Een wandeling met KWB.be “Sint-Gillis bekent kleur!”

Een de Zondag Autovrije Zondag: 21 september 2014Een de Zondag Autovrije Zondag: 21 september 2014

q

q

InleidingInwoners, burgers van St.Gillis tonen hun rijkdom! Zij vertellen je hun verhaal, tonen hun kennen en kunnen via film – muziek – klank. Je kan het zien en horen, proeven en ontdekken bij het afleggen van een parcours doorheen St.Gillis.

Sint-Gillis lijkt wel een verjongingskuur te hebben doorstaan: het is een kleurrijke gemeente geworden, waar ook graag jonge mensen zich graag komen vestigen.

De grote verscheidenheid zit verweven in het dagelijkse leven. Als je wil kennismaken met het thema ‘diversiteit’ biedt St-Gillis een gemakkelijke opstap: niet bedreigend, marktpleintjes en parkjes die elkaar afwisselen, een groot aanbod aan leuke winkeltjes en gebouwen, de gezellige drukte van mensen die vanuit verschillende achtergrond met elkaar kunnen omgaan.

Kwb wil op autoloze zondag een greep uit het aanbod van verscheidenheid aanbieden onder de titel «St-Gillis bekent kleur».

U stelt zelf uw programma samen.We wensen U veel wandelgenot!

Contact : carlos.ramirez@kwb.be

q

qBezoekmogelijkheden.

1. «La Tricoterie» fabrique des liens / Banden smeden

2. Het Pelgrimshuis / La Maison Pelgrims

3. Portoalegro Tapas Bar

4. Betlehem Plein / Place Betlehem met ZinTV.org

5. HispanoBelga asbl

6. Kerk / Eglise «Jesu Trabalho» Met de muzikanten / Avec les musiciens de / van Terra Brazil.

7. Volkhuis / Maison du Peuple

8. Gemeentehuis / Hôtel de Ville

9. La Porte de Hal / Hallepoort

Vanaf 17u: Kans tot uitwisseling in de Pianofabriek

https://www.facebook.com/events/728936447148243/

Kwb heet u van harte welkom op haar eerste kleur-wandeling in Sint-Gillis. Samen met de gemeente St-Gillis en heel wat organisaties wil kwb u laten ontdekken dat samen zoveel leuker is dan alleen, dat kleuren heel wat schaduw kunnen wegwerken, dat superdiversiteit in Brussel tot een wereld-ontdekking kan leiden!

Startpunt en trefpunt «Pianofabriek»

q21 september: Tijdens deze autoloze zondag zetten heel wat gebouwen, musea, monumenten hun deuren open. Een unieke kans om Sint-Gillis van zijn kleurigste kant te ontdekken!

U stelt zelf uw wandeling samen. In het Gemeenschapscentrum ‘de Pianofabriek’- Fortstraat 35A is het start-en eindpunt van uw wandeling. U ontvangt er een wandelkaart. Uw gekozen route gaat langsheen verschillende kleurrijke mensen, verenigingen, organisaties, monumenten, beschouwingen,…

Vanaf 17u verwachten we U terug en kan U uw ervaringen delen met andere wandelaars!

Gemeenschapcentrum «Pianofabriek» - Fortstraat 35

Het gemeenschapscentrum is een open huis in een grootstedelijke multiculturele samenleving. Het is een plek

waar mensen kansen krijgen, waar nieuwe ideeën en initiatieven ontstaan, op basis van lokale en grootstedelijke dynamieken.Elke week vinden in samenwerking met de vele partnerorganisaties meer dan 30 cursussen plaats: taallessen, hip hop, tango, salsa, frisse folk, percussie, tai chi, gymnastiek, yoga…Zinnekeparade, Orchestra of our Time, SuperVliegSuperMouche,… allemaal projecten waaran iedereen kan deelnemen! En dat is inclusief mensen met een beperkt inkomen, bewoners van de gevangenis van Sint-Gillis, mensen met een mentale beperking of Brusselse expats.

De + in de titel naast gemeenschapscentrum staat voor het culturencentrum of de versterking van de dynamiek van de multiculturele samenleving in grootstedelijke context. Het stimuleert empowerment van migranten(gemeenschappen), organiseert interculturele publieksevenementen, sensibiliseert voor en rond de glokale samenleving en versterkt de diversiteit binnen organisaties en publieken.

q

Extra aandacht gaat naar de beeldvorming van de verschillende minderheden: via films en documentaires, via een opleiding ‘documentaire maken’ (in samenwerking met Zin-TV), via een lezingenreeks… en naar projecten rond duurzaamheid en (internationale) solidariteit. Het culturencentrum sensibiliseert Brusselse organisaties tot meer diversiteit en programmeert samen met hen multiculturele evenementen.

Tram 66Fotoreportage over ‘Sint-Gillis bekent kleur’. Tram 66 wil zich van andere fotografiegroepen onderscheiden door een specifieke inhoud te geven aan de foto’s: ‘Sociale fotografie’ is niet alleen betrokken op sociale thema’s, maar wil ook mensen in armoede actief leren fotograferen en wil hun verhaal over de omgeving laten vertellen via de foto’s die ze zelf trekken. Het proces daarbij is belangrijker dan het eindproduct: groepsvorming, samen de stad intrekken, vriendschap, fier zijn over de eigen realisaties, het armoedeverhaal aan bod laten komen tijdens de tochten, de stad beter leren kennen, het technisch aspect van fotograferen onder de knie proberen te krijgen.

