- 1 -

V.Z.W.

VZWEETJES

Editie juli 2011

- 2 -

Inleiding In de maanden maart en mei/juni van dit jaar vonden opnieuw twee geslaagde stages plaats. Voor het eerst trokken we naar de staat Louisiana, waar we in maart met een groep te gast waren in Shreveport en in mei/juni met een tweede groep in New Orleans. Alhoewel beide steden in dezelfde staat zijn gelegen was er toch een hemelsbreed verschil. Ook de toeristische programma’s gingen een andere richting uit. Samen met deze editie bezorgen wij u dan ook graag de reisverslagen van deze beide stages. (we kozen ervoor om hier afzonderlijke bestanden van te maken) Voor 2012 zijn op dit moment reeds twee stages gepland in het voorjaar, u vindt alle reeds beschikbare informatie terug in deze editie. De inschrijvingen voor deze beide stages starten va naf heden . Naar ondertussen aloud gebruik nodigen wij u via dit 25ste vzweetje dan ook uit voor onze jaarlijkse BBQ welke dit jaar plaats vind op zaterdag 27 augustus. U vindt de inschrijvingsinformatie in achteraan. Alvast veel leesplezier, en hopelijk tot binnenkort.

Elektronisch VZWeetje Twee jaar geleden besloten we om ook voor ons vzweetje het elektronische tijdperk in te stappen en niet langer een papieren versie op te sturen. Indien alles goed ging ontving u dan ook reeds voorheen het vzweetje op je email account. Je kan ons vzweetje ook op de website terugvinden. Kreeg u of een collega het niet in de mailbox ? Vermoedelijk beschikken wij nog niet over uw email adres. Laat het ons dan aub weten en stuur ons een email naar info@fireobservers.org Wie niet zelf over een email adres beschikt vind steeds alle info op onze website. Dankzij de email adressen kunnen wij u overigens ook sneller op de hoogte houden door middel van onze nieuwsbrieven, onder meer wanneer inschrijvingen worden opengesteld voor nieuwe stages.

- 3 -

Lidgelden 2011 Voor zij die hun lidgeld voor 2011 nog niet hernieuwd hebben is dit de laatste herinnering.

Per 1 september worden de lijsten onherroepelijk aangepast, en verliest u uw plaats in de rij.

Het lidgeld voor 2011 blijft behouden op € 15,00.

Overschrijvingen zijn te verrichten op rekening nummer : 001-2996699-57 met de vermelding “lidgeld 2011”.

Lidgelden worden steeds betaald in het voorjaar en geven U recht op een uitnodiging voor onze jaarlijkse BBQ.

T-shirts – patches – badges

De verkoopprijzen van de T-shirts werd vorig jaar aangepast. De nieuwe T-shirts zijn goedkoper geworden, zij beschikken wel niet meer over een borstzakje.

Patches 3 euro T shirts 8 euro Badges 65 euro

Alle goederen zijn zoals steeds verkrijgbaar op de vergaderingen en de jaarlijkse barbeque.

Wie tussenin zaken wenst aan te kopen kan hiervoor steeds terecht bij de secretaris van onze VZW.

Toekomstige stages Op de volgende bladzijden vindt u een overzicht van de stages welke wij voor volgend jaar in het vooruitzicht hebben. Let op ! Nog niet alle informatie is definitief, dit is in principe pas wanneer onze vluchten zijn geboekt. De data zijn vooropgestelde data, kleine wijzigingen zijn mogelijk. Ook de toeristische programma’s worden nog verder uitgewerkt en kunnen nog enigszins wijzigen. De inschrijvingen voor deze stages starten vanaf nu en worden afgesloten op vrijdag 26 augustus 2011. Inschrijven kan via de online inschrijvingsformulie ren op onze website. Vermeld steeds duidelijk je gegevens en stagekeuze.

- 4 -

Eerste stage 2012 Wij stellen U de eerste stage van het jaar 2011 voor! Het betreft een stage bij de brandweerdienst van

Denver, Colorado

Denver is sinds 1876 de hoofdstad van de staat Colorado in de Verenigde Staten. De stad ligt aan de oostelijke voet van de Rocky Mountains. Van oorsprong is het een stad van goudzoekers.

Het aantal inwoners van Denver is 566.974 (2006) en hiermee is Denver de 26ste stad van de Verenigde Staten. De agglomeratie 'Denver-Aurora Metropolitan Area' telt ruim 2,4 miljoen inwoners. De gehele regio 'Denver-Aurora-Boulder Combined Statistical Area' telt bijna 3 miljoen inwoners en is de 17e grootste agglomeratie van de V.S. De bijnaam van de stad is 'The Mile High City' omdat de stad precies één mijl hoog ligt, namelijk 1609,344 m boven de zeespiegel.

Denver Fire Department :

Na de zeer positieve stage in Colorado Springs (2010) gaan we nu naar de grootste brandweerdienst van de staat Colorado. Denver Fire Department beschikt over 29 brandweerposten van waaruit 27 engine companies en 14 ladder trucks jaarlijks zo’n 80.000 oproepen verzorgen (als je kan rekenen zijn dat gemiddeld een 210 oproepen/dag of 9 oproepen/uur).

In 2009 had deze dienst een personeelsbezetting van 916 brandweerlui een 40 burgers.

Gezien deze cijfers zal het dus een boeiende stage worden.

Willen jullie meer te weten komen neem dan eens een kijkje op :

www.denver gov.org/fire

- 5 -

Wij bieden u volgend programma aan:

Periode :

- Van maandag 21 mei 2012 tot dinsdag 5 juni 2012 ( 15nachten/16 dagen)

Het brandweer gedeelte :

- Een brandweerstage ( 8 dagen ) met mogelijkheid om mee uit te rukken en te overnachten in de brandweerposten. Daarbij zullen ook gedurende de stageweek diverse bezoeken worden gepland aan o.a. de 911-dispach, de luchthavenbrandweer, het trainingscentrum,......

Het toeristisch gedeelte :

- Toeristische rondrit ( 7 dagen) door de staten Colorado, Utah, Arizona en Nevada met o.a. bezoeken aan : • Colorado Springs • Arches National Park • Dead horse point • Monument Valley • Grand Canyon National Park • Route 66 • Las Vegas

Kostprijs voor deze reis :

€ 1600 per persoon, hierin is begrepen:

o Vluchten heen en terug. o 7 overnachtingen op hotel (andere overnachtingen in de

brandweerkazernes). o Reisverzekering. o Huurwagens voor de verplaatsingen / brandstof. o Ingang attracties / nationale parken

Deze stage biedt plaats aan 11 deelnemers in te vullen volgens het deelnamereglement. Meer info via onze website of via de bestuursleden.

www.fireobservers.org

- 6 -

Tweede stage 2011 Wij stellen U de tweede stage van het jaar 2012 voor! Het betreft een stage bij de brandweerdienst van

San Diego, Californië

In 1996 ging de allereerste stage voor de Fire Observers door bij de brandweerdienst van San Diego, CA. Het werd een waar succes en de rest is geschiedenis. Ook in 2000 en 2004 waren we er te gast. Ditmaal, na een afwezigheid van 8 jaar, keren we terug naar de 8ste grootste stad van de VS en de 2de grootste van Californië. De stad ligt in het uiterste zuiden van de staat, aan de grens met Mexico. Naar het binnenland toe hebben we de bergen, langs de andere kant hebben we de baai en 25 km oceaan. Het welvarende, comfortabele en dagelijks met zon overgoten San Diego benadert heel dicht bij de ideale vakantiebestemming. Het mist misschien de romatiek van San Francisco en de Hollywoodglamour van Los Angeles, maar het kent ook niet de smog en de sociale problemen van de noordelijke rivalen. San Diego Fire & Rescue Department beschermt een oppervlakte van meer dan 331 Square Miles en meer dan 1.3 miljoen inwoners. Dagelijks komen daar nog eens meer dan een miljoen mensen bij ten gevolge van verkeerstrafiek, werkgelegenheid en toerisme. Meer dan 1100 personeelsleden staan in voor de goede werking van de dienst. Vorig jaar reed men meer dan 114 000 keer buiten voor allerhande interventies. Daarnaast rukte de EMS department dan ook nog eens uit naar een 100 000 oproepen. In eerste lijn beschikken ze bij SDFD over o.a. 50 autopompen, 12 autoladders, 50 ziekenwagens, een heavy rescue, 2 Hazmat companies, 3 blusboten, 2 blus/reddingshelikopters,... Momenteel zijn er 47 brandweerposten operationeel.

- 7 -

Wij bieden u volgend programma aan:

De Periode :

- De exacte data moeten nog bevestigd worden maar we richten ons op de periode van dinsdag 15 mei tot en met woensdag 30 mei 2012.

Het brandweer gedeelte :

- Een brandweerstage van 1 week (interventies, werkbezoeken relaterend aan hulpverlening) bij de brandweerdienst van San Diego.

Het toeristisch gedeelte :

- Toeristisch rondreis doorheen de staten van Californië, Arizona en Nevada met bezoeken aan:

o San Diego o SeaWorld San Diego o Los Angeles, Santa Monica, Venice Beach, Beverly Hills, Hollywood o Universal Studios Los Angeles o Grand Canyon o Hoover dam o Las Vegas

- 8 -

Kostprijs voor deze reis :

€ 1600 per persoon

Hierin zit inbegrepen:

- Alle vluchten - Alle hotelovernachtingen - Huurwagens, brandstof, parking- en tolgelden - Ingang: SeaWorld, Universal Studios, Nationale Parken - Administratie en reisverzekering

Deze stage biedt plaats aan 11 deelnemers in te vullen volgens het deelnamereglement. Meer info via onze website of via de bestuursleden.

www.fireobservers.org Barbecue 2011 Naar aloude gewoonte vind onze jaarlijkse BBQ terug plaats in de brandweerkazerne van Zelzate. Deze maal ontmoeten we elkaar op zaterdag 27 augustus 2011. Vanaf 17 uur 30 is er aperitief Vanaf 19 uur serveren we de maaltijd Het Horeca team van Zelzate zorgt voor de smakelijke omlijsting, wij hopen weer om tal van bekende gezichten terug te zien en nieuwe leden, op zoek naar wat informatie te kunnen ontmoeten. In bijlage vindt U het inschrijvingsformulier. De kostprijs blijft ongewijzigd: Leden: € 3 Niet leden: € 16 Kinderen: € 8 (tot en met 14 jaar)

- 9 -

Algemene vergadering – BBQ 2011 Plaats: Brandweerkazerne Zelzate, Burg. J. Chalmetlaan 54. Een kaart met de juiste locatie vindt U hieronder : Deelnameprijs voor de leden : 3 € Bijkomende personen kunnen deelnemen aan 16 €. Kinderen t.e.m. 14 jaar betalen 8 €. Betalingen: Op het rekeningnummer van de VZW 001-2996699-57

voor 19 augustus 2011 met vermelding BBQ …. Leden ….. Volw. ….. Kind Je kan je inschrijving ook doorgeven via de website met het online inschrijvingsformulier. Of geef ons een seintje op e-mail info@fireobservers.org

Shreveport-Louisiana 15-29 maart 2011

Dinsdag 15/03

Het vertrek

Kort na 5u was de groep compleet. We profiteerden van de voorlopige rust op de luchthaven door vroeg in te checken. Er was nog tijd over voor koffie samen met de afscheidnemende families. Voor we ons naar de gate begaven werd een eerste groepsfoto genomen.

