opdat het nacht zou zijnen jij heel zachte klank enzachte glans zou zijn. (eric derluyn)

Wij wensen jullie van harteeen huwelijk waar veel muziek in zit,met allerlei speelse variatiesop telkens weer dezelfde noten :

DO – van doorzettingsvermogenRE – van rechtvaardigheidMI – van mildheidFA – van fantasieSOL – van solide zijnLA – van lachenSI – van hou het simpelDO – van doodgraag zien…

GAARNE ZIEN…

Ieder mens wordt minstens twee keer geboren: één keer uit de schoot, en één keer uit de ogen en de handen – handen zijn voelende ogen!- van een mens die hem werkelijk ziet. Dat er iemand is die je aankijkt, aanziet. Iemand met een aangezicht: ogen die je zoeken en je herkennen. Als er niemand is die echt naar je kijkt, in wiens blik je mag zijn, iemand die je ziet en gaarne ziet, dan kan je eigenlijk niet bestaan, dan kan je zelfs niet tot leven komen. Want ogen zijn de zachtste moederschoot, als ze je gaarne zien…

In de ogen van een ander zie je en voel je wie je bent. Daar kun je héél van worden, en je kunt ervan breken. Daarom zijn er zoveel eenzamen onder ons : omdat er niemand is die hen echt ziet, omdat ze zich door niemand gezien weten. Als er niemand is die écht naar je kijkt, dan kom je in de wereld van de mensen niet thuis, en dus ook bij jezelf niet. Wie was ik, voordat anderen mij zagen? En hoe zou ik ooit opnieuw geboren worden, als niemand mij wilzien?Ogen kunnen naar je kijken, alsof ze met je praten. Ze zeggen: “Jij bent goed zo”, “Mij kun je vertrouwen”, “Dit zijn ogen om van te houden…”Zulke ogen kunnen je strelen, van binnen raken. Ze zeggen dingen die groter maken…Dat kunnen ook handen doen. Want :

Als wij elkaar willen zien zijn een paar handen soms genoeg is het genoeg te strelen met huid warm van weten te luisteren met een hart vol van aandacht: te zijn voor elkaar belangeloos, zonder haast . Dan zien wij elkaar met huid en haar een ander mens onverwacht, ongekend, eenzaam vragend naar gemeenzaamheid.

(vrij naar H. Andriessen)

‘Volgens de theorie van de aërodynamica kan de hommel niet vliegen. De grootte, het gewicht en de vorm van zijn lichaam in verhouding tot de totale vleugelspanning zouden vliegen onmogelijk maken. Maar de hommel,

die niet op de hoogte is van deze diepe wetenschappelijke waarheid, gaat gewoon zijn gang en vliegt rond en maakt elke dag ook nog wat honing…’

(uit Ilse Cornu: ‘Gezocht: liefdesrelatie met toekomst…’)

Gebed

God, jij die gehuldin zwijgzaamheidde eeuwen doorop onze drempel ziten wachtop onze wederliefde

Jij die de hoop niet opgeeften in stilte waaktaan het ziekbed van ons onvermogen

Jij die heet ‘Ik-zal-er-zijn’en van geen wijken weetaan onze zijde

Kom binnenen leg die naam ‘Ik-zal-er-zijn’op ons.

Doe hem levenals het kleinste van de zadenin de diepte van ons hart,zodat wij in staat zijnom te zeggen tot een ander:Ik zal er zijn voor jou…

Leer ons zwijgend,op jouw manier,de wacht betrekken bij een ander.Leer ons af te eisen en te heersen,zodat een mens kan opengaanen zich gewonnen geven.

God, gun ons een plek in jouw stilte,om te leren wachtenen net als jij het leven lief te hebben.Doe ons vinden en hervinden:

een lieve mens, een tere huid,een zachte plekwaar wij niet te kijk staanmet enkel onze buitenkant,maar elkander aan den lijvedoen verstaan:Ik zal er zijn voor jou…

Dat wij met twee of meerdie elkaar gevonden hebbenons niet afzijdig houden,maar toegang scheppen;en dat uit ons wederzijdsgeborgen zijnnieuw leven wordt geboren voor zovelen…

(uit Kompasliturgie)

Voorbeden

Om de Liefde Gods…

Gij die Minnaar van mensen genoemd wordt,blaas de hartstocht van alle geliefden aan,dat zij Uw Pinksterkracht herkennen in hun liefdesvuur.