Sociale fotografie beoogt ook een archief op te maken m.b.t. een aantal thema’s. Zo kunnen andere organisaties een beroep doen op foto’s met (sociale) inhoud.

q

In la Tricoterie komen bedrijfswereld en kunstwereld samen.

Het resultaat:- vernieuwende activiteiten die mikken op zingeving.- een ‘poëtische’ relatie met de maatschappij, waardoor deze samen-leefbaar wordt: tijd voor uitwisseling en debat, samen eten (slow food), ontdekking van diverse culturen, ontmoeting via creatieve en filosofische ateliers, die geen materiële verrijking tot doel hebben, maar die ten goede komen aan persoonlijke ontwikkeling.- reactie tegen een doorgedreven ultra-liberale op winst gekeerde maatschappij met oog voor de ‘indignés’, met waarden als duurzaamheid en solidariteit, waarbij iedereen wordt uitgenodigd samen-bouwers en ‘tricoteurs’ van een vernieuwde samenleving te worden.- samenleven van verantwoordelijke burgers en ondernemingen stimuleren- cliënten-partners bijstaan in een transitie-benadering bij de organisatie van hun initiatieven.

La Tricoterie - Verhaegenstraat 158

3.2.q

Het Pelgrimshuis – Parmastraat 69

Dit schitterende herenhuis bezield door de Vlaamse Neorenaissance werd in 1905 ontworpen door Adolphe Pirenne. De architect kiest voor een vernieuwende indeling van de binnenplaatsen, en doet hiermee afstand van de traditionele drie plaatsen na elkaar van de Brusselse huizen uit die periode. Het gebouw werd in 1927 opgekocht door de apotheker en industrieel Eugène Pelgrims die beroep deed op de diensten van architect Fernand Petit om het huis te vergroten en er bepaalde wijzigingen in door te voeren, met eerbiediging van de oorspronkelijke eclectische stijl. Hierdoor gaan in het Pelgrimshuis meerdere tijdperken zij aan zij: het Romantisme (bvb. de tuin), de Neorenaissance (bvb. eetkamer, grote zitplaats en kamers), de Vlaamse Renaissance (bvb. de gevel) en de Art Deco (bvb. de wintertuin getooid met een fontein).Het Pelgrimshuis werd in 2001 geklasseerd omwille van de originaliteit van zijn materialen en zijn opbouw. De tuin die het gebouw omgeeft, het Pierre Pauluspark – genoemd naar de kunstschilder en etser die de eerste voorzitter was van de Kunstgroep van Sint-Gillis – dat vroeger de private tuin was van de familie Pelgrims, wordt een openbaar park in 1969 en wordt als landschap geklasseerd in 1997. Het werd opgevat in de geest van de landschapsparken op zijn Engels.Het gelijkvloers en de eerste verdieping van het Pelgrimshuis werden gewijd aan de kunst en de schepping onder al haar vormen: plastische, muzikale of literaire.Het Pelgrimshuis biedt onderdak aan verschillende initiatieven, gevarieerde tentoonstellingen (schilderkunst, fotografie, beeldhouwkunst) en ook, bij gelegenheid, aan kleine concerten of conferenties.

3.Braziliaanse Tapasbar- organisator van diverse zuiderse culturele

initiatieven!

‘Um lugar para descobrir coqueteis e pratos diferentes criados por Zilma Santos, originaria do Sul do Brasil. Num ambiente caloroso,

Port’Alegre propoe,diversas atividades culturais...’

Internationaal ComitéHet IC wil zelforganisaties in hun verscheidenheid en met respect voor hun culturele eigenheid ondersteunen en verenigen. Doel is zo de onderlinge solidariteit en samenwerking tussen de verschillende etnische groepen in de samenleving te bevorderen.Interculturaliteit zit ingebakken in zowel de missie als de werking van de federatie. Via het versterken van het verenigingsleven willen we onze afdelingen, maar ook andere organisaties en de brede samenleving uitdagen om mekaar op een structurele en evenwichtige manier te ontmoeten. Dit gaat dus verder dan het organiseren van “theekransjes”.Die interculturele ontmoeting is zowel terug te vinden in de structuren van het IC (zowel in de raad van beheer als de algemene vergadering zetelen mensen van diverse etniciteit naast Vlaamse vrijwilligers) als in onze fundamentele doelstellingen en de concrete werking (vrijwel àlle initiatieven van de federatie dragen een element van interculturaliteit in zich). De visie op interculturaliteit en etnisch –culturele diversiteit weerspiegeld zich ook in het personeelsteam: binnen de groep van 22 werknemers zijn er 14 verschillende nationaliteiten...Etnisch-culturele diversiteit in een samenleving is op zich een loos begrip, dat zonder concrete invulling weinig meerwaarde biedt. Het IC is daarom op zoek gegaan naar inhoud. Finaal zijn we geland op drie “sleutelthema’s” waarrond we werken: Onderwijs- en opvoedingsondersteuning, tewerkstelling en maatschappelijke participatie.