De vlucht naar Londen nam een uurtje in beslag. In Heathrow werden we opgewacht door een hostess die onze groep tot bij een bus bracht – niet dat we zo weinig tijd hadden om onze volgende vlucht te halen. Bij het aanschuiven voor de vlucht van Londen naar Dallas werd duidelijk waarom we met enige spoed naar daar geloodst werden. Elk afzonderlijk werden we aan een verhoor onderworpen: wat gaat u doen in de USA? Wie heeft uw bagage ingepakt? Wanneer werd uw bagage ingepakt? Bent u al die tijd bij uw bagage gebleven? Enz… Het spervuur van vragen zorgde voor wat nervositeit. Op de vlucht naar Dallas waren nog veel plaatsen vrij. Vooral de vrije zitjes met veel beenruimte konden op bijval rekenen. Op deze vlucht konden we op de individuele schermen zelf een film kiezen of gewoon de vluchtroute volgen.

Na tien uur vliegen en zeven uur tijdsverschil kwamen we aan in Dallas. Opnieuw controles en vragen. In het rent a car kantoor haalden we de twee gereserveerde wagens op. Op weg naar Longview vergaapten we ons aan het zicht op Downtown Dallas.

Ademruimte Voor mij was het de eerste keer in de USA. Wat me opviel was de ruimtelijkheid: veel open ruimte binnen en buiten de steden. Indrukwekkende tientonners en veel pickups. Er was discipline in het verkeer,

iedereen leek zich aan de snelheid te houden. Geen verkeersstress of opgefokt gedoe zoals bij ons.

Na wat opfrissen in het hotel in Longview zochten we een restaurant op. In een rokerige, saloonachtige bar – westernsfeer – bestelden we biefstukken en twee emmers Lone Star. Paul gaf ons de nodige uitleg over betalingen en tips. Woensdag 16/03

Door het tijdsverschil was iedereen vroeg uit de veren. Voor het vertrek naar Shreveport – Sgreveport voor de westfluten – werd eerst nog een foto gemaakt in tenue (wit hemd / blauw hemd). Op de grens met Louisiana hielden we nog even halt voor een gratis koffie en toeristische brochures.

Een hartelijk welkom In de hoofdpost – station 1 – van Shreveport werden we uitgebreid verwelkomd. Brandweercommandant Brian Crawford stond ons te woord. De pers (kranten en televisie) was uitgebreid aanwezig. Paul stond de nodige interviews af, gaf uitleg over de reden van ons verblijf en vertelde wat over België. Er was veel belangstelling voor de Belgische helmen.

We kregen een rondleiding en uitleg in het goed uitgeruste hoofdstation en probeerden de glijpaal uit. Samen met Assistent Chief Fred Sanders bezochten we de verschillende stations waarover we verdeeld zouden worden. We werden overal hartelijk ontvangen.

Verdeling

Shreveport telt 205.000 inwoners en heeft 22 brandweerposten met 583 personeelsleden. Er zijn jaarlijks ongeveer 36.000 oproepen waarvan 26.000 voor medical calls. De meeste posten beschikken over een drietal wagens. We werden per twee verdeeld over de drukste stations (1, 4, 7, 8 en 9): Paul en Rui in station 1, Thomas en Peter in station 4, Sam en Kenneth in station 7, Steven L. en Wolf in station 8, Patrick en Steven V. in station 9.

Steven Lemmens en ik kwamen in station 8 terecht. Dat is de oudste en meest uitgeleefde brandweerpost van de hele stad (1930) en dat was er ook aan te zien: afbladderende verf, stukken uit de muur, kakkerlakken en een muf geurtje. Volgens de statistieken zou deze post op één post na de meeste oproepen krijgen, omdat hij in een achterbuurt ligt. Men beschikt er over een engine (autopomp), een ladder (ladderwagen) en een sprint (vergelijkbaar met onze MUG, maar dan zonder arts). De meeste firefighters zijn EMT (ongeveer het niveau van de ambulanciers bij ons) en sommigen hebben de graad van paramedic (verpleegkundige). Voor een medical call vertrekt eerst een brandweerwagen (sprint, engine of ladder) met drie man aan boord. In tweede instantie komt een ambulance met twee paramedics van een andere post. De eerste shift

De eerste shift van 24 uur was begonnen. Paul en Rui in station 1 mochten die avond mee voor een rondrit met een crashtender op de luchthaven, toen een chief die richting uit moest om wat papierwerk op te halen. Patrick en Steven V. in station 9 mochten meteen mee naar een trainingscentrum om er een class bij te wonen.

De eerste oproep was al prijs voor mij: een schietpartij met veel mediabelangstelling en nieuwsgierigen. Eén van de schutters had de boeien om en moest onderzocht worden alvorens afgevoerd te worden. Steven L. reed met de engine naar een verkeersongeval. Er volgden die avond meerdere medical calls, de laatste rond middernacht.

Donderdag 17/03

Huisbrand

Om 5u37 werden we er uit geroepen – toch vijf uur geslapen – voor een brandoproep. Steven reed mee met de engine en ik met de ladder. De engine vertrok met drie man (een driver, captain of engineer en een firefighter) en de ladder met slechts twee man aan boord. Voor brandoproepen schijnt de ambitie iets hoger te liggen dan voor medical calls (net zoals bij ons zeker ;-). De wagens vertrekken à la minute en halen waaghalzerijen uit om nog voor de andere opgeroepen voertuigen ter plaatse te komen. Bij brandoproepen worden namelijk meerdere stations gealarmeerd. De eerst aangekomenen beslissen dan of de andere voertuigen nog moeten volgen. En een stevig brandje, daar doen we het toch allemaal voor… De zwarte firefighter achter het stuur die in de verte de vlammen zag opdoemen, slaakte bijna vreugdekreten: “Yeah men, it‟s burning, it‟s burning!” terwijl het typische sirenegehuil mijn ontwakende kop aan flarden leek te scheuren. Het was nog donker, vlammen sloegen uit ramen en deuren aan de achterzijde van de woning en de straat vulde zich met rook. Met een hogedruklijn werd een aanval uitgevoerd. Met de bovengrondse hydrant vlak voor de woning kon meteen voor voeding gezorgd worden naar de engines. Fireobservers van de andere posten waren ook aanwezig: Peter, Thomas en Rui. We gaven onze ogen de kost en maakten fotoshoots en filmpjes. Toen de bluswerken achter de rug waren, mochten we een kijkje nemen in de uitgebrande woning. Het bleek om een leegstaand pand te gaan en de brand was blijkbaar aangestoken met brandversnellers. Een fire-investigator (rechercheur van de brandweer) onderzocht de woning en ondervroeg omwonenden. In ons station vond een debriefing plaats met iedereen die meegeholpen had. Het ging er bij momenten luid aan toe. Een chief gaf sommigen een stevige veeg uit de pan. Tja, er valt altijd wel iets te zeggen zeker. Na de volgende medical call stopten we even aan een hamburgertent voor een take away breakfast. In de loop van de dag werden tussen de oproepen door de filmpjes en foto‟s op Facebook en Youtube gepost en doorgestuurd naar Paul voor op de blog.

Belgische pralines

Om het ijs te breken had ik een grote doos Belgische pralines op tafel gezet. Het duurde niet lang vooraleer ze leeg was… In de namiddag hielpen we mee met het schoonmaken van de engine. De echtgenote van een brandweerman kwam langs om ons een pakket met streekproducten te schenken. Om 15u was er aflossing van de wacht. In de posten van Shreveport zijn drie ploegen die telkens 24 uur dienst kloppen met dagelijkse aflossing om 15u. Alle firefighters waarderen dit tijdstip van shiftwissel, wellicht omdat dit goed combineerbaar is met hun tweede en derde job. Een dagelijks ritueel

Met enkele firefighters van de nieuwe ploeg reden we zoals elke dag met de engine naar de plaatselijke supermarkt om boodschappen te doen voor het avondeten. Vanavond op het menu: hamburgers met frieten. Bij alle ploegen wordt voor elke maaltijd gebeden. Die nacht bleven de oproepen beperkt tot enkele medical calls en een automatisch brandalarm waarvoor we zelfs niet uit de wagen moesten komen. Toch weer een vijftal uren kunnen slapen. Vrijdag 18/03

Na het ontbijt werden we door Paul opgepikt om met z‟n allen vanuit station 1 naar de 911-centrale te rijden samen met Fred Sanders. Slapen in een frigo

Er werd geklaagd over de „frigo‟s‟ waarin we moesten slapen. De temperatuur buiten was doorgaans rond de 30°. Voor de Amerikanen schijnt dit genoeg te zijn om overal de airco‟s volle bak te laten draaien, liefst zo koud mogelijk, zowel in de wagens als in de gebouwen. In de slaapzalen in de stations werden de airco‟s soms harder gezet omdat er volgens de firefighters beter te slapen valt met het monotone geluid van een luidruchtige airco dan van snurkers die nu weer wel en dan weer niet liggen te knorren in hun slaap. Buiten liepen we te zweten en binnen konden we bijna een trui aan trekken. Rare jongens, die Amerikanen. Bezoek aan 911

De 911-centrale was overzichtelijk opgebouwd. We kregen er uitvoerig uitleg over de manier van werken. De verschillende diensten (politie, brandweer en andere hulpdiensten) zaten in één grote ruimte, afgescheiden met glazen wanden om in geval van nood vlot te kunnen samenwerken.

De locatie van de verschillende voertuigen kon met een GPS-systeem opgevolgd worden. Onze collega Peter (beroepshalve 100-dispatcher in Antwerpen en vrijwillig brandweerman in Malle) was heel geboeid en mocht tegen de avond terugkomen om een halve shift mee te draaien. Het werd een geweldige ervaring, aldus Peter, waarbij verschillende verhalen en ervaringen werden gedeeld. “Conclusie: we hebben allemaal dezelfde problemen en ook hier in de USA zijn de oproepers niet altijd klaar om een goede 911-oproep te doen. De spannendste oproep was voor een kindje dat in een zwembad was gevallen. Er werd onmiddellijk een Phone-CPR protocol opgestart (iets wat in België alleen gebeurt bij volwassenen) en ondertussen werden een engine, een medic-unit en een heli ter plaatse gestuurd. Spijtig genoeg kennen we de uitkomst van de interventie niet, we hopen het beste.”

In de Holliday Inn konden we aanschuiven voor het buffet met ondermeer een uitgebreid gamma aan groenten en slaatjes. Het moment om de inwendige mens eens van wat gezondere spijzen te voorzien. Voor het eten stak onze Fred nog met een gebedje van wal. Amen. Een virtueel ritje

De Fire & Police Academy kwam aan de beurt. Er volgde een rondleiding. Op een ride-simulator konden we een virtuele rondrit maken met een fire-truck. Het leverde enkel hilarische filmpjes op. We werden voorgesteld aan een klas met firefighters in opleiding. Paul placeerde z‟n woordje over ons prachtige land met zijn uitgebreide biersoorten en vreemde cafégewoonten (shoe in the basket). Telkens weer krijgen we stomverbaasde reacties als we vertellen dat er na een interventie bij ons een psychologische debriefing volgt in de bar van de kazerne.