Gij die God van het Verbond genoemd wordt,sterk de liefdesrelatie aan van allen die samenwonen,dat zij niet ophouden dag na dag voor elkaar te kiezen.

Gij die trouwe Bruidegom genoemd wordt,zegen alle gehuwden,wijs hen de weg naar elkaar in goede en kwade dagen,dat zij groeien in eenheid zonder zichzelf te verliezen,en hun levensverbond ervaren als een Godsgeschenk.

Gij die het geknakte riet niet breekt,wees balsemvoor allen die leven met de pijn van een gebroken relatie.Omgeef hen met milde mensendie hen weer doen geloven in de kracht van genezende liefde.

Gij die Leven belooft over alle grenzen heen,wees troostende tochtgenootvoor allen die treuren om de dood van hun partner.Leid hen door woestijnen van leegte en gemis, naar een oase van dankbaarheid en innerlijke rust.

Gij die de mens geschapen hebt naar Uw beeld,doe alle alleenstaanden rechtop staan in hun eigenwaarde,dat zij rijke vruchten dragen voor vele medemensen.

Gij die wij Vader durven noemen,omhels al Uw kinderen,en help ons in Jezus’ voetspoor te levenals enthousiaste getuigen van Uw gulle liefde. Amen.

(Ilse Cornu, in ‘Kerkplein, maandblad bisdom Gent’, jrg. 10, juni 2001, p.17))

BIDDEND SAMENZIJNOp een keer vroeg Jezus aan zijn leerlingen om scheep te gaan en over te steken naar de

andere kant. Zelf bleef Hij die avond alleen om te bidden. Toen de boot reeds een eind van de kust was verwijderd, werden zij door de golven geteisterd, want de wind zat tegen. Maar in de vierde nachtwake kwam Hij naar hen toe, wandelend over het water. De leerlingen die Hem over het water zagen wandelen, werden doodsbenauwd en zeiden: het is een spook! En ze gilden het uit van angst. Aanstonds sprak Jezus hen toe, en zei: ‘Wees niet bang, ik ben het, vrees niet!’ Petrus antwoordde: ‘Heer, als gij het zijt, beveel mij dan over het water naar u toe te komen.’ Jezus sprak: ‘Kom!’Petrus klom uit de boot, en wandelde over het water, om tot bij Jezus te komen. Maar bij het zien van de geweldige storm werd hij bang, en riep, toen hij begon te zinken: ‘Heer, red mij!’ Aanstonds stak Jezus de hand uit, greep hem vast, en sprak: ‘Kleingelovige, waarom heb je getwijfeld?’ En toen zij in de boot waren geklommen, bedaarde de wind. Nu wierpen zij, die in de boot waren, zich voor Hem neer en zeiden: ‘Waarlijk, Gij zijt de Zoon van God.’ (Matteus 14,22-33)Wat commentaarMisschien is dit wel het mooiste trouw-verhaal uit de evangelie. De Zoon van God en de eerste Paus, die samen de swing proberen te dansen in openlucht – stel je voor..!Zie ze daar bezig op het wankele water, die twee tegenover elkaar: Petrus halsreikend en Jezus handenreikend, hartstochtelijk op zoek om elkaar te vinden op het liefdespad. Wat een schitterend beeld van wat liefde kan zijn en verbondenheid en trouw. Waterballet op het meer van Gennesareth…Liefde is niet iets wat je eens en voor altijd kant en klaar bezit. Liefde is leven, liefde is groei. Liefde maakt geschiedenis. Trouw is een weg om te gaan. Je zet de eerste stap zonder goed te weten waarom. Maar iemand tegenover jou nodigt je uit, vrààgt je, smeekt om je… En je waagt het dan maar, op goed geluk, en je vertrouwt er op dat er altijd een hand zal zijn die je vastgrijpt als je dreigt te verzinken in zeven zeeën van ellende en verdriet. En zo, vasthoudend aan die vreemd-vertrouwde hand, loop je zienderogen de angst en twijfel onder de voet. Eerst aarzelend, maar stap voor stap durf je het aan. Je gaat na verloop van tijd zelfs dansend over het water voorbij aan de dood in al zijn vele vormen. Gaan-de-weg, de ogen gevestigd op die mens tegenover je stap je samen naar het land aan de overkant. Lichtvoetiger kan het bestaan haast niet zijn.Zoals de dichter zegt: ‘Jij geeft mij vleugels