www.icvzw.be

Port’alegre Bar à Tapas - Moskoustraat 11

q

q

Betlehemplein

met ZinTV.org , BBQ

ZIN TV is een vormingscentrum dat concrete tools, praktijk en theorie aanreikt aan burgers uit het socio-culturele netwerk.«Ons doel is studenten te vormen in de audiovisuele taal, de onderzoeksjournalistiek en de podiumkunsten» Ronnie Ramirez

Mogelijkheid tot BBQKans om een lekkere BBQ-maaltijd te gebruiken aan democratische prijzen!

d

4.

q q

Hispano BelgaVorstse stwg 244-246

Verenging die de samenwerking wil bevorderen tussen mensen van Belgische oorsprong en mensen met een integratie-verleden. Dit gebeurt via:- Onthaal en sociale oriëntering- Permanente vorming- Individuele begeleiding- Alfabetiseringscursussen- Huiswerkbegeleiding voor lage schoolkinderen- Spaanse conversatietafels- Cursussen fotografie- Activiteiten voor ouderen

q5.

q

6. Eglise/ Kerk «Jesu Trabalho» Vorstsesteenweg 217

Enkel te bezoeken tussen 13u en 15.30u met:

- Zanggroep van Terra Brasil.- Vredesweek- KMS

Canteria

Gemengde groep van een tiental Franstalige en Nederlandstalige zangers die vanaf het begin van 2006 door Ylva Berg (zangeres) en Flávio M. de Souza (zanger en gitarist) worden begeleid met de steun van Terra Brasil vzw. Het repertorium van de groep bestaat uit liederen uit verschillende regio’s en tradities.

Al decennia lang komen immigranten uit het Zuiden aan in Sint-Gillis bij Brussel. Ze stappen van de trein in het Zuidstation. Eerst waren het de Spanjaarden, dan de Portugezen en de laatste jaren ook veel Latijns-Amerikanen. In en rond de kerk van Jezus Arbeider heeft zich een jonge en levendige Braziliaanse gemeenschap gevormd.

Terra Brasil

q

q

Vredesweek

De Vlaamse Vredesweek is een jaarlijkse campagne op initiatief van enkele vredesorganisaties in samenwerking met sociale organisaties en publieke instellingen. Dit uniek pluralistisch samenwerkingsverband brengt elk jaar tijdens de laatste week van september een vredesthema onder de aandacht van de publieke opinie en de overheid.De Vredesweek stond eerder al aan de basis van de realisatie van de Belgische wet tegen landmijnen, de oprichting van een Vlaams Vredesinstituut, de aanplanting van vredesbossen o.a. in Vilvoorde en Sint-Truiden, en nog veel meer.

Stop Haat, Praat!De Vredesweek 2014 roept op om te reageren tegen haatboodschappen en het gesprek aan te gaan met diegenen die ze verspreiden. De Vredesweek sluit zich ook aan bij de Europese campagne No Hate Speech, of: Neen tegen haatboodschappen.Aanzetten tot haat is bij wet verboden. De ergste vormen van haatboodschappen, die anderen willen overtuigen, stimuleren, aanmoedigen tot haat maar ook op bepaalde reacties aansturen, moeten via gerechtelijke weg aangepakt worden. In ons land zijn er verschillende officiële instanties, zoals het Centrum voor gelijkheid van kansen en voor racismebestrijding of de politie, waar je naartoe kunt stappen als je slachtoffer of getuige bent van deze feiten.Maar wat met de “onbezonnen” of anonieme haatdragende uitlatingen die in de dagelijkse realiteit, op straat, openbaar vervoer of internet en in gewone gesprekken te horen of te lezen zijn? “Jeanetten, zit eens thuis aan elkaar.”“zonder bruin gespuis of EU-ers uit Roemenië of Bulgarije... tijd voor de grote kuis en alle profiteurs naar huis....”“Vuile hoer, kom eens hier, geef eens je telefoonnummer of kom maar direct mee!”

q“Allochtonen moeten zwijgen, uiteindelijk is het hier wel ons land, hé”Neen tegen haatboodschappen! Niemand ontsnapt aan “publieke bekladding”: migranten zijn criminele gelukzoekers, homo’s geven een slecht voorbeeld aan onze kinderen, werklozen of “inactieven” plunderen de welvaartstaat, mensen met een beperking “lopen” in de weg, pastoors zijn pedofielen, ondernemers zijn zakkenvullers, ouderen zeuren erop los, jongeren deugen voor niets, vreemden hun eten stinkt … In vaak vindingrijke scheldproza worden aan hele groepen negatieve eigenschappen gekoppeld. Haatboodschappen viseren mensen omdat ze een andere religie, afkomst, nationaliteit, huidskleur, gender, seksuele geaardheid of leeftijd hebben, omdat