Er volgde nog een bezoek aan de luchthavenbrandweer. De crashtender werd uitgebreid gedemonstreerd. We mochten zelf ook eens achter het stuur om met de waterkanonnen te spelen.

Op terugweg stopten we nog even aan de Maintenance Division. Deze dienst kon zo'n twee jaar geleden zijn intrek nemen in een nieuw gebouw dat door de stad was aangekocht en voordien dienst deed als hoofdverdeler van Ford. Het gebouw uit 1970 werd volledig gerenoveerd en is nu een state of the art maintenance centre met een bijhorend logistiek center. In de vroegere showroom was zelfs nog plaats om een paar oude firetrucks te stallen, zodat ze ook hun eigen fire department museum hebben.

Tegen de avond werden we naar onze posten teruggebracht. Zaterdag 19/03

Mascotte In station 8 hebben ze een mascotte: Andy 'Anus'. Hij brengt meerdere keren per dag een bezoek aan de kazerne. Andy is een marginaal figuur uit de buurt. Meestal heeft hij gedronken, verspreidt hij een speciaal geurtje en is onverstaanbaar. De jongens van station 8 halen graag grappen uit met hem. Gisteren kreeg hij een lepel tabasco van de kok van dienst. Als de wagens gewassen worden krijgt ook hij een wasbeurt. Enkele dagen geleden liet hij zich een blik hondenvoer welgevallen. Daar tegenover staat dat hij van de firefighters

dagelijks eten krijgt, ze kleden en wassen hem en op Kerstmis krijgt hij cadeaus. Vandaag was het tijd voor een scheerbeurt. Voor we naar station 1 reden, wierpen we een blik op Shreveport en maakten we foto‟s van het standbeeld van Elvis Presley voor het concertgebouw, waar hij ooit aan een talentenjacht mee deed en zo ontdekt werd. Een Fredje doen

Samen met Fred Sanders bezochten we het Air Force Museum in Bossier waar de imposante B52‟s opgesteld staan. Op weg daarheen passeerden we nog langs een gloednieuw firestation van Bossier City en aten we chicken wings bij Hooters. Op deze uitstap werd de term „een Fredje doen‟ gelanceerd: tijdens de rit met twee voertuigen volgden we Fred. Onderweg toonde hij de fireobservers nog het één en ander, met ommetjes tot gevolg. Later op de reis zou de term gewijzigd worden naar „een Polleke doen‟.

Gratis onderzoek Tijdens dit bezoek bleven Sam en Kenneth in station 7: “Terwijl jullie op bezoek waren, had ik de eer om met engine 7 naar een „health-fair‟ te gaan. Hier kan de bevolking zich gratis laten onderzoeken. Aan engine 7 werd gevraagd om zich bezig te houden met de kinderen terwijl de ouders zich lieten onderzoeken. Het was een fantastische ervaring, de glimlach van die kinderen is tot nog toe het mooiste wat ik hier meemaakte! Er was ook een journalist aanwezig die ons interviewde. Sinds Sam terug is in the station heeft de bel nog niet stil gestaan. Reeds 6 oproepen zijn sindsdien afgehandeld, waaronder enkele medicals, een gasgeur, brandalarm. En volgens de collega's hier zal het een drukke nacht worden aangezien het volle maan is. Voor het avondmaal had Captain G een plaatselijk gerechtje gemaakt, „yambalaja‟ of zoiets. Een lekker gerechtje met rijst, groentjes en natuurlijk weer pittig gekruid.”

Tegen 16u waren we terug in onze posten. Drukke avond

In station 1 had Roy vanavond gekookt, Paul hielp het surroundsysteem in de tv-zaal installeren en na 21u reden ze van de ene oproep naar de andere: patiënt in casino (lage

bloeddruk), op een appartement (hartproblemen), in de bus aan het busstation (suikerziekte)... In station 8 hadden we die avond ook de ene medical call na de andere. Een landloper die niet meer op zijn benen kon staan had een bordje bij met de tekst „almost homeless‟ – dus nog niet volledig dakloos maar toch bijna. Een geval van agressie: de agressor had de ruit van een politiewagen ingeslagen en lag geboeid op de motorkap. Voor hij afgevoerd werd moest hij onderzocht worden. Later op de avond moesten we nog naar een (American) footballmatch in het stadion net achter de deur. Een speler had een dreun tegen z‟n kop gekregen en moest afgevoerd worden. We bleven nog even kijken naar de wedstrijd. Kort erna werden we opnieuw het veld op geroepen, weer iemand met een pijnlijke kop. Na verzorging kon hij weer verder spelen.

In station 9 – Patrick en Steven – moesten ze uitrukken naar de Anglicaanse kerk voor een meisje dat Jezus had zien verschijnen. Ze was aan het hyperventileren. Gelovig zijn kan blijkbaar gevolgen hebben voor de gezondheid. Anekdotes

Er werden tussendoor hallucinante anekdotes verteld over de orkaan Katrina. Veel firefighters van hier zijn daar wekenlang vrijwillig gaan meehelpen om puin te ruimen en diensten te verzekeren in de verwoeste brandweerkazernes. We leerden ook wat „rookies‟ zijn: beginnende brandweermannen die nog geen deel uitmaken van een vaste post. Zij doen al het (vuile) werk in de kazerne en worden vaak getreiterd. Eén van de vaste taken van de rookie is het naar beneden halen van de Amerikaanse vlag voor de zon ondergaat. Als dit vergeten wordt, volgt een passende straf. Zo hoorden we anekdotes over een rookie die uit alle voertuigen al het verlichtingsmateriaal moest halen om de vlag bij te lichten. Een andere rookie moest tot laat in de nacht met een zaklamp de vlag bijschijnen tot de batterijen leeg waren.

Zondag 20/03

Champagne en gokken op zondagmorgen Normaalgezien wordt iedereen vanuit het 911-center gewekt om 7u, maar op zondagmorgen klinken het signaal en de stem over het oproepsysteem pas om 8u. Om 9u stond iedereen „uitgerust‟ in station 1. Eerste stop van de dag was het Eldorado Casino voor een champagnebrunch. Voor we aan tafel gingen, bezochten we het casinogedeelte. Gokken in Louisiana is alleen toegelaten op de rivier, daarom wordt dit in boten gedaan. Er liggen er vijf aangemeerd aan een kade. Het casinocomplex torent er boven uit maar de one-arm-bandits vind je enkel in de boten. Voor de leken onder ons die nog nooit in een casino geweest zijn, deed Paul even voor hoe het gokken in zijn werk ging. Ondanks zijn uitgebreide Las Vegas ervaring was na enkele minuten het geld al op, hopelijk heeft niet iedereen opgelet...

Nadien hadden we tijd om de magen te vullen. Opnieuw trok Paul de kar en leidde ons langsheen het uitgebreide buffet. Met een glas bedenkelijke „champagne‟ in de hand werd geklonken op een fijne maaltijd. Iedereen ging enkele keren aanschuiven aan de verschillende buffetten. Nadien nog een lekker dessertje met koffie. Allee ja, sommigen hadden liever een „fifi‟*. * een alternatief voor een cappuccino Met volle magen (maar lege zakken) op shoppingronde!

Eerst ging het richting een Best Buy voor elektronica-koopjes, dan een Wallmart en vervolgens kuierden we rond in het koopjescentrum van Bossier. We keken onze ogen uit in het gigantische Bass Pro Shops – Outdoor World: twee etages vol met outdoor gerief. Hier verkoopt men honderden hengels, wapens in alle formaten, een hele afdeling camouflagekledij enz... De jagers en vissers onder ons kwamen ruim aan hun trekken. Gewoontegetrouw gingen nog even een ijsje eten bij Dairy Queen.

Signal 51: bbq Om 16u werden we in station 1 verwacht voor een barbecue met de vrijwilligers van Signal 51, de brandweercommandant, de officieren en hun families. Signal 51 is een vrijwilligersorganisatie die op brandweerinterventies voor logistieke ondersteuning zorgt (natjes en droogjes). Deze groep werd opgericht in 1969 en had in 2009 zijn 40-jarig bestaan gevierd. Voor het eten gingen we in een kring staan, circle of brotherhood, en werd er gebeden. De ribbetjes waren overheerlijk. We ontmoetten er Maureen, een West-Vlaamse die al jaren in Shreveport woont. “We klapten a bitje West-Vlams”.

Na de maaltijd werd het station proper gemaakt. Iedereen ging terug naar zijn respectievelijk station om er te wachten op de volgende oproepen. In station 1 was het heel kalm: slechts één oproep voor een vals brandalarm en iemand die vast zat in de lift van het stadhuis. Er werd van de tijd gebruik gemaakt om grappen uit te halen en anekdotes te vertellen. Ze kregen er ook les in de nieuwste hypes, maar dat blijft onder the guys…

Maandag 21/03

EMS en special services Vanochtend stonden weer enkele bezoeken op het programma. Het begon in de medische afdeling van de brandweer en één van de ziekenhuizen. Bij de afdeling EMS (emergency medical services) van de brandweer in station 1 kregen we een korte briefing over hun manier van werken en hoe men de kwaliteit van het geleverde werk evalueert. Hun nieuwste aanwinst, de EMS-Track, is een systeem met computers en scanners waarmee men tijdens een ramp de volledige triage kan uitvoeren.

Na het bureelwerk gingen we door naar de Special Services, een reddingshelikopter die hier is gestationeerd bij een van de hospitalen – een kleine rondleiding daar en vooral veel foto's. Op de spoeddienst van een ziekenhuis mochten we rondkijken en kregen we uitgebreide uitleg over de interne werking. Ook daar maakten we kennis met allerlei informaticatoepassingen die we bij ons nog niet gezien hebben. Over de hele afdeling hangen schermen waarop je kan zien welke patiënten in de spoeddienst zijn, welke onderzoeken ze moeten hebben of al gehad hebben. Heel efficiënt. Explosief

Daarna reden we verder naar Fire Investigation. Deze dienst doet het onderzoek bij elke verdachte brand; de brandweermannen die daar werken hebben politiebevoegdheden. Zij kunnen mensen opsporen, ondervragen en laten opsluiten. Ze zijn dan ook gewapend. Deze dienst is ook verantwoordelijk voor het afhandelen van oproepen met explosieven. Dankzij overheidsbudgetten beschikken ze over het meest gesofisticeerde materiaal, zoals een volledig uitgeruste wagen met explosievenrobot. Ze hebben ook twee honden in dienst, eentje dat explosieven opspoort en eentje voor brandversnellers. De explosievenhond vond in geen tijd drie kogelhulzen die naast de kazerne op een grasveld verstopt waren in de grond. Peter stelde zich kandidaat om het explosievenpak eens aan te doen. Met de 45 extra kilo‟s rond zijn lijf was het toch moeilijk functioneren.

