VW: Happy Family?

Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca, Lara, Marc

De vorige keer mocht ik ze drie dagen besturen. Rebecca mailde steeds meer met Xander. Lara groeide op tot volwassene.

Marcs vriendinnetje kwam langs, en ze zoenden voor het eerst.

Nu moet ik drie dagen toekijken…Zal het zo goed blijven gaan?

‘Ik ben echt blij voor Marc.’ zei Lara dromerig. Het was vroeg in de ochtend.

‘Hm-hm.’ mompelde Jeffrey, die verdiept was in een boek.

‘Weet je pap, ik zou ook best een vriend willen. En trouwen. En dan kinderen krijgen.’

Dag 1: Niet besturen

Jeffrey glimlachte.

‘Wie weet! Zo’n mooie meid als jij vindt vast snel iemand!’

Ze namen afscheid en Jeffrey vertrok naar zijn werk.

Alles was vredig en rustig.

Lara kon de gedachte aan een huwelijk maar niet van zich af zetten. Het leek haar zo leuk, een man, kindjes…

‘Hee Becky, Becky!’ riep ze die avond. ‘Wanneer ga jij trouwen?’

‘Noem me geen…’ begon Rebecca, maar toen werd ze knalrood. ‘Hoe bedoel je?’ stamelde ze. ‘Met wie moet ik trouwen?’

Lara schoot in de lach. ‘Het was zo maar een vraag, gekkie!’

Rebecca zuchtte opgelucht. Ze had meteen aan Xander moeten denken.

De volgende ochtend moest Roos helaas weer naar huis.

Met een brok in zijn keel zwaaide Marc haar uit. Hij bleef net zo lang staan tot hij haar niet meer kon zien.

Hij miste haar nu al…

Dag 2: Niet besturen

Lara wilde graag een baantje in het onderwijs, maar ze kon niks vinden.

Daarom stortte ze zich maar op het huishouden, omdat ze dat ook een beetje moest leren voor later.

Vaak dacht ze aan de toekomst. Hoe zou die eruit zien?

Dromerig lag Rebecca op haar bed. Ze kon niet stoppen met aan Xander te denken.

De mailtjes bleven maar stromen, en met elke letter leek hun band te groeien. Ze hadden nog steeds geen foto’s uitgewisseld, maar Becky nam zich voor dat snel te doen.

Ze vond hem aardig. Of beter gezegd; leuk. En wel meer dan dat.

De volgende morgen was er alleen maar wat beschimmelde soep als ontbijt.

Met tegenzin werkte Lara wat naar binnen. ‘Gewoon, je verstand op nul zetten en eten!’ zei ze tegen haar zus, die met opgetrokken wenkbrauwen naar het bakje voor zich keek.

‘Ik…sla deze maaltijd liever over, denk ik.’ mompelde Rebecca.

Dag 3: Niet besturen

‘Pap, pap!’

Jeffrey keek verrast op toen hij uit zijn werk kwam. Zijn twee dochters kwamen enthousiast naar buiten stormen.

‘Zullen we een keer op vakantie gaan? Naar Takemizu, dat wilde je toch zo graag?’

‘Eh, wauw, meiden! Wat een super plan!’ grijnsde Jeffrey blij.

Iedereen was dolenthousiast over de vakantieplannen. Als ze wat meer geld hadden, zouden ze een keer gaan.

Voorlopig moesten ze zien dat ze te eten hadden… Marc probeerde wat te koken, maar werd daarbij zo afgeleid door zijn gedachten aan Roos, dat hij de pan vergat.

Rokend stond de pan op het fornuis, zodat niemand het fornuis meer kon gebruiken.

Marc voelde zich verdrietig. Natuurlijk vond hij het leuk als ze op vakantie gingen. Maar wat had hij daar nu aan? Hij miste Roos.

Hij miste haar zo vreselijk dat het gewoon pijn deed.

Hij moest afleiding vinden…Ha, de hometrainer.

Marc begon te trappen, steeds sneller, tot het zweet over zijn lichaam stroomde en hij nergens meer aan kon denken.

Ineens werd hij overvallen door een duizeling. Verward stapte hij van de hometrainer af.

Een vreselijke kramp in zijn maag kwam opzetten – hij had al een tijd niets meer gegeten.

‘Papa!’ piepte hij, en zakte door zijn knieën.

‘PAPA! Laar!’ krijste hij, harder dit keer.

De kramp werd steeds erger. Er kwamen vlekken voor zijn ogen. Hij voelde zijn benen niet meer.

‘Help, ik…’ mompelde hij schor. Hij werd steeds zwakker.

‘M-mama?’ Dat waren Marcs laatste woorden.

Daarna zakte hij levenloos in elkaar.

Voetstappen klonken op de trap, deuren werden open gegooid – maar ze waren te laat.

‘MARC!’ brulde Jeffrey hysterisch en hij schudde het lichaam van zijn zoon door elkaar.

‘Pap! Wat is er met hem!’ krijste Becky. Ze was lijkbleek.

‘Hij is…dood?’ stamelde Jeffrey. Zijn ogen waren groot van ongeloof.

Maar het was echt waar. Marc was gestorven.

Marc dood…Hoe kon dat nou?

Het kleine broertje, het moederskindje… Hij was er niet meer.

Lara sloeg haar handen voor haar gezicht en snikte zo erg dat haar hele lichaam ervan schokte.

Dit had niemand ooit verwacht.

De dagen gingen voorbij als in een vreemde nachtmerrie.

Het besef dat Marc dood was, drong maar langzaam tot zijn familieleden door.

Vaak stond Lara op zijn kamer, die nu angstaanjagend leeg was.

Het was te veel voor haar om zijn kinderspeelgoed te zien, zijn bureau, de bank waar hij met zijn vriendin op gezeten had…

Hij had zo’n mooie toekomst voor zich gehad. Hij was zo dolgelukkig met zijn Roos.

Tranen welden op in Lara’s ogen, en ze deed geen moeite meer ze tegen te houden. De afgelopen dagen huilde ze bijna onophoudelijk.

De enige troost was, dat Marc nu bij zijn moeder was.

Jeffrey voelde zich sinds Marcs dood minstens tien jaar ouder. Hij voelde zich zwak en depressief. Toch wist hij dat hij door moest zetten.

Hij mocht niet weer verdrinken in zijn verdriet, zoals hij dat bij de dood van zijn Carlijn had gedaan. Dit keer mocht hij zijn kinderen niet laten zitten. Hij moest er zijn voor Becky en Lara.

Daarom dwong hij zichzelf te eten, hoewel hij totaal geen honger had.

Rebecca huilde ook veel. Hoewel ze niet altijd even aardig geweest was tegen Marc, hield ze toch van hem. Hij was haar broertje, haar lieve kleine broertje.

Waarom ging iedereen toch dood?

Eerst mama, toen oma, nu Marc…

Rebecca begon steeds harder te fietsen op de hometrainer.

Tot ze ineens besefte waar ze mee bezig was. Wilde ze dan net zo als Marc eindigen?

Nee. Vage gedachten aan Xander flitsten door haar verdoofde hoofd.

Honger…Ze moest eten, anders…

Met wiebelende benen liep ze de trap af, en kon nog net de keuken vinden.

In paniek zocht ze wat te eten, en vond een zak chips. Als een gek schrokte ze de inhoud naar binnen.

Ze mocht niet doodgaan. Niet nu. Ze had nog een heel leven voor zich.