en handen vol licht. Jij leert mij leven zonder gewicht,

lopen op water

en spelen met vuur. Jij maakt mij open –

ik weet dag noch uur.’ (Witte magie - Hein Stufkens)Zo gaat dat toch steeds weer: roeiend met riemen van verlangen lopen wij telkens over de golven heen van onze eigen angsten en zorg om zelfbehoud. En al dansend besef je steeds meer: een mens heeft niet zoveel nodig om te leven. Hoe zwaarder beladen, hoe moeilijker het voor een mens wordt om over water te gaan. Hoe armer je bent, hoe lichter het loopt. Zoals die Man van Nazareth heeft gezegd: ‘Neem niets mee voor onderweg: geen stok, geen reiszak, geen schoeisel. Voor niets heb je gekregen, voor niets moet je alles weer weggeven… (Mt. 10,8-10)Een mens die op de liefde vertrouwt hoeft bijna niets in handen te houden – alleen nog misschien wat dingen die niemand missen kan: een stem, een naam, een hand op je hart, wat broodkruimels en een slok wijn voor onderweg. En in de rest zal de Vader uit de hemel wel voorzien… (Mt. 6,32)Misschien kunnen kinderen en verliefden ons leren hoe wij dat moeten doen. Als je niet wordt als een kind zal het jou nooit lukken, waarschuwt het evangelie ons.Want … vrijheid is verte, een weg om te gaan

vrijheid is zoeken, geen veilig bestaan geen god en geen mens die je zegt hoe te leven vrijheid: een stem die je roept in de nacht. Vrijheid is gaan waar een mens op je wacht een stem en een vuur om je richting te geven, en je hart en je hand zonder boei, zonder band om vrij aan een ander te geven… (uit een lied van Jan Verhoef)

Ach, wat een schitterende bijbelse droom is dat: ‘Van de stormzee, de holle golven een straat maken…’ En dan maar ‘zwemmen en varen, lopen de branding in, lopen maar, lopen over de zee…’ (H. Oosterhuis) Het is de meest adembenemende gedachte waarop een mens kan komen…Misschien hier even luisteren naar het prachtige lied ‘Suzanne’ van Leonard Cohen, of in de Nederlandstalige versie van Herman van Veen…

Enkele vragen ter verwerking:1. Vertaal dat eens naar jouw leven van vandaag of van vroeger:

Je moet naar een overkant, maar je durft niet…

De wind zit tegen, het is nacht, het stormt, je hebt het zwaar te verduren, je bent bang…

2. Wanneer heb je zelf reeds in jouw leven ‘over water moeten leren wandelen’..? Hoe lang heeft toen de ‘nacht’ geduurd? En aan welke ‘overkant’ ben je toen beland..?

3. Heb je ooit het gevoel gehad dat God een spook is/was? Kan je leven met die dubbelzinnigheid van God: soms zo ver weg, zo on(be)grijpbaar – en tegelijk de verzekering uit de Bijbel dat Zijn Naam is: ‘Ik-zal-er-zijn’..?

4. Wie heeft ooit op één of ander domein van je leven gezegd: ‘Kom..!’ ? Wie heeft jou ooit uitgenodigd, gevraagd, uitgedaagd om in beweging te komen, om een (nieuwe) weg te gaan? Wat deed die vraag jou? En wat is er van gekomen, hoe is het verder gegaan..?

5. Voor wie heb jij ooit geprobeerd om die reddende, vast-houdende hand te zijn? En lukte dat een beetje..?

Voorbeden – uit H. Oosterhuis: ‘Levende die mij ziet’

GROOT VERHAALGij die ons in dit leven hebt geroepen,doe ons toebehoren aan elkaar. Dat wij naar wegen zoekenom elkaar van dienst te zijn,dat wij niet losgeslagen levenbuiten ons bereik –bescherm ons tegen onszelf.

Gezegend zijt Gijom alle vriendschapom warmte en intimiteit tussen mensenom eerbied en sympathie;dat wij elkaar blijven zoeken,niet ons afsluiten, verharden,dat wij vinden, en vasthouden,bidden wij.