Daarna namen we snel een lunch bij Pizza Hut en reden door naar de County brandweerdienst net buiten de stad. Ook hun materiaal konden we snel even bekijken. We brachten hen op de hoogte van waar België ligt en hoe onze brandweerdiensten werken. Rond 15u was iedereen weer terug op de stations en kon de laatste shift met de C-shift beginnen.

Alligators spotten In station 7 was er telefoon „for the Belgian guys‟. Sam en Kenneth: “Het was de captain van de B-shift die ons diezelfde avond nog wou komen halen voor – hou je vast – een alligatorspotting! Een uurtje later was het zover, de captain verscheen op het station en had zijn boot al meegebracht. Samen reden we met hem naar Cross Lake, een groot meer hier in Shreveport. We brachten de boot in het water en gingen met een mooie snelheid over het water. We zagen huizen met het meer als achtertuin, „bootgarages‟ enz. Eerst bracht de captain ons onder de brug van de snelweg, wat een mooi optisch effect gaf. Daarna ging het met volle speed naar de „swamps‟, zeg maar het moerasgebied. Hier zouden we de alligators moeten zien. Heel zachtjes gingen we verder de swamps in, op zoek naar bolle oogjes die boven het water uitkomen. We zagen heel even een kop, maar die verdween heel snel onder water. Nadien zagen we verschillende keren de alligators bewegen onder het waterniveau. Jammer genoeg kwamen ze niet boven water. We maakten rechtsomkeer voor een mooie trip op het meer. We mochten ook zelf even proberen met de enorme speedboot te manoeuvreren op het water. Het was prachtig, de zon was aan het ondergaan en scheen mooi over het meer. Met een geel-oranje-achtige schijn over het meer en het woud was het precies een sprookjestafereel. Na ons bootavontuur nam de captain ons mee naar zijn huis om zijn familie te ontmoeten. Zijn vrouw is immers ook brandweerman. Samen hebben we nog lekker gegeten en na de rondleiding in het huis was het tijd om terug naar het station te vertrekken. Nogmaals dank aan de familie Morgan voor de geweldige avond en het grote avontuur!”

Sam en Kenneth hebben er een paar echte vrienden aan over gehouden. Gelukkig konden ze na hun avontuur wat rusten, want de volgende ochtend (de eerste om 5u) hadden ze al twee reanimaties en een astma-aanval. In station 1 kregen Paul en Rui dan weer de uitnodiging om mee te gaan jagen, op wilde everzwijnen !!!. Een van de brandweermannen in station 1 heeft even buiten de stad een enorme ranch, waar jagers tegen betaling kunnen komen jagen. De wilde everzwijnen leven daar in de bossen, en de gids kent hun voederplaatsen (en gaat soms ook zelf voederen). Vanuit jachtobservatieplaatsen kunnen de klanten dan hun wild schieten. Ze hebben zelfs enkele exemplaren gevangen waar de jagers hun honden kunnen opleiden in een zelf gebouwde arena. Er werd echter die avond geen schot gelost, maar het was toch een uitzonderlijke ervaring voor de bezoekers. Dinsdag 22/03

Zoals steeds: when you are having fun, time flies... We zijn al aan de laatste dag van het ride along programma. In Shreveport bij de brandweer heeft men drie ploegen die de dienst verzekeren, maar hun systeem draait toch wel een beetje anders dan wat Paul elders meemaakte. De A - B - C shift draait volgens het volgende systeem. Vijf shifts draaien om de andere dag en dan 6 dagen thuis. Uitgeschreven ziet dat er zo uit: A - C - A - C - A - B - A - B - A - C - B - C - B - C - B - C - A - C - A en zo verder. De shifts wisselen hier om 15u, wat ook niet de gewoonte is elders.

Schoolbus

In station 1 kregen ze vanmorgen bezoek van een hele schoolbus met kinderen van 4 jaar, voor de brandweermannen een routineklus. Het is tenslotte de taak van de brandweer om het publiek te tonen hoe moet gereageerd worden in geval van een brand. Ondertussen was er op het hoofdkwartier een kadervergadering die Paul mocht bijwonen. Een unieke gelegenheid voor hem om op dat niveau eens mee te luisteren en te horen hoe men de brandweerdienst bestuurt. Tijdens deze staff meeting werd ons toestemming gegeven om naar de uniformshop te gaan en te kopen wat we wilden. Iedereen werd door de mensen van hun brandweerstation naar de shop gebracht en er werden weer koopjes gedaan. City council

Daarna verzamelden we in station 1 voor het laatste officiële deel van ons brandweerverblijf. We werden gevraagd om de city council (gemeenteraad) bij te wonen waar we in het Frans verwelkomd werden. Er werd ons gevraagd om ook in het Frans te antwoorden, tot

ongenoegen van de griffier die deze taal niet machtig genoeg was om te kunnen volgen. We werden gehuldigd als ereleden van het Shreveport Fire Department en kregen elk een diploma om deze onderscheiding officieel te maken. Enkele geschenken werden uitgewisseld en overhandigd aan de burgemeester en de brandweercommandant. Afdeling preventie

Tenslotte gingen we nog langs op de afdeling preventie, waar we een toelichting kregen over de werking van de dienst. Hier werden ons enkele van de attributen getoond die worden gebruikt tijdens opendeurdagen en andere evenementen. Zo waren er twee toestellen met een draadloze bediening, die kunnen rondrijden en zijn verbonden met een microfoon die bediend wordt door de tweede persoon van het team. Op die manier kan men de mensen op een evenement aanspreken. Laatste avondmaal Onze week brandweerobservatie zat erop. Voor de meesten van ons mocht het nog wat meer zijn. Nieuwe vriendschapsbanden werden gesmeed, ervaringen uitgewisseld, we hebben onze ogen en oren de kost gegeven. Iets na 16u was iedereen terug in de kazerne, waar men ondertussen al bezig was aan ons laatste Louisiana avondmaal. Iedere brandweerpost had zo zijn manier om afscheid te nemen. In station 1 werd het steak, in station 4 & 8 alligatorvlees. In post 8 kregen we de fameuze crawfish en alligator voorgeschoteld, zelf gevangen of afgeschoten zoals het in Louisiana hoort. Later op de avond kwamen familieleden en firefighters van vorige shiften en zelfs van andere stations ons nog begroeten. Shreveport heeft op die manier een plaats in ons hart veroverd.

Woensdag 23/03

Deze ochtend was het om 8u verzamelen geblazen in station 1. We kregen hier bij wijze van afscheid nog een heerlijk ontbijt aangeboden. Ook de „witte hemden‟ waren vertegenwoordigd en we kregen elk nog een T-shirt, een petje en een kalender als aandenken. Na het afscheid – dat niet voor iedereen even gemakkelijk was – en het uitwisselen van memorabilia werden de auto‟s volgeladen en leken we wel dubbel zo veel bagage te moeten

inladen als bij het vertrek!

TEEX: de speeltuin voor hulpverleners

Op de 400 kilometer lange tocht naar College Station passeerden we een viertal onbeduidende dorpjes met namen als Jacksonville, Buffalo en Palestine. We bezochten TEEX, het internationale opleidingscentrum in College Station TX – een speeltuin voor hulpverleners, waar jaarlijks tienduizenden studenten zich komen bijscholen. Voor elk wat wils. We zagen er treinrampen, auto-ongevallen, brandende raffinaderijen, uitgebrande schepen en vliegtuigen, een stad die door een aardbeving getroffen was, gebouwen in alle formaten die op één of andere manier door een ramp getroffen waren. We konden ons geluk niet op. Overal zag je groepen bezig met rampbestrijding, ondanks de hitte van 'amper' 31°. Maar geen nood, met de Lone Stars achteraf haalden we de schade in van een niet-alcoholische week. Op wandelafstand van het motel kochten we een voorraad bier. In een restaurant vlakbij lieten we ons gaan. We begonnen met een blooming onion als aperitiefhapje en zaten na de eerste ronde al door de koude Budweiser. Een steak, ribbetjes, een stukje zalm of gegrilde kip met een gevulde aardappel of aardappelpuree met look. Tenslotte werd de dessertkaart aangevallen, waarop tot de verbeelding sprekende zoetigheden als „sweet adventure sampler trio‟, „chocolat thunder from down under‟, „carrot cake‟ of „classic cheesecake‟.

Donderdag 24/03

Het werd de langste dag on the road. Van hier naar de eerste stop was het twee uur rijden, daarna nog 400 km tot San Antonio. Na het ontbijt met een wafel in de vorm van Texas werden de koffers opnieuw ingeladen. We hadden verwacht dat het verkeer rond Houston heel druk zou zijn, maar dankzij het systeem van HOV-voertuigen kwamen wij er vlot doorheen. Een voertuig met meer dan drie passagiers aan boord mag gebruik maken van deze aparte rijstroken. De fototoestellen klikten er op los om de skyline van Houston vast te leggen. Johnson Space Center Rond 10.30u kwamen we aan in Johnson Space Center, zo‟n 35 km buiten Houston. Mission control is er gevestigd en astronauten krijgen er een gevorderde opleiding – of wordt het straks „kregen‟, aangezien de bemande ruimtevaart op een laag pitje komt te staan. Eenmaal binnen bracht een treintje ons achtereenvolgens naar het oude Mission Control Centre, van waaruit de Apollo-vluchten werden begeleid. Daarna kregen we te zien hoe de astronauten die naar het International Space Station gaan voorbereid worden op hun taak in de ruimte. Een nagemaakt model van dit station staat hier opgesteld in een reuzegrote hal, en de astronauten en technici kunnen hier alles tot in de puntjes nabootsen en voorbereiden. Tenslotte wandelden we nog door het Rocket Park, waar de Saturnus 5 raket, die de mens op de maan bracht, op ware grote kon aanschouwd worden. We hadden daarna nog even tijd voor een snelle hap, een filmpje en wat shopping.

Rond 14u waren we alweer op weg in een ruime bocht om Houston heen, in de richting van San Antonio. Nog even benzine bijtanken, na een uurtje de obligate stop bij Dairy Queen

voor een heerlijk ijsje en rond 17.30u kwamen we in San Antonio aan. We begonnen er onmiddelijk aan een wandeling doorheen het stadcentrum, en bekeken er 'The Alamo' en de 'Riverwalk'. Aperitieven bij Hooters, avondmaal op de Foodplaza van het Rivercenter en 's avonds nog wat stappen in de uitgangsbuurt. Voor sommigen werd het een korte nacht. Vrijdag 25/03

Sea World Onderweg naar Sea World ontbeten we bij Denny‟s. Daarna kon de wandeling door het pretpark beginnen. De eerste uren was er weinig volk. Zo konden we zonder lang aanschuiven op de meeste attracties. „s Voormiddags kwamen eerst de rollercoasters aan de beurt. De ene attractie al wat natter dan de andere. Rui die deze ochtend een douche gemist had en daar blijkbaar grote behoefte aan had, maakte dit goed door op een strategische plaats vlakbij één van de attracties te gaan staan. Kleddernat van kop tot teen. In de namiddag werd het een heel stuk drukker. Het leek wel een ware volksoploop. De attracties met dieren kwamen aan de beurt. In de verschillende arena‟s namen we telkens plaats op de bovenste rijen, kwestie

van aan het watergeweld te ontsnappen. De eerste rijen zitjes kregen gegarandeerd een douche. Tijdens het showonderdeel met de orka‟s zagen we regelmatig hele families met half verzopen kindjes de trappen opstormen naar drogere zitjes. Stoute orka‟s! Op de eerste rijen zitjes stond nochtans duidelijk vermeld dat het hier om een splash zone ging. De zeeleeuwen in het cowboydorp hadden er vandaag duidelijk minder zin in. Dit werd met de nodige humor en improvisatievermogen van het showteam op een geslaagde manier opgevangen. Austin

Tegen de avond kwamen we aan in Austin. Op een vorige stage was Patrick bevriend geraakt met Mario, een firefighter uit Austin. We werden verwelkomd in zijn huis. Met een koel biertje op het terras werd er bijgepraat. ‟s Avonds verkenden we de uitgangsbuurten van Austin. Massa‟s volk, vooral studenten. Austin is dan ook een universiteits- en muziekstad.