ze een beperking hebben, omdat ze er een andere ideologische of politieke overtuiging op nahouden. Omdat ze, kortom, anders zijn of anders denken dan de “boodschapper”. De gevolgen van dergelijke haatboodschappen zijn ingrijpend voor de betrokkenen. De pijn die zo’n boodschap teweegbrengt mag dan al niet lichamelijk zijn, verbaal geweld treft mensen zeker zo hard als fysiek geweld. Dit raakt de kern van hun mens-zijn: jezelf kunnen zijn, sociaal aanvaard worden en erbij horen. Zo werken haatboodschappen discriminatie en uitsluiting in de hand. De “bedenkers” van haatproza baseren hun boodschappen meestal op vooroordelen en veralgemeningen vanuit angst voor wat ze niet kennen of onzekerheid over hun eigen socio-culturele en economische situatie. Die

onzekerheden projecteren ze op een groep of een individu. Verschillen zetten ze dik in de verf. De boodschapper beseft soms zelf niet welke impact zijn uitlating heeft op de ander. Ja voor dialoogWie tegen hatelijke taal of uitlatingen wil ingaan, moet zelf de eerste stap zetten en een gesprek aangaan. Geen tegenaanval plegen, maar contact zoeken met de haatboodschapper. De Vredesweek breekt een lans voor dialoog. Niet de makkelijkste weg uit het haatdiscours en geen gegarandeerd succes, maar wel een noodzakelijke stap. Dialoog gaat in tegen het “wij-zij-denken”. Ben jij in staat de dialoog aan te gaan met iemand die haatboodschappen verspreidt? Door met elkaar in dialoog te gaan, kunnen we vooroordelen ontkrachten en verschillen met de ander overbruggen. Voorbij tegenstellingen en veralgemeningen kijken. In dialoog kunnen we elkaars wensen en verlangens beter begrijpen. Is die ander wel zo verschillend? Is de ander bewust van de pijn en uitsluiting die jij voelt door zijn gedrag? Kan jij een dialoog aangaan zonder vooroordelen? Dialoog is luisteren, vragen stellen en verduidelijken wat je eigen verlangens zijn. Het is geen “meningen-strijd”. Dialoog wist verschillen niet uit maar erkent en overstijgt ze . “De ander” is en zal altijd simpelweg anders zijn. En dat is maar goed ook: het is door de ander dat jij jezelf echt ontdekt en kan ontwikkelen. Diversiteit verrijkt jezelf en de samenleving. De gewoonte om aan verschillen een negatieve bijklank te koppelen, en die bovendien op een hatelijke manier te uiten, moeten we dan ook de pas afsnijden.

q

De Vlaamse Vredesweek roept op om te reageren tegen haatboodschappen in de publieke ruimte en het gesprek aan te gaan.

De campagne loopt van 21 september – internationale dag van de vrede – tot 2 oktober – internationale dag van de geweldloosheid.

Vlaanderen & Brussel verHARTen

Haat en haatboodschappen verharden een samenleving. Ze brengen niet alleen pijn en uitsluiting teweeg bij de ontvanger van de boodschap, ze raken ook omstanders en getuigen. Ook de boodschapper doet zichzelf geweld aan. Haatboodschappen doen de mens een stuk menselijkheid verliezen. Haat verhardt. Deze campagne roept mensen op zich uit te spreken tegen haatboodschappen. `Maar ze pleit er ook voor om met de boodschapper in dialoog te treden en op zoek te gaan naar een dieperliggende menselijkheid. Om te “verharten” in plaats van te verharden. De actie “VerHART Vlaanderen” symboliseert deze beweging. Die roept op om zoveel mogelijk foto’s te nemen van jezelf (of je vrienden) met het No Hate-hart-logo. Olivier Deforges

KMS: Kerkwerk Multicultureel Samenleven

Kerkwerk Multicultureel Samenleven (KMS) is een open sociaal-culturele beweging. KMS maakt beweging rond diversiteit, racisme & migratie. KMS bevordert het samenleven van en de democratische samenwerking tussen mensen uit verschillende cultuurgroepen, religies en levensbeschouwingen. KMS zet concreet in op het respect voor de verhalen, de rechten en de waardigheid van mensen met een migratiegeschiedenis.

qKMS visie

In Vlaanderen, België en Europa is het volwaardig samenspel tussen mensen met verschillende culturele en levensbeschouwelijke achtergrond nog niet gerealiseerd. Verschillende samenlevingsbarometers geven aan dat racisme en discriminatie behoren tot de alledaagse ervaring. Volgens bepaalde bronnen vertoont Vlaanderen kenmerken van een gesegregeerde maatschappij. Anderen wijzen er op dat we stappen vooruit zetten in de interculturele samenlevingsopbouw.

Vast staat dat de contactarmoede tussen mensen van verschillende origine of levensbeschouwing erg groot is. De participatie van mensen met een immigratiegeschiedenis aan diverse maatschappelijke instellingen scoort laag. En er gaat geen week voorbij of ergens wordt een nieuwe discussie gestart over de grenzen die moeten gesteld worden aan een vrije culturele of levenbeschouwelijke expressie in de openbare ruimte. Ondertussen laat de Vlaamse overheid het integratiebeleid balanceren van een open multiculturele benadering in de richting van een veeleisender kader van kennis van de Nederlandse taal en aanpassing aan welomschreven (regionale) waarden en normen.

