VW: Do it yourselfDag 1; controle

Dit zijn de Heartly's. Owen en Fiona zijn getrouwd en hebben 3 kinderen: (van oud naar jong) Alison, Eric en April. Ook de moeder van Owen: Yvonne woont bij ze. Ze zijn net verhuisd en komen aan

bij hun nieuwe huis.

Alison loopt het tuinpad op en grijpt zenuwachtig naar haar ketting. Het huis is veel groter dan het vorige, want nu woont ook haar oma in het

huis, en die wil graag haar ruimte. Iedereen is tevreden met zijn of haar kamer.

Maar ze weet zeker, zij het meest. Ze had altijd graag een eigen balkonnetje willen hebben en nu waren haar smeekbeden verhoord.

Enthousiast had ze plantjes gekocht en alles vrolijk naar boven gesleept.

Haar favoriete plekje in het huis is in de grote kas. Het staat er vol planten en is dicht begroeid. Helaas was er geen ruimte meer voor kweek plantjes, maar wel gelukkig wel voor een schilders ezel. Het liefste had Alison toch plantjes gehad,

maar hier moest ze maar genoegen mee nemen.

Opgelaten rent Eric naar binnen. “We hebben een playstasion!” schreeuwt hij tegen niemand in het bijzonder als hij de

spelcomputer ziet staan.

Als er niemand reageert haalt hij zijn schouders op en begint te spelen. Dan maar in zijn eentje. Kan ook leuk zijn.

Owen loopt met April naar buiten. Het is een prachtige zomerse dag. Hij herinnert zich dat zijn moeder zei hoeveel zijn jongste

dochter op hem leek. Hij glimlacht en zet April op de grond neer,

Voorzichtig begint hij wat woordjes tegen haar te zeggen en spoort haar aan ze te herhalen, zodat ze wat leert praten, en hoewel April er aan het begin totaal geen zin in heeft, aan het eind kent ze een hoop woordjes meer.

Yvonne loopt voetje voor voetje de trap op. Ze is nieuwsgierig naar haar kamer en die is boven.

Eenmaal op haar kamer aangekomen ploft ze op de bank. Ze houd van al haar kleinkinderen. Maar voor Alison heeft ze stiekem wel een zwak plekje.

Fiona haalt ondertussen haar vruchtengebakjes uit de oven. Met een klein beetje oefening zullen ze vast heerlijk zijn. Ze legt een plakje op elk bord en zet ze op tafel neer. Dan roept ze de rest.

Even later zit iedereen rustig te eten. Er gaan gezellige gesprekken rond en iedereen eet met smaak van de -overigens heerlijke- vruchtengebakjes.

Er word niet opgemerkt dat April geen lepel heeft, maar daar heeft zij zelf geen problemen mee. Met haar ene hand schept ze het papje naar binnen en met haar andere hand houd ze het kommetje vast.

Owen, die snel weer verder wil met leren merkt op dat de laatste die zijn eten op heeft de afwas mag doen.

Fiona neemt een laaste hap van haar baksel. “Goed idee.” antwoord ze dan. Ze kijkt naar April die al een tijd in het rond loopt te schoppen omdat ze haar eten op heeft, en uit de stoel wil. “April hoeft dus in ieder geval niet op te ruimen.”

Aangespoord door deze nieuwe regel neemt iedereen snel een paar laatste happen van zijn vruchtengebak en schuift zijn bord weg. Yvonne, die nog maar de helft van haar gebak op heeft, begint te lachen. “Ik ruim wel af.”

Iedereen gaat van tafel af en Fiona zegt tegen Yvonne: “Ik help wel even hoor.” “Graag, dankje.” antwoord Yvonne en ze begint de bordjes van de tafel op te stapelen, om ze daarna in de vaatwasser te zetten.

Als de vaatwasser aanstaat besluiten ze buiten in de kleine serre te gaan schaken. Ze kletsen even gezellig en zetten dan ieder een zet.

Als het potje afgelopen is probeert Yvonne April nog wat te leren lopen, maar April blijft volhouden dat kruipen

gemakkelijker is.

Alison is ondertussen begonnen aan een nieuw schilderij. Het oude kwam er toch niet zo uit als ze in gedachten had.

De middag is kort en Fiona begint na een paar kookboeken doorgebladerd te hebben aan het avondeten.

Spaghetti. Ze is heel blij met de keukenmachine. In het vorige huis hadden ze die niet, en haar vingers hebben

heel wat te verduren gehad.

Ze dient het eten op en de kamer begint vol te stromen.

Na een tijdje zit iedereen aan tafel te eten. “En Alison, hoe is het met je vriendje uit Aruba?” begint Yvonne.

Alison springt meteen woedend op en gilt: “Slecht!” ze pakt het dichtstbijzijnde bord van tafel -in dit geval dus die van Yvonne- en stormt naar buiten.

Owen kijkt Alison een beetje boos na. “Wat was dat nou?” “Ach, het kind pubert, laat haar maar.” verdedigd Yvonne Alison. “Ik pak haar spaghetti wel, net zo lekker.” maar ze vraagt zich toch wel af wat er is.

Alison, die haar (of beter gezegd die van Yvonne) bord buiten op tafel heeft gezet. Heeft spijt van haar geschreeuw. Maar ja, gedaan is gedaan.

Ze sluipt zachtjes de trap om en trekt haar pyama aan. In de kamer naast haar hoort ze de regelmatige ademhaling van haar broertje

al.

Ze glijdt in haar konijnen sloffen en gaat op haar bed liggen. Stilletjes luistert ze naar de geluiden op de trap. Er klinken snelle voetstappen. Haar vader die April naar bed brengt, concludeert ze. Dan iets langzamere voetstappen. Haar moeder. Dan hoort ze als laatste toch ze zachte stappen van haar oma. Ze is heel goed geworden in het herkennen van geluiden. Ze wacht even en sluipt dan naar de kamer van haar oma.

Yvonne staat al in haar pyama en schrikt lichtjes van het binnenkomen van Alison. “Sorry oma, het was gewoon dat Peter het vanochtend uitgemaakt had via sms.” fluistert Alison. Yvonne knikt begrijpend. “Het geeft niet hoor, ik zag dat je er spijt van had zodra je het zei.”

“Ik zal met je ouders praten goed?” Alison knikt heftig en vliegt haar oma om de hals. “Maar nu moet je gaan slapen, morgen een

nieuwe dag, op een nieuwe school.”

Een uurtje later is het doodstil in huis.

In elke kamer hoor je alleen nog maar rustige ademhaling,

Owen en Fiona zijn vroeg naar bed gegaan. Hun werk begint morgen ook weer.

Ook Alison (ik haat bedden zonder animatie :)

En Yvonne zijn rustig in slaap gevallen.

Tot de volgende keer!