Laatst was er er een vijfdaags muziekfestival waar zo‟n 3.000 groepen deelnamen. De meeste avonden worden de drukste straten van de stad afgesloten voor alle verkeer, zodat de 30.000 studenten ongestoord hun gang kunnen gaan. In alle clubs en bars treden iedere avond een driehonderdtal groepen op.

Op de fiets

Wat ook opviel in deze stad was het grote aantal fietsers. In de meeste andere steden waren fietsers onbestaande. Hier was er zelfs een fietsvriendelijke infrastructuur: overal fietspaden, alle bussen voorzien van een fietsrek, zelfs een brandweerwagen met een fietsrek. Op die manier zijn de fietspaden die voor auto‟s ontoegankelijk zijn, gemakkelijker te bereiken in geval van nood.

Zaterdag 26/03

Bij gebrek aan een Mc Donalds ontbeten we bij Denny‟s. In Austin brachten we een bezoek aan het State Capitol. Een gids gaf de nodige uitleg. Onderweg naar Dallas stopten we voor enkele uurtjes in een Outletstore voor de liefhebbers onder ons. Ondertussen wees het kwik 34° (95F) aan. Andere leefgewoonten Bij het maken van ommetjes om eens van de highway af te zijn en de omgeving beter te verkennen, viel het op dat Texas heel groen is. De lichtgolvende groene vlaktes waarvan de horizon zo ver reikt als je kijken kan, deden bij momenten sterk aan Vlaanderen denken, zij het met veel minder bebouwing. Veel mensen uit de steden gaan zich buiten de stad vestigen waardoor er wooncommunes ontstaan: een groep meerfamiliewoningen met wat groen, een speeltuin, een parking en een stevige omheining errond. Al dan niet nog voorzien van een kerkje met godsdienst naar keuze of een zelf uitgevonden

godsdienst – kwestie van subsidies binnen te rijven. De meeste mensen in Texas of Louisiana en waarschijnlijk in het overgrote deel van de USA wonen ofwel in een appartement, ofwel in een solitaire woning, meestal in hout opgetrokken. In Dallas namen we onze intrek voor twee nachten in een hotel vlabij de luchthaven. Op het dak konden we een duik nemen in het zwembad terwijl we bijna de vleugels van passerende vliegtuigen konden raken. De temperatuur zakte naar 18° (72F). Paul, Steven L en ik zochten Dallas by night op voor enkele fotoshoots. Een politieagent die ons bezig zag, gaf ons advies. Zondag 27/03

Kennedy

Grijs weer, bewolkt, miezerig en slechts 15° (een duik van 20°). Alsof we op België voorbereid werden. Na het ontbijt verkenden we Dallas. Op Dealey Plaza zochten we de historische locatie op waar de presidentiële limousine met Kennedy erin beschoten werd. De exacte plaats was op de weg met een wit kruis gemarkeerd. Enkele gewiekste kerels hadden er een handeltje opgezet om toeristen een krantje aan te smeren waarin alle mogelijke samenzweringstheorieën werden toegelicht. In het Sixth Floor Museum, het vroegere book

depository van waaruit de schutter van op de zesde verdieping de dodelijke schoten loste, is nu een museum ondergebracht waarin de gebeurtenissen van die dag en het leven van Kennedy uitgebreid aan bod komen. Er was ook een pakkend filmpje te zien met de begrafenis van Kennedy. Een must voor iedereen die Dallas bezoekt. Foto‟s nemen is er verboden, vloeken ook… hé Paul.

Koffers dicht krijgen Even stopten we aan Pioneer Plaza en aan de City Hall voor een groepsfoto. Onderweg naar Fort Worth (50 km verder) stopten we bij de Golden Corral, een populair restaurant met 45 m buffet. Voor sommigen het moment om het eens wat gezonder te doen met extra groenten, voor anderen om zich nog maar eens te laten gaan. Er was ook nog tijd voor een stop bij Fry‟s Electronica shop, kwestie van de koffers helemaal niet meer dicht te krijgen. Fort Worth „s Namiddags in de stockyards waren we getuige van de „cattle drive‟ waarbij een kudde longhorn koeien door enkele drivers door het min of meer authentieke stadsdeel geleid werden. Op het gemak verkenden we deze toeristische trekpleister en genoten van een pintje in de plaatselijke saloons.

Het laatste avondmaal had bij Chilly‟s plaats. Het had ons daar de vorige avond zo goed gesmaakt dat we besloten er nog eens terug te gaan. Het overige deel van de avond werd gebruikt om koffers dicht te krijgen.

Maandag 28/03

Van Dallas over Chicago naar Brussel We konden lekker uitslapen en ons mentaal voorbereiden op de terugvlucht en een nieuwe werkweek. Terwijl Paul en Patrick de wagens terugbrachten, reden wij met alle bagage in de shuttle naar de luchthaven. Sommigen moesten wat dieper in de beugel tasten om het teveel aan extra bagage te bekostigen. Van Dallas vlogen we naar Chicago. De skyline van Chicago was indrukwekkend. Er leek geen eind te komen aan de keten van wolkenkrabbers en imposante gebouwen. De overstap naar de vlucht richting Brussel verliep vlot. Omdat het vliegtuig slechts voor twee derden gevuld was, konden we de vrije zitjes innemen. Ideaal om wat extra rust te nemen, kwestie van een jetlag te vermijden.

Dinsdag rond 8u ‘s morgens Belgische tijd kwamen we aan in Brussel. Tijd

voor een laatste groepsfoto met de officiële Shreveport Fire Department T-

shirts en afscheid.

Nawoord

Met bijzondere dank aan Amerika-kenner Paul Vanlook voor de uitstekende organisatie en het met ons delen van zijn kennis over dit onmetelijke land en aan Patrick Vantroyen voor de goede begeleiding en zijn knowhow over het nachtleven. De groeten van tien zeer tevreden fireobservers, het was een geslaagde stage. De verslaggever, Wolf Fink (brandweer Eeklo) PS1: De fireobservers, vooral die in de wagen van Patrick, laten weten dat de GPS van Paul dringend aan vervanging toe is. De GPS van Paul liet dingen doen, zoals afslaan of een andere richting uitgaan die voor de GPS van Patrick duidelijk niet konden: “a je e gat ziet

keerde kee wére”. In de volgwagen werd dit omschreven als “een Polleke doen” – voorheen “een Fredje doen”. PS2: Ik doorspekte mijn tekst met blogsels van de andere deelnemers, waardoor iedereen zijn deel in dit verslag heeft. De blog blijft online : http://shreveport2011.skynetblogs.be

REISVERSLAG NEW ORLEANS, LA 2011

Voor de tweede stage van 2011 kozen we om naar het diepe zuiden te trekken, meer bepaald naar New Orleans in de staat Louisiana. Iedereen kent de klinkende namen zoals French Quarter, Jazz, en dergelijke..., maar wij besloten om naar “The Big Easy” , zoals de stad genoemd wordt, te trekken om de stad te verkennen van binnenuit, en om kennis te maken met het echte leven van de stad.

Enkele jaren geleden kregen we tijdens een ééndagsbezoek aan de stad een uitnodiging van de brandweer om bij hen een stageprogramma in te richten. Gelet op de toestand van de stad en het korps, het was toen nog maar 18 maanden na de orkaan Katrina, besloten we om de uitnodiging in de schuif te leggen. Nu zijn we bijna 6 jaar verder en is de toestand ietsje beter, alhoewel we overal toch nog geconfronteerd worden met de overblijfselen van de storm.

De stad en het brandweerkorps waren anders dan de andere stageplaatsen die we in het verleden al hebben aangedaan maar ze doen het met wat ze hebben en ze doen het graag! Vrijwel alle brandweermannen zijn van New Orleans van origine en willen hier niet weg, wat toch wel iets wil zeggen. Wij hadden het genoegen om ons te vermengen met de grootste brandweerdienst van de staat Louisiana, om van hen te leren en ons te onderdompelen in de “joie de vivre” van deze unieke stad.

Maandag, 23 mei 2011:

Brussel – Nationaal, het is rond 07h30 en er staan 8 brandweermannen ongeduldig te wachten op Marc Opstal, Voorzitter van de Fire Observers. Ze kunnen haast niet wachten om hun Amerikaans avontuur te beginnen. Zeven van hen komen uit verschillende korpsen in België, de achtste komt uit Purmerend, Nederland. Sommigen zijn reeds naar de VS geweest, al dan niet met de Fire Observers, maar voor de meesten zal het de eerste grote oversteek zijn.

Wanneer Marc er is kan het inchecken beginnen en iets later was het dan tijd om afscheid te nemen van vrienden en familie. De eerste vlucht, DL81, vertrok netjes op tijd om zo’n kleine 10 uur later te landen in Atlanta, Georgia. De gekende stappen van immigratie, veiligheidscontrole, bagage claim, douane, bagage check in,...verliepen zonder problemen, uitgezonderd voor Erik die zijn vingerverband moest verwijderen aan de immigratiedienst. De tweede vlucht, DL1293, verliep alsnog vlotter aangezien de groep een kwartiertje vroeger op de eindbestemming was dan voorzien.

Hier stond Carl Verstrepen, de andere begeleider, hen al op te wachten.

Carl verbleef reeds een tijdje elders in de VS, maar zakte in het weekend af naar New Orleans om er al een verkenning uit te voeren en kennis te maken met onze gastheren. Terwijl de andere Belgen op het vliegtuig richting Amerika zaten, trok Carl naar het hoofdkwartier van de NOFD, temidden van French Quarter. Hier had hij een meeting met de Fire Chief, de Assistant Chief en Deputy Chief Gary Savelle. Die laatste is de man die ons werd toegewezen als “chaperon”. Het werd een aangename ontmoeting, zeer warm, welke gevolgd werd met een rondleiding van het gebouw. Er werden enkele punten besproken aangaande de stage, over wat wel en

niet kon, alsook de kazernetoewijzingen. Op de middag trokken we naar een nabijgelegen restaurant voor een door de Chief aangeboden lunch. De namiddag werd dan gevuld met een “special tour” van de stad; we reden doorheen de verschillende wijken zoals the upper en lower Ninth ward, CBD, Garden District, French Quarter, Metairie, Bywater,...