Naast dit interculturele en interlevensbeschouwelijke debat – dat zowel mensen mét als zonder migratiegeschiedenis bezighoudt - is er ook het immigratievraagstuk. Na zestig jaar wordt immigratie in Vlaanderen nog steeds ervaren als een dramatisch gegeven dat onze regio overkomt. Het immigratievraagstuk wordt meestal gelezen door de bril van het berekend binnenlands belang en gezien als een kwestie van grens- en grondgebiedbewaking. Dat immigratie oorzaken heeft en een aanpak verdient komt nauwelijks aan bod. Dat die oorzaken en zij die immigreerden ons daarover iets te vertellen en te leren hebben wordt door weinigen onderschreven.

q

q

Tegen deze achtergrond vertrekt KMS van het standpunt dat het sociaal-cultureel werk een bijzondere verantwoordelijkheid heeft in de interculturele en interlevensbeschouwelijke opbouw van de samenleving. KMS stelt dat ze - als sociaal-culturele beweging - de capaciteiten en de voorwaarden moet helpen ontwikkelen opdat personen en groepen de interactie en dialoog met elkaar kunnen aanvatten en verder ontwikkelen.

Daarom moet KMS aan personen, groepen en instellingen initiatieven aanreiken die bijdragen tot een levenskrachtige wisselwerking ten gunste van een rechtvaardig en vredevol samenleven. Die initiatieven moeten de deelnemers aan de wisselwerking een gevoel van eigenwaarde geven, zonder zichzelf te overschatten. Ze moeten gericht zijn op het ontwikkelen van verbondenheid en solidariteit. Ze moeten deelnemers keuzes leren maken tegen vernederende houdingen en voor meer menswaardigheid.[…]Het culturele samenlevingsvraagstuk is wezenlijk verbonden met het vraagstuk van de immigratie en het project van de immigrant. Ook de wijze waarop in het verleden de Noord Zuid verhoudingen werden ontwikkeld en waarop vandaag de internationale samenwerking wordt georganiseerd bepaalt mee het debat.

KMS wil daarom ook beweging maken rond het immigratiethema, met effectieve aandacht voor het oorspronkelijke ‘vertrekverhaal’ van de immigranten, de reden waarom zij immigreerden of vluchtten, de oorzaken van hun verblijf in de Vlaamse Gemeenschap, de wijze waarop zij hier worden onthaald en opgevangen, de kansen die ze krijgen om zich te ontplooien én om te gaan met de beweegredenen van hun immigratie.

Lees de volledige visie van KMS op www.kms.beThomas Peeters

q

Voormalig Volkhuis Sint-Gillisvoorplein 37-39

Gebouwd i.o.v. Société Coopérative de Bruxelles en n.o.v. Alfred Malchair, 1905. Gebouwd door vrijwilligers van coöperatieve o.l.v. gemeentearchitect. Edmond Quétin. Net als andere volkshuizen functioneert het in Sint-Gillis oorspronkelijk als ontmoetingsplaats en als plaats voor cultuur en politiek debat. In 1914 houdt Lenin hier een toespraak. In 1918 inrichting van bioscoopzaal. In jaren 1960 raakt de Société coopérative in moeilijkheden en sluit het Volkshuis zijn deuren. Het gebouw kent nadien verschillende commerciële doeleinden. Vanaf 1991 wordt het tijdelijk als kerk gebruikt. De gemeente koopt het in 1995, om tussen 1997 en 2002 te worden gerenoveerd. Gebouw met twee volumes. Straatgevel in neo-Vlaamse renaissance en oorspronkelijk met een kruidenier en een slagerij op de benedenverdieping en een foyer op verdieping. Achterbouw met café op benedenverdieping en grote zaal op verdieping.

7.

q

qGemeentehuis van Sint-Gillis Maurice Van Meenenplein 39

Monumentaal gemeentehuis in Franse renaissancestijl, n.o.v. arch. Albert Dumont in samenwerking met arch. Auguste Hebbelinck.

Geschiedenis. Naar het einde van de 19e eeuw was het gemeentehuis in het hart van de gemeente (zie Sint-Gillisvoorplein nr. 1, huidig politiecommissariaat) te klein geworden. Op 28.05.1896 besloot de gemeenteraad daarom in het hart van de nieuwe Zuidwijk een nieuw en waardig stadhuis te bouwen. Uit de twintig ontwerpen voor de architectuurwedstrijd koos men uiteindelijk Consilio manuque n.o.v. Albert Dumont (1853-1920).

De gemeenteraad keurde de plannen op 17.03.1898 goed en besteedde de werken op 01.11.1899 uit aan ondernemer Monnoyer. Reeds bij de aanvang der werken doken er stabiliteitsproblemen op. Het stadhuis zou immers boven een oude zavelgroeve verrijzen. De problemen werden verholpen door de linkervleugel op een betonraster te laten rusten, terwijl het belfort op een betonmassief zou steunen. De eerste steenlegging geschiedde op 02.09.1900. Het gebouw werd uiteindelijk op 24.07.1904 plechtig ingehuldigd. Een commissie, opgericht onder impuls van schepen Morichar, stond in voor de verfraaiing van de gevels met beelden en bas-reliëfs die allegorisch naar het gemeentelijk leven zouden verwijzen. Architect Dumont en kunstenaar Julien Dillens leidden de werken en coördineerden tevens de binneninrichting. Voor de financiering van het rijke interieur putte men uit het daartoe speciaal opgerichte Petermannfonds.