Voor hen die elkaar gekozen hebbendat hun liefde groot mag zijnin goede en in kwade dagen,dat hun liefde groeien zalen niet verlopen in de leegte;dat zij gelukkig mogen zijnmet allen die bij hen horen.

Dat wij ons niet schamen voor wie we zijn,voor ons lichaam, onze verlangens;dat wij elkaar zonder angst bejegenenen niet overvragen;dat wij dankbaar zijnvoor vriendschap en genegenheid;dat wij in eenvoud geven en ontvangenen het niet moe wordenons geluk te beproeven bij elkaar.

Voor hen die van elkaar gescheiden zijn geraakten voor hun kinderen.Voor wie niet met elkaar kunnenmaar wel liefhebben.Voor allen die verlangen

maar nog eenzaam zijn,dat zij te vinden blijven.

Om herkenning bidden wij,dat onze dagen niet grauw en lusteloos zijn;dat ook onze zwaarste dagenniet wegzinken in wanhoop.Geef ons tijd van leven,tijd voor mensen, voor vrienden, tijd voor liefdezo jong en zo oud als wij zijn.

Liefde die beweegtde zon, de aarde, de harten der mensen,één zijt Gij, maak ons één.Maak ons onverdeeld van hart,vastberaden gerichtop een andere wereld dan deze,waar mensen elkaars gelijken zijn.

Troost ons met uw groot verhaalover liefde sterk als de dood,over uw trouw en ontfermingbetoond aan Jezus, uw kind.

Gezegend Gij, levende liefde,kome uw geest over ons.

_________

Liefde, Vriendschap en Trouwin Bijbels perspectief

Vormingsavond voor begeleiders in de huwelijksvoorbereiding

Sint-Paulusseminarie – Mariakerkewoensdag 22 september 2010

1. KIEZEN VOOR DE LIEFDE

‘Zijn jullie als vrije mensen, met de volle instemming van jullie hart naar hier gekomen om met elkaar te trouwen?

1.1 DE VERKENNERS – TUSSEN VOORPRET EN ACHTERDOCHT (Numeri 13)

1.2 DAVID EN GOLIATH – MET VIJF STEENTJES VECHTEN TEGEN DE REUZEN (1 Samuël 17)

2. LEVENSLANGE TROUW

‘Zijn jullie bereid als gehuwden elkaar lief te hebben en te waarderen al de dagen van jullie leven?’

2.1 GEDAANTEVERANDERING OP DE TABOR (Matteüs 17)2.2 MARIA MAGDALENA IN DE TUIN VAN PASEN (Johannes 20)2.3 DAVID EN JONATHAN – EEN HART MET EEN PIJLTJE ERDOOR… (1

Samuël 19 en 20)2.4 EEN VREEMDELING OP HET STRAND - WALKING CELEBRATION…

(Johannes 21)2.5 ONDERWEG NAAR EMMAÜS (Lukas 24)

3. VRUCHTBAAR ZIJN…

‘Zijn jullie bereid kinderen als geschenk uit Gods hand te aanvaarden, ze in jullie liefde te laten delen en ze op te voeden in de geest van Christus en Zijn Kerk?’

3.1 EEN ZAAIER GING UIT OM TE ZAAIEN… (Lukas 8)3.2 HET HUIS OP DE ROTS GEBOUWD… (Matteüs 7)3.3 DRAGEN, VERDRAGEN EN VÉR DRAGEN – DE LAMME EN ZIJN

VIER VRIENDEN (Marcus 2)3.4 DE BRUILOFT VAN KANA (Johannes 2)

4. EEN TOEMAATJE…

4.1 UITTEKENEN VAN DE LEVENSWEG4.2 WE MAKEN EEN DROMENVANGER

___________

TUSSEN VÓÓR-PRET en ACHTER-DOCHT

Alleen zij die onderweg zijnkunnende hoop koesterenooit aan te komen.

Jon Sobrino

Verkennersop de grens

van het Beloofde Land

Een verhaal van toen over het leven van nu

De hemel ligt niet binnen handbereik,zal niet toevallig ons in handen vallen.De hemel is gelijk ’t Beloofde Land.Men moet vooreerst door de woestijn:het niemandsland,het grensgebied van leven en van sterven,van lief en leed,van licht en duisternis.