Rond 16h30 kon Carl dan uiteindelijk de groep begroeten op Amerikaanse bodem. De bagage was al snel opnieuw in ons bezit waarna we de shuttle namen naar het verhuurkantoor voor de wagens. Een klein halfuurtje later zetten we koers naar het hotel, één van de Country Inn & Suites-keten, in Kenner. Iedereen kon de kamers betrekken en 15 minuten later werd er afspraak gemaakt aan het zwembad voor een frisse duik.

’s Avonds, na een aperitief in de bar van het hotel, werden de eerste steaks en ribbekes (American size) meester gemaakt bij Applebee’s. Het was ook hier waar de eerste lachmomenten bij bestellingen naar boven kwamen. Na het diner gingen we nog even naar de lokale...Decathlon waar iedereen nog enkele lakens en een slaapzak kon aanschaffen. Terug in ’t hotel, werd er nog een korte briefing meegegegeven over de volgende dag en de komende week. Daarna trok iedereen zich terug in de kamers voor een welverdiende nachtrust. De eerste dag was een feit!

Dinsdag, 24 mei 2011:

Zoals verwacht is iedereen vroeg op na een zeer korte nacht. Om 07h00 lopen we alle Fire Observers reeds tegen het lijf, na het ontbijt worden de wagens volgeladen en rond 07h30 verlaten we het hotel en begeven we ons richting NOFD Station 7. Dit is het algemene RV-punt voor de ganse week, mooi centraal gelegen en net buiten het drukke stadscentrum van New Orleans. Het is hier waar we ook kennis maken met Chief Savelle. De eerste taak van de dag is het rondbrengen van de bagage naar de respectievelijke brandweerposten. Zo moeten we dat toch allemaal al niet meer meesleuren en kunnen we ook al kennis maken met de collega’s in de kazerne. Station 7 is het thuis voor Engine 7, de HazMat company en de Rescue Squad, maar ook voor Marc en Erik. Daarna gaan we naar Station 27, waar Stefan en Jeroen de komende week zullen vertoeven. Dan gaan we naar Station 16, de nieuwe thuis voor de Gaverse brandweermannen Serge en Eddy. Op Station 1 mogen Sylvain en Johan hun bedje spreiden en dan gaan we naar de Flying Squad, de kazerne voor Patrick en Carl. Wel...dat werd aanvankelijk toch gedacht maar aangezien ze hier een nieuwe wagen hebben gekregen kunnen ze ons geen plaatsen geven. De ploeg zelf bestaat al uit 8 man en de wagen biedt ook maar plaats aan 8 mensen, de oude aan 10. Geen probleem, 5 minuten later zijn we op weg naar Station 14 waar Engine 14 en Ladder 2 gehuisvest zijn. Een bekende station voor Carl aangezien we hier al naar een benefietavond zijn geweest, enkele jaren geleden.

Tegen 10h00 zijn we dan op het NOFD HQ om er de groep voor te stellen aan de Fire Chief, of de Superintendant hoe ze hem hier noemen. De tweede man in bevel komt er ook bijzitten en we krijgen een uitgebreide uitleg over de stad, de brandweerdienst, Katrina en nog veel meer... Net voor de lunch krijgen we nog een rondleiding van de Fire Chief zelf.

Chief Savelle gaat met ons nog even naar Jackson Square, tot aan de oever van de Mississippi. Enkele weken geleden is deze rivier serieus beginnen zwellen in het noorden, dit ten gevolge van smeltwater, regen,...wat uiteraard vele problemen heeft gegeven in het Zuiden. Ze hebben hier zelfs hele gebieden doen overstromen, zo’n 12000 km². Bijna 400 mensen lieten bij stormen en overstromingen het leven en

meer dan 25000 gezinnen vluchtten uit hun huizen welke opzettelijk onder water werden gezet om de grote steden van Baton Rouge en New Orleans te beschermen. 7 Staten ondervonden grote hinder van de Mississippi flooding. In New Orleans zagen we dat het waterpeil vrijwel gelijk stond met de dijkmuur, op enkele centimeters na. We liepen zelfs over de dijk, met aan de ene kant van ons het water en aan de andere kant de stad, zo’n 3 meter lager... Dat ze hier met argusogen en veel schrik de toestand volgen is te begrijpen. Het waterpeil staat nu zo’n 5 m hoger dan normaal, en dat zal blijkbaar wel nog een tijdje zo blijven. Het is trouwens het hoogste niveau sinds de jaren ‘20.

Na een broodjesmaaltijd in een Irish Pub gaan we naar het Fire Museum. Het is een oude brandweerkazerne welke 3 stoomautopompen huist en tal van mooie, oude stukken brandweermateriaal. Er staat een oude centrale en de muur hangt vol met patches en helmen. Boven krijgen we nog enkele filmpjes en foto’s te zien over verschillende incidenten en Katrina.

Na het brandweermuseum is het tijd geworden om iedereen naar de brandweerposten te brengen, zodat de echte stage kan beginnen. De eerste gesprekken over België, de brandweer en de rare helmen komen naar boven. Iedereen mag ook al de maag vullen met de lekkere New Orleanse brandweerkeuken en de eerste oproepen blijven ook niet lang uit. De ontvangst is zeer warm en hartelijk en we worden al direct meegenomen in de activiteiten van onze Amerikaanse collega’s. Voor Patrick en Carl is dat bijvoorbeeld een ritje door French Quarter met de autopomp, en een bezoekje aan de posten 1 en 16 met voetzoekers, waterballonnen en rookbommen...

Woensdag, 25 mei 2011:

Om 08h00 stond iedereen klaar aan Station 7. Onze begeleider van vandaag was Ff. Ryan Mast, nen toffe gast! In de voormiddag gingen we naar de brandweerschool van de NOFD. We kregen een rondleiding van het domein waar ze een eigen pomptestpost hebben, maar ook hun eigen confined space prop, trench rescue prop, een eigen fire building en een drill tower van 6 verdiepingen. We zagen ook enkele “rookies” aan ’t werk. Vandaag kregen ze enkele brandoefeningen te verwerken. Binnen enkele weken is hun opleiding achter de rug en kunnen ze mee op de

wagens, nu is het echter nog even studeren en oefenen. We lopen ook even langs bij de buren, een privé-brandweerschool. Hier geven ze dan weer meer instructie in de industriële brandbestrijding. Voor de lunch gaan we naar een lokale broodjestent.

Voor de namiddagactiviteit stond er een bezoek gepland aan het US Coast Guard Naval Station New Orleans. Elke dag staan hier zo’n 20 “coasties” paraat om een heel groot gebied van meren, plassen, rivieren, kreken, moerassen,... te beschermen. Ze beschikken hier over 4 Long Range Interceptor II boats en 2 vaartuigen van het type 45’ Response Boat Medium. We krijgen een rondleiding en uitleg van de basis, en ook een uiteenzetting over hun dagdagelijkse operaties, de operaties tijdens en na Katrine en ook de operaties tijdens en na het incident met de Deepwater Horizon. Iets later mogen we de reddingsvesten aantrekken en gaan we met één van hun supersnelle boten Lake Pontchartrain op voor een ritje van ongeveer één uur.

Als dit bezoek achter de rug is krijgen we van Ryan dan weer een uitgebreide rondrit van de stad, van het stadscentrum en French Quarter, tot in de “dure” wijken en de ...iets minder dure wijken. We stoppen ook meermaals in de upper en lower ninth ward, het gebied waar de verschrikkingen van Katrina en de overstromingen het grootst waren. Nu, bijna 6 jaar na de storm, zien we hier nog de duidelijke gevolgen. De straten liggen er maar pover bij, geheel verlaten. We zien tal van lege plekken, dit zijn plaatsen waar vroeger huizen stonden welke niet meer werden heropgebouwd. Er staan ook nog tal van krotten en andere verlaten panden, we zien er zelfs nog

waar het bekende FEMA-teken opgeschreven staat. We rijden door verlaten wijken waar je eigenlijk echt niet moet zijn, bomen liggen op de straat en aan de kant liggen uitgebrande roestwagens...het is hier dood....het is zoals een Hollywood ghost movie maar dan in ’t echt.

Nadien keert iedereen terug naar zijn station voor wat fijne momenten met de bemanning, enkele oproepen en lekker eten.

Donderdag, 26 mei 2011:

We zijn al enkele dagen ver en de meeste onder ons hebben al een rijtje oproepen op de lijst, alhoewel de grote of speciale zaken uitblijven.

Vandaag vertrekken we omstreeks 08h00 vanuit Station 7 naar Holden, LA. Eigenlijk is hier niks te zien maar Ferrara Fire Apparatus heeft hier wel een vestiging. Het is een constructeur van brandweervoertuigen, de grootste na Pierce, E One en American LaFrance. Ze maken hier alles zelf, maar dan ook wel alles! De banden, wielen, het chassis, de pompen, de ladders, de kasten,....alles! Elk jaar rijden er zo’n 300 nieuwe autopompen, autoladders, bosbrandweerwagens of materiaalwagens buiten, naast de 200 wagens die ze elk jaar renoveren, reviseren en repareren. Een bouwopdracht neemt zo’n 120 tot 180 dagen in beslag, maar in geval van nood kunnen ze een nieuwe wagen assembleren en leveren in 90 dagen.

We rijden verder naar Baton Rouge, de hoofdstad van de staat Louisiana. We hebben afspraak op het State Capitol waar de vakbondsleiders van de NOFD en de Baton Rouge Fire Department ons opwachten. Zij geven ons de rondleiding doorheen het capitool en zo lopen we ondermeer tot in de Senaat en het Huis van Afgevaardigden. Hier werd er deze ochtend zelfs een soort wettekst gestemd ivm ons bezoek en ons programma. We kregen eerder in het verleden van de Fire Observers wel al proclamatie van verschillende steden maar dit is wel uniek en een hele eer voor ons!

Na enkele drankjes en een heerlijke lunch, aangeboden door de brandweervakbond, gaan we naar het LSU Tiger Stadium, of ook nog wel Death Valley genoemd. Dit footballstadium van 1924 biedt plaats aan meer dan 92000 bezoekers van de LSU Tigers. We krijgen er de “grand tour”, we lopen doorheen de VIP lounges en zien de voorbereidingen voor het Bayou Country Superfest welke het komende weekend hier zal doorgaan. Net voor het buitengaan bekijken we nog een zeer levendig en actievol promotiefilmpje van de LSU Tigers. We lopen ook nog even naar het Alex Box Stadium, een opmerkelijk kleiner stadium maar toch ook wel meer dan 10000 zitjes voor de LSU baseballfans.

De activiteiten voor de dag zitten er weer op en iedereen keert terug naar zijn station.