Het stadhuis is als monument beschermd sinds 08.08.1988. Tussen 1990 en 2002 werd het exterieur gerestaureerd onder leiding van arch. Paul Willems en G. Bedoret.

8.

qDe Hallepoort is een voormalige stadspoort in Brussel. De poort staat op de Kleine Ring van Brussel, aan het einde van de Hoogstraat en het begin van de Waterloosesteenweg. Ze werd gebouwd in 1381 en is de enige Brusselse stadspoort die bewaard is gebleven. Een metrostation in de buurt is vernoemd naar de poort, zie Hallepoort (metrostation).De militaire functie van de Hallepoort werd reeds in 1564 opgeheven, waarna ze dienst deed als graanzolder, lutherse kerk, gevangenis en archief. In de 18e eeuw werd de stadsomwalling afgebroken en werd enkel de Hallepoort bewaard. In 1847werd er het Musée Royal d’Armures, d’Antiquités et d’Ethnologie (Koninklijk museum voor wapens, oudheid en volkenkunde) in gevestigd. Het gebouw werd in 1863 door Hendrik Beyaert gerestaureerd en vergroot voor zijn nieuwe functie, waarbij het uiterlijk van de poort sterk werd aangepast door onder andere torens toe te voegen en een neogotisch dak.In 1889 was de collectie van het museum dusdanig gegroeid dat er in de Hallepoort alleen ruimte voor de wapenverzameling overbleef. De overige collecties vonden onderdak in het Jubelparkmuseum. Toen de Hallepoort in 1976 wegens restauratie- en renovatiewerken werd gesloten werden ook de wapens en de wapenrustingen in het Jubelpark ondergebracht, ditmaal in het Koninklijk Museum van het Leger en de Krijgsgeschiedenis. Op 6 juli 2008 werd het museum heropend na een nieuwe serie renovatiewerkzaamheden.Inmiddels doet de Hallepoort, als onderdeel van de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis, weer dienst als museum.

q

Hallepoort – Zuidlaan 150

Pianofabriek Fortstraat 35A

Om 17u vinden we elkaar terug in de Pianofabriek om uit te wisselen over onze ervaringen..

https://www.facebook.com/events/728936447148243/

Sint-Gillis: j’y suis, j’y reste!

Ik ben opgegroeid op het Limburgse platteland. Op kot gaan naar Leuven, lang geleden, was al een zeer grote stap. Ik ben vijfentwintig jaren geleden in Brussel komen werken.

Geen liefde op eerste zicht. De kat uit de boom gekeken: veel gewandeld in Brussel, gekeken, geluisterd, gepraat, gelezen. Vijftien jaar geleden verhuisde ik naar Sint-Gillis. Het pendelen tussen Leuven en Sint-Gillis werd te vermoeiend.

En...ik heb er nog geen minuut spijt van gehad. Is Sint-Gillis de perfecte gemeente? Neen, integendeel zelfs. Sint-Gillis blijft nog altijd een van de armste gemeentes van het land. De (jeugd)werkloosheid is er torenhoog. De huurprijzen blijven stijgen. Te weinig plaats voor de kinderen in het onderwijs. Te veel jongeren verlaten de school zonder diploma. Achter de gevels zit veel verscholen armoede, miserie, eenzaamheid. Nonchalance slaat soms al te vlug om in onverschilligheid en bruutheid.

En toch... en toch: bovenvermeldde problemen dwingen je bijna om uit je kot te komen en je op de een of andere manier te engageren in de gemeente. Omdat het niet anders kan, alleen samen kunnen we de problemen aanpakken.

q

q

Je spreekt af met je buurvrouw om bloembakken te plaatsen op de vensterbank zodat de straat er een stukje fleuriger uitziet. Je helpt ouders bij het invullen van de studiebeursaanvragen en het inschrijven van hun kinderen in de school. Je voert samen een actie om het postkantoor toegankelijk te maken voor mindermobielen en ouders met kinderkoetsen (iets waar Bpost na vijf jaar nog altijd niet in slaagt!). Je werkt mee aan een speelstraat zodat kinderen kunnen spelen en buurtbewoners de kans krijgen om elkaar beter te leren kennen. Je werkt mee aan een straatfeest met bewoners, handelaars, verenigingen zodat het jaarlijkse “Fort(s) en fête” in de Fortstraat een groot succes wordt. Je klaagt het aantal leegstaande woningen in de gemeente aan, die beter zouden gebruikt worden als sociale woning. Je ontmoet mensen, afkomstig van waar ook in de wereld, met een andere achtergrond, met een boeiend levensverhaal. Buren worden bondgenoten, worden vrienden.