Al gaande wordt de weg gebaand.

Beetje bij beetjetimmer jeaan de weg van je leven.De dagen gaan open en toeen je vraagt:waarheen leidt de weg?

Blader in het oude boek dat bijbel heet,en kijk hoeveel mensenhoeveel eeuwende weg naar het Beloofde Landzijn opgegaan,als naar een horizon die onbereikbaar scheen.

Al gaande wordt de weg gebaand.Al doende leer je.Je valt en staat weer op,je struikelt maar ziet niet

om,je doet stille voort …

Blader in het oude boeken leg je eigen levensboek erbij.Herken jezelf,je eigen hart, je eigen levenin het Verhaal dat eeuwen duurt.

Al gaande wordt de weg gebaand.Hij is de weg.Hij leert je:

als de graankorrel niet in de aarde valt draagt hij geen vrucht.

Geef dus jezelf weg. Breek jezelf als brood; laat je drinken als wijnen weet dat geven leven doet.

Blader in het oude boeken herken jezelf en je liefste,jullie liefde voor elkaar:twee mensen samen onderweg:een verhaal dat voortgaat,in dat grote Verhaal van eeuwenlang geleden…

“De twaalf verkenners” (Numeri 13,1-14,4)

Toen maakten de Israëlieten zich klaar om verder te gaan. Nu waren zij een volk geworden, het volk van God en Hij zou hen verder leiden. De kinderen vroegen:’Is het Beloofde Land nog ver?’ En de vaders zeiden: ‘Wij weten het niet. Mozes weet het.’ Maar Mozes wees de weg en zweeg. God alleen wist, hoe lang het nog zou duren. Wanneer de mensen in groepjes bij elkaar zaten, praatten zij over het nieuwe land, dat ze nu naderden. ‘Heerlijk, om niet meer te hoeven trekken, maar rust te vinden in een huis en te zitten onder je eigen wijnstok.’ ‘Alleen al daarom wil ik morgen wel weer verder sjouwen door het zand, al zijn mijn sandalen allang versleten.’‘Zullen we iedere dag melk drinken en honing eten?’, vroegen de kinderen.Ze waren nu inderdaad dichterbij gekomen. Iedereen was opgewonden, als voor een feest!Wat leek Egypte nu ver weg! Vrij waren ze en weldra zouden ze ook gelukkig zijn.Mozes riep nu twaalf mannen bij zich, uit iedere stam één, om het land te gaan verkennen. Kaleb was er bij uit de stam van Juda en Jozua uit de stam Efraïm.En Mozes zei: ‘Trek op naar het bergland en kijk, hoe het land is en of het volk, dat er woont sterk is of zwak, hoe de steden zijn en of ze in vestigingen wonen en kijk ook hoe de grond is, hard en droog of vruchtbaar en of er bomen staan of niet. Wees moedig en neem van de vruchten van het land iets mee.’En de twaalf mannen begonnen aan hun avontuur, nagekeken door het volk. Het wachten duurde lang. Pas na weken keerden zij terug en kijk, twee mannen droegen samen iets aan een draagstok. Het was een druiventros zo groot, dat alle mensen het uitriepen van verbazing en blijdschap. De andere verkenners hadden ook vijgen meegenomen en granaatappels vol rode pitten, die heerlijk waren om te eten.Alle mensen verdrongen zich om de grote druiventros te mogen zien, die kwam uit ‘Het dal van de druiventros’, zoals de verspieders het noemden en de blijdschap in het kamp kende geen grenzen. Ze vertelden dat het land inderdaad overvloeide van melk en honing. ‘Het is waar! Het is waar!’, riepen de kinderen. ‘Wat zullen we daar heerlijk eten! Nooit meer honger en dorst!’Maar terwijl de kinderen zongen en dansten, hielden de mannen een vergadering. En daar vertelden de verkenners: ‘Het volk, dat in het land woont, is sterk en de steden zijn ommuurd en erg groot. We kunnen niet tegen hen optrekken; ze zijn sterker dan wij!’Toen het volk dat hoorde, veranderde het gejuich in gejammer. Enkele van de verkenners gingen het kamp rond om te vertellen, dat het een gevaarlijk land was en dat er reuzen woonden. ‘We voelden ons, daarbij vergeleken, maar sprinkhanen’, zeiden ze. En dat verhaal werd weer verder verteld door de vrouwen. Boven het gejammer in de vergadering klonk de stem van Kaleb: ‘We moeten wèl gaan! Laat ons optrekken. Wij zullen sterk zijn. We moeten gaan. En er kwam grote onenigheid, eerst tussen de verkenners, toen onder het volk…

Vragen ter bespreking:

wat bezorgt ons vóór-pret? - Welke druiventrossen liggen er bij ons in het midden, na

enkele jaren samen zijn? Wat zijn de tastbare bewijzen dat het ‘goed gaat’ met ons?