Vrijdag, 27 mei 2011:

Afgelopen nacht raasde er een stormfront over New Orleans, sterke winden, een pak regen en serieus wat bliksems en donders. Dit alles maakt dat het deze ochtend wat koeler is maar tegen 09h30, wanneer we het lokale 911-center binnen wandelen, staat de thermometer toch weeral tegen de 35°C. We krijgen een rondleiding van het hulpcentrum, welke eigenlijk nog altijd in containers zit na Katrina...6 jaar geleden. We krijgen de nodige uitleg over de werking van hun eigen CIC en we kunnen een praatje maken met de fire en EMS dispatchers. We krijgen ook een rondleiding van een gloednieuw gebouw naast het huidige 911-center. Dit gebouw is hun nieuw stulpje dat ze in de komende maanden zullen betrekken. Het is een project van 15 000 000 $ met state-of-the-art materiaal. Na het bezoek lopen we over het Cypress Grove Cemetary, één van de tientallen begraafplaatsen van New Orleans. Op zich is een kerkhof niet zo interessant te bezoeken maar hier in Nola wel. De stad is gebouwd op moerasgrond wat maakt dat alle graven boven de grond staan, anders zouden ze gewoon terug boven komen. Het is een heel oud kerkhof waar ook de eerste NOFD brandweerman begraven ligt, naast enkele andere volledige brandweerploegen. Voor de lunch gaan we naar een nabijgelegen bar waar iedereen het al direct naar zijn zin heeft. Ook de Superintendant komt even langs en aangezien het de laatste keer is dat we hem zullen zien, nemen we dus ook de kans om enkele dankwoorden uit te spreken en geschenken uit te wisselen.

Na de lunch gaan we naar het Louis Armstrong New Orleans International Airport, om er een bezoek te brengen aan de luchthavenbrandweer, welke ook een dienst is van de NOFD. We krijgen een rondleiding van hun oude kazerne, de rolluiken van de wagens worden opengetrokken en we maken een praatje met de collega’s. De allernieuwste crashtender wordt ook even in werking gezet en we krijgen zelfs een ritje over de luchthaven aangeboden. We lopen ook even binnen in de gloednieuwe brandweerkazerne die er net naast ligt. Eigenlijk moest men hier al zitten maar de verhuis is met enkele maanden vertraagd. Dit is een heel mooi maar ontzettend groot gebouw, wetende dat ze hier maar met maximum 6 man per ploeg zitten. Hier zijn genoeg plaatsjes om u weg te steken.

De brandweerbezoeken voor vandaag zijn weer ten einde dus iedereen mag weer naar de kazerne, maar aangezien sommigen nog op zoek zijn naar wat elektronica, stoppen we even aan een Best Buy. We gaan ook nog even naar het NOFD HQ voor enkele brandweershirts.

Het is vrijdag wat wil zeggen dat het een drukke nacht zal worden. In de brandweerposten maken de brandweermannen zich op voor een onrustige nacht maar op Station 14 trekken ze hun daar allemaal niks van aan. Patrick en Carl komen net op tijd voor 22 kg overheerlijke crawfish.

Zaterdag, 28 mei 2011:

Vandaag gaan we terug het water op! We hebben een afspraak op de General Roy S Kelly, de brandweerboot van New Orleans welke eigenlijk wordt uitgebaat door de havendienst. De Kapitein en de 2 brandweermannen geven ons een rondleiding en de nodige uitleg van de boot, de dienst en hun werk vooraleer ze ons de Mississippi opvaren voor een anderhalf uur durende tocht doorheen de haven van New Orleans. We zien de uitzonderlijk hoge waterstand en de sterke stroming eens van een andere kant, en we zien ook dat het waterpeil op dakhoogte staat van de huizen die achter de dijken liggen. Het is stralend weer en we genieten van een mooi panorama van de skyline van New Orleans. Na de vaartocht bezoeken we Mardi Gras World, een zeer groot museum waar we een beter kijk krijgen op het carnavalsgebeuren en de miljoenenindustrie die er achter zit. En wij maar denken dat carnaval Aalst iets groot is... Na de lunch keren we terug naar de brandweerposten voor de nodige oproepen.

Zondag, 29 mei 2011:

Rond de middag maakt de ganse groep afspraak op NOFD HQ. Hier kunnen we de wagens parkeren ipv op de drukke en dure parkings van French Quarter. Vandaag gaan we in French Quarter vertoeven, iedereen kijkt er naar uit en het belooft een zeer aangename en leuke dag te worden. We belanden al snel op een terrasje van de French Market waar enkele muzikanten het beste van zichzelf geven. Nadien wandelen we via de overdekte markt naar Bourbon Street, waar we na enkele Voodoowinkels al snel in één van de vele bars een drankje gaan nuttigen. We merken op dat het hier happy hour is in de vorm van 1 betalen = 3 krijgen en dat laten we ons welgevallen.

We zijn uitgenodigd op een privé-feestje ter ere van Memorial Day, tegen 16h00 zijn we aan het oude, grote en mooie herenhuis in St Peter Street. De man des huizes, Bill, verwelkomt ons hartelijk. Hij is zo content dat we er zijn en dat we het serieus naar onze zin hebben in New Orleans. Hij neemt ons binnen in huis en ’t is onder de vorm van “mi casa es su casa”, hij stelt ons voor aan enkele andere genodigden en hij wijst ons de weg naar de bar met onbeperkte toegang aan rums, cognacs, whisky’s,... Wat verderop staan er enkele frigo’s met frisdranken en buiten staat er een heus biervat voor ons. Wat eten betreft...we kunnen ons tegoed doen aan

chicken bbq, versgevangen kreeft (zo’n 75 stuks), lobster taco’s, varken aan ’t spit,.... We maken kennis met vele van de meer dan 100 genodigden en er volgen leuke momenten, toffe gesprekken,... Dit is hier dik in orde!

Na enkele uren wordt het toch stilaan tijd dat we een frisse neus gaan halen. We bedanken Bill voor de gastvrijheid en de uitnodiging en begeven ons naar de oever. We lopen er het Hard Rock Cafe binnen voor een drankje en een hapje. Nadien aanschouwen we de zonsondergang boven de Mississippi River. Als het donker is keren we terug naar Bourbon Street om er ons in het nachtleven te smijten. Het is al even na middernacht als we terug in de brandweerposten zijn.

Maandag, 30 mei 2011:

Vandaag is het Memorial Day, een feestdag in de VS welke het een lang weekend maakt voor velen. Voor ons is het de laatste dag, morgen loopt ons verblijf hier in Nola ten einde en kunnen we beginnen met het toeristisch gedeelte. Rond 11h00 spreken we met de groep af om eerst eens even naar de Union Shop te gaan. Dat is eigenlijk een klein winkeltje in de burelen van de vakbond waar we naar hartelust “inkopen” kunnen doen. Op de terugweg stoppen we even aan een deli om er de broodjes voor de lunch te kopen. Ze zijn raar maar overheerlijk! Tja, probeer zelf maar eens een broodje met scampi, kalkoen, champignons, een speciale saus, kaas en hesp naar binnen te spelen....

De NOFD heeft ervoor gezorgd dat we tickets kregen voor een baseballwedstrijd. Het lokale team, de Zephyrs, speelt vandaag tegen de Isotopes van Albuquerque. Het is minor league en de wedstrijd is niet echt heel spannend maar de Zephyrs winnen dus wij supporteren uitbundig mee. Echt typisch Amerikaans...een baseball game op Memorial Day, we zijn er op gekleed, we drinken bier en eten hotdogs.

Na de wedstrijd zetten we iedereen terug af voor de laatste avond en nacht in de brandweerposten. Iedereen zal ook nog wat bagagezaken moeten regelen want tijdens de week kwamen er gezwind enkele shirts en andere zaken bij. Patrick, Johan, Sylvain en Carl gaan samen nog iets gaan eten en drinken met enkele brandweermannen.

Dinsdag, 31 mei 2011:

Om 07h00 stond iedereen klaar om afscheid te nemen van onze Amerikaanse brandweervrienden. Het was een hele leuke week, iedereen heeft het naar zijn zin gehad en we komen allen beslist nog terug. Alhoewel de wagens voller zitten als een week geleden, gaat alles er veel gemakkelijker in. We beginnen de knepen van ’t vak te kennen, Marc en Carl worden echte loadmasters. We houden eerst nog even halt aan de supply shop van NOFD omdat enkele mensen met een helm naar huis gaan. Daarna gaan we nog even terug naar het HQ voor enkele patches en dan zetten we echt een punt achter de stage. Het ontbijt nemen we in een McDonalds...en dan zetten we de wagens in cruise control op de I10, richting East. Na anderhalf uurtje, rijden we de stad Mobile al binnen, in de staat Alabama. Hier waren we in 2007 al te gast voor een andere prachtige brandweerstage. We gaan naar het Central Fire Station waar we worden opgewacht door Captain Debbie Bryars en haar man Bill. De groep wordt warm onthaald en voor Marc en Carl wordt het een hartelijk weerzien. We krijgen een rondleiding door het ganse gebouw en lopen daarna ook even binnen in het kantoor van de Assistant Chief Pappas. Wat later zitten we allemaal op het terras van “Heroes” voor de lunch. Carl, Marc, Bill, Debbie en Chief Pappas genieten

duidelijk van het weerzien. Er worden leuke gesprekken gevoerd, foto’s worden bekeken, herinneringen worden bovengehaald,...en er wordt veel gelachen. Spijtig genoeg is ons bezoek maar van korte duur. We moeten doorrijden naar Florida en daarom moeten we rond 13h00 afscheid nemen, uiteraard na de nodige geschenken en foto’s.

Na een uurtje rijden komen we aan in Pensacola, Florida. Hier gaan we direct naar een militair domein waar het National Naval Aviation Museum staat. Een heel groot overdekt museum, bestaande uit drie gebouwen waar je alles kan terugvinden van toestellen, rides, tentoonstellingen, kledij, insignes, memorabilia,...van de US Navy. De mensen die hier als vrijwilliger de rondleidingen geven zijn meestal nog eens gepensioneerde piloten dus dit maakt het allemaal zeer interessant. We voorzien zo’n dikke 2 uur voor het bezoek aan dit museum.

Daarna reizen we nog zo’n kleine 2 uurtjes verder door naar het Oosten om iets voor 19h00 op onze eindbestemming van vandaag aan te komen, Marianna. We claimen onze kamers en gaan allen naar het zwembad voor een frisse duik. Voor het avondmaal gaan we met z’n allen naar een bbqrestaurant waar het ribbekes à volonté worden. Nadien lopen we nog even een Big K Mart binnen voor enkele aankopen, daarna is het tijd voor de eerste nacht zonder brandweerbel...

Woensdag, 1 juni 2011:

Het is 07h30 wanneer iedereen na het ontbijt aan de wagens staat met de bagage. Iets later zijn deze volgeladen en kunnen we koers zetten naar de Oostkust van Florida, meerbepaald naar Saint Augustine, een klein 4 uurtjes rijden. 07h30 is vroeg maar je moet weten dat we de tijdsgrens voorbijrijden en dat we de klok dan een uurtje later mogen zetten.

Tegen de middag komen we aan in het oudste stadje van de VS, althans...dat zeggen ze hier toch. We wandelen ongeveer een uurtje doorheen het historische stadscentrum en gaan dan op zoek naar een Firehouse Subs voor de lunch. Na deze “brandweerbroodjes” rijden we verder door naar het bekende Daytona Beach maar aangezien we ondertussen een regenbui te verwerken krijgen is de bevolking op die beach maar poverkes... Bon, we laten het niet aan ons hart komen en rijden met de wagens ’t strand op!