Hugo Boutsen, medewerker van de Pianofabriek

Sint-Gillis op zijn best

Zaterdag 21 juni: braderie in het centrum van Sint-Gillis. Ik loop door de Waterloosesteenweg, volop in de zon, bij zomerse temperaturen. Het is werkelijk een veelkleurig schouwspel: alle mogelijke nationaliteiten, jong en oud, in de meest diverse kleren. Sint-Gillis op zijn best. Noord-Afrikaanse zwaar gesluierde vrouwen kruisen er zomers geklede meisjes uit Zuid-Europa of Latijns-Amerika. En de mannen moeten niet onder doen in creativiteit. De mensen uit zwart Afrika maken het nog kleurrijker, en dan zijn er nog de Polen en recent de vele mensen uit Centraal Europa. Sint-Gillis heeft waarschijnlijk de meest diverse bevolking van alle gemeenten van Brussel. Je kunt er de hele migratiegeschiedenis uit aflezen. Ondanks of misschien juist dank zij deze superdiversiteit leven we er harmonieus samen.Deze grote verscheidenheid vind je terug in de winkels en de cafés. Iedere gemeenschap weet waar ze terecht kan voor voeding, kleding of ontspanning.

qEn wij, autochtone Belgen, zijn overal welkom. Ook het kerkelijk landschap is heel gekleurd. Er zijn zeven verschillende geloofsgemeenschappen: de Franstalige en de Nederlandstalige, de Italiaanse en de Spaanssprekende gemeenschap, de Portugese en de Braziliaanse en dan nog de Fraterniteit van Jeruzalem. Iedereen kan er eucharistie vieren in zijn eigen taal. De verantwoordelijken ontmoeten elkaar maandelijks en driemaal per jaar hebben we een gezamenlijke viering.

Het gemeenschapscentrum De Pianofabriek richt zich met succes tot de heel diverse en jonge bevolking en de vele diensten van de gemeente proberen iedereen te helpen die het nodig heeft. Het is natuurlijk niet allemaal perfect, maar de inspanningen om er een leefbare en aantrekkelijke gemeente van te maken zijn groot. Zo vernieuwde de gemeente de voorbije jaren het Bethlehemplein en het Moricharplein helemaal, een zegen voor de kinderen. In een gemeente met weinig groen zijn de pleinen van groot belang.

Een van de grootste uitdagingen blijft de huisvesting. Een betaalbare woning vinden is heel moeilijk, zeker voor het armere

deel van de bevolking dat vooral in laag Sint-Gillis woont (en waar de werkloosheid groot is…). Ik hoop dat er nog meer inspanningen gedaan worden om iedereen menswaardig te laten wonen. Het zal het harmonieus samenleven zeker ten goede komen. ‘Marcel Cloet’.

Sint-Gillis is een kleurrijke verzameling

“Wanneer ik door Sint-Gillis fiets, ben ik telkens weer onder de indruk van de bruisende Parvis, mensen van vele afkomsten, voetballende jongeren op het Moscouplein, vele marktdagen, druk bewandelde voetpaden waar mensen niet zomaar van punt A naar punt B lopen, maar elkaar ook ontmoeten...

Sint-Gillis is een kleurrijke verzameling van verschillende realiteiten die naast, maar ook met elkaar leven: theehuizen en typische stamcafés, katholieke parochiekerken, moskeeën en Pinkstergemeenschappen, mensen in armoede en meer gegoede middenklassers…

De gemeente heeft één van de mooiste stadshuizen van Brussel. Ik hoop van harte dat Sint-Gillis ondanks haar aantrekkingskracht voor middenklassers haar intercultureel karakter zal behouden. Het zou jammer zijn indien hun komst tot een stijging van de huurprijzen zou leiden, waardoor mensen met minder middelen naar andere buurten zouden moeten uitwijken. Tegelijk droom ik ervan dat Sint-Gillis meer en meer een plaats wordt waar solidariteit geen kleur heeft. Gemeenten als Sint-Gillis hebben de kracht van een sterk verenigingsleven. Moge Sint-Gillis dan ook steeds opnieuw tonen hoe rijk het samenleven in diversiteit kan zijn. De uitdagingen waarmee elke grootstad geconfronteerd wordt – een hoge bevolkingsdichtheid, armoede, racisme, druk op de huurprijzen, de zoektocht naar een kwaliteitsvol onderwijs voor iedereen… – brengen mensen samen om gezamenlijk de strijd tegen onrecht aan te gaan en aan een gemeenschappelijk toekomstproject te bouwen. Ik wens de inwoners van Sint-Gillis dan ook veel creativiteit toe om hun krachten te blijven bundelen. Dat ze meer en meer hun dromen voor hun wijk samen durven leggen, en met geloof in eigen kunnen ermee aan de slag gaan.”

Thomas Peeters

q

Sint-Gillis in kleuren

Onze gemeente heeft al veel te bieden op het vlak van ontspanning, uitgaan, cultuur, verbinding met het centrum, sfeer, etc. Er is zeker geen behoefte om nieuwe pistes op deze terreinen aan te snijden.

Wel zien we een aantal pijnpunten in de gemeente:Betaalbaar wonen: Hoewel Sint-Gillis een grote aantrekkingskracht heeft op (afgestudeerde) jongeren, worden huren en kopen in de gemeente steeds moeilijker door de stijgende prijzen. Paradoxaal genoeg is er nog heel wat leegstand, door verkommering maar zeker ook door de hoge huurprijzen in bepaalde wijken. Er is niet alleen nood aan bijkomende (sociale/betaalbare) woningen voor jongeren / jonge gezinnen. Eveneens moet worden bekeken welke bestemming de vele leegstaande panden kunnen krijgen. De focus mag immers niet enkel liggen op bijkomende woningen. Sint-Gillis is een gemeente met veel ruimte en groene plekken. Willen we de aantrekkelijkheid van onze gemeente behouden, mogen we dit groen en deze ruimte niet ten koste van woningen laten gaan.