- Wat doet ons deugd? Wat smaakt naar nog?

Wat veroorzaakt achter-docht?- Welke reuzen lopen wij tegen het lijf?- Wat is moeilijker, weerbarstiger dan verwacht?- Wat maakt ons bang of voorzichtig of alerter of..?

Vóór-pret en achter-docht...Is het niet zo bij elke overgang naar een nieuwe fase in het leven,bij elke grensoverschrijding naar de toekomst?

Er zijn dromers en idealisten die ons melden welke fantastische mogelijkheden er zijnaan de overkant.Maar al vlug rijzen ook de hindernissen op:dikke muren en dreigende gezichten.

Is het niet zo in elke relatiedat je ver vooruit wil kijken,kop in de wolken en snel, snel, snelde stralende toekomst tegemoet?Je ziet en je ervaart in het beginook veel dingen die deugd doen,die je gelukkig maken, die “goddelijk” zijn…

Maar er zijn ook de momenten van misverstand,de harde realiteit en de dagelijkse sleur.Twijfel begint te knagenen aarzeling vertraagt de pas…

Gebed voor de verkenners

Geef Goddat zijin hun moeilijke dagengenoeg nuchterheidopdoenom in hun zalige dagenniet overmoedigte wordenen in hun zalige dagengenoeg warmte opdoenom in hun moeilijke dagenniet ontmoedigd te geraken.

Door Christus onze Heer.Amen.

(luc versteylen)

Luc Versteylen

Staan wij als koppel,partners ook niet steedsop de grens van het Beloofde Land,aarzelend tussen ‘ja’ en ‘ja, maar’..?

Wie zal zeggenof dat wat we hopen bestaat?Het is ermee als met de wegen op aarde:eerst zijn er geen wegen,maar ze ontstaanals mensenin dezelfde richting gaan… (lee sjuun)

Wat neem jij mee?een rugzakeen drinkbusproviandeen touw… en jou ……

Samenstelling: Geert Dedecker

Er was eens een fluwelen speelgoedkonijn, en in het begin was het echt heel mooi. Het was dik en zacht en mollig, met echte snorharen en oren gevoerd met wit satijn. Op sinterklaasmorgen, toen het bovenin de schoen van het jongetje zat met een marsepeinen wortel in zijn pootjes, zag het er snoezig uit. Het jongetje was echt heel blij met hem, en speelde met het konijn, tot... ooms en tantes een boel andere geschenken brachten. In de opwinding van al die mooie dingen werd het eenvoudige konijn vergeten. Lange tijd lag hij in de hoek van de kinderkamer, en er was niemand die naar hem omkeek. Het duurdere speelgoed deed erg naar tegen het eenvoudige konijn. Het mechanische speelgoed, uitgerust met de nieuwste snufjes, beweerde dat het konijn niet echt was: het bewoog niet, maakte geen lawaai, gaf geen licht,… Alleen het oude hobbelpaard was aardig voor hem. Het hobbelpaard, met zijn bruine vacht vol kale plekken, zijn staart uitgerukt om aan de lange haren kralen te rijgen, was heel wijs. Hij had een lange stoet mechanisch speelgoed zien komen in de kinderkamer. Maar zo gauw hun opwindveren gebroken waren, verdwenen ze snel uit de kinderkamer.‘Wat is echt?’ vroeg het konijn op een dag, toen ze naast elkaar lagen in de kinderkamer. ‘Betekent het dat je van binnen iets hebt dat lawaai maakt, en van buiten zo’n veer om op te winden?’ ‘Echt is niet hoe je gemaakt bent,’ zei het hobbelpaard, ‘het is iets wat met je gebeurt.’ Wanneer een kind lang, heel lang van je houdt en veel met je speelt, dan word je echt.’ ‘Doet dat pijn?’ vroeg het konijn. ‘Soms wel’, zei het hobbelpaard, want het zei altijd de waarheid. ‘Maar als je echt bent, dan geef je er niet om dat het pijn heeft gedaan’. ‘Gebeurt het allemaal ineens, als je echt wordt, zoals wanneer je opgewonden word?’ vroeg het konijn. ‘Het gebeurt niet allemaal ineens,’ zei het hobbelpaard. ‘Je wordt. En er is een hele lange tijd voor nodig. Daarom gebeurt het niet zo vaak met dingen die gemakkelijk breken, of heel veel geld kosten. Over het algemeen, tegen de tijd dat je echt bent, is je haar meestal kapot geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen, je poten bengelen erbij, en je ziet er erg haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niets, als je eenmaal echt bent. Want je kunt niet lelijk zijn als je echt bent, behalve voor mensen die er niets van begrijpen.’ ‘Dan ben jij zeker echt?‘ zei het konijn. ‘De oom van het jongetje heeft mij echt gemaakt’, zei hij. ‘Dat is jaren en jaren geleden gebeurd, maar als je eenmaal echt bent, kun je nooit meer onecht worden.’ Het konijn zuchtte. Hij zou wel nooit echt worden. Hij verlangde ernaar om echt te worden, maar terzelfder tijd vreesde hij wel eerst kaal te moeten worden, en zijn ogen en snorharen kwijt te raken. Hij wilde maar dat hij echt kon worden zonder dat al die vervelende dingen met hem zouden gebeuren…