Na een uurtje Daytona Beach zakken we verder af naar Orlando maar we houden eerst nog eventjes halt aan de bekende Daytona Speedway. Tegen 17h00 rijden we door Orlando en houden we halt aan een groots shoppingcenter waar iedereen naar hartelust kan kopen. Nadien rijden we naar het hotel, checken we in, een douchke en dan gaan we naar een Outback Steakhouse voor het avondmaal. Sommigen gaan nog even naar een nabijgelegen Hooters voor een afzakkertje en om er de verjaardag te vieren van onze vriend Serge.

Donderdag, 2 juni 2011:

Vandaag staat het maritiem pretpark SeaWorld op het programma. Een groot pretpark met tal van tentoonstellingen, shows en attracties voor jong en oud. Zo gaan we naar shows met zeeleeuwen, dolfijnen, acrobaten en vogels, orka’s,...maar we doen ook verschillende rondjes met rollercoasters. Sommigen onder ons gaan zelfs twee, drie tot vier keer!

Iedereen laat zich het park welgevallen en we keren dan ook zeer enthousiast terug naar het hotel. Omstreeks 19h30 hebben we er afspraak met twee Vietnamveteranen welke ons hebben uitgenodigd voor een buffet bij Shoney’s. Deze twee mannen, vader en zoon, zijn zelfs verre familie van Sylvain. Nadien gaan we nog even terug naar de nabijgelegen Hooters vooraleer we moe maar voldaan in bed kruipen.

Vrijdag, 3 juni 2011:

Vandaag verlaten we Orlando en zetten we koers naar Melbourne, maar wel met een omweg. We bezoeken vandaag het Kennedy Space center op Cape Caneveral. Van hieruit worden jaarlijks verschillende raketten de ruimte ingeschoten en ook de bekende space shuttles. Voorlopig nog want de laatste shuttlemissie staat gepland voor juli.

We beginnen met een bezoek aan het Visitors Complex waar we een wandelingetje maken doorheen de rocket garden, waar we even halt houden aan het memorial voor

overleden ruimtevaarders, waar we een levensgrote space shuttle kunnen binnenwandelen en waar we ook enkele films bezien. We nemen ook plaats in een simulator die een lancering levensecht nabootst. Na de lunch stappen we dan op de bus welke ons op de echte basis zal rondbrengen. De crew quarters zijn er deze keer blijkbaar niet bij, maar we rijden wel voor het Vehicle Assembly Building, de bekende aftelklok en naar een uitkijktoren. Hier gaan we naar de bovenste verdieping van waaruit je een mooi zicht hebt over de ganse basis met de verschillende lanceertorens en ook de twee lanceerplatforms voor de space shuttles. Launch pad 39A zijn ze al aan ’t afbreken maar 39B staat er nog. Tijdens deze reis hebben we reeds enkele mijlpalen gezet, vandaag is dat niet anders. Het zal de allerlaatste keer zijn dat we een space shuttle op een lanceerplatform zien staan. Inderdaad, vanop deze plek zagen we het ruimteveer Atlantis op Launch pad 39B, klaar voor de allerlaatste space shuttlemissie naar het ISS. Nadien rijden we verder naar het Apollo/Saturn V building waar er een heuse raket ligt. We kunnen er nog tal van andere zaken terugvinden welke te maken hebben met de bekende race naar de maan. We bekijken er ook een mooie film over die race en vanuit Launch Control kunnen we een echte lancering meemaken.

Het is al 16h00 voorbij wanneer we het Kennedy Space Center verlaten om door te rijden naar Cocoa Beach. Marc en Carl kennen er een fijne bar op het strand, Coconuts On The Beach, waar we ons een pose nemen in de zon, aan de Atlantische Oceaan, én met enkele biertjes. Voor het avondmaal gaan we naar de lokale Mexicaan om nadien verder af te zakken naar Melbourne waar het hotel op ons wacht.

Zaterdag, 4 juni 2011:

Na een uurtje rijden stoppen we voor een ontbijt bij IHOP, daarna rijden we nog een uurtje en rijden we het Amerikaanse Cuba binnen...Miami. We rijden doorheen de wijken Little Havana en Coral Gables, langsheen het Biltmore Hotel, het Venetian Pool, de chique villa’s,...naar de Everglades. We stoppen bij Gatorpark waar we aan boord gaan van een airboat voor een ritje van een dik half uur. De piloot geeft ons een deskundige uitleg over de fauna en flora van de Everglades en van wat we hier zo allemaal kunnen tegenkomen.

Na de airboat nemen we plaats op de tribune waar een man ons van naderbij kennis laat maken met een stinkdier, baby-alligator en een schorpioen. Hij “vecht” ook nog even met een alligator...indrukwekkend! Iets later kunnen we ook nog een echte levende handtas vastpakken om er samen mee op de foto te gaan.

We keren terug naar Miami en gaan via het Financial District en het Marina District richting Miami Beach. We rijden er met onze...gezinswagens op Ocean Drive naar ons hotel, tussen de Hummers, Cadillacs, Ferarri’s,... Tijdens het inchecken ontstaan er wat problemen, het zijn allen kamers met een tweepersoonsbed terwijl we kamers geboekt hadden met twee éénpersoonsbedden. Het hotel heeft enkel maar kamers met tweepersoonsbedden maar na enige onderhandeling geven ze ons upgrades naar grotere kamers en zetten ze er overal een extra bed bij.

We gaan voor een uurtje of twee de straat over, naar het bekende strand van Miami Beach. Het is er een kwestie van te zien en gezien te worden, alhoewel wij ons eerder bij het eerste houden... Een kort stranddutje en een frisse duik in de oceaan mogen uiteraard niet ontbreken.

Het aperitief nemen we op het terras van het bekende Clevelander Hotel, vooraleer we naar een echte Cubaan gaan om er onze buikjes te vullen met dit heerlijk eten. De avond wordt verder nog gevuld met een wandelingetje op Ocean Drive, waar enkelen onder ons ook nog graag wat clubs binnenlopen om wat te gaan drinken.

Zondag, 5 juni 2011:

Het is stil op Ocean Drive wanneer we ons hotel verlaten, het is nog stiller in downtown Miami. Stil maar aangenaam, toch voor een zonnige zondagochtend. We zetten koers naar de laatste overnachtingsplek van deze reis, Key West. Het wordt een zeer aangename rit over de Florida Keys; Marathon, Sugerloaf Key, Key Largo, Tavernier Key, Islamorada,...we doen ze allemaal tot de laatste, Key West. We rijden direct even door Duval Street en langsheen Mallory Square naar het Little White House. Hier bracht President Truman meer dagen van zijn ambtstermijn door dan in het echte White House in Washington DC. We rijden ook voorbij het huis van Ernest Hemmingway om zo naar de bekende 90 Miles marker boei te gaan. Dit is het uiterst Zuidelijke, publieke, punt van de VS en we zitten op exact 90 mijlen van Cuba. Een fotomoment is aan de orde.

We gaan naar het hotel om er onze kamers te claimen om iets later met z’n allen een plonsje te maken in het zwembad. Tegen 17h00 rijden we dan door naar het haventje achter het Westin hotel om er 10 waverunners te boarden. Na een korte briefing kiezen we het ruime sop en al snel vliegen we over de golven met snelheden van 50 MPH en meer, de ene al wat eleganter als de andere. Soms maken we eens een korte stop en we varen het ganse eiland rond langsheen de militaire basis, de duikbootput, de toegangsbrug naar het eiland, de luchthaven en het Southermost point om zo weer de haven binnen te glijden. Een tocht van 28 Mijl, rondom het ganse eiland, iets wat ons een twee uur bezighoudt. Het is pure fun en iedereen heeft het meer dan serieus naar zijn zin. Dit is eens iets anders als afsluiter voor een

stagereis. We komen net op tijd terug om vanop Mallory Square met een biertje naar de zonsondergang te kijken maar net waar de zon moet ondergaan, duikt er een wolkje op. We kijken dan maar wat naar de straatartiesten in de plaats.

Na een verkwikkende douche in ’t hotel rijden we terug naar de uitgaansbuurt van Key West om er voor de laatste keer met z’n allen samen te gaan eten. We kiezen voor een echt visrestaurant waar we lekkere schotels onder onze neuzen geserveerd krijgen. Heel lekker eten, een leuke tent, op maar enkele meters van dure yachten en goeie live muziek. Na het eten wandelen we nog even door Duval Street vooraleer we opnieuw naar het hotel gaan voor de nachtrust.

Maandag, 6 juni 2011:

De laatste dag...de voormiddag bestaat uit een ontbijtje, de koffers klaarzetten en een duikje in ’t zwembad. Tegen 11h30 rijden we het hotel buiten en rijden we naar de brandweerkazerne wat verderop. Hier worden de laatste brandweerfoto’s gemaakt en de laatste brandweershirts gekocht, daarna is het gedaan en laten we dan ook Key West achter ons om koers te zetten naar de luchthaven van Miami.

Op Marathon houden we halt voor een broodje bij Subway en in Homestead lopen we nog een uurtje rond in een shoppingcenter aangezien we toch te vroeg zijn voor onze vlucht.

Tegen 18h00 rijden we het luchthavengebied in. We zetten iedereen af aan de ingang voor onze check in balie en dan zetten we de wagens af bij het verhuuragentschap. Als de ganse groep terug samen is begint het inchecken. Sommigen onder ons hebben teveel bagage, de weegschalen lopen soms al eens wat hoger dan eigenlijk wordt toegestaan maar de baliebedienden laten het met de glimlach zo...’cause y’all are firefighters and you do such a good job! Tja... Jeroen heeft minder geluk, hij zou er graag al willen uitstappen in Amsterdam ipv door te reizen naar Brussel maar de man wil het niet toestaan aangezien zijn ticket Brussel als eindbestemming weergeeft. Geen verandering mogelijk, we zien wel wat we kunnen doen in Amsterdam.

De check in en controles verlopen zeer vlot en aangenaam, dus hebben we nog even tijd om wat winkels, drankjes en hapjes te doen. De vlucht DL9319, uitgebaat door KLM, naar Amsterdam vertrekt iets vroeger dan voorzien. Tijdens take off krijgen we nog een mooi beeld van Miami en Miami Beach en dan is het tijd om voor 9 uur gebruik te maken van het uitgebreide entertainment system van deze MD11.

Op Amsterdam kan Jeroen dan toch de groep verlaten om naar huis te gaan. We nemen afscheid en dan gaan we de laatste controles door op weg naar onze verbindingsvlucht naar Zaventem. Het is al even na 14h00 wanneer we onze bagage terughebben en de opwachtende familie en vrienden kunnen vervoegen. De stage zit erop, ’t is voorbij en ’t was goed, heel goed!

Nog even de laatste groepsfoto’s, een gezamelijk pintje en dan afscheid... New Orleans, LA 2011 is een feit!

Uw verslaggever VERSTREPEN Carl