Onderwijs: Kwalitatief Nederlandstalig onderwijs is een enorme uitdaging in de gemeente.

Om te proberen de taalkwaliteit te maximaliseren, proberen jonge ouders ook zoveel mogelijk hun kinderen gezamenlijk in de school in the schrijven. Er zijn heel wat lagere scholen in de gemeente, maar het voortbestaan van de Nederlandstalige school komt onder druk te staan. Dit moet ten alle prijzen

vermeden worden. Bovendien is er geen secundair onderwijs aanwezig in Sint-Gillis.Netheid: Sint-Gillis is zeker niet de vuilste gemeente van Brussel. Toch zijn er een aantal buurten waar de netheid een probleem blijft en daarmee ook het respect voor de gemeente. Een propere gemeente is ook een veilige gemeente.

Als jongeren willen we een engagement aan gaan om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken in Sint-Gillis, om bruggen te bouwen tussen de verschillende gemeenschappen in Sint-Gillis en de troeven van onze kleurrijke gemeente optimaal uit te spelen, om samen met alle gemeenschappen de aandacht te vestigen op deze pijnpunten.

kwb Sint-Gillisq

q

Sint-Gillis is een kleine Brusselse gemeente die haar volkse karakter behouden heeft en over een prachtig patrimonium beschikt.Mijn eerste werkplek in Brussel lag in Sint-Gillis aan de Hallepoort. De Hallepoort vormt de grens van Brussel stad en Sint-Gillis. ’s Middags gingen we ofwel richting Marollen ofwel zochten we naar Griekse of Spaanse restaurantjes aan het Zuidstation of aan de Waterloose steenweg. Sint-Gillis was voor mij een heel gemengde buurt. Nadien las ik dat Sint-Gilles een aankomstplek was van migratie uit Spanje, Portugal, Griekenland en Italië. Laag Sint-Gillis heeft dit open karakter behouden naar de buitenwereld, er zijn honderden verhalen die er samenkomen. Later ontdekte ik de pareltjes van Art Nouveau in de buurt van de Vanderschrikstraat en het café la Porteuse d’Eau, het Hortahuis, het zwembad en de burgerhuizen rondom de Louisawijk. Al kriskras fietsend door Brussel ontdekte ik de Parvis de Saint-Gilles (het plein voor de hoofdkerk) , het kloppend hart van de gemeente. Café’s Verschueren, de l’Union en Maison de Peuple zijn er echte ontmoetingsplekken. Studenten en artiesten vestigden zich rond de Parvis. De Pianofabriek op loopafstand daar vandaan is een bloeiend Vlaams gemeenschapscentrum, waar iedereen welkom is.Al wandelend ontdekte ik een paternoster van pleinen en parken vanaf de groene Hallepoort via de Parvis van Saint-Gilles en via het Petrus en Pauluspark met het Pelgrimshuis naar het gemeentehuis.De Bareel (oude tolpoort) is het middelpunt van Sint-Gillis, waar zeven straten samenkomen rond de waterdraagster. De weg recht naar boven leidt naar het majestueuze gemeentehuis dat de scheidingslijn vormt tussen hoog en laag Sint-Gillis. Beide delen hebben een heel ander karakter. Waar laag Sint-Gillis volks is gebleven, is hoog Sint-Gillis meer burgerlijk en eerder leunend aan de chiquere Chatelain-buurt en Louisabuurt van Elsene en het park van Vorst.Het zou prachtig zijn als Sint-Gillis overal wat groener en wat properder zou zijn en dat de talrijke gemeenschappen wat meer met elkaar in contact konden komen. Marc A. Vanderbiesen q

Wat boeit me in St-Gillis

colofonDeze brochure « St-Gillis bekent kleur!» is een realisatie van KWB.

Er verschijnt één maal per jaar.

Dit is de eerste uitgave - 21 september 2014

Redactieadres: Pletinckxstraat, 19 - 1000 Brussel,

gsm:0484147622 / carlos.ramirez@kwb.be

Verantwoordelijke uitgever: Koenraad Coppens

Redactiesecretaris: Pol Arnauts

Werkten mee aan dit blad:

teksten: Carlos RAMIREZ, Pol Arnauts, Marcel Cloet, Hugo Boutsen, Marc A. Vanderbiesen,Thomas Peeters, Olivier Deforges

foto’s: groep «Tram66» : Lieven Muyldermans, Wout Muyldermans, Carlos RAMIREZ, Tinne pics fotografie, Irène Bughin, Greta Pinoy, Gino de Meuter, Pol Arnauts, Christiaan Oyen, Dimitri Alaime, Pascal Isbaiai,

vormgeving: Carlos Ramirez

Deze wandeling werd mee mogelijk gemaakt dank zij de positieve contacten met de gemeente St Gillis, zijn diensten en het GC de Pianofabriek.

September 2014

qq