Mijn verkennersoutfit

Op een avond, toen het jongetje naar bed ging, kon hij zijn beertje dat altijd bij hem sliep, nergens vinden. Toen keek hij vlug even rond en pakte zomaar wat uit de kinderkamer. En toevallig greep hij zijn konijn vast, en sleepte het aan één oor mee naar zijn slaapkamer. Die nacht, en nog vele nachten daarna, sliep het fluwelen konijn in het bed van het jongetje. In het begin vond hij het niet zo prettig, want het jongetje knuffelde hem stevig, en soms lag hij bovenop hem zodat hij bijna stikte. En hij miste ook een beetje de gesprekken met het hobbelpaard. Maar hij begon het algauw leuker te vinden, want het jongetje praatte altijd met hem en maakte mooie gangen voor hem onder de dekens, en zei dan dat het holletjes waren waarin de echte konijntjes woonden. En als het jongetje dan eindelijk in slaap viel, kroop het konijn knus onder zijn warme kin, met de armpjes van het jongetje stevig om hem heen, en droomde de hele nacht. Zo verstreek de tijd, en het konijn was erg gelukkig, zo gelukkig dat hij niet merkte dat zijn mooie fluwelen pels alsmaar kaler werd, zijn staart begon te rafelen,… Op een keer had het jongetje het fluwelen konijn per ongeluk laten liggen in de tuin. Toen het avond werd, huppelde daar ineens een écht konijn voorbij, en bleef verbaasd zitten, starend naar het speelgoedkonijn. ‘ Ben jij misschien een écht konijn?’ vroeg het fluwelen konijn, ‘Natuurlijk’, zei het echte konijn. ‘Dat zie je toch?’ Dat maakte het speelgoedkonijn erg verdrietig. ‘Zie je wel dat ik niet echt ben’, dacht het stilletjes. ‘En heb jij ook iemand die met je speelt en met je gaat slapen, en die heel veel van je houdt? ‘Neen’, zei het echte konijn.‘O!’ zei het fluwelen speelgoedkonijn,’ dan kan jij niet echt zijn. Want je bent alleen maar echt, als er iemand is die véél van je houdt.’

Het fluwelen konijnvrij naar het sprookje van

Margery Williams

Raad eens hoeveel ik van je hou

Ik hou van jou helemaaltot aan de maan en terug!

illustratie van Anita Jeram uithet boek van Sam McBratney

Prekenlists.preken.be/pipermail/preek/docb8HiNCRuBB.doc · Web viewHomilie bij de huwelijksviering...

Documents

Transcript of Prekenlists.preken.be/pipermail/preek/docb8HiNCRuBB.doc · Web viewHomilie bij de huwelijksviering...